# Occupy: wereldwijd

protest tegen kapitalisme

P 12

ArcelorMittalNationaliseer

de staalsector!

P 4

Dexia: winsten voor priv,

verliezen voor gemeenschap?

P 8-9

1% speculeert, gokt en incasseert superwinsten 99% zou hiervoor moeten betalen?

SAMEN STRIJDEN VOOR ONZE TOEKOMST!

De afgelopen decennia hebben de tra-ditionele partijen steeds meer cadeaus gegeven aan de patroons en de banken. Het argument was dat dit werk zou opleveren. De fiscale cadeaus, priva-tiseringen, soepele opstelling tegen-over fiscale fraude,... hebben geleid tot tekorten voor 99% van de bevolking en extra winsten voor de 1% rijksten. De tekorten lopen verder op met bijna

200 treinen die worden geschrapt als-ook een aantal buslijnen bij de Waalse vervoersmaatschappij TEC. De belas-tingsdiensten willen tegen 2015 de helft van haar 406 bureaus sluiten, eerder verdwenen er al 168 bureaus. De grote fraudeurs moeten zich alvast geen zor-gen maken.

De besparingstrein zal lelijk huis hou-den bij de werkenden en hun gezinnen.

De patroons en hun politici willen ver-der snoeien in onze pensioenen, werk-loosheidsuitkeringen, lonen en sociale zekerheid. De werkloosheidsuitkerin-gen zouden in de praktijk in de tijd beperkt worden en het bedrag van de uitkering gaat naar beneden. Nochtans zitten veel uitkeringen al onder de ar-moedegrens. Het is bovendien cynisch dat op een ogenblik van economische crisis en aangekondigde sociale bloed-baden zoals bij ArcelorMittal wordt ge-discussieerd over het aanpakken van de werklozen. Ze zouden beter de werk-loosheid aanpakken.

Bij de minste suggestie dat er nog maar een beetje zou geraakt worden aan hun superwinsten, staan de patroons op hun achterste poten. Gerard Mestrallet van GDF Suez, waar Electrabel het erg

lucratieve Belgische filiaal van is, kon-digde aan dat het verhogen van de nu-cleaire rente ertoe zou leiden dat het bedrijf haar beleid van investeringen, werkgelegenheid, vorming en liefdadig-heid zou herzien. Het maakt meteen duidelijk hoe ernstig we de stelling van superrijken zoals Davignon of Buffet moeten nemen als ze beweren dat ook zij een bijdrage willen leveren.

De minderheid van speculanten speelt met onze toekomst. Ze kunnen zonder veel risicos gokken en speculeren, bij verliezen komt de overheid tussen met gemeenschapsmiddelen om ze te red-den. Deze minderheid van financile aasgieren en patroons heeft vandaag de touwtjes in handen. De gevolgen zien we bij onder meer ArcelorMittal, Dexia of Electrabel. Zullen we toelaten

dat deze elite van superrijken blijft be-slissen over ons leven?

De gewone werkenden, gepensioneer-den, jongeren, werklozen,... vormen de meerderheid van de bevolking. Wij creren alle welvaart maar hebben er niets over te zeggen. De sleutelsecto-ren van de economie die cruciaal zijn in ons leven, moeten in onze handen komen zodat ze ten dienste staan van onze belangen. Verzet tegen iedere besparingsmaatregel is noodzakelijk. Doorheen dat verzet moeten we in het offensief gaan om de greep van de kapi-talisten over ons leven ongedaan te ma-ken. Dat kan door de financile sector, staal, energie,... in publieke handen te plaatsen onder democratische controle van de bevolking.

door Nicolas croes

Het gebeurde op een week tijd: Dexia kreeg miljarden gemeenschapsmiddelen en ArcelorMittal kondigde aan dat de Luikse hoogovens zouden sluiten. Tegelijk werd gediscussieerd over het sociaaleconomische beleid van de volgende regering waarbij de Belgische werkgevers alvast aankondigden dat de vermindering van de werkloosheidsuitkeringen voor hen niet snel genoeg gaat. Dit systeem is ziek, ernstig ziek!

Belgi - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 309 November 2011

Maar de coMMunautaire crisis is dan toch opgelost. is dat niet al een eerste stap?

Welke stap is er gezet? De burge-rij heeft een formule gevonden om te kunnen regeren, er is een akkoord over hoe de factuur van de crisis bij ons zal terecht komen. Zoals wij al sinds 2007 stellen, gebeurt dit met een klassieke tripartite van de gevestigde partijen die ten volle bereid zijn om de burgerij op alle vlakken te dienen. De kortston-dige hoop dat N-VA dat ook zou doen, onder meer omdat het economisch ge-zien voor een hard beleid staat, is vol-ledig verdwenen. Ondanks de akkoorden rond commu-nautaire themas blijven alle elementen van de tegenstellingen nog aanwezig. De communautaire crisis is niet voorbij.

N-VA zal het communautaire potje op het vuur laten staan, FDF heeft zonder MR de handen vrij om te blijven ageren en de rondzendbrief-Peeters biedt daar voldoende mogelijkheden toe, na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 zal de kwestie van de niet-benoemde burgemeesters in de Rand evenmin opgelost zijn. Het enige dat een verder escaleren

van de communautaire tegenstellingen kan stoppen, is een massaal en actief verzet van de arbeidersbeweging te-gen de besparingen. Een dergelijk ac-tief verzet zou maken dat de N-VA niet langer de agenda bepaalt. Het zou bo-vendien de natuurlijke solidariteit tus-sen werkenden doorheen het hele land op de voorgrond plaatsen. Uiteindelijk zal ook de uitkomst van de communau-taire crisis worden beslist door de posi-tie van de arbeidersbeweging.

binnenland

oef, een nieuwe regering, denken velen. koMt er een einde aan de politieke crisis?

Veel mensen zijn het aanhoudende ge-ruzie van de traditionele politici inder-daad beu. Dit duurt ook al lang, eigen-lijk sinds de verkiezing van Leterme in 2007. Na vier jaar hopen velen dat het vormen van een regering betekent dat de crisisperiode wordt afgesloten en dat we terugkeren naar de situatie die er voorheen was. Dat is echter een illusie. De soci-aal-economische context is gewijzigd. Velen kijken naar de oprukkende mi-serie in Griekenland en vrezen dat dit ook bij ons mogelijk is. De discussies over de begroting en de besparingen voorspellen weinig goed. Geleidelijk maakt het oef-gevoel plaats voor een

oei-gevoel.

wat is er al duidelijk van de regeringsplannen?

De besparingsfactuur is opgelopen tot 10 miljard. Het is een illusie te den-ken dat dit pijnloos zal gebeuren zoals Leterme beweert. Er zijn nu al enorme tekorten in diverse sectoren. Er zal geen ruimte zijn om de bestaande onderfi-nanciering aan te pakken. In de plaats

daarvan komt er een verdere afbraak van de sociale uitgaven.Als Leterme maatregelen aanhaalt die

pijnloos zouden zijn, heeft hij het onder meer over de groeinorm voor de uitga-ven van de gezondheidszorg. Die groei-norm zou beperkt worden. Dat betekent dat de kosten voor de patinten verder zullen oplopen, nu al draaien patinten op voor een derde van de kosten. Het beperken van de groeinorm vertrekt niet van de bestaande behoeften.De regering zal eerder besparen op

onze behoeften dan op de enorme win-sten van de farmaceutische sector. Als er nog maar wordt gesuggereerd dat de grote bedrijven ook moeten betalen, beginnen die meteen te dreigen. Kijk naar Electrabel dat bij het minste ge-rucht over een nucleaire taks dreigde om niet meer te investeren in ons land. Dergelijke chantage is de norm gewor-den en heeft ook effect bij de geves-tigde partijen.Het enige rele antwoord dat we daar-

op naar voor kunnen brengen, is wat de vakbonden bij Arcelor zeggen: we moe-ten de zaken zelf in handen nemen en nationaliseren. Er werd wel 4 miljard euro gevonden om Dexia over te ko-pen en 54 miljard aan overheidsgaran-ties. Maar voor de werkgelegenheid bij Arcelor zouden er geen middelen zijn? Als Dexia iets aantoont, is het dat er wel

degelijk geld is. Een bemerking daarbij: een nationa-

lisatie betekent voor ons uiteraard niet dat de overheid een sector in nood over-neemt, saneert en vervolgens voor een habbekrats aan de priv verkoopt. Wij zijn voor een nationalisatie om aan de behoeften van de meerderheid van de bevolking tegemoet te komen en dus moet die bevolking het ook voor het zeggen hebben. Dat is iets anders dan afspraken die in allerhande achterka-mertjes worden gemaakt.Voor het redden van bankiers zijn er middelen, maar niet voor de tekorten waarmee wij worden geconfronteerd. Op een ogenblik dat zowel gebruikers als vakbonden protesteren tegen de verdere afbouw van de spoorwegen, waarbij duidelijk is dat het aanhou-dende gebrek aan middelen zowel per-soneel als dienstverlening raakt, komt de voormalige spoorbaas Karel Vinck doodleuk verklaren dat er gemakke-lijk 5.000 personeelsleden weg kun-nen. Het verdedigen van het personeel is volgens hem niet meer van deze tijd. Eigenlijk zegt hij dat het kapitalisme zich geen degelijke openbare diensten kan veroorloven. Wij moeten de vraag stellen of wij ons dit systeem kunnen veroorloven.

Na anderhalf jaar politieke crisis ziet het er naar uit dat nu toch een regering zal worden gevormd. Na de communautaire akkoorden werd vollop gediscussieerd over de begroting en het sociaal-economische beleid. Komt er eindelijk een einde aan de jarenlange politieke crisis? We vroegen het aan ANjA DescHoeMAcKer.

de Linkse Socialist

verwacht je dat er strijd zal ontwikkelen in ons land?

Belgi is, behalve de moeilijke com-munautaire constructie, niet anders dan de rest van Europa waar er massaal wordt geprotesteerd tegen het neolibe-rale beleid dat ons al 30 jaar in de greep houdt. Dat beleid zorgt ervoor dat 99% van de bevolking moet opdraaien voor de winsten van minder dan 1% van de bevolking. Er is een boordevolle em-mer ongenoegen, ook in ons land. Het is wachten op een druppel die de em-mer doet overlopen.Er zijn heel wat elementen die daar aanleiding toe kunnen geven. Dexia of Arcelor bijvoorbeeld. De econoom Etienne de Callata stelde dat de over-name van Dexia het voor de regering moeilijker zal maken om de volledige besparingsfactuur naar de werkenden, werklozen,... door te schuiven. Het maakt duidelijk waar de prioriteiten van de politieke leiders liggen: voor de aandeelhouders en bankiers zijn er middelen, voor Arcelor of de tekorten die wij ondervinden niet. Uiteraard kunnen we niet voorspellen

rond welk thema het protest tot uitbar-sten zal komen, maar wel duidelijk is dat het ongenoegen zich aan het opsta-pelen is. Voorheen kwam dit ongenoe-gen vaak op een vervormde en passie-ve wijze tot uiting, bijvoorbeeld in een foert-stem tegen het establishment. Dat verklaart de snelle opmars van eerst VB, daarna LDD en nu N-VA. Het is een uitdrukking van ongenoegen tegenover de gevestigde partijen, zowel onder de gewone werkenden als onder niet-loon-trekkenden zoals kleine zelfstandigen en vrije beroepen. Recordcijfers inza-ke faillissementen wijzen op sociale catastrofes. Verschillende lagen hebben de tra-

ditionele partijen vaarwel gezegd. De drie traditionele partijen komen in Vlaanderen niet langer aan een meer-derheid. De afkeer tegenover de geves-tigde partijen is logisch, ze bieden geen oplossingen. Zolang de arbeidersbewe-ging geen eigen politieke uitdrukking opbouwt, zal er ruimte zijn voor vor-men van foertstemmen. Het zal er op aankomen om van passief ongenoegen naar actief verzet te gaan, ook op po-litiek vlak.

tekorten zullen coMMunautaire crisis blijven aanwakkeren

Een besparingsbeleid betekent dat de communau-taire tegenstellingen verder zullen worden verdiept. Er komt geen betaalbare huisvesting in de Brusselse Rand, er wordt niet genvesteerd in openbare diensten of in degelijk onderwijs. Als er over taalvereisten wordt gesproken, gaat het ook om voldoende opgeleid perso-neel. Besparen op onderwijs ondermijnt dat.

