Samen opkomen

tegen homofobie

P 6

Jongeren in strijd

voor werkP 15

Revoluties in Midden-Oosten

en Noord-Afrika in gevaar

P 9

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 304 Mei 2011

de

www.socia l isme.be

€ 2STEUN: € 5

Volgens de Nationale Bank had elke Belg eind 2010 ge-middeld 66.700 euro op zijn

spaarrekening of in beleggingen. Voor een gezin van vier bedraagt dit 266.800 euro. Velen vragen zich wellicht af: waar zijn mijn 66.700 euro? In dit cijfer zien we de uitdrukking van de kloof tus-sen de rijksten en de gewone wer-kenden in dit land. Volgens de Europese Unie leven 2,2 miljoen mensen in dit land onder de ar-moedegrens of met een armoede-risico. Daarmee wordt overigens het oude cijfer van 15% armen in ons land betwist. De topma-nager van Delhaize verdient op drie dagen tijd hetzelfde als een kassierster met vijf jaar anciën-niteit op één jaar.

Wij krijgen een schamele loonnorm van 0,3% op twee jaar opgelegd en bo-vendien komt de reeds uitgeholde au-tomatische indexering van de lonen onder Europese druk te staan. Voor de managers gaat het er anders aan toe. De best betaalde topmanager in ons land, Carlos Britto van ABInbev, was vorig jaar goed voor maar liefst 4,4 miljoen euro. De nummer twee was de topman van GDF Suez, eigenaars van Electrabel, die 3,1 miljoen euro ver-diende in 2010. Zij worden op de voet gevolgd door de topmananager van Belgacom (2,5 miljoen), Dexia (1,8 mil-joen) of ook Bpost (1,07 miljoen euro). Dat gaat ook nog gepaard met allerhan-de aandelenopties, voordelen in natura en andere gouden parachutes.

Het onzekere en fragiele economische herstel komt momenteel enkel de spe-

culanten en grote aandeelhouders ten goede. De winsten zijn hersteld, maar voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking blijft de onzekerheid gewoon duren. In ons land kennen we misschien nog niet de zware bespa-ringsplannen zoals in Groot-Brittannië (waar de regering 128 miljard euro op vier jaar wil besparen), Griekenland (dat al aan het vierde besparingsplan toe is), Ierland, Portugal of Spanje. Maar toch zien we ook hier de gevolgen van de prijsstijgingen, het verloren gaan van degelijke jobs, de toename van onzekere en slecht betaalde jobs en de aankondiging van zware besparingen de komende jaren... Dit ondermijnt de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen.

Overal ter wereld zijn er woede-uitbarstingen: van Wisconsin in de

Verenigde Staten tot in Londen waar 700.000 betogers op straat kwamen. In Noord-Afrika en het Midden-Oosten heeft het revolutionaire proces de ac-tualiteit en de kracht van massamo-bilisatie alsook het potentieel van de arbeidersklasse in actie aangetoond. Zowel in Amerika, Azië, Afrika als in Europa kijken arbeiders en jongeren geïnspireerd naar deze revolutionaire bewegingen.

In België toonden de syndicale acties van de afgelopen maanden dat er onder de oppervlakte een grote woede aan-wezig is. Er is een actiebereidheid. De syndicale militanten weten echter ook dat er meer nodig is dan een wandeling in Brussel om die woede in effectieve actie om te zetten. Er is een sensibilisa-tiecampagne in de werkplaatsen nodig, gekoppeld aan een actieplan dat zorg-

vuldig wordt voorbereid door de basis, om te bouwen aan de krachtsverhou-ding die we nodig hebben.

De dag van de Arbeid op 1 mei en de 50ste verjaardag van de algemene staking van de winter van 1960-61 in ons land herinneren ons er aan dat onze sociale verworvenheden zijn af-gedwongen door massale mobilisaties en druk van de straat, door betogingen en stakingen. Als we onze sociale ver-worvenheden willen verdedigen en in het offensief gaan tegen het systeem van kapitalistische uitbuiting dan zul-len we ons op deze methodes en tradi-ties van de arbeidersbeweging moeten baseren. Dat is nodig om de strijd voor een betere toekomst aan te gaan, een socialistische toekomst!

CARlOS BRitO(AB iNBev)

lOON:4,4 MilJOeN

GéRARd MeStRAllet(GdF Suez)

lOON:3,1 MilJOeN

didieR BelleNS(BelGACOM)

lOON:2,5 MilJOeN

PieRRe MARiANi(dexiA)lOON:

1,8 MilJOeN

ChRiStiAN JOuRquiN(SOlvAy)

lOON:1,7 MilJOeN

BeRt de GRAeve(BekAeRt)

lOON:1,3 MilJOeN

JAN vANhevel(kBC)lOON:

1,2 MilJOeN

JOhNNy thiJS(BPOSt)lOON:

1,07 MilJOeN

binnenland

door Jon SneyerS

Wereldwijd wordt het grootste deel (68%) van de elektrici-teit geproduceerd op basis

van fossiele brandstoffen: steenkool, aardgas, stookolie. Ongeveer 13% van de elektriciteit wordt opgewekt in kerncentrales, 16% in water-krachtcentrales en 3% op een an-dere hernieuwbare manier.

In België wordt 53% van de elek-triciteit in de kerncentrales van Doel en Tihange geproduceerd. Er zijn maar twee andere landen in de wereld (Frankrijk en Slovakije) die ook voor meer dan 50% van kernenergie afhan-kelijk zijn. 40% van onze elektriciteit komt uit fossiele brandstoffen, 5% uit biomassa en 2% wordt op een andere hernieuwbare manier geproduceerd.

Gebruik van kernenergie en fossie-le brandstoffen is gevaarlijk op korte en lange termijn. Kernafval en lucht-vervuiling (zure regen, CO2-uitstoot) kunnen worden beperkt maar blijven onvermijdelijk en vormen een serieuze bedreiging voor huidige en toekomstige generaties. Kernrampen en rampen met fossiele brandstoffen (olielekken, gas-rampen, mijnrampen...) zijn nooit uit te sluiten. Bovendien zijn het beide niet hernieuwbaar vormen van energiepro-ductie want ze verbruiken grondstoffen

die vroeg of laat op zullen zijn. Aan het huidig tempo van verbruik volstaan de gekende reserves aan olie nog ongeveer 40 jaar, voor aardgas 60 jaar, steen-kool 150 jaar en uranium 270 jaar (of 8.500 jaar met behulp van zogenaamde kweekreactoren). Het tempo van ver-bruik versnelt ech-ter exponentieel.

Het is dus geen goed idee om op deze manier elek-t r iciteit te bl ij-ven produceren. Waarom wordt er dan niet veel mas-saler geïnvesteerd in hernieuwbare energie? Het ant-woord is eenvou-dig: omdat kapita-listische bedrijven slechts één doel-stell ing hebben, namelijk hun volgende kwar taal-winst maximaliseren. Daarbij probe-ren ze kosten en risico’s over te heve-len naar de hele maatschappij. Tepco in Fukushima en BP in de Golf van Mexico tonen aan hoe die winstlogi-ca kan leiden tot enorme rampen. In België zijn er gelukkig nog geen grote rampen gebeurd. De winstlogica van Electrabel/GDF-Suez zorgt er wel voor dat onze energiefactuur maximaal is terwijl de investeringen in alternatieve energieproductie minimaal zijn.

Groene energie is minder winstgevend, dus energiebedrijven blijven kiezen voor vervuiling. Met de huidige stand van de technologie kan elektriciteit geproduceerd worden uit aardgas voor 4,4 eurocent per kWh, uit steenkool voor 6,6 cent/kWh (aankoop van com-

penserende “schone lucht” inbegrepen) en uit kern-energie voor 8 cent/kWh. Waterkrachtcentrales (6 cent/kWh), geothermische centrales (7,1 cent/kWh) en windmolens op het land (6,8 cent/kWh) zijn even winstgevend maar het is moeilijk om op grote schaal geschikte locaties daarvoor te vinden. Windmolens in de zee (17 cent/kWh) en zonnepanelen (14,7 cent/kWh) zijn vanuit het stand-punt van winstmaximalisa-tie niet interessant.

De bovenstaande kostprijzen zijn be-rekend op basis van de volledige le-vensduur van een centrale, zowel de initiële investering in de bouw ervan als de verwachte kostprijs bij de uitba-ting. Bij hernieuwbare energiebronnen en ook bij kernenergie is het vooral de initiële investering die doorweegt; ge-bruikskosten en onderhoud zijn rela-tief goedkoop. Het is dus vooral zeer winstgevend om elektriciteit te blijven produceren in centrales die al afge-schreven zijn.

kernuitstap: onmogelijk in België?Meer betalen voor zonnepanelen van grote bedrijven?

De subsidies voor zonnepanelen worden ter discussie gesteld omwille van het succes ervan. Heel wat gezinnen maakten gebruik van de subsidies om zonne-energie te stimuleren, ook veel bedrijven deden dit. Zo heeft Katoennatie voor 800.000 m² aan zonnepanelen geplaatst. Resultaat: het bedrijf krijgt een groot bedrag aan subsidies en de gewone gezinnen moeten daarvoor opdraaien met een hogere energiefactuur. Wij zullen gemiddeld 72 euro per jaar extra moe-ten betalen met uitlopers tot 148 euro in het Waasland!

Nu doet minister Van Den Bossche (sp.a) alsof het probleem ligt bij gezin-nen die zonnepanelen hebben waardoor buren tegen elkaar worden opgezet. Zonnepanelen zijn slechts goed voor ongeveer een derde van de groenestroom-certificaten en bijna de helft van de zonnepanelen zijn in handen van bedrijven (280.510 tegenover 383.249 zonnepanelen bij particulieren).

In de plaats van het beleid te beperken tot subsidies voor wie initiatieven inzake groene energie neemt en die betaald worden door de gebruikers, is er nood aan een publiek plan van onderzoek naar en ontwikkeling van groene energie. Daartoe moeten de energieproductie en -distributie in publieke han-den komen.

de Linkse Socialist2De Belgische kernreactoren zijn ge-

bouwd tussen 1975 en 1985 en waren voorzien voor een gebruiksduur van 30 jaar. Paars-groen heeft beslist om de gebruiksduur met 10 jaar te verlengen. De regering Van Rompuy deed daar nog eens 10 jaar bij, maar die regering viel voor de beslissing door het parlement geraakte. De kwestie is nu onderhande-lingsmaterie in de regeringsvorming.

Groene stroom wordt gestimuleerd met grote sommen subsidies om privé-initiatief aan te moedigen. Eigenlijk past de gemeenschap het verschil bij zodat groene stroom rendabeler wordt. Op deze manier overtuigen ze bedrij-ven om te investeren in groene energie omdat daar meer winsten mee te halen zijn. In de praktijk betekent dit vooral dat alle werkende gezinnen betalen om de grote bedrijven extra winsten te kunnen bieden. Van alle Vlaamse groenestroomcertificaten gaat slechts 16% naar eigenaars van zonnepanelen, waarvan een grote meerderheid voor bedrijven. Een veel groter deel ervan gaat naar het stoken van biomassa. Electrabel investeerde bijvoorbeeld 125 miljoen euro om een oude steen-koolcentrale in Rodenhuize te verbou-wen tot een “groene” biomassacentrale. Daar worden houtkorrels opgestookt die met dieselschepen uit Canada wor-den geïmporteerd. In ruil daarvoor ont-

vangt Electrabel minstens tot 2021 elk jaar 100 miljoen euro in groenestroom-certificaten.

Partijen als Groen!, SP.a en PVDA ko-men met oplossingen die het huidige sy-steem beter kunnen maken. Subsidies voor groene stroom, CO2-taksen, meer belastingen op winsten uit kernener-gie, lagere BTW op energie, enzovoort. Maar zolang de winstlogica echter blijft overheersen, zolang de energie-sector in private handen blijft, zijn al die goedbedoelde pogingen gedoemd om te mislukken. Uiteindelijk blijft de gemeenschap de rekening betalen voor de winsten van multinationals, die be-slissingen zullen blijven nemen die al-tijd goed zijn voor hun aandeelhouders maar meestal niet voor hun werkne-mers, de omwonenden, de mensheid en zijn leefomgeving in het algemeen.

De enige duurzame oplossing is de na-tionalisatie van de energiesector zodat het energiebeleid rechtstreeks en op een democratische manier kan bepaald wor-den. Het is mogelijk om zoals in IJsland 100% van de elektriciteit uit hernieuw-bare energiebronnen te halen, maar dan zijn er wel massale investeringen nodig. Investeringen die een gemeenschap kan dragen op voorwaarde dat ook de vruchten van deze investeringen ten dienste van de gemeenschap staan.

AAn het huidig temPo VAn Ver-

bruik VoLStAAn de gekende reSer-

VeS AAn oLie nog ongeVeer 40 jAAr, AArdgAS 60 jAAr,

SteenkooL 150 jAAr en urAnium

270 jAAr het temPo VAn Verbruik Ver-SneLt echter ex-

PonentieeL.

meigroetenOp deze en andere pagina’s in dit nummer van De Linkse So-cialist vind je “meigroeten”: boodschappen van lezers en sympathisanten ter gelegen-heid van 1 mei, de internatio-nale dag van strijd.

Op een dag als 1 mei wordt aangesloten bij tradities van de arbeidersbeweging - de noodzaak van onze eigen media is daar een onderdeel van. Met de steun via de mei-groeten kunnen we deze krant verder uitbouwen.

De redactie bedankt iedereen die dit blad heeft gesteund. We haalden met de meigroe-ten meer dan 3.200 euro op!

Socialistische meigroeten

Familie djelassi-

Byl,Oudergem

Welkom in het Masereelhuis Sint-Niklaas Truweelstraat 85

* Elke vrijdag vanaf 21 uur Holebi-café: “Café Trouvé”!

* Elke zaterdag Masereel- café met sociale, politieke

en culturele attracties!

strijdbare meigroeten van de kAj

“The rich always betray the poor”

Henry Joy McCracken

A workers’ representa-tive on a worker’s wage. Fighting for a Socialist europe.

Paul murphy meP paulmurphymep.eu

Acod onderwijs

oost-Vlaanderen

MeigroeTen

Familie Byl-de Pelsemaecker

Geraardsbergen

We wensen iedereen een

strijdbaar 1 mei

Stop de vervolging van de Tamils in Sri Lanka!Tamil SolidariTeiT

vrede.be

tamilsolidariteit.wordpress.com

7% v/h BBP voor onderwijs !Betere personeelsstatuten !

Strijdbare groetenjon SneyerslBC (ACV) K.U.leuven

standpunt

Edito door BArt VANdErStEENE

Zo geZegd

De Nationale Bank ondersteunde de cijfers van Electrabel en de re-gering over de nucleaire winsten, de extra winst als gevolg van het langer openhouden van de kern-centrales in ons land. De liberale econoom Paul de Grauwe rea-geerde: “Het is zo klaar als een klontje dat de Nationale Bank zich hier laat gebruiken in een poli-tiek spel, terwijl het geen exper-tise heeft om deze berekeningen te doen. Eigenlijk zou de politiek een beslissing moeten nemen op basis van het advies van de energiere-gulator Creg, die scheidsrechter is. Maar de politiek wil niet, probeert de spelregels te veranderen en een andere scheidsrechter in te bren-gen. Dat is ongezien.” Hij voegt er aan toe dat het “waarschijnlijk wordt gestuurd door een aantal in-vloedrijke mensen bij Electrabel.”

N-VA trok strafpleiter Vic Van Aelst aan. Die liet zich meteen opmerken met een pleidooi om Franse lessen in het onderwijs af te schaffen en te vervangen door Engels als tweede taal. “De Vlamingen moeten ophouden met de Franse lessen op school, de Vlamingen moeten ophouden met de zweep te weven die hen al 180 jaar slaat.” Zelfs voor de N-VA ging dit nét iets te ver, de partij moest een persbericht rondsturen met de mededeling dat deze dis-cussie “niet aan de orde” is.

Politiek alternatief op neoliberale eenheidsworst nodig

SirE, gEEf ZE 500 dAgEN?enige uitweg zonder massale verarming is de politieke reorganisatie van de arbeidersbeweging!

Velen zullen een zucht van verlichting slaken als de soap zelfs maar voorlopig ophoudt. Maar die opluchting zal van korte duur zijn. Als ge-lijk welke regering zich wil houden aan de doelstelling om in 2015 een begroting in even-wicht te hebben, zal tegen dan een gelijkaardige besparing als het Globaal Plan moeten wor-den doorgevoerd, maar dan op een veel kortere termijn.

Waar zal gelijk welke regering die besparing zoeken? Ondanks de discussies rond de nucleaire rente en de PS-voorstellen voor beperkingen op de managersbo-nussen, zal achteraf weer blijken

– net als dat de laatste 30 jaar het geval is geweest – dat wat aan de welstellende kleine minderheid wordt gevraagd ofwel hoeda-nook peanuts is ofwel door hen ontweken kan worden. Wie niet aan de bijkomende lasten zullen ontsnappen, zijn die mensen die leven van lonen en uitkeringen en zij die kwaliteitsvolle en betaalbare open-bare diensten nodig hebben om aan hun be-hoeften inzake gezondheidszorg, onderwijs, mobiliteit,... te voldoen. Als we nu nog enige maanden in de impasse

blijven zitten, zal de regering in lopende za-ken er nauwgezet op toezien dat de stroom van cadeaus aan het patronaat verder wordt gezet. Hun “zuinigheid” geldt enkel de open-bare diensten en de sociale uitgaven, en dat overigens zowel op het federale vlak onder de regering van lopende zaken als op het vlak van de gewestelijke en de gemeenschapsre-geringen. De impasse kost ons zweet, bloed en tranen terwijl de rijkste lagen van de be-volking verder blijven graaien. Een einde van de impasse.... zal betekenen dat deze politiek wordt voortgezet.

