België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 308 oktober 2011

AFBEELDING AFBEELDING AFBEELDING

Recensie van het nieuwe

boek van Erik De Bruyn

P 12

Meer publieke middelen voor

onderwijs nodig!

P 5 en 14

Dossier. 15 jaar na

de Witte Beweging

P 8-9

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

sPEculantEn gijzElEn onzE lEvEnsstanDaaRD

In 2012 moet volgens het Federaal Planbureau in ons land voor zeven tot acht mil-

jard euro bespaard worden. Dat zal onvermijdelijk tot moeilijke en harde maatregelen leiden ter-wijl er nu al op alle vlakken te-korten zijn. Er is een tekort aan kinderopvang, aan scholen, aan infrastructuur voor hoger onder-wijs, aan betaalbare woningen, aan werk, aan betaalbare opvang-plaatsen voor bejaarden,…

De besparingen zijn mee het resultaat van de financiële en economische cri-sis. Dit systeem werkt niet en wil haar falen afwentelen op de gemeenschap, op onze levensstandaard dus. In de eerste fase van de recessie in 2007-8

werden overal ter wereld banken ge-red door hun private schulden over te nemen met de gemeenschap. De be-sparingen vandaag zijn daar mee het resultaat van. Bovendien dreigt een nieuwe bankencrisis als gevolg van de economische vertraging en de pu-blieke schuldencrisis, een nieuwe fase van de recessie.

De prijs die aan de werkende bevol-king wordt gevraagd voor de crisis is bijzonder hoog. Steeds opnieuw moet de gewone bevolking inleveren als de financiële markten daarom vra-gen. Via de ratingkantoren en andere onverkozen organen wordt de domi-nante besparingslogica opgedrongen. Zelfs premier Leterme moet erken-nen dat “de financiële markten zelf-destructief” zijn. Voor 2008 gebruikten de banken

onze middelen om te gokken op de beurzen en te handelen in derivaten. Dat leverde monsterwinsten en bijho-rende bonussen voor de top op. Toen de kredietcrisis toesloeg en het kaar-tenhuisje ineenstortte, moesten de belastingbetalers de banken redden. De opgang van de financiële sector en het bijhorende casinokapitalisme werd destijds versterkt door neolibe-rale ‘hervormers’ zoals Thatcher en Reagan die een einde maakten aan iedere vorm van regulering. Vandaag houdt de financiële sector de hele eco-nomie in haar greep. De speculatie bedreigt zelfs volledige landen zoals Griekenland, Italië of Spanje.

Sommigen pleiten ervoor om meer regels op te leggen aan de banken, an-deren willen een openbare bank naast de private banken. Lapmiddelen vol-

staan niet, een ziek systeem krijg je er niet bovenop met enkele aspirines. De enige effectieve manier om de banken te reguleren, is door ze volle-dig in publieke handen te nemen on-der democratische controle en beheer zodat ze ten dienste van de gewone bevolking staan in plaats van een klein kliekje superrijken. Hierdoor zou kunnen worden tussengekomen voor gezinnen die moeite hebben om hun hypotheek af te betalen en zouden goedkope leningen mogelijk zijn voor kleine bedrijven en publieke werken zoals de massale bouw van sociale huisvesting. Als we de dictatuur van de markten

willen stoppen en de financiële sector een maatschappelijk nuttige rol willen laten spelen, dan moeten we de sector uit de handen van de financiële haaien

halen. De volledige sector moet in pu-blieke handen worden genomen. Niet om de schulden op de gewone bevol-king af te wentelen, maar om een ein-de te maken aan de greep van de spe-culanten op onze levensstandaard en als onderdeel van de strijd voor een samenleving waarin de behoeften en noden van de meerderheid van de be-volking centraal staan.

LSP meent dat er nood is aan een nieuwe arbeiderspartij om op basis van een breed gedragen actief verzet tegen het besparingsbeleid een so-cialistisch programma uit te werken met onder meer de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, waaronder de banken, met democrati-sche controle en beheer door de meer-derheid van de bevolking.

Breng de banken in publieke handen

dls308.indd 1 25/09/2011 18:49:47

de Linkse Socialist� binnenland

Ecolo-kopstuk Jean-Michel Javaux lag onder vuur omdat hij verschillende functies cumuleert. Hij verdedigde

zich op Twitter: “Het is geen cumul... Je kan erover kibbelen, maar een burgemeester van een gemeente met minder dan 15.000 inwo-ners (en zonder een ander verkozen mandaat) moet net als de schepenen een job hebben.” Een burgemeester van een kleine gemeente zoals Amay (waar Javaux burgemeester is in een coalitie met het liberale MR) verdient 3.000 euro bruto per maand.

Even later lag Javaux opnieuw onder vuur, nu als gevolg van de publicatie op WikiLeaks van een verslag van een “vertrouwelijk” gesprek tussen de Ecolo-leider en de Amerikaanse ambassadeur. Het document maakt duidelijk hoe de groene voorman tegenover het establishment een andere retoriek gebruikt dan tegenover zijn eigen achterban.

Javaux ontkent dat zijn partij links is en wijst erop dat een aantal militanten uit rijke families komen die onder meer invloed hebben in bedrijven als RTL en Umicore. Ook heeft hij geprobeerd om met zijn partij betere relaties te hebben met de gro-te bedrijven, hij haalt daarbij zelfs Electrabel aan. De kerncentrales in ons land kunnen gerust langer open blijven voor de groene topman. Veilige en goedkope energie zijn blijkbaar geen prioriteit.

De stelling dat Ecolo een centrumpartij is, maakt vooral duidelijk dat het geen linkse partij is. Om een Franse komiek te parafraseren: ‘Wie zich-

zelf centrum noemt, geeft aan dat hij noch links noch links is.’

Nadat CD&V eerder haar banden met N-VA moest doorbreken, moest nu ook MR het FDF lossen. De druk daartoe werd enorm opgevoerd, onder meer met de aankondiging van het vertrek van Leterme. De regering van lopende zaken extra bevoegdheden geven, was hierdoor niet meer aan de orde. MR-voorzitter Charles Michel stemde uit-eindelijk in met de splitsing van BHV, ook al kost dat zijn partij een pak stem-men in de Vlaamse rand rond Brussel en ook al moest hij kartelpartner FDF loslaten. Dat Michel zo’n hoge prijs wil betalen, maakt van wat van zijn partij overblijft een betrouwbare partner in een volgende regering.

De splitsing van BHV waarbij in de zes faciliteitengemeenten voor Brusselse lijsten kan worden gestemd en waarbij de andere gemeenten met het kiesdistrict Leuven worden samen-gevoegd, wordt langs Vlaamse kant als een ‘zuivere’ splitsing voorgesteld en langs Franstalige kant wordt de band tussen de zes faciliteitengemeenten en Brussel benadrukt. Zo wordt het een ‘Belgisch compromis’ (hoewel de Franstaligen duidelijk meer hebben in-geleverd) waarbij alle ingrediënten voor nieuwe communautaire uitbarstingen aanwezig blijven. Het akkoord zal tot nieuwe tegenstellingen leiden.

Het ziet er naar uit dat zal gepro-beerd worden om effectief een rege-ring te vormen, maar dat zal niet gemakkelijk zijn. Het groot-ste probleem is dat er geen financiële middelen zijn om communautaire ak-koorden te smeren. Ongetwijfeld zullen de communautai-re partijen daar-op inspelen om de sociale kaart te spelen tegen-over enerzijds de tekorten in Brussel (FDF) en an-derzijds met een harde opstelling tegen besparingen in Vlaanderen (N-VA). De

discussie over de begroting voor 2012 waarin 7-8 miljard euro moet worden bespaard, zal niet gemakkelijk zijn.

Met het besparingspakket dat de fe-derale regering zal opleggen, zijn re-gionale besparingen onvermijdelijk. Binnen CD&V bestaat daar een me-ningsverschil over met Kris Peeters die zich verzet tegen Vlaamse bespa-ringen. Ongetwijfeld zal ook N-VA zich vanuit de Vlaamse regering tegen dergelijke besparingen keren met het argument dat de Vlamingen al genoeg hebben betaald. Hierdoor kan de par-tij die op federaal vlak als neoliberale kampioen hardere besparingen eiste zich op Vlaams niveau profileren te-gen het besparingsbeleid dat wordt op-gelegd door die partijen die tegenover N-VA voor een gematigder besparings-beleid pleitten.

In de rand zijn de problemen niet opge-lost. Volgend jaar zijn er gemeenteraads-ve rk ie -z ingen en zul-

len de communautaire partijen scoren in de rand. Zullen de met een grote meerderheid verkozen Franstalige bur-

gemeesters in de rand dan wel meteen benoemd worden, zonder dat daar al-

lerlei juridische pro-cedures voor nodig zijn? De splitsing van de kieskring BHV zal bovendien niet betekenen dat

er geen F r a n s -t a l i g e lijsten in de rand z i j n .

Ook bij de vol-gende parlements-verkiezingen, nor-maal gezien in 2014, kan het FDF

o p k o m e n in Vlaams- B r a b a n t . Nu het FDF geen reke-ning meer

moet houden met de MR, is het niet uitge-

sloten dat het in de rand eigen mobili-saties zal opzetten. Ook de Vlaams-na-tionalisten hielden al een mobilisatie in

Linkebeek op 18 september, op deze communautaire hoogmis waren een paar duizend aanwezigen. De rond-zendbrief-Peeters blijft bestaan, wat zal leiden tot aanhoudende juridische geschillen. In Brussel zullen er wellicht geen middelen zijn om de enorme te-korten (onder meer op vlak van tewerk-stelling, huisvesting, onderwijs,…) aan te pakken.

De communautaire tegenstellingen zullen ook na het akkoord over BHV blijven bestaan. Het besparingsbeleid dat er onvermijdelijk komt, zal het on-genoegen tegenover de gevestigde par-tijen vergroten en ruimte bieden aan de communautaire partijen om zich te versterken op basis van een anti-esta-blishmentgevoel. Dat biedt ook voor het FDF een mogelijkheid om te overleven, mogelijk ook na de parlementsverkie-zingen van 2014 waarbij het haar drie verkozenen (en bijhorende financiële middelen) zal moeten verdedigen.

Zolang de vakbondsleidingen ons binden aan het besparingsbeleid van de ‘verantwoordelijke’ gevestigde par-tijen, zullen de communautaire partij-en de ruimte hebben om zich valselijk als een “sociaal” alternatief op het be-

sparingsbeleid voor te stellen. De dis-cussie over een politiek verlengstuk voor de eisen en bekommernissen van de vakbondsleden zal sowieso op de agenda staan. Het vertrek van ACW-kopstukken als Leterme en Vervotte leidt tot discussie hierover in de chris-telijke arbeidersbeweging. De ‘nieuwe’ SP.a-voorzitter Tobback waarschuwde meteen het ABVV dat er niet teveel kri-tiek op de partij moet komen. Wellicht zal Di Rupo zijn PS blijven voorstel-len als het ‘minste kwaad’ tegenover de druk van rechts, maar hoe lang zal dat verhaaltje van een ‘minder kwaad’ standhouden tegen de achtergrond van besparingen?

De arbeidersbeweging moet het poli-tieke heft in eigen handen nemen. Dat is de enige manier om efficiënt tegen het besparingsbeleid in te gaan als-ook om de ruimte voor de communau-taire scherpslijpers te beperken. Op Europees en internationaal vlak wordt een besparingsbeleid opgelegd. Als we daar tegen willen ingaan, zullen we onze strijd moeten organiseren en ook een eigen politiek verlengstuk uitbou-wen op basis van een consequent verzet tegen alle besparingen.

Naar aanleiding van de discussie over de riante afscheidspremie van 300.000 euro voor ontslagnemend

parlementslid Sven Gatz (Open VLD), vond zijn partijgenoot De Croo het nodig om de rijkelijke beloning van politici te verdedi-gen.

De heren en dames politici zien zichzelf niet als gewone werkenden, maar plaatsen zich liever op dezelfde hoogte als topmanagers en andere goed betaalde toplui. De Croo verwoordde dit als volgt: “If you pay peanuts, you get monkeys”. Ook partijgenoot Tommelein verdedigde de hoge uittredingsvergoeding: “Sven had nog drie jaar in het parlement kunnen blijven en ondertussen zijn job bij de bierbrouwers al opnemen. Het zit vol in het parlement van mensen die hun werk niet doen en gewoon blijven zitten tot ze niet meer verkozen raken”.

De liberale politici zijn dus van mening dat een jaarloon van 100.000 euro niet overdreven is. Als

minder wordt betaald, zullen enkel ‘apen’ nog ge-interesseerd zijn. Het gemiddelde maandloon van een Belgische werknemer bedraagt 2.936 euro bruto, de helft van de voltijdse werknemers ver-dient bruto minder dan 2.595 euro per maand.

De ruim 90% werkenden die geen 100.000 euro per jaar verdienen, zijn volgens De Croo dus apen en als we Tommelein mogen geloven, moet een doorsnee werknemer een pak harder werken dan een parlementslid. Als apen zijn we net goed ge-noeg om dienst te doen als kiesvee waarna de bekwame topmanagers in alle discretie kunnen beslissen over hoe ze ons laten opdraaien voor de crisis.

Wij staan voor een andere optie: Europarlementslid Paul Murphy en de Ierse parlementsleden Joe Higgins en Clare Daly leven aan het gemiddeld loon van een geschoolde werknemer. Hierdoor vallen ze uit de toon in parlementaire kringen of bij de vriendenmanagers van de traditionele po-litici, bij de ruim 90% gewone werkenden daar-entegen niet.

De grote spreidstand van de groenen

De apen van de Wetstraat

Ecolo een linkse partij? Partijkopstuk Javaux weet wel beter. De man kan niet rondkomen met 3.000 euro bruto per maand en laat de Amerikaanse ambassadeur in ons land weten dat zijn partij zeker niet tegen de belangen van het patronaat wil ingaan.

Herman De Croo

BHv-akkoord maakt geen einde aan communautaire tegenstellingen

Tijdens het VRT-programma ‘De Zevende Dag’ werd een verbinding gemaakt met N-VA-kopstuk Ben Weyts op een beto-ging in Linkebeek. VB-kopstukken als Dewinter en Valkeniers pikten graag een graantje van de aandacht mee.

Na 460 dagen onderhandelen zijn de acht overblijvende partijvoor-zitters erin geslaagd om akkoorden over de splitsing van de kies-kring Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) en de financieringswet

te sluiten. Terwijl de communautaire partijen N-VA en FDF moord en brand schreeuwen over het verraad, hopen velen dat er nu eindelijk een regering zal komen. Is deze hoop gerechtvaardigd? En komt er nu een einde aan het communautaire geruzie?

dls308.indd 2 25/09/2011 18:49:51

www.socialisme.be Oktober 2011 �standpunt

edito door eric byl, algemeen secretaris lsp

Zo geZegdStandard-voorzitter en open

Vld-schepen in Sint truiden, roland dûchatelet, staat voor een zakenmodel in de poli-tiek. “Ik vraag me af of politieke partijen hun beste tijd niet ge-had hebben. Zoveel ideologi-sche verschillen zijn er trouwens niet meer. Alle partijen zijn soci-aal, ecologisch en voor de vrije markt. Is het niet beter om een aantal managementteams samen te stellen die zich presenteren aan de kiezers? Bijvoorbeeld een team met Verhofstadt, die men-sen rondom zich verzamelt over de taal- en partijgrenzen heen. Ik vergelijk het een beetje met pre-sesverkiezingen in mijn studen-tentijd. Kijk naar China. Die zijn al jaren bezig met een economi-sche groei van tien procent. En China is geen democratie, hé. Dat is zo’n managementteam. Die worden niet gehinderd door al dat gezever in de gazetten en de politieke spelletjes.” Vrij ver-taald: zonder democratie en zon-der media zouden we veel vlotter een neoliberaal beleid kunnen opleggen en om de schijn hoog te houden, organiseren we niets-zeggende verkiezingen waarin de rijkste wint. tiens, wat is dan het verschil met wat we vandaag kennen in ons land?

de Vlaamse docent en au-teur Geert Buelens beschreef de oproepen van de superrijken om meer belastingen te betalen.

“Een cynische (en vast ook realis-tische) lectuur van deze oproep tot gematigde financiële zelfkas-tijding wil dat het deze heren lou-ter om zelfbehoud te doen is. Ze zijn bereid een aalmoes te geven op voorwaarde dat het financiële systeem waaraan ze hun onwe-reldse rijkdom te danken hebben ongewijzigd blijft.”

leidt crisis eurozone tot ontknoping?

Hoe de superrijken voor de crisis laten opdraaien? Enkel strijd kan hen de rekening presenteren

Wanbetaling zou betekenen dat Griekenland haar schulden niet of slechts gedeeltelijk terugbetaalt. Het zou de begroting ontlasten en ruimte creëren om de besparingen te milde-ren. Steeds meer waarnemers vragen zich immers af hoeveel offers men een bevolking kan vragen, vooraleer ze revolteert. Nouriel Roubini, professor economie in New York, pleit voor wan-betaling en voegt er meteen aan toe dat Griekenland dan best de Eurozone zou

verlaten. Hij hoopt dat een forse munt-devaluatie de competitiviteit voldoende herstelt om te groeien.

Paul De Grauwe, professor economie aan de KUL, schreef in april dat hij er steeds van uitgegaan was dat een opna-me in de muntunie het betrokken land beter beschermde, maar dat hij zich vergist had. Ter illustratie vergeleek hij Spanje met Groot-Brittannië. Beide hebben een vergelijkbaar begrotingsde-ficit, maar worden door de financiële

markten verschillend behandeld. Groot-Brittannië kan haar schuld op 10 jaar financieren aan 2,52%, terwijl dat voor Spanje dubbel zoveel is. Dat komt door-dat de Britse Centrale Bank desnoods zelf geld kan bijdrukken, maar Spanje aangewezen is op de ECB.

De klok terug draaien is echter niet kosteloos. De Eurozone verlaten is anders dan er nooit bij toegetreden zijn. Wie zal de schulden financieren als Griekenland haar eigen munt in-

door Peter delsing

Op een moment dat in de meeste Europese landen zware besparingen worden

doorgevoerd, rijst de vraag naar de rechtvaardigheid van het ver-der afbreken van onze lonen, uit-keringen en pensioenen. Werkende mensen hebben immers al 30 jaar op deze zaken ingeleverd. Meer bepaald: sinds het begin van de neoliberale tegenhervormingen. Terwijl de tekorten bij de meer-derheid groeiden, steeg het inko-men van de rijke klasse exponen-tieel.

