10G. Verwijk 5.5

Hoofdweg 1

Thijmen was werken en dus hadden Lotte en Sophia zichzelf uitgenodigd om Aimee die middag gezelschap te komen houden. Het was een zonnige dag en daarom besloten de drie dames om buiten te gaan zitten en elkaar bij te praten over… Het leven.‘Gaat het al iets beter met Thijmen? Hij heeft me al een tijdje niet gebeld.’ vroeg Lotte na een tijdje van onschuldig geklets zachtjes.

Aimee haalde onzeker haar schouders op. ‘Het is niet meer zo erg als in de eerste paar weken na de begrafenis, maar hij is wel stiller dan eerder.’ Ze keek omlaag naar haar handen, waarmee ze druk aan haar kleding zat te friemelen. ‘We hebben het de laatste tijd veel over baby’s.’ voegde ze er zachtjes aan toe. Lotte wisselde even een blik met Sophia, die bijna onzichtbaar haar hoofd iets schudde. ‘Is dat zo erg?’ vroeg Lotte voorzichtig.

Aimee haalde opnieuw haar schouders op, maar haar ogen begonnen waterig te worden. ‘Hij zit nog erg met het overlijden van zijn ouders en ik heb gewoon het idee dat telkens wanneer hij er niet meer aan wil denken, hij naar mij komt.’ Ze keek haar vriendinnen aan, die net niet meer op tijd konden verbergen dat ze elkaar blikken toezonden. ‘Natuurlijk wil ik graag dat hij naar mij komt met zijn problemen, maar nu is het vooral…’ Ze stopte met praten en kauwde op de binnenkant van haar wang.

‘Hij wil er nooit over praten. Hij zegt altijd dat hij moe is of dat hij er niet aan wil denken. Dat hij alleen maar met mij wil zijn.’ Ze stopte weer even en wierp een snelle blik op Lotte. ‘In bed.’ voegde ze er beschaamd, met rode wangen aan toe. ‘Bedankt voor het besparen van de details, hij is nog steeds mijn neef.’ grinnikte Lotte, die daarop meteen tegen haar knie werd gestoten door Sophia’s elleboog.

‘Je weet dat hij je niet alleen op die manier ziet, toch Aims?’ vroeg Sophia bezorgd. Aimee hield haar blik op de grond gericht om de blikken van haar vriendinnen te ontwijken. ‘Oh Aims, hij houdt zoveel van je, dat kan iedereen zien.’ verzekerde Sophia haar met een bemoedigende glimlach. ‘Hij houdt zoveel van je dat hij het met je over baby’s wil hebben, dat is toch goed?’ voegde Lotte er aan toe. Aimee knikte, maar schudde vervolgens heftig haar hoofd. En toen barstte ze in huilen uit.

‘Aims.’ Troostend legde Sophia haar hand op Aimee’s been, terwijl Lotte verbijsterd en een beetje geschrokken toekeek. ‘Ben je er nog niet aan toe om het over kinderen te hebben? Of wil je ze helemaal niet?’ vroeg ze voorzichtig terwijl Sophia over Aimee’s natte gezicht veegde. Aimee schudde haar hoofd nog meer. ‘Ik weet niet of ik het kan.’ Bemoedigend pakte Lotte haar hand vast en kneep er zachtjes in. ‘Ik weet zeker dat jij het kan. Je bent lief en zorgzaam en je zou de beste moeder ooit zijn.’ ‘Lotte…’ mompelde Sophia.

Meteen begon Aimee alleen maar nog harder te huilen, voor ze haar betraande ogen opsloeg. ‘Nee, ik weet niet of ik het kan.’ Ze hield haar arm over haar buik geslagen. Daar waar Lotte wist dat een litteken liep, van haar zij tot vlak boven haar navel. ‘Oh,’ mompelde ze voor Sophia van haar stoel opstond en haar armen om Aimee heensloeg, tot deze helemaal wegkroop in de omhelzing. Lotte keek ongemakkelijk toe hoe Sophia haar kusjes op haar hoofd gaf en haar tranen bleef wegvegen met haar handen.

