www.socia l isme.bewww.socia l isme.be

België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

Linkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 300 december 2010 - januari 2011

2 €STEUN: 5 €

de

Groot-Brittannië: Op 10 november betogen 52.000 studenten in Londen tegen de verdriedubbeling van de inschrijvingsgelden tot 9.000 pond.

Ierland: Meer dan 30.000 studenten protesteren i n D ubl i n t ege n de verdubbel ing van de i n s ch r i jv i ng sge ld e n tot 3.000 euro aan de universiteiten

Duitsland: vier mobilisaties in een periode van 10 dagen in Stut tgar t als reactie op een massaal prestigeproject om de spoorweginfrastructuur te herontwikkelen. Op 9 oktober waren er zelfs 150.000 betogers in een stad van 600.000 inwoners.

België: 100.000 a r b e id e r s , m e t d e l e g a t i e s u i t o.a. Frankrijk en Duitsland, betogen op 29 september in Brussel in het kader van de Europese actiedag.Frankrijk: Inmiddels acht stakingsdagen

dit najaar met massale betogingen die miljoenen mensen op straat brachten tegen de pensioenhervormingen van de regering Sarkozy. 70% van de Fransen verklaarde zich solidair met de beweging. To be continued...

Portugal: Op 29 september betoogden 50.000 mensen in Lissabon en 20.000 in Porto. Een algemene staking volgde op 24 november

Griekenland: Zes algemene stakingen op minder dan een jaar, afgewisseld met mobilisaties in quasi alle sectoren van de economie. Op 15 december volgt een nieuwe algemene staking

Italië: Meer dan 500.000 arbeiders en jongeren uit heel het land betoogden op 16 oktober in Rome. De demonstratie was georganiseerd door de FIOM, de vakbond van de metaalarbeiders.

Spanje: 10 miljoen stakende arbeiders en 1,4 miljoen betogers op 29 september, de Europese actiedag georganiseerd door het Europees Vakverbond (EVV).

door Geert Cool

Overal in Europa gaan regeringen over tot een fron-tale aanval op de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen. In België lopen we op dat vlak

nog wat achter, vooral omdat we in het spoor van Duitsland konden profiteren van een beperkte groei. Maar ook daar komt een einde aan, de crisis zal onverbiddelijk opnieuw toeslaan en de volgende regering van dit land aanzetten tot besparingen.

Voor de kapitalisten en grote bankiers is de crisis al voorbij, zij hebben hun winsten opnieuw veilig gesteld. De prijs hiervoor wordt afgeschoven op de gemeenschap, op de werkenden en hun gezinnen. Dat leidt tot een aanval op alle verworvenheden van de arbeidersbe-weging. Onze arbeids- en loonvoorwaarden, openbare diennsten,... kortom onze levensstandaard wordt onder vuur genomen. En dat terwijl de rijksten nog nooit zo rijk zijn geweest.

Het is noodzakelijk om het verzet tegen de besparingsplannen in de diverse Europese landen op te voeren en te versterken. De af-gelopen weken en maanden waren er al veel grote betogingen (zie hiernaast). Maar deze mobilisaties volstonden nog niet om tot een andere politiek te komen. Voor de arbeidersbeweging komt het er op aan om haar eigen strijd in handen te nemen op zowel syndi-caal als politiek vlak. De noodzaak van strijdbare en democratische vakbonden stelt zich, maar er is ook nood aan een eigen politiek in-strument zodat de politici niet ongestoord verder kunnen gaan met het besparingsbeleid waarover ze het allemaal eens zijn.

Bij het establishment is er een consensus over het feit dat wij de crisis moeten betalen. Wij aanvaarden deze consensus niet en willen bouwen aan een krachtsverhouding waarmee we de huidige poli-tiek niet alleen betwisten, maar ook effectief stoppen. De Europese actiedag van 29 september was een goede aanzet, maar kreeg am-per enig vervolg. De mobilisatie naar de geplande actiedag van de Europese vakbonden op 15 december werd beperkter opgevat. Af en toe eens betogen, volstaat niet. Er is nood aan een democra-

tisch opgesteld actieplan om te bouwen aan een algemene staking op Europees niveau. Dat zou de kapitalisten raken waar het pijn doet: in de portemonnee. Door in heel Europa te staken, zou het verzet dat nu nog op nationaal vlak plaatsvindt op een grotere solidariteit kunnen rekenen. Waarop wachten de vakbonden om op de Europese actiedag van 15 december dat ordewoord te lanceren?

Het besparingsbeleid gaat in tegen de belangen van de meerder-heid van de bevolking, de arbeiders en hun gezinnen. Die meer-derheid moet het heft in eigen handen beginnen nemen. Eens dat gebeurt, zijn de mogelijkheden voor echte verandering reëel. Door onze strijd te organiseren en te richten op een breuk met het fail-liete kapitalisme, kunnen we bouwen aan het noodzakelijke soci-alistische alternatief.

AFBEELDING AFBEELDING AFBEELDING

De terugkeer van de witte woede

p. 5

Verslag van het 12de LSP-congres

p. 8-9

100 jaar geleden: de Mexicaanse revolutie

p. 7

dls300.indd 1 23/11/2010 8:49:12

binnenland de Linkse Socialist�

In de jaren 1950 kende de Belgische economie een periode van crisis. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog investeerde de Belgische burgerij de winsten in de financiële sector en niet in de vernieuwing van het produc-tie-apparaat of de ontwikkeling van nieuwe technologie (elektronica, che-mie,...). De Belgische bedrijven waren hierdoor steeds minder competitief. Dat leidde nadien tot een reeks bespa-ringsmaatregelen in de Eenheidswet, de wet die leidde tot de algemene staking van 1960-61.

Het was in een reactie op deze cri-sis dat het ABVV een programma van structuurhervormingen naar voor bracht. Daarin werd onder meer gepleit voor het opzetten van een planbureau, een nationale raad van de energie, een nationale maatschappij voor de gas, een controlecommissie voor de distributie van petroleumproducenten, een hoge raad van de financiën,... en vooral een controle op de holdings (de grote be-drijven). Het probleem is natuurlijk dat

de term “controle” verschillende bete-kenissen kan hebben. Sommige zagen het als een nationalisatie van de grote bedrijven, anderen hielden het op een boekhoudkundig toezicht.

De verschillende invullingen van het programma van structuurhervormin-gen zijn het resultaat van totaal ver-schillende politieke visies. Sommigen dachten dat de problemen van het Belgisch kapitalisme louter het resul-taat waren van een slecht beheer van de economie door de holdings die hun eigen belangen boven het algemene belang stelden. Anderen stelden dat er geen “algemeen belang” kan zijn in een samenleving die verdeeld is in twee te-gengestelde klassen met verschillende tegenstrijdige belangen, de arbeiders-klasse die alle rijkdom creëert en de kapitalisten die zich deze rijkdom toe-eigenen. Sommigen dachten met andere woorden dat het mogelijk was om het systeem te hervormen, anderen verde-digden de noodzaak van een revolutie waarbij de productiemiddelen (de sleu-

telsectoren van de economie zoals de banken, energiesector,...) uit de handen van de kapitalisten worden genomen om democratisch te worden beheerd.

Dat is waarom de meest bewuste mi-litanten het hadden over de nood aan een antikapitalistisch programma van structuurhervormingen. Zij stelden dat het niet volstond om een bedrijf of een sector gewoon onder de controle van een kapitalistische overheid te plaatsen, dat zou weinig veranderen aan het be-heer van dit bedrijf. Dit geldt vandaag nog steeds, denk maar aan de nationa-lisatie van verschillende grote banken na de ineenstorting van de financiële sector. Nationalisatie moet gebeuren onder de controle van de arbeiders met als doel om te komen tot een planning van de economie.

Een dergelijk ordewoord kan niet worden omgetoverd tot een gewoon wetsvoorstel. Het was een programma waarmee de arbeidersmobilisatie kon worden versterkt, een manier om een krachtsverhouding op basis van strijd

op te bouwen. Het kon een programma zijn dat een brug vormde tussen de on-middellijke behoeften van de arbeiders en de noodzaak om het kapitalisme om-ver te werpen en een socialistische sa-menleving te vestigen.

Het is in deze zin dat LSP vandaag de nationalisatie van de volledige fi-nanciële sector onder arbeiderscontrole eist en zich niet beperkt tot de eis van een openbare bank, een eis die op zich de werkwijze van de financiële sector niet verandert. Het is ook waarom wij pleiten voor de vermindering van de arbeidsduur zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen als beste wijze om de strijd tegen de werkloos-heid aan te gaan. Het is ook de reden waarom wij pleiten voor de nationalisa-tie van de bedrijven die tot collectieve ontslagen overgaan en ons niet beper-ken tot de eis van een wetsvoorstel dat de ontslagen verbiedt.

De eisen die wij naar voor brengen gaan regelrecht in tegen de logica van het kapitalisme en geven aan het verzet

een oriëntatie om te gaan voor het col-lectiviseren van de productiemiddelen. We beperken ons niet tot een kritiek op het kapitalisme, maar koppelen dat met-een aan de strijd voor een socialistisch alternatief. Dat is de enige manier waar-op de woede van de arbeiders en jonge-ren niet op een zijspoor van schijnoplos-singen wordt gezet, maar wordt ingezet om effectief in te gaan tegen het huidige systeem van uitbuiting.

Dit debat woedde ook in de aanloop naar de algemene staking van 1960-61. Het verwerpen van de revolutionaire weg, leidde ertoe dat de linkerzijde van het ABVV rond Renard de strijd op het zijspoor van het federalisme zette. Er werd gesteld dat het programma van structuurhervormingen in een Waals kader sneller zou kunnen worden door-gevoerd, gezien het gewicht van de BSP. Intussen is het duidelijk dat dit absoluut niet het geval is geweest. Het is niet mo-gelijk om het kapitalisme aan banden te leggen, we moeten het bestrijden en er komaf mee te maken.

De overstromingsramp midden november was voorspeld door alle specialisten, alleen werd niets ondernomen om ze te voor-komen. We worden integendeel gevraagd om er mee te leren leven.

De problemen zijn niet nieuw, zeker in de Denderstreek waren er al meermaals overstromingen. Maar om iets aan de proble-men te doen, is er nood aan een ander beleid. Er is nood aan een ruimtelijke ordening die niet louter afgestemd is op de belangen van de betonboeren die grote winsten maken met verkavelingen in overstromingsgebieden. Er is nood aan een rioleringbeleid dat niet aan de winsthonger van de privé wordt overgelaten. Er is nood aan een beleid van publieke investeringen in wateraf-voer (onder meer door de particuliere opvang van regenwater te verbeteren) en het onderhoud van beken en rivieren.

Daar worden vandaag allemaal geen middelen voor vrij gemaakt. Er is geen geld voor. Intussen draaien wij voor de kos-ten op door middel van verzekeringsbijdragen en de gemeenschapsmiddelen van het Rampenfonds. Deze overstromings-ramp toont de noodzaak van een planmatige aanpak waarin de bescherming van de bevolking centraal staat.

50 jaar na de algemene staking van 60-61Welk programma voor verandering? Welke “structuurhervormingen”?

50 jaar na 60-61LSP publiceert in de loop van decem-

ber de Nederlandstalige versie van het boek van Gustave Dache over de sta-king van 1960-61. Gustave stond als arbeidersmilitant in de glassector in Charleroi in de frontlinie van deze sta-king. Hij brengt het relaas van de sta-king, maar trekt ook een aantal cruciale lessen. In het boek wordt ook uitge-breid ingegaan op de beperkingen van de linkerzijde in deze revolutionaire en opstandige algemene staking. Het boek is in november in het Frans verschenen en vanaf midden december is ook de Nederlandstalige versie beschikbaar. Je kan het boek van 350 pagina’s voor 15 euro verkrijgen.

We organiseren in december en ja-nuari publieke bijeenkomsten waarop Gustave komt spreken over de sta-king en tegelijk zijn boek voorstelt. Er zijn dergelijke bijeenkomsten gepland in Brugge, Gent, Aalst, Antwerpen, Leuven, Brussel, Bergen, Charleroi, Wavre, Namen en Luik. Praktische de-tails vind je op socialisme.be of telefo-nisch via 02/345 61 81.

OverstrOmingsramp leidt niet tOt ander beleidCrisis in de kerk hOudt aanAartsbisschop Léonard volhardt in de provocatie. Zelfs zijn woordvoerder heeft

het opgegeven en nam ontslag. Léonard kwam eens te meer onder vuur te liggen met zijn uitspraak dat aids een vorm van “immanente gerechtigheid” is. Dat ver-oorzaakte een storm van protest waarop Léonard zijn standpunt “verduidelijkte”: hij had het enkel over aids als gevolg van “promiscue seksueel gedrag”. Op dat vlak is er natuurlijk enige expertise in de kerk. In dat geval is aids een “logisch gevolg” van een “bewuste daad”. Vrij vertaald: eigen schuld, dikke bult. Waar wacht Leonard op om de vele kritiek tegenover de top die jarenlang kindermis-bruik in de doofpot heeft willen steken, te beschrijven als een vorm van imma-nente gerechtigheid? Dat zal al dichter bij de waarheid komen...

door NiColas Croes

De afgelopen maanden bracht deze krant al twee dossiers in het kader van de 50ste

verjaardag van de algemene staking van 1960-61. In oktober hadden we een dossier over de actualiteit van algemene stakingen, in november volgde een dossier over wat er 50 jaar geleden juist is gebeurd. In deze editie kijken we terug op de inhou-delijke discussie over verandering die 50 jaar geleden plaats vond en die nog steeds actueel is. Ook van-daag is het nodig om een anti-crisis-programma uit te werken. Daarbij is het nuttig om eens te kijken naar het programma van “structuurhervor-mingen” dat in 1954 door het ABVV en in 1959 door de BSP (Belgische Socialistische Partij) werd aange-nomen.

dls300.indd 2 23/11/2010 8:49:16

www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 �Standpunt

edito door Jan VlegelS, Voorzitter lSp-antwerpen ZO GEZEGD

de columnist Nicholas d. Kristof stelde in de New York times (7 no-vember) dat de VS een bananenre-publiek is geworden. “Wanneer de 1% rijkste inwoners van een land meer dan 20% van het nationaal inkomen van een land verdienen, mag zo’n land als een banenrepu-bliek worden bestempeld. (...) De 1% rijkste Amerikanen bezaten in 2009 24% van het nationaal inkomen; in 1976 was dat amper 9%. CEO’s van Amerika’s grootste bedrijven verdien-den in 1980 gemiddeld 42 keer zoveel als een gewone werknemer; in 2001 was dat al 531 keer. Tussen 1980 en 2005 verdween meer dan 80% van de totale Amerikaanse inkomenstoe-name in de zakken van de 1% rijkste Amerikanen.”

Heeft het kapitalisme nog toe-komst? de redactie van deze krant heeft daar zo haar mening over en was verbaasd om bij de collega’s van de tijd (13.11) een interview te lezen met Karel lannoo van de europese denktank CePS waarin deze tot de volgende conclusie kwam: “We zijn nu eigenlijk een kapitalistisch sy-steem in stand aan het houden dat zijn failliet bewezen heeft.” lannoo ziet de toekomst van de eU somber in: “Op een bepaald moment gaan de Duitsers zeggen: het zal toch niet van ons alleen moeten komen. (...) Als de eurozone met haken en ogen aan elkaar hangt, valt ze op een be-paald moment wel uit elkaar.”

De ergste crisis van het kapitalisme sinds WOII deed het systeem op haar grondvesten daveren. Voor een kor-

te periode nam de wereldwijde economische neergang, omgedoopt tot de ‘Grote Recessie’, een grote hap uit de winsten van de patroons. Multinationale ondernemingen (cfr. General Motors) en tientallen ‘systeembanken’ flirt-ten met het faillissement. ‘Socialisme voor de rijken’ werd een nieuw begrip wanneer de na-tionale staten wereldwijd met miljarden eu-ro’s over de boeg kwamen om het hachje van de met overproductie en uiteenspattende fi-nanciële zeepbellen bedreigde industriëlen en bankiers te redden.

De factuur werd op die manier doorgeschoven naar zij die de staat beheren, de politieke lakeien van het patronaat. De banken en grote bedrijven konden reeds in 2009 rustig opnieuw recordwinsten boe-ken, terwijl de ergst getroffen staten (Griekenland, Ierland, de Baltische staten enz...) de werkenden en hun gezinnen al snel confronteerde met draco-nische besparingsplannen. Daar waar er iets meer ademruimte was, voornamelijk bij de traditionele grootmachten en hun directe periferie, bleek men nog net bereid om de productie met stimulusmaat-regelen aan te zwengelen, alvorens het mes te zet-ten in de levens- en werkomstandigheden van de werkende bevolking.

De stilte voor de storm duurde echter niet lang want de zomer van 2010 werd door de ‘staatsman-nen’ in de meeste Europese landen gebruikt om de onvermijdelijke krachtmeting met de arbeidersklas-se voor te bereiden. De immense besparingspak-ketten werden via de nationale media in de daarop-volgende maanden gepresenteerd. De kaasschaaf moest plaats ruimen voor het botte mes, een meer dan waarschijnlijke ‘double dip recessie‘ ten spijt. Iets wat zelfs in België - waar de burgerij doorgaans de frontale confrontatie met de arbeidersklasse uit de weg gaat - niet te meer te vermijden valt, ook al heeft het patronaat offensief vertraging opgelopen door de politieke crisis.

Optrekken van de pensioenleeftijd, BTW-verho-gingen, afbouw van openbare diensten, privatise-ringen, verstrenging van de controle op werklozen, verveelvoudiging van inschrijvingsgelden aan uni-versiteiten,... De impact op de levens van de wer-kenden en hun gezinnen zal niet te overzien zijn. Je zou van minder beginnen te duizelen en moe-deloos in je zetel achterover vallen. Dit is dan ook de gok van de Europese kapitalisten: iedereen plat slaan met de omvang van de besparingen en hopen

dat de massa’s pas overeind kruipen als het kalf al verdronken is.

