www.socia l isme.be L PS

Geen solden op onze lonen

en arbeids-voorwaarden

P 5

Nood aan sterke en strijdbare

linkerzijdeP 2

Revolutie: wat het is en

hoe het te bekomen

P 7-10

Vandaag nemen de tekorten steeds meer toe: een gebrek aan opvangplaat-sen voor kinderen, te weinig scholen, een tekort aan onderwijzend personeel, een tekort aan betaalbare huisvesting, te weinig werk en tenslotte te weinig plaatsen in de rusthuizen waar bo-vendien te weinig personeel is. Je zou voor minder misnoegd zijn! En dan willen de Europese politici daar nog een schep bovenop doen door de ver-schillende nationale besparingsplan-nen te bevestigen en te verplichten op Europees niveau.

De Grieken verzetten zich tegen de enorme besparingsplannen die hen worden opgedrongen. De Europese Unie en het IMF zijn de levensstan-daard van de Griekse bevolking ver-

der aan het kelderen, ook al bleek de afgelopen maanden dat het besparings-beleid geen einde maakt aan de crisis. Bij ons wordt het voorgesteld alsof de Griekse bevolking verantwoordelijk is voor de crisis, maar het zijn wel dege-lijk de banken en speculanten die het land de dieperik in sturen. Waarom zou de gewone bevolking daarvoor moeten opdraaien?

Het ongenoegen doorheen de wereld kent enkele gemeenschappelijke oor-zaken: een gebrek aan toekomstper-spectief voor jongeren, lage lonen en jobonzekerheid voor wie werk heeft en een totaal gebrek aan inspraak of be-trokkenheid van de meerderheid van de bevolking bij het huidige systeem. Dit systeem en haar politici verdedi-

gen enkel de belangen van de banken en de multinationals. Dat ondermijnt onze levensstandaard maar ook onze planeet. Denk maar aan de kernramp in Fukushima of de aanhoudende kli-maatveranderingen.

De gemeenschap gaat gebukt onder de winsthonger van de privé. We wor-den vandaag gevraagd om te besparen omdat de regeringen de private gok-schulden van de banken hebben over-genomen. Dat zal ook bij ons leiden tot besparingen op de openbare diensten en de lonen. De politici zijn al meer dan een jaar aan het ruziën over de re-geringsvorming, maar over één zaak zijn ze het allemaal eens: er moet be-spaard worden en dit op onze kap.

We kunnen maar beter een voorbeeld nemen aan het verzet in Griekenland en Spanje. Daar werd het ongenoegen omgezet in actie. Het wordt tijd om het verzet één te maken doorheen Europa. Waarom niet gaan naar een algemene staking in heel Europa? Dan kunnen we duidelijk maken dat we het bespa-ringsbeleid niet aanvaarden en dat we ons niet laten verdelen. Samen staan we sterk en kunnen we het ongenoegen omzetten in vastberaden democratisch bediscussieerde massa-acties. De link-se socialisten willen daar alvast voor opkomen en pleiten voor een socialis-tisch alternatief op het failliete kapita-lisme. Sluit je bij ons aan!

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 306 juli-Augustus 2011

de € 2STEUN: € 5

Lage lonen, besparingen, tekorten in alle diensten, milieuvervuiling,…

Voor onze toekomst moeten we het verzet organiseren!Door NaviD (Brussel)

De afgelopen maanden kwam het ongenoegen wereldwijd tot uitbarsten. Er waren al-

gemene stakingen in Griekenland, revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika en tussendoor ook nog bewegingen zoals deze van de

“misnoegde” jongeren die pleinen bezet hielden in Spanje. Telkens werd de wijd verspreide woede om-gezet in actie waardoor de omvang van de woede en het ongenoegen pas echt duidelijk werd.

dls306.indd 1 26/06/2011 19:11:03

de Linkse Socialist2

Door Bart vaNDersteeNe

Volgens de laatste peiling naar de kiesintenties wordt N-VA bijna even ‘incontournable’

in Vlaanderen als de PS dit is in Wallonië. N-VA steeg tot 33,5% (28,2% een jaar geleden). De PS haalt met 35,6% een gelijkaar-dige score als bij de verkiezingen. Betekent dit een ferme ruk naar rechts van de Vlaamse kiezers? Niet in eerste instantie, volgens ons.

De jarenlange liberale en rechtse pro-paganda heeft zeker en vast een impact op hoe een groot deel van de bevolking denkt over een aantal hete hangijzers. Maar de score van N-VA is vooral de uitdrukking van de zwakte van haar po-litieke tegenstanders. De N-VA verde-digt een rechtse asociale agenda, maar geen enkele van de traditionele partijen kan deze op een geloofwaardige manier aan de kaak stellen. Hoe kan SP.a De Wever aanvallen op het feit dat hij nog meer wil privatiseren als zij zelf zon-der blikken of blozen Belgacom, De Post, NMBS, De Lijn,... hebben klaar-gestoomd voor liberaliseringen en/of privatiseringen.

N-VA doet er alles aan om, ondanks deelname aan de Vlaamse regering, een imago van oppositiepartij te be-houden, een partij die de handen nog niet heeft vuilgemaakt aan het beleid. In de Vlaamse regering gaf de partij al aan hoe het regeringsdeelname ziet: re-kenwonder Philippe Muyters werd uit de pluchen zetels van de extremistische werkgeversorganisatie VOKA gehaald om N-VA-minister van Financiën en Begroting te worden.

Wiens belangen verdedigt de n-va?

België telde in 2010 75.000 dollar-miljonairs, een stijging met 9,8% in vergelijking met 2009. Die crisis was voor de rijksten snel verteerd. Het zijn deze 75.000 mensen (0,7% van de be-volking) die de lakens uitdelen. Als de belastingen volgens hen te hoog zijn, dreigen ze met hun geld te vertrekken

naar Monaco of andere fiscale paradij-zen. Als de werknemers looneisen dur-ven stellen, dreigen ze de productie te delokaliseren om elders meer geld te kunnen maken met hun geld.

De Wever en co verdedigen met fi-nesse de belangen van diegenen die ze echt vertegenwoordigen, namelijk die 1% rijksten en diegenen die hopen daar ooit toe te behoren. Ze doen het subtiel en creëren door de methodiek van herhaling en bij gebrek aan tegen-spraak nieuwe evidenties, interpretaties die een groeiend deel van de bevolking als waarheid aanneemt. We kennen al-lemaal de redeneringen: ‘de pensioenen zijn niet meer betaalbaar’, ‘de lonen zijn te hoog’, ‘meer bevoegdheden voor Vlaanderen zal alles oplossen’,...

We hebben een linkerzijde nodig die even resoluut de kant kiest van die andere 95% van de bevolking: gewo-ne werkende gezinnen, de ene al met een beter loon dan de ander, de ene al met wat meer spaargeld dan de ander. Allemaal hebben ze gemeenschappe-lijk dat ze leven van loonarbeid en dat ze liever belastingen betalen voor een groot gemeenschappelijk gemeente-zwembad dan zelf een veel te duur klein zwembad in de tuin te moeten aanleg-gen. Voor deze 95% is een collectief solidariteitsmechanisme voor gezond-heidszorg en sociale zekerheid een veel beter systeem dan individuele verze-kering. Het is die 95% die de crisis nu reeds voelt, waar jobs onzeker worden, degelijk wonen heel duur geworden is, diensten alsmaar meer kosten, de ener-giefactuur een zware last betekent,...

Eind dit jaar zal de regering-Leterme met een besparingsprogramma op de proppen moeten komen. Leterme be-weert dat hij dit zal doen zonder aso-ciale maatregelen. Dit is een illusie. Een verhoging van de pensioenleeftijd, ondermijning van de loonindexering, daling van het budget voor gezond-heidszorg, aantasting van de sociale zekerheid, afbouw van de diensten,... Dit alles staat ons te wachten.

Er is in het parlement geen enkele partij die zich resoluut zal verzetten te-gen een politiek die de gewone bevol-king zal doen opdraaien voor een cri-sis waar ze geen verantwoordelijkheid voor draagt. Wij willen ieder initiatief

steunen dat in de richting gaat van een politieke vertegenwoordiging van de belangen van de gewone werkenden. Dat is waarom we ons engageren in bredere initiatieven zoals Rood of het Front des Gauches.

rood in vlaanderen, Front des gauches in Franstalig belgië

Eind april keerde de officiële linkse oppositie binnen SP.a definitief haar rug naar die partij en startte de onaf-hankelijke beweging Rood. Sindsdien gingen geslaagde lokale startverga-deringen door in Antwerpen, Gent, Brussel, Hasselt, Herentals en Leuven. In september staan nog andere steden op de agenda. LSP werkt mee aan het initiatief omdat het volgens ons het po-tentieel heeft om uit te groeien tot een brede linkse beweging. Daartoe is een strijdbaar profiel noodzakelijk en moet de beweging een klaar en duidelijk so-cialistisch programma aannemen.

Het Front des Gauches (FdG) heeft het jaar sinds haar verkiezingsdeelname niet kunnen benutten om zich sterker

op de kaart te zetten. Het FdG is een coalitie van zes organisaties, waaron-der PSL, PC, LCR en PH. Net voor de vorige verkiezingen werd een akkoord gesloten om als Front des Gauches naar de kiezer te trekken. De lijst haalde een respectabele 1,15% van de stemmen. Meningsverschillen over hoe dit initi-atief verder te zetten, heeft ertoe geleid dat het Front vandaag nog niet verder staat dan een jaar geleden, namelijk een electorale samenwerking van zes orga-nisaties. Dit terwijl er volgens ons een echt potentieel is om honderden link-sen die vandaag niet georganiseerd zijn samen te brengen in een breed links initiatief.

Er is nog veel werk aan de winkel vooraleer we tot sterke linkse formaties zullen komen zoals de rechterzijde er wel een aantal heeft. Maar tegelijker-tijd is de nood eraan voor velen meer dan ooit duidelijk aan het worden en dat biedt potentieel. LSP roept iedereen op aan te sluiten bij bestaande initiatieven. Enkel dankzij een brede deelname en betrokkenheid kunnen deze een suc-ces worden.

Het antwoord van SP.a op de crisis...

Naar aanleiding van een inter-view met Frank Vandenbroucke schreef Rik Van Cauwelaert in het edito van weekblad Knack: “Wij draaien nu al geruime tijd op voor de banken die jarenlang met gif-kredieten jongleerden en inzetten op bedenkelijke obligaties. Maar dat volstaat kennelijk niet. We moe-ten nog meer solidariteit betonen, niet met de Grieken, niet met de Portugezen, niet met de schare van werkloze Spaanse jongeren, maar met diezelfde banken.” Hij con-cludeert: “De enige oplossing die de Europese socialisten voorlopig kunnen bedenken is dat de EU-on-derdaan solidair moet zijn met de banken. Zo’n uitspraak zegt toch wat over de staat van de Europese sociaaldemocratie.” En dan was Vandenbroucke nog niet naar bui-ten gekomen met zijn voorstel om de pensioenleeftijd voor een aantal groepen werkenden op te trekken van 65 naar 67 jaar...

Dalrymple-rock met Bart De Wever

Het ideologische voorbeeld van Bart De Wever, de Britse conser-vatief Theodore Dalrymple, kreeg een column in De Standaard aange-boden. Daarin haalt hij uit naar de sociale zekerheid en zowat alle ver-anderingen sinds het Victoriaanse tijdperk. Een eerste column was meteen goed voor een forse uit-val naar rockmuziek die volgens Dalrymple aanzet tot criminali-teit. “Rock wordt als gifgas in de atmosfeer gepompt.” De Wever weet zijn ideologische idolen wel uit te kiezen!

‘Grote kuis’ in het Vlaams Belang

De voormalige Gentse leiding van het Vlaams Belang wordt uit de par-tij gezet. De nationale partijleiding rond Filip Dewinter organiseert het principe ‘eigen volk eerst’ ook in eigen rangen: FDW-getrouwen komen eerst, voor de rest wordt een ‘grote kuis’ georganiseerd en wie zich niet aanpast, mag oprot-ten. Opvallend bij de liquidatie van Francis Van den Eynde en co was dat er in de partijraad een derde tegen stemde of zich onthield. Het VB kent een leegloop, Dewinter probeert het tij te keren door met provocerende campagnes de me-dia-aandacht terug naar zich toe te trekken.

Kort Nieuws

Nood aan een sterke, strijdbare en consequente linkerzijde

Meer info:• onze pagina rond onze mening over een nieuwe arbeiderspartij en stappen in die richting: http://www.socialisme.be/lsp/nap/• Website van rood: http://www.roodlinks.be • Website van het Front des Gauches: http://www.frontdesgauches.be

Op de startvergadering van Rood! in Gent op 15 juni waren er een goede 80 aan-wezigen. LSP ondersteunt Rood! en wil de creatie van een brede nieuwe linkse partij op de agenda zetten.

biNNeNlaNd

dls306.indd 2 26/06/2011 19:11:03

www.socialisme.be Juli-Augustus 2011 �

edito door AnjA deschoeMAcKerZo GeZeGd

Open VLD-voorzitter De Croo beantwoordde de oproep van De Wever voor een ‘Vlaams Front’ met een pleidooi voor een alliantie van ‘hervormingsgezinde’ partij-en. Hij bedoelt in feite neoliberale conservatieven die sneller willen gaan met de besparingstrein. “De Wever zoekt partijen die het land willen hervormen. Dan moet hij sociaal-economische kwesties als besparingen, pensioenen, justi-tie... niet communautair maken. Behalve Open VLD en CD&V telt dit land nog politici die grondig willen hervormen: de MR, enke-lingen zoals Frank Vandenbroucke (SP.A)... Het contrast gaat tussen hervormingsgezinde en conserva-tieve partijen.” Wie zich de contra-hervormingen verzet, is volgens baby-Thatcher De Croo conserva-tief.

“Irak moet de Verenigde Staten een deel van de kosten gemaakt sinds de invasie in 2003 terug-betalen.” Dat verklaarde het Republikeinse parlementslid Dana Rohrabacher tijdens een perscon-ferentie op de Amerikaanse am-bassade in Bagdad. Die terugbeta-ling is volgens Rohrabacher nodig omdat de VS “een ernstige eco-nomische crisis kent waardoor we alle hulp kunnen gebruiken van diegenen die wij hebben geholpen.” De tienduizenden doden en de ver-woestingen in Irak waren blijkbaar vormen van hulp die niet zomaar gratis werden aangeboden…

22 miljard besparen tegen 2015 Eenheid onder de onderhandelaars over wie moet betalen – verdeeldheid over hoe ons dat op te leggen

Bankencrisis heeft ook gevolgen voor de gemeenten

N-VA, Open VLD en MR willen van de crisis gebruik maken om het neoli-berale beleid van de laatste 30 jaar in de hoogste versnelling te zetten. Het Duitse model met zijn enorme toena-me van de lage loonsector steekt hen de ogen uit. De kleine en middelgrote bazen van Unizo en Voka stellen al langer eisen in die richting en het is niet toevallig dat Bart De Wever bij zijn bezoek aan de Waalse patronale kring Cercle de Wallonie (30/11/2010) flink wat bijval oogstte. Vooral dit stukje zal hen als mu-

ziek in de oren hebben geklonken: “Wanneer de Vlamingen (want zo

spreekt De Wever, alsof het ACV en het ABVV in Vlaanderen niet bestaan, terwijl ze een lidmaatschap hebben dat veel en veel groter is dan alle par-tijen samen!) zeggen dat we een voor-beeld moeten nemen aan Duitsland, waar het interimwerk versoepeld is,

waar de werkloosheidsuitkeringen hervormd zijn, waar maatregelen ge-nomen zijn om de stijging van de ar-beidskost tegen te gaan, steigert de meerderheid van Wallonië eens te meer en stelt ze sociale bloedbaden aan de kaak!”.

De liberale partijen volgen voor een groot deel in die fanfare. De andere partijen doen dat minder, maar het is wel grotendeels onder hun beleid dat de loonmatiging, de creatie van de lage loonsector, de afbouw van de sociale zekerheid en de privatisering en libera-lisering van de openbare diensten zijn doorgevoerd. Deze partijen verkiezen een salamitechniek waarbij geleidelijk aan, maar wel structureel, de welvaart-staat wordt uitgehold en afgebouwd en

anderzijds de winsten van de grote be-drijven worden verzekerd.

Ook de PS zal de daling van de patro-nale bijdragen aan de sociale zekerheid geenszins terugschroeven. De “alter-natieve inkomsten” voor de sociale ze-kerheid die hierdoor nodig zullen zijn, zullen worden gezocht bij “iedereen”, ook en vooral in de nettolonen van de werkenden. De PS van Di Rupo en de CD&V van Leterme verdedigen in woorden de index en de huidige pen-sioenleeftijd. Maar van deze partijen kunnen we enkel verwachten dat ze op een bepaald ogenblik een verdere

“aanpassing” van de index (lees: uithol-ling) zullen aanvaarden.

Er zijn twee hoofdstromen in de po-litiek: zij die een onmiddellijk sociaal

bloedbad willen aanrichten en daar een harde confrontatie met de vak-bonden voor over hebben en zij die eerder bloedzuigers aan het werk zet-ten die dagelijks hun werk doen, maar in het begin niet zo hard worden op-gemerkt.

We moeten ons voorbereiden op een strijd tegen beide strategieën, in welk regeerverband dan ook. In de vakbon-den moet wat dat betreft de discussie gevoerd worden waarom hun leiding banden blijft onderhouden met partijen die de werkenden en uitkeringsgerech-tigden en hun gezinnen enkel verdere, zij het licht gemaskerde en geleidelijke, achteruitgang te bieden hebben.

