België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 322 Maart 2013

Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Revoluties zijn niet voltooid

P 10

ArcelorMittal. Solidariteit

opbouwen met actieplan

P 4

Stop de willekeur van

de GAS-boetes!

P 14

Onder het mom van de concurrentie met de lageloonlanden moet onze welvaart eraan geloven. Niet enkel moeten we con-curreren met de lage lonen in Oost-Europa of Azië. In Duitsland werken 6,5 miljoen werknemers aan een nettoloon tussen 4 en 5 euro per uur. In het Oost-Duitse Saksen verdienen kapsters 3,06 euro netto per uur. Moeten we daarmee concurreren? Moet onze welvaart in zo’n mate worden afge-bouwd om de patroons te plezieren? Het is de zoveelste neoliberale illusie die men ons wil verkopen. Er zou economische voor-uitgang komen wanneer we de koopkracht en welvaart van de meerderheid drastisch doen dalen. De besparingsoperaties in Zuid-Europa vormen het bewijs dat deze logica geen steek houdt.

Voor en na de betoging kregen de vak-bonden een tirade van beschuldigingen te verwerken door de media en alle politieke partijen in het parlement. Volgens SP.a-mi-nister van werk Monica De Coninck zijn de vakbonden “oubollig”. Deze ijskoningin wil met een tatcheriaanse vastberadenheid

in de regering hetzelfde realiseren als toen ze OCMW-voorzitter was in Antwerpen. Namelijk zonder mededogen de neolibe-rale dogma’s opleggen aan de bevolking. Is dit de partner van het ABVV die in de regering tegengewicht moeten bieden aan de liberalen en christen-democraten? Het hoeft weinig duiding om vast te stellen dat er van tegengewicht weinig sprake is. Hoe veel langer zal de ABVV-basis slikken dat haar leiding vasthoudt aan deze politieke partner?

De arbeiders van Ford en Arcelor, de fede-rale ambtenaren, de spoormannen en -vrou-wen, werknemers in de social profit, allen kwamen ze de laatste weken op straat met eisen aan de regering. Met vriendelijk vra-gen zal er bij deze regering weinig te rapen vallen. Een vakbondsmobilisatie moet tot meer dienen dan enkel stoom aflaten. Het moet een onderdeel vormen van de opbouw van een krachtsverhouding om een andere politiek af te dwingen. Enkel de voorberei-ding van een algemene staking kan de poli-tici duidelijk maken dat het ons menens is.

Een halfslachtige houding van de vak-bondsleiding wekt eerder twijfel en kritiek op dan dat het leidt tot steun. Nochtans is er een breed draagvlak voor een vastbera-den en duidelijke koers. Volgens een opi-niepeiling van La Libre en RTBF steunt 43% van de Belgen de eis om sommige be-drijven te nationaliseren om er de activiteit verder te zetten.

De Linkse Socialist verdedigt deze eis al langer. Het is geen toeval dat er vandaag een toenemende steun hiervoor bestaat. De situatie schreeuwt om dit soort linkse soci-alistische voorstellen. Om ze te realiseren moet de arbeidersbeweging krachtdadig uit de hoek komen en dat kan. Mocht ze over een partij beschikken die de vakbondseisen elke dag opnieuw in het politieke debat ver-dedigt, zou dit een enorme impact hebben op de publieke opinie. Het is hoog tijd dat de strijdbare syndicalisten rechtstaan om zo’n brede inclusieve partij te creëren die de krachten kan bundelen en zo de strijd vooruithelpt.

door Bart Vandersteene

Op 21 februari betoogden tienduizenden gemotiveerde en kwade vakbondsmilitanten. Ze

protesteerden tegen de weigering van de regering om tegemoet te komen aan de hun verzuchtingen. Vele tienduizenden konden niet aanwezig zijn op deze actiedag maar deelden dezelfde verontwaardiging en eisen. Deze verontwaardiging is makkelijk samen te vatten. Het is de meerderheid van de bevolking met een eenvoudig loon, pensioen of uitkering, die telkens gevraagd wordt in te leveren, toegevingen te doen. Terzelfdertijd blijven de managerslonen, bonussen en superwinsten onaangeroerd.

dls322 FINAL.indd 1 25/02/2013 14:22:47

ook geen leuke omgeving.” Armoede, massale werkloosheid, stijgende zelf-moordcijfers: voor ondernemers als Van Eetvelt “ook geen leuke omgeving”, en daarmee is de kous af.

Langs zijn neus weg liet Van Eetvelt ook nog weten dat de patroons in 2010, tijdens de regeringsvorming, op een hardere aanval op de rechten van wer-kende mensen hadden aangestuurd. ‘t Was dus blijkbaar niet enkel een “zui-ver” communautaire kwestie, maar ook een sociaal-economische patstelling, omwille van de druk naar meer “klas-senstrijd” vanuit de patroons. Dat moe-ten we onthouden, als de burgerlijke po-litici en hun hulpstukken in de media ons weer eens komen vertellen dat de vakbonden “aan politiek doen” als ze nationaal betogen - laat staan moest er een stemming voor een algemene sta-king ontstaan.Volgend jaar zouden we vanuit

Unizohoek nogal wat zien, als er weer “compromissen” met de PS worden ge-sloten. Zo wist Van Eetvelt nog te mel-den. Een schok zoals in Spanje? Daar werden ondertussen meer dan 400.000

mensen uit hun huis gezet door de ban-ken, wat uiteindelijk moest worden be-teugeld om het aantal resulterende zelf-moorden te beperken. De werkloosheid ligt er op 26% en onder jongeren op een hallucinante 56%! Het beschikbare in-komen daalde sinds het begin van de crisis eveneens, met 10%. Zijn het dat soort schokken waar Unizo naartoe wil, om ons een zwaardere neoliberale aan-val in de maag te splitsen en elke werk-zekerheid te ondermijnen?

Het bureaucratische overlegmodel waarbij nog kruimels werden gegeven om andere zaken af te nemen, heeft in crisistijd afgedaan. Een groeiende laag bij de kapitalisten radicaliseert en wil ons door een economische shock-therapie jagen. Ze leven haast letterlijk op een andere planeet en die arrogan-tie kan enkel enorme woede opwek-ken. Laat ons die woede en dat verzet omzetten in een kracht om dit verrotte systeem naar de geschiedenisboekjes te verwijzen en een echt democratisch en socialistisch alternatief op de kapi-talistische miserie en achteruitgang op te bouwen.

de Linkse Socialist� binnenlandcOMMuNAutAiRe diScuSSie

kleiNe weRkGeveRS willeN cRiSiS ORGANiSeReN

wallonië. de terugkeer van links regionalisme?

Een vlag met een Waalse haan wordt meegedragen op een syndicale betoging.

Als unizo hardop droomt, zou het onze miserie organiserendoor Peter delsing

In zijn satirische stuk “Een bescheiden voorstel” stelt de schrijver Jonathan Swift voor dat de rijken de baby’s van de armen en bedelaars opkopen, om ze vervolgens als voedsel “op te eten”. “Een

jong en gezond kind, goed opgevoed, is op de leeftijd van één jaar oud een heerlijk, voedzaam en zeer gezond voedsel.” Swift klaagt op een sarcastische manier de heersende klasse-economisten van zijn tijd en hun absurde theorieën aan. Het ging om de eerste burgerlijke economen die alles - ook mensen - herleidden tot dingen waar je geld voor kon geven.

Karel Van Eetvelt, patronale provoca-teur en extremist. Een gevaar voor onze levensstandaard.

Deze ontwikkeling wordt versterkt door de retoriek van de PS die haar ver-antwoordelijkheid voor het besparings-beleid probeert weg te stoppen achter de Vlaamse partijen die nog hardere besparingen willen. Laat ons echter duidelijk zijn. Besparingen worden niet opgelegd vanuit Vlaanderen, maar door de heersende klasse, dat wil zeggen het patronaat en haar politieke vertegen-woordigers. Ook de Franstalige politici zijn overtuigd van de noodzaak van een besparingsbeleid. Er is een verschil in de voorgestelde timing en strategie om het besparingsbeleid op te leggen, maar het uiteindelijke resultaat is hetzelfde.

Geen nieuw idee

Het Waalse regionalisme is geen nieuw gegeven. Het werd in de algeme-ne staking van 1960-61 al uitgespeeld door de linkse regionalist André Renard die stelde dat Wallonië meer autonomie moest krijgen om een links program-

ma (van structuurhervormingen) door te voeren. De PS beschikte toen over een meerderheid langs Waalse kant en zou vanuit die positie gemakkelijker tot structurele hervormingen kunnen overgaan.

Renard heeft het regionalisme mee gepopulariseerd om het ordewoord van een ‘Mars op Brussel’ (een ordewoord voor een openlijke confrontatie met het volledige regime) in de staking van 1960-61 naar de achtergrond te duwen. Maar het vond wel degelijk een ingang onder de arbeiders. Velen geloofden dat een regionalisering de mogelijkheid zou bieden om tot een socialistisch Wallonië te komen.

De Mouvement Populaire Wallon (MPW) werd na de staking van 1960-61 opgezet en populariseerde dit idee ver-der. Aanvankelijk werd het Waalse regi-onalisme samen met de roep naar struc-tuurhervormingen onder druk van de beweging vanuit een antikapitalistisch standpunt naar voor gebracht. Dat ver-anderde nadien: de antikapitalistische

structuurhervormingen verwaterden tot een zoektocht naar ‘realistische’ hervor-mingen binnen het kapitalisme zelf. Vandaag hebben de regio’s een grotere

autonomie en de PS is al jarenlang erg machtig in Wallonië. De PS heeft de regionale bevoegdheden absoluut niet gebruikt om een socialistisch beleid te voeren. Als de geschiedenis van het Waalse regionalisme ons iets leert, is het dat institutionele kwesties niet be-palend zijn om tot een links beleid te ko-men. Voor zo’n beleid is er nood aan een linkse politiek, dat wil zeggen een pro-gramma en een concrete sociale kracht om dat programma af te dwingen.

Voor een socialistisch proGramma en arbeiderseenheid

Als het nu op regionaal of op natio-naal vlak is, een echte socialistische po-litiek botst onvermijdelijk op het grote kapitaal. Door de sleutelsectoren van de economie zonder schadeloosstelling te nationaliseren (of te regionaliseren), wordt ingegaan tegen de belangen van het patronaat en de grote aandeelhou-ders. Het is wel de enige mogelijkheid om de sleutelsectoren onder de demo-cratische controle en beheer van de ge-meenschap te plaatsen. Om dat te be-reiken, is een maximale eenheid onder de werkende bevolking nodig en staan

we sterker met Vlamingen, Walen en Brusselaars samen. Het is overigens opvallend dat iedere vakbondswerking die op communautaire basis gesplitst is (bij het ABVV gaat het onder meer om de metaal en het onderwijs) op meer moeilijkheden botste om de strijd te voeren.

Regionalistische gevoelens kunnen de aandacht van de noodzakelijke ar-beiderseenheid af-leiden. Enkele ja-ren geleden nog verklaarde een PS-topman dat hij zich meer verwant voel-de met een Waalse werkgever dan met een Vlaamse arbei-der. Daarbij moet evenwel worden op-gemerkt dat heel wat PS-leiders vandaag dichter bij het pa-tronaat staan dan bij arbeiders in het algemeen, of het nu Vlaamse of Waalse zijn.

In een discussie over links regiona-lisme volstaat het niet om te verklaren dat je voor of tegen bent. Het is nood-zakelijk om te kijken naar wat ach-

ter dat regionalisme schuilt. Binnen het kader van het kapitalistische sy-steem kan het regionalisme enkel il-lusies en ontgoochelingen opleveren. Institutionele discussies zijn belang-rijk, maar dienen vaak om de aandacht

van de belangen van de meerderheid van de bevolking af te leiden. Voor de wer-kende bevolking is een institutionele dis-cussie ondergeschikt aan de discussie over een sociaal beleid, openbare diensten, arbeidsvoorwaarden en de str ijd tegen het patronaat op lo-kaal, regionaal, na-tionaal en internati-onaal vlak.

De opbouw van een stevige syndica-le krachtsverhouding gecombineerd met de opbouw van een po-litiek verlengstuk is de enige manier om stappen vooruit te zetten en de econo-

mie ten dienste van de gemeenschap te plaatsen in plaats van een kleine minderheid van kapitalistische profi-teurs en hun politieke vrienden van de gevestigde partijen.

door Ben (Charleroi)

Met de dominantie van harde rechtse partijen in Vlaanderen denken sommigen dat Wallonië (eventueel met Brussel) er beter van af zou zijn zonder Vlaanderen en dat meer regionale

autonomie beter zou zijn om een links beleid te kunnen voeren en de besparingslogica te verwerpen. Het is niet uitgesloten dat er in de komende periode een hernieuwde opmars ontstaat van een Waals regionalistisch gevoel.

ALS de geSchiedeniS VAn het WAALSe

regionALiSme onS ietS Leert, iS het

dAt inStitutioneLe kWeStieS niet bePALend zijn

om tot een LinkS beLeid te komen. Voor zo’n beLeid

iS er nood AAn een LinkSe PoLitiek,

dAt WiL zeggen een ProgrAmmA en een concrete SociALe

krAcht om dAt ProgrAmmA Af te

dWingen.

Bij het Unizo van Karel Van Eetvelt - patronale provocateur om den brode en uit overtuiging - zijn ze nog niet aan het opeten van de armen en andere

“overbodigen” toe. De heren en dames overwegen wel om in België een crisis

“zoals in Spanje” uit te lokken - blijk-baar een vereniging van sadisten om den brode en mogelijk uit overtuiging. Dat wist Van Eetvelt toch, als klank-bord voor het Unizo-extremisme, door zijn patronale megafoon te schreeu-wen in het Financieele Dagblad. Een Nederlandse zakenkrant die een en ander gewoon was en bij zoveel pa-

tronaal gedaas niet meer verontrust ging lopen.Aldus Van Eetvelt, in een strategische

denktrant: “Denk aan Spanje. Daar valt een bank om, met catastrofale ge-volgen voor de staatsfinanciën. Dan verandert er iets; dat moet wel. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, bijvoorbeeld met Dexia. Ik heb vorige week onderne-mers voor het eerst horen zeggen: laat ons ook zo’n schok organiseren. Dat is redelijk dramatisch. Ik zei: jongens, dat zijn scenario’s die je niet moet na-streven. Je creëert armoede en sociale onrust en dat is voor een ondernemer

dls322 FINAL.indd 2 25/02/2013 14:22:48

edito door niColas Croes, redaCteur Van de linkse soCialist

De dag na de massale vakbonds-betoging van 21 februari bracht de Franstalige krant La Libre enkele reac-ties van betogers. “Wat is het nut van een linkse premier als het gevoerde beleid een doorslagje is van de patro-nale eisen?” Wat hebben we aan een

‘socialistische’ minister als Monica De Coninck (SP.a) die vlak voor de beto-ging verklaarde dat er “altijd wel iets is waarmee het ABVV niet kan leven”? Met zo’n ‘vrienden’ hebben we geen vijanden nodig. “Zonder ons zou het nog erger zijn”, verklaren zowel Johan Vande Lanotte (SP.a) als Paul Magnette (PS) eensgezind, terwijl ze zonder aar-zelen mee 18 miljard euro hebben be-spaard. De Europese Commissie eist ondertussen dat voor minstens het dubbele bedrag wordt bespaard. Wie gelooft nog dat de ‘kameraden’ in de regering zich gaan verzetten tegen de dictaten van de markten?

oproep Van 1 mei in charleroi

Op 1 mei vorig jaar deed Daniel Piron, de algemeen secretaris van het ABVV in Charleroi, een opmerkelijke verklaring. Hij stelde toen: “Vandaag pakt de politiek van het minste kwaad niet meer bij onze militanten. Die ma-gische zin - ‘zonder ons zou het erger zijn’ - doet afbreuk aan de intelligentie

van onze militanten. Dat is waarom we vanop deze tribune, niet omwille van de woede van het ogenblik maar na een grondige reflectie in onze instanties, een oproep doen om de krachten links van de PS en Ecolo te verenigen (...) Ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn, maar als iedereen een stap kan zetten, zowel PTB, LCR, PSL, PC, misschien ook linkse christenen, de linkerzijde in PS en Ecolo voor zover die nog bestaat, dan kunnen we aansluiten bij de hoop van de arbeidersbeweging.”

Enige tijd later kwam er ook een

verklaring van de algemeen secreta-ris van CNE, de bediendenbond van het Franstalige ACV (tegenhanger van LBC), Felipe Van Keirsbilck die stel-de dat er nood is aan een politiek ver-lengstuk voor de arbeidersbeweging. Er waren verschillende bijeenkomsten en eind februari kwam er een gemeen-schappelijk persbericht met volgende melding: “op initiatief van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen en in aanwezigheid van een vertegen-woordiger van de CNE, beslisten ver-antwoordelijken van PTB, LCT, MG,

PH, Front de Gauche van Charleroi, PSL, PC en LCR om hun verantwoor-delijkheid te nemen en te reageren op de verschillende oproepen.”

Er is een steuncomité opgezet om concrete stappen in de richting van een politieke formatie voor de werkende bevolking te kunnen zetten. Zo’n for-matie moet een brede en diverse kracht zijn waarin er respect is voor de ver-schillende stromingen die binnen de georganiseerde arbeidersbeweging bestaan. Er komt in de loop van april een dag van discussie en debat vooral-eer verdere initiatieven worden geno-men. De impact zal voelbaar zijn tot ver buiten de regio van Charleroi, tot in Vlaanderen waar de nood aan een linkse oppositie tegen het besparings-beleid zich eveneens stelt.

Het klopt dat de woede toeneemt. We hebben al de eerste uitingen ervan op straat gezien en ook opgemerkt dat er onder brede lagen van de bevolking steun is voor de acties. Het zal er op aankomen om de strijd verder te orga-niseren en ook op het politieke terrein te voeren. Dat zou pas echte paniek veroorzaken bij het kamp van werk-gevers en gevestigde politici. Om het persbericht van de linkse krachten te parafraseren: “Allemaal samen, tegen de besparingen, miserie en onrecht-vaardigheid. Voor een links alternatief op de kapitalistische crisis!”

“De woede neemt toe”, verklaarde PS-senator Ahmed Laaouej

recent in een moment van paniek aan staatssecretaris van ambtenarenzaken Hendrik Bogaert. Hij had het over de federale ambtenaren, maar zijn vaststelling is ook op ruimere schaal correct. Maar liefst 81% van de bevolking is voorstander van een belasting op grote vermogens, 59% wil de intrekking van de fiscale voordelen voor multinationals en 43% verdedigt het idee van nationalisatie om jobs te redden.

� ons standpuntwww.socialisme.be Maart 2013 �onze mening

de woede neemt toe. Nu ze nog politiek organiseren!

zo gezegdjapanse bedrijven als toyota

en Honda stellen dat het interes-sant is om in België te investeren.

“Door het hoge opleidingsniveau in België is het een groot voordeel dat we aan een redelijk loon mensen kunnen aanwerven in vergelijking met buurlanden” (toyota) “De loon-kost zou 20% hoger zijn dan in de buurlanden, maar dat wordt teniet gedaan door de kwaliteit van de ar-beid en de logistieke voordelen van België” (Honda). de argumentatie van de zogenaamde hoge loonlas-ten en onhoudbare belastingdruk dient blijkbaar enkel voor intern gebruik, als propaganda om een aanval op onze levensstandaard erdoor te krijgen.