Hoewel niet volledig uit de lucht gegrepen - in verschillende landen blijven eengemaakte nationale verzetsbewegingen voorlopig uit - sterken de eerste reacties van de Europese arbeidersbeweging ons in de overtuiging dat de ‘gok’ van de burgerij slechts ijdele hoop zal blijken. Er waren al grootschalige acties in verschillende Europese landen (Frankrijk, Griekenland, Spanje, Portugal, Italië, Ierland, Groot-Brittannië,...).

Stilaan wordt het voor iedereen, inclusief de bur-gerij, duidelijk dat de arbeidersklasse in Europa de besparingen niet zonder slag of stoot zal slik-ken. We kunnen ons hoe dan ook in de komende periode verwachten aan een verdere toename van strijd. Maar of deze bewegingen tot overwinningen zullen leiden is niet gegarandeerd, gelet op de vele moeilijkheden die nu reeds bij de eerste protesten zichtbaar worden.

Overal laat de vakbondsleiding het na om het ver-zet om een degelijke manier te organiseren, laat staan dat er een duidelijke strategie met een actie-plan naar voor wordt gebracht. Dit, gecombineerd met het feit dat het doorgaans ontbreekt aan een ver-taling van het verzet op het politieke terrein, is een serieuze handicap voor de arbeidersbeweging met het oog op het opbouwen van een krachtsverhouding in het voordeel van de werkende bevolking.

De creatie van nieuwe arbeiderspartijen, gebaseerd op een actief lidmaatschap en open voor alle stro-mingen in de arbeidersbeweging, zal cruciaal zijn om de burgerij op het politieke terrein te bekampen. Bovendien moeten we doorheen de strijd opkomen voor een democratisering van de vakbonden en de vakbondsleiding oproepen om het verzet te organi-seren, o.a. door het naar voor schuiven van Europese acties, zoals een Europese algemene staking.

De Leeuw riep op tot een progressief front van SP.a en Groen! om een alter-natief uit te werken voor N-VA. Beide partijen reageerden afwijzend op dit voorstel van het ABVV, zij hopen in een federale regering met N-VA te stappen en vonden de nota van De Wever die door het ABVV werd bekritiseerd een goede basis om verder over te onderhandelen.

Ook de linkse socialisten lopen niet warm voor het ABVV-project, maar dan wel om andere redenen. Het is de zoveelste poging om het politieke status quo te bevestigen en de politieke keuze te beperken tot de bestaande traditio-nele partijen.

In zijn editoriaal in Knack (27.10) gaf Rik Van Cauwelaert een belang-rijk argument waarom we geen ver-trouwen kunnen stellen in dit zoge-naamde progressieve front: “Op het

congres van de christelijke vakbond stelde voorzitter Luc Cortebeeck de vraag: ‘Moeten we klakkeloos aan-vaarden hoe men in Vlaanderen een werkgeversparadijs wil uitbouwen op een sociaal kerkhof?’ Wellicht waren De Leeuw en Cortebeeck voor lan-gere tijd het land uit. Zo niet hadden zij zeker kennisgenomen van de lofui-ting van VBO-voorzitter Leysen in een brochure van de Belgische-Japanse kamer van koophandel, aan het adres van België. Daarin beschreef Leysen België als een land met – dankzij de notionele-interestaftrek – de laagste reële vennootschapsbelasting ter we-reld, en voor aanwerving en ontslag van werknemers een van de meest pa-troonsvriendelijke landen in Europa. Kortom: het werkgeversparadijs be-staat al, het heet België.”

Strijdbare en democratische vakbonden en nieuwe arbeiderspartij nodigVerzet tegen beSParingen oP aLLe terreinen Voeren

abVV moet niet op PS, SP.a en groenen rekenenWelk progressief front tegen n-Va en Voka?

door Bart VaNdersteeNe

Eind oktober lanceerde het ABVV een campagne voor solidariteit en tegen nationalisme. Op zich een goede zaak, ook vakbonden moeten zich uitspreken over een politiek project. Maar de manier waarop

ABVV-voorzitter De Leeuw de campagne verwoordde, zal ons helaas geen stap verder brengen in de bescherming van onze welvaartstaat.

Volgens de ABVV-leiding moeten we dus beroep doen op diegenen die het werkgeversparadijs België creëerden om een nog fantastischer werkgevers-paradijs Vlaanderen tegen te houden. SP.a en PS zijn de enige partijen die de afgelopen 20 jaar zo goed als onafge-broken aan alle regeringen, nationaal en regionaal, hebben deelgenomen en dus verantwoordelijkheid dragen voor de stijging van de armoede, de uitverkoop van openbare diensten, de notionele in-trestaftrek, de lage pensioenen, ...

Diegenen die dachten dat een zware electorale opdoffer (in het geval van SP.a opeenvolgende opdoffers), de so-ciaal-democraten terug naar links zou brengen, zijn eraan voor de moeite. Ook de economische crisis brengt bij de SP.a-top geen ruk naar links teweeg. In Knack (13.10) kreeg Caroline Gennez volgende vraag: “U kiest resoluut voor

de centrumkiezer. Maar hoort een so-cialistische partij zich ook niet te rich-ten op de onderste lagen van de maat-schappij?” Haar antwoord veegt alle mogelijke illusies weg: “Wij moeten niet meer naar links opschuiven, want dat is de voorbije jaren al gebeurd.” Heeft iemand die muizenpas naar links waargenomen?“Stel dat er straks toch een compromis zou komen, dat SP.a en Groen! bijge-volg een akkoord sluiten over een on-derhandeld deel van de regionalisering van de personenbelasting. Wat gaat Rudy De Leeuw het werkvolk zeggen? Het inhoudelijk failliet afkondigden van SP.a en Groen!?” vraagt Walter Pauli zich af in De Morgen. Hij heeft gelijk. De Leeuw zou als ABVV-voorzitter moeten weten dat SP.a en Groen geen alternatief formuleren op de politiek van ‘regionaliseren om harder te bespa-

ren’. Zijn houding valt bovendien moei-lijk te rijmen met het feit dat De Leeuw als voorzitter van SP.a-Denderleeuw op lokaal vlak zelf in een coalitie met N-VA en CD&V zit.

De vakbonden spelen een belangrijke rol op het politieke terrein. Zolang de leidingen blijven vasthouden aan de po-litieke “vrienden” in SP.a, PS, CD&V en CDH, blijft de keuze bij verkiezin-gen beperkt tot één tussen pest of cho-lera. Tegenover de agressieve neolibe-rale politiek van Voka en N-VA is een klaar en duidelijk antwoord nodig. Wij aanvaarden niet dat de gewone werk-nemers en hun gezinnen moeten op-draaien voor deze kapitalistische crisis. Enkel een nieuwe strijdbare linkerzijde kan deze boodschap op een geloofwaar-dige manier verdedigen.

dls300.indd 3 23/11/2010 8:49:17

de Linkse Socialist�

De patroons hebben nochtans geen reden tot klagen. Vorig jaar stegen de basislonen van topmanagers in België 1,9%, terwijl die van hun collega’s bij de drie belangrijkste handelspartners bevroren werden. Als we ook rekening houden met de bonussen, nam hun ver-loning zelfs toe met 6%, ruim meer dan de handelspartners. De managers van de publieke sector doen hiervoor niet onder. De drie spoorbazen bedienden zich van een gemiddelde loonstijging van 6,4%, postbaas Johnny Thys kreeg zelfs ruim 10%. Hij verdient nu meer dan een miljoen euro. Een hulppost-bode aan 8,43 euro per uur zou voor

diens jaarloon ruim 70 jaar voltijds moeten werken. Ook hier geldt dat de allerrijksten de grootste winsthonger hebben. De topmanagers van de groot-ste bedrijven, genoteerd op de Bel 20, behaalden vorig jaar liefst een opslag van 23,5% en verdienen nu gemiddeld jaarlijks 2,27 miljoen euro. De reden hiervoor moeten we niet ver zoeken. De Bel 20 bedrijven boeren als weleer. Tijdens de eerste helft van 2010 boekten ze een globale winst van 10,3 miljard euro, het dubbele van dezelfde periode een jaar eerder.

Dat is echter niet waarover het tech-nisch verslag van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) “over de maximale beschikbare marges voor de loonkostenontwikkeling” het heeft. Dat verslag valt vooral over het feit dat in de vorige periode 2009-2010, de loonkost in ons land 0,5% sneller gestegen is dan bij de drie belangrijkste handelspart-ners. Sinds 2000 zou dat zelfs al 3,9% zijn, de zogenaamde loonhandicap. Een anomalie waarvan onze patroons eisen dat ze “zonder verwijl” gecorrigeerd wordt. Aangezien de loonkost in onze buurlanden in 2011-2012 met 5% zou

stijgen, zou dat voor België een maxi-male marge van 4,5% betekenen. Na af-trek van de verwachte indexering, goed voor 3,9%, blijft slechts 0,6% over, te spreiden over twee jaar. Bovendien heb-ben de patroons opgemerkt dat de CRB zich de vorige keer voor 1,1% vergist had. Kortom: we mogen al blij zijn als we geen loon moeten terug geven.

Het ACV vraagt deze gegevens met de nodige voorzichtigheid te interpreteren. De nationale rekeningen “houden im-mers geen rekening met de 3.788 mil-joen euro aan loonkostensubsidies in 2010 via fiscale weg (2.220 miljoen ), via de activering van uitkeringen (339

miljoen) en via de dienstencheques (1.229 miljoen). Houden we daarmee wel rekening, dan wordt de loonhan-dicap van 3,9% herleid tot 1,0 % in 2010.” Als we ook de vermindering van de werkgeversbijdragen (in 2009 4.868 miljoen euro) in rekening bren-gen, wordt de loonhandicap al gauw een loonbonus. Ook economieprofessor De Grauwe van de KUL krijgt het stil-aan op de heupen van zoveel patronale inhaligheid. “Europese statistieken to-nen aan dat alle landen van de eurozo-ne hun onderlinge concurrentiepositie sinds 2000 zagen verzwakken”, zegt hij.

“Aan de andere kant van de weegschaal bevindt zich enkel Duitsland, dat al ja-ren een sterke matigingspolitiek voert. Van de elf oorspronkelijke eurolanden doen er 7 nog slechter dan België.”

De Grauwe vindt trouwens niet dat België het Duitse voorbeeld moet vol-gen. “Als iedereen dat doet, eindigen we allemaal met lagere lonen en min-der consumptie”, zegt hij. Integendeel,

“uiteindelijk zal er in Duitsland ook een tegenbeweging komen”. De patroons weten ook wel dat hun eisen totaal on-aanvaardbaar zijn. Vandaar dat ze de

welvaartsvastheid van de uitkeringen, een “verworvenheid” van de ministe-riële top van Oostende van enkele jaren terug, telkens weer ter discussie stellen, alsook de verlenging van de brugpen-sioenen. Zo hopen ze de vakbonden te dwingen tot een akkoord, zelfs als daar niets in staat. Het ziet er echter niet naar uit dat ze daar deze keer opnieuw mee wegkomen. Het ABVV heeft van het optrekken van de minimum brutolonen eindelijk eens werk gemaakt, en beide bonden eisen vrije onderhandelingen over de verhoging van de brutolonen. Het is weinig waarschijnlijk dat het pa-tronaat daarmee zal instemmen.

De patronale agressie wordt door som-mige patroons bovendien beschouwd als een vrijgeleide om het even wat op de helling te zetten. De brutale aanval van Brinks op het bediendenstatuut van haar personeel en haar veroorde-ling voor de rechtbank, illustreert nog maar eens dat de patronale organisa-ties met hun houding de ruimte creë-ren voor 19de eeuwse methodes, die ze officieel uiteraard niet goedkeuren. Dat belooft voor de discussie over een eenheidsstatuut. Aan de basis zit men niet te wachten op een nietszeggend akkoord waarbij diezelfde toegevingen aan de arbeiders telkens weer dienst doen als pasmunt. De brugpensioenen kunnen ook geregeld worden via een zogenaamd miniakkoord en de wel-vaartsvastheid van de uitkeringen, is een specifieke enveloppe waar de pa-troons met hun fikken moeten afblijven. Als er op 15 december geen akkoord is over de loonnorm, dan kan de regering er een opleggen. Wedden dat ze minder vrijgevig zal zijn voor de arbeiders dan een jaar geleden, toen de banken op de stoep stonden?

Op 20 november werd na drie weken staken een ak-koord goedgekeurd door

een grote meerderheid van het sta-kende personeel van Brink’s. Dat bedrijf wilde in ons land enkel het meest winstgevende onderdeel, de transport van diamanten, behou-den. Om goedkoper van de rest van de activiteiten af te geraken, werd geprobeerd om het personeel van een bediendenstatuut te laten overstappen naar een werklieden-statuut. Dat zou de multinational heel wat goedkoper uitkomen bij een collectieve afdanking.

Het personeel reageerde vastbera-den en ging meteen in staking. De rechtbank zag zich verplicht om het faillissement van Brink’s als fraudu-leus te bestempelen en stelde twee be-windvoerders aan. Grote klanten van Brink’s, zoals Fortis, ING, bpost en Delhaize, ondervonden problemen als gevolg van het conflict. De bewind-voerders moeten er voor zorgen dat de klanten terug worden bediend. Het werk wordt hervat met behoud van het bediendenstatuut en zonder de sluiting van de vestiging in Strépy.

Hiermee is het verhaal bij Brink’s echter niet voorbij. Niemand heeft ver-trouwen in een echte doorstart van het

bedrijf. Mogelijk komt er al gauw een nieuwe aankondiging van faillissement waarna een overnemer de interessante klanten kan oppikken en het personeel alsnog een slechter statuut kan opdrin-gen. Het personeel en de bonden moe-ten waakzaam blijven.

Deze strijd was niet alleen belangrijk voor het personeel van Brink’s. Indien de directie erin was geslaagd om een ander statuut op te leggen, dan zou dit een belangrijk precedent gevormd hebben. Dit scenario is voorlopig van de baan, maar de strijd is nog niet ge-streden. Ongetwijfeld zullen nog ande-re bedrijven overgaan tot soortgelijke patronale agressie waarop met inter-professionele solidariteitsacties moet worden geantwoord.

Bovendien moet een fundamentele vraag worden gesteld: moeten we waar-detransport overlaten aan de winsthon-gerige haaien van de privé? Wij denken van niet. Het levert het personeel, dat een risicovol beroep uitoefent, en de samenleving die belang heeft van het goed functioneren van die dienst over aan bedrijven waar enkel de winst telt. Het waardetransport moet als onder-deel van de financiële sector worden genationaliseerd onder arbeiderscon-trole en –beheer zodat de veiligheid van het personeel en de dienstverlening centraal kunnen staan.

Door Eric Byl

Half november zijn de on-derhandelingen over een nieuw interprofessioneel

akkoord voor 2011-2012 op gang getrokken. Wie dacht dat het na de banken nu eindelijk eens aan de werknemers was om in de watten gelegd te worden, is eraan voor de moeite. De patroons zien naar ge-woonte geen ruimte voor opslag. De regering heeft naar verluidt geen centen om een akkoord te smeren. Tegelijk regent het patronale pro-vocaties in bedrijven die hun laar-zen lappen aan de sociale wetge-ving. In die omstandigheden een akkoord aanvaarden waar niets in staat, kan zelfs voor onze gematigde vakbondsleiders wel eens een brug te ver zijn.

de Linkse Socialist� Syndicaal

Vastberaden actie levert tijdelijke overwinning op bij brink’s

De aangestelde bewindvoerders zullen mooi beloond worden voor hun op-ruimwerk. Alain Zenner, gekend van zijn rol bij het faillissement van Forges de Clabecq, en Gérard Delvaux zullen samen 1,5 miljoen euro ontvangen voor maximaal 6 maanden werk. Dit is ongeveer 10% van de geschatte waarde van het bedrijf bij een faillissement.

door Christophe

TNT Post is het grootste postbedrijf van Nederland. Er werken er zo’n 75.000 mensen, waarvan zo’n 12.500 voltijdse postbodes. TNT Post is de opvolger van wat vroeger het publieke postbedrijf was. Het maakt

deel uit van de beursgenoteerde onderneming TNT NV waaronder ook TNT Express (transport), TNT Fashion Group en TNT Business Solutions val-len. De letters TNT staan voor “Thomas Nationwide Transport”.

dls300.indd 4 23/11/2010 8:49:27

�Syndicaal

Op dinsdag 16 november was er een nationale staking bij TNT Post. De aanleiding was dat TNT Post alle post-bodes wil vervangen door goedkopere postbezorgers. Dat zijn parttimers die voor een veel lager salaris twaalf uur per week werken. Ook moeten ze zelf een fiets meenemen. Er zijn momen-teel 13.000 postbezorgers in Nederland en dat moeten er voor de directie in de komende jaren zo’n 35.000 worden. Daarbij zouden 11.000 arbeidsplaatsen verdwijnen en worden 3.100 mensen rechtstreeks ontslagen. Indien de direc-tie niet bereid is tot toegevingen hebben de vakbonden al laten weten dat ze twee keer 24 uur het werk neerleggen (25 en 26 november). Op de betoging in Den Haag van 16 november waren er zo’n 10.000 demonstranten.

TNT krijgt miljoenen euro’s aan Europese subsidies om van werkne-mers in vaste dienst af te komen en tegelijk mensen op kleine goedkope contractjes aan te nemen. Het bedrijf ontving in de afgelopen jaren 4,1 mil-joen euro van het Europees Sociaal Fonds (ESF) om parttime postbezor-gers binnen te halen en te trainen. Het kreeg ook 5,5 miljoen euro subsidie voor het omscholen van postbodes waar het bedrijf vanaf wil.

