Cuba: nieuwe strijd

voor oude uitdagingen

P 10

Na actiedag: gesprek met

woordvoerder melkveehouders

P 5

ABVV Charleroi publiceert anti-kapitalistisch

noodprogrammaP 8-9

Het volstaat om te kijken voor welk publiek Di Rupo sprak: de rijksten, de grote bazen en hun machtigste ver-dedigers. Hij stelde zich voor als hun

‘nederige dienaar’. Dat klopt: Di Rupo doet er alles aan om de privileges van de allerrijksten te verdedigen en de gewone werkenden en hun gezinnen voor de crisis te laten opdraaien. Zijn het immers niet de ondernemers die

“aan de basis van de welvaart” liggen? Dat wij alle rijkdom creëren met onze arbeid wordt gemakshalve aan de kant geschoven. Volgens hen doen wij niets anders dan profiteren van het systeem. Vooral de werklozen die een uitkering krijgen, worden momenteel onder vuur genomen.

De kloof tussen arm en rijk is nog nooit zo groot geweest. Zelfs de we-reldelite vreest dat dit tot onstabiliteit en massaprotest zal leiden. Oplossingen hebben ze niet, steeds grotere ongelijk-

heid zit immers ingebakken in het ka-pitalistische systeem. Met het huidige besparingsbeleid worden de tegenstel-lingen nog verder uitgediept. Nooit eerder in de geschiedenis waren er zo-veel technologische mogelijkheden en rijkdom. Met die rijkdom is het moge-lijk om iedereen degelijke levensvoor-waarden te bieden. Dat gebeurt echter niet. Terwijl een kleine elite steeds rij-ker wordt, kent een groeiend deel van de wereldbevolking armoede, miserie of barbarij.

Van onzekerheid naar armoede

De overgrote meerderheid van de bevolking heeft het moeilijk: een al-gemeen besparingsbeleid, loonstop, hervorming van het vervroegd pensi-oen, versnelde afname van de werk-loosheidsuitkeringen,... Voor heel wat

gezinnen is de weg naar de armoede steeds korter, zeker als er een job ver-loren gaat.

De hervorming van de uitkeringen voor werklozen in 2012 voorzag een daling van het bedrag van de uitkerin-gen met 25%. Daarbovenop komt er op 1 januari 2015 de stopzetting van de inschakelingsuitkering voor onge-veer 55.000 mensen. In 2010 bedroeg een gemiddelde werkloosheidsuitke-ring 27% van het gemiddelde jaarloon. Twintig jaar eerder was dat nog 42%. Ongetwijfeld is dit percentage sinds 2010 nog verder afgenomen.

België: een fiscaal paradijs

Voor de werkgevers en andere fiscale vluchtelingen is België ‘the place to be’. Er is immers geen belasting op grote vermogens en amper op de bedrijfs-winsten. De vennootschapsbelasting

bedraagt in theorie 33,99%. Maar in de praktijk zorgen de vele cadeaus aan het patronaat zoals de notionele intres-taftrek ervoor dat de effectieve belas-tingvoet in 2009 onder de 10% dook. In 2012 zorgden de notionele intres-taftrek en gelijkaardige maatregelen ervoor dat de gemeenschap ongeveer 20,4 miljard euro misliep.

De daling van de effectieve belas-tingvoet is algemeen gekend. De gro-te multinationals in ons land betalen het minste op hun vaak grote winsten. Bedrijven als ArcelorMittal, Electrabel, Janssen Pharmaceutic, ABInbev,... doen gouden zaken.

Wie profiteert?

In het België, “waar alles goed gaat”, leeft ongeveer 15% van de bevolking onder de armoedegrens terwijl de 20% rijksten 61% van het financieel vermo-gen in handen hebben. Voor ons blijven de rekeningen aangroeien onder druk van besparingsplannen die telkens meerdere miljarden euro opbrengen. Voor hen gaat het erom dat de miljar-denwinsten worden veiliggesteld.

Na één tot drie jaar werkloosheid moet een gezinshoofd rondkomen met 1.090,70 euro per maand, een samen-

wonende met 483,86 euro per maand. Tegelijk wordt moord en brand ge-schreeuwd door de grote managers van de publieke bedrijven als wordt voor-gesteld dat hun jaarloon zou beperkt worden tot 290.000 euro... Als dat “mi-sionarislonen” zijn, zoals Luc Vanden Bossche beweert, wat is een uitkering van 483,86 euro per maand dan?

Wie zijn nu eigenlijk de profiteurs: diegenen die proberen te overleven met een inkomen dat ervoor zorgt dat er op het einde van het loon (of uitkering) nog een stuk maand over is? Of diegenen die zich in luxe wentelen en eigenlijk niet meer weten wat ze met al hun geld moeten doen?

Bij de start van het nieuwe jaar ver-klaarde Anne Demelenne van het ABVV dat de hervorming van het werkloosheidsstelsel een sociale ramp betekent. In het kader van de verkie-zingen zouden er acties komen om de eisen “aan de gevestigde partijen over te brengen”. Op die kringen moeten we niet rekenen. We hebben nood aan een actieplan om de strijd tegen de neoli-berale plunderpolitiek te stoppen. Dat moeten we koppelen aan de opbouw van een politiek instrument dat onze belangen vertegenwoordigt.

door Baptiste

Het jaar is nog niet ver gevorderd, maar premier Di Rupo (PS) heeft er al heel wat familiefeestjes op zitten. Hij trok naar het Wereldeconomisch Forum in Davos, de Cercle de Wallonie,... Zijn boodschap is duidelijk: “België is op de goede weg.” Een meerderheid van de bevolking merkt daar niet veel

van. Er is geen economische groei en de jobs die erbij komen, volstaan niet om de verdwenen jobs bij bedrijfssluitingen en herstructureringen te compenseren. Bovendien gaat het doorgaans om onstabiele en laag betaalde jobs.

85 RIJKEN BEZITTEN EVENVEEL ALS HELFT WERELDBEVOLKING

Foto: Millionair Fair, een beurs van superrijken die alle

redenen tot feesten hebben.

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 331 Februari 2014

de Linkse Socialist� thema

Samen met de ontwikkeling van de PVDA sinds de gemeenteraadsverkie-zingen, kent ook de lancering van het nieuwe boek van partijwoordvoerder Raoul Hedebouw, ‘Première à Gauche’, een zeker succes. De voorstellingsavon-den in Luik, Charleroi en Brussel brach-ten honderden aanwezigen op de been. Het boek beperkt zich niet tot de voor-stelling van initiatieven van de PVDA

als ‘Geneeskunde voor het Volk’ en de campagne voor een miljonairstaks, het heeft de verdienste dat het ook een aantal basiselementen van het marxis-me aanbrengt.

Er is echter ook een laag van jonge antikapitalisten en werkenden die zich niet in de PVDA en haar benadering vinden. In Vlaanderen probeerde de beweging Rood! samen met anderen

een bredere component van de georga-niseerde arbeidersbeweging te vormen. Dat is waarom LSP eraan deelnam. Na het vertrek van de publieke figuur Erik De Bruyn, die zijn verkiezingsresul-taat als een mislukking zag, beraadt Rood! zich over haar oriëntatie en zal het niet deelnemen aan de komende verkiezingen. Anderzijds is er de beweging Véga,

rond de Luikse politieke coöperatieve met dezelfde naam (op wiens lijst LSP enkele kandidaten had bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen) en voor-malig Ecolo-parlementslid Vincent Decroly. Véga vindt een zeker gehoor. Vincent Decroly legde op verschil-lende voorstellingsavonden uit dat de campagne van het Front des Gauches (1) hem ertoe had aangezet om het po-litieke toneel terug te betreden na een onderbreking van enkele jaren. Hij stelde ook dat hij van anti-neolibera-lisme is geëvolueerd tot antikapitalis-me. Op de voorstellingsavonden hoor-den we standpunten die opmerkelijk linkser waren, dan wat we doorgaans horen van de Luikse politieke coöpe-ratieve Véga.

De nieuwe beweging Véga wordt op 1 februari officieel gelanceerd op een meeting in Charleroi. De beweging stelt drie pijlers voorop: “ecologie, so-cialisme en democratie”. Ook voor Véga kunnen de ecologische proble-

men slechts aangepakt worden door te breken met het kapitalisme en door ze te verbinden met de sociale kwestie, zoals onder meer de verdeling van de rijkdom. Het valt nog af te wachten hoe deze drie pijlers zullen geconcretiseerd worden op vlak van programma en acti-viteiten. Véga lijkt zich meer te richten op het verenigingsleven dan op de geor-ganiseerde arbeidersbeweging, maar op de voorstellingsavonden nam Vincent

Decroly telkens de tijd om aan te geven dat hij de oproep van het ABVV van Charleroi steunt en zich kan vinden in het antikapitalistische tienpuntenpro-gramma (zie pagina’s 8 en 9).

1) Het Front des Gauches was de naam van een alliantie die werd gesloten tus-sen de PC, LCR, CAP, PH, Vélorution en LSP/PSL voor de verkiezingen van mei 2010.

de Linkse Socialist� Binnenland

Consequent links versterken en, vooral, daarna het potentieel benutten

VerkieziNgeN: PVDA, VégA eN gAuChes CommuNes

groeiend gehoor Voor linkse ideeën

Het is mogelijk om een brede electorale steun te verwerven op basis van een openlijk socialis-tisch programma en om een verkozen positie te gebruiken om de arbeidersstrijd op het terrein zelf te versterken. Dat is wat de recente over-winning van Kshama Sawant in Seattle heeft aangetoond. Dit was tevens het onderwerp van een opmerkelijk debat dat LSP in de Brusselse gemeente Sint-Gillis organiseerde. In dezelfde zin organiseert Gauches Communes op 1 febru-ari een actie voor gratis openbaar vervoer en te-gen de tariefverhogingen van de MIVB die in het Brusselse parlement werden goedgekeurd (zie ook pagina 6). We mobiliseren in de wijken en onder jongeren. Met de steun van een verko-zene zou een dergelijk actief verzet een breder gehoor kunnen vinden.

Dergelijke campagnes en acties rond concrete eisen moeten verbonden worden met een poli-tiek alternatief dat vertrekt van de behoeften van de werkende en hun gezinnen en niet van wat ‘realistisch’ is binnen de grenzen van de bestaande middelen in het kader van een kapi-talistisch systeem. Net zoals meer dan 80% van de bevolking steunen wij het idee van een belas-ting op de grote fortuinen. Maar hoe kunnen we een kapitaalsvlucht vermijden? Met halfslach-tige maatregelen zullen we er niet komen. We

moeten stoutmoedig opkomen voor een beleid dat weigert om de overheidsschulden terug te betalen en overgaat tot de nationalisatie van de banken en andere sleutelsectoren van de eco-nomie onder democratische controle. Op die manier kan er een radicaal plan van massale publieke investeringen komen voor werk, koop-kracht, huisvesting, onderwijs, milieu, gezond-heidszorg, cultuur,…

na de Verkiezingen, samen Verder Werken rond de oproep Van aBVV-charleroi!

Wat de exacte samenstelling van de volgen-de regering ook zal zijn, ze zal dienst doen als hoofdkwartier voor een harder besparingsof-fensief op alle machtsniveaus. In het verzet zal er nood zijn aan een verenigd front links van sp.a/PS en Groen/Ecolo rond een programma zoals voorgesteld door het ABVV van Charleroi. Een electorale versterking van een – of meerde-re – componenten van de linkerzijde moet aan-gegrepen worden om de oproep voor een breed politiek verlengstuk van de werkenden, dat plu-ralistisch en respectvol is voor de verschillende componenten, kracht bij te zetten.

De kiezers die zich willen verzetten te-gen het sociale afbraakbeleid van de ge-vestigde partijen kijken vaak eerst naar de PVDA. Die partij wil vijf verkozenen halen: twee in Antwerpen, twee in Luik voor de federale en regionale parlement, en een verkozene in het Brusselse parle-ment door de kiesdrempel van 5% te om-zeilen met een lijstverbinding. De PVDA is momenteel het best geplaatst om een deel van de ruimte links van de SP.a/PS en Groen/Ecolo aan te snijden.

Dat is waarom LSP in mei 2013 een voorstel aan de volledige linkerzijde for-muleerde voor lijsten ‘PVDA-Eenheid’ om samen naar de verkiezingen van 25 mei 2014 te trekken. Na enkele maanden zonder antwoord kwamen er uiteindelijk enkele ontmoetingen, die openhartig en vriendschappelijk waren, maar waar ons werd gezegd dat er enkel eenheid was met organisaties die niet meer de am-bitie hebben om zich uit te bouwen en dat wij bijgevolg niet kunnen meedoen.

We betreuren die opstelling, maar zul-len vermijden om kandidaten naar voor te brengen waar dat een hindernis zou kunnen vormen voor linkse verkozenen. We houden rekening met het feit dat de eerste radicaal-linkse verkozenen sinds de jaren 1980 de arbeidersbeweging in zijn geheel kunnen versterken. Dat zou ook een politiek debat creëren dat gun-stig is voor alle componenten van de linkerzijde, in een klimaat dat vandaag gedomineerd wordt door diegenen die

de werkenden voor de crisis willen la-ten opdraaien.

In Brussel wil LSP samen opkomen met de Humanistische Partij en al wie wil aanknopen met de positieve er-varingen van de lijsten van ‘Gauches Communes’ bij de gemeenteraadsver-kiezingen. Véga kondigde aan dat het aan de Europese verkiezingen zal deel-nemen, maar heeft nog niet beslist over een deelname aan de regionale verkie-zingen in Brussel. Het sluit een allian-

tie ter linkerzijde niet uit. We weten nog niet of een electoraal akkoord tussen Véga en Gauches Communes mogelijk is. Het systeem van lijstverbinding voor de regionale verkiezingen in Brussel biedt de mogelijkheid dat een stem voor Gauches Communes of voor PVDA niet betekent dat de kans op een linkse ver-kozene afneemt. Het laat integendeel toe om naargelang de overtuiging voor een linkse lijst naar keuze te opteren.

Voormalig Ecolo-parlementslid Vincent Decroly

Grote PVDA-delegatie op de 1 Mei optocht in Antwerpen

nood aan eenheid ter linkerzijde

gauches communes in campagne

door Boris MalarMe

In een interview werd Anne Demelenne, algemeen-secretaris van het ABVV, gevraagd naar haar reactie op de opkomst van de PVDA (Partij van de Arbeid). Ze verklaarde: “De PVDA

heeft een bestaansrecht, het is een partij die het debat vooruithelpt. Ik vind het enkel jammer dat links verdeeld wordt, dat hebben we nu niet echt nodig in België.” Eens te meer komt een deel van de vakbondsleiding af met het argument dat het “zonder de PS erger zou zijn”.

Die retoriek zit velen dwars na het historische offensief van de regering-Di Rupo tegen onze sociale verworvenheden. Het is deze woede bij de syndicale basis die tot uiting komt in de oproep van het ABVV van Charleroi om de krachten van con-sequent links te verenigen en om te bouwen aan een alternatief links van de PS en Ecolo of nog in de standpunten van de al-gemeen-secretaris van de CNE (de Franstalige bediendenbond van het ACV).

Verschillende ervaringen in andere landen hebben overigens eerder aangetoond dat de opkomst van nieuwe linkse formaties het debat over linkse ideeën en hun steun in de samenleving niet

verzwakt, maar integendeel versterkt. Dit debat is vandaag cru-ciaal. De heersende klasse in België wil de periode na de ver-kiezingen – een periode van vier jaar zonder verkiezingen, wat eerder uitzonderlijk is in ons land – gebruiken om het ritme en de omvang van de besparingen op te drijven. Het scenario van een nieuwe regering-Di Rupo geniet de voorkeur. Het is immers beter om boven het besparingsbeleid een lakje ‘sociaal’ vernis aan te brengen. De heersende klasse vreest dat een harde rechtse regering met de N-VA zodanig veel olie op het vuur zou gieten dat een veralgemeend verzet volgt.

� ons standpuntwww.socialisme.be Februari 2014 �onze mening

edito door Stephane delcroS, lid van het Uitvoerend BUreaU van lSp

zo gezegd

“10 jaar geleden.” dat antwoord-de kandidate Miss België Cindy Sabbe op de vraag wanneer de eerste Wereldoorlog begon. door de stress was ze naar eigen zeg-gen een nulletje vergeten. Sabbe doet in haar vrije tijd aan politiek als gemeenteraadslid voor Cd&V in jabbeke. Ze werd door staats-secretaris Hendrik Bogaert op de lijst gezet. die laatste werpt zich als staatssecretaris voor ambtenarenzaken graag op als een moderne ondernemer. Zijn politiek human resources beleid in jabbeke is alvast erg overtui-gend.

in het kader van de herdenkin-gen van het begin van de eerste Wereldoorlog stelde de Britse on-derwijsminister Michael Gove dat linkse academici ermee moeten ophouden om de populaire reeks ‘Blackadder’ te gebruiken om “my-thes” over de oorlog te propage-ren. tony robinson, Baldrick in de reeks, verklaarde dat de minis-ter moet stoppen met de leraars op de vingers te tikken. de minis-ter stelde in de krant daily Mail dat de verkeerde voorstelling een uitdrukking vormt van “een onge-lukkige drang van sommigen om denigrerend te doen over zaken als patriottisme, eer en moed”. in de eerste Wereldoorlog vielen meer dan 700.000 Britse doden in vaak verschrikkelijke omstan-digheden.

de Canadese zakenman Kevin o’leary – goed voor een vermo-gen van 300 miljoen dollar - vindt het fantastisch dat de 85 rijksten evenveel bezitten als de arm-ste helft van de wereldbevolking.

“Fantastisch toch? Dit zal iedereen motiveren om ook tot dat select groepje te behoren. Vechten zul-len ze om de top te bereiken. Dat is de motivatie die iedereen nodig heeft.” toen dit een verbaasde re-actie teweegbracht, voegde hij er nog aan toe: “Zeg me nu niet dat je de rijkdom nog eens wil herver-delen. Dat gaat nooit gebeuren, oké? Als je hard werkt, kan je op een dag stinkend rijk worden.”

De keuze niet beperken tot het ultraliberalisme van de N-VA en het neoliberalisme van de Ps

Alle geVestigDe PArtijeN AANVAArDeN De AfBrAAk VAN soCiAle VerworVeNheDeN, De meNiNgsVersChilleN BePerkeN ziCh tot De NuANCes

Bij de PS wordt gesproken over een be-lasting op de grote huiseigenaars, met het idee van een belasting op hoge huur-inkomsten. Dat is in werkelijkheid geen sociale maatregel, de eigenaars zouden de hogere factuur natuurlijk doorreke-nen in de huurprijs. De PS weet overi-gens heel goed dat de andere partijen op dit punt niet volgen. Het gaat om vrijblijvende aankondigingen zoals er de komende vier maanden nog veel

zullen volgen. Alle andere partijen lijken zich te po-

sitioneren tegenover de ‘extremen’, de N-VA en de PS. De N-VA wil de wer-kenden en hun gezinnen hard laten bloe-den en gebruikt daarvoor een retoriek die steeds meer ‘antisocialistisch’ is. De PS kan de voorzet van N-VA dankbaar binnentrappen. Het biedt de Franstalige

‘socialisten’ immers de kans om te ver-mijden dat de campagne gaat over de 21

miljard euro die werd bespaard door de regering-Di Rupo. Van de 69 jaren na het einde van de

Tweede Wereldoorlog, zit de Belgische sociaaldemocratie er binnenkort 50 in de regering. Sinds 1988 maakt de PS onafgebroken deel uit van de regerende coalitie. De afgelopen jaren werd stel-selmatig een neoliberaal beleid gevoerd. Het is dat beleid dat het ongenoegen voedt dat steeds meer mensen doet zoe-ken naar alternatieven op het ‘traditio-nele establishment’. De N-VA werd op die basis groot.

