België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 319 November 2012

Na lokale verkiezingen:

nieuwe besparingen

P 2 en 3

FORD GENK: voor

nationalisatie en reconversie

P 5

Lokale verkiezingen:

ruimte voor links groeit

P 8-9

door Els dEschoEmackEr

Het nieuws dat Ford Genk de boeken sluit, sloeg in als een bom. Voor

de verkiezingen werd beloofd dat de nieuwe Mondeo in Genk geproduceerd zou worden! “Een hele stad op straat”, verwoordde een arbeidster aan het piket de impact van de aangekondigde sluiting.

Het slechte nieuws bleef niet tot Ford Genk en onderaannemers beperkt. Er volgden honderden aangekondigde af-dankingen bij Dow Chemical, Duferco en NLMK, 300 contractuele jobs bij Volvo Cars die niet hernieuwd wor-den,... Sinds september vielen bij collec-tieve afdankingen al meer dan 16.000 slachtoffers!“Toen de mijnen dichtgingen, konden we nog op zoek naar een andere job.

Waar moeten we die vandaag gaan zoe-ken?!” is de terechte vrees bij vele ar-beiders van Ford Genk. De vertraging van de Belgische en Europese econo-mie belooft geen beterschap. Voor de duizenden arbeiders en hun

gezinnen die op straat komen te staan, is de aankondiging van Ford een drama. Voor de politici en werkgeversorgani-saties is het een opportuniteit om nog-maals een aanval op onze levensstan-daard te eisen. “Never waste a good crisis”, denken ze. “Tijd om onze ondernemers terug in de armen te sluiten in plaats van erop te schieten. Maatregelen om de Belgische concurrentiepositie te verbeteren als een indexsprong en een 40-urenweek moeten er nu komen,” was de ongezou-ten mening van de Limburgse werkge-versorganisatie VKW. Vrij vertaald: stop de kritiek op de Ford-directie want als die moet afdanken is het de schuld van de arbeiders die niet genoeg op hun levensstandaard hebben ingeleverd.

Ze noemen het een relanceplan, maar

de plannen van de werkgevers om ver-der te snijden in de lonen van wie nog werk heeft en die werkenden langer te laten werken, is een recept voor een ver-dere verdieping van de crisis.

Wat meer crisis betekent, zien we in de rest van Europa. Besparingsplannen in Zuid-Europa worden ‘zelfmoordbe-grotingen’ genoemd omdat ieder per-spectief of hoop op beterschap afwe-zig is. De besparingen en aanvallen op onze lonen, pensioenen, gezondheids-zorg,... ondermijnen de koopkracht in die mate dat de economie verder de dieperik induikt.

De Belgische regering gaat nu dezelf-de weg op. Dit jaar werd al voor 13 mil-jard euro aan maatregelen genomen. Bij de begrotingscontrole komt er nog eens minimum 800 miljoen euro bij voor dit jaar. Volgend jaar volgt 4,5 miljard euro en in 2014 nog eens 8 miljard euro!

Elke besparing, loondaling of job die verloren gaat in het ene land, is een ex-tra argument geworden om hetzelfde te doen in het andere. Als we dit toelaten,

organiseren we onze eigen ondergang. Deze vicieuze cirkel moet doorbroken worden, zoniet gaat de levensstandaard van iedereen onderuit.

De betoging van 11 november in Genk kan een begin zijn van een actieplan om de hele gemeenschap te mobiliseren in een strijd om de fabriek open te houden en de tewerkstelling in eigen streek te behouden. Deze betoging mag alleszins geen begrafenisoptocht worden.

Betogen zal echter niet volstaan. We zullen de strijd ook verder in handen moeten nemen. Daarbij kunnen we niet rekenen op onze regeringen, noch op de Vlaamse noch op de federale. Zij staan voor een beheer van het kapita-lisme met inbegrip van een verarming van de meerderheid van de bevolking. Bij Opel hebben we gezien dat de rege-ringen in woorden steun geven, maar niet met daden. Als Ford weigert om de afdankingen

in te trekken, moet het genationaliseerd worden om de levensstandaard van de arbeiders te behouden en de kennis en

vaardigheden in de vestigingen waar ze werken te benutten. Willen we dat deze fabriek genationaliseerd wordt om onze jobs te redden, dan zullen we het zelf moeten doen. Sluiting is geen optie! Dat zou moeten gelden voor ie-dere job die ze vandaag willen slachten. Alleen staan we nergens, samen staan we sterker.

Dit is het belang van 14 november, de Europese actiedag met gecoördineerde algemene stakingen in Zuid-Europese landen. Dit moment moet ook in België worden aangegrepen om de hele arbei-dersklasse te mobiliseren. De gecoör-dineerde aanval van het Europese ka-pitaal op onze levensstandaard vereist een gecoördineerd antwoord van de Europese werkenden.

Het gaat om onze fabrieken, onze tewerkstelling, onze toekomst. Dit kunnen we niet overlaten aan de ka-pitalisten. Tijd voor een socialistische oplossing!

Lees meer op pagina 5

dls319geert.indd 1 28/10/2012 18:14:25

de Linkse Socialist� themanationaal nieuws de Linkse Socialist

Vlaamse geVestigde partijen Verder onderuit

De verschuivingen in vergelijking met de vorige lokale verkiezingen wa-ren bijzonder groot. Bijna vanuit het niets – één zetel als onderdeel van een kartel met N-VA – kon Bart De Wever met 37,7% het Antwerpse stadhuis als nieuwe keizer betreden.

De afgelopen jaren waren er verschil-lende nieuwe figuren die als een ko-meet opkwamen: Dewinter, Stevaert, Dedecker. Maar waar het Vlaams Belang 20 jaar nodig had om zo groot te worden, doet De Wever het op een paar jaar. De grootste vooruitgang die het VB in Antwerpen ooit maakte bij lokale verkiezingen was +12% in 1988. N-VA wordt nu meteen de grootste met 37,7%, een score die boven de records van zowel VB als de Stadspartij ligt. Het geeft aan dat er een versnelling van de electorale verschui-vingen en dus van de onstabiliteit is.

Langs Franstalige kant zijn er voorlo-pig nog geen ver-schuivingen zoals in Vlaanderen, maar onder de stabiliteit aan de oppervlakte schuilt evenzeer een groeiend ongenoe-gen dat snel tot uitbarsten kan komen.

De gevestigde par t ijen gaan in Vlaanderen verder onderuit ook al konden ze de schade nog beperken om-

dat het lokale verkiezingen waren. De zwakte van CD&V, VLD en SP.a maakt het voor N-VA mogelijk om te blijven scoren. Nochtans is de vooruitgang van N-VA niet stabiel, het is vooral een uit-drukking van afkeer tegenover de an-deren. Met De Wever als burgemeester van Antwerpen zal de partij nu een erg zichtbare besparingsverantwoordelijk-heid opnemen.

n-Va: Veel kracht, weinig Verandering

N-VA speelde in op diverse soor-ten van ongenoegen, van de revolte van haar kern van middenstanders en kleine ondernemers tot een algemene afkeer tegenover de gevestigde partij-en onder bredere lagen van de bevol-

king. Van een roep tot meer neoliberale cont rahervormin-gen tot ongenoegen wegens de sociale tekorten als gevolg van de reeds doorge-voerde besparingen. De economische cri-sis zal de regiona-le en lokale N-VA-bestuurders weinig ruimte laten. Voor de verkiezin-

gen werd het programma van N-VA zel-den uitgespeeld, tenzij voor een publiek van ondernemers. Het in stand houden en versterken van de bestaande socia-le tekorten kan niet volledig onderge-

sneeuwd worden met kritieken op Di Rupo en de Franstaligen. Op Vlaams niveau blijkt dat de ‘verandering’ van N-VA uit meer van hetzelfde bestaat: besparingen op dienstverlening en personeel van De Lijn, besparingen op ambtenaren,… Op lokaal niveau zal het niet anders zijn. In Antwerpen kondigde de partij al aan dat er geen sociale huisvesting of publieke kinder-opvang zal bijkomen. De Wever wil knippen in het stadspersoneel en zal zijn besparingsbeleid koppelen met re-pressie. Op dat vlak is het verschil met de PS in pakweg Brussel erg klein (zie pagina 14).

onderlinge inwisselbaarheid

In de coalitiebesprekingen na de ver-kiezingen bleek de onderlinge inwis-selbaarheid van alle gevestigde partij-en, inclusief de groenen en N-VA. Dat Groen in Mechelen met de liberalen van Somers een kartel vormde gevolgd door een coalitie met N-VA en CD&V, geeft te denken over welk soort oppo-sitie die partij in Antwerpen zal voe-ren. Ook SP.a neemt in tal van steden en gemeenten deel aan coalities met N-VA. Langs Franstalige kant vormt Ecolo diverse coalities om meer post-jes binnen te halen. Bij de vorming van coalities wordt niet over het beleid ge-sproken, maar wel over de postjes. Als Milquet (CDH) in Brussel-stad wordt buitengezet, dan ook Moureaux (PS) in Molenbeek.

communautaire crisis blijft op agenda

Dat De Wever in zijn overwinnings-toespraak meteen naar Di Rupo uit-haalde, geeft aan in welke mate N-VA de communautaire kaart zal blijven spelen. De partij zal haar rol in het lo-kale besparingsbeleid proberen weg te stoppen in een verbaal opbod tegen de Franstaligen en de PS in het bijzonder. De van de pot gerukte bewering dat Di Rupo een marxistisch beleid zou voeren, was wellicht slechts een voor-smaakje (voor een antwoord op die be-wering: zie pagina 7).

Het klopt dat de PS rekening moet houden met de sterkere tradities van de arbeidersbeweging. Dat verklaart waarom soms een linksere retoriek wordt gehanteerd, zonder evenwel tot daden over te gaan. Om de retoriek te ondersteunen, wordt beroep gedaan op de communautaire tegenstellingen en werpt de PS zich op als een dam tegen het rechtse Vlaanderen van de N-VA.

Gezien de zwakte van de Vlaamse traditionele partijen en de omvangrijke besparingen die in de periode van crisis vervat zitten, dreigen de verkiezingen van 2014 tot erg moeilijke onderhande-lingen te leiden.

hoe de plaat Van de weVer afzetten?

De SP.A probeert het De Wever in Antwerpen moeilijk te maken bij de coalitievorming. Dat gebeurt niet met principiële standpunten en een op-positie tegen het neoliberale bespa-ringsbeleid waar N-VA voor wil gaan, maar met partijpolitieke spelletjes. Op

die manier zullen Janssens en zijn Stadspartij geen millimeter terrein te-rugwinnen.

Er is een groeiende roep naar een echte oppositie die vertrekt van de be-langen van de gewone werkende be-volking. Het uitstekende resultaat van PVDA is daar een uitdrukking van. De 8% van de PVDA in Antwerpen – een linkse samenwerking had het resultaat nog verder omhoog kunnen duwen, wie weet zelfs voorbij het Vlaams Belang

– kan de basis vormen voor een strijd-bare linkse oppositie in de raden en op straat. Zo’n oppositie zou fundamen-teel versterkt worden indien de geor-ganiseerde arbeidersbeweging – in het bijzonder de vakbonden – in al haar verscheidenheid eveneens het politieke terrein zou betreden.

De komende periode zal er geen van stabiliteit zijn, maar van crisis en verzet. De versterkte linkerzijde zal in strijdbe-wegingen uitgetest worden. De diepte van de kapitalistische crisis zal weinig politieke vaagheid en compromissen toelaten. Naarmate de kritieken op het bankroet van het kapitalisme breder aanvaard worden, zal ook de openheid voor een socialistisch alternatief toene-men met discussie over wat socialisme betekent, welke historische ervarin-gen er waren en hoe we ons daartoe verhouden.

Wij zullen daarin tussenkomen met een programma voor socialistische ver-andering waarbij herverdeling van de rijkdommen wordt gekoppeld aan het in gemeenschapshanden nemen van de commandoposten van de economie

- sleutelsectoren zoals energie, finan-ciewezen, staal,… - onder democrati-sche controle en beheer van de arbei-dersbeweging.

Besparingsbeleid zal ongenoegen nog versterken

Het einde van extreemrechts?

Nation betoogt in Brussel (foto Collectif Krasnyi)

Langs Franstalige kant hield de PS stand. Foto: Paul Magnette won in Charleroi

De komenDe PerioDe zaL er geen

Van StabiLiteit zijn, maar Van

criSiS en Verzet. De VerSterkte

LinkerzijDe zaL in StrijDbewegingen uitgeteSt worDen.

door GEErt cool

Bewust hebben de gevestigde partijen tot na de lokale verkiezingen van 14 oktober gewacht om een nieuwe stap in het besparingsbeleid te zetten. Bij deze verkiezingen bleek een groeiend wantrouwen en ongenoegen tegenover de gevestigde partijen. De score van N-VA langs Vlaamse kant is opvallend, maar

niet stabiel. Tegelijk begint de groeiende openheid voor consequent links zich ook electoraal te vertalen.

na de lokale verkiezingen

De snelle ineenstorting (-23% in Antwerpen, - 18% in Mechelen, -12% in Gent,…) bevestigt dat de electora-le groei van het Vlaams Belang geen uitdrukking van een verrechtsing of

‘fascisering’ was, maar van afkeer te-genover de andere partijen. De slechte resultaten zorgen ervoor dat enkel een harde kern overblijft. De dieper wor-dende economische crisis en het daar-mee gepaard gaande neoliberale be-sparingsbeleid met bijhorende harder wordende sociale problemen en verhou-dingen zal echter leiden tot een verdere radicalisering. Dat blijft mogelijkheden bieden voor extreemrechts.

Terwijl Franstalig extreemrechts eveneens klappen incasseerde (van 28 naar 6 verkozenen), is het resultaat van Nation in Evere een waarschuwing. De neonazistische beweging haalde er geen verkozene maar met 4,47% werd een hoog resultaat behaald. Nation ver-wijst uitdrukkelijk naar het voorbeeld van de gewelddadige Griekse neo-na-

zi’s van Gouden Dageraad.Als de overblijvende harde kern van

het Vlaams Belang niet volledig ver-groeid blijkt met het parlementaire pluche waarin het zich de afgelopen jaren kon wentelen, is ook in die krin-gen een radicalisering niet uitgesloten. Alleszins wordt het uitkijken naar wat de jonge stoottroepen zullen doen, on-der de VB-studenten van de NSV lijken er pogingen te zijn om aan te sluiten bij de symboliek (en straks ook de metho-den?) van Gouden Dageraad.

Het gevaar is niet geweken. Een lichte glimlach bij de opdoffer van formaat voor het VB mag natuurlijk. Maar de onderliggende processen van radica-lisering en polarisatie blijven bestaan. Door links te organiseren en te verster-ken, zowel numeriek als inhoudelijk, kunnen we de beste dam opwerpen om een hernieuwde doorbraak van moge-lijk extremere varianten van extreem-rechts te vermijden. Beleven we ‘Der untergang’ van het Vlaams Belang? De partij ging van meer dan 800 naar 214 lokale

verkozenen. In het Antwerpse bastion blijven nog net vijf zetels over, waaronder die van de drie fractieleiders in de parlementen en de partijvoorzitter. Voorzitter Valkeniers stopt als voorzitter,

Dewinter kondigde aan een stapje opzij te doen.

dls319geert.indd 2 28/10/2012 18:14:26

� ons standpuntwww.socialisme.be november 2012

edito door anja deschoemacker

Begroting op maat van de markten

Terwijl de sluiting van Ford een sociale catastrofe is voor de duizenden die werken

voor Ford en de onderaannemers, sturen de patroons de discussie in de richting van nog meer cadeaus aan het patronaat zelf, vooral dan in de vorm van de verlaging van de loonkost. In de discussie over de federale begroting is het niet anders: voor wie zoeken ze een oplossing?

In de komende dagen zal de begro-tingscontrole voor 2012 worden afge-rond. De som van 811 miljoen euro zal vooral gezocht worden in het snijden, bevriezen en/of uitstellen van de uit-gaven. Kortom, besparingen die zoge-naamd “niet voelbaar” zijn. Dit soort besparingen zorgt sinds de jaren 1980 voor de onderfinanciering van zo goed als alle sociaal beleid, infrastructuur en openbare diensten. Wie durft te bewe-ren dat de wachtlijsten voor iedere zorg-behoefte “niet voelbaar” zijn?

Over de begroting van 2013 hebben de federale ministers nog maar één duidelijke en unanieme verklaring af-gelegd: de maatregelen mogen de con-currentiekracht van de bedrijven niet raken. Ze gaan met andere woorden op zoek naar 4,5 miljard zonder te ra-ken aan al die privileges die maken dat

grote bedrijven ondanks recordwinsten nauwelijks belastingen betalen. Dat die gulle politiek de multinationale bedrij-ven er niet toe brengt ook een bijdrage aan de samenleving te leveren, toont Ford opnieuw aan voor wie Renault, Opel, ArcelorMittal… alweer verge-ten zou zijn.

De voorziene sluiting van Ford leidt opnieuw tot discussie of de Vlaamse regering (een deel van) de 43,5 miljoen euro kan recupereren die ze in de laat-ste tien jaar in Ford heeft geïnvesteerd.

En blijkbaar draagt de federale regering jaarlijks “voor niet minder dan 30 mil-joen euro bij in de loonkosten van Ford, zoals voor nacht- en ploegenarbeid en technische werkloosheid” (SPa-minis-ter van werk Monica De Coninck in De Standaard van 25 oktober).

We moeten ons voor de begroting niet aan andere recepten verwachten. Mogelijk zal er ook een minimaatregel komen om de grote vermogens te doen bijdragen. Dat heeft vooral als doel om ons grote maatregelen te laten slikken.

We mogen ook niet vergeten dat vori-ge maatregelen die tot doel hadden om de grote vermogens te laten bijdragen nooit reëel zijn uitgevoerd of op zo’n manier dat de rijken ze al hadden ont-weken voor de maatregelen gestemd waren. De grote bulk van de maatre-gelen zal opnieuw de grote meerderheid van de bevolking, de werkenden en hun gezinnen, raken.

