België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 323 April 2013

Volgens sommige gevestigde politici – doorgaans van het soort dat meer dan 10.000 euro per maand verdient – is het allemaal een kwestie van vertrouwen. Europees president Herman Van Rompuy en zijn trawanten doen er alles aan om het vertrouwen te herstellen. Ze doen dat door fabels te vertellen. En te herhalen. In 2011 verklaarde Van Rompuy reeds: “Ik ben een optimist. Als deze crisis achter ons zal liggen, zullen we zien wat in 2010 en 2011 is gerealiseerd. Dan zal blijken dat wat nu aangevoeld wordt als een ‘annus horribi-lis’ [een verschrikkelijk jaar] eigenlijk een

‘annus mirabilis’ [een mirakeljaar] was.” We zijn intussen twee jaar verder en Van Rompuy blijft maar prediken over het ein-de van de crisis. Voor de werkende bevol-king en het groeiende leger van werklozen is er evenwel nog steeds geen licht aan het einde van de tunnel in zicht.

Morgen wordt het niet beter…

Dat Van Rompuy en zijn kliek maar

eens aan de Grieken, Spanjaarden, Portugezen, Cyprioten of dichter bij huis aan de arbeiders van Ford, Arcelor, Carsid, NLMK, Caterpillar en de 18.000 anderen die in 2012 hun werk verloren, komen uitleggen wat voor een mirakel-jaar we achter de rug hebben.

Ook in de eerste maanden van 2013 was er weinig goed nieuws voor de meerder-heid van de bevolking. Het besparings-beleid leidt tot een afbraak van werk-gelegenheid en productiecapaciteit. De dalende koopkracht en toenemende ar-moede treffen het volledige sociale weef-sel. Wat zij als ‘oplossing’ voor de ziekte voorstellen, richt de slachtoffers van het zieke systeem verder ten gronde.

Hun uitleg dat spoedig alles beter zal gaan, horen we nu al vijf jaar. Maar ant-woorden op de crisis hebben ze niet. De patroons en politici zien in de crisis een kans om de aanvallen op onze levens-standaard op te drijven. In hun media schreeuwen ze het uit: enkel als we ‘al-lemaal’ een inspanning leveren, geraken we er uit. Terwijl de winsten op record-niveau blijven – dat moet nu eenmaal in

naam van de concurrentie – wordt onze levensstandaard gekelderd. Met 15% van de bevolking in armoede en een snel stij-gende werkloosheid gaan we ook hier de Zuid-Europese toer op.

… tenzij we onze toekoMst zelf in handen neMen!

In naam van de concurrentie wordt onze welvaart afgebouwd. Niet concur-rentie, maar solidariteit creëert welvaart. Om de neerwaartse spiraal te stoppen, is solidariteit nodig. Die solidariteit moeten we doorheen strijd organiseren en ver-sterken met een socialistisch program-ma. Zo’n programma moet erop gericht zijn om de controle op de sleutelsectoren van de economie in publieke handen te krijgen. We moeten onze toekomst uit de handen van de winsthongerige para-sieten halen!

Het opbouwen van een krachtsverhou-ding gebeurt het best op zowel syndicaal als politiek vlak. Een bokser die met een hand op de rug gebonden de strijd aan-gaat, maakt weinig kans. Een syndicale vuist combineren met de opbouw van een politieke vuist, een verlengstuk voor de syndicale eisen en bekommernissen die leven onder de miljoenen vakbonds-leden in dit land, is de beste manier om de strijd succesvol te voeren.

VOOR EEN POLITIEK ALTERNATIEF LINKS VAN GEVESTIGDE PARTIJEN!

door AlAin (nAmen)

De Europese Unie en haar lidstaten bevestigen het begrotingstraject van discipline en besparingen. Het dogma van de besparingen wordt algemeen aanvaard door alle gevestigde politici, of ze nu sociaal-

liberaal, asociaal-liberaal, groen-liberaal of nationalistisch-liberaal zijn. De crisis en de rampzalige gevolgen ervan op onze levensstandaard blijven maar aanhouden. Het besparingsbeleid werkt niet, het verdiept de crisis.

Op 27 april vindt in Charleroi een belangrijke mee-ting plaats. Het gaat om een publieke bijeenkomst van syndicalisten en socialisten naar aanleiding van de toespraak van Daniel Piron van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen op 1 mei 2012 over de afwezigheid van een politiek verlengstuk voor de eisen van de arbeidersbeweging en de gelijkaardige uitlatingen van Felipe Van Keirsbilck van de CNE, de Franstalige christelijke bediendenbond (tegenhan-ger van LBC).

Deze standpunten hebben geleid tot een steunco-mité dat zonder exclusieven werkt, met pluralisme en een zo breed mogelijk democratie. Verschillende linkse organisaties en partijen werken mee. Ook LSP doet dit met een groot enthousiasme. Op Socialisme 2013 – ons jaarlijks vormings- en discussieweekend op 13 en 14 april – zullen zowel Piron als Van Keirsbilck het woord nemen.

En uiteraard willen we er alles aan doen om van de bijeenkomst op 27 april een succes te maken. Syndicalisten en socialisten die uitkijken naar een breed politiek alternatief links van de gevestigde par-tijen kunnen dit op 27 april mee bouwen aan het con-cretiseren van dit standpunt.

Venezuela na Chavez:

hoe verder?

P 11

Na Arcelor en Ford nu ook

afdankingen bij Caterpillar

P 4

Tegenover de anti-abortus

lobby. Voor een echte keuze!

P 8-9

de Linkse Socialist� binnenlandN-VA RIChT zICh TEGEN ChRISTELIJKE ARbEIDERSbEwEGING

Vakbonden moeten breken met gevestigde partijen en hun politiek

hypocrisie van n-va

De aanval van de N-VA is natuurlijk hypocriet. De partij verwijt het ACW betrokkenheid bij financiële specu-latie, belangenvermenging en fraude met winstbewijzen. Als werkgevers hun bijdrage aan de gemeenschap zo-veel mogelijk beperken, is de N-VA de eerste om dat toe te juichen. Terwijl de Antwerpse diamantsector onder vuur ligt wegens belastingfraude, aarzelt de N-VA niet om de belangen van die sec-tor politiek te verdedigen. Of is N-VA Kamerlid Jan Jambon geen voorzitter meer van de ‘Diamantclub’ die parle-mentsleden bijeenbrengt om de dia-mantbelangen te behartigen?

De 100 grootste diamantbedrijven in ons land waren vorig jaar goed voor een omzet van 35,6 miljard euro waarop ze officieel 55 miljoen euro winst maakten en slechts 9,6 miljoen euro belastingen betaalden. Tegen een diamantair loopt een onderzoek wegens een fraude van 3 miljard euro, de diamantair raakt er mo-gelijk van af met een minnelijke schik-king van 150 miljoen euro. Dankzij de politieke vrienden, onder meer van N-VA, is zo’n schikking mogelijk. Hoe ge-loofwaardig is N-VA om op het ACW te chargeren?

Tenslotte is het opvallend dat de N-VA met haar aanvallen op ACW en Arco niet zegt hoe de 800.000 mensen met een Arco-aandeel, doorgaans kleine spaarders die wat zuur verdiende cent-jes in zo’n aandeel hadden gestoken, zouden beschermd worden. Dat is on-dergeschikt voor het politieke steek-spel waarmee N-VA het ACV wil ra-ken. Zo weten we meteen wat de kleine man waard is voor de nieuw-Vlaamse liberalen.

vakbondstop Moet breken Met patronale politici en praktijken

Iedere zwakheid langs de kant van

de arbeidersbeweging wordt onverbid-delijk uitgespeeld. Dat hebben we al gemerkt toen bekend werd dat ABVV-voorzitter De Leeuw zelf gebruik maakte van notionele intrestaftrek. De nauwe banden tussen de ACW-leiding en de speculatieve casinobankiers van Dexia zijn problematisch. Om de be-langen van de gewone werkenden en uitkeringstrekkers te verdedigen, moet volledig gebroken worden met derge-lijke praktijken.

En er kan best meteen ook gebroken worden met de politici die jarenlang een ACW-etiket droegen maar mee vorm gaven aan het neoliberale pro-ject dat ons tot een diepe crisis heeft gebracht, denk maar aan Dehaene en zijn Globaal Plan. Na het vertrek van Steven Van Ackere is er geen minister meer met ACW-etiket. Langs SP.a-zijde maakten de ministers al eerder duide-lijk dat ze geen uitstaans hebben met de ABVV-eisen. Voor de gevestigde par-tijen is de breuk met de vakbondseisen evident. Wanneer wordt dezelfde breuk ook voor de volledige vakbondsleiding evident? En vooral: wanneer worden daar conclusies uit getrokken?

een vakbondspartij?

Professor Jan Blommaert lanceerde op zijn blog een opmerkelijke oproep voor een vakbondspartij (*). Hij stelt terecht vast dat de campagne van vakbondsba-shing geen toeval is, maar een bewuste poging om de potentiële macht van de vakbonden in te perken. “De woede van de vakbonden, hun standpunten en analyses raken nog nauwelijks tot in het publieke forum. Vakbonden zijn effectief het zwijgen opgelegd. De vak-bonden tellen nochtans zowat drie mil-joen leden, werkenden en werklozen, en achter vele gesyndiceerden staat een gezin en een familie. Vakbonden zijn […] de enige echte massaorganisaties die ons land nog kent. De belangen die vakbonden verdedigen zijn de belangen

van een bijzonder groot gedeelte van de bevolking. [...] De politieke vertaling [ervan] is van wezenlijk belang.”

Blommaert heeft gelijk als hij stelt dat de vakbonden zelf een politiek initiatief moeten nemen om hun eisen centraal te plaatsen in het debat en ook bij de verkiezingen van 2014. “De vakbon-den kunnen zelf een partij of kieslijst oprichten en meedoen met de Moeder Aller Verkiezingen. Bij afwezigheid van een verzekerde vertegenwoordi-ging van de belangen van hun leden in andere partijen – ik denk dat we daar-van mogen uitgaan – is dit een logische zaak. Een Partij van de Solidariteit, of van de Sociale Actie, zou best wel wat harten sneller doen kloppen, ook in het stemhokje. En daarbuiten, want die in-greep zou nogal wat teweeg brengen. Ze zou plots sociaaleconomische the-ma’s op de agenda plaatsen, en niet in de marge van de debatten maar in het centrum ervan. De verkiezingen zou-den gaan over de grote zaken die alle mensen aanbelangen. Ze zou er ook voor zorgen dat er een duidelijk en rechtlijnig discours ontstaat over de be-langen van die drie miljoen werkenden en werklozen, wiens belangen tot nu toe makkelijk op te offeren bleken.”

Niets doen is geen optie. Zo stelt

Blommaert: “Het brutale feit is dat niemand anders de belangen van de vakbonden zal verdedigen dan de vak-bonden zelf. Het kan dus enkel slech-ter worden als de zaken op hun beloop

worden gelaten. Vakbonden zullen, mede dankzij de Merkels, Ruttes en Camerons van Europa, steeds verder de hoek worden ingedreven waar de klap-pen vallen. Tot ze erbij gaan liggen.” Hij benadrukt dan ook de dringend-heid, “Als vakbonden hun historische

rol ernstig nemen, en hun beginselen eveneens, dan moeten ze deze stap nu zetten. Ze kunnen de machtsvraag in een crisis met een diepgang en impact zoals deze niet uit de weg blijven gaan. Ze hebben ruim een jaar om te bouwen, te organiseren en te mobiliseren.”

LSP ondersteunt uiteraard deze op-roep voor een syndicale partij. We benadrukken daarbij het belang van interne democratie in zo’n partij: het mag geen project van de vakbondstop worden waarbij de basis weinig tot niets te zeggen krijgt. Vertegenwoordigers moeten volgens ons ten allen tijde kun-nen teruggefloten worden door hun achterban. Dat staat in schril contrast met wat we gewoon zijn van de zoge-naamde ACW-politici, maar ook van de vakbondstop, bijvoorbeeld in de Groep van 10. Met de nodige druk van onder-uit zal die interne democratie (zowel binnen de vakbonden zelf als binnen haar nog-op-te-richten partij) moeten worden afgedwongen.

Het volledig stuk is te lezen op de blog van Jan Blommaert: ht tp:// jmeblommaert .wordpress .com/2013/03/19

De afgelopen weken voerde de N-VA een offensief tegen de christelijke arbeidersbeweging. De neoliberale partij deed dit niet omwille van een strijdbaar programma gekoppeld met acties

tegen het casinokapitalisme dat ook door N-VA wordt verdedigd, maar net omwille van het feit dat de leiding van het ACW bijzonder ver is meegestapt in de neoliberale logica. Het was met andere doeleinden, maar de partij van De Wever heeft op een bijzonder zwak punt in de arbeidersbeweging gewezen: het omarmen van het neoliberalisme. Als we de aanval van rechts willen stoppen, zullen we iets aan dat zwakke punt moeten doen.

“Het brutaLe feit iS dat niemand anderS

de beLangen Van de Vakbonden zaL

Verdedigen dan de Vakbonden zeLf.

Het kan duS enkeL SLecHter worden aLS de zaken oP

Hun beLooP worden geLaten.” (Jan

bLommaert)

Ook andere syndicale verantwoorde-lijken delen hetzelfde standpunt. Er is nood aan een instrument waarmee de strijd en de bekommernissen van de werkende bevolking politiek vertaald worden. Die nood wordt steeds drin-gender naarmate nieuwe besparings-maatregelen worden genomen, nieuwe sociale bloedbaden worden aangericht en onze toekomst verder wordt onder-mijnd.

Eind april is er in Charleroi een mee-ting over deze kwestie gepland. Het gaat om een bijeenkomst voor een links alternatief op de kapitalistische crisis. De meeting zal plaatsvinden op zater-dag 27 april in de namiddag. Er zal een gezamenlijke tekst worden verspreid en bediscussieerd. De tekst zal wor-den opgesteld door het ABVV en mo-gelijk ook door het ACV en ACW (die bij het ter perse gaan van deze krant nog een beslissing hierover moesten nemen). Er zullen ook korte bijdragen

zijn van alle politieke organisaties die het initiatief ondersteunen (PVDA, LSP, SAP, PC,...).

De meeting zal starten met een voor-stelling van de oproep gevolgd door enkele getuigenissen en tussenkom-sten rond bedrijfssluitingen, Europa, het eenheidsstatuut van arbeiders en bedienden, fiscaliteit,... Hierna zul-len er werkgroepen zijn om de geza-menlijke tekst te bespreken. Na een slotwoord zullen vertegenwoordigers van alle ondersteunende organisaties de gezamenlijke tekst symbolisch on-dertekenen op het podium. De mee-ting wordt afgesloten met een infor-meel gedeelte. We nodigen de lezers van ‘De Linkse

Socialist’ uit om aan deze dag deel te nemen, erover te spreken in hun om-geving en om er het evenement van te maken dat een voorwerp van discus-sie zal zijn op de activiteiten rond 1 mei dit jaar.

VOOR EEN POLITIEKE VERTEGENwOORDIGING VAN DE ARbEIDERSbEwEGING

Meeting in Charleroi voor een alternatief links van de PS en Ecolo

Bij het ter perse gaan zijn het exacte aanvangsuur en de locatie nog niet bekend. We zullen dit uiteraard publiceren op socialisme.be of je kan ons ook telefonisch contacteren via 02/345 61 81.

Vorige maand schreven we in ons edito al over de discussies die plaatsvonden naar aanleiding van een oproep van het ABVV van Charleroi op 1 mei vorig jaar om de krachten links van de PS en

Ecolo te verenigen. Nadien kwam er een gelijkaardig standpunt van de algemeen-secretaris van de christelijke bediendenbond CNE.

ediTo door Bart Vandersteene, woordVoerder Van LsP

� ons standpuntwww.socialisme.be April 2013 �onze mening

zo gezegdKapitalist Bill Gates weet hoe

het systeem in elkaar zit. Het heeft hem superrijk gemaakt. op een bijeenkomst van de royal Academy of engineering’s Global Grand Challenges Summit - ook de bedenker van korte en krach-tige titels voor topbijeenkomsten heeft soms recht op vakantie - stelde Gates: “Het kapitalisme betekent dat er veel meer onder-zoek is naar kaalheid bij mannen dan naar ziektes zoals malaria die vooral arme mensen treffen.”

Nog nooit moesten zoveel Belgen bij de Voedselbank aan-kloppen. de economische crisis dwingt steeds meer mensen tot het zoeken van voedselpakketten om te overleven. er worden door het rode Kruis meer voedselpak-ketten uitgedeeld dan op het ein-de van de tweede Wereldoorlog. Het rode Kruis erkent: “Voor het eerst moet onze organisa-tie in een aantal landen meer de focus leggen op binnenlandse hulp dan op buitenlandse pro-jecten.” Zo zijn er maar liefst drie miljoen Spanjaarden afhankelijk van voedselpakketten! in België ging het vorig jaar om 121.000 mensen, een stijging met 4.500 tegenover 2011 en de sterkste stijging sinds het begin van de crisis in 2008. in vergelijking met 1995 is er sprake van een ver-dubbeling.

De besparingstrein komt ook in ons land op gang. Men wil een verlofdag schrappen. De federale schoolpre-mie zal er mogelijk aan geloven. Jobs bij de overheid zullen sneuvelen. De NMBS zal het met nog minder geld moeten doen. Niet de prestigieuze pro-jecten zullen worden geschrapt, wel de gewone dienstverlening. Bij De Lijn zullen de ticketprijzen stijgen, de Vlaamse kindpremie wordt geschrapt en er zal worden bespaard op sociale uitgaven. Er zijn geen middelen voor de broodnodige investeringen in kin-deropvang, gehandicaptenzorg, scho-len, sociale woningen,.... Ook de ste-den en gemeenten zullen besparen: minder personeel, minder middelen voor sociale projecten. Alle gevestigde partijen gaan er van

uit dat deze logica niet te vermijden is. Hun neoliberale recepten hebben ons tot de zwaarste crisis in decen-nia gebracht en als antwoord op die crisis komen ze nu met net dezelfde recepten af. De begroting is de afge-lopen jaren steeds verder uitgehold door de fiscale cadeaus aan de werk-gevers waardoor op de uitgaven voor de gemeenschap bespaard moest wor-den. Staatseigendommen werden in de uitverkoop gezet.