Voormalig VB’er en voormalig klopgrage flik Bart debie stelde dat hij informatie aan de staats-veiligheid zou doorgegeven heb-ben. ex-voorzitter Vanhecke had het over debie als een “kleine garnaal met een gigantisch ego.” Huidige VB’ers reageerden minder subtiel. debie maakte zelf bekend dat hij een mail met iP-adres uit het Vlaams Parlement kreeg met deze boodschap: “We zullen u en uw moslimhoer vinden.”

“De Wever krijgt een brede bou-levard in de pers, voor onderwer-pen van zijn dieet tot zijn ideologie. Op televisie heeft hij de program-ma’s maar voor het uitkiezen. Hij zet journalisten op het strafbankje en mag naar believen debatpart-ners weigeren. Allemaal geen pro-bleem. Maar kan hij dan nu eens ophouden met klagen over hoe ge-viseerd hij wel is?” Niet dat hoofd-redacteur liesbeth Van impe van Het Nieuwsblad in haar krant de Wever een strobreed in de weg legt, maar ze stelt er zich tenmin-ste toch vragen bij.

De heersende klasse wil vandaag niet alleen meer winsten boeken door haar bijdrage aan de gemeenschap verder af te bouwen, maar ook door de uit-buitingsgraad op te drijven door wer-kenden meer te laten produceren voor minder loon. De werkgevers spelen de kaart van de concurrentie om steeds slechtere arbeidsvoorwaarden en lo-nen op te leggen. Multinationals aar-zelen daarbij niet om de ene groep ar-beiders tegen de andere op te zetten. In ons land zijn grote multinationals goed voor ongeveer 500.000 jobs die een jaarlijkse meerwaarde van 63 miljard euro opleveren.

De cadeaus van verschillende landen aan de grote bedrijven worden tegen el-kaar uitgespeeld. Er is een neerwaartse spiraal inzake belastingen voor de su-perrijken, maar ook voor onze lonen en arbeidsvoorwaarden. We leven in een

systeem waar de eigendom over de cen-trale productiemiddelen in handen van een bijzonder kleine minderheid is. Zo controleren 147 multinationals samen maar liefst 40% van de omzet van alle bedrijven ter wereld. Er is een enorme rijkdom geconcentreerd bij een klein aantal mensen die goed georganiseerd zijn in allerhande werkgeversorganisa-ties en die zich erg bewust zijn van hun klassenpositie.

Zo is de farmaceutische industrie in ons land georganiseerd in Pharma.be. Het weekblad Vif L’Express bracht ver-slag uit van de werking van die patro-nale organisatie: “discrete vergadering met de regeringstop zonder de vakbon-den erbij, vertrouwelijke studie waarbij België als concurrent met zes andere landen werd vergeleken, dreiging met delokalisatie,... Een wetsvoorstel werd opgemaakt door een groot advocaten-

kantoor, betaald door GSK, en in de Kamer gestemd zonder enig grondig debat omdat het werd weg gestopt in een programmawet van 42 pagina’s.”

De kapitalisten kunnen steeds reke-nen op de instellingen van de overheid om hun belangen te verdedigen. Ze beschikken ook over politieke partij-en die hun programma verdedigen in instellingen als het IMF, de Europese Commissie, de OESO,... Toen de nieu-we afdankingen bij ArcelorMittal in Luik werden bekend gemaakt, bevond premier Di Rupo zich op het Wereld Economisch Forum in Davos om er het “investeringsvriendelijke” klimaat in ons land te benadrukken voor een uitgelezen publiek van kapitalisten. Het beleid is effectief erg vriendelijk voor grote ondernemingen.

Grote bedrijven betalen amper nog be-lastingen. Met op maat gesneden regels zoals de notionele intrestaftrek en an-dere, kon de farmaceutische reus GSK de afgelopen vier jaar ongeveer 2,6 mil-jard euro van haar belastbare inkomen aftrekken en 892 miljoen euro besparen. De 50 grootste bedrijven in ons land betaalden gemiddeld 0,57% belastin-gen, de 500 bedrijven met de grootste winsten in 2009 betaalden gemiddeld 3,76% belastingen.

neen aan de plunderinG!

We moeten de controle verwerven over de productiemiddelen en de rijk-dommen die door de gemeenschap wor-den geproduceerd. Rechtvaardige fis-caliteit of een miljonairstaks volstaan niet om de productie af te stemmen op de sociale behoeften. Daartoe moeten we immers een einde maken aan het private bezit van de productiemidde-len waarmee de kapitalisten de sociale en ecologische afbraak kunnen orga-niseren. Door de sleutelsectoren van de economie uit de handen van de aan-deelhouders te halen en in publieke han-den te nemen, is het mogelijk om een democratische arbeiderscontrole op te leggen zodat we de volledige samenle-ving kunnen veranderen.

Toen de Franse regering van Hollande en Ayrault een belasting van 75% op de schijf van het inkomen boven 1 miljoen euro wilde opleggen, volgde er in ok-tober en november 2012 een kapitaal-vlucht waarbij maar liefst 54 miljard euro het land verliet. Zonder controle op de banken en zonder controle op de productiemiddelen ontbreekt het ons aan doeltreffende middelen om effec-tief tot een rechtvaardige fiscaliteit te komen.

volstaat fiscale rechtvaardigheid als antwoord op de crisis?

Daniel Piron (ABVV Charleroi en Zuid-Henegouwen) pleitte op 1 mei vorig jaar voor een politiek verlengstuk voor de arbeidersbeweging. Eind april komt er in Charleroi een publieke meeting van de verzamelde linkerzijde.

door alain (namen)

In het verzet tegen de gevolgen van de crisis klinkt de roep naar meer fiscale rechtvaardigheid steeds luider. Er wordt gesproken over een groene fiscaliteit, de herinvoering van bijkomende belastingvoeten

of nog over een miljonairstaks. Dergelijke maatregelen zijn noodzakelijk en wenselijk, maar volstaan niet als antwoord op de grondige crisis die het kapitalistische productiesysteem vandaag kent.

dls322 FINAL.indd 3 25/02/2013 14:22:48

de Linkse Socialist� syndicaal

eNkele feiteN eN cijfeRS OveR de klOOf tuSSeN de 1% RijkSteN eN de 99% ANdeReN

Bij het distributiecentrum van supermarktketen Tesco in Dublin moet het per-soneel voortaan een digitale armband dragen om de werkprestaties volledig in beeld te kunnen brengen. De maatregel geldt enkel voor de productiearbeiders, niet voor de managers en administratief personeel. Met het systeem wil de di-rectie de pauzes – zoals bij toiletbezoek – tot een minimum herleiden. Tevens worden scores toegekend aan werknemers per product dat uitgeladen of gestapeld wordt. Als vervolgens harder wordt gewerkt, kan dit een premie opleveren.

werknemers bezwijken onder de stress diGitale armband om supermarktpersoneel te monitoren

ARcelOR MittAlHet vertrouwen en de solidariteit opbouwen met een actieplan!

Op 1 februari schreef De Tijd: “De Duitse bedrijven du-wen al jaren flink het gaspedaal in, maar lijken daar nu de prijs voor te betalen. Uit nieuw onderzoek blijkt dat een op de twee Duitsers bezwijkt onder de stress. (...) Zo neemt een kwart van alle Duitse werknemers ’s middags geen lunch-pauze meer. Een derde werkt meer dan 40 uur per week. En meer dan de helft is ook in het weekend bezig voor het be-drijf. (...) Vorig jaar waren alle Duitsers samen goed voor

53 miljoen ziektedagen als gevolg van stressgerelateerde fy-sieke en psychische problemen. Dat is 80 procent meer dan in 1997. (...) De Duitsers zijn uiteraard niet de enige slacht-offers van de toegenomen werkdruk. Uit Belgisch onderzoek blijkt dat in ons land tussen een vijfde en een derde van de werknemers klaagt over een te hoge werkdruk. Nog veront-rustender is dat het aantal burn-outs en depressies in ons land jaar na jaar stijgt.”

repressie en criminaliserinG Van de metallo’s

In Namen en Straatsburg werd alles er aan gedaan om de Luikse staalarbeiders af te schilderen als een bende wilden met wie iedere discussie onmogelijk is. Op 29 januari in Namen viel de politie direct de betoging aan met onder meer een waterkanon. Er was

geen enkele aanleiding voor deze aanval. In Straatsburg werd op 6 februari betoogd. De bussen met betogers werden eerst gestopt om ie-

dereen te fouilleren, de betogers werden van kop tot teen gefouilleerd zonder enige aanleiding. In Straatsburg zelf werden de metallo’s meteen omsingeld op een plein en was er geen enkele mogelijk-heid om zelfs maar te betogen. De politie haalde bijna meteen het traangas boven en er werden ook flash-balls ingezet.

In beide gevallen hebben de metallo’s zich verdedigd. Dat werd door de media aangegrepen om de betogers af te doen als gewelddadig. De gouden palm van de schande ging daarbij zonder twijfel naar een journalist van de commerciële zender RTL die tevergeefs alles deed om te verklaren dat John David, een jonge metallo die onder het politiegeweld in Straatsburg een oog verloor, het slachtoffer was van geweld waar zijn collega’s voor verantwoordelijk waren.

door stéPhanie (luik)

Op de vakbondsbetoging van 21 februari liepen de metallo’s van ArcelorMittal en Ford Genk vooraan. Ze trokken de betoging tegen besparingen en afdankingen. Deze arbeiders eisten dat er meer zou gebeuren dan een wandeling van Brussel-Noord naar Brussel-Zuid. Opdat de woede niet in frustratie

en demoralisatie zou omslaan, is er nood aan een strijdplan dat van onderuit bediscussieerd is. Op de betoging van de 21ste waren de Luikse staalarbeiders overigens al minder talrijk dan bij eerdere betogingen in Namen en Straatsburg. Toen vertrokken er 25 bussen vanuit Luik, nu waren het er slechts 10. De kracht van ons aantal is nochtans de belangrijkste waarop we ons kunnen baseren om het behoud van alle jobs af te dwingen

Personeelsvergadering bij ArcelorMittal op 28 januari. Foto: Pavel

10.000 federale ambtenaren betoGenOp 7 februari betoogden 10.000 federale ambtenaren tegen het beleid van staatssecretaris Hendrik

Bogaert (CD&V). Die verdedigde een beleid van personeelsafbouw gekoppeld aan aanvallen op het statuut en bijkomende aanvallen op de ambtenaren zelf in de media. Het antwoord van de fe-derale ambtenaren was duidelijk. Op een totaal van 80.000 personeelsleden kwamen er zowat 10.000 in Brussel betogen. De cipiers maakten van de gelegenheid gebruik om een dag te staken en eerder waren er ook bij de douane stiptheidsacties.

social/non-profit op straat Voor ‘deel Van de koek’Op 31 januari waren er een duizendtal betogers van de social/non-profit. De aanleiding was het

eeuwige probleem van de sector: een gebrek aan middelen. Jammer genoeg werd dit gekoppeld aan de eis van een lastenverlaging. De sector heeft alle redenen om op straat te komen, maar met eisen die louter vanuit pragmatisch oogpunt worden gesteld en die bovendien interne verdeeld-heid binnen de vakbonden tot stand brengen, staan we geen stap verder. ‘Ontvangstcomité’ voor betogende metallo’s in Namen. Foto: collectif-krasnyi.be

het ‘europese front’ teGen mittal en de task force

“Mittal heeft de regeringen en de vak-bonden steeds tegen elkaar uitgespeeld. Nu komt er een front van de Europese Commissie, de vakbonden en de lid-staten”, verklaarde de Franse minis-ter Arnaud Montebourg. Het gaat om holle woorden waar we er al zo veel van gehoord hebben. De uitspraak van de Franse minister kwam er nadat de Europese Commissaris voor Industrie, Antonio Tajani (een voormalige woord-voerder van Silvio Berlusconi), aan Lakshmi Mittal had gevraagd om zijn herstructureringsplannen uit te stellen tot in juni, omdat er dan een Europees herstelplan voor de staalsector zou komen. ArcelorMittal was er snel bij om te

antwoorden dat een uitstel niet aan de orde was. Wat zullen onze gevestigde politici nu doen om de jobs in de sector te verdedigen? En waar blijft dat fameu-ze Europese plan voor de staalsector op een ogenblik dat de EU vooral bezig is met besparingen op te leggen?

In België werd een Task Force opge-zet om alternatieven op de aangekon-digde sluitingen te vinden. Deze groep verenigt de federale en Waalse regerin-gen, de vakbonden, het Forem (tegen-hanger van de VDAB), zelfs vertegen-woordigers van zakenbank Degroof,... Voorlopig gaat alle aandacht naar de zoektocht naar een overnemer, ook al weigert Mittal om de productiemidde-len uit handen te geven. Zand in de ogen, meer is het niet.

de kracht Van de arbeiders mobiliseren

We kunnen niets verwachten van po-litici die aan de ene kant een bespa-

ringsbeleid voeren en aan de andere kant beweren onze belangen te verde-digen. Als we hen tot concrete daden willen brengen, zullen we hun armen eerst moeten omwringen. Een mobili-satie van de gemeenschap zal daartoe belangrijk zijn en het potentieel is ze-ker aanwezig. Volgens een peiling van La Libre en de RTBF die op 22 febru-ari werd gepubliceerd, staat 43% van de Belgische bevolking positief tegenover de “nationalisatie/regionalisatie om de activiteit voort te zetten” (36% in Vlaanderen, 52% in Brussel en 53% in Wallonië). Dergelijke cijfers – zelfs zon-der dat een massacampagne hiervoor werd opgezet – zijn veelzeggend.

De metallo’s hebben betoogd in Namen, Straatsburg en twee keer in Brussel. Wanneer komt er een massale mobilisatie in Luik zodat ze hun familie, buren,... kunnen betrekken? Vandaag dreigt een aantal arbeiders gedemora-liseerd te raken. Op de werkvloer is de sfeer erg zwaar, ook al kan er tenminste op elkaars steun gerekend worden om met de onzekere toekomst om te gaan. Een massale betoging in Luik zou aan-tonen dat er een brede solidariteit be-staat onder de bevolking en zou ook toe-laten om de strijd buiten de vestigingen van het bedrijf te brengen.

Van bij de aankondiging van de slui-ting van de warme fase heeft LSP ge-pleit voor de bezetting van de sites om ze om te vormen tot hoofdkwartieren van een campagne voor de nationali-satie van de productiemiddelen onder controle van de arbeiders en als eerste stap in die richting. Het zou een uitste-kende methode zijn om ervoor te zorgen dat de arbeiders niet alleen staan met hun problemen, maar samen de strijd aangaan voor het behoud van alle jobs maar dan niet om de zakken van Mittal verder te vullen.

dls322 FINAL.indd 4 25/02/2013 14:22:49

paradijs Voor de rijken en Grote bedrijVen

Bedrijven maken tot in Japan reclame voor de superproductieve werknemers en lage reële belastingvoeten in ons land. Elk uur produceren we een waar-de van 45 € voor een gemiddeld bruto uurloon van 19 €. We werken gemid-deld jaarlijks 70 uur meer dan Franse, 150 uur meer dan Duitse en 160 uur meer dan Nederlandse collega’s. Maar regering en patronaat willen meer. Nu de grote bedrijven dankzij allerhande fiscale spitstechnologie amper nog be-lastingen betalen, willen ze ook onze lonen aanpakken. De norm daartoe vinden ze in Duitsland waar een kwart van de werkenden minder dan 10 euro per uur en 10% minder dan 400 euro netto op de maand verdient. Volgens de gevestigde politici en

hun media is een besparingsbeleid de enige mogelijkheid in tijden van cri-sis. Dat verhaaltje wordt in landen als Griekenland of Spanje ondertussen al enkele jaren verteld en toegepast. Het resultaat is een steeds verdere neergang van de levensstandaard van de meerder-heid van de bevolking. Een uitweg uit

de crisis is er evenwel niet, zelfs geen lichtpunt aan het einde van de tunnel. Waarom zouden we een besparingsbe-leid aanvaarden terwijl het falen van zo’n beleid iedere dag opnieuw wordt aangetoond? Van bij het aantreden van deze rege-

ring was ze gewaarschuwd. Begin de-cember 2011 waren er al tienduizenden betogers, op 30 januari 2012 zelfs een algemene staking. Dat heeft de rege-ring niet tot een koerswijziging aange-zet. Het besparingsbeleid werd gewoon voortgezet. Het is daarbij onmogelijk om een verschil te zien tussen de ‘so-cialisten’ en andere liberalen in de re-gering. De verdere ondermijning van de index en de loonbevriezing zorgden ervoor dat het ongenoegen in woede overging. De betoging van 21 februari toonde de omvang van de woede.

waar blijft de alGemene stakinG?

Op de betoging van 21 februari was er een breed gedragen roep naar een alge-mene staking als volgende stap. Het is duidelijk dat vriendelijke vragen weinig

indruk maken op de regering. Gewoon wat stoom aflaten, volstaat niet. Het wordt tijd dat we overgaan tot een ac-tieplan met opeenvolgende mobilisaties en stakingen die uitmonden in een alge-mene staking en indien nodig, meerdere algemene stakingen.

Een actieplan is noodzakelijk om te verhinderen dat het patronaat en de re-gering even wachten tot de syndicale storm is gaan liggen om vervolgens hun beleid onverkort voort te zetten. Om dat mogelijk te maken, worden ook alle zwakheden in onze rangen uitge-speeld. Dat de ACW-leiding via Dexia en andere constructies wel bijzonder ver in de neoliberale speculatielogica is meegestapt, wordt vreemd genoeg niet als argument tegen die specula-tielogica gebruikt maar als stok om de arbeidersbeweging te slaan. Het gaat nochtans om een logica en praktijken die niet aan onze beweging eigen zijn. Het benadrukt bovendien nogmaals de nood aan strijdbare en democratische vakbonden.

Het offensief tegen de vakbonden kunnen we het beste beantwoorden door onze strijd zelf in handen te ne-men. Het opmaken van een actieplan moet breed gedragen worden, het po-tentieel daarvoor zagen we op de beto-ging van 21 februari. Waarom wordt geen gebruik gemaakt van bijvoorbeeld de Europese vakbondsmobilisatie op 14 maart om een stap verder te gaan met een algemene staking?

syndicaalwww.socialisme.be Maart 2013 �

voor een actieplan met algemene staking(en)

Zowat 50.000 betogers dienden op 21 februari de politici van alle gevestigde partijen en de commentatoren van alle gevestigde media van antwoord. Wekenlang werden we bestookt met

propaganda als zouden de vakbonden ouderwetse organen zonder enige steun zijn en als zou onze levensstandaard best wel nog een duwtje naar beneden aan kunnen. Met 50.000 betogers kwam een grondstroom van ongenoegen tegenover het besparingsbeleid op straat. Wij nemen hun beleid niet, wij willen niet opdraaien voor hun crisis.

eenheidsstatuut: voor een harmonisatie naar boven!

NA de MASSAle betOGiNG vAN 21 febRuARi

ARbeideRS eN bedieNdeN

door een aCV-militant

Het onderscheid tussen arbeiders (“handwerkers”) en bedienden (“hoofdwerkers”) is niet meer

van deze tijd. Bovendien is er al jaren een evolutie naar meer bedienden, o.a. omwille van de afbouw van de secundaire sector en de groei van de tertiaire sector. Op dit moment zijn er ongeveer 60% bedienden en 40% arbeiders in België. In vele sectoren en bedrijven zijn er CAO’s afgesloten die aan de arbeiders een aantal bedienden-voordelen toekennen. In andere sectoren (zoals bijvoorbeeld een groot deel van de non-profit) is het intussen verworven dat alle werknemers sowieso een bediendencontract krijgen, ongeacht de jobinhoud.

