Hs. 29

Stilletjes eten

Constantijn en Moos

hun avondeten.

Het is weekend, en

Jade heeft sinds

kort eindelijk de

baan voor haar

levenswens

gevonden, dus zijn

ze alleen.

Rijksweg 2

Na het eten meld ze

dat ze naar boven

gaat, om de avond

lezend door te

komen.

Haar vader knikt

daarop en zegt dat

hij zelf ook nog wat

gaat studeren.

Uiteindelijk is het

toch veel later dan

ze gepland had, en

wenst ze haar vader

welterusten voordat

ze snel haar pyjama

aantrekt en haar

bed in stapt.

De volgende dag is

zaterdag, en omdat

ze haar huiswerk

altijd ruim op tijd af

heeft, zit ze die

middag in de tuin.

Haar gedachten

dwalen af naar Jack.

Ze had toch zeker

niet het gevoel dat

er iets verandert

was tussen hen,

maar daar leek de

rest van de wereld

anders over te

denken.

Dat verwarde haar,

misschien dat er

toch íets was.

Iets wat ze zelf nog

niet eens door had.

Maar zo lang Jack

geen tekenen gaf

dat er iets anders

tussen hen was dan

vriendschap, zou

dat gevoel

misschien snel

verdwijnen.

Na nog een tijdje

gezeten te hebben

springt ze van het

klimrek af en gaat

het huis weer in.

Al snel heeft ze

weer een boek in

haar handen en

verdiept zich daar

helemaal in.

Nadat het boek

helemaal uit is, zet

ze haar zinnen op

haar mini-

schildersezel, die ze

al een tijdje

verwaarloosd heeft.

Alles om maar even

niet aan Jack te

denken.

Rijksweg 2

Vrolijk fluitend maakt

Vincent het middag

eten klaar.

‘En wat eten we?’

Vraagt Nienke als ze

de trap af komt

lopen en de geur op

snuift.

‘Flensjes, je

favoriet.’ Antwoord

Vincent terwijl hij

een flensje hoog de

lucht in gooit en met

de pan weer

opvangt.

‘Hmm..’ Met een

grote lach op haar

gezicht gaat ze

tegenover haar

moeder aan de

schaaktafel zitten.

‘En?’ Vraagt Marsha

enthousiast.

‘Jup, ik heb een

baantje gevonden

als Aerobics-

instructrice.’

Antwoord Nienke

meteen.

‘Super, hopelijk

bevalt het je.’ Met

een lach verzet

Marsha een

schaakstuk.

‘En dat is

schaakmat.’

‘Om je overwinning

te vieren, zijn hier

de flensjes.’ Zegt

Vincent die hun

gesprek gevolgd

heeft.

Snel schuiven de

dames aan, en even

later zitten ze alle

drie flensjes naar

binnen te werken.

‘Echt super lekker

pap, als gewoonlijk.’

Complimenteert

Nienke met haar

mond halfvol.

Daardoor schieten

haar ouders in de

lach, en nadat de

bordjes zijn

afgewassen gaat

iedereen zijn eigen

gangetje.

Zo gaat Nienke nog

wat schaken, omdat

ze het niet kan

hebben dat haar

moeder haar maar

blijft verslaan.

‘Ik ga wel.’ Zegt

Marsha als ze

allebei opkijken van

de telefoon die

afgaat.

‘Enne, je verslaat

me toch nooit.’

Voegt ze er breed

glimlachend aan toe

voor ze opneemt.

Nieuwsgierig luistert

Nienke mee naar

het gesprek van

Marsha, tot ze

ophangt met; ‘Tot

zo.’

Met een lach draait

ze zich om naar

Nienke. ‘Milo komt

zo hierheen.’

Meteen vliegt ze

haar moeder om de

hals.

‘Hoe laat?’ Vraagt

ze wanneer ze los

laat.

‘Hij zou meteen

komen, dus dat

duurt nog wel een

halfuurtje vanaf de

campus.’