We moeten een einde maken aan de greeP Van de SPecuLanten en

bankierS oVer de gemeentefinanciën.

enkeL oP deze manier kunnen

gemeenten beSLiSSingen

nemen in functie Van de beStaande

behoeften.

De Wever wil met een Duits model een bom onder de sociale zekerheid leggen: beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, verhoging van de pensioenleeftijd, lage lonen voor werkenden,...

staNdpuNt

Dexia heeft voor 3,7 miljard euro Griekse staatsobligaties in portefeuille en de verzekeringstak van Dexia ook nog eens voor 1,2 miljard euro.

Door stéphaNe Delcros

Bij het ter perse gaan van dit blad weet niemand wat er in de nota van Elio Di Rupo zal

staan. De te besparen som lijkt vast te liggen op 22 miljard euro tegen 2015, zo hebben topambtenaren van financiën en begroting voor de formateur berekend. Het enige wat deze laatste heeft laten val-len, is dat hij zoekt naar een 50/50 evenwicht tussen verhogingen van de inkomsten en verlagingen van de uitgaven. Voor de N-VA en de liberalen langs beide kanten van de taalgrens moet de inspanning groter zijn in de uitgaven. Zo komt Di Rupo “socialer” over, maar hij heeft niet gezegd bij welke delen van de bevolking hij die nieuwe in-komsten zoekt, noch op welke uit-gaven hij wil besparen…

Een nieuwe ronde van de financi-ele crisis dient zich aan. Dexia lijkt in slechte papieren te zit-

ten. Het Amerikaanse ratingbureau Moody’s verklaarde, nadat ze vernam hoeveel Griekse staatspapieren Dexia in handen had (3,5 miljard euro):

“Dexia is de nagel aan de doodskist van België en kan mogelijk het einde van de eurozone betekenen.”

Een faillisement van Dexia zal de Belgische belastingbetaler een pak geld kosten. Niet enkel vanwege de injectie door de federale en regionale overheid in 2008 (2,5 miljard euro die vandaag nog 500 miljoen euro waard is), maar ook omdat onze steden en gemeenten, wij allen dus, 14,4% van de Dexia-aan-delen bezitten.

De vertegenwoordigers van onze ste-den en gemeenten die in de Raad van Bestuur van Dexia zetelen, zijn volle-dig meegestapt in de speculatieve en ui-terst risicovolle bankpraktijken waar-voor we vandaag en morgen de prijs zullen betalen. Ondertussen financier-den die steden en gemeenten hun city-marketing met de jaarlijkse dividenden van het zieke financiële systeem.

bonuscultuur blijFt overeind

Het ACW heeft, als belangrijke aan-deelhouder, in mei geprotesteerd tegen de blijvende bonus-sencultuur bij Dexia. De CEO heeft voor 2010 een bonus van 800.000 euro ont-vangen bovenop zijn loon van 1.000.000 euro. Hij verdien-de dus een slordi-ge 9.000 euro per werkdag. In diezelf-de periode werd be-kend gemaakt dat Dexia 3,6 miljard aan slechte activa afschreef of een waardevernietiging gelijk aan 20.000 sociale woningen.

gemeenteholding legt gemeenten droog

In 2008-2009 hebben de gemeen-ten de Gemeenteholding van nieuw kapitaal voorzien, daarbij werd hen een onrealistisch hoog rendement van 13% vooropgesteld. Heel wat lokale verantwoordelijken van de gemeen-ten hadden vooral oog voor die po-tentiële opbrengst en gingen in naam van hun gemeente schulden aan om in de Gemeenteholding te investeren. Omwille van de situatie bij Dexia zal het dividend dit jaar evenwel beperkt worden tot 7%, ook al stond die 13% ingeschreven in de begrotingen.

Dit is nog maar het begin voor mo-gelijke financieringsproblemen voor

de gemeenten, een jaar voor de ge-meenteraadsverkiezingen van 2012. Onder tussen wijzen talr ijke stu-

dies aan hoe de kost voor wonen voor velen on-betaalbaar aan het worden is. De goedkoopste woningen wer-den op vijf jaar t ijd 30% duur-der. Ook studen-tenkoten in de grote steden wer-den 30% duurder in diezelfde pe-riode.

In plaats van te investeren in be-taalbaar wonen, speculeerden ste-den en gemeen-ten in het dolge-draaide casino

met superwinsten op korte termijn als gevolg en dus geld voor presti-geprojecten allerhande. Nu volgt de ontnuchtering en zal er geen geld zijn voor sociale diensten, tewerkstelling en betaalbaar wonen.

Zowel op lokaal, regionaal als na-tionaal vlak mogen de middelen van de gemeenschap niet worden aange-wend om door speculatie of via de wetten van de markt in de zakken van een kleine elite te verdwijnen. De ge-meenschap moet zelf controle kunnen uitoefenen over de besteding van haar middelen.We moeten een einde maken aan de

greep van de speculanten en bankiers over de gemeentefinanciën. Enkel op deze manier kunnen gemeenten be-slissingen nemen in functie van de bestaande behoeften.

dls306.indd 3 26/06/2011 19:11:05

op de werKvloer

In 2011 verwacht de Nationale Bank 2,6% economische groei in ons land, volgend jaar zou dat 2,2% zijn. Ook de winsten nemen opnieuw toe. Maar de lonen mogen niet volgen als het van de werkgevers af-

hangt. Eerder dit jaar bekwamen de werkgevers dat een algemene loon-norm in een wet werd opgelegd waardoor de lonen niet meer dan 0,3% mogen stijgen in 2011-2012.

Die loonnorm is niet van toepassing op de topmanagers zelf. In de perio-de 2008-2010 zijn de lonen van de topmanagers van de Bel-20 bedrijven (de grootste bedrijven in ons land) met meer dan 20% gestegen. In 2010 maakten dezelfde bedrijven 37% meer winst dan in 2009: 16,6 miljard euro. De 500 bedrijven met de grootste winsten in 2009 betaalden gemiddeld 3,76% belas-tingen. Voor hen is het geen crisis…

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het voorstel om onze lonen te bevriezen op tegenkanting botst. Een aantal werkgevers ging zelf op zoek naar methoden om de 0,3%-norm te overstijgen, onder meer door premies en andere voorde-len toe te kennen. In een aantal bedrijven werd de loonnorm doorbroken via onderhandelingen. Bij de chemiebedrijven Evonik en Bayer in Antwerpen en Solutia in Gent werd meer bekomen. Bij de eerste twee bedrijven gaat het om 3% (in het geval van Bayer over 25 maanden), bij Solutia komt er 0,50 euro per uur bij naast een premie. Evonik en Oxeno (de twee bedrijven op het ter-rein van het vroegere Degussa) waren vorig jaar goed voor 122 miljoen euro winst, Bayer zelfs voor 167 miljoen.

Bij Evonik verklaarde de werkgever dat de loonsverhoging noodzakelijk is om de job aantrekkelijker te maken. Maar de werkgeversorganisaties vrezen dat dit voorbeeld teveel navolging zal krijgen. Er volgen in de Antwerpse che-miesector namelijk nog onderhandelingen bij Lanxess (september) en BASF (eind dit jaar). Waarom zouden zij onder de 3% blijven?

Siliconenproducent Dow Corning in Seneffe (nabij Charleroi) moest na en-kele dagen staking zelfs een loonsverhoging van ruim 4% toekennen aan de 300 personeelsleden. En de arbeiders van metaalbedrijf Industeel (Marchienne-au-Pont) kregen zelfs 5% extra na een staking van 10 dagen. Deze arbeiders hadden een eerste voorstel van de directie met 50,4% verworpen.

De bedrijven waar de loonnorm is gebroken, blijven jammer genoeg uitzon-deringen. De werknemers van deze bedrijven en hun afgevaardigden tonen aan dat het mogelijk is om de loonnorm te breken en tegemoet te komen aan de verwachtingen van heel wat werknemers in alle bedrijven.

Tegen 2015 zou de NMBS op break even draaien. Volgend jaar zou er even-wel nog een tekort van 46,7 miljoen zijn. Maar zo’n streefdoelen hebben we eerder gehoord. In het besparings-plan merkt Descheemaecker op dat de vervoersmaatschappij 90% van de in-komsten van de Groep genereert (ver-koop vervoersbewijzen, dotaties). Daar staat tegenover dat 80% van de kosten voortkomt uit facturen van Infrabel (rijpaden, energie, onderhoud) en de Holding (personeel, onderhoud, ICT). Als die rekeningen marktconform wa-ren, zou de NMBS 26 miljoen euro besparen.

Eerder vernamen we dat Electrabel zou profiteren van het feit dat ze als enige de capaciteit heeft de spoorwegen van elektriciteit te voorzien. Electrabel rekent te veel aan om de winsthonger van de aandeelhouders van GDF Suez te spekken. Descheemaecker breidt zijn eis tot ‘marktconforme lonen’ bij NV Logistics (goederentransport) uit naar de hele vervoersmaatschappij. Marktconforme lonen worden niet be-paald door barema’s, maar door con-currentie tussen arbeiders voor werk. Kortom een aanval op de lonen en ar-beidsvoorwaarden.

In de petroleumsector zitten de onderhandelingen voor een collectieve arbeidsovereenkomst (cao) muurvast. Na zeven onderhandelingsronden en acties van het personeel, bleef de werkgeversfederatie weigeren om

in te gaan op de vragen van de vakbonden. Bij BRC werden drie werkne-mers afgedankt wegens hun betrokkenheid bij syndicale acties. Aan een stakingspiket bij VOPAK eind juni legde een ABVV-delegee ons uit

wat de bonden eisen: “Er zijn vier belangrijke sociale eisen: het recht om een dagfunctie te krijgen voor wie al lang in shiften werkt. Ten tweede willen we een tewerkstellingscel in de sector om bij collectief ontslag personeel in andere petroleumbedrijven tewerk te stellen. Ten derde is er de eis van wat we hier een ‘oudepekesdag’ noemen. Net zoals in bijvoorbeeld de social-profit willen we dat personeel vanaf een bepaalde leeftijd recht heeft op extra rustdagen. De vierde eis is die van een ‘tweede pensioenpijler’ voor alle werknemers in de sector. Verder is er ook een vijfde eis, waarbij het eigenlijk om peanuts gaat, namelijk de 0,3% opslag die we in 2012 zouden krijgen.”

De werkgevers weigeren hierover te onderhandelen en lieten een volgend over-leg uitstellen tot eind september. Het personeel in de sector reageert woedend:

“wie chaos zaait, zal storm oogsten”, verklaren ze op hun actieblog.

Voor het laatste nieuws uit de petroleumsector: sectoracties.trabvv.be

Het is totaal onlogisch om producten die in ons land worden verkocht elders te produceren en met vrachtwagens te laten overkomen in de plaats van de productie hier te behouden. Voor Kraft Foods telt evenwel enkel de di-recte winstlogica: als het goedkoper is om lageloonpersoneel in te zetten bij de productie en het transport, dan wordt niet geaarzeld om de botte ontslagbijl boven te halen.

Hierdoor dreigen 99 jobs verloren te gaan. Wat aan productie zou overblij-ven in Halle, gewone tabletten en re-pen chocolade, kan zonder problemen in gelijk welke fabriek van de groep worden geproduceerd. De toekomst van Kraft Foods in Halle is dan ook bijzonder onzeker.

Kraft Foods is wereldwijd het twee-de grootste voedingsbedrijf. De groep maakte wereldwijd 4,1 miljard dollar winst, 36,7% meer dan in 2009. Om nog meer winst te maken, wordt nu een soci-aal bloedbad in Halle voorgesteld.

Na de aankondiging van de herstruc-turering op een bijzondere onderne-mingsraad volgde een staking die goed werd opgevolgd. De woede onder het personeel is groot, maar ook bij een breder publiek is er verontwaardiging. Die solidariteit en de vastberadenheid van het personeel moeten worden geor-ganiseerd om de strijd tegen elk jobver-lies aan te gaan. Als de strijd niet wordt doorgezet voor

het behoud van de drie lijnen dreigt nadien een volledige sluiting. Om de strijd te laten overzomeren, zullen inventieve actiemethoden nodig zijn. Misschien kan de strijd bij Inbev vorig jaar (waar niet werd gestaakt maar de productie werd geblokkeerd) inspira-tie opleveren.

Werkgevers petroleumsector zorgen voor chaos

Chemiebedrijven breken de loonnorm

NMBS. Personeel en reizigers de dupe van de besparingsdrift van de directie

Op 24 mei was er aan het Europees Parlement een protestactie tegen de Europese plannen om het liberaliseringsbeleid te versnellen.

de Linkse Socialist�

Opnieuw dreigt een symbool te sneuvelen. Het Amerikaanse Kraft Foods wil de productie van Chokotoff, Mignonnette en Bouchée overbrengen naar respectief Litouwen, Polen en Slovakije. Hierdoor

zouden 99 van de 418 jobs bij Kraft in Halle verdwijnen. Het personeel aanvaardt dit niet en ging meteen na de aankondiging op maandag 20 juni in staking.

Door eeN correspoNDeNt

Op 5 juli 2011 beslist de Raad van Bestuur van de vervoersmaat-schappij NMBS over het door de directie uitgewerkte besparings-plan. De directie wil 100 miljoen euro besparen door 941 treinen

af te schaffen en 40 stopplaatsen niet meer te bedienen. Het zou gaan om treinen met een lage bezetting. O.a. de vroegste en de laatste treinen op een aantal lijnen dreigen te sneuvelen. 25.000 reizigers wordt de mobili-teit ontnomen. Deze besparing zou goed zijn voor 64,6 miljoen euro. Het afschaffen van de stopplaatsen brengt 2,5 miljoen euro op.

De reactie van de leiding van ACOD-Spoor beperkt zich tot Digneffes be-lofte alle invloed aan te wenden om de beslissing over de zomer te tillen. Een actieplan blijft uit. Deze zwakke op-stelling lokt nieuwe aanvallen uit. Op dinsdag 21 juni 2011 liet de directie zich op een ‘roadshow’ in Antwerpen Noord ontvallen dat ze niet zal wach-ten op een akkoord over de nieuwe arbeidsomstandigheden bij het filiaal van privaat recht.

De besparingen op zich worden nau-welijks in vraag gesteld en er wordt niet geëist dat er iets wordt gedaan aan de ontoereikende overheidsdota-ties. De directie vindt overigens wel middelen voor verspilling aan de top, onder meer met 210 miljoen euro voor consultancy.

Op collectief vervoer moet blijk-baar bespaard worden. Voor indivi-dueel vervoer worden wel middelen uitgetrokken. Het fiscale gunstregi-me voor bedrijfswagens kost jaarlijks 4,1 miljard euro (1,2% van het BNP). Een mogelijke verdere afbouw van de NV Logistics dreigt dagelijks 80.000 vrachtwagens extra op de weg te stu-ren. Dit dreigt het wegverkeer volledig te doen dicht slibben, maar daar wordt door de marktconforme directie geen rekening mee gehouden.

In 2025 moeten 67% meer reizigers vervoerd worden, in totaal 350 miljoen op jaarbasis. Hoe valt dit te rijmen met de beoogde besparingen? Het is duide-lijk dat dit besparingsplan niet alleen het personeel, maar ook de reizigers treft. Personeel en reizigers zullen sa-men in verzet moeten gaan!

Meer info: http://libreparcours.blogspot.com

Voor het behoud van de tewerkstelling bij Kraft Foods in Halle

dls306.indd 4 26/06/2011 19:11:06

De wettelijke pensioenleeftijd moet omhoog naar 67 jaar met het argument dat we langer leven. Dat we door het op-drijven van de productiviteit steeds har-der moeten werken waardoor een lange-re loopbaan voor velen niet haalbaar is, wordt niet in rekening gebracht.

In de plaats van de werkloosheid aan te pakken, stelt de EU voor om de werk-lozen zoals in Duitsland aan te pakken met een beperking van de uitkering in de tijd. Door de werklozen uit te honge-ren, kunnen hierna ook de lonen worden aangepakt. Lage lonen betekent voor ons armoede, zij noemen dat een “betere concurrentiepositie.”

Verder wil de EU de lonen ook naar be-neden trekken door het collectief overleg af te bouwen en ook de indexering van de lonen in vraag te stellen. Als de prij-zen voor onder meer energie toenemen, is de EU vooral bezorgd dat deze prijs-stijging ook in de lonen wordt doorge-rekend. Kortom, onze reële levensstan-daard moet naar beneden.

Er wordt gepleit voor meer flexibili-teit voor de werknemers (onder meer langere openingstijden in de distribu-tiesector) terwijl de werkgevers nieuwe cadeaus moeten krijgen (via ‘lastenver-

lagingen’ en meer liberaliseringen en privatiseringen).

De agenda van de EU klinkt bekend: werkgeversorganisaties en liberalen plei-ten daar al jaren voor. Wel nieuw bij de voorstellen van de EU is de mogelijkheid om sancties op te leggen als een lidstaat zich onvoldoende aan de neoliberale re-cepten houdt. Het harde besparingsbe-leid van de EU wordt door dezelfde tra-ditionele partijen voorgesteld die zich op nationaal vlak achter de EU willen verschuilen met het argument ‘Het moet van Europa’.

De Europese aanbevelingen voor ons land zijn een kopie van de neoliberale agenda van de werkgevers en andere li-beralen. Dat is een uitdrukking van het feit dat geen enkele grote fractie in het Europees Parlement fundamentele pro-blemen heeft met deze patronale agenda. Van de liberalen over de christen-demo-craten tot de sociaal-democraten heerst een neoliberale consensus. Als ABVV-voorzitter De Leeuw uithaalt naar de conservatieve EU-Commissie, zou hij vragen moeten stellen bij de positie van zijn sociaal-democratische vrienden. Die vragen niet stellen, ondermijnt de geloof-waardigheid van De Leeuw en zijn verzet tegen de asociale politiek van de EU.

neen AAn het duitse Model vAn sociAle duMpingGeen solden op onze lonen en arbeidsvoorwaarden!