De economische impasse van het ka-pitalisme dreigt de ideologische con-sensus over de vrijemarkteconomie on-deruit te halen en tot massaal verzet te leiden. Het is tegen deze achtergrond dat we de plotse aanvallen van ‘vrij-gevigheid’ van miljardairs als Warren Buffet moeten zien. De Amerikaan werd al snel gevolgd door een aantal superrijken wereldwijd, die ook von-den dat ze te weinig belastingen be-taalden. Ook Etienne Davignon arri-veerde, iets te laat, op het ‘feestje’. Wel merkwaardig dat we 30 jaar op deze vaststelling hebben moeten wachten, en dat ze samenvalt met de grootste

‘systeemcrisis’ in 80 jaar! Tussen 1970 en 2007 steeg wat we

jaarlijks in België produceren met 140%. Dik meer dan een verdubbeling. Maar in de plaats van te leiden tot een comfortabel leven voor iedereen - wat perfect mogelijk zou zijn - is de armoe-de sinds de jaren ‘80 verdriedubbeld (tot 15%). Vandaag zijn er twee lonen in een gezin nodig om de gestegen levenskost min of meer bij te benen. Kortom: de gegroeide rijkdom vloeide hoofdzake-lijk naar een club rijken. In België bezit 10% van de bevolking meer dan 50% van het vermogen.

Samen met zware besparingen stelt ook de PS vandaag een vermogensbe-lasting voor, van 0,5% op fortuinen bo-ven de 1,25 miljoen euro. LSP is voor elke stap in de richting van een eer-lijker verdeling van de rijkdom, maar dan niet om met de andere hand onze openbare diensten en koopkracht af te breken... Het is een illusie te denken dat een ernstige herverdeling van de rijk-dom zal slagen zonder massale strijd van arbeiders en jongeren en zonder te raken aan de heilige huisjes van het kapitalisme. Vandaag leveren inkomens uit arbeid

meer dan 50% van de Belgische belas-tinginkomsten op. Belastingen op ver-mogens leveren slechts 7,3% van het to-taal op. Het bankgeheim moet volledig worden afgeschaft om een zicht te krij-

gen op het inkomen en vermogen van de allerrijksten. En dat zijn immense som-men: het financiële vermogen op spaar-rekeningen (200 miljard euro in maart 2011), in de vorm van aandelen en obli-gaties, etc. bedraagt meer dan het dub-bele van wat we jaarlijks produceren. De grote banken dienen uit handen van de private aandeelhouders en hun ma-nagers te worden gehaald om hier een reëel toezicht op te verkrijgen.

Maar hoe kunnen de werkenden en hun gezinnen de controle overlaten aan de huidige staat? Dezelfde kapita-listische staat die bewust de controle op belastingen van bedrijven desorga-niseert en jaar na jaar cadeaus uitdeelt aan de superrijken en multinationals? Verschillende grote bedrijven betalen door de notionele intrestaftrek en an-dere cadeaus minder belastingen dan de doorsnee arbeider of bediende. Als de bedrijven hetzelfde percentage

vennootschapsbelasting in 2009 zou-den betalen als in 2001 (19,9% in plaats van een uitgeholde 11,8%), dan zou dat volgens het ACV 7,6 miljard euro extra hebben opgeleverd. Als ze gewoon had-den betaald wat ze zouden moeten beta-len - met een belastingvoet van 33,99%

- dan zou dat 20 miljard euro extra heb-ben opgebracht: een bedrag dat zo goed als de gehele geplande “saneringsin-spanning” zou dekken. Een terug in-voeren van de hoogste belastingschalen

in de personenbelasting (52% en 55%) zou nog eens bij benadering 6 miljard opleveren. Het terugdringen van de zwarte economie zou, afhankelijk van de schatting, tussen de 6 en 30 miljard extra inkomsten betekenen... In 2009 gaven de bedrijven voor 93,3 miljard euro winst aan.

Op zo’n moment de miljarden gaan zoeken bij de sociale zekerheid, bij uit-

keringen, gezondheidszorg en pensioe-nen, is niet “neutraal”. Het is een poli-tieke keuze van de heersende klasse en haar politici, tegen de werkende klasse. We dienen ons hiertegen te verzetten en te streven naar een echte democra-tische controle over de rijkdommen in de maatschappij: een democratisch ge-plande economie onder controle van de werkenden en hun gezinnen.

De crisis van de Eurozone bereikte de voorbije weken een climax. Directe aanleiding was de aankon-diging dat Griekenland in wanbetaling gaat als de zesde schijf van het reddingsplan, 8 miljard €, de komende weken niet gestort wordt. Het is onwaarschijnlijk dat de trojka het zover laat komen. Toch

gaan analisten ervan uit dat de vraag niet meer is of Griekenland bankroet gaat, maar wanneer. Als dat ge-beurt, zullen de gevolgen catastrofaal zijn. Voor de Grieken, maar ook door besmettingsgevaar voor andere Zuid-Europese landen en de Europese banksector. Men is al aan het rekenen hoeveel het uiteenvallen van de Eurozone zou kosten.

voert? Er zouden wellicht maatregelen vereist zijn om een bankrun te vermij-den en kapitaalcontroles op te leggen. Bedrijven met leningen in het buiten-land zouden failliet gaan. Specialisten gaan ervan uit dat het BBP in het eer-ste jaar zou halveren. Importproducten zouden duurder worden en de levens-standaard van de gezinnen verder on-dermijnen. Op kapitalistische basis zou dit geen oplossing zijn.

Ook voor de Eurozone is Griekenland eruit zetten of aan zijn lot overlaten, waardoor het land geen andere keu-ze heeft dan uit de Euro te stappen, geen optie. Speculanten zouden met-een hun volgende slachtoffer uitpik-ken tot de hele Eurozone er ligt. Als Italië in het vizier komt, zal geen en-kel noodfonds volstaan. Volgens veel economen zit er bijgevolg niets an-ders op dan Griekenland, Portugal, Spanje, Ierland, Italië en wie weet wie nog meer, te blijven financieren. Men denkt aan Europese obligaties of zo-als De Grauwe, aan de geldkraan met de ECB aan het stuur. Dat de sterkere landen daarmee instemmen, is onwaar-schijnlijk want ook die rekening zal fors oplopen. Men zal dus wellicht blijven treuzelen tot de onvermijdelijke pijn-lijke scheiding zichzelf aandient.

Dat getreuzel is logisch, want op ba-sis van het kapitalisme bestaat er geen uitweg. Het fundamentele probleem is immers dat de kapitalistische markt de wetenschappelijke en technische capaciteit onderbenut en tegenwerkt. We moeten de economie bevrijden van winstbejag en ten dienste stellen van de gemeenschap en haar leef- en werk-omgeving, door vrij collectief beheer van de sleutelsectoren en van kennis en door democratische planning. De regering die dat doet, zou wellicht uit de Eurozone geschopt worden. Dat zou geen zelf gekozen isolement zijn. Jongeren en arbeiders overal in Europa zouden dit snel begrijpen als een poging om hen af te snijden van het enige mo-gelijke alternatief.

Etienne Davignon is naar eigen zeggen bereid om meer belastingen te betalen. De plotse ‘vrijgevigheid’ van de superrijken dient om de twijfel en kritiek op het systeem dat hen verrijkt te beperken.

dls308.indd 3 25/09/2011 18:49:52

syndicaal de Linkse Socialist�

De werkgeversfederatie haalde Peter Hartz naar ons land om een uiteenzet-

ting te geven over het Duitse mo-del van lage lonen en vervolging van de werklozen. Op 21 septem-ber was de veroordeelde ex-top-man van Volkswagen een ‘key-note’ spreker op het VBO-Forum. Hartz was niet alleen de architect van het asociale Duitse model, hij kwam ook in opspraak omdat hij leden van de ondernemingsraad van Volkswagen omkocht. Kortom, een uitstekende spreker voor de Belgische ondernemers.

Hartz gaf zijn naam aan de plannen ‘Hartz IV’ waartegen tien jaar geleden maandenlang werd betoogd. Door deze hervorming, doorgevoerd door een so-ciaaldemocratische kanselier Gerhard Schröder, moeten werklozen rondko-men met amper 350 euro per maand (in 2009 opgetrokken tot 364 euro). Werklozen moeten om het even welke job aanvaarden, ze krijgen daarvoor vaak slechts 1 euro per uur bovenop de werkloosheidsuitkering. Dergelijk beleid van lage lonen en ondermijning van de levensstandaard is wat het VBO

ook in ons land wil. Het VBO voegde er snel aan toe

dat het “aandeel ‘working poor’ [in Duitsland] onder het West-Europese gemiddelde” ligt. Het Europese gemid-delde is inderdaad nog niet overschre-den, maar door de ‘hervormingen’ is het aantal werkende armen wel van 4,8% tot 6,8% gestegen.

Peter Hartz was samen met Schröder de architect van het besparingsbeleid. Hartz was voorheen human resour-ces verantwoordelijke bij Volkswagen. Daarbij werden leden van de onder-nemingsraad omgekocht met ple-zierreisjes en luxeprostituees. Ook verantwoordelijken van de vakbond lieten zich omkopen door Hartz en co. Vakbondsman Klaus Volkert, de voorzitter van de ondernemingsraad, werd tot twee jaar cel veroordeeld om-dat hij smeergeld en voordelen in na-tura van de directie aanvaardde. Peter Hartz werd veroordeeld, hij kreeg een boete van meer dan een half miljoen euro opgelegd en een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee jaar wegens omkoping en corruptie. Hartz gaf zijn schuld toe waardoor hij niet in de ge-vangenis moest.

vBo nodigt veroordeelde architect van Duitse model uitPeter Hartz, veroordeeld voor cor-ruptie en het omkopen van vak-bondsafgevaardigden, is een graag geziene gast bij de Belgische werk-geversfederatie VBO.

is de teloorgang van het openbare ziekenhuis en het ambtenarenstatuut onomkeerbaar?

Kwantitatieve verschuivingen in de laatste 30 jaar

De afgelopen 30 jaar is het zieken-huislandschap drastisch veranderd. Schaalvergroting is aan de orde van de

dag waardoor het sympathieke wijkzie-kenhuis enkel nog in de herinnering be-staat. De cijfers spreken voor zich. In 1980 telde ons land nog 521 ziekenhui-zen met in totaal 92.436 bedden. Tegen 2000 was dit al meer dan gehalveerd tot 223 ziekenhuizen en een afname van

het totaal aantal bedden met meer dan 20.000 tot 72.304. In 2008 waren er nog 207 ziekenhuizen met in totaal 70.084 bedden. We moeten echter voor de vol-ledigheid ook vermelden dat het aantal bedden in de rusthuizen (ROB en RVT) meer dan vertienvoudigde van 12.203 in 1990 naar 129.775 in 2008.(1)

De grote ziekenhuisgroepen peuze-len als volleerde immobiliën-haaien de kleine ziekenhuizen op en verde-len de buit (gebouwen, bedden, perso-neel). De meest frappante voorbeelden vinden we in het Brusselse met o.a. het ter ziele gegane Frans Hospitaal en het uitkleden van St.-Etienne door het St.Jan-ziekenhuis. De ziekenhuisbed-den die “vrijkwamen” verhuisden in ruil voor harde valuta van Brussel naar Vlaanderen en Wallonië.

en Kwalitatieve verschuivingen?

De overwegend katholieke privé-ziekenhuizen hebben zich ondertus-sen ontdaan van de laatste caritatieve zweem onder het mom van moderni-sering. Nu zijn “marktconformiteit”,

“benchmarking”, “productie”, “con-currentie” de nieuwe wonderwoorden. Tegelijkertijd zien we de evolutie van zuiver openbare naar hybride zieken-huizen, d.w.z. ziekenhuizen met zowel een openbare als een private component door verzelfstandiging en fusies met private ziekenhuizen. Een bijproduct van deze evolutie is de al genoemde lu-cratieve handel in ziekenhuisbedden.

In Vlaanderen is er strikt gezien nog welgeteld één openbaar ziekenhuis: het Stedelijk Ziekenhuis Roeselare. Er zijn 22 ziekenhuizen met een publieke part-ner in de raad van bestuur, meestal het plaatselijk OCMW. Zij tellen samen 22.600 werknemers en 11.300 bedden. Van die 22.600 werknemers is een slin-kende minderheid van 8.000 vast be-noemd/statutair.

Het proces van sluipende privatise-ring door verzelfstandiging en fusies met privéziekenhuizen is te vergelijken met het dominospel: de dominostenen vallen één na één (denken we maar aan ZNA in Antwerpen, Turnhout,…) wat het voor de werkgevers gemakkelijker maakt om hun zin door te drukken. Het ziet er naar uit dat de “last man stan-ding” op het vlak van het statutaire ka-rakter het UZ-Gent zal zijn.Als je weet dat een meerderheid van

de vastbenoemden in Vlaamse open-

bare ziekenhuizen boven de 50 jaar is, kunnen we stellen dat indien de evolu-tie niet gekeerd wordt, binnen 10 jaar de last post geblazen wordt over het ambte-narenstatuut in de ziekenhuissector. In werkgeverstaal zegt men: “De groep van de vastbenoemden dooft uit.”

Er is echter een uitzondering op de regel dat, zoals het Gallische dorpje in de Asterix-strips, met succes weerstand biedt: het UZ in Gent. In 2008 konden de vakbonden in het Gentse UZ de au-tomatische statutarisering afdwingen. Op 1 januari 2009 kon men in het UZ de volgende cijfers voorleggen: 4143 statutairen tegenover 798 contractuelen. Een snelle rekenaar ziet dat het UZ in Gent meer dan de helft van het totaal statutairen in Vlaanderen voor zijn re-kening neemt.

Zowel werkgevers als de vakbonden zijn vragende partij voor een harmo-nisering van de arbeidsvoorwaarden voor de werknemers afkomstig van de openbare en de private sector. De werk-gevers willen de verworvenheden van de openbare sector afbreken en gelijk stellen met de private sector terwijl de vakbonden voorstander zijn van een harmonisering naar boven toe. De strijd van de werknemers van de openbare sector voor het behoud van de statuta-risering en andere voordelen is in die zin ook een strijd voor de werknemers van de privésector.

eenheid in actie van vaKbonden in openbare en private sector meer dan ooit nodig!

We moeten spijtig genoeg vaststellen dat er op de communicatie tussen de vakbonden van de openbare en de pri-véziekenhuizen (in het ABVV bijvoor-beeld tussen enerzijds ACOD en ander-zijds BBTK en Algemene Centrale) de nodige ruis zit, om het eufemistisch uit te drukken. Bij de herhaaldelijke mo-bilisaties van de federale sectoren van de gezondheidszorg (de witte woede) in het laatste anderhalf jaar was het met een vergrootglas zoeken naar delega-ties van het ACOD. Bij het ACV lijkt de communicatie tussen de vakbondscen-trales van de privé en openbare sector vlotter te lopen.

Het gaat echter om hetzelfde budget voor een (meerjaren)akkoord waarvan zowel de openbare als de private sector elk hun deel van de koek krijgen. Via onder andere het netwerk van Polsslag

bestaat er overleg tussen basismilitan-ten van de privé en de publieke sector en dit werkt verhelderend. Gezien het ver-schil tussen de “openbare” ziekenhui-zen en de privéziekenhuizen zich steeds meer afspeelt op het niveau van de pun-ten en komma’s, kunnen militanten van beide sectoren van elkaar leren.

werKgevers slaan de communautaire trom …

In maart 2011 kwam de afgevaardigd bestuurder van ICURO (de Vlaamse koepel van ziekenhuizen met publieke partners) met onheilspellend nieuws naar buiten. De Standaard titelde:

“Pensioenbom onder openbare zieken-huizen”. Die tijdbom zou 2,7 miljard euro bedragen voor de uitbetaling van de pensioenen in de komende 25 jaar. Het afbouwen van het aantal statutai-ren leidt ertoe dat steeds minder wordt bijgedragen aan de kas voor de lokale openbare besturen (RSZPPO), terwijl er wel nog pensioenuitgaven zijn.

ICURO en Zorgnet zijn ook boos op minister Onkelinx omdat 90% van het budget dat voorzien werd in het mini-akkoord 2011 van de federale gezond-heidsdiensten om het aantal vaste be-noemingen op peil te houden of zelfs te verhogen, naar Wallonië gaat. Het is echter logisch dat als men weigert over te gaan tot vaste benoemingen, men hier ook geen geld voor krijgt. Uiteraard moeten we er ook rekening mee houden dat de openbare zieken-huizen historisch gezien beter verte-genwoordigd zijn in Wallonië (42 pri-vé tegenover 25 openbare) en Brussel terwijl er in Vlaanderen sprake is van een absoluut overwicht van de privé-ziekenhuizen (90 privé tegenover 22

‘openbare’).De oplossing die voor de hand ligt en

door de vakbonden verdedigd wordt, namelijk terug heel wat mensen vast benoemen zodat de pensioenkas te-rug meer inkomsten krijgt, lijkt onbe-spreekbaar voor de werkgevers. Dit is een politiek-ideologische keuze.

(1) Bron: Health Systems in Transition, volume 12 nr 5 2010, KCE

AnAlyse door PolsslAg, Actieblog in de non/sociAl-Profitsector

In de Non/Social Profit spreekt men vaak over de commercialise-ring van de private ziekenhuissector maar over de teloorgang van de openbare ziekenhuizen en daarmee samenhangend het uitdovende

ambtenarenstatuut hoort men al veel minder. De synergie van openbare en private sector in de ziekenhuizen zorgt voor heel wat syndicale kop-zorgen omdat dit dikwijls gepaard gaat met de afbraak van de verwor-venheden van het personeel.

Meer info:http://polsslagnonprofit.blogspot.com

dls308.indd 4 25/09/2011 18:49:53

onderwijs �

ook langs Franstalige kant zijn er tekorten

Het budget voor het Franstalig onderwijs in ons land is goed voor 6 miljard euro. De gemiddelde kostprijs voor een leerling in het lager onderwijs neemt met 1,6% per jaar toe, maar daar worden

niet de nodige middelen toe voorzien. Een aantal scholen moet zelfs be-sparen op de verwarming. Als zittenblijvers teveel kosten (372 miljoen euro), wordt voorgesteld om de

mogelijkheid om een jaar over te doen af te schaffen. Niet dat jongeren met leer-moeilijkheden in de plaats daarvan individuele hulp zouden krijgen, dat zou im-mers nog meer kosten.

Om het tekort aan middelen en de grote ongelijkheid – 20% van de scholen van-gen 80% van de sociaal achtergestelde jongeren op – aan te pakken, stelde mi-nister Simonet (CDH) aanvankelijk voor om middelen van arme scholen af te ne-men om dit aan nog armere scholen te geven. De minister noemde dit het “Robin Hood”-decreet. Schuiven met de tekorten remedieert deze niet. Omwille van het massale protest (voor de zomervakantie betoogden 12.000 leraars in Luik) wer-den enkele miljoenen euro vrijgemaakt voor een zogenaamd “groot akkoord” dat amper een druppel op een hete plaat vormt.

