1

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

Ludique le Vert Over wonen op het Franse platteland

GRENZENLOOSMAGAZINE

LODGE OP CURAÇAOHet leven biedt zoveel meer

NR1

Feb 2014

Uitgeverij Grenzenloos

Grenzenloos.nl

EMIGRATIE EN RELATIEHet eerste jaar is alles opwindend

Michel KreekOver wat emigratie doet met je relatie

IK VERTREK...NOG NIETGevangen in je koopwoning

2

MAKKELIJKER GEZEGD DAN GEDAAN

Een tijdje in het buitenland gaan wonen. Een

paar maanden, of voor altijd. Het blijft voor veel

mensen niet alleen bij een eeuwige droom. Duizen-

den Nederlanders voegen elk jaar de daad bij het

woord. Maar voor je definitief de auto of het vliegtuig

kan instappen, valt er nog heel wat te regelen. ‘We

gaan in het buitenland wonen’ is makkelijker gezegd

dan gedaan.

Raak je tegenwoordig je huis nog wel kwijt? Zal je

relatie bestand zijn tegen de stress die emigreren met

zich meebrengt? Is het idee van een eigen B&B of

lodge eigenlijk wel haalbaar?

In dit eerste nummer van Grenzenloos Magazine

vindt u onder andere artikelen over deze vragen. En

daarnaast nog veel meer. Handige hulp en boeiende

inspiratie voor uw eigen plannen.

Grenzenloos Magazine verschijnt 12 x per jaar, elke

laatste vrijdag van de maand.

Veel leesplezier!

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur

Colofon

GRENZENLOOS MAGAZINEGratis online magazine voor emigranten,

expats en tweedehuisbezitters.

Verschijnt 12 x per jaar, elke laatste

vrijdag van de maand.

Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos,

een imprint van VanDorp Uitgevers

Voor meer informatie of adverteren,

kijk op www.grenzenloos.nl

of mail naar info@grenzenloos.nl

In dit nummer staan bijdragen van:

Ludique le Vert

Josie Kneepkens

Auk Dijkstra

Annemies Gort

Heidy van Beurden

Met dank aan belangenvereniging Mondi.

Copyright©2014 VanDorp Uitgevers

Op de teksten en foto’s in deze uitgave

rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave

mag worden opgeslagen, gekopieerd

of op andere wijze dan ook worden

verveelvoudigd en/of verspreid,

zonder uitdrukkelijke en schrijftelijke

toestemming van de uitgever.

Welkom

3

Nieuws

Emigratie & relatie

Ik vertrek...nog niet

Een enkeltje Auckland please

Van vakantie tot emigratie

Wonen in Frankrijk

Een lodge op curaçao

4

6

10

16

17

18

22

Inhoudsopgave

4

Volgens Jeroen van der Werff van NextHome

heeft een artikel in de Telegraaf van vrijdag

31 januari (waarin vermeld werd dat tweede

huisbezitters in Oostenrijk in de problemen

konden komen) onnodige onrust veroorzaakt

bij de mensen die op zoek zijn naar een tweede

huis in Oostenrijk.

De Oostenrijkse regelgeving voor het

gebruik van een (tweede) huis is simpel.

Volgens Van der Werff zijn er grofweg drie

gebruikscategorieën:

Erholungsgebiet/recreatieve bestemmingHuizen of projecten waar deze bestemming aan

is toegekend hebben een verhuurverplichting.

Eigen gebruiksmogelijkheden voor bijvoorbeeld

vakanties zijn meestal flexibel en bij de meeste

projecten goed geregeld. De restrictie van

deze bestemming is dat men er niet mag gaan

wonen..

Zweitwohnsitz/tweede woningvergunningBij deze bestemming zijn er geen beperkingen

in het gebruik. Het huis kan gebruikt worden

voor vakantie, mag worden verhuurd of men

kan er langer verblijven of zelfs gaan wonen.

Hauptwohnsitz

Deze categorie wordt toegekend aan huizen

of projecten die primair bedoeld zijn voor de

eigen bevolking. Als men als niet-Oostenrijker

een Hauptwohnsitz koopt moet men er ook

gaan wonen en dat betekent uitschrijven uit

de basisadministratie in het eigen land en

inschrijven in

Oostenrijk. Een

Hauptwohnsitz mag dus

niet gebruikt worden als vakantiehuis of tweede

woning.

Van der Werff vervolgt: “Het Telegraaf artikel

gaat over deze laatste categorie. Helaas is er

in sommige gevallen door malafide partijen

misbruik gemaakt van de regelgeving en zijn de

kopers onjuist of niet geïnformeerd. Omdat de

Hauptwohnsitz bedoelt is voor huisvesting van

de lokale bevolking was deze vaak wat gunstiger

geprijsd of heeft het een mooie centrale ligging.

Aspirant-kopers die op zoek zijn tweede huis

of vakantiewoning in Oostenrijk hoeven

zich geen enkele zorgen te maken mits men

zich maar goed over het bestemmingsplan

laat informeren. De notaris welke de

kooptransactie afwikkelt kan de juiste

bestemming ook altijd bevestigen. Bonafide

makelaars of projectontwikkelaars van tweede

woningprojecten zijn van de Oostenrijkse

regelgeving uitstekend op de hoogte en passen

deze ook op de juiste wijze toe.

Bron: Mondi, Jeroen van der Werff

POTENTIËLE HUIZENKOPERS IN OOSTENRIJK HOEVEN ZICH GEEN ZORGEN TE MAKEN

Nieuws

Meer informatie over het aankopen en bezit

van een (tweede) huis in Oostenrijk vindt u

in het boek Wonen en kopen in Oostenrijk

5

Vanaf maandag 20 januari 2014 worden er

geen vingerafdrukken meer opgenomen bij de

aanvraag van een Nederlandse identiteitskaart.

Bij de aanvraag van een paspoort worden dan

nog maar twee vingerafdrukken opgenomen in

plaats van vier.

Op 9 maart 2014 worden de paspoorten en

identiteitskaarten met een geldigheidsduur van

tien jaar voor volwassenen ingevoerd. Op dit

moment is een paspoort vijf jaar geldig.

Met de uitgave van de nieuwe paspoorten en

identiteitskaarten vanaf 9 maart veranderen

ook de (maximale) tarieven voor de

reisdocumenten. Een paspoort kost nu bij een

gemeente maximaal 50,35 euro en zal straks

voor mensen van 18 jaar en ouder 66,96 kosten.

Dit paspoort is dan wel twee keer zo lang geldig

als nu het geval is.

Een identiteitskaart die straks tien jaar geldig

is, kost dan voor volwassenen 52,95 euro. Het

kost nu 41,90 euro. De identiteitskaart kost voor

jongeren tot en met 13 jaar nu 31,85 euro. Met

ingang van 9 maart wordt het tarief voor alle

minderjarigen 28,36 euro.

Bron: Rijksoverheid.nl

PASPOORT VOORTAAN TWEE KEER ZO LANG GELDIG ID-KAART ZONDER AFDRUKKEN

ANIMO VOOR WERKEN OVER DE GRENS ENORM GEGROEID EEN VERTIENVOUDIGING VAN AANTAL WERKZOEKENDEN

Nederlanders zijn de laatste jaren

massaal op zoek naar werk in het

buitenland. In 3 jaar tijd is

het aantal mensen dat

bij het UWV staat

ingeschreven om

over de grens

aan de slag te

gaan, meer dan

vertienvoudigd.

In 2011 stonden 4.000 personen bij het

UWV ingeschreven als werkzoekende

over de grens, nu ligt dat aantal op

47.000 en komen er maandelijks 1.500

inschrijvingen bij.

Dit alles blijkt uit de laatst

gepubliceerde cijfers van het UWV. Het

gaat daarbij niet alleen om werklozen,

maar ook werkenden die op zoek zijn

naar een nieuwe uitdaging.

