10G. Verwijk5.4

DE VORIGE KEER Hoofdhuis : Nance was een kapotte robot. Joan en Jade huilden om

haar. Jade : Jack stelde voor naar Nance te kijken. Violet groeide op naar

peuter. Moos en Jack trouwden. Yara : Yara beloofde Kyle en Amanda voor hun baby te zorgen tot ze

afstudeerden. Elora : Lotte kwam langs en vertelde haar ouders dat ze op meisjes

valt. Milo : Isabella partyde met haar beste vriend Aaron in bad. Nienke : Björn kwam op bezoek met de mededeling dat hij niet

langer verloofd was. Hij ging niet meer weg. Universiteit : Amanda beviel van vier meisjes. Thijmen en Aimee

hadden sneaky seks. Lotte vertelde iedereen dat ze op meisjes valt. Damian vroeg Katja om met hem samen te wonen.

Er waren struggles met Megan en Lucas maar het was ok, hij hielp alleen maar. Megan stelde Bob voor. Lucas vroeg

Anouk met hem te trouwen. Alle studenten studeerden af.

Hoofdweg 1

Het was Jack die hen het trieste nieuws mededeelde. ‘Ik had ze echt heel erg graag ontmoet!’ snikte Aimee tegen zijn borst terwijl ze opgekruld tegen hem aan op de bank zat. Hij streek over haar rug en staarde voor zich uit. Hij had ook graag gewild dat zijn ouders haar hadden leren kennen. Maar zo mocht het niet zijn.

Het was allemaal puur toevallig gebeurd. Jack was langsgekomen om naar Nance, de servo, te kijken en was verbaasd geweest toen de deur niet voor hem geopend werd. Hij had gebeld, maar ook de telefoon werd niet beantwoord. Uiteindelijk had hij via de onafgesloten zijdeur het huis in weten te komen.

Daar had hij Joan en Jaap gevonden, vredig in hun bed. Hij was er niet te veel over uitgewijd, wat Thijmen wel fijn vond. Het was allemaal gewoon in hun slaap gebeurd, werd hen later verteld. En dat allemaal net voor Thijmen en Aimee waren geariveerd van de universiteit. Meer dan ooit voelde Thijmen zich verplicht de familie legende voort te zetten. Hij zou zijn ouders trots maken.

Hij kuste Aimee op haar hoofd en sloot zijn armen nog wat steviger om haar heen. ‘Het is oké.’ Haar nagels groeven in zijn shirt. Ze snufte luid. ‘Het spijt me, het zijn jouw ouders.’ Ze tilde haar hoofd op en keek hem verontschuldigend aan. ‘Ik weet niet wat me bezield, het voelt gewoon allemaal zo...’ Ze slikte diep. Hij trok haar weer dichterbij. ‘Ik weet het.’

Ze legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik had me er gewoon heel erg op verheugd ze te leren kennen en grapjes met ze te maken en genante dingen over jou te weten te komen.’ Ze stopte even. ‘Alsof ze ook mijn ouders zijn, snap je?’ Hij begreep het. Hij haalde diep adem. ‘Ik zal je alle genante dingen die ik me kan bedenken vertellen, oké?’ Hij voelde haar glimlachen.

Maar het deed pijn. Pijn om te weten dat zijn ouders nooit zouden zien wat hij was geworden, en hoe hij zich nog zou ontwikkelen. Nooit zouden ze weten hoe Aimee hem liet voelen, en nooit zouden ze hem zijn ja-woord aan haar horen geven. Nooit zouden ze hun kleinkinderen zien, of ooit nog een verjaardag meemaken. En dat deed meer pijn dan hij wilde laten zien.

Die avond waren ze bezig zich klaar te maken voor bed toen Aimee hem bezorgt aankeek. ‘Thijmen?’ Hij zat met zijn hoofd in zijn handen op de rand van het bed en met een zucht liep ze op hem af en ging naast hem zitten. Ze sloeg haar armen om hem heen en liet haar hoofd op zijn schouder zakken.

Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en ze voelde zijn hand aan de onderkant van haar nachthemd. ‘Thijmen,’ Ze voelde zijn hand verder omhoog kruipen. ‘Het is onze eerste nacht hier.’ Hij duwde haar langzaam achterover. ‘Dat moet gevierd worden.’ De droevige blik in zijn ogen deed haar meer pijn dan ze wilde laten merken, dus liet ze zich in het dekbed zakken.

Hoofdweg 2

Het was al laat op de avond, maar Jade was nog steeds achter de computer te vinden. Geen goede gewoonte voor een vrouw van haar leeftijd, maar ach. Wat haar wel verbaasde die avond, was dat Violet naar haar toe kwam gewaggeld. ‘Hoor jij niet al lang in bed te liggen, knorretje?’ Violet had grote ogen en trok aan Jade’s broekspijp. ‘Opa,’

Er klonk een onregelmatige ademhaling en geschrokken keek Jade op. Constantijn stond in het midden van de kamer naar iets in de verte te staren.‘Dit is niet goed,’ mompelde ze terwijl ze van haar stoel op stond en langzaam naar haar man toe liep.

