België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 327 September 2013

Homofobie: interview met LGBT-activist

in RuslandP 6

Donkere wolken boven het

‘monstertje’ Dexia

P 3

Revolutie en contra-

revolutie in Egypte

P 8-9

Minder kinderbijslag en schoolpreMie

Maar liefst 100.000 (ouders van) studenten die geboren zijn in of voor 1991 en nog studeren, zullen vanaf nu minder kinderbijslag ontvangen. Zo wil de federale rege-ring dit jaar nog 3 miljoen euro besparen. Voordien kwam er reeds een daling van de schoolpremie die midden augustus ge-

stort werd. De regering-Di Rupo nam 15 procent van die bijslag af, om zo dit jaar 21 tot 25 miljoen euro te besparen.

De vermindering van schoolpremie en een lagere kinderbijslag samen komen voor de ouders neer op een maandelijkse daling van inkomen van 45,87 euro. Volgend jaar wordt de schoolpremie verder verlaagd, en zullen deze ouders maandelijks 103,5 euro moeten inleveren. Financiële opbrengst voor de staat in 2014: 50 miljoen euro.

stijgende schoolkosten

Gerechtvaardigd vinden wij deze daling in financiële ondersteuning absoluut niet. Hoewel onderwijs gratis zou moeten zijn, kosten schoolgaande kinderen een gezin immers een klein fortuin.

Van een kleine 400 euro per jaar in het eerste leerjaar, tot bijna 1.300 euro voor een leerling in het zesde middelbaar of 12.000 euro voor een kotstudent. Hiernaast zijn er nog een pak bijkomende kosten, zoals turngerief, een busabonnement, ‘stoelgeld’ voor de refter. En als er leermoeilijkheden zijn, loopt het bedrag nog heel wat verder op. Voor heel wat gezinnen worden de schoolkosten onbetaalbaar.

lokale besparingen

Ook lokaal zien we het begin van verdere besparingen optreden. Zo worden vanaf september de tarieven voor opvang in de Mechelse basisscholen duurder. Ook het toezicht tijdens de middagpauze wordt betalend. Ouders betalen voortaan 50 euro-cent per dag als hun kinderen hun boterhammen opeten op school! Met het GAS-be-leid in Mechelen is het ook niet aangewezen om elders in de stad boterhammen te eten - denk maar aan de GAS-boete voor de jongere die een broodje at op de trappen van een Mechelse kerk.

De besparingen komen bovenop de te grote klassen, het tekort aan ruimte, de ge-brekkige infrastructuur, de hoge inschrijvingsgelden, de erg snel stijgende huurprij-zen voor koten, … Onderwijs verdient een optrekking van de middelen, geen ver-dere afbrokkeling!

geen Middelen?

Zijn er dan echt geen middelen om te investeren in de toekomst van onze jongeren? Wij denken dat die er wel zijn, maar dat het een politieke keuze is om niet in onder-wijs te investeren. In de eerste helft van dit jaar waren 18 van de Bel20-bedrijven goed voor 14,6 miljard euro winst. Een diamantbedrijf dat voor 2 miljard euro frau-deerde, kwam er vanaf met een boete van 160 miljoen euro. En de regering maakt zich al op om de noodlijdende restbank Dexia nieuwe middelen toe te stoppen na een nieuw verlies van 905 miljoen euro. Voor de putten van de speculanten zijn er altijd middelen, voor degelijk onderwijs nooit. Vandaag worden de beschikbare middelen gebruikt om de superrijken verder te ver-

rijken en niet om de opeenstapeling van tekorten aan te pakken. LSP staat voor een andere logica die niet vertrekt van de belangen van speculanten, bankiers en de 1% rijksten. Wij vertrekken van de behoeften van de 99% anderen en stellen vast dat er dringend nood is aan meer publieke middelen voor onder meer onderwijs. Voor een toe-komst voor onze jongeren zullen we moeten strijden. Doe mee, sluit je aan bij LSP!

door Liesje (Gent)

1 september, terug naar school. Vakantie gedaan, de wekker wordt opnieuw gezet. Honderdduizenden leerlingen en studenten bereiden zich op de schoolbanken voor op hun toekomst. Helaas wordt het

belang van toegankelijk en degelijk onderwijs door de regeringen niet naar waarde geschat. Er wordt nu ook bespaard op de toekomst van onze jongeren.

WiE GELoofT DaT NoG?

Stop de onbetaalbaarheid van studeren!

dls327.indd 1 25/08/2013 19:55:26

de Linkse Socialist� thema de Linkse Socialist� binnenland

Het is onmogelijk om een overzicht van alle tekorten te bieden. De pro-blemen die er de afgelopen jaren wa-ren om alle kinderen ingeschreven te krijgen, zijn er een tekenende uitdruk-king van. Er moeten heel wat kunst-grepen, onder meer met containerklas-sen, uitgehaald worden om iedereen een plaats op school aan te bieden. De infrastructuur ligt er vaak belabberd bij. Toen de Vlaamse regering begin

dit jaar aankondigde dat 39 miljoen euro extra werd uitgetrokken, gebeurt dat in een kader waarin enkel het Gemeenschapsonderwijs al 2 miljard euro nodig heeft voor de renovatie van bestaande scholen.

Op het vlak van personeel is er de af-gelopen jaren een sterke toename van de werkdruk geweest, onder meer op het vlak van administratie. Dit zal de komende jaren ongetwijfeld verder toe-

nemen. De toename van het aantal kin-deren in het lager onderwijs gebeurde zonder dat de overheden voorbereidin-gen troffen met tekorten aan infrastruc-tuur en grotere klassen als resultaat. Als deze generatie straks doorgroeit naar het middelbaar onderwijs, zal zich ook daar een gelijkaardige situ-atie voordoen.

De weigering om meer publieke mid-delen aan onderwijs toe te kennen, leidt tot tekorten op vlak van infrastructuur, personeel en mogelijkheden om iets te doen aan de oplopende studiekosten. Vlaams minister Smet (SP.a) wil het secundair onderwijs hervormen, maar zonder extra middelen. De belang-rijkste hervorming waar personeel en scholieren nood aan hebben, is noch-tans net een uitbreiding van de publie-ke middelen.

Regeringen versterken onbetaalbaarheid van studeren

Stem Ja en dus tegen uitbesteding afvalophaling

Liesbeth Homans (N-VA) verklaarde in een interview dat racisme

een relatief begrip is dat vaak wordt gebruikt om individueel falen toe te dekken. Het gebeurt wel meer dat neoliberalen de verantwoordelijkheid voor sociale problemen doorschuiven naar de slachtoffers ervan.

Hun redenering is eenvoudig: wie het moeilijk heeft om werk, degelijke huisvesting,... te vinden, heeft dit zelf gezocht. De opstap om vervolgens te

verklaren dat werklozen eigenlijk lui zijn of in de hangmat van de sociale zekerheid vertoeven, is niet ver af. Dat de Vlaamse werkloosheid het afgelopen jaar met 10% is toegenomen, zal wel toe te schrijven zijn aan een forse toename van het aantal luiaards?

Is onze sociale positie echt toe te schrijven aan individueel succes of mislukking? Verschillende onder-zoeken, waaronder de PISA-enquête (Programme for International Student Assessment), stellen vast dat het onder-wijs in ons land bijzonder slecht scoort qua gelijkheid. Er is namelijk een gro-

te kloof tussen de beste en slechtste resultaten, waarbij onderwijsresulta-ten in grote mate bepaald worden door sociale afkomst. Van de kinderen van arme afkomst gaat 10% naar het ASO, terwijl 90% van de kinderen van rijke afkomst in het ASO zit.Armoede komt nog steeds vaker voor

onder mensen van Marokkaanse en Turkse afkomst. Er zijn armoedecij-fers van meer dan 50% in deze bevol-kingsgroepen. Via het onderwijs raken jongeren uit deze gemeenschappen niet gemakkelijk uit de armoede. De kans op werkloosheid is ook groter, een kwart van de migranten die geen EU-nationaliteit heeft, zit zonder werk in Vlaanderen. Zelfs onder hoogge-schoolde allochtonen is er een werk-loosheidsgraad van meer dan 20%, ter-wijl dat onder autochtonen amper 3% is. Uitzendkantoren verkiezen soms mensen met een blanke huidskleur en

‘Belgische’ naam. Voor het huren van een woning is een exotische naam al evenmin een aanbeveling.

Dit heeft niets met ‘individuele mis-lukkingen’ te maken, maar met een systeem waar discriminatie ingebak-ken zit. En dat is geen morele kwestie, maar een logisch gevolg van een sa-menleving die er niet in slaagt om ie-dereen een degelijk leven en een goede toekomst aan te bieden.

extra betalen voor pintje of glas wijn

Vanaf begin augustus betalen we 3 cent extra belastingen op een fles wijn en een halve cent op een flesje bier. Hiermee wil de regering dit jaar nog 34,4 mil-joen euro extra ophalen en volgend jaar 82,5 miljoen euro. Het is een politieke keuze van de regering om de middelen bij ons te zoeken en niet bijvoorbeeld bij de recordwinsten van ABInbev, in de eerste helft van dit jaar goed voor een winst van 9,5 miljard euro. Topman Carlos Britto van ABInBev werd op 8 augustus in één slag 3,6 miljoen euro rijker door het uitoefenen van aandelen-opties. In plaats van daar de middelen te gaan zoeken, besloot de overheid om ons extra taksen te laten betalen op het pintje of glas wijn dat we nuttigen.

Het gemeentebestuur van Sint-Niklaas, met een coalitie van N-VA, SP.a en Groen, wilde als onderdeel van een besparingsoperatie de afvalophaling uit-besteden aan een intercommunale organisatie die vervolgens private firma’s inzet. Voorheen werd de afvalophaling door stadspersoneel gedaan. Het per-soneel ging in verzet en haalde voldoende handtekeningen op voor een referen-dum. Op 1 september wordt in Sint-Niklaas gestemd over de vraag: “Moet het stadspersoneel instaan voor de huis-aan-huisophaling van het restafval?”

De beslissing om de afvalophaling uit te besteden, is een aanval op de ar-beids- en loonsvoorwaarden van het personeel. Het feit dat dit kadert in een stedelijke besparingsoperatie bevestigt dat. De stad benadrukt dat er geen per-soneel verdwijnt en dat de dienstverlening zou blijven. Maar iedere ondermij-ning van de arbeidsvoorwaarden leidt onvermijdelijk ook tot een afbraak van de dienstverlening. Door met een petitie voor een referendum naar buiten te treden, mobiliseerden de personeelsleden van de afvalophaling de brede steun en sympathie die ze genieten onder de bevolking. Ze stellen bovendien een voorbeeld van verzet tegen het lokale besparingsbeleid. Waarop wachten we nog om het ongenoegen tegenover de verschillende lokale besparingsrondes te bundelen in eengemaakt verzet?

Hoe relatief is racisme?

door Geert CooL

Om kinderen naar school te sturen, kan je best sparen. Goedkoop is het immers niet. Een jaar kleuteronderwijs kost al gauw 300 euro, tegen het einde van het middelbaar loopt dat op tot

1300 à 1500 euro per jaar. Dat is nog zonder de buitenschoolse kosten die steeds meer noodzakelijk zijn, denk maar aan een computer met internet en een printer. De weigering om meer publieke middelen vrij te maken gekoppeld aan het aanhoudende besparingsbeleid versterken de groeiende onbetaalbaarheid van het studeren.

spectaculaire studieschuldenberg in de vs

In de VS zijn de studentenleningen samen goed voor een bedrag van 1 bil-joen dollar, dat zijn 12 nullen. De schuldenberg als gevolg van studiekosten is groter dan het bedrag aan schulden dat via kredietkaarten wordt gemaakt. Wie afstudeert, heeft gemiddeld 26.000 dollar studieschulden. Dat is een stijging met 40% op zeven jaar tijd. Een jaar studeren kost vandaag ruim 21.000 dol-lar per jaar aan inschrijvingsgelden en huur voor een kot, dertig jaar geleden was dat (aangepast aan de huidige waarde van de dollar) 9.000 dollar. In de-zelfde periode is het mediaan gezinsinkomen gestegen van 46.000 tot 50.000 dollar. Kortom, studeren is onbetaalbaar geworden in de VS en leidt tot een voor steeds meer jongeren onoverkomelijke schuldenberg.

Meer publieke Middelen nodig!

De penibele situatie wordt versterkt door maatregelen van de verschillen-de regeringen. Zo besliste de federale regering om de schoolpremie te ver-lagen. Deze schoolpremie volstond al totaal niet om aan de schoolkosten te-gemoet te komen. Maar nu wordt zelfs dit aalmoes afgebouwd. Hieronder vind je de cijfers.

Bovendien wordt de kinderbijslag van wie in of voor 1991 is geboren

verminderd. Wie ouder is dan 22 jaar kreeg voorheen 123,99 euro kinder-bijslag per maand. Dat bedrag wordt verminderd tot 117,88 euro per maand. Deze maatregel is een van de vele

‘kleine’ besparingen uit het begro-tingsakkoord. Samen met de verlaag-de schoolpremie verliest een 22-jarige dit jaar een goede 80 euro en volgend jaar loopt dat op tot bijna 100 euro.

2012 2013 2014

0-5 jarigen € 27,06 € 22 € 20

6-11 jarigen € 57,44 € 50 € 43

12-17 jarigen € 80,41 € 70 € 60

18-24 jarigen € 108,25 € 97 € 80

besparingen Maken het erger

SiNT-NikLaaS

SchoolkoSten Stijgen, Schoolpremie in vrije val: Voor het hoger onderwijs stelde de academicus Frank Vandenbroucke dat er nood is aan meer publieke middelen. die zijn de afgelopen jaren ach-tergebleven, de politicus Frank Vandenbroucke speelde daar overigens een belangrijke rol in.

de vaststelling klopt: er moeten meer publieke middelen komen. om kwaliteitsvol onderwijs aan

te bieden, is er nood aan dege-lijke infrastructuur en voldoende personeel. om het onderwijs toegankelijk te maken, moeten de schoolkosten drastisch naar

beneden. dit zullen we niet zo-maar gedaan krijgen, we zullen het door strijd moeten afdwingen. Personeel, ouders en jongeren moeten aan hetzelfde zeel trek-ken en tegenover de jarenlange onderfinanciering meer midde-len eisen.

dls327.indd 2 25/08/2013 19:55:26

� ons standpuntwww.socialisme.be September 2013 �onze mening

edito door Eric Byl, lid van hEt UitvoErEnd BUrEaU van lSP

zo gezegd

Bij het aftreden van Albert en zijn opvol-ging door Filip, stelde jean-luc dehaene dat Albert ii hem vooral zal bijblijven om-wille van zijn rol in het vermijden van een revolte ten tijde van de Witte Beweging in 1996. dehaene: “Ten tijde van de Witte Mars had hij een luisterend oor voor de bevolking. Het vertrouwen in justitie, en in de politiek, was helemaal verdwe-nen. Albert heeft toen een revolte voor-komen.”

N-VA’er theo Francken wil het recht op protest tegen gedwongen uitwijzin-gen van asielzoekers verbieden. Bij pro-test op het vliegtuig wordt de procedure bijna altijd afgebroken. Francken: “Zo’n verzet komt neer op de negatie van de bestaande wetgeving die democratisch tot stand kwam.” Wie zich niet zomaar neerlegt bij wat een meerderheid van parlementsleden heeft goedgekeurd, moet dus zwijgen? Vreemd om dat te ho-ren van iemand die opkomt voor Vlaamse onafhankelijkheid, een ‘negatie van be-staande wetgeving die democratisch tot stand kwam’.

in dSWeekblad verdedigde acteur Sven de ridder de GAS-boete voor de jongere die een broodje op de trappen van een Mechelse kerk at. Hij stelde: “Moet je nu echt op de trappen van een kerk een broodje eten? Er zijn andere plekken in de stad waar je dat kan doen. Ik ben op-gevoed met het idee dat je bepaalde din-gen niet doet. Je gaat niet op de leuning zitten. Op de tram ga je niet met je voe-ten op de andere bank zitten.” de acteur is blij dat er opnieuw aandacht is voor ‘normen en waarden’. toch iemand die willekeurige repressie goed vindt...

BaNkENcRiSiS BLiJfT GEmEENScHaPSkaS PaRTEN SPELEN

De inzet van de verkiezingen van 25 mei 2014...en de uitdaging voor links

Het monstertje “Dexia”

Het lijkt nog veraf, maar vanaf het najaar zal alles in het teken staan van de gevreesde verkiezingen

van 25 mei 2014. Lukt het de traditionele burgerij en hun partijen nogmaals om ons het gevoerde beleid als een noodzakelijk kwaad te verkopen? Of steken de ongeduldige Vlaamse kleinburgerij en hun communautaire scherpslijpers stokken in de wielen, op het gevaar af van een nieuwe langdurige politieke crisis? En voorts, kunnen de vakbondsleiders hun achterban opnieuw mobiliseren achter het minste kwaad of manifesteert de breuk van delen van de arbeidersbeweging met de traditionele partijen zich nu eindelijk ook in het parlement?

Met voldoening kan de Belgische grootburgerij terugblikken op de tactische keuze die ze bijna twee jaar geleden doordrukte. Een regering onder leiderschap van de PS was inderdaad het meest geschikte instrument om de arbeidersbeweging het zwaarste besparingsprogramma uit ‘s lands geschiedenis door de strot te rammen. Op goed twee jaar tijd, nauwelijks een halve legislatuur, heeft de regering-Di Rupo een reeks door de bur-gerij noodzakelijk geachte hervormingen doorge-voerd. We zullen voortaan langer werken, de jacht op wat men in rechtse kringen het sociaal profi-tariaat noemt - de leefloners, de werklozen, de chronisch zieken, de mindervaliden, de politieke vluchtelingen en andere migranten - is in een ho-gere versnelling geschakeld, de lonen zijn gekort-wiekt, de flexibiliteit opgedreven en de openbare dienstverlening afgeslankt.

Voor de burgerij is dat goed nieuws. Tegelijk werden banken drijvend gehouden met gemeen-schapsmiddelen, speculanten op overheidsschuld voorlopig naar elders doorverwezen en bedrij-ven bevloeid met subsidies en lastenverlagingen. Bovendien kon de regering kosteloos een staats-hervorming en een eengemaakt statuut voor ar-beiders en bedienden in de steigers te zetten. Tenslotte lijkt ze met enige vertraging de door Europa opgelegde begrotingsnormen te behalen. Verzet tegen het gevoerde beleid stoot op toene-mende repressie. Petities en ingebedde ‘betogin-gen’ moeten de democratische façade overeind houden, maar opgepast, want de GAS-ambte-naar waakt. Strafvermindering wordt een voor-recht voor grote fraudeurs en andere topcrimi-nelen, want ook hier is de klassenmaatschappij van toepassing.

Vijf jaar ver in de grootste crisis van het ka-

pitalisme sinds de Grote Depressie van de jaren ’30 is niets meer zeker. Maar we kunnen ervan uitgaan dat de regering wil omscha-kelen in verkiezingsmodus. Voor de N-VA gaat de so-ciale afbraak nog niet ver genoeg. Ze zal de druk op-drijven, ook, waar het kan, door veelvuldig gebruik te maken van het ‘voor wat, hoort wat’-beleid van de traditionele partijen. Na de verkiezingen zal de soci-ale afbraak fors opgevoerd worden, met de N-VA om de kracht van de verandering te illustreren, of zonder om aan te tonen dat ‘verande-ring’ ook zonder N-VA kan. N-VA wordt dé inzet van de verkiezingen en hoe dat ook afloopt, het betekent slecht nieuws voor de arbeidersbeweging.

Tenzij de arbeidersbeweging of delen ervan dat kunnen beginnen ombuigen door in het parlement in te breken met een of meerdere van de burgerij onafhankelijke politici. Dat is wat het ABVV ge-west Charleroi-Zuid Henegouwen en de christe-lijke bediendencentrale CNE openlijk bepleiten, zonder twijfel met goedkeuring van syndicalisten in heel het land. Vooral in Luik en Antwerpen is de PVDA daarvoor goed geplaatst. Zoals talloze an-dere activisten wil LSP daar graag aan bijdragen. Vandaar ons pleidooi voor gezamenlijke lijsten onder de naam PVDA-eenheid. (Zie http://www.socialisme.be/lsp/archief/2013/05/27/brief.html).

Wat de PVDA met eventuele verkozenen doet, kan LSP niet bepalen, maar we hebben wel en-kele suggesties. Zo zouden wij van de verkozenen spreekbuizen maken van heel de beweging, niet alleen van de eigen militanten. We zouden hen waarschuwen om de eisen niet kost wat kost te formuleren op een voor het parlement aanvaard-bare wijze, maar te zorgen dat ze beantwoorden aan de reële noden van de beweging en voorts om ver weg te blijven van postjes en coalities met de besparingspartijen. We zouden hen ten slotte aansporen de parlementaire posities te ge-bruiken om een echt democratisch socialistisch programma te populariseren omdat dit de bewe-ging zou versterken.

door tim (BrusseL)

De diepte waarin Dexia zich bevindt, is sinds kort nog wat dieper geworden: vorige maand bleek dat de ‘restbank’ in de eerste zes maanden van 2013 maar liefst 905 miljoen euro verlies heeft geleden, dubbel zoveel als verwacht. De vraag hoe diep de

put wel is, blijft brandend actueel.

lijken in de kast

Restbank ‘Dexia’ werd opgericht na het fail-liet van de vroegere Dexia-groep eind 2011. De gezonde activiteiten werden in een apart bedrijf gestoken (zoals de ‘gewone’ Belgische bankacti-viteiten die als Belfius verdergezet werden), de slechte en risicovolle beleggingen die het faillis-sement hadden veroorzaakt werden gegroepeerd in de ‘restbank’ Dexia. De Belgische, Franse en Luxemburgse overheden stelden zich garant en het idee was om de ‘slechte bank’ langzaam te ontmantelen met zo weinig mogelijk verliezen. Herhaaldelijk kwam de ‘restbank’ echter negatief in het nieuws: telkens bleek dat de optimistische voorspellingen van het management en de rege-ring niet gehaald werden. Zo ook midden 2013. Begin dit jaar werd een totaal verlies van 950 miljoen euro voorzien voor heel 2013, de eerste zes maanden van dit jaar is dit cijfer al bijna vol-ledig behaald.

En er zitten nog heel wat lijken in de kast. Zo

blijkt dat het verkopen van dochterondernemin-gen vaak minder rendabel is in deze crisistijden dan gedacht. Ook de verkoop van SFIL, het Franse

‘Gemeentekrediet’ sloeg een putje in de voor-spellingen. Maar vooral de schuldencrisis bij de Amerikaanse lokale besturen hangt als een zwaard van Damocles boven de restbank. Dexia heeft daar voor niet minder dan 30 miljard euro kredieten uitstaan: onder meer bij het failliete Detroit (112 miljoen euro) en het armlastige Chicago.

“Monstertje”

Minister van Economie Vande Lanotte is echter niet ongerust. In een reactie op het onverwacht grote verlies gaf hij aan: “Dexia is een monstertje dat ons nog even zal achtervolgen.” We vragen ons af of Vande Lanotte ooit Nietzsche gelezen heeft: “Hij die monsters bestrijdt, moet opletten er zelf geen te worden: als je lang genoeg in de af-grond staart, staart de afgrond terug.” Passender

kunnen we het regeringsbeleid rond Dexia niet omschrijven: de failliete bank heeft de overheid reeds 9 miljard euro gekost en België staat nog al-tijd garant voor nogmaals 43,7 miljard euro voor de restbank. Dat is 25% van het budget van de fe-derale overheid. Elk verlies voor Dexia heeft een onmiddellijke impact op het budget van de rege-ring en betekent dus meer besparen, minder geld voor openbare diensten,… Als zelfs topoptimist Karel De Boeck, CEO van Dexia, stelt dat zijn bank nog minstens tot 2018 in de rode cijfers zal blijven, stelt zich de vraag hoe diep de afgrond voor de Belgische regering (en dus de belasting-betalers) nog is…Vandaag wordt door sommigen voorgesteld om

Dexia in één keer te liquideren en meteen de vol-ledige schuld op te nemen. Buiten het feit dat zo’n doemscenario minder dan een jaar voor de “moe-der van alle verkiezingen” uitgesloten is, moet het duidelijk zijn dat ook in dat geval de werkende bevolking opnieuw zal opdraaien voor de kosten van het faillissement. Welk scenario ook wordt gekozen, de kost zal hoog zijn. De vraag is wie de rekening moet betalen.

nationalisatie van financiële sector

Voor socialisten is het duidelijk: de speculanten die jarenlang geprofiteerd hebben van de risico-volle beleggingen die Dexia uiteindelijk de das hebben omgedaan, moeten betalen. Tijdens de crisis in Cyprus hebben we gezien dat de techno-logische middelen bestaan om op korte termijn alle internationale bankverrichtingen onder con-trole te krijgen en stop te zetten. Waarom worden die middelen niet gebruikt om de speculanten aan te pakken? Waarom wordt er geen publiek onder-zoek gevoerd naar de speculanten en superrijken die hun middelen naar belastingparadijzen versas-sen en ons achterlaten met de rekening?Als Dexia één zaak bewijst, is het dat het over-

laten van de financiële sector aan de speculanten en de privé niet werkt. LSP pleit daarom voor een nationalisatie van de volledige financiële sector. Zo’n publieke financiële sector zou onder demo-cratische controle moeten staan van vakbonden en verkozen vertegenwoordigers, die permanent afzetbaar zijn, geen privileges of gouden para-chutes krijgen, maar werken aan een gemiddeld arbeidsloon. Zo’n publieke banksector zou een veilige haven vormen voor spaargelden en goed-kope kredieten kunnen verschaffen aan KMO’s, particulieren en openbare voorzieningen.

dls327.indd 3 25/08/2013 19:55:27

de Linkse Socialist� syndicaal

we betalen twee keer

De kosten die aan het compromis verbonden zijn, worden ten laste gelegd van de werknemers of ten laste van de gemeenschap maar dit komt op het-zelfde neer. Zo is voorzien dat een deel van de opzeg omgezet wordt in out-placement (het helpen zoeken naar een andere job). Daar waar je vroeger je opzegvergoeding bijvoorbeeld kon gebruiken om je huis af te betalen, zal je nu een deel ervan moeten afstaan aan bedrijven die zich bezig houden met outplacement. Vroeger werd deze kost in geval van sluiting van on-dernemingen of oudere werknemers betaald door de gemeenschap. En wie wordt daar beter van? In ieder geval de bedrijven die zich bezig houden met outplacement en zo een nieuwe markt zien ontstaan. Bovendien worden de meeste werknemers die via outplacement een andere job vinden slechter betaald of werken ze met tijdelijke contracten. De werknemers zullen dus zelf moeten betalen voor de verdere precarisering van de arbeid.Voor de kostenverhogende aspecten van het compromis krijgen de pa-

troons middelen van de gemeenschap, onder meer via de budgetten van de RVA. Aangezien de werknemers de meeste belastingen betalen, draaien zij ook hier op voor de kosten.

het ergste Moet nog koMen?

Tenslotte moeten we nog opmerken dat er in sommige sectoren reeds uit-zonderingen bestaan waardoor de arbeiders nog lagere opzegtermijnen krij-gen. Dit is het geval met de arbeiders in de bouwsector en zal ook zo blijven met de nieuwe regeling. Er wordt geopperd om in de wet te voorzien in de mogelijkheid van sectorale afwijkingen die lagere opzegtermijnen omvat-ten. Alleen is het zo dat de patroons van andere sectoren zoals de textiel nu ook vragen om een uitzondering, zogezegd omdat ze anders niet meer kun-nen concurreren. Wanneer we deze logica volgen, is er geen enkele reden om te denken dat men in de chemie of metaal niet met hetzelfde argument komt aandraven. Alle bedrijven staan onder druk van de concurrentie en vragen om hun loonkosten te verlagen. Als we daar als vakbond in mees-tappen, krijgen we op termijn inderdaad gelijke lonen en ontslagregelin-gen maar dan op Chinees niveau. Het wordt dan ook dringend tijd dat de vakbonden een strategie ontwikkelen om dit te voorkomen. Toegevingen door de vakbonden aan de patronale druk om competitief te zijn, hebben zelfs performante industriële sites als Opel in Antwerpen en Ford in Genk niet overeind gehouden.

In plaats van aan tafel te zitten met de regering en patroons om over de afbouw van de loon- en arbeidsvoorwaarden te onderhandelen, zouden de vakbonden beter hun tijd en energie stoppen in het opbouwen van solidari-teitsbanden over de bedrijven, de sectoren, de taal- en landsgrenzen heen om samen met de arbeiders en bedienden in andere landen te strijden voor betere voorwaarden voor iedereen.

Het zou de vrouwelijke touch van De Coninck & co - die geen last heb-ben van hun ego – zijn die het akkoord tot stand bracht. Wij zijn er alvast van overtuigd dat de vrouwen in de poli-tiek vooral veel op de mannen gelijken en van de zogezegde vrouwelijke be-zorgdheid voor de mensen merken we niet veel. Want het zijn de patroons die winnen, de hogere bedienden die veel verliezen, de lagere bedienden die een beetje verliezen en zelfs de arbeiders verliezen gedeeltelijk. Als kers op de taart worden de meerkosten van het ak-koord afgewenteld op de gemeenschap en iedereen weet dat het vooral de loon-trekkenden en zeker niet de vennoot-schappen of de kapitaalbezitters zijn die de meeste belastingen betalen. We zijn dus twee keer de pineut.

opzegterMijnen

De basis voor de bestaande opzegter-mijnen was de wet van 3 juli 1978. Die wet bepaalde dat de arbeiders korte op-zegtermijnen (ingeval van afdanking) kregen, de lagere bediende langere en de hogere bedienden de langste. In heel wat gevallen wordt de opzegtermijn niet gepresteerd maar betaalt de werk-gever het loon van de opzegtermijn uit, dit is de opzegvergoeding. Sinds 1 janu-ari 2012 werd de opzegtermijnen voor de hogere bedienden reeds gelijkge-schakeld met de lagere bedienden, met dien verstande dat dit maar van toepas-sing was op contracten afgesloten na 1 januari 2012.

De opzegtermijn voor lagere bedien-den bedroeg drie maanden per begon-nen schijf van vijf jaar. Voor hogere bedienden – de grens werd voor 2013 vastgesteld op een jaarloon van 32.254 euro bruto – wiens arbeidsovereen-komst voor 1 januari 2012 werd geslo-ten, gold de regel dat pas op het ogen-

blik van het ontslag een opzegtermijn kon bepaald worden. Doorgaans werd daarbij de zogenaamde formule-Claeys toegepast, een formule die zelf regel-matig werd aangepast op basis van nieuwe rechtspraak maar sowieso een pak gunstiger is dan voor lagere be-dienden.

In het huidige compromis is voorzien dat de opzegtermijnen voor alle bedien-den en arbeiders gelijk worden. De be-dienden zijn hier de pineut omdat zij hun opzegtermijn van drie maand per begonnen schijf van vijf jaar anciënni-teit zien verdwijnen. Er komt een sy-steem waarbij de eerste twee jaar het aantal weken opzeg elk kwartaal stijgt. Vanaf drie jaar anciënniteit komt daar dan telkens een of twee weken bij en na vijf jaar krijgt je er drie weken bij per jaar anciënniteit tot een maximum van 62 weken. Na twintig jaar anciën-niteit komt er maar één week meer bij per gepresteerd jaar. In tegenstelling tot de wetswijziging in 2012 zou dit stel-sel ook toegepast worden op de lopende contracten met die nuance dat de op-gebouwde opzegtermijnen vastgeklikt worden maar wegens gebrek aan wet-teksten is het nog niet duidelijk hoe dit concreet zal verlopen. Conclusie, alle bedienden verliezen.

Maar ook de arbeiders verliezen. In de huidige wetgeving is immers een opzegtermijn van vier weken voorzien in de eerste twee kwartalen. Dit wordt in het compromis verminderd tot twee weken en het begint pas daarna terug te stijgen. En in een aantal sectoren kre-gen de arbeiders de voorbije jaren reeds een bediendencontract of een gelijkstel-ling ermee, ook voor de opzegtermij-nen. Deze voordelen verliezen ze nu opnieuw. Om het anders te stellen: pa-troons die weigerden de discriminatie weg te werken, krijgen nu gelijk.

andere discriMinaties

Door het akkoord engageren de vak-bonden zich vrijwillig om geen rechts-zaken op te starten tegen de andere dis-criminaties zoals daar onder meer zijn de motivering van het ontslag en de ex-tralegale pensioenen. Enkel bij de arbei-ders bestaat een beperkte motiverings-plicht ingeval van ontslag. Het fameuze artikel 63 verbiedt een willekeurig ont-slag van een arbeider. Niet dat dit zo-veel voorstelt maar in ieder geval geldt hier een omgekeerde bewijslast zodat de werkgever moet aantonen dat het ontslag terecht was en niet de arbeider moet bewijzen dat het onterecht was. In het akkoord staat dat hierover moet onderhandeld worden in de schoot van de National Arbeidsraad (NAR). Maar het risico bestaat dat de patroons onder het mom van gelijkheid komaf willen maken met dit artikel en de arbeiders hiervan de pineut worden.

Eén van de belangrijkste discrimina-ties waar vreemd genoeg nauwelijks over gesproken wordt, is het ontzeg-gen van een extralegaal pensioen aan arbeiders. In vele bedrijven hebben de bedienden wel een aanvullend pensi-oen. Dit is een flagrante overtreding van het Europees nondiscriminatiebe-ginsel en de kans dat een arbeider die dit aanklaagt zijn proces wint, is erg groot. Door het compromis engageren de vakbonden zich nu om hierover ver-der te onderhandelen. Behalve dat men hiermee de zaak alweer op de lange baan schuift, lopen ook hier de bedien-den het risico dat zij het gelag betalen. Immers, indien de kost van het extrale-gaal pensioen niet mag stijgen maar de koek over meer mensen moet verdeeld worden, zijn het diegenen die vandaag iets krijgen die moeten inleveren.

Minister Monica De Coninck (SP.a)

door een ABVV-miLitAnt

Er zijn nog geen wetteksten voor handen, enkel een verslag van het compromisvoorstel dat de regering aan de sociale partners opdrong om de deadline van 8 juli te halen. Tegen die datum moest volgens het Grondwettelijk Hof een einde aan de discriminatie tussen arbeiders en bedienden worden gesteld. Het meest verbazende aan dit compromis is de flauwekul waarmee de regering er in slaagt om de doorbraak te verkopen.

ALLe bedrijVen StAAn onder druk VAn de concurrentie en VrAgen om hun

LoonkoSten te VerLAgen. ALS we dAAr ALS VAkbond in meeStAPPen, krijgen

we oP termijn inderdAAd geLijke Lonen en ontSLAgregeLingen mAAr dAn oP

chineeS niVeAu.

Eenheidsstatuut. Vakbondstop sluit rot compromis

De afgelopen maanden werd meermaals actie gevoerd voor een goed een-heidsstatuut. Nu ging de vakbondsleiding akkoord met een rot compromis. De voorzitter van de Vlaamse Metaalcentrale van het ABVV, Herwig Jorissen, be-dankte de architecten van het eenheidsstatuut met rode rozen (foto boven).

dls327.indd 4 25/08/2013 19:55:28

syndicaalwww.socialisme.be September 2013 �

De Actiegroep Hoger Onderwijs lanceerde een open brief en een petitie om

de overheersende marktlogica aan te klagen in het onderzoeks- en onderwijsbeleid van de Vlaamse overheid. Die marktlogica wordt momenteel decretaal opgelegd via de zogenaamde outputfinanciering

- het financieringsdecreet Hoger Onderwijs dat in 2008 werd ingevoerd door de toenmalige onderwijsminister Frank Vandenbroucke.

Wij waarschuwden in 2005 reeds voor de gevolgen van de plannen van Vandenbroucke. Maar nu beginnen de gevolgen pas echt duidelijk te worden. De bestaande structurele financiering

die min of meer gebaseerd was op de reële noden (studentenaantallen), werd vervangen door een onzekere, ontoerei-kende en concurrentiële financiering gebaseerd op de kwantitatief gemeten

“productie-output”. De resultaten zijn er naar: onzekere financiering leidt tot onzekere arbeidscontracten, ontoerei-kende middelen, een werksfeer waarin samenwerking moeilijk wordt omwille van concurrentiële financiering,...

Een financiering gebaseerd op pro-ductie-output gaat uit van een visie op het hoger onderwijs die samen te vatten is als ‘veredelde papierfabriek’. Onderzoek wordt gereduceerd tot het publiceren van artikels in wetenschap-pelijke tijdschriften, onderwijs wordt gereduceerd tot het afleveren van di-ploma’s. Er wordt niet gekeken naar

de inspanningen die geleverd worden in meer gedurfd onderzoek (dat mis-schien niet onmiddellijk veel publica-ties oplevert), het begeleiden van stu-denten die het wat moeilijker hebben, het schrijven van populariserende boe-ken, schoolboeken, referentiewerken of opiniestukken, het organiseren van conferenties en workshops, peer review, enzovoort.

Kortom, er is iets grondig mis met het huidig onderwijs- en onderzoeksbeleid. Het is dus hoog tijd dat daar verande-ring in komt. De petitie van de actie-groep kan een goede eerste stap zijn, maar zal waarschijnlijk niet volstaan. Om echt een verandering af te dwingen, zal het nodig zijn om ons te organiseren, personeel én studenten samen.

Postbaas Johnny Thijs is niet bereid om aan 290.000 euro per jaar (24.000

euro per maand!) te werken. Hij verdient nu 1,1 miljoen euro per jaar. De mogelijke inperking van de toplonen leidde tot scherp verzet van onder meer de liberalen. Alexander De Croo (Open Vld) is dan wel lid van een partij die pleit voor minijobs met minilonen, maar dat geldt niet voor de vriendjes aan de top. Hun maxiloon vormt blijkbaar geen bedreiging voor de concurrentiepositie van ons land.

Als gewone werkenden nog maar een procent opslag vragen, worden ze door de gevestigde politici en de al even ge-vestigde media afgedaan als onverant-woordelijke egoïsten die niet beseffen dat het crisis is en die door hogere lo-nen te eisen de concurrentiepositie en dus de toekomst van de jongeren on-dermijnen. Deze argumenten worden nooit gehanteerd als het om toplui gaat. Dan klinkt het plots dat we ‘loon naar

werken’ moeten toekennen en dat de toplui toch hard werken. Alsof wij niet hard werken.

De Croo wees meteen op de verdien-sten van Thijs: “We moeten enige flexi-biliteit behouden om goede mensen aan te werven om uitzonderlijke zaken te doen. Bpost naar de moderniteit lood-sen, dat is geen alledaagse opdracht. (...) Hij heeft dat bedrijf gemoderni-seerd zonder veel sociale conflicten. Ik begrijp dat hij niet van plan is die taak te blijven doen voor een kwart van het loon. Als je topmanagers wil aantrek-ken, moet je ze ook goed verlonen.”

Voor het aantrekken van gewone wer-kenden, is een goed loon blijkbaar niet noodzakelijk. De postbodes die dage-lijks door weer en wind hun door com-puterprogramma’s uitgewerkte routes moeten rondkrijgen, verrichten uiter-aard geen ‘uitzonderlijke zaken’. Neen, dat is een alledaagse opdracht die ook met een miniloon kan verricht worden.

‘Concurrentieel’ betekent voor ons in-leveren en twee, drie jobs combineren om rond te komen. Voor hen betekent het steeds hogere lonen.De professionele patronale

provocateur Karel Van Eetvelt (Unizo) gooide

deze zomer nog eens een knuppel in het hoenderhok. Hij stelde dat steeds meer 50-plussers arbeidsongeschiktheid veinzen om niet te moeten werken. De afbouw van het stelsel van brugpensioen gaat gepaard met een toename van

langdurig arbeidsongeschikte 50-plussers. Volgens Van Eetvelt is dat toe te schrijven aan hun mentaliteit.

Feit is dat de gemiddelde uitstapleef-tijd in ons land de afgelopen jaren sterk toegenomen is. De meest recente cij-fers in de database van Eurostat date-ren van 2007. Toen was de gemiddelde uitstapleeftijd in ons land 61,6 jaar. In

2001 was dat 56,8 jaar. Momenteel zijn 52,3% van de 50 tot 64-jarigen aan het werk, tien jaar geleden was dat 40,9%. Ook volgens Eurostat blijven we gemid-deld gezond tot 63,3 (mannen) en 63,5 jaar (vrouwen). Die leeftijd ligt steeds dichter bij de snel stijgende reële uitsta-pleeftijd uit de arbeidsmarkt. De toena-me van de arbeidsongeschiktheid onder oudere werkenden is een logisch gevolg van de verhoging van de uitstapleeftijd gekoppeld aan een stelselmatige opvoe-ring van de werkdruk en productiviteit met bijhorende fysieke en psychologi-sche belasting.

Het Riziv bevestigde dat de invalidi-teitsgraad de afgelopen jaren niet spec-taculair is gestegen. Onder 50- tot 54-jarigen is het op vier jaar tijd van 10,6% tot 11,5% gestegen, bij 60-plussers van 26,8% tot 27,3%. Bij het aanvragen van brugpensioenen spelen gezondheidsre-denen een belangrijke rol. Het afbou-wen van de toegang tot brugpensioen zorgt ervoor dat deze werkenden ver-wacht worden om langer aan de slag te blijven, om te werken tot ze erbij neer-vallen. En dat terwijl zoveel jongeren zonder werk zitten!

Verrassing van de eeuw: ouderen zijn meer ziek dan jongeren!

opstand tegen marktlogica in onderzoeks- en onderwijsbeleid

minilonen voor ons, miljoenenlonen voor hen

“Nog een paar jaar doorbijten en dan mag ik van meneer Van Eetvelt op pensioen!”

Johnny Thijs verdient 3.000 bruto per dag. Een postbode verdient minder op een maand.

door niCoLAs Croes

De herfst zou heet moeten zijn. “Zou”, want terwijl het niet aan redenen voor

verzet ontbreekt, is er geen sprake van enige voorbereiding op strijd. De afgelopen zes maanden gingen meer dan 6.000 jobs verloren bij collectieve afdankingen. Dat is dubbel zoveel als vorig jaar. En wie wel nog werk heeft, botst op een loonstop en wordt gevraagd om de broeksriem aan te spannen. Hoe lang blijven we deze aanvallen ondergaan?

ijstijd voor onze lonen

Op 2 mei legde de regering, bij gebrek aan een interprofessioneel akkoord tus-sen vakbonden en patronaat, een loon-norm voor 2013-2014 op. De Minister van Werk stelde een Koninklijk Besluit op waarin een loonstop voor de lopende twee jaar werd vastgelegd. Werknemers in de private sector krijgen hierdoor geen cent bovenop de indexatie van de lonen, waarbij moet opgemerkt worden dat ook die index al sterk ondermijnd is, noch bovenop verhogingen op basis van anciënniteit.

Stijgen onze lonen te snel? Snelheid is een wel erg relatief begrip. Afgelopen zomer verscheen een studie van het Europees Vakverbond op basis van cijfers van de Europese Commissie. Hieruit bleek dat de reële lonen (dus zonder inflatie) in België van 2009 tot 2013 toenamen met... 0,0901%! Van

2000 tot 2008 was er een stijging van 0,4593%. Ondanks het wel erg beperk-te karakter van deze stijgingen wordt toch over een ‘ontsporing’ van de lo-nen gesproken. Dat gebeurt doorgaans door topmanagers en politici die hun eigen lonen veel sneller zagen stijgen. Dezelfde managers en politici verdedi-gen de belangen van bedrijven die ook een veel snellere stijging van hun fis-cale cadeaus en van hun winsten ken-den. In die context wordt de term ‘ont-sporing’ echter nooit gebruikt.

De huidige situatie is schandalig. Maar zonder ernstig verzet zullen rege-

ring en patronaat nog verder gaan. De regering wil de wet van 1996 over de competiviteit van de bedrijven aanpas-sen. Het doel van die wet was om onze lonen te koppelen aan deze in Duitsland, Frankrijk en Nederland. Maar nu wil de regering dit nog verstrengen. De eer-ste gelekte informatie over het wets-ontwerp heeft het onder meer over een loonstop tot... 2018! Men wil met ande-re woorden de transfer van rijkdom van de werkenden naar de zakken van de aandeelhouders verder opdrijven.

De mogelijkheid om de loonnorm te overstijgen in de sectoren of bedrijven

op basis van een syndicale krachtsver-houding wordt aan de kant geschoven. De indicatieve loonorm is een dwingen-de maximumnorm geworden. Professor Luc Sels (KULeuven) stelde: “De af-gelopen jaren leefde ongeveer 25% van de bedrijven de loonnorm van de interprofessionele akkoorden niet na. De lonen stegen sneller dan de loon-norm.” Zeker in sectoren met grote winsten, zoals de chemie, was dat het geval. Maar nu wordt dat verboden met een sanctie voor iedere werkgever die meer loon toekent. Dat is natuurlijk een goed excuus voor alle werkgevers om

de verantwoordelijk door te schuiven. En tegelijk volgt er een nieuw cadeautje. Voor bedrijven die de loonnorm nale-ven, voorziet het wetsontwerp een be-lastingverlaging van 600 miljoen euro in 2015 die oploopt tot 1,2 miljard euro tegen 2017.

zwakheid zet aan tot agressie

Zonder ernstig verzet, zonder een krachtsverhouding op te bouwen of door ons te beperken tot syndicale wan-delingen in Brussel, zal de lawine van aanvallen door regering en patronaat steeds verder rollen. Bij de vakbonds-basis is er een bereidheid tot strijd aan-wezig. In de afgelopen periode werd iedere nationale vakbondsmobilisatie een succes en dat ondanks de veelal gebrekkige organisatie, de vage orde-woorden en het ontbreken van een dui-delijke actiekalender.

We moeten een balans opmaken van wat we verloren hebben met het over-legsyndicalisme en op die basis een hernieuwd strijdsyndicalisme naar voor brengen. Er is nood aan een syndica-lisme waarbij ‘symbolische acties’ en het beroep doen op rechters en de staat worden vervangen door stakingen en goed georganiseerde acties. Een actie-plan moet niet dienen om de basis uit te putten zodat de leiding in alle rust kan onderhandelen, maar om een krachts-verhouding uit te bouwen zodat we naar een reeks van algemene stakingen kun-nen gaan. We hebben nood aan een syn-dicalisme dat de strijd durft aan te gaan en dat durft te winnen!

Patronaat en regering schuiven sociaal overleg aan de kant, tijd voor strijd

dls327.indd 5 25/08/2013 19:55:34

themalgbt � de Linkse Socialist

collega’s sensibiliseren rond diversiteit en seksuele geaardheid.

Het bestaan van homofobie bij de poli-tie toont aan dat we niet op hen moeten vertrouwen om ons te beschermen of te begeleiden na een geval van agressie. Nochtans bestaat het enige antwoord van de gevestigde partijen op homofo-bie uit meer ‘blauw’ op straat. In plaats van de oorzaken van homofobie aan te pakken, wordt er een individueel pro-bleem van gemaakt. Als revolutionaire socialisten willen we de voedingsbo-dem van homofobie aanpakken. Waar komt de haat van bepaalde personen tegen anderen op basis van hun sek-suele geaardheid of hun kledingkeuze vandaan?

Een economisch systeem gebaseerd op ongelijkheid, kan geen einde maken aan dis-criminatie. Het versterkt inte-gendeel bestaan-de ongelijkhe-den en creeërt ve rd e e ld he id waar die voorheen nog niet bestond. Hoe zouden we onder het kapitalisme een einde kunnen maken aan discri-minatie als het systeem zelf wordt ge-domineerd door een kleine minderheid die het grootste deel van de rijkdom controleert en zich verrijkt door de meerderheid van de bevolking dieper in de miserie weg te drukken? De be-langen van de verschillende klassen zijn tegengesteld, de ene klasse wil de privileges behouden terwijl de andere de bestaande rijkdom wil verdelen. De bezittende klasse staat numeriek niet sterk en beseft dat, vandaar de pogin-gen om eenheid onder de massa’s tegen te gaan door verdeeldheid te zaaien of te stimuleren. Het is daar dat de oor-sprong van homofobie moet gezocht worden. De heersende klasse doet er alles aan om verdeeldheid in stand te houden. Dat gebeurt maar al te vaak

door een bijzonder stereotype beeld van LGBT’s te schetsen, bijvoorbeeld met het beeld van een rijk homokop-pel dat interessant is voor luxemerken (de zogenaamde ‘pink market’). Alsof alle homo’s rijk zijn. Dezelfde media bestempelen lesbiennes nog vaak als vrouwelijke camionchauffeurs, de stoe-re manvrouw.

Naast stereotype beeldvorming zijn er overigens nog steeds achterhaal-de methoden, zo is het mogelijk om transgenders (mensen die van geslacht veranderen) omwille van hun transitie te colloqueren. Extreemrechts en re-ligieuze fundamentalisten – over alle godsdiensten heen – keren zich tegen rechten voor LGBT’s en pleiten voor meer discriminatie. Daarmee dienen

ze de belangen van de kapitalisten.

In de strijd tegen homofobie moe-ten we ons eerst en vooral richten tegen die personen en hun organisaties die het ongelijke

systeem in stand houden en beheren om de winsthonger van de kapitalis-tische klasse te voeden. Het establish-ment van gevestigde partijen doet dit op alle niveau’s, van het lokale tot het Europese niveau. Met hun besparings-beleid wordt ongelijkheid versterkt en dragen de gevestigde politici een grote verantwoordelijkheid in het bestaan en versterken van allerhande vormen van discriminatie.

Dat is waarom het voor ons LGBT’s belangrijk is dat we ons politiek orga-niseren in de strijd tegen het kapitalis-me en opkomen voor een economisch systeem gebaseerd op de verdeling van de beschikbare middelen door er demo-cratische controle over te nemen. Het socialisme zal op zich geen einde stel-len aan alle discriminaties, maar het is wel een noodzakelijke voorwaarde om komaf te maken met ongelijkheid.

Dit is een uittreksel uit de getuige-nis van een van de twee slachtoffers van een nieuw geval van homofoob geweld door de politie van de zone Brussel-Elsene. De twee mannen wer-den opgepakt toen ze op 11 augustus van het Brussels Summer Festival kwa-men. Was dit wangedrag van de politie of een uitdrukking van de dagelijkse realiteit voor de LGBT-gemeenschap (lesbiennes, gays, biseksuelen en trans-genders)?

In ons land hebben homo’s en lesbi-ennes dan wel gelijke rechten inzake

het huwelijk (en dat sinds 2003) en adoptie (2006), en er zijn zelfs wetten die homofobe daden bestraffen. Maar toch blijft homofobie bestaan. Iedere dag opnieuw zijn er tal van LGBT’s die het slachtoffer worden van verwij-ten, scheldwoorden en zelfs geweld in de familiale omgeving, op school, op straat of op het werk.

Natuurlijk telt ook de politie homo-fobe agenten in haar rangen, net zoals dit in andere sectoren het geval is. Het probleem is echter dat de politie de ‘ver-antwoordelijkheid’ toebedeeld kreeg

om de veiligheid van LGBT’s tegen ho-mofobe agressie te garanderen en ook de klachten van slachtoffers vast te stel-len. Dit is een van de redenen waarom veel slachtoffers van homofobe agressie niet naar de politie gaan, ze vrezen daar geen gehoor te vinden, slechte reacties te krijgen of eens te meer het voorwerp van homofobe opmerkingen of slechte grapjes te zijn. We moeten hierbij wel opmerken dat er pogingen zijn om ho-mofobie onder agenten te bestrijden, zo is er een initiatief van ‘Rainbow Cops’

– holebi’s bij de Belgische politie die hun

“Trans, queers, gays” – ons organiseren tegen homofobie!

“De homofobe campagne die we van-daag in Rusland zien, is al twee jaar bezig. Het begon voor de parlements-verkiezingen van 2011. De partij van Poetin, Verenigd Rusland, voelde dat haar electorale steun afbrokkelde en besloot om de bestaande homofobe vooroordelen uit te spelen om de be-volking te verdelen, ingang te vinden bij de meest conservatieve lagen van de bevolking (die ook werden bewerkt met andere voorstellen om ‘het gezin te beschermen’ door onder meer het recht op abortus te bestrijden) en de aandacht van de bevolking af te leiden van de belangrijke sociale en politieke problemen van het land. In veel andere landen wordt daartoe de kaart van het nationalisme getrokken, maar in een land als Rusland met tal van etnische groepen en nationale minderheden is het openlijk gebruik van dergelijk na-tionalisme erg risicovol.“Aanvankelijk dachten de meeste acti-

visten dat de homofobe campagne zou stoppen na de verkiezingen. Wij waar-schuwden dat dit afhankelijk zou zijn van de manier waarop de politieke, so-ciale en economische crisis in Rusland zou ontwikkelen. Na de verkiezingen volgde een massabeweging – in het kader van de massaprotesten die we wereldwijd zagen in navolging van het revolutionaire proces in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Het regime zet-te haar campagne voort en schakelde een versnelling hoger. We denken niet dat de Russische samenleving homo-fober of conservatiever is dan andere samenlevingen. De situatie die we van-daag kennen, is een direct gevolg van de politiek van de overheid.

door steph (BrusseL)

“Ik werd geboeid in een combi gegooid en werd er herhaaldelijk geslagen door de politieagent die ik vroeg naar de redenen voor onze arrestatie (..) Mijn vriend werd meegesleurd en geslagen. Hij heeft een gebroken pols, een blauw oog en blauwe plekken op de rug. Toen we vastzaten, kwam er nog een andere agent die me

toeriep: ‘vuile homo’” (Le Soir op 12 augustus)

een economiSch SySteem gebASeerd

oP ongeLijkheid, kAn geen einde mAken AAn

diScriminAtie

Homofobie in Rusland. interview met igor, LGBT-activist in moskou

Naar aanleiding van de homofobe wetten in Rusland en de komende Olympische Winterspelen in datzelfde land, was er heel wat aandacht voor de situatie van LGBT’s in Rusland. Er waren

zelfs oproepen om de Olympische Spelen te boycotten. Wij spraken met Igor, een lid van onze Russische zusterorganisatie en erg actief in de strijd voor de verdediging van LGBT-rechten.

Igor

“Er is verzet door LGBT-militanten. Zij voerden campagne en hierdoor is het niveau van de discussies over dit thema op twee jaar tijd sterk geëvo-lueerd. Nooit voorheen werd op zo’n schaal over homoseksualiteit gedis-cussieerd in Rusland als nu. Naast spe-cifieke acties hebben LGBT-activisten georganiseerd deelgenomen aan mas-sabetogingen rond andere sociale pro-blemen. In Moskou gebeurt dat onder meer door de invloed van onze leden. Dat gebeurt met eigen slogans en met regenboogvlaggen. Vaak is er aanvan-kelijk een zekere vijandigheid, maar dat keert snel. We zien zelfs hoe betogers LGBT-activisten verdedigen tegen fy-sieke aanvallen door extreemrechts op betogingen. De LGBT-delegaties op

betogingen zijn snel de meest dynami-sche van verschillende protestacties geworden. Er is telkens zo’n delega-tie om solidariteit te betuigen met ie-dere andere onderdrukte groep in de samenleving.“Als revolutionaire socialisten is het

onze taak om het politieke bewustzijn van LGBT-militanten te versterken. Dat doen we onder meer door deze specifie-ke strijd te verbinden met andere bewe-gingen zodat we tot een gezamenlijke strijd voor al onze democratische rech-ten kunnen komen en samen ingaan te-gen alle nefaste vooroordelen die door het regime in stand worden gehouden. Eengemaakt verzet is essentieel om het asociale beleid te stoppen.”

olyMpische spelen

“Voor de komende Olympische Winterspelen in Sotchi denk ik niet dat een boycot ons zou helpen in de strijd tegen homofobie. We verzet-ten ons om andere redenen tegen die Olympische Spelen, die staan immers synoniem voor corruptie, verspilling van publieke middelen en vernietiging van het milieu. Het zou efficiënter zijn om protest en solidariteit te organiseren tijdens de Spelen, liefst met atleten en met supporters. Na jaren van stilzwij-gen en tegenkantingen, moeten we van alle gelegenheden gebruik maken om te spreken en de strijd voor gelijkheid te versterken.”

Een jongere met een regenboogvlag wordt hard aangepakt door de Russische politie

dls327.indd 6 25/08/2013 19:55:36

themageschiedenis �www.socialisme.be September 2013

Er kwam een militaire dictatuur die van Chili een oefenterrein maakte voor de meest brutale neoliberale po-litiek, waarbij zowat alles geprivati-seerd werd.

Twee jaar na de militaire staatsgreep was de koopkracht van de werkenden al met 40% afgenomen en liep de werk-loosheidsgraad op tot 15 à 20%, waar

dit in 1973 maar 4% was. Na 17 jaar dic-tatuur en de terugkeer van de ‘democra-tie’ in 1990, bleef de stempel van deze donkere periode op alle aspecten van de Chileense samenleving aanwezig. Zelfs na 20 jaar van ‘centrum-linkse’ regering is de Grondwet nog altijd die van het militaire regime en is er niet geraakt aan het neoliberale beleid dat

gepaard gaat met enorme armoede en repressie. Op 6 augustus laatstleden nog werd een Mapuche (een van de in-heemse bevolkingsgroepen in Chili) vermoord door de Speciale Eenheden van de politie. Waarom werd in 1973 een staatsgreep gepleegd en waarom werd het Chileense volk aan zo’n bloe-dige dictatuur onderworpen?

40 jaar geleden: het andere 11 septemberdossier door pABLo n (BrusseL)

11 september 1973. Het Chileense leger pleegt in samenwerking met de VS een staatsgreep tegen de regering van de Unidad Popular (Volkseenheid) onder leiding van de reformistische socialist Salvador Allende. De bevolking wordt hard onderdrukt, linkse organisaties worden verboden en meer dan

honderdduizend politieke militanten ontvluchten het land om te ontsnappen aan martelingen en moorden.

Dictator Pinochet kwam met VS-steun aan de macht en voerde een hard neoliberaal beleid

Op het eerste gezicht is de situatie in een land als Tunesië vandaag erg verschillend van Chili onder Allende. Maar Tunesië was wel het land waar de eerste revolutie van de 21ste eeuw plaatsvond en ook hier zagen we eens te meer de ontwikkeling van organen van zelforganisatie van onderuit.

Van bij het begin van de revolutio-naire beweging werden comités op-gezet om de wijken te beschermen te-gen de troepen van dictator Ben Ali. Arbeiders namen het beheer van ver-schillende bedrijven over van figuren die dicht bij het oude regime stonden. Er werden bevoorradingscomités op-gezet om een antwoord te bieden op de desorganisatie van de samenleving. Begin augustus ging de bevolking in de stad Sidi Bouzid, de bakermat van de Tunesische revolutie, zelfs over tot de vorming van een comité die het be-

heer van de stad overnam onder toe-zicht van de vakbondsfederatie UGTT. Er bereikt ons weinig informatie hier-over, maar het is een belangrijke ont-wikkeling die ook in andere steden navolging krijgt.

De Tunesische bevolking heeft door-heen het verzet tegen de regering van Ben Ali en vervolgens tegen die van de reactionaire islamisten van Ennahda nieuwe strijdinstrumenten opgezet die beantwoorden aan de directe no-den van de bevolking. Dat vertoont heel wat gelijkenissen met de cordons in Chili. Het is vanuit dergelijke orga-nen dat een echte arbeidersdemocratie kan opgebouwd worden om een einde te maken aan het kapitalisme door een democratische controle op de sleutel-sectoren van de economie te vestigen en het oude staatsapparaat volledig aan de kant te schuiven.

welke lessen voor vandaag?

“poder popular” botst op verzet kapitalistische elite

de Massa’s aan zet

regering wil verzoening

Alles begint in november 1970 wan-neer een coalitie van linkse partijen, de Unidad Popular, de verkiezingen wint en aan de macht komt. De coalitie om-vat de twee grote arbeiderspartijen – de Socialistische en de Communistische Partij – met daarrond ook verschillende christelijke of radicale linkse partijen. De nieuwe regering verbindt zich er-toe belangrijke hervormingen in het voordeel van de werkenden, de kleine boeren en de armen door te voeren. De landbouwgrond wordt gelijkmatig ver-deeld, de lonen stijgen gemiddeld met 30%, de prijs voor basisproducten wordt geblokkeerd,... Dit leidt tot een enorm

enthousiasme onder de Chileense be-volking en versterkt de strijdbaarheid onder de politieke militanten en de syn-dicalisten die steeds meer aandringen op een directe democratie: de “Poder Popular” (volksmacht). Aan de andere kant komt er hard verzet van de bezit-tende klasse die geen kans laat voorbij-gaan om zich tegen de regering en de uitgebuite klassen te richten.

In oktober 1972 was er een eerste po-ging tot staatsgreep met een patronale lock-out (waarbij de bazen de fabrieken sloten). De volledige samenleving werd plat gelegd. De vakbonden van vracht-wagenchauffeurs werden omgekocht

door de CIA om over te gaan tot een staking van onbepaalde duur. Ze wer-den daarin vervoegd door alle patronale bonden en professionele ordes van ad-vocaten, dokters, architecten,....

De regering en de nationale leiders van partijen en vakbonden wisten niet goed hoe ze moesten reageren. De crisis had hen verrast. Zelfs indien ze formeel gezien aan het hoofd van het staatsap-paraat stonden, konden ze geen effi-ciënte maatregelen nemen. Het staats-apparaat kende nog een grote invloed van de rechterzijde en de kapitalisten. Alle legale daden van Salvador Allende werden tegen gewerkt.

Het antwoord kwam van de bevolking. Op het platteland gingen boeren en in-heemse volkeren over tot het bezetten van de terreinen van grootgrondbezit-ters. In alle wijken, zeker in de armste, werden comités voor de bevoorrading en prijscontroles opgezet (JAP, Juntas de Abastecimiento y Precios). Die co-mités gingen in tegen handelszaken en supermarkten die geen correcte prijs aanboden of goederen op de zwarte markt verkochten. Eind januari 1972 waren er al 2.200 dergelijke comités in het land.

Het sterkste antwoord kwam echter van de industriële zones. Wat daar ge-beurde, was het gevaarlijkste voor het kapitalistische systeem. Syndicalisten van een zelfde cordon (industriezone) organiseerden zich en er kwam een co-ordinatie. Die coördinatie ging over tot het organiseren van bezettingen van bedrijven waar de bazen en hogere ka-ders weg getrokken waren. Stap per

stap werd de productie in eigen handen genomen. Verschillende cordons orga-niseerden zelfs het transport van arbei-ders en producten of de verdeling van voedsel. Tegelijk werden de fabrieken beschermd tegen eventuele sabotage. Een nieuwe macht vanuit de arbeiders-beweging begon op te komen.

Het land kende hierdoor al snel op-nieuw een relatief normale economi-sche activiteit. Maar de arbeidersklas-se had doorheen deze ervaring kennis gemaakt met haar eigen krachten en mogelijkheden om de samenleving te laten draaien zonder dat er kapitalisten aan te pas komen. De patronale ‘sta-king’ kwam ten einde, maar de strijd tussen de verschillende sociale klas-sen was voor iedereen zichtbaar gewor-den. Chili kwam in een revolutionair proces terecht waarvan de industriële cordons de meest ontwikkelde uitdruk-king waren.

Allende en Che Guevara

De regering van Allende probeerde de strijdbaarheid van de bevolking te kal-meren. Er werd overgegaan tot steriele discussies met de zogenaamde ‘pro-gressieve’ delen van de kapitalisten om in te gaan tegen het buitenlandse impe-rialisme en de lokale grote burgerij. Er werd geprobeerd om de bedrijfsbezet-tingen door de arbeiders te stoppen zo-dat de bazen terug het roer in handen konden nemen. De arbeiders wilden de linkse regering blijven steunen, maar hadden kritiek op de toegevingen en de halfslachtige maatregelen. Ze eis-ten van de regering een “mano dura” (harde hand) tegen de sabotage door de rechterzijde en tegen de aanvallen door extreemrechtse groepen. De arbeiders eisten de officiële nationalisatie van de bezette fabrieken.

Eind juni 1973 was er een nieuwe po-ging tot staatsgreep, deze keer door het leger. De poging draaide al gauw op niets uit. De arbeiders en boeren maak-ten van de gelegenheid gebruik om de bezettingen uit te breiden en om de macht van onderuit te versterken door een grotere coördinatie op te zetten.

De Chileense bevolking begon het komende gevaar in te zien. Er waren verschillende betogingen voor het pre-sidentieel paleis waarbij slogans werden geroepen om de massa’s te bewapenen

zodat ze zich konden verdedigen. Maar geen enkele linkse partij ging daarop in. Er kwam geen enkele steun voor de fabrieksbezettingen, ook al werden die vaak geleid door basisleden van de link-se partijen. In plaats van de bezettingen te steunen, deden de linkse partijen er alles aan om de controle op de nationale vakbondsleiding te behouden.

De kapitalisten hadden zich inmiddels

gereorganiseerd. In het leger en bij de politie werden linkse elementen met enige invloed aan de kant geschoven. Twee maanden later werd uiteindelijk een geslaagde staatsgreep gepleegd. De arbeiders waren niet bewapend en hadden geen politieke of militaire lei-ding. Ze ondergingen de zweep van de repressie van de dictatuur onder Pinochet.

dls327.indd 7 25/08/2013 19:55:38

de Linkse Socialist� themadossier� de Linkse Socialist

De recente betogingen om de afgezet-te president Morsi te verdedigen, waren misschien wel groot maar zeker niet zo groot als de immense anti-Morsi beto-gingen van enkele maanden geleden. De twee pro-Morsi kampen in Caïro wa-ren vervelend voor het nieuwe bewind onder leiding van het leger, maar ze vormden geen directe bedreiging voor

de nieuwe machthebbers. De timing en de brutaliteit waarmee ertegen werd opgetreden, geven aan dat de generaals een voorbeeld wilden stelden voor alle huidige en toekomstige tegenstanders van het leger.

Dat is waarom er veel vragen worden gesteld en het verzet toeneemt, ook on-der diegenen die weinig of geen sympa-

thie hebben voor de doelstellingen van de Moslimbroederschap. Het gaat im-mers om een bloedige aanval door cor-rupte generaals die niet bepaald bekend staan voor hun ‘democratische’ inge-steldheid. Er is gerechtvaardigde vrees dat dit een poging is om de ‘veiligheids-staat’ van Moebarak terug te vestigen met een nieuwe leiding. Deze aanval heeft de polarisatie in de samenleving versterkt. Het gaat hier echter niet om een polarisatie langs klassenlijnen, maar wel om een tegenstelling tussen voor- en tegenstanders van de acties van de militaire top.Velen zijn geschokt door het geweld.

Er zijn verslagen van zelfverdedigings-groepen, zowel pro- als anti-Morsi, die in verschillende delen van Caïro wor-

den opgezet. Dergelijke groepen moe-ten zich democratisch organiseren en onderdeel vormen van een bredere, niet-sectaire beweging van de werkende be-volking met als doel om het leven en de toekomst van de gewone bevolking zelf in handen te nemen. Als er geen onafhankelijke beweging door de arbei-dersklasse wordt georganiseerd en als de strijd over de toekomst van Egypte wordt beperkt tot confrontaties tussen de generaals en de conservatieve religieuze krachten, dan dreigt dit de revolutie die in 2011 begon op een zijspoor te zetten. Echte vakbonden en arbeidersorganisa-ties zijn de enige krachten die alle delen van de samenleving kunnen verenigen in een strijd tegen de dictatuur en tegen de kapitalistische uitbuiting.

Onmiddellijk na de afzetting van Morsi, waarschuwden wij ervoor dat de generaals de beweging van juni en juli zouden kapen en de anti-Morsi mobilisa-tie zouden gebruiken als basis om zelf de macht te grijpen. Het “zet de deur open voor het gevaar van sectarisme, ver-schillende vormen van contrarevolutie en uiteindelijk de mogelijke nederlaag van de revolutie” (‘Polarisation grows

– No trust in the generals’, 10 juli).De brutaliteit van het geweld tegen de

kampen en de repressie tegen de daarop-volgende protestacties kwamen bovenop het neerschieten van heel wat pro-Morsi betogers begin en eind juli. Het geeft een idee van hoe de generaals met de oppo-sitie willen omgaan.

Eind juli vond in Leuven de interna-tionale zomerschool van het CWI plaats. Op uitnodiging van de Actief Linkse Studenten kwamen ongeveer 400 linkse socialisten uit 33 landen bijeen voor een reeks discussies over de strijd en de ont-wikkeling van het bewustzijn.

In de discussie was er heel wat aan-dacht voor de achterliggende periode van vijf jaar wereldwijde crisis en de gevolgen daarvan. Ook werd uitge-breid ingegaan op de verdere ontwik-kelingen van de revoluties in onder meer Tunesië en Egypte, maar ook de meer recente bewegingen in onder meer Turkije, Brazilië en Zuid-Europa. Dat deden we niet als buitenstaanders, op de zomerschool waren er linkse soci-alisten uit Tunesië, Turkije, Brazilië en Zuid-Europa.

Een hoogtepunt was de discussie over Zuid-Afrika en de enorme inspannin-

gen die daar worden verricht om onaf-hankelijke arbeidersorganisaties op te bouwen, zowel op syndicaal als politiek vlak. Een jaar na het dramatische bloed-bad in Marikana – waarbij 34 mijnwer-kers werden omgebracht – komt er heel wat steun voor de brede Workers and Socialist Party (WASP) en is ook onze zusterorganisatie, Democratic Socialist Movement, snel aan het groeien.

Het Zuid-Afrikaanse voorbeeld geeft een weg vooruit aan voor de bewegingen en revoluties die we wereldwijd in een steeds sneller tempo en op een grotere schaal zien plaatsvinden.

We hadden op deze pagina’s een uit-gebreid verslag van onze zomerschool gepland, maar gezien de actuele ge-beurtenissen in Egypte was daar geen ruimte voor.

Op onze website staan verslagen: http://socialisme.be/lsp/zs2013/

internationale zomerschool van het cWi

dossier door roBert BeChert, CWi

Miljoenen mensen doorheen de hele wereld, en zeker in het Midden-Oosten, waren geschokt door het bloedbad waarbij honderden hoofdzakelijk ongewapende mensen om het leven werden

gebracht bij de poging van het Egyptische leger om twee pro-Morsi kampen in Caïro op te ruimen. Het geweld ging ook in de daaropvolgende dagen verder. Wat is er aan de hand in Egypte? Is dit het einde van de revolutie?

Jammer genoeg weet een groot deel van de linkerzijde in Egypte van geen hout pijlen te maken. Een van de gro-tere organisaties, de Revolutionaire Socialisten (verbonden met de SWP in Groot-Brittannië), heeft meerdere boch-ten moeten maken. Aanvankelijk werd geen directe kritiek gegeven op de mi-litaire machtsovername. In tegenstel-ling tot het CWI werd voorheen niet ge-waarschuwd voor een militair bewind en werd ook niet uitgelegd wat een echt alternatief zou kunnen zijn in de vorm van een regering van vertegenwoordi-gers van arbeiders, kleine boeren en de armen. Na het laatste bloedbad hebben

de Revolutionaire Socialisten (RS) uit-eindelijk op 14 augustus een verklaring uitgebracht onder de titel: “Weg met het militaire bewind! Weg met al-Sisi, de leider van de contrarevolutie!”. Daarin werd gesteld dat de RS “het regime van Morsi en de Moslimbroederschap nooit gesteund heeft. We stonden steeds voor-aan in het verzet tegen dat criminele mislukte regime.” Nochtans heeft RS opgeroepen om voor Morsi te stemmen in de tweede ronde van de presidentsver-kiezingen van 2012. Zo’n inconsistente benadering, zowel tegenover het leger als tegenover Morsi, kan alleen maar leiden tot verwarring.

Bij dergelijke tumultueuze gebeurte-nissen hebben de arbeidersbeweging en de revolutie nood aan meer duidelijk-heid. Vanaf het ogenblik van de euforie bij de omverwerping van Moebarak in februari 2011 heeft het CWI al gesteld dat de revolutie pas succesvol zou zijn indien “de Egyptische massa’s (…) het recht om over de toekomst van het land te beslissen zelf in handen nemen. Er mag geen vertrouwen worden gesteld in figuren vanuit het regime of die door de imperialistische broodheren naar voor worden geschoven. Er moeten on-middellijk volledig vrije verkiezingen komen die worden georganiseerd en

gecontroleerd door massale comités van arbeiders en armen. Het doel moet zijn om een revolutionaire grondwetge-vende vergadering te verkiezen die ver-volgens kan beslissen over de toekomst van het land.“Er worden al stappen gezet om lo-kale comités op te zetten en om echte onafhankelijke arbeidersorganisaties te vormen. Maar dit proces moet snel-ler verlopen en meer gecoördineerd worden. Er moet een duidelijke oproep komen voor het democratisch verkie-zen en controleren van comités in alle werkplaatsen, in de wijken en onder de gewone soldaten. Zo’n oproep zou een

brede echo vinden.“Dergelijke comités zouden het oprui-men van het oude regime kunnen coör-dineren en intussen zelf de orde en de bevoorrading organiseren. Het zou de basis kunnen vormen voor een regering van arbeiders en armen om komaf te ma-ken met alle overblijfselen van de dicta-tuur, de democratische rechten te ver-dedigen en te beginnen met het plannen van de economische en sociale behoef-ten van de massa’s in Egypte.” (http://so-cialisme.be/lsp/archief/2011/02/11/moe-barak.html).

Dit programma is vandaag meer dan ooit relevant en dringend.

Vandaag worden de pro-Morsi betogers aangepakt, maar enkele dagen voor de bloedige aanval van 14 augustus werd ook repressief opgetreden tegen een ar-beidersactie bij Suez Steel. Twee van de leiders van de bezetting daar wer-den opgepakt. De aanval bij Suez Steel toont het klassenkarakter van het regi-me van de generaals. Het was overigens geen nieuwe ervaring voor arbeiders in het post-Moebarak tijdperk. De rege-ring van Morsi had eerder haar karakter aangetoond toen in februari veiligheids-diensten werden ingezet om een sit-in van arbeiders bij Portland Cement in Alexandrië de kop in te drukken.

Sinds de val van Morsi op 3 juli heeft de militaire top onder generaal al-Sisi er al-les aan gedaan om de macht te consolide-ren. Oude veiligheidseenheden van onder Moebarak werden opnieuw geactiveerd. Twee derden van de nieuwe provinciale gouverneurs die op 13 augustus werden

aangesteld, kwamen uit het leger of de politie. Velen stonden bekend voor hun vijandigheid tegenover de revolutie van 2011. (The Economist, 17 augustus)

Een commentator stelde: “Sinds de coup kent Egypte een systematische te-rugkeer van de militaire en politiestaat met willekeurige arrestaties, beperkin-gen op de media en het neerschieten van betogers. Het veiligheidsapparaat neemt wraak voor de afgelopen twee jaar toen het bedreigd was door de mogelijkheid van een nieuwe orde waarbij het uit-eindelijk verantwoording zou moeten afleggen. Sinds het begin van de coup voelt het veiligheidsapparaat dat het opnieuw de controle heeft en er wordt hard uitgehaald naar al wie dit bedreigt, los van hun ideologie.” (Guardian, 16 augustus)

Het leger pleegde niet gewoon een staatsgreep, er werd valselijk beweerd dat het leger optrad in naam van de

machtige beweging tegen de regering van Morsi. De generaals konden het ini-tiatief nemen omdat deze fantastische protestbeweging van miljoenen mensen jammer genoeg geen eigen vertegen-woordigers en onafhankelijke leiding had waarmee de beweging zelf de macht kon nemen. De generaals namen dan maar het initiatief en namen de macht terwijl ze beweerden op te treden in naam van de betogers.

Het feit dat het leger de macht overnam, maakte het voor de Moslimbroederschap mogelijk om zich voor te doen als verde-digers van de democratie. Er werd onder het korte bewind van Morsi nochtans niet geaarzeld om autoritaire methoden te gebruiken. Er kan tegelijk geen twijfel over bestaan dat er onder de voorstanders van de val van Morsi vragen, twijfels en verzet bestaan over de repressieve acties tegen de pro-Morsi kampen, de brutale onderdrukking van protest en de toene-

mende pogingen van de generaals om hun macht te consolideren. Deze twijfels en verzet ontwikkelen echter niet auto-matisch in een rechte lijn.

De toename van sectarisme bleek uit de aanvallen op de kerken van de chris-telijke minderheid. De christelijke lei-ders lijken het leger te steunen omdat ze hopen dat het leger kan ingaan tegen religieuze conflicten en tegen geweld van jihadistische krachten. Dat is noch-tans niet het geval. De militaire omver-werping van Morsi en de steun hiervoor van verschillende regeringen zal de fun-damentalistische guerrilla en terroris-me versterken, zeker als de aanhangers van de rechtse islamistische partijen de conclusie trekken dat de strategie van de Moslimbroederschap om de macht door verkiezingen te verwerven heeft gefaald. De impact hiervan zal door-heen het Midden-Oosten en daarbuiten gevoeld worden.

Dit gevaar wordt versterkt door het feit dat de strijd lijkt te gaan tussen enerzijds de reactionaire, conservatie-ve Moslimbroederschap en andere sec-taire leiders en anderzijds de militaire leiding.“In deze situatie is het absoluut belang-rijk dat de inspanningen voor de uitbouw van een onafhankelijke arbeidersbewe-ging, niet alleen vakbonden, worden opgedreven. Deze onafhankelijke ar-beidersbeweging kan een echt alterna-tief bieden en een oproep doen aan die arbeiders en armen die Morsi steunen omwille van hun verzet tegen het leger en de oude elite. Dit is de enige manier waarop de arbeidersbeweging de moge-lijkheden van reactionaire fundamenta-listische religieuze groepen kan te niet doen om zich als centrale opposanten van het militaire bewind op te werpen.” (Polarisation grows - No trust in the ge-nerals. July 10)

HET EiNDE VaN DE EGYPTiScHE REVoLUTiE?

Sinds het begin van de revolutie in 2011 was er een massale groei van de arbeidersbeweging in Egypte. Voor de val van Moebarak was er al heel wat ar-beidersstrijd, maar na de val van het re-gime ging dat nog sterker door. Er was een grote beweging om onafhankelijke vakbonden op te zetten. De onafhan-kelijke vakbonden telden minder dan 50.000 leden toen Moebarak viel, maar hebben er vandaag meer dan 2,5 miljoen. Er zijn ook nog steeds 4 miljoen leden in de voorheen door de staat gecontroleer-de officiële vakbonden. Recent waren er tot 800 stakingen per maand, waarbij deze acties zich niet beperken tot eisen rond lonen en arbeidsvoorwaarden maar ook gericht zijn tegen het management uit het Moebarak-tijdperk, tegen afdan-kingen en tegen privatiseringen.

Sinds de val van Morsi viel er echter amper nog een onafhankelijke stem van de arbeidersbeweging te horen. Kamal Abu-Eitu, de voorzitter van de onafhan-

kelijke vakbondsfederatie EFITU, werd zelfs minister van werk en riep op om stakingen te stoppen. Het is niet voor het eerst in de geschiedenis dat een vakbondsleider in een kapitalistische regering komt met als doel om de strijd te stoppen en de arbeiders een militaire regering te laten aanvaarden. Er kwam officiële steun van drie vakbondsfede-raties voor een oproep van generaal al-Sisi voor een massabetoging ter onder-steuning van de nieuwe regering. In de leiding van de EFITU kwam die steun er pas na een stemming van 9 tegen 5.

De politiek om de militaire leiding te steunen, is een rampzalige koers voor de vakbonden. Arbeidersorganisaties moe-ten hun eigen onafhankelijk programma op klassenbasis verdedigen. Dat is een manier om te vermijden dat het militaire regime zich kan consolideren en het is een antwoord op de toenemende sectaire verdeeldheid en het geweld.

De centrale kwestie is de organisatie

van democratisch beheerde, niet-sec-taire verdedigingscomités in de wijken en op de werkplaatsen om aanvallen van de overheid of sectair geweld te-gen te gaan. De arbeidersorganisaties kunnen die taak aanvatten, samen met de uitbouw van een politiek alternatief op het leger, de Moslimbroederschap en het kapitalistische bewind. Met zo’n programma is het mogelijk om met de arbeidersbeweging zowel de generaals als de leiding van de Moslimbroeders te ondermijnen.

De vakbonden en de EFITU in het bij-zonder moeten eisen dat Abu-Eita uit de regering stapt en ze moeten werk maken van hun eigen campagne tegen repressie, sectarisme en militair bewind. Ze moe-ten opkomen voor democratische rech-ten en onmiddellijke vrije verkiezingen voor een revolutionaire grondwetge-vende vergadering zodat de bevolking van Egypte over haar eigen toekomst kan beslissen.

Generaal al-Sisi en zijn militaire mede-standers zullen het niet gemakkelijk heb-ben om de ‘veiligheidsstaat’ opnieuw te vestigen. De revolutie is immers nog niet gedaan. De snelle ontgoocheling en daaropvolgende uitbarsting van oppo-sitie tegen het bewind van Morsi toont aan hoe snel de oppositie kan ontwik-kelen. De bloedige gebeurtenissen van de afgelopen dagen kunnen begrijpelij-kerwijze leiden tot enige terughoudend-heid uit vrees voor repressie en sectair geweld, maar dit zal niet blijven duren. De combinatie van de diepe economi-sche en sociale crisis in Egypte samen met de opkomende sterkte van de arbei-dersbeweging moet wel leiden tot her-nieuwde strijd.

De ervaringen van de arbeiders onder het nieuwe militaire bewind, zoals bij de confrontaties bij Suez Steel, zullen de aanvankelijke steun voor het leger bij het afzetten van Morsi ondermijnen. Dat kan mogelijkheden creëren om steun

voor een socialistisch beleid te winnen. Maar dat zal niet automatisch gebeuren, religieuze krachten zullen er alles aan doen om steun te verkrijgen onder diege-nen die zich tegen het leger verzetten.

De linkerzijde en de arbeidersorganisa-ties mogen het militaire regime op geen enkele wijze ondersteunen, het heeft nooit een progressief karakter gehad. Het leger trad niet alleen tegen Morsi op om de eigen privileges en belangen te dienen, maar ook om de massabewe-ging te stoppen. Die beweging had tot een verdieping van de revolutie kunnen leiden met een verzwakking van de ka-pitalistische staat en een groeiend anti-kapitalistisch verzet. Dat is meteen ook waarom het regime zo snel de steun van de Westerse machten kreeg en waarom figuren als Obama wel erg voorzichtig waren in hun kritieken op de bloedige repressie tegen de oppositie.

onafhankelijke stem arbeidersbeweging nodig!

aanvallen op de arbeiders

Toename sectair geweld bedreigt toekomst van de revolutie – dringend nood aan onafhankelijke actie van arbeidersbeweging!

Geen steun aan leger of morsi, de revolutie is nog niet voorbij!

dls327.indd 8 25/08/2013 19:55:40

www.socialisme.be September 2013 �themadossier �www.socialisme.be September 2013

De recente betogingen om de afgezet-te president Morsi te verdedigen, waren misschien wel groot maar zeker niet zo groot als de immense anti-Morsi beto-gingen van enkele maanden geleden. De twee pro-Morsi kampen in Caïro wa-ren vervelend voor het nieuwe bewind onder leiding van het leger, maar ze vormden geen directe bedreiging voor

de nieuwe machthebbers. De timing en de brutaliteit waarmee ertegen werd opgetreden, geven aan dat de generaals een voorbeeld wilden stelden voor alle huidige en toekomstige tegenstanders van het leger.

Dat is waarom er veel vragen worden gesteld en het verzet toeneemt, ook on-der diegenen die weinig of geen sympa-

thie hebben voor de doelstellingen van de Moslimbroederschap. Het gaat im-mers om een bloedige aanval door cor-rupte generaals die niet bepaald bekend staan voor hun ‘democratische’ inge-steldheid. Er is gerechtvaardigde vrees dat dit een poging is om de ‘veiligheids-staat’ van Moebarak terug te vestigen met een nieuwe leiding. Deze aanval heeft de polarisatie in de samenleving versterkt. Het gaat hier echter niet om een polarisatie langs klassenlijnen, maar wel om een tegenstelling tussen voor- en tegenstanders van de acties van de militaire top.Velen zijn geschokt door het geweld.

Er zijn verslagen van zelfverdedigings-groepen, zowel pro- als anti-Morsi, die in verschillende delen van Caïro wor-

den opgezet. Dergelijke groepen moe-ten zich democratisch organiseren en onderdeel vormen van een bredere, niet-sectaire beweging van de werkende be-volking met als doel om het leven en de toekomst van de gewone bevolking zelf in handen te nemen. Als er geen onafhankelijke beweging door de arbei-dersklasse wordt georganiseerd en als de strijd over de toekomst van Egypte wordt beperkt tot confrontaties tussen de generaals en de conservatieve religieuze krachten, dan dreigt dit de revolutie die in 2011 begon op een zijspoor te zetten. Echte vakbonden en arbeidersorganisa-ties zijn de enige krachten die alle delen van de samenleving kunnen verenigen in een strijd tegen de dictatuur en tegen de kapitalistische uitbuiting.

Onmiddellijk na de afzetting van Morsi, waarschuwden wij ervoor dat de generaals de beweging van juni en juli zouden kapen en de anti-Morsi mobilisa-tie zouden gebruiken als basis om zelf de macht te grijpen. Het “zet de deur open voor het gevaar van sectarisme, ver-schillende vormen van contrarevolutie en uiteindelijk de mogelijke nederlaag van de revolutie” (‘Polarisation grows

– No trust in the generals’, 10 juli).De brutaliteit van het geweld tegen de

kampen en de repressie tegen de daarop-volgende protestacties kwamen bovenop het neerschieten van heel wat pro-Morsi betogers begin en eind juli. Het geeft een idee van hoe de generaals met de oppo-sitie willen omgaan.

Eind juli vond in Leuven de interna-tionale zomerschool van het CWI plaats. Op uitnodiging van de Actief Linkse Studenten kwamen ongeveer 400 linkse socialisten uit 33 landen bijeen voor een reeks discussies over de strijd en de ont-wikkeling van het bewustzijn.

In de discussie was er heel wat aan-dacht voor de achterliggende periode van vijf jaar wereldwijde crisis en de gevolgen daarvan. Ook werd uitge-breid ingegaan op de verdere ontwik-kelingen van de revoluties in onder meer Tunesië en Egypte, maar ook de meer recente bewegingen in onder meer Turkije, Brazilië en Zuid-Europa. Dat deden we niet als buitenstaanders, op de zomerschool waren er linkse soci-alisten uit Tunesië, Turkije, Brazilië en Zuid-Europa.

Een hoogtepunt was de discussie over Zuid-Afrika en de enorme inspannin-

gen die daar worden verricht om onaf-hankelijke arbeidersorganisaties op te bouwen, zowel op syndicaal als politiek vlak. Een jaar na het dramatische bloed-bad in Marikana – waarbij 34 mijnwer-kers werden omgebracht – komt er heel wat steun voor de brede Workers and Socialist Party (WASP) en is ook onze zusterorganisatie, Democratic Socialist Movement, snel aan het groeien.

Het Zuid-Afrikaanse voorbeeld geeft een weg vooruit aan voor de bewegingen en revoluties die we wereldwijd in een steeds sneller tempo en op een grotere schaal zien plaatsvinden.

We hadden op deze pagina’s een uit-gebreid verslag van onze zomerschool gepland, maar gezien de actuele ge-beurtenissen in Egypte was daar geen ruimte voor.

Op onze website staan verslagen: http://socialisme.be/lsp/zs2013/

internationale zomerschool van het cWi

Jammer genoeg weet een groot deel van de linkerzijde in Egypte van geen hout pijlen te maken. Een van de gro-tere organisaties, de Revolutionaire Socialisten (verbonden met de SWP in Groot-Brittannië), heeft meerdere boch-ten moeten maken. Aanvankelijk werd geen directe kritiek gegeven op de mi-litaire machtsovername. In tegenstel-ling tot het CWI werd voorheen niet ge-waarschuwd voor een militair bewind en werd ook niet uitgelegd wat een echt alternatief zou kunnen zijn in de vorm van een regering van vertegenwoordi-gers van arbeiders, kleine boeren en de armen. Na het laatste bloedbad hebben

de Revolutionaire Socialisten (RS) uit-eindelijk op 14 augustus een verklaring uitgebracht onder de titel: “Weg met het militaire bewind! Weg met al-Sisi, de leider van de contrarevolutie!”. Daarin werd gesteld dat de RS “het regime van Morsi en de Moslimbroederschap nooit gesteund heeft. We stonden steeds voor-aan in het verzet tegen dat criminele mislukte regime.” Nochtans heeft RS opgeroepen om voor Morsi te stemmen in de tweede ronde van de presidentsver-kiezingen van 2012. Zo’n inconsistente benadering, zowel tegenover het leger als tegenover Morsi, kan alleen maar leiden tot verwarring.

Bij dergelijke tumultueuze gebeurte-nissen hebben de arbeidersbeweging en de revolutie nood aan meer duidelijk-heid. Vanaf het ogenblik van de euforie bij de omverwerping van Moebarak in februari 2011 heeft het CWI al gesteld dat de revolutie pas succesvol zou zijn indien “de Egyptische massa’s (…) het recht om over de toekomst van het land te beslissen zelf in handen nemen. Er mag geen vertrouwen worden gesteld in figuren vanuit het regime of die door de imperialistische broodheren naar voor worden geschoven. Er moeten on-middellijk volledig vrije verkiezingen komen die worden georganiseerd en

gecontroleerd door massale comités van arbeiders en armen. Het doel moet zijn om een revolutionaire grondwetge-vende vergadering te verkiezen die ver-volgens kan beslissen over de toekomst van het land.“Er worden al stappen gezet om lo-kale comités op te zetten en om echte onafhankelijke arbeidersorganisaties te vormen. Maar dit proces moet snel-ler verlopen en meer gecoördineerd worden. Er moet een duidelijke oproep komen voor het democratisch verkie-zen en controleren van comités in alle werkplaatsen, in de wijken en onder de gewone soldaten. Zo’n oproep zou een

brede echo vinden.“Dergelijke comités zouden het oprui-men van het oude regime kunnen coör-dineren en intussen zelf de orde en de bevoorrading organiseren. Het zou de basis kunnen vormen voor een regering van arbeiders en armen om komaf te ma-ken met alle overblijfselen van de dicta-tuur, de democratische rechten te ver-dedigen en te beginnen met het plannen van de economische en sociale behoef-ten van de massa’s in Egypte.” (http://so-cialisme.be/lsp/archief/2011/02/11/moe-barak.html).

Dit programma is vandaag meer dan ooit relevant en dringend.

Vandaag worden de pro-Morsi betogers aangepakt, maar enkele dagen voor de bloedige aanval van 14 augustus werd ook repressief opgetreden tegen een ar-beidersactie bij Suez Steel. Twee van de leiders van de bezetting daar wer-den opgepakt. De aanval bij Suez Steel toont het klassenkarakter van het regi-me van de generaals. Het was overigens geen nieuwe ervaring voor arbeiders in het post-Moebarak tijdperk. De rege-ring van Morsi had eerder haar karakter aangetoond toen in februari veiligheids-diensten werden ingezet om een sit-in van arbeiders bij Portland Cement in Alexandrië de kop in te drukken.

Sinds de val van Morsi op 3 juli heeft de militaire top onder generaal al-Sisi er al-les aan gedaan om de macht te consolide-ren. Oude veiligheidseenheden van onder Moebarak werden opnieuw geactiveerd. Twee derden van de nieuwe provinciale gouverneurs die op 13 augustus werden

aangesteld, kwamen uit het leger of de politie. Velen stonden bekend voor hun vijandigheid tegenover de revolutie van 2011. (The Economist, 17 augustus)

Een commentator stelde: “Sinds de coup kent Egypte een systematische te-rugkeer van de militaire en politiestaat met willekeurige arrestaties, beperkin-gen op de media en het neerschieten van betogers. Het veiligheidsapparaat neemt wraak voor de afgelopen twee jaar toen het bedreigd was door de mogelijkheid van een nieuwe orde waarbij het uit-eindelijk verantwoording zou moeten afleggen. Sinds het begin van de coup voelt het veiligheidsapparaat dat het opnieuw de controle heeft en er wordt hard uitgehaald naar al wie dit bedreigt, los van hun ideologie.” (Guardian, 16 augustus)

Het leger pleegde niet gewoon een staatsgreep, er werd valselijk beweerd dat het leger optrad in naam van de

machtige beweging tegen de regering van Morsi. De generaals konden het ini-tiatief nemen omdat deze fantastische protestbeweging van miljoenen mensen jammer genoeg geen eigen vertegen-woordigers en onafhankelijke leiding had waarmee de beweging zelf de macht kon nemen. De generaals namen dan maar het initiatief en namen de macht terwijl ze beweerden op te treden in naam van de betogers.

Het feit dat het leger de macht overnam, maakte het voor de Moslimbroederschap mogelijk om zich voor te doen als verde-digers van de democratie. Er werd onder het korte bewind van Morsi nochtans niet geaarzeld om autoritaire methoden te gebruiken. Er kan tegelijk geen twijfel over bestaan dat er onder de voorstanders van de val van Morsi vragen, twijfels en verzet bestaan over de repressieve acties tegen de pro-Morsi kampen, de brutale onderdrukking van protest en de toene-

mende pogingen van de generaals om hun macht te consolideren. Deze twijfels en verzet ontwikkelen echter niet auto-matisch in een rechte lijn.

De toename van sectarisme bleek uit de aanvallen op de kerken van de chris-telijke minderheid. De christelijke lei-ders lijken het leger te steunen omdat ze hopen dat het leger kan ingaan tegen religieuze conflicten en tegen geweld van jihadistische krachten. Dat is noch-tans niet het geval. De militaire omver-werping van Morsi en de steun hiervoor van verschillende regeringen zal de fun-damentalistische guerrilla en terroris-me versterken, zeker als de aanhangers van de rechtse islamistische partijen de conclusie trekken dat de strategie van de Moslimbroederschap om de macht door verkiezingen te verwerven heeft gefaald. De impact hiervan zal door-heen het Midden-Oosten en daarbuiten gevoeld worden.

Dit gevaar wordt versterkt door het feit dat de strijd lijkt te gaan tussen enerzijds de reactionaire, conservatie-ve Moslimbroederschap en andere sec-taire leiders en anderzijds de militaire leiding.“In deze situatie is het absoluut belang-rijk dat de inspanningen voor de uitbouw van een onafhankelijke arbeidersbewe-ging, niet alleen vakbonden, worden opgedreven. Deze onafhankelijke ar-beidersbeweging kan een echt alterna-tief bieden en een oproep doen aan die arbeiders en armen die Morsi steunen omwille van hun verzet tegen het leger en de oude elite. Dit is de enige manier waarop de arbeidersbeweging de moge-lijkheden van reactionaire fundamenta-listische religieuze groepen kan te niet doen om zich als centrale opposanten van het militaire bewind op te werpen.” (Polarisation grows - No trust in the ge-nerals. July 10)

Sinds het begin van de revolutie in 2011 was er een massale groei van de arbeidersbeweging in Egypte. Voor de val van Moebarak was er al heel wat ar-beidersstrijd, maar na de val van het re-gime ging dat nog sterker door. Er was een grote beweging om onafhankelijke vakbonden op te zetten. De onafhan-kelijke vakbonden telden minder dan 50.000 leden toen Moebarak viel, maar hebben er vandaag meer dan 2,5 miljoen. Er zijn ook nog steeds 4 miljoen leden in de voorheen door de staat gecontroleer-de officiële vakbonden. Recent waren er tot 800 stakingen per maand, waarbij deze acties zich niet beperken tot eisen rond lonen en arbeidsvoorwaarden maar ook gericht zijn tegen het management uit het Moebarak-tijdperk, tegen afdan-kingen en tegen privatiseringen.

Sinds de val van Morsi viel er echter amper nog een onafhankelijke stem van de arbeidersbeweging te horen. Kamal Abu-Eitu, de voorzitter van de onafhan-

kelijke vakbondsfederatie EFITU, werd zelfs minister van werk en riep op om stakingen te stoppen. Het is niet voor het eerst in de geschiedenis dat een vakbondsleider in een kapitalistische regering komt met als doel om de strijd te stoppen en de arbeiders een militaire regering te laten aanvaarden. Er kwam officiële steun van drie vakbondsfede-raties voor een oproep van generaal al-Sisi voor een massabetoging ter onder-steuning van de nieuwe regering. In de leiding van de EFITU kwam die steun er pas na een stemming van 9 tegen 5.

De politiek om de militaire leiding te steunen, is een rampzalige koers voor de vakbonden. Arbeidersorganisaties moe-ten hun eigen onafhankelijk programma op klassenbasis verdedigen. Dat is een manier om te vermijden dat het militaire regime zich kan consolideren en het is een antwoord op de toenemende sectaire verdeeldheid en het geweld.

De centrale kwestie is de organisatie

van democratisch beheerde, niet-sec-taire verdedigingscomités in de wijken en op de werkplaatsen om aanvallen van de overheid of sectair geweld te-gen te gaan. De arbeidersorganisaties kunnen die taak aanvatten, samen met de uitbouw van een politiek alternatief op het leger, de Moslimbroederschap en het kapitalistische bewind. Met zo’n programma is het mogelijk om met de arbeidersbeweging zowel de generaals als de leiding van de Moslimbroeders te ondermijnen.

De vakbonden en de EFITU in het bij-zonder moeten eisen dat Abu-Eita uit de regering stapt en ze moeten werk maken van hun eigen campagne tegen repressie, sectarisme en militair bewind. Ze moe-ten opkomen voor democratische rech-ten en onmiddellijke vrije verkiezingen voor een revolutionaire grondwetge-vende vergadering zodat de bevolking van Egypte over haar eigen toekomst kan beslissen.

Generaal al-Sisi en zijn militaire mede-standers zullen het niet gemakkelijk heb-ben om de ‘veiligheidsstaat’ opnieuw te vestigen. De revolutie is immers nog niet gedaan. De snelle ontgoocheling en daaropvolgende uitbarsting van oppo-sitie tegen het bewind van Morsi toont aan hoe snel de oppositie kan ontwik-kelen. De bloedige gebeurtenissen van de afgelopen dagen kunnen begrijpelij-kerwijze leiden tot enige terughoudend-heid uit vrees voor repressie en sectair geweld, maar dit zal niet blijven duren. De combinatie van de diepe economi-sche en sociale crisis in Egypte samen met de opkomende sterkte van de arbei-dersbeweging moet wel leiden tot her-nieuwde strijd.

De ervaringen van de arbeiders onder het nieuwe militaire bewind, zoals bij de confrontaties bij Suez Steel, zullen de aanvankelijke steun voor het leger bij het afzetten van Morsi ondermijnen. Dat kan mogelijkheden creëren om steun

voor een socialistisch beleid te winnen. Maar dat zal niet automatisch gebeuren, religieuze krachten zullen er alles aan doen om steun te verkrijgen onder diege-nen die zich tegen het leger verzetten.

De linkerzijde en de arbeidersorganisa-ties mogen het militaire regime op geen enkele wijze ondersteunen, het heeft nooit een progressief karakter gehad. Het leger trad niet alleen tegen Morsi op om de eigen privileges en belangen te dienen, maar ook om de massabewe-ging te stoppen. Die beweging had tot een verdieping van de revolutie kunnen leiden met een verzwakking van de ka-pitalistische staat en een groeiend anti-kapitalistisch verzet. Dat is meteen ook waarom het regime zo snel de steun van de Westerse machten kreeg en waarom figuren als Obama wel erg voorzichtig waren in hun kritieken op de bloedige repressie tegen de oppositie.

onafhankelijke stem arbeidersbeweging nodig!

aanvallen op de arbeiders

Geen steun aan leger of morsi, de revolutie is nog niet voorbij!

dls327.indd 9 25/08/2013 19:55:41

de Linkse Socialist10 thema de Linkse Socialist10 VsSociaLiST aLTERNaTiVE HaaLT 35% iN SEaTTLE

Linkse socialisten tonen weg naar onafhankelijke politieke vertegenwoordiging

door BArt VAndersteene

De Verenigde Staten stonden het voorbije jaar minder in het oog van de economische storm dan de EU. Dit betekent echter niet dat er geen fundamentele veranderingen aan de gang zijn in de Amerikaanse samenleving. De Amerikaanse Droom waarbij elke goed studerende en werkende Amerikaan op een

relatief zorgeloze toekomst rekent, ligt aan diggelen. De opkomst van indrukwekkende Occupy-beweging in 2011 zal de geschiedenis ingaan als een van de eerste uitingsvormen van dit keerpunt in de Amerikaanse samenleving.

Foto: protestactie van Occupy Homes in Minneapolis tegen de uithuiszetting van de familie Sergio

Door een ongeziene interventie van de overheid kon de Amerikaanse elite een crisis als deze in de EU voor zich uit duwen. De grootste adepten van de vrije markt en het liberalisme hadden de door hen verfoeide overheid meer dan nodig om hun systeem te stutten en van een ineenstorting te redden. Zonder overheidsinterventie en de hui-dige monetaire politiek die permanent vers geld in het systeem pompt, zou de economische ravage maar vooral de so-ciale revolte in de Amerikaanse samen-leving dramatische proporties hebben aangenomen.

Met 2,2% groei in 2012 lijkt het nog mee te vallen. Overal spreken politici en burgerlijke commentatoren over het einde van de crisis en het ingezette her-stel. Het begrotingstekort werd van bij-na 10% naar 4% teruggebracht, de Dow Jones staat terug hoger dan voor de cri-sis en de werkloosheidsgraad is gedaald van 9,4% in 2009 naar 7,4%.

Maar de crisis is niet in rook opge-gaan. Maar liefst 5% van de bevolking is zijn huis kwijtgeraakt, private inves-teringen staan op een laag pitje ondanks

historisch lage intrestvoeten, er zijn drastische bepsaringen op alle niveau’s. Van alle nieuwe jobs die er in 2010 bij-kwamen, waren er 76% met lage lonen. Dat zijn tijdelijke jobs die als sneeuw voor de zon verdwijnen als de eco-nomie het wat minder doet. Een loon wordt als laag bestempeld als het min-der dan 11 dollar bruto per uur is (8,22 euro). Een kwart van de Amerikaanse werkenden verdient minder dan het Belgische minimumloon. Voor hen is er weinig ‘droom’ in Amerika, het le-ven is een lange strijd om te overleven. In 2007 gaf 55% van de Amerikaanse bevolking aan een ‘goede’ of ‘perfecte’ financiële positie te kennen, nu is dat afgenomen tot 32%.

De overheid is nog steeds verplicht om de economie aan het infuus te leg-gen om erger te voorkomen. De inbreng met gemeenschapsmiddelen is echter niet gericht op publieke investeringen en jobcreatie, maar wel op het drukken van geld om intrestvoeten laag te hou-den en de banken de tijd te geven om de ergste rommel op te ruimen vooraleer de tweede fase van de crisis er komt.

econoMie aan het infuus

Het faillissement van de stad Detroit, ooit de bakermat van het moderne en industriële Amerika, is een enorme slag voor het prestige van de VS. Het is het meest extreme voorbeeld van het verval in de Amerikaanse samenleving. Decennialang boekten de grote automobielbedrijven uit Detroit megawinsten. Maar vandaag is de stad verlaten en vervuild. Een stad die ooit symbool stond voor welvaart en vooruitgang kent vandaag 50% werkloosheid. Bovendien leeft twee derde van de kinderen onder de armoedegrens. Na jarenlange besparin-gen op openbare diensten en sociale voorzieningen is de criminaliteit vijf maal hoger dan het Amerikaanse gemiddelde. Maar liefst 47% van de bevolking is functioneel analfabeet. Detroit is slechts het topje van een gigantische ijsberg. Tientallen kleinere steden staan aan de afgrond van het faillissement en ver-schillende staten kampen met enorme schuldenbergen. Een faillissement be-tekent in de praktijk dat heel wat engagementen van de overheid, bijvoorbeeld inzake pensioenen, op de helling komen te staan.

vorMt het failliet van detroit een precedent?

Rond deze slogan vonden dit jaar reeds tientallen acties plaats van werknemers in de lage loonsector (onder meer bij fastfoodbedrijven). Het federale minimumloon bedraagt nu 7,25 dollar of 5,50 euro. Mocht het minimumloon sinds 1968 aan de inflatie aangepast zijn, dan zou het 16,80 dollar bedragen. Met 7,25 dollar per uur is het niet mogelijk om een waardig leven op te bouwen. Miljoenen Amerikanen combineren verschillende jobs om rond te komen. De acties voor een minimum-loon van 15 dollar per uur worden breed ondersteund. Socialist Alternative heeft er een centrale slogan in haar verkiezingscampagne in Seattle van gemaakt.

‘15 dollar per uur en een vakbond’

SocialiSt alternative: doorbraak in Seattle, StrakS ook in minneapoliS?

Democraten en Republikeinen vor-men twee gezichten van een zelfde po-litiek ten dienste van de heersende elite. Het was met een uitgekiende campagne dat Obama en de Democraten de hoop op verandering wisten uit te spelen. Maar Obama bracht geen verandering. De afgelopen maanden is zijn popula-riteit sterk afgenomen. De beloftes wer-den niet waargemaakt, wat leidde tot frustratie en verzet. Er is een gevaar dat dit in 2014 kan leiden tot kansen voor de Republikeinen en de rechtse popu-listen van de Tea Party die de frustra-ties richten tegen migranten, werklozen, vakbonden,...

Maar het kan ook anders. Er is een ver-rassend grote openheid voor een politiek alternatief dat de belangen van de ge-wone werkende bevolking centraal stelt. Socialist Alternative voert met haar be-perkte krachten drie lokale verkiezings-campagnes. In Seattle, Minneapolis en Boston wordt aangetoond dat een expli-ciet socialistisch programma geen hin-derpaal is voor electoraal succes.

In Seattle konden alle inwoners met voorverkiezingen bepalen welke twee kandidaten per te verkiezen zetel naar de tweede ronde op 7 november door-gaan. Voor een van deze posities is Kshama Sawant kandidaat. Bij de voor-verkiezing haalde ze 44.458 stemmen of 35%. Dat is voor socialisten in de VS een ongezien resultaat. Een politieke commentator had het over “niet minder dan een aardbeving. Kshama heeft een nieuwe weg getoond voor onafhanke-lijke kandidaten die direct de belangen

en thema’s van de werkende klasse ver-dedigen.” Tientallen activisten en vrij-willigers maken zich op voor een unieke campagne om een sterk resultaat neer te zetten op 7 november.

Ook in Boston en Minneapolis wordt uitgekeken naar de resultaten van de linkse socialisten. Ty Moore, de kan-didaat van Socialist Alternative in Minneapolis, daagt de Democraat Alondra Cano uit in het negende kiesdis-trict. Ty en Socialist Alternative hebben de afgelopen jaren een grote autoriteit opgebouwd met concrete campagnes en acties. Zo zijn er momenteel campag-nes tegen gedwongen uithuiszettingen. Miljoenen gezinnen werden de afgelo-pen jaren uit hun woning gezet omdat ze de lening niet meer konden afbetalen, vaak als gevolg van de gehaaide prak-tijken van de banken. In Minneapolis ging de Occupybeweging mee onder impuls van Socialist Alternative over in de campagne ‘Occupy Homes’. De campagne van Ty geniet de steun van de belangrijkste vakbondscentrale in Minneapolis en krijgt de steun van tal van lokale activisten. Er is een kleine maar reële kans om verkozen te gera-ken in de gemeenteraad.

Socialist Alternative heeft als enige linkse organisatie in de VS een correc-te inschatting gemaakt van de enorme veranderingen in de samenleving en de mogelijkheden voor links om daar op het politieke terrein uitdrukking aan te geven. Occupy toonde de woede en het ongenoegen van miljoenen mensen. Het heeft het politieke debat onder de

bevolking gewijzigd. Jongeren weige-ren alsmaar meer de logica van het sy-steem dat hen opzadelt met studieschul-den en jobs aan lage lonen. Werkenden beginnen de besparingsprogramma’s en de aanvallen op de vakbonden in vraag te stellen. Er is ook de aanval op de klokkenluiders en het engagement van de Obama-administratie om het bespioneren van de eigen bevolking te versterken.

In een recente verklaring na het ver-kiezingssucces in Seattle schreef SA:

“Socialisten erkennen dat verkiezingen niet het ideale terrein zijn om aan po-litiek te doen en dat ze op zichzelf on-voldoende zijn om reële verandering te brengen. De macht van het grote geld en de media controleert de politiek onder het kapitalisme. De geschiede-nis toont aan dat alle overwinningen voor de werkenden gewonnen zijn door masssabewegingen. (…) De ontwik-keling van sociale strijd de komende maanden zal bepalend zijn voor het exacte resultaat bij de verkiezingen. De

‘realiseerbaarheid’ van ons programma groeit wanneer jongeren en werkenden zich organiseren en er een toename komt van acties, stakingen. (…) De cam-pagnes zullen een levend voorbeeld zijn van hoe de linkerzijde en de werkenden een serieuze onafhankelijke campagne kunnen voeren dat als model kan die-nen om te verspreiden over het hele land. Het zijn voorbodes van de komende golf aan politiek verzet die de twee partijen die de big business vertegenwoordigen zullen uitdagen.”

dls327.indd 10 25/08/2013 19:55:43

www.socialisme.be September 2013 11themawww.socialisme.be September 2013 11duitsland

De huurprijzen en energie worden duurder. Aan het einde van het loon is er voor velen nog een groot stuk maand over. Terwijl werkenden, gepensioneer-den en werklozen steeds meer moeten betalen, worden de banken met belas-tinggeld gered en worden miljarden uit-getrokken voor prestigeprojecten zoals Stuttgart 21 (een nieuw station en trein-netwerk) of de luchthaven van Berlijn. Velen trekken de conclusie dat alle

partijen hetzelfde zijn en nemen hier-door niet meer deel aan de stembusslag. Of er nu een nieuwe zwart-gele coalitie (van christendemocraten en liberalen) komt of een rood-groene regering, aan de politiek in het belang van de rijken en grote bedrijven zal niets verande-

ren. Het waren uiteindelijk de SPD en de Groenen die met Agenda 2010 en Hartz IV tien jaar geleden aan de ba-sis lagen van de harde aanval op onze arbeidsvoorwaarden en lonen. Het wa-ren diezelfde partijen die een Duitse deelname aan oorlogsoperaties door-voerden. En het waren eveneens de so-ciaaldemocraten en de Groenen die de liberalisering van de financiële sector doordrukten.

SPD-leider Peer Steinbrück doet nu een poging om zijn sociale geweten te ontdekken en spreekt over de nood aan een herverdeling van de rijkdom. Als zowel de SPD als de Groenen nu pleiten voor een minimumloon, is dat vooral omdat Die Linke deze eis op de

agenda heeft gezet waardoor de andere partijen kleur moesten bekennen. Maar zowel de SPD en de Groenen aan de ene kant als de christendemocratische CDU/CSU en het liberale FDP aan de andere kant weten dat er na de verkie-zingen van 22 september nieuwe be-sparingen zullen volgen. Die komen bovenop de maatregelen op lokaal en regionaal vlak.

Om tot verandering te komen, is er nood aan een grote druk van onderuit – uit de bedrijven, universiteiten, scholen en wijken. Daarbij zijn de verkiezingen van september wel degelijk belangrijk. Ze bieden immers een mogelijkheid om Die Linke opnieuw – en hopelijk sterk

– in het parlement te verkiezen.

Dittrich stelt dat een versterking van de SAV ook een versterking van Die Linke betekent. Als lid van onze or-ganisatie leeft Dittrich aan een gemid-deld arbeidersloon. Bij de verkiezingen van eind september maakt ze jammer genoeg geen kans om herverkozen te geraken, wel zal Dittrich actief blijven binnen de SAV en de linkerzijde bin-nen Die Linke. Hieronder een ingekorte versie van de verklaring die Heidrun Dittrich aflegde om haar lidmaatschap aan te kondigen.

“Tegen de achtergrond van massa-bewegingen op bijna alle continenten, het huidige gebrek aan een alterna-tief in het bewustzijn van veel mensen en de ontgoocheling in de neoliberale partijen, is de uitbouw van sterke so-cialistische krachten bepalend om een uitweg uit de crisis van het kapitalisme aan te duiden. Zoniet zullen pro-kapi-talistische of zelfs fascistische krachten gebruik maken van de bestaande ont-goocheling. Progressieve bewegingen kunnen in burgeroorlog omslaan zoals in Syrië of het leger aan de macht bren-gen zoals in Egypte. Dat kan enkel ver-meden worden als de arbeidersklasse zich internationaal organiseert om als onafhankelijke kracht op te komen voor

een alternatief.“In 2009 werd ik voor Die Linke in de Bundestag verkozen op de lijst in de deelstaat Nedersaksen. Ik meen dat ons werk in het parlement, zoals Rosa Luxemburg meer dan honderd jaar ge-leden schreef, in de eerste plaats moet gebruikt worden om de hypocrisie van de burgerlijke partijen aan te klagen, ons alternatief naar voor te brengen en de eisen van de buitenparlementai-re bewegingen bekend te maken en het lokale verzet te versterken. Ik was er steeds tegen om de parlementaire po-sities als een doel op zich te zien.“Net zoals de SAV meen ik dat de hui-dige crisis niet louter een crisis van de financiële markten is, maar een sys-teemcrisis van het kapitalisme. Deze crisis kan niet opgelost worden door een herverdeling van de rijkdom, het kapitalisme is immers gebaseerd op winstmaximalisatie. Er kan enkel een oplossing gevonden worden door de socialisatie van de productiemiddelen en een ecologische en sociale planning in een socialistische samenleving. Onze taak bestaat er in om vanuit de dage-lijkse problemen van de mensen een so-cialistisch antwoord te bieden en een brug naar een socialistisch alternatief

te bouwen.“Om de sociale verhoudingen funda-menteel te veranderen, moeten we een meerderheid overtuigen. Dat kan en-kel door het aanmoedigen van zelf-ac-tiviteit waardoor steeds meer mensen in conflict komen met het systeem. We zullen het niet bekomen door parlemen-taire coalities met burgerlijke partijen als de SPD of de Groenen. “Ik was bijzonder onder de indruk van de activiteiten van SAV-leden in het zie-kenhuis Charité waar ze mee een vak-bondsgroep hebben opgezet die een voorbeeld is voor alle vakbondscam-pagnes. Ik had ook de mogelijkheid om op een internationale bijeenkomst leden van het CWI te ontmoeten en ken-nis te maken met een echte internatio-nale en socialistische organisatie. De rol van de leden van de Democratic Socialist Movement (DSM) in de mijn-stakingen en de opbouw van een nieu-we arbeiderspartij in Zuid-Afrika en de strijd van Xekinima voor een eenheid van de Griekse linkerzijde op een dui-delijke socialistische basis, zijn voor-beelden van hoe de socialistische lin-kerzijde moet handelen.”

Op 22 september zijn er verkiezingen in Duitsland. De conservatieve premier Angela Merkel van de CDU (christendemocraten) stevent af op een herverkiezing. Haar liberale coalitiepartner dreigt evenwel zwaar te verliezen. De sociaaldemocratische SPD slaagt er niet in om de electorale positie

van Merkel te bedreigen. Ter linkerzijde voert Die Linke campagne om de verwachte electorale schade te beperken. Waar de partij in 2009 nog goed was voor 12% dreigt ze nu terug te vallen tot 7 à 8%. We publiceren een ingekorte versie van de verklaring van onze Duitse zusterorganisatie SAV die actief is binnen Die Linke.

Parlementslid Heidrun Dittrich (Die Linke) sluit aan bij cWi

Op onze zomerschool maakte Heidrun Dittrich, een nationaal parlementslid van Die Linke uit Nedersaksen, bekend dat ze aansluit bij Sozialistische Alternative (SAV), onze Duitse

zusterorganisatie. Ze nam deze beslissing na een lange periode van samenwerking binnen de partij en ook binnen de linkse stroming

‘Antikapitalistische Linkerzijde’.

In tegenstelling tot de eenheidsworst van de gevestigde partijen staat Die Linke aan de kant van de gewone wer-kenden, werklozen en gepensioneer-den. De partij gebruikt daarvoor zo-wel haar positie in als acties buiten het parlement.

Zo voert Die Linke actief campagne ter ondersteuning van het personeel in de distributiesector dat opkomt voor ho-gere lonen en een degelijke collectieve arbeidsovereenkomst. In de gezond-heidszorg steunt Die Linke de eis voor meer personeel en ondersteunt de par-tij de acties (waaronder stakingen zo-als bij het Berlijnse ziekenhuis Charité) hiervoor. Bij de Blockupy-acties tegen de macht van de banken, een actie in Frankfurt voor de zomer, stonden parle-mentsleden van Die Linke mee vooraan en werden ze mee opgepakt. De partij heeft zich tegen ieder reddingsplan voor de banken verzet. Er werd tegen iedere deelname van Duitse troepen aan bui-tenlandse operaties gestemd – wat van de zogenaamde ‘vredesactivisten’ van de Groenen niet kan gezegd worden. In het debat over het inzetten van drones (onbemande bommenwerpers) in on-der meer Afghanistan, stelt Die Linke:

“Investeer in kinderopvang in plaats van dodende drones.”

Die Linke heeft een actieve rol ge-speeld in het verzet tegen het asociale beleid en daarmee heeft ze de ruimte voor rechts-populistische krachten be-perkt. Maar dit is slechts één kant van de partij. Er zijn ook andere krachten binnen Die Linke die pleiten voor het aanpassen van het partijprofiel om ge-makkelijker met SPD en Groenen in zee te kunnen gaan. Waar Die Linke mee in de regionale regeringen zit, zo-als in Brandenburg, worden de bespa-ringen mee opgelegd door Die Linke. Na tien jaar van rood-rood bewind in Berlijn wordt er steeds meer bespaard. Sommigen willen dat ook op nationaal vlak doen.

Terwijl Die Linke geen homogene par-tij is, blijft het wel de enige partij die tegen het neoliberale eenheidsdenken ingaat. Door op Die Linke te stemmen, wordt het verzet tegen de komende be-sparingen onder de nieuwe regering versterkt. Binnen Die Linke zijn er heel wat voorstanders van een strijdbare opstelling waarbij de partij gericht is op actief verzet en een betrokkenheid van de basis.

merkel op weg naar herverkiezing?onze mening: Die Linke versterken!

DUiTSLaND

is Die Linke echt anders? waaroM zelf actief worden?

Het echte verschil zal niet in het par-lement gemaakt worden, daarvoor zul-len we de toplui van de banken en grote bedrijven namelijk moeten raken waar het hen pijn doet. In het parlement en in de regering zitten slechts hun ma-rionetten. Die Linke moet een actieve rol spelen in het verzet tegen de echte machthebbers.

Met een krachtige beweging van wer-kenden, werklozen, jongeren en gepen-sioneerden kunnen verbeteringen afge-dwongen worden. Maar er is nood aan een socialistische massapartij om deze verbeteringen te behouden en een einde te maken aan de macht van de superrij-ken. Zo’n partij moet ingaan tegen het kapitalisme en opkomen voor een soci-alistische samenleving. Parlementaire posities kunnen daartoe gebruikt wor-den, maar dan wel om de eisen van de bewegingen op straat te versterken.

Zonder een omvattend antikapitalis-tisch antwoord, kan de kleine minder-heid die het vandaag voor het zeggen heeft doorgaan met een politiek van besparingen, milieuvernietiging, af-dankingen en dat alles overgoten met de nodige leugens om het ons te laten slikken.

www.sozialismus.info

dls327.indd 11 25/08/2013 19:55:46

thema

Elysium: Science fiction of hedendaagse realiteit?

De film brengt een scherpe aanklacht tegen tal van hedendaagse wantoestanden. Zo lijkt het Los Angeles anno 2154 verdacht sterk op de Braziliaanse favelas vandaag. Een groot deel van de beelden werd in sloppenwijken van Mexico City gedraaid. Toen regisseur Neill Blomkamp werd gevraagd of Elysium een beeld geeft van hoe hij de aarde ziet binnen 140 jaar, antwoordde hij: “Neen, dit is geen science fiction. Dit is van-daag. Dit is nu.”

Op de vervuilde aardkloot moet de grote massa zich maar zien te redden, gebukt onder een re-pressieve bureaucratie waar robots de taken van politie en leger hebben overgenomen. De arbeids-omstandigheden zijn ronduit erbarmelijk en so-ciale bescherming onbestaande. Wie hieraan wil ontsnappen en per ruimteschip Elysium poogt

binnen te dringen, heeft een grote kans deze reis niet te overleven. Wie het wel haalt wordt zonder pardon terug gestuurd. Klinkt ons ook vaag be-kend in de oren...

Het zou natuurlijk maar een saaie prent opleve-ren indien Max (Matt Damon) deze wantoestan-den ongemoeid zou laten. Deze ex-autodief, die zijn leven beterde en ‘eerlijk’ aan de kost pro-beert te komen als fabrieksarbeider, wordt het slachtoffer van de erbarmelijke werkomstandig-heden. Aanvankelijk weigert hij een cabine met stralingsgevaar te betreden, maar wanneer zijn ploegbaas dreigt met ontslag, gaat hij toch over-stag, met de te verwachten fatale gevolgen. Deze scène doet sterk denken aan rampen zoals in het Rana Plaza in Dhaka, Bangladesh, waar textiel-arbeidsters met ontslag bedreigd werden nadat

ze, uit angst voor instorting, het gebouw hadden verlaten. Velen gingen opnieuw aan het werk, met alle gevolgen van dien.

Hoe het verder afloopt met de bestraalde Max mag u zelf gaan ontdekken in deze spannende film, die naast haar bikkelharde sociale kritiek ook een rijkdom aan indrukwekkende beelden ople-vert, met 3d-animatie van buitengewone kwaliteit. De Zuid-Afrikaanse regisseur Neill Blomkamp is niet aan zijn proefstuk toe. In 2009 scheerde hij reeds hoge toppen met District 9. Hoewel hij zich in beide films beperkt tot het aankaarten van problemen en niet overgaat tot het bieden van ge-loofwaardige oplossingen, kunnen we deze film aanraden aan vriend en vijand van het SF-genre. Veel kijkplezier.

door Frederik de GroeVe

Het jaar 2154. De kapitalistische elite kan op aarde niet langer haar luxeleven leiden gezien de planeet

een complete puinhoop geworden is. Proper water of een zuchtje zuivere lucht zijn nergens meer te vinden. Daarom nam de rijke toplaag van fabriekseigenaars haar intrek in Elysium, een ‘gated community’ in de ruimte, vanop het aardoppervlak goed zichtbaar aan de hemel, maar onbereikbaar voor wie niet over de middelen beschikt. De happy few leven er in een weelderige oase, voorzien van alle luxe, en hebben beschikking tot technologie die ieder letsel en elke ziekte in een handomdraai geneest.

Onze Ierse zusterpartij bracht een vlot leesbaar boek uit over de lock-out in Dublin in 1913. Het patronaat reageerde op de opkomende arbeidersbeweging die zich begon te organiseren onder het personeel van het openbaar vervoer. De arbeiders deden dat in de ITGWU (Irish Transport and General Workers Union), een strijdbare vakbond met lei-ders als Jim Larkin en James Connolly, twee revolutionaire socialisten. Tegen de officiële rechtse vakbondsleiders in en tegen een bijzonder agressief patro-naat en de patronale marionetten van de gevestigde media en de katholieke kerk werd de strijd aangegaan.

Om de opkomende strijdbare vak-bond te breken, beslisten de bazen rond William Martin Murphy (eigenaar van onder meer het tramnetwerk van Dublin) om zes prominente militanten af te danken en de rest van het perso-neel te bedreigen: ze moesten kiezen tussen de vakbond of hun job. Hierop ging het trampersoneel in staking. Het protest botste op repressie waarbij do-den vielen. Verschillende bazen gin-gen over tot een lock-out: het personeel

werd aan de deur gezet. Doorheen het syndicale protest wer-

den tal van methoden gebruikt om de strijd te versterken. De solidariteit werd georganiseerd, vrouwen werden bij de acties betrokken, kinderen kon-den naar sympathiserende gezinnen in Engeland,… Er werd nadien ook be-wust geprobeerd om een politiek ver-lengstuk aan de strijd te breien, met eigen arbeiderskandidaten bij de ver-kiezingen.

De acties in Dublin konden op een brede solidariteit doorheen Ierland, Engeland, Wales en Schotland rekenen. Toch ging de centrale Britse vakbonds-leiding niet in op de druk die er van onderuit was om solidariteitsacties te ondernemen. Dat zou uiteindelijk een genadeslag aan de beweging toebren-gen. Maar de nederlaag in 1913 bete-kende niet dat de arbeidersbeweging gebroken was, in de daaropvolgende jaren waren er tal van uitbarstingen van revolutionaire strijd.

Het boek ‘Let us rise’ telt 142 pa-gina’s en kost amper 5 euro (+ ver-zendingskosten). Het is opgedeeld in

korte hoofdstukken afgewisseld met interessante weetjes. Parlementslid Joe Higgins brengt op het einde van het boek ook een kritiek op hoe de huidi-ge vakbondsleiders met de erfenis van 1913 omgaan. Dit is geen geschiede-nisboekje, maar een boek over een his-torisch thema geschreven door activis-ten die uit de geschiedenis lessen voor vandaag halen.

Bestel ‘Let us rise’ door 7,50 euro over te schrijven op BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press met vermelding

‘Let us rise’.

Eerder schreef Ico Maly ‘De bescha-vingsmachine’, een bijzonder scherp boek dat inging tegen islamofobie en discriminatie. Het boek over de N-VA is van een ander kaliber: een turf van 600 bladzijden. Het gaat om een docto-raatsthesis bij professor Jan Blommaert. Gelet op die vorm is er een academische toonzetting en dreigen de uiteenzet-tingen over de filosofische voorbeel-den van De Wever en co ons wel heel ver te leiden.

Het is opvallend dat er relatief weinig boeken over de N-VA zijn verschenen, zeker op het vlak van kritische ana-lyses is er weinig te vinden. Met dit boek legt Ico Maly de lat meteen hoog voor de kritische werken die ongetwij-feld nog zullen volgen. De nadruk in het boek ligt op de ideologie van de N-VA – een samenraapsel van ideeën van het conservatieve anti-verlichtings-denken over een mystiek nationalisme tot economisch neoliberalisme – en de wijze waarop de partij en De Wever in het bijzonder deze ideeën naar buiten

brengen. Dat de N-VA erg handig is in haar

communicatie is algemeen geweten, maar het is nuttig om dat grondig te onderzoeken. Maar de centrale basis voor het succes van N-VA ligt niet bij haar eigen ideologische basis en ook niet bij haar communicatietechnieken. De afkeer tegenover de andere partijen en de ondermijning van alle gevestigde partijen leidt tot politieke onstabiliteit en een vage roep tot verandering. Het is daar dat de N-VA op kan inspelen, maar het vormt geen stabiele basis voor blijvend succes.

Het sociaal-economische programma van N-VA komt in het boek van Ico Maly maar beperkt aan bod. Het zou nochtans de moeite zijn om ook dat aspect aan een grondig onderzoek te onderwerpen.

‘N-VA. Analyse van een politieke ideologie’ door Ico Maly telt

608 pagina’s en kost 34,95 euro.

Honderd jaar na de lock-out in Dublin ‘N-Va. analyse van een politieke ideologie’ van ico maly

StoP de PriVAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNWeekIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN NieuWe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WaaR LSP VooR STaaT

recensies1� de Linkse Socialist

dls327.indd 12 25/08/2013 19:55:46

themapartijnieuws 1�www.socialisme.be September 2013

Vl Brab-Limburg: 1.408 €Henegouwen-Namen: 1.371 €Bxl-W.Brab: 1.364 €Antwerpen: 719 €O en W Vlaanderen: 1.108 €Luik-Lux: 166 €Nationaal: 1.182 €TOTAAL: 7.318,21 €

141%137%62%42%36%17%118%67%

Na bijna twee maanden staan we op 67% van het streefdoel inzake fi-nanciële steun die we dit kwartaal willen ophalen. Twee regio’s behaalden hun doelstelling reeds. In Vlaams-Brabant/Limburg bracht de barbecue van afdeling Keerbergen met een 60-tal aanwezigen maar liefst 700 euro op. In Henegouwen-Namen waren er onder meer geslaagde interventies op Esperanzah en bracht de feestelijke opening van ons lokaal in Charleroi heel wat steun binnen. Wil je ons ook ondersteunen? Stort dan een bijdra-ge op rekening 001-2260393-78 van LSP met vermelding ‘steun’. Of neem een doorlopende opdracht van maandelijks minstens 2 euro – dan sturen we je ook telkens deze krant op.

agenda- za. 7 sep. Gent: stadswandeling en BBQ van LSP-

Gent- za. 21 sep. Aalst. Feestje van LSP-Dender.

- za. 28 sep. Trefdag rond ecosocialisme (org. Rood!, Parti de Gauche en anderen)

- zo. 20 okt. Betoging tegen kernwapens: ‘Time to go’- za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetes-

za. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel van Socialisten) in Antwerpen

Steun ons strijdfonds!

contact / abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

Stadswandeling en BBQ in Gent

ZomercampagneOp de festivals voerden we deze zomer actief campagne rond TegenGAS.

De respons was erg groot, we haalden tientallen namen en adressen op van mensen die willen meewerken. Ook kwam er financiële steun bin-nen zodat we de campagne kunnen voeren. We trokken onder meer naar Cactus, Dour, Reggae Geel (foto hieronder), Casablanca, Marktrock Leuven, Ieperfest,...

door eLs desChoemACker

Tijdens een warme week in juli kwamen 400 linkse socialisten uit meer dan

30 landen bijeen. Analyses en verslagen uit Zuid-Afrika, Brazilië, de VS, Griekenland of Tunesië, ... tonen het complexe beeld van een wereld in een periode van revolutie en contra-revolutie. De manifeste uitzichtloosheid van het kapitalisme leidde in sommige landen tot de grootste bewegingen uit de geschiedenis. Dat deze vooralsnog niet leidden tot een veralgemeende en hernieuwde populariteit van socialistische oplossingen, was het onderwerp van heel wat discussie.

De vaststelling dat de arbeidersbe-weging globaal gezien niet voorbereid was op de diepste crisis van het kapi-talisme sinds de jaren 1930 is een un-derstatement. Op het verkeerde spoor gezet in de naweeën van het post-sta-linistische tijdperk en gedurende een paar decennia overweldigd door het marktdenken, verdwenen socialisti-sche analyses en ideeën naar de achter-grond. De strijd voor een socialistische maatschappij werd afgedaan als niet langer relevant en linkse partijen en vakbonden concentreerden zich sinds-dien op het meest haalbare binnen het kapitalisme.

Dit heeft sporen nagelaten. De crisis zorgde dan wel voor massabewegingen op nooit geziene schaal en een steeds bredere anti-kapitalistische stemming,. maar het ontbreken van een duidelijk

perspectief en alternatief gebaseerd op de onafhankelijke kracht van de arbei-dersklasse leidde ook tot heel wat ver-warring, verlamming en nederlagen, die het proces van revolutie tijdelijk kunnen terugduwen.

De beweging in Egypte bijvoorbeeld gaat door een zeer belangrijke maar dramatische fase. Het uitblijven van een onafhankelijk antwoord van de arbeidersbeweging op de staatsgreep die bedoeld was om de revolutie op een zijspoor te zetten, kan de revolutie in gevaar brengen en leiden tot ontsporing in sectair geweld.

Na ontelbare algemene stakingen en een grote wil tot strijd aan de dag te hebben gelegd, dreigt wanhoop Griekenland een tijd in zijn greep te houden. In nog andere landen krijgt de diepe woede het karakter van steun aan allerlei populistische formaties en anti-partijstemmingen.

Deze ontwikkelingen zijn een be-langrijke en noodzakelijke leerschool. De bewegingen laten een glimp zien van die immense potentiële kracht die de arbeidersklasse in zich draagt. Anderzijds tonen ze ook dat massabe-wegingen op zich niet volstaan.

Dat het bewustzijn sprongen vooruit kan maken, wordt aangetoond door de openheid voor socialistische ideeën en kandidaten in de VS, en dit nog voor de Amerikaanse arbeidersklasse mas-saal op het toneel verschenen is. Het is een belangrijke voorloper van wat zich ook elders kan ontwikkelen.

In Zuid-Afrika leidde het drama van Marikana tot een zeer scherpe breuk tussen de arbeidersbeweging en het ANC. De razendsnelle ontwikkeling van de WASP, onder leiding van de kleine CWI-afdeling in het land, toont

dat de oproep voor een nieuwe arbei-derspartij haarfijn aangevoeld wordt. Anti-partijgevoelens kunnen snel te bo-ven gekomen worden wanneer een ech-te arbeiderspartij ontstaat, een partij die in de strijd met woord én daad aan de kant van de arbeidersklasse staat.

In Griekenland wordt de besparings-politiek letterlijk uitgespuwd. Peilingen tonen een overgrote meerderheid voor openlijk socialistische maatregelen als het niet terugbetalen van de schuld of de nationalisatie van de banken en an-dere sleutelsectoren van de economie. Op de vraag of binnen de EU blijven alle pijn waard is, wordt massaal ‘neen’ geantwoord. Of er een staking van on-beperkte duur nodig is? Een overwel-digende ‘ja’! Deze voorbeelden tonen dat het bewustzijn wel degelijk revolu-tionaire kenmerken in zich draagt en er een groot revolutionair potentieel aanwezig is in de objectieve situatie. Belangrijkste obstakel: het gebrek aan een leiding die zich baseert op dit po-tentieel en dit kan en wil omzetten in een beweging voor maatschappijveran-dering. De belangrijkste radicaal linkse partij, Syriza, lijkt in tegenovergestel-de richting te evolueren.

Dit soort fouten kan de beweging en de ontwikkeling van een socialis-tische bewustzijn vertragen en leiden tot belangrijke nederlagen, ... maar zal het revolutionaire potentieel niet doen verdwijnen. Het kan van het revolutio-naire proces wel een meer uitgerokken proces maken. Het is daarom een strijd tegen de klok om revolutionaire partij-en te bouwen die de ervaringen van de klassenstrijd kunnen veralgemenen en een strategie voor socialistische maat-schappijverandering aanbieden. Werk daaraan mee, sluit je aan bij LSP!

Bouwen van revolutionaire partijen om socialistische verandering te kunnen realiseren en consolideren

cWi ZomERScHooL

Nieuwe LSP-afdeling in charleroi begint vorm aan te nemen

door Ben (ChArLeroi)

We wilden al langer ook in Charleroi een afdeling van de grond krijgen. Nu

begint dat vorm te krijgen. Voor een revolutionaire partij als de onze is een inplanting in grote arbeiderssteden van groot belang. Het grote aantal stakingen en betogingen in en rond Charleroi is een uitdrukking van de strijdbaarheid en het potentieel in deze regio. Ook is een werking in deze stad uitbouwen belangrijk in het kader van de oproep van ABVV-Charleroi voor een links alternatief op de kapitalistische crisis.

Sinds een jaar zijn we met twee leden begonnen met de opbouw in Charleroi. Dat gebeurde met vallen en opstaan, maar steeds met de nodige ernst. De afgelopen maanden is onze werking echt gelanceerd. Op 30 juni was er de opening van ons lokaal secretariaat. Er waren een 50-tal aanwezigen en het

feest bracht ongeveer 350 euro voor ons strijdfonds op.

Daarna volgde deze zomer een reeks van vormingsdagen onder de titel

‘Marx had gelijk’. Zo was er een vor-ming over de situatie in Tunesië met een 40-tal aanwezigen, waaronder heel wat internationale gasten na afloop van de zomerschool van het CWI. Er was een dag in het kader van de geschiede-nis van het Belgische trotskisme en van onze internationale stroming. Hierna volgde een vorming over de crisis van het kapitalisme. Op beide vormingen waren telkens een 20-tal aanwezigen. De laatste vorming staat gepland voor 1 september en handelt over de strijd te-

gen het fascisme. In september zullen we ons sterk richten op antiracisme en de strijd tegen de GAS-boetes.

Op de zomerfestivals hadden we en-kele goede tussenkomsten waarbij we steun voor onze campagnes ophaalden maar ook in contact kwamen met jon-geren die willen meewerken met ALS en LSP. Zowel op vlak van politieke vorming, uitbouw van onze politieke periferie als werking naar potentiële nieuwe leden toe was het een geslaag-de zomer. Nu willen we een jonge-rengroep uitbouwen en zullen we ook aanwezig blijven in syndicale acties of lokale strijd tegen het asociale beleid van Magnette en zijn kliek.

dls327.indd 13 25/08/2013 19:55:49

themategengas1� de Linkse Socialist

TegenGaS. Enkele antwoorden op tegenargumenten

“jullie praten overlast goed”

Absoluut niet. In plaats van repres-sieve nepoplossingen die de overlast niet stoppen, hebben wij net voorstel-len om dat wel te doen. Door te in-vesteren in meer en propere publieke toiletten, kan een groot deel van het wildplassen verdwijnen. Met meer publieke vuilbakken en goedkope en regelmatige afvalophaling, kan het sluikstorten aangepakt worden. Door te investeren in publieke infrastructuur om ontspanningsmogelijkheden aan te

bieden, worden de opties voor jonge-ren niet beperkt tot rondhangen.

De GAS-boetes vormen geen ant-woord op overlast, het is integendeel een maatregel waarmee willekeur wordt ingevoerd om de krappe gemeen-tekassen te vullen. Het Antwerpse GAS-beleid wordt niet uitgedrukt in termen van hoeveel overlast er is, maar aan de hand van de inkomsten. Dit jaar moet het 1,25 miljoen euro opbrengen. Gezien de toename van de verwachte opbrengsten uit GAS-boetes gaan de gemeentebesturen er blijkbaar zelf van uit dat de overlast niet zal afnemen.

“de gas-boetes op zich zijn goed, maar het iS wat uit de hand gelopen”

Is het systeem gewoon uit de hand ge-lopen en zullen de absurde GAS-boe-tes er wel van tussenuit vallen naar-mate het systeem verder ingeburgerd geraakt? De mogelijkheid van GAS-

boetes werd in 1999 ingevoerd. In die 14 jaar was er een toename van de ab-surde boetes. Bovendien wordt het stel-sel meer en meer gebruikt om demo-cratische rechten als het verspreiden van pamfletten of het houden van een manifestatie aan banden te leggen.

Tegen de achtergrond van financiële problemen in alle gemeenten en ste-den (onder meer door het failliet van de Gemeentelijke Holding en de da-lende inkomsten door de crisis) wordt uitgekeken naar een bredere toepas-sing van de GAS-boetes. Zo werden vorig jaar in Oostende 5.058 van de 7.077 GAS-boetes uitgeschreven we-gens parkeerinbreuken. Het bracht de stad 440.000 euro op. Naarmate de kas leger is en het ongenoegen van de bevolking zich begint te uiten, zal er enkel een toename van de GAS-boe-tes zijn. Eens we bepaalde GAS-boetes aanvaarden, zal niet geaarzeld worden om verder te gaan om wat vandaag nog absurde boetes lijken aanvaard-baar te maken.

“het iS erg, maar we kunnen er niets aan doen”

Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Wie de strijd niet voert, is op voorhand verloren. Door onrechtvaardige maatre-gelen te aanvaarden, zullen we ze zeker niet stoppen. Het is door georganiseerd verzet en strijd dat in het verleden de-mocratische rechten en openbare dien-sten zijn afgedwongen. Het is op een-zelfde manier dat we inbreuken op die democratische rechten en de wildgroei van pestboetes kunnen stoppen.

Eind juni was er een eerste nationa-le betoging met 1500 aanwezigen. Op 26 oktober volgt een nieuwe betoging. Door ons daarrond te organiseren, staan we sterker om het breed gedra-gen ongenoegen op een actieve manier te uiten. Door zelf ons verzet te orga-niseren, kunnen we een actieve rol spe-len in het versterken van de strijd tegen de GAS-willekeur. Werk hieraan mee, sluit je aan bij TegenGAS en werk mee aan een lokaal comité!

koopjes in brussel

Ook in Brussel slaat de GAS-waan-zin toe. Een Leuvense vrouw die be-gin juli in de Nieuwstraat op zoek ging naar de beste koopjes, had prijs. Ze at enkele kersen als verfrissing en gooide een kersenpitje op de grond.

‘Dat vergaat toch’, dacht ze. Maar dat was buiten de politie gerekend. Er was een controle bezig door as-pirant-agenten die overlast moesten bestrijden. De vrouw kreeg prompt een GAS-boete.

MuzieksMaak in lokeren

In Lokeren kregen twee metsers een boete omdat hun werfradio te luid zou staan. Iemand uit de buurt had geklaagd en twee agenten stel-den vast dat de radio te luid stond met een GAS-boete als gevolg. Een meetinstrument kwam daar niet aan te pas, het GAS-reglement bepaalt niet vanaf hoeveel decibel geluid overlast is. Er wordt vertrouwd op het

‘objectieve aanvoelen’ van de agent of GAS-ambtenaar.

Mode in booM

In het kader van het fest ival Tomorrowland in Boom werd een verbod op alle uiterlijke kenmerken van een politieke of ideologische boodschap ingevoerd. Het hebben van een mening is ook overlast. Er werd aangekondigd dat de politie zou toezien op de kledij van de festival-gangers. Of er een speciale eenheid van de ‘fashion-politie’ werd ingezet, is niet bekend. Het verbod omvat ook

“het uiten van gedragingen, spreuken, gebaren en het dragen van specifieke klederdracht, wat zou kunnen wij-zen op het behoren tot een georga-niseerde groep.” Voetbaltruitjes of regenboog T-shirts waren ook hier niet welkom.

plassen in gent

De actiegroep Plasactie voert al jarenlang campagne voor gratis en voldoende toiletten voor vrouwen (en mannen) op de Gentse Feesten. De politie trad op en gaf militanten van Plasactie een GAS-boete. De cam-pagne had een toegelaten stand maar kreeg een boete wegens het ‘verko-pen’ van materiaal dat niet door de stad was toegelaten. Alsof campag-nemateriaal aanbrengen een ‘com-merciële activiteit’ zou zijn. Actie voeren staat blijkbaar gelijk met een straf riskeren. Vaak wordt gezegd dat GAS-boetes dienen om overlast als wildplassen aan te pakken, in Gent wordt het ook ingezet om diegenen die een antwoord bieden op wildplas-sen aan te pakken.

Chelsea (voorheen Bradley) Manning, de Amerikaanse soldaat die een pak interne

informatie over de bezetting van Irak en de door de VS gepleegde oorlogsmisdaden bekend maakte, is tot een gevangenisstraf van 35 jaar veroordeeld.

De documenten die soldaat Manning aan de website WikiLeaks doorspeelde, gaven een beeld van hoe het VS-impe-rialisme tekeer gaat in de zogenaamde oorlog tegen terrorisme en voor demo-cratie. Dat bekend maken, wordt hard bestraft. De politieke verantwoorde-lijke voor de misdaden zelf, president Obama, kreeg eerder de Nobelprijs voor de vrede.

George Orwell stelde destijds al: “In een tijd van universeel bedrog is het vertellen van de waarheid een revo-lutionaire daad.” Dat heeft Manning aan de lijve ondervonden. Het bekend-maken van wat zijn regering doet, le-vert 35 jaar celstraf op. Spionage en diefstal van geheime documenten was Mannings misdaad. En daar staat een veel hogere straf op dan pakweg op het martelen van onschuldige burgers in Irak of op het neerschieten van een

zwarte jongere – de man die Trayvon Martin neerschoot, ging vrijuit.

De Amerikaanse regering onder Obama heeft de oorlog aan de klok-kenluiders verklaard, er wordt gewerkt aan een programma dat het lekken van vertrouwelijke informatie moet vermij-den. Daarbij wordt niet geaarzeld om ook het persoonlijke leven van solda-ten en ambtenaren te monitoren. Zo is

er een nieuwe regel die oplegt dat col-lega’s elkaar scherp in het oog moeten houden om problemen als stress, echt-scheidingen of financiële problemen bij oversten te melden. Wie dat niet doet, kan zelf gestraft worden. Big Brother houdt een oogje in het zeil!

De vervolging van klokkenluiders gaat erg ver. Al wie bekend maakt wat het VS-imperialisme doet, wordt het

zwijgen opgelegd. Zo moest Edward Snowden op de vlucht nadat hij wees op een grootschalig afluister- en meelees-programma van de Amerikaanse veilig-heidsdiensten. De journalist die de gege-vens van Snowden bekend maakte, lag eveneens onder vuur. En zelfs de part-ner van deze journalist werd negen uur lang vastgehouden op de luchthaven van Londen in het kader van een anti-terro-rismeonderzoek. Voor het laten plegen van oorlogs-

misdaden, voor het afluisteren van te-lefoongesprekken en het meelezen van emails,... kreeg Obama de Nobelprijs voor de vrede. Voor het bekend ma-ken van deze feiten, worden mensen als Manning, Snowden, journalist Glenn Greenwald en zijn partner David Miranda vervolgd, aan de schandpaal genageld en jarenlang in de cel gestopt. Een systeem dat zo hard optreedt te-gen wie het functioneren ervan bekend maakt, is niet zuiver op de graat. Wij verzetten ons tegen de vervol-

ging van wie de waarheid aan het licht brengt. Om een een einde te maken aan hun vervolging en om mensen als Manning vrij te krijgen, is er nood aan een massabeweging van werkenden en jongeren in de VS en daarbuiten.

Deze zomer trokken militanten van de campagne TegenGAS naar

tal van festivals. Daarbij was de enorme steun voor het verzet tegen de willekeur van de GAS-boetes opvallend. Slechts af en toe werden we geconfronteerd met tegenargumenten. Die dienen we hier van antwoord.

GaS-WaaNZiN Enkele voorbeelden van GAS-boetes die deze zomer werden

uitgedeeld.

DEmocRaTiScHE REcHTEN oNDER VUUR

Op een betoging eind juni kreeg het verzet tegen de GAS-boetes steun uit onverwachte hoek. Foto: Pavel

35 jaar cel voor wie oorlogsmisdaden bekend maakt, Nobelprijs voor wie ze pleegt

dls327.indd 14 25/08/2013 19:55:51

themajongeren & werk 1�www.socialisme.be September 2013

64,9%55,1%

41,7%31,9%

25,1%19,6%

Griekse jongerenwerkloosheid

2008 2009 2010 2011 2012 2013

BiJNa TWEE DERDEN GRiEkSE JoNGEREN WERkLooS

kapitalisme biedt jongeren geen werk en toekomst

door thomAs B (Gent)

De enorme werkloosheid onder jongeren in Europa zal ook bij een eventueel economisch herstel niet afnemen. Economen en analisten waarschuwen hiervoor. ING-econoom Carsten

Brzeski stelde bijvoorbeeld: “De situatie dreigt te ontploffen. Er dreigt een generatie verloren te gaan. Als de jeugd zich tegen Europa keert, volgt er grote chaos.” De cijfers zijn dramatisch, sinds het begin van de crisis is de Griekse jongerenwerkloosheid gestegen van 19,6% tot 64,9%! Iedereen is het erover eens dat dit een groot probleem is dat een oplossing vereist. Maar daar stopt het doorgaans bij.

Sports Direct is ook in ons land actief. Het bedrijf telt 45 vestigingen in alle grote steden onder de namen Sports Direct, Disport of Sports World. Het be-drijf kan hier wettelijk geen nulurencontracten aanbieden, maar doet er toch alles aan om zo goedkoop mogelijk flexibel personeel aan te werven. In de vacatures voor medewerkers vraagt het bedrijf van kandidaten dat ze “super flexibel in uren” zijn alsook “in het weekend beschikbaar”. Het bedrijf stelt in de vacatures: “Wij bieden onze medewerkers een deeltijds basiscontract. Echter bent u erg flexibel en schrikt u er niet van terug om op regelmatige basis meer uren te presteren. U bent voltijds beschikbaar.” Kortom, perso-neel wordt met een deeltijds contract tewerkgesteld maar mag nergens anders een andere deeltijdse job hebben, het deeltijds personeel moet immers “vol-tijds beschikbaar” zijn.

Sports Direct in België: ‘Deeltijds contract, voltijds beschikbaar’

Schandaal van Britse nulurencontracten leidt tot jongerenverzet

Een miljoen Britten werkt met zogenaamde nulurencontracten. Dat zijn

arbeidsovereenkomsten waarbij een werkgever even goed iemand kan laten thuiszitten en niet moet betalen, maar wel kan oproepen indien er werk is. Een uur voor

het begin van het werk wordt de werknemer opgeroepen. Er is geen enkele garantie op werkuren en inkomsten. Flexibiliteit ten top gedreven dus met een nulbescherming voor werkenden.

De kledingketen Sports Direct heeft

20.000 van haar 23.000 werknemers een dergelijk nulurencontract aange-smeerd. De groep staat niet alleen, zelfs op het koninklijk paleis werden 350 tij-delijke werknemers met zo’n contract aangeworven. McDonalds is de groot-ste nulurencontractor met 82.800 der-gelijke contracten, Burger King telt er

net als Domino’s Pizza 20.000. In on-geveer de helft van de gevallen gaat het om jongeren tussen 16 en 24 jaar.

Deze werkenden hebben geen garan-tie op werk en inkomen, geen betaald verlof, geen ziektedagen en ze moeten toestemming krijgen vooraleer ze er-gens anders mogen werken. Voor de werkgevers is dit bijzonder interessant, alle ‘dode’ uren worden afgeschaft en enkel op drukke momenten wordt per-soneel ingezet. Het ‘just-in-time’ prin-cipe wordt ook op de menselijke ar-beidskracht toegepast. Er wordt gesteld dat dit stelsel werknemers zou toelaten om zelf te bepalen wanneer er meer tijd voor gezin en sociale aspecten wordt uitgetrokken. De realiteit is andersom, de totale onzekerheid ondermijnt het sociale leven van de werkenden. Het is

ook een uitstekend wapen om een sfeer van terreur op de werkvloer in te voeren. Wie niet braafjes aan de leiband loopt, wordt meteen afgestraft en krijgt min-der of geen uren.

Het ongenoegen tegenover deze han-delswijze is groot en leidt ook tot ver-zet. De campagne Youth Fight for Jobs trok naar verschillende vestigingen van Sports Direct om te protesteren tegen de nulurencontracten. De woordvoer-der van de campagne, Ian Pattison, verklaarde: “We zullen geen degelijke contracten afdwingen door het lief te vragen. We zullen aan verschillende winkels van Sports Direct actie voe-ren en het personeel aanspreken over de wijze waarop ze de strijd voor een betere bescherming en degelijke con-tracten kunnen aangaan.”

de cijfers

Op mooie woorden en loze beloften wordt niet bespaard. De EU stelt dat de situatie onaanvaardbaar is en dat actie zal volgen met investeringen uit het Europees Sociaal Fonds. Er werd aan-gekondigd dat jongerenwerkloosheid een prioriteit moet worden in de be-grotingen van de deelstaten. In decem-ber 2012 werd het ‘jongerentewerkstel-lingspakket’ aangekondigd, met onder meer de belofte dat alle jongeren onder 25 jaar binnen de vier maanden na het einde van de studies een kwalitatief goed voorstel voor werk, verdere stu-dies of stages moet krijgen. In februari werd een fonds opgezet om individuele jonge werklozen op te volgen, er werd maar liefst 6 miljard euro voor uitge-trokken (3 miljard van het Europees Sociaal Fonds en 3 miljard van de EU). Het geld zou ingezet worden in regio’s waar de jongerenwerkloosheid meer dan 25% bedraagt. In 2013 werden 20 lidstaten op de vingers getikt omdat ze meer aan ‘activering’ moeten werken en meer stages en leercontracten moe-ten voorzien.

Dat de EU tegelijk een hard bespa-ringsbeleid oplegt en bijvoorbeeld in Griekenland als voortrekker van de trojka (EU, ECB en IMF) rechtstreeks mee verantwoordelijk is voor de toene-mende werkloosheid, wordt gemakshal-

ve onder de mat geveegd. Het is gemakkelijk gezegd dat de lid-

staten meer nadruk moeten leggen op de strijd tegen jongerenwerkloosheid. Tegelijk legt de EU strikte voorwaarden op om de uitgaven te beperken, het vei-lig stellen van de winsten van de privé weegt uiteraard sterker door dan het creëren van werk. In zowat alle landen wordt aangedrongen op een verhoging van de pensioenleeftijd. Hoe langer ou-deren werken, hoe minder jobs er voor jongeren zijn.

Er wordt nadruk gelegd op het idee van een activeringsbeleid. Maar als er 26,5 miljoen werklozen in de EU zijn, is het geen kwestie van onwil of een vraag die niet afgestemd is op het aan-bod. Het aanbod van werk is gewoon te klein. Het uitbouwen van meer sta-ges en leercontracten is onderdeel van de opmars van precaire contracten. In Groot-Brittannië zijn er nu zelfs nul-urencontacten (zie kader hierover). Gratis of goedkoop werken als stagiair wordt niet gezien als opstap naar een vaste goedbetaalde job, maar als een precedent om alle arbeidsvoorwaar-den en lonen naar beneden te halen. In het moeras van crisis en overproductie is er geen oplossing voor de jongeren-werkloosheid.

In maart van dit jaar waren de jon-gere werklozen met 7,5 miljoen in de EU-27 (23,5%). Vooral in Zuid-Europese landen waren ze met veel (Griekenland 59,1%, Spanje 55,9% Italië 38,4%, Portugal 38,3%) maar ook Oost-Europese landen (Slowakije 34,8, Letland 24,8% en Litouwen 24,8%) of Ierland (30,3%) halen hoge percentages. België sluit met haar 22,4% eerder aan bij de landen in moeilijkheden dan bij de ‘betere’ leerlingen zoals Duitsland en Oostenrijk (7,6%).

Jongeren zijn de eersten die op straat gesmeten worden vanwege hun vaak precaire contracten. Voor de weinige jobs die er zijn, komen ze minder in aanmerking vanwege geen/weinig er-varing. De tewerkstelling van jonge-ren is de afgelopen vier jaar drie keer

zo sterk gedaald als de deze voor niet-jongeren. De Europese Stichting voor Leef- en Arbeidsomstandigheden schat de kost van de 7,5 miljoen werkloze jon-geren op 150 miljard euro. Dat is zon-der de sociale problemen als gevolg van werkloosheid en uitzichtloosheid in re-kenschap te brengen.

Het Griekse voorbeeld zet de toon: eind mei waren er daar 1.381.088 werk-lozen tegenover 357.009 voor het begin van de crisis (2008). De werkloosheids-graad steeg in deze periode van 7,3% tot 27,6%, het aantal werkenden nam af van 4,6 tot 3,6 miljoen. Onder jongeren was er op vijf jaar tijd een stijging van de werkloosheidsgraad van 19,6% tot 64,9%. Vorig jaar was dat 55,1% en in maart 59,1%. Nu is de jongerenwerk-loosheid gestegen tot 64,9%.

eu: geen oploSSingen verdeel het werk!Terwijl de werkloosheid blijft toene-

men, stijgen ook de tekorten in de sa-menleving. In plaats van jongeren in te zetten om die tekorten (op vlak van diensten, infrastructuur,...) aan te pak-ken, laten de gevestigde politici en hun systeem de jongeren liever wegrotten in de werkloosheid en uitzichtloosheid.

Wij pleiten ervoor om het beschikbare werk te verdelen. Dat kan gepaard gaan met een drastische vermindering van de arbeidsduur (bijvoorbeeld tot een 32-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen) en van het werkritme. Waarom moeten sommigen zich doodwerken terwijl anderen dood-graag een job zouden hebben? Door het beschikbare werk te verdelen, kan ieder-een een steentje bijdragen.

De kapitalisten en hun politieke mari-onetten zullen zoiets niet toestaan. Als ze meer moeten betalen voor personeel moeten ze in de eigen winsten knippen terwijl de grote aandeelhouders record-winsten eisen om hun rekeningen in belastingparadijzen te spijzen. Om een volstrekt logische oplossing op de werk-loosheid te bieden, moeten we ingaan tegen het kapitalisme en opkomen voor een andere samenleving, een socialisti-sche maatschappij. Om dat te bereiken, moeten we ons organiseren en vooral niet laten verdelen tussen jong en oud.

dls327.indd 15 25/08/2013 19:55:55

socialisme.beBen je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media Beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een aBonnement op dit Blad en volg onze dagelijkse weBsite socialisme.Be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 327 September 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

Het Internationaal Vakverbond stelde in juni vast dat GAS-boetes worden gebruikt om de funda-mentele vrijheden, zoals het recht om te betogen of pamfletten te verspreiden, te beperken. GAS-boetes worden ingezet tegen wie het aandurft te protesteren, maar ook op willekeurige wijze tegen

‘overlast’ op een ogenblik dat zowat alles overlast is geworden.

In Antwerpen zijn er jaarlijks meer dan 20.000 GAS-boetes. Op 15 augustus alleen werden er opnieuw 244 boetes uitgedeeld aan mensen die hun vuilzak hadden buitengezet terwijl het een feestdag was. De gemeente Elsene wil het aantal GAS-boetes opdrijven tot 3.000 per jaar om zo het tekort in de gemeentekas te vullen. Terwijl de gevestigde politici met miljarden gemeenschaps-

middelen over de brug kwamen voor de banken, worden de jongeren, werkenden en hun gezinnen gevraagd om extra te betalen. De middelen voor onderwijs, cultuur of sport gaan erop achteruit en tegelijk worden alle mogelijke jongerenactivitei-ten op publieke plaatsen als overlast bestempeld. Waar moeten de jongeren straks naartoe?

Met een werkloosheidsgraad die onder Brusselse jongeren oploopt tot 32% en de bijhorende uitzicht-loosheid is een toename van sociale problemen onvermijdelijk. Steeds meer naar het repressieve wapen van de GAS-boets grijpen, zal daar niets aan veranderen. Het zorgt integendeel enkel voor meer spanningen. Sociale problemen los je niet op met repressie, maar met een sociaal beleid van werk, huisvesting, degelijk onderwijs,...

hoe tegen de gas-boetes ingaan?

Een beroep tegen een GAS-boete kost gemid-deld 350 euro. Het is voor individuen eenvoudiger om gewoon te betalen in plaats van de moeilijke en dure beroepsprocedure te volgen. Maar als de GAS-boetes betaald worden, kan het stelsel stand houden. Tegenover de repressie en de wil-lekeur is collectief verzet nodig. Met de campag-nes TegenGAS en ContreSAC (in het Frans) bou-wen we aan lokale comités om het verzet tegen de GAS-boetes te organiseren. Aarzel niet om zelf ook een actieve rol te spelen

en mee te werken aan zo’n comité. Door ons te organiseren, samen te discussiëren over waar wil-lekeur en repressie vandaan komen alsook wat we ertegen kunnen doen, staan we sterker bij het ver-werpen van de GAS-logica. We kunnen op deze manier onze argumentatie aanscherpen en ook ingaan op echte antwoorden op overlast, waarbij we dit niet beperken tot mooie woorden maar ons lokaal organiseren en mobiliseren.

een krachtsverhouding uitbouwen

Om de GAS-boetes en de willekeur weg te krij-gen, moeten we een krachtsverhouding uitbouwen. De jongerenorganisaties van onder meer SP.a ne-men officieel een ‘linkser’ standpunt in dan hun moederpartij, maar ze beperken zich doorgaans tot juridische kwesties als de minimumleeftijd voor de GAS-boetes of ze houden het op ‘sym-bolische’ acties. Het is goed om te sensibiliseren, maar dat moet ook ergens toe dienen. Zonder de opbouw van een krachtsverhouding gaat die ener-gie verloren.

Met TegenGAS en anderen wordt op 26 oktober een nationale betoging gehouden om het verzet tegen de GAS-boetes op een georganiseerde ma-nier te tonen. We willen tegelijk comités opzet-teen om op lokaal vlak het verzet uit te bouwen. Door van deze nationale betoging een succes te maken, kunnen we meer tegengas geven en dui-delijk maken dat we uiteindelijk een einde willen stellen aan de willekeur en de repressie!

aaN WiLLEkEUR!aaN REPRESSiE TEGEN SociaLE BEWEGiNGEN!aaN cRimiNaLiSERiNG VaN JoNGEREN!

door CLément (BrusseL)

In mei werden 80 mensen die betoogden tegen de rol van multinational Monsanto in de voedselproductie opgepakt. Ze kregen een GAS-boete omdat de betoging waaraan ze deelnamen niet toegelaten was. In november vorig jaar ondergingen 145 vreedzame

betogers in Brussel hetzelfde lot toen ze deelnamen aan een actie tegen een banket van de patronale lobbygroep ‘Vrienden van Europa’, in feite een vriendenkrans van superrijken.

> LEES mEER oP PaGiNa 14

dls327.indd 16 25/08/2013 19:56:00