Hs. 31

„Ik ga je pakken!‟

Lachend houdt

Johan zijn hand

voor de kleine Kyle,

die het meteen

uitgiert.

Rijksweg 9

Na een kietelbui te

hebben overleefd,

trekt Johan hem zijn

kleertjes aan, en zet

hem vervolgens op

de grond.

„Ga jij maar spelen,

en niet je zusje

wakker maken hé?‟

Kyle knikt braaf en

loopt vervolgens

naar de

knuffelschildpad.

Maar even later

heeft hij er al

genoeg van en

begint rond te

stommelen en tegen

zichzelf te praten,

waardoor Katja

wakker wordt en het

hele huis bij elkaar

schreeuwt.

Gelukkig komt Yara

al snel de kamer in

gelopen.

Ze trekt Katja haar

jurkje aan, en wil

haar bij Kyle

neerzetten als Katja

haar armpjes om

haar nek slaat.

„Mama lief!‟ zegt ze

gedempt in Yara‟s

nek.

„Jij bent ook lief

meisje.‟ antwoord

Yara vertedert.

Even blijft ze staan

kijken hoe Katja

naar de

speelgoedkist

waggelt, en er

vervolgens half in

verdwijnt op zoek

naar een mooi

speeltje.

Uiteindelijk hebben

allebei de kinderen

iets gevonden wat

ze leuk vinden, en

daar moet Yara wel

om lachen.

„Zeg, denken jullie

niet dat jullie beter

kunnen wisselen

van speeltje?‟ vraagt

ze als Katja met een

raceauto speelt

terwijl Kyle

paardengeluiden na

doet.

Allebei knikken van

nee, en spelen

rustig verder tot

Johan naar ook

weer naar boven

komt.

„Het is tijd jongens.‟

Zegt hij trots terwijl

hij Katja op pakt, en

Yara hetzelfde met

Kyle doet.

Even later staan ze

met zijn vieren in de

woonkamer, en

slaan ze voorzichtig

hun armpjes om

elkaar heen.

Nadat ze elkaar

weer hebben

losgelaten en

zachtjes op hun bips

beland te zijn,

worden ze allebei

weer opgepakt en

naar hun taarten

gedirigeerd.

„Allemaal tegelijk,‟

zegt Yara voor ze tot

drie telt en iedereen

de kaarsjes uit

blaast.

Even kijken de twee

naar de lichtjes na

rokende kaarsjes,

maar dan worden ze

weer terug

neergezet op de

grond.

Even kijken ze

verbaasd omhoog

naar hun ouders,

maar dan voelen ze

een bekend gek

getintel en schieten

ze de lucht in.

„Dat was zo raar.‟

mompelt Kyle even

later als hij en Katja

aan tafel zijn gaan

zitten en een stukje

taart voor zich

hebben.

„Ik kan niet wachten

om het weer te

doen!‟ voegt Katja er

enthousiast aan toe.

Meteen als de taart

op is, kunnen ze

zich niet langer in

houden, en voor hun

ouders toestemming

hebben gegeven,

zijn ze al naar boven

gerend.

Daar treffen ze hun

nieuwe kamers aan,

allebei een eigen

kamer.

Kyle is als eerste

uitgekeken en trekt

een lade van zijn

kledingkast open.

Snel grist hij de

kleding die er in ligt

eruit, en trekt ze

trots aan.

Vervolgens loopt hij

zijn kamer uit, en

blijft bedenkelijk

voor de deur van

Katja‟s kamer staan.

„Katja? Kan ik

binnen komen?‟

vraagt hij zachtjes

door de deur heen.

„Ja, tuurlijk!‟

Snel maakt hij de

deur open en loopt

de kamer in.

„Ziet er leuk uit.‟

complimenteert hij.

„Maar dan wel voor

een meisje.‟ voegt

hij er aan toe als hij

Katja haar lach ziet

in houden.

Ze springt van het

bed af en slaat haar

armen om hem

heen.

„Fijne verjaardag

broertje.‟ zegt ze

met een grijns van

oor tot oor.

„Jij ook hé.. Maar,

we gaan toch nog

wel iets leukers

doen dan alleen

praten hé?‟ vraagt

hij dan twijfelend.

Daarom moet Katja

lachen, voor ze met

haar hand een

pistool na doet.

„Denk maar niet dat

je dit keer zal

ontsnappen.‟ zegt ze

luid met een plots

zwaardere stem.

Meteen zit ook Kyle

in zijn rol, en rennen

ze wild door de

kamer.

Uiteindelijk komt

Yara verbaasd de

kamer in gelopen.

