door Nicolas croes

Zodra er ook maar over onze lonen wordt gesproken, weer-klinkt bij het patronaat en

haar politieke bondgenoten stee-vast een klaagzang over de “loon-handicap” en wordt steeds gewezen op lagere lonen in de buurlanden. Vreemd genoeg wordt die vergelij-king niet gemaakt als het gaat om de stijgende prijzen. Dat de prijzen bij ons sneller toenemen dan in de buurlanden, is geen probleem voor het patronaat.

In januari 2011 betaalde een gemid-deld gezin van vier personen in Brussel jaarlijks 1.463 euro voor verwarming met gas. In Londen is dat slechts 1.007 euro. De CREG (Commissie voor de Regulatie van Elektriciteit en Gas) stel-de dat gas 31% goedkoper is in Londen en 7% in Parijs (in Amsterdam en Berlijn liggen de prijzen net iets hoger met 1% en 4%). Volgens het Prijzenobservatorium be-

droeg de totale inflatie in België 2,3% in 2010, tegenover gemiddeld 1,4% in

de buurlanden. De stijging versnelde op het einde van het jaar met een inflatie van 3,4% in december. Deze versnel-ling wordt ook in 2011 voortgezet. De consumptieprijsindex (CPI) in januari bedroeg 3,7% in ons land, tegenover 2,3% in de eurozone. Voedingswaren zoals vlees, kaas, melk en eieren waren in 2009 in ons land 20% duurder in ons land dan in de rest van Europa. Op vijf jaar tijd werd voeding 16,8% duurder in ons land, de prijs van aardappelen steeg met 44%.

Het klopt natuurlijk dat er ook prijzen zijn die dalen. Breedbeeldschermen bijvoorbeeld. Maar die smeer je niet gemakkelijk uit op je boterham. Niet-verwerkte voedingsproducten (fruit en groenten) werden 3,5% duurder in 2010 (tegenover 1,9% in de eurozone). Energie werd duurder, huren en kopen werd duurder, het openbaar vervoer kost meer,... Met onze lonen en uitke-ringen komen we vandaag minder ver dan voorheen terwijl een maand nog steeds evenveel dagen telt.

He t OI VO (O n d e r z o e k s - e n Informatiecentrum van de Verbruikers-organisaties) maakte recent bekend dat

44% van de ondervraagden in een pei-ling verklaarden dat ze minder kon-den sparen dan wat voorheen het geval was. Begin 2010 werd een zelfde pei-ling gedaan en sindsdien nam het aantal mensen dat minder kan sparen toe met 18%. Steeds meer mensen besparen op gezondheidszorg, energie,... of kunnen de rekeningen niet meer betalen. Vorig jaar werd bij 2.362 Vlaamse gezinnen het water afgesloten, een verviervoudi-ging tegenover 2009.

Er zijn nochtans middelen aanwezig in de samenleving, alleen kan je die niet vinden bij de gewone werkenden en hun gezinnen. De grote Belgische bedrijven van de Bel-20 maakten in 2010 16,357 miljard euro winst. Dat was 33,1% meer dan in 2009. Wij moe-ten het met minder doen opdat zij meer geld in hun zakken kunnen steken. En dan willen ze nogmaals aan onze lonen zitten en de prijzen verder laten stijgen. Wij hebben daar genoeg van. Het is hoog tijd om de strijd aan te gaan voor betere lonen en meer koopkracht. Stop het waanzinnige winstbejag waarmee ze ons de dieperik in sturen.

Handen van van de index! voor Het Herstel van een volledige index aangepast aan de reële levensduurte!

voor een netto minimumloon van 1.500 euro per maand!

afscHaffing van de BtW op Basisproducten!

voor uitkeringen die ecHte vervangingsinkomens zijn met WelvaartvastHeid!

voor een massaal programma van puBliek gefinancierde openBare en degelijke sociale Woningen!

afscHaffing van de notionele intrestaftrek en andere neoliBerale cadeaus aan Het patronaat!

voor een Belasting op de grote fortuinen!

voor een Harde aanpak van de fiscale fraude!

verdeel Het Werk, niet de WerkloosHeid: 32-urenWeek zonder loonverlies en met evenredige aanWervingen!

voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie zoals de Banksector, energiesector, voeding,...

deze moeten ten dienst van de BeHoeften staan en niet van de Winst.

voor een socialistiscHe samenleving onder democratiscHe controle van de arBeiders en Hun

gezinnen!

Neen aan de militaire

interventie in LibiëP 10

Breek de loonnorm in de

sectoren!P 4

Een socialistische

antwoord op prijsstijgingen

P 8-9

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 303 April 2011

de

www.socia l isme.be

€ 2STEUN: € 5

de Linkse Socialist2 binnenlandRegering “in lopende zaken”: in dienst van de grote bedrijven en banken

door Peter delsiNg

Volgens een recente peiling heeft 13% van de Belgen nog vertrouwen in de politici. In

Vlaanderen is dat 14%, in Wallonië 11%, in Brussel 12%. Volgens het peilingbureau GFK Academy zitten we daarmee “op een historisch diep-tepunt”. De lang aanslepende onder-handelingen hebben dat vertrouwen allicht geen goed gedaan. Als we deze peiling mogen geloven

dan heeft ook op z’n minst de helft van de huidige kiezers van het “fe-nomeen” N-VA - opstomend boven de 30% in de meest recente peilingen

- “geen vertrouwen” in de politieke partij die ze zelf naar boven hebben geduwd. Alle verklaringen over de vermeende “toegenomen steun” voor het Vlaamsnationalisme moeten tegen de achtergrond worden gezien van een algemene afkeer van de traditionele politiek.

Het is wellicht juist, zoals weer an-dere peilingen aangeven, dat het aan-tal Vlamingen dat voor een opsplitsing van België is, is verdubbeld. Die steun zou nu van 10% naar ongeveer 20% zijn gegroeid. Tegen de achtergrond van een van de langste politieke crisissen in de Belgische geschiedenis, en met alle “Vlaamse” traditionele partijen die zich in het verleden achter verregaande

“Vlaamse resoluties” hebben geschaard, is dat wellicht niet zo verwonderlijk.

Maar dat neemt niet weg dat, op de momenten dat mensen naar hun door-slaggevende thema’s worden gevraagd bij verkiezingen, het communautaire het de laatste jaren steevast moest af-leggen tegen de thema’s werk, sociale zekerheid, enz. En dat langs beide kan-ten van de taalgrens. Nederlandstalige en Franstalige arbeiders en jongeren vinden in het stemhokje echter geen grote partij meer die hun sociale be-kommernissen echt kan verdedigen.

acHter de communautaire verdeeldHeid: neoliBerale en asociale eenHeid

De PS maakt zich sterk dat de be-groting “in lopende zaken” een aantal crisismaatregelen heeft “definitief ge-

maakt”, zoals de verlenging van de eco-nomische werkloosheid (waarin de re-gering tussenkomt), het behoud van de ontslagpremies, etc. Ook nam deze co-alitie een aantal beperkte maatregelen om de laagste uitkeringen, pensioenen, en lonen te verhogen, maar met zo’n be-scheiden groei - voor de laagste lonen komt er “10 euro” per maand bij - dat ze amper iets goedmaken na meer dan 30 jaar neoliberale kaalslag. In België is zoals bekend meer dan 20% van de ge-pensioneerden arm, en verdriedubbelde de armoede naar vandaag 15%.

Dat die armoede zo fel steeg, weer-spiegelt zelfs niet volledig de achter-uitgang in koopkracht van onze lonen. Daarom is het ook zo opvallend dat een regering “in lopende zaken”, in een po-litiek landschap waarin de partijen het maar niet eens lijken te raken, wel on-middellijk een overeenstemming vindt om het slechte IPA - een feitelijke loon-daling gezien de reeds uitgeholde index

- over te nemen. Waar zo goed als alle partijen het ook meteen over eens wa-ren, was de noodzaak om militair tus-sen te komen in Libië: oorlogen verkla-ren behoort nu ook tot “lopende zaken”. LSP denkt dat de uitbouw en steun voor een massabeweging in Libië meer bij-brengt dan de selectieve verontwaardi-ging van de imperialistische landen, die enkel handelen omwille van hun ima-go- en oliebelangen - een politiek waar België zich nu achter schaart.

gered door de conjunctuur, maar voor Hoelang?

De regering van lopende zaken had het economisch herstel nog wat mee. Daardoor berekende ze een begro-ting die in 2011 “slechts” een tekort van 3,6% van het BBP zal tonen. In de slechte “Europese klas” is dat beter dan het gemiddelde. Daarvoor moest ze 2,3 miljard euro vinden, waaronder reeds 1 miljard aan hogere inkomsten door de

“betere groeivooruitzichten”. Het positivisme gaat voorbij aan een

aantal zaken: België was voornamelijk afhankelijk van de export en dus van de internationale conjunctuur. Maar in de VS houdt het programma om de econo-mie te onderstutten door gewoon geld bij te drukken deze zomer op, in China begint de export te vertragen en leeft

men op een zeepbel in het vastgoed. En in Europa is met zwalpende lan-den als Portugal, Ierland, Griekenland en mogelijk Spanje een nieuwe faze in de landen- en/of bankencrisis geheel mogelijk. Bovendien drukken massale besparingen in Europa de koopkracht van de massa van de bevolking. De hui-dige groei is grotendeels kunstmatig en weerspiegelt slechts een tijdelijk en zeer kwetsbaar herstel.

Door geen echte regering te heb-ben, bleef een brede aanval zoals in Engeland, Portugal of Griekenland voorlopig uit, maar sluipend stapelen zich wel de besparingen en tekorten op,

in zowat alle sectoren. De N-VA bracht “eind april” als deadline voor een ak-koord over een nieuwe regering naar voren. Voorlopig wil de CD&V de N-VA erbij hebben, om hen te verbranden in een regering en de rechterflank af te dekken. De N-VA blijft echter meer verregaande eisen op tafel leggen om de neerwaartse concurrentie tussen de deelstaten verder uit te bouwen, wat de Franstalige partijen moeilijk zo maar kunnen aanvaarden.

Regionaliseren dient om gemakke-lijker te besparen, zoals in het onder-wijs, niet om zaken “doorzichtiger” te maken. Zelfs het Planbureau en de

Hoge Raad van Financiën, toch geen Vlaamsnationale clubjes, zijn het daar roerend over eens. De arbeidersbewe-ging heeft geen enkel belang bij een

“verdeelde” sociale zekerheid, zonder middelen om in de behoeften te voor-zien. Strijdbare syndicalisten, progres-sieven en jongeren moeten een nieuwe partij uitbouwen, los van de burgerij en de kapitalistische staat, om hun be-langen te verdedigen. Massaal verzet tegen nieuwe aanvallen, van een nieu-we regering of een uitgebreide rege-ring “in lopende zaken”, kan daarvoor de basis zijn.

Oorlog in Libië, loonnorm van 0,3%, meerjarenbegroting,...

“Ceci n’est pas un gouvernement”Vrij naar premier Leterme in De Standaard (24 maart): “Wij zijn absoluut geen echte regering.”

door Jarmo (aNtwerPeN)

De politieke berichtgeving in de traditionele media laat ons toe om quasi dagelijks de bestelling

van Bart De Wever in frituur “Het Draakske” te volgen of om mee te zijn met de zwemgewoonten van Elio Di Rupo. Dat zou op zich nog onschuldig kunnen zijn als er ook inhoudelijke berichtgeving en poli-tieke analyses aangeboden werden. Maar daar kun je lang naar zoeken in de Belgische kranten en nieuws-uitzendingen.

Alle media brachten tot in den treure de persoonlijke vete tussen De Wever en Di Rupo en ieder element in hun persoonlijke contact werd uitvergroot. Tegelijk was het zoeken om informatie te vinden over de ideeën die achter de voorstellen van de verschillende par-tijen zitten. Inhoudelijke analyses en commentaren moeten steeds meer wij-ken voor berichtgeving over de verwij-ten die in het rond vliegen.Wellicht horen we amper iets over de

inhoudelijke voorstellen omdat alle tra-ditionele partijen het eens zijn over het voeren van een besparingsbeleid, de nu-ances moeten eerder worden gezocht in

het ritme van deze besparingen en de niveau’s waar ze worden doorgevoerd. De neoliberale consensus onder de tra-ditionele partijen is ook aanwezig in de media en dat komt de politici goed uit. Het biedt hen de ruimte om zich volle-dig te concentreren op hun imago met De Wever in de rol van de man die voet bij stuk houdt. Dat imago is immers de beste voorbereiding op een nieuwe verkiezingsoverwinning. Met het be-schrijven van de voorstellen voor de grootste besparingsronde in decennia zal niet veel electoraal voordeel te ra-pen vallen.

Eenzijdige berichtgeving is iets wat alle syndicalisten kennen. Bij de ac-tiedag tegen het IPA op 4 maart was er bijna enkel aandacht voor de “hin-der” die werd veroorzaakt bij de paar tientallen shoppers die twee uur lang niet in de geblokkeerde winkels op de Antwerpse Meir binnen raakten. Dat volstond voor de kranten en nieuws-uitzendingen om de actie te verwer-pen en als onverantwoord te bestem-pelen. Hetzelfde met de betoging van 24 maart: alle aandacht ging naar de

“verkeershinder” en het parkoers van de betoging kreeg meer aandacht dan de eisen van de betogers.

De media kiezen steeds een kant. Ze verdedigen de traditionele partijen en het patronaat in de aanvallen op de werkende bevolking. Daartoe wordt niet geaarzeld om in de plaats van ge-nuanceerde berichtgeving te gaan voor tendentieuze propaganda. Wij zijn het daar niet mee eens en

willen dat ook werkende mensen een stem hebben in de media. Maar daartoe moeten we aan eigen media werken. Dit maandblad is daar een onderdeel van. Het stelt ons in staat om een tegengif te bieden tegen de stroom van desinfor-matie waarmee we dagelijks geconfron-teerd worden.

“Politiek” in de media

Vandaag in alle kranten: een nieuw dossier over de bestelling van De Wever bij frituur ‘t Draakske

Gisteren in alle kranten: Di Rupo kan zwemmen! Dat nieuws is goed voor enkele pagina’s vol ‘analyse’ en ‘commentaar.’

www.socialisme.be april 2011 �StandpuntHoofddoeken op de werkvloerWij willen werk, geen racisme

door soo ra (geNt)

Begin maart werd een jonge vrouw ontslagen in een Hema-filiaal omwille van het dragen

van een hoofddoek. Dit kwam omdat een aantal klanten het provocerend vond en absoluut niet kunnen dat een werkneemster een hoofddoek draagt. Hema verklaarde dat de hoofddoek in België blijkbaar ge-voeliger ligt dan in Nederland.

Interimkantoor Randstad, de werk-gever van de vrouw, stelde dat het ont-slag wettelijk in orde was en dat er geen sprake was van racisme. Hema verantwoordde zich met de stelling dat voorrang werd gegeven aan de vele klachten van klanten en dat het bedrijf zich wil aanpassen aan de ge-woontes van het land waar het geves-tigd is. Het VOK (Vrouwen Overleg Komitee) diende klacht in bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding.

Dit voorval maakt duidelijk dat het patronaat niet aarzelt om personeel voor de minste reden bij het grof vuil te zetten. Dat de vrouw haar werk goed deed en dat het aantal klachten beperkt was, deed niet ter zake voor Hema en Randstad.

Een systematisch verbod op hoofd-doeken op de werkvloer discrimineert een bevolkingsgroep. Een dergelijk ver-bod biedt moslima’s geen vooruitgang, het is eerder contraproductief. Een verbod leidt niet tot meer emancipatie, voor veel jonge moslima’s is de hoofd-doek een onderdeel van hun identiteit en hun cultuur. Door een hoofddoe-kenverbod op te leggen, worden mos-lima’s geïsoleerd en dat is een rem op emancipatie.

LSP is tegen de oplegging van de hoofddoek maar evenzeer tegen een verbod erop. Wij verdedigen het recht van de vrouw om zelf te beslissen om al dan niet een hoofddoek te dragen en dit zowel in haar privéleven als op de werkvloer of op school. Wij verde-digen dit recht op vrije keuze tegen al

wie dit wil beperken, langs welke kant dan ook. Iedereen moet het recht heb-ben om zijn of haar levensbeschouwing vrij te beleven, los van de vraag of dit een religieus, politiek of cultureel ka-rakter heeft.

Bedrijven en overheidsinstellingen moeten niet oordelen over hoe iemand er uit ziet. De beslissing van Hema om een werkneemster af te danken wegens een hoofddoek toont hoe zo’n bedrijf enkel aan de winsten op korte termijn denkt en daarbij geen rekening houdt met de belangen van het personeel.

Ongetwijfeld zal het debat over hoofd-doeken nog een tijdlang blijven woeden. We moeten consequent zijn in het verzet tegen de pogingen om verdeeldheid te zaaien op basis van huidskleur, religie, seksuele geaardheid,... Iedere verdeeld-heid van de werkende klasse zal ons verzet tegen onderdrukking en uitbui-ting verzwakken ten voordele van het kapitaal. De arbeidersbeweging moet zich actief engageren in het verzet te-gen iedere poging om verdeeldheid aan te wakkeren.

Ze beliegen en bedriegen de be-volking, ze vervalsen cijfers en zorgen er via bevriende po-

litici voor dat ze bijna geen belasting betalen op hun winst. Ze spelen met de veiligheid van de bevolking en zijn meedogenloos in de verdediging van de belangen van hun grote aan-deelhouders. Moesten het filmper-sonages zijn, ze zouden als crapu-leuze maffiosi worden omschreven. In het geval van Electrabel gaat het om deftige heren in strak maatpak en dames in modieuze mantelpakjes die door het regime met adelijke ti-tels worden beloond: baron Albert Frère (grootste aandeelhouder), barones Van den Berghe of baron Vandeputte (beide lid van de Raad van Bestuur).

