België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 320 december 2012 / januari 2013

Actieplan tegen besparingen en voor werk nodig!

18 miljard besparingen op een jaar

Ford en co.Hoe de

industrie in ons land redden?

P 5 en 7

Begroting: dit is geen ‘compro-mis’ maar een

aanval! P 2 en 3

Zuid-Afrika: van strijd tegen

apartheid tot Marikana

P 8-9

De maatregelen voor de begroting van 2013 maken duidelijk waar het geld wordt gezocht en vooral waar niet. Er wordt gehoopt om 216 mil-joen euro te vinden met de strijd te-gen fiscale fraude. Die fraude wordt door het Instituut voor de Nationale Rekeningen op 13,6 miljard euro geschat, professor Pacolet van de KULeuven schat het op 34 miljard euro per jaar. Bij de hervorming van de notionele intrestaftrek wordt 170 miljoen euro gezocht, nadat met deze fiscale cadeaus eerder miljarden aan gemeenschapsmiddelen naar de kas van de multinationals werden door-geschoven.

De middelen worden nu gezocht bij

diegenen die al betaald hebben, die-genen die nu al moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Er wordt bespaard op onze openbare diensten (674 miljoen), sociale zekerheid (710 miljoen) en op onze lonen. De loon-stop komt er op een ogenblik dat reeds een op de tien Belgen kampt met een ondraaglijke schuldenlast. Eind okto-ber waren er 100.192 mensen in ons land die in een collectieve schulden-regeling zaten. Hun aantal zal onge-twijfeld verder toenemen.

Het is niet verwonderlijk dat een pei-ling aangeeft dat 64% van de Belgen

“erg negatief” of “eerder negatief” staat tegenover de gevolgen van de opgemaakte begroting. Ondanks de

dagelijkse stortvloed van klaagzan-gen van winsthogerige ondernemers, hun neoliberale politici en hun profes-sionele broodschrijvers, is een grote meerderheid van de bevolking tegen de besparingsrecepten gekant.

Onderzoeksbureau Ipsos stelde vast dat 75% voor een vermogensbelas-ting is. Dat gaat over de gewone be-volking, bij de politieke partijen ligt dat percentage een pak lager. Maar liefst 80% wil een belasting op finan-ciële speculatie. Aan de andere kant is maar 5% voor een afschaffing van de index. Bij de media liggen de percen-tages anders: aanvallen op de index zijn goed voor minstens 75% van de aandacht, terwijl een vermogensbe-lasting het met minder dan 5% moet doen. Zelfs het idee om vanaf een be-paald inkomensniveau de index af te schaffen, is betwist. 53% is voor, 42% is tegen. Onder jongeren is 54% tegen. Generatieconflict, iemand? Om toch een goed cijfer te kunnen voorleggen, vroeg Ipsos aan de werknemers uit de privé-sector of zij een indexsprong voor ambtenaren goed vonden, 62%

antwoordde positief. De propagandacampagne wordt

steeds harder, deels uit wanhoop. Een steeds groter deel van de bevolking weet immers dat het besparingsbeleid niet werkt. In het geval van de tien-duizenden die de afgelopen maanden hun job verloren, is dat letterlijk op te vatten. Ondanks alle fiscale cadeaus aan de grote bedrijven en ondanks alle inleveringen op onze levensstan-daard, blijft de afdankingsgolf duren. Hoeveel koopkracht zullen ze ons nog afpakken? Tot we allemaal in de col-lectieve schuldenregelingen zitten? De retoriek dat we nu eenmaal allemaal de broekriem moeten aanhalen, dient louter als excuus om een asociaal be-leid te voeren waarbij de gewone wer-kende bevolking moet opdraaien voor de crisis. De echte verantwoordelijken voor die crisis worden ongemoeid ge-laten: de speculanten, grote aandeel-houders, bankiers, grote patroons en hun politieke vrienden.

In een persverklaring na de bekend-making van de begroting stelde de Franstalige christelijke bediendencen-

trale CNE (tegenhanger van de LBC): “Na vijf jaar van besparingen bereikt de Griekse overheidsschuld 190% van het BBP, kent het land een werkloos-heidsgraad van 23,5% en zijn de lo-nen met 30% tot 40% gezakt. (...) Het is duidelijk dat het aan de vakbonden en de linkse politieke krachten is om alternatieven naar voor te schuiven en dit met alle mogelijke middelen waar-over ze nog beschikken.”

De middelen waarover we beschik-ken, zijn die van de collectieve kracht van de arbeidersbeweging. Diegenen tegen wie we strijden, beschikken over het kapitaal. Wij hebben de kracht van ons aantal. Er is nood aan een goed ac-tieplan met stakingen en betogingen gekoppeld aan een brede sensibilise-ringscampagne in de bedrijven en op straat. Om brede lagen mee te krijgen, zal het niet volstaan om een wande-ling in Brussel te houden. Er is een oplopend actieplan nodig waarmee we een krachtsverhouding opbouwen. De ernst van de besparingslawine die op ons afkomt, vereist zo’n doortastend antwoord.

Nicolas croes

Met de zogenaamde ‘pijnloze’ besparingen heeft Di Rupo voor 2003 3,7 miljard euro gevonden. Dat bedrag zal in het voorjaar bij de begrotingscontrole opnieuw opgetrokken

worden. Het komt bovenop de 14,3 miljard die eerder dit jaar al werden bespaard. Het maakt dat de totale besparingsoperatie die we op een jaar tijd te slikken kregen intussen 18 miljard euro omvat.

dls320geert.indd 1 25/11/2012 18:16:03

de Linkse Socialist� begroting

Drie Decennia van loonmatiging

De PS stelt dat ze een indexsprong heeft kunnen tegenhouden en dat de meerderheid van de bevolking met dit budget wordt gevrijwaard. “Zonder ons zou het allemaal veel erger zijn ge-weest”, is de toon die wordt gezet. Een indexsprong zou echter vrij onmid-dellijk zijn beantwoord met massale strijd vanwege de arbeidersbeweging en dat moest vermeden worden. Maar de koopkracht en levensstandaard van de grote meerderheid wordt wel dege-lijk stevig aangetast.

Deze begroting komt immers boven-op drie decennia van loonmatiging. Eerst met indexsprongen, opgelegd door regeringen van christendemo-craten en liberalen. Deze werden be-antwoord met het einde van de sociale vrede, in die zin zelfs dat de CVP de christelijke bonden niet langer onder controle kon houden. Het duurde tot eind jaren ’80, toen de sociaaldemo-cratie in de regering werd opgenomen (en er sindsdien niet meer uit weg is gegaan). De loonmatiging die door deze rooms-rode regeringen werd op-gelegd – de loonnorm, enkele jaren loonbevriezing, gezondheidsindex – had een veel dieper en blijvend effect. De massale vakbondsmobilisatie werd door de vakbondsleiders afgeremd en uiteindelijk gestopt met het argument dat dit “de meest linkse regering mo-gelijk” was.

Daarna kwamen de paarse regerin-gen – nog steeds met de sociaaldemo-cratie – die verder op dit pad gingen. En daarna kwam de chaos, waarbij het steeds moeilijker werd een regering te vormen, voornamelijk omdat de steun voor alle grote partijen van de burgerij ernstig aangetast was door de onder-mijning van de levenstandaard van de

grote meerderheid van de bevolking en de onderfinanciering van sociale zekerheid en openbare diensten en in-frastructuur. Die hele tijd zijn alle wer-kenden gewoon belastingen en sociale zekerheidsbijdragen blijven betalen, ter-wijl het aan de kant van de bazen ver-minderingen van be-lastingen en sociale zekerheidsbijdragen bleef regenen.

In 2009-’10 moch-ten de lonen slechts stijgen (bovenop de gezondheidsindex) met 250 euro netto per jaar, in ’11-’12 met 0,3%. Tegelijk liepen de laatste 15 jaar de lastenverla-gingen aan de pa-troons steeds hoger op, in 2012 gaat het in totaal al om bijna 10,5 miljard euro. En toch zijn het opnieuw enkel de lo-nen die moeten matigen, de winsten en opbrengsten uit kapitaal mogen op-nieuw de pan uit swingen.

Het is nooit genoeg

Maar de bazen roepen en brullen dus dat het “niet genoeg” is. Als er iets is wat we met zekerheid kunnen leren uit de voorbije dertig jaar, iets wat ab-soluut voorspelbaar is, dan is het wel dat het voor de bazen nooit genoeg zal zijn. Met al meer dan de helft van de jongeren in de werkloosheid in Spanje en Griekenland blijven ze eisen dat er bespaard wordt, niet op hen, maar op de werkenden en armen. De centen van bedrijven en kapitaalbezitters staan veilig op voor de fiscus onbereikbare

bankrekeningen. Als je een pak melk steelt in de supermarkt, moet je het product betalen met een boete erboven-op. Als je miljarden steelt door belas-tingen op grote sommen te ontwijken,

word je vriendelijk gevraagd terug te komen en betaal je minder dan je nor-maal had moeten doen.

Met deze begroting worden de rijken en grote bedrijven ge-vrijwaard. Betaalt de “Vlaamse mid-denklasse” het gelag, zoals de N-VA stelt? Ja. In België, net als elders, wordt de kleine middenstand hard geraakt door de crisis. Samen met de werkenden en de uitkeringsgerechtig-

den horen ze tot die bevolkingsgroep die niet zomaar kan vluchten voor de lasten die worden opgelegd. Hun inko-men wordt bovendien aangetast door de daling van de koopkracht van de werkenden. Maar met de recepten van N-VA, Voka en Unizo zou er voor de meerderheid van kleine zelfstandigen geen verbetering komen.

Net als de andere gevestigde partijen gaat N-VA ervan uit dat de baten voor de rijken en bedrijven zijn en de lasten voor de werkenden. Ze brult dan wel hoe de Vlaamse middenklasse wordt geraakt door de huidige maatregelen, maar is zelf voorstander van effectieve loondaling (indexsprong, fundamen-tele aanpassing van het indexmecha-nisme) en van de totale afbouw van de sociale bescherming, wat de koop-kracht van de brede bevolking nog fel-ler zou ondermijnen, met nog hardere

De dag dat de financiële markten communistisch werden...

LoonMAtiging, verMinDering vAn oPenBAre en sociALe uitgAven… terwijL De rijken oPnieuw De DAns ontsPringen

aNja Deschoemacker

Voor de gewone werkenden en hun gezinnen is dit geen compromisbegroting. Het is enkel een compromis tussen zij die vinden dat de grote meerderheid van de bevolking aan levensstandaard moet inboeten en enkel nog ruziën over hoe dat moet gebeuren. Dat ook (een deel van) de patroons deze begroting

verketteren, moet dan volgens o.a. Johan Vande Lanotte aantonen dat ze echt worden aangepakt. Nochtans zijn de maatregelen die de rijken en de grote ondernemingen zouden raken zoals steeds gemakkelijk te ontwijken en worden daar hoe dan ook slechts apennootjes gezocht. Bovendien worden deze gecompenseerd met nieuwe lastenverlagingen terwijl hun diefstal via de notionele intrest gewoon verder gaat.

Journalist Marc Reynebeau merkte in De Standaard op dat er een “rare paradox” is: “terwijl de ‘internationale financiële markten’ de Belgische overheid behoorlijk positief inschatten”

is “dit vertrouwen binnenlands duidelijk minder groot.” Veel paradox is er niet aan: het binnenlandse offensief van het patronaat

wordt opgevoerd met een propagandacampagne waarbij allerhande ‘ver-wijten’ worden gelanceerd. De regering zou volgens Ben Weyts van N-VA

‘communistisch’ zijn, ondernemers stellen dat ze het land worden uitgejaagd. De propagandacampagne en het offensief leveren resultaat op.

Dat verklaart het grote vertrouwen van de internationale financiële mark-ten. Het verklaart waarom Franse ondernemers als Bernard Arnault naar ons land komen om van een gunstig belastingregime te genieten. Het ver-klaart waarom de Financial Times Van Ackere (CD&V) uitriep tot de meest betrouwbare Minister van Financiën in de Europese Unie.

De wereldvreemdheid van de patronale propagandacampagne is opval-lend en wordt amper beantwoord. Dit gebeurt niet in de media. Reynebeau:

“Een Wetstraat-watcher die deze paradox in het Canvas-programma Terzake kreeg voorgelegd, kon slechts bedremmeld opperen dat ze in het buitenland misschien geen Belgische kranten lezen.” Maar het gebeurt ook amper door vakbonden en al helemaal niet op het politieke terrein. “Het ‘redden’ van pinkstermaandag als vrije dag kondigt niet meteen de definitieve zege van het marxisme aan,” stelde Reynebeau. Het patronale offensief heeft echter wel een doel: onze levensstandaard frontaal aanval-len. Oost-Europese of Filipijnse lonen, dat moet volgens de werkgevers de norm worden. Om dat te bereiken worden allerhande verwijten bovenge-haald als onderdeel van een propagandacampagne.

ALS er ietS iS wAt we met zekerheid kunnen Leren uit de Voorbije der-

tig jAAr, ietS dAt AbSoLuut Voor-

SPeLbAAr iS, dAn iS het weL dAt het

Voor de bAzen nooit genoeg zAL

zijn.

Dit is geen compromisbegroting!

14 november. Betoging voor het PS-kantoor in Luik. “Niet meer in onze naam”!

verzet is noDig

Als de 99% van de bevolking een einde wil aan de verarming en aan het gebrek aan goede vooruitzichten voor de toekomst, dan moet de macht van de 1% gebroken worden. Met al hun gebrul over de “middenklasse” ver-dedigt de N-VA als puntje bij paaltje komt vooral de belangen van de 1% rijksten, van de exportbazen die geen boodschap hebben aan binnenland-se koopkracht. De enige groep in de bevolking die een einde kan maken aan de diefstal van de 1% is de arbei-dersklasse.

De vakbonden beraden zich over deze begroting, hun reactie in de diep-te komt na de productie van deze krant. Ze moeten deze begroting verwerpen en de loonmatiging weigeren. Ze moe-

ten hun troepen mobiliseren en ophou-den met doen alsof we nog in een situ-atie van “sociale vrede” zitten. Met de loonbevriezing en de nu al openlijke dreigingen dat een indexsprong er nog zit aan te komen bij een van de volgen-de begrotingscontroles, is de oorlog al verklaard.

Een actieplan is nodig, een actieplan dat de grote meerderheid van wer-kenden informeert, betrekt en mobi-liseert, wat het best lukt indien ook op het politieke vlak een instrument voor de arbeidersklasse wordt gecre-eerd. Zwakheid zet aan tot agressie. Iedere loonmatiging die in het verle-den werd aanvaard, heeft enkel geleid tot een volgende loonmatiging. Laat het stoppen voor we aan Chinese lo-nen moeten werken!

dls320geert.indd 2 25/11/2012 18:16:04

� ons stAndpuntwww.socialisme.be December 2012 / Januari 2013 �onze mening

eDito Door stéPHAne DeLcros

Haal het geld waar het zit!

zo gezegd

Werkgeversfederatie Unizo riep op tot een ‘virtuele betoging’, ei-genlijk een internetpetitie. topman Karel Van eetvelt verklaarde: “Om echt te gaan betogen, hebben onze ondernemers geen tijd. Dus doen we het maar via het internet.” We zijn benieuwd of de ondernemers wel tijd zullen hebben voor de jaarlijkse nieuwjaarsrecepties van werkgeversorganisaties. Wellicht zullen die recepties niet zo virtu-eel zijn…

de limburgse ondernemer jos Vaessen eist dat de Belgische werknemers niet één maar min-stens tien ballen in eigen doel trappen. Hij verklaarde: “Een in-dexsprong is om te lachen. (...) Onze loonhandicap tegenover Nederland bedraagt 10 procent, tegen Duitsland 20 procent en te-gen Frankrijk 30 procent. Dat krijg je niet opgelost met een index-sprong. Tien indexsprongen heb-ben we nodig, niet een.” Vaessen werd niet gevraagd waar hij zijn cijfers over de zogenaamde ‘loon-handicap’ haalde. ondernemers hebben immers geen tijd om alles te berekenen.

jong Vld was niet opgezet met het feit dat vanuit de partijtop een kan-didaat-voorzitter werd voorgesteld. de zoektocht naar een consensus-kandidaat binnen de partijtop lijkt volgens de jonge liberalen “sterk op de momenteel aan de gang zij-nde ontwikkelingen in Beijing, waar de communistische partij ook in consensus op zoek is naar een nieuwe grote leider”.

LoonMAtiging, verMinDering vAn oPenBAre en sociALe uitgAven… terwijL De rijken oPnieuw De DAns ontsPringen

Hoe zou een begroting van de poli-tieke arm van de arbeiders en jongeren er uit zien? Velen denken dat economie en politiek te ingewikkeld zijn om over te laten aan wie geen expert is. Dat ar-gument dient echter vooral om te ver-doezelen dat de zogenaamde experts de belangen van een kleine minderheid in de samenleving verdedigen: de 1% rijksten zoals ze genoemd worden, in werkelijkheid gaat het eerder om de 0,01% rijksten.

Maar wie is beter geplaatst dan de be-volking zelf, de werkenden die aan de basis van de productie liggen, om een inschatting te maken van hoe de mid-delen en diensten kunnen ingezet wor-den? Vertegenwoordigers van de arbei-dersbeweging en de jongeren kunnen een begroting opmaken die gericht is op de behoeften van de volledige ge-meenschap. Zo’n begroting zou niet vertrekken van de winsthonger van een kleine minderheid die al jarenlang de zakken heeft kunnen vullen.

De begroting van de regering Di Rupo is niet anders dan die van de voorgaande pro-kapitalistische rege-ringen. Er is een gebrek aan investe-ringen in infrastructuur, een verdere afbouw van de openbare diensten en

een herverdeling van de rijkdom on-der diegenen die reeds het grootste deel van de rijkdom bezitten. In naam van de competitiviteit van onze eco-nomie worden tienduizenden jobs ge-schrapt, worden lonen ingeruild voor een hogere werkdruk, wordt de kwa-liteit van ‘diensten’ opgeofferd aan de winsthonger. Soms wordt de Belgische overheid voorgesteld als de NV België, waarbij het land wordt herleid tot een economische eenheid die er op gericht is om de aandeelhouders winsten aan te bieden. Alleen zijn wij niet de aan-deelhouders.