De traditionele politici beloofden ons enkele weken geleden in het kader van de verkiezingen nog om de tekorten in het onderwijs, kinderopvang,... in de gemeenten op te lossen. Nu vragen ze ons om ‘samen’ (want er worden ook apennootjes van de rijken gevraagd)

‘door de zure appel te bijten’. Het mo-nitoringcomité, een orgaan van ambte-naren dat het federale beleid van cijfers voorziet, spreekt over een noodzake-lijke “gezamenlijke inspanning” (van federale, regionale en lokale overhe-den) voor de begroting van 2014 van nogmaals 8 miljard euro. Er is dus niet gewoon een zure appel, maar een vol-ledige boomgaard van zure appels.

In alle landen waar de besparingspoli-tiek al op volle toeren draait is de crisis verdiept, de armoede fors gestegen en een groot deel van de jeugd gedoemd een “verloren generatie” te zijn. Het

“zachte alternatief” à la Hollande of Di Rupo blijkt ondertussen essentieel de-

zelfde besparingspolitiek te zijn, maar een beetje beter verpakt. Om massaal verzet te vermijden, wordt geen mo-kerslag aan de werkenden toegebracht, maar wordt hetzelfde resultaat beko-men via een trager maar even vernieti-gend besparingsbeleid.

Het probleem ligt niet bij de “loonlas-ten”, het probleem ligt bij de markt. “De markt” ziet voor zichzelf geen maat-schappelijke verantwoordelijkheid, de kapitalistische productie is enkel geba-seerd op winsten en enkel op behoeften als de behoeftigen het geld hebben om hun winsten te realiseren. De discussie over de loonlasten –onderdeel van de begrotingsdiscussies en de IPA-onder-handelingen – is er niet om de crisis te bestrijden, maar enkel om van de crisis gebruik te maken voor nog maar eens een aanval op de lonen en arbeidsom-standigheden van de grote meerderheid van de bevolking.

De zomer en de gemeenteraadsverkie-zingen liggen achter de rug. In de vak-bonden moet het nu alle hens aan dek zijn voor de organisatie van het verzet tegen de moordende politiek van Ford en tegen de politieke bondgenoten van de Ford-directie in de federale, regio-nale en lokale autoriteiten! Enkel die strijd kan oplossingen bieden voor de meerderheid van de bevolking.

zo gezegd

in een column schreef Paul Goossens volgende rake opmerkingen over de Wever: “Een paar maand gele-den, op het partijcongres waar hij zich kandidaat stelde voor het burgemeestersambt, tapte de N-VA-voorzitter al uit het vaatje van rechten en plichten en plaatste hij kritische kanttekeningen bij een stad die van iedereen is. Vorige week deed hij het weer, maar nu ging hij een stuk verder. Voor het eerst vertelde De Wever dat die slogan weg moest en werd duidelijk voor wie er geen plaats in de stad kon zijn. De Antwerpse diamantairs, die stad en staat onlangs voor honderden miljoenen oplichtten, kunnen op beide oren slapen. Over hen geen kwaad woord. Ze bleven niet alleen buiten schot, ze kregen zelfs gratis promotie. Voor de Londense bur-gemeester Boris Johnson had De Wever een ‘A’ met diamant meegebracht. Als conservatieven over plich-ten beginnen, viseren ze doorgaans de onderkant van de samenleving, voor de upper class gelden andere normen.” (dS 22 september)

Hoe links zijn de Franstalige PS’ers? Philippe Van Cauwenberghe, kopstuk van de partij in Charleroi, liet er weinig twijfel over bestaan. de maatregel van zijn sociaaldemocratische collega’s in rotterdam om werklozen gratis te laten werken voor hun uitkering (in plaats van een degelijk statuut aan te bieden), ont-lokte hem op Facebook de uitspraak: “Waarom doen wij dat ook niet?”

Voormalig VB-kopstuk en toekomstig N-VA-sche-pen ‘van Vlaamse zaken’ Karim Van overmeire liet in de controverse rond zijn schepenmandaat het betere bochtenwerk zien. Waar hij op 24 oktober ’s ochtends op de radio verklaarde: “Behalve enkele punten wil ik geen afstand doen van het 70-puntenplan, het is geen jeugdzonde”, verstuurde zijn partij ’s middags een persbericht waarin Van overmeire wel afstand doet van het 70-puntenplan. “Dat was fout, punt aan de lijn”. ’s ochtends verklaarde hij dat hij met het mes op de keel geen afstand zou doen van dat racistische programma. Blijkbaar was het vooruitzicht van een extra brutojaarloon van 88.696,52 euro (bovenop het parlementaire loon van 142.207,52 euro) overtuigen-der dan een mes op de keel?

Hij stelde dat in ons land al de helft van wat de Duitsers deden met het beruchte plan Hartz 4 is ingevoerd, maar dat de regering nog ver-der wil gaan. Dit betekent dat de concurrentie tussen werkenden en werklozen wordt opge-dreven met een collectieve verarming die uit-eindelijk iedereen treft.

In de eerste negen maanden van dit jaar slo-ten 7.959 bedrijven de deuren en gingen meer dan 16.000 jobs verloren. Met de aankondi-ging van de sluiting van Ford Genk en de af-

dankingen bij onder meer Duferco kwamen er in oktober op een week ongeveer 16.000 ver-loren jobs bij. Het slechte nieuws stapelt zich op en er is geen beterschap op komst. De so-ciale drama’s stoppen daarbij overigens niet aan taalgrenzen.

Het probleem van de werkloosheid is uiter-aard niet nieuw. Er is al meer dan 30 jaar een structurele werkloosheid. Nu begint het aantal werklozen opnieuw toe te nemen. De enigen die daar voordeel uit halen, zijn de bedrijven

die het grote aantal werklozen aangrijpen om alle lonen en arbeidsvoorwaarden naar bene-den te trekken. In Duitsland zagen we hoe de aanval op de werklozen een opstapje was in het kader van het ‘Duitse model’ van lage lonen voor een steeds groter aantal werkenden.

De asociale gevolgen van de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen – een maat-regel die niet toevallig werd uitgesteld tot vlak na de lokale verkiezingen van 14 oktober

– zijn verregaand. Een gezinshoofd zal het met 1.090 euro moeten stellen in plaats van 1.239 euro, een alleenstaande zal van 1.111 euro te-rugvallen op 916 euro. Vergelijk die cijfers met de huurprijzen en je weet dat heel wat werklozen nog dieper in de armoede zullen terechtkomen.

Bovendien zullen werklozen voortaan sneller om het even welke job moeten aanvaarden. Na drie maanden werkloosheid moet een aangebo-den job niet langer overeenstemmen met het di-ploma of het beroep van de werkzoekende. Ook moet voortaan gelijk welke job in een straal van 60 kilometer worden aanvaard. Werklozen aan gelijk welke (erg lage) prijs laten werken, dat is het doel van de werkgevers.

Het Duitse model betekent een sociale hel voor heel veel werkenden. Maar liefst 20% van de werkenden heeft minder dan 10 euro per uur, 1,5 miljoen Duitsers heeft zelfs min-der dan 5 euro per uur. Tussen 2000 en 2009 gingen de reële nettolonen er gemiddeld met 4,5% op achteruit.

Voor het kapitalistische systeem en zijn po-litieke vertegenwoordigers is het aanpakken van de werklozen het enige antwoord op de werkloosheid. In plaats van de werklozen te bestrijden, moeten we opkomen voor degelijke jobs voor iedereen.

Daartoe moeten we werkenden met of zonder job verenigen in een strijd voor een herverde-ling van de beschikbare arbeid. Dat betekent een arbeidsduurvermindering zonder loonver-lies en met bijkomende aanwervingen, zodat iedereen toegang heeft tot een degelijk leven.

Een samenleving waarin de productie op democratische wijze wordt gepland om de be-hoeften van de meerderheid centraal te stellen, dat is waar wij voor opkomen.

werkloosheidsuitkeringen verder naar beneden...

Het Belgische sociaal model wordt overgoten met een Duits sausje

Ook na Ford blijft cadeaupolitiek voor patroons overeind

Foto: “We kunnen niet tegelijk de broekriem aanhalen en onze broek laten afzakken....” Nochtans is dat wel wat voortaan van werklozen wordt verwacht.

door alain (namEn)

Begin november treedt de versnelde degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen in werking. In een televisiedebat verklaarde Hendrik Bogaert, staatssecretaris voor Ambtenarenzaken en Modernisering

van de Openbare Diensten, dat dit nog maar het begin is.

dls319geert.indd 3 28/10/2012 18:14:27

themasyndicaal de Linkse Socialist�

Verdedigen media, politici en werkgeVers werkelijk de belangen Van de reiziger?

In de media krijgen we te horen dat het enkel te doen is om het personeelssta-tuut, maar het gaat om veel meer. Deze hervorming gaat over de toekomst van de dienstverlening en is vooral nodig zodat Infabel zijn diensten in de toe-komst zal kunnen aanbieden aan andere private spoorbedrijven die de concur-rentie kunnen aangaan met de NMBS, die zal achterblijven met een serieuze schuldenlast en onrendabele activitei-ten. Zal een privatisering leiden tot lagere prijzen? In Groot-Brittannië betalen de reizigers voor een privaat treinticket tot tien keer meer dan in andere Europese landen. De overheids-kosten zijn sinds de privatisering nog toegenomen. Het is niet verwonderlijk dat een meerderheid van de Britten een hernationalisatie van de spoorwe-gen wil!

Daar zwijgt het antistakingskamp ui-teraard in alle talen over. Niet verwon-derlijk als je weet dat dit kamp wordt aangevoerd door werkgeversorgani-saties en neoliberale partijen. Voor de werkgevers zou een privatisering van

het reizigersvervoer een extra oppor-tuniteit zijn om winst te maken op de kap van de gemeenschap. En ook op de traditionele partijen moeten we niet rekenen voor een betere dienstverle-ning. De enige trein waar zij oog voor hebben, is de besparingstrein die ze over onze levensstandaard willen stu-ren. Iedere zwakheid of fout langs vak-bondskant wordt uiteraard genadeloos uitgespeeld door het antistakingskamp. Kijk maar naar de golf van reacties na de (verdraaide) uitspraak van Jos Digneffe over de zogenaamde egoïsti-sche reizigers.

informatie- en mobilisatiecampagne onder personeel én reizigers

De campagne tegen stakingsacties heeft onvermijdelijk een effect op een deel van de reizigers. Het is dan ook noodzakelijk om er op te antwoorden. Enkele weken voor de staking van 3 oktober was er een pamflettenactie van de spoorbonden om de reizigers te informeren over de gevolgen van de hervormingen. Dat is een belangrijke eerste stap, maar er is meer nodig. Er is een langdurige campagne naar de

reizigers nodig om uiteindelijk tot een gezamenlijke strijd te komen.

Met ludieke acties zullen we de be-sparingsplannen bij het openbaar ver-voer niet stoppen. Bij De Lijn voerden de vakbonden enkele dergelijke ‘rei-zigersvriendelijke’ acties. Dat leverde niets op. Hier en daar werd de druk te groot en kwamen er (heel) beperkte aanpassingen, zoals in Gent waar 500 reizigers betoogden tegen de besparin-gen bij De Lijn.

Er is nood aan een opbouwend actie-plan om de strijd tegen de hervorming te organiseren. Met regelmatige in-formatie- en personeelsvergaderingen

kan de basis gelegd worden voor een campagne naar personeel en reizigers. Binnen een actieplan kan bijvoorbeeld ook gewerkt worden aan een natio-nale betoging van personeel en reizi-gers voor meer, betere en goedkopere dienstverlening.

laat het spoorpersoneel niet alleen Vechten

Maar we mogen het spoorpersoneel niet alleen laten vechten. Treinreizigers zijn evengoed arbeiders, jongeren, ge-pensioneerden,... die geraakt worden

door het besparingsbeleid. Via hun ei-gen media en afgevaardigden kunnen de nationale vakbonden een campagne starten en duidelijk maken dat deze her-vormingsplannen evengoed het gevolg zijn van het besparingsbeleid van de traditionele partijen. Het verzet tegen deze hervormingen bij de NMBS kan gekoppeld worden aan een algemene campagne en strijd tegen het bespa-ringsbeleid en voor de uitbouw van ster-ke openbare diensten, waarbij gevoch-ten wordt voor het behoud van elke job.

www.libreparcours.net

15,3% onder armoedegrens

Het aantal Belgen onder de armoedegrens be-draagt volgens de FOD Economie 15,3% van de bevolking. Dat is het hoogste cijfer sinds het be-gin van de crisis. In 2010 ging het om 14,6%. De armoedegrens bedraagt 1.000 euro voor een al-leenstaande en 2.101 voor een gezin met twee vol-wassenen en twee kinderen. Onder alleenstaande ouders is 38,5% arm en onder gepensioneerden 20,2%. De regering haalt de werkloosheidsuit-keringen verder naar beneden op een ogenblik dat 37,8% van de werklozen onder de armoede-grens leeft.

enkele feiten en cijfers oVer de kloof tussen de 1% rijksten en de 99% anderen.

jongeren kunnen geen eigen huis betalen…

Het nieuwe onderzoeksbureau Iliv, gefinan-cierd door Ikea, publiceerde deze week een rap-port waarin het stelt dat acht op de tien huurders noodgedwongen blijft huren omdat een eigen huis kopen onbetaalbaar is. Het is moeilijk om tegelijk huur te betalen en te sparen om een eigen huis te kunnen kopen. Gemiddeld betaalt een Belg onge-veer 600 euro per maand voor de afbetaling van een woning, bij twintigers betaalt vier op tien meer dan 1.000 euro per maand.

ford-topman casht 34,5 miljoen dollar

Ford-CEO Allan Mullaly is in de week dat de sluiting van de Genkse vestiging werd aangekon-digd 34,5 miljoen dollar rijker geworden. Hij kon aandelenopties innen die hij twee jaar geleden kreeg. In 2010 was Mullaly in de VS de negen-de beste betaalde CEO. Hij was toen goed voor een jaarloon van 26,5 miljoen dollar. Maar als er moet bespaard worden, is het uiteraard op de ge-wone arbeiders. kloof tussen arm en rijk blijft

groeien

Het Amerikaanse Census Bureau stelde in een studie vast dat het inkomen van de 1% rijksten afgelopen jaar met 5,5% is gestegen. Het gaat om 1,2 miljoen gezinnen. De 96 miljoen armste ge-zinnen zagen hun inkomen met 5,5% afnemen. De beperkte economische groei vanaf 2009 kwam vooral de rijksten ten goede. Het resultaat is dat de kloof tussen arm en rijk in de VS vandaag het grootste is sinds 40 jaar. Op dit vlak heeft ook Obama voor geen verandering gezorgd.

Eengemaakt verzet van personeel en reizigers tegen afbouw openbaar vervoer nodig!

door EEn corrEspondEnt

Op 3 oktober staakte het spoorpersoneel tegen de hervormingsplannen van Magnette. Bij de media was het alle hens aan dek. Reportages van gedupeerde reizigers,

werkgeversorganisaties die pleitten voor een minimale dienstverlening,... Het is vandaag inderdaad niet makkelijk om treinreiziger te zijn. Constante vertragingen, afgeschafte treinen en een gebrekkige dienstverlening in het algemeen. Maar deze staking was gericht tegen het beleid dat verantwoordelijk is voor de achteruitgang van de dienstverlening.

3 oktober. Bij de spoorstaking trekt Rood! in Gent naar het piket om de stakers te ondersteunen.

Op maandag 22 oktober ging het personeel van Bpost in Woluwe in staking. Elders waren er verspreid ook diverse acties.

De aanleiding was een nieuwe maatregel in het kader van georoute waardoor in Woluwe maar liefst 8 rondes zouden verdwijnen, het ging om 20% van het totaal. De aanhouden-de besparingsplannen hebben het aantal personeelsleden al zwaar naar beneden gehaald. De arbeidsvoorwaarden van de postbodes liggen al jarenlang onder vuur, postbodes in vaste dienst worden stilaan een minderheid.

De stakingsactie in Woluwe leverde resultaat op. Na drie dagen staken waren er onderhandelingen waarbij de directie terugkwam op het plan om 8 jobs te schrappen.

Het behoud van alle rondes wordt gegarandeerd. De vast-beraden stakingsactie gedurende drie dagen speelde een belangrijke rol in het bekomen van dat resultaat. Ook was het belangrijk dat er solidariteit kwam van de bureaus in Elsene en Laken.

Het is mogelijk om overwinningen te behalen. Daartoe moet de basis in elk bureau en elke depot worden georga-niseerd en zijn er ook discussies nodig over hoe we deze strijd in handen kunnen nemen. De directie van Bpost is bijzonder ver kunnen gaan in het opleggen van besparin-gen omdat het verzet zich steeds beperkte tot één bureau of één regio. Gezamenlijke strijd op basis van een demo-cratisch opgemaakt en bediscussieerd actieplan kan die neerwaartse spiraal doorbreken en ombuigen.

Bij iedere verkiezing en iedere begroting horen we alle gevestigde partijen verklaren dat de strijd tegen fiscale fraude belangrijk is. In werkelijkheid zorgt het beleid er evenwel voor dat belastingontduiking moeilijker kan bestreden worden. De afgelopen jaren is het aantal personeelsleden bij financiën afgeno-men van 38.000 tot 28.000. Die kampen bovendien met een gebrek aan mid-delen en materieel. Hoe diep het ongenoegen zit, bleek op 9 oktober. Toen was er een betoging waarop maar liefst 8.000 van de 28.000 personeelsleden aan-wezig waren. Door onder meer te snoeien in de belastingcontroleurs wordt de deur voor fiscale fraudeurs volledig open gezet.