Toch bestaan er nog steeds belangrijke verschillen tussen het statuut van arbeiders en bedienden. Het gaat onder meer over de opzegtermijnen, de carensdag (de eerste dag van ziekte), de berekening van het va-kantiegeld, de proefperiode of de frequen-tie van uitbetaling van het loon. Daarbij is

het bediendenstatuut gunstiger dan dat van arbeiders.

Het Grondwettelijk Hof heeft beslist dat de discriminatie tussen arbeiders en be-dienden tegen ten laatste 8 juli 2013 moet weggewerkt worden. Als er dan geen een-heidsstatuut bestaat, zullen rechters de op-zegtermijnen van bedienden ook aan arbei-ders moeten toekennen.

Om dat te vermijden, willen de werkge-vers een eenheidsstatuut met de (voor werk-nemers) minst gunstige elementen: korte opzegtermijnen, zo weinig mogelijk loon ten laste van de werkgever bij ziekte, lange proefperiodes, enzovoort. Een harmonise-ring naar beneden dus, of misschien zelfs nog lager. De federale regering wil een

“compromis” waarin het voor bedienden (veel) slechter en voor arbeiders (een beetje) beter wordt. Een harmonisering “naar het midden” dus, waarbij “het midden” nogal dicht aan de kant van het arbeidersstatuut blijkt te liggen. Dat betekent voor heel wat werkenden een serieuze stap achteruit.

De vakbonden stellen dat er een harmoni-satie naar boven moet komen. Sommige cen-trales nemen een afwachtende houding in. Ze lijken te hopen dat door gewoon te wach-

ten tot na 8 juli 2013, alle arbeiders automa-tisch bedienden zullen worden. Anderzijds leeft er bij sommige arbeiderscentrales het idee dat een harmonisering “naar het mid-den” voor hen al een verbetering zou bete-kenen, en het dus niet nodig of “realistisch” zou zijn om een harmonisering naar boven te eisen. Hoewel het officiële ACV-stand-punt de harmonisatie naar boven is, lijkt de ACV-top het belangrijker te vinden dat er een eenheidsstatuut komt, dan hoe het eruit ziet. Dergelijke posities zijn verkeerd.

Een harmonisatie naar boven is de enige redelijke eis. Maar de regering en werkge-vers zijn niet voor rede vatbaar, zij volgen enkel de winstlogica en grijpen elke gele-genheid aan om verworven rechten af te bouwen en de uitbuitingsgraad te verho-gen. Symbolische ludieke actietjes om wat stoom af te laten, zullen weinig indruk ma-ken. Een volgehouden solidariteit en een sterk actieplan zullen nodig zijn, waarbij de druk systematisch wordt opgevoerd door de werkgevers te raken daar waar ze het voe-len, namelijk in hun winsten. Door een reeks van algemene stakingen kunnen we voelbaar maken wie die winsten produceert, namelijk de arbeidersklasse!

Waarom ageren onze vakbonden dik-wijls met de handrem op? Ze hebben geen alternatief. De politieke partners van weleer zijn intussen besparingspar-tijen voor het patronaat geworden. De arbeidersbeweging heeft een nieuwe politieke partij nodig, waar alle strek-

kingen (ook LSP) die zich verzetten tegen de sociale afbraak samenstro-men om gezamenlijk te ageren en de-mocratisch te debatteren. Wil je daar-over mee debatteren, kom dan naar ons discussieweekend Socialisme 2013 van 13 & 14 april.

een politiek antwoord

Geen enkele patroon heeft onze be-drijven eigenhandig opgebouwd, dat waren de werknemers, generatie na ge-neratie. Die bedrijven zijn dus eigenlijk van ons. Het enige afdoende antwoord op chantage met sluiting luidt ‘onteige-ning en nationalisatie’. Waarom anders verbiedt het anti-sociale Europa juist dat? Als “systeembanken” in moeilijk-heden komen, lappen ze dat verbod aan hun laars en kan er genationaliseerd worden. Waarom niet om onze jobs en onze gemeenschappen te redden? Aan een genationaliseerd bedrijf met een

‘publieke manager’ die het beheert als een privé bedrijf, hebben we niets ver-loren. Wij willen democratische con-trole en beheer door de gemeenschap en de werknemers.

Op politici of rechters hoeven we niet te rekenen. Ons met lege handen van her naar der sturen voor een pak slaag door tot de tanden gewapende agenten zal evenmin volstaan. Waarom niet de

enorme sympathie van de bevolking voor door faillissementen en ontsla-gen getroffen werknemers, omzetten in provinciale actiedagen? Waarom niet de getroffen bedrijven bezetten en om-vormen tot centra van waaruit solidari-teit georganiseerd wordt? Waarom niet aan ieder raam, in iedere winkel affi-ches aanbrengen, de bevolking mobili-seren, lokale stakingen organiseren en beroep doen op onze collega arbeiders wanneer men politie op de gemeen-schap afstuurt. Waarom niet onze bus-sen, kranen, bulldozers, vrachtwagens, treinsignalisatie en - in het geval van de brandweer - spuitwagens inzetten waarvoor ze bedoeld zijn: voor de ge-meenschap. Waarom niet de vele getrof-fen gemeenschappen laten verbroede-ren in één gezamenlijke strijd van alle werknemers? Waarom niet de syndicale delegaties ondersteunen door actie- en solidariteitscomités op te zetten zodat iedereen de strijd vooruit kan helpen?

onteiGenen en nationaliseren

dls322 FINAL.indd 5 25/02/2013 14:22:49

themalokaal � de Linkse Socialist

elSeNe

ANtweRPeN

waterVal aan besparinGen

Het niet vervangen van 1 op 3 ambte-naren die met pensioen gaan, of wiens tijdelijk contract ten einde komt. Het vervangen van gewone, contractuele jobs door nepstatuten (Artikel 60). Het sluiten van twee sociale restaurants, van de gemeentelijke drukkerij en het gemeentelijk containerpark. Het ver-minderen met 50% van financiële sub-sidies aan culturele, sportieve en sociale verenigingen en vzw’s, en het volledig afschaffen van alle niet-financiële on-dersteuning aan die verenigingen (ter beschikking stellen van tenten, stoelen, tafels,…). Het optrekken van de tarie-ven bij de gemeentelijke administratie, het zwembad, de sociale restaurants en het duurder maken van warme maaltij-den in de gemeentescholen. De verkoop van gemeentelijke eigendommen aan de privé. Dit zijn maar enkele maatregelen die het gemeentebestuur op dit ogen-blik voorstelt.

Een waterval aan besparingsmaatre-gelen, rechtstreeks gericht tegen het ge-meentepersoneel, dat binnenkort meer werk zal moeten doen met minder men-sen, en in slechtere statuten. Een aan-val tegenover het sterk georganiseerde verenigingsleven in de gemeente, dat met deze aanval op zwart zaad wordt gezet. Een aanval tenslotte tegen elke inwoner van de gemeente, die meer zal moeten betalen voor minder openbare dienstverlening, maar vooral een aan-val tegenover de zwaksten in de maat-schappij, mensen met een laag pensioen of een minimuminkomen, voor wie cru-ciale openbare diensten, zoals de sociale restaurants, nu worden afgeschaft.Voor de verkiezingen had Gauches

Communes, de anti-besparingslijst in Elsene waaraan LSP deelnam, reeds ge-waarschuwd voor een dergelijk scenario. We hadden gewezen op de verliezen die

de gemeente geleden heeft met Dexia, en de verminderde inkomsten ten gevol-ge van voortdurende lastenverlagingen voor bedrijven en de superrijken. We hadden aangegeven dat de gemeente zou wachten tot na de verkiezingen om zware besparingen aan te kondigen, en we krijgen al gelijk met deze allereerste begroting na de verkiezingen. Voor de verkiezingen hadden alle par-

tijen mooie beloften gedaan, die wij tij-dens de campagne reeds als irrealistisch bestempelden. Zo beweerde burgemees-ter Willy Decourty (PS) tijdens de cam-pagne dat hij liever “Een ambtenaar te veel had, dan een extra werkloze”. Hoe ver is zijn beleid vandaag verwij-derd van zijn beloften voor de verkie-zingen? De MR beweerde bij hoog en laag dat er geen financiële problemen waren in de gemeente, maar kondigt nu bij monde van haar schepen voor fi-nanciën Viviane Teitelbaum het groot-ste besparingsplan uit de geschiedenis van de gemeente aan.

Gebrek aan oppositie in de raad

Maar ook de officiële oppositie (CdH en Ecolo) is in het zelfde bedje ziek. Vandaag schreeuwen ze moord en brand bij het zien van dit besparings-plan, maar vóór de verkiezingen had-den beide partijen enkele van de bespa-ringsplannen die nu op tafel liggen zélf voorgesteld. Zo hebben zowel Ecolo als CdH tijdens de campagne zélf voorge-steld het aantal ambtenaren bij de ge-meente te verminderen. De oppositie die zij voeren, is zeer mak: tijdens een eerste debat over de besparingen in de gemeenteraad gaven beide partijen aan weinig alternatieven te hebben. CdH-fractieleidster Julie de Groote betwij-felde zelfs of de besparingen die nu wor-

den voorgesteld “ver genoeg” zouden gaan, en stelde voor om meer funda-mentele maatregelen te nemen. Ecolo stelde vooral dat de “verkeerde mensen” worden geraakt met deze besparingen, maar toonde ook begrip voor het feit dat er “iets” moet gebeuren aan de slechte financiële toestand van de gemeente. Geen van beide partijen is bereid een werkelijke anti-besparingsoppositie te voeren in Elsene.

eerste protestactie

Gauches Communes beloofde tijdens de campagne om elk besparingsplan te bestrijden. We hielden woord: aan de gemeenteraad van 21 februari protes-teerden we met een 25-tal mensen voor het gemeentehuis, en dit is nog maar een begin: de komende weken zullen we samenzitten met tal van politieke organisaties en individuen in Elsene, en met de verenigingen die getroffen worden door de besparingen.

Gauches Communes en LSP zetten zich af tegen het idee dat er “geen geld” is om een sociaal beleid te voeren. De grootste bedrijven in België betalen belachelijk lage belastingen op de me-gawinsten die ze boeken. België is een fiscaal paradijs voor buitenlandse mil-jonairs en miljardairs. Een deel van hen woont trouwens in het zuiden van Elsene, maar betaalt geen belastingen. Waarom het geld niet gaan halen bij deze 1% in plaats van steeds te graaien in de zakken van jongeren, werkenden en steuntrekkers. Wij denken dat het nodig is om deze 99% te organiseren in een beweging die de besparingen kan bestrijden op alle niveaus: fede-raal, in de gewesten, maar ook in de gemeenten.

Gauches communes in verzet tegen drastisch besparingsplan in elsene

Telkens opnieuw verstopt het bestuur zich achter het feit dat heel wat asoci-ale maatregelen reeds door het vorige bestuur onder leiding van SP.a werden ingevoerd of bediscussieerd. Dat geeft meteen aan hoe rechts en asociaal dat beleid wel was en waarom SP.a niet goed geplaatst is om een efficiënte op-positie tegen De Wever te voeren.

De 250 euro voor een inschrijving aan het vreemdelingenloket heeft als doel om het aantal buitenlanders te verminderen. Het is immers de eni-ge verrichting aan een loket – waar je in Antwerpen geen islamitische VB-stemmende homo met regen-boog T-shirt zult vinden – waarvoor een dergelijk hoge bijdrage wordt ge-vraagd. De partij die werkgeversfede-ratie VOKA als haar baas beschouwt, denkt er bijvoorbeeld niet aan om ge-lijkaardige maatregelen te nemen voor bedrijven die zich in Antwerpen wil-len vestigen.

Deze maatregel kan 10.000 mensen per jaar treffen. Zij betaalden voor-heen 17 euro, maar dat wordt 250 euro. Deze toch wel erg drastische belastingverhoging wordt door sche-pen Homans een “kleine bijdrage” genoemd die bovendien de echte dos-sierkost niet volledig zou dekken. In de wereld van mevrouw Homans is 250 euro misschien een klein bedrag maar in de wereld van de doorsnee bevolking is dat een flinke hap uit het budget.

Het vestigt bovendien een nieuwe methode om onderdelen van de dienst-verlening te individualiseren. De ver-antwoordelijkheid voor collectieve fenomenen als migratie wordt bij de individuele migranten gelegd die er meteen een zware tol voor moeten betalen. Bovendien maakt dit deel uit van het beleid om zoveel mogelijk overheidstaken af te bouwen. De N-VA wil besparen op het stadspersoneel en

de stadsdiensten. Het begint dan maar met de zwakste groepen eerst aan te pakken.Wat volgt? Dat iedere bezoeker van

het stadspark een bijdrage van 50 euro moet betalen om gebruik te maken van de stedelijke ‘dienstverlening’ bij het aanbieden van wat groen in de stad? De hoge vreemdelingentaks moet niet alleen vreemdelingen buiten de Antwerpse muren houden, het is ook een bijzonder neoliberale maatregel. De afbouw van de openbare dienst-verlening wordt ingezet met een aan-val op de zwaksten in de samenleving. De vreemdelingen die zich inschrijven, mensen-zonder-papieren met HIV,…. zijn gemakkelijke eerste slachtoffers. Maar het zal daar niet bij blijven. Het is een opstapje naar een bredere en algemene afbouw van alle openbare dienstverlening.

de wever en co zoeken het geld bij de armsten

door ChristoPhe de BraBanter

De gemeenteraadsverkiezingen liggen nu al enkele maanden achter de rug. Het resultaat van LSP-ROOD! met 1,84% of 162 stemmen, ruim vier

keer meer als het resultaat van LSP in 2006, is een goede stap vooruit en toont de potentiële groei voor consequent links! Hoewel we geen zetel hebben behaald, verbinden we ons ertoe om de belangen van de werkende en werkloze bevolking, de jeugd en de ouderen te blijven verdedigen.

In ons verkiezingspamflet hebben we al aangehaald dat we na de gemeenteraadsverkiezingen ook op gemeentelijk niveau besparin-gen verwachten. Dit wordt bevestigd door een pamflet van de N-VA, de nieuwe bestuurscoalitiepartner te Keerbergen (JG 8, Nr 5, 12/12, Keerbergen). Daarin staat duidelijk (op blz 2) in vetgedrukte letters dat N-VA met haar coalitiepartner CD&V een beleid gaat voeren “met de nadruk op besparen”.

Ook heeft de nieuwe coalitie de aanslagvoet van de gemeentebelas-ting in de personenbelasting verhoogd van 5,5% naar 6,5% (+18%) en de opcentiemen van 815 naar 1150 (+41%)! Nochtans stond in het ver-kiezingsprogramma van de N-VA te Keerbergen vóór de verkiezingen dat de belastingen niet zouden verhoogd worden, “niet van de onroe-rende voorheffing en noch van de personenbelasting.” In Rotselaar, in de buurt van Keerbergen, zit de N-VA in de oppositie en wordt moord en brand geschreeuwd over de “pestbelastingen en besparingen” die nochtans net dezelfde maatregelen zijn die de N-VA in Keerbergen zelf doorvoert.

Dat er nood is aan de uitbouw van een consequent linkse organisatie, die de nadruk legt op openbare dienstverlening en sociale rechtvaar-digheid is overduidelijk. Het geld moet gehaald worden waar het zit: bij de banken en de multinationals die – zelfs tijdens deze crisisjaren

– massale winsten en/of staatsteun opstrijken!

www.lsp-keerbergen.be

besparingen en belastingverhogingen in keerbergen

door tim Joosen (elsene)

De meerderheid in de Brusselse gemeente Elsene (PS-MR-SP.a) bereidt een drastisch besparingsplan voor, zo bleek de voorbije weken in de pers. Het gemeentebestuur denkt aan 18 maatregelen

die een directe aanval zijn tegen de gemeenteambtenaren en de inwoners van Elsene.

Er zijn in Antwerpen wel middelen om 18 nieuwe GAS-ambtenaren aan te

stellen, waardoor het totaal op 368 komt, maar niet om mensen-zonder-papieren met HIV een aidsremmer te bezorgen. In een poging om nog meer kiezers van het Vlaams Belang over te winnen werd ook bekend gemaakt dat vreemdelingen die zich voor het eerst inschrijven aan het vreemdelingenloket voortaan 250 euro moeten betalen. Schepen Homans (N-VA) had het over een

‘kleine bijdrage’.

keeRbeRGeN

dls322 FINAL.indd 6 25/02/2013 14:22:50

themaVRouWenRechten �www.socialisme.be Maart 2013

vrouwenrechten. de strijd is nog niet gestreden!strijd Voor leGale abortus Gaat door!

Het recht op een legale abortus is van-daag nog niet volledig afgedwongen. Wereldwijd gebeuren ongeveer de helft van de abortussen op illegale wijze, wat meteen ook het leven van de vrouwen zelf bedreigt. Enkele maanden geleden nog kwam in Ierland een jonge vrouw van Indische afkomst om het leven als gevolg van complicaties bij haar zwan-gerschap. Dit overlijden had vermeden kunnen worden indien zoals gevraagd een abortus was uitgevoerd. Het zie-kenhuis had dit evenwel geweigerd. De tegenstanders van abortus noemen zich

‘pro-leven’ maar brengen het leven van heel wat vrouwen in gevaar.

Waar het recht op abortus wel legaal is, wordt druk gezet om de klok terug te draaien. Dat is onder meer het geval in de VS. Maar ook bij ons zijn er aller-hande reactionaire groepen die daar-rond actief zijn. Met een verdieping van de economische crisis en de bijhorende wanhoop, zullen conservatieve krach-ten een zeker gehoor vinden voor hun standpunten.

De zogenaamde ‘pro-leven’-beweging in ons land wil de afschaffing van de wet van 4 april 1990 waarmee abortus uit het strafrecht werd gehaald. Deze beweging probeert elk jaar de troepen te verzame-len in een grote betoging. Maar er wor-den ook protestacties gehouden voor centra voor familiale planning. Met die acties willen de conservatieven vrouwen intimideren en criminaliseren.

De jaarlijkse betoging die op 24 maart was gepland, zal dit jaar niet op die da-tum doorgaan. Interne verdeeldheid in het anti-abortuskamp is daar de oorzaak van. Maar het blijft belangrijk om geen vrijspel te geven aan de conservatieven die niet willen dat vrouwen baas in ei-gen buik zijn. Om ons verzet te verster-ken, is het nuttig om ook enkele lessen te trekken uit de strijd voor gratis en le-gale abortus in de VS in de jaren 1960 en 1970.

Vs. strijden Voor Gratis en leGale abortus

O p he t e i nde va n de Twe ede Wereldoorlog kwamen er naast de man-nen ook heel wat vrouwen in de fabrie-ken terecht. Die aanwezigheid van vrou-wen in de arbeidersbeweging was een cruciaal element om tot de vrouwenbe-weging te komen. De Amerikaanse re-gering probeerde de vrouwen in een on-dergeschikte positie te houden met een campagne waarin de deugden van het moederschap en het huishoudelijk werk werden opgehemeld.

Maar het feit dat samen gewerkt werd en dat vrouwen een eigen inkomen ver-wierven en dus financieel meer onaf-hankelijk werden en een collectief be-wustzijn ontwikkelden, zorgde ervoor dat vrouwen niet zomaar naar huis te-rugkeerden om als brave huismoeders aan de haard te verblijven. Begin jaren 1960 begon een nieuwe generatie van jonge vrouwen in opstand te komen te-gen het idee dat hun toekomst die van een huisvrouw zou zijn. Ze wilden niet leven als hun moeders. Bovendien kon-den vrouwen door de legalisatie van de pil in grotere mate zelf beslissen over hun lichaam en hun seksualiteit.