Het volgende moment barstte ze in huilen uit, toen de situatie tot haar doordrong. Violet keek even van haar opa naar haar huilende oma en haar onderlip begon te trillen. Jade probeerde haar te kalmeren, maar dat ging nu eenmaal niet zo gemakkelijk door haar eigen paniek. Al snel huilde Violet dan ook tranen met tuiten, terwijl Constantijn langzaam vervaagde.

Ze stopte niet. De kamer was leeg voor al minstens vijf minuten, maar de tranen bleven komen. Er was een leegte ontstaan waar haar man had gestaan. En nu zou ze hem nooit meer zien. Ondertussen drukte Violet zich op haar handen op en waggelde naar haar oma toe.

Tranen liepen over haar wangen terwijl ze haar oma’s been vastgreep. ‘Oma, niet huilen.’ Ze drukte haar natte wang tegen de witte broekspijp. ‘Komt goed.’ Jade haalde nog een paar keer schokkend haar schouders op voor ze haar kleindochter optilde.

‘Het is goed, knorretje. Stil maar Violet.’ Ze drukte het kleine lichaampje dicht tegen zich aan, waarop Violet haar hoofd tegen Jade’s schouder liet rusten. Haar korte armpjes omklemden stevig Jade’s nek.

‘Het is al goed.’ suste Jade haar, terwijl nieuwe tranen over haar wangen stroomden.‘Hou van jou, oma.’ fluisterde Violet terwijl haar vuistje de groene trui omklemde. ‘En ik hou van jou.’ Jade kuste haar voorhoofd. ‘Het komt goed.’

Vermoeid wreef Moos in haar ogen. ‘Goed, ik heb iedereen gebeld en ook met de gemeente geregeld dat we pap samen met Joan en Jaap kunnen laten begraven.’ Haar moeder knikte. ‘Ik ga maar slapen, denk ik.’ Jade pakte Violet op, die op het vloerkleed had liggen spelen met haar pop. ‘Mam, ik breng haar wel naar bed.’ bracht Moos er tegenin terwijl ze haar moeder tegenhield bij haar arm. Jade schudde haar hoofd. ‘Ik breng haar naar bed.’

Moos liet haar hand van haar moeders arm glijden en keek haar en Violet na terwijl ze naar boven verdwenen. Jack sloeg van achter haar zijn armen om haar heen en kuste haar op haar hoofd. Ze legde haar handen op die van hem en was even stil.

‘Jack, dit is niet de manier waarop ik het je had willen vertellen, maar...’ Ze draaide zich om in zijn armen, en zag zijn bezorgde blik. Met haar handen omklemde ze zijn gezicht. ‘Ik ben de laatste tijd zo misselijk. ’s Ochtends.’ Jack’s mondhoeken krulden iets omhoog. Opgelucht blies ze haar adem uit terwijl hij haar kuste en dichter tegen zich aan trok.

Ondanks alle drukte van die nacht was er de volgende dag toch nog ruimte voor wat vrolijkheid. Met grote ogen staarde Violet over de schouder van haar moeder, naar haar vader die een hels kabaal maakte.

‘Papa is tenminste al in de feestbui, of niet soms?’ grinnikte Moos bij Violets oor, die giechelde. Ze keken even samen naar Jack en lachten hem flink uit voor Moos zich naar de taart toe boog en op de kaarsjes wees. ‘Als we ze allemaal weten uit te blazen, mag je een wens doen. Oké schatje?’ Violet knikte opgewonden.

Onnodig om te zeggen dat alle kaarsjes keurig werden uitgeblazen. Moos sneed een stuk taart af voor Violet, die zich daar gewillig opstortte, en richtte zich toen tot haar man. ‘Het is dat ik al met je getrouwd ben, want je gedrag is soms twijfelachtig.’ Hij legde zijn hand op haar buik en grinnikte. ‘Maar goed dat we getrouwd zijn dan.’

Toen Violet naar boven verdween om zich om te kleden, duwde Moos zich iets van Jack af en grinnikte. ‘Ze is geen klein babytje meer.’ Jacks mondhoeken krulden omhoog terwijl hij naar haar buik staarde. ‘Dat is binnenkort ook weer opgelost.’ ‘Ik denk dat ik Nienke maar ga bellen om het haar te vertellen. Hoe langer ik het voor me houd, hoe gruwelijker ze mijn dood zal maken.’