Personeel FOD Financiën is het beu

Staking bij Bpost in Woluwe levert resultaat op

dls319geert.indd 4 28/10/2012 18:14:29

fordwww.socialisme.be november 2012 �

Bij de 3.996 arbeiders en 268 bedien-den van Ford Genk is de verslagenheid en ingehouden woede groot. Sommigen barsten in tranen uit. Ze zien van de ene dag op de andere hun toekomst in rook opgaan. Minstens evenveel werk-nemers bij de talloze onderaannemers worden eveneens getroffen. Op de fi-nanciële markten breekt het feest los. Aandeelhouders worden op twee dagen tijd alweer drie procent rijker. Politici, patroons en andere specialisten, die nog nooit aan een productielijn ston-den, hebben hun analyse al klaar. De multinational boekte vorig jaar een re-cordwinst van 20,2 miljard $, maar die moet niet worden aangepakt, integen-deel, de competitiviteit moet nog op-gedreven worden. Daarvoor willen ze alle werknemers een tweede keer pak-ken, deze keer via hun indirect loon, de zogenaamde loonlasten.

afscheidspremie en brugpensioen

Het is niet gemakkelijk om in te gaan tegen herstructureringen en sluitingen. De moordende concurrentie heeft de sector met overcapaciteit opgezadeld. Door de economische crisis en de be-sparingsplannen die overal in Europa worden toegepast, krimpt de markt nog. Nu België haar besparingsregering heeft, is ook hier het hek van de dam. Begrijpelijk dat velen in die omstandig-heden hopen op een zo hoog mogelij-ke afscheidspremie. Voorlopig spreekt men van 77.000 € bruto, netto zal daar minder dan de helft van overblijven. Werknemers in onderaanneming mo-gen zelfs dat op hun buik schrijven.

De arbeiders hebben al eens 12% in-geleverd en bovendien werd het arbeids-ritme de voorbije jaren opgedreven tot een haast ondraaglijk tempo. Lezen, re-

kenen, dineren en contracten tekenen, hou je gemakkelijk vol tot je 65ste en later, maar twintig, dertig jaar produc-tie, dat laat zich voelen. Als de regering ondanks het verzet van De Croo instemt met brugpensioen, zullen velen dat be-grijpelijk met beide handen grijpen.

sluiten is geen optie

Dit zijn niet meer de gouden jaren, toen je nog gemakkelijk in het bedrijf om de hoek terecht kon. De afscheids-premie zal snel verteerd zijn en wie niet aan een volle loopbaan geraakt, staat op zijn 65ste een zeer onaangename verassing te wachten. Waar nu nog aan een andere job geraken? De crisis is overal, in heel België, in heel Europa en we-reldwijd. Onder die omstandighe-den kan en mag sluiten geen op-tie zijn.

Slu i t i ng zou niet alleen voor de 10.0 0 0 ge -broodroofde ge-zinnen een dra-ma zijn. Het zou de Belgische eco-nomie ruim 10 miljard € kosten, hoofd-zakelijk aan verlies van sociale bijdra-gen en belastingsinkomsten en aan extra uitgaven voor uitkeringen. Het zou ongetwijfeld leiden tot nog meer besparingen op onderwijs en open-bare dienstverlening. In de getroffen gemeenten zou het de stadsfinanciën onderuit halen met dramatische ge-volgen voor het gemeentepersoneel en de sociale voorzieningen. Het zou Limburg opnieuw herleiden tot een so-ciale woestijn.

de toekomst Van de gemeenschap niet oVerlaten aan multinationals

Juridisch mag de multinational dan wel eigenaar zijn van de vestiging, in werkelijkheid werd ze opgebouwd door opeenvolgende generaties werknemers. Daarbij flink geholpen met overheids-steun uit onze sociale bijdragen en be-lastingen van de Belgische bevolking. Jarenlang hebben de aandeelhouders mooie winsten geïncasseerd. We zien nu waartoe de overdracht van rijkdom van de gemeenschap naar een handvol private aandeelhouders leidt.

We mogen de toekomst van de ves-tiging en de gemeenschap niet over-laten aan op winst beluste multinatio-nals. Politici laten krokodillentranen. Ze gooien de armen in de lucht alsof ze machteloos zijn. In werkelijkheid ontbreekt het hen aan politieke wil. Samen met de media hebben ze de be-grafenis al in scène gezet. Waarom Ford niet voor de keuze stellen: de vestiging openhouden met behoud van alle jobs of

inbeslagname van de installaties en de terreinen.

een ecologisch en sociaal Verantwoord alternatief

De financiële sec-tor had het al aan-getoond. De auto-sector bevestigt: de

vrije markt kan geen stabiele werk- en leefomgeving garanderen. We kunnen meer produceren dan we ooit voor mo-gelijk hielden, maar dat leidt enkel tot overcapaciteit en het dichtslibben van onze wegen. Het tijdperk waarin een autobedrijf slechts op één vaste matrijs functioneerde, ligt al lang achter de rug. Met beperkte aanpassingen en herpro-grammatie kan men in Genk de pro-ductie gemakkelijk omschakelen naar nieuwe, sociaal nuttige en ecologisch verantwoorde producten.

Waarom een performante vestiging bij de vuilnis zetten? We beschikken over de kennis om ecologisch verant-woorde vervoersmiddelen te ontwikke-len en de mobiliteitsknoop te ontwarren. Waarom die niet inzetten nu die instal-laties vrij komen en we over ervaren werknemers beschikken om eindelijk een openbaar bedrijf te creëren voor de ontwikkeling van een ecologisch verantwoorde en rationeel geplande mobiliteit? De tijd van de omschake-ling zouden we kunnen overbruggen met welverdiende brugpensioenen en tijdelijke werkloosheid, zoals dat nu al het geval was bij Ford, maar dit keer aangevuld met een extra premie.

massamanifestatie op 11 noVember: nationaliseren om jobs te redden!

We weten dat dit ingaat tegen de globa-le trend van privatiseren. Gemakkelijk

zal het niet zijn. Het zal forse krachts-verhoudingen vereisen om de overheid daartoe te dwingen. De arbeiders heb-ben het bedrijf afgesloten, ze posten shift per shift. Talloze discussies en een goede organisatie zullen nodig zijn om iedereen telkens weer te overtuigen niet af te haken. Maar we staan niet alleen. De arbeiders van de onderaannemers zitten in hetzelfde schuitje. Bovendien rolt een golf van herstructureringen en sluitingen over Limburg, over België en over heel Europa.

Geen enkele arbeider voelt zich van-daag veilig. Dat is de reden waarom

we de publieke opinie mee hebben. Die kracht mobiliseren, in de bedrijven, in de scholen en universiteiten en in de wijken is de uitdaging voor de mas-samanifestatie op 11 november. Laat er ons deze keer geen begrafenisstoet van maken, maar een hefboom naar de volgende mobilisatie! Elke mobilisatie vereist niet alleen een gedetailleerd en democratisch be-discussieerd actie-plan, maar ook een perspectief, een doelstelling die in overeenstemming is met de gevraag-de inspanning.

Wij denken dat enkel de nationa-lisatie van de ves-tiging om jobs te redden daaraan voldoet. In tegen-stelling tot een so-ciaal plan, biedt het zowel aan de arbeiders van Ford, als die van de on-deraannemers en aan de hele gemeen-schap een aantrekkelijke toekomst. Het zou het enthousiasme opwekken van de talloze arbeiders overal in het land, die eveneens met herstructureringen en sluitingen geconfronteerd worden. Ford heeft ons geleerd dat we daarbij geen behoefte hebben aan een directie die enkel uit is op rentabiliteit om de zakken van de aandeelhouders te vul-

len, maar dat de arbeiders zelf beter het beheer in handen nemen in functie van de tewerkstelling en de behoeften van heel de gemeenschap.

europese algemene staking op 14 noVember

Van de huidige politici moeten we niets verwachten. ‘Nationalisaties’, dat mag niet van Europa, tenzij het is om verliezen te socialiseren en winsten te privatiseren. Maar ook in Europa staan we niet alleen. Op 14 november is een

internationale actiedag gepland. In Spanje en Portugal - mogelijk ook in Griekenland, Malta en Cyprus - zal dat gepaard gaan met een algemene staking. In Frankrijk en Italië roepen de vak-bonden mee op, andere zullen wellicht volgen. Het ABVV-gewest van Luik roept eveneens op voor een 24-uren-staking op 14 november, net als ACOD-

LRB Brussel. Er is geen enkele zin-nige reden waar-om ook de andere Belgische vakbon-den zich hierbij niet zouden aan-sluiten.

Ford is maar een van de vele voor-beelden die aan-tonen dat de vrije markt niet werkt. We k u n nen de neergaande spiraal stoppen, maar en-kel als we een aan-trekkelijk rationeel gepland alternatief

op de chaos van de markt aanbieden. In dit tijdperk van kapitalistische crisis stelt iedere concrete strijd automatisch de nood aan een democratische soci-alistische maatschappij, maar die kan slechts aan geloofwaardigheid winnen als ze ook antwoorden aanreikt voor de strijd die we vandaag voeren.

socialisme.be/lsp/autosector

Ford. Geen rouwplechtigheid maar actieplan

Nationalisatie en reconversie van de vestiging!

door Eric Byl

Woensdag 24 oktober 2012: een zwarte dag voor de arbeiders van Ford, voor de bewoners van Genk en de omliggende steden en voor alle werknemers van het land. In een videoboodschap

meldt de directie dat ze de vestiging in Genk eind 2013 dicht gooit en de productie van de Mondeo naar Valencia verhuist.

Solidariteit van de supporters van RC Genk

waarom ForD niet Voor De keuze

SteLLen: De VeStiging oPenhouDen

met behouD Van aLLe jobS oF

inbeSLagname Van De inStaLLatieS en De

terreinen.

met bePerkte aanPaSSingen en

herProgrammatie kan men in genk

De ProDuctie gemakkeLijk

omSchakeLen naar nieuwe,

SociaaL nuttige en ecoLogiSch VerantwoorDe

ProDucten.

dls319geert.indd 5 28/10/2012 18:14:32

themasociaal / lokaal� de Linkse Socialist

Hoe werd de woede georga-niseerd?

Karim: “De directie had het perso-neel niet ingelicht over de wijzigingen. De stilte vanuit die hoek was oorver-dovend. Het parkeerprobleem is niet nieuw, er is een gebrek aan plaats in de buurt rond het ziekenhuis en op de eigen parking van het ziekenhuis gel-den er strikte privileges. We besloten om in actie te komen. “Samen met onze collega’s van ver-schillende werkgevers op de site Horta organiseerden we een personeelsver-gadering in gemeenschappelijk vak-bondsfront. Er waren maar liefst 400 aanwezigen. Er werd gediscussieerd en we beslisten democratisch over onze eisen: een gratis bewonerskaart, vol-ledige terugbetaling van het openbaar vervoer en herziening van de criteria voor toegang tot de interne parking. Het ordewoord was duidelijk: wij gaan niet betalen!”

Het gebeurt niet veel dat ac-ties op deze manier worden georganiseerd met perso-neelsvergaderingen waar het eisenplatform wordt bediscussieerd en gestemd. Hoe zijn jullie zo ver geko-men?

Karim: “Ik hoop eerst en vooral dat deze werkwijze steeds minder uitzon-derlijk zal worden. Het is immers en-thousiasmerend. Sinds meer dan een jaar organiseren we elk kwartaal een

personeelsvergadering om iedereen te informeren en te mobiliseren over di-verse thema’s. Er waren ook specifieke vergaderingen voor bepaalde diensten (zoals de schoonmaak). Ik denk dat dit nodig was om geleidelijk aan te bouwen en ervoor te zorgen dat we uiteindelijk kwamen tot personeelsvergaderingen met een erg grote betrokkenheid. We hebben op een maand tijd vier pamflet-ten gemaakt, een blog opgezet en ook een nieuwsbrief. Op die manier blijven alle personeelsleden op de hoogte en kunnen we de actieve betrokkenheid maximaliseren.”

Wat zijn de voordelen van deze werkwijze?

Karim: “Het zijn de personeelsleden zelf die op een vergadering de beslis-singen nemen over zowel de eisen als de wijze waarop de strijd wordt geor-ganiseerd. Het is ook voor iedereen dui-delijk dat ieder resultaat van onderhan-delingen op zo’n personeelsvergadering moet voorgelegd worden om er te stem-men over onze houding. Dat heeft het vertrouwen tussen het personeel en de syndicale vertegenwoordigers versterkt. Het is ook mogelijk om op deze manier de druk hoog te houden, ook als ze ons willen uitputten.”

Hoe zal het nu verder gaan?

Karim: “De stad Brussel heeft rap in-gebonden. De toepassing van het mobi-liteitsplan wordt uitgesteld tot 1 januari.

De stad hoopt dat ze hiermee tijd kan winnen om ons uiteindelijk toch te laten betalen, zelfs indien het aan een lager tarief is. De personeelsvergadering was echter duidelijk: we willen geen cent betalen. Na eerdere acties volgt er op 8 november een nieuwe actie: “Bezet de parking”. We zullen de interne par-king die normaal enkel beschikbaar is voor de directieleden openstellen voor alle personeelsleden. “Er is ook een groeiende steun voor het idee dat we met alle Brusselse werkne-mers moeten reageren. Er werd meer-maals gesproken over de mogelijkheid van een gezamenlijke actie voor het

stadhuis in Brussel. Op 8 november is er ’s avonds een vergadering van de vol-ledige ACOD-werking rond deze pro-blematiek. Wij zullen er voorstellen om onze acties uit te breiden om met alle Brusselse personeelsleden gratis woon-werk verkeer te eisen.”

Is er bij jullie iets voorzien op de Europese actiedag van 14 november?

Karim: “Onze sector zal op 14 no-vember effectief in staking gaan tegen het besparingsbeleid. We zullen onze

volgende lokale actiemomenten ge-bruiken om zoveel mogelijk collega’s te informeren over het besparingsbe-leid in Europa, maar ook over wat ons de komende maanden in eigen land te wachten staat. We hopen dat de sta-kingsoproep uitbreiding kent. Na de aangekondigde sluiting bij Ford Genk wordt het tijd om een echt actieplan op te zetten, 14 november kan daar een stap in zijn.”

blog van de acod-delegatie:

cgspacodbrugmann.blogspot.be

Interview met Karim Brikci, delegee ACOD-BrugmannCHU Brugmann. Personeel in actie tegen parkeermetersEind september vernam het personeel van het Brugmann-

ziekenhuis dat de stad Brussel in het kader van een nieuw mobiliteitsplan het betalend parkeren zou invoeren in de

straten rond het ziekenhuis. Omdat het ziekenhuis zelf onvoldoende parkeerruimte heeft, moeten veel personeelsleden in de buurt een plaatsje zoeken. Voortaan zouden ze een parkeerkaart van 750 euro per jaar moeten kopen! Het verzet liet niet lang op zich wachten...

Personeelsvergadering bij CHU Brugmann. Overweldigende steun voor acties tegen het betalend parkeren

protest tegen bouw nieuwe kerncentrale

Op woensdag 24 oktober was er een internationale actiedag tegen de bouw van een nieuwe kerncentrale in Koodankulam, in het zuiden van India. De Indische regering wil het aan-deel van kernenergie de komen-de jaren opdrijven van 2,8% tot 9% van de totale energiepro-ductie.

Een onderdeel daarvan is de bouw van nieuwe kerncentrales, zoals in Koodankulam. Dat is in een gebied dat eind 2004 nog werd getroffen door een tsunami. De omwonenden vrezen dat de veiligheidsrisi-co’s onder de mat worden geveegd. Er is op dat vlak een zekere ervaring in India, in 1984 zorgde een gifwolk in Bhopal voor duizenden doden. De verantwoordelij-ken voor die ramp, het huidige Dow Chemical, zijn nog steeds niet veroordeeld.

Het vreedzame protest van de omwonenden rond Koodankulam werd beant-woord met harde repressie vanwege de politie. De regionale en nationale au-toriteiten keren zich tegen het protest. Om de actievoerders te steunen, was er een internationale actiedag. Ook in ons land hielden we een solidariteitsactie in Antwerpen. We verdeelden pamfletten en haalden handtekeningen op met een petitie. Kernenergie? Neen bedankt!

gent. protest tegen hogere huurlasten

Op 11 oktober voerden een 20-tal sociale huurders actie aan de kantoren van WoninGent. Dat is de nieuwe fusiemaatschappij die alle voorheen bestaande maat-schappijen verenigt. Aangezien WoninGent maar liefst 9500 sociale woningen beheert, werd gedacht dat de huurlasten zouden afnemen.

De rekeningen voor brandverzekering, schoonmaak,… zijn voor de meeste so-ciale huurders echter zowat verdubbeld. WoninGent waste meteen de handen in onschuld. Volgens de fusiemaatschappij was het moeilijk om de hoogte van de huurlasten in te schatten en werd daarom een hoger bedrag gevraagd. Na een jaar zou er een afrekening komen en wordt het teveel betaalde terug gestort.

Het is vreemd dat een fusie van alle know-how van de sociale huisvestings-maatschappijen er toe leidt dat niemand van het bestuur nog een zicht heeft op de huurlasten. Het is al helemaal onaanvaardbaar dat de factuur voor dat wanbe-leid naar de sociale huurders wordt doorgeschoven in de vorm van hogere huur-lasten. Bart Vandersteene nam met andere leden van Rood! deel aan de actie van de sociale huurders en volgt de zaak verder met hen op.

In Aalst won de N-VA de gemeenteraadsverkiezingen op overtuigende wijze, het

werd met 31% de grootste partij. Lijsttrekker Christoph D’Haese (ex-VLD) wordt de nieuwe burgemeester.

