België - BelgiqueHovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

strijd solidAriteit soCiAlisMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 345 juni 2015

Asiel. Voor een

algemene regularisatie

P 7

Is de stakings-bereidheid

geblust?

P 3

Werklozen: de regering pakt de zwaksten eerst

aanP 8-9

Het succesvolle actieplan tegen de regering eind 2014 toonde de enorme woede als gevolg van het besparings-beleid van de regering-Michel die de meerderheid van de bevolking wil la-ten betalen om de winsten van de 1% rijksten te verdedigen. Charles Michel en Kris Peeters benadrukten toen dat er een tax shift zou komen zodat het beleid ook een sociale component zou kennen. Er werd de illusie gewekt dat op deze manier iedereen, ook de rijksten, een steentje zouden bijdragen.

Deze regering kan het nochtans moei-lijk verstoppen wiens belangen ze dient: die van de rijken. Het is geen toeval dat volgens een enquête een meerderheid van de Vlaamse ondernemers voor N-

VA kiest. Van zodra de regering ge-vormd was, werden de aanvallen op onze sociale verworvenheden ingezet. Sindsdien blijven de provocatieve ver-klaringen in de media elkaar opvolgen. Over werk, openbare diensten, soci-ale huisvesting of migratie, ... maken de rechtse partijen plannen om steeds verder te gaan. Tenzij we hen stoppen natuurlijk. Als het van deze partijen afhangt, zal de aangekondigde fiscale hervorming enkel de belangen van de rijken dienen terwijl wij meer moeten betalen.

De werkgevers positioneren zich al wekenlang op dit thema. Hun fede-raties Agoria en VBO willen dat de hervorming gebruikt wordt om de hei-

lige concurrentiekracht te versterken door de “sociale lasten te verlagen.” De ‘loonkost’, alsof het hen geld kost in plaats van opbrengt als wij werken, heeft vooral betrekking op ons indirec-te loon waaronder de basis van de so-ciale zekerheid. Deze bijdragen afbou-wen zal onze sociale verworvenheden verder ondermijnen.

In hun offensief om de tax shift bin-nen te halen, krijgen de werkgevers zoals steeds ideologische steun van hun instellingen, met de Europese Commissie op kop. Die blijft maar her-halen dat de loonkosten te hoog zou-den zijn en een handicap vormen voor de economie. Wat een cynisme op een ogenblik dat de kloof tussen arm en

rijk volgens de OESO groter is dan ooit tevoren!

We mogen ons niet laten vangen. In deze regering mag geen enkel vertrou-wen gesteld worden, ook niet in diege-nen die zoals CD&V beweren een soci-ale component in de regering te vormen. Mogelijk zal geprobeerd worden om maatregelen voor te stellen als gun-stig voor de gewone werkenden, zoals met een verlaging van de belastingen op onze lonen. Maar dit zal steeds ge-bruikt worden om elders in onze ver-worvenheden te knippen. Wat we langs de ene kant krijgen, zullen we langs de andere kant zelf betalen. Tegelijk wordt van een mogelijke hervorming gebruik gemaakt om de solidariteitsmechanis-

men zoals de sociale zekerheid verder uit te hollen. Van Overtveldt was er snel bij om

te verklaren dat een verhoging van de belasting op inkomsten uit kapitaal als compensatie voor lagere belastingen op arbeid uitgesloten is. Blijft over: be-lastingen op onze kap. Een verhoging van de BTW of vormen van ecotaksen (meer accijnzen op diesel, kilometer-heffing voor auto’s, ...) zijn voorbeelden van asociale belastingen. Het doel van deze regering is om de winsten van de speculanten en de belastingontduikers te ontzien en ons meer te laten betalen voor steeds nieuwe fiscale cadeaus voor de rijksten. Hoogstens komt er een sym-bolische belasting op bepaalde inkom-sten uit kapitaal om de fiscale hervor-ming als ‘evenwichtig’ voor te stellen. In werkelijkheid zal er niets evenwich-tig aan zijn, er wordt een nieuwe trans-fer van rijkdom uit de zakken van de werkenden naar die van de kapitalis-ten voorbereid.

Deze regering wil alle verworven-heden van de arbeidersbeweging af-bouwen. Zolang deze regering bestaat, zullen er nieuwe asociale maatregelen volgen. Er is maar een manier om dit te stoppen: een nieuw offensief van de arbeidersbeweging met een goed uitge-werkt opbouwend actieplan zoals dat van eind 2014. We kregen de regering al eens aan het wankelen, laat ons een nieuwe dynamiek opbouwen om de regering en het besparingsbeleid weg te krijgen. We moeten daarbij bouwen aan een politiek alternatief op de inha-lige kapitalisten en hun politieke ma-rionetten.

Volgens minister van werk Kris Peeters (CD&V) en zijn collega op financiën

Johan Van Overtveldt (N-VA) is de zomerperiode, een moment zonder begrotingscontroles en aanpassingen, ideaal om de grote lijnen van de veelbesproken tax shift vast te leggen. Deze grote fiscale hervorming wordt op 5 tot 10 miljard euro geschat en heeft als doel om tot een groter evenwicht te komen in de bijdrage die iedereen doet aan de gemeenschap. De maatregel zou de werkgelegenheid en de koopkracht stimuleren. Maar hoe zit het nu eigenlijk echt?

door Baptiste (Henegouwen)

de Linkse Socialist� binnenland

Tegelijk stijgt onder werkenden het aantal burn-outs spectaculair. De werk-druk wordt overal opgedreven en zorgt voor enorme stress bij degenen die zo

‘gelukkig’ zijn dat ze werk hebben. De populariteit van individuele oplossin-gen zoals deeltijds werk, tijdskrediet, thematisch verlof, einde loopbaan, ... toont aan dat werkenden het graag rus-tiger aan zouden doen. Het maakt dat de gemiddelde arbeidsduur nu 31 uur per week bedraagt, maar dan wel via onvrijwillig deeltijse arbeid en vooral via deeltijdse verloning.

ColleCtieve arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen

Een collectieve arbeidsduurvermin-dering met compenserende aanwervin-gen kan een oplossing bieden. Deze eis is niet nieuw. Al in de 19de eeuw ont-stond in de arbeidersbeweging de eis voor een 8-uren werkdag (8 uur werken, 8 uur ontspannen en 8 uur slapen per dag). Na de Eerste Wereldoorlog en on-der impuls van het dreigende commu-nisme werden daartoe in de jaren ‘20 de eerste stappen gezet. Na de Tweede Wereldoorlog – in de Golden Sixties – gingen we van een 45-uren werkweek

in 1964 naar een 40-uren werkweek in 1974 (2).

Sindsdien – met de oliecrisis en later de val van de Berlijnse Muur – werd geen significante vooruitgang op dit vlak meer geboekt. De eis voor arbeids-duurvermindering verdween naar de achtergrond omdat de arbeidersklasse zich in het defensief bevond. Tegelijk bleef de productiviteit sterk toenemen. Nu – in een periode van verhoogde klassenstrijd – verschijnt de roep naar een arbeidsduurvermindering weer hier en daar.

De 30-urenweek (zoals voorgesteld door Femma en nu ook PVDA) zou ervoor zorgen dat degenen die wer-ken, minder lang moeten werken en meer tijd overhouden voor ontspan-ning. Tegelijk zouden vele werklozen ingeschakeld worden door de massale arbeidsherverdeling.

Bovendien toont Femma aan dat er met een dergelijke maatregel een gro-tere gelijkheid tussen mannen en vrou-wen zou komen. Vrouwen werken vaker deeltijds dan mannen aangezien zij nog steeds meer huishoudelijke en zorgta-ken op zich nemen. Mocht de 30-uren-week de norm zijn, dan zou een grote groep vrouwen wel ‘voltijds’ werken en dus hetzelfde loon hebben en de-zelfde rechten opbouwen als mannen.

Daarboven zou dat een enorme verbe-tering betekenen voor de pensioenen van vrouwen (die tot op vandaag vaak onvolledig zijn).

De linkse denktank Poliargus onder-zocht de overgang van de 39 naar de 35-urenweek in Frankrijk en kwam tot de conclusie dat deze maatregel veel positieve effecten had (3). Er kwamen 350.000 jobs bij en de werkloosheid ging van 10,3 naar 7,5%, er was een verbete-ring van de levenskwaliteit, meer gen-dergelijkheid in het gezin, meer ouderen aan de slag en een vermindering van het aantal deeltijdse tewerkstellingen.

Maar de maatregel zorgde in Frankrijk ook voor een hogere werkdruk. Femma argumenteert (4) terecht dat een te klei-ne verlaging van het aantal uren in de werkweek de werkgevers zal aanmoe-digen om hun werknemers gewoon hetzelfde werk te laten doen op min-der uren. Bij een drastische verlaging – naar de 30-uren werkweek bijvoorbeeld

– is dat niet mogelijk en moeten er wel bijkomende aanwervingen gebeuren om de werklast op te vangen.

Een arbeidsduurvermindering met loonbehoud zou ervoor zorgen dat de enorme productiviteitsstijgingen van de afgelopen jaren niet gewoon in de zak-ken van de werkgevers verdwijnen.

breken met het systeem

In Frankrijk ging de invoering van de

35-urenweek gepaard met een enorme lastenverlaging voor de bedrijven en een akkoord met de sociale partners voor een loonstop. De vraag is inder-daad wie de arbeidsduurvermindering betaalt. Volgens de meerwaardetheorie van

Marx werken we de eerste uren voor ons loon, maar na een bepaald deel van de werkdag (en bij een hogere pro-ductiviteit wordt dat een steeds kleiner deel) beginnen we op te brengen voor de werkgever die de opbrengst van onze arbeid als winst opstrijkt en dit deel van de dag dus probeert zo groot mogelijk te maken.

Binnen het kapitalistisch systeem is de motivatie voor het hebben van een

‘legertje werklozen’ erg groot. Hiermee kan het patronaat een enorme druk zet-ten op de loon- en arbeidsvoorwaarden van werkenden, die immers te pas en te onpas kunnen vervangen worden als ze moeilijk doen. De plannen van de federale regering om een verplichte gemeenschapsdienst in te voeren voor werklozen kan ook in dit kader gezien worden: elke werkende kan op die ma-nier zomaar vervangen worden door een ‘gratis werkloze’. Een verplichte gemeenschapsdienst is dan ook een te-genovergestelde eis aan arbeidsduur-vermindering: het verhoogt het totaal aantal gewerkte uren door de bevolking zonder te raken aan de winst (en dus zonder vermindering van werkloosheid

en werkdruk), terwijl een arbeidsduur-vermindering het totaal aantal gewerk-te uren beter spreidt over de bevolking met een vermindering van werkloos-heid en werkdruk tot gevolg.

Een arbeidsduurvermindering zorgt voor minder winst voor de werkgevers. Dit opvangen met lastenverlagingen en andere akkoorden (zoals in Frankrijk), betekent in de praktijk dat de werken-den voor de maatregel opdraaien via een aanslag op hun directe en hun indirecte loon. Om een geslaagde ar-beidsduurvermindering door te voe-ren waarbij er geen werklozen meer zijn, de arbeid optimaal verdeeld wordt en de productie gebeurt in functie van de behoeften, zal een maatschappij-verandering noodzakelijk zijn. De ar-beidersklasse zal de sleutelsectoren in eigen handen moeten nemen en dit zal het einde moeten betekenen van het kapitalisme.

(1) http://www.abvv.be/web/guest/press-releases-nl/-/press/3262544/

(2) http://www.socialisme.be/nl/21226/de-strijd-voor-arbeidsduurvermindering

(3) http://poliargus.be/in-vijf-jaar-naar-35-uur/

(4) http://www.femma.be/fron-tend/files/userfiles/files/Verkiezingen2014/2014_05_dossier.pdf

N-VA probeert zich sociaal voor te doen. Als onderdeel van de #helfie-campagne

werd een veiling georganiseerd door N-VA-kopstukken. Dat bracht 14.000 euro op voor Kom op tegen Kanker. De partij schreeuwde het van de daken en haalde er alle media mee. Maar een campagne die de gemeenschap 1 miljoen euro kost gebruiken om een kruimel van 14.000 euro aan de strijd tegen kanker te geven, doet toch vreemd aan. Zeker door een regeringspartij die bespaart op onderwijs en onderzoek, ook op onderzoek naar de strijd tegen kanker.

De gevolgen van de besparingen in de zorgsector bleken uit de omvang van de mantelzorg in ons land. Uit cij-fers van het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid blijkt dat 860.000 Belgen, of 9% van de bevolking ouder

dan 15 jaar, mantelzorg geeft. Bijna de helft verleent dagelijks zorg, in 20% van de gevallen gaat het om meer dan 20 uur per week. Het WIV becijferde dat dit neerkomt op meer dan 150.000 voltijdse jobs. Jobs die door een gebrek aan middelen gratis worden uitgeoe-fend. Voor dienstverlening als open-baar vervoer zou ‘gratis niet bestaan’, voor de zorg die wij moeten verlenen is het steeds evidenter dat we het gra-tis aanbieden.

En veel beterschap is er niet op komst. Steeds meer elementen van openbare dienstverlening worden naar het ge-zin en de liefdadigheid doorgescho-ven. Als ‘antwoord’ op de armoede stelt Vlaams minister Homans voor om 1-euromaaltijden voor armen aan te bieden. In plaats de armoede aan te pakken, houdt de minister het op een terugkeer naar de soepbedelingen van de tijd van Daens.

Het besparingsbeleid zorgt ervoor dat grotere delen van wat vroeger openbare

diensten waren op de bevolking wor-den afgeschoven. De 150.000 voltijdse jobs die nu door vrijwillige mantelzorg opgevangen worden zijn er een voor-beeld van. Maar de neoliberalen wil-len verder gaan. Zo wil de directie van De Lijn naar Nederlands voorbeeld in dunbevolkte gebieden het busverkeer afhankelijk maken van de inzet van vrijwilligers. Bestuurders die door de besparingen geen werk vinden, kunnen nadien als werkloze misschien verplicht worden om gemeenschapsdienst te ver-richten als vrijwillige bestuurder.

Dat dit geen absurde stelling is, bleek eerder uit het voorbeeld van een Nederlandse straatveger die zijn job verloor en enkele jaren later in ruil voor zijn uitkering verplicht werd om de straten te vegen. Dergelijke dwangar-beid wil de N-VA ook bij ons invoeren. De helfie van deze partij staat voor een duwtje in de richting van armoede voor ons, terwijl tegelijk de rode loper wordt uitgerold voor de grote bedrijven.

Werklozen wanhopig op zoek naar werk, werkenden gebukt onder steeds hogere werkdrukVerdeel het werk met een 30-urenweek

#Helfie: help en red jezelf

In België – maar ook daarbuiten – worden we nog steeds geconfronteerd met een hoge werkloosheid. De lichte daling van vorig jaar ten opzichte van 2013 werd in de eerste maanden van 2015

alweer ongedaan gemaakt. Met meer dan 600.000 (1) werklozen (nog los van alle bruggepensioneerden, leefloners, ...), een veelvoud van het aantal vacatures, telt ons land een enorm leger van werklozen die graag willen werken.

door een aCV-militant

Terwijl stress en burn-outs toenemen als gevolg van de stijgende werkdruk, zoeken duizenden anderen wanhopig en tevergeefs naar werk....

Foto: MediActivista

� ons standpuntwww.socialisme.be juni 2015 �onze mening

zo gezegd

werkgevers: zwijg over reChtvaardigheid!

VoKA-topman jo libeer vindt dat een discussie over een tax shift op een juiste manier moet gevoerd worden. “Het debat gaat te veel over rechtvaardigheid en te weinig over het opkrikken van het concurrentie-vermogen en het creëren van jobs.” een debat over rechtvaardigheid, daar zitten de werkgevers niet op te wachten. Ze weten immers dat ze daar niets mee te winnen hebben. Hoe zou dat toch komen?

muyters: sluiting Ford genk was goede zaak

Minister Philippe Muyters (N-VA) beweerde in de Zondag dat sociale bloedbaden niet slecht zijn. “Ik sprak onlangs met een ex-werknemer van Ford Genk. Die man was achteraf gezien ongelooflijk tevreden met de sluiting van de fabriek. Hij besefte dan pas dat hij zijn werk nooit echt graag gedaan heeft. Dankzij de begeleiding van onze diensten is hij in de zorgsector aan de slag gegaan en ging hij voor het eerst in zijn leven fluitend naar het werk.” Honderden anderen gaan niet bepaald fluitend op zoek naar werk dat ze niet vinden. Pogingen om sociale bloedbaden als iets positief voor te stellen, tonen dat het cynisme van de neoliberalen geen grenzen kent.

reCord ongelijkheid

de oeso kwam met een rapport over ongelijkheid en stelt vast dat deze op een recordniveau staat. “We hebben een kritiek punt bereikt. De ongelijkheden in de OESO-landen zijn, sinds wij die zijn begin-nen meten, nooit zo groot geweest,” verklaarde secretaris-generaal Angel Gurria. in 2012 bezat de onderste 40% van de bevolking amper 3% van de totale gezinsrijkdom, de 1% rijksten waren goed voor 18 procent. Zelfs de oeso moet vaststellen dat een “grote ongelijkheid slecht is voor de groei”.

edito door Eric Byllid UitvoErEnd BUrEaU lSP

Van het ACV-congres in Oostende heeft de pers vooral onthouden dat de

vakbond het stakingswapen wil inruilen voor andere actievormen. Bij het ABVV zou de animo om er alleen voor te gaan ook niet al te groot zijn, zeker niet in Vlaanderen. Is dat zo of spelen de vakbondsleiders met vuur?

Dat de beweging dit voorjaar in een dipje is beland, erkennen we. Dat komt niet omdat de regering plots aan po-pulariteit gewonnen heeft, noch om-dat men heeft vastgesteld dat er niets tegen te beginnen valt. Integendeel, afgelopen najaar heeft voor velen her-bevestigd dat de arbeidersbeweging wel degelijk nog bestaat, dat ze de motor voor verandering is en alle la-gen van de maatschappij in beweging kan zetten. Het ontbrak slechts aan een klein duwtje om de regering ten val te brengen, maar dat duwtje is er niet gekomen. Velen waren - bij wijze van spreken

- dronken van het succes van de bewe-ging in het najaar, maar daardoor ook onvoorbereid voor de onvermijdelijke complicaties, dit voorjaar geïllustreerd door het desastreuse effect van een lei-ding zonder daadkracht en zonder al-ternatief. Juist omdat we er zo dicht bij waren om de regering ten val te brengen, is de ontgoocheling nog zo groot. Regering en patronaat willen dat aanwenden om ons te demoraliseren. De vakbonden tegen elkaar opstoken en de verschillen tussen Vlamingen en Franstaligen uitvergroten zijn be-proefde methodes.

