10G. Verwijk5.1

Hoofdweg 1

Hoofdweg 5

‘Zusje, je ziet er geweldig uit!’ ‘Weet ik toch, nu, waar is de jarige?’ vraagt Nienke met een grijns na een vluchtige omhelzing met haar broer.Hoofdschuddend trekt Milo haar mee de woonkamer in.

‘Niet te geloven dat ze vanavond alweer een stuk groter wordt.’ Liefdevol kijkt Nienke naar haar nichtje, die vrolijk spartelt in Mira’s armen. ‘En niet te geloven dat jij een huis hebt gekocht.’ grijnst Milo naar haar. ‘Het lijkt mij echt eng om in je eentje in een huis te wonen, zo stil en eenzaam, en donker ‘s avonds.’ Er glinstert iets in zijn ogen terwijl Nienke hem port.

‘Wat ben je ook een verschrikkelijk mens,’ grijnst Mira, met haar ogen rollend. ‘Maar hij heeft wel gelijk, en daarom hebben we een cadeautje voor je.’ Nienke, verschrikkelijk slecht in het verbergen van haar enthousiasme, springt meteen op en neer. ‘Dat had toch niet gehoeven!’ roept ze uit, de woorden niet echt menend.

Milo, die zijn zusje wel beter kent, trekt haar vrolijk mee naar het raam, waar ze zich gretig tegenaan drukt.‘Oh my god, is dat?!’ Milo rolt met zijn ogen en haalt haar hand van het pasgewassen raam af.

‘Tenzij je blind bent geworden, of hersenletsel hebt, is dat wat je denkt dat het is.’ grijnst hij dan, waarop Nienke vrolijk in haar handen klapt als een klein kind, en naar buiten rent.

‘Een geslaagd cadeau, al zeg ik het zelf.’ Mira klopt hem hoofdschuddend op zijn schouder. ‘Brave jongen, jij mag een extra groot stuk taart vanavond.’ Daarop geeft ze hem een kus en loopt met Isabella naar de keuken voor een flesje.

Universiteit Studentenvereniging

‘Knock knock!’‘Who’s there?’ grinnikt Anouk wanneer de deur al openvliegt.‘Je liefste zus!’‘Een lieve zus? De laatste keer dat ik het checkte had ik die niet.’ ‘Hoho kleintje, daar maak je geen vrienden mee.’ Hoofdschuddend ploft Megan naast haar neer op het bed.

‘Al klaar met uitpakken?’ vraagt Anouk wanneer Megan het zich gemakkelijk heeft gemaakt, al weet ze het antwoord wel.‘Uhm, mijn pyjama, de rest heb ik nog niet nodig.’ Megan haalt even haar schouders op en prikt haar in de zij.‘Ik zie dat bij jou alles alweer perfect opgeborgen is?’

‘College begint morgen om drie uur, voor die tijd moet je alles toch klaar hebben.’‘Ja mam, ik weet het.’ Even is het stil. ‘Begint college pas om drie uur?’‘Néé, Megan!’ ‘Maar we hebben zoveel tijd over!’‘Niet als we jou zes koffers en make-up tas moeten uitstallen.’

‘Ga nu eens naar je eigen kamer, het is al hartstikke laat.’ Vrolijk trapt Anouk haar zus van het bed af, die kermend overeind komt en naar de deur loopt. ‘Doei mam!’ grinnikt ze terwijl ze de gang oploopt.‘Megan!’

De volgende morgen wordt er de verdieping daar boven flink heen en weer gelopen met kledingstukken en lang verloren oorbellen.‘Moos, past er nog iets bij jou in de koffer?’Ze slaakt een zucht en duwt de lege lade van de kledingkast dicht. ‘Ligt er aan hoe groot het is.’‘Geloof me, het past makkelijk in een juweliersdoosje.’

‘Ow, dan prop er maar bij in, heb jij mijn huissokken gezien?’Hoofdschuddend loopt hij naar haar toe en pakt haar hand vast. ‘Heb je wel gehoord wat ik net zei?’‘Uhh..’ Moos kijkt langs hem heen. ‘Zolang het niet over mijn zachte pluchen sokken gaat heb ik er op dit moment geen interesse voor.’

‘Kun je voor één seconde je mond houden en even luisteren?’‘Eén seconde moet lukken, wat is er?’ grinnikt ze verontschuldigend.

‘Wat er is, is dat er een meisje rondloopt,’ Langzaam zakt hij op één knie neer. ‘Die iets heeft wat van mij is.’Moos hapt even naar adem, en piept dan; ‘Wat dan?’ ‘Mijn hart, je hebt het van me gestolen.’‘Ow, origineel.’ grinnikt ze plagend.

‘Ik dacht dat we het er over eens waren dat je je mond zou houden? Maar, in ieder geval.’ Voorzichtig opent hij het kleine doosje dat hij in zijn broekzak had gehouden. ‘Je mag het houden, op één voorwaarde,’

‘Ik wil ik wil ik wil!’ krijst ze terwijl ze de ring uit het doosje haalt en om haar vinger schuift.Verslagen laat Jack zijn hoofd hangen. ‘Je laat me ook nooit eens uitpraten.’‘Hou je mond en kom hier.’ grinnikt ze terwijl ze hem aan zijn overhemd overeind trekt.

‘Dit gaat mijn moeder zo leuk vinden!’

Die avond, na een gezellige maaltijd met alle anderen is het tijd om de campus te verlaten, en te beginnen aan een leven met zijn tweeën.

De volgende morgen zit de helft van de studenten aan tafel voor een ontbijt.‘Dit zijn echt lekker pannenkoeken Damian.’ grijnst Katja na één hap.‘Thanks, en jou haar begint langer te worden.’Afwezig strijkt Katja even over haar haar. ‘Ik denk dat ik het zo laat, kort haar is ook niet alles.’

Zonder haar eten te hebben aangeraakt, staat Lotte op en schuift haar stoel aan de tafel.‘College, ik kan me beter gaan klaarmaken.’ mompelt ze als iedereen ophoudt met eten en haar aankijkt.‘Je college begint pas om vier uur.’ merkt Katja op.‘Ik heb afgesproken met vriendinnen.’

‘Je hebt je eten niet aangeraakt, heb je iets tegen mijn overheerlijke pannenkoeken?’ vraagt Damian, alsof hij zich beledigt voelt.‘Ik ga eten met die vriendinnen, dat doen we wel vaker.’ brengt Lotte er tegen in. ‘Als jullie me nu willen excuseren,’ En voor er nog meer gevraagd kan worden is ze de kamer uit.

Zodra de anderen weg zijn zucht Katja diep en gaat op de stoel naast Damian zitten.‘Ik maak me zorgen om haar.’ zegt hij wanneer Anouk de kamer heeft verlaten om zich aan te kleden.‘Ik ook, uhm, kunnen we naar mijn kamer gaan voor wat privacy, ze zal zo wel terugkomen.’Damian knikt instemmend, en zwijgend gaan ze naar boven.

In haar kamer aangekomen sluit Damian snel de deur achter zich, terwijl Katja al op het bed gaat zitten en zucht. ‘Volgens mij hoorde ik haar weg gaan, ze zal waarschijnlijk pas over drie uur terug zijn.’ zegt hij als hij eenmaal ook zit.Ze knikt. ‘Wat moeten we nou met haar aan?’ mompelt ze terwijl ze hem wanhopig aankijkt.

Hij schudt verdrietig zijn hoofd. ‘Wat ik haar ook zeg, ze blijft aan de lijn doen. Ik weet het niet hoor, maar het weinige eten dát ze binnen krijgt, gaat er volgens mij ook weer uit.’ Geschrokken kijkt ze hem aan. ‘Ik weet niet wat ik nog voor haar kan doen. Ik bedoel, ze ziet er al geweldig uit,’ Even stopt ze en kijkt hem weer aan. ‘Ze heeft jou.’

Ze kijkt blozend op en weet door zijn verbaasde gezicht dat hij precies begrijpt wat ze daarmee bedoelt. ‘Maar,’ Stomverbaasd kijkt hij haar aan. ‘Jij bent de gene die ons gekoppeld heeft.’ zegt hij dan zachtjes. 'Weet ik!’ roept ze fel, waarna ze van hem weg kijkt. Ze voelt de tranen in haar ogen prikken, maar zorgt er zorgvuldig voor dat hij ze niet te zien zal krijgen.

Het is stil. Angstig kijkt ze hem aan, bang voor zijn reactie. ‘Ik weet dat het stom is.’ mompelt ze dan verontschuldigend, in de hoop het onderwerp daarmee te laten rusten. Hij schudt ongelovig zijn hoofd, maar kijkt haar tegelijkertijd zo teder aan dat ze geen weerstand tegen hem kan bieden. Voorzichtig schuifelt ze naar hem toe, en drukt haar lippen op die van hem.

Ze probeert het snel te doen, en dan ook alleen maar om hem te proeven, omdat hij nooit de hare zal zijn. Hij verroert zich niet, en in plaats van dat hij haar van zich afduwt, voelt ze zijn armen om haar middel. Langzaam laat ze zich achterover drukken, en gaat helemaal op in het moment.

‘Ik dacht dat je me niet zag op die manier, dat je mij en Lotte daarom koppelde.’‘Ik dacht dat je haar leuk vond, je deed aardig tegen haar en glimlachte veel. Wat moest ik dan doen?’‘Dat deed ik om in een goed blaadje te komen bij jou.’‘Ohgod,’

‘Lotte zal ons nooit vergeven.’ zucht ze, al wil ze ook niet dat hij stopt.‘Misschien moeten we het voor ons houden, voor nu. Tot het weer wat beter met haar gaat.’Ze bijt op haar lip. ‘Wanneer zal dat zijn?’‘Ik weet het niet..’

‘Hé Mannie, wat ben je aan het doen?’Amanda kijkt grijnzend op bij het horen van haar stem.‘Gewoon, beetje zitten.’Katja trekt veelbetekenend een wenkbrauw op.‘Goed dan, verzwelgen in zelfmedelijden. Wanna join?’

‘Waarom ga je niet gewoon een keer naar hem toe? Hij is mijn broer, ik ken hem beter dan wie dan ook en laat ik je met zekerheid zeggen dat hij me nog nooit heeft gebeten. Hij kan er best mee door.’‘Katja, hij ziet me niet op die manier, we zijn beste vrienden sinds we kinderen zijn, dat zal nooit veranderen. Bovendien, heb je weleens gezien met wat voor dellen hij de zaterdagavond doorbrengt, mij niet gezien.’

‘Maar jij bent leuker dan al die meisjes bij elkaar! Zou het niet awesome zijn als we schoonzusjes worden?’ Vrolijk poket Katja haar in haar zij.‘Laat mij je make-up doen, gewoon voor één keertje.’ voegt ze er aan toe als ze Amanda’s gezicht ziet.‘Best, maar verwacht er niet teveel van.’

‘Het voelt alsof mijn gezicht is onder geplamuurd.’‘Niet zeuren, je ziet er geweldig uit. Nu alleen nog mijn mongool van een broer vinden, dan zullen we hem is laten zien wat hij mist.’

Vrolijk duwt Katja haar de woonkamer in, waar Kyle op de bank naar de tv ligt te kijken.Ze ademt even diep in voor ze naar hem toe loopt.‘Ow, hé, kijk je mee?’ vraagt Kyle zonder weg te kijken van het scherm.

‘Wow, wat is er met jou gebeurd?’ vraagt hij terwijl hij even verbaasd over zijn ogen wrijft.‘Ik kan jou hetzelfde vragen, naar de kapper geweest?’ grinnikt ze, waarop hij even door zijn gekortwiekte haren strijkt.

‘Waar kijken we überhaupt naar?’ vraagt Amanda om een stilte te vermijden.Beiden kijken naar het scherm, om te zien hoe een nachtprogramma net start.‘Uh, beter van niet.’ Hoofdschuddend pakt ze de afstandsbediening tussen de kussens van de bank vandaan, en zet de tv uit.

‘Ik zweer je dat dat net nog niet op was.’ zegt Kyle terwijl hij zijn arm achter haar op de bank neerlegt.‘Heb je lipgloss op?’ vraagt hij dan grijnzend terwijl hij nieuwsgierig zijn vinger op haar lippen legt.‘Kyle!’

‘Wat? Maar het ís lipgloss. Enige reden dat je het nu draagt en de afgelopen zes jaar niet?’ Snel veegt hij het restantje lipgloss aan zijn vinger aan de bankleuning af.Ze rolt met haar ogen.‘Katja had lol, ik was het slachtoffer.’

‘Je bent best wel leuk, weetje dat?’ Voorzichtig trekt hij haar naar zich toe.‘Dat zeg je nou niet echt vleiend.’ stottert ze met een rood hoofd als ze zijn adem op haar gezicht kan voelen.

‘Kom, ik moet je iets laten zien.’Hij pakt haar hand en trekt haar overeind, terwijl ze en wenkbrauw optrekt.‘Wat dan?’Een veelzeggende stilte volgt.‘Mijn kamer.’

Eenmaal boven is haar hoofd zo rood als een tomaat. Hoe kon dit gebeuren, na tien jaar van verliefdheid?Ze schraapt even ongemakkelijk haar keel. ‘Mooie kamer hoor, erg.. Kamerig.’‘Je bent echt grappig als je zenuwachtig bent.’ Hoofdschuddend laat hij zijn hand over haar wang strijken.