Een begroting die de belangen van de meerderheid van de bevolking cen-traal stelt, zou het geld halen waar het zit. En dat is niet bij ons. Maar er zijn wel middelen. Het Instituut voor de Nationale Rekeningen schatte fiscale fraude op 4% van het BBP of 13,6 mil-jard euro. Professor Pacolet van de KU Leuven denkt dat het eerder 10% van het BBP is of 34 miljard euro per jaar. Het gemiddelde jaarsalaris van een CEO van een Bel-20 bedrijf bedroeg in 2011 maar liefst 2,015 miljoen euro. Albert Frère is op zijn eentje goed voor een geschat vermogen van 3,6 miljard

dollar. De niet-financiële bedrijven keerden van de winsten van 2011 drie-kwart van de winsten uit aan de aan-deelhouders. De 843 bedrijven die in 2010 meer dan 10 miljoen euro winst (voor belasting) boekten, betaalden ge-middeld slechts 5,7% belastingen. We mogen ons niet beperken tot een

herverdeling van de kruimels die van de tafel van de rijken vallen. De ge-meenschap moet de controle krijgen over de geproduceerde rijkdom om te voorzien in de nodige infrastructuur en om de nodige diensten uit te bou-wen naargelang de behoeften van de meerderheid van de bevolking. Dat omvat betaalbare huisvesting, gratis en degelijk onderwijs toegankelijk voor iedereen, een uitgebreid netwerk van openbaar vervoer, investeringen in ge-zondheidszorg, goedkope toegang tot water, energie,... De nieuwe techno-logie zou ingezet kunnen worden om ons milieu en onze levenskwaliteit te verbeteren in plaats van de rangen van de werklozen aan te dikken.

Om tot verandering te komen, moe-ten we een krachtsverhouding uitbou-wen. Een onderdeel daarvan is het op-bouwen van een eigen politieke arm van de arbeidersbeweging.

Zet paars-groen gent op een uniek links spoor?

michael B (GeNt)

De officiële linkerzijde had op 14 oktober niet veel te vieren in Vlaanderen. De

SP.a verloor Antwerpen aan de N-VA, in Mechelen werd ze door het OpenVLD-Groen kartel buitenspel gezet, de partij ging zwaar in het rood in Hasselt, Oostende,... en de afdeling Aalst ging ondanks het advies van de partijleiding in coalitie met de N-VA en oud VB’er Karim Van Overmeire. Enige lichtpunten bleken het burgemeesterschap voor Renaat Landuyt in Brugge en vooral de absolute meerderheid van het SP.a-Groen kartel in Gent.

Foto: Elke Decruyenaere (Groen) en Daniel Termont (SP.a) op de verkiezingsavond in Gent.

Een begroting wordt voorgesteld als een schatting van de uitgaven

en inkomsten van de regering in het komende jaar. Maar het is vooral een cijfermatige vertaling van het regeringsbeleid op economisch, financieel en sociaal vlak. In de uitgewerkte begroting staat dan ook de politieke koers van de regeringspartijen. Het maakt duidelijk welke belangen ze verdedigen. Ook in de huidige begroting is dat duidelijk. De politieke arm van de economische elite (met in het verlengde evenveel vingers als er gevestigde partijen zijn) heeft een begroting bekomen waarmee het geld bij de gewone werkenden en hun gezinnen wordt gezocht.

De Gentse SP.a profileert zich al langer als een buitenbeentje (ondanks de aan-wezigheid van Freya Van den Bossche e.a.), Termont noemt zichzelf een ‘linkse socialist’ en binnen Groen! wordt wel eens beweerd dat de Gentse afdeling de meest linkse zou zijn. De aankondi-ging dat SP.a en Groen samen naar de verkiezingen zouden trekken, creëerde het perspectief op een absolute meerder-heid. Dat werd het ook met 45,5% van de stemmen en 26 van de 51 zetels. Met het kartel kon Termont zijn linkse flank afdekken en zag Groen de kans om ein-delijk deel te nemen aan het lokale beleid. De ambitie is om van Gent een ‘sociale ecostad’ op mensenmaat te maken. Maar wat schuilt achter de vaagheid, wollige taal en algemeenheden?

stem voor een socialer en linkser beleiD

De 45,5% stemmen voor SP.a-Groen waren in hoofdzaak stemmen die de hoop op een socialer en linkser beleid vertaalden. PVDA en ROOD! haalden daarnaast nog eens 6.000 stemmen of 3,9%. In een kartel, waarvoor ROOD! en LSP vragende partij waren, had dit min-stens één zetel opgeleverd. Die 6.000 stemmen drukten het wantrouwen uit

dat de klassieke partijen tot een funda-menteel ander beleid kunnen komen. Voor en onmiddellijk na de verkiezin-

gen liet Termont duidelijk verstaan dat hij verder wilde gaan met de Open VLD waar SP.a nu reeds 24 jaar samen mee bestuurt. Nochtans wilden vele kartel-kiezers net een absolute meerderheid om de Open VLD onnodig te maken. De coalitie geeft aan dat het water tus-sen sociaaldemocraten en liberalen ook in Gent niet diep is. Meteen beschikt Termont over een excuus voor het niet realiseren van de verkiezingsbeloften, er moesten immers compromissen met de liberalen gesloten worden.

Het bestuursakkoord in Gent toont alle kenmerken van een compromis. Het be-vat 117 pagina’s en meer dan 800 maatre-gelen. Vele daarvan blijven vaag en zijn dikwijls niet meer dan intentieverklarin-gen zonder engagementen. Er werden

‘ideetjes’ overgenomen uit de campag-nes van PVDA en ROOD! Er zou mis-schien een Gents Energiebedrijf komen, de belangrijkste eis van de PVDA. De kritiek van ROOD! op het liberale af-valbeleid komt op een vervormde ma-nier terug. En ook rond huisvesting, armoedebestrijding, kinderopvang en onderwijs, milieubeleid, de uitbreiding van het openbaar vervoer,... zijn er al-lerhande beloften.

Hoe De beloften betalen?

Hoe zullen die beloften betaald wor-den? Het bestuursakkoord lijkt er geen antwoord op te formuleren. Hoewel, de liberale eis om geen enkele belas-tingverhoging in te voeren werd over-genomen door het progressieve kartel. De instrumenten waarover de stad be-schikt om de industrie en banken te laten meebetalen worden niet benut. Uiterlijke vormen van rijkdom zullen niet worden belast.

Het akkoord vormt evenmin een breuk met het beleid van prestigepro-jecten en neoliberale citymarketing. Is het toeval dat de kandidaten van de be-leidspartijen voor hun kiescampagne steun kregen van private projectont-wikkelaars? De families achter pro-jectontwikkelaar Matexi bijvoorbeeld stortten 5.000 euro voor de persoon-lijke campagne van Termont en ook 2.500 aan Siegfried Bracke. Kwestie van toch niet alle eieren in één en de-zelfde mand te leggen.

Progressieve rePressie...

Het meest opvallende is de “voor wat hoort wat”-ondertoon van het be-stuursakkoord. In ruil voor de “soci-

ale inspanningen” van de coalitie zal de hardleerse Gentenaar extra moeten boeten. Dit betekent dus verhoogde prijzen voor de vuilniszakken, om te parkeren, boetes tegen sluikstorters, een belasting voor studenten die sa-menwonen in gezinswoningen en het uitbreiden van de GAS-boetes,...Wellicht zal het bestuur een kans

krijgen van de Gentenaar. Termont zal echter snel moeten bewijzen dat zijn beleid effectief anders is dan dat in andere steden of dat van de afgelo-pen zes jaar. Maar hoe zal hij armoe-debestrijding doen rijmen met bespa-ringen? Hoe zal hij een sociaal eiland creëren in een zee van sociale afbraak waar zijn partij op Vlaams en federaal niveau aan meewerkt?

Enkel een partij die bereid is in te gaan tegen de logica van de vrije markt is in staat om een fundamenteel ander en socialer beleid te voeren. Dat zien we deze coalitie niet doen. ROOD! en-gageert zich om op korte termijn alle noodzakelijk stappen te zetten om een sterke, verenigde linkse oppositie te creëren in de stad. LSP zal daar volop aan meewerken.

www.lspgent.be

dls320geert.indd 3 25/11/2012 18:16:05

de Linkse Socialist� syndicAAl

wanneer heeft de ABvv-leiding het met de “bevoorrechte partner” gehad?

Wat wilde de regering bekomen?

Jo: “De Vlaamse Regering had aan-vankelijk beslist om lineair 1% te be-sparen op de lonen van de ambtenaren. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn dat niet enkel diegenen die werken op een ministerie. Het on-derwijspersoneel is goed voor meer dan 80% van de directe loonuitgaven van de Vlaamse overheid. De Vlaamse Regering wilde haar daadkracht tonen door te besparen op de ambtenaren. Die term roept bij velen het beeld op van luieriken die ook wel eens mogen inleveren. Maar een lineaire maatregel kan niet omdat veel overheidspersoneel contractueel is. Voor hen is een loons-verlaging een contractbreuk.”

Er was even sprake van syndicale acties tegen de regeringsplannen...

Jo: “De leiding van ACOD (ABVV) sprak aanvankelijk gespierde taal en stelde acties in het vooruitzicht. Er wa-ren militanten- en/of ledenvergaderin-gen in alle provincies. LSP-leden merk-ten overal een grote actiebereidheid, maar ook twijfel. Er werd getwijfeld aan de haalbaarheid van acties, zeker als die niet in gemeenschappelijk vak-bondsfront plaatsvonden.

Het mediaoffensief tegen vakbonden en stakingen heeft een effect op het zelfvertrouwen van de leden. En de po-litieke context met de groei van N-VA zit ook al niet mee. Anderzijds is er wel woede en frustratie aanwezig.

“Het is onbegrijpelijk dat eerst acties worden voorgesteld en dan doodleuk een akkoord wordt gesloten. Het wordt nu voorgesteld alsof er slim wordt be-spaard of zelfs helemaal niet. Met boek-houdkundige kunstgrepen en verschui-vingen van de voorziene middelen, zou er in 2013-14 geen inkomensverlies zijn en in 2015-16 zelfs een stijging door een verhoging van de eindejaarstoelage. Het gaat om een ingewikkelde constructie met een serieuze adder onder het gras. In het akkoord wordt er immers van uit-gegaan dat de Vlaamse regering tot 2016 geen nieuwe besparingen oplegt en het huidige akkoord integraal uitvoert.”

Jij lijkt daar niet in te geloven?

Jo: “Als je alle puzzelstukken bij el-kaar legt, dan moet je toch wel zeer na-ief zijn om te geloven dat dit plan zal slagen. Tegen 2014 moet er een nieuwe financieringswet komen. Daarbij zou Vlaanderen 2 miljard euro verliezen. Begin maar te rekenen hoeveel honder-den miljoenen besparingen onderwijs zal opgelegd krijgen. En dan zwijgen we nog over de economische prognoses die alles behalve goed zijn en die ook hun effect hebben op de inkomsten. Dit zijn reeds gekende zaken. In het onder-wijs wordt al sinds 1982 bespaard en de rek om creatieve oplossingen te vinden, is er stilaan uit.”

SP.a-voorzitter Tobback en ABVV-voorzitter De Leeuw. Terwijl SP.a zich steeds meer tegen de syndicale verzuchtingen keert, blijft De Leeuw hondstrouw de SP.a verdedigen. Daarmee schiet hij in eigen benen.

slim besparen in vlaanderen?

Vakbonden en Vlaamse Regering bereikten een akkoord rond

de besparingen. Het werd voorgesteld als een win-win-operatie. Maar er is kritiek op het akkoord. Wij vroegen een reactie van een kritische syndicalist: Jo Coulier, bestuurslid van ACOD Onderwijs, de onderwijsbond van het ABVV.

sP.A tegen stAkingen en voor een “sLiMMe inDex”?

AkkoorD tussen vAkBonDen en vLAAMse regering

Bruno Tobback (voorzitter van de SP.a) kwam een dag later tussen om te melden dat hij daar niet mee akkoord was. Maar dat deed hij niet vanuit een links of sociaal standpunt: door voor alle werkenden een reële aanpassing van de lonen te eisen, bijvoorbeeld, zo-dat onze lonen eindelijk op een meer fatsoenlijke manier de dalende koop-kracht van de laatste jaren zouden be-ginnen goedmaken. Desnoods door het geld te halen waar het zit: bij de superrijken, hun toplonen, belasting-paradijzen en opgepot, niet-productief kapitaal. Neen, Tobback klonk als een veeleer voorspelbare, grijsgedraaide patronale plaat: “De lagere lonen wor-den inderdaad beschermd, maar het is geen oplossing voor de loonkost en de competitiviteit, omdat het vooral de la-gere lonen ten goede komt.”

De voorstellen tot ondermijning van de index ontlokten bij de Algemene Centrale, de grootste arbeiderscen-

trale binnen het ABVV, een scherpe reactie: elke aanval op de index wordt door de AC als een “oorlogsverklaring” bestempeld en zal volgens voorzitter Alain Clauwaert worden beantwoord met “stakingen” en desnoods een “na-tionale 24-urenstaking”. Allicht heeft de vrees voor een direct en frontaal conflict met de vakbonden en hun ba-sis - net na de schandalige aankondi-ging van de sluiting van Ford Genk en een reeks van andere ontslagen - er-voor gezorgd dat er voorlopig geen in-dexsprong komt, hoewel de index wel verder wordt uitgehold. Als je telkens een stukje van de salami snijdt, blijft er uiteindelijk ook niets meer van over.

Ga in het onderwijs maar eens vra-gen wat de jarenlange onderfinan-ciering en besparingen - ook beheerd door SP.a’ers - inmiddels hebben bete-kend. Klassen en aula’s zitten overvol, schoolgebouwen ruimen plaats voor containerklassen en het onderwijzend

personeel wordt uit de sector gejaagd door burn-outs en uitzichtloosheid. Bij De Lijn was het SP.a’ster Ingrid Lieten die het personeel met telkens nieuwe besparingen, afschaffing van lijnen en diensten,... tegen zich in het harnas joeg. In de jaren ‘90 was Johan Vande Lanotte als Minister voor Overheidsbedrijven mee verantwoor-delijk voor de kaalslag in jobs en condi-ties in gewezen openbare diensten.

Terwijl de PS soms nog de indruk wil geven een partij te zijn met vroe-gere wortels binnen de arbeidersklas-se - hoewel ze evengoed een patronale agenda verdedigt - is de lijst van par-venu’s bij de SP.a wel erg lang. Half november lanceerden SP.a’ers Karin Temmerman en David Geerts, naar aanleiding van een staking bij de NMBS, een demagogisch voorstel te-gen “wilde stakingen” in de pers. Dat de staking bij de NMBS geen “wilde staking” was, was even bijzaak. Dat spontane stakingen dikwijls het gevolg zijn van verslechterende condities en onveiligheid door besparingen op per-soneel en middelen? Temmerman had er vanzelfsprekend geen oren naar en kraamde uit - in de beste burgerlijk-li-berale en N-VA-tradities - dat NMBS-stakingen de “reizigers gijzelen”. Wie heeft Bart De Wever nog nodig als baarlijke vijand, als je als arbeidersbe-weging zulke vrienden hebt?

Een oudere generatie herinnert zich de SP.a nog als een partij die opkwam

“voor de werkende mens”. In de leiding zaten altijd verdedigers van het kapita-lisme en andere carrièrezoekers. Maar aan de basis had je tot in de jaren ‘80 dikwijls nog een actief partijleven. Het was een “burgerlijke arbeiderspartij”, deel van het kapitalistisch systeem aan de top, maar dikwijls nog met strijdba-re arbeiders en vakbondsmilitanten aan de basis. Sinds de SP.a in regeringen mee is gaan besparen en met de han-den in de trog zit, is een groot deel van het electoraat uitgezwermd. Sommigen stemmen nog als minste kwaad op de SP.a, maar dat kan syndicale militan-ten, jongeren en werkende mensen niet actief vooruithelpen. Als je kijkt naar de politiek van

het sociaaldemocratische Pasok in Griekenland, de PSOE in Spanje, en de “socialisten” in Portugal: ze hebben zich allemaal gediscrediteerd en honds-trouw mee de crisis en miserie van het systeem op de werkende bevolking af-gewenteld. In Griekenland leidde het

zich neerleggen bij het “minste kwaad” tot het opkomen van het ergste kwaad: de openlijk fascistische partij Gouden Dageraad, met vandaag 14% in de pei-lingen! We dienen ginder en in eigen land de strijd te organiseren. Niet en-kel via syndicale instrumenten, maar ook door te bouwen aan netwerken van linkse activisten, vakbondsmili-tanten,... die op basis van de erger wor-dende crisis van het systeem, de harde-re aanvallen op onze levensstandaard,... binnen en buiten de vakbonden, onder jongeren en gepensioneerden, kunnen bouwen aan een breed, democratisch politiek verlengstuk voor de werkende meerderheid van de bevolking. LSP wil bijdragen aan dat proces en is be-reid om open in discussie te gaan over vroegere ervaringen in de strijd om de maatschappij te veranderen. We den-ken dat tijd en ervaring zullen uitwij-zen dat opkomen voor degelijk werk, inkomen, gezondheidszorg, onder-wijs,... niet los kan worden gezien van de strijd voor een democratische, soci-alistische maatschappij.

van “burgerlijke arbeiDersPartij” naar een Partij van neoliberale besPaarDers

Peter DelsiNG

De laatste weken kwam het in sociale kwesties steeds meer tot aanvaringen tussen de SP.a en de vakbonden, in het bijzonder ook met de ABVV-militanten. Naar aanleiding van de discussie

over de index, de automatische aanpassing van de lonen aan de stijgende prijzen, had Caroline Gennez het over de noodzaak van een “slimme index”. Een die niet meer alle lonen aanpast aan de stijgende levenskost, maar enkel een vast bedrag geeft aan de laagste lonen.

ACOD stemde toch in met het akkoord?

Jo: “Op het Vlaams Comité (een soort congres) stemde 88% voor het voor-stel. De voornaamste reden hiervoor is wellicht het gebrek aan vertrouwen bij de militanten dat we in staat zijn om succesvolle acties te organiseren. Ik begrijp dat en ook op mijn werk-plek zou het niet eenvoudig geweest zijn. Onderwijsmensen werken elke dag met mensen en dat ligt gevoeli-ger dan bijvoorbeeld een lopende band stilleggen. “Maar er ligt ook een grote verant-

woordelijkheid bij de vakbondsleiding die eigenlijk weinig heeft ondernomen om het vertrouwen te stimuleren en dan vervolgens op een bedenkelijke manier het akkoord voorgelegd heeft aan de militanten. Er was geen ruimte voor tussenkomsten uit de zaal, zoiets heb ik in mijn 32-jarige vakbondsloopbaan nog nooit meegemaakt. “Ik heb tegengestemd omdat ik vind

dat er meer middelen moeten komen voor onderwijs en we als vakbond daar-voor moeten gaan. Nu lijkt het alsof we een verlengstuk zijn van de ministeriële kabinetten die de besparingspolitiek bij de basis gaan verdedigen.”

