Jaargang 01 - Vol 01 - Juni 2009

2

De jurering van het VLFcriterium Foto.Kruis of Munt

De dag na standpunten stond er alweer een fotografische orga-nisatie op het programma. Foto & digiclub “DE TEUT” is als organi-sator van de fototocht enigsinds verplicht om hulp te bieden aan de jurering van het VLF criterrium. Drie leden van onze club, Nes-tor, Stefan en Robin waren aanwezig om dit van nabij te volgen.

Eerst is het de beurt aan de Zwartwit foto’s. deze worden in reeksen uitgelegd waarna drie van de vijf juryleden een eer-ste selectie maken. Als er twee mensen zijn die een foto aanwijzen, gaat deze verder. Wordt de foto slechts éénmaal ge-kozen, gaat ie op de hoop. Wat me opviel was dat er zeer vluchtig gekeken werd.

Voor de kleurenfoto’s volgende de zelfde weg. De jury werd meerdere malen ver-vangen zodat men geen werken van de eigen club kon aanduiden. Dat is toch allesinds de bedoeling. Als er dan een se-lectie gemaakt is krijgen we twee stapels. Eentje welke meedoen aan de publieke jury, een andere hoop, welke op goed ge-luk, door de vijfkoppige jury van 1, 2,of 3 wordt voorzien. Dit zijn de niet aanvaarde werken die toch een score krijgen.

15.00h Enkele moedige kijkers komen de bovenzaal van de Kwint binnen. Al gauw zit de zaal voor een 1/16 de vol. Laat de spelen maar beginnen.

Vol overgave werpen de mensen van de teut zich op hun taak. Het vlot, foutloos en zichtbaar rondbrengen van de werken. Geen al te moeilijke taak, wel een belang-rijke. De juryleden vermaken zich een beetje, we zijn nog maar net gestart. Je moet wel snel zijn om de punten te kun-nen zien.

Naarmate de middag vorderde des te sneller gaan de foto’s voor de jury. Een gedachte die spontaan in me opkomt is dat de juryleden eigenlijk weinig respect/aandacht aan de foto’s schenken. Er wordt zelfs puur op het onderwerp gejureerd en

COVER VAN DE MAANDKris Rogiers

niet op de hele foto. Uit het publiek klinkt een stem “ Tis een sportjury vandaag” , je hoord gemor uit de zaal. Motorcrossers, veldlopers, mountainbikes en waterpolo. Ik krijg een deja –vu gevoel: en toch gaan ze weer met hoge punten lopen. Ik nam een foto van de stapel, ojee een zijspan, en eigenlijk nog niet echt scherp, Na het inscannen draaide ik me om naar het eer-ste jurylid welke meer dan een meter van me verwijderd was, Hij zag de foto en her-kende een zijspan, waarna ie vliegensvlug aan zijn knopje draaide en jureerde, toen kwam ik pas met de foto voor het jurylid staan en hoera hij had al punten gegeven. Tis sport en er staat ne moto op, dat moet wel aanvaardt zijn. Mijn geloofwaardig-heid over de objectieve fotografische ken-nis van het jurylid verdween als sneeuw voor de zon. Niet opjagen Stefan, das toch niets nieuws. Dit is al jaren zo. Okee, ieder heeft een fotografische voorkeur, maar moeten we niet als jurylid ons hierboven plaatsen. Want elke goede foto verdient aandacht en een juiste objectieve beoor-deling.

Of is dit nu echt een Limburgs(VLF)pro-bleem. Dat we geen gekwalificeerde, be-kwame juryleden kunnen vinden. Tis niet makkelijk. En de foto’s gingen verder , de één na de ander… Zelfs een foto, welke door de jury unaniem naar de mindere hoop verwezen werd, maar er in extremis door de wedstrijdcommisaris toch in de te jureren hoop werd geplaatst ( na een ongelukje als gunst aan de auteur) werd door de jury nu beoordeeld als goed en kreeg een hoop punten. ( van 18 naar 32 punten) Ja ze waren de foto al vergeten.