Nieuws

6

In 2002 vertrekken Elliëtte en Michel Kreek met hun zoontje naar Athene.

Michel krijgt de kans om te gaan voetballen bij Athene AEK. Elliëtte is hoogzwanger. Na een avontuur van twee jaar keren ze terug naar Nederland. “We zagen elkaar heel veel. We waren tot elkaar veroordeeld.”

Elliëtte Kreek is een pionier. “Ik ben onder-

nemend, ik vind het leuk om van alles te

ontdekken. Dat deed ik in Athene ook. Ik ging

op zoek naar restaurantjes, naar speeltuintjes

voor de kinderen... Als je verlegen bent, red je

het niet in een ander land.”

Vrij plotseling vertrok ze in 2002 samen met

haar man en tweejarige zoontje naar Athene.

“Michel zat bij Vitesse en had aangegeven dat

hij wat anders wilde. Er waren een aantal opties

en Athene werd concreet. Ik was acht maanden

zwanger en ik stond er wel voor open om naar

het buitenland te gaan. Ik ben vrij snel na de

verhuizing bevallen in een Grieks ziekenhuis.

Via de club zijn we in contact gekomen met een

goede gynaecoloog en kon ik bevallen in een

moderne privékliniek. Dat vond ik fijn want in

Griekenland zijn ziekenhuizen niet hetzelfde als

in Nederland.

De bevalling zal ik niet snel vergeten. Michel

VOETBALLERS KIEZEN ALTIJD VOOR ZICHZELFWAT EEN EMIGRATIE DOET MET JE RELATIE

Emigratie & relatie

7

mocht er niet bij zijn, pas op het allerlaatste

moment. En na de bevalling moest ik verplicht

rusten. Mijn zoontje werd meteen weggehaald,

die zag ik pas de volgende ochtend. Ja, het was

heel anders dan in Nederland. Ik ben Nederland

veel meer gaan waarderen.”

Zoek je woonwijk zorgvuldig uit

De twee jaar in Griekenland waren soms best

zwaar voor Elliëtte. “Het klinkt romantisch om

naar Griekenland te gaan, maar dat was het

niet. Ik was veel alleen, keek tv. Ik zat met twee

kleine kinderen op een Grieks appartement.

De telefoonrekening was in die tijd heel hoog.

Michel was regelmatig ’s nachts weg voor een

trainingskamp.

In Nederland kun je met kinderen naar

speeltuintjes. In Griekenland zijn die er weinig.

En nergens is er een normale stoep. Dan liep

ik met de kinderwagen op straat, reed er weer

zo’n gek met zijn auto bijna de cellulitis van je

benen. De mentaliteit is verschrikkelijk. Als ik

met twee kleine kinderen een taxi wilde pakken

vanuit de stad naar Kifissia, werd ik vaak

afgepoeierd.

Ik had gelukkig onze huisbazin waar ik veel

contact mee had. Ik had ook contact met de

moeders van de school van mijn oudste zoontje.

Maar achteraf was een huis met een lift of een

huis op de begane grond makkelijker geweest!

Die kinderwagen steeds omhoog en omlaag

tillen, was een hele klus. Maar onze huisbazin

was echt een moederfiguur en daar heb ik veel

steun en gezelligheid aan gehad.”

Regel een oppas

Vanwege het warme weer trainde Michel of ’s

ochtends heel vroeg of ’s avonds. “We zagen

elkaar altijd overdag, we dronken koffie op

terrasjes in onze wijk. Ik dacht wel eens: kon ik

maar eens met iemand anders koffie drinken.

We zeiden het ook wel tegen elkaar. We waren

tot elkaar veroordeeld. Dan dacht ik: geef me

een afstandsbediening en zet er iemand anders

neer, de buurvrouw of zo. We botsten vaak,

maar daarna praatten we er wel altijd over.

Eens in de zoveel tijd ging ik een weekje met

de jongens naar Nederland, om op te laden.

Dat kon financieel, dat scheelt. En we hadden

ons huis in Nederland aangehouden, dat maakt

ook uit.” Ze adviseert andere jonge ouders om

meteen een goede oppas te regelen. “Dan je kun

je allebei je eigen dingen doen. In Nederland

kon ik terugvallen op onze ouders. Dat gemis

heeft veel impact in je dagelijks leven, in

Nederland breng je de kinderen makkelijker

even bij opa en oma. Daardoor waren we in

onze vrijheid beperkt.”

Pas je aan

Michel had het beter naar zijn zin in

Griekenland dan zijn vrouw. “Hij was minder

eenzaam, hij had zijn

voetbal en alle

contacten die

daarbij horen.

Bovendien was

het leven voor

hem heel

overzichtelijk.

‘DE MENTALITEIT IN HET GRIEKSE

VERKEER IS VERSCHRIKKELIJK’

Profvoetballer Michel Kreek

8

Emigratie & relatie

In Nederland ging ik de hort op, in Griekenland

was ik er altijd voor hem. Voor hem kwam

de moeilijke periode pas veel later, toen we

terug waren in Nederland en hij stopte met

voetballen. Tot die tijd was hij gewend dat

hij centraal stond in ons gezin. Alles stond

in het teken van zijn werk. Zo gaat dat bij

profvoetballers.

Als partner ben je altijd ondergeschikt aan de

carrière van je man. Voetballers hebben nooit

moeite om keuzes te maken want ze kiezen

altijd voor zichzelf, voor hun eigen carrière.

Maar toen hij stopte, veranderden voor mij

de voorwaarden. Ik heb tegen hem gezegd: nu

zijn alle gezinsleden gelijkwaardig. Ik wilde

bijvoorbeeld gaan werken. Hij heeft zich

moeten aanpassen en dat heeft hij gedaan. Hij

is een leukere man geworden.”

Gun elkaar baalmomenten

De basis van hun relatie is goed, weet Elliëtte

sinds ze in Griekenland heeft gewoond. “Anders

hadden we dit avontuur niet overleefd. Ik vind

dat we er sterker uitgekomen zijn. Als ik iemand

moest kiezen op een eenzaam eiland dan zou ik

voor Michel kiezen. Door zo’n avontuur word je

gedwongen om met elkaar te praten.

Communicatie is zo belangrijk. Je worstelt

allebei met hetzelfde. Je bent geneigd om alles

vanuit je eigen gezichtspunt te zien maar het

is belangrijk om je in de ander te verplaatsen.

En om elkaar de ruimte te geven om te balen,

om de ander baalmomenten te gunnen. Ik hoor

‘MICHEL IS NA ZIJN CARIERE EEN

LEUKERE MAN GEWORDEN’

9

Profvoetballer Michel Kreek

wel eens mensen zeggen: we gaan uit elkaar,

het werkt niet meer. Dan denk ik bij mezelf:

wat heb je eraan gedaan? Wij hebben ook

lastige periodes gehad. Maar we zijn bij een

gesprekscoach geweest en die heeft ons verder

geholpen.”

Ga naar een gesprekscoach

Elliëtte kan iedereen aanraden om met een

gesprekscoach te praten als je samen in

een moeilijke periode zit. “Hij heeft ons als

het ware gereset. Hij zet je weet terug in de

fabrieksinstellingen. Hij geeft je inzicht in jezelf

en in je relatie. Dan snap je wat je verkeerd hebt

gedaan.”

Elliëtte heeft geen moment spijt van het Griekse

avontuur. “Je wordt er als mens rijker van. De

tegenslagen die je oploopt, zijn weer lessen

in je leven. Je wordt op jezelf teruggeworpen

en daardoor leer je jezelf beter kennen. Ver-

wachtingen scheppen teleurstellingen, daarom

is het zo belangrijk om open minded te blijven

en je aan te passen aan de situatie. Ja, ik denk

dat dat het belangrijkste is als je zo’n avontuur

aangaat.”

