1

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

Ludique le Vert Wonen in Frankrijk

GrenzenloosMAGAZINE

NR 12

Jan 2015

Uitgeverij Grenzenloos

Grenzenloos.nl

milouska meulens Curaçaos getint jeugdjournaal

zweedse thrillers Van Nederlandse emigrante

het zwitserleven gevoel Maar dan in Brazilie...

2

Grenzenloos nummer 12

E en nieuw jaar, nieuwe kansen, nieuwe

uitdagingen. Januari staat altijd bol van de goede

voornemens. Een baan in het buitenland zoeken, een

tweede huis over de grens of meteen emigreren?

Wat brengt dit jaar voor u?

In het twaalfde nummer van Grenzenloos Magazine

staan weer voldoende verhalen en reportages

om inspiratie op te doen voor uw plannen. Laat

u deze maand meenemen naar bijvoorbeeld

Brazilie, Frankrijk of Italie. Of wat dacht u van

zelfvoorzienend leven in Zweden?

Uw reacties en tips worden altijd gewaardeerd:

info@grenzenloos.nl

Grenzenloos Magazine verschijnt 12 x per jaar, elke

laatste vrijdag van de maand.

Heel veel succes met al uw plannen in 2015 gewenst!

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur

Twitter: @ericjanvandorp

Colofon

GRENZENLoos MAGAZINEGratis online magazine voor emigranten,

expats en tweedehuisbezitters.

Verschijnt 12 x per jaar, elke laatste

vrijdag van de maand.

Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos,

een imprint van VanDorp Uitgevers

Voor meer informatie of adverteren,

kijk op www.grenzenloos.nl

of mail naar info@grenzenloos.nl

In dit nummer staan bijdragen van:

Mineke de Vries

Ludique le Vert

Ernst Daniel Nijboer

stef smulders

Eric Jan van Dorp

Coverfoto: Joshua Earl

Copyright©2015 VanDorp Uitgevers

op de teksten en foto’s in deze uitgave

rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave

mag worden opgeslagen, gekopieerd

of op andere wijze dan ook worden

verveelvoudigd en/of verspreid,

zonder uitdrukkelijke en schriftelijke

toestemming van de uitgever.

Welkom

Nieuws

Zwitserlevengevoel in Brazilie

Zweedse thrillers

Ludique - Pech onderweg

Aanbieding ‘Parisiennes’

4

6

10

14

20

Inhoudsopgave

Curaçaos getint jeugdjournaal 24

stef smulders - Winterbanden30

4

In 2014 kwamen 26.500 Joodse immigranten naar Israël. Dat is een derde

meer dan in 2013 en het hoogste aantal in tien jaar, zo valt op te maken uit cijfers van

het Israëlische ministerie van Immigratie en het Joods Agentschap. Het merendeel van de immigranten, zo’n 7.000, komt uit Frankrijk, het land met zowel de grootste joodse als de grootste moslimgemeenschap in West-Europa. Hetaantal is twee keer zo groot als in 2013. Op de tweede plaats staan immigranten uit het in burgeroorlog verkerende Oekraïne.

emiGratie naar israel ernorm GesteGen in 2014groot aantal emigranten komt uit frankrijk

Nieuws

De verwachte enorme toestroom van Oost-

Europeanen naar Nederland is in 2014

uitgebleven. Het afgelopen jaar zijn circa

11.000 Roemenen en Bulgaren naar Nederland

gekomen om te werken. Sinds 1 januari 2014

hebben zij geen werkvergunning meer nodig in

Nederland.

Daarnaast verhuisden er in 2014 ook nog eens

57.000 Polen naar Nederland. Polen hebben

sinds 2007 geen werkvergunning meer nodig.

Gevreesde toestroom oost-europeanen blijft in 2014 uit66.000 polen, bulgaren en roemenen kwamen naar nederland

5

7 en 8 februari Expo Houten 2015 19e editieemigratiebeurs

Een wereldaan kansenWonenWerkenStuderenOndernemen in het buitenland

Europa’s grootste EmigratieBeurs is héttrefpunt voor emigranten, expats, studenten,ondernemers, werkzoekenden en anderelandverhuizers.

Ontdek op de beurs per thema en regio hetbrede pakket van mogelijkheden, diensten enproducten rond Wonen, Werken, Studeren enOndernemen in het buitenland.

Op zoek naar een baan, een woning of een bedrijf in het buitenland, bezoek ruim 150 stands, 80 presentaties en workshops!

De EmigratieBeurs is informeren,oriënteren en zaken doen. www.emigratiebeurs.nl

Koop uw ticket met € 5,- korting op onze site

6

Met een behoorlijke omweg via Azië

zette hij in 2002 voor het eerst voet op

Braziliaanse bodem. Twaalf jaar later

kijkt hij met trots vanaf de ranch naar zijn

paarden en jachthonden op 1.200 meter

hoogte in het binnenland.

“Voor het eerst in mijn leven besef ik

dat ik eigenlijk gesettled ben”, zegt de

Nederlander Ernst Daniel Nijboer (50).

Met een vers journalistiek diploma en een

enkeltje Singapore op zak begint hij in 1989 zijn

wereldreis, die precies 25 jaar later zal eindigen

op een idyllische plek in de bergen buiten Rio

de Janeiro. Een trip langs continenten met tal

van uitdagingen en baantjes om maar te kunnen

blijven reizen; honden trainen voor een rijke

artistocratische Chinese familie in Singapore,

vrijwilligers-werk voor een leprakliniek van

Brazilië

Zwitserleven-gevoel

in BraZilië...

7

Moeder Teresa in Calcutta, een boevenrol in een

obscure Japanse B-film in Tokyo, boerenknecht

op een Canadese boerderij… en dan nog een

trans-Atlantische zeilreis van 40 dagen van

Brazilië naar Zuid-Afrika.

“Dat ‘Zwitserleven-gevoel’, maar dan op z’n

Braziliaans, is mij niet vreemd. Vanzelfsprekend

komt het niet allemaal vanzelf aanwaaien,

maar ik mag toch wel al een

tussenbalans opmaken; Life

still treats me well”.

Naast zijn werk

als filmmaker -

journalist houdt

hij er ook nog

een uit de

hand gelopen

hobby op na.

Samen met

zijn Braziliaanse

vriendin Lucia

runnen ze in de

bergen van Rio

een landgoed waar

ze paarden houden. Hier

hebben ze een bescheiden

fokprogramma opgezet met

de Mangalarga Marchador, een typisch

Braziliaans raspaard waarnaar ook buiten de

landsgrenzen steeds meer vraag komt en dus

exportkansen biedt.

Land van de toekomst

Ruim voor de economische hausse in Brazilië

enkele jaren geleden kwam hij al naar Rio de

Janeiro.

Pas vanaf 2008 als het BRIC-land echt op het

vizier van de buitenlandse investeerder staat,

begint het Ernst Daniel ook werk op te leveren.

Er worden enorme olie-voorraden ontdekt voor

de kust van de deelstaat Rio de Janeiro. Als

niet lang daarna het land ook het WK Voetbal

2014 en de Olympische Zomerspelen 2016

krijgt toebedeeld, begint het ook voor zijn

communicatiebureau pas echt te lopen.

Gunstige economische prognoses

en talrijke handelsmissies

lokken buitenlandse

bedrijven naar

het land van

de toekomst,

waaronder

ook menig

Nederlands

offshorebedrijf

zoals Boskalis,

Van Oord,

die kunnen

profiteren

van de enorme

kansen op de

markt van olie en

gas.

“Het journalistieke werk als

correspondent vanuit dit land is geen

vetpot, dus moet je er iets naast doen. En

eigenlijk had ik het ook wel een beetje gezien na

ruim 10 jaar journalistiek in Azie… tijd voor een

andere uitdaging. En die kwam met de vraag naar

professionele projectvideo’s en reportages over

de diverse offshore projecten die Nederlandse

bedrijven hier op het Zuid-Amerikaanse

continent verrichten.”