Even later kwam Jack terug met limonade voor hun twee en Violet, als ze ooit nog eens tevoorschijn kwam, om Moos tegen de telefoon te zien schreeuwen. ‘WAT BEDOEL JE JIJ BENT OOK ZWANGER?’ Met haar vrije hand gebaarde ze Jack dichterbij te komen en griste toen een glas uit zijn handen. Het glas met een rietje er in, dat eigenlijk voor Violet bedoeld was.

Het was eigenlijk wel grappig om Moos verwoed op een rietje te zijn kauwen. Hij zette de twee overige glazen neer en liep weer weg naar de keuken om een rietje voor Violet te halen.

‘Mama is aan het schreeuwen.’ werd hem meegedeeld toen hij zich omdraaide van het keukenkastje. Hij grinnikte en tilde toen zijn dochter op. ‘Ja, mama is een beetje koe-koek.’ Met zijn vrije hand maakte hij een gebaar voor zijn hoofd. Violet lachte. ‘Mama zegt altijd dat jij koe-koek bent.’ Ze deed het gebaar na. Ze liepen terug naar de woonkamer, waar Moos aan het ijsberen was. ‘Maar goed dat we elkaar gevonden hebben dan.’

Moos opende de deur voor Nienke en wees verontwaardigd naar diens buik. ‘Jij vuile zwangere walvis.’ Nienke rolde met haar ogen en omhelsde haar. ‘Je bent zelf ook zwanger jij hypocrytische olifant.’ Moos porde haar in haar flink uitstekende buik. ‘Ik ben geen olifant, jij bent veel dikker.’

Ze kibbelden door terwijl ze naar de bank liepen en daar allebei met een zucht op neerploften. ‘Dus Björn blijft, krijg ik zo het idee.’ Nienke grinnikte. ‘Ja, Björn blijft.’ Het was even stil terwijl ze glimlachend in elkaars buik prikten. ‘Zullen we onze buiken gaan meten en chocoladeijs eten?’ ‘Jup.’

Hoofdweg 3

‘Ik ben moe.’ deelde Amanda mee terwijl ze op het bed neerplofte. Kyle kwam naast haar liggen en samen staarden ze naar het plafond. ‘Ik ook. Ik wil tachtig jaar slapen.’ Amanda draaide haar hoofd naar hem toe en lachte. ‘Wij hebben vier kinderen.’ ‘Ik ben me hier behoorlijk bewust van.’ Hij sloeg een arm over haar buik. ‘Ik meen het, ik wil slapen.’

‘Mag niet.’ Ze sloot haar ogen. ‘Misschien heel eventjes. Waar is je moeder?’ Kyle trok een gezicht. ‘Ze doet cardio voor de tv. Ik ga daar niet naar binnen, ze draagt een stretch pakje. Ik ben bang.’ Ze lachte tegen zijn borst. ‘We zetten de babyfoon gewoon op een hoog volume. Als er dan iets is worden we wel weer wakker.’

‘Uhuh,’ Hij trok haar dichter tegen zich aan. ‘Misschien raken we in een coma slaap en zullen we onze dochters nooit meer zien.’ mompelde hij met zijn ogen gesloten. ‘Kyle!’ Ze sloeg hem hard op zijn borst. ‘Niet dat dat ook gaat gebeuren, maar stel dat.’ ‘Hm, wat zou dan de laatste keer zijn dat je je dochters zag?’

Zijn mondhoeken krulden langzaam omhoog. ‘Gelukkig zijn dit allemaal memorabele momenten geweest.’ Hij schraapte zijn keel. ‘De laatste keer dat ik Spring zag was toen ze banaan over mijn schouder uitspuugte en jij haar meenam voor een schoonmaakbeurt.

Daarna bekommerde ik me over Summer, die in mijn neus kneep en dat erg vermakelijk vond. Maar toen ik in haar neus kneep was het plots drama en begon ze te huilen, waarna mam haar hoofdschuddend meenam om haar naar bed te brengen.’ Hij dacht even na.

‘Toen heb ik mijn schouders opgehaald en liep naar de woonkamer om voetbal te kijken, maar kwam jij opeens met Autumn op je arm en werd zij in mijn armen gedrukt.’ Hij wees beschuldigend naar haar. ‘Jij verdween vervolgens, waarop Autumn me probeerde te beklimmen alsof ze een kleine aap was. We kregen er net plezier in toen jij weer verscheen en haar weer meenam.

En de laatste keer dat ik Winter zag was na dat alles, toen ik eindelijk voetbal kon kijken maar zij begon te huilen, waarop ik haar eerst een kwartier heen en weer heb gewiegd voor ze op mijn buik in slaap viel. Een halfuur later kwam mam haar cardio doen en ben ik weggevlucht naar hier.