Een langere versie van dit interview vind je op socialisme.be

dls320geert.indd 4 25/11/2012 18:16:05

Ford

perspectief een hoge afscheidspremie. Een afscheidspremie is geen oplos-

sing voor de toekomst van de jongeren in de regio. Bovendien dreigt het per-soneel van de onderaannemers hierbij uit de boot te vallen. Die veelal jonge arbeiders voelden zich in de kou ge-laten waardoor er een gebrek aan sa-menhorigheid dreigde. Gelukkig pro-beerden meer militante delegees om op basis van een strijdbare opstelling de eenheid te herstellen. De arbeiders hebben al eens toegestaan dat er ‘be-drijfsgrenzen’ kwamen tussen elkaar, nu mogen ze niet toelaten dat er ook nog ‘vakbondsgrenzen’ komen tussen militanten van Ford en militanten van de onderaannemers.

regering Heeft geen oPlossing

Limburg dreigt een sociale woestijn te worden. De sluiting van Ford zou volgens de laatste cijfers uiteindelijk 15.800 jobs treffen. Tevens zijn er mo-menteel 19.000 economische werklo-zen, evenveel als in 2009. En er zijn meer dan 30.000 ‘echte’ werklozen (niet-werkende werkzoekenden). De af-gelopen twee jaar nam het aantal leef-loners in Genk met 30% toe. De plan-nen van de regering beperken zich tot het laten aangroeien van het leger van werklozen en armen.

De regering stelde een groep van 12 ‘experten’ aan om een herstelplan voor Limburg uit te dokteren. Na twee we-ken werd een eerste idee gelanceerd: de ontslagpremies niet individueel uit-betalen, maar in een fonds voor recon-versie stoppen. Kortom, het solidari-teitsgevoel misbruiken om de arbeiders zonder iets op straat te zetten en de po-ging tot herstel zelf te laten betalen. Dit is een verdeling van de miserie. Van een regering die werkloosheidsuitke-ringen afbouwt, brugpensioen moei-lijker maakt en de koopkracht ver-

der ondermijnt, kunnen we uiteraard niets verwachten. Terwijl de Genkse CD&V-burgemeester Wim Dries trots verklaart dat hij regelmatig naar het pi-ket gaat, weigert zijn partijgenoot Van Rompuy Europese steun en komen de regeringen waar zijn partij in zit niet tot ernstige voorstellen om de tewerk-stelling te redden.

strijDen voor beHouD van alle jobs!

Uiteraard moeten de vakbonden werk maken van een sterk sociaal plan voor de oudere werknemers. Zij hebben hun rust meer dan verdiend en mogen op brugpensioen. Er zijn zoveel jonge werklozen aan wie ook kansen gegeven moeten worden. Ford heeft de voorbije drie jaar wereldwijd meer dan 30 mil-jard dollar winst gemaakt. Ook 2012 zal erg winstgevend zijn. Er is dus to-taal geen reden om de vraag van ont-slagpremies te milderen, zowel voor de Ford werknemers als die van de toele-veranciers.

Maar als alle goede jobs verdwijnen, blijft er geen toekomst over voor de vol-gende generaties. Als de reconversie na de sluiting van de mijnen nog enigzins positief uitpakte, was dit dankzij de aanwezigheid van een bedrijf als Ford dat op het hoogtepunt 17.000 perso-neelsleden kende. Vandaag is er geen alternatieve tewerkstelling, het regent ontslagen en in de publieke sector zijn er overal tekorten.

Hoe kunnen we de jobs behouden? Ford overtuigen door op loon en ar-beidsvoorwaarden in te leveren, werkt niet. Dat is al geprobeerd, er werd al 12% ingeleverd. Moeten we inleveren tot we allemaal aan Oost-Europese, Turkse, Indische of Vietnamese lonen en arbeidsvoorwaarden werken? Een overnemer zoeken, is weinig realis-tisch gezien de overproductiecapaci-teit bij alle merken. Het verspreiden

onzekerHeiD

Na de aankondiging van de sluiting was er heel wat onzekerheid. Zou er terug gewerkt worden na de periode van economische werkloosheid? Hoe zou het verzet tegen de aankondiging gevoerd worden? Sommigen stelden dat het beter is om alles plat te leggen, anderen dachten dat verder werken om zoveel mogelijk ‘oorlogsbuit’ te maken aangewezen was. De directie drong aan en beloofde een ‘startpremie’. Dat werd verworpen, maar uiteindelijk werd het werk toch hervat. En dat met een normale productie van 1000 au-to’s per dag.

De onduidelijkheid werd versterkt door een gebrek aan klare ordewoorden. De betoging van 11 november had daar een uitstekende gelegenheid toe gebo-den, ook de Europese actiedag van 14 november had gebruikt kunnen won-den. Of waarom niet bij de werkher-vatting op 15 november? Die kansen werden gemist waardoor het overkomt alsof de vakbondsleiding zich beperkt tot stervensbegeleiding met als enige

Het eeuwige wacHten

In Vlaanderen wachten 91.926 mensen op een sociale woning, er wordt gemiddeld 970 dagen gewacht. Hoe kan dat tekort aangepakt worden? De denktank Itinera pleit voor huursubsidies. Dat betekent dat de hoge huurprijzen op de private markt in stand worden gehouden door overheids-subsidies. De denktank heeft het over het “dure en verlieslatende model van de sociale woning-bouw.” Anderen willen af van de levenslange contracten. Aan de meest eenvoudige oplossing, met name meer sociale woningen creëren, wordt niet gedacht.

na de ‘Mars voor toekomst’: de strijd verder opvoeren!

ok (lsP-limBurG)

Op 24 oktober werd de sluiting van Ford Genk aangekondigd. De weken

die daarop volgden, waren er van vele onzekerheden en verwarring. Maar ook het potentieel van strijd voor het behoud van alle jobs bleek. Op 11 november was er een ‘Mars voor Toekomst’ met tienduizenden deelnemers. Het potentieel en de strijdbaarheid zijn aanwezig. Als we niet willen dat de kansen verkwanseld worden en deze mars in het beste geval herinnerd wordt als een

‘gezondheidswandeling’ moeten de vakbonden nu komen met een actieplan voor het behoud van de jobs.

11 november. Duizenden mensen betogen in Genk om te protesteren tegen de aangekondigde sluiting van de Ford-vestiging.

ForD genk

van de productie over alle vestigingen klinkt positief, maar het is de vraag aan wie je dit overlaat. Als het de patroon is die het organiseert, betekent het de-len in de miserie met overal aanvallen op werkgelegenheid en lonen. En als puntje bij paaltje komt, proberen natio-nale overheden met subsidies (en dus gemeenschapsmiddelen) de problemen op anderen af te schuiven.

nationalisatie en reconversie

De enige oplossing op lange termijn is de nationalisatie, het in publieke han-den nemen van de fabriek. Een aantal jaar geleden werden banken genatio-naliseerd of met miljardensteun over-eind gehouden. Als dat kan om specu-lanten te redden, waarom dan niet om jobs en productie te redden? Als Nedcar in Born (Nederlands Limburg) nog bestaat, is het omdat de Nederlandse overheid (mede-)eigenaar is en bij het vertrek van een merk actief een ander merk aantrekt. Maar ook hier stelt de vraag zich aan wie je het initiatief over-laat. Als het van regering en patroons afhangt, dient een tijdelijke nationali-satie enkel om het bedrijf nadien voor een prikje door te verkopen. Voor hen betekent nationaliseren de verliezen naar de gemeenschap doorschuiven en de winsten naar de privé.

Wij staan voor een nationalisatie waarbij het bedrijf in handen komt van de gemeenschap, die er ook een de-mocratische controle over heeft. Een bedrijf onder democratische controle van de gemeenschap kan de aanwezige technologie en productiecapaciteit be-nutten in het voordeel van de gemeen-schap en niet voor de winsten van een

kleine groep gepriviligeerden. Ford Genk (samen met de toeleveranciers) is helemaal geen simpele assemblage-fabriek. Het is een performant bedrijf met een schat aan opgebouwde ervaring en knowhow en een pool van technisch goed opgeleide werknemers. De fabriek van Ford Genk is zodanig flexibel ge-bouwd dat er met minimale aanpassin-gen eender wat gemaakt kan worden. En het is niet omdat er minder auto’s verkocht worden, dat de gemeenschap geen nood heeft aan mobiliteit. Waarom de situatie niet aangrijpen om de tech-niek, technologie, fabriek, knowhow... in eigen handen nemen om bv. het open-baar vervoer goed uit te bouwen en be-taalbaar te maken voor iedereen?

De strijD aangaan!

Een nationalisatie zal niet zomaar uit de lucht vallen. De discussie rond nati-onalisatie is niet zozeer die van de haal-baarheid maar eerder van de bereidheid van de vakbonden om die eis naar voren te schuiven en ervoor te strijden. Het is een kwestie van krachtsverhoudingen. Daarom dat de 11de, de 14de en de 15de november gemiste kansen zijn. Maar het is nog niet te laat.

De vakbonden moeten dringend on-omwonden de eis van jobbehoud en na-tionalisatie naar voren schuiven en een actieplan opmaken om de strijd aan te gaan. De sterkste bondgenoot die ze daarbij zal vinden, is de eigen basis. Pas als de vakbonden perspectief bieden op beterschap en de strijdvaardigheid van de arbeiders willen ondersteunen, zul-len ze zien dat de werknemers met dui-zenden actief de strijd zullen aangaan.

socialisme.be/lsp/autosector

enkeLe Feiten en cijFers over De kLooF tussen De 1% rijksten en De 99% AnDeren

ongelijkHeiD van voor De geboorte

De Morgen schreef op maandag 12 november: “Als in ons land een baby dood wordt geboren, dan is de kans 1,76 keer groter dat dit gebeurt in een lage sociale klasse. ‘De gezondheidskloof begint al voor de geboorte’, zegt Sara Willems, professor aan de Gentse universiteit en expert in de relatie tussen de sociale status en gezondheid. ‘Hoe armer, hoe ongezonder. Zelfs voor wie nog in de baarmoeder zit.’ (...) Het opleidings-niveau van de moeder heeft een indirecte invloed op het gewicht van de pasgeboren baby. Bij de Belgische moeders die enkel lager onderwijs hebben gedaan, weegt 10 procent van de baby’s minder dan 2.500 gram, 1,8 procent minder dan anderhalve kilo. Bij moeders met een hoger diploma hebben de pasgeborenen een opmerkelijk ho-ger gewicht. Slechts 5,6 procent van de baby’s daar weegt minder dan 2,5 kilo en 0,8 procent minder dan 1,5 kilo.” Bovendien neemt de gezondheidskloof verder toe naar-mate kinderen ouder worden.

incassobureaus oP scHool

Na de afbouw van sociale diensten ontstaat er ruimte voor andere diensten. Incassobureaus bijvoorbeeld. Die vinden hun weg naar de scholen. Er zijn in Vlaanderen al meer dan 600 scholen die een incassobureau inschakelen om achterstallige facturen in te vorderen. In de Antwerpse stedelijke scholen alleen is er een betalingsachterstand van meer dan 100.000 euro. Ook in het basisonderwijs, waar er een maximumfactuur van 70 euro per jaar is, zijn er betalingsproblemen. Als oplos-sing wordt gedacht aan een bewustwordingscampagne naar de scholen toe. Aan meer middelen voor onderwijs om de toegang volledig gratis te maken, wordt uiteraard niet gedacht.

www.socialisme.be December 2012 / Januari 2013 �

dls320geert.indd 5 25/11/2012 18:16:06

themA

O p 21 ok t ob e r we r d S av i t a Halappanavar opgenomen in het zie-kenhuis van Galway, waar duidelijk werd dat ze een miskraam zou krij-gen. Meermaals vroeg de vrouw om de zwangerschap te beëindigen, maar haar verzoek werd geweigerd aangezien er nog een foetale hartslag was. Na twee dagen hevige pijn volgde een spontaan miskraam en werd de vrouw in kri-tieke toestand geopereerd. Op 28 ok-tober stierf Savita ten gevolge van een bloedvergiftiging en multi-orgaanfalen. Iets wat vermeden had kunnen worden, mocht er sneller ingegrepen zijn.

Eens het nieuws bekend raakte, volg-

de er een storm van protest. In Dublin kwamen twintigduizend mensen op straat voor het recht op abortus, dat in Ierland onbestaand is. Nochtans werd in 1992 door het Hooggerechtshof besloten dat er een uitzondering kan worden gemaakt op het verbod wan-neer het leven van de vrouw in gevaar komt. Geen van de vijf regeringen die sindsdien aan de macht waren, hebben de uitzondering in de wet opgenomen. Ook nu gaf eerste minister Enda Kenny, een christendemocraat, reeds te ken-nen dat er geen snelle aanpassing van de wetgeving zal volgen.

De helft van de abortussen die we-

reldwijd plaatsvinden, worden door een verbod nog steeds onveilig uitgevoerd en een op acht vrouwen laat hierbij het leven. Een onderzoek van de Wereld-gezondheidsorganisatie wees uit dat in de voormalige Sovjetrepublieken, waar abortuswetgeving veelal onder kerkelijke druk wordt beperkt, de kans dat vrouwen tijdens hun zwangerschap sterven vier keer hoger ligt dan in de Europese Unie. Het gebrek aan moge-lijkheden om op een legale manier een zwangerschap af te breken, leidt onder meer tot doe-het-zelfsituaties waarvan onvruchtbaarheid en sterfte het gevolg kunnen zijn.

Sommige vrouwen trekken naar het buitenland voor een abortus, maar dat is niet vanzelfsprekend voor wie daar de middelen niet toe heeft. Vaak zijn het net vrouwen in moeilijke financiële situaties die geen geld uittrekken voor voorbehoedsmiddelen, als die al aanwe-zig zijn. Financiële redenen zijn overi-gens nog vaak een argument dat wordt aangehaald om een zwangerschaps-onderbreking te ondergaan. Opkomen

Thas is al 18 jaar in ons land en heeft hier een vrouw en twee kinderen. De papieren van zijn vrouw en jonge kin-deren (7 en 4 jaar) zijn wel in orde. Voor een activist die mee inging tegen het brutale en bloedige Sri Lankese re-gime is terugkeren naar dat land geen optie. In de laatste fase van de oorlog in 2009 vielen er meer dan 75.000 do-den en waren er aanhoudende bombar-dementen, ook op zogenaamde ‘niet-aanvalszones’, ziekenhuizen, scholen of tijdelijke opvangplaatsen. Er zijn nog steeds honderden Tamils opgeslo-ten in detentiekampen. Het Singalese chauvinistische regime van Rajapakse blijft de Tamil-bevolking discrimineren en onderdrukken.

Tamil-vluchtelingen die naar Sri Lanka terugkeren, lopen een enorm ri-sico. Dat werd bevestigd door Human Rights Watch dat het heeft over mar-telingen en ontvoeringen. De mensen-rechtengroep vroeg de Britse overheid om geen Tamils meer terug te sturen, het Hooggerechtshof hield enkele drei-gende deportaties tegen. Het regime pakt zelfs vermeende Tamil-activisten aan, wat zou het dan niet zijn met ie-mand als Thas, die algemeen bekend staat als activist?

In een rapport van de VN over de men-senrechten in Sri Lanka werd erkend dat de VN er niet in slaagde om de bur-gerbevolking te beschermen. En het is niet gestopt met het officiële einde van de oorlog. De VN moet toegeven dat vertegenwoordigers van de Sri Lankese delegatie op de Mensenrechtenraad in Genève in maart 2012 overgingen tot het bedreigen en lastig vallen van NGO-activisten. Als dit in gebouwen van de VN gebeurt, is het niet moeilijk zich in te beelden tot wat dit regime in eigen land in staat is.

Dat het regime op de hoogte is van de mogelijke uitwijzing van Thas, liet het al merken. In Steenokkerzeel kreeg hij telefoon van de ambassade hierover. Ze vroegen meteen ook het adres van zijn vrouw en kinderen. Er wordt een nieuwe asielprocedure ingezet en intus-sen wordt geprobeerd om alle nodige

papieren in orde te krijgen opdat Thas officieel met zijn vrouw kan trouwen. Dat was voorheen niet mogelijk omdat de ambassade dwars lag om documen-ten te bezorgen.

De campagne tegen de mogelijke uit-wijzing van Thas kreeg heel wat steun. Een petitie op het internet kreeg hon-derden handtekeningen. Er waren tal van solidariteitsberichten, onder meer van Europarlementslid Paul Murphy. De wanhoop in het gesloten centrum van Steenokkerzeel is groot. Het leven in het centrum valt niet mee. Thas: “Het is bijna een gevangenis, het enige ver-schil is dat onze deuren openstaan en we dus bij elkaar binnen kunnen. Maar dan kunnen we enkel elkaars miserie delen. ’s Avonds mogen we even buiten om te voetballen, maar daar staat mijn hoofd niet naar. Er is een televisietoe-stel, maar met de erg gevarieerde groep bewoners is dat niet evident. Overdag valt het nog mee, dan kunnen we wat spreken en horen we nog iets. ’s Nachts is het ergste. Het is nooit stil, er is al-tijd wel iemand die op de muur begint te bonken of te roepen. Slapen lukt hier erg moeilijk.”

De solidariteitscampagne zal er alles aan doen om de uitwijzing van Thas te vermijden. Om mee te werken of voor meer info kan je terecht op deze blog:

houthashier.wordpress.com/

Dat voormalig VB-kopstuk Karim Van Overmeire schepen wordt in een coalitie waar ook SP.a deel van uitmaakt, vindt een grote meerderheid van de Aalsterse SP.a-afdeling geen probleem. Nadat jarenlang voor de postjes werd gekozen en een asociaal beleid mee werd uitgetekend (wat bij het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis leidde tot syndicale acties tegen de SP.a-verantwoordelijke voor het ziekenhuis), stemde twee derde voor een deelname aan een coalitie met N-VA en CD&V. Voor de bijeenkomst was er protest.

De SP.a was verdeeld rond de kwestie. Voor de verkiezingen was evenwel reeds een voorakkoord getekend, terwijl SP.a goed wist dat de N-VA Karim Van Overmeire als derde op de lijst niet zomaar aan de kant zou laten staan. Voor de SP.a-onderhandelaars vormde dat geen probleem, er werd enkel uitgekeken naar de eigen postjes. Daartegen kwam enig protest binnen de partij maar vooral van buiten de partij. Er werd meermaals actie gevoerd door ‘Noig Verontruste Aalstenaars’ met onder meer een sterke betrokkenheid van BBTK.

Ondanks het protest stemden 195 SP.a-ers voor deelname, 95 tegen en waren er 3 blanco stemmen. Hierdoor zal de SP.a twee schepenen leveren. Door de broek tot op de enkels te laten zakken om toch maar enkele schepenpostjes te kunnen behouden, toont de SP.a in Aalst wat ze waard is. Voor een echte oppositie tegen het besparingsbeleid dat op alle niveaus wordt gevoerd, kunnen we niet op deze partij rekenen. Een links alternatief is nodig!