In het beste geval zal de bestaande onderinfinan-ciering worden behouden. Mogelijk komen er hier en daar enkele druppels op een hete plaat, zoals met het akkoord voor de Vlaamse non-profit. Maar het effect daarvan is beperkt. De extra middelen voor de gehan-dicaptensector betekenen dat er in West-Vlaanderen welgeteld n extra plaats bijkomt. Dat zal de wacht-lijst niet wegnemen.

zal dexia ons niets kosten?

Begin oktober zei Leterme nog dat de redding van Dexia ons niets zou kosten. Hij heeft het 10 dagen vol gehouden, want nadien klonk het dat een extra inspan-ning nodig is om de staatsschuld tegen 2014 onder de 90% van het BBP te krijgen. Immers, de overname van

systeembank Dexia bedreigt de kredietwaardigheid van ons land, en dus wordt gevreesd voor oplopende rentelasten met een negatieve impact op de begroting tot gevolg. Kortom, meer besparen is de boodschap!

Van politieke crisis naar besparingsregeringOngenoegen in actie omzetten!

binnenland

standpunt

ZO GeZeGd

toen Francine Swiggers in 2007 aan het hoofd van Arco kwam te staan, werd ze gen-terviewd door de krant la libre. daarin verklaarde Swiggers dat ze geen revolutionaire veran-deringen wilde en dat ze voor continuteit pleitte. Maar ik kan niet zeggen dat onze huidi-ge strategie voor eeuwig geldig is. de strategie van Arco heeft inderdaad niet eeuwig stand kunnen houden...

in de zomereditie van deze krant hebben we al verwezen naar een verklaring van het ra-tingbureau Moodys. Gezien de ontwikkelingen bij dexia willen we deze uitspraak nog eens bovenhalen: Dexia is de nagel aan de doodskist van Belgi en kan mogelijk het einde van de eurozone betekenen.

De opsplitsing van Dexia en het waardever-lies van de aandelen van deze bank hebben verregaande gevolgen voor de groep Arco. Dat is de coperatieve holding van de chris-telijke arbeidersbeweging. Naar eigen zeg-gen staat de groep voor het verdedigen en beheren van de financieel-economische be-langen van de leden en dit op een duurzame wijze en met grote zorg voor bedrijfsecono-mische, sociale, ecologische en ethische as-pecten. Arco telt zowat 800.000 vennoten en controleerde 13% van Dexia.

De groep Arco stelde dat het bij financile operaties steeds kijkt naar de belangen van het personeel, de klanten en de samenleving in het algemeen. Nu de speculatiezeepbel bij Dexia tot barsten is gekomen, klinkt dit cynisch. Met Arco is de christelijke arbei-dersbeweging evenzeer mee gestapt in de neoliberale logica van gokken en speculeren om op korte termijn winsten te boeken. Dat beleid werd mee uitgetekend door voorzitter Dehaene die ook in de hoek van het ACW wordt gesitueerd.Arco komt voort uit het Landelijk Verbond

van Christelijke Coperaties (LVCC) dat in 1935 werd opgezet. Francine Swiggers, voor-zitter van het directiecomit van Arco, is tevens de nationale schatbewaarder van het ACW. Arco is een overblijfsel van de cope-raties uit de jaren 1930. De socialistische co-peratieve Bank van de Arbeid ging in 1934 ten onder in de toenmalige financile stor-men als gevolg van de kapitalistische crisis. Het LVCC overleefde en werd Arco.

Veel ACW-leden kwamen via de bank Bacob uiteindelijk bij Dexia terecht. Binnen de christelijke arbeidersvleugel was dat een evidentie. Wie spaargeld bij Bacob had, werd

al snel gevraagd om een aandeel van Arco te kopen in ruil voor een jaarlijks dividend en een aantal praktische voordelen (onder meer rechtshulp, maar ook bijvoorbeeld korting op tickets voor pakweg de Efteling). Dit aandeel werd voorgesteld als een veilige belegging, een investering in de toekomst.

Nu moest de regering met een staatswaar-borg tussenkomen omdat de beleggingen van Arco toch niet zo veilig waren. Wat er soci-aal of ethisch is aan de betrokkenheid bij de speculatie van Dexia is evenmin duidelijk. De 800.000 leden van Arco zijn bedrogen.

Er komt vanuit de ACW-hoek geen evalu-atie van hoe het coperatieve ethisch ban-kieren speculatief casinobankieren werd. ACW-topman Patrick Develtere, tevens be-stuurder bij Dexia, legt de verantwoordelijk-heid voor de problemen bij de Amerikaanse recessie: De bank heeft de tijd niet gekre-gen om de fouten uit het verleden recht te trekken. De oorzaak ligt in de Amerikaanse ziekte. Terwijl de bank de gevolgen daar-van nog aan het wegwerken was, werd ze getroffen door de Europese schuldencrisis. Develtere is niet van plan om op te stappen als bestuurder bij Dexia: Wij streven nog altijd naar een duurzame langetermijnrela-tie met Dexia.

Ondanks de staatsgarantie voor de leden van Arco voelen vele ACWers zich in de zak gezet door het beleid dat mee door hun leiding werd gesteund. Het falen van dat be-leid is niet louter aan de Amerikaanse ziekte toe te schrijven, maar aan het volledig mee-stappen in de neoliberale ideologie van kor-tetermijnwinsten door speculatie. Daar moet de leiding van de christelijke arbeidersbewe-ging mee breken.

Arco: het failliet van het ethisch bankieren

stelen van de arMen oM aan de rijken te geven

Of bestaat er toch een andere weg? De bedrijven in ons land boekten in 2009

- een recessiejaar (!) - 94 miljard euro winst voor belasting, waar ze slechts 11 miljard euro vennootschapsbelasting op betaalden (11,8%). Zou daar niet nog wat ruimte zijn? Volgens de traditione-le partijen alvast niet. Als er over een vermogensbelasting wordt gesproken, komt men vaak niet verder dan niet uitvoerbaar wegens geen vermogenska-daster. Als de onderhandelaars een bal-lonnetje oplaten over het opdrijven van de nucleaire taks tot 750 miljoen euro, dreigt broodheer GDF Suez-Electrabel met het stilleggen van alle investerin-gen in Belgi. Bruno Tobback beweert

dat iedereen de besparingen zal voe-len. We denken echter dat de rijksten nauwelijks zullen inleveren.

Kortom: de arbeiders en hun gezinnen betalen de rekening en de patroons blij-ven buiten schot. Al zeker 20 jaar horen we geen enkele van de traditionele par-tijen daar bezwaar tegen uiten. Waarom zouden we de immense belastingdruk van de bedrijven nog verder opdrijven? Straks vluchten ze nog weg! Neen, we kunnen beter nog wat knabbelen aan de uitkeringen van de potverterende werklozen, de loon- en arbeidsvoor-waarden van de werkenden aanpakken, en de pensioenen van de - grotendeels overtollige - ambtenaren onderuit ha-len. Die werklozen, werkenden en ge-pensioneerden kunnen nergens naar toe vluchten.

Elke dag worden we bestookt met soortgelijke argumenten, maar nie-mand die erop antwoordt. Als dit n ding aantoont, dan wel dat wij als gewo-ne mensen geen partij meer hebben die opkomt voor onze rechten. Laat staan dat er een formatie is die zorgt voor een politieke vertaling van de strijd van de arbeiders van ArcelorMittal of de spoormannen en -vrouwen. LSP denkt dat zon partij, in combinatie met strijd-bare vakbonden, broodnodig is indien we de sociale afbraak een halt willen toeroepen.Vandaar dat we van bij het begin be-

trokken waren bij Rood!, het initiatief met ex-sp.aer Erik De Bruyn als woord-voerder, waarover we reeds meermaals bericht hebben in de Linkse Socialist. Rood! wil de basis leggen voor een nieuwe linkse partij in Vlaanderen - en bij uitbreiding in Belgi - en kan via de bekendheid en het socialistisch profiel van haar kopman op heel wat interesse rekenen van syndicalisten, jongeren en arbeiders.

rood! bevestigt potentieel. zal het de verwachtingen inlossen?

Het feit dat Rood! werd opgenomen in de recente opiniepeiling van de Gazet van Antwerpen (GVA) in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, duidt op haar politieke re-levantie. Het resultaat van 1,1% die de peiling Rood! toedicht - zonder dat het reeds een noemenswaardige publie-ke campagne heeft gevoerd - wijst op het potentieel, maar tegelijk ook op de lange weg die het initiatief nog voor de boeg heeft. In dezelfde peiling is PVDA goed voor 2,5%, onvoldoende voor een zitje in de gemeenteraad. Voorlopig ziet het er naar uit dat PVDA de boot voor een electorale samenwerking op gelijk-waardige basis afhoudt. Dat is spijtig, een krachtenbundeling aangevuld met andere linkse activisten en syndicalis-ten zou een dynamiek kunnen creren die de uitbouw van een links alternatief een stap(je) dichterbij kan brengen.

De praktijk zal aantonen of Rood!

kan ontwikkelen tot een formatie die de basis kan leggen voor een nieuwe arbeiderspartij in Belgi. Hiervoor is een orintatie op de arbeidersbeweging cruciaal. Als Rood! in strijdbewegin-gen tussenkomt met een programma dat vertrekt van de behoeften in de samen-leving, de nodige middelen opeist en elke besparing afwijst, dan kan het een belangrijke politieke factor worden.

Rood! kan democratische structuren creren die het mogelijk maken voor strijdbare syndicalisten en andere ac-tivisten om op basis van ervaringen uit strijdbewegingen te discussiren over programma en strategie. De logge, monolithische sociaaldemocratische partijmastodonten behoren tot het ver-leden. Bestaande politieke stromingen verdienen een plaats in nieuwe linkse formaties. LSP wil loyaal meebouwen aan Rood!, en tegelijkertijd met alle be-trokken de discussie aangaan - zonder ultimatums te stellen - over de nood aan een programma dat breekt met het ka-pitalisme en opkomt voor een democra-tisch socialistische maatschappij.

Traditionele partijen bestelen arbeiders en hun gezinnenWaar blijft de partij die opkomt voor onze belangen?

EDITO DOOR JAN VlEgElS, VOORZITTER lSP-ANTWERPEN

Leterme gaf het al aan: 2 3 miljard euro besparen op jaarbasis kan nog zonder dat de mensen zwaar moeten inboeten op hun levensstandaard. Maar de 10 miljard euro die volgend jaar moet gevonden worden om het begrotingstekort terug te dringen tot 2,8% van het BBP, kan onmogelijk zonder een drastische aanval op de sociale verworvenheden.

Het idee dat de leden van coperatieve instellingen het beleid bepalen en hierdoor de nadruk kunnen leggen op ethische doelstellingen, is krachtig doorprikt door de Dexia-crisis. Dexia is niet zomaar een bank die onderuit schoof, het was de bank van de overheden en de christelijke arbeidersbeweging.