Daar kwam nog eens de prijs voor de redding van de banken bovenop. In de vijf jaar voor het begin van de ban-kencrisis, waren de drie grootste ban-ken van ons land samen goed voor 43 miljard euro winst. Dat bedrag werd grotendeels uitgekeerd in de vorm van dividenden of het werd geïnvesteerd in speculatieve beleggingen. De winsten werden door de privé geïncasseerd, de gokschulden worden op de gemeen-schap afgewenteld.

Ons economische en politieke stel-sel verdedigt de belangen van de gro-te kapitaalbezitters. Zij beschikken over vele propagandakanalen om hun heerschappij als de ‘normale gang van zaken’ voor te stellen, maar hun ge-schreeuw en hysterie tegenover de eer-ste acties van de arbeidersbeweging zal niet blijven pakken. We mogen ons niet laten ontmoedigen door hun geroep en moeten op een offensieve wijze voor de belangen van de meer-derheid van de bevolking opkomen.

Dat vereist ook een strijd op het po-litieke terrein. Wij ondersteunen de oproepen en initiatieven om een poli-

tieke uitdrukking aan het ongenoegen en het verzet te geven. De vakbonds-leidingen hebben helaas nog niet ge-broken met hun politieke ‘vrienden’ die de neoliberale logica verdedigen. Zo’n breuk en een actieve oproep tot de bundeling van alle krachten die wil-len bouwen aan een brede en inclusie-ve formatie van werkenden, gepensi-oneerden, werklozen en jongeren zou een enorme respons kunnen krijgen. Het zou ons wapenen om de verkie-zingen van 2014 met een sterk links alternatief tegemoet te gaan.

begroting zoekt geld waar er het minste zit...

De federale regering zoekt voor de zoveelste maal enkele miljarden voor

haar begroting. We mogen ons terug verwachten aan tientallen maatregelen. Deze hoeveelheid aan maatregelen moet de indruk wekken dat iedereen op de een of de andere manier bijdraagt. Dat is slechts schijn. Zoals bij alle voorgaande maatregelen blijven de verantwoordelijken voor de crisis, de superrijken, buiten schot.

Neoliberale ministers vinden elkaar als het erop aankomt om ons te laten betalen voor de crisis.

Hun neoLiberaLe recePten Hebben

onS tot de zwaarSte criSiS in decennia gebracHt en aLS antwoord oP die

criSiS komen ze nu met net dezeLfde

recePten af.

Heel wat economen blijven koppig pleiten voor een hard besparingsbeleid. Geert Noels (Econopolis) houdt vast aan het idee dat besparingen onvermijde-lijk zijn na jaren van te grote schulden, overinvesteringen en overconsumptie.

“Ofwel corrigeren we dat, ofwel doen we gewoon voort en zullen de proble-men nadien nog groter zijn”. (1)

Maar er zijn ook economen van finan-ciële instellingen als Belfius, Petercam, KBC en ING die steeds meer nadruk leggen op het feit dat de besparingen economisch herstel en groei bedrei-gen. Ze verwijten de Europese instel-lingen dogmatisme waarbij ze van be-grotingsnormen een fetisj maken. Deze economen herhalen wat al langer wordt gezegd door economen als Paul De Grauwe (London School of Economics) of Joseph Stiglitz (voormalig vice-voor-

zitter van de Wereldbank die in 2001 de Nobelprijs voor economie kreeg). Een IMF-rapport erkende recent dat de besparingen een zwaardere nega-tieve impact op de economische groei en de tewerkstelling hebben dan werd aangenomen.

“structurele Maatregelen”

Deze economen maken deel uit van de economische stroming die de ‘nieu-we Keynesianen’ wordt genoemd. Het Keynesianisme was de dominante eco-nomische stroming in de periode van de naoorlogse heropbouw met massale overheidsinvesteringen in de economie, de uitbouw van sociale bescherming en pogingen om de economie te controle-ren. Onder druk van de arbeidersbe-

MAAR wAT IS hET ALTERNATIEF VAN DE ‘NIEuwE KEyNESIANEN’?Steeds meer economen moeten erkennen: ‘besparingsbeleid werkt niet’

door STéphAne delcroS

De afgelopen maanden stonden steeds meer economen op met kritiek op het besparingsbeleid van nationale staten en de Europese Unie. Het leidde zelfs tot een strijd onder economen. Waarover gaat het

debat en wat betekent dit voor de arbeiders en jongeren?

weging leidde die politiek tot een aan-tal sociaaleconomische hervormingen waarbij onder meer de sociale zekerheid werd versterkt.

Vandaag is het onmogelijk om op-nieuw een dergelijk beleid te voeren. De mogelijkheden tijdens de naoorlogse pe-riode van groei werden gestopt door de crisis vanaf van de jaren 1970. De nieu-we Keynesianen willen de vrije markt een beetje aan banden leggen door een grotere nadruk te leggen op een fisca-le en/of monetaire politiek en door de publieke uitgaven te vergroten om de vraag aan te zwengelen en daarmee ook de werkgelegenheid en de lonen. Deze economen zijn bereid om een tijdelijke verhoging van de overheidsschulden te aanvaarden.

Net zoals dit John M. Keynes het geval was, is het uitgangspunt van de ‘nieuwe Keynesianen’ de verdediging van het kapitalisme tegen omverwerping van het systeem en een opmars van revolu-tie. De nieuwe Keynesianen willen geen einde maken aan de markt, ze denken dat hun voorstellen kunnen leiden tot een beter functioneren ervan. Ze leg-gen momenteel nadruk op het herlance-ren van de economie zonder rekening te houden met de bijhorende begrotingste-korten. Hiermee willen ze het economi-sche systeem redden. Pas na deze eerste periode van bijkomende uitgaven willen ze nagaan waar kan bespaard worden om de schulden terug te betalen. Dat zal uiteraard eveneens leiden tot een de-bat over de indexering van de lonen, de pensioenen en uitkeringen,... Bart Van Craeynest (Petercam) maakt het meteen duidelijk: “De echte uitdaging voor de Belgische overheidsfinanciën bevindt zich op de langere termijn, met de ver-oudering van de bevolking en de kosten die daarmee gepaard gaan.” (2)

De Grauwe, Stiglitz, Krugman en co zijn geen ‘linkse’ economen. Ze stellen ook het besparingsbeleid op zich niet in

vraag, enkel het ritme ervan. Ze roepen op om eerder ‘structurele maatrege-len’ te nemen. Frank Lerman (Belfius):

“Het is beter om de besparingen over een langere termijn te spreiden”. Paul De Grauwe zit op dezelfde lijn: “In de landen van het zuiden zijn er effectief problemen en moet er uiteraard een zeker besparingsbeleid zijn. Maar er moet ook tijd gegeven worden aan die landen om overeind te krabbelen.” (3) Keynesiaanse maatregelen – of voor-stellen die in die richting gaan – botsen onvermijdelijk op de beperkingen van het kapitalistische systeem.

de productie richten op de behoeften van iedereen

Er is nood aan een massaal program-ma van publieke investeringen en wer-ken. Niet om de markteconomie te stabi-liseren en de winsten van de kapitalisten veilig te stellen, maar om de behoeften van de meerderheid van de bevolking te bevredigen. Zo’n beleid moet gepaard gaan met de nationalisatie van de sleu-telsectoren van de economie (financie-wezen, energie, staal, transport, tele-communicatie,...) onder democratisch beheer en controle van de arbeiders en de gemeenschap, in het kader van een democratisch georganiseerde economi-sche planning.

Wij staan voor zo’n democratisch so-cialistische samenleving. In elk ander project van samenleving waarbij de productiemiddelen in private handen blijven, zal de verdediging van de por-temonnee van een kleine elite steeds het belangrijkste doel zijn.

NotEN(1) RTBF.be, 19 november 2012.(2) MoneyStore.be, 18 maart 2013(3) Le Soir, 15 maart 2013.

de Linkse Socialist� syndicaal1400 JObS bEDREIGD

Nieuw sociaal bloedbad bij Caterpillar. Voor eengemaakte strijd!

explosieve context

In februari alleen gingen 923 bedrij-ven in dit land failliet. Daarnaast zijn er grote afdankingen en sluitingen met na ArcelorMittal, Ford, Duferco,… nu ook de dreiging van een sociaal bloed-bad in Gosselies. De syndicale dele-gaties gebruiken de slogan ‘Neen aan door de beurs opgelegde afdankingen’. Daarmee wijzen ze terecht op de be-langrijkste reden voor de beslissing van de multinational: de aandeelhouders willen nog meer winsten realiseren en aarzelen daartoe niet om de arbeiders die aan de basis van de rijkdom van het bedrijf liggen op te offeren.

Omwille van de opgelegde eenma-king van het statuut van arbeiders en bedienden – en de mogelijkheid dat rechtbanken vanaf juli bij gebrek aan een eenheidsstatuut alle arbeiders op-zegtermijnen voor bedienden toeken-nen – wordt het afdanken van arbeiders mogelijk duurder. Een aantal patroons houdt daar nu al rekening mee en gaat sneller over tot afdankingen omdat ar-beiders nu nog in de solden staan.

De vakbondsdelegaties bij Caterpillar bereiden zich voor op een lange strijd. Ze doen dat op een goede manier. Er wordt gepoogd om alle arbeiders mee te krijgen en te politiseren via personeels-vergaderingen. De vakbonden slagen er in om 2.000 arbeiders gedurende twee uur rustig te laten discussiëren om ver-volgens terug aan het werk te gaan. De organisatie van dergelijke personeels-vergaderingen toont de autoriteit van de bonden in het bedrijf. Het kan de basis leggen voor een brede betrokkenheid bij de strijd.

spitstechnologie in tijden van crisis

De bonden wijzen erop dat de ves-tiging in Gosselies erg krachtige en performante machines produceert. Ondanks de kwaliteit van de geleverde

producten, zorgt de economische con-junctuur ervoor dat het moeilijker is om de machines verkocht te krijgen. De kwaliteit maakt ze immers ook duur.

Dat is een tegenstelling die het failliet van dit systeem eens te meer aantoont: in Gosselies worden minder vervui-lende motoren geproduceerd, maar de verkoop stokt omdat de prijs een kwart boven die van machines van minde-re kwaliteit ligt. Op een ogenblik dat onderzoek naar en ontwikkeling van ecologische motoren een prioriteit zou moeten zijn, zien we het omgekeerde. Enkel als de productiemiddelen voor spitstechnologie en de sleutelsectoren in publieke handen komen, zal het mo-gelijk zijn om technologische en ecolo-gische stappen vooruit te zetten.

We zijn het eens met Antonio Cocciolo, de voorzitter van de metaalbond van het ABVV in Henegouwen-Namen, toen die stelde: “We staan vandaag buiten alle politieke beslissingen. We moeten een openbare macht worden op lokaal en Europees vlak en banden aangaan met de arbeiders in andere Europese landen.” En nog: “Volledige delen van de economie, zoals energie of de ban-ken, moeten onder publieke controle komen. (…) De economische crisis is een zegen voor het patronaat die een versnelling hoger schakelt in de schok-politiek met chantage rond delokalisa-tie om maximale flexibiliteit te bekomen of de productie te delokaliseren om de winsten te vergroten.”

De directie van Caterpillar maakt van de gelegenheid gebruik om alle collec-tieve akkoorden in vraag te stellen of te herroepen. Alle verworvenheden van de interne syndicale strijd worden op de helling geplaatst. Zo werd in het verle-den afgedwongen dat er niet met inte-rimarbeid werd gewerkt. Nu komt de interim terug met het CPS (Caterpillar Production System), een werkwijze die een vorm van Toyotisme overgoten met wat Caterpillar-saus vormt. Het sy-steem is gericht op het maximaliseren van de flexibiliteit om de assemblage-

tijd te beperken. Daartoe wordt onder meer gewerkt met individuele premies. Gosselies is het Europese proefproject voor deze werkwijze.

Het Toyotisme of de just-in-time pro-ductie is erop gericht om geen stock te produceren, maar enkel te produceren naargelang er bestellingen binnen ko-men. Het gaat gepaard met een harde neoliberale politiek waarbij een extre-me flexibiliteit van de arbeiders wordt geëist. Die moeten meer en sneller pro-duceren aan een betere kwaliteit, maar met minder tijd. Er zijn kwaliteitscen-tra opgezet om enkele arbeiders ook zelf ideeën te laten geven over hoe de productie verder kan aangescherpt worden.

Uiteraard zijn socialisten voor een kwaliteitsvolle productie en dit liefst met zo weinig mogelijk arbeidstijd en met een betrokkenheid van de arbeiders bij het bepalen van het productieproces. Maar het doel van het Toyotisme is om zoveel mogelijk winst met zo weinig mogelijk personeel te realiseren. Wij willen iets anders: de rijkdom en de ar-

beidstijd verdelen en de concurrentielo-gica vervangen door een geplande pro-ductie gericht op de sociale behoeften.

geen enkele sector ontsnapt aan de crisis

Het onderwijs, de federale ambtena-ren, de gezondheidszorg, de gepensio-neerden, de werklozen, de arbeiders in de private sector,… Net zoals elders in Europa worden alle arbeiders en hun gezinnen getroffen door de crisis. Er is een politiek alternatief nodig om een einde te maken aan de hebzucht van de speculanten, bankiers en grote aandeel-houders wiens politieke vertegenwoor-digers ons enkel besparingen bieden.

De arbeiders van Caterpillar hebben een traditie binnen de arbeidersbewe-ging, ze zijn steeds aanwezig op beto-gingen en betuigen hun solidariteit met andere getroffen arbeiders. Er werden meteen banden gesmeed met de me-tallo’s van ArcelorMittal. Het is inder-daad nodig om tot eengemaakte strijd

te komen. De solidariteit kan versterkt worden doorheen een ambitieus actie-plan waarmee wordt ingegaan tegen de lawine van jobverliezen die maar blijft razen.

concurrentie is het wapen van de rijken, solidariteit dat van de arbeiders

Een kleine wandeling door de regio van Charleroi volstaat om de vele tekor-ten in deze samenleving vast te stellen, maar ook om het enorme potentieel te zien indien alle productiemiddelen die door het patronaat bij het grof vuil ge-zet zijn effectief zouden benut worden in het belang van de meerderheid van de bevolking. Het nationaliseren van de productiemiddelen zou duizenden jobs kunnen opleveren en zou in het geval van Gosselies betekenen dat een performante fabriek kan bouwen aan milieuvriendelijke en kwaliteitsvolle motoren en machines.

Een vaak voorkomend argument is dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen in economisch moeilijke tijden. En dus moeten we maar toelaten dat er wordt bespaard op onze lonen,

arbeidsvoorwaarden en pensioenen. Het argument dat er geen middelen zijn, klopt niet. Een voorbeeld.

Het chemieconcern Bayer maakte haar jaarcijfers voor 2012 bekend. Daaruit blijkt dat het opnieuw een recordjaar qua omzet en winst was. Wie kan daarvan profiteren? In de eerste plaats de aandeelhouders. Die kregen de afgelopen zes jaar op een totale winst na belasting van 14,07 miljard euro maar liefst 7,4 miljard uit-gekeerd (dat is 53% van de winst). Voor 2012 gaat het om 1,571 miljard euro. Het dividend per aandeel ging van 1,65 euro naar 1,9 euro, een stijging met 15%.

Topman Marijn Dekkers verklaarde: “Eens te meer willen we onze aandeelhou-ders laten mee genieten van de positieve ontwikkelingen in het afgelopen jaar.” Zullen ook de werknemers van Bayer meegenieten van deze successen, of blijft dat beperkt tot de aandeelhouders?

De toplui passeren zelf langs de kassa. CEO Marijn Dekkers was goed voor een jaarloon van 5 miljoen euro. Het ABVV berekende dat dit neerkomt op 2.063,35 euro per uur of 88 keer zoveel als een gemiddelde bediende (in 2010 was dat

‘slechts’ 80 keer zoveel). Vier toplui waren samen goed voor 13 miljoen euro! Dit is geen alleenstaand voorbeeld. Veel grote bedrijven maken recordwinsten

en storten deze middelen rechtstreeks door naar aandeelhouders en toplui. De middelen worden niet besteed aan betere loonvoorwaarden en ook niet aan in-vesteringen in nieuwe productie. De Europese beursgenoteerde bedrijven zitten op een geldberg van 788 miljard euro cash die ze weigeren te investeren. En dan zouden wij moeten betalen voor de crisis?

Dergelijke onthutsende cijfers ontbreken uiteraard in de patronale klaagzang die tegenwoordig in alle gevestigde media luid weerklinkt.

Het volledige pamflet van ABVV-Bayer waaruit deze cijfers werden gehaald, vind je hier: http://www.roodoor.info/images/pdf/bayer_ jaarcijfers_2012.pdf

door ThomAS (nAmen)

Vorige maand kondigde de directie van Caterpillar aan dat 1.400 jobs verloren gaan op de site van Gosselies. Dat komt bovenop 200 tijdelijke contracten die niet verlengd worden en 500 tijdelijke

contracten die sinds mei 2012 verloren gingen. Alles samen zijn er dus meer dan 2.000 mensen die hun job verloren.

hoezo, er zijn geen middelen? het voorbeeld van bayer...

syndicaalwww.socialisme.be April 2013 �

SOCIAAL AKKOORD FORD

De afgelopen maanden werd geen en-kele actie in Luik georganiseerd. Er was geen campagne om de lokale bevolking te betrekken bij de strijd. Na de betogin-gen in Namen, Straatsburg en Brussel komt er nu op 30 maart wel opnieuw een betoging in Luik. Het gaat om een

‘Mars voor Werk’ georganiseerd door het gemeenschappelijk vakbondsfront en met als ordewoord: ‘De kapitalisti-sche logica bestrijden’. Deze betoging vormt een uitstekende kans om de lo-kale bevolking actief te betrekken bij de strijd van de Luikse metallo’s.

Het lo t va n de a rbe ide r s bij ArcelorMittal is geen alleenstaand ge-val. De kameraden bij Ford, Caterpillar, Duferco, Meister en tal van andere bedrijven worden eveneens getroffen door de nefaste gevolgen van de patro-nale logica. De lawine van jobverliezen raakt de volledige gemeenschap en alle arbeiders, zowel diegenen met werk als diegenen zonder werk. Als de gemeen-schap wordt geraakt, moet ze verenigd de strijd aangaan.

welke actieMethoden?

