België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 324 Mei 2013

Tunesië: het revolutionaire

proces voltrekken!

P 10

Handen af van bescherming

tegen ontslag

P 6

DOSSIER. Voor een politieke

uitdrukking van arbeidersstrijd

8-9

Het besparingsbeleid biedt geen op-lossing voor de economische crisis, het maakt de problemen enkel maar erger. Toch stappen alle gevestigde politici mee in de besparingspolitiek, op lokaal niveau zien we hoe ze het hierover over de partijgrenzen eens zijn. Hoogstens zeggen de politici dat ze nu eenmaal niet anders kunnen dan besparen. Wij aanvaarden niet dat onze levens-

standaard en de toekomst van onze kin-deren wordt weg bespaard, terwijl een kleine toplaag een nooit geziene rijk-

dom verzamelt en grote sommen zwart of grijs geld overbrengt naar al dan niet exotische belastingparadijzen. Als we hen laten doen, moeten we straks alles afgeven in een legale hold-up.

Tegen de besparingen is verzet nodig. Er is geen garantie dat we onze strijd zullen winnen. Maar als we niets doen en de strijd niet aangaan, dan zijn we op voorhand verloren. Niets doen wordt als een teken van zwakheid gezien en dat leidt tot agressie vanwege het kamp van de superrijken.

Het potentieel voor strijd is zeker aan-wezig. Op 21 februari betoogden we met tienduizenden in Brussel, op 14 maart was er een grote Europese be-toging en tussendoor waren er tal van kleinere acties met ook een eerste be-weging tegen de lokale besparingen van de gemeente Sint-Niklaas. Ondanks de dagelijkse propagandastroom in kranten en op televisie die ons moet wijsmaken dat verzet nutteloos is, valt telkens de actiebereidheid en de brede steun op.

Om de mogelijkheden ten volle te be-nutten, moeten we onze strijd ernstig organiseren. Dat vereist een duidelijk opbouwend actieplan. Nu zien we te-veel dat betogingen niet gekaderd wor-den in een actieplan, waardoor het te veel neerkomt op een wandeling zonder

gevolg. In andere gevallen beperken de acties zich tot symbolische ‘flashmobs’ of ‘Harlem Shakes’. Dat is op zich sym-pathiek en het kan nuttig zijn. Maar als het los staat van de opbouw van een krachtsverhouding door een sterkere mobilisatie en betrokkenheid van on-deruit, dan gaat de energie van derge-lijke acties verloren.

Er is nood aan een offensief actieplan met een duidelijk en strijdbaar pro-gramma. Een actieplan is niet hetzelfde als een opeenvolging van acties waar-bij uiteindelijk zelfs de meest strijdbare militanten uitgeput raken. Een actie-plan moet een goed overwogen strijd-plan vormen, gericht op het overtuigen van collega’s op de werkvloer, buren, vrienden en familie. Om daar een in-schatting van te kunnen maken, is een

democratische betrokkenheid van on-deruit vereist bij het opmaken en beslis-sen van een actieplan.

Ons aantal vormt een belangrijk on-derdeel van onze sterkte. Die sterkte kunnen we het beste uitspelen als het georganiseerd wordt en gekoppeld aan een programma voor echte verandering. De economische en politieke context laat steeds minder ruimte voor overleg of halve maatregelen. Ofwel aanvaar-den we dat patronaat en regering de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking geleidelijk afbreken, ofwel stellen we de werking van het systeem in vraag en bouwen we aan een alternatief. Een actieplan tegen het besparingsbeleid en voor werk is een eerste stap in de opbouw van zo’n alternatief.

OnzE STRIjD ORganISEREn mET EEn OffEnSIEf acTIEPlan !

We worden al enige tijd geconfronteerd met een besparingsgolf op alle niveaus. Er is een groeiend ongenoegen omdat de tekorten zich laten voelen: tekorten in kinderopvang, geen plaats op

school, afbouw van de dienstverlening bij het openbaar vervoer,... Tegelijk neemt de werkloosheid toe en hebben steeds meer mensen moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.

de Linkse Socialist� binnenlandSTEDEn En gEmEEnTEn gaan OVER TOT bESPaRIngEn

Voor een actieplan in de lokale sector!

Familie Byl-de Pelsemaecker

Geraardsbergen

Op deze en andere pagina’s in dit nummer van De Linkse Socialist vind je “meigroeten”: boodschap-pen van lezers en sympathisanten ter gelegenheid van 1 mei, de inter-nationale dag van strijd.

Op een dag als 1 mei wordt aan-gesloten bij tradities van de ar-beidersbeweging - de noodzaak van onze eigen media is daar een onderdeel van. Met de steun via de meigroeten kunnen we deze krant verder uitbouwen.

De redactie bedankt iedereen die dit blad heeft gesteund. We haalden met de meigroeten meer dan 4.300 euro op!

Socialistische meigroeten

familie Djelassi-byl,Oudergem

We wensen iedereen een

strijdbaar 1 mei

Voor de gemeenteraadsverkiezingen zwegen de meeste politieke partijen over 2013 en de volgende jaren. De tra-ditionele partijen durfden de waarheid niet te vertellen, ook al wisten ze maar al te goed wat de toekomst zou bren-gen. Er zijn nu slechts ‘accentverschil-len’. De ene partij wil wat drastischer besparen dan de andere, de ene partij wil een beetje minder afvloeiingen dan de andere. Maar fundamenteel is geen enkele gevestigde partijen bereid het systeem in vraag te stellen.

Financiële speculatie treFt lokale besturen

Vroeger waren er openbare banken. De ASLK, het Gemeentekrediet, en Krediet aan de Nijverheid waren de meest bekende. Deze banken deden hun werk, maakten zelfs winst, maar de overheid vond het nodig deze ban-ken over te hevelen naar de private sec-tor die zogenaamd ‘beter’ zou werken. Een eenmalige verkoop levert geld op, dus verkopen maar.

Het Gemeentekrediet was de financier (geldverstrekker zeg maar) van de lo-kale besturen. Maar na de verkoop van het Gemeentekrediet werd dit Dexia. Lokale besturen moesten terecht bij die nieuwe bank. Een private bank die (net zoals andere banken) speculeerde op de beurzen, die haar CEO’S overda-dig beloonde, maar die vol speculatieve opties en aandelen zat.

De aandelen van Dexia gingen naar omhoog, ‘the sky was the limit’ en de lokale besturen waren tevreden. Niemand maakte zich zorgen want het ging goed. Tot bleek dat Dexia, net als andere grootbanken, tot over zijn oren in de schulden zat door slechte kredie-ten. Gemeenschapsgelden waren ge-bruikt voor grove speculatie. De crisis van de bankensector in 2008 maakte dit duidelijk.

een probleem van pensioenlasten?

Vaste benoeming is gebaseerd op het principe van continuïteit. Een over-heidsadministratie mag niet afhankelijk zijn van de politieke partij die de meer-derheid heeft, ze moet beschermd wor-den tegen politieke willekeur. Omdat

vastbenoemden (in principe) niet kon-den afgedankt worden, vielen zij ook niet onder het sociale afdrachtsysteem van personeelsleden in de private sec-tor. De overheid zorgde voor een eigen ziekteregeling van de ambtenaren en een eigen pensioensysteem.

De afgelopen decennia is er niet veel overgebleven van de vaste benoemin-gen. De lokale sector was een proeftuin voor ‘alternatieve tewerkstellingsvor-men’. Toen ik in 1976 bij een centrum-stad begon te werken, was nog meer dan negentig procent van de personeelsle-den vast benoemd, vandaag is dit nog ongeveer één derde!

Intussen hebben de meeste lokale besturen diensten afgestoten naar de private sector. Vroeger bestonden er in bijna alle steden openbare zieken-huizen. Ze zijn (enkele uitzonderingen niet te na gesproken) overgeheveld naar de private sector. Vroeger had men in bijna alle steden openbare reinigings-diensten, waterdiensten, in de stad Gent zelfs een eigen gas- en elektriciteitsbe-drijf, in de stad Antwerpen een eigen havenkapiteindienst, daarnaast waren er de groendiensten, eigen garages, ei-gen schoonmaakpersoneel. Vandaag rest daar nog weinig van. Uitbesteden is de regel geworden en wat niet wordt uitbesteed, komt terecht in ‘autonome overheidsbedrijven’ of ‘VZW’s’.

Net zoals in de private sector kent ook de openbare een ‘repartitiesysteem’ waarbij de actieven de gepensioneerden van vandaag betalen. Omdat het aantal vastbenoemden daalt, is het aantal ‘ac-tieven’ dat afdraagt voor de pensioenen gedaald. De pensioenkassen raken dus leeg. Dat is geen probleem van de ‘pen-sioenlasten’ maar van de afbouw van het statuut.

nationaal besparingsbeleid brengt mensen in de problemen

Werklozen die niet meer rond komen van hun uitkering, toenemende werk-loosheid die ertoe leidt dat mensen hun hypothecaire lening niet meer kunnen afbetalen, gepensioneerden die hun rusthuis niet meer kunnen betalen, mensen die hun ziekenhuisopname niet meer kunnen betalen, ouderen die be-roep doen op bijstand in hun huis,... Waar komen die mensen terecht? Bij

het OCMW. Het OCMW staat niet al-leen in voor het leefloon, het helpt ook mensen die problemen hebben. Er is evenwel onvoldoende omkadering in de rusthuizen, er wordt steeds meer geëist van hetzelfde personeel. Zieken worden niet meer vervangen. Een vi-cieuze cirkel.

nood aan actieplan

Het antwoord van de lokale besturen, los van hun politieke samenstelling, komt steeds op hetzelfde neer: nog meer privatiseren, besparen op personeel, vaste benoemingen verder afbouwen, afbouw van de dienstverlening en even-tueel het verhogen van de gemeentebe-lasting. De slachtoffers van dit beleid zijn zowel het personeel als de burgers die minder diensten krijgen.

De vakbonden uit de lokale sector reageren terecht op de afbraak van de openbare sector. Helaas doen zij dit bestuur per bestuur. Waar de vakbon-den sterk staan, kunnen zij (misschien) de besparingspolitiek wat afzwakken, waar de vakbonden zwak staan ‘onder-gaan’ ze de afbraak. Maar wat vandaag in enkele steden en gemeenten gebeurt, zal morgen ook elders gebeuren. Er is nood aan een eensgezind actieplan op basis van solidariteit tegen iedere af-braak van de lokale sector.

Een actieplan kan vertrekken van een petitiecampagne om de lokale manda-tarissen voor hun verantwoordelijkheid te stellen. Zo’n petitie kan zich richten tegen afvloeiingen, tegen de aantas-ting van het personeelsstatuut, tegen privatiseringen, tegen de afbouw van de dienstverlening en voor een omzet-ting van alle contracten van onbepaal-de duur in statutaire tewerkstelling. Dit zou de terechte verzuchtingen van het personeel ondersteunen en aangeven dat de vakbonden onafhankelijk zijn van de gevestigde partijen en opko-men voor de rechten van het personeel en de burgers.

Hiernaast kunnen de vakbonden in-formatierondes op de werkvloer orga-niseren. Het personeel moet geïnfor-meerd worden in gemeenschappelijke vergaderingen en er moet worden ge-luisterd naar actievormen die het per-soneel voorstelt. Informatie en sensibi-lisatie zijn noodzakelijk, maar volstaan niet. Het actieplan moet het plaatselijke niveau overstijgen en lokale strijd in een breder perspectief plaatsen.

Dat kan met eisen als het omzetten van alle contracten van onbepaalde duur en langdurige tijdelijke contracten in sta-tutaire tewerkstelling, oprichting van intercommunales in openbaar bestuur voor energie en huisvuilophaling, op-richting van een nieuwe openbare bank voor gemeenten en OCMW’s, geen be-

taling van vroegere schulden,…

Waar halen We het geld?

Dit alles klinkt weinig realistisch. Blijkbaar is het realistisch dat de over-grote meerderheid van de bevolking erop achteruit gaat. Dit is het realisme van het kapitalisme. Als syndicalist heb ik nooit het kapitalisme aanvaard. Rechten voor werknemers komen on-middellijk in botsing met het kapita-lisme. De keuze is aan ons. Gaan we ons laten afslachten of strijden we? Misschien gaan we strijdend ten onder (dat is mogelijk) maar zonder strijd zijn we sowieso verloren!

En waar halen we het geld? Een goed werkende lokale sector kost geld. Blijkbaar waren alle politieke partijen bereid om geld te verschaffen voor de banksector die door te speculeren aan de rand van de afgrond stond! Als de politieke wil aanwezig is, kan er geld, zelfs miljarden euro’s, vrijgemaakt worden.

De keuze is, kiezen voor sociale recht-vaardigheid (ik noem dat socialisme) of kiezen voor een systeem dat werk-nemers in de ellende stort (ik noem dat kapitalisme).

Een uitgebreidere versie van dit artikel vind je op socialisme.be

Artikel door MArc VAn Hecke, VoorMAlig secretAris Acod-lrB-denderMonde

Het lijkt dagelijkse kost. Gent, Mechelen, Sint-Niklaas, het zijn de eersten in een hele rij. De gemeenten zitten in financiële problemen en de besturen willen dit oplossen door

het personeelsbestand af te slanken, diensten te privatiseren, de dienstverlening te beperken of hogere tarieven door te rekenen aan de bevolking en het aantal vastbenoemden te verminderen. Wat op nationaal vlak al een tijdje aan de gang is (de crisis van de banksector afwentelen op de gewone bevolking), zet zich door in de lokale sector.

In Sint-Niklaas wordt al wekenlang actie gevoerd door het personeel van de stedelijke reinigingsdienst en ander stadsper-soneel. De privatisering van een deel van de reinigingsdienst gaat gepaard met een reorganisatie waarbij de dienst het met 110 personeelsleden minder zou moeten doen. Het stadspersoneel reageerde met acties en haalde reeds voldoende handtekeningen op voor een referendum. Daarmee werd ook de bevolking bij het protest betrokken. Wordt vervolgd!

Uit sympathie en overtuiging

Roger Ulburghs

Indignez vous!Marita De NeubourgRood! Gent

Een zonnige, geestige en vooral

strijdbare 1 mei gewenst!een Gentse

aCOd-teleCOmafGevaardiGdeACOD LRB Brussel wenst alle werkenden en militanten van de “ech-

te” linkerzijde - diegenen die de waarden van onze voorgangers niet verraden hebben - een feestelijke en strijdbare 1 mei vol solidariteit en kameraadschap.

Weg met de besparingsplannen die Europa, de federale regering, de regionale regeringen en de gemeenten ons willen opleggen!

Laat ons voorbereid zijn op strijd voor de verdediging van de be-langen van de werkende bevolking, diegenen die rijkdom creëren.

Laat ons een eis die ‘vergeten’ is door de syndicale leiding terug op de agenda zetten: herverdeling van het beschikbare werk door de ar-beidsduur te verminderen. 32-urenweek zonder loonsverlies!Patrick delMArQUetteregionale secretaris

rudy jANSSeNSFederale secretaris

tegen de crisis, de besparings-woede en de verrechtsing

� Ons standpuntwww.socialisme.be Mei 2013 �Onze meninG

zO GezeGdNigel Williams over de voorma-

lige Britse premier thatcher: “Ik ben geen econoom, maar ik heb me altijd afgevraagd welk goed

‘de economie’ doet als ze er niet is voor de hele bevolking. Als je rea-lity-reeksen ziet op de BBC over Broken Britain en je ziet de ver-pauperde wijken, de tienerzwan-gerschappen, de ‘marginaliteit’, weet je wie hiervan de architect was. Als je geconfronteerd wordt met de graaicultuur van topban-kiers, met de ‘ik eerst’-mentaliteit, dan zie je thatcherisme. Als je in een land wil wonen, opgesplitst in hen die hebben en hen die er-naast vallen, als je in een land wil wonen waar ‘de economie’ niet in dienst staat van de inwoners maar omgekeerd, als je in een land wil wonen waar mensen te-gen elkaar worden uitgespeeld, dan moet je nu een traan laten om het heengaan van je icoon.”

er moest niet lang gezocht wor-den naar iemand die in zo’n land wil wonen. twee partijvoorzitters verklaarden zich fan van thatcher. Bart de Wever: “Thatcher is een figuur uit mijn jeugdjaren naar wie ik opkeek.” Zijn collega partij-voorzitter Gwendolyn rutten: “Ze was de juiste vrouw op de juiste plaats. Het Verenigd Koninkrijk weer economisch op de kaart zet-ten, dat was haar uitdaging en dat heeft ze gedaan.”

HET kaPITalISmE mET EIgEn mIDDElEn bEcOncURREREn?

edito door Geert CoolhoofdredaCteur ‘de linkse soCialist’

Hoe kunnen we het geld halen waar het zit?

De cijfers waren schokkend. Met 25.000 miljard euro op dubieuze rekeningen in

belastingparadijzen zijn er heel wat middelen aanwezig. Het gaat om een kleine minderheid van enkele tienduizenden mensen en instellingen. Met deze middelen is het mogelijk om een einde te maken aan de wereldwijde armoede en kunnen tal van sociale problemen opgelost worden. De roep naar een herverdeling van de beschikbare rijkdom weerklinkt steeds luider.

Terwijl er bij iedere besparingsopera-tie opnieuw bij de gewone werkenden en uitkeringstrekkers wordt aangeklopt, blijven de grote fortuinen ongemoeid. Iedere vraag naar een bijdrage van hen, botst op het argument dat dit de concur-rentiepositie zou ondermijnen. Dat er heel wat Antwerpse diamantairs over rekeningen in belastingparadijzen be-schikken, toont volgens hun advocaat enkel aan “dat Antwerpen tenmin-ste nog meetelt als diamantcentrum”. Samen met ruim 99% van de bevolking tellen wij dus niet mee.