Naarmate de steun voor de andere partijen door hun neoliberale beleid te veel werd ondermijnd, werd de PS het belangrijkste wapen van de Belgische werkgevers. Bij iedere asociale maatre-gel en elke verkiezing wordt gerekend op de volgzame leiding van het PS-net-werk bij de vakbonden, mutualiteiten,... om zo de woede onder de werkenden on-der controle te houden. Het ontbreken van een sociaal beleid wordt vervolgens gerechtvaardigd met de stelling dat de PS ‘niet alleen’ in de regering zit.

Zal de keuze beperkt zijn tussen PS en N-VA? Zeker niet. De economische elite en hun politieke strategen verkie-zen een regering-Di Rupo II die snel overgaat tot nieuwe besparingen. Maar als de verkiezingsresultaten het verei-sen, is een rechtse sociaaleconomische regering rond de N-VA en dus waar-schijnlijk zonder de sociaaldemocratie niet uitgesloten. Dat zou een hard aso-ciaal beleid inhouden, waarna de PS zich kan opwerpen als de ‘redder van de kleine man’ en nadien opnieuw de

macht kan overnemen om de nieuwe verworvenheden van de werkgevers te verdedigen.

We mogen niet staan toekijken ter-wijl ze onze verworvenheden aanvallen. Terwijl zij zoeken naar de beste manier om ons voor de crisis te laten opdraaien, moeten wij de nodige instrumenten van verzet proberen uit te bouwen. Het PS-argument van ‘zonder ons zou het erger zijn’ wordt ter linkerzijde steeds meer in vraag gesteld door syndicale initia-tieven en de eerste successen van con-sequent links. Dit proces zal versnellen. Er wordt gezegd dat er nog nooit zoveel rijkdom in ons land was, maar ook de ongelijkheid was nooit zo groot. De 85 rijksten in de wereld bezitten evenveel als de armste helft van alle mensen. Het is voor die rijken dat Di Rupo de rode lo-per uitrolde op het Wereld Economisch Forum in Davos. De enige reden waar-om de ongelijkheden in ons land nog niet zo groot zijn als in sommige an-dere landen is overigens de kracht van de arbeidersbeweging die lang heeft gevochten om stelsels van collectieve solidariteit af te dwingen.

Het is weinig waarschijnlijk dat er voor de verkiezingen nog grote bespa-ringsmaatregelen zullen komen. In die periode moeten we ons syndicaal en politiek voorbereiden op het verzet dat nodig zal zijn na de verkiezingen. Dit moet de arbeidersbeweging en de jonge-ren toelaten om zo sterk mogelijk deze strijd aan te gaan. De verkiezingsperi-ode biedt mogelijkheden om ons te ver-sterken en in die zin voor te bereiden. Laat ons die kans grijpen!

Confederalisme kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. De CD&V wil een belangrijker pakket be-voegdheden nationaal houden, terwijl de N-VA op vlak van financiering bij-na enkel nog de BTW nationaal laat, die bovendien enkel mag dienen om de staatsschuld af te bouwen. Bijna enkel defensie blijft nog federaal, ge-financierd via dotaties vanuit de deel-staten. De CD&V heeft ondertussen al een aantal Europese collega’s inge-schakeld om duidelijk te maken dat de N-VA-ideeën door de EU niet aanvaard zouden worden.

Beide partijen willen met hun ‘con-federalisme’ de Vlaamse en Waalse arbeidersklasse uit elkaar drijven om zo een harder besparingsprogramma te kunnen doorvoeren. Het verschil tussen hen beide is voornamelijk dat CD&V daarbij geen terugkeer wil naar de onstabiliteit van de jaren 1970-’80 die volgde op het harde besparingsbe-leid. De rust kwam toen pas terug in

’87-’88 met een rooms-rode regering die haar banden met de vakbondsleidingen gebruikte om een enorme structurele beparingsoperatie (Globaal Plan, 1993) door te voeren. De N-VA denkt zich te kunnen permitteren daarmee geen re-kening te houden, de burgerlijke partij-en weten door scha en schande beter.

En dan is er Open Vld die zich op-nieuw bekeerd heeft tot het ‘federalis-me’, waarbij ze confederale elementen uit de staatsstructuur wil verwijderen. Het is onwaarschijnlijk dat dit de dis-

cussie met de Franstalige partijen zal vergemakkelijken. Een aantal van de

‘confederale’ elementen (pariteit in de federale regering, belangenconflict, dubbele meerderheden, …) zijn er net gekomen onder druk van de Waalse re-gionalisten om de Franstalige minder-heid te beschermen tegen opgelegde dictaten van Vlaanderen.

De Franstalige partijen verdedigen min of meer het status quo, hoewel o.a. bij de PS ook regionalistische stemmen opgaan. Het gekrakeel tus-sen de Franstalige instellingen, tus-sen Brussel en Wallonië, tussen re-gionalisten (die meer bevoegdheden of ronduit autonomie willen voor het Waalse en het Brusselse Gewest) en communautaristen (die vooral gericht zijn op de Franstalige Gemeenschap, enige tijd terug hernoemd tot Federatie Wallonië-Brussel, waarbij het bestaan van Vlamingen in Brussel feitelijk wordt ontkend), komt niet zo vaak aan bod in de Vlaamse pers, maar in de Franstalige pers is het schering en inslag.

Om de verwarring compleet te maken, worden al deze termen in België onei-genlijk gebruikt. Aparte regio’s begin-nen samen te werken en besluiten tot de vorming van een confederatie, waar-bij beslist wordt een aantal centrale beleidsterreinen gezamenlijk te bepa-len. Als dit lukt, wordt dan verder ge-gaan met de vorming van een federale staat (waarin een centrale staat wordt gecreëerd, met behoud van een aantal

bevoegdheden voor de deelstaten). De uiteindelijke uitkomst in een periode van kapitalistische opgang is de unitai-re natiestaat waarbij het hoogste niveau voorrang heeft op de lagere. Wat we in België zien, is de ontrafeling van de unitaire staat, samen met bitterheid tus-sen de verschillende regio’s, zeker niet een positief proces van eenmaking.

En dan moet nog beslist worden uit welke eenheden dat toekomstige België moet bestaan. De Vlaamse en Franstalige Gemeenschap (dominante visie in Vlaanderen)? De drie gewesten Vlaanderen, Wallonië en Brussel (do-minant in Franstalig België)? Of vier eenheden gezien de minister-president van de Duitse Gemeenschap heeft laten verstaan dat zij de gewestbevoegdhe-den (nu bij Wallonië) zelf willen behe-ren. Vier verschillende opties (federa-lisme, confederalisme, unitaire staat of splitsing) voor twee, drie of vier eenhe-den – je zou voor minder de discussie aan de ‘experts’ overlaten...

De arbeidersbeweging heeft zich in het verleden al vaak laten meeslepen door de nationale programma’s van de burgerlijke partijen. De zoektocht

naar institutionele oplossingen die het kapitalisme intact houden loopt ech-ter steevast uit op nederlagen voor de arbeidersklasse. De leiding van de ar-beidersbeweging moet de klassenstrijd op de eerste plaats stellen. Daarvoor moet de nationale kwestie niet worden ontkend – de arbeidersklasse moet om eenheid te bereiken juist strijd voeren voor essentieel democratische eisen die soms schuilgaan achter het communau-taire geroezemoes – maar moet worden begrepen dat de burgerij de nationale kwestie misbruikt voor haar eigen be-langen en dat de arbeidersbeweging nood heeft aan haar eigen programma en haar eigen nationale partij die aan-sluiting zoekt bij de internationale ar-beidersbeweging.

Enkel op basis van het vooropstel-len van de belangen van de meerder-heid van de bevolking en het breken van de kapitalistische systeem zal een vreedzame en voor alle nationale bevol-kingsgroepen bevredigende oplossing mogelijk zijn door het creëren van de mogelijkheid tot totaal vrije samenwer-king tussen vrijwillige en evenwaar-dige groepen.

Onderonsje op het Wereld Economisch Forum van Davos: Kris Peeters, Elio Di Rupo en koning Filip

Confederalisme: hoe verdelen om te heersen? door anja deschoeMacker

Confederalisme, je ontsnapt niet meer aan de term. Door de ene verguist als “opstap naar het separatisme”, door de andere net aangeprezen als “democratisch”. Het sterk technische en

academische karakter van de discussie maakt dat de meeste mensen dergelijke artikels gewoon overslaan. Geen probleem voor de Belgische elite die wel van wat publieke onverschilligheid houdt om haar beslissingen te kunnen nemen door wat oude mannen samen te brengen in oude kastelen.

N-VA-kopstukken De Wever, Weyts en Jambon

De recente voorstellen van de sociaaldemocraten waren opvallend. De sp.a kwam met maatregelen als de werkcheque voor werkzoekenden of het verhogen van de loopbaanvereiste voor het

pensioen en de volledige afschaffing van het brugpensioen. Het gaat om asociale maatregelen, cadeaus aan het patronaat waar de Vlaamse

‘socialisten’ amper nog een linkse retoriek voor verzinnen.

De twee werkten voor een onderaan-nemer van Total. Zij vielen onder de metaalsector en kregen lagere lonen dan in de petrochemie. Bovendien had-den ze geen tweede pensioenpijler met bijvoorbeeld een dekking in geval van overlijden. De verwanten van de over-leden arbeiders blij-ven hierdoor bekaaid achter. Ze verliezen een inkomen voor het gezin en dreigen bo-venop het menselijke lijden een pak financi-ele kopzorgen te moe-ten verwerken.

Slachtoffers van een arbeidsongeval bij een onderaannemer kun-nen niet zomaar het be-drijf waar ze werkten aanspreken. Bij een eventuele fout door Total kan het bedrijf aansprakelijk ge-steld worden, maar het is aan de nabe-staanden van de slachtoffers om aan te tonen dat er door Total een fout is be-gaan, al dan niet door onachtzaamheid. Het totale stilzwijgen van het gerecht en van Total maakt dat moeilijk voor de nabestaanden.

Guido stelt dat de ongevallenverze-kering moet veranderen. “Als een mul-tinational onderaannemers voor zich laat werken, moet ze zelf de volledige verantwoordelijkheid en aansprake-lijkheid dragen”, zegt hij. Het kan niet

zijn dat de nabestaanden nu jarenlan-ge processen voor de boeg dreigen te hebben. Bovendien is de verzekering bijzonder beperkt. De zoon van Guido woonde terug thuis na een scheiding, zijn ex-vrouw krijgt niets want er was slechts een samenlevingscontract.

De ouders van het slachtoffer krijgen evenmin een ver-goeding. Voor de begrafeniskosten was er een forfait van 3.200 euro wat onvoldoende was. Is dat hoe met na-bestaanden van do-delijke slachtoffers wordt omgegaan?

D e s t r i jd d ie Guido voer t , is moedig en terecht. Hij en zijn gezin

zijn jammer genoeg niet de eersten die een familielid verliezen bij een ar-beidsongeval in de Antwerpse haven. Multinationals als Total maken grote winsten, maar weigeren voldoende te investeren in het personeel en de vei-ligheid op de werkvloer. In een bedrijf met enorme risico’s zou dat nochtans de norm moeten zijn. Alle pogingen om de verantwoordelijkheid voor dit dodelijke ongeval van zich af te schuiven, moeten verworpen worden. Als bedrijven daar-mee wegkomen, is het enkel wachten op een volgende tragedie.

de Linkse Socialist� syndicaal

door Geert cool

Op 19 november 2013 was er een ontploffing op de site van Total in de

Antwerpse havenzone. Bij de ramp vielen twee dodelijke slachtoffers. Het wierp meteen vragen op: hoe zit het met de veiligheid bij arbeiders van onderaannemers en meer algemeen, waarom is er van veiligheid op de werkvloer geen grotere prioriteit gemaakt? Enkele weken later blijven die vragen overeind en zijn er nog bijgekomen.

Vlak na kerstmis kregen we een tele-foontje van een van de ouders van de omgekomen arbeiders. Bij hem thuis ontmoette ik een gebroken man en een gebroken gezin. Het enorme leed door het veel te vroege overlijden wordt nog versterkt door onduidelijkheid, open-staande vragen en gebrek aan begelei-ding. Vader Guido is zelf delegee voor LBC en combineert zijn rouwproces met de strijd voor volledige openheid en duidelijkheid over wat er juist ge-beurde en voor meer rechtvaardigheid bij de ‘afwikkeling’ van dodelijke ar-beidsongevallen.

Sinds het ongeval vernam hij niets van het onderzoek of van Total. Hij stelt zich ernstige vragen of de veilig-heidsvoorschriften wel correct werden nageleefd. De werkvergunning van de twee had betrekking op een plaats die

Behalve de financiële perikelen wor-den de vakbonden ook geconfronteerd met de gevolgen van de invoering van het ‘eenheidsstatuut’ voor de werkne-mers. Nu het onderscheid tussen ar-beiders en bedienden – althans wat betreft opzegtermijnen vanaf 1/1/2014

– weggevallen is, zijn sommigen er als de kippen bij om de nodige graantjes mee te pikken.

Welke VakBondsstructuren?

De Vlaamse metaalcentrale van het ABVV loste een schot voor de boeg door te stellen dat alle bedienden in de metaalbedrijven nu lid moesten worden van de metaalbond. Behalve een mis-plaatst enthousiasme over het eenheids-statuut – misplaatst omdat het ook voor vele arbeiders geen verbetering maar een verslechtering inhoudt – getuigt dit

ook van een gebrek aan collegialiteit. We kunnen zelfs eerder spreken van een brutaliteit die niet moet onderdoen voor de wijze waarop patroons met het werkvolk omgaan.

De bediendenbond BBTK reageerde door te pleiten voor een opsplitsing van het ABVV in een drieledige structuur: industrie, diensten en openbare dien-sten. Hoewel dit logisch lijkt, zorgt ook dat voorstel voor de nodige fricties. Vandaag neemt de Algemene Centrale, een traditionele arbeiderscentrale, de sector van de schoonmaak en bewaking onder haar vleugels. Maar dit zijn toch diensten? En wat is industrie? Het dis-tributiecentrum van een automobielbe-drijf, is dat nu industrie of een dienst? Nochtans worden die vandaag verte-genwoordigd door de metaalcentrale. En moeten geprivatiseerde openbare diensten dan vertegenwoordigd worden door BBTK of toch bij ACOD blijven?

Kort gezegd, welk theoretisch logisch voorstel men ook formuleert, bevoegd-heidsconflicten zullen er altijd blijven. De manier waarop die traditioneel bin-nen de arbeidersbeweging uitgevochten worden, getuigen niet van veel solida-riteit maar kunnen eerder bestempeld worden als platte machtspolitiek.

alles Wat ons Verdeelt, VerzWakt ons

LSP meent dat de kracht van de werk-nemers ligt in hun eenheid en vermogen om samen het werk neer te leggen om zo de patroons op de knieën te dwin-gen. Bij verdeeldheid zijn het net de pa-troons die profiteren. Zij doen dan ook al het mogelijke om verdeeldheid in de hand te werken, door bijvoorbeeld 101 functieclassificaties die vooral de in-druk moeten wekken dat we niet alle-maal gelijk zijn. In theorie zijn we dan ook voorstander om de werknemers per werkgever te verenigen, of alle werkne-mers van bijvoorbeeld een chemiebe-drijf bij dezelfde vakbondsstructuur.

Maar ook dat lost niet alle problemen op. Want in bedrijven zijn steeds meer onderaannemers aan het werk, van schoonmaak over loonberekening tot IT. Zonder deze onderaannemers zou

het bedrijf niet functioneren. Maar de vakbondstructuren zijn hier niet aan aangepast en werken op die manier – al dan niet bewust – mee aan de verdeel- en heerspolitiek van de werkgevers. Een syndicale structuur per bedrijf-site zou hieraan tegemoetkomen. Of de werknemers die dan voor verschil-lende werkgevers werken allemaal lid moeten zijn van dezelfde vakbond doet weinig ter zake. Wel de wijze waarop de vakbondswerking functioneert, is van belang.

strijdBare en solidaire Bonden

LSP meent dat de syndicale werking moet gebaseerd zijn op twee peilers. Enerzijds is er een inhoudelijk aspect, een programma dat rekening houdt met de noden en verzuchtingen van alle werknemers, ongeacht hun be-roepscategorie, die samen werken op één site. Indien het gaat om een bedrijf met meerdere sites, moeten alle werk-nemers over de sites gevat worden door het programma. Anderzijds moet de syndicale werking gebaseerd zijn op een democratisch functioneren met inbegrip van rechten voor minderhe-den. Een simpel meerderheidsprincipe

is niet in alle omstandigheden zalig-makend. Stel dat maar 10 van de 100 werknemers technici zijn, dan mogen de administratieve medewerkers hun meerderheid niet gebruiken om alle ei-sen van de technici van tafel te vegen.

We denken dat de vakbonden zich moeten herorganiseren om de belangen van de werknemers zo goed mogelijk te verdedigen. Volgens ons moeten hierbij volgende uitgangspunten in acht geno-men worden:- elke reorganisatie van de structuren moet gebaseerd zijn op een inhoude-lijk project en niet op een project van machtsverwerving door vakbonds-leiders- de hervorming van de structuren moet leiden tot een versterking van de democratische werking van de vakbon-den waarbij op basis van discussie ge-tracht wordt om beslissingen te nemen die zo breed mogelijk gedragen worden en waar er aandacht is voor rechten van minderheidsgroepen- bij de reorganisatie moet er aandacht

zijn voor de gevolgen voor het perso-neel dat momenteel door vakbonden te-werkgesteld wordt. Het kan niet dat een vijandige overname van vakbondsleden door een andere centrale leidt tot afdan-kingen bij de verliezende centrale.

Vakbondsstructuren na het eenheidsstatuut: solidariteit centraal stellen

Bijna twee maanden na de tragedie bij total blijven er veel vragen

De Total-vestiging in Antwerpen

ALLe Pogingen om de VerAntwoordeLijkheid

Voor dit dodeLijke ongeVAL VAn zich Af te SchuiVen, moeten VerworPen worden.