De ramp in Japan heeft ons opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Electrabel heeft er alle belang bij dat er niet te snel alternatieven zijn op kernenergie. Zo kunnen ze hun win-sten verder blijven ophopen. De aan-gekondigde kernuitstap tegen 2015 zal dode letter blijven en daar hebben alle politieke partijen schuld aan. Ze heb-ben niet de middelen vrij gemaakt om tijdig alternatieve energiebronnen te ontwikkelen.

Daartoe zijn wellicht veel middelen nodig terwijl de privé enkel geïnteres-seerd is in nieuwe technologie als deze direct kan renderen. Het betekent dat de gemeenschap eerst moet opdraai-en voor alle kosten voor onderzoek en ontwikkeling en de privé nadien gaat lopen met de vette brokken. Een over-heid ten dienste van haar bevolking zou de winsten van Electrabel opvorderen, het gaat om minstens 20 miljard euro de laatste 10 jaar, om deze te kunnen inzetten om alternatieve energiebron-

nen te ontwikkelen. Indien Electrabel dit zou weigeren, moet worden overge-gaan tot de onteigening van Electrabel om de energieproductie eindelijk ten dienste van de gemeenschap te plaat-sen en niet ten dienste van de grote aandeelhouders.

Er doen allerhande voorstellen de ron-de om de pil van de energiefactuur voor de verbruiker te verzachten. Sommigen willen een vorm van prijscontrole, an-deren een verlaging van de BTW. Een aantal regeringspartijen wil een extra belasting invoeren vanwege het lan-ger openhouden van de kerncentrales. Dat kan allemaal nuttig zijn, maar het raakt niet aan het feit dat Electrabel

monsterwinsten maakt op de kap van de gemeenschap. Een BTW-verlaging raakt die winst niet. Een extra belasting wordt doorgerekend aan de gebruikers. Het privé-bezit van de energieproduc-tie is het fundamentele probleem. Wat staat centraal? Veiligheid, betaalbaar-heid, respect voor het milieu en toe-komstige generaties,...? Of de vette winsten en dividenden voor een kleine minderheid?

Electrabel gijzelt de hele samenleving. Gezinnen, scholen, kleine zelfstandi-gen, openbare diensten als NMBS, De Lijn,... worden allemaal gepluimd door deze winstzieke bende. De politici heb-ben ondanks regelmatig terugkerende

stoere praat geen vinger uitgestoken naar deze bende, integendeel. Nochtans is het eenvoudig: wat de gemeenschap aanbelangt zou de gemeenschap moe-ten toebehoren. Wij eisen het in gemeenschapshanden

brengen van de volledige energiepro-ductie en -distributie. Het beheer van deze maatschappij moet onder controle staan van de werknemers en gebruikers. Kleine aandeelhouders kunnen gecom-penseerd worden op basis van bewezen behoefte. De grote aandeelhouders heb-ben al te lang de gemeenschap geplun-derd. Het wordt tijd om een essentieel onderdeel van ons bestaan, energie, uit hun handen te halen.

edito door Bart vandersteeneZo GeZeGd

Jean-Luc Dehaene is voorzitter van Dexia en bestuurder van ABInbev waar de top zichzelf een miljoenen-bonus heeft toegekend. Als het om onze lonen gaat, pleit het orakel uit Vilvoorde echter voor “matiging”. Hij stelt zelf begin jaren 1990 een aanzet te hebben gegeven door pe-troleum uit de index te halen. Maar nu wil hij verder gaan: “Als je als vakbond zegt: ‘De index is sowieso een verworven recht en daarbo-venop willen we dan nog eens zo-veel procent opslag’, dan ben je po-pulistisch bezig. Want we moeten onze lonen onder controle houden.” Voor ons noemt Dehaene dat popu-lisme, voor hemzelf is het dagelijk-se realiteit.

“Ook bij ons stijgen de lonen nog amper, terwijl de hoge voedsel- en benzineprijzen een steeds grotere hap uit het gezinsbudget nemen. De sociale onrust die het Midden-Oosten in zijn greep houdt kan ook naar de rijkere landen overslaan.” Dat verklaarde senior global eco-nomist Karen Ward van de Britse bank HSBC.

Amerika-correspondent Tom Van Dyck merkte in De Morgen op dat de beweging in Wisconsin (VS) aan-toont dat de klassenstrijd terug is.

“Vandaag zijn de fundamentalisten van de vrije markt weer helemaal terug. Sterker nog: nu gebruiken ze de begrotingstekorten die het gevolg zijn van de crisis die ze zelf uitgelokt hebben als excuus om de overheid en de collectieve rechten van de bur-gers nog verder te kortwieken. Het grootkapitaal tegen de massa, dus. En ja dat zijn oubollige marxistische termen, maar je kunt het haast niet anders duiden.”

Voor de nationalisatie van de volledige energiesector!

Stop de Electrabel-maffia

Opnieuw miljardenwinsten voor bankenDe vier grootste banken in ons land

(BNP Paribas Fortis, KBC, Dexia en ING) maakten in 2010 5,488 miljard euro winst. Daarmee is voor de aan-deelhouders de crisis achter de rug. De ruim 100 beursgenoteerde Belgische bedrijven die voor eind maart hun cij-fers bekend maakten, waren goed voor een winst van 13,749 miljard euro winst of 65% meer dan in 2009. Daarvan ging 5,665 miljard euro direct naar de aan-deelhouders via dividenden.

Eind 2008 kregen de Belgische ban-ken en verzekeraars 20 miljard euro toegestopt van de overheid. Daar be-taalden ze voor 2010 een intrest van 760 miljoen euro op, in 2009 werd niets betaald omdat verlies werd ge-boekt. Dit betekent dat dit jaar 3,8% intrest werd betaald en vorig jaar 0%. Gemiddeld komen we aan 1,9%. Wie van ons kan zo goedkoop lenen? En aan welk percentage heeft de overheid zelf geleend om de banken 20 miljard toe te stoppen?

BNP Paribas Fortis maakte 1,91 mil-jard euro winst en deelt meteen ruim 400 miljoen euro uit aan de aandeel-houders. Ratingagentschap Fitch waar-schuwde evenwel dat de kans “extreem groot” is dat de Belgische banken op-nieuw bij de overheid moeten aanklop-pen als er een nieuwe grote crisis uit-breekt. Kortom: bij winst profiteren de aandeelhouders, bij verlies betaalt de gemeenschap.

De loonnorm breken in de sectoronderhandelingen

acties tegen ipa

Een meerderheid van de vakbondsmi-litanten sprak zich uit tegen het voorstel van IPA. Dat was het geval in alle drie de grote vakbonden en dat telkens tegen de eigen nationale leiding in. Enkel in het ABVV en het ACLVB werd deze meerderheid gerespecteerd en werd tot actie overgegaan. De regionale betogin-gen en acties waren vaak erg gedesorga-niseerd, desalniettemin werd de natio-nale actiedag van 4 maart een succes.

In verschillende sectoren en industrie-gebieden werd het werk neergelegd. In de Antwerpse haven ging volgens ha-venschepen Van Peel een miljoen per uur verloren door de stakingsactie. De federatie van metaalpatroons, Agoria, had het over 20 miljoen euro inkomens-verlies en 35.000 verloren werkdagen.

loonnorm niet aanvaarden

Op en na de nationale actiedag van 4 maart werd gezwegen over nieuwe ac-ties, het gebrek aan een opvolgend ac-tieplan ondermijnde het potentieel van deze actiedag. Er werd gewezen op de betoging aan de EU-top op 24 maart, maar voor het overige werd aangeno-men dat de discussie nu in de sectoren zal worden gevoerd.

In de aanloop naar de acties tegen het IPA vernamen we dat de directie in een aantal bedrijven preventief overging tot loonsverhogingen van meer dan 0,3%. Nu er geen nationaal akkoord is, kan er bij de onderhandelingen in de sectoren en de bedrijven voor degelijke loonsver-hogingen worden gegaan.

duitse voorBeelden: 7%

In discussies over lonen haalt het pa-tronaat graag het Duitse model van lage lonen aan om meer flexibiliteit te eisen. Het klopt dat een groot en groei-end deel van de Duitse werkenden in de lageloonsector terecht komt. In de traditioneel sterkere sectoren wordt daarentegen niet geaarzeld om ernstige looneisen naar voor te schuiven.

De chemievakbond IG BCE eist 7% op een jaar tijd (index inbegrepen) voor de 550.000 arbeiders in de sector. De argumentatie van de chemievakbond is duidelijk: de productie steeg in 2010 met 11%, de omzet met 17,5% en de winstmarges zijn hersteld. In de tele-communicatie eisen de Duitse bonden 6,5% en kwam het in februari tot beto-gingen en stakingsacties na een patro-naal “aanbod” van 1,08%.

Laat ons dit voorbeeld volgen in de sectoronderhandelingen. Yvan De Jonge van ABVV-Voeding merkte in Gazet van Antwerpen op: “Alle indi-caties geven ons het recht om meer te vragen dan de 0,3% die zij nu willen ge-ven. Zo maakte Coca-Cola 96% meer winst in 2009 tegenover het gemiddelde van de afgelopen tien jaar. In 2010 zal dat drie keer zoveel zijn als gemiddeld de voorbije tien jaar. (…) De courante winst die bedrijven alleen uit hun acti-viteiten halen, ligt doorgaans nog hoger, terwijl het personeel 10% harder moet werken dan 10 jaar geleden.” Voor de minimumbarema’s vraagt ABVV-Voeding 4,5% opslag. Enkele vaak voorkomende argumenten…

Alsof daar nog eens bevestiging voor nodig was, moesten de socialistische bediendenbond BBTK en de Algemene Centrale bij een tournee langs de hoofd-kwartieren van de traditionele partijen op 6 en 17 maart vaststellen dat geen enkele partij bereid is om de vakbonds-eisen te ondersteunen.

De regeringspartijen met inbegrip van de PS hebben een aangepast voorstel van IPA voorgesteld waarin de 0,3% en de discriminatie tussen arbeiders en bedienden overeind bleven. Dit voorstel genoot de steun van N-VA. Op de actie-dag van 4 maart sprak N-VA voorzitter De Wever zich uit tegen de acties voor meer loon, hij had het over een “bezette

stad” en eiste een politie-optreden te-gen de stakers. Zo weten we meteen hoe ver het recht op collectieve actie voor De Wever mag gaan. Antwerps burgemeester Janssens

noemde de acties “onverstandig”, SP.a-voorzitster Gennez had eerder het IPA verdedigd en verklaarde dat de acties

“wel heel ver” gingen en dat zij “dat niet zou doen.” Groen! en Ecolo rea-geerden aanvankelijk razend enthousi-ast over het IPA: “Te midden van een politieke impasse die ook onzekerheid op de arbeidsmarkt creëert, hebben de sociale partners hun rol van economi-sche stabilisator gespeeld. Het werk is nog niet af, maar het bereikte IPA is

een belangrijke stap voorwaarts.” Als naderhand onder druk van het protest het standpunt van SP.a en de groenen wordt bijgestuurd, gebeurt dit niet met betrekking tot de loonnorm. Van deze partijen moeten we geen

steun verwachten. Als de vakbonden hun verzet tegen het IPA politiek willen laten gelden, zullen ze de bij de traditi-onele partijen (inclusief de zogenaamde

“linkse” partijen) van een kale reis terug komen. Hoog tijd om de banden met die traditionele partijen volledig te verbre-ken! Strijdbare militanten zullen zelf mee aan de basis moeten staan van een eigen politiek instrument in de vorm van een nieuwe arbeiderspartij.

De vakbonden van Bayer publiceerden op hun website de cijfers van waar de winsten van hun bedrijf aan werden besteed. In 2010 maakte Bayer 1,3 mil-jard euro winst na belastingen. De omzet was volgens de directie de hoogste uit de bedrijfsgeschiedenis. Wie werd daar hoeveel beter van?

In 2010 werd het dividend met 0,10 euro per aandeel opgetrokken tot 1,5 euro. In 2010 kregen de aandeelhouders 1,24 miljard euro of 7% meer dan in 2009.De zes managers van het “board of management” waren in 2010 goed voor 10 miljoen euro of 13,5% meer dan in 2009. CEO Dekkers verdiende 80 keer zoveel als een gewone arbeiderDe werknemers in Antwerpen moesten het stellen met een extraatje in de vorm van een eenmalige premie van 225 euro…

Als de aandeelhouders 7% krijgen en de managers 13,5%, waarom moeten de werknemers het dan stellen met 0,3%?

•

•

•

Geen enkele traditionele partij steunt het standpunt van de werkenden

de Linkse Socialist�

Na de verschillende acties tegen de loonnorm van 0,3% en het in stand houden van de discriminatie tussen arbeiders en bedienden zullen nu onderhandelingen in de sectoren beginnen. Daar zal het er op

aankomen om de loonnorm te breken en offensieve eisen te stellen, liefst in gemeenschappelijk vakbondsfront.

De loondiscussie in een cijfervoorbeeld

Dit argument wordt in Franstalig België al eens gebruikt: de Vlamingen zijn rechts en niet strijdbaar. Op 4 maart waren er in Gent 2.500 betogers, in Leuven 2.000, in Hasselt een duizendtal en lag in Antwerpen de Scheldelaan plat. Het Antwerpse Gemeentelijke Havenbedrijf beweerde dat het 1 miljoen euro ver-lies per uur maakte. Het argument dat er geen strijdbaarheid is in Vlaanderen is ongegrond en wordt doorgaans gebruikt om een minder offensieve houding te bepleiten.

“Er zijn gEEn middElEn voor

loonsvErhoging”

Ook midden in de crisis, in het boekjaar 2009, waren er maar liefst 10 bedrij-ven die meer dan 1 miljard euro winst boekten in ons land (samen goed voor bijna 30 miljard euro). De 18 bedrijven uit de Bel20 die hun resultaten bekend hebben gemaakt, waren in 2010 goed voor 16 miljard euro winst of een derde meer dan in 2009. Ongeveer de helft van die winst wordt aan de aandeelhou-ders uitgekeerd.

Terwijl wij gevraagd worden om de broekriem aan te halen, zien we dat voor de topmanagers of politici geen loonnorm geldt. Er zijn wel middelen om de 13 hoogst geplaatste managers van ABInbev 20,33 miljoen euro aan salarissen en bonussen uit te betalen, maar niet om onze lonen te verhogen?

“Wij WillEn WEl in actiE komEn,

maar diE van hEt acv niEt…”

Aan de top van de vakbonden is er verdeeldheid, in de afwijzing van het IPA aan de basis daarentegen niet. LBC-militant Jon Sneyers trok zelf op onderzoek naar de verhoudingen in zijn vakbond en berekende dat 55% van de basis had tegen gestemd. Dat werd “afgerond” tot 67% voorstemmen. Ook de ABVV-lei-ding is niet onschuldig: Anne Demelenne hield tot op het laatste moment de pen vast bij het schrijven van het voorstel tot IPA.

Ongetwijfeld zullen de manoeuvres aan de top ook leiden tot spanningen aan de basis, maar we mogen daar niet in meestappen. Op 4 maart waren er ook ACV’ers aan de stakingspiketten en LBC voerde op 28 februari een uitstekende actie, overigens met ook een kleine delegatie ABVV-militanten. Laat ons aan de basis werken aan eenheid, dat zal het voor de top moeilijker maken om met onze voeten te spelen.

“Wij WillEn WEl in actiE

komEn, maar dE vlamingEn niEt…”

Syndicaal

De nieuwe VBO-voorzitter Pierre-Alain De Smedt (rechts) waagde het om naar de ABVV-betoging van 24 maart te gaan kijken. Hij kreeg het meteen aan de stok met Levi Sollie, ABVV-afgevaardigde op Bayer.

www.socialisme.be april 2011 �SyndicaalPersoneel Antwerps stedelijk onderwijs heeft enkele harde noten te kraken…

door eeN corresPoNdeNt

Van de zowat 5.400 personeels-leden in het stedelijk onder-wijs in Antwerpen, betoogden

er op 23 maart 1.300 (cijfer van de politie). De actie was goed georgani-seerd en het ongenoegen is bijzonder groot. De hervormingen ondermij-nen het statuut van het reeds over-werkte personeel nog verder.

noten Wil Het personeel kraken

In mei vorig jaar was er al een actie bij de overgang van het stedelijk onderwijs naar het Autonoom Gemeentebedrijf Stedelijk Onderwijs. De verantwoor-delijke sp.a-schepen Voorhamme (een oud-vakbondssecretaris) heeft met de steun van onder meer zijn eigen partij en de groenen een privaat management aangesteld om het stedelijk onderwijs naar bedrijfsmodel om te vormen.

De nieuwe topman Frank Noten ver-klaarde bij zijn aanstelling: “Het is mijn ambitie om van het Stedelijk Onderwijs dé referentie in Vlaanderen te maken. Dat vraagt een verdere professionali-sering van het Stedelijk Onderwijs.” Er kwam meteen een structuur met divi-sies geleid door managers.