De ontwikkeling van een vrouwenbe-weging gebeurde op een moment dat er ook een intensieve strijd van zwarten voor burgerrechten was alsook een bewe-ging tegen de oorlog in Vietnam. Door de vastberadenheid van de burgerrechten-beweging die aansluiting zocht bij alle onderdrukten en die doorheen de strijd voor gelijkheid radicaliseerde, begonnen ook veel vrouwen te radicaliseren en het seksisme in vraag te stellen.

In 1966 werd de ‘National Organisation for Women’ (NOW) opgezet. Tegen 1974 telde deze organisatie 40.000 leden en er werden protestacties georganiseerd naast processen tegen discriminatie op de werkvloer en campagnes rond eisen als gratis kinderopvang en het recht op legale abortus. Naast NOW waren er nog tal van radicale vrouwenorganisaties. De roep naar ‘vrijheid’ van de burgerrech-tenbeweging en de populariteit van so-cialistische opvattingen hadden een im-pact op de vrouwenbeweging. De leiding van NOW werd al gauw links voorbijge-stoken door vrouwenacties die ook op-kwamen voor een andere samenleving.

De religieuze leiding van zowel katho-lieken als protestanten begon grote druk op de regering te zetten om iedere toege-ving tegen te houden. Ze behaalden een overwinning toen de Republikeinse pre-sident Nixon zijn veto stelde tegen een wetsvoorstel dat een opvangdienst zou invoeren om alleenstaande werkende ouders bij te staan. Als antwoord op het conservatieve of-

fensief riep NOW op tot een staking van alle vrouwen op 26 augustus 1970. Er was een debat over de eisen die de vrou-wenbeweging daarbij naar voor moest schuiven. Een meer liberale vleugel be-perkte zich tot een hervorming van de bestaande abortuswetgeving, een meer radicale vleugel eiste gratis abortus, ge-

lijk loon, gratis gezondheidszorg,… De eis van een beperkte hervorming werd verworpen. De beweging sprak zich uit tegen iedere wet die het recht op abor-tus beperkte en kwam op voor gratis en toegankelijke abortus.

Er waren honderden protestacties en meetings tussen 1969 en 1973. De druk van deze beweging leidde er toe dat be-gin 1970 elf staten, waaronder New York en Californië, hun wetgeving op abortus aanpasten om het onder bepaalde voor-waarden te legaliseren. De meer radicale militanten bleven natuurlijk opkomen voor gratis toegang tot abortus. Het feit dat abortus legaal werd in New York leidde er tot een zekere toevloed van vrouwen zonder dat er voldoende me-dische faciliteiten waren. Het leidde tot een prijsstijging waardoor abortus on-toegankelijk was voor wie het zich niet kon permitteren.

Uiteindelijk werden de bestaande wet-ten over abortus op 22 januari 1973 af-geschaft door het Hooggerechtshof en kwam er in de plaats een wet die gratis abortus invoerde. Dat deze wet gestemd werd, was een uitdrukking van het feit dat de heersende klasse er zich van be-wust was dat toegevingen noodzakelijk waren om de ontwikkeling van strijdbe-wegingen te stoppen. De radicalisering dreigde te leiden tot een algemene bewe-ging tegen het kapitalisme.

strijd loont

Het voorbeeld van de strijd voor de legalisering van abortus geeft aan dat eengemaakte strijd met de arbeidersbe-weging resultaten oplevert. Het is en-kel door beroep te doen op onze eigen klasse en onze eigen krachten dat we tot verandering kunnen komen. De banden met andere strijdbewegingen, zoals deze tegen racisme, oorlog, homofobie of de slechte arbeidsvoorwaarden, waren van doorslaggevend belang.

De overwinningen van de vrouwen-beweging in het verleden maken ook duidelijk dat de druk van de geves-tigde politici, media en bedrijfswereld kan beantwoord worden indien er een vastberaden groep is die een massabe-weging kan uitbouwen door een brede laag van de bevolking te bereiken en te mobiliseren.

Doorheen de opkomst van de vrou-wenbeweging en naarmate ervaringen werden opgedaan, was het ook logisch dat de socialistische krachten aan steun wonnen tegenover diegenen die zich be-perkten tot kleine hervormingen en die voor de ontwikkeling van massastrijd de agenda bepaalden.

Vandaag liggen alle sociale verwor-venheden opnieuw onder vuur. De re-geringen en het patronaat tonen aan dat iedere hervorming onder het kapitalisme steeds maar van tijdelijke aard is. Dat is waarom wij denken dat een echte bevrij-ding van de vrouw enkel mogelijk is als onderdeel van een revolutionaire strijd voor een andere samenleving, een soci-alistische maatschappij.

De oorsprong van Internationale Vrouwendag lag in een staking van vrouwelijke arbeiders uit de kleding- en textielindustrie in New York, op 8 maart 1908, voor een 8-urige werkdag, betere

arbeidsomstandigheden en kiesrecht voor vrouwen. Het jaar nadien leidde een oproep van de Socialist Party tot een wekenlange strijd, waarin 30.000 vrouwelijke arbeiders waren betrokken, voor hogere lonen en betere condities.

De meest tumultueuze en meest bekende Vrouwendag, en ook degene met de grootste gevolgen, was degene op 8 maart 1917 (23 februari in Rusland), die het begin aankondigde van de Februarirevolutie. Pas in 1922, toen de Communistische Internationale daarvoor begon op te roepen, werd de dag vastgelegd op een vaste datum die overal werd gehanteerd: 8 maart.

Het bleef lang een dag die werd gevierd en waarop strijd werd gevoerd door de vrouwenorganisaties van de arbeidersbeweging, hoewel de mobilisatie steeds verder afzwakte. De nieuwe golf van feministische activiteit nam die oude tra-ditie echter terug op door op 8 maart wereldwijd activiteiten te organiseren.

http://www.socialisme.be/lsp/vrouwendag

8 maart: internationale vrouwendag

door mandy (luik)

De strijd voor vrouwenrechten leidde er onder meer toe dat het recht op abortus werd afgedwongen. Vrouwen maakten van de eis voor abortus een centrale eis van hun beweging. Want

ze beseften dat ze nooit volledige gelijkheid zouden bekomen als ze geen baas over eigen buik waren. Het recht op abortus is noodzakelijk in een samenleving waarin de vrouw zowel financieel als emotioneel verantwoordelijk is voor de opvoeding van kinderen en waar de sociale status van vrouwen nog steeds ondergeschikt is aan die van mannen. Dat laatste blijkt onder meer uit het feit dat vrouwen nog steeds minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk. De beslissing om al dan niet kinderen te krijgen, moet uiteindelijk door de vrouwen genomen worden en niet door religieuze instellingen of de regering.

dls322 FINAL.indd 7 25/02/2013 14:22:52

de Linkse Socialist� thema

HOe PAtROONS eN POlitici de zAkeN OP HuN kOP zetteN

Niet concurrentie, maar solidariteit creëert rijkdomNiet solidariteit, maar concurrentie veroorzaakt armoede

dossier door eriC Byl

In dit dossier behandelen we de hoeksteen van de huidige maatschappij, de op concurrentie gebaseerde productie. Elk uur, elke minuut, elke seconde worden we ermee bestookt: als we niet concurrentieel zijn, gaan we met zijn allen ten onder.

De komende weken en maanden starten strijdbare syndicalisten een tegenoffensief. Concurrentie is al lang geen motor meer voor de creatie van maatschappelijke rijkdom. Integendeel, de huidige productie, de ontwikkeling van wetenschap en van techniek, vereisen een ander economisch model waarvan de hoeksteen niet langer concurrentie en competitie is, maar samenwerking en solidariteit.

Nauwelijks hadden de syndicalisten op 21 februari de pankartes opgeborgen

en de spandoeken opgerold of het patronale offensief werd alweer uitgerold. “De overbodige manifestatie” schreef De Morgen de volgende dag. “Coene slaat alarm over tanende concurrentiekracht”, wist De Tijd te melden. Nog een dag later waarschuwde De Standaard:

“Zonder harde ingrepen riskeert België Europese boete”. Hun boodschap? ‘Luister niet naar die lawaaierige, conservatieve, grijzende minderheid van 40.000 onderling verdeelde en van hun ‘achterban’ geïsoleerde syndicalisten, maar naar belangrijke personaliteiten als Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, en Europees Commissaris Oli Rehn, anders gaan we met zijn allen ten onder.’

Het is alsof de be-richtgeving dat 18 van de 100 grootste multinationals ter wereld de Belgische route gebruiken om hier miljarden belastingen te ontwijken, nooit verschenen was. Ons is bijgeble-ven dat de 25 sterkst gekapitaliseerde financieringsvennootschappen en hol-dings, die samen 340 miljard € beheren en in 2011 een gezamenlijke winst van 25 miljard € boekten, een vennootschaps-belasting van 183 miljoen € betaalden of nauwelijks 0,7%.(1) We laten Arnault en Depardieu nog eventjes rechts liggen, maar kunnen het toch niet laten erop te wijzen dat de fiscale aftrekken voor be-drijven op de inkomsten van 2010 fors meer bedroegen dan de totale vennoot-schapsbelasting.(2) Wat zegt Oli of het verslag van Luc Coene daarover? Geen woord. Het verslag vermeldt enkel dat de belastingen op de vennootschapswinsten

“voor het derde opeenvolgende jaar fors gestegen zijn”.(3)

Het kan toeval zijn, maar qua timing past de publicatie van het jaarverslag van de Nationale Bank wel heel goed in het kraam van de politieke rechterzijde en het patronaat. Dat ook Oli Rehn zich geroepen voelt om een dag na de beto-ging enkele voorspelbare woorden aan België te besteden, kan eveneens toeval zijn, maar ons zou het niet verbazen dat het hem ingefluisterd werd.

In de Vlaamse pers windt men er geen doekjes om. In de Franstalige moet het wat omslachtiger. Waarom? Al in maart

vorig jaar bleek uit een peiling van Ipsos dat 71% van de Belgische bevolking de fiscale voordelen van grote bedrijven wou kortwieken.(4) Het was een meer-derheid in alle landsgedeelten, maar ten zuiden van de taalgrens is ze niet al-leen groter, maar schreeuwt ze het ook luider uit en begint ze zich te manifes-teren. Vandaar dat Onkelinx in Le Soir de voorstellen van Coene om de index alweer te hervormen een folie, een zot-tigheid, noemt. Dat ze daar intussen in de regering al een eind lang mee bezig is, wijt ze aan de druk van rechts.

Onder de titel “De Belgen wijten het aan de loonkost”, publiceert La libre een peiling van Dedicated. Hoewel de kop van het artikel wat anders suggereert, zijn de resultaten ervan ronduit zorg-

wekkend voor het patronaat en haar politieke lakeien. Maar l iefst 72% van de ondervraag-den willen tewerk-stellingsgaranties van multinationals in ruil voor fisca-le voordelen. Maar er is meer: 60% is voor een verbod op afdankingen door winstgevende be-

drijven, in Wallonië 72%, in Brussel 66% en zelfs in Vlaanderen een meerderheid van 52%. Op de vraag of de overheid be-drijfssluitingen moeten tegengaan door te nationaliseren of te regionaliseren ant-woordt 43% positief, in Brussel (52%) en Wallonië (53%) een meerderheid, maar ook in Vlaanderen al 36%.(5)

Voetnoten(1) De Tijd 2 februari 2013 blz.5(2) De Tijd 13 februari 2013(3) http://www.nbb.be/doc/ts/Publications/NBBreport/2012/NL/T1/verslag2012_TII.pdf Volgens het verslag bedroeg de belasting op vennootschapswinsten, van de meer dan een miljoen ondernemingen in België, in 2011 3,2% van het BBP, waardoor het niveau van voor de crisis bijna hersteld werd. In totaal is dat goed voor 11,6 miljard €. De totale win-sten van alle bedrijven samen, kennen we niet, maar dankzij weekblad Trends weten we wel dat de 30.000 grootste bedrijven datzelfde jaar een gezamenlijke nettowinst van 76 mil-jard € boekten, tegen 57 miljard € in 2010 en 63 miljard € in 2009. Dat doet ons vermoeden dat de effectieve aanslagvoet nog steeds hoog-uit 9% bedraagt, terwijl de wettelijke aanslag-voet 33,99% bedraagt. De overheid misloopt hierdoor 30 miljard € aan inkomsten!(4) Faire payer les grandes entreprises: le Belge est pour – Le Soir 14 mars 2012(5) La Libre Belgique – 22 februari 2013 blz. 6 en 7

We kennen de openlijke patronale propaganda. Steeds dezelfde patroons

die door een uitgeselecteerde keure van “neutrale” journalisten worden geïnterviewd voor massamedia die ze al dan niet rechtstreeks controleren.

Steeds dezelfde politici die met het oog op lucratieve postjes in de beheerraden van de bedrijven steeds dezelfde waar-heden mogen debiteren. Interviewers die in het beste geval de lippen stijf op elkaar moeten houden, maar meestal zelf doordrongen zijn van de patronale logica en soms botweg hengelen naar een politieke carrière. Hun baseline? We moeten de competitiviteit van de bedrijven opdrijven om het hoofd bo-ven water te houden.

Maar er is ook de meer gerafineerde, systematischer en daardoor dodelijk ef-

ficiëntere propaganda. Een banale pu-bliciteit, het dagelijkse feuilleton, films, magazines, commerciële en dagbladen promoten bewust of onbewust de man-tra dat we concurrentieel moeten zijn voor succes. Zelfs de sport, waar een gezonde dosis competitie de lichame-lijke en geestelijke ontwikkeling van iedereen zou moeten bevorderen, wordt geperverteerd naar een pleidooi voor meedogenloze concurrentie.

En tenslotte, misschien nog het meest efficiënte van alle propagandamidde-len is de eenvoudige, doorgaans onbe-wuste, overlevering via ouders, vrien-den, school, kerk etc. van de dominante waarden en zeden van de bestaande maatschappij. Dat is wat Marx bedoelde toen hij erop wees dat de dominante ide-ologie in een maatschappij doorgaans die is van de heersende klasse.

de heersende ideoloGie

wetenschappelijk socialisme

Dat was niet zomaar een ingeving die Marx nadien toepaste op

voorkapitalistische maatschappijen, maar integendeel een wetmatigheid die hij afleidde uit een grondige studie van de tot dan gekende geschiedenis van de mens. Vandaar de term wetenschappelijk socialisme.

Helemaal verschillend van het “gezond verstand” waar onze politici zo bedreven in zijn. Zij nemen de kenmerken uit hun onmiddellijke omgeving en roepen die

“ontdekkingen” uit tot universele wetten. Een paar voorbeelden? ‘De mens is van nature uit egoïst’, ‘er zijn altijd uitbuiters en uitgebuitenen geweest’, ‘de mens heeft concurrentie nodig als noodzakelijke sti-mulans om productief te zijn’ ... allemaal

“waarheden” die ons ervan moeten over-tuigen alles op zijn beloop te laten en ons te schikken in ons lot.

Door zijn wetenschappelijke benade-ring kon Marx niet alleen de relatieve gel-digheid van een wetmatigheid erkennen, maar er meteen ook de beperkingen van zien. Drie miljoen jaar (200.000 voor de homo sapiens) hebben mensen geleefd als jagersverzamelaars. Van egoïsme en uit-buiting was geen sprake, ze leefden soci-aal en solidair, niet uit edelmoedigheid, maar omdat de materiële voorwaarden, leven van wat de natuur hen schonk, dat niet toestond. Pas 10.000 jaar geleden, met de landbouwrevolutie, werd uitbuiting de meest geschikte aanpassingsvorm aan de omgeving. Naast de arbeidsdeling tussen de geslachten, naar aanleg of leeftijd, ont-stond een permanente arbeidsdeling tus-sen materiële en geestelijke activiteit.

Elke maatschappijvorm die we sindsdien gekend hebben apart analyseren is in dit artikel niet mogelijk. Kenmerkend voor alle was echter het bestaan van een mo-nopolie op geweld in handen van de heer-sende elite en het beschikken over eigen ideologieën om de mensen in het reine te brengen met het afstaan van een deel van hun arbeid aan de heersende elite, of dat nu een kaste was die haar macht ontleent aan haar specifieke rol in de arbeidsde-ling, zoals de Aziatische productiewijze of pakweg het stalinisme, of een klasse die haar positie ontleent aan haar eigen-domsrelatie tot productiemiddelen, zoals de slavenmaatschappijen, het feodalisme, het kapitalisme of een van de talloze tus-senvormen.

Marx kwam tot de conclusie dat een maatschappij zichzelf in stand kan houden zolang ze in staat is de productiekrach-ten te ontwikkelen. Kan ze dat niet meer, dan treedt verval in, slaat de motor van de geschiedenis – de klassenstrijd – aan of wordt ze bij afwezigheid daarvan onder de voet gelopen door dynamischer maat-schappijen. In dergelijke periodes wor-den de tegenstellingen ten top gedreven, steeds zichtbaarder, steeds schrijnender. De oude maatschappij wil nog niet wijken, de nieuwe kan het oude carcan nog niet doorbreken. Dat leidt tot een crisis die alle oude instellingen aantast, die zich wanho-pig vastklampen aan hun bevoorrechte po-sitie en hun ideologische tunnelvisie, voor het kapitalisme is dat de liberale mantra van de concurrentie. Het zorgt ervoor dat processen die anders eeuwen in beslag zouden nemen, plots kunnen losbarsten en in een tijdspanne van uren, dagen, weken of maanden hun beloop kennen.

een offensief om het effect Van de betoGinG Van 21 februari teniet te doen

de boodSchAP VAn het PAtronAAt: LuiSter niet

nAAr die LAWAAierige, conSerVAtieVe,

grijzende minderheid VAn 40.000 onderLing

VerdeeLde en VAn hun ‘AchterbAn’ geïSoLeerde

SyndicALiSten

dossieR� de Linkse Socialist

dls322 FINAL.indd 8 25/02/2013 14:22:54

www.socialisme.be Maart 2013 �thema

In de ‘Armoede van de Filosofie’ argumenteert Marx tegen Proudhon, ook die wou

de concurrentie niet opheffen, maar aan banden leggen, “een evenwicht vinden”. Marx noemt de kapitalistische maatschappij er de “op concurrentie gebaseerde associatie.” Hij wijst erop dat “de concurrentie voor de kapitalistische productieverhoudingen steeds vernietigender wordt, naarmate ze steeds meer prikkelt tot het koortsachtig in leven roepen van nieuwe productiekrachten, dit wil zeggen de materiële voorwaarden voor een nieuwe (socialistische

- EB) maatschappij. Vanuit dit oogpunt”, besluit hij, “zou de slechte zijde van de concurrentie tenminste ook haar goede kant hebben”.

In ‘Beginselen van de Marxistische Economie’, licht Ernest Mandel dat toe. De hoofdoorzaken voor de concurren-tie, schrijft hij, zijn de onbepaaldheid van de markt en de privé-eigendom van productiemiddelen. Daardoor is de kapitalist gedwongen om steeds post te vatten in de eerste rijen van de techno-logische vooruitgang, zoniet wordt hij voorbijgestreefd door de concurrentie. Dat vereist op zijn beurt steeds meer kapitaal voor de aankoop van steeds modernere machines. De afschrijving van die machines weegt op de winst per eenheid geïnvesteerd kapitaal. Minder

kapitaalkrachtige kapitalisten worden naar minder productieve sectoren ver-dreven, anderen gaan failliet en vervoe-gen de rangen van de loontrekken.

