1

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

Peter Schoenmaker De hotelier maakt

weer wat mee

GrenzenloosMAGAZINE

NR 10

Nov 2014

Uitgeverij Grenzenloos

Grenzenloos.nl

een partner van over de grens Mannen en vrouwen op zoek in het buitenland

een greencard bemachtigen Hoe kom je de VS in?

tweede huis in duitsland Oosterburen steeds meer in trek

2

Grenzenloos nummer 10

De maanden vliegen voorbij en voor u ligt de

tiende editie van Grenzenloos Magazine.

Sinds het eerste nummer dat in februari verscheen

is het magazine niet meer weg te denken voor hen

die graag hun blik verleggen. Niet alleen zijn de

magazines populair bij reislustigen woonachtig in

Nederland, ook in Scandinavie, Frankrijk en zelfs

Suriname zijn veel trouwe lezers. De vele positieve

reacties die ons bereiken zijn een stimulans om

door te gaan op de ingeslagen weg: elke maand een

kwaliteitsmagazine, geheel gratis toegankelijk.

Laat u ook deze maand weer inspireren door de

verhalen en reportages. Uw reacties en tips worden

altijd gewaardeerd: info@grenzenloos.nl

Grenzenloos Magazine verschijnt 12 x per jaar, elke

laatste vrijdag van de maand.

Veel leesplezier!

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur

Twitter: @ericjanvandorp

Colofon

GRENZENlOOS MAGAZINEGratis online magazine voor emigranten,

expats en tweedehuisbezitters.

Verschijnt 12 x per jaar, elke laatste

vrijdag van de maand.

Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos,

een imprint van VanDorp Uitgevers

Voor meer informatie of adverteren,

kijk op www.grenzenloos.nl

of mail naar info@grenzenloos.nl

In dit nummer staan bijdragen van:

Peter Schoenmaker

ludique le Vert

Rob Smulders

David Scherpenhuizen

Stef Smulders

Eric Jan van Dorp

Coverfoto: Joshua Earl

Copyright©2014 VanDorp Uitgevers

Op de teksten en foto’s in deze uitgave

rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave

mag worden opgeslagen, gekopieerd

of op andere wijze dan ook worden

verveelvoudigd en/of verspreid,

zonder uitdrukkelijke en schriftelijke

toestemming van de uitgever.

Welkom

Nieuws

Een Greencard bemachtigen

De eersten zullen de laatsen zijn

Een tweede huis in Duitsland

ludique - Wonen in Frankrijk

David Scherpenhuizen - Afstanden

4

6

10

12

16

24

Inhoudsopgave

Een partner over de grens vinden28

Buitenlandse hypotheek 30

Stef Smulders - Op vakantie34

4

Geen enkel volk op aarde is gemiddeld zo

lang als de Nederlander. Gemiddeld is een

Hollandse man 1,81 meter en de vrouwelijke

variant 1,68 meter. Maar hoe is dat zo

gekomen?

Onderzoeker Randy Olson, werkzaam op

de Michigan University, heeft data vanaf

1820 geanalyseerd van zowel Nederlanders,

Denen, Duitsers, Amerikanen, Fransen als

Italianen. Daaruit kwamen interessante

weetjes tevoorschijn. Zo waren Nederlanders

halverwege de 19e eeuw gemiddeld net zo

lang als Italianen en Fransen, terwijl Duitsers,

Denen en Amerikanen aanzienlijk groter

waren. Echter, rond dezelfde tijd begon er een

duidelijke groeispurt af te tekenen in de Lage

Landen en na eerst de Amerikanen ingehaald te

hebben, werden rond 1980 ook de Denen en de

Duitsers voorbijgestreefd.

De vraag is waarom Nederlanders zo snel

zijn gaan groeien. Volgens professor Drukker

van de Universiteit van Groningen is dit voor

een deel te danken aan het feit dat Nederland

in de 19e eeuw een stabiele parlementaire

democratie werd waar de welvaart gestaag

groeide en waarvan ook de steeds grotere

middenklasse deelde. Gezondere voeding met

een hoog gehalte aan eiwitten in de vorm van

melkproducten (belangrijk bij de groei in de

jeugd), brood en vlees deden de rest.

Waarom Nederlanders sneller groeien dan

Denen en Duitsers, die grotendeels toch een

vergelijkbare geschiedenis hebben meegemaakt,

is niet helemaal te verklaren. Het kan zijn dat

in de genen van Nederlanders vanoudsher

de potentie van relatief forse lichaamslengte

aanwezig was en dat dit er de laatste decennia

o.a. door juiste voeding, steeds meer uitkomt.

waarom nederlanders het lanGste volk op aarde zijnhollandse mannen zijn gemiddeld 1,81 meter

Nieuws

5

Het aantal Nederlanders dat in 2013 een

bezoek bracht aan Zweden lag aanzienlijk

lager dan in 2012. Ook het totale aantal buiten-

landse bezoekers aan het land is gedaald.

In 2012 kwamen ruim 448.000 Nederlanders

naar Zweden. Vorig jaar waren dat er maar

340.000, zo’n 25 procent minder. Dit is zelfs

iets lager dan het aantal van 355.000 in 2011.

Dit blijkt uit een studie van de Zweedse

overheidsdienst Tillväxtverket. Een verklaring

voor de daling heeft de organisatie niet. Het

gaat echter vooral om minder toeristen, want

het aantal zakenreizen van Nederlanders aan

Zweden is de laatste drie jaar tamelijk stabiel

(rond de 70.000).

De teruggang wordt voor de Zweden

economisch wel gecompenseerd doordat

de Nederlander in 2013 heel wat meer geld

uitgaf tijdens het bezoek: 807 kronen per dag,

tegenover 644 een jaar eerder.

Ondanks de teruggang staan de Nederlanders

op de negende plaats van buitenlandse reizigers

in Zweden. Zij zijn verantwoordelijk voor 2

procent van het totaal dat 2013 voor zaken of

plezier naar Zweden kwam. Koplopers zijn de

Noren (28 procent), gevolgd door de Finnen

(20) en de Denen (17). De buren zijn dus de

meest frequente bezoekers.

Zweden is ook populair bij Duitsers (8 procent),

Russen (3), Britten (3), Amerikanen (3) en

Polen (2). Belgen ontbreken in de top-15 en

worden in het rapport niet genoemd.

Het totale aantal buitenlandse bezoekers daalde

in 2013 wel met 6 procent naar 18,8 miljoen. In

2012 ging het nog om 20 miljoen.

Reizigers zijn Zweden wel trouw: voor 84

procent was het niet het eerste bezoek aan het

Scandinavische land. De gemiddelde bezoeker

bleef 5,9 nachten in Zweden.

Bron: denieuwezweed.com

zweden minder in trek bij nederlandse toeristenforse daling van 25% vakantiegangers

Nieuws

6

Geen enkel land ter wereld is zo geliefd bij emigranten als de Verenigde Staten. Europeanen, Aziaten, Afrikanen, Zuid- en Centraal-Amerikanen, velen dromen ervan om zich in de VS te vestigen. Vanwaar die liefde voor een leven in de Verenigde Staten? En hoe kom je de Verenigde Staten eigenlijk in?

Wie wel eens door de VS heeft gereisd weet dat

het land enorm veel te bieden heeft. Niet alleen

een enorme verscheidenheid aan overweldigende

natuur en klimaten in alle soorten en maten,

maar ook de mogelijkheid om je droom na te

jagen. ‘The American Dream’, opklimmen van

krantenjongen tot multimiljonair. Als in een film.

Maar in de VS komt dit zeker ook in het echte

leven voor. Zeventig procent van alle miljardairs

in de VS is begonnen met helemaal niets.

Ook bij Nederlandse emigranten is de VS

populair, maar het is niet gemakkelijk om een

verblijfsvergunning te bemachtiging voor ‘The

Land of Uppertunities’.

We zetten de mogelijkheden voor u op een rijtje.

USA

EEN GREENCARD BEMACHTIGEN

7

De Greencard

Wie zich blijvend wil vestigen in de VS dient in

het bezit te zijn van een verblijfsvergunning,

Greencard genaamd. Daarnaast is de Greencard

noodzakelijk bij het vinden van werk of het

aankopen van onroerend goed, zoals een huis.

Het bezit van een Greencard geeft je vrijwel

dezelfde rechten als Amerikanen, maar geen

stemrecht.

Wil je emigreren naar de VS dan zul je dus die

felbegeerde Greencard moeten zien te krijgen.

Aanvraag door werkgever

Een Amerikaanse werkgever kan een greencard

aanvragen voor personen in bepaalde beroeps-

groepen, personen met een zeldzaam talent in

een bepaald vakgebied of vakmensen aan wiens

kwalificaties in de Verenigde Staten een groot

gebrek is. Denk hierbij bijvoorbeeld aan medisch

specialisten of onderzoekers in bijzondere

wetenschappen.