Door Geert cool

De werkgevers en de traditio-nele politici staan te springen om het Duitse model van lage

lonen en extreme flexibiliteit voor werkenden op te leggen. In eigen land werpen De Wever, De Croo en Michel zich op als voortrekkers van de sociale dumping, op Europees vlak volgen alle traditionele partijen met hun voorstellen inzake “econo-misch bestuur”. Het resultaat van dit beleid in Duitsland werd door de bekende schrijver Günther Walraff als volgt samengevat: “We worden stilaan een onderontwikkeld land.”

De Wever stelde op een bijeenkomst van werkgevers begin juni: “Met een Vlaams front moet het mogelijk zijn hervormingen naar Duits model door te duwen.” Er wordt gedaan alsof het Duitse model een succesverhaal is dat voorspoed en vooruitgang brengt. Wat is er daar van aan? Wat houdt dit mo-del in?

aanval op lonen

Op het begin van deze eeuw werd een uitgebreid besparingsprogramma door-gevoerd in Duitsland: “Agenda 2010” met daaraan gekoppeld de Hartz-her-vormingen. Met dit programma wilde kanselier Schröder (SPD) de economi-sche problemen aanpakken door de wer-kenden en uitkeringstrekkers ervoor te laten betalen.

De werkloosheidsuitkering werd be-perkt in de tijd om vervolgens vervan-gen te worden door een uitkering van amper 351 euro per maand. Daarnaast werden werklozen verplicht om gelijk welke job aan te nemen, waaronder een pak zogenaamde 1-euro-jobs waarbij de werkloosheidsuitkering van de werken-de wordt aangevuld met 1 euro per uur. Resultaat: een algemene neerwaartse spiraal voor de lonen. Tussen 2000 en 2009 gingen de reële lonen in Duitsland (aangepast aan de prijsstijgingen) ge-middeld 4,5% achteruit.Vandaag verdient 20% van de Duitse

werknemers minder dan 10 euro per uur en 1,5 miljoen Duitsers moeten het met minder dan 5 euro per uur doen. Zo’n

6,5 miljoen mensen hebben een bru-toloon van minder dan 1500 euro per maand. Tussen 2005 en 2009 nam het aantal personen met risico op armoe-de toe met 2.630.000, een stijging met 26,4%, tot 12,6 miljoen (of 15,3% van de bevolking). Het aantal werkende armen groeide aan van 4,8% tot 6,8%.

armen armer, rijken rijker

Voor P ie t e r Ti m mer ma ns va n het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) is dat geen probleem: Duitsland is geen “extreem geval”, de armoedegraad van 14,9% ligt er amper boven het gemiddelde van 14,6% in de eurozone. Hij noemt Duitsland “wel

degelijk een goed voorbeeld”. Een snel stijgende armoede en steeds meer arme werkenden zijn blijkbaar “goed” voor de werkgevers. Het Duitse model staat voor een grotere kloof tussen rijk en arm: in 2005 was het gemiddeld inkomen van de 20% rijkste Duitsers 3,9 keer zoveel als dat van de 20% armsten, in 2007 was dat al 4,8.

Dat voorbeeld wil De Wever ook bij ons volgen: “De sociale hervormingen waren er hard, maar werpen wel hun vruchten af. Dat moet hier ook gebeuren: besparen op de uitgaven en structureel hervormen. De Franstaligen willen dat niet, uit vrees voor een sociaal bloedbad. Dus moeten we een Vlaams front vor-men.” Misschien moeten De Wever en co zelf op een dieet van 351 per maand

worden gezet tot ze een regering hebben gevormd, wedden dat het plots allemaal sneller zou gaan? Parlementsleden die zelf ruim 8.500 euro bruto per maand trekken (het brutojaarloon van een Kamerlid bedraagt 103.794 euro) weten niet wat het is om met een armzalige uit-kering te moeten overleven.Auteur Walraff vatte in een interview

met De Standaard het asociale karak-ter van het Duitse model samen: “ Men zegt dat de voorbije jaren in Duitsland twee miljoen nieuwe jobs zijn gecreëerd. Dat klopt. Maar men vergeet eraan toe te voegen dat slechts een kwart van die nieuwe arbeidsplaatsen een loon heeft dat voldoende is om van te leven. Er zijn 1,4 miljoen Duitse werknemers die wel werk hebben, maar niet genoeg verdie-

nen om in hun basisonderhoud te voor-zien. We spreken hier over jobs waar-voor 5 tot 8 euro per uur wordt betaald. Dan kom je aan een maandloon van zo’n 900 euro per maand.”

collectieF overleg bedreigd

Een onderdeel van de lage loonpolitiek en het opvoeren van het aantal onzekere en slecht betaalde jobs is het afbouwen van het collectief overleg. In het voor-malige West-Duitsland viel in 2005 nog slechts 67% van de werknemers onder een collectieve arbeidsovereenkomst (cao), tegenover 78% in 1998. In het vroegere Oost-Duitsland zakte dit per-centage tot 53%.

Daarmee gepaard neemt de syndica-lisatiegraad af: 21,2% in het westen en 17,8% in het oosten van Duitsland (te-genover respectief 30,8% en 50,1% in 1990). Als de vakbonden de strijd tegen de opmars van het Duitse model van mini-jobs tegen lage lonen en van so-ciale dumping efficiënt willen voeren, moeten ze ook die werknemers organi-seren en actief campagne voeren voor degelijke jobs voor jongeren.

stop alle besparingen en sociale aFbraak

In de plaats van de besparingslogi-ca te aanvaarden (onder afgezwakte vorm), moeten de vakbonden aanslui-ting zoeken bij het jongerenprotest zo-als in Spanje. Het feit dat een deel van die jongeren de vakbonden zien als een onderdeel van het establishment, is een waarschuwing en maakt het voor strijd-bare syndicalisten des te dringender om op te komen voor strijdbare en democra-tische vakbonden.

Daarnaast moeten we ook op politiek vlak het verzet tegen besparingen en sociale afbraak voeren. Met De Wever, De Croo en Michel zouden we sneller tot een ‘onderontwikkeld land’ komen, de andere traditionele partijen willen het ritme van afbraak wat afzwakken. Maar ze zijn het wel allemaal eens over de richting waarin we moeten gaan. LSP is het daar niet mee eens en verzet zich resoluut tegen het besparingsbeleid en de aanhoudende uitholling van alle so-ciale verworvenheden.

Europees offensief voor “economisch bestuur”. Wat zijn de gevaren hiervan?

Honderdduizenden ‘werkloze’ Duitsers werken om hun werkloosheidsuitkering te verdienen en krijgen daarbovenop een ‘loon’ van 1 euro per uur. Deze hervorming werd doorgevoerd onder de sociaal-democratische kanselier Schröder en wordt nu voortgezet door de christen-democratische kanselier Merkel. De gekende schrijver Günther Walraff vat het resultaat van het Duitse model samen: “We worden stilaan een onderontwikkeld land”. Binnenkort ook bij ons?

europawww.socialisme.be Juli-Augustus 2011 �

Op 21 juni hielden de vakbonden een Europese betoging in Luxemburg om te protesteren tegen de voorstellen van “economisch bestuur” van de EU. Met die voorstellen wil de Europese Commissie elementen van

het Duitse model verplicht opleggen in alle Europese landen. De Commissie wil overal harde besparingen waarbij de werkenden en uitkeringstrekkers opdraaien voor de crisis.

dls306.indd 5 26/06/2011 19:11:08

de Linkse Socialist� sociAAl

Bij zowat iedere staking bij het openbaar vervoer is het op-nieuw prijs: de media halen

uit naar de stakers die de reizigers zouden “gijzelen” of toch minstens

“pesten”. Deze benadering in de me-dia is dezelfde langs beide kanten van de taalgrens, bij een staking van het personeel van de TEC (tegen-hanger van De Lijn) stelde de krant La Meuse dat werd gestaakt omdat de chauffeurs dat leuk vinden.

In geen enkele berichtgeving komt aan bod wat de problemen zijn die aan de basis van de acties liggen. Het gebrek aan noemenswaardige repliek vanwege de vakbonden zorgt ervoor dat ook steeds meer reizigers met de dominante retoriek in de media mee zijn. Dat leidt tot verwarring of oproe-pen om acties te voeren die de reizigers geen “pijn” doen.

Wij denken dat het noodzakelijk is dat de vakbonden weerwoord bieden en duidelijk maken waarom het perso-

neel en de reizigers dezelfde belangen hebben tegenover directies en regerin-gen die korte termijn winst willen ma-ken in de plaats van openbare diensten aan te bieden.

Het afschaffen van treinen en het slui-ten van loketten en stopplaatsen zijn onderdelen van het beleid van de di-rectie waarmee niet alleen de reizigers maar ook het personeel worden gepest. Zowel bij de NMBS als bij De Lijn doet de directie er alles aan om het pesten zo efficiënt mogelijk te organiseren: de uitgaven voor consultants nemen een ongeziene omvang aan.

Het idee van acties als een betaalsta-king (waarbij reizigers niet betalen) heeft beperkingen. De directie kan dit tegen het personeel gebruiken, het blijft immers een individuele actie van een chauffeur of de loketbediende en trein-begeleider die kan worden geïnterpre-teerd als werkweigering of zelfs diefstal. Door het grote aantal abonnementen is het effect bovendien beperkt. Tenslotte voelt de directie niet de druk van bui-

tenaf wegens het wegvallen van een deel van het openbaar transport.

Wat wel moet worden aangepakt, is de groeiende tendens van bedrijven om werknemers die als gevolg van een sta-kingsactie niet op hun werk geraken te verplichten om een dag verlof te nemen. Afwezigheid als gevolg van een sta-king elders, zou algemeen als geval van

“overmacht” moeten worden erkend en bijgevolg als betaalde werkdag gelden, zelfs indien de betrokkene niet op zijn werk geraakt. Dat zou een onderdeel van een vakbondscampagne voor het stakingsrecht moeten vormen.

Daarnaast is er nood aan een campag-ne om het personeel en de reizigers te informeren en te mobiliseren tegen alle aanvallen op de dienstverlening. Dat omvat ook het gebrekkig materieel en de arbeidsomstandigheden van het per-soneel. Gemotiveerd personeel dat met degelijk materieel een degelijke dienst-verlening kan aanbieden, dat is wat ons vandaag ontzegd wordt door de markt-logica van directies en regeringen.

De afgelopen jaren werd ons steeds meer verteld dat alle problemen van discriminatie

waren opgelost. Er waren legale ge-lijke rechten voor holebi’s en vrou-wen waren het laatste element van discriminatie – het glazen plafond op de werkvloer – steeds meer aan het doorbreken. Vandaag blijkt dit een illusie te zijn.

Opkomen voor vrouwenrechten of ge-lijke rechten voor holebi’s is niet achter-haald. Denk maar aan het toenemende geweld tegenover homo’s in steden als Brussel of Antwerpen. Of de blijven-de aanwezigheid van seksisme en ge-weld tegenover vrouwen. De afgelopen maanden haalden ook enkele toplui daar het nieuws mee. Dat Berlusconi niet alleen seksistisch maar ook ho-mofoob is, wisten we al langer. Maar ook IMF-baas Dominique Strauss-Kahn (DSK) kwam in het nieuws na-dat hij een kamermeisje probeerde aan te randen.

De afgelopen maanden en jaren is er een opvallende en belangrijke terug-keer van georganiseerd protest hierte-

gen. Toen DSK voor de rechter moest verschijnen, betoogden 200 kwade vrouwelijke arbeiders uit de hotelsector voor de rechtbank. Die actie was geor-ganiseerd door de vakbond van het ho-telpersoneel, een vakbond met 30.000 leden in New York. Deze vakbond stelt vast dat heel wat personeel slachtoffer wordt van seksueel misbruik en orga-niseert het verzet. Het kamermeisje dat naar buiten trad met het misbruik door DSK is lid van de vakbond en durfde daarom haar verhaal te doen.

Ook in Italië was er eerder dit jaar een massale beweging tegen seksisme. Op 13 februari kwamen een miljoen vrou-wen (en mannen) op straat in 230 ste-den doorheen het land. Ze protesteerden daarmee tegen seksisme en dit in een land waar de minister van gelijke kan-sen een voormalig fotomodel is. Nadien waren er ook protestacties in de vorm van “Slutwalks” in diverse landen.

Het verzet tegen sekisme blijft nood-zakelijk. De kapitalistische samen-leving is doordrongen van seksisme waarbij de vrouw als seksueel object wordt voorgesteld, handelswaar die wordt opgesmukt aan de hand van

door de industrie uitgewerkte schoon-heidsidealen.

Tegelijk moeten we ook ingaan tegen alle reactionaire pogingen om bekomen rechten opnieuw af te bouwen. Het of-fensief van de conservatieven tegen het recht op abortus moet worden beant-woord. Dat offensief wordt gesteund door religieuze figuren als aartsbis-schop Léonard die elk jaar mee opstapt in een betoging “voor het leven”.

Wij verdedigen het recht op een ech-te keuze voor vrouwen met het behoud van het recht op abortus, liefst met een verlenging van de tijd waarin men le-gaal een abortus kan plegen. Maar we eisen ook het recht op een stabiel inko-men dat volstaat om comfortabel van te leven door een verhoging van de lonen en alle sociale uitkeringen. Dat moet verzekeren dat geen enkele vrouw abor-tus moet plegen vanuit hoofdzakelijk financiële redenen.

LSP wil bij een volgende anti-abor-tusbetoging eind maart 2012 opnieuw een protest “voor vrije keuze” helpen opzetten. Wil je daaraan meewerken? Contacteer ons dan: vrouwen@soci-alisme.be

Een Canadese politie-agent be-antwoordde deze vraag al-vast positief tijdens een infor-

matiesessie over veiligheid aan een Canadese universiteit. Hij stelde:

“Vrouwen moeten vermijden zich als sletten te kleden om geweld te voor-komen.” Een reactie bleef niet uit. Er werden protestacties georgani-seerd onder de noemer “Slutwalk” of

“Slettenmars”.

Zo betoogden 3000 mensen in Toronto, verschillende duizenden volgden in de straten van Sydney, Boston, New Delhi, Londres, Sao Paulo. In tientallen steden vonden bovendien nog kleinere mobili-saties plaats en nog meer data zijn voor-zien tot aan september. Het is effectief zeer belangrijk te betogen en duidelijk te maken dat de vrouwenlichamen niet zomaar ter beschikking staan en dat een kledingstijl geen “ja” betekent.

Ook in ons land worden volgens de ver-eniging SOS-Viol zeven verkrachtingen per dag gepleegd. Belgische opiniepei-lingen wijzen er ook op dat 41% van de vrouwen en 21% van de mannen weet hebben van feiten van seksuele peste-rijen op hun werkplaats. We hebben in België ook tot de jaren ’90 moeten wach-ten tot verkrachting binnen het huwelijk een strafbaar feit werd… Zoals in ande-re landen leidt ook hier slechts een mi-nieme minderheid van de verkrachtin-gen tot een effectieve veroordeling.

Het “argument” (beter: het excuus) dat vrouwen verkrachting uitlokken door zich sexy te kleden en zich flir-terig te gedragen, is nog steeds wijd-verspreid. Meisjes kunnen het in waar-schuwende termen van hun moeders horen (“zou je dat wel dragen?”). Erger is dat ook politieagenten en rechters het regelmatig als excuus aanvaarden.Anderzijds worden meisjes er wel

van steeds jongere leeftijd toe aangezet zich “sexy” te kleden: strings voor meisjes van negen jaar, bar-bies met sexy linge-rie… Er is verder geen product te bedenken (behalve misschien waspoeder en ande-re producten voor de

“brave huisvrouw”) dat niet wordt aan-geprezen met mooie en ogenschijnlijk tot seks bereide vrouwen. Meisjes die zich niet

“sexy” willen kleden of gedragen, wor-den al vaak als “preuts” bestempeld.

In realiteit heeft verkrachting niets met je kledij te maken. Zelfs baby’s en bejaarde vrouwen worden verkracht! De meeste seksuele gewelddaden vin-den bovendien binnen de familie plaats en heus niet alleen als de vrouw in een babydoll rondloopt. Het plezier en de

kick die verkrachters krijgen, komt niet vooral voort uit seksuele lust, maar vooral uit het gevoel macht te hebben over iemand anders, iemand te onder-werpen. Zo kan het dat zelfs chemisch gecastreerde verkrachters nog steeds blijven verkrachten. In oorlogsgebieden wordt verkrachting gebruikt als wapen om hele gemeenschappen te vernede-ren en te onderdrukken. Dictatoriale

regimes overal ter wereld gebruiken verkrachting als een middel om vrouwelijke (en soms ook mannelijke) politieke tegenstanders te breken. Voor verkracht ing is

geen excuus te bedenken. Vrouwen hebben het recht zich te kleden hoe ze dat willen. Ze hebben, net als mannen, ook het recht te flirten zonder dat dit ver-dere “verplichtingen” met zich meebrengt. Neen is neen!

De hele samenleving zou in al zijn geledingen de strijd tegen sek-sisme, maar ook tegen racisme of ho-mohaat, moeten voeren. Daarvoor moet echter de controle over de samenleving uit handen gehaald worden van zij die er belang bij hebben de grote meerderheid van de bevolking door vooroordelen en discriminatie te verdelen.

De media versus stakingen bij het openbaar vervoer

Alles wAt ons verdeelt, verZwAKt onsVerzet tegen discriminatie blijft nodig!

vrAAg vAn de MAAndLokken vrouwen verkrachtingen zelf uit?