Tekst: Auk Dijkstra & Annemies Gort

Foto’s: Elliëtte Kreek

Dit interview is samen met 16 andere

interviews van bekende en minder

bekende Nederlanders verschenen in het

boek ‘Het eerste jaar is alles opwindend’.

‘Het eerste jaar is alles opwindend’ is een

aanrader als je overweegt om voor korte

of lange tijd in het buitenland te gaan

wonen. Het boek bevat veel handige

tips van mensen die je zijn voorgegaan.

Daarnaast geven zes experts – van

emigratiecoach tot seksuoloog – adviezen

om je samen goed voor te bereiden.

Het eerste jaar is alles opwindendWat een emigratie doet met je relatie

Auk Dijkstra & Annemies Gort

UItgeverij GrenzenloosISBN 9789461850607

Prijs € 16,95

O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

‘DE GESPREKSCOACH HEEFT

ONS GERESET’

10

Ik vertrek...nog niet

GEVANGENIN JE KOOPWONING

11

Gevangen in je koopwoning

De 43-jarige John Regter en 39-jarige Paula

Regter wonen samen met hond Lars in

Huissen vlak bij Arnhem. Op de voordeur

heet een gietijzeren bordje in de vorm van een

eland hun visite Vilkommen. Bijna tien jaar

zijn ze inmiddels bezig met hun emigratie naar

Noorwegen.

Als eindelijk alle voorbereidingen getroffen zijn

en het besluit definitief gevallen, breekt de crisis

uit en stort de huizenmarkt in. Het bordje ‘Te

Koop’ in de voortuin van de dijkwoning kijkt

elke voorbijganger hoopvol aan, maar in de

ruim drie jaar dat het huis te koop staat zijn er

slechts drie mensen komen kijken. De dozen

zijn inmiddels weer uitgepakt.

Niet de Noorse bergen maar de uiterwaard-

en van de Rijn domineren het uitzicht vanuit

de woonkamer terwijl de goedlachse John en

Paula hun verhaal vertellen. John die al vijftien

jaar als adviseur bij een Nederlandse bank

werkt, gaat de laatste jaren met steeds meer

tegenzin naar zijn werk. “Het gaat in Nederland

vaak om carrière maken en een dure auto

hebben. Je werk lijkt te bepalen wie je bent.

In het bankwezen gaat het daarbij vooral om

verkooptargets halen en niet meer om de echte

wens van de klant. Dat staat me steeds meer

tegen.”

Paula vult aan: “Veel Nederlanders zijn bezig

met Kijk-eens-wat-ik-heb. In Noorwegen

werken mensen alleen maar om leuke dingen

te kunnen doen en hebben geen zin om zich

om meer druk te maken. De Noren zijn veel

meer bezig met samen dingen ondernemen.

Ieder weekend trekken ze er wel op uit om

met familie of vrienden naar een boshut te

gaan of te wandelen. Samen koffie drinken op

de veranda ook al is het min drie graden. Op

vrijdag stoppen ze bijvoorbeeld al om één uur

met werken. Winkels zijn nog wel open, maar

de mensen in kantoren zijn hun boeltje aan het

pakken. Tijd om weekend te vieren.”

Verliefd op Noorwegen

Paula: “In 2000 werd ik langdurig ziek. Van de

ene op de andere dag kreeg ik paniekaanvallen.

Acht maanden lang ben ik opgenomen geweest.

Dat was een heftige tijd. Achteraf bleek ik

gewoon te veel hooi op mijn vork te hebben

genomen.”

John: “Ik zat al die maanden alleen thuis en

langzaam groeide bij mij het besef dat er meer

moet zijn dan leven om te werken. Ik ben

van huis uit altijd erg op zekerheden gesteld

geweest. Je weet wel, vaste baan, een goed huis,

pensioentje voor later, maar nu besefte ik dat

12

Ik vertrek...nog niet

ik meer uit het leven wilde halen en samen met

Paula op avontuur wilde.

Vlak nadat ze weer thuis kwam, hoorde ik

toevallig via via dat er veel belangstelling

was voor emigratie naar Noorwegen. Na een

beetje zoeken over dit onderwerp kwam ik

voor het eerst op de website van Placement.

Deze site biedt heel veel informatie over de

mogelijkheden en moeilijkheden van het

emigreren naar Noorwegen. Mijn interesse

was gewekt en hoe meer ik las over het land

en de mensen die al geëmigreerd waren, hoe

nieuwsgieriger ik werd,” blikt John terug.

“Na het herstel van Paula besloten we in

de zomer van 2005 er eerst maar eens op

vakantie te gaan. Compleet verliefd kwamen

we terug. Wat een prachtig mooi land!”

Moeiteloos sommen Paula en John op wat

hen zo aanspreekt aan Noorwegen. “De

immense afstanden, de rust, elanden die de

weg oversteken, de prachtige bergen en blauwe

fjorden, watervallen, de stilte: schitterend!”

vullen ze elkaar enthousiast aan. “Ik voelde me

gelijk thuis,” benadrukt Paula.

“In Nederland blijken mensen vaak een

verkeerd beeld van het Noorse leven te hebben,”

vervolgt ze. “Veel Nederlanders denken dat het

er maanden donker is. Dat er in Noorwegen

alleen maar sombere mensen wonen die hele

dagen aan zelfmoord denken en aan de drank

zitten.” Ze lacht. “Maar de sneeuw geeft een

heel helder licht en zowel in de stad als in het

dorp is de bevolking heel sociaal en actief met

elkaar. Deze mentaliteit vind ik geweldig.”

‘DE NOORSE MENTALITEIT

VIND IK GEWELDIG’

13

Gevangen in je koopwoning

Toch heeft de sociaal ingestelde Paula het ook in

Nederland prima naar haar zin. “Ik ben een echt

mensen-mens en zal mijn familie en vrienden

dan ook heel erg gaan missen. Ook mijn werk

als ziekenverzorgende in de gehandicaptenzorg

past me.

Mijn liefde voor Noorwegen kwam door de

aanstekelijke verhalen van John. En inderdaad

nadat ik er eenmaal geweest was, leek het

me geweldig er te gaan wonen en werken.

Werken in de zorg is daar gelukkig geen enkel

probleem.”

Paula: “Toen we eenmaal het besluit genomen

hadden om te emigreren en het bord in de tuin

stond, ben ik direct verhuisdozen gaan halen bij

de bouwmarkt. In deze straat stonden huizen

namelijk nooit langer dan drie maanden te

koop. Ik pakte boeken in die ik al gelezen had,

cd’s die we toch niet draaiden, snuisterijen,

noem maar op!

Ruim drie jaar later heb ik ze maar weer

uitgepakt,” lacht ze. “Dat ging heel geleidelijk.

Soms was ik dingen kwijt en keek in de dozen.

Dan vond ik van alles dat ik weer een plekje in

huis gaf. En zo komt het dat de meeste dozen

weer leeg en ingeklapt in de kelder staan.”

Wachtstand

“We hebben in die drie jaar drie kijkers gehad,”

vertelt John. “Steeds ruim je het huis op en ga je

hopen dat dit hem is! Bij de laatste kijker zei ik

tegen Paula dat ik het zo graag wilde, dat ik wel

kon janken.”

Paula zelf zegt daar wat minder last van te

hebben: “Ik zet me er iets sneller overheen. Ik

denk ook dat het komt omdat ik daadwerkelijk

vertrekken wel spannend vind. Ik wil het wel

graag, maar eng vind ik het ook. Ik kan niet

goed overzien wat er allemaal op ons afkomt.

Wat moet er allemaal nog gebeuren? Wat

moeten we allemaal regelen?”