Op basis van een investering

Wie minimaal een miljoen dollar investeert in

een bedrijf in de VS en daarmee tien of meer

banen creërt, komt in aanmerking voor een

greencard. Hetzelfde geldt voor investeringen van

een half miljoen dollar in bepaalde regio’s waar

veel werkloosheid heerst.

Greencard loterij

Jaarlijks worden er door de Amerikaanse

overheid middels een heuse loterij 50.000

permanente verblijfsvergunningen beschikbaar

gesteld. Meedoen is eenvoudig en gratis. Iedereen

kan meedoen om op deze manier te proberen een

greencard te bemachtigen. Het aantal deelnemers

is echter zeer groot.

Aanvraag door een familielid

Voor een permanente verblijfsvergunning

op basis van familiebanden komen directe

familieleden van Amerikaanse staatsburgers en

greencardhouders in aanmerking.

Wanneer er sprake is van een huwelijk met

een Amerikaans staatsburger, bestaat de

mogelijkheid om voor het huwelijk al naar de VS

te vertrekken. Binnen drie maanden na aankomst

moet het huwelijk voltrokken worden. Overigens

moet het huwelijk wel minimaal drie jaar stand

houden, dit om schijnhuwelijken te voorkomen.

Tijdelijke vergunningen

Daarnaast is het uiteraard mogelijk om te

proberen om eerst een tijdelijke verblijfs-

vergunning te krijgen en tijdens dit verblijf een

greencard aan te vragen. Omdat de procedure

voor de aanvraag van een greencard veel tijd in

beslag neemt, is dit een veelgebruikte optie.

Tijdelijke verblijfsvergunningen kunnen worden

afgegeven bij:

• substantiële investeringen in een nieuwe of

bestaande onderneming in de VS

• professionals die over gespecialiseerde kennis

beschikken en op lokaal contract voor een

werkgever in de VS gaan werken.

• stage of training

• een verblijf langer dan 90 dagen als zaken-

reiziger

• journalisten

• mensen die bekend of beroemd zijn in de

wetenschap, onderwijs, zakenleven, kunst-,

sportwereld

Bronnen:

Boek Emigreren naar de VS; visaversa.com

Visum

8

de eersten zullen de laatsten zijn

9

Peter Schoenmaker publiceerde vorig jaar de bundel ‘Je maakt wat mee als

hotelier’, een serie geestige gebeurtenissen in en rond een klein hotel in het zuidwesten van Frankrijk. Deze maand verschijnt zijn vervolgbundel: ‘De hotelier maakt weer wat mee’. Deze maand exclusief in Grenzenloos Magazine een voorpublicatie uit de nieuwe verzameling hilarische verhalen.

Eén ding moet ik de Engelsen nageven: waar

ze ook wonen in Frankrijk, ze kunnen altijd

goedkoop naar huis vliegen met EasyJet of

Ryanair. Waarschijnlijk onze eigen schuld,

omdat wij Hollanders liever de auto nemen en

Transavia met halflege toestellen laten vliegen

als zij eens een keer een Frans vliegveld als

nieuwe bestemming uitproberen.

Britten die bij ons in de buurt wonen, hoeven

maar een half uurtje naar Lourdes te rijden

om voor een paar tientjes naar Londen te

vliegen. Nu is dat ook de stad waar onze dochter

inmiddels woonde, dus als zij ons – of wij haar

– wilden bezoeken, konden wij daar ook van

profiteren. De kunst is dan wel om de kosten

inderdaad laag te houden, want zo’n goedkope

maatschappij probeert aan alle kanten wat bij

te verdienen. Met toeslagen voor inchecken,

toeslagen voor gebruik van creditcards,

toeslagen voor extra bagage, toeslagen voor eten

en drinken tijdens de reis en zelfs het verkopen

van krasloten en kalenders met halfblote

foto’s van hun Poolse stewardessen. Voor je

op het internet eindelijk je ticket kan betalen,

word je bestookt met aanbiedingen voor

reisverzekeringen, huurauto’s en hotels. Hun

knapste uitvinding, vanuit de koopman gezien,

is de verkoop van Priority Boarding.

Voor een tientje extra per persoon koop je

daarmee het recht om als eerste in te stappen,

wat de indruk wekt dat je met je lange benen

ook als eerste bij de stoelen bij de nooduitgang

bent die, zoals bekend, extra beenruimte

bieden.

In de realiteit blijkt dat je alleen het recht hebt

om eerder in te stappen dan de passagiers

die géén kaart met Priority Boarding hebben

gekocht. Aangezien negentig procent dat wel

doet, speelt zich dan in de wachtruimte het

volgende af:

Er wordt omgeroepen dat het instappen kan

gaan beginnen. Passagiers zonder PB wordt

gevraagd nog even te wachten, want hun

medereizigers met PB gaan voor. Waarop

120 mannen, vrouwen en kinderen zich

naar de uitgang spoeden waar hun papieren

nog een keer worden gecontroleerd. Om de

kosten te drukken is het vliegtuig niet met

een comfortabele slurf met de vertrekhal

verbonden, maar staat het een stukje verderop

te wachten met een paar verrijdbare trappen.

De hele meute zie je dus de betonnen vlakte

oversteken, waarbij ze niet de indruk willen

wekken dat ze hollen, maar intussen probeert

iedereen elkaar wel te passeren. Altijd een

koddig gezicht. De helft neemt de voorste trap,

de rest denkt via de achterste trap meer kansen

te hebben en allemaal hebben ze maar één doel:

de twaalf stoelen bij de nooduitgangen in het

midden van het toestel. Als het daarna eindelijk

jouw beurt is om als sufferd zonder PB naar het

vliegtuig te lopen en de achterste trap neemt,

blijken de achterste rijen meestal nog helemaal

leeg te zijn. Met z’n tweetjes heb je dan lekker

drie stoelen.

Peter Schoenmaker

10

Op een gegeven moment wilden die slimmeriken

van Ryanair ook eens uittesten hoeveel mensen

een tientje extra zouden willen betalen voor een

gereserveerde stoel. Een proef die ze eerst op de

route Lourdes-Londen hielden, alleen voor de

twaalf stoelen bij de nooduitgangen en de zes op

de eerste rij. Het was net in de tijd dat het onze

beurt was om onze dochter weer eens op te zoeken,

en hoewel ik laat boekte, bleken alle te reserveren

stoelen nog beschikbaar te zijn en daar had ik nou

wel graag twee tientjes voor over. Op de luchthaven

speelde zich het vertrouwde tafereel af en door de

grote ramen zagen we bijna iedereen met Priority

Boarding zich weer zo snelwandelend mogelijk

naar het wachtende vliegtuig spoeden. Waar tot

hun verbijstering op alle achttien stoelen met extra

beenruimte een kaart hing. RESERVED!

Toen even later bleek dat alleen wij en nog een

ander stel op die plekken zaten en er dus nog

veertien stoelen over waren, zag je mensen nerveus

achterom kijken en bedenken hoe ze alsnog van

plaats konden wisselen als we eenmaal in de

lucht zouden zitten. Maar die vlieger ging niet op,

want de purser was er als de kippen bij zodra ze

hun riemen losmaakten. Only with a valid ticket!

Lachen!

Bij de terugreis werden we overmoedig. De Priority

Boarders stonden al in een lange rij te wachten op

het sein dat ze mochten rennen en wij besloten om

nu eens als eersten in te stappen. Wapperend met

onze ‘RESERVED SEAT’ tickets passeerden we

de hele rij en lachten de grondstewardess toe, die

vooraan als Cerberus de meute in bedwang hield.

In plaats van ons vriendelijk toe te knikken dat

we door mochten lopen, wees ze op het contraptie

van stalen buizen dat ze gebruiken om bij twijfel

te controleren of je handbagage niet stiekem drie

centimeter te hoog of te breed is. Hoe wij ook

persten, onze koffertjes waren inderdaad luttele

centimeters te groot. Waarvoor ze ons honderd

pond in rekening bracht. Per persoon.

Toen lachten we niet meer.

Frankrijk

De hotelier maakt weer wat meePeter Schoenmaker

O.a. te koop via Emigratieboek.nl

11

visum turkije alleen noG onlineWachtrijen vliegveld verleden tijd?

Een visum kopen op een Turkse luchthaven is

niet meer mogelijk. Toeristen die naar Turkije

op vakantie gaan kunnen vanaf 1 november hun

visum alleen nog vooraf online aanvragen. De

optie om ter plaatse een visum te kopen vervalt

daarmee. Een visum rechtstreeks aanvragen via

de Turkse ambassade is ook niet meer mogelijk.

Het verkrijgen van een e-visa voor Turkije kost

20 dollar per persoon per visum en kan via de

website www.evisa.gov.tr worden geregeld.

Vliegvelden

nieuw luchthaven berlijn te duur, te laat, te kleinnog voor opening al uit het jasje gegroeid

Brandenburg, de nieuwe luchthaven van Berlijn is al weer te klein als hij eindelijk af is.

