België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 329 November 2013

Brandweer: strijd loont,

waakzaamheid blijft nodig

P 5

Regering zet alles in op

goednieuws-show

P 3

Dossier: welke democratie

in welke samenleving?

P 8-9

Wat een verschil met hun houding te-genover onze lonen! Over onze lonen zijn alle gevestigde politici en hun colle-ga’s in de raden van bestuur van diverse grote publieke en private bedrijven het allemaal eens: die zijn te hoog. Als wij een normaal loon krijgen, trekken de bedrijven naar het buitenland omdat het daar goedkoper is. Als toplui geen extra-vagante lonen krijgen, willen ze hier niet meer werken. En dan is de conclusie dat wij onverantwoord zijn als we de loon-stop niet aanvaarden?!

Op de inhaligheid van de kleine to-plaag staat geen grenzen. Om hun gou-

den bonussen en bijhorende parachutes op peil te houden, moeten wij steeds opnieuw inleveren. Het is dan ook geen toeval dat de kloof tussen arm en rijk toeneemt. In de VS waren de 1% rijk-sten vorig jaar goed voor 19% van alle inkomsten, het grootste aandeel sinds 1928. De 10% rijksten waren goed voor 48,2% van alle inkomsten. In ons land is het niet anders: de 20% meest vermo-gende gezinnen zijn goed voor 61,2% van het totale vermogen terwijl de 20% armste gezinnen het met 0,2% van dat vermogen moeten stellen.

Maar alles kan beter. De 20% rijkste

Duitse gezinnen nemen 76,3% van alle vermogen voor hun rekening, daar kun-nen de 20% rijkste Belgische gezinnen dus nog niet genoeg mee concurreren. Terwijl 2,7% van de Belgische gezinnen een negatief nettovermogen heeft (met meer schulden dan bezittingen) loopt dat in Duitsland op tot 7,4% en in Nederland tot 11,7%. Het aantal werkenden dat in armoede verzeild geraakt, neemt snel toe in Duitsland. Waarom denk je dat de ge-vestigde politici en werkgevers zo graag zwaaien met het Duitse model van lage lonen voor ons en extra hoge winsten voor zichzelf? Na het Duitse model kan misschien het Russische volgen, daar is 35% van alle rijkdom in handen van am-per 110 mensen. Zo concurreren ze ons aan de bedelstaf.

Het is een kleine toplaag die het van-daag voor het zeggen heeft. Zij benoe-men elkaar in lucratieve postjes en overstelpen elkaar met complimenten en prijzen. Waarom gaat de Nobelprijs voor economie telkens naar iemand die de crisis niet had zien aankomen en pak-weg niet naar een alleenstaande moeder die erin slaagt om met een aalmoes-uit-

kering rond te komen? De toplaag staat mijlenver van onze realiteit. De Britse premier Cameron viel uit de lucht toen een journalist hem vroeg hoeveel een brood kost. Zouden zijn Belgische col-lega’s het wel weten? Zij leven in een ivoren hangmat.

De topmanagers beschikken over tal van politici en partijen om hun belan-gen te verdedigen. De overgrote meer-derheid van de gewone werkende bevol-king en hun gezinnen niet. Het ABVV van Charleroi nam een belangrijke stap door een oproep en campagne te lance-ren rond de noodzaak van een politiek verlengstuk. In een breed verspreide bro-chure stelt het ABVV-Gewest: “Wij heb-ben een nieuwe politieke strategie nodig, want zonder sterke politieke spreekbui-zen aan de linkerzijde zijn wij gedoemd om steeds achteruit te gaan. Wij kunnen misschien de schade beperken, maar op lange termijn zijn al onze verworvenhe-den gedoemd om te verdwijnen. Om de krachtsverhoudingen ten opzichte van het patronaat en rechts te veranderen, hebben wij een sterk ABVV nodig en een nieuwe linkse politieke kracht die deze

naam waardig is.”Het versterken van de oproep van

Charleroi door de discussie over een po-litiek verlengstuk zo breed mogelijk te voeren, is een taak die wij mee willen opnemen. De brochure van het ABVV van Charleroi is nu ook in het Nederlands beschikbaar en kan dienen als basis voor discussie onder syndicalisten en daar-buiten. LSP heeft voor de verkiezingen van 2014 ook een oproep gedaan om tot linkse eenheidslijsten te komen, bijvoor-beeld onder de naam PVDA-Eenheid. Vooralsnog wordt LSP echter buiten ie-dere discussie over het openstellen van PVDA-lijsten gehouden.

Met zwijgen of berusten zal de arbei-dersbeweging geen stappen vooruit zet-ten. We moeten nagaan hoe we de strijd voor onze belangen op syndicaal en poli-tiek vlak kunnen voeren. LSP heeft daar uitgesproken meningen over en is met bescheiden middelen actief als onderdeel van de arbeidersbeweging. Versterk ons daarin, steun dit maandblad door er een vaste lezer van te worden met een abon-nement, ga met ons in discussie en sluit je aan bij de linkse socialisten!

door Geert Cool

Een voorzichtige poging tot loonstop voor topmanagers in de publieke sector werd meteen afgekraakt. Voor een “missionarisloon” wil Luc Van Den Bossche (ex-SP.a-parlementslid) niet werken. Zijn collega Jean-Luc Dehaene (nog

steeds CD&V-Europarlementslid) vond het getuigen van “populisme” en stelde dat het “ridicuul” is om de lonen te beperken tot 290.000 euro per jaar. Kersverse spoorbaas Jo Cornu verklaarde dat managers “steeds meer beperkingen” opgelegd krijgen waardoor “veel managers die topjobs niet meer willen doen.” Hij voegde er aan toe: “De overheid jaagt iedereen naar het buitenland”.

om hun winsten, gouden bonussen en dividenden op peil te houden

2.484.136euro

Didier BellensBelgacom

1.123.209euro

Johnny ThijsBpost

512.103euro

Jannie HaekNMBS-Holding

493.489euro

Luc Lallemandinfrabel

472.804euro

Marc DescheemaeckerNMBS

MaaR onze lonen vinDen ze te hoog...

vooR 290.000 euRo Doen zij het niet

de Linkse Socialist� thema de Linkse Socialist� Binnenland

het besparingsbeleid met verzet beantwoorden!Met het oog op de verkiezingen van

mei 2014 stellen de federale en regionale regeringen de hardste

besparingen wat uit. Met hun ‘zachte’ besparingen versterken ze de tekorten op alle vlakken. Na de verkiezingen willen ze net zoals de lokale besturen een stap verder gaan. De gemeenten gaan overal over tot maatregelen waarmee ze ons laten

opdraaien voor het tekort aan middelen dat door de crisis is versterkt.

We mogen dit niet zomaar aanvaarden. Wij zijn niet verantwoordelijk voor hun crisis. Als de lokale besturen nu met hun aanvallen weg-komen, zal de besparingslawine na mei 2014 des te sneller rollen. We moeten niet tot dan wachten om het verzet te organiseren. Het is

mogelijk om een brede steun tegen de maat-regelen te mobiliseren, dat bleek eerder onder meer bij het referendum tegen de geplande pri-vatisering van de afvalophaling in Sint-Niklaas waarbij een grote meerderheid de plannen van het bestuur wegstemde.

Het coördineren van het verzet tegen de ver-schillende maatregelen, zowel op gemeente-lijk vlak als overkoepelend, zal belangrijk zijn

om te vermijden dat het ieder voor zich wordt. Samen staan we sterker. Ook zullen we met ons protest sterker staan als we een alternatief aan-bieden in de vorm van een georganiseerde strijd voor meer publieke middelen. In plaats van de tekorten onder ons te laten verdelen, moeten we de middelen zoeken waar ze zitten.

Burgemeester D’Haese (N-VA) maakte bekend dat alle departementen

van de stad 20% van hun werkingsmiddelen moeten inleveren. Een eerste doelwit is al bekend: Buurtsport moet eraan geloven.

Gevechtsport aanbieden aan jonge-ren, waaronder migranten, kan vol-gens de N-VA niet. Met een retoriek die zo uit de kringen van het Vlaams Belang komt, worden migranten ge-criminaliseerd. Zo stelde de burge-meester: “Het is nu eenmaal een kritische populatie en wij vinden het niet aangewezen om die jongeren te benaderen via het aanleren van ge-

vechtstechnieken. Diegenen met min-der goede bedoelingen kunnen de aangeleerde technieken gebruiken om strafbare feiten te plegen.”

Een medewerker van Buurtsport die naar de media stapte om te ant-woorden op de burgemeester werd met een tuchtprocedure bedreigd. Wie niet braafjes in de pas loopt, wordt afgedreigd en kan binnenkort ook in Aalst op een GAS-boete re-kenen. De N-VA-burgemeester kon-digde al aan dat de stad Aalst snel GAS-boetes zal introduceren. Zijn bestuur bestaat naast N-VA ook uit SP.a en CD&V. Zij zijn medeplichtig aan het krachtige racisme en de bij-horende repressie van de lokale aan-gebrande N-VA.

Het bestuur onder leiding van De Wever voert een beleid van afbraak van

sociale diensten. Tegelijk wordt de hardwerkende Antwerpenaar in de portemonnee gepakt door het belastingbestuur van N-VA. Een gemiddeld gezin zal drie euro meer per maand voor zijn water moeten betalen.

De beslissing komt er na een door-lichting van de riolen. Omwille van de slechte staat van deze riolen zijn er dringend investeringen nodig. Het vorige gemeentebestuur stelde dat een verhoging van de zogenaamde “sane-ringsbijdrage” noodzakelijk was. Het nieuwe bestuur hield dit aanvankelijk tegen en stelde dat een belastingverho-ging niet kon. Wat in mei dit jaar vol-gens schepen Van Campenhout (N-VA en ex-Open Vld) een belastingverho-ging was, zou het nu niet meer zijn. De terminologie is misschien belangrijk voor de reclamemensen van zijn partij, maar voor de gewone Antwerpenaar maakt het niets uit hoe die 3 euro extra per maand of 36 euro per jaar (zonder BTW!) genoemd wordt.

De verhoging van de ‘saneringsbij-drage’ van 0,78 tot 1,35 euro zorgt ervoor dat een kubieke meter water nu 3,55 euro zal kosten. De beslis-sing daartoe is genomen door de Antwerpse Waterwerken, maar kon pas uitgevoerd worden na goedkeu-ring door het schepencollege en ver-volgens de gemeenteraad. Schepen Van Campenhout stelde in de media:

“De saneringsbijdrage in Antwerpen was vrij laag. Nu schakelen we de bijdrage gelijk met het gemiddelde in Vlaanderen. Gemiddeld gaat het om een stijging van drie euro per ge-zin per maand.” Vorig jaar werd bij 1.586 gezinnen het water afgesloten omdat ze de rekeningen niet konden betalen. Blijkbaar wil het stadsbe-stuur dat nationale record verder de hoogte indrijven.

Een verhoging van onze belastingen is geen probleem als het gemiddelde hoger ligt, voor pakweg de diamant-sector hanteren De Wever en co an-dere normen. Overigens moet opge-

merkt worden dat de belasting niet verhoogd wordt tot het gemiddelde, maar tot het wettelijke maximum. Misschien moeten we maar eens alle grote bedrijven in de Antwerpse ha-ven het wettelijke tarief van 33,99% vennootschapsbelasting laten betalen. Dan zouden de middelen niet bij de gewone Antwerpenaar moeten ge-zocht worden…

Een belastingverhoging van 3 euro per maand kan misschien beperkt lijken, maar het komt wel degelijk hard aan bovenop alle andere prijs-verhogingen. Hiermee wordt de Antwerpenaar gevraagd om te be-talen voor een jarenlang wanbeheer van de Antwerpse riolen. De kost-prijs voor het onderhoud van de riolen ging onder meer de hoogte in omdat de districten de kosten voor wegen-aanleg graag naar Rio-Link, dat in-staat voor het onderhoud van de riolen, doorschoven. Het tekort aan midde-len op een niveau werd verschoven naar een ander waardoor uiteindelijk de Antwerpenaar meer moet betalen.

Het opvangen van de tekorten door publieke investeringen en dus extra middelen voor degelijke infrastruc-tuur is uiteraard niet aan de orde voor dit stadsbestuur (zoals dat al evenmin voor het vorige gold).

De gevestigde partijen hebben geen alternatief op een beleid van belas-tingverhogingen en besparingen voor de werkende bevolking, ze zitten vast in de budgettaire logica van tekorten zoals deze opgelegd wordt door het huidige systeem. Zelfs Groen stelde dat een verhoging van de sanerings-bijdrage begrijpelijk was, ook al spreekt de partij terecht van een be-lastingverhoging. PVDA sprak zich wel uit tegen deze nieuwe belasting-verhoging. Die verwerping moet ge-koppeld worden aan een alternatief op het besparingsbeleid. Een actieve campagne en strijd voor extra pu-blieke middelen is aan de orde. Als we niet in actie komen kunnen we bij iedere nieuwe maatregel verontwaar-digd het hoofd schudden en wachten op de volgende aanval.

door Ben (Charleroi)

Nadat het door de PS geleide bestuur van Charleroi een reglement

aannam waardoor bedelaars enkel op bepaalde dagen op specifieke plaatsen mogen bedelen, volgt nu een aanval op de straatartiesten. Die zullen voor een commissie moeten verschijnen die hun artistieke kwaliteiten beoordeelt om al dan niet toelating te geven.

Het bestuur steekt zich hiervoor weg achter het argument van de rust en de veiligheid van de buurtbewoners,

handelaars en het publiek in het al-gemeen. Maar het gaat wel degelijk om een nieuw voorbeeld van asociaal beleid. Het bestuur wil alles klaarsto-men om het stadscentrum aantrekke-lijker te maken, onder meer door mid-del van prestigeprojecten. Armoede past niet in dat plaatje en dus worden bedelaars en straatartiesten onverbid-delijk aangepakt.

Eerst worden de zwakste groepen in de samenleving aangepakt, waar-bij alles aan regels wordt onderwor-pen of meteen als overlast bestempeld. Dat heel wat bekende muzikanten op straat begonnen, ook Jacques Bertrand waar Charleroi zo trots op is, lijkt de politici te ontgaan. Alles moet wijken voor hun prestige.

Charleroi na de bedelaars worden nu ook straatartiesten aangepakt

aalst Racisme en repressie

antwerpen Belastingbestuur verhoogt de waterprijs

door Simon (luik)

De nieuwe besparingen aan de Luikse universiteit zijn niet het

gevolg van federale of lokale maatregelen. Maar de logica blijft dezelfde: een verlaging van de personeelskosten zonder na te gaan wat dit betekent voor personeel of studenten en voor de efficiëntie op vlak van onderwijs, beheer of wetenschappelijk onderzoek.

De universiteit leeft een regionaal decreet na waarbij maximaal 80% van de werkingsmiddelen naar het perso-neel mag gaan. De Luikse universi-teit kwam aan 82% en wil daarom 5 miljoen euro op het personeel bespa-

ren. In een context van aanhoudende onderfinanciering van het hoger on-derwijs en op een ogenblik dat het menselijke kapitaal toch het meest kostbare van een universiteit is, kiest de Luikse unief voor een neoliberaal programma. Een op de drie perso-neelsleden die op pensioen gaat, wordt niet vervangen, vermindering van het bedrag van de maaltijdcheques, ver-traging van promoties en als kers op de taart worden 60 tijdelijke contrac-ten voor onderzoekers niet verlengd. De universiteit maakt zich sterk dat er geen enkel naakt ontslag valt. Maar voor de 60 assistenten en onderzoe-kers die voorheen in een onzeker sta-tuut zaten en voor de 20 bijkomende tijdelijke contracten die in juli niet verlengd worden, is dat een wel erg magere troost.

In tegenstelling tot gelijkaardige

operaties in het verleden, beroert deze besparing de studenten wel. Is het een gewijzigd bewustzijn van een genera-tie die in een crisisperiode opgroeit? Of het besef dat we op ons tandvlees zitten en dat iedere verdere besparing de kwaliteit van onze studies bedreigt? Wat er ook van is, er is een ongerust-heid onder de studenten en een groei-end besef dat de belangen van studen-ten en personeel samen lopen.

Er is een gezamenlijke campagne opgezet van studenten en personeel om de maatregel ongedaan te maken en om de regel dat maar 80% van de werkingsmiddelen naar personeel mag gaan, te laten intrekken. Dat zou maar een eerste stap zijn in de opbouw van een front van studenten en personeel voor de verdediging van kwaliteits-vol onderwijs dat voor iedereen toe-gankelijk is.

luik universiteit kampt met forse besparingen

We mogen minister Vande Lanotte uiteraard niet van teveel creativiteit betichten: het idee voor een BTW-ver-laging op elektriciteit is oorspronke-lijk niet uit de geest van de Keizer van Oostende ontsproten. Het komt van de PVDA die het als maatregel in de strijd tegen de hoge elektriciteitstarie-ven centraal stelt. Dat is niet hoe Vande Lanotte en de regering de maatregel zien. Voor hen is een BTW-verlaging in de eerste plaats een maatregel om een automatische indexering van de lonen tegen te gaan. Dankzij de BTW-verla-ging zou de volgende indexsprong on-geveer vier maan-den u itgesteld worden. “De oningewij-den zien enkel de schijn, de ken-ners zien de lis-tigheid”, zou de Chinese schrijver Jiang Zilong beweren. En inderdaad: waar de BTW-verlaging voor een ge-middeld gezin zo’n 50 tot 100 euro ex-tra per jaar moet opleveren, kost het hen zo’n 500 euro door de latere in-dexsprong. Nadat de regering reeds verschillende malen ernstig gemorreld heeft aan de index, wil men met deze BTW-verlaging een mogelijke index-sprong over de verkiezingen tillen.

Op zich zijn socialisten uiteraard niet gekant tegen een verlaging van de BTW, zeker niet op energie. BTW is een asociale vorm van belasting om-dat het de lagere inkomens harder treft dan de hogere. Het probleem is echter

dat het voorstel er niet uit bestaat om de minderinkomsten uit BTW op te vangen met andere, meer correcte be-lastingen. De 600 miljoen euro die de regering verliest uit de BTW zou dus opgevangen moeten worden door nieu-we besparingen op sociale voorzienin-gen en openbare diensten.

