België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 328 oktober 2013

ABVV van Charleroi wil een politiek alternatief

P 4

Organiseer het verzet tegen

de lokale besparingen

P 6

Neen aan een imperialistische

interventie in SyriëP 8-9

Schrok je ook toen je je energiefactuur in handen kreeg? Je geld werd goed be-steed: Elia (de beheerder van het elek-triciteitsnet in ons land) heeft het onder meer gebruikt om zijn voormalige baas, Daniel Dobbeni, als consultant aan te werven. Voor een missionarisloon kan dat niet, de man krijgt 400.000 euro voor een opdracht van 170 dagen. Dat is 2.400 euro per dag!

De vakbonden verzetten zich tegen de loonstop en tegen de schandalige toplo-nen in zowel de publieke als de private bedrijven. Zelfs in de media weerklon-

ken kritische stemmen. Maar met kri-tische opmerkingen en veroordelingen zullen we er niets aan veranderen.

De Franstalige metaalbond van het ABVV, het MWB, trok naar de Raad van State en kreeg daarbij de steun van de Franstalige bediendenbond van het ACV, het CNE. Daarna trokken de drie grote vakbonden naar de Internationale Arbeidsorganisatie. In beide geval-len werd de beperking van de vrijheid van onderhandelen als argument inge-roepen.“De loonstop verhindert ons om een

loonsverhoging te onderhandelen, wat nochtans een basisrecht van de werkne-mers is. Het is een inbreuk op de inter-nationale conventies inzake vrijheid van onderhandelen”, aldus ACV-voorzitter Marc Leemans. Dat klopt. Maar wat in-dien de Internationale Arbeidsorganisatie België veroordeelt? Dan zou dat een mo-rele blaam zijn en “een affront voor ons land”, aldus Leemans. “België zou lan-den als Colombia en Guatemala ver-voegen, landen die met de vinger wor-den gewezen door de Internationale Arbeidsorganisatie.” Het patronaat en de regering beven wellicht van de schrik…

We hebben er geen probleem mee dat alle mogelijke middelen worden aan-gewend om de werkenden, hun sociale verworvenheden en rechten te verdedi-gen. Dat kan ook de gerechtelijke weg of de Internationale Arbeidsorganisatie

omvatten. Maar laat ons duidelijk zijn: zonder het gewicht van actieve strijd van de georganiseerde arbeidersbewe-ging was de 8-urendag of het stakings-recht er nooit gekomen.

Zonder een krachtsverhouding op straat en in de bedrijven op te bou-wen, is het onmogelijk om de asoci-ale tsunami van het patronaat en haar politieke marionetten een halt toe te roepen. De kleine juridische en andere middelen kunnen enkel dienen om de effectieve strijd te versterken, niet als excuus om de strijd op het terrein uit de weg te gaan.

De vakbonden wijzen er terecht op dat het overlegmodel constant onder vuur ligt door het patronaat en de winsthon-ger. Het is hoog tijd dat hier conclusies uit worden getrokken om terug te keren naar een strijdbaar syndicalisme waar-

bij de strijd doeltreffend en democra-tisch wordt georganiseerd.Voor de zomer werden alle oproepen

tot actie enthousiaster en massaler over-genomen dan verwacht, maar telkens opnieuw bleef het wachten op een ver-volg laat staan op een duidelijk en op-bouwend actieplan. We hebben kostbare tijd verloren, maar het is niet te laat om onze strijd te organiseren.

Op 26 september was er een kleine betoging tegen de loonstop op initia-tief van het CNE, de Brusselse afdeling van ACOD LRB (Lokale en Regionale Besturen) en de Actiecomités tegen be-sparingen in Europa. Het was een be-perkte actie die niettemin aantoonde dat we op basis van actief verzet wel degelijk openingen kunnen maken om zo tot resultaten voor de arbeidersklas-se te komen.

De regering heeft voor 2013-2014 een loonstop opgelegd en wil dat de komende jaren verderzetten. Dat heeft tot heel wat ongenoegen geleid. Onze lonen zitten in de diepvries, maar de facturen en kosten niet. De ondermijning van de indexering

zorgt er bovendien voor dat de automatische aanpassing van de lonen de reële levensduurte niet volgt.

dls328FINAL.indd 1 22/09/2013 19:58:46

de Linkse Socialist� thema

De toon is gezet, maar met de juiste instrumenten zou de arbeidersklasse niet naar de pijpen van de burgerlijke media en de burgerlijke traditionele partijen moeten dansen. Met een eigen partij die de belangen van de meerder-heid van de bevolking verdedigt tegen het valse ‘algemeen belang’ dat in een kapitalistische samenleving altijd het belang van de kapitalisten blijkt te zijn, en met vakbonden die democratisch functioneren en met een leiding die de banden breekt met de burgerlijke en verburgerlijkte partijen die hen steeds meer hebben betrokken in het beheer van de crisis en in het doorschuiven van de factuur naar de grote meerder-heid van de bevolking, zou de georga-niseerde arbeidersklasse de vorige en komende aanvallen kunnen afslaan. De numerieke sterkte is er, evenals de organisatiegraad, om hierin te slagen. Maar er is geen arbeiderspartij en de leiding van de vakbonden is nauw ver-bonden met partijen (vooral PS en ook CD&V) die centraal staan in het uitwer-ken en uitvoeren van het programma van de burgerij.

Dat een nieuwe partij en een reorga-nisatie van de vakbonden tot democra-tische, van onderuit gecontroleerde en bestuurde strijdorganisaties nog voor 2014 uit de lucht zullen vallen, is hoogst onwaarschijnlijk. Er zijn echter geen omwegen, zonder die instrumenten blij-ven we veroordeeld tot vechten terwijl onze handen op onze rug zijn gebonden. Het is daarom dat strijdbare syndicalis-ten van zowel ABVV als ACV, jonge-ren die willen vechten voor verandering van dit systeem dat hun toekomst de nek omdraait, activisten uit de diverse soci-ale bewegingen,… zich in die langste verkiezingscampagne ooit moeten con-centreren op het propageren en uitbou-wen van het initiatief van het ABVV van Charleroi, dat samen met het CNE oproept tot het opzetten van een eigen politieke vertegenwoordiging.

Dit is bij verre de belangrijkste ver-andering in de laatste decennia bin-nen de vakbonden, een kans om na het verlies van een eigen partij (door de verburgerlijking van SP.a en PS) ein-delijk terug stappen in de richting van een arbeiderspartij te zetten. Een ar-

beiderspartij die zelfs de best verpak-te leugens van de burgerlijke partijen kan doorprikken en met succes strijd kan voeren tegen hun pogingen om de levensstandaard van de werkenden te-rug te brengen naar vooroorlogse om-standigheden. Een partij die maakt dat patroons als Mittal al niet bij voorbaat gewonnen hebben. En die ook maakt dat de werkende bevolking in dit land niet moet kiezen tussen de pest van de N-VA-strategie en de cholera van die van de andere gevestigde partijen.

Zoals je elders in deze krant kunt le-zen, zullen militanten van LSP zich de komende maanden op die taak con-centreren: het propageren en mee ver-breden van het initiatief van Charleroi. Ook indien dit initiatief er niet meer in slaagt om voor de verkiezingen van 2014 een eengemaakte linkse lijst in elkaar te boksen, zullen onze militan-ten er op de plaatsen waar we aanwe-zig zijn alles doen wat in hun moge-lijkheid ligt om in die verkiezingen tot een eengemaakte linkse oproep te ko-men. Informeer je over het initiatief van Charleroi en doe mee!

De motivatie voor dit alles: voorko-men dat de verkiezingen volgend jaar in chaos en stilstand eindigen of, met andere woorden, voorkomen dat we naar een nieuw 2010 gaan. Volgens de gevestigde mediakanalen en alle traditi-onele partijen gaan de verkiezingen van 2014 dus vooral over het tegenhouden van de N-VA, die opnieuw heeft beves-tigd dat ze zonder confederalisme niet in een federale regering stapt.

Gezien het confederalisme à la N-VA (met splitsing van de sociale zekerheid en het doorknippen van alle vormen van solidariteit over de taalgrens heen) voor de Franstalige partijen onaan-

vaardbaar is en geen enkele Vlaamse partij zich achter het voornemen van de N-VA wil scharen, is dit scenario echter zo goed als uitgesloten.

En zo hebben de media ons deze zo-mer dan ook getrakteerd op een hele waslijst van negatieve berichten over de lokale N-VA-mandatarissen: een Dilbeeks gemeenteraadslid die zijn broek afsteekt, de Turnhoutse N-VA die uiteenspat en de stad onbestuurbaar achterlaat, de beslissing in Sint-Niklaas om de privatiseringen van de huisvuil-ophaling toch door te voeren ondanks een referendum waarin een grote meerderheid zich daartegen uitsprak,

de ‘antifraudecel’ in Aalst waar een onderzoek naar volgt of ze wel grond-wettelijk is, of ook nog de pogingen van N-VA-Antwerpen om een ongrondwet-telijke vreemdelingentaks op te leggen. Interne onenigheid kwam naar buiten met gegrom bij enige nationale N-VA-figuren over Geert Bourgeois die zich in de media voorstelde als kandidaat-minister-president en vooral na de uit-spraken van Bracke over de mogelijk-heid van een federale regering zonder confederalisme omdat het sociaaleco-nomische vlak (nog hardere besparin-gen) belangrijker is.

de Linkse Socialist� binnenland

Voor homofoob geweld en bijhorend onbegrip vanwege de autoriteiten moet je niet naar Rusland trekken. Het kan veel dichter bij huis gevon-den worden. Op 12 september publiceerde Het Nieuwsblad een kort stukje over een geval van homofoob geweld in Gent. In het stukje is er wel degelijk sprake van ‘Gent’ en niet van ‘Moskou’ of het zou ‘Moscou’ bij Ledeberg moeten zijn. Huiver mee: “Afgelopen nacht is in Gent een man in el-kaar geslagen omdat hij homo is. Twee jongeren scholden hem en zijn vriend uit op straat. Toen hij reageerde, sloegen ze hem hard op zijn gezicht. De man is zwaar aangeslagen, vooral omdat de poli-tie zei dat hij het zelf had gezocht. Hij had maar niet moeten reageren.”

Straks moeten begrotingen op alle ni-veaus (federaal, gewesten en gemeen-schappen, gemeenten) worden voorge-legd die het begrotingstekort van België onder de Europese normen duwen (voor België een tekort van maximaal 2,15%). De enormiteit van deze nieuwe bespa-ringsoperatie (opnieuw meer dan 4 miljard euro) zal dit najaar echter aan velen voorbijgaan. Besparingen laten zich altijd pas later aan de lijve onder-vinden, maar het aankondigingeffect leidt in veel gevallen tot ongenoegen en strijd.

Dit najaar hebben de traditionele par-tijen echter zelfs het aankondigingef-fect van de tafel geveegd: voor de fe-derale regering – de regering die het meest in vraag wordt gesteld – zal het nu slechts gaan over een kleine 200 miljoen euro gezien deze zomer reeds over 2,4 miljard euro besparingen

werd beslist. Ook het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap hebben dit voorbeeld gevolgd en sneden deze zomer reeds de helft van de inspan-ningen voor 2014 weg, een goede 300 miljoen euro.

Bovendien werd een nieuwe koning geïnstalleerd en werkten de media reeds hard aan het opdrijven van de po-pulariteit van Filip en Mathilde. Maar bovenal werd – in de zomerse luwte

- over het eenheidsstatuut beslist, een beslissing die vrij eenzijdig ten goe-de kwam aan het patronaat en waarbij honderdduizenden bedienden en arbei-ders aan de kant van de verliezers staan. Dat regering en patronaat hierin zijn geslaagd, is ook te wijten aan de hou-ding van de leiding van de vakbonden die dit hebben toegelaten zonder enige vorm van strijd.

BegrOtiNg(eN), eeNheidSStAtuut, kONiNgShuiS,...

Alles goed in scène gezet voor langste verkiezingscampagne ooit

door AnjA deschoemAcker

Deze zomer, terwijl velen van ons een welverdiende vakantie genoten, hebben de diverse regeringen in dit land niet stilgezeten. We waren getuige van een opmerkelijke mise en scène – door

de traditionele partijen en met de hulp van de burgerlijke media - om de langste verkiezingscampagne ooit in de beste omstandigheden te beginnen.

Oxfam: ander economisch model nodigZelfs in het ‘rijke’ Europa dreigt het aantal ar-

men de komende jaren fors toe te nemen. Oxfam stelt dat het Europese besparingsbeleid het leger armen op het continent zal doen aangroeien met 15 tot 25 miljoen mensen. Tegen 2025 zouden 146 miljoen Europeanen in armoede leven. Nu al zijn er 121 miljoen armen in Europa of een kwart van de bevolking. Tegenover 0,002% superrijken staan 25% armen. De 10% rijksten in Europa zijn goed voor een kwart van het inkomen, de 10% armsten moeten het met 3% doen.

Oxfam wijst er op dat de gezamenlijke rijk-dom van de 10 rijkste Europeanen hoger is dan het bedrag van de stimulusmaatregelen in de EU tussen 2008 en 2010 (het gaat respectief om 217 en 210 miljard euro). De organisatie vraagt

“de Europese lidstaten om aan een nieuw eco-nomisch en sociaal model te werken, waarbij geïnvesteerd wordt in de mensen, waarbij de democratie wordt versterkt, en waarbij een rechtvaardige fiscaliteit voorop staat.”

We zijn het eens met de roep naar rechtvaar-digheid met onder meer publieke investeringen in onderwijs, gezondheidszorg en openbare diensten of de creatie van degelijke jobs. Maar dat botst onvermijdelijk en hard met de logica van het huidige systeem. De toenemende kloof tussen arm en rijk met excessen aan de top en pure miserie voor de meerderheid van de be-volking is geen ‘uitwas’ van het systeem, het behoort tot de essentie van hoe het kapitalisme functioneert.

Niet alleen in rusland…

Een studie van Wealth-X en UBS geeft aan dat het aantal superrijken op wereldvlak is toegenomen tot 199.235 individuen. Het gaat om individuen met een netto vermogen van meer dan 30 miljoen dollar. Het gaat om 0,002% van de bevolking.

Die groep is goed voor 28 biljoen dollar. Biljoen? Dat zijn 12 nullen (voor de komma!). Een vijfde van de superrijken is actief in de financiële wereld. In ons land gaat het om 810 mensen of 60 meer dan vorig jaar. Tegenover de 200.000 superrijken staan miljoenen armen.

Rustige vastigheid in aanloop naaR veRkiezingen

Wat met de n-va?

onze stem komt niet aan bod

dls328FINAL.indd 2 22/09/2013 19:58:47

� ons standpuntwww.socialisme.be Oktober 2013 �onze mening

edITo door Stephane delcroS, lid van het Uitvoerend BUreaU van lSp

zo gezegd

terwijl 22,4% van de Belgische jonge-ren zonder werk zit en wanhopig zoekt naar een job en een toekomst, verklaarde minister Monica de Coninck (SP.a) dat

“al wie oren en poten heeft” moet wer-ken. Partijgenoot Bruno tobback voeg-de er aan toe dat zijn partij de hangmat-ten van de werkloosheid niet verdedigt. Vanuit de parlementaire hangmatten is het gemakkelijk om mee te stappen in de logica dat de verantwoordelijkheid voor de werkloosheid bij de werklozen zelf ligt. Met zo’n linkerzijde kan de rechterzijde op beide oren (én poten) slapen.

de Antwerpse N-VA schepen van jeugd, Nabilla Ait daoud, trok op kosten van Sodexo naar Parijs om vast te stellen hoe die multinational daar in de sector van de kinderopvang actief is. ook in Antwerpen wil het bestuur met dat bedrijf in zee gaan voor de kinderopvang. dat de reis door Sodexo werd betaald, was volgens de schepen geen probleem. “Het was geen plezierreisje, ik heb hard gewerkt. Ik was kapot, na een hele dag luisteren naar een uitleg in het Frans.” Ze hadden de uitleg beter in het latijn gedaan, dat vinden de Vlaams-nationalisten van N-VA minder vermoeiend. dat een multinational op de kap van het tekort aan kinderopvang extra winsten wil maken, vinden ze al he-lemaal niet vermoeiend.

Politieke rentree tussen het rollen van (verbale) spierballen en déjà vu’s

Opgelet! daar komt het europees besparingsverdrag

De politieke rentree is goed verlopen. Alles liep op wieltjes en elke gevestigde

partij speelde de rol die verwacht werd. Er werden hier en daar wat spierballen gerold, geen enkele gevestigde partij heeft er immers belang bij om te zeggen dat iedereen het eens is om dezelfde politiek te voeren. Als goede acteurs genoten ze er van om op het toneel van de media elkaar te bekampen. Achter de schermen is er evenwel een grote eenheid om toch iemand te laten betalen voor de crisis. En wees maar zeker, het zal niet de burgerij zijn. Bij dit hele schouwtoneel lijken de werkenden en hun gezinnen tot een passieve toekijkende rol

De Franstalige liberalen van de Mouvement Réformateur (MR) heb-ben hun rentree niet gemist. Voorzitter Charles Michel sprak van een “berlus-conisering van Wallonië” toen hij het had over de rol van de PS bij de overna-me van de krant L’Avenir door de inter-communale Tecteo. Enkele dagen later stelde Michel dat PS-kopstuk Magnette

“bolsjewistische ideeën” verkondigde. Arme MR. Ondanks alle goede wil slaagt de partij er niet in om de ‘belang-rijkste partij van de burgerij’ te worden, een rol die werd ingepikt door de PS die deze rol bovendien met verve vervult. Omdat de liberalen het moeilijk hebben om zich echt te onderscheiden van de PS, beperken ze zich al langere tijd tot schokkende uitspraken die weinig om het lijf hebben en vooral bedoeld zijn om het eigen imago te kleuren.

Natuurlijk heeft het dossier van Tecteo eens te meer het gebrek aan transparantie en democratie van de PS aangetoond. De MR doet het overi-gens zelden beter. Het hoogtepunt van de retorische strijd van de chef van de Franstalige rechterzijde is ongetwijfeld de poging om de algemeen secretaris van het ABVV, Anne Demelenne, te laten doorgaan voor een radicaal links element waar Magnette zijn inspiratie bij opdoet. Van Michel verwachten we niet dat hij de dynamiek van de krachtsverhoudingen of van de druk van de basis op de leiding van de vak-bonden begrijpt. Alleszins lijkt hij dit zelfs bewust te negeren.