De laatste 30 jaar hebben ons aangetoond dat alle gevestigde partijen deze politiek verdedi-gen, met slechts enige nuances in de retoriek en de verpakking ervan. De N-VA die soms zo “anders” lijkt, is op dat vlak overigens dui-

delijk door de VOKA – in het verleden steeds de meest ex-tremistische patroonsorganisa-tie - haar baas te noemen. Voor wat betreft het doorschuiven van de factuur van de crisis en de staatsschuld naar de gro-te meerderheid van arbeiders en armen, maakt het feitelijk weinig verschil of dit gebeurt met of zonder N-VA in de re-gering.

De enige uitweg uit de eco-nomische crisis, maar ook uit de sociale, de communautai-re, de ecologische,... crisis, is dat die overgrote meerderheid van arbeiders en armen zich op het syndicale, maar ook op het politieke vlak organiseert en

strijd voert tegen de systematisch aanhouden-de aanslag op onze levensstandaard. Als we de komende decennia geen verdere toename van de armoede en de onzekerheid willen kennen, moeten we in die strijd een nieuw orgaan uit-bouwen, een arbeiderspartij die in haar rangen brede en vrije discussie en debat toestaat, die even hard vecht voor de belangen van de gro-te meerderheid van arbeiders en armen als de andere partijen voor de belangen van de rijke minderheid.

De arbeiders en armen hebben er geen belang bij communautaire of andere verdeeldheid op te zwepen, maar kunnen de strijd voeren voor meer middelen om ieders sociale, culturele, po-litieke en andere rechten te verzekeren. Op het communautaire vlak zou ze kunnen verzoenen door effectief in ieders rechten te voorzien.

In België heeft de crisis nog niet in die mate toegeslagen dat een ravage in de sociale uitgaven

noodzakelijk was om de banken, en vooral de winsten voor de grote aan-deelhouders, veilig te stellen. Maar het is slechts een kwestie van tijd vooraleer ook hier de factuur voor de crisis betaald moet worden.

Over het te besparen bedrag is er nog discussie. Maar dat die besparingen noodzakelijk en onvermijdelijk zijn, daarover zijn alle partijen in het par-lement akkoord. Men spreekt over een besparing in de orde van het Globaal Plan (1993). Het is nuttig het geheugen over dat Global Plan even op te frissen: een loonstop van twee jaar, de aantas-ting van de index via het invoeren van de gezondheidsindex, twee miljard euro besparingen in sociale uitgaven, een btw-verhoging van 19,5 naar 20,5%,... Een plan van deze omvang is het minimum-scenario voor de komende jaren, indien er geen nieuwe fase in de economische crisis komt en de Belgische banken sta-biel blijven. De winsten van de grote bedrijven, managerslonen en bonussen scheren opnieuw hoge toppen. Maar de gewone werkende bevolking zal moeten opdraaien voor een crisis waar ze geen verantwoordelijkheid voor draagt. Heb je in België al één parlementslid gehoord die dit in vraag stelt?

In alle getroffen Europese landen voeren de sociaal-democratische par-tijen gedwee de besparingspolitiek door. Daarmee scharen ze zich voor de zoveel-ste maal aan de kant van diegenen die

de belangen van de banken en de grote bedrijven voor die van de werkende be-volking plaatsen. Dat ze daarvoor elec-toraal afgestraft worden, is meer dan terecht. Enkel met de dreiging dat het zonder hen nog erger zou zijn, krijgen ze nog een zekere steun. Het verzet tegen de besparingslogica versterkt de roep naar een politiek alternatief.

In Ierland won de United Left Alliance vijf parlementsleden, waaronder twee zetels voor de linkse socialisten van onze zusterpartij, de Socialist Party. In Engeland komen er bij de gemeen-teraadsverkiezingen van 5 mei zo’n 200 kandidaten op met een nieuw ini-tiatief, de Trade Unionist and Socialist Coalition. In Portugal bespreken het Links Blok en de Communistische Partij, samen goed voor bijna 20% in de peilin-gen, voor het eerst in hun geschiedenis de mogelijkheden tot samenwerking.

De huidige crisis van het kapitalis-me is een test voor de linkerzijde. In Franstalig België ontstond bij de vorige verkiezingen het Front des Gauches (met zes deelnemende organisaties, waaron-der LSP). Het Front haalde meteen de kaap van de 1%. In Vlaanderen brengt de Ronde Tafel van Socialisten strijdba-re socialisten van verschillende achter-gronden samen. Op zaterdag 29 oktober 2011 komt er een nieuwe Dag van het Socialisme. Op de eerste editie waren er meer dan 700 aanwezigen.

Deze aanzetten tot samenwerking zijn belangrijk en LSP werkt er constructief aan mee, maar er zal meer nodig zijn. Het beste alternatief op de neoliberale eenheidsworst is een nieuwe arbeiders-

partij die alle stromingen verenigt die willen strijden tegen de kapitalistische logica. Eind april kondigde SP.a Rood woordvoerder Erik De Bruyn aan dat hij zijn SP.a lidmaatschap opzegt. Vijf jaar na de oprichting van SP.a Rood blijkt, ook voor hen, dat de SP.a van binnen-uit veranderen niet meer mogelijk is. In De Standaard vertelt De Bruyn: “Met Rood! willen we de linkse krachten in Vlaanderen hergroeperen. Dat moet te-gen 2014 een nieuwe, grote linkse partij

opleveren.” We verwelkomen dit initi-atief en zullen elke stap in de richting van één sterke, strijdbare en open linkse partij steunen.

Zo’n partij is veel meer dan het samen-brengen van de reeds bestaande linkse politieke organisaties. Het moet het re-sultaat zijn van een conclusie onder be-langrijke groepen van werkenden, jon-geren, syndicalisten en activisten dat er een nieuwe politieke kracht op hun ini-tiatief moet worden opgebouwd.

ALS geLijk weLke regering zich wiL

houden AAn de doeLSteLLing om in 2015 een begroting

in eVenwicht te hebben, zAL tegen

dAn een beSPAring ALS het gLobAAL PLAn moe-ten worden door-

geVoerd, mAAr dAn oP een VeeL

kortere termijn.

door AnJA deSchoemAcker

We bevinden ons in de zoveelste “cruciale week”: zal NVA zich terugtrekken uit de onderhandelingen en wat doet CD&V dan? Gaan we naar verkiezingen of naar een nieuwe koninklijke missionaris? De cruciale momenten worden echter met steeds meer gelatenheid gevolgd.

www.socialisme.be mei 2011 �

de Linkse Socialist� syndicaal

iMF: slacht de kip die de gouderen eieren legtiMf-rEcEpt Voor BElgië

door eric Byl

Alweer geen verrassingen in het jaarrapport van het Internat ionaal Monetair

Fonds over België. In een notendop: de economie presteert niet slecht, maar er hangen onweerswolken. Om die te ontwijken, moeten we een pensioenhervorming doorvoe-ren, besparen op gezondheidszorg en ons systeem van automatische loonindexering herzien. Het IMF-rapport klinkt als een echo van wat het establishment ons hier probeert aan te praten. Zo’n rapport wordt immers opgesteld op basis van ge-gevens verstrekt door de Belgische overheid.

Het komt regering en patronaat goed uit als we het ook eens van een ander horen. Het rapport smeert ons stroop aan de baard omdat we het toch zo goed gedaan hebben, waarna ons een stevige scheerbeurt wordt aangepraat: deze keer voor 0,75% van het BBP of 2,7 miljard € per jaar. Doen we dat niet, dan zullen we de begroting tegen 2015 niet in evenwicht krijgen. Aan ons de keuze. Maar, voor het geval we eraan dachten de slechte keuze te maken, wijst het IMF erop dat het vertrouwen van de markten “dat ons land vastbera-den is om de overheidsschuld terug te dringen”, verzwakt is.

De Belgische economie heeft noch-tans sterke kanten. De consumptie herstelt hier meer dan gemiddeld in de eurozone. De redenen daarvoor zijn de-zelfde als deze die ons behoed hebben voor meer onheil tijdens de bankencri-sis, namelijk de zogenaamde automa-tische stabilisatoren. Daarmee bedoelt men de sociale zekerheid, die ons be-ter dan gemiddeld beschermt tegen te fors inkomensverlies, en de automati-sche loonindexering die ons inkomen moet beschermen als de prijzen door het dak gaan. Ondanks de klaagzan-gen van het patronaat, is onze concur-rentiepositie trouwens uitstekend. De werknemer produceert hier per uur meer waarde dan zijn collega’s in het buitenland, enkel de Luxemburgse en de Noorse werknemers doen beter. De export neemt hier bijgevolg sneller toe dan gemiddeld in de eurozone en vol-gens het IMF zal de concurrentiekracht de komende twee jaar nog toenemen door de beperkte verhoging (eigenlijk een verlaging – EB) van de reële lonen. Kortom, aan de werknemers zal het niet gelegen zijn

Wat zijn dan de zwakke kanten? Ondanks de consumptietoename, zo-wel in het binnenland als bij de handels-partners, loopt ons land achter op de eurozone qua investeringen. Bovendien grijpen onze patroons meer dan gemid-deld naar prijsverhogingen als middel om hun inkomen aan te dikken. Voorts stipt het IMF aan dat de Belgische overheid en onze banksector vatbaar

zijn voor besmetting “indien de onrust op de financiële markten heropflak-kert”. Dat die zal opflakkeren, is ze-ker. Griekenland en Ierland zullen een schuldherschikking niet ontlopen en ook Portugal moest aankloppen bij het Europees stabiliteitsfonds. De kans dat Spanje of zelfs het VK na verloop zul-len volgen, is zeer reëel en ook België is dan niet meer buiten de gevarenzone.

Belgische gezinnen beschikken noch-tans over een financieel vermogen van 900 miljard €, proportioneel bijna het dubbele van die in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Als we ook vastgoed in rekening brengen, gaat het om 1760 miljard €. Daaruit besluiten dat België een land is met een arme overheid en een rijke bevolking, is verkeerd. Dat vermogen is immers in handen van een heel kleine minderheid. 70.000 land-genoten zijn dollarmiljonair. Tot voor de invoering van de euro was 80% van de 331 miljard euro overheidsschuld in handen van die superrijke Belgen. Die zouden, uit eigenbelang, ongetwijfeld zijn tussen gekomen als de overheid in moeilijkheden kwam. Maar onze poli-tici zijn mee gestapt in het neoliberale project van de Eurozone. Daardoor is nu al 65% van de Belgische overheids-schuld in buitenlandse handen. Voor de kortlopende schuld is dat zelfs 93%. Die buitenlandse investeerders zullen er niet naar omzien hun geld terug te trekken als de kredietwaardigheid van de Belgische overheid in het gedrang komt. Om dat te vermijden, stelt het

IMF voor de kip met de gouden eieren te slachten door net de sociale zeker-

heid en de automatische loonkoppeling aan te pakken.

Stop het bloedbad in het onderwijs!

StAkiNg iN frANStAlig oNdErwijS

Meer winst, Minder belastingen

De grote bedrijven in ons land doen het uitstekend en maken opnieuw meer winst. Van die winst moeten ze steeds minder afdragen aan de gemeenschap. De belastingsvoet van de grote bedrijven blijft in vrije val. De 14 onderzochte Bel 20-bedrijven zijn goed voor 16,7% belastingen tegenover 18,6% in 2009. Officieel moeten bedrijven 33,99% vennootschapsbelastingen betalen, in wer-kelijkheid ligt dat percentage dus een pak lager.

De daling van de belastingen is niet enkel relatief. Ook in absolute cijfers werd minder belastingen betaald: waar in 2009 2,58 miljard euro aan de ge-meenschap werd betaald, was dit in 2010 nog 2,21 miljard. Verschillende bedrijven betaalden geen belastingen en kenden een “negatieve

belastingvoet”, een begrip dat gewone belastingbetalers niet kennen. Drie van de veertien bedrijven betaalden geen belastingen (Ageas, GBL en UCB) en vier andere bedrijven betaalden amper belastingen (Befimmo, KBC, Solvay, Cofinimmo). Zo moest Solvay op een nettowinst van 1,8 miljard euro slechts 1 miljoen euro belastingen betalen. In 2009 waren er vijf bedrijven die geen of amper belastingen betaalden.

In 2010 maakten de 18 bedrijven van de Bel20 die hun resultaten bekend heb-ben gemaakt 16 miljard euro winst. Dat was een derde meer dan in 2009. De stijgende winsten zijn goed voor de aandeelhouders, maar niet voor de werk-nemers (die een loonsverhoging worden ontzegd door regering en patronaat) en ook niet voor de gemeenschap.

29 Maart. 15.000 betogers uit de non-profit “Sta eens een dag in onze schoenen”, was de slogan van de 15.000 betogers uit de non-profit op 29 maart. Deze slogan werd kracht bijgezet toen duizenden manifestanten afgedankte schoenen gooiden naar pop-pen met de gezichten van Kris Peeters, Bart De Wever, Yves Leterme, Elio Di Ripo en Jo Vandeurzen. De plaats, aan de beurs, was symbo-lisch gekozen, daar waar het grote geld zit.

De werknemers in de zorg-sector komen al jaren op straat om verbeteringen te eisen en af en toe kunnen ze een aantal daarvan ook afdwingen. De woede bij de manifestanten was groot vanwege het uitblijven van een akkoord om het personeelstekort aan te pakken en een betere verloning en arbeidsvoorwaarden te voorzien. Nu be-toogden zowel de federale sectoren als de ziekenhuizen, geestelijke gezond-heidszorg, rusthuizen, thuisverpleging en revalidatie, alsook de Vlaamse non-profit met onder meer gehandicaptenzorg, bijzondere jeugdzorg, algemeen welzijnswerk, kinderopvang, sociaal-cultureel werk en beschutte en sociale werkplaatsen.

LSP was aanwezig om de manifestanten te ondersteunen in hun eisen: meer geld voor zorg en geen commerce in de zorgsector.

door een correSpondent

Op 5 mei 2011 zul len de Franstalige leerkrachten staken, eerder waren er

twee werkonderbrekingen op 30 november en 15 maart. De redenen voor de woede zijn divers. Eerst en vooral is er het voorstel van onder-wijsminister Simonet (CDH) om de leeftijd waarop brugpensioen mogelijk wordt met drie jaar op te trekken. Er is ook het drastische tekort aan middelen met een steeds kleiner budget. En er is verder ook de eis voor het herwaarderen van de lonen.

Het onderwijspersoneel verzet zich ook tegen een ander plan van de mi-

nister, het zogenaamde ‘Robin Hood’-plan dat 60% van de subsidies voor

‘rijkere’ scholen wil overhevelen naar de 25% armste scholen. Er zijn echter geen ‘rijke’ en ‘arme’ scholen, maar wel ‘arme’ en ‘nog armere’ die alle-maal samen te weinig middelen krij-gen. Het verschuiven van de middelen tussen de scholen biedt geen antwoord op het algemeen tekort.

De minister wilde het protest aan de onderhandelingstafel beperken en wijzigde daarom de samenstelling van wie aan deze onderhandelingen deel-neemt: ook de inrichtende machten van de scholen werden er bij gehaald.

De PISA-onderzoeken tonen elk jaar aan dat het Belgische onderwijs het meest ongelijke van de OESO is. Een

gemiddelde loopbaan van nieuwe le-raars bedraagt met moeite vijf jaar, dan geven ze al op. Deze gegevens ma-ken duidelijk dat het weinig aantrek-kelijk is om leraar te worden en dat er een groot tekort aan middelen is.

De staking van 5 mei zal op zich niet volstaan om de aanvallen van de minister af te wenden. Deze staking moet het begin van een actieplan vor-men om niet alleen de huidige aanval-len te stoppen, maar om tegelijk in het offensief te gaan voor een publieke herfinanciering van het onderwijs tot minstens een niveau van 7% van het bbp, zoals dit begin jaren 1980 nog het geval was.

www.socialisme.be mei 2011 5syndicaal

Geen wonder dat de houding van de ACV-top, die met haar goedkeuring van het IPA het licht op groen zette voor de regering, hoog zit bij het ABVV en een belangrijk deel van de ACV-basis. Dat het ABVV de acties tegen het IPA na de geslaagde staking van 4 maart stillegde, werd al evenmin op gejuich onthaald. Waarom actie voeren als de stekker eruit getrokken wordt telkens als we goed op dreef komen? Hoe kan je de collega’s van het ACV op die manier overtuigen om tegen hun apparaat in te gaan? Vooral bij ABVV-Metaal werd daarom aangedrongen om van de ac-tie op 24 maart tegen de Europese Top geen zondagswandeling te maken. Men wou meer punch. Het leverde spontaan een forse mobilisatie op, zelfs al had het ABVV de raad gegeven om enkel mili-tanten te mobiliseren.

De ACV-top greep dat aan om de vakbondsrangen alweer te splijten door apart te mobiliseren aan de Heizel, voor een overigens naar ACV-normen ma-tig bijgewoonde meeting. Het ontlok-te ABVV Metaal-voorzitter Herwig Jorissen treiterende toespelingen op de schooluitstap van het ACV naar mini-Europa. Waarop uittredend ACV-voorzitter Cortebeeck repliceerde met de gratuite beschuldiging: “het ABVV heeft onze leden belachelijk gemaakt,

beledigd, afgedreigd of afgekocht.” De bediendenbonden van het ACV dien-den hem de dinsdag daarop op hun manier van antwoord. In het kader van de witte woede mobiliseerden ze meer volk dan heel het ACV aan de Heizel bijeen bracht.