Echte prijscontrole kan er alleen maar zijn wanneer er ook controle op de pro-ductie is. Dat geldt zeker voor energie. De multinational GDF-Suez Electrabel misbruikt haar dominante positie op de markt al jarenlang om veel te hoge energieprijzen aan te rekenen en om

chantage te ple-gen in dossiers zoals de kernuit-stap of ‘groene’ energie. En wie kan garanderen dat de verlaging van de BTW niet zal worden ‘ge-

compenseerd’ door nieuwe prijsstijgin-gen door de elektriciteitsproducenten en -distribiteurs?

Daarom pleit LSP al langer voor een nationalisering van de hele energie-sector, productie en distributie. Zo’n publieke sector zou een kernuitstap kunnen organiseren zonder negatieve gevolgen op het gebied van energie-voorziening, kan de winsten heroriën-teren naar investeringen in duurzame energie en kan de prijzen verlagen naar een aanvaardbaar niveau voor de meer-derheid van de bevolking. We eisen ook een einde aan het gemorrel met de in-dexkorf, en een herstel van de korf naar

� ons standpuntwww.socialisme.be November 2013 �onze mening

edito door Els dEschoEmackEr, NatioNaal orgaNisator lsP

zo gezegd

tien jaar geleden haalde rik daems vanop de trappen van zijn riante villa uit naar luie werklozen. om dat te vie-ren, herhaalt hij zijn standpunt nog-maals. “Ik stel voor om werklozen die langer dan een jaar inactief zijn één dag per week verplicht in te schake-len op de publieke arbeidsmarkt.” de open Vld’er denkt onder meer aan het openhouden van een cafetaria. Als er toch werk te verrichten is, waar-om krijgen die werklozen dan geen degelijk contract met een bijhorende verloning in plaats van een uitkerings-aalmoes? in Nederland was er een voorbeeld van een straatveger die door de gemeente werd afgedankt en vervolgens werd verplicht om in ruil voor zijn werkloosheidsuitkering de straten te vegen…

Nu we met rik daems bij de rui-gere figuren van het politieke esta-blishment aanbeland zijn, kan er on-getwijfeld ook een N-VA’er bij. een oCMW-raadslid van die partij in deinze staat bekend als advocaat van negationisten en neonazi’s in ons land. Piet Noë verdedigt momenteel twee van de neonazi’s in het BBet-proces. dat die extremisten over wa-pens beschikten, trainingskampen organiseerden en concrete plannen voor aanslagen opmaakten, minima-liseert Noë. Voor deze jongens geen GAS-boete, het ging enkel om wat

“ruige cafépraat”.

goednieuwsshow Di Rupo contrasteert met groeiende problemen voor werkende bevolking

De boodschap bij de regeringsverklaring loog er niet om. Die moet ons

overtuigen dat ‘we’ opnieuw op de goede weg zitten en dat de regering erger heeft voorkomen. Het offensief begon al deze zomer met Di Rupo’s opsomming van alle ‘goede werken’ van zijn regering. Dit wordt nu verder gezet. Zonder twijfel hopen ze dit momentum vast te houden tot aan de verkiezingen van 2014.

De grote verdienste van deze rege-ringsploeg zou zijn dat ze de crisis-sfeer achter zich heeft kunnen laten en dat het vertrouwen langzaam maar zeker terugkeert. Dit werd onder-steund door de beste peilingen voor de regeringspartijen sinds de start van de regering. Di Rupo zou nu zelfs op de goedkeuring van 60% van de Vlamingen kun-nen rekenen.

En inderdaad, als je de politieke ren-tree vergelijkt met die in Nederland of Frankrijk, waar nieuwe miljarden-bespar ingen in pensioenen, ge-zond heidszorg, u i t ke r i n ge n , . . . voor extra onze-kerheid en on-stabiliteit zorgen, heeft deze rege-ring door een ge-leidelijker tempo van saneringen te hanteren een te bruuske neergang in de koopkracht kunnen vermijden. Het befaamde Belgische recept waar-naar nu systematisch verwezen wordt, wordt als alternatief voorgesteld.

Dat het eerder een recept uit nood-zaak was, omdat Di Rupo I bij haar aantreden niet over de nodige politie-ke autoriteit beschikte en ze heel goed besefte dat ze maar beter niet met vuur kon spelen door bovenop de politieke crisis een extra, maar veel gevaarlij-ker vijand, in het leven te roepen in de vorm van een radicaliserende ar-

beidersbeweging, wordt er zeer wijs niet aan toegevoegd.

Integendeel, alles moet dienen om de aandacht van de reële problemen af te leiden. Zonder daartoe bedoeld te zijn, worden ook de successen van de Rode Duivels of van Stromae gretig gerecu-pereerd. Alles is plots “ formidable”.

Maar de goednieuwsshow komt wel heel wrang over als we de overstap ma-ken naar de da-gelijkse sociale problemen die onder deze re-gering niet af maar toenamen. Hoe voelen de ontslagen ar-beiders bij Ford in Genk of bij Arcelor z ich hierbij op een ogenblik dat ze geconfronteerd

worden met collega’s die door de soci-ale miserie waarin ze terecht komen, ervoor kiezen om uit het leven te stap-pen? Of de inwoners van wijken als Meulenberg in Houthalen waar voor 27% van de jongeren geen job voor-handen is? België kent zelfs 110.000 zelfstandigen die met amper 833 euro per maand moeten rondkomen. Is het geen schande dat 1 op 10 kinderen in Vlaanderen in armoede geboren wordt, of 1 op 4 in Wallonië en nog erger 4 op 10 in Brussel? Dat is bijna de helft van alle kinderen! Dat is “ fort minable” (erbarmelijk).

De realiteit is dat het Belgische recept van eerder trage maar gestage bespa-ringen en een zogenaamd relancebeleid dat op vlak van loonkost de neerwaart-se spiraal op Europees niveau verder-zet, ons traag maar zeker steeds meer armoede, onzekerheid en werkloosheid brengt. Ook ‘zachte’ besparingen leve-ren ons harde tekorten op.

De arbeidersbeweging mag zich niet in slaap laten sussen en laten chanteren met het argument dat het alternatief van een meer rechtse regering met de N-VA erbij alleen maar erger kan zijn. Dat is waar. Deze formule zou slechts dienen

om de werkende bevolking verder te verdelen en het tempo van aanvallen op onze verworvenheden verder op te drij-ven. Maar we mogen de keuze niet laten beperken tot harde en minder harde be-sparingen. Het enige alternatief in het belang van de werkende bevolking kan alleen van de werkende bevolking zélf komen. Het initiatief van het ABVV in Charleroi en Zuid-Henegouwen om op te roepen tot een links antwoord op dit beleid, kan verschillende linkse stro-mingen maar ook de arbeidersklasse zelf actief betrekken en mobiliseren. Dat verdient alle mogelijke steun!

‘foRMiDaBle’ vooR hen - ‘foRt MinaBle’ vooR ons

aLLeS MoeT Dienen oM De aanDacHT Van De reëLe ProBLeMen af Te LeiDen. ZonDer DaarToe BeDoeLD Te ZiJn, worDen ook De

SucceSSen Van De roDe DuiVeLS of Van

STroMae greTig gere-cuPereerD. aLLeS iS PLoTS “formidable”.

BtW-verlaging op elektriciteit : de schijn voorbij

ecHTe PriJSconTroLe kan er aLLeen Maar ZiJn wanneer er ook

conTroLe oP De ProDucTie iS.

door tim (BruSSel)

Minister Johan Vande Lanotte had tijdens het laatste begrotingsconclaaf een idee. Een verlaging van het BTW-tarief op elektriciteit van 21% naar 6% (*). Een vroeg

kerstcadeautje voor vele gezinnen die gebukt gaan onder een veel te hoge elektriciteitsfactuur. Maar ook een vergiftigd geschenk, met een stevige negatieve keerzijde.

zijn staat van voor de invoering van de ‘gezondheidsindex’. We komen op voor een controle op prijzen van basisbehoeften en gratis en dege-lijke openbare diensten, en het on-der publieke controle brengen van de grootste bedrijven, in het kader van een economie gepland naar de

behoeften van de hele bevolking, niet naar de winsten van enkelin-gen. Dat is ons alternatief op het verlies aan koopkracht!

(*) Het BTW-tarief van 6% wordt toege-past op levensnoodzakelijke producten of diensten.

de Linkse Socialist� syndicaal

tijd om het dictaat van regering en patronaat te verwerpen!

eenheiDsstatuut Blijft PRoBleMen oPleveRen

door aBVV-militant

Het door de regering opgelegde eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden blijft voor problemen zorgen. Zo werd er meteen een uitzondering toegekend aan de werkgevers in de bouwsector

die minder lange opzegtermijnen moeten naleven, een uitzondering die mogelijk navolging zal krijgen in andere sectoren. Met het eenheidsstatuut werden ook enkele bijkomende dictaten opgelegd. Zieke werknemers die van de dokter mogen buitenkomen, krijgen voortaan tot vier uur huisarrest per dag. Minister De Coninck stelde dat hier niet over te onderhandelen valt.

Bij de verdere uitwerking van het een-heidsstatuut gaat de regering op dezelf-de manier tewerk als bij de totstandko-ming van het statuut: er wordt zonder veel overleg eenzijdig beslist. Zolang de vakbondsleiding dit blijft aanvaar-den, komt de minister er nog mee weg ook. Ook al werd de syndicale eis van een harmonisatie naar boven niet ge-realiseerd, toch stak ABVV-voorzitter De Leeuw de loftrompet van wat hij een “historische mijlpaal in de socia-le beweging” noemde. Hij deed dat op een congres van de transportbond BTB, waar ook minister De Coninck aanwe-zig was. Anderzijds protesteerden de bediendenbonden van zowel ABVV als ACV tegen de afbouw van de sociale bescherming van bedienden.

Het eenheidsstatuut omvat een voor-uitgang voor een aantal arbeiders, maar het is geen harmonisatie naar boven, waardoor het voor veel werkenden net een achteruitgang betekent. In een aan-tal bedrijven blijft er discriminatie be-staan omdat arbeiders niet zomaar in het model van baremieke bedienden worden ingeschakeld, maar aan een nieuw model worden onderworpen. Als aan de top rotte compromissen worden gesloten, zitten de delegees en de basis achteraf met de gebakken peren.

Discriminatie in De bouw

Het voorstel van eenheidsstatuut dat eind september in een wetsontwerp werd gegoten, voorzag meteen de mo-gelijkheid van uitzonderingen. Zo zou-den arbeiders uit de bouwsector geen langere opzegtermijn krijgen maar blijft CAO 75 met het statuut van de bouw van toepassing. Meteen werd de deur opengezet om ook in andere sec-toren uitzonderingsmaatregelen te vra-gen en de opzegtermijnen drastisch in te korten. Werkgeversfederatie Horeca Vlaanderen of de textielwerkgevers pro-beren bijvoorbeeld ook een uitzonde-ring te bekomen.

De bouwvakbonden trekken naar het Grondwettelijk Hof om de discrimina-tie aan te klagen. Er worden ook pam-fletten verdeeld aan werven. De bonden stellen dat er discriminatie tussen arbei-ders en bedienden blijft. Ze geven het voorbeeld dat een metser op een werf vier keer minder opzeg krijgt dan een collega die last in een atelier. De vak-bonden maakten een overzicht van de geplande opzegtermijnen (zie kader).

We veronderstellen dat Rudy De Leeuw zijn lof betuigingen voor het eenheidsstatuut en minister De Coninck op een bijeenkomst van de bouwsector van de Algemene Centrale niet zou herhalen? En ook dat Monica De Coninck daar niet op de eerste rij zou mogen pronken?

Volgen na de bouwsector ook de horeca en de textielsector in de ondermijning van het eenheidsstatuut?

Een snelle aanpassing van de vertrekpremies voor par-lementsleden die op eigen initiatief stoppen, zorgde

ervoor dat voormalige CD&V-voor-zitter Stefaan De Clerck en N-VA’er Danny Pieters net naast een hoge premie grepen. In het geval van De Clerck ging het om 270.000 euro.

Eerder vertrok José Happart met een rugzakje van 480.000 euro naar een mandaat in een raad van bestuur. In een eerste reactie stelde De Clerck dat zo’n vertrekpremie

“niet excessief” was. Dehaene, al-weer, verklaarde dat de afschaffing van de premie bij vrijwillig vertrek een verkeerde maatregel was.

Om niet voor populisten uitgemaakt te worden, willen we gerust eens een constructief voorstel doen. Geef alle werkenden een opzegvergoeding van 270.000 euro zoals die waar De Clerck op aasde. Als ze voor zichzelf zo’n bedrag niet excessief vinden, dan kunnen ze dat voor ons toch moeilijk wel te veel vinden? Een algemene opzegvergoeding in de grootteorde van wat de parlementsleden zichzelf toekennen, zou bovendien heel wat ongenoegen over het recent opgelegde eenheidsstatuut wegnemen. Of gelden er ook hier twee maten en gewichten?

Een jaarloon van 290.000 euro – dat komt neer op 5.500 euro per week – is belachelijk. Zo sprak voormalig premier Dehaene in Le Soir. Hij bedoelde niet dat het belachelijk veel is, maar wel dege-lijk dat het te weinig is. Als lid van diverse raden van bestuur en als

Europarlementslid wiens activiteit beperkt is tot het incasseren van een riant loon, is Dehaene zelf goed voor meer dan 290.000 euro per jaar.

Wie kritiek heeft op de toplonen, gouden parachutes en bonussen wordt al snel afgunst verweten. Wij willen gerust aanvaarden dat wie hard en veel werkt daarvoor beloond mag worden. Een topverpleegkundige die vier handen en twee paar benen nodig heeft om steeds opnieuw flexibele shifts gedaan te krijgen, mag daar zeker voor beloond worden. Een toploodgieter-in-opleiding mag gerust iets meer krijgen dan een enkele reis Afghanistan. Verschillen in loon moeten mogelijk zijn. Maar zou een verhouding van één op vier tussen de hoogste en de laagste lonen niet volstaan? Als een doorsnee gezin met één inkomen rondkomt, dan moet vier keer dat inkomen toch genoeg zijn om ex-tra luxe te veroorloven.Als Dehaene en co voor zichzelf een maximumgrens van pakweg 400.000

euro per jaar in gedachte hadden, dan moeten ze het minimumloon maar op-trekken tot 100.000 euro per jaar (of een brutomaandloon van een goede 7.000 euro). Of gelden er andere regels voor hen als voor ons?

hun lonen versus die van ons

hun vertrekpremies versus die van ons

Maandenlang waren er regelmatig acties voor een harmonisatie van het arbeiders- en bediendenstatuut naar boven. Uiteindelijk werd een rot compromis gesloten dat nu door de nationale vakbondsleiders wordt verdedigd.

anciënniteit cao 75 (statuut bouw) eenheidsstatuut eenheidsstatuut/bouw6 maanden - 5 jaar 35 dagen 125 dagen 3,6 keer langer

5 - 10 jaar 42 dagen 231 dagen 5,5keer langer

10 - 15 jaar 56 dagen 335 dagen 6 keer langer

15 - 20 jaar 84 dagen 434 dagen 5,2 keer langer

Huisarrest

Werkenden die ziek zijn maar van de dokter hun woning mogen verla-ten, moeten voortaan tot maximaal vier uur per dag thuis blijven. Het een-heidsstatuut voert die mogelijkheid nu ook wettelijk in, voorheen kon dat en-kel op basis van het arbeidsreglement. Werkgevers zullen kunnen vastleggen op welke uren zo’n arbeidsongeschik-te werknemer thuis moet zijn. Volgt straks nog een elektronische enkel-band?

De maatregel zou een compensatie zijn voor het afschaffen van de carenz-dag, de eerste ziektedag die arbeiders niet en bedienden wel uitbetaald kre-gen. Heronderhandelen over de maatre-gel is volgens minister De Coninck niet aan de orde: “Het is niet de bedoeling om elk punt dat een van beide kanten niet heeft binnengehaald, te heronder-handelen.”

Het huisarrest voor arbeidsonge-schikte werknemers heeft tot doel hen te criminaliseren of toch minstens als verdacht te bestempelen. Pakweg een lasser met een gebroken hand kan niet werken maar hoeft daarom toch niet thuis in bed te blijven?

In plaats van na te gaan wat de oor-zaken van de groeiende arbeidsonge-schiktheid zijn, worden de zieken zelf aangepakt. Het doet wat denken aan het regeringsbeleid tegenover werk-loosheid waarbij de werklozen worden aangepakt.

onDuiDelijkHeDen blijven

Er blijven een aantal onduidelijkhe-den bestaan. In welke mate is het op bedrijfsniveau mogelijk om betere op-zegvergoedingen te bekomen, onder meer bij collectief ontslag? Komen er behalve voor de bouwsector nog uit-zonderingen met een lagere opzegver-goeding? Hoe wordt het principe van de opgebouwde rechten geïnterpreteerd? Wie moet betalen voor het outplace-ment van afgedankte werknemers? Wat zal er gebeuren met de aanvullende pensioenregelingen? Als we de regering laten doen, kun-

nen er bij de verdere uitwerking van het eenheidsstatuut nog verrassingen uit de bus komen. Met een vakbondsleiding die zichzelf aan het akkoord heeft vast geklikt en dat heeft verdedigd tegen voornamelijk verbaal protest van de eigen bediendenbonden in, zullen we in een zwakkere uitgangspositie staan om daartegen te strijden.

