Verkiezingen: nieuws van

de rode campagnes

P 2 en 6

Het leven wordt duurder. Raak niet aan

de index!P 7

VS: een tweede kans voor Obama?

P 11

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 318 oktober 2012

door Karim BriKci, lijsttreKKer Gauches communes in elsene en

syndicaal afGevaardiGde in een zieKenhuis

Een werkende staat ’s ochtends op, omhelst zijn echtgenote en trekt naar het

werk. Daar aangekomen, wordt hij afgedankt. Een werkloze huisvrouw brengt haar kinderen naar de buren omdat ze een afspraak heeft bij de RVA. Daar hoort ze dat haar uitkering geschorst wordt omdat ze niet voldoende gemotiveerd is om werk te vinden. Een vluchteling zonder papieren krijgt een brief van de Dienst Vreemdelingenzaken waarin hij bevel krijgt om het land te verlaten.

Heren en dames superrijken, dat is de samenleving die jullie - en jullie politieke vrienden - ons willen laten aanvaarden en slikken. Terwijl jullie steeds rijker worden, bouwen jullie ook aan een ideologische propagandacam-pagne om jullie misdaden en excessen te laten aanvaarden.

Het feit dat jullie de gemeenschap voor miljarden euro’s oplichten met maatregelen als de notionele intrestaf-trek is dan plots meer aanvaardbaar dan een jonge ‘luierik’ die 600 euro werk-loosheidsuitkering per maand krijgt. Het feit dat jullie miljarden kregen om de banken te redden, werd voorgesteld als een menselijke geste van publiek nut. Het opeisen van leegstaande wo-ningen daarentegen wordt als een mis-drijf beschouwd.

Heren en dames superrijken, jullie

hebben enorme inspanningen gedaan om ons deze logica te laten aanvaar-den. Maar wij aanvaarden dit niet lan-ger. Onze vijand is niet de jonge werk-loze, de vluchteling zonder papieren of de stakende spoorarbeider. Jullie leg-gen de schuld voor wat fout loopt bij de slachtoffers van jullie beleid. Het enige doel daarvan is de verdediging van jul-lie belangen als erg kleine hebzuchtige minderheid tegenover de belangen van de meerderheid van de bevolking.

Jullie realiteit is niet de onze. Jullie leefwereld is niet de onze. Een grote aandeelhouder krijgt extra dividenden als zijn bedrijf overgaat tot afdankin-gen. Een politicus haalt op televisie uit naar de sociale fraude waarna hij zoals op andere dagen aanschuift in een chique restaurant. Een van de rijk-ste Fransen vraagt (en krijgt meteen)

de Belgische nationaliteit om in alle legaliteit te genieten van een fiscale gunstpolitiek.

Dit is niet onze realiteit en steeds meer mensen stellen de bestaande ongelijk-heid in vraag. Er is genoeg geld aan-wezig en jullie weten maar al te goed waar het zich bevindt: in jullie zak-ken. Jullie verrijken zich op onze kap en durven ons dan nog meer besparin-gen op te leggen! De Zuid-Afrikaanse mijnwerkers, Kazachse oliearbeiders, Portugese ambtenaren en tal van an-deren tonen echter aan dat we ook ons kamp kunnen organiseren, dat is het kamp van de werkenden en hun gezin-nen. Na de gemeenteraadsverkiezingen zullen de rijken en hun vrienden in het parlement proberen om ons nog eens te laten betalen voor de crisis. Tegenover deze asociale maatregelen moeten we

onze strijd voorbereiden. Als socialisten is onze realiteit die van

de miljoenen gewone werkenden en hun gezinnen. Het is ons dagdagelijkse le-ven en om dat te veranderen, moeten we strijd voeren. Wij verwerpen de neoli-berale logica die leidt tot steeds grote-re tegenstellingen. We stellen ons niet tevreden met de kruimels die van tafel vallen, maar gaan voor de volledige publieke eigendom en controle op de sleutelsectoren van de economie. Dan kunnen we met open boeken zien waar de rijkdom naar toe gaat en democra-tisch beslissen hoe de bestaande midde-len afgestemd worden op de bestaande behoeften. Dat is waarom wij opkomen voor een socialistische samenleving.

HAAL HET

GELD WAAR

HET ZIT!

De Zwitserse regering wil een akkoorD met ons lanD sluiten inZake Zwart spaargelD op Zwitserse rekeningen.

Daarbij raakte bekenD Dat het gaat om 30 miljarD euro, ofwel 4% van het totale vermogen van alle belgen

4%

De rijkste 1.000 mensen op De werelD hebben evenveel rijkDom als De 2,5 miljarD armsten.

1000 rijksten

2,5 miljarD armsten

De 20 rijkste families in belgië Zijn goeD voor een vermogen van 49 miljarD euro, ofwel 13% van het bbp

dls318 Geert.indd 1 24/09/2012 12:32:46

door anja deschoemacKer

Bij gemeenteraadsverkiezingen overheerst pragmatisme nog meer dan anders.

Pragmatisme betekent dat het huidige kader wordt aanvaard. Alle gevestigde partijen aanvaarden dat er na de verkiezingen besparingen komen omdat de kosten stijgen en de inkomsten dalen. Ze aanvaarden dus een systeem waarin alle lusten voor een kleine minderheid van superrijken zijn van wie het inkomen lager wordt belast dan dat van een gepensioneerde.

LSP weigert de discussie te beperken tot het financiële plaatje waarin de be-langen van een zichzelf verrijkende elite centraal staan. Dat plaatje bete-kent immers besparen op personeel, gemeentelijke diensten, investeringen,... Een van de redenen hiervoor is het feit dat de gemeenten met de Gemeentelijke Holding en Dexia mee deden en ge-meenschapsmiddelen verloren hebben in het casino van de financiële markten.

Bovendien zijn veel gemeenten nieuwe leningen aangegaan om Dexia te ‘red-den’. Met de huidige dominante partijen

– de traditionele drie met de Groenen en N-VA – zal het geld om dit te com-penseren gezocht worden bij de grote meerderheid van de bevolking.

er Zijn miDDelen

Er is een ander kader nodig. En daar is geld voor. Ondanks de crisis zijn

“de Belgen” nog nooit zo rijk geweest. Volgens cijfers van de Nationale Bank bedraagt het netto financiële vermo-gen van de particulieren 759,4 miljard euro, maar dit is allerminst gelijk over alle Belgen verdeeld. De grote bedrij-ven blijven torenhoge winsten boeken, mede dankzij allerlei gunstmaatre-gelen zoals de notionele intrestaftrek. Tegelijkertijd is de armoede nog nooit zo hoog geweest.

Terwijl zelfs bejaarden met kleine pensioentjes op hun schamele inkom-sten belastingen betalen, is dat niet het geval voor de superrijken. België is een

belastingparadijs voor de rijken, voor mensen die niet leven van een loon of uitkering of van hun eigen werk.

De werkenden in België produceren voldoende rijkdom om te verzekeren dat er voor alle kinderen een plaats is in een crèche of in het onderwijs, dat er voor alle bejaarden en personen met een handicap aangepaste hulp wordt aangeboden in verzorgingstehuizen, dagcentra en zorg aan huis, dat ieder-een over een degelijke woonst kan be-schikken, dat alle werkenden een con-tract krijgen dat een degelijk inkomen en zekerheid toestaat,… Als je toegeeft aan de chantage van de

rijksten blijft er niets anders over dan het geld bij de grote meerderheid te zoe-ken. Het besparingsbeleid treft de koop-kracht van de meerderheid van de be-volking, waardoor de economie slechter draait. Het gevolg hiervan is nog min-der middelen voor de gemeenschap.

een anDer beleiD

“Maar dat zijn geen gemeentelijke be-

voegdheden”, wordt ons gezegd door vertegenwoordigers van partijen die of-wel in de Vlaamse ofwel in de federale regering zetelen ofwel in beide. En het is juist dat de gemeentelijke autonomie om het geld te zoeken waar het zit be-perkt is door de nationale en regionale politiek en dat de gemeenten een hoop uitgaven hebben waarover ze niet vrij kunnen beslissen. Maar het is even juist om te zeggen dat de middelen waarover de gemeenten wel beschikken niet wor-den aangewend in het belang van de meerderheid van de bevolking. Waarom geen wet op leegstand en op

huisjesmelkerij, waarbij na een waar-schuwende hoge boete (de hoogte van wat het opbrengt) wordt overgegaan tot het overnemen van panden door een pu-blieke sociale huisvestingsmaatschappij die de renovatie en in gebruikstelling in handen neemt? Daar waar dergelijke wetten reeds bestaan, worden ze nau-welijks toegepast. Waarom bedrijven op het grondgebied geen bijdrage op-leggen voor het openbaar vervoer en het gebruik van het wegennet? Waarom in het kader van taksen en boetes geen for-

mules zoeken die het mogelijk maken om die inkomensgerelateerd te maken en dus sociaal rechtvaardig?

En ook in de besteding van de midde-len moeten radicaal andere keuzes wor-den gemaakt: de bouw van sociale wo-ningen en het verzekeren van voldoende plaatsen in kinderopvang en onderwijs

– of nog in bejaardenopvang of toegan-kelijke recreatiemogelijkheden voor jong en oud – zijn belangrijker voor de leefbaarheid van een stad of gemeente dan het zoveelste prestigeproject.

Natuurlijk is het onmogelijk binnen een gemeente een fundamenteel andere politiek te voeren – we pleiten niet voor

“socialisme in één stad”. Maar gemeen-ten kunnen wel de strijd voor een fun-damenteel andere politiek voeren. Door tegenover de chantage van de superrij-ken de mobilisatie van de arbeidersklas-se en andere achtergestelde lagen van de bevolking te plaatsen, kan een ge-meente, geleid door een socialistische meerderheid, een baken worden in de strijd van de nationale arbeidersklasse en een rol spelen in het ontwikkelen van die strijd.

door Bart vandersteene

De verkiezingen van 14 oktober do-mineren momenteel het politieke debat. De nationale regering heeft haar be-leidsverklaring, waarin voor minstens 5 miljard euro extra bespaard zal worden, uitgesteld tot na de verkiezingen. Ook de Vlaamse regering moet op zoek naar 1 miljard op haar begroting. Maar alsof er niets aan de hand is, vuren de klas-sieke partijen nietszeggende slogans op ons af. Die slogans moeten de indruk wekken dat ze het goed voor hebben

met onze directe woon- leef- en werk-omgeving. Dat er van de vele beloftes niet veel in huis zal komen, wordt in alle toonaarden ontkend. De stadskas-sen zijn leeg maar er wordt met geen woord over gerept.

De neoliberale staD wurgt De leefbaarheiD

Ondertussen kennen velen onder ons de impact van het neoliberale beleid die alle klassieke partijen de laatste decen-nia hebben omarmd. De uitholling van

de staatsfinanciën, door gigantische cadeaus aan de rijken en grote bedrij-ven, zorgt voor de zogenaamde onbe-taalbaarheid van sociale zekerheid, ge-zondheidszorg en openbare diensten. Deze kunnen, volgens diezelfde logi-ca, dan ook best stap voor stap over-gelaten worden aan de privé. Want de gemeenschap beschikt niet langer over de middelen.

Ook op het lokale vlak is er een ge-lijkaardige ontwikkeling. Elke stad moet mee in de concurrentiestrijd om kapitaalkrachtigen aan te trekken en zo een dynamische stad te creëren, zelfs

als die onbetaalbaar blijkt. Een telkens groter aandeel van de middelen wordt ingezet om de eigen stad in de kijker te laten lopen en aantrekkelijk te ma-ken. Maar hoe kan je kapitaalkrachti-gen aantrekken om in die bepaalde stad te komen wonen of erin te investeren? Voor de toekomstige rijke bewoners moet je iets uniek creëren. Enerzijds een dynamische stad vol evenementen en unieke belevingen, anderzijds oa-ses van luxe, groen en rust, weliswaar onbetaalbaar voor 90% van de huidige bewoners. Investeerders moet je lok-ken met interessante opportuniteiten om snel veel winst te boeken.

Het beleid van een stad wordt dus niet opgebouwd rond de behoeften van de bewoners, maar wordt geba-seerd op kansen om privé-winsten te scheppen. Diensten worden gepri-vatiseerd. Woningen bouwen wordt overgelaten aan privé-ontwikkelaars. Nachtbussen zijn er enkel als de pri-vé er rijdende reclameborden van kan maken. Kinderopvang wordt in dure privé-biocrèches georganiseerd. En de gemeenschap, in de vorm van de lokale overheid, trekt zich meer en meer terug. Ze dwingt zichzelf in de rol van regis-seur om de private investeerders, op zoek naar maximale winsten, te lokken en te begeleiden.

stop De besparingen, bouw mee aan een linkse oppositie

De stad, klein of groot, is een win-gewest geworden voor kapitaalkrach-tige ondernemers. Ondertussen groeit de frustratie bij velen over het feit dat onze toekomst alsmaar onzekerder en onbetaalbaarder wordt. En we staan nog maar aan het begin van de bespa-ringsgolf die in slow motion over ons heen komt. Er zal alsmaar minder geld

zijn voor sociale woningen, publieke diensten, ouderenzorg, sociaal beleid,… Tenzij we erin slagen om het roer om te gooien.

Er kunnen andere keuzes worden ge-maakt. Betaalbaar wonen kan georga-niseerd worden via de massale bouw van sociale woningen door een Stedelijk Bouw-en Renovatiebedrijf. Efficiënte mobiliteit is mogelijk wanneer er veel, heel veel, middelen worden geïnves-teerd in de uitbouw van het openbaar vervoer. Een aangename stad voor jong en oud kan overal worden gerealiseerd wanneer de leefbaarheid centraal staat en niet de potentiële winst per m².

Een stadsbestuur heeft zelfs middelen om dit te organiseren zonder afhanke-lijk te zijn van hogere overheden. Het heeft instrumenten genoeg om de be-staande middelen anders te oriënteren, maar ook om extra middelen te genere-ren. Geen enkele van de klassieke par-tijen is bereid dit te doen. Zo’n beleid zou tot een oorlogsverklaring leiden van die kleine, kapitaalkrachtige min-derheid die alsmaar grotere delen van de maatschappij onder controle pro-beert te krijgen. Maar de echte meer-derheid heeft geen stem in dit debat. Ze wordt permanent op het verkeerde been gezet met het gekende verdeel-en heers-spel. Ze wordt zand in de ogen gestrooid of overtuigd dat de pest toch misschien iets beter zou kunnen zijn dan cholera.

Maar met holle slogans, ontworpen door reclamebureaus, werd nog nooit een sociale woning gebouwd. Wij link-se socialisten, zullen ons, in deze ver-kiezingscampagne en daarna, inzetten om een sterke linkse oppositie op te bouwen om zo een andere stem in het debat te brengen. De volledige linker-zijde zal zonder uitzondering de handen in elkaar moeten slaan om zo’n linkse oppositie op korte termijn succesvol te laten zijn.

Hoe zien wij een alternatieve begroting voor de stad?

Stop de uitverkoop van onze stad

Bart Vandersteene is lijsttrekker voor Rood! in Gent. Zie: http://gent.roodlinks.be

Rood! voerde in Gent actie bij de opening van de nieuwe peperdure Stadshal. Dit gebeurde met de slogan “Geen presti-geprojecten, maar betaalbaar wonen”.

Anja Deschoemacker is lijsttrekker voor Gauches Communes in Sint-Gillis. Zie: reprenonsnoscommunes.be

de Linkse Socialist� verkiezingen

dls318 Geert.indd 2 24/09/2012 12:32:49

zO gezegD

De gemeenteraads-verkiezingen in Vlaanderen lijken maar één thema

te hebben: de N-VA. In welke mate zal de N-VA in staat zijn haar opmars verder te zetten en nu ook de lokale bastions van de traditionele partijen aan te tasten?

Deze vraag is niet alleen van belang in Vlaanderen, ook de Franstalige po-litiek ligt ervan wakker. De stabiliteit van het hele Belgische politieke sys-teem dreigt opnieuw grondig dooreen-geschud te worden. Zowel Vlaamse als Franstalige politici waarschuwen hier-voor. De belaagde Open VLD voorzitter De Croo stelde in Knack: “De Wever wil Antwerpen innemen, Vlaanderen veroveren en vervolgens België blok-keren. Dat wordt de inzet van 2014. De kiezers zullen dan voor een duidelijke keuze staan: een liberale partij (of wat er nog van overblijft, nvdr) die het land verder wil hervormen, of een nationa-listische partij die het wil splitsen.”

De schrik van De Croo, en alle an-deren met hem, is terecht. Of de N-VA het land wil of kan splitsen is helemaal niet zeker. Dat de partij zal proberen om meer autonomie af te dwingen om op die manier nog een stapje verder te

kunnen gaan in de sociale afbraak, is dat wel.

De recepten die De Croo en Co aan-bieden, zullen geen stemmen terug-winnen. Integendeel. Hun agenda van besparen, besparen en nog eens be-sparen zal paradoxaal genoeg de libe-rale besparingspartij N-VA net meer wind in de zeilen geven op basis van de groeiende afkeer tegenover de an-dere partijen.