Voila, het zit erop. Alle foto’s netjes rond-gedragen, en nu , de officiële uitslag. Oei, nee het klopt niet. Normaal kan een jury-lid geen punten aan het werk van eigen clubleden geven. Maar door een foutje zijn de punten van het jurylid aan de ei-gen clubwerken niet geneutraliseerd. Geen probleem klinkt het vanuit het kamp van het VLF bestuur. We gaan dit zo meteen aanpassen. Ik hoop het maar dacht ik in stilte want vijf van de vijf wer-ken welke in aanmerking komen voor het diploma kwamen uit de club van een ju-rylid; Erger nog er zit zelfs werk van een jurylid tussen. Maar we kennen het VLF, het zal wel in orde komen. Voor de aan-passing behaalde het werk 41 punten. Na de aanpassing 41 punten. Dik inorde dus!

Tja, het vlfcriterium: een roulette of een pokerspel ?

Eigenlijk moeten we niet klagen, 3 van de 4 werken van ondergetekende zijn aan-vaard, is het niet zo dat kwaliteit altijd naar boven komt? Jammer genoeg geraakt het hier in Limburg nooit tot boven. (grapje)

Onze leden behaalden toch 14 aanvaar-dingen in totaal. De gelukkigen zijn Kris Rogiers, Dany Tielens, Vanstraelen Jozef, Tony Caelen, Rob Stassen en Stefan Mi-galski. En voor volgende keer, meedoen is belangrijker dan winnen, of tellen olym-pische gedachten niet in onze provincie. •

SM

Dany Tielens

tief”. Dit benadrukte ze met een gron-dige uiteenzetting over de hedendaagse reportage en modefotografie aangevuld met mooie beelden van eigen fotografie. Iedereen kijkt op een eigen manier, elke foto is anders en wordt ook anders ge-zien door verschillende personen. Op een

Toch had men 4 fotografen gevonden, die bereidwillig waren voor ons te vertellen over “hun” fotografie. Dit alles vakkundig gemodereerd door dhr. Jan Coddé.

Marie Jeanne SmetsMarie Jeanne Smets als eerste aan de beurt, studeerde interieurvormgeving aan Sint-Lukas Brussel en raakte er in de ban van de fotografie.

Naar eigen zeggen experimenteerde en tolde zij toen rond met een oude reflex-camera. Achteraf regisseerde en maakte zij voor zichzelf afdrukken in een geïm-proviseerde donkere kamer waar wat zij meende gezien te hebben op een enigs-zins andere manier voor haar zichtbaar werd. Dat vroege werk is verloren gegaan. Beroepshalve maakt ze hoofdzakelijk in-terieurfotografie.

Zelfs de drang en drift om zich via de foto-grafie te uiten diende lange tijd ingeruild te worden voor een druk beroepsleven als adviseur bibliotheekinrichtingen. Be-roepshalve maakt ze hoofdzakelijk interi-eur fotografie.

Sinds 2001 gaat M.J. Smets weer als be-zeten op zoek naar het bijzondere van mens, dier, stilleven en landschap. Zelfs het alledaagse heeft zo zijn eigen ken-merken, structuur, humor, stilte, syntaxis en textuur waardoor het op delicate maar verrassende wijze aan de voorbestemde nietigheid, of noem het onze onverschil-ligheid, wordt onttrokken.

Resultaat is geen fotorealisme vol na-bootsing of doublures van de gefragmen-teerde werkelijkheid. Het is de volledige ervaring die Marie Jeanne Smets ons mee-geeft met haar telkens nieuwe ogen van een vaak radeloze schoonheid en emotie die elk beeld ontsluit en omsluit.