Ondertussen houdt 40% van de leraars het binnen de vijf jaar voor bekeken. Jonge leraars worden overbelast en trekken van vervangingscontract naar an-dere tijdelijke contracten. Telkens opnieuw moeten overbevolkte klassen en ge-brekkige infrastructuur worden overwonnen. Het gebrek aan middelen versterkt de ongelijkheid in het onderwijs en drijft een hele generatie leraars tot wanhoop. Een beetje extra middelen zullen niet volstaan, het publieke budget voor onder-wijs moet drastisch worden verhoogd.

door JAn Vlegels, VAkbondsAfgeVAArdigde Voor

Acod-onderwiJs AAn de UniVersiteit AntwerPen

De start van het nieuwe schooljaar staat traditio-neel garant voor een debat

in de media over de staat van ons onderwijs. Een debat dat welis-waar gedomineerd wordt door het gebrek aan middelen, wat de on-derwijskwaliteit systematisch on-dermijnt. De traditionele politici spreken van een ‘werf met uitda-gingen’, wij zouden het eerder om-schrijven als een ‘bouwval’. Elk jaar worden de klassen groter en neemt het tekort aan schoolgebou-wen toe. Indicatoren wijzen op een daling van het onderwijsniveau. Leerkrachten en professoren zijn niet bij machte om de situatie te keren. Het onderwijs is één van de vele publieke sectoren die gebukt gaat onder een chronische onderfi-nanciering met een groeiend onge-noegen onder lesgevers, leerlingen, studenten en ouders tot gevolg.

gezocht: schoolgebouwen en leerKrachten

Het lijkt een eenvoudige rekenoefe-ning: op basis van de geboortecijfers de behoefte aan schoolinfrastructuur bepa-len, en daar vervolgens de nodige inves-teringen tegenover plaatsen. Maar toch wordt aan de alarmbel getrokken als het bijvoorbeeld gaat over de 23.500 extra leerlingen die tegen 2025 in Antwerpen school zullen lopen. De maximumca-paciteit, na het knip- en plakwerk van schepen van onderwijs Voorhamme bij het begin van vorig schooljaar, is bereikt. Echter, eind 2010 bevatte de wachtlijst voor nieuwe schoolgebouwen 2.500 aanvragen. “Als er niets verandert aan het beleid, is een project dat van-daag ingediend wordt pas uitgevoerd binnen dertig tot vijftig jaar”, voor-spelt Dirk Vanstappen, hoofd van de Dienst Investeringen van het katholiek onderwijs, in De Standaard (1/9). Het probleem ligt dan ook niet bij de reken-vaardigheden van de Vlaamse Regering, maar bij de wil om de nodige middelen te genereren om tegemoet te komen aan de behoeften. Vanstappen vervolgt: “Er is gewoon te weinig geld, al decennia-lang. Het katholieke net heeft een inves-teringsbehoefte van 252 miljoen euro per jaar, terwijl er maar 140 mil-joen beschikbaar is”.

Minstens even n ijpend is het tekort aan leer-krachten. Volgens e e n ‘a r b e i d s -marktprognose’ van het ministe-rie van onderwijs zullen er binnen 10 jaar 20.000 leerkrachten te weinig zijn. Minister Smet denkt alweer aan blitse reclamecampagnes, maar het wa-ren enkel de vakbonden die de vinger op de wonde legden: “Doe iets aan de arbeidsomstandigheden!”. Vele jonge leerkrachten werken jarenlang met on-zekere contracten van bepaalde duur, de benoemingskansen dalen zienderogen, de administratieve taken nemen toe door de afbouw van administratieve mede-werkers, de werkdruk stijgt door steeds groter wordende klassen en de instroom van migranten, wat extra begeleiding vraagt zonder dat daar middelen tegen-over staan... En het loon, dat overigens bevroren werd tot minstens 2013, is ook al niet om van achterover te vallen.

hervormingen Kunnen het gebreK aan middelen niet masKeren

Dat België het afgelopen jaar concur-

rentiëler is geworden dan Frankrijk, heeft het volgens het Wereld Economisch Forum te danken aan haar gezondheids-zorg en onderwijs. Het lijkt vreemd, na-dat we te horen kregen dat 75% van de leerkrachten vindt dat het niveau van het onderwijs daalt, en 50% van de professoren hetzelfde denkt over het universitair onderwijs. Onmiddellijk ontspon zich een debat over de ‘nieu-we lesmethoden’ die jongeren dom en lui zouden maken. Bart De Wever liet zich zelfs opmerken met de stelling dat leerkrachten terug autoritairder moe-ten worden.

In talrijke scholen besteden leerkrach-ten veel tijd aan het ontwikkelen van nieuwe didactische methoden, vaak met bevredigende resultaten. Desondanks beseffen velen onder hen dat deze in-spanningen de fundamentele problemen in het onderwijs niet kunnen oplossen. LSP denkt dat een substantiële injectie van extra middelen noodzakelijk is om de onderwijsloopbaan terug aantrek-kelijker te maken, extra personeel aan te werven, kleinere klassen te creëren, jongeren met taalachterstand te bege-leiden, te voorzien in geschikte infra-structuur... Het budget voor onderwijs moet terug opgetrokken worden tot 7% van het BBP!

Het antwoord van minister Smet be-staat erin om de schotten tussen ASO, TSO en BSO weg te nemen, en ‘be-langstellingsgebieden’ te creëren met meer theoretische en praktische vari-anten. Op zich denken we dat het op-heffen van de onderwijsniveaus een goede zaak is, maar in de context van een tekort aan middelen dreigt dit het niveau van het onderwijs verder naar beneden te halen. Bovendien wordt de druk van het bedrijfsleven steeds gro-ter om ‘kant-en-klaar afgewerkte leer-lingen’ af te leveren, waardoor in een dergelijk systeem algemene vakken nog sneller aan belang zullen inboeten. Het onderwijs mag geen fabriek worden waar nieuwe arbeidskrachten worden klaargestoomd, maar moet een plaats zijn met een gezond evenwicht tussen algemene vorming en praktische vaar-digheden, zonder dat de winstlogica de gang van zaken dicteert.

wie draait op voor de teKorten in het hoger onderwijs?

Ook het hoger onderwijs blijft niet ge-spaard van problemen die te maken heb-ben met onderfinanciering. Elk jaar stijgt

het aantal studenten aan de instellingen, maar de toelagen stij-gen niet evenredig.

“Docenten werken ze-ven dagen op zeven” kopte De Standaard op 25/8. Het admini-stratief en technisch personeel wordt aan de meeste instellin-gen afgebouwd met een systematisch stij-

gende werkdruk tot gevolg.Ondertussen neemt de druk om de

inschrijvingsgelden te verhogen toe als gevolg van de ontoereikende over-heidstoelage. André Oosterlinck, voor-zitter van de associatie KULeuven, pleitte voor een verdubbeling van de inschrijvingsgelden voor de richtingen die economisch minder interessant zijn. Hier en daar kon hij op bijval rekenen. De rectoren van de Vlaamse universi-teiten reageerden met het voorstel om tegen 2013 een oriënteringsproef in te voeren: kandidaat-studenten leggen een test af die hen moet begeleiden in hun studiekeuze.

Dit voorstel kan op bijval rekenen bij het personeel omdat het de toename van studenten zou afremmen, en bijgevolg de werkdruk inperkt. Ook onder de hui-dige generatie studenten zijn velen vra-gende partij voor meer begeleiding. LSP begrijpt deze bekommernissen, maar we vrezen dat in een context van in-krimpende middelen zo’n oriënterings-

onderwijs getroffen door chronische onderfinanciering

www.socialisme.be Oktober 2011 �

proef al snel het karakter van een toela-tingsproef kan krijgen, wat een inbreuk zou betekenen op de democratische toegang tot het hoger onderwijs. Enkel een gemeenschappelijke strijd van per-soneel en studenten voor meer midde-len kan betere werkomstandigheden in combinatie met gratis, toegankelijk en kwaliteitsvol onderwijs afdwingen.

sociale explosies onvermijdbaar

Het onderwijs staat niet alleen met haar chronische onderfinanciering. Vele (semi-)publieke sectoren ondergaan hetzelfde lot. Dit heeft vooralsnog niet geleid tot veralgemeende bewegingen, maar het ongenoegen en de frustratie ne-men toe bij alle betrokkenen. De traditi-onele politici, vervreemd als ze zijn, zijn quasi blind voor deze ontwikkelingen. Maar voor wie op de werkvloer staat of gebruik maakt van diensten als onder-wijs, is deze stelling niet meer dan een open deur intrappen. Wat zich vandaag

‘onder de oppervlakte’ afspeelt, kan mor-gen tot grote sociale explosies leiden. Waar de vakbondsleiding vandaag wei-nig of niets onderneemt, kan ze morgen door de basis gedwongen worden om de strijd te organiseren. Volgens ons is dit de enige mogelijke weg om onze open-bare diensten te redden van besparingen en de winsthonger van de patroons.

Leuvense betoging van studenten en personeel in 2010 voor meer middelen voor het onderwijsDe chroniSche

onDerfinanciering Van De (SeMi-)PubLieke

Sectoren heeft nog niet geLeiD tot

VeraLgeMeenDe bewegingen, Maar het

ongenoegen en De fruStratie neMen toe

dls308.indd 5 25/09/2011 18:49:55

de Linkse Socialist� sociaal

Baas over eigen lichaam!door AnJA deschoemAcker

Ondanks de wettelijke gelijkheid tussen man en vrouw worden we dagelijks met seksisme geconfronteerd: opmerkingen op straat, pesterijen en seksuele intimidatie op het werk of op school, part-

nergeweld binnen het gezin,… In België worden per dag gemiddeld ze-ven verkrachtingen aangegeven (en dan worden een groot aantal ver-krachtingen niet aangegeven), waaronder één verkrachting per week op school.

De ‘Slutwalk’ van 25 september was de eerste protestactie sinds decennia rond dit thema. LSP heeft zich ten vol-le in deze campagne ingeschakeld. We roepen meisjes en vrouwen - en jongens en mannen – op om opnieuw de strijd aan te gaan tegen seksisme, discrimina-tie en geweld tegenover vrouwen.

Hoewel meer vrouwen dan ooit een job hebben, verdient een groot aantal van hen niet voldoende om van te le-ven, zeker als hun loon het enige in een gezin met kinderen is. Bijna de helft werkt deeltijds, vrouwen werken twee-maal zo veel als mannen met tijdelijke en onzekere contracten. Met deze eco-nomische tweederangspositie komen ook alle andere rechten van vrouwen onder druk, evenals de manier waarop de samenleving vrouwen bekijkt. Oude vooroordelen en vrouwonvriendelijk gedrag zijn helemaal terug van nooit echt weggeweest.

Ook een aantal oude tegenstanders hebben terug de aanval ingezet. Dit jaar was er in maart de tweede “Mars voor het leven” die oproept voor de af-schaffing van het recht op abortus. Uit dezelfde hoek wordt sinds deze zomer regelmatig geprotesteerd aan abortus-centra, waarbij vrouwen worden geïnti-mideerd en geculpabiliseerd. Ze stellen dat vrouwen hun “verantwoordelijk-

heid” moeten nemen, zelfs als ze niet over voldoende draagkracht beschik-ken (omdat ze al onder armoede lijden, omdat hun huidige situatie reeds al hun energie vergt, omdat ze zeer jong zijn of niet over geldige verblijfspapieren beschikken…).

Ze maken in hun propaganda mis-bruik van de slechte economische po-sitie van vrouwen en de onderfinancie-ring van ondersteunende voorzieningen (o.a. in de zorg voor personen met een handicap) om zich een sociaal gezicht aan te meten en hun steun in de sa-menleving te verbreden. Maar op ac-ties voor hogere lonen en uitkeringen zul je ze niet vinden, evenmin op de acties van personeel uit de zorgsector tegen het personeelstekort en het gebrek aan middelen.

LSP wil strijd voeren opdat geen en-kele vrouw abortus moet plegen om-wille van financiële redenen. We eisen hogere lonen en uitkeringen, betaal-bare huisvesting door een massale uit-breiding van het aantal sociale wonin-gen, kindergeld dat de echte kosten van een kind dekt – opdat kinderen krijgen vrouwen niet arm(er) zou maken. We vechten ook voor voldoende en gra-tis kinderopvang en onderwijs en voor openbare diensten die ondersteuning bieden in de tijd- en energierovende

dagdagelijkse huishoudelijke taken (was- en strijkateliers, kuisdiensten, een degelijk aanbod van verse maaltij-den op school en in de werkplaatsen…) opdat vrouwen naast hun rol als moe-der ook hun andere capaciteiten en ta-lenten kunnen ontwikkelen via een job en via tijd voor de eigen interesses. Alle enquêtes tonen immers dat vrou-wen over minder vrije tijd kunnen be-schikken dan mannen, zeker als er kin-

deren zijn.Maar over het recht op abortus onder-

handelen we niet! Enkel de vrouw zelf kan beslissen of en wanneer ze een kind krijgt. We eisen het behoud en de uit-breiding van het recht op abortus (ver-lenging van de tijd waarin je wettelijk abortus kunt plegen). We eisen tevens een degelijke preventiepolitiek via het gratis en vrij verkrijgbaar maken van voorbehoedsmiddelen en via meer sek-

suele opvoeding in de scholen.

Wil je meewerken aan de campagne voor een protestactie tegen de volgende

“Mars voor het leven” in maart 2012? Wij zoeken bondgenoten – organisa-ties en individuen – om die protestac-tie voor een echte keuze zo talrijk mo-gelijk te maken. Neem contact op met onze vrouwencommissie: vrouwen@socialisme.be.

vraag van de maandWaarop wachten de Belgen om terug te vechten?

door els deschoemAcker

De wereldwijde crisis bracht zowat overal ter wereld een heropleving van klas-

senstrijd teweeg. Alleen de strijd sinds het begin van dit jaar op-sommen, zou lang duren. Zowel onder jongeren als de werkende bevolking wordt teruggegrepen naar het wapen van de collectieve strijd met massamobilisaties en algemene stakingen om terug te vechten tegen besparingsplannen die hun gelijke in het recente ver-leden niet kennen.

België ontsnapte tot nu toe aan deze trend door een combinatie van facto-ren die elkaar versterken. Het feit dat de Belgische economie mee heeft kun-nen profiteren van het relatief snelle herstel van de Duitse economie, dat zich tijdelijk uit de crisis heeft weten te exporteren, speelde zeker een rol. Het zorgde voor de nodige ademruim-

te, zowel economisch als politiek. De recente wereldwijde economische ver-traging dreigt hier echter op korte ter-mijn een einde aan te maken. De groei van een aantal van de sterkste Europese economieën als de Duitse, Franse en Nederlandse viel al stil. Niet alleen de Belgische economie zal hier direct on-der lijden. Het dreigt de hele Eurocrisis te verdiepen.

Het verschafte wel tijdelijk adem-ruimte aan de Belgische politieke klas-se om te proberen om orde op zaken te stellen in het eigen Belgische politieke huis, vooraleer over te gaan tot bespa-ringen. Dit bleek overigens een factor die de economische groei versterkte. De Belgische politieke impasse maakte het voor de Belgische elite onmogelijk om de bevolking een even desastreus besparingsbeleid op te leggen als in de rest van Europa. Zelfs de Financiel Times kopte: “Belgische groei bevor-derd door politieke impasse”. Een meer frontale aanval op de levensstandaard van de werkende bevolking bleef dus uit, wat een stimulerend effect had op de economie en de overheidsinkomsten,

maar ook op de sociale vrede.Een bijkomend element voor het be-

perken van sociale onrust, ondanks het toenemende ongenoegen aan de basis tegen zowel de systematische onderfi-nanciering van diensten als onderwijs, openbaar vervoer, zorgsector, ... als tegen de beperking van de lonen, was dat de vakbondsleiding systematisch de Europese crisissituatie gebruikte om wie op straat wilde komen schrik aan te jagen. Het idee “We hebben het hier toch niet zo slecht” of “Laat ons een beetje toegeven, om erger te voor-komen”, werd gebruikt om iedereen thuis te houden.

Het nationalistische opbod tenslotte hielp niet echt om politieke actie en de-bat te stimuleren. Het strooide systema-tisch zand in de ogen en het leidde het debat af, weg van de conclusie dat we ons ook hier zullen moeten organiseren tegen wat de politici voor ons in petto hebben. Niet de Waalse en Brusselse gezinnen zijn een bedreiging voor de welvaart van de Vlamingen. Ook om-gekeerd zijn het niet de Vlaamse werk-nemers die de plannen opmaken om de hele werkende bevolking de crisis te doen betalen. De politieke partijen van beide zijden van de taalgrens zijn een akkoord aan het maken om ons de crisis te doen slikken.

Dat zal onvermijdelijk leiden tot strijd, maar zolang de werkende be-volking niet bouwt aan een eigen poli-tiek strijdinstrument om elke jongere en werkende te verdedigen tegen so-ciale afbraak, zal het nationalistische of gelijk welk verdelend vergif een complicatie voor strijd blijven. Slechts een programma en een partij die de hele werkende Belgische bevolking – Nederlands-, Frans- of Duitstalig, mi-grant of ‘Belgisch’, man of vrouw, homo of hetero - één kan maken tegen gelijk welke besparing op hun kap, biedt ons kans op succes!

De commerciële organisa-toren van de Ronde van Vlaanderen hebben het par-

koers van deze wielerwedstrijd grondig hertekend. Het doel is duidelijk: de VIPs ter wille zijn om zo het aantal duur betaalde plaatsen op te drijven en de ei-gen winsten te vergroten. De aan-komstplaats van de wedstrijd is aan Oudenaarde toegekend. De Muur van Geraardsbergen wordt geschrapt. Moesten ze kunnen, ze zouden zelfs de wielrenners schrappen.

Het bedrijf Flanders Classics is ei-gendom van de groep rond Wouter Vandenhaute, tevens eigenaar van Woestijnvis. De editie van de Ronde van Vlaanderen 2011 werd voorafge-gaan door wat een ‘prestigieuze’ serie op TV werd genoemd. Niet toevallig een productie van Woestijnvis. Die se-rie kon op heel wat aandacht rekenen in het weekblad Humo, tevens in handen van Woestijnvis. Met zijn ene bedrijf maakte Vandenhaute reclame voor zijn andere bedrijf.

De hertekening van het parkoers van de Ronde maakt duidelijk waar het om te doen is. Volgend jaar wordt de Oude Kwaremont maar liefst drie keer aange-daan. Hierdoor wordt het gemakkelijker om meer VIP-tenten te plaatsen waarbij de toegangsplaatsen duurder kunnen worden: de toeschouwers in deze tenten krijgen de renners maar liefst drie keer te zien zonder zich te moeten verplaat-sen. Bovendien is Oudenaarde vlakbij voor een eventuele afterparty voor de VIPs. De plaatsen in VIP-tenten zijn duur. Vorig jaar kostte een plaats (ui-teraard met lunch inbegrepen) aan het gemeentehuis van Geraardsbergen bij-voorbeeld 180 euro per persoon (exclu-sief BTW).

De aankomstplaats is toegekend aan de meest biedende stad, in dit geval Oudenaarde. Bovendien wordt de Muur van Geraardsbergen, waar de dissidente uitbater van Kasteel Oudeberg een VIP-tent voor eigen rekening plaatste (tegen 275 euro per persoon), vermeden. Met sport of de wielerliefhebbers heeft dit niets te maken. Het is pure commer-cie waarmee een volkse sport om zeep wordt geholpen.

Een nieuwe ronde winst voor Flanders classics

Massale betoging in Italië. Binnenkort ook bij ons?

