Hs. 18

„Goedemorgen meisje.‟ Begroet Marsha Nienke als het buiten nog donker is.

Rijksweg 3

„Vond jij het weer nodig om mama wakker te maken?‟

„Ja!‟ Roept Nienke vrolijk, maar dan kijkt ze bedrukt.

Snel neemt Marsha haar mee naar de commode, om een schone luier om te doen.

Even later staat Nienke in haar pyama met een krijtje in haar mond aan de speeltafel, terwijl haar moeder haar felsje opwarmt.

Eerst word ze aangekleed, en dan word ze in de kinderstoel gezet om te ontbijten met het hele gezin.

„s Middags word ze in haar wiegje gelegt door haar vader, voor een midagdutje.

„Slaap lekker Nienke, lief zijn. Mama en Milo komen zo thuis.‟ Zegt hij voor hij een afscheidskusje op haar voorhoofd drukt.

En inderdaad, rond drie uur „s middags komt de schoolbus van Milo de straat ingereden, gevolgt door de carpool van Marsha.

„Tot morgen!‟ Roept Milo vrolijk naar de buschauffeuse.

„Mama!‟ Roept hij vrolijk wanneer zijn moeder uit haar carpool is gestapt.

Enthousiast omhelst hij haar, en vervolgens loopt Marsha door naar binnen om bij Nienke te kijken.

Milo daar in tegen blijft buiten, want hij heeft een goede schoolvriendin van school meegenomen.

„Wat wil je doen?‟ Vraagt hij aan Aafke.

„Geen idee? Gewoon een beetje kletsen.‟ Antwoord Aafke simpel.

En dus zitten ze voor een uurtje gezellig buiten in het gras te kletsen.

De rest van de middag doen ze spelletjes, waaronder diefje met verlos, tot Aafke naar huis moet.

Na het avondeten begint hij maar aan zijn huiswerk, iets wat hij elke dag braaf maakt.

Ondertussen is het voor Nienke bed tijd, maar word ze eerst nog even op het potje gezet.

„Je leert het wel.‟ Zegt Marsha lachend als ze naar de commode loopt om Nienke haar pyama aan te doen.

Als al zijn huiswerk tot het laatste sommetje is gemaakt, kruipt hij in bed, om morgen weer vrolijk naar school te gaan.

De volgende avond heeft Vincent een dineetje met het schoolhoofd van de particuliere school geregelt.

Met de goede kookkunsten van Marsha, en een rondleiding door het huis, en natuurlijk de cijfers van Milo, hoopt hij dat Milo een plaatsje kan krijgen.

En hoe hij het heeft gedaan, weet hij niet precies, maar even later zit hij samen met het schoolhoofd op de bank „SSX3‟ te spelen.

„U heeft me weten te overtuigen.‟ Zegt het schoolhoofd na een gewonnen potje terwijl hij Vincent de hand schud.

Zodra het schoolhoofd is uitgezwaaid, gaat Vincent naar boven om bij Marsha in bed te kruipen.

De volgende morgen kijkt Milo omhoog naar de schoolbus.

“Die ziet er niet anders uit.” Denkt hij vrolijk.

Even trekt hij zijn nieuwe stropdasje recht en stapt dan de bus in.

„Kom op Nienke, je hebt het bijna helemaal door.‟ Moedigt Vincent Nienke aan, tijdens de dagelijkse praat oefeningen.

„Belend Botje ging varen!‟ Roept Nienke vrolijk als antwoord.

„s Middags komen Milo en Marsha weer tegelijk thuis.

„Was het leuk?‟ Vraagt Marsha terwijl ze haar zoon omhelst.

„Heel leuk!‟ Antwoord Milo enthousiast.

„Wie is dat?‟ Vraagt Carlijn vanachter de krant als Rick al tien minuten aan de telefoon hangt.

„Yara.‟ Antwoord Rick tussen twee zinnen door.

Rijksweg 1

Die avond is Carlijn nogal stil, en wanneer ze naar bed gaan, kan ze de slaap niet vatten.