Deze soort van maatregelen zijn ook bekend bij bpost. Het is het resultaat van de liberalisering van de postmarkt.

door eeN CorrespoNdeNt

De Witte Woede is terug. Er waren al diverse regionale acties en op 19 november

volgde een geslaagde betoging. De besparingspolitiek die ons te wach-ten staat, wordt al deels concreet in de sociale sector. Zo wil minister Schauvliege 25% van de werkings-middelen van de sociaal-culturele organisaties schrappen. Maar ook in de rest van de sociale sector wordt de botte besparingsbijl boven gehaald. Hoe kunnen we de strijd tegen deze besparingen met succes voeren?

In onze strijd moeten we niets ver-wachten van de grote traditionele par-tijen. Dat blijkt uit de recente geschie-denis. Toen Somers (VLD) in 2005 stelde dat de lange wachtlijsten in de gehandicaptensector te wijten wa-ren aan de “oneigenlijke gehandicap-ten” op deze lijsten, kreeg hij meteen applaus van toenmalig Vlaamse mi-nister van welzijn Byttebier (Groen). Vervolgens kwam er onder invloed van Vandenbroucke (SP.a) een loon-stop in het onderwijs en de non-profit.

Dit federaal voorstel werd ook door de Vlaamse minister van welzijn Vervotte (CD&V) gesteund. In de huidige on-derhandelingen voegt N-VA zich bij de partijen die dwars liggen om meer middelen vrij te maken, de partij wil 30 miljoen besparen in de gehandicap-tensector.

In de non-profit zijn er iedere vijf jaar onderhandelingen tussen de vakbonden en de verschillende regeringen van ons land. De tweejaarlijkse interprofessio-nele akkoorden (IPA) in de private sec-tor zijn niet van toepassing in de non-profit. Enkel de nadelen, zoals slechtere voorwaarden voor tijdskrediet als ge-volg van het Generatiepact, worden wel meteen doorgetrokken.

Het mini-akkoord voor de federale gezondheidszorg moet in afwachting van een federale regering de middelen voor 2011 vast leggen. Het mini-ak-koord was effectief minimaal voor het personeel. De beloofde 50 miljoen euro volstaan niet in een sector waar zowat 200.000 mensen werken.

De Vlaamse regering is onder meer bevoegd voor de gehandicaptensector en de thuiszorg. Deze regering beloofde enkel dat ze de onderhandelingen wil starten. Maar in september werd dat

ook al beloofd en toen waren we al ze-ven maanden aan het wachten. Op het vlak van de loon- en arbeidsvoorwaar-den loopt de non-profit sector al jaren-lang achter, er wordt op gerekend dat het personeel dit uit sociale voelendheid met de gebruikers van de sector blijft slikken. Met de begrotingsminister Muyters (N-VA en ex-VOKA), minis-ter-president Peeters (CD&V, ex-Unizo) en minister van cultuur Schauvliege (CD&V en zogenaamd ACW) vallen niet direct constructieve onderhande-lingen te verwachten.

De non-profit moet haar strijd eenge-maakt voeren en moet werken aan een democratisch opgemaakt actieplan op langere termijn. Bovendien zullen we ook een politiek instrument nodig heb-ben, op de traditionele partijen kunnen we niet rekenen. Er is nood aan een nieuwe arbeiderspartij die opkomt voor de noden en behoeften van het perso-neel, de gebruikers en alle andere belan-gengroepen binnen de non-profit. Zo’n partij zou zich niet laten meeslepen in een poging tot het “sociaal” begeleiden van de afbraakpolitiek, maar zou er on-verzettelijk tegen ingaan. Dat is alvast waartoe we pleiten met Polsslag, een ac-tieblad en blog van de non-profit.

VoLgt bPoSt StrakS het neDerLanDSe VoorbeeLD?

Liberaliseren: het einde van de postbode

bpOst bijna klaar vOOr liberalisering...De directie meent dat bpost bijna klaar is voor de liberalisering. De winsten

namen toe tot 240 miljoen euro in 2009 en in 2010 zal dat meer zijn. Dat ging ten koste van het personeel en de dienstverlening. Er werden tientallen post-kantoren gesloten. Van de 40.000 personeelsleden in 2003 blijven er nu nog slechts 29.600 over en postbaas Johnny Thijs wil dat verder naar beneden ha-len. Er vertrekken 2.000 werknemers per jaar (onder meer omdat de helft van het personeel ouder dan 45 jaar is), maar slechts minder dan de helft wordt vervangen. Dit betekent een jaarlijks sociaal bloedbad van meer dan 1.000 jobs die verdwijnen! Daarmee wil Thijs de “personeelskost” aanpakken. Zijn eigen toploon, 1 miljoen euro, wordt niet in vraag gesteld. In 1994 kreeg de CEO een loon dat zes keer een gewoon postloon bedroeg, in 2009 was dit 45 keer zoveel. Ook dat is wat een liberalisering concreet betekent.

www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 �

Bij de voorbereiding van de eisenbundels voor de CAO voor het leer-plichtonderwijs en het hoger onderwijs werd voor realisme gepleit door de vakbondsleidingen. De Vlaamse regering bedankte voor dit realisme door nog eens 1,27% te besparen in het onderwijs. Voor de universitei-ten en hogescholen betekent dit jobverlies en een verdere stijging van de werkdruk. Bovendien dreigen nieuwe herstructureringen in het secundair en hoger onderwijs. Als de vakbonden zich blijven beperken tot een “realistische” politiek van

begeleide afbraak, dan zal het onderwijs verder worden ondermijnd. Terwijl er voor de banken wel geld was en de bedrijfswinsten sterk toenemen, blijven de publieke middelen voor onderwijs afnemen. De onderwijssector draagt al 30 jaar bij om de begrotingstekorten te beperken. De overheid wil de te-korten nu compenseren door delen te privatiseren (onder meer door dure publiek-private samenwerkingen voor schoolgebouwen). Daartegenover moet offensief worden opgekomen voor meer publieke middelen.

ACOD-Spoor voerde een wel bijzonder smakeloze campagne onder het personeel. Er werd een affiche van een schaars geklede vrouw gemaakt met als tekst: “Sinds mijn man met de trein gaat werken, heeft mijn min-naar meer tijd voor mij”. Daarmee wordt volgens topman Digneffe “ludiek” gereageerd op de vertragingen. Het doel van de campagne was om een al-ternatief te vormen op spontane acties van het personeel, de affiches moe-ten de woede anders kanaliseren. Wij vinden het een smakeloze campagne om vrouwen op deze manier voor te stellen. En uiteraard is het schandalig dat dit in de plaats van acties wordt gesteld. Niet geheel toevallig werd een week later bekend dat de leiding van ACOD-Spoor overweegt om de chan-tage van de directie inzake B-Logistics te aanvaarden.

smakelOze Campagne

door Christophe

TNT Post is het grootste postbedrijf van Nederland. Er werken er zo’n 75.000 mensen, waarvan zo’n 12.500 voltijdse postbodes. TNT Post is de opvolger van wat vroeger het publieke postbedrijf was. Het maakt

deel uit van de beursgenoteerde onderneming TNT NV waaronder ook TNT Express (transport), TNT Fashion Group en TNT Business Solutions val-len. De letters TNT staan voor “Thomas Nationwide Transport”.

In elk land worden de loon- en werk omstandigheden tientallen jaren terug gedraaid om de “concurrentie” te kun-nen aangaan. Zowel voor personeel als voor de dienstverlening betekent dit een

“race to the bottom”. Door de liberalisering proberen in

Nederland drie postbedrijven elkaar kapot te concurreren met steeds lage-re tarieven. Intussen leidt de reorgani-satiedrift van TNT tot kwaliteitverlies van de postbezorging. Door kostenbe-sparingen is de werkdruk eenvoudig-weg te hoog. Er blijft dan ook regel-matig post voor hele wijken staan. Met het vervangen van vaste krachten door flexibele deeltijders neemt de druk op het ervaren personeel nog verder toe.

Het verloop onder het nieuwe perso-neel is bovendien hoog. Inwerken kost tijd. Van behoud van kennis is met het hoge verloop van nieuwe mensen geen sprake.

Meer info over de strijd van het Nederlandse postpersoneel vind je op www.reddepostbode.nl. Deze site biedt heel wat informatie en staat kri-tisch tegenover de vakbondsleiding. In oktober zond het programma Zembla een schokkende reportage uit over het

“einde van de postbode”. De reportage toont wat de herstructurering concreet betekent voor het personeel. Wie een kopie van deze reportage wil, kan deze voor 5 euro bestellen via keerbergen@socialisme.be. Onderwijs. CaO’s zijn een gemiste kans

dls300.indd 5 23/11/2010 8:49:36

de Linkse Socialist� Sociaal

Vraag Van de maand is ons land niet beter af zonder regering? kunnen we niet gewoon rustig blijven aanmodderen?

de Linkse Socialist�

door aNja desChoemaCker

De winter komt eraan terwijl er voor zo’n 6.000 asielzoe-kers geen opvangplaats is.

Nieuw is het probleem niet - vorig jaar al sliepen zelfs gezinnen met baby’s in de vrieskou in stations. Toch moet men nu in spoedtempo duizenden (tijdelijke) opvangplaat-sen creëren.

In de media ging er veel aandacht naar de “communautaire” verdeeldheid: de Franstalige partijen zouden een “link-ser” beleid verdedigen, de Vlaamse een strikter beleid. Geen van hen heeft ech-ter in de vorige decennia een oplossing aangebracht, terwijl de migratieproble-matiek toenam. Ze hebben evenmin een oplossing voor de toekomst.

Er zijn uiteraard verschillen. Partijen als PS, Groen, Ecolo en ook CDH leg-gen meer nadruk op de noodzaak aan een sociale benadering; terwijl Open VLD, MR , N-VA, CD&V, maar ook SP.a, meer nadruk leggen op de nood-zaak van een striktere asielprocedure, aanpak van “misbruiken”, strengere regels voor gezinshereniging…

Geen van hen spreekt echter over hoe we een draagvlak zullen creëren – met een degelijke job, betaalbare huisves-ting, openbare diensten, noodzakelijke gezondheidszorg… voor iedereen – om migranten en asielzoekers, evenals de rest van de bevolking, een degelijk le-ven te bieden. Asielzoekers mogen niet werken, maar krijgen ook geen finan-ciële steun (door gebrek aan opvang is dat laatste gedeeltelijk opgeheven). Net als “illegale” migranten (wegteren in de miserie die het kapitalisme creëert, is immers geen legale reden voor een asielaanvraag) zijn ze door de hier gel-dende regels gemakkelijke prooien voor

huisjesmelkers en malafide bedrijven die spotgoedkope en ongeorganiseerde illegale arbeiders prefereren.

Nieuwe opvangplaatsen zijn dringend nodig, maar bij gebrek aan een soci-aal beleid – waarbij volledige tewerk-stelling, onderwijs, gezondheidszorg, openbare diensten, sociale zekerheid,… ervoor zorgen dat iedereen een mens-waardig bestaan heeft – zullen ze ech-ter ook opnieuw tot spanningen leiden door de druk die dit zet op de sociale structuren. Als een deel van de bevolking denkt

dat het sociale beleid is afgebouwd om-dat we er met teveel mensen gebruik van maken, is dat vooral omdat geen enkele partij spreekt over de reële re-den van die afbouw: de steeds ver-der gaande afroming van de door de werkende bevolking geproduceerde rijkdom ten voordele van de winsten. Daarom moet de arbeidersbeweging afstand nemen van de zogenaamde

“goeddoeners”, die wel spreken over de noodzaak van een “sociaal asielbe-leid”, maar zwijgen over waar de mid-delen vandaan moeten komen – als er bespaard wordt in het onderwijs, huis-vestingsbeleid, openbare diensten zijn ze er meestal als de kippen bij om die goed te keuren. We moeten uiteraard ook de openlijk rechtse partijen aankla-gen die van migranten en asielzoekers nog meer tweederangsburgers willen maken door hen bijvoorbeeld ook nog het recht te ontzeggen met hun gezin samen te leven of vrij hun huwelijks-partner te kunnen kiezen.

Het kapitalisme is wereldwijd in crisis en dat leidt tot immense armoede, tot voedseltekorten die nog aangewakkerd worden door misdadige speculatie… Dat wakkert de migratie enorm aan. Als we die situatie gewoon ondergaan, zal de neerwaartse spiraal steeds die-per in de levensstandaard van alle ar-

beiders snijden. Een voorbeeld dat de weg vooruit aantoont, is de actie van de Belgische Transportarbeidersbond (BTB-ABVV) op 9 november. Hun eis is de gelijkschakeling van de loon-en arbeidersvoorwaarden van alle chauffeurs die op Belgische wegen rij-den. Ze stellen niet alleen de onmen-selijke werkomstandigheden van Oost-Europese vrachtwagenchauffeurs aan de kaak, maar ook hun eigen patronaat die via het creëren van postbusbedrij-ven die chauffeurs aannemen, terwijl de Belgische chauffeurs op tijdelijke werkloosheid worden geparkeerd.

België kent een minderheid van super-rijke mensen die in de voorbije perio-de alleen nog rijker werden terwijl de armoede voor de meerderheid toenam. Bedrijven in ons land maken enorme winsten, o.a. door nu al 30 jaar afbouw van sociale zekerheidsbijdragen en ven-nootschapsbelastingen. Alleen indien we dat niet in vraag stellen, moeten we ons neerleggen bij het bestaan van

“onderklassen”. Linkse socialisten willen meer dan

liefdadigheid. We willen de neerwaart-se spiraal stoppen. Door internationale solidariteit te bieden aan de strijd in an-dere landen om een sociaal bloedbad te voorkomen om banken en winsten te redden. Door ons actief te verzetten te-gen het misbruik vanwege de patroons van de zwakke positie van migranten, o.a. door te verzekeren dat migranten niet door een asociaal beleid gedwon-gen worden tot het aanvaarden van hon-gerlonen. Door een offensieve strijd voor een echt sociaal beleid, waarbij de enorme rijkdom die door de arbeiders in België wordt geproduceerd ook echt wordt ingezet voor de bevrediging van de behoeften van de meerderheid van de bevolking, waarbij de kleine minder-heid van huidige machthebbers van haar macht moet beroofd worden.

klOOf tussen pOlitiCi en bevOlking

Het Amerikaanse Center for Responsive Politics vatte de kloof tussen politici en de bevolking samen. Meer dan de helft van de Amerikaanse parlementsleden is miljonair. Onder de gewone bevolking is dat minder dan 1%. Het vermo-gen van de Amerikaanse par-lementsleden nam tussen 2008 en 2009 toe met 16%. Voor hen is er dus geen recessie.

geen geld meer vOOr bOuw van sChOlen

Sinds 15 september is het geld voor 2010 voor de bouw van scholen op. Het agent-schap van de Vlaamse regering dat de rekeningen moet beta-len, doet dit niet meer sinds 15 september. De scholen moeten dan maar overbruggingskre-dieten zoeken. Het gaat om 35 miljoen euro. De aannemers willen hun geld, de scholen komen in de problemen. Het agentschap verklaarde dat er een onverwachte toename was in de ingediende vorderingen, maar uiteraard hangt dat sa-men met het aantal dossiers dat in het verleden werd goed-gekeurd. In 2008 werden extra veel dossiers goedgekeurd on-der minister Vandenbroucke. De begroting volgde evenwel niet. Resultaat: de middelen zijn op en de scholen moeten maar zien hoe ze de middelen zelf op tafel leggen…

asiel(non)beleid. een oplossing is enkel mogelijk als we de echte profiteurs aanpakken!

door peter delsiNG

Terwijl landen als Ierland en Portugal steeds meer in het vizier komen van de finan-

ciële markten lijken de burgerlijke politici in België, op het eerste ge-zicht, onbekommerd om de krediet-waardigheid van de staat. Die situa-tie is vooral een gevolg van de lichte groei die de economie nog kent, in het zog van de Duitse herleving. In Duitsland groeide de economie in het derde kwartaal met 3,9% op jaarba-sis; in België met 2,1%. Hoewel ook in Duitsland de export gerichte groei

begint te vertragen, blijft België aan-haken. Maar dit gaat gepaard met een opeenstapeling van schrijnende tekorten en een sluikse ondermijning van de levensstandaard van de wer-kende klasse.

De langdurige regeringsvorming mag ons niet misleiden. Deze discussie bin-nen de heersende klasse en haar partijen gaat over tactische meningsverschillen over hoe men de werkende klasse wil la-ten bloeden voor deze crisis, de ergste in 70 jaar. 22 tot 25 miljard besparen kan enkel door in een reeds verzwakt weefsel te snijden. 25% van de gepensioneerden

is arm; 22,5% van de werkende alleen-staande ouders ook; een recordaantal gezinnen kan zijn leningen niet meer afbetalen.

De Vlaamse burgerlijke partijen wil-len voor de besparingen de regio’s meer verantwoordelijk maken, om zo zwaar verzet van de vakbonden bij voorbaat te verzwakken en te neutraliseren. De Franstalige partijen gaan akkoord met besparingen. Ze willen zich echter achter een federale regering verschuilen en de druk van de “Vlaamse rechterzijde” om gelaten de achteruitgang te aanvaarden. Als ze zelf meer als directe verantwoor-delijke zouden worden gezien, huiveren ze voor de electorale gevolgen van zo’n

scenario. Dat er geen rege-

ring is, betekent niet dat de tekorten zich niet opstapelen. Bij ongewijzigd beleid zou België in 2011 een begrot ingste-kort van 4,5% van het BBP optekenen. De Waalse regering kende een tekort van 882,2 miljoen euro in 2009, het dubbe-le van het EU-sta-biliteitsprogramma. De Vlaamse rege-ring kan bouwsub-sidies voor scholen niet meer betalen, het geld voor kin-deropvang in de pri-vésector is op, de wachtlijsten voor so-ciale woningen zijn tussen 2005 en 2009 met 20% gegroeid.

De situatie in de so-ciale woningbouw en

het onderwijs, met z’n armzalige infra-structuur, geven aan dat regionaal be-heer niet de bedoeling heeft meer maar precies minder middelen te verdelen. Kinderbijslag ligt nu ook ter regionali-sering op de tafel. Waar er verschillen opduiken in de toeslag zal dat worden gebruikt om een algemene achteruitgang te maskeren en de werkenden te verdelen om te heersen (o.a in Brussel).