ALS bedrijVen dAArmee wegkomen,

iS het enkeL wAchten oP een VoLgende

trAgedie.

gesPrek met De VADer VAN ééN VAN De slAChtoffers

door een aBVV-deleGee

De media berichtten de afgelopen weken over de afvloeiingen bij het ACV, een gevolg van het verlies aan inkomsten door het ter ziele gaan van Dexia. De christelijke arbeidersbeweging

ondervindt nu wat de socialistische meemaakte in de jaren ‘30 van de vorige eeuw met de ondergang van de ‘bank van de arbeid’. Wie het spel met de kapitalisten meespeelt, moet vroeg of laat de gevolgen daarvan dragen.

zich wat verder bevond dan waar het ongeval gebeurde. “Waarom werd de plaats van het ongeval als een ‘laag risico’ beschouwd?”, vraagt hij zich nog af. De onduidelijkheid doet pijn en laat ruimte voor allerhande insinu-aties die er uiteindelijk op neerkomen dat de schuld bij de twee slachtoffers zelf moet gezocht worden. “Het ware harde werkers die hun stiel kenden”, verzekert Guido. Geen flierefluiters, maar gasten die zoals zoveel arbeiders hard werken voor hun gezin.

Na het ongeval werden onderzoeken ingesteld, maar daar hoort de familie van de slachtoffers niets van. Bij het gerecht komt er pas informatie als het onderzoek is afgerond. Van Total horen ze niets, ook geen excuses. Enkel via syndicale contacten is geweten dat er ook op Total een onderzoek plaatsvindt. Voor vader Guido is het lange wachten en de stilte moordend. Het doet hem vrezen dat er zal gezocht worden naar zondebokken of dat het onderzoek naar de ramp een doofpot wordt.

De Alliantie D19-20 was een nooit gezien ini-tiatief dat syndicale militanten, melkveehou-ders en anderen bijeenbracht. Hoe kijk jij op die samenwerking en op de acties van 18 en 19 december met de poging tot blokkade van de Europese top terug?

Luc: “Het was een groot succes! Het was op zich een gok om al die mensen rond de tafel te zetten. De vraag was of we tot een akkoord zouden ko-men over waar we tegen vechten? Maar we kon-den al snel efficiënt samenwerken.“We hebben ons geconcentreerd op twee thema’s: het besparingsverdrag en het transatlantisch ver-drag. Die verdragen worden bediscussieerd zon-der dat wij inspraak hebben. Bovenop het pro-bleem van de asociale inhoud stelt zich dus ook een probleem op het vlak van democratie. Maar achter deze twee specifieke dossiers bevinden zich vooral de crisis, de afbraak van sociale verwor-venheden, de ontmanteling van diensten voor de bevolking,... Er wordt geraakt aan de integriteit van ons land en aan de rijkdom van de gemeen-schap. We kunnen dat niet toelaten, we mogen niet aanvaarden dat er op de kap van de mensen wordt gespeculeerd door grote financiers.“Als melkveehouders worden we direct geraakt.

Het transatlantisch verdrag bijvoorbeeld maakt het massale gebruik van genetisch aangepaste produc-ten en/of hormonen mogelijk. Onze kwaliteitspro-ducten zullen niet overeind blijven, de hele wereld moet blijkbaar leven zoals de grote Amerikaanse bedrijven het willen. Aangezien het besparings-beleid de koopkracht van de mensen aantast, zul-len zij wel verplicht zijn om voor goedkopere producten te kiezen, zelfs indien die producten niet goed zijn voor de gezondheid en het milieu. Wij staan hierdoor in de kou en de mensen zullen moeten inleveren op de kwaliteit van hun voed-sel en hun gezondheid. Dat is waarom een brede alliantie nodig is. Alles is met elkaar verbonden en dus moeten we samen strijden.”

Een van de verdiensten van de alliantie D19-20 was dat er over andere actievormen werd na-gedacht. We merken dat er veel vragen gesteld worden over de acties tegen het besparingsbe-leid. Gewoon door Brussel betogen en onder-handelen met autoriteiten die toch niet naar ons luisteren, volstaat niet. Leeft deze discussie ook bij de melkveehouders?

Luc: “In 2009 kenden de melkveehouders de ergste crisis uit hun geschiedenis. We kregen toen voor onze melk 19 cent per liter, terwijl onze produc-tiekost 34 cent was. Jonge landbouwers en ande-ren die geen reserve hadden, bezweken onder die druk. De grote organisaties (Boerenbond, FWA, ABS,...) reageerden echter niet. Er ontstond een spontane revolte in zowat heel het land, maar voor-al in Wallonië. We sloten aan bij de Milkproducers Interest Group (MIG), dat op Europees vlak deel uitmaakt van de EMB (European Milk Board) dat 50.000 melkveehouders verenigt. “De afgelopen vier jaar organiseerden we vier

grote acties/betogingen. De sterkste was de sta-king van de melkveehouders in 2009 toen als apo-theose 4 miljoen liter melk werd uitgegoten op een veld in Ciney. Ondanks het succes van die acties en de beloftes die ons werden gedaan, bleven de politici de weg naar een volledige liberalisering volgen. Nu gaan er 40 boerderijen per week ver-loren in België.“Andere sectoren betoogden ook, maar dat lever-

de evenmin resultaat op. Waarom zouden we dan niet samenwerken? De heersende politiek werkt met het principe van ‘verdeel-en-heers’. We moe-ten dat bestrijden. Na een actie in november 2012 waarbij we aan het Europees Parlement protes-teerden, werd mij de verantwoordelijkheid gege-ven om na te gaan of samenwerking mogelijk was. We kwamen in contact met een Vlaamse militant, Raf, die ons project van eerlijke melk, Fairebel, steunde. Hij vroeg ons om chocolademelk aan te bieden aan de kinderen van de stakende arbei-

ders van Ford Genk. Het onthaal dat we kregen was bijzonder warm, het was veelbelovend voor een toekomstige samenwerking tussen melkvee-houders en arbeiders.“Het belangrijkste was de betoging van juni 2013 tegen het Europese besparingsverdrag en voor de openbare diensten. Ik kon daar over onze situatie spreken. Er waren de eerste informele gesprek-ken met verschillende organisaties en sectoren (Europese Actiecomités, Lokale en Regionale Besturen, CNE, Constituante.be,...). Hierna volg-de een groot aantal vergaderingen met vakbonds-verantwoordelijken, delegees, radicaal-linkse par-tijen en organisaties, NGO’s,...”

Dat is hoe de alliantie D19-20 vorm begon te krijgen...

Luc: “Inderdaad. Er werd een structuur opgezet met drie werkgroepen die eerst discussieerden over de acties die we zouden houden. Zo kwamen we tot het idee van een poging om de top te blok-keren voorafgegaan door een internationale mee-ting. Die toplui houden absoluut geen rekening met de mening van gewone mensen, ze beperken zich tot hun eigen vrienden, de multinationals en speculanten.“We wilden komaf maken met de normale pro-testwandelingen. Met de MIG kwamen we al tot de conclusie dat we naar radicalere acties moes-ten overgaan. Maar we waren niet de enigen. Rudy Janssens van ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) in Brussel kwam tot dezelfde vaststel-ling. Zijn ‘logistieke’ kennis van de stad Brussel hielp ons enorm om te weten waar we blokkades zouden houden. We hebben ook een vraag gericht aan Di Rupo, Van Rompuy en De Gucht om ons te ontmoeten, maar zij vonden dat niet nuttig.”

Het debat over meer offensieve actiemethoden vonden wij alvast erg positief en het debat is zeker nog niet voorbij. Ook de wijze waarop de alliantie functioneerde is interessant. Kan je daar iets over zeggen?

Luc: “We vonden het belangrijk om democra-tisch te functioneren, zodat iedereen zich in het initiatief kon terugvinden. Er was het idee om ons te concentreren op het verzet tegen het Europese

besparingsverdrag en het transatlantische verdrag, waarbij iedereen zijn eigen standpunten en argu-menten zou ontwikkelen naargelang de specifie-ke bekommernissen. Vervolgens werd er gewerkt met algemene vergaderingen, waarop telkens een honderdtal aanwezigen waren. De eerste verga-dering vond begin september plaats. Tussendoor waren er open werkgroepen over communicatie, de meeting, de actie,... Die werkgroepen waren geen gesloten bijeenkomsten, iedereen kon eraan deelnemen.“Het meest verrijkende hiervan was we met zo-

veel verschillende achtergronden en organisaties toch elk onze bekommernissen konden overbren-gen en dat binnen een collectief project waar we onze eigenheid behielden. Wij komen versterkt uit die benadering. Mijn rol was vooral die van diplomaat, wat niet echt met mijn persoonlijkheid overeenkomt. Het was ook merkwaardig voor ons als melkveehouders om kennis te maken met een militante omgeving die volkomen nieuw was.”

Wat waren de sterkste momenten?

Luc: “Voor mij waren er twee sterke momen-ten: het onthaal dat we bij Ford Genk en de acties in Brussel kregen, en dan waren er ook de laat-ste algemene vergadering en de meeting van 18 december met een enorm enthousiasme en vast-beradenheid onder de aanwezigen. De vertaling, de organisatie, alles liep gesmeerd. Bravo aan diegenen die de organisatie ervan op zich heb-ben genomen.”

Een laatste woord?

Luc: “Ik ben ervan overtuigd dat we op de goede weg zitten. We moeten er in slagen om samen te strijden op basis van de meest volledige solidari-teit. Het is een ervaring die geslaagd was en naar meer smaakt. Er werd samengewerkt door een 60-tal organisaties en iedereen wil doorgaan. We zullen dus nog van ons laten horen...”

Meer info, fotoreportages en video’s : www.d19-20.be

sociaalwww.socialisme.be Februari 2014 �

iNterView met Voortrekker VAN De melkVeehouDers

interView door nicolas croes

Op 19 december was er in de Europese wijk geen doorkomen aan. Tijdens de Europese top werden vier belangrijke kruispunten rond de top geblokkeerd door honderden vakbondsmilitanten, melkveehouders die met hun tractoren kwamen, militanten van politieke en andere organisaties, geradicaliseerde jongeren,... Alles samen waren er

ongeveer 2.000 betogers. De oproep voor het protest kwam van de ‘Alliantie D19-20’ die op de vooravond ook een meeting tegen het besparingsbeleid hield waarop 300 aanwezigen waren. De alliantie tussen syndicalisten en melkveehouders was opvallend. We spraken na de actiedag met LuC HOLLAnDS van de MIG, een vereniging van melkveehouders. Hij was een van de voor-trekkers van de opmerkelijke alliantie en de stoutmoedige stap naar een actiever verzet tegen het besparingsbeleid.

Acties op 19 december tegen de EU-top. Foto: MediActivista

Op 19 december werden enkele tientallen jongeren opgepakt. We veroordelen dit optreden van de or-dediensten en de repressie waarmee op sociaal protest wordt geantwoord. Foto: MediActivista

“De logica van verdeel-en-heers doorbreken”

thema

De minister verdedigde de nieuwe wet met het argument dat “de vrijheid van zwangerschap aan vrouwen toebehoort en hetgeen is dat hen tot vrouw maakt”. Het gaat om een achterhaalde en seksis-tische ideologie die vrouwen enkel ziet als instrumenten voor de voortplanting. Voor hem zijn vrouwen niet in staat om beslissingen te nemen over het eigen li-chaam en dus werpt de overheid zich op als rechter. De beperking van het recht op abortus betekent vooral dat vrouwen naar het buitenland zullen moeten trek-ken voor abortus of zullen overgaan tot illegale abortussen, wat rampzalige ge-volgen voor de gezondheid van vrou-wen kan hebben.

Voorheen konden vrouwen in de eer-ste 14 weken van hun zwangerschap vrij beslissen. Met de nieuwe wet is abor-tus enkel toegelaten in twee gevallen: bij verkrachting (tot 12 weken zwan-gerschap) en in het geval van “ernstige bedreiging voor het leven of de fysieke of mentale gezondheid van de zwangere vrouw” (tot 22 weken). Meer dan 90% van de actuele gevallen van abortus in Spanje zullen hierdoor niet langer mo-gelijk zijn. Misvormingen van de foetus kunnen niet ingeroepen worden, tenzij de foetus niet levensvatbaar is of er een fysiek risico voor de vrouw is.

Bovendien geldt een zware bewijs-last voor vrouwen en worden gevan-genisstraffen opgelegd aan dokters die de strenge abortusregels niet volgen. De wet biedt ook extra mogelijkheden

voor dokters en personeelsleden die op morele basis medewerking weigeren. Minderjarigen moeten uitdrukkelijk toelating hebben van hun ouders. Wie uiteindelijk aan alle voorwaarden vol-doet, moet eerst een reeks argumenten over het recht op het leven van de niet-geborenen aanhoren vooraleer tot abor-tus wordt overgegaan. Deze taak zal mogelijk toegewezen worden aan pri-vate organisaties zoals religieuze groe-peringen of anti-abortusgroepen.

Sinds augustus is de terugbetaling van voorbehoedsmiddelen van de eer-ste generatie gestopt. Terwijl de rege-ring beweert het ‘recht op het leven’ te verdedigen, wordt fors bespaard op de begeleiding van mensen met een beper-king. Elk half uur gaat er een job in de Spaanse sociale sector verloren. Elke tien minuten komt een rechthebbende zonder begeleiding te staan. Doorgaans zijn het vrouwen die opdraaien voor de taken die door de regering wegbespaard worden. De zorg van mensen met een beperking wordt opnieuw meer in de familie opgenomen. Tegelijk maken private gezondheidsbedrijven en an-dere geprivatiseerde openbare diensten grote winsten.

De sociaaldemocratische PSOE be-looft een terugkeer naar de oude wet als het aan de macht komt. De partij probeert de kwestie van abortus te beperken tot een genderproblematiek. Nochtans werd ook onder de regering van Zapatero fors bespaard op gezond-

heidszorg, onderwijs,… Dergelijke besparingen treffen vrouwen bijzon-der hard. Als in het verleden feministische ei-

sen werden afgedwongen, gebeurde dit op basis van strijd. We moeten de ide-ologisch geïnspireerde aanval beant-woorden met een campagne voor een echte keuze waarbij vrouwen het recht op abortus hebben maar er zich niet toe verplicht zien omwille van financiële redenen of omdat ze niet in staat zijn kinderen te combineren met een job. Wij komen op voor gratis, publieke en risicoloze abortus en koppelen dat aan de strijd tegen het besparingsbe-leid en pleiten voor massale publieke investeringen in openbare diensten als onderwijs, gezondheidszorg, kin-deropvang,… gekoppeld aan degelij-ke inkomens om een waardig leven te kunnen leiden.

De MIVB stelde eerder letterlijk dat het de klanten wil uitmelken! Dat leid-de tot een unanieme veroordeling van de politici, maar die hadden het enkel over de vorm en niet over de kern van de kwestie. Zoals elk jaar stemden ze in het Brusselse parlement gewoon voor een zoveelste verhoging van de tarieven.

Bij het begin van hun mandaat ver-klaarden PS, CDH en Ecolo nochtans dat ze voorstander waren van gratis openbaar vervoer in Brussel. Ze be-slisten echter meteen om poorten te

plaatsen aan de uitgang van de metro. In station Albert werd dit getest. Voor de installatie ervan werd zowat 43 mil-joen euro uitgetrokken. Dat gaat natuur-lijk regelrecht in tegen de belofte van gratis vervoer. Onder de twee laatste legislaturen van Picqué stegen de ta-rieven ongeveer dubbel zo snel als de inflatie. De Brusselse regering voerde tegelijk voor 46 miljoen euro bespa-ringen bij de MIVB door waarbij ook de arbeidsvoorwaarden en lonen onder vuur lagen.

Er is een massale publieke herfinan-

ciering nodig en een controle van het personeel en de reizigers om tot een gratis en kwaliteitsvolle dienst te ko-men die tevens een antwoord biedt op de problemen van de files en de ver-vuiling.

De nieuwe tarieven gaan in op 1 fe-bruari. Dat is waarom we op zaterdag 1 februari met de campagne ‘Reprenons Nos Communes’ een protestactie or-ganiseren. We verzamelen om 14u aan het station Albert om te protesteren tegen de besparingen van de regering Picqué-Vervoort bij de MIVB.

sociaal� de Linkse Socialist

Het regime van Poetin staat bekend als erg homofoob. In juni 2013 wer-den wetten goedgekeurd die “alle ho-moseksuele propaganda onder jonge-ren” verbieden. Dat leidde tot heel wat ongenoegen onder organisaties die het opnemen voor de rechten van LGBTQI-mensen (1). Sommigen riepen op tot een boycot van de Olympische Spelen, anderen toonden hun bezorgdheid en

‘eisten’ van Rusland dat de wetten afge-schaft worden. De regering-Poetin trekt zich van die kritiek niets aan. Russische parlementsleden maken zich al op om in februari een nieuwe anti-homowet te stemmen om het ouderschap te ontzeg-gen aan homoseksuelen.

eeN AANslAg oP De VrijheiD, gezoNDheiD eN het leVeN VAN VrouweN

Abortus opnieuw strafbaar in spanje

door Marisa, Brussel

Op 20 december gaf de Spaanse regering groen licht voor een nieuwe abortuswet. Het wordt meteen een van de meest restrictieve wetten in Europa. Minister van Justitie Alberto

Ruiz-Gallardón werpt Spanje 30 jaar terug in de tijd met een systeem dat nog restrictiever is dan het stelsel dat van 1985 tot 2010 van toepassing was.

Pro-keuze betoging in maart vorig jaar. Op 30 maart is er opnieuw een dergelijke betoging tegen diegenen die het recht op abortus willen afschaffen.

handen af Van het recht op aBortus! Voor een echte keuze!

De conservatieve tegenstanders van abortus betogen opnieuw in ons land op 30 maart. Wij nemen deel aan een initiatief voor een te-genactie die opkomt voor een echte keuze voor vrouwen. Werk hier-aan mee!

gouden medaille voor homofobie op olympische spelen in sotchimaar het russische regime staat niet alleen op het podiumdoor stéphane p (Brussel)

Op vrijdag 7 februari beginnen de Olympische Winterspelen in het

Russische Sotchi. De regering van Poetin heeft meer dan 50 miljard dollar uitgegeven voor het prestigeproject. Hiermee worden het meteen de duurste Winterspelen uit de geschiedenis. Tegen de achtergrond van de economische en sociale crisis wordt tegelijk hard bespaard op de openbare diensten zoals gezondheidszorg waar de lonen erg laag liggen en er een algemeen tekort aan personeel en zelfs aan ambulances is.

Op een antiracistische betoging in Moskou op 19 januari voerde onze Russische zusterorganisatie campagne tegen het homofobe beleid in het land.

stop de tariefverhogingen bij de miVBeén rit kost voortaan 2,10 euro en een tienrittenkaart 14 euro!

na de afschaffing van het gratis openbaar vervoer voor 65-

plussers, het verdwijnen van de jongerenabonnementen voor -25-jarigen (waardoor 8.000 jongeren geraakt worden) en de verhoging van de sociale tarieven, komt er nu opnieuw een tariefverhoging bij de MIVB met een gemiddelde stijging van 2,5%.

Rond de kwestie van een boycot pu-bliceerden we in september een inter-view met een socialistische LGBT-ac-tivist uit Rusland. Hij stelde: “ (...) ik denk niet dat een boycot ons helpt in de strijd tegen homofobie. We verzet-

ten ons om andere redenen tegen die Olympische Spelen, die staan immers synoniem voor corruptie, verspilling van publieke middelen en vernietiging van het milieu. Het zou efficiënter zijn om protest en solidariteit te organise-

ren tijdens de Spelen, liefst met atleten en met supporters.”