In zijn slottoespraak op het ACV-congres negeerde Leemans dat het congres bij de discussie over nieuwe actievormen expliciet liet inschrijven dat “we uiteraard nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is”. “Voor medebeheer is de organisatie nog niet rijp”, zei hij. Leemans zou best op zijn tellen pas-sen. In januari behaalde hij met de hak-ken over de sloot een historisch nipte

meerderheid over het loonakkoord. Vertegenwoordigers van beroepscen-trales wilden hem toen niet publieke-lijk te kijk zetten. Maar als hij hen zo blijft schofferen, zou dat voortaan an-ders kunnen uitdraaien, deze keer niet alleen bij de bediendencentrales.

In de pers gaat men er prat op dat ‘slechts’ 35% van het federale comité van het ABVV zich uitsprak voor een algemene staking op 12 mei. Wij lezen dat anders: na de slecht georganiseerde actieweek van april en de staking van de openbare diensten vreesden wij en vele anderen dat een algemene staking zo kort voor de zomer slechts een op-gestoken middenvinger zou betekenen

die eerder de zwakte dan de sterkte van de beweging zou illustreren. Dat er toch nog zoveel voor stemden, is

een uiting van protest tegen het ge-brek aan een daadkrachtige strategie van de ABVV-top, een protest dat ook door heel wat van de 65% tegenstem-mers gedeeld wordt, wiens tegenstem niet ingegeven was door steun aan de

top, maar door vrees voor een misluk-king op 12 mei.Wie denkt dat het sociaal verzet ‘over

and out’ is, vergist zich. Deze rege-ring is nog maar pas begonnen. Na zes maanden zal ze niet op haar lau-weren gaan rusten. Het patronaat zal na de eerste successen ook meer wil-len. We weten nu hoe een actieplan een krachtsverhouding kan opleveren en wat er schort aan de leiding. De arbei-ders hebben de eerste veldslag na een beloftevolle wending uiteindelijk nog verloren. Het patronaat en deze rechtse regering zijn echter niet uit op een veld-slag, maar op een heuse klassenoorlog waarbij alles op de schop moet.

Is de stakingsbereidheid geblust of spelen de vakbondsleidingen met vuur?

Betoging op 22 maart in Antwerpen. Foto: MediActivista

Wie denkt dat het SociaaL Verzet ‘oVer

and out’ iS, VergiSt zich.

Recente peilingen geven aan dat N-VA en MR geen serieuze klappen

zouden krijgen als er vandaag verkiezingen plaatsvonden. Sterker nog: oppositiepartijen PS en sp.a kunnen niet eens profiteren van de enorme afkeer aan beide kanten van de taalgrens over de besparingsregering. Hoe is dat mogelijk?

door Jarmo

Postelectoraal onderzoek na de verkiezingen van 25 mei vorig jaar, uitgevoerd door ISPO (Instituut voor Sociaal en Politiek Opinie-onderzoek), toon-de een aantal opmerkelijke cijfers aan in vergelijking met voorgaande verkie-zingen. Zo blijkt dat slechts 6% van de kiezers hun stem door communautaire overwegingen liet bepalen. In 2007 en 2010 was dat nog respectievelijk 13,3 en 19,7%. Na 8 jaar crisis was het com-munautaire echter resoluut naar de ach-tergrond geschoven om plaats te ruimen voor een aantal fundamentelere sociaal-economische thema’s: 43% koos voor jobcreatie als belangrijkste thema, 37% voor gezondheidszorg en 32% voor pen-sioenen. Niet bepaald een recept voor de overwinning van rechtse electorale

krachten, zou je denken.Nochtans mag het niet verwonderen

dat de (Belgische) sociaaldemocratie rond deze thema’s niet weet te scoren. Na jaren machtsdeelname zijn het im-mers voornamelijk sp.a en PS die in grote mate verantwoordelijk zijn voor de afbouw van sociale diensten en voor-zieningen. Dan is het niet onlogisch dat voor een alternatief elders gekeken wordt. Indien er zich geen reële link-

se kracht ontwik-kelt die een zeker ver t rouwen on-der bredere lagen kan opbouwen, is overwinning van wat zich rechts be-vindt en als ‘alter-natief’ voorstelt, onvermijdelijk. N-VA behaalde op 25 mei geen over-

winning op basis van haar core business - het communautaire - maar op basis van het gebrek aan een betrouwbaar alterna-tief op de traditionele partijen.

PS en sp.a houden zich dan weer voor-namelijk met zichzelf bezig. Geen van beide partijen lijkt van plan ooit nog een verkiezing te winnen. De voorzittersver-kiezingen bij sp.a, die in juni plaatsvin-den, zijn een populariteitswedstrijd waar-bij het er - volgens Frank Vandenbroucke

- vooral om gaat niet de indruk te geven dat men een ruk naar links zou willen maken. De PS zoekt naar vernieuwing met haar ‘12 bouwwerven’, maar beperkt

zich daarbij tot een mediacampagne die het gebrek aan inhoudelijke vernieuwing moet verhullen.

Ook in Groot-Brittannië slaagden de gehate Tories er tegen alle verwachtin-gen in om de verkiezingen te winnen en de Britten op te zadelen met nog 5 jaar rechts beleid. Ook daar ging het niet zo-zeer om een overwinning van de rech-terzijde, als wel om een nederlaag van Labour, dat er niet meer in slaagt de be-volking te overtuigen van haar bestaans-reden, laat staan dat het zichzelf als een alternatief op een rechtse regering kan voorstellen.

Dit is een ontwikkeling die verregaan-de gevolgen heeft voor onze strijd tegen de besparingen. Vakbondsleidingen die met handen en voeten aan besparings-partijen zoals de sociaal- en christende-mocratie gebonden zijn, kunnen geen weg vooruit zien uit deze patstelling. Zij beschouwen de strijd als zinloos als N-VA blijft vooruitgaan en de - ten dode opgeschreven - sociaaldemocratie niet groeit. Tegelijkertijd lijken ze blind voor de enorme slag die de arbeidersbewe-ging de regering in het najaar toebracht. Ook toen stelden we dat een terugkeer naar een regering van traditionele par-tijen geen stap vooruit zou betekenen. Om onze strijd succesvol verder te zet-ten, zullen we de strijdbeweging moeten koppelen aan de nood aan een politiek alternatief dat wel bereid is om de rege-ring ten val te brengen en de belangen van de werkende bevolking politiek te vertegenwoordigen.

PS en sp.a in de touwen ondanks beweging tegen regeringSociaal verzet niet laten gijzelen door gebrek aan alternatief

PoSteLectoraaL onderzoek Van

iSPo toont aan dat n-Va-oVerWinning

niet communautair bePaaLd Werd, maar

door het gebrek aan geLoofWaardigheid

Van PS en SP.a

de Linkse Socialist� op de werkvloer

Vorig jaar gingen de 14 werknemers van schoonmaakbedrijf BM&S in Schaarbeek vier maanden in staking tegen het ontslag van twee delegees en drie interimmers. De

arrogante directie haalde alles uit de kast tegen de staking, van deurwaarders tot stakingsbrekers. Gesterkt door een brede solidariteit en steun hielden de stakers vol. Uiteindelijk kwam er in december een doorbraak, de directie beloofde om het ontslag van de vijf in te trekken.

Het bedrijf zou de delegees eerst een tijdje op Nederlandstalige werkplaat-sen laten werken in Leuven en Antwerpen. Maar BM&S liet verstaan dat een definitieve heropname in Schaarbeek zou volgen. De drie interimmers werden naar Hasselt doorgestuurd, maar daar werden ze aan de deur gezet omdat ze weigerden een document te ondertekenen dat ze niet begrepen omwille van de taal. De twee delegees werden op economische werkloos-heid geplaatst omdat ze geen Nederlands spreken. Dat ze het niet naleven van veiligheidsvoorschriften aanklaagden, zal ongetwijfeld ook een rol gespeeld hebben.

Ondertussen werd de werkplaats in Schaarbeek terug opgestart en kwamen er daar nieuwe collega’s. Ondanks de belofte dat de vijf prioritair zouden terugkeren, gebeurde dit niet. Dat BM&S zomaar terugkomt op beloften is opmerkelijk. Dat de NMBS nog steeds deze onderaannemer blijft verde-digen, is helemaal schandalig. Indien de vijf niet heropgenomen worden in Schaarbeek, zoals beloofd werd door de directie van BM&S, zullen nieu-we acties volgen.

Intussen hebben we vernomen dat de directie bereid zou zijn de werk-nemers terug tewerk te stellen in een Franstalige werkplaats. Wordt ver-volgd.

Op het vierjaarlijks federaal ACV-congres van 23 en 24 april in Oostende met als

thema ‘zeggenschap’, werden een heel aantal vooruitstrevende zaken op papier gezet, denk maar aan de eis van arbeidsduurverkorting met loonbehoud en compenserende aanwervingen of nog een steunmotie aan de linkse regering in Griekenland. Wat onze voorzitter Marc Leemans echter beklemtoonde in zijn slotspeech waren andere zaken dan degene die door de militanten naar voor gebracht werden.

door een aCV-militant

Zo wilde de vakbondstop gaan voor het systeem van ‘mitbestimmung’ zo-als dat in Duitsland bestaat: delegees die zetelen in de raad van bestuur van hun bedrijf en mee beslissen (dus ook over herstructureringen en ontslagen).

Aangezien dit voor de overgrote meer-derheid van militanten absoluut ‘not done’ is, werd het al snel zonder al te veel discussie weggestemd. In zijn slot-speech had Leemans het echter over

‘het nog niet rijp zijn van de organisatie voor dit idee’. Hopelijk zal het ACV er nooit rijp voor worden!Verder werd er op het congres amper

gerept over naar het Grondwettelijk Hof trekken om de indexsprong te laten an-nuleren. Het heeft zelfs enige kracht-toeren gekost om in de congresteksten te krijgen dat we ons blijven verzetten tegen de indexsprong, waarbij mijn in-ziens weinig militanten de illusie koes-teren dat dit kan geregeld worden via het Grondwettelijk Hof. Ondertussen is elk momentum van actie verdwenen en heeft de vakbondsleiding de kans om de regering te doen vallen (toen ze eind 2014 wankelde) verkwanseld.

Dat er alternatieven vereist zouden zijn op het stakingswapen, is iets wat in de pers verscheen, maar niet op het

congres aan bod kwam. Integendeel: in de passage van de congrestekst waarin we discussieerden over mogelijke nieu-we actievormen, lieten de militanten expliciet opschrijven dat we (uiteraard) nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is. Dat de vakbondsleiding deze aanpassing liever niet had gezien, bleek alweer uit de speech van de voorzitter die dit vak-kundig negeerde.

De beweging die in dit congres zat, was duidelijk een gevolg van de strijd die eind 2014 gevoerd werd en stond in schril contrast met het vorig geza-pig congres van 2010. Men kan zich dus afvragen of voorzitter Leemans deelnam aan hetzelfde congres als wij… Zo strijdbaar als hij eind 2014 in de pers uit de hoek kwam, zo mak stelt hij zich nu op. In het licht van de stemming over het interprofessioneel akkoord waarbij hij nauwelijks een meerderheid kon overtuigen, is dat een gevaarlijk spel.

Eind april kwam het federaal comité van het ABVV samen. Het federaal

comité is verantwoordelijk voor het algemeen bestuur en is samengesteld uit vrijgestelden maar ook afgevaardigden van de verschillende centrales. Eind april werd gediscussieerd over een mogelijke staking op 12 mei.

door een aBVV-militant

Op de bijeenkomst werd het voorstel van een algemene staking op 12 mei door meer dan tweederde van de aanwe-zigen verworpen. Wel werden verschil-lende acties gepland om de strijd voor een “rechtvaardig en sociaal beleid” kracht bij te zetten. Op 28 mei werd deelgenomen aan de actiedag rond fis-cale rechtvaardigheid en hierna volgen op 4 juni een actie rond vrouwenrech-ten, op 15 juni een actiedag van gepen-sioneerden en eind juni komt er een Europese actie. Op 12 mei, op de eer-ste actie die inging tegen de gevolgen van het besparingsbeleid voor jongeren, kondigde Marc Goblet, algemeen secre-taris van het ABVV, aan dat er na de zo-mer een tweede actieplan komt naar het model van het actieplan eind 2014.

Het resultaat van de stemming in het federaal comité kan de indruk wekken dat het idee van een algemene staking bijna unaniem werd weggestemd, maar dit betekent niet dat er geen druk van de basis is. Heel wat militanten klaagden dat ze niet gehoord werden. Er werd ook

gesteld dat de beweging van eind 2014 veel meer potentieel had dan gewoon wat stoom aflaten om vervolgens terug over te gaan naar business as usual.

Het enthousiasme dat opgebouwd werd tijdens het actieplan eind 2014, ging op-nieuw verloren door de lange periode waarin de vakbondsleidingen de “on-derhandelingen een kans wilden geven”. En dat terwijl de regering de aanvallen steeds verder opvoerde en geen enkele twijfel liet bestaan over de plannen om het model van sociaal overleg te onder-mijnen. Ondertussen blijven de verwor-venheden en lessen van de beweging wel overeind. Velen namen voor het eerst deel aan een vakbondsactie, de ervaring van het actieplan herstelde het vertrou-wen van de werkende bevolking in haar kracht en aantal. Er werden vaak ook banden aangegaan met werkenden van andere bedrijven en we konden andere lagen zoals jongeren of de socioculturele sector meetrekken in ons verzet.

Het ongenoegen is nog steeds aan-wezig en de beweging kan terug opge-bouwd worden naarmate de asociale maatregelen van de regering-Michel I concreter worden. De aanvallen zullen niet stoppen en we zullen bovendien steeds meer de gevolgen voelen van besparingen op alle niveau’s.

Een algemene staking organiseer je niet op een geïmproviseerde manier. Het voorstel van een algemene staking op 12 mei liet wel heel weinig tijd om een nieuwe dynamiek op te starten nadat het enthousiasme maandenlang afgeremd werd. Dat is wellicht een ge-

deeltelijke verklaring voor de verwer-ping van het voorstel van een staking op 12 mei. Daarnaast zijn er onderhan-delingen in de sectoren opgestart en hopen de vakbonden om via die weg een aantal zaken af te dwingen. Dat zal ongetwijfeld niet gemakkelijk zijn als we zien hoe het patronaat zich gesterkt weet door het beleid van de vrienden in de regering van de rijken.

Het valt te vrezen dat de voorgestelde acties in verspreide slagorde op basis van thema’s die bovendien vaak door re-gionaal beleid ingevuld worden, weinig effect zullen hebben en geen hernieuw-de dynamiek zullen brengen.

De werkende bevolking heeft nood aan een eigen arbeiderspartij die de verschillende linkse stromingen kan verenigen met respect voor elkaars eigenheid. Het zou ons toelaten om werkenden over sectoren heen bijeen te brengen en te organiseren rond een programma dat de verschillende eisen opneemt. Het zou een breuk beteke-nen met het besparingsbeleid en een dergelijke arbeiderspartij zou uitein-delijk gaan voor een alternatief op het bestaande beleid. Een politiek instru-ment zou strijdbare syndicalisten ster-ken in het verzet tegen de afbouw van onze verworvenheden en de afbraak van onze openbare diensten.

Foto hiernaast: op 12 mei kondigde Marc Goblet aan dat er na de zomer een nieuw actieplan komt naar het model van dat eind 2014. Foto: PPICS.

Federaal comité van het ABVVNaar een tweede actieplan zoals dat van eind 2014?

BM&S. Directie weigert akkoord nog steeds na te komen. Naar nieuwe acties?

Piket aan BM&S. Foto: PPICS

ACV. Zaten wij op hetzelfde congres?

op de werkvloerwww.socialisme.be juni 2015 �

De huidige regering kondigde een nieuwe besparing van 115 miljoen euro tegen 2019 aan. Tegen 2019 zal De Lijn het dus met een kwart minder publieke midde-len moeten doen in vergelijking met 2010. Aan de overheidssub-sidies voor be-drijfswagens mag ondertussen niet geraakt worden volgens Bart De Wever. Dat vier keer meer publie-ke middelen aan bedrijfswagens worden gegeven dan aan De Lijn, maakt de politieke keuze vandaag duidelijk. Er wordt voor geko-zen om files te organiseren, terwijl het openbaar vervoer afgebouwd wordt om het uiteindelijk verder te liberaliseren en privatiseren.

eerst de rendabiliteit, niet de diensten

Om de rendabiliteit op te krikken, wordt gesnoeid in de dienstverlening. Zo verdwijnen veel belbussen in min-der bevolkte gebieden. De belbus werd destijds onder meer ingevoerd als alter-natief op het schrappen van reguliere lijnen. In de provincie Antwerpen blij-ven er van de 14 belbusgebieden nog vijf over. In april leidde dit tot een ac-tie in Malle, veel vaste gebruikers van de belbus komen er uit zorginstellingen. De afschaffing van de belbus is voor hen rampzalig.

De Lijn wil zich vooral richten op openbaar vervoer in stedelijke gebie-den omdat dit rendabeler is. Maar nieu-

we grotere trams en enkele nieuwe lijnen volstaan daar niet. In de spits zit ten de voer tuigen op veel lijnen over-vol. De frequen-tie verhogen en extra bussen of trams inzetten, zou daar een op-lossing voor vor-men. Maar dat kan niet wegens

te duur. Efficiëntie betekent voor de managers dat twee overvolle voertui-gen beter zijn dan drie waarmee de rei-zigers comfortabel vervoerd worden.

Personeel onder vuur

De directeur-generaal van De Lijn, Roger Kesteloot, zegt dat er aan alter-natieven wordt gewerkt. Er doken ver-schillende ideeën op: taxicheques, Uber, buurtbussen met vrijwilligers, ... Al deze voorstellen zijn een aanval op de arbeidsvoorwaarden van het personeel. Kesteloot kijkt naar het Nederlandse voorbeeld, waar volgens de vakbond FNV Bondgenoten ondertussen meer dan 10% van de buschauffeurs in het openbaar vervoer vrijwilligers zijn. Alsof dit nog niet volstaat, stelde

Kesteloot ook dat het personeel een tandje moet bijsteken. Hij wil het ba-sisloon enkel garanderen als er meer flexibiliteit komt en bovendien wil hij

deeltijdse aanvangcontracten. De werk-druk is al sterk gestegen. Een repor-tage van Volt op de nationale televisie bevestigde dat rij- en rusttijden onder druk staan, de reportage toonde chauf-feurs die zeven uur zonder pauze aan het stuur zitten. Het ging vooral om chauffeurs bij pachters, private onder-aannemers van De Lijn, maar als het van de directie afhangt wordt dit steeds meer de norm.

kaPot besParen om dan te verkoPen?