Het slechte nieuws is voor na de ge-meenteraadsverkiezingen. We kregen reeds 13 miljard besparingen te slik-ken, maar nu willen ze ons federaal nog eens bijna 5 miljard extra door de strot rammen. De Vlaamse regering liet ook al weten dat 700.000 tot 1 miljard euro extra moet bespaard worden. Er wordt, hoe kan het ook anders, gedacht aan een indexsprong voor ambtenaren en onderwijzend personeel. De Franstalige Gemeenschap en het Waalse Gewest wachten op de federale begroting voor-aleer ze hun eigen besparingsprojecten bekend maken. En ook de steden en ge-meenten zullen niet aan de besparings-ijver ontsnappen. “Armere Belg spaart en consumeert minder”, titelde de zakenkrant De Tijd. Tussen 2009 en 2012 is de gemiddelde Belg 5,3% armer geworden. Dat belooft

voor wat nog komen moet. Dit en niets anders leidt tot de versplintering van het politieke landschap. Het zorgt voor het uithollen van de machtsbasis van de traditionele partijen en het maakt dat politieke onbestuurbaarheid nooit ver weg is. De verkiezingen van 2014 hangen als het zwaard van Damocles boven het hoofd van het Belgische po-litieke establishment.

Tot nu toe is het allen tegen één om de N-VA te isoleren, ook al zit de par-tij in de Vlaamse regering. Deze tac-tiek is tot mislukken gedoemd. Een te grote overwinning van N-VA kan tot scheuren in de andere partijen leiden. Vooral bij CD&V wordt het spannend. Een herschikking van het politieke landschap is niet uitgesloten, met mo-gelijk de vorming van een uitgesproken rechtse en Vlaamse pool rond delen van de N-VA. Als de arbeidersbeweging niet het

grootste slachtoffer wil worden, heeft ze maar één keuze: zich organiseren en terugvechten. Kansen zullen er genoeg zijn. De arbeidersbeweging moet be-ducht zijn voor de beproefde verdeel-en-heersmethode van rechts. Solidariteit tussen en met arbeiders in de prive en de openbare diensten, tussen jongeren en ouderen, tussen Walen, Brusselaars

en Vlamingen zal onontbeerlijk zijn. In de vakbonden zullen we moeten vech-ten voor een eengemaakte en strijd-bare oppositie en voor een leiding die werk wil maken van het doorbreken van de banden tussen de vakbonden en hun neoliberale politieke ‘partners’ in de regering. Zolang we met handen

en voeten aan deze partijen gebonden zijn, zullen we de speelbal van rechts blijven en zal het van kwaad naar nog erger gaan. Een nieuwe arbeiderspar-tij, die elke werkende kan organiseren in strijd en voor een socialistische sa-menleving, is broodnodig!

door nicolas croes

Op 14 september waren er zowat tienduizend betogers van het ABVV in de betere

wijken van Elsene in Brussel. De betogers wezen op het feit dat ons land een belastingparadijs voor de rijken is, terwijl wij steeds weer worden gevraagd om voor de crisis op te draaien. Vlak voor de betoging werd bekend dat de Franse miljardair Bernard Arnault (de vierde rijkste mens ter wereld en de rijkste Europeaan) de Belgische nationaliteit had aangevraagd. Dat was niet ingegeven door een voorliefde voor wafels...

Bernard Arnault is maar liefst 41 mil-jard dollar waard en is de sterke man

achter de merken Dior, Givenchy, Louis Vuitton,... Hij staat ook bekend als ie-mand met een grote schrik om toch maar iets aan de gemeenschap te moe-ten bijdragen. Toen François Mitterand in 1981 tot Franse president werd verko-zen, trok Arnault naar de VS. Nu doet hij dat nog eens over, maar is ons land zijn bestemming. De reden daarvoor is ook duidelijk: de notionele intrestaftrek en andere fiscale cadeaus voor de rijk-sten maken ons land aantrekkelijk voor dit soort figuren.

De Franse regering wil ook de rijk-sten een (overigens erg beperkte) bij-drage vragen in deze tijden van crisis. Dat botst meteen op verzet. In juni was er een studie van CoreDataResearch waaruit bleek dat 41% van de 361 Franse miljardairs eraan dacht om het land te verlaten. In ons land is er qua-si geen belasting op kapitaal en even-min een solidariteitsbelasting op grote

fortuinen. Het is dan ook geen toeval dat Arnault

ons land als nieuwe uitvalbasis koos. Hij is ook niet de enige, er zijn hier on-geveer 2.000 ‘fiscale vluchtelingen’ uit Frankrijk. In september werd Hugues Taittinger (van het champagnemerk met dezelfde naam) Belg. Hij was al enkele jaren in ons land gedomicileerd omdat hij hier minder belastingen moet betalen.

Maar terug naar Arnault. Op drie jaar tijd (tussen 2009 en 2011) maakte zijn bedrijf LVMH Finance Belgium en bijhorende filialen een winst van 630 miljoen euro. Daarop betaalde hij 24 miljoen euro belastingen. Voor wie niet meteen een rekenmachine bij de hand heeft, het gaat om een belasting-voet van 3,84%. Al eens vergeleken met wat jij moet betalen? Met zo’n cijfers is het niet verwonderlijk dat Arnault van België zijn “financieel en operationeel

centrum” maakt. De gevestigde partij-en verdedigen de fiscale cadeaupolitiek voor de rijken met de stelling dat dit nodig is om werk te creëren. De twaalf bedrijven van Arnault in ons land heb-ben effectief mensen aangeworven. Het gaat om welgeteld zeven voltijdse equi-valenten. Zeven!

De opstelling van N-VA in deze dis-cussie is opvallend. Partijkopstuk Theo Francken, dezelfde die pleit voor een veel strenger asielbeleid voor armen die naar ons land willen komen, was razend enthousiast over de komst van rijke Fransen als Arnault. “Laat maar komen, die Fransen,” verklaarde hij. Voor deze rijke fiscale vluchtelingen stelt N-VA overigens geen taalvereisten.

De rijke profiteurs kunnen rekenen op de actieve en enthousiate inzet van hun politieke partners. De rest van de bevolking heeft dringend nood aan een eigen politiek instrument!

Filosoof Bleri llehsi over links en rechts in ‘de Morgen’ (20 au-gustus): “Men zegt vaak dat alle partijen naar het centrum opschui-ven. Onzin, rechts is rechts geble-ven, alleen links is opgeschoven. De sociale welvaartsstaat werd in de jaren vijftig en zestig opge-bouwd. Dat was een linkse triomf, met socialisten die er in slaagden rechtse partijen achter hun agen-da te scharen. Nu gebeurt precies het tegenovergestelde: de sociale verworvenheden van toen wor-den door rechts afgebroken, met steun van links. Triest, maar we mogen de moed niet opgeven. Het succes van Syriza in Griekenland en Mélenchon in Frankrijk bewijst dat er ruimte is voor een links al-ternatief.”

Mélenchon reageerde overigens als volgt op het vertrek van de rijk-ste Fransman Arnault naar ons land: “Als hij weggaat, wel, ‘au re-voir’, maar zijn fortuin en zijn mid-delen zijn eigendom van degenen die het hebben gerealiseerd met hun inspanningen”.

electrabel-topvrouw Sophie dutordoir haalde uit naar de SP.a van Vande lanotte: “Nu iedereen tot de vaststelling is gekomen dat de liberalisering niet tot lagere prijzen leidt, doet deze partij er al-les aan om de vrijmaking van de energiemarkt terug te draaien en interventionistisch op te treden. Wanneer gaan ze nu eindelijk eens bekennen dat ze verkeerd zijn ge-weest?” inderdaad, liberaliseren leidt niet tot lagere prijzen en is ef-fectief fout. Hoog tijd om energie in publieke handen te nemen.

Ook N-VA enthousiast over komst van rijke FransenBelgië: belastingparadijs voor de rijken

EditO dOOR ElS dEScHOEmAckERNieuwe politieke crisis onafwendbaarHoe vermijden dat de arbeidersklasse de rekening betaalt?

www.socialisme.be Oktober 2012 �Ons stanDpunt

dls318 Geert.indd 3 24/09/2012 12:32:53

themasynDicaal de Linkse Socialist�

voor een geïntegreerD openbaar spoor

De komende weken wil de regering discussiëren over een nieuwe struc-tuur voor de NMBS. Er is een voorstel van een tweedelige structuur met de in-frastructuurbeheerder Infrabel en ver-voersmaatschappij NMBS. De huidige derde tak, de Holding, zou verdwijnen. Een aantal lucratieve onderdelen, zoals de uitbating van de stations, gaat naar Infrabel. De NMBS ‘krijgt’ alle verlies-latende onderdelen en het grootste deel van de schulden die onder meer het ge-volg zijn van ABX.

Ter herinnering: ABX was de pakjes-dienst van de NMBS die door voorma-lig topman Etienne Schouppe werd ge-bruikt als financiële melkkoe waarbij tal van dubieuze overnames gebeurden en waar het wanbeheer en de verspil-ling aan de top uiteindelijk voor een enorme schuldenberg zorgde. Enkel de toplui, consultants en private inves-teerders vaarden er wel bij. Zij gingen met de winsten lopen, de schuldenberg die intussen tot 1,7 miljard euro is op-gelopen (tussen 2005 en 2011 nam deze schuld nog met 42,85% toe!) wordt naar de gemeenschap doorgeschoven. Dit is goed voor meer dan de helft van de hui-dige schulden.

Sindsdien werd een opvallend groot aantal dochterondernemingen opge-

zet, er zijn er maar liefst 114. Het re-sultaat is een onoverzichtelijk kluwen met steeds meer verkwisting aan de top, onder meer via externe consultants (tus-sen 2005 en 2011 werd 837,5 miljoen euro aan consultancy uitgegeven!). De factuur van de verkwisting aan de top wordt naar beneden doorgeschoven. Als de vervoersmaatschappij een ope-rator naast de andere wordt, zal het niet lang duren vooraleer het statuut van het personeel wordt aangepakt, te be-ginnen met het nieuwe personeel. Met een eventueel faillissement en daarop-volgende private heropstart met min-der personeel aan slechtere voorwaar-den en met een beperkter aanbod (het zogenaamde Sabena-scenario), kan de schuldenberg helemaal op de gemeen-schap afgewenteld worden.

De vakbonden eisen een geïntegreerd spoorbedrijf – dus niet opgesplitst in verschillende bedrijven – met een doorzichtige structuur en zonder een verkwistend waterhoofd aan de top. Het Engelse voorbeeld maakt duidelijk dat geprivatiseerde spoorwegen leiden tot minder diensten die een pak duur-der zijn voor de reizigers en waarbij er meer gemeenschapsmiddelen naar het spoor gaan dan wat voor de priva-tisering het geval was (met name voor de infrastructuur). Een geïntegreerd spoorbedrijf moet dan ook in openbare handen zijn.

vertraging bij hervorming goeDerentransport

Het goederentransport is geliberali-seerd sinds 2003. Men probeert deze sector in private handen te krijgen door in een eerste fase de activiteit volledig onder te brengen in een filiaal van pri-vaat recht dat momenteel voor meer dan 93% in handen van NMBS is. De rest is van de holding. Het onuitgesproken doel is privatisering. Het verlies en het tekort aan eigen bestuurders bemoei-lijken dit.

Het verlies bij Logistics is grotendeels een politieke keuze. Het goederentrans-port per spoor wordt niet langer als een openbare dienst gezien en bijgevolg is de dotatie afgenomen. Hierdoor ont-staat er ofwel een schuldenberg ofwel komt er een forse verhoging van de prijzen. Dat laatste duwt het goede-rentransport nog meer op de weg, in Nederland was er het afgelopen jaar een vermindering met 10% onder meer als gevolg van de hoge tarieven die op zes jaar tijd met 300% stegen. Met argu-

menten inzake milieu of fileproblemen wordt geen rekening gehouden. Dat het de overheid is die de wegen betaalt en ook de financiële gevolgen draagt van het fileprobleem, wordt zelfs niet in overweging genomen. Het wordt ove-rigens helemaal absurd als Logistics overweegt om overheidssubsidies aan te vragen: eerst wordt beslist dat goe-derenvervoer per spoor geen openbare dienstverlening meer is, maar vervol-gens wordt het filiaal van privaat recht gesubsidieerd...

Een groot aantal bestuurders weigert

al maandenlang om op individuele ba-sis de stap te zetten naar het filiaal van privaat recht. Het is immers niet duide-lijk wat een overstap betekent voor het statuut van dit personeel. Logistics wil voldoende machinisten die overstap-pen. Daarna wil het nieuwe machinis-ten aantrekken en opleiden, maar niet langer aan de huidige arbeids- en loons-voorwaarden.

Het laatste voorstel van Logistics eind juni werd unaniem verworpen in de de-pots. Daarna volgde radiostilte terwijl

de campagne om individuele bestuur-ders te recruteren onverminderd werd voortgezet. Het personeel ging daarop eind augustus in staking. Opvallend was dat deze spontane staking de steun kreeg van militanten van alle vakbon-den en ook van personeelsleden uit an-dere takken van de NMBS.

De traditionele verdeel-en-heerstac-tieken om de verschillende vakbon-den, verschillende beroepsgroepen of de Nederlandstaligen en Franstaligen tegen elkaar uit te spelen, werden van onderuit op doeltreffende wijze beant-woord. De goederenmachinisten willen een garantie van het behoud van statu-taire tewerkstelling bij Technics met de mogelijkheid om met goederentreinen te blijven rijden. Dat kan het best door de goederenactiviteit terug bij Technics onder te brengen.

eengemaakt verZet tegen besparingstrein

Het consequente verzet van de goe-derenmachinisten zorgt ervoor dat de volledige herstructurering van de NMBS in de problemen komt. Ook in het voorstel van de tweedelige struc-tuur is Logistics een apart bedrijf met eigen personeel. De detachering van personeel zou stopgezet worden om een einde te maken aan de “rechtsonzeker-heid” die daarmee gepaard gaat.

Nu de besparingstrein vertraging heeft opgelopen, moeten we ervoor zorgen dat ze volledig wordt afgeschaft en vervangen door een degelijk aanbod van stipte treinen met voldoende perso-neel aan degelijke arbeidsvoorwaarden en lonen. Eengemaakt verzet over vak-bondskleuren en taalbarrières heen en met eenheid tussen personeel en reizi-gers, biedt een weg vooruit aan.

http://www.libreparcours.net

unilever Ziet opportuniteiten in terugkeer van armoeDe

De multinational Unilever kadert haar strategie in Europa af op de terugkeer van armoede. Topman Jan Zijderveld verklaarde in de Financial Times Deutschland dat het bedrijf Aziatische methoden naar Europa wil halen: “In Indonesië bijvoorbeeld verkopen we individuele dosissen shampoo aan 2 à 3 cent, en toch verdienen we er geld.” Zo verkoopt Unilever nu in Spanje was-middel in kleine verpakkingen die maar voor een vijftal wasbeurten dienen. In Griekenland biedt het concern mayo-naise en aardappelpuree aan in kleine verpakkingen. Kortom: bedrijven wil-len ons kleinere hoeveelheden verkopen terwijl we uiteindelijk evenveel produc-ten nodig hebben en in totaal dus meer geld aan hen geven.

Liberaliseren is slecht voor personeel en gebruikers. Dat blijkt eens te meer bij de herstructureringsdrang bij de spoorwegen. De politieke verantwoordelijken en de directie willen besparen

op personeel en enkel die diensten aanbieden die voldoende opbrengen. De historische schuldenberg wordt ingeroepen om de herstructurering verkocht te krijgen. De poging om de herstructurering met enkele tussenstops te organiseren, is door het consequente verzet van de goederenmachinisten mislukt. Het wordt ook steeds duidelijker wat de uiteindelijke eindbestemming is: de winsten naar de privé doorschuiven en de gemeenschap met de schulden opzadelen.

Besparingstrein stoppen en vervangen door geïntegreerd openbaar spoor

kloof moet nog groter!

Er zijn rijken die vinden dat de kloof tussen arm en rijk niet groot genoeg is. Mijnbouwmagnaat Gina Rinehart, de rijkste vrouw van Aziê, is zo iemand. Zij waarschuwde dat de arbeiders in Australië te duur zijn, bedrijven kunnen in Afrika immers personeel huren voor minder dan twee dollar per dag. “Australië wordt relatief onbetaalbaar”, stelde Rinehart. Lonen van 2 dollar per dag zou-den voor gewone werkenden blijkbaar de norm moeten worden. Zelf was Rinehart vorig jaar goed voor een inkomen van 52 miljoen dollar per dag. Maar niet ge-treurd, Rinehart heeft goede tips voor wie ook rijk wil worden: “Klaag niet en blijf niet bij de pakken zitten. Spendeer minder tijd aan drinken, roken en pra-ten en meer aan werken.”

echte veranDering

In Griekenland wil de trojka ‘ech-te verandering’. De neoliberalen van IMF, EU en ECB willen niet alleen in ons land de N-VA-recepten doorvoeren. Voor Griekenland voorziet de trojka een zesdagenweek met de mogelijkheid om 13 uur per dag te werken, daar komt de 78-urenweek! Diegenen die wel werk hebben nog meer laten werken, zal niet bepaald leiden tot het terugdringen van de werkloosheid.

enkele feiten en cijfers over De kloof tussen De 1% rijksten en De 99% anDeren.