De Europese Unie en bedrijven als Coca Cola zijn bijzonder hypocriet in deze discussie. Het frisdrankenmerk is sponsor van de Olympische Spelen.

Het lanceerde een “gay-friendly” re-clamecampagne maar bleef tegelijk in alle talen zwijgen over de discrimine-rende wetten in Rusland. De leiders van de Europese Unie wijzen met een moraliserende vinger naar Poetin, maar voeren zelf een reactionair en asociaal beleid. De recente goedkeuring van een anti-abortuswet in Spanje is daar een voorbeeld van. Of wat te denken van het feit dat bijna een derde van de Grieken geen enkele sociale bescher-ming meer geniet?

Zowel in het Oosten als in het Westen voert de heersende klasse eenzelfde asociaal beleid van repressie en bespa-ringen voor de werkenden en hun ge-zinnen, terwijl de rode loper wordt uit-gerold voor de multinationals. In Sotchi gebeurt dat ook letterlijk. LGBTQI-ac-tivisten in Rusland en elders moeten zich richten op eenheid met andere lagen van de bevolking, vooral arbei-ders in strijd. Op die manier kunnen we ons volledige gewicht in de strijd tegen het ondemocratische en asociale beleid werpen.

(1) LGBTQI: Lesbiennes, Gays, Biseksuelen, Transgenders, Queers en Interseksuelen. Voor meer over info over transgenders en interseksuelen, kan je terecht op de site van de vereniging ‘Genres Pluriels’: www.gen-respluriels.be

thema

42.000 extra plaatsen nodig tegen 2020

Zelfs voor die leerlingen die een plek vonden, zijn de omstandigheden vaak verre van ideaal. In het Franstalig on-derwijs volgen intussen 40.000 leerlin-gen noodgedwongen les in een contai-ner. Veel schoolgebouwen zijn hopeloos verouderd en in veel scholen is er een nijpend tekort aan leerkrachten. Kleuterleid(st)ers die in het eerste kleu-terklasje staan, deden onlangs nog een oproep om geen kinderen naar school meer te sturen die nog niet zindelijk zijn. Zelf pampers verversen is voor hen on-mogelijk geworden. Klassen tellen nu tot 28 kleuters per begeleider!

De toekomst ziet er nog problemati-scher uit. Het ‘Brussels Studies Institute’ schat dat er tegen 2020 zo’n 42.000 ex-tra plaatsen nodig zijn in het Brusselse onderwijs, waarvan ongeveer de helft al tegen 2015! Met een bezettingsgraad van gemiddeld 99% van de capa-citeit zitten de Brusselse scholen vandaag overvol. In veel gemeen-ten is het, ondanks quota voor de ei-gen inwoners in 10 van de 19 Brusselse gemeenten, onmogelijk geworden nog een plek te vinden in een school in de eigen buurt.

“Wijsheid Bestaat in het Voorzien Van geVolgen”

De Belgisch-Franse geoloog Haroun Tazieff zei ooit over het bouwen van woningen in overstromingsgebied in Frankrijk: “Wijsheid bestaat in het voorzien van gevolgen”. Dat is een les die niet aan onze Brusselse politici is besteed. Wanneer de traditionele partij-en aan de tand worden gevoeld over de tekorten in het onderwijs, antwoorden ze steevast dat dit probleem ontstaan is door een “onvoorziene demografische

onderwijs �www.socialisme.be Februari 2014

Hoe is het zover kunnen komen dat de schoolgebouwen in Antwerpen bijna op instorten staan?

Uiteraard valt dit in de eerste plaats te wijten aan een jarenlang opge-bouwd chronisch tekort aan midde-len. Het idee achter het stedelijk on-derwijs (SO) is dat het een alternatief vormt op het gemeenschaps- en vrij onderwijs, specifiek gericht op volks-kinderen. Daarom krijgt het SO 25% van haar middelen van de stad, die zo haar eigen accenten kan leggen om de specifieke stedelijke problematieken aan te pakken. De afgelopen 30 jaar gebruikten de sociaaldemocratische schepenen van onderwijs dat geld on-voldoende om in infrastructuur te in-vesteren.

De gebouwen van het stedelijk on-derwijs dateren grotendeels uit de ja-ren vijftig en werden nog nooit gere-noveerd. Stel je eens een gezinswoning uit de jaren vijftig voor die nooit gere-noveerd werd: die wordt onmiddellijk onbewoonbaar verklaard. De sp.a rede-neerde dat scholen bouwvallig mogen zijn, je hebt immers enkel wat krijt en een bord nodig. Maar de situatie is van-daag lamentabel.

Vorige maand werden 10 scholen van

het SO doorgelicht: vier daarvan kre-gen een negatief advies omwille van de infrastructuur. Die doorlichting gebeurt door een paritair comité dat onafhankelijk is van de stad. Ze heb-ben nu vier gebouwen getroffen die in slechte staat zijn, maar de werke-lijkheid is dat de meeste gebouwen er nog veel erger aan toe zijn. Hadden ze alle scholen doorgelicht, dan zouden ze 200 van de 250 gebouwen hebben moeten sluiten.

Toen de resultaten van die doorlich-ting bekend werden, was er aan-dacht voor in de traditionele media. Ondertussen heeft het stadsbestuur verklaard dat ze in de getroffen scholen zal investeren en mogen ze toch openblijven. Is het probleem opgelost?

De media hebben de zaak opgeklopt. Het stadsbestuur heeft beroep aange-tekend tegen de beslissing van de in-spectie en een verbetertraject uitge-stippeld. Plots blijkt er wel geld te zijn om in schoolgebouwen te investeren. Traditioneel werd er steeds 1 miljoen euro per jaar voor vrijgemaakt. Een verwaarloosbare peulschil als je weet dat het om 250 gebouwen gaat. Nu is

er plots 84 miljoen beschikbaar. De liberale schepen van Onderwijs ziet zich gedwongen om dit geld te inves-teren in een situatie waar er een tekort aan scholen is en de stad haar eigen scholen zou moeten sluiten. Er zul-len containerklassen geplaatst worden. Hoewel beloofd wordt dat het om kwa-liteitsvolle lokalen zal gaan, blijft het een feit dat containerklassen slechts een tijdelijke oplossing vormen. Een ander deel van de getroffen scholen zal moeten verhuizen. Ook dat is een ern-stig probleem: het betreft OKAN-leer-lingen (niet-Nederlandstalige leerlin-gen die Nederlands leren) waarvan het niet evident is dat ze zullen volgen. En bij OKAN is het probleem acuut: voor elke 20 leerlingen die we verliezen, ver-dwijnt er een job.

Laat ons bovendien niet vergeten dat het probleem veel algemener is, hoewel het het stedelijk onderwijs is dat nu in de belangstelling staat. Wie de gebou-wen van het gemeenschapsonderwijs (GO!) in Antwerpen kent, weet dat de situatie daar niet veel beter is. Enkel een serieuze definitieve beslissing om in onderwijs te investeren - te beginnen met 7% van het bbp, zoals in de jaren

‘80 - kan een begin vormen om ons on-derwijs te redden.

Brussel

tekorten in Brusselse onderwijs blijven zich opstapelendoor tiM

Afgelopen zomer waren er in Brussel volgens een eerste rondvraag 1.200 plaatsen tekort in het Franstalig onderwijs en maar liefst 2.000 in het nederlandstalig onderwijs. Zelfs op de eerste

schooldag waren er nog tekorten: 380 plaatsen in het eerste jaar van het Franstalig secundair onderwijs en 600 kinderen vonden geen plaats in een nederlandstalige onthaalklas. nog eens duizenden andere ouders moeten hun kroost noodgedwongen naar de andere kant van de stad naar school brengen. In de eigen buurt was er geen plaats meer.

Vier Antwerpse scholen onveilig verklaard, slechts het tipje van de ijsbergdoor jarMo

Een tijdje geleden werd Antwerpen opgeschrikt door het nieuws dat vier scholen van het stedelijk onderwijs de deuren zouden moeten sluiten. De reden: de schoolgebouwen stonden op instorten

en werden onbewoonbaar verklaard... Een schrijnend voorbeeld van het gebrek aan middelen waarmee het onderwijs wordt geconfronteerd. We spraken met een syndicaal afgevaardigde van ACOD-Onderwijs in het Stedelijk Onderwijs.

Volgend jaar 18.000 plaatsen tekort in het basisonderwijs en 4.700 in het middelbaar

Een van de bedreigde scholen: Marco Polo in de Offerandestraat

evolutie”. Het klopt dat de Brusselse bevolking

sterk aangroeit, sterker dan in de rest van het land. Dit is echter geen nieuw fenomeen. Het Federaal Planbureau pu-bliceert elke 2 tot 3 jaar een gedetail-leerd rapport waarin de verwachtingen rond bevolkingsaangroei worden ge-publiceerd. Daarin wordt de aangroei van de Brusselse bevolking, vooral dan de aangroei van het aantal kinderen en jongeren, al verschillende decennia voorspeld.

Dat het verhaaltje van de onvoorziene bevolkingsaangroei niet meer dan een excuus is, blijkt ook uit andere tekorten. Zo is er een groot tekort aan plaats in de kinderopvang, er is voor minder dan 1 op 3 Brusselse kinderen plaats in een erkende crèche. Er wordt geschat dat er tegen 2015 (volgend jaar dus!) zowat 18.000 plaatsen tekort zullen zijn in het basisonderwijs en 4.700 in het mid-delbaar onderwijs. Alsof onze politici niet wisten dat kinderen die vandaag geboren worden, enkele jaren later in

het basisonderwijs terecht komen en nog eens zes jaar later in het mid-delbaar onderwijs. De mantra van

de ‘plotse bevolkingsexplosie’ is niet meer dan een excuus om de systemati-sche onderfinanciering van het onder-wijs te verhullen.

communautaire gehakketak

Als dat fabeltje niet werkt, wordt over-gegaan tot een spelletje communautair zwartepieten. Iedere overheid wijst naar een andere regering als de verantwoor-delijke voor de tekorten. Nochtans vin-den we op alle bestuursniveaus, fede-raal, in de gewesten, gemeenschappen en gemeenten, telkens dezelfde partij-en terug. En overal wordt hetzelfde be-sparingsbeleid gevoerd, een beleid van

systematisch onderinvesteren in open-bare voorzieningen, zoals ook het on-derwijs. Dáár ligt de echte reden voor de tekorten.

Uiteraard hebben we er niets op te-gen dat het onderwijsbeleid in Brussel eenvoudiger zou worden georganiseerd. Voor vele Brusselaars is het absurd dat het door de Vlaamse en Franse gemeen-schappen wordt georganiseerd, zonder overleg en zonder voldoende rekening te houden met de specifieke situatie in Brussel. Het lijkt absurd om in een tweetalige stad als Brussel twee een-talige onderwijsnetten naast elkaar te laten bestaan. Wij delen echter niet de illusie dat organisatorische hervormin-gen, bijvoorbeeld het organiseren van een tweetalig onderwijssysteem door het gewest, een fundamentele oplos-sing zou betekenen. Het belangrijkste probleem is de onderfinanciering van het onderwijs, ongeacht wie dat onder-wijs organiseert.

meer puBlieke middelen nodig!

LSP komt op voor een maatschappij waar de rijkdommen die geproduceerd worden democratisch beheerd worden, het socialisme. Telkens opnieuw dui-ken er weer nieuwe voorbeelden op

van hoe het kapitalisme fundamenteel niet in staat is om de basisnoden van de meerderheid van de bevolking in te los-sen. Zelfs in een welvarend land zoals België is er voor steeds meer kinderen geen plaats meer op school. Nog meer Brusselse ouders moeten dagelijks de halve stad doorreizen om hun kinderen naar school te brengen.

Wij strijden voor een grondige publie-ke herfinanciering van het hele onder-wijs en dat op alle niveaus. Minstens 7% van het bbp moet naar onderwijs gaan. Met die middelen kunnen we zor-gen voor de bouw van nieuwe scholen, in de eerste plaats in die gemeenten en wijken waar de tekorten het grootst zijn. Elk kind moet een plek kunnen krijgen op een school in eigen buurt. We wil-len een verbetering van het statuut van leerkrachten. Motiveer lesgevers door ze werkzekerheid te geven, kleinere klassen waar een meer intensieve be-geleiding van leerlingen mogelijk wordt en voldoende omkadering om een goed mogelijk onderwijs te kunnen aanbie-den. Het onderwijs moet volledig gra-tis zijn, van de eerste kleuterklas tot en met het hoger onderwijs, in alle aspec-ten. Dit is echter alleen mogelijk in een maatschappij waarin de rijkdommen onder democratische controle van de hele bevolking staan.

de Linkse Socialist� themadossier� de Linkse Socialist

na ‘8 vragen in verband met de oproep van 1 mei 2012 van ABVV-Charleroi-Zuid-

Henegouwen’ pakt het gewest uit met een nieuwe brochure op 15.000 exemplaren. In dit dossier bekijkt ERIC BYL de nieuwe brochure.

De vorige brochure stelde het beleid in vraag dat de vakbondstop de voor-bije jaren voerde. Dat was, en is nog steeds, gericht op het vermijden van een rechtstreekse confrontatie met de patroons door wederzijdse verstand-houding af te kopen, desnoods door het sociaal overleg te smeren via de overheid en/of onze sociale zeker-heid. Daarvoor wordt beroep gedaan op ‘bevriende’ politici. Zij trachten met de politici van de patroons ‘eer-bare’ compromissen te onderhande-len. Interprofessionele mobilisaties dienen niet langer om een gunstiger krachtsverhouding af te dwingen in de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal, maar hooguit om de bevriende politici te onderstutten. Het resultaat is dat de vakbondsapparaten steeds dieper ge-integreerd worden in het systeem dat nochtans de meest gunstige voorwaar-den voor het kapitalisme nastreeft, so-ciale vrede inbegrepen.

In een periode van economische groei en met sterke vakbonden kan dit on-danks de beperkingen resultaat ople-veren, maar als crisis de marges doet krimpen, wordt die politiek van inte-

gratie en steunen op bevriende poli-tici niet gewoon onvoldoende maar ronduit contraproductief. Het ABVV gewest Charleroi-Zuid Henegouwen is het eerste om zo openlijk te pleiten voor een andere, meer strijdbare opstel-ling, voor het uitbouwen van een reële krachtsverhouding en voor een breuk met de zogenaamde bevriende politi-ci. Het weerspiegelt een trend die ook in andere gewesten en centrales leeft en dat al sinds de onvrede over het ge-neratiepact. In de Brusselse lokale en regionale besturen, in de bedienden-bond van het ACV, in de Algemene Centrale van Antwerpen... sluimeren vergelijkbare frustraties over de poli-tieke partners. Voorlopig staat het ge-west Charleroi-Zuid Henegouwen nog alleen, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Van patronale zijde hebben enkelen de politiek van compromissen trouwens al langer eenzijdig opgebla-zen. De dijkbreuk aan patronale aan-vallen komt er echter nog aan... na de verkiezingen van eind mei 2014.

offensieVe opstelling nodig

De doelstellingen van de patroons zijn alom gekend. Zij zitten al sinds het begin van de jaren ’80 in het of-fensief. Om competitief te zijn in een geglobaliseerd kapitalisme willen ze meer flexibiliteit, een lage loonsector, langer werken en lagere, in de tijd be-perkte uitkeringen om de competitie tussen arbeiders voor een plaats op de

arbeidsmarkt op te drijven. Via libera-lisering en privatisering eisen ze alles op wat rendeert. Wat niet of onvoldoen-de winst oplevert, moet eerst gesaneerd, dan verkocht of gesloten worden. Dat is de overlevingsstrategie van het patro-naat. Veel ruimte voor compromis is er niet, haar overleven kan ze immers en-kel bekomen ten koste van de arbeiders. De politici, ook de bevriende partners van de vakbondsapparaten, lopen el-kaar voor de voeten om aan te tonen dat zij de beste garantie zijn om dit beleid door te voeren. In die omstandigheden is een defensieve syndicale politiek ca-tastrofaal. Vanuit het standpunt van de arbeidersbeweging worden de compro-missen steeds minder ‘eerbaar’ en van langsom ‘rotter’.

De enige overlevingsstrategie die de arbeidersbeweging in die omstandig-heden kan redden, is een offensieve. Het uitgangspunt mag niet zijn hoe we de patroons kunnen helpen in de competitie met hun buitenlandse con-currenten, maar integendeel wat nodig is om iedereen, ook de arbeiders, een menswaardig bestaan te garanderen. Het antikapitalistisch noodprogramma van het ABVV-gewest tracht daar in tien hoofdstukken aan te beantwoor-den. We kunnen dat hier niet integraal publiceren, maar de lezer kan het programma bestellen, zowel bij LSP (info@socialisme.be) als rechtstreeks bij het gewest (fgtbcharleroi@fgtb.be). Voorlopig is het enkel in het Frans be-schikbaar.

Nieuwe brochure ABVV Charleroi-zuid henegouwen10 doelstellingen van een antikapitalistisch noodprogramma

We willen de belangrijkste eisen op-lijsten, al was het maar om de zin naar meer op te wekken. In het hoofdstuk over massale werkloosheid pleit het gewest onder meer voor het herstel van het contract van onbepaalde duur als norm, voor het omzetten van con-tracten in statutaire betrekkingen bij de openbare diensten en voor een collec-tieve arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week zonder loonverlies, met vervangende aanwervingen en een da-ling van het arbeidsritme. Het gewest wijst er fijntjes op dat die arbeidsduur-vermindering nu al wordt toegepast

– de gemiddelde arbeidsduur bedraagt nu immers 31 uur per week - maar via onvrijwillig deeltijdse arbeid en voor-al via deeltijdse verloning. Tussen ’53 en ’73 verminderde de arbeidsduur met 20% in ruil voor de toegenomen productiviteit, maar toen gebeurde dat zonder dat we daarvoor loon moesten inleveren.

In ‘Herverdeling van de rijkdom’ eist het gewest de afschaffing van de loon-stop en het volledig herstel van de index. Het pleit voor gratis basisbehoeften als onderwijs, kinderopvang, water, elektri-citeit en mobiliteit tot een sociaal vast-gesteld consumptieplafond, met pro-gressieve prijzen erboven. Het stelt voor om geliberaliseerde of geprivatiseerde sectoren als energie, transport, post, te-lefonie te hernationaliseren, maar dan wel onder controle van de arbeiders en de gebruikers. Het wil een massale her-financiering van de openbare sector via een aanzienlijke fiscale hervorming.

Het gewest spreekt zich uit tegen een communautaire opsplitsing van de so-ciale zekerheid, voor het afschaffen van de ‘patronale lastenverlagingen’, eigen-lijk de vermindering van het uitgesteld loon van de arbeiders, voor individu-alisering van de sociale rechten en de afschaffing van de activeringspolitiek en de degressiviteit van de werkloos-heidsuitkeringen. Om haar programma te betalen, wil het gewest de opheffing van het bankgeheim, afschaffing van de notionele interest en van de bevrij-

dende voorheffing, een vermogenska-daster, een belasting op meerwaarden (op de verkoop van beleggingen) en de technische en menselijke middelen om efficiënt te strijden tegen fiscale fraude. Het wil echter vooral ook alle financiële instellingen onder strikte controle van de gemeenschap plaatsen: de banken so-cialiseren en samenvoegen tot een grote publieke banksector zonder vergoeding, tenzij aan de kleine aandeelhouders.