‘Maar je weet het niet zeker, toch?’ Aimee haalde een paar keer diep adem. ‘Na het auto ongeluk hebben ze me in het ziekenhuis volledig onderzocht. Maar ze konden niet zeker zeggen… Ik moest een vervolgafspraak maken bij een andere arts om te kijken of alles nog zou werken.’ Ze was even stil. ‘Ik heb de afspraak nooit gemaakt.’ Ze kromp in elkaar en verborg haar gezicht achter haar handen. Sophia liet haar voorzichtig los en ging weer in de stoel naast Lotte zitten.

‘Wat heb je tegen Thijmen gezegd?’ vroeg Sophia voorzichtig terwijl ze over Aimee’s knie bleef wrijven. ‘Ik kan het hem niet zeggen!’ riep Aimee moeizaam uit, tussen haperende ademstoten door. ‘Je kan het hem niet niet zeggen, Aims.’ Hoewel Sophia het zachtjes bracht, keek Aimee alsof ze door een kruisboog in haar hart werd geschoten. Haar gezicht was vlekkerig. ‘Hij zal me haten.’ fluisterde ze angstig. ‘Ik kan het niet zeggen, ik hou zoveel van hem.’

Ze wilde haar gezicht weer in haar handen verbergen, maar Lotte en Sophia hielden allebei een hand tegen. ‘Thijmen zou je nooit haten, Aimee.’ verzekerde Lotte haar. ‘Hij heeft het zijn ouders praktisch gezien beloofd! Hij heeft het er telkens over hoe hij het ze verschuldigd is om kinderen te krijgen, dat dat het enige is wat ze van hem gewild zouden hebben. Ik ga dat toch niet van hem wegnemen? Dat is waarom hij me mee hierheen heeft genomen!’ Ze stond op het punt van hyperventileren.

Lotte vouwde haar eigen handen om de trillende hand van Aimee. ‘Ik weet dat Thijmen graag kinderen zou hebben en ik weet dat het een ding is in onze familie, maar hij zou nooit,’ Ze dwong Aimee haar recht aan te kijken door even in haar hand te knijpen. ‘nooit, iemand mee naar zijn ouders brengen om een toekomst te beginnen, als hij niet absoluut, honderd procent van haar hield.’ Behulpzaam streek Sophia een aantal van Aimee’s plukken haar uit haar gezicht, terwijl Aimee trillerig uitademde.

‘Ik ben gewoon bang dat hij niet meer dezelfde toekomst ziet als blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen. En ik wil het zo graag, een toekomst met hem.’ Ze leek weer in huilen te willen uitbarsten, maar bedacht zich en kneep in plaats daarvan in hun handen. ‘Hij houdt van je. Het zal allemaal goed komen, dat zul je zien.’ verzekerde Sophia haar. Aimee knikte voorzichtig.

Lotte wisselde even een blik met Sophia, die knikte. ‘En als toch blijkt dat het niet lukt, kun je altijd nog adopteren.’ Ze wachtte even. ‘Zoals wij.’ Door haar tranen heen keek Aimee hen met grote ogen aan. ‘Jullie gaan adopteren?’ vroeg ze met een verstikte stem. Toen ze zachtjes knikten, lichtten haar ogen op. ‘Ik ben zo blij voor jullie!’ Ze wierp haar armen om hen heen en veegde haar gezicht droog met haar shirt.

‘Dat is wat we je vandaag wilden vertellen.’ Sophia glimlachte breed, blij dat haar beste vriendin gestopt was met huilen. ‘We hebben het er nog niet met Lotte’s ouders over gehad, maar we willen het heel graag.’ Ze pakte Lotte’s hand vast, die instemmend knikte.

‘Natuurlijk moeten we nog heel veel plannen en vastleggen voor er iets kan gebeuren, als het uiteindelijk maar gebeurd. Ik denk niet dat mijn ouders er moeilijk over zullen doen, gezien mijn moeder ook geadopteerd is. Zij zal het begrijpen. Hoewel het natuurlijk wel wennen zal zijn om kleine mensjes rond te hebben lopen in het huis.’ grinnikte Lotte. Aimee lachte mee. ‘Ik ben zo blij voor jullie.’ zei ze nog eens voor ze hen weer omhelsde.

Hoofdweg 2

‘Mam! Lena probeert weer aan de tafelpoot te kauwen!’ Snel dook Violet op haar zusje af en pakte haar vast bij haar korte armpje. De peuter bleef verwoed aan de tafelpoot sabbelen tot Violet haar arm om haar middel sloeg en haar met kracht weg trok. ‘Dat kind spoort echt niet.’ mompelde Moos, die aan kwam lopen met een dienblad vol drinken.