Vanop de derde plaats scoort ook voormalig VB-kopstuk Karim Van Overmeire. N-VA wil hem schepen van ‘Vlaamse zaken’ maken, waar-bij hij moet toezien of er Nederlands wordt gesproken in de crèches, scho-len,… en waarbij de straatnaamborden en bevlagging wordt bijgestuurd om de Vlaamse Leeuw in het straatbeeld te krijgen. De burgemeester kondigde aan dat de schepen er ook over moet waken dat de bibliotheken instrumenten van

‘vervlaamsing’ worden, ook al is het niet de bedoeling om “alle Franstalige boeken uit de bib te bannen.” Let op het

woordje ‘alle’. Karim Van Overmeire is een van de

auteurs van het racistische 70-punten-programma van het Vlaams Blok uit de jaren 1990. Nu hij verveld is tot N-VA’er zou hij plots aanvaardbaar zijn als schepen in een coalitie van N-VA met CD&V en SP.a. Die partijen tekenden een bestuursverklaring waarin ook de taken van de schepen voor ‘Vlaamse zaken’ waren omschreven. Gezien de positie van Van Overmeire op de N-VA-lijst was het evenzeer duidelijk dat hij niet aan de zijlijn zou blijven.

Omwille van protest, zowel intern als extern, was er uiteindelijk binnen SP.a een grote interne verdeeldheid over de kwestie. ABVV Oost-Vlaanderen pro-testeerde met een persbericht waarin het waarschuwde: “Aalst wordt het la-boratorium voor het uittesten van de extreem Vlaams-nationalistische re-cepten voor het Vlaanderen van na

de verkiezingen in 2014.” De vakbond spreekt zich ook uit tegen het economi-sche programma van de N-VA: “Als de ultraliberale denkbeelden van de N-VA in beleidsdaden omgezet worden, zal dit voor de economisch zwaksten in de maatschappij, vooral diegenen die on-dersteuning behoeven van het OCMW, een regelrechte catastrofe betekenen.”

Er werden ook acties opgezet onder de noemer ‘Noig Verontruste Aalstenaars’. Na een eerste kleine actie waarvoor vanuit Animo was opgeroepen, verza-melde ‘Noig Verontruste Aalstenaars’ een 70-tal betogers aan een bestuurs-vergadering van SP.a. Onder de beto-gers militanten van LSP-Blokbuster, PVDA, BBTK, LEEF en verschillende verontruste individuen.

roodaalst.blogspot.com

Aalst. Geen ‘schepen van Vlaamse Belangen’

Cartoon door Ronny Baracuda

dls319geert.indd 6 28/10/2012 18:14:32

thema

door nicolas croEs

In september verklaarde Luc Bertrand van de Antwerpse holding Ackermans&van

Haaren in L’Echo/De Tijd dat de regering een “marxistisch beleid” zou voeren. Dat was een opmerkelijke uitspraak die weinig met de realiteit te maken heeft. Het illustreert vooral dat het spook van het marxisme blijft ronddwalen in deze periode van verschrikkelijke systeemcrisis. In het debat merkte een journalist van Le Vif niet geheel onterecht op: “Marx zelf is er niet meer om zich te verdedigen”. Als marxisten zetten wij dan maar even de puntjes op de i.

na jaren trouwe dienst Volgen Verwijten

Na zijn verklaringen in de media kreeg Luc Bertrand al snel navolging met on-der meer Julien De Wilde (voormalige baas van Bekaert) die verklaarde dat we

“naar een neo-communistische samen-leving” gaan. Bart Claes (van de groep JBC) klaagde ondertussen: “Ik heb er genoeg van om bestempeld te worden als een kapitalist die enkel met zijn geld bezig is.” Jean Stéphenne, voormalige voorzitter van de Waalse patroonsfe-deratie, verklaarde in Le Soir dat de kritieken op de regering “niet geheel

zonder basis” waren. Eerst en vooral moeten we dus vast-

stellen dat deze kliek van superrijken niet bepaald gekenmerkt wordt door enige dankbaarheid. Na alles wat de PS en Di Rupo voor hen gedaan heb-ben, krijgen ze enkel verwijten naar het hoofd geslingerd. Nochtans heeft het beleid van de PS de werkgevers een steeds groter deel van de taart opgele-verd en vervulde de PS steeds de rol om syndicaal verzet daartegen binnen de perken te houden. Als er al eens linkse uitspraken zijn, blijft het bij woorden om daden in andere zin te verhullen.

In de jaren 1990 was Di Rupo de cen-trale architect van de “strategische con-solidatie” (de term op zich is wel goed gevonden!) van de openbare bedrijven. Anders gezegd, het was Di Rupo die de operatie leidde waarmee de deuren van de openbare sector voor het private ka-pitaal werden open gegooid. De PS is op federaal niveau aan de macht sinds 1988 en was een enthousiaste partner in het opleggen van het Globaal Plan (1993), de aanvallen op de pensioenen in het Generatiepact (2005), het op-voeren van de jacht op de werklozen of nog de invoering van de notionele in-trestaftrek waarmee de grote bedrijven miljarden achterover slaan. Toen recent de gemeenschapskas werd geplunderd om de banken te redden, gebeurde dit mee door de PS. Bij sociale drama’s zoals dat van ArcelorMittal blinkt de partij uit in passiviteit. En dit alles zou

‘marxistisch’ zijn?! Hebben die patroons zich niet vergist en ‘neoliberalisme’ voor ‘marxisme’ gehouden?

Volgen ondernemers hiermee ps-strategie?

De uitspraken van de ondernemers kwamen de PS eigenlijk niet slecht uit. Midden een verkiezingscampag-ne waarbij de partij dreigt afgerekend te worden voor het neoliberale bespa-ringsbeleid dat het voert, zijn enkele linkse uitspraken steeds goed. Een ver-bale woordenwisseling komt de partij goed uit, zo is er tenminste de schijn dat ze ingaat tegen de grote werkgevers.

Om iets van een links imago naar voor te schuiven, kan de PS steeds minder re-kenen op syndicale militanten. Die heb-ben teveel ervaringen opgedaan die het tegendeel aantonen. Nu moet de PS be-roep doen op de ondernemers om zich links te profileren, het maakt meteen duidelijk op welke krachten de PS kan rekenen. Dat is geen toeval, de steun is wederzijds. De werkgevers hebben er alle belang bij dat de PS haar rol van ‘verantwoordelijke’ regeringspar-tij blijft spelen om een besparingsbeleid te voeren en tegelijk verzet vanwege de arbeidersbeweging kan matigen, in het bijzonder de meer strijdbare tradities langs Franstalige kant. Als de onder-nemers de ‘socialistische’ partner iets wilden duidelijk maken, dan is het be-perkt tot de vraag om de werkgevers en superrijken bij de verdeling van de besparingslasten over ‘alle schouders’ te blijven ontzien.

De ‘socialistische’ senator Ahmed Laaouej, specialist inzake fiscaliteit en voormalige medewerker van het stu-diebureau van de PS, beantwoordde de

verklaringen van de ondernemers door er terecht op te wijzen dat de holding Ackermans&van Haaren in het vorige fiscale jaar 1,458 miljard euro winst maakte en daar slechts... 242.000 euro belastingen op betaalde. Dat komt over-een met een belastingvoet van 0,016%. Volgens Laaouej is het dan ook “onfat-soenlijk om te spreken over een fiscale hel in België”. Dat klopt. Maar hij had er ook nog aan moeten toevoegen dat de PS er in grote mate en op loyale wijze aan toe heeft bijgedragen dat grote be-drijven amper belastingen betalen. De PS heeft misschien wel het concept van klassenstrijd begrepen, maar in dat ge-val heeft de partij ook duidelijk kant ge-kozen. De kant van de grote bedrijven, de trojka en de financiële markten.

wie creëert rijkdom?

Luc Bertrand werd snel bijgetreden door Jo Libeer van de Vlaamse werk-geversfederatie VOKA. Libeer ver-klaarde: “Het zijn de ondernemers die voor werkgelegenheid zorgen en dus welvaart creëren.” Dat is een belang-rijk punt van debat. De werkgevers mo-gen er over gerust in zijn, alle gevestig-de politici delen hun standpunt op dit vlak. Trouwens wijst het beperken van linkse maatregelen tot een hogere be-lasting voor fortuinen en bedrijven erop dat het standpunt dat de werkgevers de welvaart creëren ook daar ingang heeft gevonden. Dat leidt tot erg beperkte ei-sen die enkel een herverdeling van de rijkdom vragen.

De werkelijkheid ziet er echter anders uit. Het zijn de arbeiders die alle rijk-dom creëren, niet de werkgevers. Die laatsten hebben arbeiders nodig, terwijl de werkenden geen werkgevers nodig hebben om hun arbeid en talenten in te zetten. Een werkende krijgt een loon dat slechts een deel is van de rijkdom die hij met zijn arbeid heeft gecreëerd. De kapitalist gaat met de rest lopen: de winsten na aftrek van alle kosten. Dat wordt door marxisten ‘meerwaarde’ genoemd. Zoals Marx het omschreef in ‘Het Kapitaal’: “Kapitaal is gestor-ven arbeid, welke alleen tot nieuw le-ven kan komen door als een vampier levende arbeid op te zuigen en die des te langer leeft naarmate er meer van

wordt opgezogen.”Om een einde te maken aan de uit-

zichtloosheid van crisis en een dalende levensstandaard, moet de kwestie van de eigendom van de productiemidde-len worden gesteld. Tijdens een alge-mene staking, als de volledige econo-mie wordt plat gelegd, wordt helemaal duidelijk wie de rijkdom creëert en wie de samenleving laat draaien. Het is no-dig dat de arbeidersklasse zich voldoen-de bewust is van haar eigen kracht en plaats in de samenleving om verder in het offensief te gaan en ook de controle op de samenleving in collectieve han-den te nemen. Met een democratische planning van de economie wordt het dan mogelijk om tegemoet te komen aan de sociale behoeften, in plaats van zoals vandaag de productie enkel af te stemmen op de winsthonger van een erg kleine minderheid.

“theorie wordt een materiële macht zodra zij de massa’s aangrijpt”

Marxistische militanten proberen bij te dragen aan de ontwikkeling van het bewustzijn van de massa’s en hun col-lectieve organisatie om uiteindelijk tot een fundamentele breuk met het kapi-talisme te kunnen komen. Dat is net het tegenovergestelde van wat de PS vandaag doet. Die partij wil ons laten geloven dat er geen fundamentele ver-andering mogelijk is en dat de afbraak-logica van het kapitalisme de enige mo-gelijkheid is.

We staan aan de vooravond van be-langrijke sociale bewegingen. De af-dankingen bij Duferco in La Louvière of bij Ford in Genk geven aan welke toekomst het systeem van crisis ons te bieden heeft. Er zal strijd geleverd worden. Ondanks alle beperkingen en zwaktes die daarin vervat zullen zit-ten, zal deze strijd een enorme leer-school zijn om aansluiting te vinden bij de tradities van strijdbaar syndica-lisme en om te komen tot een politiek verlengstuk voor de strijdbewegingen met een programma dat de weg naar een andere samenleving aangeeft, die naar naar het democratisch socialisme. Daar zijn alle werkgevers in alle landen

– terecht - bang van.

marxisme �www.socialisme.be november 2012

Voor een links imago moet PS beroep doen op straffe uitspraken van ondernemers

de weVer marxist?

Als conservatieven ‘marxist’ te pas en vooral te onpas als verwijt hante-ren, is het een kwestie van tijd vooraleer ze het ook tegen elkaar zouden gebruiken. Theodore Dalrymple, de conservatieve filosoof met grote aan-hang in de N-VA-leiding, verwijt de Vlaamse nationalisten (en hun leiders in het bijzonder!) ervan marxisten te zijn. Het pro-Europese karakter van het Catalaanse, Vlaamse en Schotse nationalisme kan volgens Dalrymple enkel “marxistisch” verklaard worden. Meer bepaald: “Het dient de eco-nomische belangen, of de carrièrebelangen, van pro-Europese nationalis-tische leiders dat hun volk ‘onafhankelijk’ wordt, of toch zo onafhankelijk als de Europese Unie toelaat. Op die manier krijgen ze baantjes, ambas-sadeurschappen, vertegenwoordigingen in allerlei internationale organi-saties enzovoort. De droom van het pro-Europese nationalisme (althans voor de leiders) is de droom van dienstwagens en gratis etentjes.” Eat that, Bart De Wever!

Di Rupo marxist?

w w w . m a r x i s m e . b e

dls319geert.indd 7 28/10/2012 18:14:33

de Linkse Socialist� themadossier� de Linkse Socialist

Alle traditionele partijen zijn het er over eens: er is geen alternatief op het

besparingsbeleid. Bij iedere staking opnieuw voeren de media en de gevestigde politici een propagandacampagne om ons wijs te maken dat verzet onverantwoord is. Deze propaganda heeft een impact en maakt het voor ons des te belangrijker om te informeren en met een zo breed mogelijke betrokkenheid te mobiliseren.

Maar geleidelijk aan worden de stand-punten van het patronaat en hun media en politici niet langer zomaar aanvaard. Dat bleek al tijdens de algemene staking van 30 januari en de goede aanwezig-heid op de vele stakersposten. En nu werd ook bij de lokale verkiezingen van 14 oktober een eerste voorzichtige stem aan consequent links gegeven met uit-stekende resultaten voor PVDA in zo-wel Antwerpen, Brussel als in Waalse steden. Ook de lijsten waar wij aan deelnamen – op een bescheiden schaal

– kregen een goede respons.

Met miljarden aan besparingen, een versnelling van de golf van collectieve afdankingen en een ongeduldig patro-naat dat bij de IPA-onderhandelingen onze levensstandaard wil onderuit ha-len, staan we voor een periode van ver-hevigde tegenstellingen tussen arbeid en kapitaal waarbij het ongenoegen in actieve strijd kan worden omgezet.

In deze strijd zullen we nood hebben aan een consequente linkerzijde die zich niet beperkt tot aanklagen van wat fout loopt, maar ook antwoorden en al-ternatieven naar voor schuift op zowel praktisch als programmatorisch vlak.

De banden van de vakbondsleiders met de gevestigde partijen blijven een rem zetten op de ontwikkeling van strijd. De uitspraken van onder meer Daniël Piron van het ABVV in Charleroi over de nood aan een links front of de verklaringen van Francis Gomez van de Luikse metaalbond MWB dat er meer nodig is dan af en toe een wandeling om stoom af te laten, zijn correct. Het zijn uitdrukkingen van iets dat leeft aan de basis. De vraag is echter of het bij uitspraken en woorden blijft of als er ook daden zullen komen. Een breuk met de gevestigde partijen

vereist meer dan linkse woorden om de basis te sussen. Een democratisch van onderuit opgemaakt actieplan met daarin ook oog voor de politieke con-sequenties is nodig om de besparingsla-wine te stoppen.

Een programma van verzet tegen het besparingsbeleid zal snel botsen op de beperkingen die eigen zijn aan een ka-pitalistisch systeem in crisis. We zul-len ons niet mogen beperken tot min-der ‘wilde’ besparingen of zelfs het louter herverdelen van de bestaande rijkdommen. Om met de meerderheid van de bevolking de handen te leggen op de rijkdommen die dezelfde meer-derheid tot stand brengt, zal een pu-blieke en democratische controle en beheer over de productie en distributie nodig zijn. Zolang we de sleutelsecto-ren van de economie in de handen van de falende winsthongerige kapitalis-ten laten, zullen ze creatieve methoden vinden om hun inhaligheid te bestendi-gen. Uiteindelijk zal een fundamentele breuk met het kapitalisme nodig zijn als we onze levensstandaard willen ver-dedigen en verbeteren. Dat is waarom wij opkomen voor een socialistische samenleving.

Voor een sterke linkse oppositie tegen het besparingsbeleid!

Van waar komen we in Sint-Gillis? In 2006 kwam LSP met een eigen lijst op en haalden we 175 stemmen of 0,98%. In 2010 namen we deel aan het Front des Gauches dat in de gemeente 365 stem-men haalde of 2,34%. Met 639 stemmen of 3,65% in 2012 slaagden we er samen met anderen in om de grootste electorale vooruitgang sinds 2006 te realiseren, net meer dan de PVDA/PTB en Ecolo.Anja Deschoemacker wordt een pu-

blieke figuur van links in Sint-Gillis. Met 175 voorkeurstemmen haalt Anja een opvallende score, ze haalt meer voorkeurstemmen dan de lijsttrekkers van FDF (162 stemmen) en PVDA (150 stemmen). Ze haalt er zelfs meer dan een verkozene van de liberale MR (172 stemmen). Door haar betrokkenheid bij het verzet tegen het asociale beleid in de gemeente en in Brussel heeft Anja een groot vertrouwen gewonnen. Ze voerde mee campagne om niet opgezadeld te worden met de schulden van het Dexia-fiasco, tegen de verhoging van de ener-gieprijzen, tegen de verhoging van de prijzen voor openbaar vervoer, ze was mee betrokken in de strijd voor vrou-wenrechten, tegen racisme, tegen het communautaire opbod en was steeds aan de zijde van strijdbare syndicalis-ten terug te vinden.

linkse Verkozenen waren mogelijk

Er is een reële kans gemist in Sint-

Gillis. Gauches Communes kwam slechts 108 stemmen tekort om een ze-tel te behalen. Als het Front des Gauches na haar eerbare resultaat van 2010 haar dynamiek had voortgezet, als alle part-ners van dat front hadden ingestemd met een gezamenlijke verkiezingsdeelname van het Front des Gauches, dan was er wellicht wel een verkozene geweest in Sint-Gillis. Die verkozene had de bevol-king kunnen informeren over de bespa-ringsmaatregelen, een stem geven aan de sociale bewegingen en we zouden over een zichtbaar mobilisatiemiddel beschikken om de bevolking in actie te brengen tegen iedere poging om hen te laten opdraaien voor de crisis. Een der-gelijke verkozene zou zorgvuldig re-kening moeten houden met de diverse gevoeligheden binnen het Front en zou een toekomstige samenwerking met de PVDA gemakkelijk gemaakt hebben en dit op basis van respect voor de be-staande diversiteit.