Ernst Daniel Nijboer

8

Na de eerste film voor Van Oord in het

Braziliaanse Amazone-gebied, kwam alles in een

stroomversnelling. “Meer buitenlandse bedrijven

vonden me omdat ik hier met geïmporteerde high-

end camera’s en bediening de vraag beter kon

bedienen. Uiteindelijk goedkoper dan een dure

crew laten overvliegen vanuit Nederland waarvan

bij elke vertraging, inherent aan de offshore, de

taximeter blijft lopen. Ik kan nu veel meer m’n

creatieve ei kwijt. En die creativiteit laat zich ook

vertalen in korte artistieke visuele projecten, al dan

niet in opdracht.”

Ik Vertrek-Nederlander

“Ik ben niet in Brazilië terechtgekomen vanuit

een romantische zucht of vanwege een frustratie

om Nederland te ontsnappen. Officieel ben ik

ook niet geëmigreerd. Mijn paspoort is nog altijd

een Nederlandse. Maar vooralsnog leeft bij mij

geen heimwee om terug te keren naar Nederland.

Natuurlijk vind ik het heerlijk om af en toe nog

lekker in de Amsterdamse Jordaan te dwalen als

toerist in eigen land. Maar ik herken me niet in het

profiel van de ‘Ik Vertrek’-Nederlander.”

Rio de Janeiro

Na heel wat omzwervingen en verschillende

wereldsteden als Bangkok, Calcutta, Jakarta en

Buenos Aires, kan hij geen andere plek in de

wereld bedenken waar hij zou willen wonen. “Rio

de Janeiro voelt nu als eindbestemming. Het

klimaat, de natuur, het volk en hun ‘joie-de-vivre-

levensstijl’, het appartement aan zee in Ipanema, de

ranch en de dieren in de bergen. Het leven lijkt hier

minder ‘opgefokt’ als gevolg van financiele druk of

prestatiedrang, zoals ik het in de VS of Europa zie.

Maar diezelfde levensinstelling van de Braziliaan

kent ook best wel z’n schaduwkant, hoor. Af en toe

Brazilië

9

word je hier gek van de traagheid en inefficiëntie

waarmee dingen hier lopen. Eén van de dingen die

ik heb geleerd is ‘geduld’ te hebben en vertrouwen

dat het dan toch goed komt.

Daarbij rijst bij mij ook de vraag of ik in Nederland

evenveel werk zou hebben als hier in Brazilië.

Ondanks de economische dip die zich inzette

na de recente verkiezingen in oktober, en door

de vele corruptie-schandalen bij de Braziliaanse

oliemaatschappij Petrobras, lijkt de offshore

industrie daar nog niet onder te lijden. En ik

dus ook niet. Zolang er olie uit de oceaanbodem

blijft komen, hoef ik niet stil te zitten. Daarbij

ben ik in mijn werk niet afhankelijk van de lokale

Braziliaanse markt. Ik produceer vooral voor

buitenlandse opdrachtgevers, die hier gevestigd

zijn of willen komen.”

Kaapstad

Als er dan toch om één of andere reden een

alternatief zou moeten komen voor Brazilië,

dan moet Ernst Daniel bekennen dat het Zuid-

Afrikaanse Kaapstad boven aan zijn lijst prijkt.

“Vorig jaar maakte ik voor een documentaire een

trans-Atlantische oversteek van ruim 40 dagen op

de oude Hollandse driemaster ‘De Oosterschelde’

van Brazilië naar Zuid-Afrika. In veel opzichten

een onvergetelijke ervaring. Veertig dagen op

zee, alleen maar water aan de horizon, storm met

windkracht 10, waarbij ik zowat alle hoeken van

mijn kajuit heb gezien. Maar voor geen goud had ik

het willen missen.”

Mijn eerste bezoek aan Kaapstad was een

verademing. Niet alleen om na ruim een maand

weer land onder je voeten te voelen, maar vooral de

natuur en de adembenemende landschappen in dit

deel van Zuid-Afrika. Ik ben natuurlijk wel verwend

in Brazilië wat betreft natuur, maar Zuid-Afrika

was indrukwekkend. Een prachtig land met een

kleurrijk volk.

Mocht ik het dan ooit toch weer op m’n heupen

krijgen, dan zou Kaapstad een prima alternatief

zijn”.

Tekst en foto’s: Ernst Daniel Nijboer

https://www.facebook.com/daniel.nijboer

Ernst Daniel Nijboer

10

zweedse thrillersvan nederl andse emigrante

11

Het klinkt als een fraai sprookje.

Lineke Breukel verruilt met man en

zoon het gejaagde leven in de Randstad

voor een een romantische huisje in een

bosgebied in Småland en begint een

nieuw leven als boekenschrijfster.

De behoefte aan een vrijer bestaan en de wens

om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven

spelen de belangrijke rol voor Lineke Breukel

wanneer ze met haar gezin in 2012 naar Zweden

vertrekt.

Een jaar later al verschijnt haar eerste boek

‘Zweedse buren’ waarin ze haar emigratie-

verhaal optekent. Een stukje uit het boek:

“Inmiddels hebben we een mate van

onafhankelijkheid bereikt die voor ons in

Nederland niet mogelijk was. We hebben

bijvoorbeeld het streven om uiteindelijk al onze

eigen energie op te wekken. Omdat we geen

miljonairs zijn, zullen we dat moeten bereiken

met hard werken en inventiviteit, maar dat is

het leukste deel van ons avontuur.

We werken fanatiek aan allerlei projecten zoals

het aansluiten van tweedehands aangeschafte

regentonnen aan ons toilet om het doorspoelen

met drinkwater te beperken en het bouwen van

een windmolen van allerlei recyclemateriaal.

Niet alles gaat altijd vlekkeloos. Windmolen

nummer één bijvoorbeeld (gemaakt van twee

halve regentonnen) draaide prachtig totdat

we er een dynamo op aansloten. Windmolen

nummer twee (gemaakt van oude stukken

regengoot) werkte zelfs met dynamo prima

totdat een windvlaag hem van het dak joeg en

nummer drie (een uit hout geveilde propeller)

bleef in een waslijn steken en verdween

daardoor helaas niet repareerbaar ook de

prullenbak in. Wordt vervolgd zullen we maar

zeggen, want we houden niet op. Het is gewoon

te leuk om weer opnieuw te beginnen met

ontwerpen en knutselen, grote kinderen die we

zijn.”

Lineke Breukel

12

Thrillers

De rust van het leven op het Zweedse platteland

inspireert Lineke om na haar eerste boek door te

gaan met schrijven. Ze trekt de stoute schoenen

aan en schrijft in een schier onmogelijk tempo

‘Vluchtspel’, een complete thriller trilogie. Het

eerste deel (Broederschap van de Jacht) speelt

voor een deel in Zweden en is in afgelopen

december uitgekomen. En met succes, want

het verhaal wordt door lezers op Facebook als

meeslepend en uitermate spannend bestempeld.

Nicole is een Haagse studente psychologie

die door haar oude schoolvriend Ruud wordt

uitgenodigd om mee te doen met een survivaltocht

in de Ardennen. De jonge vrouw gaat hier graag

op in. Ze wil losbreken uit haar eenzame leven

en hoopt stiekem op een relatie met Ruud. De

tocht blijkt echter een excuus te zijn voor een

illegale jachtpartij waarbij zij als ultieme prooi

wordt gezien. Nicole wordt tijdens het Vluchtspel

gedwongen om te rennen voor haar leven en

verandert door de gebeurtenissen van een onzeker

persoon in een zelfredzame vrouw die moet

vechten voor haar leven.

In dit spannende scenario staat overleven

centraal. Niet alleen fysiek - door de bloedstollende

mensenjacht - maar ook door de heftige emoties

die nicole en de verschillende andere personen in

deze meeslepende thriller moeten ondergaan.