Het is de concurrentielogica die leidt tot armoede en sociale achteruitgang. Daartegenover plaatst de arbeiders-beweging solidariteit. Een eerlijke herverdeling maakt daar deel van uit. Wij ondersteunen de eis van een ver-mogensbelasting die de allerrijksten laat betalen voor de gevolgen van de crisis die door hun inhaligheid werd veroorzaakt.

Een vraag is echter hoe we de rijken ertoe kunnen brengen om te betalen. Ze zullen hun fortuin niet zomaar afstaan omdat we het vriendelijk vragen. Er zal altijd wel een nieuw belastingparadijs opduiken als het vorige verbrand is. De reactie van rijke Fransen bij de invoe-ring van een beperkte taks op superho-ge inkomens was veelzeggend. Gerard Dépardieu kon niet snel genoeg naar België vluchten en hij was lang niet de enige. Enkele buurten in Ukkel worden stilaan getto’s van Franse superrijken.

De ‘flinke’ opstelling tegen fiscale fraude van de regering en staatssecre-taris John Crombez (SP.a) in het bij-zonder, heeft meer met imago dan met daden te maken. Wat valt op dat vlak te verwachten van partijen die de afge-lopen jaren een legale plundering van de overheidskas hebben georganiseerd met maatregelen zoals de notionele in-trestaftrek? En hoe denkt Crombez de

fraude aan te pakken als blijkt dat de politie bij de bekendmaking van een lijst van 110 Belgische bedrijven die banden hebben met de Kaaiman- en Maagdeneilanden in De Tijd niet ver-der komt dan een vraag aan die krant om de lijst door te sturen.

De Tijd merkte hierover zelf op: “De speurders van de federale politie moe-ten het nu al maanden stellen zonder toegang tot een uitgebreide bedrijven-databank. Het contract met de data-bank Euro DB is door de besparings-drift van de regering niet verlengd en er is nog geen nieuw contract gegund. (…) Terwijl de witteboordencriminelen, waartegen onze speurders moeten strij-den, wereldwijd bedrijvenconstructies opzetten met de beste adviseurs en fis-cale spitstechnologie. Dat is David te-

gen Goliath. Moeten onze speurders nu echt strijden met pijl en boog?”

De ongelijkheid waar de enorme rijk-dom van een kleine toplaag een uit-drukking van vormt, zit ingebakken in dit systeem. Naarmate de crisis die-per wordt en de winsten onder druk zet, schreeuwen de kapitalisten via al hun spreekbuizen om meer doortastende maatregelen tegen de arbeiders en hun gezinnen. De gevolgen van dergelijk waanzinnig besparingsbeleid zien we in steeds meer landen, de sociale ram-pen beperken zich steeds minder tot het zuiden van Europa.

De enorme ongelijkheid is geen kwes-tie van enkele rotte appels die het ‘toe-vallig’ voor het zeggen hebben. De rotte appels aan de top vormen een uitdruk-king van een volledig rot systeem - de

hele mand waarin de appels zitten, is rot. Onkruid wieden zonder de wor-tels uit te trekken, biedt geen funda-mentele oplossing. Het kan wat adem-ruimte bieden, maar onkruid heeft de neiging om uit te breiden en verder te overwoekeren.

Er is een volledige breuk nodig met het systeem dat de ongelijkheid tot ongekende hoogten stuwt. Om de be-schikbare middelen echt te kunnen her-verdelen, moeten we er ook democrati-sche controle over uitoefenen. Daartoe moeten de centrale productiemiddelen in publieke handen komen met een de-mocratische controle en beheer. Voor een dergelijke maatschappijverande-ring is een vastberaden strijd nodig waarbij een socialistisch perspectief onontbeerlijk is.

De afkeer tegenover de bankiers die hun gokschulden uit de

wereldwijde casino’s afschoven op de gemeenschap is groot. Dat blijkt ook uit het enthousiasme voor New B, het project van nieuwe coöperatieve bank waar zich inmiddels bijna 40.000 mensen op ingeschreven hebben. De Baskische coöperatieve van Mondragon stelt meer dan 80.000 mensen te werk in ruim 250 bedrijven. 100 jaar nadat de Gentse Vooruit haar

‘arbeiderskathedraal’ opende, is er een terugkeer van de coöperatieven.

In de socialistische beweging is er his-torisch heel wat debat geweest over de voordelen en de beperkingen van coö-peratieven. Het idee dat wordt samenge-werkt voor de productie of de aankoop en distributie van goederen zonder dat

het winstprincipe centraal staat, baseert zich op de solidariteit die instinctief sterk aanwezig is bij de werkende bevol-king. Het is bovendien een poging om de sociale wonden die geslagen worden te verzachten en om de levenskwaliteit te verbeteren.

Maar er zijn ook beperkingen. Binnen het kader van het kapitalisme is ieder bedrijf onderworpen aan de wetten van het huidige systeem. Wie niet concur-rentieel is, verdwijnt. Hierdoor zitten coöperatieven soms tussen hamer en aambeeld: in welke mate wordt het ei-gen personeel uitgebuit om de concur-rentie aan te kunnen?

In een periode van economische neer-gang kan de nadruk sterker op ethisch bankieren liggen, maar wat indien er binnen het kader van de algemene cri-sis van het kapitalisme een kortstondige periode van beperkte groei is waarbij de ruimte voor speculatie en bijhoren-

de winsten groter wordt? Zal een coö-peratieve bank bestand zijn om niet in dat casino mee te stappen? Het voor-beeld van Arco, de coöperatieve van de christelijke arbeidersbeweging, ligt nog te vers in het geheugen om deze vra-gen aan de kant te schuiven. Er is ook het historische voorbeeld van de Bank van de Arbeid die in 1934 failliet ging en bijna de volledige beweging rond de Vooruit neerhaalde.

De Duitse marxiste Rosa Luxemburg wees er in 1900 op dat een productie-coöperatieve betekent dat “de arbei-ders verplicht zijn om zelf de rol van kapitalistische ondernemer” te spelen,

“een tegenstelling die doorgaans aan de basis ligt voor het falen van coöpera-tieven die ofwel omgevormd worden tot puur kapitalistische bedrijven of, als ze de belangen van de arbeiders centraal blijven stellen, uiteindelijk worden ont-bonden.”

Een consumptiecoöperatieve vertrekt van het terechte idee dat een gezamen-lijke aankoop een betere prijs oplevert omwille van de grotere schaal. Het ver-klaart het succes van de groepsaankopen voor energie, niet toevallig een sector waar de prijzen als gevolg van de libera-liseringspolitiek de pan uitswingen. Wij zijn voorstander van maatregelen die de gevolgen van de liberalisering verzach-ten, maar koppelen dat meteen aan een alternatief op de liberalisering zelf.

Het nieuwe SP.a-programma zou een bocht naar links vormen, maar de mooie woorden vertrekken wel allemaal van het uitgangspunt van de markt nu eenmaal de motor van de economie is.

“Een diverse markt doet leven”, stelt het nieuwe programma, dat er aan toevoegt:

“ondernemers maken mee de welvaart en creëren jobs”. SP.a beperkt zich tot ‘so-ciale correcties’ en “marktregulering in die markten waar geen eerlijke concur-rentie bestaat.” Maar hoe kan je funda-mentele sociale correcties aanbrengen als de samenleving geen enkele con-trole heeft? De dictatuur van de mark-ten laat zich niet gewillig aan banden leggen. Ofwel wordt die dictatuur ge-broken om tot verandering te komen, ofwel beperken we ons tot mooie maar holle woorden over ‘sociale correcties’ terwijl tegelijk een besparingsbeleid wordt gevoerd.

Het kapitalisme laat zich niet aan ban-den leggen, maar moet bestreden wor-den. Het Charter van Quaregnon – het historische programma van de socialis-tische arbeidersbeweging in ons land

– beperkte zich niet tot groepsaanko-pen voor energie of meer toezicht op de banken, maar eiste dat de volledige financiële sector en de energiesector in publieke handen kwamen. Dat zou de basis kunnen vormen om de middelen te voorzien voor gratis en degelijk on-derwijs, het uitroeien van armoede, het aanbieden van degelijke en betaalbare sociale woningen, de creatie van goed betaalde jobs,…

De terugkeer van de coöperatieven

de Linkse Socialist� syndiCaalInTERVIEw

Voor een nieuwe partij die de belangen van de werkers verdedigt

Strijdbare delegees en secretarissen van LBC-NVK en CNE

25.000.000.000.000 keer neen tegen de loonstop

gEEn InSTaPSTagES maaR

VOlwaaRDIg wERk!ABVV Vrije Universiteit Brussel

MeIgroeten

Oost-vlaanderen

samensterk!

Antwerpen-Waasland

stOp de sOCiale afbraaK!

ABVV totAL rAFFInADerIJ

ABVV BAYer/LAnxess

ABVV Bayer/Lanxesswww.roodoor.info

Waarom dit ontslag?

Yves Dupuis: “De directie was al niet blij met de opkomst van de BBTK in de laatste acht jaar. Maar het kritieke mo-ment kwam er met hun groot project in Delta (fusie van twee sites in één), waarvoor ze een belangrijke lening bij de Europese Investeringsbank hebben bekomen. Mijn indruk is dat ze vrij spel willen tot aan de verhuis. En dan heb je Naima die de door de directie gevraag-de flexibiliteit bij de omzeiling van de beperkingen op de overuren weigert... Dergelijke kwesties kunnen veel geld kosten en de financiering van de jobs in vraag stellen. “

De Toeuf, medisch directeur bij Chirec en vicevoorzit-ter van het artsensyndicaat BVAS, had kort geleden verklaard dat de beperking van de ereloonsupplemen-ten voorzien door de rege-ring tot 3000 ontslagen zou leiden.

“Toen Onkelinx haar koninklijk besluit over de beperking van de ere-loonsupplementen voor kamers met twee bedden voorstelde, heeft dr. De Toeuf gereageerd in Le Soir. Hij voeg-de eraan toe dat het voor Chirec om 90 jobs zou gaan. De maatregel is vooral een probleem voor de site van Cavell, waar het kamers met twee bedden zijn. Om de hogere erelonen te behouden

– wat de dokters willen, waarvan er veel zijn die werken in andere zieken-huizen en in Chirec hun privépraktijk doen – moeten ze de bezettingsgraad halveren.

“Ze probeerden ons verantwoorde-lijk te houden voor het verlies van 90 jobs ‘omdat de BBTK en het CNE de motie van Onkelinx steunen’. Maar wij steunen niets. We hebben niets te maken met de PS, die op dit moment vaker rechts dan links is. Wij zeggen dat er op 200 ziekenhuizen minder dan 20 zijn die hierdoor geraakt worden. Waaronder het Chirec, dat helemaal alleen de helft van de ereloonsupple-menten opeet, op heel het land.”

Wouter Beke verklaarde in Knack (10/04) dat de groei-norm in de gezondheidszorg dankzij de regering Di Rupo dit jaar zou dalen tot 1,6%. Moeten we nieuwe herstruc-tureringen vrezen?

“We stellen vast dat de groeinorm af-neemt. Hij staat op 2,8% en we hopen dat hij zich stabiliseert. We kunnen aan-vaarden dat geld moet worden gezocht daar waar het niet nuttig wordt ingezet, maar zaken wegnemen die behoren tot het vitale minimum, dat kan niet. Dan zullen wij vechten. Zakken tot 1,6% zal niet mogelijk zijn.

“Bij Chirec denk ik dat de arbei-ders zullen worden opgeofferd op het altaar van de her-structurering voor het Deltaproject . Maar in de rest van het land…? Er is al zodanig gesne-den, met fusies, met de verhoging van het aantal bedden, met de zorgbas -sins… Ik weet niet waar Beke zijn cij-fers vandaan haalt, maar het maakt me bang. Waar kan er nog worden ge-knipt? Voor ons kan er alvast geen sprake zijn van een besparingsbeleid in de ge-zondheidszorg.”

De laatste 10 à 20 jaar moe-ten we vaststellen dat de bescherming van delegees niet volstaat om dit soort ontslagen te vermijden. Moeten we geen strijdplan voorzien?

“Er zijn in de social-profit sinds 1995 twee gevallen geweest, het is niet ge-woonlijk. Het zou helemaal niet moe-ten gebeuren, maar we kunnen niet op ons eentje nieuwe wetten maken. En de bazen zullen zeggen dat ze zich moe-ten kunnen ontdoen van een ‘slechte

delegee’. “Wat doen ter plaatse? Het eerste is natuurlijk de solidariteit zoeken in het bedrijf. Dat was niet voldoende moge-lijk in Chirec: het personeel is echt bang en de andere vakbonden volgden ons niet in bijvoorbeeld het voorstel voor een blokkade van Cavell. We hebben uiteindelijk een collectieve maatregel voorgesteld, naast individuele maatre-gelen voor Naima, en de voorzitter van de paritaire commissie heeft goed be-grepen dat het voor ons een voorwaarde was om het probleem te kunnen rege-len. Daarom hebben we onze actie op-geschort. We zullen tot het einde van het jaar de overlegorganen, en vooral de ondernemingsraad waar de delegees vaak vernederend behandeld worden,

kunnen laten opvolgen en omkaderen. “Soms gaan patroons naar de arbeidsrecht-bank om de bescher-ming te laten opheffen, ze dreigen en dan trek-ken ze het terug. Recent hebben we zo’n geval gehad bij de banken, waar we alles hebben kunnen stoppen. Maar hier gaat het om een weloverwogen beslis-sing. Indien we Cavell een week hadden kun-nen blokkeren, hadden we misschien de her-

integratie kunnen afdwingen. En het was de eerste optie die werd gekozen. Maar ze zouden onmiddellijk opnieuw begonnen zijn, met het zoeken naar een zware fout. “Wat we beslist hebben, is het minst slechte. Nu zal de delegatie heropge-bouwd worden door de dossiers ver-der op te nemen alsof Naima er nog was, door zich samen te herstructure-ren en met de begeleiding van iemand die ons zal helpen om met de patroon te kunnen praten. Door die collectie-ve dynamiek voorop te plaatsen, met de steun van een externe persoon van FOD-Werkgelegenheid en Arbeid, den-ken we ons staande te kunnen houden en verder de rechten van het personeel te kunnen verdedigen.”

Directie chirec ontslaat de bbTk-hoofddelegee interViews door AnjA descHoeMAcker en MicHel doyen

Op 29 maart werd Naima Amakran ontslagen. Ze was hoofddelegee voor de BBTK bij Chirec, een associatie van privéziekenhuizen. We spreken met Yves Dupuis, BBTK-BHV-secretaris verantwoordelijk voor de social profitsector en we luisteren naar de opmerkingen van de delegees van

Chirec. De integrale weerslag van beide gesprekken vind je op socialisme.be.

de delegees van chirec aan het Woord…

- “dankzij geld kan men gelijk wie doen zwijgen… Men legt een som neer om de stem van de arbeiders het zwijgen op te leg-gen!”

- “dit gebeurt om de werkenden angst aan te jagen. de directie weet zeer goed dat Naima onze kampioene is, ze zeggen « als we haar kunnen wippen, hebben we vrij spel om een hele reeks mensen te ontslaan. » Maar wij zullen de strijd verder zetten en dit zal ons versterken.”

- “Ze willen alle vakbondsleden, alle delegees angst aanjagen. Maar we zullen blijven vechten.”

- “dit ontslag zal een bepaalde som kosten en ze hebben de in-tentie om in de toekomst bepaalde besparingen te doen. Alles ligt in een commerciële balans: wat is het verschil tussen beide en hoeveel voltijdsequivalenten maken dat verschil?”

We kUnnen AAnVAARden dAt

geLd moet WoRden gezocht dAAR WAAR het niet nUttig WoRdt ingezet, mAAR

zAken Wegnemen die behoRen tot

het VitALe minimUm, dAt kAn niet.

dAn zULLen Wij Vechten.

syndiCaalwww.socialisme.be Mei 2013 �

InTERnaTIOnalE SPOORmEETIng

Europa organiseert uitverkoop spoorwegen. wij moeten het verzet organiseren!

VerslAg door een correspondent

Tijdens Socialisme 2013 organiseerde Libre Parcours een internationale spoormeeting met sprekers uit Nederland, België, Groot-Brittannië en Frankrijk. Het was een interessante

uitwisseling van ervaringen met de gevolgen van 30 jaar neoliberaal beleid met nadruk op liberaliseringen en privatiseringen. Terwijl individuele mobiliteit vandaag leidt tot een niet te ontwarren verkeersknoop, die bovendien een gevaar vormt voor onze gezondheid, wordt het collectieve openbare vervoer op alle vlakken afgebouwd.

Met het ‘vierde spoorwegpakket’ in Europa moet nu ook het binnenlandse reizigersverkeer tegen 2019 geliberaliseerd worden. Hiermee zou het volledige spoorverkeer in handen van het winstbejag van de privésector terechtkomen. De gevolgen hiervan zijn negatief voor gebruikers en personeel. Op de internatio-nale spoormeeting werd de vraag gesteld hoe de strijd hiertegen kan gevoerd worden.

Het was nuttig om dit over de grenzen heen te doen. Peter de Haan, treinbe-stuurder bij NS Reizigers (Nederland), sprak een videoboodschap in. In het debat waren er ook tussenkomsten door Alex Gordon, tot voor kort voorzitter van de strijdbare Britse transportvakbond RMT en nu opnieuw machinist, en Christian Mahieux van de Franse vakbond SUD Rail.

nederland: privatisering reizigersvervoer beperkt door Falende marktWerking

In 1991 kwam de Europese richtlijn over de scheiding van infrastructuur en operatoren. Peter stelde dat Nederland direct de beste leerling van de klas wou zijn en de splitsing zo vlug mogelijk doorvoerde. Al in 1995 werd de richtlijn, welis-waar na een driedaagse staking, doorgevoerd en kwam er een opsplitsing.

Een aantal takken werden geprivatiseerd of ver-zelfstandigd. Zo is NS Cargo eerst verzelfstandigd en ondertussen eigendom van DB Schenker. In 1995 zijn bovendien negen lijnen geprivatiseerd. Door een falende marktwerking is nog niet ver-der gegaan.