De betoging van 30 maart kan een nieuwe start vormen om de motivatie van de arbeiders een boost te geven zo-dat we met de actieve steun van bredere lagen van de lokale bevolking de strijd voor echte overwinningen kunnen aan-gaan. De betoging is een uitstekende gelegenheid om solidariteitsaffiches en pamfletten te verspreiden in de hele

stad en in de omgeving van alle arbei-ders. Dat zou een mogelijkheid bieden om de lokale steun te versterken en zichtbaar te maken.

Een groot deel van de bevolking staat positief tegenover de eis van nationa-lisatie om jobs te redden. Maar onder-tussen zijn de gevestigde politici nog steeds op zoek naar een overnemer, ook al kondigde Mittal zelf aan dat de productiemiddelen niet te koop zijn. Laat ons de steun voor nationalisa-tie actief mobiliseren. Dan hebben de metallo’s niet het gevoel dat ze er al-leen voor staan en kunnen we de strijd aangaan om de werkgelegenheid en de economie van de regio zelf in handen te nemen.

strijd zelf in handen neMen

We moeten de strijd durven aangaan, zoniet dreigt een sluipende demoralisa-tie opgang te maken. Op de betoging in Namen op 20 maart waren er amper 500 arbeiders van Arcelor. Velen zien het nut niet in van de huidige strategie. We moeten daar dringend op een collectie-ve manier over discussiëren, met alge-mene personeelsvergaderingen waarop de arbeiders ook het woord kunnen ne-men en niet enkel komen luisteren naar wat de verantwoordelijken te zeggen hebben. De arbeiders moeten de strijd zelf in handen nemen. Met democra-tische personeelsvergaderingen op de verschillende sites kan een eerste stap gezet worden. Daarna kunnen we gaan

naar een personeelsvergadering van al-les sites samen waarbij er voldoende tijd is om een ernstige evaluatie te maken van de acties de afgelopen 15 maanden. Er kan een actieplan voor de komende periode worden bediscussieerd alsook een duidelijk eisenplatform.

van bezetting tot nationalisatie

Wij denken dat de bezetting van de sites een goede manier zou zijn om ze om te vormen tot permanente hoofd-kwartieren om de strijd en de discus-sies over de strijd te organiseren. Het zou tegelijk een goede eerste stap zijn naar de nationalisatie van de staalsector onder de controle en het beheer van de arbeiders, met een onteigening zonder schadeloosstelling.

De Luikse staalsector is niet opge-bouwd met het zweet van Lakshi Mittal. Het zijn de Luikse arbeiders die dit ge-daan hebben. Door hun fabrieken zelf in handen te nemen, zouden de staalar-beiders een voorbeeld vormen voor ar-beiders van andere bedrijven die even-eens getroffen worden door de dictatuur van de markten. Het zou de weg ope-nen om de strijd tegen het kapitalisme aan te gaan.

Zaterdag 30 maart: betoging in Luik. 10u Boulevard d’Avroy.Verslagen en foto’s vind je achteraf op socialisme.be.

De oorspronkelijke vertrekpremie van 700 euro per dienstjaar werd opgetrok-ken naar 2.000 euro, 2.450 euro voor wie tot einde 2014 blijft. Wie meer dan 20 jaar dienst heeft, krijgt bovendien een afscheidspremie van 13.600 euro, wie daaronder zit 6.800 euro. De in-levering van 2,5% die deel uitmaakte van het toekomstcontract met werkga-rantie tot 2020, wordt met terugwerken-de kracht terugbetaald vanaf 1 januari 2011. Wie op 1 juni 2013 vertrekt, krijgt een eenmalige premie van 3.000 euro. Wie op 31 december 2014 52 jaar oud is, kan terecht in het stelsel werkloosheid met bedrijfstoeslag (SWT – ter vervan-ging van het brugpensioen).

Voor de meeste arbeiders komt dit neer op twee jaar loon. Volgens de web-site van ABVV-Ford zou een geschool-de arbeider met 33 jaar dienst ongeveer 120.000 euro ontvangen, een bandwer-ker met 26 jaar dienst 102.500 euro. Dat zijn brutobedragen. Netto blijft daar hooguit 60% van over. In een regio waar nu al voor elke 100 inwoners op arbeidsleeftijd slechts 61 jobs beschik-baar zijn, is dat geen overbodige luxe. Velen beseffen dat, maar ze waren de dreigementen van de directie, de onze-kerheid en de onmenselijke werkdruk kotsbeu. Vooral dit verklaart waarom 71,7% of 2.945 arbeiders voor stemden. Toch dacht een aanzienlijke minder-heid, 1.161 arbeiders of 28,3%, dat er meer in zat. Als Ford uiteindelijk bereid is gevon-

den om extra geld op tafel te gooien en de federale regering om SWT toe te staan vanaf 52 jaar, dan komt dat niet door slim onderhandelen. Het was vooral uit vrees dat een kern van strijd-bare militanten die zich verzetten tegen werkhervatting nog meer invloed zou winnen. In de pers werden ze voor-gesteld als geïsoleerde terroristen die door werkwillige arbeiders onder de voet werden gelopen. Nauwelijks was de productie echter op snelheid of het werk werd alweer neergelegd.

Die groep militanten waren ook de enige Ford-arbeiders die zich actief het

lot van de arbeiders bij de toeleveran-ciers aantrokken. Misschien denken sommigen dat de toegevingen aan die arbeiders ten koste zijn gegaan van de enveloppe voor Ford arbeiders. Dat is totaal onjuist. Door twee weken lang de Ford-directie in een wurggreep te nemen en de productie feitelijk stil te leggen, sleepten ze niet alleen betere condities voor zichzelf uit de brand, maar dwongen ze de Ford-directie en de federale regering tot een aantrekke-lijker voorstel voor iedereen.

De arbeiders van de toeleveranciers hebben met hun acties aangetoond dat niet verdeeldheid, maar éénheid ople-vert. Behalve op de eerder vermelde groep strijdbare Ford-arbeiders en tal-loze bezoekers uit heel het land, konden ze slechts rekenen op hun eigen kracht. Die hebben ze maximaal benut met een gezamenlijk actiecomité. Zonder dit hadden ze het nooit vol gehouden. De bedragen van sommige Ford-arbeiders zullen ze niet halen. Voor toeleverings-bedrijven die pas 13 jaar geleden wer-den opgericht is 20 jaar anciënniteit on-waarschijnlijk. Dat ze echter dezelfde regeling hebben afgedwongen als voor het moederbedrijf is ronduit historisch. Geen wonder dat 70% bij SML, 76% bij IAC, 77% bij Syncreon en 86% bij Lear voor het akkoord stemde.

Je kan je afvragen wat mogelijk was geweest indien heel het vakbondsap-paraat een beetje van de moed had opgebracht van de arbeiders bij de toeleveranciers. Nu wordt een hyper-modern bedrijf met performante arbei-ders dicht gegooid. Enkele kilometers zuidwaarts wordt hetzelfde gedaan met ArcelorMittal en daar stopt het niet. Die productie-eenheden hadden nochtans een essentiële rol kunnen vervullen in het tegemoet komen aan sociale en ecologische noden, mits reconversie en economische planning. Van bij het be-gin was de vakbondsstrategie echter ge-richt op een sociaal plan. Strijd om het bedrijf open te houden door nationalisa-tie onder arbeiderscontrole en reconver-sie, werd helaas nooit overwogen.

Arbeiders toelevanciers dwingen historische toegeving af, maar sluiting gaat door

door eric Byl

Een ruime meerderheid van de arbeiders bij Ford en de toeleveranciers heeft op 15 maart het sociaal akkoord goedgekeurd. De uiteindelijke vertrekpremie bedraagt immers het drievoudige van het oorspronkelijke voorstel. Vooral de arbeiders van de toeleveranciers hebben met hun strijd een

historische doorbraak geforceerd. Zij krijgen dezelfde vertrekregeling als hun collega’s bij het moederbedrijf. De sluiting blijft echter een bittere pil.

Socialisme 2013. Werkgroep op zaterdag 13 april van 15u tot 17u30. lessen van de strijd bij Ford en Arcelor: over de nood aan arbeidersdemocratie, arbeiderseenheid en de strijd voor nationalisatie onder arbeiderscontrole

ARCELORMITTAL

Naar een strijd om Luikse staal en jobs te reddendoor dAphnée (luik)

op 7 december 2011 kwam de Luikse bevolking in het stadscentrum samen om haar solidariteit met de arbeiders van ArcelorMittal te betuigen. Er waren enkele tientallen duizenden

betogers die de metallo’s een hart onder de riem staken in hun strijd tegen de gevolgen van het patronale beleid. toen ging het om de sluiting van de warme fase, ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en werd ook een afbouw van de koude fase aangekondigd.

thema

Op 10 maart waren er ongeveer 2.000 betogers in Hoei om de kernramp van Fukushima in Japan te herdenken en om op de gevaren van kernenergie te wijzen. Om dergelijke tragedies te vermijden, is het van essentieel belang dat de volledige energiesector in pu-blieke handen komt zodat energie niet onderworpen is aan de vernietigende winsthonger van de privé. Dat zou de mogelijkheid creëren om massaal te investeren naar onderzoek naar en ontwikkeling van alternatieve milieu-vriendelijke energie. Een delegatie van LSP-leden betoogde in Hoei mee, we werden vergezeld door een groep van onze Duitse zusterorganisatie SAV.

In Brussel voerden we campag-ne met de eenheidslijsten ‘Gauches Communes’. We stelden toen dat er in Brussel evenveel aanvragen voor een sociale woning zijn als het aantal der-gelijke woningen dat vandaag bestaat. Er moet dus een verdubbeling van het aantal sociale woningen komen, zon-der rekening te houden met gezinnen die zelfs de moeite niet nemen om een aanvraag in te dienen.

Wij verzetten ons overigens tegen de tendens om enkel over ‘publieke huis-

vesting’ te speken in plaats van over sociale woningen. Het doel hiervan is om ook via publieke financiering rij-kere lagen aan te trekken om de arm-sten weg te duwen. Er is een sociaal aanbod nodig voor wie dit het hardste nodig heeft.

Tussen 2006 en 2012 heeft de PS in St Gillis amper 120 sociale woningen gecreëerd, terwijl de nood veel groter is. In oktober 2012 beloofde de PS nog-maals 120 ‘gemeentelijke’ woningen. In de gemeente zijn er 3.000 sociale wo-

ningen extra nodig om aan de vraag te voldoen en de prijzen in het algemeen naar beneden te halen.

Cathy Marcus (PS, waarnemend bur-gemeester) verklaarde op een publieke bijeenkomst dat er als gevolg van de be-sparingsinspanningen geen middelen zijn voor een nieuwe school in St Gillis, maar dat “prefab klassen een voldoen-de alternatief vormen”. Prefabklassen vormen alleszins geen maatregel die kwaliteitsvol onderwijs stimuleert. Tijdens de campagne beloofde de PS nog 1.000 nieuwe plaatsen op school tegen 2016. De PS had de toename van het aantal schoolkinderen overigens kunnen voorzien, de partij is al sinds de jaren 1980 aan de macht in St Gillis. Wij eisen de creatie van vier nieuwe scholen om het plaatsgebrek op te van-gen. Dat zou alvast vermijden dat het onderwijs in de greep van de private

sector geraakt. Het programma van de PS bij de ver-

kiezingen beloofde ook de creatie van een aantal jobs bij de gemeente. Het be-sparingsproject in Elsene geeft een an-dere tendens aan: daar worden onzekere contracten gestimuleerd terwijl vaste jobs verdwijnen. Er zijn degelijke en stabiele jobs nodig om een toekomst te kunnen uitbouwen. Een plan van soci-ale woningen en extra scholen zou werk creëren in de bouwsector, het onderwijs en de openbare diensten.Vandaag is de vraag niet langer of de

PS in St Gillis haar beloften zal houden. Dat zal niet gebeuren. Daarbij wordt terug gegrepen naar het argument dat de PS nu eenmaal in een coalitie zit en rekening moet houden met de algeme-ne besparingspolitiek. Dat was alvast het antwoord toen gevraagd werd naar de gebroken belofte om vanaf 2013

een gratis parkeerkaart in te voeren. Nochtans beschikt de PS over een ab-solute meerderheid in St Gillis en is het mogelijk om de beloften na te komen. Dat is een kwestie van politieke keuzes, waarbij moet gestreden worden voor de nodige middelen.

In Elsene heeft Gauches Communes reeds actie gevoerd tegen het bespa-ringsbeleid dat al concrete vormen aan-neemt. In St Gillis werd de begroting op 21 maart voorgesteld. De meerderheid was trots omdat er 60 plaatsen zouden bijkomen in de kinderopvang, terwijl er 750 kinderen op de wachtlijst staan. Zelfs dergelijke beperkte maatregelen zullen mogelijk geen stand houden eens de begrotingsdiscipline wordt aange-scherpt. Er is nood aan een massaal publiek investeringsplan om de noden aan te pakken!

LSP in actieVoor strijd, solidariteit en socialisme!

De maand maart was een bijzonder drukke maand inzake mobilisaties en acties.

tientallen militanten van LSP namen hieraan deel. We kwamen telkens tussen met standpunten en eisen rond de specifieke zaken waarrond actie werd gevoerd, maar dit werd ook telkens verbonden met het failliet van het kapitalistische systeem en de noodzaak van eengemaakt verzet tegen het besparingsbeleid. Een overzicht van enkele acties, naast de vele andere betogingen, verdelingen van pamfletten, discussies,...

De studenten van het Vlaams Belang organiseren ieder jaar een betoging in een studentenstad. Er is telkens een tegenbetoging waarin ons antifascis-tische campagne Blokbuster mee het voortouw neemt. Ook dit jaar was er een vreedzame antiracistische beto-ging. In Leuven trokken een kleine duizendtal antifascisten op 7 maart de straat op, terwijl extreemrechts met 250 aanwezigen betoogde. Daaronder een combinatie van VB’ers maar even goed neonazi’s van Blood&Honour. Op de antifascistische betoging was er een op-gemerkte delegatie van ‘Syndicalisten tegen fascisme’. Met een actieve cam-pagne en een geslaagde politieke beto-ging beperken we de ruimte voor ex-treemrechts om zich te manifesteren en steun te vinden voor een haatmars.

Op zondag 17 maart vond in Luik de jaarlijkse betoging tegen het gesloten asielcentrum van Vottem plaats. Het gaat om een gevangenis voor mensen wiens enige misdaad erin bestaat dat ze de miserie of de oorlog in hun land van herkomst proberen te ontvluchten. Er waren ongeveer 600 betogers. Wij kwamen tussen met slogans als ‘Niet de migranten zijn het probleem, het is het kapitalisme dat weg moet’, ‘Solidariteit met alle onderdrukten van de hele we-reld’. Naarmate de kapitalistische crisis verder miserie en sociale vernielingen aanricht, zal ook het aantal vluchtelin-gen toenemen. Hen opsluiten, zal daar niets aan veranderen. Wij zeggen: pak de verantwoordelijken aan, de multina-tionals die de neokoloniale wereld plun-deren om de winsten te vergroten.

Op vrijdag 15 maart was er een beto-ging van de campagne ‘Stop Repressie’. Dat is een campagne opgezet door de Jeunesse Ouvrière Chrétienne (JOC, de Franstalige tegenhanger van de KAJ). De actie vond plaats in het kader van de internationale dag tegen politiege-weld. Er waren een duizendtal beto-gers. Er was een strijdbare sfeer met slogans tegen politiegeweld en het on-derdrukken van sociaal verzet, maar ook tegen het besparingsbeleid. Langs Nederlandstalige kant waren er eind februari acties van TegenGAS in Gent met 150 aanwezigen en Antwerpen met een 70-tal aanwezigen.

Op donderdag 14 maart betoogden duizenden vakbondsmilitanten in Brussel met delegaties uit verschillen-de landen. De delegatie van Caterpillar liep prominent mee. Met de sociale bloedbaden bij Ford, ArcelorMittal, Caterpillar en andere, en met het bep-saringsbeleid op alle niveaus stelt de kwestie zich van een actieplan met al-gemene staking(en). Dat brachten wij alleszins naar voor in onze pamfletten, pankartes en krant. Dat stond bij ons centraal samen met de eis van natio-nalisatie onder arbeiderscontrole van bedrijven die tot collectieve afdankin-gen overgaan.

Op zondag 24 maart trok een reacti-onaire rechtse groep door Brussel om te betogen tegen het recht op abortus. LSP nam het initiatief om een breed platform op te zetten (met onder meer ABVV, JOC, ACV,...) om het recht op abortus te verdedigen maar tevens op te komen tegen het besparingsbeleid zo-dat abortus omwille van economische redenen niet meer zou moeten.

Gemeenten. Na de mooie verkiezingsbeloften, de harde besparingsrealiteit...door nicolAS menoux (ST GilliS)

De kapitalistische crisis verscherpt de sociale problemen. onderwijs, huisvesting, kinderopvang, de wachtlijsten en tekorten stapelen zich op naargelang de besparingsoperaties

elkaar opvolgen. Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen vielen nochtans heel wat mooie beloften te noteren. LSP wees er toen al op dat er meer middelen zouden nodig zijn en dat de beloften niet zouden gehouden worden.

JObS, GEEN RACISME! PAK DE MuLTINATIONALS AAN, NIET huN SLAChTOFFERS

STOP REPRESSIE! bETOGING TEGEN hET EuROPESE bESPARINGSbELEID

VOOR EEN VRIJE KEuzE. bAAS OVER EIGEN LIChAAM! VERNIETIG hET KAPITALISME VOOR hET DE PLANEET VERNIETIGT!

sociaal � de Linkse Socialist

themadossier �www.socialisme.be April 2013

Onderzoeksbeleid leidt niet tot sociale vooruitgang

“ecosysteMen en indirecte tewerkstelling”

Minister Lieten moest toegeven dat de cijfers spectaculair zijn. Ze stelde ech-ter meteen dat innovatiesubsidies “niet alleen dienen voor tewerkstelling bij de gesteunde bedrijven”.

Lieten stelt dat ook “ecosystemen en indirecte tewerkstelling” belang-rijk zijn, met andere woorden ook ver-hoogde economische activiteit bij toe-leveranciers en klanten van het bedrijf kunnen een rol spelen. De keerzijde van deze medaille is natuurlijk dat de sluiting van een groot bedrijf ook het hele ‘ecosysteem’ er rond bedreigt. De sluitingen en afdankingen bij Ford, ArcelorMittal of Caterpillar zorgen voor een diepgaande en verregaande economische ontwrichting van een hele regio.