We staan nu voor belangrijke sec-torale en bedrijfsonderhandelingen. Bovendien zal het besparingsbeleid in het najaar nog een versnelling hoger schakelen. Onder meer de evaluatie van

het Generatiepact staat op de agenda. Hoe frustrerend de verdeeldheid aan de top ook mag zijn, aan de basis, in de sectoren en vooral in de bedrijven mogen we dat niet laten doorsijpelen. In beide vakbonden gaapt een enorme kloof tussen wat de basis wil en wat de top bereid is te doen. Eenheid aan de basis rond degelijke informatie en een democratisch bediscussieerd en strijd-baar actieplan, zijn de beste garantie op succes.

door een correSpondent

Op vrijdag 8 april kwamen nogmaals 2.000 Brusselse ambtenaren (personeel van

gemeente, OCMW, stedelijke zie-kenhuizen,...) op straat. Ze eisen nog steeds degelijke arbeidsvoorwaar-den om kwaliteitsvolle diensten aan de Brusselse bevolking te kunnen aanbieden. De betogers eisten ook een herziening van de lonen en het veralgemenen van het ambtenaren-statuut voor het personeel. Terwijl benoemingen de norm zouden moe-ten zijn in de publieke sector, werkt 70% tot 80% van het personeel in de ziekenhuizen en bij het OCMW als contractueel.

We hebben in deze krant al eerder ge-wezen op de situatie in de Brusselse zie-kenhuizen als voorbeeld van de proble-matische staat van de openbare diensten in Brussel. De arbeidsomstandigheden

zijn er op achteruit gegaan, er is een te-kort aan personeel, de lonen zijn laag, de werkdruk neemt steeds verder toe,...

Op de betoging was er een goede aan-wezigheid van het personeel van de af-valophalers van “Net Brussel”. Daar dreigen een aantal jobs verloren te gaan en is er een weigering om personeels-leden te benoemen (zelfs indien ze ge-slaagd zijn in het examen). De arbeids-omstandigheden van de afvalophalers komen niet tot uiting in de lonen. In de plaats van te antwoorden op de be-kommernissen van het personeel van de afvalophaling, besloten de autori-teiten om alle aanwervingen te bevrie-zen en om niemand te benoemen of te promoveren.

De vakbonden hebben gelijk als ze hiertegen reageren. In februari waren er al vier stakingsdagen die enkel door ACOD werden georganiseerd. De beto-ging van 8 april werd wel in gemeen-schappelijk vakbondsfront gehouden. De oproep om te betogen werd goed opgevolgd en er was een strijdbare

sfeer. Ondanks de aanwezige actiebe-reidheid kwam er geen ordewoord of een perspectief voor het verder verloop van onze strijd. De enige aankondiging was beperkt tot de melding dat we “tot onderhandelingen bereid zijn.” Een be-lofte van toekomstige onderhandelin-gen volstaat niet, we kunnen overigens al vooruitlopen op het initiële antwoord van de Brusselse autoriteiten op onze eisen: “De kas is leeg.”

De problemen van het personeel in de Brusselse openbare diensten zijn jam-mer genoeg geen geïsoleerde problemen. Er is ook ongenoegen en er zijn acties van het personeel in andere sectoren, onder meer de private ziekenhuizen, of van ander overheidspersoneel. Het wordt hoog tijd om met een actieplan naar buiten te komen waarmee we alle arbeiders kunnen mobiliseren en ver-enigen. Om onze eisen af te dwingen, moeten we aan een krachtsverhouding bouwen waarmee we het geld kunnen halen waar het zit: in de zakken van de grote aandeelhouders en de banken.

verdeeldheid aan de top tegengaan met eenheid aan de basisVakbondseenheid

Brusselse ambtenaren zijn woedend!2.000 BEtogErS op 8 April

door eric Byl

In de jaren ’80 schreef de Britse kwaliteitskrant the Financial Times dat Belgische regeringen met hun besparingsbeleid weg komen zolang ze kunnen rekenen op de steun van minstens één van de grote vakbonds-

federaties. Dat werd nog maar eens bevestigd in de discussie over het in-terprofessioneel akkoord 2011-2012. Sindsdien zit er een flinke haar in de boter tussen ACV en ABVV. Tegen de zin van een historische meerderheid van de verkozen vertegenwoordigers van de werknemers, kan de regering in lopende zaken daardoor het akkoord opleggen, tot groot jolijt van de patroonsorganisaties.

ABVV BAYer/LAnxeSSwww.roodoor.info ABVV VUB

www.vub.ac.be/abvv

ZEt HEt SociAliSMEop dE SporENstrijdbare militanten bij het spoor

Besparen op onze kap om de banken te redden?

Actieplan nodig!strijdbare militanten bij de lijn

http://libreparcours.blogspot.com

Strijdbare 1-meigroeten

vanwege ACoD Spoor

Brussel

Meer middelen

voor onderwijs!

Strijdbare meigroeten

vanwege enkele syndicalisten aan

de Universiteit Antwerpen

ARMOede, de strijd gaat voort!

ABVV Bayer/Lanxess

www.roodoor.info voor democratische en strijdbare vakbonden!

de Linkse Socialist� sociaal

Het gevaar dat uitgaat van de Mars is dan ook niet dat ze snel een parlemen-taire meerderheid zouden vinden. Het gevaar is eerder dat we in de nabije toe-komst geconfronteerd kunnen worden met piketten aan de abortuscentra om vrouwen te culpabiliseren en te intimi-deren. Er is vandaag nog slechts weinig discussie over de abortuswet, er wordt niet geantwoord op de drogargumen-ten van het anti-abortuskamp. Indien dit kamp bij gebrek aan tegenwerk kan groeien, zal het ook druk zetten op o.a. de financiering van de centra, die nu al te wensen overlaat. In verschillende landen wordt het recht op abortus vooral bedreigd door besparingen op de finan-ciering van de abortus-hulpverlening.

De organisatoren van de Mars voor het Leven brengen een aantal argumenten naar voor die sympathie kunnen opwek-ken, bijvoorbeeld hun pleidooi voor een andere maatschappelijke houding te-genover mensen met een handicap. Ze vergelijken de Belgische abortuswet met de abortuspraktijk van het nazi-re-gime. Dit raakt echter kant noch wal: toen kregen vrouwen die geen perfecte Ariërs zouden voortbrengen te maken

met verplichte abortus en/of sterilisa-tie. Het doel was de samenleving te be-vrijden van “minderwaardige” mensen. De keuze werd niet overgelaten aan de zwangere vrouw.

LSP vecht voor een betere hulpverle-ning en dus voor meer middelen, meer personeel, meer voorzieningen die men-sen met een handicap integreren in de samenleving en de zorglast voor hun gezinnen verminderen om ook de ver-zorgers in het gezin ademruimte te bie-den en de mogelijkheid nog iets anders te doen naast die zorg. Vandaag wordt een steeds groter deel van de zorg voor zieken, bejaarden, mensen met een han-dicap,… op het gezin afgewenteld. Veel gezinnen hebben echter nog de draag-kracht noch de middelen om dat op te vangen zonder drastische gevolgen voor de levenskwaliteit van de verzorgers en de rest van het gezin.

De jongeren die deze Mars organise-ren, stellen dat ze niet rechts zijn, maar integendeel progressieve voorvechters van de mensenrechten, in dit geval de rechten van de ongeboren mensen. Ze zeggen dat ze vrouwen die abortus pleegden niet aanvallen, maar hen juist

willen helpen. Verschillende generaties van ontelbare vrouwen overal ter wereld hebben zich volgens hen “vergist” toen ze vochten voor het recht op abortus.

In het huidige klimaat, met een laag van de bevolking die zekerheid zoekt in traditionele waarden, kunnen ze een zeker succes kennen. Indien we hen niet zomaar willen laten begaan, zullen we een actieve tegenbeweging moeten op-zetten en niet wachten tot het laatste moment. We roepen alle krachten die de abortuswet verdedigen dan ook op sa-men rond de tafel te zitten en een brede campagne op te bouwen. LSP zal zich inzetten in iedere ernstige campagne die het recht op abortus verdedigt.

Wij denken dat zo’n campagne tege-lijk het sociale argument moet opnemen: vrouwen zouden niet moeten tot abortus overgaan omwille van financiële rede-nen, noch doordat in de samenleving alle verantwoordelijkheid voor kinde-ren op de rug van de moeder wordt ge-duwd. Wij moeten ervoor vechten dat het hebben van kinderen niet tot ar-moede leidt en/of vrouwen niet aan de haard vastbindt.

het recht op vrije keuze van vrouwen verdedigen! Stop dE AANVAllEN op HEt rEcHt op ABortuS

Samen opkomen tegen homofobie! 14 MEi, 13u30 ANNEESSENSplEiN: gAy pridE

“Baas over eigen lichaam”

Duizenden holebi’s uit heel de VS kwamen in opstand, er waren dagen-lang confrontaties. Dit wordt gezien als een eerste voorbeeld van strijd te-gen de vervolging van holebi’s en het begin van de bevrijdingsbeweging voor holebi’s. Er werden actiegroepen opge-zet waarbij er veilige ontmoetingsplaat-sen voor holebi’s werden gecreëerd. Er kwamen militante acties en er werden ook holebikranten uitgegeven.

Een jaar later volgde een eerste grote betoging om de rellen van Stonewall te herdenken. Dit was de eerste Gay Pride met slogans als “Come Out”,

“Gay Power” en “Gay is Good”. De be-

weging kende snel navolging doorheen de hele wereld. En vandaag vieren we nog steeds de start van de holebistrijd voor gelijke rechten.

Er is nog steeds sprake van homofoob geweld, discriminatie bij aanwervingen en bij huisvesting, het lastig vallen van holebi’s op school,... De economische crisis zorgt voor groeiende sociale pro-blemen en tekorten. Dat kan alle mo-gelijke spanningen in de samenleving verscherpen.

Ook 42 jaar na de rellen in Stonewall moeten we blijven strijden voor gelij-ke rechten. Er zijn een aantal stappen vooruit gezet, maar er is nog steeds

geen gelijkheid. LSP pleit voor eenge-maakte strijd voor gelijke rechten en te-gen iedere vorm van discriminatie.

De strijd voor holebirechten mag niet worden beperkt tot holebi’s, net zoals de strijd voor vrouwenrechten niet en-kel voor vrouwen belangrijk is. De ar-beidersbeweging moet het eengemaakt opnemen voor alle onderdelen van die arbeidersbeweging: werkenden, gepen-sioneerden, jongeren, hetero’s, holebi’s, vrouwen, mensen-zonder-papieren,... Samen opkomen voor gelijke rechten en tegen homofobie, dat is onze boodschap op de Gay Pride van 14 mei.

Er wordt wel eens gezegd dat de strijd voor gelijke rechten van vrouwen of holebi’s is gestreden. Legale vormen van discriminatie zijn grotendeels ver-dwenen en holebi’s mogen intussen ook trouwen en kinderen adopteren. Wat willen we nog meer? In de praktijk is er nog geen gelijkheid tussen man-nen en vrouwen. Er is een loonkloof van 23% tussen vrouwen en mannen. Deze kloof wordt niet kleiner. Geweld door een partner of ex-partner is voor vrouwen tussen 16 en 44 jaar de be-langrijkste doodsoorzaak in Europa, met de uitbreiding van de seksindu-strie wordt de druk op jonge vrouwen bovendien steeds groter. De armoede bij eenoudergezinnen (in 98% van de gevallen alleenstaande moeders) be-draagt 40%.

Het volstaat niet om legale gelijkheid te bekomen, er moet ook een daadwer-

kelijk antwoord worden geboden op bestaande ongelijkheden. Dat zal niet gebeuren met het huidige beleid dat bestaat uit besparingen of toch min-stens de weigering om te investeren in meer sociale en openbare dienstverle-ning. Het resultaat van de tekorten in de kinderopvang, het onderwijs, de op-vang van mensen met een handicap,... is dat familiale solidariteit een steeds grotere rol speelt en dit komt nog steeds vaak op de kap van vrouwen terecht. De Europese besparingsgolf in alle aspecten van sociale zekerheid zal dit nog versterken.

Ook holebi’s kampen nog steeds met ongelijkheid en de afgelopen jaren was er een toename van homofoob geweld. Een Belgisch onderzoek uit 2000 stel-de dat 33% tot 45% van de holebi’s tij-dens het opgroeien zelfmoordgedach-ten heeft. 12,4% van de homojongens

onderneemt effectief een zelfmoordpo-ging, bij hetero’s is dat 5,9%. Bij lesbi-sche meisjes is dat 25% tegenover 5,4% bij heteromeisjes. Holebijongeren wor-den op school vaak geconfronteerd met geweld of pesterijen.

De strijd voor gelijke rechten is niet gestreden met het stemmen van wetten. Volledige gelijkheid afdwingen, is en-kel mogelijk indien de basis voor iedere verdeel-en-heerspolitiek wordt wegge-nomen. Dat kan door samen op te ko-men voor degelijke lonen voor iederen, degelijk onderwijs, openbare diensten die een belangrijk deel van de huis-houdelijke taken kunnen opnemen,... In een samenleving met een groeiend aantal tekorten, zal verdeeldheid toe-nemen. Doorheen een gezamenlijke strijd voor een betere toekomst voor iedereen, kan die verdeeldheid wor-den doorkruist.

is er nog discriminatie van vrouwen, holebi’s,...?VrAAg VAN dE MAANd

door pABlo (BruSSel)

In de nacht van 28 juni 1969 was er eens te meer politiegeweld in New York bij een inval in een holebicafé, meer bepaald in het café Stonewall. Het was voor velen een verrassing dat de aanwezigen in het café zich

niet zomaar lieten doen. Sommigen wierpen een barricade op, anderen begonnen met stenen te gooien naar de politiecombi’s.

door AnJA deSchoemAcker

Op 27 maart ging een tweede zogenaamde Mars voor het Leven door in Brussel, waaraan ongeveer 3000 mensen deelnamen. Een in alle haasten bijeengeroepen protestbijeenkomst bracht een paar hon-

derd mensen samen. Nochtans is het recht op abortus breed gedragen in de samenleving. Ook organisaties als de Katholieke Arbeidersvrouwen, die bij het stemmen van de abortuswet abortus nog als principieel onaan-vaardbaar beschouwden, pleiten vandaag voor het behoud van de wet.

LAnden PASSen de doodStrAf toe oP hoLebi’S

VAn de hoLebi-SchoLieren wordt het SLAchtoffer VAn

homofoob geweLd in euroPA

VAn de kLAchten oVer homofobie Leiden tot geen

enkeLe SAnctie

VAn de LeSbienneS wordt niet AAnVAArd oP hun werkPLAAtS

de LoonkLoof die beStAAt tuSSen homo’S en hetero’S

www.socialisme.be mei 2011 �www.socialisme.be mei 2011 �1 MEi

de oorsprong van 1 Mei

De oorsprong van 1 mei ligt in de Verenigde Staten, maar de eerste sta-kingsdag voor de verkorting van de arbeidsdag tot acht uur vond plaats in Australië. Daar werd in 1856 een eerste stakingsdag georganiseerd op 21 april. Het succes van de mobilisatie was zo groot dat werd beslist om voortaan ie-der jaar een actiedag te houden. De Duitse revolutionaire Rosa Luxemburg stelde: “Wat kon de arbeiders meer moed geven en meer geloof vestigen in hun eigen sterkte dan een massale werkonderbreking waartoe ze zelf het initiatief genomen hadden? Wat kon de eeuwige slaven in de fabrieken en werk-plaatsen meer moed geven dan het sa-menbrengen van de eigen troepen? Zo groeide het idee van een proletarische actiedag en begon het ook naar andere landen uit te breiden.”

De datum van 1 mei werd in 1886 gekozen door de vakbonden die waren verenigd in de American Federation of Labor (AFL). De actie was toen gericht op het bekomen van de achturendag, een eis waarop de traditie van 1 mei als actiedag werd opgebouwd. Voor er meibloemen werden meegedragen, was het centrale symbool op 1 mei de rode driehoek. Dat stond voor de drie “ach-ten”: acht uur werken, acht uur ontspan-ning en acht uur slapen. Op 1 mei 1886

legden zowat 340.000 Amerikaanse arbeiders duizenden fabrieken plat met hun stakingsacties. Op bepaalde plaat-sen was de repressie hard, zes stakers lieten hun leven onder de slagen van de politie van Chicago, die erg hard op-trad tegen de stakers bij tractorfabriek McCormick.

Het voorbeeld van de Amerikaanse arbeiders werd opgenomen door de 400 afgevaardigden op het stichtings-congres van de Tweede Internationale (de Socialistische Internationale, een organisatie die vandaag officieel nog bestaat maar een pro-kapitalistische karikatuur is geworden). Er werd beslo-ten om vanaf 1889 overal campagne te voeren voor de invoering van de acht-urendag. Dit zou niet enkel in woorden gebeuren, maar met stakingen en beto-gingen. Deze oproep kon op een enorm enthousiasme rekenen. De verschillen-de nationale burgerijen werden letterlijk opgeschrikt door deze uitbarsting van arbeidersprotest. In Wenen, Parijs en el-ders werd het leger opgeroepen omdat een arbeidersopstand werd gevreesd. In België werd de rijkswacht klaar ge-stoomd om het arbeidersprotest op 1 mei tegen te gaan. Door het enorme succes van de internationale actiedag werd de traditie van 1 mei gevestigd. Ook toen de achturendag in een aan-tal landen effectief werd afgedwongen, bleef de traditie bestaan.

1 mei. koffietafel of strijddag voor socialisme?

Op 1 mei 2010 waren er LSP-militanten aanwezig in 17 steden doorheen het hele land: van Antwerpen tot in Luik en van Charleroi tot in Oostende. We verkochten meer dan 700 exemplaren van ons maandblad op de verschil-lende bijeenkomsten en betogingen. Ook dit jaar zijn we aanwezig en publiceren we verslagen hiervan op onze website socialisme.be.

wat betekent 1 Mei vandaag?