In het parlementair debat over de ko-mende beheersovereenkomst pleitte Marino Keulen (Open Vld) voor een versnelde liberalisering. Hij kwam ver-volgens samen met Bart Somers pleiten voor een opdeling van De Lijn in een twintigtal regio’s.

Ook hier wordt het Nederlandse voor-beeld gevolgd. Daar is het openbaar

vervoer in regio’s opgedeeld waarbij in elke regio een privaat bedrijf de conces-sie uitbaat. De dienstverlening ging er fors op achteruit en de prijzen stegen snel. Bedrijven bieden scherpe prijzen tijdens de aanbestedingen, maar nemen er ook de boetes bij voor het niet nako-men van delen van het contract.

Een andere structuur zal de dienst-verlening niet verbeteren, daarvoor is er immers nood aan meer publieke middelen. Van de gemeenten die het fi-nancieel al moeilijk hebben, valt geen extra inspanning te verwachten. De gemeenten schroeven nu integendeel al hun tussenkomsten in de prijs van het openbaar vervoer terug.

strijd tegen liberalisering = strijd tegen de besParingen

Deze regering wil de liberalisering en privatisering doorvoeren. Bpost

en Proximus staan al in de vitrine. Alexander De Croo stelde dat dit voor de NMBS nog niet het geval is uit angst voor sociale onrust. Om een verdere af-braak te stoppen, loont een strijdbare opstelling.

De besparingen vandaag zullen de dienstverlening afbouwen en het draag-vlak voor een volledige liberalisering vergroten. Het is onderdeel van een besparingslogica waarbij openbare diensten en andere elementen van de levensstandaard van de gewone bevol-king afgebouwd worden. De strijd tegen de liberalisering is onderdeel van de strijd tegen het volledige besparingsbe-leid. We moeten met personeel en rei-zigers opkomen voor massale publieke investeringen in openbaar vervoer. Dat is meteen de enige manier om de mobi-liteitsproblemen echt aan te pakken.

www.libreparcours.net

Als het tot een volledige uitverkoop komt, zou de overheid iets minder dan 6 miljard opstrijken voor de aandelen van Proximus en 2,6 miljard voor die van Bpost. ACOD stelt dat Belgische over-heid op deze manier “de instrumenten die vandaag de twee belangrijkste com-municatiemarkten reguleren” aan de privé overdragen. De werkgelegenheid wordt eveneens bedreigd. “Uiteindelijk wint niemand bij deze strategie. De Belgische overheid verliest de jaar-lijkse dividenden voor een eenmalige opbrengst, de burger riskeert meer te moeten betalen voor slechtere diensten en het personeel zal zich in een onze-kere positie bevinden.”

In Luik waren er vanaf 12 mei een aantal stakingsacties op initiatief van de ACOD maar met de steun van het ACV. Het postpersoneel werd de afge-lopen jaren al hard aangepakt. Het be-drijf werd geherstructureerd op de kap van het personeel en de gebruikers. De sluiting van honderden postkantoren de afgelopen tien jaar maakt dat postdien-sten minder toegankelijk zijn. Voor het personeel waren er de georoutes (onder-tussen zijn we al aan de zevende editie van dit plan) en andere methoden om de werkdruk fors te laten toenemen. Bovendien gingen goede jobs weg om plaats te maken voor onzekere en slecht

betaalde statuten. Een anonieme interimmer getuigde

aan het stakingspiket in Luik: “We moeten om 6u50 klaar staan om 800 brievenbussen te bedienen. We moe-ten ook de reclamefolders voor andere postbodes voorbereiden. We klasse-ren de post en laden de briefwisseling over in bakken, we bereiden de pakjes voor die we moeten verdelen, dat zijn er ongeveer 30 per dag, en vervolgens de aangetekende zendingen, ongeveer 20 per dag. Tenslotte vertrekken we om alles te verdelen onder de klanten. Start People betaalt ons 6,2 euro per uur met een Activa-contract en een ex-tra compensatie van de RVA van 125 euro. Het loon is erg laag, het werk erg zwaar. Iedereen klaagt over het loon en de werkdruk, ook de oudere postbodes.”Aan het piket bij Luik 2 spraken we

ook met twee ACOD-delegees, Eric en Pascal. Ze stonden vanaf 5u voor het kantoor en daarvoor stonden ze met collega’s voor het sorteercentrum van Luik X. Daarna trokken ze nog naar het piket van Awans waar ze tot de middag zouden blijven. Wie zegt dat stakers lui zijn, moet hen maar eens proberen te volgen. “We brachten onze leden bijeen. Het gaat om een 50-tal mensen in Luik 2.

We legden de problemen uit en er werd over de staking gestemd”, legt Eric uit.

“De actie wordt goed opgevolgd, zelfs indien er wat vermoeidheid is na het vorige actieplan. Maar we kunnen col-lega’s mobiliseren omdat we de acties voorbereiden. Er zijn personeelsverga-deringen, we houden het personeel op de hoogte, we gaan in discussie.” De twee delegees beseffen dat het een strijd van lange adem zal zijn. “Onze secreta-rissen zijn nu in Brussel voor een ver-gadering over het uitbreiden van de beweging”, stelde Pascal. “We weten dat de mensen iets willen doen, zelfs de bedienden van een aantal bureaus hebben werkonderbrekingen voorzien”,

vervolgt Eric. We hopen dat de actieweek bij Bpost

in Luik als voorbeeld kan dienen voor andere regio’s om nationaal de strijd aan te gaan. Op die manier kunnen we aantonen dat we de mogelijke volledige privatisering niet aanvaarden en verder strijden tegen de asociale agenda van de regering-Michel. Een actieplan naar het model van dat eind 2014, maar dan zonder op het einde gewoon stil te val-len, zou voor het personeel van Bpost en Proximus erg nuttig zijn om zowel de strijd tegen de algemene plannen van de regering van rijken te voeren als die tegen de geplande totale uitverkoop van hun diensten.

Tegen verdere privatisering: staking Bpost in Luik uitbreiden

Het regeringsvoorstel om de volledige privatisering van Proximus (het vroegere Belgacom) en Bpost mogelijk te maken, is bijzonder gevaarlijk. Nu heeft de overheid nog een meerderheid van de

aandelen in deze “NV’s van publiek recht”. Een volledige privatisering is een bedreiging voor zowel het personeel als de gebruikers. De ministerraad heeft in mei al een voorontwerp van wet goedgekeurd waardoor het overheidsaandeel in beide bedrijven onder de grens van 50% kan zakken.

door simon (luik)

Aan het piket van Bpost in Luik. Foto: LSP Luik

“Start PEOPlE bEtaalt OnS 6,2 EurO PEr

uur mEt EEn actIva-cOntract En EEn Extra

cOmPEnSatIE van DE rva van 125 EurO. HEt

lOOn IS ErG laaG, HEt WErk ErG zWaar.

IEDErEEn klaaGt OvEr HEt lOOn En DE

WErkDruk, OOk DE OuDE POStbODES.”

De Lijn: kapot besparen om dan te privatiseren?In de beheersovereenkomst van De Lijn, afgesloten met de vorige

Vlaamse regering, werd ingeschreven dat het aantal reizigers tussen 2011 en 2015 met 10,5% moest stijgen. Een mooi streefdoel, maar

diezelfde regering bespaarde al ruim honderd miljoen euro op de dotatie van De Lijn. Resultaat: een daling van het aantal reizigers met 3% tussen 2011 en 2014. Het enige ‘positieve’ resultaat was de stijging van de kostendekkingsgraad van 14,9% tot 15,8%. Met andere woorden, de gebruikers betalen meer voor minder dienstverlening.

door een BusCHauffeur

directeur roger keSteLoot kijkt naar

het nederLandSe VoorbeeLd, Waar

VoLgenS de Vakbond fnV bondgenoten

ondertuSSen meer dan 10% Van de

buSchauffeurS in het oPenbaar VerVoer VrijWiLLigerS zijn.

themainternationaal� de Linkse Socialist

Na vijf jaar van harde aanvallen op de levensstandaard met een

explosie van armoede, opgedreven flexibiliteit in de vorm van nulurencontracten waarbij een werknemer geen enkele garantie op werkuren en bijhorend loon heeft en een afbouw van de publieke sector, slaagde Labour er niet in om David Cameron en zijn Tories van de macht te verdrijven.

Het is nochtans niet zo dat de con-servatieven veel stemmen wonnen. Ze haalden kiezers weg van hun voor-malige coalitiepartner, de Liberaal Democraten, die een zware neder-laag leed. Maar nationaal gingen de Tories er met slechts 0,8% op voor-uit. Labour ging met 1,5% vooruit met winst in Londen, maar zwaar verlies in Schotland.

De Tories werden ondersteund door de rechtse media die alles uit de kast haalden om Labour te bestrijden. De Daily Mail, een krant die in de jaren 1930 de fascistische zwarthemden van Oswald Mosley steunde, waarschuw-de een dag voor de verkiezingen voor Labour-leider Ed Miliband: “Laat deze zeloot van de klassenstrijd en de SNP onze economie en onze natie niet ver-woesten”. Dat Miliband steeds gepleit heeft voor een “verantwoordelijk kapi-talisme” en de besparingsmantra van de conservatieven slaafs aanvaardde, was voor de Daily Mail niet van tel.

Ook de kranten van mediamagnaat Murdoch speelden een rol. In Schotland

steunde The Sun de ‘antibesparings-partij’ SNP (Scottish Nationalist Party), maar in de rest van het land werd voor de Tories opgeroepen. De mediasteun voor de Tories volstaat echter niet als verklaring voor de opdoffer die Labour kreeg. Het asociale beleid van de afge-lopen vijf jaar had Labour meer dan vol-doende munitie bezorgd om electoraal te scoren. Maar dat gebeurde niet.

labour kan niet winnen

Er is heel wat discussie over het feit dat Labour ondanks het asociale beleid van de conservatieven minder verkoze-nen haalde dan in 2010. De overwin-ning van de Tories was nochtans geen uitgemaakte zaak. Met een andere aan-pak dan die van Labour en Miliband hadden de besparingspartijen verslagen kunnen worden. Labour ging volledig mee in de mantra van de besparings-logica, kopstuk Ed Balls beloofde om

“het tekort elk jaar verder terug te drin-gen”. Miliband verklaarde trots dat hij de eerste Labour-leider uit de geschie-denis was die campagne voerde met de belofte om te besparen.

Het is niet verwonderlijk dat sommigen de voorkeur gaven aan de echte Tories in plaats van de ‘rode Tories’, zoals Labour door Schotse kiezers werd ge-noemd nadat Labour met Cameron had samengewerkt in de campagne om

‘Neen’ te stemmen in het referendum over Schotse onafhankelijkheid. De pogingen om in de campagne een iets linksere retoriek te laten horen, waren te weinig en kwamen te laat. Labour

heeft zich de voorbije jaren vooral ge-distantieerd van elke strijd tegen de regering. Er werd uitgehaald naar sta-kingen en de grote lijnen van het rege-ringsbeleid werden gesteund.

Labour verloor niet omdat het te links was. De SNP haalde immers een uitste-kend resultaat op basis van een antibe-sparingsretoriek. De partij kon ook in Engeland en Wales op heel wat sympa-thie rekenen, zelfs indien het duidelijk slechts om verzet in woorden gaat. Dat Labour en Miliband ieder voorstel van SNP tot samenwerking na de verkie-zingen afwezen, heeft hun nederlaag enkel versterkt.

na besParingen nog meer besParingen

De regering van conservatieven en Liberaal Democraten schepte op over het economisch herstel. Maar slechts weinig mensen voelen de beweerde voordelen van dit herstel dat bovendien het traagste herstel na een recessie is sinds meer dan 100 jaar. De bouwsector staat op het laagste punt sinds de jaren 1920, er is een drastische toename van de dakloosheid en voor miljoenen jon-geren is het bezit van een eigen huis een onrealistische droom. Voor het eerst in decennia was er over een periode van vijf jaar een daling van de levensstan-daard. Meer dan 900.000 mensen zijn afhankelijk van voedselbanken, dat is 15 keer zoveel als ten tijde van de vo-rige verkiezingen.

Deze regering zal de gehate belasting op leegstaande kamers in sociale wo-

ningen behouden en wil bovendien 12 miljard pond besparen op kinderbijslag en andere uitkeringen. De regering zal de gezondheidszorg verder plunderen en meedogenloos verdergaan met de privatiseringsagenda. Ze zal ook de campagne tegen de vakbonden opvoe-ren, onder meer door willekeurig ont-slag door werkgevers gemakkelijker mogelijk te maken.

na de verkiezingen

Cameron is triomfalistisch, maar er stellen zich heel wat problemen. Er is interne verdeeldheid binnen de Tories over de EU. Heel wat eurosceptische verkozenen willen meer toegevingen van de EU bekomen, maar in het door Cameron beloofde referendum over de EU zal ook de druk van de grote be-drijven tegen een ‘Brexit’ een impact hebben.

Met een vorm van ‘fiscale autono-mie’ willen de conservatieven de ver-antwoordelijkheid voor de besparingen deels naar de SNP doorschuiven. Dat zal meteen een test vormen voor de antibesparingsretoriek van de Schotse nationalisten. Hetzelfde geldt overi-gens voor de lokale gemeenteraden, ook diegenen waar Labour een meer-derheid heeft. Zullen de lokale en regi-onale autoriteiten volledig meestappen in de aanvallen of zullen ze ertegen in verzet gaan?

De rechtse populisten van UKIP haal-den veel stemmen, maar slechts een ver-kozene. Partijleider Nigel Farage werd niet verkozen. Dit betekent echter niet

dat het gevaar geweken is.

een alternatieF

TUSC (Trade Unionist and Socialist Coalition) pleitte consequent voor een breuk met het besparingsbeleid en voor een socialistisch alternatief. TUSC haalde in de verkiezingen voor parle-ment en gemeenteraden 120.000 stem-men. Het resultaat van TUSC was be-perkt omdat veel werkenden het idee van ‘het minste kwaad’ aanvaardden en Miliband het voordeel van de twijfel gaven. Maar met de campagne is TUSC op de kaart gezet als electorale kracht op nationaal en lokaal vlak.

De conservatieve aanval op de le-vensstandaard van de werkenden en op de vakbonden zal tot verzet leiden. De strategie van de rechtse vakbonds-leiders om te wachten tot na de verkie-zingen en miljoenen in de campagne van Labour te pompen, heeft gefaald. Als de arbeidersbeweging geen voor-uitgang kan boeken op het electorale terrein, dan zal ze zich op het syndicale terrein richten. Het zal erop aankomen om meteen de organisatie van het verzet op te nemen, zoniet zullen de aanvallen van de voorbije periode verbleken tegen wat ons te wachten staat.

Artikel op basis van een langere analyse door Peter taaffe, de volle-dige versie van dit artikel vind je op socialisme.be

Nepal is een van de armste landen uit de Zuid-Aziatische regio. Het land

werd hard geraakt door de recente aardbeving. De gevolgen van die natuurramp werden nog versterkt door het kapitalisme.

De regering van Nepal en geologen wisten op voorhand dat een ramp van deze omvang mogelijk was en zou ge-beuren. Het was alleen een kwestie van tijd. Toch werd niets ondernomen om de gevolgen van een aardbeving te be-perken. Kapitalistische regeringen zijn immers niet in staat om de productie te plannen zodat de behoeften van de massa’s centraal staan.

De brede steun voor de maoïstische UCPN-M (Unified Communist Party of Nepal–Maoist) na de bewegingen van 2006-2009 stond de voorbije perio-de onder druk. De partij ging niet voor een breuk met het kapitalisme, maar had het in het kader van de ‘burgerlijk democratische fase’ van de revolutie vooral over een alliantie met de rechtse partijen om een nieuwe grondwet op te stellen. Dat sleepte aan, wat rechts tijd gaf om terrein terug te winnen. In 2013 leden de maoïsten een zware ver-kiezingsnederlaag. Het falen van de rechtse regering om de hulpverlening na de aardbeving degelijk te organise-ren, leidt tot ongenoegen en kan zorgen voor nieuwe bewegingen.

Zoals bij eerdere rampen is er een brede internationale solidariteit. Het ontbreekt echter veelal aan betrouw-bare instrumenten om dit in effectie-ve steun om te zetten. Een groot deel van het geld dat mensen aan hulporga-nisaties geven, blijft bij ‘administratie’ plakken en soms wordt het door de re-gering gebruikt voor eigen propagan-dadoeleinden. De voormalige dictato-riale president Rajapaksa in Sri Lanka gebruikte heel wat hulpmiddelen na de tsunami van 2004 om in zijn kiesdis-trict een grotere basis uit te bouwen. Er zijn nu al verslagen die aangeven dat de Indische en Chinese regeringen de

‘opportuniteit’ aangrijpen om hun in-vloed in Nepal te vergroten.

Democratisch verkozen comités van werkenden, boeren en armen zijn no-dig om de controle op de hulp te or-ganiseren en om op een planmatige manier de heropbouw te organiseren. Deze comités moeten de bevoegheid hebben om compensaties te geven aan gezinnen die levens en eigendom verloren, maar ook om de prijzen van grond en goederen zoals bouwmate-rialen te controleren. Kapitalistische bedrijven staan al klaar om hun voor-deel te halen uit de ramp. De hulp-verlening moet onder democratische publieke controle en bezit gebeuren zodat de belangen van de slachtoffers centraal staan.

Groot Brittannië. Labour kan Tories geen nederlaag toebrengen: nog eens “vijf verdoemde jaren”

Nepal: hulpverlening moet onder democratische publieke controle

themaasiel �www.socialisme.be juni 2015

euroPese unie: ‘elk voor ziCh’

Op 19 april kwam een boot op 220 kilometer van Lampedusa in Italië tot zinken waardoor ongeveer 800 mensen om het leven kwamen. Volgens Carlotta Sami, woordvoerder van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen, ging het om “de ergste massamoord ooit op de Middellandse Zee”. Die zee is stilaan de meest gevaarlijke vlucht-route ter wereld.

Het aantal doden op de Middellandse Zee neemt fors toe sinds Europa verant-woordelijk is voor reddingsoperaties en dit via het agentschap Frontex. In 2013 had Italië onder druk van de bevolking na verschillende drama’s beslist om een operatie onder de naam Mare Nostrum op te zetten om toezicht te houden en vluchtelingen vanop zee te redden. Met deze operatie werden 150.000 mensen gered op een jaar tijd. Tegelijk kwam er kritiek van de rechterzijde die over-al in het zuiden van Europa inspeelt op de vluchtelingenstromen. In Italië verzetten onder meer de Lega Nord en de partij van Berlusconi maar ook de populisten van Beppe Grillo zich tegen Mare Nostrum. Ze wezen vooral op de kost ervan: 9 miljoen euro.