„Fijne verjaardag lieverd.‟ Begroet Rick haar de volgende morgen als ze allebei op de badkamer zijn.

„Hou op.‟ Zegt Carlijn geïrriteert terwijl ze zich los maakt.

Verbaasd kijkt Rick toe hoe Carlijn de badkamer uitloopt, de gang door.

Zuchtend trekt ze de schuifdeur naar het terras open, en laat zich op het bankje zakken.

Zuchtend leunt ze achterover, ze heeft er helemaal geen zin in om vanavond op te groeien naar oudere.

Een uurtje blijft ze buiten op het bankje liggen om te peinzen, maar ze weet dat aan het opgroeien geen ontsnappen is.

En dus raapt ze zichzelf bij elkaar, en loopt weer naar binnen.

Als ze beneden komt herinnert ze zich dat Rick al naar zijn werk is, en dus start ze de laptop op om verder te gaan met haar roman.

De rest van de middag besteed ze aan schrijven, af en toe wat eten en wat drinken, en dan weer verder gaan.

Net als ze opstaat om nog wat koffie te halen, voelt ze twee warme armen om haar heen.

„Het is bijna tijd.‟ Merkt Rick zachtjes op.

„Weet ik.‟

„Ik wil helemaal niet oud zijn.‟ Mompelt ze vervolgens terwijl ze zich omdraait in zijn armen.

„Hé, je blijft altijd mijn mooie,lieve, knappe vrouw hoor. En trouwens, morgen is het mijn beurt.‟ Zegt Rick terwijl hij een kus in haar nek drukt.

„Dat is waar, dan zijn we samen oud.‟ Antwoord Carlijn lachend.

„Dan denk ik dat het nu moet gebeuren.‟ Snel drukt ze een kus op zijn lippen, en doet dan een stap achteruit.

„Dat is lang geleden.‟ Zegt ze wanneer ze opeens het lang uitgebleven getintel in haar voeten weer voelt.

„Shit!‟ Roept ze kwaad terwijl ze naar haar rug grijpt.

„Dat doet pijn.‟

Vervolgens staat er een oudere versie van haar.

„Wauw, echt zo niet mijn kleding.‟ Zegt ze op dezelfde toon als ze dat als tiener deed.

Rick wil zijn armen al om haar heen slaan voor een knuffel, maar ze schud met haar hoofd.

„Eerst iets veranderen.‟ Zegt ze voor ze de trap op gaat.

Snel gaat Carlijn naar haar slaapkamer, en haalt daar het setje kleren uit dat ze al van te voren had gekocht.

Even later komt ze met haar nieuwe kleren aan weer naar beneden gelopen.

„Dit zit toch wat beter dan die soep kleren.‟ Zegt ze lachend tegen Rick die onderaan de trap staat.

„En het staat je ook beter.‟ Zegt Rick vleiend terwijl hij zijn armen om haar heen slaat.

„Slijmbal.‟ Zegt Carlijn dan ook lachend.

„Dat neem je terug!‟ Roept Rick meteen uit terwijl hij haar stevig vast pakt.

Carlijn wil er meteen weer iets tegen in brengen, maar Rick is haar voor en snoert haar de mond met een lange zoen.

En de activiteiten gaan nog tot laat in de avond door..

De volgende morgen zit Carlijn geconcentreert „De Sims 3‟ te spelen, als Rick voor het beeld loopt en meld dat hij naar zijn werk gaat.

Aangezien haar Sim toch ontslagen is, zet ze het spel uit en loopt naar de telefoon.

„Hoi lieverd, ik vroeg me af of je zin had om te komen voor je vaders verjaardag?‟ Vraagt ze even later als ze Yara aan de telefoon heeft.

Een uurtje later is de afgesproken tijd, en dus loopt Carlijn naar buiten om iedereen te begroeten.

Ook Vincent en Milo zijn gekomen, omdat Vincent Rick toch als zijn eigen vader blijft zien.

„Hallo lieverd.‟ Begroet Carlijn haar kleinzoon.

„Hooi oma? Is er taart?‟ Vraagt Milo enthousiast.

Lachend schud Vincent zijn hoofd, en omhelst vervolgens zijn moeder.

