Hs. 28

Vluchtig vult Moos de antwoorden in haar schrift in.

Even voelt ze zich schuldig. Ze herinnert zich hoe Nienke vandaag had gezegt dat ze school zo lastig vond, terwijl zij alles zo kan maken.

Rijksweg 2

Zonder het te merken heeft ze alles ingevuld, dus bergt ze haar spullen snel op en loopt naar de telefoon.

Het is veel te lang geleden dat ze Jack heeft gesproken, en dat terwijl hij haar beste vriend is.

Ongeduldig luistert ze hoe de telefoon over gaat, maar dan wordt er opgenomen.

‘Hé Jack! Met mij, heb je zin om langs te komen?’ Vraagt ze met een glimlach zodra ze zijn stem hoort.

Hij stemt meteen toe, en even later rent ze al naar buiten om hem te omhelzen.

‘Man, dat is echt veel te lang geleden.’ Zegt ze verbaasd terwijl ze de tiener versie van Jack bewondert.

Even later zitten ze op haar kamer op het bed te kletsen.

‘Jij mag er anders ook wezen.’ Zegt Jack lachend als ze nog eens over hun opgroeien begint.

‘Thanks, ik ben blij dat er niks verandert is tussen ons.’ Antwoord ze met een lach.

‘Klopt, mijn vader werd al helemaal spastisch toen ik zei dat ik naar je toe ging.’ Verteld Jack een tikje beschaamd.

Met open mond kijkt ze hem aan.

‘En wat dacht jou vader dat wij hier gingen doen?’ Verwijtend begint ze hem te kietelen.

‘Nee! Stop, daar kan ik niet tegen.’ Kronkelend valt Jack van het bed af, maar zodra hij op staat begint Moos hem weer te kietelen.

‘Het is toch nog niet zo erg dat je vader je een paar condooms heeft meegegeven hé?’ Vraagt Moos uiteindelijk lachend.

‘Oh, god, nee!’ Met tranen in zijn ogen van het lachen kijkt hij haar aan.

‘Mooi zo, blijf je eten?’ Vraagt ze snel als ze de ongemakkelijke kleine stilte die er plots hangt op merkt.

‘Huhm, nee, dan krijgt mijn vader al helemaal argwaan.’ Antwoord hij snel, waardoor ze weer in de lach schieten.

‘Echt fijn je weer is gezien te hebben, dan zie ik je morgen op school, neem ik aan?’ Vrolijk huppelt ze achter hem aan naar buiten, en geeft hem een knuffel.

‘Uhm, ja, tot morgen.’ Antwoord hij met licht rode wangen, voordat hij snel weg loopt.

‘Zo..’ Met een grote glimlach kijkt Jade die avond naar haar dochter, die net naast haar op de bank is geploft.

‘Wat?’ Vraagt Moos meteen verbaasd.

‘Jij en Jack?’ Spoort Jade een beetje aan.

Met een ruk kijkt Moos naar haar moeder, die met een grote lach op haar gezicht naar de TV staart.

‘Waarom denkt iedereen dat toch? Kunnen een jongen en een meisje dan niet meer normaal bevriend zijn zonder bijbedoelingen?’

Als haar moeder geen antwoord geeft, en maar naar de TV blijft staren, volgt Moos haar voorbeeld.

Maar echt veel krijgt ze niet mee van het programma.

Wat als ze echt meer dan vriendschap voor Jack voelt?

Het is zondagmorgen als Nienke naar de schoolsite van Academie de Keizer surft.

Ze doet goed haar best op school, ookal vind ze het lastig, en gezien de universiteit dichter en dichterbij komt, is ze druk bezig met studiebeurzen binnenhalen.

Rijksweg 3

Click icon to add picture

Terwijl Nienke boven druk bezig is met haar toekomst, hangt Marsha wat aan de telefoon met vrienden.

Ze heeft geen idee van wat Nienke allemaal voelt, en dat ze er zo onder lijdt dat Milo weg is.

Maar dat Nienke er wél onder lijd, is wel duidelijk.

‘s Middags heeft ze haar pyama al aangetrokken, en opent voorzichtig de deur naar Milo zijn kamer.

Voorzichtig leunt ze er tegen, en kijkt wat rond.

Meteen voelt ze hoe de tranen opwellen in haar ogen.

Milo was er altijd voor haar geweest, en opeens beseft ze zich dat ze daar best op heeft vertrouwd al die jaren.

Voorzichtig loopt ze verder en gaat op zijn nog onopgemaakte bed zitten.

Alles is gewoon nog precies hetzelfde als toen hij wegging.