Grafittikunst door Banksy met een terechte vraag.

www.socialisme.be November 2011 standpunt

syndicaal de Linkse Socialist

Sinds het failliet van Forges de Clabecq in 1997 hebben alle metallos wel al ge-hoord dat de staalsector in ons land geen toekomst heeft. Dat refrein werd de af-gelopen tien jaar systematisch gebruikt om enorme toegevingen af te dwingen in de vorm van een toegenomen flexi-biliteit en bij ArcelorMittal een loon-stop sinds 2009. Het enige wat daarmee werd gered, waren de winsten van de multinational.

Het is met dezelfde argumentatie dat ja-renlang tal van fiscale voordelen werden aangeboden, onder meer met de beruch-te notionele intrestaftrek, waardoor de middelen voor de gemeenschap worden ondermijnd. De cijfers zijn onthutsend.

Het officile belastingtarief op be-drijfswinsten in ons land bedraagt 33,99%. Het f inancile f iliaal van ArcelorMittal (ArcelorMittal Finance and Services Belgium) maakte vorig jaar 1,394 miljard euro winst, maar be-taalde geen cent belastingen. In hetzelf-de jaar maakte ArcelorMittalBelgium, het bedrijf dat de industrile activiteit in ons land overkoepelt, een winst van 59 miljoen euro. Daarop werd 42.000 euro belastingen betaald. ArcelorMittal Upstream, waarvan de sluiting werd aangekondigd, maakte 35 miljoen euro winst en betaalde daar 936 euro belas-tingen op. De fiscale voordelen zouden goed zijn voor de werkgelegenheid, maar daar merken we niet veel van

nationaliseren?

Het gemeenschappelijk vakbonds-f r o n t b i j ArcelorMittal heeft off ici-eel aan for-mateur Elio Di Rupo ge-vraagd om de Luikse staal-sector te na-tionaliseren.

De overheid vond op een weekend tijd 4 m i l j a r d euro om de speculanten en aandeel-houders van Dexia te red-

den, waarom zouden ze nu geen miljard vinden om de warme fase te redden?, luidt het. Didier Van Caillie, professor bedrijfseconomie aan de Luikse univer-siteit, noemt het een idee dat minstens moet worden bestudeerd. Hij bena-drukt wel dat een nationalisatie slechts

tijdelijk mag zijn om het bedrijf nadien opnieuw aan de priv over te dragen.

Dat lijkt ook de redenering van bepaal-de vakbondsverantwoordelijken te zijn. Fabrice Jacquemart van FBTB Mtal Luik-Luxemburg stelde: Ons idee is dat we terug moeten naar de situatie van de jaren 1980 en 1990, voor de ver-koop aan Usinor. Met name een sterke betrokkenheid van de Waalse regering in afwachting dat een andere industrile overnemer wordt gevonden.

Waals minister van Economie Jean-Claude Marcourt (PS) die zich ooit zonder ironie antikapitalist durfde te noemen was er snel bij om te verkla-ren dat een nationalisatie onmogelijk is omdat dit niet de taak van de Waalse regio zou zijn en bovendien niet mag

van de Europese Unie. Het kabinet van Marcourt laat uitschijnen dat de enige manier om de warme fase te redden, be-staat uit een overname door een indu-strile operator. Dat betekent dat ervan uitgegaan wordt dat ArcelorMittal de productiemiddelen zomaar zal afstaan. Dat is verre van gegarandeerd.

Richtlijnen van de Europese Unie zijn blijkbaar enkel soepel als het om de be-langen van het patronaat en de banken gaat. Toen verschillende banken vanaf 2008 in de problemen kwamen, werd er geen bezwaar gemaakt tegen natio-nalisaties door lidstaten. Toen ging het uiteraard om het redden van de ban-kiers. Nu het gaat om het redden van de werkgelegenheid zou een nationalisa-tie niet mogen. Het nationaliseren van de staalsector om deze te beheren zoals pakweg de NMBS, waarbij evenzeer een commercile winstlogica wordt gehan-teerd, zal evenmin een blijvende oplos-sing bieden..

jobs redden, niet de winsten!

Als we het laten afhangen van een eventuele overnemer, wordt de werk-gelegenheid opnieuw overgelaten aan de winsthonger van de priv. Het gaat

hier niet alleen om de directe werkge-legenheid, maar ook de onderaanne-mers en de lokale gemeenten (Seraing is voor 5 miljoen van haar begroting van 90 miljoen euro afhankelijk van ArcelorMittal, in Oupeye gaat het om 3,7 miljoen) alsook de openbare dien-sten. Zo is 70% van het rangeerstation van Kinkempois afhankelijk van de staalsector. De activiteiten van dit ran-geerstation zouden misschien niet sterk geraakt worden door de sluiting van de warme fase, maar gezien de onzekere toekomst van de koude fase is ook de toekomst van dit rangeerstation onze-ker. Een cruciale sector als de staal mag niet aan de inhaligheid van de priv worden overgelaten. Dat leidt enkel tot sociale dramas. De jongerenwerkloos-heid in Seraing bedraagt nu al 35%...Verschillende economen bevestigen

dat de impact van de staalsector op de regio een overname van de productie-middelen door de overheid rechtvaar-digt. Maar waarom zou de overheid het bedrijf overkopen? De gemeen-schap is al voldoende geplunderd door ArcelorMittal en andere bedrijven in de sector. Bovenop de riante fiscale cadeaus werden tientallen miljoenen euros aan CO2-quota betaald, inves-teerde het Waalse Gewest 20 miljoen euro in wetenschappelijk onderzoek voor ArcelorMittal, In feite zouden we dat geld moeten terugeisen van ArcelorMittal in plaats van te betalen voor de productiemiddelen.

Wereldwijd komen arbeiders en jonge-ren in actie tegen het systeem dat enkel ten dienste van de winsten staat. Ze be-zetten pleinen et organiseren hun acties met regelmatige algemene vergaderin-gen. Bij ArcelorMittal is het noodzake-lijk om te strijden voor de nationalisa-tie van de volledige sector en dit zonder enige schadeloosstelling en onder demo-cratische controle van de arbeiders en de gemeenschap. De metallos kennen hun bedrijf door en door en zijn in staat om er zelf op democratische wijze collectief de leiding van op te nemen. Waarom geen eerste stap in die richting zetten door het bedrijf te bezetten en een democratisch strijdcomit op te zetten met regelma-tige algemene vergaderingen. Op die manier zouden we van bezettingen van pleinen gaan naar het overnemen van de productiemiddelen die aan de gemeen-schap en de arbeiders toebehoren.

Zenuwslopende jaren voor de arbeidersde staalsector kent een lange geschiedenis in de waalse regio. het Minste dat kan worden gezegd, is dat de afgelopen tien jaar bewogen waren.

Kort na de fusie van Usinor (Frankrijk), Arbed (Luxemburg) en Aceralia (Spanje) tot Arcelor in 2001 werd een besparingsplan van 700 miljoen euro aangekondigd. Er kwam ook snel een bevriezing van alle investeringen.

Begin 2003 kondigde Arcelor de sluiting van de warme fase in het Luikse aan. De betoging tegen de sluiting, in het centrum van Luik, telde maar liefst 50.000 deelnemers. Dat was meteen de grootste arbeidersbetoging in Luik sinds de Staking van de eeuw van 1961. Er volgden twee betogingen in het Groothertogdom Luxemburg (waar de sociale zetel van Arcelor is gevestigd) die werden gekenmerkt door een harde politierepressie. Er werd een sociaal akkoord gesloten waarin de sluiting van de hoogoven HF6 van Seraing werd voorzien tegen 2005.

In juni 2006 werd Arcelor overgenomen door Mittal. De sluiting van de warme fase werd bevestigd en nadien leek het alsof de beslissing opnieuw werd bekeken, wat effectief gebeurde in 2007. Er werd een eerste datum van hervatting bepaald in november 2007. Deze datum werd uitgesteld door een probleem met de CO2-quota (het Waalse Gewest zou uiteindelijk en-kele miljoenen op tafel leggen om de CO2-quota te betalen).

Op 21 januari 2008 was er een algemene staking in de Luikse staalsector. Op 27 februari werd de hoogoven HF6 effectief opnieuw opgestart. In ok-tober van dat jaar kondigde ArcelorMittal aan dat de hoogoven drie maan-den stil zou liggen. Sindsdien heeft de hoogoven HF6 niet meer gefunctio-neerd. In 2009 werd de tweede hoogoven, HFB, stilgelegd. Hierna werd de hoogoven nog een jaar gebruikt om op 1 augustus op waakstand te worden geplaatst. Vervolgens kwam de aankondiging van de definitieve sluiting.

naar een internationale strijd

In Luxemburg werd de informaticadienst al gedelokaliseerd. ArcelorMittal kondigde bovendien aan dat de staalgieterij tijdelijk wordt gesloten als-ook de twee walserijen van Schifflange. Zowat 600 metallos werden in een

herklasseringscel ondergebracht. Hiernaast verdwenen tal van jobs bij onderaannemers. In Frankrijk is de site van Gandrange al langer gesloten en wordt nu de site van Florange-Hayange met sluiting bedreigd. Hierdoor staan 1.100 vaste jobs en 400 interimcontracten op de helling. Ook elders in Europa worden vestigingen bedreigd en worden de arbeidsvoorwaarden onder vuur genomen.

warMe en koude fase

De warme fase of ook nog de vloeibare fase omvat de twee hoogovens HF6 en HFB, het voorbereiden van het staal, het gieten in Chertal en de accus van de hoogovens. De koude fase is de tweede fase van de produc-tie waarbij stalen platen worden omgezet in afgewerkte producten. De vak-bonden pleiten steeds voor het behoud van een gentegreerde staalsector. Vandaag is de koude fase niet direct bedreigd, maar alles wijst op donkere wolken boven de toekomst van ArcelorMittal in ons land.

dossier door Nicolas croes

Het kwam in het Luikse aan als een donderslag bij heldere hemel. ArcelorMittal kondigde aan dat het de warme fase definitief wil sluiten. jarenlang werden de arbeiders van het bedrijf heen en weer geslingerd tussen beloftes en ontgoochelingen. Nu dreigen ze bij het afval te worden gezet. Het gaat om duizend jobs (581 vaste jobs en bijna 400 interimmers) die direct worden geraakt en bovendien nog een pak meer op indirecte wijze. De toekomst van de koude fase is evenmin zeker. Hoe kunnen we de tewerkstelling redden?

ArcelorMittal wil de warme fase in luik definitief sluitenNationalisatie van de staalsector onder arbeiderscontrole!

syndicaal www.socialisme.be November 2011

Het personeel van verschillende 101-centrales voerde de afgelopen weken acties voor meer personeel. De werk-druk is onhoudbaar en ondermijnt de goede dienstverlening. De calltakers nemen het niet dat het personeelste-kort leidt tot een groot aantal overuren. Bij de stakingsacties wordt de politie ingezet om de noodoproepen aan te nemen.

Op de acties zijn de boodschappen duidelijk: Wij willen meer personeel! Geen uitstel meer! En verder: Meer personeel in de meldkamers voor een goede dienstverlening. De libera-le minister van Binnenlandse Zaken, Annemie Turtelboom, wil echter niet ingaan op de eisen van het personeel. Een bijkomend discussiepunt is het be-houd van de rechten van het personeel bij de overgang van de gemeente naar Binnenlandse Zaken.

Het tekort aan middelen voor de 101-

centrales is niet alleen nefast voor het personeel, maar ook voor al wie ge-bruik moet maken van deze centrale. Bij noodoproepen is het van cruciaal belang dat deze snel en goed worden behandeld. Het personeel eist dat er snel aan de eisen wordt tegemoet gekomen, zoniet zullen verdere en nieuwe acties volgen. De goede aanwezigheid op de piketten geeft aan dat er een grote ac-tiebereidheid is.