Dit soort verklaringen is van belang voor beide partijen: het laat de MR toe om er aan te herinneren dat de partij wel degelijk rechts is, tegelijk wordt

de illusie gewekt dat de PS links zou zijn. Er wordt geprobeerd om een zo-genaamde confrontatie tussen links en rechts in kaart te zetten. En dan maar hopen dat de mensen erin trappen, ook al staat de zogenaamde ‘linkerzijde’ voor een rechts beleid van aanvallen op de sociale zekerheid, besparingen, lastenverlagingen voor de bedrijven en privatiseringen.

Op nationaal niveau zien we net het-zelfde, maar dan met de N-VA. Het is in het belang van zowel PS als N-VA dat die laatste partij wordt gezien als vertegenwoordiger van het ‘rechtse Vlaanderen’ en de PS van het ‘linkse en syndicale Wallonië.’ Het is immers gemakkelijker om de eigen troepen te mobiliseren tegen een ‘ultieme vijand’. Ieder mogelijk akkefietje wirdt aan-gegrepen, tot zelfs de komst van twee Chinese panda’s toe.

Voor de PS komt dit goed uit. Er wordt door de politieke tegenstanders heel wat energie gestoken in de poging om te laten vergeten dat de PS op federaal vlak sinds 1988 al betrokken is bij het neoliberale beleid en dat de partij toch nog links zou zijn of een verlengstuk voor de vakbonden. Voor Magnette is dat handig, zeker op een ogenblik dat de Franstalige PVDA het heel goed doet in de peilingen. De PS-top heeft overigens redenen om ongerust te zijn. De oproep van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen geeft aan dat er gediscussieerd wordt over de mogelijkheid van een eerste stap naar een nieuwe linkse kracht.

Onder de vakbondsbasis rommelt het al langer. Die basis is een pak linkser dan Demelenne, die overigens lid van

de PS is. Heel wat syndicale militan-ten hebben het gevoel dat Demelenne en de leiding vooral proberen om het syndicale verzet af te zwakken, terwijl ze zelf vooral de sociale verworvenhe-den willen verdedigen.

Veel arbeiders weten dat er pas een echte links-rechts confrontatie zal zijn indien ze over een eigen politiek instrument beschikken. Dat betekent een ander instrument dan de geves-tigde partijen (PS, SP.a, CD&V,…) die historisch een bevoorrechtte band met de vakbonden hadden, maar dat vooral gebruikten om verzet te stoppen en het besparingsbeleid verder te zetten.Wat in Charleroi gebeurt bij het

ABVV (zie ook pagina 4) is een belang-

rijke ontwikkeling. Het kan de eerste stap zijn naar de opbouw van een po-litiek verlengstuk voor de werkende bevolking. We zouden daar een pak sterker mee staan in onze strijd. Het zou een enthousiasme teweeg brengen onder tienduizenden jongeren, werken-den, werklozen of gepensioneerden.

De PS is al lang niet links meer, SP.a en Groen evenmin (zie bijvoorbeeld op pagina 6 wat deze partijen in Sint-Niklaas doen), en het proces is onom-keerbaar. De werkende bevolking heeft een nieuw politiek instrument nodig om zich te verdedigen en het verzet te versterken om zich te kunnen keren te-gen het economische systeem dat ons niets te bieden heeft.

ONreCht Verwijt: de PS VAN MAgNette erVAN BeSChuldigd liNkS te zijN

Concreet wordt er voorgesteld om de lidstaten te verbieden dat hun begrotingstekort meer dan 0,5% van het BBP bedraagt. Hierdoor wordt het onmogelijk om zelfs maar een poging tot econo-misch herstel te ondernemen via investeringen in de publieke sector. Het verdrag gaat nog een stap verder en zet de begrotingspolitiek onder toezicht van de Europese Commissie. Voor alle duidelijkheid: dat is nog steeds een niet-verko-zen instantie.

Zoals elk Europees verdrag moet ook dit Begrotingspact goedgekeurd worden door het federale en de regionale parlementen. De geves-tigde partijen steunen allemaal de inhoud van het verdrag. Ook Ecolo doet dit. Er werd in het federale parlement vanuit de oppositie wel tegen gestemd, maar in het Waalse Parlement zijn de groenen van plan om als meerderheidspartij voor te stemmen. Na de stemmingen in het federale en het Vlaamse Parlement, volgt een stemming in het Waalse Parlement.

De gevestigde politici weten dat dit soort verdra-

gen weinig populair is. Toen in 2004 in Frankrijk, Ierland en Nederland referenda werden gehouden over het voorstel van Europese Grondwet, leidde dit tot een sterke tegenstem. Daarom wordt de goedkeuring nu eerder in achterkamertjes gere-geld. De gevestigde media volgen de politici en besteden amper enige aandacht aan een kwestie die toch van groot belang is voor alle werkenden in Europa.

Een tegenstem in het Waalse Parlement zou de goedkeuring van het verdrag in ons land stoppen. Dat zou natuurlijk van groot symbolisch belang zijn en de strijd tegen het besparingsbeleid ver-sterken. Maar de gevestigde partijen zijn niet van plan om het zo ver te laten komen. Vandaag ko-men de nationale politici er nog al te makkelijk mee weg om de verantwoordelijkheid voor hun eigen besparingsbeleid naar Europa door te schui-ven. Voor de goedkeuring van het Europese ver-drag en de bijhorende besparingen zijn ze noch-tans zelf verantwoordelijkheid.

Om alsnog de aandacht op het asociale Europese

beleid en de medeplichtigheid van de nationa-le en regionale politici te vestigen, is er langs Franstalige kant een platform opgezet. Het initi-atief ging uit van de Luikse politieke beweging Véga. Met LSP gaven we er meteen steun aan. Het platform kreeg al gauw een brede steun in syndicale kringen alsook onder linkse politieke organisaties. Het doel is om minstens een publiek debat te voeren vooraleer een standpunt over het verdrag wordt ingenomen in het parlement. Opvallend genoeg nam ook de PS-afdeling van Luik-binnenstad (dus niet de federatie van Luik) standpunt in tegen het Begrotingspact. Daarmee gaat de lokale afdeling in tegen de regionale en nationale leiding.

Om het Europese besparingsbeleid te stoppen, moeten we bouwen aan een krachtsverhouding die door strijdbewegingen kan versterkt worden en die een alternatief op de dictatuur van de mark-ten kan vestigen. Er is nood aan een actieplan om diegenen die zich tegen de besparingen verzetten te verenigen in een actieve mobilisatie en strijd.

door sImon (LuIk)

Het Europees Verdrag inzake Stabiliteit, Coördinatie en Bestuur, beter bekend als het Europees Begrotingspact, is

een verdrag dat klaargestoomd wordt om de Europese besparingsmachine te versterken en de neoliberale logica wettelijk verplicht te maken. Het Verdrag is al door de meeste parlementen in ons land goedgekeurd, maar nog niet door allemaal.

Charles Michel, voorzitter van MR en grappenmaker, noemt de PS links...

De EU wil lidstaten verplichten om de schaar te zetten in onze sociale verworvenheden

dls328FINAL.indd 3 22/09/2013 19:58:48

Sinds enkele decennia is er een on-afgebroken ‘socialistische’ (lees: van PS en ook SP.a) machtsdeelname op verschillende niveaus. Dat heeft ge-leid tot een opeenstapeling van woede in de syndicale middens. Van de her-vorming van het Franstalige onderwijs, het Globaal Plan, het Generatiepact, de jacht op de werklozen tot de maatrege-len voor de begroting van 2012. Telkens opnieuw bleek dat de strategie van het

‘minste kwaad’ ons met de rug tegen de muur zet.

Zoals Daniel Piron uitlegde op de persconferentie waar de brochure werd voorgesteld, is het al van 2002 tot 2010 duidelijk dat de gemeenschappelijke so-cialistische actie niet meer werkt. Dat was ook de basis voor de congresver-klaring van het ABVV in 2010 waarbij werd beslist om de “bevoorrechte band met de PS en aansluitend met Ecolo te herzien en banden aan te gaan met alle democratische linkse partijen.”

Toen er eind 2011 een premier van de PS kwam, viel dit samen met de ergste besparingsbegroting in lange tijd. Het leidde tot de algemene staking van 30 januari 2012. Bij de evaluatie van die staking op een interprofessionele ver-gadering in Charleroi stelden veel dele-gees: “De PS heeft ons nogmaals ver-raden, dit is de druppel die de emmer nogmaals doet overlopen.”

Het is een lang proces dat geleid heeft tot een toespraak van het ABVV van Charleroi op 1 mei 2012 waarbij werd gesteld dat de politiek van het min-ste kwaad niet meer werkt en dat het ABVV-gewest daarom oproept tot een eengemaakte linkerzijde links van de

PS en Ecolo. Zoals Daniel Piron in die oproep stelde: “Ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn, maar als iedereen een stap kan zetten: PVDA, SAP, LSP, PC, christe-lijk links en misschien linkse militanten in PS en Ecolo, voor zover die er nog

zijn, dan kunnen we opnieuw aanslui-ten bij de verwachtingen en hoop van de arbeidersbeweging.”

Hierna wilde het ABVV van Charleroi niet tussenkomen in de gemeenteraads-verkiezingen en daarom werd pas be-gin 2013 een steuncomité opgezet met alle politieke krachten links van PS en Ecolo. De discussies leidden on-der meer tot een grote dag van strijd en debat op 27 april 2013 in Charleroi. Daarop waren ongeveer 400 politieke en syndicale militanten aanwezig en werd er gesteld dat het initiatief in 2014 moet aantonen dat het bestaat. Een an-der voorstel op de bijeenkomst was om een antikapitalistisch programma voor het ABVV op te stellen.

Dat leidt ons uiteindelijk tot de maand september met de publicatie van een eerste brochure die het standpunt van het ABVV-gewest uitlegt. Er volgt een tweede brochure met de basis voor een antikapitalistisch programma voor het ABVV. Het idee is om een nieuwe grote dag van discussie te houden over deze oproep en over het antikapitalistisch programma en dit voor het einde van dit jaar of begin 2014. Nu zou er breder gemobiliseerd worden met een poging om zoveel mogelijk delegees en mili-tanten te betrekken. Dit debat is ook belangrijk met het oog op het ABVV-congres van 2014.

Een andere vraag is of het ABVV een nieuwe politieke partij wil opzetten. “We stellen dat het ABVV actief moet bijdragen aan de opkomst van een nieu-we antikapitalistische kracht op het po-litieke en electorale toneel. Maar dat is niet hetzelfde.

We willen ons gewicht in de weeg-schaal gooien om diegenen te verza-melen die een antikapitalistisch alter-natief willen. We plaatsen hen voor hun verantwoordelijkheden om een kracht te creëren die even trouw de belangen van de werkende bevolking verdedigen als de bestaande krachten de belangen van de patroons verdedigen.”“Neen, we willen een nieuw politiek verlengstuk voor de volledige arbei-

dersbeweging. Het is evident dat we binnen onze organisatie, het ABVV, het debat voeren. Maar we komen niet tus-sen in het functioneren van andere syn-dicale organisaties. Het ABVV is even-wel niet de enige die geconfronteerd wordt met de impasse van de politieke banden met de gevestigde partijen. Het ACV bevindt zich in dezelfde situatie. Dat is waarom onze oproep in essentie niet beperkt is tot het ABVV.

Het feit dat de CNE [de Franstalige tegenhanger van LBC] zich achter onze oproep schaart, is heel belangrijk. Het geeft aan dat onze strategie geen bron van verdeeldheid is, maar integendeel kan bijdragen aan het overstijgen van historische verdelingen in de arbei-

dersbeweging.”De tekst gaat verder op dat idee in

en legt uit dat er ook sprake moet zijn van een eenheid van de radicale linkse krachten. “We moeten ons bewust zijn van de kansen die zich openen en zonder onze eigenheid achter te laten, maar met res-pect voor verschillen, opkomen voor een samenwerking rond een gemeen-schappelijk politiek project. We moe-ten er op toezien dat die mogelijkheid van samenwerking zijn oorsprong vindt in de extreme ernst van de bedreigin-gen die op de werkende bevolking af-komen.”

de Linkse Socialist� syndicaal

Het idee van de brochure is om het standpunt van het ABVV van Charleroi te verduidelijken, maar het is vooral een instrument om dit standpunt zo breed mogelijk te verspreiden en iedere dele-gee of militant – in Charleroi en elders

– bij te staan om het debat in de eigen delegatie of breder met de collega’s te voeren.

De brochure heeft als titel: “8 vragen over de oproep van het ABVV Charleroi en Zuid-Henegouwen op 1 mei 2012”. Bij de voorstelling ervan op een inter-professionele vergadering stelde een delegee dat de grote ‘8’ op de voorpa-gina hem deed denken aan de affiches voor de campagne eind 19de eeuw voor de 8-urendag. “Als we niets doen”, voegde hij er aan toe, “is dat waar we opnieuw naar toe gaan. Dan gaan we 100 jaar achteruit en verliezen we alle verworvenheden die de werkenden door hun strijd heb-ben bekomen.”

De voorzitter van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen, Carlo Briscolini, gaat in zijn inleiding op de brochure in dezelfde richting. “We betalen al sinds 1974 voor de ge-volgen van de opeenvolgende crises waarvoor wij niet verantwoordelijk zijn. We moeten alle onze krachten in-

zetten tegen het kapitalistische systeem dat ons geleidelijk maar zeker naar de miserie brengt. In Charleroi willen we de strijd aangaan voor een nieuw pro-ject van samenleving (…) Niets valt zomaar uit de lucht, niets is definitief verworven en het is door syndicale strijd dat we grote overwinningen ge-boekt hebben. (…) Om de krachtsver-houding tegenover het patronaat en de rechterzijde te veranderen, hebben we nood aan een sterk ABVV en aan een nieuwe linkse politieke kracht die naam waardig.”

Hij besluit met de stelling dat deze brochure als doel heeft om “informa-tie en uitleg te verschaffen, we willen een breed democratisch debat lanceren in de structuren van het ABVV maar ook daarbuiten met alle progressieve krachten die daartoe bereid zijn.”

Na de inleiding door Carlo volgt in de brochure de beginselverklaring van het ABVV om de militanten aan de funda-menten van de vakbond te herinneren. Het eerste punt daarvan is: “Het ABVV, rechtstreeks uitvloei-sel van de georganiseerde werkende krachten, betoogt dat het syndicaal ideaal, dat de oprichting van een klas-senloze maatschappij en de verdwij-ning van het salariaat beoogt, door een

volledige omvorming der maatschappij zal verwezenlijkt worden.”

Er wordt verdergegaan met een uit-treksel van het Congres over politie-ke oriëntatie van 4 mei 2010 waar het ABVV besloot om de bevoorrechte band met de PS en bijkomend met Ecolo opnieuw te bekijken. Vervolgens komt de toespraak van 1 mei 2012 en een motie van de leiding van het lokale ABVV-gewest van 22 mei 2013. En ten slotte sluiten 8 vragen en antwoorden de brochure af.

De eerste vraag is of de vakbond zich met politiek kan bezig houden. Het ABVV-gewest antwoordt duidelijk: “Ja. Niet alleen kan de vakbond dat, ze moet dat ook doen. Ons ABVV ver-dedigt een project van een klassenloze samenleving (…) De realisatie hiervan vereist de afschaffing van het systeem en de vervanging ervan door een an-der, socialistisch en democratisch sy-steem.”

Tegenover de impasse van de huidige strategie om op de gevestigde partijen te steunen, is er nood aan een nieuwe politieke strategie: “We hebben uiteraard in de eerste plaats nood aan een syndicalisme dat zich meer strijdbaar en democratisch opstelt (…) Maar dat volstaat niet. (…) Om de krachtsverhoudingen tegenover het patronaat en de rechterzijde te ver-anderen, is er nood aan een sterk ABVV en een nieuwe politieke kracht, een an-tikapitalistische kracht links van PS en Ecolo. Helpen aan de opkomst en ont-wikkeling van zo’n kracht opdat ze zo breed mogelijk zou zijn, dat is de poli-tieke strategie die we voorstellen.”

Syndicalisten hebben nood aan politiek verlengstuk!ABVV ChArlerOi BreNgt BrOChure uit OM POlitieke OPrOeP te VerduidelijkeN

WaaR kan je de bRochuRe vinden?

telefoneer naar het ABVV van Charleroi op 071/64.12.62 of con-tacteer ons via 02/345.61.81 of info@socialisme.be. Bij het ter perse gaan van deze krant was de Nederlandstalige versie van de brochure in voorbereiding.

hoe met de bRochuRe WeRken?

Het is nuttig om er over te discussiëren met collega’s, de tekst voor te leggen op syndicale bijeenkomsten of om een spreker van het ABVV van Charleroi uit te nodigen.

door Ben (chArLeroI)

Het ABVV van Charleroi bracht midden september een eerste editie van zowat 10.000 brochures uit en er wordt al gesproken van een tweede oplage. Er is een Nederlandstalige versie en er

wordt gediscussieerd over de mogelijkheid van andere vertalingen, zoals naar het Italiaans. Het onderwerp? De beruchte oproep van het ABVV van Charleroi om een politiek alternatief op te bouwen tegenover de kapitalistische crisis.

ABVV ChArLeroi: “het ABVV moet ACtief BijdrAgen AAn de

oPkomSt VAn een nieuwe AntikAPitALiStiSChe krACht oP het PoLitieke

en eLeCtorALe toneeL”

Persconferentie van het ABVV in Charleroi om de brochure voor te stellen. Links: Carlo Briscolini, rechts: Daniël Piron

we BetALen AL SindS 1974 Voor de geVoL-gen VAn de oPeen-VoLgende CriSeS

wAArVoor wij niet VerAntwoordeLijk

zijn. we moeten ALLe onze krAChten inzet-

ten tegen het kAPi-tALiStiSChe SySteem dAt onS geLeideLijk mAAr zeker nAAr de

miSerie Brengt.

een nieuw politiek verlengstuk voor het ABVV?

ter herinnering

dls328FINAL.indd 4 22/09/2013 19:58:50

syndicaalwww.socialisme.be Oktober 2013 �

De socialistische vakbond BBTK-SETCa kondigde een nationale staking van

de federale gezondheidszorg aan voor 8 oktober. Aanleiding is de aanhoudende onzekerheid voor het personeel door het uitblijven van enkele nationale collectieve arbeidsovereenkomsten (CAO).

Het gaat onder meer om akkoorden inzake tijdskrediet, brugpensioen op 58 jaar (en op 56 jaar na 20 jaar nacht-dienst), de beloofde harmonisering van het barema voor de zorgkundigen (waardoor zorgkundigen nu minstens 150 euro per maand mislopen), vor-mingsinspanningen en jaarlijkse vakan-tie van twee opeenvolgende weken met drie weekends. Op bedrijfsniveau wer-den wel gelijkaardige CAO’s onderte-kend, maar op nationaal vlak weigeren de werkgevers dit goed te keuren.