Ondanks beloften om niet aan het statuut van het personeel te raken, ge-beurde dit toch. Er werden terloops voorstellen meegedeeld aan de syndica-le verantwoordelijken. Het ging onder meer om het invoeren van een school-opdracht voor een deel van het niet-les-gevend personeel, de mogelijkheid om personeel op te vorderen tijdens week-ends en vijf dagen in de zomervakantie, het aanpassen van de evaluatie van het personeel,… Bovendien wil de stad af van de dotatie aan het stedelijk onder-wijs, vandaag goed voor zowat 25% van de middelen. Dit komt bovenop de hervormingen die sowieso worden doorgevoerd in het onderwijs.

Het verzet organiseert zicH

Het personeel bleef niet bij de pakken zitten en ging in het verweer met een uitgebreide informatiecampagne naar alle personeelsleden. Daarbij werd het syndicale netwerk van afgevaardigden, dat voorheen niet aanwezig was in de vele kleinere basisscholen, verder uitge-bouwd. Er waren in de meeste scholen informatiemomenten, op veel plaatsen ging dat gepaard met werkonderbrekin-gen. Er kwam ook een facebookgroep met al snel meer dan 700 leden.

Er kwam een sterke inhoudelijke ar-gumentatie om op voorhand al te reage-ren op de onvermijdelijke leugens van de directie en haar vrienden in de tra-ditionele media. Gazet van Antwerpen publiceerde een giftig editoriaal stuk onder de titel: “Iedereen moet flexibe-ler werken, dus ook het onderwijs”. De directies van de scholen stuurden dit artikel vlak voor de staking nog eens door naar alle personeelsleden.

De directie werd een deadline ge-steld op 16 maart, maar de directie liet niet van zich horen. Hierop besloot de drukst bijgewoonde vakbondsverga-dering in het stedelijk onderwijs sinds jaren quasi unaniem om de stakings-plannen ook in de praktijk om te zetten. Doorheen de campagne en de betoging is de vakbondswerking versterkt.

geslaagde Betoging

Na de geslaagde betoging van 23 maart zal het er op aankomen om het personeel verder te organiseren en te verenigen. In de grotere secundaire scholen is het soms moeilijker om ie-dereen te bereiken omdat er veel meer personeelsleden zijn waardoor de di-rectie (inclusief de schooldirecties) het soms gemakkelijker heeft om verdeeld-heid of twijfel te zaaien onder een deel van het personeel. De vakbondsmili-tanten zullen daar nu tegen in gaan en kunnen zich daarbij baseren op de ge-slaagde betoging van 23 maart. Als de directie de voorstellen niet in-

trekt, zal de strijd verder gaan. Het on-genoegen is groot en het georganiseer-de verzet staat sterker na de betoging en de geslaagde campagne ervoor.

door simoN (luik)

Het personeel van de non/so-cial profit ligt al jarenlang onder vuur. Na jaren van

neoliberaal beleid kent de sector een chronisch gebrek aan midde-len waarbij op het personeel wordt gerekend om de sector overeind te houden. Momenteel grijpen de pa-troons in de privé de crisis aan om voor “loonmatiging” te pleiten en ook de overheid gebruikt dit argu-ment in de sociale sector.

In een periode van economische crisis is het belang van de sociale sector en de sociale zekerheid nog groter. Maar de werkgevers en de politici zien dit niet zo. Zij stellen dat iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid moet nemen om te besparen op het personeel en de ge-bruikers van de sociale sector.

De afgelopen jaren was harde strijd nodig om enkele sociale kruimels af te dwingen bij zowel de federale rege-ring als de regionale regeringen. Wat de afgelopen jaren door de witte woede werd afgedwongen, volstond niet om de wachtlijsten weg te werken en het bood geen fundamenteel antwoord op het ge-brek aan middelen.

Nu willen regering en patronaat nog een stap verder gaan. Terwijl de vori-ge IPA’s (Interprofessioneel Akkoord) doorgaans weinig impact hadden op de akkoorden in de sector, is dat nu wel het geval. De voorziene eenmaking van het arbeiders- en bediendenstatuut (lees: harmonisatie naar beneden) komt hard aan in de sector.

Totnutoe was er in de sector eerder sprake van een harmonisatie naar bo-ven: afschaffing van de carensdag voor arbeiders, gegarandeerd maandloon in geval van ziekte, opzegtermijnen zoals bij bedienden na vijf jaar anciënniteit in de federale gezondheidszorg,... Het IPA dat de regering nu wil opleggen, zet dat allemaal op de helling. Voor arbeiders die deze voordelen nog niet genieten, worden in het IPA slechts erg kleine stappen vooruit voorgesteld ter-wijl het statuut van bedienden naar be-neden wordt getrokken.

Bovendien sluit de loonnorm van 0,3% ieder perspectief van vooruitgang uit. Het opdrijven van de flexibiliteit op de werkvloer, onder meer door een personeelstekort, wordt niet gecompen-seerd in de lonen.

In heel wat onderdelen van de soci-ale sector is de syndicale traditie vrij recent. De afgelopen jaren heeft deze traditie zich stilaan opgebouwd op basis van een betrokkenheid van onderuit en met offensieve mobilisaties. We zullen daar verder moeten op bouwen over de verschillende onderdelen van de non/social-profit heen om op basis van een actieplan te vermijden dat de werken-den moeten betalen voor de crisis.

Witte woede houdt aan

Neen aan het Europa van het kapitaal!

Betoging tegen eurotop

Op de Europese Top van 24 en 25 maart maken de politieke leiders van de

Europese lidstaten afspraken om de kosten van de crisis op de gewo-ne werkende bevolking af te wen-telen. Het offensief tegen de lonen, de uitkeringen, de pensioenleeftijd, de sociale zekerheid, de openbare diensten,... wordt opgevoerd. Om de nationale druk te versterken, worden ook Europese afspraken gemaakt.

Het begin van de Europese Top ging gepaard met een grote betoging van het ABVV. Vanuit vier verzamelplaat-sen trokken zowat 20.000 betogers naar de Wetstraat. Het ACV besliste jammer genoeg om niet met deze ac-tie mee te doen, maar elders in de stad een kleine actie te houden. Beide grote vakbonden haalden uit naar de plan-

nen van Sarkozy en Merkel om een asociaal beleid op te leggen.

Met het Europese competitiviteits-pact wordt een aanval ingezet op de index, lonen, pensioenleeftijd,... Dit maakt deel uit van de strategie

“Europa 2020”, de opvolger van de Lissabonstrategie. Tegelijk zien we dat alle nationale regeringen in Europa met een dergelijk beleid bezig zijn. Het doel is om ons te laten betalen voor hun crisis.

Er werd gesteld dat de ABVV-beto-ging geen traditionele wandeling zou worden, maar een heuse blokkade van de Wetstraat door vanop vier vertrek-punten te betogen en Brussel plat te leggen. De oproep voor de actie kwam er nadat geen verdere acties werden aangekondigd tegen het voorstel van IPA dat de regering wil opleggen.

Terwijl verzet tegen de Europese plannen noodzakelijk is, mag dit ui-teraard niet in de plaats van acties te-

gen nationale maatregelen komen. De schandalige loonnorm en het Europese besparingsbeleid kunnen niet los van elkaar worden gezien. Ook na de be-toging tegen de Eurotop van 24 maart bleef het stil over een volgende stap of een actieplan. Ondanks een strijd-baarheid op de betogingen, had het toch veel weg van een wandeling maar dan wel met een minder traditioneel parkoers.

Het gebrek aan politieke steun en de eenzijdige berichtgeving in de traditi-onele media (waar de verkeershinder belangrijker is dan de eisen van de betogers) maken een grootschalige informatie- en mobilisatiecampagne nog dringender. Op die basis moeten we aan een krachtsverhouding bou-wen waarmee we het patronale offen-sief stoppen en onze eisen afdwingen op basis van een democratisch opge-steld actieplan.

de Linkse Socialist� Sociaal

vraag van de maand Hoe reageren op Belgische wapenleveringen aan dictaturen?

door aNJa deschoemacker

Sinds de regionalisering in 1988 heeft het onderwijs overal te maken gekregen met systema-

tische onderfinanciering. Vandaag is er simpelweg een gebrek aan plaatsen, vooral in de grote steden, waardoor de stijgende leerlingen-aantallen niet kunnen worden op-gevangen. In Brussel zouden tegen 2015 maar liefst 79 scholen moeten worden bijgebouwd. Binnen het ka-der van het bestaan van twee taal-netten – het Nederlandstalig en het Franstalig onderwijs – leidt dit tot een gevecht over wie die noodzake-lijke investering moet doen.

Vorig schooljaar verhoogde de Vlaamse Gemeenschap de voorrang voor Nederlandstaligen (van 45% tot 55%). Ouders moeten sindsdien ook hun kennis van het Nederlands be-wijzen. Veel Nederlandstalige kinde-ren vonden immers geen plaats. Ook dit jaar blijkt door de voorrang voor broers en zussen dat 55% van de reste-rende plaatsen niet voldoende is om alle Nederlandstalige kinderen een plaats te garanderen. Een moeder uit Elsene laat aan brusselnieuws.be weten dat ze geen plaats heeft gevonden voor haar Nederlandstalig kind. “Ik heb nochtans netjes 5 scholen aangeduid, ben naar in-foavonden gehold enzovoort. Nu kan ik dus of met mijn kind gaan leuren of in Vlaanderen gaan wonen!” Zo’n 2.100

kinderen zouden na de eerste inschrij-vingsronde geen plaats gevonden heb-ben voor volgend schooljaar.

De Franstalige Gemeenschap be-sliste op 7 maart een klacht in te die-nen bij het Grondwettelijk Hof. De voorrangsregel zou immers maken dat meer anderstaligen in het Franstalig onderwijs terechtkomen. Door meer leerlingen naar het Nederlandstalig onderwijs door te schuiven, wil de Franstalige Gemeenschap haar kos-ten voor de broodnodige uitbreiding beperken. Binnen de vijf jaar moeten in Brussel 15.000 à 18.000 plaatsen bij gecreëerd worden, op dit moment heeft de Franstalige Gemeenschap echter slechts plannen voor 4.100 ex-tra plaatsen.

Deze situatie, die noodlottig is voor de toekomst van de Brusselse kinde-ren, is een ernstige waarschuwing voor verdere verschuivingen van bevoegdhe-den naar de gemeenschappen. Nu wordt ruzie gemaakt over wie de bijkomende capaciteit in het onderwijs moet orga-niseren. Vlaams minister van onder-wijs Smet stelde al publiekelijk dat die bijkomende leerlingen “toch niet tot de Vlaamse Gemeenschap behoren”. Maar een groot pak van die bijkomen-de leerlingen heeft ook niet het Frans als thuistaal…

Dit is overigens niet de enige ruzie. Onder Franstalige Brusselse politici gaan stemmen op die de Franstalige Gemeenschapsregering verwijten niet voldoende middelen voor Brussel te voorzien. Op dezelfde manier verklaren een aantal Vlaamse Brusselse politici zich niet akkoord met de weigering van de Vlaamse regering om de capaciteit gevoelig op te trekken.

Het toont hoe de aparte structuren door de burgerlijke politici worden ge-bruikt om kosten te besparen. Die te-korten veroorzaken spanningen tussen de diverse gemeenschappen, nu rond het recht van ieder kind op onderwijs, morgen over het recht op kinderbijslag

of gezondheidszorg als de N-VA haar zin krijgt. Het probleem in het Brussels onderwijs is echter overduidelijk: het is een gebrek aan middelen! In de plaats van meer middelen te voorzien, wor-den alle verdeel-en-heersmechanismen opgevoerd.

Het tekort aan plaatsen stelt zich ook in Antwerpen en Gent, waarbij ook daar discriminatie plaatsvindt tegen-over anderstalige ouders en ouders uit zwakkere sociale milieus. In Brussel dreigt de kwestie daarnaast ook tot een communautair slagveld te leiden. Wij pleiten voor tweetalig onderwijs, georganiseerd via een samenwerking van de twee Gemeenschappen en met het actief betrekken van de vele andere gemeenschappen die in Brussel aanwe-zig zijn. De capaciteit moet niet geba-seerd worden op wie tot welke gemeen-schap behoort – dit kan immers enkel tot discriminatie en uitsluiting leiden

– maar op de reële onderwijsbehoeften. Daarvoor zijn meer middelen nodig. We pleiten voor een herfinanciering waar-bij we aan het onderwijs geven wat het nodig heeft: 7% van het BBP voor on-derwijs, zoals in de jaren ’80, is daarbij een minimum!

In Libië trekt het Belgische leger mee ten oorlog tegen een dicta-toriaal regime dat over in België

geproduceerde wapens beschikt. In Bahrein zet het Saoedische regime Belgische wapens in om de opstand brutaal de kop in te drukken. Hoe moeten we daarop reageren?

Ook in het verleden kwam de wa-penhandel meermaals in opspraak en beloofden politici om de wapenexport aan strengere regels te onderwerpen. Dat gebeurde bijvoorbeeld na de wa-penleveringen aan de “prille democra-tie” Nepal. Er kwamen effectief nieuwe regels, maar ook voldoende mogelijk-heden om deze te omzeilen. Dat is niet echt verrassend. Wapenbedrijven kun-

nen uiteraard het meeste geld verdienen aan duistere regimes die veel wapens nodig hebben in hun strijd tegen interne en/of externe vijanden.

Landen als Saoedi-Arabië kopen jaar-lijks voor miljarden aan westerse wa-pens en die inkomsten maken vaak het verschil tussen winst en verlies. In 2009 voerde Europa voor 10 miljard aan wa-pens uit naar het Midden-Oosten, wat evenveel is als de wapenhandel tussen de lidstaten van de EU! De wapenle-veringen aan Saoedi-Arabië zijn cru-ciaal voor de winstcijfers van veel wa-penbedrijven.

Het is hypocriet om enerzijds wapens te leveren en anderzijds kritiek te ge-ven als deze worden gebruikt. Als we

niet willen dat Belgische wapens wor-den gebruikt, moet de productie ervan worden afgebouwd. Anderzijds moet ook rekening worden gehouden met de tewerkstelling. Wij pleiten niet voor de sluiting van wapenfabrieken, maar voor een volledige reconversie zodat de aanwezige technologische en prak-tische kennis kan worden aangewend voor maatschappelijk nuttige produc-tie. Voor zo’n reconversie is het nood-zakelijk om de wapenfabrieken te na-tionaliseren onder arbeiderscontrole en -beheer. Een reconversie is perfect mogelijk, zo produceerde FN-Herstal vroeger ook moto’s en onderdelen voor trolleybussen.

De overheid beweert niet in staat te zijn om de middelen te voorzien voor de nodige

gebouwen in de welzijnssector. Er wordt een oproep gedaan aan pri-vate investeerders om deel te ne-men aan financiële constructies. De personen met een handicap moeten maar zelf investeren in hun gebou-wen. Toen de banken in de financi-ele problemen kwamen, werd een andere redenering gevolgd. Toen werd op geen miljard meer of min-der gekeken en moesten de bankiers niet zelf betalen.

In de welzijnssector zijn er al jaren-lang aanhoudende tekorten. Er wordt niet geïnvesteerd in personeel en al evenmin in infrastructuur. Het resultaat is ontevreden personeel en een gebrek aan gebouwen. Nu stelt de overheid dat er onvoldoende middelen zijn om te in-vesteren in gebouwen. Daarom wordt een oproep gedaan aan private inves-teerders. Er wordt niet zozeer gemikt op bouwbedrijven voor een PPS-project (Publiek Private Samenwerking) zoals in het onderwijs. Dergelijke projecten in het onderwijs zullen de gemeen-schap de komende jaren heel wat kos-ten. De private investeerders betalen

nu een deel van de bouwkosten, maar krijgen dit ruimschoots terug betaald. Resultaat: tevreden aandeelhouders en een lege gemeenschapskas. Voor de ge-handicaptensector wordt vooral geke-ken naar de personen met een handicap zelf en naar religieuze organisaties.

Minister Vandeurzen (CD&V) ver-klaarde: “We moeten innovatieve mid-delen zoeken zodat de overheid zich kan concentreren op haar kerntaak: de concrete welzijnsdienstverlening.” Er wordt gedacht aan vzw’s en religieuze organisaties, aan ouders, vrienden en familieleden en aan de personen met een handicap zelf.

Het idee van sociale zekerheid is dat de gemeenschap op basis van bijdra-gen (waarbij de sterkste schouders het meeste bijdragen) algemene dienst-verlening aanbiedt aan wie dit nodig heeft. Het afwentelen van een deel van de kosten naar private instellin-gen of gewoon personen maakt dat de zorgverstrekking aan mensen met een handicap in de toekomst steeds meer afhankelijk zal worden van de welwil-lendheid van rijke geldschieters die bij wijze van liefdadigheid gebouwen schenken. Een dergelijke manier van financieren is niet uitzonderlijk in de VS. Het zorgt voor de ontwikkeling van

enerzijds een aantal prestigieuze instel-lingen voor wie van rijke afkomst is en anderzijds erbarmelijke voorzieningen voor de overgrote meerderheid.