Ze slaakt een zucht en laat zich voorzichtig omvallen.

Ze krult zich op en laat haar tranen stromen.

Zachtjes snikkend blijft ze een tijdje zo liggen.

Nog even, en zij zou ook naar de universiteit mogen.

Krakend opent Brechtje de deur naar de oude slaapkamer van Elora.

Rijksweg 5

Ze komt wel vaker hierheen om even na te denken, of om alleen maar voor zich uit te staren.

Het vertrek van Elora had ze nooit echt verwerkt.

Jesse had haar vaak herinnert aan het feit dat Elora zich nooit thuis had gevoelt, of ook maar een greintje dank toonde, en toch had Brechtje haar nooit van zich af kunnen zetten.

Een tijdje staart ze uit het raam, tot ze opeens uit haar gedachten gewekt wordt door de deurbel.

Afwezig loopt ze de kamer uit, en sluit de deur weer achter zich.

Verwondert kijkt ze door de glazen deur, waar een jonge vrouw met een aantal tassen staat.

Vlug opent ze de deur, en kijkt met open mond terwijl de vrouw begint te spreken.

‘Hoi, ehm, mam.

Kan ik binnenkomen?’

Even later zitten de twee in de woonkamer, Brechtje nog steeds met stomheid geslagen.

‘Ehm..’ Met een beschaamd hoofd kijkt Elora haar aan.

‘Ik weet dat je me niet verwacht had.

Ik had gewoon nergens anders om heen te gaan.’

Brechtje knikt langzaam terwijl ze haar adoptiefdochter in zich opneemt, alsof ze elk moment weer verdwenen kan zijn.

‘Je haar..’ Mompelt ze na een moment stilte.

‘Ow, haarverf is duur, en ik kon elke cent gebruiken voor haar.’ Verklaart Elora zachtjes.

Brechtje knikt nogmaals en staat dan op.

‘Wil je eigenlijk wat drinken?’ Ze lijkt over de eerste schok heen te zijn, en Elora knikt langzaam.

‘Ja graag.’ Voegt ze er aan toe.

Brechtje wil zich al omdraaien als Elora haar dochter van haar schoot haalt, en op haar afloopt.

‘Echt heel erg bedankt dat je me hebt binnengelaten mam.’

Even slaat ze haar armen om haar heen, maar laat al snel los en gaat weer op de bank zitten.

Zonder echt te weten wat ze doet loopt Brechtje richting de koelkast en haalt er wat fris uit.

Het laatste wat ze verwacht had, was dat Elora opeens weer voor haar deur zou staan.

Elora is ondertussen met haar gedachten heel ergens anders.

Ze is blij dat haar moeder het goed opvatte, en heeft één van Lotte’s speeltjes uit één van de tassen gehaald.

Met een lachje kijkt ze toe hoe Lotte vrolijk op haar xylofoon slaat.

Ze is zo in gedachten verzonken, dat ze niet eens door heeft dat er iemand de kamer in komt.

Pas als Lotte opkijkt en vrolijk begint te kirren, kijkt ze op.

Meteen als ze hem ziet voelt ze de drang hem te omhelzen, dus doet ze dat terwijl hij haar met open mond aan kijkt.

‘Hoi pap.’ Mompelt ze zachtjes terwijl ze hem weer los laat.

Die avond is alles geregeld.

Elora kan blijven, en dus is er een kinderkamer voor Lotte ingericht.

‘Kijk is meisje, dit is je nieuwe kamer.. Wel wat beter dan we gewend zijn hé?’ Vraagt Elora terwijl ze haar ogen uit kijkt.

Lotte knikt even, waarna ze op haar vinger begint te sabbelen.

Ze lijkt niet echt door te hebben waar ze nu zijn, maar ze vind het ook niet erg.

Elora zet haar snel op het potje, Brechtje zal het avondeten wel bijna klaar hebben.

Als ze even later weer beneden komt, zitten haar ouders inderdaad al aan tafel.

Ze kijken allebei even op wanneer ze binnenkomt, en lachen naar haar.

Even later zit het hele gezin lekker te smullen, en wordt er gezellig gepraat.

Haar ouders vragen niet eens naar de vader van Lotte, iets waar ze nog geen zin heeft om over te vertellen, en even lijkt het alsof ze nooit is weggeweest.

Die avond is het pas laat als Elora naar haar kamer loopt om te gaan slapen.

Voorzichtig maakt ze de deur open, en blijft midden in de kamer staan.

Het verbaasd haar dat haar ouders niks hebben verandert, er niet eens een hobbykamer van hebben gemaakt ofzo.