Actie van hotelpersoneel aan het proces-DSK in New York

in reaLiteit heeft Verkrachting

nietS met je kLedij te maken.

zeLfS baby’S en bejaarde

VrouWen Worden Verkracht! de

meeSte SekSueLe geWeLddaden

Vinden boVendien binnen de famiLie

PLaatS

dls306.indd 6 26/06/2011 19:11:09

voorWaarden voor een revolutie

Leon Trotski beschr ijf t in zijn “Geschiedenis van de Russische revo-lutie” de gisting in de maatschappij en hoe de voorwaarden voor revolutie tot rijping waren gekomen. De feodale en burgerlijke krachten waren te zwak en te verdeeld om de maatschappij voor-uit te helpen. De middengroepen wa-ren misnoegd of kwamen zelf in ac-tie: boeren, kleine bezitters, namen de gronden in van de grootgrondbezitters. Studenten werden geïnspireerd door de strijd van de arbeiders in de fabrie-ken en vervoegden de revolutionaire beweging.Vandaag zie je in het Midden-Oosten

en Zuid-Europa hetzelfde fenomeen. Het kapitalisme als systeem biedt er geen uitweg meer. Studenten en jon-geren zijn de vlam van de revolutie, maar de georganiseerde arbeiders-klasse vormt de beslis-sende kracht in de maat-schappij. Zij heeft als enige de economische kracht - via massamo-bilisaties, stakingen, be-drijfsbezettingen,... - om de samenleving stil te leggen en de basis te leggen voor een ander systeem.

Het is begrijpelijk dat in de jongerenbeweging, bijvoorbeeld in Spanje, een wantrouwen bestaat tegenover bureaucrati-sche vakbondsleiders die hun basis weinig inspraak gunnen. Maar die leiding moet onder-scheiden worden van de gewone leden die beslist niet met verschillende dra-den met de heersende klasse en haar staatsapparaat zijn verbonden. We hebben democratische vakbonden no-dig, met een leiding die verantwoor-ding moet afleggen aan de militanten en onder de directe controle staat van de basis. Vakbonden die strijden tegen het kapitalisme en zichzelf niet laten opslorpen in de burgerlijke staat. In

Spanje en Griekenland zien we nu ook elementen van een samenkomen van de jongeren en meer strijdbare vakbonden, of delen van de vakbondsbasis, in het verzet tegen de besparingen. Dit is po-tentieel een enorm sterke kracht in het streven naar een verandering van de maatschappij.

een massapartij is nodig

Tijdens de eerste fase van de revolu-ties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika kwamen veel klassieke ele-menten van een revolutie samen. De heersende klasse is gediscrediteerd en onderling verdeeld. De middengroepen zijn vervreemd van het regime, of staan samen op straat met de arbeidersklasse. De arbeidersklasse is bereid te vechten voor haar belangen en neemt de andere lagen in de maatschappij op sleeptouw. De massa’s betreden het toneel van de

geschiedenis.De voornaamste zwak-

heden van deze revolu-ties, die ook maken waar-om het oude regime nog steeds bestaat en zichzelf opnieuw op de voorgrond duwt, zijn het gebrek aan een socialistisch bewust-zijn en, hiermee samen-hangend, een massapartij die een revolutionair en socialistisch programma kan binnenbrengen in de beweging.

Het is begrijpelijk dat velen in die regio of ook in Zuid-Europa of elders de traditionele politieke par-tijen, of andere bureaucra-

tische vehikels, wantrouwen. Maar een democratische massapartij, met een lei-ding die permanent afzetbaar is en niet meer verdient dan het gemiddelde loon van een geschoolde arbeider, is een es-sentiële voorwaarde om alle lagen van de massa’s te verenigen en zo de basis te leggen voor een regering van arbei-ders, onderdrukten en jongeren, recht-streeks verkozen vanop de werkvloer, de school, de wijk, enz.

kapitalisme in algemene crisis

Kortom, de huidige maatschappij-vorm, gebaseerd op private productie voor de winst, botst op z’n grenzen. Dat uit zich niet alleen in een dalende levensstandaard, maar ook in de verloe-dering van het milieu, vluchtelingen-stromen, oorlogen (met imperialistische interventies in Afghanistan, pogingen daartoe in het Midden-Oosten,...) en - aan de basis van dit alles - algemene fi-nanciële en economische instabiliteit.

De kapitalistische heersende klas-se vreest dat haar systeem oncontro-leerbaar is geworden. En dat is het ook. Ze hebben geen enkel antwoord op de immense schuldencrisis die het hele systeem dreigt te ontwrichten, te beginnen met zwakkere schakels als Griekenland, Ierland, Portugal,... In die landen zijn massale opstanden van de bevolking mogelijk, omdat nog meer

“besparen en privatiseren” er op een vorm van sociale marteling begint te lijken. De situatie wordt er ondraaglijk voor grote delen van de bevolking. Alle verworvenheden uit het verleden staan vandaag op het spel. In Spanje komen spontaan, zelfs zonder de inbreng van marxisten, revolutionaire ideeën op in de recente jeugdrevolte die straten en pleinen deed vollopen.

Dit is heel belangrijk. Het is nog geen duidelijke steun voor socialisme, of een democratische en geplande economie, als vervanging voor het doodzieke ka-pitalisme. Maar het toont aan dat Karl Marx, de revolutionaire socialist, gelijk had: eens een maatschappij de produc-tiekrachten niet meer kan ontwikkelen, eens de burgerij het vermeende “alge-meen belang” niet meer kan vertegen-woordigen, treedt er een revolutionair tijdvak in. In Griekenland is die ver-trouwensbreuk tastbaar: tienduizenden getroffen arbeiders en jongeren ver-weten de parlementairen “verraders” te zijn. Politici kunnen er zich amper nog op straat begeven, zo diep zit het ongenoegen. Er staan “politieke stakin-gen”, gericht op de val van de regering, op de agenda.

De vraag stelt zich dan echter: wat is het alternatief?

egypte en tunesië: idee van “revolutie” opnieuW op voorplan

Na de val van het stalinisme, de tota-litaire karikaturen van “socialisme” in het voormalige Oostblok, hadden de kapitalisten en hun denkers het terrein vrij. Het was voor deze scherpslijpers niet voldoende om het stalinisme, op een absurde manier, gelijk te stellen met de eerste, democratische periode van de arbeidersstaat in Rusland, tij-dens en vlak na de massale beweging en machtsovername van 1917. Er werd ook gesteld, door professoren en opi-niemakers, dat er iets verkeerd was met de idee van revolutie op zich. Een fundamentele breuk met het ka-pitalisme zou, vol-gens deze commen-tatoren, alleen maar tot een nieuwe dic-tatuur kunnen lei-den. “Kijk maar naar Rusland!” A l le r e e r s t , de

la s te r t egen de Russische revolu-tie heeft nooit ver-hinderd dat het sy-steem van sovjets - democratisch verkozen comités op de werkvloer, in de kazernes, wijken, enz. - de meest democratische organisatievorm was die de maatschappij ooit had gekend. Afgezien van, op het niveau van een stad, de Parijse Commune van 1871. Deze laatste had Marx reeds bestem-peld als de “eindelijk ontdekte, poli-tieke vorm van de emancipatie van de arbeidersklasse”.

Het was enkel door het isolement van de Sovjetunie, door het uitblijven van een geslaagde revolutie in een meer ont-wikkeld westers land, dat de stalinisti-sche bureaucratie vanaf 1924 de arbei-ders en haar vertegenwoordigers meer en meer kon wegduwen van de macht.

Op de tweede plaats, recent zagen we dat de idee van “revolutie” weer deels in ere werd hersteld met de revoluties

en bewegingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Dan verwijzen we vooral naar de eerste fase van de revo-luties in Tunesië en Egypte. Hier zagen we, in het geval van Egypte bijna live op TV of internet, de echte dynamiek van een revolutie. Het gaat om een situatie waarbij de leefomstandigheden door de meerderheid van de bevolking als on-rechtvaardig en onhoudbaar worden be-schouwd. De cocktail van verstikkende dictatuur met steun van westerse regi-mes, massale werkloosheid, neoliberale achteruitgang,... werd niet langer pas-sief aanvaard.

Bovendien was het , mede door de toegeno-men informatiestroom, internet- en You Tube-filmpjes,... moeilijk om deze massale bewegin-gen in Tunesië en Egypte af te schilderen als het werk van een klein groep-je intriganten, laat staan coupplegers. Zelfs in de burgerlijke pers kon men er moeilijk omheen dat deze revoluties, al werd dat soms begeleid door tandengeknars, als “mas-saal” en “gerechtvaar-digd” moesten worden omschreven. Waar die media minder happig op

waren, was de erkenning dat het op-treden van de Egyptische arbeiders als klasse, via de methodes van vakbonds-strijd en stakingen, het beslissende mo-ment was voor dictator Moebarak om de benen te nemen. Een pion werd geof-ferd maar, vandaag is het duidelijk dat het systeem achter die pion nog groten-deels overeind staat.

Een revolutionair proces treedt in wanneer de massa’s het toneel van de geschiedenis betreden en hun lot in eigen handen proberen te nemen. Dat is wat we in Tunesië en Egypte zagen, ook al was het bewustzijn van de mas-sa’s nog niet socialistisch. Het zijn mo-menten van massale politisering van de maatschappij, met een enorme honger naar ideeën die de strijd kunnen voor-uithelpen.

Verzet tegen kapitalisme in crisis neemt toe.Revolutie: wat het is en hoe het te bekomen

4 pagina’s zomerspecial* revolutie. Waarom Fundamenteel veranderen? Waarom niet hervormen, als strategie?

* revolutie 2.0: mogelijkheden en beperkingen

* 10 jaar na de antiglobaliseringsbeWeging de terugkeer van het verzet tegen kapitalisme

* Wat is socialistische democratie?

Dossier Door peter DelsiNG

30 jaar van neoliberaal kapitalisme heeft een maatschappelijke puinhoop achtergelaten. In landen als Spanje en Griekenland is meer dan 40% van de jongeren werkloos. Er groeit letterlijk een generatie zonder toekomst op. Maar zelfs in rijkere kapitalistische landen, zoals de VS, blijven jongeren langer

thuis wonen omwille van slechte lonen en onzekere jobs. De uitbuiting en ongelijkheid zijn zo hard toegenomen dat je met een huidig loon geen gezin meer kan onderhouden, wat in de jaren 1960 wel nog kon. Dit was de na-oorlogse bloeiperiode van het kapitalisme.

zeLfS in de burgerLijke

PerS kon men er moeiLijk

omheen dat deze reVoLutieS, aL Werd dat SomS begeLeid door

tandengeknarS, aLS “maSSaaL” en

“gerechtVaardigd” moeSten Worden

omSchreVen.

de VoornaamSte zWakheden Van

deze reVoLutieS, zijn het gebrek

aan een SociaLiStiSch beWuStzijn en

een maSSaPartij die een

reVoLutionair en SociaLiStiSch Programma kan binnenbrengen in de beWeging.

dls306.indd 7 26/06/2011 19:11:10

Door peter DelsiNG

Omdat het kapitalisme niet meer beetje bij beetje in so-ciale zin kan worden her-

vormd. Marxisten noemen deze benadering “reformisme”. Het re-formisme van sociaaldemocratische partijen - zoals de vroegere SP.a en PS in België - is sinds de crisis van de jaren ‘70 achterhaald. In de jaren

‘50 en ‘60 zorgden de veel sterkere economische groei, arbeidersstrijd en de druk van een ander model (het stalinistische blok) ervoor dat de lo-nen nog reëel stegen, en dat sociale rechten werden afgedwongen.

Maar de wetmatigheden van het ka-pitalisme staken stokken in de wielen. De winstvoet van de kapitalisten was reeds onder druk komen te staan voor de oliecrisis van 1973. Marx stelde dat het kapitaal geneigd is om sneller te in-vesteren in nieuwe technologie en ma-chines dan in arbeidskrachten. Terwijl enkel de uitbuiting van arbeid, het niet betalen van de werkenden voor een deel van de productie, aan de basis ligt van hun winsten. Dit fenomeen zorgde eind jaren ‘60 reeds voor een dalende tendens van de winstvoet.

Toegenomen arbeidersstrijd tussen 1968 en 1974 zette verder druk op de winsten. Maar de achterliggende re-aliteit was dat, zoals Marx in “Het Kapitaal” uitlegde, de productiecapa-

citeit sterker was gegroeid dan wat de markten konden opnemen. Het kapi-talisme kampt, uitgerokken over meer dan 30 jaar, met een langdurige crisis van overaccumulatie, en het feit dat - in de reële economie - steeds meer ka-pitaal nodig is om dezelfde winst per product binnen te halen. Het neolibe-ralisme (de structurele besparingen in sociale zekerheid, dalende koopkracht voor werkenden, privatiseringen,...) kon deels de winstvoet herstellen, sinds de jaren ‘80. Maar ten koste van grotere ongelijkheid, en dus nieuwe overaccu-mulatie - teveel aan fabrieken, produc-ten, etc. - op een door uitbuiting en neo-liberale aanvallen ondermijnde markt.

Burgerlijke economen klagen dat de economische cyclus niet meer is wat

Door JeaN (luxemBurG)

Het meisje heet Facebook en werd in februari geboren als kind van de revolutie. Door

haar deze voornaam te geven, wil-den haar Egyptische ouders eer be-tuigen aan het sociale netwerk en de rol die deze speelde in de Egyptische revolutie. Los van de anekdote, is het belangrijk om in te gaan op het belangrijke fenomeen van sociale netwerken en de snelheid waarmee deze ontwikkelen.

Zowel in Tunesië als in Egypte speel-den de nieuwe sociale media van het web 2.0 een belangrijke rol in de mo-bilisaties tegen de bestaande dictaturen. De blogs en sociale netwerken werden gebruikt om actieoproepen te versprei-den en om populaire eisen te versprei-den. Hiermee werd tegen de censuur ingegaan en was er een mogelijkheid tot debat over de opbouw van de be-weging. Dat was een explosief gegeven voor politieke systemen die het moei-

lijk hebben met kritiek of gewoon vrije meningsuiting.

Internet zorgt zeker sinds de “soci-ale” ontwikkeling (met blogs, sociale netwerken, collectieve platformen,...) voor een technologische omwenteling die vergelijkbaar is met de uitvinding van de drukmachine. Maar nu gaat de ontwikkeling veel sneller. De toegang tot informatie gebeurt bijzonder snel en is onbeperkt, althans voor wie toe-gang heeft tot het internet. Ook nieuw is dat iedereen kan deelnemen aan de verspreiding van “kennis” en ideeën of discussies kan lanceren. Enkele jaren geleden was het publieke debat beperkt tot de televisie en de kranten, met een veel hogere drempel. Vandaag is het ook voor anonieme mensen mogelijk om een invloed te verwerven op basis van een blog of een andere online aan-wezigheid.

Komen we hierdoor in het tijdperk van de Revolutie 2.0? Zijn de traditionele actiemethoden achterhaald? Moet er voor recuperatie worden gevreesd? Dat zijn allemaal vragen waarop revolutio-nairen antwoorden moeten bieden.

Hossam al-Hamalawy is een onafhan-kelijke journalist uit Egypte en een ge-kende blogger. Hij relativeert het belang van het internet: “Het web 2.0 was een instrument om informatie te versprei-den. Ik weet dat de belang-rijkste media het over een Facebook-revolutie heb-ben, maar het waren wel mensen die met kar en os de straat op trokken om de confrontatie met de politie aan te gaan. Ondanks het feit dat de regering het in-ternet vier dagen afsloot en ook de communicatie-middelen als SMS onmo-gelijk maakte, ging de mo-bilisatie voort. Het web 2.0 heeft een belangrijke rol gespeeld, maar het was niet de enige factor die de mensen op straat bracht.”

De val van de dictaturen in Tunesië en Egypte was enkel mogelijk omdat de georganiseerde arbeidersklasse op het strijdtoneel verscheen met stakingen in de grote bedrijven. Met of zonder inter-

net bouwt de klassenstrijd zich steeds met dezelfde ingrediënten op: onafhan-kelijke vakbonden, klassenbewustzijn,

werkonderbrekingen, algeme-ne staking,... De nieuwe media kunnen daarbij erg nuttig zijn, maar de discussies op de werk-vloer blijven onvervangbaar.

De rol van de sociale media werd mee mogelijk omdat de nieuwe stedelijke geschoolde arbeiders hun eigen werkin-strumenten hebben gebruikt om uit hun isolement te gera-ken. Daarbij is de kwestie van gebruikte technologie niet on-belangrijk, maar het verschil werd wel degelijk gemaakt door de vastberadenheid van

de jongeren en de arbeiders in strijd. Dat was beslissend om de oude regimes weg te krijgen.

De traditionele actiemethoden zijn niet achterhaald, het komt er op aan om de nieuwe media aan te wenden om deze actiemethoden te versterken. We moeten bovendien waakzaam blijven tegenover de ontwikkeling van onze numerieke

omgeving, de sociale media en het inter-net zijn grotendeels in handen van grote kapitalistische bedrijven. De samenwer-king van Google met de Chinese autori-teiten of de Franse debatten rond het pro-ject-Hadopi (over regeringstoezicht op het internet) tonen de beperkingen. We kunnen het ons moeilijk voorstellen dat de Westerse regimes het internet dagen-lang zouden afsluiten zodra er opstandi-ge bewegingen plaatsvinden, maar dat is niet uitgesloten en intussen zijn er sub-tielere manieren om onze communicatie te controleren en te sturen. In de VS is er een jaarlijks budget van 30 miljard dollar om het regime voor te bereiden op een

“cyberoorlog”. Officieel gaat het om het bestrijden van terrorisme en industriële spionage, maar dit kan uiteraard ook vrij snel worden omgevormd tot aanvallen op onze democratische vrijheden.