„Hij is nogal gek op verjaardagen.‟ Meld hij overbodig.

Vrolijk loopt Carlijn weer terug naar Milo, en pakt hem bij zijn handen.

Ze ziet haar kleinzoon niet vaak, dus maakt ze goed gebruik van de situatie door Milo hard rond te draaien.

Als ze het allebei koud krijgen, besluiten ze naar binnen te gaan, waar Yara druk bezig is met het spel „SSX3‟.

Meteen pakt Milo ook een console, en zo word het een wedstrijdje.

„Kom op Yaar! Naar links!‟ Roept Vincent enthousiast van achter de bank terwijl hij over haar schouder meekijkt.

„Kappen Vin!‟ Roept Yara lachend terug.

Even later zitten (half) broer en zus samen op de bank te spelen, en dus neemt Carlijn Milo mee naar boven, waar hij tegen de boksbal wil slaan.

„Dit is echt leuk!‟ Roept hij lachend terwijl hij nog een keer slaat.

Aan het einde van de middag komt Rick thuis van zijn werk, niet wetend dat Carlijn dit geregeld heeft.

Carlijn staat ondertussen tosti‟s te bereiden, terwijl Milo en Yara weer achter de Wii zitten.

Maar zodra haar vader binnen komt, staat Yara vrolijk op.

„Fijne verjaardag pap!‟ Zegt ze terwijl ze hem drie zoenen op zijn wang geeft.

„Dankjewel.‟ Zegt hij verbaasd, voordat hij naar Carlijn toe loopt.

„Heb jij dit geregeld?‟ Vraagt hij lachend.

„Ja, wil je ook een tosti?‟ Vraagt Carlijn luchtig.

Even later zitten ze allemaal met een tosti aan tafel, luisterend naar hoe Milo Yara weer verslagen heeft.

Nadat iedereen zijn tosti op heeft, en nog even heeft gebabbelt, vestigt Rick de aandigt op zich.

Zodra iedereen om hem heen staat, beginnen de tintelingen in zijn tenen, en voorzichtig draait hij een rondje.

Lachend bekijkt hij zichzelf, en constateert dat oudere zijn best meevalt.

„Je ziet er prima uit.‟ Zegt Carlijn lachend alsof ze zijn gedachten kan lezen, terwijl ze snel een pluisje van zijn shirt haalt.

„Fijn, dat was ook de bedoeling, de goedkeuring van mijn vrouw.‟ Antwoord Rick lachend voor hij haar in zijn armen neemt.

„Goed, als jij nou eerst andere kleren aan gaat trekken, ruim ik het hier een beetje op.‟

Even later komt Rick paraderend de trap weer af, waardoor Yara en Carlijn allebei in de lach schieten.

„Beter?‟ Vraagt hij lachend terwijl hij op Carlijn af stapt.

„Veel beter.‟

„Goed,‟ Hoort ze Yara opeens zeggen.

„Ik denk dat Vin, Milo en ik maar moeten gaan?‟

Protesterend kijkt Vincent op van zijn spel, maar ziet dan de blik van Yara.

Even later hebben ze alledrie hun jas al aan, en lopen Vincent en Milo richting huis, en wacht Yara op haar taxi naar de campus.

Zodra die geariveert is, hebben Carlijn en Rick het rijk weer alleen, en daar word goed gebruik van gemaakt.

„Kom op Jade, vertel het pleas?‟ Smekend kijkt Joan op haar zus neer, maar die houdt haar kaken op elkaar.

Academie de Keizer, Studenten vereniging

„Zoals ik al vijf keer heb verteld deze morgen, Joan,‟ Zegt Jade kwaad terwijl ze omhoog kijkt.

„Is dat het je niet aangaat en dat je me met rust moet laten.‟

Geïrriteert richt ze haar aandacht weer op haar opdracht, terwijl Joan nog steeds naast haar staat.

„Ga weg.‟ Zegt ze nog een keer kwaad, en een tikkeltje dreigend, terwijl ze haar pen hard in het papier drukt.