Ze vervolgt openlijk: “In 2009 werd ik weer

ziek, een depressie. Daarom vindt mijn familie

het maar niks dat ik naar dat donkere noorden

ga. ‘Zou je dat wel doen? Is dat wel verstandig

voor jou?’ En omdat de deuren naar Noorwegen

gesloten bleven, begon ik er zelf ook aan te

twijfelen. Die twijfel heb ik niet meer. Ik weet

dat de manier van leven daar me juist meer rust

gaat geven. Mensen zijn ondanks de kou veel

buiten. Zodra het donker wordt gaat alles op

een lager pitje. Dan moet je uitkijken dat je niet

om vier uur ’s middags naar bed gaat.”

John: “In die wachtstand ga je zitten denken.

Is het alleen de instortende huizenmarkt die

ervoor zorgt dat we nog in Nederland zitten?

Of moeten wij nog iets hier? Ik ben op zich

behoorlijk nuchter, maar op den duur ga je

‘NA DRIE JAAR HEBBEN WE DE

VERHUIZDOZEN WEER UITGEPAKT’

14

Ik vertrek...nog niet

jezelf van alles afvragen.” Paula: “Ik denk wel

eens dat ik misschien voor mezelf eerst hier

nog wat uit te zoeken heb. Ik ga snel over mijn

eigen grenzen heen, zeg altijd ja, in plaats van

nee. Misschien is het de bedoeling dat ik daar

eerst mee leer omgaan voordat ik vertrek. En in

mijn eigen taal en omgeving is dat toch een stuk

makkelijker.”

“Soms lijkt het alsof je leven stilstaat,” zegt

John. “Nemen we wel of niet een nieuwe hond?

Gaat Paula in Nederland nog aan een nieuwe

opleiding beginnen en ik op zoek naar een

nieuwe baan, of toch maar even uitzitten tot we

weggaan? Maar hoe lang duurt dat nog? Ik heb

zelfs mijn groot rijbewijs gehaald omdat ik in

Noorwegen graag de transport in wil.

Dat is altijd al een jongensdroom

van me geweest. Mijn vader

werkte bij Van Gent en

Loos. Maar net nadat

ik het papiertje

gehaald had,

stortte ook

die markt in

Nederland

in. Ik heb

dus nog geen

meter ervaring

opgedaan en

om nu gelijk in

Noorwegen met een

tientonner op ijzel de

bergen af te glijden, lijkt

me niet zo’n goed idee.”

Paula: “Ik heb het gevoel dat ik in beide

landen niet echt leef. Het is alsof je in allebei

de werelden stilstaat, want ook in Noorwegen

kunnen we nog niks. Eerst moet het huis

verkocht zijn.”

Het lot kietelen

John en Paula lachen om de vraag ‘wat ze al

gedaan hebben om het lot te kietelen?’ “We

hebben al een Noors telefoonnummer! Om

zowel het universum als onze toekomstige

bazen daar te laten zien dat we echt serieus zijn,

hebben we dat aangevraagd,” vertelt Paula. “Als

we solliciteren hoeven de Noorse werkgevers

niet naar Nederland te bellen.” John: “Ik heb de

website www.wijgaanemigreren.nl opgezet om

ons verhaal te vertellen, maar ook om anderen

uit te nodigen dit te doen en we gaan om de

twee weken naar Noorse les.”

John vertelt verder hoe ze jarenlang een

abonnement gehad hebben op het

plaatselijke sufferdje: “Dat

leek ons goed voor de taal,

maar ook om het nieuws

bij te houden en de

advertenties. We

liepen de redactie

binnen en vroegen

een medewerker

of hij het krantje

naar Nederland

wilde sturen. Die

man vond dat zo

bijzonder. Voor

we er erg in hadden

stonden we buiten met

een fotograaf en een dag

later stonden we in de krant,”

‘SOMS LIJKT HET WEL ALSOF

JE LEVEN STILSTAAT’

15

Gevangen in je koopwoning

lacht hij. “Eenmaal thuis hebben we een tijdslijn

gemaakt met onder meer een vertrekdatum. Die

is inmiddels vier jaar geleden afgelopen.”

Even is het stil. Dan zegt John: “Stel dat

het helemaal niet door gaat. Dat ik als

gepensioneerd baasje achterom kijk en weet dat

het niet gelukt is? Dat zou ik dan toch wel zuur

vinden. Niet dat het leven dan ophoudt, maar

wel zuur.” Paula: “Emoties schommelen wat dat

betreft. Soms zijn we verdrietig en soms gaat

het leven gewoon door en zijn we er zelfs even

niet mee bezig.En regelmatig vragen we ons

af of er iets is dat we niet goed doen, maar de

conclusie is dat het is zoals het is,” zegt Paula.

“Het zijn krachten die je zelf niet in de hand

hebt.”

Toch weet het stel iedere teleurstelling weer

om te zetten in iets positiefs. “We gaan nu al

onze energie stoppen in het nog mooier maken

van onze woning. Je weet wel, puntjes op de i,

andere indeling, nieuwe foto’s,” licht Paula kort

en bondig toe. Op de vraag of ze nog vertrouwen

hebben dat de emigratie doorgaat zeggen John

en Paula in koor volmondig: “Ja!” “Wanneer

weten we niet,” vult Paula aan, “maar dat we

gaan is zeker!”

Tekst: Josie Kneepkens.

Foto’s: John Regter

DIt interview is samen met 13 andere

interviews van Nederlanders die ‘in de

wachtstand zitten’ verschenen in het

boek ‘Ik vertrek nog niet’.

‘Ik vertrek nog niet’ gaat over hen die

wachten op vertrek naar hun droomland.

De processen die ze doormaken. Hun

hoop, hun fantasieën, hun teleurstelling

en vragen. Persoonlijke inkijkjes in de

levens, dromen en gedachten van 14

emigranten in spe. Ontroerend, ont-

wapenend en soms erg geestig.

Ik vertrek nog nietEmigranten in spe in de wachtkamer

Josie Kneepkens

UItgeverij GrenzenloosISBN 9789461850492

Prijs € 16,95

O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

‘HET ZIJN KRACHTEN DIE JE ZELF

NIET IN DE HAND HEBT’

16

Nieuwe boeken

Een enkeltje Auckland pleaseOp weg naar het Nieuw-Zeeland visum

Marisa Garau

Uitgeverij GrenzenloosISBN 9789461850591

Prijs € 16,95

O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

EEN ENKELTJE AUCKLAND PLEASEOP WEG NAAR HET NIEUW-ZEELAND VISUM

In Een enkeltje Auckland please beschrijft

Marisa Garau, voormalig copywriter en ex-

stressverslaafde, op openhartige wijze hoe zij

besluit om haar snelle Amsterdamse leventje

in te ruilen voor een nieuw bestaan in Nieuw-

Zeeland. Bij gebrek aan informatie over de

hopes and fears waarmee elke aspirant-

emigrant te maken krijgt, besluit Marisa zelf

een boek te schrijven: van de eerste prille

emigratiekriebels tot het daadwerkelijke

enkeltje Auckland.

Naast praktische informatie over het nut

van een goede planning, de schimmige

rol van emigratiebureaus, het belang van

blinddoorzettingsvermogen

en de heilzame werking van geduld, is Een

enkeltje Auckland please vooral een persoonlijk

verslag over de emotionele kant van emigreren.

Dit onderhoudende, informatieve en

humoristische boek is bedoeld om iedereen die

naar een ander land verlangt, een hart onder de

riem te steken en te bewijzen dat al het gedoe

zeker de moeite waard is!

17

Nieuwe boeken

Van vakantie tot emigratieDe aantrekkingskracht van Zweden

Heiko Leugs

Uitgeverij GrenzenloosISBN 9789461851215

Prijs € 16,95

O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

VAN VAKANTIE TOT EMIGRATIEDE AANTREKKINGSKRACHT VAN ZWEDEN

Een weekje vakantie in Zweden kreeg voor Heiko en Joke

Leugs verstrekkende gevolgen. De rust en de ruimte, de vele

meren en de ontelbare bossen van dit mooie Scandinavische

land lokten het tweetal daarna voortdurend.