Foto: LSP-delegatie op de ‘Slutwalk’ van 25 september

dls308.indd 6 25/09/2011 18:49:57

www.socialisme.be Oktober 2011 �

Wat ze je niet vertellen over het kapitalisme

economiesysteem in crisis

Ook volgens zijn eigen criteria faalt het kapitalisme. De afgelopen dertig jaar heeft de groeiende invloed van het neoliberalisme enkel geleid tot slech-tere economische prestaties. De basis-ingrediënten van het op de belangen van de rijken gerichte receptenboek waren de deregulering van de mark-ten (in het bijzonder van de financiële sector), de geleidelijke afbouw van de overheidstussenkomst in de economie (privatiseringen, liberaliseringen,…), een enorme vermindering van de be-lastingen voor bedrijven en rijken en tenslotte een georganiseerde aanval op de arbeiders. Deze maatregelen werden gerechtvaardigd met het idee dat de middelen beter beheerd zouden wor-den. Dat werd gekoppeld aan het idee dat de rijkdom van boven naar onder zou “doorsijpelen”, wat iedereen een grotere welvaart zou opleveren.

rijKen rijKer, armen armer

Als het neoliberalisme ergens suc-cesvol in was, dan wel in het opdrij-ven van de winsten, de inkomsten en het fortuin van de kapitalisten. Tussen 1979 en 2006 zagen de 1% rijksten in de VS hun deel van het nationale inko-men verdubbelen (van 10% tot 22,9%). De 0,1% rijksten deden het nog beter: hun aandeel verdriedubbelde bijna (van 3,5% tot 11,6%). Volgens de neoliberale hypothese zou dit gepaard moeten gaan met een versnelde economische groei. De cijfers van de Wereldbank ontken-nen dat: na een jaarlijkse gemiddelde groei van de wereldeconomie met 3% tijdens de jaren 1960 en 1970, was er tussen 1980 en 2009 een gemiddelde groei met 1,4%.

De inkomens van de aandeelhouders schoten pijlsnel de hoogte in, terwijl die van de arbeiders en de middenklasse stagneerden. Tussen 1980 en vandaag zijn de inkomens van bedrijfsleiders (inclusief lonen, aandelenopties,…) van een verhouding van 30 tot 40 keer het gemiddelde loon van een werknemer toegenomen tot… 300 tot 400 keer een gemiddeld werknemersloon! Tegelijk moest een bijna volledige tewerkstel-ling plaats maken voor een massale werkloosheid en een opmars van tijde-lijke slecht betaalde banen zonder syn-dicale bescherming. De stagnatie van

de inkomens van de werkenden onder-mijnde de vraag naar goederen en dien-sten. Dit werd een tijdlang gecompen-seerd door de opmars van kredieten om de consumptie op peil te houden.

Het werd mogelijk om enorme som-men geld te lenen. Investeerders richt-ten zich steeds meer op een reusachtige ontwikkeling van de financiële sector omdat investeringen in nieuwe produc-tiemiddelen in hun ogen onvoldoende winsten zouden opleveren. De ontwik-keling van nieuwe technologieën en het opdrijven van de productiviteit werden stilaan een ernstig probleem waardoor de winstvoet onder druk kwam te staan. Dit leidde tot besparingen op de lonen van de werkenden, waardoor zij minder in staat waren om de geproduceerde goederen te consumeren. De financiële sector kwam steeds meer los te staan van de langetermijnperspectieven van de productie.

De opmars van de winsten van de fi-nanciële sector heeft niet geleid tot een gelijkaardige groei van de economie, de productiviteit en al helemaal niet van de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking. Ondanks het ontwik-kelen van allerhande financiële deriva-ten die tot doel hadden om de risico’s te beperken, was het systeem niet be-stand tegen een reeks financiële ineen-stortingen met de Aziatische crisis in 1997 als eerste teken aan de wand tot aan het hoogtepunt met de crisis die opdook vanaf 2008.

geen alternatief?

Het einde van de naoorlogse eco-nomische groei betekende ook dat de Keynesiaanse ideologie en beleid (met tussenkomsten van de overheid, hoge sociale uitgaven en pogingen om de nationale economie te controleren) niet langer aan de periode aangepast waren. Ze maakten beetje bij beetje plaats voor het monetarisme van Milton Friedman en de “Chicago-school” (onder meer berucht om de wijze waarop Chili on-der Pinochet als testlaboratorium voor het neoliberalisme werd gebruikt). Het monetaire beleid baseerde zich op de

“onzichtbare hand”, de theorie dat de markt in staat was om zichzelf te re-guleren. Dit idee werd steeds meer als quasiwetenschappelijk gegeven aan-

vaard. En zelfs indien het niet perfect was, was er geen alternatief voorhan-den (“There is no alternative!”). Na de financiële crisis van 2008 moest Alan Greenspan, topman van de Federal Reserve, de Amerikaanse centrale bank, erkennen dat de markten zich-zelf niet altijd reguleren.Vanaf de jaren 1980, met de contrare-

volutie van Thatcher (Groot-Brittannië) en Reagan (VS), leverden voorheen ge-isoleerde economen zoals Friedman een intellectuele ondersteuning van het mo-netaire beleid. Dat beleid had als doel om het systeem aan te passen aan de nieuwe materiële omstandigheden van de samenleving en om de verhouding tussen arbeid en kapitaal te herdefinië-ren (in het voordeel van die laatste). Het ideologische offensief werd aanzienlijk versterkt door de ineenstorting van het stalinisme. In afwezigheid van een ide-ologisch alternatief vanwege de leiders van de traditionele arbeiderspartijen, konden de neoliberale opvattingen in-gang vinden onder bijna alle lagen van de publieke opinie.

hoe de economie plannen?

De fundamentele tegenstelling van het kapitalisme is dat het productie-proces gesocialiseerd is terwijl de ei-gendom van de productiemiddelen in privé-handen is. De huidige kapitalis-tische productie vereist een grote graad van sociale organisatie, maar de wetten van het private bezit van de productie-middelen en de concurrentie verhinde-ren elke vorm van planning. Het leidt tot een anarchistische productie die leidt tot periodieke crisissen. Het is cruciaal en dringend om de economie te coördineren, om te produceren wat voor de gemeenschap nodig is en om dit op een veel efficiëntere wijze aan te pakken.

De taakverdeling tussen verschillende bedrijven is exponentieel toegenomen, bedrijven zijn hierdoor ook steeds meer van elkaar afhankelijk. Het sociale ka-rakter van het productieproces is nog versterkt. Vandaag gebeurt een derde tot de helft van de internationale han-del tussen verschillende entiteiten bin-nen multinationals. Anderzijds kunnen grote bedrijven hun grote winsthonger enkel bevredigen door de steun van publieke instellingen zoals het rechts-

Het dossier op deze pagina is gebaseerd op een recensie van “23 dingen die ze je niet vertellen over het kapitalisme”, een boek door Ha-Joon Chang. Dit boek is in het Nederlands uitgegeven door Nieuw Amsterdam Uitgeverij. Het telt 304 pagina’s en kost 19,95 euro.

door nicolAs croes (oP bAsis VAn een lAnger engelstAlig Artikel door lynn wAlsh in ‘sociAlism todAy’)

De vrees voor een nieuwe recessie wint steeds meer terrein. De politici en economen hebben het in het beste geval nog over “stabiliseren” met een terugkeer naar de “normale” situatie van voor 2008. Over de “30 glorierijke” jaren van na de oorlog wordt met geen woord meer gerept. De toekomst is onzeker.

Dat zet sommigen ertoe aan om de oorzaken van de huidige crisis diepgaander in het systeem te zoeken. Ha-Joon Chang doet dit in zijn boek ’23 dingen die ze je niet vertellen over het kapitalisme’. De auteur brengt een vernietigende kritiek over de fundamentele tegenstellingen van het systeem, maar biedt geen alternatief.

systeem, het onderwijs, de opleiding van arbeiders, publieke subsidies voor onderzoek en ontwikkeling,… Dat ge-beurt allemaal met een zekere plan-ning, maar dan wel binnen het kader van de winsthonger en de concurren-tie die zo eigen zijn aan het kapitalisti-sche systeem.

De sleutelsectoren van de economie moeten worden genationaliseerd en bijgevolg in publieke handen komen zodat een coördinatie tussen de ver-schillende productie-eenheden moge-lijk wordt en dit gericht op de behoeften van de meerderheid van de bevolking en met inachtneming van ons milieu.

Dit betekent niet dat alle kleine bedrij-ven genationaliseerd zouden worden, ze zouden onderdeel worden van een wereldwijde planning. Een centrale planning is geen utopie. Dat maakten verschillende staten duidelijk tijdens de twee wereldoorlogen, toen werden grootschalige elementen van planning doorgevoerd in het kader van de oor-logsinspanningen.

Opdat een planmatige benadering op langere termijn stand zou houden, heeft deze planeconomie, om de woorden van de Russische revolutionair Leon Trotski te gebruiken, nood aan demo-cratie zoals een lichaam nood heeft aan zuurstof. Velen verwerpen elke verwij-zing naar planeconomie met de erfe-nis van de stalinistische nachtmerrie en de bureaucratische dictaturen die naar Sovjetmodel werden opgezet. De degeneratie van de Sovjet-Unie was niet het gevolg van de ‘waanzin van een dictator’. Het was ook niet het lo-gische resultaat van de invoering van een planeconomie. Er waren erg spe-cifieke historische omstandigheden (het isolement van een achtergebleven land met een weinig ontwikkelde ar-beidersklasse) die de opkomst van een contrarevolutionaire bureaucratie mo-gelijk maakten.

Democratisch verkozen comités met permanent afzetbare vertegenwoordi-gers kunnen een f lexibele economi-sche planning uitwerken die aangepast is aan en gecoördineerd wordt op alle niveaus (lokaal, regionaal, nationaal en internationaal) en steeds wordt ver-beterd door de actieve betrokkenheid van de basiscomités, zowel op het vlak van de productie als de distributie en de kwaliteitscontrole van de producten. Een samenleving gebaseerd op derge-lijke comités in de wijken, bedrijven, scholen – kortom een democratisch so-cialistische samenleving – is het beste antwoord op de dictatuur van de mark-ten en de speculanten.

dls308.indd 7 25/09/2011 18:49:57

de Linkse Socialist� dossier

Vijftien jaar geleden werd ons land opge-schrikt door een massale uitbarsting van straatprotest en woede. Na een week van

spontane acties en betogingen, volgde op 20 ok-tober 1996 de Witte Mars in Brussel met 300.000 deelnemers. De ‘witte beweging’ maakte duidelijk hoe snel een beweging kan ontwikkelen. Vijftien jaar later is het nuttig om terug te kijken op de acties, maar ook op justitie. Wat is er veranderd na vijftien jaar? En hoe staan socialisten eigenlijk tegenover het gerecht? We publiceren een dossier door GEERT COOL, in 1996 als linkse socialist actief in de beweging in Gent.

De Witte Beweging in 1996 ontstond naar aanleiding van de affaire-Dutroux waarbij er een grote versla-

genheid was omwille van de jonge slachtof-fers van Dutroux en co. Toen bleek dat het onderzoek naar deze affaire met heel wat moeilijkheden te kampen kreeg, barstte de woede uit.

De directe aanleiding was het verwijderen van onderzoeksrechter Connerotte van het dossier. Die had een bord spaghetti gegeten op een steun-avond voor de vermiste meisjes en was bijgevolg niet ‘onpartijdig’. Connerotte werd gezien als een doortastende figuur die door de bureaucra-tische mallemolen van het gerechtelijk establish-ment door middel van het spaghetti-arrest aan de kant werd geschoven. Velen vreesden een nieuwe doofpotoperatie.

De acties toonden aan dat niet alleen de politici maar ook andere delen van de burgerlijke instel-lingen gediscrediteerd waren. Gerecht en poli-tiediensten, maar ook de media, waren alle ver-trouwen van de bevolking verloren. Een reeks opgestapelde frustraties kwamen samen. Het wa-ren de arbeiders van VW-Vorst die de beweging op gang trokken door het werk op 14 oktober neer te leggen. Ze kregen al snel navolging doorheen heel het land.

Er volgde een week van spontane betogingen en massaal protest. Het establishment verloor deels de controle over de situatie en er kwamen wanhopige oproepen aan de scholieren om terug naar school te gaan en aan de arbeiders om terug te werken. Alle elementen van het establishment mengden zich in die oproepen, van regering tot de koning en de kerk. Allen waren ze bang voor deze beweging. Daarom moest de Witte Mars apolitiek gehouden worden. De traditionele politici hadden immers geen controle op de politieke ideeën die ontwikkelden in de beweging. De omvang, spon-taneïteit en snelheid van de beweging verrasten het volledige establishment.

Doorheen de acties werd niet alleen het gerecht, maar de volledige samenleving in vraag gesteld. Wij speelden daar op in met onze slogan ‘Het sy-steem is rot tot op het bot’. Waar we een zekere im-

pact hadden, voornamelijk in Gent, werd deze slo-gan massaal overgenomen. Daar deden we er ook alles aan om de spontane uitbarsting van woede te organiseren in een grote gezamenlijke betoging op vrijdag 18 oktober 1996. De oproep daarvoor kwam van de Studentenvakbond (SVB) waarbin-nen LSP-leden een actieve rol speelden. We trokken naar bedrijven, scholen en aula’s.

Tegelijk kwamen we ook tussen in de spontane betogingen. Het waren drukke dagen. ‘s Ochtends vroeg opstaan, een megafoon nemen en de eerste de beste spontane betoging zoeken om van daar-uit tot een grote betoging te komen. Dat ritueel werd enkele dagen na elkaar herhaald. De Gentse betoging van 18 oktober 1996 was massaal, met 25.000 deelnemers was het de grootste betoging na de nationale Witte Mars.

Op dit ogenblik werd de beweging steeds meer gedragen door de arbeiders en hun gezinnen. Dat gebeurde niet bewust als klasse, maar als ouder, als kind. Het was mogelijk om het onbewuste be-wust te maken. Een ordewoord van de vakbonds-leidingen had volstaan om de beweging richting te geven en verder te laten ontwikkelen. Wij stel-den dat er een oproep moest komen voor een al-gemene staking en de vorming van actiecomités om die staking voor te bereiden. Dat zou een ac-tie onder controle van de basis worden. Maar de vakbondsleiding had evenveel schrik voor een al-gemene staking als de politici.

Dit liet ruimte aan het establishment om de be-weging te recupereren. Door het gebrek aan een leiding vanuit de arbeidersbeweging, werden de ouders van de verdwenen kinderen, vaak tegen hun zin, tot leiders en woordvoerders gebombar-deerd. Zij werden in alle media opgevoerd en plots gingen alle deuren, tot die van het konink-lijk paleis, voor hen open. Het establishment deed er alles aan om de Witte Mars om te vormen tot een apolitieke rouwstoet waar kritiek op het esta-blishment werd verboden. Dat ging gepaard met een repressieve aanpak, LSP-militanten die heel de week vooraan stonden in het protest werden onverbiddelijk opgepakt omdat ze pamfletten bij hadden. Vrije meningsuiting was niet aan de orde van de dag. De recuperatie stopte de bewe-ging in de doofpot.

Witte beweging: uitbarsting van woede op straat

Het gerechtelijk apparaat volgt noch-tans de regels en wetten die de be-langen van het establishment dienen.

Los van de samenstelling of de exacte struc-tuur van de rechtbanken, staat vast dat de beslissingen moeten overeenstemmen met de regels die de privileges van het kapitaal verdedigen. De burgerlijke staat zoals we die vandaag kennen, verdedigt het kapita-listische systeem waarvan het een uitdruk-king is. Alle retoriek over onafhankelijk-heid en onpartijdigheid ten spijt, geldt dit ook voor het gerecht.

Het centrale basisprincipe voor de wetgeving in het kapitalisme is de verdediging van de private eigendom van de productiemiddelen. Dat geldt zo-wel op het vlak van het burgerlijk recht (schulden, contracten,..) als op het vlak van strafrecht. Wij stellen uiteraard niet dat asociaal gedrag (zoals geweld, inbraken,…) niet moet bestraft worden. Maar we zien wel dat de wijze waarop strafrecht wordt toegepast verschillend is naargelang je af-komst of sociale positie. Een grote diamantfrau-deur mag meer dan een gewone arbeider.

De ‘neutraliteit’ van het recht is slechts schijn. De regels gelden voor iedereen, zowel armen als rijken mogen geen appel stelen als ze honger heb-

ben. Rijken komen dankzij duur betaalde juridi-sche spitstechnologie met bijna alles weg, kijk maar hoe een topfiguur als DSK met verkrach-ting weg geraakt. De beslissingen worden boven-dien genomen door rechters die doorgaans uit het kleine wereldje van de elite komen. Veel rechters hebben er al een carrière als advocaat opzitten en kunnen rekenen op een stevig inkomen. Van democratische controle op het gerecht is al hele-maal geen sprake.

Socialisten pleiten voor de afschaffing van het bestaande gerechtelijke apparaat. Ze zijn voor het vormen van nieuwe rechtbanken waar de rechters op democratische wijze worden verkozen door de meerderheid van de bevolking en bovendien per-manent afzetbaar zijn.

In een socialistische samenleving zal het aan-tal conflicten afnemen, nu zijn de meeste discus-sies immers met eigendomsrechten verbonden. Gevallen van criminaliteit en asociaal gedrag zouden uiteraard aangepakt worden, maar dan wel met het oog op het vermijden van dergelijk gedrag in de toekomst en het compenseren van de schade die aan de samenleving is aangebracht. Een louter repressieve benadering lost niets op en leidt niet tot een afname van criminaliteit. Kijk maar naar de VS: nergens anders ter wereld zit-ten zoveel mensen in de gevangenis, maar toch is het geen veiliger land geworden.

Overdrijven we als we over klassenjusti-tie spreken? Laat ons eens een recent praktijkvoorbeeld aanhalen.

De Antwerpse diamantsector heeft voor 700 mil-joen euro gefraudeerd op Zwitserse rekeningen. De kans dat een veroordeling volgt, is zo goed als nihil. De fraude is bijna even groot als die van Beaulieu (van tapijtenboer De Clerck) en KB-Lux samen. Toen ging het telkens om 400 miljoen euro. In beide grote fraudezaken draaide de gerechtelijke procedure op een sisser uit. Moraal van het verhaal: wie het groot genoeg aanpakt, gaat vrijuit. Waag het niet om een parkeerboete niet te betalen, maar fraudeer ineens voor 700 miljoen euro.

De frauderende diamantairs kunnen op politieke steun rekenen. In Antwerpen beschikt de diamant-sector over een eigen schepen: Ludo Van Campenhout (ex-VLD en nu N-VA). Die verklaarde dat de zaak “in

de media wordt opgeklopt” en dat al “zeer streng” wordt opgetreden. De schepen van de frauderende di-amantairs wil de mogelijkheden van onderzoek naar fraude aan banden leggen. Over naar de staatssecre-taris van fraudebestrijding Carl Devlies (CD&V). Die verklaarde: “Er zijn al vele maatregelen en ik denk dat die volstaan”. Voor de diamantsector en andere fraudeurs volstaan die maatregelen inderdaad.

De diamantsector zelf heeft dure advocaten onder de arm genomen om via de Raad van State inzage te krijgen in de dossiers van de fiscus. Zo wil de sec-tor weten wat de fiscus weet om vervolgens een ak-koord met die fiscus te sluiten. Dat is hoe de rijken hun zaakjes aanpakken.