Deel twee en drie van de trilogie komen de

komende maanden uit. De manuscripten zijn reeds

kant en klaar.

En wie denkt dat Lineke na vier boeken in twee

jaar nu voorlopig wel even klaar is met schrijven,

heeft het mis. Schrijven is verslavend, aldus de

Nederlandse emigrante, zeker nu ze in Smaland de

rust en inspiratie gevonden heeft zullen daarom in

de loop van het jaar nog meer titels van de hand

van Lineke uitkomen..

Vluchtspel

VLUCHTsPELBroederschap van de Jacht

Lineke Breukel

o.a. te koop via Bol.com en Emigratieboek.nl

13

onbekend spanje

Over de auteur:Ronald A.R. Aarsen (1940) was vanaf 1967 werkzaam op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Later plaatsvervangend kanselier en Financial controller op diverse ambassades voornamelijk in Afrika. Hij is sinds 2000 gepensioneerd en woonachtig in Colmschate.

de kanselierRonald A.R. Aarsen

Nu overal verkrijgbaar

de kanselierNomade voor het vaderland

“In de buitenlandse dienst was het nooit saai, verre van dat,” zegt de schrijver. En al helemaal niet als er ook nog eens een moord plaatsvindt, voegt de verteller daar aan toe. Ronald Aarsen beschrijft gebeurtenissen in de diplomatieke dienst die hij typeert als een nomadische tocht van 40 jaar. Soms hilarisch maar vaak ook met een ernstige ondertoon, als hij geplaatst wordt in ontwikkelingslanden. Aan elk van zijn hoofdstukken voegt hij een gedicht toe, waarin hij zijn gemoedstoestand belicht bij een gebeurtenis die hem raakt.

Niet alleen wordt het leven en werken op Nederlandse ambassades in onder andere Duitsland, Indonesië en Kenya beschreven, ook komen diverse misstanden en regelrechte corruptie aan bod.

Tussendoor zijn hoofdstukken opgenomen geschreven vanuit het perspectief van voormalige collega’s, die de gebeurtenissen vanuit een andere hoek belichten. En ja, ook die van de moordenaar in Jakarta die uiteindelijk in Kenya wordt ontmaskerd.

14

Wonen in Frankrijk

Ludique is het pseudoniem van een oud-docent die na zijn pesionering samen

met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

“Je moeder”, waarschuwde ik met gedempte

stem en hield de telefoon voor Lief d’r neus.

Ze trok een gezicht alsof er een zichzelf

prostituerend callcenter met een aanbod van

foeilelijke plastic kozijnen aan de lijn hing.

“Mijn moeder?!” siste Lief als een gealarmeerde

kat op oorlogspad en griste venijnig de

telefoon uit mijn handen. U moet weten

dat bloedverwantschap niet in alle gevallen

een levenslange garantie is voor hartelijke

verstandhoudingen en innige contacten. Leef u

even in.

Het gesprek nam een sterk onderkoelde

aanvang maar het klaarde, tot mijn stomme

verbazing, gaandeweg zienderogen op. Het werd

bijkans geanimeerd en hartelijk. Ongehoord!

“Nou mam, dan kom ik over drie weekjes bij

jullie, leuk! Doe pa de groetjes!” kwetterde Lief

drie kwartier later afrondend en beëindigde

aldus het gesprek.

Ludiquepech onderweg

15

Ludique

“Ik ga naar een straatreünie!” verklaarde Lief

met blosjes op de wangen van opwinding en

toetste driftig een volgend nummer in. “Ik bel

meteen Pieter en Christa om te vragen of ik

met hen mee naar Nederland kan rijden en

Rolf en Janny of ik daarna met hen weer mee

terug naar Frankrijk kan. Je kunt trouwens, las

ik ergens, tegenwoordig ook met het vliegtuig

vanaf Brive naar Maastricht, dan moet Jeroen

me daar maar ‘even’ komen ophalen. Of ik

plaats een oproep op Nederlanders.fr voor een

lift heen en terug. Haal jij mijn koffer even

uit de caravan, schat? Die grote blauwe. Wat

moet ik allemaal meenemen? Het is natuurlijk

weer retekoud daar in Nederland. Waar zijn

mijn grijze laarsjes? Ik had toch ook zo’n

blauw sjaaltje? Oh ja, jij moet zolang ook maar

even een mobieltje hebben. Ik ga dadelijk

maar alvast inpakken. Moet ik nog iets voor je

meenemen uit Nederland? Pijpenragers? Dat

boek over het Franse chanson? Hoogbejaarde

boerenbrokkelkaas, een spatbord voor de

Quatrelle, bretellen, een torenuurwerk? Oh ja,

en je moet, als ik weg ben, Laurent bellen, langs

de Trésor Public in Lubersac gaan en vooral niet

vergeten om......”

“Waar logeer je?” onderbrak ik deze niet

aflatende woordendiarree.

“Uh?” sputterde Lief een moment geheel uit het

veld geslagen.

“Je moet Trabantje maar even bellen, dunkt

me”, stelde ik voor. Dat moet ik misschien

eerst even aan de lieve lezers uitleggen.

Trabantje is onze dochter. Althans, zo

noem ik haar altijd. Trabantje. Gewoon

omdat het onwaarschijnlijk veel sputtert

en pruttelt en je er niettemin heel ver mee

kunt komen. Mijn oogappeltje. Dan weet u

dat.

“Ik heb mijn rijbewijs nog niet terug!”, riep

Lief ineens. “We moeten onmiddellijk naar de

prefectuur in Brive.”

“Wellicht is het handiger als je ze eerst even

belt?” stelde ik voorzichtig voor.

Enfin, Lief draafde en galoppeerde vervolgens

gedurende drie weken verhit rond. Van hot

naar her. Druk bedrijvig in de weer met

bellen, organiseren, regelen, afspreken en

het voortdurend in-, uit- en vervolgens weer

inpakken van kasten, laden, tassen en koffers.

Ze vulde stoelen, tafels en kamers met bergen

spullen die mee moesten of eventueel mee

zouden kunnen. Of juist niet. En bij nader

inzien toch ook weer wel. Maar misschien ook

eigenlijk toch beter niet. Of wel. Stoom uit d’r

oren. De logistiek liep op rolletjes.

“Heb je nu alles klaargezet?” vroeg ik op de dag

van haar vertrek. “Dan jank ik die hele zooi

alvast de bus in.” We zouden om half vier bij

Pieter en Christa zijn die om uiterlijk vier uur

die middag naar Nederland wilden vertrekken.

Om half vier rolden we bij hen het erf op. Ze

stonden ons buiten al op te wachten en Lief

zwaaide,

16

Wonen in Frankrijk

vanachter de voorruit al enthousiast en uitbundig

naar onze dierbare vrienden. Ik stopte.

“Waar is mijn tas?” krijste Lief ineens paniekerig

om zich heen spiedend en graaiend, terwijl ik net

wilde uitstappen.

“Geen idee”, mompelde ik schouderophalend. Ik

weet niets van damestassen en wil dat graag zo

houden.

“We moeten terug, ik ben mijn tas vergeten!”

gilde Lief vanuit de cabine richting Pieter en

Christa die ons vervolgens met gierende banden

en in een stofwolk van zand en opspattend grind

in vliegende vaart hun vallei ook meteen weer

zagen uitracen. Ze bleven stomverbaasd achter.

Het was vijf uur toen Pieter en Christa met mijn

allerliefste Lief aan boord rechtsaf sloegen.

Richting autoroute. Bestemming Nederland.

Groningen. En ik? Ik sloeg linksaf. Met een lege

bus en een leeg gevoel. Richting huis. Een leeg

huis.

“Ain’t no sunshine when she’s gone....,” neuriede

ik zachtjes voor me uit. Ik reed twee keer

verkeerd. Zonder mijn Lief ben ik altijd een

poosje de weg kwijt. Ik miste een paar afslagen.