Protestactie op 5 november

recht op abortus moet nog steeds worden afgedwongen

marlies (GeNt)

Het nieuws dat in Ierland vorige maand een jonge vrouw overleed nadat haar een abortus werd geweigerd, sloeg in als een bom. Acties en marsen volgden en ook in Brussel werd protest

georganiseerd om deze situatie aan te klagen. Hoe komt het dat in de eenentwintigste eeuw het recht op abortus in Ierland – en in vele andere landen- nog niet bestaat? En waarom moeten we ook in België steeds blijven vechten voor het behoud van deze rechten?

Brussel 21 november. Protestactie aan de Ierse ambassade. Tegelijk waren er internationaal acties om te protesteren te-gen het feit dat Savita, een vrouw van Indische afkomst, in Ierland om het leven kwam nadat dokters een levensreddende abortus weigerden

voortrekker van tamil solidariteit met uitwijzing bedreigd

Geert cool

Het willekeurige karakter van het asielbeleid bleek eens te meer met

de dreigende uitwijzing van Muruganandam Murugathas, Thas voor de vrienden. Thas is een voortrekker van Tamil Solidariteit en is ook lid van LSP. Op 13 november werd hij opgepakt en overgebracht naar het gesloten centrum te Steenokkerzeel met het oog op een uitwijzing naar Sri Lanka.

sociAAl � de Linkse Socialist

Aalsterse sP.a kiest voor de postjes

voor het recht om een kind te kunnen houden, is evenzeer een onderdeel van de vrouwenstrijd.

Op 21 november vond er aan de Ierse ambassade in Brussel een protestac-tie plaats tegen de abortuswetgeving, waarop een honderdtal mensen hun ver-ontwaardiging uitten. Ook in Schotland, Duitsland, Zweden, Hong Kong, India en de VS vonden die dag protesten plaats na een oproep van het Ierse eu-roparlementslid Paul Murphy.

In België organiseert de Belgische pro-lifebeweging elk jaar een ‘mars

voor het leven’ waarop abortus vanuit religieus standpunt wordt betwist. Aan verschillende abortuscentra worden vrouwen door leden van die beweging een schuldgevoel aangepraat over hun beslissing. Het is niet enkel in Ierland, maar ook in landen zoals België, waar abortus wel wettelijk is, dat de strijd nog niet is gestreden en we onze ver-worven rechten moeten blijven verde-digen.

socialisme.be/lsp/vrouwen

dls320geert.indd 6 25/11/2012 18:16:08

themA

grote PersgroePen roLLen roDe LoPer uit voor inDustriëLe investeerDers

industrie �www.socialisme.be december 2012 / januari 2013

lonen

De patroons hadden het liever anders gezien. Hun bewering dat de loonkos-ten aan de basis lagen van de keuze voor Genk werd door de Ford-directie zelf ontkend. Zelfs de sectorfederatie Agoria moest toegeven dat de lonen in Genk op dit ogenblik 5 procent lager liggen dan in Duitsland. (1) Peter Leyman, voorma-lig Voka-voorzitter en ooit gedelegeerd bestuurder bij Volvo beweert dat per 100 euro kostprijs van een wagen de produc-tiekost maar 10 tot 15% zou bedragen. De rest zou gaan naar logistiek, marke-ting en ontwikkeling. Loonkosten zou-den slechts 6 tot 8% vertegenwoordigen. (2) Vic Heylen, autospecialist bij FCAR, beweert dat dit in de assemblage slechts 5,5% van de totale kost bedraagt. Toch is zowat heel het establishment gemobili-seerd om ons aan te praten dat loonkost het grote probleem is.

De regering Di Rupo maakt niet van het terugdringen van de armoede, maar van de zogenaamde loonkostenhandi-cap met de buurlanden de hoeksteen van haar begroting. Zowel Le Soir als De Tijd geven het een centrale plaats in hun 10 puntenprogramma. In haar jongste jaarverslag, dat van 2011, be-rekende de Nationale Bank dat de lo-nen hier sinds de invoering van de wet op de bescherming van het concurren-tievermogen in 1996, 4,6% sneller ste-gen dan het gewogen gemiddelde van Duitsland, Frankrijk en Nederland.(3) Dat is echter uitsluitend aan Duitsland te wijten. In Nederland zijn de lonen tij-dens diezelfde periode 14% meer geste-gen dan bij ons, in Frankrijk 3% meer. Daarover piept De Tijd niet in haar ac-tieplan. De krant wijst er enkel op dat in Duitsland de lonen tijdens diezelfde periode 14% ‘minder snel stegen’. Geen woord over de Duitse eenmaking en de druk die dat teweegbracht op de lonen. In de vergelijking van onze lonen met die van de buurlanden wordt bovendien geen rekening gehouden met loonsub-sidies en andere fiscale voordelen. Die bedragen nu al ruim 10 miljard euro per jaar, meer dan 5,5% van de totale loon-massa. Als ook die in rekening gebracht worden, bedraagt de zogenaamde han-dicap nog maar 1%.

ProDuctiviteit

Uurlonen zijn slechts een deel van het verhaal. Volgens de OESO pro-duceerde een werknemer in België in 2011 gemiddeld elk uur een waarde van 59,2 dollar, in Nederland 59,6 dollar, in Frankrijk 57,5 dollar en in Duitsland 55,3 dollar.(4) Dat is alle sectoren sa-men. In maart publiceerde consultant PricewaterCoopers een vergelijken-de studie voor private bedrijven met meer dan 250 werknemers. Bedrijven

uit de financiële sector, de non-profit en uitzendarbeid werden bewust niet opgenomen. Daaruit blijkt dat in grote bedrijven in Nederland 126 werkne-mers vereist zijn, in Frankrijk 131, in Duitsland 132 en in het VK zelfs 176, om dezelfde omzet te produceren als 100 werknemers in België. (5)

Tijdens de jongste begrotingsbespre-kingen werd even de mogelijkheid geopperd een wettelijke verlofdag te schrappen of een andere manier om de arbeidstijd te verlengen. Ook daarover houdt de OESO cijfers bij. In Nederland werken de werknemers jaarlijks gemid-deld 200 uur minder dan in België, in Frankrijk is dat 100 uur minder en in Duitsland 150 uur. (6) Veel tijd om te zonnebaden hebben werknemers in Griekenland niet. Zij werken gemid-deld 460 uur per jaar meer dan in België. Doordat er nauwelijks grote bedrijven zijn, ligt de productiviteit er gemiddeld nauwelijks hoger dan we hier in België kennen in de meeste kleine bedrijven van hooguit 10 werknemers, 34 dol-lar per uur.

wat sPeelt Dan wel?

Waaraan wijten de echte specialisten van de autosector de sluiting van de vestigingen in Genk en Southampton? Ferdinand Dudenhöffer, professor aan het CAR-instituut van de universiteit Duisburg-Essen: “Andere Europese vestigingen sluiten was veel moeilijker. In Valencia kan je zeer moeilijk werk-nemers laten afvloeien. Dat is daar zeer sterk gereglementeerd. En ook in Duitsland was het niet mogelijk om mensen te ontslaan, omdat er garan-ties gegeven waren tot 2015 of 2016”. (7) Volgens UBS-analist Colin Lagnan was de keuze voor Genk logisch. “Op die manier kan de groep de bezettings-

graad in één klap optrekken tot 76%... Een Duitse vestiging sluiten zou soci-aal een stuk lastiger zijn”.(8) The Wall Street Journal noemt in haar artikel over Ford Genk, België een “land met min-der moeilijke autovakbonden”. (9)

alternatieven

Ontkennen dat de ongebreidelde drang naar competitiviteit leidt tot overcapa-citeit zou zinloos zijn. De vestiging in Genk is een hypermodern bedrijf. Dat geldt voor talloze bedrijven die vandaag geherstructureerd worden of botweg dichtgegooid. Die vestigingen bevat-ten moderne laboratoria, moduleer-bare matrijzen en computergestuurde robotten. Met de nodige aanpassingen kan er zowat alles geproduceerd wor-den. Waarom die rijkdom opofferen aan privaat winstbejag en met gemeen-schapsmiddelen de rode loper uitrollen voor nog meer private geldwolven? Die installaties en de terreinen in beslag nemen, gebruik maken van de talloze

kenniscentra aan onze universiteiten, van de technische knowhow en van de ervaren werknemers, zou ons in staat stellen eindelijk tegemoet te komen aan de echte behoeften: een mens en milieu-vriendelijk mobiliteitsplan, de bouw van energieneutrale en betaalbare sociale woningen, van scholengebouwen en an-dere noodzakelijke infrastructuur, het benutten van duurzame energiebron-nen etc. Daarmee zouden we de basis kunnen leggen voor een echt industrieel beleid in plaats van mee te stappen in de concurrentielogica waarbij gemeen-schapsmiddelen worden aangewend om werknemers tegen elkaar uit te spelen ten koste van hun arbeidsomstandighe-den, hun inkomen en hun leefmilieu.

De industrie vervangen door een kenniseconomie?

Sinds 1995 is het aantal jobs in de industrie met 134.000 afgenomen tot nu nog 585.000 overblijvende jobs. In 1995 werkte nog 18,6% van de actieve bevolking in de industrie, nu

nog maar 12,6%. (10) In tegenstelling tot 2003, tijdens de vorige grote herstructurering bij Ford Genk, vinden de persgroepen dat nu alarmerend.

Destijds tekende diezelfde pers uit de mond van allerhande specialisten nog op dat het voor de industrie in West-Europa afgelopen was. Dat we ons voort-aan uitsluitend moesten toeleggen op kenniscentra. De linkse socialisten waren het daar toen al niet mee eens. We benadrukten het belang van de industrie. Als de productie verhuist, zal het niet lang duren vooraleer ook de kenniscen-tra volgen, schreven we.

De fabel over de zogenaamde kenniseconomie is nog niet helemaal verdwenen, maar wordt gelukkig niet meer gehanteerd als toverstok voor magische oplos-singen. Ook de persgroepen wijzen er nu op dat de export van goederen in ons land nog steeds veel groter is dan de export van diensten en dat bovendien juist de industrie het meest besteedt aan onderzoek en ontwikkeling.

Dat de industrie rake klappen krijgt, ondervinden arbeiders en hun gezin-nen, waaronder ook heel wat LSP-militanten helaas dagelijks. Toch willen we er de aandacht op vestigen dat een niet gering deel van het jobverlies het gevolg is van het uitbesteden door industriële bedrijven van niet-kerntaken. Onderhoud, schoonmaak en administratie die vroeger tot de industrie behoor-den, zijn verzelfstandigd of uitbesteed en worden nu dikwijls tot diensten ge-rekend. Bovendien is het jobverlies niet gepaard gegaan met een daling van de geproduceerde waarde.

Volgens een rapport van het Leuvense Steunpunt Ondernemen en Regionale Economie is de industriële tewerkstelling in Vlaanderen tussen 2001 en 2010 weliswaar afgenomen met 20%, maar in diezelfde periode steeg de toegevoegde waarde met 40%. Nog in die periode is de arbeidsproductiviteit toegenomen met 50%, in de chemie zelfs met 200%. (11)

voetnoten

(1) De Tijd 24/10/2012 Zoek de autosector in Europa’s plan voor een industriële revolutie (2) Le Soir 24/10/2012 Leyman: ”chaque centime d’euro compte”(3)Een technische werkgroep van de regering die de begroting 2013 moest begeleiden, beweert dat de loonhandicap intussen is opgelopen tot 5,2%. De details daarvan kennen we nog niet. Het zou kunnen, maar zoals gewoonlijk zullen die cijfers de komende maanden naarmate de werke-lijke gegevens binnen komen, herzien worden. (4)http:/stats.oecd.org/Index.aspx?usercontext=sourceoecd(5)Verslag daarvan in De Tijd van 28/03/2012 – Belg presteert, maar rendeert niet(6)Zie voetnoot 4(7) De Tijd 30/10/2012 – Dudenhöffer: ‘Ford kon enkel Genk sluiten’(8) De Tijd 23/10/2012 ‘Sluiting lost overcapaciteit bij Ford op’(9) De Tijd 14/09/2012 ‘Autobouwers willen steeds dichter bij hun markt zitten’(10) De Tijd 25/10/2012 Belgische industrie smelt weg(11) Beleidsrapport STORE-B-12-001 Sectoranalyse van de Belgische economie – 3 juli 2012

eric Byl

De aangekondigde sluiting van Ford Genk heeft de grote persgroepen aan het werk gezet. Hoe kunnen we de industrie in België redden? De Tijd stelt een actieplan in 10 punten voor, Le Soir 10 relancemaatregelen en een reeks dossiers over evenveel noodmaatregelen. Varianten daarop vinden we

terug in alle grote perstitels. Veel nieuws valt er niet te rapen. Al hun voorstellen zijn erop gericht de rode loper uit te rollen voor mogelijke industriële investeerders. Wordt hier echt het begin van een oplossing geboden of wordt het drama in Genk slechts aangegrepen om alle wensen van het patronaat nog eens op te lijsten?

industrie. never waste a good crisis?

dls320geert.indd 7 25/11/2012 18:16:09

de Linkse Socialist8 themA

aPril ashley

De strijd van de mijnwerkers bij Marikana heeft de situatie in Zuid-Afrika

veranderd. Er is een terugkeer van arbeidersstrijd. De staking heeft zich als een lopend vuurtje verspreid in andere mijnen. Het feit dat loonsverhoging werd bekomen, versterkte het hernieuwde zelfvertrouwen van de Zuid-Afrikaanse arbeidersbeweging.

Midden augustus werden meer dan 40 mijnwerkers omgebracht in een ope-ratie die deed denken aan “de ergste bloedbaden onder het apartheidsregi-me” (Business Day, 17 augustus). Het bloedbad schokte de Zuid-Afrikaanse samenleving en het bracht de strijd van de mijnwerkers op de voorgrond met een enorme lokale en internationale solidariteit en steun.

De strijd deed oudere arbeiders den-ken aan de jarenlange beweging tegen de apartheid. Ook jongeren raakten hierdoor geïnteresseerd in wat al die jaren geleden is gebeurd. Het was in 1994 dat de meerderheid van de Zuid-Afrikaanse bevolking, de zwarte be-volking, eindelijk stemrecht kreeg. Hiermee kwam er een einde aan de apartheid en kwam een eerste regering onder leiding van het ANC (African National Congress) aan de macht.

De hele wereld hield zijn adem in toen Nelson Mandela op 11 februari 1990 na 27 jaar uit de gevangenis kwam. De hoop en de dromen van de meerderheid van de bevolking werden op de schou-ders van Mandela gelegd. Er werd ge-hoopt op een nieuw Zuid-Afrika zonder onderdrukking en uitbuiting door het blanke minderheidsbewind. De vrij-lating van Mandela kwam er na jaren van harde en moeilijke strijd. Het apart-heidsregime probeerde de revolutie in bloed te smoren.

Er was het bloedbad in Sharpeville in

1960 of de heroïsche jongerenopstand in Soweto in 1976, waarbij zowat 100 jon-geren door de politie werden vermoord. De bewegingen toonden de vastbera-denheid van de massa’s om een einde te maken aan de apartheid.

Dat de roep naar een revolutionai-re verandering breed werd gedra-gen, kwam ook tot uitdrukking in het Vrijheidscharter dat in 1955 door het ANC werd aangenomen. Dat charter sprak zich uit voor de nationalisatie van de commandoposten van de eco-nomie: “De nationale rijkdom van ons land, de erfenis van de Zuid-Afrikanen, moet aan de bevolking toekomen. De minerale rijkdommen onder de grond, de banken en de industriële monopolies moeten in het bezit van de volledige be-volking komen.”

arbeiDersstrijD

Tussen 1961 en 1974 verdubbelde het aantal zwarte arbeiders in de Zuid-Afrikaanse industrie. Het zorgde er meteen voor dat de georganiseerde ar-beidersklasse op het toneel verscheen. Dat gebeurde onder meer bij de dokwer-kersstaking van 1973, een staking die de situatie in het land veranderde.

De massale stakingsacties vonden een enorme weerklank in de rest van de wereld. Er was een golf van solida-riteit met betogingen, acties en een boy-cotcampagne. Veel gewone werkenden die politiek bewust werden in deze pe-riode keken enorm op naar de strijd in Zuid-Afrika.

De arbeidersstrijd van de vroege ja-ren 1980 leidde tot het ontstaan van de vakbondsfederatie Confederation of South African Trade Unions (Cosatu) in 1985. In 1987 nam Cosatu het Vrijheidscharter aan, waarbij het stel-de “Socialisme betekent vrijheid.” De grootste vakbond binnen de federa-tie, de mijnwerkersvakbond National Union of Mineworkers (NUM), werd toen geleid door de nog militante Cyril Ramaphosa en stond vooraan in strijd-

bewegingen. Er kwam een reeks al-gemene stakingen die het land onbe-stuurbaar maakten en bijdroegen tot het einde van de apartheid.

Twintig jaar na het einde van de apart-heid blijft weinig over van de hoop en de dromen van de arbeiders die tot ui-ting kwamen in het Vrijheidscharter. Met de val van de stalinistische dic-taturen in het Oostblok verdween de dreiging van de vestiging van nieuwe marionetregimes. Tegelijk schoven veel arbeidersorganisaties onder druk van het neoliberale ideologische of-fensief naar rechts op. Het zorgde er in Zuid-Afrika voor dat het blanke regi-me van FW De Klerk een mogelijkheid zag van een akkoord van machtsdeling met het ANC.

De fundamentele economische be-langen van het kapitalisme waren niet bedreigd omwille van de bocht naar rechts van de ANC-leiding die hier-mee verraad pleegde aan de revoluti-onaire strijd.

falen van Het anc

Vandaag is Zuid-Afrika het meest on-gelijke land ter wereld. De rijkste 10% van de bevolking is goed voor 60% van het totale inkomen. De armste helft van de bevolking komt aan minder dan 8% van het inkomen.

Bijna een kwar t van de Zuid-Afrikaanse gezinnen lijdt iedere dag opnieuw honger. Een gemiddelde ar-beider verdient 18 Rand (1,6 euro) per dag, maar 44% van de werkenden (zes miljoen mensen) heeft minder dan 0,9 euro per dag. Een kwart van de bevol-king zit zonder werk, onder jongeren is dat de helft.

Dit betekent dat de arbeiders in een verschrikkelijke armoede blijven le-ven. Een mijnwerker vertelde hierover:

“We zitten acht uur onder de grond. Het is er bloedheet en er is geen dag-licht. Er is soms een gebrek aan lucht en we krijgen dan lucht via een buis. Bovengronds is er in mijn woning geen

elektriciteit of lopend water. Het toilet buiten wordt gedeeld met twee andere gezinnen.” (The Guardian, 7 septem-ber 2012)

Behalve de korte periode van herop-bouw en ontwikkeling in de eerste ja-ren, waarbij er beperkte verbeteringen waren voor de zwarte arbeiders, voer-de het ANC een agressief neoliberaal economisch beleid met massale priva-tiseringen van publieke diensten zoals elektriciteit en water. Dat heeft geleid tot een toegenomen armoede onder de arbeiders.