Om er optimaal gebruik van te kunnen maken, is een democratische controle en beheer over het internet en de belangrijk-ste sociale netwerken, zoekmachines,... noodzakelijk. Dat is evenwel slechts mo-gelijk op basis van een internationale re-volutionaire beweging.

Waarom fundamenteel veranderen? Waarom niet hervormen, als strategie?

Revolutie 2.0: mogelijkheden en beperkingen

hij ooit is geweest. Crisissen duren steeds langer, de groei wordt zwakker en duurt korter. Maar dat is precies een uitdrukking van wat marxisten als een

“depressieve fase” van het kapitalisme beschouwen.

Het zich richten op snelle speculatie-ve winst op de beurs; het asociale neo-liberalisme; de enorme opbouw van schulden sinds drie decennia... Het wa-ren allemaal pogingen om de gevolgen van een dalende tendens van de winst-voet in de basisindustrieën te omzeilen. Tijdelijk probeerde men dat via dien-sten en een groeiende financiële sector (steunend op “fictief kapitaal” of kre-diet) op te vangen. De groei verzwakte echter en werd kunstmatig. Maar veel mensen bleven toch denken dat econo-misch herstel daardoor - zelfs met een veralgemeende ondermijning van de lonen en de levensstandaard - een “na-tuurgegeven” was. Vandaag zien we dat dit niet noodza-

kelijk zo is. De crisis zit ingebakken

in het systeem. Door de elastiek van de schulden zover uit te rekken, met de banken als giftige spin in het web, dreigt nu het failliet van landen. Er dreigt, als dit systeem blijft bestaan, een terugkeer naar de meer openlijk barbaarse levenscondities van het vroe-ge, “ongetemde” kapitalisme. Maar dit systeem valt niet te temmen. Enkel het stopzetten van het private winstmotief van een kleine elite van grote aandeel-houders, en de overgang naar demo-cratische en rationale planning van de economie biedt een oplossing.

Daarvoor is een revolutionaire mas-sabeweging, gedragen door de meer-derheid van de bevolking, nodig die de bedrijven en de rijkdom in publiek bezit neemt en beheert als een arbeidersde-mocratie. Met de werkenden en hun ge-zinnen die zelf op elk niveau de econo-mie en de samenleving beheren, via hun democratisch verkozen en permanent afzetbare vertegenwoordigers.

het Web 2.0 heeft een

beLangrijke roL

geSPeeLd, maar het WaS niet de enige

factor die de menSen oP Straat

bracht.

dls306.indd 8 26/06/2011 19:11:15

Door Geert cool

Vorige maand brachten we in deze krant een dossier over de achtergrond van de antigloba-

liseringsbeweging: het jongerenpro-test tegen de internationale instellin-gen van het kapitaal zowat 10 jaar geleden. Met LSP namen we aan de acties deel, onder meer met de jongerencampagne Internationaal Verzet, waarbij we pleitten voor massale acties gericht op bredere lagen van de bevolking.

acties tegen symbolen van kapitalisme

De jongeren die actief waren in de an-tiglobaliseringsbeweging keerden zich af van het kapitalisme en koppelden dat aan acties tegen topbijeenkomsten van internationale instellingen zoals het IMF, Wereldbank, EU, G8,… Er wa-ren oproepen om deze bijeenkomsten te blokkeren.

Dit was een keerpunt tegenover de ideologische neoliberale overwinnings-roes van de jaren 1990. Het in vraag stellen van het kapitalisme gebeurde wel nog op een vrij abstracte manier: tegen de grote kloof tussen arm en rijk,

tegen de weinig democratische werking van internationale instellingen,…

Protest tegen de internationale instel-lingen van het kapitalisme zorgde voor een vrij abstracte kritiek op het kapita-lisme. Wij pleitten er toen al voor om het verzet te concretiseren door duide-lijk te maken wat het neoliberale beleid betekent voor onze openbare diensten, sociale zekerheid, onderwijs,... Het jon-gerenprotest was een voorloper van een bredere radicalisering onder de arbei-dersbeweging, de sociale kracht die het volledige systeem kan plat leggen.

De crisis van het kapitalisme maakt vandaag duidelijk wat dit systeem be-tekent voor een meerderheid van de bevolking. De Spaanse jonge werk-lozen of de Griekse arbeiders richten zich niet zozeer tegen internationale symbolen, maar tegen wat het kapita-lisme concreet voor hen in petto heeft: werkloosheid, armoede, hongerlonen, privatiseringen,...

Welk soort acties?

In de antiglobaliseringsbeweging was er discussie over hoe de acties moes-ten worden georganiseerd. Er waren oproepen tot directe actie: het blok-keren van internationale toppen. Wij stelden voorstander te zijn van directe actie, maar dan wel op basis van mas-

sale mobilisatie. Dat zal niet gebeuren op basis van rellen of acties met kleine groepjes ‘radicalen’, het is veel radica-ler om bredere lagen te overtuigen en te betrekken bij het verzet.

Tegen een paar duizend betogers is repressie gemakkelijk, tegen honderd-duizenden wordt dit quasi onmogelijk. Dat is een les die nogmaals kan worden getrokken uit de revolutionaire bewe-gingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Een massale beweging heeft nood aan democratische structuren om beslissingen te nemen en discussies te kunnen voeren over het programma en de voortzetting van de beweging. Zonder dergelijke organisatie dreigt het potentieel van de massamobilisatie ver-loren te gaan omdat het establishment bij gebrek aan alternatieve structuren haar heerschappij terug kan vestigen.

Ook in de acties van de “verontwaar-digden” in Spanje of in het massapro-test tegen de harde besparingsplannen in Griekenland komt de noodzaak van eigen organisaties en structuren naar voor. De afkeer tegenover de bestaan-de traditionele partijen (spijtig genoeg vaak met inbegrip van linkse krachten die geen afdoende alternatief op het kapitalisme naar voor schuiven) maar ook tegen de vakbondsleiding zorgt voor een organisatorisch vacuüm. Dat zullen we vanuit de beweging zelf moe-ten opvullen.

Welk alternatieF op het kapitalisme?

Het establishment verweet destijds de antiglobalisten dat ze niet wisten waarvoor ze betoogden. Vandaag be-weert een oude rot als Louis Tobback nog steeds hetzelfde over de proteste-rende jongeren in Spanje. Uiteraard is dat een poging om het protest te mar-ginaliseren, maar tegelijk moeten we effectief de discussie over een alterna-tief aangaan.

Na twee decennia van neoliberaal tri-omfalisme en bijhorende verzwakking van de arbeidersorganisaties (zowel or-ganisatorisch als ideologisch), is heel wat verwarring over hoe een alterna-tief op het kapitalisme er moet uitzien. Uit de revolutionaire opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, ge-volgd door het massale protest in Zuid-Europa, blijken wel enkele belangrijke elementen: de noodzaak van een dege-lijke levensstandaard (werk, onderwijs, huisvesting, brood,...) alsook de roep naar ‘democratie’.

Om echte democratie te bekomen, moeten de belangen van de bevolking centraal worden gesteld in de plaats van de winsten van de bankiers, patroons en de superrijken. Daartoe moeten we de rijkdommen van de samenleving aan-wenden om een einde te maken aan ar-

moede, werkloosheid, vernietiging van de planeet,...

Wij brengen de noodzaak van demo-cratisch socialisme naar voor waarbij de sleutelsectoren van de economie onder de democratische controle en be-heer van de arbeiders en hun gezinnen worden geplaatst.

Wat Was het belang van de antiglobaliserings- beWeging?

Wij zagen de antiglobaliseringsbe-weging als een voorloper van een bre-dere radicalisering. De hernieuwde wind van verzet tegen het kapitalisme liet zich eerst opmerken bij de toppen van de bomen. Jongeren kunnen een dynamische rol spelen in bewegingen en zullen soms sneller in actie komen dan de arbeidersbeweging in het alge-meen. Daarom komen wij tussen in het jongerenprotest om dit te oriënteren op de arbeidersbeweging, zowel qua pro-gramma als qua actiemethoden.

Tien jaar later kunnen we een aan-tal lessen trekken uit de antiglobalise-ringsbeweging om sterker te staan in de opkomende beweging van arbeiders en armen in onder meer het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Zuid-Europa. Centraal daarin staan de kracht van massamobilisatie en de noodzaak van organisatie en discussie over een socia-listisch alternatief op het kapitalisme.

Vroegere bewegingen tonen aan hoe een revolutionaire situa-tie kan ontwikkelen naar een

massaopstand en de vestiging van een alternatieve regering. Een ar-beidersregering die wel de belangen van de meerderheid vertegenwoor-digt - niet die van een elite.

In een beweging die een revolutionair karakter aanneemt, ontstaat de nood aan permanente organisatievormen van de strijd. Meestal zijn dit democratisch verkozen comités of raden, gebaseerd op brede vergaderingen op de werk-vloer, in de wijken, scholen, universi-teiten, enz. In Rusland waren de sovjets eigenlijk uit in hun voegen getreden sta-

kingscomités, die steeds bredere lagen begonnen te organiseren.

In die organen van de revolutie zijn marxisten voor vrije organisatie van de arbeiders en jongeren, in verschil-lende partijen of stromingen, met vrij-heid van propaganda voor elk standpunt. De bolsjevieken begonnen als minder-heidsstroming in 1917, maar door de ervaring van de massa’s, door hun ar-gumentatie en het voorbeeld van hun militanten, wonnen ze uiteindelijk een democratisch verkozen meerderheid in de sovjets. Dit waren de massaorga-nen van de werkende klasse, de jeugd en de soldaten.Verkozenen dienen permanent afzet-

baar te zijn en niet meer te verdienen

dan het gemiddelde loon in een arbei-dersstaat. In het algemeen zal de levens-standaard hoger liggen in een socialis-tisch systeem. Maar verkozenen mogen geen elite zijn met privileges en een volstrekt vervreemde levensstijl, zoals onder het kapitalisme. Tenslotte dient de verdediging van een democratische arbeidersstaat te berusten bij de mas-sa’s en niet een losstaand politie- of le-gerapparaat.

In dit verband: marxisten staan voor democratisch besliste en gediscipli-neerde actie, niet voor “rellen” of “cha-os” die sommigen met “revolutie” pro-beren te associëren. We verdedigen vreedzame methodes in de massabe-weging. We denken wel dat de meer-

derheid zich mag verdedigen, de mas-sa’s dienen via massale democratische comités ook de verdediging van de be-weging te organiseren. Het winnen van de steun van de meerderheid van de be-volking is echter in de eerste plaats een politieke taak, een benadering die het marxisme onderscheidt van anarchisti-sche stromingen.

In een democratisch geplande eco-nomie, gebaseerd op bedrijven die in gemeenschapsbezit zijn, zouden dit soort raden op de werkvloer, in wijken, etc. zich moeten aaneensluiten, lokaal, maar ook op nationaal vlak in een ar-beidersregering. En breder de basis vor-men voor een wereldsocialisme dat als enige een oplossing kan bieden voor armoede, werkloosheid, nationale en etnische conflicten, de teloorgang van het milieu, etc.

10 jaar na de antiglobaliseringsbewegingDe terugkeer van het verzet tegen kapitalisme

Wat is socialistische democratie? meer Weten over revolutie, socialisme, marxisme,...?

Uiteraard is het niet mogelijk om in een paar artikels een volledig beeld te brengen van wat revolutie betekent, hoe we voor een socialistisch alternatief kunnen opkomen of hoe het marxisme in elkaar zit. We nodigen onze lezers uit om zelf mee de discussie hierover aan te gaan door ons te contacteren of door lid te worden. Als je meer wil le-zen, kan dit ook. Onze website www.marxisme.be biedt tal van dossiers aan, zowel over historische als actuele the-ma’s maar ook meer theoretische stuk-ken over het marxisme.

dls306.indd 9 26/06/2011 19:11:15

Door Nicolas croes

Jarenlang werd geprobeerd om ons wijs te maken dat massale protestbewegingen iets uit het

verleden waren. Dat was zo 20ste eeuws... Dit jaar werd die illusie op brutale wijze doorprikt: er wa-ren revoltes of revoluties in Tunesië, Egypte, Griekenland, Spanje,... Het enthousiasme van deze bewegingen zorgden voor solidariteitsacties van

‘misnoegden’ in tientallen landen.

Tegen de dictatuur van de markten, van verontwaardiging tot revolutie

Het is niet verwonderlijk dat er acties zijn, het was eerder verbazingwekkend dat het zo lang duurde. Dat kan mee worden verklaard door de passieve op-stelling van een groot deel van de vak-bondsleiding. Wie nog illusies had in de sociaal-

democratie wordt nogmaals met de neus op de feiten geduwd. In Spanje en Griekenland is het de “linkerzijde” die de arbeiders en hun gezinnen naar de afgrond leidt en dit met de instem-ming van hun Europese “kameraden”. Dat verklaart mee waarom er in de be-weging een sterke afkeer tegenover po-litiek in het algemeen heerst.

Wij denken evenwel dat het fout is om iedere georganiseerde politieke tussenkomst in de beweging te ver-werpen. Echte democratie betekent ook dat iedereen voor zijn of haar po-litieke overtuiging moet kunnen uit-komen en dat ook geweten is met wie er wordt gesproken. Het recht op poli-tieke organisatie is overigens een be-

langrijk strijdpunt in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Als de eerste jongeren op 15 mei hun

tenten op het Puerta del Sol in Madrid opsloegen, gebeurde dit op basis van een ongenoegen dat breed wordt ge-deeld in de samenleving. Dat werd dui-delijk toen tal van oudere mensen of syndicale militanten zich eveneens bij de algemene vergaderingen en acties van de “indignados” aansloten.

Er was op 29 september 2010 een al-gemene staking waaraan meer dan 10 miljoen Spaanse arbeiders deelnamen. Deze staking vond plaats in het kader van een Europese actiedag maar het bleef bij een eenmalig gebeuren. Het doel was eerder om stoom af te laten dan om een krachtsverhouding tegen de besparingen op te bouwen. Het suc-ces van de staking was een uitdrukking van de grote woede onder de bevolking. Die woede zoekt methoden om zich te uiten. Dat is wat we internationaal zien gebeuren. De omvang van het protest is

natuurlijk verschillend, maar de basis ervoor is overal aanwezig.

rol en mogelijkheden van algemene vergaderingen

Een ander belangrijk aspect van de revolte van de “misnoegden” was het organiseren van grote volksvergade-ringen. In heel wat landen waar er soli-dariteitsacties plaatsvonden, waren die vergaderingen vooral beperkt tot mili-tanten die al langer misnoegd zijn. Maar als deze vergaderingen plaatsvinden als onderdeel van een massabeweging met brede mobilisaties, dan zijn het potenti-eel erg krachtige strijdorganen.

De revolutionaire geschiedenis van de arbeidersbeweging wordt gekenmerkt door het ontwikkelen van strijdorganen als raden van arbeiders, comités in de wijken en op de werkvloer. Dat is hoe in Rusland in 1905 en 1917 “sovjets” (of

“raden”) werden opgezet. Hetzelfde ge-beurde in Duitsland in 1918, maar ook in strijdbewegingen tegen de stalinis-tische dictatuur in Oost-Berlijn (1953),

Hongarije (1956) en Tsjechoslovakije (1968). Er kan ook worden verwezen naar de arbeidersraden die in de jaren 1930 in Spanje tot stand kwamen of in Chili begin jaren 1970 voor de staats-greep van Pinochet. In tal van algemene stakingen ontstaan stakerscomités die aan de controle van de traditionele vak-bondsleiding ontsnappen en de positie van de bestaande leiding bedreigen. Op een zelfde wijze stellen arbeidersraden de bestaande macht in vraag. Het is uit dergelijke organen dat een nieuwe sa-menleving, een echte democratische samenleving, kan ontwikkelen.Aanvankelijk staan deze organen

vooral in voor het organiseren van de strijd, maar door zich te baseren op de kracht van de arbeidersbeweging en door methoden als de algemene staking te gebruiken, zijn ze in staat om de vol-ledige economie en de kapitalistische instellingen lam te leggen. Dat leidt tot de cruciale vraag: wie is baas over de bedrijven, de economie en de staat: de arbeiders of de kapitalisten?

In Spanje en Griekenland staan de volksvergaderingen nog in hun kinder-

schoenen, hun verdere ontwikkeling is verre van gegarandeerd. Maar als deze vergaderingen zich lokaal, regionaal en nationaal organiseren, uitbreiding ken-nen op de werkvloer en gecoördineerd worden door democratisch verkozen vertegenwoordigers, dan is het moge-lijk het begin van de opbouw van een alternatieve democratie op de dictatuur van de kapitalistische markten.

Het alternatief dat wij naar voor schui-ven, is dat van een samenleving geba-seerd op de democratische controle van de arbeiders en hun gezinnen op de sleutelsectoren van de economie (fi-nanciën, energie, transport,...). Daartoe moeten deze sectoren worden genatio-naliseerd en onder controle en beheer van de gemeenschap worden geplaatst. Dan kan de economie gericht worden op de behoeften van de meerderheid van de bevolking op basis van een de-mocratisch geplande productie. Met LSP en internationaal met het CWI ver-dedigen we een dergelijk programma zodat de energie van de massa’s die nu in strijd komen niet zou verloren gaan.

Woede komt tot uitbarsten

In de vorige edities van deze krant zijn we al ingegaan op de sociale oor-zaken aan de basis van het revolutio-naire proces in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.

Het is op basis van deze sociale oor-zaken dat ook democratische eisen naar voren werden geschoven. Dezelfde

elementen zijn ook in Europa aanwe-zig. Achter de Spaanse beweging voor

“echte democratie” schuilt een context van een catastrofale sociale situatie (zeker voor jongeren) en een totaal ge-brek aan toekomstperspectieven. Het enige vooruitzicht is dat van nog meer besparingen. De traditionele politieke

partijen staan volledig ten dienste van de dictatuur van de markten.