De idyllische plattelandsdorpjes met de vrolijk gekleurde

houten huizen in de provincie Småland gaven iedere vakantie een

gevoel van “thuiskomen”. Om deze reden besloot het stel dat hun

geliefde vakantieland hun nieuwe thuisland zou worden.

In zijn boek beschrijft Heiko de avonturen en het proces die hij en zijn vrouw

meemaakten, geïllustreerd met foto’s en compleet met handige tips en informatie.

18

Wonen in Frankrijk

Ludique is het pseudoniem van een oud-docent die na zijn pesionering samen

met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

Lief en ik wilden een huis in Frankrijk. Wij

lazen daarom maandenlang kilo’s glanzende

tijdschriften vol wijze artikelen en columns

van specialisten die je, hoe dan ook, in alle

gevallen schijnt nodig te hebben. En geweldig

verstandige boeken over kopen, wonen, leven,

verbouwen en emigreren. We hingen dag en

nacht aan het internetinfuus en volgden allerlei

‘Ik vertrek’ rampen op de televisie. Rampen

verhogen namelijk de kijkcijfers, moet u weten.

Als alles goed gaat, is de lol er snel vanaf.

Afijn, het land hadden we dus al. Nu nog

de streek, want Frankrijk is tamelijk fors

uitgevallen. Als fervent zeiler ben ik nogal

waterig van aard en opteerde derhalve voor

de Atlantische kust. Zuidelijk, wel te verstaan,

want Lief en ik zijn kinderen van de zon en

tweederde van Frankrijk rekenen wij toch tot

dezelfde meteorologische categorie als geheel

België en Nederland. Verticaal oplopend

LUDIQUEHOE WIJ VERTROKKEN

19

Hoe wij vertrokken

druilerig. De Grote Bosatlas steunt ons

daarin, menen wij. Dat plan hebben we, heel

toepasselijk, laten varen. Het kustgebied, zo

vernamen wij al lezend en luisterend, wordt

periodiek overspoeld door miljoenen toeristen.

Een soort tsunami van binnenuit. Buiten die

juichseizoenen is echter driekwart van de

huizen, winkels en restaurants spookachtig

dichtgetimmerd. Geen hond te bekennen.

We schoven op naar het binnenland. Nog

binnen de zuidelijke klimaatzone en doken

de Limousin in. Nooit van gehoord, maar

lekker dunbevolkt, weinig toerisme, prachtig

natuurschoon en dat alles was bovendien ook

nog eens voor een scheet en drie knikkers te

koop.

Met deze frisse focus begon de zoektocht

opnieuw. Lief en ik wilden ‘en campagne’

wonen. Met spectaculaire vergezichten

en open luchten. Hoog en droog. Niet

in een dal. Vrienden van ons woonden

in een dal en wij noemden dat een

voyeuristische kuil omdat we ons

aldaar voortdurend vanuit de hoogte

begluurd waanden terwijl we zelf weinig

meer dan oprukkende heuvels konden

zien. Kuilen zijn ook vaak nat en nevelig.

Omhoog dus.

We pakten het verstandig aan. Terdege

geïnformeerd en voorbereid. Op internet

uit honderden een tweetal aantrekkelijke

immobiele objecten gevonden. Zo noemt

men die daar. We moesten nu ook maar eens

gaan kijken. Ter plekke. Makelaars gebeld

en afspraken gemaakt. We trokken er een

weekje Frankrijk voor uit. Huisje geregeld.

Autootje gehuurd. Dit omdat de onze met 26

jaar iets over datum leek. Een dag voor deze

huizenexpeditie belde de makelaar. Het ene

object was zojuist aan Engelsen verkocht en

van het andere bleek de eigenaar onvindbaar.

Tja. Doelloos naar Frankrijk? Geen sprake

van! Wij doken als op-rechte Nederlanders

opnieuw in de digitale uitverkoop van Franse

huizen. Beduidend minder kritisch vonden we

razendsnel nog zeven aanvaardbare objecten

en belden achter elkaar evenzoveel gretige

makelaars. Lief en ik vertrokken aldus toch nog

met een rijk gevulde agenda. Lief houdt van een

strakke planning. Bij een van de bezichtigingen

was een tweede Franse makelmevrouw

meegekomen die de Engelse taal zou beheersen.

Handig, want ons Frans reikt niet veel verder

dan halverwege ‘Sur le pont d’Avignon’ en

20

Wonen in Frankrijk

daarmee geraak je niet aan de overkant. We

spreken daarentegen wel prachtig Engels. Zo

prachtig zelfs dat de makelmevrouw met het

veronderstelde Engels brevet, gelijk met haar

collegiale reputatie, in volkomen onvermogen

verviel. Het werd dus taalkundig Pim-Pam-

Petten. Lollig, maar weinig verhelderend.

Het huis stond hoog aan de rand van een

vallei. Liever gezegd; een ravijn. De auto kon

net tussen huis en afgrond door. We stonden

doodsangsten uit en dat is niet bevorderlijk voor

een objectieve kijk op zaken. In ons beste Jip

& Janneke Frans/Engels vroegen wij waar dan

nu toch die twee hectare grond was gebleven.

Het makelaarsduo wees langs de vrijwel

verticale helling de diepte in. Twee hectare

rechtopstaand terrein. Leek ons lastig maaien.

Er was bovendien ook erg veel opdringerig bos

rondom het optrekje en ik houd niet van bos.

Lief wel.

Na zeven objecten, bestaande uit zeer complete

ruïnes, voor zichzelf overschattende klussers

hoogst interessante bouwvallen, alsook met

gipsplaat en plastic glanskozijnen tot bijna

Nederlandse Hans en Grietje doorzonwoningen

platgereno- veerde boerderijtjes, zag onze

‘eigen’ makelaar het even niet meer zitten met

ons. Lief en ik waren ook niet meer zo helder.

Onze week was bijna om en we hadden in

de omgeving nu al zevenhonderd kilometer

rondgetoerd. Tevergeefs. In een wanhopige,

laatste poging, toonde onze makelvriend nog

een stapel fotoboeken vol objecten. Bouwsels

waarin hijzelf niet makelde. Maar enfin, Franse

makelaars beschouwen in principe elk object tot

de persoonlijke handelsportefeuille.

We vonden het allemaal drie keer niks.

De plakboeken van onze huizenboer bood

enkel uitzicht op prijzige burgermanshuizen

met zwembaden, tennisbanen, trendy

gemetselde barbecues en nederzettingen vol

gepensioneerde medelanders. Dat alles paste

niet in ons denkraam. Lief en ik zijn niet van

de afdeling nieuw, aangeharkt en glossy. Wij

wilden traditioneel en authentiek Frans en geen

Hollandse bouwmarktbuitenwijk. “Ik bel wel

een collega”, riep hij geshockeerd zoals iemand

aankondigt 112 te zullen gaan bellen.

“Ik heb hier een Nederlands echtpaar dat

‘iets’ zoekt wat jij, denk ik, wel voor ze hebt”,

kondigde hij aan. Dat ‘iets’ klonk als een absurd

en uitzonderlijk object dat uitsluitend nog op

rommelmarkten te vinden zou kunnen zijn.

Het gesprek werd beëindigd met de

verzuchtende mededeling ‘het echtpaar’ dan

wel naar de collega te zullen doorsturen.

Wij voelden ons een onjuist bezorgd pakket

problemen. “Mijn collega heeft precies wat

u zoekt! Sterker nog, ze staat op dit moment

in het huis van uw dromen”, verklaarde hij

verheugd en reikte ons, ten teken van een snel

en vooral definitief afscheid, alvast de hand.

De volgende ochtend reden we met de

telefoonmakelaarster voor het eerst het erf op

van de onvindbare bezienswaardigheid. Lief en

ik keken verwonderd om ons heen en slaakten

een diepe zucht van verluchting. “We zijn

thuis”, spraken we gelijktijdig.