De project-commissie denkt nu na over de mogelijkheid om als ‘aanvulling’ de oude DDR-

luchthaven Schönefeld open te houden.

Luchthaven Brandenburg, die in de plaats moest komen van de bestaande luchthavens

Tegel en Schönefeld, heeft de capaciteit voor 27 miljoen passagiers per jaar. Volgens de

meest recente ramingen moet echter in 2016 al rekening worden gehouden met meer dan

31 miljoen passagiers.

Het vliegveld had in 2010 moeten worden geopend; de kosten waren begroot op 2,83

miljard euro. Na herhaaldelijk uitstel wordt nu geen openingsdatum meer genoemd; de

kosten komen in de buurt van 5 miljard euro.

De nieuwe luchthaven is aangelegd naast de bestaande luchthaven Schönefeld. Het

openhouden van de bestaande terminal lijkt dan ook een voor de hand liggende oplossing

12

tweede huis in duitsland wint aan populariteit

13

Duitsland is niet alleen populair als vakantieland maar ook aantrekkelijk

voor kopers van een tweede huis. De afgelopen jaren is er sprake van een aanhoudende groei van de huizenprijzen en de Deutsche Bank heeft voorspeld dat de prijzen in Duitsland in 2014 met 4 procent verder stijgen. Goedkope hypotheken en lage rentes van twee tot tweeënhalf procent (10 jaar vast) maken een tweede huis in Duitsland aantrekkelijk.

Bekende Duitse regio’s zijn het Zwarte Woud,

de Eifel en het Sauerland. Met name

het Sauerland met toeristenplaatsen

als Willingen en Winterberg is

misschien wel de populairste

streek voor Nederlanders die een

vakantiehuis willen aanschaffen

bij onze Oosterburen. Het ligt

dicht bij huis, zo’n drie uur rijden

van Utrecht, waardoor een korte

vakantie of een weekendje weg

gemakkelijk is te doen.

Overheid ondersteunt toeristische

ontwikkelingen

Vanwege het enorme economische belang

ondersteunt de Duitse overheid op grote schaal

investeringen in toeristische ontwikkelingen.

Een goed voorbeeld daarvan is het Masterplan

Wintersport Arena Sauerland. Een uitgesproken

visie gevolgd door een overtuigend concept

hebben tien jaar geleden dit Masterplan in

werking gezet en sindsdien is er bijna 100

miljoen euro geïnvesteerd in sneeuwinstallaties,

supermoderne liften, funparks, rodelbanen en

een bobsleebaan van wereldkampioenschap

niveau. Met 1,1 miljoen overnachtingen per

jaar is deze regio inmiddels uitgegroeid tot het

belangrijkste wintersportgebied ten noorden

van de Alpen.

Grote vakantieparken

Deze ontwikkelingen zijn ook bij de grotere

verhuurorganisaties als Landal en Centerparcs

niet onontdekt gebleven en er zijn een aantal

grote bungalowparken ontwikkeld. Centrale

ontvangstruimte, binnenzwembad, restaurant

behoren tot de standaarduitrusting

van dergelijke projecten.

Omdat er in deze

parken zoveel te

doen is, spreekt

dat vooral

families

met jonge

kinderen

erg aan. Ook

worden de

huizen vaak

verkocht in

combinatie met

een gegarandeerde

verhuuropbrengst. Dit

financiële aspect is iets waar

particuliere beleggers vaak naar op zoek zijn.

Rob Smulders namens belangenvereniging

Mondi: “Maar laat u niet misleiden vanwege

een gegarandeerde verhuuropbrengst. Een

bankgarantie biedt weliswaar zekerheid,

maar als blijkt uit berekeningen dat u

uw eigen gegarandeerde rendement hebt

voorgefinancierd voor de komende vijf jaar,

komt u bedrogen uit.”

Duitsland

14

Kleine projecten integreren in lokale

gemeenschappen

Niet iedere huizenkoper is gecharmeerd van het

grootschalige en soms onpersoonlijke karakter

van grote vakantieparken. Men vindt het leuker

dat een project deel uitmaakt van een lokale

gemeenschap en daarmee integreert. Zeker als

er gebruik wordt gemaakt van de plaatselijke

infrastructuur en de middenstand daarvan mee

kan profiteren. Restaurants zien hun omzet stijgen,

de bakker verkoopt meer brood en er worden weer

nieuwe winkeltjes geopend. Men is gelukkig met

de ontwikkeling en de huiseigenaar wordt al snel

opgenomen in de lokale gemeenschap en vindt er

zijn tweede thuis. Belangrijk bij kleinere projecten

is wel dat de verhuur en de exploitatie goed zijn

georganiseerd en het eigen gebruik flexibel is

geregeld.

Geen dertien in een dozijn

Vakantiehuizen worden te kust en te keur en in

alle prijsklassen aangeboden. Het is gebleken dat

vakantiehuizen welke in het hogere segment vallen

en die wat extra’s bieden qua comfort en uitstraling

door de hedendaagse vakantieganger erg op prijs

worden gesteld. Huurinkomsten zijn net zo goed als

bij de grote vakantieparken.

Smulders: “Deze laatste bewering is wat kort door

de bocht. Vraag altijd naar een gedetailleerde

onderbouwing van een geprognosticeerd

verhuurrendement en informeer ook ter

vergelijking naar behaalde resultaten van de

verhuurorganisatie.

Tekst: Rob Smulders, Mondi

Mondi is een onafhankelijke belangenorganisatie

die opkomt voor de belangen van haar leden

en hen voorziet van praktische en preventieve

informatie om succesvol een (tweede) woning of

beleggingsobject in het buitenland aan te schaffen.

Kijk voor meer informatie op Mondi.nl

Duitsland

15

Onbekend Spanje

Over de auteur:Ronald A.R. Aarsen (1940) was vanaf 1967 werkzaam op het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Later plaatsvervangend kanselier en Financial controller op diverse ambassades voornamelijk in Afrika. Hij is sinds 2000 gepensioneerd en woonachtig in Colmschate.

de kanselierRonald A.R. Aarsen

Nu overal verkrijgbaar

de kanselierNomade voor het vaderland

“In de buitenlandse dienst was het nooit saai, verre van dat,” zegt de schrijver. En al helemaal niet als er ook nog eens een moord plaatsvindt, voegt de verteller daar aan toe. Ronald Aarsen beschrijft gebeurtenissen in de diplomatieke dienst die hij typeert als een nomadische tocht van 40 jaar. Soms hilarisch maar vaak ook met een ernstige ondertoon, als hij geplaatst wordt in ontwikkelingslanden. Aan elk van zijn hoofdstukken voegt hij een gedicht toe, waarin hij zijn gemoedstoestand belicht bij een gebeurtenis die hem raakt.

Niet alleen wordt het leven en werken op Nederlandse ambassades in onder andere Duitsland, Indonesië en Kenya beschreven, ook komen diverse misstanden en regelrechte corruptie aan bod.

Tussendoor zijn hoofdstukken opgenomen geschreven vanuit het perspectief van voormalige collega’s, die de gebeurtenissen vanuit een andere hoek belichten. En ja, ook die van de moordenaar in Jakarta die uiteindelijk in Kenya wordt ontmaskerd.

16

Wonen in Frankrijk

Ludique is het pseudoniem van een oud-docent die na zijn pesionering samen

met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

“Er zijn een paar van de onderste pannetjes van

het dak gedonderd”, merkte Lief terloops op.

Ze had gewapend met emmer en schepje een

wat wij noemen ‘rondje poep’ op het erf gedaan

en dan kun je onderweg inderdaad de gekste

dingen tegenkomen. Dakpannen dus. En als die

zelfstandig op de loop gaan of er spontaan de

brui aangeven, krijg je lekkage en dat kunnen

we hier niet hebben.

Het was een korte, bondige opmerking van Lief

en dat houdt in dat er acuut werk aan de winkel

is. Normaal spreekt Lief namelijk in ruim

bemeten hoofdstukken. Er diende in dit geval

kordaat door mij te worden opgetreden.

Ik plaatste per direct een ladder onder de

desbetreffende dak- rand, klom met een

stapeltje pannen onder de arm naar boven

en schoof een eerste, vers pannetje helemaal

onderop, op een van de vrijgekomen

plaatsen. Je moet dan wel wat wringen en de

LudiqueMET ALLE BUREN HET DAK OP

17

ludique

bovenliggende pannetjes iets optillen, en het

kraakt, krast en kreunt wat, maar verder is het

eigenlijk een fluitje van een cent. Kind kan de

was doen. Wel zag ik bij elk volgende pannetje

dat ik er tussenwurmde, de bovenliggende

rijen telkens een stukje naar beneden zakken.

Collectief.

Maar, zo had ik van een boer eens opgestoken;

‘een dak leeft en beweegt’ en dat stelde me

gerust. Ook de merkwaardige ‘knik’ in de

daklijn, die me nog niet eerder was opgevallen,

schaarde ik laconiek onder deze bevallige

Franse zienswijze.