Spanje telt momenteel bijna vijf mil-joen werklozen. Zowat 40% daarvan zijn jonger dan 25 jaar. Meer dan 10 miljoen werkenden hebben een tijde-lijk of onzeker contract met bijhorend laag loon. Dit is overigens niet alleen in Spanje het geval. Tijdens een beto-ging in Ierland, een ander land dat hard

wordt geraakt door de crisis, droeg een betoger een protestbord met volgende slogan mee: “Ik ben geëmigreerd van-uit Spanje, waar kan ik nu nog heen?”

In 2009, toen de crisis nog maar be-gon, publiceerde de Internationale Arbeidsorganisatie een rapport waarin het wees op de onhoudbare toename van de jongerenwerkloosheid. “Sinds 2007 zijn er 7,8 miljoen jonge werklo-

zen bijgekomen. Dit dreigt te leiden tot een verloren generatie van jongeren die naast de arbeidsmarkt vallen en geen enkele hoop hebben op werk dat hen een degelijk leven garandeert.” De re-volte onder de jongeren is dan ook niet verwonderlijk. Zeker niet als bovendien blijkt dat de banken, speculanten, gro-te aandeelhouders en patroons enorme winsten maken.

Globale problemen

spanje en griekenland in actie

In het proces van revoltes valt op hoe sterk het element van internationalisme meespeelt en hoe steeds naar strijdbe-wegingen in andere landen wordt ver-wezen. Het Puerta del Sol in Madrid liep op 15 mei vol met betogers die daarmee de pleinbezettingen uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten volgden. Na de be-zettingen in Spanje werden wereldwijd kampen van “misnoegden” opgezet.

Een maand later, op 15 juni, betoog-den de “indignados” (de ‘misnoeg-den’) voor het Catalaanse parlement in Barcelona tegen de besparingspolitiek. De parlementsleden raakten niet in het parlement en moesten een helikopter inzetten om de besparingen alsnog ge-stemd te krijgen.

Op dezelfde dag lag de Griekse rege-ring onder vuur met een massaal opge-volgde algemene staking – naargelang de sector nam 80 tot 100% deel aan de

staking! De stakers kregen het gezel-schap van de “misnoegde” Grieken die vanaf 25 mei het Syntagmaplein voor het parlement bezet hielden. Na het suc-ces van deze algemene staking werd een algemene 48-urenstaking voor eind juni aangekondigd (na het drukken van deze krant).

De journalisten en analisten van de traditionele media en de universiteiten hebben moeite om deze nieuwe ontwik-kelingen te plaatsen. Sommigen gaan

daarbij al eens uit de bocht. De Franse professor Alain Bertho liet zich eerder opmerken met een documentaire onder de titel “De redenen voor de woede” en het boek “Het tijdperk van opstanden”. Ondanks zijn onderzoek was hij to-taal verrast door de huidige beweging. In een interview werd hem gevraagd waar deze internationale revolte van-daan komt. Zijn antwoord: “Misschien zullen de historici daar later een ant-woord op hebben.”

Griekenland

Egypte

Spanje

dls306.indd 10 26/06/2011 19:11:16

www.socialisme.be Juli-Augustus 2011 11

Waarom neem je deel aan de Flotilla?

Paul: “Mijn beslissing om aan de Freedom Flotilla deel te nemen, is in de eerste plaats gebaseerd op de verschrik-kelijke omstandigheden van de bevol-king op de Gazastrook. Het Israëlische regime laat zelfs geen essentiële medi-cijnen of bouwmateriaal toe. Het doel van de Flotilla is om de blokkade van Gaza te doorbreken door er medische hulp en bouwmateriaal te leveren en te-gelijk willen we met deze hulpvloot de blokkade en de impact daarvan op de bevolking in het voetlicht plaatsen.“De Gazastrook is een van de dichtst bevolkte gebieden ter wereld. Er le-ven 1,6 miljoen mensen opeengepakt op 360 km². De omstandigheden zijn er verschrikkelijk en worden steeds erger door de Israëlische blokkade. Volgens de VN liep de werkloosheids-graad eind 2010 op tot 45,2%. Het aan-tal mensen dat met minder dan 1 dollar per dag moet overleven, is verdubbeld tot 300.000. De lonen zijn met ongeveer een derde afgenomen sinds het begin van de blokkade.“De blokkade van Gaza werd door de

Israëlische staat opgelegd nadat Hamas de verkiezingen won, de blokkade gaat zijn vijfde jaar in. Dit is een collectieve afstraffing van de bevolking van Gaza omdat voor Hamas werd gestemd.”

Wie trekt naar Gaza?Paul: “Er zijn honderden activisten die

op een paar dagen tijd zullen proberen om de blokkade van Gaza te doorbre-ken. Deze mensen komen uit verschil-lende groepen die actief zijn rond de rechten van de Palestijnen alsook van verschillende politieke organisaties. Er is nog een ander lid van het Europees Parlement dat zal meereizen, Willy Meyer van het Spaanse Izquerda Unida (Verenigd Links).”

Zal het lukken om in Gaza binnen te geraken?

Paul: “Dat is volledig afhankelijk van het Israëlische establishment en het le-ger. Als zij beslissen om de boten op-nieuw aan te vallen, wat waarschijnlijk is, zullen we niet in staat zijn om daar

echt tegen in te gaan. Maar als ze dat doen, zal dat wereldwijd tot massaal protest leiden. “Als we in Gaza geraken, zullen we

onze humanitaire hulp bezorgen en en-kele dagen blijven voor een reeks van meetings en discussies. We willen spre-ken met mensenrechtenactivisten en an-deren in Gaza. Ik zou zeker ook willen discussiëren met vakbondsmilitanten die de afgelopen jaren actief waren in verschillende stakingsacties.

Zorgt het openen van de grenspost in Rafah (tussen Egypte en de Gazastrook) er niet voor dat deze hulpvloot eigenlijk overbodig is?

Paul: “Neen. Ten eerste is de grens-overgang aan Rafah niet volledig ge-opend. De Egyptische autoriteiten kon-digden aan dat de grensovergang eind mei zou worden geopend. De bevolking kon de grens oversteken om goederen en medicijnen in Egypte te kopen. Maar begin juni besliste Hamas om de grens zelf opnieuw te sluiten. “Ten tweede zou de hulpvloot ook bij een volledige opening van de grens-overgang in Rafa nodig blijven. De be-volking van Gaza mag niet afhankelijk worden van slechts één grensovergang. De Israëlische blokkade maakt het on-mogelijk om van de zeehavens in Gaza gebruik te maken zonder Israëlische bemoeienissen.”

Wat is de impact van de revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten op de ontwikkelingen in Israël en Palestina?

Paul: “Deze revoluties hebben een grote invloed. Er waren doorheen de regio betogingen en solidariteitsacties met de onderdrukte Palestijnse massa’s. Tegelijk haalt ook de Palestijnse be-volking inspiratie bij de revolutionaire gebeurtenissen in de regio. Het is geen verrassing dat de betogingen op Nakba [“catastrofe” in het Arabisch, de her-denking van de vestiging van de staat Israël waarbij naar schatting 700.000 Palestijnen het land werden uitgezet]

zowel in Israël als in de bezette gebie-den een grote opkomst kenden. De re-voluties zorgden ook voor een grotere druk op Hamas en Fatah die gesprek-ken aanknoopten voor een regering van nationale eenheid.“De Israëlische regering probeert de re-

voluties te gebruiken om angst te zaaien onder de Israëlische joden. Het is een traditionele tactiek van het Israëlische kapitalistische establishment om te be-nadrukken dat het land wordt omringd door vijanden en dat dit een ‘nationale eenheid’ vereist, zeker nu een belang-rijke bondgenoot als de voormalige Egyptische dictator Moebarak van het toneel is verdwenen. “Uit mijn bezoek aan Tunesië en uit

verslagen van linkse socialisten die on-der meer Egypte bezochten, blijkt dat de toekomst van de revoluties nog on-zeker is. De krachten van de contrare-volutie organiseren zich om hun macht te consolideren. Als de revolutie niet vooruit gaat en de arbeidersklasse en de armen de volledige democratische controle over het beheer van de samen-leving en de economie niet overnemen, zal de hoop van de mensen die de dic-tators hebben omvergeworpen spijtig genoeg niet ingelost worden.”

Hoe sta je tegenover Hamas?

Paul: “Ik erken de verkiezingsover-winning van Hamas in Gaza en ver-zet me tegen de blokkade door de Israëlische staat. Maar ik heb ernstige

meningsverschillen met de politieke lei-ding van Hamas. In essentie is Hamas een rechtse organisatie met een beleid dat ingaat tegen de belangen van de arbeidersbeweging, de vakbonden en socialisten. Hamas biedt geen enkele weg vooruit en kan niet zorgen voor een duurzame onafhankelijkheid in Palestina. “Ik verdedig het recht van de Palestijnse bevolking op zelfbeschikking en zelf-verdediging tegenover de Israëlische staat, maar ik verzet me tegen de me-thode van zelfmoordaanslagen of het afvuren van raketten op Israëlische burgers. Volgens mij spelen dat soort acties in de kaart van het rechtse poli-tieke establishment en de Israëlische staatsmachine.”

Hoe kan een Palestijnse staat dan wel worden bereikt?

Paul: “De zogenaamde ‘Arabische Lente’ – in feite revoluties en opstan-den in Noord-Afrika en het Midden-Oosten – toont eens te meer aan dat massaal verzet en collectieve actie door de onderdrukten tegen de onderdruk-kers de meest efficiënte methode is om tot verandering te komen. De eer-ste Palestijnse massale opstand in 1987

– de eerste Intifada – zorgde ervoor dat het Israëlische regime tot onderhande-lingen werd gedwongen. Dat leidde tot het Oslo-akkoord van 1993, een ak-koord dat geen oplossing vormde voor de Palestijnen. Een nieuwe ontwikke-ling van massastrijd is van cruciaal be-lang om de strijd vooruit te helpen. “Om tot een echte oplossing te ko-men, moet het huidige politieke regi-me in Israël omver geworpen worden. Daartoe is de Israëlische arbeiders-klasse een cruciale bondgenoot. Het is belangrijk om te benadrukken wat velen ter linkerzijde al eens vergeten: ondanks de massale propaganda in Israël en het militaire karakter van de samenleving, kent ook Israël een klas-sensamenleving. “Dat bleek recent opnieuw bij het pro-test tegen de prijsstijgingen of met be-langrijke stakingsacties van de sociale werkers, de dokters, het spoorpersoneel en de chemie-arbeiders in Haifa. In die acties waren zowel Israëlische Joden als Israëlische Arabieren-Palestijnen betrokken. Deze strijdbewegingen worden actief ondersteund door mijn Palestijnse en Joodse kameraden van de Socialistische Strijdbeweging (Maavak Sozialisti, maavak.org.il) die ook actief zijn in de strijd tegen de bezetting en de onderdrukking van de Palestijnen. Zij komen op voor eenheid van Joodse en Arabische arbeiders in de strijd tegen de Israëlische kapitalistische klasse.”

Wat kunnen we internationaal doen om de strijd van de Palestijnse bevolking te steunen?

Paul: “Er zijn heel wat discussies rond de oproep ‘BDS’: boycot, desinvesteren en sancties. De voorstanders van BDS als centrale tactiek stellen dat een boy-cot van Israëlische producten en instel-lingen een tactiek is die wereldwijd kan worden toegepast. Bepaalde vormen van boycot of sancties, zoals rond de wapens die worden gebruikt in de be-zette gebieden of goederen geprodu-ceerd in Joodse nederzettingen, zouden een nuttige rol kunnen spelen, zeker als deze boycot wordt georganiseerd door de vakbonden. “Maar het politieke establishment kan een algemene boycot als propaganda-middel gebruiken om de wig tussen de Israëlische arbeiders en de Palestijnse massa’s te vergroten. Het laat de Israëlische staat toe om verder te gaan met de propaganda rond het idee dat de Israëlische Joden alleen staan en moeten opboksen tegen de hele wereld en dus maar best de nationale eenheid centraal stellen. “In de plaats van een boycot-campag-ne wil ik iedereen oproepen om deel te nemen aan protestacties tegen de wijze waarop de Israëli’s de Palestijnse bevol-king behandelen en om het recht van de Palestijnen op een echte onafhankelijke staat te verdedigen.”

iNterNatioNaaleuropees pArleMentslid pAul Murphy op de flotillA“Met de vloot willen we de blokkade van de Gazastrook doorbreken”Het linkse socialistische parlementslid Paul Murphy (Socialist

Party, Ierland) neemt deel aan de hulpvloot die humanitaire hulp wil brengen aan de bevolking van de Gazastrook. In 2010

was er al zo’n hulpvloot, maar die werd in internationale wateren aan-gevallen door het Israëlische leger. We spraken met Paul Murphy net voor zijn vertrek.

Protestbetoging in Hebron tegen de blokkade van Gaza

europees Parlementslid Paul murphy. meer info over zijn deelname aan de flotilla:www.paulmurphymep.eu

dls306.indd 11 26/06/2011 19:11:17

de Linkse Socialist12

stop de privatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenWeek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuWe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitge-breid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levens-

standaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WaaR LSP VooR STaaT

cultuur

In 2005 kostte een ticket voor Rock Werchter 120 euro of 59 euro voor een dagticket. Dit jaar

is dat al opgelopen tot 195 euro of 76 euro voor een dag. Daarnaast moet je nog de kosten voor eten en drinken tellen. Dat wordt er ook niet goedkoper op en bovendien is er een verbod om zelf iets mee te brengen om te eten, zelfs een flesje water mag niet. In 1995 kostte een ticket omgerekend 31 euro. Wat is er aan de hand?

Muziekfestivals zijn nog nooit zo duur geweest. Tegelijk gaat de kwaliteit of de variatie van de muziek er niet bepaald op vooruit. Het doel is om zoveel mo-gelijk te consumeren en de agressieve reclamepropaganda te verwerken. De zomerfestivals moeten een moment van ontspanning vormen en geen bijkomen-de zorgen opleveren om de zakken van de multinationals te vullen. Gratis fes-tivals (zoals Fiesta du Rock in Flemalle) zijn stilaan aan het verdwijnen.

Tussen de 80 en de 90% van de pop- en rockevenementen in ons land heb-

ben banden met de multinational Live Nation (de opvolger van Clear Channel, een bedrijf dat bekend werd met zijn steun aan Bush en de oorlog in Irak). Dit bedrijf streek begin deze eeuw in ons land neer. Nu controleert Live Nation onder meer Werchter, Pukkelpop, Francofolies, I love techno, ticketbedrijf Go for Music, verschillende optredens in het Sportpaleis in Antwerpen en in Vorst-Nationaal. Alle mogelijke concur-rentie, zoals destijds Beach Rock, is van de kaart geveegd. Live Nation laat geen ruimte voor andere initiatieven.

De grote aandeelhouders van Live Nation zijn de winnaars, maar wie ver-liest? In de eerste plaats de vele jonge-ren die wekenlang moeten werken om naar een paar festivals te kunnen gaan. Cultuur en muziek mogen geen koop-waar zijn, artiesten zijn geen beursgeno-teerde waarden die meer winst moeten opleveren. Muziek en festivals zouden als doel moeten hebben dat jongeren (en uiteraard ook diegenen die nog jong van geest zijn) zich kunnen amuseren en ge-nieten van hun favoriete muziek.

Er zijn tal van organisatoren en ar-tiesten die een alternatief proberen te bieden en hun talenten op een toegan-kelijke manier aan een publiek willen aanbieden. De gevolgen van de crisis la-ten zich voelen, cultuur en subsidies zijn een gemakkelijk doelwit. Voor nieuwe initiatieven is er al helemaal geen ruim-te. Wat is dan het alternatief? Sponsors zoeken en reclame toelaten zodat enkele grote bedrijven het beeld van het eve-nement bepalen met vaak platte sek-sistische reclame (denk maar aan Coca Cola). Binnen het kader van dit kapita-listische systeem is het onmogelijk om een blijvende oplossing te vinden. Dit systeem maakt van alles handelswaar: muziek, het lichaam van mensen,…

Wij zullen aanwezig zijn op verschil-lende festivals om er onze campagnes voor te stellen, maar ook om op te ko-men voor aangename, kwaliteitsvolle festivals die toegankelijk zijn voor ie-dereen en waar de artiesten en de festi-valgangers op een respectvolle manier worden behandeld. Daartoe moeten we ons organiseren en ingaan tegen het systeem.

Door Jarmo (aNtwerpeN)

Na een lange periode van op-bod en getouwtrek heeft Telenet het voetbalcontract

voor de komende drie seizoenen van de Jupiler Pro League binnen-gehaald. Daarvoor moest het 55,2 miljoen euro per jaar op tafel leggen. De (grote) clubs van de Belgische eerste klasse en hun bestuursleden worden er een pak rijker door: 10 miljoen euro extra per jaar. Zoals steeds blijven de supporters en voet-balliefhebbers verdwaasd en met lege handen achter.

Het contract van Telenet bestrijkt en-kel de drie ‘interessantste’ wedstrijden per speeldag. Met ‘interessant’ wor-den natuurlijk de wedstrijden met het grootste aantal kijkers bedoeld. Het is vanzelfsprekend dat supporters van kleinere clubs enkel hun gading zul-len vinden als hun ploeg tegen een

‘interessante’ tegenstander speelt. Het komt erop neer dat Telenet-abonnees waarschijnlijk elke week opnieuw de wedstrijden van Anderlecht en Club Brugge te zien zullen krijgen. Dat supporters van clubs in andere di-visies dan de eerste klasse helemaal uitgesloten worden, is al langer een evidentie.