Wellicht willen de werkgevers de CAO’s koppelen aan hun roep naar meer f lexibiliteit van het personeel. Zo wordt het stelsel van ADV-dagen (arbeidsduurverkorting) in twijfel ge-trokken omwille van het personeelste-kort. In plaats van extra personeel aan te werven om dat tekort aan te pakken, wordt van het bestaande personeel ex-tra flexibiliteit verwacht. Wil men het personeel uit de sector wegjagen?

Het Federaal Beroepscomité van BBTK-SETCa stelde een actieplan voor waar we ons in grote lijnen kunnen vin-den met eerst twee weken informatie-campagne gevolgd door een week van acties aan o.a. werkgeversfederaties en dan op 8 oktober een nationale sta-kingsdag. Op 14 oktober is er een bij-eenkomst van het Paritair Comité over de CAO’s.

Het leek ons niet verstandig om 8 ok-tober eenzijdig als nationale stakings-dag af te kondigen zonder dit vooraf met de LBC te bespreken, zeker ge-zien het overwicht van deze vakbond in Vlaanderen. De Franstalige tegenhan-ger van LBC, het CNE, steunt het ac-tieplan wel. Om tot eengemaakte actie te komen, is er ook de complicerende factor dat heel wat instellingen wel over

lokale CAO’s beschikken rond de zaken die nationaal vast zitten.

Wij zijn voorstander van ‘harde actie’, waarmee we doelen op een actie die zowel efficiënt (met zo weinig moge-lijk inspanning maximaal effect beko-men) als gepland is (gecoördineerd en passend in een actieplan dat indien no-dig de acties geleidelijk aan kan uitbrei-den). Zo kan er bijvoorbeeld in iedere

regio (Vlaanderen, BHV en Wallonië) telkens een ziekenhuis uitgekozen wor-den om er een echte staking te organi-seren. Door in elk ziekenhuis op een andere dag van de week te staken, blijft het een hele week in het nieuws en is een maximale mobilisatie naar de sta-kerspost mogelijk. Deze aanpak vereist betrokkenheid van onderuit en samen-werking over de grenzen van vakbon-

den en instellingen heen.De gezondheidssector ligt in heel

Europa onder vuur. De gezondheids-zorg is een gemakkelijke prooi voor de besparingshaaien: het is immers een sector waar heel veel geld mee gemoeid is (en dus veel valt weg te halen ook) én door allerhande (anti-)stakingswet-ten efficiënt verzet door de werknemers zeer moeilijk (maar niet onmogelijk!) te organiseren is.

Over diensten aan de bevolking lig-gen de politici niet wakker. In Spanje wil de regering de publieke gezond-heidzorg verregaand privatiseren en in Griekenland is de gezondheidszorg gedegradeerd tot een van een beter ont-wikkelingsland. In Nederland dreigen in de thuiszorg alleen al 50.000 jobs verloren te gaan en 170.000 mensen hun zorg te verliezen. Aanvankelijk was er sprake van 100.000 geschrapte jobs… Honderden verzorgingshuizen moeten de deuren sluiten wegens be-sparingen. Een mooi voorbeeld waartoe verregaande commercialisering van de zorg kan leiden.

In België moet de regering voor 2014 een extra 3,5 miljard euro besparen en raad eens welke sector opnieuw het ge-lag zal betalen… Onder het mom van de crisis worden de sociale verworvenhe-den en ons sociaal opvangnet terugge-schroefd en afgebroken aan een steeds sneller tempo terwijl de multinationals en de banken buiten schot blijven. Het gaat hier duidelijk over politieke keu-zes: het behoud van megawinsten voor de enkelingen of een deftig leven voor de 99%.

Dit is een ingekorte versie van een dossier op polsslagnonprofit.blogs-pot.com

Hoe kijk je terug op die twee jaar?“Het laat een bit tere smaak na.

Waarom? Ik denk dat het ons ontbrak aan een duidelijke strategie. Met het gemeenschappelijk vakbondsfront, dat we zoveel mogelijk wilden behouden ondanks verschillen, hebben we niet alles uitgeprobeerd. We moeten daar grondig over nadenken. “Zo hebben we de media onvoldoen-

de bespeeld. Mittal hecht veel belang aan het imago van zijn merk. We had-den daar gebruik van moeten maken. Hij vindt het belangrijk dat er gezegd wordt dat hij goed onderhandelt, maar hoe kunnen we onderhandelen met een multinational die ons voor voldongen feiten zet? Hij verschuilt zich achter het excuus van de crisis, maar die cri-sis heeft een brede rug. We draaien met een rendabiliteit van 5 tot 7%. Maar Mittal wil een rendement van 15% tot

20%, naar het voorbeeld van de mijn-sector. Hij heeft overigens heel wat in die sector geïnvesteerd.”

De syndicale strategie legde veel nadruk op de steun die van de ge-vestigde partijen werd gevraagd en van minister Jean-Claude Marcourt (PS) in het bijzonder. Heeft dat iets opgeleverd?“Marcourt is de Waalse minister die

verantwoordelijk is voor het dossier. We kregen eigenlijk geen steun van de politici van de Waalse of de fede-rale regering, laat staan van Europa. Dat de PS niet links is, wisten we al. Marcourt probeerde de arbeiders hoop te geven, maar hij bleek enkel zand in de ogen te strooien. Voor ons was deze Waalse regering geurloos, kleurloos en smaakloos.“Er wordt gesproken van 845 VTE’s

(voltijdse equivalenten) die gered zijn, maar er wordt niet gesproken over contracten van onbepaalde duur. Het gaat om tijdelijke jobs omdat Mittal het zo oplegt. Daarnaast zijn er enkele jobs die gered kunnen worden door de overname van de Cokes fabriek door Oxbow Mining LLC. De directie van ArcelorMittal heeft het over de nood aan een nieuwe manier van functione-ren, flexibiliteit en onderaanneming om een positieve rendabiliteit te vin-den. Alsof er nu een negatieve renda-biliteit is.”

Met die 845 VTE’s zet Mittal vooral druk op de vakbonden om het sociaal plan te aanvaarden? “Mittal heeft ingezet op het opdelen

van ons bedrijf om met een salamitac-tiek alles af te breken. Eerst was er de aankondiging van de sluiting van de warme fase waarbij de tewerkstelling in de koude fase als drukkingsmid-del werd gebruikt. Vervolgens werden zeven van de 12 koude lijnen gesloten. Het is een bewuste tactiek. Als alles in een keer werd aangekondigd, zou de schok te groot geweest zijn, net zoals het verzet.

“Onze vakbondsleiders waren bang van meer vastberaden acties. Wij wil-len gerust betogen, maar er zijn ook an-dere acties nodig. We hadden naar de andere vestigingen van Mittal moeten gaan. Dat zou de strijd versterkt heb-ben. We moesten de strijd in de groep voeren, door lijnen te stoppen en sites te bezetten. We hadden gelijktijdige ac-ties nodig in Sidmar, Florange en mis-schien zelfs in Bremen en Duinkerken. Maar de syndicale delegaties wilden deze weg niet bewandelen, er werd nooit een solidariteit tussen de sites opgebouwd. Indien Sidmar en Florange plat lagen, konden we Mittal nochtans laten plooien.”

Wat denk je van het ordewoord van de nationalisatie van de sites? “Vandaag betalen we een prijs voor het beleid van het verleden. We hadden al lang een publieke staalsector moeten hebben met de twee grote bassins van Luik en Charleroi gekoppeld aan een strategie op lange termijn. Dat moest gepaard gaan met een synergie tussen de twee regio’s. We hebben enorme middelen op vlak van infrastructuur, er is de technologie, een enorme know-

how en we staan volledig voorop met een straf onderzoekscentrum. We had-den dat kunnen gebruiken om hoog-waardige producten te creëren. Mittal was enkel geïnteresseerd in onze ken-nis en knowhow die hij elders wil ge-bruiken.”

Hoe denk je dat de strijd van de ar-beiders van ArcelorMittal en andere getroffen bedrijven kan versterkt worden?

“We hebben geen sociaal Europa en spijtig genoeg ook geen Europese vak-bond. Dat is jammer. We hebben een grote kans gemist. We hebben nood aan een Europees syndicalisme, maar daar-toe hebben we zowel op nationaal als Europees niveau strijdbare vakbonds-leiders nodig.“Daarnaast blijft er ook de kwestie

van een politiek alternatief waarbij we in België en de rest van Europa moe-ten bouwen aan een echte linkerzijde met een echte sociale politiek waarbij de bestaande radicaal-linkse organi-saties een rol kunnen spelen. We heb-ben een nieuwe eengemaakte linker-zijde nodig.”

delegee ArcelorMittal: “het ontbrak ons aan een goede strategie”

iNterView

InTervIew door nIcoLAs croes

In oktober is het twee jaar geleden dat ArcelorMittal de sluiting van de warme fase van de staalproductie in de Luikse regio aankondigde. Een jaar later volgde de aankondiging dat zeven van de 12 koude

lijnen zouden sneuvelen. We spraken hierover met een delegee bij ArcelorMittal.

Foto: betoging van de

arbeiders van ArcelorMittal in Namen

(foto: Mediactivista)

Federale gezondheidszorg in actie tegen onzekerheid

dls328FINAL.indd 5 22/09/2013 19:58:51

thema

Onder druk van protest, waaronder van het ABVV, werd het reglement wat aan-gepast. Maar het centrale voorstel blijft overeind. Tegenover de breed verspreide armoede in de regio en een gebrek aan toekomstperspectieven voor jongeren en werklozen, kiest het gemeentebestuur van burgemeester Magnette (PS) ervoor om de sociale problemen op gereglementeerde wijze te verbergen. Bedelen mag enkel op de toegelaten tijdstippen en plaatsen. Aan de sociale problemen zelf wordt uiteraard niets gedaan. Er wordt niet gedacht aan meer en betere sociale woningen of open-bare diensten zoals daklozenopvang.

De lokale mobilisatie van politieke en syndicale krachten heeft het stadsbestuur ertoe gedwongen om de plannen een beetje bij te sturen. Met grotere acties kunnen we misschien meer afdwingen. Met een stads-bestuur dat nog allerhande asociale maatre-gelen achter de hand houdt, zal een actieve

mobilisatie alleszins nodig zijn.Is er een alternatief op het besparingsbe-

leid in de steden? Wij denken het wel. Een socialistisch gemeentebeleid zoals in de Britse stad Liverpool in de jaren 1980 bij-voorbeeld. Daar weigerde het bestuur om de besparingen van Thatcher door te voeren. Er werden 4.800 nieuwe sociale woningen gebouwd en zes nieuwe instellingen voor kinderopvang, 17 nieuwe lagere scholen en vijf sportcentra. De stad wierf 2.000 extra personeelsleden aan. Thatcher deed er alles

aan om dit te breken. Stel je voor, een beleid dat de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal stelt. Dat mag niet! Een juridische procedure werd ingezet om het verkozen bestuur af te zetten.

We zien het de zogenaamde ‘socialisten’ in ons land nog niet doen. Hier voeren zij op alle niveaus trouw het neoliberale beleid uit. Wij aanvaarden dat niet en komen op voor een echte socialistische politiek die vertrekt van de behoeften van iedereen en die komaf maakt met de sociale tekorten.

lokaal � de Linkse Socialist

Met 1.420 jobs die verdwijnen onder het stadspersoneel wordt bijzonder zwaar gesnoeid. De afbouw van de stedelijke dienst-verlening zal er een logisch gevolg van zijn. Straks zijn er enkel nog GAS-ambtenaren in stadsdienst.

Een van de opvallendste maatregelen is de afschaffing van de zee- en bosklassen voor leerlingen van het stedelijk onderwijs. De domeinen waar deze aangeboden werden (in Kalmthout en Koksijde) worden verkocht. De scholen krijgen een premie van 60 euro per leerling om zelf een uitstap te organiseren. Hiermee komt een einde aan een sociale maatregel die in 1904 werd in-gevoerd. Met De Wever en co gaan we niet terug naar de vorige eeuw, maar naar die daar voor!

De besparingen leidden tot protest van de oppositie. Wij ho-pen dat dit protest zich niet tot het niveau van persverklaringen en interventies op de raad zal beperken, maar dat het een actief verzet zal zijn. Van SP.a valt daarbij weinig te verwachten. Die partij verweet De Wever enerzijds een gebrek aan sterk bestuur maar stelde anderzijds dat de nieuwe ploeg het vorige beleid verder zet…

Zonder actieve mobilisatie en de opbouw van een krachtsver-houding beperkt het alternatief van de oppositie zich tot het af-vijlen van de ergste kantjes maar wordt geen afbreuk gedaan aan de kern van het besparingsbeleid. Laat ons van onderuit bouwen aan een sterk en eengemaakt verzet van alle slachtoffers van het besparingsbeleid.

Het stadsbestuur van Sint-Niklaas, een coalitie van N-VA, SP.a en Groen, besliste echter om de uitslag van het referendum naast zich neer te leggen. Ze haalden als argument aan dat de op-komst van 17,6% van de stemgerech-tigden te laag was. Dat 10.533 mensen het nodig vonden om te gaan stem-men, waarbij 8.868 mensen voor een stedelijke afvalophaling kozen, wordt genegeerd. Het stadsbestuur had er al-les aan gedaan om de opkomst laag te houden: er werd opgeroepen om niet te stemmen en het aantal stemkanto-

ren werd beperkt tot vijf.De lokale SP.a, geleid door Freddy

Willockx, levert de voorzitter van de intercommunale die de privatisering in goede banen moet leiden. Groen pleit in verkiezingsprogramma’s voor meer inspraak en betrokkenheid van de be-volking. Eens de partij aan de macht is, geldt een andere praktijk. De N-VA van burgemeester Lieven Dehandschutter benadrukte dat 85% niet stemde of te-gen stemde. Met 4.329 voorkeurstem-men voor Dehandschutter kan opge-merkt worden dat ongeveer 55.000

inwoners van Sint-Niklaas niet of te-gen hem stemden.

Het referendum zorgde ervoor dat de bonden actief campagne voerden om de steun die ze genoten te mobiliseren. Het is het eerste voorbeeld van een lo-kale strijd tegen het besparingsbeleid en dus van groot belang. Alle gemeen-ten en steden plannen besparingen. In Antwerpen werd al aangekondigd dat 1.420 jobs verdwijnen en dat wordt ge-snoeid in onder meer de sociale sector. De gevolgen zijn groot: minder mid-delen voor jeugdwerk, afschaffing bos- en zeeklassen,... Met de campagne en het resultaat in Sint-Niklaas is duide-lijk gemaakt dat een breed gedragen verzet tegen het besparingsbeleid mo-gelijk is.

Tegelijk werd duidelijk dat we daar-bij niet op de officiële linkerzijde kun-nen rekenen. Als analisten nog eens re-denen zoeken waarom SP.a en Groen electoraal zo slecht scoren, kunnen ze in Sint-Niklaas snel een antwoord vinden: van een linkerzijde die voor-aan staat in het negeren van een ac-

tieve campagne tegen privatiseringen, heeft rechts niets te vrezen. Terzijde kan opgemerkt worden dat extreem-rechts verdeeld was: VB-medewerker Rob Verreycken voerde campagne om voor de privatisering te stemmen, de lokale VB-afdeling was tegen.

Een campagne met een referendum heeft sterktes maar ook beperkin-gen. De sterkte is in Sint-Niklaas ten volle benut: de bonden trokken naar de wijken en voerden een voorbeel-dige actieve campagne. Maar ook de beperkingen kwamen tot uiting: een stadsbestuur kan een referendum naast zich neer leggen. Dat betekent echter niet dat de strijd verloren is. De steun van de afgelopen weken moet actief ge-mobiliseerd blijven met acties, betogin-gen en een uitbreiding van de strijd.

Naarmate meer gemeenten hun be-sparingen concreet invullen, kan het verzet ertegen aangegrepen worden om een breed front tegen de besparingen uit te bouwen. Dat kan op basis van een programma dat de oppositie tegen de lokale besparingsmaatregelen koppelt

aan de overkoepelende eis voor meer middelen voor de lokale besturen om een antwoord te bieden op de vele te-korten (onder meer op vlak van kinder-opvang, onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur, dienstverlening,…). Meer middelen zullen we niet krijgen door het lief te vragen, we zullen er-voor moeten strijden.

Is er geen andere optie dan besparen? Vanuit de heersende logica niet. Daar variëren de standpunten van zacht tot hard besparen, met eenzelfde resultaat als gevolg. In ons verzet tegen het be-sparingsbeleid moeten we alternatie-ven naar voor brengen: een lokaal be-leid dat vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking en niet van de van hogerhand opgelegde tekorten. Met een mobilisatie in het kader van een democratisch opgesteld actieplan met een brede betrokkenheid van onderuit, met de actieve steun van vakbonden en linkse activisten, is het mogelijk om de druk op te voeren en een beweging uit te bouwen waarmee we overwinningen kunnen behalen.

SiNt-NiklAAS

ANtwerPeNChArlerOi

1.420 jobs weg, zee- en bosklassen afgeschaft,...

Bedelverbod pakt armen aan, niet armoede

Protest aan de gemeenteraad van Charleroi tegen het bedelverbod

door GeerT cooL

Het stadsbestuur van Sint-Niklaas wil in het kader van een besparingsoperatie de afvalophaling privatiseren. In plaats van dit met de stad te organiseren, zou een intercommunale

verantwoordelijk worden om private bedrijven de afvalophaling toe te kennen met als doel te besparen. Dat betekent uiteraard dat personeel en dienstverlening onder vuur zouden komen. Het protest hiertegen kan op een brede steun rekenen. De vakbonden vertaalden die steun in een campagne voor een referendum waarbij ze een overgrote meerderheid ja-stemmen wonnen.

referendum toont brede steun voor verzet tegen privatisering

door ThomAs (chArLeroI)

In Charleroi wordt bedelen sterk aan banden gelegd. Dat is op 9 september beslist. Het is enkel nog

toegelaten tussen bepaalde uren en op bepaalde plaatsen. Bedelaars die zich niet aan het reglement houden, wordt de dagopbrengst afgepakt. Bij herhaling volgt een gevangenisstraf. Ook onder PS-bewind worden armen met repressie uit het stadscentrum verdreven.

De eerste bespreking van het forse besparingsplan van het Antwerpse stadsbestuur gebeurde traditiegetrouw op een persconferentie.