De conclusie van onze eerste evalu-atie van het eenheidsstatuut blijft dan ook overeind. “In plaats van aan tafel te zitten met de regering en patroons om over de afbouw van de loon- en ar-beidsvoorwaarden te onderhandelen, zouden de vakbonden beter hun tijd en energie stoppen in het opbouwen van solidariteitsbanden over de bedrijven, de sectoren, de taal- en landsgrenzen heen om samen met de arbeiders en bedienden in andere landen te strij-den voor betere voorwaarden voor iedereen.”

syndicaalwww.socialisme.be November 2013 �

De brandweermannen eisten een on-derhoud met premier Di Rupo en mi-nister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders. Ze weigerden minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet te ontmoeten, nochtans de minister die be-voegd is over de brandweer. De brand-weerlui hoopten zo hun standpunten aan de hele regering kenbaar te kun-nen maken. Ze hadden immers geen vertrouwen meer in hun voogdijminis-ter die al herhaaldelijk naliet gemaakte afspraken na te komen.

Het eisenpakket van de brandweer-mannen is divers en geeft een goed zicht op de moeilijke situatie waarin veel brandweerkorpsen vandaag wer-ken. Zo is er de eis rond het professio-naliseren van de ‘vrijwillige’ brandweer. Vandaag heeft een meerderheid van de brandweermannen geen vast statuut, maar worden ze enkel opgeroepen en betaald wanneer er een noodsituatie uitbreekt. Nochtans doen vrijwilligers hetzelfde werk als hun ‘vaste’ collega’s en moeten ze tijdens wachtdiensten voortdurend beschikbaar zijn, waardoor de combinatie met een andere job of ge-zinsleven vaak moeilijk is. Vergelijk het

met een winkeleigenaar die zijn perso-neel enkel zou betalen voor de tijd dat er klanten in de winkel staan en de an-dere uren gewoon zou aftrekken van het loon. De brandweer eist dan ook terecht dat de vrijwilligers erkend worden als volwaardige brandweermannen.

Ook klagen de brandweermannen de gebrekkige financiering van hun korp-sen aan. Dit vertaalt zich in te weinig manschappen voor een goede en veilige dienstverlening en een gebrek aan ma-teriaal. Aan het piket vertelden brand-weermannen uit Luik en Limburg dat zij soms bij de beter uitgeruste korpsen uit Brussel moeten schooien voor oude handschoenen en beschermkledij. Hun eigen korpsen hebben niet de middelen om degelijk materiaal aan te kopen.

Omdat de regering hen niet wilde ontvangen, bleef een groot deel van de brandweer tot 23u aan het piket in de Wetstraat staan. Pas nadat de regering een pak maatregelen beloofde om te-gemoet te komen aan de eisen, werd de blokkade opgebroken. Maar niet zonder waarschuwing: als de regering haar be-loftes niet nakomt, gaan de brandweer-lui opnieuw in actie!

strijd loont, waakzaamheid blijft gebodenBRanDWeeR

Foto: de brandweer voerde actie met haar materieel. Daar was de politie niet tegen opgewassen. (foto Collectif Krasnyi)

Er zijn enkele eerste voorbeelden van bedrijven waar extra koopkracht voor

de werkenden werd bekomen. Dat gebeurde onder meer bij Solutia in Gent, Innovia in Merelbeke en Evonik in Antwerpen, in de chemische sector. Telkens werd de loonstop officieel niet doorbroken, maar kwam er een extra premie in de vorm van een premie via CAO 90. Maakt die maatregel de loonnorm overbodig of zijn er addertjes onder het gras?

De CAO 90 omvat het stelsel van een niet-recurrente resultaatgebonden premie die buiten de loonnorm valt en daarom kan gebruikt worden om de koopkracht van het personeel te ver-

sterken zonder de strikte regels van de regering te overtreden. Bij Evonik, het vroegere Degussa, werd na een korte staking een premie van 750 euro per personeelslid afgedwongen. Een mooi bedrag dat op basis van een strijdbare opstelling werd bekomen. Hiernaast werden ook toegevingen gedaan op het vlak van de tweede pensioenpijler.

Het is begrijpelijk dat alle mogelijke middelen worden uitgeprobeerd om de loonnorm te doorbreken of althans de koopkracht te verbeteren. Zeker in een sector waar grote winsten worden geboekt en de directie zichzelf rian-te loonsverhogingen toekent, wil het personeel een deel van de koek. Maar een premie onder CAO 90 is uitdruk-kelijk “niet-recurrent”, wat in mensen-taal evenveel betekent als “eenmalig”

waardoor het telkens opnieuw moet afgedwongen worden en bovendien afhankelijk is van de resultaten van het bedrijf.

De premie geldt niet als loon waar-door er ook geen sociale rechten mee opgebouwd worden. De premie wordt dus niet opgenomen in de berekening van vakantiegeld en eindejaarspremie. De inkomsten voor de sociale zekerheid en de gemeenschap zijn beperkter, zo is er geen bedrijfsvoorheffing op ver-schuldigd. Tenslotte is het bedrag be-perkt om van fiscale voordelen te kun-nen genieten, vanaf 1 januari 2013 is dat 3.100 euro.

Voor de invoering van een loonstop werd een dergelijke premie vooral gebruikt als een voor de werkgever goedkope mogelijkheid om de koop-

kracht van het personeel te versterken. Volgens SDWorx kreeg voor mei van dit jaar 15% van de bedienden en 12% van de arbeiders een dergelijke bonus, in de metaalsector ging het om 24% van de arbeiders.

Bij gebrek aan een algemene strijd tegen de loonnorm – het potentieel was nochtans aanwezig met sterke mobilisaties voor de zomer die jam-mer genoeg telkens zonder duidelijk vervolg bleven – staan de delegees er in de bedrijven alleen voor. Het is positief dat hier en daar maatregelen inzake koopkracht worden afgedwon-gen, maar het zal erop aankomen om die kleine overwinningen te gebruiken als opstap naar een algemene strijd te-gen de loonstop.

In het relanceplan van de regering

werd geen hervorming van de wet van 1996 over de concurrentiekracht opgenomen, die hervorming was ge-richt op het invoeren van een quasi permanente loonstop. Dat gaat naar een werkgroep waardoor er even wat uitstel is. Als dat voorstel voorlopig niet meer op tafel ligt, is het om een harde confrontatie met de arbeiders-beweging te vermijden. Na de verkie-zingen zullen mogelijk nog asocialere maatregelen voorgesteld worden. De regering wil tijd winnen in de aanloop naar de verkiezingen. Laat ons van die tijd gebruik maken om ons verzet ern-stig te organiseren. Niet met gezond-heidswandelingen maar door een in-formatie- en sensibiliseringscampagne waarmee een krachtsverhouding wordt uitgebouwd.

extra koopkracht afdwingen? het kan… maar de loonstop moet volledig van tafel!

stakingsdreiging mét effectfeDeRale seCtoRen gezonDheiDszoRg

Als gevolg van de actie(dreiging) vond er op 2 oktober een buitengewone ver-gadering van het Paritair Comité 330 plaats. Dit werd voorgesteld als de “on-derhandelingen van de laatste kans”. Na 13 uur onderhandelen was het resultaat niet mis. Vier van de vijf gecontesteer-de CAO’s werden immers ondertekend: twee voor brugpensioen (vanaf 58 jaar en vanaf 56 jaar bij 20 jaar nachtarbeid), de CAO voor tijdskrediet waarmee de mogelijkheid voor een landingsbaan (1/5e tijdskrediet vanaf 50 jaar tot het einde van de loopbaan) terug geopend werd en de CAO over opleiding. Wat be-treft de harmonisering van de barema’s voor de zorgkundigen (1.35) werd plech-tig een voorakkoord gesloten dat op de vergadering van het Paritair Comité op 14 oktober zou bezegeld worden.

Gevolg: de acties werden tijdelijk op-

geschort om het overleg alle kansen te geven. BBTK meldde in een persbe-richt: “Het is duidelijk dat zowel het dreigement van de staking, de druk in de instellingen en op de werkgeversfede-raties en het vooruitzicht van een aan-vullende financiering tot dit akkoord hebben geleid.”

Groot was de consternatie toen de werkgevers, met de Franstalige ‘socia-listische’ werkgeverskoepel Santhea op kop, op 14 oktober hun woord braken. En dat ondanks een ruime financiële tegemoetkoming van de regering. Op het laatste moment was die over de brug gekomen met een extra financiering van 14,2 miljoen euro om de maatregel door te voeren maar kennelijk tevergeefs. In een persmededeling waren zowel CNE als BBTK-SETCa er als de kippen bij om te melden dat de sociale vrede gebroken

Foto: actie van 24 september aan een werkgeversfederatie.

door tim

Op maandag 7 oktober voerden enkele honderden brandweermannen uit korpsen van het hele land actie aan de ambtswoning van premier Di Rupo. Ze eisten dat de regering een heel aantal

maatregelen, die al langer beloofd werden zonder dat er ooit budget voor werd voorzien, nu eindelijk in de begroting zou zetten.

door een CorreSpondent

In onze vorige krant hadden we het over de stakingsaanzegging voor 8 oktober door BBTK-SETCa en CNE in o.a. de ziekenhuis- en rusthuissector. Op 24 september brachten militanten van BBTK-

SETCa en CNE in het kader van het actieplan een bezoek aan de zetels van de onwillige werkgeversfederaties.

is en het actieplan zal worden verderge-zet waarbij de instellingen van Santhea zullen geviseerd worden. LBC kondigde later een actie aan op 24 oktober.

Voor de zoveelste keer moeten we vaststellen dat de leiding van de diverse vakbonden er (al dan niet bewust) niet in slaagt om de tijd te nemen voor over-

leg om de acties in gemeenschappelijk vakbondsfront op elkaar af te stemmen: profilering à la ‘de rapste en de knapste zijn in de pers’ lijkt nog steeds belang-rijker dan een eengemaakte vuist van de militanten. We kunnen ook niet ontken-nen dat het communautaire wel degelijk een rol speelt in de verdeelde slagorde

van de vakbonden. Moraal van het ver-haal? De werkgevers in de zachte sec-tor zijn net zoals hun soortgenoten in de profit voor geen halve euro te betrouwen. Wordt vervolgd.

polsslagnonprofit.blogspot.be

themaasiel� de Linkse Socialist

wielsbeekse looDgieter moet naar afganistan…

Volgens minister van Migratie en Asielbeleid, Maggie De Block (Open Vld), is het asielbeleid in België niet asociaal: van alle Afghaanse vluchte-lingen in ons land kreeg 56% immers bescherming tijdens de afgelopen jaren. Navid zal zich wel afgevraagd hebben waarom een perfecte integratie en vast werk niet voldoen om bij die 56% te ho-ren. Hij zal ook wel niet begrepen heb-ben hoe Maggie De Block erin slaagt het lot dat ze hem toebedeelt als ‘niet asociaal’ te omschrijven. De minister ziet enkel de cijfers en niet de menselij-ke drama’s die er achter schuilgaan.

Ondertussen werd in verschillen-de media het verhaal van Navid in Afghanistan al gebracht. Hij kan er bij niemand terecht, zijn oom weigert hem op te vangen als gevolg van een jarenlange familievete. Die vete werd trouwens net als argument aangehaald om Navid terug te sturen. Zo wordt een jonge twintiger die voor zichzelf een toekomst uitbouwt in België terugge-stuurd naar een land waar hij dagelijks gevaar loopt en geen contacten heeft.

… een veilig lanD met een toekomst voor jonge afgHanen?

Maggie De Block beweert dat ze geen ‘Romeinse keizerin’ is die op ba-sis van willekeur haar duim omhoog of omlaag steekt bij het al dan niet toe-kennen van een verblijfsvergunning. Volgens haar wordt de toekenning ge-geven of geweigerd op basis van een objectieve en grondige analyse van de veiligheidssituatie in Afghanistan en het gevaar dat de betrokkene in kwes-tie al dan niet loopt. Wie ‘geen gevaar’ loopt, moet onherroepelijk terug.

Zo ook de 22-jarige Aref, die na vier geweigerde asielaanvragen ‘vrijwillig’ terugkeerde. Hij slaagde er niet in een toekomst in België uit te bouwen, gro-tendeels omwille van het (gebrek aan) asielbeleid in ons land. Na vier jaar in het Noordstation in Brussel geslapen te hebben en geen uitzicht te krijgen op enige verbetering in zijn situatie – zelfs niet op de toestemming om hier te blijven – keerde hij dan maar on-verrichterzake terug. Hij werd bij te-rugkomst in Afghanistan vermoord. Wellicht gebeurde dat omdat hij wei-

gerde zich bij een islamistische terreur-militie aan te sluiten.

Terwijl de overheid er alles aan doet om in het oog van de publieke opinie jonge Belgen te verhinderen naar Syrië te trekken, worden jonge Afghanen gedwongen om terug te gaan naar een situatie waar ze een weigering om tot een militie toe te treden met de dood moeten bekopen.

Hoe haalt de Belgische overheid het in haar hoofd zelfs maar te poneren dat de situatie in Afghanistan enigszins veilig zou kunnen zijn, als ze in 2012 zelf 113 miljoen euro spendeerde aan de militaire operatie in dat land? We kunnen ons overigens afvragen wat we allemaal voor de Afghaanse vluchte-lingen in ons land zouden kunnen doen met dat geld. Die vraag wordt door Maggie De Block echter niet gesteld. Zij vertrekt eerder vanuit de perverse retoriek dat wie een situatie, mede door de Belgische overheid gecreëerd, ontvlucht, niet aan de poorten van fort Europa moet komen aankloppen. Als je in Afghanistan geboren wordt, heb je pech. Door Belgische F-16s gebom-bardeerd worden, geeft je niet het recht je land te ontvluchten en in België een toekomst te zoeken.

stop fort europa!

Overal ter wereld sterven dagelijks mensen op zoek naar een menselijker lot. Vorige maand nog overleden in één klap 200 vluchtelingen aan de kust van Lampedusa. Dat zijn de menselijke tra-gedies waar het Europese asielbeleid

concreet toe leidt. De afgelopen 20 jaar stierven er zo bijna 20.000 men-sen. Politici betuigen hun medeleven in de media en gaan vervolgens door met het militariseren van de EU-gren-zen. Momenteel wordt zelfs onderzoek gedaan naar de mogelijkheid om dro-nes in te zetten om vluchtelingen op te sporen. We leven in een kapitalistisch sy-

steem dat dagelijks miljoenen mensen tot de hartverscheurende beslissing dwingt om hun hele hebben en hou-den en al hun menselijke relaties ach-ter te laten in de strijd om te overleven. Daarom verdedigt LSP de eis van een regularisatie – niemand is illegaal! Het etiket ‘illegaal’ wordt immers niet en-kel gebruikt om mensen uit te wijzen, maar ook om via zwartwerk en uitbui-ting een neerwaartse druk op de lonen van iedereen te zetten.

Een vaak gebruikt argument is dat we ‘niet alle leed ter wereld kunnen opvangen’. Wij stellen echter niet voor om dat leed in stand te houden, maar juist om het te stoppen door de neoko-loniale plunderpolitiek een halt toe te roepen. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier, het is een uitdrukking van wanhoop als gevolg van ontbering en/of oorlog. Om de grote multinatio-nals en imperialistische krijgsheren die daarvoor verantwoordelijk zijn te stoppen, is een complete breuk met het kapitalisme nodig. Enkel in een democratisch socialistische samenle-ving kan met dit barbaarse systeem van uitbuiting, repressie en willekeu-rige terdoodveroordeling komaf ge-maakt worden.

niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Kapitalisme leidt tot vluchtelingentragedie

Als we Maggie De Block over Afghanistan mogen geloven, zouden we bijna naar het reisbureau stappen om er

onze volgende droomvakantie te plan-nen. Blijkbaar zijn de minister en haar diensten vergeten dat het land al meer dan een decennium lang het strijdtoneel vormt van een uitgerekt gevecht tussen de legers van de westerse mogendheden en de Taliban. Hoe veilig is het land waarnaar De Block onschuldige jonge loodgieters stuurt nu eigenlijk echt?

De Taliban is allesbehalve verdwe-nen uit Afghanistan. Zij blijven een dagelijkse strijd voeren tegen de aan-wezigheid van ‘ongelovigen’ en tegen het marionettenbewind van president Hamid Karzai. Zij opereren voorna-melijk vanuit het Pakistaanse grens-gebied. Dagelijks sneuvelen daarbij onschuldige burgers en ISAF-solda-ten (International Security Assistance Force, de beveiligingsmacht die door de NAVO werd opgezet). De Taliban heeft zich in Pakistan versterkt en kan op elk ogenblik in ieder deel van dat land eens te meer toeslaan.

Bovendien stellen de regionale

Afghaanse bestuurders zich opnieuw meer en meer op als onafhankelijke krijgsheren die zich weinig aantrek-ken van het centrale gezag. Ze doen er alles aan om zichzelf te verrijken, voeren onderling strijd tegen elkaar, en onderdrukken de lokale bevolkin-gen daarbij.Als men stelt dat Afghanistan voor de

modale bevolking een gevangenis is, is dat waarschijnlijk geen eerlijke stel-ling. In een gevangenis mag je immers bijvoorbeeld nog naar muziek luiste-ren. Dat is in Afghanistan niet het ge-val. Door de stijgende invloed van de Taliban is er geen muziek, geen functio-nerend rechtssysteem, hebben vrouwen niet het recht om naar buiten te gaan, is er geen onderwijs voor meisjes en con-troleert de religieuze politie de lengte van je baard. Het is het traditionele beeld van Afghanistan onder controle van de Taliban, dat in steeds grotere mate opnieuw werkelijkheid wordt in grote delen van het land.

De westerse interventie in Afghanistan heeft een vergelijkbaar effect gehad als de Sovjet-invasie in de jaren ’80: het land werd tot een schroothoop herleid

waardoor er een vacuüm ontstond waar de Taliban gebruik van kon maken. De Taliban die groot gemaakt werd door militaire interventies terroriseert van-daag de bevolking. Dat zet mensen aan om het land te ontvluchten, vorig jaar alleen sloegen 2,6 miljoen Afghanen op de vlucht. De afgelopen tien jaar werden 5,7 miljoen vluchtelingen te-ruggestuurd. Deze enorme vluchte-lingenstromen zorgen voor heel wat logistieke problemen. Bovendien zijn de teruggestuurde vluchtelingen een belangrijk doelwit van de Taliban. Zij verdenken hen ervan rijk geworden te zijn in Europa en ontvoeren hen in ruil voor losgeld.