„Mooi zo, ik dacht al

dat jullie de kamer

niet mooi vonden.‟

zegt ze met een blik

op alle meubels die

nog overeind staan.

Toch moeten de

twee stoppen met

hun spelletje, en

worden ze naar bed

gestuurd.

De volgende

morgen zit Katja

twijfelend voor haar

nieuwe kaptafel.

Even kijkt ze naar

haar spiegelbeeld,

en haalt dan de

mascara

tevoorschijn die ze

vanmorgen in de

badkamer had

gevonden.

Even later veegt ze

snel een klontje

weg, maar dan is ze

ook tevreden.

Ze loopt de trap af

naar beneden, en

ziet dan dat Kyle

buiten is.

Meteen wordt ze

opgewonden en

trekt ze ook haar jas

aan.

Ze rent naar buiten

en helpt hem vrolijk

een sneeuwpop te

maken.

„Hij is echt

supercool!‟ roept

Kyle even later

tevreden als hij naar

hun “evil”

sneeuwpop kijkt.

„Inderdaad,‟ beaamt

Katja vrolijk.

Ze kijkt even om, en

voor ze het weet

heeft Kyle een

sneeuwbal

gevormd, en tegen

haar hoofd

aangegooid.

„Ow daar ga je voor

boeten!‟ krijst ze

meteen voor ze zelf

ook een sneeuwbal

in elkaar flanst.

Even later vliegen er

tientallen

sneeuwballen over

en weer, terwijl de

twee gillend door de

tuin rennen.

Als het licht is

geworden roept hun

moeder ze snel naar

binnen, en verwarmt

ze met een kop

thee.

Vervolgens gaan ze

samen in de

woonkamer zitten

lezen.

Een halfuur later

staan ze allebei

zenuwachtig op, en

lachend geeft hun

moeder ze allebei

een knuffel.

„Veel plezier op

school.‟ weet ze nog

te zeggen voor de

twee gestrest de

deur uit rennen.

Even kijken ze met

grote ogen naar de

gele schoolbus, die

luid toeterend voor

hun huis staat te

wachten, maar dan

stappen ze

enthousiast in.

Die middag komt

Katja als eerste

vrolijk de schoolbus

uitgestapt.

Het was leuk

geweest op school,

en lang had ze niet

met Kyle hoeven

doorbrengen.

Lotte zat ook bij ze

in de klas, en daar

kon ze goed mee

overweg.

Ook Kyle komt

vrolijk de bus uit,

ook hij heeft veel

plezier gehad, en

dan vooral met

Thijmen.

Maar hij heeft ook

een vriendinnetje

gemaakt op school,

wat hij ook mee

naar huis heeft

gevraagd.

En zo zitten ze even

later met zijn vieren

een spelletje Majong

te spelen.

„Je gáat niet

winnen.‟ bitst Katja

terwijl ze rolt met

haar ogen.

„Ow echt wel!‟ Trots

verlegt Kyle wat

stenen, wat in zijn

voordeel werkt.

Uiteindelijk is het

toch Lotte die wint,

en daarmee is het

ook meteen tijd om

afscheid te nemen.

„Tot morgen hé?‟

zegt Lotte vrolijk als

afscheid.

„Ja, tot morgen! En

de volgende keer

win ík.‟ voegt Katja

er vrolijk aan toe.

Vlak na het

avondeten worden

ze naar bed

gestuurd, maar

geen van beiden

vinden ze dat erg.

Ze zijn allebei erg

moe van de eerste

schooldag, en het

spelen vanmiddag,

en dus vallen ze al

snel als een blok in

slaap.

„Mam, je mag écht

niet bevallen als ik

net op school zit.‟

zegt Thijmen

opstandig als zijn

ouders hem er op

wijzen dat hij nu

echt naar school

moet.

„Ik zal wachten

lieverd, ik beloof

het.‟ lacht Joan om

het gezicht van haar

zoon.

Rijksweg 7

„Sterker nog…‟

mompelt ze als ze

opeens een steek

door haar buik voelt

gaan.

„Die schoolbus

wacht maar even.‟

voegt ze er aan toe

als ze de schoolbus

hoort toeteren en ze

naar haar buik grijpt.

„Oké, laat maar, dit

is niet leuk.‟ roept

Thijmen als zijn

moeder het uitkrijst

van de pijn.

„Misschien had je

beter wel kunnen

wachten mam.‟

voegt hij er zachtjes

aan toe.

Maar Joan hoort het

niet, want ze slaakt

alweer een pijnkreet

uit.