Een nieuwe faze in de bankencrisis, of een nieuwe internationale recessie, of beiden, kunnen de Belgische over-heidsfinanciën overstag doen gaan en de ruimte voor anti-crisismaatregelen teniet doen (tijdelijke werkloosheid, tijdskrediet omwille van de crisis, etc.). Met in zo’n situatie ook voor België grote sociale gevolgen en een reeks van massaontslagen die niet meer kunnen worden “verzacht” door “begeleidende maatregelen”.

Het is stuitend hoe de Vlaamse sociaal-democratie, onder bemiddelaar Vande Lanotte, geen probleem heeft met aller-lei communautaire pistes die delen van het sociaal beleid (o.a. de arbeidsmarkt) dreigen te splitsen. Vandenbroucke noemde de ABVV-campagne tegen neo-liberale splitsingsvoorstellen “gewoon fout” en “het helpt langs geen kanten”. Maar ook de PS heeft geen fundamenteel probleem met een saneringsbeleid, enkel met het ritme op sommige vlakken en het politieke niveau dat de besparingen dient uit te voeren. De moeilijke regeringsvor-ming toont enerzijds de diepte van de po-litieke en economische crisis, het poten-tieel voor meer algemeen verzet waar de burgerij en de elite voor vrezen,... Maar ook de nood voor de vakbonden om te breken met politieke partijen die hen een zure en asociale besparingslogica door de strot proberen te rammen. We hebben een eigen arbeiderspartij nodig, met een duidelijk socialistisch programma.

betoging tegen het gesloten asielcentrum van Vottem in 2009

dls300.indd 6 23/11/2010 8:49:42

�

100 jaar geleden: MexicaanSe reVoLutieOudere lezers of filmliefheb-

bers kennen misschien de film “Viva Zapata” met

Marlon Brando in een hoofdrol. De gebeurtenissen van 100 jaar gele-den hebben hun stempel op de ver-dere geschiedenis van Mexico en het volledige continent gezet. De Mexicaanse revolutie van 1910 blijft tot de verbeelding spreken. In dit dossier brengen we een aantal cen-trale lessen. We baseren ons op de brochure door KIM WAuTERS die verkrijgbaar is bij de redactie.

mexiCO vOOr 1910

Honderd jaar geleden was Mexico in grote mate een landbouwland. De eco-nomie op het platteland werd gedomi-neerd door haciënda’s, grote boerde-rijen die door de kolonisatoren werden ingevoerd toen de grond gewapender-hand op de inheemse bevolking werd veroverd. De vrije boerendorpen kwa-men steeds meer onder druk van het groeiende grootgrondbezit te staan.

De arme boeren werden onder de knoet gehouden door de grootgrond-bezitters op wiens grond ze moesten werken. Het verzet van de inheemse bevolking was gebroken, de gemeen-schappelijke gronden van de indianen overgenomen door grootgrondbezitters. Een vijfde van het land was in handen van slechts 17 individuen, 3.000 fami-lies bezaten bijna de helft van Mexico.

Vanaf het einde van de 19de eeuw kende Mexico een industrialisatie met een opkomende metaal- en textielnij-verheid, vanaf 1901 aangevuld met een snel groeiende oliesector. De industri-alisatie gebeurde hoofdzakelijk met buitenlands kapitaal vanuit de VS en Groot-Brittannië. In 1910 woonde zowat 80% van de bevolking op het platteland. Mexico-stad, vandaag een bruisende miljoenenstad, telde amper een half mil-joen inwoners. De arbeidersklasse stond numeriek zwak, maar begon zich al gauw te organiseren. Zo gingen in 1906 30.000 textielarbeiders in staking.

De dictatuur van Porfirio Diaz, aan de macht gekomen in 1876, was rela-tief stabiel omdat het zich zowel op de grootgrondbezitters als de opkomende buitenlandse kapitalisten baseerde. De economische crisis vanaf 1907, aange-vuld met enkele mislukte oogsten, zorg-den voor een einde van de stabiliteit. De bestaande tegenstellingen kwamen op gewelddadige wijze tot uiting in de boe-renopstanden van 1910.

bOerenOpstand brengt regime ten val, maar wat is het alternatief?

De economische en sociale proble-men leidden tot de ondermijning van de positie van Diaz. Er waren tal van geïsoleerde lokale bewegingen tegen de grootgrondbezitters alsook stakingsac-ties. Maar die kregen geen eengemaakt karakter en er was evenmin een politiek verlengstuk. Dat maakte de opkomst van de liberale burgerlijke democraat Francisco Madero mogelijk. Madero pleitte voor een “menselijker” vorm van grootgrondbezit. De afkeer tegen-over Diaz vormde de grootste sterkte van Madero.

Diaz besloot om Madero op te pak-ken, maar die slaagde erin te ontsnap-pen. Madero riep vervolgens op tot een nationale opstand op 20 november 1910, maar dat werd niet bepaald een succes. Als Madero op 20 november vanuit de VS Mexico binnen trok, werd hij op-gewacht door zijn oom en een tiental gewapende medestanders. Het deed Madero terug afdruipen.

Op hetzelfde ogenblik waren er wel offensieve bewegingen van verschil-lende geïsoleerde boerenlegers. In de noordelijke deelstaat Chihuahua was er een opstand door arme boeren en gewapende bandieten onder leiding van Pancho Villa. De autoriteiten ver-loren de controle over een groot aantal dorpen. Pancho Villa en zijn guerril-latroepen eisten hulp en middelen van de grootgrondbezitters, maar ze maak-ten geen einde aan het grootgrondbezit. Het gebrek aan politieke leiding zorgde ervoor dat Madero op deze beweging kon inspelen om er een positie op te bouwen.

De druk van de boerenopstand in het noorden werd versterkt door bewegin-

gen in andere delen van het land. In het zuiden sprong de beweging van Zapata er uit. Diaz probeerde nog tot een ver-gelijk te komen, maar moest de aftocht blazen en vertrok in ballingschap naar Europa. De boerenopstanden hadden Diaz van de macht verdreven, maar de leiders ervan waren er niet in geïnte-resseerd hem op te volgen. Bij gebrek aan andere kandidaten kon Madero de presidentsverkiezingen in de herfst van 1911 moeiteloos winnen, hij haalde 98% van de stemmen. Als president probeerde Madero te

schipperen tussen de elite en de arme boeren die in opstand waren gekomen. Daarbij deed hij vooral toegevingen aan de elite. In een revolutionaire pe-riode met een sterke polarisering in de klassenstrijd, moeten machthebbers duidelijk kant kiezen tussen de heer-sende of de onderdrukte klassen. Als ze zelf geen keuze maken, dan wordt de keuze in hun plaats gemaakt. Dat kan enige tijd duren, zolang geen van de klassen in staat is om de andere te domineren.

Een deel van de boerenbeweging legde zich nooit neer bij het bewind van Madero. Zo bleef Zapata vasthou-den aan de eis van landhervormingen. Pancho Villa raakte in conflict met de legerleiding en belandde in de gevan-genis. Madero verloor de actieve steun van alle lokale boerenleiders die een einde hadden gemaakt aan het regime van Diaz. De boerenleiders waren ech-ter niet bereid om zelf de centrale macht te betwisten. De weg was vrij voor een militaire staatsgreep gesteund vanuit de VS. In februari 1913 kwam generaal Huerta op deze wijze aan de macht.

de zweep van de COntrarevOlutie

Het regime van Huerta was brutaal. Als het parlement niet mee wilde, dan werden de parlementsleden opgepakt of geëxecuteerd. Het leger werd sterk uitgebreid, officieel tot 250.000 man-schappen in 1914 (het reële aantal lag een pak lager omdat officieren het aan-tal soldaten onder hun bevel overdre-ven om zich een deel van de soldij toe te eigenen…).

De activiteiten van de boerenbewe-gingen werden omvangrijker. In het

noorden verwierf Pancho Villa met zijn guerrillaleger de facto de macht over Chihuahua. In het zuiden werd de steun voor Zapata groter en radicaliseerde de boerenbeweging. De aanhangers van Zapata vroegen niet langer materiële steun van de boerengemeenschappen, ze eisten deze op bij de grootgrondbe-zitters. De boerenlegers veroverden een steeds groter deel van het land. Huerta besefte dat zijn positie hopeloos werd en vluchtte naar Europa.

Het gebrek aan een alternatief bleef evenwel overeind. Liberale burgerlij-ke krachten maakten opnieuw gebruik van de zwakte van de boerenbewegin-gen en hun gebrek aan banden met de arbeidersbeweging om op basis van een reeks linkse beloften de macht naar zich toe te trekken. Carranza en Obregón deden daarbij beroep op de stedelijke arbeiders. Maar zodra ze de kans ertoe zagen, staken ze een mes in de rug van die arbeidersbeweging. In 1916 kwam het tot een algemene staking die Mexico-stad volledig lam legde. Carranza onderdrukte de sta-king met bloedige repressie en dwong de ontbinding van de vakbondsfede-ratie Casa del Obrero Mundial af. Hij aarzelde ook niet om Zapata fysiek uit te schakelen.

Tegelijk moest Carranza rekening houden met de radicaliserende arbei-dersbeweging en deed hij toegevingen (onder meer met de invoering van de 8-urendag, het verbod op kinderarbeid en elementen van sociale zekerheid). De machthebbers die hem zouden op-volgen, moesten evenzeer rekening houden met het potentieel van de ar-beidersbeweging en de tradities van de boerenopstanden.

beperkingen van de mexiCaanse revOlutie

De boerenopstanden van 1910-1920 kenden enerzijds een potentieel aan

strijdbaarheid. Maar anderzijds waren er ook enorme beperkingen, zowel in het noorden als het zuiden. De boeren-opstanden beperkten zich steeds tot het lokale niveau, er was amper enige coör-dinatie of samenwerking. Zelfs centrale boerenleiders als Emiliano Zapata en Pancho Villa hebben elkaar maar zelden ontmoet. Het ontbrak bovendien aan een traditie van politieke organisatie.

Het bleef bij boerenopstanden om-dat er geen actieve leidinggevende rol werd gespeeld door de arbeidersbewe-ging. De boerenleiders zochten zelfs geen toenadering tot die arbeidersbe-weging. Zapata pleitte voor een fede-ratie van vrije, democratisch functio-nerende dorpen. Steden en arbeiders kwamen in de ideale samenleving van Zapata niet voor.

Waar de boerenleiders zelf aan de macht kwamen, voerden ze een politiek van beperkte hervormingen. Er waren landhervormingen, loonsverhogingen, infrastructuurwerken en investeringen in onderwijs. In het zuiden werd daar-bij onder invloed van Zapata verder ge-gaan en waren er meer elementen van democratische betrokkenheid. Maar er werd nergens fundamenteel gebroken met het kapitalisme.

De Mexicaanse bewegingen van 1910-1920 vormden een inspiratiebron voor strijd. Het regime was bang van een herhaling van deze bewegingen, maar dan onder leiding van de arbeidersbe-weging. Dat leidde in de jaren 1930 tot verdere toegevingen, onder meer met de nationalisatie van de oliesector of het toelaten van allerhande linkse bal-lingen (waaronder Leon Trotski). De Mexicaanse revolutie van 1910 werd een symbool van strijdbaarheid, maar dat volstaat op zich niet. Er moet ook de les worden getrokken dat succes enkel mogelijk wordt als er een revolutionaire arbeiderspartij is met een socialistisch programma dat volledig breekt met het kapitalisme om te bouwen aan een so-cialistisch alternatief.

Afbeelding: een Murales van Diego Riviera over de Mexicaanse Revolutie

lSP gaf bovenstaande bro-chure uit. deze brochure is verkrijgbaar voor 1,5 euro + verzendingskosten. Meer info: redactie@socialisme.be Een van de weinige ontmoetingen van Pancho Villa en Emiliano Zapata in het

Nationaal Paleis in Mexico stad - 6 december 1914.

www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 �doSSier

dls300.indd 7 23/11/2010 8:49:46

de Linkse Socialist�

speCulatie en krediet bOden geen uitweg

De motor van het kapitalisme sputtert al langer. Toch werden de afgelopen ja-ren grote winsten geboekt. Dit gebeur-de niet zozeer door het uitbreiden van de productie, maar wel door het verla-gen van de belastingen voor de grote bedrijven en het opdrijven van de flexi-biliteit van de werkenden. De gemaakte winsten werden speculatief gebruikt. Om alle goederen verkocht te krijgen en de economie gaande te houden, werden de arbeiders aangemoedigd om niet al-leen hun huidige loon maar ook al hun toekomstige lonen uit te geven. De toe-name van speculatie heeft de financiële sector doen groeien.

De tegenstellingen van het systeem werden een tijdlang weg gemoffeld, ze werden onder het krediet onderge-sneeuwd. Maar op een bepaald ogenblik verdwijnt de sneeuw en komen de te-genstellingen terug aan de oppervlakte. In 2008 is 50 miljard dollar aan waarde als sneeuw voor de zon verdwenen door de financiële crisis.

Het spook van de crisis van de jaren 1930 dook terug op, maar er werd on-middellijk op gereageerd door massa-le overheidstussenkomsten waarbij de

gemeenschap de tekorten van de ban-ken op zich nam. Het gaat daarbij om enorme bedragen, in de buurlanden ligt het telkens op 1400 tot 1600 euro per persoon. Dit volstond niet om het kapi-talisme uit de crisis te trekken. De we-reldhandel viel in 2008 terug met 11%, de werkloosheid is wereldwijd toege-nomen en is steeds meer structureel. In de VS gingen 8 miljoen jobs verloren met een verdubbeling van de officiële werkloosheid.

tegenstellingen aan de Oppervlakte

Alle tegenstellingen die voordien on-der het krediet en de speculatie naar de achtergrond verdwenen, duiken nu terug en versterkt op. Zo staat de Europese Unie onder druk en wordt duidelijk dat een eenmaking op kapita-listische basis op langere termijn geen optie is. Er is geen nivellering geweest doorheen de Europese landen. Landen die in de problemen komen, kunnen geen devaluatiepolitiek voeren. En er zijn conflicten tussen de centrale machten, onder meer tussen Merkel en Sarkozy.

Van 29 oktober tot en met 1 november hield LSP haar twaalfde con-gres (sinds 1992). Het was een succesvol congres met een goede aan-wezigheid en heel wat politiek discussie. Het centrale thema was het

toeslaan van de recessie en de reactie van de arbeidersbeweging hierop. Een congres is voor LSP een gelegenheid om grondig te discussiëren om tot politieke opheldering te komen. We publiceren hierbij twee verslagen en verwijzen verder naar de centrale congrestekst die in brochurevorm verkrijgbaar is en ook online beschikbaar wordt gemaakt op marxisme.be. De verslagen hieronder zijn gebaseerd op de inleidingen door Nicolas Croes over het internationale onderdeel en Anja Deschoemacker over de Belgische situatie.

eCOnOmisChe Crisis is niet van de baan

De politieke crisis bij ons maakt dat de draai naar een hard besparingsbe-leid nog niet is genomen. Er wordt al jarenlang een besparingsbeleid ge-voerd met een onderfinanciering van alle infrastructuur (wegen, scholen,…) en alle diensten. Het doel hiervan was de afbouw van de schulden. Dit proces werd versneld door de druk van de EU en de Maastrichtnormen. De staats-schuld is 30 jaar lang als argument ge-bruikt om geen toegevingen te doen en niet te investeren. Toen de schuld uiteindelijk was terug gedrongen tot 80% van het bbp moesten de banken echter worden gered en zaten we terug aan 100%. Twee decennia van gestaag verlies van koopkracht, steeds min-der goed functionerende diensten voor

steeds meer geld werden op een week-end van tafel geveegd toen de banken werden gered.

Wat in Ierland gebeurt met de nieuwe reddingsoperatie voor de Anglo Irish Bank maakt duidelijk dat we ons nog kunnen verwachten aan nieuwe pro-blemen in de sector. Dat kan beteke-nen dat ook een groot deel van de ga-ranties kunnen worden aangesproken, de Belgische staat heeft zich voor 25% van zijn bbp garant gesteld. Intussen bevindt de economie zich in de proble-men. Er is een chronische werkloosheid van 700.000 mensen (indien de oudere werklozen worden meegeteld) terwijl 100.000 mensen met een systeem van dienstencheques werkt en veel jongeren en vrouwen deeltijds werken of met in-terim-contracten: van het ene onzekere contract naar het andere.

De grote recessie - een tijdperk van verhevigde klassenstrijd vangt aan

doSSier

Wereldwijde crisis belgië: van crisis naar besparingsbeleid

De woordvoerders van de financiële en economische top weten het ook niet meer. Al hun voorspellingen over het einde van de crisis worden door de realiteit achterhaald. Intussen worden ook de fi-

nanciële topfiguren zelf in vraag gesteld. De Britse krant The Guardian vroeg zich af of de vooruitzichten van het IMF beter zijn dan die van de eerste de beste zatlap. De New York Times stelde dat de gekken de macht bij het IMF hebben overgenomen. De kapitalisten hadden nog een geluk dat de arbeiders en hun gezinnen geen eigen massale partijen hebben. Als het kapitalisme de crisis overleeft, dan komt dit niet door de eigen sterkte. Het is het gebrek aan een alternatief op het kapitalisme dat dit kreupele systeem recht houdt.

50.000 Britse studenten op straat in protest tegen verhoogde studiekosten.

Met de beperkte economische herop-leving, is de hoop op beterschap ijdel. De heropleving volstaat niet om goed te maken wat verloren ging. Dit leidde meteen tot discussie over het al dan niet voortzetten van een politiek van stimulusmaatregelen of het bovenha-len van de botte besparingsbijl. Terwijl Obama op de G20-top in Toronto een stimulusbeleid verdedigde, wordt in de VS zelf door heel wat staten een hard besparingsbeleid gevoerd. In bepaalde staten is het openbaar vervoer bijvoor-beeld gewoon afgeschaft!

waar blijft de geOrganiseerde arbeidersbeweging?