Ik was van slag. Ik kom er rond voor uit. Die

avond vergat ik te eten. De echtelijke sponde was

ijs en ijskoud en ik inviteerde de beide honden

en alle vijf katten om die kille, eenzame nacht het

bed met mij te delen.

Ze waren opmerkelijk content. Lekker warm.

Ik had mij voorgenomen die ene week te vullen

met piano spelen, schilderen en schrijven.

Nieuwe columns en een reeks hoofdstukken

voor mijn boek. Maar ik deed niets, helemaal

niets. Zelfs de bakker die immer luid en

langdurig claxonerend op de petite

route zijn aankomst aankondigt,

had ik gehoord noch gezien.

De man kwam met een pain

onder de arm geklemd

angstvallig het huis

binnengeslopen

teneinde te bezien of

ik nog wel in leven

was. Hij trof mij

afwezig peinzend

en een vredig pijpje

puffend, als een

demente garnaal

met Alzheimer, op

een wrak stoeltje

voor het venster aan.

Enkel de geraniums

ontbraken in dit plaatje.

17

Gelukkig hadden onze dierbare vrinden Marga

en Cobus, die mijn penibele positie haarfijn

aanvoelden, mij preventief uitgenodigd voor

de woensdagmiddag. Marga offerde gracieus

haar hemelse spijzen en inspirerende dranken.

Cobus, met dat heerlijke West-Friese idioom,

verheugde mij met een erfstuk dat door mij

onderzocht en gerestaureerd diende te worden.

Een ogenschijnlijk terminale Friese Staartklok.

Ondingen, dat wel, maar ze herbergen het

uurwerk van de veel oudere stoelklok.

En daar knap ik dan weer reuze van op. Het tikte

niet, maar het klikte wel. Hopla, de bus in.

Die middag had me energie gegeven. Donderdag

en vrijdag vlogen de vonken er vanaf. Zo kapte

ik zwaaiend met een loeiende kettingzaag

enkele tientallen meters van de houtwal tot op

aanrechthoogte. Ik kapte, snoeide, zaagde en

stapelde dat het een lieve lust was. Lief zou trots

op me zijn.

Zaterdagochtend realiseerde ik me ineens dat Lief

weldra weer thuis zou komen. Het huishouden

was intussen geheel tot stilstand gekomen. Er

stond een afwas tot aan het plafond en ik heb

de geheel verstikte stofzuiger drie keer van hele

balen en kluwen honden- en kattenharen moeten

ontdoen. Er had met gemak een behoorlijk

vloerkleed van kunnen worden geknoopt. Na

uren had ik het huis cosmetisch op orde. Ik zat

met een stapel tijdschriften, een glaasje wijn,

een vriendelijk pijpje en de beide honden aan

mijn voeten, op een stoeltje in het veelbelovende

zonnetje. Heerlijk!

Zondagochtend. Boodschappen! Er was niets

meer in huis. Met zwaailicht en sirene naar de

Super-U en deze nering in rap tempo van wijn

ontdaan. Dat in de eerste plaats. Aangevuld

met champoepel, entrecotes, likeuren, oesters,

mosselen, aardappelen, koekjes, tissues, water,

drop, brood , stroopwafels, kletskoppen, kazen,

vleeswaren, petroleum, gastank, chocolade,

nougat en gedroogde varkensoren voor de

honden. Groenten vergeten.

Bij thuiskomst belde Lief. Ze was inmiddels

bij Rolf en Janny aangekomen. Lief was moe

maar voldaan. Ze had dagenlang feest gevierd

en Trabantje, kleindochter en schoonzoon

doodgeknuffeld. Haar hoogbejaarde ouders

gezien en zich gerealiseerd dat ze haar zo zeer

geliefde, hoogst dierbare vader, mogelijk nu voor

het laatst zou kunnen hebben gezien. Gelukkig

heeft ze haar Renaultje-4. Dat symboliseert haar

vader. Lief in d’r Quatrelle is Lief samen met haar

vader. Zo zit dat.

“We vertrekken vanmiddag om vijf uur naar

Frankrijk, lieverd. Ik stuur je onderweg wel wat

sms’jes. Dan weet je waar we zijn”, kondigde Lief

aan. “Tot morgen, schat!”

Om vijf uur in de middag vertrekken betekent

om vijf uur de volgende ochtend aankomen,

calculeerde ik. Zo’n twaalfhonderd kilometer.

Twaalf uur ‘en route’. Ik moest de wekker maar

eens gaan zetten en greep daartoe het mobieltje.

Dergelijke instelling- en op die vervloekte

multifunctionele telefoons gaan bij mij immer

gepaard met vloeken en tieren en de welhaast

onbedwingbare aandrang om het monster

terstond in de houtkachel te cremeren of met een

bijl te lijf te gaan. U voelt wel, ik heb er weinig

affiniteit mee. Maar het lukte me zomaar ineens.

Half vier!

Om half vier in de ochtend zat ik al fris en fruitig

in de séjour. Gewassen, geschoren en gestreken.

Spijkerbroek, zwart overhemmetje, feestelijk rode

bretellen, zwart vestje en aldus geheel gereed

Ludique

18

voor het aanstaande defilé rond het aantreden van

mijn eigen Hare Majesteit. Geloof me, de complete

Oranjevereniging in feesttenue ziet er soberder uit.

Om vijf uur belde Lief.

Ik nam verheugd op en schalde: “Hallo liefste Lief!

Waar zijn jullie? Bij Limoges? Ik heb de paarden al

ingespannen en de ketels op stoom gebracht. Waar

kan ik je oppikken?”

Het bleef een moment stil aan de andere kant.

Moe, dacht ik nog. “We zijn onder Parijs, richting

Orléans”, piepte Lief benepen. “Richting Orleans?!

Het is vijf uur geweest en ik zit al vanaf half vier

vannacht te wachten!”

“Ach gut, lieverd. Nou ga dan maar weer lekker

naar bedje want het duurt nog wel even.”

“Orleans?!” tetterde ik nogmaals.

“We hebben pech met de auto”, verklaarde Lief

voorzichtig. “Bij Sint Job in ’t Goor al. In België.

Het stuur begonnen te trillen als een kromme

staafmixer en er klonk een onheilspellend

gerammel in het vooronder. We dachten een lekke

band te hebben. De technische broer van Rolf

had nog wel een reservewiel voor de aanhanger

meegegeven, maar die bleek veel te groot. Daarbij

nog een potkrikje en die bleek veel te klein.

Voor Dinky Toys denk ik. We hebben de ANWB

gebeld. En dat werd een Belgisch/Babylonische

spraakverwarring. Ze dachten

dat de auto van Janny kapot was.

Maar die staat op de aanhanger, de

autoambulance”, vervolgde Lief.

“In Belgie al met pech aan de kant van

de weg?” onderbrak ik Lief. “Waarom

heb je me dan niet eerder gebeld?”

“Je zou je dan toch maar ongerust

hebben gemaakt en de hele nacht

niet hebben geslapen”, zei Lief en dat

klopt natuurlijk. Ik zou ze pardoes

tegemoet zijn gereden.

“Nou, wat mankeerde er nou aan?”

vroeg ik.

“Die ANWB meneer heeft eerst de

auto van Janny gecontroleerd, die

notabene op de aanhanger stond,

en ons verzekerd dat daar niets

aan mankeerde. Briljant niet? Echt

Belgisch. Je moet er maar op komen.

Daarna heeft ie de trekkende bus van Rolf en de

aanhangende autoambulance nagekeken. Hij

zei: “Awel meneertje en madammekes, er scheelt

wellicht een loodje aan een van de wielekes en dat

geeft onbalans en vibraties in uwen stuurwielke.