Foto: Gina Rinehart, hier niet aan het werk, maar in gesprek bij een gezellig glaasje wijn.

vs. grotere ongelijkheiD Dan in 1774

De ongelijkheid in de VS is vandaag groter dan in 1774. Dat blijkt uit een studie van professoren van de univer-siteiten van California en Harvard. Ze onderzochten de inkomensverdeling doorheen de geschiedenis. In 1774, toen er nog sprake was van slavernij, was de kloof tussen rijk en arm kleiner dan vandaag. De 1% rijksten waren in 1774 goed voor 7% van de totale rijk-dom, vandaag is dat 19%. Waar voor-uitgang toch niet goed voor is.Foto: De vertegenwoordigers van de

trojka kunnen er blijkbaar om lachen.

dls318 Geert.indd 4 24/09/2012 12:32:56

themasynDicaalwww.socialisme.be oktober 2012 �

Ronny: “Ford in Genk is met 4.500 werknemers de grootste (privé) werk-gever in Limburg. Bij de toeleveran-ciers werken er nog eens 10.000 men-sen. Als zo’n belangrijk industrie wegvalt en de jobs verdwijnen in een al bij al niet zo geïndustrialiseerde regio, dan heeft dit verregaande ge-volgen. “De automarkt in Europa kent een se-rieuze inkrimping. Er wordt verwacht dat de verkoop van nieuwe wagens van 18 miljoen nu zal terugvallen tot 13,5 miljoen. De mensen kopen geen auto’s meer. De kortingen door auto-constructeurs en overheidsmaatrege-len voor milieuvriendelijke wagens hebben even effect gehad, maar de crisis blijft. “De Genkse Ford-fabriek maakt drie grote en dure modellen (Mondeo, Galaxy en S-Max). Er wordt al eens gezegd dat er geen markt zou zijn voor dure wagens. Maar de concurrentie onder de kleinere goedkope wagens is erg groot. Er is overigens niet zo’n heel groot verschil in de productie-

kosten voor een grote of een kleine wagen, de winstmarge bij grote wa-gens is gewoon groter. De grote pres-tigieuze merken zitten overigens min-der in de problemen, ook daar zie je wie de crisis het hardste voelt. Je ziet het in het straatbeeld: naast de luxe-wagens zijn er steeds meer gewone mensen met modellen die al enkele jaren oud zijn.“Er zijn verschillen tussen Ford en

Opel. Waar GM een grote schul-denput kende, zit Ford op een grote berg cash. GM besloot om Chevrolet te promoten ten nadele van Opel. Autoconstructeurs met verschillende merken doen dat wel meer, zo promoot Renault momenteel vooral Dacia. Ford heeft geen dergelijk gamma. “Ford zal in Europa besparen en het blijft de vraag wat dit voor de Genkse fabriek zal betekenen. De dreiging van slecht nieuws kwam hard aan, er was verslagenheid op de werkvloer. Het is begrijpelijk dat een aantal ou-dere werknemers, zeker die met wat anciënniteit, uitkijken naar brug-

pensioen. Maar ook de mogelijkheid van brugpensioen wordt afgebouwd. Sommigen willen wel ontslagen wor-den en een mooie som naar huis ne-men, maar dat is ook geen oplossing. “Volgend jaar zijn er onderhandelin-gen voor nieuwe CAO’s. De nieuwe modellen lopen tot 2020 en dus moe-ten de onderhandelingen daar ook op gericht worden. De kwaliteit van de (west) Europese auto’s is een sterke troef, het personeel is technisch zeer goed geschoold. Dat mag niet over-boord gegooid worden. “Maar er zullen klappen vallen in de kleiner wordende automarkt. De be-drijven gebruiken dit om te dreigen. De mensen zijn bang en slikken alles. Dat moet veranderen. Dat kan alleen als de vakbonden zich militanter op-stellen. Eerst en vooral moet de vak-bond dichter bij de mensen op de werk-vloer staan. Die mensen moeten meer betrokken worden en er moet veel meer en opener gecommuniceerd wor-den. We moeten solidair zijn en nooit opgeven. Samen zijn we sterk.”

Ford Genk. Onmiddellijke dreiging afgewend, gevaar niet geweken

Er zijn heel wat onderzoekers die net stellen dat de Luikse staalindustrie leefbaar is. Bruno Bauraind van de on-derzoeksgroep Gresea stelde: “De di-rectie van de staalgigant gebruikt een oude methode als het de vakbonden naar de keel grijpt: de bonden worden gevraagd om op middellange termijn een activiteit op te geven in ruil voor het behoud van werkgelegenheid op korte termijn. Heel wat observatoren denken: als de hoogovens weg zijn, is ook de koude fase ten dode opgeschre-ven. Ik denk daarentegen dat er plaats is voor een kleine onafhankelijke geïn-tegreerde staalindustrie in Luik.” (La Libre 21 september)

De vraag is echter hoe dit kan beko-men worden en van waar de middelen moeten komen. Na de aankondiging van de sluiting van de warme fase eis-te het ABVV terecht dat de overheid

zou tussenkomen. Er werd een plan opgemaakt waarbij de overheid het bedrijf zou overkopen. Als er miljar-den voor de banken zijn, waarom dan niet voor het staal? Dat is een terechte vraag, maar als we op de Waalse rege-ring moeten rekenen, kunnen we nog lang wachten.

Wij zijn voorstander van de nationa-lisatie van de staalsector zonder scha-deloosstelling en onder controle van de arbeiders en de gemeenschap. Als we het beheer overlaten aan kapitalis-tische managers die door de overheid aangesteld worden, zijn we nog geen stap verder. Een eerste stap naar zo’n nationalisatie zou een bezetting van het bedrijf kunnen zijn om van daaruit het collectieve debat over de syndicale strategie te voeren en de activiteit te kunnen heropstarten in het belang van de werkenden en de bevolking.

Waar blijft het actieplan om de staalsector te nationaliseren?

Welvaartsvaste uitkeringen. Dat moet de structurele achterstand van de sociale uitkeringen op de welvaartsevo-lutie tegengaan. Het gemiddelde bruto pensioen bijvoorbeeld, bedraagt nog maar 42% van het gemiddelde bruto loon. Het patronaat wil dat opnieuw in-ruilen voor bijkomende toegevingen, de vakbonden zien daar geen reden toe.

De loonnorm. Sinds die in ’96 werd in-gevoerd, hebben loonakkoorden steeds minder om het lijf. Het laatste bevatte maar 0,3% bovenop de index en werd door het ABVV afgekeurd. Normaal is dat richtinggevend, maar omdat geen akkoord werd bereikt, heeft de regering het per KB opgelegd en is het bindend. In 25 sectoren blokkeert het ministerie van arbeid de afgesloten CAO’s om-dat ze de loonnorm overschrijden. Zo drijft de regering de druk op om kost wat kost te tekenen. Nochtans, als ook de vermindering van sociale bijdragen en ander fiscale voordelen worden mee-gerekend, stegen de lonen hier sinds ‘96 maar 1% sneller dan in de buurlanden, meer dan in Duitsland, maar minder dan in Frankrijk en Nederland.

Brutolonen. Het ACV is bereid de so-ciale bijdragen te verlagen, in ruil voor een evaluatie van de impact op de te-werkstelling en de compensatie ervan door lasten op meerwaarden, dividen-den en grote vermogens. Dat is onrust-wekkend. We kennen die evaluaties en de achterpoortjes die de grote vermo-gens telkens vinden.

De index. De regering besliste dat die geen deel uitmaakt van deze IPA, maar het patronaat hoopt alweer op toege-vingen in ruil voor het behoud ervan.

Het wil voortaan indexeren op basis van een vooraf bepaalde inflatie, niet de werkelijke. Afwijk ingen van de CAO. De

Europese Commissie beveelt die mo-gelijkheid aan. In dat geval mogen we ons aan een vloedgolf van aanvragen verwachten en zal heel het principe van sociale akkoorden uitgehold worden.

Flexibiliteit. We kunnen het arbeids-ritme en de diversiteit aan contracten nog nauwelijks bijhouden. Toch staan overuren, annualisering van de arbeids-duur, deeltijdse arbeid etc. op het menu, onder het mom van “modernisering van de arbeidsmarkt”.

Verhoging interprofessioneel mini-mumloon. De patroons klagen dat het nu al tot de hoogste van Europa behoort, over hun eigen loon praten ze niet.

Veralgemening tweede pensioenpij-ler. De regering wil dat in het IPA als pasmunt gebruiken voor toegevingen op de lonen. Zo drijft men de druk op om langer te werken en glijdt het wettelijk pensioen af naar een sociaal vangnet.

Statuut arbeiders/bedienden. Het Grondwettelijk Hof heeft 8 juli 2013 vastgelegd als limietdatum voor de har-monisering van het statuut van arbeider en bediende. Is er dan geen akkoord, dan moet de rechtbank de opzegtermij-nen van arbeiders optrekken tot die van de bedienden.

De patroons hebben hun massamedia ingeschakeld om hun argumenten te propageren. Wanneer doen de vakbon-den beroep op onze middelen: perso-neelsvergaderingen, werkonderbrekin-gen en sectoriële en interprofessionele vergaderingen?

interview door o.K. (limBurG)

Voorlopig lijkt het grootste gevaar voor Ford Genk afgewend. De directie in de VS bevestigde dat de nieuwe Mondeo in Genk geproduceerd zal worden. Een dag later maakte de Europese

directie bekend dat ook de nieuwe Galaxy en S-Max naar Genk komen. Er is zeker opluchting maar tegelijk ook een wrang gevoel. De afloop van Opel Antwerpen ligt nog te vers in het geheugen en bovendien zijn herstructureringen nog altijd mogelijk. We spraken met ABVV-delegee RONNy MOutON (een uitgebreidere versie staat op socialisme.be).

door eric Byl

In het najaar wordt een nieuw Interprofessioneel Akkoord onderhandeld over lonen en arbeidscondities voor de privé. De inzet is enorm en bepaalt mee wie de crisis zal betalen. Dit zijn de belangrijkste discussiepunten.

door nicolas croes

Het is bijna een jaar geleden dat ArcelorMittal de sluiting van de warme fase in Luik aankondigde. Sindsdien sleepte het dossier aan. Daar bovenop kwam nog eens de chantage door de directie

met de aankondiging dat ook de koude fase en de bijhorende 2.000 jobs bedreigd waren. Is de staalsector in ons land ten dode opgeschreven?

de inzet van het interprofessioneel Akkoord

dls318 Geert.indd 5 24/09/2012 12:32:59

thema

De campagne van Rood! in Antwerpen draait op volle toeren. Er is een lijst voor de gemeen-teraad en voor het district Deurne. We vroegen een reactie van JARMO VAN REGEMORtER, vijfde op de lijst voor de gemeenteraad en derde voor het district Deurne.

“De twee grote partijen staan voor het behoud van de tekorten. De ene ziet het behoud van de tekorten op vlak van huisvesting, werk, kinder-opvang of onderwijs als een realisatie, de andere ziet het behoud van deze tekorten als een krach-tige verandering. “Patrick Janssens zegt dat ’t stad van iedereen is, maar zijn asociale beleid zorgt ervoor dat het bij woorden zonder daden blijft. Zijn coalitiepartij en uitdager N-VA wil van De Wever de nieuwe burgemeester maken. Die partij heeft niet alleen de liberale schepenen overgenomen maar ook de harde neoliberale koers van een totale uitverkoop van openbare diensten en weigering om te investe-ren in de behoeften van de bevolking. Na de ver-kiezingen kunnen de Stadspartij van Janssens en de nieuw-liberale alliantie van De Wever zonder problemen samen verder besturen, ze baseren zich beiden immers op een neoliberaal beleid.“Rood! komt op met een stadslijst waarop 55 kan-

didaten staan. Lijsttrekker Ivo Janssen is delegee bij een groot chemisch bedrijf. In tegenstelling tot de andere lijsttrekkers is hij geen beroepspoliti-cus, maar een gewone werkmens. De lijst wordt geduwd door woordvoerder Erik De Bruyn, die ook de lijst in Deurne trekt. Hij duwt de stadslijst samen met regisseur Robbe De Hert, gitarist Luc Van De Poel (van The Kids), auteur Walter Lotens en Ludo Abicht. Met LSP hebben we 12 kandida-ten op de stadslijst en twee op de districtslijst. “Wij nemen enthousiast deel aan de campagne

van Rood! en trekken mee aan de kar, onder meer in Deurne. We doen dit omdat er nood is aan een brede open en democratische linkerzijde waarin verschillende stromingen en mensen met diverse achtergronden samen werken en tegelijk elkaars eigenheid respecteren. De campagne toont dat er een enorm potentieel is. Dat biedt mogelijkheden om ook na 14 oktober op voort te bouwen.”

Bij de verkiezingen van 14 oktober neemt LSP deel aan verschillende lokale initiatieven die syn-dicalisten, politieke militanten en diverse linkse organisaties verenigen. Onze benadering is geba-seerd op de noodzaak om te bouwen aan een po-litiek verlengstuk voor de strijd van de werkende bevolking en hun gezinnen. Door linkse initia-tieven op 14 oktober te versterken, willen we de roep naar een gecoördineerd initiatief links van de gevestigde partijen bij de parlementsverkiezingen van 2014 ondersteunen. Verder willen we van de verkiezingen gebruik maken om te waarschuwen voor de komende besparingsgolf. We pleiten daar-bij voor een strijdbaar verzet, zowel op syndicaal als op politiek vlak, tegen de besparingen die op alle niveau’s zullen volgen.

Onze centrale campagnes zijn deze in Brussel met Gauches Communes (gesteund door de Brusselse afdelingen van LSP, Parti Humaniste en CAP) en in Gent met Rood! In onze vorige edi-tie publiceerden we een uitgebreid interview met Anja Deschoemacker (lijsttrekker in Sint Gillis) en Bart Vandersteene (lijsttrekker in Gent). Dat interview kan je nalezen via onze verkiezingssite (stemlsp.be). Op pagina 2 van deze krant schetsen Bart en Anja de impact van een neoliberaal stads-beleid en het alternatief dat wij daarop naar voor schuiven. Op deze pagina kijken we naar de ande-re lokale campagnes waar we aan deelnemen.

lokale verkiezingen 14 oktober kiezen tussen besparingen en nog meer besparingen? Organiseer het verzet!

meer info: rooD!-antwerpen: antwerpen.rooDlinks.be lsp-antwerpen: roDewapper.be

rooD! in antwerpen. “onZe staD is niet te koop!”

In Charleroi diende het Front de Gauche (Links Front) een volledige lijst met 51 kandidaten in. Het gaat om militanten van de Parti Communiste, LSP en tal van onafhankelijke kandidaten, syndicalis-ten of gewoon arbeiders die genoeg hebben van het besparingsbeleid.

Een van die kandidaten, Thomas Hericks, ver-klaarde in de krant Vers l’Avenir: “Ik kon me nooit vinden in een grote partij. Maar het pro-gramma van het Franse Front de Gauche heeft me geënthousiasmeerd. Ik kan me vinden in zo’n structuur die toelaat om de ware linkerzijde bij-een te brengen met respect voor elkaars eigen-heid.” Dat is wat het Front de Gauche wil doen: het idee vestigen dat links moet samenwerken waarbij meningsverschillen niet als een zwakte worden gezien, maar als een kans voor een con-structief debat.

Het is in dat kader dat de lijsttrekker, de gepensi-oneerde communistische delegee René Andersen, in de media verklaarde: “Het gaat ons niet om te weten of we 300 of 3.000 stemmen weten te verza-melen, maar wel om aanwezig te zijn op het lokale vlak om daar het debat te voeren en nieuwe part-ners te vinden om ons linkse front te versterken.”

Stefanie Lagae van LSP staat op de tweede plaats voor de gemeenteraad en is lijsttrekker voor de provincieraad. Ze verklaarde: “Er is in Charleroi maar één vacature per 40 werkzoekenden. We moeten de werkloosheid aanpakken, niet de werk-lozen. Er is nood aan degelijke jobs voor ieder-een. De gemeente kan het voorbeeld geven met een uitgebreid programma van publieke werken om de meest dringende behoeften aan te pakken: huisvesting, kinderopvang, scholen,... Maar ook door de arbeidstijd voor alle gemeentepersoneel te verminderen zonder loonverlies en met bijko-mende aanwervingen. Dat is enkel mogelijk als we het geld halen waar het zit, in de zakken van

links front in charleroi

CHRIStOPHE DE BRABANtER komt op onder de naam LSP-Rood!, de enige linkse lijst in Keerbergen aangezien Groen niet opkomt en SP.a in kartel met de blauwe liberalen naar de kie-zer trekt. Met een team van 17 medewerkers zor-gen we ervoor dat alle 4.842 brievenbussen van Keerbergen ons pamflet krijgen.

Christophe: “Het argument dat gemeentepoli-tiek niets te maken zou hebben met nationale en internationale politiek is een poging van de tra-ditionele partijen om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Het zijn immers dezelfde partijen die op alle andere niveaus mee besparingen doorvoeren. De lokale afdelingen van die partijen lopen in die ideologie mee – ze zijn dus mee verantwoorde-lijk voor het neoliberaal beleid. Wij vinden dat er nood is aan een linkse partij die ingaat tegen besparingen, tegen belastingverhogingen die de gewone bevolking treffen en tegen de afbraak van dienstverlening. Ook in Keerbergen hebben heel wat gezinnen het steeds moeilijker. De gemeente wordt overgelaten aan private projectontwikke-laars, waardoor er amper woningen zijn die min-der kosten dan 300.000 euro. Welke jongere kan dat nog betalen?”

stem links in keerbergen : lsp-rooD!