De jarenlange politiek van cadeaus aan de rijken en grote bedrijven, gekop-peld aan de economische crisis van het systeem, maken dat bij verschillende openbare diensten de grenzen van wat voor het personeel draaglijk is, meer en meer werden overschreden. Met een nieuwe besparingsregering in het vooruitzicht moet de arbeidersbewe-ging zich voorbereiden via informatie-campagnes en verenigde actie om onze levensstandaard te verdedigen.

Het personeel van het goederenver-voer wordt gevraagd om voor de NV Logistics te werken. Daarmee wordt de deur opengezet voor een volledige privatisering. Terwijl Dexia wordt ge-nationaliseerd, wordt met het goede-renverkeer een omgekeerde richting uitgegaan. Alsof het vervoer van goe-deren over het spoor geen kerntaak van de overheid is.

Zullen we het goederentransport be-perken tot de meest winstgevende ele-menten ervan en de rest overlaten aan transport over de weg? Het verspreid goederentransport (wagons van ver-schillende klanten) houdt dagelijks zo-wat 10.000 vrachtwagens van de weg, maar dit komt nu onder vuur te liggen. Dat is slecht voor het milieu en voor de files, naast de onvermijdelijke negatieve gevolgen voor het personeel. Maar bij de NMBS is dat niet van tel. Daar wordt enkel naar directe winsten gekeken.

De directie houdt informatiesessies waarbij het personeel kennis kan ma-ken met de arbeids- en loonsvoorwaar-den bij Logistics NV. Er wordt aan het personeel gevraagd om voor die NV te werken. Een echte keuze heeft het per-soneel niet: de NV zal het goederenver-keer volledig overnemen.

Om collectief protest te vermijden, wordt geprobeerd om de werknemers onder druk te zetten om individu-eel te tekenen en op termijn afstand

te doen van het statutair karakter in ruil voor een contractuele verhouding. Aanvankelijk zou het statutaire karak-ter blijven door middel van een dubieu-ze (en wellicht onwettelijke) vorm van

detachering waarbij de NV statutair personeel huurt om hen contractueel tewerk te stellen. Het is evident dat dit een opstapje is naar een volledig con-tractueel statuut.

Er wordt onder het personeel gevreesd dat een nieuwe fase van de recessie Logistics NV meteen in de problemen kan brengen, met mogelijk een drei-gend faillissement en overname van de meest winstgevende delen door een buitenlandse groep. Er moet geen teke-ningetje bij gemaakt worden om te we-ten wat dit voor de arbeidsvoorwaarden zou betekenen.

Nu wordt de druk op de individuele personeelsleden gelegd. Dat gebeurt door middel van chantage: niet tekenen staat gelijk met het verliezen van het werk dat momenteel wordt uitgeoefend. Wie niet tekent, zou elders binnen de NMBS-groep terecht kunnen maar kan niet langer dezelfde job uitoefenen. De NV Logistics kan niet om het bestaan-de personeel van het goederentransport heen, nieuwe contractuele bestuurders opleiden is duur en vraagt veel tijd. De bestuurders moeten dat aangrijpen om collectief het behoud van het statuut te bepleiten en daarvoor te strijden.

De directie stelde dat 222 treinen hun energiekost niet opbrengen. Daar moet bij gezegd worden dat er een zeer nade-lig energiecontract werd gesloten, wat de NMBS 10 miljoen euro teveel kost. Het spoor is een melkkoe voor de pri-vate winsten van Suez geworden. Het schrappen van 170 treinen treft zo-wat 2.800 reizigers. Nadien volgen 23 grensoverschrijdende treinen. Dit treft vooral pendelaars die in shiften werken en geen alternatief hebben. Het komt bovenop wat de reizigers de afgelopen periode al te slikken kregen qua vertra-gingen en afgeschafte treinen.

De directie wil bovendien reizigers die op de trein een ticket kopen 7 euro extra laten betalen, wat als een pest-maatregel wordt ervaren. Het zal het geweld op treinbegeleiders alvast niet verminderen, in de eerste helft van dit jaar waren er al 15% meer gevallen van ernstige agressie dan een jaar geleden.

De dienstverlening wordt afgebouwd door treinen te schrappen, door te be-sparen in de ateliers (wat onvermijdelijk zal leiden tot nog gebrekkiger materi-eel en bijhorende vertragingen) maar

ook door de loketten af te bouwen. De NMBS bestelde nieuwe verkoopauto-maten. Zelfs al werken ze beter dan de huidige, dan nog kan je een mens niet volledig vervangen door een machine. Een automaat beantwoordt geen vragen. Je tot een loketbediende wenden zal in de toekomst trouwens wellicht ook meer kosten, net als bij het kopen van een ticket op de trein. In het internatio-nale reizigersverkeer, een markt die al

vrijgemaakt werd, betaal je tot 7 euro meer aan de loketten. Behalve dat de sluiting van loketten nefast is voor de dienstverlening, zal het wegnemen van de zichtbare aanwezigheid van spoor-wegpersoneel leiden tot stations zonder enige vorm van sociale controle.

Rudi Thomaes van het VBO roept de regeringsonderhandelaars op 910,6 mil-joen euro te besparen bij de NMBS groep. Tot 16.000 man wil hij bij pensionering niet vervangen. Ex-spoorbaas Karel Vinck houdt het op 5.000 jobs minder. Nu al kampen vele beroepscategorien met een personeelstekort. Bovendien wil het VBO nog meer activiteiten in handen zien van onderaannemers.

Als maatschappij moet je de discussie voeren over hoe je het vervoer van zowel goederen als personen wilt organiseren. Ongeacht de keuze, moeten daar midde-len tegenover staan. Openbare dienstver-lening en winstbejag zijn onverenigbaar. Het huidige wanbeleid kost ons veel geld. Vorig jaar werd 210 miljoen euro wegge-gooid aan externe consultancy. Met de ervaring aanwezig onder het eigen per-soneel gebeurt te weinig. De splitsing, moeder van vele problemen, kost jaar-lijks 100 miljoen euro aan bijkomende directies en administraties.

Voor de tweede redding van Dexia is meteen publiek geld voorhanden in de vorm van een staatsborg voor een

bad bank. De private winsten worden gevrijwaard terwijl spoorwegpersoneel en gebruikers kunnen creperen. Wij staan voor een samenleving die andere keuzes maakt. Daartoe moeten we het verzet tegen de huidige besparingsplan-nen organiseren. Niet door gewoon eens stoom af te laten, maar door een actie-plan opgesteld door de basis waarin alle ongenoegen bij het spoorpersoneel en de reizigers wordt verenigd.

In oktober besliste de raad van Bestuur van de NMBs groep over het besparingsplan van de directie van de vervoersmaatschappij NMBs. Het voorstel om 302 treinen af te schaffen en 36 stopplaatsen niet langer te bedienen werd afgezwakt tot het schrappen van 170 binnenlandse treinen en een onderzoek naar de stopplaatsen. Dit zal leiden tot jobverlies bij het rijdend personeel. Daarnaast verdwijnen een 200-tal jobs bij de loketten, wordt een derde van het personeel in de administratie niet vervangen en verdwijnen er 650 voltijdse posten in de ateliers. Alles samen staan zowat 900 statutaire jobs op de helling.

De actieblog Libre Parcours draait op volle toeren. In de eerste weken van oktober brachten we vier verschillende pamfletten uit. Libre Parcours was bij alle acties van de partij. Daarnaast heeft onze internetaanwezigheid een stap vooruit gezet, onze blog is een heuse website geworden en dit op www.libreparcours.net

Met de winstlogica binnenkort 10.000 extra vrachtwagens per dag op de weg?

101-centra willen meer personeel en snel!

Weg met het besparingsplan bij de NMBS!

de Linkse Socialist sOciaalVraaG Van de maandHoe kunnen de 99% armsten de touwtjes in handen nemen? De roep naar verandering klinkt steeds luider. Terwijl de 1% rijksten verder gokken en speculeren, komt er protest van de 99% anderen. De rijksten worden zelfs in tijden van crisis en besparingen rijker. De rest van de bevolking geeft steeds meer steun aan acties zoals # occupy Wall street die regelrecht ingaan tegen de dictatuur van speculanten en bankiers.

De vas t s t el l i ng d a t z ij a l s machthebbers maar met 1% zijn terwijl wij met 99% zijn, is belangrijk omdat

het de scheefgetrokken verhoudingen in de samenleving duidelijk maakt. Anderzijds werpt het ook de vraag op waarom we met onze 99% eigenlijk niets te zeggen hebben en vooral: hoe kunnen we daar verandering in brengen? Wij denken dat de kracht die in

staat is om verandering te bekomen de arbeidersbeweging is. Het zijn de werkenden die het hele systeem draaiende houden, die alles produceren en die dus ook het systeem plat kunnen leggen. Wat kunnen die topmanagers en speculanten aanvangen zonder onze arbeid en dus zonder rele productie?

Jongeren kunnen een actieve rol spelen in het opzetten van dynamische

acties, maar met jongeren alleen zullen we er niet komen. De actievoerders die nu op straat komen tegen de dictatuur van de markten moeten zich richten op de arbeiders om de potentile kracht van de 99% te organiseren en ook te laten voelen waar het pijn doet: in de por temonnee van de kapitalisten. Stakingsacties worden in de media gemakkelijk afgedaan als

overlast. De campagne van media en traditionele politici tegen stakingen heeft alles te maken met het feit dat deze actiemethode de kapitalisten pijn doet. Het zet de winsten immers onder druk.

Om de kracht van de 99% te kunnen gebruiken, moeten we die organiseren.

Dat moet ook op politiek vlak gebeuren. Vandaag hebben we amper een politieke stem, er is geen brede open formatie waarin de verontwaardiging een eigen uitdrukking vindt. We begrijpen de afkeer van veel indignados tegenover de gevestigde politici en hun partijen die eigenlijk kiesmachines zijn. Maar dat mag er ons niet van weerhouden om zelf een politiek instrument uit te bouwen, LSP wil daar een bijdrage toe leveren en komt daarom met politiek materiaal tussen op de acties. We denken dat er een brede formatie

nodig is met verschillende stromingen en ideen, maar daarnaast is ook een revolutionaire partij zoals LSP nodig. Met een brede formatie kunnen een

aantal tradities van strijd en solidariteit opnieuw worden gevestigd. Een revolutionaire partij is nodig om daar mee richting aan te geven zodat we niet alleen weten waartegen we opkomen, maar ook weten welk alternatief er is en hoe we dat kunnen bekomen.Als we het systeem willen bestrijden,

is het nodig om ons te organiseren zodat we collectief en democratisch de discussie kunnen voeren over onze acties, hoe we deze verder kunnen uitbouwen en welk alternatief we naar voor kunnen schuiven. Als we dat niet doen, zullen de 1% machtigsten steeds opnieuw proberen om ons voor hun kar te spannen.

Anti-abortusactivisten in het offensief. Verzet is nodig!

ruim 20 jaar nadat abortus uit het strafrecht werd gehaald, komen oude tegenstanders daarvan terug naar voor. Aan verschillende centra voor hulpverlening bij ongewenste zwangerschap en abortus duiken sinds enige tijd activisten van de zogenaamde st-Niklaasgroep op die protesteren tegen het recht op abortus. Vrouwen die naar deze centra trekken, worden aangesproken met pamfletten en schokkende beelden.

De afgelopen jaren was er ook in ons land een hernieuwde opmars van een militante katholieke conservatieve rechterzijde die onder meer betogingen organiseert. Eind maart is er traditioneel een anti-abortusbetoging die verkeer-delijk een mars voor het leven wordt genoemd. Deze betoging krijgt de expliciete steun van zowel extreemrechts als het katholieke establishment rond aartsbisschop Lonard.