Op de geprivatiseerde lijnen zijn er openbare aanbestedingen om het goedkoopste bod te ver-krijgen. Peter verwees naar het Fyra-debacle om aan te tonen wat de gevolgen daarvan zijn...

groot-brittannië: laboratorium voor liberalisering en privatisering

In de wedstrijd om de beste leerling van de klas krijgt Nederland concurrentie van Groot-Brittannië. Alex Gordon is naar eigen zeggen een expert geworden in het werken met privé-bedrij-ven op het spoor. Nadat Thatcher de weg gepla-veid had, werd in 1993 de wet over de privatise-ring van het Britse spoor door de conservatieve regering Major gestemd.

In 1994 werden de infrastructuur en de opera-tor gesplitst door de oprichting van het privé-be-drijf RailTrack dat meteen ook de beurs op ging. Vanaf 1994 ging het aantal zware ongevallen met dodelijke slachtoffers pijlsnel de hoogte in en het bedrijf ging in 2004 onderuit. RailTrack werd ver-vangen door een nieuw privébedrijf dat de beurs verliet en waarvoor de overheid garant staat. Er werd noodgedwongen geïnvesteerd in onderhoud en veiligheid, maar de nadruk op winst leidt tot een aanhoudende druk op de lonen, arbeidsvoor-waarden en jobs.

Twintig jaar na de privatisering is 70 tot 72% van de Britse bevolking daar tegen gekant. Het aantal ongevallen en de vele prijsstijgingen vormen daar de belangrijkste redenen voor. Ook is het niet zo dat een geprivatiseerd spoor ‘goedkoper’ is voor de gemeenschap. Vandaag geeft de Britse over-heid drie keer meer uit aan het spoor dan toen het nog in overheidshanden was!

Om daar iets aan te doen, kwam er een rapport onder toezicht van de zakenman McNulty. Het rapport volgt alle Europese richtlijnen en stelt voor om het met 20.000 personeelsleden minder te doen. Door het personeel in stations, treinbe-geleiders,... af te bouwen en loketten te vervan-gen door automaten, zou dat mogelijk zijn. Ook bij de NMBS en in andere landen worden deze pistes onderzocht.

Frankrijk: openbare dienst oF multinational?

In Frankrijk zijn de infrastructuurbeheerder en de operator opgesplitst in RFF (Réseau Ferré de France) en SNCF. De RFF is relatief klein met en-kele duizenden werknemers, tegenover 160.000 bij de SNCF. Opvallend is dat het personeel van RFF contractuelen zijn. SUD Rail pleit voor een reïn-tegratie van de RFF in de SNCF met een eenge-maakt statuut. Het goederentransport werd open-gesteld voor de privé, maar dat heeft enkel geleid tot een sterke vermindering van het goederenver-voer. Overal in Europa zien we dat het transport over de weg wordt gepromoot door de afbouw van het goederenverkeer per spoor.

De SNCF is een openbaar bedrijf, maar doet in het buitenland duchtig mee aan het overnemen van spoorlijnen. Er worden ook heel wat dochteron-dernemingen opgezet en/of met onderaannemers gewerkt. Het gaat niet enkel om zaken als de poets-dienst: de goederentak heeft een dochteronderne-ming opgezet die met goedkoper personeel de con-currentie aangaat op de goederenmarkt.

belgië: stap per stap naar volledige liberalisering

Het internationale goederenverkeer werd in 2001 geliberaliseerd, het binnenlandse in 2007. Sinds de filialisering van Logistics heeft dit geleid tot een scherpe achteruitgang van het goederenverkeer. Logistics verliest vandaag meer trafiek aan het wegvervoer dan aan de rechtstreekse concurren-ten. Het bedrijf is verlieslatend en staat te koop, er zijn onder meer gesprekken met Deutsche Bahn.

In 2010 werd het internationaal reizigersvervoer geliberaliseerd, we weten ondertussen allemaal hoe het de laatste internationale trein in België is vergaan: de benelux-trein naar Amsterdam is verdwenen. Internationaal reizigersvervoer is niet langer een openbare dienst, maar een puur com-merciële activiteit. Voor de reiziger betekent dit bijvoorbeeld ook er een toeslag van 7 euro wordt gevraagd aan de loketten. Een voorproefje van wat ons te wachten staat bij de liberalisering van het binnenlandse reizigersvervoer in 2019.

uitbouW van een europees netWerk van strijdbaar spoorpersoneel

Er waren in zowat alle landen acties tegen de liberaliseringen en bijhorende afbouw van de dienstverlening en de tewerkstelling.

Een Antwerpse spoorman getuigde over de suc-cesvolle strijd van de goederenmachinisten voor het behoud van hun statuut. De directie gaf toe om-dat het wou vermijden dat deze strijd de herstruc-turering van de volledige groep zou doorkruisen en als voorbeeld van strijd zou dienen. Alex Gordon sloeg de nagel op de kop door te

stellen dat we moeten afstappen van het idee van een vakbond als sociale partner. We moeten inte-gendeel naar een vakbond die de strijd organiseert.

We kunnen immers onze belangen niet verdedigen als we meestappen in het idee dat liberaliseren nu eenmaal moet omdat ‘Europa’ het oplegt.

Zowel Alex als Christan stelden dat we moeten werken aan netwerken van strijdbare vakbonden en militanten om op Europees vlak tegen het pri-vatiseringsbeleid in te gaan. Dat is ook nodig om op het groeiende ongenoegen van de bevolking in te spelen. Er zijn stappen in het bijeenbrengen van strijdbare militanten en bonden, de internationale spoormeeting heeft daar alvast aan bijgedragen.

nood aan een politiek alternatieF

Er werd ook gediscussieerd over de noodzaak

om de reizigers en de publieke opinie mee te krij-gen. Zowel de RMT als SUD Rail werken samen met reizigersorganisaties, maar dan wel de meest politieke. Bij de RMT ligt de nadruk op het poli-tiseren van de reizigers door uit te leggen wat de gevolgen van de privatiseringen zijn. Daarvoor kunnen we immers niet op de gevestigde par-tijen rekenen.

Zo goed als iedereen was het er over eens dat we moeten bouwen aan een politiek alternatief dat onze openbare diensten verdedigt. De RMT neemt op dat vlak mee het voortouw door te bouwen aan de TUSC (coalitie van syndicalisten en socialisten) waarmee concrete stappen worden gezet om het idee van een politieke vertegenwoordiging van de arbeiders en hun gezinnen te vestigen.

Het verzet organiseren!

verkeer steeds zWaardere vervuiler. en toch Wordt openbaar vervoer aFgebouWd…

Het Vlaams Milieurapport stelt vast dat het verkeer de zwaarste vervuiler in ons land is. Door milieuvervuiling moeten we gemiddeld een gezond levensjaar inleveren. De helft van de kankerverwekkende uitstoot wordt door transport veroorzaakt, deze uitstoot is sinds 2000 met ongeveer de helft toegenomen. En toch wordt het openbaar vervoer afgebouwd met een vermindering van de dienstverlening bij De Lijn en het schrappen van gratis open-baar vervoer in Hasselt of voor 65-plussers in Brussel. Dat gratis openbaar vervoer leidt tot een daling van het gebruik van auto’s bleek in de Estse hoofdstad Tallinn. De invoering van gratis openbaar vervoer in januari leidde daar in de eerste maand al tot een daling van het gebruik van auto’s met 10%.

noam chomsky over privatiseringen

“Als je iets wil privatiseren en met de grond gelijk maken, is het een standaard methode om het eerst te onderfinancieren zodat het niet meer degelijk werkt, mensen ontevreden zijn en een privatisering aanvaarden. Dat gebeurt met de scholen. Ze krijgen te weinig middelen, waardoor ze niet goed werken. En dan aan-vaarden mensen een vorm van privatisering om uit de chaos te geraken.”

themasOCiaal � de Linkse Socialist

Tegen de achtergrond van de diepe economische crisis is de discussie over het eenheidsstatuut in ons land al gauw verengd tot een debat over het ontslag-statuut, ook al zijn er nog andere ver-schillen tussen beide statuten. De op-zegperiode van bedienden is voor de werkgevers al langer een doorn in het oog, het zorgt er im-mers voor dat bedien-den niet van de ene op de andere dag op straat kunnen gezet worden. Voor ‘werklieden’, ar-beiders die hoofdza-kelijk ‘handenarbeid’ verrichten, zijn de ter-mijnen korter.

De technologische evoluties hebben het onderscheid tussen hoofd- en handenar-beid voorbijgestoken, maar voor de ontslagvergoedingen blijven de werk-gevers liefst vasthouden aan deze van werklieden. Afdanken moet in naam van de flexibiliteit en de concurren-tie goedkoper worden. Het personeel wordt samen met de werkzekerheid in de solden gezet. Volgens het patronaat is dergelij-

ke onzekerheid voor de werknemers noodzakelijk voor de concurrentiepo-sitie van de bedrijven die minder snel zouden aanwerven omwille van de hoge ‘ontslagkosten’. Hoe een slech-tere ontslagbescherming in deze tij-

den van interim- en onzekere contrac-ten zou leiden tot meer tewerkstelling, maakt het patronaat uiteraard niet duidelijk.

Het laatste voorstel voor opzegter-mijnen kwam van Itinera Institute, een van de vele ‘denktanks’ die de dage-lijkse propagandastroom van patronale

argumenten moe-ten onderbouwen. Professor Marc De Vos van Itinera stelt voor om de opzeg-periode te beperken tot minimaal twee maanden en per jaar anciënniteit bo-ven de vijf jaar een halve maand erbij met een maximum van zes maanden. Dat is een regel-

rechte aanslag op de bestaande ontslag-bescherming voor bedienden.

De Vos wil dat ‘compenseren’ met een “aanvullend budget van een halve maand per jaar anciënniteit, met een maximum van zes maanden, dat alleen kan besteed worden om de ontslagen werknemer naar nieuw werk te bege-leiden.” Met de torenhoge en toene-mende werkloosheid betekent dit dat enkele bedrijven die werkbegeleiding aanbieden gouden zaken zullen doen, maar werk vinden lukt nu eenmaal niet als er amper werk is.

De aanval op de ontslagbescher-

ming is gericht tegen jobzekerheid en tegen onze tewerkstelling tout court. Het heeft als doel om een deel van de ‘ontslagkost’ op de gemeenschap af te wentelen. En het is een nieuwe poging om de verantwoordelijkheid voor werkloosheid af te schuiven op de werklozen.

Om te voorkomen dat het debat rond het eenheidsstatuut wordt aangegre-pen om de sociale verworvenheden van bedienden af te bouwen, is een sterk en eengemaakt syndicaal ant-woord nodig. Iedere verdeeldheid langs onze kant zal uitgespeeld wor-den en iedere zwakheid aangegrepen

om nog een stap verder te gaan. Enkel door op te komen voor een harmoni-satie van beide statuten naar boven, is eenheid mogelijk. Door nu hiervoor in het offensief te gaan, kunnen we vermijden dat de regering alsnog pro-beert om ons een slecht ‘compromis’ op te leggen.

stAndpunt VAn tAMil solidAriteit

Begin 2011 werd de campagne Tamil Solidariteit ook in ons land opgezet. De horror

van de eindfase van de oorlog in Sri Lanka in 2009 leidde ook hier tot protest en een radicalisering onder Tamil-vluchtelingen die in verschillende golven over de wereld verspreid geraakten als gevolg van de aanhoudende discriminatie en het oorlogsgewoel.

Vier jaar na het officiële einde van de oorlog, is er nog geen einde in zicht voor de discriminatie en de etnische en religieuze spanningen in Sri Lanka. Met het bouwen van Singalese kolonies in Tamilgebied, aanvallen op de kleine moslimminderheid en de aanhoudende discriminatie en repressie tegenover Tamils, ziet de situatie er nog steeds weinig rooskleurig uit.

Het idee dat de internationale gemeen-schap zou optreden om de verantwoor-delijken voor de vele tienduizenden onschuldige doden te vervolgen, bleek

inmiddels een illusie. De Verenigde Naties kwam – ook met Belgische steun

– niet verder dan een nietszeggende re-solutie waarin het de machthebbers in Sri Lanka, de chauvinistische oorlogs-misdadigers rond Rajapakse, de vrije hand laat. Het idee dat met gelobby bij politici en machthebbers iets kan be-reikt worden voor de Tamilbevolking van Sri Lanka heeft gefaald.

Dit heeft geleid tot een impasse bin-nen de Tamil diaspora. Gelukkig was er in maart het voorbeeld van de stu-denten in de Indische deelstaat Tamil Nadu die massaal in actie kwamen en met duizenden protesteerden. De jonge-ren namen het initiatief zelf in handen, ze wachtten niet op de lokale corrupte politici die al jarenlang beweren op te komen voor de Tamils in Sri Lanka maar intussen niets doen of zelfs mee-werken aan de federale regering die het regime van Rajapakse steeds heeft gesteund.

De impact van de Indische studenten-strijd op de volledige Tamilbevolking in het buitenland, toont de kracht van dergelijke solidariteit van onderuit. Het geeft aan op welke ‘internationa-

le gemeenschap’ de Tamilbevolking kan rekenen in de strijd voor een echt onafhankelijk onderzoek naar de oor-logsmisdaden en voor echte vrede en gerechtigheid. Deze studentenstrijd is meteen ook een oproep aan jongeren van Tamilafkomst doorheen de wereld om zelf mee initiatieven te nemen om te bouwen aan een brede solidariteits-beweging en te discussiëren over al-ternatieven op oorlog, discriminatie en uitbuiting.

De angst van het establishment voor deze beweging bleek uit de pogingen om communautaire en religieuze span-ningen op te drijven. Om te vermijden dat deze vanuit het koloniale tijdperk overgeërfde verdeel-en-heerspolitiek slaagt, is eenheid van alle werkenden en onderdrukten noodzakelijk. De aan-vallen op de moslimgemeenschap in Sri Lanka of de anti-boeddhistische opstoten in India zijn ernstige waar-schuwingen.

Tamil Solidariteit eist een onafhan-kelijk onderzoek naar de oorlogsmis-daden door vertegenwoordigers van de arbeiders en armen van alle ge-meenschappen in Sri Lanka, bijgestaan door internationale waarnemers van vakbonden en mensenrechtenorgani-saties. Tamil Solidariteit komt op voor democratische rechten waaronder het recht op zelfbeschikking van iedere bevolkingsgroep. Om tot echte vrede te komen, moeten we ingaan tegen het kapitalistische systeem dat leidt tot te-korten, miserie en oorlog.

Tamil Solidariteit zal deelnemen aan de herdenking van de vierde ver-jaardag van het ‘einde’ van de oorlog in Sri Lanka. Deze herdenking vindt plaats op zaterdag 18 mei om 12u aan de begraafplaats van Berchem (naast het Middelheimziekenhuis). Begin juni organiseren we een dag van Tamil Solidariteit in Antwerpen.

tamilsolidariteit.wordpress.com

door kristof (leuVen)

Minstens 34 laagbetaalde migrante landbouwarbeiders in

Griekenland zijn opgenomen in het ziekenhuis als gevolg van de kogelregen die ze kregen als antwoord op hun vraag naar hun zes maanden achterstallig loon.

Deze agressie is geen toeval, maar de uitdrukking van een klimaat van ra-cisme, waarin het fascistische Gouden Dageraad een sleutelrol speelt. Trots en ongestraft publiceert die partij beelden van paramilitaire aanvallen op migran-ten. Dagelijks zijn er racistische aan-vallen in het land, waarbij nu en dan een dode valt. Ook homoseksuelen en linkse militanten worden geviseerd.

Een humanitaire catastrofe, uitge-voerd onder de auspiciën van de Trojka, voltrekt zich. Niet enkel migranten, maar de volledige werkende klasse wordt getroffen: gepensioneerden, wer-kenden, werklozen, jongeren, vrouwen, mannen. 250.000 mensen zijn dage-lijks afhankelijk van voedselpakketten, 27% van de bevolking en 60% van de jongeren is werkloos. Het aantal zelf-moorden explodeert. Kankerpatiënten raken niet meer aan hun medicijnen. Kinderen die flauwvallen in de klas

zijn al lang geen nieuws meer. Het is op de hieruit voortvloeiende wanhoop dat fascisme opnieuw een voedingsbodem kan vinden. En ondertussen gaan de besparingen en privatiseringen schijn-baar onverstoord door.

Om de strijd tegen het besparings-beleid en tegen fascistisch geweld te voeren, moeten we ons van onderuit organiseren. Er werden reeds tientallen antifascistische comités opgericht in Griekenland, die met extreem beperkte middelen een werking trachten te ont-plooien. Het doel moet daarbij zijn om via een actieve solidariteit mensen te betrekken en te organiseren in de strijd tegen niet enkel het fascisme, maar ook het kapitalisme en samen te werken aan een echt, socialistisch alternatief. Onze Griekse zusterorganisatie Xekinima spant zich maximaal in bij de uitbouw van deze antifascistische comités.

Omdat de crisis van het kapitalisme zich niet beperkt toe één land, zijn de ontwikkelingen in Griekenland cru-ciaal voor de rest van de werkende klasse in Europa en daarbuiten. Soli-dariteit is ons sterkste wapen en houdt niet op aan de landsgrenzen. En effec-tieve solidariteit kan zich niet beper-ken tot enkel morele steun. Steun de Griekse antifascistische comités ook financieel, stort een bijdrage op 001-2282409-75 van Blokbuster met ver-melding ‘Griekenland’.

EEnHEIDSSTaTUUT

Handen af van ontslagbescherming!Overal in Europa wordt tot massale afdankingen overgegaan. Er

zijn inmiddels meer dan 26 miljoen werklozen op het continent. De bezorgdheid van vele werkenden is dan ook begrijpelijk. Wat

als ook wij binnenkort het steeds groeiende werklozenleger vervoegen?