De sociaal-democratische partijen waren vroeger burgerlijke arbeiderspar-tijen (partijen met een burgerlijke lei-ding maar een actieve basis onder de ar-beidersbeweging), maar zijn nu steeds meer volledig verburgerlijkt. Ook de syndicalisatiegraad of de actieve be-trokkenheid bij de vakbondswerking heeft in veel landen klappen gekregen. Er is geen breed socialistisch bewust-zijn meer. Dit zorgt voor een grote kloof tussen de materiële omstandigheden en het bewustzijn van de massa’s.

Zelfs waar bewegingen ontwikkelen, blijft het probleem van de leiding als remmende factor overeind. Zowel in Griekenland als Frankrijk speelde dit een rol. Ook de sterkste linkse forma-ties brachten er geen ordewoorden naar voor over hoe de beweging kon worden uitgebouwd en met welk programma stappen vooruit konden worden gezet. Gevraagd naar het alternatief van zijn partij, stelde een woordvoerder van de Griekse KKE (Communistische Partij) dat zijn partij voor revolutie staat. Maar omdat de arbeiders daar niet klaar voor zijn, moet maar worden gewacht. Aan bewegingen en mobilisaties is er

geen gebrek. De algemene staking in Spanje op 29 september bracht 10 mil-joen betogers op de been, bij de Franse actiedagen waren er tot 3,5 miljoen be-togers. Ook waar de vakbondsleiding geen acties organiseert, wordt massaal betoogd: 40.000 studenten in Ierland of 50.000 studenten in Groot-Brittannië. De Europese actiedag van 29 septem-ber was op zich goed, eindelijk was er een Europese actiedag, maar er kwam geen ordewoord voor een Europees actieplan met een Europese algemene staking. Dat idee werd ook niet door de nieuwe linkse formaties in Europa (NPA, Syriza,...) naar voor gebracht. De Financial Times merkte begin dit jaar terecht op dat de linkerzijde afwezig blijft op een ogenblik dat er net zoveel kansen voor links zijn.

kapitalisme bedreigt Onze tOekOmst

Het kapitalisme heeft enkel crisis aan te bieden. De economische crisis is rampzalig voor onze levensstandaard, maar ons leven wordt ook bedreigd door de ecologische crisis. Het kapi-talisme maakt de gevolgen van iedere natuurramp erger, rampen worden als

“opportuniteiten” gezien om nadien gro-tere winsten te maken.

Onder dit systeem zal onze levens-standaard enkel verder bedreigd wor-den. Het zal er op aankomen om krach-ten op te bouwen waarmee we in staat zijn om het verzet tegen dit systeem mee te organiseren en politieke richting te geven om tot de noodzakelijke maat-schappijverandering te komen.

De afgelopen drie jaar heeft de crisis zich op verschillende vlak-ken geuit: een bankencrisis, een crisis van de reële economie en een schuldencrisis. De werkloosheid is toegenomen en er is geen

dienst meer die geen tekorten heeft. Dat was dominant in ons land, maar toch werd vooral nadruk gelegd op de politieke crisis. De sfeer vandaag is anders dan in de crisis van 2007. Toen dacht de internationale media dat België op korte termijn zou splitsen. Vandaag wordt beseft dat dit niet zo makkelijk zou gaan en tevens is ons land geen uitzondering meer op het vlak van politieke crisis.

dls300.indd 8 23/11/2010 8:49:49

doSSier �

De grote recessie - een tijdperk van verhevigde klassenstrijd vangt aan

www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 �

belgië: van crisis naar besparingsbeleidsOCiale kaalslag leidt tOt verdeeldheid

In de jaren 1980 beweerden de sociaal- en christendemocraten dat ons land een toegankelijke en degelijke gezondheids-zorg kende en een voorbeeld van een welvaartstaat was. Dat was overdreven, maar sindsdien zagen we een spectacu-laire aanval op de gezondheidszorg die openingen bood aan de privé daar waar de overheid niet langer tussen kwam.

Tekorten leiden tot verdeeldheid. Er wordt ingespeeld op nationale verdeeld-heid, maar ook op verdeeldheid tussen bijvoorbeeld de vakbonden en de mu-tualiteiten, om de groeinorm in de ge-zondheidszorg te beperken. Nochtans zijn steeds meer mensen verplicht om gezondheidszorgen uit te stellen. Mensen met een chronische ziekte of een handicap hebben een groot risico op armoede, zeker indien ze zelfstan-dig wonen. Maar ook indien ze bij een mantelzorger wonen, leidt dit er vaak toe dat het armoederisico wordt door-gegeven. Iedere verdere regionalisering van de gezondheidszorg zal tot verdere besparingen leiden.

De Vlaams-nationalistische partijen willen de bestaande subnationaliteiten (de gemeenschappen) versterken en omvormen tot deelstaten. Dat is de ach-terliggende idee bij de Copernicaanse revolutie van CD&V. Een verdere op-splitsing van de gezondheidszorg zal tot verschillen leiden. Als de lonen en vergoedingen ook beginnen te verschil-len, zal het voor de armste regio nog moeilijker worden om om voldoende personeel te betalen. In Brussel zullen er door de vele pendelaars drie verschil-lende systemen bestaan.

pOlitiek instrument van arbeidersbeweging nOdig

Er zijn antwoorden van de arbeiders-beweging op de voorstellen en maatre-gelen die al worden doorgevoerd. De vakbonden hebben alle argumenten, maar ze beschikken niet over een po-litiek instrument om deze argumenten te dragen en te ondersteunen. De volg-zame opstelling van de vakbondsleiders voor de politieke partners vormt een rem op de ontwikkeling van de arbei-dersbeweging.

Een schoktherapie tegen de verwor-venheden van de arbeiders en hun ge-zinnen is contraproductief in ons land gezien de potentiële sterkte van de vakbonden. Er wordt eerder gekozen voor een salamitactiek: stap per stap en door het uithollen van verworven-heden en niet zozeer de afschaffing er-van. Dat wordt gekoppeld aan een tac-tiek van verdelen om te heersen. Alle grote partijen gebruiken elementen van racisme. Het onderscheid katholiek versus niet-katholiek heeft aan belang verloren, maar de organisatorische uit-drukking ervan in het bestaan van twee grote vakbondsfederaties wordt wel nog steeds uitgespeeld en is van belang.

staatshervOrming vOOr sOCiale afbraak

Een politiek van verdeeldheid kan in het gezicht van de burgerij ontploffen. Dat was het geval met de schoolkwestie, maar ook vandaag zien we dit met de

communautaire tegenstellingen. Deze tegenstellingen werden de afgelopen ja-ren gebruikt om een confrontatie op nati-onaal vlak te vermijden. Het beste voor-beeld daarvan is het onderwijs waar er steeds per regio werd bespaard, met als uiteindelijk resultaat dat er niet genoeg plaats is op school. En het enige ant-woord daarop was nog meer leerlingen per klas of ‘tijdelijke’ containerklassen.

De burgerij wil een verdere staatsher-vorming om de sociale zekerheid verder af te breken. De aanvallen op de pensi-oenen van de ambtenaren zullen mak-kelijker kunnen worden doorgevoerd op regionaal vlak. Eens het in een regio lukt, dan zullen de anderen wel volgen. De poging om een verdere staatshervor-ming te bereiken en het uitspelen van de nationale tegenstelling is ontploft in het gezicht van de burgerij. De prijs die moet worden betaald voor het terug in de fles krijgen van de geest is hoog: drie jaar onstabiliteit (waarbij het on-duidelijk is hoe lang dit nog verder kan duren) en het verder ondermijnen van het traditionele instrument van de bur-gerij, de CD&V.

Alle traditionele partijen in Vlaanderen zijn gediscrediteerd, wat ruimte creëer-de voor allerhande kleinburgerlijke po-pulistische krachten. Met het kartel met N-VA en het sterk uitspelen van de nationale kwestie heeft de CD&V zich ver van haar traditionele vrienden van het ACV opgesteld. Bij de laatste ver-kiezingen heeft het ACV opgeroepen om voor de “democratische krachten” te stemmen en vooral om niet om voor N-VA te stemmen. Het is opvallend dat niet meer voor CD&V werd opgeroe-pen. Het programma dat het ACV ver-dedigt voor de staatshervorming stemt niet overeen met dat van CD&V. Een volledige breuk tussen de partij en de vakbond is niet voor morgen, maar op termijn is dit onvermijdelijk. Hetzelfde voor ABVV/FGTB, ook al werd daar wel nog opgeroepen voor SP.a en PS. Maar Gennez is duidelijk: om te groeien, zal de partij zeker niet naar links opschui-ven en de ABVV-campagne tegen het N-VA programma noemde ze “dom”. Zowel SP.a als Groen vonden de nota van De Wever een goede vertrekbasis voor onderhandelingen. Wat is er nog links aan die partijen?

rijken rijker, armen armer

Tussen 2000 en 2008 zijn de be-drijfswinsten verdubbeld. Tegen 2008 bedroeg de reële belastingsvoet voor bedrijven 13,6% in de plaats van het officiële cijfer van 33%. Zeven van de grootste bederijven waren zo creatief op fiscaal vlak dat ze geen belastingen betaalden. Met alle fiscale voordelen en cadeaus wordt de sociale zekerheid geplunderd om de winsten veilig te stel-len, dit jaar zal zowat 9 miljard euro worden uitgedeeld aan het patronaat. Het neoliberale beleid zorgt ervoor dat België een arm land is maar wel met rijke burgers. Dat is ook waarom ons land ondanks de politieke crisis en de hoge staatsschuld uit het vizier van de speculanten blijft. Armoede is een fenomeen dat breed

verspreid is en niet afneemt, ook onder werkenden is het aantal armen aan het toenemen. De laatste cijfers zijn geba-seerd op de situatie voor het uitbreken van de crisis, het aantal armen zal door de crisis ongetwijfeld verder zijn toege-nomen. Bijna de helft van de werkenden kan geen 100 euro per maand sparen!

naar nieuwe verkiezingen?De regeringsonderhandelingen zitten nog steeds vast. N-VA heeft heel wat spel-

letjes gespeeld en de PS heeft grenzen getrokken. De PS doet dat niet enkel als sterkste Franstalige partij maar ook als vertegenwoordiger van de Belgische bur-gerij. De operatie-beschadiging van de N-VA is al enige tijd opgestart. Het is niet uitgesloten dat de N-VA nog tot een akkoord komt en tot een regering toetreedt. Maar dan zal De Wever zijn broek moeten afsteken. Zijn nota noemde hij een minimumbod, ook al werd het nadien afgebroken door academici. Als de partij zich daartoe zal willen beperken, dan zal ze steeds meer geïsoleerd staan. Dat is de strategie van alle andere traditionele partijen, zelfs Open VLD weigerde om de hoogdringendheid van de splitsing van BHV te aanvaarden.

Een electoraal fenomeen als N-VA kan op verschillende manieren verbrand geraken, deelname aan een regering is er maar een van. Het is ook mogelijk dat N-VA steeds opnieuw de verkiezingen wint, maar daar nooit iets mee kan doen. Dit scenario wordt goed mogelijk na afloop van het Belgisch EU-voorzitter-schap. Zelfs indien de N-VA tot de regering toetreedt, zal het wantrouwen der-mate groot zijn dat een snelle val van de regering waarschijnlijk is. De burgerij wil komaf maken met de N-VA en wil een herschikking van het politieke land-schap op rechts of centrum-rechts vlak met een pragmatisch Vlaams-nationa-lisme als bindmiddel.

nOOd aan nieuwe arbeiderspartij

De kwestie van een nieuwe arbeiderspartij zal steeds meer op de agenda ko-men te staan. De kritiek op SP.a en Groen is al aanwezig, maar ook het krediet van de PS zal steeds meer verloren gaan. De komende regering zal een bespa-ringsbeleid moeten voeren en zal geen ruimte hebben om de besparingen wat te verzachten. Een eerste test komt er alvast met de onderhandelingen voor een Interprofessioneel Akkoord, indien het al mogelijk zal zijn om tot een IPA te ko-men. In de IPA-onderhandelingen is een veralgemeende strijd niet uitgesloten. Indien er geen akkoord komt, kunnen er acties plaatsvinden in die sectoren waar grote winsten werden geboekt.

LSP moet voorbereid zijn op een periode die nog steeds complex en moeilijk zal zijn. Ondanks de verwarring is er een ondergrond van ongenoegen en woede. Wij moeten aanwezig zijn waar het ongenoegen en de woede naar boven komt. Het is daar dat we onze partij moeten versterken, zowel op het vlak van leden als invloed als autoriteit bij bredere lagen. Wij moeten aanwezig zijn om klaar te staan eens de mist van de verwarring optrekt.

dls300.indd 9 23/11/2010 8:49:53

internationaal de Linkse Socialist10

OOrlOgspOlitiek vOOrtgezet

Bij zijn antwoorden op de crisis komt Obama niet verder dan socialisme voor de rijken: het collectiviseren van de verliezen en privatiseren van de win-sten. Bovendien bleken alle beloften van Obama tijdens de verkiezingscam-pagne lege beloften te zijn. Zowel op het vlak van de gezondheidszorg als wat de militaire interventies van de VS betreft, is er geen fundamentele veran-dering. De hervorming van de gezond-heidszorg leidt niet tot een algemene en degelijke gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen. Er werden enkel toege-vingen gedaan aan de private verzeke-ringsbedrijven en de farmaceutische industrie.

De oorlogspolitiek van Bush was bijzonder onpopulair. Obama speelde daar op in, maar brengt ook op dit vlak geen verandering. De troepen in Irak worden officieel teruggetrokken uit gevechtssituaties. Maar er blijven wel 50.000 Amerikaanse soldaten paraat om indien nodig actief tussen te komen. Bovendien werden extra troepen naar Afghanistan gestuurd. Dat moest een finale slag toebrengen aan de Taliban om nadien de troepen sneller te kunnen terugtrekken. De militaire uitgaven lo-pen verder op, het aantal burgerslacht-offers eveneens en de levensvoorwaar-den van de werkenden en arme boeren in de regio gaan er verder op achteruit. De nieuwe strategie van de VS biedt

geen uitweg, er blijft geen andere op-tie dan een poging om tot een akkoord te komen met de Taliban en andere re-actionaire groepen in de regio. De cor-ruptie en het dictaat van de krijgsheren worden bevestigd.

OngenOegen wOrdt gereCupereerd dOOr de tea party

De verkiezing van Obama in het Witte Huis in januari 2009 werd gekenmerkt door een enthousiasme bij miljoenen arbeiders en armen. Twee jaar later is de hoop vervangen door ontgoocheling. Obama en de Democraten hebben geen ander antwoord op de crisis dan pogin-gen om het de elite van Wall Street zo comfortabel mogelijk te maken, ter-wijl de levensstandaard van miljoenen mensen er verder op achteruit gaat. De steun voor Obama is afgenomen van 78% bij zijn aantreden tot 45% vandaag. De werkloosheid en huisvestingscrisis spelen daar een belangrijke rol in. De rechtse Tea Party slaagt er in om een deel van het ongenoegen naar zich toe te trekken, ook al is er geen brede steun voor de oplossingen van de Tea Party.

Uit een peiling bleek dat 60% van de Amerikanen dacht dat het anticrisispro-gramma van Obama in eerste instantie was gericht op de belangen van de fi-nanciële elites. Die zijn overigens erg snel opnieuw miljarden dollars winsten

en bijhorende bonussen gaan opstrij-ken. Deze politieke keuze is overigens geen toeval. Onmiddellijk na zijn ver-kiezing heeft Obama zijn kabinet vol gestopt met figuren uit Wall Street en de financiële elite.

De centrale posities voor het eco-nomisch beleid kwamen in handen van vertegenwoordigers van de grote bedrijven. Onder de 17 leden van de economische adviesraad van Obama bevonden zich onder meer miljardair Warren Buffet en toplui van Google, Hyatt Hotels, Time Warner, Xerox en JP Morgan. Er zat geen enkele verte-genwoordiger van de arbeidersbewe-ging tussen. Waarom gaven de vak-bonden eigenlijk miljoenen dollars aan Obama en de campagne van de Democraten?

Het antwoord van de Tea Party is ui-teraard ook geen oplossing voor de pro-blemen van de arbeiders en hun gezin-nen. Hun populistische retoriek zit vol hypocrisie. Terwijl de Tea Party zich enerzijds voordoet als een partij van de kleine man, is het anderzijds een orga-nisatie die wordt gefinancierd door de grote bedrijven die hun eigen belangen willen verdedigen. Het ongenoegen te-genover het establishment wordt op een voor de grote bedrijven en de bankiers veilige wijze gekanaliseerd. Dat wordt aangevuld met een verdeel-en-heers-politiek. Discriminatie en verdeeldheid zijn steeds nuttig om de asociale neoli-berale politiek achter te verstoppen.

De Tea Party blijft vooral een media-fenomeen, maar de groep kan toch een beperkte actieve basis opbouwen bij de middenklasse die door de crisis te ma-ken krijgt met armoede. Zolang er eco-nomische groei was, bleef deze laag de traditionele partijen van het kapitalisme steunen. Maar bij economische neer-gang komt de middenklasse als eerste in de problemen. Als de arbeidersbe-weging geen alternatief aanbiedt in de vorm van een massale arbeiderspartij die ingaat tegen het kapitalisme, dan is er ruimte voor populisten die beweren in te gaan tegen het establishment.

periOde van pOlitieke Onstabiliteit

De parlementsverkiezingen vormden een nederlaag voor Obama, maar dit be-tekent niet dat er een groeiende steun is voor de Republikeinen. De verkiezin-gen maakten vooral duidelijk dat er een groeiende volatiliteit is en een algeme-ne woede tegenover de financiële elite en het establishment. Maar liefst 62% van de kiezers gaf aan tegen het zit-tende parlementslid te willen stemmen. Uit een exitpoll bleek dat 53% negatief stond tegenover de Democraten en 52% tegenover de Republikeinen. Voorlopig kan de alliantie tussen de

Republikeinen en de Tea Party stand houden omdat er een gezamenlijke vij-and in het Witte Huis zit. Maar op een

bepaald ogenblik zal het populisme van de Tea Party een probleem worden voor de Republikeinen. Nu de Republikeinen een parlementaire meerderheid heb-ben in de Kamer en meer wegen op het beleid, zullen ze eens te meer opteren voor een neoliberaal beleid dat niet populair is bij de meerderheid van de bevolking.