Met 3,8% voor PVDA en 3,7% voor Gauches Communes, haalt de radica-le linkerzijde in Sint-Gillis bijna 7,5% van de stemmen en het beste resultaat in de hele Brusselse regio. Maar geen verkozene. Wij stelden een kartel voor aan PVDA, dat had zowel PVDA als Gauches Communes een verkozene op-geleverd en het had kunnen leiden tot een samenwerking tussen verschillende linkse stromingen.

De resultaten van Gauches Communes in Sint-Gillis tonen de groeiende druk voor een links front in België, een brede

politieke uitdrukking voor de arbeiders en hun gezinnen die iedereen verenigt die zich wil verzetten tegen het bespa-ringsbeleid en die democratisch werkt met respect voor de verschillende stro-mingen die aan het front deelnemen.

programma Van radicale maatschappijVerandering

Hoeveel keren hebben we onze poli-tieke tegenstanders niet horen zeggen dat ons programma niet realistisch zou zijn. Ter linkerzijde stellen sommigen dat we het programma wat moeten af-zwakken om successen te behalen en is er zelfs druk om ons te profileren als een zoveelste gevestigde partij.

Met Gauches Communes hebben we strijdbare kandidaten opgesteld en een campagne gevoerd om het verzet tegen het besparingsbeleid op alle niveaus te versterken. We verdeelden tijdens de verkiezingscampagne 20.000 pamflet-ten in de wijk om uit te leggen waarom het belangrijk was om deel te nemen aan de ABVV-betoging van 14 september.

Gauches Communes heeft een pro-gramma uitgewerkt dat vertrekt van de behoeften van de bevolking en verdedig-de een radicaal plan van publieke inves-teringen om 3.000 sociale woningen, 35 publieke crèches en 4 scholen te bouwen in Sint-Gillis. Dat zou tegelijk de huur-prijzen doen dalen en duizenden dege-lijke jobs creëren. We hebben uitgelegd dat we moeten strijden om de middelen

te zoeken bij de 1% superrijken door de banken en de sleutelsectoren van de eco-nomie te nationaliseren. We riepen ook op om een Links Front in België op te zetten om de krachten links van de PS en Ecolo te verenigen om samen te bouwen aan een samenleving die niet gebaseerd is op winsthonger en hebzucht maar op het bevredigen van de behoeften van de bevolking.

In de andere gemeenten waar we op-kwamen, haalden we eveneens eerbare resultaten: 1,4% in Elsene, 1,27% in Jette en 0,62% in Anderlecht. We namen ook deel aan de lijst Gauche (een initia-tief van de PC) in Etterbeek, deze lijst haalde 2,45%.

www.reprenonsnoscommunes.be

Met 3,65% wordt Gauches Communes een politieke factor in Sint-Gillis

door Boris malarmE

LSP heeft samen met de Humanistische Partij en CAP-Brussel een alliantie van progressieven, syndicalisten en militanten opgezet en onder de naam ‘Gauches Communes’ lijsten ingediend in Sint-

Gillis, Jette, Elsene en Anderlecht. In Sint-Gillis behaalden we 639 stemmen, dat waren er 108 te weinig voor een zetel in de gemeenteraad als gevolg van het niet-proportionele stelsel dat de gevestigde partijen bevoordeligt. Maar deze zetel is slechts een kwestie van uitstel. We zeggen alvast: 639 keer bedankt.

Meeting van Gauches Communes in St-Gillis

dls319geert.indd 8 28/10/2012 18:14:34

www.socialisme.be November 2012 �themadossier �www.socialisme.be november 2012

Alle linkse lijsten haalden opmerkelijk betere resultaten dan bij vorige

verkiezingen. De resultaten van de PVDA vielen daarbij op, zeker in Antwerpen waar deze partij 8% haalde en uitschieters in de districten Borgerhout (17%) en Hoboken (16%).

De lijsten waar wij aan deelnamen, behaalden ook eerbare resultaten. In

Brussel scoort Gauches Communes in Sint-Gillis met 3,7% beter dan het Front des Gauches bij de vorige par-lementsverkiezingen en wordt ook in Elsene 1,4% gehaald. In Jette werd 1,3% gehaald en in Anderlecht 0,62%. De lijst Gauche in Etterbeek was goed voor 2,48%. In Wallonië waren er en-thousiaste campagnes van het Front de Gauche in Charleroi en La Louvière en haalde de eenheidslijst Vega een verko-zene in Luik. Tenslotte behield het Front

des Gauches in Courcelles met 6,12% een zetel. De nieuwe ‘Mouvement de Gauche’ rond voormalig Ecolo-boeg-beeld Westphael kwam bij de lokale verkiezingen niet op.

Met Rood! is langs Vlaamse kant op korte tijd een electorale basis gelegd en werd overal meer dan 1% gehaald, ook in Antwerpen waar er druk was om tegen De Wever te stemmen en waar de PVDA als efficiënte stem links van de gevestigde partijen werd gezien. In Gent haalt Rood! eveneens 1% en ook elders zijn er scores die zich niet tot een

cijfer achter de komma beperken (on-der meer 5% in Niel, 1,4% in Oostkamp, 1,1% in Oostende of 1,8% voor LSP-Rood! in Keerbergen). In Herzele haalt LEEF 9,2% en in Zottegem 1,7%.

Een groeiend aantal kiezers schuift naar links op en houdt daarbij halt bij de eerste (relatief) grote stopplaatsen. Een gevaar schuilt erin dat linkse for-maties in hun electorale ongeduld toe-gevingen doen op hun programma en bij vooruitgang deze bocht naar rechts (relatief gezien uiteraard) sterker gaan doortrekken waardoor ze geen efficiënt politiek instrument zijn voor de kiezers

die in de andere richting opschuiven. Het resultaat van Gauches Communes Sint-Gillis bevestigt dat er ook met een uitgesproken socialistisch programma (met zaken als de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie) elec-torale scores mogelijk zijn.

De resultaten geven aan dat er een groeiende ruimte ter linkerzijde is die zich stilaan ook op electoraal vlak laat zien. Een dergelijke ruimte heeft in de buurlanden niet de neiging om zich te beperken tot één formatie, maar er is wel steeds een roep naar eenheid. Samenwerkingsverbanden met een open houding scoren doorgaans be-ter. Wij zullen verder bouwen aan een consequent marxistische revolutionaire kracht met LSP en tegelijk de noodzaak naar voor brengen van een breed links front van al wie zich tegen het bespa-ringsbeleid verzet.

door Bart VandErstEEnE En anja dEschoEmackEr

Op 14 oktober behaalde de PVDA+ een uitstekend resultaat met sterke

vooruitgang in Antwerpen en Luik. Deze goede resultaten tonen het potentieel voor linkse oppositiekrachten. LSP feliciteert de kameraden van de PVDA+ met deze vooruitgang.

De scores van alle linkse initiatieven en in het bijzonder die van de PVDA+ bewijzen de ruimte voor de opbouw van een consequente linkse kracht in België. In Vlaanderen vallen vooral de scores in Antwerpen, Zelzate en Genk op. In Wallonië zijn er de sterke scores in Luik, Herstal, Seraing, Flemalle, Charleroi, Mons en La Louvière. En in Brussel haalt de PVDA+ haar eerste verkoze-nen in Molenbeek en Schaarbeek. Alles samen gaat het om 52 verkozenen (31 gemeenteraadsleden, 17 districtsraads-leden en 4 provincieraadsleden) tegen-over 15 in 2006.

We hopen dat de PVDA+ een rol van actieve oppositiekracht tegen het be-sparingsbeleid zal spelen en daarbij een stem wil geven aan verzet op straat, in de wijken, op de werkvloer, onder jon-geren. We hopen dat de PVDA+ daar-

bij ook bereid zal zijn om met andere linkse krachten in eenheid samen te werken.

In verschillende regio’s haalden ook andere linkse krachten belangrijke sco-res. In Luik haalde de lijst VEGA, met ook LSP-leden als onafhankelijke kan-didaten, met 3,6% een verkozene. In Sint Gillis haalde Gauches Communes met lijsttrekker Anja Deschoemacker 3,7% van de stemmen en net geen ver-kozene. In dezelfde gemeente haalde PVDA 3,8% en evenmin een verkozene, een links front had minstens twee ver-kozenen opgeleverd. Ook in Gent zou een gezamenlijke lijst van PVDA en Rood! een linkse oppositiestem naar de gemeenteraad gestuurd hebben.

Wij denken dat links een inclusieve benadering moet hebben bij het uit-bouwen van een politieke vertaling van het verzet tegen het neoliberale bespa-ringsbeleid. Doorheen het onvermijde-lijke verzet van de komende maanden en jaren, kan een brede en sterke lin-kerzijde worden uitgebouwd. Met haar uitstekende resultaten kan PVDA+ daar een belangrijke rol in spelen. We hopen dat georganiseerde en niet-ge-organiseerde krachten kunnen werken aan eenheid in verscheidenheid om de stem van het groeiende verzet tegen de neoliberale logica en tegen het kapita-lisme te versterken.

LSP feliciteert PVDA+ met goede resultaten

PVDA-voorzitter Peter Mertens op de verkiezingsavond (foto: dewereldmorgen.be)

door Bart VandErstEEnE

1561 Gentenaars stemden voor de ROOD! lijst en kozen voor een strijdbare en inclusieve

linkse oppositiestem. Het SP.a Groen kartel haalde uiteindelijk een absolute meerderheid van 26 op 51 zetels. Veel linkse kiezers namen de optie om voor een verandering van beleid te kiezen via een stem voor het kartel. Het leek voor velen de beste manier om op korte termijn een impact uit te oefenen op het Gentse beleid. Een absolute meerderheid zou de Open VLD onnodig maken in het bestuur en zo de ruimte geven aan het kartel om haar beloftes en programma te realiseren. Dat het kartel direct na de verkiezingen zonder blozen met Open VLD coalitie-onderhandelingen aanknoopte, voorspelt echter weinig goeds.

ROOD! Gent heeft voor een starten-de linkse oppositiegroep een indruk-wekkende campagne uit de grond ge-stampt. Twee pamfletten gingen in elke

Gentse brievenbus, verschillende ac-ties werden op touw gezet met een ze-kere lokale media-aandacht als gevolg, elke weekavond werden huisbezoeken afgelegd, tientallen geïnteresseerden gaven hun gegevens om in contact te blijven,…

Overal ondervonden we een grote openheid voor onze analyse van het neoliberale stadsbeleid. ROOD! Gent kwam echter in de tang te zitten tussen tweemaal het argument van de nuttige stem. Enerzijds vroegen velen zich af of een absolute meerderheid voor het kartel toch niet de meest efficiënte manier was om een progressief beleid te bekomen. Anderzijds leek een stem voor PVDA+ een grotere kans op een linkse oppositiestem in de Gentse ge-meenteraad te bieden. Desondanks haalde ROOD! meer dan 1% van de stemmen en werd de Gentse ROOD! afdeling vanuit verschillende hoeken gefeliciteerd met haar programma en opvallende campagne. Als nieuwkomer op het politieke ter-

rein heeft ROOD! haar plaats afge-dwongen. Mocht de PVDA zijn inge-gaan op ons kartelvoorstel dan was er minstens één verkozene voor een link-se oppositie. Het is de zoveelste les dat

de consequente linkerzijde vooral in eenheid en met respect voor elkaars ei-genheid het sterkst voor de dag kan ko-men. ROOD! Gent zal in deze spirit de komende jaren verder blijven bouwen aan een strijdbare linkse oppositie.

Ruimte voor links wordt groter

Gent: een bescheiden maar belangrijke stap voorwaarts

dls319geert.indd 9 28/10/2012 18:14:36

door christian (lEuVEn)

Het georkestreerde bloedbad waarbij op 16 augustus 34 stakende mijnwerkers in

het Zuid-Afrikaanse Marikana werden omgebracht, zorgde voor een schok onder de volledige werkende bevolking van het land. Het doel van het bloedbad was om de winsten van de mijnbedrijven en de belangen van de investeerders veilig te stellen.

De regering wilde ook een einde ma-ken aan de revolte die de sociale ver-houdingen op haar grondvesten deed daveren. Na Marikana en de daaropvol-gende stakingsacties is meer dan ooit duidelijk dat met de historische verkie-zing van het ANC in 1994 wel een einde kwam aan de apartheid maar niet aan het brutale kapitalisme. Vandaag zijn er in en rond het ANC en de vakbondslei-ding ook zwarte kapitalisten opgestaan. Voor de gewone bevolking gaat de oude uitbuiting en onderdrukking ondertus-sen gewoon door. Na Marikana neemt het actieve verzet een uitbreiding.

oVerwinning in lonmin zet de toon

Het bloedbad van 16 augustus was een poging om de staking bij Lonmin te stoppen. Het leidde echter tot een escalatie van het protest en een brede solidariteit. De regering moest het of-fensief stoppen en na een uitbreiding van de stakingsacties in andere mijnen werd zelfs een substantiële loonsverho-ging bekomen. De mijnwerkers kregen tot 22% opslag.

Deze overwinning heeft niet alleen geleid tot een verdere opmars van arbei-dersstrijd in Zuid-Afrika maar heeft ook verregaande politieke gevolgen. Als een lopend vuur verspreidden de stakings-acties zich doorheen de volledige mijn-sector. Bij Lonmin was immers aange-toond dat strijd loont. Sinds augustus

gingen ongeveer 100.000 arbeiders in staking, waarvan 75.000 in de mijnsec-tor. Multinationals als Anglo American en Gold Fields probeerden het protest te stoppen door duizenden mijnwerkers af te danken, maar de stakingsacties gaan door. Ondertussen vrezen de autoritei-ten dat de stakingsacties zullen over-slaan naar de publieke sector.

strijdbare tradities

Doorheen deze stakingsbeweging zoekt de arbeidersklasse aansluiting bij haar revolutionaire tradities. Het waren deze tradities en de grote deelname van onderuit die een beslissende rol speel-den in de strijd tegen de apartheid. Het ANC was daar een politieke uitdruk-king van. Het ‘Freedom Charter’ van het ANC riep in 1955 nog op tot de na-tionalisatie van de sleutelsectoren van de economie (mijnen, banken, industri-ele monopolies,...) opdat de volledige bevolking zou kunnen genieten van de rijkdommen van het land.

Er waren pogingen om het groeiende verzet met geweld te stoppen, zo was er het bloedbad van Sharpeville in 1960 of de onderdrukking van de revolte in Soweto in 1976. De repressie kon de opmars van de arbeidersklasse en haar organisaties niet verhinderen. In 1985 werd de radicale vakbondsfedera-tie Cosatu opgezet toen verschillende vakbonden besloten om samen te wer-ken. Het programma van Cosatu was duidelijk: “Socialisme betekent vrij-heid”. Verschillende algemene stakin-gen speelden een belangrijke rol in het beëindigen van de apartheid.

anc Verdedigt belangen Van het patronaat

De val van de stalinistische dictatu-ren in het Oostblok leidde tot een neo-liberaal ideologisch offensief waar-bij de Europese sociaaldemocratische partijen op versneld tempo afrekenden met hun vroegere actieve arbeidersba-

sis. Ook het ANC nam een bocht naar rechts, wat een akkoord met het apart-heidsregime van FW De Klerk gemak-kelijker maakte. Dat akkoord leidde tot de eerste vrije verkiezingen van 1994 waarbij het ANC aan de macht kwam. Toen al was duidelijk dat de partij de belangen van het kapitalisme niet zou bedreigen. Er werd niets fundamen-teel gedaan aan de bestaande ongelijk-heden. Met het einde van de apartheid kwam er beperkte verandering, voort-aan mochten zwarten stemmen en er ontstond een erg kleine laag van rijke zwarten die deel gingen uitmaken van de Zuid-Afrikaanse burgerij die voor-heen exclusief blank was.

Eens het ANC aan de macht was, kwamen er enkele programma’s van heropbouw en ontwikkeling. Maar er werd bijzonder weinig gedaan om de belangen van de meerderheid van de bevolking te dienen. Het antikapitalis-tische programma uit het verleden werd overboord gegooid en vervangen door een agressief neoliberaal programma. Publieke diensten zoals water en elek-triciteit werden geprivatiseerd waarbij heel wat afdankingen plaatsvonden. Samen met de breed verspreide mise-rie en de grote sociale ongelijkheden, zorgde dit voor een enorme ontgooche-ling onder de bevolking.

spanningen aan de top

Het ongenoegen tegenover het neo-liberale beleid van het ANC en haar alliantiepar tners COSATU en de Communistische Partij (SACP), zorgde eerder voor spanningen binnen de lei-ding van de partij. In december moet een nationaal congres van het ANC beslissen of president Zuma een nieuw mandaat van vijf jaar krijgt als voor-zitter van de partij en bijgevolg ook als president van Zuid-Afrika. De huidige vice-voorzitter van het ANC, Kgalema Motlanthe, zal mogelijk zijn plaats in-nemen. Niet dat dit voor verandering zou zorgen, de verschillende fracties binnen het ANC staan voor eenzelfde

neoliberale beleid. Dat geldt ook voor Julius Malema,

de vroegere jongerenvoorzitter van het ANC die in april uit de partij werd gezet. Malema probeerde zich voor te doen als een medestander van de mijn-werkers. Hij betuigde zijn steun aan de staking en aan de eis van de nationali-satie van de mijnsector. Maar de poli-tieke toekomst van Malema is onzeker gezien zijn betrokkenheid bij een wit-wasschandaal. Als eigenaar van ver-schillende luxueuze huizen en bijho-rende sportwagens, wordt Malema niet bepaald gezien als een vertegenwoor-diger van de arbeidersklasse.