JEF MAES (35 jaar) nam voor het eerst deel aan een politieke actie in 1995 tijdens een scholie-renstaking in Aarschot tegen de opkomst van het Vlaams Blok en extreemrechts in het algemeen. De eis van toen is nog steeds actueel “jobs, geen ra-cisme”. In 2007 verhuisde Jef naar Dendermonde en startte er een afdeling van LSP, waarvan hij op dit moment voorzitter is. Hij werkt nu als arbei-der binnen de dienstencheque-sector en is sinds de sociale verkiezingen van mei lid van de onder-nemingsraad voor ACV Voeding en Diensten. Hij trekt een lijst met zeven kandidaten.

anDere lokale linkse lijsten

Er staan drie LSP-leden op de provinciale Rood!-lijst in Brugge en twee op de LEEF-lijst in Zottegem. Daarnaast zijn er nog tal van lo-kale linkse lijsten, onder meer van Rood! in Oostende, Oostkamp, Niel en onder de naam DemocratiEdegem in Edegem. LEEF komt niet alleen in Zottegem op, maar ook in Herzele.

In Luik is er de lijst VEGA (Verts et à gauche, groen en links) dat een volledige lijst met 49 kan-didaten indiende. Op de lijst staan drie LSP-leden als onafhankelijke kandidaten die geen lid zijn van VEGA maar de lijst wel willen ondersteu-nen. VEGA wil een “plaats van verzet en actie op lokaal vlak” vormen. In La Louvière is er een kandidaat van LSP op de lijst Front de Gauche. Tenslotte hebben we ook een kandidaat op de lijst ‘Gauches’ in Etterbeek.

lsp komt op in DenDermonDe

verkiezingen de Linkse Socialist�

meer info: www.lsp-keerbergen.be

dls318 Geert.indd 6 24/09/2012 12:33:03

thema

De Britse bank Barclays boekte de afgelopen twee jaar maar liefst 500 miljoen pond winst met speculatie op voedselprijzen. Barclays is samen met Goldman Sachs en Morgan Stanley een van de grootste spelers op de markt van voedselspeculatie. Waar onder gewone mensen het kleinste kind wordt geleerd dat je niet met eten mag spelen, gelden er voor topbankiers andere regels. Zij spelen met grote hoeveelheden voedsel, drijven de prij-zen op en maken grote winsten op basis van prijsstijgingen die een groot aantal mensen tot honger veroordelen.

Grote banken gokken op voedselprijzen en maken van voedsel een finan-cieel product. Honger en miserie worden op deze manier ‘business opportu-niteiten’. Hoe cynisch kan een systeem zijn? Barclays maakte in 2010 340 miljoen pond winst door voedselspeculatie, in 2011 was dat ‘slechts’ 189 miljoen pond. De reden voor deze daling was de prijsdaling voor graan en soja. De hoge prijzen in 2010 waren dus goed voor de winsten. Sinds 2000 hebben financiële instellingen wereldwijd 200 miljard dollar ingezet in de markt van ‘landbouwgrondstoffen’.

500 miljoen ponD winst Door voeDselspeculatie

door Peter delsinG

De laatste maanden lanceerden de patroons, de traditionele partijen, en de

gevestigde media het ene na het andere ballonnetje om in België de index te “hervormen”. Dit is de automatische aanpassing van de lonen aan de stijgende prijzen. We bevinden ons vandaag ook in een periode van discussie, tussen de werkgeversorganisaties en de vakbonden, over de lonen voor de komende twee jaar. Via de indexering, de gedeeltelijke aanpassing van de lonen aan stijgende prijzen, konden we als werkenden onze levensstandaard nog voor een stukje behouden. Maar zelfs die bescherming vinden de grote bedrijven, in een situatie van economische onzekerheid en eurocrisis, er teveel aan.

De patronale voorstellen tot “hervor-ming” hebben slechts als doel om een vandaag reeds behoorlijk ondermijnd instrument - de indexering van de lo-nen - tot een volledige lege doos te ma-ken voor de werkenden: de arbeiders en gewone bedienden.

De Nieuwe Werker, het vakbondsblad van het ABVV, rekende uit dat volgens de indexkorf de prijzen in België tussen 2005 en 2010 met 15,66% stegen. Dat is dan nog gerekend zonder de stijging van de benzineprijzen aan de pomp, die sinds de gezondheidsindex niet meer in de index worden meegerekend. In het huidige systeem worden wel de stijgen-de prijzen van gas en elektriciteit in de index opgenomen, net als stookolie. En gelukkig maar. Wat niet is opgenomen, maar dikwijls een grote hap uit het ge-zinsbudget inneemt, is de brandstof voor de auto. Begin september bereikten de brandstofprijzen aan de pomp een re-cordniveau in België. Sommige rechtse figuren willen zelfs alle energieprij-

zen uit de index halen - dus ook gas en elektriciteit - om zo de winsten van een kleine elite veilig te stellen.

stijgenDe prijZen - meDe Door instabiliteit, crisis en ongeplanDe karakter van het systeem

We worden vandaag geconfronteerd met stijgende levensduurte op verschil-lende terreinen. In 2011 lag de inflatie in België op 3,49% en 2012 zal wellicht rond de 3% jaarinflatie eindigen. In crisistijd kunnen sommige prijzen de neiging hebben om te stijgen - omwille van door het ongeplande kapitalisme veroorzaakte tekorten, of quasi-mono-polies zoals Electrabel tot voor kort, wat betreft gas en elektriciteit. Maar andere prijzen kunnen ook beginnen te dalen, eens de economie in een zware recessie terechtkomt. In het voor België crisisjaar 2009 kromp de economie met -2,7%. De prijzen stegen dat jaar maar met 0,26%

- een historisch zeer laag cijfer.Maar vandaag, nu een nieuwe recessie

zich nog niet volledig heeft doorgezet, zien we dat de trend naar prijsstijgin-gen nog overheerst. De huizenprij-zen zijn in België pas recent een beetje beginnen dalen, met 2% in het eerste kwartaal van 2012 tegenover het laat-ste kwartaal van 2011. Maar volgens de OESO en The Economist zijn Belgische huizen nog steeds respectievelijk 50% of 56% te duur. Deze zeepbel kon groeien door de weigering van opeenvolgende prokapitalistische regeringen om een sociale politiek, van investeringen in voldoende en comfortabele sociale wo-ningbouw, te voeren.

Bovendien wordt de reële kost van het wonen in de indexberekening bewust onderschat. De prijs van de huur van een woning, bijvoorbeeld, werd in de index-hervorming van 2004 maar gewogen als 6,23% in het gezinsbudget. In veel ge-zinnen maakt dit echter 25 tot 30% (of meer) van de gezinsuitgaven uit. Reken maar uit wat dit betekent aan daling van de levensstandaard over de jaren heen.

De stijgende energieprijzen voor elek-triciteit werden in de hand gewerkt door een onverantwoorde politiek van libera-lisering en de winsthonger van bijvoor-beeld Electrabel. Op gas en elektriciteit zou geen winst moeten worden gemaakt: dit zouden diensten aan de bevolking moeten zijn, democratisch gecontro-leerd door de arbeidersbeweging en consumentenorganisaties. De stijgende benzineprijzen vloeien voort uit specu-latie op de beurs en de instabiliteit die het zieke kapitalisme veroorzaakt in het Midden-Oosten. De volledige energie-sector zou op een democratische manier dienen te worden gepland in functie van de behoeften en rekening houdend met het milieu.

Op de voedselmarkten wereldwijd za-gen we sinds 2007 twee opstoten, die telkens de voedselprijzen met meer dan 50% de hoogte injoegen (Wired, 6 maart 2012). In de westerse landen leidde dit tot hogere prijzen in de supermarkt en een druk op het gezinsbudget, met ook de zoektocht naar goedkopere produc-ten. In de neokoloniale wereld leidde het dikwijls tot regelrechte hongersnood.

Langs de ene kant zorgen de meer extreme weersomstandigheden, onder een kapitalisme dat de milieucrisis niet kan beheersen, voor meer regelmatige droogtes. Dit bracht recent bijvoorbeeld de graanoogsten in de VS en Rusland in het gedrang. Het leidde tot tekorten op de voedselmarkten en prijsstijgingen. Ook het gebruik van bepaalde soorten graan voor biobrandstoffen droeg bij tot de voedseltekorten. Maar deze zaken zijn mede een gevolg van het ongeplande en voor de winst - niet voor mens en mi-lieu - producerende systeem. Bovendien waren belangrijke voedselprijsopstoten mede het gevolg van speculatie door private beleggingsfondsen en inves-teringsbanken als Goldmann Sachs, Barclays,... De “steun voor de banken”, en hun private winstkarakter, stootte op die manier, sinds 2008, het voedsel uit de mond van 115 miljoen mensen in de neokoloniale wereld, volgens cijfers omtrent wereldwijde hongersnood van de Wereldbank.

hanDen af van De inDex

De reeks van voorstellen om de indexe-ring te “hervormen”, vanuit patronale en politieke hoek, is niet meer op één hand te tellen. Enkel indexering van de net-tolonen? Dat ondermijnt de sociale ze-kerheid (pensioenen, gezondheidszorg, uitkeringen,...). Enkel de lagere lonen aanpassen? De index is geen instru-ment voor herverdeling van de rijkdom, het past gewoon alle lonen aan de prijs-stijgingen aan.

Managerslonen zouden moeten wor-den ingeperkt door een hogere belasting op topinkomens, of - waarom niet - door een maximale loonspanning in te voeren in vergelijking met het personeel op ba-sis van een politieke beslissing. Het liefst gebeurt dit door de arbeidersbeweging want de kapitalistische staat kunnen we hierin niet vertrouwen.

Het VBO kwam ook af met het voor-stel om op voorhand op basis van een geschat en onderhandeld inflatiecijfer te werken over een tweejaarlijkse periode. In plaats van de reële gestegen levens-duurte krijgen we de willekeur van het patronaat, of wat het aan de vakbondslei-ding aan miserabele verhoging probeert te verkopen. Ook Karel Van Eetvelt van

Unizo mocht natuurlijk niet op het appel ontbreken: als de index onwrikbaar was, moesten we maar twee uur per week lan-ger gaan werken - aan een verminderd brutoloon natuurlijk!

Werkende mensen en hun gezinnen moeten een herstel van de index vra-gen zodat die de reële levenskost van de afgelopen 30 jaar begint te benaderen. Elk gepruts dient te worden afgewezen: in wezen willen de gevestigde politici en patroons dat we hier sneller begin-nen achteruit te gaan als de lonen in de buurlanden. Natuurlijk botst de eis van leefbare lonen en een fatsoenlijke so-ciale zekerheid meer en meer met een kapitalisme dat geen uitweg vindt uit de crisis. Er is genoeg rijkdom - tussen 1970 en 2011 was er nog steeds een ge-middelde economische groei van 2,3%, hoewel dat ritme steeds trager begint te worden. Maar als het kapitalisme die gestegen rijkdom enkel ongelijker wil verdelen, dan moeten werkende mensen en jongeren nadenken over de vraag of we ons dit systeem nog kunnen permit-teren. Verdediging van sociale rechten als de index is verbonden met de strijd voor een andere, socialistische maat-schappij.

Het leven wordt duurder, de patroons vallen de index aan

sOciaalwww.socialisme.be oktober 2012 �

dls318 Geert.indd 7 24/09/2012 12:33:09

de Linkse Socialist� thema

dossier door tanja niemeier, medewerKer van de linKse fractie

Gue-nGl in het euroPees Parlement

Op een schaal van 0 tot 10 zou José Manuel Barrosso, de voorzitter van de

Europese Commissie, Europa momenteel een 5 geven. “We bevinden ons op een kantelpunt. Het kan veel slechter of veel beter worden”, stelde hij in een interview. Ondertussen waren er nieuwe grootschalige protesten van werkenden, gepensioneerden en jongeren in Spanje en Portugal. Zij vinden al langer dat de situatie al slecht genoeg is.

baZooka om euro te reDDen

Eind september 2012. De wereldwijde financiële en economische crisis, die als donkere stormwolken boven Europa en de eurozone in het bijzonder hangen, is intussen vier jaar oud. Ierland, Portugal, Cyprus en vooral Griekenland zit-ten gevangen in de tang van de trojka, het IMF, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank (ECB). Er wordt bespaard en gesaneerd waardoor de werkloosheid een duizelingwek-kende omvang aanneemt - zeker onder jongeren en dat ondanks emigratie - en mensen honger lijden, de zelfmoordcij-fers stijgen... Het kapitaal vlucht weg uit de crisislanden, van economische groei is geen sprake en zelfs de Duitse motor begint te sputteren.

Maar Barosso heeft vanuit het stand-punt van de Europese elite gelijk: het had er nog erger kunnen uitzien. De verkie-zingen in Nederland hebben niet tot de gevreesde overwinning van de SP geleid, het Duitse Grondwettelijk Hof heeft het noodfonds ESM niet afgekeurd en er zijn signalen dat Griekenland iets meer tijd zal krijgen om de besparingsschroeven sterker aan te spannen waardoor het voorlopig in de eurozone kan blijven.

Voorzitter Mario Draghi maakte be-kend dat de ECB, ondanks de Duitse tegenstem, zou overgaan tot onbeperk-te aankopen van Europese staatsobli-gaties op de secundaire markten om zo de intrestvoeten onder controle te houden en de markten gerust te stellen. Deze veel besproken “bazooka” om de euro te redden, zou er volgens ‘Super Mario’ geen twijfel meer over laten be-staan: “De euro is onomkeerbaar.” Het leidde tot enig voorzichtig optimisme in de media.

tussen meer integratie en minDer europa

Barosso was niet minder bombastisch in zijn ‘State of the Union’. In zijn toe-spraak in het Europees Parlement op 12 september stelde hij dat Europa na het ‘fiscaal pact’ en het ‘groeipact’ nu een ‘beslissend pact’ nodig heeft. Dit pact zou volgens Barosso geen “twij-fel mogen laten bestaan over de inte-griteit van de [Europese] Unie en de onomkeerbaarheid van de euro.” De tijd van halve maatregelen is voorbij, stelde Barosso die meteen pleitte voor een politieke unie. Barosso: “Vandaag roep ik op tot een federatie van natie-staten.” Ook verklaarde hij dat er stap-pen in de richting van een bankenunie in de maak zijn.

Zullen deze verklaringen de tegenstel-lingen en het gebrek aan een fiscale en politieke unie doen verdwijnen? Behoort het touwtrekken tussen meer Europese integratie enerzijds en de nationale be-langen van de lidstaten anderzijds bijna tot het verleden? Of leeft Barosso eerder in dromenland?

De voorstellen van de Europese Commissie zijn een uitdrukking van een van de trends in het discours over Europa. De Commissie wil zich op-werpen als ideale vertegenwoordiger voor alle Europese kapitalisten en wil de concurrentiepositie van Europa ver-sterken met een eengemaakte markt en een munt die kan concurreren met de Amerikaanse dollar en de Chinese renminbi.

Maar tegelijk blijven de historisch ge-groeide centrifugale krachten van de 27 nationale economische elites en regerin-gen (die ondanks alle aanvallen op de de-mocratische principes nog altijd willen herverkozen worden en daarvoor toch een beetje rekening moeten houden met de bevolking) bestaan. Deze elites en na-tionale belangen beconcurreren ook el-kaar, zowel binnen als buiten de EU.

De middelpuntvliedende krachten von-den een uitdrukking in de vele kritieken op de voorstellen van de zogenaamde

‘Future for Europe Group’. Dat is een denktank onder leiding van de Duitse liberale minister van buitenlandse zaken, Guido Westerwelle. De denktank pleitte voor meer Europese integratie, maar niet alle ministers die aan het voorstel mee-werkten stemden in met alle punten er-van. Zo is er vanuit Frankrijk weinig en-thousiasme voor een verdragswijziging en stelde de Britse minister van butien-landse zaken onomwonden: “Wij zijn niet bereid om meer macht aan Europa over te dragen.”

Welke van beide tendensen de over-hand zal halen, is voor een deel afhanke-lijk van politieke wil. Maar die politieke wil ontstaat niet in een vacuüm of in de ivoren toren van de Europese instellin-gen. Er zijn heel wat factoren die een rol spelen, niet in het minst de economische ontwikkelingen. De opstelling van de politieke leiders in Europa wordt voor een groot stuk bepaald door de econo-mische spelers in hun landen. Hun stand-punt wordt grotendeels bepaald door een kosten- en batenanalyse.

Zal De baZooka werken?

De aankondiging van de ECB heeft op zich al geleid tot een daling van de in-terestvoeten voor Spaanse en Italiaanse staatsobligaties. De Spaanse regering, die in eigen land steeds meer onder druk staat, kon hierdoor tijd winnen en de vraag voor middelen uit de Europese fondsen ESM of EFSF uitstellen. De la-gere intrestvoeten laten de landen toe om nieuwe obligaties uit te geven en met dat geld schuldeisers te betalen.

De voorstellen in de richting van een bankenunie, door de ECB toezicht te laten uitoefenen op het gehele ban-kensysteem in Europa, zijn er vooral op gericht om banken direct door het Europese ESM te laten herfinancieren zodat de nationale staatsschulden niet worden aangedikt. Dit is een theoreti-sche constructie die nog in de realiteit moet getest worden.