Vandaag is 1 mei nog steeds nauw ver-bonden met de arbeidersklasse. Op deze dag worden de sterktes en de zwaktes van de arbeidersklasse duidelijk. De afgelopen jaren hebben de optochten van 1 mei steeds meer hun strijdbaar karakter verloren. Het zijn vaak eerder feestelijke bijeenkomsten waarbij am-per nog naar het socialisme wordt ver-wezen. Het feest van 1 mei biedt voor sociaal-democratische politici van SP.a of PS de mogelijkheid om de jaarlijkse referentie naar het socialisme nog eens te maken, om vervolgens de rest van het jaar een neoliberaal beleid te voe-ren. Voor een aantal vakbondsleiders is het een dag waarop kleine overwinnin-gen in de rode verf worden gezet of om een bepaalde asociale maatregel aan te klagen, zonder uit te leggen waarom er verder geen actieplan tegen wordt op-gemaakt of waarom andere aanvallen wel werden aanvaard.

Vandaag zien we evenwel dat strijd-baarheid en actiebereidheid wereldwijd terug op de agenda staan. Het klopt dat dit niet overal even sterk is, maar de woede zoekt overal manieren om zich te organiseren. Er komen steeds meer vragen over de sociale en ecologische schade die door het kapitalisme wordt aangericht en overal ontstaat een zoek-tocht naar een alternatief. Alle ‘veilige’ kanalen die, onder meer door de vak-bondsleidingen, werden aangelegd om de woede van de arbeiders in goede ba-nen te leiden , zullen niet in staat zijn om de vloedgolf van ongenoegen onder de arbeiders in te dijken.

voor socialisMe strijden, het hele jaar door

Vorig jaar werden de toespraken op 1 mei gekenmerkt door een totale af-wezigheid van een duidelijk antwoord op de crisis. Hoe kunnen we de werk-gelegenheid verdedigen, welke eisen zijn noodzakelijk en hoe kunnen we een krachtsverhouding uitbouwen? Al deze vragen bleven onbeantwoord. Het ontbrak niet aan aanvallen op de libera-len, maar dat werd door de vakbonds-leiders aangegrepen om steun te geven aan de SP.a en PS bij de vervroegde verkiezin-gen. Nochtans hebben die partijen de afgelo-pen jaren zonder aar-zelen deelgenomen aan neoliberale regeringen. In Ierland, Portugal, Spanje of Griekenland zijn het sociaal-demo-cratische partijen die loyaal de dictaten van het IMF (momenteel ge-leid door een lid van de Franse PS…) en de EU uitvoeren en de bevol-king harde besparings-plannen opleggen.

De beste manier om te antwoorden op de crisis is door een duidelijk socialis-tisch programma naar voor te brengen op basis van de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking. Het is mogelijk om werk te creëren door het beschikbare werk te verdelen met een arbeidsduurvermindering zonder loon-verlies en met bijkomende aanwervin-gen. Met de nationalisatie van de sleu-

telsectoren van de economie, onder meer de financiële sector en de energie, kunnen we de speculanten tot werk-loosheid veroordelen en ervoor zorgen dat de sleutelsectoren onder de controle en het beheer van de meerderheid van de bevolking worden geplaatst.

Met dergelijke eisen kunnen we in-gaan tegen de kapitalistische crisis en bouwen aan een kracht waarmee we tot een nieuwe samenleving kunnen ko-men. Voor deze weg kiezen, betekent kiezen voor strijd.

De patroons zijn internationaal ge-organiseerd ter-wijl de arbeiders zich in hun strijd vandaag al te veel beperken tot na-tionale grenzen. We worden tegen elkaar opgezet door de verschil-lende burgerijen. Beeld je eens in wat het zou bete-kenen indien er een Europees ini-tiatief zou komen om het verzet in de verschillende landen te vereni-

gen? Daarmee bedoelen we geen wan-deling met pick-nick in Brussel. Een Europese algemene 24-urenstaking zou een goede stap zijn om terug aan te sluiten bij de traditie van internatio-nale solidariteit waar 1 mei symbool voor staat. Het zou een uitstekende ma-nier zijn om op krachtdadige wijze aan te tonen wie de rijkdom creëert in deze samenleving.

“Wat kon de arbei-ders meer moed ge-ven en meer geloof

vestigen in hun eigen sterkte dan een mas-sale Werkonderbre-

king Waartoe ze zelf het initiatief geno-

men hadden?”

roSA Luxemburg oVer de oorSProng

VAn 1 mei

Doorheen de geschiedenis werd meer-maals geprobeerd om de internationale dag van arbeidersstrijd te recupereren. Zo probeerden de Duitse en Italiaanse fascisten steun te verkrijgen op basis van een demagogisch anti-kapitalisme, terwijl ze aan de macht kwamen met de steun van de grote kapitalisten, en in dat kader pasten ook grote verplichte betogingen in het kader van de “natio-nale dag van de arbeid.”

Ook vandaag nog proberen extreem-rechts en andere nationalisten om 1 mei te recupereren. Zo organiseert het Vlaams Belang een optocht in Ninove. De Sri Lankese dictator Rajapakse wil op 1 mei de Singalese chauvinis-ten laten betogen tegen een VN-rap-port dat oorlogsmisdaden tegen de Tamilbevolking heeft vastgesteld.

We moeten ons verzetten tegen alle pogingen om 1 mei een tegengestelde inhoud te geven. Voor ons is en blijft 1 mei een dag van internationale strijd, solidariteit en socialisme!

1 Mei behouden en verdedigen

door nicolAS croeS

1 mei is het feest van de arbeid. Maar valt er voor de werkenden van-daag nog veel te vieren? We kregen een loonnorm van 0,3% opgelegd terwijl het leven steeds duurder wordt. Het aantal armen neemt toe, er

zijn ook steeds meer arme werkenden. De openbare diensten worden ver-der ontmanteld. Meer dan ooit zien we doorheen Europa brutale asociale aanvallen op de werknemers en hun gezinnen. Om daarop te antwoorden, moeten we aansluiten bij de tradities van strijd. Op 1 mei kijken we niet zomaar terug naar strijd uit het verleden, we kijken terug om sterker te staan in de strijd vandaag.

de Linkse Socialist8 dossier

iMpact van de revoluties

Zelden had een revolutie een zo on-middellijke impact op de wil tot strijd op de internationale arena als die in Tunesië of Egypte. De overwinning, afgedwongen door een uitzonderlij-ke doortastendheid en bereidheid tot de grootst mogelijke offers van de Tunesische massa’s, deed dienst als ontsteker van een ware regionale re-volutionaire vloedgolf die de regio tot op vandaag blijft overspoelen. Het Midden-Oosten en Noord-Afrika zul-len nooit meer hetzelfde zijn. Hoewel de strijd nog niet gestreden is, de heer-sende klasse al het mogelijke doet om het machtvacuum te heroveren en de revoluties duidelijk in gevaar zijn, zul-len de elites in de regio vanaf nu reke-ning moeten houden met een bevolking die haar eerste ervaring met revoluti-onaire strijd achter de rug heeft. De Tunesische arbeiders en jongeren waar-schuwen de oude elite: “Als jullie terug komen, dan komen wij ook terug!” Ze zullen niet bereid zijn om zonder slag of stoot de verworven rechten terug af te geven. Wereldwijd beperkten dictatoriale

regimes het internetgebruik en censu-reerden het revolutionaire nieuws om een massale opstand van onderuit in eigen land te voorkomen. De revoluties inspireerden arbeiders en jongeren tot ver buiten het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Vanaf nu protesteren we in Wisconsin “Like an Egyptian”, roepen we in Frankrijk “Sarkozy, dégage” of dreigen we er in Griekenland mee om de elite “te doen vallen als Ben Ali”.

kapitalisme in crisis – Wereld in verandering

veranderende econoMische situatie iMpuls van revolutie

De revolutionaire energie werd recht-streeks aangedreven door de economi-sche crisis waarmee het kapitalisme blijft worstelen. Werkloosheid en scher-pe prijsstijgingen van brood en voedsel zijn al dikwijls de aanleiding geweest voor revolutionaire situaties. Dit kwam in Tunesië en Egypte bovenop de eer-dere neoliberale ontwrichting van de samenleving. Het waren de spreek-woordelijke druppels die de emmer de-den overlopen.

Een antwoord op deze crisis heeft het kapitalisme niet. Niet in de neo-koloni-ale wereld en ook niet daarbuiten. De eerdere stimulus en bail outs waarmee banken en grote bedrijven na de eerste paniek werden recht gehouden, verme-den weliswaar een diepe depressie zoals die in de jaren ‘30, maar creëerden dan weer nieuwe problemen. Een nieuwe crisis diende zich al snel aan: de schul-dencrisis van de overheden.

De eerste slachtoffers die aan de te hoge schulden onderdoor gingen, wa-ren de zogenaamde “perifere” landen in Europa, de zwakste schakels. Maar ook de rijke geïndustrialiseerde lan-den stapelen torenhoge schulden op. In de VS, de motor van de wereldecono-mie, loopt de schuld op tot 100% van het BBP. Iedere dag stijgt de schuld er met 4 miljard dollar. De druk om ook hier over te gaan tot meer drastische besparingen wordt opgevoerd. Na het Republikeinse offensief volgde de niet mis te verstane boodschap van het ra-tingbureau S&P aan het adres van de regering om maar te beginnen met die sanering. Zoniet wordt gedreigd met het verlagen van de rating van de VS.

Zo’n saneringsplan zou catastrofaal zijn voor de Amerikaanse arbeiders-klasse. De periode van stimuli voor-kwam immers niet dat in de VS voor het vierde jaar op rij een miljoen men-sen uit hun huizen werden gezet, noch dat er vandaag op zijn minst 24 mil-joen werklozen zijn. Verschillende sta-ten staan op de rand van het bankroet en moeten saneren door stadsparken, scholen, ziekenhuizen, bibliotheken,... te sluiten en de lonen en vakbondsrech-ten van arbeiders te beknotten.

Het type besparingsplan waar de Republikeinse oppositie voor vecht, zou het laatste beetje koopkracht uit de economie zuigen en de fragiele over-heidsgedreven groei doen omslaan in een nieuwe periode van recessie. Maar ook Obama en de Democraten, niet zonder zonden in de lokale staten wat betreft lokale bezuinigingen, zijn de draai aan het maken en roepen op voor een periode van “hard werken” en dras-tische bezuinigingen.

De strijd van de arbeiders in Wisconsin toont aan dat klassenstrijd in de VS te-rug is van weggeweest. Een nieuwe periode van radicalisering is aangebro-ken. Deel van de strijd tegen de bespa-ringen is het gevecht voor het opzetten

van een politieke beweging van en voor arbeiders en jongeren, dat volledig los staat van de twee grote kapitalistische partijen. Partijen waarvan we weten dat de een zich hoogstens van de ander zal onderscheiden door het tempo van de aanvallen.

besparingspolitiek in europa leidt tot Meer schulden en Meer recessie

Verwacht wordt dat de Griekse over-heidsschuld van 130% na vier bespa-ringsplannen verder zal oplopen tot 160%! De economie kromp er in 2010 met 4,5% en zowat iedereen begint te erkennen dat een Griekse schuldher-schikking onvermijdelijk wordt. De perspectieven voor de Ierse economie zien er al niet veel beter uit. De ban-kencrisis breidt verder uit, waardoor de financiële injecties nu al 50% van het Ierse BBP opslokken. De totale schuld van de staat en de banken bedraagt in-tussen 122.000 € per werkende. Tegen 2013 zou Ierland jaarlijks 10 miljard € aan intresten betalen. Dat is meer dan wat Ierland besteedt aan onderwijs! Ook Portugal werd verplicht beroep te doen op het zogenaamde reddingsfonds van de ECB en het IMF. De verwach-ting dat deze landen de schuldspiraal ooit nog kunnen doorbreken, is nihil.

De kritiek op het besparingsbeleid groeit. In De Tijd (19/4/2011) wordt ver-wezen naar wat leeft onder de Griekse bevolking: “We zitten in een vicieuze cirkel. We kunnen onszelf niet uit de cri-sis graven met een beleid dat ons alleen dieper in de recessie stort.” Dit is een algemeen gevoelen dat terugkomt in zo-wel Griekenland, Ierland als Portugal. Politici kunnen zich in Griekenland niet meer op straat vertonen of ze worden fysiek aangevallen.

De EU en het IMF ontsnappen niet aan de volkswoede. Ze worden met recht en reden uitgespuwd door de rol van waakhond die ze spelen voor de belangen van o.a. Duitse en Franse banken. Duitse banken zijn maar liefst voor 386 miljard € blootgesteld aan Ierse, Griekse en Portugese schuld. De blootstelling van de banken uit de eu-rozone aan dezelfde schuld, bedraagt 560 miljard €! De schrik voor besmet-ting en een nieuwe bankencrisis, is dan ook zeer groot. De “reddingsplannen” dienen om deze investeringen veilig te stellen door de lokale bevolking in een keurslijf te steken en te doen opdraaien voor een schuld, waarvoor zij zelf geen enkele verantwoordelijkheid draagt.

Ook daar waar sprake is van een zeker economisch herstel na de crisis op ba-sis van export naar o.a. China, wordt de werkende bevolking niet gespaard. Het economisch herstel mag dan wel geleid hebben tot de terugkeer van record-winsten, recordbonussen en recorddi-videnden, maar de arbeiders kregen daar niets voor in de plaats, behalve aanvallen op hun lonen, pensioenen en gezondheidszorg.

De meerderheid van de bevolking heeft een diep wantrouwen in de burgerlijke partijen. In een Europese peiling zegt slechts 6% vertrouwen te hebben in hun eigen regering, 46% heeft maar een beetje vertrouwen en 32% geen enkel vertrouwen. Slechts 9% is van mening dat politici eerlijk zijn.

Dat wil niet zeggen dat elke illusie in het systeem al verdwenen is. Op de mas-sale betoging op 26 maart in Londen te-gen de besparingsmaatregelen van de regering Cameron kon men drie stem-mingen onderscheiden. Een belangrijke minderheid was ervan overtuigd dat het maatschappelijk systeem niet werkt en staat open voor een socialistische oplos-sing. Een deel was gewonnen voor strijd tegen alle besparingen, maar er was ook een groot deel dat denkt dat besparingen, zij het mildere, onvermijdelijk zijn. Ze hopen dat de inspanningen van vandaag uiteindelijk de economie zullen herstel-len. Als deze hoop zal verdampen, gaan we naar een explosieve situatie.

Het labiele evenwicht van de kapita-listische maatschappijen ligt achter de rug. De periode die voor ons ligt, is er één van plotse versnellingen en bruuske veranderingen. De keerzijde van revo-lutie is echter contrarevolutie, van actie is dit reactie. Als links er niet in slaagt een vooruitstrevend, socialistisch al-ternatief aan te bieden op het vacuüm dat dit rotte systeem achter laat, zullen rechts en extreem-rechts het invullen

met een populistische retoriek die in-speelt op zelfbehoud ten koste van de zwakkeren.

Een terugkeer naar de reformistische recepten van de welvaartstaat biedt geen uitweg. Dat was enkel mogelijk in een uitzonderlijke conjunctuur, niet in een situatie van wereldwijde kapita-listische crisis. Een systeemcrisis ver-eist een alternatief dat de breuk met dit systeem voorop stelt. Het wegzinken van Ierland in de draaikolk van econo-mische crisis bracht de Ierse bevolking aanvankelijk in shocktoestand. Dat werd gevolgd door een politieke aard-beving. De nieuwe regering is echter een kopie van de vorige. Illusies zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Met Joe Higgins in het Europees Parlement beschikten de linkse soci-alisten over een enorm platform voor een socialistische oppositie. Joe en de Socialist Party grepen deze positie aan om een linkse eenheid tot stand te brengen, the United Left Alliance, die intussen vijf parlementsleden telt. Ze zijn er zich van bewust dat de ar-beidersklasse geen andere keuze zal hebben dan te strijden. Met ULA wil-len ze daarop anticiperen zodat de Ierse arbeiders in die strijd ook kun-nen rekenen op een politiek instru-ment dat hun eisen in het parlement verdedigt en het platform waarover het beschikt gebruikt om die eisen te populariseren.

tegen 2013 zou ierLAnd

jAArLijkS 10 miljard € AAn intreS-

ten betALen. dAt iS meer

dAn wAt ierLAnd be-Steedt AAn onderwijS!

VAnAf nu ProteSte-ren we in wiSconSin “Like An

egyPtiAn”, roePen we

in frAnkrijk “SArkozy,

dégAge” of dreigen we er in

griekenLAnd mee om de eLite “te

doen VALLen ALS ben ALi”.

Breken met het systeem en vechten voor socialisme

Sinds begin dit jaar kreeg het kapitalisme een reeks nieu-we schokken te verwerken. De Tunesische en Egyptische massa’s toonden de wereld met hun revolutionaire op-stand hoe verandering afgedwongen kan worden. De nu-cleaire ramp in Japan was de het zoveelste bewijs van de mogelijke gevolgen van de kortzichtigheid en het ge-brek aan verantwoordelijkheidszin van het kapitalisme. Winstmaximalisatie lag aan de basis van het bouwen van nucleaire centrales, daar waar ze eigenlijk nooit ge-bouwd hadden mogen worden. In woorden waarborgden ze maximale veiligheid, maar in de feiten lapten ze alle regels en waarschuwingen van specialisten aan hun laars. De onmiddellijke economische en politieke belangen van de elite wogen zwaarder! De gevolgen voor de Japanse bevolking zijn dramatisch.

Beide ontwikkelingen hebben het bewustzijn van arbei-ders en jongeren wereldwijd geschokt en ook voor heel wat opheldering gezorgd. Beiden hebben ongetwijfeld de woede in de samenleving over het functioneren van dit maatschappelijk systeem versterkt en ons belangrijke lessen geleerd over wat nodig is om echte verandering te realiseren.