Het ANC en zijn partners hebben weinig marge om toegevingen te doen aan de arbeiders. Er is een grote druk van de kapitalistische broodhe-ren. Ratingbureau Moody’s heeft de kredietwaardigheid van Zuid-Afrika al verlaagd en ook de Rand, de Zuid-Afrikaanse munt, verliest terrein.

protest Van onderuit

In de stakingsbeweging voor hogere lonen en betere arbeidsvoorwaarden zijn de arbeiders eigen organisaties aan het opzetten. De mijnwerkersbond NUM heeft een revolutionair verleden, maar werpt zich nu op als stakingsbre-ker. COSATU was verplicht om enige kritiek op de NUM te uiten, maar onder de meest bewuste lagen is het vertrou-wen in COSATU evenmin erg groot. De onafhankelijke vakbond AMCU werd aanvankelijk in de media vermeld als organisator van de stakingsacties, maar in werkelijkheid speelde deze vakbond amper enige rol.

De stakingsacties worden vooral ge-dragen door de zelforganisatie van de arbeiders die lokale stakerscomités hebben opgezet die nu ook verbonden zijn in een nationaal stakerscomité dat

een groeiende invloed heeft in de arbei-dersbeweging.

De Democratic Socialist Movement, zusterorganisatie van LSP in Zuid-Afrika, kwam met haar beperkte krach-ten tussen om de stakingsacties en de vorming van stakerscomités te onder-steunen. Onze kameraad Mametlwe Sebei werd een van de centrale woord-voerders van het stakerscomité in de regio Rustenburg. Hij werd meermaals aangehaald in de nationale en interna-tionale media en gebruikte die aan-dacht om op te roepen tot de vorming van onafhankelijke stakerscomités die niet verbonden zijn met de traditionele vakbonden en tot het opzetten van so-lidariteitscomités. Hij riep ook op om de strijd nationaal te coördineren, bij-voorbeeld met een nationale algemene staking. Ideeën zoals de opbouw van een nieuwe brede arbeiderspartij of de nationalisatie van de sleutelsecto-ren van de economie onder arbeiders-controle winnen terrein onder de Zuid-Afrikaanse arbeiders.

Binnen het kader van het kapitalis-me is het niet mogelijk om alle Zuid-Afrikanen een degelijk leven aan te bieden. Dat heeft bijna 20 jaar ANC-bewind intussen wel aangetoond. In plaats van verder te gaan in de neer-waartse spiraal die voor de meerder-heid van de bevolking enkel maar mi-serie, criminaliteit en uitzichtloosheid biedt, is er nood aan een socialistische omvorming van Zuid-Afrika en het hele Afrikaanse continent.

De Zuid-Afrikaanse arbeidersklasse staat voor een enorme taak en moet daarbij opbotsen tegen een burgerij die haar belangen met alle mogelijke middelen verdedigt. Wij kunnen dat ondersteunen door te bouwen aan een solidariteitsbeweging onder de arbei-ders. In de anti-apartheidsstrijd heb-ben we gezien dat zo’n solidariteit een belangrijke rol kan spelen.

steun de zuid-afrikaanse mijnwerkers!

De Linkse Socialist vraagt haar lezers om de strijd van de Zuid-Afrikaanse mijnwerkers te ondersteunen. De stakerscomités en de nationale coördinatie ervan functioneren buiten de structuren van de bestaande vakbonden en heb-ben bijgevolg ook weinig middelen. De strijd vereist echter ook financiële mid-delen. Steun de strijd van mijnwerkers en stort een bijdrage op 001-2260393-78 van LSP/PSL met vermelding “Zuid-Afrika” en we storten dit door naar het stakerscomité.

Mijnwerkers gaan confrontatie met kapitalistische uitbuiting aan

zuid-afrika10 de Linkse Socialist

dls319geert.indd 10 28/10/2012 18:14:39

basis Van het probleem: kapitalisme

Gemakshalve en niet zonder enig ra-cisme wordt ons voorgeschoteld dat de crisis in Zuid-Europa veroorzaakt is door de luiheid, corruptie en inef-ficiëntie in deze landen. Dat klopt niet. Griekse, Portugese en Spaanse wer-kenden zijn gemiddeld meer uren en meer jaren aan de slag dan hun Duitse collega’s. Voor de bankencrisis van 2008 en de redding van de banken met overheidsmiddelen, kenden Spanje en Portugal een relatief kleinere pu-blieke schuld dan pakweg Frankrijk of Duitsland.

De crisis in Zuid-Europa is het re-sultaat van de kapitalistische produc-tiewijze en wordt versterkt door het Europese ontwikkelingsmodel. De EU heeft steeds de belangen van het kapi-taal van de belangrijkste lidstaten ver-dedigd, in de eerste plaats het Duitse en Franse industriële en financiële kapitaal. De Europese Gemeenschap en de Eurozone zorgden ervoor dat de exportmarkten groter werden en dat iedere belemmering voor export naar het zuiden wegviel. Bovendien waren er zeer winstgevende en stabiele inves-teringsmogelijkheden op een ogenblik dat de winstgevendheid van investe-ringen in bijvoorbeeld Duitsland onder druk kwam te staan.

Door de groeiende import en de bui-tenlandse investeringen ontstond in Zuid-Europa onvermijdelijk een ne-gatieve handelsbalans. De eigen pro-ducten werden weg geconcurreerd en vervangen door import. Deze import vereist een netto instroom aan kapi-taal en dit werd voorzien door banken uit de kern van de EU die na de invoe-

ring van de Eurozone winstgevende en schijnbaar risicoloze investeringsmo-gelijkheden in Zuid-Europa zagen. De industriële en agrarische productie in Zuid-Europa werden afgebouwd, tege-lijk was er een opmars van krediet en vastgoedzeepbellen.

Het uiteenspatten van de vastgoed-zeepbel en de bankencrisis werden opgevangen met publieke middelen die de staatsschulden de hoogte in joegen. Dat leidde tot zware bespa-ringsoperaties die mee werden op-gelegd door de trojka van Europese Commissie, Europese Centrale Bank en Internationaal Monetair Fonds.

‘zelfmoordbegroting’ in portugal

Bij iedere nieuwe besparingsronde wordt de sociaal-economische ramp-spoed verder opgedreven. De nieuwe begroting voor 2013 van de rechtse PSD-CDS regering van Pedro Passos Coelho is er het laatste voorbeeld van.

Bovenop alle eerder genomen maat-regelen door de huidige en de vorige regering, volgen nogmaals een reeks privatiseringen van de luchthavens, de nationale luchtvaartmaatschappij en de post. Er worden nogmaals 11.000 amb-tenaren afgedankt. De inkomstenbe-lasting stijgt terwijl de pensioenen, lo-nen en uitkeringen dalen en de prijzen stijgen. De budgetten voor de ministe-ries van gezondheidszorg en onderwijs zullen volgend jaar met respectievelijk 3,5% en 17% afnemen!

Het besparingsbeleid leidt niet tot groei, het leidt in zowel Spanje als Portugal tot een neerwaartse spiraal. De Portugese economie kromp vorig

jaar met 1,5%, dit jaar kan dat oplopen tot -3,7%. In Spanje wordt dit jaar een krimp van 1,5% verwacht en volgend jaar nog eens -0,5%. Die negatieve cij-fers drijven de overheidsschulden ver-der de hoogte in. In Portugal gaat het intussen al om 118% van het BBP. Hoe volgzamer de regeringen de besparings-programma’s uitvoeren, hoe slechter de economische en budgettaire situatie.

Het IMF moest in oktober zelfs er-kennen dat het besparingsbeleid voor een neerwaartse spiraal in de economie zorgt en dat haar eigen modellen niet kloppen. Die vaststelling leidde overi-gens niet tot een koerswijziging.

sociale en politieke onrust

De opeenvolgende besparingsplannen leiden niet tot een uitweg uit de econo-mische crisis. Bovendien leiden ze tot een steeds scherpere sociale crisis met massale werkloosheid en armoede. De Spaanse en Griekse jongerenwerkloos-heid bedraagt meer dan 50%, in Portugal intussen meer dan 30%. Een vijfde van de Portugezen en Spanjaarden leeft on-der de armoedegrens met een inkomen van minder dan... 360 euro per maand! Tienduizenden jongeren trekken naar het buitenland in de hoop daar wel werk te vinden.

Dit ondermijnt de positie van alle ge-vestigde instellingen. Het enige ant-woord van het establishment op het on-genoegen en het sociale protest bestaat uit repressie. Een spiraal van repressie en geweld werpt herinneringen op aan de autoritaire en fascistische regimes van weleer. Rechts-populistische en nationalistische stromingen verster-ken zich. Binnen de politieke en eco-

nomische elite is er meer en meer ver-deeldheid.

naar eengemaakt europees Verzet!

Het protest tegen het besparingsbe-leid blijft aanhouden. Op 15 september bracht een Facebookmobilisatie onder de titel “Fuck off trojka, we willen ons leven terug” maar liefst een miljoen mensen op de been in Portugal! Op 29 september volgde een betoging van de vakbondsfederatie CGTP met 300.000 aanwezigen. Op 13 oktober bracht de culturele sector tienduizenden betogers op de been. De mobilisaties volgen el-kaar snel op.

Op 14 november komt er een algeme-ne staking in zowel Portugal als Spanje. Wellicht zullen er gelijkaardige acties zijn in Griekenland, Cyprus en Malta. In de rest van Europa zullen er beperk-tere acties zijn. Een strijdbare geza-menlijke algemene staking in het zui-den van Europa is een belangrijke stap in de opbouw van eengemaakte strijd doorheen Europa.

Het besparingsbeleid is overal in Europa hetzelfde, ook al zijn er ver-schillen in het ritme en de omvang van de aanvallen. Daartegenover is er nood aan gezamenlijk verzet waarbij de strijd effectief wordt georganiseerd

met een actieplan gebaseerd op het in-formeren en mobiliseren van brede la-gen van de werkende bevolking en de jongeren. Op deze basis zou een echte algemene staking op Europees niveau mogelijk zijn.Als we de dictatuur van de markten

zijn gangen laten gaan, dan zal Zuid-Europa verder afglijden naar meer ar-moede, honger en repressie. De keuze wordt er steeds duidelijker een van bar-barij of socialisme. De markten bieden ons barbarij, de arbeidersbeweging moet opkomen voor een breuk met het kapitalisme.

De Spaanse en Portugese zusteror-ganisaties van LSP pleiten voor linkse eenheid op basis van een programma dat steunt op de stopzetting van de af-betaling van de staatsschuld, de nati-onalisatie (onder arbeiderscontrole en beheer) van de belangrijkste sectoren in de economie (waaronder de finan-ciële sector), een kapitaalcontrole en een publiek monopolie op in- en uit-voer. Dat moet de gemeenschap toela-ten om over de middelen te beschikken waarmee werk kan gecreëerd worden en de koopkracht wordt gegarandeerd. Een dergelijk socialistisch programma is de enige manier om een perspectief aan de strijd te geven. Het concretiseren ervan zou een voorbeeld vormen voor de rest van Zuid-Europa en bij uitbrei-ding de wereld.

Eurocrisis maakt keuze duidelijker: socialisme of barbarijdoor jonas Van VossolE Vanuit portuGal

Vier jaar na het begin van de financiële crisis is deze allesbehalve voorbij. Nu pas beginnen de gevolgen in Europa zich echt te laten voelen. De Zuid-Europese bevolking is het grootste slachtoffer van het falen van de Euro en het neoliberale Europa. Het harde besparingsbeleid leidt tot sociale drama’s maar ook

tot protest. De mokerslag van het Europa van het kapitaal voor de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking in Zuid-Europa moet dringend beantwoord worden met een sterke eengemaakte vuist van de volledige Europese arbeidersbeweging.

internationaal 11www.socialisme.be november 2012

spanje. ongenoegen, nationalisme en repressie

Het Spaanse besparingsbeleid wordt onverminderd verdergezet. Wie het daar niet mee eens is, botst steeds meer op repressie. Nadat eerder nieuwe regels werden ingevoerd om gemaskerd betogen of zelfs gewoon blokkades te bestraffen, werd nu ook besloten om sancties op te leggen als bepaalde beelden van politierepressie in de media opduiken. De auto-riteiten aarzelen niet om protestbewegingen te infiltreren, met rubberko-gels op betogers te schieten of illegale razzia’s te houden. De toenemende sociale tekorten leiden ook tot een opmars van regionalistische gevoe-lens in Catalonië en Baskenland. Er is nood aan een degelijke syndicale mobilisatie voor 14 november en een sterk politiek antwoord van de lin-kerzijde. Verenigd Links (IU) moet zich niet richten op de traditionele politici, maar op de strijd van de gewone bevolking.

griekenland. terugkeer Van arbeidersstrijd

Eind september en begin oktober vonden twee nieuwe algemene sta-kingen plaats in Griekenland. De besparingsregering wordt gekenmerkt door schandalen. Ze kan ten val gebracht worden door massale stakings-acties, bezettingen en een algemene staking van onbepaalde duur. Een aantal strijdbare vakbondsafdelingen schaart zich achter het idee van een oplopend actieplan om de regering ten val te brengen. De linkerzij-de moet in het offensief gaan om een linkse regering te vormen op basis van een programma van de weigering van de afbetaling van de schulden, nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie, de-mocratische controle op de samenleving. Om daartoe te komen zal een massabeweging noodzakelijk zijn.

elders...

Op 20 oktober was er in Londen een massale betoging tegen de Britse besparingspolitiek van Conservatieven en Liberaal-Democraten. Er wa-ren naar schatting 150.000 deelnemers. Tegelijk werd ook in Glasgow en Belfast betoogd. Strijdbare syndicalisten en socialisten eisten van de vakbondsleiding dat een datum voor een algemene staking wordt vast-gelegd.

In Parijs waren er op 29 september 50.000 betogers tegen het Europese besparingsbeleid. De oproep voor de betoging kwam van een 60-tal organisaties met een voortrekkersrol van het Front de Gauche van Mélenchon.

dls319geert.indd 11 28/10/2012 18:14:41

thema

stop de priVatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WAAR LSP VOOR StAAt

sport / cultuur1� de Linkse Socialist

door WoutEr k (GEnt)

Het rapport van het Amerikaanse Antidoping-agentschap USADA over

de zevenvoudige Tour-winnaar Lance Armstrong en zijn team US Postal zorgde enkele jaren na de zaak-Fuentes voor alweer een zwarte dag voor het wielrennen en de hele sportwereld. In het dossier getuigen verschillende ex-ploeggenoten over systematisch dopinggebruik bij US Postal en andere ploegen. Een van de spilfiguren is dokter Ferrari die aan deze doping- en witwaspraktijken ruim 30 miljoen euro verdiende.

Doping is al jaren aanwezig in de (wieler-)spor t. De dood van Tom Simpson op de Mont Ventoux in 1967, wielergod Eddy Merckx die tot drie keer toe betrapt is, de Festina-affaire, de zaak Fuentes,... Er zijn voldoende voorbeelden die aangeven dat de sport allesbehalve clean is. En dit beperkt zich niet tot het wielrennen. In de zaak-Fuentes waren 200 atleten betrokken, waaronder grote namen uit het voetbal, Formule 1 en tennis.

De steeds groter wordende commer-ciële belangen versterken de prestatie-druk die voorheen al zeer hoog was. Lance Armstrong verdiende tijdens zijn profcarrière tot 17,5 miljoen dol-lar per jaar. Daarvan kwam ‘slechts’ drie miljoen van het prijzengeld voor zijn zeven eindzeges en diverse rito-

verwinningen in de Tour de France. De rest kwam van gigantische bonus-sen die van privésponsors kwamen. Verzekeringsmaatschappij SCA bij-voorbeeld gaf Armstrong 5 miljoen euro bij zijn Tourzege in 2004. Als er zo’n grote bedragen in het

spel zijn, dan is de 1 miljoen euro die Armstrong aan dopingdokter Ferrari gaf een investering die snel werd terug verdiend. En als hij dan toch betrapt wordt, zijn er nog steeds de sponsors. Die hebben niet graag dat hun naam door het slijk wordt gehaald en zijn be-reid om daar voor te betalen. De toen-malige voorzitter van de internationale wielerfederatie UCI, Hein Verbruggen, zou van Nike een half miljoen euro smeergeld hebben gekregen om een positieve dopingtest in 1999 onder ta-fel weg te moffelen.

We moeten opkomen voor een sport-gebeuren dat op de eerste plaats zorgt voor ontspanning. De competitie, span-ning,... moeten daarbij niet verdwijnen maar wel ontdaan worden van de com-merciële belangen die vandaag het spor-tieve overheersen. Het verzwaren van de parcours om extra spektakel te krij-gen, heeft de meeste wielerwedstrijden herleid tot een gesloten koers die pas in het laatste uur ontploft. Dat is mis-schien ideaal voor sponsors en rijke or-ganisatoren als Wouter Vandenhaute, maar het is teleurstellend voor echte sportliefhebbers. Opkomen voor een

“zuivere” sport, betekent voor ons ook opkomen voor een socialistische sa-menleving waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking cen-traal staan en niet het winstbejag van

een kleine minderheid. Een socialistische samenleving kan

de sport vrij maken van alle negatieve kenmerken van het kapitalisme die de mensheid in zijn greep houdt, namelijk vijandigheid, egoïsme, valsheid, winst-

bejag, liegen en bedriegen. Onder het socialisme, waarbij een enorme toe-name van de vrije tijd mag worden verwacht via de herverdeling van het werk, kunnen de voorwaarden worden gecreëerd waarbij elk individu de kans

en de tijd krijgt om sport te beoefenen, talenten te ontdekken en zich op een gezonde manier te meten aan anderen. Maar dit alles in een sfeer van vriend-schappelijke competitie, respect en be-wondering voor elkaar.

Dopingschandalen houden aan. Commercie verziekt sport

Nobelprijs: de elite zet zichzelf in de bloemetjes. Zo doet toch iemand dat.

door max (BErGEn)

Het uitdelen van Nobelprijzen is al langer een methode van de elite

om de publieke opinie te misleiden en in slaap te wiegen.