Het gewest pleit voor annulering van de staatsschuld. De dictaten van de Europese Unie wil het weigeren. Het gewest wil de Griekse, Spaanse en Portugese volkeren steunen in hun verzet ertegen. De Europese Verdragen moeten geannuleerd worden. Er moet een grondwetgevende vergadering wor-

den verkozen die een nieuw Europa sticht, maar dan op basis van democra-tie, sociale gerechtigheid, solidariteit, openheid en milieuvriendelijkheid. Het wil Europese syndicale actie in plaats van lobbying.

Inzake milieu eist het de afschaffing van nutteloze en schadelijke productie met reconversie onder controle van de werknemers die hun verworven rechten behouden. Voorts de creatie van een openbare energiedienst, een openbaar bedrijf voor isolatie en renovatie, gra-tis en kwaliteitsvol openbaar vervoer en een Europees openbaar plan voor een efficiënt, 100% vernieuwbaar en lokaal beheerd, energiebeleid. Het wil de schuld van de derde wereld kwijt-schelden, octrooien in de farma en de

groene technologie afschaffen en hulp van de rijkere ontwikkelde landen aan die in het Zuiden in hun aanpassing aan de klimaatsverandering.

Het ABVV van Charleroi-Zuid Henegouwen wijst erop dat massale werkloosheid en ongelijke verdeling in het Westen, klimaatopwarming en hu-manitaire catastrofes in de derde wereld, geen natuurverschijnselen zijn die ons overvallen. Ze zijn het resultaat van de fundamentele kenmerken van het kapi-talisme: winsthonger, concurrentie en

‘vrije’ markt. “Het is een illusie dat het kapitalisme kan omgevormd worden tot een ‘goed’ kapitalisme van econo-mische relance. We moeten duidelijk zijn: we hebben een strategie nodig om uit het kapitalisme te stappen en het te

vervangen door een ander systeem dat in de behoeften van de bevolking kan voldoen en onze planeet kan redden”, zo besluit het gewest haar brochure.

Met die antikapitalistische conclusie is LSP het eens. De formulering “(het kapitalistisch systeem afschaffen en) vervangen door een socialistisch en democratisch systeem” uit de vorige brochure vonden we wel beter dan

“vervangen door een ander systeem dat”. Het kan immers overkomen alsof dat “ander systeem” nog geheel uitge-dacht moet worden en de geschiedenis ons daarover niets bijbrengt. Dat is on-juist. We kunnen discussiëren over de naam, maar enkel een systeem waarin de productie hoofdzakelijk collectief beheerd wordt en waarin de overgrote meerderheid, de werkende klasse die de rijkdom ook echt produceert, de poli-tieke en economische macht in handen neemt, kan het kapitalisme vervangen. Dat is socialisme. Bovendien heeft de ervaring met het stalinisme ons geleerd dat bureaucratische directieven van bo-venaf nooit democratische planning van onderuit kunnen vervangen en dat de-mocratisch socialisme uiteraard ergens begint, maar enkel op internationale schaal geconsolideerd wordt.

Hoe dringend dat wel is, blijkt uit de economische, sociale en ecologische catastrofe waarop de maatschappij on-der kapitalistisch beheer afstevent. Niet voor niets noemt het ABVV gewest haar programma een “noodprogram-ma”. Ongeacht de dringendheid of de druk die de arbeidersbeweging en de sociale bewegingen uitoefenen, toch zal geen enkele kapitalistische regering ooit bereid zijn dit noodprogramma uit te voeren. Het gewest tracht daarop te antwoorden met haar oproep om alle antikapitalistische krachten links van PS en Ecolo te verenigen als middel om de werknemers opnieuw hoop te geven. LSP is het daarmee eens. Het kan een eerste stap zijn om op termijn de idee van een regering die dat wel wil door-voeren, een regering van en door de ar-beiders, opnieuw te populariseren.

Voorlopig is deze brochure enkel in het Frans te verkrijgen. Je kan het bij ons bestellen of via het ABVV van Charleroi. Zodra de Nederlandstalige editie beschikbaar is, publiceren we de pdf op socialisme.be

Spandoek van het ACOD aan het Brugmannziekenhuis in Brussel. Foto: MediActivista

CeNtrAle eiseN

www.socialisme.be Februari 2014 �thema

Op kerstdag 1933 pakte de BWP uit met haar Plan van de Arbeid, een alter-natief op de kapitalistische crisis. Het Plan voorzag onder meer de nationali-satie van de krediet-, de grondstoffen- en de energiesector, de socialisatie van de monopolistische grootindustrie en het onderwerpen van de productie aan het plan om de economie te oriënteren op het algemeen welzijn in plaats van op winstbejag. Het was geen socialis-tisch plan, zelfs niet antikapitalistisch, maar een pleidooi voor aanzienlijk meer overheidscontrole. Het werd bovendien gedumpt door de BWP toen De Man en Spaak toetraden tot de regering-Van Zeeland. Toch heeft het Plan ongetwij-feld bijgedragen tot de grote staking van

1936 waarmee anderhalf miljoen arbei-ders voor het eerst zes dagen betaald verlof afdwongen, een loontoeslag van 8% kregen, een minimumloon en de 40-urenweek in een aantal sectoren.

De Belgische economie kwam re-

latief onbeschadigd uit de Tweede Wereldoorlog. Onmiddellijk na de be-vrijding draaide de industrie op volle toeren. Maar dit voordeel sloeg weldra om in een nadeel omdat de Belgische patroons wel dividenden opstreken,

maar nalieten om te investeren en te moderniseren. Vijf jaar na de oorlog waren de Duitse en de Britse mijnen op-nieuw operationeel en veel productiever. De groei stagneerde, bedrijven gingen over kop en de werkloosheid nam fors toe. Onder impuls van André Renard werkte een ABVV-commissie vanaf ’51 aan een verslag, “Economische situatie en toekomstperspectieven”, dat in 1954 op een buitengewoon congres werd aan-genomen. In ’56 werd het eveneens op een buitengewoon congres aangevuld met een verslag “Holdings en economi-sche democratie”. Financiële holdings houden de economie in een wurggreep en verhinderen vooruitgang, luidde het. Zoals bij het Plan van de Arbeid wou het ABVV daaraan verhelpen met doorge-dreven overheidsinterventie via struc-tuurhervormingen. Steenkoolmijnen, gas en elektriciteit moesten genatio-naliseerd worden. Kredietinstellingen, zowel publieke als private, moesten on-der overheidscontrole komen. Er werd gepleit voor een expansiepolitiek om de vraag op peil te houden zodat de toegenomen productie een afzet zou vinden en op elk moment de volledige tewerkstelling zou garanderen. Ook dit was geen antikapitalistisch of socialis-tisch programma. De ABVV-top nam het trouwens niet ernstig.

Nog in 1954 hadden ABVV en ACV

een pact gesloten met de patroons om de concurrentiepositie van de Belgische economie te garanderen. Dat werd in 1959 hernieuwd. Maar aan de basis werd het ABVV-programma als een programma van antikapitalistische structuurhervormingen beschouwd. De nood eraan werd bevestigd in tel-kens twee weken staking, eerst in de bouw, dan in de metaal in 1957. In 1959 volgde de staking van de mijnwerkers en in januari 1960 riep het ABVV een 24-urenstaking uit voor dwingende economische structuurhervormingen. Het vormde samen met ‘operatie waar-heid’ van de BSP, het ABVV en de so-cialistische mutualiteiten, de aanloop naar de Staking van de Eeuw in ‘60

-‘61. Hoewel die de eenheidswet niet kon tegenhouden zou ze nog lang na-zinderen en het patronaat gedurende twee decennia matigen in haar offen-sief. Het is voorbarig om te stellen dat het antikapitalistisch noodprogramma van het ABVV gewest Charleroi Zuid Henegouwen zo’n impact zal hebben. Het is echter geen toeval dat experten van het Wereld Economisch Forum de groeiende ongelijkheid aanduiden als de grootste bedreiging voor het systeem in de komende periode. Het noodpro-gramma is een uitstekend instrument om strijdbare syndicalisten voor te be-reiden op deze ommekeer.

dossier �www.socialisme.be Februari 2014

Ieder jaar bundelt het ABVV de be-langrijkste economische cijfers in een overzichtelijk en vlot leesbaar docu-ment, haar ‘sociaal economische ba-rometer’. Uit die van 2014 blijkt, ook volgens algemeen secretaris Anne Demelenne en voorzitter Rudy De Leeuw in hun inleidend woord, “dat blinde bezuinigingsmaatregelen de bevolking direct en hard getroffen heb-ben. Het is tijd om het over een andere boeg te gooien”, besluiten ze. Maar wat betekent dat?

De loonkost per eenheid product in

de Belgische industrie ligt lager dan in de Franse en de Duitse. De Belgische overheid besteedt proportioneel minder aan sociale bescherming dan die van Frankrijk en Duitsland, bleek al uit de barometer van 2013. Die van 2014 leert ons dat het armoederisico in ons land hoger ligt dan in alle buurlanden. Bij eenoudergezinnen 38%, evenveel als bij werklozen. Steeds meer landgeno-ten stellen geneeskundige verzorging om financiële redenen uit en het aan-tal wanbetalers bereikt recordhoogtes. België is nochtans een rijk land, maar

terwijl de 20% rijkste Belgen 61,2% van alle vermogens bezitten, is dat voor de 20% armste slechts 0,2%!

De andere boeg waarover de ABVV barometer het heeft, beantwoordt he-laas niet aan de gestelde diagnose. Het is alsof men een doodzieke patiënt een aspirientje wil toedienen. In de verta-ling van haar remedies naar de pers pleit de ABVV-top er wel voor “werk te maken” van het optrekken van de vervangingsgraad voor de wettelijke pensioenen tot 75% van het gemiddelde loon over de volledige carrière, maar concreet is ze enkel in het afschaffen van de fiscale voordelen voor de 3de pijler, het pensioensparen. Dat zou 700 miljoen opleveren. Intussen werden wel al 2,7 miljoen mensen naar pen-sioensparen geleid. Dat treft dus niet enkel meer de 20% rijksten, maar ook heel wat loontrekkenden. Een dank-bare gelegenheid voor de rechterzijde om de arbeidersbeweging nog maar eens te verdelen. En dat terwijl er tal-loze andere mogelijke maatregelen zijn die veel meer opleveren en enkel de to-plaag treffen. We horen dan nog daags nadien dat ook de Europese Commissie de Belgische regering aanspoort om het fiscale voordeel op pensioensparen af te schaffen. Van het ABVV mogen we toch meer verwachten.

Het lijkt wel onmogelijk om tegen het neoliberale offensief in te gaan. Wie niet bereid is mee te stappen in de logica van ongebreidelde concurrentie heet oubollig, een gevaarlijk utopist, een populist etc. Volgens diezelfde logica werkten onze kinderen vanaf hun 6de nog steeds in de mijn, was er nog altijd cijnskiesrecht, be-droeg de gemiddelde arbeidsduur 12 tot 14 uur per dag en kenden we geen betaald verlof. Ook toen dreigden de patroons met sluiting en delokalisatie. Toch heb-ben onze voorlopers het tij kunnen keren. Ze slaagden erin doordat ze mobiliseer-den rond enkele centrale speerpunten en dat koppelden aan de visie op een andere, socialistische, maatschappij. Het was de schrik voor die alternatieve maatschappij die de kapitalisten destijds dwong tot ver-regaande toegevingen. Vandaag gebeurt iets gelijkaardigs in

het hol van de leeuw, in het Amerikaanse Seattle, een stad groter dan Antwerpen, de bakermat van multinationals als Boeing, Microsoft en Apple. De vak-bonden, samen met de erfgenamen van Occupy en het socialistisch gemeente-raadslid Kshama Sawant, de eerste so-cialistische verkozene sinds generaties, voeren er strijd voor de verdubbeling van

het minimumloon tot 15 dollar per uur. Die campagne zou niet half zoveel succes kennen indien ze niet tegelijk gekoppeld was aan een bredere maatschappijkritiek en een alternatieve, democratisch socia-listische visie op de maatschappij. Veel van de voorstanders van 15 dollar per uur beseffen immers maar al te goed dat de patroons, als het kan, met de linkerhand zullen terugnemen wat ze met de rech-ter gegeven hebben. Maar toen Boeing dreigde met delokalisatie, beantwoordde Kshama die patronale terreur op een al-gemene personeelsvergadering met het voorstel om de installaties en de kennis van de werknemers met de gemeenschap over te nemen. Anderzijds zou die socia-listische visie niet meer zijn dan woorden op papier indien het niet verbonden werd aan de mobilisatie rond één of enkele cen-trale speerpunten. Sindsdien moest bijna elk van de negen verkozenen, inclusief de burgemeester, zich uitspreken voor een minimumloon van 15$/uur. Sawant, Occupy en de arbeidersbeweging zijn erin geslaagd het discours van lasten-verlaging en besparingen om te keren. Als Seattle de 15 dollar per uur erdoor krijgt, zal dat overal in de VS een strijd-punt worden.

het Plan van de Arbeid en de ABVV-congressen van 1954 en 1956

De staking van 1960-61. Wil je hier meer over weten? Marxisme.be bracht in 2010 een boek door Gustave Dache hierover uit. Het boek is nog steeds te ver-krijgen. Het kost 15 euro, verzendingskosten inbegrepen. Meer info via info@marxisme.be

sociaal-economische barometer ABVV toont relevantie antikapitalistisch noodprogramma

de sociaal-economische barometer van het ABVV bevat interessante cijfers die bruikbaar zijn in tal van discussies. Het kan nuttig zijn om deze brochure (32 pagina’s) uit te printen en te bespreken in de syndicale delegaties.

de brochure is beschikbaar via de website van het ABVV (www.abvv.be) of rechtstreeks via de Qr-code hiernaast.

hoe van een defensieve positie omschakelen naar een offensieve? het voorbeeld van seattle.

In ons dossier over de vorige brochure van ABVV Charleroi-Zuid Henegouwen in het

novembernummer van De Linkse Socialist, hadden we erop gewezen hoe het patronale offensief tijdens de crisis vanaf ’29 leidde tot een maandenlange staking van de mijnwerkers. Zij werden in 1932 in de Borinage feitelijk heer en meester. Ook toen was er geen ruimte meer voor compromis. De BWP en haar syndicale commissie moesten een draai naar links maken.

de Linkse Socialist10 thema de Linkse Socialist10 cuBaanse activist spreekt

VerWorVenheden Van de reVolutie

“Zoals algemeen geweten, is het moei-lijk om de complexe en interessante re-aliteit in Cuba uit te leggen. Het einde van het zogenaamde ‘socialistische kamp’ heeft het land meer dan 80% van haar afzetmarkt en de Sovjetsubsidies gekost. Daarbovenop nam de imperia-listische agressie van de Amerikaanse regering toe, werd de economische blokkade opgevoerd net als de financie-ring van rechtse oppositiegroepen die miljoenen dollars kregen. Activiteiten van groepen die voorstander zijn van terreurdaden in mijn land worden nog steeds probleemloos toegelaten in de VS. De imperialistische interventies van de VS zijn en blijven een belang-rijke factor. Het voedt ook de reactio-naire en conservatieve tendens van de huidige Cubaanse regering die het als excuus gebruikt om linkse krachten en socialisten die onafhankelijk van de bu-reaucratie staan aan te pakken.“Toen de revolutie overwon, kwamen

de overwinnende krachten samen in een eengemaakte partij op basis van be-wegingen die de strijd hadden geleid. In essentie waren dat bewegingen over de klassen heen zoals de Beweging van 26 juli en het Revolutionair Directoir als-ook de Communistische Partij die een stalinistisch karakter had en ten slotte de beslissende steun van de boeren.“Het aanvankelijke programma van

deze partij was niet socialistisch, maar wel progressief vanuit burgerlijk nati-onalistisch oogpunt. De landbouwher-vorming was het belangrijkste element. Maar de klassenstrijd die losbarstte, heeft destijds geleid tot een radicalise-ring en polarisering van het beleid. De landbouwhervorming, de nationalisatie van bedrijven, de alfabetiseringscam-pagne, de integratie van de bevolking in organen ter verdediging van de re-

volutie, de overgang naar een geplande economie door de markteconomie aan de kant te schuiven en de forse socia-le investeringen lieten de omvorming van de staat toe, zelfs indien het aan controle en arbeidersdemocratie ont-brak. De steun vanuit de Sovjetunie liet toe om een einde te maken aan de enorme armoede die voorheen bestond. Er ontstond een samenleving met een grotere menselijke ontwikkeling. Maar 30 jaar later, toen de Muur van Berlijn viel, stond het socialisme in Cuba voor haar grootste uitdaging ooit.

na de Val Van de Berlijnse muur

“In de jaren na de val van de Muur kon de regering trots blijven wijzen op een enorme mobilisatiecapaciteit voor beto-gingen om de regering te ondersteunen. Maar er werd wel steeds meer druk ge-zet op de betogers en er was corruptie onder de organisatoren. “We kunnen ook niet ontkennen dat

de afgelopen twintig jaar bijna een half miljoen Cubanen het land verlaten heb-ben. Na decennia van beleid zonder controle erop en zonder democratische maatregelen om deel te nemen aan de nationale beslissingen, is er bovendien een bijzonder grote kloof tussen de leiding en de gewone werkenden. Het diskrediet van de sovjetideologie heeft een groot vacuüm gecreëerd, waar al snel op werd ingespeeld door de filo-sofie die gesymboliseerd werd door de stad Miami.“Deze filosofie is gebaseerd op het feit

dat welvaart wordt gelijkgesteld met consumptie en persoonlijk en sociaal prestige wordt herleid tot de mogelijk-heid om een hoge levensstandaard te laten zien. Dat leidt bij velen tot een grote frustratie met ook een toename van misdaad om in de behoeften te voorzien. Dit alles werd ook gevoed

door een corrupte bureaucratische elite die openlijk deze levenswijze aannam, ook al staat deze mijlenver van de so-bere socialistische opstelling waar ze-ker de figuur van Ernesto Che Guevara voor bekend stond.“Het economische beleid van de rege-ring heeft die consumptiementaliteit enkel nog versterkt, onder meer in de wanhopige pogingen om meer buiten-lands geld aan te trekken. De belang-rijkste sociale maatregelen zijn echter wel gebleven met onder meer werkze-kerheid, het behoud van het onderwijs, de gezondheidszorg en de algemene sociale zekerheid. Dat heeft het regime toegelaten om de macht te behouden, zelfs indien de Cubanen heel wat tekor-ten kenden op vlak van voedingspro-ducten maar ook industriële producten en tevens regelmatig geconfronteerd werden met stroomonderbrekingen.

chinese model?