‘WE ZIJN THUIS, SPRAKEN WE

GELIJKTIJDIG’

‘TWEE HECTARE....

RECHTOPSTAAND TERREIN’

21

Hoe wij vertrokken

Nog diezelfde middag tekenden we het

voorlopig koopcontract. Ikzelf sputterde nog

wel wat, maar lief houdt van duidelijkheid

en aanpakken. Een doorzetter. Net als de

makeldame.

Onderweg terug naar Nederland. Lief belde

mobiel onze dochter om haar deel te maken van

onze nieuwe aanwinst. Voortdurend hoorde

ik lief daarbij zeggen: “Dat weet ik niet” Of:

“Geen idee!” Of: “Nee, niet gezien” Of: “Ja, best

mogelijk, niet op gelet” Enzovoort. Liefde maakt

blind. Want wat hadden we nu eigenlijk gezien?

En bovendien gekocht? Ja, een boerderij

met bijgebouwen en een erf. Er was water,

elektriciteit, telefoon en een douche plus toilet.

De voordeur kon op slot. De bouwkundige

staat? Geen idee. Geen zolders of kelders

bekeken. Vergeten! Daken? Ja, die zaten er

wel op. Vloeren, kozijnen? Riolering? Ik kreeg

visioenen van rampzalige televisieprogramma’s.

Lief deed een poging mij en zichzelf gerust

te stellen met de historische woorden: “Ach,

het staat er al een paar honderd jaar, dus

dan zal het voorlopig nog wel een poosje

overeind blijven.” En daar knapten we

zienderogen van op. Er volgden nog meer van

die ‘wijsheden’, geloof ik. Ik zag de kijkcijfers

al duizelingwekkende hoogten bereiken. Hoe

bedoelt u, verstandig?

Tekst & foto’s: Ludique le Vert

Dit verhaal is het eerste van een

bundel van 23 verhalen die Ludique

le Vert geschreven heeft over zijn

belevenissen in Frankrijk. De bundel

is een aaneenschakeling van de meest

hilarische gebeurtenissen, op een

ongekend geestige en aanstekelijke wijze

opgetekend.

Wie van Frankrijk en het Franse leven

houdt of wie overweegt om zelf een huis

in Frankrijk aan te schaffen, is ‘Hilarisch

Frankrijk’ absolute verplichte leeskost.

Hilarisch FrankrijkHoe wij vertrokken

Ludique le Vert

UItgeverij GrenzenloosISBN 9789461851024

Prijs € 16,95

O.a. te koop bij: Bol.com en Emigratieboek.nl

22

Curaçao

Het beginnen van een eigen B&B of hotel

of lodge. Het is een veelgehoorde droom

bij emigranten. Zo was dat ook bij Harald en

Caroline.

Als gepassioneerde duikers besloten ze jaren

terug op Curaçao te blijven. Ze openden er na

enkele jaren hun eigen hotel Scuba Lodge. Niet

alleen zweven ze voor hun werk af en toe in het

ongerepte blauwe water tussen de vissen; ook

genieten ze van de lokale ongedwongenheid.

Tijd om te beseffen hoe goed ze het voor elkaar

hebben, is er echter nauwelijks. ‘Kritisch blijven

is essentieel in dit vak.’

‘Harald is onder water’, vertelt Caroline over de

telefoon vanuit Curaçao. Op het laatste moment

kwam er nog een klant binnenlopen en dat

betekent dat onverwacht de duikspullen gepakt

kunnen worden voor een extra les. Harald

en Caroline hebben tien jaar lang een eigen

duikschool gerund, die ze in 2006 verkochten

omdat het geheel uit zijn voegen groeide. In

hun huidige kleinschalige familiehotel bieden ze

duiklessen wel als service aan voor hun gasten,

maar het is niet meer de hoofdzaak.

‘Als we nu het water ingaan, is dat een leuke

afwisseling. Die momenten zijn nu extra leuk,

als een klein cadeautje ‘, vertelt Caroline. Vlak

daarna klinkt er luid geraas door de telefoon.

ONDERNEMEN OP CURAÇAO‘HET LEVEN BIEDT ZOVEEL MEER’

23

Ondernemen op Curaçao

‘De kustwacht vliegt voorbij’, verklaart ze. Ook

verstoort af en toe het geruis van de wind het

gesprek. De setting van waar het tweetal woont

is duidelijk: zee, strand en het buitenleven.

Verslaving

In de jaren ‘90 kwam Harald voor het eerst naar

Curaçao voor een vakantie. Hij zou er slechts

kort blijven, maar toen zijn reisgenoot ziek werd

is hij blijven hangen en tegelijk wat nuttigs met

zijn tijd gaan doen. Hij heeft toen leren duiken

en had al direct door dat dit iets heel groots in

zijn leven zou worden. Het werd een verslaving,

zo machtig vond hij het. Hier moest hij iets

mee. In Nederland zat hij net tussen twee banen

in, wat hem makkelijker deed besluiten hier te

blijven. Op advies van eilandbewoners begon

hij zijn eigen duikschool, Scuba Do. In een klein

hutje.

Caroline kwam een paar jaar later, in 1997,

bij hem voor duiklessen. ‘Ik zou eigenlijk naar

Australië gaan voor het Great Barrier Reef.

Daarvoor wilde ik al kunnen duiken, daarom

ging ik eerst naar Curaçao’, vertelt zij. Haar

eerste ervaring met de onderwaterwereld was

echter minder overweldigend dan bij Harald.

‘Het was een drama. Ik heb ooit klem gezeten

onder een surfzeil, waarbij ik half gestikt naar

boven kwam. Het was dus een hele kunst om

mij onder water te krijgen.’ De tweede duik was

het wel raak. Ook Caroline voelde dat wat ook

voor haar een verslaving zou gaan worden. ‘Het

mooie en bizarre aan duiken is dat je in alle rust

gewichtloos in het blauw zweeft. Middenin een

puur stuk ongerepte natuur, waar de vissen zich

niet bewust zijn van jouw aanwezigheid. Het

grote verschil met snorkelen is dat je niet aan

de oppervlakte ligt, maar onder water zweeft. Je

bent er echt onderdeel van.’

Geen mantelpakje en

lippenstift

Tegelijkertijd was

Caroline onder

de indruk van

de vrijheid

van leven op

Curaçao. Ze

beschrijft die

tijd als een

periode waar

mensen met

een rugzakje naar

het eiland kwamen

en het niet uitmaakte hoe je

eruit zag of op wat voor stoel je zat. ‘Iedereen

kwam hier met niets om iets op te bouwen. Ik

was toen zelf 23 en net afgestudeerd. Ik stond

op het punt om aan een leven met mantelpakje

en lippenstift te beginnen. Liever wilde ik nog

een jaartje buitenspelen. Ik kon bij Scuba Do

werken en besloot binnen twee maanden terug

te komen.’

Het verhaal zou vanaf daar rozengeur en

maneschijn kunnen zijn tussen het tweetal.

Maar zo romantisch was het zeker niet. ‘De

eerste negen maanden dat we samenwerkten

hebben we oorlog gevoerd’, lacht Caroline. ‘Ik

heb twee keer ontslag genomen. Onder al die

ruzies smeulde er wel iets. Toen zeiden we:

‘laten we elkaar nou maar gewoon leuk gaan

vinden.’ Nog twee jaar lang heeft Caroline

vervolgens op de wip gezeten of ze alsnog terug

zou gaan naar Nederland voor die carrière

‘IN ALLE RUST GEWICHTLOOS IN

HET BLAUWE WATER ZWEVEN’

24

Curaçao

of definitief zou blijven. ‘Ik kwam er niet uit’,

vertelt ze. ‘Wat de doorslag gaf om te blijven,

was dat ik liever één ding goed wilde doen.