De overheid beweert geen middelen te hebben, maar voor fiscale cadeaus aan de grote bedrijven is er wel ruimte. Om de banken te redden, zijn er miljarden beschikbaar. De begeleiding van men-sen met een beperking blijkt evenwel geen prioriteit te zijn en dus moeten deze mensen of hun sociale omgeving er maar zelf voor opdraaien. Wij verzet-ten ons tegen een sociale sector waarin liefdadigheid in de plaats van algemene dienstverlening komt.

onderwijs BrusselSchrijnend gebrek aan middelen leidt tot ruzie tussen (en binnen) de Gemeenschappen

Personen met een handicap moeten eigen gebouwen financieren van sociale ZekerHeid tot liefdadigHeid

antWerpen: 450 plaatsen te kort voor de allerkleinsten

De instap- en eerste kleuterklasjes in Antwerpen kennen voor volgend jaar een tekort van 450 plaatsen. Dit komt nadat vorig jaar al een noodplan werd ingevoerd om 1.000 extra plaatsen bij te creëren. Voor de instapklasjes staat 10% (of 666 kinderen) op een wachtlijst omdat er geen plaats is op de door de ouders gekozen scholen. Voor de eerste kleuterklas is er een wachtlijst van 518 kindjes.

www.socialisme.be april 2011 �

nationalisatie van de energiesector onder arBeiderscontrole

De Japanse energiesector wordt ge-domineerd door tien private bedrijven. Er is niet eens een zelfde standaard in heel het land met een spanning van 50 Hz in het oosten en 60 Hz in het westen van het land. Dit betekent dat het wes-ten van het land, dat niet werd getroffen door de aardbeving, geen elektriciteit kan leveren aan het oosten van Japan. In het oosten zijn er georganiseerde stroomonderbrekingen omwille van het elektriciteitstekort.

Het Internationaal Energie-agent-schap stelde dat kernenergie slechts goed is voor 30% van de energiebe-voorrading van Japan. Zelfs bij een vol-ledige stopzetting van alle kerncentra-les, zou er nog voldoende energie zijn. Steeds meer gewone Japanners denken dat de stroomonderbrekingen onder-deel vormen van een poging om de be-volking ervan te overtuigen dat kern-energie absoluut noodzakelijk is.

De chaos als gevolg van de stroom-onderbrekingen in onder meer Tokyo, het gebrek aan veiligheidsmaatregelen en de pogingen om de gevolgen van de ramp in de doofpot te steken, wijzen op het falen van de private sector om aan de behoeften van de meerderheid van de bevolking te voldoen. De volledige energiesector moet uit de greep van de private sector worden gehaald om onder democratische controle en beheer van de arbeiders te worden geplaatst. Dat

zou niet alleen leiden tot meer transpa-rantie over de gevaren en risico’s van kernenergie, de collectivisering van de winsten in de sector zouden ook de no-dige middelen vrijmaken voor publiek wetenschappelijk onderzoek naar her-nieuwbare energie om zo een uitstap uit kernenergie en fossiele energie moge-lijk te maken.

Een echte groene productie is niet mogelijk onder het kapitalisme. Dat systeem kijkt enkel naar de winsten op

korte termijn. De gevaren die uitgaan van kernenergie, vervuiling, klimaat-veranderingen,... maken duidelijk dat een ecologisch verantwoord systeem enkel mogelijk is als wordt gebroken met het kapitalisme en werk wordt ge-maakt van een socialistische samenle-ving waarin de productie democratisch wordt gepland in functie van de belan-gen en behoeften van de meerderheid van de bevolking.

dossier door Nicolas croes

Bij het ter perse gaan van deze krant hebben de aardbeving en de daaropvolgende tsuna-

mi in Japan geleid tot het trieste bi-lan van 27.000 doden en vermisten. Naast de verwoestingen van de na-tuurramp werd ook de aandacht ge-vestigd op de dreiging van een kern-ramp. De problemen in de reactoren van de kerncentrale van Fukushima hebben 25 jaar na Tsjernobyl aan-getoond dat kernenergie nog steeds gevaarlijk is, ook in landen waar de centrales aan de strengste vei-ligheidsmaatregelen worden on-derworpen.

fukusHima: Ware omvang van de ramp WellicHt nog niet Bekend

De Japanse autoriteiten en het priva-te energiebedrijf TEPCO, de eigenaar van de reactoren in Fukushima, deden er alles aan om de feiten te minima-liseren. Premier Kan verklaarde zelfs dat de vrijgekomen radio-activiteit niet zo sterk was en dat de ramp “ fun-damenteel verschilt van het ongeval in Tsjernobyl.” Deze houding is gevaarlijk. Het kan er voor zorgen dat de omvang van de besmetting wordt ontkend, wat meteen ook preventieve maatregelen tegenhoudt.

Op 18 maart verklaarde Kazuhiko Maewa, een specialist inzake humani-taire hulp, nog: “Noch de regering noch TEPCO hebben een volledig overzicht geboden van de radioactieve stoffen die vrijkwamen in Fukushima.” Bijna twee weken na het drama, was het nog steeds niet mogelijk om de veiligheids-rapporten van de officiële commissie voor de toekenning van licenties aan kerncentrales voor de jaren 2009 en 2010 te raadplegen.

De nucleaire industrie en de private energiebedrijven in Japan hebben een lange geschiedenis van pogingen om ongevallen en incidenten in de doof-pot te steken. Dat gebeurde bij inci-denten in 1995 in Monju en in 1999 in Tokaimura. Mogelijk is dit ook nu het geval.

Nu bleek dat de cent rale van Fukushima eerder al veel problemen kende. Het Agentschap voor Nucleaire Veiligheid eiste in 2009 bijkomende in-specties in 14 van de 17 reactoren van TEPCO. Officiële vertegenwoordigers moesten toegeven dat de centrale van Fukushima “een van de meest gevaar-lijke van de archipel” was.

Er werden intussen sporen van radio-activiteit aangetroffen in het water in Tokyo. De mogelijkheid van besmet-ting in de voedselketen is reëel.

de vlucHt vooruit met kernenergie

Natuurrampen zoals aardbevingen of overstromingen maar ook oorlogen kunnen ernstige bedreigingen vor-men voor de veiligheid van kerncen-trales. Dat kan leiden tot langdurige schade voor de mens en het milieu.

“De Japanse kerncentrales moesten bestand zijn tegen aardbevingen en waren het beste voorbereid op ram-pen, maar nu zien we wat er toch kan gebeuren”, verklaarde een woordvoer-der van Greenpeace. Het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie waar-schuwde dat 20% van de kerncentrales zich in aardbevingsgevoelige gebieden bevinden.

Wereldwijd is er een sterke toename van het gebruik van kernenergie. Dit wordt gezien als een alternatief op fos-siele brandstoffen. De kapitalisten en hun politici zijn niet erg geïnteresseerd in energievormen zoals zonne-energie, windenergie, bio-energie,... In 1974 al stelde een studie over de Amerikaanse energiesector besteld door de Ford Foundation dat kernenergie als alter-natief op het overheersende belang van olie geen veilige optie was en dat eerder in hernieuwbare energie moest geïnvesteerd worden. Deze studie was de eerste die op het potentieel van her-nieuwbare energie wees. Op korte ter-mijn is kernenergie echter veel renda-beler, de risico’s op lange termijn (met onder meer het kernafval) worden er maar bij genomen.

privatiseren om arBeiders te verdelen

Japan is het enige land ter wereld dat een nucleaire aanval heeft ondergaan. De bevolking is dan ook erg gevoelig rond dit thema. Deze crisis zal ongetwij-feld leiden tot een nieuwe dynamiek voor de anti-atoombeweging. Bovendien zorgt de crisis ook voor een politieke radicalisering.

Na de Tweede Wereldoorlog was er een strijdbare vakbond in de energiesector in Japan. Deze vakbond (AJEWU) werd geleid door communisten en linkse sociaal-democraten. Er waren tal van stakingsacties en de vakbond speelde een centrale rol in het arbeidersoffensief op het einde van de oorlog.

Na de nederlaag van het Japanse militarisme in 1945 was er eind jaren 1940 een kortstondige linkse coalitieregering onder leiding van de Socialistische Partij. Deze regering wilde de elektriciteitssector volledig nationaliseren als onderdeel van de democratische hervormingen. De Amerikaanse militaire bezetters gingen daar radicaal tegen in en gaven alle steun aan de rechtse li-beralen die al gauw een nieuwe regering zouden vormen.

De Amerikaanse autoriteiten deelden het elektriciteitsbedrijf op en legden een beleid van opsplitsing en privatisering op. De elektriciteitssector werd opge-splitst in private monopoliebedrijven gebaseerd op negen afzonderlijke regio’s. Het is evident dat het doel daarvan was om de vakbond in de sector te breken. Deze strijdbare vakbond ging niet alleen in tegen het kapitalisme en de conser-vatieve regering, maar ook tegen de Amerikaanse bezetting. In de jaren 1980 zou een gelijkaardige privatisering van het spoorverkeer plaatsvinden toen de regering wilde optreden tegen de strijdbare rol van de spoorvakbond.

www.socialisme.be april 2011 �

1986: tsjernoBylNationalisatie van de energiesector om een kernuitstap mogelijk te maken

23 april: betoging tegen kernenergie. Vertrek vanaf 13u aan het Zuidstation in Brussel

2011: fukusHima

kernramp in fukusHima

duitsland. massaal protest tegen kernenergie

Na de kernramp in Fukushima was er een nieuwe opmars van de anti-atoombeweging in Duitsland. Sinds de jaren 1970 woedt al een geladen discussie over het gebruik van kern-energie in Duitsland. Er waren massale protest-acties waarbij meermaals de bouw van nieuwe centrales werd gestopt.

De sociaal-democraten en de groenen waren aan de macht tussen 1998 en 2005. Ze sloten een compromis met de energiebedrijven om geleidelijk aan tot een kernuitstap te komen. Onze Duitse kameraden waarschuwden toen al voor dit compromis dat de bedrijven een ja-renlange monsterwinst garandeerde zonder ze-kerheid over de effectieve sluiting van de kern-centrales. Na 2009 besloot de nieuwe regering van conservatieven en liberalen effectief om de kernuitstap terug te schroeven.

Er waren sindsdien meerdere grote betogin-gen, met meer dan 100.000 betogers in Berlijn. Er waren ook massale blokkades van nucleaire transporten. Daarbij waren duizenden mensen betrokken. Na de dramatische gebeurtenissen in Japan waren er opnieuw honderden lokale betogingen met telkens een groot aantal deel-nemers.

Het establishment beweert dat ka-pitalisme het enige maatschappelijk systeem is dat functioneert. De feo-dale adel en de heersers van de sla-venmaatschappijen beweerden in hun tijd hetzelfde over hun systemen. Elk maatschappelijk systeem functi-oneert, anders zou het niet bestaan. Het beantwoordt steeds aan een be-paalde graad van ontwikkeling van ons productief vermogen. Zodra een maatschappelijk systeem echter een rem wordt op de praktische toepas-sing van wetenschappelijke en tech-nische kennis, veroorzaakt dat eer-der chaos dan vooruitgang. Dan slaat de motor van de geschiedenis aan, de klassenstrijd.

Het opstoken van fossiele brandstof-fen is een verspilling van rijkdommen ons aangeleverd door natuurlijke pro-cessen die miljoenen jaren in beslag namen. Het is catastrofaal voor onze leefomgeving. We weten dat al decen-nia. Al even lang wordt wetenschap-pelijk onderzoek naar alternatieve energiebronnen echter tegengewerkt door de zogenaamde “zeven zusters”, de zeven grootste oliemaatschappij-en ter wereld. Motoren aangedreven met waterstof, zonne- en windener-gie, biomassa enzovoorts, waren een te grote bedreiging voor hun winsten. In plaats van onderzoek te richten op hernieuwbare energiebronnen, werd het bijna uitsluitend toegespitst op het ontwikkelen van ‘goedkope’ nucleaire energie. Met de regelmaat van de klok

worden we herinnerd aan de gevaren van deze technologie.

Dat de energiebehoefte zou toene-men, is geen verrassing. Men had al veel langer kunnen investeren in ener-giebesparing en het ontwikkelen van hernieuwbare energiebronnen. Maar zo werkt het kapitalisme niet. Privé-investeerders zijn pas geïnteresseerd als ze op korte termijn hun investering met ruime winstmarge kunnen terug-verdienen. Dat geldt voor energiebe-sparende maatregelen, voor hernieuw-bare energie, maar ook bijvoorbeeld voor moeilijker ontginbare fossiele brandstoffen. Naast speculatie was het gebrek aan investeringen om een voldoende aanbod te kunnen garan-deren één van de hoofdredenen voor de opstoot van de petroleumprijzen twee jaar geleden tot 147$/vat. Door de recessie is de vraag afgenomen en de prijs teruggevallen, maar het onderliggende probleem bleef voort-woekeren.

De perversiteit van het kapitalisme komt tot uiting in de reactie van de

‘markt’ op de democratische opstan-den tegen corrupte dictators in het Midden-Oosten en Noord Afrika. De ‘markt’ vreest dat democratie de olietoevoer in het gedrang zou bren-gen. Als ook de dictatuur in Saoedi-Arabië onderuit glijdt, dan ligt een olieprijs van 200$ of meer in het ver-schiet. Voor de kapitalistische wereld-economie zou dit neerkomen op een hartinfarct.

De perversiteit van het kapitalisme ontgaat diegenen die ervoor pleiten de loonindexering in België aan ban-den te leggen. Ze weten dat de olie- en voedselprijzen wereldwijd toenemen. Ze wijten dat niet aan het kapitalisme, maar stellen het voor als iets dat ons overvalt, een natuurverschijnsel. Dat

“natuurverschijnsel” sijpelt door naar de Belgische economie. Vooral de prij-zen van energie en voedsel zijn de jong-ste tijd pijlsnel in de hoogte geschoten. Zonder ‘energiedragers’ – huisbrand-olie, diesel, gas en elektriciteit – zou de inflatie de helft lager liggen.

De Belgische burgerij knipt liever couponnetjes dan te investeren in ver-nieuwing van de productie. Tot op vandaag bengelt ze achteraan inzake investeringen in onderzoek en ont-

wikkeling. Onze politici zijn daar de perfecte weerspiegeling van. Al jaren beknibbelen ze op noodzakelijke inves-teringen in wegenonderhoud, schoolge-bouwen, spoorinfrastructuur etc. De gevolgen daarvan zullen we nog jaren moeten ondergaan. “Als het elektrici-teitsbeleid van onze overheid niet on-middellijk verandert, dan dreigt bij ons de stroom letterlijk afgesneden te wor-den”, besloot een recente uitzending van Panorama. “België heeft elektri-citeit tekort omdat onze regeringen te weinig centrales hebben laten bouwen en de hoogspanningslijnen die de ex-tra stroom moeten invoeren uit het bui-tenland, de groeiende vraag niet meer aankunnen. Door dat chronische tekort gaan de elektriciteitsprijzen bij piekver-bruik nu al door het dak.” GDF Suez,

het moederbedrijf van Electrabel, was vorig jaar goed voor een monsterwinst van 4,62 miljard euro.

De energiesector is niet de enige die onhebbelijke winstmarges hanteert. Uit het jaarrapport van het prijzenobser-vatorium blijkt dat hogere grondstof-fenprijzen in ons land leiden tot over-dadige prijsaanpassingen. Bovendien wordt dat nauwelijks gecorrigeerd als de grondstoffenprijzen weer gezakt zijn. Geen enkele supermarktketen zou zich niet bezondigen aan die praktijk. Net basisproducten als aardappelen, uien, huisbrandolie en aardgas zijn de voor-bije 12 maanden fors in prijs gestegen. Goederen die minder courant worden aangeschaft zoals breedbeeldschermen of PC’s zijn in prijs gedaald.

de Linkse Socialist�

dossier door eric Byl

In februari betaalden we gemid-deld net geen 3,4% meer voor dezelfde aankopen als een jaar

eerder. Dat is de sterkste toename van de inflatie sinds oktober 2008. Dankzij de automatische loonin-dexering worden we daar gelukkig

– met vertraging en slechts gedeel-telijk – voor gecompenseerd. Maar net op het moment dat de loonin-dexering ons moet behoeden voor koopkrachtverlies, zet het patro-naat het offensief in. Het kan daar-bij rekenen op steun van de interna-tionale instellingen. Hoe luidt een socialistisch antwoord op de prijs-stijgingen?

een socialistisch antwoordvan Waar komen de prijsstijgingen?

Men associeert crisis doorgaans met prijsstijgingen of inflatie. Het is noch-tans meestal andersom. Crisis gaat eerder gepaard met prijsdalingen of deflatie, oplevingen met toenemende inflatie. Dat komt doordat patroons in een situatie van crisis, als ze hun wa-ren moeilijker verkocht krijgen, ge-neigd zijn de prijzen te laten zakken. Ze beknibbelen op de productiekosten, vooral de lonen, of nemen genoegen met een kleinere winstmarge. Bij eco-nomisch herstel trachten ze hun pro-duct te verkopen aan een hogere prijs om de winstmarge op te drijven. In een wereld waarin aanbod en vraag zich gelijkmatig aan elkaar zouden aanpassen, zouden de prijzen vrij sta-biel schommelen rond de reële waarde van het product. D.w.z. de gemiddelde hoeveelheid maatschappelijk noodza-kelijke arbeidstijd die het vervaardi-gen van het product van grondstof tot eindproduct vereist.

Het echte leven gaat echter gepaard met schokken, plotse versnellingen en abrupte vertragingen. De natuur zelf kent talloze grillen. Mislukte oogsten in Rusland en de Oekraïne als gevolg van droogte, dragen bij aan de hui-dige prijsstijging voor voedsel. Een maatschappelijk systeem kan die gril-len temperen, wat bijsturen, maar ze net zo goed versterken. Er lijkt maar geen einde te komen aan de eindelo-ze reeks bosbranden, sneeuwstormen,

overstromingen, aardbevingen en tsunamis, met nu in Japan een nucle-aire ramp. De juiste impact van men-selijk handelen op de opwarming van de aarde, zullen we pas met zekerheid kennen als het wetenschappelijk on-derzoek bevrijd is van de wurggreep van grote kapitaalgroepen. Maar dat winstbejag de mens en zijn omgeving overbelast, leidt tot het verwaarlozen van veiligheidsnormen en het nemen van ongehoorde risico’s, is een over-tuiging die velen met LSP delen.