VIER jaaR na gEnOcIDE In SRI lankaHoe strijden voor vrede en gerechtigheid?

Op 3 april voerden een 50-tal mensen actie in Antwerpen om hun solidariteit met de studentenbeweging in Tamil Nadu te betuigen. Het initiatief voor de ac-tie ging uit van Tamil Solidariteit

tegen de AchteRgRond VAn de diePe economiSche

cRiSiS iS de diScUSSie AL gAUW VeRengd tot een debAt oVeR het

ontSLAgStAtUUt,

STEUn DE gRIEkSE anTIfaScISTIScHE cOmITéS!Een slachtoffer van racistisch geweld in Neo Manolada

thema

De hernieuwde interesse in Het Kapitaal, Marx’ voornaamste werk, en in zijn ideeën in het algemeen - bij een laag van jongeren, arbeiders, intellec-tuelen,... - is geen toeval. Op momen-ten van diepe crisis wordt gezocht naar antwoorden hierop. Volgens de libe-rale theorie van de economie was wat er sinds de crisis van 2008 is gebeurd niet mogelijk. In de plaats van een au-tomatische terugkeer naar stevige groei, stagneert het systeem, of dreigt er zelfs opnieuw recessie. Het kapitalisme werd tijdelijk overeind gehouden, door mas-saal geld naar de banken door te sluizen. Volgens de liberale evenwichtstheorie van het kapitalisme creëert elk aanbod spontaan zijn eigen vraag. Maar met de huidige overcapaciteit en structu-rele werkloosheid weten we wel beter. Crisis en stagnatie worden een meer permanent gegeven.

Op filosofisch vlak drukte de even-wichtstheorie van het kapitalisme zich uit in het vermeende “einde van de ge-schiedenis”. Na de val van het stali-nisme, eind jaren ‘80, was de liberale democratie zogezegd de hoogste vorm van maatschappij en de beste manier om welvaart te garanderen. Het socia-lisme als alternatief werd weggedrukt in het brede bewustzijn. De sociaal-democratie (SP/PS) werd volledig pro-kapitalistisch en verloor haar actieve arbeidersbasis. De rechtse vakbonds-leiders marcheerden mee met de pri-vatiseringen en deregulering.

Marxisten erkenden toen, in de ja-ren ‘90, al niet dat het kapitalisme een evenwichtige ontwikkeling zou ken-nen. Er was toen al geen sprake meer van een algemene vooruitgang van de levensstandaard. Sinds de jaren ‘70, en het daaropvolgende neoliberale beleid begin jaren ‘80, zat het kapitalisme in een fase van verval. De antiglobalise-ringsbeweging, de recente revoluties en bewegingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, de Occupybeweging te-gen de heerschappij van de rijkste 1% in de VS, de Indignadobeweging met zijn pleinbezettingen van de jeugd in Zuid-Europa,... toonden aan dat het met dat

“einde van de geschiedenis”, en de strijd om de maatschappij te veranderen, wel meeviel. Cruciaal de laatste periode is het opnieuw opkomen van de arbei-dersklasse in landen als Griekenland, Spanje, Portugal,... in een reeks van algemene en gedeeltelijke stakingen. Zuidelijk Europa revolteert tegen de maatregelen van de neoliberale trojka, die de maatschappij steeds meer rich-ting barbarij en de leefomstandigheden van de 19e eeuw sleurt.

Voor het laatste slachtoffer van de eurocrisis, Cyprus, verwacht men dat de economie er de komende jaren met 20% zal krimpen. Daarmee vervoegt

het Griekenland en Spanje met een perspectief van economische depres-sie. Van massale verarming en werk-loosheid, in economische termen enkel vergelijkbaar met de jaren ‘30. Maar zonder dat er op politiek vlak al mas-sapartijen van de arbeidersklasse en de jongeren bestaan, die actief en georga-niseerd aan het verzet een uitdrukking kunnen geven. De traditionele arbei-derspartijen - sociaaldemocratisch of stalinistisch - hebben de terugval in klassenbewustzijn in de jaren ‘90 en de afwezigheid van een antwoord daarop van hun leiders niet of nauwelijks over-leefd. Dit toont het belang van theorie en perspectieven en de uitbouw van een revolutionaire stroming die de bes-te tradities van de arbeidersbeweging

- van discussie, democratische beslis-singen en collectieve strijd - bewaart en verdedigt.

Wetenschappelijke methode

In de burgerlijke media wordt dikwijls neerbuigend gesproken over het mar-xisme, alsof het uit versteende en ou-bollige categorieën zou bestaan. Maar de meest moderne methode is diegene die de huidige crisis op de meest om-vattende manier kan verklaren. Doen de perspectieven die Marx voor de ka-pitalistische maatschappij uitwerkte het zo slecht, in vergelijking met de huidige crisis die de commentatoren en analis-ten van het systeem simpelweg op het hoofd viel?

Marx deed wel degelijk een aantal voorspellingen die toetsbaar zijn. Hij stelde dat er een trend was naar toe-nemende concentratie van kapitaal in steeds minder handen; dat er op een be-paald moment structurele werkloosheid zou ontstaan, omwille van een tendens naar overproductie en overaccumulatie,

als gevolg van de uitbuiting van de ar-beidersklasse en de ongelijkheden bin-nen het systeem. Hij stelde dat er een dalende tendens van de winstvoet was binnen het kapitalisme. En dit omdat er grenzen zijn aan het opdrijven van de productiviteit door de loontrekkenden harder of langer te laten werken - en dat de productiviteit dan vooral door in-vesteringen in machines en technologie wordt opgedreven. Maar meerwaarde (onbetaalde arbeid) wordt enkel door de levende arbeidskrachten gecreëerd. De “dode arbeid” opgehoopt in machi-nes wordt over een bepaalde periode afgeschreven en overgedragen op het nieuwe product. Deze vergroot niet in dat proces. Een snellere stijging van in-vesteringen in machines, etc. in verge-lijking met arbeidskracht leidt tot rela-tief minder meerwaarde - en dus winst

- per geïnvesteerde eenheid kapitaal.Marx meende ook dat de natiestaat

een toenemende rem op de ontwik-keling van de productie zou worden. Gebaseerd op het privébezit en de com-petitie zouden kapitalistische staten hun eigenbelang nastreven en crisis-sen uiteindelijk op elkaar afwentelen. De eurocrisis doet allicht een belletje rinkelen... We zouden getuige zijn van toenemende klassenpolarisatie, en de creatie van condities die rijp zijn voor massabewegingen en revoluties tegen het kapitalisme.

Neem de concentratie van kapitaal in steeds minder handen. Reeds eind ja-ren ‘90 schreef de Wall Street Journal dat de automobielsector, de farmaceu-tische industrie, de bouw van commer-ciële vliegtuigen,... - sector na sector

- in handen was van een handvol mul-tinationals. Veel meer dan pakweg 50 of 100 jaar geleden zijn het vandaag enkele honderden multinationals die de helft van alles wat op wereldvlak wordt geproduceerd - van het wereld-

BBP - voortbrengen. Structurele werkloosheid? In België

zijn we gewoon geworden aan een werkloosheid boven de 10% sinds de jaren ‘80. In de bloeiperiode van de ja-ren ‘60, tot net voor de crisis van mid-den jaren ‘70, lag dat op 1% à 2%. In de eurozone bereikte de werkloosheid in februari een nieuw record met 12%; de werkloosheid onder jongeren lag op 23,5%.

De tendens tot over product ie - omdat de uitge-bu i t e me e rde r-heid meer waarde voortbrengt dan ze zelf met haar loon kan terugkopen - wordt vooral door de gevolgen er-van zichtbaar. De kapitalisten kun-nen - om een voor-beeld te nemen - wel meer auto’s kopen, omdat ze een deel van onze onbetaalde arbeid op zak steken. Maar ze zullen eerder geneigd zijn om zich luxeauto’s aan te schaffen dan het soort wagens dat de meeste mensen koopt. Ze zullen niet in staat zijn om alle auto’s op te kopen die de arbeiders voortbrengen op het moment dat ze onbetaalde arbeid leveren, als grondslag voor de noodza-kelijke winstmaximalisatie.

Overproductie of overaccumulatie wordt vooral duidelijk door de ontwik-keling van structurele werkloosheid en tragere groei - precies wat we sinds de crisis van de jaren ‘70 zien. De groei van het wereld-BBP lag tussen 1973 en 2003 met de helft lager dan in de na-oorlogse bloeiperiode, van 1950 tot 1973. De Amerikaanse industrie benutte in de jaren ‘60

- op haar toppunt - nog bijna 90% van haar pro-ductiecapaciteit. De de-cennia nadien daalde dit niveau stelselmatig, om op een dieptepunt van 68% te belanden tijdens de laatste recessie.

Beeld je in wat je zou kunnen doen - met een genationaliseerde en democra-tisch geplande economie - als de pro-ductie niet kunstmatig door uitbuiting, besparingen en lagere winstgevendheid

- in de reële economie - was beperkt en vervormd. Hoeveel scholen, infrastruc-tuur, openbaar vervoer en andere nut-tige productie wordt er hier mislopen door het inefficiënte kapitalisme?

Eind jaren ‘60 - nog voor de stijgen-

de olieprijzen van 1973 - was er reeds sprake van een dalende winstvoet. Niet alleen omwille van betere lonen onder impuls van arbeidersstrijd, maar ook door de steeds snellere investeringen in machines en technologie, in vergelij-king met de arbeidskracht die als enige meerwaarde voortbrengt. Ondanks de tegen midden jaren ‘80 terug dalende lonen en olieprijzen zijn de winsten - in

de meeste basisin-dustrieën - per ge-investeerde hoe-veelheid kapitaal slechts gedeelte-lijk hersteld.

Een teveel aan kapitaal, tegen-over een reële eco-nomie getekend door neoliberale besparingen, vond dan maar een uit-weg naar de beur-zen. Samen met de opkomende schul-denberg legde dit de basis voor een

serie zeepbellen (van vastgoed, aande-len in technologie, de Amerikaanse hui-zenmarkt, grondstoffen,...). Periodes van groei werden zwakker en korter, periodes van recessie werden “verhol-pen” door de kredietkranen nog maar eens open te zetten. Totdat de schulden, na 2008, het hele systeem dreigden te overspoelen en het kapitalisme zijn natuurlijke levenscyclus veel te lang kunstmatig had uitgerokken (meteen ook de reden waarom de meeste bur-gerlijke economen niets hadden zien

aankomen). Crisis en recessie werden een meer permanente drei-ging. Als het oorspronkelij-

ke probleem bestaat uit een gebrek aan vraag, onder meer, en je be-slist om de winsten te herstellen door de lonen en uitkeringen aan te vallen - wat be-tekent dit? Of als de winstgevendheid daalt, onder meer door rela-tief minder te investe-ren in arbeidskracht

over een hele periode - en je begint dan mensen te ontslaan en stelt structurele werkloosheid in? Zonder de krediet-kranen open te zetten, had zo’n tegen-strijdig systeem het nooit lang uitge-houden. We hebben het aan Marx en andere socialisten te danken dat ze ons een kritische methode verschaften, om de wereld beter te begrijpen. Maar om hem door strijd en sociale revolutie te veranderen.

wat is de relevantie van het marxisme vandaag?

door peter delsing

De laatste jaren - vooral sinds de financiële crisis - zien we weer wat

een opgang van de naam van Marx. Er is Nouriel Roubini, een van de weinige burgerlijke economen die de economische en financiële crisis voorspelde, die in een interview stelde: “Marx had gelijk. Het is mogelijk dat het kapitalisme zichzelf op een bepaald moment vernietigt. Je kan niet blijven inkomen van arbeid naar kapitaal verschuiven, zonder overcapaciteit en een gebrek aan vraag te creëren.” De interesse van dit soort commentatoren blijft vooral intellectueel. Marx zelf wou de wereld beter begrijpen, om die te veranderen. Daarvoor bouwde hij ook mee aan organisaties van de arbeidersbeweging. Marx was beslist geen salonintellectueel.

StRUctUReLe WeRkLooSheid?

in beLgië zijn We geWoon

geWoRden AAn een WeRkLooSheid boVen de 10% SindS de jARen ‘80. in de bLoeiPeRiode

VAn de jARen ‘60, tot net VooR de cRiSiS

VAn midden jARen ‘70, LAg dAt oP 1% à 2%.

theOrie �www.socialisme.be Mei 2013

de Linkse Socialist� thema

De toespraak van Piron was geen per-soonlijke oprisping, maar het resultaat van rijp overleg met alle centrales van het gewest op basis van discussies met de militanten. Bij de militanten werd ze warm onthaald. Aan de apparaten van de PS, van Ecolo en wellicht ook aan delen van de vakbonden bezorgde ze koude rillingen. De pers, die dergelijke verklaringen doorgaans negeert, was wel verplicht er ruchtbaarheid aan te geven. Piron vertegenwoordigt immers een ge-west met 110.000 leden en een sterke tra-ditie. Rechtse en patronale kringen doen wat neerbuigend en hopen wellicht dat het allemaal overwaait, maar het zou ons sterk verbazen dat ze het initiatief niet aandachtig in het oog houden.

De secretarissen van het FGTB-gewest hadden een gemakkelijker weg kunnen kiezen. Zoals zovelen, hadden ze hun schouders kunnen ophalen en wachten tot iemand anders de kastanjes uit het vuur haalde. Er is altijd wel een reden om te stellen dat het te vroeg of te laat is. Ofwel zijn de mensen er niet rijp voor of de andere gewesten volgen niet of het is aan politici om het initiatief te nemen etc. Ze hebben echter gehandeld zoals ze dat van hun beste militanten gewoon zijn. Actie is altijd een risico. Is de patroon niet uit op provocatie? Zal de achterban wel volgen? Zijn de andere vakbonden mee? Loopt men niet het risico zich te isoleren en bloot te stellen aan represail-les? Dat zijn terechte afwegingen, waar men niet lichtzinnig aan voorbij mag. Maar wie nooit iets onderneemt, is bij voorbaat verloren.

Wat volgde, was een periode van maan-den waarin het terrein werd afgetast, interviews werden verleend en aan de-batten deelgenomen werd. Uiteindelijk werd vanaf januari samen gekomen met vertegenwoordigers van de consequente

linkse partijen om hun reactie in te schat-ten en hun voorstellen te overwegen. Van bij het begin maakten de secretarissen duidelijk dat ze niet wilden overhaas-ten, dat ze geen herhaling wensten van Gauches Unie (3) of wie dan ook onder druk wilden zetten, maar streefden naar een consensus. Maar ze wezen wel op de dringendheid. Hun kop uitsteken, dat hadden ze al gedaan op 1 mei 2012. Ze verwachtten duidelijk een volgende stap, die rekening houdt met de moeilijkheden en de gevoeligheden, maar toch beant-woordt aan de dringendheid.

Dat is hoe we uiteindelijk aanbeland-den bij deze meeting, waar de kwestie van een politieke vertegenwoordiging zonder omwegen zal voorgelegd wor-den aan enkele honderden militanten. Waar militanten van andere vakbonden, andere centrales en gewesten, die mis-schien nog twijfelen, mee de sfeer kun-nen opsnuiven vooraleer ze de sprong wagen. Waar consequente linkse partijen en groeperingen niet alleen hun opinie kunnen delen, maar vooral kunnen ko-men inschatten hoe de syndicale achter-ban daarover denkt. Waar tenslotte, en dat is waarom 27 april werd uitgekozen, de basis kan gelegd worden om met de militanten op de talloze 1 mei activitei-ten in heel het land, in discussie te treden over die cruciale kwestie.

De Belgische arbeidersbeweging heeft historisch fors geleden onder de talloze verdeel-en-heersmechanismen die de burgerij in ons systeem heeft in-gebouwd, vooral die op basis van taal en religie. Maar bij de gewestelijke se-cretarissen was er gelukkig geen spoor van regionalistische illusies te bespeu-ren. Vlaamse militanten zijn meer dan welkom, niet als toeschouwers uit een ander landsgedeelte, maar als noodza-kelijke bondgenoten. Als het initiatief

verder uitbreiding vindt, zullen we daar-voor nog moeten oppassen. Bovendien zal de christelijke bediendenbond CNE plaats nemen op de tribune naast FGTB Charleroi-Sud Hainaut. De uitspraken van haar algemeen secretaris Felipe van Keirsbilck worden wel degelijk ge-dragen door zijn achterban, ook al geeft het CNE, goed voor 170.000 leden, grif toe dat de discussie met haar militanten nog niet zo ver gevorderd is als in het FGTB-gewest.

Dit verklaart waarom geopteerd werd voor een interne mobilisatie van enkele honderden militanten en nog niet voor een brede publieke mobilisatie met tal-loze pamfletten in de bedrijven en op publieke plaatsen. Dat volgt hopelijk nog. Tegenstanders van de oproep zullen uiteraard alle zwakheden uitvergroten. Onder de titel “linkse bedreiging voor de PS en Ecolo” wijst het Franstalig maga-zine Le Vif erop dat “Piron en de zijnen geconfronteerd zijn met een behoorlijk probleem: hun isolement in de socialis-tische vakbond.” Fijntjes wordt aange-haald dat de CNE uitsluit openlijk op te roepen voor een lijst in 2014. “Onze sta-tuten verbieden ons politieke vrienden te hebben”, citeert het Van Keirsbilck. Maar Van Keirsbilck voegt er wel aan toe dat de verkozenen die binnenkort het Europees verdrag zullen tekenen “ons vertrouwen niet zullen hebben in 2014. In het stemhokje zal dat al een pak kan-didaten elimineren.”