‘Dat heeft ze van jou.’ voegde ze er aan toe terwijl ze met haar voet zachtjes tegen die van Jack schopte, zodat hij ze aan de kant zou schuiven. Verstoord keek hij op van de tv. ‘Noem je mij en ons kind nou gestoord?’ vroeg hij grijnzend terwijl hij wachtte tot Moos het dienblad had neergezet, voor hij zijn arm om haar middel sloeg en haar op de bank trok.

Violet hield haar zusje stevig tussen haar benen geklemd terwijl ze vermaakt naar haar stoeiende ouders keek. ‘Ik ben bang dat het gestoorde gen van beide kanten komt.’ zei ze na een tijdje hoofdschuddend te hebben toegekeken. Haar ouders maakten beledigde geluidjes terwijl ze door bleven worstelen.

‘Zwaai maar naar jullie tante en bijna-officiële-oom! Nee, niet je knuffel naar buiten gooien, sh-chips. Amanda!’ Grinnikend zwaaide Katja haar moeder, broer, zijn vrouw en hun vier dochters uit, terwijl zij en Damian van het huis wegliepen. Ze zuchtte diep en sloeg haar arm om zijn middel. ‘We moeten snel kinderen krijgen, anders vergeet mijn moeder dat ik er ook nog ben.’

Hoofdweg 3

Grijnzend trok Damian haar dichter tegen zich aan. ‘Wat, hoe kan ze je vergeten? Als ik je niet zo leuk vond, zou ik me zorgen maken over dit soort uitspraken.’ Ze kneep in zijn middel, waarop hij alleen maar breder grijnsde. ‘Kyle heeft vier kinderen waar ze zich druk om kan maken. Geloof me, we hebben snel kinderen nodig.’ Hij vond het alleen maar grappig hoe serieus ze het meende. ‘Maak je er nou een wedstrijd van?’ vroeg hij plagend.

‘Nee, het is geen wedstrijd.’ bracht ze er meteen tegenin, waarop ze vertwijfeld keek. ‘Maar ik wil wel graag kinderen, met jou. En ik wil Kyle overtroeven. Het is een win-win.’ Damian liet dit even op zich inwerken. ‘Betekent dit dat we een vijfling moeten krijgen?’ vroeg hij angstig, waarop Katja in lachen uitbarstte. ‘Nee, we moeten helemaal niks. Sorry dat ik zo raar doe.’

Hij kuste haar op haar haren. ‘Het is oké, ik ben het onderhand wel gewend.’ Ze liet zichzelf verdwijnen in zijn omhelzing, zich afvragend of ze het volgende onderwerp moest aankaarten. ‘Als je maar weet dat ik graag een gezin met jou wil, omdat ik van je hou. Dat is de belangrijkste reden.’ Ze keek naar hem op en glimlachte toen ze zag dat hij al naar haar keek. ‘Dat is nou lief.’ zei hij zachtjes. ‘Ik heb zo mijn momenten.’

Hoofdweg 5

‘Jongens, kom bij ons zitten, tijd voor zeven minuten in de hemel!’ Aaron grinnikte. ‘Ze zijn niet serieus, toch?’ vroeg hij, met zijn ogen rollend, voor hij door Isabella aan zijn hand werd meegetrokken naar de kring van hun klasgenoten. Vrolijk duwde ze hem naar beneden bij zijn schouders, tot hij in een kleermakerszit op de grond zat.

‘Goh, wat een strategische plek heb je voor me gekozen, Isabella Marsha Verwijk.’ fluisterde hij hard terwijl hij naar zijn buurman keek. Ze gaf hem een tik tegen zijn schouder en waarschuwde hem met haar ogen, voor ze naar de andere kant van de kring liep en tegenover hem plaatsnam. Met haar vingers maakte ze veel gebaren naar de jongen naast hem, van wie hij wist dat ze hem leuk vond. Hij rolde met zijn ogen naar haar, voor hij Noah aanstootte.