„Oké, best, maar het is dat ik naar college moet.‟ Zegt Joan beledigt, terwijl ze zich omdraait om op weg te gaan.

Meteen zodra Joan weg is, loopt Jade richting de keuken om álweer een kom havermout naar binnen te werken.

Als ook Yara en Jaap naar college zijn vertrokken, besluit ze dat het tijd is om Constantijn te bellen.

„Hoi, met mij, ik moet je wat vertellen.‟

Rustig legt ze het verhaal uit, en probeert niet te stotteren, en aan het einde van haar verhaal meld Constantijn dat hij eraan komt.

Ze besluit in de tussentijd maar even de rekeningen te betalen, zodat Joan en Yara niet wéer boos op haar kunnen worden vanwege het feit dat ze niks uitvoert.

Zodra de rekeningen in de brievenbus liggen, en ze weer naar binnen wil lopen, voelt ze twee armen om zich heen, en dankbaar knuffelt ze Constantijn terug.

„Ik ben zo blij dat je er bent.‟ Zegt ze eerlijk.

Constantijn knikt alleen maar, terwijl hij haar weer los laat.

„Even over later, je weet toch dat ik er altijd voor je zal zijn?‟ Vraagt hij dan serieus, en dankbaar knikt ze.

Even kijken ze elkaar aan, maar dan zakt Constantijn opeens door zijn knieën.

Even knijpt hij zenuwachtig zijn ogen dicht, maar dan haalt hij trillerig iets uit zijn zak.

Verbaasd en met open mond kijkt Jade naar de fonkelende ring die in het zwarte doosje zit, dat Constantijn net uit zijn zak heeft gehaald.

„Uhm, Jade, zou je.. Zou je met me willen trouwen?‟ Vraagt hij zenuwachtig.

Vertederd haalt Jade de ring in het doosje, en schuift hem vervolgens om haar vinger.

Voorzichtig houdt ze hem richting de zon, waardoor hij nog meer fonkelt.

„Natuurlijk wil ik met je trouwen!‟ Roept ze dan vrolijk uit.

Lachend komt Constantijn overeind en neemt haar in zijn armen.

Voorzichtig legt hij zijn armen om haar middel, maar Jade pakt hem stevig vast, en drukt een zoen op zijn lippen.

Als ze elkaar uiteindelijk los hebben gelaten, laat Constantijn zijn handen voorzichtig over haar buik glijden.

„Er is wel iets dat ik je moet vertellen.‟ Zegt hij als hij weer overeind komt.

Geschrokken kijkt ze hem aan.

„Ik ben gestopt, hier op de universiteit, en heb een huisje gevonden. Nouja, dat huis is dan nu ook van jou, als je klaar bent met je studie natuurlijk.‟

„Maar dat betekent dus dat ik daar vanavond heen vertrek.‟ Voorzichtig laat hij zijn hand over haar wang gaan.

„Vind je dat erg?‟ Vraagt hij dan zachtjes.

„Tuurlijk niet, het is jammer dat je weggaat, maar het is alleen maar beter voor de kleine om vast aan de toekomst te denken.‟ Met haar vrije hand wrijft ze even kort over haar buik.

„Je bent geweldig, maar ik moet nu gaan.‟

Nog één keer vallen ze elkaar in de armen.

„Zodra ik ben afgestudeert kom ik naar je toe.‟ Beloofd Jade hem nog.

En dan gaat hij weg.

Die avond typt ze afwezig haar paper, het is nu nóg belangrijker dat ze niet blijft zitten.

Bij Constantijn zijn is haar teveel waard.

De volgende morgen is Yara zoals gewoonlijk weer als eerste wakker, en ze besluit van die situatie gebruik te maken door Johan te bellen.

„Hoi lieverd, ik vroeg me af of je langs kan komen?‟ Vraagt ze vrolijk als ze hem aan de lijn krijgt.

Even later komt Johan aangelopen, en enthousiast rent ze naar buiten.

„Goedemorgen liefje.‟ Zegt hij lachend voor hij haar goed begroet.

„Feestje gehad?‟ Vraagt ze lachend als ze even naar zijn toga heeft gekeken.

„Ja, het was nogal laat, dus geen tijd meer om te kleden.‟

Terwijl Yara en Johan het beneden naar hun zin hebben, hebben Jaap en Joan dat weer is op hun eigen manier.

„Pak aan!‟ Roept Yara lachend terwijl ze Johan op zijn hoofd mept met haar kussen.

„Nee jij pak aan!‟ Roept Johan terug terwijl hij zijn kussen opnieuw in de lucht heft.

Maar allebei stoppen ze met wat ze doen, als er opeens een oorverdovende gil uit de keuken klinkt.

„Godverdomme Joan!‟ Roept Jade kwaad terwijl ze haar vuisten balt.

„Yara!‟ Snikkend bijt ze op haar lip, waardoor ze nog harder moet huilen.

„We zijn er al.‟ Zegt Yara hijgend, met Johan achter zich aan.

„Jezus, dit doet pijn!‟ Roept Jade terwijl de tranen nog steeds over haar wangen lopen.

Maar dan opeens, houdt het op, en begint ze jagend te puffen, tot ze eindelijk haar kindje in haar armen houdt.

„Wauw.‟ Is het enige dat ze uit weet te brengen terwijl een laatste verdwaalde traan op de grond drupt.

„Wat is het?‟ Vraagt Yara voorzichtig, om te verbergen dat ze het totaal niet met Jade eens is.

„Een meisje,‟ Zegt Jade trots, niks merkend van Yara‟s walging voor haar dochter.

„Mijn kleine Moos.‟ Voorzichtig laat ze het meisje over haar schouder hangen, en een klein pruttelgeluidje is het resultaat.

Snel omhelst Yara Johan, om even niet naar de baby te hoeven kijken.

Ze is het er gewoon niet mee eens dat Jade nu al moeder is.

Jade merkt echter niks van de afstandigheid van Yara, en loopt trots met haar dochter naar boven.

„Je bent een mooi meisje Moos.‟ Zegt ze trots.

Voorzichtig legt ze haar in haar wiegje, en geeft haar een kusje.

„Slaap lekker Moosje, mama gaat ook slapen, dat hebben we wel verdient.‟

Beneden is Yara al opgevrolijkt door Johan, doordat hij heeft gezegt dat het Jade‟s eigen beslissing is.

„En trouwens, er zijn wel andere dingen om je mee bezig te houden.‟ Fluistert hij verleidelijk terwijl hij haar hoofd naar dat van hem brengt.

Jade is ondertussen al in bed gestapt, en naar dromenland vertrokken.

Daardoor merkt ze niks van wat er in de kamer naast haar gebeurd.

„Ik hou van je.‟ Fluistert Yara nog gelukkig voordat woorden overbodig zijn geworden.

„Klaar voor de grote dag?‟ Vraagt Jesse aan Brechtje.

„Ik weet niet hoor.‟ Een beetje angstig slaat ze haar armen om zijn nek.

Rijksweg 5

„Hé, het gaat er om dat we van elkaar houden, en dat doen we genoeg geloof ik.‟ Zegt Jesse bemoedigend voor hij haar zoent.

Terug trekken kan ze in ieder geval niet, want alle gasten staan buiten al op de stoep.

Een uurtje later heeft ze zich helemaal klaar gemaakt, qua kleding, maar ook fisiek.

“Daar ga je dan.”

Buiten staat Jesse al onder de gehuurde trouwboog, ook hij is zenuwachtig.

Wanneer de gasten nog niet eens zitten, komt Brechtje al door de deur naar buiten lopen, hoewel het meer lijkt op zweven.

„Pfoeh, dat deel hebben we tenminste al gehad.‟ Zegt Brechtje met een ietwat trillende stem.

Iedereen gaat zitten en kijkt aandachtig naar het bruidspaar, dat elkaar alleen maar gelukkig aan staart.

„Tijd om te beginnen.‟ Mompelt Jesse.

You're in my armsAnd all the world is gone

The music playing onFor only two

So close together

And when I'm with youSo close to feeling alive

A life goes byRomantic dreams must die

So I bid mine goodbyeAnd never knew

So close with waitingWaiting here with you

And now, forever, I knowAll that I want is to hold you

So close

So close to reachingThat famous happy end

Almost believingThis one's not pretend

Now you're beside meAnd look how far we've come

So farWe areSo close...

Oh, how could I face these faceless daysIf I should lose you now?

We're so close to reachingThat famous happy end

Almost believingThis one's not pretend

Let's go on dreamingThough we know we are

So closeSo close, and stillSo far...

„Dat hebben we toch maar goed gedaan.‟ Zegt Jesse „s avonds als hij en Brechtje op hun bed liggen.

„Er zijn wel meer dingen waar jij goed in bent.‟ Zegt Brechtje met een ondeugend lachje om haar lippen.

Lachend drukt Jesse een zoen op haar lippen, maar daar neemt ze geen genoegen mee.

Langzaam drukt ze hem achterover, en zo gaan ze helemaal in elkaar op.

Een uurtje later kunnen ze zeggen dat ze een eerbied waardige huwelijksnacht hebben beleefd.

De volgende dag moeten ze allebei alweer vroeg uit de veren, om alle laatste dingen in te pakken.

Terwijl Jesse de koffers naar beneden sleept, belt Brechtje vast een taxi.

„Ja, Rijksweg vijf, en we moeten naar het vliegveld.‟ Meld ze wanneer een telefoniste opneemt.

Een halfuurtje later is de taxi al geariveerd, en zo beginnen Jesse en Brechtje al hun koffers in de achterbak te leggen.

Gelukkig is de chaffeur in staat ze te helpen, en dus kunnen ze na wat passen en meten in stappen.

Lachend kijkt Jesse door de autoruit naar zijn vrouw, zíjn avonturier.

Na een vliegreis van vier uur, die toch vrij aangenaam verliep, komen ze in hun hotel aan, en netjes checkt Jesse in.

„Goed, dan is het nu tijd voor ontspanning.‟ Zegt hij terwijl hij Brechtje in zijn armen neemt en haar snel een kus geeft.

„Mooie kamer.‟ Merkt Brechtje even later op als ze midden in hun hotelkamer stil staan.

„Mag ook wel voor dat geld.‟ Zegt Jesse lachend terug.

Samen bekijken ze de kamer verder, tot ze op het balkon uitkomen.

„Het lijkt veel mooier dan de eerste keer dat ik hier was.‟ Mompelt Brechtje verbaasd.

„Komt omdat ik er bij bent.‟ Zegt Jesse lachend.

„Dat zou wel is kunnen kloppen.‟ Lachend steekt ze haar tong uit, en nog even blijven ze van het uitzicht genieten.

Na een tijdje uitrusten van de reis besluiten ze dat het toch tijd word om het eiland te gaan verkennen.

En zo word Jesse al snel onderworpen aan één van de lievelingsbezigheden van de vrouw; Winkelen.

„Ben je al bijna klaar?‟ Vraagt hij vriendelijk, maar ongeduldig.

„Nee.‟ Is Brechtje‟s simpele antwoord, met een lach op haar gezicht.

En dus besluit Jesse maar wat te kletsen met andere mensen terwijl Brechtje wat past.

„Dit is wel wat, vind je niet?‟ Vraagt Brechtje als ze uiteindelijk weer uit haar pashokje komt.

„Ja, leuk, zijn we klaar?‟ Vraagt Jesse meteen.

„Ja dat zijn we inderdaad.‟

Lachend en hoofdschuddend loopt Brechtje naar de kassa en rekent de kleding af.

En dan kan eindelijk het relaxen op het strand beginnen, iets waar vooral Jesse nu aan toe is.

Ze gaan zelfs nog even de oceaan in, maar wanneer Brechtje merkt hoe koud het toch is, ligt ze al snel weer in haar ligstoel.

Vakantie pics

De laatste dag, vroeg in de morgen, staat Jesse bij de receptie om te melden dat ze vertrekken.

Hij checkt uit, en bedankt de mensen van het hotel voor het fijne verblijf.

Als Brechtje en hij alle koffers weer hebben verzameld, word de taxi terug naar huis gebeld.

„Dat was echt geweldig.‟ Zucht Brechtje terwijl ze bij Jesse in de armen springt.

„Vond ik ook.‟

Al snel arriveert de taxi, en moeten ze afscheid nemen van het mooie Twikkii eiland.

„Ja, dus je komt? Fijn, dat zal je moeder leuk vinden.‟ Zegt Nout zachtjes in de telefoon tegen Joan.

Rijksweg 7

Floor staat namelijk aan de andere kant van de kamer rustig te schilderen, zonder dat ze door heeft wat haar man allemaal aan het regelen is.

Maar daar komt ze al snel achter wanneer haar zus opeens naast haar staat.

„Car!‟ Roept ze dan ook enthousiast.

Opeens komen haar dochters ook binnen, en dus loopt ze verbaasd door de woonkamer om ook Jade te begroeten.

„Je word ook zo groot.‟ Mompelt ze zodra ze Joan tegen het lijf loopt.

„Mam.‟ Zegt Joan lachend, en een beetje geïrriteert.

Even later, rond zes uur, heeft Nout een mooie verjaardagstaart klaar gezet, en Joan en Jade hebben hem met kaarsjes versiert.

„Waarom zo veel?‟ Vraagt Floor lachend aan haar dochter.

„Dat is leuk mam!‟ Roept Jade vanaf de andere kant van de keuken voor ze hard op haar toeter blaast.

Dan beginnen ook alle andere familieleden lawaai te maken.

„Nou, daar gaan we dan maar hé?‟ Vraagt Floor terwijl ze zich voor over buigt naar de taart.

Ze haalt diep adem, en blaast dan alle kaarsjes uit.

En nog steeds onder luide aanmoedigingen, beginnen de tintelingen in haar voeten.

Tot er opeens een oudere Floor staat.

„Dat viel best mee.‟ Is haar conclusie.

Na een stuk taart, excuseert ze zich tegen over de gasten, en loopt naar boven om andere kleding aan te trekken.

Het is al donker geworden als ze weer beneden komt, en enthousiast omhelst ze haar man.

Daarna loopt ze lachend naar haar oudere zus, die meteen ook in de lach schiet.

„Ach, het was altijd al voor bestemd dat ik het hipst was.‟ Zegt Carlijn plagend.

Na een lange, gezellige verjaardag met al haar familieleden, stapt Floor vermoeid haar bed in.

Die nacht, als Floor en Nout allebei in een diepe slaap zijn, komt er opeens een inbreker op het huis afgeslopen.

Maar waar hij geen rekening mee heeft gehouden, is dat hij gezocht word, en de politie hem al op de hielen zat.

Snel rent hij naar binnen, in de hoop dat de politie hem nog niet heeft gezien, maar dan word hij in zijn nek gegrepen door de politieagent en barst er een gevecht los.

Gelukkig wint de politieman, met zijn goede training, en kan hij de dief in de boeien slaan.

De volgende morgen is het nog donker, als Floor bij haar schildersezel staat om rustig te worden.

Ze had dan wel niks gemerkt van de inbreker, het is toch een schrok om te horen.

„s Middags is ze echter alweer rustig, en dus gaat ze op weg naar haar werk.

Nout is ondertussen bezig op de trainingsapparaten, omdat hij graag fit wil blijven zodra hij oudere is.

Een uurtje later loopt hij naar de woonkamer, om de telefoon op te pakken, maar merkt dan dat dat moet wachten, omdat hij de bekende tintelingen in zijn tenen voelt.

En zo is ook hij even later een oudere.

Meteen als Floor thuis komt, vliegt ze hem in de armen.

„En nu hoeven we alleen nog maar te wachten op Joan, en de nieuwe generatie.‟ Zegt Floor terwijl Nout haar weer laat zakken.

„Maar van mij mag het nog wel even duren voor Joan intrekt hoor.‟ Zegt Nout veelbetekenend voor hij Floor de mond snoert.

~*~

Dit was de update!

Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden, en echt super sorry voor het lange wachten. 8D