Maar als Antwerpse topmagistraten bij de opening van het gerechtelijk jaar wijzen op de ondermijning van de sociale zekerheid door de forse toename van de zwarte sector, richten ze zich niet tot de organisa-toren van de zwarte circuits. Neen, ze beperken zich

tot oproepen om iets te doen aan de instroom van buitenlandse arbeidskrachten die evenzeer het slacht-offer zijn van de zwarte circuits. De kleine slachtof-fers van het zwartwerk worden aangepakt, de grote fraudeurs gaan vrijuit.

Even terzijde. Er zijn in Antwerpen schrijnende te-korten. Van de kinderopvang over de scholen, ont-spanningsmogelijkheden tot openbare diensten en werk voor de bevolking. Delen van de bevolking val-len uit de boot en worden vatbare prooien voor crimi-nelen (zoals drugdealers) die steeds driester te werk gaan. Het rechtse beleid heeft tot een zootje geleid en bij ieder voorstel om er iets aan te doen (bijvoor-beeld door echte jobs met degelijke lonen te creëren en te investeren in degelijke huisvesting alsook on-derwijs), is het argument dat er daar geen middelen voor zijn. Wie durft dat nog te beweren nu bekend is dat de diamantairs quasi ongestoord voor 700 mil-joen euro kunnen frauderen?

Klassenjustitie om de belangen van de rijken te dienen

“iedereen gelijk voor de wet”. En de rijken nog meer

Dit systEEM is Rot… tot oP HEt Bot!

‘Boer’ Roger De Clerck (rechts) van Beaulieu kwam weg met een fraude van zowat 400 miljoen euro. Hier op de foto met enkele aanwezigen op zijn 75ste verjaardagsfeest: George Bush sr en diens vrouw, en Margaret Thatcher.

dls308.indd 8 25/09/2011 18:49:58

www.socialisme.be Oktober 2011 �dossier

Het gerechtelijk apparaat volgt noch-tans de regels en wetten die de be-langen van het establishment dienen.

Los van de samenstelling of de exacte struc-tuur van de rechtbanken, staat vast dat de beslissingen moeten overeenstemmen met de regels die de privileges van het kapitaal verdedigen. De burgerlijke staat zoals we die vandaag kennen, verdedigt het kapita-listische systeem waarvan het een uitdruk-king is. Alle retoriek over onafhankelijk-heid en onpartijdigheid ten spijt, geldt dit ook voor het gerecht.

Het centrale basisprincipe voor de wetgeving in het kapitalisme is de verdediging van de private eigendom van de productiemiddelen. Dat geldt zo-wel op het vlak van het burgerlijk recht (schulden, contracten,..) als op het vlak van strafrecht. Wij stellen uiteraard niet dat asociaal gedrag (zoals geweld, inbraken,…) niet moet bestraft worden. Maar we zien wel dat de wijze waarop strafrecht wordt toegepast verschillend is naargelang je af-komst of sociale positie. Een grote diamantfrau-deur mag meer dan een gewone arbeider.

De ‘neutraliteit’ van het recht is slechts schijn. De regels gelden voor iedereen, zowel armen als rijken mogen geen appel stelen als ze honger heb-

ben. Rijken komen dankzij duur betaalde juridi-sche spitstechnologie met bijna alles weg, kijk maar hoe een topfiguur als DSK met verkrach-ting weg geraakt. De beslissingen worden boven-dien genomen door rechters die doorgaans uit het kleine wereldje van de elite komen. Veel rechters hebben er al een carrière als advocaat opzitten en kunnen rekenen op een stevig inkomen. Van democratische controle op het gerecht is al hele-maal geen sprake.

Socialisten pleiten voor de afschaffing van het bestaande gerechtelijke apparaat. Ze zijn voor het vormen van nieuwe rechtbanken waar de rechters op democratische wijze worden verkozen door de meerderheid van de bevolking en bovendien per-manent afzetbaar zijn.

In een socialistische samenleving zal het aan-tal conflicten afnemen, nu zijn de meeste discus-sies immers met eigendomsrechten verbonden. Gevallen van criminaliteit en asociaal gedrag zouden uiteraard aangepakt worden, maar dan wel met het oog op het vermijden van dergelijk gedrag in de toekomst en het compenseren van de schade die aan de samenleving is aangebracht. Een louter repressieve benadering lost niets op en leidt niet tot een afname van criminaliteit. Kijk maar naar de VS: nergens anders ter wereld zit-ten zoveel mensen in de gevangenis, maar toch is het geen veiliger land geworden.

Overdrijven we als we over klassenjusti-tie spreken? Laat ons eens een recent praktijkvoorbeeld aanhalen.

De Antwerpse diamantsector heeft voor 700 mil-joen euro gefraudeerd op Zwitserse rekeningen. De kans dat een veroordeling volgt, is zo goed als nihil. De fraude is bijna even groot als die van Beaulieu (van tapijtenboer De Clerck) en KB-Lux samen. Toen ging het telkens om 400 miljoen euro. In beide grote fraudezaken draaide de gerechtelijke procedure op een sisser uit. Moraal van het verhaal: wie het groot genoeg aanpakt, gaat vrijuit. Waag het niet om een parkeerboete niet te betalen, maar fraudeer ineens voor 700 miljoen euro.

De frauderende diamantairs kunnen op politieke steun rekenen. In Antwerpen beschikt de diamant-sector over een eigen schepen: Ludo Van Campenhout (ex-VLD en nu N-VA). Die verklaarde dat de zaak “in

de media wordt opgeklopt” en dat al “zeer streng” wordt opgetreden. De schepen van de frauderende di-amantairs wil de mogelijkheden van onderzoek naar fraude aan banden leggen. Over naar de staatssecre-taris van fraudebestrijding Carl Devlies (CD&V). Die verklaarde: “Er zijn al vele maatregelen en ik denk dat die volstaan”. Voor de diamantsector en andere fraudeurs volstaan die maatregelen inderdaad.

De diamantsector zelf heeft dure advocaten onder de arm genomen om via de Raad van State inzage te krijgen in de dossiers van de fiscus. Zo wil de sec-tor weten wat de fiscus weet om vervolgens een ak-koord met die fiscus te sluiten. Dat is hoe de rijken hun zaakjes aanpakken.

Maar als Antwerpse topmagistraten bij de opening van het gerechtelijk jaar wijzen op de ondermijning van de sociale zekerheid door de forse toename van de zwarte sector, richten ze zich niet tot de organisa-toren van de zwarte circuits. Neen, ze beperken zich

tot oproepen om iets te doen aan de instroom van buitenlandse arbeidskrachten die evenzeer het slacht-offer zijn van de zwarte circuits. De kleine slachtof-fers van het zwartwerk worden aangepakt, de grote fraudeurs gaan vrijuit.

Even terzijde. Er zijn in Antwerpen schrijnende te-korten. Van de kinderopvang over de scholen, ont-spanningsmogelijkheden tot openbare diensten en werk voor de bevolking. Delen van de bevolking val-len uit de boot en worden vatbare prooien voor crimi-nelen (zoals drugdealers) die steeds driester te werk gaan. Het rechtse beleid heeft tot een zootje geleid en bij ieder voorstel om er iets aan te doen (bijvoor-beeld door echte jobs met degelijke lonen te creëren en te investeren in degelijke huisvesting alsook on-derwijs), is het argument dat er daar geen middelen voor zijn. Wie durft dat nog te beweren nu bekend is dat de diamantairs quasi ongestoord voor 700 mil-joen euro kunnen frauderen?

Terwijl onze levensstandaard onder vuur ligt, laat het politieke establish-ment zich al jaren enkel opmerken

door kinderlijk geruzie, is het gerecht nog volop bezig met de verdediging van de be-langen van de rijken (denk maar aan de Fortis-affaire) en overgiet de media het ge-heel met een sausje entertainment.

De politici staan mijlenver af van de dagelijkse realiteit van ons leven. Ze verdienen als parle-mentslid 10.000 euro per maand, krijgen opzeg-vergoedingen tot 300.000 euro bovenop een rij-kelijk pensioen (na 20 jaar te hebben gewerkt) en ze kunnen hun eindeloopbaan koppelen aan lu-cratieve postjes in de raden van bestuur van grote ondernemingen. De verontwaardiging naar aan-leiding van de afscheidspremie voor Sven Gatz maakte duidelijk dat het ongenoegen tegenover de traditionele politici bijzonder groot is. Wie ge-looft die politici nog?

Het gerecht werd de afgelopen 15 jaar hier en daar wat hervormd. Er werden elementen van de structuur aangepakt, maar aan de fundamenten werd niet geraakt. Ook dit blijft een wereldvreemd wereldje van ‘ons kent ons’. De wijze waarop het gerechtsgebouw op het Poelaertplein in Brussel boven de rest van de binnenstad uitsteekt, vat de verhoudingen samen.

In 2009 bleek hoe bij rechter De Tandt in Brussel vonnissen op bestelling konden verkregen worden. Het onderzoek hiernaar werd jarenlang tegenge-werkt door het parket-generaal dat imagoschade voor het gerecht vreesde. Deze praktijk werd pas bekend toen rechter De Tandt in het Fortis-dos-sier een vonnis velde dat werd gekopieerd van een project van vonnis opgemaakt door het advoca-tenkantoor dat de regering vertegenwoordigde in

het proces. Dit is een normale praktijk. Syndicalisten weten

hoe het gerecht zich gemakkelijk voor de kar van het patronaat laat spannen om eenzijdige verzoek-schriften van patronale advocaten letterlijk over te nemen om stakingen te breken. Wie gelooft die rechters nog?

Ondertussen neemt ook het vertrouwen in de media zienderogen af. Bij ons zagen we nog geen schandaal zoals dat van Murdoch in Groot-Brittannië die journalisten telefoons liet afluiste-ren om smeuïge roddels te kunnen verkopen. De krant van Murdoch, News of the World, moest de boeken sluiten. Maar ook bij ons vragen steeds meer mensen zich af: hoe kunnen we die journa-listen nog geloven? Aan de top van politie, gerecht, bedrijfswereld en

politiek kent iedereen elkaar en zijn er onderlin-ge banden die verder gaan dan hoe dit doorgaans wordt voorgesteld. Met het oog op het onderhou-den van die banden wordt “creatief” omgespron-gen met de wetgeving en de rechtspraak. Zelfs politionele tussenkomsten kunnen op een even creatieve wijze worden opgezet. De zogenaamde scheiding der machten is vooral een theoretisch gegeven om een schijn van onpartijdigheid te wekken. In werkelijkheid is het volledige esta-blishment over de verschillende machten heen één kliek.

Tegen de achtergrond van een systeem in crisis ontstaan er ook meningsverschillen aan de top. Maar de belangrijkste ontwikkeling is er een van een groeiend wantrouwen tegenover het volledi-ge establishment. In de strijd voor een degelijke levensstandaard botsen de arbeiders en hun ge-zinnen met dat establishment. Als een systeem de meerderheid van de bevolking geen degelijke toekomst kan bieden, dan kunnen we enkel vast-stellen dat dit systeem rot is tot op het bot.

Een spontane omvangrijke beweging die het esta-blishment op haar grond-

vesten doet daveren. Dat was 15 jaar geleden een uitzonderlijk gegeven. Vandaag is het tegen de achtergrond van de revo-lutionaire golf in het Midden-Oosten en Noord-Afrika na-tuurlijk minder spectaculair. Wel is het belangrijk vast te stellen dat een dergelijke bewe-ging ook bij ons mogelijk is en rond schijnbaar kleine feiten tot uitbarsten kan komen.

De snelheid en de omvang van de Witte Beweging vormen een antwoord op die-genen die denken dat er in ons land nooit iets gebeurt of dat bewegingen hier niet aan de orde van de dag zijn. De voorwaarden voor een beweging als in 1996 zijn nog steeds aanwezig. Er zijn staan nog veel emmers ongenoegen klaar om bij een extra druppel over te lopen in straatprotest.

Het ontbreken van een actieve betrokkenheid van de vakbondsleiding maakte dat er enige onduidelijkheid was over het klassenkarakter van de beweging. Er namen ook andere lagen van de maatschappij deel aan de beweging. Maar dat is geen sta-tisch gegeven. Het patronaat haakte al gauw af toen er stakingsacties waren. De middenstand had voorheen een actieve rol gespeeld in het verspreiden van affiches van de verdwenen kinderen en stond ook sympathiek tegenover de acties, maar ze had er niet de leiding over. Onder tal van intellectuelen werd neerbuigend gedaan over het ‘volkse’ karakter.

De beweging kreeg een massakarakter na de staking bij Volkswagen in Vorst en werd steeds meer gedragen door de arbeiders en hun gezinnen. Ook de Witte Beweging toonde de potentiële kracht van de arbeiders. Daarbij is het essentieel voor linkse krachten om het onbewuste bewust te maken en de beweging perspec-tief te geven vanuit een klassenstandpunt.

De Witte Beweging kon enkel worden gerecupereerd omdat de arbeidersbeweging er geen bewuste leiding aan gaf. Het ontbrak aan ordewoorden en bijhorende or-ganisatie. Waar er wel enige richting aan het protest werd gegeven, vooral in Gent, kwam het tot een grote betoging met 25.000 deelnemers en duidelijke slogans zo-als ‘Het systeem is rot tot op het bot’.

Dat toonde het potentieel indien de vakbondsleiders zich actief achter de bewe-ging hadden gezet. Het is dan ook van groot belang om strijdbare syndicalisten en militanten te organiseren op zowel syndicaal als politiek vlak. We moeten een aantal tradities van de arbeidersbeweging opnieuw opbouwen zodat we bij cruci-ale keerpunten en bewegingen het initiatief niet noodgedwongen moeten overlaten aan andere krachten.

Klassenjustitie om de belangen van de rijken te dienen

“iedereen gelijk voor de wet”. En de rijken nog meer

nog steeds rot tot op het bot Witte Beweging, 15 jaar later

Dit systEEM is Rot… tot oP HEt Bot!

‘Boer’ Roger De Clerck (rechts) van Beaulieu kwam weg met een fraude van zowat 400 miljoen euro. Hier op de foto met enkele aanwezigen op zijn 75ste verjaardagsfeest: George Bush sr en diens vrouw, en Margaret Thatcher.

Massale bewegingen die quasi spontaan tot uitbarsten komen, staan vandaag op-nieuw op de agenda. Foto: het Spaanse jongerenprotest voor de zomer.

dls308.indd 9 25/09/2011 18:49:58

Het land kent heel wat natuurlijke rijkdommen, onder meer olie en gas. De belangrijkste internationale spelers die deze uitbaten zijn Chevron, Exxon Mobil, het Russische Lukoil, Total en het Italiaanse Eni. Het Indische Mittal is actief in de mijnbouw.

In het westen van het land, in de regio Mangistau Oblast, zijn de oliearbeiders al maandenlang aan het staken. De olie-inkomsten uit deze regio zijn van groot belang voor het regime dat er bijgevolg alles aan doet om de staking de kop in te drukken. De stakingsleiders krijgen regelmatig anonieme dreigementen, on-der meer via SMS.

Maar daar blijft het niet bij. Afgelopen zomer werd een kandidaat hoofddele-gee van het bedrijf MunayFiltrServis vermoord, wat later volgde de moord op de 18-jarige dochter van Kudaybergen Karabalayev, hoofddelegee bij het transportbedrijf UOS-1 van het produc-tiefiliaal OzenMunayGaz. Het meisje had een gebroken kaak en een schedel-breuk opgelopen.

De advocate van de stakende oliear-beiders werd meteen gevangen gezet en riskeert zelf een lange gevangenisstraf wegens ophitsing. Een stakingsactivis-

te die deelnam aan een hongerstaking werd aangevallen door de politie, ze werd vervolgd omdat ze een agent zou hebben aangevallen. De vrouw woog nog 45 kilo na een lange hongersta-king, maar zou een twee meter lange oproeragent hebben toegetakeld? Ook deze vrouw wordt met een lange gevan-genisstraf bedreigd.

De stakers kregen enige internatio-nale aandacht via het solidariteits-werk van de Socialistische Beweging Kazachstan, dat onafhankelijke vak-bonden en strijdbare militanten orga-niseert. Europees Parlementslid Paul Murphy bezocht de regio om de arbei-ders te steunen. Internationaal kwam er zelfs steun van de bekende Britse zanger Sting die een concert op 11 juli in Kazachstan, in het kader van de ver-jaardag van president Nazarabajev, af-zegde omwille van de repressie tegen de oliearbeiders. Sting stortte ook een bijdrage in het stakersfonds van de ar-beiders. “De olie- en gasarbeiders uit Kazachstan en hun gezinnen hebben onze steun en de internationale media-aandacht nodig”, aldus Sting.

Samen met de repressie tegen de stakende arbeiders ging het regime

ook een stap verder in het vervolgen van gekende arbeidersleiders. Ainur Kurmanov en Esenbek Ukteshbayev, twee leiders van de Socialistische Beweging en militanten van het CWI, riskeren jarenlange gevangenisstraffen. Midden september kreeg hun advocaat te horen dat ze vervolgd worden. De zakenkrant Vzglyad bracht het nieuws op haar voorpagina en stelde: “Een veroordeling van de leiders van deze organisatie zal worden aangegrepen om ze te liquideren. Ongetwijfeld zijn de autoriteiten van mening dat deze organisatie een reële en massale pro-testkracht vormt die enkel kan worden aangepakt door ze te breken”.

De twee linkse socialisten worden vervolgd naar aanleiding van een cam-pagne tegen de uitzetting van mensen die de hypotheek op hun huis niet meer konden betalen aan de banken. Toen de banken in de problemen kwamen, werden die gered door de overheid. Als mensen in de problemen komen, wor-den ze niet gered. De wanhoop dreef sommigen tot individuele wanhoops-daden zoals zelfmoord, anderen gingen collectief in verzet. De Socialistische Beweging Kazachstan speelde een rol in dat verzet. Nu worden haar leiders ervan beschuldigd dat ze mensen tot zelfmoord zouden hebben aangezet. Ze worden ook beschuldigd van “wil-lekeur” en “despotisme”, wat doorgaans beschuldigingen zijn tegenover bureau-craten die een stap te ver zijn gegaan als ze zichzelf privileges toedienden. Dit kan leiden tot een gevangenisstraf van twee jaar.

Kazachstan was in 2010 nog voorzit-ter van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) en het land wordt als een normaal regime beschouwd door onder meer de Belgische regering. Op 7 oktober wordt zonder problemen een voetbal-wedstrijd België-Kazachstan gehou-den. Dat Kazachstan een dictatoriaal regime is dat oppositieleiders willekeu-rig vervolgt, is voor het establishment van minder belang dan lucratieve zake-lijke contracten.

Zo lang hun proces loopt, mo-gen Ainur Kurmanov en Esenbek Ukteshbayev de stad Almaty niet verla-ten. Daarmee hoopt de regering te ver-mijden dat de twee begin oktober hun geplande getuigenis afleggen voor een conferentie van de OVSE in Warschau over de “Mensenrechtendimensie”.