In Luik, Gent, Oostende en Antwerpen en mogelijk ook elders zijn er regelmatig acties van de St-Niklaasgroep, een voor het overige bijzonder obscure organisatie waarvan amper iets geweten is. De groep noemt zich naar St-Niklaas omdat dit de heilige van de kinderen is en voor de anti-abortusactivisten ook van de niet-geboren kinderen. Gezien de agressiviteit van de acties, het professionele materiaal en de cordinatie met acties in verschillende steden kan het bijna niet anders of er zit een georganiseerde kracht achter. Eerder waren er gelijkaardige acties van ext reemrechts (Voorpost en NSV) en nationaal proberen religieus genspireerde conservatieven acties tegen abortus op te zetten.

De St-Niklaasgroep trekt naar de abortuscentra met grote fotos van een dode foetus. Alle vrouwen die naar het centrum gaan, krijgen een pamflet waarin wordt uitgehaald naar abortus. Zelfs na een verkrachting is abortus voor deze activisten onaanvaardbaar,

er wordt volgens hen meer schade toegebracht door de abortus dan door de verkrachting. Abortus zou dus erger zijn dan verkrachting.

De actievoerders zijn nooit met veel, maar ze beweren wel dat ze de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigen en dat die meerderheid niet wil dat gemeenschapsmiddelen worden besteed aan het begeleiden van vrouwen die abor tus laten plegen of voor het uitvoeren van deze abortus.

Wat moeten vrouwen of jonge meisjes die het moeilijk hebben niet denken als ze bij een bezoek aan een centrum met deze hysterische zeloten worden geconfronteerd? Wat met een vrouw die eerst het slachtoffer werd van een verkrachting, dat emotioneel nog niet verwerkt heeft en vervolgens nog eens voor moordenaar van een foetus wordt uitgescholden? Abortus is sowieso een moeilijke

beslissing voor iedere vrouw. De beslissing wordt vaak ingegeven door financile problemen of het gebrek aan toekomstperspectieven voor een kind. Wij verdedigen het recht op abortus als een recht op vrije keuze: de vrouw moet baas zijn over eigen buik. Tegelijk komen we op voor maatregelen opdat vrouwen niet omwille van financile redenen tot abortus moeten overgaan en gaan we in tegen het feit dat de samenleving alle verantwoordelijkheden voor kinderen op de kap van de moeder afschuift. Verder moet er een antwoord komen op het tekort aan middelen voor hulpverlening bij abortus.

De terugkeer van ant i-abor tus-activisten moet beantwoord worden met actief verzet. Op 25 maart is er een nieuwe mars voor het leven waartegen we samen met anderen een actie willen organiseren. Dat kan een vertrekpunt zijn voor een campagne die het recht op vrije keuze verdedigt en daarmee ingaat tegen de internationale terugkeer van religieus rechts.

ineos in feluy. stakingsrecht aan banden gelegd

De arbeiders van het chemiebedrijf Ineos in Feluy (Henegouwen) gingen op 14 oktober staking om te protesteren tegen de impasse bij de onderhandelingen over een nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst.

De vakbonden klagen aan dat 46 arbeiders vervolgens de politie bij hen thuis over de vloer kregen. Dat gebeurde soms midden in de nacht. ABVV-delegee Thierry Allard reageert geschokt: Dit is nooit gezien. Het zijn maatregelen die vierkant ingaan tegen het stakingsrecht. De politie zat de arbeiders op de huid en er werd hen gezegd dat ze een gevangenisstraf riskeerden als ze niet ingingen op de opeising. De directie had het over veiligheidsmaatregelen die het opeisen van arbeiders noodzakelijk maakten. De vakbonden stelden dat de arbeiders alle nodige veiligheidsmaatregelen in acht hadden genomen en dit nog voor de staking begon. Voor de Raad van State werd de directie in het ongelijk gesteld.

Dit incident komt er na verschillende inbreuken op de syndicale vrijheden. Er werden delegees aan de deur gezet bij onder meer BRC en Clariant, waar de afdankingen na strijd gedeeltelijk werden ingetrokken. Maar het patronaat blijft in het offensief gaan tegen de syndicale rechten. Er is nood aan een ernstige en offensieve mobilisatie voor de bescherming van de delegees en de syndicale rechten.

net brussel in actie

Toen de regeringsonderhandelaars het statuut van het personeel van Net Brussel wilden uithollen door ze als onderdeel van het akkoord over de hervorming van Brussel over te hevelen van het gewest naar de gemeenten, trokken de arbeiders woedend de straat op. Voor de 540 personeelsleden zou dit immers een verlies van 150 per maand kunnen betekenen. Bovendien vrezen ze voor privatisering. ACOD en ACLVB erkenden in allerijl de actie met een stakingsaanzegging,

maar het was niet hun initiatief. De arbeiders beslisten het ophalen van huisvuil te staken en hielden centrale kruispunten bezet. Vuilnis werd in brand gestoken. De invalswegen slibden dicht. De arbeiders trokken naar het gebouw van de Brusselse regering en bekogelden het met eieren en stenen. Urenlang werd het centrum van Brussel geblokkeerd.

De actie haalde de hele dag het nationale nieuws. Hoe moeten we het dan doen? Moeten we doodleuk een beetje wandelen, een picknickje doen of zo. We moeten tonen dat we kwaad zijn. Het zijn geen kinderen die hier op straat staan, vertelde een arbeider op TV Brussel. Dit illustreert hoe snel het kan gaan. Bij Net Brussel werken trouwens zowel Nederlandstaligen als Franstaligen, Belgen en allochtonen. De bevoegde Brusselse staatssecretaris, Emir Kir, liet snel weten dat het statuut gegarandeerd blijft en privatisering niet op de agenda staat.

KOrt

www.socialisme.be November 2011 sOcialisme

van hervorMingen naar contrahervorMingen

In de context van de afgelopen jaren betekenen deze, van bovenaf aange-kondigde, hervormingen vooral ver-slechteringen en besparingen voor wer-kenden, jongeren, en gepensioneerden. De term hervormingen werd ont-vreemd van zijn oorspronkelijke be-tekenis. In de jaren 1970 betekenden

hervormingen in het onderwijs dat het gratis werd gemaakt en dat er een betere toegang kwam voor jongeren uit arbeidersfamilies. Vandaag bete-kent het de verhoging van het inschrij-vingsgeld. Vroegere hervormingen op de werkvloer korten de werkweek in, van 6 naar 5 dagen, van 48 naar 40 uur, van 40 naar 38 uur. Vandaag betekenen

hervormingen terug langer werken en op latere leeftijd met pensioen.

In de plaats van hervormingen krij-gen we contrahervormingen. Daarom richten heel wat strijdbewegingen zich vandaag tegen de aangekondigde her-vormingen en nemen ze een defensief karakter aan, voor het behoud van wat we in het verleden hebben bekomen. Positieve verbeteringen lijken niet meer realiseerbaar, het gaat er vooral om het slechtste te voorkomen.

de tijden zijn veranderd

Betaald verlof, sociale zekerheid, ein-dejaarspremie, 40-urenweek, democra-tisch onderwijs, ouderschapsverlof, zijn hervormingen die het leven van de meerderheid van bevolking verbeter-den. Vanaf het einde van de 19de eeuw organiseerden honderdduizenden zich in partijen die het idee verdedigden dat we via een opeenvolging van hervor-mingen zouden komen tot een recht-vaardige samenleving. Het moest en zou Vooruit gaan, vooruit voor de werkende klasse en de jongeren.

Dit discours vond ingang tegen de achtergrond van economische groei (onder meer in de periode na de we-reldoorlogen) en ontwikkeling (in de ontwikkelde kapitalistische landen).

Strijd voor positieve hervormingen koppelen aan strijd voor socialisme

tweede dag van het socialisMe

Op 29 oktober vindt in de Gentse Vooruit de Tweede Dag van het Socialisme plaats. Een van de dis-cussies op deze dag handelt over

Hoe strijden voor hervormingen en voor socialisme? met Tanja Niemeier als spreker naast Erik De Bruyn en Stijn Oosterlinck.

LSP neemt deel aan de werking van de Ronde Tafel van Socialisten en vindt het nuttig dat discussie en debat over socialisme terug op de agenda wordt geplaatst. Deze krant komt vlak voor deze Dag van het Socialisme van de drukker, een verslag van de dag kan je nadien op onze website vinden: socialis-me.be.

De term hervormingen wordt vandaag te pas en te onpas gebruikt. overal ter wereld kondigen regeringen hervormingen aan. Het onderwijssysteem wordt hervormd, de pensioenen moeten worden hervormd, de staat, het belastingsysteem, de werkloosheiduitkeringen, het welvaartsysteem,

Rosa Luxemburg

De kapitalistische klasse kon daardoor gemakkelijker toegevingen doen. De verhoogde uitbuiting in de koloniale wereld zorgde er soms voor dat her-vormingen hier niet in eerste instantie ten koste gingen van de winsten van de kapitalisten. Maar ook de protesten van de massas, de stakingen voor ver-beteringen en het bestaan van een an-der maatschappijmodel in Oost-Europa, deed de patroons soms dik tegen hun goesting toegeven op bepaalde eisen.

De sociaaldemocratische partijen konden verdedigen dat je door geleide-lijke, maar permanente hervormingen, het kapitalisme kon overkomen en tot een socialistische samenleving komen. Voor velen leek de praktijk ook materi-le bewijzen op tafel te leggen. Het argu-ment dat elke generatie een belangrijke stap vooruit zette en het beter had dan de vorige was het ultieme bewijs dat het reformisme resultaten opleverde.

Vandaag blijkt dat de positieve her-vormingen van tijdelijke aard waren, gebonden aan een bepaalde context. Het kapitalisme kent geen doorlopende, onbeperkte groei. Vanwege de tegen-stellingen in het kapitalisme; de concur-rentie en het streven naar winstmaxi-malisatie zullen crisis en groei elkaar afwisselen. De periodes van crisis vol-gen elkaar sneller op. De periodes van groei worden korter en minder sterk. Dit beperkt de ruimte voor hervormin-gen. Het idee dat je in het kader van de kapitalistische tegenstellingen kon over-gaan tot een socialistische samenleving zonder de fundamentele eigenschappen van de economie radicaal te veranderen noemde Rosa Luxemburg, de Duitse re-volutionaire en socialiste, een illusie.

In 1900 schreef Luxemburg de tekst Sociale Hervorming en Revolutie waarin ze ingaat tegen de reformisti-sche pleitbezorgers en argumenteert voor een sociaaldemocratie met een revolutionaire benadering. De so-ciaaldemocratie wil tot de socialisti-sche verdeling komen door de kapi-talistische productiewijze op te heffen, terwijl Bernstein precies omgekeerd te werk gaat: hij wil de kapitalistische verdeling bestrijden en hoopt langs die weg geleidelijk tot de socialistische productiewijze te komen.

We zitten midden in n van de diep-ste crisissen van het kapitalisme. Van positieve hervormingen en een gelei-delijke weg naar een socialistische sa-menleving is geen sprake meer. Op Europees niveau regent het aanvallen op de levensstandaard van de bevol-king. De jongerenwerkloosheid in de Europese Unie ligt al op 20,9%, Spanje is koploper met 46,2%.

zijn hervorMingen nog Mogelijk?

Het Britse magazine The Economist schreef onder de titel Rage against the machine op 22 oktober dat de Europese sociaaldemocratie zijn kiezers voorde-len beloofd heeft die de maatschappij zich vandaag niet langer kan veroor-loven. Dit werpt de vraag op of er nog ruimte is voor positieve hervormingen en hoe we die kunnen bekomen?

Volgens The Economist is de sociaal-democratie schuldig omdat ze voorde-len beloofde die de maatschappij zich niet zou kunnen veroorloven. De soci-aaldemocratie staat nochtans vooraan in het ondermijnen van de toekomst van de komende generaties. Het zijn in de sociaaldemocraten in Griekenland die de werkende klasse en de bevolking onverstoorbaar de adem afsnijden, on-danks 12 algemene stakingen en mas-saprotesten.

In landen als Griekenland lijkt het vandaag onmogelijk om positieve her-vormingen door te voeren zonder re-volutionaire verandering. De sociaal-democratie, PASOK in Griekenland, Zapatero van de PSOE in Spanje en Socrates in Portugal voeren de dicta-ten van het IMF, de EU, de ECB en de eigen kapitalisten gedwee uit.

Daarom is het vandaag belangrijk de strijd op twee fronten te voeren. De concrete mobilisatie op straat en het ondersteunen van het hernieuwde ide-ologische debat over alternatieven op dit vernietigende systeem.

beste 1%, we vielen een tijd in slaap, net wakker, hoogachtend, de 99%

De Occupy Wall Street beweging heeft, in navolging van de Indignados uit Zuid-Europa, de revolutionairen in Tunesi en Egypte, iets wakker ge-maakt in de samenleving. Sinds de val van de Muur werden we overstelpt met propaganda dat de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal verdwenen was. Er werd gesproken over een win-win po-litiek, sociale partners en volkskapita-lisme. Politiek werd dit vertaald in de redenering dat geven aan de rijken de hele samenleving ten goede zou ko-men. De impact van deze politiek pro-beerde men te verdoezelen door de op-bouw van schulden. Maar ontsnappen aan de realiteit is vandaag niet meer mogelijk. De 99% worden zich stap voor stap terug bewust dat hun belan-gen fundamenteel tegengesteld zijn aan die van de 1%.

welk prograMMa voor verandering?

In Noord-Afrika en het Midden-Oosten gingen verschillende regimes over tot hervormingen om tegemoet te komen aan de eisen van de manifestan-ten om zo hun eigen vel te redden. In de Westerse wereld pleiten kapitalisten voor een tijdelijke vermogensbelasting. Niet omdat dit de budgetproblemen kan oplossen maar in een poging om de le-gitimiteit van hun systeem in stand te houden. Deze voorbeelden tonen aan hoe positieve hervormingen meestal niet meer zijn dan een bijproduct van een revolutionair proces of van een re-volutionaire dreiging.

Het wordt dringend tijd om het kapi-talisme zelf uit te dagen, om de 99% te wapenen met een programma dat de strijd voor positieve hervormingen stimuleert en dit in het kader van een strijd voor socialisme. Een beleid van het minste kwaad heeft zijn grenzen be-reikt en heeft ons in deze crisis gebracht. Het minste kwaad betekent nog steeds een frontale aanval op de 99% om de positie van de 1% te vrijwaren.

Linkse socialisten staan niet aan de zijlijn van de strijd te roepen dat enkel een socialistische samenleving redding kan bieden. We steunen elke strijd voor positieve verandering. We steunen de eisen van de vakbonden dat er niet ge-raakt mag worden aan de sociale zeker-heid, aan ons pensioen en de index. We eisen dat de energie- en bankensector in publieke handen komt. We eisen dat de samenleving ten dienste staat van de 99%.

Maar tegelijkertijd argumenteren we ook dat we die eisen kracht moeten bij-zetten door op straat te komen, het werk neer te leggen en ze zo af te dwingen. We argumenteren dat indien de kapita-listen niet bereid zijn hun privileges af te staan het aan de werkende klasse is om de fabrieken en machines over te ne-men en te deze beherrn onder controle van de werkende mensen zelf.

Vandaag bLijkt dat de PoSitie-Ve herVor-mingen Van tijdeLijke

aard waren, gebonden

aan een bePaaLde context.

een beLeid Van het min-Ste kwaad heeft zijn grenzen

bereikt en heeft onS in deze criSiS gebracht. het minSte

kwaad bete-kent een frontaLe aanVaL oP de 99% om de PoSitie

Van de 1% te Vrijwaren.

De Belgische overheid vond begin ok-tober op een weekend tijd 4 miljard euro om Dexia Bank Belgi over te nemen. Volgens premier Leterme en minister Reynders zal dit de belastingbetaler niets kosten: Dexia betaalt meteen een premie van 270 miljoen euro voor de waarborg voor de restbank, terwijl de jaarlijkse rentelast voor de lening van 4 miljard 160 miljoen zou bedragen. Er wordt gemakshalve aan voorbijgegaan dat die geleende 4 miljard wel moet worden afbetaald. Hiernaast engageer-de de regering de gemeenschap tot een waarborg van 54 miljard euro voor de

bad bank. Dat komt overeen met 15% van het Belgische bbp of zowat 5.000 euro per Belg.

Waarom bestaat er geen staatswaar-borg voor betaalbaar wonen, gratis en degelijk onderwijs, betaalbare gezond-heidszorg? Waarom worden de wacht-lijsten in de zorg niet op een weekend weg gewerkt door er de nodige midde-len voor te voorzien? Om de bankiers en speculanten te redden vinden de po-litici moeiteloos een weekend politieke moed. Voor de tekorten waarmee de rest van de samenleving wordt gecon-fronteerd, zijn er geen middelen.

verliezen voor de geMeenschap

De beslissing om Dexia op te splitsen heeft verregaande gevolgen. Dat blijkt enkel al uit de lijst van grote aandeel-houders:

* Arco, de holding van de christelijke arbeidersbeweging, controleert 13% van de aandelen

* de Gemeentelijke Holding heeft 14% in handen

* verzekeraar ethias is goed voor 5% * de gewestregeringen hebben 5,7%

en de federale regering eveneens 5,7%

Niet enkel de grote private aandeel-houders moeten een waardeverlies in-casseren, ook alle niveaus van de over-heid en de holding van de christelijke arbeidersbeweging betalen een zware prijs voor het meestappen in de neoli-berale ideologie.

Het waardeverlies voor de federale regering en de gewestregeringen loopt op tot 2 miljard euro. Voor de 800.000 vennoten van Arco zou een oplos-sing worden uitgewerkt die overeen-komt met de staatswaarborg voor de

dOssier de Linkse Socialist

dossier door Bart VaNdersteeNe, woordVoerder lsP

Dexia Bank Belgi is nu in handen van de Belgische staat. ook Frankrijk neemt een deel van Dexia over en de rest verdwijnt in een bad bank. Begin oktober werden ook de Deense Max Bank en de Griekse Protonbank door de overheid overgenomen. De koortsige interventies van de overheden wijzen op een enorme zenuwachtigheid in de europese politieke en economische kringen. sommigen stellen dat er nood is aan een gecordineerde europese interventie om de bankensector met een injectie van 200 miljard euro belastingsgeld overeind te trekken.

spaargelden op spaarrekeningen. Het verlies van de Gemeentelijke Holding leidt in theorie tot een faillissement. Mogelijk zullen de gewesten en de fe-derale regering inspringen. Maar voor de gemeenten betekent het alvast een financile aderlating. Er zijn de divi-denden die wegvallen (in 2008 goed voor 8,5 miljoen euro in Antwerpen) alsook het waardeverlies dat moet wor-den geboekt. Momenteel waardeert de Gemeentelijke Holding haar Dexia-aandelen nog op 8,26 euro, terwijl de waarde op de beurs is gezakt tot min-der dan 1 euro. De gemeenschap zal een hoge prijs betalen, alleen is nog niet duidelijk welk niveau welk deel voor zijn rekening zal nemen.

Tenslotte heeft de regering de ge-meenschap ook gengageerd voor 54 miljard euro in de bad bank. Als daar iets fout loopt de naam alleen wijst op het grote risico komt de gemeenschap tussen. Onder de 200 miljard euro acti-va in deze bad bank zit voor 12 miljard euro aan Zuid-Europese overheidsobli-gaties en 7,7 miljard euro rommelkre-dieten. Econoom Van de Cloot: Als er alleen maar goede brokken zouden in zitten, waarom was de staatsgarantie dan nodig?

De ratingkantoren zullen er vlug bij zijn om de kredietwaardigheid van Belgi te verlagen nu een hoop onze-kere kredieten door een staatsgarantie worden ondersteund. Het verhaal dat de gemeenschap aan een bad bank zal verdienen, wordt in economische krin-gen niet ernstig genomen

bad bank als opstap naar grieks scenario?

In De Morgen noemt de culinaire spe-cialist Yves Desmet de waarborgen voor de bad bank een enorme gok: Als het fout afloopt, dan zadelt deze re-gering de volgende generatie op met een vergelijkbare schuldslavernij als die in Griekenland of Ierland. Het is een gigantische gok om te nemen, het is niet meer of niet minder dan het op het spel zetten van een toekomst. Een Grieks scenario in Belgi als gevolg van het uiteenspatten van een zeepbel van speculatie en krediet, dat is waartoe de bad bank ons kan brengen. Even ter herinnering wat dit Griekse scena-rio concreet betekent: een verdubbeling van de werkloosheid, het gemiddelde inkomen van een Grieks gezin is de af-gelopen vier jaar met 50% afgenomen, tal van nieuwe belastingen, de afschaf-fing van schoolboeken omdat deze on-betaalbaar zijn, 200.000 ambtenaren afgedankt,

Cynische journalisten leggen de ver-antwoordelijkheid voor dat Griekse scenario bij de Grieken zelf. Steven De Foer van De Standaard Weekblad op 7 oktober: Dat geweld, dat arrogant protest tegen de internationale instel-lingen, die vermoorde onschuld; alsof het hen allemaal slechts overkomen is. () Natuurlijk slaat het nergens op ja-renlang corrupte politici te herverkie-zen en mee te profiteren van zwartwerk, vriendjespolitiek, ambtenaritis en wan-beleid, en dat achteraf te huilen dat het

jouw schuld niet was. Het kapitalisme brengt inderdaad het slechtste in de mens naar boven. Zou De Foer bij een Grieks scenario in ons land mea culpa slaan omdat zijn krant de herverkiezing van de gevestigde politici steeds in de hand heeft gewerkt?

wie volgt na dexia?

Dexia heeft de dans geopend in deze tweede fase van de financile crisis. Velen zagen het van ver aankomen, maar de verantwoordelijken deden alsof ze alles onder controle hadden. Dehaene zegt nu dat Dexia eerder een hedgefunds was, maar verklaarde en-kele maanden geleden nog dat er geen vuiltje aan de lucht was.

De staatswaarborg voor de bad bank van Dexia (in ons land goed voor 15% van het bbp) is nog maar een begin. Wat indien straks ook andere banken volgen?

Het IMF schatte, voor de Dexia-epi-sode, dat er 200 miljard euro nodig is om de bankensector te beschermen te-gen de gevolgen van de schuldencrisis in de Eurozone. Hoeveel er nodig is wanneer na Griekenland ook Portugal, Itali en Spanje in de problemen komen, kan niemand echt schatten. Maar alles lijkt erop te wijzen dat we daar bin-nenkort wel een beeld op zullen krij-gen. Hoeveel gemeenschapsgeld is men bereid te besteden om het vel, de rijk-dom en de machtspositie van de grote aandeelhouders en speculanten van de financile sector te redden?

Het Griekse scenario inzake huisvesting: een sloppenwijk in de buurt van Athene

Voor een definitieve nationalisatie van Dexia als stap naar een volledige publieke financile sector

Dexia: de gewone man/vrouw betaalt voor de winsten van de priv

dOssierwww.socialisme.be November 2011

De eerste bank die volledig in handen is gekomen van de staat is een feit. Minister reynders stelt dat deze best een aantal jaren in overheidshanden blijft. In De standaard komt op dat vlak tegengas van redacteur Guy Tegenbos:bankieren is geen kerntaak van de overheid. Het veilig bewaren van spaargeld en dit benutten om leningen te verschaffen aan wie bijvoorbeeld wil investeren in de aankoop van woning of aan de overheid om te investeren in publieke werken, dat zou dus geen kerntaak van de overheid zijn?