De VS kennen een politieke crisis met een groeiende afkeer tegenover beide grote partijen. Enkele cijfers maken die vaststelling duidelijk: slechts 10% van de stemgerechtigde jongeren tussen 18 en 29 jaar nam de moeite om te stem-men. De algemene opkomst bedroeg slechts 41%.

een antwOOrd van de arbeiders is nOOdzakelijk

Na de parlementsverkiezingen stelde Obama dat hij verder compromissen zou zoeken met de Republikeinen, on-der meer op het vlak van het beperken van het begrotingstekort, de privati-seringen en de vrijhandelsakkoorden. Het resultaat van de parlementsverkie-zingen leidt wellicht tot een zekere ont-goocheling bij de linkerzijde, maar de ontgoocheling komt vooral voort uit het feit dat een rechts beleid wordt gevoerd. Dat zal des te meer het geval zijn nu beide grote partijen samen het bestuur zullen uitmaken met de Democraten in het Witte Huis en de Republikeinen in de Kamer.

De aanvallen die verder zullen op-gevoerd worden, vergen een antwoord van de arbeiders en hun gezinnen. Het is noodzakelijk om de arbeiders te or-ganiseren en het verzet op te bouwen. De linkerzijde staat voor enorme uit-dagingen die heel wat kansen bieden. Er is nood aan een massale beweging onder jongeren en arbeiders tegenover de rechterzijde en voor een echt links alternatief op de twee grote partijen van de bedrijfswereld en de kapitalis-tische crisis.

In het verleden zijn sociale verwor-venheden nooit zomaar afgedwongen. Dit was nooit het resultaat van wat goede wil vanwege de Democraten of van lobbywerk bij deze pro-kapitalis-tische partij. Alle sociale verworven-heden zijn het resultaat van strijd door arbeiders en armen. Ook vandaag zal dat noodzakelijk zijn. Het is noodza-kelijk om te bouwen aan een politieke partij en een socialistisch programma waarmee de belangen van de arbeiders worden verdedigd. Het bestaan van een dergelijke arbeiderspartij zou meteen ook de ruimte voor populistisch rechts drastisch beperken.

MiLjoenen MenSen hooPten tWee jaar geLeDen oP raDicaLe VeranDering in De VS

obama lost verwachtingen en hoop niet in

door Baptiste (WaVre)

De parlementsverkiezingen in de VS vormden een ne-derlaag voor Obama. De

Republikeinen wonnen en hadden de wind in de zeilen met een opmars van de nieuwe “Tea Party” onder leiding van Sarah Palin. Was deze nederlaag het resultaat van een te linkse opstelling van Obama in een rechts land? Die conclusie zou totaal verkeerd zijn. Achter deze verkie-zingsresultaten schuilt een enorm ongenoegen.Fox News, het media-kanaal van de meest conservatieve Republikeinse vleugel, stelde dat het verkiezingsresultaat een ver-werping van de linkse agenda van Obama betekende. Ernstige analis-ten wezen op het weinige enthousi-asme voor deze verkiezingen en het feit dat veel Amerikanen stemmen zonder te weten wat ze willen terwijl ze wel weten wat ze niet willen. Het ongenoegen tegenover de politiek van Obama is bijzonder groot. Sinds Obama aan de macht kwam, nam de werkloosheid toe tot intussen zowat 23 miljoen mensen. Duizenden ge-zinnen werden uit hun huis gezet en de besparingen komen hard aan bij een reeks openbare diensten.

dls300.indd 10 23/11/2010 8:49:54

www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 11

De Ierse linkse socialist Joe Higgins is namens de Socialist Party verkozen in het Europees parlement. In deze rubriek brengen we tussenkomsten van Joe in het parlement of daarbuiten.

joe higgins - linkse socialist in het europees parlement

11internationaal

door jeroeN (GeNt)

Toen Ier land a l s eer s te Europese land overging tot drastische besparingen,

voerden comentatoren het op als voorbeeld voor de rest van de Eu. Ondanks de vreselijke effecten op de levensstandaard van de Ierse werknemers lijkt dit nu een maat voor niets te zijn geweest. “We are not looking for a bailout!”, verklaar-de de Ierse minister van financiën midden november nog. Maar intus-sen werd in stilte onderhandeld met het IMF en de Europese Centrale Bank. De rente op staatsobligaties liep immers op tot meer dan 9%.

Speculanten en regeringsleiders spre-ken openlijk over een mogelijk faillisse-ment voor Ierland. Wat een verschil met het beeld van de “Celtic Tiger” enkele jaren geleden. Toen stond de Socialist Party alleen met haar waarschuwingen over de onzekere basis van de funda-menten voor de groei en de vaststel-ling dat vroeg of laat een correctie zou optreden.

De groei van de afgelopen jaren werd in hoofdzaak aangestuurd door de op-bouw van schulden bij de gezinnen en een zeepbel in de immobiliënmarkt. Met de wereldwijde financiële crisis was de Ierse regering verplicht om gro-te sommen te investeren om de banken te redden. Hierdoor kwam de regering zelf in slechte papieren terecht.

Het begrotingstekort voor 2010 wordt op ongeveer 35% van het bbp of 52 mil-jard euro geschat. Daarvan werd 32 miljard euro besteed aan de redding van de Anglo Irish Bank. Het einde van de financiële problemen is overi-gens nog niet in zicht. Meer dan 40.000 gezinnen hebben een “aangepast be-talingsplan” waar-bij enkel de rente wordt terugbetaald of een “pauze” in de afbetalingen is in-gelast. Dat kan lei-den tot een nieuwe fase van falingen bij de Ierse banken en een nieuwe red-dingsgolf van de overheid.

Om de reddings-operaties te betalen en de speculanten te kalmeren, wil de Ierse regering op-nieuw en nog meer besparen. De rege-ring van conservatieven (Fianna Fáil) en Groenen wil in 2011 maar liefst 6% van het bbp besparen. Het is betwijfel-baar of deze begroting er door zal gera-ken in het parlement, de regering heeft maar twee zetels op overschot in het parlement. De regering is afhankelijk van een aantal “onafhankelijke” parle-mentsleden.

In de peilingen wordt een afslachting van Fianna Fáil voorspeld. Bij de vorige verkiezingen haalden de conservatie-ven nog 43% van de stemmen, nu staan ze op 18%. Sinds de laatste peiling is de steun wellicht verder terug gelopen.

Samen met de aanwezigheid van een enorme woede, zou dit een aantal par-lementsleden ertoe kunnen aanzetten om hun eigen politieke overleven boven de partijbelangen te stellen. Dat kan tot de val van de regering en nieuwe ver-kiezingen leiden.

De besparingen hebben een heuse sociale kaalslag aangericht. Intussen zitten 450.000 mensen zonder werk op een bevolking van 4,2 miljoen. Er ont-staat een nieuwe emigratie. Het netto emigratiecijfer (verschil tussen hoeveel mensen het land verlaten en hoeveel er binnenkomen) nam toe van 7.800 in april 2009 tot 35.500 in april 2010. Er wordt van uitgegaan dat dit cijfer sinds-dien verder is toegenomen.

Toch lijkt er op het eerste gezicht wei-nig verzet te zijn. Dat heeft deels te maken met de hoop dat de crisis snel voorbij zou zijn, maar deze hoop blijkt intussen een illusie te zijn. Anderzijds is er ook de rol van de vakbondsleiding die volledig meestapt in de besparings-logica. De vakbondsleiding tekende een

akkoord voor sociale vre-de in ruil voor de lege be-lofte dat niet meer aan de lonen van het overheids-personeel zou worden ge-raakt. Onderhuids is het ongenoegen tegenover de regering en de bankiers wel aanwezig. Een beto-ging van 30.000 studenten begin november maakte dat duidelijk. Als de Ierse regering

steun zoekt bij het IMF en/of de EU zal dit haar

positie verder ondermijnen. Geleidelijk aan zal de actiebereidheid het halen op de angst voor de toekomst en de chan-tage van het establishment. De Socialist Party maakt zich op om een strijdbaar programma te verdedigen, zowel in de vakbonden als bij de verkiezingen. De Socialist Party nam het initiatief om een links eenheidsplatform op te zetten,

“United Left Alliance”, waarmee moge-lijk een aantal parlementsleden kunnen verkozen geraken. Dat kan een belang-rijk kristallisatiepunt voor de strijd van de Ierse arbeiders vormen, het kan mo-gelijk ook een opstap naar een nieuwe massale arbeiderspartij zijn.

Meer info: socialistparty.net

MiLjoenen MenSen hooPten tWee jaar geLeDen oP raDicaLe VeranDering in De VS

Cindy sheehan Op sOCialism 2010 in lOnden

Het Britse Socialisme-weekend van 6-7 november was een schot in de roos met ruim 900 aanwezigen. Het verzet tegen de harde besparingen wordt groter en dat laat zich ook voelen in een groeiende interesse in een socialistisch antwoord op de kapitalistische crisis. Een opvallende spreker op Socialism 2010 was de Amerikaanse Cindy Sheehan die internationaal bekend werd met haar campagne tegen Bush en de oorlog in Afghanistan waar haar zoon om-kwam. Cindy stelde dat er nood is aan een socialistisch alternatief en overweegt om als onafhankelijke kandidate deel te nemen aan de presidentsverkiezingen van 2012.

gegijzeld dOOr de Obligatiemarkten

“Iedereen wordt gegijzeld door de obligatiemarkten”. Die drastische stelling werd op 17 november op de nationale radio in Ierland naar voor gebracht door de Europese cor-respondent van de zender. “Eindelijk”, dacht ik, “een correspondent van de geves-tigde media spreekt eens de waarheid en nu zullen de vra-gen wel volgen.” Ik dacht dat er misschien wel eens zou gevraagd worden waarom er zomaar wordt overgegaan tot betaling van de gijzelnemers, waarbij die betaling de criminelen kan aanzetten om nog meer te vragen.

Jammer genoeg werden geen vragen in deze richting gesteld. Het bleef beperkt tot de vraag wat mogelijk is om de gijzelnemers tevreden te stellen. Hoeveel zullen de belastingbetalers eigenlijk moeten ophoesten vooral-eer de gijzeling stopt?

Het politieke establishment van de EU heeft het al-tijd over “Europese waarden” zoals democratie of zorg voor de armen en kwetsbaren. In werkelijkheid doet de EU er alles aan om het de gijzelnemers naar hun zin te maken. De EU wil de markten kalmeren en geruststel-len, met andere woorden toegeven aan de eisen van de gijzelnemers.

Zes maand geleden werd de Griekse bevolking gegijzeld. Toen werd het losgeld betaald door de Griekse regering in samenspraak met het Europese establishment. Het is niet verwonderlijk dat de gijzelnemers niet aarzelen om een volgende slachtoffer te zoeken. En nu zouden we opnieuw moeten betalen om een verdere verspreiding te vermijden. De bloeddorst van deze vampieren neemt toe naarmate bloed wordt gedronken. Dat is hoe het magazine Rolling Stone het had over een van de grootste spelers, Goldman Sachs. Eens het levensbloed van de Ierse arbeiders en ar-men is weg gezogen, dan volgen de arbeiders en armen in Spanje en Portugal.

De speculanten maken duidelijk wie het echt voor het zeggen heeft in Europa. Er wordt zonder mededogen druk gezet op een van de zwakste Europese schakels, momen-teel Ierland. Het plan is om totale paniek te creëren, te suggereren dat Spanje en Portugal zullen volgen en een garantie van de EU te versieren om zeker te zijn dat de gokschulden worden terug betaald.

De arbeiders vormen potentieel de grootste macht van Europa. Eens ze dat beseffen, kunnen ze de financiële parasieten van de kaart vegen en de samenleving heror-ganiseren op een totaal nieuwe wijze. Het wordt hoog tijd dat daarmee wordt begonnen.

De keLtiSche tijger kLauWt niet Meer

is ierland failliet?

prOtest tegen repressie tegen kasjmiri-bevOlking

De campagne Tamil Solidarity voert actie tegen de onderdrukking van de bevolking in het door India bezette deel van Kasjmir. Daar is een opstand bezig die met bloedige terreur wordt beantwoord. De re-pressie wordt ook uitgebreid tot wie het geweld in Kasjmir aanklaagt. De gekende auteur Arundhati Roy (van de “De God van de kleine din-gen” waarmee ze de Booker Prize won of haar recente boek “Luisteren naar Sprinkhanen”) werd al het slachtoffer van een aanval door ex-treem-rechtse hindoe-fundamenta-listen. Wij steunen de roep van de Kasjmiri-bevolking voor “Azadi” (vrijheid) en koppelen dit aan een socialistisch programma.

Het begrotingStekort

Voor 2010 wordt oP ongeVeer 35%

Van Het bbP of 52 miLjard euro

geScHat. daarVan werd 32 miLjard

euro beSteed aan de redding Van de angLo iriSH bank.

Het Committee for a Workers’ international is een internationale socialistische organisatie waarvan lSP de Belgische afdeling is. Het CWi is actief in meer dan 40 landen.

www.socialistworld.net

cwi nieuws

dls300.indd 11 23/11/2010 8:49:57

de Linkse Socialist1� boeken

stOp de privatiseringenHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-

kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden wor-den afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaan-neming, uitzendarbeid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid

tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndica-lisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

revOlutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

arbeidersdemOCratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering.

Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

vOOr sOCialisme en internatiOnalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uit-gebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toene-men. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

Waar LSP Voor Staat

De winterperiode is traditioneel een periode waarin meer boeken worden gelezen. Ook LSP speelt daar op in. Wij waren niet aan-

wezig op de boekenbeurs en hebben geen tips voor

de beste kookboeken. Wel willen we onze lezers wij-zen op enkele interessante boeken die we zelf ook te koop aanbieden en die nuttig zijn in de strijd voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme.

lectuur Voor de lange winteraVondenonderbouw je strijd tegen onrecht en kapitalisme met volgende boeken

Eigenlijk bestaan er bijzonder weinig boeken over de geschiede-nis van de Belgische arbeidersbe-weging. Een klassieker die een vrij volledige samenvatting brengt, is het boek “Wat zoudt ge zonder ’t werkvolk zijn”. Dit boek van Jaak Brepoels werd in 1977 al uitge-bracht en is een handig naslag-werk of een interessante kennis-making met de geschiedenis van de Belgische arbeidersbeweging.

Dit boek is essentieel om een bre-der beeld te krijgen op hoe de arbei-dersbeweging is ontwikkeld en van waar bepaalde tegenstellingen ko-men. Er wordt begonnen bij de eer-ste stappen van de Belgische arbei-dersbeweging, de pogingen om het potentieel van de arbeidersklasse ook effectief te organiseren. Dat ge-beurde met vallen en opstaan. Het duurde tot 1885 vooraleer er een po-litiek verlengstuk kwam in de vorm van de Belgische Werkliedenpartij (BWP). Die kende een snelle ont-wikkeling tot een massapartij, maar de hoop op verandering werd op een zijspoor gezet door het verraad van de leiding.

Het boek eindigt bij de jaren 1960 met onder meer de algemene sta-king van 1960-61, waarover LSP zelf in de loop van december een boek uitbrengt (geschreven door Gustave Dache). Als algemene in-leiding is “Wat zoudt ge zonder ’t werkvlok” zijn” een absolute aan-rader. Het is een goede opwarmer om nadien ook het boek over 1960-61 te lezen!

“Wat zoudt ge zonder ‘t werkvolk zijn, deel 1: 1830-1966.” Uitgegeven in 1977. We hebben enkele exem-plaren tweedehands in voorraad aan 8 euro.

Frankrijk 1968. Maand van revolutie. Lessen van de algemene staking.

Dit boek van Clare Doyle werd in 2008 door LSP uitgebracht naar aanlei-ding van de 40ste verjaardag van mei

’68. De auteur is een leidinggevend lid van onze internationale organisatie en was in 1968 in Frankrijk aanwezig tij-dens de woelige meimaand. Het boek beperkt zich niet tot een weergave van de feiten, er wordt een analyse aange-bracht van hoe de beweging ontwik-kelde en hoe deze revolutionaire bewe-ging tot een overwinning had kunnen leiden.

Tegen de achtergrond van de bewe-ging tegen de pensioenhervormingen van Sarkozy is dit boek opnieuw van actueel belang. Het boek biedt immers ook een algemene analyse over hoe re-volutie ontwikkelt en wat het belang van een algemene staking daarin is. LSP biedt dit boek nu aan verlaagde prijs aan. Wie in december of januari een abonnement neemt op dit maand-blad, geven we een gratis exemplaar.

“Frankrijk 1968. Maand van revolu-tie” door Clare Doyle. Normale prijs: 7 euro. Speciale aanbieding: 3 euro. Gratis bij een abonnement op dit maandblad!

het fascisme begrijpen om het beter te kunnen bestrijden

In maart is er opnieuw de jaarlijkse anti-NSV betoging, dit jaar in Gent. Anti-fascisme is voor LSP een belang-rijk thema waarrond we al jarenlang een actieve rol spelen. Daarin wordt geregeld de discussie gevoerd over de gelijkenissen en verschillen met het klassieke fascisme van Hitler en Mussolini.

Het boek “Fascism & big business” van Daniel Guerin biedt een toeganke-lijke analyse van waar het klassieke fas-cisme voor stond. Guerin biedt niet zo-zeer een overzicht van wie er allemaal steun gaf aan de fascisten, het boek is veeleer een analyse van de opmars van het fascisme en de sociale basis daartoe. De auteur baseert zich daar-bij uitgebreid op de analyses van Leon Trotski. Het is nog voor de Tweede Wereldoorlog geschreven, waardoor de nadruk niet zozeer op de verschrikkin-gen van het nazisme ligt. De analyses in dit boek waren essentieel voor de uit-werking van de Blokbuster-campagne, een campagne die in 2011 haar twintig-ste verjaardag viert. Een goede gelegen-heid om uitgebreider kennis te maken met de theoretische basis ervan.