Een weinig spelen met uwen gaspedaalke en

kalmpjes aan doen, dan geraakt ge vanzelf op uwen

bestemming, nietwaar? En allez hè, de Belgische

wegen, meneertje, zijn ook niet gans gelijk aan

die van den Ollanders. Ik wens u een goeden reis

verder!”

Wonen in Frankrijk

19

“En toen?” vroeg ik.

“Zijn we maar weer doorgereden. Tot Parijs ging

het redelijk goed, maar nu rammelt en trilt alles

weer. We kunnen niet sneller dan zestig of zeventig

kilometer per uur.”

Om half elf pikte ik even voorbij afslag 42 vanaf Air

Corrèze langs de A20 de traag voorbij sjokkende

karavaan op en ging achter hen rijden. We hadden

even gezwaaid. De hele mobiele circusattractie

slingerde wel wat en mijn teller gaf een snelheid die

varieerde van zestig tot soms iets boven de zeventig

kilometer per uur. We waren slakken. Kolossale

vrachtwagencombinaties zwiepten met hoge

snelheid vervaarlijk slingerend om ons heen.

Sommige gingen op het allerlaatste moment alsnog

pal achter ons vol in de remmen. Personenauto’s

vlogen ons voorbij. Het was warempel gevaarlijk,

griezelig en spannend. Het leek uren te duren voor

de laatste afslag naar de eindbestemming in zich

kwam.

Ter plaatse. Eindelijk! We stapten allen tegelijk

uit. Rolf, die ons zo dierbare, reusachtige en immer

vrolijke en joviale tuinkabouter, hield nog steeds

zijn beide armen en handen in de krampachtige

houding waarmee hij uren achtereen het stuur had

vastgeknepen om de mobiele eenheid op de weg te

houden.

“Goede reis gehad?” vroeg ik jolig om er weer wat

humor in te brengen. Ik ben ontzettend grappig,

moet u weten.

Lief is weer thuis. We zijn weer samen. Genieten!

Alleen de beide honden en het kwintet katten heeft

enorm de pest in. Ze moeten allemaal weer terug in

hun eigen mandjes.

Wie van Frankrijk en het Franse leven

houdt of wie overweegt om zelf een huis

in Frankrijk aan te schaffen, is ‘Hilarisch

Frankrijk’ absolute verplichte leeskost.

Hilarisch FrankrijkHoe wij vertrokken

Ludique le Vert

UItgeverij GrenzenloosIsBN 9789461851024

Prijs € 16,95

o.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

Ludique

2011

Parisisennes herken je aan hun benenmet 5,- euro korting!

Met Parisiennes herken je aan hun benen lanceert En Route hoofdredacteur Andy Arnts opnieuw een prachtige verzameling verhalen, die niet alleen zijn liefde voor Frankrijk en Parijs kenmerken, maar vooral getuigen van zijn rijke fantasie, aanstekelijke humor en buitengewone verteltalent. De bundel is bovendien verfraaid met schitterende zwartwit foto’s van de bekende fotograaf Ferry van der Vliet.

Als speciale aanbieding voor Grenzenloos lezers geeft Emigratieboek.nl nu maar liefst 5

euro korting op deze prachtige bundel!

Ga naar Emigratieboek.nl en geef bij het afrekenen de code 6792011 in.

U betaalt dan slechts €11,95 ipv €16,95.

Uiteraard verstuurd Emigratieboek.nl ook naar het buitenland.

“Heb net het nieuwe boek van Andy Arnts (Parisiennes herken je aan hun benen) in een keer uitgelezen. Een aanrader voor elke Parijs en Frankrijkliefhebber!”

- Femke Wolthuis (NOS Journaal) -

www.emigratieboek.nl

grenzenloos actie emigratieboek.nl

2111

Parisisennes herken je aan hun benenmet 5,- euro korting!

Met Parisiennes herken je aan hun benen lanceert En Route hoofdredacteur Andy Arnts opnieuw een prachtige verzameling verhalen, die niet alleen zijn liefde voor Frankrijk en Parijs kenmerken, maar vooral getuigen van zijn rijke fantasie, aanstekelijke humor en buitengewone verteltalent. De bundel is bovendien verfraaid met schitterende zwartwit foto’s van de bekende fotograaf Ferry van der Vliet.

Als speciale aanbieding voor Grenzenloos lezers geeft Emigratieboek.nl nu maar liefst 5

euro korting op deze prachtige bundel!

Ga naar Emigratieboek.nl en geef bij het afrekenen de code 6792011 in.

U betaalt dan slechts €11,95 ipv €16,95.

Uiteraard verstuurd Emigratieboek.nl ook naar het buitenland.

“Heb net het nieuwe boek van Andy Arnts (Parisiennes herken je aan hun benen) in een keer uitgelezen. Een aanrader voor elke Parijs en Frankrijkliefhebber!”

- Femke Wolthuis (NOS Journaal) -

www.emigratieboek.nl

grenzenloos actie emigratieboek.nlEEN EIGEN RESTAURANT AAN DE ZONNIGE COSTA

Robert en Ariane zijn net dertig als zij hun internetbedrijf in Nederland verkopen. Tegen alle verwachtingen in investeren ze hun geld in een Bagles & Salads restaurant in Nerja, Andalusia.

In het boek Toekomst & Tapas beschrijft Ariane op meeslepende wijze het avontuur dat volgt.

Een absolute must-read voor iedereen met interesse in wonen en/of ondernemen in Spanje.

Toekomst & TapasAriane van Wijk isbn 978 94 61851 000 Uitgeverij Grenzenloos

Te bestellen o.a. via Bol.com Amazon.es Emigratieboek.nl

w w w.emig rat ieb o ek .n l

Toekomst & Tapas

w w w.g renzen lo os .n l

Hollandse zekerheidtijdens uw buitenlands avontuur!

OOM Verzekeringen

ziektekosten | SOS | reis | ongevallen | inboedel aansprakelijkheid | rechtsbijstand | annulering

Kijk op www.oomverzekeringen.nl of bel +31(0)70 353 21 00.

VERZEKERINGENoom

Hollandse zekerheid

RINGEN

144305 _00M_Adv_Grenzenloosmagazine.indd 1 04-08-14 13:27

22

Grenzenloos uitzichtFoto: R. Reichelt

23

24

Curaçao

Alle kinderen in Nederland kennen haar. Want al dertien jaar brengt de

Curaçaose presentatrice Milouska Meulens het nieuws met kinderen en voor kinderen. Korte tijd werkte ze voor de Curaçaose televisie en krant, maar nu zit ze honkvast bij het Jeugdjournaal van de NOS. “Elke dag gebeurt er van alles, dus ook elke dag is er weer een nieuw Jeugdjournaal. Dat geeft een prettige zekerheid.”

Net uit de dagelijkse redactievergadering die

van half elf tot elf uur duurt, heeft ze even tijd

om te praten om vervolgens aan haar reportages

voor de uitzending van die avond te beginnen.

De planning is strak, want om vier uur

moet alles af zijn en moet ze klaar zitten om

geschminkt te worden om vervolgens een van

de teasers op te nemen. Toch is er geen spoor

van stress, noch bij Milouska noch op de gangen

in het immense gebouw van de NOS op het

Media Park in Hilversum, alhoewel het achter

de (computer)schermen wel anders moet

zijn. Op de dagen dat zij de avonduitzending

presenteert, begint Milouska’s dag om half

elf met de redactievergadering. “Ieder heeft dan

onderwerpen uit het nieuws geselecteerd die hij

dit was het voor numorgen zijn we er weer

25

Milouska Meulens

of zij belangrijk vindt voor de uitzending. We

overleggen en kiezen de items voor die dag.” In

elk geval staat vandaag de typhoon in China

op de agenda. “We verdelen de taken en

ieder gaat aan het werk, nabellen, schrijven,

beeldmateriaal zoeken en monteren. Naast

het presenteren van het nieuws doe ik ook

de andere dingen die gebeuren op een

nieuwsredactie. En als verslaggever maak ik

eigen reportages.”