De Europese Unie heeft sindsdien een eigen reddingsoperatie opgezet onder de naam Triton. Maar deze ope-ratie moet het met veel minder mid-delen doen: 2,9 miljoen euro. Voor de Europese Unie is het enige antwoord re-pressie en militarisering. De Europese Commissie besloot om oorlogsschepen naar de Libische kust te sturen en wil met operaties als Mos Maiorum mi-granten stoppen.

Tegelijk kwam de voorzitter van de Europese Commissie met het idee om de vluchtelingen te verdelen onder de verschillende landen op basis van quota die vastgesteld worden aan de hand van het aantal inwoners en economische paramaters. Maar dit voorstel botst op verzet van landen als Groot-Brittannië, Frankrijk en Polen.

waarom vluChten mensen?

Er is doorheen de geschiedenis altijd sprake geweest van migratie. Er zijn daar verschillende redenen voor zoals de zoektocht naar voedsel of ecologi-sche beperkingen. Vandaag is er vooral migratie als gevolg van de crisis van het systeem en de verschillende uitdruk-kingen ervan.

De cijfers van het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen bevestigen dit: in 2014 waren er in de geïndustrialiseerde landen 900.000 asielaanvragen of 45% meer dan in 2013. De herkomst van deze asielzoekers komt overeen met de brandhaarden van oorlog: 150.000 uit Syrië, 68.000 uit Irak, 60.000 uit Afghanistan en daarna volgen Servië en Eritrea.

Inzake opvang stonden Duitsland met 173.000 en de VS met 121.000 asielzoe-kers bovenaan de rangschikking. Maar dit zijn slechts erg gedeeltelijke cijfers. Rechtse partijen stellen vaak dat ‘wij niet alle problemen van de wereld kun-nen opvangen.’ Maar het grootste aantal vluchtelingen komt nooit tot in Europa en raakt niet in de cijfers van asielaan-vragen. De overgrote meerderheid van de vluchtelingen blijft in eigen land of in de buurlanden. Zo zijn er momen-teel 1,5 miljoen Syrische vluchtelin-

gen in Turkije.

goedkoPe arbeidskraChten

Het patronaat maakt gebruik van de komst van migranten om de eigen ver-antwoordelijkheid voor de aanvallen op onze levensstandaard te verdoezelen. Allerhande populisten en extreemrechts spelen daar gretig op in. Recent werd dit nog duidelijk met het lokale succes van de antimigrantenbeweging Pegida in het Duitse Dresden. Het establish-ment werkt racisme in de hand, maar heeft tegelijk voldoende migratie nodig om de lonen naar beneden te halen.

Voor de werkgevers is de komst van goedkope arbeidskrachten immers interessant. Mensen die om het even welke voorwaarden aanvaarden, wor-den gebruikt om alle arbeidsvoorwaar-den en lonen naar beneden te duwen. Zo stelde de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Alfano voor om vluchtelingen gratis te laten werken voor de gemeentediensten.

ons antwoord: solidariteit

Rechtse politici bij ons komen niet verder dan bijzonder asociale voorstel-len. Denk maar aan het idee van staats-secretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) om vluchtelingenbo-ten te laten zinken voor ze kunnen ver-trekken. Nadat de toegang over het land en via de lucht volledig afgesloten werd, wil de EU nu ook de route over zee vol-ledig afblokken. Op de redenen waar-om mensen moeten vluchten, wordt nooit een antwoord geboden.

Door Libië plat te bombarderen heb-ben de Europese landen er de voorwaar-den gecreëerd voor een burgeroorlog. Krijgsheren en andere maffiosi halen er onder meer inkomsten uit mensen-handel. Hetzelfde zien we in Irak en Afghanistan. De burgeroorlog in Syrië versterkt de problemen. We moeten ons verzetten tegen alle oorlogen en imperialistische interventies. Deze creëren immers enkel meer ellende. Massamobilisatie van onderuit om de

arbeids- en levensvoorwaarden te ver-beteren is de enige uitweg. Dit vereist ook een breuk met het neoliberale be-sparingsbeleid, zowel bij ons als in de rest van de wereld.

Het besparingsbeleid leidt tot een hoge menselijke tol. Om te besparen werd het Italiaanse programma Mare Nostrum gestopt waardoor duizenden doden vielen. Door ons te organiseren en samen te strijden voor alle werken-den en hun gezinnen, kunnen we in-gaan tegen de besparingslogica maar ook tegen alle pogingen om ons te ver-delen en tegen elkaar uit te spelen.

De aanwezigheid van mensen-zon-der-papieren op de vakbondsacties van de afgelopen maanden was alvast een goede stap in de richting van een gro-tere eenheid in onze strijd. We hebben nood aan een andere samenleving zodat echt vrij verkeer van mensen mogelijk is en iedereen de kans heeft om een de-gelijk leven uit te bouwen in zijn land van herkomst.

De Middellandse Zee, massagraf van het kapitalismeDe recente drama’s op de Middellandse Zee bevestigen het falen

van het huidige systeem om een antwoord te bieden op de crisissen die het zelf veroorzaakt. Oorlogen, economische ellende,

klimaatveranderingen, politieke instabiliteit, afwezigheid van veiligheid en het niet respecteren van basisrechten zijn allemaal factoren die het aantal vluchtelingen doen toenemen. Hoe gaat het kapitalisme hiermee om en welk alternatief brengen wij naar voor?

door alain (namen)

De ene Kazach is de andere niet. In 1997 werd de Kazachse miljardair Chodiev op spoedtempo Belg, hij kreeg daarvoor steun van liberale vrienden zoals Serge Kubla. Terwijl het gezin waar wij mee spraken vervolgd wordt door een corrupt en repressief regime, werd Chodiev in ons land vervolgd wegens corruptie. Chodiev kocht dit proces in België a f , h ij ma a k-te als eerste ge-bruik van de wet waardoor straf-vervolging kan afgekocht wor-d e n . Me t s e -n a a t s vo o r z i t -ter Armand De Decker als een van zijn advoca-ten was dat geen probleem. Voor het Oeigoerse gezin daarentegen dreigt de uitwij-zing. Er wordt hen zelfs gezegd dat het bewijsmateriaal in het dossier in twijfel wordt getrokken omwille van de breed verspreide corruptie in Kazachstan... De constante angst en onzekerheid waarbij het gezin niet weet of het vol-gende maand nog in België kan blijven, weegt zwaar door.

De Oeigoeren vormen een onderdruk-

te bevolking die vooral in de Chinese regio Xingjiang leeft, maar ook in Kazachstan en andere landen. Deze bevolking werd internationaal bekend met de opstand in Xingjiang in 2009, een uitbarsting van woede en protest tegen de aanhoudende onderdrukking. Het Chinese regime beantwoordde de opstand met brutale repressie. Heel wat

Oeigoeren sloe-gen op de vlucht, onder meer naar K a z a c h s t a n . Dit versterkte de discrimina-tie in dat land. Omwille van economische b a n d e n m e t China stapt de Kazachse dic-t a t uu r vol le -dig mee in het v e r h a a l d a t

Oeigoeren die voor hun rechten opko-men allemaal fundamentalistische jiha-disten en terroristen zijn.

Dat komt bovenop de reeds bestaan-de discriminatie waardoor Oeigoeren in Kazachstan geen kans maken om hoger op de sociale ladder te klimmen. Reeds in 2001 werd geprotesteerd te-gen de uitwijzing van 33 Kazachse Oeigoeren uit ons land. Sindsdien werd

de situatie enkel erger, zeker na 2009. En dat tegen een achtergrond van een dictatoriaal bewind waarin vrijheid van meningsuiting of organisatie on-bestaande is. Mensenrechtenactivisten zoals Vadim Kurashim, een lid van de Socialistische Beweging Kazachstan, worden ongenadig vervolgd. Het regi-me van president Nazarbajev werd door tal van mensenrechtenorganisaties aan-geklaagd. Dat het gezin waar wij mee spraken bewijzen kon voorleggen van

vervolging en geweld, werd door de Belgische asielinstanties zomaar aan de kant geschoven.

In tegenstelling tot Oeigoeren uit China maken die uit Kazachstan wei-nig kans op asiel in ons land. Nochtans zijn de problemen dezelfde en loopt ook het gezin waar wij mee spraken enorme gevaren bij een eventuele te-rugkeer. In plaats van mensen die ern-stige risico’s lopen bescherming te bie-den en jongeren zoals Yalkun hier hun

toekomst te laten uitbouwen, worden ze tot onzekerheid veroordeeld. Voor rijke fraudeurs zoals Chodiev wordt de rode loper uitgerold, maar vervolg-de en gediscrimineerde Oeigoeren uit hetzelfde Kazachstan worden met uit-wijzing bedreigd.

Wij steunen de eis van een algemene regularisatie van mensen-zonder-pa-pieren. In het geval van dit gezin met schoollopende kinderen is dit bijzon-der dringend.

De ene Kazach is niet de andere...

Betoging van mensen-zonder-papieren in Brussel op 3 mei. Foto: PPICS

Voor rijke fraudeurS zoaLS chodieV Wordt de rode

LoPer uitgeroLd, maar VerVoLgde en

gediScrimineerde oeigoeren uit

hetzeLfde kazachStan Worden met uitWijzing

bedreigd.

Op de betoging van de mensen-zonder-papieren van 3 mei ontmoetten we Yalkun (fictieve naam), een jonge kerel die met twee voeten stevig in het leven staat. Hij vroeg informatie aan

onze stand en we begonnen te discussiëren. Zijn vader was politiek actief in het grensgebied tussen Kazachstan en Xingjiang. Het leidde tot vervolging en het gezin moest vluchten. Terwijl geweten is dat mensen van de Oeigoerse minderheid waartoe Yalkun en zijn familie behoren gediscrimineerd en vervolgd worden, weigert de Belgische overheid hen asiel te geven.

door liesBetH en geert

de Linkse Socialist� thema� de Linkse Socialistdossier

Sociale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (SIOD): “De opgehaalde miljoenen hebben betrekking op fla-grante fraude, zoals die van georganiseerde bendes die illegale vreemdelingen in de bouw tewerkstellen of van bedrijven die valse C4-documenten verko-pen.” De inbreuken door werklozen vertegenwoor-digen slechts een marginaal aandeel.

Marc Goblet, de algemeen secretaris van het ABVV, stelde over de nieuwe maatregelen tegen ‘so-ciale fraude’: “De regering richt zich op de sociale fraude en de zwaksten, maar ze toont geen zelfde vastberadenheid in de strijd tegen fiscale fraude.” Hij klaagt aan dat maatregelen als de Kaaimantaks of de doorkijktaks, maatregelen om belastingont-duiking door juridische constructies in het buiten-land op te zetten, verre van doeltreffend zijn. “Van de 57 miljard euro die volgens de Nationale Bank en de FOD Financiën beschikbaar is in fiscale pa-radijzen [buiten Zwitserland, Luxemburg en de VS], hoopt de regering 460 miljoen euro belastin-gen te recupereren. En ik hoor de fiscale experts al zeggen dat het zal volstaan om de structuur van de offshore vennootschappen te wijzen om niets te moeten betalen.” De kwestie van domicilie wordt niet in alle gevallen even ernstig genomen...

Het recente SwissLeaks-schandaal alleen al wees op 3.000 Belgische belastingbetalers die van

het stelsel van fiscale fraude van de bank HSBC gebruikmaakten. Het ging in dit geval om onge-veer 6 miljard euro (zie eerdere edities van deze krant). Twee jaar geleden bezorgde OffshoreLeaks een document aan de Speciale Belastinginspectie (een dienst die de Vlaamse liberalen in 2003 wilden afschaffen) met 200 namen van Belgen die bedrijven in de fiscale paradijzen bezitten. LuxLeaks maakte duidelijk dat 26 van de rijkste families in België gebruikmaakten van fiscaal erg gunstige maatregelen in Luxemburg om geen belastingen in België te moeten betalen. De be-dragen waarvan sprake zijn bijzonder hoog, maar toch gaat alle aandacht uit naar de werklozen en hun vermeende ‘sociale fraude’. Zoals Malcolm X destijds al opmerkte: “Als je niet oplet, laat de media je de onderdrukten haten en de onderdruk-kers aanbidden.”

Ten slotte nog dit: de fiscale fraude levert geen enkele bijdrage aan de reële economie. Deze mid-delen vergroten enkel de speculatieve zeepbellen op de beurzen, slapen op buitenlandse bankreke-ningen in belastingparadijzen of worden gebruikt om te speculeren op overheidsschulden. Dat is toch wat anders dan die zogenaamde ‘sociale fraude’ door armen die het hoofd boven water proberen te houden...

een individuele verantwoordelijkheid?

De regering wil de verplichting om een werkloze te verwittigen van een huiscontrole afschaffen. Die verplichting werd in 2000 ingevoerd onder druk van sociaal protest, het was een sociale verworvenheid die uiteindelijk slechts 15 jaar stand gehouden heeft. En dat is niet alles. Toen Tommelein zijn plan voor strijd tegen sociale fraude voorstelde, had hij het ook over een centraal contactpunt waar mogelijke fraude kan gemeld worden, kwestie van verklikking aan te moedigen. Komt daar nog bij dat de facturen van gas, elektriciteit en water zouden gecontroleerd worden om zeker te zijn dat werklozen geen domi-ciliefraude plegen. De gegevens hiervoor zouden door de energie- en waterleveranciers “systematisch en anoniem” aan de Kruispuntbank van de Sociale Zekerheid doorgespeeld worden. Tommelein wil de inkomsten uit de strijd tegen sociale fraude verdub-belen, van 50 tot 110 miljoen euro.

Deze maatregelen komen bovenop een hele reeks andere die werklozen stigmatiseren en steeds weer voorstellen als profiteurs, tweederangsburgers en verantwoordelijken voor alles wat fout loopt op economisch vlak. De regering wil nog verder gaan, in het regeerakkoord stond immers het idee van een verplichte gemeenschapsdienst voor langdu-rig werklozen. Dat is een invoering van een vorm van dwangarbeid. Als er hiervoor werk genoeg is, waarom krijgen die langdurig werklozen dan geen echt contract en een echt loon?

De cijfers tonen een ander beeld van werklozen. Volgens de RVA waren er in 2014 219.576 Vlaamse werklozen tegenover 50.551 openstaande vacatures. In Wallonië waren er 237.276 werkzoekenden voor 3.755 vacatures en in Brussel 107.749 werkzoeken-den voor 4.300 vacatures. Alles samen waren er dus 564.601 werkzoekenden (zonder rekening te houden met mensen die hun uitkering verloren) voor 58.606 openstaande vacatures (2). In sommige regio’s zijn er voor elke vacature tientallen werkzoekenden. Het steeds terugkerende cliché dat ‘wie wil gemakkelijk werk vindt’, stemt dus niet overeen met de realiteit. De verantwoordelijkheid voor de werkloosheid op de werklozen afschuiven, is absurd.

“wie niets te verbergen heeFt, moet niets vrezen” (josePh goebbels)

In een televisiedebat over de onaangekondig-de huiscontroles bij werklozen verklaarde Denis Ducarme, fractieleider van de MR in de Kamer:

“een werkzoekende die niet fraudeert, hoeft niets te vrezen.” Wellicht beseffen die neoliberalen niet eens zelf welke logica ze verdedigen. Onbewust herhaalde de MR-topman een uitspraak van Joseph Goebbels, de minister van Propaganda en Volksvoorlichting in het nazistische Derde Rijk. De naam van Goebbels blijft tot op vandaag vooral ver-bonden met het gebruik van moderne technieken van massamanipulatie.

Voor Yves Martens, de coördinator van het Collectif Solidarité Contre L’Exclusion en lid van het platform Stop de jacht op de werklozen, “zijn de werklozen al de meest gecontroleerde mensen in dit land (...) De werklozen worden steeds geacht

schuldig te zijn, terwijl zelfs bij criminelen een ver-moeden van onschuld geldt. (...) Werklozen worden steeds meer gecriminaliseerd en dat is onaanvaard-baar.” De krant La Libre vroeg op 8 mei aan ver-schillende onderzoeksrechters of ze een huiszoe-kingsbevel zouden geven indien een werkloze de deur niet opent voor controleurs. De onderzoeks-rechters zijn volgens de krant “meer dan terughou-dend, sommigen aarzelen niet om te stellen dat de uitvoerende macht het gerecht misbruikt om haar politiek te legitimiseren.”

De Liga voor de Mensenrechten protesteerde stellig tegen de toelating om gegevens van ener-giebedrijven te gebruiken als controlemiddel. De Liga had het over “een bijkomende, nooit geziene en bijzonder gevaarlijke stap in de inmenging van de autoriteiten in het privéleven van burgers.” De onaangekondigde huiscontroles werden omschre-ven als een “onrechtvaardige en stigmatiserende” maatregel die “in het bijzonder ingaat tegen het privéleven van werkzoekenden” waarbij de maat-regel niet opweegt tegen het beoogde doel. De Liga voor de Mensenrechten besloot steun te geven aan een burgerinitiatief dat de controleurs wijst op de onschendbaarheid van de woning die voorzien is door artikel 15 van de Grondwet. De Liga vraagt om een affiche aan de deur of het raam te hangen uit solidariteit met uitkeringstrekkers.

soCiale en FisCale Fraude

Net zoals LSP eisen ook de Liga voor de Mensenrechten en het Collectif Solidarité contre l’Exclusion de afschaffing van het onderscheid tus-sen samenwonende en alleenstaande werklozen. Het statuut van samenwonende werklozen moet weg om het recht op een uitkering te individualiseren. Zoals Yves Martens stelt: “Beeld je in dat je verzekeraar je na een auto-ongeluk zegt dat er minder terugbe-taald wordt omdat je samenwonend bent? Dat zou je toch niet aanvaarden! Hetzelfde geldt voor de werkloosheidsverzekering. Iedereen draagt daar ten volle aan bij. Het recht moet dan ook hetzelfde zijn voor iedereen. Er moet een individualisering van het recht komen. Als dit gebeurt, verdwijnt de zogenaamde domiciliefraude overigens vanzelf.” Daarbij moet nog opgemerkt worden dat domici-liefraude in veel gevallen een kwestie van overle-vingsstrategie is in een poging om een duidelijke discriminatie in de wet te omzeilen. Alle sociale uitkeringen (niet alleen de werkloos-

heidsuitkeringen, maar die van het OCMW, uit-keringen als gevolg van ziekte of invaliditeit, ...) optrekken tot de armoedegrens van 900 euro per maand zou de overheid tussen 5 en 8 miljard euro kosten. Dat stond alleszins in een advies van het Rekenhof in 2012. Yves Martens verwijst naar dit cijfer en vergelijkt het met de fiscale fraude in ons land: “Er is een studie van de ULB waarin de opbrengst van een betere vervolging van fiscale fraude op 20 miljard euro wordt geschat.” Even ter herinnering: de voorgestelde maatregelen van Tommelein in het kader van het plan van strijd te-gen sociale fraude beoogt een opbrengst van 110 miljoen euro...