Ik had die gemoedstoestand echter nog niet ten

volle bereikt toen hele rijen pannen in meerdere

lagen om mij heen, aanvankelijk wat aarzelend

maar dan aanzwellend tot een donderend

geraas, naar beneden gleden en onderaan de

trap een respectabele berg puin achterlieten.

Daarna was het oorverdovend stil.

“Ter ziele”, mompelde ik nog eerbiedig.

Als slotakkoord kwam er vanuit het niets nog

een meterslange balk tergend langzaam naar

beneden geschoven en bleef uiteindelijk, met

een doffe plof, keurig rechtop naast mijn ladder

staan.

“Mooi balkje”, dacht ik nog met enige

bewondering en keek, tussen wat ongeordend

wrakhout door, vrijwel onbelemmerd zo de

zolder in.

“Lukt het?” vroeg Lief ergens diep onder mij.

“Er is wat extra werk aan”, verklaarde ik

monter en daalde de ladder af. “Het waren

niet een ‘paar’ pannetjes, zoals jij zei. De

hele hoek is naar beneden gelazerd. We

hebben nu een dakterras op zolder. Maar,

ik span er wel even een zeiltje overheen.”

Uitgerust als alpinist met duimstok,

rolmaat en meetlint alsook waterpas,

schietlood, papier, potlood, krijt, schijnwerper,

verlengsnoer, touw, ducktape, staafmixer en

bouwhelm, beklom ik de zolder. Die helm

draag ik overigens dag en nacht omdat ik

steevast overal mijn hoofd aan kapot stoot.

Consequent. Werkelijk! Ik heb zo al zeker een

dozijn bedlampjes uit de muur gekopt. Afijn, bij

aankomst op de bewuste zolder van het meest

bejaarde deel (1730) van ons boerenoptrekje

begreep ik ineens ten volle wat de verkopende

makelmevrouw destijds bedoelde met

de aanprijzing ‘authentiek’; het dak was

opgetrokken uit dodelijk vermoeide, kreukelige

boomstammen met daartussen veel reepjes

kreupelhout en links en rechts gelardeerd

met enkele wrakke liggers die uitgeput en

doorgezakt tot hangers waren gedegradeerd.

Het geheel deed me denken aan de achterzijde

van een borduurwerk. Een zootje. Niet eerder

gezien trouwens, want Lief en ik hebben in het

alledaags bestaan helemaal niets te zoeken op

zolders. Wij blijven bij voorkeur met de hoeven

op de grond.

“Er is wat werk aan”, stelde ik subtiel vast.

“Mort!” verbeterde boerenbuurman Roger mij

even later.

18

Wonen in Frankrijk

Hij had vanuit de verte iets helderblauws bij ons

gezien en vroeg zich af of we wellicht ongemerkt

een zwembad hadden aangelegd. Het was het

dekzeil.

“Nou ja, dan moet er gewoon een nieuw dak op.

Wijntje?” vatte Lief, wiens logica onovertroffen

is, pakkend samen. Voor Lief is de zaak daarmee

dan afgerond en gaat ze over tot de orde van de

dag.

In mijn hoofd spookte dagenlang een oud

Nederlands wijsje over ene Zoete Lieve Gerritje.

Maar, hier in de gemeenschap helpt men

‘malkander’. Vriend Roger besloot aldus bij ons

aan de grote tafel eenzijdig dat ‘we’ eerst het

dak van het huis van zijn overleden vader, dan

dat van hemzelf en tot slot dat van ons zouden

aanpakken. Wie er precies met ‘we’ werden

bedoeld

had ik niet echt helder voor de geest gekregen.

“Ik heb nog één vraagje”, sprak Roger

afrondend bij een glaasje rosé. Er lag een ietwat

bekommerde blik in zijn ogen. Lief en ik keken

hem vol verwachting aan. Wat was het?

“Wie kookt er als ‘we’ hier straks op jullie dak

aan het werk zijn?”, hervatte hij met enige

schroom.

“Ik!” kraaide Lief veelbelovend. “Ik kook de hele

week voor iedereen!”

Roger trok wit weg en dronk zijn glas in één

teug leeg. Ik schonk het glas onmiddellijk tot

de rand toe weer vol. De man stond als dodelijk

getroffen op, wankelde naar zijn tractor en verliet

schokkend en stuiterend met een brullende

motor ons erf. Dwars bovenop de hef lag nog

een dozijn chevrons (dakbalken) van elk vijf

meter lengte die we hoog verheven boven het

groen langs de petite route tot in de verte hebben

nagekeken.

Het zit zo, moet u weten . Lief en

ik houden er een, althans voor

de streekbewoners hier,

absurde rolverdeling op

na. Zo is de keuken het

exclusieve domein van

mijn zelfbenoemde

gastronomische

handicap. Spijzen en

dranken.

Mocht Lief al eens

in een vlaag van

verstandsverbijstering

met mij meegaan voor

de boodschappen,

dan schuifelt ze als

een verdwaalde zombie

achter mij aan of valt uit

19

verveling andere klanten en nietsvermoedend

winkelpersoneel lastig met babbels, grappen en

kletspraatjes.

Een naburige boerin die haar vraagt of ze wellicht

nog verse eieren nodig heeft, krijgt het volgende

repliek geserveerd.

“Weet ik niet, geen idee, zou best kunnen, maar

misschien ook wel niet, weet ik niet”, piept

Lief dan benepen en verwijst de verbijsterde

buuf naar mij om vervolgens de kettingzaag te

herstarten, de berg gestapelde boomstammen

in Cora Kemper- manjurk op te klauteren en

haar luidruchtige, masculiene bezigheden voort

te zetten. Kortom, het erf is de poppenhoek van

Lief.

Deze, hier absurde, rolverdeling is alom bekend

en wordt dagelijks hoofdschuddend besproken.

De hier nog volop heersende opvatting is

dat vrouwen zich binnenshuis in de keuken

en met de kinderen verdienstelijk dienen te

houden. Mannen daarentegen ‘werken’ en

bespreken ‘zaken’ die er toe doen. Mét mannen,

vanzelfsprekend. Of u dat even noteren wilt. Lief

is overigens wel zeer creatief met soepen, salades,

toetjes en patisserie. Vergis u niet. Maar dat zijn

geen maaltijden. Dat zijn impulsen. Opwellingen.

Planning, overzicht en organisatie zijn in Liefs

systeem vooralsnog niet aangetroffen.

Op de eerste dag van onze eigen grote dakklus

verliet ik, zoals gebruikelijk, tegen half zeven de

echtelijke sponde. Ik ben een vroegertje. Direct

aan de koffie. Een kop of zes. Ritueel kus ik Lief

eerst pas rond negenen teder en voorzichtig

wakker met een geurig dampend kopje koffie.

Afijn, ik stond, nog geheel in de staat der natuur,

in de séjour om alvast water op te zetten, toen de

buitendeur met een smak werd opengesmeten.

Het was niet enkel de ochtendzon die met de deur

in huis viel. Lief stuiterde met een verwilderde,

glimmend bezwete tronie, grote ogen en een

enorme mand vol ongeregeld groen de ruimte

binnen. Een vergiet met eieren kwam er geheel

zelfstandig achteraan. Een hele groente- en

fruitwinkel aan appels, peren, uien, tomaten,

knoflook, worteltjes, prei en aardappelen

verspreidden zich in galop over de vloer.

“Je bent al uit bed?” vroeg ik als aan de grond

genageld. “Frutprrrrarrrshokulfrrrrrrrohzlsl”

pruttelde ze opkrabbelend vanonder de grote

eettafel die, zo merkte ik ineens ook op, bom- vol

met keukengarnituur stond. Pannen, schalen,

bakblikken, mixers, gardes, lepels en messen in

alle soorten en maten, snij- planken, maatbekers,

weegschalen en een woest assortiment flessen,

potjes en pakken. Ik heb Lief, na de koffie, maar

zo gelaten. Lief kookt vandaag voor de troep

dakhazen.

We stonden met z’n zessen op het dak. Aan het

werk. Van daaraf zagen we Lief voortdurend over

het erf draven. Van hot naar her. Cave in, cave

uit. Grange in, grange uit. Er groeide een hele

lange tafel op de cour. Om twaalf uur werden we

daar ontboden en namen plaats.

“Apérootje?” bracht Lief hijgend en zwaar

leunend op de tafel uit en wees daarbij op een

heel regiment flessen op tafel.

Er zat iets van meel in haar haar en ze hield poes

Lulu strak onder haar oksel geklemd. Ik zag ook

dat ze op sokjes liep. Links een fleurig blauw

gestreepte en rechts een rode met zwarte blokjes.

Ik schonk eenieder in. Mannenwerk. Variërend

van wijnen en Pastis tot Schotse whisky en

van Eau de Vie tot Jamaica rum en Hollandse

Pleegzuster Bloedwijn. Lief parachuteerde

intus- sen driftig op en neer hollend schalen vol

met gedroogd fruit, nootjes, worst en rolletjes

ludique

20

bladerdeeg met mosterd, jambon en Gruyère op

tafel. Zoals een gedreven sporter achter de sjoelbak

zijn schijven in een strak staccato over de baan

lanceert. Er werd gegeten en gedronken. De sfeer

frivool.