En dan ben jij het laatste geweest dat ik ooit zag. En dat maakt me behoorlijk blij.’ Hij draaide zijn hoofd naar haar toe. ‘Dat maakt mij ook best blij.’ Ze kuste hem. ‘Genoeg gekust nu, ik wil slapen.’ Ze grijnsde en legde haar hoofd op zijn borst. ‘Slaap lekker.’ Het was vier uur ‘s middags. ‘Slaap lekker.’ Hij kuste haar haren. Beiden sloten hun ogen en even vulde hun ademhaling de ruimte, tot er een gehuil uit de babyfoon klonk.

‘Mam, pap, dit is Sophia.’ Zenuwachtig keek Lotte toe hoe haar ouders Sophia een hand gaven en haar welkom heetten in het huis. Er viel een korte stilte waarin iedereen ongemakkelijk naar elkaar staarde, tot haar moeder haar vader meenam om thee te gaan zetten. Een taak die duidelijk geen assistentie nodig had.

Hoofdweg 4

Sophia glimlachte haar ouders nog een tijdje na, voor de zekerheid, en ademde toen opgelucht uit. ‘Je ouders komen erg aardig over.’ Ze draaide zich om naar Lotte en de lach stierf van haar gezicht. ‘Ben je nou je adem aan het inhouden?’ vroeg ze verbaasd, een giechel onderdrukkend. Paniekerig haalde Lotte adem. ‘Het is allemaal zoveel opeens.’

‘Wat?’ Bezorgd legde Sophia haar armen rond haar middel en trok haar iets tegen zich aan. ‘Om een meisje mee te nemen, om jou mee te nemen naar mijn ouders. Dat we hier gaan wonen. Het voelt alsof ik hier langer over heb moeten nadenken.’ Sophia’s greep verslapte iets. ‘Heb je spijt dat je me hebt gevraagd hier te komen wonen?’

Met grote ogen staarde Lotte haar aan en legde toen haar handen om Sophia’s gezicht. ‘Nee, absoluut niet.’ Ze glimlachte geruststellend. ‘Ik weet alleen niet of mijn ouders er wel klaar voor zijn. Ik heb ze niet zoveel tijd gegund eraan te wennen. Ik was er gewoon opeens, met jou, en ik weet niet hoe het gaat zijn de eerste paar weken.’

Sophia sloeg haar ogen neer. ‘Denk je dat je je zoveel zorgen had gemaakt als je een jongen mee had terug genomen?’ Lotte’s mondhoek trok iets omhoog. ‘Dan had ik me nog meer zorgen gemaakt, want dan zou ik hem moeten vertellen dat ik andere onderdelen dan de zijne prefereerde.’ Sophia duwde zachtjes tegen haar schouder. ‘Je weet wat ik bedoel.’

‘Zou het makkelijker zijn? Misschien.’ antwoordde ze naar waarheid. ‘Maar dat alleen maar omdat niemand anders zou weten. Dit is nieuw en anders, maar het is niet verkeerd en ik heb er zeker geen spijt van. Mijn ouders zijn oud, maar ze willen dat ik gelukkig ben. En zodra ze merken dat ik nooit gelukkiger ben geweest,’ Ze glimlachte breed en trok Sophia dichter tegen zich aan. ‘zullen ze net zoveel van je houden als ik dat doe.’

De rest van de dag waren ze druk bezig met het uitpakken van hun spullen, waarbij Elora regelmatig de slaapkamer in kwam om Sophia de oren van het lijf te vragen. Toen ze die avond aan tafel zaten voor het avondeten was Sophia’s hele leven al uitgepluisd, en werd er over heel gewone dingen gepraat.

Tevreden keek Lotte toe hoe haar moeder Sophia nog meer eten aan probeerde te bieden, en hoe Sophia het op haar beurt met een grote glimlach in ontvangst nam.Toen haar vader erachter kwam dat Sophia’s vader haar vroeger altijd meenam naar zijn garage, begonnen ze enthousiast te praten over oude auto’s die nooit en te nimmer meer de weg op zouden mogen.

Toen het later werd en haar ouders geen nieuwe vragen meer konden bedenken voor Sophia, zeiden ze goedenavond en verdwenen naar boven. Nadat ze alle glazen in de vaatwasser hadden gezet en de lichten beneden hadden uitgedaan, gingen Lotte en Sophia zelf ook naar boven.

‘Ik denk dat ik het er nog best goed vanaf heb gebracht.’ concludeerde Sophia terwijl ze haar pyjamabroek aantrok. Lotte stond in het midden van de kamer haar tanden te poetsen. ‘Ik ben trots op je.’ wist ze er wat vervormd uit te krijgen, terwijl de tandpasta uit haar mond, over haar kin gleed.

‘Wist je dat je een stuk minder aantrekkelijk bent met tandpasta op je kin?’ vroeg Sophia grinnikend. Lotte rolde met haar ogen en liep de kamer uit om haar gezicht schoon te maken. Ze kwam terug in haar pyjama (en zonder tandpasta op haar kin), en kroop naast Sophia onder het dekbed.

‘Onze eerste nacht hier, best spannend hè?’ Ze draaide haar hoofd Sophia’s kant op. ‘Het is net alsof ik hier aan het logeren ben.’ fluisterde Sophia als antwoord. Lotte zocht naar haar hand onder het dekbed. ‘Maar snel zullen we hieraan gewend zijn. Dan hebben we een heel dagritme en denken we er niet eens meer over na om ons ongemakkelijk te voelen.’ Sophia draaide haar hoofd ook en glimlachte. ‘Ja, snel.’

Verderop in de gang staarde Elora bedachtzaam naar het plafond. ‘Wat zouden ze aan het doen zijn, denk je?’ vroeg ze zachtjes aan Josh, die al met zijn ogen dicht naast haar lag. ‘Slapen, waarschijnlijk.’ mompelde hij, een gaap onderdrukkend.‘Best vreemd hè?’ klonk het naast hem.‘Niet echt, het is één uur ‘s nachts.’ Ditmaal gaapte hij luid.

‘Dan vraag ik me toch af hoe dat allemaal gaat tussen twee meisjes.’ ‘Ik denk dat je te oud bent voor een experimentele fase.’ Eindelijk kreeg ze door dat haar man haar zat te plagen, dus stompte ze hem grinnikend tegen zijn arm. ‘Zolang je me niet verlaat voor een jongere vrouw, mag je me slaan zoveel je wilt.’ grijnsde hij, waarna ze beiden in slaap vielen.

Hoofdweg 5

‘Je ziet er geweldig uit lieverd! Draai nog eens een rondje.’ ‘Mam...’ Isabella rolde met haar ogen terwijl ze nog eens ronddraaide. ‘Een echte jonge dame.’ fluisterde Mira trots. ‘Mam...’ Isabella zuchtte en omhelsde haar moeder.

‘Kan ik nu gaan? Aaron trakteerd me op voedsel omdat het mijn verjaardag is. Gratis voedsel, die kans krijg ik maar één keer in het jaar. Dat kan ik niet aan me voorbij laten gaan.’Mira lachte. ‘Oké, veel plezier dan maar.’ Ze kreeg een vluchtige kus op haar wang, maar daarna was haar tienerdochter uit het zicht verdwenen.

‘Mogen mijn ogen al open?’ Isabella trappelde van ongeduld, terwijl ze haar handen voor haar ogen hield. ‘Nee, eerst draai ik je nog een paar keer rond zodat je je niet meer kan oriënteren.’ Hij begon aan haar arm te trekken en braaf begon ze te draaien.

‘Aaron, ik weet al waar we zijn.’ ‘Correctie, dat weet je niet. Je bent volledig gedesoriënteerd.’ klonk Aarons stem achter haar. ‘We hebben afgesproken voor de Subway, ik denk dat de verassing er behoorlijk af is.’ grijnsde ze.

Hij stopte met haar ronddraaien en trok haar handen voor haar ogen weg. ‘Ogen open, en doe of je verrast bent, jij vieze pretverpester.’ Braaf opende ze haar ogen en knipperde een paar keer. ‘Dat is de H&M.’ wees ze hem er op. Ze draaide zich om, naar waar ze wist dat de Subway was en trok hem mee.

‘Je was in ieder geval verward. De verassing bleef!’ Vrolijk hield hij de deur voor haar open. Medelijdend legde ze haar hand op zijn schouder. ‘Nee Aaron, nee.’

Hoofdweg 6

Nienke was hongerig, moe en zwanger. Ze stond op knappen en had een onbekend aantal achtereenvolgende dagen op de bank doorgebracht. Björn was weg met Holiday en ze had zich niet eens bewogen om koekjes uit de keuken te halen. Haar situatie was kritiek. Gek was het dan ook niet, dat zodra ze de deurbel hoorde ze hardop kreunde en een onbeheersbare woede haar vulde.

Ze hees zichzelf omhoog van de bank en strompelde kwaad mompelend naar de voordeur. Vermoeid greep ze naar de deurknop en opende de deur. ‘Dit kan het maar beter waard zijn, want anders sta ik niet langer in voor mijn acties.’ zei ze tegen de figuur aan de andere kant van de nog maar half geopende deur, terwijl ze met haar vrije hand haar rug ondersteunde.

Verbaasd en een beetje (een heel klein beetje) beschaamd staarde Nienke naar een onbekende persoon. Deze staarde meteen naar haar buik en trok een beetje wit weg. ‘Oh wauw. Auw.’ Nienke kneep haar ogen een beetje samen terwijl ze neerkeek op het meisje. ‘Sorry, ik verwachtte niet dat je iemand zou zijn die ik niet kende. Normaal ben ik veel aardiger, maar…’ Ze wees naar haar uitstekende buik.

Het meisje, of de heel erg knappe jonge vrouw, staarde met grote ogen naar haar buik, alsof ze nog nooit zoiets afschrikwekkends had gezien, Ondertussen begon Nienke zich steeds ongemakkelijker te voelen. ‘Geen zorgen, ik ben niet heel erg dik, gewoon zwanger.’

Eindelijk keek de vrouw haar weer aan. ‘Sorry.’ Het leek alsof ze zich om wilde draaien, maar zich toen weer bedacht. ‘Ik kom eigenlijk voor… Voor Björn? Ik had niet verwacht...’Nienke nam haar van top tot teen in zich op en stapte toen opzij. ‘Kom binnen.’

Drie kwartier later werd de voordeur geopend en kwam Holiday de woonkamer ingestormd, kort daarop gevolgd door Björn. ‘Serieus Nien, Holiday poept zoveel, ik denk dat we haar na moeten laten-’ Hij stopte in de deuropening toen hij zag dat Nienke niet alleen op de bank zat. ‘Oh shit.’

Ze stond op toen hij niets meer zei. ‘Het spijt me. Ik wil jullie geen last bezorgen. Ik kwam alleen maar om te kijken hoe ze was.’ Vlak voor hem bleef ze stilstaan. ‘Duidelijk was ze het allemaal waard voor jou. Dat wilde ik gewoon even zeker weten.’ Even staarde ze hem aan, maar liep toen langs hem heen. ‘Ik ga nu weer. Het was… Interessant om je te ontmoeten Nienke. Succes met de baby.’

Nienke staarde hem vanaf de bank met een dodelijke blik aan. ‘Ik laat je wel even uit.’ mompelde hij terwijl hij de deur voor haar openhield. ‘Het spijt me.’ zei hij haar nog voor ze kort knikte en de deur doorliep, weg van het huis en weg van hem.

Zodra de deur weer was gesloten en Björn terug de kamer in was geschuifeld, begon Nienke te schreeuwen. ‘Hoe kon je haar dat aandoen?’ Ze sloeg hem hard tegen zijn bovenarm. ‘Auw- Nien!’ Hij greep naar de zere plek. ‘Ik deed het niet om haar pijn te doen, ik ging weg omdat ik alleen van jou houdt.’ probeerde hij uit te leggen, waarop ze gefrustreerd kreunde en terugzakte in de bank.

‘Je wist dat ik mijn verloofde voor jou had verlaten, waarom vind je het nu zo erg?’ Hij probeerde naast haar te gaan zitten, maar ze sprong (ofnouja, hees zichzelf met veel gekreun) meteen weer overeind en keek op hem neer.‘Toen was ze niet echt. Nu stond ze voor mijn deur en zat ze in mijn huiskamer. En ze is er ziek van. Ze is er duidelijk helemaal, compleet ziek van Björn!’

Met een kreun haalde hij zijn handen door zijn haren. ‘Wat had ik dan moeten doen? Had ik bij haar moeten blijven, wetend dat jij er was en alles wat ik voelde moeten negeren alleen maar om haar alle pijn te besparen?’ Hij keek haar aan met smekende groene ogen en ze wist dat ze daar geen antwoord op kon geven.‘Ik ga naar bed. Jij slaapt vanavond op de bank.’ En ze stormde de kamer uit.

Ze lag in bed en wist dat ze misschien iets minder fel gereageerd had als ze niet zwanger was geweest. Maar ze voelde zich misselijk bij de gedachte dat ze iemand anders zoveel verdriet had gedaan, zonder het te weten. De trap kraakte en ze wist dat Björn naar boven kwam, dus trok ze het dekbed steviger om zich heen.

‘Nien?’ Ze lag met haar rug naar hem toe in de donkere kamer en hoopte dat hij weg zou gaan.Het bed kraakte terwijl hij over zijn kant naar haar toe schoof. ‘Waarom ben je zo boos?’ vroeg hij zachtjes, dicht bij haar oor. Zijn hand lag over het dekbed heen op haar buik en ze kneep de stof samen in haar gebalde vuist. Ze wilde huilen, al deed ze dat eigenlijk nooit.

‘Of is er nog iets anders?’ vroeg hij bezorgd, terwijl hij voorzichtig probeerde haar lichaam naar hem toe te draaien. Voor ze het wist voelde ze een traan over haar wang glijden, maar ze had geen zin om hem weg te vegen. ‘Ze stond voor de deur en ik wist niet wie ze was, maar ik zag hoe ze naar me keek en ik voelde het.’ Ze haalde diep adem.

‘Ik voelde me zo schuldig, terwijl ik er niets aan kon doen. Ik heb je niet aangezet haar te verlaten, zelfs niet met alles wat ik voor je voel, maar ze keek me aan met zo’n blik en ik voelde me zo schuldig.’ Ze draaide zich op haar rug zodat ze hem aan kon kijken en voorzichtig veegde hij de traan van haar wang. ‘Je bent zo’n eikel.’ fluisterde ze, verstikt door haar verraderlijke, zwangere emoties.

Hij sloeg zijn ogen neer, zijn duim stopte in zijn beweging over haar wang en lag alleen nog maar stil. ‘Ik weet het.’ zei hij uiteindelijk, waarop ze luid snikte. ‘Misschien is het geen excuus, maar nadat ik jou weer gezien had kon ik mezelf gewoon niet meer stoppen. Jij bent het altijd geweest voor mij. Na het misverstand, nadat ik niet naar je wilde luisteren en gewoon ben afgestudeerd en weg ben gegaan, kon ik het niet opbrengen je nog een keer te laten gaan.’

Hij omvatte haar gezicht met zijn hand. ‘Ik heb er niet over nagedacht, ik moest het beëindigen met haar en terug naar jou komen, voor het misschien te laat zou zijn.’ Zijn gezicht hing vlak boven het hare en ze wilde dat het daarmee allemaal gezegd was. In plaats daarvan gleden er nog meer tranen over haar gezicht.

‘Dat maakt me juist zo bang.’ Ze haalde diep adem. ‘Dat je er niet over nadacht. Toen ik haar zag realiseerde ik me pas wat wij aan het doen waren.’ Ze knipperde de tranen uit haar ogen, zodat ze hem recht kon aankijken. ‘Wat als je hier niet goed over na hebt gedacht. Over ons. Je bent hier komen wonen en ik ben zwanger en we hebben er geen moment bij stilgestaan wat we aan het doen zijn.’ Ze slikte diep. ‘En wat als je je bedenkt?’

Hij wist niet of hij moest lachen of huilen. Hij liet zijn voorhoofd tegen dat van haar rusten en streek met zijn neus langs die van haar. ‘Ik zal me niet bedenken. Ik heb jaren gehad om na te denken over ons, dat is waarom alles zo snel is gegaan sinds ik hier ben.’ Hij sloeg zijn arm stevig om haar heen terwijl haar trillerige ademhaling zijn hart sneller deed kloppen.

‘Jij bent alles dat ik ooit gewild heb, de enige waaraan ik de afgelopen jaren heb kunnen denken zelfs als ik probeerde dat niet te doen en dat je denkt dat dat misschien niet voor altijd zou kunnen zijn, doet ongelofelijk veel pijn. Ik kan jou er niet honderd procent van overtuigen dat je geen gelijk hebt, maar ikzelf weet dat dit het is. Ik wil jou en ik wil onze baby en ik wil het voor altijd.’

Voor ze nog iets kon zeggen of meer onzekerheden kon uitten, trok hij haar tegen zich aan en kuste haar alsof zijn leven ervan afhing. Ze sloeg haar armen om zijn nek en al snel kwamen er geen nieuwe tranen meer. Tussen hen in schopte de baby en met een grote lach liet hij zijn hand onder het dekbed glijden om haar buik beter te kunnen voelen.

‘Ik hou van jou, jij eikel.’ fluisterde Nienke op een serieuze toon terwijl hij zijn kleren uittrok tot hij in zijn ondergoed onder het dekbed schoof.Hij sloeg zijn armen weer om haar heen en tevreden nestelde ze zich tegen hem aan. ‘Ik hou ook van jou.’ Een tijdje lagen ze in stilte, terwijl Björn door haar haren streek en haar hoofd kuste, tot hij zijn mond weer opendeed. ‘Laten we ons voor altijd officieel maken.’

‘Ik kan gewoon bijna niet geloven dat dit ons huis is.’ Katja stond met een enorme glimlach in de hal van het brandschone, gloednieuwe huis. De afgelopen weken waren ze dan wel druk bezig geweest met het inrichten en het woonklaar maken, maar vandaag was de dag dat ze officieel introkken.

Hoofdweg 7

‘We wonen samen. Hier.’ glunderde ze terwijl ze haar armen om Damians nek sloeg. Hij glimlachte terug, sloeg zijn armen om haar middel en trok haar dichter tegen hem aan. ‘Het is helemaal van ons en we zijn hier helemaal alleen.’ beaamde hij.‘Tijd om de koffers uit te pakken!’ riep Katja vrolijk uit terwijl ze een koffer pakte en ermee de trap op begon te rennen. Hoofdschuddend volgde Damian haar met de rest van de bagage.

Toen hij in de slaapkamer aankwam lag Katja’s koffer al open op het bed en was ze druk bezig haar kleren vanuit de koffer naar de kledingkast te het verplaatsen. Aan de andere kant van het bed opende Damian zijn eigen koffer en wilde deze gaan uitpakken, maar Katja maaide vermoed met haar armen. ‘Dat doe ik wel, dan kan ik een juiste indeling van de kast voor ons bepalen.’

Hij staarde haar even aan, maar rolde toen met zijn ogen, omdat hij wist dat er tegenin gaan absoluut geen zin had. En als zij graag zijn spullen wilde opruimen, dan had hij daar geen problemen mee. ‘Ik ga beneden de tv maar eens aansluiten.’ zei hij daarom vrolijk voor hij haar een kus gaf en naar beneden verdween.

Enthousiast ging Katja verder met het inruimen van de kleren, ondertussen neuriënd, tot haar eigen koffer helemaal leeg was. Ze kwam tot de conclusie dat, hoewel ze zelf twee laden in beslag had genomen, Damian vast wel genoeg zou hebben aan één lade. Ze liep om het bed heen en opende zijn koffer, waarin ze eerst zijn donkerblauwe van zijn zwarte sokken begon te scheiden, omdat hij die helemaal door elkaar had gegooid.

Ze begon zich net af te vragen hoeveel blauwe en zwarte sokken een man werkelijk nodig kon hebben, toen ze de bodem van de koffer bereikte. En ze een klein zwart doosje vond. ‘Nee,’ fluisterde ze, terwijl ze het doosje met grote ogen oppakte. Ze beet op haar lip. Openmaken of niet? Voorzichtig tilde ze het deksel iets op en hield het doosje dicht bij haar gezicht om door de smalle opening te gluren.

‘NEEEEE!’ Damian wierp zichzelf over het bed heen naar haar toe en griste het doosje in een worsteling uit haar handen. Sprakeloos keek ze naar hem op terwijl hij het doosje snel teruggooide in zijn koffer, alsof ze het daarmee zou vergeten. ‘Ik moest je vragen tijdens ons eerste diner hier met muziek op de achtergrond en nette kleren.’ kreunde hij beschaamd.

‘Oké.’ Ze schraapte haar keel. ‘Ik heb niks gezien.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat is niet hoe het werkt en dat weet jij ook wel.’‘Ik weet niet waar je het over hebt.’ zei ze terwijl ze van het bed klom en zijn sokken in zijn la begon te leggen. Ze stond met haar rug naar hem toe en hoorde hoe hij het doosje uit de koffer haalde, voor hij de kamer weer verliet.

Die avond schepte ze zenuwachtig het eten op twee borden en bracht dat naar de tafel. ‘Jij ziet er netjes uit voor het avondeten.’ plaagde Damian, die zelf over zijn overhemd streek.Ze probeerde nonchalant haar schouders op te halen. ‘Het is onze eerste avond hier, dus wilde ik het speciaal maken.’

Ze ging zitten en streek haar rok glad. Haar handen waren klam. Toen ze opkeek van haar bord, zat Damian naar haar te kijken. ‘We kunnen niet normaal gaan eten, of wel?’ vroeg hij met ingehouden adem.Ze schudde haar hoofd en hij stond op van zijn stoel.‘Wacht, de muziek! Zet de muziek aan.’ herinnerde ze hem er opgelaten aan.

Snel kwam hij weer overeind, omdat hij al bijna op zijn knie voor haar had gezeten, en rende naar de stereo toe om deze aan te zetten.Met een sfeervol muziekje op de achtergrond, liep hij terug naar de tafel en zakte naast haar stoel door zijn knieën.

Ze haalden tegelijk diep adem, waardoor ze nerveus begonnen te giechelen. ‘Dit is niet hoe ik het had gewild.’ mompelde Damian terwijl hij nerveus haar hand vastpakte en er achterkwam dat allebei hun handen te warm en te plakkerig waren.Met zijn andere hand reikte hij naar zijn broekzak en dwong zichzelf om haar aan te kijken.

‘Katja, we kennen elkaar nu al een aantal jaren. En we zijn dan wel iets korter een stel dan dat we elkaar kennen, maar ondanks de wat moeilijkere dingen hebben we het met elkaar uit weten te houden. En ik denk, dat we elkaar nog wel een aantal jaar meer kunnen verdragen.’ Hij liet haar hand los en maakte het doosje open.

‘Katja, wil je met me-’‘Ja!’ riep ze uit terwijl ze zichzelf van haar stoel afwierp en hem om de hals vloog. ‘Het is de bedoeling dat je me de vraag laat stellen.’ grinnikte hij opgelucht.‘Ik wacht al de hele middag, ik kon me niet meer inhouden.’ Vrolijk liet ze hem haar hand vastpakken en de ring om haar vinger schuiven.‘Zo ongeduldig.’ mompelde hij voor hij haar in zijn armen sloot.

Een fijne voortzetting van uw dag gewenst.

Stamboom