De Wereldbank schat dat de stij-ging van de voedselprijzen sinds juni 2010 tot 44 miljoen mensen extra in extreme armoede heeft geduwd. Haar voedselprijsindex steeg tussen oktober 2010 en januari 2011 met 15%. Diverse oorzaken worden aan-gehaald. De bevolkingsgroei in ar-mere delen van de wereld. De vraag naar biobrandstoffen. Droogte, over-stromingen en andere natuurrampen. Het failliet van Afrikaanse boeren die werden weggeconcurreerd met landbouwoverschotten uit het wes-ten. En speculanten die de eenmaal in gang gezette prijsstijgingen ver-snellen. Stijging van voedselprijzen en de onhoudbare toename van de levensduurte die ermee gepaard gaat, waren prominente oorzaken van de revoluties in het Midden-Oosten en Noord Afrika.

Het enige systeem dat Werkt?

Belgische energie- en voedselprijzen de hoogte in

dossier

www.socialisme.be april 2011 �

Er bestaan middelen om de grillen van de natuur en die van het kapitalistische systeem te temperen. De arbeidersklasse heeft er in de loop van de voorbije eeuw verschillende afgedwongen. Zo werd na de Russische revolutie van 1917 en de re-volutionaire golf die daarop volgde vanaf 1920 in België een consumptieprijsindex afgedwongen. Aanvankelijk voorzagen slechts een klein aantal collectieve ar-beidsovereenkomsten in een automati-sche loonindexering. Dat aantal werd na iedere grote staking verder uitgebreid.

In zijn overgangsprogramma van 1938 pleitte Trotski voor een glijdende loon-schaal, de toenmalige benaming voor automatische aanpassing van de lonen aan de levensduurte, om de arbeiders-gezinnen te behoeden van armoede. Tegelijk pleitte hij voor de invoering van een glijdende uurschaal, waarbij het be-schikbare werk verdeeld wordt over alle beschikbare arbeiders en deze herverde-ling de lengte van de werkweek bepaalt.

“Het loon van elke arbeider blijft natuur-lijk hetzelfde als in de oude werkweek. De “mogelijkheid” of “onmogelijkheid” om die eisen te realiseren, is in dit geval een kwestie van krachtsverhoudingen die alleen door de strijd beslist kan wor-den. Op basis van deze strijd, welke ook zijn onmiddellijke praktische resultaten mogen zijn, zal het best het besef bij de

arbeiders groeien dat de kapitalistische slavernij vernietigd moet worden.”

Na WOII waren de krachtsverhoudin-gen gunstig voor de arbeidersbeweging. Het systeem werd geleidelijk aan in alle sectoren doorgevoerd. Maar zoals dat het geval is met iedere overwinning van de arbeidersbeweging, werd ook deze ver-worvenheid zodra de krachtsverhoudin-gen begonnen te keren teruggeschroefd. In 1962 probeerde toenmalig minister van economische zaken Antoon Spinoy (BSP!) de prijsstijging van de sociale abonnementen van het openbaar vervoer uit de index te lichten. In 1965 probeerde diezelfde regering het nog eens met de broodprijzen. In 1978, alweer met de BSP, slaagt de regering erin witte producten in plaats van merkproducten in de index te laten opnemen. In maart 1976 schaft de herstelwet Tindemans – Declercq de indexkoppeling af voor het gedeelte van het loon boven de 40.250 BEF (€1.006,25). De maatregel werd in december opnieuw ingetrokken na verzet van het ABVV.

De overwinning van het neoliberalisme op het einde van de jaren ’70, begin jaren

’80 leidt tot systematische aanvallen op het indexeringsmechanisme. De rechtse regering van liberalen en christendemo-craten voert tussen 1984 en 1986 drie in-dexsprongen door, waarbij de indexering driemaal werd overgeslagen. Dat werkt

tot vandaag door op de lonen. In 1994 lichtte de regering van christendemocra-ten en sociaaldemocraten tabakswaren, alcohol en benzine uit de zogenaamde gezondheidsindex. En sindsdien werden in verschillende sectoren zogenaamde all-in of saldo-akkoorden ingevoerd, die het effect van de loonindexering gedeeltelijk neutraliseren.

is België Het enige land met een automatiscHe loonindexering?

In sommige industriesectoren in de VS en Groot-Brittannië waren dergelijke overeenkomsten tot 1930 algemeen ver-spreid. In Italië werd het ingevoerd in de jaren ’70, maar intussen weer gedeelte-lijk afgeschaft. Brazilië, Chili, Israël en Mexico voerden het voorbije decennium de loonindexering af. Vandaag wordt automatische loonindexering enkel nog toegepast in België en Luxemburg. In Cyprus bestaat ze eveneens, maar is ze niet van toepassing op alle werknemers. In Spanje, Portugal, Finland, Italië, Polen en Hongarije worden mechanismen van loonindexering opgenomen in sectorale akkoorden of individuele arbeidsovereen-komsten. In Frankrijk, Slovenië en Malta worden de minimumlonen geïndexeerd.

lsp vindt dat de arBeiders niet langer moeten opdraaien voor

de crisis van de speculanten

Handen af van de automatische indexkoppeling, voor een volledig herstel van de index. Welvaartsvastheid van alle

uitkeringen. Geen arbeidsduurverlenging, maar een werkweek van 32uur zonder loonverlies en met vervangende

tewerkstelling, zodat het beschikbare werk verdeeld wordt over iedereen. dit kan gepaard gaan met goedkoop

krediet aan de middenstand en loonsubsidies op basis van bewezen onkosten.

opening van de boeken van alle grote bedrijven om hun echte kosten, hun winsten, de lonen van de bedrijfstop en

de bonussen na te gaan.Nationalisatie van de energiesector onder

arbeiderscontrole en arbeidersbeheer zodat we de middelen kunnen vrijmaken voor een massaal

investeringsprogramma in hernieuwbare energie en energiebesparende maatregelen

Voor een overheidsmonopolie op het bank- en kredietwezen onder democratische controle van de

gemeenschap. in plaats van bankdirecties te smeken om krediet te verlenen, zou de overheid dan zelf de

nodige publieke investeringen kunnen plannen om te beantwoorden aan de echte behoeften van de bevolking.

Voor een democratisch gepland socialisme ter vervanging van de kapitalistische chaos

Maar daarover hebben ze het niet, wel over de zogenaamde perverse effecten van de loonindexering. Die zou immers een verkeerde perceptie geven van de loonmarge, aldus Thomas Leysen in Le Soir van 19 maart. Economist Geert Noels noemt het de ‘automatische con-currentiehandicap’. Volgens economie-professor Joep Konings (KULeuven) beschermt de automatische indexering goedbetaalde insiders, maar wie geen job heeft, krijgt minder kans op een job, omdat de bedrijven voorzichtiger zijn om aan te werven. “De automatische loonin-dexering afschaffen zou dus een sociale maatregel zijn.” Dat moet gepaard gaan met de afschaffing van de indexering van de sociale uitkeringen, voegt hij eraan toe, want anders wordt het verschil tus-sen werken en niet werken te klein.

Unizo pleit voor “een paar indexspron-gen”. Professor Peersman (UGent) wil de lonen jaarlijks aanpassen aan de doelstel-ling van de ECB. Collega De Grauwe (KULeuven) wil de ingevoerde ener-giekost uit de index. Wivina Demeester, voormalig CD&V minister, pleit voor een index in centen in plaats van procenten. Maar dat zou volgens De Grauwe onge-schoolde arbeid rela-tief duurder maken en een averechts effect hebben. De Nationale Bank houdt het op een waarschuwing voor de zogenaam-de loon-prijsspiraal, waarbij hogere prij-zen leiden tot hoge-re lonen die op hun beurt gecompenseerd worden door hogere prijzen enzovoorts. Dat argument is niet nieuw. Het is erop gericht ons te doen geloven dat het geen zin heeft te strijden voor loonsver-hogingen.

Het werd 150 jaar geleden al beantwoord door Marx in zijn brochure “Loon, prijs en winst”. In werkelijkheid is het de patroon erom te doen een zo groot mogelijk deel van de door ons geproduceerde waarde voor zichzelf af te romen. Vrees voor infla-tie heeft het patronaat nooit tegen gehouden zoveel mogelijk winst op te strijken. Met een winst van 16 miljard euro, een derde meer dan in 2009, beschik-ken de grootste Belgische bedrijven naar ons oor-deel over heel wat ademruimte. Bovendien worden royaal dividenden uitgekeerd aan de aandeelhou-ders. Lingerieproducent Van de Velde bijvoorbeeld keerde in 2010 maar liefst 70% van de winst uit aan haar aandeelhouders. Zelfs in volle crisis, in 2009, kenden de patroons van de Bel 20 bedrijven zichzelf een loonstijging van 23% toe.

Indexering van de lonen, een verwezenlijking van de arbeidersbeweging

Eerst produceren, dan verdelenIn hun aanval op de automatische indexering benadrukken

burgerlijke politici en economen steeds dat men “eerst de rijkdom moet produceren, vooraleer men die kan verdelen”.

Vertel dat maar eens in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Zowel Moebarak als zijn zonen Gamal en Alaa zijn miljardairs. Van de voormalige Tunesische dictator Ben Ali en zijn gezin is geweten dat ze alleen in Frankrijk al een vastgoedvermogen ten belope van 3,7 miljard € bezitten. Belgische textielbarons die in de jaren ’70 massaal delokaliseerden naar Tunesië zijn er stinkend rijk geworden. Hoeveel meer rijkdom is vereist, vooraleer de verdeling aanvangt?

Met een winSt Van 16 MiLjard euro, een der-de Meer dan in 2009, beSchik-

ken de grootSte beLgiSche be-

drijVen naar onS oordeeL oVer

heeL wat adeM-ruiMte.

Men kan de arbeiders in België niets verwijten. We behoren nog steeds tot de meest productieve wereldwijd, ver voor onze collega’s in de buurlanden. Dankzij ons indexeringsmechanisme hield de binnenlandse vraag tijdens de crisis in 2009 beter stand dan in andere landen, inclusief Duitsland. De econo-mische inkrimping en de terugval van de investeringen waren hier een stuk kleiner, net zoals de groei van de werk-loosheid. Iedereen erkende destijds dat dit te wijten was aan de zogenaamde automatische stabilisatoren, waarmee men de sociale zekerheid en het index-mechanisme bedoelt.

Onze energieprijzen liggen echter een stuk hoger dan die in het buitenland. De enorme winsten verdwijnen in de zak-ken van de aandeelhouders en die zitten echt niet alleen in Frankrijk. Bovendien is de Belgische industrie zeer energie-intensief, maar ook daar wordt nau-welijks geïnvesteerd in rationeel ener-gieverbruik. Nergens in Europa is het gebruik van bedrijfswagens als loon-component om de sociale zekerheid te omzeilen meer ingeburgerd dan in ons land. In vergelijking met de buurlan-

den zijn er nauwelijks sociale woningen. Onze residentiële ge-bouwen zijn net als onze verou-derde schoolgebouwen bijzonder slecht geïsoleerd en er wordt nog veel verwarmd met stookolie. Vandaar dat er stemmen opgaan voor een transparantere controle op de prijzen.

De SP.a viseert in de eerste plaats de energieprijzen. De PS wil de inflatie te lijf gaan met prijscontroles voor min-stens 200 producten. Het verbaast ons dat nog niemand voorgesteld heeft om naast de loonnorm een prijzennorm in te voeren, waarbij de prijzen in ons land niet meer mogen stijgen dan het gewogen gemiddelde van de prijzen in de buurlanden. Een controle op de prijs van voedingswaren, energie en huur zou voor velen meer dan welkom zijn. In Venezuela heeft Chavez eveneens prijscontroles ingevoerd op voedings-producten, het resultaat is echter dat de winkelrekken zo goed als leeg zijn. Ook Morales van Bolivië stootte op een sta-king van de producenten toen hij in fe-bruari de prijzen voor busvervoer wou blokkeren. De eigenaars organiseerden een lock-out.

We zien dat nog niet zo snel gebeuren in België, niet in de voeding, noch met het huuraanbod of de energievoorzie-ning. De les die we hieruit echter moe-ten trekken, is dat het onmogelijk is de distributie te controleren als de over-heid niet tegelijk de productie over-neemt en ervoor zorgt dat het inkomen van de kleine producent gegarandeerd wordt. Prijscontroles zijn in werkelijk-heid immers een vorm van winstcon-trole. Private bedrijven zullen trach-ten de winstmarge te herstellen op de kap van de werknemers en als dat niet lukt, zullen ze dreigen met delokalisa-tie of het stopzetten van geplande in-vesteringen.

prijscontroles

dossier

de Linkse Socialist10 internationaal

De belangrijkste handelspartners van Libië zijn Italië, Frankrijk, Spanje en Duitsland. Al deze landen, behalve Duitsland, nemen net als België deel aan het militaire offensief. Duitsland doet niet mee, maar besloot net tot een groter militair engagement in Afghanistan.

In oktober 2010 stemde de Europese Commissie nog in met een contract met Libië ter waarde van 50 miljoen euro in ruil voor inspanningen om de vluchtelingenstroom naar Europa tegen te gaan. Libië is betrokken bij investeringsfondsen met grote belangen in Europa. Khadafi is ook aandeel-houder van de bank UniCrédit, Fiat, voetbalclub

Juventus,... Libië is de 12de belangrijkste oliepro-ducent ter wereld en heeft de grootste oliereser-ve van Afrika, 80% van de olie-export gaat naar Europa. De paniek op de beurzen en de stijgende olieprijzen waren een uitdrukking van het feit dat de markten bang waren voor een verdere ontwik-keling van de Libische revolutie.

Khadafi bracht de afgelopen jaren verschillen-de bezoeken aan Europa. In 2007 werd hij door Sarkozy ontvangen. De Franse president veegde alle kritiek onder tafel met het argument dat voor 10 miljard euro aan commerciële contracten wer-den gesloten. België kon niet achterblijven: in 2008 werd voor 141 miljoen euro naar Libië ge-exporteerd. In 2004 was ons land het eerste dat Khadafi officieel ontving. De dictator mocht zijn tenten opslaan voor Hertoginnendal. Hij werd met de nodige égards ontvangen door Guy Verhofstadt, Louis Michel en Herman De Croo. De Waalse re-gering met PS, CDh en Ecolo aarzelde niet om een wapenlevering van FN-Herstal goed te keuren.

Het eerste officiële contact tussen de Belgische regering en Khadafi dateert van 1989 toen minis-ter van buitenlandse handel Robert Urbain (PS) de Libische dictator ontmoette en nadien, als minister in de regering-Dehaene in 1991, op handelsmissie naar Libië trok met een hele rits industriëlen en patroons. Die investeerders haalden onder meer een megalomaan vastgoedproject binnen voor de bouw van twee monumentale groene boeken ter eer en glorie van het regime. De opeenvolgende regeringen kenden de misdaden van het regime van Khadafi, maar dat was ondergeschikt aan de nauwe handelsbanden. De Belgische politici die gisteren nog de hand van Khadafi schudden trek-ken nu ten oorlog om de belangen en de winsten van de Belgische bedrijven te vrijwaren.

Steun de massa’s en hun revolutie! Geen enkel vertrouwen in de imperialistische interventie !

door Boris malarme

Gezien de snelle opmars van de troepen van Khadafi werd de beslissing van de

VN-Veiligheidsraad tot het instel-len van een “no fly zone” feeste-lijk onthaald in de straten van Benghazi en Tobruk. De militaire operatie wordt voorgesteld als een interventie om de bevolking van Benghazi te redden. Maar zal deze gewapende interventie de revolu-tie in Libië ook daadwerkelijk ten goede komen?

geen vertrouWen in imperialistiscHe macHten

De val van de dictators Ben Ali en Moebarak was een inspiratie voor mil-joenen jongeren, arbeiders en armen doorheen Noord-Afrika, het Midden-Oosten en de rest van de wereld. Zowat ieder land van de regio kent protest-acties tegen het gebrek aan democra-tische vrijheden en tegen de miserie. De eerste overwinningen in Tunesië en Egypte hebben de massa’s in Libië ertoe aangezet hetzelfde pad te be-wandelen.

In Europa en ook elders is er onder brede lagen van de bevolking sym-pathie voor deze revoluties. De steun van onze regeringen aan dictatoriale en repressieve regimes doorheen het Midden-Oosten en Noord-Afrika heeft hun “democratische” imago geen goed gedaan. De afgelopen jaren werd de dictatuur van Khadafi gesteund en be-wapend vanuit het Westen. Als er nu een oorlog wordt gevoerd, is dat niet om de Libische massa’s en hun revo-lutie bij te staan. Voorheen hadden de oorlogvoerende machten er geen probleem mee om zaken te doen met Khadafi zolang dit toegang gaf tot de olie- en gasvoorraden in het land.

De Westerse machten willen nu de revolutie in Libië aangrijpen om hun eigen prestige opnieuw te vestigen en om tot een regime te komen dat de greep van de multinationals op de rijkdommen van het land (of toch min-stens die in het oosten van het land bij een eventuele splitsing) bevestigt. De aanwezigheid van de Verenigde Arabische Emiraten en Quatar in de coalitie neemt niets af van het imperi-alistische karakter van de tussenkomst. Beide Arabische landen zijn overigens ook militair betrokken bij de strijd van de semi-feodale Saoedische monarchie in het onderdrukken van de opstand in Bahrein. De coalitiemachten die in Libië oorlog voeren hebben niets on-dernomen tegen de Saoedische inter-ventie in Bahrein, de Belgische wapen-leveringen aan Saoedi-Arabië worden evenmin in vraag gesteld.