Begin april ging in Londen de jaarlijkse vergade-ring door van het Europees Bureau van het CWI. ELS DESCHOEMACKER vat de essentie van

de discussie samen. Binnenkort verschijnt een uitge-breide analyse van het Europees Bureau op de website van LSP.

www.socialisme.be mei 2011 �dossier

Tunesië kende sinds de vlucht van Ben Ali in januari al drie regeringen die uit-eindelijk moesten instemmen met ver-kiezingen voor een grondwetgevende vergadering. De elite doet er echter alles aan om haar positie te behouden. De oude geheime politie moest worden ontbonden, maar tegelijk was de nieuwe minister van binnenlandse zaken Habib Essid ook wel de oude kabinetschef van het ministerie van binnenlandse za-ken tussen 1997 en 2001. De ‘nieuwe’ minister was dus evengoed betrokken bij de martelingen, de repressie en het vuile werk van het ‘oude’ regime on-der Ben Ali.

Op dezelfde manier heeft de militaire regering die in Egypte Moebarak heeft vervangen een niet aflatende strijd aan-gebonden met de revolutie. Net als in Tunesië zien een groeiend aantal arbei-ders en jongeren dat de top van het le-ger geen vriend van de revolutie is. De militairen kondigden al plannen aan om stakingen, protest, sit-ins en bij-eenkomsten van jongeren en arbeiders te criminaliseren.

Op 8 april trokken de arbeiders en jongeren terug naar het Tahrirplein om het initiatief terug zelf in handen te nemen. Honderdduizenden arbeiders, jongeren en enkele militaire officieren (tegen hun leiding in) kwamen samen voor een “vrijdag van de schoonmaak”. Er werd opgeroepen tot het volledig op-kuisen van het regime van Moebarak. Textielarbeiders eisten de hernationa-lisatie van de geprivatiseerde bedrij-ven, het opdoeken van de oude door het regime opgezette vakbond, een minimumloon van ongeveer 200 dol-lar en het gerechtelijk vervolgen van de volledige corrupte gangsterbende rond Moebarak.

Het leger probeerde dit protest de kop in te drukken. Deze repressie werd gesteund door een vertegenwoordiger van de Moslimbroeders, Al-Bayourni. Die stelde dat “niets de eenheid tussen de mensen en het leger in de weg mag staan”. Achter deze vermeende “een-heid” zitten de voortdurende pogingen van de Moslimbroeders om tot een ak-koord met de militaire top te komen. De repressie stopte niet na de actie van 8 april, op 11 april werd de blogger Mikel Nabil tot drie jaar gevangenisstraf ver-oordeeld nadat hij had gewezen op wan-daden van het leger tijdens de revolutie. Het is duidelijk dat we geen enkel ver-trouwen kunnen stellen in de legerlei-ding. Er is nood aan een onafhankelijke kracht van de massa’s.

Zonder zo’n onafhankelijke kracht van de werkende bevolking zal de con-trole in handen van de heersende klas-

sen en de elites blijven. Slechts door het bouwen van massaorganisaties, waar-onder vrije en strijdbare vakbonden en vooral een onafhankelijke partij, kun-nen de echte revolutionairen (de arbei-ders, jongeren, kleine boeren en de ar-men) een instrument creëren waarmee ze de pogingen van de oude macht om zich aan de macht vast te klampen, kun-nen bekampen en waarmee ze een echt alternatief kunnen creëren, namelijk een regering gevormd door afgevaar-digden van arbeiders, kleine boeren en armen.

libië

De afwezigheid van eigen massale organisaties droeg in Libië bij tot de ontsporing van de revolutie. De aan-vankelijke massale opstand mislukte in het westelijke gedeelte van het land rond Tripoli. Dat kwam deels omdat het regime over een zekere basis beschikte (onder meer door een aantal elementen van reële sociale vooruitgang de afge-lopen 40 jaar) maar ook omdat de re-volutie geen duidelijke leiding had. Een aantal oostelijke rebellen grepen terug naar de oude monarchistische vlag, een symbool dat in het westen van het land onpopulair is. De meer radicale elemen-ten in Benghazi werden aan de kant geschoven en de pro-kapitalistische elementen, aangevuld met overlopers van het regime van Khadaffi, haalden de bovenhand en kregen ook steun van-uit het imperialisme.

Het verzet tegen Khadaffi is erg be-perkt in West-Libië, waar twee derden van de bevolking woont. Hierdoor zit de beweging op een dood punt. Wellicht zal Libië minstens voor een bepaalde periode worden opgedeeld. De inter-ventie van de VN en de NAVO is niet gericht op het verdedigen van de bur-gers, maar wel om een betrouwbaar pro-kapitalistisch regime te vestigen. Khadaffi was een te onbetrouwbare bondgenoot. De Britse zakenkrant Financial Times was eerlijk toen het pleitte voor “verdere militaire actie in de regio om de belangen van het Verenigd Koninkrijk te verdedigen” (FT 8 april).

Het stilzwijgen van de wereldmach-ten over de aanhoudende repressie in Bahrein en het wel erg selectieve pro-test tegen het bloedig optreden van het Syrische regime toont aan dat de belangen van de meerderheid van de bevolking geen prioriteit vormen. Dit argument wordt slechts boven gehaald als het past in de eigen imperialistische klassenbelangen.

Revoluties in Midden-Oosten en Noord-Afrika in gevaardoorslaggevende actie van de arbeidersbeweging nodig

De meerderheid van de bevolking heeft een diep wantrouwen in de burgerlijke partijen. In een Europese peiling zegt slechts 6% vertrouwen te hebben in hun eigen regering, 46% heeft maar een beetje vertrouwen en 32% geen enkel vertrouwen. Slechts 9% is van mening dat politici eerlijk zijn.

Dat wil niet zeggen dat elke illusie in het systeem al verdwenen is. Op de mas-sale betoging op 26 maart in Londen te-gen de besparingsmaatregelen van de regering Cameron kon men drie stem-mingen onderscheiden. Een belangrijke minderheid was ervan overtuigd dat het maatschappelijk systeem niet werkt en staat open voor een socialistische oplos-sing. Een deel was gewonnen voor strijd tegen alle besparingen, maar er was ook een groot deel dat denkt dat besparingen, zij het mildere, onvermijdelijk zijn. Ze hopen dat de inspanningen van vandaag uiteindelijk de economie zullen herstel-len. Als deze hoop zal verdampen, gaan we naar een explosieve situatie.

Het labiele evenwicht van de kapita-listische maatschappijen ligt achter de rug. De periode die voor ons ligt, is er één van plotse versnellingen en bruuske veranderingen. De keerzijde van revo-lutie is echter contrarevolutie, van actie is dit reactie. Als links er niet in slaagt een vooruitstrevend, socialistisch al-ternatief aan te bieden op het vacuüm dat dit rotte systeem achter laat, zullen rechts en extreem-rechts het invullen

met een populistische retoriek die in-speelt op zelfbehoud ten koste van de zwakkeren.

Een terugkeer naar de reformistische recepten van de welvaartstaat biedt geen uitweg. Dat was enkel mogelijk in een uitzonderlijke conjunctuur, niet in een situatie van wereldwijde kapita-listische crisis. Een systeemcrisis ver-eist een alternatief dat de breuk met dit systeem voorop stelt. Het wegzinken van Ierland in de draaikolk van econo-mische crisis bracht de Ierse bevolking aanvankelijk in shocktoestand. Dat werd gevolgd door een politieke aard-beving. De nieuwe regering is echter een kopie van de vorige. Illusies zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Met Joe Higgins in het Europees Parlement beschikten de linkse soci-alisten over een enorm platform voor een socialistische oppositie. Joe en de Socialist Party grepen deze positie aan om een linkse eenheid tot stand te brengen, the United Left Alliance, die intussen vijf parlementsleden telt. Ze zijn er zich van bewust dat de ar-beidersklasse geen andere keuze zal hebben dan te strijden. Met ULA wil-len ze daarop anticiperen zodat de Ierse arbeiders in die strijd ook kun-nen rekenen op een politiek instru-ment dat hun eisen in het parlement verdedigt en het platform waarover het beschikt gebruikt om die eisen te populariseren.

tegen 2013 zou ierLAnd

jAArLijkS 10 miljard € AAn intreS-

ten betALen. dAt iS meer

dAn wAt ierLAnd be-Steedt AAn onderwijS!

door roBert Bechert

De afgelopen weken toonden dat geen enkele overwinning van de re-voluties in Noord-Afrika tot nu toe echt veilig is en dat ondanks de roep van de massa’s voor echte verandering en vrijheid en on-

danks de heroïsche gebeurtenissen van de afgelopen maanden. In Egypte en Tunesië doen de heersende klassen wanhopige pogingen om hun rijk-dom en macht te behouden.

Breken met het systeem en vechten voor socialisme

De revoluties in Noord-Afrika en het Midden-Oosten staan op een nieuw keerpunt. In Bahrein, Libië, Syrië en Jemen is de centrale vraag hoe kan worden vooruitgegaan om de dicta-tuur omver te werpen en wat hierna moet gebeuren om de hoop in te los-sen. In Egypte en Tunesië moeten alle resterende vestigingen van de oude regimes worden opgeruimd.

De sleutel hiertoe ligt bij de mas-sa’s. In Tunesië en Egypte is geble-ken dat vastberaden strijd dictators aan de kant kan schuiven. Maar de bereidheid om te vechten, is op zich niet genoeg. De werkende massa’s moeten zich onafhankelijk en demo-cratisch organiseren in vakbonden en een massale partij van arbeiders en armen rond een duidelijk programma,

waarmee het de verworvenheden van de revoluties kan beschermen en ver-der uitbreiden.

Oprecht revolutionaire krachten van de werkende massa’s moeten gelijk welke alliantie met pro-kapitalistische krachten of met de VN of de NAVO verwerpen. Om dictatoriale regimes te verslaan, moeten arbeiders en jon-geren hun eigen instrumenten bouwen die de revoluties tot de overwinning kunnen brengen. Een overwinning die niet alleen democratische rech-ten afdwingt, maar die ervoor zorgt dat de maatschappelijke rijkdom echt in handen komt van de massa’s en de-mocratisch gecontroleerd en beheerd wordt in hun belang. Dit zou de basis leggen voor reële vrijheid en voor een echt democratisch socialisme.

de Linkse Socialist10 internationaal

Socialistisch antwoord op eurocrisis nodigook portugAl koMt Nu iN dE proBlEMEN

door JonAS VAn VoSSole

De schu ldencr i s i s i n de Eurozone, een uitloper van de globale financiële crisis,

woedt in alle hevigheid. Ondanks pogingen vanuit de getroffen landen en de Europese Unie om ‘de mark-ten’ te plezieren via zware bespa-ringsplannen en garanties, blijven Portugal, Ierland en Griekenland in het vizier van de speculanten. Voor deze drie landen is het uitschrijven van staatsobligaties onbetaalbaar geworden. Portugal was in april de derde lidstaat van de eurozone die zich moest wenden tot het IMF en het Europees “reddingsfonds” EFSF voor noodfinanciering, met alle gevolgen vandien.

wiens schuld? wie betaalt?

Vaak wordt de bevolking van de lan-den in financiële nood aangeduid als de schuldige voor de problemen. Duitse politici waren er als de kippen bij om de schuldenproblemen toe te schrij-ven aan de spilzucht en luiheid van de Griekse en Portugese zuiderlingen. Het leidde tot de ab-surde situatie dat rij-ke Duitse politici stel-len dat Grieken die gemiddeld 800 euro per maand verdie-nen boven hun stand leven.

Het gecreëerde ra-cisme rond de schul-denkwest ie wordt aangewend door ver-schillende rechtse en populistische partij-en in Noord-Europa, die zich uitspreken tegen de transfers van Noord- naar Zuid-Europa. De par-tij “ Ware Finnen” vervijfvoudigde haar stemmenaantal van 4% naar 19%, on-der andere op basis van de weigering om deel te nemen aan de Europese steun aan Portugal.

Het is echter niet de Ierse, Portugese of Griekse bevolking die verantwoor-delijk is voor de hoge schuldgraad. De schuldproblematiek is een globaal pro-bleem van het kapitalisme. Wereldwijd bedraagt de totale schuldgraad van ge-zinnen, bedrijven en staten meer dan 250% van de waarde van de jaarlijks geproduceerde rijkdom op wereldvlak. Sinds de jaren 1970 werd de chroni-sche overproductie-crisis van het ka-

pitalisme ‘opgelost’ door massale op-bouw van schulden. Dit ging gepaard met de volledige vrijmaking van de financiële markten. Ter illustratie: het totaal aan beleggingen van banken in Engeland bedroeg tussen 1870 en 1970 steeds zowat 50% van het BBP. Vandaag ligt dat boven 600% van het BBP. Ook in Griekenland en Portugal, maar vooral in het geval van Ierland en IJsland, moest de staat ingrijpen om de banken te redden. Net als in België ga-ven de overheden er tientallen miljar-den uit om het banksysteem overeind te houden.

Landen als Portugal en Griekenland werden eerst getroffen door de crisis omdat zij als eerste geraakt werden door de neoliberale competitie van de EU. De industrie in de Zuid-Europese landen - bijvoorbeeld textiel en schoe-nen, die daar gevestigd was voor de lage lonen – vertrok dankzij vrijhan-del en neoliberale globalisering naar landen met nog lagere lonen. Massale werkloosheid en een stijging van de co-sumptieprijzen waren het gevolg voor de arbeidersklasse.

reddingsplan of besparingsplan?

Ba n ke n e n s p e -culanten dwongen Griekenland, Ierland en Portugal om aan te kloppen bij het IMF en het Europese nood-fonds. Toen de so-ciaal-democratische regering het vijfde bespar ingsplan in Portugal niet door het parlement kreeg, viel ze en opende het ook daar de weg voor het

IMF. De enorme besparingsplannen van de nationale regering bleken on-voldoende om ‘de haaien’ koest te hou-den. Nog voor de nieuwe verkiezingen is het IMF, op vraag van de regering in lopende zaken, al in Portugal om het beleid uit tekenen.

De “hulp” van het IMF en de EU be-staat erin dat de getroffen landen kre-dietlijnen krijgen om hun schuld te herfinancieren, op die manier moeten de landen hun schulden aan de banken kunnen afbetalen. Aan die “hulp” zit-ten echter brutale ‘voorwaarden’ ver-bonden. In de praktijk betekent dit dat de ‘troika’ van de Europese Centrale bank, de Europese Commissie en het IMF directe controle over de landen

verwerft. Concreet is het in Portugal het IMF dat de besparingsplannen op-legt, het parlement is buitenspel gezet. Elke schijn van democratie wordt over-boord gegooid.

Bovenop alle maatregelen die al wa-ren getroffen, zoals de verlaging van de pensioenen en de massale privatiserin-gen, zal ook de BTW op voeding meer dan verdubbelen, zal de ontslagrege-ling vergemakkelijkt worden en zul-len de werkloosheidsuitkeringen nog meer verkort worden. De Portugese arbeidersklasse zal hierdoor nog ver-der verarmen.

Niet alleen betekent dit een sociaal drama, binnen het kapitalistisch sy-steem biedt dit helemaal geen oplossing op lange termijn. De torenhoge schuld zal niet afnemen en de maatregelen van het IMF zullen de economie nog verder in een recessie storten. En dat terwijl de economie de laatste 12 maanden al een negatieve groei kende. Eender welk perspectief op beterschap wordt afge-nomen van de bevolking. Niet verwon-

derlijk dat steeds meer Portugese jon-geren, net als hun Ierse lotgenoten, hun families verlaten om in het buitenland een betere toekomst te zoeken.

een socialistisch antwoord nodig

De besparingsplannen werden het af-gelopen jaar meermaals van antwoord gediend door de arbeidersklasse en haar vakbonden. De privatiseringen werden beantwoord door sectoriële stakingen. Er waren verschillende na-tionale betogingen en een algemene staking. De inval van het IMF zorgde zelfs voor een kortstondige opheffing van het sectarisme tussen de linkse partijen in Portugal, het Links Blok en de Portugese Communistische Partij, voor overleg over een gemeenschappe-lijk standpunt. Toch is er vandaag geen duidelijk actieplan ter linkerzijde om de besparingen te stoppen en het IMF buiten te kegelen.

Onze Portugese kameraden van Socialismo Revolucionario voeren campagne om tot een degelijk actieplan te komen dat de verschillende verzets-bewegingen verenigt. Het Links Blok, de PCP en de grootste vakbond, de CGTP, moeten samen zitten om een regeringsalternatief voor de arbeiders-klasse uit te werken op basis van een socialistisch programma. Dit dient af-gedwongen te worden op basis van strijd, te beginnen met de opbouw van een nieuwe algemene staking met een perspectief om nadien de strijd voort te zetten. Zo’n socialistisch program-ma zou eruit bestaan alle besparingen te stoppen, te weigeren om de staats-schuld terug te betalen aan de banken en de belangrijkste sectoren in de eco-nomie te nationaliseren. Enkel op die basis kan een antwoord worden gebo-den op het sociaal bloedbad, veroor-zaakt door de crisis van het kapitalis-tische systeem.

lsP/Psl brusselJongeren in strijd

voor werk!

antwerpen

Strijd - SolidAriteit - SoCiAliSMe

Strijdbare meigroeten vanwege de Franstalige kameraden!

nicole Vanderputte

(LSP west-Vlaanderen)

Strijdbare groeten!

Mathias Pauwels(LSP-Kempen)

Peter ghyselbrecht (LSP west-Vlaanderen)

SToP HeT MiniMALiSeren VAn geWeLD oP

VroUWen en KinDeren

vOOR eeN vOllediGe eRkeNNiNG vAN FiBROMyAlGie eN Me AlS FySiSChe ziekte.