Daarna bezorgde ze een enorme pan met verse

tomatensoep vergezeld van een indrukwekkende

berg croutons. Plus zeven stokbroden. Er werd

gegeten en gedronken.

Er verscheen een schaal met daarop een grafheuvel

gebraden vlees, een aardappeltaart als wagenwiel,

een decadente voederbak met rijk gevulde salade,

doperwten en zes geopende flessen gepaste

rode wijnen. Er werd gegeten en gedronken. De

stemming nam toe.

In het verlengde daalden achtereenvolgens ook

nog een pallet crêpes met Grand Marnier en

poedersuiker plus een peloton tapse ijscoupes

met wolken slagroom, een zwaar beladen kaas-

plank, vier dessertwijnen, een dienblad met koffie,

likeuren en Engelse room en een doos ter grootte

van een duizend stuks legpuzzel met ‘allerhande’

chocolade op tafel neder. Lief galoppeerde heen

en weer. Stoom uit de lieftallige oortjes. Er werd

gegeten en gedronken. De sfeer hilarisch.

Het was half vijf toen alles op en eenieder was

verzadigd. Trac- toren, auto’s en aanhangwagens

verlieten onzeker manoeuvre- rend het erf.

Ik sloot de toegangshekken. Voldaan wankelde

ik de stenen trap op en de séjour binnen. Lief

leek spoorloos te zijn verdwenen. Ze lag onder de

grote, met afwas afgeladen, eettafel. Op het kleed.

Hond Sophie zoals altijd in haar armen. Kleine

hond Sammie er strak tegenaan. Poes Lulu, Coco

en Matisse rond haar schouders gedrapeerd. Mijn

liefste wereld sliep. Diep. Ik kuste haar teder en

voorzichtig welterusten. Morgenochtend rond

negenen doe ik het weer.

Wie van Frankrijk en het Franse leven

houdt of wie overweegt om zelf een huis

in Frankrijk aan te schaffen, is ‘Hilarisch

Frankrijk’ absolute verplichte leeskost.

Hilarisch FrankrijkHoe wij vertrokken

ludique le Vert

UItgeverij GrenzenloosISBN 9789461851024

Prijs € 16,95

O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

Wonen in Frankrijk

21

EEN EIGEN RESTAURANT AAN DE ZONNIGE COSTA

Robert en Ariane zijn net dertig als zij hun internetbedrijf in Nederland verkopen. Tegen alle verwachtingen in investeren ze hun geld in een Bagles & Salads restaurant in Nerja, Andalusia.

In het boek Toekomst & Tapas beschrijft Ariane op meeslepende wijze het avontuur dat volgt.

Een absolute must-read voor iedereen met interesse in wonen en/of ondernemen in Spanje.

Toekomst & TapasAriane van Wijk isbn 978 94 61851 000 Uitgeverij Grenzenloos

Te bestellen o.a. via Bol.com Amazon.es Emigratieboek.nl

w w w.emig rat ieb o ek .n l

Toekomst & Tapas

w w w.g renzen lo os .n l

Hollandse zekerheidtijdens uw buitenlands avontuur!

OOM Verzekeringen

ziektekosten | SOS | reis | ongevallen | inboedel aansprakelijkheid | rechtsbijstand | annulering

Kijk op www.oomverzekeringen.nl of bel +31(0)70 353 21 00.

VERZEKERINGENoom

Hollandse zekerheid

RINGEN

144305 _00M_Adv_Grenzenloosmagazine.indd 1 04-08-14 13:27

22

Grenzenloos uitzichtFoto: V. Alexander

23

24

David Scherpenhuizen werd in 1962 in Australië geboren. Zijn Nederlandse

vader en Engelse moeder emigreerden in 1956. In de zomer van 1975, keerde de fam-ilie terug naar Nederland. Daar trokken ze in bij Davids grootouders die in het Friese gehuchtje Burum woonden.

Het leven in Burum was een ware beproeving.

Als wel opgevoede katholieke jongen vroeg ik

me steeds af wat voor verschrikkelijks ik had

misdaan om zo’n lot te verdienen. Alles was

anders en vreemd voor me, zelfs het eten. Al bij

het ontbijt werd ik met mijn neus op de feiten

Culture Shock

AFs TAN DeN

25

gedrukt dat ik in een land terecht gekomen was

zonder smaak. Melk, kaas, boter, worst, zelfs

pindakaas, alles proefde anders en vooral viezer.

Ik leed verschrikkelijke honger en dorst.

Ik voelde me een soort Robinson Crusoë,

aangespoeld op een vijandige kust, omringd door

wilden met een vreemde taal en gebruiken die

voor een normaal mens niet te begrijpen waren.

Deze inboorlingen hadden geen kroeshaar en

botten door hun neus. Nee, ze zagen er nog

vreemder uit. Ze waren lang, verschrikkelijk lang,

broodmager en bleek, bijna doorzichtig. Hun

haar was zo blond dat je op moest passen om niet

verblind te worden als je te lang naar boven keek,

en hun tongval was lelijk en ondoordringbaar.

Woorden en zinnen werden weggeslikt en het

leek alsof ze hun kelen veelvuldig moesten

schrapen. Ze waren ook allemaal kennelijk doof

want ze schreeuwden de hele dag tegen elkaar.

Misschien was de lucht daarboven ieler waardoor

je harder moest praten om gehoord te worden.

Ze hadden ook enorme, krachtige gebitten. Ik

had nog nooit zoveel pareltanden gezien behalve

bij een kudde Brumbies (wilde Australische

paarden). Gelukkig waren het geen kannibalen,

want ze hadden mijn kop met één hap eraf

kunnen afbijten.

Ik was klein en gedrongen met donkere krullen

en viel enorm uit de toon bij die luidruchtige,

reuzen albino’s. Mijn hoofd duizelde van het

lawaai en het steeds omhoog kijken. Ze hadden

ook zulke vreemde gebruiken. Iedereen gaf elkaar

bijvoorbeeld een hand. In Australië gaven alleen

de mannen elkaar een hand, want zij waren

gelijken. Vrouwen kenden hun plek en knikten

bescheiden als begroeting. In Australië was de

democratie nog niet zo heel ver gevorderd, en

het was bijvoorbeeld normaal dat mannen en

vrouwen gescheiden uitgingen. De vrouwen

bleven in de ‘Ladies Lounge’ terwijl de mannen

zich terugtrokken in de rokerige, vies-geurende

spelonken van de bar. Af en toe kwamen ze terug

in een walm van rook en alcohol om de ladies

te voorzien van prik. Ja in Australië kenden

vrouwen hun plaats, en kinderen helemaal. Een

kind dat een volwassene een hand gaf was not

done; dat werd gezien als hoogmoed, alsof ze

dachten dat ze gelijk waren.

De Friezen hadden nog een eigenaardig gebruik:

Bij het passeren op straat, groetten ze iedereen

met een luide kreet; ‘hoi!’ Ook dat was een

faux pas in Australië waar iedereen erg op zijn

privacy gesteld was. Door de fysieke ruimte was

men gewend om op zichzelf te zijn en je trad

niet zo maar in iemands private space. Zomaar

wildvreemden aanspreken werd gezien als

een inbreuk op je privacy, maar in Nederland

leek niemand persoonlijke grenzen te kennen.

Iedereen begroette elkaar luidkeels op straat

alsof ze de grootste vrienden waren. De eerste

keer dat zo’n blanke reus ‘hoi’ naar me riep,

versteende ik van angst, bang dat ik iets misdaan

had, de ongeschreven regels van het Nederlandse

decorum had overtreden (toen had ik nog niet

door dat ‘decorum’ niet in de Nederlandse

woordenschat voor komt). Ik bleef stokstijf staan,

maar mijn belager liep met grote passen langs mij

achterlatend in verwarring. Ik moest er dus erg

aan wennen, als we ’s middags laat een ommetje

door het slaperige dorpje maakten, om door alle

passanten aangesproken te worden. Als je een

groepje benaderde, dan leek het wel een zwerm

uilen: “Hoi! Hoi! Hoi! Hoi! Hoi! Hoi!”. Dan was

net de rust teruggekeerd en kwam je weer een

kluit mensen tegen: “Hoi! Hoi! Hoi! Hoi! Hoi!”

David Scherpenhuizen

26

Naast hun excentrieke omgangsvormen, hadden

de inwoners van Friesland andere vreemde

gewoonten. Zo hielden ze planten en bloemen

binnenshuis. Dat vond ik raar want planten waren

voor buiten in de tuin. Waarom had je immers

een tuin? Maar omdat de tuinen in Nederland zo

piepklein waren, moesten mensen hun interieur

veranderen in een soort kweekkassen wilden

ze een beetje van groen genieten. Dat snapte

ik toen niet en ik vond hun biotopen maar gek.