De vraag blijft wat er zal gebeuren als de financiële markten de ECB beginnen uit te testen. En nog meer: wie gaat zor-gen voor de zekerheden, en dus het geld, om deze constructie te laten werken. Het Duitse Grondwettelijke Hof heeft het ESM dan wel goedgekeurd, maar het blijft onzeker of het parlement ermee zal instemmen om de nodige middelen (190 miljard euro) beschikbaar te maken. Op een ogenblik dat er nationale verkiezin-gen aankomen, is dat verre van zeker.

Een andere bepalende vraag is waar de economische groei vandaan moet ko-men om tot een duurzaam einde van de crisis te komen. Landen die aanspraak willen maken op het opkopen van staats-obligaties door de ECB moeten ‘steun’ vanuit het ESM aanvragen. Daaraan zijn voorwaarden gekoppeld, met name het dictaat van ‘budgettaire discipline’. Dat betekent concreet nog meer sociale

afbraak: aanvallen op alle verworven-heden, stijgende armoede en werkloos-heid en het ondermijnen van de levens-standaard van de bevolking.

Dat zal in een context van wereldwij-de crisis enkel maar leiden tot een nieu-we stijging van de staatsschulden. In het magazine ‘NewEurope’ omschrijft journaliste Cate Long de maatregelen als “een spel dat enkel de stoelen op de Titanic herschikt.” De optie van een

‘Grexit’ of een grootschaliger uiteenval-len van de eurozone blijft dan ook een waarschijnlijk scenario.

verZet tegen afbraakpolitiek organiseren

Een andere factor die in de media uiter-aard veel minder aandacht krijgt, maar die wel beslissend is voor de toekomst van Europa, is de reactie van de slachtof-fers van de crisis: de werkenden, werk-lozen, gepensioneerden en jongeren in Europa. Voor het establishment komen zij enkel aan bod als ‘electoraat’, waar-mee rekening moet gehouden worden om ‘populistische’ en ‘eurokritische’ stemmen in toom te houden.

Deze puur parlementaire benadering gaat voorbij aan de effectieve potenti-ele kracht van de werkende klasse. De afgelopen jaren waren er verschillende voorbeelden van actief verzet tegen de afbraak van onze levensstandaard. Er waren algemene stakingen en andere massale protestacties. Het zal erop aan-komen om de potentiële kracht van de arbeidersbeweging ook effectief in te zetten doorheen gecoördineerde strijd

– zoals een Europese algemene staking – en met een politiek verlengstuk.

Processie van Euroland: een stap voorwaarts, vijf achteruitEurocrisis weeral opgelost? Op naar de volgende redding!

DOssier de Linkse Socialist�

dls318 Geert.indd 8 24/09/2012 12:33:12

www.socialisme.be Oktober 2012 �thema

interview door stéPhanie (Brussel)

Het besparingsbeleid leidt in heel Europa tot ongenoegen en protest. In

ons verzet tegen het beleid van sociale afbraak pleiten wij voor eengemaakt verzet doorheen Europa. Het is in dat kader dat de lijst van Gauches Communes in Sint-Gillis kandidaten uit verschillende Europese landen op haar lijst heeft geplaatst. Naast kandidaten van Franse en Spaanse afkomst gaat het ook om Panayota Maniou, militante van het Griekse Syriza, en Finghin Kelly, medewerker van Paul Murphy en lid van de Socialist Party in Ierland. We spraken met Finghin over de campagne en over het verzet in Ierland.

Waarom heb je besloten om de lijst van Gauches Com-munes te ondersteunen als kandidaat?

Finghin: “Overal in Europa wordt de arbeidersklasse geconfronteerd met be-sparingen en aanvallen op onze levens-standaard. Wij worden gevraagd om te betalen voor een crisis waar wij niet voor verantwoordelijk zijn. Er wordt voor miljarden bespaard in sociale diensten, in de publieke sector en ook in de gemeenten. Er is nood aan poli-tieke vertegenwoordigers die op alle ni-veaus ingaan tegen de besparingen en die bouwen aan een alternatief. “Een van de belangrijkste redenen voor mijn kandidatuur heeft ook te maken met het feit dat het establishment in haar pogingen om overal hetzelfde aso-ciale beleid op te leggen verdeeldheid probeert te zaaien. Zo worden we wijs gemaakt dat de werkende bevolking

van de zogenaamde PIIGS (Portugal, Italië, Ierland, Griekenland en Spanje) zelf verantwoordelijk zijn voor de cri-sis in die landen. De werkenden en hun gezinnen van die landen, zijn niet onze vijanden. We moeten integendeel sa-men strijden. Dat is waarom ik als lid van de Ierse Socialist Party het antibe-sparingsverzet in België wil steunen.”

Als we de media hier mogen geloven, is Ierland de goede leerling van de PIIGS-klas en is de crisis er zo goed als voorbij. Geldt dat ook voor de gewone Ierse bevolking?

Finghin: “De situatie voor de gewone bevolking is rampzalig. De regering heeft de kas leeggeplunderd en 64 mil-jard euro besteed aan het redden van de banken. Door de instructies van de trojka te volgen, werd vervolgens een

nooit gezien besparingsprogramma opgezet waarbij de levensstandaard fors naar beneden wordt getrokken. Er werd gezegd dat de besparingen tot het einde van de crisis zouden leiden, maar na alle eerdere grote besparingen in de openbare diensten, gezondheidszorg en onderwijs moet er in december nog eens 3,5 miljard euro worden gevonden. Ondertussen kent de Ierse economie een recessie en is er weinig uitzicht op beterschap.“De werkloosheid is sterk toegenomen,

14,8% van de bevolking zit zonder werk. Bovendien is er een massale emigratie, wekelijks vertrekken 1.000 jongeren uit het land. Dat is een uitdrukking van het gebrek aan toekomstperspectieven voor de jongeren. De invoering van inschrij-vingsgeld voor het hoger onderwijs heeft ertoe geleid dat 10.000 studen-ten hun studies niet kunnen voortzet-ten. Er is een tekort aan onderwijzend personeel, de klassen zijn overbevolkt en de kwaliteit van het onderwijs gaat zienderogen achteruit. “De meest kwetsbare lagen van de bevolking worden het eerst aangepakt. Zo worden de werklozen aangepakt en alle anderen die van de sociale zeker-heid afhankelijk zijn. Recent nog werd aangekondigd dat het budget voor per-sonen met een handicap wordt vermin-derd. Hierdoor zullen veel mensen niet langer in staat zijn om op relatief on-afhankelijke wijze te leven, ze worden veroordeeld tot grote instellingen. “Het meest f lagrante voorbeeld dat aangeeft hoe de regering de werken-den en hun gezinnen wil laten opdraai-en voor de kapitalistische crisis is de invoering van een belasting voor alle huishoudens. Ieder gezin dat een eigen woning heeft – en dat is in Ierland de meerderheid van de bevolking - zou 100 euro moeten betalen. Binnen enkele ja-ren kan dat oplopen tot 1.000 euro.”

Hoe reageren de Socialist Party en meer algemeen de Ierse arbeiders op deze aanvallen?

Finghin: “Er is een enorme woe-de. Dat bleek onder meer bij het ver-zet tegen de taks op huishoudens. Er

werden overal lokale comités opgezet. Het voorstel van de Socialist Party om een niet-betalingscampagne te voeren, werd massaal opgevolgd. Er waren tal van betogingen en lokale meetings. Het resultaat is enorm: tot op vandaag heeft de helft van de Ierse bevolking de be-lasting niet betaald! De regering heeft daarmee een nederlaag geleden. Maar de volgende fase dient zich al aan: nu wil de regering de niet-betalers elk in-dividueel aanpakken.”

Hoe kunnen we het verzet tegen het besparingsbeleid in België versterken?

Finghin: “Alle nationale regeringen en de media proberen ons te laten ge-loven dat het probleem zich elders si-tueert. In Griekenland, in Spanje, in Ierland. Maar zeker niet in België of in Duitsland. De komende maanden zullen we echter steeds meer zien hoe de crisis overal in Europa aanwezig is. Ook in België worden maatregelen ge-nomen zoals de vermindering van de werkloosheidsuitkeringen.“Na de verk iezingen zullen de

Belgische arbeiders geconfronteerd worden met besparingen zoals in Ierland of zelfs in Griekenland. De heersende klasse zal er alles aan doen om haar besparingsbeleid op te leggen. Er zal nood zijn aan een antwoord hier-op van de vakbonden en de arbeiders-beweging in het algemeen.“Gauches Communes zal daarbij een aantrekkelijk alternatief vormen. Deze alliantie brengt syndicalisten, werken-den, werkzoekenden en militanten van verschillende organisaties bij elkaar. Het is belangrijk dat we met Gauches Communes niet alleen het verzet te-gen de besparingen voeren maar ook een alternatief naar voor schuiven. Een verkozen positie zou gebruikt kunnen worden om het actieve verzet op lo-kaal en nationaal niveau te versterken. Daarvoor kunnen we niet rekenen op de gevestigde partijen, ook de PS en Ecolo gaan mee in de logica van so-ciale afbraak. We zullen zelf moeten bouwen aan ons politiek verlengstuk, Gauches Communes is een stap in die richting.”

Om tot een oplossing te komen, moe-ten de ware oorzaken van de crisis bestreden worden. Daar wringt van-daag het schoentje. Barroso wees als oorzaken op de “onverantwoordelijke praktijken in de financiële sector, een onhoudbare overheidsschuld en een gebrek aan concurrentievermogen in sommige lidstaten.” Deze verklarin-gen schieten tekort, vanwaar komen die

‘onverantwoorde praktijken’ immers? Wij menen dat het resultaten zijn van

de wijze waarop het kapitalisme func-tioneert. Ons economische stelsel is gebaseerd op concurrentie en winst-

maximalisatie. Kapitaal wordt geïn-vesteerd op basis van het vooruitzicht op winst en niet voor het bevredigen van behoeften. De private eigendom van de productiemiddelen en het be-staan van nationale staten zorgen er-voor dat de belangen van het kapitaal in een bepaald land worden uitgespeeld tegen de belangen van het kapitaal in andere landen.

De opmars van de financiële sector en bijhorende ‘onverantwoorde prak-tijken’ komen voort uit het feit dat in-vesteringen in de reële economie on-voldoende winst opleveren, waardoor

het kapitaal zich richt op de financiële sector en de kortetermijnwinsten die daar onder meer door speculatie te ra-pen vallen. Alle maatregelen die de Europese

Raad en de Commissie tot nu toe voor-stelden, kwamen neer op het beperken van de nationale soevereiniteit van de lidstaten en meer, weliswaar ondemo-cratische, Europese integratie. Als we kritiek geven op dit beleid, betekent dit niet dat we voorstanders zijn van meer

‘nationale soevereiniteit’. Wij staan voor een breuk met de ka-

pitalistische fundamenten van de hui-

dige Europese Unie en voor het uitbou-wen van een socialistische federatie van Europese staten op vrijwillige basis. Een socialistisch beleid zou er-voor zorgen dat de 2.000 miljard euro aan reserves op de rekeningen van de grote Europese bedrijven zou geïnves-teerd worden in duurzame, nuttige en degelijke werkgelegenheid, openbare diensten, gezondheidszorg, onderwijs, onderzoek en milieu. Een socialistisch beleid zou een einde maken aan de fis-cale fraude en legale belastingontdui-king die vandaag schering en inslag vormen in kringen van grote bedrijven

en superrijken. Barosso verklaarde dat Europese bur-

gers moeten deelnemen aan het “debat over de toekomst van Europa.” Onze bijdrage zal hij wellicht niet appreci-eren. Maar binnen de arbeidersbewe-ging en de vakbonden moeten we ef-fectief dringend de discussie over onze alternatieven voeren om zo het verzet en de strijd voor een ander Europa in het belang van de meerderheid van de bevolking kracht bij te zetten.

Solidariteit met de arbeiders doorheen Europainterview met Finghin kelly, ierse kandidaat op de lijst van Gauches communes in Sint-Gillis

Voor een vrijwillige socialistische federatie van Europese staten

DOssierwww.socialisme.be oktober 2012 �

Finghin Kelly en Panayota Maniou: militanten van de Socialist Party (Ierland) en Syriza (Griekenland) op de lijst van Gauches Communes in Sint-Gillis

dls318 Geert.indd 9 24/09/2012 12:33:15

door alain (namen)

Waar is de tijd dat de gevangenen van Robbeneiland samen

met de strijdende bevolking “Amamdla... ngawethu” (De macht... hoort ons toe) riepen. Vandaag zijn de vroegere strijders van het ANC aan de macht. Maar het einde van de apartheid betekende niet het einde van het lijden van de werkende bevolking. Er is een enorme ontgoocheling in het ANC omdat deze partij de rampzalige kapitalistische uitbuiting gewoon in stand hield. Het bloedbad onder de mijnwerkers in de regio rond Rustenburg eind augustus toonde hoe de lokale en internationale burgerij bereid zijn om een strijd op leven en dood te voeren om hun belangen te verdedigen ten koste van de meerderheid van de bevolking.

Het is ondertussen 21 jaar geleden dat de apartheid werd beëindigd. Maar Zuid-Afrika is vandaag nog steeds een van de meest ongelijke landen. De zwarte bevolking is goed voor 80% van de be-volking, maar ze bezit slechts 5% van de rijkdommen in het land. De grond-kwestie is verre van opgelost, slechts 3 tot 4% van de vruchtbare landbouw-grond werd herverdeeld. De blanke boeren bezitten nog steeds 80% van de landbouwgrond.

De Zuid-Afrikaanse samenleving wordt op alle vlakken getroffen door de kwalen die met het kapitalisme gepaard gaan. Een op de tien Zuid-Afrikanen is met AIDS besmet, het is een van de meest getroffen landen. Geweld tegen vrouwen is schering en inslag, elk jaar worden ongeveer een miljoen vrouwen verkracht, voornamelijk in familiale kring. In 2008 werden migranten uit Zimbabwe levend in brand gestoken door bewoners van een sloppenwijk in Johannesburg. Het kapitalisme toont haar meest gewelddadige kant in dit land dat nochtans als model voor zwart Afrika wordt voorgesteld.

Op 16 augustus richtten de kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers een bloedbad aan onder protesterende mijn-werkers. Er vielen tientallen doden bij de poging om de strijd voor loonsverho-gingen en betere arbeidsvoorwaarden de kop in te drukken. De beelden van het bloedbad schokten de hele wereld. Dit deed denken aan de methoden die on-der de apartheid wel meer voorkwamen. Het leidde echter niet tot het einde van de beweging. Integendeel, het leidde tot solidariteit en gedeelde woede onder de mijnwerkers in de regio en de volledige Zuid-Afrikaanse arbeidersbeweging.

De Democratic Socialist Movement (DSM), onze Zuid-Afrikaanse zuster-organisatie, speelde een belangrijke rol in de strijd. We organiseerden de arbei-ders in een stakerscomité en reikten een strategie aan om de strijd te versterken, onder meer met een regionale algemene staking. De directie van Lonmin, het be-

drijf waarvan de stakende mijnwerkers op 16 augustus werden aangevallen, stemde uiteindelijk in met loonsverho-gingen van 11 tot 22%. Mametlwe Sebei van de DSM en woordvoerder van het stakerscomité verklaarde aan Reuters:

“Dit is een overwinning.”In tal van landen waren er solidariteits-

acties. Onze organisatie speelde daar vaak een actieve rol in. Ook in Brussel was er op 18 september een solidari-teitsactie georganiseerd door Europees Parlementslid Paul Murphy en LSP.

Op enkele weken tijd verloor de SP in de peilingen ongeveer de helft van

haar aanhang. Midden augustus zag het er naar uit dat de linkse partij met 39 zetels de grootste zou worden, een maand later bleven er amper 15 van over. De liberale VVD en het sociaaldemocratische PvdA wonnen de verkiezingen met 41 (VVD) en 38 (PvdA) zetels. Analisten hebben het over een terugkeer van de traditionele partijen, maar de enorme schommelingen in de peilingen wijzen op de wel erg onstabiele basis.

Midden augustus was de SP in de peilingen even groot als de PvdA en de christendemocratische CDA samen. Er werd uitgekeken naar een grote ver-kiezingsoverwinning. Het uiteindelijke resultaat was dan ook teleurstellend. De partij verloor in vergelijking met het teleurstellende resultaat van 2010 nog eens 15.000 kiezers en bleef stabiel op net geen 10% en 15 verkozenen. Op een maand tijd ging de partij van ongeveer 25% naar net geen 10%. Als de SP het potentieel niet kon waar-

maken, heeft het dat vooral aan zich-zelf te danken. Zo bleek de partij haar verzet tegen de verhoging van de pen-

sioenleeftijd niet ernstig te nemen. De retoriek naar buiten– met de slogan ’65 blijft 65’ – bleek niet in overeenstem-ming met het verkiezingsprogramma. Ook de SP wil namelijk de pensioen-leeftijd naar 67 optrekken, maar op een trager ritme. Ook de bereidheid tot compromissen in coalities met rechtse partijen was opvallend. Tot op het laat-ste ogenblik bleef partijleider Roemer zijn collega Samsom van de PvdA op-roepen om niet met de liberalen maar met de SP een coalitie te vormen. De SP heeft een historische kans verkwan-seld om met een duidelijke linkse reto-riek te scoren.