“We zien vandaag de geleidelijke maar tegelijk beslissende ontwikkeling naar een overgang die aan het Chinese model doet denken: een economisch marktsysteem onder de strikte controle van een bureaucratische en autoritaire politieke kracht. We zijn nog niet zo ver, maar de openingen voor het klei-ne nationale kapitalisme en voor het grote internationale kapitaal zijn van-daag wel aanwezig. Bovendien wordt bespaard op sociale maatregelen en op de rechten van arbeiders. Dat maakt dat we zo’n ontwikkeling als in China wel verwachten.“Toen aangekondigd werd dat Cuba bijna een miljoen werkenden zou af-danken, zorgde dat aanvankelijk voor geen enkel verzet van de leiding van de CTC, de Cubaanse vakbondsfede-ratie. Maar aan de basis was er wel een grote woede. Zonder bewuste or-ganisatie bleef het ongenoegen door-

gaans tot het individuele niveau beperkt, zelfs indien het om heel veel individu-en ging. Het was overigens de enorme woede die de regering ertoe aanzette om toegevingen te doen en het ritme van de aanval te herzien.

nieuWe arBeidsWet

“De ongelijkheden en het ongenoe-gen nemen toe, net zoals individualis-tische tendensen en vervreemding. De nieuwste etappe in dit proces kwam er met een nieuw voorstel van Arbeidswet waarbij een aantal ‘achterhaalde’ prin-cipes uit de oude wet werden aangepast. Het gaat onder meer om het recht en de plicht van iedere burger om een job uit te oefenen. Er komt dus een einde aan de werkzekerheid, ontslag wordt ge-makkelijker als gewoon beloofd wordt om een alternatief te zoeken voor de afgedankte werknemer. De vakbond behoudt wel het recht om in bepaalde gevallen een standpunt naar voor te brengen bij afdankingen.“Dat is de situatie in de publieke sec-tor. In de private sector krijgt de nieu-we opkomende klasse van kapitalisten enorme mogelijkheden om het perso-neel uit te buiten. Er is geen efficiënte bescherming van werkenden, zelfs niet op het vlak van de basisrechten zoals arbeidsuren, minimumloon, vakan-tie, ouderschapsrechten, collectieve onderhandelingen, verdediging tegen discriminatie op basis van ras, geslacht of seksuele geaardheid. [Enkele dagen later werd het ontwerp van arbeidswet aangepast waarbij in theorie beperk-te verdedigingsmogelijkheden wer-den gecreëerd, maar het valt nog af te

wachten wat daarvan in huis zal komen, noot van de vertaler.]

internationale solidariteit

“We moeten alle kansen grijpen om de bureaucratie die zich opwerpt als de ware verdedigers van het socialisme en de nationale soevereiniteit te ontmaske-ren. De bureaucratie doet dit immers terwijl het tegelijk ons land stukje bij beetje uitverkoopt aan lokale en in-ternationale kapitalisten. We moeten er alle inwoners van Cuba aan blijven herinneren dat ze zelf het recht hebben om op te komen voor een verbetering van het eigen leven. We moeten de uit-oefening van dat recht aanleren, nu is het immers in handen van een elite uit het verleden.“Het is in dat kader dat we aan deze bijeenkomst van het Committee for a Workers’ International deelnemen en onze moed en hoop versterken. We zien hier de kracht van de solidariteit tussen socialisten uit de hele wereld.“We zijn dan ook heel dankbaar voor

de steun aan onze strijd voor de eman-cipatie van iedereen op sociaal vlak, tegen de dominantie van diegenen die overgaan tot de onderdrukking en uit-buiting van diegenen die werken, een andere huidskleur hebben of een seksu-ele geaardheid die niet door de meerder-heid wordt gedeeld. We zijn ook dank-baar voor de steun aan de strijd tegen iedere onrechtvaardigheid die in ons land bestaat en waartegen we de strijd nooit zullen opgeven.“In naam van Observatorio Critico wil ik jullie nogmaals bedanken.”

Cuba. Nieuwe strijd voor oude uitdagingentoespraak Van rogelio m. díaz moreno Van oBserVatorio critico op een internationale Bijeenkomst Van het cWi

In december was er een bijeenkomst van het Internationaal uitvoerend Bureau van het Comittee for a Workers’ International, de internationale organisatie waar LSP de Belgische afdeling van is. Voor het eerst was er een Cubaanse vertegenwoordiger aanwezig, een waarnemer van de groepering Observatorio

Critico. We publiceren de interventie die hij maakte over de situatie in Cuba.

Meer info over observatorio Critico:http://observatoriocriticodesdecuba.wordpress.com/

we moeten ALLe kAnSen grijPen om de bureAucrAtie die zich oPwerPt ALS de

wAre VerdedigerS VAn het SociALiSme en de nAtionALe SoeVereiniteit te ontmAS-

keren. de bureAucrAtie doet dit immerS terwijL het tegeLijk onS LAnd Stukje bij beetje uitVerkooPt AAn LokALe en inter-

nAtionALe kAPitALiSten.

www.socialisme.be Februari 2014 11themawww.socialisme.be Februari 2014 11internationaal

zuid-Afrikaanse metaalvakbond breekt historische band met ANC

kshama sawant legt de eed af als socialistische verkozene in seattleEr was een grote toeloop om op 6 januari de eedaflegging van

Kshama Sawant van Socialist Alternative in Seattle mee te maken. Honderden mensen kwamen haar verkiezingsoverwinning

vieren. Tal van lokale en nationale media besteedden aandacht aan het gebeuren. In haar openingstoespraak zette Sawant meteen de toon.

Broeders en zusters,

Bedankt voor jullie aanwezigheid hier van-daag.

Deze stad heeft enorme fortuinen opgeleverd voor de superrijken en de grote bedrijven die het landschap van Seattle domineren. Tegelijk wordt het leven van de werkende bevolking, de werklo-zen en de armen iedere dag moeilijker. De huizen-prijzen swingen de pan uit, onderwijs en gezond-heidszorg worden ontoegankelijk.

Dit is niet alleen in Seattle het geval. Het is een schande dat in dit land, het rijkste in de geschiede-nis, vijftig miljoen van onze mensen – één op zes

– in armoede leven. Wereldwijd zijn er miljarden mensen die geen toegang hebben tot drinkbaar water en basissanitair, iedere dag sterven er kin-deren aan ondervoeding.

Dat is de realiteit van het internationale kapita-lisme. Het is het resultaat van het gigantisch casino van speculatie georganiseerd door de struikrovers van Wall Street. In dit systeem is de markt God en alles wordt geofferd op het altaar van de winst. Het kapitalisme faalt voor de 99%.

Ondanks de recente retoriek over economische groei, was er enkel herstel voor de rijkste 1% ter-wijl de rest van ons nog verder achteruit gaat.

In ons land verdedigen zowel de Democratische

als de Republikeinse politici de belangen van de grote bedrijven. Een Congres [nationaal parle-ment] dat volledig lam ligt, is het wel eens over één zaak: de regelmatige verhoging van de eigen reeds hoge lonen terwijl tegelijk het federale mini-mumloon stagneert en steeds verder op de inflatie achterop raakt. We hebben een obsceen spektakel van een gemiddelde CEO die zevenduizend dollar per uur krijgt, terwijl de slechtst betaalde werken-den pretentieus worden genoemd als ze opkomen voor amper vijftien dollar per uur.

Om daar tegen in te gaan, hebben we nood aan georganiseerde massabewegingen van werkenden en jongeren die beroep doen op hun eigen onaf-hankelijke kracht. Dit is hoe we vakbonden bekwa-men net als burgerrechten en LGBTQ-rechten.

Doorheen het hele land komen werkende mensen op voor een degelijk en waardig leven voor zich-zelf en hun kinderen. Kijk naar de beweging van de fast food werknemers, de campagnes van per-soneel bij Walmart of het moedige activisme om de Keystone XL pijpleiding tegen te houden.

Hier in de buurt, in SeaTac, was er de schitte-rende en succesvolle campagne voor 15 dollar per uur. Tegelijk waren in Lorain County, Ohio, vier-entwintig kandidaten die niet als Democraten of Republikeinen opkwamen maar als ‘Independent Labor’ en verkozen raakten in de gemeentera-

den.Ik zal er alles aan doen om de uitgeslotenen en

rechtelozen, de armen en de onderdrukten te ver-tegenwoordigen door te strijden voor 15 dollar per uur als minimumloon, betaalbare huisvesting en het belasten van de superrijken om een massale uitbreiding van het vervoer en het onderwijs mo-gelijk te maken. Mijn stem zal door diegenen die de macht hebben echter enkel gehoord worden als de arbeiders zelf hun eisen van de daken schreeu-wen en zich massaal organiseren.

Mijn collega’s en ikzelf van Socialist Alternative zullen zij aan zij staan met al diegenen die willen opkomen voor een betere wereld. Maar de wer-kende bevolking heeft nood aan een nieuwe poli-tieke partij, een massale organisatie van de wer-kende bevolking die door henzelf beheerd wordt en verantwoording aan hen verschuldigd is. Een strijdpartij die campagne voert in hun belangen en die zonder schroom opkomt voor alternatieven op het door crisis gekenmerkte systeem.

Hier in Seattle vragen de politieke experts zich af of ik compromissen zal sluiten. En of ik met anderen kan werken? Natuurlijk is dat zo. Ik zal de vertegenwoordigers van het establishment hier ontmoeten en met hen debatteren. Maar als ik dat doe, is het om de noden en behoeften van de wer-kende bevolking op iedere tafel waar ik aanzit te

brengen, los van wie er tegenover mij zit. Laat me absoluut duidelijk zijn: er zullen geen achterka-merakkoorden gesloten worden met bedrijven of hun politieke lakeien. Er komt geen rotte uitver-koop van de mensen die ik vertegenwoordig.

Ik draag het embleem van ‘socialist’ met trots. De bijna honderdduizend mensen die voor me stemden, en de honderden die zich uit de naad werkten in onze campagne, bedank ik. Laat ons doorgaan!

De verkiezing van een socialist in de gemeente-raad van een grote stad in het centrum van het glo-bale kapitalisme heeft wereldwijd een impact. We weten dit omdat we berichten kregen uit Europa, Latijns-Amerika, Afrika en Azië. Diegenen die strijden voor verandering vertelden ons dat ze inspiratie halen uit onze overwinning.Aan al wie bereid is om in te gaan tegen de agen-

da van de grote bedrijven – in Seattle en de rest van het land – roep ik op om zich te organiseren. Bouw met ons mee aan een massale beweging voor economische en sociale rechtvaardigheid, voor democratisch socialistische verandering waarbij de middelen van de samenleving niet langer in-gezet worden voor de inhaligheid van een kleine minderheid, maar voor de behoeften van ieder-een. Solidariteit!

ideologisch Bankroet

NUMSA stopt ook met de financiële ondersteu-ning van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij, SACP, dat deel uitmaakt van een allian-tie met het ANC. De vakbond heeft het hij bij monde van algemeen secretaris Irvin Jim over een “ideologisch bankroet” van de SACP. De na-schokken van het bloedbad onder mijnwerkers in Marikana hebben de politieke fundamenten van de post-apartheidsperiode in Zuid-Afrika door elkaar geschud.

Op het congres van NUMSA was er geen enkele poging om het behoud van de steun aan het ANC te bepleiten. De vakbondsleden zien zowel ANC

als SACP als partijen van de kapitalisten. Alle da-den van deze partijen de afgelopen 20 jaar wijzen daar op. De volgende door het ANC geleide rege-ring zal het neoliberale ‘National Development Programme’ als centraal beleidsdocument volgen. Het zal een regering zijn die bewust tegen de wer-kende bevolking ingaat.

Op dit ogenblik heeft NUMSA nog geen beslis-sing genomen over steun aan een alternatieve par-tij bij de verkiezingen van 2014. Wel werd beslist om een “verenigd front” op te zetten naar het mo-del van het United Democratic Front uit de jaren 1980, toen strijdbewegingen vanop de werkvloer en in de wijken werden samengebracht om er een

“beweging voor socialisme” van te maken. De Workers and Socialist Party (WASP) kent een opmars in Zuid-Afrika

door onze correspondenten

De afgevaardigden van de metaalbond national union of Metalworkers of South Africa (nuMSA) besloten op een congres om de historische banden met het

AnC door te knippen. nuMSA is de grootste en politiek meest invloedrijke vakbond binnen de vakbondsfederatie COSATu. De metaalvakbond telt 340.000 leden.

In een open brief stelde de Workers and Socialist Party (WASP), de nieuwe arbeiderspartij die uit de mijnwerkersstrijd ontstond, voor dat NUMSA een oproep zou doen om een socialistisch net-werk van syndicalisten op te zetten om de ver-deeldheid onder de werkende bevolking te over-stijgen en om het gebrek aan eengemaakte strijd als gevolg van de crisis binnen COSATU weg te werken. WASP stelde ook voor dat NUMSA een plaats in de leiding van WASP zou innemen zodat de vakbond de koepel van WASP kan gebruiken om eigen kandidaten naar voor te schuiven. Het zou de vakbond toelaten om het verzet tegen het

‘National Development Programme’ ook in het parlement te voeren. Maar zo ver wil NUMSA nog niet gaan.

Er zijn beperkingen aan de positie van NUMSA voor de verkiezingen van 2014, maar het belang-rijkste is dat de historische beslissing om de ban-den met de regering door te knippen genomen is. Het zet de weg naar politieke onafhankelijkheid in en versnelt het proces dat door de mijnwer-kers in 2012 werd opgestart. Tegelijk wordt inge-gaan tegen de verstikkende rol van de leiding van

COSATU. Dat doet NUMSA door de deuren open te zetten voor alle werkenden, los van de sector waarin ze werken. De maandelijkse bijdrage aan COSATU wordt opgeschort.

Het congres besliste om begin 2014 een reeks massa-acties te organiseren en om de solidariteit met de mijnwerkers op te voeren. Die mijnwerkers zullen ongetwijfeld opnieuw in strijd gaan rond lonen en arbeidsvoorwaarden. NUMSA kan hier-door een centrum van arbeidersstrijd worden. De geplande conferentie over socialisme zal het de-bat verderzetten over de opbouw van een politiek alternatief voor de werkende bevolking. NUMSA heeft de eerste stappen in het nieuwe politieke landschap gezet. Samen met WASP en de mijn-werkers neemt de vakbond de historische taak van de heropbouw van de politieke onafhankelijkheid van de werkende bevolking op.

In de komende maanden zullen we financiële steun voor de verkiezingsdeelname van WASP in mei 2014 ophalen. Stort nu reeds uw bijdra-ge op BE69 0012 2603 9378 van LSP/PSL met vermelding “Zuid-Afrika”.

politieke onafhankelijkheid Van de Werkende BeVolking

thema

geen nieuW fenomeen

Het is niet de eerste keer dat een ar-tiest de Franse opinie zo polariseert. Artiesten staan niet los van de rest van de samenleving, ze zijn opgegroeid en opgeleid in die samenleving. Iedere artiest weerspiegelt een beeld van de samenleving en de klassenverhoudin-gen erin.

Een van grootste Franstalige schrij-vers van de 20ste eeuw was even-eens een controversieel figuur. Louis Ferdinand Céline werd in zijn tijd het voorwerp van heel wat polemieken on-der Franstalige intellectuelen. Malraux schreef over hem: “Als persoon is het ongetwijfeld een eikel, maar tegelijk is hij een grote schrijver.”

Los van een verschil in proporties is het interessant om de gelijkenissen met Dieudonné te bekijken. Céline was de auteur van het bekende en prachtige

‘Voyage au bout de la nuit’ (Reis naar het einde van de nacht). De stijl van Céline werd gekenmerkt door enkele specifieke elementen, het belangrijkste is dat hij volkstaal gebruikte terwijl zijn tijdgenoten er een sport van maakten om zoveel mogelijk academische taal boven te halen. De controverse rond Céline ging over het feit dat hij bekend stond als een notoire racist, antisemiet en een misantroop (een mensenhater).

Zijn opstelling tijdens de Duitse be-zetting in Wereldoorlog II was contro-versieel, hij werd beschuldigd van col-laboratie. Hij gebruikte zijn enorme talenten ook voor virulente antisemiti-sche teksten. Hij omschreef zichzelf als

“vijand nummer 1 van de joden”. In 1933 zei de Russische revolutionair Leon Trotski over hem: “Louis Ferdinand Céline is de grote literatuur binnenge-treden zoals anderen hun eigen huis

betreden. Het is een rijpe man die kan buigen op een groot aantal waarne-mingen als arts en als kunstenaar. Hij beschikt over een onverschilligheid te-genover de academici, heeft een uitzon-derlijk gevoel voor het leven en de taal. Op die basis schreef Céline een boek dat zal blijven, zelfs indien er anderen op hetzelfde niveau worden geschre-ven. ‘Voyage au bout de la nuit’ is een roman van het pessimisme, ingegeven door de angst voor het leven en meer door vermoeidheid door het leven dan door een opstandigheid. Een actieve revolte is verbonden met hoop. In het boek van Céline is er geen hoop.” [vrije vertaling].

Net als Céline is Dieudonné iemand met heel wat talent en iemand waarin een laag jongeren, vooral van migran-tenafkomst, zich herkennen. Een laag van arbeiders heeft sympathie voor het feit dat Dieudonné hard uithaalt naar het systeem. Het is mogelijk om de nefaste ‘humor’ van Dieudonné af te kraken of hem te boycotten zoals een deel van het Franse establishment het wil, maar dat biedt geen antwoord op de redenen waarom er steun is voor zijn imago van ‘anti-establishment rebel’. De Franse interventie in de Centraal-Afrikaanse Republiek is de 40ste mi-litaire interventie op het Afrikaanse continent sinds de dekolonisatie. Het Franse establishment is slecht geplaatst om Dieudonné moralistische lessen te geven...

De meeste jongeren die opkijken naar het zogenaamde anti-imperialisme van Dieudonné hebben in hun wijken nog geen echte anti-imperialisten gezien, met name anti-imperialisten die besef-fen dat de vijand van onze vijand niet noodzakelijk een vriend is. Onze enige vrienden zijn diegenen die actief opko-

men voor de belangen van de werkende klasse tegen diegenen van de klasse die de hefbomen van de economie in han-den heeft. Bij gebrek aan een sterke echte anti-imperialistische kracht is er sympathie voor Dieudonné op dit vlak. Het heersende establishment beschikt over tal van pionnen die niet aarze-len om misdaden te begaan. Waarom zouden we, denken veel medestanders van Dieudonné, dan kritiek geven op Dieudonné als hij Assad in Syrië of Ahmadinejad in Iran verdedigt? Of nog, en dat ligt natuurlijk wat anders, als hij Chavez in Venezuela steunde. Het is een teken dat het klassenbewustzijn en begrip van strijdmethoden waarmee ef-ficiënt tegen het kapitalistische systeem kan ingegaan worden, moeten heropge-

bouwd worden.Dieudonné verenigt het geheel van op-

vattingen en analyses die in de plaats kwamen van een klassenbewustzijn. Hij herneemt heel wat verkeerde op-vattingen die aanwezig zijn: van com-plottheorieën tot negationisme. Het bevestigt het verlies aan autoriteit van de gevestigde instellingen van de bur-gerij of het falen van de gevestigde politiek. Het verwarde antisemitisme van Dieudonné is onder meer verbon-den met de impasse in de Palestijnse kwestie.