De andere ‘minder interessante’ wedstrijden blijven door Belgacom uitgezonden worden. Wie met andere woorden niet voor Anderlecht of Club Brugge supportert en toch elke week zijn ploeg aan het werk wil zien, zal twee decoders in huis moeten halen en twee keer abonnementskosten moeten betalen. Hiermee wordt het het groot-ste deel van de voetballiefhebbers bij

voorbaat onmogelijk gemaakt om de Belgische competitie in eerste klasse in haar geheel te volgen.

Daarenboven is sinds twee jaar gele-den zelfs de hele competitie hervormd om beter in te spelen op de financiële belangen van de commerciële televisie-operatoren en de Belgische topclubs. Door het play-offsysteem spelen de topclubs nu vaker tegen elkaar: meer

‘interessante’ (d.w.z. winstgevende) wedstrijden dus. Ondertussen wor-den de ‘minder interessante’ clubs in de vergeethoek van play-off 2 geduwd, waar geen enkele prijs of eer te halen valt. Daardoor wordt de kloof tussen

‘interessante’ clubs (die rijk zijn en veel televisiegelden krijgen) en ‘minder in-teressante’ clubs (die minder of geen televisiegelden ontvangen) versterkt

en uitvergroot. De kleinere clubs zijn met andere woorden gedoemd om klein te blijven en nooit over de finan-ciële middelen te beschikken om met de grotere clubs te concurreren.

Waar voetbal vroeger een interessant en spannend spel was, verwordt het nu steeds meer tot een ordinaire schijn-vertoning waarbij enkel het geldgewin van de topclubs en televisiezenders van belang is. Gecombineerd met stij-gende ticketprijzen zorgt het systeem van de televisiecontracten ervoor dat steeds meer supporters en liefhebbers afhaken. Sowieso hebben fans van-daag geen enkele inspraak over hun club en kunnen ze enkel lijdzaam toe-kijken hoe de oneerlijke verdeling van televisiegelden al op voorhand bepaalt welke ploegen kans maken om op het einde van de rit als winnaar uit de bus te komen, en dus nog meer televisie-gelden te krijgen.

Het is een schrijnend voorbeeld van hoe de commerciële belangen waarop het kapitalisme drijft niets of niemand ontzien. Zelfs onze ontspanningsmo-gelijkheden en onze voetbalcompetitie worden erdoor aangetast en vernie-tigd. Als linkse socialisten pleiten we voor een eerlijke en spannende com-petitie, met een gelijke verdeling van de beschikbare middelen en een grote democratische inspraak en controle van de supporters in het beheer van de eigen club.

Hou de commerce weg van onze festivals!

Voetbal. Big business wint van de supporters

dls306.indd 12 26/06/2011 19:11:18

www.socialisme.be Juli-Augustus 2011 1�pArtijnieuws

Ik ben me bewust van de wereld waarin we leven en ben ervan over-tuigd dat we iets moeten doen in de plaats van gewoon vast te stellen wat er fout gaat. Ik heb het altijd al nodig gevonden om verontwaardigd te zijn tegenover onrechtvaardigheden. Het is vanuit dat standpunt dat ik LSP-lid ben geworden.

Volgens mij hangt persoonlijk welzijn af van het collectieve welzijn van de samenleving. Ook om zelf vooruit te geraken, hebben we nood aan een ander soort samenleving waarin iedereen een bijdrage kan leveren. Er is nood aan een andere samenleving en daarom heb ik me bij LSP aangesloten.

Thomas, Luik

agenda- wo. 6 juli. Antwerpen. open vergadering over onze zomercampagnes. 19u30, Multatuli

- za. 9 juli. Antwerpen (Hoboken). BBQ - 24-30 juli: CWi Zomerschool

- zo. 21 augustus. Antwerpen. lokale vormingsdag - 16-18 september. AlS-kamp, kick-off voor het nieuwe academiejaar

- za. 29 oktober: tweede dag van het Socialisme georgani-seerd door de ronde tafel van Socialisten

- za.-zo. 26-27 november. regionale congressen van lSP - 3 december: Klimaatmanifestatie

- 8 maart 2012: anti-NSV betoging in leuven- 25 maart 2012: protest tegen anti-abortus betoging in Brussel

Henegouwen-Namen: 953 €Brussel-W. Brab.: 1.919 €Luik-Lux: 1.086 €O. & W. Vlaanderen: 2.669€ Antwerpen: 1.224 €Vl. Brab. Limburg: 924 €Nationaal: 1.114 €TOTAAL: 9.889,25 €

112%87%87%86%79%74%139%90%

Contact / abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Strijdfonds: steun LSP Bij het ter perse gaan van deze krant, is het tweede kwartaal van 2011

bijna om. We hebben een streefdoel om per kwartaal 11.000 euro financi-ele steun op te halen. Die steun halen we onder sympathisanten en leden: gewone werkenden en jongeren. In de zomermaanden trekken we onder meer naar verschillende festivals om steun op te halen met stickers, bad-ges en T-shirts.

Hieronder publiceren we een stand van zaken van het strijdfonds voor de periode april-juni 2011. Wil je ons ook steunen? Dat kan door een bijdrage te storten of beter nog door een doorlopende opdracht te nemen, vanaf 2 euro per maand sturen we ook dit maandblad op. Stort op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “steun”.

Waarom ik lid werd

LSP in actie

In juni was LSP op verschillende syndicale betogingen aanwezig met mi-litanten die ons maandblad verkochten en een stand. Op 9 juni waren we op de nationale non-profit betoging. Daar verkochten we 68 exemplaren van dit maandblad. Op de Europese vakbondsbetoging in Luxemburg-stad op 21 juni werden een gelijkaardig aantal kranten verkocht. Tussendoor waren we ook op tal van andere acties aanwezig, onder meer de piketten bij De Lijn en de petroleumsector, de acties tegen het ‘economisch bestuur’ van de EU in Brussel of de pleinbezetting van ‘misnoegde’ jongeren in Brussel.

Door Boris malarme

De festivals en concerten deze zomer bieden veel jonge-ren wat ontspanning na een

druk schooljaar of dienen als tus-sendoortje voor werkenden. Ze vormen ook een uitstekende gele-genheid om te discussiëren over campagnes en ideeën over hoe we het verzet tegen het huidige sy-steem kunnen organiseren. De re-volte in Spanje en Griekenland zal ook hier nazinderen, veel jongeren kijken enthousiast naar de bewe-gingen in die landen. Er waren al eerste solidariteitsacties in ons land en na de zomervakantie zullen er nog volgen.

De gevolgen van de crisis van het kapitalisme zijn voor veel jongeren voelbaar. Hun levensomstandighe-den worden aangetast door het tekort aan middelen voor degelijk onder-wijs, de afbouw van het openbaar ver-voer, de duurder wordende festivals en de toekomst die wordt gekenmerkt door werkloosheid of slecht betaalde jobs. De bewegingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika vormden een inspiratiebron voor jongeren in Zuid-Europa om ook tot actie over te gaan. Het verzet is stilaan dichterbij aan het komen...

Overal in Europa wordt aan de gewo-ne werkenden en de jongeren gevraagd om op te draaien voor de crisis waar de kapitalisten en de bankiers voor ver-antwoordelijk zijn. Alle traditionele partijen staan voor een vorm van be-sparingsbeleid. Dit beleid leidt tot een verdere groei van de kloof tussen rijk en arm, met alle sociale gevolgen van dien. Hoeveel de politici in ons land ook ruzie liggen te maken, over één zaak zijn ze het roerend eens: er moet en er zal worden bespaard. Ze willen 22 miljard euro besparen waardoor er geen middelen zullen zijn voor werk, onderwijs, huisvesting, milieu,...

De Actief Linkse Studenten en Blokbuster voeren actief campagne rond verschillende thema’s die ook in deze krant aan bod komen. We zijn ac-tief in de strijd voor degelijk werk en lagen mee aan de basis van de campag-ne ‘Jongeren in strijd voor werk’ dat de afgelopen maanden verschillende lo-kale acties organiseerde. Na de vakan-tie komt er een nationale bijeenkomst van lokale jongerencomités. Daarnaast zullen we verder actief deelnemen aan de acties van ‘misnoegde’ jongeren in ons land, in navolging van en uit soli-dariteit met de bewegingen in onder meer Spanje.

Een ander belangrijk thema is de strijd tegen klimaatveranderingen en

de nucleaire dreiging die op wel erg pijnlijke manier tot uiting is gekomen in Fukushima. Op 3 december is er een nieuwe klimaatmanifestatie in Brussel, wij roepen mee op voor die betoging.

We voeren ook campagne tegen alles wat ons verdeelt: racisme, seksisme, homofobie. In maart 2012 is er een anti-fascistische betoging in Leuven. We organiseren traditioneel elk jaar een betoging tegen een haatmars van de studenten van het VB, dit jaar is de afspraak op 8 maart in Leuven. Enkele weken later volgt op 25 maart een be-toging voor de vrije keuze van vrou-wen, een initiatief dat ingaat tegen de conservatieve lobby die abortus wil verbieden.

In het najaar zullen we ook blijven opkomen voor gratis en degelijk onder-wijs. We zijn actief in het protest tegen de besparingen in het onderwijs en de hervormingen die onder meer langs Franstalige kant worden doorgevoerd.

De verschillende thema’s waarrond we werken, zijn allemaal verbonden met hoe dit kapitalistische systeem werkt. De winsthonger van een kleine

minderheid wordt opgedrongen aan een grote meerderheid van de bevol-king. De Actief Linkse Studenten ver-zetten zich tegen het kapitalisme en ko-men op voor een samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie in handen van de gemeenschap zijn zodat deze democratisch kunnen worden be-heerd en gecontroleerd. Enkel dan kun-nen de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Dat is het socialistische alternatief waar wij voor opkomen. Neem deel aan onze strijd: steun ons, discussieer mee, or-ganiseer je!

De belangrijkste mobilisaties de komende maanden zijn:

* 16-18 september: ALS-weekend om het nieuwe werkjaar op te star-

ten* 3 december: klimaatmanifestatie

in Brussel* 8 maart: anti-NSV betoging in

Leuven* 25 maart: betoging voor het recht

op vrije keuze voor vrouwen

actief Linkse Studenten en Blokbuster op de zomerfestivals

Nieuwe T-shirtsDeze zomer trekken we naar de festi-

vals met onze anti-racistische stickers, een uitgebreid assortiment badges en nieuwe T-shirts met Che Guevara, Karl Marx en Leon Trotski.

Dit materiaal is allemaal verkrijgbaar via de redactie van dit maandblad of op een festival bij jou in de buurt waar we campagne voeren!

16-18 september: aLS-Kamp

Deze zomer is er voor geïnte-resseerden een razend in-teressant jongerenkamp in

Griekenland met sprekers uit heel Europa en daarbuiten.

Dit jongerenkamp vindt plaats van 29 juli tot en met 7 augustus. Het kamp kost 130/150 euro + reiskosten naar Griekenland.

Op de agenda van dit jongerenkamp onder meer discussies over de revolu-ties in Tunesië en Egypte, de bewegin-gen in Griekenland en Spanje, maar ook algemene discussies over milieu, extreem-rechts, onderwijs,...

Het is een ideale gelegenheid om kennis te maken met verschillende aspecten van jongerenverzet door-heen Europa. Vanuit ons land gaan verschillende

jonge militanten naar Griekenland. Wie mee wil, moet snel beslissen om een vliegtuigticket te boeken.

In eigen land organiseren we met de Actief Linkse Studenten een kamp om het nieuwe acade-

miejaar voor te bereiden. Dit kamp zal plaatsvinden van 16 tot en met 18 september.

Meer info over de exacte agenda van discussies op dit kamp volgt op de site actieflinks.be. Zeker is wel dat alle be-langrijke campagnes voor het najaar aan bod zullen komen, zowel inhou-delijk als elementen van praktische voorbereiding.

Met de Actief Linkse Studenten en Scholieren willen we bouwen aan sterke jongerengroepen in de scholen en de universiteiten om in te gaan te-gen het rechtse beleid. Maar tegelijk willen we ook ideologische discussies voeren. Het volstaat immers niet om te weten waar we tegen zijn, we moeten ook een alternatief op het kapitalisme naar voor brengen.

Voetbal. Big business wint van de supporters

dls306.indd 13 26/06/2011 19:11:18

Door JoN sNeyers, militaNt lBc-K.u.leuveN

Op 29 mei 2011 werd in Wetteren actie gevoerd te-gen een experimentele veld-

proef met genetisch gemanipuleerde aardappelen. Los van onze beden-kingen over het voeren van een der-gelijke directe actie rond dit thema, moeten we wel vaststellen dat er be-langrijke gevaren verbonden zijn aan het gebruik van genetisch gema-nipuleerde organismen (ggo).

Wie controleert de ggo’s?

De genetische verschraling die ver-oorzaakt wordt door grootschalige mo-nocultuur van genetisch identieke ge-wassen houdt een enorm risico in als er nieuwe ziektes of parasieten opduiken. Voor de landbouwers zelf betekenen GGO’s afhankelijkheid van een hand-vol multinationals die de patenten bezit-ten. Die multinationals, zoals BASF en Monsanto, aarzelen niet om rechtzaken aan te spannen als een boer probeert om na de oogst zaad te hergebruiken dat gepatenteerde genen bevat. Zelfs een niet-GGO-boer wiens veld buiten zijn wil door kruisbestuiving geconta-mineerd wordt met gepatenteerde genen afkomstig van zijn buur, kan veroor-deeld worden tot enorme boetes we-gens patentinbreuk. In de neokoloniale landen hebben de GGO-multinationals op die manier al duizenden boeren tot zelfmoord gedreven.

Genetische aanpassingen kunnen nut-tig zijn voor de samenleving, maar niet als het gebeurt op basis van de winsthon-ger van private bedrijven. Het groeiende verzet tegen GGO’s werpt belangrijke vragen op: wie heeft de touwtjes van de samenleving in handen en hoe wordt die controle vandaag aangewend?

ontslag Wegens protest tegen ggo’s

De actie in Wetteren – waarbij 15 tot 20% van het proefveld beschadigd zou

zijn – werd door de traditionele politi-ci en media afgedaan als gewelddadig en een aanval op het “vrij wetenschap-pelijk onderzoek.” Nochtans is het we-tenschappelijk onderzoek niet zo vrij en onafhankelijk als men vaak doet uit-schijnen. Door het gebrek aan structu-rele middelen zijn de universiteiten en onderzoeksinstellingen steeds meer af-hankelijk van tijdelijke financiering en financiering vanuit de privé.

Opgejut door de media heeft de Leuvense rector Mark Waer beslo-ten om een onderzoekster van de K.U.Leuven, Barbara Van Dyck, op staande voet te ontslagen. Ze werd ont-slagen wegens dringende reden, waar-door ze geen recht heeft op een opzeg-periode of werkloosheidsuitkering. De openlijke steun aan de actie zou een

“fundamenteel meningsverschil” zijn waardoor de “vertrouwensband” ver-broken werd. Ze heeft zelf geen aardap-pels uitgetrokken, maar het volstond dat ze van mening was dat die actievorm legitiem kan zijn.

De vakbondsdelegat ie van de K.U.Leuven verzet zich uiteraard te-gen dit ontslag. Als een meningsver-schil een reden tot ontslag blijkt te zijn, dan is dat een heel gevaarlijk precedent. Welke meningen gaan nog toegelaten zijn en welke niet? Wie is de volgen-de? Een moraalfilosoof die vindt dat bepaalde medische experimenten niet kunnen? Een atheïstische wiskundige die het fundamenteel oneens is met de katholieke kerk? We verzetten ons ook tegen de manier waarop het ontslag tot stand kwam.

De vakbondsdelegatie eist de onmid-dellijke reïntegratie van Barbara Van Dyck. Daarnaast willen we de onder-handelingen opstarten over een nieuwe CAO voor het academisch personeel, waarin duidelijke afspraken gemaakt worden over de ontslagprocedure en over de reikwijdte van de “wetenschap-pelijke deontologie” en van de sancties bij vermeende inbreuken daartegen. Ten slotte denken we dat een breed maatschappelijk debat nodig is over de balans tussen de vrijheid van onder-zoek en de vrijheid van meningsuiting, en over de rol van patenten en publiek onderzoek.

Door alex, Brussel

Gemiddeld wordt 15,3% van het wetenschappelijk onder-zoek aan de Vlaamse univer-

siteiten besteld en betaald door de industrie. Dat is meer dan in ande-re landen. De Leuvense universiteit haalt naar eigen zeggen 20% van het totale onderzoeksbudget bij be-drijven en de EU, in Gent gaat het om 12%. Aan de Antwerpse univer-siteit werd een nieuw onderzoeksla-boratorium voor de helft betaald door Janssen Pharmaceutica. Naast de directe inbreng is er ook het indi-recte gevolg dat amper onderzoek zal worden verricht dat niet nuttig kan zijn voor de private broodheren en zeker geen onderzoek dat tegen hun belangen ingaat.

Het probleem ligt bij het tekort aan publieke middelen voor wetenschappe-lijk onderzoek. Terwijl in Vlaanderen de Lissabonstrategie werd aangenomen met ook het doel om tegen 2010 1% van het bruto regionaal product (brp) aan

onderzoek te besteden, is er minder uitgegeven. Minister Lieten heeft voor 164,7 miljoen euro bespaard. Hierdoor ging de publieke financiering van on-derzoek achteruit van 0,78% van het brp in 2008 tot 0,73% dit jaar.

Bovendien wordt de publieke finan-ciering van wetenschappelijk onder-zoek steeds meer volgens een bedrijfs-model (outputfinanciering) verdeeld. Er komen geen middelen bij en dus moeten de hogescholen en universitei-ten maar met elkaar concurreren voor de bestaande middelen. In dit model telt de kwantiteit. Hoe meer publica-ties, hoe beter en dit los van de kwali-teit. Kritisch onderzoek, lange termijn projecten of maatschappelijk relevant onderzoek wordt ondergeschikt aan onderzoek dat snel rendeert.