De dossiers voor onderzoeks- en ont-wikkelingssteun ingediend door be-drijven zijn geheim, we kunnen ze dus niet gebruiken om te kijken hoe de ge-noemde bedrijven het economisch en maatschappelijk rendement van hun investeringen hebben berekend. Dit is jammer, het Agentschap voor Innovatie door Wetenschap en Technologie in Vlaanderen (IWT) geeft jaarlijks meer dan 110 miljoen euro aan subsidies aan bedrijven die sociale bloedbaden aan-richten. Enige maatschappelijke contro-le zou niet ongepast zijn. Nu is er enkel de algemene documentatie die het IWT zelf beschikbaar stelt.

“toegevoegde waarde”

Het IWT geeft in principe steun aan projecten waarvan de toegevoegde waarde minstens 25 keer groter is dan de gegeven subsidie. Voor elke euro subsidie wordt dus minstens 25 euro toegevoegde waarde verwacht. In be-paalde gevallen kan dat beperkt wor-den tot 10. Omdat ‘toegevoegde waarde’ een vaag begrip is, kijkt het IWT naar aantoonbare personeelskosten en af-schrijvingen op investeringen. Er wordt niet enkel gekeken naar bijkomende te-werkstelling, het behouden van jobs die anders zouden worden gedelokaliseerd komen ook in aanmerking. En ook in-vesteringen en tewerkstelling bij le-veranciers, onderzoeksinstellingen en klanten kunnen in rekening worden gebracht. Aangezien de omschrijving van ‘toe-

gevoegde waarde’ zo vaag is – hoe kan men berekenen of er zonder subsidies meer jobs zouden verloren gaan? – is het terugvorderen van de subsidies erg moeilijk. Als er ‘toegevoegde waar-de’ binnen de Europese Economische Ruimte is, kunnen de subsidies wet-telijk al niet teruggevorderd worden. Als pakweg Bekaert subsidies krijgt in Vlaanderen en daarna de productie naar Slovakije verhuist, kan daar wei-nig tegen ingebracht worden.

De afgelopen jaren werd meermaals aangekondigd dat zou onderzocht wor-den of subsidies aan bedrijven die so-ciale bloedbaden aanrichtten kon terug gevorderd worden, maar er kwam in de praktijk zelden iets van in huis.

voka: probleeM zit bij publiek onderzoek

Met de onthutsende cijfers over het jobverlies bij de bedrijven die met on-derzoeksubsidies gaan lopen, kon een eerder bescheiden opstelling van werk-geversorganisaties verwacht worden. Bescheidenheid is niet de sterkste ei-genschap van de kleine werkgevers van VOKA. Die organisatie haalde uit naar het feit dat de meeste overheidsmidde-len voor onderzoek naar publieke instel-lingen zoals universiteiten gaan en dat

“de positieve impact van deze investe-ringen pas op lange termijn komt”.

In plaats van middelen te geven aan de universiteiten, hogescholen en an-dere publieke onderzoekscentra wil VOKA dat de overheid investeert in onderzoek dat onmiddellijk effect heeft voor de economie. Met een dergelijk beleid zouden heel wat technologische toepassingen nooit bestaan hebben. Bovendien zorgen deze investeringen wel voor tewerkstelling en infrastruc-tuur. Openbare onderzoeksinstellingen streven immers niet naar megawinsten die als dividend worden uitbetaald aan aandeelhouders.

Het klopt ook niet dat een meerder-heid van de middelen naar publieke instellingen gaat. In 2011 gaf het IWT 232 miljoen euro aan subsidies voor onderzoek en ontwikkeling. Hiervan ging 144 miljoen naar bedrijven en 88 miljoen naar onderzoeksinstellingen. Een deel van de bedrijfssubsidies wordt gebruikt om een universiteit of hoge-school op te nemen als ‘onderzoeks-

partner’ die de onderzoekscapaciteit en/of infrastructuur levert. Met dit deel erbij komt het IWT aan 48,4% van de middelen die naar kennisinstellingen gaan. Die middelen zijn goed voor meer dan 1.500 rechtstreekse jobs.

breder probleeM

Bedrijven die publieke middelen krij-gen voor onderzoek zorgen niet voor extra tewerkstelling. Bovendien is er een algemeen tekort aan investerin-gen in onderzoek en ontwikkeling. In 2002 werd binnen de EU nog gespro-ken over het halen van de 3%-norm in 2010: publieke investeringen in onder-zoek en ontwikkeling voor een waarde van 1% van het BBP en private inves-teringen voor een waarde van 2% van het BBP. In Vlaanderen wordt slechts 2,12% gehaald en hinkt de private sec-tor nog meer achterop dan de publieke sector. Van de buurlanden doet enkel Nederland het nog slechter.

Dit is geen toeval. In het kapitalisme investeren bedrijven enkel wanneer ze op relatief korte termijn winst verwach-ten. Technologie die maatschappelijk nuttig is, maar geen economische meer-waarde levert, wordt niet onderzocht of toegepast. Dit is een logisch gevolg van het privaat bezit van de productiemid-delen: kapitalisten staan met elkaar in

concurrentie en proberen zoveel mo-gelijk rendement te halen uit hun pri-vate investeringen. In een periode van crisis leveren speculatie en financiële transacties meer op dan onderzoek en ontwikkeling in productie en reële eco-nomische activiteiten. Het kapitalisme zit vast in de eigen tegenstellingen, het privaat bezit van de productiemiddelen heeft haar limieten bereikt.

een socialistische visie

Socialisten willen onderzoek en ont-wikkeling uit het keurslijf van het pri-vaat bezit halen. Het nationaliseren van pakweg de 500 grootste bedrijven in ons land, en deze onder democra-tische controle van de gemeenschap brengen, zou zorgen voor een enorme rijkdom die deels ook kan worden in-gezet in onderzoek en ontwikkeling. We zouden massaal middelen kunnen voorzien voor maatschappelijk nuttige technologieën en ontwikkelingen. We zouden kunnen investeren in goede en milieuvriendelijke bussen, treinen en auto’s, passiefwoningen die het tekort aan sociale woningen kunnen oplos-sen, het groeperen van al het onderzoek naar kanker en AIDS, in plaats van de versnippering die vandaag bestaat bij tientallen bedrijven,…

doSSier op BASiS vAn een BijdrAGe door Tim op zijn BloG (*)

overheidsmiddelen voor onderzoek en innovatie gaan vooral naar een select groepje van bedrijven die de steun incasseren maar tegelijk snoeien in de tewerkstelling. Uit

een antwoord van minister Ingrid Lieten (SP.a) op een vraag in het Vlaamse Parlement blijkt dat 59% van de middelen tussen 2002 en 2011 terechtkwamen bij tien grote bedrijven die in dezelfde periode 6.600 jobs schrapten. Het gaat onder meer om Janssen Pharmaceutica, Alcatel-Lucent, Philips, Umicore, Bekaert, oN Semiconductors en Agfa. Langs Franstalige kant zijn er geen cijfers. Daar wordt momenteel wel gediscussieerd over de mogelijkheid om meer innovatiesteun aan bedrijven te geven. En dat om de tewerkstelling te bevorderen…

De mogelijkheden van elektrische wagens zijn enorm. Aan de Gentse universiteit rijden er al verschillende dergelijke wagens rond met prestaties die nauw aansluiten bij wat een wagen met fossiele brandstof kan. Maar geen enkel autobedrijf wil een fabriekshal re-serveren voor de bouw van elektrische wagens, het commerciële risico is im-mers te groot in een context van over-productie. Het project ‘COMPLEX’ zou daar een oplossing voor bieden. Maar… een van de praktijkcases die werd be-studeerd was deze van de fabriekshal van Ford in Genk. De sluiting van Ford bedreigt het onderzoek.

Waarom die fabriek niet nationalise-ren om het opnieuw op te starten on-der publieke controle waarbij het be-drijf kan omgevormd worden tot een

publieke productie- en onderzoeks-eenheid voor mobiliteit. De productie-lijnen kunnen dan aangepast worden om ook treinen en bussen te bouwen. Het tekort aan openbaar vervoer zou ervoor zorgen dat er geen sprake van overcapaciteit zou zijn. Op basis van de resultaten van het COMPLEX-project zou vrij snel met de productie van elek-trische wagens kunnen gestart worden. Het nodige staal voor de productie kan uit Luik gehaald worden, via de Maas en het Albertkanaal zodat het wegen-net niet extra wordt belast.

Om nieuwe metro- en tramlijnen aan te leggen, een grotere Noord-Zuid treinverbinding in Brussel te graven of om elektrische oplaadstations voor auto’s en bussen aan te leggen, zouden graafmachines en andere bouwtuigen

kunnen gebouwd worden in Gosselies nabij Charleroi, waar Caterpillar net 1.400 ontslagen aankondigde. De graaf-machines en het staal kunnen ook die-nen voor de bouw van de noodzake-lijke nieuwe sociale passiefwoningen, scholen en moderne crèches. Door de bankensector te nationaliseren en om te vormen tot een investeringsvehikel met overheidsgaranties en publieke contro-le zouden arbeiders en hun gezinnen er een degelijke intrest kunnen krijgen en zouden er goedkope leningen zijn voor woningen of voor kleine bedrijven.

Binnen het huidige systeem is dit na-tuurlijk onmogelijk. Maar er zijn wel voldoende middelen voor, denk maar aan de minstens 30-35 miljard euro die rijke Belgen illegaal in Zwitserland ge-parkeerd hebben of de 92 miljard euro bedrijfswinsten in 2009. Vandaag lijkt dit allemaal misschien onrealistisch. Maar hoe realistisch is het om te blijven besparen en jobs en openbare diensten te schrappen terwijl er alternatieven mogelijk zijn?

Nationaliseren om sociale en technologische vooruitgang te bekomen

(*) De blog van Tim is te vinden op volgend adres:http://timdelinksesocialist.blogspot.be

In 2011 werd gestart met het project ‘CoMPLEX’, een onderzoeksproject van de Gentse universiteit met zeven bedrijfspartners. Er wordt onderzocht hoe automobielfabrieken

kunnen omgebouwd worden tot assemblagebedrijven van zowel auto’s met klassieke aandrijving als hybride wagens of elektrische voertuigen.

de Linkse Socialist� thema

De vervrouwelijking van de armoede wordt regelmatig door onderzoek be-vestigd. We citeren hier gegevens uit de brede bevraging van Comeva en de Koning Boudewijnstichting (maart 2010). Een algemeen cijfer om mee te beginnen: 22% van de vrouwen heeft het financi-eel zwaar (7% komt helemaal niet rond, 15% moeilijk) en nog eens 40% stelt wel rond te komen, maar zich geen extra’s te kunnen veroorloven. Slechts 30% leeft

“comfortabel”. Lage vrouwenlonen en een stijgende

levensduurte (wonen, energiekost,…) maken dat vrouwen zonder partner een veel hoger armoederisico lopen dan vrouwen van wie het gezinsinkomen aangevuld wordt door een (hoger) man-nenloon. 60% van de vrouwen die niet rondkomen, is sin-gle tegenover 25% van de vrouwen die wel rondkomen. Alleenstaande ou-

ders (80% moeders) lopen een armoe-derisico van 36%. Werk en diploma bieden geen garan-tie dat je als vrouw aan financiële moei-lijkheden ontsnapt: 38% van de vrou-wen die met moei-te rondkomen, is hoog opgeleid en 30% werkt voltijds. Niet minder dan 1 op de 2 ondervraag-de vrouwen stelde financieel afhankelijk te zijn van haar man, 11% zegt bij hun partner te blijven omdat ze het financieel niet alleen aankunnen (14% bij de vrou-wen in armoede, 7% bij de vrouwen die rondkomen).

De studie toont dat een mannelijke kostwinner nog steeds onderdeel uit-maakt van de beste strategie om aan de armoede te ontsnappen. Een pijnlijke vaststelling in een samenleving die lang beweerde dat de gelijkheid van man en vrouw als niet volledig bereikt, dan toch binnen handbereik lag.

De crisis en het besparingsbeleid drei-gen de restanten van de naoorlogse ver-worvenheden onderuit te halen

De Belgische bevolking kreeg van de regering Di Rupo al 18 miljard bespa-ringen te verduren en het stopt voorlopig niet. Gevreesd mag ook worden dat een hoop structurele aanvallen gepland wor-den voor na de verkiezingen van 2014, waarna voor het eerst sinds lang vier jaar zonder verkiezingen volgt. Vrouwen werden al hard geraakt door

de crisis, hoewel de meest spectaculaire jobverliezen voorkwamen in industriële sectoren waar vooral mannen werken. Ze werden geraakt door de decennialange onderfinanciering van zorg in al haar vormen. De zorg voor kinderen, zieke of bejaarde familieleden, voor personen met een handicap… komt door een tekort aan plaatsen en ellenlange wachtlijsten terug meer en meer op het takenlijstje

van het gezin te staan. En in dat gezin verdie-nen vrouwen minder dan mannen. Als dan iemand minder moet werken om die taken op te vangen, is dat in de meeste gevallen de vrouw.

De te verwachten ver-dere af bouw van de openbare diensten zal nog veel meer vrouwen dwingen tot deeltijds werk en het verlies van f inanciële onaf han-kelijkheid. Nu reeds worden hele groepen vrouwen gedwongen om minstens tijdelijk

uit de arbeidsmarkt te stappen omwille van het gebrek aan voldoende betaalbare plaatsen in de kinderopvang. Ook de ont-wikkeling van het plaatsgebrek in het on-derwijs, waardoor steeds meer kinderen naar een school gaan die niet in de buurt ligt, maakt dat veel vrouwen het steeds moeilijker hebben om een voltijdse job te behouden of te aanvaarden. Vrouwen worden ook harder geraakt

door een reeks algemene maatregelen, zoals de afbouw van het wettelijk pen-sioen of de degressiviteit van de werk-loosheidsuitkeringen. Volgens Femma (persbericht van 31/10/2012) worden al-leenstaande werkloze vrouwen door het laatste hard geraakt: “Zij stranden bin-

nenkort op 1090 euro/maand. Ver onder de Europese armoedegrens”. Vrouwen zijn ook oververtegenwoordigd in de categorie “samenwonenden”, die op het dieptepunt uitkomen op 485 euro/maand. De maatregel duwt ook het pensioen verder omlaag terwijl nu al 60% van de vrouwen het een pensioen heeft dat lager is dan 1000 euro/maand (tegenover 30% van de mannen).

“Mannen Moeten Minder uren werken, vrouwen Meer”? (Monica de coninck)

Als de dubbele dagtaak vrouwen belet sociaal gelijk te worden met mannen, is de oplossing dan dat mannen meer tijd in het huishouden besteden? Het is on-derdeel van de mantra van de burgerlijke feministen. En natuurlijk beperkt de tra-

ditionele taakverdeling in de huishoude-lijke taken vrouwen in hun vooruitgang op de arbeidsmarkt. Maar de voorstel-ling alsof het om een gemakzuchtige

“keuze” van “mannen” zou gaan, is nog-al kort door de bocht. En als dat de op-lossing is, wat doen alleenstaande moe-ders dan?Als de man in de leeftijd tussen 25 en

40 jaar de koning van de arbeidsmarkt is, dan is dat niet het gevolg van een be-slissing van “de mannen”. Bazen nemen die mannen aan omdat ze niet zwanger worden en omdat bazen ervan uitgaan dat mannen in hun ijver voor het werk niet gestoord worden als hun kinderen bijvoorbeeld ziek worden.

Bazen nemen mannen aan omdat ze overuren kunnen kloppen, aangemoe-digd door de regering (met o.a. Monica De Coninck) via dalende lasten op over-uren. Bovendien gaan we steeds meer

in de richting van annualisering van de arbeidstijd, waarbij in drukke periodes een meer dan voltijdse job wordt uitge-voerd – wat voor mensen met kinderen onmogelijk te combineren valt met de 32-urenweek in het onderwijs. Als je wil dat mannen meer in het huishouden en de kinderzorg doen, moeten ze minder uren buitenshuis werken, niet meer. Als we willen dat vrouwen voltijds wer-

ken –het enige dat vrouwen een kans biedt op reële onafhankelijkheid – dan moet het aantal uren voor een voltijdse job omlaag. Een arbeidsduurverminde-ring naar 32 uur per week zonder loon-verlies en met bijkomende aanwervingen zet niet alleen een belangrijke stap in de oplossing van de werkloosheid, maar kan ouders – mannen en vrouwen – ook toe-laten om een betere balans te vinden en een betere verdeling van een deel van de zorg- en huishoudelijke taken.

We moeten vooral ook een deel van dat huishoudelijk werk collectiviseren. Kwaliteitsvolle en verse maaltijden op de werkplaats en in de scholen bevrijdt gezinnen – en daarin vooral vrouwen

– van uren onbetaalde arbeid per week (boodschappen, eten bereiden, afwas…). Publieke buurtwasserijen en -strijka-teliers, waar het personeel onder over-heidsstatuut werkt - zouden niet alleen een pak jobs scheppen, maar ook voor de gezinnen meer vrije tijd creëren. Ook de jobs die vandaag via dienstencheques worden geregeld, zouden binnen dat openbare statuut moeten vallen, opdat ie-dereen die ze nodig heeft er gebruik kan van maken en opdat het personeel – in grote meerderheid vrouwen - degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden krijgt.

Deeltijds werken is voor veel vrouwen een noodzaak door de flexibiliteit van de arbeidsmarkt en het ontbreken van diensten die de huishoudelijke arbeid beperken. Zolang dat zo blijft, beteke-nen de woorden van De Coninck enkel dat ze de schuld voor lage lonen en pen-sioenen doorschuift naar de individu-ele “keuzes” van vrouwen en mannen. Waarom? Omdat zo’n “oplossing” de staat geen geld kost en bovendien man-nen als verantwoordelijken aanstelt voor de lage vrouwenlonen. Een klassieke verdeel-en-heersstrategie.

Voor een echte keuze: Recht op abortus – Recht op het krijgen van kinderen zonder te verarmen

door AnjA deSchoemAcker

Deze krant wordt geproduceerd tijdens het weekend waarin de

jaarlijkse Mars voor het Leven plaatsvindt (24 maart). Mogelijk volgt er nog een Europese Mars voor het Leven en de Familie op 21 april. ondertussen hebben de activisten van de Sinterklaasgroep wekelijkse activiteiten voor het abortuscentrum in Gent, waarbij de vrouwen die er komen op schandalige wijze worden geculpabiliseerd en geïntimideerd. Wat begon met een handvol fanatici is aangegroeid tot een groep van een 20-tal. Het is ook niet het enige centrum dat regelmatig door hen bezocht wordt.