Voor grATiS geZonDHeiDSZorg

LeuVen

zONdAG 22 Mei: BBq eN MeetiNG: “Staatshervorming om

sociale voorzieningen te verbeteren of af te

breken?”.

BBQ vanaf 17u (7/10 € in voor-verkoop). meeting om 19u. Spreker: Anja deschoemacker. overwinningsstraat 61, St gillis.meer info: bxl@socialisme.be

Wij willen niet alleen het brood, maar de hele bakkerij

nationalisatie van de sleutel-sectoren onder arbeiderscontrolelSP en AlS-leuven nodigen u uit voor de volgende meetings:

- 4 mei, 20u MtC. Stop nucleair risico - kan het kapitalisme het energievraagstuk oplossen?

- 18 mei, 20u MtC. de nationale spanningen in Belgie - welk standpunt dienen werkende mensen en jongeren in te nemen?

- 8 juni, 20u. Migratie en vluchtelingen

alsgent

blokbuster.be

jobs,GEEN RACISME

www.socialisme.be mei 2011 11www.socialisme.be mei 2011 11internationaal

Britse arbeiders op naar strijd van de eeuw700.000 BEtogErS iN loNdEN

dictator Nazarbajev organiseert verkiezingsoverwinningkaZakstan

door tAnJA niemeier, medewerker VAn de frActie Gue/nGl in het

europeeS pArlement

De presidentsverkiezingen van 3 april in Kazachstan werden door de internatio-

nale media en de burgerlijke demo-cratische instellingen als “niet vrij” omschreven. De OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) benadrukte wel dat het re-gime democratische inspanningen had geleverd.

President Nazarbajev is al 20 jaar aan de macht en werd herverkozen met 95,5% van de stemmen. De president stelde dat dit resultaat voor hemzelf en

“zijn” Nur-Otan partij (de enige partij in het parlement) een uitdrukking is van de “liefde” van het volk voor zijn president.

De oppositie is het daar niet mee eens. Tijdens een hoorzitting in het Europees Parlement toonden verte-genwoordigers van de burgerlijke op-positiekrant Respublika (die door aller-hande “administratieve” obstakels niet meer kan verschijnen in Kazachstan) een filmverslag van de verkiezingen.

Waarnemers in 221 stembureau’s door-heen het land vertelden allen hetzelfde verhaal: studenten werden gedwongen om te stemmen en ook arbeiders uit de openbare sector werden verplicht om te stemmen. De stembussen werden met extra stembrieven aangevuld om het re-sultaat van Nazarbajev op te krikken. Er waren bussen die mensen van het ene stembureau naar het andere brachten om telkens opnieuw te stemmen. De waarnemers mochten niet aanwezig zijn bij het tellen van de stemmen.

Oppositiepartijen, waaronder de be-weging Kazakstan 2012, riepen op tot een boycot van de verkiezingen. Het was immers onmogelijk voor opposi-tiekandidaten om op te komen. De eni-ge ‘tegenkandidaten’ behoorden allen tot de “inner circle” van het regime en sommige van deze kandidaten verklaar-den in het openbaar dat ze zelf voor Nazarbajev zouden stemmen.

Voor de vervroegde presidentsverkie-zingen had het parlement (lees: de par-tij van Nazarbajev) voorgesteld om de verkiezingen van 2012 uit te stellen en de president tot 2020 aan de macht te laten. Er werd voorgesteld om daar een referendum over te houden. Dat voor-stel werd uiteindelijk ingeruild voor vervroegde presidentsverkiezingen.

Net zoals bij het eerdere wetsvoor-stel om Nazarbajev tot “leider van de natie” te benoemen, was er ook nu een duidelijke taakverdeling in het kamp van de kliek rond Nazarbajev. De pre-sident treedt daarbij op als de “goede” man die het beste voor zijn volk wil en ingaat tegen voorstellen om geen ver-kiezingen te houden of om zichzelf te laten aanstellen tot “leider van de natie”, ook al werd dit wetsvoorstel uiteindelijk wel goedgekeurd.

Het regime doet zich sterk en zelfver-zekerd voor, maar wordt gekenmerkt door zwakte. Er zijn breuklijnen bin-nen het regime en er is vooral een grote schrik voor de potentiële kracht van de arbeidersklasse. Kazakstan kende de afgelopen periode een aantal stakingen en protestbewegingen die van onderuit ontwikkelden en niet alleen de politieke machtsstructuur maar ook het econo-misch stelsel in vraag stelden.

Kazakstan is rijk aan grondstoffen, maar het zijn vooral multinationale bedrijven en het regime die van deze rijkdom profiteren. De recente bewe-gingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten zijn een waarschuwing voor de explosies van woede en ongenoegen die ook het regime in Kazakstan te wach-ten staat.

harde besparingen

Op 20 oktober 2010 kondigde de re-gering van Conservatieven en Liberaal-Democraten een besparingspakket van 81 miljard £ aan of een kleine 100 mil-jard euro. Door deze besparingen kun-nen tot 700.000 jobs in de openbare diensten sneuvelen. Een groot deel van het sociale weefsel in de samenleving gaat voor de hakbijl. Zodra deze cijfers vertaald werden in concrete besparin-gen op lokaal vlak, ontstond een mas-saal gedragen protestbeweging.

In veel steden zullen dit jaar nog bi-bliotheken en zwembaden de deuren sluiten. Diensten voor zwangere en net bevallen vrouwen gaan dicht, jon-gerenprojecten worden stilgelegd, al-lerhande sociale diensten verliezen hun subsidiëring. Honderden lokale pro-testacties en betogingen, gaande van enkele honderden tot duizenden aan-wezigen, zijn uitgemond in een voor-lopig hoogtepunt met de indrukwek-kende nationale manifestatie van 26 maart. Sindsdien zijn de lokale actie-groepen als paddestoelen uit de grond omhoog geschoten.

vakbonden tonen potentieel

Op de betoging van 26 maart waren er gepensioneerden, studenten, lokale activisten uit de wijken, maar vooral veel vakbondsleden en militanten. De passage van de delegatie van Unison (vakbond van de openbare diensten) nam op zich al een uur in beslag. En elke delegatie van klein tot groot had een eigen kleurvolle animatie. Alle commentatoren die in het verleden de rol en de kracht van de vak-bonden naar vuilnisbak hadden verwezen, wer-den nu passend van ant-woord gediend.

De vraag op die op ie-ders lippen hing, was:

“Hoe verder?” Hoe kan de vakbeweging haar kracht gebruiken om deze besparingen ef-fectief te stoppen? Aanvankelijk reageer-

de de vakbondsfede-ratie heel lauw op de aankondiging van de

besparingen. Ze weigerde over te gaan tot stakingsacties en kondigde pas in de verre toekomst, op 26 maart, een nati-onale betoging aan. De poging om op die manier het verzet op de lange baan te schuiven, heeft een averechts effect gehad. De manifestatie van 26 maart werd een referentiepunt voor alle lo-kale activisten.

De vakbondsfederatie TUC had deze betoging vooropgesteld als een grote verkiezingsbijeenkomst voor Labour, dat in de komende gemeenteraadver-kiezingen de grootste winnaar zal zijn, ten koste van de Libdems en Tories die op een verpletterende nederlaag afste-venen. Ondanks de mogelijke verkie-zingsoverwinning van Labour is er weinig vertrouwen in die partij. Waar de sociaal-democraten in de steden en gemeenten mee besturen, voeren ze het besparingsbeleid van de nationale rege-ring gedwee uit.

30 juni: staking openbare sector?

De betoging van 26 maart moet het startsein vormen voor een krachtige campagne met acties, betogingen en be-zettingen van de met sluiting bedreigde diensten, maar vooral voor gecoördi-neerde stakingsacties om de besparin-gen te kunnen verslaan.

Op de betoging kwam onze zuster-partij, de Socialist Party, tussen met een 60-tal stands en honderden actieve militanten die de betogers aanspraken met onze slogan “Tegen alle besparin-gen” en “Voor een gecoördineerde al-gemene staking”. Die boodschap kreeg een grote echo, we verkochten 3.000 exemplaren van ons weekblad en hon-derden betogers gaven aan lid te wil-len worden.

Intussen hebben drie vak-bonden uit de openbare sec-tor aangekondigd om op 30 juni stakingsacties te orga-niseren. Het gaat om vak-bonden met een linksere leiding (PCS – Public and Commercial Services union, de NUT – National Union of Teachers en de UCU

– University and College Union). Dit zijn niet de grootste vakbonden, maar het vormt een goede aanzet om effectief tot een algeme-ne staking van de publieke sector te komen.

Het Kazakstan van dictator Nazarbajev was in 2010 voorzitter van de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa), een orgaan dat on-der meer moet toezien op het vrije karakter van verkiezingen... De Kazakse kan-didatuur voor het OVSE-voorzitterschap werd destijds actief gesteund door de Belgische regering en minister van buitenlandse zaken De Gucht.

nssn en tusc: twee belangrijke ontwikkelingen in de strijd

Enkele jaren geleden werd op initiatief van de RMT (de vakbond van spoorweg-en maritiem personeel) het National Shop Stewards Network (nationaal netwerk van delegees) opgezet. Dit netwerk werd een verzamelplaats voor de belangrijk-ste strijdbare syndicalisten om acties en initatieven te coördineren. Vorig jaar ontstond de Trade Union and Socialist Coalition, een electorale coalitie van vak-bondsactivisten en socialisten die zich politiek verenigden om een alternatief op de besparingslogica van de klassieke partijen te bieden. Ook al zal deze coalitie in de lokale verkiezingen van 5 mei nog geen potten breken, hier en daar zullen er zeker enkele goede resultaten zijn voor de 200 kandidaten. De TUSC wordt steeds meer de politieke coalitie die de vertegenwoordiger van het brede verzet tegen de drastische besparingen kan worden. In beide initatieven spelen de linkse socialisten van de Socialist Party een cruciale rol.

http://www.tusc.org.uk/ en http://www.shopstewards.net

door BArt VAnderSteene

Op 26 maart 2011 vond in Londen de grootste vakbondsbetoging in decennia plaats. Er waren zeker 500.000 en misschien zelfs 700.000 werkenden en jongeren aanwezig op deze indrukwekkende manifes-

tatie. De media in België concentreerden hun aandacht voor 90% op de en-kele rellen in de marge van de betoging. Het is een beproefde tactiek om op die manier de relevantie van het protest en de inhoudelijke thema’s naar de achtergrond te verwijzen.

ALLe commentAtoren

die in het VerLeden de

roL en de krAcht VAn

de VAkbonden nAAr VuiLniSbAk

hAdden Verwezen, werden nu

PASSend VAn Antwoord

gediend.

de Linkse Socialist12

stop de privatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeidersdeMocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor socialisMe en internationalisMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitge-breid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levens-

standaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

voor arbeiderseenheidvoor socialisme

WAAR lSP vOOR StAAt

cultuur

De afgelopen maanden verschenen twee inte-ressante boeken over het leven van verzetsstrij-ders en collaborateurs. De Limburgse auteur Roger Rutten bracht een vervolg op zijn twee eerdere uitstekende boeken over dit thema. Hij brengt een boek met de verhalen van verzets-strijders en hun kinderen. Volgens Rutten hebben veel verzetsstrijders

jarenlang gezwegen over wat ze meemaakten omdat deze ervaringen te traumatisch waren of om hun nakomelingen niet te moeten confron-teren met deze zwarte bladzijden. Maar Rutten heeft gelijk als hij een oproep doet aan die ver-zetsstrijders die nog leven om hun verhaal wel te doen. Om de verschrikkingen van Wereldoorlog Twee nooit te laten vervagen en om de heldhaf-tige inzet van de verzetsstrijders naar waarde te kunnen schatten, is het van groot belang dat ze hun verhaal doen. Het boek van Rutten toont hoe tientallen gewone werkenden en hun gezinnen de strijd aangingen tegen het nazisme.

Het boek “Beulen van Breendonk” brengt een ander verhaal: een portret van de nazibeulen in de hel van Breendonk. Het boek brengt de ach-tergrond van de verantwoordelijke SS’ers, hun Belgische handlangers en de collaborateurs in het kamp. Opvallend daarbij is dat het vooral ging om aan lager wal geraakte figuren met tal van persoonlijke problemen, onder meer als gevolg van alcoholmisbruik. Na de oorlog kwamen 23 Belgische handlangers van de nazi-beulen voor de rechtbank, 12 van hen werden geëxecuteerd. Tussen 1944 en 1950 werden in

ons land 2.940 collaborateurs tot de doodstraf veroordeeld, de straf werd 242 keer effectief uit-gevoerd. Dit boek is een nuttige aanvulling op eerder materiaal of op een bezoek aan het fort van Breendonk.

* “oorlog & zwijgen. kinderen van verzets-mensen vertellen”. door roger rutten, ePo, 2011, 278 p., 19,50 euro

* ”beulen van breendonk. Schuld en boe-te”. door Van den wijngaert, nefors, Van der wilt, jorissen en roden, Standaard uitgeverij, 2010, 224 p., 19,95 euro

twee interessante boeken over het verzet en de collaboratie

De ontwikkeling van private legers neemt vandaag gigantische proporties aan. Het grootste dergelijke bedrijf, Xe Services (het vroegere Blackwater), stelt jaarlijks meer dan 30.000 agen-ten en soldaten tewerk en beschikt over een armada van geblindeerde wagens, gevechtshelikopters,... In Afghanistan zijn er momenteel meer huurlingen dan gewone soldaten (130.000 tegenover 120.000). De voordelen voor de regerin-gen zijn talrijk: door de oorlog te priva-tiseren, wordt ze weg gehouden van het

publieke toneel en is er geen verantwoor-ding verschuldigd.

Zowel in Irak als in Afghanistan ge-nieten deze huurlingen een immuniteit. Ze kunnen zo goed als ongestraft optre-den en aarzelen daarbij niet om deel te nemen aan bloedige incidenten. “Route Irish” herinnert eraan dat de Voorlopige Autoriteit onder de Coalitie tussen 2003 en 2009 met haar Ordonnantie 17 im-muniteit verleende aan alle buitenlandse agenten in het land. De scenarist van de

film van Ken Loach, Paul Laverty, ver-klaarde in een interview: “Niemand is geïnteresseerd in het aantal burgerdoden en gewonden in Irak als gevolg van het optreden van private contractuelen, maar er is heel wat bewijsmateriaal dat aan-geeft dat er veel misbruik is. Het bloed-bad waarbij 17 burgers in het centrum van Bagdad werden omgebracht door agenten van Blackwater is het meest be-kende incident, maar over andere inci-denten werd gewoon niet bericht.”

Dit thema komt in de film aan bod met het verhaal van een voormalige huurling wiens beste vriend in Irak is omgeko-men terwijl hij in dienst van een privaat bedrijf was. Doorheen de film wordt de achtergrond van dit systeem van huur-lingen aangeraakt, naar onze mening gebeurt dit nogal zwak. Er wordt aan-gegeven dat de huurlingen aangetrokken werden door het oorlogsgeld, en dat als uitweg voor een toekomst van onzekere en slecht betaalde baantjes. We zien de

benarde situatie van soldaten die terug-keren uit de oorlog en natuurlijk ook de verschrikkingen in Irak. Maar de oorlog op zich wordt niet veroordeeld in de film, er wordt enkel op misbruiken ingegaan. De erg persoonlijke invalshoek zorgt voor een soms melancholische sfeer die zelfs enige gelijkenissen vertoont met eerder reactionaire Hollywoodfilms rond het thema van de goede soldaat die iets werd voorgelogen. Het wordt er niet beter op als het element van wraak cen-traler komt te staan in de vorm van een persoonlijke wraak met moord, ook al is het een moord ‘voor het goede doel’.

Deze film is wat ontgoochelend, ze-ker omdat we van Ken Loach wel iets gewoon zijn. Hij heeft al meermaals erg moeilijke en zware thema’s op een subtiele wijze aan bod laten komen in zijn films. Zo viel hij met zijn film ‘The Wind that Shakes the Barley’ over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd niet in de val van het nationalisme. Nu komt hij met een relatief zwak verhaal niet verder dan een melodramatische thriller zonder veel meer. Anderzijds blijft er wel het feit dat met deze film de aandacht wordt ge-vestigd op een aspect van het moderne imperialisme dat anders weinig wordt belicht. Alleen spijtig dat we daar meer over vernemen in de interviews dan in de film zelf.

“Route irish”, nieuwe film van ken loach

door BArt (AAlSt)

Op 11 april 2011 bracht de cultuurzen-der ARTE voor het eerst de documen-taire “Marx Reloaded” van Jason

Barker op de buis. Het betreft een antikapi-talistisch werkje dat tracht de oorzaken van de crisis na te gaan én dit wel op een vrij ori-ginele manier.

Interviews met vooraanstaande ‘marxistische critici’ (waar we het evenwel niet altijd mee eens zijn en dat is soms een understatement) worden afgewisseld met allerhande archiefbeelden aan-eengeregen met korte humoristische tekenfilms met een gereïncarneerde Karl Marx en Trotski in onvervalste Matrix-stijl. Trotski met coole zonne-bril en in een lange mantel van het Rode Leger is de Morpheus van dienst ...

De Achilleshiel van de documentaire is echter het feit dat men zich beperkt tot interviews met

“officiële intellectuelen”, m.a.w. mensen die van-uit hun comfortabele academische ivoren toren de gebeurtenissen becommentariëren. Voor de mees-ten onder hen staat het marxistisch principe van eenheid van theorie en praktijk ver van hun bed. Zolang de documentaire over de analyse van het kapitalisme gaat, is er geen of weinig vuiltje aan de lucht maar als de documentaire op het einde het alternatief op dat systeem aansnijdt, wordt het eerder “vangen met Marx.” Enkele interviews met marxistische activisten en vakbondsmensen, die als het ware tot aan hun nek in de klassenstrijd staan, had het zweverige einde met beide voeten op de aarde kunnen houden. Een vakbondsafge-vaardigde uit bijvoorbeeld de chemie zou er niet zoveel woorden en poespas aan vuil maken.