Over de opbrengst van de strijd tegen sociale frau-de in 2011, bevestigde Jean-Claude Heirman van de

Werklozen: tussen criminalisering en uitsluiting, de regering pakt de zwaksten eerst aan

De massale werkloosheid is ondertussen al meer dan 40 jaar structureel onderdeel van de kapitalistische samenleving. Het lijkt surrealistisch als we

terugkijken naar pakweg 1964, toen de werkloosheidsgraad in ons land 2,2% bedroeg. Er waren toen amper 55.000 werklozen! (1) In plaats van collectieve oplossingen aan te bieden, komen de gevestigde politici en media niet verder dan de werklozen zelf individueel verantwoordelijk te stellen voor hun lot. Werklozen behoren tot de meest gecontroleerde mensen van het land. Staatssecretaris van Fraudebestrijding Bart Tommelein (Open Vld) wil er nog een schepje bovenop doen met onaangekondigde huiscontroles.

een dossier door niColas Croes

Vlaanderen Wallonië Brussel TotaalWerkzoekenden 219.576 237.276 107.749 564.601Vacatures 50.551 3.755 4.300 58.606

0

100.000

200.000

300.000

400.000

500.000

600.000

De jacht op de werklozen is al meer dan tien jaar aan de gang. Het begon met maatregelen om de werklozen te activeren. Sinds enkele ja-ren pleiten zowel het Verbond van Belgische Ondernemingen, het IMF, de OESO en de EU voor een hervorming van de arbeidsmarkt. Ze willen de automatische indexering van de lo-nen herzien en de werkloosheidsuitkering in de tijd beperken. Tegelijk willen ze het bedrag van de uitkeringen naar beneden herzien en meer sancties voorzien indien onvoldoende naar werk wordt gezocht. De lonen worden al op verschil-lende manieren aangepakt (loonstop, manipula-tie van de indexkorf, indexsprong, ...). Hierdoor wordt de aandacht nu vooral op de uitkeringen gevestigd. De verschillende opeenvolgende re-geringen namen de voorbije jaren maatregelen tegen de werklozen.

In 2004 kwam de regering-Verhofstadt-Onkelinx met het het plan van “verhoogde con-trole van de beschikbaarheid van werklozen”. Bij de tiende verjaardag van die maatregel maakte het Collectif Solidarité Contre l’Exclusion een bilan op: bijna 800.000 sancties tussen 2004 en 2012 (het laatste jaar waarvoor cijfers beschik-baar waren op het ogenblik dat hun dossier ge-publiceerd werd)! (3) Vorig jaar alleen waren er meer dan 62.000 sancties voor werklozen. Daar komt ook nog de uitsluiting van de zogenaamde inschakelingsuitkeringen bij. De vorige regering onder Di Rupo besloot om die uitkering in de tijd te beperken, de regering-Michel scherpte

de maatregel nog aan. In de eerste vier maan-den van dit jaar verloren 21.351 mensen hier-door hun uitkering. De sector van activiteiten gericht op werkzoekenden kent een gigantische groei, er ontstaat stilaan een echte markt voor het arbeidsmarktbeleid.

Sinds midden jaren 1970 wordt het werkgele-genheidsbeleid bepaald door de loonmatiging. Het principe hiervoor werd in 1974 door de Duitse sociaaldemocratische kanselier Helmut Schmidt als volgt omschreven: “De winsten van vandaag zijn de investeringen van morgen en de werkgelegenheid van overmorgen.” Vanuit de idee dat de winsten moesten stijgen om in-vesteringen en vervolgens werkgelegenheid tot stand te brengen, werd alles in het werk gesteld om de lonen naar beneden te halen zodat meer winsten geboekt werden. Het aandeel van de lonen in de totale geproduceerde rijkdom ge-durende een jaar in een bepaald land, het Bruto Binnenlands Product, daalde jaar na jaar terwijl het aandeel van het kapitaal toenam.

De maatregelen tegen de werklozen moeten in dat kader gezien worden. Jonge werklozen die in armoede en onzekerheid leven en langs alle kanten gecontroleerd worden, zullen gelijk welke job aanvaarden. Het zet aan tot een alge-mene neerwaartse druk van lonen en arbeids-voorwaarden. Het doet de winsten van de werk-gevers en aandeelhouders stijgen. Maar zoals we ondertussen weten, leidt dit niet tot investerin-gen en werkgelegenheid.

Jagen op werklozen

www.socialisme.be Oktober 2014 �thema �www.socialisme.be juni 2015 dossier

“als Je niet oplet, laten

de media Je de onderdrukten

Haten en de onderdrukkers

aanBidden” - maLcoLm X

Als antwoord op de breed verspreide werk-loosheid, moet er een verdeling van het be-schikbare werk komen. Dit moet gebeuren zonder loonverlies en met een verminde-

ring van de werkdruk. Gemiddeld werken we vandaag in België nog 31 uur

per week. Dat is nog zonder rekening te houden met de niet gebruikte productiemogelijkheden en ook niet met de inherente verspilling die eigen is aan het sy-steem. Onder het kapitalisme zien we dat er enerzijds een massale werkloosheid bestaat terwijl anderzijds de werkenden geconfronteerd worden met een vaak onhoudbare werkdruk. Moesten de technologische mogelijkheden aangewend worden in het belang van de werkenden, dan zou de arbeidstijd drastisch kun-nen afnemen en zouden we ook bevrijd kunnen wor-den van puur repetitieve taken.

Een eis van arbeidsduurvermindering betekent een directe confrontatie tussen de arbeidersklasse, de klasse van diegenen die hun arbeidskracht verko-pen voor een loon, en de kapitalistische klasse die de productiemiddelen bezit. Het gaat immers om een herverdeling van de door de arbeiders geproduceer-de rijkdom. Om de werkenden te bevrijden van de vervreemding van hun werk en om tijd vrij te maken voor ontspanning, een sociaal leven en betrokken-heid bij het beheer van de samenleving, moet de eis van een collectieve arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies ook gekoppeld worden aan het perspectief van een ander maatschappijmodel, een socialistische samenleving. Daaronder verstaan we de collectivisering van de sleutelsectoren van de economie en de grote bedrij-ven onder de controle en het beheer van de werken-den en de gemeenschap in het algemeen.

Op deze manier zou werk niet langer gelijk staan met een schakel in de monsterlijke productieketen die sociale en ecologische verwoestingen aanricht, maar zou het net een belangrijke bijdrage zijn tot zelfont-wikkeling en tot de uitbouw van de samenleving. Het zou op termijn kunnen leiden tot een samenleving zonder loonarbeid.

Een ander samenlevingsmodel

Voetnoten(1) ‘‘Des années ‘60 à nos jours’’, Marie-Claude Prévost, in Santé conjuguée - janvier 2006 - n° 35(2) Fraude, une occasion ratée? Chronique de Philippe Walkowiak, rtbf.be, 5 mai 2015(3) Trimestriel Ensemble pour la solidarité contre l’exclusion n°82, mars 2014 (4) Econosphère : Le NAIRU en Belgique : 13 % de chômage utile ! Le Bureau du plan veut activer les plus de 50 ans !(5) L’organisation des chômeurs dans les syndicats, Publié dans Courrier hebdomadaire du CRISP 2006/24 (n° 1929-1930) (6) L’organisation des chômeurs dans les syndicats, Publié dans Courrier hebdomadaire du CRISP, 2006/24 (n° 1929-1930)

In België zijn ongeveer 85% van de werklo-zen lid van een van de drie grote vakbon-den. Sinds ongeveer 20 jaar zijn werklozen goed voor 15% tot 20% van de leden van

ACLVB, ACV en ABVV. (5). Deze hoge syn-dicalisatiegraad onder werklozen is verbonden met het feit dat de vakbonden de werkloosheids-uitkering betalen. Dat wordt uiteraard betwist door de N-VA en Bart De Wever die ook via deze weg het gewicht van de vakbonden willen verminderen.

De banden tussen vakbonden en werklozen in België is ongezien en komt voort uit onze soci-ale geschiedenis en die van de opbouw van onze

sociale zekerheid. Het duurde tot midden jaren 1970 vooraleer werklozencomités werden opge-zet, eerst buiten en nadien in de vakbonden (er bestonden in andere periodes ook werklozen-groepen). Begin jaren 1980 kwamen er in het ACV en vervolgens ook in het ABVV structuren voor de werkloze leden. In het ACLVB is dit nog niet het geval. (6).

Tot op vandaag wordt weinig aandacht gegeven aan de verdediging van de werkloosheidsuitke-ringen. Dat is nochtans een cruciaal onderdeel van onze sociale zekerheid. Er was geen mas-sale strijd tegen de jacht op de werklozen die in 2004 werd geopend of tegen de beperking van de zogenaamde inschakelingsuitkering in de tijd

vanaf 2012. Tijdens het ambitieuze actieplan in het najaar van 2014 werd de intrekking van die maatregelen niet expliciet opgenomen in de ei-sen van het gemeenschappelijk vakbondsfront. Maar toch sloten heel wat werklozen aan bij de strijd tegen de rechtse regering. Er waren ook specifieke acties, onder meer op initiatief van het netwerk Stop Artikel 63§2 (naar het artikel van de wet over de beperking van de inschake-lingsuitkering in de tijd). De verdediging en uit-breiding van onze sociale zekerheid en de ver-dediging van onze lonen en arbeidsvoorwaarden vereisen ook een harde strijd voor het recht op degelijke werkloosheidsuitkeringen die niet in de tijd beperkt worden.

Reserveleger voor het kapitaal

Het bestaan van een grote groep werklozen die gelijk welke job aanvaarden, is niet nieuw. In ‘Het Kapitaal’ beschrijft Karl Marx het concept van een reserveleger voor het kapitaal. Moderne econo-men hebben het over NAIRU (Non Accelerating Inflation Rate of Unemployment): de noodzaak om een ‘natuurlijk’ werkloosheidsniveau aan te hou-den om de inflatie te bestrijden en indirect ook de financiële belangen en de winsten te beschermen. In België zou die werkloosheidsgraad ongeveer 13% bedragen.

In 2009 kwam het Planbureau met ‘Economische perspectieven 2007-2012’. Daarin stond onder meer een analyse van de ‘sociale spanningen’ over de lo-nen aan het begin van de eeuw toen er sprake was van de informaticaboom. Volgens het Planbureau was de werkloosheidsgraad toen te laag waardoor er strijd voor hogere lonen ontstond (4).

De oude strijd voor de verdeling van de gepro-duceerde rijkdom tussen arbeid en kapitaal blijft bijzonder actueel. De werklozen, hun aantal en de druk die ze zetten op de arbeidsvoorwaarden en lonen van alle werkenden, zijn onderdeel van die strijd.

Het verzet organiseren!

internationaal10 de Linkse Socialist

Wat is het karakter van dit initiatief?

“Het doel van de commissie is om na te gaan welk aandeel van de schulden illegaal (schulden aangegaan zonder het toepasselijke recht na te leven), niet le-gitiem (in strijd met het algemeen be-lang of enkel in het voordeel van een be-voorrechte minderheid), ongewenst (in strijd met de fundamentele rechten van de bevolking) of niet-duurzaam (schuld die de verlening van basisdiensten aan de bevolking verhindert) is. Het gaat om schulden uit twee periodes: tussen 1990 en 2010 en tussen 2010 en 2015. Die tweede periode moet het dringend-ste onderzocht worden in het kader van de onderhandelingen met de trojka. De overgrote meerderheid van de huidige Griekse overheidsschulden dateren uit deze periode en 80% werd uitgeleend door de trojka.”

de gevestigde media en het politieke en economische establishment hebben het over een ‘schuldencrisis’. is die term correct of een leugen?

“Deze term verbergt dat het probleem in Europa (en elders) niet de publieke schulden zijn, maar de private schul-den van ondernemingen, in het bijzon-der financiële bedrijven zoals banken, verzekeringen of pensioenfondsen, die grote risico’s namen binnen het kapita-listische systeem en wier schulden ge-socialiseerd werden. Het Griekse voor-

beeld is veelzeggend op dat vlak.“Alle operaties van de Griekse over-heid en de instellingen van de troj-ka (IMF, Europese Centrale Bank en Europese Commissie) sinds 2010 be-stonden uit het overnemen van risi-co’s van de Duitse, Franse, Italiaanse, Belgische, ... banken om deze over te dragen naar de Griekse en Europese bevolking. Naar schatting 75% tot 90% van de bedragen van de leningen die sinds 2010 aan Griekenland werden toe-gekend, kwam direct op de rekeningen van deze banken. De herstructering van de schulden in 2012 werd door de ge-vestigde media voorgesteld als een ca-deau aan de Griekse bevolking, terwijl het ging om een transfer van Griekse schulden vanuit private handen naar publieke handen (IMF, ECB, 14 lidsta-ten van de eurozone en het Europees Stabiliteitsfonds). “De zogenaamde ‘reddingsplannen’

voor Griekenland hadden enkel tot doel om de grote private banken in Europa te redden en tegelijk werden ze als ex-cuus ingeroepen om harde besparings-maatregelen aan de Griekse bevolking op te leggen. Dat zagen we overigens eerder ook al in de zogenaamde ‘der-dewereldlanden’.”

Zorgt de discussie over de publieke schulden ook voor debat binnen syriza?

“Tot nu toe was er spijtig genoeg geen

sprake van debat, maar eerder van een totaal stilzwijgen. Op de eerste zitting van de commissie waren alle ministers aanwezig, ook Tsipras en Varoufakis. Ze kondigden er aan dat ze het werk van de commissie steunen. Maar ze vesti-gen er zeker de publieke aandacht niet op. De strategie van onderhandelingen met de schuldeisers toont dat de leiding van Syriza niet van plan lijkt te zijn om de legitimiteit en de terugbetaling van de schulden in vraag te stellen.“Een opschorting van de betaling zou

de krachtsverhoudingen nochtans kun-nen doen keren en de audit kan de re-gering argumenten aanbieden in het kader van een dergelijke confrontatie. De houding van de leiding van Syriza is misschien niet verwonderlijk, maar dat ook het linkse platform binnen Syriza zwijgt, is wel opmerkelijk. Op dit ogen-blik grijpt dit linkse platform de audit

niet aan om sterker te pleiten voor een breuk met de dominantie van de trojka en het Europese kapitalistische esta-blishment in het algemeen. Een breuk met de schuldeisers zou onvermijde-lijk tot andere discussies leiden: een strikte kapitaalcontrole, socialisering van de financiële sector of nog de na-tionalisatie van de sleutelsectoren van de economie.“Wat er ook gebeurt, de Griekse bevol-king kan het werk van de audit aangrij-pen om te antwoorden op de verkeerde voorstellingen over de oorsprong van de Griekse schulden en over de oplos-singen die voorgesteld worden. De au-dit kan een belangrijk instrument zijn in de mobilisaties van de Griekse en de internationale bevolking. Uiteindelijk zal die mobilisatie beslissend zijn om te bouwen aan een echt alternatief op het kapitalisme.”

steun de griekse bevolking

#stoPbesParingen #demoCratie #solidariteit

Betoging op 21 juni om 13u30 aan het Centraal station in Brussel

LSP en ALS nemen deel aan het platform ‘Met de Griekse be-volking’ dat een dertigtal organi-saties omvat, waaronder Syriza België, Solidariteitsinitiatief met het Griekse verzet, de metaalbond van het ABVV in Wallonië en Brussel, ACOD-Wallonië, MOC-Brussel, Alter Summit, CADTM en tal van linkse or-ganisaties en verenigingen. Er komt een nationale betoging in het kader van een oproep voor een actieweek tij-dens de volgende Europese top.

gevestigde Partijen gedisCrediteerd, versniPPerd Politiek landsChaP

De laatste peilingen wekken de in-druk dat de explosieve electorale groei van Podemos minstens tijdelijk tot stil-stand is gekomen. In plaats van een scenario van onafgebroken groei van Podemos waarbij de dominantie van de twee grote partijen, de rechtse conser-vatieve PP en de sociaaldemocratische PSOE, wordt doorbroken, is er eerder sprake van een versnippering van het politieke landschap. Er is ook een ster-ke groei van het rechts populistische Ciudadanos (partij van de burgers). Die partij kan groeien op basis van een an-ticorruptiediscours. Dat ligt gevoelig door de talloze schandalen. De situatie van politieke crisis en instabiliteit kan de vorming van lokale en regionale be-sturen bijzonder moeilijk maken.

Pablo Iglesias en de leiding van Podemos kozen ervoor om hun pro-gramma af te zwakken. Zo werd afstand gedaan van de eis om de schulden niet langer terug te betalen en werd ook de invoering van een basisinkomen over-boord gegooid. Podemos wil “realisti-scher” zijn. Deze aanpak wordt nu in vraag gesteld. Onder leden en sympa-thisanten van Podemos is er heel wat discussie, dat ook tot debat op algeme-ne vergaderingen zal moeten leiden. De radicale linkerzijde moet gedurfd naar buiten komen. De electorale afstraffing van Izquierda Unida (Verenigd Links) in Andalusië was grotendeels te wijten aan het feit dat IU er aan een bespa-ringsregering met de sociaaldemocra-tische PSOE deelnam onder het mom dat dit nodig was om rechts te stoppen. Ook uit deze ervaring moeten we les-sen trekken.

Onze Spaanse zusterorganisatie, Socialismo Revolucionario (SR), werkt

zowel binnen Izquierda Unida als Podemos. SR roept op om te stemmen voor kandidaten die zich duidelijk uit-spreken tegen de besparingen. SR komt op voor een beleid dat breekt met de huidige gang van zaken. Dat kan door de schulden niet terug te betalen en de banken en sleutelsectoren van de eco-nomie te nationaliseren onder demo-cratisch beheer en controle van de ge-meenschap.

linkse eenheidslijsten oP lokaal vlak

In een aantal steden zijn er linkse eenheidslijsten bij de gemeenteraads-verkiezingen. Dit is belangrijk om het verzet tegen de besparingen te vereni-gen. Het gaat om lijsten met onder meer Podemos, Izquierda Unida, linkse eco-logisten, linkse nationalisten, strijdba-re syndicalisten, activisten van sociale bewegingen, ... Voorbeelden van derge-

lijke lijsten zijn ‘Zaragoza en Común’, ‘Marea Atlántica’ in A Coruña of nog ‘Barcelona en Comú’ (waar de linkse Catalaanse nationalistische CUP niet aan meewerkt). In al deze grote steden staan de linkse eenheidslijsten op de tweede plaats in de peilingen. Sommige peilingen zetten ‘Barcelona en Comú’ zelfs op de eerste plaats. Dat opent de mogelijkheid van een links bestuur on-der leiding van Ada Colau, de woord-voerder van het platform tegen de uit-huiszettingen. Maar in de meeste steden was het proces van discussie over linkse eenheid erg chaotisch. Zo besloot de lo-kale leiding van Izquierda Unida om in Madrid apart op te komen naast de lijst Ahora Madrid.