Het neoliberale beleid leidde tot tal van strijdbewegingen voor betere huis-vesting en diensten. Het stopzetten van de subsidies voor watertoevoer in Kwa Zulu Natal in 2000 leidde tot de groot-ste epidemie van cholera in de geschie-denis van het land. Arbeiders trokken immers naar rivieren en meren om te drinken omdat ze zich de nieuwe dure watertoevoer niet konden permitteren.

Er waren massale stakingen van de publieke sector tegen het privatiserings-beleid. Dat was het geval in 2007 en 2010. Deze stakingen leidden tot span-ningen binnen het ANC en de triparti-te alliantie van ANC met Cosatu en de Zuid-Afrikaanse Commmunistische Partij (SACP). De spanningen kwa-men er omdat het ANC-leiders bewus-te agenten zijn geworden van de grote bazen en het kapitalisme.

Ook een aantal leiders van Cosatu hebben zich in de rangen van de elite opgewerkt en hebben strijdbewegingen de rug toegekeerd. Cyril Ramaphosa kreeg vorig jaar als niet-uitvoerende directeur van het mijnbedrijf Lonmin een jaarloon van 75.000 euro. Hij staat symbool voor de kloof tussen de nieu-we zwarte elite en de armoede onder de meerderheid van de bevolking.

een socialistiscH alternatief

Het bloedbad van Marikana heeft de geloofwaardigheid van het ANC verder ondermijnd. Het ANC maakte duidelijk dat het eenzelfde angst en afkeer heeft tegenover de gewone werkenden als de kapitalisten. “Het ANC was onder-deel van de zwarte geest, de zwarte ziel. Het nam bijna mystieke proporties aan. Maar nu is het geloof erin verdwenen. De band is gebroken en dat gebeurde op televisie.” (The Guardian, 7 sep-tember 2012).

Naarmate de globale economische re-cessie dieper wordt, probeert het patro-naat met de steun van de ANC-regering om de factuur van de crisis op kap van de arbeiders af te wentelen. Dat zal niet alleen leiden tot nieuwe strijdbewegin-gen, maar het kan ook leiden tot ver-deeldheid binnen de tripartite alliantie en binnen het ANC zelf.

De Democratic Socialist Movement, onze zusterorganisatie in Zuid-Afrika, staat vooraan in het organiseren van de arbeidersstrijd. We hebben in Marikana en op nationaal vlak een stakerscomité opgezet dat buiten de bestaande vak-bondsstructuren bestaat. Met dit sta-kerscomité kunnen de arbeiders hun eigen strijd in handen nemen. De en-thousiaste steun voor het stakerscomité, het idee van een algemene staking en het idee van een nieuwe massale arbei-derspartij geeft aan dat er een enorm

potentieel is. Dat wordt versterkt door de internationale solidariteit. Het po-tentieel moet benut worden om met de werkende bevolking tot fundamentele verandering te komen.

van apartheid tot Marikana – de strijd voor sociale rechtvaardigheid gaat door

dossier8 de Linkse Socialist

dls320geert.indd 8 25/11/2012 18:16:10

www.socialisme.be December 2012 / Januari 2013 �themA

thamsaNqa DumezweNi, Democratic socialist movemeNt

Begin 2012 werd een evenement gehouden om het feestjaar naar aanleiding

van de 100ste verjaardag van het ANC op te starten. Een van sprekers had het over de “dorre beenderen” die zich in de valleien opstapelden toen Zuid-Afrika een kapitalistische economie werd en er grote winsten werden gemaakt ten koste van het bloed, zweet en tranen van de werkende bevolking. De arbeiders waren voor de kapitalisten slechts een stapel levenloze beenderen. Arbeiders en armen hoopten dat het ANC een einde zou maken aan dit moorddadige systeem. Nu blijkt echter dat het ANC dit systeem net in stand houdt.

De strijd tegen het kolonialisme en

tegen het kapitalisme is ouder dan het ANC. Gedurende een groot deel van het 100-jarig bestaan van de organisa-tie werd de massastrijd niet geleid of gekanaliseerd door het ANC. In 1960 werd het ANC verboden en speelde het een grote rol in het verzet. Maar belang-rijke ontwikkelingen zoals de stakingen van 1973 in Durban, de jongerenbewe-ging in Soweto 1976, de vorming van de vakbondsfederatie Cosatu (Congress of South African Trade Unions) of de op-standige bewegingen van de jaren 1980 vonden allemaal los van het ANC plaats. De massa’s hebben zichzelf bevrijd. Daarbij was er de hoop dat het ANC de strijd voor nationale bevrijding en soci-ale emancipatie zou leiden en een einde zou maken aan het blanke minderheids-bewind en het kapitalisme.

Vandaag blijkt steeds meer dat het ANC een nationalistische formatie is die uit is op een akkoord met het kapitalisme en het kolonialisme. De leiding van het ANC was in de jaren 1950 al zo wanho-pig uit op een akkoord met de kapitalis-

ten dat ze bereid was om toe te geven aan de eis van algemeen stemrecht. In onderhandelingen om een einde te ma-ken aan de apartheid stemde Mandela in met een voorstel om het aantal zetels voor zwarten te beperken en pas nadien uit te breiden. Reeds bij deze onderhan-delingen vanaf eind 1991 – de zoge-naamde Convention for a Democratic South Africa (CODESA) – probeerde het ANC het kapitalisme te redden. De onderhandelingen vonden plaats terwijl er een grote druk was van de opstandige arbeidersklasse. Gelijk welk voorstel dat geen algemeen stemrecht voor iedereen gaf, zou het ANC toen al gediscredi-teerd hebben.

Uiteindelijk stemde het ANC ermee in om de economische dictatuur van de kapitalistische klasse te verdedigen en om bewegingen van onderuit te stoppen zodat het systeem niet aan de kant zou geschoven worden. Officieel is Zuid-Afrika nu een democratie, maar de com-mandoposten van de economie blijven in de handen van de heersende klasse die de economische dictatuur van de 1% rijksten vestigen.

Het ANC werd in 1912 opgezet vanuit de hoop op verandering onder de zwarte bevolking. Aan de oprichting werd voor-al meegewerkt door de Afrikaanse elite, stamhoofden, priesters, hoger opgeleide Afrikanen,... Het ANC richtte zich toen niet op arbeidersstrijd of op een socialis-tische omvorming van de samenleving, een ideologische positie die toen reeds onderdeel vormde van het bewustzijn van de arbeidersbeweging.

Toen een nieuw gevormde vakbond, de ICU (Industrial and Commercial Workers’ Union), in 1919 de macht van het blanke kapitaal begon uit te dagen, botste dit op tegenstand van het ANC. De beweging werd door het ANC af-gedaan als geïnspireerd door diegenen die de Russische tsaar vermoordden. Er werd verwezen naar de Bolsjewieken die in 1917 een einde maakten aan het kapi-talisme. Deze succesvolle socialistische revolutie had een enorme impact op het bewustzijn van de arbeiders in Zuid-Afrika en de rest van de wereld.

Het ANC is vandaag enkel aan de macht omwille van de steun van de ge-organiseerde arbeidersbeweging. Maar het ANC heeft steeds een dubbele hou-ding gehad tegenover die arbeidersbewe-ging. Toen de onafhankelijke vakbonden die uiteindelijk Cosatu zouden vormen een opgang kenden, werden ze door de ANC-leiding in ballingschap afgedaan als ‘gele’ vakbonden (geen echte vak-bond). Cosatu werd uiteindelijk omarmd omdat het onmogelijk was om het te ne-geren. Het werd een reus waartegen het ANC zich niet kon verzetten.

Vandaag blijft het ANC vasthouden aan een alliantie met Cosatu en de sterke communistische partij, de SACP (South African Communist Party). Het resul-taat hiervan is dat de arbeidersklasse met handen en voeten wordt gebonden in het belang van het kapitaal.

georganiseerDe arbeiDersstrijD maakt Het

verscHil

De arbeidersklasse is zelf rechtgestaan om in verzet te gaan tegen onderdruk-king en uitbuiting. Er is heel wat strijd geleverd en ook de strijdbewegingen vandaag geven aan hoe de onderdruk-ten in staat zijn om terug te vechten. Het ANC doet er vandaag alles aan om deze strijd te stoppen.

Er is immers een sterke traditie van strijd in Zuid-Afrika. Het was niet op basis van guerrilla, maar door de kracht van de georganiseerde arbeidersbewe-ging en de jongeren dat de kapitalisten tot toegevingen werden gedwongen en het apartheidsregime moesten opbergen. In de jaren 1980 bereikte de kracht van de arbeidersbeweging een hoogtepunt. De oprichting van Cosatu in 1985 was een uitdrukking van een groeiende ma-turiteit in de arbeidersstrijd.

Het meest vooruitziende deel van het kapitaal besefte dat het de massastrijd enkel kon controleren doorheen de lei-ders van die strijd. Repressie op zich zou immers niet meer volstaan. Dat leidde tot onderhandelingen tussen vertegen-woordigers van het regime met Mandela die nog gevangen zat en Mbeki die in ballingschap was. Het onderhandelde akkoord bracht verandering maar bleef beperkt tot het feit dat iedereen stem-recht kreeg. Burgerlijke democratie be-tekent dat we wel mogen stemmen, maar dat er intussen niets wordt gedaan aan kwesties als armoede, werkloosheid, onderwijs, gebrek aan gezondheidszorg, dakloosheid,... Het is geen democratie voor de arbeiders en de armen, maar democratie voor de kapitalisten om hun winstsysteem verder te zetten.

18 jaar anc aan De macHt maar uitbuiting is niet verDwenen

Het ANC was opgezet om het onder-scheid tussen de zwarte en de blanke bevolking weg te nemen. Nu het ANC 18 jaar aan de macht is, blijft het on-derscheid voor de overgrote meerder-heid van de zwarte arbeidersklasse even groot als voorheen. Het ANC staat aan het roer van een samenleving die op heel wat vlakken op het oude Apartheidsregime lijkt. De ongelijkheid tussen arm en rijk is bijzonder groot. Het is niet omdat er nu ook rijke zwarten zijn, dat er gelijkheid is.

Racisme was een historisch wapen van het kapitalisme in Zuid-Afrika om de ar-beidersklasse onder de knoet te houden. Onder het ANC-bewind hebben delen van de zwarte middenklasse zich kun-nen opwerken, maar het lot van de ar-beidersklasse is niet verbeterd. Toen het ANC in 1994 aan de macht kwam, was het niet om het systeem omver te wer-pen maar wel om het te hervormen. Het kapitalistische systeem werd aangepast aan de nieuwe omstandigheden die wer-den opgelegd door de enorme strijdbe-wegingen van de arbeidersklasse.

Tot vandaag blijft racisme een belang-rijke factor in Zuid-Afrika. Het racis-me is uit de wetten en regels geschrapt,

maar het blijft voortbestaan in het da-gelijkse leven. Vrouwen worden nog steeds fysiek en emotioneel misbruikt en verkracht. Er kan niet over welvaart worden gesproken als een meerderheid van de werkende bevolking tot absolute armoede is veroordeeld. Enkel een soci-alistisch Zuid-Afrika kan daar een ant-woord op bieden.

Zuid-Afrika is een kapitalistisch land dat gebaseerd is op de goedkope arbeid van de werkende bevolking. Een soci-alistische revolutie zou daar een einde aan maken. Het potentieel voor zo’n revolutie was in het verleden reeds erg groot. Maar de geschiedenis liet de ar-beidersklasse niet toe om een revolutio-naire leiding te creëren die in staat was om de arbeidersklasse tot een overwin-ning te brengen.

Net zoals elders speelde het stalinis-me een verraderlijke rol in Zuid-Afrika. Het stalinisme kwam voort uit de dege-neratie van de Russische revolutie. Het leidde tot een verzwakking van de re-volutionaire partijen in heel de wereld en tot verraad door het vormen van al-lianties tussen kapitalisten en arbeiders. In Zuid-Afrika leidde de stalinistische koerswending in 1929 tot een fusie van de toenmalige SACP en het ANC. Door de belangen van de bureaucratie in de voormalige Sovjetunie te verdedigen, werd in de praktijk ook het kapitalis-tische bewind in de rest van de wereld verdedigd.

De afgelopen 100 jaar heeft het ANC heel wat verraad gepleegd en daarbij werd het vaak bijgestaan door de SACP. Die partij blijft tot vandaag de arbeiders-beweging een mes in de rug steken.

Het kaPitalisme omverwerPen

Het kapitalisme zit wereldwijd in een crisis. Dit systeem is niet in staat om de samenleving vooruit te trekken. Hoe zou het ANC ook maar iets van voor-uitgang kunnen bekomen op kapitalis-tische basis?

De oplossing bestaat uit het omverwer-pen van het kapitalisme en dat te vervan-gen door de democratische heerschappij van de arbeidersklasse, socialisme dus. Dat vereist een bewust begrip onder de arbeiders, armen en jongeren van het feit dat een betere toekomst enkel mogelijk is door voor socialisme op te komen. Er is nood aan revolutionaire vakbonden, lokale organisaties en politieke partijen met een socialistisch programma.

De Democratic Socialist Movement (DSM) in Zuid-Afrika vormt onderdeel van de wereldwijde strijd voor socialis-me. Daarbij moeten we ingaan tegen het beleid van het ANC, de reformistische leiding van Cosatu en de oude stalinis-tische leiding van de SACP. Die orga-nisaties genieten nog steeds veel steun, maar hun rol is niet langer progressief. Het vraagt geduld en vastberadenheid, maar we zijn ervan overtuigd dat de ar-beiders en jongeren in Zuid-Afrika uit-eindelijk het bewustzijn en vertrouwen zullen hebben om de strijd voor een ar-beidersregering aan te gaan.

100 jaar Anc. van hoop tot desillusie

ANC-leider Mandela zat jarenlang in de gevan-genis. Er werd internationaal campagne gevoerd om hem vrij te krijgen. Eens aan de macht loste het ANC echter de verwachtingen niet in.

dossier �www.socialisme.be december 2012 / januari 2013

dls320geert.indd 9 25/11/2012 18:16:10

de Linkse Socialist10 � more yeArs

van ‘HoPe’ en ‘cHange’ naar Het ‘minste kwaaD’

In vergelijking met 2008 waren er 12 miljoen minder kiezers die ef-fectief stemden. Dat zegt al veel over het tanende enthousiasme bij de Amerikaanse bevolking. Vier jaar ge-leden werd voor Obama gestemd als een redder die “hoop” en “verande-ring” zou brengen. Nu werd hij gezien als het “minste kwaad”. Obama won de verkiezingen ondanks wat hij deed als president. Banken kregen honderden miljarden dollars. Er werd bespaard op sociale diensten en miljoenen gezinnen verloren hun huis. Heel wat antioorlogs-activisten stemden voor Obama, ook al bleef die in tal van landen oorlog voe-ren. Guantanamo werd ondanks alle beloftes niet gesloten.

Bijna de helft van de bevolking, 146 miljoen Amerikanen, leeft onder of net boven de armoedegrens. Dit aan-tal steeg onder Obama. Tegelijkertijd werden de rijken nog een pak rijker. In 2010 ging 93% van de inkomensstij-ging naar de 1% rijksten.

naar HarDe besParingen

De crisis heeft al lelijk huisgehouden in de VS, maar het ergste moet nog ko-men. Serieuze besparingsprogramma’s hebben reeds honderdduizenden werk-nemers in de openbare diensten en het onderwijs op straat gezet. Ondanks alle besparingen zal het begrotingste-kort in 2012 ongeveer 7% van het BBP bedragen.

De federale staat gaf allerhande belas-tingcadeaus aan de rijken maar durfde de rekening daarvoor niet presenteren aan de bevolking. Ze geeft jaarlijks meer dan 1 triljoen dollar meer uit dan ze inkomsten heeft. Obama zal de ko-mende vier jaar niet langer verstopper-tje kunnen spelen. Hij zal overgaan tot belangrijke besparingsprogramma’s

en daarmee de agenda van de 1% uit-voeren. Enkele kleine, eerder symbo-lische, belastingverhogingen voor de hoogste inkomens zullen de bittere pil moeten vergulden. Maar het zal niet volstaan om een radicalisering, protest op straat en grote sociale bewegingen te vermijden.

obama als PresiDent is tocH beter?

De argumenten waarom velen dan toch maar voor Obama stemden, zijn dezelfde als diegene waarmee de Europese sociaaldemocraten telkens opnieuw, weliswaar met tanend suc-ces, naar de verkiezingen trekken. Het centrale argument is de schrik voor het brutale rechtse monster. Zo wil het es-tablishment de keuze bij ons beperken zoals die in de VS, tot een keuze tus-sen Pepsi en Cola, twee varianten van dezelfde politiek. Het aanvaarden van deze logica zou in Antwerpen beteke-nen dat we voor Patrick Janssens zou-den stemmen om toch maar te vermij-den dat De Wever burgemeester wordt. Dit argument wordt alsmaar minder gepikt.

Zoals bij ons zijn er ook in de VS standpunten die een brede steun ge-nieten, maar waar geen van beide grote partijen voor opkomen. Denk maar aan een publieke gezondheidszorg, hogere belastingen voor de rijken, het beper-ken van de uitgaven voor defensie of een echt programma om jobs te creëren. Maar liefst 72% van de Amerikanen stelde dat ze zouden overwegen om voor een derde partij te stemmen indien deze partij hen zou vertegenwoordigen rond deze thema’s, 22% stelde zeker voor zo’n partij te zullen stemmen.

De vakbonden gaven ongeveer 500 miljoen dollar aan de campagne van Obama. Met dit bedrag zou een gigan-tische campagne kunnen worden ge-voerd voor een kandidaat die wel dege-

lijk het programma van de vakbonden ondersteunt.