De situatie in Kazachstan wordt steeds meer gespannen. De prijsstij-gingen maken het leven ondraaglijk. De roep naar een degelijke levensstan-

daard en het recht om collectief in actie te gaan, weerklinkt steeds luider. Zoals we zagen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika kan dat leiden tot revo-lutionaire uitbarstingen. De aanwezig-heid van een georganiseerde socialisti-sche kracht met gekende leiders en een strijdbaar programma van maatschap-pijverandering, kan in Kazachstan een verschil maken. De arbeidersbeweging kent een opmars en begin haar angst te-genover de machtige politieke en eco-nomische elite te verliezen.

Daar speelt het regime al op in voor

de woede zich heeft omgezet in een re-volutionair verzet. Voor de linkse so-cialisten staat veel op het spel. Als het regime er in slaagt om de arbeidersbe-weging en de Socialistische Beweging Kazachstan te breken, dan staat de be-volking van het land een donkere perio-de te wachten. Onder meer door middel van internationale solidariteit kunnen we dat vermijden. LSP neemt haar ver-antwoordelijkheid en zal de komende weken een aantal acties opzetten om de arbeidersbeweging en de revolutionai-ren in Kazachstan te ondersteunen.

Op dit ogenblik is LSP actief in solidariteitscampagnes tegen de doodstraf in India

en voor hulp aan de slachtoffers van de overstromingsramp in de provincie Sindh in Pakistan.

doodstraf in india

De Indische regering wil de doodstraf toepassen op drie Tamils die al sinds 1991 gevangen zitten naar aanleiding van de moord op toenmalig premier Rajiv Ghandi. De betrokkenheid van de drie bij die moord wordt betwist, er werden een 15-tal mensen opgepakt. Na 20 jaar zouden drie van hen nu ter dood worden veroordeeld. Het is dui-delijk dat de Indische regering onder leiding van Congress hiermee de aan-dacht wil afwenden van de groeiende anticorruptiebeweging en protest tegen de prijsstijgingen. Dat wil ze doen door de doodstraf van drie Tamils effectief uit te voeren.

Hiertegen wordt internationaal gepro-

testeerd. Onder druk van massaal pro-test in onder meer de Indische deelstaat Tamil Nadu werd de executiedatum begin september met acht weken uit-gesteld. Het protest gaat evenwel door. Ook in Brussel was er op 12 september een protestactie aan de Indische ambas-sade. Een 25-tal betogers protesteerden na een oproep van LSP en de Tamil Culturele Organisatie uit Antwerpen.

overstromingen in paKistan

In Pakistan kwam het op het einde van het moessonseizoen opnieuw tot enorme overstromingen. In de provin-cie Sindh waren er 10 miljoen directe en miljoenen indirecte slachtoffers. Zowat een miljoen stuks vee zijn om-gekomen. Volledige dorpen zijn van de kaart geveegd, alle planten op de vel-den (de voedselschuur van de regio) zijn verwoest. Het water leidt ook tot huid-ziekten en zowat 7.000 mensen moesten verzorgd worden wegens giftige beten van slangen.

De Progressive Workers’ Federation

of Pakistan (PWFP), een vakbonds-federatie waarin de linkse socialisten van de Socialist Movement Pakistan

(SMP) een vooraanstaande rol spelen, heeft twee vluchtelingenkampen opge-zet in Mirpur Khas. In die regio moes-

ten 275.000 mensen op de vlucht, ruim 200.000 huizen liepen ernstige schade op. De PWFP organiseert vluchtelin-genkampen voor zowat 200 vakbonds-militanten, socialisten en hun gezins-leden. Daar bieden we medicijnen, voedsel en accommodatie aan op basis van solidariteit vanwege vakbondsmili-tanten in de rest van het land en dankzij internationale giften. De hulpverlening wordt democratisch gecontroleerd. De noden zijn echter groot, zeker aange-zien de autoriteiten er niet in slagen om voldoende hulp te bieden.

Wij willen de strijdbare vakbonds-militanten in het getroffen gebied niet aan hun lot overlaten. Het is noodzake-lijk dat ze in staat zijn om het enorme ongenoegen en de wanhoop om te zet-ten in actieve strijd. Om dat te kunnen doen en om de onmiddellijke noden te lenigen, roepen we op om een financi-ele bijdrage te leveren via 001-2260393-78 van LSP met vermelding “Pakistan”. Wij zorgen ervoor dat je bijdrage inte-graal in Pakistan terecht komt.

internationale solidariteit nodigindia en pakistan

Het dictatoriale regime van Nazarbajev in Kazachstan is al aan de macht sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. Nu begint het regime te vrezen dat de golf van opstanden en bewegingen

voor een degelijke levensstandaard en democratische rechten vanuit het Midden-Oosten overwaait naar Azië, met inbegrip van Centraal-Azië. Preventief wordt tot maatregelen overgegaan: een bijzonder brutale re-pressie tegen de vakbonden en linkse socialisten.

internationaalKazachstan. Dictatuur wil vakbonden en linkse socialisten breken

Ainur Kurmanov, lid van onze organisatie en vooraanstaande leider van de op-positie in Kazachstan.

Een voorbeeld van een dreig-SMS aan een vakbondsmilitant: “Als je naar Moskou vertrekt, zal je familie de lucht in gaan of levend verbranden. Begrepen!!!”.

Op 12 september werd in Brussel actie gevoerd aan de Indische ambassade. LSP en de Tamil Culturele Organisatie protesteerden tegen de toepassing van de doodstraf in dat land.

de Linkse Socialist10

dls308.indd 10 25/09/2011 18:49:59

De enige maatregelen waarmee we dagelijks om de oren geslagen wor-den, zijn nog meer besparingen om de overheidsschulden te beperken. Voor de arbeiders en hun gezinnen was het inderdaad een moordende zomer. De cijfers van de omvang van de bespa-ringsplannen zijn indrukwekkend. Alle plannen richten zich tegen de so-ciale uitkeringen, de pensioenen, de ambtenaren (alsook de gepensioneerde ambtenaren),... Alle openbare diensten worden afgebouwd als ze al niet volle-dig tegen bodemprijzen aan de privé-sector worden verkocht. Ondertussen zijn het steeds dezelfden die moeten betalen: de gewone werkende bevol-king die op geen enkele wijze verant-woordelijk is voor de crisis. Dat leidt in diverse landen tot strijd of toch min-stens tot een steeds breder gedragen ongenoegen. Voor de elite komt een ramp nooit al-

leen. Naast de economische crisis is er ook een opmars van een algemene po-litieke crisis. In ons land is dat evident, maar dit wordt in Europa en de VS eer-

der de norm dan de uitzondering. Over het kanaal was er het schandaal rond de rol van de roddelpers van Rupert Murdoch, waarbij de nauwe banden tussen het politieke en economische establishment nogmaals bleek alsook de corruptie en andere schandalen. De crisis die iedere dag erger wordt, is niet het resultaat van het bestaan van openbare diensten of sociale uitkerin-gen. Het is een crisis van het kapitalis-tische systeem, van de private sector en haar banken die steeds meer winsten zoeken. Vandaag willen ze ons laten betalen voor hun crisis. Dat botst even-wel op steeds meer verzet doorheen Europa en het leidt tot strijd.

Wie de traditionele media volgt, kan de indruk krijgen dat besparingen on-vermijdelijk zijn. Daar is er amper aan-dacht voor de enorme woede onder bre-de lagen van de bevolking. Maar na elf algemene stakingen in Griekenland is er daar steeds meer steun voor het idee om de schulden niet te betalen. Deze eis kan overal in Europa een mobili-serend ordewoord vormen. In septem-

ber was er een algemene staking van zes uren in Italië. In Spanje waren er nieuwe mobilisaties en stakingsacties (onder meer van het onderwijzend per-soneel). In Frankrijk is er de onder-wijsstaking van 27 september. Dit is geen volledig overzicht van de acties, maar het is duidelijk dat het verzet te-gen de dictatuur van de markten zich in verschillende landen aan het orga-niseren is.

De financiële problemen van de ban-ken en de enorme injecties of garanties met publieke middelen om de banken te redden, werpen de noodzaak van de volledige nationalisatie van de bank-sector op. Dit moet gebeuren onder de controle en het democratisch beheer van de arbeiders. Na het uitbreken van de crisis in 2008 hadden tal van poli-tici het over het reguleren van de sec-tor, maar dat volstond niet om de pro-blemen vandaag te vermijden. Als we deze sector aan de kapitalisten over-laten, zullen we van crisis naar crisis gaan waarbij deze steeds dieper wordt. De miljarden die nu op de beurzen in rook opgaan of de publieke middelen om de banken te redden, kunnen beter voor sociale problemen worden aange-wend. Hiermee kunnen de uitkeringen verhoogd worden, kunnen banen ge-creëerd worden en kunnen de openbare diensten verbeterd worden.

voor een europese algemene staKing

Er is een groeiende kloof tussen de actiebereidheid van jongeren en arbei-ders enerzijds en het ontbreken van een duidelijke uitweg uit de crisis ander-

zijds. De vakbondsleidingen organi-seren doorgaans slechts acties indien ze daar door de basis toe worden ver-plicht. Vorig jaar eiste de Franse basis rond de aanvallen op de pensioenen al om tot een echte algemene staking te komen om zo de regering en het aso-ciale beleid ten val te brengen.

Er is nood aan een actieplan tegen de besparingen. Enkel dan kan een ge-voel van onmacht worden vermeden. Aangezien de aanvallen op Europees niveau worden doorgevoerd door de trojka (IMF, EU en ECB), moet ook het verzet Europees worden ge-voerd. Waarop wordt gewacht om een Europese algemene staking te organi-seren? Waarom zouden we elk in ons land af-zonderlijk in-gaan tegen het Europese be-s p a r i n g s b e -leid? De revolu-tionaire golf in Noord-Afrika en het Midden-Oosten heeft ge toond d at m a s s a s t r i j d loont en dat een beweging op het nationa-le vlak logischerwijze regionale uit-breiding kent en overgaat in een inter-nationale beweging.

De toekomst van de Eurozone is steeds meer onzeker. De problemen die nu in Italië opduiken, kunnen er op wijzen dat de schuldencrisis zich niet zal beperken tot landen uit de periferie maar dat deze crisis aan de deur van de grote Europese economieën klopt.

We willen de Griekse of Ierse arbei-ders niet alleen laten strijden. Om de strijd aan te gaan, vertrekken we niet vanaf nul. De afgelopen jaren wer-den enkele van de beste tradities van de arbeidersbeweging opnieuw op de agenda geplaatst met de algemene sta-king, en via de ‘verontwaardigden’ ook de bezettingen, algemene vergaderin-gen en lokale comités. Dergelijke ini-tiatieven maken het mogelijk om een veralgemeende strijd tegen het bespa-ringsbeleid van de nationale regerin-gen en de EU te bediscussiëren en te organiseren.

We kunnen door middel van strijd het besparingsbeleid stoppen, maar er zal

meer nodig zijn. Er is fundamen-tele verandering nodig opdat de kapitalistische elite en haar po-litieke bondge-noten niet zo-maar terug naar hun orde van de dag kunnen over-gaan. Doorheen onze strijd moe-ten we ook dis-cussiëren over een radicale ver-andering van het

economische model. Tegenover de cri-sis van het kapitalistische model ver-dedigen wij het idee van een democra-tisch geplande economie op basis van de behoeften van de meerderheid en niet op basis van de inhaligheid van een handvol parasieten die steeds op-nieuw bij ons aankloppen om hun win-sten op te drijven.

tegenover besparingsoffensief: eengemaakte strijddoor nico (brUssel)

Er gaat geen dag voorbij zonder slecht nieuws over de economie. In Europa halen de banken en zelfs volledige landen regelma-tig de voorpagina’s van de kranten: “nieuwe verlaging van de

kredietwaardigheid”, “dreiging van bankroet”,... Economen zijn steeds meer pessimistisch over de toekomst. Voor de zomer werd ons nog een herstel van de economie op basis van gezonde fundamenten voorgehou-den. Vandaag wordt eerder gesproken over een nieuwe recessie, een nieuwe fase in de aanhoudende recessie. Het kapitalistische systeem wordt geconfronteerd met een structurele en diepgaande crisis waar-voor de politieke en economische elite geen enkele remedie heeft. “Een moordende zomer”, “niets was opgelost”, verklaarde het Franse dag-blad Le Monde begin september.

Europarlementslid Paul Murphy: “De kracht van de georganiseerde arbeidersklasse mobiliseren”

crisis in europawww.socialisme.be Oktober 2011 11

Terwijl de politici van de gevestigde par-tijen in het Europees Parlement bespre-ken hoe ze nog meer in onze zakken

kunnen zitten, laat de Ierse linkse socialist Paul Murphy er een totaal ander geluid ho-ren. Hij verdedigt de belangen van de arbei-ders en hun gezinnen in het parlement. Een uittreksel uit een tussenkomst die hij in een plenaire zitting deed.

“Het nieuwe besparingsplan voor Griekenland, met voor 28 miljard euro besparingen en belastin-gen en de privatisering van overheidsbezittingen ter waarde van maar liefst 50 miljard euro, beves-tigt eens te meer de rol van de EU en het IMF als diegenen die het asociale besparingsbeleid door de strot van de bevolking rammen. “Jongeren krijgen het hard te verduren als gevolg

van de aanvallen. Zij vechten terug, honderddui-zenden jongeren waren betrokken bij de bezetting van pleinen doorheen Europa. Zij roepen terecht om echte democratie. Volgens mij is dat enkel mo-gelijk als we de dictatuur van de markten breken en bouwen aan een democratisch socialistische sa-menleving waarin de behoeften van de bevolking en niet de winsten centraal staan.“Om het sociale bloedbad op de arbeiders en jon-

geren in Europa te stoppen, moeten we de kracht van de georganiseerde arbeidersklasse mobiliseren. Een algemene 24-urenstaking op Europees niveau zou een krachtige boodschap van verzet tegen het Europese establishment vormen.”

Volg de standpunten en tussenkomsten van Paul Murphy via zijn website: www.paulmurphymep.eu

aangezien De aanVaLLen oP euroPeeS niVeau

worDen DoorgeVoerD Door De trojka (iMf, eu en ecb), Moet ook het Verzet euroPeeS

worDen geVoerD. waaroP worDt gewacht oM een

euroPeSe aLgeMene Staking te organiSeren?

dls308.indd 11 25/09/2011 18:49:59

de Linkse Socialist1�

stop de privatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweeK

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uit-gebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toene-men. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WaaR lsP vooR staat

recensie

‘De terugkeer van de dwarsliggers’ brengt onder meer een blik op de inter-ne werking van SP.a. Nadat De Bruyn 33% haalde bij de interne voorzitters-verkiezingen in 2007, hoopte SP.a-Rood enigszins naïef een rol van betekenis in de partij te kunnen spelen. De partijlei-ding was een andere mening toegedaan. Er was geen plaats voor Erik in het na-tionaal partijbureau of het Antwerpse

partijbestuur, en ook geen verkiesbare plaats bij de parlementsverkiezingen.

In april dit jaar besliste SP.a-Rood om de partij te verlaten. “Net nu de publie-ke opinie opnieuw anti-establishment begint te denken slaagt zij er niet in de tijdgeest te vatten en bevindt zij zich aan de andere kant van de barricaden” (blz. 75). Wij denken dat het wantrou-wen en de afkeer van het establishment

al van veel langer dateert en zich al even lang tegen de SP.a keert. Deze par tij neemt sinds 1988 deel aan het beleid (op ver-schillende niveau’s) en kan steeds minder verbergen dat ze voor een variant van het-zelfde neoliberale be-leid ten voordele van de rijken en machti-gen staat. Dat leidt al langer tot het bestaan van een vacuüm ter linkerzijde. De beslissing om met

Rood! buiten de SP.a voort te gaan, heeft een impact op de in-houd van het boek. De Bruyn is duidelijker in zijn analyse van het ka-pitalisme en de nood aan een socialistisch alternatief. De bewe-gingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten en de jongerenprotesten in Zuid-Europa hebben een aanstekelijk effect op Erik uitgeoefend.

Wij zijn het echter on-eens met sommige van zijn conclusies. Hij gaat teveel mee in de afwij-zing door de Spaanse jongeren van georgani-seerde vormen van po-litiek. De terechte af-keer tegen de gevestigde partijen mag niet op een hoopje worden gegooid met hoe een democrati-sche partij van de wer-kende klasse zou kunnen functioneren.

“Democratie en participatie moeten reflexen worden van ieder van ons, op elk niveau. Democratie en inspraak zijn veel te belangrijk om het uit te beste-den aan zogenaamde specialisten die er hun beroep van gemaakt hebben. (…) De toekomst is aan de netwerken, de participatieve structuren.” (blz 197).

Netwerken zijn nuttig, maar voor duurzaam engagement, diepgaande discussie en democratische beslis-singsprocedures en structuren, is wat anders vereist. Het ontbreken van gro-te en brede partijen van de werkende klasse, betekent niet dat we onze am-bitie daartoe moeten opbergen of dat er

“een post-partijpolitiek tijdperk” in de maak zou zijn.

Over de oproep ‘voor een nieuwe ar-beiderspartij’, door LSP sinds midden jaren 1990 naar voor gebracht, heeft Erik zijn bedenkin-gen. “Socialistische oplossingen worden door de publieke opinie als ‘niet re-alistisch’ afgedaan. (...) De zaak kan niet zomaar worden op-gelost met de stich-ting van een ‘nieu-we arbeiderspartij’. Links moet zich tot een veel breder seg-ment richten zon-der daarom in een centrumdiscours te vervallen. De crisis treft de arbei-ders en bedienden maar ook de kaders, de zelfstandigen en de kleine onderne-mers.” (blz. 93) Links moet “het voor-bijgestreefde concept van een ‘nieuwe arbeiderspartij’ durven overstijgen. Enerzijds moet het element van een arbeiders- of werknemerspartij erin prominent aanwezig zijn, maar ander-zijds moet ze veel meer durven zijn dan dat.” (blz. 189)

De kapitalistische crisis houdt lelijk huis. Ook de kaders en zelfstandigen zullen in de klappen delen. Voor som-mige kaders zal duidelijk worden dat hun job voor de kapitalisten slechts evenveel waard is als deze van een ge-wone werknemer. Voor de kleine zelf-standigen wordt de concurrentieslag met de grote ketens en multinationals moordend. Ze dreigen leeggezogen te worden door parasieten als de banken en Electrabel. De enige manier om hier-aan te ontsnappen is door zich bij die klasse in de samenleving te voegen die een ander maatschappelijk project kan realiseren. Dat is de werkende klasse. Natuurlijk moet een ‘arbeiderspar-tij’ open staan voor die lagen, maar in haar samenstelling en programma - in haar karakter - moet het een ‘arbeiders-partij’ zijn.

Er zijn een aantal onderwerpen waar-over we duidelijk van mening verschil-len. Zo beperkt Erik zich in zijn eisen systematisch tot wat mogelijk is bin-nen de contouren van het kapitalisme. Volgens ons houdt dit grote gevaren in. Het verklaart wellicht waarom Erik il-lusies blijft verspreiden in het ‘heruitge-vonden’ socialisme in Latijns-Amerika. Ondanks een aantal positieve hervor-mingen in Venezuela en Bolivia zien we vooral een weigering van Chavez en Morales om te breken met de kapitalis-tische logica. Dit leidt tot een groeiende teleurstelling en ongeduld bij de mas-sa’s en de dreiging van contrarevolutie. Een socialistisch antwoord vertrekt van de concrete behoeften en verbindt deze via concrete eisen en slogans met de nood tot een fundamentele maat-schappijverandering. Het gebrek aan

een dergelijk program-ma is nefast voor de steun van linkse par-tijen in landen die zich momenteel in het oog van de storm bevinden, zoals het Links Blok in Portugal.

Het is positief dat Erik afrekent met de stalinistische dicta-turen. Hij schrijft de val van deze regimes toe aan de “afwezig-heid van zowel de-mocratie als markt”.

Maar hij vergeet daarbij de foute idee van de opbouw van ‘socialisme in één land’. Wat Erik bedoelt met “afwezig-heid van markt” is ons een raadsel. Dat niet alle sectoren zoals onderwijs of gezondheidszorg onmiddellijk gra-tis worden en dus aan de ruil worden onttrokken, lijkt ons vanzelfsprekend. Vindt Erik dat in de Sovjet-Unie daar-in te ver werd gegaan? Als we spreken over “de markt”, gaat dat meestal niet over hoe de consumptie georganiseerd is (de markt op zondagmorgen), maar de productie (de ‘vrije markt’). Met een geplande economie bedoelen wij niet de onteigening van kleine win-keliers of handelaars, dat zijn slechts karikaturen. Het gaat wel over de sleu-telsectoren van de economie. Worden die publiek beheerd volgens een plan-ning of overgelaten aan de vrije markt, waar de hoogste bieder de buit en haar opbrengst binnen haalt. Vindt Erik dat de markt er een belangrijkere rol had moeten spelen?

Het voorstel tot democratische staats-hervorming in dit boek, lijkt ons een zwakke opsomming van kleine hervor-mingen die op geen enkele wijze raken aan de belangen van de huidige econo-mische en politieke elite. De houding tegenover de multiculturele samenle-

ving en het hoofddoekenverbod zullen ook discussiepunten blijven.

Ondanks deze punten van kritiek vin-den we dit boek een belangrijke aanzet voor de discussie die in het kader van de opbouw van een nieuw links project broodnodig is. We raden het boek aan en willen het tegelijk aangrijpen om open en eerlijk op onze meningsver-schillen te wijzen. Het feit dat Rood! een brede beweging wil vormen waarin verschillende stromingen en standpun-ten hun plaats vinden, is verrijkend.

Tot slot nog een waarschuwing voor overdreven verwachtingen in nieuwe media en communicatiemiddelen. Als antwoord op de beperkte politieke be-trokkenheid biedt Erik een “participa-tief cyberplatform” aan, de Red Cloud. Deze kan “de collectieve feitenkennis en ervaringsdeskundigheid van men-sen aanboren en is de voorafspiegeling van een radicaal-democratische, zelf-beheerde socialistische samenleving.” (blz 191) Wij denken dat de mogelijk-heden op vlak van communicatie en media interessante hulpmiddelen zijn, maar niet in de plaats kunnen komen van reële participatie in discussies en vergaderingen. Politieke participatie achter een pc lijkt toegankelijker maar is tegelijk veel vrijblijvender, vluchtiger en er gaat geen democratische groeps-dynamiek van uit.

(1) Zie: http://www.socialisme.be/lsp/ar-chief/2009/03/09/recensie.html

goede aanzet in de discussie over een nieuw links project’de terugkeer van de dwarsliggers’ door erik de bruyn

door bArt VAndersteene, lid VAn de stUUrgroeP VAn rood!

Sinds eind september ligt het nieuwe boek van Erik De Bruyn in de boekhandel. ‘De terugkeer van de dwarsliggers’ is een aanrader voor wie de discussie wil voeren over een links politiek alterna-

tief. Zijn vorige boek kaderde nog in het project om binnen SP.a een lin-kerzijde uit te bouwen. In ‘Rooddruk voor een nieuw socialisme’ paste Erik zich duidelijk aan zijn omgeving aan. Wij hadden het toen over een

“lightversie” van het socialisme. (1)

Erik De Bruyn op de BBQ van Rood!-Antwerpen op 3 september. Foto over-genomen vanop www.roodlinks.be

‘de terugkeer van de dwarsliggers’ is verkrijg-baar bij lSP voor 14 euro. indien je het boek thuis wil ontvangen, rekenen we 3,5 euro ver-zendingskosten aan. (in de boekhandel be-taal je 17,5 euro). Het boek bestellen kan via storting op rekening van Socialist Press: 001-3907596-27 met vermelding “de Bruyn”.

het feit Dat rooD! een breDe

beweging wiL VorMen waarin VerSchiLLenDe StroMingen en StanDPunten

hun PLaatS kunnen VinDen, iS

VerrijkenD

dls308.indd 12 25/09/2011 18:50:00

www.socialisme.be Oktober 2011 1�partijnieuws

LSP is een actieve partij waar de leden een centrale rol in spelen. Bij ons geen reclamebureaus of andere spin doctors, maar politieke dis-cussie gericht op het verdedigen van de belangen van de werkende be-volking en hun gezinnen. We laten iedere maand een nieuw lid aan het woord om uit te leggen waarom hij/zij lid werd. Waarom zou ook jij niet de rangen van LSP vervoegen?

“Ik sloot me aan bij LSP omdat ik me niet kan vinden in de huidige sa-menleving die winst boven mensenlevens plaatst. Een samenleving die louter materialistisch denkt en weigert stil te staan bij dingen die géén geld opleveren. Een samenleving die haar natuurlijke bronnen ongelijk verdeelt en vernietigt om toch maar méér winst te kunnen noteren. Ik wil leven in een maatschappij die zorg draagt voor al haar mensen. Een maatschappij waarin de rijkdommen zich niet concentreren in de han-den van enkelen, maar gelijk verdeeld worden over iedereen. Een maat-schappij waarin gewone mensen meer inspraak hebben in de manier waarop ze hun dagelijkse leven willen organiseren. Dit zal wellicht niet voor de komende jaren zijn, maar voor mij is LSP een mogelijkheid om niet willoos deel te nemen aan het kapitalisme. Een mogelijkheid om aan te tonen dat er wel degelijk een alternatief bestaat, en dat er ook mensen zijn die ervoor strijden!”

Laura, studente in Gent

agenda- di. 4 okt.. luik. open lSP-meeting: Het kapita-lisme werkt niet, welk alternatief?

- Wo. 5 okt. leuven. 20u MtC 0012 Hogeschoolplein. Het kapitalisme werkt niet, welk alternatief?

- Wo 12 okt. Antwerpen. 19u30, stadscampus, rodestr. 9. Het kapitalisme werkt niet, welk alternatief?

- Za. 29 oktober: tweede dag van het Socialisme geor-ganiseerd door de ronde tafel van Socialisten

- Za.-Zo. 26-27 november. regionale congressen van lSP - 3 december: Klimaatmanifestatie

agEnDa van RooD!LSP neemt actief deel aan de opbouw van Rood!. Hieronder en-

kele data uit de agenda van deze beweging. - do. 6 oktober. leuven. 20u. Boekvoorstelling erik de Bruyn.

jeugdherberg ‘Blauwput’, Martelarenlaan 11A, 3010 leuven (ach-ter het station)

- vr. 7 oktober. Gent. 20 u. Boekvoorstelling erik de Bruyn. ABVV-gebouw, Fernandeszaal, Meerseniersstraat, 8 (zijstraat Vrijdagmarkt)

contact / abonnementenMeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Het derde kwartaal is bij het ter perse gaan zo goed als afgesloten, met nog een week te gaan. Iedere drie maanden willen we 11.000 euro financi-ele steun ophalen om campagnes te kunnen voeren. Dat is ons ‘strijdfonds’ waarvoor we volledig afhankelijk zijn van leden en sympathisanten. Onze militanten staan op straat om te discussiëren en om steun rond (onderdelen van) ons programma te organiseren. Daarnaast organiseren we ook soci-ale activiteiten om de kas te spekken. Wil jij onze werking ondersteunen? Dat kan, stort een bijdrage op 001-2260393-78 met vermelding ‘steun’. En waarom zou je niet maandelijks een bedrag storten? Vanaf 2 euro per maand krijg je meteen ook deze krant toegestuurd.

sluit je aan bij de linkse socialisten

Help mee aan de verspreiding van dit maandblad

lsP en de uitbouw van Rood!

strijdfonds: steun lsP

tweede ‘Dag van het socialisme’29 oktober

Een maandblad als ‘De Linkse Socialist’ is voor haar verspreiding vol-ledig afhankelijk van militanten en sympathisanten. We verkopen dit blad op politieke en syndicale bijeenkomsten, maar ook deur-aan-deur, op de markt en op andere publieke plaatsen.

In de maand september waren er enkele geslaagde collectieve ver-koopsmomenten. Het nieuwe werkjaar wordt in Luik steeds aangevat met

‘Retrouvailles’, een festival waarbij verenigingen hun werking kunnen voor-stellen. Onze militanten verkochten er 130 exemplaren van deze krant. Op de startdag voor nieuwe studenten aan de Franstalige Brusselse universi-teit ULB verkochten we een 20-tal exemplaren.

Enkele dagen eerder was er een geslaagde verkoop op de markt in St. Gillis. Ook daar waren er veel discussies over het falende kapitalisme en ons antwoord erop. Een ploeg van een vijftal kameraden verkocht er 21 exemplaren van ons maandblad.

Op 29 oktober organi-seert de Ronde Tafel van Socialisten een tweede

‘Dag van het Socialisme’ in de Gentse Vooruit. Op de vorige edi-tie waren er 750 aanwezigen, een volledig uitverkochte zaal. Ook dit jaar zal er ongetwijfeld veel volk zijn, snel inschrijven is dus de boodschap.

Op het programma staan plenaire meetings en discussies in werkgroe-pen. Onder de negen werkgroepen on-der meer discussies over hervorming en socialisme, de revolutionaire golf in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, syndicale strijd,... LSP-woordvoerder Bart Vandersteene neemt het woord in het eerste plenaire gedeelte, bij de opening van de dag. In de werkgroep

‘hervorming en socialisme’ is LSP-lid Tanja Niemeier een van de sprekers. Tanja werkt in het Europees Parlement als medewerker van de linkse fractie GUE/NGL (Verenigd Links). In deze werkgroep spreekt ook Erik De Bruyn van Rood!.

LSP zal uiteraard van de partij zijn op de ‘Dag van het Socialisme’. Onze militanten zullen in verschillende werkgroepen aanwezig zijn om mee te discussiëren. Daarnaast zullen we aan de ingang onze krant en materi-aal aanbieden.

Wil je zeker deelnemen aan de ‘Dag van het Socialisme’? Schrijf je dan zo snel mogelijk in. De toegang kost 10 euro. Alle praktische informatie over de werkgroepen en de inschrijvingen vind je op www.rondetafelvansocia-listen.be.

Sindsdien werken we op alle niveau’s actief mee aan de opbouw van Rood! en zijn een aantal LSP-leden ook aangeslo-ten bij Rood!. We nemen deel aan de na-tionale stuurgroep en spelen een rol in de regionale werking die tot nu toe werd opgestart in onder meer Antwerpen, Gent, Aalst, Brussel, Leuven, Brugge en Limburg. Op de eerste publieke bij-eenkomsten waren er geen grote mas-sa’s aanwezig, maar bleek wel het po-tentieel voor een open en consequent links project.

In de zomer was er, ondanks het feit dat er weinig Rood! activiteiten waren, een snelle toename van het aantal be-talende leden. SP.a-Rood werkte niet als een ledenorganisatie. Vandaar dat Rood! wel met een zekere politieke bagage maar zonder organisatorische structuur van start moest gaan. Tegen het einde van dit jaar hoopt de bewe-ging 500 leden te tellen. Lid worden kan vanaf 2 euro per maand via permanente opdracht. In oktober en november zijn er in heel Vlaanderen boekvoorstellin-gen met Erik De Bruyn, hou voor de data de Rood-website in het oog (www.roodlinks.be). Op 28 januari komt er een nationale stichtingsconferentie te Antwerpen.

De beweging bereidt zich ook voor op

de gemeenteraadsver-kiezingen van 2012. In Antwerpen is er een dis-cussie met PVDA opge-start om na te gaan of het mogelijk is om samen en als gelijkwaardige part-ners deel te nemen.

Het ontbreken van een veralgemeende strijdbe-weging, zoals destijds te-gen het Generatiepact of voor koopkracht, zorgt ervoor dat de steun voor Rood! bij syndicale mi-litanten wel aanwezig is maar nog grotendeels passief blijft. Positief is wel dat Rood! de afge-lopen maanden bij vak-bondsstrijd duidelijk aanwezig was. Meer veralgemeende strijd zal een be-langrijke test voor Rood! vormen.

Op dit ogenblik zijn vooral de nati-onale, regionale en syndicale verant-woordelijken van LSP bij de werking van Rood! betrokken. Naarmate Rood! zich uitbouwt en zo ook een onderling vertrouwen groeit, zal LSP haar enga-gement binnen Rood! opvoeren. Wij denken dat er zowel nood is aan een bredere formatie waarmee de politie-

ke strijd kan worden gevoerd, als een revolutionaire partij zoals LSP om een duidelijk revolutionair socialistisch pro-ject te verdedigen.

De afgelopen maanden werd alvast constructief samengewerkt binnen Rood!. We hopen dat dit wordt voort-gezet met luisterbereidheid, openheid en actieve aanwezigheid in strijdbe-wegingen om mee te bouwen aan het broodnodige politieke verlengstuk voor deze bewegingen.

Nadat Erik De Bruyn in april aankondigde dat Rood! als onafhankelijke beweging verder ging, had een delegatie van LSP een gesprek met hem om na te

gaan in welke mate een samenwerking mogelijk was. Het voornemen van Rood! om een beweging uit te bouwen waarbinnen verschillende opvattingen en stromingen links van de gevestigde partijen mogelijk zijn, betekent volgens ons een belangrijke stap in de richting van een politiek al-ternatief voor de arbeiders en hun gezinnen.

O en W Vlaanderen: 2604 €Hen.-Namen: 688 €Bxl-W.Brab.: 1720 €Vl. Brab-Limb: 959 €Antwerpen: 1112 €Luik-Lux: 382 €Nationaal: 2.469 €TOTAAL: 9.933,66 €

84%81%78%77%72%31%137%83%

door nAVid

Midden september namen een veertigtal jongeren deel aan het kamp van

de Actief Linkse Studenten en Scholieren. Er was een goede sfeer met een grote dorst naar ideeën. Er werden heel wat ervaringen uit-gewisseld onder de jonge militan-ten uit zowel Wallonië, Vlaanderen als Brussel. Er waren ook enkele jonge Nederlandse kameraden die bij onze noorderburen willen bou-wen aan een sterk socialistisch al-ternatief. Het doel van het weekend was om voorbereid te zijn voor het nieuwe werkjaar.

Zowel tijdens de georganiseerde dis-cussies als tussen pot en pint werd heel wat gediscussieerd over de Belgische en de internationale situatie, de mas-sale bewegingen doorheen de hele we-reld, over seksisme, racisme en het mi-lieu. De rode draad was de noodzaak

om ons te organiseren en iets te doen. We beperken ons uiteraard niet tot dis-cussies over strijd. Het is noodzakelijk dat we ook op straat komen naar het voorbeeld van onze Griekse, Spaanse, Tunesische, Egyptische,... generatiege-noten. Daarbij moeten we aansluiting

zoeken bij de kracht van de arbeiders-beweging die in staat is om het hele systeem stil te leggen en de kapitalis-ten te raken waar het pijn doet, in hun portemonnee.Vervoeg ons in de strijd tegen dit zieke

systeem, sluit je bij de ALS aan!

Kick-off van nieuwe academiejaar met de actief linkse studenten en scholieren

dls308.indd 13 25/09/2011 18:50:02

de Linkse Socialist1� jongeren

door JUlien, JongerenVerAntwoordeliJke

lsP-brUssel

André Oosterlinck, voorma-lig rector van de KUL en voorzitter van de Leuvense

Associatie, stelt voor om de in-schrijvingsgelden te verdubbelen. De denktank Itinera Institute sug-gereert om het inschrijvingsgeld te verhogen maar de betaling ervan te verschuiven naar het einde van de studies. Deze ideeën sluiten aan bij het Engelse model waarbij er een handvol prestigieuze universi-teiten zijn naast een groter aantal vuilbak-uniefs en waarbij het in-schrijvingsgeld al gauw oploopt tot enkele duizenden euros waardoor jongeren met een schuldenberg af-

studeren. Dit zal er niet op verbe-teren met de besparingsplannen van de regering-Cameron.

Voor de neoliberale denkers van Itinera is het eenvoudig: gezien het te-kort aan middelen en de komende be-sparingen, moet de private financiering een grotere rol spelen. Volgens deze door de grote bedrijven betaalde denk-tank bengelt ons land binnen de OESO achteraan inzake private middelen in het onderwijs. Itinera stelt dat het geld dat vrijkomt door een grotere rol van de privé aangewend kan worden om de zwaksten toegang tot het hoger on-derwijs te bezorgen. Een dergelijk ‘soli-dariteitsmechanisme’ is een excuus om de tekorten in te vullen met middelen die in de zakken van de studenten en hun ouders worden gezocht. Een gro-tere betrokkenheid van de private sec-tor zal het onderwijs en het onderzoek nog meer op hun winsten afstemmen. Met het Bolognaproces vindt het idee van een universiteit/bedrijf steeds meer ingang en dit ten koste van de kwaliteit van het onderwijs. Als volleerde neoliberaal en pleit-

bezorger van het Bolognaproces gaat Oosterlinck uiteraard in dezelfde rich-ting. “De mensen moeten begrijpen dat de tijden veranderd zijn. We leefden boven onze stand. We moeten aanvaar-den dat we meer gaan betalen voor veel diensten”. Wie leeft eigenlijk boven zijn stand? De studenten die in een klein kot wonen, op een dieet van pasta overleven en ondertussen moeten werken om hun studies te betalen, of de speculanten die hebben gegokt met geld dat ze zelf niet hadden om zo aan het geld te kunnen zitten dat wij nu niet meer hebben?

De traditionele politici bespreken hoe ze een besparingsbeleid kunnen voe-ren. De nota van Di Rupo was slechts een voorbode van wat de toekomst zal brengen. Het onderwijs zal onder vuur komen te liggen, welke regering er ook wordt gevormd. De onderhandelingen over de staatshervorming en de finan-cieringswet zullen leiden tot besparin-

gen. En dat terwijl er nu al grote te-korten zijn op het vlak van huisvesting van studenten (aan de ULB zijn er 835 koten voor 20.000 studenten) en ter-wijl bijvoorbeeld de voedingsprijzen blijven stijgen.

De krant ‘De Standaard’ plakte een cijfer op de kost van het studentenleven: een jaar op kot kost 6.700 euro. Boeken en cursussen zijn goed voor gemiddeld 277 euro. Een maaltijd in een studen-tenresto kost 4,73 euro. Een student die pendelt kost 7.752 euro, de uiteindelijke kost voor een kotstudent bedraagt maar liefst 11.925 euro per jaar. In dat bedrag zitten ook de kosten voor voeding, kle-dij en de gezinswoning.

Het Chileense onderwijssysteem is dankzij de vroegere dictator Pinochet een voorbeeld op het vlak van neolibe-

ralisme. Sinds enkele maanden is er in Chili een massale beweging van jonge-ren die opkomen voor gratis onderwijs. In Griekenland voert de trojka (ECB, EU en IMF) de neoliberale druk ver-der op om de arbeiders en jongeren te laten betalen voor de gokschulden. Het neoliberale model van private financie-ring en de omvorming van de univer-siteiten tot bedrijven die kant en klare werkkrachten (of werklozen) aanleve-ren, wordt ook hier verder doorgedre-ven. Om het verzet te breken, gaat het Griekse establishment over tot repres-sieve maatregelen die niet meer gezien zijn sinds het einde van de dictatuur van de kolonels in 1973. Vorig jaar moes-ten 1.000 Griekse scholen de deuren sluiten als gevolg van het tekort aan middelen. De helft van de jongeren is

er werkloos en onderdeel van wat een “verloren generatie” wordt genoemd. Steeds meer Griekse jongeren gaan over tot actie en pleiten voor een ver-hoging van de publieke middelen voor onderwijs, vandaag goed voor ongeveer 3% van het bbp.

De internationale voorbeelden tonen aan dat we voor een beter onderwijs strijd zullen moeten leveren. De be-sparingspolitiek dient om de markten tevreden te stellen, niet om de jongeren een toekomst aan te bieden. We moeten samen strijden, met studenten en perso-neel, voor meer publieke middelen voor onderwijs. Een budget van 7% van het bbp voor onderwijs zou een goede start zijn, dat was het bedrag dat voor het neoliberale offensief vanaf begin jaren 1980 aan onderwijs werd besteed.

onderzoek op bestelling

Op dit ogenblik komt voor ongeveer 170 miljoen euro aan middelen voor wetenschappelijk onderzoek aan de Vlaamse universiteiten van de private sector. Het grootste gedeelte daarvan komt van contractonderzoek op vraag van bedrijven die daarvoor betalen. Onderzoek wijst uit dat het aandeel van private onderzoeksfinanciering in ons land twee keer het Europese gemiddel-de bedraagt. In bepaalde onderzoeks-gebieden (farmacie, geneeskunde,...) loopt contractonderzoek op tot soms 80% van het totale onderzoeksbudget. Koploper inzake private financiering langs Nederlandstalige kant is de KUL waar in 2010 voor 101 miljoen euro pri-vate financiering werd aangetrokken, goed voor 33,0% van het onderzoeks-budget. Aan de VUB ging het om 13,7 miljoen euro (24,4% van het onder-zoeksbudget) en aan de Gentse univer-siteit om 41 miljoen euro (19,3%).

De Actief Linkse Studenten en Scholieren zijn rond di-verse thema’s en campag-

nes actief. We verzetten ons tegen racisme, seksisme en verdeeld-heid. We vechten voor gratis en degelijk onderwijs en komen op voor een toekomst voor jongeren. De problemen waarmee we gecon-fronteerd worden, zijn het resul-taat van een ziek systeem waarin enkel de winsten van een kleine elite van tel zijn.

marx is bacK!

Om de crisis van hun systeem te be-grijpen, moeten zelfs burgerlijke eco-nomen naar Marx teruggrijpen. Nadat Roubini naar Marx verwees, volgde ook George Magnus, senior economic adviser van UBS: “De geest van Marx (...) is uit het graf opgestaan midden een financiële crisis en bijhorende economische slump. De analyse van het kapitalisme door de filosoof had heel wat gebreken, maar de huidige wereldeconomie vertoont akelig veel

gelijkenissen met de omstandigheden die hij voorzag”.

Magnus wijst erop dat het kapita-lisme aan de ene kant een accumu-latie van rijkdom bij een kleine min-derheid kent, terwijl er anderzijds een “accumulatie van miserie” voor de meerderheid is. Hij wijst erop dat de Amerikaanse ongelijkheid op het hoogste niveau sinds de jaren 1920 staat, “voor 2008 werd de inkomens-ongelijkheid verborgen door factoren zoals gemakkelijk krediet, waardoor arme gezinnen een hogere levensstijl konden aannemen. Maar nu komen de problemen aan de oppervlakte”.

organiseren en mobiliseren

Economen zoals Magnus en Roubini beseffen dat de situatie bijzonder ern-stig is. Ze beperken hun verwijzingen naar Marx tot analyses van de crisis zonder in te gaan op wat Marx als ‘op-lossingen’ naar voor bracht. Daarmee willen ze het marxisme ontdoen van

haar actieve component: de uitbouw van een alternatief. De marxistische analyse van het kapitalisme kan daar nochtans niet los van worden gezien.

Met ALS organiseren we jongeren om te discussiëren maar ook om te mobiliseren. We nemen deel aan ac-ties en campagnes. Uit de bewegingen in Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Zuid-Europa blijkt hoe jongeren een dynamische rol kunnen spelen en het voortouw nemen in verzet. Uit deze revolutionaire golf blijkt ook de noodzaak om ons protest te organise-ren en richting te geven.

ALS komt op voor een wereld waarin de productie en de gehele maatschap-pij onder democratisch beheer en con-trole van de jongeren en werknemers zelf staat. Een echte democratie die aan ieders behoeften kan voldoen, een democratische socialistische sa-menleving.

Doe mee, kom naar onze activiteiten of sluit je ineens aan!

neoliberalen willen minder toegankelijk hoger onderwijs

jongeren organiseren om tot verandering te komen

Meer infO: www.actieflinks.bedls308.indd 14 25/09/2011 18:50:03

www.socialisme.be Oktober 2011 1�1�jongerennaar een doorbraak van Franstalig extreemrechts?

door ben (chArleroi)

Voor de gewone werkenden en jongeren zien de toekomst-perspectieven er onder het

kapitalisme weinig rooskleurig uit. Massale werkloosheid, slecht be-taalde tijdelijke rotjobs en open-bare diensten die tot op het bot worden afgebouwd, leiden tot een terechte afkeer van de gevestigde partijen en hun neoliberale poli-tiek.

Indien deze afkeer niet wordt ge-organiseerd in collectieve strijd en richting krijgt doorheen organisa-ties van arbeiders en jongeren die een echt links alternatief aanreiken, dan groeit de ruimte voor extreemrechts. In Frankrijk kan Marine Le Pen van het Front National mogelijk een goede score realiseren bij de presidentsverkie-zingen van 2012. Dat zal de verdelende retoriek versterken, wat het moeilijker maakt voor arbeiders en jongeren om samen te strijden tegen het kapitalisme en de crisis. Neofascistische militan-ten en geïsoleerde individuen kunnen er hun zelfvertrouwen mee opkrikken, sommigen zullen misschien zelfs tot geweld overgaan.

In ons land is er op dit ogenblik nog

niet veel strijd. Onvermijdelijk zal er discussie ontstaan over het verzet tegen het besparingsbeleid dat deze of de vol-gende regering ons zal opleggen. Een brede partij van arbeiders en jongeren met een programma van socialistische maatschappijverandering zou richting kunnen geven aan strijd en de stap om in actie te komen aanmoedigen. Maar zo’n partij is er (nog) niet. Hierdoor blijft de nadruk vooralsnog op com-munautair getwist liggen.

Enkele maanden geleden kondig-de Voorpost, de ordedienst van het Vlaams Belang, aan dat het zou beto-gen in ‘gestolen’ Vlaamse gemeenten zoals Edingen, Zinnik, ‘s Gravenbrakel, Moeskroen en Doornik. Zowat 200 Voorpostmilitanten betoogden effectief in Edingen, waar de inwoners vreemd opkeken toen anti-Waalse slogans wer-den geroepen. De communautaire span-ningen laten dergelijke groepen toe om zich te versterken.

Ten onrechte wordt langs Franstalige kant vaak gedacht dat extreemrechts bij hen niet voorkomt. Nochtans is ook daar de ontwikkeling van extreem-rechts een reëel gevaar, zeker naarmate de crisis toeslaat en de besparingspoli-tiek wordt opgedreven. Franstalig ex-treemrechts telt weinig actieve militan-ten en is verdeeld, maar toch werden bij

de laatste gemeenteraadsverkiezingen enkele goede resultaten met verkoze-nen neergezet. Indien Marine Le Pen het goed doet, kan dit ook bij ons ge-volgen hebben. De toenadering tussen de neofascistische groupuscule Nation en het Front National wijst erop dat ze het potentieel voor een populistisch dis-cours lijken te begrijpen. Advocaat Modrikamen van de Parti

Populaire (PP) probeert op eenzelfde golf mee te surfen. In de krant L’Echo van 13 juli verklaarde hij: “Le Pen is het Front National aan het omvormen tot een regeringspartij. Dit is niet langer extreemrechts, maar een rechterzijde met een volkse kant. Onze partij moet in dat kader gezien worden.” De antifas-cistische website Résistances.be sugge-reert – wat voorbarig – dat Modrikamen door het Franse FN als Belgische tegen-hanger erkend zou worden. We kenden al de groupuscule Nation

die niet vies is van meer potige acties. Maar nu is er ook de poging om een Waalse afdeling van het neonazistische Blood&Honour op te zetten. De harde kern zou een tiental leden tellen, vooral uit de regio rond Charleroi. Deze kern zou deelnemen aan acties van Nation en het Front National. Blood&Honour is openlijk neonazistisch en wil ‘po-litieke soldaten’ vormen om een ras-

senoorlog te voeren waarmee het “het blanke ras” wil redden. Het logo van de Waalse afdeling lijkt op dat van de Waalse SS-divisie, een groepe-ring die aan de antibolsjewistische kruistocht van Léon Degrelle aan het Oostfront deelnam tijdens de Tweede Wereldoorlog. Blood&Honour wil zich langs Franstalige kant vestigen met een

concert op 1 oktober waarvoor het op ondersteuning van Vlaamse en Duitse neonazi’s kan rekenen. We moeten ook langs Franstalige kant

het antifascistische verzet organiseren en opbouwen. In dat verzet is er nood aan een socialistisch programma als antwoord op de voedingsbodem voor extreemrechts.

door mAxime (brUssel)

Onder de regering van Allende begin jaren 1970 werden een aantal her-

vormingen doorgevoerd, onder meer op het vlak van onderwijs. Sommigen omschreven de situa-tie in het land met de stelling dat zelfs de ‘armen lezen op de tram’. Toen de reactionaire dictatuur van Pinochet aan de macht kwam, werd grondig huis gehouden in alle sociale verworvenheden.

Het onderwijs werd (samen met alle andere sectoren van de economie) ge-privatiseerd. Er waren martelingen en ontvoeringen, repressie, censuur en ter-reur door het regime. Dat was onderdeel van de harde neoliberale doctrine die meteen ook in de grondwet werd inge-schreven. De huidige rechtse president, de miljardair Piñera, beloofde onder-wijs voor het volk tijdens de verkiezin-gen, maar opteert nu voor een aanval op het openbaar onderwijs.

Dit heeft geleid tot massale protest-acties in Chili. Het jongerenprotest versterkte de roep naar een algemene staking. Op 24 en 25 augustus werd 48 uur het werk neergelegd, de eerste dergelijke staking sinds het verdwij-nen van de dictatuur van Pinochet. Er waren 600.000 betogers. Het enige antwoord van de regering bestond uit

repressie, daarbij viel er ook een dode. De Chileense diaspora organiseerde solidariteitsacties, in Brussel waren er een 100-tal betogers.

Met het massale protest komt er een einde aan de relatieve sociale rust van de periode na de val van de dictatuur. Chili was een modelland voor het neo-liberalisme. De economische groei van de afgelopen jaren en de hoop op ver-anderingen onder het centrumlinkse bewind hebben de onderliggende te-genstellingen niet weggenomen. Nu ko-men die tot uitbarsten. Meer dan 80% van de bevolking steunt de eisen van de studenten, de populariteit van president Piñera halveerde van 60% tot 30%.

Extreemrechts heeft echter nog steeds een positie in het land. De voorzitster van de studentenfedera-tie, Camila Vallejo (een lid van de Jongcommunisten), werd meermaals met de dood bedreigd. De partijen die nu aan de macht zijn, baseren zich op de traditie van de staatsgreep van 11 september 1973 waarmee Allende opzij werd geschoven en de daaropvolgende brutale dictatuur.

De ontwikkelingen in Chili zijn ook voor ons van belang. Uiteraard omdat we ons interesseren in de geschiedenis en de strijd in Chili. Maar ook omdat het economische en politieke model van Chili sinds enkele decennia wordt veralgemeend. Het neoliberalisme is de norm geworden en dat leidt onder meer tot de privatisering van het on-derwijs. We zien dat dit economische

chileense massaprotesten voor gratis onderwijs

beleid ook samen gaat met het opvoe-ren van de onderdrukking van protest en het ondermijnen van democratische rechten, met inbegrip van verkiezingen

die steeds meer een schertsvertoning worden waarbij de rijkste wint.

De terugkeer van het massaprotest in Chili is van groot belang. Wij steu-

nen de eisen voor gratis en degelijk onderwijs. We zijn solidair met de ac-ties en steunen de solidariteitsacties in ons land.

Foto: Solidariteitsactie op 27 augustus in Brussel.

Rare maar ook gevaarlijke jongens, die nazi’s

Op 12 september kwamen de neonazi’s van BBET (Bloed, Bodem, Eer en Trouw) voor de rechtbank in Dendermonde. Zeventien van deze kaalgeschoren extremisten moeten zich verantwoorden voor het feit

dat ze deel uitmaakten van een gewapende groep die zich richtte tegen mi-granten en politieke tegenstanders. De groep werd in 2006 met een mediage-nieke campagne ontmanteld.

In 2004 verscheen BBET voor het eerst op het publie-ke toneel met een bijeen-komst waar onder meer een Amerikaanse neonazi zou spreken. De affiche lekte via Blokbuster uit (zie af beel-ding hiernaast) en werd door enkele media opgepikt. De zaal waar het gebeuren zou plaatsvinden, eigendom van een VB-gemeenteraadslid in Waasmunster, was door de ruchtbaarheid niet meer be-schikbaar. De neonazi’s moesten uitwijken en begonnen hun meeting met “en-kele rake sneren aan het adres van judeo-bolsjewisten als Geert Cool en Manuel Abramowitz die graag fungeren als dobberman van de plutocratie en dissidente de-batten willen verstoren door hun loonheren van politie, staatsveiligheid, systeem-pers en systeempartijen in te schakelen”.

In het driejarig bestaan van de groep werd met de regelmaat van de klok over LSP en Blokbuster geschreven. Echt subtiel waren de verwijten niet. Zo schreef BBET op haar website: “De LSP is (...) een operatie van de staatsveiligheid om de echte tegenstanders van het systeem, om echte dissidenten, dwars te zitten onder een dui-delijk VALSE rode vlag.” Of nog: “Formeel heet de LSP een partij te zijn die opkomt voor de armen van alle rassen, maar feitelijk is het een beweging die de factor uit-sluitend bezig is zionistische en joodse doelen te ondersteunen”. Tja.

Het feit dat de figuren die deze nonsens uitkraamden over wapens beschikten, maakt het minder grappig. Zeker na het bloedbad dat eerder dit jaar door Anders Breivik werd aangericht. Vandaag mag het dan nog om marginale figuren gaan, ie-dere ruimte die ze krijgen om zich te versterken, kan tot nieuwe gewelddaden leiden. Wij zullen dan ook onversaagd de strijd tegen extreemrechts blijven aangaan.

dls308.indd 15 25/09/2011 18:50:04

Steun dit maandblad: 001-3907596-27

groeiend ongenoegen tegen besparingen

verenig het verZet Op 15 oktober komen de Indignados

opnieuw op straat. Deze beweging van ‘verontwaardigden’ en ‘mis-

noegden’ ontstond voor de zomer in Spanje als protest tegen de afbraak van de levens-standaard en het gebrek aan democrati-sche inspraak. De beweging deed inspiratie op bij de revolutionaire beweging in onder meer Noord-Afrika. Op 15 oktober volgt een internationale actiedag met ook een mo-bilisatie in Brussel.

De problemen waarmee werkenden en jonge-ren doorheen Europa worden geconfronteerd, zijn dezelfde. De crisis bedreigt de toekomst van een hele generatie en ook de komende generaties. Alle openbare diensten worden afgebouwd, het onderwijs met de grond gelijk gemaakt,… Bijna

de helft van de Spaanse jongeren zit zonder werk, de algemene werkloosheid is er bijna verdrievou-digd sinds het begin van de crisis. Maar liefst 40% van de Spaanse gemeenten dreigt failliet te gaan, waarbij spookdorpen ontstaan maar geleidelijk aan ook sloppenwijken rond grote steden.

De crisis leidt tot wanhoop, het aantal zelfmoor-den in Griekenland is verdubbeld sinds het begin van de crisis, maar ook tot collectief verzet. Na de Griekse algemene stakingen en het Spaanse jonge-renprotest volgde begin september ook een korte algemene staking in Italië en op 11 oktober komt er een actiedag tegen de besparingen in Frankrijk. De oproep van de Indignados om op 15 oktober een internationale actiedag te houden, biedt mo-gelijkheden om eengemaakt verzet op de agenda te plaatsen. Het klopt dat de besparingen overal dezelfde zijn en het verzet ertegen bijgevolg ook

moet worden verenigd.

Om van het Europese protest een succes te ma-ken, hebben we nood aan een degelijk actieplan en een alternatief op het besparingsbeleid. Een mobiliserend actieplan zou bijvoorbeeld kun-nen opbouwen naar een algemene staking op Europees niveau. Dat zou meteen alle pogingen om verdeeldheid te zaaien tussen gewone wer-kenden uit Noord-Europa en Zuid-Europa de kop indrukken.

De beweging van de Indignados keert zich te-recht tegen de traditionele politieke partijen. Van die politici moeten we niets verwachten, we zul-len zelf moeten bouwen aan een politiek verleng-stuk voor onze eisen. Tegenover de politieke een-heidsworst van de diverse neoliberale partijen, is er nood aan een politiek alternatief.

Wij roepen op om deel te nemen aan het pro-test op 15 oktober. Daar komen we tussen met ons programma voor socialistische verandering. Alle remedies die onder het kapitalisme worden uitgeprobeerd falen. Het systeem is doodziek, laat er ons dan ook komaf mee maken en het vervan-gen door een systeem dat op democratische wij-ze functioneert en vertrekt van de noden van de meerderheid van de bevolking.

Om daartoe te komen, moeten we ons organi-seren en de discussie over een socialistisch alter-natief aangaan. De actiedag van 15 oktober mag geen eindpunt zijn, maar moet worden aangegre-pen om de roep naar een Europese algemene sta-king te versterken en om alternatieven te formu-leren op het besparingsbeleid. Werk hieraan mee, sluit je aan bij LSP!

socialisme.beBen je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media Beu? Wil je ook een andere kant van het nieuWs horen? neem dan een aBonnement op dit Blad en volg onze dagelijkse WeBsite socialisme.Be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 308 oktober 2011

overal in europa

dls308.indd 16 25/09/2011 18:50:05