Scuba Do begon toen aan een groeiproces en

breidde snel uit. Heel lang was het hobby, maar

nu kon ik er echt voor kiezen. Achteraf kan ik

zeggen dat dat toen mijn carrière werd.’

Harald en Caroline zijn inmiddels elf jaar

samen en drie jaar getrouwd.

Scuba Do groeide groter en groter, tot het

moment dat er zowel ’s ochtends als ’s middags

een shift van 50 duikers was. Ze wisten niet

meer wie aan de balie hun klant was en wie

niet. Daarbij groeide de aan- en verkoop van

duik- en snorkelmateriaal, dus zetten ze ook

een groothandel in duikspullen op. ‘Zo’n grote

duikschool was nooit de intentie geweest’,

vertelt Caroline eerlijk. ‘Eigenlijk vonden we

het helemaal niet leuk. Toen we in januari

2006 iemand vonden die het over wilde nemen,

twijfelden we geen moment. We verkochten

alles en zijn op reis gegaan.’

Ze bezochten India en Thailand, twee landen

die ze geweldig fascinerend vonden om ‘jezelf in

onder te dompelen’. Toch waren beide landen

geen optie voor serieuze toekomstplannen.

Curaçao bleef het meest trekken. Vanwege het

fijne klimaat, de taal en omdat ze er al een keer

een bedrijf hadden opgezet. ‘We kenden de

weg.’

Ranzig oud hotelletje

‘We wilden wel weer de duikwereld in’, vertelt

Caroline. ‘Maar dit keer kleinschaliger. We

wilden geen bemoeienis meer van resorts die

‘CURAÇAO BLEEF TOCH HET

MEEST TREKKEN ’

25

Ondernemen op Curaçao

eisen stellen zonder verstand van duiken te

hebben. Ze verwachten bijvoorbeeld een gratis

proefduik in het zwembad voor hun gasten en

als je daar niet aan mee wilt werken, gaan ze

naar een ander. Daarmee word je toch onder

druk gezet. Wij besloten daarom onze eigen

accommodatie te bouwen en duiklessen vooral

aan onze gasten aan te bieden. Deze kamers

zijn nu core business en de duikinkomsten zijn

mooi meegenomen. Omdat we op eigen grond

zitten met onze eigen business, hebben we met

niemand meer iets te maken en genieten we

van de vrijheid die dat met zich mee brengt. We

hoeven geen blad meer voor de mond te nemen

of tactische uitspraken te doen om mensen blij

te houden. We doen ons eigen ding op onze

eigen manier.’

Op zoek naar de ideale locatie, had het tweetal

het hele eiland al zes keer bekeken. Op een

ochtend werd Caroline wakker met het gevoel:

we moeten naar de Penstraat. ‘Dat was heel

raar’, vertelt ze. ‘Ik was daar nog nooit geweest,

we konden het eerst ook niet vinden. Maar er

stond wel een bord met ‘grond te koop’. Iets

verderop stond een ranzig oud hotelletje dat

bij navraag ook te koop bleek te staan. We

wisten het meteen. Het was heel bizar, maar wij

werken altijd redelijk intuïtief.’

Flinke kater

Het ging om een oude koopmanswoning uit

1850, die deels onder Monumentenzorg viel

met vergelijkbare regels en verplichtingen

als in Nederland. Er volgden anderhalf jaar

renovatie (‘we zijn anderhalf jaar full-time

bouwvakker geweest’) waarbij de buitenkant

moest blijven zoals die was. Wel mochten ze

een houten galerij plaatsen waardoor iedere

kamer buitenom een eigen ingang kreeg.

Caroline: ‘Aanvankelijk was men hierop tegen,

maar omdat het pand zo smal is en er zonder

deze wijziging commercieel weinig mee te

beginnen was, is er een uitzondering gemaakt.’

Inpandig was er meer vrijheid en konden

kamers bij elkaar getrokken worden. Het deel

dat niet tot het monument behoorde, is vanaf

de grond opnieuw opgebouwd. Het huis kreeg

een knalblauwe gevel, zoals past bij alle vrolijk

gekleurde huizen op het eiland. Het stuk grond

eromheen veranderde in een tropische tuin, van

waaruit gasten iedere avond de zonsondergang

kunnen zien.

De Nederlanders hadden geen aannemer en

architect in dienst genomen, maar deden alles

met eigen bouwvakkers die ze via via kenden.

Caroline: ‘Als we rechtstreeks uit Nederland

waren gekomen en dit project hadden gedaan,

dan was het nooit gelukt.’

‘WE HEBBEN MET NIEMAND

IETS TE MAKEN’

26

Curaçao

‘De bouwstijl en –materialen zijn bijvoor-beeld

volslagen anders. Er zijn veel valkuilen als je

daarvan niet op de hoogte bent. Het kost hier

tijd om materialen te bestellen en de juiste

mensen te regelen. Contacten zijn essentieel.

Aannemers staan er bijvoorbeeld om bekend

dat je ze nooit geld vooruit moet betalen om

materiaal te kopen. Dat geld maken ze op

aan andere dingen en grote kans dat je het

onherroepelijk kwijt bent. Het gebeurt niet

moedwillig, maar het gebeurt wel. Ook moet

je bouwvakkers op vrijdag uitbetalen, niet

doordeweeks. Dan kun je er donder op zeggen

dat ze de volgende dag niet meer op komen

dagen wegens een flinke kater. Als je dat niet

weet, sta je raar te kijken. Een ander punt is

dat loodgieters vaak meerdere jobs tegelijk

aannemen. Zouden ze dat niet doen, dan wordt

het voor hen moeilijk om een inkomen bij

elkaar te schrapen. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer.

Boos worden als de betonblokken op zijn doe

je eenvoudig niet. Je lacht en vraagt vriendelijk

wanneer je ze dan wel kunt krijgen. Het eiland

is te klein om mensen tegen je in het harnas te

jagen. Verslijt je op die manier vijf loodgieters,

dan houdt het toch een keer op. En wat is toch

het nut van al die boosheid, vragen wij ons

geregeld af als we weer een vers aangekomen

Nederlander met schuim op zijn mond zien

vertellen hoe het volgens hem zou moeten.’

Handen in de blubber

Het moment waarop ze voor het eerst

opengingen, nu ruim een jaar geleden, vond

Caroline doodeng. ‘Ik herinner me nog goed dat

ik middenin de tuin stond met de eerste gasten

en dacht ‘dit is het dan’. Ik was bloednerveus,

straks zou iedereen het afschuwelijk vinden.

Het liefst stopte ik mijn vingers in mijn

oren om geen kritiek te hoeven horen. Een

opgelucht moment van ‘we hebben ons doel

bereikt’ hebben we nooit gehad. We zijn allebei

tamelijk kritisch. Onze focus ligt op continueren

en verbeteren. Er zijn over de hele wereld

miljoenen vakantiebestemmingen, dus is het

heel speciaal als mensen voor ons kiezen.

Kritisch blijven in dit vak is essentieel. De eerste

gasten moesten heel hard

lachen toen ik nog met mijn handen in de

blubber plantjes aan het zetten was. Ik doe dat

nog steeds zelf; voor mij is het een leuk moment

om een praatje te maken met de gasten.’

Caroline heeft er sowieso moeite mee om als

eigenaar van het hotel te worden gezien. Zodra

iemand haar hotelier noemt, wordt ze nerveus.

Liever zegt ze bescheiden: ‘Ik werk hier ook een

beetje.’ Caroline: ‘Ik wil voorkomen dat mensen

een vooroordeel hebben op basis van wat ik doe

of wat ik heb. Harald is de oudste, die wordt

gelukkig vaak als opperhoofd gezien. Ik kan nog

‘HET HEBBEN VAN CONTACTEN

IS ESSENTIEEL HIER’

27

Ondernemen op Curaçao

28

Ondernemen

wel eens doen alsof ik de stagiair ben.’