Concurrentie leidt met andere woor-den tot concentratie, tot de vorming van monopolies die met elkaar in concur-rentie treden op een hoger niveau. E c o n o m i s c h e c o n c u r r e n t i e dwingt tot opsta-peling (accumu-latie) van steeds grotere hoeveel-heden kapitaal. Dat haalt men uit de onbetaalde ar-beid van de ar-beider, de meer-waarde. Vandaar de economische dwa ng om de meerwaarde per-manent te verho-gen. De strijd om de verhouding tussen de onbe-taalde en de be-taalde arbeid, tussen de meerwaarde en het loon, ook wel uitbuitingsgraad, is de elementaire inhoud van de klas-senstrijd.

Concurrentie tussen kapitalisten leidt tot concurrentie onder arbeiders. Door vakbonden te vormen, trachten de ar-beiders de concurrentie onder werkne-mers uit te schakelen, hun arbeidskracht

niet meer individueel maar collectief te verkopen. Hun collectieve organisatie wordt met andere woorden een middel om de ondergeschikte relatie van de arbeider ten opzichte van de kapitalist enigszins te herstellen. Zo wordt de po-litieke economie van de arbeiders tegen-

over die van d e b u r g e -rij geplaatst. Voor de po-lit ieke eco-nomie van de burgerij geldt de con-currentie als hoek s t ee n , voor die van de arbeiders geldt de so-lidariteit als f u nd a m e n -teel beginsel.

In de meest ontwikkelde industrietak-ken hebben p r o d u c t i e , wetenschap

en techniek al enige tijd een niveau bereikt dat de mogelijkheden van pri-vate investeerders overstijgt. Men is dat tijdelijk te boven gekomen door de mobilisatie van “slapend” kapitaal zo-als pensioenfondsen, door overheids-subsidies, door militaire investeringen en de commercialisering van onder-wijs en zorg. Het op punt stellen van

nieuwe producten vergt echter zoveel research en ontwikkeling, en moet op zo korte termijn het geïnvesteerde kapi-taal terug opbrengen om niet ingehaald te worden door alweer nieuwe produc-ten, dat zelfs die lapmiddelen niet meer volstaan. Essentiële wetenschappelijke vondsten worden met octrooien afge-schermd voor eventuele concurrenten. Daardoor gaan kostbare tijd, energie en middelen verloren.

Concurrentie werkt vandaag verlam-mend, verhindert de vrije uitwisseling van kennis, staat ons niet toe de nodige investeringen te verrichten om de gro-te ecologische, sociale en economische uitdagingen aan te gaan en veroordeelt integendeel miljoenen jongeren en an-dere werknemers om intussen werkloos en berooid toe te kijken. Het vernietigt niet alleen onze tewerkstelling, de leef-baarheid in onze wijken en gemeen-schappen, ons leefmilieu, maar ook dikwijls performante productie eenhe-den die we goed zouden kunnen gebrui-ken om de talloze dringende noden in de maatschappij weg te werken. Enkel een maatschappij gebaseerd op solida-riteit, waarin alle banken en financiële instellingen van het land worden samen-gesmolten tot één nationale bank onder democratische controle van de gemeen-schap kan de benodigde middelen mobi-liseren en inzetten als een hefboom voor democratische planning in functie van heel de gemeenschap. Onze solidariteit zou uiteraard internationaal zijn.

Niet concurrentie, maar solidariteit creëert rijkdomNiet solidariteit, maar concurrentie veroorzaakt armoede

Nauwelijks hadden de syndicalisten op 21 februari de pankartes opgeborgen

en de spandoeken opgerold of het patronale offensief werd alweer uitgerold. “De overbodige manifestatie” schreef De Morgen de volgende dag. “Coene slaat alarm over tanende concurrentiekracht”, wist De Tijd te melden. Nog een dag later waarschuwde De Standaard:

“Zonder harde ingrepen riskeert België Europese boete”. Hun boodschap? ‘Luister niet naar die lawaaierige, conservatieve, grijzende minderheid van 40.000 onderling verdeelde en van hun ‘achterban’ geïsoleerde syndicalisten, maar naar belangrijke personaliteiten als Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, en Europees Commissaris Oli Rehn, anders gaan we met zijn allen ten onder.’

Het is alsof de be-richtgeving dat 18 van de 100 grootste multinationals ter wereld de Belgische route gebruiken om hier miljarden belastingen te ontwijken, nooit verschenen was. Ons is bijgeble-ven dat de 25 sterkst gekapitaliseerde financieringsvennootschappen en hol-dings, die samen 340 miljard € beheren en in 2011 een gezamenlijke winst van 25 miljard € boekten, een vennootschaps-belasting van 183 miljoen € betaalden of nauwelijks 0,7%.(1) We laten Arnault en Depardieu nog eventjes rechts liggen, maar kunnen het toch niet laten erop te wijzen dat de fiscale aftrekken voor be-drijven op de inkomsten van 2010 fors meer bedroegen dan de totale vennoot-schapsbelasting.(2) Wat zegt Oli of het verslag van Luc Coene daarover? Geen woord. Het verslag vermeldt enkel dat de belastingen op de vennootschapswinsten

“voor het derde opeenvolgende jaar fors gestegen zijn”.(3)

Het kan toeval zijn, maar qua timing past de publicatie van het jaarverslag van de Nationale Bank wel heel goed in het kraam van de politieke rechterzijde en het patronaat. Dat ook Oli Rehn zich geroepen voelt om een dag na de beto-ging enkele voorspelbare woorden aan België te besteden, kan eveneens toeval zijn, maar ons zou het niet verbazen dat het hem ingefluisterd werd.

In de Vlaamse pers windt men er geen doekjes om. In de Franstalige moet het wat omslachtiger. Waarom? Al in maart

vorig jaar bleek uit een peiling van Ipsos dat 71% van de Belgische bevolking de fiscale voordelen van grote bedrijven wou kortwieken.(4) Het was een meer-derheid in alle landsgedeelten, maar ten zuiden van de taalgrens is ze niet al-leen groter, maar schreeuwt ze het ook luider uit en begint ze zich te manifes-teren. Vandaar dat Onkelinx in Le Soir de voorstellen van Coene om de index alweer te hervormen een folie, een zot-tigheid, noemt. Dat ze daar intussen in de regering al een eind lang mee bezig is, wijt ze aan de druk van rechts.

Onder de titel “De Belgen wijten het aan de loonkost”, publiceert La libre een peiling van Dedicated. Hoewel de kop van het artikel wat anders suggereert, zijn de resultaten ervan ronduit zorg-

wekkend voor het patronaat en haar politieke lakeien. Maar l iefst 72% van de ondervraag-den willen tewerk-stellingsgaranties van multinationals in ruil voor fisca-le voordelen. Maar er is meer: 60% is voor een verbod op afdankingen door winstgevende be-

drijven, in Wallonië 72%, in Brussel 66% en zelfs in Vlaanderen een meerderheid van 52%. Op de vraag of de overheid be-drijfssluitingen moeten tegengaan door te nationaliseren of te regionaliseren ant-woordt 43% positief, in Brussel (52%) en Wallonië (53%) een meerderheid, maar ook in Vlaanderen al 36%.(5)

Voetnoten(1) De Tijd 2 februari 2013 blz.5(2) De Tijd 13 februari 2013(3) http://www.nbb.be/doc/ts/Publications/NBBreport/2012/NL/T1/verslag2012_TII.pdf Volgens het verslag bedroeg de belasting op vennootschapswinsten, van de meer dan een miljoen ondernemingen in België, in 2011 3,2% van het BBP, waardoor het niveau van voor de crisis bijna hersteld werd. In totaal is dat goed voor 11,6 miljard €. De totale win-sten van alle bedrijven samen, kennen we niet, maar dankzij weekblad Trends weten we wel dat de 30.000 grootste bedrijven datzelfde jaar een gezamenlijke nettowinst van 76 mil-jard € boekten, tegen 57 miljard € in 2010 en 63 miljard € in 2009. Dat doet ons vermoeden dat de effectieve aanslagvoet nog steeds hoog-uit 9% bedraagt, terwijl de wettelijke aanslag-voet 33,99% bedraagt. De overheid misloopt hierdoor 30 miljard € aan inkomsten!(4) Faire payer les grandes entreprises: le Belge est pour – Le Soir 14 mars 2012(5) La Libre Belgique – 22 februari 2013 blz. 6 en 7

een offensief om het effect Van de betoGinG Van 21 februari teniet te doen

de boodSchAP VAn het PAtronAAt: LuiSter niet

nAAr die LAWAAierige, conSerVAtieVe,

grijzende minderheid VAn 40.000 onderLing

VerdeeLde en VAn hun ‘AchterbAn’ geïSoLeerde

SyndicALiSten

Geen inVesterinGen

De mythe dat we ons uit de crisis zullen saneren is aangetast. Dat nog meer

toegevingen op arbeidscondities en loonsvoorwaarden de competitiviteit van de bedrijven zal herstellen en relance mogelijk is, geloven velen niet meer.

Steeds meer loontrekkenden beseffen dat elke toegeving die ze doen, slechts zal leiden tot nieuwe toegevingen elders en dat we zo allemaal in een neergaande spiraal van sociale afbraak terecht ko-men. Het aantal burn outs, psychische aandoeningen ten gevolge van stress,

mensen die het arbeidsritme niet langer aankunnen, neemt overhand toe, net zoals het gevoel van uitzichtloosheid en behandeld te worden als een wegwerp-product. “Wij kopen wel een bandenfabriek in China of India, betalen daar een uur-loon van nog geen euro en exporteren alle banden die Frankrijk nodig heeft. U mag uw zogezegde arbeiders houden.” Dat antwoordde de Amerikaanse inves-teerder Maurice Taylor op de vraag om te onderhandelen over een overname van het met sluiting bedreigde Goodyear in Amiens.(1) Geen wonder dat velen in de opgelegde besparingen slechts een mid-

del van de elite zien om nog meer rijk-dom op te stapelen. Ze geloven er niet in dat meer winst ook zal leiden tot nieuwe investeringen. Volgens Trends keerden de 30.000 grootste bedrijven vorig jaar maar liefst 40% van hun winst uit aan de aandeelhouders.(2) Intussen zitten de niet-financiële Europese bedrijven op een cashberg van 2000 miljard €, maar investeren doen ze niet. Als we Coene moeten geloven, komt

dat door een gebrek aan vertrouwen, zowel bij de consumenten waardoor de consumptie stil valt, als bij de produ-centen die vrezen dat hun investeringen niet de gewenste opbrengst zullen ople-

veren. Zou het niet kunnen dat de rijk-dom onevenredig verdeeld is? Tenslotte doen luxegoederen het uitstekend, ter-wijl massaproductie overal kampt met overproductiecapaciteit ondanks het manifeste gebrek aan energiezuinige woningen, scholen, degelijk materieel bij openbaar vervoer etc.

Voetnoten(1) Het Nieuwsblad – 21 februari 2013(2) http://trends.knack.be/economie/nieuws/bedrijven/trends-top-30-000-nettowinst-van-76-miljard-euro/article-4000217926367.htm

een probleem Van herVerdelinG?

Al in ‘Socialisme van utopie tot wetenschap’ had Friedrich Engels erop gewezen dat

het kapitalisme weliswaar de productie socialiseerde, we werken met veel verschillende producenten aan hetzelfde product, maar de individuele toe-eigening ervan overeind liet.

Bovendien ontvangt de arbeider slechts een gedeelte van de geprodu-ceerde arbeid in loon, de rest is winst, wordt geherinvesteerd of verdwijnt in de zakken van de aandeelhouder. Kortom: er is sowieso een voortduren-de neiging tot overproductie. Tenslotte zijn diegenen die wel nog over een spaarpotje beschikken niet geneigd dat snel op te maken nu het spook van de werkloosheid om de hoek loert, ge-zondheidszorg, onderwijs en andere diensten alsmaar duurder worden en overleven van een wettelijk pensioen steeds moeilijker wordt. Nog meer be-snoeien op hun inkomen zal hen niet tot inkeer brengen.

Maar als het probleem onder meer te wijten is aan ongelijke verdeling, kun-nen we dat dan niet corrigeren door de markten en de concurrentie temperen? Bijvoorbeeld door de prijzen te bevrie-zen zoals Vande Lanotte deed voor energie of zoals Chavez in Venezuela? Om te beginnen neemt een prijsblokke-ring de concurrentie niet weg, maar ver-legt ze naar andere middelen zoals het drukken van de lonen in de betrokken sector. Bovendien kan prijsblokkering zonder nationalisatie van de betrokken bedrijven, er zoals in Venezuela toe lei-den dat private investeerders weigeren

te verkopen met lege rekken als gevolg of gewoon wegtrekken uit de betrok-ken sectoren.

Kunnen we de effecten van de con-currentie dan niet bijsturen door de bedrijfswinsten meer te belasten, of de vermogens zoals het ACV voorstelt of een miljonairstaks zoals de collega’s

van de PvdA bepleiten? Indien LSP ooit de kans kreeg dat te stemmen in een parlement, dan zouden we dat ze-ker doen. Maar niet zonder vooraf de beperkingen en de gevaren toe te lich-ten. De minimaatregelen van Hollande in Frankrijk zorgden eind vorig jaar voor een kapitaalvlucht van 53 miljard

€ op twee maand tijd. Meer doortasten-de maatregelen zouden internationale bankiers doen schuimbekken voor aan-stormend kapitaal. De bevolking dreigt met een kater overblijven en de idee dat links wel goed is voor het sociale, maar slecht voor de economie.

ook een probleem Van winstGeVendheid

concurrentie Werkt VAndAAg VerLAmmend,

Verhindert de Vrije uitWiSSeLing VAn kenniS,

StAAt onS niet toe de nodige inVeSteringen te Verrichten om de grote ecoLogiSche, SociALe en

economiSche uitdAgingen AAn te gAAn en

VeroordeeLt integendeeL miLjoenen jongeren en Andere WerknemerS om intuSSen WerkLooS en berooid toe te kijken.

dossieR �www.socialisme.be Maart 2013

dls322 FINAL.indd 9 25/02/2013 14:22:55

de Linkse Socialist10 inteRnationaalMiddeN-OOSteN eN NOORd-AfRikA

reVolutie en contrareVolutie

De bewegingen in Tunesië en nadien Egypte zorgden voor een schok in de regio en de wereld. De werkende bevol-king, armen en jongeren toonden aan dat ze op basis van massaprotest ver-andering konden bekomen. Revolutie stond opnieuw op de agenda en bleek aanstekelijk te zijn in verschillende an-dere landen.

Even was de tegenpartij van de kaart geveegd door het massale protest. Maar al snel volgden er pogingen van de con-trarevolutie, zowel op nationaal als in-ternationaal vlak, om de situatie terug onder controle te krijgen. Dat gebeur-de onder meer door in te spelen op re-ligieuze en etnische verdeeldheid, met bombardementen,… Alleszins werd regelrecht ingegaan tegen de belangen van de meerderheid van de bevolking.

Zowel in Tunesië als Egypte kwa-men uiteindelijk islamistische partijen aan de macht: Ennahda in Tunesië en de Moslimbroeders in Egypte. Was de bevolking daarvoor op straat geko-men? Hadden vele tientallen jongeren en arbeiders daar hun leven voor geris-keerd of gegeven? De verkiezingsuit-slagen waren een momentopname van een revolutionair proces waarin brede

lagen erg duidelijk waren over wat ze niet wilden – de oude dictaturen – maar nog niet tot vaststaande conclusies waren gekomen over wat in de plaats moest komen.

Bij gebrek aan sterk uitgebouwde po-litieke alternatieven vanuit de arbei-dersbeweging, was er ruimte voor is-lamistische partijen die geen centrale rol speelden in de revolutionaire bewe-gingen. Eens aan de macht konden deze partijen geen stabiel regime vormen. Het verderzetten van het vorige neoli-berale beleid door andere figuren aan de top, was voor de massa’s geen optie. De geest van protest en de roep naar verandering was uit de fles, ook de is-lamisten krijgen die er niet terug in.

moslimbroeders botsen op protest

De Moslimbroeders in Egypte konden niet vermijden dat de prijzen voor ba-sisvoedsel de afgelopen maanden sterk zijn gestegen. De economische proble-men houden aan, de liberaliseringspo-litiek die door het IMF wordt geëist zal nog meer rampspoed brengen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er tal van protestacties blijven plaatsvinden. In 2012 waren er meer dan 3.400 acties

rond sociale en economische thema’s, dat is bijna vijf keer zoveel als in gelijk welk jaar in het eer-ste decennium van deze eeuw. Meer dan twee derde van deze acties vonden plaats nadat Morsi op 30 juni de eed als president af-legde.

De pogingen van het regime om pro-test te stoppen door de vakbonden aan banden te leggen, hebb e n s le ch t s een beperkt effect. Naast de officiële vakbondsfederatie hebben de onafhankelijke vakbonden in Egypte ondertussen meer dan 2,5 miljoen leden. Bij de herdenking van de revolutie – op 25 januari – waren

er massale protestacties en zag het re-gime zich genoodzaakt tot een repres-

sieve aanpak. Zo kre-gen voetbalfans die verantwoordelijk wer-den gesteld voor rel-len een jaar geleden de doodstraf, wat meteen leidde tot nieuwe mas-sale protestacties in Port Saïd.

De Moslimbroeders werpen zich steeds meer op als een neo-liberale kracht die in-gaat tegen vakbon-den en tegen de strijd van de bevolk ing. De strijd keert zich steeds meer tegen die

Moslimbroeders, maar zal verder moe-ten gaan dan in 2011. De kwestie van een eigen politiek verlengstuk zal van cruciaal belang zijn. Als de beweging een vacuüm laat bestaan op het politie-ke terrein, zal de contrarevolutie steeds nieuwe krachten vinden om de leegte op te vullen en intussen de revolutio-naire beweging uit te putten.

moord op chroki belaïd leidt tot massabeweGinG in tunesië

De moord op de linkse oppositielei-der Chokri Belaïd leidde tot hernieuwd massaprotest in Tunesië. De regering onder leiding van Ennahdha lag al lan-ger onder vuur, premier Ghannouchi sprak over de nood aan een regering van technocraten, in diverse regio’s (zeker in het binnenland) waren er sta-kingsacties. Maar toen Chokri Belaïd werd vermoord, kwam het tot de eer-ste algemene staking in Tunesië sinds 1978. Het land lag op 8 februari vol-ledig plat.

Belaïd was een populaire voortrekker van het ‘Volksfront’, een alliantie van linkse partijen. Hij werd gezien als ie-mand die aan de kant van de gewone bevolking stond. In de massabeweging na de moord op Belaïd verklaarde zijn Partij Van Democratische Patriotten voorstander te zijn van een regering van

‘nationale bevoegdheden’. Dat is erg

vaag, het laat ruimte aan het idee van eenheid met prokapitalistische krach-ten op een ogenblik dat enkel eenheid van de arbeidersklasse, jongeren en ar-men de revolutie kan vooruit helpen.

Het massale en aanhoudende protest deed Ghannouchi van Ennahdha uitroe-pen dat het protest ‘contrarevolutionair’ was. Daarmee gaf hij terecht aan dat het verderzetten van de beweging inder-daad botst met de plaats die zijn partij en zijn regering innemen. De massabe-weging en het breed gedragen ongoe-gen leidt ook tot politieke crisis aan de top van het regime. Daaruit blijkt de potentiële kracht van de beweging.

hoe winnen?