Marie Jeanne startte de avond met de vraag “ is fotografie objectief of subjec-

schooljuffrouw achtige manier gaf ze haar voordracht. Er is over nagedacht, ze weet wat ze ons wilt vertellen, en doet dit op een georganiseerde manier. Haar zwart-wit fotografie is strak en sober. Het licht is de hoofdrolspeler in haar fotografie. Na veertig minuten weten we dat Marie Jean-ne over haar foto’s nadenkt. Ze neemt geen foto’s, maar maakt ze.

www.mjsmets.be

Ilse Prinsen,Ilse Prinsen, als volgende gastfotograaf, geeft direct een nerveuze indruk. Ze

Vrijdagavond 26 mei 2009. In de bovenzaal van de Kwint kwa-men verschillende (amateur)fotografen uit Limburg samen voor het jaarlijkse CvB -evenement “Standpunten”. “Standpunten” pro-beert een forum te zijn van de kritische fotograaf met een ruime visie. Spijtig genoeg ligt de interesse hiervoor, in tegenstelling tot andere provincies, zeer laag.

3

STAN

DPU

NTEN

Spontaniteit / Organisatie

Stefan Migalski

Erik

Jam

ar

4Redactie & Layout - Robin Migalski

© 2009

werkt als journalist en als freelancefoto-graaf en presenteert vanuit die invals-hoek reportage en portretfotografie met een zeer persoonlijke toets en diepgang. En dat konden we aan het lijve ondervin-den; haar spontaniteit gaf een verwarde indruk. “ wat moet ik hier over mijn foto-grafie gaan vertellen? Dat er maar vlug wat communicatie over en weer vanuit het publiek komt:” Moest ik gedachten kunnen lezen, ben er zeker van dat ik dit in haar hoofd kon zien. Nee, Ilse, spontaan laat wat foto’s zien van waarop men Bart Peeters herkend. Ze is begonnen als cul-tuurfotograaf voor diverse diensten, maar wilde al gauw meer laten zien dan de foto’s van optredens. Zo trok ze haar stou-te schoenen aan en betrad hiermee de kleedkamers van de artiesten. Ze praatte met hen en maakte dan haar foto. Ook in zwart wit, ze wil dat de mensen weten dat ze gefotografeerd worden. Ze trok in 2004 doorheen Rwanda, 10 jaar na de genocide en probeerde de mensen en hoe ze het verwerken vast te leggen. Ook al leven ze in niet zo goede omstandigheden, toch behouden deze mensen een fierheid, welke Ilse laat zien aan de hand van een zieke oude vrouw in een schamel bed. Voor de foto trok ze haar mooiste sjaaltje recht zodat er toch een teken van hoop te zien was. Ilse Prinsen houdt van sfeerfo-tografie, welke haar mateloos inspireert. Hierdoor komt ze op het idee om iets te doen met 3 generaties en het samen le-ven met elkaar.

De reeks generATions Home, in kleur, is haar nieuwste project. Ze geeft een sum-miere toelichting en laat daarna wat wer-

ken zien. Jammer genoeg, moet ik denken aan een vader/moeder in een gezin welke vandaag zijn eerste gloednieuwe digitale camera kocht en meteen uitprobeert op de aanwezigen. In zie niet de betekenis in Ilse’s nieuw fotografisch project, maar het is in ieder geval spontane / geïmpro-viseerde fotografie, net als de fotografe.

www.ilseprinsen.be

Tot slot, werden 2 fotografen, bij het Cvb/VLF voor gedragen door ondergetek-ende, het duo Erik Jamar en Paul Rein-quin. Of laten we zeggen de stand up comedians van de fotografie. De Bex en de Gaens uit lang vervlogen tijden. Hun vlotte, humoristische en boeiende vertel-wijze is direct merkbaar aan het publiek. Men lacht, grapt en kijkt naar enkele sub-tiele fotografische werken. Geen ervaring, begonnen met een compactcameraatje, bouwlampen als verlichting, maar een flinke dosis durf staan garant voor de foto-grafie van het duo. Mooi om naar te kijken en dat vinden de aanwezigen ook. Eindi-gen doen we met de woorden van Erik, in de modelfotografie moet je het DOEN, DURVEN en KIJKEN naar het LICHT.

www.artixphoto.be

Eindconclusie: een geslaagde fotografie-avond met boeiende, niet steeds zo vlot-te, maar toch leerrijke verhalen. Jammer dat er zo weinig interesse voor is. •

SM

Ilse

Prin

sen

Stefan Migalski

Agenda19/06/2009 - Vergadering27/06/2009 - Fototocht