De Democraten vormen Het kerkHof voor sociale bewegingen

Alle belangrijke hervormingen in de Amerikaanse geschiedenis werden niet bekomen door de Democraten aan de macht te brengen maar door massabe-wegingen. De Democratische Partij vormde steeds een obstakel voor ver-regaande hervormingen en probeerde bij de eerste kansen daartoe om sociale bewegingen de mond te snoeren.Vergelijk maar eens de regering on-

der Nixon en die onder Clinton. De Republikein Nixon voerde een beleid

dat vandaag als links zou bestempeld worden. Hij voerde maatregelen in om het milieu en de veiligheid op de werk-vloer te beschermen. Hij maakte een einde aan de Amerikaanse gevechts-operaties in Vietnam. Hij breidde de sociale zekerheid uit en legde het ein-de van de segregatie in publieke scho-len op. De Democraat Bill Clinton ont-mantelde de sociale zekerheid, gaf de financiële sector vrij spel, onderteken-de een anti-holebiwet, weigerde Kyoto te ratificeren,…

Niet dat de corrupte Nixon zo’n goede kerel was in vergelijking met Clinton. Het verschil kwam door het politieke en maatschappelijke klimaat. Nixon stond onder een enorme druk van een groeiende massabeweging. Clinton was president in de jaren ’90 toen het neo-

liberalisme door alle klassieke partijen werd omarmd. Zijn beleid en de enor-me teleurstelling bij zijn kiezers was de reden bij uitstek waarom Bush in 2000 verkozen werd en acht jaar aan de macht bleef.

De logica van steun aan de kandi-daat van het ‘minste kwaad’ leidt vaak tot het inslikken van kritiek op het be-leid. Want kritiek zou de president wel eens kunnen verzwakken en het ‘gro-te kwaad’ aan de macht brengen. Deze logica legt een molensteen rond de nek van alle sociale bewegingen. Daarom pleit onze zusterorganisatie Socialist Alternative voor het samenbrengen van alle krachten die kunnen bouwen aan een van Wallstreet onafhankelijke po-litieke kracht die de belangen van de 99% verdedigt.

vs: kiezers verwerpen rechtse agenda

Kshama Sawant van Socialist Alternative heeft bij de verkiezingen in de

staat Washington een historisch resultaat geboekt.

Ze haalde in een kiesdistrict in Seattle 29% van de stemmen in de strijd voor een zetel in het deelstaatparlement. Sawant haalde met een expliciet soci-alistisch programma meer dan 20.000 stemmen. Dat is het beste resultaat in vele jaren voor een onafhankelijke link-se kandidaat in de VS. Het biedt een basis om verder op te bouwen. Sawant lanceerde na de verkiezingen een op-roep aan alle linkse activisten in de stad om in 2013 aan de gemeenteraadsver-kiezingen deel te nemen met een link-se lijst, samen met Occupy-activisten, vakbonden en sociale bewegingen.

Het resultaat van Sawant is ook een fantastisch antwoord op het argument dat Amerikanen verrechtsen en alles wat naar socialisme ruikt, verafschu-wen. Met een programma tegen elke vorm van besparingen en tegen be-lastingcadeaus voor de rijken, met de eis voor de nationalisatie van Boeing, Microsoft en Amazon, slaagde Socialist Alternative erin om de ideeën van het democratisch socialisme concreet te maken en te populariseren.

De lokale krant The North Star schreef op 8 november: “Vergis je niet:

Sawant en Socialist Alternative hebben geschiedenis geschreven in Seattle.”

Het tweePartijensysteem Doorbreken

De andere kandidaten werden in deze verkiezingen weggeblazen door de gigantische geldmachine van de Democraten en de Republikeinen. Jill Stein van de Green Party haalde 400.000 stemmen. De rechtse popu-list Gary Johnson, kandidaat voor de Libertarian Party, haalde een miljoen stemmen. Net zoals de overwinningen van de Tea Party in 2010, toont het re-sultaat van Johnson het potentieel voor rechtse populistische ideeën.

Er is een groeiende polarisering in de samenleving. De tegenstellingen tussen de sociale klassen groeien en er is een explosieve wanhoop onder tien-tallen miljoenen arbeidersgezinnen. Bij gebrek aan een alternatief is er het gevaar dat extreemrechts de komende periode een grotere steun kan krijgen. Maar als er een duidelijke initiatief van-uit de linkerzijde wordt geboden, dan kan de polarisering ook leiden tot een grotere steun voor linkse socialistische oplossingen.

www.socialistalternative.org

Velen waren opgelucht dat Romney het niet haalde. Maar de verwachtingen in Obama zijn vandaag veel beperkter dan vier jaar geleden. Van de kandidaat van de hoop op verandering werd hij de kandidaat van het ‘minste kwaad’.

Bart vaNDersteeNe

Wereldwijd werd er opgelucht ademgehaald toen op 9 november bleek dat Obama en niet Mitt Romney de nieuwe president van de VS werd. De Republikeinen hadden velen schrik aangejaagd

met een ultrarechtse agenda en een vorm van wereldvreemdheid. Het enthousiasme voor ‘four more years’ Obama ligt echter een heel pak lager dan in 2008. En dat heeft alles te maken met het feit dat Obama de afgelopen vier jaar zich heeft opgesteld als een marionet van Wall Street en de Amerikaanse elite, weliswaar met een progressievere agenda dan die van de Republikeinen.

29% voor socialistische kandidaat in seattle

Kshama Sawant van Socialist Alternative haalde meer dan 20.000 stemmen en 29% bij parlementsverkiezingen in de deelstaat Washington

dls320geert.indd 10 25/11/2012 18:16:14

www.socialisme.be December 2012 / Januari 2013 11europese ActiedAg

Deze actiedag was veruit de belang-rijkste die ooit werd georganiseerd door het EVV. Er waren eerdere actiedagen zoals op 29 september 2010 toen er in Brussel een Europese betoging met 100.000 deelnemers plaatsvond. Op het-zelfde ogenblik was er enkel in Spanje een algemene staking. Op dat ogenblik stelden we met het CWI, de internatio-nale organisatie waartoe LSP behoort, al dat een Europese algemene 24-uren-staking de volgende stap moest zijn in de opbouw van een krachtsverhouding tegen het besparingsbeleid.

Het pamflet dat we toen met het CWI in verschillende talen op de betoging in Brussel verdeelden, stelde onder meer:

“Het Europees Vakverbond (EVV) zag zich genoodzaakt om deze actiedag te houden als gevolg van de druk van on-deruit. Een aantal vakbondsleiders zul-len van de dag gebruik maken om wat

“stoom af te laten” door middel van een eenmalige actie. (...) De stakingen en betogingen (...) moeten in het teken

staan van de opbouw van een algeme-ne 24-urenstaking in heel Europa. Dat zou het Europese kapitalisme op haar grondvesten doen daveren en het zou tevens het zelfvertrouwen en de vastbe-radenheid van de arbeiders en jongeren in de strijd tegen het besparingsoffen-sief aanscherpen.”

We hebben iedere gelegenheid aange-grepen om dat ordewoord naar voor te brengen, onder meer toen de Europese Metaalfederatie (EMF) alle arbeiders van ArcelorMittal en onderaannemers in Europa opriep om op 7 december 2011 samen te staken. We stelden in ons pamflet op de betoging van 6 de-cember 2011 in Luik hierover dat dit een voorbeeld was “dat we moeten aangrijpen om te gaan naar de organi-satie van een algemene 24-urenstaking op Europees vlak.”

Het duurde lang vooraleer er een nieu-we oproep van het EVV kwam, dat was op 29 februari 2012. Van deze oproep ging bijzonder weinig ambitie uit, er werd enkel opgeroepen om ‘symboli-sche acties’ te organiseren. Die beperkte oproep werd door de vakbondsleidingen in ons land aangegrepen om de bewe-ging tegen het besparingsbeleid in ei-gen land te laten landen na onder meer de geslaagde algemene staking van 30 januari 2012.

Druk van De basis

De beslissing om op 14 november een

gecoördineerde actie van grotere om-vang te organiseren, was een uitdruk-king van de groeiende druk van de basis. Die druk bleek openlijk op de dag zelf. In Spanje en Portugal nam de oproep de vorm van massale algemene 24-uren-stakingen aan. De staking in Portugal was de grootste sinds de Anjerrevolutie van 1974, waarmee de dictatuur die sinds 1933 aan de macht was ten val kwam. De Spaanse vakbonden stellen dat 77% van de werkenden deelnam aan de staking, een percentage dat boven de cijfers van vorige algemene stakingen ligt. In Barcelona en in Madrid trokken een miljoen betogers de straat op, in tal van regio’s waren er de grootste beto-gingen die er ooit plaatsvonden.

In Italië riep de grootste vakbondsfe-deratie van het land, de CGIL, op tot een “algemene vierurenstaking.” In heel wat sectoren, zoals de handel, tele-communicatie, onderwijs en de publie-ke sector werd dubbel zo lang gestaakt. Er was ook een goede opkomst voor de

betogingen. Er moet overigens opge-merkt worden dat de politie in zowel Portugal, Spanje als Italië opvallend brutaal tekeerging tegen de betogers. In Griekenland legden de werknemers in de private sector uit solidariteit gedu-rende drie uur het werk neer. Het land kende een week eerder een algemene 48-urenstaking. In Malta en Cyprus waren er eveneens stakingsacties. De volgende stap van de beweging zal wellicht bestaan uit een gezamenlijke algemene staking in het volledige zui-den van Europa. De geest van interna-tionale stakingen is uit de fles.

we Hebben een actiePlan noDig!

Het vernietigende en aanhoudende karakter van het besparingsbeleid komt nog niet overal op een zelfde wijze tot uiting. Sommigen hopen nog op een ‘terugkeer naar het normale’. Of er wordt gehoopt dat het Griekse sce-nario zich zal beperken tot het zuiden van Europa. Deze hoop leidt tot ver-schillende vormen van druk op de vak-bondsleiding in verschillende landen. Maar overal stelt zich het probleem dat de vakbondsleiders doorgaans geen al-ternatief hebben op de sociale afbraak en met handen en voeten aan de soci-aaldemocratie gebonden zijn. Er wordt geen perspectief aangeboden om arbei-ders ervan te overtuigen dat er ernstige acties zullen komen. Dat leidt ertoe dat

soms niets wordt georganiseerd (zoals op 14 november in Vlaanderen het ge-val was) of dat er wel acties zijn, maar zonder opvolging waardoor het over-komt als acties die louter dienen om wat stoom af te laten (zoals op 14 novem-ber in Wallonië en Brussel het geval was).

We stelden in ons pamflet op 14 november: “Dat neemt de druk weg en wordt soms op z i jn beur t aan-gegrepen als ex-cuus voor passi-vi tei t . Anderen kiezen dan weer de vlucht voor-uit in radicaliteit, maar zonder het terrein eerst voor te bereiden. Noch passiviteit, noch avonturisme is wen-selijk, maar een degelijk uitgewerkt actieplan dat een perspectief biedt op overwinning.”

De geloofwaardigheid van het kapi-talisme is sinds de jaren 1930 nooit zo sterk ondermijnd. Maar de zwakheid van de kapitalisten leidt niet automa-tisch tot een overwinning van de ar-beidersbeweging. Daartoe is het nodig om ons offensief ernstig te organise-ren met algemene informatievergade-

ringen op de werkvloer, in de scholen, aan de universiteiten en in de wijken. Daar moeten we discussiëren over een actieplan waarbij goede stakersposten worden voorbereid aan de bedrijven, industriezones en in de stedelijke cen-

tra, sterke beto-gingen waarmee we ook werklo-zen, jongeren, ge-pensioneerden,... kunnen bereiken; bedrijfsbezettin-gen,...

Hierbij zal er ook nood zijn aan een politiek verleng-stuk voor de soci-ale strijd. Nieuwe arbeiderspartijen die breed en de-mocratisch zijn en

die zich vooral richten op de acties van de syndicale basis op straat en niet en-kel in de parlementen, dat is wat nodig is. Verkiezingen en parlementaire acti-viteiten mogen slechts een middel zijn dat ten dienste van de massastrijd tegen het besparingsbeleid staat. Die strijd richt zich tegen het besparingsbeleid, maar zal uiteindelijk moeten opkomen voor een maatschappij waarin de moge-lijkheden en de behoeften van iedereen centraal staan. Dat is wat wij onder de-mocratisch socialisme verstaan.

naar een europese algemene 24-urenstakingNicolas croes

Op 14 november was er een Europese actiedag tegen het besparingsbeleid. De oproep kwam van het Europees Vakverbond (EVV). Deze actiedag gaf een eerste glimp van

de enorme kracht van de arbeidersbeweging. Miljoenen arbeiders gingen in staking of betoogden op dezelfde dag. Er waren acties in een twintigtal landen. Hoe kunnen we nu vooruitgaan?

- neen aan het besparings-beleid! Verdediging van de openbare diensten en pen-sioenen! Laat de patroons hun crisis betalen!

- Voor strijdbare en demo-cratische vakbonden en brede strijdbare arbeiders-partijen!

- Voor een strijdbaar ac-tieplan dat democratisch wordt besproken aan de basis! met zo’n actieplan kan een sterkere krachts-verhouding worden opge-bouwd tegen het asociale offensief en kan het be-wustzijn worden opgetrok-ken doorheen discussie en collectieve actie

- Voor een actieplan naar een algemene 24-urensta-king op europees niveau!

- neen aan de dictatuur van de markten! weg met de ratingbureaus en het imF! Stop de betaling van de publieke schulden aan de kapitalisten! haal de rijk-dom uit de handen van de speculanten en andere su-perrijken!

- neen aan massale werk-loosheid! Voor de vermin-dering van de arbeidstijd zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen!

- Voor een massaal pro-gramma van publieke wer-ken om sociaal nuttige jobs te creëren en de be-staande behoeften in te vullen!

- neen aan het europa van de bazen en de markten! Voor een democratisch so-cialistisch europa!

Actie voor het Europees Parlement om 14 november door de linkse fractie van Verenigd Links. Centraal: Paul Murphy van de Socialist Party (Ierland)

Valencia, Spanje. Een betoger is gewond na gewelddadig optreden door de poli-tie. In het zuiden van Europa neemt het geweld tegen betogers toe.

de geLooFwAArdigheid VAn het kAPitALiSme

iS SindS de jAren 1930 nooit zo Sterk ondermijnd. mAAr

de zwAkheid VAn de kAPitALiSten Leidt niet

AutomAtiSch tot een oVerwinning VAn de ArbeiderSbeweging.

HistoriscHe ActieDAg: MoBiLisAties in Meer DAn 20 LAnDen

dls320geert.indd 11 25/11/2012 18:16:16

themA

stort oP Be48 0013 9075

9627 (Bic: geBABeBB) vAn

‘sociAList Press’ Met

verMeLDing vAn wAt je

wiL (Boek oF ABo). stuur

ons ook een MAiL viA

reDActie@sociALisMe.

Be ZoDAt we De ZenDing

Zeker tijDig kunnen

oPsturen.

stoP De PrivatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ra-vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiDersPartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeiDersDemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

wAAr LsP voor stAAt

mediA1� de Linkse Socialist

verDeel-en-Heers

Alle gevestigde kranten en televisiejournaals konden er maar niet genoeg de nadruk op leggen dat het verschil in stakingen tussen Franstalig en Nederlandstalig België wel zeer groot was. De Gazet van Antwerpen ging zelfs zover om een edito te schrijven onder de titel “De FGTB heeft hier niets te zoeken.” Daarin zegt Paul Geudens dat “Waalse” stakingen moeten stoppen aan de grens, in dit geval de taalgrens (die Geudens wel-licht liefst zou omgevormd zien tot een lands-grens). Alsof de Europese besparingsmaatrege-len en de komende begroting enkel de Waalse arbeiders zullen treffen en er in Vlaanderen dus geen nood is om zich hiertegen te verzetten. Paul Geudens vraagt zich af waarom de Vlaamse on-dernemer én werknemer het slachtoffer moeten worden van een “stakingsgeil” syndicaat in het zuiden van het land.

Dit is een typisch voorbeeld van een retoriek die erop gericht is te verdelen om te heersen.

Vlaamse ondernemers en werknemers worden in één adem genoemd als gemeenschappelijke vijand van de Franstalige arbeidersklasse. Wie een blik werpt op de begroting van de regering-Di Rupo, zal al snel merken dat het conflict zich niet langs die lijnen moet ontwikkelen. Daarin worden immers de rijken en de grote bedrijven

– of ze nu Vlaams, Brussels of Waals zijn – alle-maal samen gespaard en de werknemers – even-eens Vlaams, Brussels én Waals – allemaal sa-men aangevallen. Het zou een grote vergissing zijn om de zaken voor te stellen als een Vlaamse homogene groep die tegengestelde belangen heeft aan de Franstalige homogene groep; hoewel Franstalige en Vlaamse arbeiders tegen elkaar opgezet worden, zijn het integendeel de Belgische en Europese ondernemers en hun politici die aan-val na aanval op ons allemaal organiseren.

kwaliteitsmeDia?

In de zogenaamde kwaliteitspers was het al niet veel beter. Ook De Morgen en De Standaard be-perkten zich tot een rondje vakbondsbashing en deden er alles aan om zogenaamde communau-taire tegenstellingen in de verf te zetten. Stakende arbeiders en deelnemers aan solidariteitsacties werden in geen enkele krant aan het woord ge-laten! We kregen enkel de afgezaagde en tot in den treure herhaalde argumenten te horen van verbitterde werkgeversorganisaties, rechtse eind-redacties en misnoegde middenstanders. In De Morgen schreef Hugo Camps dat het schandalig is om te staken omdat de situatie in Griekenland en Spanje nog veel erger is. Vindt hij dan dat wij

ook eerst moeten wachten tot we zover staan voor we in verzet moeten komen?

Wie wilde weten waarom er gestaakt werd en hoe de sfeer aan de piketten was, kon daar in de traditionele media helemaal niets over terugvin-den. Het hele verhaal werd integendeel nog ge-koppeld aan een opnieuw in vraag stellen van het stakingsrecht door SP.a: zij vinden dat ‘wilde sta-kingen’ aan banden moeten gelegd worden en ver-geten daarbij dat staken een democratisch recht van werknemers is, niet van vakbonden.

eigen meDia noDig

Tegenover deze giftige stroom van rechtse pro-paganda moeten we ons wapenen. In het zicht van de komende samenvallende verkiezingen in 2014, zal de rechtse propaganda en het zaaien van ver-deeldheid door traditionele media niet vermin-deren; integendeel. We mogen ons daaraan niet laten vangen. Het opbouwen van een krachtig verzet tegen de bloeddorstige besparingen die ons te wachten staan, is een dringende noodzaak. Om dat tot een goed einde te brengen, zullen we niet alleen een eigen politiek instrument voor de werkende bevolking, maar ook eigen media moeten hebben.

De Linkse Socialist brengt iedere maand arti-kels, verslagen en interviews die wel vanuit het standpunt van de gewone bevolking spreken; het is een maandblad dat aan de kant van de arbei-ders staat, en niet aan de kant van de Europese en Belgische burgerij, zoals de traditionele kranten. Steun het verder uitbouwen en verspreiden van onze eigen media en neem een abonnement!