Dat verandering mogelijk is, is vol-doende aangetoond met de revoluties van 2011. Dat een revolutionaire op-stand een enorm effect heeft en een sneeuwbaleffect in de regio kan ver-oorzaken, is ook aangetoond. Nu komt de vraag hoe het revolutionaire proces tot de logische conclusies kan doorge-trokken worden.

Daartoe moet aansluiting gezocht worden bij de tradities van zelforgani-satie die tijdens de eerste opgang van revolutie tot stand kwamen. Met comi-tés op de werkvloer, in de scholen, in de wijken,… die bovendien lokaal, regio-naal en nationaal gecoördineerd wor-den door democratisch verkozen ver-tegenwoordigers, kan de basis gelegd worden om ook de commandoposten van de economie in publieke handen te nemen om tot een massaal plan van pu-blieke investeringen in infrastructuur en sociaal nuttige jobs over te gaan.

Om een dergelijk programma van de-mocratische socialistische planning in het belang van de meerderheid van de bevolking af te dwingen, moet de strijd op alle vlakken georganiseerd worden. Dat betekent onder meer het in handen nemen van de vakbonden en de creatie van een massaal politiek alternatief. Het zou een eerste stap kunnen vormen in de richting van een vrijwillige socia-listische federatie van Noord-Afrika en het Midden-Oosten.

socialisme.be/lsp/moosten

de revoluties zijn niet voltooid, de strijd gaat door!door geert Cool

Meer dan twee jaar na de golf van revoluties en opstanden in het Midden-Oosten en Noord-Afrika gaat de strijd voor rechtvaardigheid voort. De revoluties hebben nog niet geleid

tot een ander systeem, maar ze maken het ook moeilijk om de oude regimes gewoon voort te zetten. Zowel in Tunesië als Egypte blijft het potentieel van een nieuwe revolutionaire golf op de agenda staan. Een tweede revolutie is nodig om niet alleen de voormalige dictators maar ook het volledige systeem waarop die dictaturen gevestigd waren aan de kant te schuiven. Kapitalisme, dégage!

Met MENARG (Middle East & North Africa Research Group) beschikt

de Gentse universiteit over een kritische en goed geïnformeerde onderzoeksgroep die de situatie in het Midden-Oosten en Noord-Afrika op de voet volgt.

De analyses van leden van deze groep halen regelmatig de opiniepagina’s van diverse media. Het boek ‘Het Midden-Oosten. The times they are a-changin’ brengt nu een deel van deze analyses bij-een. Sami Zemni tekent voor de redac-

tie, maar het boek bevat ook bijzonder sterke bijdragen van onder meer Brecht De Smet, Koenraad Bogaert,…

Het boek brengt een overzicht van het revolutionaire proces in verschillen-de landen: Tunesië, Egypte, Marokko, Libië, Syrië, Jemen, Palestina, Israël, Jordanië,… Daarbij wordt vertrokken van revolutie als ‘de directe inmenging van de massa’s in het historische gebeu-ren’ (dixit Trotski) en wordt de histori-sche, sociale en economische context geschetst.

Het opvoeren van het neoliberaal of-fensief de afgelopen decennia blijkt een

centraal element in het aanwakkeren van het revolutionaire proces te zijn. Het heeft echter niet alleen tot ongenoegen geleid, maar ook tot het versterken van religieuze en etnische verdeeldheid. In bepaalde gevallen zorgde het voor ele-menten van desintegratie met een mo-gelijkheid van een terugkeer van tribale elementen.

Het boek is bijzonder lezenswaardig als algemene achtergrond bij wat van-daag in de regio gebeurt. Niet alle au-teurs zitten op een zelfde politieke lijn, zo brengt professor Doom allerhande argumenten om kritisch te staan tegen-

over de militaire interventie in Libië maar geeft hij er uiteindelijk wel steun aan. Het ontbreekt in sommige bijdra-gen aan een klassenanalyse of toch al-leszins aan de consequenties ervan: hoe fundamentele verandering bekomen en welke verandering is dat dan?

Qua analyse van een continent in ver-andering en opstand, is dit boek een must voor wie een beter inzicht wil krij-gen. Op Socialisme 2013 organiseren we een werkgroep waarop een van de auteurs, Egyptekenner Brecht De Smet, zal spreken.

Het Midden-Oosten. the times they are a-changin’

Massale betoging na de moord op Chokri Belaïd in Tunesië

Betoging in Caïro op 25 januari 2013. Twee jaar nadat dictator Moebarak ten val kwam, keren de betogers zich tegen de regering van Moslimbroeders die vandaag aan de macht is.

het Verderzetten VAn het Vorige

neoLiberALe beLeid door Andere figuren AAn de toP, WAS Voor de mASSA’S geen oPtie. de geeSt VAn ProteSt

en de roeP nAAr VerAndering WAS

uit de fLeS, ook de iSLAmiSten krijgen die

er niet terug in.

dls322 FINAL.indd 10 25/02/2013 14:22:56

www.socialisme.be Maart 2013 11inteRnationaal

euROPeSe cRiSiS iS veRRe vAN vOORbij

cyprus in de problemen

Na Griekenland, Ierland, Portugal en Spanje is het nu de beurt aan Cyprus (met een financiële sector die sterk bloot gesteld was aan Griekse schul-den) om in de problemen te komen. Het land werd door de trojka (IMF, Europese Commissie en Europese Centrale Bank) onder voogdij geplaatst. De Communistische Partij (AKEL, de grootste partij sinds 2001) werd in de presidentsverkiezingen van februari afgestraft wegens het gevoerde bespa-ringsbeleid. AKEL hield nog 26,9% over terwijl de rechterzijde 45,5% haalde.

D e r e ch t s e k a nd id a a t Nic o s Anastasiades wil het besparingsbeleid nog verder opvoeren. In de tweede ron-de haalde hij 57,5% en werd hij verko-zen. De AKEL haalde nog meer dan 40% op basis van een steun voor het ‘minste kwaad’. Maar alle grote partijen aanvaarden de chantage van de trojka en de aanvallen op de lonen en pensi-oenen, de privatiseringen en de belas-tingverhogingen. Het reddingsplan ter waarde van 17 miljard euro is slechts goed voor 0,2% van het Europese BBP maar het komt wel overeen met het vol-ledige BBP van Cyprus.

europa Vreest onstabiliteit in italië

Naast Cyprus vormt ook Italië – de derde economie van de Eurozone – een harde noot voor het Europese esta-blishment. De vrees bleek onder meer uit de oproep van de voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, die waarschuwde voor een terugkeer van Berlusconi. In de peilingen kende Berlusconi effectief een sterke opmars waardoor hij vlak na Bersani, de kan-didaat van de Democratische Partij, eindigde. Voor het Europese establish-ment is Berlusconi een ongeleid projec-tiel die een gevaar kan vormen voor het herwonnen vertrouwen van de markten na de aanstelling van de onverkozen re-geringsleider Mario Monti.

De beweging van ‘vijf sterren’ van de komiek Beppe Grillo wordt de der-de politieke kracht van het land en schudt de politieke kaarten sterk door-een. Grillo voerde een populistische campagne rond de slogan ‘stuur ze [de politici] allemaal naar huis’. Daarmee speelde hij in op het breed gedragen ongenoegen dat bij gebrek aan een ern-

stig en geloofwaardig alternatief van de arbeidersbeweging een andere uit-drukking zocht.

D e c a m p a g n e v a n d e l i j s t “Burgerrevolutie” – een alliantie rond de PRC (Partito della Rifondazione Comunista) met elementen die behoor-lijk naar rechts doorhellen – was puur electoralistisch en weinig geloofwaar-dig. Het ging om een slechte kopie van de campagne van het Franse Front de Gauche.

Beppe Grillo verklaarde dat zijn be-weging noch links noch rechts is en ver-dedigde tijdens heuse one-man-shows op volle Italiaanse pleinen radicale ei-sen: nationalisatie van de banken, mi-nimuminkomen van 1.000 euro, een werkweek van 20 uur,... Maar ander-zijds zijn er ook voorstellen die regel-recht een andere richting uitgaan: meer privatiseringen, beperking van de syn-dicale rechten,...

De kapitalisten, gesteund door de kerk en de Europese elite, willen een stabie-le regering om hun programma door te voeren. Ze hopen op een coalitie van de PD van Bersani en de lijst van Monti. Zo’n coalitie is gedoemd om te misluk-ken, het samenbrengen van die krach-ten die verantwoordelijk geacht wor-den voor de sociale afbraak zal geen stap vooruit betekenen. Het feit dat de Italiaanse spread (dat is het verschil tus-sen de rentevoeten in Duitsland en Italië voor leningen op de financiële markten) opnieuw groter wordt, wijst op de vrees van de markten voor een institutionele patstelling. Wat er ook gebeurt, de ko-mende regering zal voor de kapitalisten in het beste geval een coalitie Bersani-Monti zijn die erg zwak staat maar toch een harde confrontatie met de arbei-dersbeweging moet aangaan.

naar sociale explosies

Alle tegenstellingen worden groter. De speculatie voert opnieuw hoogtij en levert nieuwe zeepbellen op. De bespa-ringsplannen versterken de overheids-schulden en dompelen het continent in een recessie onder. De aankondigingen van sluitingen en herstructureringen volgen elkaar in snel tempo op. Er zijn ondertussen 19 miljoen werklozen in de Eurozone, dat zijn er twee miljoen meer dan een jaar geleden. De eco-nomische, sociale en politieke crisis wordt dieper.

Het is in deze context dat de Franse minister van Binnenlandse Zaken,

Manuel Valls, recent opdracht aan de politiediensten gaf om de sociale con-flicten “van dichterbij” op te volgen om voorbereid te zijn op een mogelijke

“radicalisering”. In de media stelde hij verontrust vast dat er vandaag steeds

“minder sociale bewegingen zijn, maar wel implosies of sociale explosies”. Dat was een dag na de harde repressie te-gen de arbeiders van ArcelorMittal in Straatsburg waarbij de minister stelde dat de politie slechts “haar werk” had gedaan. Manuel Valls vat het karakter van de periode waarin we ons bevinden goed samen en heeft zijn kant gekozen. In Griekenland heeft de regering dit jaar al twee keer de de staat van beleg uitgeroepen om stakingen te breken.

De recente massabeweging die Bulgarije op haar grondvesten deed daveren, is een uitdrukking van het semi-opstandig klimaat dat ontstaat in het verzet tegen het besparingsbeleid doorheen het continent. Na tien dagen van massabetogingen in 35 steden viel de regering van Boiko Borisov. De be-togers waren onder meer woedend om-dat de energiefacturen in 2012 alleen al bijna verdubbelden en soms oplopen tot 100 euro per maand terwijl het gemid-delde loon slechts 350 euro bedraagt, het minimumloon 150 euro en het ge-middelde pensioen 75 euro. De nauwe banden tussen de regering en de drie bedrijven die de energiemarkt contro-leren, wekten woede op. In een context van opeenvolgende besparingsmaatre-gelen staken de stijgende energieprij-zen het lont aan het vuur. De beloften om de facturen met 8% te verminderen en de intrekking van de licentie van het Tsjechische CEZ aan de ene kant en de brutale repressie aan de andere kant, volstonden niet om de beweging

te stoppen.

zuid-europa, de zwakke schakel

De landen in het zuiden van Europa zijn het meest explosief. De werkloos-heid loopt op tot 26% in Griekenland en Spanje, met een jongerenwerkloosheid van respectief 60% en 56,5%. Dat zijn percentages die doen denken aan de grote depressie van de jaren 1930. Dit jaar zal het zesde jaar van recessie in Griekenland zijn, het derde in Portugal en het vijfde in Spanje. Griekenland kende recent nog de 20ste algemene staking. Er is ook een nieuwe betoging voorzien in Portugal op 2 maart.

De rechtse regering van Rajoy in Spanje is verzwakt door corruptie-schandalen in de conservatieve PP. Die partij valt in de peilingen terug op 23,9% waarmee het nipt voor de soci-aaldemocratische PSOE (23,5%) uit-komt. Gedurende 20 jaar kreeg de PP enveloppes met geld van grote private bedrijven en superrijken. Rajoy kreeg via die weg zowat 25.000 euro per jaar. Het toont de nauwe banden aan tus-sen de politici en de kapitalisten. Op 23 februari betoogden honderdduizen-den Spanjaarden tegen de “financiële staatsgreep”. Ze deden dat op de ver-jaardag van de poging tot staatsgreep in 1981. Het protest tegen de besparin-gen zwelt ook aan. Er waren massabe-togingen tegen het feit dat mensen uit hun huis worden gezet (het gaat om 400.000 mensen op vier jaar tijd) en van personeel uit de gezondheidssector te-gen de privatiseringen. Het ongenoegen en de bereidheid tot strijd zijn aanwezig, maar de vakbondsleiding slaagt er niet

in om het verzet te voeren op het niveau dat door de situatie wordt vereist.

naar een europese alGemene stakinG?

Na het succes van de gezamenlijke Europese actiedag van 14 november 2012, is er nood aan een oplopend ac-tieplan. Een algemene staking die ge-lijktijdig plaats vindt in de landen van Zuid-Europa en andere landen (zoals België, Frankrijk, Groot-Brittannië,...) met massabetogingen doorheen Europa naar aanleiding van de Europese top van midden maart, zou een uitsteken-de stap zijn om de woede om te zetten in een krachtsverhouding die gunstig is voor de massa’s. Een dergelijke sta-kingsdag zou grondig moeten voorbe-reid worden op iedere werkplaats.

Een andere zwakte komt voort uit de afwezigheid van linkse krachten of hun wel erg grote voorzichtigheid qua pro-gramma. De dramatische situatie voor de massa’s als gevolg van de huidige klassenoorlog vereist radicale oplos-singen. Geen halfslachtige maatrege-len maar een klaar en duidelijke breuk met het kapitalisme. De niet-betaling van de schulden, de nationalisatie van de financiële sector en andere sleutel-sectoren onder democratische arbei-derscontrole en –beheer, een zelfde na-tionalisatie van bedrijven die sluiten of tot collectieve afdankingen overgaan,... Dat alles moet toelaten om een massaal plan van publieke investeringen uit te voeren om jobs te redden, nieuwe jobs te creëren en te breken met het Europa van het kapitaal en dat te vervangen door een vrijwillige socialistische Europese confederatie.

er is nood aan een europese algemene staking! door Boris malarme

Het bijkomende uitstel dat Griekenland kreeg voor de terugbetaling van haar schulden heeft een volledig bankroet van het land voorlopig uitgesteld. In december verklaarde de Franse

president Hollande in Oslo nog dat “de eurocrisis achter ons ligt”. Maar de euforie blijkt telkens van korte duur te zijn. Het establishment wordt iedere keer ingehaald door de werkelijkheid van deze diepe crisis waar het geen enkel antwoord op heeft.

De Italiaanse komiek Beppe Grillo vindt een brede steun op basis van het ongenoegen tegenover het besparingsbeleid.

Massaal protest deed de Bulgaarse regering vallen.

dls322 FINAL.indd 11 25/02/2013 14:22:57

thema

StoP de PriVAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNWeekIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN NieuWe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

wAAR lSP vOOR StAAt

spoRt/boeken1� de Linkse Socialist

SPORt

We zullen hier niet ingaan op de dis-crete ontmoetingen tussen Sarkozy, de prins van Quatar en Michel Platini. Maar het is toch opvallend dat een land zonder enige voetbaltraditie, met weinig sportieve infrastructuur en een klimaat dat niet erg gunstig is voor voetbal uiteindelijk de Wereldbeker binnen haalt. Als de temperaturen meer dan 40

graden bedragen, worden in Frankrijk regelmatig wedstrijden afgelast of in-gekort. Dat wordt niet altijd positief onthaald, het leidt vaak tot discussie. Maar het gaat nu eenmaal over de pu-blieke gezondheid. Maar nu zullen de beste voetballers van de planeet een Wereldbeker spelen als braadkippen in een reuze oven. En dat enkel en alleen voor de glorie van een prins die alles kan kopen, zolang maar met petrodol-lars wordt gezwaaid.

Tijdens wedstrijden is het ‘uitwisselen van gunsten’ normaal verboden omdat het de competitie vervalst. Sporters die ‘vals’ spelen, worden zwaar ge-straft. Maar rond de sportvelden zijn het de commercanten die het voor het zeggen hebben.

Tijdens de afgelopen Olympische Spelen had het IOC (Interationaal Olympisch Comité) zowat de volledige organisatie en vooral de winsten van de Spelen geprivatiseerd. Eenmaal in het Olympische dorp was het niet mogelijk om iets te eten, te drinken of te kopen zonder dat het om een sponsor van de Spelen ging. De olympische uitspraak

‘Sneller, hoger, sterker’ leek vooral be-trekking te hebben op de winsten. Het IOC haalde 1,6 miljard euro aan spon-sorgeld binnen bovenop bijna 4 mil-jard euro aan televisierechten. De kos-ten voor het organiseren van de Spelen kwamen aan de gemeenschap toe.

De versnelde privatisering van top-sport heeft een nefaste invloed op alle niveaus. Zodra de geldbedragen as-tronomische hoogten bereiken, wordt ook de druk om te winnen en desnoods vals te spelen een pak groter. De vele schandalen van verkochte wedstrijden en de impact van de gokmaffia beves-tigen dit. Het volstaat niet om meer eer-lijkheid en integriteit te eisen. “In een wereld waarin iedereen bedriegt, slaat een eerlijke mens een vreemd figuur”, stelde André Gide.

Het centraal plaatsen van de winstbe-langen zorgt er ook voor dat bepaalde disciplines aan belang winnen omdat ze sneller meer winst opleveren. Alle nadruk komt te liggen op sport met een stevige spektakelwaarde. Dat gaat ten koste van minder bekende disciplines en van de dagelijkse sportbeoefening van ons allemaal.

Het belang van sport in de opvoeding van jongeren en voor de gezondheid en ontspanning van iedereen wordt onder-schat en bovendien ondergefinancierd. In tal van disciplines is er een groot te-kort aan middelen om jongeren of nieu-welingen te begeleiden als die een sport als hobby willen beoefenen.

De commercialisering van de sport

gaat regelrecht in tegen de vreugde van de inspanning, de fair-play, het wederzijdse respect,... Het IOC pro-beert die waarden wel naar voor te schuiven, maar dan enkel om zichzelf beter te kunnen verkopen. Het is even subtiel als een gewichtheffer die vol steroïden zit. Als we toelaten dat de commercie zich

de sport volledig toe-eigent, zullen we snel terugkeren naar de 19de eeuw toen sport enkel voor de elite toegankelijk was. De gewone bevolking kan dan en-kel nog passief naar de heldendaden van de idolen kijken en de scores volgen op de lokale beurzen.

Wat moet er dan gebeuren? Moeten we sport de rug toekeren omwille van

de commercie? Neen, dat zou niet be-paald van fair-play getuigen. Waarom zouden we sport zomaar overlaten aan diegenen die het naar de vaantjes hel-pen?

De sportfederaties moeten beheerd worden door verkozen vertegenwoordi-gers van de sporters, de supporters en de gemeenschap (waaronder de ouders van de jongeren uit de buurt).

Er moeten publieke middelen zijn voor alle sportdisciplines zodat deze voor iedereen toegankelijk zijn. Voetbal was traditioneel de meest toegankelij-ke (en meest populaire) sport, maar is vandaag steeds minder betaalbaar voor gezinnen die hun kinderen in een club willen inschrijven.