Dat ze voor haar gasten ook een voorbeeld-

functie kan vervullen (wie wil er niet zo’n leven

als zij), dringt nauwelijks tot Caroline door.

Ze vindt het ook niet zo belangrijk. ‘Natuurlijk

vertellen we ons verhaal als gasten daar

naar vragen. Maar het ligt samsam met hoe

geïnteresseerd wij in hun leven zijn. Het draait

namelijk helemaal niet om ons, het draait om

de gast. Die instelling komt ook een beetje voort

uit het duiken. Onder water bestaan wij niet en

draait het, ook vanwege de veiligheid, alleen

maar om de ander. Als de gasten niet centraal

staan, kunnen ze in ieder hotel verblijven.’

En dus hanteren Harald en Caroline geen

officiële incheckprocedure. Wie met z’n koffers

aankomt, mag eerst aan de bar een cocktail

gaan drinken. Eerst even lekker zitten. ‘Het is

jouw vakantie’, aldus Caroline.

Douchewater door plafond

Die ongedwongenheid en persoonlijke

benadering maakt dat gasten veel kunnen

hebben. Ook op ‘crisismomenten’. Caroline:

‘Toen we net twee maanden open waren, kwam

er in de bar die vol mensen zat, douchewater

van de kamer erboven door het plafond heen.

Het stortte werkelijk naar beneden en iedereen

ging gelijk meehelpen. Omdat het hotel zo

kleinschalig is, zien ze dat je er alles aan doet

om zaken goed te regelen. Dan nemen ze je dit

soort dingen niet persoonlijk kwalijk. Minder

leuke dingen eindigen zo toch vaak heel leuk.

We hebben hier ook een keer een oude man

gehad, John, die keihard begon te huilen

toen hij aankwam. Hij bezocht een ernstig

zieke vriend en hij verbleef in een naargeestig

appartement op Curaçao.

29

Ook bij de helft van de gasten heeft hij

uitgehuild. Uiteindelijk heeft iedereen hem

omarmd en bloeide hij op van een verloren

vogeltje tot de gast met het hoogste woord.

Opa John mailt nog af en toe. Dat is voor ons

de kern. We zouden om die reden nooit willen

uitbreiden naar meer kamers.’

Voor alle zaken in het hotel zoals het ont-

vangen van de nieuwe gasten, het ontbijt en het

schoonmaken hanteert het echtpaar per dag een

logische flexibiliteit.

Niemand heeft vaste taken. ‘Iedereen rommelt

maar wat’, lacht Caroline. Er werken twee

duikinstructeurs fulltime mee in het hotel. Twee

anderen gaan binnenkort in opleiding.

Een gemiddelde dag begint voor Harald en

Caroline tussen half zeven en half acht in de

ochtend.

‘Dan springen we in de auto om naar de

supermarkt te gaan voor verse spullen. Een half

uurtje in de file. We hebben hier ook files, maar

het grote verschil met Nederland is dat hier

iedereen met een grote grijns en een vriendelijk

handgebaar ritst.’

‘Na het ontbijt kijken we of er die dag gedoken

moet worden en vervult iedereen als vanzelf de

overige taken die er liggen. De contracten met

touroperators, emails, palmbladeren afzagen,

reparaties.’ Binnen werktijd hebben Harald en

Caroline geen tijd voor elkaar. ‘Dan zijn we niet

meer dan collega’s. Zo hebben we elkaar ook

leren kennen.’

Niet naar muren staren

Essentieel voor het werkplezier van het

tweetal is dat hun dag zich grotendeels buiten

afspeelt. In een T-shirt en op slippertjes. ‘Wij

staan op met de ramen open.’ Het klimaat op

Curaçao is overdag vaak te heet om normaal

te functioneren (‘als je met de honden gaat

wandelen krijg je een zonnesteek’). Toch

hebben de twee Nederlanders dit honderd keer

liever dan het miezerige klimaat in Nederland.

Harald heeft een bloedhekel aan grijze luchten

en regen, Caroline vindt het afschuwelijk om

met een graad of vijftien binnen op de bank te

zitten. ‘Dat naar de muur staren heb je hier niet.

Hier hoef je geen leuke bank te hebben met

bijpassende poster erboven. Interieurtrends

boeien niet; als je maar een hangmat hebt.’

Ook de goedlachse mentaliteit van Curaçao

maakt dat Harald en Caroline zich helemaal

thuis voelen. ‘Als je iemand bij een officiële

instantie nodig hebt, kun je rustig met een

grapje beginnen’, vertelt Caroline. ‘Ik hoor

wel eens van mensen uit Nederland dat het

logisch is dat iedereen in de tropen vriendelijk

is. Ik draai dat om: waarom zou je in een

stadsomgeving níet vriendelijk zijn? Ik was

laatst weer in Nederland en ik vond het

ronduit schokkend om te ervaren hoe daar met

elkaar wordt omgegaan. Iedereen is daar zo

gefixeerd op zijn eigen rechten. Maar zijn die

werkelijk zo belangrijk om daarvoor een ander

uit te foeteren? Hier is de mentaliteit gewoon

compleet anders. Wij zien daar het nut niet

van in. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat het

ook op Curaçao, helaas, aan het veranderen

is. Er komen hier steeds meer mensen met de

dure euro voor een tweede huis naartoe die

‘IN DE FILE RITST IEDEREEN MET

EEN GRIJNS EN VRIENDELIJK’

Ondernemen op Curaçao

30

Curaçao

31

Ondernemen op Curaçao

wél een materialistische standaard handhaven

en alles beter denken te weten. Mensen die

bijvoorbeeld een parkeerwachter uitlachen om

de bespottelijke 50 cent parkeergeld en niet

inzien dat je iedereen gewoon in zijn waarde

moet laten.’

‘Je moet op Curaçao voorzichtig zijn met het

onderscheid tussen Nederlanders en lokalen,

want ook blanken kunnen lokalen en hier

geboren zijn. Makamba betekent zoiets als ‘wit’.

Het is een term die de slaven vroeger gebruikten

voor de blanken. Er zit een hele geschiedenis

aan vast, gerelateerd aan huidskleur. Wij voelen

ons in ieder geval steeds minder makamba.’

Tekst: Heidy van Beurden.

Foto’s: Caroline en Harold Ferweda

DIt verhaal is een van de 17 interviews

uit het boek ‘We doen het gewoon’,

waarin landgenoten vertellen over

de B&B, hotel of lodge die zij in het

buitenland begonnen. Leerzame

ervaringen over ondernemers, van

Spanje tot Noorwegen en van Brazilie

tot Nieuw-Zeeland.

‘Een rijk geïllustreerd leesboek met

sfeervolle interviews voor iedereen die

graag over passies leest en inspirerend

voor mensen die zelf grensverleggende

ambities hebben.’ - De Telegraaf -

We doen het gewoonB&B’s, hotels en lodges van

Nederlanders wereldwijd

Heidy van Beurden

UItgeverij VanDorp EducatiefISBN 9789077698600

Prijs € 19,95

O.a. te koop bij:

Bol.com en Emigratieboek.nl

‘WE VOELEN ONS IN IEDER GEVAL

STEEDS MINDER MAKAMBA’

Meer informatie over het aankopen en bezit

van een (tweede) huis op Curaçao vindt u in

het boek Wonen en kopen op Curaçao

32

Het volgende nummer van Grenzenloos Magazine verschijnt op 28 februari

Schrijf u in op Grenzenloos.nl om op de dag van uitkomen een e-mail als herinnering te krijgen.

GIDSEN TAALCURSUSSEN ERVARINGSVERHALEN

Kijk regelmatig op Emigratieboek.nl en ontvang ook onze wekelijkse nieuwsbrief Volg ons op Twitter (@emigratieboek) en Facebook (fb.com/emigratieboek)

Emigratieboek.nlBOEKHANDEL VOOR LANDVERHUIZERS