Het is hoog tijd om een tegenbeweging op te bouwen. De Mars voor het Leven laten doorgaan zonder tegenactie is toe-laten dat deze reactionaire groepen de media bezetten zonder enig antwoord. Aan de lokale centra moeten campag-nes worden opgebouwd die een einde kunnen maken aan hun aanwezigheid. Vrouwen op zo’n moment moreel en emotioneel onder druk zetten, kan niet onder het recht op vrije meningsuiting vallen, maar onder openlijke pesterijen en intimidatiepogingen.

Om zo’n beweging uit te bouwen, moet men echter ook een antwoord bieden op het populistisch misbruik door de pro-life-beweging van de sociale proble-men in de samenleving. De vaststelling dat het liberale verhaal niet heeft vol-staan om vrouwen sociale gelijkheid te bieden, leidt tot een zoektocht naar an-dere oplossingen. In die zoektocht bie-den bewegingen als “prolife” een terug-keer naar het verleden aan. Socialisten moeten een weg naar de toekomst tonen, een toekomst waarin geen discriminatie, onderdrukking, uitbuiting… - en geen tweederangsburgers - bestaan.

Langzame afbouw welvaarstaat in laatste decennia maakt arm – vrouwen het hardst getroffen

aLLeenStaande ouderS (80%

moederS) LoPen een armoederiSico

Van 36%. werk en diPLoma bieden geen garantie dat Je aLS

Vrouw aan financiëLe moeiLiJkHeden

ontSnaPt: 38% Van de Vrouwen die met

moeite rondkomen, iS Hoog oPgeLeid en 30%

werkt VoLtiJdS.

De campagne tegen de fout genoemde “prolife”-beweging

dossier� de Linkse Socialist

www.socialisme.be April 2013 �thema

denen tot abortus overgaan – of omdat hun dubbele dagtaak nu al hun draag-kracht overstijgt – zouden daartoe de kans moeten krijgen. Voor die echt vrije keuze is een samen-

leving nodig waarin kinderen krijgen niet tot verarming leidt, noch tot een dubbele dagtaak voor vrouwen. Een sa-menleving waarin kinderbijslag de reële kosten dekt, waar ieder kind een plaats heeft in kwaliteitsvolle en toeganke-lijke structuren voor kinderopvang en onderwijs, waar kwaliteitsvolle dien-sten bestaan die de huishoudelijke taken verlichten en zorg bieden aan wie dat nodig heeft,… maar ook waar niemand met armoede wordt bedreigd door lage lonen en uitkeringen.

In onze samenleving– het kapitalis-me – is de vooruitgang van vrouwen op al die vlakken al enige tijd omgebogen tot een achteruitgang. De fundamentele reden hiervoor is niet dat er geen mid-delen zijn, maar dat meer en meer alle middelen uit de samenleving worden weggezogen door een steeds rijkere mi-nieme elite. Die elite houdt een systeem in stand dat armoede kweekt en steeds meer mensen de mogelijkheid ontzegt

gelijk welke keuze te maken. Het is een systeem dat steeds opnieuw haar eigen crisis creëert, om er dan de meerderheid van de bevolking voor te doen opdraaien. Haar controle over de middelen maakt dat vrouwen nooit moeten verwachten dat die worden ingezet voor iets dat wel de samenleving vooruitbrengt, maar geen maximale winst op korte termijn oplevert. De strijd voor een echte keuze zal pas voorbij zijn met de overwinning van de strijd voor democratisch socia-lisme, een systeem waarin de productie gepland wordt niet in functie van winst, maar om in de behoeften van de meer-derheid van de bevolking te voldoen.

(*) De Magdalena-wasserijen in Ierland (1922-1996) werden beheerd door religi-euze congregaties. Er werden vrouwen opgesloten om dwangarbeid te verrich-ten. De overheid heeft zelf tienduizend vrouwen in de wasserijen ondergebracht. Het ging onder meer om ongehuwde moeders of dochters van ongehuwde moeders.

Dat de prolife-beweging pas vandaag echt zijn kop opsteekt in België, is bin-nen het kader van de huidige onzeker-heid bij grote lagen van de bevolking niet verwonderlijk. We hebben al gezien dat de hang naar het traditionele gezin ondersteund wordt door de realiteit dat vrouwen financieel meestal beter af zijn met een mannelijke partner. We hebben ook gezien dat de verslechterende om-standigheden op de arbeidsmarkt ma-ken dat meer en meer vrouwen, en zeker moeders, geen volwaardig inkomen kun-nen bekomen. Waar Monica De Coninck stelt dat de nodige verandering ligt in het meer voltijds werken van vrouwen (ook al weigert ze daar de voorwaarden voor te creëren), stellen de prolifers dat we te-rug moeten naar het oude gezin, waar de mama tijd had voor haar kindjes (maar wel volledig afhankelijk was van haar echtgenoot en haar bestaan beperkt zag tot haar gezin). Veel jonge vrouwen komen tot de con-

clusie dat gezien de lage lonen voor vrou-wen en de hoge prijzen voor kinderop-

vang het sop de kool niet meer waard is. Zij willen langer thuis blijven bij de kinderen en minstens tijdelijk deeltijds werken om niet totaal afgepeigerd door het leven te gaan voor een inkomen dat de moeite niet waard is. Wij delen die eisen, die met de huidige productiviteit eigenlijk geen probleem zouden mogen vormen. Bovendien weerspiegelen die eisen dat “het gezin” voor vrouwen ook een “werkplaats” is, weliswaar met on-betaalde arbeid. Prolifers spelen daarop in met hun eisen voor een huismoeder-loon.

Ons alternatief luidt anders. Meer flexi-biliteit ten voordele van de werkende ou-ders, met de erkenning van minimum zes maand verplicht ouderschapsverlof met uitbetaling van het volle loon (voor vrouwen en voor mannen), met het recht om tijdelijk deeltijds te werken zonder groot loonverlies op momenten dat de gezinstaken meer tijd opeisen (zieke kinderen, verzorgen van bejaarde fami-lieleden,...) zijn zaken die het leven voor veel vrouwen zouden vergemakkelijken

en ook meer mannen zouden toestaan zich in zorg- en huishoudelijke taken te engageren zonder een sterk verlies aan inkomen.

Het uitbreiden van dergelijke moge-lijkheden als onderdeel van de sociale zekerheid (waarvoor dan de patronale bijdragen wel terug – en flink! – moe-ten stijgen) zou veel vrouwen ervoor be-hoeden permanent huisvrouw te worden, met alle nadelen (afhankelijkheid en iso-latie, beperkte mogelijkheden tot zelf-ontwikkeling, eindeloze herhaling van steeds weer dezelfde simpele taken,…) die eraan verbonden zijn.

In de kapitalistische maatschappij wor-den deze oplossingen “onbetaalbaar” ge-acht. Niet omdat ze onbetaalbaar zijn, maar omdat je ervoor moet snijden bij die bevolkingsgroep die Monica De Coninck en co vertegenwoordigen: de rijke elite. Dat heeft De Coninck dan toch gemeen met de prolife-beweging: ook hun “oplossingen” brengen geen meerkosten voor de rijke elite mee.

De prolife-beweging serveert het verleden als de oplossing

Er mag geen twijfel over bestaan: het recht op abortus is een fundamenteel recht dat met hand en tand verdedigd moet worden. Niemand kan in de plaats van een zwangere vrouw beslissen of zij een kind houdt of abortus pleegt. In die zin is de wet in België nog steeds zeer beperkt: er is slechts een korte pe-riode waarin abortus vrij te bekomen is, nadien is het enkel mogelijk indien er zware implicaties zouden zijn voor het leven of de gezondheid van de vrouw of het kind. Wie geld heeft, kan dan nog in andere landen terecht; de rest zit met de gebakken peren.

In een samenleving waar vrouwenlo-nen gemiddeld dalen naarmate vrouwen meer kinderen hebben, waarin alleen-staande moeders een bijzonder groot armoederisico lopen, waarin partner-geweld een wijdverspreide realiteit is, is de controle over de eigen vruchtbaarheid zeer belangrijk. Het krijgen van een kind of nog een kind erbij kan de draagkracht van moeders en gezinnen overstijgen.

Het is ook een gevaarlijke illusie te denken dat een afschaffing van het recht leidt tot minder abortussen. Een wettelijk verbod leidt immers enkel tot

meer onveilige abortussen, waarbij de complicaties kunnen leiden tot verlies van de vruchtbaarheid en zelfs de dood. Onderzoek van de Wereldgezondheidsor-ganisatie toonde dat in 2008 49% van de abortussen in de wereld onveilige abor-tussen waren, 1 op 8 vrouwen zou daar-bij het leven laten.

De dood van Savita Halappanavar in Ierland heeft ons vorig jaar met de neus op de feiten geduwd. Haar leven kwam in gevaar door zwangerschapscomplicaties, waarbij haar foetus niet meer levensvat-baar was. Een abortus had mogelijk haar leven kunnen redden, maar kon door het absolute verbod niet worden toegepast. De zogenaamde “prolife”-ideologie kost mensenlevens!

De verdediging van het recht op abor-tus moet op verschillende vlakken wor-den gevoerd. In veel landen en regio’s staat het recht onder druk door initiatie-ven vanuit rechts-conservatieve hoek. Maar ook zogenaamd “progressieve” po-litici brengen het recht in gevaar door be-sparingen in de gezondheidssector, door beperking van de financiering van de hulpverlening, door het duurder maken van de ingreep…

Maar enkel de verdediging van het recht op abortus biedt geen antwoord op het discours waarmee de “prolife”-bewe-ging bredere lagen probeert te verleiden. Zo klaagt ze aan dat de samenleving ge-zinnen met kinderen onvoldoende onder-steunt en zo arme vrouwen dwingt tot abortus. Ze stellen ook dat met het hui-dige gebrek aan middelen voor de zorg van gehandicapte personen vrouwen die zwanger zijn van een gehandicapt kind enorm onder druk worden gezet om een abortus te plegen.

Hun discours naar brede lagen is dan wel wat socialer en “vrouwvriendelij-ker” geworden, hun “oplossingen” zijn dat niet. Hun alternatief voor abortus is het afstaan voor adoptie - in nieuwe Magdalena-wasserijen? (*) - ook als de zwangere werd verkracht of minderja-rig is. De oplossing voor het gebrek aan zorg? Vrouw aan de haard! Vrij te ver-krijgen gratis voorbehoedsmiddelen? Neen, onthouding!

Socialisten moeten het recht op een echt vrije keuze verdedigen en dat om-vat uiteraard het recht op abortus, maar het houdt er niet bij op. Vrouwen die wel kinderen willen, maar door financiële re-

Pro-abortus of pro-keuze?

De campagne tegen de fout genoemde “prolife”-beweging

dossier �www.socialisme.be April 2013

Op 24 maart trotseerden een 200-tal betogers de sneeuw en de kou om tegenover de zogenaamde ‘pro-life’ actie op te komen voor een vrije keuze.

de Linkse Socialist10 internationaalChINA

Toenemende tegenstellingen en sociale onrust

China telt nu 180.000 ‘massa-inci-denten’ per jaar. Volledige dorpen, fa-brieksarbeiders maar ook volledige be-volkingsgroepen komen in actie tegen de lage lonen, slechte arbeidsvoorwaar-den, onteigeningen van landbouwgrond voor speculatieve vastgoedprojecten of het onderdrukken van nationale en/of religieuze aspecten. De afgelopen twee jaar hebben meer dan 100 Tibetanen zichzelf in brand gestoken uit protest tegen de aanhoudende onderdrukking van de Tibetaanse minderheid.

De sociale onrust komt niet uit de lucht gevallen. Het is het resultaat van de groeiende kloof tussen arm en rijk en de scherper wordende tegenstellingen. Tientallen miljoenen Chinezen moeten migreren om werk te vinden, grote de-len van het platteland moeten wijken voor stadsontwikkeling en infrastruc-tuurprojecten waarmee het regime een harde landing van de economie wil ver-mijden. Voorlopig is er geen dergelijke harde crash van de economie, maar de groei is wel teruggevallen tot het laag-ste niveau sinds 1999.

ongelijke groei

De investeringsgolf in infrastruc-tuur leidde tot een verzachting van de economische vertraging. Maar te-gelijk leidt het tot sterkere inflatie en een vastgoedzeepbel die gepaard gaat met een steeds grotere schuldengraad doorheen de economie. Dit zorgt ervoor dat de levensstandaard van de gewone Chinese bevolking niet bepaald een groei kent. Zo moest de door de staat gecontroleerde krant Xinhua toegeven dat uit onderzoek bleek dat 46,9% van de arbeiders in de bouwsector in 2012 hetzelfde inkomen had als in 2011 en bijna een op zeven zag zijn inkomen zelfs afnemen.

Terwijl de Chinese economie de afge-lopen tien jaar sterk aan belang gewon-nen heeft, met een verviervoudiging van het BBP sinds 2003 en een gemid-delde jaarlijkse groei van 10,6%, heeft dit niet geleid tot meer stabiliteit. Aan de ene kant stonden meer miljardairs op, langs de andere kant moet een half miljard mensen met minder dan 2 dol-lar per dag overleven. De helft van de Chinese bevolking heeft geen toegang tot veilig drinkwater.

Bovendien is de economie steeds meer aan het stokken. Voor een sterk op de export gerichte economie als de Chinese zijn de gevolgen van de we-reldwijde economische crisis immers ook sterk voelbaar. Dat effect kan een tijdlang worden afgezwakt door bin-nenlandse overheidsinvesteringen in onder meer infrastructuur, maar er zijn grenzen aan zo’n beleid dat boven-dien nieuwe economische gevaren tot

stand brengt.

rode prinsen aan de Macht

De nieuwe algemeen secretaris van de CCP en bijgevolg ook de nieuwe presi-dent, Xi Jinping, spreekt over de nood-zaak van economische hervormingen. In China komt dat neer op meer kapi-talistische maatregelen. Xi combineert deze oproep met populaire uitspraken over de strijd tegen corruptie, een breed verspreid probleem in China, en tegelijk een verdere controle op sociale media en het internet.

Net zoals vele andere toplui van de CCP is Xi Jingpin een zoon van een voormalige topman van de CCP on-der Deng Xiaoping. De vader van Xi Jingpin, Xi Zhongxun, was van 1978 tot 1981 gouverneur van de provincie Guangdong waar hij de eerste Speciale Economische Zone (SEZ) opzette, een gebied dat open gezet wordt voor multi-nationals en waar lage lonen en slechte arbeidsomstandigheden de norm zijn.

In het permanent comité van het po-litiek bureau – het aantal leden werd van 9 tot 7 terug gebracht – zitten maar liefst vier ‘rode prinsen’, afstammelin-gen van vroegere partijleiders. Deze familiebanden geven toegang tot enor-me macht en rijkdom. De fractie van diegenen die niet op dergelijke fami-lieband kunnen terugvallen – met on-der meer de vorige president Hu Jintao

– verliest terrein en valt van 6 van de 9 leden in het comité terug op 3 van de 7. De groep behoudt wel een sterke posi-tie in het volledige politiek bureau en levert ook premier Li Keqiang. Bij de interne spanningen lijken er amper po-litieke standpunten te spelen, het gaat over intriges, wederzijdse bescherming en controle. De spanningen aan de top bleken eerder uit de politieke liquida-tie van ‘rode prins’ Bo Xilai en uit het feit dat de strijd om de postjes tot aan de vooravond van het partijcongres bleef duren.

welke veranderingen?

Xi Jingping wil ‘diepe hervormin-gen’ en dus de deur nog meer open-zetten voor kapitalistische elementen. Het regime combineert overblijfselen van de oude stalinistische traditie met een steeds grotere dominantie van ka-pitalistische elementen. Er wordt ge-probeerd om in tegenstelling tot de Sovjetunie een van bovenaf gecontro-leerde overgang te maken met oligar-chen als partijleiders.

China wordt met heel wat proble-men geconfronteerd. De voorbije jaren werd de economische groei via mas-sale overheidsinvesteringen boven de

door GeerT cool

Eind februari en begin maart kwam opnieuw een dorp in de provincie Guangdong in opstand. De beweging in Shangpu, een dorp met 3.000 inwoners, kreeg niet dezelfde aandacht als

de opstand in Wukan in 2011. Maar het geeft wel aan hoe snel het onderhuidse ongenoegen in een opstand kan omslaan. De bevolking van het dorp op 100 kilometer van Wukan hield wekenlang een plein bezet, ondanks repressie door de overheid en ingehuurde straatvechters. Dergelijke bezettingsacties komen steeds meer voor.

Dorp in opstand. Na Wukan in 2011 kwam de afgelopen weken ook het naburige dorp Shangpu in opstand

Grootste bijeenkomst van miljardairs ter wereld: het Chinese Nationale Volkscongres...

De jaarlijkse bijeenkomst van het Chinese Nationale Volkscongres begin maart bracht een groot aantal miljar-dairs op de been. Onder de 3.000 afgevaardigden waren er maar liefst 75 dollarmiljardairs met een gezamenlijk vermogen van naar schatting meer dan 90 miljard dol-lar. China telt in totaal 251 dollarmiljardairs. De topbij-eenkomst van de Chinese ‘communisten’ is hiermee nog meer elitair dan pakweg het Amerikaanse parlement, de 535 Kamerleden in de VS hadden in 2010 een collectief vermogen van 1,8 tot 6,5 miljard dollar.

De enorme rijkdom van de top van de Chinese ‘Communistische’ Partij (CCP) is een uitdrukking van de enorme kloof tussen arm en rijk in het land. Waar socia-listen opkomen voor een beperking van de kloof tussen arm en rijk – zo stelde Lenin in Rusland in 1917 voor dat

het hoogste loon maximaal vier keer zo hoog mocht zijn als het laagste – proberen de Chinese leiders vooral om zelf een graantje mee te pikken van de opmars van het kapitalisme in het land.

Het feit dat 160 van de 1.024 rijkste Chinezen afgevaar-digde waren op het partijcongres van de CCP geeft aan in welke mate de top zich verrijkt maar tegelijk ook hoe sterk de greep van de superrijken op het regime is. De su-perrijken in de partijtop zitten daar vooral omdat het hen toelaat om sneller nog rijker te worden. De enorme sociale tegenstellingen na decennia van kapitalistische ‘openin-gen’ en ‘hervormingen’ leiden ook tot spanningen onder de superrijken aan de top. De nieuw verkozen president en partijvoorzitter Xi Jinping en zijn ploeg hebben een politieke tijdbom geërfd van hun voorgangers.