Nadien zijn de kritieken van de gemeenteraadsleden van de oppositie goed als vijgen na pasen. In de besparingsdrang sneuvelen ook democratische principes.

dls328FINAL.indd 6 22/09/2013 19:58:52

thema

Wij vinden het positief dat de Parti de Gauche opkomt voor een democra-tische planning van de economie en de ecologische crisis uitdrukkelijk koppelt aan de noodzaak van een socialistisch antwoord. Voor ons heeft socialisme inherent een ecologisch karakter. De term ‘ecosocialisme’ lijkt te suggere-ren dat een onderscheid met ‘klassiek’ socialisme nodig is om dat ecologische element te benadrukken. De praktijken van de stalinistische dictaturen in het Oostblok zouden dat kunnen rechtvaar-digen, maar het stalinisme was een ka-

rikatuur van socialisme met een bureau-cratische dictatuur die iedere vorm van arbeidersdemocratie de kop indrukte.

De centrale vraag – en de grootste beperking van het programma van de Parti de Gauche – is hoe we tot een so-cialistisch alternatief kunnen komen. De partij van Mélenchon heeft het over een “burgerrevolutie” maar blijft erg vaag over de invulling van die revolu-tie alsook de wijze waarop zo’n revo-lutie mogelijk is. Om de macht uit de handen van de kapitalistische haaien te halen en een democratische planning

mogelijk te maken, is een bewuste or-ganisatie van de werkende bevolking nodig met actiecomités en het plat-leggen van de economie met een alge-mene staking. Het is immers niet door verkiezingen en het geleidelijk over-nemen van kapitalistische instellingen dat we tot fundamentele verandering zullen komen.

Een democratische massapartij met een revolutionair en socialistisch pro-gramma is noodzakelijk om alle onder-drukten te verenigen in de strijd voor een andere samenleving.

ecologie �www.socialisme.be Oktober 2013

Vernietig het kapitalisme voor het onze planeet vernietigt!

Socialisten worden vaak verweten dat ze de productiewijze wel willen aan-pakken, maar dat er toch meer nodig is. Dat we ook de bevolking moeten heropvoeden. Verander de wereld, be-gin bij jezelf. Wij denken dat consump-tie niet los kan gezien worden van de kapitalistische productiewijze waarbij grote winsten worden geboekt door ons minderwaardige producten en zelfs gewoon afval te verkopen. Om ons te stimuleren, worden we bovendien da-gelijks gebombardeerd met allerhande vormen van reclame.

We zijn het eens met de Franse Parti de Gauche van Jean-Luc Mélenchon die in zijn ‘Manifeste pour l’écosocialisme’ (ecosocialistisch manifest) stelt dat socialisme alle mogelijkheden heeft om tot een werkelijke “duurzame ontwikkeling” van de mens te komen. Daarmee wordt gedoeld op een ontwik-keling die de volgende generaties niet

belemmert in hun ontwikkeling.Het verwijt dat socialisme uitgaat

van een ‘productivistische logica’ met de illusie van de oneindigheid van grondstoffen is niet terecht. De Parti de Gauche lijkt dat nochtans te impli-ceren als het stelt dat het opkomt voor ecosocialisme waarbij het socialisme zich ontdoet van de productivistische logica en de ecologie in een antikapita-listisch kader wordt gesteld. Socialisme betekent de productie afstemmen op de maatschappelijke noden door ze demo-cratisch te plannen. Onder maatschap-pelijke noden verstaan we uiteraard ook het overleven van de mensheid en dus moet het noodzakelijkerwijze om een groene planning gaan. Alleen al door bestaande ideeën en

mogelijkheden optimaal te benutten (denk maar aan passiefhuizen, stads-verwarming, recyclagetechnieken, her-nieuwbare energie,...), zijn grote stap-

pen vooruit mogelijk. Vandaag zijn deze ideeën enkel beschikbaar voor een kleine en rijke elite, onder het so-cialisme kan dit op een grote schaal en duurzaam worden toegepast.

Een democratische planning zou een einde maken aan de verspilling en ver-vuilende chaos van het kapitalisme. Er zou ook geïnvesteerd worden in onder-zoek naar milieuvriendelijke alternatie-ven die vervolgens ontwikkeld kunnen worden. Een democratische planning is nodig om de noden en wensen van de bevolking te bepalen, maar ook om inspraak te kunnen geven aan weten-schappers en specialisten die vaak een goed zicht hebben op mogelijkheden die vandaag niet benut worden om-dat ze niet onmiddellijk rendabel zijn of omdat er onvoldoende middelen voor dergelijk onderzoek worden uit-getrokken.

12 oktobeR: pRotest tegen monsanto!

Na eerdere succesvolle acties tegen de rol van multinational Monsanto in het bepalen van wat op ons bord terechtkomt, volgt op 12 oktober een nieuwe internationale actiedag. Monsanto heeft een hele reeks patenten in handen en staat vooraan in de ontwikkeling van genetisch gemanipuleerde organismen (GGO). Genetische aanpassingen kunnen nuttig zijn voor de samenleving, maar niet als het gebeurt op basis van de winsthonger van private bedrijven. Het groeiende verzet tegen GGO’s werpt belangrijke vragen op: wie heeft de touwtjes van de samenleving in handen en hoe wordt die controle vandaag aangewend? Vandaag vergroten multinationals als Monsanto hun controle op wat er geteeld wordt en dus ook op wat er op ons bord terechtkomt. Wij steu-nen het verzet daartegen. Doe mee met de acties op 12 oktober!

20 oktobeR: keRnWapens, time to go!

Op 20 oktober vindt in het Jubelpark in Brussel een manifestatie tegen kern-wapens plaats. Exact 30 jaar na de grote betoging tegen kernwapens in ons land (op 23 oktober 1983 betoogden 400.000 mensen tegen de bommen), blijft de roep voor de verwijdering ervan bestaan. De aanwezigheid van kernwapens in Kleine Brogel wordt amper nog ontkend, er wordt zelfs gesproken over een mogelijke modernisering ervan. Deze vernietigende wapens vormen een be-dreiging voor mens en planeet. Steun het protest ertegen!

novembeR. een tRein naaR WaRschau!

Op 16 november wordt in de Poolse hoofdstad Warschau betoogd tijdens de internationale klimaatonderhandelingen. Deze onderhandelingen zullen net als de vorige niets opleveren. Gevestigde politici munten op deze gelegenhe-den uit in holle woorden en lege beloften. Met een grote protestactie wordt daartegen ingegaan. Vanuit ons land wordt een trein ingelegd om deel te ne-men aan de betoging van 16 november.

Schaliegas wordt ontgonnen door een proces van hydraulisch fractureren of

‘fracking’ (in het Engels). Dat is ge-vaarlijker dan de normale gaswinning. Er komt immers methaan vrij, een gas dat voor het milieu nog schadelijker is dan koolstofdioxide. Fracking heeft ook al geleid tot lokale aardbevingen en het kan het grondwater vergiftigen. Toch wordt vooral in de VS hierop ingezet en is ook bij ons de discussie gestart om schaliegas te ontginnen.

Biobrandstoffen zouden de afhan-kelijkheid van vervuilende olie moe-ten verminderen. Maar ondertussen worden bossen gekapt om graan te te-len voor biobrandstoffen en zet dit de landbouw en de voedselprijzen mee onder druk.

iN ACtie

door IrInA, GenT

De chaotische kapitalistische productiewijze ligt aan de basis van een ongelijke verdeling van rijkdom en overproductie. Het leidt tot crisissen op alle vlakken: een diepe economische crisis

die miljoenen mensen de miserie instuurt, een sociale crisis waarbij mensen vervreemden van elkaar en zichzelf, een ecologische crisis die basisbehoeften als water, voedsel en een gezonde leefomgeving bedreigt. De basis hiervan ligt in hoe het kapitalisme functioneert.

Dit systeem bedreigt onze leef-omgeving omdat kapitalisten enkel kijken naar de onmiddellijke win-sten die steeds groter moeten zijn. Maatschappelijke of ecologische noden zijn niet van tel, enkel de winsten tel-len. Er wordt liefst zo goedkoop moge-lijk geproduceerd om vervolgens pro-ducten van beperkte kwaliteit zo duur mogelijk te verkopen. Lage lonen, af-dankingen, verminderde veiligheid op de werkvloer, goedkope afvallozing, schadelijke maar goedkope productie-processen,... worden met de mantra van de ‘winstmaximalisatie’ en de ‘concur-rentiekracht’ toegedekt. Als gewone productie de winsten niet op peil houdt, wordt niet geaarzeld om te gokken in de casino’s van de wereldwijde financiële markten. De winsten dienen uiteraard niet voor de gemeenschap maar spij-

zen de belastingparadijzen en dienen voor de megafortuinen van de kleine laag superrijken.

De productiewijze leidt tot een steeds verdere uitputting van grondstoffen (bodem, water,… inbegrepen), een steeds groter wordende afvalberg die niet verwerkt wordt (wegens te duur) en een enorme verspilling van grondstof-fen en energie, zoals de waanzinnige logistieke operaties. In plaats van de oorzaken van de ecologische problemen aan te pakken, wordt de verantwoorde-lijkheid doorgeschoven naar de gewone

‘man in de straat’. Het is de schuld van wie geen biogroentjes koopt, appels in een plastic zakje doet of geen waterbe-sparend toilet heeft. Meteen wordt een ideale rechtvaardiging gevonden voor allerhande ecotaksen en moralistische argumenten.

Schaliegas of biobrandstoffen: geen oplossing

een socialistisch antWooRd

hoe dit beReiken?

Wetenschap in publieke handen. Stop de concurrentie en publicatiedruk!Gratis en degelijk openbaar vervoer! Voor een publiek programma om wijk per wijk alle gebouwen te isoleren!Publieke investeringen in goed geïsoleerde woningen!

•

••

•

Gebruik van hernieuwbare energiebronnen waar mogelijk, publieke investeringen in onderzoek en ontwikkeling van hernieuwbare energie!Sleutelsectoren van de economie (energie, financiële sector, voeding,...) in publieke handen om een democratische socialistische planning mogelijk te maken!

•

•

dls328FINAL.indd 7 22/09/2013 19:58:54

de Linkse Socialist� themadossier� de Linkse Socialist

revolutie en contrarevolutie in het Midden-Oosten en Noord-Afrika

De effectieve vernietiging van de chemische wapens is midden in een burgeroorlog bovendien niet gegaran-deerd. Hoe kunnen de massa’s een uit-weg vinden uit het doodlopende straatje van strijd tussen het dictatoriale regi-me van Bachar al-Assad, islamistische fundamentalisten en de kapitalistische oppositie?

De gevestigde media hebben de ver-schrikkelijke beelden van de slachtof-fers van de chemische wapens uitge-breid getoond. Eens te meer werd het sensationele aspect centraal gesteld zo-dat de context plaats moet maken voor de meest spectaculaire feiten. Er werd op de logische emotionele reacties ge-rekend om een militaire interventie te rechtvaardigen.

Zoals wel vaker voorkomt, werd ons een bijzonder hypocriet rookgordijn voorgehouden. Sommigen dachten dat er net een conflict was uitgebroken in Syrië, terwijl er de afgelopen 2,5 jaar al tienduizenden doden vielen en mil-joenen mensen op de vlucht sloegen. De verontwaardiging van het esta-blishment is enkel gericht op de ver-dediging van de eigen belangen. De levensomstandigheden van de massa’s in de regio – omstandigheden gedo-mineerd door miserie, honger, sociale en regionale ongelijkheid, gebrek aan toekomstperspectieven en gebrek aan nationale en democratische rechten

– zijn daarbij nooit het voorwerp van bekommernis.

Het VS-imperialisme is overigens bij-zonder hypocriet als het een rode lijn rond gifgas trekt en dat een misdaad tegen de mensheid noemt, terwijl de grootste voorraad chemische wapens ter wereld zich in de VS bevindt. Geen enkele andere macht heeft al zo vaak en zo enthousiast gebruik gemaakt van deze wapens. Denk maar aan wat er gebeurde in de oorlog in Vietnam. Maar de VS staat niet alleen op het front van de hypocrisie. De Duitse re-gering moest toegeven dat het toela-ting had gegeven om tussen 2002 en 2006 chemische producten naar Syrië uit te voeren.

Op 17 december is het drie jaar ge-leden dat een revolutionaire golf eerst Tunesië en vervolgens Egypte over-spoelde en bijna de volledige regio meetrok. Van Marokko tot Jemen en

Bahrein waren en massale acties. De gevestigde media hebben daarbij de nadruk gelegd op het verzet tegen de dictaturen en de democratische ei-sen van de betogers. Maar de woede van de massa’s die doorheen de strijd tot uiting kwam, had ook sociale en economische eisen tegen de armoede, massale werkloosheid, afbouw van de openbare diensten (wat zeker sinds de jaren 1990 het geval is),... Er is een bij-zonder jonge bevolking in de regio, zo is 66% van de Egyptische bevolking jonger dan 25 jaar. Die jongeren heb-ben onder het huidige systeem amper enig toekomstperspectief.

De bewegingen kwamen dus niet uit de lucht gevallen. Wie de situatie aan-dachtig volgde, kon de voortekenen van protest onder de oppervlakte van de schijnbare stabiliteit van de dictaturen opmerken. In Egypte waren er tussen 2004 en 2008 gemiddeld 194 stakin-gen per jaar, vooral in de textielcentra en rond het Suez-kanaal. Tussen 2008 en 2010 waren dat er 1.600 per jaar. In Tunesië was er in 2008 een opstand in het mijnbekken van Gafsa. Dat leidde tot de ergste sociale onrust in het land sinds de ‘broodrellen’ van 1984 en het was de grootste beweging sinds Ben Ali in 1987 aan de macht kwam. Er waren eerder ook massabewegingen in Libanon (2005) en Iran (2009) waarbij enorme mobilisaties de gevestigde regi-mes uit evenwicht haalden. Zelfs indien deze twee laatste bewegingen niet di-rect rond sociale thema’s losbarstten (de moord op de voormalige premier Rafic Hariri in Libanon en de massale fraude bij de Iraanse presidentsverkiezingen), waren die thema’s nooit ver weg.

Begin december 2010 stelde het Committee for a Workers’ International (CWI), de internationale organisa-tie waar LSP de Belgische afdeling van is, in een tekst voor zijn wereld-congres over het Midden-Oosten en Noord-Afrika: “Alle despoten en au-toritaire regimes in de regio zijn bang van massale opstandige bewegingen. Bewegingen zijn mogelijk in Iran of in Egypte en kunnen vervolgens el-ders voor inspiratie zorgen. Als de ar-beidersklasse de leiding niet opneemt, kunnen deze bewegingen erg diverse richtingen uitgaan.”

dossIer door nIcoLAs croes

Op 14 september sloten de Amerikaanse en Russische regeringsleiders in Genève een akkoord om het Syrische arsenaal aan chemische wapens aan een internationale controle

te onderwerpen met het oog op de ontmanteling ervan. Dat heeft de directe dreiging van een imperialistische interventie in Syrië wat weg genomen. Het bloedige conflict waar de Syrische bevolking hard onder te lijden heeft, is echter verre van opgelost.

Neen aan imperialisme, militaire regimes, seculiere kapitalisten en religieuze fundamentalisten!

Een uitbarsting van enorme woede is niet voldoende om tot een overwin-ning te komen. Een revolutionair proces is een complex gegeven. Het volstaat niet om dictators omver te werpen als hun systeem overeind blijft. De bewe-gingen in Tunesië en Egypte kwamen voor het Westerse imperialisme en de regionale machten als een verrassing. Het was echter geen toeval dat deze be-wegingen plaatsvonden in landen met een sterke traditie van arbeidersstrijd, waarbij zowel Ben Ali als Moebarak overigens van het toneel verdwenen na stakingsacties. Maar na de eerste ver-rassing deden het imperialisme en de lokale machten er alles aan om het ini-tiatief terug in handen te krijgen.

In Bahrein kwamen troepen van Saoedi-Arabië en de Emiraten snel en brutaal tussen om het regime te red-den. De repressie was erg hard en werd onder het goedkeurend oog van de Westerse bondgenoten toegepast. De arbeiders en armen konden hier niet op de krokodillentranen van Washington, Londen of Parijs rekenen. Elders was

er eveneens bloedige repressie, waar-bij er amper enige diplomatieke veront-waardiging weerklonk. Dat geeft met-een aan hoe we de ‘humanitaire oorlog’ in Libië of de mogelijke interventie in Syrië moeten zien.

De imperialistische interventie in Libië had niets met de belangen van de bevolking te maken. De Westerse imperialistische machten aarzelden eerder niet om lucratieve akkoorden met dictator Khadaffi te sluiten. Met de interventie in Libië wilden ze voor-al de revolutionaire golf in de regio stoppen vooraleer andere betrouwbare bondgenoten zoals Saoedi-Arabië of de Golfstaten zouden geraakt worden. Om de controle op de regio en zijn grond-stoffen terug in handen te krijgen, was het laten vallen van een dubieus ele-ment als Khadaffi een risico dat graag werd genomen.

In Syrië was een directe interventie een ander paar mouwen. De interven-ties in Irak en Afghanistan waren nog niet beëindigd of deze in Libië kwam er bij. Bovendien is er een erg sterke

religieuze en etnische verdeeldheid in het land waardoor een interventie een gevaarlijk avontuur zou vormen. Het Syrische leger was bovendien van een ander kaliber en het regime beschikte toen (en nu nog steeds) over een zekere steun onder de bevolking alsook over bondgenoten met regionale belangen (zo bevindt de enige Russische mari-nebasis aan de Middellandse Zee zich in Syrië).

Het kwam destijds niet tot een directe militaire interventie, maar er kwam wel materiële, logistieke en andere steun om de oppositie te ‘ondersteunen’. Die steun kwam van de bondgenoten van het VS-imperialisme zoals Saoedi-Arabië en Qatar. Meteen werd via deze weg geprobeerd om de revolutionaire golf op een doodlopend zijspoor te zet-ten. Saoedi-Arabië en Qatar hebben bovendien hun eigen specifieke belan-gen waarbij werd bijgedragen aan de ontwikkeling van fundamentalistische krachten. Het werd voor de VS nood-zakelijk om direct tussen te komen om ook een steunpunt uit te bouwen.

de moeilijkheden van het proces

dls328FINAL.indd 8 22/09/2013 19:58:57

www.socialisme.be September 2013 �themadossier �www.socialisme.be Oktober 2013

Een andere, maar even verkeerde, opstelling is die van steun aan de Syrische rebellen zonder duidelijkheid te geven over het karakter van die rebellen en de wijze waarop steun wordt gegeven. We waren verrast toen we lazen dat de Franse NPA (Nouveau Parti Anticapitaliste) van Olivier Besancenot eiste dat Frankrijk “wapens aan de Syrische revolutionairen” zou geven, terwijl er aan werd toegevoegd dat “geen vertrouwen” in de Franse staat kon gesteld worden. Er werd verduidelijkt dat er geen wapens naar de islamisten mochten gaan, maar er werd wel aan toegevoegd: “Wie heeft de legitimiteit om in de plaats van iemand anders te beslissen?” Deze benadering wordt in ons land gedeeld door de SAP/LCR die stelt dat “de Syrische bevolking er nood aan heeft dat wapens worden geleverd aan de krachten van het verzet.” Aan wie zouden die wapens geleverd worden en tegen welke politieke prijs? Wij den-ken dat het zelfbeschikkingsrecht van de bevolking niet mag verhinderen dat we duidelijk zijn over hoe de strijd kan gevoerd worden.