De organisatie van competities moet toevertrouwd worden aan verkozen co-mités van sportlui en supporters, wars van enige invloed van sponsors en an-dere private financiële belangen.

Waar mogelijk moet sport zo inclu-sief mogelijk zijn, met faciliteiten voor mensen met een handicap of met ge-mengde ploegen. Sport gaat immers ook om samenwerking.

Kortom, om de sport gezond te ma-ken, is er nood aan een echte revolutie. Alle handelaars moeten buiten gejaagd worden, maar ook de zucht om ten koste van alles te winnen moet weg. Het spor-tieve plezier moet centraal staan en dat gaat niet samen met de winsthonger die de sport vandaag om zeep helpt.

Nieuwe bOekeN vAN MARxiSMe.be

competitie om zeep geholpen door de marktdoor Jean laroCk

Corruptieschandalen, doping, omkoperij aan de top,... dat is dagelijkse kost geworden bij de meest professionele vormen van sport. Gestuurde weddenschappen, verkochte wedstrijden,

gedopeerde sporters,... Niets wordt ons gespaard. Er zijn nu ook ernstige verdenkingen dat er veel geld werd besteed opdat Quatar de volgende Wereldbeker voetbal zou mogen organiseren.

Leon Trotski (1879-1940) was niet alleen een revolutionaire leider die in Rusland een belangrijke rol speelde in de Oktoberrevolutie van 1917 en de daarop volgende breuk met het kapitalisme. Hij leverde ook een marxistische kritiek op de opkomst van het stalinisme. Als gevolg daarvan werd hij het land uitgezet. Eind jaren 1920 en door-heen de jaren 1930 bracht Leon Trotski scherpe analyses van de peri-ode van economische depressie, bijhorende politieke onstabiliteit, de opkomst van populisten en fascisten en de strijd van de arbeidersbe-weging daartegen.

Dit boek bevat teksten en artikels van Trotski over de strijd tegen het fascisme. Het is opgedeeld in verschillende hoofdstukken met telkens een inleiding waarin het materiaal wordt gekaderd.

356pagina’s,prijs:15euro+3,35euroverzendingskosten

leon trotski. fascisme: wat het is en hoe het te bestrijden “Revolutionairen moeten niet in hun deurgat zitten wachten tot het lijk

van het imperialisme wordt begraven” (Tweede verklaring van Havana in 1962). Toen Che op 9 oktober 1967 werd vermoord in Bolivia, zou hij nog naar zijn moordenaar hebben geroepen: “Schiet dan toch, laf-aard, je zal maar een mens vermoorden.” Che werd vermoord door Felix Rodriguez, een CIA-adviseur in het Boliviaans leger. Hij werd 39 jaar. Als de CIA-raadgever dacht dat de moord op Che zou volstaan om een einde te maken aan de figuur van Che als inspiratiebron, dan heeft hij zich vergist. 45 jaar na de dood van Che zijn er vlaggen, span-doeken, afbeeldingen en slogans met Che op massabetogingen in heel de wereld. Hij is ook een symbool in de nieuwe massale revolte die Latijns- Amerika in haar greep houdt. Dit boek van Tony Saunois biedt een beeld van het leven van Che en gaat in op de politieke discussies die daarmee gepaard gingen. Tony Saunois doet dit vanuit een revolu-tionair socialistisch standpunt.

123pagina’s.prijs:10euro+2,01euroverzendingskosten

che Guevara: symbool van strijd

dls322 FINAL.indd 12 25/02/2013 14:22:57

thema

Bxl-W.Brab.: 2.356 €Vl. Brab-Limb: 557 €O en W Vlaanderen: 1.255 €Luik-Lux: 359 €Antwerpen: .570 €Hen.-Namen: 334 €Nationaal: 1.149 €TOTAAL: 6.580,76 €

107%56%40%36%34%33%115%60%

Elke drie maanden willen we 11.000 euro financiële steun ophalen met campagnes en activiteiten. Dat geld hebben we nodig om acties te kunnen voeren en materiaal te maken. Stort ook jouw bijdrage op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “strijdfonds”. Hieronder de voorlopige re-sultaten voor het eerste kwartaal van 2013 (januari - maart). Brussel is al over zijn streefdoel gegaan, vooral dankzij het spetterende oudejaarsfeest. In de loop van maart zullen we op tal van betogingen nog een inspanning doen om aan de 100% van ons streefdoel te geraken.

paRtijnieuWs 1�www.socialisme.be Maart 2013

Agenda- do. 7 maart. Leuven. Anti-NSV betoging

- zo. 10 maart. Huy. Betoging tegen kerncentrale van Tihange- do. 14 maart. Brussel. Vakbondsbetoging tegen EU-

top- vr. 15 maart. Brussel. Betoging tegen repressie

- zo. 17 maart. Luik. Betoging tegen gesloten asielcentrum van Vottem- 13-14 april. Socialisme 2013

- 4-7 juli. ALS Zomerkamp

Steun ons strijdfonds!

waarom ik lid werd

contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

Ik was vroeger al overtuigd van de ideologie van het socialisme. Maar het steeds duidelijker falende economisch beleid, dat ondanks de recente crisissen nog steeds hoog in het vaandel gedragen wordt door de rege-rende partijen, en de zwakke slagkracht waarmee de “klassieke” soci-alistische partijen er tegen reageren, hebben mij doen in zien dat er een standvastigere partij nodig is om een fundamentele verandering in de samenleving teweeg te brengen. Veel van de regerende partijen verte-genwoordigen immers steeds minder de mensen wiens belangen ze bewe-ren te verdedigen en steeds meer de grote kapitalistische bedrijven, en offeren hiervoor gretig zowel het welzijn van de gewone mens als die van de gehele natuur op. Als er tegenwoordig zelfs al zowel in Europa als in Amerika achter de schermen met bedrijven wetsvoorstellen besproken werden die de vrije meningsuiting (toch een recht waar men hier in het westen meestal zo veel belang aan hecht) op het internet dreigde te be-perken om de media industrie van een nog grotere winst te kunnen voor-zien, stel ik mij daar toch grote vragen bij.

Eerder toevallig heb ik LSP leren kennen via ALS, en ik kon mij eigen-lijk bijzonder goed identificeren met een groot deel van de standpunten die ze vertegenwoordigen. Daarom besloot ik ook om lid te worden, en mij actief in te spannen en echt een bijdrage te leveren aan verandering, in plaats van aan de kant te blijven staan en kritiek te leveren zonder zelf te proberen iets te veranderen.

Felix, Gent

AbonnementscampagneTussen 1 maart en het Socialisme-weekend midden april willen we 100

nieuwe abonnementen op deze krant maken. Daartoe hebben we abonne-mentskaartjes gemaakt en willen we ook vooral gaan voor kortlopende abonnementen van 5 euro (3 maanden) en 10 euro (6 maanden). Tijdens campagnemomenten, stands, betogingen,... willen we mensen vragen om ons niet alleen te steunen door een krant te kopen, maar door meteen een abonnement te nemen.

Steun deze krant met een meigroetOp 1 mei stellen we onze krant open voor boodschappen van sympathi-

santen, organisaties, individuen,... Wil jij ook een boodschap voor 1 mei publiceren en meteen ook deze krant financieel ondersteunen, dan kan dat door een meigroet te plaatsen. Hieronder vind je de tarieven. Stuur je bood-schap naar redactie@socialisme.be en stort je bijdrage op 001-2260393-78 met vermelding ‘meigroet’. Er zijn specifieke formulieren voor de meigroe-ten beschikbaar via de redactie of op socialisme.be.

tArieVeN Voor MeiGroeteN

1/128e pagina : 12€ 1/64e pagina : 25€ 1/32e pagina : 50€ 1/16e pagina : 100€ 1/8e pagina : 200€

De wereld is een nieuw tijdperk van massabewegingen ingetreden, bewegingen die rijk zijn aan ervaringen. Welke lessen trekken uit de strijd die gevoerd wordt in België, Europa en doorheen de wereld? En ook: hoe extreemrechts bestrijden? Hoe vrouwenrechten verdedigen? Welk politiek instrument uitbouwen als verlengstuk van de sociale mobilisaties? Welk alternatief verdedigen tegenover het failliet van het kapitalisme? Welke lessen trekken uit de strijd in het verleden?

Socialisme 2013 is de gelegenheid bij uitstek om over dergelijke cruciale vragen te discussiëren. Het is een belangrijk evenement voor al zij die vechten tegen het besparingsbeleid, tegen de ontslagen, de crisis en het kapitalisme. Neem ook deel en ontmoet honderden echt socialistische militanten, marxisten, syndicalisten...

10.00 - 12.00 7 weRkGROePeNSPoorPerSoNeel iN VerZet teGeN liBerAliSeriNG eN PriVAtiSeriNG iN euroPA (gaat verder na de middag)Met spoorpersoneel uit binnen- en buitenland (met o.a. Alex Gordon rMt, Christian Mahieux Sud rail, ...). de situatie en strijd in eigen land en de nood aan eengemaakt europees verzetAmerikaanse burgeroorlog. Hoe een revolutie in de VS een einde maakte aan de slavernij. Wat de film ‘lincoln’ niet vertelt. 80 jaar nadat Hitler aan de macht kwam: voorstelling van het boek ‘trotski over de strijd tegen het fascisme’Welk programma voor de nationale kwestie in België als voorbereiding op de 2014 verkiezingen

– Anja deschoemackerrussische revolutie en zijn relevantie vandaagrevolutie en contra-revolutie in het Nabije en Midden oosten. - egyptekenner Brecht de Smet (gevraagd) en Geert Coolactualiteit van de strijd voor lGBt rechten

13.30 - 16.00 4 weRkGROePeNSPoorPerSoNeel iN VerZet teGeN liBerAliSeriNGeN eN PriVAtiSeriNGeN (vervolg voormiddag)StoP de GASBoeteS - GeeF oNS eeN toekoMSt iPV rePreSSie. tegenGAS Gent - joC Bxl - liga van de mensenrechtenliNkSe eeNHeid - Hoe deZe Verder oNtWikkeleN? Met Anja deschoemacker lSP/PSl/lijsttrekker Gauches Communes (St Gilles), Stephen Bouquin woordvoerder rood, thomas Héricks, tweede op de provincielijst Front de Gauche Charleroi en Charles ruiz, Parti Humaniste/lijstrekker Gauches Communes (Anderlecht) Het Pro-keuZe deBAt oVer Het reCHt oP ABortuS. Met verschillende vrouwenrechtenactivisten

16.30 - 17.30 SlOtMeetiNGeuROPA iN cRiSiS – StRijd vOOR SOciAliSMeMet socialisten uit België (els deschoemacker, lid uitvoerend bestuur lSP), Spanje (Socialismo revolucionario) , Frankrijk en ierland (Paul Murphy, europees parlementslid Socialist Party), e.a.

•

•

•

•

•

••

•

•

•

•

•

www.socialisme.be/lsp/s2013

zaterdaG 13 april

13.00 - 14.30 OPeNiNGSMeetiNGjONGeReN iN StRijd vOOR eeN tOekOMSt

Met: tegenGAS (Gent), Spaanse jongere over jobcri-sis in Zuid-europa, Actief linkse Scholieren (Brussel), Studente tegen seksisme (Namen)

15.00 - 17.30 6 weRkGROePeNde dreiging van Gouden dageraad. Verslag van de anti-fascistische strijd in GriekenlandkAPitAliSMe = CriSiS. relevantie van het marxisme vandaagAmanda! Van de strijd tegen apartheid tot de arbeidersstrijd vandaag. een geschiedenis van de strijd van de Zuid Afrikaanse arbeidersklasseVan Schotland tot Catalonië. over de opgang van het nationalisme in europaoorzaken van geweld op vrouwen en hoe ertegen vechtenlessen van de strijd bij Ford en Arcelor: over de nood aan arbeidersdemocratie, arbeiderseenheid en de strijd voor nationalisatie onder arbeiderscontroleis een duurzame/groene economie mogelijk onder het kapitalisme. discussie met Matthias lievens (auteur van “de mythe van de groene economie”) en Bart Vandersteene (woordvoerder lSP).Actualiteit uit Zuid-Azië met o.a. socialistische activisten in ons land met roots in Sri lanka, india, Nepal. Hoe migranten hier met de arbeidersbeweging organiseren?

19.00 - 21.00. AvONdMeetiNGtegen besparingen en jobverlies: welk POlitiek AlteRNAtief?

Moderator: eric Byl (lid uitvoerend bestuur lSP) met getuigenissen van Ford & Arcelor - daniel Piron (regionaal secretaris FGtB Charleroi), Felipe Van keirsbilck (algemeen secretaris CNe), Alex Gordon (Britse spoorbond rMt en kandidaat op eenheidslijst van syndicalisten en socialisten) en levi Sollie (ABVV Bayer en lSP)

•

•

•

•

•

•

•

•

zondaG 14 april

lSP organiseert ieder jaar een weekend van debatten en politieke discussie. dit jaar ziet het programma er erg veelbelovend uit. We zullen onder meer enkele arbeiders van Ford en ArcelorMittal verwelkomen om te getuigen, naast ook daniel Piron (algemeen secretaris van ABVV Charleroi Zuid-Henegouwen), Felipe Van keirsbilck (algemeen secretaris van de Franstalige christelijke bediendenbond CNe), Alex Gordon (voormalig voorzitter Britse transportbond rMt), Paul Murphy (europarlementslid Socialist Party), militanten uit Spanje, Frankrijk,... kortom, dit wordt een niet te missen gebeurtenis.

praktisch Socialisme 2013 vindt plaats in Brussel, in het centrum De Kriekelaar (Gallaitstraat 86, 1030 Schaarbeek)Er wordt kinderopvang georganiseerd.inschrijvingen info@socialisme.be of 02/345 61 81 voorverkoopprijzen:

Volledig weekend: 10€ / 15€ voor loontrekkendenEen dag : 6€ / 8€ loontrekkenden

(rekeningnummer: 001-2260393-78)

•

•

Help mee om van Socialisme 2013 een succes te maken! Vrijwilligers zijn welkom voor de keuken, de bar,... laat iets weten via els@socialisme.be

dls322 FINAL.indd 13 25/02/2013 14:22:58

themaantifa1� de Linkse Socialist

vAN extReeMRecHtS tOt cONSeRvAtieve POPuliSteN

conservatieve en extreemrechtse krachten in opmars. Hoe hierop antwoorden?

conserVatieVen Verdelen om te heersen

Vandaag is er doorheen Europa een opkomst van conservatieve ideeën die uit een ver verleden lijken te komen. In België laat het nieuwe Antwerpse stadsbestuur geen week voorbijgaan zonder controversieel statement. De rel rond de regenboog-T-shirts, het voor-stel dat illegalen alleen nog maar aids-remmers zouden krijgen als ze een te-rugkeercontract tekenen, het verhogen van het inschrijvingsgeld om zich in de stad te vestigen van 17 naar 250 euro voor niet-EU-burgers… Al deze zaken kaderen in eenzelfde evolutie. Het gaat om een harde conservatieve vleugel die naar buiten komt met ideeën waarvoor ze denken opnieuw een voedingsbodem gevonden te hebben.

In een periode van economische crisis wordt er alles aan gedaan om de wer-kende mensen voor de kosten te laten opdraaien en de ware schuldigen bui-ten schot te houden. De fabriekssluitin-gen bij Ford Genk en Arcelor Mittal in Luik zijn niet de schuld van de mensen die er werken, maar van hebzuchtige bazen die alles opofferen op het altaar van de winstmaximalisatie; net zoals de Griekse crisis niet de schuld is van de ‘luie’ werkende Grieken (die voor het uitbreken van de crisis gemiddeld meer uren werkten aan een lager loon dan het Europees gemiddelde), maar wel van de rijke niet-werkende Grieken, die het land in de uitverkoop plaatsen en de bevolking moordende besparin-gen opleggen om het eigen vermogen veilig te stellen. Traditionele partijen doen er echter alles aan om te vermij-

den dat de schuldigen met de vinger ge-wezen worden. Zij wijten de economi-sche problemen liever aan de werkende Europese bevolking die voor de kosten moet opdraaien.

Een dergelijk economisch klimaat is een zeer vruchtbare bodem voor conservatieve en reactionaire krach-ten. Op de vraag waarom onze levens-standaard zienderogen daalt, hebben zij een makkelijk antwoord klaar: het zijn de migranten, werklozen, Walen, Grieken, vrouwen, holebi’s,… die ons geld opslorpen. De samenleving wordt opgedeeld in een kamp van ‘hard wer-kende mensen’ en een kamp van ‘pro-fiteurs’. Los van de vraag bij welke van deze twee kampen de getroffen werknemers van Ford Genk en Arcelor Mittal dan ingedeeld moeten worden, is het eerst en vooral een methode om de echte tweedeling in de maatschap-pij te verdoezelen: die tussen arbeid en kapitaal.

Het is logisch dat de partij die deze redenering het duidelijkst naar voor brengt – bij gebrek aan een links alter-natief – en niet besmeurd is met een er-barmelijke staat van dienst en dus een imago van corruptie en onbetrouwbaar-heid, de verkiezingen wint. In België teert de N-VA op het ongenoegen dat bestaat tegenover de traditionele par-tijen, net zoals het Vlaams Belang dat vroeger deed. Het doorbreken van een minder vadsig Vlaams-nationalisme tegenover het neofascisme van het Vlaams Belang, betekent echter aller-minst dat de strijd tegen extreemrechts gestreden is.

De N-VA zal met haar politieke ambi-ties om een rechtstreekse confrontatie

met de arbeidersbeweging aan te gaan op groot verzet stoten. De asociale en repressieve maatregelen die de partij zal doorvoeren (besparingen, lasten-verlagingen, het in stand houden van de notionele interestaftrek, GAS-boetes,

…) zullen bij een groot deel van haar kiezers in het verkeerde keelgat schie-ten. Op dat moment is het een zekerheid dat het Vlaams Belang zal klaarstaan om de brokken op te rapen. Die partij bereidt zich daar nu al op voor, door af te stappen van de neoliberale program-mapunten van weleer en terug te keren naar een ‘socialer’ imago, dat aanslui-ting probeert te vinden bij een deel van de arbeidersbeweging dat het beu is de crisis te moeten betalen.

ook GeVaar Van extremere Groepen

In een dergelijke situatie is het niet

verwonderlijk dat ook radicalere groe-pen zelfvertrouwen winnen om op straat te komen. In Brugge manifes-teerde vorige maand nog een groep neo-nazi’s openlijk tegen ‘links geweld’. De Nationalistische Studentenvereniging (NSV) vindt dat het Vlaams Belang openlijk steun moet geven aan het straatcrapuul van de Griekse Gouden Dageraad. Ook al zijn we nog niet in een Griekse situatie beland, toch is het duidelijk dat de huidige ziekte van het kapitalisme ook haar walgelijkste zwe-ren en etterbuilen tot uitbarsten kan doen komen.

Gouden Dageraad heeft overigens haar succes te danken aan het feit dat ze een duidelijk – zij het verkeerd – ant-woord gaf op de vraag wie schuldig is aan de huidige economische problemen: migranten en buitenlanders. Dat gekop-peld aan een antibesparingsretoriek (de

‘traditionele’ extreemrechtse formatie LAOS had aan electorale steun verloren omwille van haar rol in het doorvoeren van de besparingen) zorgde ervoor dat Gouden Dageraad een electorale door-braak kon forceren. Als ze geen linkse activisten en migranten van straat aan het vegen zijn, organiseren deze nazi’s voedselbedelingen voor de armen en de slachtoffers van de crisis. Het blijft ech-ter bij schone schijn – de Griekse kapi-talisten hebben momenteel van het fas-cisme niets te vrezen. De fascistische vertegenwoordigers in het parlement steunden telkens elke privatisering. Ze roepen ook niet op tot het niet afbeta-len van de schulden: een confrontatie met het Griekse kapitaal zit allerminst vervat in de perspectieven van Gouden Dageraad.