Ondanks de toenadering van de af-gelopen tien jaar was het regime van Khadafi nooit een echt betrouwbare partner van het imperialisme. Khadafi was echter evenmin een bondgenoot van de massa’s en de revoluties. Dat bleek nog toen Ben Ali moest vluch-ten en Khadafi stelde dat dit een groot verlies was voor de Tunesische bevol-king. In 1971 al kwam Khadafi tussen om de contrarevolutie in Soedan te on-dersteunen in het onderdrukken van de ooit zo machtige Communistische Partij van Soedan (met destijds een miljoen leden de sterkste CP in Afrika). Khadafi leverde de leider van de CP uit aan de dictatuur van Nimeiry en hielp het Soedanese regime bij het on-derdrukken van een poging tot staats-greep na het verbod op linkse partijen. Khadafi bestempelt zijn eigen regime als “socialistisch en volks” maar dit regime heeft niets met democratisch socialisme te maken. Khadafi en zijn zonen hebben Libië steeds met ijzeren hand bestuurd.

Khadafi en zijn vroegere vrienden

oorlog in liBië

de liBiscHe Bevolking moet Haar lot in Handen nemen

In februari droegen betogers in Benghazi nog protestborden met vol-gende slogan: “Geen buitenlandse in-terventie – de Libische bevolking kan het zelf wel aan.” Er was een algemene afkeer tegen een imperialistische inter-ventie. Het feit dat Khadafi de controle over het westen van het land kon behou-den (ondanks protest in de hoofdstad en opstanden in Misrata en Zuwarah) en zijn tegenoffensief naar het oosten, zorgden voor een andere opstelling onder de bevolking in het oosten. De revolutionairen die hopen dat de mi-litaire interventie hen zal helpen, ver-gissen zich.

De resolutie van de Verenigde Naties, de “no fly zone” onder bevel van de NAVO en de bombardementen door de coalitietroepen zullen het potentieel ondermijnen om de ware doelstellin-gen van de Libische revolutie te realise-ren. Bovendien probeert het regime van Khadafi in te spelen op anti-imperialis-tische gevoelens die sterk leven onder de bevolking. Als het regime van Khadafi kon stand houden, is dat niet enkel het resultaat van zijn militaire overmacht. Het is ook een uitdrukking van zwak-heden in het revolutionaire proces. De afwezigheid van democratische volks-comités waarop de revolutionaire bewe-ging zich kan baseren en het ontbreken van een duidelijk programma dat beant-woordt aan de sociale wensen van de meerderheid van de bevolking wegen zwaar door. Met dergelijke comités en een duidelijk programma zou het moge-lijk zijn geweest om een meerderheid van de bevolking in het westen mee te krijgen, verdeeldheid te creëren in het leger en om de massa’s te verenigen in het verzet tegen Khadafi.

De Nationale Overgangsraad (CNT) van de rebellen is een zelf aangestelde

raad die grotendeels bestaat uit vroe-gere topfiguren uit het regime van Khadafi naast andere pro-kapitalisti-sche elementen die positief staan tegen-over de Westerse machten. Onder hen de vroegere voorzitter van het Nationaal Bureau van economische ontwikkeling die verantwoordelijk was voor het neo-liberaal beleid en het privatiseringspro-ces dat sinds 2003 op volle toeren draait. De samenstelling van de CTN laat wat marge aan Khadafi, die nog kan reke-nen op een zekere steun omwille van de vooruitgang op het vlak van onderwijs en gezondheidszorg nadat de olie-in-komsten vanaf 1969 begonnen binnen te stromen. Khadafi deed recent nog toegevingen op het vlak van de lonen en de koopkracht in de hoop de revolte zo de kop in te drukken.

Dit verklaart ook waarom de corres-pondent van Le Monde moest vaststel-len dat er in het oosten van het land geen grote steun is voor de Nationale Overgangsraad (Le Monde, 23 maart). De bevolking is er voorstander van een

“no fly zone”, maar er is een grote afkeer tegenover een mogelijke interventie met grondtroepen.

De arbeiders en hun vakbonden kun-nen de Libische revolutie ondersteunen door zich tegen de Belgische deelname aan de interventie te kanten, door de ex-port vanuit Libië te blokkeren en door alle financiële middelen van Khadafi en co in het buitenland te bevriezen. Het lot van de Libische revolutie zal in Libië zelf worden beslecht. In tegenstelling tot Tunesië en Egypte heeft de arbei-dersklasse nog geen onafhankelijke rol gespeeld in de revolutie. Het opzetten van een onafhankelijke beweging van arbeiders, jongeren en armen is de enige manier om het imperialistische project te stoppen en een einde te stellen aan de dictatuur om eindelijk de levensstan-daard van de meerderheid van de bevol-king te kunnen optrekken.

www.socialisme.be april 2011 11www.socialisme.be april 2011 11

door Navid (Brussel)

De Ierse conservatieven van Fianna Fail verloren bij de verkiezingen 61 van hun 78

zetels. De kleine groene coalitie-partner verdween uit het parlement. Links haalde de United Left Alliance een opvallend resultaat. Deze allian-tie waar ook de Socialist Party deel van uitmaakt, haalde 7,6% in Dublin. Vijf kandidaten, waaronder twee van de Socialist Party (Joe Higgins en Clare Daly) werden verkozen. In het Europees Parlement wordt Joe Higgins opgevolgd door de jonge Paul Murphy (27 jaar). Wij hadden een gesprek met hem.

Verschillende deelstaatregeringen keren zich tegen de syndicale rechten: in 18 staten zijn er nieuwe voorstel-len om de rechten van vakbonden in te perken. In 12 staten is er een voor-stel om het “recht om te werken” le-gaal op te leggen. In zeven staten zijn er pogingen om de minimumlonen in de bouwsector af te schaffen. Op alle niveau’s, van het federale tot het lo-kale, wordt dit jaar voor 100 miljard dollar aan besparingen voorgesteld en de komende twee jaar volgt nog eens 300 miljard dollar.

In Wisconsin leidde de aanval van Scott Walker op het recht op collectie-ve onderhandelingen tot een spontaan en massaal verzet. De gouverneur wilde een wet opleggen waardoor de loononderhandelingen in de publieke sector niet langer collectief zouden verlopen en waarbij de rol van de vak-bonden zou worden beperkt.

Het protest barstte los nadat gouver-neur Walker – in de volksmond om-gedoopt tot Hosni Walker naar zijn voormalige Egyptische collega Hosni Moebarak – de begroting voorstelde op 10 februari. Een groot deel van het begrotingstekort is het resultaat van cadeaus aan de superrijken ter waar-de van 117 miljoen dollar. Maar de conservatieve regering wil de arbei-ders hiervoor laten opdraaien.

De regering dacht dat het protest tegen haar voorstellen wel zou mee-vallen, maar er kwamen duizenden betogers op straat en dat dagenlang. Verschillende gebouwen, waaron-der dat van het parlement, werden bezet door jongeren en arbeiders. Leerkrachten legden het werk neer, studenten kwamen op straat. De be-togingen in de hoofdstad Madison kregen al snel navolging in andere steden zoals Milwaukee. De protest-beweging toonde de solidariteit onder de arbeidersklasse.

Ierland. Interview met Europarlementslid Paul Murphy over de Ierse verkiezingen en de United Left Alliance

de linkerzijde haalde een goe-de score met vijf verkozenen. Van waar komt de united Left alliance? en wat is de houding te-genover de nieuwe regering? “De ULA is een alliantie van de

Socialist Par ty, de groep People Before Profit, de lokale Workers & Unemployed Action Group uit het stadje Tipperary en heel wat onafhan-kelijke linkse activisten en socialisten. De alliantie kwam er op initiatief van de Socialist Party dat discussies aan-ging met deze verschillende groepen. Momenteel is het nog een electorale al-

liantie, maar we willen het uitbouwen tot een massale partij van de arbeiders, werklozen en jongeren.“De nieuwe regering is een coalitie van

Fine Gael en Labour. Hun regerings-programma is een voortzetting van hetzelfde beleid waardoor de arbeiders voor de crisis moeten betalen. Er zijn plannen om 25.000 banen in de open-bare sector te schrappen en om voor 2 miljard euro te privatiseren. Verder ko-men er nieuwe belastingen op water en onroerend goed. “Het nationalistische Sinn Fein ging sterk vooruit en ging van 5 naar 14 ver-kozenen. Dat komt omdat de partij het

afgelopen jaar een linkse retoriek naar voor bracht. Nochtans voert deze partij in Noord-Ierland een besparingsbeleid waarbij dit jaar alleen al voor 4 miljard pond wordt bespaard. “De United Left Alliance en de

Socialist Party hebben een belangrijke impact in het parlement. Joe Higgins kreeg veel media-aandacht met zijn eerste toespraak in het parlement en zijn kritiek op het regeringsprogram-ma. We zullen onze posities in het par-lement gebruiken om op straat massa-le campagnes te organiseren tegen de besparingen.”

er zijn nu al 450.000 werklozen op een bevolking van 4,5 miljoen. Het bespa-ringsbeleid van de regering, 9 miljard euro op twee jaar tijd, maakt de crisis enkel nog erger. “De banken waren niet in staat om al het geld dat aan projectontwikkelaars en speculanten was geleend terug te krijgen. Die verliezen worden niet ver-haald op de verantwoordelijken, de in-ternationale hedgefunds en speculanten. De staat kwam tussen met een “garan-tie” voor alle schulden, waardoor de ge-wone man er nu voor moet betalen. Het resultaat is een grote overheidsschuld waarop jaarlijks 10 miljard euro aan in-trest moet worden betaald.

”wat was de impact hiervan op de verkiezingen van eind februari? “De verkiezingen werden door bijna iedereen gezien als een kans om de re-geringspartijen af te straffen. Fianna Fail viel van 42% terug op 17%, een historisch dieptepunt, en de groenen verloren hun zes zetels. “De meeste mensen dachten wellicht

dat er geen alternatief is. De traditio-nele partijen en de media zorgden voor een klimaat van angst om ons te doen geloven dat het niet mogelijk is om te-gen de maatregelen van de EU en het IMF in te gaan of dat het niet kan om de schulden niet te betalen. Dit zal snel veranderen als de huidige regering aan-vallen doorvoert en strijd hiertegen be-gint te ontwikkelen. “Wij stellen dat het akkoord met de

EU en het IMF moet worden opgezegd, we moeten de schulden aan de interna-tionale speculanten en hedgefunds niet betalen. Wij pleiten voor een socialis-tisch alternatief met massale publieke investeringen om honderdduizenden jobs te creëren als antwoord op de werk-loosheid en om openbare diensten uit te bouwen.”

hoe komt het dat ierland van de “keltische tijger” zo snel het zieke broertje van europa is ge-worden?

Paul: “Er was een economische groei in het land, maar dat was op basis van een zeepbel in het vastgoed en de kre-dietsector. Deze zeepbel is uiteengespat. De werkloosheid is sterk toegenomen,

De terugkeer van de klassenstrijd in de VSdoor alaiN (NameN)

De crisis slaat hard toe in de VS. De officiële werkloos-heid ligt er rond de 10% na-

dat miljoenen jobs verloren gingen. Obama pompte zowat 800 miljard dollar in de economie in de poging een herstel te bekomen. Om de re-kening van de crisis en de herstel-pogingen te betalen, wordt nu naar de gewone werkenden gekeken. De banken kunnen intussen van nulta-rieven genieten. In een poging om verzet tegen te gaan, heeft de deel-staatregering van Wisconsin een aanval ingezet op de vakbonden. Het resultaat is dat de terugkeer van de klassenstrijd nu algemeen wordt erkend.

De massale protestbeweging in Wisconsin toonde aan dat verzet en protest ook in de VS een grote omvang kan aannemen. Er volgden overigens solidariteitsacties door-heen het hele land. Op betogingen in Madison waren er tot 200.000 aanwezigen (4% van de totale bevol-king!). Onze zusterorganisatie in de VS, Socialist Alternative, pleitte voor een algemene staking in Wisconsin om de strijd verder uit te breiden.

Walker heeft het voordeel dat hij gewoon wat langer kan wachten. De betogers hebben met hun acties de stemming over de wet kunnen laten uitstellen. Maar uitstel volstaat niet om tot afstel te komen. Daartoe moet worden gebouwd aan een krachts-verhouding waarmee de regering tot toegevingen kan worden gedwongen. Daarbij kan de beweging geen ver-trouwen stellen in de Democratische Partij. De 14 verkozenen van de Democraten weigerden het voorstel van Walker goed te keuren, maar in

andere staten voeren Democratische regeringen een zelfde besparingsbe-leid. Het volstaat om te kijken naar het verschil tussen de beloften en de realisaties van Obama om te we-ten dat het tijdperk van “yes we can” voorbij is.

Deze beweging in Wisconsin heeft ook de leugens van de Tea Party doorprikt. Die rechtse populisten willen evenzeer het geld in de zak-ken van de gewone werkenden en jongeren zoeken in de plaats van bij de rijken en de banken.

De arbeidersbeweging moet tegen het kapitalisme ingaan omdat dit systeem leidt tot werkloosheid, ar-moede en sociale ongelijkheid. Op een ogenblik dat de economische crisis wereldwijd onze levensstan-daard ondermijnt, moeten we met de arbeidersbeweging bouwen aan eigen strijdbare en democratische organisaties op syndicaal en politiek vlak. Ook in de VS is dat van essen-tieel belang om tot overwinningen te komen.

verzet terug op de agendaaanval op syndicale recHten leidt tot massale BeWeging in Wisconsin

internationaal

de Linkse Socialist12

stop de privatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenWeek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuWe arBeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arBeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van

het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitge-breid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levens-

standaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WAAR LSP VOOR StAAt

sport

door stePhaNe delcros

Ook de sportwereld wordt ge-kenmerkt door een onstilba-re winsthonger en een steeds

grotere concentratie van macht en middelen in handen van een steeds kleinere groep. Dat leidt in de sa-menleving steeds meer tot het af-brokkelen van het vertrouwen in de instellingen. Bij de sport is het niet anders.

fifa maffia

Het hoogste orgaan van de voetbal, de FIFA, aarzelt niet om de belangen te verdedigen van wie het meeste geld op (en onder) de tafel legt. De toewijzing van de Wereldbekers 2018 en 2022 aan Rusland en Quatar heeft weinig te ma-ken met een poging om landen die nog niet centraal staan in de voetbalwereld warm te maken voor de sport.

De contracten die de FIFA sloot met deze landen moeten de basis vormen om gigantische winsten te maken. FIFA-voorzitter Sepp Blatter en de topman-gers van de FIFA kenden zichzelf na de Wereldbeker in Zuid-Afrika een bonus van 40 miljoen euro toe. De gemeen-schap in Zuid-Afrika droeg het groot-ste deel van de kosten van de organi-satie van de Wereldbeker. Een recente studie maakte duidelijk dat 1709% van het oorspronkelijke budget is uitgege-ven: 4,1 miljard euro in de plaats van

240 miljoen. (1) Er wordt bespaard op sociale programma’s om de kosten van de Wereldbeker te dragen en dat in een land waar 40% in absolute ar-moede leeft.

De vijf grootste Zuid-Afrikaanse bouwbedrijven zagen hun winsten in-tussen fors toenemen. In 2004 waren ze goed voor 80 miljoen euro winst, in 2009 was dat al 1,1 miljard euro! De lo-nen van de directeurs van deze bouwbe-drijven namen in dezelfde periode toe met 200%. De arbeiders moesten 26 lokale en een nationale staking houden om een loonsverhoging af te dwingen die amper overeenkwam met de stijging van de levensduurte. En dat allemaal om voetbalstadia en infrastructuur te bouwen die na de Wereldbeker niet meer worden gebruikt.

De FIFA en haar partners haalden de winsten eens te meer uit de zakken van de supporters en de lokale bevol-king die moest betalen voor de stijging van de levensduurte als gevolg van het evenement en nog eens extra moest bij-dragen aan de publieke middelen die ter beschikking werden gesteld. De FIFA eist verregaande maatregelen van or-ganiserende landen, zo wordt onder meer een vrijstelling van belastingen (waaronder ook BTW) geëist. Voor de Belgisch-Nederlandse kandidatuur voor de Wereldbeker van 2018 had de Belgische regering zonder aarzelen met die eis ingestemd.

Voetbal. Schandalige hervorming in België, maffia aan de macht bij de FIFA

Het kapitalisme helpt onze sport om zeep

liefdadigHeid versus puBlieke middelen

Internationaal is er een tendens naar concentratie van middelen. De grote clubs zijn beursgenoteerde bedrijven terwijl de kleine clubs financieel op zwart zaad zitten. Het edito van het magazine “So Foot” (november 2010) stelde dat de publieke middelen voor sport in Frankrijk dit jaar met 14,4% zullen afnemen (2). Sinds 2003 is 40% van het overheidsbudget voor sport weggesaneerd. Dit is maar een van de vele maatregelen die ertoe leidt dat de

“armen betalen” zoals de titel van het artikel stelde. Dit beleid zal ertoe lei-den dat vooral bespaard wordt op de toegang tot sport voor jongeren. “Het is absurd dat tegelijk aan sportvereni-gingen wordt gevraagd om een sociale rol te spelen door jongeren van de straat te houden en soms zelfs de rol van kin-deropvang te spelen.”