In Australië kwam je af en toe nog een vaasje

verwelkte bloemen rond Moederdag tegen, maar

voor de rest waren er geen sporen van leven

binnenshuis. Er was genoeg jungle buiten; dat ging

je toch zeker niet binnen halen. In Australië was

er sowieso een nimmer aflatende strijd tegen de

oprukkende bush.

Elke zondag verschenen de mannen buiten om

hun heilige plicht te vervullen. Gekleed in kaki

shorts en hemden zonder mouwen, rukten ze aan

de startriem van hun grasmaaiers, die ronkend

tot leven kwamen, grote grijze wolken uitstotend.

De lucht hing vol met rook en de geur van diesel;

het was de geur van victorie. En dan werd er uren

met overgave gemaaid want dit was werk voor

echte mannen. Er mocht geen sprietje gras langer

dan een millimeter overeind blijven, anders zou

de beschaving omvallen. Het was een slagveld;

bloemen en planten werden genadeloos onthoofd.

Het was een ere kwestie en men wilde niet voor

elkaar onder doen. Hoe kaler een tuin was, hoe

geweldiger de prestatie.

Elke rechtgeaarde Australiër moest zijn plicht

doen om de bush te bedwingen. Trouwens wat

moest je anders doen op een zondagochtend?

Je moest je tijd wel vol zien te krijgen totdat het

voetbal ’s middags werd uitgezonden. Kletsen met

je vrouw of met je kinderen spelen was natuurlijk

geen optie.

Mijn vader deed echter niet mee aan die flauwekul.

Hij las ’s ochtends liever de krant in bed terwijl

de kinderen naar de kerk moesten. Zo vreemd

was het niet dat hij een ochtend een beetje rust

wilde hebben, want hij werkte vijf en een halve

dag per week destijds, ook op zaterdagochtend.

Zondagmiddag moesten we verplicht op

familiebezoek bij mijn grootouders dus hij had

maar een ochtend per week voor zichzelf. Toch

vond ik dat gek als kind. Waarom zou je liever

in bed blijven liggen lezen als je in de gezonde

buitenlucht kon zijn, zo’n ronkend, vuurspuwend

gevaarte in je handen, de strijd aanbindend tegen

het verval.

Ach, zo was mijn vader nou eenmaal, tegendraads.

Alle andere vaders liepen er stoer bij met

opgerolde mouwen, vale jeans en cowboylaarzen.

Maar mijn vader moest natuurlijk in een net pak.

Hoe kon hij me dat aandoen? Ik stond onwijs

voor paal. Stiekem vond ik het toch wel cool, hij

leek een beetje op James Bond, maar hij stak zo

af bij de andere vaders en als kind wil je een ding

vooral niet en dat is opvallen. En daarnaast was

hij nalatig in zijn mannelijke plicht; hij liet het

gazon overwoekeren. We hadden het langste gras

in heel Victoria. Je kon erin verdwalen. Terwijl

andere mensen, keurige, gemillimeterde stofvelden

hadden, leefden wij in een soort savanne. Ik

schaamde me diep, maar ach ja, wat wilde je met

zo’n vader? Hij kwam namelijk uit Europa en daar

hadden ze nou eenmaal gekke gewoontes. En dat

werd me helemaal duidelijk in Friesland.

Af en toe, om de verveling te doorbreken, reden

we naar Groningen. Daar gingen we op bezoek

bij een nichtje van mijn vader; Ria en haar man,

Piet, allebei lang en blond natuurlijk, en hun dito

kinderen. Ik weet niet hoeveel kinderen ze hadden

Culture Shock

27

want ze leken op elkaar en waren zo druk dat

ze niet lang genoeg stilstonden om te tellen. We

werden in ieder geval hartelijk ontvangen door

de bende, luid snaterend en schreeuwend, als

een stelletje doorgedraaide wilde ganzen. Een

soort witte tornado loodste ons naar binnen en

we werden op een diepe leren fauteuil gedumpt

waarin ik helemaal wegzakte. Ik kreeg vieze,

merkloze cola zonder prik en een bakje paprika

chips. In Australië hadden we niet zulke exotische

smaken in chips en ik vond ze natuurlijk vies,

maar ik kon onmogelijk mijn stille hongerstaking

volhouden en tastte daarom heldhaftig toe.

Mijn pa bleek hun vreemde, afgeknepen taal

goed te beheersen en tot mijn verbijstering

converseerde hij zelfs met ze. Zo kende ik

hem helemaal niet want hij was doorgaans

een zwijgzaam type. Deze ogenschijnlijke

gedaanteverwisseling benadrukte dat alles

anders was geworden. Mijn arme moeder keek

ongemakkelijk door alle lawaai en drukte, maar

hield zich enigszins staande met haar beperkte

Nederlands. Ik moest het met handgebaren

doen, alhoewel de oudere kinderen al een aardig

woordje Engels spraken. Ze deden hun best om

me op m’n gemak te stellen en met me te spelen.

Daar heb ik voor het gesjoeld en dat vond ik wel

cool. Ondanks mijn voornemen om me onder

geen beding te amuseren, was het best wel leuk….

en eigenlijk smaakten de paprika chips ook wel

lekker. Er was misschien toch een beetje hoop.

Tekst: David Scherpenhuizen

Foto’s: David Scherpenhuizen, de kaartclub

David Scherpenhuizen

Over de auteur

David Scherpenhuizen is na de

remigratie van zijn ouders in

Nederland blijven wonen en heeft

tegenwoordig zijn eigen copywriting en

communicatiebedrijfje Easy Writers.

Daarnaast is David Scherpenhuizen

auteur van enkele boeken, waaronder

de titel Geheimen van de Languedoc,

uit de Dominicus reeks en de thriller

Het Mysterie van Bugarach.

28

Buitenlandse partner

Wanneer we denken aan huwelijks-migratie komt het beeld boven van

mannen met een Turkse of Marokkaanse afkomst die een bruid uit hun geboorteland halen. Deze vorm van huwelijksmigratie neemt echter steeds meer af, terwijl de groep autochtone Nederlanders die met een partner uit het buitenland trouwt steeds groter wordt.

Uit het onlangs verschenen rapport

Huwelijksmigratie in Nederland van het

Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) blijkt

dat in bijna een derde van alle gevallen van

huwelijksmigratie tussen 2007 en 2011 er

sprake is van een autochtone partner.

Het SCP onderzocht ook welke nationaliteiten

in trek zijn bij het vinden van een buitenlandse

partner. Met name vrouwen uit de Filipijnen,

Thailand en de voormalige Sovjet republieken

zijn populair bij Nederlandse mannen.

Autochtone vrouwen ook op zoek

Het zijn niet alleen mannen die op zoek zijn

naar een partner van elders. Nederlandse

vrouwen vinden ook steeds vaker een huwelijks-

partner in het buitenland. Volgens het SCP-

rapport komt dit omdat vrouwen vaker alleen

reizen en steeds grotere reizen maken. Ook

ontmoeten vrouwen steeds vaker via werk in

het buitenland hun toekomstige echtgenoot.

Daarnaast zijn er ook vrouwen die bewust

over de grens op zoek gaan naar een geschikte

huwelijkspartner.

een partnerover de grens vinden

29

Buitenlandse partners

Van de 40.000 mensen die tussen 2007 en 2011

naar Nederland kwamen om te trouwen, was

70% vrouw en 30% man.

Datingsites

Er zijn speciale internationale datingsites

die inspelen op de genoemde trend. Zij

specialiceren zich vaak in vrouwen uit een

specifiek land of werelddeel. Zo worden Thaise

vrouwen aangeprezen als “lief, zorgzaam en

slank” en zijn “zelfstandig, sterk en huiselijk” de

selling points van Russische vrouwen.

Huwelijksbureaus die westerse mannen met

vrouwen in niet-westerse landen in contact

brengen, worden ook wel international

marriage brokers genoemd. Zij organiseren

onder andere reizen voor Nederlandse

mannen om kennis te maken met potentiele

huwelijkskandidaten.

Uit het onderzoek van het SCP blijkt verder dat

immigranten met een autochtone partner vaak

moeite hebben om goed in te burgeren en om

een baan op niveau te vinden. Buitenlandse

vrouwen die trouwen met een autochtone

partner zijn relatief vaak hoogopgeleid. Omdat

het echter ook voor hen moeilijk is om een

goede baan te vinden, zijn ze economisch

en emotioneel sterk afhankelijk van hun

Nederlandse partner.

Nieuwsuur reportage

Nieuwsuur zond 29 oktober en reportage over

dit onderwerp uit. Hierin zien we onder andere

de Russische Sacha Swyatkyna. Zij kwam vier

jaar geleden naar Nederland en is getrouwd met

een Nederlandse man. Ze vonden elkaar via een

datingsite. Ondanks dat zij hoogopgeleid is, lukt

het haar niet om werk te vinden.

“Ik ben als een kind afhankelijk van mijn

man. Ik word depressief van het thuiszitten.