In Leuven houdt de NSV op donder-dag 7 maart haar jaarlijkse haatmars. Het thema is dit jaar “Verzet tegen de EU-sovjet.” Daarmee proberen de neo-fascistische studenten ook hier aanslui-ting te zoeken bij een groeiend deel van de bevolking dat gedegouteerd is door de besparingen die de EU aan de wer-kende Europeanen oplegt. Door naar de EU te verwijzen als een ‘sovjet’ laat de NSV meteen zien dat ze niet begrijpen wat socialisme betekent. Een verwij-zing naar de Sovjet-Unie – die op haar beurt ook zelf een monsterlijk karika-tuur van socialisme was – past namelijk niet echt bij de EU zoals die vandaag bestaat. NSV spreekt zich enkel uit te-gen het ‘aantasten van de soevereiniteit van de lidstaten’; niet aan de bloeddor-stige besparingen die de EU aan de wer-kende bevolking van die lidstaten op-legt. Dat is ook niet waar fascisten zich het meest aan storen. Het is hen er uiter-

aard om te doen de werkende bevolkin-gen van de verschillende EU-lidstaten tegen elkaar op te zetten, ten dienste van het kapitaal. Dat was het werkelijke programma van het fascisme in de jaren

’30, en dat blijft het vandaag.

linkse oppositie is beste antwoord

Zowel in Griekenland als in België – en overal elders ter wereld waar popu-listisch en/of extreemrechts de kop op-steekt – is het echter niet alleen de crisis die schuldig is aan een conservatieve opmars. Het gebrek aan een duidelijk links antwoord op de vraag wie de cri-sis moet betalen is mede oorzaak.

De enige echte manier om de strijd te-gen extreemrechts aan te vatten, is door deze strijd te koppelen aan de strijd te-gen het systeem dat dit soort formaties creëert. Het is op een voedingsbodem van werkloosheid en uitzichtloosheid dat racistische, seksistische, homofobe, en andere ideeën die tot doel hebben de arbeidersklasse te verdelen, kunnen te-ren als schimmels op een rot lichaam. ALS en LSP stellen zich tot doel mee

aan de basis te liggen van een links po-litiek alternatief dat de werkelijke schul-digen met de vinger wijst en ter verant-woording roept. Ten slotte kan enkel een democratisch socialistische samen-leving dit soort ideeën voorgoed naar de vuilbak van de geschiedenis verwij-zen. Een sterke mobilisatie naar de anti-NSV-betoging van donderdag 7 maart is een eerste stap in die richting.

door Jarmo Van regemorter

De uitgerokken en uitzichtloze systeemcrisis van het kapitalisme leidt tot een opkomst van extreemrechtse formaties en ideeën. Dat is geen toeval, maar een logisch gevolg van een maatschappij

die miljoenen in de armoede stort en geen perspectief biedt op een uitweg uit haar eigen crisis. Zowel de fascistische milities van de Gouden Dageraad in Griekenland als de opkomst van de Vlaams-nationalistische en populistische N-VA in België spruiten voort uit de omstandigheden die gecreëerd worden door een falend systeem. Uiteraard zijn al deze verschillende elementen van de conservatieve golf die we zien ontstaan niet identiek. Het is daarom belangrijk dat we goed begrijpen waar deze formaties vandaan komen, wat ze betekenen en hoe we ze kunnen bestrijden.

Op 16 februari betoogden een 30-tal ‘Autonome Nationalisten’ in Brugge. Ze wilden daarmee aansluiten bij de traditie van het Odal Actiecomité, een gewelddadige bende wiens ‘hoogtepunt’ bestond uit een tegenbetoging toen Blokbuster in maart 1997 in Brugge ging betogen tegen fascistisch geweld. Nadien verdween Odal van de kaart toen voorman Chris Berteryan in de cel belandde. Nu is hij terug, op 7 maart betoogt dit zootje ongeregeld mee met de NSV, de studenten van het Vlaams Belang, in Leuven. Doe mee met de tegenbetoging: 7 maart, 20u Martelarenplein (voor het station) in Leuven.

Griekenland. Betoging tegen extreemrechts. Onze zusterorganisatie Xekinima is ook betrokken bij het opzetten van anti-fascistische comités in de wijken waar Gouden Dageraad haar activiteiten aan de dag legt.

dls322 FINAL.indd 14 25/02/2013 14:22:59

themateGeNGAS.be

RepRessie 1�www.socialisme.be Maart 2013

buitenlandse studenten hard aangepakt aan ulb

De Franstalige universiteit ULB in Brussel kent ieder jaar wel een schandaal bij de inschrijvingen van nieuwe studenten. Niet-Europese studenten waren dit jaar het grootste slachtoffer. Ze moesten een waar-borg van 200 euro betalen bij de inschrij-ving en de voorwaarden werden strenger: een gemiddelde van 65% halen in het se-cundair onderwijs, nog niet gefaald hebben bij een bacheloropleiding,... De strengere voorwaarden zijn volgens de directie nodig omdat er teveel aanvragen zijn om aan de ULB te studeren. Onder het mom van het responsabiliseren van de studenten, wordt de toegang beperkt. In plaats van studen-ten met een zwakke sociale positie uit te sluiten, moeten er meer publieke middelen komen zodat het onderwijs toegankelijk is voor iedereen.

De afgelopen weken is de campagne TegenGAS opgezet om de enorme

woede tegenover de willekeurige Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) in actie om te zetten. Er waren al enkele eerste protestacties in Gent en Antwerpen. Ondanks het breed gedragen verzet tegen de GAS-boetes beslissen diverse besturen om de toepassing ervan uit te breiden. Met 18 nieuwe GAS-ambtenaren in Antwerpen, kan burgemeester De Wever nu al rekenen op 368 van dergelijke sanctionerende ambtenaren.

Vaak wordt gesteld dat de GAS-boe-tes toch moeten kunnen om overlast te bestrijden. Zo stelde De Wever dat er meer GAS-ambtenaren komen om pro-blemen als sluikstorten aan te pakken. In plaats van gratis en degelijke (lees: meer frequente) huisvuilophaling in te voeren en daaraan gekoppeld meer pu-blieke vuilbakken te plaatsen, beslist het bestuur om meer GAS-boetes uit te schrijven. Zouden 18 extra straatvegers in de strijd tegen sluikstort niet efficiën-ter zijn dan 18 GAS-ambtenaren?

De afbouw van openbare dienstver-lening leidt tot meer overlast en een gebrek aan ontspanningsmogelijkhe-den. De afgelopen decennia werden vuilzakken een pak duurder, verdwe-nen vuilbakken uit de straten zodat we toch maar de dure zakken zouden ge-

bruiken, was er geen geld voor infra-structuur voor jongeren,… Dat beleid wordt vandaag onverkort verder gezet onder het mom dat er geen geld is. Het is gemakkelijker om hangjongeren aan te pakken dan om werkloosheid te be-strijden. In plaats van de sociale behoef-ten aan te pakken, wordt de gewone be-volking gecriminaliseerd. Dat is waar GAS-boetes tot dienen.

De GAS-boetes getuigen van een gro-te willekeur. Het is de GAS-ambtenaar

– die in sommige gevallen slechts een opleiding van 40 uur of een week heeft genoten – die beslist wat al dan niet

‘overlast’ vormt. De leidraad voor het optreden van de GAS-ambtenaar is het gemeentelijk politiereglement, waarin lokale politici zonder aarzelen zaken zetten die regelrecht ingaan tegen pak-weg de internationale mensenrechten. Recht op collectief actievoeren? Wordt erkend in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Maar het wordt meteen weerlegd in tal van politiere-glement, zoals dat van Hasselt waar je zelfs geen flyer mag uitdelen zon-der toelating van de burgemeester of tal van reglementen die bepalen dat je zelfs voor een publieke bijeenkomst in een zaaltje toelating aan de gemeente moet vragen.

De campagne TegenGAS koppelt ver-zet tegen de willekeur van de GAS-boe-tes met een sociaal programma waar-mee meteen echte antwoorden worden geboden op overlast en allerhande soci-ale problemen. Werk hieraan mee!

Stop het wanbeleid dat jongeren criminaliseert!

Nu verkrijgbaar: badges van TegenGAS

Op 18 februari werd in Brussel gepro-testeerd tegen de GAS-boetes. Er werd onder meer ingegaan tegen de poging om betogingen en verzet op straat de kop in te drukken met GAS-boetes. Zo

werd een protestactie tegen een bijeen-komst van superrijken begin oktober repressief aangepakt met tientallen ar-restaties waarbij ook GAS-boetes wer-den opgelegd. Een reeks organisaties,

met de JOC (Franstalige tegenhanger van KAJ) vooraan, protesteerde. Na een bijeenkomst met een 150-tal aan-wezigen, trok een kleine 100 betogers door de stad.

Succesvolle betoging in brussel tegen GAS-boetes

GAS privatiseert openbare weg tijdens Ronde van vlaanderen

Dat er groot geld is gemoeid met de wielersport, mag waarschijnlijk nie-mand verbazen. Sinds kort is ook onze eigen Ronde van Vlaanderen omgeto-verd in een echte “winstronde”. Vanaf dit jaar is er zelfs een tijdelijk GAS-reg-lement van kracht tegen zwartrijders tijdens de Ronde voor wielertoeristen. Het repressieve GAS-beleid wordt zo gehanteerd om de winsten van de pri-vate organisaties aan te vetten.

Waar de Ronde van Vlaanderen voor de organisatoren rond draait, werd de afgelopen jaren al duidelijk met ver-schillende schandalen. Zo werd vorig jaar de Muur van Geraardsbergen ge-schrapt zodat de VIP-tenten op de Oude Kwaremont meermaals gepasseerd konden worden en de betaalde plaatsen daar extra geld in het laadje brengen

van “Flanders Classics” (dit jaar be-taal je in zo’n VIP-tent 960 euro voor vier personen, exclusief BTW). Het jaar voordien was er aan de Muur een ruzie met de uitbaters van Kasteel Oudeberg over hun concurrerende VIP-tent. Deze VIP-tenten en de consumptie rond de toer worden door de organisatoren na-melijk feller beheerd dan de koers zelf. In 2009 gaven toeschouwers maar liefst 13,75 miljoen uit!

Blijkbaar wordt er nog niet genoeg winst geslagen uit onze Ronde van Vlaanderen. De dag voordien moeten de ongeveer 16.000 wielertoeristen die op het parcours van de Ronde wil-len fietsen, 20 tot 35 euro betalen aan

“Golazo Sports” om deze openbare we-gen te mogen gebruiken. Wie geen tic-ketje heeft, is een zwartrijder. Een GAS-

reglement wordt tijdelijk uitgeschreven om deze criminele wielertoeristen eens flink aan te pakken.

Net zoals altijd wordt GAS hier ge-handhaafd “om het comfort van de deel-nemers te garanderen”. Blijkbaar heeft men tijdens de Ronde meer rechten op de openbare weg als men daarvoor kan betalen. Het zijn niet de organisatoren die dit evenement in goede banen moe-ten leiden, zij incasseren enkel de winst, de gemeente de GAS-boetes.

TegenGAS betreurt het dat het aso-ciale GAS-systeem nu ook al wordt toegepast om private organisaties hun winsten te garanderen en openbaar do-mein te privatiseren. TegenGAS staat voor een sociaal alternatief, één waarin sport en recreatie aangespoord worden in plaats van beboet.

eeklo: jongeren krijgen geen skatepark, maar GAS-boeteIn Eeklo is er een bijzonder uitgebreid

GAS-reglement dat ook wordt ingezet om protesterende jongeren te beboe-ten. Een actiegroep van skaters komt al enige tijd op voor een volwaardig skatepark in de stad. De huidige infra-

structuur is immers totaal verouderd. Er is een grote vraag naar een degelijk skatepark, op een door de actiegroep georganiseerd evenement vorig jaar waren er maar liefst 300 aanwezigen. De actiegroep E-Skate trok naar de

gemeenteraad om te protesteren, op het plein voor het stadhuis werden de skates boven gehaald. Het stadsbestuur reageerde niet door toe te geven aan de eisen van de betogers, maar met waar-schuwingen en GAS-boetes.

dodelijk politiegeweld in MortselEen jongeman kwam in Mortsel

in een politiecel om het leven na-dat hij hardhandig werd aangepakt door het Bijzonder Bijstandsteam (BBT) van de politie. De man was psychotisch maar er was voor hem geen plaats in een lokaal psychi-atrisch ziekenhuis. Hij belandde dan maar in een politiecel waar hij eigenlijk niet thuishoorde. De man was weerspannig. In plaats van medische begeleiding kreeg hij politiegeweld over zich. Met fatale gevolgen. De beelden van de fatale klappen werden op televisie uitge-zonden en zorgden voor een schok. In plaats van iemand die ziek is me-disch te verzorgen, werd hij mors-dood geslagen. De verantwoorde-lijke agenten van het BBT werden niet geschorst. En er werden geen extra middelen uitgetrokken opdat iedereen met psychiatrische proble-men een aangepaste medische bege-leiding zou krijgen.

Shell op zoek naar schaliegas in de kempen

Schaliegas ontginnen, is bijzonder contro-versieel. Het brengt namelijk veel schade toe aan het milieu. Bij het winnen van het gas komen er chemicaliën vrij die ernstige gevol-gen hebben voor het milieu. Het is onduidelijk hoeveel methaan er net vrijkomt, waardoor een volledig correcte inschatting moeilijk te maken is. Voor energiebedrijven is uiteraard enkel de snelle winst van belang, de ecologi-sche risico’s worden er probleemloos bijge-nomen. Nochtans stelde een rapport van het Directoraat Generaal van Interne Zaken van het Europees parlement dat er een negatieve impact van schaliegas en de winning van scha-lieolie is op het milieu en de menselijke ge-zondheid. De ontginning van schaliegas wordt al toegepast in de VS en er waren proefborin-gen in Nederland, Duitsland en het VK. In Frankrijk werd het verboden. Nu zou België volgen met proefboringen en Shell toonde zich al geïnteresseerd.

dls322 FINAL.indd 15 25/02/2013 14:23:00

socialisme.beben jededagelijksestroomvandesinformatie in de traditionelemediabeu?wiljeookeenanderekantvanhetnieuwshoren?neemdan een abonnement op dit bladen volg onze dagelijkse websitesocialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 322 Maart 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

stRijden VooR onze toekomst, stRijden VooR een andeR systeem!Jongeren krijgen te horen dat

het besparingsbeleid nodig is voor hun toekomst, terwijl

het net onze toekomst is die weg bespaard wordt! Diegenen die de crisis mee veroorzaakt hebben, de superrijken en hun banken, geraken overal mee weg en worden desnoods met gemeenschapsmiddelen gered. Wij betalen daar een prijs voor met besparingen op onderwijs, gezondheidszorg, sociale diensten, openbaar vervoer, cultuur,... Dat zal onze toekomst niet bepaald gemakkelijker maken. Zeker niet omdat het ook gepaard gaat met een lawine aan jobverlies. Er zijn recordcijfers qua faillissementen, collectieve afdankingen, jongeren-werkloosheid,... Als we een betere toekomst willen – of een toekomst tout court – dan moeten we ons organiseren en in verzet gaan!

De verantwoordelijken voor de crisis (speculanten, bankiers,...) worden niet gestraft maar beloond. Zij krijgen niet te maken met de brutale repressie waar-mee de arbeiders van ArcelorMittal af te rekenen krijgen (zie pagina 4), zij krijgen geen GAS-boetes opgelegd (zie pagina 15). Voor hen is het iedere dag sinterklaas. Ze betalen steeds minder belastingen, krijgen staatssteun en de

gevestigde politici staan hen bij in de aanvallen op de lonen. In dit absurde sy-steem zijn het diegenen die de rijkdom creëren – de arbeiders – die de broek-riem moeten aanhalen.Verzet is noodzakelijk, we moeten

een krachtsverhouding uitbouwen, ons organiseren, de kracht van ons aantal laten spreken, betogingen en stakin-gen ondersteunen,... Maar we moeten ook telkens de nodige lessen trekken om de strijd vooruit te helpen, nieuwe uitdagingen aan te gaan en beter voor-bereid te zijn. Onze strijd zal lang en hard zijn, dat is zeker. Maar we zijn met steeds meer om deze strijd te voe-ren. In de maand maart zijn er tal van gelegenheden om het aantal jongeren en werkenden in verzet verder te doen aangroeien.

teGen europese besparinGsbeleid, teGen repressie, teGen racisme en fascisme, teGen kernenerGie,... Voor een andere samenleVinG!

Het kapitalistische systeem faalt op alle vlakken. De gevestigde politici zijn niet in staat om een ander antwoord op de crisis te verzinnen dan nog meer aanvallen op alle sociale verworven-heden van de werkenden en hun ge-

zinnen. Dat wordt gekoppeld aan meer repressie tegen al wie daartegen pro-testeert en het zaaien van verdeeldheid onder de meerderheid van de bevol-king (met het communautaire wapen, racisme, seksisme,…). Alle mogelijke vooroordelen worden terug boven ge-haald. Extreemrechts en allerhande re-actionaire groepen maken daar handig gebruik van.

De energie van de “politieke verant-woordelijken” gaat enkel en alleen naar het behoud van het systeem van hun bazen – de patroons, bankiers en aan-deelhouders. De vele sociale problemen zoals onder meer de vernietiging van ons milieu worden genegeerd. Om daar iets aan te doen, moet immers tegen de winsthonger van de grote bedrijven in-gegaan worden. En dat zijn de gevestig-de politici absoluut niet van plan.

Op verschillende manifestaties in de maand maart zal er rond deze thema’s worden geprotesteerd. Wij zullen tel-kens aanwezig zijn om vanuit de speci-fieke actiepunten en mobilisaties een al-gemener kader naar voor te brengen en te wijzen op de bron van alle problemen: het kapitalistische productiesysteem.

Doe met ons mee op de betogingen, sluit je aan bij onze delegaties en ver-sterk de strijd voor een alternatief gericht op de behoeften van de meerderheid van de bevolking: een democratisch socia-listische samenleving.

VeRzet tegen cRisis en kapitalisme

betoog mee!

donderdag � maart: Anti-NSV betoging in Leuven. 20u Martelarenpleinzondag 10 maart: Betoging tegen kernenergie. 14u Grote Markt, Hoeidonderdag 1� maart: Europese vakbondsbetoging in BrusselVrijdag 1� maart: Betoging tegen politierepressie in Brusselzondag 1� maart: Betoging tegen het gesloten asielcentrum in Vottem (Luik)

•

•

•

•

•

socialisme �01� openingsmeeting: jongeren in strijd voor een toekomst!

Op zaterdag 13 april starten we het weekend Socialisme 2013 met een meeting waarin jongerenstrijd centraal staat. Er wordt gesproken door een activist van de campagne TegenGAS (Gent), een Spaanse jongere over de werkloosheidscrisis in Zuid-Europa, een Actief Linkse Scholier uit Brussel en een studente uit Namen die zal spreken over de strijd tegen seksisme.

dls322 FINAL.indd 16 25/02/2013 14:23:07