Die zonnige relaxvakantie kunnen we dus maar beter uitstellen tot er komaf is gemaakt met het moorddadige regi-me in Afghanistan en de buitenlandse krijgsheren (zoals minister De Crem) die de oorlog en de barbarij blijven aanwakkeren. Ondertussen kunnen we ons concentreren op de strijd tegen de onmenselijke uitwijzingen van on-schuldige slachtoffers van de Taliban en tegen de Belgische interventie in Afghanistan.

Droombestemming afghanistan?

door Jarmo Van reGemorter

De afgelopen tien jaar kwamen naar schatting 3.300 vluchtelingen om het leven toen ze via het Italiaanse eiland Lampedusa Europa hoopten te bereiken. Maar ook wie er wel geraakt, botst op tal

van problemen om die wanhopige zoektocht naar een beter leven en een toekomst goed af te sluiten. Dat ondervond ook de jonge loodgieter Navid Sharifi uit Wielsbeke. Hij moest afscheid nemen van zijn vriendin, vrienden en zijn job om in Afghanistan in onzekerheid ondergedompeld te worden.

stop het onmenselijke uitwijzingsbeleid

Eind september werd in Brussel een actie gehouden om de dood van Semira Adamu, een Nigeriaanse vluchtelinge die bij een gedwongen uitwijzing werd vermoord, te herdenken. Honderden Afghaanse vluch-telingen sloten zich bij die actie aan.

Hoe HaaLT De BeLgiScHe oVerHeiD HeT in Haar HoofD ZeLfS Maar Te Poneren DaT De SiTuaTie

in afgHaniSTan enigSZinS VeiLig Zou kunnen ZiJn, aLS Ze in 2012 ZeLf 113 MiLJoen euro SPen-DeerDe aan De MiLiTaire oPeraTie in DaT LanD?

lees meer op:www.socialisme.be/lsp/asiel

themaoproep aBVV charleroi �www.socialisme.be November 2013

Brochure Charleroi Wat was het aBvv-programma van 1945?

Het ABVV van Charerloi en Zuid-Henegouwen bracht een brochure uit onder de titel “8 vragen in verband met de oproep van één mei 2012

van het FGtB /ABVV Charleroi-Sud Hainaut”. de brochure is nu ook in het Nederlands te verkrijgen. een pdf vind je op onze website, de brochure kan je ook via onze redactie bekomen. in dit dossier belichten we een aspect dat in de brochure aan bod komt: de historische achtergrond van het ABVV-programma van 1945.

doSSier door eriC Byl

De band tussen het ABVV en de sociaaldemocratie staat net zoals die tussen het ACV en de christendemocratie onder druk. Zelfs de vakbondstop pleit niet langer voor enthousiaste campagnes voor

de ‘politieke partners’, maar houdt het op een defensieve oproep voor “het minste kwaad”. Zonder alternatief ter linkerzijde komt ze daarmee weg. Maar dat begint te kantelen. Het ABVV-gewest Charleroi en Zuid-Henegouwen tracht de druk aan de basis om de politieke oriëntatie van het ABVV in vraag te stellen, te vertalen naar een bundeling van alle formaties die zich links van de sociaaldemocratie en de groenen opstellen.

Dat verzet werd dikwijls geleid door de Syndicale Strijdkomitees (SSK

– later Eenheidsvakbonden - BVES) van de KPB, de Mouvement Syndical Unifié (MSU) van André Renard, het Algemeen Syndicaat der Openbare Diensten (ASOD) en de Fédération de Lutte des Mineurs de Charleroi on-der invloed van trotskisten. Met steun van BSP-minister van arbeid Achille Van Acker die de BVES zorgvuldig uit de paritaire comités hield en door de werklozensteun toe te vertrouwen aan de vooroorlogse werkloosheidskassen, kon de BVV haar positie enigzins her-stellen na de bevrijding.

Met haar 248.259 leden moest ze niet-temin rekening houden met de sterkte van de Eenheidsvakbonden (165.968 leden), de MSU (59.535) en de SGUSP (Syndicat Général Unifié des Services Publics - 51.789) die samen meer dan de helft van het ledental van het nieuwe ABVV uitmaakten. Het ACV verkoos afzijdig te blijven omdat ze vasthield aan het syndicaal pluralisme, maar ook en vooral omdat ze geen goed oog had op de doctrine, het programma en de actiemethoden van “bepaalde vak-bonden”.

De principeverklaring van het ABVV

in 1945 weerspiegelt de verhoudingen van net na WO II. Het bevat radicale elementen, maar ook formules die on-der druk van de BVV bewust vaag wer-den gehouden. LSP is van oordeel dat de crisis de syndicale politiek van inte-

gratie opnieuw onder druk zal zetten en openlijke confrontaties met het kapita-lisme op termijn opnieuw onvermijde-lijk zullen worden. Van de kant van de patroons en de regering werd die con-frontatiepolitiek al ingezet.

Het gewest richtte daartoe een steun-comité op met haar uitvoerend bestuur, vertegenwoordigers van radicaal links en een waarnemer van de geweste-lijke christelijke bediendenbond. Dat comité organiseerde op 27 april een eerste meeting met 400 aanwezigen. Sindsdien publiceerde het ABVV-ge-west een brochure waarin ook de begin-selverklaring van het ABVV uit 1945 is opgenomen. Dat is geen vodje papier, maar bevat de besluiten van de toen-malige syndicalisten uit de periode van

de Grote Depressie in het begin van de jaren ’30 tot het einde van WO II. Sinds het begin van de Grote Recessie in 2008 is ze opnieuw brandend actueel.

De beginselverklaring bestaat uit niet meer dan 15 punten. De kloof tussen wat daarin staat en wat onze vakbonds-leiders vertellen op congressen en bij-eenkomsten, laat staan in de media, kan nauwelijks dieper. Het is nochtans tot op vandaag het officiële beginsel van het ABVV en wordt in lidmaatschaps-boekjes, als die er nog zijn, opgenomen.

Maar voor de vakbondstop is het niet meer dan een museumstuk waaraan verder geen aandacht besteed wordt. Helaas zijn ook veel leden en militanten het gaandeweg beginnen beschouwen als een ideaal waarvan men nauwelijks gelooft in de realiseerbaarheid.

Een paar decennia welvaartsstaat, maar vooral de val van de socialisti-sche karikaturen in de stalinistische oostbloklanden, hebben tot vandaag het vertrouwen in een alternatief op de kapitalistische uitbuiting aangetast.

Dat was in 1945 nog anders. De begin-selverklaring pleit al in punt 1 voor een klassenloze maatschappij en het ver-dwijnen van loonarbeid via een totale omvorming van de maatschappij. De illusie in een socialer kapitalisme, met

blijvende verworvenheden voor de ar-beiders, was in de 15 jaren die aan 1945 vooraf gingen immers vakkundig ge-sloopt door de agressie van het patro-naat en harde politierepressie.

De periode tussen de twee wereldoor-logen was nochtans beloftevol ingezet. Eisen waarvoor tientallen jaren strijd was geleverd, werden toen ingewilligd. De internationale revolutionaire golf die volgde op de Russische Revolutie was niet vreemd aan die plotse inschik-kelijkheid van de burgerij. Het leverde in 1919 het algemeen mannenstem-recht op, in 1920 een index van klein-handelsprijzen, in 1921 de afschaffing van artikel 310 uit de strafwet inzake

laakbare feiten bij stakingen en verder de ‘vrijheid van vereni-ging’, waardoor men niet langer ontslagen kon worden omdat men lid was van een vakbond. Datzelfde jaar werden de acht-urendag en de 48-urenweek bij wet bekrachtigd.

Het standpunt van de leiders van de BWP en van de syndi-cale commissie die ze in 1898 hadden opgericht, van rust en

kalmte en geleidelij-ke verbetering via de parlementaire weg, won hierdoor eigen-aardig genoeg aan geloofwaardigheid. De hele geschiede-nis van de vereni-ging van arbeiders in vakbonden wordt gekenmerkt door de afwisseling van pe-

riodes van openlijke confrontaties met het kapitalisme, meestal tegen de wil van de vakbondsleiders in, met perio-des van integratie van het vakbondsap-paraat in het systeem. Om de stakings-bewegingen die volgden op WO I te ontmijnen, werden in 1919 paritaire comités in het leven geroepen, over-legorganen van patroons en vakbonden. Collectieve arbeidersovereenkomsten verdrongen de gebruikelijke individu-ele arbeidsovereenkomsten.

Zodra de burgerij van de schrik voor uitbreiding van de Russische Revolutie bekomen was, trachtte ze de toegevin-gen echter terug te draaien. Ruimte voor

nieuwe sociale veroveringen werd in de loop van de jaren ’20 ingeperkt. Vanaf het begin van de Grote Depressie (1929) sloeg dat om naar een agressieve poli-tiek van sociale afbraak. De mijnwer-kers hadden sinds het begin van de crisis al 24% loon ingeleverd, maar begin juli 1932 kondigden de mijnbazen een ver-dere daling met 10% aan. Een spontane staking brak uit waarbij arbeiders in de Borinage feitelijk heer en meester wer-den. De staat van beleg, rijkswachtpos-ten op alle wegen naar Brussel en aan openbare gebouwen, legervliegtuigen

boven het Zwarte Land, konden het tij niet keren. De staking bleef uitbreiden, ook naar de Limburgse bekkens. Pas in september bloedde ze dood, deels door honger, maar ook omdat de mijnbazen hun plannen gedeeltelijk opborgen.

De toon was gezet. De BWP moest op kerstdag 1933 met het Plan van de Arbeid een forse draai naar links ma-ken. Het plan stond voor een gemengde economie, maar eiste wel de nationalisa-tie van de krediet-, de grondstoffen- en de energiesector, de socialisatie van de monopolistische grootindustrie en het

onderwerpen van de productie aan het plan om de economie te oriënteren op al-gemeen welzijn i.p.v. winstbejag. Het en-thousiasme rond het Plan strookte echter niet met de hypocrisie van de BWP-lei-ders. Die kwam aan het licht toen de Bank van de Arbeid in maart 1934 aan roekeloos speculeren ten onder ging en nogmaals toen De Man en Spaak in 1935 de regering van bankier Van Zeeland vervoegden en het Plan dumpten.

In 1936 brak alweer spontaan een sta-king uit. Met 15 miljoen verloren ar-beidsdagen werd het de grootste uit onze

geschiedenis. Het leverde anderhalf mil-joen arbeiders 6 dagen betaald verlof op, een loontoeslag van 8%, een minimum-loon en de geleidelijke 40-urenweek in ongezonde, lastige of gevaarlijke be-drijfstakken. De ervaring met de BWP deed de vakbeweging zich onafhankelij-ker opstellen van de partij en de syndica-le commissie werd in 1937 omgevormd naar het Belgisch Vakverbond (BVV). Punt 3 en 4 van de beginselverklaring van 1945, waarin de syndicale onafhan-kelijkheid benadrukt wordt, hebben on-der andere daarmee te maken.

Tijdens de Duitse bezetting (mei 1940) waren stakingen en protestacties verboden, het paritair overleg opge-schort en werd de vakbonden de uitbe-taling van werklozensteun ontnomen. ACV en BVV vielen uiteen in delen die hun werking wilden verderzetten, aan-gepast aan de condities van de bezetter, en delen die zich aan de beslissing van 1938 hielden om de vakbondswerking te schorsen zodra het land bezet zou worden. Een meerderheid van het BVV-apparaat (12 van de 22 vakcentrales), vormde samen met bijna alle christe-lijke beroepscentrales en de liberale vakbond op 22 november de door de Duitse bezetter opgelegde ‘Unie van Hand en Geestesarbeiders’.

De achterban was echter niet ge-volgd. De Unie had in november 1940 250.000 leden, nog geen vierde van

het vooroorlogse ledenaantal van de Belgische vakbonden. In 1942 was dat al terug gevallen tot 110.000, waarvan slechts 17.000 in Wallonië. De 9 BVV-centrales die niet bij de Unie aansloten, goed voor 38% van de leden, trachtten vooral de hergroepering na de oorlog voor te bereiden. De arbeiders konden zich echter niet veroorloven om daarop te wachten. Al vanaf september 1940 braken stakingen uit en werd er onder het oog van de bezetter betoogd. De bezetter moest soms de eigen voed-selvoorraad uitdelen om de arbeiders te bedaren. In mei 1941 dwong een week staking, die “de staking van de honderdduizend” werd genoemd, zelfs een loonsverhoging van 8% af. Vanuit Duitsland was aangedrongen op concessies uit vrees voor de uit-breiding ervan.

beginselen van Het abvv

pogingen om klok terug te Draaien

toegevingen op basis van strijD

opricHting abvvDonkere oorlogsperioDe

Opschrift in de Limburgse mijnen met een oproep tot economische sabotage

de Linkse Socialist� themadossier� de Linkse Socialist

allemaal gelijke burgers?

Met de val van de Berlijnse Muur en de ineenstorting van het stalinisme in het Oostblok kwam er een gigantisch of-fensief om het “einde van de geschiede-nis” uit te roepen. Die term kwam van de filosoof Francis Fukuyama die nadien zelf in de vergeetput van de geschiedenis leek te belanden. Er werd ook gesproken over de overwinning van de “democra-tie” op het totalitarisme. Het establish-ment gaf graag toe dat er hier en daar nog wat democratische aanpassingen moge-lijk waren, maar dat zou geleidelijk aan gebeuren door burgerinitiatieven en het sensibiliseren (in plaats van het mobilise-ren) van de “burgersamenleving”.

Er kwam een stortvloed aan termen die de verschillen tussen sociale klassen aan de kant schoven. De ‘burger-arbeiders’,

‘burger-werkgever’, ‘burger-aandeelhou-der’ en ‘burger-premier’ stonden plots op gelijke hoogte. Het was in het ver-lengde van die idee dat Guy Verhofstadt, auteur van diverse burgermanifesten, in 2002 plots ook een brief aan de burgers-andersglobalisten schreef met daarin de vraag: “hoe kunnen we een geweldda-dige klassenstrijd tussen de armsten en de rijksten in de wereld vermijden?” Via een vreemde omweg die mogelijk werd door de politieke verwarring als gevolg van het neoliberale ideologische offen-sief van de jaren 1990 werd ‘klassen-strijd’ plots voorgesteld als een strijd tus-sen “twee miljard mensen die proberen te overleven en een half miljard mensen die vooral bezig zijn met het ontrafelen van de plot van het dagelijkse televi-siefeuilleton.” De ‘burgers’ van de ont-wikkelde kapitalistische landen worden

meteen allemaal op gelijke hoogte mee verantwoordelijk gesteld. Anderen her-halen deze logica op een andere manier als ze stellen dat het systeem vooral be-paald wordt door de consumptiekeuzes die gemaakt worden.

De euforie en hypocrisie van de jaren 1990 werden al gauw ingezet om oorlo-gen te rechtvaardigen. ‘Democratie’ was het excuus voor de imperialistische in-terventies in Afghanistan, Irak en elders. Dat had telkens dramatische gevolgen. De ‘democratische’ Europese construc-tie botste regelmatig op problemen, zo-als de referenda rond het Verdrag over de Europese Grondwet waarbij in Frankrijk en Nederland in 2005 een meerderheid tegen stemde. Dat werd handig omzeild door dezelfde tekst onder een nieuwe naam in het ‘Verdrag van Lissabon’ te gieten, waarna geen nieuw referendum in Frankrijk of Nederland volgde. De parlementsleden keurden het goed. In Ierland werd het Verdrag wel weg ge-stemd in een referendum, waarop ge-woon een nieuw referendum werd gehou-den. Het establishment zorgde ervoor dat de kiezers voldoende onder druk ston-den om het uiteindelijk nipt wel goed te keuren. Kortom, we kunnen stemmen waarvoor we willen zolang het maar in overeenstemming is met wat het kapita-listische establishment wil.

Met de economische crisis heeft het Europese kapitalistische establishment zich regelmatig van het tijdverlies van nieuwe volksraadplegingen ontdaan. In Griekenland en Italië werd nog ver-dergegaan, daar werden niet-verkozen technocratische regeringen aangesteld die toevallig werden geleid door voor-malige bankiers. De ‘aanbevelingen’

van de Europese Commissie worden te-recht steeds meer gezien als regelrechte dictaten. En het zal er niet op verbete-ren: het Europees Besparingsverdrag (officieel: Verdrag inzake Stabiliteit, Coördinatie en Bestuur) wil de macht van de niet-verkozen Commissie nog vergroten. De bank JP Morgan Chase, een van de grootste banken ter wereld, aarzelde niet om die logica tot in het ex-treme door te trekken in een document

“De aanpassing van de eurozone – tus-sentijds bilan” te opperen dat de terug-keer van autoritaire regimes in Europa misschien een optie is.

De crisis en de groeiende impact van privatiseringen en liberaliseringen heeft de idee van allemaal gelijke ‘burgers’ doorprikt. Massale afdankingen, onder-wijs op twee snelheden, gerecht op twee snelheden, gezondheidszorg op twee snelheden,… de droom van de Westerse

‘democratie’ blijkt voor een groeiend deel van de bevolking meer van een nacht-merrie weg te hebben.

Het is dan ook geen toeval dat de par-lementaire democratie wereldwijd te kampen heeft met een groeiende laag die niet gaat stemmen en een scherpe afna-me van het vertrouwen van de ‘burgers’ in de instellingen en gevestigde politici. Diegenen die er nog van overtuigd zijn dat ze zelf iets te zeggen hebben, vormen een steeds kleinere minderheid en zijn vooral terug te vinden in de kringen van grote aandeelhouders, banken,… Op ba-sis van een groeiend gevoel dat verkie-zingen louter symbolische rituelen zijn, wordt de weg geopend voor een zoek-tocht naar alternatieven.

geen ecHte Democratie zonDer economiscHe controle

Iedere maatregel gericht op meer de-mocratie botst onvermijdelijk op de dic-tatuur van de kapitalistische markten. Dit systeem is genetisch niet in staat om echte democratie tot stand te brengen aangezien de belangen van de meerder-heid van de bevolking steeds in conflict komen met de macht die wordt uitgeoe-fend door die kleine minderheid die de productiemiddelen in handen heeft. Het feit dat dit element niet werd opgenomen, verklaart ook mee waarom de beweging van verontwaardigden net zoals Occupy in de VS niet kon doorzetten.

De massabewegingen die we sindsdien zagen, geven allemaal aan dat massale revolte leidt tot een zoektocht naar een andere vorm van regering en bewind. Voor ons moet dat proces leiden tot de vestiging van een arbeidersregering die de belangen van de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt en niet die van de elite. Als we hier verwijzen naar

‘arbeiders’ is dat niet uit nostalgie of om-dat het een fetisj van marxisten is. We doen dit omdat de georganiseerde arbei-dersbeweging de enige is die de poten-tiële kracht heeft om de economie – en dus de machtsbasis van de kapitalisti-sche elite – plat te leggen. Doorheen al-gemene stakingen en massamobilisaties kan de kwestie van een nieuwe samen-leving gesteld worden waarbij de sleu-telsectoren van de economie in handen van de arbeidersbeweging zijn en on-derdeel vormen van een democratische planning. Dat element van democratie in het productieproces is een fundamenteel

punt. Zoals de Russische revolutionair Leon Trotski al opmerkte: “Een plan-economie heeft nood aan democratie zoals het menselijk lichaam nood aan zuurstof heeft.” Het was overigens de afwezigheid van democratie die leidde tot de ineenstorting van het Oostblok dat verstikt raakte door een dictatoriale bu-reaucratische kanker.

In het kader van de organisatie van de strijd zijn algemene vergaderingen op de werkplaatsen, in de wijken, op de scho-len noodzakelijk om sterker te staan en een krachtige beweging uit te bouwen waarin zoveel mogelijk mensen betrok-ken zijn en waarmee de arbeiders, jon-geren en armen democratisch verenigd worden. Het vormt de basis voor strijd-comités die zich lokaal, regionaal en na-tionaal kunnen coördineren, onder con-trole van de algemene vergaderingen en met vertegenwoordigers die permanent afzetbaar zijn. Deze strijdorganen kun-nen stilaan omgevormd worden tot or-ganen van een nieuwe macht. Zo zou er een grote veelheid aan ‘parlementen’ be-staan. Als we zien hoe recente massabe-wegingen steeds een inspiratie vormden voor gelijkaardige bewegingen in andere landen, is het duidelijk dat zo’n dyna-miek in een land onvermijdelijk een in-ternationale weerklank zou vinden. Dat is nodig om het kapitalistische systeem aan de kant te kunnen schuiven.

Dat is wat we bedoelen met een de-mocratisch socialistische samenleving. Deze democratie zou de belangen van de bevolking centraal stellen door de rijkdom van de samenleving te gebrui-ken om een einde te maken aan armoe-de, werkloosheid en de vernietiging van het milieu.

voor reële democratie is een andere samenleving nodig

autoRiteit en veRtRouWen van gevestigDe instellingen steeDs MeeR BetWist

doSSier door niColaS CroeS

Stel de vraag eens in je eigen omgeving: wie gelooft nog dat we in een echte democratie leven? Steeds meer mensen antwoorden negatief op die vraag. Sommigen zullen al dan niet met een vleugje cynisme

antwoorden in de zin van “een dictatuur betekent dat je moet zwijgen, democratie betekent eindeloos gepalaver”. De gewone man in de straat heeft nergens iets over te zeggen, zijn ‘democratische controle’ is beperkt tot regelmatige uitstapjes naar het kieshokje met een keuze tussen politici die hun beloften niet nakomen terwijl de kiezer niets kan doen om de beloften af te dwingen.

www.socialisme.be November 2013 �themadossier �www.socialisme.be November 2013

De sch r ijve r Dav id Van Reybrouck kwam recent te-rug op de proppen met het oude idee van vertegenwoor-

digers die door loting worden aange-steld. Van Reybrouck werd bekend met zijn boek over Congo (waarvan een re-censie op marxisme.be terug te vinden is) en was een van de voortrekkers van de G1000, een groot publiek debatforum dat in 2012 werd opgezet om een reeks aanbevelingen op te maken die vervol-gens in een rapport aan de voorzitters van de zeven Belgische parlementen werd bezorgd.

Die ervaring droeg bij tot het stand-punt dat Van Reybrouck naar voor brengt in zijn boek ‘Tegen verkiezingen’. Hij wil daarmee een antwoord bieden op het “democratische vermoeidheids-syndroom”. Er wordt terug gegrepen naar verschillende historische ervarin-gen (Athene in de Oudheid of nog de republieken van Firenze en Venetië in de Renaissance) om een antwoord te bieden op onze “onmachtig geworden democratie.”

Het is opvallend dat deze idee regelma-tig terugkomt in discussies, onder meer in intellectuele kringen maar ook on-der gewone mensen waar het vaak een uitdrukking is van een grondige (en te-rechte) afkeer als gevolg van de postjes-pakkerij en vriendjespolitiek die de regel vormt onder de gevestigde politici. Maar we zijn het niet eens met David Van Reybrouck als hij stelt dat “een democra-tie die zich tot verkiezingen beperkt niet volstaat” om vervolgens een loting eraan toe te voegen. Dat is geen antwoord op het onderliggende probleem.

Het probleem zit volgens ons niet bij het principe van verkiezingen op zich, maar wel bij de organisatie van die ver-kiezingen en het kader waarin die plaats-vinden. Niet alle verkiezingen worden gekenmerkt door de postjespakkerij en persoonlijke privileges die de gevestigde instellingen kenmerken. Een voorbeeld? De sociale verkiezingen die de syndicale afgevaardigden in de bedrijven aanstel-len. In België waren er bij de laatste so-ciale verkiezingen in 2012 maar liefst 125.116 kandidaten (dubbel zoveel als bij de gemeenteraadsverkiezingen) waar-van er 44.608 werden verkozen. Bij de sociale verkiezingen is er een invloed van de nietszeggende campagnes waar-mee we bij politieke verkiezingen om de oren worden geslagen, maar doorgaans worden bij deze verkiezingen geen recla-mebureaus ingezet om dure mediacam-pagnes op te zetten. De delegees worden verkozen door hun collega’s op basis van hun dagelijkse inzet.

De verwerping van de gevestigde in-stellingen was ook een element in de fantastische beweging van pleinbezet-tingen in Spanje tijdens de beweging van verontwaardigden in de zomer van 2011. Deze indignado’s gebruikten de slogan

“Voor echte democratie”. Ze baseerden

zich daarvoor op het enthousiasme voor het proces van revolutie en contrarevo-lutie dat enkele maanden eerder was losgebarsten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.

Deze beweging voor “echte democra-tie” gaf uitdrukking aan een uitgespro-ken verlangen naar een samenleving waarin de mensen wel de controle over hun leven kunnen nemen en niet langer overgeleverd zijn aan de willekeur van een handvol superrijken, stelende top-bankiers en corrupte politici. De volks-vergaderingen op honderden pleinen doorheen Spanje gaven een levendig beeld van een groot aantal mensen dat bijeenkwam, discussieerde en beslissin-gen nam over de toekomst. Op hetzelfde moment waren er in ook in Griekenland op het Syntagmaplein in Athene dergelij-ke discussies. Op die gigantische volks-vergaderingen waren er iedere dag dui-zenden aanwezigen die een beeld kregen van het proces van collectieve discussie, een cruciaal element dat afwezig is bij het principe van loting. Een democratie laat zich niet opleggen, het wordt opge-bouwd. De politieke vorming doorheen collectieve discussie is daar een essen-tieel onderdeel van. Enkel een brede po-litieke vorming maakt het mogelijk dat niemand nog onmisbaar is en dat iedere verkozen vertegenwoordiger bijgevolg steeds afzetbaar is door de basis die hem of haar heeft verkozen.

Bij de volksvergaderingen van de be-weging van verontwaardigden in het zui-den van Europa was er een wantrouwen tegen iedere verkiezing van vertegen-woordigers. Dat is begrijpelijk gezien de vele voorbeelden van verraad door syn-dicale leiders of de vertegenwoordigers van de sociaaldemocratische of vroe-gere stalinistische partijen. Dat verraad

werd net mee mogelijk door een gebrek aan democratische controle in de struc-turen van die organisaties. Het gebrek aan verkozen vertegenwoordigers van de volksvergaderingen maakte het ech-ter moeilijk om de beweging van ver-ontwaardigden nationaal te coördineren. Wat zou de situatie vandaag, twee jaar later, geweest zijn indien deze volks-vergaderingen op democratische wijze vertegenwoordigers hadden aangesteld voor nationale bijeenkomsten om met de beweging een gemeenschappelijk perspectief voor de strijd uit te werken, met een oriëntatie op mobilisatie van de basis van de vakbonden die toen, en nu nog overigens, op zoek was naar manie-ren om voorbij de remmende rol van de leiding te geraken.

Als we de boekhouding van de gevestigde partijen – de partijen met parlemen-taire vertegenwoordigers – in ons land bekijken, is het meteen duidelijk waarom ze ten alle prijze verkozenen willen halen. Het aandeel van publieke middelen in de inkomsten van de grote partijen loopt op tot 86,5%!

Het lijkt misschien een detail, maar het is wel veelzeggend dat de bijdragen van de leden slechts goed zijn voor 3,2% van de inkomsten van de gevestigde partijen. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

We hebben geen vertrouwen in de door de elite gecontroleerde instellingen zo-als burgerlijke parlementen. Maar toch kunnen verkiezingen een uitstekend plat-form zijn om ons politiek programma onder een brede laag van de bevolking te verspreiden. Waar er linkse verkozenen zijn, kunnen zij die rol vanuit hun ver-kozen positie verderzetten en optreden als stem van strijdbewegingen.

In de Verenigde Staten komt Socialist Alternative, onze zusterorganisatie die ook deel uitmaakt van het Committee for a Workers’ International, op voor de lokale verkiezingen. Dat is het geval in Seattle (met de kandidatuur van Kshama Sawant) en in Minneapolis (met de kandidatuur van Ty Moore). Zij worden onder-steund door tal van militanten, vakbonden, lokale organisaties en zelfs door de vroegere gitarist van de groep Rage Against the Machine. Tom Morello schreef:

“Het gaat strikt genomen niet enkel om verkiezingscampagnes, deze kandidaten willen de arbeidersbeweging versterken. Ty en Kshama houden het niet bij woor-den. Ze zijn actief, ze worden samen met stakers en activisten opgepakt als ze protesteren tegen uithuiszettingen op bevel van de grote banken en bedrijven. Als ze verkozen worden, zullen Ty en Kshama leven aan het equivalent van een gemiddeld arbeidersloon, de rest van hun vergoeding zal naar bewegingen voor sociale rechtvaardigheid gaan.”

autoRiteit en veRtRouWen van gevestigDe instellingen steeDs MeeR BetWist Marxisten en verkiezingen

financiële en politieke onafhankelijkheid

Kshama Sawant

Die principes worden al toegepast door andere verkozenen van onze organi-satie, onder meer door Joe Higgins in het Ierse parlement en Paul Murphy in het Europees Parlement. Paul beperkt zich niet tot het zetelen in het parlement om daar de asociale politiek van de Europese Unie aan te klagen, hij is ook ac-tief betrokken bij mobilisaties van werkenden en jongeren doorheen Europa en daarbuiten. Paul gebruikt zijn positie om een stem te geven aan de mobilisaties. Zo werd hij als enige Europees parlementslid een week gevangen gezet door de Israëlische autoriteiten omdat hij deelnam aan een ‘vrijheidsvloot’ om hulpgoe-deren aan de Palestijnse bevolking te bezorgen.

Verschillende linkse krachten zien verkozenen als een essentiële motor om tot verandering te komen. We zien verkozenen eerder als een hulpmiddel om een krachtsverhouding op het terrein uit te bouwen.

Paul Murphy

Democratie zonder verkiezingen?

de Linkse Socialist10 thema de Linkse Socialist10 europa

hoe strijden tegen gouden Dageraad, fn en co?

extReeMReChts teRug van niet WeggeWeest.

Frans scholierenprotest tegen de uitwijzing van een Kosovaars meisje dat van de schoolbus werd geplukt. De extreem-rechtse Marine Le Pen verklaarde - vanuit Zweden - dat het Kosovaarse meisje niet in Frankrijk thuis hoorde.

ruimte voor extreemrecHts

In zowat alle landen van Europa is er een scherpe toename van de politieke onstabiliteit waar allerhande extreem-rechtse en populistische krachten van kunnen profiteren. In een sfeer van al-gemene afkeer tegenover de gevestig-de politici is de verleiding vaak groot om een foertstem te geven aan wie het luidst tegen de schenen van het esta-blishment schopt.

Ook formaties die eerder ten dode opgeschreven waren, slaagden erin om zich electoraal opnieuw uit te vinden. In Frankrijk staat Marine Le Pen voor de Europese verkiezingen met 24% in de peilingen zelfs helemaal vooraan en overtreft ze de resultaten die haar vader op zijn hoogtepunt neerzette bij de presidentsverkiezingen. Zelfs de Noorse Vooruitgangspartij die in 2011 zware klappen kreeg door de bloedige terreur van haar voormalige lokale jon-gerenverantwoordelijke van West-Oslo Anders Behring Breivik, staat er van-daag al helemaal terug met 16,3% in de laatste verkiezingen en een regerings-deelname als kers op de taart.

De vooruitgang en/of terugkeer van allerhande extreemrechtse krachten gaat minder dan in de jaren 1990 samen met pogingen om de steun ook actief te mobiliseren met straatacties en beto-gingen. Het gaat eerder om puur elec-torale campagnes die ook snel opnieuw kunnen wegzakken. Maar de succes-sen versterken het zelfvertrouwen van meer extreme groeperingen. Bovendien zorgt de achtergrond van economische crisis en oplopende tekorten voor een voedingsbodem voor zowel racisme als een toename van geweld.

gevaar van fascistiscH gewelD

Dat blijkt natuurlijk heel sterk in

Griekenland waar de gewelddadige neonazi’s van Gouden Dageraad hun intrede in het parlement vierden met straatgeweld tegen migranten en an-dersdenkenden. Dat dit tot doden zou leiden, was te verwachten. Na de moord op de linkse rapper Pavlos Fyssas volg-de massaal protest tegen fascistisch ge-weld. De Griekse staat lijkt nu te willen optreden tegen het fascistische monster dat eerder getolereerd en door delen van het establishment (onder meer bij de po-litie) zelfs aangemoedigd werd. Maar ondanks het bloed aan de handen van Gouden Dageraad, blijft het in de pei-lingen de derde partij.

Ook elders in Europa proberen neona-zi’s zich te organiseren om tot geweld over te gaan. Met een groeiende laag jongeren die volledig los van de samen-leving staat, is het niet uitgesloten dat formaties zoals Gouden Dageraad ook in andere landen een zekere groei ken-nen. Dit betekent niet dat het fascisme terug voor de deur staat, hiervoor is de actieve basis te beperkt. Maar iedere stap vooruit voor dergelijke krachten, is natuurlijk gevaarlijk omdat het een wapen is dat ingezet wordt om eenheid onder de onderdrukten, de arbeiders-beweging in brede zin van het woord, te breken.

mogelijkHeDen voor links

In de aanloop naar de Europese ver-kiezingen van volgend jaar zal er on-getwijfeld heel wat aandacht zijn voor het diverse pakket van extreemrechtse, populistische en neofascistische krach-ten die hun positie in het Europese par-lement zullen versterken. Dit betekent echter niet dat het om een stabiele voor-uitgang gaat, het is vooral een uitdruk-king van de ondermijning van de steun voor de gevestigde partijen en de zoek-tocht naar een alternatief.

Omwille van de historische periode

In ons land leeft de verkeerde illusie dat het gevaar van extreemrechts geweken is. Het Vlaams Belang haalt in de peilingen nog amper 10% en raakt enkel in de media met de dure schoenen van kopstuk Anke

Van dermeersch (Louboutins van zowat 500 euro per paar!) op een van een Canadese artieste afgekeken campagnebeeld. Langs Franstalige kant komt extreemrechts al helemaal niet meer aan de bak. Een blik voorbij de grenzen volstaat om er toch niet gerust op te zijn.

met de erfenis van het neoliberale of-fensief van de jaren 1990 na de val van de Berlijnse Muur en de impact hiervan op de arbeidersbeweging, is de ruimte voor allerhande rechtse en populisti-sche krachten groter. Door aan onze eigen politieke vertegenwoordiging te bouwen, kan de ruimte voor extreem-rechts dan ook beperkt worden. In een periode van hevige aanvallen op onze levensstandaard en een systeem in diepe crisis is de marge voor het beko-men van verbeteringen beperkt. Linkse krachten worden sneller voor een keuze geplaatst: meestappen in het kapitalisti-sche systeem of er resoluut tegen strij-den met het oog op een socialistisch alternatief.

De uitdaging is groot, net als het aantal complicaties. Maar het potenti-eel van strijd en de heropbouw van de beste tradities van de arbeidersbewe-ging doorheen deze strijd is veel gro-ter. Er zijn niet alleen de vele stakings-acties en massale betogingen, onder meer in het zuiden van Europa, die dit aantonen. Ook het spontane scho-lierenprotest tegen de uitwijzing van een Kosovaars meisje in Frankrijk zet de toon. Het meisje werd tijdens een schooluitstap opgepakt om het land uit-gezet te worden. Meteen volgden mas-sale scholierenacties met tienduizenden deelnemers.

Eengemaakte strijd van alle slacht-offers van het besparingsbeleid is het beste antwoord op zowel de verant-woordelijken voor het asociale beleid als diegenen die er met hun boodschap van racisme en verdeeldheid op teren.