Ook hier begrijpen we het gevoel van dringendheid, maar een analyse van de gebeurtenissen die in eerste instantie ‘militair’ is, volstaat absoluut niet. Enkel de methode van massastrijd op basis van een programma dat breekt met het regime en de economische basis ervan kan de bevolking verenigen over religieuze grenzen heen en zelfs leiden tot breuken binnen het leger. De beste manier om de tanks van Assad te bestrijden, is met een beweging die ervoor zorgt dat deze tanks zich tegen Assad richten.

Het klopt dat de krachten die zo’n programma en methoden in Syrië kunnen verdedigen beperkt in aantal zijn, voor zover ze al georganiseerd zijn. Maar we mogen de regionale context van revolutie en contrarevolutie niet uit het oog verliezen. Het was overigens die context die aan de basis van de Syrische revolte van 2011 lag. Recent nog waren er meer dan een miljoen betogers in buurland Turkije tegen de regering-Erdogan. De geest van massamobilisatie is ook daar uit de fles.

Wij verdedigen een consequente internationalistische benadering in de hele regio, ook in Tunesië en Egypte waar massabewegingen dictators ten val brach-ten maar de macht nog niet uit de handen van de elite hebben gehaald. Het argument van de ‘vijand van onze vijand’ heeft de leiding van het Volksfront in Tunesië, een alliantie van verschillende progressieve krachten (waaronder medestanders van de Franse NPA en de Belgische PVDA), er overigens toe aangezet om een akkoord tegen Ennahda, de heersende islamistische partij, te sluiten. Het ging om een akkoord met Nidaa Tounès, een seculiere pro-ka-pitalistische partij die vooral veel voormalige lakeien van Ben Ali groepeert. Zo’n akkoord is de beste manier om de jongeren en werkenden te desoriënteren. Het laat Ennahda en co toe om zich te profileren als de echte revolutionairen die geen enkele band hebben met krachten van het oude regime.

De crisis van het kapitalisme, het verdwijnen van de autoriteit van de elites en het massale verzet van de massa’s om de levensomstandigheden te verbete-ren en nieuwe rechten af te dwingen, bieden de mogelijkheid om socialistische ideeën op een bredere schaal ingang te laten vinden. Miljoenen arbeiders en jongeren zoeken een alternatief en een strijdmethode, waarbij ze op basis van ervaring de kloof moeten dichten tussen de algemene staat van het bewustzijn vandaag (een erfenis van 20 jaar offensief neoliberalisme, aangedikt met het verraad van zowel stalinisme als sociaaldemocratie) enerzijds en wat nodig is om het kapitalisme omver te werpen anderzijds.

Het is in dat kader dat het CWI actief is in meer dan 40 landen, ook in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, en bouwt aan een internationaal revolutio-nair instrument waarmee lessen uit vorige en huidige strijdbewegingen worden getrokken om sterker te staan in de strijd tegen het kapitalisme en in de opbouw van een socialistische samenleving zonder miserie, oorlog en uitbuiting.

In Syrië is er een betrokkenheid van Hezbollah uit Libanon, Iran, Rusland en China in het pro-Assad kamp en anderzijds Al Qaeda, Saoedi-Arabië, Qatar, Turkije, Egypte (tot aan de val van de Moslimbroeders), de VS en de EU in het kamp van de oppositie. Iedere kracht heeft ook eigen belangen met bo-vendien conflicten tussen soennieten (de meerderheidsstroming in de islam) en sjiieten en zelfs tegenstellingen bin-nen die stromingen.

In buurland Libanon is er al een te-rugkeer van bloedige aanslagen. Op 15 augustus ontplofte een bomauto in het bastion van Hezbollah (dat Assad

steunt en sjiietisch is), een nooit gezie-ne aanslag in een dergelijk beschermde omgeving. Hierbij vielen een dertigtal doden en meer dan 300 gewonden. Een week later waren er aanslagen op twee soennitische moskeeën waarbij 45 do-den vielen. Mogelijk was het Syrische regime bij die aanslag betrokken.Als wij ons resoluut verzetten tegen

een imperialistische interventie, bete-kent dit niet dat we ons tot het kamp van Assad of het kamp van de oppositie van het Vrije Syrische Leger (rond voorma-lige toplui van het regime) rekenen, laat staan dat we de diverse fundamentalis-tische krachten steunen. De energie van

de massa’s moet ingezet worden om zo-wel het imperialisme als de reactionaire krachten van diverse pluimage aan de kant te schuiven. Daartoe moet de be-weging bewapend worden met een pro-gramma en methoden waarmee over et-nische en religieuze grenzen heen kan gemobiliseerd worden.

Dat is enkel mogelijk op basis van een programma dat opkomt voor de zelfverdediging van de massa’s (met niet-sectaire en democratisch georga-niseerde zelfverdedigingscomités) en dit koppelt met een antwoord op de so-ciale kwesties (door de sleutelsectoren van de economie uit de handen van de kapitalisten te halen om ze onder de-mocratische controle en beheer van de werkenden en armen te plaatsen). In Tunesië en Egypte zagen we hoe em-bryo’s van eigen strijdcomités aanwe-zig waren. Dergelijke comités kunnen potentieel de bron voor een nieuwe macht op basis van arbeidersdemocra-tie vormen.

de enige kracht waar de arbeiders en jongeren op kunnen rekenen: zichzelf

Velen verheugen er zich op dat het VS-imperialisme verzwakt uit de Syrische crisis komt. In eigen land beschikt de regering amper over steun voor een in-terventie, uit peilingen bleek dat slechts 9% van de bevolking een directe in-terventie wilde. De verkozenen ston-den onder een grote druk, zowel onder Republikeinen als Democraten was dat het geval. Bij een stemming voor het parlement riskeerde Obama een zelfde blamage als zijn Britse collega David Cameron. Die werd in het Britse parle-ment vernederd toen een meerderheid tegen zijn oorlogsplannen stemde. Dat was mee een gevolg van de massale te-genstand onder de bevolking.

De VS heeft het nog nooit zo moeilijk gehad om bondgenoten te vinden voor een militair avontuur. Enkel de Franse

regering was er meteen bij en ook de Turkse regering leek bereidwillig te zijn. Maar ook in die landen is er een grote tegenstand onder de bevolking, 56% van de Fransen en 72% van de Turken is uitgesproken tegenstander van een militaire interventie.

Ter linkerzijde zijn er nog steeds aan-hangers van het schematische standpunt dat de vijand van een vijand plots een vriend zou zijn. Dat principe wordt ze-ker toegepast tegenover de VS en het won terrein met de ideologische ver-zwakking van de arbeidersbeweging onder het gewicht van het neoliberale offensief na de val van de stalinistische dictaturen van het Oostblok. Er wordt ons dagelijks ingelepeld dat er geen al-ternatief op het kapitalisme mogelijk is. Bij sommigen heeft dat als gevolg dat

het anti-imperialisme wordt beperkt tot een ‘progressieve’ retoriek waar-bij over een solidaire samenleving (en niet langer een socialistische) wordt gesproken en vooral wordt uitgekeken naar een gemakkelijke weg. Zo gaven sommigen steun aan de ‘anti-imperi-alist’ Ahmadinejad, waarbij de bewe-ging van 2009 zelfs werd afgedaan als door de CIA aangestuurd. Momenteel zijn er verschillende linkse krachten die het anti-imperialisme inroepen om het regime van Assad goed te praten. Dat dictatoriale regime geniet overigens de actieve steun van de ‘Communistische’ Partij van Syrië, een van de partijen die deel uitmaakt van het ‘Nationale Progressieve Front’ rond de Baath-par-tij van Assad.

Zo tekenden de PVDA en de Parti Communiste Wallonie Bruxelles (PCWB) een verklaring tegen een mi-litaire imperialistische interventie in Syrië waarbij met geen woord over het Syrische regime werd gerept. De op-roep ging uit van 63 ‘communistische’ partijen, waaronder de Syrische die dus deel uitmaakt van het regime. We be-grijpen het gevoel dat dringend tegen de dreiging van een interventie moet in-gegaan worden, maar de minste ruimte voor pro-Assad krachten beperkt de mogelijkheden voor de ontwikkeling van een brede anti-oorlogsbeweging. Ook in ons land is dat het geval. Bij een anti-oorlogsactie in Brussel gingen pro-Assad betogers over tot het aanpakken van wie kritiek heeft op het Syrische regime. Ze konden dat doen omdat het platform te vaag was over de dictatuur in Syrië. Hoe kunnen we onder die om-standigheden een massale anti-oorlogs-beweging uitbouwen?

de vijand van mijn vijand: een vRiend?

de oppositie beWapenen?

een socialistisch peRspectief

Wat de impact van een directe imperialistische interventie in Syrië zou zijn, zien we met de mislukking in Libië. De weinige infrastructuur waar het land over beschikte, werd vernield

door de invasie. Meer dan twee jaar later blijven grote delen van het land oncontroleerbaar of zijn ze overgenomen door zwaar bewapende milities. Het conflict is bovendien uitgebreid tot Mali. De afwezigheid van het perspectief van een voor het imperialisme stabiel regime en het risico voor een uitbreiding van het conflict zijn in Syrië nog veel groter.

dls328FINAL.indd 9 22/09/2013 19:59:01

de Linkse Socialist10 thema de Linkse Socialist10 economie

Los van de problemen waar de elite mee werd geconfronteerd, waren er de rampzalige gevolgen voor grote delen van de wereldbevolking. De economi-sche crisis van 2008 was mee de aanzet voor een golf van opstanden en revo-luties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. In Amerika leidde het tot mil-joenen mensen die hun huis of job, of allebei, verloren, maar ook tot een com-plete verandering in de politieke dis-cussie. De Occupy-beweging kloeg de heerschappij van de ‘rijkste 1%’ aan en kon op brede sympathie bij de werken-

de bevolking rekenen. In Europa zorgde de crisis - naast een resem besparings-pakketten - voor een dramatische stij-ging van de werkloosheid, vooral ook onder jongeren. In Zuid-Europa resul-teerde dit in pleinbezettingen en alge-mene stakingen. Griekenland wordt vandaag in de leefomstandigheden van een neokoloniaal land teruggeworpen. Het zag de opkomst van een openlijk fascistische partij als Gouden Dageraad, die door delen van de burgerij mee in de regering wil worden geplaatst.

Vijf jaar crisis: nog steeds gegijzeld door de banken en een kapitalisme in verval

door PeTer deLsInG

Vijf jaar geleden, op 15 september 2008, ging de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers failliet. Wat toen volgde, hadden de burgerlijke politici, de meest gerespecteerde opiniemakers, de hele

karavaan van geleerde koppen en specialisten niet zien aankomen: een crisis die het wereldkapitalisme tot in de kern bedreigde. Hoe was zoiets mogelijk?

De realiteit is dat grote banken al lang niet meer hoofdzakelijk winst maken door het geld dat ze krijgen op spaar-boekjes uit te lenen aan bedrijven of gezinnen. Het kapitalisme kampt sinds een aantal decennia, vooral sinds de ja-ren ‘70, met een neiging naar overac-cumulatie van kapitaal en een dalende winstgevendheid in de reële economie. Dit waren zaken waar Marx reeds op had gewezen en waar zijn arbeidsthe-orie van de waarde - waarbij arbeids-tijd de essentiële factor achter prijzen is - als enige een verklaring voor bood. Uitbuiting - toeëigening van onbetaal-de arbeid - en neoliberale aanvallen op lonen en uitkeringen verscherpten de kloof tussen de rijken en de meerder-heid van bevolking. Deze ontwikkeling droeg bij tot een tragere economische groei. Het stijgende aandeel van ma-chines en technologie in de productie, tegenover arbeidskrachten die werden weggesaneerd of minder snel groei-den, zorgde voor minder ‘onbetaalde arbeid’ - en dus winst - per product en een zich wenden naar de financiële sec-tor, waar op grotere winstmarges kon worden gegokt.

De banken waren cruciaal om, in een periode van dalende koopkracht en structurele werkloosheid sinds de jaren

‘80, een meer fundamentele crisis uit te stellen. Ze gingen steeds meer teren op extra geleend geld - en niet het uitlenen van spaargelden die bij hen waren ge-deponeerd - om de economische groei gaande te houden. Op basis van fictief kapitaal - waarden die niet voortkwa-men uit de productie, maar werden te-voorschijn getoverd op computerscher-men - werden bedrijven, regeringen en gezinnen in stijgende lijn voorzien van

kredieten. Het ging om een massale, kunstmatige creatie van geld, kunstma-tig aangedreven groei en de vorming van een zeepbeleconomie. Een econo-mie waarin trager werd geïnvesteerd in reële productie, en zeker in jobs, maar steeds meer werd gegokt met steeds exotischere beursproducten.

De grootste Amerikaanse bank, JP Morgan Chase, had op 30 juni 2.400 miljard dollar eigen vermogen (niet-geleend geld, gebouwen, materiaal,...). Daartegenover had de bank 2.200 miljard dollar schulden of betalings-verplichtingen: 1.200 miljard in depo-sito’s of spaargeld, 1.000 miljard aan andere schulden. Bij veel banken is het routine om meer dan 90% schulden te hebben tegenover het eigen vermogen, wat bij andere kapitalistische bedrij-ven uitzonderlijk zou zijn. Gezien het systeembelang wordt er zowel door de bank-CEO’s als hun kredietverstrek-kers van uitgegaan dat de regeringen wel telkens zullen bijspringen. Bij een volgende crisis zou dat wel eens an-ders kunnen uitdraaien: de regeringen kunnen met hun schulden geen nieuwe massale bailout meer aan. In Cyprus kregen we een voorsmaakje van de

‘bailin’, waarbij aandeelhouders en zelfs rekeninghouders inleveren.

Zeventig jaar geleden hadden banken ongeveer 20 à 30% aan eigen kapitaal op hun totale schulden. Tegen 2008 was dat gezakt tot amper 3%! Vandaag zet Wall Street een gevecht op tegen po-gingen om dat op te trekken tot 5% ei-gen kapitaal voor individuele banken. Volgens de laatste Europese normen, vervat in Basel III, blijft het mogelijk om tot 97% van de eigen assets met ge-leend geld, in de plaats van eigen kapi-

taal, te financieren. De banken mogen dan al deels hun schulden wat hebben afgebouwd, met zulke waanzinnige normen blijven ze een albatros rond de nek van het kapitalisme in crisis. Daarbij komt nog dat hun boekhoudin-gen dikwijls ondoordringbaar blijven en dat, wat de VS betreft, de investe-ringen in risicovolle ‘afgeleide produc-ten’ (waarbij, bijvoorbeeld, simpelweg

wordt gegokt op de toekomstige prijs van aandelen of grondstoffen) zelfs niet onder het officiële vermogen zijn opgenomen. Voor JP Morgan Chase draait deze

handel in financiële derivaten om 70.000 miljard dollar, meer dan vier keer de volledige Amerikaanse eco-nomie! Volgens de financiële analist Steve Denning bestaat ongeveer twee-

derde van de winst van de grote ban-ken vandaag uit handel in aandelen en financiële derivaten, gekocht over-wegend met geleend geld. Het is niet moeilijk om te zien hoe een volgende economische crisis die de aandelen- en derivatenmarkten naar beneden doet duikelen gemakkelijk de nog steeds zwakke kapitaalbasis van de banken kan wegvegen.

De wereldwijde handel in afgelei-de beleggingsproducten is goed voor 700.000 miljard dollar - 10 keer de wereldeconomie! En van de CEO van Dexia weten we, uit een interview in De Tijd, dat zijn bank “om zeep” is bij een crisis die de regeringen in Italië of Spanje zwaar zou raken. De 54 miljard euro waar de Belgische re-gering zich voor heeft garant gesteld zou de Belgische staat snel tot de be-delstaf kunnen veroordelen. En daar-mee nieuwe, staalharde aanvallen van het kapitaal op onze sociale zekerheid uitlokken.

Kortom, vijf jaar na de crisis is er niets fundamenteel opgelost. De spe-culanten zijn nog rijker geworden, terwijl ze ons de rekening doorscho-ven. De grote banken kunnen nu hele landen in het bankroet meesleuren en grote delen van de wereldeconomie destabiliseren, met niet een maar he-laas vele Spanjes en Griekenlanden tot gevolg. Om ons te beschermen te-gen deze ‘financiële massavernieti-gingswapens’ zal het niet lukken om wat meer regeltjes of transparantie op te leggen. De volledige bankensector moet worden genationaliseerd onder controle van de bevolking, in het kader van een democratische nationalisatie

- door verkozen en afzetbare comités van werkenden en jongeren - van de rest van de industrie en de economie, waar de kapitalistische crisis uiteinde-lijk is begonnen.

kapitalisme eeuwig aan de baxter van goedkoop krediet?

bailout van de banken Redt het systeem tijdelijk

Zijn collega Hank Paulson, de minis-ter van financiën onder president Bush, stelde over deze bijeenkomst: “Ben en ik schetsten een beeld waarbij het financiële systeem aan het vastlo-pen was. De banken leenden niet meer aan mekaar. Het krediet vloeide niet meer op een normale manier. Ik zag een werkloosheid van 25%, wat we hadden tijdens de Grote Depressie. Er zou een ramp plaatsvinden als we niet onmid-dellijk handelden.”

In die termen beschreven de beheer-ders van het systeem, die er met hun neus opzaten, de betekenis van de cri-sis. Binnen de kortste keren werden de

grote banken, verzekeraars, autopro-ducenten als General Motors,... op een bailout van 800 miljard dollar getrak-teerd. Honderden kleinere banken gin-gen echter failliet. In België bedroeg de steun aan de banken 25 miljard euro, die wij nu mogen betalen met besparingen. Maar ook in China werd er een massief programma van stimulering van de eco-nomie in de steigers gezet, wat de we-reldeconomie - en vooral groeilanden als Brazilië, Rusland, India, Turkije,... - een markt voor hun producten opleverde.