Dit resultaat betekent niet dat de so-ciaaldemocraten en de liberalen een stabiele coalitie met brede steun onder de bevolking kunnen vormen. Het feit dat Samsom op minder dan een maand voor de verkiezingen nog maar op de helft van zijn uiteindelijk behaalde aan-tal zetels stond, geeft aan hoe onstabiel zijn kiespubliek is. Bovendien zal de nieuwe regering een golf van bespa-ringen doorvoeren, wat zal leiden tot een groeiend ongenoegen onder de be-volking. De VVD kreeg veel stemmen van de rechtse populisten (Wilders), de PvdA van de SP. Dat betekent dat veel kiezers door een regering van VVD en PvdA zullen worden teleurgesteld.

Dat ongenoegen zal uitingsvormen

zoeken. De aanhoudende hervormin-gen binnen de vakbondsfederatie FNV zetten een rem op de ontwikkeling van syndicale strijd. Zo werd het plan van een stakingsdag op 10 september af-geblazen. Zullen de vakbondsleiders de strijd tegen het besparingsbeleid van Rutte en Samsom aangaan of die net desorganiseren? Strijdbare syndi-calisten komen op voor een breuk met het huidige beleid en een offensieve strijd met grote betrokkenheid van on-deruit tegen de kapitalistische bespa-ringslogica.

Er is ook een politiek instrument no-dig. Er is in de SP een open debat nodig over de campagne en de verkiezingen. De afgelopen maanden werd het poten-tieel voor een krachtige linkse stem dui-delijk gemaakt. Een krachtige én con-sequente opstelling in de strijd tegen het besparingsbeleid kan de SP snel op-nieuw in een sleutelpositie brengen. Het zou meteen ook een obstakel vormen voor een hernieuwde terugkeer van de rechtse populistische Partij Voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders. Nu verloor de PVV 5% maar blijft ze wel nipt groter dan de SP. Als links geen ge-loofwaardig alternatief aanbiedt, kan de antimigrantenpartij terugkeren.

www.socialistischalternatief.nl

Wereldwijd protest

Het is onmogelijk om in de beperkte ruimte van deze krant een volledig beeld te brengen van belangrijke bewegingen en acties doorheen de wereld. In vogelvlucht wijzen we hieronder

op enkele bewegingen, uitgebreidere analyses hierover vind je op socialisme.be

chicago. staking leraars leiDt tot toegevingen

De 29.000 leden van de CTU, de vakbond van leraars in Chicago, gingen op 10 september in staking. Het protest was gericht tegen het sluiten van scholen en het beperken van het budget voor onderwijs, waardoor er klassen met tot 55 leerlingen zouden komen. De leraars kregen de steun van de grote meerderheid van de ouders van de 400.000 scholieren in de publieke scholen. Een eerste voorstel van de regering werd door de 800 verkozen leden van de vakbonds-raad afgewezen. Nadien volgde een nieuw voorstel dat wel aanvaard werd. Het omvatte onder meer het terug aannemen van ontslagen onderwijspersoneel en het intrekken van het voorstel om de loonschalen te herzien.

spanje en portugal: miljoenenbetogingen

Op 15 september waren er zowel in Madrid als in Portugal massale beto-gingen tegen het besparingsbeleid. In Madrid kwamen tot een miljoen beto-gers op straat tegen het beleid van Rajoy. Socialismo Revolucionario, onze Spaanse zusterorganisatie, verdedigde er het idee van een 48-urenstaking om de regering weg te staken. In Portugal waren er op hetzelfde ogenblik beto-gingen in een 40-tal steden. Samen waren er een miljoen Portugese betogers. Waarop wordt gewacht om het verzet verder te coördineren, bijvoorbeeld in een Europese algemene staking?

staking in inDia

Op 20 september lag een groot deel van het openbare leven in India plat. Dat kwam door een staking van zowel winkelpersoneel tegen de komst van mul-tinationals in de distributiesector als van de vervoersector tegen de verhoging van de brandstofprijzen. Het protest werd deels in kaart gezet door de rechtse oppositie van Hindoenationalisten, maar werd vooral een succes omwille van het brede ongenoegen tegen de prijsstijgingen.

Nederland. Flauwe opstelling SP laat ruimte voor Samsom

Zuid-Afrikaanse mijnwerkers dwingen toegevingen afANc laat op betogers schieten

de Linkse Socialist10 internatiOnaal

Foto: Solidariteitsactie voor het Europees Parlement. Van links naar rechts: Anja Deschoemacker, Paul Murphy, Bart Vandersteene

dls318 Geert.indd 10 24/09/2012 12:33:27

artiKel vanuit justice, de Krant van socialist alternative

De belangrijkste winnaar van het veel besproken duel tussen de Republikeinse

uitdager Mitt Romney en de zittende Democratische president Barack Obama is al bekend. Het gaat om de grote bedrijven. De wereld van Wall Street controleert de twee grote partijen in de VS en dat is meer dan ooit duidelijk in deze campagne. Het enthousiasme waarmee Obama in 2008 werd verkozen, heeft plaats gemaakt voor frustratie en woede tegen de achtergrond van onzekere economische vooruitzichten. terwijl grote sommen geld in de campagne worden gepompt (meer dan twee miljard dollar!), slagen de campagnes er niet in om het groeiende wantrouwen van de bevolking tegenover de gevestigde partijen te verbergen.

Tegelijk zien miljoenen werkenden en jongeren de mogelijkheid van een repu-blikeinse president met het beleid waar Romney voor staat als een verschrik-kelijke nachtmerrie. Dat leidt tot een zekere druk om toch voor Obama te stemmen. Niet met het enthousiasme van 2008 maar als het “minste kwaad” tegen Romney en zijn kandidaat vice-president Paul Ryan die ultrareactio-nair is. Maar zou de herverkiezing van Obama van die aard zijn dat het een echt verschil maakt voor de miljoenen

slachtoffers van de economische crisis? Willen de Democraten de agenda van de Republikeinen echt wel stoppen?

obama, De anDere kanDiDaat van De rijken

De feiten spreken voor zich. De enige reden waarom een zwakke politicus als Mitt Romney, een arrogante blinken-de kapitalist die zelfs in eigen rangen aversie opwekt, toch een kans heeft om Obama te verslaan, is het feit dat het Democratische bewind wel bijzonder weinig inspanningen heeft gedaan om de levensomstandigheden van de wer-kenden en armen te verbeteren. De be-loften van verandering in de campagne van 2008 werden gebroken.

Destijds speelde Obama in op de opeengestapelde woede na jaren van Republikeins bewind onder Bush. Hij beloofde toen een echte politieke ver-andering. De realiteit zag er anders uit. Voor tal van belangrijke thema’s vorm-de het beleid onder Obama amper een verschil, hoogstens waren er enkele nu-anceverschillen. Bush begon de groot-ste hold-up van publieke middelen uit de Amerikaanse geschiedenis om aan de grote bedrijven uit te delen (met de redding van de banken). Obama heeft dat beleid gewoon verdergezet. De be-lofte van een ernstige regulering van de financiële wereld werd al gauw naar de prullenmand verwezen. Die sector blijft dezelfde rotte methoden gebruiken om enorme winsten op te stapelen en daarbij wordt haar niets in de weg ge-legd. Er wordt geschat dat er meer dan

2.000 miljard dollar slaapt op de bank-rekeningen van de grote bedrijven die deze middelen niet willen investeren omdat het onvoldoende winsten zou opbrengen. In plaats van dat geld te mobiliseren, bleef Obama de belastin-gen voor de rijksten verlagen. Hij trad op dat vlak gewoon in het spoor van zijn voorganger.

Obama beloofde een einde te maken aan de imperialistische avonturen in het Midden-Oosten. Ondertussen escaleert de situatie in Afghanistan en zet de VS steeds meer onbemande bommenwer-pers in, waarbij ook veel burgerslacht-offers vallen. Obama beloofde een uni-versele gezondheidszorg, maar kwam met een concreet plan dat vooral de grote farmaceutische bedrijven en de private verzekeraars ten goede kwam. Obama beloofde wetgeving om de ar-beiders te beschermen, onder meer het recht om bij vakbonden aan te sluiten en collectieve strijd te voeren. Maar Obama was hierna de architect van het reddingsplan voor General Motors op basis van een plan waarbij de arbeiders een loonsverlaging en een verhoging van de werkdruk moesten slikken.

De VS onder Obama vormen een land waar één familie – de familie Walton, eigenaar van Walmart – op haar eentje meer rijkdom bezit dan de 40% armste families samen! Die miljoenen gezin-nen worden geconfronteerd met huis-uitzettingen en schuldenbergen die ie-dere hoop op een betere toekomst de kop indrukken. Zo zijn bijvoorbeeld 36 miljoen Amerikanen samen goed voor een schuld van meer dan 1.000 miljard dollar, enkel en alleen als gevolg van

Amerikaanse presidentsverkiezingenEen tweede kans voor Obama?

www.socialisme.be Oktober 2012 11internatiOnaal

de studiekosten voor hoger onderwijs. Eens deze jongeren op de arbeidsmarkt kwamen, stelden ze vast dat een diplo-ma niet noodzakelijk toegang geeft tot een job. De werkenden en hun gezin-nen raken steeds meer in de problemen. In tegenstelling tot de rijksten merk-ten zij niet veel van de verandering die Obama beloofde.

Kunnen we vandaag nog vertrouwen stellen in Obama? Uiteraard zijn er ver-schillen tussen de Republikeinen en de Democraten, maar die verschillen be-perken zich tot de vraag hoe de belan-gen van de grote bedrijven het beste verdedigd worden. Romney vertegen-woordigt een meer openlijke en ruwe versie van de dominantie van de kapi-talistische klasse. Obama hanteert een volksere retoriek, maar uiteindelijk om dezelfde belangen te dienen. In 2008 kreeg Obama als kandidaat reeds de meeste financiële steun uit Wall Street en uit de kassen van de private verze-keraars in de gezondheidszorg. Al deze rijke geldschieters passeren nu opnieuw langs de kassa om Obama te steunen. Ze weten immers dat ze hiervoor be-loond worden.

wall street heeft twee partijen, wij hebben er ook een noDig!

De Occupybeweging maakte duidelijk hoe dit systeem werkt. De beweging po-pulariseerde de strijd van de 99% tegen de dominantie van de 1% superrijken.

We moeten dit verderzetten en een po-litieke uitdrukking geven aan de woe-de van de werkenden en hun gezinnen. Dat kan door te bouwen aan een poli-tiek instrument waarmee we tegen de kapitalistische partijen kunnen ingaan. Een politieke partij die democratisch wordt gecontroleerd door de arbeiders en armen en gericht is op de organisa-tie van het verzet tegen de wereld van Wall Street. Dit verzet moet zowel op straat, op de werkvloer als in het par-lement gevoerd worden.

Om dit idee te populariseren, riep Socialist Alternative, onze zusteror-ganisatie in de VS, op om honderden Occupykandidaturen in te dienen bij de parlementsverkiezingen. Voor de presidentsverkiezingen steunt Socialist Alternative de kandidatuur van Jill Stein van de Green Party. De groenen zijn in vergelijking met hun Europese tegenhangers in de VS heel wat radi-caler en meer op de arbeidersbeweging gericht. Jill Stein zal in een 40-tal sta-ten op de kieslijst staan. De campagne van Stein is onder meer gebaseerd op een verzet tegen de imperialistische oorlogen, voor de kwijtschelding van de studieschulden, voor de invoering

van een algemene gezondheidszorg en andere progressieve hervormingen. Jammer genoeg is de campagne niet duidelijk over het feit dat het kapita-lisme het fundamentele probleem is. Onze Amerikaanse kameraden steunen ook diverse andere linkse kandidaten bij de parlementsverkiezingen, onder hen ook Kshama Sawant van Socialist Alternative die opkomt in de deelstaat Washington. Eerder dit jaar haalde Kshama in Seattle een uitstekend re-sultaat (9,5%) bij verkiezingen voor het deelstaatparlement.

In Californië is de internationaal ge-kende actrice Roseanne Barr kandidaat onder de vlag van ‘Peace and Freedom Party’. Ze wordt gesteund door de anti-oorlogsmilitante Cindy Sheehan. Beiden verklaarden dat ze voor een socialistische samenleving zijn. Als deze campagne ontwikkelt, kan het de aandacht trekken van vele jongeren en werkenden die een alternatief zoeken. De impact zou ook voorbij de grenzen van Californië gaan. Verder is er ook de kandidatuur van Rocky Anderson, de voormalige burgemeester van Salt Lake City. Anderson is kandidaat voor de nieuwe Justice Party. Wij steunen beide campagnes omdat ze zorgen voor een breder gehoor voor de linkerzijde en omdat ze een stap kunnen vormen in de opbouw van een echt politiek al-ternatief. De woede tegenover de twee gevestigde partijen was nog nooit zo groot. Het potentieel voor een derde partij bleek ook uit een peiling van Washington Post en ABC waaruit bleek

dat bijna de helft van de Amerikanen voorstander is van een derde partij.

het systeem omverwerpen

Als de werkenden en jongeren over een eigen politieke partij beschikten waarmee ze zich kunnen engageren en waar ze kunnen discussiëren over de wijze waarop het asociale offensief kan gestopt worden, dan zou dit een enorm laboratorium van ervaringen vormen waarbij ook de discussie over een alternatief op het kapitalisme zou gevoerd worden.

Zolang de hefbomen van de econo-mie in handen blijven van de grote aandeelhouders en speculanten, zullen ons onderwijs, onze gezondheidszorg, onze arbeidsvoorwaarden en onze toe-komst geofferd worden op het altaar van de winsten. Wij denken dat enkel een democratisch socialistisch systeem op basis van de nationalisatie van de sleu-telsectoren van de economie met een democratische planning van de pro-ductie een alternatief vormt waarmee de sociale noden centraal kunnen ge-steld worden.

Foto hiernaast: spandoek van Socialist Alternative op een protestactie aan de Republikeinse Conventie in Florida eind augustus.

dls318 Geert.indd 11 24/09/2012 12:33:35

stop De privatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiDerspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeiDersDemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WAAR lSP VOOR StAAt

de Linkse Socialist1� anti-islam film

door cédric Gérôme

In tientallen landen waren er protestacties tegen de ophefmakende anti-islamfilm

die in de VS werd gemaakt. In verschillende landen liep het protest uit de hand en vielen er doden. De film “Innocence of Muslims” lag aan de basis van het protest. Het is een amateuristische, racistische en provocatieve video vol vooroordelen tegen moslims. Eerder was er bij de verjaardag van 11 september een ‘berechting van de Profeet’ georganiseerd door een Amerikaanse anti-islamgroep rond de beruchte christelijke fundamentalist terry Jones, die eerder het nieuws haalde toen hij een koran verbrandde.

Marxisten zijn natuurlijk niet tegen het recht om kritiek te geven op reli-gie. We verdedigen het recht om kri-tiek of satirische reacties te geven op iedere vorm van religieuze ideeën. We verzetten ons tegen godlasteringswet-ten die kunnen gebruikt worden om de vrijheid van denken en meningsuiting te beperken. Dergelijke wetten worden doorgaans gepromoot door obscure re-actionaire krachten die bijvoorbeeld de recente controverse daartoe aan-grijpen.

Zo verzetten we ons tegen de wet die in de Tunesische Grondwetgevende Vergadering werd voorgesteld door de heersende partij Ennahda om iedere be-lediging van de ‘heilige waarden’ te cri-minaliseren. We verzetten ons ook bij-voorbeeld tegen de beslissing van een

lokale rechtbank in Sohag in Egypte om een Koptische christelijke leraar tot zes jaar gevangenisstraf te veroordelen wegens godlastering.

Maar dit betekent niet dat we ons niet zouden uitspreken tegen het com-pleet reactionaire karakter van deze Amerikaanse film. De doelstelling van deze productie is duidelijk islamofoob: zoveel mogelijk moslims op zo’n kort mogelijke tijd beledigen en relgieuze haat opwekken door een volledige ge-meenschap doorheen de figuur van haar Profeet op brutale wijze te bestempelen als gewelddadig, barbaars en dom.

De uitbarsting van woede in grote delen van de wereld is een uitdruk-king van het bestaande ongenoegen en wijst op de onderliggende gevoelens van langdurige vernederingen door het beleid van het VS-imperialisme in de neokoloniale wereld. Nadat decennia-lang alle grondstoffen werden geplun-derd en grondgebied bezet, steun werd gegeven aan lokale marionetten, sanc-ties opgelegd aan dictators die geen ma-rionet wilden zijn, staatsgrepen werden gepleegd of gesteund,... is er zeker in het Midden-Oosten een grote afkeer tegenover het VS-imperialisme. Anderzijds proberen rechtse krach-

ten die zich op de politieke islam en fundamentalistische bewegingen base-ren voordeel te halen uit de provocatie van de recente anti-islam film. Ze wil-len het aangrijpen om hun extremis-tische agenda naar voor te schuiven. Religieuze regimes en sectaire krach-ten maken er gebruik van om de spier-ballen te rollen. Dat gebeurt tegen de achtergrond van een al erg explosieve situatie, onder meer met de mogelijk-heid dat de Syrische oorlog overslaat

naar buurlanden, het heropleven van sectaire aanvallen in Irak en de drei-ging van oorlog tegen Iran.