De propaganda van de gevestigde media...de gAzet VAn AntwerPen ging zoVer om een edito te SchrijVen

onder de titeL “DE FGTB hEEFT hiEr NiETs TE zOEkEN.” dAArin zegt PAuL geudenS dAt “WaalsE” StAkingen moeten StoPPen AAn

de grenS, in dit geVAL de tAALgrenS

jarmo vaN reGemorter

De Europese actiedag van 14 november heeft in ons land niet zijn volledige potentieel benut. Ondanks de

enorme woede en verontwaardiging die aanwezig is tegenover het Europees besparingsbeleid dat ons steeds dieper in crisis stort, werd er onvoldoende geïnformeerd en gemobiliseerd vanuit de vakbondsleiding om dit ongenoegen ook te kanaliseren. Toch waren er verschillende succesvolle solidariteitsacties, betogingen en stakingen in ons land. Reden genoeg voor de gevestigde media om nog maar eens hun anti-stakerspropaganda boven te halen en nieuwe pogingen te doen om communautaire verdeeldheid te zaaien onder de werkende bevolking.

Doe een boek of een abonnement cadeau

‘Hoe Het joDenDom De gescHieDenis kon overleven’ Door abram leon

Het afgelopen jaar begon uitgeverij marxisme.be met het uitgeven van boe-ken. Voor 2013 staan verschillende pro-jecten op stapel, waarover later meer. Maar gezien de internationale context van het geweld tegen de Palestijnse ge-bieden is het nuttig om terug te grijpen naar een boek over het jodendom dat we dit jaar uitbrachten. Het boek van Abram Leon werd in 1942 geschreven en brengt de geschiedenis van het jo-dendom vanuit een marxistisch stand-punt. Het boek kost 10 euro + 3,25 euro verzendingskosten.

een abonnement oP Deze krant

Geef een abonnement op deze krant cadeau. Dat kost 20 euro voor 12 exempla-ren en het zorgt ruim een jaar voor regelmatige linkse socialistische lectuur. Dat komt van pas om de dage-lijkse propaganda in kranten en op televisie te verteren...

oP Zoek nAAr een origineeL kerstcADeAu? Dit MAAnDBLAD en uitgeverij MArxisMe.Be HeBBen enkeLe voorsteLLen Die je kunt overwegen.

dls320geert.indd 12 25/11/2012 18:16:16

themAAgenda

- di 4 dec. Brussel. 19u Garcia Lorca. Debat: voor een links front in België met René Andersen (Front

de Gauche Charleroi), Ivo Janssen (Rood! Antwerpen), François Schreuer (Vega Luik), Front de Gauche La

Louvière, Anja Deschoemacker (Gauches Communes St Gillis)- di. 11 dec. Antwerpen. 19u30 Multatuli (Lange Vlierstraat).

Meeting: Zuid-Afrikaanse mijnwerkersleider aan het woord- wo. 12 dec. Gent. 19u30 Geuzenhuis (Kantienberg). Meeting:

Zuid-Afrikaanse mijnwerkersleider aan het woord- do. 13 dec. Brussel. 19u30 DC Randstad (Hovenierstraat,

Molenbeek). Meeting: Zuid-Afrikaanse mijnwerkersleider aan het woord- za. 15 dec. Leuven. 15u café Tempo Kessel-Lo. Meeting: stop het

Europese en Belgische besparingsbeleid. Gevolgd door een etentje - 31 december. Brussel. Oudjaarsfeest van LSP

- 13-14 april 2013: Socialisme 2013

steun ons strijdfonds!

LsP in actie

Hen.-Namen: 574,5 €Bxl-W.Brab.: 1.142 €Vl. Brab-Limb: 440 €O en W Vlaanderen: 1.100 €Luik-Lux: 327 €Antwerpen: .281 €Nationaal: 594 €TOTAAL: 4.459,44 €

57%52%44%35%33%17%59%41%

Elke drie maanden willen we 11.000 euro financiële steun ophalen met campagnes en activiteiten. Dat geld hebben we nodig om acties te kunnen voeren en materiaal te maken. Stort ook jouw bijdrage op 001-2260393-78 van LSP met als mededeling “strijdfonds”. Of neem een doorlopende opdracht, vanaf 2 euro per maand krijg je ook deze krant toegestuurd. Hieronder de voorlopige cijfers voor het laatste kwartaal van 2012.

pArtijnieuws 1�

contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

www.socialisme.be December 2012 / Januari 2013

forD-betoging

Op 11 november was LSP sterk aanwezig op de ‘Mars voor een Toekomst’ in Genk. We publiceerden eerder al een verslag en foto’s van die betoging. We hadden twee stands aan het begin van de betoging en een stand op het einde. Tussendoor vormden we een delegatie samen met andere kamera-den van Rood!. Ook waren militanten in de weer om ons materiaal te ver-spreiden. Uiteindelijk verkochten we 105 exemplaren van ons maandblad. Daarnaast haalden we 270 euro strijdfonds op met politiek materiaal, vooral de badges gingen vlot van de hand.

n14 - euroPese actieDag in ons lanD

Er werd op 14 november vooral langs Franstalige kant actie gevoerd. Niet dat het ongenoegen tegenover het besparingsbeleid stopt aan de taalgrens, maar het onge-noegen in actief verzet om-zetten, moet beter georgani-seerd worden. De Europese actiedag was de eerste ge-coördineerde actie van deze omvang. En het smaakt naar meer.

In Brussel verkochten we op de hele dag een 50-tal exemplaren van ons maandblad. Er waren vooraf geen quota afgesproken die we niet mochten overschrijden... In Namen verkochten onze militanten 18 kranten. In Luik namen we mee het voortouw om na de syndicale bijeenkomst te betogen naar het PS-hoofdkwartier. In Luik verkochten we 45 kranten. Verder kwa-men we ook tussen in Charleroi, waar we 28 kranten verkochten, en La Louvière met 13 kranten. Dit maakt een totaal van 154 exemplaren.

De wereld is een nieuw tijdperk van massabewegingen

ingetreden, bewegingen die rijk zijn aan ervaringen. Welke lessen trekken uit de strijd die gevoerd wordt in België, Europa en doorheen de wereld? En ook: hoe extreemrechts bestrijden? Hoe vrouwenrechten verdedigen? Welk politiek instrument uitbouwen als verlengstuk van de sociale mobilisaties? Welk alternatief verdedigen tegenover het failliet van het kapitalisme? Welke lessen trekken uit de strijd in het verleden?

Socialisme 2013 is de gelegenheid bij uitstek om over dergelijke cruciale vragen te discussiëren. Het is een be-langrijk evenement voor al wie vecht tegen het besparingsbeleid, tegen de ontslagen, de crisis en het kapitalisme. Neem ook deel en ontmoet honderden echt socialistische militanten, marxis-ten, syndicalisten...

socialisme 2013 is...

... twee volle dagen van politieke dis-cussie en marxistische vorming die tot doel hebben jongeren, arbeiders, syn-dicale militanten,... samen te brengen om te discussiëren over hoe te vechten tegen werkloosheid, discriminatie, be-sparingsbeleid en hoe een alternatieve socialistische en democratische samen-leving uit te bouwen.

De discussies houden centrale plenai-re meetings in, maar ook talrijke kleine werkgroepen. Vorig jaar waren de mee-tings gewijd aan de internationale strijd voor een verandering van de samenle-ving enerzijds (met internationale spre-kers) en de situatie in België anderzijds (o.a. rond de noodzaak van een nieuwe brede arbeiderspartij). Kleinere werk-groepen staan dan weer toe om over verschillende thema’s te discussiëren (wat is het socialisme, hoe vechten te-gen het communautair opbod, welke strijd voeren voor vrouwenrechten van-

daag of hoe vechten tegen homofobie, welke type syndicalisme hebben we no-dig voor de mobilisaties van vandaag,...) in een kleinere groep waarin iedereen de mogelijkheid heeft om tussen te ko-men en het woord te nemen.

De sprekers zijn leden van de Linkse Socialistische Partij of organisaties waarmee wij samenwerken, maar we nodigen ook elk jaar militanten uit an-dere landen uit om te spreken over de mobilisaties in hun land, welke lessen er uit te trekken vallen en hoe we in-ternationale solidariteit kunnen uit-bouwen.

Naast die formele discussies is het Socialisme 2013-weekend de ideale ge-legenheid om in een warme sfeer mili-tanten te ontmoeten uit het hele land (een vertaling is voorzien voor elke meeting en werkgroep) en elders en te discussi-eren over hun eigen ervaringen.

Er is ook een stand voor boeken en

brochures, waar je de klassieken van het marxisme en meer thematische wer-ken in het Frans, Nederlands en Engels kunt verkrijgen.

PraktiscH :

* Soc ia l isme 2013 v indt p laats in Brussel, in het centrum de Kriekelaar (Gallaitstraat 86, 1030 Schaarbeek).

* er wordt kinderopvang georganiseerd. * inschrijvingen via info@socialisme.be

of 02/345 61 81 * Voorverkoopprijzen: (rekeningnummer:

001-2260393-78) - Volledig weekend: 10 / 15 euro voor

loontrekkenden - een dag : 6 / 8 euro loontrekkenden

* Help mee om van Socialisme 2013 een succes te maken! Vrijwilligers zijn wel-kom voor de keuken, de bar,... laat iets weten via els@socialisme.be

LSP-Brussel nodigt uit: strijdbare overgang van oud naar nieuw in aangenaam gezelschap en met een uitste-kende maaltijd aan democratische prijzen.

Op de menu: Winterpaleissoep || Scampis à la crème || Eendenfilet met Rode Legersaus, Veenbessen uit de Kaukasus en Sovjetkroketten || Kaastafel van oktober || Koffie en nagerecht

De prijs bedraagt 25 euro voor loontrekkenden, 20 euro voor niet-loontrekkenden. Wie meteen betaalt, krijgt 3 euro korting. Er is kinderopvang ter plaatse. Inschrijven voor 15 december via pablo@gauche.be of 0475/43 40 68. Schrijf het bedrag over op 001-4505656-82 met als mededeling “31/12”. Het feest vindt plaats in zaal Randstad, Hovenierstraat 47 1080 Molenbeek.

“Ik heb enkele jaren gewerkt, ben meermaals gaan stemmen en heb

voldoende geduld aan de dag gelegd, maar ik zie geen enkele hoop in de hui-dige politiek. Ik ben het beu en wil ver-andering.

Daarom werd ik in november lid van LSP nadat ik twee afdelingsvergadering had meegemaakt en met LSP deelnam aan de betogingen van 11 en 14 novem-ber (de betoging in solidariteit met de arbeiders van Ford en de Europese ac-tiedag). Er zijn veel redenen om bij de partij aan te sluiten, maar de belang-rijkste is dat ik wil deel uitmaken van een actieve organisatie die ook aan vorming doet.Als werkzoekende op een steeds krap-

pere arbeidsmarkt, voel ik me persoon-lijk geviseerd door de Europese bespa-ringsmaatregelen. Maar ook solidariteit is voor mij heel belangrijk. Ik besloot om me te vormen, medestanders te zoe-ken met dezelfde standpunten om sa-

men de strijd tegen onrechtvaardigheid aan te gaan. Dat is voor ons allemaal belangrijk.

loïc, werkloze, luik

“Het begin van de 21e eeuw liet zich kenmerken door een reeks van crisis-

sen en de steeds opnieuw falende maat-regelen die daaraan het hoofd zouden moeten bieden. Het liet zich kenmerken door de opkomst van openlijk racistische en separatistische partijen die op geen enkele manier de intentie hebben om de huidige problemen structureel op te los-sen, integendeel lijken zij deze zelfs te willen versterken door het sociale vang-net in onze samenleving af te breken en de solidariteit te vernielen. We zagen reeds enkele krampen van een financi-eel-economisch systeem dat zichzelf ka-pot maakt; besparen is een nieuw mode-

woord, één dat fel in contrast staat met het uitbouwen van een democratische samenleving.

Reeds als jonge scholier werd ik gecon-fronteerd met enkele van deze feiten en had ik moeite om deze een plaats te ge-ven. Ik kon me er moeilijk bij neerleggen dat een samenleving bewust koos voor een systeem dat steeds opnieuw faalde en steeds opnieuw geconfronteerd werd met haar eigen tegenstellingen. Mijn zoektocht naar een alternatief en groe-pen in de samenleving die zich hiertegen verzetten, bracht mij eerst bij het hac-kerscollectief Anonymous. Zij stelden echter ook geen volwaardig alternatief voor, maar ik apprecieerde hun kritische maatschappijvisie. Vanuit mijn sympa-thie hiervoor en mede door een buikge-voel van onrechtvaardigheid kwam ik terecht in de Occupy-beweging waar ik voor het eerst in aanmerking kwam met de Actief Linkse Studenten.

Het is bij de ALS, en later bij de LSP, waar ik voor het eerst mensen vond die er dezelfde mening en visie op nahielden als ik. Het was ook voor het eerst dat men-sen mij een werkbaar alternatief toonden. Het is hier dat ik mij thuis voel.

joNas, stuDeNt, GeNt

sluit aan bij LsP!LSP is een actieve partij waarin de leden een centrale rol

spelen. Er zijn wekelijkse afdelingsvergaderingen om over politieke actualiteit, historische of theoretische

thema’s te discussiëren en om praktische zaken te organiseren. Leden dragen bij tot de werking van de partij doorheen politieke discussie, praktische werking en een financiële bijdrage (ledenbijdrage). Wil je zelf ook LSP-lid worden, neem dan contact op voor een discussie! Hieronder leggen twee nieuwe leden uit waarom zij onze rangen vervoegden.

vier de overgang van oud naar nieuw met LsP

13-14 april 2013. een weekend van politiek debat en discussie

Het verzet organiseren!

dls320geert.indd 13 25/11/2012 18:16:17

themAjongeren1� de Linkse Socialist

sam GeNt)

Op 11 november protesteerden een honderdtal jongeren

aan de trappen van de Sint-Pieterskerk in Mechelen. Enkele weken voordien werden drie scholieren urenlang opgesloten in het politiecommissariaat omdat ze een broodje aten op de trappen van de kerk. Daarbovenop zouden ze beboet worden met een GAS van 100 euro. De laatste weken werd in de media meermaals bericht over de ridicule redenen op basis waarvan gemeenten GAS-boetes kunnen uitdelen. Men is van plan het beleid te evalueren en wellicht zullen een aantal van de meer absurde en ‘humoristische’ voorbeelden verdwijnen. Maar dit raakt niet aan de kern van de zaak.

Dat de GAS-boetes pestboetes zijn, betwist men door te wijzen op het feit dat de kosten voor de gemeentelijke

administratie hoger liggen dan de in-komsten. Men schat de kostprijs bij het innen van een GAS op een bedrag tussen de 75 en 120 euro, terwijl de gemiddelde GAS-boete 62,5 euro op-brengt. Volgens Tom De Schepper van de VVSG, Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten: “is dat de prijs die gemeenten en steden betalen voor een betere leefbaarheid.” Het is ech-ter een illusie te denken dat je met zo’n sanctiebeleid een leefbare stad cre-eert. Maar het blijft natuurlijk wel een goedkoper beleid dan te investeren in preventie.

De meest leefbare steden zijn diege-nen waar de welvaart en levenskwali-teit van alle inwoners het hoogst ligt. De minst leefbare steden zijn die waar een aanzienlijk deel van de bevolking elke dag opnieuw een overlevingsstrijd moet voeren en waar criminaliteit en wetteloosheid dus welig tieren.

Het is door het aanpakken van de so-ciale problemen dat men overlast echt kan oplossen. Een waardige job en een degelijk inkomen, kwaliteitsvol en be-taalbaar wonen, een aanbod van zinvol-le tijdbesteding,… dit zijn de beleids-

maatregelen die de bevolking verwacht. Daarom organiseren wij ons als jonge-ren met eisen zoals investeringen in so-ciale woningen, buurtwerking, sociale voorzieningen, degelijke jobs, kinder-opvang, financiering van jeugdhuizen

–en bewegingen, ...Op 26 november organiseerden de

Actief Linkse Studenten en Scholieren een actie aan de Gentse gemeente-raad. Met deze actie wilden de ALS het toekomstig stadsbestuur reeds in-terpelleren over hun bestuursakkoord. Iedereen heeft de mond vol over het progressiever karakter van dit akkoord. Wij lezen er echter dat men “de werking van de GAS-ambtenaren wil verster-ken” en “de administratieve sancties wil uitbreiden”. Met deze actie wil de ALS in Gent een voorbeeld stellen dat hopelijk in vele steden en gemeenten kan worden gevolgd. Wij willen een toekomst waar jongeren het recht heb-ben om jong te zijn, om actie te voe-ren en hun mond mogen open doen. Daarvoor moeten we ons organiseren en protesteren tegen een beleid waar GAS-boetes blijkbaar het logische ge-volg van zijn.

Het N-SA probeert terrein te win-nen nu het Vlaams Belang wat in de touwen ligt door de verkiezingsne-derlagen. De NSV (Nationalistische Studentenvereniging) had even een voorzitter die uit N-SA-kringen kwam, maar dat duurde niet lang. De man had het aangedurfd om de jaarlijkse NSV-betoging in vraag te stellen en sprak zich uit tegen de IJzerwake. Maar er zijn nog steeds N-SA’ers actief bin-ne n z owel NSV als Vlaams Belang Jongeren.

D a t b l e e k o n -der meer toen de Antwerpse NSV-af-deling een ‘debat’ hield over een inter-nationaal thema. Er werd een spreker van Vlaams Belang tegen een spreker van N-SA uitgespeeld rond het thema van Israël-Palestina. Vanuit een afkeer tegen alles wat met islam te maken heeft, gaat een deel van het VB over tot steun aan Israël. Voor de N-SA kan dat uiter-aard niet, hun afkeer tegenover Joden is daar te groot voor. Het leidde er zelfs toe dat de N-SA met een spandoek deelnam aan een actie tegen de Israëlische aanval tegen Gaza. Dat was het geval op een ac-tie aan het Antwerpse provinciehuis op 18 november, een actie georganiseerd door Intal. De anti-imperialistische be-weging moet zich ten stelligste verzet-ten tegen iedere poging van aanwezig-

heid door dergelijke neonazi’s. Dat de neonazi’s van N-SA niet be-

paald lieverdjes zijn, bleek onder meer uit de reactie van een voortrekker van die groepering naar aanleiding van het geweld in Frankrijk tegen betogers van de Oekraïense feministische groepe-

ring Femen die protesteerden te-gen een mars van extreemrechts te-gen het homohu-welijk. De vrou-wen kregen een pak slaag van de conservatieven. Kris Roman van N-SA verklaar-de daarover op Facebook: “In Parijs hebben die

lelijke hangtiet wijven terecht op hun smoel gekregen. Dit mag zich gerust herhalen met alle westerse linkse wij-ven.” Dat is de toon die in deze kringen wordt gezet.