Ondanks deze niet-onbelangrijke kanttekening is de documentaire geslaagd als eerste kennisma-king met het universum van het marxisme en het ietwat verwarrende einde kan voor de geïnteres-seerden alleen maar een aanzet zijn om verder op zoek te gaan.

“Marx Reloaded”: originele documentaire op ARte

door nicolAS croeS

De bekende Britse filmmaker Ken Loach raakt in zijn nieu-we film eens te meer een ge-

voelig politiek thema aan. Hij heeft het over de oorlog in Irak en meer bepaald over de privatisering van het oorlogsvoeren waarbij “con-tractuelen”, eigenlijk private huur-lingen, worden ingezet. Vorig jaar waren in Irak al evenveel huurlin-gen als soldaten. Het aantal onbe-strafte misdrijven door huurlingen neemt sterk toe.

www.socialisme.be mei 2011 1�partijnieuws

door AndreJ (Antwerpen)

LSP is bij uitstek hét socialistisch al-ternatief op de

traditionele partijen. Met “strijd, solidariteit en socialisme” bestij-gen haar militanten dagelijks het politieke toneel om consequent de belangen van de arbeiders en hun gezinnen te verdedigen. Tegenover het asociale neoliberale beleid, de dreiging van extreem-rechtse krachten en de capitulatie van de sociaal-democratie plaatsen wij de opbouw van een democratisch so-cialisme. Een systeem waarbij de dagelijks gecreëerde rijkdom in de maatschappij wordt geïnvesteerd om ieders noden en behoeften te bevredigen.

Voor jongeren willen we een partij van de toekomst zijn. Een partij die opkomt voor gratis, kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs, waarin ideeën en ervaringen ten volle kunnen wor-den uitgewisseld en gekoppeld aan de praktijk. Een partij die ook ijvert voor toegang tot sport, ontspanning en recre-atie voor jongeren zonder zich te moe-ten onderwerpen aan een winstlogica of aan de muziekindustrie.

Een steeds groeiend aantal gepensio-neerden wordt in armoede ondergedom-peld. Mensen van respectabele leeftijd verdienen een volwaardig inkomen en een professionele zorg. Een sociale ze-kerheid, gezondheidszorg en farmaceu-tische industrie die niet in het teken van winst staan maar onder democratische controle van bevolking, kan dit moge-lijk maken.

Vechten voor betere arbeidsomstan-digheden onder betere voorwaarden dragen we net als de 32-urenweek zon-der loonsverlies met bijkomende aan-wervingen hoog in ons vaandel. Maar uiteindelijk zal een herverdeling van het beschikbare werk enkel realiseer-baar zijn in een geplande economie on-der beheer en democratische controle van de werkende bevolking. We strij-den samen met vakbondsmilitanten om de sleutelsectoren van de economie en de technologie maatschappelijk aan te wenden en niet enkel voor de hebzucht van een handjevol multinationals en

grote aandeelhouders. De linkse soci-alisten hebben ook aandacht voor min-derheden en komen voor en met hen op straat tegen allerlei vormen van isolatie en onderdrukking die als basis dienen om de arbeidersklasse te verdelen en te controleren. Op vrijwillige basis en te-gemoet komend aan alle democratische verzuchtingen denken wij dat alle vol-keren vreedzaam met elkaar kunnen sa-menleven. Oorlog en uitbuiting is altijd in het voordeel van het imperialisme en grootkapitaal. Enkel een internationaal georiënteerde arbeidersklasse kan daar een antwoord op bieden.

Om deze periode van opstanden en revolutie’s, van financiële en economi-sche crisis, van besparingen en afdan-kingen ten volle te benutten, heeft de arbeidersklasse nood aan nieuwe mas-sale arbeiderspartijen.

Iedere dag sluiten LSP-leden zich aan bij sociale strijd tegen het kapita-lisme, zowel lokaal als internationaal. We doen dit niet als buitenstaanders, maar als actieve deelnemers aan be-wegingen of aan de dagelijkse strijd om als arbeiders rond te komen en een toekomst uit te bouwen. Wij kiezen de kant van de arbeiders, jongeren, gepen-

sioneerden, werklozen, holebi’s, vrou-wen, migranten,...

De Linkse Socialistische Partij is actief op tal van terreinen. Dat komt onder meer tot uiting op onze website waar we dagelijks ideeën en argumen-ten naar voor brengen alsook in deze krant. Onze leden zijn actief in afdelin-gen in Wallonië, Brussel en Vlaanderen waarbij politieke betrokkenheid van on-deruit wordt gestimuleerd. Op interna-tionaal vlak maken we deel uit van het Committee for a Workers’ International (CWI) met afdelingen in zo’n 40 landen op alle continenten.

De Russische revolutionair Leon Trotski legde uit dat al onze persoon-lijke ongemakken en problemen enkel opgelost kunnen worden als ze deel uit-maken van een maatschappelijke oplos-sing. Twijfel niet en sluit aan bij LSP, word actief en bouw mee aan de uitbouw van nieuwe arbeiderspartijen en aan de weg naar socialisme.Tenslotte willen we iedereen oproepen ons te steunen met een financiële gift. Hoe beperkt deze ook is, het biedt ons financiële zeker-heid, stabiliteit en onafhankelijkheid. Wij kunnen daar verder op bouwen aan een socialistisch alternatief.

Sluit aan bij lSP!

De arbeidersbeweging heeft zichzelf opgebouwd door zich te organiseren. Op die basis werd het mogelijk om een aantal sociale toegevingen af te

dwingen. In de organisatie van de arbeidersbeweging was het verspreiden van eigen informatie en nieuws steeds van groot belang. Arbeidersmedia waren en blijven noodzakelijk omdat we niet kunnen vertrou-wen op de burgerlijke media voor betrouwbare infor-matie of berichtgeving over onze strijdbewegingen.

Een krant als ‘De Linkse Socialist’ stelt zich in de tradi-tie van de arbeidersmedia. Met beperkte middelen en niet met professionele journalisten maar met activisten die op het terrein actief zijn, proberen we niet alleen te berich-ten over wat van belang is voor de gewone werkenden en hun gezinnen maar ook om richting te geven aan het on-genoegen en het verzet. Vaststellen wat misloopt, volstaat niet, we moeten ook de strijd organiseren om tot een be-ter systeem te komen. Wat ons betreft, kan dat enkel een socialistisch alternatief zijn. Voor onze media (krant, website, pamfletten, brochu-

res,...) krijgen wij geen subsidies of gulle bijdragen van rij-ke adverteerders. Alle middelen komen vanuit de arbeiders-beweging zelf: van lezers en sympathisanten die bovendien zelf ook instaan voor de verspreiding van onze media.

Onze militanten verkopen deze krant actief op straat, op de werkvloer en in de wijken. Voor stabiele maandelijkse inkomsten is het van cruciaal belang dat we meer abonne-menten maken. We vragen alle lezers op 1 mei om het hele jaar door de strijd voor een socialistisch alternatief te steu-nen. Dat kan onder meer door een abonnement te nemen met een maandelijkse permanente opdracht van minstens 2 euro of een los abonnement van 20 euro (of aan steun-prijs: 30 of 50 euro) voor 12 exemplaren. In ruil daarvoor krijg je iedere maand een flinke portie linkse socialistische analyses en berichtgeving in je bus bezorgd. Doen!

Neem een abonnement op dit maandblad!

Ik volg de activiteiten van LSP al enkele jaren. Het eerste contact da-teert van oktober 2004 toen er aan de universiteit van Luik een bezet-tingsactie was voor de verlaging van het inschrijvingsgeld. Ik ben niet van rijke afkomst en had al snel het gevoel dat ik enkel links kon zijn waarbij ik werd aangetrokken door de standpunten van LSP.

De afgelopen jaren nam ik deel aan verschillende betogingen en in-teressante initiatieven. Het viel me op dat LSP doorheen verschillende campagnes niet alleen aangeeft wat er fout loopt, maar ook een gron-dige analyse brengt van hoe dit het resultaat is van het kapitalistische systeem om er vervolgens antwoorden op te bieden. Vandaag is het ge-makkelijk om op morele basis anti-racist of anti-seksist te zijn, maar het komt er op aan om een strategie te hebben om effectief de strijd tegen ra-cisme of seksisme aan te gaan. LSP is de enige partij met duidelijke per-spectieven, ook op langere termijn, en een strategie die daaraan wordt aangepast.

Voor mij was de stap om lid te worden slechts een kleine stap aange-zien ik al langer overtuigd was. Het werk van de jongeren van ALS heeft me evenwel in het bijzonder gemotiveerd. De revolutionaire bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten hebben de noodzaak van een re-volutionaire partij in massamobilisaties scherper gesteld.

Mandy, Luik

Agenda- woe. 4 mei. Brussel. energie in publieke handen door

nationalisering. 19u, café liberty, Vrijheidsplaats - woe 4 mei. luik. energie in publieke handen door na-tionalisering. “l’île aux trésors”, 28 place du XX Août

- woe. 4 mei. Gent. energie in publieke handen door na-tionalisering. 19u30, jeugddienst Kammerstraat 10

- woe. 4 mei. leuven. energie in publieke handen door na-tionalisering. 20u MtC Hogeschoolplein

- wo. 4 mei. Antwerpen. Staatshervorming: om sociale voor-zieningen te verbeteren of af te breken? 19u30, Multatuli

- za. 14 mei. Antwerpen. rode cantus met François Bliki. - ma. 16 mei. Gent. Staatshervorming: om sociale voorzieningen te verbeteren of af te breken?

- woe. 18 mei. leuven. Staatshervorming: om sociale voorzienin-gen te verbeteren of af te breken?

- zo 22 mei. Brussel. BBQ en meeting: “Staatshervorming om so-ciale voorzieningen te verbeteren of af te breken?”. BBQ vanaf 17u,

meeting om 19u. Spreker: Anja deschoemacker. overwinningsstraat 61, St Gillis.

Henegouwen-Namen: 615 €Brussel-W. Brab.: 1.015 €O. & W. Vlaanderen: 1.260€Antwerpen: 621 €Luik-Lux: 398 €Vl. Brab. Limburg: 260 €Nationaal: 87 €TOTAAL: 4.254,99 €

72%46%41%40%32%21%11%39%

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Strijdfonds: steun lSP!Iedere politieke partij heeft nood aan middelen. Ook op dat vlak toont LSP

aan dat het anders is dan de traditionele partijen. Die partijen halen hun mid-delen voor 80% tot 90% uit publieke subsidies. Bij LSP komen alle midde-len van de leden en sympathisanten. Wij zijn financieel afhankelijk van de arbeiders en jongeren die ons willen steunen. Daartoe zijn onze militanten actief op het terrein, in de dagelijkse strijd van arbeiders en jongeren. We zijn niet alleen financieel maar ook politiek onafhankelijk van de kapita-listische staat. Bij de traditionele partijen is dat niet het geval.

Op basis van onze campagne voor de meigroeten in deze krant en enkele activiteiten gericht op het ophalen van financiële steun (strijdfonds), heb-ben we al 4.200 euro opgehaald voor het tweede kwartaal van 2011. Samen met de steun die we op 1 mei ophalen en verschillende andere activiteiten, onder meer bij de eerste festivals, willen we dat optrekken tot 11.000 euro steun in het kwartaal.

Wij hebben geen rijke geldschieters, maar tal van militanten en sympathi-santen die bereid zijn om een bijdrage te leveren aan onze uitbouw en de verspreiding van onze socialistische standpunten. Steun ons en stort een bijdrage op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “steun”.

Waarom ik lid werd

tamil-protest aan europees parlementOp woensdag 18 mei wordt om 14u aan het Europees parlement in Brussel

actie gevoerd door de Tamil-gemeenschap in ons land. De actie is onderdeel van een internationale protestdag om de oorlogsslachtoffers te herdenken. In de oorlog van het Sri Lankese tegen de Tamilbevolking vielen tiendui-zenden slachtoffers en een hele gemeenschap werd tot barbaarse levensom-standigheden veroordeeld door het regime van Rajapakse dat steeds werd gesteund door de regionale en internationale grootmachten.

De Verenigde Naties bevestigen in een nieuw rapport dat het regime oor-logsmisdaden heeft gepleegd. Het leger omsingelde een gebied waar zo-wat 330.000 Tamils verbleven. De VN-onderzoekers stellen dat er “geloof-waardig bewijs bestaat dat het leger in die periode burgers, ziekenhuizen en humanitaire hulpverleners heeft beschoten.”

http://tamilsolidariteit.wordpress.com

Eind jaren 1990 en begin jaren 2000 werd de G8 een symbool van de glo-balisering. Dat is een ultraliberaal economisch proces dat alles op haar weg lijkt te verwoesten. Na een decennium van een amper betwist ideologisch neoliberaal offensief in de nasleep van de val van de Sovjetunie, vormde de antiglobaliseringsbeweging een keerpunt in die zin dat het systeem op-nieuw in vraag werd gesteld onder de jongeren, ook al gebeurde dit nog op een verwarde wijze.

Bij het protest tegen de G8-top in Genua in de zomer van 2001 kwam die radicalisering onder de jongeren tot uiting in grote betogingen. Er volg-de een hardhandige repressie tegen de betogers. Daarbij vielen 600 ge-wonden en kwam ook een betoger om: Carlo Giuliani (zie foto). Amnesty International omschreef de incidenten als de “meest ernstige inbreuk op de democratische rechten in een Westers land na het einde van de Tweede Wereldoorlog.”

jongeren

37e editie van het festival van imperialistische hypocrisieg8-top iN dEAuVillE

de vermijdbare nieuwe opmars van het FNfrANkrijk

door BAptiSte (wAVer)

Op 26 en 27 mei zullen leiders van de acht grootste econo-mische machten ter wereld

(Duitsland, Frankrijk, Italië, Groot-Brittannië, Canada, VS, Japan en Rusland) een informele bijeenkomst houden in het Franse Deauville. Wat kunnen we van deze jaarlijkse top verwachten?

Het doel van deze jaarlijkse bijeen-komst is om met de grootmachten een aantal gemeenschappelijke standpun-ten in te nemen om de grote problemen in de wereld “op te lossen”. De eerste vergaderingen werden destijds bijeen-geroepen als reactie op de stijgende olieprijzen in de jaren 1970. Sinds de top in Pittsburgh in 2009 heeft de G8 haar werkingsterrein gedetailleerder omschreven: “ de geopolitieke en vei-ligheidsuitdagingen bespreken, sa-menwerking met Afrika op politiek en economisch vlak en alle thema’s die in het gemeenschappelijk belang van de G8-landen zijn.”

De problemen “oplossen”, is natuur-lijk veel gezegd. Bij de top vorig jaar

werd in de slottekst gesteld dat er een financiële regulering zou komen om een einde te maken aan de blinde specu-latie door hedgefunds en om een einde te stellen aan de overdreven bonussen. Vandaag zien we als resultaat van de nieuwe monsterwinsten in de financi-ele sector dat er even gigantische bo-nussen worden uitbetaald. Dit gebeurt op basis van speculatie in onder meer grondstoffen, munten, vastgoed en pu-blieke schulden.

Het gaat de leiders niet zozeer om het aanpakken van problemen. Ze willen vooral zand in de ogen van de bevol-king strooien zodat niet duidelijk is dat ze enkel de belangen van de kapitalis-ten dienen. Er is een minimale samen-werking tussen de grootmachten om de individuele winsten te maximaliseren. Dat verklaart waarom de G8 sinds de stagflatie van de jaren 1970 regelmatig voor nieuwe impulsen voor het neolibe-rale beleid zorgde. Die neoliberale poli-tiek heeft niets opgelost voor de arbei-ders en hun gezinnen, maar het liet de kapitalisten wel toe om recordwinsten op te stapelen.

Dit jaar vindt de G8-top plaats tegen een achtergrond van wereldwijde cri-sis van het kapitalisme. Zoals gastheer Sarkozy moet erkennen, is er een ver-

snelling in de veranderingen op alle niveau’s: wereldeconomie, schulden-crisis, spanningen tussen besparingen en wijzigende machtsverhoudingen, in-flatie op basis van speculatie in grond-stoffen, energieproblemen en discussie over kernenergie, werkloosheid, toe-name van de armoede, revolutionaire bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten,…

Ongetwijfeld zal de Franse hyper-pre-sident geen kans onbenut laten om zich voor te doen als de ‘ridder op het witte paard die strijd voert tegen al het kwaad van de wereld’. Er zullen wellicht op-nieuw grote verklaringen en holle be-loften worden gedaan tegen 2020 of 2030. Sarkozy heeft al aangegeven dat hij wil werken aan een “universele sok-kel van sociale bescherming”. Met een retoriek over sociale verworvenheden zal verder worden gegaan met de neer-waartse spiraal van de levens- en ar-beidsvoorwaarden.

We mogen geen enkel vertrouwen stellen in deze imperialistische leiders. Het is een illusie te denken dat zij ant-woorden kunnen bieden op de pro-blemen van de samenleving, dit zijn immers problemen die inherent zijn aan het winstsysteem dat ze zelf ver-dedigen. Het zijn dezelfde leiders die

Protest tegen de G8-top in Japan in 2008

de energiesector hebben overgeleverd aan de winsthongerige private sector voor wie de veiligheid en het milieu een ver-van-mijn-bed-show was. Het zijn ook dezelfde leiders die jarenlang steun hebben gegeven aan Moebarak, Khadaffi, Ben Ali, Gbagbo en andere dictators in de neokoloniale wereld, een steun waar pas werd op teruggekomen toen een koerswijziging beter was voor de eigen economische en strategische belangen. Het zijn dezelfde leiders die al decennia verantwoordelijk zijn voor een neoliberaal beleid en die vandaag harde besparingsplannen opleggen.