Het zijn die ongeziene stimulansplan-nen, in combinatie met nog een zekere groei van de internationale handel, die

het wereldkapitalisme voor een ineen-storting hebben behoed. In de VS heeft de Federal Reserve voor ongeveer 3600 miljard dollar in overheidsobligaties en in de banken gestoken (door aandelen-pakketten van hen op te kopen, vooral gebaseerd op dubieuze hypotheeklenin-gen). Dat is meer dan 20% van wat er in de VS op een jaar wordt geproduceerd, een immense som. Eind 2011 en be-gin 2012 schreef de Europese Centrale Bank (ECB) meer dan 1000 miljard euro aan goedkope 3-jarige leningen uit. Die moesten verhinderen dat een reeks zombiebanken overkop ging en dat er een nieuwe financiële crisis zou losbarsten. Honderden Europese finan-ciële instellingen maakten hiervan ge-bruik. Vandaag wordt er gesteld dat een nieuwe ronde van leningen nodig zou zijn, om vooral de Zuid-Europese ban-ken van een bankroet te redden.

Volgens het zakenblad Business Week mobiliseerde Bernanke, voorzitter van de Amerikaanse centrale bank, de leiders van het Congres met de woorden: “Als we niet onmiddellijk handelen,

hebben we tegen maandag geen economie meer”.

Het systeem lijkt wel gedrogeerd door leningen en goedkoop krediet. Telkens wanneer de Federal Reserve in de VS suggereert om haar steun aan de banken en lage rentepolitiek af te bouwen,

begint het te rommelen op de beurzen. Hoe komt dit?

dls328FINAL.indd 10 22/09/2013 19:59:03

www.socialisme.be September 2013 11themawww.socialisme.be Oktober 2013 11internationaal

Het dodelijke geweld leidde tot grote antifascistische betogingen. De afgelo-pen maanden zijn tal van antifascisti-sche comités opgezet. Jammer genoeg functioneren die doorgaans zonder vol-doende steun en betrokkenheid van de grote linkse partijen KKE en Syriza. Die laatste partij heeft dan wel be-slist om op antifascistisch vlak actief te zijn, maar duidelijke ordewoorden zijn er niet.

antWooRd van aRbeideRsbeWeging nodig

Zowel de massale antifascistische betogingen, de grote steun voor sta-kingsacties en syndicale betogingen als de aanhoudende electorale steun voor linkse krachten zijn uitdrukkin-gen van het enorme potentieel voor de Griekse arbeidersbeweging. Het zal er op aankomen om dat potentieel ook ef-fectief te benutten door de strijd tegen het beleid van de trojka en de regering te koppelen aan een strijd tegen het ka-pitalistische systeem. Dat is meteen de

enige manier om het fascistische gevaar de kop in te drukken.

Een algemene staking van onbepaalde duur is het sterkste wapen waarover de arbeidersbeweging beschikt. Maar dit wapen mag niet lichtzinnig gehanteerd worden. Indien het zonder planning of voldoende voorbereiding op de werk-vloer en in de wijken wordt bovenge-haald, kan het de verdere ontwikkeling van strijd net afremmen. Met opeenvol-gende stakingsacties in het kader van

een actieplan kunnen we opbouwen met een massale deelname en uitbrei-ding. Dat kan de basis leggen voor een staking van onbepaalde duur waarbij de regering en haar beleid aan de kant worden geschoven om plaats te maken voor een socialistisch alternatief. Voor een initiatief in deze richting moeten we niet op de vakbondsleiding rekenen, het zal van onderuit moeten opgelegd en georganiseerd worden.

griekeNlANd. reVOlutiONAir POteNtieel, CONtrAreVOlutiONAir geVAAr

Fascistisch geweld beantwoorden met massamobilisatie!

luxeMBurg

Vervroegde verkiezingen na afluisterschandaal

potentieel van aRbeideRsstRijd intact

De lerarenstaking midden september toonde dat het potentieel van arbeiders-strijd verre van verdwenen is. De vak-bonden hielden vanaf 16 september een vijfdaagse staking. Op de eerste dag bleek dat 90% van de leraars aan de sta-king deelnam en er waren betogingen met 30.000 aanwezigen in Athene en 10.000 in Thessaloniki. De leraars en scholieren werden vervoegd door per-soneel van andere openbare diensten. De omvang van het protest oversteeg alle verwachtingen.

Tijdens de staking van de leraars was er een algemene 48-urenstaking van de vakbondsfederatie van de openba-re diensten, ADEDY. Die oproep ging eveneens gepaard met grootschalige betogingen op woensdag 18 septem-ber. De vakbondsleiding had liefst van al niets gedaan, maar werd door druk van onderuit tot actie gedwongen.

Een uitzicht op het einde van de cri-sis is er niet. Het enige perspectief is er een van nog meer besparingen en nog meer werkloosheid. Zo eist de trojka

(EU, ECB en IMF) maatregelen om het aantal ziekenhuizen in het land van 140 op 80 terug te brengen met de helft van de huidige 80.000 personeelsleden. Het ene sociale bloedbad is amper aan-gekondigd of er staat al een volgende in de steigers. De vakbondsleiding kan de strijd niet blijven afremmen of stoppen, de roep naar eengemaakte actie is daar-voor te groot en te noodzakelijk.

gevaaR van fascistisch geWeld

De druk van de acties van de arbei-dersbeweging dwongen de neonazi’s van Gouden Dageraad er de afgelopen weken toe zich wat in te houden. De partij probeert de groei te consolide-ren en weet dat ieder geval van geweld op massale belangstelling kan rekenen. De militanten die eerst warm werden gemaakt om tot geweld over te gaan, aarzelen niet om dat ook in de praktijk om te zetten.

Dat verklaart waarom groepen aan-hangers van Gouden Dageraad tot steeds driestere gewelddaden overgaan. Eerst was er een aanval met een 50-tal neonazi’s op een groep van 30 leden van KKE (Communistische partij) die pamfletten uitdeelden. Negen KKE-le-den belandden daarbij in het ziekenhuis. Omdat de KKE steeds weigerde om een ernstige antifascistische campagne te voeren, kwam er geen onmiddellijk antwoord wat het zelfvertrouwen van de neonazi’s enkel versterkte.

Enkele dagen later, op 17 september, leidde dit zelfs tot een dode. De 34-ja-rige linkse rapper Pavlos Fyssas werd in de wijk Keratsini in Piraeus, vlakbij Athene, opgewacht door een groep neo-nazi’s die hem professioneel afmaakten. Een van de daders was een 45-jarige militant van Gouden Dageraad. De leiding van Gouden Dageraad moest zich van de moordenaar en het geweld distantiëren.

Op 17 september werd de Griekse rapper en linkse activist Pavlos Fyssas vermoord door neonazi’s. Een van de daders bekende. Het ging om een lid van Gouden Dageraad, de extreemrechtse

kracht die al maandenlang scoort in de peilingen en staat voor een gewelddadig racisme en fascisme. Het dodelijke geweld leidde tot massaal antifascistisch verzet. Indien dat gekoppeld wordt aan het potentieel nog steeds erg sterke verzet tegen het besparingsbeleid en het kapitalistische systeem dat aan de basis van de problemen ligt, is het mogelijk om stappen vooruit te zetten met de arbeidersbeweging. Zoniet loert het neofascistische gevaar om de hoek.

fascistisch geWeld: ook bij onsNa de moord op Clément Méric in Frankrijk en op Pavlos Fyssas in

Griekenland waren er ook in ons land protestacties tegen fascistisch ge-weld. De antifascistische campagne Blokbuster ondersteunt deze acties en koppelt het aan verzet tegen neonazi’s bij ons. Op 9 oktober herstart in Dendermonde het proces tegen de neonazi’s van Blood&Honour die in 2006 onder meer in kazernes van het leger werden opgepakt. Ze beschik-ten over wapens en hadden gewelddadige plannen. Het bestaan van derge-lijke groepen wijst op het gevaar van fascistisch geweld bij ons. Om dat ge-vaar de kop in te drukken, is mobilisatie vereist. Op 9 oktober zullen we in Dendermonde een protestactie tegen fascistisch geweld houden. Afspraak om 14u op de Grote Markt.

Betoging in Thessaloniki na de moord op Pavlos Fyssas

Het begon met een gesprek tussen Jean-Claude Juncker en de chef van de inlichtingendiensten die het gesprek heimelijk opnam. Dat leidde tot een la-wine aan onthullingen over het vreem-de functioneren van een dienst waar niemand echt controle over heeft maar die wel dossiers had aangelegd over (tien)duizenden Luxemburgers. Er werd een parlementaire onderzoekscommis-sie aangesteld om de SREL (Service de Renseignement Luxembourgeois) door te lichten en na te gaan wie verant-woordelijk is voor het disfunctioneren. Daarbovenop kwam het proces van de

‘Bommeleeër’, een proces dat duidelijk-heid moet brengen over een reeks bom-aanslagen eind jaren 1980. De hypothe-se van een ‘Stay Behind’-netwerk dat opgezet was in het kader van de Koude Oorlog duikt daarbij terug op.

De situatie werd onhoudbaar voor de regering en uiteindelijk trok de soci-aaldemocratische coalitiepartner de stekker uit het stopcontact. Naar goede gewoonte pleitte premier Jean-Claude Juncker ‘verantwoordelijk, maar niet schuldig’. Uiteindelijk werden ver-vroegde verkiezingen uitgeschreven voor 20 oktober.

Een zekere afstraffing van de chris-tendemocratische CSV van Juncker is waarschijnlijk, maar in de peilingen

ligt de partij nog voldoende voorop op de anderen. Wellicht zal de rechterzijde een zeker dividend halen uit de oppo-sitiekuur en ligt de weg open voor een centrumrechtse regering na de verkie-zingen. De CSV zal bovendien de so-ciaaldemocraten een lesje willen leren voor hun “verraad”. De sociaaldemo-craten kunnen eventueel proberen om een coalitie te vormen met rechts en de groenen. Maar in ieder geval moet geen bocht naar links verwacht worden.

Zullen de werkenden bijgevolg op-draaien voor deze “Lux-leaks”? Dat zou uiteraard een spijtige zaak zijn. Maar er moet ook rekening worden gehouden met de mogelijkheden voor radicaal-links om in te spelen op de

fratsen van de burgerlijke partijen en op de sociale onrust die zich begint te laten voelen.

Déi Lenk (Links, een kleine partij links van de gevestigde partijen) heeft zich in de afgelopen woelige periode kunnen profileren met een harde kri-tiek op het gevaar dat de SREL voor de democratie betekent, onder meer op het vlak van syndicale rechten. Déi Lenk is er ook in geslaagd om het debat naar het sociale terrein te brengen. De partij be-schikt over een verkozene in de Kamer en krijgt steun van de belangrijkste vak-bond, OGBL. Een doorbraak met twee of drie verkozenen is mogelijk.

Het zou een grote stap vooruit zijn in Luxemburg, waar het niveau van soci-ale strijd de afgelopen decennia rela-tief beperkt was. Het patronaat kon de sociale vrede afkopen door de enorme hoeveelheid aan beschikbare midde-len, onder meer uit de financiële sector. De ontwikkeling van de crisis vanaf 2008 heeft de situatie doen keren. Het einde van het bankgeheim in 2015 zal evenmin beterschap betekenen. Het

‘Luxemburgse model’ is dood. En nie-mand heeft een plan B.“Et gëtt héich Zaït!” – “Het is hoog tijd”. Dat was de slogan van de verkie-zingscampagne van Déi Lenk in 2009. Het blijft actueel.

door jeAn L (LuxemBurG)

Het politieke leven in Luxemburg leek lange tijd bijzonder rustig te zijn. Maar dat was vroeger. Voor de geheime diensten in Luxemburg te ver gingen in een aantal operaties en voor de

media even uit de gebruikelijke loomheid ontwaakten om de dubieuze praktijken van de geheime diensten en hun verstoorde verhouding tot een deel van de politieke klasse bloot te leggen.

dei Lenk iS erin geSLAAgd om het

deBAt nAAr het SoCi-ALe terrein te Bren-

gen. de PArtij kAn mogeLijk een door-

BrAAk mAken met twee of drie Verko-

zenen

Pavlos Fyssas

dls328FINAL.indd 11 22/09/2013 19:59:04

thema

Vandaag is hiphop een internationaal fenomeen dat commercieel interessant is. Er worden jaarlijks voor miljarden dollars aan cd’s, kledij en accessoires verkocht. Dr. Dre was in 2011 goed voor 110 miljoen euro inkomsten enkel en al-leen om zijn naam aan hoofdtelefoons te verbinden.(3)

De Amerikaanse ‘Telecommunication Act’ regelde de eigendom van radio- en televisiezenders om er een ‘gederegu-leerde markt’ van te maken. Volgens het Amerikaanse parlement was zo’n dere-gulering “beter voor de belangen van het publiek.” Het resultaat was vooral dat alle kleine lokale zenders werden overgenomen door grote ketens. Ze ver-loren hun lokale rol in de gemeenschap en werden onderwor-pen aan het stelsel-matige gebruik van standaard afspeel-lijsten waardoor je op alle zenders de-zelfde deuntjes te ho-ren krijgt.

Het beeld van de dealende rapper en gangster was enkel mogelijk door de neoliberale deregulering van de mark-ten die ervoor zorgde dat alle onaf-hankelijke muziekproducenten werden opgekocht door vier grote bedrijven (Sony/ATV, EMI, Universal, Warner) die in 2000 al goed waren voor meer dan 80% van de wereldwijde muziek-industrie. Deze bedrijven investeren sterk in de aanwezigheid van hun mu-ziek op de radiozenders of ze zijn zelf eigenaar van die zenders. Hierdoor is de ruimte voor onafhankelijke artiesten

steeds beperkter. Deze bedrijven heb-ben er uiteraard geen belang bij om ar-tiesten die het kapitalistische systeem in vraag stellen te promoten. Er wordt een imago van authenticiteit en street credibility in beeld gezet door een blik stereotypen en vooroordelen open te trekken. Daarmee wordt bovendien het beleid van discriminatie zoals politie-controles op basis van huidskleur goed gepraat. Het zorgt er bovendien voor dat het grote aantal gevangenen onder kleurlingen wordt aanvaard.

Met de huidige technologische moge-lijkheden zoals het internet verliezen de radiozenders en muziekbedrijven een

deel van hun mo-nopolie op de dis-tributie. Dat leidt meteen tot een te-rugkeer van geën-gageerde rappers met een bewuste en politieke bood-schap brengen.

Er zijn slechts en kele rappers die een socialis-

tisch standpunt innemen (Dead Prez, Immortal Technique). Maar er is wel een toename van het aantal rappers dat ingaat tegen de praktijken van totali-taire regimes (Weld-El 15 in Tunesië werd hiervoor recent veroordeeld tot 22 maanden gevangenisstraf) of steun geeft aan protestbewegingen (zoals het collectief Y’en a marre in Senegal). Er is politieke en geëngageerde rap, maar deze raakt niet zo snel en groot-schalig bij ons als de laatste artiest die een stereotype beeld van een kleur-ling brengt.

geen rap zonder standpunt in te nemen

Vandaag is er steeds meer rap zonder boodschap, gewoon ter ontspanning of om te feesten. Heeft de muziek haar ziel aan de winst verkocht? Hoe komt het dat we van politiek geëngageerde rap-pers met wortels in hun gemeenschap in de periode na de burgerrechtenbe-weging en de Black Power zo snel zijn overgegaan naar de studiogangsters, de gedroomde helden van het kapitalisme met hun drang naar winst en gebrek aan respect voor vrouwen, die vandaag de radio en televisie domineren?

de school van de stRaat

“Kunst is geen op zichzelf bestaand en zichzelf voedend gegeven, maar een uit-drukking van de sociale mens en dus onlosmakelijk verbonden met zijn om-geving en levenswijze.” (1)

Kunst is een sociaal fenomeen en ar-tiesten hebben een sociale verantwoor-delijkheid tegenover hun gemeenschap en hun kunst.

Hiphop ontwikkelde in de zuidelijke wijken van de Bronx in New York. Dat gebeurde in het decennium dat volgde op de moord op Malcolm X en Martin Luther King jr., in een periode dat FBI-baas J. Edgar Hoover er alles aan deed om de revolutionaire zwarte leiders en hun retoriek tegen het kapitalisme van het toneel weg te krijgen. Er was een radicalisering waarbij de zwarte bewe-ging (zoals die van de Black Panthers) van een zwart nationalisme opschoof in de richting van een kritiek op het kapi-talisme en een openheid voor socialis-tische standpunten.

De imperialistische oorlog in Vietnam stuurde jonge zwarten duizenden kilo-meters van huis om afgemaakt te wor-den. Gangs en drugs (crack en heroïne)

zorgden voor een slagveld in de stede-lijke getto’s. Bovendien was er het einde van de naoorlogse groei en maakte het economische keynesiaanse beleid van staatsinterventies plaats voor een neoli-berale koers met fiscale voordelen voor de bedrijven en desindustrialisering in stedelijke gebieden die volledig aan hun lot werden overgelaten. Dat versterkte de ontwikkeling van getto’s op etnische basis met een enorme werkloosheid (de officiële werkloosheidsgraad onder bepaalde groepen jongeren liep op tot 60%) en erg lage lonen in vergelijking met de rest van de VS tot gevolg. Dat zorgde voor de materiële basis waarop de hiphop ontstond.

Historisch gezien was het Afrika Bambaata die in 1973 de gang Black Spades omvormde tot Universal Zulu Nation en voor het eerst de term hiphop gebruikte om een culturele beweging op basis van vrede, liefde en eenheid te beschrijven. De energie van de gangle-den werd op die manier op iets positief voor de gemeenschap gericht.

onze eigen geschiedenis beschRijven

Rap heeft jongeren van verschillende etnische achtergronden toegelaten om zich politiek, sociaal en cultureel uit te drukken. Ze brachten een beeld van de situatie in hun wijken: politiegeweld, discriminatie bij aanwervingen als er al werk was, afbouw van het publieke on-derwijs, afwezigheid van aandacht van de lokale verkozenen,... Deze vergeten generatie hield zich bezig met het be-schilderen van achtergelaten treinstel-len en muren waardoor ze zichtbaar werd in de publieke ruimte.

Deze generatie had geen toegang tot de muziekinstrumenten van hun ouders die blues en jazz brachten, ze hadden enkel hun stem. Daarom begonnen ze creatief met taal om te gaan en ritmi-sche poëzie te brengen op de muziek van hun ouders (via dj’en) of door zelf beats te produceren in de vorm van beatbox.