“Fascism & big business” door Daniel Guérin . Normale prijs: 24 euro. Speciale aanbieding: 20 euro

hoe marxisten tegenover de wereld aankijken. over de oorsprong van het materialisme

Marxisten zijn materialisten. Dat zal bij sommigen tot verbazing leiden. Het is echter niet zo dat we materialistisch zijn in de zin van egoïstisch en inhalig. Neen, we zijn materialistisch in filo-sofische zin. Dit betekent dat we onze strijd en analyses baseren op de realiteit. Uiteindelijk bepaalt het zijn het bewust-zijn, stelde Marx daarover.

Het materialisme is geen nieuw gege-ven in de filosofie. De Amerikaanse marxist Georges Novack schreef een erg interessant boek over de oorsprong van het materialisme. De ontwikkeling van de landbouw en handel in het oude Griekenland ging gepaard met de op-komst van een wetenschappelijke kijk op de werkelijkheid. Novack bekijkt de eerste ontwikkelingen van deze mate-rialistische blik op de wereld.

“Origins of materialism” door Georges Novack. Normaal 22 euro, aanbie-ding: 20 euro

Tegen de achtergrond van recessie en een zwakke leiding van de arbei-dersbeweging, brak in de jaren 1930 in Minneapolis (VS) een belangrijke strijd uit van chauffeurs. Strijdbare basismilitanten namen het heft in eigen handen en gingen tegen de vakbondsleiding in strijd. Onder de basismilitanten speelden enkele trotskistische militanten, waaronder Farrell Dobbs, een belangrijke rol. Dobbs beschreef nadien de strijd van de chauffeurs in verschillende boe-ken. “Teamster Rebellion” brengt het beste beeld.

De chauffeurs werkten voor ver-schillende bedrijven, ze zorgden voor de distributie in de stad. De job werd gekenmerkt door lage lo-nen, lange uren en onveilige werk-omstandigheden. Bovendien sloeg ook hier de crisis hard toe. De vak-bondsafdeling van de Teamsters was amper actief onder de gewone chauf-feurs, dat waren toch maar tijdelijke arbeiders. Dobbs en enkele andere militanten gingen de strijd binnen de vakbond aan en organiseerden tegelijk de chauffeurs aan de basis. Met de staking van 1934 werden de werkgevers effectief tot toegevingen gedwongen.

Dit boek is vanuit de stakingsbe-weging zelf geschreven en biedt een uitstekend beeld over hoe strijdbare politieke militanten een werking kunnen uitbouwen en de strijd ver-sterken.

“Teamster Rebellion” door Farell Dobbs. Normaal: 20 euro, aanbie-ding: 18 euro

je kan deze boeken bestellen door contact op te nemen via re-dactie@socialisme.be. dan zorgen we ervoor dat de boeken

bezorgd worden of we sturen ze op (de verzendingskosten ko-men dan bovenop de vermelde prijzen).

geschiedenis van de belgische

arbeidersbeweging

opstand van de teamsters. amerikaanse

vakbondsstrijd in de jaren 1930

dls300.indd 12 23/11/2010 8:49:59

www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 1�

Waarom wij lid werdenNadat ik al langere tijd de actualiteit, de media en de discussies on-

der de “volwassenen” rond mij had gevolgd, begon ik vragen te stellen over hoe deze wereld in elkaar zit, wat er allemaal fout loopt en hoe het beter kan. Dat bracht me al snel tot conclusies over de nood aan een re-volutionair socialisme. Ik werd actief bij de jongerenbeweging van de PVDA, maar daar kon ik me na verloop van tijd niet meer in terugvinden. Engagement vind ik belangrijk en dus zocht ik een partij die beter bij mijn verwachtingen aansloot. Ik ontmoette een aantal leden van LSP en doorheen de discussies besloot ik om aan te sluiten. Dat heb ik me nog niet beklaagd. Met LSP brengen we doorheen de politieke en sociale ont-wikkelingen steeds een duidelijk strijdbaar standpunt naar voor om de sociale verworvenheden te verdedigen zonder het bredere kader van de strijd voor een socialistische wereld uit het oog te verliezen.

Lola, scholiere, Luik

Ik moet ongeveer tien jaar oud geweest zijn, toen in de lagere school het communisme in de Sovjetunie aan bod kwam in de les. De kinderen kwamen tot de conclusie dat communisme stond voor eentonige gebou-wen, pijnlijke schoenen, lelijke auto’s, honger, repressie,... Mijn vader was “rood” en daardoor wist ik dat het communisme oorspronkelijk vertrok van ideeën als rechtvaardigheid en werk voor iedereen. Als 23-jarige kwam ik terug na drie jaar rondreizen doorheen Europa. Ik wou mijn opvattingen ook aan daden koppelen. Ik werd lid van LSP en was onder de indruk, de leden zijn erg strijdbaar en overtuigd. De ongelijk-heid in de wereld is verschrikkelijk, de sociale onrechtvaardigheden zijn flagrant. Het kapitalistische systeem is absurd, we moeten duidelijk ma-ken dat er alternatieven bestaan en mogelijk zijn. Er is nood aan een re-volutie om de verdere ondermijning van de aarde in naam van de winst te stoppen. Ik ben daarom marxist en actief bij LSP.

Pierre, student, Namen

agenda

Vier oudjaar met LSPNaar de beste traditie organi-

seren de Brusselse en Brabantse afdelingen van LSP/PSL op 31 december een nieuwjaarsmaal-tijd, gevolgd door een feest tot in de vroege uurtjes... . We no-digen je of jullie van harte uit dit hartelijke maar ook militan-te moment met ons te delen.

De prijs van de maaltijd is 25€ voor loontrekkenden (20€ voorverkoop) en 20€ voor niet loontrekkenden (15€ voorver-koop). Een babysit met animatie alsook een maaltijd aan 5 € is voorzien voor kinderen kleiner dan 12 jaar. Info en inschrij-vingen: nico_moon@hotmail.com (Nico).

- 17 december. Gent. 50 jaar na 60/61- 18 december. Aalst: jaarlijkse winterdinner.- 18 december. leuven. 50 jaar na 60-61 - 20 december. Brussel. 50 jaar na 60-61- 22 december. luik. 50 jaar na 60-61 - 28- 30 december. Winterkamp van AlS - 31 december. eindejaarsfeest en fuif in Brussel- 12-13 maart 2011: Socialisme 2011 weekend

partiJnieuwS

H Henegouwen 305Vl. Brab.-Limburg: 497Bxl-W. Brab: 626Luik-Namen: 280O. en W. Vlaanderen: 599Antwerpen: 181Natonaal: 949

TOTAAL: 3.436,17 €

44%34%29%21%19%11%158%31%

contact / abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

Strijdfonds: nog inspanning nodig In het laatste kwartaal van 2010 zitten we op 3.436,17 euro die is opgehaald.

In heel wat regio’s wordt eind november en begin december nog veel geld opgehaald met anti-racistische campagnes. Dit zal noodzakelijk zijn om te-gen eind december aan ons streefdoel van 11.000 euro te geraken. Hierbij een oproep aan de afdelingen om het strijdfonds zo snel mogelijk door te storten zodat we geen achterstand op dit vlak oplopen.

door els desChoemaCker

Het congres heeft haar taak volbracht. We hebben zo-wel een rijke discussie ge-

had over de crisis van het kapita-lisme en de gevolgen ervan voor het leven van arbeiders en hun gezin-nen, als over de mogelijkheden en taken voor marxisten in deze peri-ode besproken.

Het kapitalisme maakt zonder twijfel één van zijn zwaarste crisissen door. Iedere remedie leidt tot nieuwe crisis. Onze jobs, arbeidscondities, lonen, uit-keringen, onderwijs, gezondheidszorg, dienstverlening, ... werkelijk alles komt onder vuur te liggen. Dit stoot op ver-zet in binnen- en buitenland, we kregen daar op het congres een levend verslag van door syndicalisten van LSP maar ook door de internationale bezoekers, waaronder kameraden van onze Franse, Ierse, Italiaanse en Nederlandse zus-terorganisaties. Vooral de beweging in Frankrijk kwam uitgebreid aan bod.

Dit had een grote impact op het con-gres. We beschreven de bewegingen in Griekenland, Portugal, Frankrijk, ... als de voorlopers van toekomstige mas-sale strijdbewegingen op het Europese continent tegen een systeem dat weinig meer te bieden heeft dan werkloosheid en miserie. Een oppervlakkige analyse in België toont slechts een diepe poli-

geduldig bouwen en voorbereid zijn op snelle ontwikkelingen

Het begon in 1975 met de uitgave van een krant on-der de naam “Vonk”. Pas

een jaar later verscheen het tweede nummer van deze krant. In de ja-ren 1970 en 1980 werkten we met onze organisatie binnen de SP om-dat daar een actieve aanwezigheid van arbeiders was. Onze krant ging in tegen de partijleiding en koos steeds de kant van strijdbare arbeiders.

Vanaf de jaren 1990 werd het zinloos om nog langer binnen de SP actief te blijven, daar viel immers niet veel meer te beleven. We gingen voortaan onaf-hankelijk door het politieke leven en veranderden de naam van deze krant naar “Militant”. Met de Blokbuster-acties begin jaren 1990 werd de basis gelegd voor een nieuwe groei en een dynamische werking. Op 1 mei 1995 werd een nieuwe belangrijke stap ge-zet: voortaan kreeg Militant ook een Franstalige editie.

Rond de eeuwwisseling, in de anti-globaliseringsbeweging, veranderde Militant Links van naam naar LSP. Onze krant werd Socialistisch Links, nadien De Linkse Socialist. Begin 2010 werd opnieuw een stap vooruit gezet door voortaan op 16 pagina’s uit te ko-men en kleur op de voor- en achterpa-gina te introduceren.

Het exemplaar van ‘De Linkse Socialist’ dat je nu in handen hebt, is het resultaat van de 299 vorige edities. De redactie wil zeker de trouwe lezers bedanken en hoopt dat occasionele le-zers zich bij de groeiende groep vaste lezers zullen voegen. Een strijdbare ar-beiderskrant zoals deze is immers meer dan noodzakelijk als antwoord op de dagelijkse stortvloed aan propaganda in de traditionele media.

Om onze 300ste editie te vieren, no-digen we lezers uit om een abonnement te nemen. Wie in december of januari een abonnement neemt, krijgt er met-een gratis een boek bovenop: “Mei 68

– Een maand van revolutie”.

300ste nummer van deze krant! abonneer je nu en krijg het boek “Mei ‘68”

nationaaL congreS LSP

tieke crisis en een publiek debat dat zo-wat alle maatschappelijke problemen systematisch herleidt tot communautai-re problemen. Daarbovenop bleven de vele tientallen syndicale acties en strijd-bewegingen van de afgelopen jaren ge-isoleerd. Mogelijkheden om de strijd één te maken en de eisen en noden van de arbeidersklasse nadrukkelijker op de agenda te plaatsen, werden door de vakbondsleidingen niet aangegrepen en in vele gevallen afgeblokt. Sommigen trekken daaruit de conclusie dat rechts het pleidooi heeft gewonnen en stop-pen iedere referentie naar socialisme diep weg. Dat is niet onze conclusie. Dezelfde pro-kapitalistische partijen die vandaag bakkeleien en ons zand in de ogen strooien met hun nationalis-tisch discours zullen morgen, net als in de ons omringende landen, nog verder snijden in de welvaart van arbeiders en jongeren om de welvaart van de rij-ken op peil te houden. De maskers van deze partijen als verdedigers van het

“algemeen belang” zullen vroeg of laat afvallen. Marxisten moeten zich voor-bereiden op een intensifiëring van de strijd en op de mogelijkheid dat steeds bredere lagen het kapitalisme meer openlijk in vraag zullen stellen.

Strijd alleen zal niet voldoende zijn. Socialisten in de beweging zullen no-dig zijn, niet altijd zozeer om zelf het initiatief tot strijd te nemen, maar voor-al om het debat aan te zwengelen over

hoe we de strijd tegen de kapitalistische agenda kunnen winnen. De totale af-wezigheid van een duidelijk socialis-tisch alternatief op het kapitalisme en een politieke factor dat dit alternatief op de publieke politieke arena verde-digt, is een belangrijke rem op strijd geworden. Tussenkomen in strijd, initi-atief nemen tot strijd en in de strijd een duidelijk socialistisch programma ver-dedigen, ziet LSP als enkele van haar centrale taken.

De krachten van LSP zijn nog klein, maar wat we gedaan hebben met de ge-ringe krachten en middelen is indruk-wekkend. Zowel onder jongeren, als op de werkvloer en in de vakbonden heb-ben we belangrijke steunpunten uitge-bouwd. Steevast is LSP op syndicale en sociale actie present om de beweging te versterken en om de nood aan een nieu-we arbeiderspartij te propageren. Dit is het elan waarop we de komende periode willen verder werken. We zullen de ko-mende maanden ook de interne werking verstevigen door extra aandacht te be-steden aan de vorming van een nieuwe generatie van partij-organisatoren.

De financiële ophaling van meer dan 13.000€ zal de partij in staat stellen dit werk verder te zetten. Het toonde dat er een groot vertrouwen aanwezig is bij de LSP-leden in de mogelijkheden om de partij te bouwen en in de kracht van de arbeidersklasse om socialisme te realiseren.

dls300.indd 13 23/11/2010 8:50:05

Jongeren Voor werk de Linkse Socialist1�

door alaiN (NameN)

Er waren al verschil-lende grote beto-gingen tegen de

vernietiging van ons mi-lieu. De linkse socialisten komen daarin tussen om te wijzen op de nood-zaak van de strijd voor een socialistisch alter-natief. De ecologische crisis is immers het re-sultaat van hoe dit systeem werkt en steeds naar winsten op korte termijn zoekt. Daartegenover volstaat het niet om enkel te zingen voor het klimaat, zoals de actie op 28 november, het zal er op aanko-men om een krachtsverhouding uit te bouwen. De kapitalisten doen er intussen alles aan om hun winsthonger te legitimi-seren, ook door het financie-ren van klimaatsceptici.

klimaatsCeptiCi betwisten de klimaatveranderingen

Het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) kwam tot een consensus over de klimaatveranderin-gen. Sinds het begin van het industrië-le tijdperk en zeker sinds het einde van de jaren 1970 is er een opvallende op-warming (+0,5°C sinds 1977). Volgens het IPCC moeten de oorzaken daarvan

“hoogst waarschijnlijk” bij menselijke activiteiten worden gezocht. Volgens de vooruitzichten van de ex-

perts moet 50 tot 85% van de uitstoot van gassen worden verminderd om de opwarming van de aarde te beperken tot ongeveer twee graden tegen 2050.

Deze consensus wordt betwist door de klimaatsceptici. Er zijn natuurlijk goe-de redenen om kritisch en sceptisch te staan tegenover het IPCC als instelling. Het is een intergouvernementele instel-ling waarvan de leden worden benoemd als vertegenwoordiger van hun land. De meeste wetenschappers werken op vrij-

willige basis mee met het IPCC. Het ge-brek aan middelen voor grondiger we-tenschappelijk onderzoek zegt al veel

o v e r de wij-ze waar-op de ver-schil lende landen het pro-bleem benade-ren.

E r z i j n k l i -maatsceptici die de opwarming er-kennen, maar de menselijke verant-woordelijkheid ontkennen. Zij zien de opwarming als een natuurlijk fe-nomeen (onder meer door een ver-anderende activiteit van de zon). Ze verwijten het IPCC enkel de meest negatieve hypothesen naar voren te brengen.

wie betaalt de klimaatsCeptiCi?

Deze controverse is echter niet puur wetenschappelijk van aard. De kli-

maatsceptici worden gefinan-cierd door bedrijven en politici

die daar belang bij hebben. Zo is er oliebedrijf ExxonMobil dat vorig

jaar een miljoen pond betaalde aan klimaatsceptici. Maar ook Europese

bedrijven steunen de klimaatsceptici. Een groep van acht Europese bedrij-ven was vorig jaar goed voor € 218.000 steun aan deze sceptici. Het ging om Bayer, BASF, Solvay, Lafarge, BP, GDF-Suez, Arcelor Mittal en E.ON.

In de discussie over klimaatverande-ringen is er nood aan degelijk en pu-bliek wetenschappelijk onderzoek dat over voldoende middelen beschikt.

Zoniet zullen steeds lobbygroepen en bedrijven het wetenschappelijk

onderzoek sturen of betwisten. Het wetenschappelijk onderzoek moet uit de klauwen van de winsthonger worden gehaald. Dat zou een eerste stap zijn in de strijd tegen de klimaatver-anderingen.

kapitalisme sChaadt mens en milieu

De recente voorbeelden van de olieramp in de Golf van Mexico of de vervui-ling na de aluminiumramp in Hongarije maken duide-

lijk dat het kapitalisme scha-delijk is voor mens en milieu.

De eersten die hierdoor worden getroffen, zijn de armsten. De rij-

ken hebben immers middelen om in te spelen op de wijzigingen die optreden

als gevolg van de opwarming en de vervuiling van de bodem, het wa-ter en de lucht. Een recente studie van het WIV (Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid) beves-tigde dat een hogere sociaal-econo-mische positie leidt tot een betere gezondheid. Het kapitalisme is niet in staat om

een antwoord te bieden op de crisis die onze jobs, openbare diensten en milieu bedreigt. Daarentegen is het nodig om op te komen voor een samenleving waarin de economie op democratische wijze wordt gepland om de goederen en diensten te produceren die sociaal noodzakelijk zijn. Een socialistische sa-menleving is noodzakelijk, zowel voor de mens als voor zijn milieu.

door thomas k (GeNt)

De NSV is een neofascistische jongerenorganisatie en heeft onder meer banden met het

Vlaams Belang. Naar jaarlijkse ge-woonte houdt de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) op-nieuw een betoging, in 2011 is Gent aan de beurt. De centrale slogans van deze betoging benadrukken meestal de “Vlaams onfhankelijk-heid”, maar de manifestatie wordt ook gebruikt om andere voorstel-

len te promoten: racisme, geweld-pleging, seksisme en andere asoci-ale ideeën.