Wanhoopsprotest van Tibetaanse jongeren: zichzelf in brand steken.

10% gehouden, maar in 2012 was er een scherpe afname tot ongeveer 7,5%. De massale investeringen – voor een waarde van ongeveer de helft van het Chinese BBP – hebben het ongenoe-gen doen toenemen omdat het leidde tot meer ongelijkheid, het afnemen van landbouwgrond, corruptie en een verdere afbouw van het milieu. De in-vesteringen zorgden er voor dat de te-ruggang van de staatsbedrijven (zowel qua aantal als qua aandeel in de tewerk-stelling en de economie) in tal van sec-toren werd gestopt of zelfs omgekeerd. Tegelijk heeft het de overheidsmiddelen onder druk gezet waardoor er bijvoor-beeld geen ruimte is om een systeem van sociale zekerheid te ontwikkelen voor de 200 miljoen interne migranten

die in de industrie werken. In een periode van economische cri-

sis is een geleidelijke en rustige over-gang naar een volledig kapitalistisch regime bijzonder moeilijk. Ernstige hervormingen van bovenaf kunnen een revolutie van onderuit stimuleren. De machthebbers zitten in een moei-lijke situatie met een sociale crisis on-der de werkenden, onzekerheid onder de middenlagen en verdeeldheid aan de top. De Chinese economie en staat bevinden zich nog steeds in een over-gangsfase. De richting die wordt uit-gegaan is duidelijk: naar een ‘normaal’ kapitalistisch regime. Maar het proces is nog niet vervolledigd. Omwille van de aanwezigheid van heel gemengde kenmerken omschrijft onze organisa-

tie China als ‘staatskapitalistisch met specifieke eigenschappen’.

een socialistisch antwoord

Socialisten stellen geen enkel vertrou-wen in gelijk welke vleugel van de CCP. We pleiten – ook in China zelf – voor democratische rechten zoals de vrijheid om acties te voeren of het recht om on-afhankelijke arbeidersorganisaties op te zetten. Om dat af te dwingen, moet de arbeidersbeweging zich organiseren en een politiek programma naar voor brengen dat breekt met de dictatuur en opkomt voor het democratische bezit en planning van de economie.

www.socialisme.be April 2013 11internationaal

huGO ChAVEz OVERLEDEN

Venezuela na Chavez: hoe verder?

Op 21 maart kwamen honderden arbeiders bijeen om de Workers and Socialist Party (WASP) op te zetten. De nieuwe partij is ontstaan vanuit de mijnwerkersstrijd en andere bewegingen van arbeiders en armen die opkomen voor een betere toekomst. Onze Zuid-Afrikaanse afdeling, de Democratic Socialist Movement, speelt een cruciale rol in het op-zetten van een nieuwe brede arbeiderspartij als logische verdere stap in de zelforganisatie van de Zuid-Afrikaanse arbeiders.

De hoog gespannen verwachtingen in het ANC toen er in 1994 een einde aan de apartheid kwam, zijn niet ingelost. Het ANC en haar partners keren zich steeds meer op repressieve wijze tegen de arbeiders en armen. Door zelf te bouwen aan een eigen politieke partij met de WASP betreden de arbeiders nu opnieuw het politieke terrein en sluiten ze aan bij de beste tradities van de strijd tegen de apartheid.

LSP ondersteunt de Democratic Socialist Movement en WASP ook financieel. Wil je daar ook aan bijdragen, stort dan op 001-2260393-78 van LSP met vermelding ‘Zuid-Afrika’. Meer info en artikels vind je op socialisme.be.

Nieuwe zuid-Afrikaanse partij gelanceerd

De afgelopen jaren heeft Chavez het idee opnieuw gevestigd dat het moge-lijk is om te bouwen aan een socialis-tische samenleving als alternatief op de kapitalistische chaos. We moeten ervoor zorgen dat dit idee niet samen met Chavez verdwijnt. De periode van rouw in Venezuela moet worden omge-vormd tot een nieuwe etappe van arbei-dersstrijd voor socialisme in Venezuela en daarbuiten.

een nieuwe periode

Venezuela komt in een nieuwe fase terecht. Het is moeilijk te voorspellen welk scenario het meest waarschijnlijke is. Op korte termijn ziet het er naar uit dat Nicolas Maduro, de vice-president onder Chavez en vervolgens interim president, als kandidaat van de PSUV (de partij die door Chavez werd opge-zet) de presidentsverkiezingen van 14 april zal winnen. De steun voor het beleid van Chavez en de afkeer voor de rechterzijde zorgen ervoor dat de verworvenheden van de afgelopen ja-ren niet zomaar uit handen gegeven worden.

Maar de rechterzijde loopt zich wel warm. Het klopt dat de kracht van de Venezolaanse massa’s en het toegeno-men klassenbewustzijn in de samen-leving het Venezolaanse patronaat en haar politieke lakeien geen deugd heeft gedaan. Sommigen dachten hierdoor zelfs dat het patronaat en de rechterzij-de volledig van de kaart was geveegd. Ondertussen heeft de rechterzijde ge-duldig gewerkt aan een heropbouw, zo-wel op electoraal vlak als op straat.

afhankelijkheid van olie in kapitalistische econoMie

De ergste fout van het Chavisme is de poging om tegen gelijk welke prijs compromissen en allianties met de bur-gerij te willen sluiten en niet definitief met het kapitalisme te breken. Het eco-nomische beleid van het Chavisme be-staat dan wel uit een toename van de overheidstussenkomsten, maar tegelijk wordt plaats gelaten voor een kapita-listische economie. De uitbuiting blijft hierdoor in stand en de kapitalisten be-houden het overgrote deel van de econo-mische macht. Het project van het ‘soci-alisme in de 21e eeuw’ bleef beperkt tot een slogan zonder dat het in de praktijk

werd omgezet. Uiteraard juichen wij alle sociale maatregelen toe, maar zon-der breuk met het kapitalisme zullen ze onder vuur komen te liggen.

Er is een bijzonder grote afhankelijk-heid van de olie-inkomsten. Bij een daling van de olieprijzen zijn tal van sociale projecten meteen bedreigd. De afgelopen jaren is de bijdrage van het oliebedrijf PDVSA aan sociale projec-ten overigens al met 30% afgenomen.

boli-bourgeoisie en bureaucratie

Het bestaan van een bureaucratie en Boli-bourgeoisie binnen de Chavista-beweging vormt eveneens een groot gevaar. De Boli-bourgeoisie bestaat uit een deel van de vroegere elite die winstmogelijkheden zag door zich bij het Chavisme aan te sluiten en daar-naast ook uit een laag van ‘nieuwe rij-ken’ die de afgelopen jaren een gepri-vilegieerde positie heeft uitgebouwd. Deze laag heeft niets met socialisme te maken, ze hoopt vooral om de nieuwe kapitalistische klasse te worden.

De bureaucratie heeft eveneens an-dere belangen dan die van de arbeiders en armen. De bureaucratie wil de eigen privileges behouden en uitbreiden. Dat is enkel mogelijk met een evenwichts-oefening. Enerzijds moet ze verhin-deren dat de rechterzijde terug aan de macht kom, maar anderzijds moet iedere vorm van arbeidersdemocratie worden vermeden. Dat zou immers de parasiterende positie van de bureaucra-tie bedreigen.

De afwezigheid van een onafhankelij-ke en bewuste organisatie van de arbei-dersklasse is de belangrijkste zwakte in Venezuela vandaag. Zo’n organisa-tie zou doorheen de strijd organen van arbeidersdemocratie ontwikkelen en zich aan het hoofd van het revolutio-naire proces plaatsen om het tot de lo-gische conclusies te brengen, de socia-listische revolutie. In plaats daarvan is er nu een Chavista-beweging waar de centrale leiding de touwtjes strak in handen heeft zonder enige reële con-trole vanwege de arbeidersklasse. Dat opent ruimte voor bureaucratische me-thoden, een steeds autoritairder optre-den en meer repressie.

de steun voor socialisMe oMzetten in de realiteit

Om de verworvenheden van de af-gelopen jaren te behouden en uit te breiden, is eenheid van de arbeiders en armen meer dan ooit nodig. Als de massa’s de ontwikkelingen niet zelf in handen nemen, dan komt er wel-licht een ontmanteling van de verwor-venheden. Dat kan door een machts-overname door de rechterzijde of door rechtse elementen binnen de Chavista-beweging. Het is niet mogelijk om de sociale maatregelen van de afgelopen jaren te behouden zonder te breken met het kapitalisme. Wij denken dat het nog steeds moge-

lijk is dat er een radicalisering komt waarbij de massa’s hun toekomst zelf in handen nemen en de brede steun voor socialisme omzetten in een strijd voor een echt socialistisch beleid. Daartoe is er nood aan een socialistisch pro-gramma.

door Ben (chArleroi)

op donderdag 7 maart waren er bijna een miljoen betogers in de straten van Caracas. Deze massa kwam op straat om een laatste groet te brengen aan een man die symbool werd voor

het politieke proces dat aangaf dat het mogelijk is om het neoliberale dictaat te verwerpen en een beleid te voeren waarin er ook aandacht is voor de armsten. Chavez werd gehaat door de rechterzijde omdat hij het idee dat de overheid het recht heeft om de economie te controleren en erin tussen te komen nieuw leven in blies. Door de massa’s werd hij op handen gedragen omdat hij de olie-inkomsten aanwendde om te investeren in sociale projecten, onder meer op vlak van gezondheidszorg en onderwijs. Chavez zal de geschiedenis ingaan als een bron van inspiratie voor jongeren en werkenden doorheen de wereld. In een tijdperk waarin het allemaal besparingen zijn die de klok slaan, ging een enorme aantrekkingskracht uit van het beleid van Chavez die daar niet in mee stapte.

een socialistisch prograMMaeen goed begin van een socialistisch programma zou volgende eisen omvatten:

- invoering van echte arbeidersdemocratie met comités van verko-zen en afzetbare vertegenwoordigers die de dagelijkse werking van de bedrijven controleren. Het openen van de boekhouding van alle bedrijven – ook genationaliseerde bedrijven – zodat comités van arbeiders deze kunnen controleren en een einde stellen aan cor-ruptie en de wortels van de bureaucratie worden bestreden.

- deze comités moeten met elkaar verbonden zijn op het niveau van hun stad, regio en op nationaal vlak. de overheidsbedrijven moe-ten beheerd worden op basis van democratische arbeiderscontrole. de raad van bestuur van dergelijke bedrijven moet bestaan uit ver-kozen vertegenwoordigers van de arbeiders in het bedrijf, bredere lagen van de arbeiders en armen en van een regering van arbei-ders en boeren.

- Alle vertegenwoordigers moeten verkozen worden en op elk mo-ment afzetbaar zijn. Ze mogen niet meer verdienen dan het gemid-delde loon van een geschoolde arbeider.

- onteigening van de banken, multinationals en de 100 rijkste families die vandaag nog steeds de Venezolaanse economie controleren. de invoering van een democratisch socialistisch plan van produc-tie en distributie.

- de vorming van een onafhankelijke en democratische vakbondsfe-deratie met een verkozen leiding die verantwoording verschuldigd is aan de basis.

de strijd voor zo’n programma is vandaag erg dringend om de Venezolaanse revolutie een nieuwe adem te geven en te vermijden dat er stagnatie komt met een steeds grotere dreiging van contrare-volutie. Chavez duidde zijn opvolger aan:

Nicolas Maduro

thema

StoP de PriVAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNWeeKIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN NieuWe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

wAAR LSP VOOR STAAT

recensies1� de Linkse Socialist

FOTOTENTOONSTELLING

Leven rondom Tahrir

FILM

zero Dark Thirty: propaganda over de jacht op bin Laden

door ThomAS k (GenT)

Beeld je de oude scooter met Che Guevara-sticker weg en je waant je zo

in de middeleeuwen. tal van vlijmscherpe breuklijnen lopen door het hedendaagse Caïro. Vier Belgische fotografen hebben ze in beeld gebracht maakten er een project van. Cairopolis: je ziet het niet in de krant of op tv.

Wie beelden van de massa’s op Tahrir of van de revolutie wil zien, komt er bekaaid vanaf. De fototentoonstelling Caïropolis neemt Tahrirs pleinprotest niet als eindpunt maar als vertrekpunt. Letterlijk. Elk op hun eigen manier zijn vier fotografen van daaruit de me-tropool ingetrokken om er het Caïro te tonen dat we tot nog toe in de massa-media niet te zien kregen.

Cairopolis wil alternatieve invalshoe-ken tonen voor de traditionele beeld-vorming rond het revolutionaire Caïro. Inertie versus verandering, armoede versus weelde,… Het gaat om de alle-daagse spanningsvelden die, lange tijd afgedekt, recent ten volle naar boven zijn gekomen. Samen vormen ze een complexe voedingsbodem voor aller-lei vormen van protest die in januari 2011, onder invloed van de val van Ben Ali in Tunesië, een gemeenschappelijk doelwit kregen.

Harry Gruyaert ging op zoek naar

het publieke leven in de miljoenenstad. Illustratief zijn de beelden van reclame-panelen. Jonge, opgesmukte modellen met gekleurde shopping bags contraste-ren met de eentonigheid van gesluierde vrouwen die grote pakken sleuren. De ongemakken van Photoshop en religie verdurend, combineren jonge meisjes de twee werelden.

Megalomaan is de bouwwoede in de satellietsteden. Enkele foto’s tonen de impact van een metropoolregio die wel twintig miljoen inwoners telt. Weet daar maar eens blijf mee. En hoewel Tahrir honderdduizenden betrok in de strijd tegen het regime, brachten velen onder die miljoenen hun tijd gewoon in

de stad door. Waar en hoe toont Filip Claus. Zijn doelwit: de mens in de stra-ten en langs de waterlopen. Commercie en het sociale leven zijn verbonden met de stoeptegel.

Zaza Bertrand, foto-essayiste voor de Volkskrant, en Bieke Depoorter, genomineerd voor lidmaatschap van Magnum, hebben zich op het leven in de private sfeer toegelegd. Zaza maakt gebruik van het bruisende nachtle-ven om ons eerder een intiem beeld te brengen van de Egyptische jeugd. Dit zijn uitgaansbeurten in Tel-Aviv, zou je soms denken. Maar zoals sommige foto’s tonen, werken veel jongeren in Caïro ook ‘s nachts gewoon door. Onder

straat-, lamp- en neonlicht zijn dit en-kele van de meest geslaagde foto’s.

De aanpak van Bieke Depoorter wijkt af van alle andere. Haar focus op het leven binnenskamers heeft haar er-toe gebracht de nacht door te brengen bij een gezin. We zien krappe kamer-tjes, grote gezinnen, gebarsten muren en een gebrek aan privacy. Permanent samenleven is voor veel gezinnen de norm. De woonkamer als middelpunt, het belang van familie- en trouwfoto’s, de zorg voor kinderen. Het zijn maar enkele uitingen daarvan.

Nieuwsgierigheid is hun leidraad. De makers van het project dachten vooral vragen te moeten stellen. Wat gebeurt er achter de schermen? Hoe leeft deze stad? Wat van Tahrir stroomt door tot aan de randen van deze stad? Antwoorden en eeuwige waarheden komen op de tweede plaats. Dat kan soms voor verwarring zorgen bij de bezoeker. Wat heeft dit nog met Tahrir te maken? Zien we dit ook niet buiten Caïro? De tentoonstelling biedt weinig context. Enkel de namen van de foto-grafen staan erbij.

De wat te beperkte selectie uit hun werk is eigenlijk een voorproef van het gelijknamige fotoboek. Daarin verdui-delijken initiatiefnemers Jan Beke en Pieter Verkinderen waarom de expo-sitie voor een blik achter de schermen kiest. Onze persoonlijke beeldvorming valt namelijk snel in de val van de mas-samedia. Illustratief is, volgens hen, de analyse van politicoloog Paul Amar. Hij

wist in de massamedia drie verhaallij-nen te onderscheiden: het volk versus de dictator, het secularisme versus het islamisme, en de gefrustreerde jeugd versus de oude garde.

Meer dan dat zien we nauwelijks. Beke en Verkinderen wijzen ook naar de Occupy-beweging die pleinen bezet in navolging van Tahrir. Maar de revo-lutie in Egypte was meer dan Tahrir. De vier fotografen gaan elk voorbij aan deze klassieke interpretatie(s). Ze brengen een in de massamedia onder-belicht verhaal dat toch onlosmakelijk verbonden is met wat we te zien krij-gen van Tahrir.

Cairopolis en dit betoog zijn op zich lovenswaardig. Het heeft een aantal mooie beelden opgebracht. Maar een aantal zaken blijft onderbelicht. Delen van de eigenlijke revolutie worden in massamedia nog altijd onderbelicht. Je zou het haast vergeten, maar de revo-lutie vond niet enkel op Tahrir plaats. Waar zijn de beelden van de strijd op de werkplaatsen bijvoorbeeld? En wat gebeurde er in de steden en dorpjes rondom Caïro waar politie en bestuur op de vlucht sloegen?

Caïropolis bij Uitgeverij Snoeck telt 128 bladzijden en kost 28 euro. De fo-totentoonstelling loopt tot 20 mei in de Sint-Pietersabdij van Gent. Alle ten-toongestelde foto’s dateren uit de pe-riodes november-december 2011 en februari-maart 2012.

We krijgen het verhaal van een jonge CIA-agent, Maya (Jessica Chastain), wiens vastberadenheid gedurende meer dan tien jaar de sleutel vormt om Bin Laden te vinden en zonder enige vorm van proces om te brengen, samen met tal van andere vrouwen en mannen die zich in hetzelfde huis bevonden.

Dankzij de medewerking van de Amerikaanse regering krijgen we een inkijk op de operaties van de CIA en wellicht een accuraat beeld van de marteltechnieken. Het verhaal is niet geheel onvoorspelbaar, maar wordt toch over 2,5 uur uitgesmeerd zonder dat de personages enige diep-gang krijgen. De hoofdfiguur Maya is een koude en genadeloze eenzaat die recht vanop school door de CIA werd ingelijfd. Ze is eerder een robot dan een mens.