Het was in 1982 met ‘The Message’ van Grandmaster Flash and the Furious Five dat de beschrijving van de levens-omstandigheden in de getto in de vorm van sociale rap ook commercieel succes begon te kennen.

Een aantal rappers uit de jaren 1980 (zoals KRS-One) deden oproepen en la-gen mee aan de basis van bewegingen tegen geweld in de wijken. Ze gingen in tegen de zelfvernietigende weg die veel jongeren volgden. Ze stimuleer-den jongeren om zichzelf te scholen en kennis op te doen om uit de vicieu-ze cirkel van armoede en uitzichtloos-heid te geraken.

De groep Public Enemy werd bekend met ‘Fight The Power’, waarbij werd gepleit voor sociale en collectieve ver-andering, wat werd gekoppeld aan anti-imperialisme en culturele identificatie. Tupac, zoon en petekind van een Black Panther, stelde dat het doel niet was om geweld te promoten, maar “integendeel om een gedetailleerd beeld van de le-vensomstandigheden in de getto’s te brengen in de hoop dat er verandering zou komen.” Dat gebeurde zonder het aan een politieke organisatie te koppe-len. Culturele werkers, zoals hiphopar-tiesten, moesten meer doen dan rappen over hun problemen, ze moesten eigen-lijk ook organisaties opbouwen en steun ophalen om zich politiek te organiseren met de steun van hun fans. (2)

Immortal Technique: antikapitalistische rap

door Yves (LuIk)

Rapmuziek vormt samen met breakdance, graffiti en dj’en onderdeel van hiphop. Het staat voor Rythms and Poetry, ritme en poëzie. Deze muziekstijl is in de achtergebleven wijken van de Bronx in New York ontstaan in de jaren 1970. Sindsdien is de rol van rappers sterk veranderd. Aanvankelijk werd niet

gesproken van geëngageerde of bewuste rap, dat was immers evident.

Leon Trotski, “Literatuur en revolutie”, 1924Marable, “The Politics of Hip Hop.” http://www.dailymail.co.uk/news/article-2199025/Dr-Dre-built-headphones-empire-paid-110million-year.html http://www.hamptoninstitution.org/capitalismhiphoppartone.html#.UjixYY6_Zc8 How Capitalism Underdeveloped Hip Hop: A People’s History of Political Rap, Derek Ide http://www.socialistworld.net/doc/1044 The politics of hip hop, Nicki Jonas

1.2.3.

van 50 cent tot 100 miljoen

Vier grote BedrijVen (Sony/AtV, emi,

uniVerSAL, wArner) wAren in 2000 goed Voor meer dAn 80%

VAn de wereLdwijde muziekinduStrie

StoP de PriVAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNweekIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN Nieuwe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

wAAr lSP VOOr StAAt

muziek1� de Linkse Socialist

dls328FINAL.indd 12 22/09/2013 19:59:05

thema

Vl Brab-Limburg: 1.625 €Henegouwen-Namen: 1.604 €Bxl-W.Brab: 1.804 €O en W Vlaanderen: 1.968 €Luik-Lux: 630 €Antwerpen: 929 €Nationaal: 2.215 €TOTAAL: 10.775,45 €

162%160%82%63%63%55%118%98%

Net als de twee vorige kan ook het derde kwartaal van ons strijdfonds suc-cesvol afgesloten worden. We hebben een doelstelling om per drie maanden telkens 11.000 euro financiële steun op te halen onder sympathisanten en leden. We doen dat door campagne op straat te voeren of sociale activitei-ten te houden. Deze zomer werd heel wat steun opgehaald aan de festivals en waren er ook erg succesvolle sociale activiteiten met een barbecue in Keerbergen als hoogtepunt (58 aanwezigen, 700 euro strijdfonds). Wil je ons ook steunen? Stort een bijdrage op BE69 0012 2603 9378 van LSP met vermelding “steun”. Of neem een maandelijkse doorlopende opdracht van minstens 2 euro, dan sturen we je ook ons maandblad op.

Agenda• Di. 1 okt. Antwerpen: GAS-debat in het ACV-lo-

kaal (Nationalestraat) om 20u • Do. 3 okt. Leuven. Startmeeting ALS: 5 jaar kapita-

listische crisis, voor een socialistisch alternatief!• Vr. 4 okt. Keerbergen. 20u café Walvis. Stop de GAS-

boetes!• Woe. 9 okt. Dendermonde. Protest bij herstart neonazipro-

ces BBET. 14u Grote Markt (vlakbij gerechtsgebouw)• Za. 12 okt. Brussel: actie tegen rol van Monsanto

• Woe. 16 okt. Antwerpen. Startmeeting ALS: 5 jaar kapitalisti-sche crisis, voor een socialistisch alternatief! 19u30 Stadscampus

UA• Woe. 16 okt. Gent. ALS-debat over de GAS-boetes. 19u30 Blandijn

aud. A• Zo. 20 okt. Manifestatie tegen kernwapens: ‘Time to go’. 14u Jubelpark,

Brussel• Ma. 21 okt. Antwerpen: protestactie aan gemeenteraad tegen wachtrijen

en besparingen. 19u Grote Markt• Za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetes

• Za. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel van Socialisten) inAntwerpen

Steun ons strijdfonds!

lSP in actiecultuReel evenement naaR aanleiding van 40 jaaR staatsgReep in chili

Rond 11 september was er een tentoonstelling samen met andere cultu-rele evenementen in het kader van de 40ste verjaardag van de staatsgreep in Chili. Het initiatief ging uit van FEWLA, een comité dat actief is rond de strijd van de Mapuches in Chili, samen met LSP en de Humanistische Partij. Op de eerste avond waren er een 40-tal aanwezigen voor een confe-rentie over de ervaringen met de Unidad Popular, de Chileense presidents-verkiezingen van november en de actuele strijdbewegingen in het land (stu-denten, Mapuche, vissers,...).

geslaagde opening politiek jaaR in luik

In het eerste weekend van september wordt in Luik traditioneel het evene-ment ‘Retrouvailles’ georganiseerd waarbij lokale organisaties hun werking kunnen voorstellen. Dat deden we met LSP ook door onze antiracistische en antikapitalistische campagne ‘Résistance Internationale’. We hadden in-teressante discussies en verkochten bijna 150 exemplaren van ons maand-blad. Een goede start van onze nieuwe werkjaar.

regiONAle CONgreSSeN VAN lSP

Bouwen aan een partij die opkomt voor socialisme

door eLs deschoemAcker, nATIonAAL orGAnIsATor LsP

Voor LSP zijn congressen geen showcongressen, maar momenten van

intense discussie waarbij alle leden betrokken worden. Zo organiseert LSP tweejaarlijks een nationaal congres afgewisseld met tweejaarlijkse regionale congressen. Tussen 23 november en 8 december is het weer de beurt aan vijf regionale congressen die de posities van de partij de komende periode zullen bepalen.

Hoewel de regionale congressen iets meer de nadruk leggen op de regiona-le politieke en sociale ontwikkelingen en de lokale uitbouw van de partij, is de nationale en internationale context uiteraard nooit ver weg.

Zo komt er ook dit keer een uitgebrei-de discussie over vijf jaar crisis van het kapitalisme, de gevolgen hiervan voor de arbeidersbeweging en de betekenis ervan voor de klassenstrijd. België loopt weliswaar wat achter op de in-ternationale gebeurtenissen, maar van uitstel komt geen afstel. Onder meer door de eigen politieke crisis was een meer brutale confrontatie met de ar-beidersbeweging niet mogelijk. Maar naar aanloop van 2014 wordt alles in stelling gebracht om na de verkiezin-gen een stap verder te gaan en heel wat dieper te snijden dat wat de afgelopen jaren gebeurde. De ‘zachte’ besparin-gen hebben al geleid tot tekorten op alle vlakken, maar wat voor ons staat is erger. De harde besparingen zullen onvermijdelijk ook leiden tot grote confrontaties.

Een ander element van discussie is onze voorbereiding op de verkiezin-

gen van 2014. Er is het interessante initiatief van het ABVV van Charleroi om aan de basis van de vakbond de discussie te voeren over de nood aan een bundeling van linkse krachten te-gen het besparingsbeleid (zie pagina 4). We steunen dit initiatief ten volle. Daarnaast publiceerden we een open brief met het voorstel van linkse een-heidslijsten in 2014, bijvoorbeeld on-der de noemer PVDA-Eenheid. Het gebrek aan een breed politiek instru-ment voor de strijd van de werkende bevolking is naar onze mening een belangrijk pijnpunt. Het plaatst de ar-beidersklasse in een extreem zwakke positie om zich te verweren tegen de aanslagen op hun levensstandaard. Hoe we tot zo’n instrument kunnen komen, is een belangrijk onderdeel van de discussies in het kader van onze regionale congressen.

Ten slotte evalueren onze afdelingen de werking van de afgelopen periode en bepalen ze hun prioriteiten voor de komende maanden. Onze leden zijn betrokken in talloze strijdbewegingen en verdedigen er een socialistisch pro-gramma van maatschappijverandering. Ze zijn betrokken in campagnes tegen gemeentecoalities die besparen op dienstverlening en personeel, acties voor meer middelen voor onderwijs, tegen het gasbeleid,... Hoe onze partij versterken en komen tot een zo effi-ciënt mogelijke organisatie van de par-tij is geen secundaire kwestie. Welke rol ieder lid hierin kan spelen evenmin. De rol van en nood aan een revolutio-naire partij die vecht voor socialisme zal in de periode die voor ons ligt des te duidelijker worden en zal een gro-tere weerklank vinden. Ook daarop moeten we ons voorbereiden!

Studenten en scholieren zijn stilaan het normale schoolse ritme opnieuw gewoon. Ook

de Actief Linkse Studenten en Scholieren (ALS) hebben hun activiteiten hervat. Aan de start van het nieuwe academiejaar werd aan zowat alle universiteiten en tal van hogescholen campagne gevoerd.

In onze startcampagne werd nadruk gelegd op de gevolgen van vijf jaar ka-pitalistische crisis en de nood aan ant-woorden hierop in de vorm van een socialistisch alternatief. Verschillende startmeetings verwijzen naar de terug-keer van Marx en het marxisme in de analyse van wat fout loopt maar ook in het formuleren van een duidelijk socia-listisch alternatief.

Verder is er natuurlijk heel wat aan-dacht voor de uitbouw van het ver-zet tegen de GAS-boetes. In de zomer merkten we al een grote woede tegen de GAS-boetes en onder scholieren en studenten werd dat bevestigd. De steun voor de betoging van 26 oktober is groot, maar het komt er natuurlijk op aan om het niet bij passieve steun te houden. Een actieve betrokkenheid in de strijd tegen GAS en repressie is van groot belang om zowel de bestaande aanvallen als bijkomende repressieve maatregelen te stoppen. Met comités van de campagne TegenGAS is dat mogelijk.

Met ALS hebben we uiteraard ook aandacht voor internationale thema’s zoals de dreigende oorlog in Syrië. In Brussel en Luik organiseerden we mee-tings hierrond. ALS verzet zich tegen een imperialistische interventie maar

ook tegen het dictatoriale regime van Assad en de reactionaire islamistische krachten. Het opbouwen van een anti-oorlogsbeweging is belangrijk en we wachten er best niet mee tot de oorlog begonnen is.

Op lokaal vlak merken we de gevolgen van het besparingsbeleid en ook dat leidt tot verzet. Zo zijn er acties aan de AP Hogeschool in Antwerpen (zie pagina 15) waar de ALS mee in betrokken is. En uiteraard laten de gevolgen van de crisis en het besparingsbeleid zich ook voelen in de sombere toekomstperspec-tieven voor veel jongeren. Met massale werkloosheid onder jongeren en een opmars van tijdelijke, flexibele en on-

zekere jobs, zijn er redenen genoeg om ons verzet te organiseren.

Bij het begin van het academiejaar vonden we een goede weerklank onder jongeren. Er is een bereidheid tot dis-cussie en tot actie. Zo haalden we op de startdag aan de ULB een 50-tal contact-adressen op van geïnteresseerden.

Met de ALS willen we ervoor zorgen dat het ongenoegen georganiseerd raakt waarbij collectieve discussie en actie onze eigen inzichten en positie verster-ken. Ben je jong en wil je verandering? Doe dan mee met de Actief Linkse Studenten en Scholieren!

Meer info via www.actieflinks.be

jONgereNActief linkse Studenten en Scholieren in de bres tegen besparingen en repressie

Foto: een nationaal congres van LSP

Campagne aan de ULB

partijnieuws 1�www.socialisme.be Oktober 2013

Contact / Abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

dls328FINAL.indd 13 22/09/2013 19:59:05

themategengas1� de Linkse Socialist gAS-wAANziN

“Het klopt dat de GAS-wetgeving ei-genlijk al eind jaren ’90 het licht zag. Afgelopen decennium werd de wetge-ving iedere keer u itgebreid , de laatste keer was met de controver-siële leeftijdsver-laging die in mei werd ingevoerd. Druppelsgewijs werd de repres-sie en willekeur opgevoerd in de hoop dat ieder-een het zou slik-ken, maar de omvang ervan zorgde voor de druppels die de emmer deden overlopen.

“In een aantal steden nam het aantal GAS-boetes de afgelopen jaren toe met 30 tot 50%. De boetes worden gebruikt

om de tekorten als gevolg van de crisis op te vangen. Tegelijk zorgt het bespa-ringsbeleid voor een grotere toe-vloed aan geval-len van overlast waarbij zowat al-les onder die noe-mer valt. Als alles weg gesaneerd is,

zijn er maar twee opties. Ofwel loop je strak in de pas van het establishment, ofwel zorg je voor ‘overlast’.”

iNterView. MAthiAS VANder hOOgStrAete geeFt tegeNgASgAS-boetes: repressie is voor gevestigde politici enige antwoord op het falen van hun beleid

Eind januari werd de nieuwe campagne TegenGAS opgezet in Vlaanderen. Dat is een campagne tegen de Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS). Acht maanden later volgde de

Franstalige tegenhanger StopSAC. Na een geslaagde betoging eind juni staat er op 26 oktober een nieuwe nationale betoging op de agenda. We spraken met Mathias Vander Hoogstraete, jongerenorganisator van LSP en een van de initiatiefnemers van de campagne.

Mathias Vander Hoogstraete

Met sociale maatregelen alleen kom je er toch niet om jongeren en an-deren hun gedrag te laten bijsturen waar nodig? Is er geen vorm van re-pressie noodzakelijk?“Repressie komt altijd te laat. Als er

gebruik van gemaakt wordt, is dat een gevolg van het falen om via andere wegen overlast en zelfs echt crimineel gedrag te voorkomen. Onderzoek naar de rellen in Londen twee jaar geleden toonde aan dat werkloosheid, sociale afbraak en politierepressie de belang-rijkste oorzaken van die rellen wa-ren. Een sociaal beleid zou de oorza-ken van heel wat vormen van overlast wegnemen. “Maar dat betekent niet dat crimina-

liteit niet moet aangepakt worden. Het is overigens opvallend dat er de afge-lopen jaren steeds meer maatregelen zijn genomen om het grote criminelen gemakkelijker te maken. Grote belas-tingfraudeurs en zelfs georganiseer-de misdadigers krijgen afkoopwetten en achterdeurtjes om vervolgingen te ontlopen, terwijl gewone jongeren en werkenden de voordeur in hun gezicht krijgen. Wij zijn voor een rechtvaar-dig toegankelijk juridisch systeem, wat ook betekent dat geïnvesteerd wordt in justitie in plaats van er jaar na jaar op te besparen.”

Een preventieve benadering om over-last te vermijden, hoe zie je dat?

“Enkel een sociaal beleid dat de oorza-ken van overlast aanpakt, kan het ook echt bestrijden. Investeren in degelijke en goedbetaalde jobs voor jongeren in plaats van ouderen steeds langer te la-ten werken. Betaalbare en efficiënte afvalophaling in plaats van privatise-ringen waardoor we steeds meer be-talen voor minder diensten. Publieke investeringen in jongerenvoorzienin-gen, recreatiemogelijkheden, publieke ruimte,… in plaats van het stadsbeleid te beperken tot prestigeprojecten en ci-tymarketing.

Is dat niet onrealistisch in tijden van crisis en besparingen? Moeten we al niet tevreden zijn dat een aantal gemeenten wat terugkrabbelen en de nieuwe GAS-wet niet zullen toe-passen? “De ‘oplossingen’ van de gevestigde politici getuigen pas van een gebrek aan realiteitszin. Ze erkennen dat zelf als ze in de stedelijke begrotingen een toena-me van de inkomsten uit GAS-boetes vastleggen: het GAS-beleid leidt niet tot een afname van ‘overlast’. “Het is ook opvallend dat het argument

van besparingen en crisis nooit wordt gebruikt als er banken gered moeten worden of als belastingfraudeurs vrij-uit gaan na het ontduiken van miljarden aan belastingen voor de gemeenschap. Omega Diamonds fraudeerde voor twee miljard en sloot een akkoord met de

fiscus om 160 miljoen euro te betalen. Zo ontloopt de gemeenschap heel wat middelen. En vervolgens wordt het te-kort aan middelen bij de armen gezocht met allerhande pestmaatregelen zoals de GAS-boetes. “We hebben er geen vertrouwen in dat

de gevestigde politici een rem zullen vormen op de GAS-boetes. Partijen als Groen hebben het GAS-systeem mee uitgewerkt en voeren het op lokaal vlak loyaal uit, maar proberen zich nu op te werpen als tegenstanders van hun eigen beleid. Burgemeesters die beweren de verstrengde GAS-wetgeving lokaal niet te zullen toepassen, keurden deze ver-strenging wel goed in het parlement.“Als er wat twijfel is en als sommige

gemeenten de meest absurde boetes in-trekken, is dat omdat het protest tegen het systeem aangeeft dat er een breed gedragen afkeer tegen dit beleid is. Er is amper publieke steun voor de GAS-boetes. Wij beperken ons niet tot een herziening of hervorming van de GAS-boetes, het volledige stelsel moet weg. En tegelijk moet er een einde komen aan de besparingslogica die een hele verloren generatie creëert die moet opdraaien voor de crisis die werd ver-oorzaakt door speculanten en de winst-honger van grote bedrijven. De strijd tegen de GAS-boetes is onderdeel van onze strijd tegen een systeem dat ter-minaal ziek is.”

“Met de GAS-boetes proberen onze politici een antwoord te formuleren op een gefaald beleid. De afgelo-pen jaren zagen we een enorme toe-name van de jongerenwerkloosheid, een toename van het aantal precaire jobs terwijl er tegelijk steeds meer bespaard werd op de publieke dien-sten. In een stad als Antwerpen waar 29% van de jongeren zonder werk zit, wordt bespaard op sociale diensten, jeugdwerkingen,… We zagen derge-lijke scenario’s ook in Londen, Parijs en zelfs Stockholm. Het leidde in deze steden tot uitbarstingen van woede en frustratie met rellen als gevolg. Het asociale beleid zorgt inderdaad voor overlast en gaat steeds gepaard met het opdrijven van repressie.“Niet alleen jongeren worden ge-raakt door de GAS-waanzin. De boe-tes worden vaak gerechtvaardigd met het argument dat ze vooral dienen om sluikstorten, wildplassen, geluids-overlast en dergelijke te bestrijden. Deze vormen van overlast kunnen niet los van een bredere (a)sociale context geplaatst worden. In veel ste-den werd de prijs van afvalophaling de afgelopen jaren sterk opgetrokken en ging die maatregel gepaard met een afname van het aantal publieke vuilbakken. Het is niet verwonderlijk dat sluikstorten dan een groter pro-

bleem wordt. Voor 15% van de bevol-king die onder de armoedegrens leeft, zijn vuilzakken qua kostprijs stilaan een luxeproduct.“Tom Meeuws was tot voor kort een

van de verantwoordelijken van het Antwerpse GAS-beleid. Hij was de rechterhand van Patrick Janssens en was daarvoor actief bij Groen. Hij vatte in 2005 de logica achter de GAS-boetes samen: “De spanning tussen arm en rijk, nooddruft en welstand, zal alleen maar toenemen en daar-mee de vraag naar ordehandhaving en overlastbeteugeling. Het is onze overtuiging dat die spagaat almaar meer zal vragen van een lenige over-heid die bereid is om overlast zon-der veel poespas aan te pakken”. In plaats van voorstellen te doen om de kloof tussen arm en rijk aan te pak-ken, wordt een systeem uitgewerkt om de gevolgen ervan met repressie de kop in te drukken. Met zo’n ‘lin-kerzijde’ is het niet verwonderlijk dat een andere rechterzijde het initiatief kon overnemen in Antwerpen en haar kracht van verandering laat bestaan uit een verderzetting van het vorige beleid. Ook is het opvallend dat een

“lenige overheid” wordt voorgesteld, een verbloeming van het feit dat de-mocratische en juridische rechten on-der tafel worden geveegd.”

druPPeLSgewijS werd de rePreSSie en wiLLe-keur oPgeVoerd in de hooP dAt iedereen het zou SLikken, mAAr de

omVAng erVAn zorgde Voor de druPPeLS die de emmer deden oVer-

LoPen.

Het GAS-beleid bestaat al enkele jaren, hoe komt het dat er pas dit jaar te-gen wordt geprotesteerd?

Vormt GAS dan onderdeel van een breder politiek beleid?

In het protest wordt al eens gespro-ken van criminalisering van jon-geren en werkenden. Wat bedoel je daarmee?“De GAS-boetes vormen voor de neoliberale politici een handig instru-ment, ook op ideologisch vlak, om de aandacht van de echte maatschappe-lijke problemen af te leiden. In plaats van sociale problemen aan te pakken, worden ze gecriminaliseerd. Thatcher stelde ooit: ‘There is no such thing as society, there are only individuals.’ Dat is de ideologie achter de onder meer de GAS-boetes. Er is geen maatschappelijk probleem van werkloosheid, seksisme, jeugddeliquentie, sluikstorten,… Er zijn alleen individuele hangmatwerklozen, seksisten, sluikstorters,… Zo wordt meteen de illusie geschept dat de proble-matiek wordt aangepakt via individuele sancties. De verantwoordelijkheid voor het falen van hun beleid wordt doorge-schoven naar de slachtoffers ervan. “Ondertussen wordt er niets gedaan aan de oorsprong van de problemen. Het kan vergeleken worden met een dokter die zijn patiënt een aspirine voorschrijft terwijl hij eigenlijk met een hersentumor zit. En als de aspirine niet werkt, is dat de schuld van de patiënt.” Betoging tegen GAS eind juni (GAS in het Frans is SAC, Sanctions Administartives Communales)

dls328FINAL.indd 14 22/09/2013 19:59:09

thema

De hallucinante toestanden op AP Hogeschool zijn het gevolg van de zo-genaamde ‘zachte’ besparingen in het hoger onderwijs. De jarenlange onder-financiering wordt versterkt door het model van de geslo-ten enveloppen. De minister geeft een enveloppe met mid-delen die alle kos-ten moeten dekken. Bij tekorten moe-ten de universitei-ten en hogescholen zelf beslissen waar er wordt bespaard. Dit model bestaat sinds 1991 voor de universiteiten en 1994 voor de hogescholen. De mid-delen in de enveloppe zijn geduren-de die tijd niet volledig geïndexeerd, waardoor er een reële besparing van ongeveer 10% was. En dat terwijl het aantal studenten sterk toenam. Vanaf 2014 volgen hier hierbovenop nog ex-tra besparingen.

Verder heeft de Vlaamse overheid beslist om enkele belangrijke opleidin-gen naar de universiteiten over te he-velen. De financiering en een deel van

het personeel volgt, maar voor het perso-neel van de centrale administratie is niets voorzien. Het leidt tot een strijd tussen hogescholen en uni-versiteiten om de ver-deling van de mid-delen die sowieso al niet volstaan.

Zoveel mogelijk presteren met zo wei-nig mogelijk mid-delen en personeel, is de basis voor een

nietsontziende concurrentie die leidt tot een Angelsaksisch model zoals in de VS: een handvol elite-instellingen voor wie het kan betalen en ‘vuilbak-scholen’ voor de rest. Het zegt genoeg dat de studieschulden in de VS hoger opgelopen zijn dan de particulieren schulden op basis van kredietkaarten.

jongeren & werk 1�www.socialisme.be Oktober 2013

BijNA twee derdeN griekSe jONgereN werklOOShAlluCiNANte tOeStANdeN OP dePArteMeNt ONderwijS AP hOgeSChOOl

22,3% VAN de BelgiSChe jONgereN zit zONder werk

Besparingen? APsoluut niet!

Het voorbije academiejaar verliep bijzonder chaotisch op de Artesis Hogeschool. Er waren tal van prakti-sche en concrete problemen die geen fraai beeld opleverden. Mankementen, tekorten, gebrek aan communicatie en afwezigheid van democratische in-spraak. Studenten en docenten werden daar het slachtoffer van.

De gebouwen en de infrastructuur van het departement Onderwijs bevin-den zich in een bedenkelijke staat. In veel lokalen werkt de verwarming niet

of slecht. Het gebrek aan didactisch materiaal zet meteen de toon voor de toekomstige leerkrachten. Op organi-satorisch en administratief vlak loopt er heel wat mis. Met een enkele docent die de stagecoördinatie van een 200-tal studenten moet regelen, is dat niet verwonderlijk.

Waar er vorig jaar vertraging zat op alle communicatie en organisatie is er dit jaar zelfs geen sprake meer van beide elementen. Bij de start van het academiejaar waren er geen lessen-

roosters en draaiden de inschrijvingen vierkant. Uit verantwoordelijkheidszin besloten de docenten les te geven aan de eerstejaars, maar de lessen voor de andere jaren werden uitgesteld.

Het personeel werkt in moeilijke omstandigheden, er is immers geen arbeidsreglement en ook geen organi-gram. Sommige docenten wisten bij het begin van het jaar niet of en wat ze moesten doceren. Bovendien moeten ze 100 uren extra presteren voor het-zelfde loon. Dat is in de praktijk een in-levering van 5%. Teamvergaderingen, afspraakmomenten en activiteiten die vaak naast de directe jobomschrijving van een docent vallen, worden niet ver-goed. “Het is alsof we gratis werken”, vertelt een docent, “maar gelukkig ha-len we wel nog voldoening uit onze job, al weten we niet hoeveel meer we nog kunnen verdragen.”

door Andrej, sTudenT oP AP en AcTIef In heT Asc

De nieuwe AP Hogeschool, een fusie van Artesis en Plantijn, startte het academiejaar met een concert in de Singel in Antwerpen. Studenten en docenten van het departement Onderwijs

beschikten toen nog niet over lessenroosters. Het ongenoegen van studenten en personeel kwam tot uiting met een protestactie van het Antwerps Studenten Comité (ASC). Enkele tientallen studenten protesteerden tegen de besparingen en het wanbeleid.

Het Antwerps Studenten Comité (ASC) in actie

Onder jongeren is werkloosheid een enorm probleem. Maar liefst 22,4% van de Belgische jongeren onder 25 jaar die geen school lopen, zitten zonder werk. Op een jaar tijd groeide het jongeren-werklozenleger met 11,5% aan waar-door er nu 61.000 jongeren in de wacht-rij voor een job en een toekomst staan. Gaat het om een plotse opstoot van luiheid onder de jonge generatie? Als we de logica van de gevestigde politici volgen, is dat de enige verklaring. Wie naar de economische situatie van crisis, afdankingen en besparingen kijkt, weet beter. Bij het begin van de crisis in 2008 bedroeg de werkloosheidsgraad onder jongeren 18%.

Jonge werklozen kunnen niet ver-weten worden dat ze niet naar werk zoeken. Er was een onderzoek onder jonge werklozen door interimkantoor Adecco, een bedrijf geleid door Patric De Maeseneire die bekend staat als fiscale vluchteling in Zwitserland en voorstander van de afschaffing van de eindejaarpremie en het dubbel vakan-tiegeld in ons land. Kortom, iemand die Charles Michel niet snel als een bolsje-wiek zou omschrijven.

Uit de studie onder 1.116 werkloze jongeren bleek dat ze gemiddeld 8,6 maanden moeten zoeken om werk te vinden. De studie gaf ook aan dat de jongeren heel actief naar werk zoe-ken met gemiddeld 12 sollicitaties per maand en hebben gemiddeld dus pas bij de 103de sollicitatie prijs. Maar liefst 93% verklaart gemotiveerd te zijn om te solliciteren, maar die mo-tivatie neemt met de maan-den af. Met 22 tot 40 kan-d idaten per openstaande job, is dat niet verwonderlijk. Een Deense studie toont aan dat wie na de studies niet meteen werk vindt, twee keer zoveel kans heeft om 15 jaar later nog werkloos te zijn en dat het loon van deze jongere 14% lager ligt dan het gemiddelde. Als jongeren na hun intensieve zoek-

tocht werk vinden, is dat doorgaans te-gen slechte voorwaarden en lage lonen.

Tussen 1999 en 2009 namen de lonen in ons land gemiddeld met 3,1% toe, maar voor jongeren was er een daling met 1,3%. De gemiddelde lonen van jongeren liggen 58% onder het natio-nale gemiddelde.

Dat heeft niet alleen met anciënniteit te maken, maar ook met het soort jobs voor jongeren. Er wordt niet alleen over

het Duitse model van lage lonen en mini-jobs (in werkelijkheid vooral ‘mini-lonen’) gesproken, er worden ook concrete stappen in die richting gezet.

De aanval op de werklozen die nu be-zig is, zal dat verster-ken. De uitkeringen worden sneller naar

beneden getrokken tot een heel eind on-der de armoedegrens. Bovendien wordt sneller tot het schorsen van uitkeringen overgegaan. Door de werklozen aan te pakken, wordt de werkloosheid niet bestreden maar wordt een algemene aanval op alle arbeids- en loonsvoor-waarden ingezet.

werkloosheid en nepjobs. het antwoord van de regering: jacht op werklozen opvoeren

Als er meer politici over hangmatten beginnen of over werklozen die niet willen werken, dan kan je er gif op nemen dat een verdere aanval op de uitkeringen niet veraf is. Momenteel liggen

de werklozen effectief onder vuur. De uitkeringen gaan sneller naar beneden en het aantal werklozen dat geschrapt wordt, neemt toe. Bij gebrek aan antwoorden op de werkloosheid, worden de werklozen aangepakt.

jonge werkLozen zoe-ken gemiddeLd 8,6

mAAnden nAAr werk. ze SoLLiCiteren gemid-

deLd 12 keer Per mAAnd. gemiddeLd Vin-

den ze duS PAS een joB nA 103 SoLLiCitAtieS.

Minister Smet schuift de verantwoor-delijkheden van het besparingsbeleid door naar de universiteiten en hoge-scholen door hen onder elkaar te laten vechten om de tekorten. Hij stelt dat het autonome instellingen zijn waar-mee hij zich niet kan moeien. Dat is een leugen, het is de minister zelf die bepaalt hoeveel geld er in de envelop-pe zit en die dus ook bepaalt wanneer een instelling moet besparen!

We moeten het verzet organiseren en de studenten en docenten daarin ver-enigen op een democratische manier. Denk maar aan de studentenbeweging in Québec vorig jaar of langer geleden aan de strijd van mei ‘68! Uiteindelijk staan we hier voor immens belangrijke maatschappelijke keuzes: ofwel inves-teren we in onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is of wel gaan we naar een elite-onderwijs voor de 1% en kan de rest op zijn kin kloppen.Als de regeringen in een handom-

draai miljarden vinden om gokver-slaafde banken te redden, waarom dan niet voor het onderwijs? Waarom moet de directie van AP een privéwagen en chauffeur hebben terwijl er tege-lijk in ons departement lessen worden

geschrapt omdat er geen geld voor is? Waarom moet er een extern consul-tancy bureau dat tienduizenden euro’s kost worden ingehuurd om de AP ho-geschool te ‘herorganiseren’?

Vanuit de studenten is een actieco-mité opgezet: het Antwerps Studenten Comité (ASC). Met de Actief Linkse Studenten (ALS) ondersteunen we dat comité ten volle. Als het ASC door strijd overwinningen kan boeken zou dat een enorme weerklank kunnen hebben op alle hogescholen en uni-versiteiten in Antwerpen en hopelijk verder.

Met de ALS komen we op voor meer publieke middelen voor onderwijs. Studenten zouden ook een loon moeten hebben zodat ze niet meer hoeven te werken om de studies te betalen. Heel het onderwijs moet gratis, degelijk en toegankelijk worden. Enkel door de strijd van de studenten te koppelen aan de strijd van de werkende bevolking kunnen we een krachtsverhouding uitbouwen die het neoliberalisme op de knieën zal dwingen en een weg zal banen voor een democratisch en soci-alistisch systeem.

stRijden vooR meeR middelen!

wAAr er Vorig jAAr VertrAging zAt oP ALLe CommuniCAtie

en orgAniSAtie iS er dit jAAr zeLfS geen

SPrAke meer VAn Bei-de eLementen. Bij de

StArt VAn het ACA-demiejAAr wAren er

geen LeSSenrooS-terS.

‘zachte’ bespaRingen hebben haRde gevolgen

dls328FINAL.indd 15 22/09/2013 19:59:11

socialisme.beben je de dagelijkse strooM van desinforMatie in de traditionele Media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neeM dan een abonneMent op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisMe.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 328 oktober 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

De wildgroei aan GAS-boetes was mogelijk omdat er amper tegen gerea-geerd werd. “Onwetendheid is kracht”, schreef George Orwell in zijn boek 1984. Als vandaag een aantal gemeen-ten aankondigen dat de meest absurde voorbeelden ervan geschrapt worden, is dat omdat duidelijk werd hoe breed het verzet ertegen gedragen wordt. Het volstaat echter niet om het GAS-sy-steem wat bij te schaven, het hele stel-sel van willekeur en repressie moet van tafel geveegd worden.

Daartoe zal meer nodig zijn dan gedeelde frustratie en afkeer tegen-over de GAS-boetes. Bij sommigen werkt die afkeer zelfs omgekeerd, de Aalsterse N-VA-burgemeester D’haese kondigde aan dat er in zijn gemeente vanaf 2014 GAS-boetes ingevoerd worden en dit voor overlastplegers vanaf 14 jaar. In Antwerpen werd aan-gekondigd dat wie een joint rookt een boete van 75 euro krijgt en ook elders worden nieuwe boetes en belastingen gezocht. Zo wil de Gentse burgemees-

ter het succesvolle Oostendse GAS-beleid volgen en massaal inzetten op dergelijke boetes bij parkeerovertre-dingen. De meest absurde GAS-boe-tes zijn dus nog niet verdwenen, of er staat al een nieuw arsenaal aan maat-regelen klaar.

Het ongenoegen tegenover deze wil-lekeur en repressie is groot. Juristen maken brandhout van het stelsel, men-senrechtenorganisaties stellen er ern-stige vragen bij. Dat is allemaal belang-rijk, maar we zullen ons verzet op een georganiseerde manier moeten laten zien. De betoging van 26 oktober is een goede aanzet. Maar we moeten er-voor zorgen dat dit geen eenmalige ge-beurtenis is. Het moet gebruikt worden om ons protest om te zetten in comités die lokaal de druk

opvoeren en de strijd organiseren.Dat moeten we koppelen aan een

discussie over het alternatief dat we willen. Natuurlijk zijn ook wij tegen overlast. Meer nog, in tegenstelling tot de gevestigde partijen met hun GAS-boetes hebben wij zelfs antwoorden op die overlast. Een degelijk uitgebouwde publieke dienstverlening op het vlak van afvalophaling, openbare toiletten, jongereninfrastructuur,… zou heel wat mogelijke bronnen van overlast weghalen. Dat vereist investeringen en voldoende middelen, terwijl alle gevestigde partijen net op extra bespa-ringen aansturen. Zo wil het bestuur van Sint-Niklaas de afvalophaling pri-vatiseren om kosten te besparen, wat

onvermijdelijk op de dienstverlening zal wegen. Wil het bestuur de voor-malige afvalophalers heroriënteren als GAS-ambtenaren die tegen sluikstort moeten optreden?

Het besparingsbeleid leidt tot een af-braak van openbare diensten, wat bo-vendien gecombineerd wordt met een privatisering van publieke ruimte en strikte regels om iedereen in de neoli-berale pas te laten lopen. Met camera’s en GAS-ambtenaren houdt Big Brother ons in de gaten om ook iedere vorm van protest meteen de kop in te druk-ken. Laat ons de opmars van repressie en willekeur stoppen door massaal te-genGAS te geven en ons te organise-ren in lokale comités!

> leeS Meer OP PAgiNA 14

Onder druk van het breed gedragen ongenoegen tegenover de Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) beslisten tal van gemeenten en steden om de mogelijkheid van GAS-boetes vanaf

14 jaar niet toe te passen. De Gentse burgemeester Termont zou dat wel willen, maar moet ook rekening houden met zijn progressieve imago. Een aantal steden zoals Hasselt of Mechelen kondigden aan dat de meest absurde GAS-boetes afgeschaft worden.

dls328FINAL.indd 16 22/09/2013 19:59:15