Sinds de terreuraanslagen van 11 sep-tember 2001 was er in de VS en andere Westerse landen een opmars van anti-is-lampropaganda. Dat wordt gebruikt als onderdeel van een verdeel-en-heersbe-leid waarmee ingespeeld wordt op angst om een deel van de arbeidersklasse op te zetten tegen een ander deel. Rechtse politici hebben moslims gestigmati-seerd als een homogene gemeenschap die bestaat uit terroristen, jihadisten en mensen die steun geven aan terroristen. Dat moest een ideologische rechtvaar-diging vormen voor de bloedige inva-sies in Irak en Afghanistan. Er was een nieuw vijandbeeld nodig om de militai-re avonturen in het Midden-Oosten te rechtvaardigen.

De doctrine van de ‘botsing der be-schavingen’ stelt dat de belangrijkste tegenstelling in de samenleving deze is tussen ‘achterlijke’ islamitische waar-den en ‘moderne’ Westerse waarden. Deze doctrine is populair in rechtse kringen, media en een laag van zoge-naamde intellectuelen. Cynisch genoeg gaat het vaak om dezelfde ‘moderne’ mensen die hun volledige steun geven aan een systeem dat grote delen van de neokoloniale wereld in een staat van onderontwikkeling, armoede, analfabe-tisme en honger onderdompelt.

Deze reactionaire doctrine vindt haar spiegelbeeld in de principes waarop de islamitische fundamentalisten zich be-roepen. Ook zij stellen dat de moslim-gemeenschap als een eengemaakt blok moet optreden met arm en rijk samen tegen de ongelovigen en tegen de per-verse invloeden van de Westerse we-

reld in het bijzonder. Beide tendensen lijken het bestaan van sociale klassen in de samenleving te ontkennen en leiden de strijd van de onderdrukten tegen de onderdrukkers af naar een strijd tegen andere culturen.

Het Westerse imperialisme was nooit erg selectief in haar steun aan dictato-riale regimes. ‘Seculiere’ dictators als Ben Ali of Moebarak werden gesteund met het argument dat zij een dam vorm-den tegen islamfundamentalisme. Maar tegelijk is er de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun aan de dictatuur van Saoedi-Arabië, een regime geba-seerd op een bijzonder reactionaire vari-ant van het islamfundamentalisme (het Wahhabisme).

Ook in landen waar de film geblok-keerd werd – zoals in Pakistan – was er massaal protest. Heel wat acties richtten zich direct tegen VS-ambassades, ook al is het duidelijk dat de VS geen formele verantwoordelijkheid voor deze film draagt. Dit is een uitdrukking van een bredere woede van de betogers tegen-over het VS-imperialisme en haar regi-onale bondgenoten zoals het Israëlische regime dat nog steeds de Palestijnse bevolking onderdrukt. Volgens een re-cente peiling heeft slechts 15% van de bevolking in landen met een moslim-meerderheid een positief beeld van de VS, in 2009 was dat nog 25%.

Er is ontegensprekelijk een poging van fundamentalisten om een grotere im-pact te krijgen, onder meer met de op-komst van Salafisten in Noord-Afrika. Maar tegelijk is het opvallend dat de anti-VS protesten in de gevestigde me-dia veel meer aandacht krijgen dan ar-beidersprotesten. Zo was de betoging aan de VS-ambassade in Tunis een pak

kleiner dan de algemene staking in Sidi Bouzid een maand eerder waarover in de media niet werd bericht. De recente staking in het onderwijs en de trans-portsector in Egypte konden evenmin op mediabelangstelling rekenen.

De imperialistische machten hebben racisme aangewakkerd om de arbeiders-klasse te verdelen. Met hun decennia-lange agenda van neokoloniale onder-drukking in grote delen van de wereld met een belangrijke moslimbevolking werd de afkeer tegen het imperialisme in de hand gewerkt. De rechtse politieke islam biedt echter geen uitweg voor de onderdrukte bevolking van het Midden-Oosten, Afrika of Azië.

Christelijke fundamentalisten in het Westen stellen dat moslims de “demo-cratie” willen vernietigen, terwijl re-actionaire islamitische groepen als Al Qaeda oproepen om Westerlingen te vermoorden. Religieus fundamentalis-me, van welke kant dan ook, is uitein-delijk niets anders dan een wapen om de onderdrukten te bedriegen en hun sociale frustraties in een doodlopende straat te laten vastlopen.

Socialisten daarentegen vertrekken van eenheid onder de werkende bevol-king en hun gezinnen. Om zo’n arbei-derseenheid te bereiken, verdedigen we het recht van iedereen om zijn of haar godsdienst vrij te beleven alsook het recht om niet te geloven. We komen op voor gelijke rechten voor alle religi-euze stromingen en minderheden. Dit betekent dat we discriminatie op basis van godsdienst verwerpen en ten stel-ligste ingaan tegen ieder obstakel op de weg naar een krachtige eenheid van alle onderdrukten tegen de kapitalisti-sche uitbuiters.

Anti-islamfilm leidt tot woedend protest

dls318 Geert.indd 12 24/09/2012 12:33:37

1�Agenda

- do. 4 okt. Antwerpen. Startmeeting Actief Linkse Studenten. Marx is back! 19u30 Rodestraat- za. 6 okt. Charleroi. Meeting Front de Gauche. 17u,

Maison des 8 heures, place Charles II- do 11 okt. La Louvière. Meeting Front de Gauche. 20u,

zaal van café ‘Le Succès’ (Rue Sylvain Guyaux)- woe. 10 okt. Antwerpen. Meeting ALS en LSP. 19u30

Rodestraat-do. 11 okt. Gent. Meeting: nieuwe opmars van links in Europa.

Met sprekers van Front de Gauche, Syriza en Rood!-do. 11 okt. Brussel. 18u. Actie tegen bankiersbanket

-1-2 december: nationaal LSP-congres

contact / AbonnementenMeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

Redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Steun ons kiesfonds

Waarom ik lid werd

www.socialisme.be Oktober 2012 1�partijnieuws

Jongeren hebben tijd nodig om hun plaats en de juiste ideologie te vinden in de maatschappij, een maatschappij die jammer genoeg niet gedragen wordt op waarden zoals respect, verdraagzaamheid en eerlijke verdeling van rijkdommen. Ook ik ben één van die jongeren en daarom ben ik lid ge-worden van LSP, omdat LSP deze maatschappij nastreeft en wel nog het hart op de tong heeft!

Kevin, 21 jaar, Gent

lSP in actie

Vl. Brab-Limb: 1.783 €Antwerpen: 3.828 €Luik-Lux: 1.404 €Bxl-W.Brab.: 4.343 €Hen.-Namen: 1.442 €O en W Vlaanderen: 4.962 €Nationaal: 1.381 €TOTAAL: 19.143,06 €

89%81%80%76%72%67%92%77%

Op drie weken voor de verkiezingen zitten we met ons kiesfonds op 77% van onze doelstelling. We willen in de zomerperiode en de verkiezingscam-pagne 25.000 euro ophalen. Dat omvat ons normale strijdfonds, de steun die we onder sympathisanten en op straat ophalen, en een speciale oproep voor het kiesfonds. De 11.000 euro van ons strijdfonds werd zo aangevuld tot een totaal streefdoel van 25.000 euro. Daarvan is er al 19.143,06 euro binnen of beloofd.

Stort ook jouw bijdrage op 001-2260393-78 van LSP met als medede-ling “kiesfonds”.

Het is een traditie in Luik om in het eerste weekend van september een markt op te zetten met stands van alle Luikse verenigingen. “Retrouvailles” is de naam van dat weekend. Ook dit jaar waren wij van de partij met onze campagnes en ons maandblad. We waren beide dagen aanwezig met een stand in naam van ‘Résistance Interationale’ en verkochten meer dan 100 exemplaren van onze krant. Er waren tal van discussies met voorbijgan-gers, onder meer met militanten van de linkse lijst VEGA voor de gemeen-teraadsverkiezingen, waaraan wij deelnemen.

door nico m (Brussel)

Het is met zeer grote spijt dat we kennis namen van het overlijden van onze

kameraad yves Capelle. yves was vakbondsafgevaardigde voor de BBtK bij Steria en was bij de afgelopen sociale verkiezingen opnieuw verkozen. Zoals vele basisdelegees werd zijn syndicale, militante en politieke activiteit bepaald door solidariteit en strijd voor de rechten en sociale verworvenheden van jongeren, werkenden en hun families.

Wij kwamen Yves in 2009 tegen tijdens de bezetting van IAC aan de Meiserplaats, een strijdbeweging waar Yves uit solidariteit aan deelnam om de strijd van zijn kameraden uit een andere sector te ondersteunen. Hij maakte ook deel uit van de groep van BBTK-BHV en andere centrales die wekenlang ac-tie bleef voeren tegen het onterechte ontslag van vijf secretarissen van de sector industrie.Yves nam ook het initiatief om dele-

gees uit verschillende sectoren bijeen te brengen om hun syndicale ervaringen te delen en uiteraard ook tussen pot en

pint te discussiëren. Ik nam met plezier deel aan deze discussies. Dit soort initi-atieven was overigens wat Yves sterker wilde zien ontwikkelen: het samenbren-gen van militanten met verschillende achtergronden om hun diverse erva-

ringen te delen, over campagnes te dis-cussiëren en initiatieven te nemen om strijdbewegingen te versterken.

Ondanks de complicaties met zijn gezondheid, kwam Yves in al zijn po-litieke en syndicale activiteiten actief op voor wat het syndicalisme voor hem moest zijn: een strijdbaar syndicalisme waarbij een krachtsverhouding op de werkplaats wordt opgebouwd, waarbij syndicalisten zich niet beperken tot on-derhandelen en met een verzet tegen de ontwikkeling van een syndicalisme dat zich tot dienstverlening beperkt in een periode van diepgaande crisis waarin strijd steeds onvermijdelijker is.

Doorheen de discussies was Yves ook overtuigd van de noodzaak om te bouwen aan een alternatief op de ka-pitalistische uitbuiting in de vorm van een democratisch geplande economie, kortom om het systeem te veranderen. Dat was waarom hij besloten had om aan te sluiten bij LSP.

We zullen hem heel hard missen om-wille van zijn vriendelijkheid, zijn gastvrijheid, zijn goede humeur, zijn strijdbaarheid. We willen onze steun en deelneming betuigen aan zijn naas-ten, zijn kameraden, zijn familie, aan Julie, Marie, Maud. We hebben niet ge-noeg tijd gehad, maar zullen de strijd verder zetten.

Vaarwel, kameraad!

De eerste campagnedag aan de Gentse universiteit was meteen een succes voor de Actief Linkse Studenten. We voerden

op verschillende plaatsen campagne en kregen veel goede reacties. Heel wat studenten vroegen meteen naar hoe wij een socialistisch alternatief zien en wat het marxisme juist inhoudt. Er is een enorme openheid om te discussiëren, maar ook een honger naar ideeën om concrete campagnes te voeren.

Op de eerste dag maakten we in Gent al 9 nieuwe ALS-leden en haalden we een 30-tal adressen van ge-interesseerden op. Daarvan gaven een 20-tal studenten aan dat ze meteen een individuele discussie willen om ALS voor te stellen, zowel politiek-ideologisch als in-zake onze werking.

Tegelijk zijn we ook onder scholieren actief. Daar is er vooral interesse in campagnes tegen extreemrechts en tegen nationalisme. We koppelen dat aan de verkie-zingscampagne van Rood! Een groepje scholieren trok mee op campagne met Rood!, onder meer op ‘Sing for the Climat’ waar we campagne voerden voor gratis en degelijk openbaar vervoer en tegen de besparingen bij De Lijn. De afbouw van de dienstverlening bij het openbaar vervoer is immers ook nefast voor het klimaat.

Ook elders - onder meer in Brussel, Antwerpen, Luik en Leuven – zijn we terug van start gegaan met onze jongerenwerking. Zo hebben we voor het eerst een ALS-groep aan een hogeschool voor sociaal assistenten in Luik. Daar werden de ALS-leden ook aangemoedigd door hun docenten.

Jongeren voor een andere samenleving

ABVV-betoging voor koopkrachtOp 14 september was LSP uiteraard van de partij op de betoging van het ABVV

voor meer koopkracht. We hadden twee stands, aan het beginpunt en het eind-punt. Daartussen liepen onze militanten ook mee in de betoging waarbij onder meer ons maandblad werd verkocht. We verkochten een 50-tal exemplaren van onze krant. We haalden ook heel wat financiële steun op tijdens de betoging. Met badges, T-shirts, stickers, truien en steun bij ons maandblad haalden we onge-veer 150 euro op.

luik. Pak de armoede aan, niet de armen

Op 12 september protesteerden een 30-tal mensen aan het stadhuis om te protesteren tegen het asoci-ale beleid dat de armen bestrijdt in plaats van de armoede. Met LSP en ALS hadden we tot de actie opgeroepen nadat de stad besloot om de gratis soepbedeling voor de armen te verbieden in de binnen-stad omdat dit niet goed is voor het imago van de stad. De stad Luik is immers nog in de running om in 2017 de Wereldtentoonstelling te organiseren. Rijen van hongerige armen zijn niet goed voor het ima-go in de strijd voor het binnenha-len van dit prestigeproject. Op de actie werd onder meer gesproken door Simon Hupkens (kandidaat van LSP op de lijst van VEGA) en Pierre Eyben die dezelfde lijst duwt.

dls318 Geert.indd 13 24/09/2012 12:33:42

Het jaarlijkse banket van deze neoli-berale denktank vormt een belangrijke afspraak voor een honderdtal genodig-den, waaronder de fine fleure van het Europese establishment: politici, finan-ciële experts, invloedrijke mediafiguren, ambassadeurs,... alsook vertegenwoor-digers van 40 grote bedrijven zoals BP, Total en Coca Cola. Op de gastenlijst staat ook de speculant George Soros (de bedenker van het concept van hed-gefunds), de voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barrosso of nog Europees president Herman Van Rompuy. Kortom, de ‘markten’ schui-ven aan tafel. Terwijl zij in hun paleis schrokken, worden wij gevraagd om de broekriem aan te halen.

De denktank ‘Friends of Europe’

wordt geleid door Etienne Davignon, die eerder ook al de invloedrijke pa-tronale ‘Europese Ronde Tafel van Industriëlen’ had opgezet. Het officiële doel van de denktank is om te discussië-ren over de problemen waarmee Europa en haar burgers worden geconfronteerd. De aard van deze ‘discussies’ blijkt uit de samenstelling van de raad van be-stuur met naast burggraaf Davignon onder meer Pascal Lamy, de voorzitter van de Wereldhandelsorganisatie.

Lamy werd onder meer bekend wegens zijn rol in het opzetten van het Multilater iaal Akkoord over Investeringen (MAI) dat tussen 1995 en 1997 in het geheim werd onderhan-deld onder 29 lidstaten van de OESO. Het MAI voorzag onder meer de moge-

lijkheid voor bedrijven om een rechts-zaak aan te spannen tegen een land dat

‘getroffen’ wordt door een staking of een betoging. Het publiek maken van de inhoud van het akkoord leidde tot een zodanige verontwaardiging dat het project in 1998 terug werd opgeborgen. Het is maar een voorbeeld om aan te ge-ven welk soort discussies op informele topontmoetingen van het establishment worden gevoerd.

De Actiecomités Europa, een collec-tief van syndicalisten, antiglobalisten en verontwaardigden, roept op tot een betoging op 11 oktober om 18u voor het Egmontpaleis om onze woede te tonen. We willen er protesteren tegen een kleine elite die er alles aan doet om haar eigen privileges en invloed te ver-

sterken ten koste van de meerderheid van de bevolking.

LSP en ALS ondersteunen de oproep en mobiliseren naar 11 oktober. Deze actie moet ook aangegrepen worden om te discussiëren over hoe we een einde kunnen maken aan de heerschappij van de kleine elite van parasiterende kapi-talisten. Wij komen op voor een demo-cratisch geplande economie waarbij de sleutelsectoren van de economie in ge-meenschapshanden worden geplaatst. Op deze manier wordt het mogelijk om de productie te richten op de behoeften van de bevolking en niet op de hebzucht van de speculanten, grote aandeelhou-ders en grote patroons die het nu voor het zeggen hebben.

De antiracistische organisatie Hand-in-Hand organiseerde begin jaren 1990 grote nationale antira-cistische betogingen en liet zich de afgelopen jaren meermaals opval-len met campagnes zoals de ‘Zonder Haat Straat’. In het kader van de gemeenteraadsverkiezingen is er nu een campagne ‘Discriminatie werkt niet bij ons’, met onder meer een manifestatie in Antwerpen op 29 september.

Thema van de manifestatie is de strijd tegen de hoge werkloos-heidscijfers onder migranten, onder meer als gevolg van discriminatie. Met de antiracistische campagne Blokbuster hanteren wij de slogan

‘Jobs, geen racisme’. Verdeeldheid en racisme vinden een vruchtbare voedingsbodem op een ondergrond van tekorten zoals werkloosheid. Deze tekorten zitten ingebakken in het kapitalistische systeem waar de enorme concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met een opmars van sociale problemen bij de rest van de bevolking. Daar is georganiseerd verzet tegen nodig, de

arbeidersbeweging moet hierin het voortouw nemen.