De film begint met beelden van de verschrikkelijke aanvallen op het World Trade Centre in New York op 11 september 2001. Daartussen wor-

den ook beelden gevoegd van andere verwerpelijke zelfmoordaanslagen door met Al Qaida verbonden groe-pen. Hierna worden martelingen voor-gesteld als onmiddellijk antwoord op verschrikkelijke misdaden. De infor-matie die zou leiden tot het vinden van Bin Laden en de bijhorende triomf voor Maya, de CIA en de Amerikaanse regering, was een rechtstreeks ge-volg van martelpraktijken zoals wa-

ter-boarding. Het meest opvallende is wat er niet

aan bod komt in de film. De inva-sie en aanhoudende bezetting van Afghanistan en Irak, met de slachting van honderdduizenden onschuldige mensen door het VS-imperialisme, krijgen amper een vermelding. Ook de gevolgen van het buitenlandse be-leid van de VS in het Midden-Oosten voor 11 september wordt volledig bui-

ten beschouwing gelaten. Het jaar 2001 is voor de filmmakers gelijk aan het jaar 0.

Terwijl het regime van Obama door het establishment in de VS wordt gepre-zen voor het uitschakelen van Osama, wordt niet ingegaan op het feit dat de VS via de CIA vandaag gelijkaardige groeperingen als Al Qaida ondersteunt in Libië en Syrië, net zoals ze in de ja-ren 1980 Bin Laden steunden.

door eddie mccABe

De film brengt het verhaal van de “grootste mensenjacht uit de

geschiedenis” – zonder die jacht noodzakelijkerwijze goed te keuren aldus regisseur Kathryn Bigelow. Het gaat om de jacht op osama Bin Laden. Bigelow beweert dat er een artistieke neutraliteit is gerespecteerd, maar de film is in werkelijkheid een puur propagandastuk voor het Amerikaanse buitenlandse beleid na 11 september 2001 en voor het gebruik van marteltechnieken in het bijzonder.

thema

Bxl-W.Brab.: 3.220 €Vl. Brab-Limb: 1.083 €Antwerpen: .1.505 €O en W Vlaanderen: 1.953 €Luik-Lux: 557 €Hen.-Namen: 528 €Nationaal: 1.411 €TOTAAL: 10.256,18 €

146%108%89%63%56%53%141%93%

Bij het ter perse gaan zit het eerste kwartaal van 2013 er zo goed als op. De laatste verslagen moeten nog binnenkomen en er zijn nog enkele acti-viteiten voor ons strijdfonds gepland. Maar het voorlopige resultaat komt alvast in de buurt van onze doelstelling om 11.000 euro financiële steun op te halen op drie maanden tijd. Voor onze financiën zijn we volledig af-hankelijk van leden en sympathisanten. We halen steun op straat op, onder vrienden, collega’s en familie. Wil je ons ook steunen? Stort dan een bij-drage op 001-2260393-78 met vermelding ‘steun’. Hieronder de resultaten van ons strijdfonds in de eerste maanden van 2013.

partijnieuws 1�www.socialisme.be April 2013

Agenda- za 30 maart. Luik. Syndicale betoging tegen be-

sparingsbeleid- za 30 maart. Brussel. Afrikaans etentje ten voordele

van onze Zuid-Afrikaanse kameraden (meer info via pa-blo@gauche.be)

- za 30 maart. Bergen. Algemene vergadering LSP Henegouwen/Namen vanaf 15u, gevolgd door etentje

- za en zo 13-14 april. Socialisme 2013- za. 27 april. Meeting van links in Charleroi

- 1 mei: deelname aan diverse optochten- 4-7 juli. ALS Zomerkamp

Steun ons strijdfonds!

zomerkamp

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

SOCIALISME 2013

unieke bijeenkomst van socialisten en strijdbare syndicalisten

De rode draden doorheen Socialisme 2013 zijn de belang-rijkste strijdbewegingen van de afgelopen periode en ele-menten van analyse en debat om sterker te staan in komende strijd. Er is aandacht voor strijd op het sociale terrein, met onder meer een werkgroep waarin de eis voor nationalisa-tie grondiger zal besproken worden maar ook met een vol-ledige dag rond de situatie bij het spoor. We kijken ook naar jongerenbewegingen, zoals tegen de GAS-boetes of de an-tifascistische strijd. Belangrijke voorbeelden van strijd op internationaal vlak komen ook aan bod, met een werkgroep over de revoluties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika of een werkgroep over Zuid-Afrika.

Daarnaast is er heel wat ruimte voor politieke vorming rond de fundamenten van het marxisme. Het is goed om ver-ontwaardigd te zijn over alles wat fout loopt in dit systeem, maar het is veel beter om te begrijpen waarom het fout loopt en hoe we daar iets aan kunnen doen. Als marxisten staan wij niet aan de zijkant toe te kijken en te discussiëren, we vormen onszelf om sterker te staan in de broodnodige strijd voor een socialistisch alternatief.

Een hoogtepunt wordt alvast de bijeenkomst van spoorman-nen en –vrouwen op zondag. Met een werkgroep die de hele dag loopt, komen sprekers uit Groot-Brittannië, Frankrijk, Nederland, Duitsland en België aan het woord. De roep naar

internationaal gecoördineerde samenwerking en acties kan daarmee wat geconcretiseerd worden. Met de voormalige voorzitter van de Britse transportbond RMT, Alex Gordon, komt er bovendien een syndicaal zwaargewicht die er van overtuigd is dat de strijd ook op politiek vlak moet gevoerd worden. Alex Gordon was kandidaat voor de alliantie van syndicalisten en socialisten TUSC bij de laatste Britse ver-kiezingen.

Socialisme 2013 is geen academische aangelegenheid waar we enkel luisteren naar experten. Het is een gelegenheid tot discussie, debat en uitwisseling van ideeën en ervaringen. We voorzien voldoende tijd voor discussie. Daarnaast biedt het weekend ook een uitstekende gelegenheid om te snuis-teren in onze boekenstand of om met actieve socialisten en syndicalisten uit het hele land te discussiëren. Socialisme 2013 zal pas echt een succes worden als ook jij erbij bent. Schrijf je vandaag nog in!

Socialisme 2013 wordt een belangrijke politieke gebeurtenis naast een boeiend weekend vol vorming en debat. De afgelopen maanden

hebben enkele syndicale verantwoordelijken de discussie over een politieke verlengstuk voor de eisen van de arbeidersbeweging naar voor gebracht. op Socialisme 2013 zullen twee prominente vakbondsverantwoordelijken, Daniel Piron van het ABVV in Charleroi en Zuid Henegouwen en Felipe Van Keirsbilck van de christelijke bediendenbond CNE, het woord nemen.

Erger je je ook wel eens aan de gevestigde media? Vind je het niet kunnen hoe wordt bericht over onze eisen, bekommernissen en acties? Dan sta je

niet alleen. Als socialisten weten we dat de gevestigde media de boodschap brengen van hun broodheren, de grote bedrijven die een monopoliepositie op de ‘mediamarkt’ hebben opgebouwd. om onze standpunten naar voor te brengen, hebben we nood aan eigen media. Deze krant en onze website socialisme.be vormen daar onderdelen van.

Meigroeten

We willen onze socialistische media versterken door steun op te halen en tegelijk onze verspreiding op te drijven. Ieder jaar halen we in het kader van 1 mei, de internationale dag van strijd, solidariteit en socialisme, steun op met ‘meigroe-ten’. Dat zijn boodschappen van organisaties, individuen, sympathisanten,... in onze meikrant. Voor een bijdrage van 12 tot 200 euro kan je een plaats in onze meikrant opkopen om er jouw boodschap te plaatsen. Alle meigroeten moeten tegen maandag 15 april binnen zijn zodat we voldoende tijd hebben om onze krant te produceren tegen 1 mei.

abonneMentencaMpagne

Daarnaast voeren we momenteel een campagne om op zes weken tijd 100 nieuwe abonnementen te maken. We maken onder meer gebruik van kortlopende abonnementen aan 5 of 10 euro. Bij het ter perse gaan van deze krant zitten we drie weken ver in de campagne en kwamen er al een 40-tal abonnementen binnen. Het is dus zeker mogelijk om tegen Socialisme 2013 aan de 100 te geraken en de verspreiding van onze krant hiermee verder op te voeren. Op verschil-lende acties in de maand maart werden abonnementen ge-maakt, zo verkochten we op de vakbondsbetoging van 14 maart niet alleen 76 losse kranten maar ook nog eens 7 abonnementen.

steun ons!

Om socialistische media als de onze te kunnen produceren, zijn de verspreiding en de financiële ondersteuning ervan noodzakelijk. Wij kunnen uiteraard niet rekenen op rijke sponsors. De 1% rijksten beschikken vandaag over zowat 99% van de media. Wij rekenen op steun van de 99% om

onze media verder uit te bouwen. De vraag naar antwoor-den op de kapitalistische crisis, analyses en alternatieven neemt toe. Wil je onze media ondersteunen? Begin dan met het regelmatig volgen van onze website en krant. Doe dit door een abonnement te nemen, dat kan vanaf 5 euro voor drie maanden. Of waarom niet ineens een maandelijkse bij-drage vanaf 2 euro zodat onze maandelijkse inkomsten ge-garandeerd zijn?

Meer info:

Meigroeten: http://www.socialisme.be/lsp/meigroetenAbo’s: http://www.socialisme.be/lsp/slabo/

ons rekeningnummer: be48 0013 9075 9627 van Socialist Press.

Steun socialistische media! MEIGROETEN - AbONNEMENTEN

Dit jaar komt er opnieuw een zomerkamp van de Actief Linkse Studenten en Scholieren. Het zal begin juli plaatsvinden in Limburg. Met zo’n zomer-kamp willen we jongeren (en werkenden) bijeenbrengen om diepgaander te discussiëren over een aantal thema’s, maar ook om plannen te maken voor campagnes in de zomer en het najaar.

De Actief Linkse Studenten en Scholieren hanteren het motto van Marx: “Filosofen hebben de wereld enkel geïnterpreteerd, het komt erop aan haar

te veranderen.” We koppelen discussies dan ook aan acties en proberen een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee we het kapitalisme efficiënt kunnen bestrijden.

Deze zomer trekken we opnieuw naar tal van festivals en zullen we in discussie gaan met heel wat jongeren om acties en campagnes te versterken. We zullen rond verschillende thema’s actief zijn, onder meer tegen de GAS-boetes, tegen racisme, tegen klimaatverandering en milieuvervuiling,...

Daar zullen we op ons zomerkamp dieper op ingaan, maar het kamp is ook een gelegenheid om in een ontspannen sfeer onder gelijkgezinden de examens achter ons te laten.

Meer info, waaronder het programma en de prijs voor het zomerkamp, zal spoedig beschikbaar zijn via actieflinks.be. Maar hou nu alvast 4 tot en met 7 juli vrij voor het ALS-Zomerkamp!

LSP in actieMaart was een drukke maand voor LSP met tal van betogingen. Enkele

hoogtepunten waren de anti-NSV betoging (waar we 51 exemplaren van ons maandblad verkochten) of de vakbondsbetoging van 14 maart. Daar verkochten we 76 kranten. We hadden traditiegetrouw ook enkele stands, aan het begin van de betoging, in het midden en op het einde. Hieronder een foto van onze stand in de sneeuw op 14 maart.

Socialisme 2013 vindt plaats in Brussel, in het centrum De Kriekelaar (Gallaitstraat 86, 1030 Schaarbeek). Inschrijvingen via info@socialisme.be of 02/345 61 81. Voorverkoopprijzen: (rekeningnummer: 001-2260393-78) voor een volledig weekend: 10€ / 15€ voor loontrekkenden, voor een dag: 6€ / 8€ loontrekkenden.

themaantifa1� de Linkse Socialist

NEONAzI’S PROVOCEREN

hou borgerhout neo-nazivrij op 1 mei!

provocatie van neo-nazi’s

Het groepje neonazi’s van N-SA (Nieuw-Solidaristisch Alternatief) zag een uitgelezen kans om in Borgerhout een mediagenieke provocatie te lance-ren. Met De Wever als burgemeester en een lokaal bestuur in Borgerhout waar de N-VA niet aan deelneemt maar de PVDA wel, was er een grotere kans om, na eerdere afwijzingen in Mechelen en Gent, groen licht te krijgen voor een provocatieve actie op 1 mei. Mogelijk zal de aankondiging van een buurtfeest op het Moorkensplein alsnog leiden tot een intrekking van de toelating om daar een neonazi bijeenkomst te houden.Vanuit de BBTK en het ABVV werd

gereageerd en een oproep voor een buurtfeest op het Moorkensplein op 1 mei haalde op Facebook intussen meer dan 1.500 deelnemers. Dat toont het po-tentieel van verzet tegen de neonazi’s. Doorheen de antifascistische acties van de afgelopen jaren hebben wij steeds gepleit voor bewuste politieke acties waarmee naar buiten wordt getreden en waarbij de boodschap van sociale ant-woorden op verdelende aspecten als ra-cisme, seksisme of homofobie centraal wordt gesteld.

negeren is geen optie

Het klopt dat de N-SA en haar brul-boei Eddy Hermy zichtbaar genieten van de aandacht die ze krijgen. Maar indien we acties van neonazi’s gewoon negeren, kunnen ze zich ongestoord proberen op te bouwen. Waarom zou-den we het hen gemakkelijk maken? Dat omvat een risico dat het moeilijker wordt om de strijd aan te gaan eens het gevaar groter is geworden.

Wij zijn het niet eens met de PVDA die meteen aankondigde dat het niet op de provocaties zou ingaan en geen te-genactie zou organiseren. De partij had beter aangekondigd dat ze haar electo-rale basis zou mobiliseren rond sociale eisen waarmee het de asociale politiek van De Wever bestrijdt en tegelijk iede-re ruimte voor de neonazistische straat-vechters van N-SA beperkt.

tegencaMpagne nodig

Dat een actieve tegencampagne resul-taat kan opleveren, zien we ieder jaar met de anti-NSV betoging. Ook dit jaar waren er vier keer zoveel antifascisti-sche betogers als er aanhangers van de

extreemrechtse studentenvereniging op de been werden gebracht. De cam-pagne onder studenten maakte dat de mobilisatie bekend was en maakte het voor extreemrechts bijzonder moeilijk om zelf een actieve campagne te voeren. Studenten gooiden de NSV-pamflet-ten weg, extreemrechts moest de cam-pagne beperken tot het stiekem ophan-gen van affiches. Met Blokbuster zijn we alvast van plan om in maart 2014 in Antwerpen een strijdbare anti-NSV betoging te organiseren.

De actie van N-SA zal beperkter zijn dan de optocht van NSV en ongetwij-feld zullen de neonazi’s er zich niet aan wagen om in Borgerhout zelf campag-ne te voeren voor hun actie. Een klein groepje zal van buitenaf komen. Langs de andere kant is er een groot potenti-eel van mobilisatie en verzet onder de lokale bevolking van Borgerhout en de arbeidersbeweging in het algemeen, de verontwaardiging en de steun voor het buurtfeest maken dit duidelijk.

Dit betekent dat er voor antifascisten een gunstige krachtsverhouding mo-gelijk is, waarbij zelfs een volledige blokkade tot de mogelijkheden behoort. Maar een krachtsverhouding komt niet uit de lucht vallen, het is het resultaat van een volgehouden campagne die op een actieve wijze de brede steun in mo-bilisatie omzet.

politieke benadering

Wij denken dat een antifascistische mobilisatie het beste kan met een poli-tieke benadering. Een apolitieke bena-dering leidt al snel tot een erg beperkte

visie die niet verder komt dan een mo-raliserende symbolische actie zonder inhoud. Zo zullen we niet-overtuigden niet overtuigen. Wat als de neonazi’s vervolgens het apolitieke feest verwel-komen en er opdagen?

Met een politieke benadering bedoe-len we dat de voedingsbodem voor extreemrechts wordt benoemd en dat er eisen tegenover worden geplaatst. Neonazi’s kunnen een zekere steun vinden op basis van een algemene af-keer en vervreemding van de samenle-ving, wat versterkt wordt in tijden van crisis en bijhorende sociale uitsluiting van een steeds grotere laag van de be-volking. Daartegenover plaatsen wij de strijd voor een betere toekomst: jobs, huisvesting, openbare diensten,... in plaats van de haat van racisme, seksis-me, homofobie,...

rol arbeidersbeweging

Een betrokkenheid van de arbeiders-beweging in de strijd tegen extreem-rechts is van enorm belang. De poten-tiële kracht van de arbeidersbeweging is enorm, de vakbonden organiseren in dit land drie miljoen leden. Het grootste aantal kandidaten bij verkiezingen is er niet bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar nog steeds bij de sociale verkie-zingen. Geen enkele andere kracht is in staat om te mobiliseren zoals de vak-bonden dit kunnen. Als die potentiële kracht wordt inge-

zet, is het onmogelijk voor neonazi’s om gelijk waar in Antwerpen een ac-tie op 1 mei te organiseren. Daarmee willen we niet zeggen dat de traditio-

nele 1 mei optocht moet afgeblazen of vervangen worden door een ander soort betoging. Uiteraard hopen we dat de 1 mei optocht in Antwerpen een sterke antifascistische boodschap zal brengen. Bovendien kan de aanwezigheid van heel wat syndicalisten en strijdbare so-cialisten in de stad worden aangewend om na de stoet ook een antifascistische actie te voeren.

Het gevaar dat De Wever als lachende derde zal toekijken bij confrontaties en rellen is reëel. De vraag is hoe we dat kunnen vermijden? Als we ons afzijdig houden en de neonazi’s zonder enig ver-weer loslaten op Borgerhout is de kans op rellen reëel. Door de woede tegen-over racisme en extreemrechts dege-lijk te organiseren, is het mogelijk om dat te vermijden. In Duitsland werden in verschillende steden reeds massale blokkade-acties gehouden waardoor neonazi’s niet konden betogen. Door de publieke ruimte volledig te bezet-ten – directe actie veronderstelt massale actie– blijft er geen millimeter ruimte voor de neonazi’s.