Ik wil met mensen praten en dingen leren”,

zegt ze. In dezelfde reportage zien we ook

Timi Stoop-Alcala. Zij komt uit de Filipijnen

en ontmoette haar man via online gaming. Op

de Filipijnen had Timi een goede baan bij een

communicatiebureau, maar in Nederland telde

deze werkervaring niet. Er zat niks anders op

dan weer te gaan studeren. Op die manier heeft

ze via haar stage onlangs een baan als zzp’er

gevonden.

De volledige Nieuwsuur reportage is te

bekijken op:

http://nieuwsuur.nl/onderwerp/715408-

nederlandse-man-zoekt-liefde-in-buitenland.html

Bron: SCP, Nieuwsuur

30

Een huis financieren

De droom van velen: een tweede huis in het buitenland. Een eigen plek om

regelmatig te verblijven of als belegging voor de toekomst.Maar hoe deze woning te financieren wanneer u het aankoopbedrag niet in een keer op tafel kunt leggen?

Een huis kopen is niet iets dat u elke dag doet.

Bovendien is de aankoop van onroerend goed

een beslissing waar u in de meeste gevallen nog

vele jaren de lusten en lasten van zal onder-

vinden.

Wanneer u op zoek gaat naar een tweede huis in

het buitenland is het dus uitermate verstandig

om vooraf kennis te hebben van alle kosten

die om de hoek komen kijken en van alle

mogelijkheden van financiering. Een hypotheek

bij een lokale bank in het buitenland hoort

daarbij tot de mogelijkheden. Het verkrijgen

van een zo’n hypotheek verschilt niet alleen met

de Nederlandse wijze maar is ook anders per

land.

Deze maand zetten wij voor België en Duitsland

kort de belangrijkste zaken op een rij.

buitenlandse hypotheekbelgie en duitsland

31

Belgie en Duitsland

België

Van oudsher was België het land waar veel, met

name kapitaalkrachtige, Nederlanders graag

neerstreken. Het was fiscaal aantrekkelijk om

in België woonachtig te zijn. Daarnaast was

de prijs van onroerend goed een stuk prettiger

geprijsd dan in Nederland.

De laatste jaren is er echter een en ander

veranderd. De fiscale voordelen zijn minder

groot en door de sterk gedaalde huizenprijzen

in Nederland is het grote prijsverschil van een

aantal jaren geleden een heel stuk kleiner.

Voor hen die een tweede huis ambiëren zijn

vooral de Ardennen een geliefd gebied, vanwege

de natuur en relatief lage huizenprijzen.

Volledige financiering is niet

gebruikelijk in België

Voor financiering van onroerend goed zijn

er naast de lokale Belgische banken ook

Nederlandse banken in Belgie actief.

Gebruikelijk is om niet meer dan 85% van de

aankoopwaarde te financieren. Onder bepaalde

voorwaarden is in sommige gevallen ook het

volledige aankoopbedrag bespreekbaar.

Wanneer het gaat om de financiering van

een tweede huis, spreekt het voor zich dat de

maandelijkse kosten van huisvesting van uw

hoofdwoning ook een rol van betekenis spelen.

De looptijd van een hypotheek is in België

normaliter 20 jaar, maar tegenwoordig bieden

steeds meer banken de mogelijkheid om dit te

verlengen naar 30 jaar. Wel is er bij veel banken

sprake van een maximale leeftijd van 65 of 70

jaar waarop de hypotheek moet zijn afgelost.

Iets om goed rekening mee te houden.

In België kent men annuïteitenhypotheken (ook

wel mensualiteitenhypotheek genoemd), liniaire

hypotheken (ook wel een kapitaaldelging

hypotheek genoemd), levenhypotheken en

aflossingsvrije hypotheken. Bij deze laatse vorm

kan bij veel banken slechts maximaal 50% van

de waarde van de woning worden gefinancieerd.

De afsluitprovisie van een hypotheek bedraagt

maximaal 1% plus 750 euro administratiekos-

ten. De kosten van het opmaken van de akte bij

een notaris kunnen echter oplopen tot wel 3%

van het hypotheekbedrag.

Na aankoop van onroerend goed moet u

registratierecht betalen. Dit is te vergelijken

met de Nederlandse overdrachtsbelasting. In

Nederland gaat het dan om 2% maar in België

is dit, afhankelijk van het gewest en het object,

fors meer: tussen de 5 en 12,5 procent!

De makelaarskosten worden in de regel door de

verkopende partij betaald.

Wanneer u een (gezamelijk) inkomen heeft

van minimaal 50.000 euro bruto en op uw

hoofdwoning geen hypotheek heeft, dan zal

(afhankelijk van het gewenste leenbedrag) het

vinden van een hypotheek voor een tweede

huis in België in principe geen grote problemen

moeten opleveren.

Duitsland

De afgelopen 20 jaar zijn veel Nederlanders in

de Duitse grensstreek gaan wonen. Met name

het relatief lage prijsniveau van onroerend goed

en de mogelijkheden om een eigen vrijstaande

woning te bouwen op een kavel, maakte

Duitsland aantrekkelijk. De huizenprijzen

zijn de afgelopen jaren, in tegenstelling tot

32

Nederland, behoorlijk stabiel

gebleven. Er is eerder spraken

van een stijging dan van een

daling van de huizenprijs.

Duitsland is een enorm land

en de prijzen verschillen

per regio behoorlijk. Een

vrijstaande woning in het

Alpenvoorland zal nogal

verschillen van een even

grote woning in het noorden

of het oosten van Duitsland.

Daarnaast is er een groot

verschil tussen steden en

rurale gebieden.

Net zoals in België zijn er ook in Duitsland

Nederlandse banken actief waar u kunt

aankloppen voor een financiering.

Makelaarskosten zijn fors

Hoewel het in Duitsland zeer gebruikelijk is dat

u een deel eigen geld inlegt, bestaat de moge-

lijkheid om een huis volledig te financieren. Dit

is echter sterk afhankelijk van uw inkomen.

De maximale looptijd van een Duitse

hypotheek is 30 jaar, al zal de bank in eerste

instantie het liefst gaan voor 20 of 25 jaar.

Annuïteitenhypotheken, levenhypotheken,

beleggingshypotheken, efectenhypotheken

en aflossingsvrije hypotheken horen tot de

mogelijkheden. Bij de laatste vorm kan dit niet

voor het volledige aankoopbedrag.

De overdrachtsbelasting in Duitsland bedraagt,

afhankelijk van de streek, circa 4,5% tot 5,5%.

Aan notariskosten bent u 1,5% kwijt. De kosten

voor een makelaar zijn (indien u niets anders

afspreekt) voor rekening van de koper. Deze

zijn, in vergelijking met Nederland, meestal

fors, zo’n 6% tot 7%. Het is daarom aan te raden

om te proberen deze kosten te delen met de

verkopende partij.

Net zoals voor België geldt dat wanneer u een

(gezamelijk) inkomen heeft van minimaal

50.000 euro bruto en op uw hoofdwoning

geen hypotheek heeft, dan zal (afhankelijk van

het gewenste leenbedrag) het vinden van een

hypotheek voor een tweede huis in Duitsland

in principe geen grote problemen moeten

opleveren.

Bronnen: verhuis.de;hypotheekenbuitenland.nl;

boek Wonen en kopen in Belgie

Een huis financieren

In hoeverre is de warmte van de tropenzon waarin je bent opgegroeid en die je in je draagt een garantie voor het welslagen overzee?met de zon in de rug bevat de verhalen van mensen die vanuit de Cariben een bestaan opbouwen in de nederlandse maatschappij of op een andere manier nauw betrokken zijn bij de Antillen. voor de één betekent de tropische basis een steun in de rug om talenten vorm te geven. de ander komt door diezelfde zon in zijn eigen schaduw te staan.

Maar de reportages samen vertellen ook het verhaal van de verstrengeling van twee samenlevingen die elkaar blijvend wederzijds beïnvloeden. dit uit zich in een professionele samenwerking waar het gaat om zorg, detentie en sociaal maatschappelijke problematiek, maar ook in een waardevolle diversiteit op het gebied van kunst en cultuur, taal, wetenschap en ondernemerschap. een onafscheidelijkheid, gevormd door de tijd en strijd van tweehonderd jaar koninkrijk, die niet meer is weg te denken uit de Nederlandse samenleving.

Met de zon in de rugMineke de Vries

Nu overal verkrijgbaar

Met de zon in de rugMet een Caribische achtergrond leven in Nederland

Het is een eer om ook in dit boek te staan, zonder ooit op de Antillen te zijn geweest. De verhalen in dit boek sterken mij in de gedachte dat een

goede inburgering en meer kennis over elkaar cruciaal is om de kansen van deze generatie te verbeteren. Mogen de prachtige verhalen met humor en

ontroering uit deze bundel daaraan een bijdrage leveren. 