Griekenland vormt een waarschu-wing. Nu er tijdelijk een pauze is in het georganiseerde arbeidersverzet tegen de gevolgen van de crisis en de electorale uitdrukking van dit ver-zet in de opmars van Syriza nog niet heeft gezorgd voor een heropleving van actieve strijd, ontstaat er ruimte voor fascistische groeperingen als Gouden Dageraad. De milities van die partij gaan over tot fysieke aan-vallen en wijten de gevolgen van de crisis voor de gewone bevolking aan de aanwezigheid van migranten. De arbeidersbeweging kan de opmars en het geweld van Gouden Dageraad stoppen met een offensieve en geor-ganiseerde strijd voor maatschappij-verandering.

In maart 2013 zullen we met Blokbuster en ALS opnieuw betogen tegen de studenten van het Vlaams Belang. In die kringen kan Gouden Dageraad op heel wat steun rekenen. Help ons om de campagne tegen de lokale aanhangers van Gouden Dageraad te versterken!

De Occupybeweging begon met en-kele honderden jongeren die hun tent opsloegen in het Zucotti Park in New York, in de buurt van het financiële district rond Wall Street. De beweging oversteeg al gauw de grenzen van New York en zelfs van de VS. Op 15 okto-ber 2011 waren er betogingen in niet minder dan 1500 steden in 82 landen. Vanuit deze internationale beweging kwam de slogan ‘We are the 99%’. Dat is eigenlijk een moderne omschrijving

van het concept van klassenstrijd tussen de 1% rijksten die er alles aan doen om hun kapitaal aan te dikken en de 99% anderen die hard te lijden hebben on-der de crisis...

Het verzet werd versterkt door heel wat syndicalisten. Dat leidde onder meer tot concrete acties zoals een sta-king in Oakland (Californië) in novem-ber 2011. De havenstad had besloten om bij een besparingsoperatie vijf scholen te sluiten. De bevolking aanvaardde dit

terwijl zij in alle luxe schrokken, moeten wij de broekriem aanhalen

BankiersBanket in Brussel

discriminatie werkt niet bij ons!

Eerste verjaardagskaars voor Occupy. Het vuur van de strijd brandt nog!

door romain (luiK)

terwijl het aantal Grieken in armoede met een duizelingwekkende snelheid

toeneemt en honderdduizenden mensen afhankelijk worden van voedselbedelingen (een fenomeen dat deels wordt gerecupereerd door de fascisten van Gouden Dageraad) en terwijl Spanje en andere Europese landen dezelfde richting uitgaan, houden een honderdtal miljardairs en multimiljardairs op 11 oktober een feestje in Egmontpaleis in Brussel. Het gaat om een banket van de denktank

‘Frieds of Europe’ van burggraaf Etienne Davignon.

door elodie (luiK)

Op 17 september vierde de beweging Occupy Wall Street haar eerste verjaardag. Vandaag is de beweging misschien minder zichtbaar, maar dat betekent niet dat ze verdwenen is. Er is een

blijvende stempel gedrukt.

niet en ging in actie. De repressie die hierop volgde, maakte geen einde aan het protest. Er werd integendeel beslo-ten om een algemene staking te orga-niseren, de eerste in de VS sinds 1946. De stad met de vijfde grootste haven van de VS werd geblokkeerd door dui-zenden betogers.

Ondanks het enorme potentieel ken-de Occupy ook een aantal zwaktes. De grootste zwakte was de poging om de beweging als ‘apolitiek’ voor te stel-len. Er kwamen weinig concrete eisen en de brede steun onder de bevolking bleef grotendeels passief. Dat kwam mee door het gebrek aan perspectief, programma en bijhorend actieplan. Het ongenoegen vormde een belangrijke motor voor het protest, maar de kwestie van het alternatief bleef te vaag.

Delen van de beweging wilden voor-al de tentenkampen in stand houden. Maar door zich niet op de directe kwes-ties van werk of huisuitzettingen te rich-ten, raakten die kampen snel geïsoleerd van bredere lagen van de bevolking. Uiteindelijk werden de kampen opge-rold door de ordediensten. De mobilisa-ties bleven vaak te symbolisch en niet concreet genoeg. Er zijn wel uitzon-deringen, zoals de campagne ‘Occupy Homes’ in Minneapolis en andere ste-den, waar gezinnen die uit hun huis dreigden gezet te worden op de steun van activisten konden rekenen om dit fysiek te verhinderen.

Het ongenoegen is niet verdwenen. Occupy heeft de tegenstelling tussen de 1% rijksten en de anderen op de agenda gezet en het potentieel van een mas-sastrijd getoond. Elementen van deze beweging zullen ook in de komende periode blijven opduiken. Om het on-genoegen in actief verzet om te zetten, zal er ook een duidelijk programma van socialistische verandering nodig zijn en een politiek instrument om de dominantie van de partijen van Wall Street te stoppen.

de Linkse Socialist1� jOngeren

dls318 Geert.indd 14 24/09/2012 12:33:47

kapitalisme leiDt tot crisis

Het heropleven van marxistische ideeën is geen verrassing. Marx was de eerste die een grondige analyse maakte van de werking van het kapitalistische systeem, en die zo tot een methode kwam om de steeds terugkerende cri-sissen in dit systeem te verklaren. Hij legde uit hoe de kapitalisten voortdu-rende aanvallen op arbeidsvoorwaar-den en lonen nodig hebben om op kor-te termijn hun winsten veilig te stellen tegen de steeds harder wordende con-currentie. Dat vormt de basis voor een nieuwe crisis op langere termijn: lage-re lonen betekenen immers dat er min-der geld beschikbaar is voor het kopen van alle producten die gemaakt worden. Voor Marx was de oplossing om het ka-pitalisme te vervangen door een nieuw, beter systeem: een socialistische maat-schappij waar geproduceerd zou wor-den naar de behoeften van allen, niet voor de winsten van enkelen.

Latere marxisten hebben deze marxis-tische methode gebruikt om het marxis-me verder aan te vullen en te verdiepen. Zo droeg Lenin aan het marxisme bij met zijn analyse over het imperialisme: de historische periode waarin het kapi-talisme zich vandaag bevindt, en waar-in banken en speculanten de economie domineren. Trotski maakte belangrijke bijdrages over de natuur van het stali-nisme of nog over de opkomst van reac-tionaire en extreemrechtse krachten als de arbeidersklasse niet over een eigen partij beschikt die in staat is om tot een breuk met het kapitalisme te komen. Zo wordt het marxisme heel concreet.

methoDe om tot veranDering te komen

Marxisme is dus geen dogma, maar een levende methode om de gebeurte-nissen in de maatschappij in een bre-dere context te plaatsen en te analyse-

ren. Marxisten vandaag leggen uit dat de schuldencrisis van vandaag het ge-volg is van decennialang neoliberaal beleid: de dalende koopkracht van de arbeidersklasse werd opgevangen door massaal krediet te verstrekken. Om de tegenstellingen van het kapitalisme voor zich uit te kunnen duwen, werd een enorme schuldenberg aangelegd, die vandaag de belangrijkste oorzaak van de crisis is.

Marxisten stellen zich dan ook vragen bij de absurditeit van een systeem waar-in tienduizenden miljarden dollars niet langer geïnvesteerd worden in de eco-nomie, terwijl er zo vele noden zijn in de maatschappij: gigantische wachtlijs-ten voor het bouwen van scholen, tekort aan crèches, ziekenhuizen, sociale wo-ningen,… Een marxistisch programma duidt de gemeenschappelijke oorzaak aan van dit probleem: het kapitalisme en haar onoplosbare tegenstellingen. Het biedt ook een oplossing op basis van massastrijd: een socialistische we-reld waarin de rijkdom wordt gebruikt om deze gigantische noden op te lossen, en niet voor de speculatiedrift van de superrijken.

Dit is ook de reden waarom mar-xistische ideeën vaak zoveel aan-hang vinden bij arbeiders en jongeren overal ter wereld die in strijd gaan te-gen de uitwassen van het kapitalisme. Socialistische en marxistische ideeën werden druk bediscussieerd in alle gro-te sociale bewegingen van de voorbije jaren, van de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika over de mas-sabewegingen in Griekenland, Spanje, Frankrijk tot zelfs de Occupybeweging in de Verenigde Staten: een massastrijd tegen het kapitalisme leidt tot discus-sies over welk alternatief er is.

Dit geeft meteen aan wat vandaag de relevantie van het marxisme is: het is de ideologie van de arbeidersklasse, de enige groep in de maatschappij die in staat is het kapitalisme omver te wer-pen. Marxisten baseren zich op 150 jaar

klassenstrijd, ze bestuderen overwin-ningen van de arbeidersklasse en leren uit haar nederlagen, om beter voorbe-reid te zijn op de strijd van morgen.

strijD staat op agenDa

Marxistische partijen en revolutionai-ren hebben op dit vlak altijd een belang-rijke rol gespeeld: ze bleven socialisti-sche ideeën verdedigen, zelfs wanneer dit moeilijk was, zelfs wanneer het kapitalisme onoverwinnelijk leek. Zij hebben een grote rol gespeeld in het heropleven van marxistische ideeën tij-dens de strijdbewegingen die we van-daag zien plaatsvinden: ze versterken tendensen die binnen de arbeidersklas-se aanwezig zijn en zorgen ervoor dat politieke processen sneller tot uiting komen. De klasse an sich wordt zo een klasse für sich, schreef Marx hierover: als de werkende bevolking zich bewust wordt van haar potentiële kracht, is zij oppermachtig. Zo toont bijvoorbeeld een algemene staking aan hoe zwak het patronaat en haar politieke lakeien eigenlijk wel staan wanneer arbeiders

Hoe tot verandering komen en welk ander systeem willen we? de relevantie van het marxisme vandaag

De Actief Linkse Studenten willen niet alleen discussiëren over hoe we tot verandering kunnen komen. We zijn ook dagelijks actief in strijdbewegin-gen en met campagnes. Om deze cam-pagnes te versterken, is er volgens ons nood aan een ideologisch fundament. Maar een fundament dient vooral om erop te bouwen.

Met ALS zijn we rond tal van thema’s actief, van de strijd tegen racisme, sek-sisme en homofobie over campagnes voor meer middelen voor onderwijs en solidariteit met acties van de arbeiders-beweging tot campagnes tegen de on-dermijning van ons milieu. We nemen actief deel aan het verzet tegen het be-sparingsbeleid dat onze toekomst on-dermijnt. Dit beleid leidt tot tekorten waardoor het onderwijs aftakelt. Het leidt ook tot de opmars van werkloos-heid en zorgt voor een gebrek aan toe-komstperspectieven voor steeds meer jongeren. Wie daartegen protesteert, botst steeds vaker op repressie. Wij willen geen verloren generatie zijn en gaan daarom de strijd tegen het kapi-talisme aan. Werk hieraan mee en sluit je aan bij de Actief Linkse Studenten en Scholieren!

> Zie: www.actieflinks.be

doe mee met AlS

massaal het werk neerleggen. Geen ar-beiders wil zeggen geen winsten voor het patronaat. Het verklaart waarom de traditionele media telkens de grootste antisyndicale propaganda bovenhalen wanneer massastrijd op de agenda staat, of waarom ze angstvallig proberen om grote strijdbewegingen in het buiten-land stil te zwijgen. Ze krijgen echter te maken met arbeiders en jongeren die op hun manier ervaringen van strijd internationaal uitwisselen, zoals de Occupybeweging die overal ter wereld de toon zette in lokale strijd.

Dit alles geeft meteen aan dat marxis-ten de komende jaren overal ter wereld enorme uitdagingen te wachten staan. In België staan politici en patroons on-geduldig te trappelen tot de gemeente-raadsverkiezingen voorbij zijn om een nieuw besparingsplan op tafel te gooi-en. Strijd zal ontegensprekelijk op de agenda staan en een marxistisch pro-gramma zal nodig zijn om die strijd een ijzersterk fundament te geven. Als we pleiten voor zo’n programma waarin we de rijkdom gebruiken voor de giganti-sche behoeften die er vandaag bestaan, zullen sommigen ons vragen of dit niet

onrealistisch is. Wij antwoorden met een tegenvraag: lijkt het dan zo realis-tisch dat de miljarden die vandaag de dupe zijn van de crisis dit zo maar zul-len blijven aanvaarden? De strijdbewe-gingen die we de voorbije jaren overal ter wereld hebben zien ontstaan, bewij-zen ons het tegendeel.

Het komt er voor marxisten op aan om zo veel mogelijk aanwezig zijn in deze strijd, hun ideeën kenbaar te ma-ken, hun programma te verdedigen. Tegenover ons staan de miljardairs met hun politici, hun media, hun politieap-paraat en hun burgerlijke justitie, maar wij zijn met miljarden. “Als uw sterke hand het wil, ligt heel het radarwerk stil”, zegt een oud syndicaal gezegde. Als in die hand dan ook nog eens marx-istisch programma zit, dan kan geen en-kele kracht ons nog verhinderen om dat radarwerk in de omgekeerde richting te doen draaien: een economie gebaseerd op de behoeften van de 99%, niet op de winsten van de 1%.

www.marxisme.be

www.socialisme.be Oktober 2012 1�jOngeren

door tim (Brussel)

Bij elke nieuwe opstoot van de crisis is een diepe zucht te horen in de bureaus van de burgerlijke economische analisten en journalisten. Hoe moeten ze dit nu weer gaan uitleggen? Hoe meer

het duidelijk wordt dat het einde van deze crisis nog zeer ver weg is, hoe meer deze ideologen van het patronaat de neiging krijgen om terug te grijpen naar marxisme. Of liever, naar wat zij onder marxisme verstaan. Het moet voor kapitalisten frustrerend zijn om te moeten erkennen dat de enige analysemethode die nog een geloofwaardig beeld kan bieden op de natuur van het kapitalisme, net komt van een man die zijn leven wijdde aan het bestrijden van hun systeem.

dls318 Geert.indd 15 24/09/2012 12:33:49

socialisme.beben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 318 oktober 2012

Maar de interesse in marxistische ideeën is veel meer dan een leuk mo-deverschijnsel: ook steeds meer jonge-ren en arbeiders die in strijd gaan, zijn op zoek naar een steviger theoretisch fundament voor de ervaringen die ze doorheen de beweging opdoen. Steeds meer worden er vragen gesteld bij een kapitalistisch systeem dat meer en meer in haar eigen tegenstellingen lijkt weg te zakken. Er wordt steeds meer getwij-

feld aan een systeem waarin de rijken die de crisis veroorzaken steeds nieuwe manieren vinden om zich verder te ver-rijken, terwijl brede lagen van de bevol-king er voor mogen opdraaien.

De tegenstellingen in onze maat-schappij zijn enorm. Op basis van fis-cale cadeaus en lastenverlagingen zit-ten de grootste bedrijven op een berg cash die volgens voorzichtige schattin-gen geraamd wordt tussen de 16.000

en 27.000 miljard dollar! Met dat geld wordt wild gespeculeerd op bijvoor-beeld voedselprijzen. En als de spe-culaties verkeerd aflopen, worden ge-meenschapsmiddelen gebruikt om de speculanten en de banken te redden. Van investeringen in de reële econo-mie is nauwelijks nog sprake: de me-gawinsten van de multinationals zijn immers het resultaat van jarenlange besparingen op openbare diensten en aanvallen tegen arbeidsvoorwaarden, lonen en uitkeringen. Resultaat: nieuwe producten raken niet meer verkocht om-dat arbeiders en gezinnen de buikriem moeten aanhalen.

Tegelijkertijd zien we dat deze crisis ook voor een heropleving van strijd heeft gezorgd. Steeds bredere lagen van de bevolking beseffen hoe ze bedro-

gen worden door de rijken, de bankiers en hun politici, en komen in opstand. Omdat deze jongeren en arbeiders in hun strijd niet kunnen rekenen op de gevestigde politici en vaak zelfs niet op hun eigen vakbondsleiding, gaan ze zelf op zoek naar nieuwe politieke ideeën. Het succes van radicaal-linkse opposi-tiepartijen zoals Syriza in Griekenland of het Front de Gauche in Frankrijk is daar een uitdrukking van. Waar geen geloofwaardig links alternatief be-staat, kunnen reactionaire formaties teren op het groeiend ongenoegen in de maatschappij, zoals in Vlaanderen met de N-VA.

In die context kunnen marxistische ideeën een belangrijke rol spelen: het marxisme biedt ons een methode om de maatschappij te analyseren en om ons

te organiseren om de strijd aan te gaan tegen de besparingen, maar ook om een alternatief te bieden op dit systeem

Ooit vroeg iemand Marx om zijn ideeën in drie woorden samen te vat-ten. Hij antwoordde: “Strijd, strijd en strijd”. Als we het besparingsbeleid willen stoppen, zal strijd nodig zijn. Als we overwinningen willen boeken, hebben we nood aan een methode en een programma waarmee het kapita-lisme kunnen omverwerpen en kun-nen vervangen door iets beters: een socialistische maatschappij waarin de rijkdommen worden gebruikt voor de behoeften van de miljoenen, niet voor winsthonger van de miljonairs! Bouw hieraan mee, sluit je aan bij de linkse socialisten!

door tim (Brussel)

Een Duitse bank lanceerde enkele maanden geleden een bankkaart met de beeltenis van Marx er op. De kaart werd een enorm succes. Journalisten en analisten durven in opiniestukken in

de burgerlijke media opnieuw zonder schroom naar het marxisme te verwijzen, t-shirts en accessoires met het bekende breed bebaarde gezicht zijn overal verkrijgbaar. Marx blijkt een populaire kerel.

mARX iS BAck

kAPitAliSmE WERkt NiEt

dls318 Geert.indd 16 24/09/2012 12:33:59