Socialismo Revolucionario (SR) speel-de een kleine rol in het proces van link-se frontvorming in Badalona, een ge-meente die aan Barcelona grenst. De lijst Guanyem Badalona en Comú wordt ondersteund door Podemos, CUP, SR

en kritische militanten van IU en de Groenen. Kritische militanten binnen IU, de linkerzijde waar SR mee samen-werkt, verzetten zich tegen de hernieu-wing van de oude alliantie tussen IU en de Groenen. Die alliantie werd ver-voegd door diegenen die verloren in de voorverkiezingen binnen Podemos. Dit voorbeeld is indicatief voor de situatie in tal van Spaanse steden waar de lokale leiding van IU de vorming van linkse eenheidslijsten blokkeerde. We moeten alle strijdbare en kritische lagen vereni-gen rond een programma dat opkomt voor een draai naar links en voor een eengemaakt front van onderuit, zowel binnen als buiten IU.

Linkse gemeentebesturen of linkse verkozenen kunnen een belangrijke rol spelen in het ondersteunen van het ver-zet tegen het neoliberale beleid rond een programma dat actief ingaat tegen de door de nationale regering opgelegde besparingen.

Interview met Jeremie Cravatte (CADTM), net terug van Griekse commissie overheidsschulden Op 4 april installeerde Zoe Konstantopoulou, de Griekse

parlementsvoorzitster, een commissie die de Griekse overheidsschuld moet onderzoeken. De commissie bestaat uit 15

buitenlandse personaliteiten en 15 Grieken. We spraken met Jeremie Cravatte, medewerker van CADTM (Comité voor de opheffing van de derdewereldschulden) en lid van het platform voor een burgeraudit van de Belgische schulden. Jeremie was net terug van een tweede werkvergadering van de commissie in Athene.

door niColas Croes

Spaanse verkiezingen met politieke crisis en linkse kandidaten op het menu

De hoop op een breuk met het besparingsbeleid in Spanje leidt tot een zoektocht naar een politiek instrument

op een ogenblik dat er heel wat verkiezingen zijn. Op 24 mei zijn er gemeenteraadsverkiezingen en tal van verkiezingen voor de autonome regio’s. Deze verkiezingen vormen een eerste grote test voor Podemos in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van eind dit jaar.

door Boris malarme

internationaal 11www.socialisme.be juni 2015

einde eConomisChe groei

Hugo Chavez in Venezuela en Evo Morales in Bolivia beloofden een overgang naar het socialisme, maar de woorden gingen niet gepaard met maatregelen om effectief met het ka-pitalisme te breken. Hierdoor zijn de hervormingen nu bedreigd. In landen met centrumlinkse regeringen, zoals Brazilië, werd niet gebroken met de al-omtegenwoordige corruptie. Het leidt tot een politieke crisis bovenop de eco-nomische problemen.

De afgelopen tien jaar kende het con-tinent een snelle economische groei. Dit liet de centrumlinkse regeringen toe om een aantal hervormingen door te voeren. Maar zelfs in deze periode van sterke groei bleven miljoenen men-sen in armoede leven. Olie, gas, koper, soja en andere grondstoffen die in over-vloed voorkomen in Latijns-Amerika vonden een gretige afzetmarkt in China en dit zorgde voor groei. De vertraging van de Chinese economie heeft ook de export van grondstoffen snel doen vertragen en zet de prijzen ervan onder druk.

De afhankelijkheid van de export van grondstoffen tijdens de periode van groei leidde tot een snelle desin-dustrialisering van deze landen. Zo zijn grondstoffen goed voor 60% van de Braziliaanse export en komt 96% van de de Venezolaanse exportinkom-sten van olie.

Politieke gevolgen

De crisis slaat toe op een ogenblik dat linkse of centrumlinkse regeringen aan de macht zijn. Dit leidt tot heel wat verwarring. Sommigen hebben het over een verrechtsing van het continent. Het klopt dat het ongenoegen ruimte geeft aan traditonele rechtse krachten om een grotere steun te vinden. Dit is evenwel geen uitdrukking van een bocht naar rechts in de samenleving. Het is voor-al een uitdrukking van de afwezigheid van een sterk socialistisch alternatief.

In Brazilië was er eerder dit jaar een golf van arbeidersstrijd. Personeel uit de publieke sector, leraars, arbeiders uit de automobielsector, metaalarbei-ders, ... gingen in staking en strijd. In Paraná was er een staking van onbe-paalde duur door het personeel van de publieke sector waardoor de loka-le overheid de besparingen moest in-trekken. Arbeiders van Volkswagen en General Motors behaalden gedeel-telijke overwinningen in stakingen te-gen afdankingen.

De enorme corruptie in het land,

waarbij ook verantwoordelijken van de regerende PT (Arbeiderspartij) van Dilma Rousseff betrokken zijn, ver-sterkte het wantrouwen in het politieke stelsel. De rechterzijde speelt daar op populistische wijze op in en organiseer-de acties om het ontslag van Rousseff te eisen. De PT probeerde hierop de ei-gen achterban te mobiliseren, maar ve-len zijn daar niet toe bereid. Gelukkig waren er ook acties die sociale hervor-mingen eisen en ingaan tegen zowel de regering als de rechterzijde. Zo was er op 15 april een betoging in São Paulo met 30.000. Het initiatief ging uit van de linkse partij PSOL en de beweging van daklozen MTST, met ook steun van de strijdbare vakbond CSP-Conlutas en uiteindelijk zelfs van de officiële vak-bondsfederatie CUT. De druk op de vakbondsleiding is groot om tot een al-gemene 24-urenstaking over te gaan.

Dat consequent links zich kan ver-sterken in het verzet tegen het beleid van centrumlinks dat niet breekt met de kapitalistische logica, bleek eer-der ook in Argentinië. De electora-le groei van de trotskistische allian-tie FIT (Frente de Izquierda y de los Trabajadores) weerlegt de idee dat het continent naar rechts opschuift. Maar het succes van de FIT stelt wel nieuwe uitdagingen. Zal de alliantie erin sla-gen om op het succes verder te bouwen en ook delen van de voormalige aan-hangers van de Peronistische vakbon-den te betrekken in de opbouw van een bredere arbeiderspartij?

venezolaanse regime onder druk

De economische ramp in Venezuela werd versterkt door de val van de olie-prijzen. Dit jaar zou de economie met 5% krimpen nadat ze vorig jaar ook al een negatieve groei van 4% kende. Er is een tekort aan zowat alles. Volgens schattingen zijn een op de drie basis-goederen niet beschikbaar. Het gaat onder meer om voedsel, geneesmidde-len en kledij. Er zijn prikborden waar mensen aan ruilhandel doen, bijvoor-beeld toiletpapier ruilen voor wasmid-del. Venezuela kent met ongeveer 70% de hoogste inflatiecijfers ter wereld.

Dit ondermijnt de steun voor de rege-ring. De tekorten zijn veroorzaakt door speculanten of het gevolg van de po-gingen van de kapitalisten om het land te destabiliseren. Maar ze zijn ook het gevolg van de bureaucratische aanpak van het regime. De hervormingen van Chavez worden hierdoor ondermijnd. Het gezondheidssysteem is in crisis, van de 45.000 bedden in publieke zie-

kenhuizen kunnen er slechts 16.000 ef-fectief gebruikt worden.

De steun voor president Maduro is volgens peilingen onder de 30% gezakt. Wij waarschuwden eerder al voor im-passe als niet gebroken werd met het kapitalisme. Er kwam geen nationali-satie van de economie onder democra-tische arbeiderscontrole en -beheer. De impasse opent de weg voor ontgooche-ling, waar de rechtse oppositie op haar beurt kan op inspelen.

het einde van het embargo tegen Cuba

Het VS-imperialisme maakte een bocht in het beleid ten aanzien van Cuba. Begin dit jaar kondidgden de Amerikaanse president Barack Obama en de Cubaanse president Raul Castro een reeks historische akkoorden aan. Obama erkende: “Je kan niet meer dan 50 jaar hetzelfde doen en toch een ander resultaat verwachten.” De Europese en Canadese heersende klas-sen, maar ook het grootste deel van het Latijns-Amerikaanse kapitalisme, ko-zen voor een andere aanpak die nu ook door Obama wordt gedeeld.

Sinds de Cubaanse revolutie heeft het VS-imperialisme een strikt embargo opgelegd tegen Cuba en werden ver-schillende pogingen ondernomen om het regime omver te werpen en het ka-pitalisme te herstellen. In 1961 was er zelfs een gewapende interventie daar-toe. Ondanks de verregaande gevolgen van het embargo, heeft de VS-aanpak gefaald. Dat kwam vooral door de bre-de steun voor de revolutie in Cuba. Nu kiezen de VS voor een ander beleid, maar met hetzelfde doel. Zoals Leon Trotski waarschuwde met betrekking tot de voormalige Sovjet-Unie kan de dreiging van kapitalistisch herstel ook komen in de vorm van “goedkope producten in de goederentrein van het imperialisme.” Door de Cubaanse eco-nomie te overspoelen met goederen en investeringen hopen de VS het kapita-lisme volledig te herstellen.

De revolutionaire ontwikkelingen in Venezuela, Bolivia en Ecuador begin van deze eeuw werden jammer genoeg niet gebruikt om stappen te zetten in de richting van een vrijwillige socia-listische federatie van deze landen. De reformistische regimes van Morales, Chavez en Rafael Correa voerden be-langrijke hervormingen door, maar ble-ven vastzitten in het kader van het ka-pitalisme. Tegelijk zette het Cubaanse regime stappen in de richting van kapi-talistisch herstel. Zo werd in de toeristi-sche sector een bruggenhoofd voor zo’n herstel gevestigd en kwamen er maatre-gelen zoals een verhoging van de pensi-oenleeftijd, vrijhandelszones zoals die in de haven aan de baai van Mariel, ... Het afzwakken van de reisbeperkingen moet zeker verwelkomd worden, maar

andere maatregelen bedreigen de over-blijvende en reeds uitgeholde verwor-venheden van de revolutie.

De overgang naar een volledig ka-pitalistisch herstel zal niet rechtlijnig verlopen. Delen van het regime zien deze ontwikkeling ook niet zitten. Zo verklaarde Mariela Castro, de dochter

van Raul, in januari: “De Cubaanse bevolking wil geen terugkeer naar het kapitalisme.” Op dit ogenblik zijn de sleutelsectoren van de economie nog niet geprivatiseerd of verkocht aan bui-tenlandse kapitalisten. De komst van Mastercard en Netflix is opmerkelijk maar blijft grotendeels symbolisch.

Een nieuw keerpunt in Latijns-AmerikaHet einde van de linkse golf in Latijns-Amerika? De historische ontmoeting tussen Barack Obama en Raul Castro,

politieke en economische onrust in Venezuela, het stilvallen van de hervormingen in Bolivia en de crisis in Brazilië zijn

uitdrukkingen van een nieuw keerpunt in Latijns-Amerika. De verwachtingen in de radicale hervormingen in Venezuela, Bolivia en Ecuador maakten plaats voor ontgoocheling en crisis.

door tony saunois - een langere Versie Van dit dossier Vind Je op marxisme.Be

Brazilië: de druk van onderuit voor de organisatie van een algemene staking neemt toe.

In Chili waren er de voorbije maanden massale betogingen met honderdduizen-den deelnemers. De betogers kwamen op voor gratis onderwijs.

Crisis en verzet

Voor socialisten en de werkende klasse vormen de maatregelen in de rich-ting van kapitalistisch herstel een stap achteruit. Het ondermijnt de verwor-venheden van de Cubaanse revolutie voor de massa’s. Het zal uiteindelijk door de heersende klasse, zeker in Latijns-Amerika, gebruikt worden om de idee van socialisme als alternatief op het kapitalisme te discrediteren. Maar dit zal niet dezelfde effecten hebben als het ideologische offensief tegen het socialisme na de val van de voormalige stalinistische regimes in de Sovjet-Unie en Oost-Europa in 1989/90.

Het opheffen van het embargo zal Cuba de mogelijkheid bieden om handel te drijven op de wereldmarkt. Zonder een echte arbeidersdemocratie dreigt dit de ontwikkeling van kapitalistisch herstel te versnellen. Een staatsmo-nopolie op buitenlandse handel onder democratische controle van een arbei-dersdemocratie is essentieel om deze dreiging af te wenden. Tegen de ach-tergrond van een nieuwe internationale kapitalistische crisis is het mogelijk dat de stappen naar kapitalistisch herstel beperkt blijven. Het is mogelijk dat Cuba een langere tijd een gemengde of hybride situatie kent. Aanvankelijk zullen verworvenheden van de revolutie op het vlak van ge-

zondheidszorg en onderwijs mogelijk behouden blijven, zelfs al gaan ook deze gebukt onder een gebrek aan investeringen. Delen van de bevolking zijn bang voor het verdwijnen van de verworvenheden van de revolutie en vrezen dat het land een nieuw Puerto Rico kan worden. Er is verzet nodig tegen het kapitalistisch herstel, gekoppeld aan strijd voor arbeidersdemocra-tie en een geplande economie.

In Latijns-Amerika is er nood aan een massaal socialistisch alternatief. Daarbij moeten we de beperkingen van de radicale reformistische maatrege-len en bureaucratische methoden in Venezuela, Bolivia en Ecuador erkennen. Deze landen bleven gevangen zitten in het kapitalisme. De opportunistische populistische mobilisaties van de rechterzijde in Brazilië, Venezuela en an-dere landen tonen de dringendheid van een sterke socialistische beweging. In de nieuwe fase van crisis en strijd moeten de arbeidersklasse en de revolutio-naire socialisten bouwen aan een strijdbaar socialistisch alternatief.

de Linkse Socialist1� banken

stoP de PriVAtiseriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNWeeKIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN NieuWe ArBeidersPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeidersdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor soCiAlisMe eN iNterNAtioNAlisMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WAAR LSP VooR STAAT

Wat hij daar zag, heeft hem sterk ver-baasd. In de inleiding op het boek wordt meteen met de deur in huis gevallen. De financiële crisis wordt vergeleken met een vliegtuig waarbij je als passagier merkt dat een vleugel in brand staat. De stewardess zegt zelfverzekerd dat alles in orde is maar dan ga je kijken in de cockpit en blijkt er geen piloot te zijn. Wat Luyendijk bedoelt, is dat de crisis niet veroorzaakt wordt door en-kele hebzuchtige bankiers maar dat het ingebakken zit in het systeem. De crisis kwam er niet door een samenzwering van enkelingen. Neen, “het probleem is dit systeem” merkt Luyendijk in zijn conclusie op. “Zouden we morgen de hele City naar een onbewoond eiland afvoeren en vervangen door een kwart miljoen nieuwe mensen, dan ben ik er-van overtuigd dat we in no time hetzelf-de wangedrag weer zullen zien.”

Doorheen tientallen gesprekken met mensen uit de financiële sector probeert Luyendijk deze wereld te doorgronden, patronen te ontdekken en een zicht te krijgen op de oorzaken van de financië-le crisis van 2008. Hij ontdekt een harde wereld waar elke job onzeker is, lange uren worden geklopt, mensen tegen el-kaar worden opgezet en ingewikkelde constructies de nodige winsten met bijhorende bonussen moeten opleve-ren. Met moeite doorbreekt Luyendijk de wet van de zwijgplicht die de sector zichzelf heeft opgelegd. Maar veel wij-zer worden we niet van wat er zich ach-ter dat rookgordijn bevindt. Bankiers

moeten toegeven dat ook zij de inge-wikkelde constructies niet begrijpen en dat de problemen die tot de crisis van 2008 hebben geleid nog steeds aanwe-zig zijn. “Is de sector fixed sinds de cri-sis?”, vraagt Luyendijk aan een senior toezichthouder. Het ontnuchterende antwoord laat geen twijfel bestaan: “I don’t think so”.

Waarom gebeur t er dan niets? Luyendijk merkt terecht op dat alle gevestigde partijen mee in bad zitten. Corruptie is het niet, dat veronderstelt dat je in ruil voor geld iets doet wat je anders niet had gedaan. “Capture

gaat een stap verder. Daarbij is er geen geld meer nodig, omdat je als po-liticus, toezichthouder of wetenschap-per oprecht bent gaan geloven dat de wereld in elkaar zit zoals de bankiers hem schetsen.” Verschillen in benade-ring zijn er amper, het maakt niet uit of de sociaaldemocratie mee aan de macht is of niet.

Het boek gaat vrij ver in kritiek op het kapitalisme, maar alternatieven wor-den niet geboden. “Cynisme over de huidige politici bij grote partijen lijkt me terecht”, schrijft Luyendijk. Maar

het democratische stelsel zoals we dat kennen, is wel de regeervorm “die zich aan de eigen haren uit het moe-ras kan trekken.” Hoe dat kan, wordt niet duidelijk.

Er is een omwenteling nodig, erkent Luyendijk. Dat is een goed uitgangs-punt, maar zonder veel nut indien het huidige systeem gewoon overeind blijft. Het volstaat niet om individuele ban-kiers of politici te vervangen, heel het systeem moet weg. Socialisten pleiten daarbij voor een nationalisatie van de volledige financiële sector onder de-mocratische controle van de gemeen-schap en gericht op de belangen van de gemeenschap. Het zou bijdragen aan het invullen van de noden en be-hoeften van de grote meerderheid van de bevolking. In plaats van miljarden in speculatie te steken waarbij enkele grote aandeelhouders met de winsten gaan lopen en de huurlingen in de fi-nanciële sector met ruime kruimels in de vorm van bonussen gedwongen wor-den om in de pas te lopen, zouden deze middelen kunnen aangewend worden voor onderwijs, gezondheidszorg, so-ciale zekerheid, infrastructuur, ... ‘Dit kan niet waar zijn’ is een bestsel-

ler, een uitdrukking van het feit dat de verontwaardiging groot is. “Het sy-steem is het probleem”, is de conclusie van het boek. Laat ons dat aangrijpen om te strijden tegen dit systeem zodat de beschreven speculatie en financi-ele waanzin inderdaad niet waar meer kunnen zijn.