De Actief Linkse Studenten en Blokbuster organiseren elk jaar op-nieuw een tegenbetoging. Daar zullen we in onze volgende edities uitgebreid op terugkomen. We organiseren geen anti-NSV betoging enkel om “tegen te betogen”. We doen er ook steeds alles aan om provocaties en geweld te ver-mijden.

De ALS is een politieke studenten-vereniging. Tegenstellingen in de maat-

schappij kunnen tot verdeeldheid onder de arbeidersklasse leiden. Deze klasse bestaat namelijk uit mensen die hun bestaansmiddelen verdienen door hun arbeidskracht te ruilen voor een loon. Wij bezitten geen productiemiddelen. Hierdoor hebben veranderingen die worden opgelegd door de kapitalisten een grote impact op ons leven.

Het is al langer bekend dat er een verband is tussen de leef- en werkom-standigheden (zoals het inkomen) en racisme. Een toename van de werk-loosheid bijvoorbeeld dwingt heel wat mensen om te vechten voor hun job.

Bij een gebrek aan inzicht in het hoe en het waarom van zo’n crisissituatie, wordt snel naar een zondebok gezocht. Mensen met een andere huidskleur of cultuur worden dan gemakkelijker ge-viseerd.

Een racistische organisatie als NSV kan daarop inspelen. Hun gedachten-goed zet aan tot discriminatie en ge-weld tegen migranten. Ook hun visie op de communautaire kwestie is een voorbeeld van een verdeel-en-heerspo-litiek die wordt gedeeld door verschil-lende traditionele partijen. Vlamingen en Walen worden tegen elkaar uitge-speeld omdat dit past in hun bezuini-gingsstrategie. De verdeeldheid maakt het gemakkelijker voor werkgevers om meer winsten te boeken ten koste van de basisbehoeften van zowel Waalse als Vlaamse arbeiders, jongeren en ge-pensioneerden.

Met het argument dat de economie nood heeft aan meer zuurstof wor-den lastenverlagingen toegekend aan bedrijven. Ook maatregelen zoals de notionele interestaftrek kaderen daar-in. In feite rijven kapitalisten heel wat financiële middelen binnen die ook in publieke instellingen en diensten zoals onderwijs of pensioenen geïnvesteerd kunnen worden. De overproductiecrisis zorgt er bovendien voor dat kapitalisten amper nog investeren in de productie-ve economie waardoor er geen nieuwe werkgelegenheid ontstaat.

Het is tegen de achtergrond van kapi-talistische crisis en de sociale proble-men die hierdoor worden veroorzaakt, dat we campagne voeren voor een anti-racisme betoging in Gent. De slogans die we daarbij gebruiken, weerspiege-len het feit dat het kapitalisme de bron is van concrete problemen zoals werk-

loosheid en armoede. Evenmin biedt dat systeem een oplossing voor de gevolgen daarvan: geweld, racisme, seksisme,...

Wij denken dat de jongeren samen met de werkenden, werklozen en gepensio-neerden de strijd moeten aangaan voor een socialistische samenleving. Dat is de enige manier om tot een betere toe-komst te komen. Alle elementen die ons verdelen, maken dat we zwakker staan in onze strijd.

De strijd tegen extreem-rechts is ver-bonden met de sociale en economische achtergrond waartegen racisme kan ontwikkelen. De verdeling van de be-staande middelen is ook een politiek gegeven. Door ons te organiseren op politiek vlak, willen we niet alleen uit-drukking geven aan ons verzet tegen racisme maar tegelijk een weg vooruit aanbieden in de vorm van een strijd voor een socialistische samenleving.

Dat is natuurlijk een project van lan-ge adem. Maar een betoging tegen ra-cisme en tegen NSV kan een nuttige eerste stap zijn.

Strijden tegen extreem-rechts door op te komen tegen het kapitalisme

hoe het kapitalisme zelfs de klimaatverandering probeert te betwisten

dls300.indd 14 23/11/2010 8:50:06

1�www.socialisme.be december 2010 - januari 2011 1�Jongeren

Na de acties in Bergen (1 mei), Brussel (14 oktober) en Charleroi (28 oktober) volgde op 6 november een lokale betoging van jongeren voor werk in Luik. Het was een strijdbare betoging

met zowat 150 aanwezigen. Hiermee is het aantal jongeren dat door de campagne lokaal op straat werd gebracht opgelopen tot 400. Rond de verschillende acties werden ook comités opgezet.

Deze betogingen zijn er immers op gericht om lokale groepen op te zet-ten; het zijn geen eenmalige gebeurtenissen. Er wordt nu over andere acties gediscussieerd. Intussen kwamen verschillende comités van Jongeren in Strijd voor Werk tussen in stakingsacties, onder meer bij de arbeiders van Brink’s in Strépy (La Louvière) en op de solidariteitsbetoging met Brink’s op 18 november. We willen verder bouwen aan campagnes om jongeren te organiseren in de strijd voor werk en een toekomst.

Meer info: http://socialisme.be/lsp/jongerenvoorwerk/ of op de loka-le sites van de bestaande comités: www.jeunesenlutte.wordpress.com (Henegouwen), www.jeunesenluttebxl.wordpress.com (Brussel) en www.jeunesenlutteliege.wordpress.com (Luik).

Sommigen zullen misschien gedacht hebben dat de PS van Ségolène Royal achter de jongerenmobilisaties zat. De PS deed effectief een oproep aan de jongeren om te betogen en de partij controleert een aantal jongerenorgani-saties. Maar de impact van die organi-saties is bijzonder beperkt, hun aanwe-zigheid op de scholen is minimaal. De invloed van deze organisaties en hun woordvoerders is doorgaans vooral aan-wezig in de media. Intussen waren het de jongeren die zichzelf organiseerden onder meer doorheen algemene verga-deringen.

De jongerenmobilisaties schrikten de regering af. Het klopt dat hun acties zich misschien niet direct lieten voelen in de zakken van de patroons. Maar de jongerenmobilisaties konden wel een dynamiek brengen en de strijd van de arbeidersbeweging doen radicaliseren. Het zorgde voor een nieuwe impuls om de strijd verder te zetten. Jongerenstrijd valt bovendien moeilijker te controleren door het establishment. Voor jongeren is het gemakkelijker om in staking te gaan en er zijn bovendien geen structu-ren die hun strijd zomaar kunnen stop-pen of afremmen. Jongeren kunnen de motor van een strijdbeweging vormen, dat zagen we eerder met de acties tegen het jongerenbanenplan CPE in 2006.

De media en de regering probeerden de jongeren dan maar voor te stellen als een bende hooligans die niet eens wist waarover de hervormingen gaan. Om dat beeld te versterken, aarzelde het regime niet om provocateurs in te

zetten. Op de betogingen zelf werd ech-ter duidelijk dat de jongeren woedend waren. Ze waren kwaad op de politie van Sarkozy, het racistische discours van de regering, de asociale maatrege-len, de politiepesterijen tegen jongeren uit wijken die niet “blank” genoeg zijn, enz. De jongeren komen op voor hun toekomst en zijn er zich van bewust dat de aanvallen op de pensioenen ook voor hen gevolgen hebben. Veel jongeren zien geen enkele weg

vooruit onder het huidige systeem. Ze willen oplossingen en dat liefst meteen. Op een ogenblik dat de media weinig aandacht schenkt aan de jongerenac-ties, drijft dit sommigen ertoe om tot vernielingen over te gaan.

Een aantal linkse organisaties maak-ten de fout om zich van de jongeren te distantiëren, waardoor de jongeren nog meer het gevoel hebben dat ze er alleen voor staan. We moeten de jongeren en de arbeiders bijeenbrengen om samen te strijden. Er zal misschien niet altijd duidelijkheid bestaan hoe we tot een alternatief kunnen komen, maar er is wel een gezamenlijke basis om van te vertrekken: de wil om Sarkozy en zijn aanhangers een nederlaag toe te brengen.

In de voorwijken van de grote steden is de situatie sinds de rellen van 2005 niet bepaald verbeterd. Het is niet uit-gesloten dat er nieuwe uitbarstingen zullen komen. De werkloosheid neemt er verder toe en de politie is alomtegen-woordig op een bijzonder agressieve wijze. Dat wordt aangevuld met provo-

caties vanwege Sarkozy en co. Dat kan leiden tot uitbarstingen van geweld, ze-ker indien geen enkele organisatie op een grote schaal een strategie en per-spectief voor een overwinning op de regering naar voren brengt.

De strijdbeweging tegen de pensioen-hervormingen bood enorm veel moge-lijkheden. Het heeft het vertrouwen van de arbeiders en de jongeren in de moge-lijkheid om terug te vechten, stilaan op-nieuw hersteld. Maar ondanks de enor-me woede op straat kwam er vanwege de vakbondsleiding geen degelijke stra-tegie om op basis van de woede ook tot een overwinning te komen. Dat opent de weg voor uitbarstingen van woede die op hun beurt tot meer repressie lei-den. Het komt erop aan om de woede te kanaliseren in structuren en te kaderen in een politieke strategie om te bouwen aan een massale algemene staking van de arbeidersbeweging.

De sterke punten van de jongerenmo-bilisaties waren onder meer de snelheid waarmee de scholen in actie kwamen en de dynamische wijze waarop dit gebeurde. Op de betogingen waren de jongerendelegaties vaak de meest le-vendige blokken met de meest politie-ke slogans, naast de delegaties van de industriearbeiders en de metaal. Het was duidelijk dat in tegenstelling tot de arbeiders de scholierenmobilisaties geen groot economisch gewicht had-den. Maar de mobilisaties waren ge-baseerd op algemene vergaderingen in tal van steden en gingen vaak gepaard met het blokkeren van de scholen. Dat

Ondanks de pogingen van de regering om de jonge-renacties te discrediteren,

stonden de jongeren vooraan in de acties tegen de rechtse regering van Sarkozy. De regering stelde het voor alsof de jongeren enkel de les-sen wilden ontlopen of uit waren op rellen. Daarmee wilde de regering de solidariteit in de beweging bre-ken, het was een uitdrukking van het feit dat ze bang was van de dy-namiek van de jongeren. De Franse jongeren kwamen op straat om hun toekomst te verdedigen en de aan-vallen op de pensioenen te stoppen. Met de aanval op de pensioenen en brugpensioenen zouden een miljoen jongeren niet aan de slag kunnen en dat terwijl de jongerenwerkloosheid al 24,5% bedraagt!

artikel door NaVid op Basis VaN eeN iNterVieW met alex leCoCq,

studeNt iN roueN eN lid VaN GauChe réVolutioNNaire (oNze FraNse

zusterorGaNisatie)

jongeren in strijd voor werk

vormde een inspiratiebron voor heel wat arbeiders.

In een aantal regio’s zoals Rouen wer-den de algemene vergaderingen van de verschillende scholen gecoördineerd in een comité met verkozen vertegen-woordigers van de verschillende scho-len. Dat bood de mogelijkheid om de discussie te voeren over hoe de strijd kon worden uitgebreid en gecoördi-neerd. Het bood tevens de mogelijkheid om gezamenlijke pamfletten te maken en de verdeling ervan te organiseren. Wij verdedigden de ontwikkeling van dit soort structuren in alle regio’s.Aan de universiteiten waren de mo-

bilisaties beperkter. Er waren wel heel wat studenten die in actie wilden ko-men of deelnamen aan de jongerenac-ties, maar het ontbrak aan organisatie. De belangrijkste studentenvakbond ligt momenteel sterk onder vuur. De actie-bereidheid onder jongeren in het alge-meen is erg groot. Het is zelfs niet uitge-sloten dat de jongeren de acties zullen hervatten, ook indien de arbeidersmo-bilisaties stil vallen. Om de strijd te

kunnen versterken, is het noodzakelijk om onze structuren te versterken en ons te organiseren.

De rol van Gauche Révolutionnaire (onze Franse zusterorganisatie die ac-tief is binnen de NPA) in de jongeren-mobilisaties in Rouen was cruciaal. Wij hielpen mee algemene vergaderingen te organiseren, zorgden ervoor dat er po-litieke slogans waren en organiseerden mee een eigen ordedienst.

Er is ongetwijfeld een radicalisering onder de gemobiliseerde jongeren. Er is ook een politisering en een groei-ende openheid voor socialistische op-vattingen. Gauche Révolutionnaire is de enige organisatie die in staat is om een politiek antwoord en perspectieven voor de strijd aan te bieden. We verde-digen de noodzaak van een socialisti-sche samenleving waarin de economie op democratische wijze wordt gepland in het belang van de meerderheid van de bevolking. De huidige periode biedt heel wat kansen, we zullen er alles aan doen om die kansen zo goed mogelijk te benutten.

Strijden tegen extreem-rechts door op te komen tegen het kapitalisme

dls300.indd 15 23/11/2010 8:50:08

www.socia l isme.beSteun dit maandblad: 001-3907596-27

door laure (Brussel)

Niet iedereen voelt de gevolgen van de crisis even hard. Dit jaar worden opnieuw superbonussen uitge-deeld aan de bankiers en grote aandeelhouders. De

Europese regeringen hebben eerst de kapitalistische elite ge-red met middelen uit de gemeenschapskassen en ze vragen nu aan de arbeiders en hun gezinnen om het geld terug te beta-len dat aan de rijksten werd gegeven. Overal in Europa wordt overgegaan tot een offensief van besparingen op de kap van de werkende bevolking. Loonsverlagingen, opdrijven van de pensioenleeftijd, massale afdankingen van ambtenaren, be-perktere toegang tot sociale woningen, besparingen in de so-ciale zekerheid,... In Groot-Brittannië wil de regering zelfs werklozen gratis laten werken.

Deze aanvallen zorgen ervoor dat de reeds alarmerende armoede nog grotere proporties zal aannemen. In België heeft 30 jaar neoli-beraal beleid geleid tot een armoedegraad van 15%. Eén op de ze-ven Belgen leeft onder de armoedegrens en dat is nog voor er een regering is die een besparingsplan kan doorvoeren. Armoede moet niet enkel cijfermatig worden bekeken. De stijgende

armoede en sociale problemen blijken ook uit de toename van het

aantal “trieste” fait divers in de traditionele media. Zo werd bekend hoe een Gentse moeder van twee kinderen haar kleinste als vonde-ling achterliet in een parking omdat ze niet de middelen had om het kind op te voeden. (Het Nieuwsblad, 7 oktober 2010).

De onzekerheid raakt niet alleen de meest kwetsbare lagen van de bevolking zoals werklozen, gepensioneerden, vrouwen, migranten. Die worden uiteraard wel geraakt door de onzekerheid, maar ook steeds meer werkenden komen in de problemen. Het aantal “wor-king poor” (werkende armen) is intussen opgelopen tot 4,7%. Een studie uit 2009 had het nog over 4%. In Brussel is 9,8% van de werkenden arm. Van de werkende alleenstaande ouders is 22,5% arm. Onder de Belgische werklozen is 27,9% arm, in Brussel loopt dat op tot 54%!

Dit is niet verbazend. De sector van de lage lonen is in opmars. Kleine, tijdelijke, onzekere en slecht betaalde jobs worden de norm. Bovendien is er sinds het begin van de crisis een stijgend aantal afdankingen. Dat doet het werklozenleger aanzwellen. In febru-ari had het ABVV het over 350 jobs per dag die verloren gingen in ons land!

Tegelijk is er geen stijging van de lonen, alleszins geen stijging die overeenkomt met de toenemende levensduurte. Hoe is het mo-gelijk om wat comfortabel te leven als huurgeld al gemiddeld een derde van het inkomen vereist. Het wordt stilaan onmogelijk om nog rond te komen met slechts één loon. Sociale huisvesting is overigens

ook steeds minder een optie. Het is niet omdat er niet meer over de wachtlijsten wordt gesproken, dat deze zijn verdwenen.

De kapitalisten zitten intussen in hun luxueuze ivoren toren toe te kijken hoe de gewone werkenden en hun gezinnen niet alleen wor-den uitgebuit maar ook nog eens als citroenen worden uitgeperst. Zij hebben gegokt in de financiële casino’s van de wereldmarkten en ze krijgen groen licht om dat verder te doen. De verliezen worden gedragen door de gemeenschap, de winsten zijn voor de kapitalis-ten. Wij worden nu gevraagd om te betalen voor hun verliezen. Het resultaat is een toename van de armoede en de miserie.

Wij nemen dit niet langer en gaan in verzet tegen de besparingen en de afdankingen. We verzetten ons tegen de verdere opmars van de onzekerheid en de bijhorende sociale problemen. We moeten ons organiseren en ingaan tegen het kapitalisme dat een steeds groter wordende groep enkel miserie aan te bieden heeft. Als we niet wil-len dat een kleine handvol kapitalisten ons laat opdraaien voor hun gokschulden, dan moeten we zelf de touwtjes in handen nemen. Dat kan door de sleutelsectoren van de economie te nationaliseren onder arbeiderscontrole en –beheer. De strijd tegen de werkloosheid kan worden gevoerd door het beschikbare werk te verdelen en de arbeids-duur te verminderen tot 32 uur per week, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. LSP wil de strijd voor een socialistische samenleving aangaan omdat dit een noodzaak is als we willen dat onze kinderen een degelijke toekomst hebben. Doe met ons mee!

deLinkse Socialistmaandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 300 dec 2010 - jan 2011

2 €STEUN: 5 €

socialisme.beBen je de dagelijkse stroom van desinformatie in de traditionele media Beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neem dan een aBonnement op dit Blad en volg onze dagelijkse weBsite socialisme.Be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

dls300.indd 16 23/11/2010 8:50:46