‘Wie hoop jij te zoenen vanavond?’ vroeg hij over de luide muziek heen. Aan de overkant was Isabella druk bezig niet naar hen te kijken en uitbundig te lachen. Het ontging Aaron niet dat Noah even naar haar keek voor hij zijn schouders ophaalde en glimlachte. ‘Ik heb niet echt iemand op het oog.’ Loog hij terwijl zijn ogen weer naar Isabella gleden. Aaron knikte samenzweerderig. ‘Ik ook niet, man. We zien wel.’ En zeer gepast voor de situatie high-fiveden ze elkaar voor de kring compleet was en het spel begon.

Zoals te verwachten had Hannah het hoogste woord, waarschijnlijk omdat het haar idee was het idiote spel te spelen. ‘Goed, eerst doen alle jongens hun ogen dicht en leggen alle meisjes een persoonlijk item in de kring. Dan doen alle meisjes hun ogen dicht en leggen de jongens iets neer, oké? We draaien de fles om te bepalen wie een voorwerp mag pakken.’

Ze wierp haar lange haar over haar schouder en keek de kring grijnzend rond. ‘En mocht iemand zich per ongeluk vergissen en een voorwerp van iemand van hetzelfde geslacht pakken, dan hebben ze pech.’ verkondigde ze triomfantelijk. ‘Misschien vind je het wel leuk.’ voegde ze er met een knipoog aan toe. Aaron kreunde binnensmonds. Tegenover hem stak Isabella haar tong naar hem uit.

Toen de meisjes hun ogen dicht hadden, peuterde hij zijn horloge los en legde dat in de kring. Naast hem ontdeed Noah zich van zijn leren armband. Isabella zou meteen weten dat die van hem was, ze stalkte de jongen immers. De fles werd rondgedraaid, mensen verdwenen in de voorraadkast en plastic rode bekertjes werden in de kring rondgegeven.

En uiteindelijk belandde de flessenhals op Isabella. Ze slaakte een verrast kreetje, terwijl alle meisjes opgewonden giechelden en alle jongens joelden. Noah was naast hem verassend stil geworden. Isabella boog zich voorover naar alle voorwerpen, haar hand bleef boven Noah zijn armband hangen… En greep toen zijn horloge vast.

Toen de kastdeur veilig achter hen gesloten was duwde hij haar plagend tegen haar schouder. ‘Wat was dat, kneus?’ vroeg hij verwijtend, wijzend naar zijn horloge. ‘Ik raakte in paniek!’ Haar wangen waren knalrood, dat kon hij zelfs in de donkere kast zien. ‘Oké, en toen vond je de perfecte oplossing om mij de kast in te sleuren?’ Ze slaakte een gefrustreerd kreetje. ‘Ik weet het, ik weet het!’

Hij leunde tegen de schappen achter hem. ‘Goed, dat is dus gebeurd. Ik geloof dat Noah echt graag wilde dat je hem koos.’ Ze verborg haar gezicht in haar handen en verwenste zichzelf. ‘Hij lachte heel vaak naar me. En toen had ik mijn hand boven zijn armband en toen keek hij me op zo’n bepaalde manier aan en toen raakte ik in paniek. Ik dacht, als ik hem dan eindelijk kus dan moet het wel een beetje goed zijn, toch?’

Aaron krabde zijn nek. ‘Ja, denk ik.’ Ze zuchtte luid. ‘Maar ik weet helemaal niet hoe ik hem goed kan kussen, dus als een reflex pakte ik jou horloge zodat we er over konden praten.’ Hij knikte en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Alleen denkt nu de hele klas dat we aan het zoenen zijn, wat, mag ik je er aan herinneren, toch al de ronde deed.’ Ze kromp iets in elkaar. ‘Sorry.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Te laat nu om er nog iets aan te veranderen.’

Ze zuchtte. ‘Nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed praten.’ Ze pauzeerde even. ‘Hoe gaat het met je moeder?’ vroeg ze toen zachtjes, voor het geval er iemand aan de andere kant van de deur aan het luisteren was. Zijn gezicht vertrok en zijn schouders spanden zich. ‘Wel oké, niet buitengewoon slecht ofzo. Ik geloof dat ze weer uit is vanavond.’ Troostend pakte Isabella zijn hand vast. ‘Ooit zal ze zich realiseren dat ze diep vanbinnen een verantwoordelijke ouder is en taarten gaan bakken en ganzenbord spelen.’