Spijtig genoeg is dit niet enkel in Frankrijk het geval. In de plaats van publieke middelen waardoor sport toe-gankelijk is, krijgen we een steeds gro-tere concentratie waarbij enkele clubs over steeds meer middelen beschikken door de prijzen voor de supporters te verhogen en uiteraard door middelen uit private sponsering en televisierech-ten. De financiering van sport is steeds meer afhankelijk van sponsors, van de lokale bakker tot grote bedrijven met miljardenbudgetten.

De financiële afhankelijkheid van rij-ke weldoeners leidt ertoe dat een kleine groep een grote controle heeft op de wijze waarop een ploeg wordt beheerd. Daarbij wordt vaak enkel op korte ter-mijn geïnvesteerd met het aantrekken van spelers van buitenaf in de plaats van te investeren in de opleiding van lokale jongeren.

Haal sport uit de klauWen van de Winst

Voetbal en sport in het algemeen heb-ben nood aan een publieke financiering zodat het toegankelijk is voor iedereen. Het ontbreekt niet aan middelen. De winsten die de FIFA en andere voetbal-bedrijven binnenhalen, maken dat dui-delijk. Er worden soms waanzinnige be-dragen uitgegeven. Bij de Wereldbeker van 2006 in Duitsland haalde de FIFA 750 miljoen euro uit sponsoringcon-tracten! Ook de enorme bedragen die televisierechten ophalen, maken duide-lijk dat er middelen zijn. Bedrijven die de rechten opkopen, zoals Belgacom, maken overigens zelf ook grote win-sten. Wij zeggen: gebruik de bestaande middelen voor de sport en niet voor de winsten. Dat kan door de infrastruc-tuur en de opleidingen aan de basis uit te bouwen. Hierdoor moet sport toe-gankelijk blijven voor supporters en ook voor wie zelf aan sport wil doen in een echte competitie die niet wordt verstoord door winstbejag.

Daarbij moeten we er ook voor zor-gen dat het beheer en de controle over de sportclubs en federaties in onze handen zijn. Met andere woorden dat de sporters, de supporters en de lokale bevolking de controle in handen heeft. De grote clubs worden vandaag gegij-zeld door kapitalisten met een enorme macht. Zij zijn eigenaar van onze clubs, onze sportevenementen en zij beslissen over de toekomst van deze evenemen-ten en clubs. Het gaat om dezelfde ka-pitalisten die onze werkplaatsen contro-leren. De strijd voor het democratiseren van onze sport moet hand in hand gaan met de strijd van de jongeren en arbei-ders tegen het patronaat.

Sport is een instelling, een volkse ge-beurtenis, die onder de controle van de gemeenschap en de supporters moet staan. Dat moet toelaten om jongeren te omkaderen en te betrekken bij sport. Het moet ook toelaten om sport toegan-kelijk te houden voor iedereen, zowel wie aan sport doet als supporters, in de plaats van alle middelen te beste-den aan de winst van de eigenaars en de toplonen van sportlui op het hoog-ste niveau.

(1) Studie van Swiss Labour Assistance: « A preliminary evaluation of the impact of the 2010 FIFA World Cup : South Afrika » : www.sah.ch/index.cfm?ID=D2A1FABA-E82D-4332-83CD34DD6B28EF1D

(2) So Foot, n°81, november 2010. www.sofoot.com/blogs/marxist/edito-so-foot-fai-re-payer-les-pauvres-133520.html

Zuid-Afrikaanse bouwvakkers in protest wegens niet uitbetaalde lonen.

www.socialisme.be april 2011 1�

Vroeger vond ik enkel de weg naar de traditionele media, met als ge-volg dat de kennis die ik bezat als het ware een anekdotische opsomming van feiten leek. Een grotere samenhang was afwezig, zowel bij de tradi-tonele media als bij de traditionele partijen, door het gebrek aan sterke analyses. Analyses die ik wel vond bij de LSP. Door meetings van de ALS en de

LSP bij te wonen en door het lezen van artikels op socialisme.be en in het maandblad, vielen de puzzelstukjes in elkaar. Door de wetenschap-pelijkheid die steeds gehanteerd wordt, worden zekere tendensen, rode draden in dat kluwen van feiten blootgelegd.

Maar belangrijk is ook hoe die theorie steeds gekoppeld wordt aan de praktijk. Dit uit zich in de talrijke acties die de LSP op poten zet of bij-woont. In die acties is LSP de enige die consequent is, die echt aanwezig is met een duidelijke boodschap. In die acties toont de LSP als enige een strijdbare inzet voor solidariteit, ook op internationaal vlak.

LSP is de enige partij die opkomt voor arbeiders en jongeren, voor al-lochtonen en vrouwen.

En daarom werd ik lid.

Chloë, Antwerpen

Tijdens mijn jaren in het secundair onderwijs begon ik geleidelijk een politiek besef te ontwikkelen, leerde de verschillende standpunten ken-nen. Al vroeg voelde ik me met links verbonden. In discussies, thuis en op school nam ik altijd een veel progressiever standpunt in dan mijn ouders (toch ook wel links) en klasgenoten (die klakkeloos het populair rechts discours overnamen).

Zo kwam het dat ik eerst mijn gading probeerde te vinden bij sp.a. Toen verscheen Bart de Wever ten tonele. Ik besefte dat sp.a geen degelijk antwoord kon bieden op het nationalisme en zijn uitwassen en dat ze niet consequent een solidair of links standpunt innamen. Hierna kwam ik door “De Stemtest” bij PVDA terecht, al kende ik niets van hun pro-gramma. Ik kreeg door enkele sympathieke klasgenoten al snel het etiket

“linkse rat” opgeplakt. Aan de universiteit wou ik iets doen met mijn idealen en mijn frustra-

tie over de vele zaken die mislopen. Ik kende Simon en zijn engagement in LSP. Bij een flyeractie op de Blandijn gaf ik mijn emailadres op en na enkele discussies met Mathias was ik een overtuigd lid van ALS en nu dus ook van LSP.

Koerian, student UGent

Agenda- zo 3 april. luik. Betoging naar het gesloten asielcen-trum van Vottem. 14u Place St lambert

- di. 5 april. Antwerpen. Meeting AlS en lSP: besparin-gen in onderwijs, verzet is nodig. 19u30 rodestraat. Met

Micha teller (delegee stedelijk onderwijs), jan Vlegels (delegee unief), Pieter Pauwels (AlS) en een vertegen-

woordiger van de campagne tegen de afbraak van de stu-dentenkoten

- woe. 6 april. Brussel. 14u, Noordstation. Betoging van de FeF (Franstalige studentenfederatie)

- woe. 6 april. Gent. 19u30 Blandijn. AlS-Vergadering: revoluties in het Midden-oosten en Noord-Afrika

-do. 7 april. VUB. 19u, aud. e005. AlS-Vergadering: revoluties in het Midden-oosten en Noord-Afrika

-za 23 april. Brussel. 14u, Zuid-station. Betoging tegen kernenergie

Brussel-W. Brab.: 2.370 €Vl. Brab. Limburg: 1.064 €Henegouwen: 624 €Antwerpen: 1.029 €O. & W. Vlaanderen: 1.871€Luik-Namen-Lux: 461 €Nationaal: 2.818 €TOTAAL: 10.246,90 €

108%85%73%66%61%37%352%93%

Contact / AbonnementenMeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Strijdfonds: 93% streefdoel behaald Op enkele dagen voor het einde van het eerste kwartaal van 2011 staan we

op 93% van onze doelstelling om 11.000 euro financiële steun op te halen. Samen met wat nog niet is afgerekend, is het mogelijk om onze doelstelling volledig te behalen. Er waren de afgelopen drie maanden heel wat activitei-ten en interventies die dit mogelijk hebben gemaakt. Zo was er het nieuw-jaarsfeest in Brussel, de anti-NSV campagne en uiteraard ook het weekend Socialisme 2011. In verschillende regio’s waren er ook etentjes, ook de nieu-we afdeling in Namen haalde zo strijdfonds op. De komende drie maanden willen we geld ophalen met meigroeten (zie hiernaast), tussenkomsten op en rond 1 mei en het begin van de zomercampagne aan de festivals.

Op Socialisme 2011 werd een financiële oproep gedaan om het ons mo-gelijk te maken om te bouwen aan een echt alternatief op het kapitalisme doorheen de hele wereld en meer specifiek voor de tussenkomsten van onze internationale organisatie in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Aarzel niet om zelf ook nog op die financiële oproep in te gaan door een bijdrage te storten of beter nog door een doorlopende opdracht te nemen om ons te steunen. Stort op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “steun”.

Waarom wij lid werden

partijnieuws

tarieVen:1/128e pagina : 12€1/64e pagina : 25€1/32e pagina : 50€1/16e pagina : 100€1/8e pagina : 200€

Het jaarlijkse discussieweek-end Socialisme op 12 en 13 maart vond plaats op een

bijzonder interessant ogenblik. We bevinden ons op een belangrijk his-torisch keerpunt met de terugkeer van massaal verzet en revolutionai-re bewegingen die een einde maken aan gehate dictatoriale regimes. Het kapitalisme zit diep in de proble-men: op economisch vlak is er geen uitzicht op verbetering en daar bo-venop worden een aantal belang-rijke pionnen van het imperialisme omver geblazen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten en wordt de planeet bedreigd door ecologische rampen zoals in Japan.

Op Socialisme 2011 werd door een goede 200 aanwezigen gediscussieerd over de strijd tegen het kapitalisme en het socialistische alternatief hierop. Er was uiteraard uitgebreid aandacht voor de situatie in Noord-Afrika en het Midden-Oosten met verschillende de-batten rond dit thema, maar deze revo-luties kwamen ook aan bod in andere discussies.

Er waren tal van hoogtepunten in de centrale meetings. Zo was er een in-spirerende getuigenis van de strijd in Wisconsin waar begin maart een mas-sale betoging plaats vond tegen de po-ging van de Republikeinse rechterzij-de om hun asociale maatregelen door het strot van de bevolking te rammen. Er was een boeiende meeting over het verzet bij ons met sprekers uit diverse sectoren maar met een rode draad van groeiend verzet en de noodzaak om zowel syndicaal als politiek de nodige contacten verder uit te bouwen om tot een sterk verzet te kunnen komen.

Het is niet mogelijk om in een kort verslag van het weekend een volle-dig overzicht te geven van alle discus-sies. Deze varieerden van boeiende syndicale discussies (onder meer in een commissie waar Martin Willems sprak) over meer theoretische thema’s (zoals over het nationale vraagstuk of over socialisme) tot jongerenstrijd en internationale solidariteit (onder meer rond Tamil Solidariteit waar we zes Belgische Tamil kameraden mochten verwelkomen).

Terwijl de politieke situatie in ons land schijnbaar nog steeds muurvast zit, zien we ook hier de eerste tekenen van verzet. Het IPA ging niet zo ver als be-sparingsmaatregelen in de buurlanden, maar zelfs voor dit IPA heeft de burgerij moeite gehad met een meerderheid van de vakbondsleden (ook in het ACV) die tegen stemden en verschillende acties,

die vaak meer gedesorganiseerd waren maar toch een uitdrukking gaven van de potentiële kracht van het verzet.

Er was op Socialisme 2011 een vast-beraden sfeer met een grote honger naar politieke ideeën. Het volstaat vandaag niet meer om duidelijk te zijn over waar we tegen zijn, we moeten ons socialis-tisch alternatief omschrijven alsook de wijze waarop een dergelijke samen-leving tot stand kan komen. Met de bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten staan verandering en revolutie opnieuw op de agenda. Dat biedt heel wat mogelijkheden en het toont de dringendheid aan van de uit-bouw van een consequente revolutio-naire socialistische kracht. Socialisme 2011 moet in dat kader worden gezien en werd door de aanwezigen ervaren als een groot succes.

socialisme 2011:

Maart was een goede maand voor de verkoop van ons maandblad. Er waren tal van betogingen en acties waarop onze militanten aanwezig waren. Op de anti-NSV betoging (10 maart) verkoch-ten we 77 exemplaren van ons maand-blad. De solidariteitsbetoging voor de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika was goed voor 71 exem-

plaren en de nationale ABVV-betoging op 24 maart voor nog eens 75 kranten. Daarnaast waren er uiteraard tal van lokale acties en collectieve verkoop-momenten.

Een krant zoals De Linkse Socialist is volledig afhankelijk van de versprei-ding door leden en sympathisanten. We vragen je om een abonnement te nemen,

liefst met een maandelijkse doorlopen-de opdracht, zodat we over een vaste financiële basis beschikken om onze krant verder te verbeteren. Ga ook eens na of er in je omgeving niemand is die een abonnement wil nemen of die je een abonnement cadeau wil doen. Maak deel uit van de groeiende groep vaste lezers van De Linkse Socialist!

Verspreid mee ons maandblad

Ieder jaar openen we naar aanleiding van 1 mei ons maandblad voor boodschappen van lezers, sympathisanten, vakbondsafdelingen,... We doen dit om steun voor onze media (krant, website,...) op te halen. 1 mei is een uitstekende gelegenheid om steun te vragen, dit is immers een internationale dag van strijd, solidariteit en socialisme. Ons maandblad wordt op 1 mei op tal van optochten en bijeenkomsten verkocht.

Steun deze krant met een meiwens, aanmoediging, strijdbare groet of met een ad-vertentie voor je zaak. Je kan je boodschap opsturen naar redactie@socialisme.be en overschrijven op 001-3907596-27 met vermelding “meigroet”. We ontvangen je bood-schap graag uiterlijk op 15 april.

Meigroeten. Steun dit maandblad

massale bewegingen voor verandering staan op de agenda

de Linkse Socialist1� anti-racisme

door geert cool, woordvoerder BlokBuster

Het Vlaams Belang heeft het moeilijk. De partij wordt gekenmerkt door intern

geruzie. Een jaar voor de gemeen-teraadsverkiezingen is de Gentse fractie in twee gesplitst met vijf van de negen verkozenen die een eigen fractie vormen. Vorig jaar verloor het VB in Vlaanderen minstens 31 gemeenteraadsleden. Het ledenaan-tal daalde van 25.000 in 2004 tot 19.000 vandaag.

V o o r m a l i g v o o r z i t t e r e n Europarlementslid Frank Vanhecke, de VB-mandataris die momenteel op de meeste media-aandacht kan reke-nen, heeft zijn betrokkenheid bij het Vlaams Belang stop gezet en sprak zelfs vertrouwen uit in Bart De Wever van de N-VA. In de peilingen doet het VB het helemaal niet goed, de partij haalt amper nog 10% of net iets meer dan Groen en nog niet de helft van de resultaten in 2004.

Sommigen concluderen hieruit dat het VB heeft afgedaan en dat het gevaar is geweken. Anti-fascisten moeten ech-ter waakzaam zijn. De afgelopen jaren heeft het VB op basis van een popu-listische retoriek een electorale ruimte bezet die vandaag door anderen wordt ingepikt.

Wellicht is een niet te verwaarlozen deel van de vroegere harde kern door het carrièrisme van de voorbije jaren aangetast, maar er is nog steeds een in het fascisme gevormde groep die be-reid is om deze positionering op straat te brengen en daarbij andersdenken-den, andersgekleurden,... gewelddadig aan te pakken.

Bovendien beschikt het VB nog steeds over een partijstructuur en ne-venorganisaties waarmee er een bre-dere actieve kern is dan bijvoorbeeld bij de N-VA, ook al haalt die laatste partij in de peilingen drie keer zoveel als het

VB. Als de politieke zeepbel van De Wever wordt doorprikt, is een terug-keer van het VB niet uitgesloten. Op een ogenblik dat het vertrouwen in po-litici is gezakt tot nog slechts 13% zijn snelle veranderingen van het politieke landschap mogelijk.

Het Franse voorbeeld van Marine Le Pen kan tellen als waarschuwing. Het Front National was veel dieper weg-gezakt dan het VB. Het doorprikken van het populisme van Sarkozy zorgt evenwel voor een sterke electorale te-rugkeer waardoor het niet uitgesloten is dat Le Pen bij de presidentsverkie-zingen van 2012 naar de tweede ronde kan doorstoten.

De terugkeer van het Front National is niet stabiel en gaat niet gepaard met een fundamentele versterking van de door de opeenvolgende twisten en crises van de afgelopen jaren verzwakte partij-structuren. Maar toch geldt dit als een waarschuwing waar anti-fascisten ook bij ons lessen uit moeten trekken.

geslaagde anti-nsv Betoging

Op 10 maart trokken 1.200 anti-fas-cisten door de straten van Gent in de anti-NSV betoging die werd georgani-seerd door Blokbuster en Actief Linkse Studenten. Dit jaar was er ook een de-legatie van Studenten Tegen Racisme (STER). Wij houden ieder jaar een ac-tieve en strijdbare betoging waarmee we politieke discussies willen voeren.

We denken dat een betoging duide-lijk moet zijn, zowel op het vlak van actiemethoden als op inhoudelijk vlak. Vandaar brengen we spandoeken, pro-testborden, vlaggen,... mee en nodigen we anderen uit om hetzelfde te doen. Het volstaat niet om te stellen dat we toch allemaal tegen racisme zijn, we moeten ook de discussie aangaan over hoe we efficiënt tegen racisme kun-nen ingaan.

De strijd is nog niet gestreden…anti-fascisme.

door gilles (heNegouweN)

Afgelopen maand kwam ik in het Afrikaanse Niger Jerry tegen. Jerry was zijn geboor-

teland Liberia ontvlucht om te voet, met de bus, per taxi en al liftend naar Europa te trekken in de hoop daar werk te vinden. Nadat hij 4.000 kilometer had gereisd met zijn rug-zak en daarbij negen landen had doorkruist, kwam hij in Marokko waar hij op een muur botste. Daar had de politie hem opgepakt. Hij werd samen met een vijftigtal an-dere vluchtelingen uit verschillende landen in de woestijn gedropt. Een karavaan bracht hem mee tot in Niger. Van daaruit hoopte hij een bus naar Nigeria te nemen om ver-volgens naar Zuid-Soedan te trek-ken in de hoop daar werk te vinden nadat hij een jaar onderweg zal zijn geweest.