‘Campus?’ Vraagt

Vincent meteen

vanaf de

achtergrond.

Ongeveer een

halfuurtje later komt

Milo inderdaad aan

met een gele taxi.

Nienke gunt hem

niet eens de tijd om

naar de deur te

lopen, en vliegt hem

al om de hals zodra

hij is uitgestapt.

‘Jij ook hallo, wat

een hartelijk

ontvangst.’

Een tijdje blijven ze

zo staan.

‘Ehm, Nien? Je mag

nu wel loslaten.’

Met een grote lach

laat Nienke hem los,

en trekt hem dan

mee naar binnen.

‘Mam!’

‘Hoi jongen, heeft je

zusje je een beetje

heel gelaten?’

Vraagt Marsha

terwijl ze snel even

zijn shirt recht trekt.

‘Ja hoor, en hoe is

het met jou pap?’

‘Prima, en met jou,

flink tienen aan het

binnenhalen?’ Trots

klopt Vincent zijn

zoon op de rug.

Nienke kucht even,

waardoor de twee

mannen haar

aankijken.

Meteen schiet

Vincent in de lach.

‘Sorry dat ik mijn

zoon ook even wil

begroeten, ga maar

naar boven.’

‘Zo, hier is ook niks

verandert.’ Zegt Milo

even later als terwijl

hij tegen zijn oude

nachtkastje leunt.

Hij is samen met

Nienke naar zijn

oude slaapkamer

gegaan, en ze kijkt

hem nu vanaf het

bed grijnzend aan.

‘Klopt, je bed is zelfs

nog onopgemaakt.’

Antwoord ze voor ze

haar tong naar hem

uitsteekt.

‘Haha, zo slordig

ben ik anders niet

hoor.’

‘Weet ik toch.’ Snel

komt ze overeind

van het bed.

‘Ik ben echt blij dat

je er bent, hoef ik je

nog iets minder lang

te missen voor ik

ook ga.’

‘Ja, misschien

moeten we iets

leuks gaan doen

vanavond.’ Stelt hij

voor.

En zo zitten ze die

avond samen in club

DVU.

‘Het is echt

helemaal niet druk,

en dat terwijl het

hier hoog

aangeraden wordt.’

Zegt Nienke met

opgetrokken

wenkbrauw.

Milo haalt zijn

schouders op, en

bestelt een drankje.

‘Jij niet?’ Vraagt hij

als hij zijn drankje

aangereikt krijgt.

Ze schud haar

hoofd.

‘Neh, geen zin in

dronken worden

vandaag.’ Voegt ze

er plagend aan toe.

Al snel heeft Milo

zijn drankje aan de

kant gezet, en zijn

de twee vrolijk aan

het dansen.

Er zijn nog steeds

geen andere

mensen, maar dat

maakt ze geen van

beiden uit.

Het is uiteindelijk al

midden in de nacht

als de twee

besluiten dat het tijd

is naar huis terug te

gaan.

‘Ik vond het erg

gezellig, en tot de

volgende keer.’

Milo slaat nog even

zijn armen om haar

heen, en belt dan

een taxi om hem

terug te brengen

naar de campus.

Eenmaal thuis is het

al zes uur, en dus

begint Nienke maar

aan een licht

ontbijtje voor

zichzelf.

Rustig eet ze dat

even later op, haar

ouders zijn nog niet

eens wakker, en

haar carpool zal pas

vanmiddag komen.

Dan kan ze mooi

nog even wat slaap

pakken.

Die middag staat

inderdaad haar

carpool voor de

deur, en hoewel ze

nog niet echt

uitgerust is, stapt ze

toch met een lach

in.

‘s Avonds komt ze

dan ook helemaal

uitgeput weer thuis,

en voor haar

moeder naar haar

dag kan vragen, is

ze al naar boven

gevlucht.

Snel trekt ze haar

pyjama aan, en

kruipt dan haar

warme bed in.