Op 9 oktober voerde Blokbuster een actie in Dendermonde waar het proces tegen de neonazi’s van Blood&Honour plaats vond.

Neen, het gevaar van extreemrechts in Europa is niet geweken. Een beperkt overzicht met enkele voorbeelden toont dit aan.

• GRIEKENLAND. Tot voor enkele jaren was LAOS de grootste extreem-rechtse partij, deze partij had onder meer banden met het Vlaams Belang bij ons. LAOS trad tot een besparingsregering toe en werd weggestemd. Het moest plaats maken voor het extremere Gouden Dageraad dat voor de moord op Pavlos Fyssas tot 17% steeg in de peilingen. Na de moord door aanhangers van de partij nam dat terug af tot 8 à 9%, nog steeds meer dan bij de verkiezingen van 2012. Dat bijna 10% van de Grieken stemt voor een partij van moordenaars geeft te denken over de wanhoop in dat land, maar ook over het gevaar dat van groepen als Gouden Dageraad uitgaat.

• FRANKRIJK. Het Front National werd al meermaals afgeschreven. Toch slaagt het familiebedrijf van de Le Pens erin om telkens terug te komen. In oktober won het FN een tussentijdse kantonale verkiezing in Brignoles en steeg Marine Le Pen in de peilingen voor de Europese verkiezingen tot de eerste plaats met 24%.

• NEDERLAND. Net als in Frankrijk krijgt de sociaaldemocratie electo-rale klappen voor haar asociale beleid. De Nederlandse PvdA dreigt twee derden van haar zetels te verliezen. De grootste partij is de rechts-populis-tische Partij Voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders. De linkse partij SP staat op de tweede plaats in de peilingen.

• OOSTENRIJK. Bij de verkiezingen van september was het extreem-rechtse FPÖ van HC Strache de grote winnaar. Met 21,4% werd de con-servatieve ÖVP bijna ingehaald. Bovendien haalde de rechtse populist Stronach bijna 6% en haalde de van het FPÖ afgesplitste BZÖ in haar doodstrijd toch nog 3,5%.

• DuITSLAND. In Duitsland zijn de neonazi’s van NPD nooit electoraal doorgebroken. Dat betekent evenwel niet dat er geen mogelijkheden zijn voor extreemrechts. De rechtse populistische partij AFD (Alternative für Deutschland) haalde nipt de kiesdrempel niet bij de verkiezingen van sep-tember, bij de Europese verkiezingen zou dat wel het geval kunnen zijn.

• GROOT-BRITTANNIë. Twee leiders van de English Defence League (EDL), waaronder Tommy Robinson, hebben ontslag genomen na tegen-vallende electorale resultaten. Aan de extreme rechterzijde gaat de popu-listische UKIP (UK Independence Party) met de stemmen lopen. De partij staat op meer dan 10% in de peilingen waarmee het de regerende Liberal Democrats voorbij steekt.

• NOORWEGEN. In de zomer van 2011 schokte Anders Breivik de hele we-reld door tientallen jongeren te vermoorden. De schutter was eerder actief geweest bij de extreemrechtse Fremskrittpartiet (Vooruitgangspartij). Die partij verloor steun na het bloedbad, maar is inmiddels in de verkiezingen teruggekeerd. Na de verkiezingen van 9 september is de partij zelfs tot de regering onder leiding van de Conservatieven toegetreden.

extreemrechts in europa: een kat met negen levens…

Neonazileider Nikolaos Mihaloliakos opgepakt

www.socialisme.be November 2013 11themawww.socialisme.be November 2013 11Vs

staan de verenigde staten aan de rand van het bankroet?

door BaptiSte (niJVel)

Op 1 oktober, de officiële startdatum voor de begroting van 2014 in de VS, kwam er een onaangename verrassing voor meer dan een miljoen gezinnen. Omdat hun job door de regering van

Obama “niet essentieel” werd geacht voor het overleven van het land, werden 800.000 federale ambtenaren op gedwongen en niet-betaald verlof gezet en dat voor onbepaalde duur. Honderdduizenden anderen, die blijkbaar wel een ‘essentiële’ functie uitoefenen, moesten wel op post blijven, maar zonder daarvoor betaald te worden. De reden voor deze stopzetting van de federale staat? Het feit dat er nog geen begroting voor 2014 was om de administratie te laten functioneren…

na De shutDoWn

Tijdens de shutdown bleef de fitnesszaal van het parlement open. Dat was een ‘essentiële’ dienst. Voedselbedelingen voor daklozen waren dat niet en werden dus opgeschort.

wat was er aan De HanD?

De federale begroting moet door twee instellingen passeren: het Congress (de Kamer) waar er een Republikeinse meerderheid is en de Senaat met een Democratische meerderheid. Dit bete-kent dat er in de praktijk een compro-mis nodig was tussen de twee partijen van de big business in de VS. De nieu-we begroting omvatte een specifieke nieuwe maatregel: de ObamaCare (of

‘Affordable Care Act’), een wet op de gezondheidsverzekering. Deze wet is wat Obama nog restte om ergens te rechtvaardigen dat hij tijdens zijn twee mandaten als president iets dat progres-sief lijkt heeft doorgevoerd.

Die wet was in vergelijking met de verkiezingsbeloften van Obama al grondig bijgestuurd om de lobby van de farmaceutische industrie en de ver-zekeringsbedrijven ter wille te zijn. Toch verklaarde de ultraconservatieve Tea Party, het Frankenstein-monster van de Republikeinse partij, de oor-log aan deze wet. De strategie van de Tea Party was eenvoudig: druk zetten op de Republikeinen om voet bij stuk te houden door de nieuwe begroting te weigeren in de hoop dat de inwer-kingtreding van de nieuwe wet op de gezondheidsverzekering met een jaar zou uitgesteld worden. Dat is waarom het vanaf 1 oktober tot een ‘shutdown’ kwam, een georganiseerde stopzetting van de federale diensten.

politieke crisis tegen acHtergronD van Diepe economiscHe crisis

De afwezigheid van een begroting voor 2014 was niet het enige voorwerp van de onderhandelingen. Het oor-

logsbeleid en de fiscale cadeaus voor de rijksten maakten van Obama de af-gelopen jaren een ‘waardige’ opvolger voor Bush. Dit beleid heeft de begro-tingstekorten echter de pan doen uit-swingen, het schuldenplafond is ieder jaar verhoogd. De schuld komt nu in de buurt van 17.000 miljard dollar of 100% van het BBP in de VS. Het maximale schuldenplafond was eerder door een stemming in het Congress in augustus 2011 vastgelegd op 16.700 miljard dol-lar. Om te kunnen blijven lenen op de markten, wat noodzakelijk is bij een begroting met tekorten, was het dan ook nodig om naast de begroting ook een verhoging van het schuldenplafond te stemmen. Zoniet, dan kon zelfs de vorige begroting niet gewoon verder gezet worden aangezien de staat niets meer kon lenen en dus zelfs de meest elementaire verplichtingen niet zou kunnen nakomen.

Dat scenario, dat gelijk staat met een financiële ramp voor het volle-dige kapitalistische systeem, werd in de laatste uren voor de deadline van 17 oktober vermeden met een akkoord. Is de kwestie hier-me e a fge slo -ten? Dat is ver-re van zeker. De Republikeinen en Democraten sloten een ak-koord in ruil vo o r n ieuwe toegevingen op ObamaCare met onder meer de afschaffing van een be-lasting op verzekeringsbedrijven. Maar het akkoord heeft een erg effect op de begroting en de schuld: het overstijgen

van het schuldenplafond is toegelaten tot 7 februari en de federale diensten die door de shutdown dicht gingen, kunnen het werk hervatten tot 15 ja-nuari. In tussentijd moet een volledig akkoord over de begroting van 2014 gevonden worden. Zoniet, begint alles van vooraf aan opnieuw.

nieuwe episoDe in De crisis van De politieke instrumenten van Het imperialisme

Gaat het om een berekend schouw-spel? De chaoti-sche situatie is veeleer een uit-drukking van een crisis in de tradi-tionele politieke instrumenten van het Amerikaanse kapitalisme. De democr a t i sche glans op het ge-zicht van het sy-steem verdwijnt naarmate het neo-liberale beleid de levensstandaard

van de bevolking naar beneden trekt en de partijen van de big business grondig gediscrediteerd zijn. De Republikeinen dachten daar een mirakeloplossing voor

uit de hoed te hebben getoverd in de vorm van de Tea Party, een hysterische populistische rechterzijde waarmee het anti-establishment gevoel kon geka-naliseerd worden op een rechtse basis. Sindsdien verloren de Republikeinen de controle over hun populistische in-strument en werden ze in de richting van avonturisme geduwd, ook al was dat niet noodzakelijk in het belang van de klasse die de Republikeinse partij verdedigt, met name de kapitalisten en de big business.

In het laatste avontuur liepen de Republikeinen een nederlaag op. ObamaCare treedt wel degelijk in wer-king en er dreigt bovendien een afre-kening tussen de ‘verantwoordelijke’ fractie en de ‘avonturisten’ binnen het Republikeinse kamp. Dat zou de par-tij hard kunnen treffen. Heeft Obama dan de Tea Party verslagen? Er werden eens te meer zware toegevingen gedaan. Obama haalde het dan misschien wel op zijn politieke tegenstanders, maar zijn populariteit zit nog steeds op een diep-tepunt. Zolang de crisis van het kapita-lisme 99% van de bevolking treft en het regeringsbeleid de kloof tussen arm en rijk doet toenemen, zal daar geen ver-andering in komen. Bovendien is het huidige akkoord erg beperkt en moet over de essentie in januari opnieuw ge-discussieerd worden. De politieke crisis is dan ook verre van voorbij.

factuur worDt weer naar werkenDen en Hun gezinnen gestuurD

De vorige financiële ‘clash’ in de VS dateert van maart dit jaar. De regering moest tegen 1 maart een drastische vermindering van de publieke uitgaven voorleggen, op die datum werd het in augustus 2011 vastgelegde schulden-plafond immers bereikt. Bij gebrek aan een akkoord zouden automatische be-sparingen worden doorgevoerd voor een bedrag van 85 miljard dollar in 2013 en vervolgens voor 1.200 miljard dollar in de tien daaropvolgende jaren. Die bespa-ringen zouden vooral gevolgen hebben voor de middelen voor defensie, maar ook voor de middelen voor sociale de-partementen als gezondheidszorg, on-derwijs,… Volgens Standard and Poor’s waren de 16 dagen van shutdown in ok-tober goed voor een economisch verlies van ongeveer 24 miljard dollar, wat neer-komt op een economische krimp van 0,7% in die periode. Eens te meer zijn het de werkenden en hun gezinnen die de factuur daarvoor krijgen, onder meer door middel van economische werkloos-heid, terwijl de parlementsleden zelf wel degelijk hun volledige jaarloon van 174.000 dollar krijgen.

Het is meer dan ooit tijd voor een nieu-we massapartij die de belangen van de

werkenden en de armen verdedigt. Wall Street beschikt met de Democraten en de Republikeinen over twee partijen, de werkende bevolking heeft er geen. Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie, voert campagne voor de opbouw van zo’n partij. In de eer-ste ronde van de gemeenteraadsver-

kiezingen in Seattle haalde Kshama Sawant van Socialist Alternative deze zomer 35% met 44.000 stemmen. Dat was op basis van een socialistisch pro-gramma. Het toont het potentieel aan. Op 5 november volgt de tweede ronde van deze verkiezingen en wordt ook in Minneapolis gestemd. Daar maakt Ty Moore van Socialist Alternative kans op een behoorlijke score.

Het kapitalisme werkt niet, tijD voor socialisme!

Het kapitalisme bevindt zich al lan-ger in een staat van verval. Dit systeem biedt de meerderheid van de bevolking geen enkele toekomst. Klassenoorlog, economische chaos en politieke crisis zijn de enige perspectieven voor het kapitalisme. Het is hoog tijd dat we het vervangen door socialisme waarbij de sleutelsectoren van de economie gena-tionaliseerd worden, zodat een demo-cratische planning van de productie mo-gelijk wordt en de middelen afgestemd worden op de behoeften van iedereen en niet in functie van de private lobby-groepen van de 1% rijksten.

De campagne van Kshama Sawant van Socialist Alternative in Seattle kreeg de steun van het weekblad ‘The Stranger’ (vergelijkbaar met Humo bij ons). Ook was er een oproep van Tom Morello, gitarist bij Rage Against the Machine, om Kshama Sawant en Ty Moore (kandidaat van Socialist Alternative in Minneapolis) te onder-steunen.

HeT akkoorD iS erg BePerkT Voor De BegroTing en De

ScHuLD: HeT oVerSTiJ-gen Van HeT ScHuLDen-

PLafonD iS ToegeLa-Ten ToT 7 feBruari en De feDeraLe DienSTen Die Door De SHuTDown DicHT gingen, kunnen HeT werk HerVaTTen…

ToT 15 Januari.

thema

StoP de PriVAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNWeekIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN NieuWe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

WaaR lsP vooR staat

media1� de Linkse Socialist

[interview] Collectif Krasnyi: beelden als wapen voor sociale verandering

Van waar komt Collectif Krasnyi?

“Het collectief werd opgezet bij de ge-beurtenissen die eind 2011 in de geves-tigde media als ‘de rellen van Matonge’ werden voorgesteld. Bij die betogingen is het idee ontstaan. Een van de foto-grafen die aan de basis van het project lag, ontmoette er een andere fotograaf. Ze werden samen opgepakt en beslis-ten hun foto’s te delen via een collectief. Ze wilden door middel van hun foto’s een andere realiteit laten zien dan wat dagelijks in de gevestigde media kwam. Bij die ‘rellen’ was wat wij zagen heel anders dan het beeld dat er achteraf van in de gevestigde media werd gegeven. De Congolese betogers werden gecri-minaliseerd en ondergingen een harde repressie met brutaal politiegeweld. “Collectif Krasnyi is deel van het ver-zet. We willen een tegengewicht bieden aan de vooringenomen informatie die centraal staat bij de mediabedrijven die uiteraard geen neutrale visie op de ac-tualiteit brengen, maar een standpunt. Doorgaans is dat het standpunt dat ver-trekt van de belangen van de ‘mach-tigen’ in deze wereld, zowel door de wijze waarop thema’s worden behan-deld als de keuze voor welke thema’s aan bod komen.“We willen met ons collectief beelden brengen die in dienst staat van de men-sen die we fotograferen. We willen geen fotografie die ‘kunstzinnig’ beweert te

zijn, maar eigenlijk enkel van belang is voor wie de foto neemt en niet voor de mensen die gefotografeerd worden.”

Jullie hebben dus geen ‘neutrale’ visie...

“Voor ons bestaat neutraliteit niet. Niemand kan beweren neutraal te zijn. Enerzijds omdat we mensen zijn en dus allemaal onze ervaringen en kijk op de zaken hebben. Maar ook omdat het uit-gangspunt dat we in beeld brengen of dat ons evident lijkt, een eigen keuze is. Op die manier kan eenzelfde thema dat zogezegd neutraal wordt geboden op totaal verschillende manieren in beeld gebracht worden. Die realiteit kan niet ontkend worden.“Jammer genoeg zitten de gevestigde media vandaag steeds meer in de tang van hun belangrijkste financiers, met name de overheid of de rijke geldschie-ters die de aandelen controleren. Om kwaliteitsvolle informatie te brengen, is er veel tijd nodig en moet er aan echt onderzoek worden gedaan en moet er gepraat worden met de mensen over wie het gaat. Tijd kost geld en dus krij-gen we snelle hapklare maar weinig-zeggende berichten in de traditionele media. Hoe vaak gebeurt het niet dat we artikels lezen waarin alle informa-tie zorgvuldig werd geselecteerd uit de berichten die door de grote nieuws-agentschappen zoals Belga of AFP ter-

beschikking werden gesteld?“Wij willen onze kijk brengen, maar proberen vooral het woord te geven aan diegenen die vandaag vaak dood-gezwegen worden in de gevestigde me-dia. We willen de mensen die in strijd gaan of de slachtoffers die tegenover de economische en politieke machtheb-bers staan in beeld brengen en aan het woord laten.”

Baseren jullie zich op historische voorbeelden vanuit strijdbewegin-gen?

“Er zijn natuurlijk heel wat voorbeel-den die een inspiratiebron vormen en die de onderdrukten, de mensen die in verzet gingen, de stille meerderheid, of hoe je hen ook omschrijft, in beeld brachten. Dat is het geval met Capa, sommige fotografen van Magnum, de Medvedkine-groep. Er zijn nog ande-ren, maar die zijn vaak weinig bekend. We willen met ons collectief ook diege-nen bijeenbrengen die net als ons soci-ale bewegingen willen versterken.”

Zijn er reportages waar jullie speci-fiek erg fier op zijn?

“Dat is moeilijk te zeggen. In het col-lectief zijn er natuurlijk verschillende smaken. Maar als er toch een reportage moet gekozen worden, zou ik verwijzen naar wat we brachten van de Spaanse mijnwerkers van Asturië. Dat was een van de mooiste ervaringen voor alle le-den van het collectief.”

Wat onthou je uit de contacten met arbeiders in strijd, stakers,...? Hoe worden jullie onthaald op acties?

“Doorgaans worden we heel goed ont-haald door mensen in strijd. Het begint vaak met een zeker wantrouwen, maar dat verandert eens de mensen begrij-pen dat we geen selectief beeld willen brengen maar hen net aan het woord laten. Dat wordt overigens snel begre-pen, want wij blijven meestal enkele uren op acties of stakingsposten en niet een paar minuten zoals de gevestigde journalisten. We werden steeds goed ontvangen en het is telkens een aange-name verrassing, een rijke uitwisseling waar we veel uit leren.”

Hoe nemen jullie beslissingen en hoe werken jullie?

“We hebben statuten opgemaakt en

werken aan een tekst om onze werking en onze inhoudelijke koers vast te leg-gen. We willen iedereen een grote vrij-heid laten inzake de thema’s die aan bod komen en de manier waarop dit gebeurt. De rode draad blijft natuurlijk dat we mensen in strijd centraal stellen.“We vormen nog een klein netwerk en kunnen dus de tijd nemen om te discus-siëren. Als er toch een snelle beslissing moet genomen worden, kan een meer-derheid dat natuurlijk doen en wordt achteraf een discussie gehouden.”

www.collectif-krasnyi.be – Het col-lectief omvat momenteel: Karim Brikci-Nigassa, Nelson De Vos, Pierre Vanneste, Laure Miège, Pablo Ortega, Marieau Palacio.

Op betogingen, stakingen en protestacties ontbreekt het doorgaans niet aan mensen die een beeld van het protest willen brengen. Het zijn vaak deze geïmproviseerde journalisten die het moment van strijd het beste vatten, hun foto’s en videobeelden geven doorgaans een beter beeld van de sfeer van

strijd dan de informatie die we via de gevestigde media krijgen. Het is een uitdaging om er vervolgens voor te zorgen dat foto’s en video’s ook buiten het eigen netwerk van vrienden en collega’s verspreid geraken. Dat is een uitdaging waar Collectif Krasnyi op inspeelt, een collectief waarvan we regelmatig foto’s in deze krant publiceren. We spraken met Laure Miège van Collectif Krasnyi, die ook lid is van LSP.

Fotografen die vanuit een ander perspectief vertrekken dan de gevestigde media

Foto: mijnwerkers in Asturië (Spanje) houden een bijeenkomst om over hun strijd te discussiëren. De leden van Collectif Krasnyi trokken in de zomer van 2012 mee op met deze mijnwerkers en brachten enkele pakkende reportages.

coLLecTif kraSnyi iS DeeL Van HeT VerZeT. we wiLLen een Tegen-

gewicHT BieDen aan De VooringenoMen infor-

MaTie Die cenTraaL STaaT BiJ De MeDiaBe-

DriJVen Die uiTeraarD geen neuTraLe ViSie oP

De acTuaLiTeiT Bren-gen, Maar een STanD-PunT. DoorgaanS iS DaT HeT STanDPunT DaT VerTrekT Van

De BeLangen Van De ‘MacHTigen’

thema

Henegouwen-Namen: 1.627 €Vl Brab-Limburg: 1.625 €Bxl-W.Brab: 2.234 €Luik-Lux: 798 €O en W Vlaanderen: 1.993 €Antwerpen: 929 €Nationaal: 2.315 €TOTAAL: 11.521,15 €

163%162%102%80%64%55%231%105%

We hadden de definitieve cijfers van ons strijdfonds voor het derde kwar-taal van 2013 nog niet gepubliceerd. In de periode juli - september haalden we 11.521,15 euro steun op. We hadden een doelstelling om 11.000 euro op te halen en gingen daar dus over. Ook in de eerste twee kwartalen van het jaar overstegen we telkens onze doelstelling.

agenda• za. 26 okt. Nationale betoging tegen GAS-boetes.

14u Brussel Noord• za. 2 nov. Dag van het Socialisme (org. Ronde Tafel

van Socialisten) in Antwerpen• za. 23 nov. Regionale congressen LSP in Brussel, Vlaams-

Brabant en Oost- en West-Vlaanderen• ma. 25 nov. Gent. Actie van ‘GAS-vrij Gent’ aan de ge-

meenteraad. 18u, stadhuis• za. 30 nov. Regionaal congres LSP in Antwerpen

• za. 8 dec. Regionale congressen LSP in Luik en Henegouwen/Namen

• 31 december: LSP houdt opnieuw een spetterend oudejaarsfeest in Brussel!

steun ons strijdfonds!

ondersteuning campagne Kshama sawant

LSP-woordvoerder Bart Vandersteene is naar Seattle om er de verkie-zingscampagne van Kshama Sawant te ondersteunen. Socialist Alternative schreef eerder geschiedenis door in de eerste ronde van de gemeente-raadsverkiezingen 35% te halen met ruim 44.000 stemmen. Alle inwo-ners van Seattle kunnen voor iedere positie in de gemeenteraad stemmen, Amerikaanse steden tellen slechts een klein aantal gemeenteraadsleden. Op 5 november vindt de tweede ronde plaats. Nadien zullen we in diverse steden publieke bijeenkomsten organiseren waar Bart zal spreken over de VS. Meer info hierover volgt op socialisme.be.

Op 12 oktober werd in Brussel betoogd tegen de dubieuze praktijken van multinationals als Monsanto. Er waren een duizendtal betogers, onder wie een strijdbare delegatie die werd gevormd door militanten van LSP, ALS en anderen (zoals JOC). Onze militanten gingen in discussie met de aan-wezigen en vonden daar een goede weerklank voor onze socialistische op-vattingen. Er werden 37 exemplaren van ons maandblad verkocht, Yves uit Luik was topverkoper met 14 exemplaren.

partijnieuws 1�www.socialisme.be November 2013

Contact / abonnementenMeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

In september en oktober ging heel wat aandacht naar onze werking onder

jongeren. Het begin van het nieuwe academiejaar voor scholieren en studenten is een uitgelezen ogenblik om politiek geïnteresseerde jongeren te verzamelen voor collectieve discussies en acties.

Dit jaar was er een opvallende open-heid voor discussie over ons socialis-tisch alternatief op het kapitalisme. In heel wat discussies en gesprekken ging het snel over hoe we socialisme net zien en hoe we dat kunnen bereiken. Er is momenteel niet echt een brede beweging zoals we die destijds zagen met de antiglobaliserings- of de an-tioorlogsbewegingen, maar toch is er een opvallende radicalisering onder deze jonge generatie die opgroeit in een tijdperk van aanhoudende kapita-listische crisis.

In verschillende steden hielden we startmeetings van de Actief Linkse Studenten rond het thema van vijf jaar crisis en het marxistische antwoord hierop. Deze meetings waren overal succesvol. Naast de brede passieve steun, is er ook een laag van jongeren die verder wil gaan en zich engageert.

Op de laatste startmeeting, deze in

Antwerpen, waren er een 35-tal aan-wezigen. Daar sprak de Amerikaanse socialist Brett Hoven over de schul-dencrisis in de VS maar ook over het enthousiasme voor de campagnes van Socialist Alternative. Hij werd gevolgd door een spreker van het Antwerps Studentencomité (ASC) die een beeld gaf van wat het besparingsbeleid be-tekent voor studenten en personeel op AP Hogeschool (zie ook pagina 14). Tenslotte sprak ook de Antwerpse ALS-voorzitter Jonas. Verschillende aanwezigen gaven aan dat ze met ALS en LSP actief willen bouwen aan een socialistisch alternatief.

De onderhuidse radicalisering kan snel omslaan in bewegingen en uitbars-tingen zoals we die elders zagen met de indignado’s, Occupy of recenter nog het massale Franse scholierenprotest tegen de uitwijzing van asielzoekers. Nadat een Roma-kind van de bus naar school werd geplukt om uitgewezen te worden, waren er tienduizenden beto-gers in Frankrijk.

We namen in ons land deel aan acties en campagnes rond asielrecht, tegen de rol van Monsanto in ons voedselproces, tegen kernwapens, tegen armoede of tegen het Europese besparingsbeleid. We staan mee vooraan in de strijd te-gen racisme. Zo hielden we in oktober in Dendermonde een geslaagde pro-

testactie tegen fascistisch geweld bij het neonaziproces van BBET (Bloed Bodem Eer en Trouw). In de komen-de maanden zal de campagne voor de jaarlijkse anti-NSV betoging, tegen de studenten van het Vlaams Belang, te-rug opgestart worden. In maart trekken we hiervoor naar Antwerpen. Met een slogan als “alles wat verdeelt, verzakt ons” richten we ons ook actief tegen homofobie en seksisme. Verder staan we vooraan in de strijd tegen repressie. Dat is niet beperkt tot GAS-boetes, er zijn ook andere vormen van crimina-lisering van protest. Aan de ULB bij-voorbeeld werd de politie op betogende studenten afgestuurd. Na de tegenGAS-betoging van 26 oktober willen we ver-der lokale initiatieven nemen om het brede ongenoegen tegen deze maatre-gel te organiseren.

Om het jongerenverzet te versterken, willen we niet alleen actie voeren maar ook discussiëren over hoe het huidige systeem functioneert, met welk alter-natief we het kunnen vervangen en hoe we dat kunnen bereiken. Daartoe worden onder meer lokale marxisti-sche discussiemomenten georgani-seerd. Wil je niet gewoon toekijken hoe vanalles fout loopt, maar wil je actief meebouwen aan verzet en vooral aan een alternatief? Sluit je dan vandaag nog aan bij LSP!

jongeren in strijd voor hun toekomst

Foto: betoging tegen Monsanto op 12 oktober. (foto: Loic)

Een krant als ‘De Linkse Socialist’ biedt tegengewicht voor de dagelijkse

propagandavloed waarmee de gevestigde media ons overstelpt. Om onze publicaties te versterken, voeren we momenteel een nieuwe abonnementencampagne.

Eerder dit jaar probeerden we op zes weken tijd 100 nieuwe abonnementen te bekomen. Daartoe werden onder meer abonnementskaartjes gemaakt met de uitdrukkelijke mogelijkheid van kort-lopende proefabo’s voor 5 of 10 euro. We realiseerden toen 73 nieuwe abon-nementen.

Nu willen we in oktober en november op acht weken tijd 75 nieuwe abonne-menten. We willen de dynamiek rond de abonnementen die voor de zomer groeide verderzetten. Tegelijk zorgt het groeiende aantal abonnementen voor een stabiele financiële basis waarop we onze publicaties kunnen uitbouwen.

In de eerste weken werden alvast goe-de resultaten neergezet, in de eerste twee weken haalden we meer dan 20 nieuwe abonnementen op. In Henegouwen en Namen haalden de lokale afdelingen al bijna hun doelstelling, daar werden

op twee weken tijd tien nieuwe abon-nementen verzameld! We willen niet alleen gewone abon-

nementen ophalen maar ook doorlo-pende opdrachten van minstens 2 euro per maand. Dat is een gemakkelijke formule waarbij wij een vaste maande-lijkse inkomstenbron hebben en lezers geen grote bedragen in een keer moe-ten betalen. Het bespaart ook een pak

administratief werk bij de vernieuwing van abonnementen. Tegen eind janu-ari willen we 50 extra permanente op-drachten op onze krant. De eerste drie nieuwe doorlopende opdrachten zijn alvast binnengekomen.

rekeningnummer Be 48 0013 9075 9627 van Socialist Press

abonnementencampagne: versterk dit maandblad!

lsP in actie

themajongeren1� de Linkse Socialist

Meer dan 90 organisaties uit België, van diverse achtergrond en over

de taalgrens heen, roepen mee op om tegen GAS te betogen op 26 oktober. Samen zullen we duidelijk maken dat het protest tegen GAS niet zomaar voorbij zal gaan en wij willen opkomen voor sociale alternatieven op het repressief beleid.

gas werkt niet…

Het platform betoogt rond vijf cen-trale bekommernissen. Eén, het pro-bleem van de scheiding der mach-ten met de gemeente als rechter en

partij. Twee, de enorme willekeur en rechtsonzekerheid ingebakken in het GAS-systeem. Drie, het criminalise-ren van jongeren en het recht om jong te zijn. Vier, het recht op sociale actie. Vijf, de nood aan echte sociale oplos-singen voor sociale problemen zoals overlast.

Voor TegenGAS is vooral deze laat-ste eis cruciaal. GAS werkt enkel maar als symptoombestrijding en lost niet de echte sociale oorzaken van overlast op, integendeel. Toenemende werk-loosheid, onzekerheid en precariteit in de samenleving leiden tot uitzicht-loze situaties, wanhoop, asociaal ge-drag en agressie. Sociaal zwakkere lagen worden door GAS dan ook het hardst getroffen. Repressie kan ver-

meden worden door preventie: inves-teer in werk voor iedereen, degelijk en kwaliteitsvol onderwijs, goedkope en ecologische afvalverwerking, meer en betere jongerenvoorzieningen, de-gelijk publiek sanitair,…

tegengas werkt wel!

Dat TegenGAS geven werkt, werd afgelopen weken reeds in verschillen-de steden en gemeenten aangetoond. Onder druk van de publieke opinie be-loofden verschillende gemeenten hun GAS-reglementen grondig te hereva-lueren of zelfs de recente leeftijdsver-laging niet door te voeren. Wij juichen dit toe, maar vinden dit natuurlijk niet

voldoende. De nationale betoging op 26 oktober heeft daarom als bedoe-ling de druk verder op te voeren op alle partijen in het parlement (zonder uitzondering zijn ze allemaal voor-standers van GAS) om een einde te stellen aan het hele GAS-systeem.

De nationale betoging tegen GAS is tevens een start voor het verzet tegen de Gemeentelijke Administratieve Sancties. TegenGAS wil alle beto-gers oproepen ook zelf TegenGAS te geven op lokaal vlak. Dit kan door samen actie te voeren voor een GASvrije stad of gemeente (zoals het initiatief GASvrij Gent), je ei-gen TegenGAS-comité op te zetten of met je vrienden of collega’s zelf tegenGAS te geven.

gas-waanzin bereikt ongekenDe Hoogten: niemanD is nog veilig

Steeds meer mensen worden slacht-offer van de GAS-waanzin. Het lijkt maar niet te stoppen met de lawine van absurde boetes die mensen krij-gen zonder iets verkeerd te doen.

Zo kreeg een vrouw uit Herentals vorige maand een GAS-boete van 250 euro omdat ze afval in… de vuilnis-bak had gegooid. Ze stapte net buiten uit haar bankkantoor en gooide haar rekeninguittreksels in de vuilnisbak. Tot zover geen probleem, zou je den-ken. Maar dat is buiten de ijverige GAS-ambtenaren gerekend. Die re-deneerden dat de vrouw een “sluik-storter” was omdat ze “huishoudelijk afval” in een vuilnisbak had gegooid die maar liefst 160 meter van haar huis verwijderd was! Bovendien hielden de GAS-ambtenaren haar al langer in de gaten: ze probeert immers ecologisch te leven en geeft “opvallend weinig” afval mee met de vuilniswagen. Dat vond de gemeente al verdacht. De Big Brother-samenleving is daarmee echt gearriveerd.

Ook bekende Vlamingen wor-den niet gespaard. Das Pop-zanger Bent Van Looy mag 70 euro op-hoesten omdat hij koffie dronk op de tram. Daarover tweette hij: “Stad Antwerpen… You’re losing it.” Dat de stad Antwerpen omtrent GAS-boetes het spoor bijster is, is voor de inwo-ners van die stad al langer duidelijk.

Daarvan kan ook actrice Hilde Van Mieghem getuigen. Zij kreeg aanvan-kelijk een GAS-boete omdat ze haar hond niet aan de leiband hield. Ze liet het dier eerst buiten en gespte het dan pas vast! De rebellerende hond waag-de het vervolgens zelfs nog naar een auto te blaffen. Hiermee kwam Hilde Van Mieghem op een totaal twee GAS-boetes te staan. Volgens Tom Meeuws, GAS-ambtenaar, gaat het hier om een

“recidivist”.

Ondanks het ongezien protest van 213 middenveldorganisaties stemde in juni een meerderheid in de Kamer van Volksvertegenwoordigers voor een uit-breiding van de GAS-wetgeving. Lokale besturen kunnen nu de leeftijd voor een GAS-boete verlagen naar 14 jaar, de toe-passingsgebieden uitbreiden, een plaats-verbod invoeren en de boetes verhogen. Verschillende centrumsteden hebben reeds laten weten dat ze deze wetgeving niet zullen toepassen. Wat doet Gent?

Het Gentse stadsbestuur zal eind 2013 beslissen hoe ze verdergaat met haar GAS-beleid. De Gentse beleidsmakers beweren graag dat Gent een progres-sief bestuur kent. Zal dit ook blijken uit haar daden? Gent wil volgens het bestuursakkoord de kindvriendelijk-ste stad van Vlaanderen worden. Dit is een moeilijk te behalen ambitie wan-neer de burgemeester voorstander is om de leeftijd voor GAS-boetes tot 12 jaar te brengen.

Het GAS-beleid maakt het maar al te gemakkelijk om met GAS-boetes so-

ciale rechten met de voeten te treden. Maatschappelijk kwetsbare groepen die om verschillende redenen meer gebruik maken van de publieke ruimte, lopen ook het meeste risico om beboet te wor-den. Wij vragen van ons stadsbestuur om tegen de stroom in te gaan en van Gent een GASvrije stad te maken.

GASvrij Gent is een platform van orga-nisaties en individuen die een stad wil-len zonder GASboetes en waar sociale oplossingen worden gebruikt om sociale problemen te lijf te gaan.

GASvrij Gent onderschrijft het natio-nale platform tegen GASboetes waarvan je de tekst kan vinden op gasboetes.be

Om onze eis voor een GASvrije stad kracht bij te zetten, roepen we alle ver-ontruste Gentenaars op om maandag 25 november samen met ons te protesteren aan de trappen van het Gentse stadhuis. Die avond komt de Gentse gemeen-teraad samen. Een talrijke aanwezig-heid kan onze stem luid laten klinken. Iedereen welkom op de actie tussen 18u30 en 20u.

door andreJ, Student op ap

Terwijl het nieuwe academiejaar verder zijn gang gaat, hinkt de

omkadering voor de studenten van het departement Onderwijs van de Antwerpse Artesis-Plantijnhogeschool ver achterop. Het Antwerps Studenten Comité (ASC), dat ontstond als reactie op de waanzinnige gevolgen van de besparingen, is niet enkel ontgoocheld maar terecht beschaamd en woedend omdat de directie doet alsof haar neus bloedt. Desondanks gaat het ASC door met haar geplande acties, steeds meer studenten sluiten zich aan.

algemene cHaos zonDer uitzicHt op verbetering

Met de eerste stages in het vooruit-

zicht, na anderhalve maand lesactivi-teiten, neemt de chaos weer toe. Eén week voor de stages kent de helft van de studenten van het 2de en 3de jaar lerarenopleiding voor het secundair

onderwijs zijn stageschool of stageop-dracht niet. Alsof dat nog niet volstond zijn er nog

altijd de dagdagelijkse misverstanden en tekortkomingen. Het duurde enkele

weken vooraleer de lessenroosters be-kendgemaakt werden. Dat gebeurde uiteindelijk een dag voor het begin van de lessen. Hoe kunnen werkende studenten en studenten met kinderen of familie waar ze voor moeten zorgen, hun leven en studiemomenten inplan-nen als ze van niets op de hoogte zijn? Het ASC eist dan ook semesteriële les-senroosters, een goede studieloopbaan-begeleiding en het opnieuw aanwerven van de ontslagen studieloopbaanbege-leiders!