Miserie en oorlog dwingen mensen ertoe om elders een toekomst te gaan zoeken. De crisis van het kapitalisme versterkt dit nog meer. Zo is er de voed-selcrisis die volgens een woordvoer-der van het Voedselagentschap van de Verenigde Naties veel mensen slechts drie opties biedt: vluchten, sterven of revolteren.

Have en goed achterlaten, is nooit ge-makkelijk. Bovendien trotseren veel vluchtelingen gevaarlijke omstandig-heden op weg naar een betere toekomst. Het aantal overladen bootjes op de Middellandse Zee neemt toe. Langs de Grieks-Turkse grens wordt een grote af-sluiting gebouwd om vluchtelingen te-gen te houden. In Europa worden vluch-telingen vervolgens geconfronteerd met onzekerheid, repressie, uitbuiting, ra-cisme en de koude. Afgelopen winter zaten 6.000 asielzoekers in ons land zonder onderdak, volledige families moesten in stations overnachten.

Het kapitalistische systeem zet men-sen ertoe aan om hun land te verlaten. In Tunesië zijn de multinationals (waar-onder 146 Belgische bedrijven) verant-woordelijk voor de brutale uitbuiting van de arbeiders. Daartoe konden ze tot voor enkele maanden rekenen op de politiedictatuur van Ben Ali om gewa-penderhand lage lonen op te leggen en syndicale vrijheden de kop in te druk-ken. Kapitalisme kan niet bestaan zon-der uitbuiting, onderdrukking en bijge-volg ook vluchtelingenstromen.

Dit wordt versterkt door natuurram-pen en sociale conflicten. Duizenden mensen proberen vanuit Libië naar Tunesië te vluchten, duizenden ande-ren verlaten Ivoorkust en trekken naar Ghana of Liberia. In Soedan zijn er stromen vluchtelingen van het noor-den naar het zuiden en omgekeerd. De Franse onderdanen werden snel uit Libië weg gehaald, maar de 6.000 arbei-ders uit Bangladesh zitten er vast.

Na de val van Ben Ali trokken dui-zenden Tunesische vluchtelingen naar Italië, er waren 5.000 vluchtelingen op een week tijd. Rechtse en extreem-rechtse politici zoals Marine Le Pen gebruiken de beelden van vluchtelin-gen in Italië om een angstklimaat op te wekken. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen die onze arbeidsvoor-waarden en lonen bedreigen, maar wel diegenen die illegale arbeidskrachten uitbuiten tegen hongerlonen. De ver-antwoordelijkheid voor de crisis moet worden gezocht bij de winsthonger van de banken en de aandeelhouders, de pa-troons en de speculanten.

Het patronaat maakt gebruik van de onzekere situatie van mensen-zonder-papieren om hen harder uit te buiten en de algemene druk op de lonen en ar-beidsvoorwaarden op te voeren. Om te overleven zijn mensen-zonder-papieren bereid om gelijk welk werk te aanvaar-den tegen gelijk welke voorwaarden. Belgische arbeiders en migranten heb-ben dezelfde belangen: samen strijden

voor een degelijk loon voor iedereen en het einde van discriminatie zijn nood-zakelijk opdat we niet tegen elkaar kun-nen worden uitgespeeld. Daarom vin-den wij dat de arbeidersbeweging moet opkomen voor een regularisatie van alle mensen-zonder-papieren.

Er is ook nood aan een massale recru-teringscampagne van de vakbonden on-der vluchtelingen en migranten om hen actief te betrekken in onze gezamenlij-ke strijd tegen sociale afbraak. Een ket-ting is maar zo sterk als haar zwakste schakel. Als regering en patronaat een zwakke schakel inbouwen in de vorm van “illegale” arbeiders, dan moeten we daar actief tegen ingaan. Het verzet tegen de verdeel-en-heerspolitiek mag zich niet beperken tot de werkvloer, dit is ook van groot belang op het vlak van huisvesting, onderwijs,... Samen opko-men voor meer middelen, sociale huis-vesting, degelijk onderwijs, gratis en degelijk taalonderwijs,... is essentieel.

We moeten de problemen aan de wor-tels aanpakken en ingaan tegen het be-leid dat zorgt voor sociale ellende en miserie in zowel het zuiden als bij ons. Het is deze politiek die een deel van de bevolking tot wanhoopsdaden brengt en doet vluchten in de hoop elders een beter leven te kunnen uitbouwen. Ons verzet tegen het asociale asielbeleid bij ons is daarom anti-kapitalistisch. We verzetten ons tegen de neokoloniale plunderpolitiek die hand in hand gaat met oorlogen en bezettingen in onder meer Afghanistan maar ook Libië. We steunen de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, deze moeten verder ontwikkelen om de basis te leg-gen voor een andere samenleving. Een socialistische samenleving waarin de meerderheid van de bevolking ook ef-fectief kan beslissen over haar eigen lot en toekomst.

Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffersvlucHtelingencrisis

www.socialisme.be april 2011 1�jongeren

door michiel (geNt)

In België blijven door het ge-brek aan een volwaardige re-gering grote besparingsrondes

in de onderwijssector voorlopig uit. Wanneer we over de grens kijken, zien we echter wat ook ons binnen-kort te wachten staat. Overal in Europa wordt geprobeerd om stu-denten mee te laten betalen voor de crisis. In het Verenigd Koninkrijk werd eind vorig jaar bijvoorbeeld beslist om de inschrijvingsgelden voor het hoger onderwijs te verdrie-voudigen.

Ook in Nederland blijven de aanval-len niet uit. Reeds onder Balkenende werden de eerste stappen naar een ver-dere elitarisering van het hoger onder-wijs gezet: er werd een hervorming van het bestaande subsidiëringssysteem naar een leensysteem doorgevoerd, waardoor jongeren meer en meer met Angelsaksische toestanden te maken krijgen en bijgevolg jarenlang leningen moeten afbetalen.

Het nieuwe kabinet-Rutte lijkt vast-besloten om deze besparingspolitiek voort te zetten. Reeds in oktober 2010 werd een eerste voorstel gelanceerd voor de zogenaamde “langstudeerboe-te”: studenten die meer dan één jaar

extra nodig hebben om hun studies te voltooien, moeten per extra jaar €6.000 betalen (€3.000 door de student zelf en €3.000 door de onderwijsinstelling). Op deze manier wordt het de gemiddelde student quasi onmogelijk gemaakt om zich naast zijn studies nog op andere vlakken te ontplooien, zoals binnen een studentenvereniging. Een derge-lijke maatregel treft in de eerste plaats de zwaksten in de maatschappij: werk-studenten, jongeren met een taalach-terstand,...

Niet alleen het Nederlandse onder-wijssysteem komt onder deze neolibe-rale besparingslogica steeds meer onder druk te staan, ook voor het Vlaamse onderwijs heeft dit gevolgen. Steeds meer Nederlandse jongeren wijken door de stijgende studiekosten in eigen land uit naar Vlaanderen, waar studeren nog min of meer betaalbaar is. In België bedraagt het jaarlijkse inschrijvings-geld voor het hoger onderwijs €570, in Nederland is dit al €1.500.

In tegenstelling tot de traditionele partijen, keert LSP zich niet tegen de Nederlandse studenten die hier willen studeren. Iedereen heeft het recht om te studeren waar hij of zij dat wil. Het probleem zit niet bij de Nederlandse studenten, maar bij het onderwijsbe-leid doorheen Europa. We moeten ge-zamenlijk de strijd aangaan voor meer publieke middelen voor onderwijs. In ons land wordt daartoe de eis van 7% van het bbp voor onderwijs gebruikt (dat was het percentage dat begin ja-ren 1980 aan onderwijs werd besteed, intussen is het gedaald tot minder dan 5% van het bbp).

De besparingen in het buitenland to-nen niet alleen het asociale karakter van de Europese regeringen aan, maar ook de enorme bereidwilligheid van jonge-ren om op straat te komen en hun on-genoegen te uiten over de huidige po-litiek. Op 21 januari kwamen in Den Haag 15.000 jongeren samen met de eis tot onmiddellijke terugschroeving van de hervormingen. In Londen trok-ken op 11 november meer dan 50.000 studenten door de straten. Bij beide ma-nifestaties hebben de linkse socialisten van onze zusterorganisaties een actieve rol gespeeld, ook in België willen we voorbereid zijn op de strijd die onver-mijdelijk zal komen.

Naar een toestroom van Nederlandse studenten?meer puBlieke middelen

voor onderWijs! 7% van Het BBp voor onderWijs!

gratis en degelijk onderWijs voor iedereen!

neen aan Het Bologna-proces: geen

Hervormingen WaarBij lessen Worden gescHrapt,

geen opmars van de private sector in Het

WetenscHappelijk onderzoek op onze

campussen!

stop de privatiseringen van sociale diensten,

restaurants en Huisvesting!

voor puBlieke investeringen in degelijke

en goedkope maaltijden en in BetaalBare studentenkoten!

gratis toegang tot cultuur en openBaar vervoer!

door mathias (aNtwerPeN)

Dit academiejaar besliste de raad van bestuur van de Universiteit Antwerpen (UA)

om een derde van haar sociale ko-ten af te breken zonder een vol-waardig alternatief te voorzien. De huidige huurders zouden in de ko-mende jaren een kot moeten zoeken op de privémarkt, waar volgens de Antwerpse schepen van onderwijs, Robert Voorhamme, al een 1000-tal koten tekort zijn. Bij de bewo-ners sloeg het nieuws in als een bom. Vorig jaar nog werd de huurprijs met 50% verhoogd, de UA zou dit geld gebruiken om nieuwe investe-ringen te doen in het gebouw. Een antwoord op deze brutale aanval op de sociale voorzieningen voor stu-denten kon niet uitblijven.

Aanvankelijk bleef het verzet beperkt tot een online petitie en het plakken van posters met de titel “Niet te huur!”, deze campagne werd gedragen door een klein groepje studenten en een personeelslid van de UA . Eind febru-ari kwam echter alles in een stroom-versnelling. Na een vergadering met dit groepje, waar o.a. de Actief Linkse Studenten en de vakbonden aanwezig waren, werd beslist om een algemene huurdersvergadering te houden. De grote opkomst op deze huurdersverga-dering toonde aan dat er een draagvlak was onder de bewoners om een serieuze campagne te voeren. Er werd beslist om een actiegroep op te richten die opkomt voor sociale koten aan de UA en om een betoging te houden op 30 maart.

Momenteel wordt een enthousiaste campagne gevoerd onder de studen-ten. Dankzij verschillende campagne-momenten zoals spreken in de lessen, rondgaan in de refters,… enz werden er al enkele duizenden handtekenin-

gen opgehaald. Op deze actiemomen-ten werd ook duidelijk dat er een grote steun is voor de campagne en de eisen van het actiecomité, niet alleen bij stu-denten maar ook bij de ouders, zo werd er op de opendeurdag van de UA met gemak meer dan 300 handtekeningen opgehaald.

De betoging op 30 maart zal een krachtig signaal geven aan de huidige beleidsvoerders en duidelijk maken dat studenten hun asociaal beleid van be-sparingen niet zomaar slikken. In heel Europa zagen we al dat grote besparin-gen werden aangekondigd in het onder-wijs, maar we zien ook dat het studen-tenprotest hiertegen al verschillende overwinningen behaalde en er maat-regelen werden ingetrokken. Deze be-toging mag geen eindpunt zijn van het studentenprotest in België tegen hui-dige en toekomstige besparingen, maar juist een beginpunt voor een campagne om op te komen voor degelijk en gratis onderwijs voor iedereen.

Strijd voor sociale huisvesting aan Antwerpse unief

De campagne “Jongeren in str ijd voor werk” blijft mobiliseren en

opkomen tegen werkloosheid en voor een betere toekomst. De afgelopen maanden waren er acties langs Franstalige kant en in Brussel. In maart volgde ook in Gent een campagnemo-ment ondersteund door LSP, ALS en de KAJ (Katholieke Arbeidersjeugd). Eind maart was er in Leuven een prikactie aan het station.

Er wordt ons gezegd dat het ein-de van de crisis in zicht is en dat de werkloosheid terug afneemt. In fe-bruari waren er 9,2% minder jonge werkzoekenden dan een jaar gele-den. De media hebben het daarbij over een “forse daling”. Wat er niet wordt bijgezegd, is dat deze daling onvoldoende is om de stij-ging van de voorbije maanden te-niet te doen. Tussen 2007 en 2009 nam de Vlaamse jongerenwerk-loosheid met 45% toe. Nationaal blijft ruim 20% van de jongeren zonder werk zitten.

Het tijdelijk en beperkt herstel van de economie volstaat niet om terug te keren naar de situa-tie van voor de crisis. Bovendien

dreigt een nieuwe opmars van de crisis. De resultaten daarvan zien we in landen als Griekenland en Spanje (waar telkens zowat 40% van de jongeren zonder werk zit) of Ierland (waar jongeren het land massaal beginnen te ont-vluchten).

In Namen werd de campagne “Jongeren in strijd voor werk” op-gezet op basis van een samenwer-king tussen de ABVV-Jongeren, KAJ en LSP. De campagne staat uiteraard open voor al wie mee ac-tief wil zijn in de strijd voor werk. Eind maart werd een eerste actie gevoerd aan de RVA, de FOREM (tegenhanger van de VDAB) en het kabinet van minister Antoine. We moeten met jongeren onze

stem laten horen en actief deelne-men aan de poging om arbeiders, gepensioneerden en jongeren te laten opdraaien voor de kapitalis-tische crisis. Jongerenacties zijn ook belangrijk als antwoord op de pogingen om jong en oud tegen el-kaar op te zetten door middel van discriminatie. Met deze campagne willen we in de praktijk aantonen dat we samen sterker staan en dat we ons niet laten doen.

Jongeren in strijd voor werk

onderwijsBesparingen

Uiteraard is België Japan niet en zijn de risico’s op een tsunami eerder mi-niem in Doel of Tihange. Maar ander-zijds hebben de kerncentrales in ons land en die van Fukushima wel met el-kaar gemeen dat ze niet worden open gehouden op basis van een discussie over veiligheid en risico’s, maar enkel op basis van een winstlogica.

Kernenergie en kernafval vormen een grote bedreiging voor de mensheid, het kan op langere termijn leiden tot de ver-nietiging van de planeet. Als er geen volledige beveiliging van de kerncen-trales kan worden bekomen, dan moe-ten we zien hoe we van de kernenergie af kunnen raken.

De Belgische kerncentrales zijn eigen-dom van Suez, een groot privaat ener-giebedrijf uit Frankrijk en België. Suez en dochteronderneming Electrabel zijn enkel uit op meer winsten en vinden dat belangrijker dan het belang van de gemeenschap of de veiligheid van om-wonenden en personeel.

De regering blijft treuzelen in de dis-cussie over de kernuitstap. In 1999 al werd beslist om de kernenergie af te bouwen, waardoor Suez niet langer investeert in de centrales. Intussen hebben deze centrales hun voorziene werkingsperiode overschreden, maar worden ze toch opengehouden omdat dit Suez gigantische winsten oplevert.

Er wordt gezegd dat kernenergie goedkoper is, maar dat geldt niet voor de energieprijzen die wij moeten beta-len. De superwinsten verdwijnen van-daag in de zakken van de grote aandeel-houders van Suez. Wij vinden dat deze middelen moeten worden aangewend om te investeren in publiek weten-schappelijk onderzoek naar alternatieve energie om een kernuitstap mogelijk te maken. Het personeel van de bestaande kerncentrales kan een cruciale rol spe-len in de ontwikkeling van alternatieve energieproductie.

Het is hypocriet om op basis van het gevaar van kernenergie de productie in ons land af te bouwen om vervolgens kernenergie vanuit Frankrijk te halen.

Wij pleiten voor een volledige kernuit-stap. Daartoe moeten we de energiesec-tor uit de klauwen van de private sector halen om de algemene belangen van de meerderheid van de bevolking centraal te stellen in de discussie over energie. Dan kan tot de onmiddellijke stopzet-ting van kerncentrales in aardbevings-gevoelige gebieden worden overgegaan en een geleidelijke volledige kernuit-stap naarmate alternatieve energie meer tot ontwikkeling wordt gebracht. Door de enorme energiewinsten van de afge-lopen jaren te besteden aan het onder-zoek naar hernieuwbare energie, zou dat vrij snel kunnen gebeuren.

door stePhaNe (luik)

De kernramp in Fukushima zal op termijn verant-woordelijk zijn voor dui-

zenden doden als gevolg van kanker en andere ziektes. Dit roept herinneringen op aan de kernramp in Tsjernobyl 25 jaar geleden. Blijkbaar zijn dit soort rampen nog steeds mogelijk, ook waar de kerncentrales goed zijn beveiligd.

Steun dit maandblad: 001-3907596-27Steun dit maandblad: 001-3907596-27

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 303 April 2011

de € 2STEUN: € 5

Voor de nationalisatie van de energiesector om een kernuitstap mogelijk te maken

socialisme.beBen je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media Beu? Wil je ook een andere kant van het nieuWs horen? neem dan een aBonnement op dit Blad en volg onze dagelijkse WeBsite socialisme.Be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe