boze tongen en een valse verklaring

hoofdstuk 5

Deel 1

Stephan staart uit het raam. Iemand die hem niet kent en hem nu zo zou zien, zou denken dat hij aan het dagdromen is. Dat is niet zo. Hij staat te vechten tegen zijn volharde tranen en probeert met al zijn kracht niet te gaan smeken.

Achter hem ligt zijn verloofde op bed. Haar blik brandt in zijn rug. “Het spijt me. Het spijt me ontzettend.” Het zijn woorden die hij in de laatste tien minuten al zo vaak heeft gezegd, dat Nora zich eraan begint te irriteren.

“Het laatste, het allerlaatste, wat ik wilde doen, was jou pijn doen, jou kwetsen, jou verdriet doen.” “Vergeven kan ik het je misschien, maar vergeten zal ik het nooit.” Stephan draait zich om, met een laatste restje hoop.

Nora kijkt, voor het eerst sinds afgelopen vrijdagavond, weer recht in zijn ogen. En op dit moment, nu ze zijn donkerbruine ogen ziet, beseft ze dat ze nooit echt van hem gehouden heeft.

Ja, ze was verliefd op hem, stapelgek zelfs. Ze kon met hem lachen en hij steunde haar in alles. Hij beschermde haar en hij gaf haar alle vrijheid die ze nodig had. Maar ze hield niet van hem, althans, niet genoeg.

“Ik had nooit je aanzoek aan moeten nemen, Stephan.” Het laatste restje hoop verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hij kijkt haar met grote ogen aan. “Maar ik houd van je! Geef ons alsjeblieft nog een kans.” Zegt hij wanhopig.

“Het spijt me, maar mijn besluit staat vast. Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer. Ik houd niet genoeg van je.” Stephan is voor een moment sprakeloos. “Was alles dan een leugen? In al die tijd dat we samen waren?”

“Natuurlijk niet.” Zegt Nora verontwaardigd. “We hebben een fijne tijd gehad. Maar hier stopt het.” Stephan beseft dat hij er niets meer tegenin te brengen heeft. “Goed.” Verzucht hij. “Als jij het zo ziet.”

Hij loopt naar de deur. “Hopelijk ben je snel weer opgeknapt.” Nora knikt. “Dank je.” “Nou, dan uhm… ga ik maar.” “Stephan?” “Ja?” Vraagt hij hoopvol. “Ik hoop dat je weet dat deze breuk niet alleen aan jou ligt. Eigenlijk, om heel eerlijk te zijn, ligt het meer aan mij.”

Stephan knikt. “Dat weet ik. En vroeg of laat zal ik het gaan begrijpen. Nu doet het gewoon zeer.” Nora knikt begrijpend. “Ik hoop wel dat we contact blijven houden, als vrienden.” “Dat beloof ik.” Zegt Nora. Maar als Stephan de deur achter zich dichttrekt, weet Nora al dat ze zich nooit aan die belofte zal houden…