Daartoe wordt gebruik gemaakt van de geloofwaardigheid en autoriteit die verworven is, onder meer door de Nobelprijzen voor fysica en scheikunde voor onderzoekers die de wetenschap stappen vooruit laten zetten. Dat wordt aangewend om prijzen voor literatuur en vrede te geven aan personaliteiten en instanties die de meest waardige verte-genwoordigers zijn van de kapitalisti-sche uitbuiting en onderdrukking.

Dat bleek eens te meer bij de beslis-sing om de Nobelprijs voor de Vrede dit jaar aan de Europese Unie toe te kennen. Terwijl politierepressie tijdens betogingen nooit zo wijd verspreid was en ondanks protest van de Liga voor de

Mensenrechten verder wordt opgedre-ven, terwijl het geweld en de miserie als gevolg van de crisis en het bespa-ringsbeleid honderdduizenden levens en de toekomst van jongeren vernieti-gen, besloot het Nobelcomité om zand in de ogen te strooien en de aandacht af te leiden van het ware karakter van de Europese Unie.

Eerder kreeg de Amerikaanse presi-dent Obama de Nobelprijs voor Vrede op een ogenblik dat hij op verschillen-de continenten oorlog voerde, aan het hoofd stond van het grootste leger ter wereld en verantwoordelijk was voor allerhande nieuwe en schadelijke oor-logstechnieken (verarmd uranium, dro-nes,...). Dat vormde allemaal geen pro-bleem om de Nobelprijs voor de vrede te krijgen.

Ook dit jaar is het weer prijs. De EU liet zich opmerken als een instelling die een oorlog voert tegen de levens-standaard van de werkende bevolking en de uitkeringstrekkers in het zuiden van Europa. De politiek van de trojka

zorgt er voor dat intussen 68% van de Grieken onder de armoedegrens leeft. Protest wordt steeds gewelddadiger en repressiever beantwoord. Voor die oor-log tegen de armen, krijgt de EU nu de Nobelprijs voor de vrede.

De elite zet zichzelf in de bloemetjes en geeft zichzelf prestigieuze prijzen. We mogen ons daar niet door laten van-gen. We moeten ons organiseren tegen de uitbuiters en een einde maken aan het sociale slagveld dat onder meer door de EU wordt aangericht. Wij hebben daarbij geen prijzen of prestige nodig, we kunnen rekenen op de kracht van ons aantal om op te komen voor een samenleving waarin niet de belangen van een kleine minderheid kapitalis-ten centraal staan (en met geweld ver-dedigd worden), maar de belangen van de overgrote meerderheid van de bevol-king. Dan kunnen we de mensheid op een niveau tillen dat overeenstemt met de collectieve capaciteiten waarover we beschikken. Is dat geen nobel doel om voor te strijden?

Europese Unie voert oorlog tegen armen en krijgt Nobelprijs voor vrede

dls319geert.indd 12 28/10/2012 18:14:42

themaAgenda

- zo. 11 november Genk. Betoging tegen de sluiting van Ford Genk- woe 14 november. Europese actiedag van de vakbon-

den met samenkomst aan het Schumannplein-Woe. 28 november. Elsene. Protest van Liga voor

Mensenrechten tegen de GAS-boetes. 13u gemeentehuis Elsene (Elsensesteenweg 168, Brussel)- 30 november en 1-2 december: nationaal LSP-congres - in-

schrijven moet voor 17 november!- 31 december. Brussel. Vier de overgang van oud naar nieuw

met LSP. Zaal Randstad, Molenbeek- 13-14 april 2013: Socialisme 2013

Eindstand kiesfonds

Waarom ik lid werd

Zoals vorige jaren organiseren de Brusselse afdelingen van LSP op 31

december opnieuw een strijdbaar, gezellig, feestelijk en betaalbaar oudejaarsfeest.

Het afgelopen jaar was druk met naast tal van acties en betogingen ook een intensieve verkiezingscampagne. Geleidelijk aan beginnen de tegenstel-lingen tussen arbeid en kapitaal zich ook op het politieke toneel te uiten.

Ongetwijfeld ligt een boeiende peri-ode vol strijd en discussie over alterna-tieven op het kapitalisme voor ons. Om die periode gezwind in te gaan, willen

we op oudjaar nog eens alle revolutio-naire feestenergie loslaten. Vorig jaar waren er 130 mensen die

tot in de vroege uurtjes het nieuwe jaar feestelijk inzetten. Ook dit jaar is er een groot feest.

menu

SoepVoorgerecht HoofdgerechtKaastafelChocolademouseKoffie & Truffel

inschrijVen

Inschrijven is verplicht en moet voor 15 december. De prijs voor de maaltijd bedraagt 25 euro voor loontrekkenden en 20 euro voor niet-loontrekkenden. Wie onmiddellijk betaalt, krijgt 5 euro korting. Kinderen jonger dan 12 jaar betalen 5 euro. Er wordt ter plaatse in kinderopvang voorzien.

Het is mogelijk om in te schrijven via pablo@gauche.be of 0475/43 40 68. Dit kan ook door het bedrag over te schrij-ven op 001-4505656-82 met als mede-deling “31/12”.

Het feest vindt plaats in zaal Randstad, Hovenierstraat 47 1080 Molenbeek.

LSP in actie

Vl. Brab-Limb: 1.836 €Antwerpen: 4.082 €Bxl-W.Brab.: 4.659 €O en W Vlaanderen: 6.034 €Luik-Lux: 1.404 €Hen.-Namen: 1.442 €Nationaal: 1.451 €TOTAAL: 20.934,44 €

93%87%82%82%80%72%97%84%

Van begin juli tot en met 14 oktober haalden we uiteindelijk 20.934,44 euro steun op. Dat omvatte ons normale strijdfonds aangevuld met een speciale oproep voor ons kiesfonds om de verkiezingscampagne met aan-gepast materiaal te kunnen voeren. De doelstelling om 25.000 euro op te halen, was een pak meer dan bij vorige kiescampagnes. Tegenover onze vorige kiescampagne (2010) was het ongeveer 7.000 euro meer! We haal-den uiteindelijk 84% van onze doelstelling binnen.

Ook in het laatste kwartaal van 2012 willen we financiële steun ophalen. We willen tegen 1 januari 2013 11.000 euro steun. Stort ook jouw bijdrage op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “strijdfonds”.Of neem een doorlopende opdracht, vanaf 2 euro per maand krijg je ook deze krant toegestuurd.

partijnieuws 1�

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

www.socialisme.be november 2012

Op 29 september namen LSP en Blokbuster deel aan de betoging van Hand in Hand in Antwerpen. Het thema van de betoging was: discrimi-natie werkt niet bij ons. We stapten samen op met activisten van Rood! en vormden een levendige delegatie. We verkochten er 20 exemplaren van ons maandblad en haalden 105 euro strijdfonds op.

In deze tijden van massale misleiding en bedrog, is het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad...

De ongelijkheden zijn nog nooit zo groot geweest. De vervreemding die uit de onrechtvaardigheden voortkomt, raakt een steeds groter aantal mensen. De miserie die vandaag bestaat, komt voort uit de wijze waarop het kapi-talisme functioneert en uitbuiting nodig heeft. Alles in onze samenleving wordt handelswaar en hebzucht is de centrale drijfveer voor de kapitalis-ten. Deze hebzucht gaat ook ten koste van ons leefmilieu, sociale verhou-dingen en zelfs de productie aangezien de mens wordt aangezet om talen-ten en capaciteiten niet in te zetten om bij te dragen aan de samenleving maar louter voor eigen belang.

Voor al deze redenen en nog een pak anderen, heb ik besloten om in ver-zet te gaan. Ik voelde me jaren alleen, maar kwam dan tot de vaststelling dat er nog anderen zijn die net als mij zoeken naar een alternatief en iets willen doen om tot verandering te komen. Al was het maar om te tonen dat de mens wel in staat is om op een respectvolle en meelevende wijze met el-kaar om te gaan. Ga mee de strijd aan en leg mee de materiële basis voor een nieuwe samenleving.

Max, Bergen

Vier de overgang van oud naar nieuw met LSP

LSP ondernam bij de lokale ver-kiezingen een campagne op een veel grotere schaal dan zes jaar geleden.

Bij de lokale verkiezingen van 2006 hadden we ongeveer 45 kan-didaten in zeven steden, telkens met LSP-lijsten. Nu namen we met een 70-tal kandidaten deel aan ver-schillende eenheidsinitiatieven in 14 steden. Dat is ongeveer een ver-dubbeling.

We voerden campagne met profes-sioneler materiaal en vonden ook een bredere echo en steun. Waar zes jaar geleden ons beste resul-taat dat van St Gillis met 0,98% was, haalden lijsten waar we nu aan deelnamen doorgaans meer dan 1%.

LSP wil alle kameraden en sym-pathisanten bedanken voor hun in-zet in de campagne. We willen ook alle partners, waarmee we naar de verkiezingen trokken, bedanken voor de constructieve samenwer-king en de gezamenlijke ervaring die we opdeden en willen verder-zetten.

De vooruitgang voor consequent links, het meest opvallende natuur-lijk voor de grootste linkse kracht (PVDA), wijst op een groeiende openheid voor discussie over een alternatief op het kapitalisme. In deze discussie zullen de linkse so-cialisten een groeiend gehoor vin-den. LSP bereidt zich daar alvast op voor.

In de maand november staan al onze afdelingsvergaderingen in het teken van de voorbereiding

op het tweejaarlijkse LSP-congres.

Voor LSP is zo’n congres een ogen-blik van collectieve discussie en poli-tieke vorming. We doen dit aan de hand van een perspectieventekst en een po-litiek/organisatorische evaluatie. Beide teksten zijn beschikbaar voor de leden in de vorm van een Intern Bulletin na-dat ze eind oktober door het Nationaal Comité van LSP werden bediscussieerd en gestemd.

De perspectieventekst is vrij uitge-breid (een 50-tal pagina’s) en omvat een schat aan informatie en argumen-ten. Om daar optimaal gebruik van te kunnen maken, is een goede voorberei-ding en begeleiding van de discussies belangrijk. Op basis van de discussies staat het de afdelingen vrij om te be-palen wie een mandaat krijgt voor het congres. Het congres staat open voor alle leden en iedereen mag stemmen, maar er wordt een onderscheid gemaakt tussen gemandateerden en adviserende stemmen. Per drie leden die in orde zijn met hun lidgeld is er een mandaat.

De verspreiding van de teksten ge-beurt via de afdelingsverantwoorde-lijken. Pas nadat de tekst is gestemd, eventueel na aanpassingen, zal ze ook naar buiten uit gepubliceerd worden.

Het congres zelf zal op vrijdagavond starten met een internationaal verslag door een vertegenwoordiger van het CWI. Op zaterdag wordt de hele dag gediscussieerd over de perspectieven-tekst. Op zondag is er een politiek en organisatorisch verslag van de werking met bijhorende discussie. Op zondag wordt het congres afgesloten met een stemming over de teksten en met de verkiezing van een nieuw Nationaal

Comité.

Inschrijven voor het congres is ver-plicht en moet voor 17 november. Deelname aan het congres kost 50 euro voor niet-loontrekkenden en 70 euro voor loontrekkenden. Dat omvat de overnachtingen en maaltijden. Het congres vindt plaats in De Barkentijn in Nieuwpoort.

1� - 1� april

de kriekelaar schaarbeek

LSP-congres: uitgelezen moment om politieke ervaringen collectief te delen

Kiescampagne: bedankt!

noteer nu al in je agenda:

weekend van discussie en

debat over de strijd tegen het kapitalisme en

over het socialistische

alternatief

socialisme �01�

dls319geert.indd 13 28/10/2012 18:14:43

themajongeren1� de Linkse Socialist

Met GAS-boetes wordt repressie opgedreven, ook tegen protest

Wie zo op een bankje zit, riskeert een GAS-boete van 175 euro voor minderjarigen en 350 euro voor meerderjarigen

door mathias (antWErpEn)

De politici van de gevestigde partijen hebben een wonderoplossing gevonden voor overlast. Staat de muziek te luid op het feestje in de fuifzaal achter de hoek? Jongeren die ’s avonds laat nog op een

pleintje rondhangen? Initiatieven zoals pakweg Occupy Antwerp die een politieke oppositie organiseren in de straten? Betogers die spontaan door de straten trekken tegen pakweg een banket van superrijken? De gevestigde partijen hebben hun antwoord klaar: de GAS-boete!

alles wordt oVerlast

De GAS-boete, of de Gemeentelijke Administratieve Sanctie, bestaat al sinds 1993 en zou bedoeld zijn om kleine ‘vergrijpen’ snel te kunnen bestraffen. Enkele jaren terug wer-den de gemeentelijke bevoegdheden verder uitgebreid zodat ze elke vorm van ‘overlast’ konden bestraffen. Aangezien de gemeenten ook zelf de reglementen moeten opstellen, leidt dit al snel tot willekeur en vaak ook absurde regels.

Het gaat daarbij pakweg om GAS-boetes voor wie confetti gooit op carna-val of op een rugleuning van een bank-je zit. Agenten bepalen willekeurig of iemand ‘rondhanggedrag’ vertoont. Maar er worden ook andere vormen van ‘overlast’ aangepakt. Zo is het in de meeste gemeenten zonder toestem-ming van de burgemeester verboden om in de openbare ruimte actie te voe-ren of zelfs maar publiek te vergaderen. Er wordt van de actievoerders verwacht weken op voorhand de actie aan te vra-gen. In Kortrijk moet dat in het geval van een ‘risicomanifestatie’, wat dat ook moge wezen, zelfs drie maanden op voorhand. Sta je op het piket van een spontane staking, dan kan je naast een eenzijdig verzoekschrift vanaf nu ook een GAS-boete verwachten.

In Hasselt is het verboden om span-doeken langs de weg te hangen en fly-ers uitdelen kan niet zonder uitdrukke-lijke toestemming van de burgemeester. Antwerpse scholieren kunnen maar be-ter oppassen wanneer ze beslissen om een actie te organiseren op hun school:

“Artikel 329, Het is verboden activitei-ten te stimuleren die (...) verhinderen dat aan de leerplicht kan worden vol-daan”. De scholieren en iedereen die hen hielp bij op opzetten van pakweg een actie tegen racisme of een zitsta-

king tegen oorlog mogen alvast geld opzij zetten voor hun GAS-boete.

tegen het recht op collectieVe actie

Vrije meningsuiting op de openbare weg en het recht op collectieve actie wordt door internationale mensen-rechtenverdragen erkend, maar het Hasseltse politiereglement gaat er re-gelrecht tegen in. Wie vervolgens pro-testeert, maakt best niet teveel “on-nodig geluid” of er volgt ook op die basis een GAS-boete (zie het kader

‘Waanzin in Hasselt’). De Liga voor de Mensenrechten stapte naar de Raad van State om de vernietiging van dit poli-tiereglement te eisen.

Het opendraaien van de GAS-kraan leidt tot steeds meer mogelijkheden van willekeurig optreden en repressie tegen al wie niet binnen het kader van de machthebbers past. In Antwerpen werden al GAS-boetes uitgedeeld om protestacties te beboeten. In Brussel dreigt iedereen die bij het protest tegen het banket van superrijken werd opge-pakt meteen ook een GAS-boete te krij-gen. Oppositie de kop indrukken door ze boetes op te leggen, is een praktijk die eerder aan Poetin doet denken maar intussen langzaamaan ook bij ons een opmars kent. Alle gevestigde partijen stappen in de GAS-logica mee, ook al zijn er heel wat bezwaren.

Het begint met jongeren of pakweg zwervers die worden aangepakt. Eens de maatregelen daar volledig inge-burgerd zijn, kunnen ook andere la-gen aangepakt worden. Op die manier wordt het recht op collectieve actie verder ondermijnd om uiteindelijk ie-dere vorm van protest, in het bijzonder vanuit de arbeidersbeweging, de kop in te drukken.

28 noVember: protestactie Van de liga

Voor de mensenrechten: “gas? neen

bedankt”. 13u gemeentehuis elsene

(elsensesteenweg 168, brussel)

geen oplossing Voor oVerlast

Kunnen de GAS-boetes dan niet nuttig zijn voor kleine gevallen van overlast, mits een strikte bepaling van wat overlast is? Heel wat elemen-ten van overlast hebben veel te maken met het gevoerde beleid van tekorten. Afvalophaling moet geld opbrengen en dus wordt het aantal vuilbakken op straat zoveel mogelijk beperkt zodat we de dure officiële vuilzakken ge-bruiken. Dat werkt sluikstorten in de hand. Jongeren of anderen die op een pleintje ‘rondhangen’ en iets drinken doen dat vaak omdat ze het zich elders niet kunnen permitteren, de overheid investeert uiteraard niet in openbare ontspanningsmogelijkheden of bijeen-

komstplaatsen. De overheid creëert te-korten en beboet de slachtoffers van die tekorten.

Ondertussen moeten zelfs vertegen-woordigers van de politie toegeven dat repressie niet werkt. In Turnhout waren er even problemen met groepjes jonge-ren. Het harde optreden leidde al gauw tot nog meer problemen. “Repressie werkt averechts”, moest Luc Gorris van de lokale politie Turnhout erken-nen. Een positieve benadering waarbij er met de jongeren zelf gediscussieerd werd, bleek veel meer vruchten af te werpen.

GAS-boetes doen niets aan de achter-liggende oorzaken van overlast, vaak zijn dat sociale problemen. Door zoals in Antwerpen Noord een samenscho-lingsverbod op te leggen met avondklok

en verbod op het nuttigen van drank op publieke plaatsen, kan het openbare le-ven volledig plat gelegd worden. Maar het zorgt er niet voor dat de 20% werk-loze jongeren plots een job hebben of dat de 25% kinderen die in armoede opgroeien plots een degelijk toekomst-perspectief hebben.

LSP verzet zich tegen deze golf van pestboetes die vooral de kwetsbare groepen in de samenleving raken en het onmogelijk maken om een poli-tieke oppositie te voeren wanneer het de gevestigde partijen niet aanstaat. Enkel door het aanpakken van de so-ciale problemen kan men overlast echt oplossen. We komen daarom op voor maatregelen als massale investeringen in sociale woningen, het creëren van degelijke jobs,...