Snel trekt ze haar pyjama aan, en laat zich op het bed zakken.

Dat haar ouders haar kamer hebben gelaten zoals hij was, geeft haar onbewust een geweldig gevoel.

Het geeft aan dat ze om haar gaven- of om haar geven.

Tevreden knipt ze haar nachtlampje uit en valt in slaap.

Op de universiteit heeft Milo het nog steeds naar zijn zin.

Als hij zich eenzaam voelt (en tijd heeft) gaat hij even naar de campus, en gaat dan wat poolen.

Verder zijn er natuurlijk perioden van leren, maar ook van spelletjes spelen.

Academie de KeizerStudentenvereniging

Hij heeft net zijn paper voor dit semester alweer af, en wil zichzelf belonen met een goed boek, als er opeens geklop op de glazen deur klinkt.

Verbaasd loopt hij erheen en opent de deur.

‘Hoi..’ Zegt hij verbaasd als hij recht in het gezicht van een beeldschoon meisje kijkt.

‘Hoi, ik ben Mira.. Is dit niet de administratie?’ Verbaasd kijkt ze langs hem heen, en kijkt dan naar de plattegrond in haar handen.

‘Fuck!’ Kwaad kijkt ze naar de plattegrond, en draait hem om.

‘Ehm, ik geloof dat ik aan de hele andere kant van de campus moet zijn.’ Mompelt ze dan iets beschaamd als ze Milo nog steeds verbaasd ziet kijken.

Met de kaart in haar handen en haar ogen erop gericht, draait ze zich om en loopt van hem weg.

‘Stomme trut dat je ook bent.’ Hoort hij haar gefrustreerd mompelen.

Even blijft hij verwondert staan, maar dan lijkt hij weer controle te hebben over zijn lichaam, en geeft zijn benen opdracht naar haar toe te lopen.

Voor hij het weet heeft hij haar hand vast, en blijven ze allebei stokstijf staan.

Een moment lang kijken ze van elkaar naar hun handen, tot Milo snel los laat.

‘Ermh, als je wil.. Ik heb geen huisgenoten.. Ben toch maar alleen.. Straks is het al donker.. Het zou niet handig zijn.. Je zou kunnen.. Ik bedoel, ik heb nog een kamer..’ Ratelt hij met een rood hoofd.

‘Als dit een verzoek is bij je in te trekken, dan graag.’ Antwoord ze lachend.

‘Ik heb toch nog geen plek gevonden waar ik kan blijven.’ Voegt ze er aan toe terwijl ze de plattegrond snel in haar broekzak stopt.

Even later staan de twee boven op de gang.

Milo wijst naar de deur naast de zijne, en knikt er naar.

‘Hier kun je slapen.. Er staat niet veel in, maar als je besluit te blijven kun je het aanvullen.’

Die avond zitten ze samen aan een kopje macaroni.

Verscheidene keren opent Milo zijn mond om een gesprek te starten, maar sluit hem dan weer omdat hij niet weet waar hij het over moet hebben.

Uiteindelijk wenst Mira hem welterusten en vertrekt naar boven.

De volgende morgen ontbijt hij alleen.

Mira ligt waarschijnlijk nog in bed.

Zonder echt te weten wat hij doet, haalt hij zijn lepel door zijn cornflakes.

Zonder dat hij het merkt, staat Mira opeens achter hem.

Rustig eet hij verder, terwijl zij met een glimlachje toekijkt.

‘Je moet toch zo naar examen?’ Vraagt ze dan zachtjes, zodat hij niet te erg schrikt.

Een mislukte poging, want meteen ligt er een hoopje cornflakes op de tafel, en druipt er melk op de vloer.

Snel verontschuldigt ze zich, en helpt hem het op te ruimen.

Als alles schoon is, pakt ze zelf ook een bakje cornflakes, en gaat er mee aan tafel zitten.

‘Ehm, je hoeft niet op me te wachten, vanavond. Het zal wel laat worden.’

Snel loopt hij naar buiten, zodat zijn rode hoofd verkoeling krijgt.

Hij kan er niks aan doen.

Telkens als hij haar ziet maakt zijn hart een sprongetje.

Click icon to add picture

Die avond maakt hij zachtjes de deur open.

Het is al laat, en hij wil Mira niet wakker maken.

Op zijn tenen loopt hij richting de trap.

Opeens botst hij tegen iets op.

Als hij zijn ogen opent ziet hij dat het Mira is.

In pyjama.

‘Heb ik je wakker gemaakt?’ Vraagt hij verontschuldigend.