Het ASC eist ook dat er eindelijk dui-delijkheid komt in het aantal ontslage-nen en de opgelegde structuur aan het personeel.

stuDenten in De kou

De lijst met problemen op de hoge-school AP, specifiek het departement Onderwijs, is eindeloos. De directie be-weerde nochtans in haar communicatie dat inspraak en melding van problemen op haar prioriteitenlijstje stonden. Na

twee weken werd echter duidelijk dat het telefoonnummer op de webstek van de hogeschool niet klopt en de ombuds-dienst dus niet bereikt kan worden.

De vermarkting van het onderwijs zal de toekomstige generaties voor grote tekortkomingen plaatsen als daar niet tegen gestreden wordt. Nu al wijst de OESO Vlaanderen erop dat de alge-mene kwaliteit van haar onderwijs met rasse schreden afneemt.

welk antwoorD op besparingen?

Met de ALS strijden we voor meer middelen en personeel voor het onder-wijs. 7% van het BBP zou een goede start zijn. Daarnaast komen we ook op voor de bouw van meer studentenvoor-zieningen die de sociale, sportieve, edu-catieve,.. noden van de studenten op een degelijke en toegankelijke manier kun-nen garanderen. Samen met het ASC zal de ALS de strijd op de AP-hoge-school verder blijven voeren.

geef tegengas!

gent gas-vrij!Wij willen een leefbare, sociale en kindvriendelijke stad voor iedereen

Ook in Gent heeft de GAS-waanzin toegeslaan. Het vorige bestuur heeft het GAS-systeem als een beleidsinstrument geïnstalleerd in tal van domeinen. In het bestuursakkoord van het nieuwe

SP.a-Groen-Open Vld stadsbestuur lezen we dat er, ondanks alle publieke verontwaardiging, een uitbreiding van het GAS-systeem komt. Dit strookt volgens ons niet met de ambitie om van Gent een “leefbare stad op mensenmaat” te maken.

“ook de braVe burger die geen sneeuwbal-

len gooit, wordt ooit gas-slachtoffer.”

(Jan noLf, ereVreDe-recHTer)

hogeschool aPsurd! studenten en personeel kreunen onder verregaande besparingen

themaecologie/jongeren 1�www.socialisme.be November 2013

wHat tHe frack?

Onconventioneel gas (zoals scha-liegas of steenkoolgas) is gas dat zich in harde bodemlagen bevindt. Om het te kunnen winnen wordt een techniek gebruikt die men ‘hydrau-lic fracturing’ (letterlijk: hydraulisch kraken) of ‘fracking’ noemt. Diep on-dergronds worden horizontale borin-gen uitgevoerd, soms kilometers lang. Vervolgens wordt een mengsel van water en chemicaliën in de gangen gepompt en zo wordt de druk opge-voerd tot breuken ontstaan in het ge-steente waarlangs vervolgens het gas kan ontsnappen.

Deze vorm van fracking werd eind jaren ’90 ontwikkeld in de VS. De regering zette er sterk in op fracking om onafhankelijker te worden in haar energievoorziening en de prijzen te drukken. Wereldwijd is fracken aan een sterke opmars bezig door de hoge olie- en gasprijzen en de crisis. In ver-schillende Europese landen wordt van-daag al gefrackt, zoals het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Polen en Denemarken; in andere landen, zoals Frankrijk en België, wordt het sterk overwogen.

ramp voor Het milieu

De effecten van frackingoperaties op het milieu zijn desastreus te noemen. Het water dat gebruikt wordt, wordt gemengd met gigantische hoeveelheden chemicaliën, waarvan verschillende erg schadelijk zijn voor de mens. Slechts 10 tot 40%, afhankelijk van het gesteente waarin men werkt, van de gebruikte vloeistof komt terug aan de oppervlakte. Het bevat dan veel schadelijke chemica-liën, kankerverwekkende stoffen, cor-rosieve zouten en radioactief materiaal. De zuivering van dit goedje kost veel tijd, kennis en geld, allemaal dingen die de multinationals hier liever niet aan spenderen. Wat achterblijft in de bodem wordt verondersteld daar te blij-ven, maar er zijn sterke aanwijzingen dat de vloeistof migreert, en niemand kan zeggen waar het op langere termijn terechtkomt. Het gas dat vrijkomt bij het breken van steenlagen kan ook niet steeds allemaal opgevangen worden en komt soms in het grondwater terecht. In de Amerikaanse staat Pennsylvania kwamen onderzoekers tot de vaststel-ling dat het grondwater in regio’s waar aan fracking gedaan werd tot 17 keer meer methaangas bevat dan normaal.

Er zijn zelfs gedocumenteerde voor-beelden van mensen die het water uit hun kraan kunnen doen ontbranden. Daarnaast is er nog een gevaar op aard-bevingen (zoals gebeurd bij de Britse stad Blackpool), het enorme waterver-bruik (tot 13 miljoen liter per boring), het gevaar op ongevallen, de impact op het landschap, het gas dat ontsnapt in

de atmosfeer,...

investeren in alternatieven

LSP verdedigt een compleet verbod op onconventionele gasontginning en massale investeringen in duurzame, alternatieve energieproductie. Om dit

mogelijk te maken moet beslag gelegd worden op de enorme hoeveelheid mid-delen die multinationals in deze ‘hype’ pompen (de Belgische chemiereus Solvay gaf recent 1 miljard euro uit aan één enkele overname). LSP verde-digt daarom de (her)nationalisatie van de energiesector onder democratische controle.

geen fracking in België, maar een hernationalisatie van de energiesector!

door Jeroen (Gent)

Minister van Leefmilieu Joke Schauvliege meldde recent dat de Limburgse Reconversie Maatschappij, opgericht om de Limburgse “maakeconomie” om te vormen tot “een

innovatieve en technologische economie” samen met de Australische firma Dart Energy, 10 miljoen euro verzamelde voor eventuele proefboringen naar onconventioneel gas. Komt het controversiële

‘fracken’ zo binnenkort ook naar België?

lezersbrief Door irina (gent)

Het artikel dat vorige maand in deze krant onder mijn naam verscheen, was door de redactie grondig aangepast waarbij ik me distantieer van de aan-passingen.

Er was me gevraagd om een reactie te schrijven op het ecosocialistische pro-gramma van de Franse Parti de Gauche. Dit uitstekende programma bevat vol-gens mij één grote denkfout waarop ge-antwoord moest worden, namelijk het onderscheid dat gemaakt wordt tussen productivisme, consumentisme en ka-pitalisme, terwijl die zaken onlosmake-lijk met elkaar verbonden zijn. Ik wilde vooral daarop antwoorden, samen met een korte invraagstelling van de term

‘ecosocialisme’ aangezien socialisme volgens mij inherent een ecologisch ka-rakter heeft.

Ik vind dat de argumentatie in het oor-spronkelijk artikel dat een democratisch systeem essentieel is voor een ecologisch geplande economie volstaat, ook om met de ecologische erfenis van het kapitalis-me om te gaan.

Er werd ook een kritiek op de ‘burger-revolutie’ van de Parti de Gauche toege-voegd. Ik twijfel aan de relevantie van de toevoeging. Het programma van de Parti de Gauche is bedoeld voor een breed pu-bliek. Een laagdrempelig programma dat het woord ‘revolutie’ eindelijk in de mond durft nemen, is een verademing. Ik ga ook niet volledig akkoord met de invulling die daaraan gegeven wordt. Maar we hadden de beperkte plaats in De Linkse Socialist beter ingevuld met een meer uitgebreide argumentatie rond productivisme, consumentisme, kapita-lisme en socialisme en hoe deze al dan niet gerelateerd zijn.

In de oorspronkelijke versie van het ar-tikel benadrukte ik ook de ecologische uitdagingen die een socialistische maat-schappij ongetwijfeld te wachten staan. Dat is logisch gezien de enorme erfe-nis waar het kapitalisme ons mee opza-

delt. Elk jaar meer kapitalisme betekent meer vernielde bodems, vervuild water, uitputting van grondstoffen,… Een re-gelrechte bedreiging voor het voortbe-staan van de mensheid. Het perspectief van mogelijke tekorten, zelfs in een so-cialistisch systeem, als gevolg van de destructiviteit van het kapitalisme, is geen doemdenkerij meer maar een sce-nario dat met de dag realistischer wordt. Cijfermateriaal is hieromtrent voorhan-den, maar zou deze brief nodeloos lang maken.

Ik heb vertrouwen in een socialistisch systeem om zowel ecologisch te produ-ceren als om te gaan met deze erfenis en eventuele beperkingen, door haar inherent democratisch karakter en eco-nomische planning. Ik denk echter niet dat we er blind op mogen vertrouwen dat technologische ontwikkelingen, die er ongetwijfeld zullen komen onder het socialisme, alle problemen zullen op-lossen. Helaas ging deze argumentatie in het gepubliceerde artikel grotendeels verloren.

Ik begrijp de terughoudendheid om een argumentatie rond deze tekorten en de erfenis van het kapitalisme op ecolo-gisch gebied te publiceren in onze krant. De discussie hieromtrent is nog veel te weinig gevoerd. Maar een artikel rond ecologie dat er niet op ingaat, is vol-gens mij ongeloofwaardig en mogelijk naïef en zelfs oubollig. Het ondermijnt de correct weergegeven argumentatie over kapitalistisme als productivistisch systeem en het ecologisch karakter van het socialisme voor de ecologisch be-wuste lezer.

Ook was het jammer dat de argumen-tatie rond consumentisme als uitwas van het kapitalisme grotendeels verdwenen was. Ik vond dat relevant als antwoord op het onderscheid dat de Parti de Gauche ten onrechte tussen beiden maakt.

Tenslotte wil ik iedere activist oproe-pen om de discussie rond ecologie ver-der te zetten en te verdiepen. Dat is nodig omwille van het belang van het thema en om er de nodige scherpte rond te ontwikkelen.

lezersbrief: welk antwoord op het ‘ecosocialisme’ van de Parti de gauche?In onze vorige editie publiceerden we een artikel over het ecosocialistische programma van de Parti de Gauche. De oorspronkelijke versie door Irina werd sterk geredigeerd voor publicatie, zonder overleg met de auteur. De redac-tie verontschuldigd zich hiervoor. Irina is het niet eens met een aantal aanpassingen en dus laten we haar graag aan het woord om haar kritiek hierop toe te lichten. We moedigen lezers aan om zelf ook te reageren en mee in debat te gaan over een socialistisch antwoord op de ecologische crisis.

Op 28 september was er in Brussel geen succesvolle Frans-Belgische bijeenkomst over ecosocialisme. Jean-Luc Mélenchon van de Parti de Gauche was een van de centrale sprekers op dit gebeuren.

De gevestigde politici hebben het in hun verkiezingscampagnes vaak over jongeren. Ze willen uiteraard de stem van de nieuwe kiezers voor zich winnen. Politici trekken dan ook graag naar festivals waar veel jongeren samenkomen en waar ze graag populair overkomen. Inzake programma verschillen de gevestigde partijen amper.

De realiteit voor jongeren is minder plezant. We zijn een generatie die het minder goed heeft dan onze ouders. Het aantal kinderen dat onder de ar-moedegrens leeft, is indrukwekkend. Het gaat om 424.000 kinderen of een op zes. In Brussel loopt dat op tot 40% van de kinderen. De helft van de kin-deren in eenoudergezinnen leeft in ar-moede. Opgroeien in armoede heeft veel gevolgen op alle vlakken. Alle experts zijn het erover eens dat deze kinderen vaker uit de boot vallen in het onderwijs en nadien minder kans op werk hebben, het onderwijs speelt geen rol inzake sociale emancipatie.

Daarnaast gaat de kwaliteit van de openbare diensten er constant op ach-teruit. Er is een gebrek aan plaatsen in de kinderopvang, onvoldoende in-frastructuur voor sport en cultuur om voor iedereen toegankelijk te zijn, er is een groeiend tekort in de gezond-heidszorg,... De zogenaamde ‘zachte’ besparingen betekenen in de reële wereld een harde werkelijkheid. Zo zijn er langs Franstalige kant minder

subsidies voor het officiële onderwijs, is de schooltoeslag verlaagd en wordt bovendien het kindergeld gefederali-seerd zonder dat er voldoende midde-len mee naar de regio’s gaan. Alle be-sparingen maken dat de ongelijkheid nog verder zal toenemen.Werk vinden is voor veel jongeren

een enorme uitdaging. Eind oktober hield de FOREM (de Franstalige te-genhanger van de RVA) een reeks job-beurzen in Wallonië. Er waren dui-zenden deelnemers, maar het aantal beschikbare jobs was beperkt tot en-kele tientallen. De FOREM verklaar-de achteraf dat het erg tevreden was van de jobbeurzen. Tussen september 2012 en 2013 nam het aantal beschik-bare jobs op de site van de FOREM met 25% af. Er waren 10.000 aanbie-dingen voor 261.843 werkzoekenden (waarvan meer dan 61.000 jonger dan 25 jaar). Terwijl de politici spre-ken over het “activeren van werklo-zen”, moeten werkzoekenden vooral wachten op een toekomst. Gemiddeld duurt het 8,9 maanden voor iemand werk vindt.

Wij aanvaarden niet dat onze toe-komst plaats moet maken voor de winsten van de superrijken. We moe-ten ons organiseren in de scholen om er in te gaan tegen de besparingen, maar ook tegen repressie. We moeten opkomen voor degelijke jobs en gratis en degelijke openbare diensten. Tegen het kapitalisme: verzet!

Wij willen geen verloren generatie zijn!

door emilie (namen)

“Jongeren zijn een belangrijke groep want ze vormen de toekomst van onze samenleving”. Die idee horen we vaak terugkeren. Maar welke toekomst heeft deze samenleving voor kinderen en

jongeren?

socialisme.beben je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisme.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 329 November 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS

Wordt de minimumleeftijd verlaagd tot 14 jaar en worden de maximum-boetes opgetrokken? De willekeur van het GAS-systeem maakt dat iede-re gemeente daar zelf over kan beslis-sen. Straks hebben we een encyclope-die aan wetboeken nodig om te weten in welke gemeente wat mag.

Hier en daar worden de meest absur-de elementen uit de GAS-reglemen-ten gehaald in de hoop om het verzet te temperen. Maar het probleem be-perkt zich niet tot absurde voorbeel-den zoals boetes voor belletje trek of het laten schrikken van mensen. Neen, het volledige GAS-stelsel is absurd. Lokale besturen en GAS-ambtena-ren kunnen zich als sheriff opstellen om zowat alles met een GAS-boete te beantwoorden. Alles wordt im-mers overlast. De lokale sheriffs be-palen wat zij als overlast beschouwen, schrijven de boetes uit en behandelen eventueel protest tegen de boete.

We moeten dus de strijd aangaan om het volledige stelsel van GAS-boetes weg te krijgen. In Gent wordt alvast gestart met een campagne die het stadsbestuur oproept om de stad GAS-vrij te maken. Het platform

‘Gent GAS-vrij’ organiseert op 25 november een actie aan de gemeen-teraad en verspreidt raamaffiches. Het platform wordt door diverse or-ganisaties ondersteund en is een erg nuttig instrument om de strijd tegen de GAS-boetes op lokaal vlak verder te voeren.

In ons verzet tegen de GAS-boetes willen we tevens alternatieven naar voor schuiven voor een sociaal lokaal beleid waarbij vormen van overlast

worden aangepakt. Door te investe-ren in voldoende publieke toiletten, degelijke en voldoende publieke vuil-nisbakken en regelmatige afvalopha-ling of door voldoende ontspannings-mogelijkheden (sportinfrastructuur, wijkcafetaria’s,...) te voorzien, zouden de steden en gemeenten de belang-rijkste bronnen van overlast voor een groot stuk kunnen wegnemen.

De argumentatie dat GAS-boetes dienen om overlast aan te pakken, wordt steeds meer ontmaskerd als een excuus om vooral een nieuw middel te creëren waarmee de steden en ge-meenten de kas kunnen vullen. Het lokale niveau wordt hard geraakt door besparingen (zie pagina 2) waarbij gezocht wordt naar alternatieve in-komsten. Eens te meer worden die bij ons gezocht. Foutief parkeren (de be-langrijkste bron van GAS-inkomsten in Oostende), bedelen, op een bankje zitten, een broodje eten of betogen. Alles is goed om GAS-boetes op te leggen. Wij stellen voor om de mid-delen te zoeken waar ze zitten, niet in onze zakken maar bij de grote be-drijven en de superrijken die de afge-lopen jaren ondanks de crisis steeds rijker werden.

De strijd tegen de GAS-waanzin is niet alleen gericht tegen willekeur en repressie, het is ook een strijd tegen een systeem dat om de belangen van de kleine superrijke elite te behar-tigen de meerderheid van de bevol-king niet alleen armoede, werkloos-heid en miserie oplegt maar tegelijk ook Big Brother-gewijs volledig in de neoliberale pas laat lopen. Geef mee tegengas!

MaaK onze steDen en geMeenten

gas-vRijHet ongenoegen tegenover de willekeur en repressie die eigen

zijn aan de Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) is groot. Dat leidt tot protest, onder meer tot de betoging van 26

oktober. Na die nationale betoging zal het verzet niet stoppen, want ondertussen bespreken tal van gemeenten en steden al hoe ze de nieuwe nationale regels zullen toepassen.