Dat er nog een lange weg af te leggen is, zal niemand ontkennen, zeker de initia-tiefnemers niet. De kwestie van een ge-zamenlijke lijst in 2014 is trouwens niet aan de orde. Maar er is wel een reden waarom Le Vif hierover moet schrijven, en waarom ook andere media dit niet in de doofpot kunnen stoppen: dat een volledig gewest van het FGTB en een centrale van het CSC die gezamenlijk 280.000 leden tellen, zich zo expliciet uitspreken voor een links alternatief, is een absolute primeur. Dat zal niet zo-maar verdwijnen, het drukt de groeien-de kloof uit tussen de vakbondsbasis en hun traditionele politieke partners, een kloof die de komende maanden en jaren enkel zal verdiepen.

Vier vragen om te beantwoorden

27 april. meeting in charleroi voor een alternatieF links van de ps en ecolo

VOOR EEn POlITIEkE VERTEgEnwOORDIgIng Van DE aRbEIDERSSTRIjD!“Samen een links alternatief bouwen op de kapitalistische crisis”. Dat

is het onderwerp van een belangrijke meeting in Charleroi op 27 april. Het is het vervolg op de gedurfde toespraak van Daniel

Piron, algemeen secretaris van FGTB-Charleroi-Sud Hainaut, vorig jaar op 1 mei.(1) Daarin stelde hij vast dat “PS en Ecolo de eisen van de werkende bevolking niet langer vertalen”. Hij riep op tot “een bundeling van de krachten links van deze partijen om de hoop en de waardigheid van de werkende bevolking te herstellen.” De meeting in Charleroi is een gezamenlijk initiatief van FGTB Charleroi-Sud Hainaut, CNE Hainaut en zowat alle consequente linkse partijen en groeperingen.(2)

SYnDIcalE OnafHankElIjkHEID?

anTI-kaPITalISTIScH?

EEn VakbOnDSPaRTIj?

waT zOU ER gEbEUREn alS ER gEEn lInkS alTERnaTIEf kOmT?

dOssier� de Linkse Socialist

www.socialisme.be Mei 2013 �thema

LSP wil niets afbieden op de verdienste van de PvdA. Bij de jongste gemeen-teraadsverkiezingen heeft die 53 verkozenen behaald. Dat werd voorbereid met een jarenlang volgehouden militante inzet, een belangrijke inplanting in de wijken en de bedrijven, en een slimme mediastrategie. De PvdA is de meest zichtbare component van consequent links. Maar een belangrijke factor in de groei van de PvdA, zowel qua leden als qua kiezers, was de koerswijziging in 2008 naar meer openheid. Het is daardoor dat de PvdA een fractie van het publiek voor een verenigde consequent linkse formatie kon aanboren. Veel nieuwe leden en nog meer nieuwe kiezers van de PvdA , hebben hun

keuze mee laten bepalen door die zichtbare tekenen van meer openheid, niet om daar nu een einde aan te stellen, maar juist om die ontwikkeling aan te moedigen en verder te zetten. Naast de PvdA zijn er talloze politiek georgani-seerde en ongeorganiseerde militanten met eveneens een belangrijke inplan-ting. De logische volgende stap is om ook die te betrekken en het potentieel maximaal te benutten. LSP begrijpt de voorzichtigheid van de PvdA, haar vrees om in een avontuur te stappen en haar absolute wil om haar naam niet te grabbel te gooien, maar dit potentieel onbenut laten zou wel eens een om-gekeerd effect kunnen hebben. LSP heeft eerder al een pilootproject gesug-gereerd aan de PvdA en de andere consequent linkse partijen en groeperin-gen. We blijven bereid om daar samen over na te denken.

De oproep van Piron is niet de eer-ste in die zin. Het dateert niet van vandaag dat de sociaaldemocratie en de groenen zich gedragen als loyale uitvoerders van de politiek van so-ciale afbraak. Het verzet tegen het Globaal Plan in 1993 leidde al tot de oprichting van Gauches Unie. In 1994 ontstond in Antwerpen de Beweging voor Sociale Vernieuwing. Voor de Europese verkiezingen van 1999 ver-zamelde Roberto D’Orazio radicaal links op een Europese lijst onder de naam Debout! Maar dat was in de nasleep van de val van de Muur van Berlijn en het stalinisme dat verkeer-delijk werd voorgesteld als “socialis-me”. Het ging bovendien gepaard met economische groei in het Westen en de illusie dat het kapitalisme uitein-delijk iedereen zou optillen tot het westers welvaartsniveau. We weten nu wat daarvan aan was.

Sindsdien nam LSP deel aan zowat iedere poging om te komen tot een nieuwe, brede, inclusieve en plura-listische vereniging van links. De meest recente? Het Comité voor een Andere Politiek, ontstaan na de strijd

tegen het generatiepact, Rood met voormalig SP.a-kandidaat-voorzitter Erik De Bruyn, Front de Gauche in Charleroi en La Louvière, Front des Gauches en later Gauche Communes in Brussel en ook VEGA in Luik. Was dat verkeerd? We denken het niet, we hebben er enorm veel uit geleerd en hebben nooit nagelaten om tegelijk LSP uit te bouwen.

Maar hoe juist een idee ook mag zijn, het vergt concrete gebeurtenissen vooraleer het opgenomen wordt door bredere groepen in de maatschappij. Het bewustzijn loopt nu eenmaal ach-ter op de materiële omstandigheden om het dan, op basis van concrete ge-beurtenissen, in schokken in te lopen. Denk maar aan de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. We denken dat het geen toeval is dat drie tot vier jaar na het begin van de groot-ste crisis van het kapitalisme sinds de jaren 1930, een belangrijk gewest van het ABVV en een belangrijke cen-trale van het ACV de nood aan een nieuwe linkse formatie zo uitdruk-kelijk op de agenda plaatsen.

We begrijpen de vakbondsmilitanten die op de syndicale onafhankelijkheid staan. Vandaag zijn onze vakbondslei-ders immers doorgaans meer een trans-missieriem voor standpunten van de

“politieke vrienden” in de vakbond, dan andersom. Maar het zijn wel de vak-bondsleiders, en dan vooral de linkse, die in een zeldzame positie zitten om faciliteiten te bieden, organisatorisch en financieel en vooral door hun delegees en leden te betrekken om zo’n initiatief vorm te laten nemen. En waarom niet door zelf mee op de eerste rij te staan?

We mogen onszelf niets wijsmaken. In vakbondsvormingen wijzen we er onze nieuwe militanten op dat er in onze klas-senmaatschappij drie zaken niet bestaan: objectiviteit, neutraliteit en onafhan-kelijkheid. Syndicale onafhankelijk-heid geldt trouwens niet voor de rechtse vakbondsleiders, als het er om gaat om samen te hokken met zij die mee op de eerste rij staan om onze verworvenhe-den af te breken. Laat het dan ook niet onze syndicale onafhankelijkheid zijn

die ons tegenhoudt om een echt alter-natief links van PS en Ecolo op poten te zetten. Naast linkse delegees, hebben ook linkse secretarissen en voorzitters in welke vakbond of centrale dan ook, hier een verantwoordelijkheid in.

Om te vermijden dat een echt links al-ternatief dezelfde weg op gaat van de traditionele politieke partners, hebben we in de eerste plaats democratie nodig, zowel binnen dat links alternatief als binnen onze vakbonden. Dat betekent onder meer dat wie verkozen is, verant-woording moet afleggen en desnoods te-ruggeroepen en vervangen moet kunnen worden. Het betekent ook dat wie verko-zen is, net zoals onze duizenden delegees en militanten in de bedrijven, niet meer moet verdienen dan het gemiddeld loon van diegene die hij of zij vertegenwoor-digt. Hoe kan men immers werknemers vertegenwoordigen, als men qua levens-standaard mijlenver verwijderd is van de condities waarin zij moeten leven en werken.

Vier vragen om te beantwoorden In zijn toespraak op 1 mei 2012 zei Daniel Piron dat de militanten de tover-spreuk “zonder ons zou het nog erger zijn” beledigend vinden voor hun be-oordelingsvermogen. Hij citeerde PS’er Jean-Claude Van Cauwenberghe die de stakers van Splintex destijds “een zwarte smet op de kaart van Wallonië” noemde. Lange tijd heeft de PS zich kunnen ver-schuilen achter “rechts Vlaanderen” en zich opwerpen als oppositie binnen de regering. Daaraan is een einde gekomen. Als premier zette Di Rupo het zwaarste besparingsplan in de stijgers dat ooit doorgevoerd werd in België.

Is dit het einde van “het minste kwaad”? Nog steeds zullen heel wat arbeiders met de knijper op de neus PS stemmen, ook al bij gebrek aan een voldoende uitge-bouwd alternatief. Ver hoeven we ech-ter niet te lopen om een idee te krijgen van het scenario dat ook Wallonië en Brussel wacht als er geen links alterna-tief voor handen is. Veel sneller dan de zusterpartij in Franstalig België, heeft de Vlaamse SP.a komaf gemaakt met haar

“socialistisch” verleden en haar traditio-nele achterban. Van de volkshuizen, het rijke verenigingsleven, de druk bijge-woonde partijvergaderingen en de kriti-sche jongerenafdelingen blijft nauwelijks

wat overeind. Bij sociale conflicten vin-den arbeiders de SP.a doorgaans aan de andere kant van de barricades.

Toch blijft het ABVV-apparaat de mili-tanten bij elke verkiezing de weg van die partij uitsturen. SP.a-minister voor Werk, Monica De Coninck bedankt het ABVV daarvoor als volgt: “Zodra er wordt on-derhandeld over een interprofessioneel akkoord, is er altijd wel iets waar ze niet mee kunnen leven”.(4) Bruno Tobback, SP.a-voorzitter: “Het ABVV heeft geen cultuur om moeilijke zaken uit te leg-gen. Je kunt niet het behoud van de in-dex eisen en tegelijkertijd verwachten dat er marge overblijft voor loonsver-hoging.”(5) De bewering dat het met de anderen nog erger zou zijn, is intussen tot op de draad versleten.

De besparingspolitiek ontwapent de militanten bij de leden. Die kijken bij ge-brek aan ernstig alternatief steeds meer in de richting van de meest zichtbare op-positie, zelfs al is die populistisch en eco-nomisch rechts zoals de N-VA. In 2010 stemde nog maar 32% van de ABVV leden voor de SP.a, tegen 22% voor de N-VA en 19% voor het Vlaams Belang! Met het ACV is het niet beter gesteld: 27% stemde CD&V, 31% N-VA en 13,5% Vlaams Belang.(6)

De Gentse professor Jan Blommaert schreef in maart: “Waarom geen vak-bondspartij?”(7) “Een Partij van de Solidariteit, of van de Sociale Actie, zou best wel wat harten sneller doen kloppen, ook in het stemhokje... Ze zou plots so-ciaaleconomische thema’s op de agen-da plaatsen, en niet in de marge van de debatten maar in het centrum ervan. ... De idee van een vakbondspartij komt uit vakbondsmiddens zelf, ik geef dat even mee. Ik pikte ‘m op in discussies met vak-bondsmensen. Hoe meer ik er over na-denk, hoe logischer en belangrijker het me lijkt. Als vakbonden hun historische rol ernstig nemen, en hun beginselen eveneens, dan moeten ze deze stap nu zetten. Ze kunnen de machtsvraag in een crisis met een diepgang en impact zoals deze niet uit de weg blijven gaan.”

Blommaert maakt daar een zeer be-

langrijk punt. Wie zal zijn nek uitsteken? Hij gaat ervan uit dat het dé vakbonden moeten zijn. Graag hadden we de geza-menlijke oproep van de initiatiefnemers op 27 april hier gepubliceerd, maar dat zou teveel plaats innemen. Daarvoor verwijzen we de lezer naar onze web-site.(8) De oproep herhaalt de vaststel-ling van 1 mei vorig jaar en bevestigt de actualiteit ervan. Maar hij stelt ook “We moeten dit kapitalistische systeem naar de prullenbak van de geschiedenis ver-wijzen. Het systeem kan niet hervormd worden. Het moet weg. Het volstaat niet om dit te verklaren vanop deze tribune. We hebben er de middelen voor nodig en een politiek verlengstuk waarmee we onze doelstelling kunnen concretiseren.” Als we daarvoor op dé vakbondsleiding moeten rekenen, dan wacht ons nog een lange lijdensweg.

LSP is het eens met de oproep. Wij staan voor een economie gebaseerd op solidariteit, niet op concurrentie. Dat vereist de nationalisatie van de sleu-telsectoren, van het f inanciewezen, transport, energie en ook onderwijs en gezondheidszorg. En verder van de bedrijven die bedreigd worden met sluiting of herstructurering zoals Ford, ArcelorMittal, Caterpillar, NLMK etc. Niet met een manager als Didier Bellens of Johnny Thys aan de top, die het runt als een privébedrijf, maar onder controle van de werknemers en de gemeenschap. Pas dan kunnen we de economie echt de-mocratisch plannen in functie van onze behoeften en niet van de winsten van een handvol kapitalisten die er offshore mee verdwijnen. We zullen ons programma verdedigen,

ook binnen een nog te vormen politiek verlengstuk. Maar als we daar voorlo-pig niet iedereen kunnen van overtuigen, dan zal ons dat niet stoppen om deel te nemen aan een minder expliciet “anti-kapitalistisch” of “links socialistisch”

initiatief. Zolang maar ingegaan wordt tegen elke besparing ten koste van de werknemers of de uitkeringsgerechtig-den. Zolang het volledig herstel van de index en welvaartsvastheid van uitkerin-gen er maar deel van uitmaken. Zolang men maar een algemene verkorting van de werktijd zonder loonverlies voorop stelt als middel om de werkloosheid te bestrijden. Zolang men maar een punt maakt van de verdediging van de open-bare diensten. Volgens de huidige politici kan men

ideeën slechts realiseren door aan de macht deel te nemen. Dat is verkeerd, zowel feitelijk als historisch. Alle grote verwezenlijkingen werden afgedwongen door een krachtsverhouding uit te bou-wen in strijd. Een écht links alternatief zoekt haar bondgenoten niet in rechtse coalitiepartners die haar meesleuren in de besparingspolitiek, maar in de bedrij-ven en op straat. We moeten breken met de politiek van besparingscoalities en in-tegendeel bouwen aan een strijdpartij!

voetnoten

http://jeunesfgtbcharleroi.wordpress.com/2012/05/03/discours-de-daniel-piron-secretaire-regional-de-la-fgtb-charleroi-1er-mai-2012/PvdA-PTB, Rood, Mouvement de Gauche, Front de Gauche Charleroi, Parti Communiste, Parti Humaniste, LCT, LCR-SAP, LSP-PSLZie kaderHumo 19 februari 2013Het Nieuwblad 21 februari 2013Op basis van verkiezingsonderzoek aan de KUL in 2010https://jmeblommaert.wordpress.com/2013/03/19/waarom-geen-vakbondspar-tij/http://www.socialisme.be/lsp/archief/2013/04/17/charleroi.html

1.

2.

3.4.5.6.7.

8.

lSP en Pvda+

SYnDIcalE OnafHankElIjkHEID?

linkse initiatieven

dOssier �www.socialisme.be Mei 2013

TUnESIë

Het revolutionaire proces voltrekken na ben ali het kapitalisme ten val brengen!

situatie blijFt explosieF

“Ben je bang om op straat te komen? Als je echter weet wat er zal gebeu-ren als je niets doet...”, stelde Chrokri Belaïd. De gebeurtenissen na de moord op Belaïd hebben het regime en de re-gerende reactionaire islamitische par-tij Ennahda door elkaar geschud. De woede en de haat hebben zich de afge-lopen maanden opgestapeld. Dat is niet vreemd: alle sociale problemen die aan de basis van de revolutie in 2011 lagen zijn nog erger geworden.

De werkloosheid is massaal en de prijsstijgingen komen hard aan. Loonsverhogingen die na harde strijd worden afgedwongen, gaan volledig op in de inflatie. De sociale miserie is nog schrijnender in enkele achtergeble-ven regio’s. De huidige politieke leiders volgen eenzelfde neoliberale koers als de oude maffia-kliek rond dictator Ben Ali. Bij wijze van voorbeeld kunnen we wijzen op de recente lening die van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) werd bekomen en waarvoor de regering alle subsidies voor voedselproducten moet schrappen. Van het oude politie-apparaat verdwenen een aantal verant-woordelijken, maar intussen blijft de politie dezelfde repressieve en geweld-dadige rol spelen. De noodtoestand is overigens nog steeds van kracht.Alle materiële voorwaarden die aan

de basis van de revolutionaire explosie van december 2010 – januari 2011 la-gen, zijn nog steeds aanwezig en wor-den steeds scherper.

Ook voor de gebeurtenissen van fe-bruari was het politieke establishment al in een diepe crisis terecht gekomen. Dat is niet verwonderlijk, de heersen-de klassen zijn immers niet in staat om een magische formule te vinden waar-mee ze tegelijk een contrarevolutionai-re asociale politiek kunnen voeren en toch een zekere steun vinden onder de bevolking.

Ennahda kwam als grote overwin-naar uit de vorige verkiezingen, maar staat vandaag op de rand van een im-plosie. De autoriteit van Ennahda blijft maar afnemen. Deze aftakeling van haar machtspositie bleek tijdens de po-ging van de meer radicalere vleugel van Ennahda om een dag na de algemene staking een eigen massamobilisatie op de been te brengen. Mensen werden be-taald om aan de betoging deel te nemen, maar er waren slechts enkele duizenden aanwezigen. In april verscheen in de krant ‘Le Quotidien’ een peiling waar-uit bleek dat de populariteit van Rached Ghannouchi, de leider van Ennahda, is terug gevallen op amper 1,9%!

Onze eisen:Weg met ennahda! voor de snelle organisatie van een nieuwe algemene 24-urenstaking, gevolgd door stakingsoproepen tot aan de val van het regime!

voor de vorming van verdedigingscomités door de arbeiders, jongeren en arme massa’s om de bescherming tegen de aanvallen van de contrarevolutie te organiseren!

stop de noodtoestand en de repressie tegen sociale bewegingen! voor een resolute verdediging van alle democratische vrijheden!

neen aan de aanvallen op vrouwenrechten! voor gelijke behandeling op alle niveaus!

een degelijk inkomen en huisvesting voor iedereen! stop de stijging van de levensduurte! voor een automatische indexatie van de inkomens aan de prijsstijgingen!

neen aan de asociale plannen van het imF, de privatiseringen en het besparingsbeleid! neen aan de terugbetaling van de schulden van ben ali!

nationalisatie onder democratische arbeiderscontrole van de banken en de grote bedrijven!

voor een regering van arbeiders, jongeren en armen, gebaseerd op de linkse organisaties, de vakbonden en volkse organisaties (ugtt, Front populaire,…)

voor een internationale strijd van jongeren en arbeiders tegen het kapitalisme en het imperialisme – voor internationaal socialisme!

door nicolAs croes

Het is inmiddels twee jaar geleden dat het revolutionaire proces in Tunesië op gang werd getrokken. In februari was er een belangrijke wending met de moord op de linkse leider Chrokri

Belaïd. Enkele dagen na zijn dood waren er meer dan een miljoen betogers (op een bevolking van 12 miljoen). Er was ook de eerste nationale algemene staking sinds 1978. Een verslag door Nicolas Croes die eind maart en begin april in Tunesië was, onder meer voor het Wereld Sociaal Forum in Tunis.

Welke uitWeg?

In de oppositie zijn er twee grote blok-ken naast een hele reeks kleine partijen. Er is Nida Tounès dat zich opstelt als de partij van de vrijzinnige burgerlijke oppositie en zich probeert op te bou-wen rond het idee van “Iedereen be-halve de islamisten”. In Nida Tounès hebben heel wat oud-leden van de RCD (Rassemblement Constitutionnel Démocrate), de partij van de voorma-lige dictator Ben Ali, een nieuw onder-dak gevonden. Partijleider Essebsi was nog minister onder Bourguiba, de voor-ganger van Ben Ali, en Kamervoorzitter onder Ben Ali.

Ennahda en Nida Tounès vertegen-woordigen twee gezichten van de dic-tatuur van het kapitaal en de contrare-volutie. Beiden formaties proberen de aandacht vast te zetten op de tegenstel-ling tussen religieuzen en vrijzinnigen om het vooral niet te moeten hebben over de klassenoorlog die plaatsvindt in het land. Beiden beweren dat de revolu-tie voorbij is. Ze doen denken aan diege-nen voor wie Ben Ali uiteindelijk op 14 januari 2011 mocht vallen op voorwaar-de dat alle arbeiders de maandag daarna terug aan de slag zouden gaan.

De slogans tijdens de algemene sta-king van februari waren echter duidelijk. Er is een roep naar de val van de rege-ring en de nood van een nieuwe revo-lutie wordt breed gedeeld. Er waren da-genlang confrontaties tussen betogers en ordediensten, zeker in regio’s met een traditie van militante arbeidersstrijd zoals het binnenland rond Gafsa, waar er in 2008 al een belangrijke mijnwer-kersstrijd was of in Sidi Bouzid waar de revolutionaire beweging begon die een einde stelde aan het bewind van Ben Ali. Deze woede beschikt gelukkig over een

– verre van perfect – embryo van poli-tieke uitdrukking.

Naast Ennahda en Nida Tounès is er immers ook het Front Populaire, het Volksfront. Dat is een organisatie die in oktober 2012 werd opgezet door een brede alliantie van radicaal-linkse krachten in Tunesië. Het omvat orga-nisaties en stromingen die zich op het maoïsme beroepen zoals de Parti des Travailleurs en de Parti des Patriotes Démocrates Unifié, organisaties die zich op het trotskisme beroepen zoals de Ligue de la Gauche Ouvrière, op het nasserisme of nog op ecologische stand-punten. De dynamiek rond het Front toont het enorme potentieel voor de op-bouw van een echte politieke uitdruk-king van de strijd van de arbeiders en bredere lagen van de bevolking. Vandaag ontbreekt het de leiding van

het Front, net zoals dit bij de vakbonds-federatie UGTT het geval is, wel nog aan stoutmoedigheid en duidelijkheid over de te volgen strategie. Voor iedere ruimte die aan de contrarevolutie wordt gelaten, zal het kamp van de werkende bevolking een zware tol betalen. Het

staat niet onmiddellijk op de agenda, maar het gevaar van een staatsgreep is wel degelijk aanwezig in de huidige situatie.

voor de val van de regering, voor de val van het kapitalisme

De linkerzijde en de vakbondsfede-ratie UGTT mogen zich niet laten van-gen aan maneuvers voor ‘nationale een-heid’ of ‘eenheid tegen de islamisten’. Er mag geen sprake zijn van allianties met krachten die regelrecht tegen de belangen van de werkende bevolking ingaan. De scheidingslijn die bewust moet aangehouden worden, is die tus-sen de vrienden en de vijanden van de revolutie!

De enige mogelijke eenheid is die van de arbeiders, jongeren en armen om hun revolutie voort te zetten tot ze doorheen massastrijd een eigen regering aan de macht brengen. Het potentieel daar-voor is erg groot. Het is niet overdre-ven om te stellen dat de macht de afge-lopen twee jaar meermaals in handen van de massa’s lag, in februari was dit nog het geval.

Onder de bevolking is er een groot begrip dat de democratische rechten enkel kunnen verdedigd worden in een systeem waarbij ook de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle en beheer van de arbeiders en de armen staan. Er is een brede steun voor het idee dat socialisme een alter-natief vormt. Die steun is mee een ge-volg van de machtige positie van de vakbondsfederatie UGTT en de sterke

tradities van de radicale linkerzijde, ook in de strijd tegen de dictatuur. Tegelijk is er wel een grote onduidelijkheid over wat socialisme nu net betekent.

Er is nood aan een duidelijk actieplan met onder meer een nieuwe algemene staking die voortbouwt op het succes van deze in februari en versterkt wordt door massavergaderingen op de werk-vloer, in de wijken, aan de universiteiten, in de scholen,… Op die vergaderingen moeten de volgende stappen in de strijd worden besproken en daarover moet op een zo democratisch en collectieve mo-gelijke wijze beslist worden.

Wij denken dat er best zou gebouwd worden aan strijdcomités die op lokaal, regionaal en nationaal vlak gecoördi-neerd worden door de verkiezing van permanent afzetbare vertegenwoordi-gers die rechtstreeks voortkomen uit de drijvende krachten van de revolutie (strijdbare lagen van de UGTT, de ar-beidersbeweging, jongeren,…). Deze comités hebben niet alleen als taak om een efficiënte strijd tegen de krachten van de contrarevolutie te organiseren

– onder meer door de bevolking te be-schermen tegen politierepressie en ge-weld door islamistische milities – maar ook om de arbeiders en armen voor te bereiden op de uitoefening van de macht en de opbouw van een democratisch so-cialistische samenleving.

Net zoals de Tunesische revolutie van 2011 leidde tot een wereldwijde golf van mobilisaties en opstanden, zou een der-gelijke stoutmoedige stap in de richting van echt socialisme een enorme inter-nationale revolutionaire uitstraling heb-ben, zeker in de specifieke context van de huidige crisis van het kapitalisme.

de Linkse Socialist10 internatiOnaal

www.socialisme.be Mei 2013 11internatiOnaal

libre parcours

vrijheid voor Öcalan, statuut voor Koerdistan

YXK (Koerdische Studentenvereniging)

* degelijk en goedkoop goederentransport onder publieke controle haalt tienduizenden vrachtwagens van de weg* toegankelijk reizigersverkeer lost files op* Geen besparingen, maar meer middelen voor personeel en een betere dienstverlening* Geen liberaliseringen en privatiseringen* voor een geïntegreerd publiek spoorbedrijf

strijdbare militanten bij het spoor

stop de afbraak van het openbaar vervoer:

Actieplan nodig!strijdbare militanten bij de lijn

“the rich always betray the poor”

Henry Joy McCracken

een vertegenwoordiger voor arbeiders, aan een arbeidersloon. Samen voor een socialistisch europa!

Europarlementslidpaul murphywww.paulmurphymep.eu

stop de vervolging van de tamils in sri Lanka!TAMil SoliDARiTeiTtamilsolidariteit.wordpress.com

Leve 1 mei ! syndicale groeten ACoD spoor Brussel

Harde landing voor cypriotisch casino. Trojka wil er werkende bevolking voor laten opdraaien

In maart stemde de Cypriotische rege-ring onder leiding van president Nicos Anastasiades in met een reddingspak-ket van 10 miljard euro. In het kader van deze lening van de trojka (IMF, ECB en EU) moet Cyprus zelf 5,8 mil-jard euro ophalen. Daartoe werd onder meer besloten om spaarders met meer dan 100.000 euro op hun rekening een zware taks op te leggen. Dat zou ook heel wat kleine bedrijfjes hard raken.

De tweede bank van het land, Laiki Bank,werd gesloten en de schuldenberg van 9 miljard euro werd overgenomen door de Bank of Cyprus. De banken gingen twee weken dicht en toen ze op 28 maart terug opengingen, was er een strenge controle op hoeveel geld kon af-gehaald worden. Alsof dit nog niet erg genoeg was, kre-

gen de verbouwereerde en woedende Grieks-Cyprioten te horen dat er geen

17 miljard maar 23 miljard euro nodig was. Het land moet opeens 6 miljard meer vinden, bovenop de 7 miljard waarover op 25 maart een eerste ak-koord werd gesloten.

De rechtse regering van president Anastasiades besloot al om drastische besparingen op te leggen, banken te sluiten, een belasting op onroerend goed in te voeren en de drie meest winstgevende semi-overheidsbedrijven (elektriciteit, telecommunicatie en de havens) te privatiseren. Nu wordt over-wogen om een deel van de goudvoor-raad van de Centrale Bank ter waarde van 400 miljoen euro te verkopen.

De regering wordt gekenmerkt door politieke schandalen. Anastasiades moest krachtig ontkennen dat er voor de vergadering van de Eurogroep een wetsontwerp werd voorbereid met het oog op de taks op spaargeld. De woede

door niAll MulHollAnd, net terug uit cyprus

Het weer in Cyprus is op dit moment van het jaar al vrij warm, maar er is ook een verfrissende bries. Op economisch vlak is er geen sprake van een dergelijk aangenaam evenwicht. De

economie is volledig in elkaar aan het zakken.

van de bevolking werd versterkt door verslagen waaruit bleek dat rijken in-side informatie hadden en voor 15 maart miljoenen euro’s van Cypriotische re-keningen weg haalden. Volgens off iciële cijfers zal de

Cypriotische economie dit jaar met 8,7% krimpen en volgend jaar nog eens met 3,9%. Veel economen den-ken dat dit jaar een achteruitgang met

-10% zal zijn en dat er tegen eind vol-gend jaar een ineenstorting met -15 tot

-25% zal zijn. De regering probeert het breed ge-

dragen verzet tegen de besparingen te temperen met de stelling dat de maat-regelen niet zo hard zullen zijn als eerst werd gepland en dat sommige priva-tiseringen worden uitgesteld tot 2018. Er zou minder bespaard worden in het onderwijs en de terugbetaling van de leningen aan de trojka zouden pas na 10 jaar starten en over 12 jaar gespreid worden. Dit betekent dat Cyprus in fei-te 22 jaar onder controle van de trojka zal staan.

Dit is een schrale troost voor de wer-kende bevolking en de middenklasse die afstevenen op jaren van bespa-ringen, jobverliezen en emigratie. De werkloosheid staat al op 14%. ‘Sociale markten’ (zoals moderne gaarkeukens) schieten over uit de grond. De werken-de bevolking verwacht dat de trojka net als in Griekenland regelmatig naar Nicosia zal komen om telkens nieuwe besparingen te eisen in ruil voor finan-ciële garanties.

De kranten staan vol wanhoop. Algemeen wordt aangevoeld dat dit de ergste crisis is sinds de invasie van het

Turkse leger in 1974. De vakbonden en de linkse partijen

moeten massastrijd tegen de bespa-ringen organiseren. Zoniet dreigt het gevaar dat nationalistische en zelfs extreemrechtse krachten meer ruim-te krijgen. Als onderdeel van de strijd zijn sterkere banden nodig met de wer-kende bevolking van Noord-Cyprus, waar al jarenlang een besparingsbe-leid wordt gevoerd. Dat moet gepaard gaan met een gemeenschappelijke strijd van de werkende bevolking van de zuid-Europese landen die door de besparingen van de trojka worden ge-confronteerd.

In de crisis tijdens de maand maart waren er een aantal protestacties, maar daarnaast werd geen weg vooruit ge-boden door de vakbonden. De rechter-vleugel van de vakbonden voert zelfs gesprekken met de regering over hoe de crisis kan ‘beheerd’ worden. De link-se vakbonden, verbonden met AKEL (de communistische partij die voor-heen aan de macht was), hebben het in woorden over verzet tegen de bespa-ringen, maar ze komen niet tot kracht-dadige acties.

Nieuw Internationalistisch Links (onze zusterorganisatie in Cyprus) neemt deel aan een brede campagne tegen de besparingen, de “Beweging tegen privatiseringen en besparingen”. Het gaat om een campagne die voor-al wordt gedragen door krachten die verbonden zijn met AKEL. Maar het ontbreekt ook deze campagne aan een strijdbaar programma. De economische crisis is diepgaand en zal enkel erger worden. We moeten een radicaal alter-

natief voorstellen. Als de vakbonden en links er niet in slagen om het verzet effectief te organiseren, kunnen andere krachten – populisten en nationalisten

– een impact hebben. In tegenstelling tot Griekenland, waar

er in feite al 28 jaar van besparings-beleid gevoerd is, zijn veel Cyprioten niet voorbereid op deze wel zeer harde landing na jaren van hoogconjunctuur. De strijd die onvermijdelijk zal ont-wikkelen, zal in de komende maanden leiden tot een radicalisering van heel wat Cyprioten.

Nieuw Internationalistisch Links brengt een socialistisch alternatief naar voor. Dat omvat het verwerpen van de schulden, de nationalisatie van de ban-ken onder democratische publieke con-trole en beheer, verzet tegen de priva-tiseringen, het breken met de euro van de bazen en een strijd voor het publieke bezit van de sleutelsectoren en grote nutsbedrijven zodat de economie de-mocratisch kan gepland worden om de behoeften van de meerderheid van de bevolking te dienen in plaats van de winst van de bankiers en de minder-heid van speculanten.

Er is nood aan een nieuwe krachti-ge linkerzijde in Cyprus met als doel om een regering te vormen die zich baseert op de behoeften van de wer-kende bevolking. De situatie voor de Cypriotische samenleving is wanho-pig. Een stoutmoedig, socialistisch en internationalistisch programma is de enige uitweg uit de crisis die de belan-gen van de meerderheid van de bevol-king centraal stelt.

thema

StoP de PrivAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-UreNWeekIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN NieUWe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolUtieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

waaR lSP VOOR STaaT

reCensie / GesChiedenis1� de Linkse Socialist

REcEnSIE

Lievens en Kenis gebruiken tal van voorbeelden om aan te tonen hoe het kapitalisme er in slaagt eigen voordeel te creëren uit de milieucrisis en de ge-wone bevolking laat opdraaien voor de gevolgen. Hoe deze groene econo-mie in zijn werk gaat, wordt treffend geduid met volgend voorbeeld. “In het Schotse stadje Grangemouth stoot een olieraffinaderij die eigendom is van BP zwaveldioxide, stikstofoxide en fijn

stof uit, waardoor de gezondheid van de omwonenden wordt aangetast. Het zijn vooral mensen uit lagere sociale klassen die rond de vervuilende fabriek wonen. Hetzelfde bedrijf compenseert tegelijk zijn uitstoot van broeikasgas-sen via de investering in eucalyptus-plantages in Brazilië. Die plantages hebben een vernietigend effect op de biodiversiteit en op het grondwaterni-veau, met alle gevolgen vandien voor de

lokale bevolking. Twee lokale gemeen-schappen zijn zo verbonden door één en dezelfde ongemeen complexe reali-teit: emissiehandel, en de weigering om echte alternatieven te zoeken voor het fossiele-brandstoffensysteem”.

De auteurs komen tot een treffen-de conclusie. “De ‘groene economie’ dreigt niets anders te zijn dan een (ver)groen(d) kapitalisme, dat de na-tuur verder tot koopwaar maakt, niet in staat is om de ecologische crisis te stoppen, maar wel tal van nieuwe so-ciale en ecologische problemen creëert. De ‘groene economie’ suggereert dat marktmechanismen het probleem kun-nen oplossen. Maar is dat wel zo? Als de klimaatpolitiek wordt overgelaten aan economen, bankiers en multinatio-nals, wees dan maar op je hoede.”

Ze analyseren ook hoe de huidige milieubeweging sterk in de ban is van die ‘groene economie’. Hoe ze allian-ties aangaan met de vervuilers om toch

maar iets van resultaat te kunnen boe-ken. Maar ook waarom deze strategie weinig resultaat zal boeken, integen-deel. “Het is niet de eerste keer dat een ‘allemaal samen’-discours tegen de ‘alom bedreigende vijand’ wordt in-gezet om de aandacht af te leiden van wat sommigen liever toegedekt houden: de sociale ongelijkheid, of de onhoud-baarheid van een sociaal-economisch systeem. De klimaatverandering dreigt op die manier te worden aangewend om het volk één te maken, tegen een vij-and die wordt geëxternaliseerd: deze keer niet de Joden of de Islam, maar de ecologische apocalyps, of concre-ter, CO². Het resultaat is dat de soci-ale ongelijkheid, machtsverhoudingen en politiek-ideologische conflichten uit het blikveld verdwijnen. Er wordt ingezet op verandering maar met als doel dat er uiteindelijk niets echt hoeft te veranderen.”

Kortom, een aanrader.

Margaret Thatcher was een pionier van het neoliberalisme dat nu een diepe crisis kent. Met dat beleid ant-woordde ze op de toenmalige crisis van het kapitalisme: de inherente en onoplosbare overproductiecrisis waar het toenmalige economische model

– het keynesianisme – geen antwoord op had. De overproductiecrisis was niet zozeer een gevolg van het keyne-sianisme, maar kon er evenmin door opgelost worden. Het antwoord van Thatcher bestond uit de volledige af-bouw van de publieke voorzieningen en de door de overheid gestimuleerde koopkracht. Privatisering en winst-maximalisatie moesten de weg vooruit vormen. Deze ideologie en dit econo-misch model moesten per definitie lei-den tot een harde confrontatie met de arbeidersklasse en bij uitbreiding met de georganiseerde arbeidersbeweging. Alle sociale verworvenheden, de koop-kracht en de diensten werden immers in vraag gesteld.

De confrontatie was brutaal. Na haar her-verkiezing op basis van nationalistische propaganda lukte het Thatcher in 1984/85- door de impliciete steun van het toenma-lige Labour - om de mijnwerkersstaking te breken. De frontale aanval op de volledige arbeidersklasse met de Poll Tax (een nieuwe belasting die los stond van het inkomen) leidde tot een derma-te grote massabeweging dat de ‘Iron Lady’ ging wankelen, waarna ze door haar eigen partij aan de kant werd ge-schoven. De niet-betalingscampagne tegen de Poll Tax werd in belangrijke

mate mee georganiseerd en geleid door de Militant Tendency, de voorloper van de Socialist Party (onze Britse zuster-organisatie).

Het bilan van het Thatcheriaans be-wind was bijzonder negatief voor de gewone werkende bevolking. Groot-Brittannië was een sociaal slachtveld geworden. In 1986 klopte de werkloos-heid op 3,6 miljoen af. De uitkeringen werden uitgehold, openbare diensten werden door de privatiseringen waan-zinnig duur. De kinderbijslag werd fors ondermijnd en de publieke kinderop-vang werd tot het laagste niveau van Europa herleid.

In de plaats van echte jobs en een re-ele economie kende het casinokapitalis-me een opmars. De financiële zeepbel die in de Londense City werd geblazen, was een essentieel onderdeel van de er-fenis van Thatcher. Het neoliberalisme werd zeker in de jaren 1990 het domi-nante model. De arbeidersbeweging werd lam geslagen, privatiseringen en

uitholling van so-ciale verworven-heden werden de norm. Alle geves-tigde partijen wer-den nog voor haar dood erfgenaam van Thatcher.

De crisis van de afgelopen jaren toont het falen van het casinokapitalis-me waar Thatcher een grondlegger van was. Thatcher

was de verpersoonlijking van de agres-siviteit van een kapitalisme in crisis. Het neoliberalisme heeft de arbeidersbewe-ging slagen toegebracht, maar ligt zelf in de touwen. Hoog tijd om een socia-listisch antwoord te bieden!

De mythe van de groene economie, een aanrader

margaret Thatcher bij het overlijden van een pionier van het neoliberalisme

door BArt VAndersteene

Anneleen Kenis en Matthias Lievens hebben met hun boek: De mythe van de groene economie, een heel waardevolle bijdrage geleverd aan het debat binnen de groene en rode beweging. In

het boek wordt een sterke argumentatie ontwikkeld over hoe het kapitalisme de ecologische crisis gebruikt om nieuwe markten te creëren en een politiek van verdere liberalisering te bekomen. Het huidige milieubeleid en de positie van vele milieubewegingen worden kritisch onder de loep genomen met een conclusie die kan tellen. De ‘groene economie’ is een valsstrik.

door MicHAel B (gent)

Het kan vreemd lijken dat de dood van een politica in Groot-Brittannië leidt tot straatfeesten en uitgelaten reacties van mensen die de overledene massaal de hel toewensen. Het is tekenend dat Margaret Thatcher lof krijgt van de gevestigde politici, maar diep gehaat werd door al wie het

slachtoffer werd van haar beleid. Hoe kijken linkse socialisten naar de politieke erfenis van Thatcher?

het biLAn VAn het thAtcheRiAAnS

beWind WAS bijzondeR negAtief

VooR de geWone WeRkende beVoLking.

gRoot-bRittAnnië WAS een SociAAL

SLAchtVeLd geWoRden.

thema

Bxl-W.Brab.: 3.220 €Vl. Brab-Limb: 1.083 €Antwerpen: .1.505 €O en W Vlaanderen: 1.953 €Luik-Lux: 557 €Hen.-Namen: 528 €Nationaal: 1.411 €TOTAAL: 10.256,18 €

146%108%89%63%56%53%141%93%

In het eerste kwartaal van 2012 behaalden we onze doelstelling om 11.000 euro financiële steun op te halen met campagnes en onder sympa-thisanten. In april werd een nieuw kwartaal gestart met een grote nadruk op de meigroeten die je in deze krant kunt zien. Daarmee haalden we on-geveer 4.000 euro op en kreeg ons strijdfonds een stevige start. Wil je ons ook steunen? Stort dan een bijdrage op 001-2260393-78 van LSP/PSL met vermelding “steun”. Of beter nog: geef een doorlopende opdracht waarbij maandelijks een bedrag wordt gestort, vanaf 2 euro per maand sturen we ook deze krant op.

partijnieuws 1�www.socialisme.be Mei 2013

agenda- za. 27 april. Meeting van links in Charleroi

- di. 30 april. Antwerpen. Algemene ledenvergadering: “Margaret Thatcher overleden. Nu haar beleid nog begra-ven” 19u30 Multatuli- di. 30 april. Mei-avondfeest in Aalst

- woe. 1 mei: deelname aan diverse optochten- do. 16 mei. Gent. Debat: Gent, Gas(t)-vrije stad? Met o.a.

burgemeester Termont, TegenGAS en anderen. 20u ACV-ge-bouw, Poel

- za. 18 mei. Antwerpen. 12u begraafplaats Berchem (naast Middelheimziekenhuis). Herdenking 4 jaar einde van de oorlog

in Sri Lanka- 4-7 juli. ALS Zomerkamp

- 21-26 juli. Leuven. Internationale zomerschool van het CWI

Steun ons strijdfonds!

waarom wij lid werden

contact / abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

geslaagd vormings- en

discussieweekend

Op zoek naar een betere wereld ben ik via het CWI bij de LSP terecht ge-komen. De interessante discussies en uiteenzettingen hebben me doen te-rugkomen, en hebben me samen met de betogingen en bezoeken aan het Fordse stakingspiket geleerd dat dit de echte plaatsen zijn waar de ware sociale en economische problemen aan bod komen en bestreden worden, waar dus echt aan politiek gedaan wordt, in scherp contrast met al onze parlementen van het status quo.

Jochen, Limburg

Voor ik aan mijn studie sociaal werk begon, was ik niet echt in politiek geïnteresseed. Wel was ik altijd al bijzonder gevoelig voor onrechtvaar-digheid. Ik ben kwaad op de media, de riante lonen van de topmanagers, het systeem van uitsluiting en verdeeldheid. Ik kan geen racistische op-merking horen. Geleidelijk aan ben ik verder gaan kijken en hoorde ik over de Actief Linkse Studenten spreken. Het duurde even voor ik naar een vergadering durfde gaan. Ik was bang dat ik daar niet zou kunnen volgen omdat ik niet zoveel weet. Maar ik trok toch naar een vergadering en bleef komen, telkens opnieuw leerde ik zaken bij en kon ik mijn eigen standpunten ver-fijnen en sterker onderbouwen. Ik besloot al gauw om lid te worden om tot verandering te komen. Aan alle lezers van deze krant die zelf nog niet actief betrokken zijn bij de strijd, aan al wie het beu is om door het huidige systeem gemanipu-leerd te worden, leg je er niet bij neer en ga met ons de strijd aan!

Marie, studente, Luik

lSP in actieOp donderdag 18 april hield het ABVV in Namen een betoging tegen de

ondermijning van de rechten van werklozen. Er waren ongeveer 3.000 be-togers. Die kwamen vooral van enkele centrales van het ABVV zoals de bediendenbond BBTK of nog de werklozenwerking en de jongeren van de vakbond. Daarnaast waren er ook politieke militanten, zoals van LSP. Ook opvallend was de sterke aanwezigheid van delegaties uit bedrijven die door afdankingen worden geraakt (Caterpillar, Arcelor, Eanon,…). De centrale eis van de betoging: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen!

Drie centrale meetings en 19 commissies, een (bij het begin van het weekend nog)

goed gevulde boekenstand, de eerste lentezon en een strijdbare en kameraadschappelijke sfeer onder de 220 aanwezigen. Dat waren enkele van de ingrediënten die van Socialisme 2013 een topweekend maakten.

Het is onmogelijk om alle meetings en commissies te overlopen, van en-kele vind je in deze krant een weer-slag (onder meer van de internationa-le spoormeeting, de commissie over marxisme en de centrale meeting over een politiek verlengstuk voor de arbei-dersbeweging). Er werd gestart met een meeting waarin het jongerenver-zet centraal stond. Een Portugese so-cialist beet de spits af en werd gevolgd door een Brusselse scholier, een stu-dente uit Namen en de Mathias van de Actief Linkse Studenten en de campag-ne TegenGAS.

Op zaterdagavond was er een de-bat over de politieke vertegenwoor-diging van de werkende bevolking. Daniël Piron, regionaal secretaris van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen, was op het laatste mo-ment verhinderd maar vroeg Felipe Van Keirsbilck van de christelijke be-

diendencentrale CNE om ook in zijn naam te spreken. Aan het debat namen ook Levi Sollie (ABVV Bayer) en Alex Gordon (tot voor kort voorzitter van de

Britse transportbond RMT) deel. In ons dossier op pagina 8 en 9 wordt op enke-le elementen uit het debat ingegaan.

Het weekend werd afgesloten met een meeting over het Europees ver-zet tegen de besparingen, met spre-kers uit Portugal, Frankrijk, Italië en ons land. Het internationale ka-rakter van het weekend werd be-nadrukt door de aanwezigheid van militanten uit Ierland, Duitsland, Frankrijk, Griekenland, Portugal, Groot-Brittannië en Luxemburg.

Op het weekend werd een financiële oproep gedaan die reeds 3.500 euro opbracht. We haalden geld op om de uitbouw van de Workers and Socialist Party (WASP) in Zuid-Afrika te onder-steunen. Deze partij komt voort uit de revolte onder de mijnwerkers en ande-re arbeiders die het neoliberale beleid van het ANC niet langer aanvaarden. Op de oprichtingsconferentie van de WASP waren er honderden aanwezi-gen die duizenden arbeiders vertegen-woordigden. Ook haalden we geld op om de Griekse antifascistische comi-tés te steunen.

Socialisme 2013 werd gekenmerkt door enthousiasme en strijdbaarheid. Het komt er nu op aan om de lessen van de vele discussies, vormingen en debat-ten in de praktijk om te zetten. Voor strijd, solidariteit en socialisme!

tWee jonge bezoekers over socialisme 2013

Op het Socialisme weekend leer-de ik veel bij, van de relevantie van het marxisme vandaag tot de Russische revolutie. Het was voor-al moedgevend om zoveel enthou-siaste en gelijkgezinde kameraden te zien. Ook de boekenstand prijs ik aan iedereen aan.

(Sammy, Gent)

Het was frustrerend dat de com-missies op hetzelfde ogenblik plaatsvonden en ik dus niet naar allemaal kon gaan. Maar het zorgt er wel voor dat er meer ruimte voor discussie is en iedereen ge-makkelijker kan deelnemen aan de discussie. Ik vond het overigens straf hoe alles zo vlot vertaald ge-raakt. Spijtig dat het weekend zo snel voorbij was.

(Robin, Luik)

Het academiejaar loopt stilaan op zijn einde. Voor stu-denten en scholieren komen er enkele moeilijke weken aan. Het vooruitzicht van de vakantie die daarop volgt, biedt echter steun. Zeker als die vakantie begint met een spetterend zomerkamp van de Actief Linkse Studenten en Scholieren. Dat is een uitstekende gelegenheid om een bi-lan op te maken van de activiteiten van het afgelopen jaar en om aan de hand van politieke discussie plannen voor de komende maanden op te maken. Aangevuld met een barbecue, ontspanning, zon (wie weet...) en een gezellige sfeer kan het niet stuk.

Op het zomerkamp zijn er een reeks discussies met ie-dereen samen of in kleinere groepen. Er wordt ingegaan op de marxistische benadering van de staat en repressie, de verhoudingen tussen hervormingen en revolutie, eco-nomie en kapitalisme, het proces van revolutie en contra-revolutie in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, de strijd tegen apartheid in Zuid-Afrika, de actualiteit in Venezuela,

de strijd tegen extreemrechts, antiseksisme en de verdedi-ging van vrouwenrechten,... Kortom, er is voldoende stof voor discussie en vorming. Contacteer ons vandaag nog om je in te schrijven. Dat kan via info@socialisme.be. Het volledige programma verschijnt spoedig op socialisme.be en actieflinks.be

4-7 juli. zomerkamp van de alS

Tussen begin maart tot en met Socialisme 2013 wilden we 100 nieuwe abonnementen

op onze krant maken. We hebben er in deze campagne 80 gemaakt, wat nog iets onder de 100 blijft maar toch een goede stap vooruit is voor de verspreiding van ons maandblad. Uiteraard zullen we nu niet stoppen met onze abonnementencampagne. Ook in de komende weken en maanden willen we de groep van vaste lezers

verder uitbreiden.

Ben jij een vaste lezer of heb je deze krant voor het eerst vast? Kan je je vin-den in onze ideeën en vind je het nuttig dat om eens een andere klok te horen luiden dan wat je doorgaans te lezen krijgt in de gevestigde media? Aarzel dan niet en steun deze krant door er een abonnement op te nemen.

We bieden iedere maand een pakket aan analyses en artikels die niet alleen de huidige gang van zaken aanklagen,

maar tevens proberen om een alter-natief naar voor te brengen. Help ons deze politieke werking uit te bouwen door een abonnement te nemen. Dat kan gaan van een proefabonnement van 5 euro voor drie kranten tot een steu-nabonnement van 30 of 50 euro voor een jaar, of waarom geen doorlopende opdracht vanaf 2 euro per maand? Stort op BE48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’ met vermelding “abonnement”.

abonnementencampagne

themalGbt1� de Linkse Socialist

café multatuli* zaal voor vergaderingen, recepties, repetities,..* wo vanaf 14u, di & do vanaf 17u, vr & za vanaf 18u* Zo & ma gesloten * lange vlierstraat 9 Antwerpen. 03/226 03 32

Socialist greetings

Usman and Melinato all comrades From the lsp/psl and cWi

usman1972@live.com | 0479 511 722

groeten van lezers van de Linkse sociaList in kessel-lo!

• Stop het asociale beleid van De Wever en co! Voor een actieve linkse oppositie die de strijd effectief organiseert! • Haal het geld waar het zit: pak de grote multinationals aan die amper belastingen betalen en de diamantfraude

die de gemeenschap miljarden kost! • Weg met de repressie die vooral jongeren en armen treft! Stop het opbod van GAS-boetes (vorig jaar waren er

ruim 22.000 dergelijke boetes in Antwerpen!)• Geen ruimte voor neonazi’s en neofascisten! Voor een sterke anti-NSV betoging in Antwerpen in maart 2014!

stOp de besparinGen in de Gemeenten!

tegen sociale woestijnen: Nationaliseren om jobs te redden

LSP GEnt Strijdt voor betaalbare KinderOpvanG, bEtaaLbarE En kwaLitEitSvoLLE wOninGen, bEtEr En

GoEdkoPEr Openbaar vervOer En EEn Gas(t)vrije stad

Voor een echt SociaLiStiSch StadSbeLeid

wie de jeugd heeft, heeft de toekomst!Maar heeft de jeugd een toekomst onder het kapitalisme? 23,5% van de jongeren in Europa zit zonder werk...

sOCialisme is GelijKe vrijheid vOOr iedereen

Stephen bouquin

Strijdbare meigroetenRood Gent

voor een echte keuze:Recht op abortus – Recht op het krijgen van kinderen zonder te verarmen

Vrouwen brussel

limburg

leuVen

gent

Ik wens iedereen een strijdbare 1 mei

kamERaaD mOnIqUE

Voor een nIeUWeArbeiderspartij

Heyndrickx etienne

SolidairegroetenFamilie demuynck - declerck

Leuven

Brussel

teGen Gas !Actief Linkse

Studenten en Scholieren- Geen forum voor racisten en fascisten, stop de erkenning van NSV- Meer middelen voor onderwijs door belastin-gen op de rijken en grote bedrijven- Nationaliseer de sleutelsectoren van de econo-mie onder controle van de loontrekkenden, om de ontwikkeling van massale werkloosheid en een generatie zonder toekomst te vermijden

De afgelopen periode was er in de media heel wat debat over homofobie

naar aanleiding van de Franse discussie over het homohuwelijk en adoptie. Er werd vaak gesteld dat deze kwestie in ons land al lang geregeld is. Dat betekent echter niet dat homofobie is verdwenen, integendeel. Vorig jaar waren er nog twee dodelijke slachtoffers van homofoob geweld. De reportage ‘Femmes de la rue’ die in Brussel werd gedraaid, wees ook op de aanwezigheid van seksisme in onze samenleving. Hoe kunnen we de strijd tegen seksisme en homofobie aangaan?

Sinds 2006 kunnen koppels van het-zelfde geslacht kinderen adopteren in ons land. Op vlak van legale rechten, loopt ons land voorop. Maar de dage-lijkse realiteit bestaat nog steeds uit homofobe beledigingen, discriminatie bij aanwerving, geweld en zelfs doden. Hetzelfde zien we met de officiële ge-lijkheid tussen mannen en vrouwen die niet kan verhinderen dat er een verschil in de lonen bestaat (voor een bedrag van 24%) en dat seksistische opmer-

kingen nog vaak voorkomen, net zoals er nog steeds sprake is van verkrach-tingen en geweld.

Het antwoord van de politieke verant-woordelijken is erg beperkt. Zo stelde de minister van Gelijke Kansen, Joëlle Milquet, voor om de rokjes van de hos-tessen tijdens het Autosalon wat langer te maken. Alsof vrouwen hierdoor plots niet meer als lustobject worden voorge-steld, waarbij ze er mooi moeten uitzien om de commercie te stimuleren. De mi-nister stelde anderzijds voor om GAS-boetes in te zetten tegen seksisme op straat. Dat is in dezelfde straten waar bijzonder seksistische reclameaffiches perfect legaal rondhangen.

De situatie voor homo’s en lesbiennes is niet fundamenteel anders. Tegenover homofobie komen de politici ook niet verder dan GAS-boetes. Er is in ons land een officieel actieplan tegen ho-mofobie waarin een verbetering van wetgeving tegen discriminatie wordt voorgesteld, ‘sensibilisering’ en meer hulp voor slachtoffers. Maar er wordt niets concreet gedaan. En hoe kunnen jongeren gesensibiliseerd worden als er nog steeds geen algemene seksuele opvoeding wordt voorzien op school en de middelen voor onderwijs volko-

men ontoereikend zijn. Het betekent dat veel jongeren hun informatie voor-al vanop het internet halen, met nefaste gevolgen voor hun zelfbeeld en meer ruimte voor homofobe en seksistische vooroordelen.

Wij verzetten ons tegen de pogingen om antiracisme, antiseksisme en anti-homofobie los van of zelfs tegenover el-kaar te plaatsen. Iedere vorm van discri-minatie moet bestreden worden. In de strijd tegen onderdrukking is eenheid tussen alle onderdrukten het sterkste wapen en de beste methode om effec-tief stappen vooruit te zetten.

Dat is waarom wij opkomen voor een-heid van vrouwen en mannen, hetero’s en LGBT’s (lesbiennes, gays, bisek-suelen en transgenders), werkenden en werklozen, Belgen en migranten, mensen met en zonder papieren,... in de strijd voor echte jobs, degelijke huisvesting, goede openbare diensten,... Doorheen een gezamenlijke strijd voor dergelijke fundamentele rechten kun-nen we een einde maken aan alle vor-men van discriminatie die ons verdelen en aan de pogingen om via het aanwij-zen van een zondebok de echte verant-woordelijken voor de sociale tekorten uit de wind te zetten.

HOE STRIjDEn TEgEn SEkSISmE En HOmOfObIE?

Problemen bij hun wortels aanpakken!

Zo hoort het! Tijdens de wedstrijd tussen Standard en Genk hadden supporters uit Luik een grote spandoek tegen homofobie bij.

Radicale socialistische

1-meigroet van Rood! Rouge!

Brussel

themajOnGeren 1�www.socialisme.be Mei 2013

door loïc (luik)

Met 26 miljoen werklozen is het aandeel van het Europese werklozenleger

in de beroepsbevolking opgelopen tot 10,9% in februari 2013. Een jaar van besparingsbeleid heeft twee miljoen mensen extra in de rangen van dit leger geduwd. Het ziet er niet naar uit dat er spoedig beterschap zal komen.

De kapitalistische logica wil ons la-ten geloven dat besparingen het enige mogelijke beleid vormen. Ondertussen moeten zelfs de meest pessimistische verwachtingen nog naar beneden her-zien worden. Het wordt steeds duidelij-ker: besparingen werken niet. Letterlijk én figuurlijk. De gevolgen van de sy-steemcrisis van het kapitalisme leiden tot steeds meer bedrijfssluitingen en af-dankingen. In 2012 gingen in ons land meer dan 30 bedrijven per dag dicht, het aantal faillissementen liep op tot 10.587. Met dergelijke cijfers zou je toch verwachten dat algemeen erkend wordt dat het beleid faalt.

Maar dat gebeurt niet. We blijven rondjes draaien in een vicieuze bespa-

ringscirkel die onze levensstandaard steeds verder naar beneden drukt. De massale afdankingen volgen elkaar op, de banken raken niet uit de problemen, de sociale verworvenheden worden ver-der afgebouwd. Een volledige afbraak is het enige dat de gevestigde politici voorstellen.

Sociale problemen en miserie bieden voor kapitalisten ook kansen. Marx om-schreef de werklozen als het “reservele-ger van het kapitaal”. Het feit dat zoveel beschikbare arbeid verloren gaat, wordt aangegrepen om de lonen verder naar beneden te halen en de werkenden via flexibiliteit harder met elkaar te laten concurreren voor de schaarse jobs.

De politieke leiders beweren dat de inspanningen nodig zijn in het belang van de toekomstige generaties. Maar hoe zullen de jongeren die vandaag tot een verloren generatie worden her-schapen daar voordeel uit halen? Zullen deze jongeren een betere toekomst heb-ben door het verdwijnen van de sociale verworvenheden die door onze groot-ouders zijn afgedwongen? Sociale ze-kerheid, werkzekerheid, toegankelijk onderwijs, betaalbare huisvesting,… Het wordt allemaal met de grond ge-lijk gemaakt.

Jongeren verliezen iedere kans op

een degelijke toekomst en zullen er slechter aan toe zijn dan hun ouders. In de hardst getroffen landen blijft de jongerenwerkloosheid maar toenemen, in Spanje zitten we al aan 55,7% en in Griekenland aan 58,4%.

De gevolgen zijn ernaar. Het is geen toeval dat het aantal zelfmoorden sinds 2008 fors is toegenomen, onder jonge-ren blijft het de belangrijkste doodsoor-zaak. Er zijn ook meer HIV-infecties, onder meer door besparingen op pro-gramma’s om naalden in te wisselen en op de verspreiding van voorbehoeds-middelen. Met meer dan 1,35 miljoen Europeanen die problemen hebben ver-bonden met druggebruik, zal dat aantal enkel nog verder toenemen.

De crisis heeft ook gevolgen op het aantal jongeren dat elders een betere toekomst gaat zoeken. Deze migratie leidt tot nieuwe spanningen met natio-nalisme, racisme en een grotere concur-rentie tussen werkenden in Europa.

Dat is hoe onze politieke leiders de toekomstige generaties willen bescher-men. Als we ons daar niet bij willen neerleggen, zullen we de strijd moeten aangaan. Zoniet zullen we geen oplos-sing vinden voor de vele nefaste gevol-gen van deze crisis en de bijhorende besparingsmaatregelen.

Er is nood aan een alternatief op dit systeem dat geen toekomst heeft. Dat alternatief is volgens ons het socialisme. Maar dan wel echt socialisme, niet het neoliberale besparingsbeleid waar de sociaaldemocratie mee verantwoorde-lijk voor is. Er is nood aan een eenheid

tussen werkenden en werklozen, jon-geren en ouderen, om samen de pro-ductiemiddelen uit de handen van de heersende klasse te halen zodat we zelf kunnen beslissen wat en hoe we produ-ceren in het belang van de meerderheid van de bevolking.

door fABiAn (gent)

De bedelaars en daklozen in het Gentse straatbeeld zijn een pijnlijke herinnering

aan het feit dat de stad er niet in slaagt voor al haar inwoners te zorgen. Hoewel de coalitie van sp.a, Groen en Open Vld beweert strijd te voeren tegen de armoede, blijft het vaak bij vage beloftes en zet het stadsbestuur vooral in op repressie. Bedelaars bezoedelen immers het imago van een stad die toeristen en rijke tweeverdieners wil aantrekken.

Op 28 juni 2011 liet het Gentse stads-bestuur het politiereglement aanpas-sen om ‘hinderlijke’ vormen van be-delarij met GAS-boetes te bestraffen. Zo werd het verboden om te bedelen met dieren of om aan te bellen om een aalmoes te vragen. Tijdens de Gentse Feesten is het verboden om in de fees-

tenzone te bedelen. Dit gebeurt onder het voorwendsel dat de doorstroming van de mensenmassa niet in het ge-drang mag komen. Bedelaars en dak-lozen zorgen met hun ellende blijkbaar voor overlast.

Politiewoordvoerder Manuel Mugica-Gonzalez stelde dat er in 2011 39 GAS-boetes waren voor bedelarij, vorig jaren waren het er 121 en dit jaar 7. Een klacht van de Liga voor de Mensenrechten zal mogelijk tot een vernietiging van het GAS-reglement leiden. Bovendien moet het bestuur erkennen dat de boetes niet hielpen om de ‘overlast’ te bestrijden. De daklozen hebben geen adres waar de politie een boete naar kan opsturen… Sociale woningen zijn er niet voor hen, het stadsbestuur geeft liever carte blanche aan projectontwikkelaars die rijkere tweeverdieners naar de stad willen halen.

De burgemeester rechtvaardigt de boetes met het argument dat er geor-ganiseerde bendes zijn die bedelaars

uitbuiten. In plaats van de verantwoor-delijken voor die bendes aan te pakken, richt het stadsbestuur zich tegen de be-delaars. Die worden gestraft omwille van hun miserie. Termont wil nu zelfs een federaal wettelijk verbod op bede-larij. Het lokaal uitroeien van armoede behoort blijkbaar niet tot de opties.

TegenGAS verwerpt deze repressie-ve maatregelen en pleit voor een soci-aal beleid dat vertrekt van collectieve oplossingen als een goede opvang en begeleiding van mensen in armoede om hen een plaats in de samenleving te bezorgen.

Op 16 mei is er een debat onder de titel ‘Gent: GAS(t)vrije stad?’. Het initiatief gaat uit van verschillende organisaties. Onder de sprekers bur-gemeester Termont, maar ook critici zoals Mathias Vander Hoogstraeten van de campagne TegenGAS. 16 mei, 20u in zaal Torrepoort van het ACV aan de Poel.

DRamaTIScHE wERklOOSHEIDScIjfERS DOORHEEn EUROPa

Pak de werkloosheid aan, niet de werklozen!

TEgEngaS

Sheriff Thielemans (brussel) versus betogersdoor Boris

De regering heeft haar voorstellen rond de uitbreiding van de

GAS-boetes aan het parlement overgemaakt. De minimumleeftijd voor zo’n boete zou verlagen naar 14 jaar, de hoogte van de boete kan oplopen tot 350 euro, alle gemeentelijke ambtenaren zouden GAS-boetes kunnen opleggen, er kan een plaatsverbod van een maand worden opgelegd,… Het doel is duidelijk: de bestaande willekeur versterken door nog meer repressieve mogelijkheden te bieden. De Liga voor de Mensenrechten heeft het over een

“gerecht van sheriffs”.

Een van die sheriffs die zich lokaal heer en meester waant en naar belie-ven GAS-boetes uitdeelt, is Freddy Thielemans (PS) in Brussel. Bij een vreedzame betoging tegen een bijeen-komst van superrijken in Brussel, wer-

den 145 mensen opgepakt (waaronder 13 militanten van LSP). Zij kregen be-gin april allemaal GAS-boetes van 50 euro in de bus wegens “deelname aan een samenscholing die het verkeer hin-derde.”

Thielemans had als burgemeester van Brussel-stad een banket van een van de rijkste patronale lobbygroepen uit

Europa verwelkomd. En dat in een ge-meente waar een kwart van de bevol-king werkloos is en waar er duizenden daklozen op straat leven. Vreedzaam betogen om dat aan te klagen, mag blijkbaar niet. Er was geen enkel inci-dent, maar de politie stelt in het PV dat de betogers “zich amuseerden met het blokkeren van de kleine ring in beide

richtingen”. Dat wordt ingeroepen om de arrestaties en GAS-boetes te recht-vaardigen.

De opgepakte betogers stuurden een schriftelijk verweer naar de GAS-ambtenaar, die tegelijk “apolitiek en neutraal” is als Gemeentesecretaris aangesteld door de meerderheid. Hij vond het niet nodig om in te gaan op onze schriftelijke vragen om gehoord te worden. De burgemeester laat ons oppakken, zijn gemeentesecretaris be-paalt de straf en weigert ons recht op weerwoord. De gemeente hoopt 145 keer 50 euro, goed voor 7.250 euro, te incasseren. Zo wordt duidelijk hoe de gemeente Brussel rekent op 3 miljoen euro GAS-inkomsten per jaar.

Samen met de Jeunesses Ouvrière Chrétienne (JOC, de Franstalige tegen-hanger van KAJ) en anderen ter linker-

zijde zijn wij overtuigd van de nood aan een collectief antwoord op deze aan-slag op onze vrije meningsuiting. Als we dit laten passeren, wat zal dan nog volgen? GAS-boetes voor wie een pi-ket durft te plaatsen, gecombineerd met een plaatsverbod? Wij willen nu naar de rechtbank om beroep aan te tekenen te-gen de boetes, maar dat kost ons enkel aan procedurekosten 40 tot 80 euro per boete! Daarom is er een solidariteits-oproep om geld op te halen. Tevens is er een protestactie voorzien aan de ge-meenteraad van 13 mei.

* Solidariteit met de GAS-slachtof-fers en hun juridisch verzet: stort op 001-2260393-78 met vermelding

‘Solidariteit GAS-Brussel’* Protestactie voor het gemeentehuis

op 13 mei om 15u30

Sheriff Termont (gent) versus bedelaars

socialisme.beBen je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media Beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een aBonnement op dit Blad en volg onze dagelijkse weBsite socialisme.Be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 324 Mei 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

Het zijn altijd dezelfden die moeten bijdragen. Terwijl Caterpillar, Ford, Duferco of Mittal massaal afdanken, betalen deze bedrijven onder meer door de notionele intrestaftrek amper belas-tingen. Gewone werkenden daarentegen dragen 30% tot 45% van hun lonen af aan de gemeenschap. Premier Di Rupo verklaart dan wel dat harde besparingen

“niet de beste oplossing” zijn, maar het weerhoudt zijn staatssecretaris Bogaert niet om het aantal federale ambtenaren te verminderen en de openbare dienst-

verlening dus verder af te bouwen.De politici hebben geen antwoorden

op de crisis, hooguit komen ze tot sus-sende woorden die niet door daden on-dersteund worden. Naast de 26 miljoen werklozen in Europa wordt wie wel werk heeft ook steeds meer tot armoe-de en onzekerheid veroordeeld. Dat is een integraal onderdeel van het Duitse model van lage lonen en flexibele ar-beidsvoorwaarden.

Er wordt ons gezegd dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen. Maar

dat geldt blijkbaar niet voor de allerrijk-sten. Van de 30 grootste vermogenden in ons land zijn er (voor zover geweten) 27 met rekeningen in belastingparadij-zen met daarop in totaal naar schatting tussen 25 en 32 miljard euro. Die ver-mogens blijven ook in tijden van crisis aangroeien. Voor ons daarentegen is meer onzekerheid de norm. Naast de 2600 jobs die verdwijnen bij Caterpillar en ArcelorMittal zijn er nog eens 40 projecten van collectieve afdankingen lopende waarbij 4.673 directe jobs be-dreigd zijn.

Terwijl de superrijken hun geld naar exotische bestemmingen overbrengen, wordt het gratis onderwijs in Portugal geschrapt en raadt het IMF aan om in dat land nog eens 50.000 leerkrachten te ontslaan. In Cyprus werd een taks van 6,75% op het spaargeld na druk van de bevolking ingetrokken, maar de drei-ging blijft overeind en een uitweg voor de crisis werd niet gevonden. Meer dan de helft van de Spaanse en Griekse jon-

geren zit zonder werk, in heel Europa is een kwart van de jongeren werkloos. Wat een verspilling!

Er zijn nochtans middelen aanwezig. De Europese beursgenoteerde bedrijven hebben 788 miljard euro die ze weige-ren te investeren. Op rekeningen in de Kaaiman- en Maagdeneilanden alleen zou 25.000 miljard euro staan. En dan worden wij gevraagd om onze levens-standaard en toekomst op te offeren om slapende rekeningen (al dan niet in be-lastingparadijzen) verder te spijzen?

Vandaag komen de kapitalisten hier-mee weg. Hun luitenanten in de diverse regeringen zijn het over de partijgren-zen heen eens dat de werkende bevol-king voor de crisis moet opdraaien. Hun broodschrijvers in de gevestigde media herhalen deze boodschap dagelijks in alle kranten, op televisie en radio. Het is niet verwonderlijk dat velen zich hier aan laten vangen. Maar tegelijk is er een groeiend verzet van wie de patronale propaganda niet aanvaardt.

In het zuiden van Europa zagen we al tal van grote bewegingen met sta-kingen en betogingen. Alle gevestigde instellingen verliezen er hun autoriteit. Het is aan de arbeidersbeweging om het vacuüm te vullen door te bouwen aan strijdbare vakbonden en eigen politieke formaties. In ons verzet tegen het bespa-ringsbeleid kunnen we best samenwer-ken met alle slachtoffers van dat beleid over de nationale grenzen heen. Een Europese 24-urenstaking zou een goede stap daartoe kunnen zijn.

Tegenover het eengemaakte offensief op onze toekomst, plaatsen wij eenge-maakt verzet en een strijd voor een so-cialistisch alternatief. Het wordt hoog tijd dat we de armoede, werkloosheid en miserie van het kapitalisme in crisis achter ons laten en bouwen aan een sa-menleving waarin de noden en behoef-ten van de meerderheid van de bevol-king centraal staan. Werk daaraan mee met de linkse socialisten!

door cléMent (Brussel)

De besparingslawine in Europa blijft maar rollen. Nu is ook ons spaargeld niet meer veilig. De maatregel om de spaarrekeningen in Cyprus aan te spreken, kan volgens de

Europese verantwoordelijke Jeroen Dijsselbloem ook elders worden toegepast. Wie door hard werken een beetje spaargeld opzij heeft kunnen zetten – een steeds kleinere groep is daar vandaag nog toe in staat – trekt daar niet zomaar mee naar de Kaaimaneilanden of andere belastingparadijzen. Daar genieten enkel de superrijken van extra belastingvoordelen.