Hij lachte zachtjes. Buiten de kast klonken voetstappen. ‘Nog drie minuten jongens!’ klonk de zangerige stem van Hannah. Aaron kreunde gefrustreerd. ‘Isa, wat heb je gedaan? Hannah laat me al nooit met rust. Ze denkt dat ik op jongens val en als ik deze kast uitkom en we hebben niet gezoend, zal ze voor eeuwig in mijn nek hijgen. En als we zeggen dat we wel hebben gezoend zal ze zelfvoldaan zijn, omdat ze al jaren zegt dat we iets moeten hebben. Er is geen goede uitkomst.’

Hoe gefrustreerder hij raakte, hoe breder Isabella glimlachte. ‘Je maakt je veel te veel zorgen over wat zij denkt.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Dat komt omdat ze zo’n grote mond heeft die ze nooit dicht kan houden.’ Isabella’s ogen lichtten op. ‘Dan moet je met haar zoenen!’ Hij simuleerde kotsgeluiden. ‘Jawel! Het is een supergoed idee. Ze zal niet denken dat wij iets hebben en ze zal weten dat je op meisjes valt.’ Hij leek nog steeds niet onder de indruk. ‘Ik ben geniaal.’ fluisterde ze tegen zichzelf, omdat hij het duidelijk niet ging zeggen.

‘Als we hieruit komen zal ik ervoor zorgen dat als ik draai, de fles op jou komt. De haarband met de blauwe bloemen er op is van haar.’ Enthousiast schudde ze hem aan zijn schouders door elkaar. ‘Je moet haar zoenen!’ Bedenkelijk trok hij zijn wenkbrauwen samen. ‘Ja, nee Isa.’ ‘Nee, ja Aaron!’

Ze glimlachte breed. Toen werden haar ogen nog groter. ‘Jij hebt ook nog nooit iemand gekust, toch? Want als je dat wel hebt gedaan, dan heb je het voor mij verzwegen en daarop staat de doodstraf.’ Bedreigend prikte ze met haar vinger in zijn borst. Hij zuchtte. ‘Nee, Isa, ik heb nog nooit iemand gekust.’ Enthousiast sloeg ze hem herhaaldelijk op zijn borst. ‘Kus mij!’

Ze sprong bijna op en neer. ‘Uhm, nee bedankt?’ Hij pakte haar bij haar pols vast, omdat ze steeds harder begon te slaan. ‘We moeten allebei oefenen. Ik moet Noah helemaal kapot zoenen zodat hij me nooit meer vergeet en jij moet Hannah overtuigen dat je zat meisjes hebt gezoend. Dit is waar vrienden voor zijn.’ Hij keek haar aan alsof ze absoluut gek geworden was. ‘Ik ben behoorlijk zeker dat dit niet is waar vrienden voor zijn.’

Met haar vrije hand wees ze beschuldigend naar hem. ‘We moeten gebruik maken van deze situatie en goede vrienden voor elkaar zijn en elkaar helpen.’ Ze scheen echt te geloven wat ze uitkraamde. Misschien had ze iets teveel rode bekertjes in haar handen gedrukt gekregen. ‘Isaaaa…’ Hij rekte haar naam op een ongeduldige toon uit, om aan te geven dat ze niet goed bij haar hoofd was. ‘Aarooooon…’ imiteerde ze zijn toon, voor ze op haar tenen ging staan en hem op zijn mond kuste.

Geschrokken trok hij zijn hoofd terug. ‘ISA!’ Hij liet haar hand eindelijk los en wreef over zijn lippen. ‘Je kan niet zomaar mensen gaan kussen. Die eerste kus krijg ik nooit meer terug.’ Maar hij klonk niet heel erg boos, dus dat was positief. ‘Nu je hem toch al niet meer terug kunt krijgen…’ Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en vouwde haar armen om zijn nek. ‘Ik ben echt de beste beste vriend ooit.’ zei hij, met zijn ogen rollend, voor hij zich naar haar toe boog.

Toen de kastdeur openvloog en Hannah hun met grote, nieuwsgierige ogen aankeek, haalde Isabella haar schouders op. Ze stapte naar buiten, gevolgd door Aaron, die zijn handen in zijn zakken had gestoken. ‘En?’ vroeg Hannah, het plastic bekertje in haar hand verkreukelend in een sterke greep. ‘We hebben gewoon gepraat jongens, we zijn beste vrienden, kom op zeg.’