Zijn vader staat al

net zo machteloos

toe te kijken, als

Joan opeens in

elkaar krimpt van de

pijn en nog een

laatste kreet uit

slaakt.

Iedereen hapt naar

adem, als Joan plots

een baby vast

houdt.

„Het.. Het is een

meisje.‟ zegt Joan

verwondert terwijl ze

haar dochtertje van

een afstandje

bekijkt.

„Onze dochter?‟

vraagt Jaap zachtjes

als Joan het kleine

meisje voorzichtig

aan hem

overdraagt.

Thijmen kijkt met

grote ogen toe, hij

weet niet wat hij

moet zeggen.

Terwijl Jaap het

kleine meisje wat

beter aan Thijmen

laat zien, begint

Joan opeens

opnieuw te puffen,

en slaakt Floor een

kreet uit, waardoor

iedereen weer naar

Joan kijkt.

„Het is, een

tweeling.‟ mompelt

ze als ze nog een

meisje vast houdt.

„Zit in de genen.‟

antwoord Floor trots

voor ze wat

dichterbij schuifelt

en naar de kleine

baby in haar

dochters armen

kijkt.

Ondertussen doet

Nout hetzelfde bij

Jaap.

„Hoe heten ze?‟

verbreekt Thijmen

nieuwsgierig het

gebrabbel tegen de

baby‟s.

„Megan en Anouk,

goedgekeurd?‟

vraagt Joan trots.

Hij knikt even, maar

dan lijkt hem iets te

binnen te schieten.

„Ik breng hem wel

even naar school.‟

zegt Nout lachend

als Thijmen

hysterisch begint te

schreeuwen.

Jaap kijkt hem

dankbaar aan, en

even later wordt de

tweeling naar hun

nieuwe kamertje

gebracht.

Even blijven ze

staan kijken, maar

dan loopt Joan naar

de slaapkamer om

haar gewone

kleding weer aan te

doen.

„Je hebt me twee

prachtige dochters

gegeven.‟ zegt Jaap

trots als hij ook de

slaapkamer

binnenkomt en haar

een zoen geeft.

Iedereen in het

gezin is de volgende

dagen wel érg vaak

in de babykamer te

vinden, waardoor de

twee dames nooit

lang alleen zijn.

Iedereen is dol op

ze, en geven ze dan

ook graag de

aandacht die ze

verdienen.

Natuurlijk is er ook

Nance, voor als

bijna iedereen is

werken en Joan

andere taken heeft.

Maar gezien Nance

geen last heeft van

bepaalde “geurtjes”

maakt het haar niet

uit dat ze vaak de

taak krijgt de luiers

te verschonen.

Die middag uit

school heeft

Thijmen zijn

achternichtje

meegenomen.

Ze zijn al sinds de

eerste schooldag

goede vriendjes, en

nu heeft hij haar

uitgenodigd om in

de tuin te komen

spelen.

Al snel concludeert

Lotte dat het niet

echt een tuin, maar

beter een speeltuin

genoemd kan

worden.

Daar moet Thijmen

om lachen, en even

later zijn ze beiden

druk aan het spelen.

„Oké, tegelijk!‟ roept

Thijmen even later

naar Lotte, die aan

de andere kant het

rek op klimt.

„Dat is niet tegelijk

Thijm!‟ lacht ze hem

uit als hij

enthousiast begint

te klauteren, en

halverwege van het

rek af valt.

Even haalt hij zijn

schouders op, en

klopt het zand van

zijn broek, maar dan

trekt hij haar mee

naar het rad.

„Goed vasthouden

hoor!‟ Ze heeft het

nog nauwelijks

gezegd of ze begint

hard rond te rennen.

Als ze uitgespeelt

zijn buiten, neemt

Thijmen haar mee

naar boven.

„En dit zijn dus mijn

zusjes.‟ zegt hij trots

als ze in de kamer

van de tweeling zijn

aangekomen.

Lotte vind ze heel

lief en schattig, en

ze besluiten de rest

van de middag in de

babykamer te

blijven, om op de

kleintjes te “passen”.

Die avond kruipt

Thijmen vermoeid

zijn bed in.

Lotte had het wel

jammer gevonden

dat ze moest gaan

na het eten, en had

gevraagd of ze één

van zijn zusjes niet

een keer kon lenen.

Daar had zijn

moeder om moeten

lachen, en toen was

ze naar huis

gegaan.

Floor is ondertussen

nog beneden, en

vult de bakjes voer

van de katten bij.