Het geplande buurtfeest kan zo’n rol spelen. Door het centrum van Borgerhout te bezetten, wordt het voor de neonazi’s onmogelijk om daar iets te doen. Als het feest zich bovendien niet in het hoekje van apolitieke evene-menten laat drummen – de gevestigde partijen zullen niet nalaten om daar een poging toe te doen – en een strijdbare antifascistische boodschap brengt, is het mogelijk om breder te mobiliseren in de buurt en het passieve ongenoe-gen tegenover racisme om te zetten in een actieve betrokkenheid bij het ver-zet ertegen.

door donnA, lid vAn xekinimA (GriekenlAnd)

De linkse socialisten van Xekinima zijn al van in de jaren 1990 actief in de

strijd tegen Gouden Dageraad. toen ging het nog om een kleine groupuscule van gewelddadige neonazi’s, vandaag haalde de partij 7% en 18 verkozenen bij de verkiezingen. Met zowat 10% in de laatste peilingen wordt het de derde partij van het land en is het de enige die sinds de verkiezingen van juni is blijven groeien.

Op een half jaar tijd (tussen 18 sep-tember en 18 maart) waren er maar liefst 72 neofascistische en racisti-sche aanvallen. Daarbij vielen 1 dode en 62 gewonden, een kwart van de aanvallen was tegen Griekse activis-ten gericht.

De linkerzijde en de arbeidersbewe-ging moeten de strijd tegen Gouden Dageraad en het neofascisme aan-gaan. Dit fenomeen zal immers niet vanzelf verdwijnen. De opgang van Gouden Dageraad is het resultaat van de diepe crisis en de miserie waar een brede laag van de samenleving mee geconfronteerd wordt. Maar het wordt ook mee mogelijk door het falen van

de linkse leiding om het voortouw te nemen in de strijd voor echte verande-ring en dus voor een ander systeem.

In een aantal wijken en steden (Kallithea, Zografou, Thessaloniki, Volos,...) zijn er antifascistische comi-tés opgezet. Dat gebeurt vooral door linkse activisten en ook Xekinima speelt er een actieve rol in. Wij pro-beren de initiatieven georganiseerd te krijgen met democratische algemene vergaderingen, een maximale betrok-kenheid, regionale en nationale struc-turen, systematische campagnes en een sociaal programma. Racisme en verdeeldheid vinden een basis bij de vele tekorten op vlak van huisvesting,

voedsel, onderwijs, werk,... Zowel Grieken als migranten worden daar-mee geconfronteerd en het is enkel door er samen rond te strijden dat we tot overwinningen kunnen komen.

De linkerzijde moet een centrale rol spelen en initiatieven nemen en dra-gen. Hiervoor is een samenwerking ter linkerzijde nodig. En ook op Europees vlak moet de linkerzijde zich coördi-neren in de strijd tegen het kapitalisme en de gevolgen van de crisis, waaron-der ook de groeiende ruimte voor neo-nazi’s als die van Gouden Dageraad.

Steun de Griekse antifascistische comités!

Socialisme 2013. Werkgroep op zaterdag 13 april van 15u tot 17u30. de dreiging van Gouden dageraad. Verslag van de antifascistische strijd in Griekenland

Op 7 maart betoogden we met een kleine duizend antifascisten door Leuven om de provocatieve haatmars van de studenten van het Vlaams Belang af te blokken. Met een vreedzame betoging en een inhoudelijke campagne is het mogelijk om de strijd tegen extreemrechts aan te gaan. De situ-atie in Griekenland toont het belang van deze antifascistische strijd aan.

Meer info (in het Grieks) op: http://antinazizone.bloGspot.Gr/

door GeerT cool

Een klein groepje neonazi’s wil van de internationale dag van de arbeid, een dag van strijd en solidariteit voor socialisme, gebruik maken om het eigen racisme en de afkeer van de

arbeidersbeweging in het voetlicht te plaatsen. Daar moet gepast op worden geantwoord: door hen geen millimeter ruimte te geven.

thema

ANTwERPEN

tegen gas 1�www.socialisme.be Maart 2013

bRuSSEL

Het assortiment van maatregelen om ons het zwijgen op te leggen, neemt

toe. officieel dienen GAS-boetes om overlast te bestrijden. Maar in plaats van de oorzaken van overlast aan te pakken, wordt de repressie tegen iedereen die wat uit de band springt opgevoerd. ook protestacties en verzet vallen steeds meer onder de GAS-regels. terwijl wij harder worden aangepakt, komen er voor rijke fraudeurs nieuwe mogelijkheden bij om aan vervolging te ontsnappen. Dat is klassenjustitie.

Tegen besparingen, tegen repressie, tegen GAS!

De kracht van hypocrisiedoor jArmo (AnTwerpen)

Dat het de spuigaten uitloopt met de GAS-boetes in Antwerpen, is al enige tijd

geen nieuws meer. Sneeuwballen gooien, belletje-trek, een blikje bier drinken op straat of op een plein in de stad voedsel uitdelen aan minderbedeelden,... We kunnen er nog eens met weemoed aan terugdenken, maar zulke zaken doen leveren tegenwoordig ernstige boetes op. Je kan dus maar beter rijk zijn in Antwerpen; anders moet je wel heel voorzichtig zijn met wat je doet terwijl je over straat loopt. Voor je het weet krijg je een van de 60 GAS-boetes die dagelijks worden uitgeschreven.

Voormalig top-GAS-ambtenaar Debby Strybosch ziet het graag ge-beuren. Als diensthoofd van de afde-ling Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) bepaalde ze mee welke willekeurige acties bestraft worden met GAS-boetes. Die functie heeft ze neer-gelegd om voor zichzelf te gaan wer-ken, als juridisch adviseur biedt ze haar diensten aan om de slachtoffers van de pestboetes bijstand te verlenen. Als je niet wint, hoef je zelfs niet te betalen! Een fluitje van een cent voor Debby Strybosch, want wie kent de procedu-res beter dan het vroegere diensthoofd

van de GAS-afdeling zelf? Zo komt het dus dat een Antwerpse Occupy-activis-te reclame ontving om zich juridisch te laten bijstaan door Debby Strybosch; de naam waarmee ook de boete die ze kreeg ondertekend was. De waanzin voorbij, maar wel slim bekeken van mevrouw Strybosch, die aan de bei-de kanten van de barrière munt weet

te slaan uit het systeem. In de media stelde ze dat 22.000 GAS-boetes per jaar in Antwerpen betekent dat er een

‘nieuwe markt’ opengaat voor advoca-ten en juristen.

Over zin en – vooral – onzin van de GAS-boetes is ondertussen al veel ge-schreven. Dat ze juridisch met haken en ogen aan elkaar hangen, de demo-

cratische gang van zaken ondermijnen en het leven in de stad net dat tikkel-tje onleefbaarder maken, is genoeg-zaam bekend. Het loont de moeite om eens te kijken waar je géén GAS-boe-te voor krijgt. Sommige dingen mogen immers wel nog in Antwerpen. Dat ondervond het frauduleuze diamant-bedrijf Omega Diamonds. Dat wordt

al sinds 2006 door de BBI (Bijzondere Belastingsinspectie) onderzocht. Het bedrijf maakte in 2008 een omzet van een half miljard euro. Dat bedrag kon tot stand komen door een jarenlange be-lastingfraude van om en bij de 3 miljard euro. Een grote lading diamanten werd in beslag genomen. Nu zou er een da-ding komen van 150 miljoen euro. Met andere woorden, het bedrijf mag zijn schuld afkopen voor een fractie van het totale bedrag. De overheid spreekt van een strenge aanpak van fiscale fraude en een welgekomen bonus voor de staatskas. Drie miljard laten stelen en er 150 miljoen voor terugkrijgen

– je moet het maar als bonus kunnen verpakken.

Het is natuurlijk werkelijk hallu-cinant wat er in Antwerpen gebeurt. Voormalige GAS-ambtenaren staan je bij bij het aanvechten van de GAS-boe-tes die ze je gegeven hebben, spelende kinderen worden beboet en miljarden-fraudeurs gaan vrijuit. Burgemeester De Wever heeft het over ‘de kracht van de verandering’, maar zet intussen het asociale beleid van de afgelopen jaren verder. Bij iedere betwiste asociale maatregel, zoals het niet-verlenen van aidsremmers aan ‘illegale’ HIV-pa-tiënten, wordt telkens ter verdediging ingeroepen dat het vorige bestuur net hetzelfde deed. De bevolking wordt in-derdaad nog steeds hard aangepakt, de miljardairs-profiteurs krijgen de rode loper uitgerold. Het toont aan dat een socialistisch verzet van onderuit meer dan ooit nodig is en blijft.

Na geslaagde betoging tegen repressie, actie tegen GAS op 30 aprildoor clemenT (BruSSel)

In Brussel was er op 15 maart een geslaagde betoging van de campagne ‘Stop Repressie’.

De campagne was opgezet door de Jeunesse ouvrière Chrétienne (JoC), de Franstalige tegenhanger van de KAJ. De actie van 15 maart werd ondersteund door meer dan 30 organisaties, waaronder LSP en ALS. Er werd betoogd op de internationale dag tegen politiegeweld. Er heerste een strijdbare sfeer met tal van slogans tegen politiegeweld, tegen de repressie van sociale bewegingen maar ook tegen het besparingsbeleid.

besparingsbeleid heeft repressie nodig

Vooral het verband tussen het bespa-ringsbeleid en de toenemende repressie is belangrijk. Naarmate de besparingen het sociale weefsel verder uithollen en alle instellingen van het establishment aan autoriteit verliezen, blijven er voor het establishment weinig andere mid-delen over.

Het repressieve apparaat staat niet aan de kant van de arbeiders en jonge-

ren, maar aan die van de machthebbers. Die zetten naargelang het hen uitkomt deurwaarders in tegen stakingspiketten. Betogende arbeiders van Caterpillar en Mittal werden op 20 maart in Namen gewelddadig aangepakt door de politie. Jongeren in grote steden worden regel-matig het slachtoffer van politiegeweld,

al dan niet met een racistisch sausje overgoten. Dat is de context van de mo-bilisatie op 15 maart.

Jongeren die niet aanvaarden dat ze veroordeeld worden om een ‘verloren generatie’ te vormen, botsen al gauw op repressie. Bij politieke acties is er steeds meer sprake van politiegeweld.

Dat is het geval bij acties van de me-tallo’s - wat spectaculaire beelden op-levert omdat de metallo’s zich niet zo-maar laten doen - maar even goed bij jongerenacties.

Het bleek overigens ook tijdens de be-toging van 15 maart. Het leek alsof een groot stuk van de stad belegerd was met

tal van interventieploegen en waterka-nonnen. En dat terwijl de aanwezige jon-geren, syndicalisten en politieke activis-ten gewoon vreedzaam wilden betogen en opkomen voor een toekomst.

betoging tegen gas

Op de betoging van 15 maart was er een opvallend groot aantal scholieren aanwezig. Met LSP en de Actief Linkse Scholieren hebben we daar een belang-rijke rol in gespeeld. Tijdens de betoging riepen wij strijdbare slogans zodat ook de omstaanders begrepen waarom we actie voerden.

Na deze geslaagde actie wordt de strijd voortgezet. Een van de instrumenten waarmee de repressie wordt opgedre-ven, is het stelsel van de GAS-boetes. De regering wil de minimumleeftijd voor GAS-boetes verlagen en het bedrag van de boetes opdrijven. Er wordt ook gedis-cussieerd over een verdere uitbreiding van de mogelijkheden om GAS-boetes op te leggen. Daarmee wil het establish-ment protest aan banden leggen door al wie nog maar een beetje uit de band springt meteen te criminaliseren.

Ook in Brussel zal daartegen ge-protesteerd worden. Op 30 april is er een betoging van de campagne

‘Stop SAC’ (Sanctions Administratives Communales) waaraan ook ALS zal

Op 25 februari waren er in Gent zowat 150 jonge betogers op een actie van TegenGAS. Drie dagen later volgde ook in Antwerpen een lokale actie.

Wij aanvaarden dit beleid niet en gaan in verzet. De campagne TegenGAS voerde eind februari enkele eerste ac-ties in Gent en Antwerpen. Ook in Brussel werd betoogd tegen politiege-weld en komt er een actie tegen de GAS-boetes. Het Gentse bestuur wil zich progressief voordoen en reageerde op de standpunten van TegenGAS.

Het belangrijkste argument daarin is de stelling dat GAS-boetes in Gent en-kel worden gebruikt als laatste middel bij zaken als sluikstorten, wildplassen, nachtlawaai,… Het stadsbestuur meent

dat wel wordt ingezet op sociaal beleid en preventie. Dat elk stadsbestuur kan beslissen in welke mate de repressieve mogelijkheden worden toegepast en voor welke doeleinden, geeft net een van de problemen van de regeling aan. Bovendien valt het te betwijfelen of het Gentse stadsbestuur inzake sociaal be-leid zal ingaan tegen de budgettaire dis-cipline – lees: de besparingen – die in het huidige crisisbeleid vervat zit.

Met het ‘afschaffen’ van het woord ‘allochtoon’ zullen de sociale problemen als gevolg van de crisis en bijhorende

besparingen niet opgelost geraken. Als het bestuur niet wil kiezen voor steeds meer repressie, moet het van woorden overgaan tot daden en beginnen met een massaal programma van inves-teringen in sociale huisvesting, scho-len, openbare dienstverlening, gratis afvalophaling en meer publieke vuil-bakken,…

Repressie zal overlast niet aanpak-ken of verminderen. Het leidt enkel tot meer spanningen en willekeur. Als antwoord op overlast is er nood aan een sociaal beleid.

Socialisme 2013. openingsmeeting op zaterdag 13 april (13-14u30) jongeren in strijd voor een toekomst. Werkgroep op zondag 14 april (13u30-16u): tegen GAS en repressie

socialisme.beben je de daGelijkse strooM van desinforMatie in de traditionele Media beu? Wil je ook een andere kant van het nieuWs horen? neeM dan een abonneMent op dit blad en volG onze daGelijkse Website socialisMe.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 323 April 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

stop dit europa van banken

en speculantenhalt aan de besparingen, voor een socialistische oplossing

Het is geen toeval dat de Zuid-Europese landen de eerste slachtoffers van deze crisis zijn. Het neoliberale project van de EU versterkte de concur-rentie tussen de verschillende lidstaten. Om investeringen aan te trekken, ver-laagden de Zuid-Europese landen de vennootschapsbelastingen en creëerden ze fiscale paradijzen. De Cypriotische banken werden casino’s voor onder meer Russische miljardairs. De bank-sector in het land was recent goed voor een waarde die acht keer het jaarlijkse Bruto Binnenlands Product (de waarde van alles wat op een jaar geproduceerd wordt) van Cyprus bedroeg! Het fail-liet van een van deze banken kan de volledige financiële sector in de EU besmetten.

De heersende politieke logica roept daarom om meer van hetzelfde beleid: de werkende bevolking van Cyprus moet bloeden voor een crisis waar zij

niet voor verantwoordelijk is. Zij moe-ten de speculatieve schulden van de casino’s dragen. Onder druk van mas-saal ongenoegen en verzet van de be-volking werd het eerste voorstel om de spaarboekjes aan te pakken van tafel geveegd. Maar de alternatieven van de Cypriotische regering komen op het-zelfde neer met verregaande privatise-ringen, verkoop van gasreserves, extra belastingen,...

Doorheen Zuid-Europa is de sociale situatie erg gespannen. Het politieke establishment heeft door de vele be-sparingsrondes alle autoriteit verlo-ren. Op 2 maart betoogden 1,5 miljoen Portugezen. In Italië kregen de geves-tigde politici klappen bij de verkiezin-gen waarin de komiek Beppe Grillo vanuit het niets een kwart van de stem-men haalde. Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer nieuwe economi-sche of politieke dominostenen in de

regio vallen. De arbeiders en hun gezinnen in

Cyprus, Griekenland, Portugal, Spanje, Ierland, Italië,... hebben slechts één optie om hun levensstandaard te be-schermen tegen de brutale aanvallen van de EU en de nationale regeringen. Dat is de strijd aangaan om de financi-ele sector in publieke handen en onder publieke controle te plaatsen. Alle spe-culatieve gelden en megalomane win-sten uit het verleden moeten ten dienste van de gemeenschap worden gesteld. Vandaag worden de gokschulden van de haaien uit de financiële sector op de gemeenschap afgewenteld. Dit zijn niet onze schulden. Het niet betalen van de schulden en het in publieke handen nemen van de financiële sector en an-dere sleutelsectoren, kan de basis leg-gen voor een publiek programma van investeringen en jobcreatie waarbij de vele sociale noden en behoeften einde-lijk centraal staan.

Elke aantasting van de levensstan-daard in Zuid-Europa zal ook bij ons de roep naar besparingen en aanvallen op de lonen en uitkeringen versterken. Elke overwinning van onze lotgenoten in het zuiden, zal ook onze strijd ver-sterken. Wij zijn solidair met de strijd van de gewone bevolking, de werkende klasse en de jongeren, de werklozen en de gepensioneerden, die zich doorheen Europa verzetten tegen de aanvallen op onze welvaart en onze toekomst!

SOCIALISME 2013 en de Europese strijd tegen crisis en besparingen!

op 13 en 14 april organiseert LSP het vormings- en

discussieweekend Socialisme 2013 in Brussel (zie ook pagina 13). op deze bijeenkomst zullen ook socialisten uit verschillende Europese landen spreken, zo ontvangen we Griekse en Spaanse activisten. Enkele onderdelen uit het programma:

• Zaterdag 13 april. Werkgroep (15-17u30): ‘Kapitalisme = crisis. Relevantie van het marxisme vandaag’

• Zaterdag 13 april. Werkgroep (15-17u30): ‘Van Schotland tot Catalonië. over de opgang van het nationalisme in Europa’

• Zondag 14 april. Werkgroep (’s ochtends en in de namiddag): ‘Spoorpersoneel in verzet tegen liberalisering en privatisering in Europa’ – met spoorpersoneel uit België, Frankrijk, Nederland, Duitsland en Groot-Brittannië

• Zondag 14 april. Slotmeeting (16u30-17u30). ‘Europa in crisis – strijd voor socialisme’ Met socialisten uit België, Spanje, Frankrijk en Griekenland

WWW.socialisMe.be/lsp/s2013

door BArT vAnderSTeene

De Cypriotische bevolking is het meest recente slachtoffer van de brutale crisis van het kapitalistische EU-project. De EU-crisis is verre van voorbij, zoals sommigen recent beweerden. De

hele Eurozone zit in een economische recessie. Maar liefst 120 miljoen Europeanen lopen een armoederisico. Vorig jaar kwamen er een miljoen werklozen bij. Volgens de officiële cijfers zijn er intussen meer dan 26 miljoen werklozen, in de realiteit zijn er vele miljoenen meer. Alles wijst erop dat er een nieuwe dramatische episode in de ontwikkeling van deze crisis aan de gang is.