Leven we echt in een democratie? Onder bredere lagen van de bevolking is

er daar sinds het uibreken van de economische crisis twijfel over ontstaan. Het failliet van Dexia en de redding ervan, de wijze waarop ‘onze’ vertegenwoordigers toegaven aan de grillen van de financiële sector, … droegen niet bij aan het wegnemen van die twijfel. De gebeurtenissen rond Dexia vormen het onderwerp van een documentaire die op DVD beschikbaar is.

In december 2011 legden ATTAC en CADTM (comité voor de opheffing van

de derdewereldschulden) een klacht neer tegen de Belgische Staat. Een re-gering van lopende zaken kende inder-haast een garantie van 54,45 miljard euro toe aan de bank Dexia, zonder par-lementair debat en zonder voorwaar-den! De juridische procedure leidde niet tot een publiek debat, onder meer door een compleet stilzwijgen van de gevestigde media. Uiteindelijk kwam er in de lente van 2013 een wet waarmee de bankgaranties met terugwerkende kracht door het parlement werden goed-gekeurd. Hierdoor maakte de juridische klacht geen kans meer.

Maar dit ongelooflijke verhaal wordt nu wel gebracht in een documentaire van Valentin Fayet van ZinTV. Die ge-

bruikte hiervoor archiefmateriaal en tal van interviews.

De Dexia-affaire is een symptoom van een breder probleem. De economi-sche crisis werd overal aangegrepen om een verdere stap te zetten in de afbraak van democratische rechten en betrok-kenheid. Zo was er een machtsover-dracht van verkozen regeringen naar de niet-verkozen Europese Commissie die bij niemand verantwoording moet afleggen. Er waren tijdelijk ook niet-verkozen technocratische regeringen in Italië en Griekenland met als doel om de belangen van de bankiers te dienen. Er is ook het Europees begrotingsver-drag, officieel een verdrag over “sta-biliteit, coördinatie en bestuur”, dat

als doel heeft om het verkiezen van regeringen die tegen het neoliberale besparingsbeleid ingaan onmogelijk te maken.

In België hebben de media, gevestig-de politici en hun commentatoren zoals elders geprobeerd om de geschiedenis van de reddingsoperaties voor de ban-ken te herschrijven. Er werd voortaan gesproken over de schuldencrisis en niet langer over de financiële crisis. De verantwoordelijkheid voor de schulden lag niet langer bij de financiële sector maar bij de zogenaamde ‘excessieve’ publieke uitgaven. De crisis werd aan-gegrepen voor een brutale aanval op de publieke sector en de rechten van de werkenden.

De toename van de schulden is vooral een gevolg van de crisis en niet zozeer de oorzaak ervan. Het is onder meer het gevolg van een enorme overdracht van private schulden naar de gemeen-schap. Deze crisis zit ingebakken in het kapitalistische systeem zelf en niet in de publieke sector die te groot zou zijn. Deze documentaire licht een tipje van de sluier van de Dexia-affiare. Het is dan ook nuttig om in te gaan tegen de heersende retoriek van besparingen waarbij wij gevraagd worden om op te draaien voor een crisis die wij niet ver-oorzaakten. “Dexia of de gijzeling van een demo-cratie” is beschikbaar voor 15 euro via zintv.org.

“Dit kan niet waar zijn”, journalist in de wereld van bankiers en speculanten

“Het systeem is Het probleem”, iS de

concLuSie Van het boek.

Journalist Joris Luyendijk had als correspondent in het Midden-Oosten al een en ander meegemaakt en leek voor The Guardian dan ook een geknipte correspondent om enkele maanden ondergedompeld te worden in de gevaarlijke wereld van bankiers en speculanten in The City, het financiële hoofdkwartier in

Londen.

door geert Cool

DVD. ‘Dexia of de gijzeling van een democratie’

www.socialisme.be juni 2015 1�partijnieuws

Luik-Lux: 1.584 €Bxl-W.Brab: 2.957 €Henegouwen-Namen: 1.071 €Vl Brab-Limburg: 750 €O en W Vlaanderen: 2.137 €Antwerpen: 1.122 €Nationaal: 402 €TOTAAL: 10.022,90 €

158%134%107%75%69%66%40%

91%

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van so-cialist Press

Elk kwartaal proberen we 11.000 euro financiële steun op te halen op straat of onder sympathisanten. Voor de maanden april tot en met juni, het tweede kwartaal van 2015, stonden we eind mei op 91% van onze doel-stelling. Het moet dan ook mogelijk zijn om niet alleen onze doelstelling te behalen, maar deze ook te overschrijden. Dit strijdfonds laat ons toe om campagnes te organiseren en onze politieke werking te ontwikkelen. Steun ons, stort een bijdrage op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding

‘steun’. Of neem een doorlopende steunopdracht van minstens 2 euro per maand, dan sturen we ook onze krant op!

• Donderdag 4 juni. Brussel. 10u30 Sint-Jansplein. Vakbondsactie voor de verdediging van vrouwenrech-

ten tegen het besparingsbeleid• Dinsdag 9 juni. Antwerpen. 19u30 café Multatuli.

Algemene ledenvergadering: Spanje en de zoektocht naar een politiek alternatief. Spreker: Marisa

• Maandag 15 juni. Brussel. Syndicale militantenconcentra-tie voor de verdediging van de pensioenen

• Zondag 21 juni. Brussel. 13u30 Brussel Centraal. Solidariteitsbetoging met het verzet van de Griekse bevolking• Eind juni: vakbondsbetoging in het kader van de Europese

Top• 1-6 juli: zomerkamp van ALS en LSP

• 19-24 juli: zomerschool van het CWI• November: nationaal congres van LSP

Agenda

Neem een abonnement op deze krant

Strijdfonds: steun LSP

Van februari tot en met mei voerden we een campagne om 120 nieuwe abonnementen op deze krant te realise-ren. Nog voor het einde van deze periode hebben we deze doelstelling be-haald. Een groter aantal abonnementen maakt een bredere versprei-ding van onze krant mo-gelijk. Bovendien laat het ons toe om ook in relatief rustige maanden, zoals in de zomer, doorheen onze krant in discus-sie te gaan met een grotere groep lezers. We willen niet alleen een alterna-tieve bron van informatie aanbieden, maar ook voorstellen doen om de strijd vooruit te helpen. Deze krant vormt een onderdeel van de strijd. Steun dit door vandaag nog een abonnement te nemen! Een gewoon abonnement kost 20 euro voor 12 exemplaren (er verschijnen er 10 per jaar), maar een steu-nabonnement van 30 of 50 euro mag uiteraard ook. Nog gemakkelijker is een doorlopende opdracht van minstens 2 euro per maand, een klein bedrag voor u en een vaste bron van inkomsten voor ons. Stort op BE 48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’.

Militanten van LSP op 1 mei in Luik (foto: LSP Luik). Rechtsboven: militan-ten op Pride.be (foto: Liesbeth)

Het zomerkamp van de Actief Linkse Studenten is een ideale gelegenheid

om politieke inzichten aan te scherpen en ervaringen uit te wisselen met andere jonge activisten. Na een onderbreking door examens kan de strijd met het zomerkamp direct terug opgenomen worden. En ja, het zomerkamp biedt natuurlijk ook mogelijkheden inzake ontspanning en feesten.

Het kamp start op 1 juli. Van 4 tot en met 6 juli komen er thema’s aan bod die minder specifiek op jongeren ge-richt zijn. Daarvoor nodigen we alle leden uit, ook diegenen die iets min-der jong zijn.

Op de agenda onder meer discus-sies over volgende thema’s: de oor-sprong van ongelijkheid, de beweging voor burgerrechten in de VS, mar-xistische filosofie, studentenstrijd in Chili en Québec, de rol van actieco-mités en algemene vergaderingen in sociale strijd, antiracisme en anti-fascisme, de regering van Syriza in Griekenland, de publieke schulden en strijd tegen besparingen, de strijd tegen Islamitische Staat en tegen im-perialisme, fort Europa, globalisering

en migratie, strijd tegen seksisme, hoe sociale zekerheid werd bekomen en hoe het verdedigen, het trotskisme en andere linkse stromingen (reformisme, stalinisme, anarchisme), de oprichting van de BWP en nieuwe linkse krach-ten (Syriza, Podemos), ...

Er is alleszins genoeg stof tot dis-cussie, dat staat vast. En verder wordt ook tijd gemaakt voor een barbecue, film, cantus, ... Enkele ontspannen dagen met ook een goede portie po-

litieke vorming en dit in een relaxte omgeving, dat is wat ons zomerkamp te bieden heeft.

Deelname aan het kamp (met eten en overnachtingen inbegrepen) kost 75 euro voor het volledige kamp (60 euro voor scholieren). Wie van 4 tot en met 6 juli komt, betaalt 55 euro in voorverkoop. Voor informatie, in-schrijvingen, programma,... kan je ons contacteren via info@socialisme.be of 02/345 61 81.

Schrijf je nu in voor ons zomerkamp!De wereld begrijpen om hem te veranderen

tegen het raCisme van de wever, solidariteit met de amazigh!

De stelling van Bart De Wever dat gemeenschappen zo-als de Berbers (die zelf de term ‘Amazigh’ verkiezen) af-gesloten leven en racisme gebruiken om persoonlijk falen te verbergen, leidde tot protest. Een eerste actie leverde repressie en GAS-boetes op. Maar op 17 mei was er een toegelaten actie op de Antwerpse Groenplaats met 250 tot 300 aanwezigen. Wij organiseerden een kleurrijke delega-tie met militanten van diverse afkomst, zowel Amazigh, Tamils, Kasjmiri, Pakistanen als andere Antwerpenaren. We haalden op de actie 82 euro strijdfonds op met badges en steunkaarten en we verkochten 7 exemplaren van ons maandblad.

LSP in actie

LSP is geen commentator die vanop de zijlijn naar gebeurtenissen kijkt. We nemen deel aan tal van initiatieven en acties waarbij we steeds pleiten

voor een strijd gericht op een andere samenleving. De voorbije weken ontbrak het zeker niet aan acties, er waren tal van mobilisaties waarop LSP aanwezig was.

1 mei : internationale dag van strijd en solidariteit voor het soCialisme

Deze eerste mei kwam na een prachtige beweging tegen het besparingsbeleid van de rechtse regering in het najaar. Ondanks de propaganda en de dreigementen van het pa-tronaat, hun politici en hun media, was het sociaal verzet massaal. Dat was mogelijk op basis van de strijdbare tra-dities van de arbeidersbeweging, een traditie waar ook 1 mei toe behoort. Op 1 mei benadrukten wij onze evaluatie van het eerste actieplan en de twijfelende opstelling van de vakbondsleidingen in de daaropvolgende maanden.

We verkochten 603 exemplaren van ons maandblad, dat waren er 120 meer dan vorig jaar. Er waren uitstekende resultaten met 148 kranten in Luik, 122 in Brussel, 87 in Gent, 60 in Brugge en 55 in Aalst. In Antwerpen vorm-den we een delegatie met onder meer een groep activisten van Tamil afkomst. Dankzij de actieve steun van ABVV Horval probeert deze groep de vakbond uit te bouwen on-der de meest onderdrukte werkenden, een pionierswerk dat eveneens goed aansluit bij de traditie van 1 mei.

nationale betoging van mensen-zonder-PaPieren

Enkele duizenden mensen namen deel aan de grote nationale solidariteitsbetoging van mensen-zonder-pa-pieren op 3 mei. Er waren veel mensen-zonder-papie-ren, politieke activisten, vakbondsmilitanten, ... die al-lemaal samen ingingen tegen het asielbeleid van Theo Francken. Doorheen strijd is het mogelijk om het lot van mensen-zonder-papieren iets te verbeteren, maar het kapitalisme kan niet menselijk gemaakt worden. In dit systeem tellen enkel de winsten van de multinatio-nals. We moeten een einde maken aan dit systeem dat mensen doet vluchten wegens oorlog, crisis en ellende. Er is een andere samenleving nodig om tot een echt vrij verkeer van mensen die dat wensen te komen, terwijl er tegelijk de mogelijkheid is om een degelijk leven uit te bouwen in elk land van herkomst.

Pride.be in brussel

De 20ste Brusselse editie van Pride op 16 mei moest afrekenen met regen. De optocht had traditioneel een feestelijk karakter met een sterke commerciële inslag. Maar dat hield ons niet tegen om succesvol campagne te voeren voor gelijke rechten en tegen homofobie. We wezen steeds op het verband tussen discriminatie en het besparingsbeleid dat verworvenheden uit het ver-leden op de helling zet en de ruimte voor allerhande verdeeldheid doet toenemen. Wetten volstaan niet om homofobie te stoppen, net zoals dit ook niet het geval is met racisme of seksisme.

vakbondsaCtie tegen de imPaCt van besParingen oP jongeren

Op 12 mei waren er enkele honderden betogers op een actie van ABVV en ACV tegen de gevolgen van het asociale regeringsbeleid voor jongeren. Die worden hard geraakt door maatregelen zoals de beperking van de inschakelingsuitkering in de tijd of het voorstel om het minimumloon voor jongeren te verlagen. Op het po-dium kondigde Marc Goblet van het ABVV aan dat er na de zomer een nieuw actieplan komt naar het model van dat in het najaar van 2014.

de Linkse Socialist1� tegen racisme en homofobie

N-VA-voorzitter en Antwerps burgemeester Bart De Wever deed een onhandige poging

om zijn stigmatiserende uitspraken over Berbers te nuanceren.

‘Amazigh’ (‘vrije mensen’) is de naam die Berbers (‘vreemd volk’) zelf hanteren.

Hij verklaarde dat hij slechts herhaal-de wat Marokkaanse ‘gezagsdragers’ stellen over Amazigh en beperkte zijn uitspraken tot de stelling dat de Berbers

een “gesloten gemeenschap” zouden vormen. Dat hij eraan toevoegde dat groepen zoals de Berbers racisme als excuus voor persoonlijk falen inroepen (met andere woorden, dat racisme rela-tief zou zijn), werd gemakshalve achter-wege gelaten in de poging tot nuance.

Een eerste protestactie tegen de uit-spraken van De Wever werd repres-sief in de kiem gesmoord. Iedereen werd opgepakt. Enkele weken later kwam er toch een toegelaten actie op de Groenplaats. Met ongeveer 250 tot

300 aanwezigen was het geen grote ac-tie. Maar het was wel belangrijk om een klaar en duidelijk protest tegen de uit-spraken van De Wever te tonen. Jammer genoeg werd er niet meer aandacht be-steed aan het betrekken van Amazigh in de organisatie van het protest en dat kwam ook tot uiting op de dag zelf.

Wij besloten om een degelijke en kleurrijke mobilisatie naar de actie te organiseren. Daarbij beperkten we ons niet tot de vraag naar excuses van De Wever. We willen een ander beleid zon-

der discriminatie, racisme, seksisme, homofobie, … Dit is enkel mogelijk als we breken met het besparingsbeleid dat sociale spanningen, tekorten en moge-lijke bronnen van verdeeldheid in de hand werkt.

LSP was met een 35-tal leden en sympathisanten aanwezig, waaronder Amazigh uit Brussel maar ook Tamils, Kasjmiri, Pakistanen en andere ‘locals’ uit Antwerpen. We hadden een stand en verkochten ons maandblad. We zorgden voor een aanwezigheid van Amazigh

en mobiliseerden tegelijk ook onder Antwerpse Aziaten, mensen die vol-gens De Wever de gevolgen van racis-me niet zouden ondervinden. We had-den spandoeken bij tegen het racisme inzake werk, huisvesting, onderwijs,

… maar ook tegen de repressieve aan-pak van antiracisten. Op onze borden stonden slogans tegen haat, racisme en alles wat ons verdeelt. Zes betogers die we nog niet kenden willen met LSP discussiëren om kennis te maken en/of actief te worden.

Voor het eerst ging de jaarlijkse Pride, een parade voor gelijke rechten van

LGBTQI-mensen (lesbiennes, gays, biseksuelen, trans, queer en interseksuelen), gepaard met een tegenbetoging in ons land. Religieuze conservatieven hielden op hetzelfde ogenblik een ‘Mars voor het gezin’ in Antwerpen met naargelang de bronnen 150 tot 250 aanwezigen, minder dan de 80.000 deelnemers aan de Pride.

Voor deze betoging werd onder meer campagne gevoerd aan de uitgang van kerken. Zo zagen we foto’s van N-VA-militant Wouter Jambon, maar ook van gekende neonazi’s als Kris Roman van Nation.

Het platform voor de actie las als een manifest uit lang vervlogen tijden met onder meer een verbod op abortus, verbod op homo-adoptie, verbod op de Pride, … Op de actie zelf werd een gro-te Maria-afbeelding meegedragen. De conservatieven kregen versterking uit het buitenland, met name van Poolse anti-abortusactivisten.

Samen met Poolse migranten ac-tie voeren voor een strikte religieuze benadering, dat was toch een ietwat nieuwe ervaring voor VB-kopstuk Filip Dewinter. Waar hij jaren geleden

zijn toenmalige conservatief-katholie-ke partijgenote Alexandra Colen nog verweet een puriteinse kwezel te zijn, stond Dewinter nu zelf op de eerste rij op een bijeenkomst van puriteinse kwezels. Als wonderbaarlijke bekering kan dit tellen!

De aanwezigheid van het extreem-rechtse Vlaams Belang was op zich niet verwonderlijk. Maar dat gekende N-VA-militanten van de partij waren en campagne voerden voor de betoging terwijl verschillende partijkopstukken in Brussel op de Pride aanwezig waren, was wel opmerkelijk. Het toont een wel erg grote spreidstand van N-VA. Of was het de bedoeling om verschillende flanken te bedienen: zowel de homofo-ben als de LGBTQI-mensen?

Er was geen echte tegenactie tegen de Mars voor het Gezin. Een actie te-gen een tegenactie organiseren, zou wat vreemd zijn. Het politiseren van de Pride leek ons een betere optie. Toch verzamelden enkele jongeren op de Groenplaats. Enkele jonge les-bische meisjes werden door de politie gevraagd om niet hand in hand te lo-pen of te kussen om niet te provoceren. Alsof een homofobe mars op zich geen enorme provocatie is. Burgemeester De Wever verdedigde het politieop-treden, maar zweeg uiteraard over de aanwezigheid van partijgenoten op de

homofobe optocht.Het is belangrijk dat we de ruimte

voor homofoben beperken. Wij on-dernamen reeds verschillende acties tegen de conservatieve anti-abortus-lobby en waren ook nu op de Pride aanwezig met materiaal waarin we ons uitspraken tegen de homofobe mars in Antwerpen. Door het protest tegen de religieuze conservatieven te organise-

ren, kunnen we vermijden dat ze zich versterken en steeds offensiever naar buiten treden.

De conservatieve optocht was be-perkt qua opkomst. Een dag later slaag-de ook Pegida er niet in om een goede mobilisatie op poten te zetten. Met een 20-tal betogers tegen de actie tegen ra-cisme op de Groenplaats, kan de actie van Pegida een flop genoemd worden.

Deze beperkte mobilisatie betekent echter niet dat het gevaar geweken is. Het zal erop aankomen om te blijven mobiliseren, acties te organiseren om hun ruimte te beperken en een poli-tiek programma naar voor te schuiven waarmee we antwoorden op het bespa-ringsbeleid dat verdeeldheid versterkt en de voedingsbodem voor racisme, seksisme en homofobie vergroot.

In Leuven probeerde de extreemrechtse NSV (Nationalistische

Studentenvereniging) eerder dit jaar een bijeenkomst van de Actief Linkse Studenten over Griekenland te verstoren.

De extreemrechtse militanten wer-den niet op de meeting binnengelaten. Hierop ondernamen ze een poging om dit aan te grijpen om de erkenning van ALS aan de universiteit te betwis-ten. ALS reageerde met een uitgebreid dossier waarin het extreemrechtse ge-welddadige karakter van NSV werd aangekaart. De overkoepeling van studentenorganisaties besloot om de

erkenning van ALS te behouden, NSV werd op de vingers getikt.

In navolging van de Leuvense NSV-vrienden besloot ook het Gentse KVHV om de Actief Linkse Studenten te inti-mideren. Met een 15-tal leden in vol or-naat met pet en lint verstoorden ze een meeting over Griekenland. Bij een vol-gende poging daartoe tijdens een mee-ting over de strijd tegen seksisme werd hen kordaat de toegang geweigerd.

Het doel van KVHV is om ALS het zwijgen op te leggen, vooral het verzet van de studenten tegen het besparings-beleid vinden ze problematisch. Dat we niet toelaten dat een groep KVHV’ers meetings komt verstoren, grijpen ze aan om de openbaarheid van deze ac-

tiviteiten te betwisten. Waar leden van KVHV onze waarden en normen inza-ke meetings aanvaarden, maken we er nochtans geen probleem van om hen toe te laten. Zo waren er twee KVHV’ers op een Antwerpse ALS-meeting over de strijd tegen racisme en seksisme. Maar in groep komen provoceren, is natuurlijk iets anders.

Eerder dit jaar verloor ALS zijn er-kenning aan de UGent na een rechts of-fensief in het overkoepelende PFK. De Sociale Raad volgde de argumentatie van ALS. Maar in het Bestuurscollege voerde Siegfried Bracke de strijd tegen ALS aan waarna de erkenning ingetrok-ken bleef maar ALS rechtstreeks onder de Dienst Studentenactiviteiten erkend

bleef. Het is opmerkelijk dat een N-VA-kopstuk als Siegfried Bracke op deze manier het politiek debat aan de Gentse universiteit in de kiem probeert te smo-ren. Eeder liet de Kamervoorzitter zich ook al opmerken op een provocatieve N-VA-actie tegen de stakingen in het najaar.

De Actief Linkse Studenten blijven ingaan tegen het besparingsbeleid en de pogingen van de studenten van de besparingspartijen om elk verzet mond-dood te maken of te criminaliseren. Werk hieraan mee, sluit je aan! Maak mee plannen voor de komende maan-den tijdens ons jaarlijkse zomerkamp.

www.actieflinks.be

Protest tegen uitspraken De Wever over Berbers

Delegatie gemobiliseerd door LSP op de actie in Antwerpen op 17 mei. Foto: PPICS

Rechtse studenten in het offensief tegen ALSzomerkamP als

Schrijf je nu in voor ons zomer-kamp: zes dagen van discussie en ontspanning van 1 tot en met 6 juli. Er wordt gestart met enke-le dagen die vooral op jongeren gericht zijn en in het weekend van 4 en 5 juli wordt het kamp open getrokken voor alle leeftij-den. Het volledige programma vind je op socialisme.be en ook de praktische info voor inschrij-vingen vind je daar. Een volledig kamp kost 75 euro (60 euro voor scholieren), overnachtingen en eten inbegrepen.

Conservatieven houden homofobe mars

Op Pride.be voerden wij campagne tegen de homofobe mars in Antwerpen. Foto: Liesbeth

www.socialisme.be juni 2015 1�jongeren en werk

Over het thema van de vakbonden gin-gen Comac (PVDA), Jong Groen, de rechtse conservatieven KVHV en het extreemrechtse NSV in debat. Het ging onder meer over de stakingsacties en het beruchte “recht op werk”. Tevens werd de discussie over de rechtspersoonlijk-heid van de vakbonden en de uitbetaling van de werkloosheid gevoerd. Wat ons opviel waren de harde antivakbonds-tandpunten van het KVHV, vertegen-woordigd door Wouter Jambon. Deze wilde de vakbonden volledig “depoli-tiseren”, iets waarin het KVHV werd bijgetreden door NSV. Voor KVHV en NSV mogen vakbonden zich en-kel per sector en bedrijf organiseren en enkel sectoriële akkoorden sluiten. Werkloosheidsuitkeringen willen ze laten uitbetalen door de werkgevers of overkoepelende organen van de werk-gevers.

De linkse sprekers van Comac en Jong Groen stelden terecht dat het doel van de rechtse voorstellen is om de vakbon-den te breken en de syndicale strijd te stoppen. Na een vraag vanuit de zaal of het KVHV niet gewoon de vakbonden aan banden wilde leggen, kwam er een volmondige “ja”. Omdat er felle reacties uit de zaal kwamen, probeerde Jambon zijn standpunt wat te nuanceren. KVHV en NSV maakten met enkele bewerin-gen ook duidelijk dat ze maar weinig voeling hebben met wat er leeft op de werkvloer. Zo zou het volgens hen een mythe zijn dat sommige werkenden niet durven staken omdat ze voor hun keuze worden afgestraft. KVHV overtrof NSV inzake brutale antivakbondsstandpun-ten. De NSV-spreker probeerde zich ge-matigder op te stellen, ook al weten we dat dit slechts schone schijn is. Enkele dagen eerder organiseerde NSV nog een

Europese bijeenkomst van wel erg aan-gebrande fascisten.

In het debat over jongerenwerkloos-heid kwam Mathias als spreker van de Actief Linkse Studenten aan bod. Andere sprekers waren die van Jong Socialisten, CDS (christendemocra-ten) en LVSV (liberalen). Dit debat ging vooral over hoe we de jongerenwerk-loosheid kunnen oplossen en wat de rol van de overheid en de markt is in die oplossing. Tevens kwam het minimum-loon ter sprake en vroegen sommigen zich af of we niet meer flexibiliteit moe-ten vragen van de werkenden.

De Jong Socialisten erkenden het pro-bleem en vonden het idee van nog meer

‘flexibele’ arbeid waanzin, waarbij hun vertegenwoordiger terecht verwees naar de mini-jobs in Duitsland die vele ge-wone banen hebben vervangen. Helaas kwamen de sociaaldemocratische ‘op-

De regering-Michel wil het mini-mumloon voor jongeren onder de 21 jaar verlagen. Er zijn werkgroepen op-gezet om na te gaan hoe dit kan door-gevoerd worden. Daar wordt niet ge-sproken over een verlaging van het nettoloon, maar wel van het brutoloon. Dat betekent wellicht dat er voorstellen zullen komen om de sociale bijdragen te verlagen.

Jongeren zijn werkenden zoals alle an-deren. Het is niet aanvaardbaar dat ze minder loon zouden krijgen voor het-zelfde werk. Gelijk werk betekent ge-lijk loon! Het voorstel zou leiden tot een concurrentie tussen jonge en iets ou-dere werkenden. Oudere werknemers krijgen nu al vaak te horen dat ze te duur zijn, maar tegelijk moeten ze wel tot 67 jaar werken. Wat zal er gebeuren indien jongeren nog minder loon krij-gen? Het zal wellicht enkel dienen om vervolgens ook de andere lonen naar beneden te trekken.

Jongeren krijgen al vaak te ma-ken met onzekere jobs (interim, con-

tracten van bepaalde duur, …) waar ze steeds moeilijker uit geraken. Arbeidsovereenkomsten van onbe-paalde duur, dus met jobzekerheid, worden stilaan een onmogelijke droom voor jongeren. Het verlagen van sociale bijdragen voor nieuwe arbeidsovereen-komsten zal dit enkel versterken.

Ook sociale bijdragen zijn onderdeel van ons loon. Hoe meer die sociale bij-dragen worden afgebouwd, hoe min-der geld er is voor de sociale zekerheid: werkloosheidsuitkeringen, kinderbij-slag, pensioenen, … Het voorstel om jonge werkenden in de solden te zetten, zal niet leiden tot meer werkgelegen-heid. Het zal enkel leiden tot meer winst en een algemene neerwaartse druk op de lonen. Om jongeren aan het werk te krijgen, moet de pensioenleeftijd ui-teraard niet verhoogd worden en moet het beschikbare werk verdeeld worden. Een arbeidsduurvermindering met be-houd van loon (zowel bruto als netto) en een verlaging van de werkdruk is daartoe nodig.

Debat onder politieke studentenorganisaties aan de Antwerpse universiteitWouter Jambon (KVHV en N-VA-lid): “Ja, wij willen de vakbonden aan banden leggen”

Verlaging minimumloon voor jongeren?

De Actief Linkse Studenten en Scholieren maakten deel uit van de stakingsbeweging in het najaar. De rechtse studenten willen stakingen, vakbonden en linkse studenten aanpakken. Foto: SooRa

Op het debat aan de Antwerpse universiteit werd Wouter Jambon (links) geflan-keerd en ondersteund door een vertegenwoordiger van NSV.

Traditioneel wordt er in Antwerpen op het einde van elk academiejaar een debat georganiseerd door PFK Spectrum, de overkoepeling van de politieke studentenverenigingen, en de studentenvereniging PSW. Dit jaar waren er een 70-tal toehoorders, iets meer dan vorig jaar. De Actief Linkse Studenten waren

aanwezig met een spreker en enkele jongeren in de zaal om mee het debat te voeren. Er waren twee grote thema’s waarbij telkens vier sprekers aan bod kwamen. De thema’s waren de vakbonden en de stakingen alsook de jongerenwerkloosheid.

door alex

lossingen’ niet verder dan een extra ‘jobkorting’ voor ‘laaggeschoolden’ en het Europees minimumloon. Dat de Duitse mini-jobs door de sociaaldemo-cratische SPD ingevoerd zijn, bevestigt het gebrek aan echte oplossingen van-uit deze hoek.

De spreker van het liberale LVSV vond dat de overheid zich niet veel moet bemoeien op de arbeidsmarkt en vond zelfs dat de VDAB een overbodig in-stituut was. Ook stelden de liberalen dat mini-jobs een opstap zijn naar vast werk en geen vaste jobs vervangen. Met nog extra flexibiliteit en een algeme-ne jobkorting willen de liberalen alle werkenden goedkoper maken voor de werkgevers. Het argument was dat dit tot meer omzet en meer winst zou lei-den, wat dan automatisch zou leiden tot meer jobs. Alsof alle vorige cadeaus aan de werkgevers tot meer jobs ge-leid hebben.

Mathias van ALS maakte duidelijk

dat dit onzin is. Het opdrijven van de productiviteit leidt er niet toe dat het be-schikbare werk verdeeld wordt, vandaag leidt het net tot een afbraak van de werk-gelegenheid. Minder werkenden produ-ceren evenveel of meer. Mathias ging in tegen de vele cadeaus aan het patronaat die slechts leiden tot voordelen voor de grote aandeelhouders. De crisis en het daaropvolgende harde besparingsbeleid wijzen op de beperkingen van het kapi-talisme. Binnen dit systeem zullen we logische voorstellen zoals een herver-deling van het beschikbare werk door de arbeidsduur te verlagen tot 30 uur per week met behoud van loon en ver-laging van de werkdruk niet bekomen. Het zou nochtans logisch zijn dat we de werkloosheid aanpakken door het werk te verdelen en jongeren toegang te ge-ven tot degelijke jobs waarmee ze hun toekomst kunnen uitbouwen. De voor-stellen van ALS werden alvast positief onthaald door de zaal.

stijgende ProduCtiviteit doet werkloosheid toenemen...

Tussen 1988 en 2014 nam het aantal jobs in de Vlaamse industrie af van 508.000 tot 356.700. Volgens de Nationale Bank werd in 2014 in de Vlaamse industrie de helft meer geproduceerd dan in 2000, maar dus met een pak minder werk-nemers. De gevestigde media moesten erkennen: “Een belangrijke reden voor de teloorgang van industriële jobs is de stijgende productiviteit.” (De Standaard 24 april) . In plaats van technologische vooruitgang aan te wenden in het belang van de gemeenschap wordt het gebruikt om de aandeelhouders rijker te maken en de gemeenschap hiervoor te laten betalen met meer werkloosheid.

mini-jobs leiden niet tot volwaardige jobs

Het liberale argument dat mini-jobs een opstap zijn naar volwaardige jobs, wordt weerlegd in Duitsland. De invoering van mini-jobs heeft op zeven jaar tijd het aantal werkenden onder de armoedegrens met 25% doen stijgen. In 2013 waren ze al met 3,1 miljoen. Een half miljoen Duitse werknemers nuttigt slechts om de twee dagen een volledige maaltijd om geld uit te sparen. Sinds het invoe-ren van de mini-jobs was er een afname van het aantal volwaardige voltijdse jobs. Waar begin jaren 1990 45% van de Duitsers op arbeidsgeschikte leeftijd een voltijdse vaste job had, is dat gedaald tot 40%. Het enige wat wel toenam, was de armoede onder werkenden.

socialisme.be

strijd solidAriteit soCiAlisMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 345 juni 2015

steun dit maandblad : be48 0013 9075 9627 op naam van socialist press

Dit beleid heeft geleid tot de groot-ste ongelijkheid die ooit is vastge-steld binnen de industrielanden van de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling). De 10% rijksten verdienen bijna tien keer zo-veel als de 10% armsten, in de jaren 1980 was dat zeven keer zoveel. Dit heeft en-kel betrekking op loon, de ongelijkheid inzake vermogen is nog een pak groter. De OESO, niet bepaald een linkse club, pleit voor een herverdeling omdat de ongelijkheid een bedreiging vormt voor de economie.

Het establishment van speculanten aar-zelt niet om eigen kortzichtige belangen centraal te stellen om zich steeds verder te verrijken. Dit gaat ten koste van de meerderheid van de bevolking en het bedreigt volgens de OESO zelfs hun sy-steem. Angel Gurria van de OESO stelde over zijn pleidooi voor meer gelijkheid:

“Er is niks ideologisch aan. Meer inko-mensgelijkheid zorgt voor meer econo-mische groei, meer sociale cohesie en meer vertrouwen in de politiek.”

Er werd ons gezegd dat we omwille van de crisis, een crisis die niet wij ver-oorzaakt hadden, allemaal de broekriem moesten aanhalen. Nu blijkt dat de arm-

sten het meeste moesten inleveren, ter-wijl een kleine toplaag ook in tijden van crisis rijker werd. De arrogantie van de superrijken die steeds meer willen en de slaafse opstelling van de neoliberale po-litici die doen wat hun bazen bij het pa-tronaat hen zeggen, leiden inderdaad tot een groeiend verzet.

Het draagt bij tot de politieke instabi-liteit in Europa met grote verschuivin-gen in verkiezingen. Allerhande nieuwe formaties, waaronder rechtse populisten maar ook linkse krachten, komen op de voorgrond. Tegelijk was er de afgelopen jaren een toename van strijd, met grote bewegingen in het zuiden van Europa die, zoals het actieplan eind 2014 in België aangaf, ook navolging krijgen in het noorden van Europa.

De EU en de neoliberale regeringen

blijven echter koppig vasthouden aan hetzelfde beleid van groeiende onge-lijkheid en besparingen die een steeds grotere groep tot armoede veroordelen. Het Europese establishment probeert de linkse regering in Griekenland op de knieën te dwingen. Daarna kan dit ge-bruikt worden om elders te zeggen dat

verzet niets uithaalt. Ook met goede argumenten zullen we

het establishment niet overtuigen, dat hebben de ‘onderhandelingen’ tussen de Griekse regering en de EU voldoende aangetoond. Er zal strijd van onderuit no-dig zijn. Dat dit resultaat oplevert, moe-ten zelfs experts van het IMF erkennen. Twee onderzoekers van het IMF schre-ven in een rapport dat sterke vakbonden een toename van ongelijkheid afremmen. Als de ongelijkheid in België nog mee-

valt, heeft dit vooral met de kracht van de vakbonden te maken.

Het establishment organiseert zich in-ternationaal om onze levensstandaard verder af te breken. Dat moeten we van antwoord dienen. Een Europese betoging tegen de EU-top eind juni kan een goede stap zijn, maar het wordt ook tijd dat we onze kracht Europees organiseren met een slagkrachtige syndicale werking en Europese actiedagen die niet louter sym-bolisch zijn of beperkt tot wandelingen in Brussel. Het actieplan in ons land eind 2014 bracht de rechtse regering aan het wankelen, wat zou het effect niet zijn moesten een dergelijk type van actieplan Europees opgezet worden?

Doorheen ons verzet moeten we po-litieke alternatieven uitbouwen. Er zijn eerste pogingen in die richting met onder meer Syriza (Griekenland) of Podemos (Spanje). Deze formaties worden uitge-test in de confrontatie met de besparings-machine van de EU, ECB en IMF. Als we hen alleen laten strijden, zullen ze het niet halen. De kracht van ons aantal laten spelen en dit koppelen aan een so-cialistisch programma dat breekt met de kapitalistische afbraakpolitiek, biedt een weg vooruit aan.

We kregen de afgelopen decennia steeds te horen dat we moesten besparen

om de concurrentiepositie van de bedrijven te verbeteren en zo de economie te versterken. Als de economie het slechter deed, werd verwijtend naar de werkenden en werklozen gekeken. Opkomen voor degelijke lonen of vaste contracten, werd als egoïsme gezien. Het neoliberale mantra van besparingen op onze levensstandaard werd door alle gevestigde partijen aanvaard. Het werd ook steeds agressiever naar voor gebracht door internationale instellingen zoals de EU.

er werd ons gezegd dat we omwille Van de Crisis, een Crisis die niet wiJ Veroorzaakt

Hadden, allemaal de Broekriem moesten aanHalen. nu BliJkt dat de armsten Het

meeste moesten inleVeren, terwiJl een kleine toplaag ook in tiJden Van Crisis riJker werd.

Verzet tegen het Europa van het kapitaal