De bedrijven (en hun spreekbuizen in de politiek) trachten lange termijn en kritisch onderzoek voor te stellen als onderzoek dat geen maatschappelijke relevantie heeft en enkel leuk is om stoffige professoren een bezigheid te geven. Feit is echter dat de gloeilamp niet uitgevonden is door de kaars te ver-beteren en de laser niet uitgevonden is

door de gloeilamp te verbeteren. Deze laatste kwam er na ontwikkelingen in de kwantummechanica, wat destijds ook als voer voor stoffige professoren gezien werd, en niet door korte ter-mijn onderzoek waar het bedrijfsleven bol van is.

De publieke onderfinanciering van het onderzoek zorgt ervoor dat onder-zoek steeds meer afhankelijk wordt van privéondernemingen. Voor bedrijven als Bayer en Monsanto (het bedrijf dat destijds ook Agent Orange produceer-de voor de Vietnamoorlog) primeren de winsten op de gezondheid en op onaf-hankelijk wetenschappelijk onderzoek. Het onderzoek dat zij verrichtten heeft enkel tot doel om door middel van pa-tenten (bijvoorbeeld op genetisch gema-nipuleerde aardappelen) hun winst en economische macht te verbeteren.

Het wetenschappelijk onderzoek moet uit handen van de ondernemingen. Er is openbaar wetenschappelijk onderzoek nodig, onafhankelijk van de aandeel-houders en de privé. Enkel dan kan het onderzoek ten dienste van de gemeen-schap worden gesteld in de plaats van in het belang van enkele multinationals.

De kernramp in Fukushima heeft ve-len geschokt. De gevolgen zijn ver-schrikkelijk met een groot gebied

waar er een hoge radio-activiteit is alsook een grote hoeveelheid besmet zeewater. De omvang van de ramp werd vergroot door de inhaligheid van het private bedrijf dat de kerncentrale uitbaat. Dat bedrijf be-spaarde op veiligheid. Fukushima is geen alleenstaand geval. Wereldwijd wordt ons leefmilieu om zeep geholpen teneinde gro-tere winsten te boeken. Dit systeem is ziek en besmet ons milieu steeds meer.

De afgelopen jaren werd heel wat industri-ele productie overgeplaatst naar landen met goedkope arbeidskrachten. Dit maakte de enorme economische groei van China mo-gelijk. Maar het gaat ook gepaard met een spectaculaire toename van de industriële ver-vuiling. Human Rights Watch spreekt over

honderdduizenden kinderen die met een men-tale of fysieke handicap worden geboren als gevolg van de vervuiling. Er komen steeds meer acties tegen onder meer loodvergifti-ging in het zuiden.

De gevolgen van klimaatverandering en vervuiling worden steeds concreter. Het gaat daarbij niet alleen om de afbouw van onze leefomgeving, maar ook om een toename van het aantal ziektes (het aantal kankers als ge-volg van de kernramp in Tsjernobyl in 1986 neemt niet fundamenteel af) of allergieën (onder meer door het langer worden van het pollenseizoen). Zelfs ons eten is niet meer veilig, begin juni vielen 36 doden als gevolg van een bacterie in voedsel in het noorden van Duitsland.

De problemen van klimaatverandering en opwarming blijven aanhouden, ondanks alle grote conferenties en beloften. Tussen 1995 en 2010 is de temperatuur wereldwijd met

0,19 graden Celsius toegenomen. Er wordt verwacht dat het aantal klimaatvluchtelin-gen tegen 2050 zal toenemen tot 100 tot 150 miljoen.

Het kapitalisme is goed op weg om onze planeet te vernietigen. Onze toekomst wordt opgeofferd op het altaar van de korte termijn winsten van een kleine groep kapitalisten. Als we dat willen vermijden, moeten we het kapitalisme bestrijden en stoppen. We moe-ten onze eigen toekomst zelf in handen ne-men. Dat vereist een socialistisch alternatief dat de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal stelt. LSP roept op om deel te nemen aan de Klimaatmanifestatie van 3 december en om de discussie over een socialistisch antwoord op klimaatverande-ring en vervuiling aan te gaan.

socialisme.be/lsp/ecologie

Vernietig het kapitalisme… voor het de planeet vernietigt!

Waar is de hete aardappel?

Voor een publieke financiering van het wetenschappelijk onderzoek!

de Linkse Socialist1� Milieu

dls306.indd 14 26/06/2011 19:11:19

Door simoN (luiK)

De afgelopen maanden maak-te het Franse Front National een opmerkelijke terugkeer

in de peilingen. De nieuwe voorzit-ster Marine Le Pen haalde tot 21% waarmee ze beter scoorde dan alle mogelijke “linkse” presidentskandi-daten. Toen Le Pen even nadien in de peilingen een beetje terugzakte tot 18%, volstond dit voor de media om te verklaren dat Marine Le Pen geen reëel gevaar zou vormen.

Terwijl niet kan worden voorspeld hoe Le Pen uiteindelijk zal scoren bij de presidentsverkiezingen van 2012 staat wel al vast dat ze er als nieuwe voorzit-ter van het extreem-rechtse FN wel in slaagt om de aandacht naar zich toe te trekken. Dat kan vooral door het falen van de andere partijen.

Ook de zogenaamde linkerzijde met de Franse PS is niet bepaald in een posi-tie om tegen het FN in de aanval te gaan. Le Pen slaagt er in om haar retoriek handig te verpakken: “De Fransen wil-

len een radicale verandering. De meer-derheid wijst af wat de machthebbers de afgelopen veertig jaar hebben gedaan: de grenzen openzetten voor de mondi-alisering, het ultraliberalisme, de euro, de totalitaire Europese Unie, de toene-mende immigratie.” (De Standaard, 28 mei) In hetzelfde interview pleitte Le Pen ervoor dat energie en spoorverkeer in publieke handen zouden komen.

Dat extreem-rechts op economisch vlak zelf een ultraliberaal program-ma heeft, wordt uiteraard achterwege gelaten in de publieke verklaringen. Hierdoor kan Le Pen inspelen op het ongenoegen tegenover onder meer de aanvallen op de pensioenleeftijd en het sociale ongenoegen. Dat kan ze enkel omdat de officiële linkerzijde op soci-aal vlak totaal ongeloofwaardig is we-gens haar asociale beleid. Maar ook ra-dicaal-links, waaronder de NPA, richt zich al te veel op een puur electorale campagne waardoor het FN de ruimte heeft om zich als enige “andere” for-matie te profileren. Voor anti-racisten moet het duidelijk

zijn: met moraliserende kritieken zul-len we er niet komen, extreem-rechts

zal enkel verslagen worden op het ter-rein van de klassenstrijd. Het is door-heen sociale strijd dat blijkt aan welke kant politici staan. Ook extreem-recht-se figuren met een populistische bena-dering blijken dan niet aan de kant van de gewone bevolking te staan. Als de arbeidersbeweging er onvol-

doende in slaagt om strijdbewegingen een eigen politieke vertaling te geven, dan blijft het vacuüm bestaan waarop extreem-rechts inspeelt. Het is door een actieve oppositie dat we extreem-rechts kunnen bestrijden en de nadruk leggen op wat de werkenden, armen, uitke-ringstrekkers en jongeren verenigt in de plaats van wat ons verdeelt.

We voeren al enkele maanden een jongerencampagne voor werk. Langs Franstalige kant waren er al enkele lokale Jongerenmarsen voor Werk van lokale comités van de campag-

ne ‘Jongeren in strijd voor werk’, ondersteund door de ABVV-Jongeren, de KAJ en anderen. Ook langs Nederlandstalige kant waren er enkele acties en initiatieven.

De bewegingen van “misnoegden” in Spanje of Griekenland en eerder de re-voluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika maken duidelijk dat de gene-ratie jongeren die in dit systeem uit de boot valt bereid is om de strijd voor een betere toekomst aan te gaan. Bij ons is het misschien nog niet zo ver gekomen, maar in Brussel is er ook een jongerenwerkloosheid van 35%. Vandaag komen de sociale problemen onder jongeren in Brussel en andere

grootsteden vooral tot uiting in ‘incidenten’ en bijhorende discussies over vei-ligheid. Het enige antwoord van de traditionele politici bestaat uit meer re-pressie en discriminatie. Zonder collectief verzet worden sociale problemen als armoede, werkloosheid en uitzichtloosheid herleid tot individuele proble-men. Daar moeten we mee breken door actief op te komen voor degelijke jobs met een vast contract.

De campagne ‘Jongeren in strijd voor werk’ wil na de zomervakantie een nationale bijeenkomst van lokale comités organiseren. Dit zal plaatsvinden in Henegouwen.

Om discussies over asielrecht en vluchtelingen te kaderen, is het nuttig om te luisteren

naar het verhaal van vluchtelin-gen zelf. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier, maar toch worden asielzoekers hier als tweederangs-burgers behandeld. LSP verzet zich tegen het huidige asielbeleid. Wij stellen dat de multinationals die de neokoloniale wereld plunderen, moeten worden aangepakt en niet de slachtoffers van die multinationals.

We spraken over het lot van asielzoe-kers in ons land met een jonge Tamil-vluchteling van Sri Lankaanse afkomst. Thuva (23 jaar) vluchtte bijna tien jaar geleden met zijn twee broers, zus en moeder nadat zijn ouderlijk huis door een bom werd vernietigd. Hij verloor zijn vader en trok eerst naar de hoofd-stad Colombo, maar daar slaagden Thuva en zijn familieleden er niet in om te overleven. De Tamil-minderheid in Sri Lanka wordt gediscrimineerd en werd de afgelopen jaren het slachtoffer van een brutale oorlog. In de laatste fase van deze oorlog (tot 2009) vielen min-stens 40.000 doden en was er sprake van oorlogsmisdaden door het regime.

Thuva: “We trokken weg uit Sri Lanka en betaalden daarvoor omgere-kend 25.000 euro. Na zes maanden kwa-men we in 2002 uiteindelijk in België aan, waar we politiek asiel aanvroegen. Dat werd geweigerd en we werden naar het asielcentrum van Florennes overge-bracht. Daar leefden we met ons gezin in een kamertje, maar we hadden hoop om er snel weg te geraken en ons leven te kunnen uitbouwen.“De procedure bleef maar duren en na

drie jaar kregen we het bevel om het grondgebied te verlaten. Dat kwam erg hard aan. Ik leerde Frans en ging naar school waar ik goede resultaten haalde, maar na dit bevel om het grondgebied te verlaten, was alle motivatie weg. Na drie jaar Florennes verbleven we vijf jaar in Brussel en nadien ook nog in Alsemberg. “Telkens opnieuw waren er nieuwe procedures en moesten we advocaten betalen om een procedure te starten of om beroep aan te tekenen. Iedere keer opnieuw moesten we daarvoor beta-len: 250 of 500 euro. En intussen bleef de onzekerheid bestaan omdat onze aanvraag iedere keer werd geweigerd. Ondanks het feit dat de Tamilbevolking in Sri Lanka het slachtoffer was van een genocide, werd ons geen politiek asiel

toegekend. Uiteindelijk kregen we toch papieren, maar op basis van een huma-nitaire regularisatie.“Negen jaar in asielcentra en vluch-telingenkampen leven, was een ver-schrikking, een ware hel. De helft van mijn leven is mij hierdoor ontnomen. Ik heb niet kunnen studeren, leefde in con-stante onzekerheid en moeilijke omstan-digheden. Negen jaar met vijf personen in één kamer leven zonder een bron van inkomsten en zonder toekomstperspec-tief is bijzonder hard. Kwam daar nog bovenop dat we in verschillende lands-delen terecht kwamen. Ik had Frans geleerd, maar in Alsemberg mocht ik niet naar een Franstalige school, ik moest Nederlands leren en ze lieten me daarom samen met kleine kinde-ren les volgen. “Ik kon zo niet leven en was wan-hopig. Op een bepaald ogenblik on-dernam ik een poging tot zelfmoord. Nadien schreef ik brieven naar de Koning, minister Turtelboom, Amnesty International,... Het haalde allemaal niets uit. Eind 2009 nam ik deel aan een reportage voor Panorama op Canvas. Na die uitzending kwam uiteindelijk het bericht dat we mochten blijven.

“Negen jaar ben ik verloren. We zijn oorlog en uitzichtloosheid ontvlucht, maar kwamen hier in asielcentra terecht waar we evenmin een toekomst hadden. We hebben veel geduld en moed nodig gehad om deze hel te overleven. Maar ook nu blijft het moeilijk. Zonder diplo-ma komt je snel bij slavenjobs terecht waarbij je geen respect krijgt.”

Thuva is samen met andere Tamils in ons land actief in de strijd voor gerech-tigheid voor de Tamil-bevolking in Sri Lanka. LSP neemt deel aan deze strijd. In mei steunden we een protestactie aan het Europees parlement tegen de oorlogsmisdaden van het regime van president Rajapakse en nadien volgde een hoorzitting in het parlement, geor-ganiseerd door Paul Murphy. Met de campagne Tamil Solidariteit willen we de strijd van de Tamilbevolking onder-deel laten worden van de Belgische ar-beidersbeweging.

Meer info over de campagnes van de Tamil-gemeenschap in ons land:

TamilsolidariTeiT.wordpress.com

Jongeren in strijd voor degelijk werk!

le pen Zet frAnse fn terug op de electorAle KAArtGevaar van extreem-rechts is niet geweken

anti-faSciStiSch ProteSt Ieder jaar organiseren we met

Blokbuster een betoging tegen de ex-treem-rechtse studenten van het NSV. Dit jaar waren we met 1.200 anti-fas-cisten in Gent, tegenover slechts 300 NSV-betogers. In maart 2012 volgt een nieuwe betoging in Leuven. Wie wil meewerken, kan ons contacteren via info@blokbuster.be

het leven vAn een AsielZoeKer“Negen jaar in asielcentra waren een hel”

Thuva (in het midden, met streepjestrui) op een actie voor Tamilrechten aan het Europees Parlement in Brussel op 18 mei

www.socialisme.be Juli-Augustus 2011 1�jongeren

dls306.indd 15 26/06/2011 19:11:20

Dat is geen democratie, het is de dictatuur van de winsthonger. Terwijl de meerderheid van de bevolking de broekriem moet aanhalen, worden de superrijksten enkel nog rijker. In 2010 waren de 10,9 miljoen dollarmiljonairs (mensen die buiten hun eerste woning een vermogen hebben van meer dan een miljoen dollar) goed voor een vermogen van 42.700 miljard dollar of bijna 10% meer dan in 2009. De toplui van de 15 grootste Amerikaanse en Europese banken kregen vorig jaar 36% extra: gemiddeld 6,75 miljoen euro. De grootste verdiener, Jamie Dimon van JP Morgan Chase was op zijn eentje goed voor 14,4 miljoen euro!

Het systeem vandaag is er op gericht om de belangen van de rijken te dienen. Voor hen is de crisis voorbij terwijl de meerderheid van de bevolking de prijs voor hun crisis moet betalen. Zij krijgen de lusten, wij draaien op voor de lasten. Het is normaal dat een groeiend aantal jongeren en werkenden zich niet langer neerlegt bij de huidige gang van zaken.

De Spaanse beweging voor “echte democratie” is een uitdrukking van de roep naar een andere samenleving waarin we wel iets te zeggen hebben over ons leven en onze toekomst. Er is de inspiratie van de bewegingen in Egypte en Tunesië die het idee van revolutie terug op de agenda

hebben gezet. De nieuwe golf van verzet met de beweging voor “echte democratie” in Spanje en de acties in onder meer Griekenland zorgt ervoor dat de beweging de Middellandse Zee is overgestoken en steeds dichterbij komt.

De acties in Spanje tonen aan hoe mensen bijeenkomen, discussiëren en hun eigen lot in handen willen nemen. Er zijn vergaderingen nodig op de werkvloer, in de wijken, in de scholen,... om te bouwen aan een machtige beweging die werkenden, jongeren en armen democratisch organiseert met een leiding die zich moet verantwoorden aan de basis. Dat kan op lokaal, regionaal en

nationaal vlak. Zo kunnen de algemene vergaderingen de basis vormen voor een echte verandering in het belang van de werkenden, jongeren, gepensioneerden en werklozen.

Het kapitalisme biedt geen enkel perspectief voor de meerderheid van de bevolking, het zal steeds een dictatuur van de markten blijven. Er is een antikapitalistisch alternatief nodig. Wij staan voor een alternatief op basis van democratische controle en beheer van de sleutelsectoren van de economie om de beschikbare middelen in te zetten voor de belangen en behoeften van de meerderheid van de bevolking. Dat is een echte democratie, de socialistische democratie waar wij voor opkomen.

Overal op deze planeet zijn het politici die op bevel van hun broodheren bij

de banken en de grote bedrijven beslissen over de toekomst van miljarden mensen. Zij willen het grootste deel van de kost van hun crisis op de gemeenschap afwente-len. Dat maakt dat miljoenen men-sen geen uitzicht op een toekomst hebben. Hun enige perspectief be-staat uit werkloosheid, minijobs met minilonen, afgebouwde open-bare diensten, ontoegankelijk on-derwijs, dreiging van natuurram-pen en politierepressie tegen al wie daar een probleem mee heeft.

NEEN aaN DE DICTaTUURVaN DE MaRKTEN

socialisme.beben je de dagelijkse sTroom van desinformaTie in de TradiTionele media beu? wil je ook een andere kanT van heT nieuws horen? neem dan een abonnemenT op diT blad en volg onze dagelijkse websiTe socialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 306 juli-Augustus 2011

de € 2STEUN: € 5

Steun dit maandblad: 001-3907596-27dls306.indd 16 26/06/2011 19:11:25