Van half vijf tot zes uur neemt ze met de

eindredacteur alle teksten door, eet dan snel

wat om om klokslag 18.25 uur klaar te

staan in de studio waar om 18.45 uur de

opname van de uitzending start.

Venster op de wereld

Het Jeugdjournaal duurt tien minuten en

op schooldagen is er ook in de ochtend een

journaal van vijf minuten. “Dat is soms echt

stressen, we beginnen om zes uur, volgen

hetzelfde schema als overdag, maar hebben

nu tweeënhalf uur om reportages te maken en

een uitzending neer te zetten. Toch vind ik dat

heerlijk.

We werken met een klein clubje van drie

collega’s, nog in het donker. Voor je gevoel ben

je helemaal afgesloten van de wereld,

maar je zit juist ook te midden van alles in de

wereld.” Voor het ochtendprogramma kiezen

ze uit het nieuws dat de vorige avond vanaf een

uur of negen is gebeurd. “Je gaat er vanuit dat

sommige kinderen misschien het NOS-journaal

van acht uur nog kijken; wat daarna gebeurt tot

de volgende morgen zes uur, daaruit kiezen we.

Soms lastig, er kan veel gebeurd zijn, maar

soms is er ook vrijwel niks, dan is het echt

bij elkaar schrapen van onderwerpen. Het

leuke van ochtenddiensten vind ik dat je alles

als eerste weet. Ik had dat als kind al,” zegt

ze lachend. “En jij beslist wat er van al het

nieuws naar buiten gaat. Ik voel me daarin

verantwoordelijk voor de doelgroep, het

Jeugdjournaal is hun venster op de wereld.

Er is in Nederland geen ander dagelijks

nieuwsprogramma voor kinderen.” Er zijn geen

taboes, geen onderwerpen die niet behandeld

worden. “Dat kun je je niet veroorloven,

kinderen komen op allerlei manieren bij het

nieuws, ze horen en zien alles wat zich afspeelt,

via welk kanaal dan ook, of gewoon op hun

telefoon. Ik zie het als onze taak het nieuws te

duiden, het voor ze in een kader te plaatsen.”

Kinderen de hoofdrol

Nieuws aan kinderen brengen, vraagt een

bepaalde manier van kijken. Maar dat

maakt het werk niet anders dan wat andere

journalisten doen, vindt Meulens. “Je richt

je altijd op je doelgroep, of het nu lezers

van het Financieel Dagblad, de Telegraaf of

kinderen zijn. Wel zijn we voorzichtig, bij

een onderwerp als de oorlog in Syrië laten

we geen dode lichamen zien. Dat dient geen

enkel doel, integendeel, je schiet juist je doel

voorbij. Om onderwerpen goed te brengen moet

je informatie doseren en beelden aanpassen.

Anders blijft alleen het beeld op het netvlies

gebrand maar gaat de inhoud volledig verloren.”

Het gaat erom kinderen inzicht te geven, wat

betekent dat er steeds afwegingen worden

gemaakt, in beeldkeuze, in inhoud. “Ik heb

het meest met onderwerpen waarbij

kinderen de hoofdrol spelen, en die voor hen

aansprekend zijn. Zo hadden we gisteren een

item over het meisje Kyara dat naar Afrika was

geweest om daarmee geld op te halen voor een

goed doel.” Daarnaast kijkt de redactie naar de

26

Curaçao

agenda, zo is het vandaag de ‘dag van de leraar’.

“We kijken of er een leuk aanknopingspunt is,

of we er iets bijzonders van kunnen maken.

Maar we kunnen we er ook voor kiezen het

een jaar niet te doen. We vragen ons elke dag

opnieuw af: wat wil je deze dag niet gemist

hebben van het nieuws, wat moet je als

kind vandaag echt hebben meegekregen?”

Vergeten

Meulens woont nu bijna dertig jaar in

Nederland. En ondanks dat ze zich de

Nederlandse cultuur heeft eigengemaakt, gaat

er geen dag voorbij dat ze niet aan Curaçao,

haar geboortegrond denkt.

“Hoe Nederlands ik eigenlijk ben, bedacht ik me

vanmorgen nog toen ik - nadat ik wentelteefjes

had gemaakt als ontbijt - met mijn kinderen

naar school fietste, een zak appels aan het stuur

voor de appelmoes-kookles.” Naast Nederlander

blijft ze zich Curaçaoënaar voelen. “Ook al weet

ik dat sommigen me zien als makamba pretu;

mensen zijn bang dat ik vergeten ben waar ik

vandaan kom. Maar ik voel me een van hen. Ik

ben diep geraakt als de Antillen of Antillianen in

het nieuws zijn, zeker als het negatief is. Maar

ik ben ook apetrots als mensen succes hebben,

dat roep ik dan overal rond.”

Ze groeide op in de wijk Koraal Specht. Vanaf

haar vierde tot haar tiende woonde het gezin

afwisselend in Nederland en Curaçao.

“Mijn ouders konden maar niet beslissen waar

wij het beste af waren, we verhuisden steeds

opnieuw. Ik heb in zoveel plaatsen gewoond

in Nederland, Almere, Zwolle, Emmen,

Leeuwarden.

Op Curaçao keerden we soms naar ons oude

huis terug, maar ik woonde met mijn broers

en zus ook geregeld bij oma. Ik kan me de

Brionschool nog goed herinneren, met meneer

Jansen die een paar jaar geleden minister van

Onderwijs was. Pas later realiseerde ik me dat

het wel een roerige jeugd was, maar toen was

het zoals het was.” Haar Curaçaose ouders - met

beiden Indiaans bloed - kozen definitief voor

Nederland toen Milouska tien was.

“Ze spraken net zo lang Nederlands met ons

tot we het echt onder de knie hadden, daarna

schakelden zij weer over op Papiaments,

de taal die ik nu nog steeds spreek met mijn

moeder en soms met mijn broers of zus, als we

willen roddelen,” lacht ze. Milouska’s

vader ging 27 jaar geleden alweer terug omdat

hij de warmte op alle fronten miste en recent

vertrok ook haar moeder. “Dat heeft

me heel erg verdrietig gemaakt. Ze hebben

ons hier heengebracht en zijn zelf vertrokken.”

Milouska mist haar moeder ook in het

doorgeven van de Antilliaanse tradities aan haar

eigen kinderen.

Hoe dan ook gaat ze elk jaar terug om haar

kinderen hun rootste laten voelen.

Zoeken waar je hoort

Na haar studie Journalistiek in Utrecht ging

ze terug naar Curaçao, om uit te vinden

waar ze hoorde. “Ik werkte ’s ochtends voor

Beurs- en Nieuwsberichten en ‘s middags

met Alex Alberto voor TeleCuraçao aan het

programma Nederland Mozaïek, het eerste

Nederlandstalige magazine. Er bleek behoefte

aan Nederlandstalig eilandnieuws. “We hebben

het samen opgezet, vanaf de scratch. Ik deed

van alles, de interviews en montage.

Het was een seizoen wekelijks op tv; 45 minuten

over van alles wat op het eiland gebeurde.” Op

Curaçao deed ze ook research en interviews

voor het Nederlandse nieuwsprogramma

27

Milouska Meulens

Zembla, dat toen de Antillenroute opnam.

Vooral aan dit jaar werken op Curaçao hield ze

vele vrienden en connecties over.

Toch besloot Meulens na dat jaar terug naar

Nederland te gaan. “Als je kind bent, is het

eiland veilig en geborgen, maar als jong

volwassene was het mijn plek niet meer, wilde

ik die gecontroleerdheid niet. Als kind was dat

juist prettig, ik kon alleen op straat zwerven

want iedereen kende je, iedereen was je tante

en oom. It takes an island to raise a kid, dat

was echt van toepassing.” Toch blijft een

deel van je altijd daar, is ook de ervaring van

Meulens. “Er kwam bij dat ik er een vriendje

had dus snotterend op Hato stond.” Terug in

Nederland haalde ze de banden met Zembla

aan, werkte korte tijd als redacteur voor het

modellenprogramma V-models van Veronica en

kwam vanaf 2000 in dienst van de NOS, eerst

als redacteur, later ook als presentatrice.

Kinderjournaal op Curaçao

“Het zou prachtig zijn als op Curaçao een

gelijksoortig programma als het Jeugdjournaal

van de grond kwam”, zegt Meulens. In veel

landen is een dergelijk format ontwikkeld, zo

loopt in Suriname de Tien minuten al jarenlang

erg goed. Het heeft echter ook te maken met de

mondigheid van kinderen, aldus Meulens. “Ze

moeten op televisie hun mening durven

geven. Een programma als dit staat of valt met

kinderen die ergens wat van vinden. Als

volwassene moet je hun mening willen weten

en er vervolgens wat mee willen doen. Je

moet letterlijk bereid zijn door de knieën te

gaan. Het is wezenlijk dat je het van binnenuit

wilt en je best doet het nieuws op hun niveau

te vertellen.” Dat de kinderen zelf hun

mening wel willen geven, bleek recent uit de

Unicefrapporten.

28

Maar ondanks dat de kinderen willen en er veel

ambitieuze volwassenen zijn met goede

bedoelingen, is het tot op heden niet gelukt.

Mevrouw van het nieuws

Zowel in Nederland als op Curaçao zullen er

weinig mensen zijn die me niet kennen, denkt

Meulens zelf. “Daar heb je die mevrouw

van het nieuws, hoor je geregeld fluisteren.

Daarbij komt, mijn kinderen zijn ook nog

klein, dus ik loop ook op woensdag- of

zaterdagmiddag en in de schoolvakanties in

dierentuinen. Het is nu nog erger geworden

omdat mijn nieuwe partner ook bij het

Jeugdjournaal werkt, ja dan heb je helemaal

bekijks.” Toch kun je kinderen die een

handtekening willen goed uitleggen dat je nu

zelf op vakantie bent of even met je eigen

kinderen wilt spelen, vindt Meulens. Soms

is het lastig als je herkend wordt: “Je voelt je

onhandig als je even gauw met je joggingbroek

door de supermarkt loopt of in je bikini in een

pretpark staat en mensen naar je wijzen.”

Vanwege het feit dat ze al zo lang presenteert,

hebben heel wat generaties haar meegemaakt,

zowel als ouder of als de opgeschoten

kinderen van nu. Maar ook ouderen blijken

graag naar het Jeugdjournaal te kijken. Haar

bekendheid groeide ook toen ze de mol was in

het tv-programma Wie is de Mol. “Het is

ontzettend leuk je eigen rol te regisseren, ik was

er heel fanatiek in. Je moet natuurlijk wel iets

bedenken wat je tot het eind kunt waarmaken.

Ik koos de tactiek van dom zijn. Het verbaasde

me dat mensen dat zo gemakkelijk aannemen:

ze geloven enerzijds dat je goed was op het

atheneum, maar geloven je ook als je niet

weet dat de aarde rond is. De crew weet

overigens ook niets.

Op het laatst hoorde ik een cameraman net iets

te hard zeggen:

‘Als zij de mol niet is, mogen mijn kinderen

nooit meer naar het Jeugdjournaal kijken.’ ”

Betrokken

“Soms denken volwassenen dat kinderen alleen

over dieren en gadgets willen horen, naar

kinderen zijn zo nieuwsgierig en zo betrokken

op wat er dichtbij maar juist ook in de wereld

gebeurt; of het nu om kinderen in Klazinaveen

gaat of kinderen in Pakistan, waar een bom

afging in het gebouw waar ze zouden worden

ingeënt.” Het geeft Milouska een vorm van

zekerheid en veiligheid dat er elke dag weer een

Jeugdjournaal is: “Het is een gegeven, daar kan

niets of niemand verandering in brengen.

Want er gebeurt altijd wel weer iets.” Ze meent

het dan ook uit de grond van haar hart als ze

de uitzending afsluit met “Dit was het voor

nu, morgen zijn we er weer met een nieuw

Jeugdjournaal.”

Tekst: Mineke de Vries

Dit artikel is een van de vele interessante

artikelen uit het boek ‘Met de zon in de rug’

bevat de verhalen van mensen die vanuit

de Cariben een bestaan opbouwen in de

nederlandse maatschappij of op een andere

manier nauw betrokken zijn bij de Antillen.

voor de één betekent de tropische basis een

steun in de rug om talenten vorm te geven. de

ander komt door diezelfde zon in zijn eigen

schaduw te staan.

Curaçao

In hoeverre is de warmte van de tropenzon waarin je bent opgegroeid en die je in je draagt een garantie voor het welslagen overzee?‘Met de zon in de rug’ bevat de verhalen van mensen die vanuit de Cariben een bestaan opbouwen in de nederlandse maatschappij of op een andere manier nauw betrokken zijn bij de Antillen. voor de één betekent de tropische basis een steun in de rug om talenten vorm te geven. de ander komt door diezelfde zon in zijn eigen schaduw te staan.

Maar de reportages samen vertellen ook het verhaal van de verstrengeling van twee samenlevingen die elkaar blijvend wederzijds beïnvloeden. dit uit zich in een professionele samenwerking waar het gaat om zorg, detentie en sociaal maatschappelijke problematiek, maar ook in een waardevolle diversiteit op het gebied van kunst en cultuur, taal, wetenschap en ondernemerschap. een onafscheidelijkheid, gevormd door de tijd en strijd van tweehonderd jaar koninkrijk, die niet meer is weg te denken uit de Nederlandse samenleving.

Met de zon in de rugMineke de Vries

Nu overal verkrijgbaar

Met de zon in de rugMet een Caribische achtergrond leven in Nederland

Het is een eer om ook in dit boek te staan, zonder ooit op de Antillen te zijn geweest. De verhalen in dit boek sterken mij in de gedachte dat een

goede inburgering en meer kennis over elkaar cruciaal is om de kansen van deze generatie te verbeteren. Mogen de prachtige verhalen met humor en

ontroering uit deze bundel daaraan een bijdrage leveren. 

Eberhard van der Laan, burgemeester Amsterdam

30

Italie

Ieder jaar in november is het weer zover: een paar weken nadat de

wintertijd is ingegaan, moeten we de winterbanden onder onze twee Punto’s laten monteren.

In een heuvel- tot bergachtig gebied als het onze

(de Penice-pas reikt al tot boven de 1000 meter en

nog verder in het zuiden, aan de grens met Ligurie

bereiken de bergen van de Apennijnen hoogtes tot

1700 meter) zijn deze op gladde en steile wegen

berekende banden verplicht. Waarbij elke regio

wel haar eigen termijnen heeft bedacht natuurlijk:

in de ene regio moet het vanaf half november, in

een andere met vergelijkbaar landschap vanaf

begin december, enz. En hoewel de pakkans bij

overtreding niet groot schijnt te zijn, is de boete

niet mals als we de verhalen mogen geloven: 1500

euro of daaromtrent. Maar waarom zouden we

bezuinigen op onze veiligheid?

Dus zorgen we er ieder jaar weer braaf voor

dat de bandjes er min of meer op tijd (want we

zijn in Italië) onder zitten. Nou ja, een beetje

bezuinigen doen we wel sinds we weten dat alleen

de voorwielen verplicht van het sneeuwbestendige

rubber voorzien hoeven te zijn. Er resteert toch

nog iets van de dominee-koopman in onze

geëmigreerde zielen.

winterbandenStef SmulderS

31

Om de banden te verwisselen, roepen we

de hulp in van Maurizio, onze garagista di

fiducia, de vertrouwensmonteur. Hij runt de

dichtstbijzijnde garage en is nog Fiatdealer

op de koop toe, wat willen we nog meer? Eh...

nou, op tijd geholpen worden bijvoorbeeld.

De laatste jaren verliep de procedure steevast

met horten en stoten waarbij er meerdere

ritten naar de vertrouwensgarage nodig waren

om het gewenste resultaat te bereiken. Bij

Maurizio is het namelijk altijd druk (vooral

rondom de verplichte bandenwisseldatum)

en in de enorme, metershoge garage is het

nogal een chaos. Of lijkt dat maar zo? Als je

er voor achten ‘s ochtends komt, is de hal

tamelijk leeg, op een enkele auto op een brug

of een wrak aan de zijkant na. Kom je echter

een uur later dan is er geen plek meer vrij en

staan overal auto’s op krikken, bruggen en met

openstaande motorkappen. Hoe al deze auto’s

zich zo kriskras in de garage hebben weten te

manoeuvreren, is een raadsel en hoe ze er ooit

weer zonder nieuwe butsen en schrammen uit

moeten komen al evenzeer. Gebruikt Maurizio

soms een gru, een kraan die ergens langs de

wand van deze megazaal verborgen zit?

Aan alle auto’s schijnt tegelijkertijd te worden

gewerkt, wat onmogelijk is want naast Maurizio

is er maar een werknemer: zijn schoonzoon.

Qua karakter kunnen deze twee niet meer van

elkaar verschillen dan ze doen: de schoonzoon

straalt in woord, gebaar en uiterlijk (trouwe

hondenogen, een sloom-mollig postuur) een

onverstoorbare rust uit en lijkt door geen

chaos, hoe groot ook, van zijn stuk te brengen.

Waarschijnlijk is dat ook de enige manier

waarop je in deze garage kan overleven, in

de heksenketel die Maurizio veroorzaakt.

Want Maurizio is, hoewel (of juist daardoor?

Kom er maar in, Sigmund!) klein van stuk,

een enorme druktemaker. Van ‘s ochtends

vroeg tot ‘s avonds laat beent hij door de

garage van auto naar auto, van telefoon naar

nieuw binnengekomen klant, van kantoor

naar de voorraadvide waar de nieuwe banden

liggen, onderwijl in plat dialect commando’s

schreeuwend naar zijn schoonzoon. Die geen

spier vertrekt en gewoon doorgaat met de ene

klus die hij op dat moment onderhanden heeft.

Toch is het juist zijn schoonvader die hem

op het rechte spoor heeft moeten zetten.

De jongeman was gewend meer geld uit te

geven dan hij verdiende (“De tegenwoordige

generatie!”, ik hoor het u zeggen) en had overal

schulden. Maurizio besloot dat de beste jongen

wel met zijn dochter mocht trouwen, maar

alleen op voorwaarde dat hij ervoor zou zorgen

dat hij geen schulden meer had. Dus daar ging

zijn mooie nieuwe witglanzende Punto Grande

Column

32

Italie

die hij op afbetaling aangeschaft had. Die sleet

Maurizio aan een paar van zijn cliënten, die zo voor

een zacht prijsje een nagenoeg nieuwe auto in hun

schoot geworpen kregen. Die klanten waren wij.

En dus mag de schoonzoon zo af en toe in onze

opdracht aan zijn eigen bolide sleutelen, nou ja,

ex-bolide dan. Maar hij heeft er wel de dochter

van Maurizio voor in de plaats (niet op afbetaling).

Gek genoeg heeft Maurizio zo af en toe in alle

drukte toch ook nog tijd voor een praatje en zo

kwamen we te weten dat zijn dochter een fanatiek

ballroomdanseres is. En dus chauffeert Maurizio

zijn dochter ook nog eens elk weekend naar

verweggelegen steden en dorpen, soms honderden

kilometers ver, waar danswedstrijden gehouden

worden. De danspartner van de dochter is niet haar

man de assistent-garagista want die is daarvoor te

lomp en te sloom. Vol trots laat Maurizio ons steeds

foto’s zien van de meest recente danssuccessen van

zijn dochter. Wij vragen ons dan altijd af waar in

dat kleine lijf die enorme accu verborgen zit die de

onuitputtelijke energie levert voor alle bezigheden

die Maurizio verricht.

In het begin, toen we nog maar over één auto

beschikten, de witte Punto was nog niet in ons

bezit, leende Maurizio ons wel eens een van zijn

auto’s wanneer de onze in garage blijven moest.

Huurkosten NUL euro! En dan kwam hij onze

gerepareerde auto ook nog zelf brengen en nam

hij de leenauto mee retour. Dat kan alleen in een

dorp en dan nog alleen bij een echte garagista di

fiducia! Een andere keer kwam ik hem tijdens wat

een van zijn weinige pauzes moest zijn geweest

tegen in het dorpscafé. Hij zag me en bood me

direct een espresso aan die hij in een moeite door

meteen bestelde bij de barista, nog voor ik boe of

bah had kunnen zeggen. Nadat ik een beetje suiker

in mijn kopje gedaan had en weer opkeek, zag ik

dat Maurizio alweer vertrokken was. En hij nog

betaald ook!

Als we bij de garage komen voor de tweejaarlijkse

bandenwissel is het er dus altijd een drukte van

belang (tenzij we er aan gedacht hebben om er

voor achten al heen te gaan) en kunnen we alleen

een afspraak maken. Een soort van afspraak

dan, want aan precieze tijden doet Maurizio niet.

Morgenmiddag, kom dan maar langs, destilleren

we uit de spraakwaterval die hij, deels in dialect,

uitstoot op onze vraag, in accentrijk Italiaans,

wanneer het schikt. Maar wanneer begint de

middag? Niet om half één of één uur maar op zijn

vroegst om drie uur, of half vier, of toch pas om vier

uur? Je weet het in het siestaland Italie nooit zeker.

En eigenlijk begint na de middagpauze de avond

al, want de begroeting die dan gebezigd wordt is

buonasera en niet buon pomeriggio. Eigenlijk

bestaat de middag voor de Italiaan helemaal niet.

We proberen meestal maar wat en zijn soms te

vroeg maar meestal te laat. Dan is het chaotische

bedrijf alweer in volle gang en kunnen we er toch

niet terecht. De “afspraak” lijkt vergeten want dan

roept Maurizio ons iets toe over giovedì mattina,

over twee dagen dus en dan ‘s ochtends. Toch

maar eens proberen om er voor achten te zijn,

denken we dan. Uiteindelijk lukt het altijd, zelfs

voordat de eerste sneeuw valt of dat we een boete

krijgen. Het mag dan een chaos lijken, toch komt

alles uiteindelijk op zijn gomme da neve terecht:

Italiaanse toestanden!.

Tekst en foto’s: Stef Smulders

www.duepadroni.it

info@duepadroni.it

33

Italiaanse toestandenLeven en overleven in Italië

Humoristische korte verhalen over het

emigreren naar Italië en de kennismaking met

tal van karakteristieke Italianen.

Vijf jaar na de emigratie, doet de Stef Smulders

verslag van zijn belevenissen in tientallen

verhalen waarin evenzovele problemen op geheel

Italiaanse wijze worden opgelost, wat vaak tot

humoristische taferelen leidt.

Het kopen en verbouwen van een huis, het

importeren en laten keuren van een auto, het

afsluiten van een verzekering: het levert allerlei

moeilijkheden op, die vaak op verrassende

manier tot een oplossing komen.

Meer ervaringsverhalen over Italië:

Dag Nederland! Ciao Italia!Een eigen Bed & Breakfast in Italië

Bekend van Ik Vertrek!

Heleen Sloots

Huizenjacht in ToscaneSpeciaal voor Italië-liefhebbers

Ronald. A. Lever

Al deze titels zijn te koop op Emigratieboek.nl

34

Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt op 30 januari

schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.

GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN

Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)

Emigratieboek.nlBOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS