ENERGIE IN

PUBLIEKE HANDEN

Eurocrisis leidt tot barsten in

Eurozone en tot protest

P 11

Rood stapt uit SP.a.

Interview met Erik De Bruyn

P 2

Liberalisering energie: slecht voor personeel en gebruikers

P 8-9

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

www.socia l isme.be

De energieprijzen swingen de pan uit. Acht jaar na de li-beralisering van de energie-

markt in ons land hebben we nog nooit zoveel betaald. En daar komt binnenkort in heel wat regio’s nog een pak bij. Sophie Dutordoir, top-manager bij GDF Suez in de Benelux en Duitsland, had gelijk toen ze eer-der dit jaar aan de Gentse universi-teit verklaarde: “ De liberalisering van de elektriciteitsmarkt is geen goede zaak voor de consument.”

Electrabel is goed voor een groot deel van de winst van het moederbe-drijf GDF Suez. De afgelopen tien jaar werd minstens 20 miljard euro winst gemaakt. Minister Van den Bossche moest erkennen dat elk gezin jaarlijks gemiddeld 800 euro betaalt voor de winsten van Electrabel!

Maar dat is nog steeds niet genoeg. Het langer openhouden van de kern-centrales levert ons risico’s op en Electrabel monsterwinsten (27 miljard euro extra winst volgens Trends). Het bedrijf kan op de regering rekenen om deze monsterwinst te minimaliseren. De regering zette zelfs de Nationale Bank in om de becijfering van ener-gieregulator CREG (die het over een

winst van 1,8 tot 2,2 miljard euro had) te betwisten.

Ondanks de grote winsten betaalt Electrabel in ons land amper belas-tingen. In 2009 betaalde het bedrijf 0,04% belastingen op haar winst van 1,55 miljard euro. Daarmee werd nog minder betaald dan de 94 miljoen die het voor 2008 van de belastingen had teruggetrokken (dankzij een belastings-tarief van -12%). Hiernaast wordt gre-tig gebruik gemaakt van de notionele intrestaftrek, goed voor 133 miljoen euro in 2010.

Privatiseren en liberaliseren doet ons meer betalen voor energie om zo de zakken van de grote aandeelhouders van GDF Suez te vullen. Wie niet meer

kan betalen, krijgt snel een budgetme-ter maar aan Electrabel wordt niet ge-raakt. Er wordt gedaan alsof onze buur die een zonnepaneel heeft voor de prijs-stijgingen verantwoordelijk is, terwijl het hele energiebeleid op een verkeerd spoor zit.

Het is niet nuttig om op basis van energie en ten koste van onze veilig-heid enkele grote aandeelhouders ver-der te verrijken. Dat geld kan beter besteed worden aan toegankelijke en milieuvriendelijke energie voor ieder-een. De overheid moet zelf investeren in de ontwikkeling van groene energie, in de plaats van zich te beperken tot subsidies. Die subsidies lopen vooral op bij grote bedrijven als Katoennatie,

dat in het Waasland 160 voetbalvelden panelen plaatste en daar 12 tot 15 mil-joen euro per jaar voor krijgt.

Energie is zo’n levensbelangrijke be-hoefte dat deze in publieke handen moet zijn. Een betaalbare factuur, maar ook de noodzakelijke investeringen in vei-ligheid worden niet gegarandeerd door de privé. Een energiebeleid ten voor-dele van de gewone gezinnen is enkel mogelijk wanneer de productie en dis-tributie uit handen wordt gehaald van Electrabel en co. Energie moet in pu-blieke handen komen door middel van een nationalisatie onder democratische arbeiderscontrole en -beheer.

p 8-9: dossier over energie

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 305 juni 2011

de € 2STEUN: € 5

binnenland de Linkse Socialist2

door Bart Vandersteene

Net voor 1 mei kondigde SP.a-Rood aan dat het verder gaat als Rood, een politieke

beweging die niet langer met SP.a is verbonden. In 2007 haalde Erik De Bruyn van SP.a-Rood 33,6% van de stemmen bij de voorzitters-verkiezingen. Als enige kandidaat tegen Caroline Gennez kon hij het ongenoegen over de verkiezingsne-derlaag van 2007 vertalen.

Het bleef echter bij deze spectacu-laire intrede op het politieke voorplan. Geen enkele verkozene schaarde zich achter SP.a Rood. De partijtop beloof-de een verlinksing en meer democra-tie, maar de praktijk bleef uit. Aan de SP.a-basis bleek er weinig potentieel te zijn om de leiding uit te dagen. Op electoraal vlak was er wel steun voor De Bruyn. Hij haalde in 2009 8.355 stemmen in de provincie Antwerpen en haalde daarmee het vierde resultaat

na Janssens, Gennez en Van Brempt. In 2010 haalde hij voor de Senaat 21.300 stemmen in heel Vlaanderen. De electorale steun ging evenwel niet gepaard met een actieve inzet om de partij terug op te eisen, dat werd niet als iets realistisch gezien.

LSP heeft nooit geloofd in het project van SP.a-Rood omdat de SP.a niet lan-ger dezelfde partij was als in de jaren 1970 en 1980, toen er nog een actieve arbeidersbasis was om in te gaan te-gen de rechtse leiding. Vandaag is de SP.a een kiesmachine waarin de ka-viaarsocialisten het voor het zeggen hebben. De Antwerpse burgemees-ter Janssens werd uit de reclamesec-tor geplukt. Bruno Tuybens werd bij KBC weg gehaald om staatssecreta-ris te worden. De pogingen van SP.a om geloofwaardig in te gaan tegen de graaicultuur in de bankensector wer-den meteen ondermijnd toen bekend werd dat Tuybens zelf een bonus van 250.000 euro had gekregen als topban-kier. Dat vat de huidige stand van za-ken in de SP.a goed samen.

Wij zijn verheugd dat SP.a-Rood de stap heeft gezet om als Rood verder te gaan. De beweging deed een oproep aan de “de duizenden ex-sp.a ers, eer-lijke sp.a-ers, maar ook politiek dak-loze socialisten en andere mensen van goede wil om de rangen te sluiten, zich te organiseren en ervoor te zorgen dat dit linkse antwoord er ook komt.

Rood! wordt een strijdbare en moder-ne socialistische politieke beweging van de 21e eeuw; open voor samenwer-king en eenheid en dit zowel tijdens als tussen verkiezingen in.”

LSP stelt al jaren dat een nieuwe bre-de arbeiderspartij het beste antwoord is op het vacuüm ter linkerzijde. Of Rood een stap in die richting kan vormen, zal

nog moeten blijken. Maar het initiatief maakt kans om een rol te spelen en zet de discussie over een politieke verta-ling van de eisen van de arbeidersbe-weging op de agenda. LSP zal er alles aan doen om Rood te ondersteunen en de creatie van een brede nieuwe linkse partij op de agenda te plaatsen.

Naar aanleiding van het ont-staan van Rood spraken we met Erik De Bruyn over het

hoe en waarom van deze beweging.

Waarom ben je nu uit de SP.a gestapt met een oproep voor een nieuwe politieke beweging?

EDB: “Er zijn verschillende redenen voor deze timing. De belangrijkste is de algemene politieke situatie. Sinds 2008 is de hele wereld in de greep van de financiële en economische crisis. De bankensector werd gered door de verliezen over te hevelen naar de over-heden. De begrotingen gaan sindsdien diep in het rood, in het bijzonder in de EU. Overal heerst de neoliberale lo-gica waarbij de factuur voor de crisis wordt doorgeschoven naar de werken-de bevolking.

“Daarnaast is er natuurlijk ook de in-terne crisis van de SP.a die ongezien diep is. De impasse is gebaseerd op een korte termijn opportunisme en een ideologische ontwapening van de par-tij. SP.a Rood heeft de afgelopen vijf jaar alles uit de kast gehaald om een impact te hebben. Niets veranderde en er is ook geen perspectief dat dit nog zou kunnen wijzigen. Vandaar heb-ben we als linkerzijde geen tijd meer te verliezen.”

Hoe kijk je terug op die vijf jaar SP.a-Rood en de strategie om de partij naar links te duwen?

EDB: “Het was volgens ons zeker geen vergissing om dit te proberen. Het was het noodzakelijke voortraject om vandaag tot Rood te kunnen komen. We waren nooit op een zelfde manier uit de SP.a kunnen stappen zonder dit voor-traject. Met opgeheven hoofd en met geloofwaardigheid kunnen we zeggen dat we alles geprobeerd hebben: deel-name aan de voorzittersverkiezingen en wetgevende verkiezingen, indienen van honderden amendementen,...”

In welke mate is de basis van de partij de laatste jaren verder geslonken?

EDB: “Tussen 2007 en 2010 is de partij 10.000 leden verloren. Toevallig is dit bij benadering evenveel als het

aantal stemmen die ik van SP.a-le-den kreeg bij de voorzittersverkie-zingen eind 2007. Die erosie van het lidmaatschap is een fenomeen dat we bij alle traditionele partijen zien. De SP.a is daar geen uitzondering op, in-tegendeel.”

Misschien is die basis ook niet meer zo van belang voor de partij?

EDB: “Inderdaad. Tobback heeft naar aanleiding van mijn vertrek ge-steld dat De Bruyn wat hem betreft niet meer waard is dan het jaarlijkse lidgeld van 12 euro.

“Deze uitspraak is niet enkel arro-gant maar ook verhelderend. Dit geldt voor alle SP.a leden, ze zijn voor de leiding niet meer waard dan hun jaar-lijks lidgeld.”

Welke zijn volgens jou de cruciale zaken die Rood moet doen of hebben om te slagen in haar opzet?

EDB: “We moeten in eerste instan-tie zorgen dat we het kapitaal van ons voorproject behouden en onze geloof-waardigheid bewaren en bewaken. Dit maakt dat dit project niet gewoon een hergroepering van de linkerzijde is.

“We moeten ook de tijdsgeest kunnen grijpen. We moeten onze anti-kapita-listische visie op een positieve manier vorm geven, mee de linkse beweging in het algemeen uitbouwen en anders functioneren dan de klassieke partij-en. In de manier van werken moet er een sterke interactiviteit tussen de le-den en hun vertegenwoordigers zijn. De nieuwe communicatietechnolo-gieën bieden daar heel wat mogelijk-heden toe.

“Maar cruciaal blijft natuurlijk het programma dat we zullen verdedigen, onze ideologie. In deze wil ik ook ver-wijzen naar de schitterende beweging die in Spanje is ontstaan. Een beweging als Rood, die oude en nieuwe politieke cultuur met elkaar verbindt, moet er-voor zorgen dat zo’n bewegingen niet uitdoven als nat vuurwerk.”

Van CD&V wordt gezegd dat het haar stemmen in grote mate te danken heeft aan de arbeidersvleugel ACW. Geldt dit ook voor SP.a en ABVV? En hoe kunnen we de ABVV-basis overtuigen om een actieve rol te spelen in het uitbouwen van een nieuw politiek initiatief?

EDB: “Ik snap zeer zeker dat het ABVV in een moeilijk parket zit. Ze hebben de SP.a als hun politieke re-

lais, maar in de praktijk laat dit meer dan te wensen over. Het Generatiepact kwam uit de pen van SP.a-minis-ters, rond het recente dossier van het Interprofessioneel Akkoord stond SP.a niet aan de kant van het ABVV.

“Maar anderzijds is het de enige po-litieke partner die ze hebben. In die zin begrijp ik het pragmatisme van de ABVV-leiding. Maar aan de basis is de situatie duidelijk anders. We krijgen er veel steun voor ons initiatief. Dat is ook noodzakelijk wanneer we een halt wil-len toeroepen aan het fenomeen waarbij meer en meer ABVV-leden uit teleur-stelling in de praktijk van de SP.a voor rechtse oppositiepartijen stemmen.”

Wat mogen we de komende weken en maanden van Rood verwachten?

EDB: “We hebben een beginselverkla-ring klaargestoomd en starten voor de zomer nog met de opstart van de eerste lokale afdelingen. In Antwerpen kwa-men op 19 mei 60 mensen samen om de Antwerpse afdeling op te richten. In het najaar zal een nieuw boek verschij-nen en daarmee gepaard zullen we waar mogelijk in Vlaanderen Rood-afdelin-gen opstarten.

“Binnenkort zullen we ook al een eer-ste maal uitpakken met een concrete actie. Op 30 juni, de laatste dag dat de belastingsformulieren kunnen worden ingediend, zullen we actie voeren aan de belastingkantoren. Hou onze websi-te (www.linksrood.be) in de gaten voor meer informatie over deze actie. En eind 2011 organiseren we het officiële oprichtingscongres. Veel werk voor de boeg dus en we nodigen iedereen uit om aan dit project mee te werken.”

SP.a-Rood StaPt uit SP.aAlternatief links van traditionele partijen nodig!

inteRviewErik De Bruyn over Rood

Of ROOd een StaP in die Richting kan VORmen,

zaL nOg mOeten bLijken. maaR het initiatief maakt kanS Om een

ROL te SPeLen en zet de diScuSSie OVeR een

POLitieke VeRtaLing Van de eiSen Van de

aRbeideRSbeweging OP de agenda.

“tObback heeft naaR aanLeiding Van mijn

VeRtRek geSteLd dat de bRuyn wat hem betReft niet meeR waaRd iS dan het jaaRLijkSe LidgeLd

Van 12 euRO. deze uitSPRaak iS niet enkeL

aRROgant maaR OOk VeRheLdeRend.”

Erik De Bruyn stapt met Rood uit de SP.a

StandPuntwww.socialisme.be juni 2011 �

edito dooR eRic Byl

IMF en EU bereid tot herschikking Griekse schuldHet besparingsbeleid werkt niet

Zo GeZeGd

topmanager Karel Vinck in een interview met Knack op de vraag of een staatshervor-ming Wallonië zal verarmen:

“Laten we elkaar niets wijsma-ken: we zullen allemaal verar-men. Om de overheidsfinanci-en te saneren en het systeem voor uitdagingen zoals de ver-grijzing te handhaven, moeten op alle niveaus inspanningen geleverd worden. Om de bud-gettaire situatie recht te zet-ten is er 20 à 25 miljard euro nodig. Het is waanzin om te spreken over een staatsher-vorming en niet tegelijk na te denken over dat begrotings-verhaal. Een nieuwe staats-hervorming moet net het kader voor een gedeelde inspanning bieden.” Kortom, een staats-hervorming is nodig om de be-sparingen te organiseren.

de doorgaans erg behouds-gezinde econoom ivan Van de Cloot deed een opmerkelij-ke verklaring over de oorlog in libië. op twitter stelde hij vol-gende vraag: “Houdt het feit dat Frankrijk, het VK en Italië

‘militaire adviseurs’ in Libië hebben verband met de be-langen van Total, BP en Eni?” de vraag stellen, is ze beant-woorden.

De illusie dat Griekenland, Portugal, Ierland en ande-re landen die in de klauwen

van de financiële markten verzeilen, zich een uitweg uit de crisis zouden saneren, vertoont barsten. Steeds meer vertegenwoordigers van het establishment pleiten voorzichtig voor een herstructurering van de schulden om erger te vermijden. De resultaten van de besparingsron-den zijn immers teleurstellend. In plaats van de oplossing dichterbij te brengen, hebben ze de problemen verergerd.

Belgische politici, patroons en hun “denktanks” zijn het erover eens. Er is dringend nood aan een volwaardige regering om structurele maatregelen te nemen. Niet dat Leterme een slecht rapport kan voorleggen. De besparin-gen gerealiseerd door het IPA op de kap van de werknemers of door het wer-ken met voorlopige twaalfden, zijn niet minnetjes. Maar vergeleken bij Ierland, Portugal, Griekenland of het Verenigd Koninkrijk, waar de hakbijl de open-bare diensten amputeert en de lonen en sociale bijdragen in nominale termen verlaagt, komen we er tot nog toe goed-koop van af. Te goedkoop volgens het patronaat en haar politieke lakeien.

Nochtans, terwijl ons land voorlo-pig aan de druk van de agentschappen voor kredietbeoordeling onderuit kruipt, moet de Griekse staat al 15,1% interest betalen op tienjaarsleningen. In mei 2010, toen het IMF en de EU-lidstaten Griekenland een lening van 110 miljard

euro toestonden, was dat nog ‘maar’ 8%. Het begrotingstekort bedraagt er 10,5% en de overheidsschuld is opgelopen tot 142,8% van het BBP. Dat kon moeilijk anders. Het draconische besparingsplan dat de EU en het IMF de Griekse bevol-king oplegde, deed de economie vorig jaar met 4,5% krimpen na een eerdere krimp van 2,3%. Ook dit jaar verwacht men een krimp met 3,5%.

Drastische besparingsmaatregelen leiden ook in Ierland tot een negatieve economische groei. Het tekort op de begroting beloopt er dit jaar 32,4% na-dat de economie er drie jaar op rij ge-krompen is. Het besparingsplan dat het IMF en de EU aan Portugal opleggen in ruil voor een lening van 78 miljard €, zal de economie vanaf dit jaar eveneens gedurende twee jaar in recessie storten. Het Verenigd Koninkrijk kon, doordat het geen deel is van de Eurozone, met een extreem lage rentebeleid vorig jaar een matig groeicijfer voorleggen, maar het begrotingstekort is er opgelopen tot 10,4%. We herinneren er graag aan dat niet

de arbeiders en hun gezinnen massaal belegd hebben in toxisch krediet, maar de banken en heel wat private onderne-mingen. Dat geldt voor België, maar net zo goed voor Duitsland, Griekenland, Ierland,... Toen de banken moesten ge-red worden, werden hen nooit het type maatregelen opgelegd die men vandaag aan de landen dicteert die door het red-den van hun banksector in een schul-denspiraal zijn beland.

De hulppakketten aan die landen hebben niets te maken met solidariteit.

Ze dienen enkel om Duitse, Franse en andere banken die fors belegd hebben in kredieten uit de PIGS landen uit de wind te zetten. Tegelijk zuigen de noor-delijker gelegen “veilige” markten ka-pitaal weg uit de krimpende markten van de landen onder curatele. Dat is meteen de belangrijkste reden voor de Duitse groeispurt.

De opgelegde besparingen bereiken echter de limieten van wat mogelijk is. Wat de Europese toplui ook mogen be-weren: de publicatie in Der Spiegel van

de Griekse dreiging – uiteraard ontkend door de Griekse regering – om uit de Eurozone te stappen en de Drachme opnieuw in te voeren, volstond om de verguisde schuldherschikking af te dwingen. Ze geven het niet graag toe, maar wat anders is het uitstel van te-rugbetaling die het IMF en de ECB wil-len overwegen voor de Griekse schuld? Hebzucht kent echter geen grenzen, vandaar dat Griekenland geacht wordt in ruil daarvoor haar overheidsbedrij-ven in de etalage te zetten.

door anja deschoemacker

Na “koninklijk verkenner” en “verduidelijker” kunnen we nu ook “overzomeren”

aan ons woordenboek toevoegen. Overzomeren lijkt op dit moment het enige perspectief te zijn. Niet dat er nu velen zijn die denken dat deze nieuwe fase op een oplossing zal

uitdraaien… Maar tijdens de vakan-tie moeten we er ons hoofd niet over breken. LSP roept op tot waakzaam-heid: hoe groot de verschillen tussen de Vlaamse en Franstalige partijen ook mogen lijken, ze zijn het wel eens over wie de factuur van de crisis ge-presenteerd zal krijgen. En dat zijn

– opnieuw – niet de grote bedrijven en de kapitaalbezitters, maar de ge-wone werkenden en hun gezinnen.

Als in Vlaanderen de alarmklok wordt geluid over het gebrek aan per-soneel in de gehandicaptenzorg of de jeugdzorg – of ook nog in de rusthui-zen die ondanks prijzen die een pak boven het gemiddelde pensioen liggen toch nog massaal antidepressiva en kal-meermiddelen nodig hebben om met te weinig personeel te veel werk te ver-richten – dan krijgen de actievoerders van minister-president Kris Peeters

hetzelfde te horen als de Franstalige leerkrachten horen van minister-presi-dent Rudy Demotte. Namelijk: er zijn geen middelen en de middelen die er zijn moeten “bij prioriteit naar schuld-afbouw gaan”.

Ook de staatshervorming wordt er vaak bijgesleurd als excuus waarom een versterking van de sociale poli-tiek en de openbare diensten niet mo-gelijk is: de Brusselse ambtenaren die massaal niet benoemd zijn en dus noch werkzekerheid noch een uitzicht op een goed pensioenstelsel hebben, krij-gen van minister-president Picqué te horen dat er een herfinanciering van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest nodig is.

En zo loopt het verhaal ook voor de regering van lopende zaken. Nu zal bijvoorbeeld de beloofde welvaarts-aanpassing van een aantal pensioenen worden uitgesteld. Daarover kan de re-gering beslissen, ook in lopende zaken. Maar beslissen dat grote bedrijven en kapitaalkrachtigen hun massale legale, semilegale en illegale belastingontwij-king stoppen, dat kan “uiteraard” niet in lopende zaken. Zo kan er niet ge-raakt worden aan de notionele intrest-aftrek. Overigens stelt geen enkele par-tij voor om in een echte regering in de toekomst die notionele intrestaftrek af te schaffen of zelfs maar fundamenteel terug te schroeven.

En nu heeft ook formateur Di Rupo, misschien binnenkort premier Di Rupo, duidelijkheid gecreëerd. Veel heeft hij niet gezegd in zijn toespraak om zijn formateurschap aan te kondigen, maar hij maakte wel meteen duidelijk dat hij het keurslijf van 17 à 20 miljard be-sparingen om in 2015 een begroting in evenwicht te hebben ten volle aan-vaardt. De PS beweert dan wel geen

hard besparingsbeleid te aanvaarden, maar dit zou de grootste besparings-operatie op zo’n korte tijd ooit uit de Belgische geschiedenis zijn.

Over de noodzakelijke herfinancie-ring van de sociale zekerheid (nood-zakelijk niet zozeer door de vergrij-zing, maar vooral door de stelselmatige afbouw van de patronale bijdragen) creëert Onkelinx dan weer duidelijk-heid: hoewel de Nationale Bank en het Planbureau ook als mogelijke bron de verhoging van de vennootschapsbelas-tingen (via een verlaging van de noti-onele intrest) voorstelt, gaat zij voluit voor de Algemene Sociale Bijdrage: wat de bazen niet meer betalen in de globale lonen, mag iedereen nu uit zijn/haar nettoloon betalen!

Of we nu na de zomer een nieuwe regering krijgen als gevolg van de on-derhandelingen onder leiding van Di Rupo of een voortzetting van de rege-ring van lopende zaken met uitgebreide bevoegdheden of verkiezingen, zal uit-eindelijk weinig fundamenteel verschil maken in deze zaken. Het enige waar we op zullen kunnen rekenen, is onze eigen kracht en mobilisatie. Zes op de tien Belgen zouden zich ongerust ma-ken over de politieke crisis en ze heb-ben uiteraard gelijk. Als we echter te-gelijk niet onze ogen openhouden voor de eenheid tussen de onderhandelende partijen over het vrijwaren van de be-langen van de superrijke minderheid door het doorschuiven van de rekening van de crisis naar de grote meerderheid van de bevolking, zullen we daar een enorme prijs voor betalen. Ze kunnen het misschien niet eens zijn over het hoe, maar geen van die partijen zal bij prioriteit onze levenstandaard en die van onze kinderen verdedigen!

Zeker is enkel dat iedere regering ons in één of andere vorm zal doen opdraaien voor de crisis...

oveRZomeRen met foRmateuR di RuPo

Op 11 mei was er de negende algemene staking in Griekenland sinds het begin van de crisis. Na diverse besparingsplannen in dat land is er geen uitzicht op verbetering voor de meerderheid van de bevolking. Door de besparingen wor-den de economische problemen enkel maar erger.

Na informateur De Wever, preformateur Di Rupo, bemiddelaars Pieters en Flahaut, verduidelijker De Wever, bemiddelaar Vande Lanotte, informateur Reynders en onderhandelaar Beke is het nu aan formateur Di Rupo.

de Linkse Socialist� Syndicaal

door een correspondent

In mei t rok ken meer dan 12.000 personeelsleden van het Franstalig onderwijs de straat

op in Luik. Dit betekent dat meer dan één op de tien aan de betoging deelnam. Voor het eerst sinds 1996 was er ook een algemene staking in het Franstalig onderwijs. Aan rede-nen ontbrak het niet bij dit protest.

Slechte arbeidSomStandigheden

De druppel die de emmer deed over-lopen, was de aanval op de TBS (ter-beschikkingstelling). Net zoals dit eerder al in Vlaanderen gebeurde, wil de Franstalige regering de TBS-leef-tijd (een vorm van brugpensioen) van 55 tot 58 jaar optrekken. De regering wil daarmee 60 miljoen euro per jaar besparen. Veel personeelsleden nemen het niet

dat de traditionele politici blijkbaar niet in staat zijn om hun werk naar waarde te schatten en bijgevolg betere arbeidsvoorwaarden mogelijk te ma-ken. Oudere leerkrachten zijn vaak niet meer gemotiveerd, maar als het van de regering afhangt, moeten ze minstens tot hun 58 blijven. Een lerares zegt ons:

“Ze mogen mijn loon nog verdubbelen, dat verandert er niets aan. Ik zal het niet volhouden tot mijn 58 jaar.”

De werkdruk is bijzonder groot met overbevolkte klassen, gebrekkig ma-teriaal, infrastructuur die tekort schiet en daarbovenop alle voorbereidingen, verbeteringen, schoolreizen, ouder-contacten, buitenschoolse activiteiten. Dit alles moeten de leraars zien te bol-werken voor een beperkt loon. Het te-kort aan middelen zorgt ervoor dat het onderwijs soms meer op kinderopvang lijkt dan op een plaats waar jongeren worden opgeleid.

Het ongenoegen is algemeen omdat het voor het personeel niet mogelijk is om hun job naar behoren te vervullen. Dit maakt het moeilijk om motivatie te vinden en te behouden. In het Franstalig onderwijs verlaten twee op de vijf jonge leraars binnen de vijf jaar het onderwijs omdat ze het niet volhouden. Bij ziekte worden veel leraars niet vervangen om-dat er een gebrek is. Hierdoor missen sommige leerlingen wekenlang of zelfs maandenlang bepaalde vakken.

een Schandalig gebrek aan middelen

De besparingsmaatregelen vanaf de jaren 1980 hebben in alle gemeenschap-pen geleid tot een vermindering van de middelen voor onderwijs. Terwijl er in 1980 meer dan 7% van het Bruto Binnenlands Product (bbp) aan onder-wijs werd besteed, is dat vandaag min-der dan 5,5%. Dit komt neer op een be-sparing van zowat 6 miljard euro!

Alle maatregelen van de afgelopen jaren waren er op gericht om verder te besparen of om de tekorten te verdelen. Het Robin Hood-decreet is daar een voorbeeld van: de 60% ‘rijkste’ scho-len zouden het met 8 miljoen euro min-der moeten doen opdat de 25% ‘armste’ scholen meer zouden krijgen. Na jaren van besparingen op de openbare dien-sten (waaronder het onderwijs) is er echter nergens overschot.

De Franstalige Olijf boomcoalitie buigt zich momenteel over de toekomst van dit decreet, eind juni zou een be-slissing worden genomen. Alleszins is het duidelijk dat de traditionele partijen niet bereid zijn om het geld te zoeken waar het zit. Na de geslaagde staking van 5 mei en de betoging van de direc-teurs van de scholen uit het vrije onder-wijs in april is er wel enige ongerust-heid bij de Franstalige partijen.

het geld zoeken waar het zit

Voor het onderwijs is er geen geld maar toen de banken in de problemen kwamen, kon meteen 22 miljard euro op tafel worden gelegd. De grote aan-deelhouders van de banken konden daarnaast nog eens op 79 miljard euro garanties rekenen. Op de betoging van 5 mei was er een terechte spandoek met volgende slogan: “20 miljard voor de banken op een weekend, 20 jaar bespa-ringen voor het onderwijs.”

In 2010 kregen de patroons zowat 9 miljard euro aan lastenverlagingen en de grote bedrijven moeten amper nog belastingen betalen in ons land. De no-tionele intrestaftrek heeft de gemeen-schap 5,7 miljard euro gekost in 2009. De fiscale fraude werd in 2009 op 16 tot 20 miljard euro geschat. Het is niet voor iedereen crisis.

Er zijn dus middelen aanwezig, maar ze worden niet aangewend om degelijk onderwijs te voorzien. Het onderwijs-budget optrekken tot 7% van het bbp zou een goede eerste stap zijn. Mooie woorden en beloften zullen niets veran-deren. We zullen strijd moeten voeren en nu al beginnen met de voorbereiding van acties na de zomer. De mobilisatie op 5 mei gaf aan dat er een actiebe-reidheid is. We moeten tenslotte ook de discus-

sie aangaan over een politieke ver-taling van onze strijd. We kunnen daarbij niets verwachten van de tradi-tionele partijen. In het onderwijs heb-ben zowel PS als CDh al meermaals aangetoond dat ze niet aan onze kant staan. Tegenover de partijen van het establishment moeten we de discussie aanvatten over de creatie van onze ei-gen arbeiderspartij met en rond de syn-dicale basis.

te hoge loonkoSten?

Het Federaal Planbureau publiceerde positieve cijfers over de werkgelegen-heid in ons land. Er wordt verwacht dat dit jaar het aantal werkenden met 43.000 zal toenemen en het aantal werklozen met 8.000 zou afnemen. Van de nieuwe jobs zijn er ongeveer een kwart in het kader van dienstencheques.

Het Planbureau stelt dat deze prestatie van de arbeidsmarkt “uitzonderlijk is vergeleken met de gehele eurozone en de meeste eurolidstaten.” De arbeids-markt doet het beter dan in de buurlanden. Nochtans horen we de patroons steevast klagen over de loonhandicap tegenover de buurlanden. De cijfers van het Planbureau spreken dat standpunt tegen. Wel moet worden opgemerkt dat een groot deel van de nieuwe jobs geen goed

betaalde vaste banen zijn. Er wordt veel gebruik gemaakt van dienstencheques en andere subsidievormen waardoor de gemeenschap betaalt en waarbij de wer-kende zelf geen werkzekerheid heeft en moet rondkomen met een laag loon.

Op de ranglijst van ‘meest competitieve landen’ van het Zwitserse IMD steeg België twee plaatsen naar de 23ste plaats. De sterkste punten zijn de hoge scho-lingsgraad, de productiviteit en de aanwezigheid van buitenlandse investerin-gen. Ondanks de hoge productiviteit en de riante overheidssubsidies om de lonen te drukken, blijft het patronaat klagen.

De staat van het onderwijs zegt veel over die van de samenleving...

“ik Ben leRaaR en Zie daaRvan af”

overrompeling van de kleuterklaS

Op de eerste nieuwe schooldag na de Paasvakantie trokken 14.000 nieuwe kleuters naar de Vlaamse klassen. Dat zijn er 700 meer dan vorig jaar. Toen waren er al veel problemen met overbevolkte klasjes waarin soms meer dan 40 kleuters zaten. In meer dan de helft van de instapklasjes zitten er meer dan 25 kinderen. Een kleuterklas in Pittem komt zelfs aan 51 kinderen!

Vlaams minister van onderwijs Pascal Smet (sp.a) ontkent dat er een perso-neelstekort is. Hij publiceerde cijfers waaruit blijkt dat een gemiddelde klas 21 kinderen telt. Hij wijt problemen met te grote klassen aan de scholen zelf die over voldoende middelen zouden beschikken. In de plaats van iets te doen aan het personeelstekort en het gebrek aan aangepaste infrastructuur, wordt de verantwoordelijkheid naar de scholen doorgeschoven.

11%

De loonnorm die door topmanagers van grote Amerikaanse bedrijven in 2010 werd nageleefd, is inmiddels bekend. Hier geen loonstijgingen die beperkt zijn tot een cijfer achter de komma en eerder tegen 0 aanleunen. Neen, er kon zo-waar een verhoging in twee cijfers van af: 11% opslag kregen de topmanagers. De cijfers komen van de Wall Street Journal dat meteen ook melding maakte dat het gemiddelde jaarloon (inclusief alle voordelen) van een topmanager in een groot Amerikaans bedrijf vorig jaar 6,5 miljoen euro bedroeg.

Staking bij de bewakingSSector

Op 9 juni is een stakingsdag gepland bij de bewakingssector. Dit komt na een reeks patronale provocaties in de sectoronderhandelingen. Het patronaat wil het indexsysteem wijzigen en de arbeidstijd voortaan op jaarbasis bere-kenen (zodat geen extra loon voor overuren meer moet worden betaald). De vakbonden daarentegen willen een verbetering van de koopkracht, meer so-ciale voordelen en een betere verplaatsingsvergoeding.

Er werd al gestaakt bij G4S, maar de werkgevers weigerden hun voorstellen te laten varen. Daarom volgen nieuwe acties met onder meer een stakingsdag en nationale betoging op 9 juni.

www.socialisme.be juni 2011 �Syndicaal

door een correspondent

Exact een jaar nadat we met 15.000 betoogden, komt de witte woede op 9 juni opnieuw

op straat. Het afgelopen jaar hebben de vakbonden niet stilgezeten, dit in tegenstelling tot de bevoegde re-geringen en de werkgevers. De vele acties en stakingen werden beant-woord door een handvol onderhan-delingsmomenten op Vlaams vlak en een politiek van verstoppertje spelen door de ontslagnemende fe-derale regering. De regering van lo-pende zaken stelde geen beslissingen te kunnen nemen in de zorgsector, maar ze kon wel beslissen om een oorlog in Libië te starten.

Dat actie loont, bewijst het nieuwe voorstel van de Vlaamse regering op 2 mei na de geslaagde betoging van 29 maart. Het budget voor het meerjaren-plan voor de Vlaamse sectoren werd aanzienlijk opgetrokken van 147 mil-joen naar 210 miljoen Euro. De nati-onale betoging van 9 juni van ALLE sectoren (inclusief de Franstaligen die op 29 maart met een kleine delegatie eerder symbolisch aanwezig waren) van de non-profit valt dan ook in volle on-derhandelingen die dienen afgerond te worden eind juni. De extra druk van de mobilisatie zal niet overbodig zijn. Het resultaat van de onderhandelingen zal begin juli door de achterban gewikt en gewogen worden.

Een ander voorbeeld dat actie loont, zagen we in het afsluiten van het proto-col-akkoord op 21 februari voor 500 ex-tra VTE’s (voltijdse equivalenten) tegen 2014 in de Vlaamse gehandicaptensector na enkele geslaagde stakingsacties. De reële dreiging van een escalatie van de acties, zowel in omvang, spreiding en regelmaat deed Vandeurzen uiteinde-lijk zwichten. In 1983 werd de wettelijk voorziene personeelsomkadering bevro-ren en dit heeft volgens de vakbonden geleid tot een personeelstekort van 2200 VTE’s vandaag. Uiteraard kunnen die 500 bijkomende jobs maar een begin zijn maar zonder acties was het waarschijn-

lijk bij een vriendelijk schouderklopje van de minister gebleven.

In tegenstelling tot de Vlaamse secto-ren, blijven de federale sectoren (zieken-huizen, rusthuizen …) al een tijdje op hun honger zitten. Als tussenoplossing werd er voor deze sector een mini-ak-koord (ter waarde van 50 miljoen Euro voor de openbare en de privésector sa-men) uit de mouw geschud enkel voor dit jaar. Halverwege 2011 kunnen we alleen maar vaststellen dat er door de obstruc-tie van de werkgevers nog maar weinig van dit mini-akkoord uitgevoerd is. We hebben het dan over de uitbreiding van de avondpremie tussen 19u en 20u voor alle personeelsleden die in 2010 enkel gold voor de mensen “aan het bed van de patiënt” en toekenning van extra perso-neel in de wijkgezondheidscentra. Voor de federale sectoren zijn er zelfs nog geen onderhandelingen opgestart voor een meerjarenakkoord met het excuus van een regering in lopende zaken.

De vakbondsmilitanten beseffen dat indien er geen gesprekken starten na de betoging van 9 juni, er vanaf sep-tember hardere acties zullen moeten volgen om de druk op de ketel te verho-gen. Echte stakingen in plaats van beto-gingen zullen dan onvermijdelijk op de agenda komen.

egoïStiSch of nodig voor de Samenleving?

De eisen van het personeel worden door regeringen en werkgevers afgedaan als onrealistisch en te duur. De media worden bewerkt met valse berichten en verdraaide cijfers. Minister Vandeurzen (CD&V) stelde dat de bonden een ver-keerd beeld geven van de starterslonen in de non-profit en dat eerder moet wor-den verwezen naar een enquête van de KULeuven en Vacature waaruit bleek dat beginnende verpleegkundigen bij de best betaalde bachelors behoren.

Dat het om een loon ging met alle premies voor avond-, nacht- en week-endwerk alsook feestdagen inbegrepen, werd niet vermeld. Een meer objectieve studie van het HIVA (onderzoeksinsti-tuut voor arbeid en samenleving) toont

aan dat de lonen in de non-profit ge-middeld 10,5% lager liggen dan lonen voor gelijkwaardige functies in andere sectoren.

De werkgevers lieten bij monde van ADMB (externe dienstverlening voor bedrijven en zelfstandigen) weten dat Poolse verpleegkundigen de oplossing zijn voor de personeelsschaarste in de zorgsector. Over de loon- en arbeids-voorwaarden van deze werknemers werd erg stil gezwegen.

voor publieke en koSteloze nationale gezondheidSdienSt

De regeringen staan lijnrecht tegenover de gebruikersverenigingen en vakbon-den. De regeringen willen een gezond-heidszorg op maat van een besparingsbe-groting, het personeel en de gebruikers willen een gezondheidszorg op maat van patiënten en personeel.

De Nationale Bank van België bere-kende dat de gezondheidsuitgaven voor een 70-jarige gemiddeld 3,5 keer hoger liggen dan voor een 35-jarige. Voor een 90-jarige liggen de uitgaven zelfs 12 keer zo hoog. De regering citeert deze cijfers graag om nieuwe besparingen op te dringen of ons langer te laten werken. Voor de vakbonden duiden deze cijfers vooral op de nood aan bijkomende mid-delen in de sector.

Verschillende politieke partijen stellen dat de groeinorm voor de gezondheids-zorg de komende jaren moet afgebouwd worden. Tegelijk willen ze een verdere commercialisering van de sector om de publieke kosten te beperken. De gelever-de kwaliteit en werkomstandigheden in commerciële instellingen vormen geen probleem voor de politici.

De vakbonden moeten strijden voor een publieke en kosteloze nationale ge-zondheidsdienst, waar het privé-initi-atief gebannen wordt. Een dergelijke nationale gezondheidsdienst moet on-

der democratische controle van de be-volking staan.

Strijd voortzetten!

De eisen van de non-profit zijn niet egoïstisch, maar nodig voor de samen-leving. Meer personeel, meer middelen en bijkomende vorming zorgen voor een betere dienstverlening, voor zorg op maat. Daarenboven zullen bijko-mende jobs ook de jongerenwerkloos-heid tegengaan. Maar hoe broodnodig de uitvoering van de eisenbundel ook is, de regering wil nog liever besparen op welzijn dan tegemoetkomen aan eender welke minimumeis.

Daarom is het nodig een strijdbaar ac-tieplan op te stellen. De nationale beto-ging van 9 juni mag geen eindpunt zijn of een aanloop naar een zomerstop, maar de start van een strijd die zal duren tot alle eisen ingewilligd zijn.www.polsslagnonprofit.blogspot.com

Er werd een week gestaakt waarbij onder meer een betoging met 2.500 deelnemers werd gehouden. De directie verklaarde bereid te zijn om een einde te maken aan de loondiscriminaties tus-sen werknemers van het oosten en het westen van het land. Daarnaast komt er een loonsverhoging van 150 euro vanaf juli 2011 om nadien te worden opgetrokken tot ongeveer 300 euro ex-tra tegen eind 2015.

Stephan Gummert van de vakbonds-delegatie van ver.di bij Charité stelde in een interview met ons Duits zusterblad,

‘Solidarität’ onder meer: “Carité heeft erg lage lonen en we willen een zelfde loonsverhoging als de 14,9% die de dokters de afgelopen twee jaar kregen. De eis van 300 euro extra wordt alge-meen gesteund door het personeel. De slechte arbeidsomstandigheden, geen vooruitzichten op verbetering, slechte lonen en steeds meer conflicten op de werkvloer hebben tot een explosieve sfeer geleid. Er was een grote actiebe-

reidheid en het personeel organiseerde zich op allerhande manieren om van de staking een succes te maken. Vanwege de patiënten kwam er veel solidariteit. Het was belangrijk om met alle perso-neelsleden samen in actie te gaan.” Vanaf 6 mei ging het personeel van

Charité terug aan het werk, bij CFM werd tot 14 mei gestaakt. Toen verklaar-de de directie van CFM zich bereid om alsnog collectieve loonsonderhandelin-gen te voeren.

De goed voorbereide stakingsactie waarbij nadruk werd gelegd op de be-trokkenheid van alle personeelsleden en waarbij er een grote solidariteit was, zowel onder het personeel als bij de patiënten en ook van buitenaf met een solidariteitscomité, heeft tot resultaten geleid. Het valt uiteraard af te wachten of de directie de beloften zal nakomen, maar het personeel heeft alvast aange-toond dat het met een offensieve strijd toegevingen kan afdwingen.

Op 18 mei ging het personeel van het UZ Gent in staking. De druk op het per-soneel blijft toenemen door het aansle-pende personeelstekort. Dit ondermijnt de kwaliteit van de zorg. Er is nood aan meer personeel en betere werkomstan-digheden. Omdat de directie weigert in-formatie te verlenen in de overlegorga-nen, moest het personeel haar kracht wel duidelijk maken met een staking.

Gezondheidszorg op maat van begroting of van patiënten en personeel?

Duitsland. Stakingsacties bij Berlijnse ziekenhuis Charité

Met zowat 13.000 personeelsleden is Charité een van de grootste universitaire ziekenhuizen in Europa. Na een waarschuwingsstaking op 15 maart stemde 93% voor een stakingsactie vanaf 2 mei. Het ongenoegen is groot omdat het gemiddelde loon 14% onder het nationaal gemiddelde ligt. Het personeel wil 300 euro

extra per maand voor iedere werknemer. Er wordt ook geprotesteerd tegen de loondumping bij onderaannemers. Zo betaalt CFM (Charité Facility Management, verantwoordelijk voor logistieke taken in het ziekenhuis) lonen van 5 tot 7 euro per uur! Bij CFM moet iedere werknemer individueel onderhandelen over het loon.

De lange adem van de witte woede

Sociaal

door jarmo (antwerpen)

Toen bleek dat de opstanden en revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten onom-

keerbaar waren, was het Westerse imperialisme er snel bij om hun

‘steun’ aan deze bewegingen uit te drukken, onder het mom van een verzet tegen de dictaturen die daar bestonden. Ondertussen blijven dic-tatoriale regimes die minder in het oog van de storm terechtkwamen de volledige steun van het Westen genieten. Dat is onder meer het ge-val met Kazakhstan, één van de meest repressieve dictaturen die er is. Voor VOKA is het een land van grote ‘economische mogelijkheden’. Maar niet alleen extremistische patroonsorganisaties denken er zo over: ook op de ‘socialistische’ PS-minister Furlan oefent het land een aantrekkingskracht uit.

Sinds Kazakhstan door de val van het stalinisme onafhankelijk werd, wordt het onafgebroken bestuurd door pre-sident Nazarbajev. De president heeft sindsdien een ware dynastie uitge-bouwd en zichzelf enorm verrijkt door de industrie van zijn land uit te verko-pen aan buitenlandse multinationals als

Chevron en ExxonMobil. Ondanks het feit dat de Sovjet-Unie niet meer bestaat,

‘wint’ Nazarbajev nog steeds alle pre-sidentsverkiezingen met stalinistische scores. Meestal zijn er geen tegenkan-didaten: een oppositiepartij moet maar liefst 40.000 handtekeningen ophalen om aan verkiezingen deel te mogen nemen en de kiesdrempel ligt op 7% van de stemmen. Wanneer het ernaar uitziet dat een partij deze hindernis-sen zou kunnen overwinnen, wordt de procedure aangepast.

Ondertussen wordt elke vorm van op-positie met ongemeen harde repressie de kop ingedrukt. Een grote betoging in maart in de hoofdstad Astana werd na slechts 500 meter bloedig neergesla-gen door de politie. Alle betogers wer-den gedwongen op de grond te gaan lig-gen en werden met stokken afgeranseld. Vakbondsleider Yesenbek Ukteshbaev werd zonder proces de gevangenis in-gegooid, tientallen anderen werden het ziekenhuis ingeslagen. Dit is het traditionele antwoord van het regime op eender welke oppositiebeweging in Kazakhstan.

Nazarbajev gaat ondertussen ver-der met de uitverkoop van zijn land. Kazakhstan, dat immens rijk is aan grondstoffen, biedt immers interessan-

te mogelijkheden voor buitenlandse be-drijven. Dat is een boodschap die hier in België gretig door het VOKA wordt

opgepikt. Zij organiseerden op 20 mei een seminarie over de enorme moge-lijkheden voor bedrijven in Kazakhstan.

Daarbij wordt uiteraard geen woord van kritiek op het regime geuit. Democratie, mensenrechten en een degelijke levens-standaard zijn immers niet relevant voor de Vlaamse patroons. Opnieuw wordt duidelijk gemaakt wat hun enige prioriteit is: winst.

De Waalse minister van Toerisme Paul Furlan (PS) ziet ook geen graten in de politieke situatie van Kazakhstan. Hij nam op 3 en 4 mei deel aan het Economisch Forum in het land. Als we ons zouden afvragen wat een mi-nister van Toerisme op een Economisch Forum te zoeken heeft, antwoordt Furlan daarop dat hij de toeristische banden tussen Kazakhstan en Wallonië wou onderzoeken…

In tegenstelling tot deze Belgische vrienden van Kazakhstan pleit LSP wel voor een omverwerping van de dicta-tuur in dat land en het installeren van een echte democratie. Dat is volgens ons alleen maar mogelijk door een na-tionalisatie van de industrie onder ar-beiderscontrole en controle over de na-tuurlijke grondstoffen. Enkel zo kan de Kazakhstaanse bevolking haar lot in ei-gen handen nemen en verbeteren. Laat dat nu net precies het tegenovergestelde zijn van wat VOKA en minister Furlan naar voor schuiven…

door jente (antwerpen)

Twee jaar geleden verklaarde het Sri Lankaanse regime dat de burgeroorlog officieel was

beëindigd en dat het de volledige con-trole over het eiland had veroverd. Tegelijk werd de dood van LTTE-leider Velupil lai Prabhakaran aangekondigd. Sindsdien worden op 18 mei herdenkingen georga-niseerd voor de slachtoffers van de oorlog en de genocide tegen de Tamilbevolking.

In de laatste maanden van de oorlog alleen vielen 40.000 burgerslachtoffers. Dit was enkel mogelijk omdat het regi-me financiële en militaire steun kreeg vanuit het buitenland. Verschillende grootmachten waren medeplichtig, an-dere hielden het op een stilzwijgende medeplichtigheid. De VN erkent nu in een rapport dat er oorlogsmisdaden werden gepleegd.

De Belgische Tamilgemeenschap or-ganiseerde op 18 mei een actie aan het Europees parlement om de oorlogs-slachtoffers te herdenken. Ook werd actie gevoerd omdat de Tamilbevolking blijvend getekend is door wat de oorlog heeft aangericht. Tot vandaag blijven er enorme problemen met gebrek aan huisvesting, degelijke jobs,... Het re-gime wil de Tamils inzetten als goed-kope arbeidskrachten in economische vrijhandelszones.

Na de verschrikkelijke tsunami eind 2004 werd maar liefst 13 miljard dol-lar ingezameld voor de slachtoffers. In

Sri Lanka vielen toen 35.322 doden, enkel Indonesië werd harder getroffen. De regering zorgde ervoor dat er am-per enige steun naar de hard getroffen Tamilbevolking ging. Een groot deel van het geld verdween in de zakken van de machthebbers of hun regio. In het kiesdistrict van de huidige presi-dent Rajapakse bijvoorbeeld heeft de heropbouw na de tsunami inmiddels een niveau van 173% bereikt.

De steun voor de slachtoffers van de tsunami werd op cynische wijze mis-bruikt om de verdeeldheid te vergroten en uiteindelijk een militair offensief te-gen de volledige Tamilbevolking in te zetten. Geen enkele regering of inter-nationale instelling protesteerde tegen de genocide of de kampen. Er zijn nog steeds “heropvoedingskampen” waar jonge Tamils worden klaargestoomd om dienst te doen als goedkope dwang-arbeiders voor multinationals.

Voor de zakenwereld is Sri Lanka van-daag een paradijs. Dit gebeurt op de kap van tienduizenden doden. De herden-king aan het Europees Parlement bleef onopgemerkt voor de media, maar toch is het noodzakelijk om de stilte te door-breken. LSP steunt het protest van de Tamilgemeenschap, een steun die bij-zonder werd geapprecieerd. Er was ook een steunbericht vanwege Europees Parlementslid Paul Murphy (Socialist Party). De linkse socialisten benadruk-ken de noodzaak van gezamenlijke strijd van Tamils en Singalezen tegen het repressieve regime en tegen iede-re vorm van uitbuiting. De actie werd afgesloten met een eerbetoon aan de slachtoffers van de oorlog. Er werden kaarsen en bloemen geplaatst voor de afbeeldingen van enkele slachtoffers.

Meer info: tamilsolidariteit.wordpress.com

door Laure (BrusseL)

Met de vakantie voor de deur wordt al eens gezegd dat leraars het toch gemakke-

lijk hebben. De realiteit is anders. Werkonzekerheid en het opvoeren van de werkdruk zijn ook in het on-derwijs schering en inslag. Wij vroe-gen op de Luikse onderwijsbetoging van begin mei aan een lerares waar-om er ongenoegen heerst onder het personeel van het onderwijs.

“Er zijn honderden ongemakken op ons werk. Te beginnen met de onze-kerheid. Ik ken een leraar die pas na 26 jaar werd benoemd. Dat betekent dat je 26 jaar lang niet weet of je de volgen-de maand nog werk zult hebben. Het is ook zwaar om van de ene naar de an-

dere school te trekken zonder te weten waar je het jaar nadien zal staan. Op die manier kan je niet deelnemen aan projecten op langere termijn.

“Vervolgens is er uiteraard het pro-bleem van het grote tekort aan midde-len. Dat maakt ons werk heel moeilijk. Er zijn overbevolkte klassen. Als je met 26 leerlingen in de klas zit, lukt het niet om hen allemaal de leerstof over te brengen op hun niveau en rekening houdend met hun zwakheden. Er zijn ook problemen zoals plaatsgebrek, een tekort aan technische ondersteuning, gebrekkige infrastructuur,...

“Ik geef bijvoorbeeld beeldende kunst op een gemeenteschool. De school heeft voor het materiaal dat ik nodig heb slechts een budget van 1 euro per leerling per jaar. Daar kan ik niets mee doen. Ik kan uiteraard aan de leerlin-gen niet vragen om zelf bij te leggen, zij moeten bij het begin van het jaar al veel betalen. Ik zit daar dan met 26 pu-bers voor mij die ik met de beschikbare middelen niet echt iets interessant kan aanbieden. En dan betaal je zelf maar voor wat materiaal.

“Een ander ongemak komt voort uit het feit dat jongeren vandaag veel moeilij-

ker zijn dan vroeger. Dat is niet verba-zend met de tekorten op alle vlakken. En waarom zou je je inzetten op school als dit geen garantie biedt op werk?

“Je moet ook beseffen dat we in de klas geen seconde rust hebben, we moeten steeds alert zijn, les geven, een klas in de hand houden, erop toezien dat ie-dereen mee is,... Dat vraagt veel en het komt bovenop de voorbereidingen en allerhande activiteiten naast het lesge-ven zelf. Het is dan ook niet verwonder-lijk dat een op de twee jonge leraars het niet langer dan acht jaar volhoudt.”

Geslaagde actie van de Tamil gemeenschap aan het Europees Parlement

de Linkse Socialist�

VOKA en PS eensgezind in steun aan Kazachse dictatuur

Hebben de leraars het gemakkelijk? vRaag van de maand

Op 1 mei werden activisten van de oppositie in Kazachstan hard aangepakt. Op de foto: Ainur Kurmanov van onze zusterorganisatie in Kazachstan en leider van de brede Socialistische Beweging Kazachstan, de opvolger van ‘Kazachstan 2012. Ainur verbleef noodgedwongen enkele dagen in het ziekenhuis omwille van de harde repressie door de vrienden van VOKA en de PS in Kazachstan....’

www.socialisme.be juni 2011 �www.socialisme.be juni 2011 �oPenBaRe dienSten

Ons land scoort volgens een Europese studie uitstekend op het vlak van de libera-

lisering van het spoor. Het markt-aandeel van nieuwe spoorbedrijven is op vier jaar tijd verdubbeld tot 10%. Nu is het goederentransport en internationaal reizigersvervoer vrijgemaakt voor private bedrij-ven. Wat een dergelijke liberalise-ring van het goederentransport be-tekent, wordt meteen duidelijk bij NMBS Logistics.

NMBS Logistics wil een financieel evenwicht bekomen in 2012 en wil daartoe zowat 50 miljoen euro extra besparen. De directie wil de commer-ciële inspanningen opdrijven en opera-tionele kosten verlagen. De eerdere be-lofte van de directie om 531 statutaire personeelsleden in de rangeerstations te behouden, wordt niet nagekomen.

Concreet wordt het rangeerstation van Ronet (Namen) volledig afgebouwd en wordt ook bespaard in Gent en Genk. Op vrijdag 13 mei werd in Namen al actie gevoerd door ACOD-Spoor.

Niet enkel bij het goederentransport zijn er problemen. Ook het onderhoud van zowel de gebouwen als het rollend materieel laat te wensen over. Het is geen toeval dat er een stijging is van het aantal klachten over het gebrek aan stiptheid. Als nog meer op perso-neel en materieel wordt bespaard, zal dat probleem enkel maar erger worden. Bovendien wil de directie de dienst-verlening verder afbouwen: loketten worden vervangen door automaten en ook de treinbegeleiders liggen on-der vuur. De dienstverlening aan de reizigers wordt afgebouwd om plaats te maken voor een puur commerciële bedrijfslogica die er vooral op gericht is de toekomstige private aandeelhou-

ders tevreden te stellen. Topman Haek meent intussen dat de NMBS erg effi-ciënt is: er worden evenveel reizigers vervoerd als in de jaren 1970 (210 mil-joen per jaar), maar wel met 40% min-der personeel.

Vanuit de EU wordt intussen een ver-dere liberalisering geëist, met ook een vrijmaking van het binnenlands reizi-gersverkeer in 2012. Dit betekent meer betalen voor minder diensten en enkel investeringen in de meest winstgeven-de onderdelen. Een zakenman die naar Parijs spoort, brengt zonder overheids-tussenkomst meer op dan een jongere die met de Go-Pass reist. De afbouw van het personeelsbestand, het gebrek aan investeringen en de aanvallen op het personeelsstatuut ondermijnen ook de dienstverlening. Reizigers en per-soneel hebben dezelfde belangen in het verzet tegen de liberalisering van ons spoor.

door een Buschauffeur

Het jarenlange neoliberale beleid heeft onze openbare diensten zwaar aangetast.

Men houdt ons voor dat een libera-lisering zorgt voor goedkope en ef-ficiënte dienstverlening. De enigen die er echter beter van worden, zijn de aandeelhouders. Die kunnen de openbare diensten voor een appel en een ei opkopen en zich vervolgens op de kap van gebruikers en werkne-mers verrijken. Enkele antwoorden op vaak gehoorde argumenten.

onze openbare dienSten zijn bureaucratiSch en niet efficiënt

Ja, onze openbare diensten zijn bu-reaucratisch. Er is inderdaad vriend-jespolitiek met politieke benoemin-gen en corruptie als gevolg van een

gebrek aan democratische inspraak door de werknemers en de gebruikers. Zal dit echter in een geprivatiseerde dienst beter zijn? De topmanagers zijn altijd hoofdzakelijk bezig met winst, bestemd voor zichzelf en hun directe vrienden.

Veel openbare diensten worden sy-stematisch ondergefinancierd. Het is nogal gemakkelijk om een dienst on-efficiënt te noemen als er onvoldoen-de personeel is. Bij de FOD Financiën werd recent nog actie gevoerd omdat het gebrek aan middelen ervoor zorgt dat enkel de “eenvoudige” dossiers nog kunnen worden gecontroleerd. Als een bedrijfsleider over efficiën-

tie spreekt, gaat het niet over degelijke dienstverlening maar over het druk-ken van de kosten om de winsten te vergroten. Dat kan door diensten die niet genoeg opbrengen te schrappen en door te besparen op personeel. Het betekent in Duitsland dat er bijvoor-beeld amper nog postverdeling is in dunbevolkte regio’s, ook bij ons gaat het die richting op.

door de concurrentie zal de gebruiker minder moeten betalen

Wie nog in deze mythe gelooft, moet dringend eens naar zijn/haar energie-factuur of telefoon- en internetrekening kijken. We betaalden nog nooit zoveel voor onze elektriciteit! Er zijn steeds enkele grote spelers die de markt inpal-men om op basis van prijsafspraken ons meer te laten betalen. Maar zelfs indien dit niet het geval is, blijft het doel van de verschillende concurrenten om zo-veel mogelijk winst te maken. Dat be-tekent dat het geld ergens moet worden gehaald: bij het personeel of de gebrui-kers en meestal bij allebei.

het moet van europa

Een dooddoener die regelmatig te ho-ren valt op vakbondsvergaderingen of vanuit de sociaal-democratie. Voor de

EU is het inderdaad duidelijk: open-bare diensten moeten niet aan dienst-verlening doen, maar competitief zijn. En dit kan voor hen uiteraard enkel door te liberaliseren. Indien we deze logica volgen, hebben we binnenkort geen openbare diensten meer. Het zal dan ook nodig zijn om ons te verzet-ten tegen heel deze neoliberale logica van Europa. Belgische partijen, vooral SP.a en PS, zeggen ons regelmatig dat ze niet anders kunnen, omdat het moet van Europa. Daar vergeten ze dan wel bij te zeggen dat ze zelf in die EU zete-len en dat ze enkel de Europese regels toepassen als het hen uitkomt.

Overheidstussenkomsten zouden van Europa amper nog mogen, maar als de banken in de problemen komen, kun-nen alle Europese lidstaten plots de geldkraan openzetten en massale over-heidsinterventies toelaten. Waarom kan dat voor de banken en niet voor de openbare diensten?

welke openbare dienSten willen wij?

We moeten ervoor vechten om onze openbare diensten in publieke handen te houden. Tegelijk moeten we het ge-vecht leveren voor echte openbare dien-sten onder arbeiderscontrole. Dit is de enige garantie tegen bureaucratisering en voor een efficiënte dienstverlening. Want wie weet beter hoe zijn dienst functioneert, dan de arbeider die er zelf werkt? Daarnaast is het ook nood-zakelijk dat er niet bespaard, maar ge-investeerd wordt.

Daarvoor kunnen we niet op onze traditionele partijen rekenen die in het Europees Parlement voor de liberalise-ringspolitiek stemmen en ons daarna komen vertellen dat ze er niets aan kun-nen doen “omdat het nu eenmaal moet van Europa”. We moeten bouwen aan een politiek alternatief ter linkerzijde. Een alternatief dat echt opkomt voor de belangen van het personeel en de ge-bruikers van de openbare diensten.

Stop de liberalisering van onze openbare diensten!

Ieder jaar een nieuw sociaal bloedbad bij bpostDe directie van bpost wil de

eerste van de liberaliserings-klas worden. Dat dit beleid

in de buurlanden betekent dat er hongerlonen worden betaald en de dienstverlening aan gewone klan-ten ondermaats is, vormt daarbij geen bezwaar. Zolang er meer winst wordt gemaakt, kan de top grote jaarlonen opstrijken. Johny Thijs alleen is al goed voor een jaarloon van 1,07 miljoen euro.

De afgelopen zeven jaar gingen 12.000 voltijdse banen verloren, nu wil de top van bpost nog eens 6.300 jobs weg tegen 2017. Dit betekent dat er jaar-lijks 1.000 jobs verdwijnen. Hierdoor gaan we stilaan naar een halvering van het personeelsbestand van 40.000 naar 20.000. Jaarlijks zijn er zowat 2.000 na-tuurlijke afvloeiingen van statutairen. Zij worden niet vervangen door 2.000 nieuwe statutairen, maar door zowat 1.000 werknemers aan slechtere sociale voorwaarden of als interimmers. De di-rectie wil op het pad van deze aanhou-dende sociale kaalslag voortgaan. In naam van de liberalisering zullen we op deze manier een halvering van het per-soneelsbestand zien, ook al is er geen halvering van het werkvolume.

De directie wil de komende jaren de sortering, transport en distributie hervormen om een grotere centrali-satie en automatisering te bekomen. Hierdoor zullen vooral de lokale kan-toren bloeden. Categorie per catego-rie wordt iedereen aangepakt bij bpost. Iedereen, behalve het management zelf natuurlijk.

De plannen voor de reorganisatie van de postbestelling zorgden in februari al voor acties van het personeel. Op 11 februari was er een geslaagde sta-king. Naar aanleiding van die staking verklaarde Thijs dat hij bereid was om te onderhandelen over het loon van de hulppostbode. Over de herstructurering en het sociaal bloedbad daarentegen was hij niet bereid om te onderhandelen. Na de staking van 11 februari volgde geen nieuwe stap in het verzet.

Er is, net zoals bij het spoor, nood aan een actieplan dat zich niet beperkt tot geïsoleerde acties of acties om wat stoom af te laten. We zullen een lang-durige en harde strijd moeten voeren om de liberaliseringspolitiek volledig te stoppen.

Liberalisering zet dienstverlening op een dood spoor

Op vrijdag 13 mei werd in Namen actie gevoerd tegen de geplande herstructurering waardoor het rangeerstation van Ronet mogelijk moet verdwijnen

meeR infO:http://libreparcours.blogspot.com: blog van en voor strijdbare syndicalisten in het openbaar vervoerhttp://socialisme.be/lsp/depost/ onze pagina over bpost

de Linkse Socialist� dossier

Wat denk je van de risico’s van kernenergie zoals die onder meer worden aangehaald door de chemicus Alain de Haleux?

Jean-Marc: “Ik zal me niet uitspreken over de infrastructuur, maar we moeten wel ingaan tegen de arbeidsorganisatie die vanaf begin jaren 2000 werd opge-legd. Zo was er voorheen een veilig-heidsagent voor elke pauze in elke re-actor (Tihange I, Tihange II en Tihange III). Omwille van besparingen is dit te-rug gebracht tot een veiligheidsagent voor alle drie de reactoren tegelijk. Dit leidt onvermijdelijk tot een probleem op het vlak van de veiligheid. Zelfs in-dien er slechts een miniem incident is in twee reactoren, vormt dit een groot probleem. De veiligheidsagent kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn... “We moeten ook de ramp van

Fukushima in het licht van deze winst-logica zien. Het grootste probleem is dat de operator, Tepco, niet onmiddellijk is overgegaan tot het afkoelen van de re-actor met zeewater omdat Tepco hoopte dat het de reactor nog kon redden. De eerste 48 uur waren cruciaal, maar het bedrijf dacht enkel aan het verlies dat het zou lijden indien de reactor onbruik-baar zou worden door het zeewater. Tepco is geen model van transparantie en ging eerder over tot het vervalsen van veiligheidsverslagen...“Wat ik hier zeg, maakt deel uit van een globalere kwestie. De winstlogica, de liberaliseringen, de opmars van de private sector in alle domeinen,... zijn zaken die de hele samenleving aanbe-langen. We zagen dit nog in de laatste film van Ken Loach waarin wordt inge-gaan op de huurlingen en private legers in Irak. Het is tegen heel deze logica dat we moeten strijden.”

(1) De beschikbaarheid van de reacto-ren is de verhouding tussen het aantal uren dat de reactor effectief functio-neert en het aantal uren dat dit theore-tisch mogelijk is. Voorheen had België een van de hoogste ratio’s ter wereld, zowat 97%. Nu is dat al gedaald tot 90%.

gazelco

Gazelco is de vakbond in de gas- en elektriciteitssector. Het maakt deel uit van de ACOD, de Algemene Centrale van Openbare Diensten van het ABVV. Nochtans is de sec-tor geprivatiseerd. Sinds haar op-richting in 1946 komt Gazelco op voor de nationalisatie van de ener-giesector, en dus ook van de nucle-aire sector. Vandaar meent Gazelco dat het deel moet vormen van de ACOD. Gazelco pleit voor een duur-zaam energiebeleid en komt onder meer op voor een 35-urenweek met evenredige aanwervingen en zon-der loonsverlies. Gazelco is een vakbond waarin Franstaligen en Nederlandstaligen zonder proble-men samen werken. Nationale ver-gaderingen verlopen tweetalig.

In de vorige edities van ons maandblad hebben we naar aanleiding van het drama in Fukushima al bericht over kernenergie en de gevaren er-van. We komen daar niet op terug in dit dossier, maar lezers kunnen

uiteraard altijd terecht op onze website voor meer achtergrondinforma-tie: socialisme.be/lsp/nucleair.

De liberalisering van de energiesector is slecht voor onze veiligheid en onze portefeuille

door nicoLas croes

We spraken met Jean-Marc Pirotton, de federale vice-voorzitter van Gazelco en

ABVV-delegee in de kerncentrale van Tihange. In dit interview maakt Pirotton duidelijk wat de liberali-sering van de energiesector bete-kent voor het personeel, de veilig-heid en de energieprijzen. Omwille van de redenen die ook in het inter-view worden aangehaald, is ABVV-Gazelco voorstander van de natio-nalisatie van de energiesector. Als we elkaar ontmoeten, komt Jean-

Marc net terug van een algemene ver-gadering van het personeel in Tihange. De arbeiders hielden na de vergadering een tijdlang een grote weg bezet. Deze actie kaderde in de sectoronderhande-lingen rond de loonnorm en daarnaast werd de houding van de directie in de onderhandelingen aangeklaagd. Jean-Marc zegt ons: “In een sector waar het patronaat dankzij de arbeiders zo’n buitensporige winsten maakt, is het logisch dat die arbeiders hun deel van de koek opeisen. Voor ons is de loon-norm van 0,3% die werd voorzien in het IPA veel te zwak, zeker als we het ver-gelijken met de enorme winsten. Het is niet logisch dat de aandeelhouders het meest profiteren.”“Het probleem is dat het momenteel moeilijk is om een exact zicht te heb-ben op de winsten van Electrabel. Sinds het bedrijf deel uitmaakt van GDF-Suez is er geen aparte beursnotering meer en worden slechts beperkte financiële gegevens bekendgemaakt. Dat gebrek aan transparantie is ook kenmerkend op het vlak van de prijzen. Onder het voorwendsel dat bepaalde informatie vertrouwelijk moet zijn tegenover de concurrentie, weigert Electrabel be-kend te maken hoeveel de elektriciteit van haar zeven kernreactoren eigen-lijk kost. Wat we natuurlijk wel weten, is dat die kost een pak lager is dan de verkoopprijs.”

Wat was de impact van de liberalisering van de energiesector op het personeel?

Jean-Marc: “Om de liberalisering voor te bereiden, begon Electrabel al vanaf eind jaren 1990 te herstructure-ren. Dat ging gepaard met een groei-ende impact van onderaannemers en besparingen op alle niveau’s. Dit werd nog scherper toen Suez (dat toen nog niet met GDF was gefuseerd) aandeel-houder van Electrabel werd. Toen was er een versnelling van de besparingen in de administratie, het onderhoud maar ook in de uitbating zelf. Vanaf 2001-2002 was er een groot herstruc-tureringsplan, waarbij we ongeveer 30% van de kosten moesten besparen. Ik weet nog goed dat de directie toen stelde: ‘We hebben jaren met een Rolls Royce gereden, nu zullen we het met een Volkswagen moeten doen.’“Concreet werd in het onderhoud steeds meer met onderaannemers ge-werkt, waardoor de kwaliteit van het onderhoud er op achteruit ging. We zijn van een preventief onderhoud (waarbij na zekere tijd ieder onderdeel wordt vervangen) naar een curatief onderhoud gegaan waarbij een onderdeel pas wordt vervangen als het stuk is. Dit beleid had een impact op korte termijn, maar het laat zich ook voelen op langere termijn met een mindere beschikbaarbeid van de kernreactoren. (1)“Sinds 2003, toen de energiemarkt

werd geliberaliseerd, zijn de prijzen de hoogte in gegaan. Electrabel had nochtans beloofd dat de prijzen zou-den dalen eens de kerncentrales wa-ren afgeschreven. Die afschrijving ge-beurde op 20 jaar in de plaats van de aanvankelijk voorziene termijn van 40 jaar. Van de prijsverlagingen is niets in huis gekomen.”

Hoe sterk staan de onderaannemers in Tihange?

Jean-Marc: “Op de site van Tihange werken momenteel 900 statutairen, waarvan 750 baremieke bedienden en 150 kaders. Daarnaast zijn er perma-nent 600 werknemers van onderaanne-mers. Voor de besparingsplannen wa-ren er misschien een 100-tal arbeiders van onderaannemers. Die toename is interessant voor de directie omdat de lonen voor het personeel van de onder-aannemers 30 tot 40% lager liggen dan die van de statutairen die worden ver-vangen. Voorheen werden enkel onder-aannemers ingezet voor externe taken zoals tuinonderhoud, schoonmaak,... Nu zijn er onderaannemers voor het beheer van de winkels, voor het me-chanisch en elektronisch onderhoud,... Op piekmomenten, als de brandstof moet worden vervangen, zijn er nog eens tot 1.000 extra arbeiders van on-deraannemers.”

Wat is de positie van de statutairen vandaag?

Jean-Marc: “Samen met alle besparin-gen heeft de directie ook de oude statu-ten en arbeidsvoorwaarden ondermijnd. Het doel was uiteraard om nieuwe statu-ten in te voeren. Wij hebben ons daarte-gen verzet, maar vanaf 1 januari 2002 kwam er toch een nieuw statuut waar-in de sociale en loonsvoorwaarden tot 35% lager lagen. Vandaag werkt onge-veer de helft van de overblijvende sta-tutairen aan deze voorwaarden.“Vanaf 2000 voeren we met ABVV-

Gazelco actie tegen de overuren. Er werd gestaakt, maar helaas hebben we geen succes geboekt. Er werd drie jaar lang actie gevoerd op alle sites, maar hoofdzakelijk in Wallonië. De situatie in de energiesector is complex. Voor het ABVV is enkel Gazelco actief in de sector, maar bij het ACV is er zowel de LBC (Landelijke Bediendencentrale) als ACV-energie. Bij de acties konden we steeds op de steun van LBC reke-nen, maar ACV-energie weigerde mee te doen. ACV-energie heeft een meer-derheid in Vlaanderen. Daaruit moet je niet afleiden dat de Vlaamse arbei-ders niet strijdbaar zijn. Dat merken wij goed genoeg op de vergaderingen van ons uitvoerend bureau en het nati-onaal comité, die vergaderingen verlo-pen steeds tweetalig.”

www.socialisme.be juni 2011 �dossier

Op 1 mei waren er in diverse Japanse steden protestacties tegen kernenergie. De pro-

testacties worden groter. Hieronder een ingekorte versie van het pam-flet dat door Kokusai Rentai, onze Japanse zusterorganisatie, werd verdeeld onder de 2.000 betogers in Osaka.

Het is nog te vroeg om een beeld te hebben op de volledige kost van de kernramp in Fukushima. 70.000 men-sen hebben hun woning moeten verla-ten. Ze kunnen zelfs niet naar hun huis om bezittingen te zoeken. Nog eens 170.000 anderen in de zone van 30 ki-lometer rond Fukushima moesten bin-nen blijven. Ook inwoners die buiten de zone van 20 kilometer wonen, kregen te horen dat ze mogelijk zullen moeten vertrekken. Mogelijk zal minstens een deel van het gebied nog jarenlang on-bewoonbaar zijn.

De ramp heeft het leven van duizen-den boeren en vissers naar de vaantjes geholpen. Zelfs de meer conservatieve inschattingen hebben het over de mo-gelijkheid dat de komende decennia duizenden mensen zullen sterven als gevolg van kankers die een direct ge-volg van de ramp zijn. Als de onderzoe-

kers die kritischer staan tegenover de nucleaire industrie gelijk hebben, zou het om tienduizenden tot honderddui-zenden kunnen gaan.

TEPCO [de eigenaar van de centra-les in Fukushima] en andere verdedi-gers van de nucleaire industrie zeggen ons dat dit een natuurramp was die niet kon worden voorzien. Japanse seismo-logen hebben nochtans al jarenlang gewezen op de mogelijkheid van een dergelijke ramp.

Shimizu Masataka werd in 2008 voor-zitter van TEPCO. Zijn directe doel was de winstcijfers opnieuw op te krikken. Het financieel rapport van de groep uit 2010 was duidelijk: “TEPCO doet er alles aan om de kosten te beperken.” Er wordt aan toegevoegd hoe dat kan:

“Bijvoorbeeld hebben we de kost van in-specties verminderd door de frequentie ervan te verlagen na een gedetailleerde analyse van de beste termijn tussen in-specties van het materieel.” De innova-tieve kostenbesparingen omvatten ook maatregelen zoals het uitstellen van inspecties van vitale onderdelen zoals reservegeneratoren in Fukushima en twee andere vestigingen.

De regering en TEPCO willen de werkende bevolking van Japan en het personeel van TEPCO laten opdraaien

voor de schade. De media hebben het over de heroïsche inspanningen van de arbeiders die onder verschrikkelijke omstandigheden werken om de ramp onder controle te krijgen. Maar intus-sen spreekt TEPCO over een loonsver-laging van 20%. Het zijn niet de arbei-ders van TEPCO die verantwoordelijk zijn voor de ramp, maar de directie en de mensen die deze directie hebben aangesteld, de grote aandeelhouders.

Wij denken dat TEPCO en de ande-re elektriciteitsbedrijven in gemeen-schapsbezit moeten worden genomen. Dit moet gebeuren met een minimale compensatie op basis van bewezen be-hoeften voor kleine aandeelhouders. Deze bedrijven moeten niet door bu-reaucraten van het ministerie worden geleid, maar onder democratische ar-beiderscontrole en -beheer worden ge-plaatst. Dat is de enige manier om de veiligheid en de belangen van de con-sumenten te garanderen.

Een energiesector onder gemeen-schapscontrole moet het mogelijk ma-ken om een geleidelijke kernuitstap te organiseren en dit onder toezicht van de bevolking via arbeidersorganisaties en belangengroepen. Het zou de mogelijk-heid creëren om massaal te investeren in hernieuwbare energie.

Japan. Twee maanden na de ramp van Fukushima groeit het protest tegen kernenergie

De energiereus GDF-Suez is een van de grootste elektriciteitsproducenten ter wereld. In 2010 was de groep goed voor een totale winst van 4,6 miljard euro, een stijging met 3,1%. Net op het ogenblik dat de winstcijfers be-kend werden gemaakt, kondigde het bedrijf een prijsstijging van 5% aan in Frankrijk. De prijzen gingen met 60% omhoog sinds de privatisering van GDF en de fusie met Suez in 2008.

In België is het moeilijk om een exact beeld te krijgen op de winsten van Electrabel binnen de groep GDF-Suez.

In 2009 werd zowat een half miljoen euro belastingen betaald op een winst voor belastingen van 1,55 miljard. Dat was goed voor een tarief van 0,04%. De prijzen in ons land liggen ongeveer 30% hoger dan in de buurlanden. De overheid maakt het Electrabel wel erg gemakkelijk om kernenergie te blijven gebruiken. Onderzoek naar kernener-gie wordt zwaar gesubsidieerd en een groot deel van de met kernenergie ver-bonden risico’s zijn voor de gemeen-schap. In geval van een kernramp of ongeval, is de verantwoordelijkheid van Electrabel beperkt tot 700 mil-joen euro.

Er is ook heel wat te doen over de nucleaire rente en de belasting die Electrabel moet betalen op de uitzon-derlijke winsten als gevolg van het langer openhouden van de intussen afgeschreven kerncentrales. Volgens professor Eric De Keuleneer (ULB) komt die extra winst neer op minstens 1,5 miljard euro per jaar, met een ge-schatte productieprijs van 15 euro MgW/u en een verkoopprijs van 45 euro samen met de snellere afschrij-ving. Energieregulator CREG had het over 1,75 en 2,3 miljard euro.

voor het volledig herStel van de index!

In 1993 haalde de regering-Dehaene benzine en diesel al uit de index, het mechanisme verantwoordelijk voor de aanpassing van de lonen aan de stij-gende levensduurte. Met het voorstel tot IPA dat in januari werd voorgelegd, wilden de werkgevers bekomen dat er opnieuw een studie zou worden onder-nomen om de index aan te passen. Meer bepaald was het doel om te vermijden dat de index te snel zou stijgen. Aangezien de prijsstijgingen voor

energie, onder meer elektriciteit en gas, een belangrijke rol spelen in de stijging van de index, werd gehoopt om energie uit de index te halen. Dat gebeurde on-der het mom van een “groene” index naar het voorbeeld van de “gezond-heidsindex”. Energieprijzen uit de index halen, wordt gerechtvaardigd met het argument dat minder energie verbrui-ken beter is voor het milieu. In werke-lijkheid gaat het er enkel om onze koop-kracht verder te ondermijnen.

Het VBO wil ook een nieuwe bereke-ning van de index waarbij er rekening wordt gehouden met de prijzen van de laatste 12 maanden in plaats van de hui-dige termijn van 4 maanden. Dat zou betekenen dat het langer duurt voor-aleer de stijgende levensduurte deels wordt verrekend in een aanpassing van de lonen.

Wij vinden dat de index volledig moet worden hersteld en dat er geen sprake van mag zijn om energie eruit te halen. Als we iets aan de stijgende energieprij-zen willen doen, zal het niet volstaan om prijscontroles in te voeren. Het pro-bleem moet bij de kern worden aange-pakt: zolang de gemeenschap niet de controle heeft over de volledige pro-ductie en distributie van energie zul-len private bedrijven monsterwinsten boeken op de kap van de gebruikers en de gemeenschap.

Het enige adequate antwoord be-staat uit de nationalisatie van de vol-ledige energiesector onder democra-tische controle van de arbeiders en de gemeenschap. Samen met een publiek programma van onderzoek naar en ontwikkeling van alternatieve ener-giebronnen, kan dit de basis vormen voor een kernuitstap. Tevens is een publieke investering in energiebespa-rende maatregelen (zoals dakisolatie) noodzakelijk.

kernenergie in onS land

Wereldwijd wordt het grootste deel (68%) van de elektriciteit geproduceerd op basis van fossiele brandstoffen: steenkool, aardgas, stookolie. Ongeveer 13% komt van kerncentrales. Slechts 31 landen beschikken over kerncentrales. Wie uranium kan verrijken, kan ook atoombommen bouwen. Het uranium voor de atoombom in Hiroshima werd door de Belgische regering in balling-schap vanuit Congo aangeleverd. Als dank hiervoor schonk de VS een on-derzoeksreactor in Mol.

In België wordt 53% van de elektri-citeit in de kerncentrales van Doel en Tihange geproduceerd. Er zijn maar twee andere landen (Frankrijk en Slovakije) die voor meer dan 50% van kernenergie afhankelijk zijn. Voor de rest komt 40% van onze elektriciteit uit fossiele brandstoffen, 5% uit biomassa en 2% wordt op een andere hernieuw-bare manier geproduceerd.

Winsten, prijsstijgingen en vrijgevige overheden…

door Geert cooL

Met de revolutionaire be-wegingen in Tunesië en Egypte werd aangetoond

dat verandering op basis van mas-sastrijd terug op de agenda staat. Nu wordt duidelijk dat dit revolutionair proces complex verloopt en nieuwe uitdagingen opwerpt. Het verdrij-ven van dictators is niet overal een-voudig en op zich volstaat het niet om tot reële verandering te komen.

tuneSië en egypte: revolutie voortzetten!

Op 1 mei en in de daaropvolgende dagen werd in Tunis betoogd door hon-derden jongeren en arbeiders. Er is een grote frustratie omdat er geen echte ver-andering is gekomen. De werkloosheid blijft verder toenemen en de ‘nieuwe’ regering blijft verbonden met het oude regime. De radicale betoging in Tunis op 1 mei telde zowat 5.000 aanwezigen, ondanks repressie. De betogers waren duidelijk: “In naam de arbeiders moe-ten we deze revolutie voortzetten.”

In Egypte krijgt de revolutionaire op-stand een tweede adem. De regering be-weert geen middelen te hebben om de levensstandaard te verbeteren en stelt dat het vrijemarktbeleid wordt voortge-zet. Dat leidt tot protest. Op 1 mei gin-gen 4.000 textielarbeiders in Mahalla in staking om te protesteren tegen de prijsstijgingen en voor onafhankelijke vakbonden. Ook de dokters voerden nationale stakingsacties om een verho-ging van het budget voor gezondheids-zorg te eisen.

De betogers in Egypte stellen terecht: “We hebben de dictator neergehaald, nu nog de dictatuur.” Het volstaat niet om een paar figuren aan de top weg te ha-len, het hele systeem waarop die figu-ren zich baseerden is rot en zal slechts nieuwe dictators voortbrengen.

Het feit dat het protest in Tunesië en Egypte blijft aanhouden, toont aan dat gewoon verder doen zoals voorheen

geen mogelijkheid meer is. De angst om te protesteren, is verdwenen en zal niet zomaar terugkomen. Dit moet worden aangewend om onafhankelijke arbeidersorganisaties zoals eigen vak-bonden en partijen op te zetten met een programma van socialistische ver-andering.

libië en Syrië: arbeiderS organiSeren

In Egypte en Tunesië zijn de dictators verdreven toen de arbeidersbeweging op een georganiseerde wijze op het to-neel verscheen. Ook in Libië en Syrië moeten de arbeiders en armen zich or-ganiseren om zelf het voortouw te ne-men in het omverwerpen van de dicta-turen in deze landen.

De militaire interventie in Libië is niet enkel tegen Khadaffi gericht, maar heeft ook als doel om de golf van re-voluties te stoppen vooraleer deze ver-der toeslaan in Saoedi-Arabië en de Golfstaten. Het imperialisme wil terug een greep op de situatie krijgen en be-trouwbare marionettenregimes die de toegang tot de grondstoffen vrij laten voor het Westen.

Bij het begin van de opstand versche-nen in Benghazi slogans als: “Neen aan buitenlandse interventie, de Libiërs kunnen het zelf.” Dit standpunt staat vandaag misschien geïsoleerder in Libië, maar het blijft wel correct. Nu Khadaffi na verschillende weken van oorlog nog overeind blijft, zal de steun aan de interventie wellicht steeds meer in vraag worden gesteld. Het blijft noodzakelijk om de arbeiders en armen doorheen het hele land te organiseren en samen te brengen in een offensieve strijd tegen het regime van Khadaffi.

Een militaire interventie in Syrië staat niet meteen op de agenda. Er is de mi-litaire overbelasting van onder meer de VS, dat amper in staat is om de oor-logen in Irak, Afghanistan en Libië te bolwerken. Maar er is ook een vrees dat de sterke etnische en religieuze ver-deeldheid van Syrië de basis kan vor-

men voor een Joegoslavisch scenario van geweld en burgeroorlog.

Om zo’n scenario te voorkomen, moe-ten de arbeiders en jongeren hun eigen onafhankelijke organisaties opzetten. Er moeten comités in de wijken worden opgezet naast raden in de fabrieken. Die kunnen een stem en een organisatie ge-ven aan de massa’s en de revolutie ver-dedigen. Er is nood aan een oproep om democratisch verkozen comités op te zetten op iedere werkvloer, in alle wij-ken, onder de gewone soldaten,...

oude regimeS volledig opruimen

Het volstaat niet om dictators af te zet-ten als ze worden vervangen door een andere groep van gangsters. De bewe-ging moet zich organiseren en wapenen met een programma van socialistische verandering, waarmee wordt ingegaan tegen repressie, werkloosheid en mise-rie en ook tegen het imperialisme.

Er moet van onderuit worden ge-bouwd aan democratische structuren om het opruimen van het oude regime te coördineren en tegelijk de orde en de bevoorrading te organiseren. Het zou de basis vormen voor een regering van vertegenwoordigers van de arbeiders en armen. Een dergelijke regering zou de reactie tegenhouden, democratische rechten verdedigen en beginnen met het invullen van de economische en sociale noden van de massa’s. Voor een volledige breuk met het re-

gime is er nood aan een regering die de arbeiders en armen vertegenwoordigt. Zo’n regering zou onmiddellijk vrije verkiezingen organiseren en dringen-de maatregelen nemen om de levens-standaard te verbeteren. Socialisten zijn voor een revolutionaire democra-tische grondwetgevende vergadering en voor een regering van arbeiders en plattelandsarbeiders die op basis van een democratisch gecontroleerde eco-nomie in publieke handen de middelen inzet in het belang van de meerderheid van de bevolking.

Arbeiders en armen moeten revoluties in eigen handen nemengeen vertrouwen in militaire interventie

De oorlog in Libië is niet gericht op de verdediging van de gewone bevolking. Indien inbreuken op de mensenrechten het motief zouden zijn voor de interventie, waarom wordt dan niet in Bahrein of Jemen geïntervenieerd? De reden is eenvou-dig: de dictators daar zijn betrouwbare bondgenoten van de Westerse grootmach-ten of het land heeft te weinig strategisch belang voor hen (Jemen).

Ons verzet tegen de militaire interventie betekent niet dat we de rebellen in Benghazi aan hun lot overlaten. We denken alleen dat de arbeiders en armen in Libië zelf de strijd tegen Khadaffi in handen moeten nemen en daarbij geen mil-limeter vooruit komen als ze vertrouwen op diegenen die gisteren nog Khadaffi omarmden en wapens leverden.

Na meer dan twee maanden van oorlog is Khadaffi nog steeds aan de macht. Het imperialisme lijkt aan te sturen op een opdeling van het land met een betrouwbare partner in het Oosten (rond Benghazi) om de toegang tot de grondstoffen zoals olie te garanderen. Een dergelijk regime zal voor een neoliberaal beleid staan, waarbij werkloosheid en armoede voor de meerderheid van de bevolking de norm is.

geen Steun aan dictatorS!

Dictator Assad in Syrië kan vreemd genoeg op veel krediet rekenen bij de PVDA in ons land. Het weekblad van die partij verwijst naar het standpunt van “de Syrische communisten” die stellen dat “alles had kunnen worden voorkomen mocht er voor-rang gegeven worden aan de politieke logica in plaats van op de veiligheid te fo-cussen.” Er wordt bovendien gesteld dat de acties “in het voordeel van onze vij-anden werken, van de vijanden van ons nationaal project en van de krachten die het hervormingsproces willen blokkeren.”

Het Syrische regime voert al jarenlang een privatiseringsbeleid en aarzelde in het verleden niet om bloedbaden onder de eigen bevolking aan te richten (onder meer in 1982). Wij hebben geen enkel vertrouwen in dergelijke dictaturen. Het is niet omdat ze beroep doen op een anti-imperialistische retoriek dat ze ook effectief bondgenoten zijn in de strijd tegen het imperialisme. De redenering dat de vijand van mijn vijand wel mijn vriend moet zijn, houdt geen rekening met de positie van de arbeiders en hun gezinnen en gaat er tegen in.

dood bin laden betekent niet het einde van de fundamentaliSten

De revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika hebben de impact van de strategie van Al-Qaeda ondermijnd. Niet de terreuraanslagen, maar massastrijd door de arbeiders en armen kan verandering teweegbrengen. Het uitschakelen van Osama Bin Laden komt er op een ogenblik dat er amper steun voor is de terreur-optie. Het liquideren van Bin Laden werd in de VS aangegrepen om de intussen bijna 10 jaar aanslepende nederlaag als een overwinning te verpakken. Dit maakt echter geen einde aan de explosieve situatie in Afghanistan en Pakistan.

Indien de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika niet worden voortge-zet om fundamentele verandering te bekomen, kan dit leiden tot ontgoocheling en een hernieuwde steun voor individueel terrorisme en religieus fundamentalisme. Indien de revoluties zich wel verder ontwikkelen, is het niet uitgesloten dat ze ook navolging krijgen in Pakistan, Afghanistan, India,… waar het ongenoegen tegen-over de prijsstijgingen en de corruptie steeds groter wordt.

midden-ooSten en nooRd-afRika.Imperialistische interventie brengt revoluties geen stap verder

inteRnationaal de Linkse Socialist10

www.socialisme.be juni 2011 11

door simon (Luik)

Op 16 november was er een spoedbijeenkomst van de Europese Commissie, de

Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds. De voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, ver-klaarde toen: “De monetaire unie wordt met een overlevingscrisis ge-confronteerd.” Om de dreiging van een faillissement van Ierland en Griekenland af te wenden, was het volgens het establishment noodza-kelijk dat de sterkste Europese lan-den leningen gaven aan de zwak-kere, ook al gebeurde dat met heel wat tegenzin. Enkele maan-den later en ondanks de miljar-den van het Europees Financieel Stabilisatiefonds is de crisis nog steeds niet voorbij. Griekenland zinkt steeds dieper weg.

Het beruchte ratingkantoor Standard & Poor’s heef t de noter ing van Griekenland verder verlaagd tot de categorie “weinig betrouwbaar”. Het land dreigt er zelf mee om de Eurozone te verlaten en de Drachme terug in te voeren. Dat dreigement maakt weinig kans, maar het kan een aanlokkelijk scenario zijn voor een Griekse rege-ring die ten einde raad is. Een dergelij-ke maatregel zou het mogelijk maken om de Griekse munt te devalueren en tegelijk de schulden onder controle te brengen. Maar het zou wel de Eurozone zelf bedreigen. Het is niet uitgesloten dat de “overlevingscrisis” van de mone-taire unie een negatieve uitkomst kent. Voor de Griekse arbeiders en hun fa-milies is de keuze in elk geval beperkt tussen besparingen in de Eurozone of een inflatie met dalende levensstan-daard als gevolg van het verlaten van de Eurozone. Dat alternatief is evenmin erg aantrekkelijk.

Wij hebben steeds gesteld dat het uit-bouwen van een Europese Unie in het kader van een markteconomie vroeg of laat zou mislukken. De elites van de verschillende lidstaten gebruiken de Europese Unie in zover dit hen uit-komt, maar de nationale belangen blij-ven uiteenlopen. Bij de eerste ernstige

economische schok verschool iedereen zich terug achter de eigen nationale grenzen. Toen we destijds de overle-vingskansen van het project van de EU in twijfel trokken, werd dit op spot ont-haald bij de officiële economen en de academici die het over het Europa van de regio’s hadden, maar ook bij som-mige neo-marxisten werd het bon ton om te spreken over de opkomst van een nieuwe supra-nationale burgerij. Vandaag horen we deze analisten veel

minder. Uiteraard willen we geen ab-stracte polemiek voeren. Het is evenwel belangrijk om te begrijpen dat de bur-gerij van de verschillende lidstaten van de Eurozone de Griekse burgerij enkel wil bijspringen omdat dit in hun eigen belangen is. De steunmaatregelen voor Griekenland worden door economen als onontbeerlijk gezien in een poging om een volledige neergang van de Griekse economie te vermijden. “De enige oplossing bestaat uit soli-dariteit”, stelde de Franse econoom Hakim El Karoui in Le Monde op 10 mei. Met het dieper worden van de cri-sis en de opeenstapeling van problemen in de verschillende lidstaten, kan het ook steeds moeilijker worden om deze

‘solidariteit’ te vinden. Dezelfde eco-noom wijst er ook op dat de Europese

‘solidariteit’ in de vorm van grootscha-lige besparingsplannen doorheen de volledige EU ieder herstel van de par-ticuliere consumptie de kop kan in-drukken. Paul De Grauwe erkent dat de Europese maatregelen een hard asoci-aal beleid voorstaan: “Als de vakbonden het Europees pakket een regelrechte aanval op ons sociaal systeem noemen, hebben ze volkomen gelijk.”

In Griekenland en in andere landen zorgen alle besparingsmaatregelen die door de internationale instellingen worden geëist enkel tot het verlengen en verdiepen van de crisis. De Griekse economie is het afgelopen jaar al met 4,4% gekrompen en dit jaar wordt een nieuwe krimp van 3,5% verwacht. Griekenland is ongetwijfeld het meest frappante voorbeeld, maar een zelfde situatie doet zich ook voor in Ierland, Portugal, Spanje,… waar de regerin-gen eveneens leningen moeten aangaan tegen bijzonder zware voorwaarden, waardoor ze verplicht zijn om een hard besparingsbeleid te voeren.

De arbeiders en hun gezinnen leg-gen zich niet neer bij deze harde be-sparingen. Waarom zouden zij moeten opdraaien voor de gevolgen van een crisis die zij niet hebben veroorzaakt? In Griekenland zijn er intussen al ne-gen algemene stakingen geweest. In Portugal waren er verschillende sta-kingen in de sectoren, nationale beto-gingen en een algemene staking. Op al deze acties weerklonk de slogan “Wij zullen niet betalen voor hun crisis.” De Spaanse jongeren worden al lan-ger aan hun lot overgelaten en hebben geen toekomstperspectief in een fail-

liete economie. Geïnspireerd door het Egyptische voorbeeld werden pleinen in 57 steden en dorpen bezet om ver-andering te eisen. Als we niet willen opdraaien voor hun

crisis, moeten we in de protestacties ei-sen dat de overheidsschulden niet wor-den afbetaald. Een weigering om de staatsschulden aan de grote aandeel-houders af te betalen, volstaat op zich niet. Op basis van het kapitalisme zou het bankroet van landen leiden tot een lange periode van miserie van de ar-beiders. De Spaanse jongeren hebben gelijk als ze opkomen voor systeem-

verandering. Socialisten pleiten daar-bij voor het opheffen van de controle van de financiële elites over de banken en de sleutelsectoren van de nationale economieën. Door deze sleutelsectoren in publieke handen te plaatsen, kunnen ze worden aangewend in functie van de sociale behoeften en dit onder de democratische controle van verkozen vertegenwoordigers van de vakbon-den, consumenten en lokale overhe-den. Dat kan de basis vormen voor een project van een geplande socialistische economie.

www.socialisme.be juni 2011 11inteRnationaal

Eurozone vertoont steeds meer barsten

Volgens Commissie-voorzitter Barosso is er een “stille re-volutie” bezig in de Europese

Unie. Dit contrarevolutionaire “eco-nomisch beleid” omvat een verdere afbouw van de democratie om een Europese schokdoctrine te kunnen opleggen. Het doel is om de bespa-ringen, privatiseringen en neer-waartse druk op de lonen te insti-tutionaliseren.

Door maatregelen van “economisch toezicht” op te leggen met boetes voor landen die de besparingsdoel-stellingen niet halen, wil de Europese Commissie vermijden dat regeringen zouden buigen voor massaal protest tegen het besparingsbeleid.

Er zijn drie belangrijke elementen in de Europese voorstellen. Het eerste is dat nationale begrotingen voortaan ter goedkeuring aan de Commissie en de Raad moeten worden voorgelegd voor-aleer een parlementair debat in eigen land wordt gevoerd. Het doel is dui-delijk: de Commissie wil er zeker van zijn dat een neoliberaal besparingsbe-leid wordt gevoerd.

Ten tweede wordt voorgesteld om de maatregelen van het Stabiliteitspact te verstrengen. Dat pact stelt dat de overheidsschuld maximaal 60% van het bbp mag bedragen en het jaarlijk-se tekort 3% van het bbp. Landen die

de doelstellingen niet halen, zouden in de toekomst een sanctie krijgen en 0,2% van het bbp moeten storten op een aparte rekening. Dat geld wordt omgezet in een boete indien de richt-lijnen van de Commissie niet worden gevolgd. De boete kan oplopen tot 0,5% van het bbp.

Het laatste element is een procedure om “macro-economische onevenwich-ten” tegen te gaan. De Commissie wil een aantal niet nader omschreven pa-rameters gebruiken voor een score-bord van besparingen om de ‘voor-uitgang’ van elk land te meten. Als een lidstaat de doelstellingen niet be-haalt, kunnen vervolgens boetes wor-den opgelegd.

Dit soort voorstellen is een onderdeel van de pogingen van de Europese ka-pitalistische klasse om het opbreken van de eurozone te vermijden door een gecoördineerde aanval in te zet-ten op de levensstandaard van de ge-wone bevolking. Deze benadering wordt al lang geëist door lobbygroe-pen van de grote bedrijven, in het bij-zonder de Europese Ronde Tafel van Industriëlen. Zij willen een neerwaar-tse spiraal voor de lonen en arbeids-voorwaarden doorheen Europa om zo hun eigen winsten te maximaliseren.

Deze pogingen zijn gedoemd om te mislukken omwille van de verschil-lende belangen van verschillende nationale kapitalistische klassen in

Europa. Het verzet van de arbeiders en hun gezinnen kan een beslissende rol spelen in het stoppen van het be-sparingsbeleid.

Op een ogenblik dat de bazen en hun regeringen hun aanvallen doorheen Europa coördineren, moeten wij het-zelfde doen voor ons antwoord. De EU en het IMF willen ook in Portugal ge-

lijkaardige voorwaarden opleggen als in Ierland en Griekenland. We moeten doorheen Europa tot een gezamen-lijk verzet komen, bijvoorbeeld met een Europese algemene staking, om de aanval op onze levensstandaard te stoppen en om in te gaan tegen de poging om deze aanvallen te institu-tionaliseren.

Europese Commissie wil economische schokdoctrine opleggen

PauL muRPhy zit in het europees Parlement namens de Socialist Party (ierland). hij volgde joe higgins op toen die werd verkozen in het ierse parlement. in dit maandblad publiceren we regelmatig artikels en/of tussenkomsten uit het parlement.

www.pauLmurphymep.eu

Foto: Protestactie van Spaanse jongeren in Brussel op 20 mei.

Let op voor de hakbijl van deze heren! Zelfs Paul De Grauwe waarschuwt: “Als de vakbonden het Europees pakket een regelrechte aanval op ons sociaal systeem noemen, hebben ze volkomen gelijk.”

de Linkse Socialist12

De wereldwijde crisis heeft miljoenen jobs gekost – in China alleen al 10 mil-joen. Zes miljoen Amerikanen werden uit hun huis gezet. De recessie brengt miserie voor de arbeiders en hun ge-zinnen. De bankiers die de crisis heb-ben veroorzaakt, worden intussen ge-woon rijker.

De gedetailleerde informatie en in-terviews tonen aan hoe de grote ban-ken en de financiële instellingen het regeringsbeleid volledig naar hun hand hebben gezet. Wat er niet wordt uitge-legd, is de toename van het belang van het financiekapitaal. De overproductie-crisis heeft de bedrijven hun productie doen overplaatsen naar lageloonlan-den, terwijl de geproduceerde goede-ren vooral verkocht worden in landen waar wel hoge lonen worden betaald. Dat verklaart mee de groei van de fi-nanciële sector. Voor het uitbreken van de crisis was de financiële sector in de VS al goed voor 40% van alle bedrijfs-winsten.

Er wordt gestart met de bankencrisis in IJsland: een land met een bbp van 13 miljard dollar heeft bankenschulden

ter waarde van 100 miljard dollar op-gestapeld nadat de regering de banken had geprivatiseerd. De kredietwaanzin van de IJslandse banken werd algemeen aangemoedigd door de financiële in-stellingen en regeringen. Maar nu de financiële zeepbel is gebarsten, willen ze de gewone bevolking in IJsland voor de gevolgen laten opdraaien.

De documentaire legt op een eenvou-dige wijze uit hoe allerhande ingewik-kelde financiële constructies werden opgezet voor waanzinnige bedragen. Daarbij wordt gewezen op de verant-woordelijkheid van toplui en allerhan-de adviseurs van regeringen. Slechts enkelen durven het aan om voor de ca-mera te antwoorden op vragen van de filmmakers.

Een van hen is professor Frederic Mishkin, een ‘expert’ en voormalige gouverneur van de Federal Reserve (de Amerikaanse centrale bank). Mishkin doet een wel erg stuntelige poging om het neoliberale kapitalisme te verde-digen. Hij valt al snel door de mand als hem gevraagd wordt naar de wel erg foutieve conclusies uit zijn rapport

“Financiële stabiliteit in IJsland” uit 2006. Mishkin antwoordt dat hij fout was omdat hij had geloofd wat de cen-trale bank van IJsland hem had verteld. De reportagemaker onthult vervolgens dat de financiële industrie uit IJsland 124.000 dollar aan Mishkin had betaald om dit rapport te maken. De broek van Mishkin zakt helemaal tot aan zijn en-kels als er wordt gevraagd waarom in een latere versie van zijn CV het rap-port plots “Financiële onstabiliteit in IJsland” blijkt te heten. Mishkin wijt het aan een schrijffout…‘Inside Job’ biedt een beeld van de

criminele cultuur van Wall Street: leu-gens, bedrog, corruptie aangevuld met een breed verspreid gebruik van co-caïne en prostitutie. Er wordt ook ge-wezen op de nauwe banden tussen de bankiers en de regering. Bedrijven als Goldman Sachs en Morgan Stanley hebben een enorme invloed op de re-gering, Goldman Sachs leverde de mi-nisters van financiën in de laatste drie regeringen (Timothy Geithner, Hank Paulson en Robert Rubin). Paulson en Geithner speelden een cruciale rol in

Stop de privatiSeringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiderSpartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeiderSdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor SocialiSme en internationaliSme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitge-breid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levens-

standaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WAAR LSP VOOR STAAT

cultuuR

Private productiehuizen maken pro-gramma’s in opdracht van een televi-siezender. Er wordt met contractueel personeel gewerkt met doorgaans slech-tere arbeids- en loonsvoorwaarden, be-halve voor de ‘sterren’ natuurlijk. Die verdienen goed hun boterham bij de productiehuizen.

Ook bij de openbare omroep werd de afgelopen jaren steeds meer met pri-vate productiehuizen gewerkt om zo het eigen personeelsbestand af te bou-wen. Als er vandaag machtige bedrij-ven als Woestijnvis en Studio 100 be-staan, dan is dat het resultaat van het liberaliseringsbeleid waarbij de open-bare omroep afhankelijk werd van con-tracten met voormalige medewerkers die extern waren gaan werken. Terwijl managers bespaarden op het personeel van de VRT, gaven ze grote sommen overheidsgeld aan de productiehuizen. De afgelopen jaren kreeg Woestijnvis naar schatting een kwart miljard euro van de VRT. Zowat alle sterkhouders

van Woestijnvis werkten voorheen voor de VRT.

Terwijl de VRT 2.557 voltijdse te-werkgestelde equivalenten telt, waren er in de productiehuizen in 2006 ruim 1.100 mensen tewerkgesteld en daar is er een jaarlijkse groei met bijna 20%. De grote productiehuizen zien hun winsten stijgen, maar een tendens van de afgelopen jaren is dat productiehui-zen meer programma’s moeten leveren voor minder geld. In de harde concur-rentiestrijd wordt commercieel succes nagestreefd.

Ook Woestijnvis is een privaat be-drijf waarin winst maken het centrale doel is. Met een jaarlijkse nettowinst van zowat 5 miljoen euro lijkt dat ook aardig te lukken. Bovendien zorgt de directie ervoor dat het op verschil-lende terreinen actief is. Het contro-leert een groot aantal wielerwedstrij-den met als resultaat dat in de aanloop naar de ‘Ronde van Vlaanderen’ (ei-gendom van Woestijnvis) met een

prestigieuze televisiereeks ‘De Ronde’ (door Woestijnvis gemaakt) werd uit-gepakt met de nodige promotie hier-voor in Woestijnvis-blad Humo. Het doel daarbij was niet om het volkse element van het sportieve gebeuren te stimuleren, maar wel degelijk om de VIP’s meer te laten betalen tijdens de wielerwedstrijd.

De commercialisering van alle me-dia en de bijhorende ondermijning van de arbeids- en loonsvoorwaarden van het personeel hebben niets te maken met “creativiteit” en het aanbieden van kwaliteitsvolle programma’s maar al-les met de winst. De liberalisering van de openbare omroep heeft mee geleid tot het ontstaan van machtige media-bedrijven rond figuren die in ons land stilaan een zelfde positie opbouwen als pakweg Berlusconi in Italië. Misschien een idee voor een succesvolle format op onze commerciële televisie: “Land zkt regering”?

‘Inside Job’ brengt een beeld van de corrupte wereld van het financiekapitalisme

Liberalisering van de televisie

door Vincent koLo

‘Inside Job’ is een documentaire die een Oscar won en nu op DVD beschikbaar is. Er wordt brand-

hout gemaakt van de reputatie van de grote financiële instellingen en hun medeplichtigen in de rege-ringen. Het verhaal wordt verteld door Matt Damon. De makers van de documentaire stellen dat het 20.000.000.000.000 dollar kostte om de film te maken, een verwijzing naar het economische verlies dat al werd veroorzaakt door de wereld-wijde economische crisis.

het reddingsplan voor AIG in 2008. Toevallig was Goldman Sachs de be-langrijkste winnaar van die reddings-operatie. Het bedrijf kreeg 40 miljard dollar van de 130 miljard die ter be-schikking van de aandeelhouders van AIG werd gesteld.

Schrijver en f ilmmaker Charles Ferguson baseert zich hoofdzakelijk op burgerlijke economen als Nouriel Roubini en Martin Wolf van de Financial Times. Zij bieden opvallende kritieken, maar ze hebben geen antwoord op de crisis. De ‘kritische’ establishment-fi-guren worden in de documentaire niet bepaald hard op het rooster gelegd, er wordt op geen enkel ogenblik naar hun alternatieven gevraagd.

Dubieuze figuren als IMF-voorzitter Dominique Strauss-Kahn of de Franse minister van f inanciën Christine Lagarde worden probleemloos in het kamp van de critici toegelaten. Waarom werd Strauss-Kahn niet gevraagd naar de rol van zijn organisatie bij de crisis in bijvoorbeeld IJsland, waar het IMF financiële chantage inzet om de bevol-

king te laten betalen voor de schulden van private banken als Icesave. Het IMF wil nu in Europa een zelfde aso-ciale politiek opleggen als voorheen in de neokoloniale wereld. Bij lenin-gen om de banken te redden, worden harde voorwaarden gesteld opdat de gevolgen van de crisis op de kap van de gewone bevolking zouden worden afgeschoven. Lagarde had bijvoorbeeld kunnen gevraagd worden waarom ze eind 2008 aankondigde dat de crisis ten einde was. ‘Inside Job’ brengt een scherpe kritiek

op de Amerikaanse bankiers en poli-tici, maar is naïef als het om Europa gaat. De schuldencrisis in verschillende Europese landen en de bijhorende be-sparingsprogramma’s tonen aan dat de problemen niet beperkt zijn tot de VS. De documentaire stelt terecht dat onder Obama geen verandering moet worden verwacht. Econoom Robert Gnaizda stelt dat de regering geen maatregelen kan nemen: “Hoe kan het tot hervor-mingen overgaan als het een regering van Wall Street is?”

door Geert cooL

De overname van VT4 en Vijf TV door het moederbedrijf van produc-tiehuis Woestijnvis leidt tot een herschikking van het medialand-schap. Een opvallende tendens van de afgelopen 20 jaar is de steile

opmars van private productiehuizen die uit de openbare omroep voortko-men. Woestijnvis en Studio 100 zijn de bekendste voorbeelden.

www.socialisme.be juni 2011 1�PaRtijnieuwS

Ik werd door LSP aangetrokken door de dynamiek en de jeugdigheid van de partij. Als er over “radicaal-links” wordt gepraat, denk je al snel aan karikaturen. Maar dat is niet wat ik heb gezien toen ik met LSP in contact kwam. Van buitenuit komt LSP over als een kleine maar erg le-vendige partij. De militanten zijn erg gemotiveerd, wat zeker niet bij alle partijen het geval is. De partij voert heel veel campagnes. Ik kende LSP voorheen amper, maar de eerste vergaderingen en activiteiten bevallen me enorm en hebben me overtuigd.

Fabien, 42 jaar, Luik

Ik ben Valerie en ben 38 jaar. Bij iedere verkiezing moet ik net zoals ie-dereen een keuze maken voor welke partij ik zal stemmen en dat wordt steeds moeilijker. De notie van vrijemarkteconomie zit zo hard in onze samenleving ingebakken dat zelfs ter linkerzijde vaak wordt vergeten dat er andere keuzes kunnen worden gemaakt, dat de markt geen mon-ster is dat op straffe van represailles ten alle prijze moet worden gevoed, dat de wet van vraag en aanbod geen natuurwet is,... Ik voelde me rela-tief geïsoleerd met mijn opvatting dat de steeds groeiende kloof tussen rijk en arm geen fataliteit is en dat dit geen natuurlijk gegeven is, maar het resultaat van een maatschappijkeuze en bijhorende politieke wil. Bij de laatste verkiezingen was ik geïnteresseerd in het programma van het Front des Gauches en bij een betoging ontdekte ik het maandblad ‘De Linkse Socialist’. Ik nam regelmatig deel aan de vergaderingen van LSP in Leuven en besloot om lid te worden. Zo vond ik anderen met wie ik mijn opvattingen deel, opvattingen die sommigen wel eens spottend ‘ex-treem-links’ noemen...

Valerie, 38 jaar, Leuven

Agenda- 9 juni. Betoging non profit in Brussel

- 9 juli. Antwerpen. BBQ - 24-30 juli: CWi Zomerschool

- 29 oktober: tweede dag van het Socialisme van de ronde tafel van Socialisten

- 26-27 november. regionale congressen van lSP

Henegouwen-Namen: 867 €Brussel-W. Brab.: 1.670 €O. & W. Vlaanderen: 2.182 €Luik-Lux: 805 €Antwerpen: 989 €Vl. Brab. Limburg: 589 €Nationaal: 481 €TOTAAL: 7.584 €

102%76%70%64%61%47%60%69%

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail: info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Strijdfonds: steun LSP Op 19 mei stond de teller van ons strijdfonds op 69%. Iedere drie maan-

den willen we 11.000 euro steun ophalen. We doen dat onder meer door op straat campagne te voeren. In april en mei haalden we 7.584 euro op. De meigroeten (ruim 3.000 euro) en de activiteiten op 1 mei (zowat 1.100 euro) waren een voltreffer dit jaar. Nadat we in het eerste kwartaal op een zucht van onze doelstelling eindigden – we haalden 10.741 euro op – wil-len we in het tweede kwartaal alsnog aan 11.000 euro geraken. In Bergen en West-Vlaanderen werd de lokale doelstelling nu al behaald. Steun ons op 001-2260393-78 van LSP met vermelding “steun”.

Waarom ik lid werd

Deze zomer zullen de linkse socialisten uiteraard niet stilzitten. We zullen cam-

pagne voeren rond verschillende thema’s: tegen racisme, seksisme en homofobie, tegen de besparingen in het onderwijs, tegen kernenergie, voor werk,... Met de Actief Linkse Studenten en Scholieren trekken we naar verschillende festivals om jongeren te organiseren rond deze thema’s.

We zullen er steun vragen voor onze campagnes, zowel financieel als qua actieve betrokkenheid. ALS organi-seert jongeren die zich niet neerleggen

bij het huidige systeem, maar actief in verzet gaan tegen het door crisis getrof-fen kapitalistisme. We zullen deze zo-mer al mobiliseren voor de acties na de zomer: protestacties tegen kernenergie of de anti-NSV betoging in Leuven in maart. De aanzet voor de campagne bij het herstarten van het volgende acade-miejaar wordt gegeven op een jongeren-weekend op 16 en 17 september.

Zowel in Noord-Afrika en het Midden-Oosten als recent nog in Spanje bleek hoe jongeren een dynamische rol kun-nen spelen in het ontwikkelen van strijdbare bewegingen. Wij willen jon-geren oriënteren op de arbeidersbewe-ging omdat daar de sleutel tot verande-

ring ligt. Het zijn de arbeiders die het volledige systeem kunnen plat leggen.

Het kapitalisme is een systeem dat de meerderheid van de bevolking enkel miserie en uitzichtloosheid te bieden heeft. De crisis verscherpt de tegen-stellingen. Dat leidt onvermijdelijk tot ongenoegen, het komt er voor ons op aan om dat ongenoegen op een georga-niseerde en actieve wijze te kanaliseren rond een programma waarmee effectief verandering kan worden bekomen.

Help daaraan mee door deze zomer met ons de straat of de wei op te trek-ken om onze campagnes bekend te ma-ken of om deze te steunen op diverse festivals.

LSP in actie tegen prijsverhogingen voor energie

Op 18 mei voerden we in Dendermonde een eerste actie tegen de prijs-verhogingen voor energie. Nadien trokken we ook nog naar de gemeen-teraden in Gent en Antwerpen. Politici van die gemeentebesturen zitten mee in de Raad van Bestuur van netbeheerder Eandis.

Steun de uitbouw van het CWI in Noord-Afrika en het Midden-Oosten

Militanten van LSP waren op 1 mei aanwezig in 17 steden: Oostende, Brugge, Kortrijk,

Gent, Aalst, Dendermonde, St-Niklaas, Antwerpen, Mechelen, Herentals, Leuven, Diest, Brussel, Jemappe, Charleroi, Verviers en Luik.

In Charleroi trokken we mee op in een delegatie van ‘Jeunes en lutte pour l’emploi’, samen met de ABVV-

Jongeren. Dit gaf meteen een strijdbaar en dynamisch karakter aan deze op-tocht. We verkochten er 47 exemplaren van ons maandblad. Ook in Gent en Antwerpen namen we deel met delega-ties van ‘Jongeren in strijd voor werk’, in Antwerpen aangevuld met een delegatie van Tamils die betoogden onder de slo-gan “Tamils tegen oorlog en racisme”.

Traditioneel verkochten we een groot aantal exemplaren van ons maand-blad in de provincies Oost-en West-Vlaanderen. In Gent waren dat er 70, in Aalst 63 en verder ook 49 in Oostende, 35 in Brugge, 20 in Sint-Niklaas, 16 in Kortrijk en 8 in Dendermonde. In Gent haalden we 280 euro strijdfonds op en onze stand was goed voor 186 euro boe-ken en brochures.

In de provincie Vlaams-Brabant trok-ken we naar Leuven en Diest, waar in beide steden de erg beperkte omvang van de betoging opvallend was. In Leuven waren er met moeite een 400 aanwezigen. Het was er niet gemakke-lijk om ons blad te verkopen, we kwa-men aan 15 exemplaren. In de provin-cie Antwerpen waren we aanwezig op

de betogingen in Antwerpen, Herentals en Mechelen. In Antwerpen vormden we een eigen delegatie van jongeren en migranten. In de drie steden samen werden 81 exemplaren van ons maand-blad verkocht, het grootste aantal werd in Antwerpen verkocht.

In de provincie Luik waren onze mi-litanten aanwezig in Verviers en Luik. We verkochten daarbij 71 exemplaren van ons maandblad en haalden 320 euro strijdfonds op. In Brussel tenslotte hadden we traditioneel een grote stand. We voerden de hele dag campagne met een uitstekend resultaat: 160 kranten verkocht en 250 euro strijdfonds opge-haald (na aftrek van alle onkosten). In Waals Brabant namen we ook deel aan de eerste optocht in Jemappe (5 exem-plaren verkocht). Alles samen komen we hiermee op een

totaal van 640 verkochte exemplaren van ons maandblad. We bedanken alle militanten die zich hebben ingezet om van onze tussenkomsten een succes te maken en uiteraard ook iedereen die ons heeft gesteund door onze krant te kopen of ons financieel te steunen.

Doe mee met onze zomercampagne

Op het Dourfestival

Sinds begin dit jaar hebben revolutionaire bewe-gingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten de hele regio en de rest van de wereld terug hoop

gegeven. De repressie en de impasse van de beweging, maken duidelijk dat de elite er alles aan doet om hun bevoorrechte positie te behouden. Daartegenover is er nood aan een echt socialistische kracht die jonge-ren en werkenden organiseert rond een socialistisch programma.

De afgelopen maanden zijn verschillende militanten van het CWI, de internationale organisatie waartoe LSP behoort, actief tussengekomen in de regio om er een consequente so-cialistische kracht op te bouwen. Doorheen deze interventies

hebben we onze analyses en kennis van de revolutionaire processen kunnen aanscherpen.

Maar iedere tussenkomst kost geld. De reis, verplaatsingen, overnachtingen, materiaal ter plaatse,... zijn niet gratis. We roepen leden en sympathisanten op om onze tussenkomsten in Noord-Afrika en het Midden-Oosten te ondersteunen om er voort te bouwen aan een socialistisch alternatief. Met LSP willen we daartoe 1.000 euro ophalen.

Iedere bijdrage, groot of klein, is welkom. Met 10 euro kun-nen we 200 pamfletten drukken, met 70 euro kunnen we een verblijf van een week in een jeugdherberg betalen. Stort een bijdrage voor de opbouw van het CWI in het Midden-Oosten en Noord-Afrika op 001-2260393-78 van LSP met vermelding ‘steun CWI’.

LSP op 1 mei

de Linkse Socialist1� antigloBaliSten de Linkse Socialist1�

door eLs deschoemacker

Deze zomer zal het tien jaar geleden zijn dat de Italiaanse ordetroepen in Genua Carlo

Giuliani doodschoten op één van de eerste massabetogingen van de anti-globaliseringsbeweging in Europa. Het zal ook tien jaar geleden zijn dat de Linkse Socialistische Partij het initiatief nam om “Internationaal Verzet” op te zetten, als aanloop naar de protesten die in het najaar van 2001 tegen de neoliberale EU-toppen in België plaatsvonden.

Naar aanleiding van de verjaardag van deze gebeurtenissen brengt De Linkse Socialist een dossier in twee delen over de oorsprong en de beteke-nis van de anti-globaliseringsbeweging, welke organisatie- en strijdvormen ze ontwikkelde en de discussies over het programma die binnen deze beweging woedde.

december 1999: de “battle of Seattle”

Het vijfdaagse protest tegen de bijeen-komst van de Wereldhandelsorganisatie (WHO) werd wereldwijd bekend als de

“Battle of Seattle”. Tienduizenden be-toogden samen met een verzameling van NGO’s, vakbonden, anti-kapita-listische en socialistische groepen, mi-lieu-organisaties,... en deden de derde bijeenkomst van de WHO in het hon-derd lopen.

Niemand had zo’n opkomst verwacht. Tot voor Seattle bleef het protest tegen deze internationale instellingen door dezelfde organisaties beperkt tot enkele honderden actievoerders. Door het suc-ces van Seattle werd een nieuwe mas-sabeweging geboren: de anti-globalise-ringsbeweging.

Seattle sprak tot de verbeelding en de jaren erop zou iedere bijeenkomst van het internationale kapitaal en haar po-litieke vertegenwoordigers, waar ook ter wereld, aangegrepen worden om de wereldwijd toenemende woede te-gen de neoliberale globalisering uit te drukken.

einde van een tijdperk

Deze beweging betekende een keer-punt. Het luidde het einde in van een tijdperk van kritiekloos aanvaarden van de vrije markt en het begin van een nieuwe wereldwijde golf van radicali-satie en protest, dat weliswaar brutaal zou onderbroken worden door de aan-slagen van Al Qaida op de WTC-torens op 11 september 2001. Voor de VS be-tekenden de protesten de grootste sinds

de beweging tegen de Vietnamoorlog. Al vlug groeide deze beweging uit tot een internationale beweging die voor het eerst sinds de val van het Oostblok openlijk kritieken zou formuleren op het kapitalisme.

Het diende een eerste ernstige ideolo-gische slag toe aan de zelfgenoegzaam-heid van het kapitalisme, dat zichzelf sinds de val van de Muur uitgeroepen had tot overwinnaar op het “socialisme”.

“We have won,” schreven de kapitalisti-sche media. Ondanks de monsterach-tige karikatuur van socialisme die het stalinisme was, in feite een dictatoriaal geleide planeconomie, deed het bestaan van een maatschappij georganiseerd op basis van een planeconomie voorheen dienst als voorbeeld van de mogelijkheid van een alternatief op de vrije markt. Het wegvallen van dit stalinisme gaf het ka-pitalisme de ruimte om haar hegemonie op te leggen, haar terrein uit te breiden en haar aanvallen op de arbeiders en ar-men te verdiepen en te versnellen. Het verwarde de arbeidersbeweging in al haar geledingen en leidde tot een terug-val in het politiek bewustzijn.

Tot de anti-globaliseringsbeweging was de dominante trend in de maat-schappij er een van acceptatie van het kapitalisme en ontstonden protestbewe-gingen veeleer rond specifieke thema’s, one issues genoemd. We kregen strijdbe-wegingen tegen racisme, rond het milieu, voor asielrecht,... Dit waren bewegingen die specifieke wantoestanden aanklaag-den. Het waren veeleer protestbewegin-gen tegen de symptomen van een ziek systeem, met zeer weinig of geen al-gemene kritiek op het systeem waarop deze symptomen ontwikkelden.

Hoewel de anti-globaliseringsbewe-ging daar niet volledig mee brak en zelf dikwijls niet verder ging dan het voor-stellen van maatregelen om het kapitalis-me te corrigeren en te “vermenselijken”, legde ze als geen eerdere beweging in de voorgaande jaren de oorzaak van we-reldproblemen als de groei van armoede, vluchtelingencrisis,... bij de werking van het kapitalisme. Deze beweging was een uitdrukking van een bewustzijn waar-bij was geweten wat we niet wilden en waarom we dat niet wilden, zonder dat duidelijkheid was over wat in de plaats moest komen.

groeiende kloof tuSSen arm en rijk doet revolteren

De politiek van vijftien jaar onafge-broken liberaliseringen, privatiserin-gen en herstructureringen, leidde tot een ongeziene groei van de ongelijk-heid op wereldvlak. Niet alleen tussen rijke en arme landen, maar ook binnen die landen. Niet alleen in de neo-kolo-niale wereld, maar ook in de meer ont-wikkelde en geïndustrialiseerde wereld.

De kloof tussen de “haves” en de “have nots” was nooit eerder zo groot.

De 225 rijksten, vooral geconcen-treerd in de VS, beschikten in 2000 over een fortuin van meer dan dui-zend miljard dollar. Dat was toen ge-lijk aan het jaarlijkse inkomen van de 47% armsten ter wereld, of 2,5 miljard mensen! De drie rijkste mannen beza-ten evenveel rijkdom als de 600 mil-joen inwoners van de armste landen. In de Britse krant The Guardian werd de vraag gesteld: “Wat is het verschil tussen Tanzanië en Goldman Sachs? Het eerste is een Afrikaans land dat 22 miljard dollar per jaar voortbrengt en dit moet delen met 25 miljoen inwo-ners. Het tweede een investeringsbank die 2,6 miljard per jaar realiseert en dit moet delen met 161 man”.

Ook in de VS en de geïndustriali-seerde wereld groeide deze kloof als nooit tevoren. Het fenomeen “wer-kende armen” kende eerst opgang in de VS, maar tiert ondertussen ook we-lig in de Europese steden. De rijkdom van de rijkste 1% in de VS oversteeg dat van de 90% armsten. Toen in 1980 het verschil van inkomensratio tussen een arbeider en een bedrijfsbaas nog gemiddeld 1 op 42 bedroeg, was dit in 2001 1 tot 425! Aanvallen op lonen en arbeidsvoorwaarden, diensten als ge-zondheidszorg, onderwijs,… maakten komaf met de sociale vooruitgang die de vorige generaties op basis van strijd

boekten en zorgden ervoor dat de nieu-we generaties het minder goed hebben en minder beschermd zijn tegen eco-nomische crises dan de vorige.

De overdaad voor de rijken gecom-bineerd met een hongerdieet voor de armen deed miljoenen jongeren en ar-beiders revolteren. In een aantal landen bleef de beweging beperkt tot massale betogingen. In sommige gevallen wer-den rechtse regeringen omvergewor-pen en vervangen door regeringen van het minste kwaad die, eenmaal aan de macht, geen verschil maakten. In Latijns-Amerika deden revolutionai-re massabewegingen de oude regimes vallen en kwamen linkse presidenten aan de macht. De meest linkse zoals Chavez en Morales braken, onder druk van de beweging, openlijk met het neo-liberalisme en gingen over tot het be-perken van de macht en inkomsten van de multinationals. Ze gebruikten deze middelen voor het voeren van een so-ciaal beleid door middel van beperkte hervormingen.

Het neoliberalisme en de bijhorende globalisering - het politieke regime dat na de crisis van het kapitalisme in de jaren 1970 moest leiden tot het herstel van de winstgevendheid van de bedrijven door een massale over-dracht van publieke middelen naar de privé - leidde slechts tot nieuwe crises en het opnieuw in vraag stellen van het kapitalisme.

voorloper op harde confrontatie arbeid-kapitaal

De radicalisering ten tijde van de an-tiglobaliseringsbeweging vond vooral plaats onder jongeren. Wij stelden toen dat dit een voorloper zou vormen van een diepgaandere radicalisering van de volledige arbeidersbeweging. Het kapitalisme werd door een beperkte laag opnieuw in vraag gesteld, maar deze laag zou aangroeien naarmate het kapitalisme zelf steeds meer in crisis zou geraken.

De burgerij heeft al het mogelijke ge-daan om de onvermijdelijke crisis van haar systeem voor zich uit te duwen. De Aziatische crisis (1997-98) en het barsten van de internetzeepbel (2001) waren de eerste uitdrukkingen van de crisis die nu in alle hevigheid woedt. Door middel van een nog verder door-gedreven (financiële) speculatie wer-den steeds meer en grotere zeepbellen geblazen om de vorige te vergeten.

Vandaag zijn de lapmiddelen stilaan uitgeput en gaan we naar een hardere confrontatie waarbij het kapitaal de crisis op de kap van de arbeiders en hun gezinnen wil afschuiven. Het ar-beidersverzet begint zich steeds meer te manifesteren, maar moet nog af-rekenen met de erfenis van de jaren 1990 en 2000.

10 jaaR antigloBaliSeRing - deel 1 van onS doSSieR

Internationaal verzet tegen het kapitaal

Seattle 1999. Protest tegen de top van de Wereldhandelsorganisatie en het IMF.

Links: Internationaal Verzet op een betoging tegen de EU-top van Brugge in september 2001. Rechts: betoging tegen de EU-top in Göteborg (Zweden) in juni 2001. De aanwezigheid van de campagne Internationaal verzet op deze betoging kon op een grote media-aandacht rekenen. In Göteborg ‘ontdekte’ de media de antiglobalisten.

www.socialisme.be juni 2011 1�jongeRen

De staking van het Franstalig onderwijs begin mei was de eerste sinds de acties van

1996 toen de scholen bijna vier maanden lang plat lagen. Jongeren speelden een belangrijke rol in de acties van 1996. We blikken terug en spraken met Boris Malarme die toen afgevaardigde voor de jongeren van zijn school in Brussel was.

Waarom werd in 1996 gestaakt?

“Er werd geprotesteerd tegen het plan-Onkelinx waarmee 3.000 jobs werden bedreigd. De besparingen van de jaren 1980 en 1990 hadden ons onderwijs al ondermijnd. De leerkrachten gingen niet alleen in staking omwille van hun arbeidsvoorwaarden, maar ook omdat ze het recht van jongeren op kwali-teitsvol onderwijs wilden verdedigen. Dat zette ons ertoe aan om ook in ac-tie te gaan. We protesteerden tegen de bouwvallige en verouderde infrastruc-tuur alsook tegen de overvolle klassen. Onze revolte werd verder aangewak-kerd omdat we het beu waren om als vuilbakschool te worden beschouwd.”

Hoe werd de staking georganiseerd?“Er waren scholierencomités in een aantal scholen. Met een klein groepje scholieren wilden we dat ook op onze school en organiseerden we een alge-mene vergadering van alle scholieren. Daar werd tot staking beslist. We be-toogden de volledige dag en trokken naar verschillende scholen. Rond 10u vertrokken we met een paar honderd betogers, maar we eindigden met dui-zenden. De staking was hierna stevig, iedere oproep werd goed opgevolgd op onze school en de beweging breidde uit naar andere scholen.“Er was een goed contact met de sta-kende leerkrachten, we maakten af-spraken voor de stakingspiketten. Wij zorgden voor het piket van maandag tot donderdag en het personeel op vrijdag. Op die dag trokken we allemaal naar de school om er te discussiëren over de beweging en de acties, om spandoeken te maken en om ’s middags een alge-mene vergadering te houden waar over de staking werd beslist. “In Brussel was er een coördinatie

van de staking door middel van een Algemene Vergadering van Brusselse Scholieren (AVBS). Daarin zaten een tot drie verkozen vertegenwoordigers per school. Op het hoogtepunt van de beweging waren er afgevaardigden van

tientallen scholen op deze bijeenkomst. Er werden ervaringen uitgewisseld, praktische afspraken gemaakt voor betogingen en het versterken van pi-ketten en er werd ook gediscussieerd over de eisen.”

Wat was de impact van deze beweging op de jongeren?“Veel jongeren radicaliseren op basis

van concrete ervaringen doorheen een beweging. We begrepen dat de PS een besparingsbeleid ten dienste van de rij-ken voerde, net zoals de andere partijen. Op 1 mei voerden we overigens samen met de leerkrachten actie tegen de PS. De politierepressie leidde tot discussies over de rol van de staat. Alles werd in vraag gesteld.“Spijtig genoeg was er toen nog geen

jongerenorganisatie zoals ALS om binnen de beweging meer duidelijk-heid te brengen en de eisen politiek te kaderen. Hierdoor bleven we soms erg vaag in onze eisen en zagen we niet de noodzaak van het verbreden van de strijd door ons te oriënteren op de ar-beidersbeweging. De regering kon haar beleid uiteindelijk doorvoeren. Maar voor onze generatie was niets zoals voorheen, onze strijd had de sfeer op de school grondig veranderd.”

jongeren in Strijd voor werk

De campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ gaat verder. De werkloosheid is momenteel aan het dalen, maar dit betekent niet dat er degelijke jobs zijn voor jongeren.

In 2010 kwamen er 68.000 jobs bij in ons land, maar het ging voornamelijk om deeltijdse jobs. Er werkten in 2010 53.000 personen meer deeltijds dan in 2009. 44,3% van de vrouwen werkt deeltijds en ook onder mannen is er een scherpe toename: van 5% in 1999 tot 9,3% in 2009. In 2010 hadden meer dan 184.000 personen een tweede job om rond te komen. Als er iets meer werk is als voorheen, gaat het dus vooral om onzekere, tijdelijke en laag betaalde jobs waarvan je er verschillende nodig hebt om rond te komen.

De acties van de campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ blijven dus meer dan nodig. Op de 1 mei betoging in Charleroi was er een strijdbare jongeren-delegatie en ook in Antwerpen en Gent waren er kleine jongerengroepen.

Op 12 mei trokken een 70-tal militanten van de Franstalige ABVV-Jongeren en de werklozenwerking naar het FOREM (de tegenhanger van de VDAB) in Charleroi om er te protesteren tegen de jacht op de werklozen. Er werd aange-klaagd dat de werklozen verantwoordelijk worden gesteld voor de werkloos-heidheid en dit terwijl er gewoon geen werk voor hen is. In het Waalse gewest zijn er 239.500 werkzoekenden terwijl er op de site van de FOREM slechts 9.032 werkaanbiedingen zijn.

De komende maanden zullen we verder campagne voeren voor werk. Daarbij zal de eis van degelijke jobs met een vast contract belangrijk zijn.

rijke Studenten betalen voor plaatS aan beSte britSe univerSiteiten

Er circuleren voorstellen in Groot-Brittannië om universiteiten toe te la-ten extra studenten te aanvaarden indien ze daar extra voor betalen. Zo wil Oxford extra plaatsen aanbieden aan studenten die op voorhand hun inschrij-vingsgeld betalen in de plaats van beroep te doen op leningen bij de overheid. Aan de meest prestigieuze universiteiten kan het inschrijvingsgeld oplopen tot 12.000 pond per jaar voor gewone richtingen en zelfs tot 28.000 pond per jaar voor geneeskundestudenten! De toegang tot deze richtingen wordt dus te koop aangeboden voor wie het zich kan permitteren. Zo wordt hoger onder-wijs in de topuniversiteiten enkel toegankelijk voor de superrijken of wie op sponsoring kan rekenen.

record aantal Studenten overleeft met leefloon

In 2010 waren er bijna 1.000 studenten extra die van een leefloon afhanke-lijk waren in ons land. In 2009 waren er 15.978 dergelijke studenten, in 2010 nam hun aantal al toe tot 16.840. In 2008 waren het er 14.776. Het grootste aantal studenten met een leefloon is te vinden in Brussel, Henegouwen, Luik en Oost-Vlaanderen. De voorlopige cijfers voor 2011 geven aan dat er ook dit jaar een stijging zal zijn. Met de stijging in 2010 was er voor het tiende jaar op rij een toename, vooral de afgelopen jaren was er een sterke toename (in 2002 waren er 3.656 studenten met een leefloon). Staatssecretaris van armoedebe-strijding Courard (PS) reageerde ‘doortastend’: in de plaats van het probleem aan te pakken, heeft hij er een studie over besteld.

Midden mei voerden Spaanse jongeren actie tegen de werkloosheid en uitzicht-loosheid. Met een jongerenwerkloosheid van 45% en met lage lonen (minder dan 600 euro per maand) voor wie wel werk vindt, is het niet gemakkelijk om aan toe-komstperspectieven te denken.

Op 14 mei was er een grote anti-bespa-ringsbetoging in Barcelona met 250.000 aanwezigen. Een dag later begon een pro-testactie van jongeren die het Puerta del Sol, een centraal plein in Madrid, bezet hielden. De politie probeerde de jonge-ren van het plein weg te krijgen, maar de jongeren en werklozen verdedigden hun

‘Tahrirplein’ naar het voorbeeld van de Egyptische massa’s.

De betogingen in Portugal en de revo-luties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten vormen een belangrijke inspira-tie voor het protest. De redenen voor het protest zijn dezelfde. De acties groeiden snel aan en vormen een uitdrukking van een verandering in het bewustzijn van de jongeren.

Er zijn aanzetten tot een meer anti-ka-pitalistisch bewustzijn. Dit blijkt uit som-mige eisen en slogans: “We zijn geen koopwaar en willen sociale verandering”,

“Politici dienen de banken en speculan-ten”, “Voor sociale verandering”, “Het Spanje van de armen betoogt”. Er is een grote afkeer tegenover alle traditionele partijen en politici. De verontwaardiging komt op straat.

Spaans jongerenprotest tegen werkloosheid en uitzichtloosheid

De rol van jongeren in de Franstalige onderwijsacties van 1996

Op 26 april stuurde het ge-meenschappelijk vakbonds-front een brief naar premier

Leterme om hem er op te wijzen dat er nog steeds geen onderhan-delingen opgestart zijn voor een meerjarenakkoord voor de federa-le gezondheidssectoren. In de brief wordt gesteld: “In 2011 hebben de sociale partners een zogenaamd

“mini-akkoord” gesloten voor de duurtijd van slechts 1 jaar. (…) Dit mini-akkoord beantwoordt echter op diverse punten geenszins aan de legitieme verwachtingen van de werknemers uit de federale gezond-heidssectoren.”

Terwijl de nationale betoging van 9 juni vlak in de onderhandelingen voor de Vlaamse sectoren valt, bestaat er (op het moment van dit schrijven) voor de federale sectoren nog zelfs geen onder-handelingskalender. Indien de betoging geen concreet resultaat oplevert, zal er na de zomervakantie moeten overge-gaan worden naar hardere acties naar het voorbeeld van de stakingen in de Vlaamse gehandicaptensector.

Wij stellen alvast voor om een uitge-werkt actieplan met een escalatie in tijd en omvang op te maken. Hoe zou dit er concreet kunnen uitzien?

De acties voor het vorige meerjaren-akkoord zijn letterlijk doodgebloed door het gebrek aan zo’n actieplan. Toen werden er een reeks van betogin-gen georganiseerd die dan uiteindelijk uitmondden in een staking tot de finish, die echter in de praktijk zeer chaotisch en ongecoördineerd verliep. Hopelijk hebben de vakbondsleiders dezelfde lessen getrokken uit deze ervaringen en zijn ze bereid deze discussie te voe-ren met de achterban.

3 Een verdere escalatie kan men bekomen door de andere sub-sectoren zoals de rusthuizen en RVT’s ook in te schakelen in de acties. Dit is wat we noemen het systematisch opbouwen van de acties volgens een actieplan. 2Mocht het perspectief van die maandelijkse stakingen niet ge-noeg blijken om de regering on-der druk te zetten, kan men na een tijd overgaan tot stakingen in meerdere zie-kenhuizen per provincie maar dan elk op een andere dag in dezelfde week, om terug de nodige mensen te kunnen mo-biliseren voor de piketten. Concreet zou dit kunnen betekenen: dinsdag zieken-huis A, woensdag ziekenhuis B en don-derdag ziekenhuis C. Dit is omwille van de specifieke regelgeving in de zieken-huissector bij stakingen en werd in de praktijk al toegepast door BBTK-BHV tijdens de vorige witte woede

1 Vanaf september elke maand een

“harde” 24-urenstaking in een

groot ziekenhuis per provincie

in gemeenschappelijk vakbondsfront

én met massale stakingspiketten die

het karakter van een kleine betoging

hebben. Alle militanten van de provin-

cie kunnen daar naartoe gemobiliseerd

worden. Het is uiteraard de bedoeling

om bij de aankondiging van de eer-

ste staking de stakingskalender voor

de volgende maanden over te maken

aan de regering en de werkgevers zo-

dat het voor iedereen duidelijk is (ook

naar de werknemers van de sector toe)

dat het menens is. Deze methode heeft

het voordeel dat het een tijdje kan aan-

gehouden worden zonder meteen al het

kruit te verschieten.

Steun dit maandblad: 001-3907596-27Steun dit maandblad: 001-3907596-27

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 305 juni 2011

de € 2STEUN: € 5

socialisme.beben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe