Hs. 22

Op haar

zondagmorgen is

Moos als wel vaker

in de hobbykamer

op de 1e verdieping

te vinden.

Als gewoonlijk kruipt

ze als eerste achter

haar geliefde

schaakbord, om een

gezellig potje met

zichzelf te spelen.

Rijksweg 2

‘Schaak Moos, zie je

daar maar is uit te

krijgen!’

Roept ze slechts 5

minuten later

opgewonden.

‘Dacht het niet juffie,

moet je kijken wat ik

doe..’ Snel verchuift

ze de loper van de

zwarte Moos, zodat

haar koning weer

veilig is.

En hoewel Moos

zich op deze manier

prima kan

vermaken, zijn er

natuurlijke ook nog

andere manieren

om je zondag mee

door te komen.

Dus hangt ze even

later, in de sneeuw

zonder jas, aan het

grote oranje klimrek

in de tuin.

Rond 5 uur ‘s

avonds is Jade net

begonnen te koken,

en hoort Moos een

auto op de met

sneeuw bedekte

oprijlaan rijden.

‘Papa! Fijn dat je

weer thuis bent, hoe

was het werken?’

Enthousiast omhelst

Moos haar vader,

die niet eens de tijd

krijgt om iets te

zeggen omdat Moos

meteen begint te

ratelen over haar

eigen dag.

Na het eten,

douchen,

tandenpoetsen en

haar ouders

welterusten wensen

is het voor Moos

bedtijd, omdat

morgen een gewone

schooldag zal zijn.

Maar de volgende

morgen is ze al

vroeg wakker, en

dus trekt ze haar

kleren aan en gaat

naar de

hobbykamer.

Daar pakt ze haar

kinderset

schilderspullen om

zich uit te leven op

haar mini-ezel.

Uiteindelijk is ze zo

druk met haar

schilderij dat ze

bijna te laat is voor

het ontbijt.

Snel gaat ze nog

even naar de WC,

maar wanneer ze

terug komt staat de

bus al luid te

toeteren.

‘Ik ben er al!’ Roept

ze hijgend wanneer

ze nog snel haar jas

dichtritst.

Voor de grap toetert

de chauffeur nog

een keer luid,

waardoor de

stemming er bij de

kinderen in de bus

al meteen in zit.

Uit school heeft

Moos niet echt zin in

haar huiswerk, en

dus gaat ze op de

bank zitten en pakt

de

afstandsbediening

van de TV.

‘Ow, Moos, zet de

TV maar uit, papa

moet overwerken

dus eten wij met zijn

tweeën.’ Legt Jade

uit terwijl ze met

twee borden naar de

eettafel loopt.

En dus zitten de

twee dames samen

aan tafel, te

genieten van de

zalm die Jade heeft

gemaakt.

Helaas moet ze na

het eten toch

geloven aan haar

huiswerk, zodat ze

in ieder geval de

vaatwasser niet

hoeft in te ruimen,

wat haar moeder nu

dus moet doen.

Wanneer

Constantijn terug is

van zijn werk, is het

voor Moos alang

bedtijd geweest, en

dus ligt ze er iets

later in dan normaal.

Het duurt dan ook

niet lang voor ze

naar dromenland

vertrokken is.

Langzaam sopt Milo

zijn armen in met

douchgel.

Hij onderdrukt een

gaap.

Nu hij alle tijd heeft

om zijn dagelijkse

bezigheden te

vervullen, twijfelt hij

steeds meer of het

wel een goed idee

was nog een jaar te

wachten met zijn

vervolg opleiding op

de universiteit.

Rijksweg 3

Gelukkig is er altijd

nog zijn familie, die

hem hoe dan ook

blijft vermaken.

Met name Nienke,

die elke dag weer

het meeste te

vertellen heeft onder

het avondeten.

Toch stapt hij ‘s

avonds telkens weer

met een hoofd vol

gedachten zijn bed

in.

Het duurt nog even

voor hij kan

instromen op de

universiteit, en tot

die tijd is het enige

wat hij kan doen,

beursen in de wacht

slepen.

Elke morgen staat

hij tegelijk met

Nienke op, gewoon

omdat dat gewoonte

is, zodat ze samen

kunnen ontbijten en

hij haar kan

uitzwaaien.

Vervolgens word hij

vaak nog even

rustig wakker, om

zich vervolgens aan

te kleden.

Meestal begint hij de

dag nog even zijn

beursen te checken,

om weer even een

oppepper te krijgen,

en daarna te gaan

leren.

Wanneer het tijd is

voor de lunch, is hij

daar maar wat blij

mee, zodat hij

tenminste wat om

handen heeft.

En terwijl hij dan zijn

boterhammetje op

eet, is hij blij dat

iedereen dadelijk

weer thuis zal

komen.

Hoewel het op een

aantal dagen zo

loopt dat hij net naar

zijn bijbaantje moet

vertrekken wanneer

Nienke net uit

school komt.

Niet dat Nienke daar

een punt van maakt,

zij kan zich prima

alleen vermaken.

De Wii is nog steeds

een hobby van haar,

vooral als ze even

nergens zin in heeft.

Natuurlijk is haar

huiswerk er ook

nog, en dat maakt

ze dan ook elke dag

netjes.

Op sommige dagen

is ze na school, en

haar huiswerk,

helemaal kapot, en

kruipt ze vroeg haar

bed in.

Een paar weken

later staat Marsha

zenuwachtig voor de

spiegel in de

badkamer.

Voorzichtig draait ze

haar bruine lokken

om haar vinger, en

zucht eens diep.

Vervolgens kruipt ze

met een knoop in

haar maag haar bed

in, om even niet te

hoeven denken aan

vanavond, omdat ze

daar nog helemaal

geen zin in heeft.

Vincent’s auto is net

de straat uit, en hij

kan nog maar even

genieten van zijn

grootse promotie, of

hij voelt een aantal

gekke tintelingen.

Even haalt hij zijn

schouders op, en

draait dan

voorzichtig een

rondje.

Boven gebeurd

precies hetzelfde.

Marsha word

wakker van het rare

gevoel in haar

voeten, en als ze op

haar horloge, dat op

het nachtkastje ligt,

kijkt, ziet ze dat het

al tijd is.

Zo snel als mogelijk

loopt Vincent naar

boven om zijn vrouw

te bekijken.

Een beetje triest

slaat Marsha haar

armen om hem

heen.

‘Hé, je ziet er nog

geweldig uit hoor.’

Zegt Vincent

bemoedigend terwijl

hij haar door haar

nog bruine haar

strijkt.

Dat brengt Marsha

meteen aan het

denken, en zodra ze

andere kleren aan

heeft getrokken,

vlucht ze de

badkamer in om

haar haar maar

gewoon grijs te

maken.

Even kijken de twee

elkaar serieus aan,

maar dan schieten

ze samen in de lach.

‘En toen waren we

ouderen.’ Zegt

Vincent met een

grijns terwijl hij haar

naar zich toe trekt.

‘En toen waren we

ouderen...’ Herhaalt

Marsha zachtjes,

voor ze zich laat

zoenen.

En zelfs al hebben

ze hun verjaardag

achter de rug, dat

weerhoudt ze er niet

van met evenveel

plezier en energie

naar hun werk te

vertrekken, de

volgende morgen.

Nadat hij iedereen

heeft uitgezwaaid,

maakt Milo zich

maar nuttig door de

heg bij te knippen.

Hij mag dan wel een

kennissim zijn, die

boeken komen

soms aardig zijn

neus uit.

De rest van de

middag brengt hij

achter de computer

door.

Vooral om te

bloggen over zijn

hobby’s, maar ook

om met een aantal

vrienden te chatten,

die al wel naar de

universiteit zijn

vertrokken.

Zelfs als Nienke die

middag thuiskomt,

heeft hij niks te

doen, omdat ze zelf

al iemand uit school

heeft meegenomen.

Na een tijdje

gekletst te hebben

schuiven de twee

achter het

schaakbord, iets wat

Nienke van kinds af

aan al speelde met

haar oudere broer.

En hoewel ze van

zichzelf al uiterst

bedreven is in het

spel, toch kan ze het

niet laten haar oude

gewoonte op te

pakken.

Ondanks dat Nienke

een slechte

verliester is (die

zelfs met valsspelen

nog van Cas

verloor), hebben ze

allebei een leuke

middag gehad.

Dus nemen ze aan

het einde vrolijk

afscheid.

Carlijn is nog altijd

het grootste deel

van haar tijd in haar

eigen kleine

ateliertje te vinden,

waar ze naar

hartelust kan

schilderen en van

haar pensioen kan

genieten.

Rijksweg 1

Rond het avondeten

zit het oude

liefdeskoppel

gezellig te kletsen

over Rick’s

promotie.

‘Weetje Car,

misschien moeten

we er is een keer op

uit gaan.. We zitten

eigenlijk altijd thuis.’

Stelt Rick opeens

voor.

‘Lijkt me een goed

idee, waar zit je aan

te denken?’

Reageert Carlijn

meteen verrast.

Maar dat blijft voor

Carlijn een vraag,

en voor Rick een

weet.

Zelfs wanneer de

taxi gearriveert is,

en ze allebei zijn

ingestapt, wil hij nog

steeds niks loslaten.

Al snel word

duidelijk waar ze

heen gaan, maar

voor ze de

bowlingbaan op

gaan, sleept Rick

Carlijn mee een

fotohokje in.

Zodra ze genoeg

foto’s gemaakt

hebben, loopt Rick

meteen door naar

de bowlingbaan, en

terwijl Carlijn vast

drankjes besteld

gooit hij al zijn

eerste worp.

Gespannen kijkt hij

hoe de bowlingbal

op de kegels afrolt,

en kruist hij zijn

vingers.

Negen pionnen

vallen meteen om,

maar éen pion blijft

nog wankelen.

Carlijn komt er net

pas aanlopen, als

uiteindelijk ook de

laatste pion om

gaat.

‘Yes!’ Enthousiast

zwaait Rick met zijn

armen in het rond,

en wijst Carlijn

zelfvoldaan op zijn

strike.

Hoofdschuddend

loopt Carlijn naar de

baan.

Terwijl Rick nog

steeds met zijn

zelfvoldane lach op

de bank gaat zitten,

pakt Carlijn een

bowlingbal.

Geconcentreerd

staart ze even naar

de kegels, maar laat

dan de bowlingbal

over de baan rollen.

Overenthousiast ziet

ze hoe ook bij haar

alle kegels om

worden gerold, en

even hoort ze Rick

iets mompelen van

‘beginersgeluk’.

‘Mooi niet.’ Zegt ze

lachend, terwijl ze

net als Rick met

haar armen begint

te zwaaien.

‘Dit kan nog wel is

leuk worden.’ Zegt

ze in het

voorbijgaan als Rick

weer aan de beurt

is.

Na een uurtje

spelen (en een

overwinning voor

Carlijn) is hun

speeltijd voorbij, en

dus gaan ze de

aangrenzende

dansvloer op.

‘Het was echt heel

gezellig vanavond.’

‘Klopt, mogen we

best vaker doen.’

‘Maar dán maak ik

je wel in.’

‘Haha!’ Lachend

geeft Carlijn haar

man een por.

‘Lach maar,

vanavond had je

gewoon

beginnersgeluk.’

‘Ik maak je

gemakk..’

Midden in haar zin

word ze afgekapt

door een lange

zoen.

Nadat ze een tijdje

gedanst hebben,

verdwijnen ze

samen in het

fotohokje, maar dit

keer niet voor

foto’s..

Iets wat de mensen

die ook in het

gebouw zijn ook wel

hebben opgemerkt.

In een innige

omhelzing staan

Johan en Yara voor

een nieuwe

onderkomen.

Rijksweg 9

‘Niet te geloven dat

dít echt van ons is.’

Mompelt Yara

zuchtend terwijl ze

tegen het ruime huis

opkijkt.

Lachend pakt Johan

haar vast en geeft

haar een zoen.

‘Zullen we dan maar

binnen gaan kijken?’

Voorzichtig opent hij

met hun

splinternieuwe

huissleutel de

voordeur, waardoor

ze in de ruime hal

uitkomen.

Een plek die nu nog

leeg is, maar waar

in ieder geval al een

belangrijk schilderij

hangt.

Snel lopen ze door,

en openen de eerste

deur die ze

tegenkomen.

Hierdoor komen ze

terecht in hun ruime

badkamer.

De laatste kamer

waar ze in uit

komen, is de

masterbedroom, die

geheel naar hun

smaak is ingericht.

‘Het is echt perfect.’

Mompelt Yara met

open mond terwijl ze

elk kleine detail

bekijkt.

‘Vind ik ook, en nu

we hier toch zijn...’

Begint Johan

grijnzend terwijl hij

zijn armen om haar

heen slaat.

Meer hoeft hij niet te

zeggen, wanneer

Yara hem vol op de

mond zoent.

Dat leid natuurlijk

weer naar een

avontuurtje onder de

lakens.

(Hoe kan het ook

anders)

Een tijd later komen

ze allebei met een

glimlach op hun

gezicht weer boven

de dekens uit.

Voor een paar

uurtjes blijven ze

een bed liggen,

maar dan beseffen

ze dat de dag nog

lang niet voorbij is,

en dus trekken ze

beiden hun kleren

weer aan.

Yara loopt meteen

richting een klein

kamertje tegenover

de slaapkamer,

waar een

gigantische

geluidsinstalatie is

aangesloten op haar

elektrische gitaar.

Als ze genoeg heeft

gepingeld, loopt ze

naar beneden de

badkamer in, en

gaat onder de

douche staan om

zich even op te

frissen.

Ondertussen belt

Johan met de

plaatselijke chinees,

omdat hij zeker weet

dat Yara, net als

hijzelf, geen zin

heeft om te koken.

Hij loopt naar de

badkamer om te

vertellen dat er

chinees onderweg

is, maar daar treft hij

Yara boven de WC

aan.

‘Gaat het wel?’

Bezorgd slaat hij zijn

armen om haar

heen.

Even kijkt Yara

walgend naar de

inhoud van de WC.

‘Ik werd opeens

misselijk.’

Niet veel later word

er aangebeld, en

voelt Yara zich al

iets beter.

Vrolijk bedankt ze

de bezorger, en

loopt dan met de

bestelling naar

binnen.

Snel roept ze Johan,

maar ze kan het niet

op krijgen om op

hem te wachten,

zo’n honger heeft

ze.

Dus pakt ze snel

een bakje en stokjes

en valt ze er op aan.

‘Had je trek?’ Vraagt

Johan als hij haar al

ziet eten.

‘Ja, ongelooflijk hé?

Ik moet zeker weer

wat bijtanken.’

Mompelt ze tussen

een aantal happen

door.

Even eten ze in

stilte, en al snel

begint Yara aan

haar tweede bakje,

terwijl Johan nog

aan zijn eerste zit.

Na een aantal

bakjes heeft Johan

al genoeg gehad, en

dus begint hij vast

met opruimen terwijl

Yara nog door eet.

‘Rustig aan hé?’

Vraagt hij als hij

even achter haar

komt staan.

‘Jaja, het is gewoon

zo lekker.’

Hoofdschuddend

gaat Johan richting

de badkamer, om

zijn coupe is wat

aan te passen.

Wat hij niet weet is

dat Yara net alles

heeft afgeruimd, en

nu een sprintje naar

de badkamer trekt.

‘Ow, bah.’ Mompelt

ze nog net voor er

weer een vlaag van

misselijkheid in haar

naar boven komt.

In een razend tempo

ligt alle chinees

weer in de WC.

‘Misschien moet je

even gaan liggen?’

Vraagt Johan die

bezorgd achter haar

komt staan.

‘Misschien wel..’

Mompelt ze terwijl

ze snel de WC

schoon borstelt.

Maar daar wil Johan

niks van weten, dus

pakt hij de borstel

af.

Terwijl hij de WC

schoonboent, kruipt

Yara haar warme

nestje in.

Even later komt ook

Johan de

slaapkamer in.

Snel trekt hij zijn

pyama aan, en gaat

dan naast zijn

slapende vrouw

liggen.

De volgende

morgen zijn ze

beiden alweer vroeg

uit de veren, en

terwijl Yara haar

kleren aantrekt blijft

Johan maar vragen

of het echt wel goed

gaat.

Ze verzekerd hem

er van dat het echt

wel goed gaat, ookal

is dat niet waar.

Snel neemt ze nog

even een douche.

Even later is ze

helemaal klaar, en

loopt ze in haar

werkkleding naar

buiten.

Ze stapt in de auto

en hoopt dat het

vandaag goed zal

gaan op haar werk.

Die avond komt ze

tevreden weer thuis.

Het was weer

gezellig geweest,

zoals altijd.

Haar buik had wel

de hele dag raar

gedaan, en opeens

merkt ze waardoor

dat komt.

Zodra ze wijdere

kleren heeft

aangetrokken, loopt

ze de woonkamer in

waar Johan rustig

een krant zit te

lezen.

Als ze voor hem

staat kijkt hij

verbaasd op.

‘Dus daarom..?’

‘Ik denk het wel,

eigenlijk is het wel

logisch. Het klopt

allemaal met het

totaal plaatje.’

Antwoord Yara

terwijl ze haar buik

iets naar voren

houdt.

Voorzichtig laat

Johan zijn hand

eroverheen glijden.

‘Het trapte..’

Mompelt hij

zachtjes, en

gefascineerd door

het kleintje dat nu in

Yara’s buik groeit.

Lachend om zijn

gezicht trekt Yara

hem naar zich toe,

en zo zijn ze even

later verstrengeld in

een passionele

zoen.

Hijgend rent Jesse

zich rot op zijn

hometrainer.

Ookal is hij al flink

bejaard, om het zo

maar even te

zeggen, hij wil toch

nog graag fit blijven.

Rijksweg 5

Vooral omdat het

met Brechtje juist

alleen maar slechter

gaat.

Allebei missen ze

Elora enorm, ookal

was ze niet het

zonnetje in huis.

Alleen uit Brechtje

haar verdriet door

de hele dag in bed

te blijven liggen.

Soms heeft ze zo

haar betere dagen,

en kleed ze zich aan

voor het ontbijt.

Dat eet ze dan in

stilte op.

Vervolgens gaat ze

vaak naar de

woonkamer, en

begint te lezen in

allemaal opvoed

boeken, waarvan ze

alleen maar

gedeprimeerder

word.

Op een dag zitten

de twee ouderen

samen op de

schommelbank op

hun balkonnetje.

‘Weetje Brecht,

volgens mij moeten

we haar gewoon

proberen te

vergeten..’ Zegt

Jesse dan uit het

niets.

‘Ze komt toch niet

terug.’ Voegt hij er

sipjes aan toe.

‘Je hebt gelijk.’ Even

slikt Brechtje, maar

dan geeft ze hem

een kus op zijn

voorhoofd.

‘Kom jongens,

etenstijd!’ Vrolijk vult

Floor alle

voerbakjes met

kattenvoer,

waardoor ze meteen

vier miauwende

katten om zich heen

heeft staan.

Rijksweg 7

‘Goedzo, lekker

eten.’ Ze pakt de

kleine Pablo op, en

drukt haar lippen

voorzichtig op zijn

natte neusje.

‘Je moet wel groot

en sterk worden,

dan word je een

stoere kater.

En dat geld ook voor

jou meisje!’ Voegt ze

er dan lachend aan

toe als Pien haar

verbaasd aan kijkt.

‘Aawh, Jaap, het is

echt heel mooi

geworden!’ Roept

Joan enthousiast uit

als Jaap haar vol

trots zijn pas

afgemaakte

schilderij laat zien.

‘Nu alleen nog maar

wachten op de

volgende

stamhouder.’ Zegt

Jaap lachend om

haar enthousiasme.

‘Of stamhoudster.’

Herinnert Joan hem

eigenwijs.

Het geslacht van het

kindje, dat is iets

waar ze

oneenigheid over

hebben, maar

eigenlijk maakt het

geen van tweeën uit

wat het word.

‘Van onderen!’

Roept Jaap die

middag als hij van

de duikplank springt.

Gillend zwemt Joan

zo snel mogelijk

weg, maar dat gaat

niet zo makkelijk

met die bolle buik.

‘Gek!’ Roept ze

lachend terug.

Lachend zwemt

Jaap naar haar toe,

en voorzichtig laat

ze zich op haar rug

drijven.

‘Wel lekker relaxend

dit.’ Zegt ze met

gesloten ogen.

Even kijkt Jaap haar

lachend aan, maar

dan laat hij zich ook

op zijn rug naast

haar drijven.

Doordat ze in het

zwembad zijn,

hebben ze niet door

dat het tijd is voor

twee verjaardagen.

Eigenlijk heeft

niemand het door,

want zelfs hun

moeder ligt te

slapen terwijl Pien

en Pablo opgroeien.

De volgende

morgen zitten de

twee samen te

ontbijten.

‘Kan het niet iets

netter?’ Vraagt Joan

als Jaap zijn

ommelet naar

binnen schrokt.

Na het ontbijt gaan

de twee naar de

woonkamer, waar

Joan gaat schaken

en Jaap gaat lezen.

‘Ik krijg het rare

gevoel dat ik in de

gaten word

gehouden.’ Zegt

Joan op een

gegeven moment

lachend.

Aan het einde van

de middag is ze

alweer doodop, en

Jaap eigenlijk ook

wel, dus kruipen ze

samen hun bed in.

Als het net begint te

schemeren word

Joan echter alweer

wakker, omdat haar

buik heel erg pijn

doet.

Doordat ze opstaat

word ook Jaap

wakker.

Terwijl ze het bed op

maakt houdt Jaap

haar in de gaten

vanaf het zitje in de

hoek van de kamer.

‘Gaat het nog

goed?’ Vraagt hij om

de vijf minuten.

Na een tijdje raakt

Joan dan ook wel

geïrriteerd.

Met een zucht ploft

ze naast hem neer.

‘Ik heb zo het gevoel

dat dat kleintje er

vanavond nog uit

wil.’

En dus zitten ze, als

het al donker is

buiten, nog steeds

op het zitje te

wachten tot de

bevalling gaat

beginnen.

Jaap heeft net zijn

boek weer

tevoorschijn gehaald

als Joan abrupt

opstaat en naar

haar buik grijpt.

‘Jaap! Jaap, leg dat

boek weg, het gaat

beginnen.’ Kermt ze

terwijl ze diep in en

uit probeert te

ademen.

‘Jaap,

godverdomme leg

dat boek weg en

help een handje!’

Kwaad kijkt ze hem

aan, terwijl zijn ogen

over de regels

flitsen.

‘Maar hier staat net

wat ik kan doen!’

Roept Jaap

gepanikeerd terug.

‘Wat jij nu alleen

hoeft te doen is dat

boek weg leggen,

verdomme!

MAM! PAP!’

Kwaad slaat ze met

haar armen in het

rond terwijl er maar

geen einde lijkt te

komen aan het

puffen.

*Serieus, ik heb ze daar de hele avond laten zitten zodat Jaap er bij zou zijn, is het zo ver, stopt hij

maar niet met lezen *tick*

Gelukkig voor Joan

komen Floor en

Nout al snel de

kamer ingestormt.

‘Wat is.. Och

meisje.’ Met open

mond blijft Nout

naar zijn dochter

staren, waardoor

Floor hem aan de

kant moet duwen

om Joan te helpen.

En dan, na weet ik

hoeveel uren, heeft

Joan eindelijk haar

kindje vast.

‘Nou, Jaap, het is in

ieder geval een

jongen, precies

zoals jij zei.’ Zegt

Joan lachend door

haar tranen heen.

‘Moet je kijken

mam..’ Met nog

steeds betraande

ogen geeft ze het

jongetje voorzichtig

door aan Floor.

‘De eerste jongen in

het stamgezin.’

Voegt ze er aan toe.

*zucht, 3 generaties Verwijk op 1 foto :’) *Snik*

Allevier zijn ze

sprakeloos terwijl

Floor haar kleinzoon

voorzichtig knuffelt.

‘Hoe gaan jullie hem

eigenlijk noemen?’

Verbreekt Nout

zachtjes de stilte.

Even kijken Joan en

Jaap elkaar aan,

maar dan antwoord

Joan; ‘Thijmen.’

Voorzichtig geeft

Floor Thijmen door

aan Jaap, die zijn

zoontje hoog boven

zijn hoofd houdt.

Nadat Nout zijn

kleinzoon ook nog

even heeft

vastgehouden,

beginnen Thijmen

zijn oogjes steeds

verder dicht te gaan,

en dus brengen de

kersverse ouders

hem naar zijn

kamertje.

‘Het is het mooiste

kindje op aarde.’

Zegt Jaap beslist als

ze allebei even naar

hun zoontje staan te

kijken.

‘Jij hebt er aan

meegeholpen hoor,

dus de helft van de

eer gaat naar jou.’

Antwoord Joan

lachend terwijl ze

hem zoent.

Een paar dagen

later zitten Nout en

Floor samen in de

woonkamer op de

bank.

Floor met een boek

en Nout met de

krant van die dag.

Met een zucht legt

hij hem weg.

‘Floortje?’

Meteen trekt Floor

haar wenkbrauw op.

‘Wat is er?’

‘Nou, ik wil toch nog

uitzoeken hoe het

nou precies is

gegaan met mijn

moeder.’

Floor slaakt een

geïrriteerde zucht,

dit onderwerp

hadden ze toch al

afgesloten?

‘Maar kijk nou,’

Begint Nout

verdedigend.

‘in de krant staat

een artikel over een

alleenstaande man

met wel zes

kinderen, net als

mijn vader toen hij

nog leefde.

Dat is toch geen

toeval?’ Voegt hij er

vragend aan toe.

Ongeduldig houdt

Floor haar hand op,

en hij geeft haar de

krant.

Even bekijkt ze het

artikel.

‘Ik snap niet wat er

nou zo raar is aan

een alleenstaande

vader die toevallig

evenveel kinderen

heeft als jou vader

had.’

‘Maar wat nou als er

een verband is?’

Brengt Nout er

nogmaals tegenin.

‘Wat als die andere

alleenstaande vader

ook iets met mijn

moeder te maken

heeft gehad?

‘Dat geloof ik niet,

jou moeder had al

zes kinderen, en

dus is het

onmogelijk dat ze er

nog meer heeft

gekregen.

Einde discussie.’

Voegt ze er

geïrriteerd aan toe.

Twee uur later is ze

echter al weer

vrolijk, als ze haar

dochter met haar

gezinnetje voor de

deur ziet staan.

‘Echt bedankt dat je

op Moos kan

passen mam, dat

bedrijfsuitje is echt

belangrijk voor

Constantijn’s

promotie.’ Zegt Jade

terwijl ze haar

moeder vluchtig

omhelst.

‘Nou, dan moeten

wij meteen maar

weer gaan, Moos is

er toch al weer

vandoor.’ Merkt

Constantijn lachend

op.

‘Dat is waar,

nogmaals bedankt

mam, tot

vanmiddag!’

Vrolijk laat Floor ze

uit en zwaait nog

even terwijl de twee

wegrijden.

Moos is meteen de

woonkamer

ingelopen, waar ze

haar tante achter

het schaakbord zag

zitten.

‘Mag ik meedoen?

Schaak is mijn

lievelingsspel.’ Zegt

ze terwijl ze al op de

stoel gaat zitten.

Na een tijdje spelen

horen ze opeens

vaag gehuil van

boven, en meteen

staat Joan op om te

gaan kijken.

Moos volgt haar

nieuwsgierig, en zo

maakt ze meteen

kennis met haar

neefje.

‘Wat is hij lief en

klein!’ Roept ze

enthousiast uit als

Joan Thijmen voor

haar houdt.

‘Ja hé? Zo lief was

jij ook eens.’

Antwoord Joan

lachend.

‘Ben ik nog steeds

toch?’ Vraagt ze

meteen met haar

grootste, liefste

puppy oogjes.

‘Tuurlijk, maar ik

geloof dat de kleine

honger heeft. Ga je

mee?’

Dat hoeft Joan geen

twee keer te vragen,

en zo zit Moos even

later toe te kijken

hoe Joan haar

zoontje zijn flesje

met melk geeft.

‘Later wil ik ook een

kindje.’ Zegt ze

vastbesloten.

Terwijl Joan nog

bezig is met Thijmen

komt Nout de

keuken in, die zijn

kleindochter nog

niet gezien had.

‘Dag meisje, jij word

ook met de dag

groter, of niet?’

Vraagt hij terwijl hij

haar een zoen op

haar wang geeft.

‘En dit kleine

mannetje hier groeit

ook als kool, of niet

dan?’ Vrolijk gaat hij

voor Thijmen staan

en houdt zijn

handen voor zijn

gezicht.

Als hij ze weer

weghaalt kraait

Thijmen enhousiast

en pakt met zijn

kleine handje Nout’s

hand vast.

Maar dan ruiken ze

alledrie een

doordringende geur,

en terwijl Joan met

Thijmen naar boven

verdwijnt, gaan

Moos, Jaap en Nout

om het spel “Maak

de lama niet

wakker” zitten.

Midden in de drukte

van het spel komt

Floor van buiten.

Met opgetrokken

wenkbrauw kijkt ze

hoe haar man,

schoonzoon en

kleindochter als drie

kinderen om het

spel zitten.

‘Doe ook mee oma!’

Roept Moos als ze

haar oma in de

gaten heeft.

Dus duurt het niet

lang voor Floor ook

aan de tafel zit, en

even druk

meespeelt.

Als alle

volwassenen

genoeg hebben van

het spel, omdat ze

alsmaar worden

ingemaakt, besluit

Moos om maar naar

buiten te gaan.

Floor gaat ook naar

buiten, om nog even

voor haar plantjes te

zorgen, en van die

situatie maakt Nout

gebruik.

Zo kan hij even

achter de computer

om hopelijk wat

informatie te vinden

over zijn moeder.

Aan het einde van

de middag staat de

auto van Constantijn

al voor het huis, en

nemen Floor en

Nout uitgebreid

afscheid van hun

kleindochter.

‘Tot de volgende

keer!’ Roept Moos

nog voor ze de deur

uit loopt en naar de

auto rent.