Isabella rolde met haar ogen en liep terug richting de kring. Hannah leek te ontspannen en liet haar blik op Aaron vallen. Resoluut zette ze het kapotte plastic bekertje op het dichtstbijzijnde tafeltje en greep de voorkant van Aarons shirt vast, waaraan ze hem meetrok de kast in. Lachend zag Isabella nog net hoe Aaron haar over Hannahs schouder angstig aankeek, waarna er een klein lachje tevoorschijn kwam. Toen werd de kastdeur dichtgetrokken.

Hoofdweg 6

Nienke opende de deur en meteen keek Milo enthousiast om haar heen. ‘Waar is mijn favoriete persoon op de wereld?’ vroeg hij, terwijl hij zich langs haar heen probeerde te wurmen. ‘Ik sta letterlijk recht voor je.’ grinnikte Nienke, voor ze een stapje opzij deed zodat Milo langs haar heen naar binnen kon. ‘Nee wat, waar heb je het over, ik bedoelde Brooklyn.’

Ze rolde met haar ogen en begroette haar schoonzus. ‘Ik zou je willen zeggen dat hij normaal betere manieren heeft, maar ik ben bang dat je hem te goed kent om te weten dat dat een leugen is.’ Mira omhelsde haar en wreef even over haar bolle buik. ‘Daarbij heeft Isabella laatst haar eerste tienerfeestje gehad en ik denk dat hij het zwaarder opvat dan hij wil laten merken.’ Grinnikend liepen ze richting de woonkamer.

‘Ah, ouderdom.’ Vrolijk sloeg ze Milo hard tegen zijn rug. Hij kreunde en wierp haar een blik toe. ‘Wacht maar…’ mompelde hij duister. ‘En jullie dochter is ookal zo oud, dat kan ook niet lang meer duren…’ Milo kneep zijn ogen iets samen. ‘Wat kan niet meer lang duren?’ Nonchalant haalde Nienke haar schouders op. ‘Vriendjes, universiteit, magische wilde tijden.’ somde ze met een glimlachje op.

Angstig tilde Milo Brooklyn op en omhelsde zijn nichtje stevig. ‘Kunnen we ruilen van dochter?’ Brooklyn graaide vrolijk in zijn haar. Nienke schudde vrolijk haar hoofd. ‘Nope, deze is van mij en mij alleen.’ Achter haar stak Björn zijn hand op. ‘Klein detail, maar mag ik je er op wijzen dat ze ook van mij is?’ Ze maakte een afwerend gebaar naar hem, waarop hij hoofdschuddend de keuken in verdween om drinken voor de gasten te halen.

‘Je lijkt er trouwens geen gras over te laten groeien, door meteen een nieuwe baby te kweken.’ merkte Milo op om zijn gedachten van zijn tienerdochter te halen. Vrolijk nam Nienke haar dochter van hem over en ging op de bank zitten. ‘Tja, ik moet wel. Ik word er ook niet veel jonger op. Komt omdat deze zo lang op zich heeft laten wachten.’ zei ze met een hoofdknikje naar Björn, die glazen op de tafel zette voor hij naast haar plaatsnam.

‘Wat, waarom krijg ik nou weer de schuld? Je had gemakkelijk een andere kerel kunnen grijpen. Wachten op mij was je eigen persoonlijke keuze.’ Hij sloeg zijn arm om haar heen. ‘Dat is waar, maar als jij niet zo perfect voor mij was geweest, dan had ik veel makkelijker een andere kerel kunnen grijpen, zonder spijt.’ Brooklyn lachte, alsof ze wist wat haar ouders zeiden. ‘Touché, ik ben perfect.’ Sussend legde Nienke haar vinger tegen zijn lippen. ‘Neenee, ik zei perfect voor mij.’

Een tijdje staarden ze elkaar aan, tot ze zich weer herinnerden dat ze bezoek hadden. ‘Oh, ja. Goed, waarvoor we jullie eigenlijk hebben uitgenodigd.’ grinnikte Nienke een beetje ongemakkelijk terwijl ze Björns hand stevig vastgreep. ‘We zijn een soort van getrouwd in het gemeentehuis zonder het te vieren of het jullie te vertellen.’

Stamboom

Een fijne voortzetting van uw dag gewenst.