Hun belangen staan systematisch lijn-recht tegenover de onze.

Zij hebben enkel oog voor de belan-gen van de grote bedrijven. Wij moe-ten strijd voeren voor onze belangen. In deze strijd moeten we ons richten tegen het kapitalistische systeem dat zij verdedigen. Enkel in een socialisti-sche samenleving zal iedereen degelijke arbeids- en levensvoorwaarden kennen met een hogere vorm van democratie, de afschaffing van armoede en een pu-blieke controle en beheer van de ener-giesector waarbij de milieubehoeften in rekenschap worden genomen.

10 jaar na de G8-top in Genua

door fAuStine ottin, GAuche réVolutionnAire (frAnkriJk)

In de peilingen voor de Franse presi-dentsverkiezingen van 2012 haalt het extreem-rechtse kopstuk Marine Le

Pen momenteel zowat 20%. Le Pen kan profiteren van het falen van het beleid van Sarkozy die beweerde te zullen opkomen voor de kleine man. De linkerzijde heeft eveneens gefaald om daar krachtig op te antwoorden. Dit biedt ruimte aan een her-nieuwde opmars van het FN. Voor Le Pen is het makkelijk om kritiek te

geven op het economische beleid van Sarkozy, het volstaat om op de rampzalige resultaten te wijzen. Nadat de regering weigerde om toe te geven aan het wekenlange arbeidersprotest in het najaar, kwam er vanuit de linkerzijde en de vakbondsleiding geen verder antwoord op de aanvallen. Nu gaat Le Pen zelfs zo ver dat ze de vakbondsleiding bekritiseert omdat deze het verzet niet organiseert. Net zoals de

‘Ware Finnen’ probeert ook het FN stemmen te winnen met een sociale retoriek.

Sarkozy voerde de afgelopen jaren campag-ne rond thema’s als migratie, nationale iden-titeit en onveiligheid. Dat heeft het FN toen verzwakt, maar dit was slechts tijdelijk. Nu kan extreem-rechts terugkomen op basis van het falen van zowel de officiële rechterzijde als de linkerzijde. Het was het besparingsbe-leid van de PS in de jaren 1980 dat mee leidde tot de electorale opmars van het FN.

Le Pen en het FN zwijgen uiteraard over het feit dat het eigen partijprogramma evenzeer voor besparingen pleit. Zo is het FN tegen het Smic (het leefloon dat volgens de partij

“luiheid” in de hand zou werken) en verzet de partij zich tegen een vermogensbelasting om-dat dit de “sterksten” benadeelt. Een asociaal programma is niet verwonderlijk in een partij die wordt geleid door patroons, grote aandeel-houders of figuren als Jean-Marie Le Pen die als rentenier leeft.

Sarkozy hoopt stemmen van Le Pen terug te winnen door de verkiezingscampagne in het kader van discussies over migratie of de islam te stellen. Daarmee wil hij de aandacht afleiden van het asociale beleid waar de re-gering voor staat. Dit zal Le Pen echter enkel maar versterken.

In de jaren 1930 stelde Trotski al dat extreem-rechts een opmars kan maken onder diegenen die het hardste worden geraakt door de crisis. Daar is er een openheid voor de ‘oplossingen’ van de “contrarevolutionaire wanhoop”, zeker als links niets heeft gedaan met de revolutio-naire hoop op verandering.

Er is nood aan een anti-fascistisch verzet en een politiek alternatief. De NPA (Nieuwe Anti-Kapitalistische Partij) moet een geloof-waardig alternatief worden in de strijd tegen het kapitalistische systeem dat enkel de be-langen van het patronaat en haar politici dient. We moeten de NPA omvormen tot een instru-ment van strijd voor de verdediging van onze verworvenheden en voor een verandering van het systeem.

de Linkse Socialist1�

www.socialisme.be mei 2011 15jongeren

door clArA

Sinds de jaren 1990 heeft het neoliberale beleid geleid tot een deregulering van de ar-

beidsmarkt. Dit betekent dat de arbeidsvoorwaarden en de lo-nen onder vuur werden genomen. Arbeidsovereenkomsten van on-bepaalde duur worden een uitzon-dering. Hierdoor wordt het voor jongeren moeilijker om een zekere stabiliteit te verkrijgen. In de plaats van door te werken een betere toe-komst uit te bouwen, komen veel jongeren in onzekere jobs terecht en zien we de opmars van de “wer-kende armen.”

Onzekere contracten zijn tijdelijke contracten aan slechte voorwaarden: lage lonen, overdreven veel flexibili-teit, weekcontracten of zelfs dagcon-tracten,... Dit soort arbeidsomstandig-heden plaatst de werknemers in een kwetsbare positie. Hoe kunnen we een toekomst uitbouwen als we niet eens weten in welke omstandigheden we morgen zullen werken?

Een van de belangrijkste gevolgen van de ondermijning van de arbeids-voorwaarden is de daling van de koop-kracht. Om rond te komen, volstaat het vandaag niet om een job te hebben. In België zijn 4,8% van de werkenden offi-cieel arm, als gevolg van de crisis moe-ten steeds meer werkenden een tweede job erbij nemen. Het aantal werkenden met meer dan één job is het afgelopen jaar vier keer zo snel toegenomen.

Sinds 20 jaar is er een snelle opmars van de interimarbeid. In Denemarken, Italië, Spanje en Zweden was er een vervijfvoudiging van de interimsector.

In de meeste Europese landen was er minstens een verdubbeling. In België waren er in 1985 50.591 interimmers, in 2009 waren dat er al 326.103 of zes keer zoveel.

dalende werkloosheid?

Eind februari was de officiële werk-loosheid met 3,8% gedaald op jaar-basis (-6,8% in Vlaanderen, -3,5% in Wallonië en +2,4% in Brussel). De tra-ditionele politici stellen dit als een over-winning voor. Wat ze er niet bijzeggen, is dat veel van de nieuwe jobs super-flexibele kleine jobs zijn met lage lo-nen en moeilijke uren.

In dezelfde periode nam het interim-werk met 19,32% toe. Bij de afdan-kingsgolven en herstructureringen zijn stabiele jobs met degelijke lonen ver-dwenen. Het patronaat maakt van de crisis gebruik om werknemers in vaste dienst te vervangen door interimmers en andere onzekere contracten.

Dit treft vooral de jongeren. Het zijn vaak jongeren die het eerste worden afgedankt. De tijdelijke daling van de jongerenwerkloosheid, met 9,2% op jaarbasis, deed minister Milquet al ver-klaren dat haar “win-win-plan” resulta-ten oplevert. Dat plan geeft aan het pa-tronaat grote kortingen op de lonen van jonge werknemers, de gemeenschap draait voor deze kosten op.

welk toekoMstperspectief?

Het verschuiven van de werkloosheid tussen verschillende leeftijdsgroepen biedt geen toekomstperspectief voor de jongeren. Het betekent voor hen dat ze tijdelijk een laag betaalde job hebben

om, zodra de subsidies van de overheid verdwijnen, plaats te maken voor een nieuwe generatie van nog goedkopere jongeren. Arbeidsovereenkomsten van onbe-

paalde duur laten toe om toekomst-plannen te kunnen ontplooien. Het is echter niet gemakkelijk om zo’n con-tract te krijgen. Veel jongeren wer-ken jarenlang met tijdelijke contrac-ten, sommigen geraken er nooit uit. Diegenen die ons zeggen dat een inte-rimjob een springplank is naar een vas-te job, hebben ongelijk. Een interimjob is steeds meer slechts een springplank naar een volgende interimjob of een periode van werkloosheid.

Jongeren kiezen er niet voor om van de ene job naar de andere te trekken. Dat heeft niets te maken met het op-doen van diverse ervaringen, het gaat om het opleggen van “vuilbakcontrac-ten” waarmee jongeren geen enkele ze-kerheid hebben. De Spaanse arbeiders noemen dat fenomeen ‘los mileuristas’, arbeiders die noodgedwongen werken met een loon dat onder de 1.000 euro per maand ligt.

De verschillende aanvallen op de werklozen verplichten jongeren om ge-lijk welke job te aanvaarden. Het neoli-berale model legt een harde concurren-tie op waarbij iedere werkende op gelijk welk moment kan worden vervangen door een andere. Arbeiders zijn koop-waar geworden die bovendien constant in de solden worden gezet.

jongeren in strijd voor werk

Voor jonge werkenden is het niet ge-makkelijk om voor hun rechten op te komen. Ze blijven vaak slechts een

korte tijd op een zelfde werkplaats en er wordt gewerkt met contracten waar-aan op ieder ogenblik een einde kan worden gesteld. Dat maakt het moeilij-ker om arbeiders te organiseren op de werkvloer terwijl dit absoluut noodza-kelijk is in de strijd voor degelijke jobs voor iedereen.

In tegenstelling tot wat de patroons en hun politici ons proberen wijs te maken, is de huidige gang van zaken niet de enige mogelijke. De winsten nemen toe omdat de arbeiders worden gevraagd om voor de crisis te betalen. We kunnen ons verenigen en de strijd tegen de ondermijning van de arbeids- en levensvoorwaarden aangaan.

Met de campagne Jongeren in Strijd voor Werk proberen we jongeren te or-ganiseren om samen strijd te voeren voor degelijke jobs en een toekomst voor de huidige en komende generaties. Doe mee met de campagne Jongeren in Strijd voor Werk!

Wij willen werk en een toekomst!* stop nep-contracten degelijke jobs, Minstens aan een MiniMuMloon van 1500€ netto!

* stop de jacht op de werklozen! afschaffing van de wachttijd!

* Meer publieke Middelen voor onderwijs: 7% van BBP!

* de beschikbare arbeid verdelen, voor een 32-urenweek zonder loonsverlies Met bijkoMende aanwervingen!

Een strijdbare eerste mei

vanwege de Antwerpse

Actief Linkse Studenten

STRIJDBARE MEIGROETEN vanwege studenten van

de Taal-en Letterkunde van de UA

MEEr MiddElEN

Voor onderwijs

7% van het bbp

voor onderwijs!Actief Linkse Studenten

bruSSeL

Actief linkse scholieren* Geen hoofddoekenverbod op

school* Geen racisme, seksisme, ho-

mofobie - Alles wat ons ver-deelt, verzwakt ons

* Meer middelen voor onderwijs - 7% van het bbp

* Met AlS in het verzet tegen het kapitalisme - voor een so-cialistisch alternatief

Strijdbare meigroeten van de redactie van

De Linkse Socialist en de website

socialisme.be

Alles over het marxisme vroeger en nu:

cAMpAgNE ‘joNgErEN iN Strijd Voor wErk’

hoeveel “verloren generaties” moeten nog volgen?

Samen strijden voor onze toekomst!

UIT SYMPATHIE

de Vos & de Vos real Estate partners BVBAHoogstraat 25b9150 Bazel

strijdbare meigroeten van het committee for a workers’

internationalaustralië Socialist Party | Argentinië La Chispa | België Linkse Socialistische Partij en Parti Socialiste de Lutte | bolivia Alternativa Socialista Revolucionaria | Brazilië Liberdade, Socialismo e Revolução | chili Socialismo Revolucionario | china Chinaworker | costa rica Alternativa Socialista | cyprus Youth against Nationalism | duitsland Sozialistische Alternative | finland Sosialistinen Vaihtoehtoe | frankrijk Gauche Révolu-tionnaire | griekenland Xekinima | groot-britannië Socialist Party | ijsland Sosialisk-trettlaeti | india New Socialist Alternative | israël / palestina Maavak Sozialisti | italië Contracorrente | japan Kokusai Rentai | kazakstan Socialistisch Verzet | libanon CWI Libanon | maleisië CWI Maleisië | nederland Socialistisch Alternatief | Nigeria Demo-cratic Socialist Movement | noord-ierland Socialist Party | oostenrijk Sozialistische Linkspartei | pakistan Socialist Movement Pakistan | polen Grupy na rzecz Partii Robot-niczej | portugal Socialismo Revolucionário | Québec Alternative Socialiste | rusland CWI Rusland | schotland Socialist Party | spanje Socialismo Revolucionario | Sri lanka United Socialist Party | taiwan Taiwan Socialist League | tsjechië Socialistickà Alterna-tiva Budoucnost | Venezuela Socialismo Revolucionario | Verenigde Staten Socialist Alternative | Zuid-afrika Democratic Socialist Movement | Zuid-ierland Socialist Party | Zweden Rättvisepartiet Socialisterna

www.socialistworld.net

lSP WeSt-vlAANdeReNDe machtigen lijken enkel groot zolang wij op

onze knieën blijven zitten. roeselare/westhoek, contact Zoë 0476606776brugge/oostende, contact jonas 0472367484kortrijk, contact Arnout 0472694758

lSP OOSt-vlAANdeReNgent - Ledeberg, contact Michaël 0472436075gent - brugse Poort, contact laura 0472339030gent - non-Profit, contact Marc 0486673620gent - jongeren, contact Simon 0485140218Aalst, contact Bart 0477387326dendermonde, contact jef 0477795748

Stelen is gemakkelijker door een bank op te richten dan door een bank te overvallen.

bertolt brecht.

neen AAn De LiBerALiSering VAn BPoST

Model 9, Informatie- en actieblad van

Postmannen- en vrouwen die

sympathiseren met LSP

PriDenoT ProFiT

Holebiwerking lSPsocialisme.be/lsp/holebi

SoLiDAriTeiT!eeN StRiJdBARe 1

Mei!

Steun dit maandblad: 001-3907596-27Steun dit maandblad: 001-3907596-27

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 304 Mei 2011

de € 2STEUN: € 5

socialisme.beBen je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media Beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een aBonnement op dit Blad en volg onze dagelijkse weBsite socialisme.Be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

De afgelopen weken was er protest van de arbeiders die in Tsjernobyl voor de opkuis van de kerncentrale inston-den. Zij eisten een beter pensioen en een grotere erkenning van het held-haftig werk dat ze hebben verricht na de ramp in de Oekraïene. De gelijke-nissen met de honderden arbeiders die in Fukushima worden ingezet in een poging om de ramp onder controle te krijgen, zijn opvallend. Vandaag worden die arbeiders als

helden bestempeld. Maar zullen zij binnen enkele jaren net als de helden van Tsjernobyl in de vergeethoek ver-dwijnen? We moeten alvast niets ver-wachten van Tepco die niet aarzelt om daklozen aan te werven om de kern-centrales te kuisen.

De nucleaire sector in Japan kende jarenlang een gouden tijd. Maar liefst 65% van het nationaal budget voor on-derzoek ging naar de nucleaire sector. Er waren goedkope leningen mogelijk

en de bedrijven moeten bij ongevallen slechts opdraaien voor maximaal 1,2 miljard dollar aan schade. De winst-honger ging voor op de veiligheid, waarbij ook controles werden vervalst. Nu zien we het resultaat van zo’n beleid. De schade zal uiteraard meer dan 1,2 miljard dollar bedragen en de gemeen-schap zal er voor opdraaien.

Niet enkel in Japan vormt kernener-gie een probleem. Overal zien we het fenomeen dat op veiligheidsnormen wordt beknibbeld om de kosten te drukken. De internationale organi-satie van uitbaters van kerncentrales, WANO, stelde in een rapport: “de nu-cleaire industrie wordt bedreigd door gemakzucht en verwaarlozing.” De ge-makzucht dient de aandeelhouders, de verwaarlozing heeft gevolgen voor de veiligheid en de werknemers.

Dit probleem is niet beperkt tot kern-energie. Minder dan een jaar geleden was er de olieramp met het diepzee-

platform Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. Ook daar werd bespaard op veiligheid. Elf personeelsleden kwa-men om en het milieu en de omwonen-den kregen een zware opdoffer te ver-werken door de vrijgekomen olie.

In ons land werd beslist om de kern-centrales langer open te houden. Dat komt vooral Electrabel ten goede. Volgens Electrabel bedraagt de nucle-aire winst hierdoor 650 miljoen euro per jaar terwijl de CREG (Commissie voor Regulatie van Elektriciteit en Gas) het over 2 miljard euro heeft. Het lan-ger openhouden van de kerncentrales zal een gigantische winst opleveren voor de aandeelhouders van moeder-bedrijf GDF Suez. De risico’s daar-entegen zijn voor de gemeenschap. Wat zal de regering daaraan doen? Jodiumtabletten uitdelen? Dat bleek al onvoldoende toen de radioactieve wolk van Tsjernobyl ons land in 1986 overtrok.

We moeten opkomen voor een ener-giesector in publieke handen, onder de controle en het beheer van de werken-den en hun gezinnen. Op deze basis kunnen we naar een kernuitstap gaan waarbij de winsten van de sector wor-den ingezet om het onderzoek naar al-ternatieve energie uit te breiden alsook om te investeren in een publiek plan om huizen te isoleren. Energie moet in publieke handen komen, het is te belangrijk en te gevaarlijk om dit aan de privé over te laten.

Met deze eis staan we niet alleen. Op 21 april verspreidde het ABVV een persbericht waarin ze de hernationa-lisatie van de nucleaire sector eist. Op 4 april verklaarde nucleair chemicus Alain de Halleux: “We moeten de cen-trales opnieuw nationaliseren, ze uit de winstlogica van de privésector halen en maximaal inzetten op veiligheid.”

door AlAin (nAmen)

25 jaar na de catastrofe in Tsjernobyl toont de ramp in Fukushima ons dat de

winsthonger van de kapitalisten in de energiesector geen rekening houdt met de schade die kan worden toegebracht aan mens en milieu. De toename van het aantal kankers en andere ziektes of het feit dat men-senlevens op het spel worden gezet in een poging om de catastrofe on-der controle te krijgen, het is al-lemaal “collateral damage” in de zucht naar meer winst.