Bij gebrek aan een correcte theorie dreigt steeds het gevaar van prakti-sche fouten. Na de moord op de jon-ge antifascist Clément Méric dacht Dieudonné dat het goed was om de moordenaar Esteban Morillo en zijn neofascistische groep te verdedigen. Die groep was verbonden met Serge Ayoub en zijn Jeunesses Nationalistes Révolutionnaires (JNR). Dat zou ou-dere inwoners van de volkswijken moeten verontrusten, want het was met Ayoub (beter bekend onder de naam ‘Batskin’) en co dat ze op straat te ma-ken kregen.

dieudonné, een artiest die onze klasse en onze Belangen niet Verdedigt

Dieudonné is een gehaaide zakenman die de rol van volks ‘slachtoffer’ van het systeem speelt. Hij kan dat omdat diegenen die het systeem zouden moe-ten bestrijden dat niet meer doen. De grote arbeidersorganisaties hebben de strijd tegen het kapitalisme opgegeven en daarbij ook het ideologische en so-ciale kader van arbeidersstrijd. De vak-bondsleidingen en de linkse partijen namen het niet meer op voor de lagen

die het verste van de werkvloer stonden. Dat was slechts een opstap om de volle-dige arbeidersklasse aan haar lot over te laten. Het liet ruimte aan een hele reeks reactionaire organisaties om ingang te vinden in de volkswijken.

Dieudonné verdeelt de arbeidersklas-se meer dan dat hij ze verenigt. Hij heeft zich uitgesproken tegen het openen van het huwelijk voor iedereen en verdedigt een bijzonder conservatief beeld op het gezin en inzake morele waarden. Toen Hollande met een ‘Verantwoordelijk-heidspact’ uitpakte, in feite een pakket asociale aanvallen op de sociale ver-worvenheden en nieuwe cadeaus voor de rijksten, viel Dieudonné op door zijn stilzwijgen. In zijn verzet ‘tegen het sy-steem’ is hij wel erg selectief.

Tenslotte nog een citaat van Trotski over Céline: “Celine is zoals hij is, het resultaat van de Franse realiteit en de Franse roman. Hij hoeft er zich niet voor te schamen. Het Franse genie heeft in de roman een ongelijke uitdrukking gevonden. Vanaf Rabelais, zelf ook een dokter, ontstond er een prachtige dy-nastie van meesters in de epische proza, een dynastie die zich vier eeuwen lang vertakte, van de brede lach van de le-venslust tot de wanhoop en verlaten-heid, van de dageraad tot het putje van de nacht. Céline zal geen ander boek schrijven dat zo’n afkeer tegenover de leugen toont en zo’n wantrouwen te-genover de waarheid. Deze dissonan-tie moet worden opgelost. De kunste-naar zal zich ofwel aanpassen aan de duisternis of hij zal de dageraad zien.” [vrije vertaling]. Dieudonné heeft re-soluut gekozen voor de duisternis. De komende strijd van de Franse werkende bevolking, die over grote revolutionaire tradities beschikt, zal bepalen wat van die duisternis overeind blijft.

StoP de PriVAtiSerinGenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenWeeKIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuWe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe en internAtionAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

wAAr lsP Voor stAAt

cultuur1� de Linkse Socialist

het fenomeen Dieudonné

door alain (naMen)

Dieudonné, een komiek die bekend staat om zijn politieke uitspraken, is een bijzonder controversiële figuur in het Franse politieke landschap. Hij polariseert de meningen.

Optredens worden verboden en er worden processen tegen hem opgestart wegens zijn standpunten tijdens sketches die er eigenlijk geen meer zijn. Dieudonné werd door de Franse minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls uitgeroepen tot de “publieke vijand nummer één”.

De extreemrechtse Jean-Marie Le Pen brengt de ‘quenelle’, de variant op de Hitlergroet die door Dieudonné werd bedacht. Le Pen en Dieudonné kun-nen het niet toevallig goed met elkaar vinden.

thema

Bxl-W.Brab: 1.620 €Vl Brab-Limburg: 741 €Henegouwen-Namen: 701 €O en W Vlaanderen: 2.270 €Antwerpen: 1.249 €Luik-Lux: 638 €Nationaal: 861 €TOTAAL: 7.819,35 €

74%74%70%69%66%64%86%71%

Hieronder publiceren we de cijfers van ons strijdfonds in het laatste kwar-taal van 2013. We eindigden op 71% van onze doelstelling om 11.000 euro steun op te halen. In de andere kwartalen van 2013 overschreden we telkens de doelstelling. Het nieuwe jaar is alvast goed gestart met het spetterende oudejaarsfeest in Brussel dat ongeveer 1.000 euro in het laatje bracht.

Wil je ons steunen? Stort dan op BE69 0012 2603 9378 van LSP/PSL met vermelding “steun”.

Agenda• za. 1 feb. Brussel. Protestactie tegen prijsverhogin-

gen openbaar vervoer. 14u Metrostation Albert• za. 15 feb. Brussel. Nationale bijeenkomst van LSP-

syndicalisten• za. 15 feb. Gent. ‘So you think you can quiz’, quiz van

ALS-Gent• zo 9 maart. Brussel. Betoging tegen kernenergie. 14u

Noord• za 15 maart. Brussel. Betoging tegen repressie. 18u

Fontainasplein• do. 20 maart. Antwerpen. Anti-NSV betoging. 19u Berchem

station• zo 30 maart. Brussel. Pro-keuze protest

• za 3 mei. Brussel. Socialisme 2014-dag. Pianofabriek, St Gillis• za 17 mei. Brussel. Gay Pride

• 3-7 juli: zomerkamp ALS• 19-26 juli: zomerschool CWI

steun ons strijdfonds!

partijnieuws 1�www.socialisme.be Februari 2014

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

lsP Voert CAmPAgNe tegeN seksisme

Baas over eigen lichaam!

waarom ik lid werdMaatschappelijk bewustzijn kan gedefinieerd worden als het besef van

een individu dat er naast de eigen persoon ook een samenleving bestaat waar men deel van uitmaakt en waarbij men een kritische kijk ontwik-kelt naar de werking en ontwikkeling van die samenleving. Het ontstaan van dit besef bij een individu is moeilijk te duiden vermits het onder an-dere afhangt van zowel persoonlijke, interne, factoren als maatschappe-lijke, externe, factoren, hoewel deze zaken elkaar meestal beïnvloeden.

Het ontstaan van mijn besef is gepaard gegaan met de verandering van het stadsbestuur in Antwerpen. Nog nooit heb ik de aanloop naar de ver-kiezingen zo intens beleefd als die naar de gemeenteraadsverkiezingen. Na de uitslag begonnen de discussies op school, thuis, tussen vrienden en leeftijdsgenoten. Intuïtief voelde ik dat er iets scheelde met deze maat-schappij, alleen kon ik het moeilijk duiden, formuleren en beargumente-ren.

Op dat moment is het besef ontstaan dat ik zeker niet mocht stilstaan, meelopen en toekijken hoe de samenleving zou blijven ontaarden en steeds minder leefbaar zou worden. Hoe de kloof tussen rijk, arm, ge-schoold, ongeschoold, repressie en vrijheid groter zou worden, enkel omdat er ons een beperkt aantal alternatieven wordt opgedrongen van hogerop. Hierbij gepaard kwam natuurlijk ook het besef dat de sociale problematiek op globaal niveau door te trekken is.

De toevallige kennismaking met het ALS tijdens een campagne tegen GAS-boetes kwam dus als geroepen. Eindelijk waren er mensen met een ander, sociaal alternatief op de huidige problemen in de samenleving. Ik was niet langer de enige die openstond voor kritische vorming en discus-sie over het huidige maar vooral over het mogelijk toekomstige systeem.

Bij deze dank ik de leden van ALS/ LSP die me met open armen heb-ben ontvangen. Ik hoop ook anderen aan te zetten om zich te engageren bij discussies, campagnes en acties, want samen kunnen we wel een ver-schil maken. Ik kijk uit naar onze toekomst, en laat dat nu juist hetgene zijn dat de jeugd vandaag nodig heeft.

Liesbeth G, Antwerpen

lsP in actieOp de acties tegen de

EU-top van 19 decem-ber stonden militanten van LSP mee vooraan op de eerste rij.

We verkochten 72 exemplaren van ons maandblad en hadden tal van interessante dis-cussies.

door eMily (naMen)

Vrouwenlichamen worden door de media, videoclips, reclame,... gebruikt om

zowat alles te verkopen. Karl Marx stelde destijds dat alles handelswaar wordt onder het kapitalisme. Het lichaam van vrouwen wordt eveneens als koopwaar beschouwd.

We leven in een schizofrene samen-leving waarin meisjes enerzijds sexy moeten zijn om als bevrijde en moder-ne vrouwen gezien te worden. Tegelijk kunnen ze nooit de gephotoshopte ide-aalbeelden, die ons door de kapitalisti-sche samenleving voorgehouden wor-den, bereiken. En dat met alle gevolgen van dien op het vlak van fysieke en mentale leeftijd. Fenomenen als Miley Cyrus of Rihanna zijn uitdrukkingen van hoe het lichaam van vrouwen wordt gebruikt. Om het commerciële circus draaiende te houden, worden hun keu-zes bepaald door de gemediatiseerde in-dustrie. Wie niet langer als kind wil ge-zien worden, maar als een vrouw, of wie een maximum aan aandacht wil trek-ken, moet blijkbaar vooral uit de kleren gaan. Ondertussen zijn het de patroons en de grote aandeelhouders van de mu-ziekindustrie (of andere sectoren) die er het meeste voordeel uit halen. Anderzijds wordt maar al te vaak ge-

zegd dat vrouwen die lastiggevallen worden dit zelf uitlokken met (kor-te) rokjes of doorschijnende kledij. Vrouwen die modebewust zijn, willen opvallen en moeten dus maar aanvaar-den dat ze nagefloten worden of op-merkingen naar het hoofd geslingerd krijgen. De wijze waarop het lichaam van vrouwen als marketinginstrument wordt gebruikt en de plaats van vrou-wen in een samenleving in crisis, leidt tot dergelijke redeneringen.

De gevolgen zijn verregaand. In ge-val van verkrachting wordt het slacht-

offer vaak niet geloofd of wordt ze er-van beschuldigd dat ze het toch zelf had gezocht. In België worden iedere dag tien klachten wegens verkrachting in-gediend. Studies wijzen uit dat slechts 10% van de slachtoffers een klacht durft indienen. Een dokter in de psychologie en specialiste ter zake, Danièle Zucker, stelt dat verkrachting niets seksueel is en dus niets te maken heeft met een fysieke aantrekkingskracht. Het is ook geen seksspelletje dat fout uitdraait of verbonden is met overmatig alco-holgebruik. Neen, verkrachting is een machtsspel. Het gedrag van vrouwe-lijke slachtoffers moet dan ook niet in vraag gesteld worden. En toch zagen we hoe een golf van verkrachtingen onder studentes in Namen er enkel toe leidde dat zelfverdedigingscursussen werden georganiseerd en de meisjes werd aangeraden om geen uitdagende kledij te dragen of niet te veel alcohol te drinken. Aangezien verkrachting een machtskwestie is, zullen die maatrege-len niets veranderen.

LSP denkt dat vrouwen in het kader van een kapitalistische samenleving

steeds een minderwaardige positie zul-len innemen en er geen oplossing zal komen voor vrouwen die sexy moeten zijn, maar ook niet te sexy voor de dag mogen komen. Om tot antwoorden te komen en alle vormen van geweld te-gen vrouwen te bestrijden, moeten we de fundamenten van de kapitalistische samenleving in vraag stellen.

Het promoten van schoonheidside-alen versterkt de cosmetica-industrie en de zogenaamde ‘vrouwenbladen’. Seksistische vooroordelen maken het mogelijk om mannen en vrouwen te-gen elkaar op te zetten inzake lonen en jobs. Telkens zijn het dezelfden die profiteren: het handvol superrijken dat nog geen 1% van de bevolking vormt. Seksisme is een instrument van de heer-sende klasse om haar macht te verster-ken en de eigen privileges uit te breiden. Geweld tegen vrouwen wordt daarbij slechts gezien als collaterale schade. De strijd tegen seksisme is voor ons onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen kapitalisme. Laat ons niet verde-len, samen kunnen we strijden voor een andere samenleving!

We zijn natuurlijk het product van een samenleving en dus proberen we bewust om binnen LSP een speci-fieke aandacht rond dit thema te ontwikkelen. De vrouwenwerking van LSP versterkt de aanwezigheid van vrouwen in de partij en levert een belangrijke politieke bijdrage aan onze uitbouw. Campagnes tegen seksis-me staan niet los van de rest van onze werking. De oorzaken van seksisme moeten gezocht worden bij de klas-senorganisatie van de samenleving. De beste manier om daar tegen in te gaan is door met vrouwen en mannen uit de arbeidersbeweging en onder jongeren op te komen voor het einde van het kapitalistische systeem. We voeren samen campagne tegen seksisme en mobiliseren naar de pro-keuze betoging van 30 maart. We steunen het recht op abortus in optimale omstandigheden op een ogenblik dat dit in vraag wordt gesteld in landen als Spanje (zie pagina 6). We eisen tegelijk publieke middelen en infrastructuur opdat iedereen die dat wenst kin-deren kan krijgen zonder in armoede terecht te komen.

Het begin van het jaar is een goed ogenblik om enkele grote lijnen van de

jaarplanning naar voor te brengen.

Een eerste belangrijk element zijn de betogingen van maart. Dat de anti-NSV-betoging in Antwerpen plaatsvindt, wisten we al langer. De datum is nu ook bekend: 20 maart. Daarmee komt deze betoging wel vrij dicht bij de pro-choice betoging die op 30 maart gepland is.

Omwille van verbouwingswerken in de infrastructuur waar we doorgaans ons Socialisme-weekend organiseren, moeten we dit jaar uitwijken en vonden we enkel een aangepaste én betaalbare locatie gedurende één dag. Op 3 mei zal Socialisme 2014 in de Pianofabriek in St-Gillis (Brussel) plaatsvinden.

Dit betekent niet dat we zullen inboe-ten aan nationale vormingsmomenten. Na het geslaagde zomerkamp vorig jaar in Limburg, trekken we opnieuw naar dezelfde locatie voor een zomerkamp dat langer zal duren: van 3 tot en met 7 juli. De internationale zomerschool van het CWI vindt plaats van 19 tot en met 26 juli.

In het najaar is er dit jaar een nationaal congres. Om de twee jaar houden we immers een nationaal partijcongres.

3 mei: socialisme 2014 - 3 tot en met 7 juli: zomerkampNiet te missen afspraken

Socialismedag

Zomerkamp

themagas1� de Linkse Socialist

Om de maatschappijkritiek van Mathias te weerleggen, stelt Mia Doornaert dat het probleem eigenlijk bij de opvoeding ligt. “Het recht van kin-deren en jongeren lijkt er nu vooral in te bestaan lastposten te zijn. Ik moest de jongste tijd een paar uitvaartdiensten bijwonen, zowel kerkelijke als vrijzin-nige. In beide gevallen had ik de indruk dat alle kinderen er aan ADHD leden. Ze zaten geen minuut stil, babbelden, liepen rond, verstoorden de sfeer zon-der dat ouders bereid of in staat leken ze even tot de orde te roepen. Ik was zelf geen kind dat graag stil zat, maar er was een tijd waarin we toch leerden dat dit in bepaalde omstandigheden moest. (…) We leerden ook dat je geen papier en lege blikjes op straat gooit, dat je niet zo maar overal kan plassen, dat je andere mensen niet lastig valt,

dat je niet scheldt, dat je niet pakt wat niet van jou is, kortom, we werden op-gevoed tot burgerzin.”

Misschien laat het ge-heugen van ba rones Doornaert haar wat in de steek, maar hoeveel werd er vroeger niet op straat gevochten? Hoe luid werd er niet gezongen in door rook gevulde cafés? In welke mate werd wild-plassen toen nog als de normaalste zaak ter we-reld gezien? Wat zouden de ‘normen en waarden’ van pakweg de vroege ja-ren 1960 vandaag in de veel dichter be-volkte steden betekenen? Het afgezaag-de mantra van ‘vroeger was alles beter’ stemt niet overeen met de realiteit van hoe het er vroeger aan toeging.

Met opvoeding hebben wij geen pro-bleem. Integendeel, waar de gevestigde

politici al jarenlang besparen op onder-wijs pleiten wij net voor het drastisch opvoeren van de publieke financiering zodat ook meer individuele begeleiding mogelijk is. We pleiten voor het soci-aliseren van een reeks huishoudelijke taken en het verlagen van de werkdruk

door een arbeidsduurvermindering zo-dat ouders meer tijd met hun kinderen kunnen doorbrengen. We willen meer middelen voor publieke kinderopvang en ontspanningsmogelijkheden voor jongeren. Opvallend genoeg zien net de luidste conservatieve pleitbezorgers van normen, waarden en opvoeding geen graten in drastische besparingen op alle sociale verworvenheden. De ge-volgen van dat besparingsbeleid schui-ven ze vervolgens af op onze ‘mentali-teit’ of ‘opvoeding’. Individuele ouders zijn, als we Doornaert mogen geloven, collectief aan het falen om hun kinde-ren degelijk op te voeden.

De belerende toon van Doornaert over het gebrek aan opvoeding - noch-tans het werk van de generatie die door Doornaert en co is opgevoed - doet wat denken aan de kolonialen die destijds

beweerden dat ze de bevolking van landen als Congo zouden opvoeden tot brave katholieken met de burger-zin waarover ze zelf uiteraard in grote mate beschikten. En wellicht waren de oorlogen in Irak en Afghanistan, waar Doornaert zo’n voorstander van was, er ook op gericht om die mensen wat op-voeding bij te brengen?

De pogingen om te ontkennen dat overlast verbonden is met de samen-leving falen. Wie niet wil zien waar overlast vandaan komt, biedt geen op-lossingen en komt dan maar tot een steunbetuiging aan totale willekeur. Is dat de opvoeding die we de toekomstige generaties willen meegeven?