Het gewelddadig optreden van Gouden Dageraad kent bij ons dus aanhangers. De enige manier om een verdere opmars ervan te stoppen, is door vandaag al het verzet te organiseren. Met Blokbuster en ALS maken we ons klaar om in maart 2013 in Antwerpen te betogen tegen een haatmars van de Belgische sympathisanten van Gouden Dageraad. Dan is er de jaarlijkse anti-NSV beto-ging. Werk hieraan mee!

www.blokbuster.be

Vanaf 2013 wil het zogezegde “progressieve” Gentse stadsbestuur een belasting

opleggen op studenten die samen een gezinswoning delen. Met een belasting van enkele honderden euro’s wil men meer dan 7000 studenten uit deze woningen jagen en verplichten in een kot onderdak te zoeken aan torenhoge prijzen en vaak erbarmelijke levensvoorwaarden.

Door het gebrek aan publiek gefi-nancierde goedkope en kwaliteits-volle koten, swingen de prijzen op de private markt de pan uit. Resultaat: to-renhoge prijzen voor vaak zeer slech-te kwaliteit en weinig levenscomfort.

Dat studenten zelf creatief zijn en collectief een oplossing proberen te zoeken op dit probleem door samen te huizen, zou moeten aangemoedigd worden in plaats van belast.

We vinden het asociaal dat het stads-bestuur probeert de Gentenaars op te zetten tegen de studenten onder het mom dat zij zorgen voor een te-kort aan gezinswoningen. Het is het stadsbestuur zelf dat al jaren belooft te investeren in sociale woningen en goedkope huisvesting, maar jaar na jaar ervoor kiest prioriteit te stellen in dure prestigeprojecten en zoge-zegde stadsontwikkeling. Het is door deze onderinvestering dat huren in Gent onbetaalbaar geworden is, zo-wel voor studentenkoten als voor ge-

zinswoningen.Duizenden studenten verplichten

op de private kotenmarkt een woonst te gaan zoeken is ontoelaatbaar. Dit zal de kotprijzen voor de huidige stu-denten nog verder de lucht in duwen en de kwaliteit naar beneden halen. Blijkbaar zijn studenten een gemakke-lijk slachtoffer om problemen op af te wentelen: het merendeel kan dit beleid namelijk niet wegstemmen. Daarom roepen we op voor solidariteit tussen studenten en Gentenaars. STOP de studententaks en investeer in betaal-baar wonen voor IEDEREEN: studen-ten EN gezinnen.

http://www.facebook.com/GentseStudentenTegenDeStudententaks/

gAs-boetes zorgen zelf voor overlastDe gas-kraan

enkele voorbeelden van hoe je een gAS-boete kunt oplopen. (bron: stampmedia)

“het is verboden op een openbare plaats ijskegels aan de buitenkant van de daken te laten hangen.” dendermonde“het is verboden door geluiden, geba-ren of tekens, al dan niet gebruikma-kend van een voorwerp, voertuigen op de openbare weg te doen vertra-gen, te doen stoppen of aan te klam-pen zonder wettige reden of toelating. Een afwijking op dit verbod kan toe-gekend worden door de burgemees-ter, die voorwaarden kan opleggen.” Antwerpen“het is verboden het zicht van op de openbare weg naar de uitstal-ramen van winkels en handelshui-zen te hinderen alsook het uitzicht vanuit de vensters van woningen en gebouwen op de openbare weg.” Brasschaat“het is verboden personen te doen schrikken.” lokeren“De organisator brengt de bur-gemeester minstens 48 uur op

vensters van de woningen.” dendermonde“Het maken van een open

vuur in de woning is verbo-den.” lede

voorhand op de hoogte van de openbare vergaderingen die niet in openlucht plaatsvinden.” Borgloon“het is verboden, heimelijk of zonder noodzaak te kloppen of te bellen aan de deuren of

“Behalve voor sinter-klaas, zwarte Piet, de kerstman en de paashaas is het verboden het gelaat geheel of gedeeltelijk te bedekken.” Hasselt

studenten en gentenaars tegen nieuwe “studententaks”

extreemrechts: steun voor gewelddadige optie neemt toe

Geert cool

Het Vlaams Belang probeert recht te kruipen na de mokerslag die bij de verkiezingen werd uitgedeeld. Dat het gevaar voor extreemrechts niet geweken is, blijkt uit de herpositionering die de jongeren van het Vlaams Belang lijken uit te testen. Daar wint het Griekse voorbeeld van de harde

neonazigroepering Gouden Dageraad aan aanhang. Lokale neonazi’s van de groepering N-SA (Nieuw-Solidaristisch Alternatief) zijn actief binnen zowel de studenten- als de jongerenwerking van het Vlaams Belang.

Anti-NSV betoging in Gent in maart 2011. In maart 2013 trekken we normaal gezien naar Antwerpen.

het geweLddAdig oPtreden VAn gouden

dAgerAAd kent bij onS AAnhAngerS. de enige mAnier om een

Verdere oPmArS erVAn te StoPPen, iS door het Verzet te orgAniSeren.

dls320geert.indd 14 25/11/2012 18:16:25

themA

De situatie is erger dan wat het woord ‘bezetting’ doet vermoeden. Gaza heeft geen enkele controle op de grenzen of op de buitenlandse han-del. Het volledige ge-bied wordt veroordeeld tot een verschrikkelij-ke armoede als gevolg van een militaire blok-kade aan de grenzen en op zee. Deze blokkade duurt intussen al zes jaar. De Gazastrook is regelmatig het slachtof-fer van militaire inter-venties, moorden, aan-vallen en willekeurige arrestaties.

In de andere bezet-te Palestijnse gebieden (vooral de Westelijke Jordaanoever) voert het Israëlische regime een politiek waar-bij huizen van Palestijnen worden ver-woest om plaats te maken voor Joodse kolonies en voor infrastructuur van de Israëlische staat. Alles wordt eraan ge-daan om de creatie van een Palestijnse staat te stoppen.

Terwijl het aantal Palestijnse militan-ten in Gaza op 35.000 wordt geschat en deze doorgaans niet goed bewapend zijn, beschikt het Israëlische regime over een leger van 175.000 soldaten en nog eens 45.000 reservisten. Dat leger beschikt over een luchtmacht, helikop-ters, onbemande bommenwerpers en de meest moderne wapens. Wij sluiten de ogen niet voor de aan-

vallen op Israël. Die leiden soms tot onschuldige doden en slachtoffers. Een aantal aanvallen reiken tot in Tel Aviv en Jeruzalem. Deze aanvallen brengen de Palestijnse zaak niet vooruit. Maar deze aanvallen gebruiken om het mas-sale bloedbad goed te praten, is een poging om de ware redenen voor het bloedbad te verdoezelen.

waPenstilstanD

De operatie ‘Defensiepijler’ heeft geleid tot dood en terreur in Gaza. Er werden meer troepen gemobiliseerd dan tijdens de oorlog van 2008-2009. De minister van Buitenlandse Zaken, Avigdor Lieverman, verklaarde dat de grondinvasie “deze keer” wel tot “het einde” zou gevoerd worden. De regi-onale en wereldmachten zetten even-wel druk om tot een wapenstilstand te komen. Obama stelde dat hij liever geen grondinvasie zag. De beslissing van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om een wapenstilstand te

sluiten, kwam er echter niet door de internationa-le druk. Er was een opiniepei-ling die aangaf dat 80% van de Israëlische be-volking de bom-b a r d e m e n t e n steunde, maar dat slechts 30% een grondinvasie zou steunen.

De rege r i ng verklaarde dat het haar taak is om de aanval-len vanuit Gaza

te stoppen. Dat was ook het doel van het bloedbad in 2008-2009, maar dit beoogde doel werd niet bereikt. Geen enkel wapenvertoon zal vermijden dat de bewoners van Gaza zich verzetten tegen de bezetting en opkomen voor een beter leven. Samen met het groei-ende aantal slachtoffers in Gaza neemt ook de woede onder de bevolking van het Midden-Oosten en elders toe.

wat netanyaHu wil bereiken

Op 14 november waren er Israëlische aanvallen waarbij de militaire lei-der van Hamas, Ahmed Jabari, om-kwam. Vlak voordien had Jabari nog ingestemd met een wapenstilstand. Netanyahu en zijn kliek hadden echter andere plannen.

Ondanks tegenkantingen van delen van het establishment wilde Netanyahu een versnelling hoger schakelen in het conflict. Het doel van Netanyahu blijft een mogelijke militaire aanval tegen

Iran. Zo’n aanval lijkt pure waanzin, maar Netanyahu vertrekt wel degelijk van de belangen van de Israëlische kapi-talistische klasse. Die kapitalisten zijn bang dat Hamas nieuwe steunpunten in de regio vindt na de overwinningen van de Moslimbroeders in Egypte en Tunesië en de groeiende steun vanuit Turkije. Enkele weken geleden was er een bezoek van de emir van Quatar aan Gaza waar hij 400 miljoen dollar wil in-vesteren. De elite van Quatar wil zich opwerken tot een regionale machtsfac-tor, daartoe wordt gebruik gemaakt van de wanhoop onder de Palestijnen. Hamas-leider Khaled Meshaal greep het alvast aan om uit Syrië weg te trekken en zich in Doha, in Quatar, te vestigen.

De Egyptische president Mohamed Morsi van de Moslimbroeders wil de Amerikaanse en Europese steun behou-den en wil geen conflict met Israël. Hij werkt met de Israëlische veiligheids-diensten samen om Gaza te blokke-ren. De Egyptische bevolking is echter woedend en zet druk op de regering om Gaza te steunen. De Israëlische leiders zijn bovendien erg bezorgd omwille van de ontwikkelingen in Syrië en de gevolgen ervan in Libanon. Er waren ook stakingen, betogingen en rellen te-gen het Jordaanse regime, nog een buur van Israël. Verder is het Israëlische es-tablishment niet opgezet met de herver-kiezing van Obama die een vredespro-ces met de Palestijnen wil. En er is de poging van de Palestijnse Autoriteit om door de VN erkend te worden.

Maar de echte reden voor de timing van de aanval ligt bij de verkiezin-gen van januari, als die verkiezingen tenminste niet worden uitgesteld. De twee rechtse partijen van Netanyahu en Lieberman willen hun zetelaantal in het parlement, de Knesset, opdrijven. Ze hebben de handen in elkaar geslagen en hoopten electoraal voordeel te halen uit het offensief tegen Gaza. Peilingen geven echter aan dat het effect beperk-ter is dan werd gehoopt. De rechterzijde hoopte dat het militaire geweld de aan-dacht zou afleiden van de besparingen en de afbraak van de levensstandaard van de gewone werkende bevolking in Israël. Een groot deel van de bevol-king volgt de enorme propaganda van het regime, maar er is een belangrijke minderheid die tegen de oorlogsvoe-ring ingaat.

kim (GeNt)

Op 22 november hielden de Actief Linkse Studenten in Gent een debat over “het einde van het neoliberalisme”. Sprekers voor de linkerzijde waren Eric Byl, van de Linkse Socialistische Partij, Bleri Lleshi, politiek filosoof en Ronny Mouton, ABVV delegee bij Ford. De spre-kers met een liberale achtergrond waren Dirk Verhofstadt, lid van de denktank Liberales en Bart Haeck, redacteur en opi-niemaker bij De Tijd. Moderator was Ferdi De Ville. Er waren 110 aanwezigen.

Het werd een geanimeerd debat met een sterke ideologische inslag. De libera-le kant met Verhofstadt voorop trok alle gekende registers open en probeerde het beleid zelfs als ‘sociaal’ voor te stellen. Haeck haalde vooral uit naar het te grote

overheidsbeslag, maar bleef opvallend op de vlakte als het ging om de vraag waar de overheid dan exact moet besparen. Verhofstadt probeerde zich als een ‘soci-ale’ liberaal voor te stellen en verdedigde de Europese koers van zijn broer. Wie kritiek heeft op het neoliberale Europa deed hij af als asociaal en gekant tegen de ‘solidariteit’.

Voor een keer was er een evenwichtig de-bat met ook voldoende ruimte voor diege-nen die kritiek hebben op de huidige gang van zaken. Filosoof Bleri Lleshi ging in tegen het kapitalisme met haar kloof tus-sen rijk en arm waarbij alles moet wijken voor de winst. Ronny Mouton bracht daar een concreet voorbeeld van. Eric Byl ka-derde het huidige beleid ideologisch en plaatste daartegenover een socialistisch alternatief.

“Geen enkel land zou toelaten dat er van over de grens raketten op

haar burgers worden afgestuurd”, verklaarde Obama toen hij zijn steun aan het Israëlische regime uitsprak voor de bombardementen van Gaza. Met deze uitspraak verdraait hij bewust de realiteit dat de Gazastrook al jarenlang onder een brutale bezetting door het Israëlische regime gebukt gaat.

Debat: het einde van het neoliberalisme?

nooD aan arbeiDersorganisaties

De wapenstilstand zorgt voor wat ademruimte, maar volstaat niet om de verwachtingen van de Palestijnse bevolking in te lossen. De kapitalistische leiders langs beide kanten van de grens hebben geen programma dat be-antwoordt aan de echte behoeften en ze hebben evenmin een oplossing om een einde te maken aan het bloedvergieten.Voor de Palestijnse bevolking komt er geen uitweg met Hamas, een recht-

se islamitische organisatie, of met de leiding van Fatah op de Westelijke Jordaanoever. Er is nood aan eigen democratische organisaties om de ver-dediging van de bevolking te organiseren en offensieve maatregelen te kun-nen nemen op basis van massastrijd.

Na de nooit geziene sociale beweging met honderdduizenden betogers in Israël in 2011 is er ook daar nood aan een nieuwe arbeiderspartij die de ei-sen rond diensten, lonen en huisvesting kan concretiseren.

De opbouw van nieuwe arbeidersorganisaties in de regio is nodig om de kapitalisten aan de kant te schuiven en om socialistische ideeën ingang te laten vinden. Dat is hoe een stap kan gezet worden in de richting van de opbouw van twee socialistische staten: een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël als onderdeel van een socialistische confederatie van het Midden-Oosten. Dat zou de basis vormen voor een toekomst zonder oorlog, terreur of armoede.

wij SLuiten de ogen niet Voor de

AAnVALLen oP iSrAëL. mAAr deze AAnVALLen

gebruiken om het mASSALe bLoedbAd goed te PrAten, iS een Poging om de

wAre redenen Voor het bLoedbAd te

VerdoezeLen.

israëlische regime richt bloedbad aan om eigen belangen te dienen

internAtionAAl 1�www.socialisme.be december 2012 / januari 2013

dls320geert.indd 15 25/11/2012 18:16:26

Mannen, vrouwen en kinderen in heel de Gazastrook werden het slachtoffer van een verschrikkelijke terreur toen het gebied werd gebombardeerd van-uit de lucht en vanop zee. Bovenop de doden en gewonden, hebben ook de 1,7 miljoen andere inwoners van Gaza een trauma opgelopen. De militaire operatie richtte zich niet alleen tegen de milities en hun uitrusting. Ook de gebouwen van de lokale regering, po-litiekantoren en televisiegebouwen werden aangevallen. Dat er soms kin-deren in de buurt waren, was voor het Israëlische leger geen bezwaar. Zo kwam een volledig gezin van 11 per-sonen om toen hun huis met de grond werd gelijkgemaakt, onder deze slacht-offers waren er ook vier kinderen.

Slechts een kleine minderheid van de inwoners van Gaza beschikt over een schuilplaats tegen bombardementen. De overgrote meerderheid van de be-

volking is nergens veilig. Het grootste ziekenhuis heeft een tekort aan essen-tiële geneesmiddelen, bedden en basis-uitrusting. Tegelijk is er ook een gebrek aan energie.

De meeste gevestigde media leggen de verantwoordelijkheid voor de es-calatie bij de Palestijnse raketaanval-len tegen Israël. Daarmee praten ze het bloedige offensief op Gaza goed. Ze volgen het discours van leiders zoals Barack Obama, die zelf verant-woordelijk is voor oorlogsvoering in Afghanistan en elders. Obama beschul-digt de leiders van Hamas maar heeft het niet over de rol van de Israëlische leiders.

Er wordt veel minder aandacht ge-schonken aan het feit dat het Israëlische leger de bevolking van de bezette Palestijnse gebieden dagelijks een brutale repressie oplegt. Ook tussen de verschillende operaties vallen er

tientallen doden. Tussen het laatste oorlogsoffensief in Gaza in 2008-2009 (waarbij 1.315 Palestijnse doden vie-len) en het laatste offensief vielen er 319 doden bij militair geweld. Iedere dode is tragisch, maar het aantal slachtoffers onder Israëlische joden is een pak lager. Tijdens de oorlog van 2008-09 vielen er 13 doden en tus-sen de oorlog toen en het offensief nu nog eens 20. De Palestijnse bevolking moet intussen een grote tol betalen. Een week voor het nieuwe offensief kwamen er nog zeven Palestijnen om en vielen er 52 gewonden als gevolg van een militaire tussenkomst van het Israëlische leger.

Het brutale offensief en de aanhou-dende bezetting vormt een nachtmer-rie voor de bevolking van Gaza. De militaire operatie zal evenmin vrede en veiligheid brengen voor de Israëlische bevolking. Deze nieuwe aanval werd ingegeven door de machtshonger van Netanyahu en zijn ministers die wan-hopig steun zoeken in het kader van de parlementsverkiezingen van janu-ari. De invasie van 2008-2009 vond overigens ook in een pre-electorale periode plaats.

De Socialistische Strijdbeweging, onze zusterorganisatie in Israël-Palestina, neemt ook deel aan het protest tegen de oorlog in Israël. Wij ko-men internationaal op voor volgende eisen:

stop het bloedbad! stop de aanvallen op gaza!neen aan deze oorlog van de israëlische regering,

van de grote bedrijven en de kolonies!stop de israëlische blokkade van gaza! open de

grenzen tussen gaza en egypte!voor de onmiddellijke terugtrekking van het israëlische leger uit de Palestijnse gebieden!

voor een massastrijd van de Palestijnen, onder hun democratische controle, voor echte nationale

bevrijding!voor onafhankelijke arbeidersorganisaties in

Palestina en israël!strijden voor een regering van vertegenwoordigers van arbeiders en armen om een einde te maken aan

onderdrukking, democratische rechten te verdedigen en te breken met het kapitalisme en imperialisme!voor democratisch socialisme in Palestina, israël

en doorheen het Midden-oosten met garanties voor de democratische rechten van alle nationale

minderheden!

Sinds het begin van operatie “Defensiepijler” kwamen 155 Palestijnen en vijf Israëli’s om het leven. De wapenstilstand vanaf 21 november zorgt voor opluchting in de Gazastrook. Maar nieuwe

bloedbaden zijn onvermijdelijk als er geen fundamentele verandering in de regio komt. Er is fundamentele verandering nodig, een verandering van het systeem.

socialisme.beben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 320 december 2012 / januari 2013

dls320geert.indd 16 25/11/2012 18:16:32