Het bank- en kredietwezen is te be-langrijk om over te laten aan aasgieren die uit zijn op snelle winsten. Het klopt dat dit niet wordt opgelost door (ex-)po-litici aan te stellen om exact hetzelfde te doen. Tegenbos schrijft: Zelfs als de overheid haar bestuurders de opdracht geeft om objectief te bankieren, zal er altijd de verleiding zijn tegelijk andere eerbiedwaardige of minder eerbied-waardige doelen na te streven.

Een bank in overheidshanden bete-kent inderdaad niet automatisch dat deze functioneert ten dienste van de meerderheid van de bevolking. Vele diensten en bedrijven in overheidshan-den zijn de afgelopen decennia gebruikt als springplank naar de privsector. Ze werden opgezadeld met nutteloze aan-kopen, met politiek wanbeleid en een agenda waar het dienen van een eli-te centraal stond. Denk maar aan het mismanagement en het waterhoofd aan de top van de NMBS. Of het geor-

chestreerde faillissement van Sabena waarna de priv met de hapklare brok Brussels Airlines kon gaan lopen.

De volledige financile sector moet uit de handen van de priv worden ge-haald zodat ze een maatschappelijk nuttige rol kan spelen. Van Dexia een publieke bank maken, mag slechts een eerste opstap zijn om de volledige sec-tor uit de handen van de speculanten te halen.

Maar zolang de staat ten dienste staat van de belangen van de kapitalistische elite, zal ze geen dergelijke politiek voe-ren in die delen van de economie die ze in eigendom heeft. Om te kunnen ont-snappen aan de logica en de drijfveer van de vrije markt, moet een bank of elke andere onderneming of sector in publieke handen ook onder democrati-sche controle van de werkenden staan.

wie beheert een publieke bank of bankensector?

Hoe kunnen we vermijden dat het be-heer van banken terug in kapitalistisch vaarwater terecht komt met managers wiens taak erin bestaat om snelle win-sten en bonussen binnen te halen? Wij pleiten ervoor om het beheer in handen te plaatsen van een verkozen comit van vertegenwoordigers van de werk-nemers, de klanten en de arbeidersge-meenschap in het algemeen. Deze ver-kozenen mogen geen enkel privilege overhouden aan de uitoefening van hun functie, werknemers moeten vrijgesteld worden om deze taak op te nemen, ver-tegenwoordigers van de overheden wor-den daar al vergoed.

Maar het is niet enkel een kwestie van een nieuwe structuur. Een nationalisa-tie van Dexia en de volledige financi-ele sector moet onderdeel zijn van de opbouw van een andere samenleving waarin niet de winsten van een minder-heid centraal staan, maar de behoeften van de meerderheid.

Dat is niet wat de vertegenwoordi-gers van de gemeenschap de afgelopen jaren hebben verdedigd binnen Dexia. Neen, ze zijn bewust meegestapt in de neoliberale illusie dat de risicos wer-den beperkt door ze te spreiden. En om deze leugens mee kracht bij te zetten werden ze rijkelijk beloond. Hierdoor was het onduidelijk of ze vertegen-woordigers van de gemeenschap bij Dexia waren, of vertegenwoordigers van Dexia bij de gemeenschap. Geen enkele publieke vertegenwoordiger binnen Dexia en het zijn niet van de minste, ook de Europese president Van Rompuy zit in dit selecte groepje heeft gewaarschuwd voor de gevaren in de sector. Zullen deze politici zich vandaag beperken tot een nationalisa-tie van Dexia om de rotzooi naar de ge-meenschap door te schuiven en met de goede brokken de winsthonger van de priv verder aan te wakkeren?

Eens de financile sector in publie-ke handen is, mag ze niet op hetzelfde spoor komen als vroegere banken waar de overheden de belangrijkste aandeel-houders waren en die volledig in de lo-gica van het kapitalisme werkten. De sector moet onder directe controle en beheer van de werknemers en klanten staan. Dit moet toelaten om erover te waken dat de bank- en kredietsector een maatschappelijk nuttige rol speelt.

alleMaal Medeplichtig

Wie zijn de vertegenwoordigers van de gemeenschap die ons zogezegd ver-tegenwoordigd hebben in de raad van bestuur van Dexia? Een overzicht van enkele medeplichtigen.

De voorzitter van de raad van bestuur is Jean-Luc Dehaene, tevens Europees parlementslid van CD&V. Francis Vermeiren trekt naast zijn wedde als VLD-burgemeester van Zaventem 46.000 euro per jaar als voorzitter van de Gemeentelijke Holding en een gelijkaardig bedrag als bestuurder van Dexia. Verschillende politici hebben deel uitgemaakt van het bestuur van Dexia. Onder hen ook Europees president Herman Van Rompuy.

Doorheen de jaren zaten volgende politici in de raad van bestuur van Dexia:

* SP.a: Frank Beke, Patrick Janssens, Jean Vandecasteele, Geert Bervoets * Open VLD: Louis Bril, Francis Vermeiren, Patrick Lachaert, Karel De Gucht,

Rik Daems, Jaak Gabrils * CD&V: Wivina Demeester, Herman Van Rompuy, Tony Van Parys, Luc

Martens, Jef Gabrils, Stefaan Declerck * PS: Marc Deconinck, Elio Di Rupo, * cdH: Benot Drze, Jean-Jacques Viseur * MR: Antoine Duquesne, Serge Kubla.

winnaars en verliezers

Ondanks het vele gemeenschapsgeld dat de banken in 2008 werd toegestopt, bleef dezelfde graaicultuur schering in inslag. Speculatie en topbonussen vorm-den de norm. Manager Mariani was in 2009 goed voor 1,95 miljoen euro en kreeg in 2010 bovenop zijn vaste loon van 1 miljoen euro een pensioensnoepje van 200.000 euro en een bonus van 600.000 euro. De man had ongetwijfeld hard gewerkt? Uit zijn hotelrekening bij het Brusselse vijfsterrenhotel Amigo

blijkt dat Dexia gemiddeld twee keer per week 185 euro moest betalen voor een overnachting van de topman. Ongetwijfeld zullen Mariani en Dehaene nu met een riante opzegpremie het gezonken schip verlaten.

De politici willen nu de ravage van de aasgieren opruimen met gemeenschaps-geld. Het puin wordt zorgvuldig gesorteerd in een toxisch (lees: verlieslatend) deel voor de gemeenschap en een winstgevend deel dat nadien terug aan de-zelfde aasgieren kan worden uitgedeeld. Terwijl de speculanten worden gered, zullen wij de factuur gepresenteerd krijgen via besparingen in de sociale ze-kerheid, gezondheidzorg, sociale en openbare diensten, onderwijs,...

De grote aandeelhouders hebben jarenlang rijkelijk dividenden gencasseerd en hebben zich bewust als parasieten gedragen. Hun handlangers in de media en de politiek hebben de publieke opinie voorgelogen en sommigen verleid om met hun beetje spaargeld mee te doen aan het feest. Dat wordt nu aange-grepen om te stellen dat iedereen verantwoordelijk is, ook de goede huisvader die zich liet misleiden door de massale propagandacampagne.

De verantwoordelijken voor de speculatie, de grote aandeelhouders en ma-nagers, hoeven geen enkele schadevergoeding te ontvangen als ze door het publiek worden onteigend. Voor kleine aandeelhouders kan een vergoeding worden voorzien op basis van bewezen noden wie had gehoopt om de lage pensioenen in ons land aan te vullen met de opbrengst van een paar aandelen willen we uiteraard niet nog dieper in de put te duwen.

Ook moeten de spaargelden en leningen van gewone werkende gezinnen ge-garandeerd worden. De holding Arco wordt best ontbonden met schadeloos-stelling voor de 800.000 vennoten die het slachtoffer werden van de deelname van het management van Arco aan het Dexia-casino.

dehaene: politicus of zakenMan, of is dat hetzelfde?

Yves Leterme versprak zich toen hij het op de radio had over de ex-politicus Dehaene. Het Vilvoordse kopstuk van CD&V is nog steeds Europees parle-mentslid, goed voor een maandloon van 6.080 euro en tot 4.500 euro onkos-ten en reisvergoedingen. Als voorzitter van Dexia kreeg Dehaene een vergoeding van 88.000 euro per

jaar (zonder premies en bonussen). In de Raad van Bestuur van Inbev incasseert hij 79.000 euro, bij Umicore 33.000 euro, bij Lotus 17.500 per jaar,... Bij de Fifa zou hij volgens sommigen 70.000 euro per jaar krijgen. Het bedrag werd on-langs verdubbeld wegens de hoge werkdruk. Deze inkomsten alleen zijn goed voor ongeveer 30.000 euro per maand. Het terugbetalen van de vergoedingen die hij bij Dexia kreeg, zou dan ook geen probleem mogen vormen.

Jean Luc Dehaene behoort officieel tot de ACW-vleugel van CD&V. Denken de ACWers (met inbegrip van de Arco-vennoten) dat de belangen van de wer-kende bevolking worden verdedigd door dit soort vertegenwoordigers?

had een openbare bank ons kunnen redden van deze crisis?

Het is een illusie te denken dat een openbare bank die niet meedeed aan ri-sicovolle beleggingen zich had kunnen rechthouden in de periode voor 2008. Deze illusie, die ook een ingang vond ter linkerzijde, gaat ervan uit dat een bank die een intrest van 2% beloofde op spaargelden zou kunnen concurre-ren met banken die 4 tot 6% beloofden, weliswaar op basis van grote onder-liggende risicos.

Indien er een openbare bank had bestaan, was dit een eilandje te midden van een zee van kapitalistische logica waarvan de speculatieve golven het eiland hadden overspoeld. Wie zou tegen het propagandabombardement van media en experts in en tegen de aanlokkelijke voorgespiegelde opbrengsten in, bij deze openbare bank zijn gebleven? De druk zou er al snel groot zijn om ook bij deze openbare bank volledig mee te stappen in de logica van speculatie.

Dat is waarom het Gemeentekrediet en de ASLK werden opgedoekt om door de privsector te worden overgenomen. De openbare banken bleken niet af-doende als antwoord op de neoliberale financile speculatiegolf.

Een socialistisch alternatief De volledige en definitieve nationalisatie van Dexia als eerste stap naar een financile sector in publieke handen en in democratisch beheer.

Wij eisen en stellen voor dat: alle politieke vertegenwoordigers in het bestuur van dexia hun vergoedingen van de laatste 10 jaar terugstorten alle bonussen voor managers, zoals mariani, teruggevorderd worden dexia definitief in publieke handen komt op basis van een publieke audit onder arbeiderscontrole wordt bepaald welke aandelen-en effectenhouders recht hebben op een billijke vergoeding namens de gemeenschap de boeken van alle banken worden geopend de volledige sector in publieke handen wordt gebracht het beheer van deze sector en de controle hierop gebeurt door een verkozen comit bestaande uit verkozen vertegenwoordigers van de werknemers, de klanten en de werkende gemeenschap in het algemeen wordt gebroken met het kapitalisme dat zijn failliet steeds meer aantoont en wordt begonnen met de opbouw van een socialistisch alternatief waarin de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan.

internatiOnaal de Linkse Socialist10interView met dOnna litZOu Van XeKinima

grieken hebben geen andere keuze dan verzet tegen aanval op hun levensstandaard

Jongerenmars voor werk van Jarrow naar londen

door thomas (NameN)

In oktober organiseerden we verschillende meetings over het verzet tegen de besparingen in europa. een van de sprekers daarbij was Donna Litzou van Xekinima, onze Griekse zusterorganisatie. We spraken met Donna over wat de besparingen betekenen voor de gewone Grieken en over het verzet. Griekenland zit in een impasse. Kan

je wat meer vertellen over de sociale crisis in het land?