Ze schud nee, en opent haar mond om iets te zeggen.

Ze lijkt zich te bedenken, en krabt verlegen aan haar arm.

‘Hoe ging het?’ Vraagt ze dan maar.

‘G-goed, ik heb weer een tien.’ Antwoord hij even verlegen.

‘Ow, das mooi.’

Er ontstaat een stilte die wel eeuwen lijkt te duren, terwijl ze daar in het midden van de nacht tegenover elkaar staan.

‘Ermh,’ Snel kijkt Milo van haar weg, zodat hij niet weer rood word.

Als hij zijn hoofd weer naar haar richt, staat ze plotseling heel dicht bij, en voor hij het weet raken haar zachte lippen die van hem.

Genietend sluit hij zijn ogen, en hoopt dat dit moment eeuwig zal duren.

Maar even plots als het begon, is het weer voorbij.

En tegen de tijd dat hij zijn ogen weer opent, is Mira nergens meer te bekennen.

Als verstijfd blijft hij in de gang staan.

Bij Yara en Johan is de tijd aangekomen voor een verjaardag.

Twee prachtige taarten sieren de keukentafel, en smeken bijna om opgegeten te worden.

Rijksweg 9

Na een tijdje komen de twee gelukkige ouders met de tweeling de keuken in, en gaan voor de twee taarten staan.

Met een schuin hoofdje kijken Kyle en Katja elkaar aan.

Maar dan worden ze door hun ouders naar de taart toe gebogen.

Voorzichtig blazen Yara en Johan ieder de vier kaarsjes uit.

‘Nou, daar gaan ze dan.’ Zegt Yara met een lach terwijl ze Katja voorzichtig omhoog gooit.

Het ene moment zijn er nog twee baby'tjes in de kamer, het volgende moment hebben ze beiden een peuter in hun handen.

‘En dit is nou een prachtig voorbeeld van slecht opgroeien.’ Mompelt Yara afkeurend terwijl ze naar Katja’s kale hoofdje kijkt.

‘En hem neem ik zo ook mee.’ Zegt ze meteen als ze Kyle heeft gezien.

Even later is de tweeling helemaal naar Yara’s wensen, en zit het gezinnetje in de woonkamer.

‘Ze zijn echt lief voor elkaar.’ Zegt Johan vertedert als Katja en Kyle op elkaar aflopen voor een knuffel.

Maar, hoe vertederend de twee ook zijn, na een tijdje is het toch echt bed tijd.

Gelukkig doen ze niet moeilijk, en vallen ze beiden zo in slaap.

De volgende morgen heeft Johan de taak gekregen Kyle wat woordjes te leren.

Kyle heeft daar echter geen zin in, en kijkt jaloers naar zijn zus die met het praatkonijn zit te spelen.

Uiteindelijk heeft hij toch nog wat woordjes opgepakt, maar is hij doodop.

Dus trekt Johan hem maar zijn pyjama aan voor een middagdutje.

Ook Katja wordt al snel in bed gelegd door Yara.

Ze hadden samen even geoefend met lopen, maar ook Katja was moe geworden.

De volgende morgen is Kyle al vroeg wakker, dus kleed Yara hem aan zodat hij kan gaan spelen.

Als Katja een uurtje later ook wakker wordt, kijkt ze jaloers naar haar broertje, en krijst alsof haar leven er van af hangt.

Gelukkig komt haar vader haar al snel uit bed halen, en die middag zijn ze weer druk bezig met het leren van lopen en praten van de tweeling.

Als ze dan eindelijk tijd voor zichzelf en elkaar hebben, is het enige wat ze doen slapen.

‘Fijn dat je even bent meegekomen.’ Zegt Floor voor ze Nout een kus geeft.

‘Het is nooit zo fijn om hier alleen te zijn.’

Kerkhof

Hand in hand lopen ze naar de graven van Julia en Jason, tot Nout vlak ervoor opeens stil blijft staan voor een ander graf.

Floor merkt dat hij is stil blijven staan, en kijkt verbaasd langs hem heen naar het graf.

‘Lieverd?’ Vraagt ze zachtjes.

‘Dit is het graf van mam.’ Mompelt hij zachtjes.

Voorzichtig buigt hij zich voorover om het graf opschrift te lezen.

Met samengeknepen ogen kijkt hij naar de sterfte datum.

‘Hier staat 02-12-2010..’ Hij bijt op zijn lip.

‘Maar dat kan niet.’ Antwoord Floor meteen.