De Liga voor de Mensenrechten vraagt de intrekking van het

politiereglement in de zone HaDiZo (Hasselt, Diepenbeek, Zonhoven). Daar werd een bijzonder gedetailleerd reglement opgemaakt met soms absurde regels.

De toon wordt van bij het eerste ar-tikel van het politiereglement gezet:

“Het is gedurende de dag en/of de nacht verboden om het even welk geluid te veroorzaken zonder reden of zonder noodzaak en dat is toe te schrijven aan een gebrek aan vooruitzicht en voor-zorg en dat van die aard is dat het de rust van de inwoners in het gedrang kan brengen.”

Ook carnaval is een ernstige zaak in Limburg: “Het is alle deelnemers van de activiteit, zoals vermeld in ar-tikel 34 [carnaval], verboden iemand te beledigen en/of te plagen” (artikel 35). Artikel 38 verbiedt om tijdens een carnavalsoptocht “opgeraapte confetti of slingerpapier te gooien”. In Kortrijk zijn ze het daar volledig mee eens en bepaalt het politiereglement tout court dat het verboden is om confetti “te werpen of te bezitten”.

Wie gaat sporten, moet in Hasselt aan de “algemene voorschriften van kleding en gedrag” voldoen (artikel 60). De politiecommissaris bevestigde in de media: in zwembroek basketten mag niet. Maar wanneer volg je de

“geldende voorschriften van kleding en gedrag?” Zal de politie voortaan

scheidsrechters vervangen en in plaats van pakweg een gele kaart een GAS-boete geven? Artikel 154 bepaalt: “Het is verboden

op de rug- en zijleuning van de open-bare banken te zitten of de banken te bevuilen.” Wanneer volgt de regel die oplegt dat je recht moet zitten?

Het lijstje van absurde maatregelen is erg lang. Volgens de politie is dit om

“op alles voorbereid” te zijn. Terwijl grote fraudeurs overal mee wegko-men, multinationals probleemloos de toekomstperspectieven van duizenden gezinnen mogen kapot slaan en steeds meer jongeren veroordeeld worden om een ‘verloren generatie’ te zijn, berei-den de gevestigde partijen zich voor om ons te beboeten als we op de rug-leuning van een zitbank zitten.

Waanzin in Hasselt

In 2009 besloot de Gentse gemeen-teraad na massaal protest om de com-bitaks in geval van betogingen af te schaffen. Op 10 november van dat jaar waren er in het kader van een antifas-cistische betoging tientallen mensen opgepakt, ook toevallige passanten werden opgepakt. Een echte reden voor de arrestaties was er niet, maar ieder-een kreeg wel een combitaks in de bus. Het protest tegen deze boete werd on-middellijk georganiseerd en kreeg een breed draagvlak. Een 100-tal betogers trok naar de gemeenteraad en er circu-leerden verschillende petities.

De kwestie kreeg enige mediabel-angstelling waarop het stadsbestuur afstand moest nemen van het politie-optreden en meteen aankondigde dat een combitaks niet langer kan in het kader van een collectieve actie. Deze gedeeltelijke overwinning geeft aan dat georganiseerde strijd resultaat kan opleveren.

Collectief protest kan pestboetes stoppen

10 november 2009. De politie pakt tientallen anti-racisten en omstaanders op in Gent. De campagne tegen het repressieve optreden en de combitaks dwong het stadsbestuur ertoe om uitdrukkelijk te bepalen dat er bij manifestaties en collec-tieve acties geen combitaks kan opgelegd worden

dls319geert.indd 14 28/10/2012 18:14:44

themajongeren 1�www.socialisme.be november 2012

Christine Lagarde, directeur van het IMF, kreeg op 29 oktober een eredoctoraat van de KU Leuven omwille van “haar uitzonderlijk en internationaal erkend leiderschap in tijden van financiële crisis”. De KU Leuven loofde “haar krach-tig leiderschap, haar scherpe visie en de heldere analyses” en Lagarde vervulde volgens de universiteit een “voorbeeldfunctie voor haar economiestudenten.”

Dit is een belediging en het getuigt van een totaal gebrek aan respect voor de miljoenen mensen die door de Trojka, waar het IMF deel van uitmaakt, in de mi-serie geworpen worden. In Zuid-Europa resulteert het onophoudelijke salvo van besparingen en privatiseringen in de pan uitswingende werkloosheid, armoede, honger, zelfmoorden e.d.

In plaats van een beleid in het belang van de meerderheid van de bevolking kiest Lagarde voor een misdadig neoliberaal offensief ten gunste van grote aandeel-houders, banken en speculanten. Een eredoctoraat voor Lagarde is onaanvaard-baar. ALS protesteerde, onder meer met een petitie.

Petitie: http://www.avaaz.org/en/petition/No_honorary_doctorate_for_Christine_Lagarde_1

Leuven. ALS steunt acties ALMA-personeel

Op 10 oktober ging het personeel van de Leuvense studentenrestaurants Alma in staking. Aanleiding waren de vele aanslepende problemen als gevolg van een tekort aan middelen en wanbeleid. Dat leidt tot gebrekkig materieel en een grote druk op het personeel. Die druk blijft toenemen omdat wie op pensioen gaat niet langer vervangen wordt. Er komen hoogstens nog tijdelijke arbeidskrachten bij. Meer middelen zou niet alleen goed zijn voor het personeel, maar ook de dienst-verlening aan de studenten en personeel in de restaurants bevorderen.

De Actief Linkse Studenten in Leuven betuigden hun solidariteit met de sta-king en bezochten het piket aan de toegangsweg naar de centrale keuken. Onze aanwezigheid werd sterk op prijs gesteld. Na onderhandelingen stelde de directie dat enkele van de belangrijkste grieven op korte termijn zullen opgelost worden, waarna de staking werd gestopt. Indien de directie deze belofte niet nakomt, zul-len er nieuwe acties volgen. Daarbij zal eenheid tussen personeel en studenten belangrijk zijn. Met ALS zullen we er alles aan doen om die eenheid op te bou-wen en te versterken.

door orVillE En clémEnt, als-ulB

De inschrijvingen aan de ULB verlopen bijzonder chaotisch. Na een zoveelste

probleem ging het personeel van de dienst in ‘staking’. Het is te zeggen, ze proberen de achterstand in te halen maar hebben de loketten gesloten. De situatie is onhoudbaar, zowel voor personeel als studenten.

De oorzaak hiervan moet gezocht worden bij een gebrekkig informatica-systeem: ‘Smiley’, een project dat maar liefst 9 miljoen euro heeft gekost. Net zoals vorig jaar is er opnieuw totale chaos waardoor studenten niet inge-schreven raken en het personeel onder een onhoudbare druk komt te staan. Omdat het nieuwe informaticasysteem amper werkt en een terugkeer naar het vroegere systeem niet kan, duurt het soms dagen vooraleer iemand in-geschreven raakt. Heel wat studenten raakten in paniek en reageerden ge-frustreerd. Het kwam zelfs tot fysiek en verbaal geweld tegenover het per-soneel van de inschrijvignsdienst. Dat personeel is het beu, maar intussen zijn er nog honderden studenten wiens in-schrijving niet volledig rond is.

De vakbonden (CNE en CGSP) ver-klaarden dat het personeel geen ‘echte

staking’ houdt omdat er voorlopig geen alternatief is en de druk groot is om alle inschrijvingen zo snel mogelijk af te werken. Het personeel heeft steeds gewezen op de problemen, maar de di-rectie had hier geen oren naar. Nu is er de vrees dat de directie de problemen zal aanwenden om technische diensten uit te besteden.

Het informaticasysteem Smiley dient overigens niet alleen voor de inschrij-vingen, maar wordt ook gebruikt voor de financiën van de ULB. Het systeem werkt zo goed dat er nog geen volledig overzicht van de rekeningen van 2011 is, laat staan van 2012. Het is duidelijk dat het volledige Smiley-project een lachertje is qua efficiëntie, maar intus-sen is wel 9 miljoen euro aan midde-len weg gegooid. De studenten en het personeel zullen daarvoor opdraaien, het geld had immers veel beter kun-nen besteed worden (onder meer in de sociale dienst).

Zes jaar geleden waren er aan de VUB gelijkaardige problemen. Onder druk van de syndicale delegatie van ACOD werden de verantwoordelij-ken in de directie aangepakt, de rector moest zelfs opstappen. Vandaag heeft de VUB een eigen informaticasysteem dat beter functioneert. De ULB blijft intussen vasthouden aan een prestigi-eus extern aangekocht informaticasy-steem dat niet werkt. Het probleem ligt duidelijk bij de managementlogica van de directie.

Na een actie van de vakbondsjonge-ren (ABVV Studenten) en de Actief Linkse Studenten besliste de Raad van Bestuur dat alle inschrijvingsbewijzen gratis zouden zijn en er geen hoger inschrijvingsgeld komt voor niet-EU-studenten die voor 2011 waren inge-schreven. Ook werd beloofd dat alle in-schrijvingen zouden afgewerkt worden, ook na de uiterste inschrijvingsdatum. Dat is belangrijk voor de studenten om enige zekerheid te hebben.

Nu komt het erop aan om met het per-soneel een overwinning te behalen. Het is goed dat de vakbondsjongeren zich aan de kant van de vakbonden en het personeel hebben geschaard. Een geza-menlijke strijd is noodzakelijk om tot overwinningen te komen. Tijdelijke op-lossingen, zoals een paritaire commis-sie om betwistingen te regelen, moeten gepaard gaan met de strijd voor een degelijk publiek informaticasysteem waarmee de inschrijvingen vlotter kun-nen verlopen en het personeel niet aan de werkdruk ten onder gaat.

Het betekent dat we moeten opkomen voor meer publieke middelen voor het onderwijs, maar dan niet om dit aan de huidige managers van de ULB te ge-ven. Zij hebben hun wanbeheer al vol-doende gemanifesteerd. De controle en het beheer van de universiteit moe-ten in handen zijn van diegenen die dit terrein het beste kennen: het personeel en de studenten (en de gemeenschap in het algemeen).

door orVillE (als-ulB)

Op 11 oktober werd op initiatief van de Actiecomités Europa

een betoging gehouden tegen wat als een “banket van rijken” kan omschreven worden. De lobbygroep ‘Friends of Europe’ onder leiding van burggraaf Etienne Davignon blies er verzamelen. Om zich te beschermen, konden de superrijken rekenen op een eigen privémilitie: de politie onder aanvoering van Thielemans (PS).

Op bet banket kwamen toplui van de economische en politieke elite van Europa samen. Het ging om vertegen-woordigers van grote bedrijven als BP, Coca Cola, Exxon Mobil,... maar ook om politici en leiders van de trojka zoals Barroso, Van Rompuy of Mario Monti. Allemaal zijn ze mee verant-woordelijk voor het besparingsbeleid dat landen als Griekenland, Spanje, Portugal, Italië,... in chaos onderdom-pelt. De Actiecomités Europe protes-teerden en konden daarbij op enkele honderden actievoerders rekenen, on-der meer van LSP en ALS.

Vanop het verzamelpunt aan de Kleine

Zavel trokken enkele honderden be-togers door de stad terwijl ze slogans riepen tegen het besparingsbeleid. Er werd ook lawaai gemaakt om het ban-ket van de rijken te verstoren. Omdat de betogers te dicht in de buurt van de (intussen veranderde) locatie van het banket dreigden te komen, werden ze geblokkeerd door de politie. Die vatten post voor het banket en deden hun bij-naam van ‘privémilitie van het kapitaal’

alle eer aan.Na een half uur trokken de betogers

verder, maar ze werden telkens ge-blokkeerd door de politie die uiteinde-lijk overging tot arrestaties. Een hon-derdtal betogers werd opgepakt en pas na middernacht vrijgelaten. Het bevel tot arrestatie kwam van burgemeester Thielemans. Die is burgemeester in een stad waar 22% van de bevolking zonder werk zit en waar er naar schatting 2500

daklozen zijn. In plaats van die proble-men aan te pakken, keert hij zich liever tegen betogers die protesteren tegen het banket van superrijken.

Dit was nogmaals een voorbeeld van een toenemende repressie en crimina-lisering van protest. Mogelijk zal ie-dereen die opgepakt werd binnenkort een GAS-boete in de bus krijgen we-gens deelname aan een niet-toegelaten betoging. Dat is een poging om iedere

vorm van protest de kop in te drukken. We mogen dit niet toelaten en moeten ons blijven organiseren. Samen met alle slachtoffers van het besparings-beleid – werkenden, gepensioneerden, werklozen, studenten,... – moeten we opkomen voor een democratisch soci-alistische samenleving.

www.actieflinks.be

KULeuven geeft eredoctoraat aan IMF-topvrouw Lagarde

ULB. Problemen bij inschrijvingen vereisen gezamenlijk antwoord van personeel en studenten

Onder aanvoering van burgemeester thielemans (PS)Massale arrestaties bij protest tegen banket van superrijken

Foto’s: terwijl actievoerders in de cel worden gestopt (zie foto links), worden de superrijken beschermd door de politie (foto rechts). PS-burgemeester Thielemans weet wiens belangen hij verdedigt... (foto’s: Collectif Krasnyi)

dls319geert.indd 15 28/10/2012 18:14:46

stop gasstop de criminaliseringvan jongeren!

door mathias (GEnt)

Recent verlaagde minister Milquet (CDH) de minimumleeftijd voor

Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) naar 14 jaar en werd het maximumbedrag voor de boete opgetrokken tot 175 euro voor minderjarigen en 350 euro voor volwassenen. De zogenaamde

‘socialistische’ burgemeesters van Gent en Antwerpen toonden hun ware gelaat met hun pleidooi om de minimumleeftijd naar 12 jaar te verlagen. Wat is het volgende: GAS-boetes in de crèches?

Met de GAS-boetes kunnen lokale besturen hun eigen regelgevingen in elkaar knutselen en de gemeentekas spijzen. Naargelang van wat de be-stuurders als overlast beschouwen, kunnen sancties opgelegd worden voor rondhanggedrag, het foutief ge-bruik van publieke zitbanken maar even goed tegen protesterende ac-tievoerders. Jongeren worden bij het minste door het bestuur als misstap omschreven feit als criminelen behan-deld en zonder veel mogelijkheid van wederwoord aan de willekeur van het lokaal beleid onderworpen.

De willekeur van de GAS-boetes wordt officieel gerechtvaardigd met het argument dat overlast wordt be-streden. Maar dergelijke boetes wer-den ook al meermaals opgelegd aan betogers die protesteerden tegen het establishment. Het opvoeren van de repressieve mogelijkheden ligt in de lijn van wat heel wat andere landen doen. Het groeiende verzet tegen de dieper wordende economische crisis en de asociale gevolgen ervan worden beantwoord met repressie. Jongeren die als gevolg van de crisis steeds meer een ‘verloren generatie’ vormen, moe-ten hun mond leren houden en braaf tussen de lijntjes kleuren. Zoniet krij-gen ze te maken met GAS-boetes.

Terwijl de administratieve sancties van de fiscus tegen grote fraudeurs worden afgeschaft, worden de sancties tegen jongeren, werkenden en uitke-ringstrekkers drastisch uitgebreid. Het maakt de prioriteiten van de regering duidelijk. Waar de administratieve sancties van de fiscus tegen grote frau-deurs gepaard gingen met een gerech-telijke procedure en uitspraak, wordt

iedere schijn van onafhankelijkheid bij de GAS-boetes achterwege gela-ten. De gemeente bepaalt de regels, de verbalisering, de sanctionering en zelfs het beroep tegen de sanctione-ring. De gemeente is zowel regelge-ver, betrokken partij als rechter. Het gebrek aan middelen bij justitie wordt daarvoor als argument ingeroepen. In de besparingsdrift wordt er ineens ook maar op onze democratische rechten bespaard.

De kapitalistische afbraakpolitiek leidt tot een stijgende werkloosheid. Met 14% jongerenwerkloosheid halen we in België nog niet het niveau van Spanje of Griekenland, maar er is wel een forse stijging. Sinds het begin van de economische crisis kwamen er in Europa maar liefst 5,5 miljoen jonge werklozen bij. Samen met de afbraak van publieke diensten en jongeren-voorzieningen, de dure huisvesting en het gebrek aan degelijke jobs zorgt dit voor een uitzichtloze situatie. Er wordt zelfs gesproken over een ‘verloren ge-neratie’ die geen plaats vindt in de sa-menleving. Agressie en criminaliteit vinden in deze uitzichtloosheid een uitstekende voedingsbodem.

Met de GAS-boetes worden de arm-ste lagen het hardst getroffen. Met een maandloon van meer dan 11.000 euro kan minister Milquet haar kinderen veel meer laten permitteren dan de 1 op 5 kinderen die in armoede opgroei-en. Voor die laatsten weegt 175 euro een pak zwaarder op het gezinsbudget dan voor wie rijke ouders heeft.

Natuurlijk moeten echte overlast en criminaliteit worden aangepakt. Maar dat zal niet gebeuren door jongeren en armen te viseren en te criminaliseren. Een sociaal beleid zou erop gericht zijn om jongeren een toekomst te ge-ven door te investeren in kwaliteits-volle jobs, voldoende jongerenvoor-zieningen, degelijk en gratis onderwijs, betaalbare recreatie,... Ieder gemeen-tebestuur kan daar verantwoordelijk-heid in opnemen. Daarnaast zou over-last moeten aangepakt worden door bemiddeling en overleg, niet eenzij-dig met repressie. Met GAS-boetes en repressie kunnen jongeren geen toe-komst uitbouwen, met degelijk onder-wijs, openbare diensten en goede jobs kunnen is dat wel mogelijk.

Lees meer op pagina 14

jong zijn is geen misdaad

socialisme.beben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 319 November 2012

dls319geert.indd 16 28/10/2012 18:15:00