Iedereen zegt dat Griekenland boven haar stand heeft geleefd. De crisis wordt in de media voorgesteld als het gevolg van de Zuid-Europese onachtzaamheid en zelfs luiheid. Maar de Grieken werken samen met de Portugezen het langst in heel Europa en dat terwijl ze ook het armste zijn.

Om een voorbeeld te geven. In de horeca krijg je voor 10 uur werken per dag ongeveer 25 tot 30 euro. Tenminste als je in het zwart wordt betaald, voor officieel werk neemt het af tot 15 euro per dag. De prijzen zijn echter gelijkaardig als die in pakweg Londen. Dan weet je dat rondkomen met het gemiddelde loon van 520 euro per maand niet gemakkelijk is. Je komt niet veel verder dan een poging om te overleven.De werkloosheid treft de jongeren heel hard. Maar liefst 47% van de jongeren zit zonder werk. Met de besparingen om de schulden af te betalen, ziet het er niet naar uit dat daar verandering in zal komen. Er worden integendeel nog grotere aanvallen op de levensstandaard voorbereid. Dat gebeurt vooral in de publieke sector waar de rele inkomens volgens studies al met 40% zijn afgenomen. Om de besparingen die de trojka eist te realiseren, moeten er nog maar eens extra belastingen worden ingevoerd en wordt een op de drie ambtenaar aan de deur gezet. Op termijn wordt de volledige publieke sector geprivatiseerd: openbaar vervoer, gezondheidszorg, onderwijs,... Het gaat om scholen waar er al onvoldoende personeel is naast gebrekkige infrastructuur en een tekort aan schoolmateriaal.

Tegen deze sociale voorwaarden werd al meermaals geprotesteerd. Er waren maar liefst 12 algemene stakingen. Er was ook de beweging van misnoegden naar het voorbeeld van de Spaanse indignados en er is de invloed van de revolutionaire ontwikkelingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. We zagen overal ter wereld acties, hoe komt de woede tot uiting in Griekenland?

Er waren inderdaad al 12 algemene stakingen, waarvan zelfs twee van 48 uur. Er zijn elke dag betogingen en stakingsposten. De woede doorheen

het land is enorm en geleidelijk aan groeit het besef dat we ons moeten organiseren om samen te strijden. De niet-betalingscampagne is een erg belangrijke beweging. Mensen weigeren om tol op de autowegen te betalen of om te betalen voor het openbaar vervoer en de gezondheidszorg. Er zijn ook langdurige stakingsacties, de buschauffeurs in Athene hebben drie maanden lang gestaakt. Dit verzet leidt meteen tot de

vas t s t el l i ng d at e r t wee g rote problemen zijn. Ten eerste zien we dat de vakbondsleiding de regering niet frontaal wil aanvallen. De leiding is verbonden met de sociaaldemocratische regeringspartij PASOK. Deze banden vormen een rem op de strijd en zorgen ervoor dat de arbeiders bij gebrek aan duidelijke ordewoorden aan hun lot worden overgelaten. Ten tweede hebben de twee grote linkse partijen, de Communistische Partij en de alliantie

Syriza, de kans niet gegrepen om een leidinggevende rol te spelen in de strijd door deze te verenigen rond een programma van strijd. Er is bijvoorbeeld een

Griekse vakbond waarvan de leiding nauw verbonden is met de Communistische Partij (KKE). De centrale b o o d s c h a p v a n d i e vakbondsleiders is beperkt tot de oproep om voor

de KKE te stemmen om zo tot een andere politiek te komen. Dat staat haaks op de geschiedenis van de arbeidersbeweging die haar rechten steeds heeft afgedwongen door in actie te komen en de straat op te trekken. De KKE keert zich ook tegen de jonge misnoegden, de indignados vormen voor hen een kleinburgerlijke beweging en daarmee is de kous af.

Hoe sterk staan de Griekse indignados?

Er is zoals elders een sterke afkeer van de politieke partijen. We moeten daar gevoelig voor zijn. Het is logisch dat er een afkeer is van de gevestigde partijen zoals PASOK en de Nieuwe Democratie (ND, de belangrijkste rechtse partij). Die partijen hebben ons immers tot deze crisissituatie gebracht. Maar geen enkele grote linkse partij komt met alternatieven. Er is jammer genoeg ook een antivakbondsgevoel aanwezig. We moeten aan de jonge activisten uitleggen dat vakbonden een belangrijke rol kunnen spelen en dat een onderscheid moet worden gemaakt tussen de basis die eveneens hard gebukt gaat onder het besparingsbeleid en aan de andere kant een leiding die nauwe banden heeft met de gevestigde politiek. Toen de beweging in mei begon, waren er nationalistische elementen aanwezig. De tussenkomst van linkse militanten

zorgde ervoor dat de beweging politiek gezien een antikapitalistisch en internationalistisch profiel kreeg. De slogans van de eerste acties, zoals

Leve Griekenland, weg met Merkel, maakten plaats voor slogans tegen racisme of Wij betalen de schulden niet, wij betalen niet voor de crisis. De media richten alle aandacht op

gesoleerde incidenten. Als er een miljoen betogers zijn, volstaat het dat er tien relschoppers zijn om alle aandacht daarop te vestigen. Alle elementen van de gevestigde orde in het land proberen de gewone bevolking weg te houden van actief protest. Maar dat lukt niet.De Grieken beseffen steeds meer dat het volledige systeem fout in elkaar zit. De harde besparingen die ons worden opgedrongen gaan niet naar investeringen, maar naar de afbetaling van de enorme schuldenberg. Dat betekent dat de situatie binnen de logica van dit systeem totaal hopeloos is.Het komt er nu op aan om de bewegingen onderling met elkaar te verbinden en structuren van strijd op te zetten met comits in de bedrijven, aan de universiteiten en in de wijken. We moeten deze comits lokaal, regionaal en nationaal verbinden. Dat zou leiden tot een situatie van dubbelmacht waarbij we over onze eigen instrumenten beschikken om komaf te maken aan de gevestigde orde en een nieuw systeem te vestigen in de vorm van arbeidersdemocratie.

door thomas B (GeNt)

Naast de mars van de indignados vanuit spanje naar Brussel, is er ook in Groot-Brittanni een mars: de jarrow March, van jarrow naar Londen. Deze mars wordt georganiseerd door de campagne Youth Fight for jobs en is gericht tegen de enorme jongerenwerkloosheid. De mars verwijst naar een optocht van 200 werklozen 75 jaar geleden. De betoging vertrok op 1 oktober in jarrow in het noorden van engeland en komt op 5 november in Londen aan.

De jongerenmars voor werk vanuit Jarrow komt er op een ogenblik dat de Britse jongerenwerkloosheid over het miljoen is gegaan. Dat cijfer omvat nog niet de halftijds tewerkgestelden of de nepstatuten (als de 0-uren contracten). De Britse overheid heeft geen oplossing om de werkloosheid of de problemen die dit veroorzaakt op te lossen. Integendeel maken ze het nog erger door honder-den jobs in de publieke sector te sane-ren, wie wel werk heeft langer te laten werken en wie geen werk heeft gratis te laten werken.

Een aantal nationale vakbonden steu-nen de campagne Youth Fight for Jobs, maar de grootste vakbond (Unison) doet dit niet. Het ontbreekt nog vaak aan een duidelijk antwoord vanuit de arbeidersbeweging. Dit leidt tot spon-tane uitbarstingen van woede en on-macht, denk maar aan de rellen van af-gelopen zomer.

Onder druk van de basis komt er op 30 november een algemene staking in de openbare sector. De actie is gericht tegen de aanvallen op de pensioenen, maar het kan uitgroeien tot een kristallisatiepunt van alle protest tegen de besparingen op zowel nationaal als lokaal niveau. Het nationale beleid van Conservatieven en Liberalen krijgt lokaal navolging in het beleid van alle gevestigde partijen. Dat maakt meteen duidelijk dat de sociaalde-mocraten van Labour geen bondgenoot zijn in de strijd tegen de besparingen.

De staking 30 november kan een van de grootste uit de Britse geschiedenis worden met miljoenen deelnemers. Na deze actie in de publieke sector moet het verzet verder georganiseerd worden om de regering ten val te brengen en te bou-wen aan een alternatief links van de ge-vestigde partijen.

http://www.jarrowmarch11.com

Sindsdien was er een groeiende aan-dacht voor de acties van # Occupy Wall Street en er kwamen gelijkaardige ac-ties in tal van steden doorheen het hele land. Duizenden Amerikanen hebben zich bij het protest aangesloten. Ook de vakbonden betuigden hun steun en be-toogden zij-aan-zij met de verontwaar-digden van Wall Street en elders.

Het ongenoegen is al langer aanwe-zig onder brede lagen van de bevolking. Het zag er lange tijd naar uit dat enkel de erg reactionaire rechterzijde van de Tea Party daar uitdrukking aan zou ge-ven. Maar sinds het begin van dit jaar kwam er een andere stem op de voor-grond. Er was de massabeweging in Wisconsin tegen de aanval op de syn-dicale rechten en tegen de besparingen. Die beweging maakte duidelijk dat het krediet dat Obama onder de bevolking genoot stilaan op is. De woede tegen-over het prokapitalistische beleid zocht stilaan naar een publieke expressie. De snelheid waarmee #Occupy Wall Street kon ontwikkelen, is daar een uitdruk-king van.

Net zoals in Spanje waren veel vak-bondsleiders verrast door deze bewe-ging. De vakbondsleiding liet bij de acties in Wisconsin na om de strijd ern-stig te organiseren om tot een overwin-ning te komen. Maar het protest is niet zomaar gestopt. Ook de politici waren verrast. Sommigen keerden zich tegen de beweging. Zo is er de Republikeinse presidentskandidaat Herman Cain die verklaarde: Leg de schuld niet bij Wall Street of de grote banken als je geen werk hebt of niet rijk bent. Het is uitsluitend je eigen schuld. Anderen beseffen de brede steun voor de bewe-ging en proberen het protest dan maar te recupereren. Het is in dat kader dat de steun van president Obama of van andere toplui van de Democraten moet worden gezien. De Republikeinen en Democraten zijn twee kanten van een-zelfde medaille, die van de financile

wereld en van Wall Street.

enorMe uitdagingen

De beweging staat voor enorme ob-stakels en uitdagingen. Er moet geant-woord worden op de recuperatie door prokapitalistische personaliteiten. Er zijn in diverse steden ook problemen met repressie die wordt ingezet om de aandacht van het protest af te leiden. Dat kennen we bij ons ook: de media

hadden meer oog voor de vernielingen in het intussen al twee jaar leegstaande gebouw van de HUB dan voor het pro-test van de indignados zelf.

De repressie houdt de beweging niet tegen, de activisten zoeken naar metho-den om brede lagen actief te betrekken in de strijd. Dat kan het beste met dui-delijke eisen rond werk, huisvesting, de verdediging van openbare diensten zoals onderwijs en gezondheidszorg,... De algemene vergaderingen zijn uitste-kende momenten om over dergelijke ei-sen te discussiren en om de strijd zelf te organiseren.

In verschillende steden, zoals in New

York, sluiten de vakbonden zich in meerdere of mindere mate aan bij de beweging. Een orintatie op de geor-ganiseerde arbeidersbeweging is een goede zaak. We begrijpen de afkeer tegenover delen van de vakbondslei-ding, maar aan de basis is er een strijd-vaardigheid.

Veel activisten denken dat in Egypte en Tunesi de dictators zijn gevlucht omwille van de pleinbezettingen. Dat klopt tot op zekere hoogte, de pleinbe-zettingen maakten ee