‘Ach, vast een foutje. Maakt niet uit..’ Snel veegt hij het traantje in zijn ooghoek weg.

Troostend slaat ze haar armen om hem heen.

‘Ze heeft jou vast net zo gemist als jij haar.’

‘Kom op Thijmen, zeg maar; Papa.’

‘Ap, apa!’ Vrolijk klapt Thijmen in zijn handjes.

Lachend schudt Jaap zijn hoofd.

‘Maar je bent in de buurt.’

Rijksweg 7

Joan is ondertussen bezig in de kas.

Aan alle plantjes die Floor heeft gekweekt, hangen ondertussen wat groenten en fruit, en Joan is ze aan het plukken.

Binnen pakt ze een paar tomaten en stopt die in de centrifuge.

‘Ik ben benieuwd.’ Mompelt ze terwijl ze het rode sapje in een glas schenkt en aan haar lippen zet.

Nout is ondertussen boven bezig bij zijn grootste hobby; de robot werkbank.

Hij hoeft nog maar een klein onderdeeltje te maken, en zijn robot is klaar.

Snel monteert hij alles aan elkaar, en kijkt dan met een grote glimlach naar het resultaat.

Voorzichtig tilt hij de zware robot van de werkbank, en zet hem op de grond.

‘Eens kijken..’ Benieuwd drukt hij op een knopje op zijn afstandsbediening, en meteen lijkt de robot tot leven te komen.

‘Een goedemiddag meneer.’ Zegt de robot met heldere stem.

‘Ik ben Nance, kan ik iets doen?’ Ze knippert met haar ene oog, en Nout weet dat zijn robot werkt.

Enthousiast slaat hij zijn armen om haar koude metaal.

‘Welkom in de familie Nance!’

Nance blijkt meteen een lief karakter te hebben, en gaat op zoek naar Thijmen, die ze al snel bij zijn speelgoed vind.

Ze neemt hem mee naar boven en zet hem op het potje.

Even kijkt hij haar verwondert aan, maar lijkt het dan goed te vinden en doet een plasje.

‘Slaap lekker Thijmen.’ Zegt ze even later als ze hem zijn pyjamaatje heeft aangetrokken en in bed heeft gelegd.

‘Sla lekkel Nancie!’ Zegt hij vrolijk terug voor hij zich opkrult en zijn duim in zijn mondje steekt.

Zijn rust had hij aardig nodig, want die avond moet hij topfit zijn voor zijn verjaardag.

Vandaag zal hij alweer opgroeien tot kind.

‘Nou Thijm, het is bijna zo ver!’ Zegt Nout tegen zijn kleinzoon terwijl hij hem tegen zich aandrukt.

‘Opa lief! Thijm zo goot als opa!’ Antwoord Thijmen vrolijk.

‘Dat zal nog wel even duren.’ Antwoord Nout lachend.

Ondertussen is iedereen om de taart heen komen staan, en dus gaat Nout er met Thijmen voor staan.

‘Kom op liefje!’ Roept Joan enthousiast terwijl ze op haar toeter blaast.

Ook Nance heeft een toeter, en Floor kijkt alleen maar met een lach toe.

Vrolijk grijpt Thijmen naar de kaarsjes, en kijkt dan naar zijn opa.

Snel blaast Nout de kaarsjes voor hem uit, en zet hem dan op de grond.

Meteen als hij is opgegroeid, rent hij terug naar zijn taart en laat zijn moeder er een stukje af snijden.

Voordat de rest aan de tafel kan komen zitten, heeft hij zijn stuk al op.

‘Had je honger?’ Vraagt Floor lachend als ze naar zijn lege bordje kijkt.

Hij knikt en kijkt smekend naar zijn moeder.

Meteen weet ze wat hij wil vragen.

‘Ja best, ga maar naar je kamer.

En niet rennen, straks val je!’ Roept ze hem nog na, maar hij is de keuken al uit.

Na gestruikeld en bijna gevallen te zijn op de trap, komt hij toch nog heel boven aan, en maakt snel de deur naar zijn kamer open.

Na alles goed bekeken te hebben, opent hij zijn kleding kast en haalt zijn nieuwe kleding eruit.

Vervolgens rent hij weer naar beneden om nog even TV te kijken.

Uiteindelijk is het veel later dan normaal het geval zou zijn, maar omdat het zijn verjaardag was mocht hij later naar bed.

Snel trekt hij zijn kleren uit en zijn pyjama broek aan, en kruipt zijn bedje in.

Hij gaapt nog even luid, en zodra zijn hoofd het kussen raakt, is hij al vetrokken naar dromenland.