Meer over het verzet tegen de GAS-boetes: www.tegengas.be

mAthiAsvs. miA

Neen, overlast is geen individueel probleemEind december verscheen in De Standaard een opiniestuk door Mathias Vander

Hoogerstraete van de campagne TegenGAS. Daarin haalde hij uit naar de willekeur van de GAS-boetes en pleitte hij voor een sociaal alternatief om overlast effectief te

bestrijden. Barones Mia Doornaert zat met het stuk in haar maag en produceerde begin januari een antwoord in een column in De Standaard. We zetten de argumenten op een rij en dienen iron lady Doornaert van antwoord.

mAthiAsMathias Vander Hoogerstraete is 23 jaar oud en al enkele jaren actief in het Gentse. Hij was jarenlang verantwoordelijk voor de Actief linkse Studenten in Gent. Hij was initiatiefnemer van de campagne tegenGAS waar hij woordvoerder van is. Hij schrijft regelmatig bijdragen in deze krant.

miABarones Mia doornaert is 68 jaar oud en werkte 38 jaar bij de Standaard. Van juli tot eind november 2009 werkte ze op het kabinet van minister Yves leterme. Als conservatief boegbeeld was ze gecharmeerd door Margaret thatcher, maar ook door pakweg Sarkozy. doornaert steunde de oorlog in Afghanistan omdat er nu eenmaal ‘botsende culturen’ zijn.

mAthiAS: “De geest van de wet is dat iedere gemeente zelf beslist. Recht en onrecht worden daarmee gedefini-eerd door de spirit van de lokale bur-gemeester en zijn GAS-sheriffs. Bart De Wever illustreerde dat nogmaals door te melden dat de GAS-boete van 50 euro voor een verstandelijk gehan-dicapte man die dwarsfluit had durven spelen, geseponeerd zal worden. In de arena van het GAS-spektakel is het pollice verso, de gedraaide duim van de burgemeester, die over het lot van de verGASten beslist.”

miA: “Als vrijheid degenereert tot gebrek aan verantwoor-delijkheidszin, dan krijgen we helemaal geen ‘neoliberale maatschappij’, maar leven we onder besturen die steeds meer van ons belastinggeld uitgeven aan het opruimen van de schade van dat asociaal gedrag, en die zich steeds meer met ons persoonlijk leven (moeten) bemoeien. Want dat is nu de sfeer. Ik hoef de straten niet schoon te houden, ik mag luidruchtig en agressief en stomdronken zijn, ik mag klappen uitdelen en de boel kort en klein slaan, ‘de maat-schappij’ moet het maar zien op te lossen. (…) Sommige GAS-boetes klinken absurd, inderdaad. Maar ze waren er nooit gekomen als burgerzin geen vies woord was gewor-den. De beste remedie ertegen? Herstel opvoeding in eer, het is hoog tijd.”

onze mening: Het argument dat overlast niet onbestraft mag blijven, is het vaakst voorko-mende bij diegenen de GAS-boetes verdedigen. De argumentatie luidt dat er nu eenmaal iets moet gedaan worden als het aan burgerzin ontbreekt. Dat biedt op zich echter geen antwoord op de kritiek dat de huidige regeling totaal willekeurig is met lokale sheriffs die bepalen wat overlast is en wat niet. Of lokale reglementen die bepalen hoe groot confetti moet zijn, wanneer spelende kinderen overlast bezorgen,… De ‘absurde voorbeelden’ zijn geen uitspattingen van de bestaande regelgeving, ze zijn er integraal onderdeel van. De burgemeester bepaalt wat overlast is, stuurt zijn ambtenaren op ons af om het vast te stellen en laat zijn diensten de sancties en het eventueel beroep ertegen beoordelen. Als zelfs de hoogste magistraten in dit land, functies die doorgaans niet door linkse rakkers worden ingenomen, de willekeur aanklagen, wordt dat onder tafel geveegd. Is willekeur onderdeel van de bur-gerzin die mevrouw Doornaert wil bijbrengen?

onze mening: De realiteit van de GAS-waanzin doet ons niet aan 1968 denken, maar eerder aan 1984. Het doet de Orwelliaanse Big Brother uit het boek ‘1984’ stilaan naar de categorie ‘non-fic-tie’ opschuiven. Het neoliberale beleid heeft de afgelopen decennia geleid tot een grote kloof tussen arm en rijk, het heeft de openbare dienstverlening steeds verder met de grond gelijk gemaakt. Het aantal publieke vuilnisbakken werd drastisch herleid om ons dure zakken te laten kopen om de pri-vate afvalophaling economisch interessanter te maken. Zelfs publieke ruimte wordt steeds meer ge-privatiseerd. In een samenleving met zoveel sociale problemen – van een ‘verloren generatie’ tot te-korten op alle vlakken – is het niet verwonderlijk dat er overlast is. Volgens het Wereld Economisch Forum, evenmin een groepje linkse rakkers, is de groeiende inkomensongelijkheid de belangrijkste bedreiging voor de ‘sociale stabiliteit’ in de wereld. Maar dan komt mevrouw Doornaert ons zeggen dat het eigenlijk allemaal een probleem van mentaliteit en opvoeding is?

mAthiAS: “De grond van de eensgezind-heid zit hem in de achterliggende neoliberale mantra waarbij ieder maatschappelijk pro-bleem tot het niveau van het individu gere-duceerd wordt, want there’s no such thing as society. De luie werkloze hangjongeren kun-nen we beboeten, de jongerenwerkloosheid echter niet. Over de gigantische sociale onge-lijkheid in het Belgisch onderwijs valt moei-lijk te bemiddelen, dan maar de minderjarige spijbelende boefjes aanpakken. Men kan wel beweren dat de gemeente voorlopig geen geld verdient aan GAS, maar wildplassen beboe-ten is goedkoper dan degelijk publiek sanitair uitbouwen.”

miA: “Natuurlijk is publiek sanitair nodig, maar wildplassen heeft meestal daar niet mee te maken, maar met totaal gebrek aan respect voor de omge-ving. Net zo zie je soms mensen roekeloos een straat oversteken omdat ze het vertikken honderd meter verder tot een verkeerslicht of een zebrapad te gaan. De woordvoerder van de TegenGas-campagne zit er dan ook behoorlijk naast met zijn afgezaagde man-tra dat het allemaal de schuld is van de ‘neoliberale’ maatschappij. Het verschijnsel van de GAS-boetes is juist een reactie tegen hyperliberalisme. Of beter gezegd, tegen een hyperindividualisme dat al te lang als progressief gold. Het interdit d’interdire, het moi d’abord van de meidagen van ’68 is inderdaad veel te ver doorgeslagen.”

wie niet wiL zien VAn wAAr oVerLASt komt, biedt geen oPLoSSingen en komt dAn

mAAr tot een Steunbetuiging AAn totALe wiLLekeur. iS

dAt de oPVoeding die we de toekomStige generAtieS

wiLLen meegeVen?

willekeur & rePressie

‘wilDPlAsseN BeBoeteN is goeDkoPer DAN Degelijk PuBliek sANitAir uitBouweN’

oPVoeDiNg iN eer herstelleN?

themajongeren 1�www.socialisme.be Februari 2014

“Mijn naam is Mamadou. Ik kwam in 2006 als asielzoeker in Griekenland aan. Aanvankelijk was dat erg moei-lijk. Ik kende de taal niet, maar kon me toch verhelpen in het Engels. Ik heb zo toch werk gezocht en kon aan de slag. Ik werkte minstens 10 tot 12 uur per dag en kreeg daar 5 euro per dag voor. “De eerste plaats waar ik met racis-me geconfronteerd werd, was op mijn werk. De mensen met wie ik werkte, mijn collega’s dus, zagen niet het loon dat ik kreeg. Ze zagen enkel dat ik zes of zeven dagen per week aan de slag was terwijl ze zelf minder konden wer-ken. Hun arbeidstijd werd beperkt als gevolg van de crisis. Ze vroegen me dan: ‘Hoe kan het dat wij Grieken min-der werk hebben, terwijl jij hier iedere dag kan werken?’ “De Grieken konden er zelf niet meer aan uit. En dan was er een propagan-dacampagne van extreemrechts, van Gouden Dageraad, waarin werd ge-zegd dat het de toevloed van migran-ten was die ervoor zorgde dat mensen hun job verloren en dat migranten de job van Grieken afnamen. “De eerste keer dat ik door extreem-rechts werd aangevallen, was toen ik van mijn werk terugkwam. Ik wacht-te op de bus en er kwamen acht men-

sen van Gouden Dageraad aan op een scooter. Het waren gespierde mannen en ze sloegen me op het hoofd. Ze lie-ten me voor dood achter. Die groepen waren in de wijk aanwezig van negen uur ’s avonds tot vijf uur ’s ochtends. Ze waren altijd met een scooter en waren herkenbaar als militanten van Gouden Dageraad met hun tenue en hun nazilogo’s.“Soms waren ze met 10 tot 15 scoo-ters met allemaal gewapende neonazi’s. Ze kwamen jagen op migranten. Het volstond dat ze een Afrikaanse man op straat zagen om die aan te vallen. Het werd echt onhoudbaar. Het kli-maat werd zo erg dat veel migranten die ik ken hun job moesten laten staan en zich thuis opsloten omwille van de terreur die op straat aanwezig was door Gouden Dageraad. De migranten wis-ten dat ze op geen bescherming konden rekenen, ook niet van de politie. “Ik was hard geschrokken toen ik bij een routinecontrole mijn papieren moest tonen. De agent bekeek mijn pa-pieren en zei: ‘Zo, jij bent Mamadou Bah’. Ik kreeg direct handboeien om en werd naar het politiekantoor gebracht. Ik vroeg me af wat er aan de hand was en wat ik gedaan had. Ik stelde me veel vragen. Maar eens in het commissari-aat was het duidelijk. Ik werd totaal

vernederd. Ik moest al mijn kleren uit-doen. Ik was erg moe want ik kwam van mijn werk. Ik stond daar volledig naakt en dan kwam hun vraag: ‘zal je blijven met de kranten spreken?’ “Het is belangrijk dat we allemaal sa-men strijden. We voeren dezelfde strijd. Zelfs indien ik op een dag bescher-ming zou genieten in België zal ik het daar niet bij laten, ik zal blijven strij-den. Al was het maar om mijn kamera-den in Griekenland bij te staan.”

interview met mamadou Bah. slachtoffer grieks neonazigeweld eist asiel in ons landinterView door collectif krasnyi

Mamadou Bah is een jonge migrant uit Guinea. Omwille van zijn afkomst en zijn engagement was zijn leven in Griekenland bedreigd. Hij werd vervolgd door de neonazi’s

van Gouden Dageraad. Hij werd bijzonder gewelddadig aangepakt door extreemrechtse milities. De politie liet gewoon begaan en keerde zich tegen Mamadou. na een aanval door acht neonazi’s die hem voor dood achterlieten, sloeg hij op de vlucht. In ons land vraagt hij nu asiel aan. Er is een campagne om die vraag te ondersteunen. We spraken met Mamadou en steunen zijn campagne.

Mamadou Bah. Foto: Collectif Krasnyi

Betoog mee tegen extreemrechts!We roepen op om actief in te gaan tegen extreemrechts. Laat de studenten

van het Vlaams Belang geen ruimte, werk mee aan de anti-NSV betoging in Antwerpen. De betoging vindt plaats op 20 maart om 19u aan Berchem sta-tion. Je kan ons helpen door mee te mobiliseren: pamfletten en/of affiches verspreiden, mee campagne voeren aan scholen, universiteiten of in de wijk waar we zullen doortrekken. Doe mee!

Meer info: antinsv2014.wordpress.coM

De afgelopen maanden waren er tal van protestacties door mensen-zonder-papieren

die dreigen uitgewezen te worden naar Afghanistan, een land in oorlog. Staatssecretaris Maggie De Block voert met de steun van de volledige regering een bijzonder repressief asielbeleid.

Het terugsturen van mensen naar een oorlogsgebied zonder toekomst wordt goedgepraat met het argument dat de buurlanden een nog hoger per-centage van Afghaanse vluchtelingen terugsturen.

Asielbeleid wordt herleid tot een ma-thematische discussie waarin willekeur overheerst. Aan de redenen waarom mensen vluchten, wordt niets gedaan. Integendeel, de Belgische regering blijft investeren in een militaire be-trokkenheid in Afghanistan. De neo-koloniale plunderpolitiek wordt geen halt toegeroepen. Wie uiteindelijk alles achterlaat in

de zoektocht naar een betere toekomst krijgt het deksel op de neus. Goedkoop zwartwerk wordt uitgespeeld om alle lonen en arbeidsvoorwaarden naar beneden te trekken. Wie niet zo ver geraakt, moet het stellen met liefda-digheid en een staatssecretaris van ar-moedebestrijding, eveneens Maggie De Block, die niet verder komt dan toilet-zakjes uitdelen aan daklozen.

De Afghaanse vluchtelingen zijn hun strijd beginnen organiseren en hielden een voettocht naar Bergen, de woon-plaats van premier Di Rupo. Hierna volgde een tocht naar Gent waarbij ook langs het bijzonder onveilige en gevaar-lijke Merchtem, de thuisbasis van De Block, werd gepasseerd. Telkens kon-den de Afghanen op een brede solida-

Afghaanse vluchtelingen protesteren tegen onmenselijk asielbeleid

Afghaanse vluchtelingen betogen. Foto door Collectif Krasnyi

oproep Van de joc, Mee ondertekend door lsp en als

In het kader van de internationale dag tegen politiegeweld roepen de

Campagne Stop Repressie en de JOC (de Franstalige tegenhanger van de KAJ) op tot een betoging tegen politiegeweld en straffeloosheid.

Het ontbreekt niet aan feiten en ge-tuigenissen van de vele wantoestan-den van de politie bij arrestaties of bij andere operaties van ordehandhaving. Het excessief gebruik van geweld

door een steeds meer gemilitariseerde politie is een van de repressiemidde-len van een beleid dat steeds meer op veiligheid is gericht tegen de achter-grond van besparingen.

De verha rd ing van d racon i-sche wetten of nog de regels van de Gemeentelijke Administratieve Sancties dienen hetzelfde doel. Al die vormen van repressie hebben als doel om sociale bewegingen en hun eisen het zwijgen op te leggen.

Het geweld zal echter niet bij sociale bewegingen stoppen.

In de wijken moet het sociale beleid plaats maken voor veiligheidsmaatre-gelen (camera’s, steeds meer politie,

boetes,…). Die maatregelen verster-ken de cyclus van geweld.

Tegenover agenten die beledigen, fysiek geweld gebruiken en/of hun positie misbruiken, heeft de burger geen enkel verhaal. Ondanks belof-ten van onderzoeken worden slacht-offers van politiegeweld hun recht op de waarheid en op gerechtigheid ontzegd. Ze worden vaak zelf gecri-minaliseerd en vervolgd. Agenten blijven beschermd tegen

vervolgingen en voelen zich dus ge-sterkt in het idee dat hun geweld le-gitiem is.

Wat doet het gerecht en het Comité P? Wie beschermt ons tegen de po-

litie? De Campagne Stop Repressie van

de JOC en de ondertekenende or-ganisaties willen de straffeloosheid van de politie in dossiers van geweld aanklagen alsook de medeplichtige stilte van de gerechtelijke en poli-tieke wereld. We betogen op zaterdag 15 maart

2014 tegen politiegeweld en tegen ie-dere vorm van repressie, zowel hier als elders.

Betoging tegen politiegeweld en repressie: 15 maart om 18u aan het Fontainasplein

Betoging tegen repressie en politiegeweldriteit en steun rekenen.

In plaats van de verantwoordelijken voor de crisis aan te pakken, schuift de regering de gevolgen ervan af op de kap van de bevolking, te beginnen met de migranten en de werklozen. Maar we zijn allemaal, zowel mensen met als zonder papieren, slachtoffer van hetzelfde beleid: de neoliberale bespa-ringsagenda. In onze strijd tegen het asociale asielbeleid verdedigen wij de noodzaak van eengemaakte strijd van de volledige arbeidersbeweging gekop-peld aan internationale solidariteit met de massastrijd in de landen van afkomst om een einde te maken aan de redenen die mensen ertoe brengen om hun leven te riskeren in de zoektocht naar een be-tere toekomst.

socialisMe.be/lsp/asiel

in PLAAtS VAn de Ver-AntwoordeLijken Voor

de criSiS AAn te PAk-ken, Schuift de rege-

ring de geVoLgen erVAn Af oP de kAP VAn de beVoLking, te begin-nen met de migrAnten

en de werkLozen.

socialisme.be

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 331 Februari 2014

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSSSteun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

laat extreemrechts geen ruimte!

De NSV heeft haar extreemrechts karakter nooit verborgen. In 2013 organiseerde de NSV een internationale bijeenkomst met o.a. sprekers van Casa Pound, de zelf verklaarde erfgenamen van het Italiaanse fascisme. De lijst van fascis-tische en neonazistische sprekers op NSV-ac-tiviteiten is op z’n minst indrukwekkend. Een partij als Gouden Dageraad kan onder NSV’ers op sympathie rekenen.

Om hun besparingsbeleid erdoor te duwen, maken traditionele partijen gebruik van de klas-sieke verdeel-en-heerstactiek. Vlamingen tegen Walen, allochtonen tegen autochtonen, oud te-gen jong,… enz. De verdelende retoriek van de N-VA in Antwerpen, waar Liesbeth Homans bij-voorbeeld de schuld voor racisme bij de alloch-tonen zelf legt, opent de deur voor de racistische ideeën van extreemrechts. De heropleving van het Front National in Frankrijk is een stevige waarschuwing.

stop het BesparingsBeleid!

De werkenden en jongeren van Europa wor-den vandaag in een neoliberale wurggreep ge-houden. De gevolgen zijn haast niet te over-zien: de werkloosheid in de eurozone loopt op tot 24,4%, 120 miljoen Europeanen dreigen in de armoede terecht te komen en overal wordt de welvaartstaat aan een snel tempo ontman-teld. In Griekenland zijn er opnieuw gevallen van malaria, terwijl die ziekte sinds 1974 uit het land was verdwenen.

Deze sociale en economische ramp blijkt een vruchtbare voedingsbodem voor populistisch en extreemrechts. Voor migranten, holebi’s en linkse activisten is de opkomst van partijen als de Gouden Dageraad in Griekenland een groot gevaar. Deze neonazipartij beging al meerdere moorden en gewelddaden (zie ook pagina 15). Wanneer je in verzet gaat tegen de bespa-

ringslogica, word je steevast geconfronteerd met een stevige dosis repressie. Wie geen op-lossing heeft voor de sociale problemen, kan enkel teruggrijpen naar repressieve maatrege-len. In België steunen alle traditionele partij-en het systeem van de GAS-boetes. De Actief Linkse Studenten (ALS) steunt de campagne van TegenGAS voor de afschaffing van de GAS-boetes. (www.TegenGAS.be)

Voor een sociaal alternatief!

Extreemrechts heeft geen antwoord op de cri-sis. Ze leidt de aandacht af van de echte verant-woordelijken van de huidige malaise: de 1% rij-ken die de economie controleren en enkel voor haar eigen winstzucht inzetten. Wil je strijden tegen fascisme en racisme, dan

moet je de sociale voedingsbodem van extreem-rechts aanpakken. Vandaag betekent dat opko-men tegen het kapitalisme en voor een alterna-tief op het besparingsbeleid. Doe mee met de ALS en Blokbuster en betoog op donderdag 20 maart tegen de NSV. Afspraak om 19u00 aan Berchem Station. Tot dan!

door Mathias (antwerpen)

Op donderdag 20 maart zal de nationalistische Studentenvereniging (nSV)

haar jaarlijkse haatmars organiseren, ditmaal in Antwerpen. De nSV, een extreemrechtse studentenorganisatie, is niet vies van racistische uitspraken, geweld en openlijk fascistische ideeën.

• stop de erkenning van de NsV aan de universiteit Antwerpen!• Neen aan de gAs-reglementering en de criminalisering van jongeren!• organiseer het verzet tegen het rechtse en asociale beleid in Antwerpen!• jobs, geen racisme! Voor degelijke jobs, betaalbare huisvesting

en gratis onderwijs voor iedereen!