Achter haar zit Nout

aan tafel de krant te

lezen, wat voor een

zacht geritsel zorgt.

Opeens blijft ze

stokstijf staan, van

een ander soort

geritsel.

„Floor?‟ Langzaam

legt Nout zijn krant

neer en staat op.

„Liefje? Gaat het

wel?‟ Bezorgd loopt

hij naar haar toe,

maar voelt dan

opeens dat zijn

nekharen recht

overeind gaan

staan.

Voor hij dat

onbehaaglijke

gevoel echt kan

beseffen, ziet hij de

gedaante al

tevoorschijn komen.

„Floor! Nee!‟ De

tranen springen in

zijn ogen, terwijl

Magere Hein

langzaam op zijn

dierbare vrouw

afglijd.

Zijn eigen gejammer

en gesnik wordt

overweldigt door het

klagelijke gemiauw

dat Bennie uitslaakt.

Hij beseft zich dat

de katten zich

precies zo

gedroegen bij de

dood van Julia, en

opeens beseft hij

hoe dierbaar die

beestjes zijn.

„Floor! Het is je tijd

nog niet.‟ Roept hij

snikkend uit als hij

plots twee

vrouwelijke

gedaantes ziet

verschijnen, die

achteloos beginnen

te dansen.

Floor lijkt hem

echter niet te horen,

en kijkt alleen maar

als gehypnotiseerd

naar Magere Hein.

„Floor Verwijk, je

tijd hier op aarde is

voorbij.‟ galmt zijn

raspende stem door

de lege keuken.

Opeens lijkt Floor te

beseffen wat er

allemaal gebeurd,

en lijkt ze te

ontwaken uit haar

trance.

„Nee!‟ Haar stem

klinkt schor, en

angstig kijkt ze van

Nout, naar de

knokige vinger die

nu naar haar wijst.

Uit het niets

verschijnt een koffer,

en houdt Magere

Hein een lekker

uitziend sapje vast.

„Hoe langer je wacht

met dit te drinken,

hoe onplezieriger je

dood wordt.‟ zegt hij

met achteloze stem

terwijl hij het drankje

onder haar neus

houdt.

Snel pakt ze het

drankje aan, en met

nog één laatste

schuldige blik op

Nout giet ze het

drankje achterover.

Langzaam begint ze

te vervagen, en

Magere Hein leid

haar de weg naar

het Simhallah.

Voor Nout nog eens

met zijn ogen kan

knipperen, is er niks

meer te zien van het

tafereel dat zich net

heeft afgespeeld.

Het enige bewijs is

de kleine urn, die

precies op de plaats

staat waar Floor

verdween.

Nog steeds luid

snikkend veegt hij

zijn tranen weg, en

kijkt naar de katten,

die nu sipjes naar

de urn staren.

Opeens klinkt er

gestommel op de

trap, en komt Joan

rennend de keuken

in.

„Mam,‟ mompelt ze

gesmoord voor ze

haar armen om haar

vader heen slaat.

„Het is al goed,‟

fluistert hij in haar

oor.

„Ze is nu in de

hemel.‟

Hij stuurt zijn

dochter snel weer

naar bed, en hoewel

ze liever bij hem

blijft, gaat ze na nog

wat aandringen toch

haar bed weer in.

Ze snapt wel dat

haar vader nu even

alleen wil zijn.

Nog geen drie

dagen later hebben

de meest naaste en

belangrijkste

familieleden zich op

het kerkhof

verzamelt.

Zwijgzaam staren ze

naar het graf van

Floor Verwijk, de

tweede

stamhoudster.

Met pijn in het hart

kijken Jade en Joan

toe hoe hun vader

zijn vrouw een

laatste eer bewijst.

Voorzichtig legt

Jade haar hand op

zijn schouder.

„Het is goed pap,‟

zegt ze zachtjes.

Iedereen probeert

elkaar op te beuren,

want allemaal zullen

ze hun

echtgenoot/moeder/

oma/tante heel erg

missen.

Nadat iedereen weg

is, blijft Thijmen

snikkend voor het

graf staan.

„Ik zal je missen

oma.‟ mompelt hij

zachtjes terwijl zijn

tranen op de stenen

druppelen.

Hij draait zich om,

en ziet zijn moeder

voor hem staan.

Ze hurkt bij hem

neer en kijkt hem in

de ogen.

„We zullen oma

allemaal missen

lieverd, maar we

moeten zelf ook

verdergaan.‟

Daarop knikt hij, en

zorgzaam veegt ze

zijn tranen weg.

~*~

Floor Verwijk

72 simdagen

geworden

~*~