Hs. 24

Verveeld buigt

Nienke zich over

haar aantekeningen

schrift van

geschiedenis.

Morgen heeft ze een

proefwerk, en als ze

heel eerlijk tegen

zichzelf moet zijn,

heeft ze absoluut

niet goed geleerd.

Zuchtend schuift ze

haar schrift opzij, als

ze een auto hoort.

Rijksweg 3

Hoewel de

adrenaline door zijn

lichaam stroomt,

kan Vincent het niet

opbrengen om nog

langer wakker te

blijven, en dus

neemt hij snel

afscheid van zijn

collega.

Hij begroet Nienke,

die er een beetje

down uitziet, en

kruipt dan zijn

warme nest in.

Ook Milo kan niet

wachten tot hij zijn

bed in kan kruipen.

Snel trekt hij zijn

knalblauwe pyama

aan, en gaat op de

bedrand zitten.

Nog maar twee

daagjes, en hij zal

vertrekken.

De volgende

morgen moet hij

helaas alweer vroeg

op, omdat zijn

carpool al staat te

toeteren.

Vluchtig zwaait hij

naar Nienke, die al

bij haar vrienden in

de schoolbus zit.

Even denkt hij

treurig aan zijn

eigen schooltijd.

Die middag zitten de

twee samen in de

woonkamer.

‘Zeg, niet om het

een of ander..’

Begint Nienke

opeens terwijl ze op

haar broer neerkijkt.

‘Zou dit niet

andersom moeten

zijn ofzo?’ Lachend

kijkt ze naar het

leerboek in haar

handen, en de

console die Milo

vastheeft.

Even lijkt hij niet te

snappen wat ze

bedoelt, maar dan

begint hij te lachen.

Nonchalant gooit

Nienke het leerboek

op het tafeltje naast

de bank, en pakt de

tweede console.

‘Ik ga je zo

inmaken.’ Zegt ze

serieus voor ze de

strijd aan gaan.

Maar die avond

moeten beiden er

toch weer

aangeloven.

Nienke heeft

morgen een MO, en

Milo wil nog even

zijn vaardigheden

bijspijkeren.

Terwijl hun kinderen

druk aan het leren

zijn, geven Vincent

en Marsha elkaar

een passionele kus.

‘Wat hebben we

toch twee geweldige

kinderen.’ Mompelt

Marsha terwijl ze

haar hoofd op zijn

borst laat rusten.

Die avond zit Nienke

alleen aan tafel.

Iedereen is druk met

leren, en Milo is

extra vroeg naar

boven gegaan.

Zuchtend prikt ze in

haar salade.

Ze ziet er tegen op

alleen te zijn met

haar ouders.

Milo daarintegen,

kan niet wachten tot

hij weer kan leren

en studeren.

Met een grote lach

op zijn gezicht valt

hij in slaap, morgen

is het eindelijk

zover.

‘Milo? Milo! Yoo, ik

heb het tegen jou

ja!’ Lachend tettert

Nienke de volgende

morgen in zijn oor.

Met

samengeknepen

ogen kijkt hij haar

aan, lijkt te beseffen

wat voor een dag

het is, en drukt zich

dan moeizaam

overeind.

‘Is het al laat?’

Vraagt hij met

schorre stem.

Lachend kijkt ze

hem aan.

‘Neuh, pas zes uur.’

Na haar flink

uitgescholden te

hebben omdat ze

hem zo vroeg heeft

gewekt, weet Milo

het toch op te

brengen om zich

aan te kleden.

‘Nou zusje, dit is

dan het moment

hé?’ Even ademt hij

diep in en slaat dan

zijn armen om haar

heen.

‘Ik ga je missen.’

‘Ik jou ook.’ Fluisterd

ze zachtjes terug,

voordat ze allebei

het getoeter van een

schoolbus horen.

Als ook zijn ouders

naar hun werk zijn

vertrokken, kan Milo

het niet laten nog

één keer van de

trapleuning af te

roetsjen, en kruipt

vervolgens achter

de laptop.

Al snel staat zijn taxi

klaar, en zijn al zijn

koffers ingeladen.

‘En je bestemming

was?’ Vraagt de

chauffeur terwijl hij

zijn vingers al boven

het

navigatiesysteem

houdt.

‘Academie de

Keizer.’ Mompelt

Milo terwijl hij nog

één blik op zijn

ouderlijk huis werpt.

Die middag komt

Nienke met een lach

uit school.

Ze had altijd veel

plezier in de klas,

ookal was school

niet haar

lievelingsding.

Zodra ze

binnenkomt merkt

ze opeens de stilte,

en langzaam

verdwijnt haar lach.

Zuchtend zet ze de

Wii aan, en begint te

spelen.

In haar eentje.

Die avond ligt ze

alleen maar te

woelen in bed.

Met wijd

opengesperde ogen

kijkt ze naar haar

plafond.

Ze gaat Milo nog

erger missen dan ze

had gedacht.