Eberhard van der Laan, burgemeester Amsterdam

34

Italie

Als je geëmigreerd bent, wil je natuurlijk eerst jouw nieuwe omgeving verkennen, je bent de eerste tijd immers vooral nog een permanente toerist. Alles zie je met frisse ogen, ook en vooral de bezienswaardigheden die de autochtonen over het hoofd zien. “Waarom ben je naar de Oltrepò Pavese gekomen?”

vragen ze je verwonderd, “er is hier helemaal

niets bijzonders te zien!” “Nou,” antwoorden wij

dan, in het begin nog aarzelend maar in de loop

der tijd met steeds meer zelfvertrouwen, “je hebt

Pavia met haar mooie kerken en prachtige oude

universiteitsgebouwen, het landschap van de

Oltrepò doet niet onder voor dat van Toscane, er

is het middeleeuwse stadje Varzi, er zijn mooie

kastelen, en vergeet het bijzondere kloostertje van

San Alberto di Butrio niet!” Zo, die zit, denk je dan.

Maar na de eerste jaren waarin je je gasten hebt

laten kennismaken met de geheime schatten van

jouw regio wil je zelf wel eens verder kijken. Heel

Italië ligt nu immers binnen handbereik en daar

moet je van profiteren, zegt de onuitroeibare

Noord-Europese calvinist in je. Milaan,

Middellandse Zee, Genua, Portofino, Cinque Terre,

Venetië, Florence, Como, ja zelfs Toscane: alle

grote trekpleisters van de echte grote Italiëreis

lekker weG in eiGen landstef smulders

35

spreiden hun verlokkingen ten toon. En deze

wereldberoemde attracties kun je buiten het

seizoen bezoeken, wat absoluut een groot

voordeel is. Want van benauwende zwetende

mensenmassa’s die achter omhooggestoken

vlaggetjes en paraplu’s aansjokken, houden we

niet.

In de afgelopen jaren genoten we zo van de

eilandjes in de lagune van Venetië (waaronder

een heel rustig Murano), ontdekten we het leuke

plaatsje Arenzano ten westen van Genua met

zijn prachtige gemeentelijke park, wandelden

we over de nauwe paadjes van de Cinque Terre

(vlak voor ze wegspoelden), verbleven we in

een nogal desolaat Chianti (dan toch liever

de Oltrepò) en bewonderden we de prachtige

tuinen van de villa’s rond het Comomeer.

Maar dit jaar, wat moesten we dit jaar nu

eens gaan bezichtigen? De eigenaren van ons

“huis”restaurant Locanda Amici Miei brachten

ons op een idee: Sardinië zou het worden want

kokkin Antonica is Sardijnse en man Roberto

was er (dus) ook heel vaak geweest. Hun

enthousiaste verhalen hadden we al vaak met

genoegen aangehoord en dan dachten we: ja,

dat zou leuk zijn, maar wat doen we met ons

hondje? Vliegen was geen optie, dus bleef alleen

de traghetto, veerboot over. Maar kon onze

huisgenoot dan mee en hoe?

Deze keer besloten we het eindelijk eens

concreet aan te pakken en de websites van de

verschillende veerbootbedrijven te bestuderen.

Je mocht een hond mee aan boord nemen,

zo bleek, maar die moest dan gedurende de

(nachtelijke) overtocht (zo’n uur of elf!) in

een kennel. Dat klonk niet aantrekkelijk maar

er was geen andere optie en we wilden toch

echt een keer naar het mooie grote eiland.

Nadat Roberto ons had voorzien van tal van

tips boekten we dus toch maar een geschikte

veerboot. Hopelijk zou onze oerverwende Joia

niet al te getraumatiseerd raken tijdens de

nachtelijke opsluiting. Het reserveren van een

hondvriendelijk onderkomen op Sardinië bleek

gelukkig eenvoudig want in de badplaats die

Roberto ons aanbeval, vonden we via internet

meteen een heel betaalbaar huis. Al direct

na ferragosto (zie mijn artikeltje van vorige

maand) loopt het toeristische seizoen af en

dalen de huurprijzen van de vakantiehuizen

op Sardinië. Het huis van onze keus bleek van

een dorpsgenoot van Antonica te zijn! Of hij

Antonica kende, vroeg Roberto via de telefoon

aan de verhuurder, Antonica uit Millis? Jazeker,

Puppa (Antonica’s roepnaam op Sardinië)

herinnerde hij zich nog goed. We zaten

gebakken, aanbetalen hoefde niet, alles kwam

goed.

De dag van vertrek brak aan en we vertrokken

richting Genua, een uurtje rijden vanaf onze

B&B. De haven bleek gemakkelijk te vinden

en het aan boord rijden verliep soepel. We

betrokken onze buitencabine en namen onze

Joia in eerste instantie mee

naar binnen. Vlak voor

vertrek riep men

via de intercom

meermalen

om dat

huisdieren

om

hygiënische

redenen

Column

36

Italie

alleen nog maar op het hoogste dek mochten

verblijven, waar ook de kennel was. We gingen

maar eens kijken. Nou dat viel niet mee: het

hondenverblijf was een donkere krappe ruimte

met erg basic hokken. Een drinkbak moest je zelf

meenemen en voor water moest je op zoek naar een

toilet op een ander dek ... Ons “enthousiasme” voor

deze oplossing om onze lieveling te vervoeren nam

tot het nulpunt af. En zo te zien gold dat ook voor

de andere, meest Italiaanse reizigers met huisdier

want de kennel was leeg, op een luid protesterend

keffertje na. Maar goed, het leek niet anders te

kunnen en dus propten we onze lieve schat, die

flink tegenstribbelde, in een van de hokken. Zucht.

Mede door onze zorgen over hoe het onze

viervoeter zou vergaan, werden we vroeg wakker.

Ik ging stiekem even naar het “honden”dek om te

luisteren of het in de kennel rustig was. Gelukkig

hoorde ik geen gejank of geblaf: Joia had zich er

kennelijk toch bij neergelegd dat ze de nacht in een

hok moest doorbrengen, net als het keffertje, de

enige andere bewoner van de kennel. In de gangen

van de veerboot zag ik een paar reizigers op de

grond slapen, naast hun trouwe viervoeter, die ze

niet alleen hadden willen laten. Hadden wij ook zo

solidair moeten zijn? Schuldgevoel. Kennelijk was

de controle op honden buiten het kennel toch niet

zo streng. Dit bleek nog meer toen we een kopje

koffie gingen drinken aan de bar: verschillende

keren zagen we eigenaren met hun hond passeren,

honden die duidelijk niet in de kennel hadden

overnacht. We waren weer eens te Noord-Europees

strikt geweest: de Italianen luisterden naar de

voorschriften en gingen vervolgens gewoon hun

eigen gang. Chi se ne frega.

De vakantie zelf was geweldig. Sardinië had geen

last van de uitzonderlijk natte zomer van 2014 en

de zon scheen er volop, zoals je in Italië verwacht.

We genoten volop van de ruige landschappen

en het heerlijke eten: de muggine, een harder

uit de lagune, bleek een zeer smakelijk visje en

de nieddittas, cozze di Arborea, mosselen uit

de golf van Oristano aan de westkust, waren de

smakelijkste die we ooit gegeten hadden. We

ontdekten dat de Vernaccia wijn van Sardinië veel

weg heeft van sherry, maar de Vermentino was

meer aan ons besteed: heerlijk fris. En onze trouwe

vriendin? Die vergat haar veerboottrauma op de

prachtige brede zandstranden van het eiland. Ze

kon er vrijuit rondrennen want aan afgepaalde

privéstrandjes zoals aan de Ligurische kust doet

men op Sardinië niet. En toen we na twee weken

zondoorstoofd de terugreis aanvaardden, mocht ze

van ons op de veerboot gewoon mee de cabine in,

net als veel van haar soortgenoten. ‘s Lands wijs, ‘s

lands eer!

Tekst en foto’s: Stef Smulders

www.duepadroni.it

info@duepadroni.it

37

Italiaanse toestandenLeven en overleven in Italië

Humoristische korte verhalen over het

emigreren naar Italië en de kennismaking met

tal van karakteristieke Italianen.

Vijf jaar na de emigratie, doet de Stef Smulders

verslag van zijn belevenissen in tientallen

verhalen waarin evenzovele problemen op geheel

Italiaanse wijze worden opgelost, wat vaak tot

humoristische taferelen leidt.

Het kopen en verbouwen van een huis, het

importeren en laten keuren van een auto, het

afsluiten van een verzekering: het levert allerlei

moeilijkheden op, die vaak op verrassende

manier tot een oplossing komen.

Meer ervaringsverhalen over Italië:

Dag Nederland! Ciao Italia!Een eigen Bed & Breakfast in Italië

Bekend van Ik Vertrek!

Heleen Sloots

Huizenjacht in ToscaneSpeciaal voor Italië-liefhebbers

Ronald. A. Lever

Al deze titels zijn te koop op Emigratieboek.nl

38

Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt op 28 november

Schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.

GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN

Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)

Emigratieboek.nlBOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS