#9

“Ik zal even naar die foto kijken waar je om vroeg.” De kus werd abrupt afgebroken, zodat India een beetje oenig tegenover Brett stond. Ze keek hem aan, maar hij liet geen greintje emotie of gevoel zien. Toen liep hij langs haar af, de keuken uit.

Had ze iets verkeerds gedaan?, vroeg ze zichzelf

af. Ze schudde inwendig haar hoofd. Dat kon niet. Hij was ermee begonnen. Hij had het initiatief genomen. Hij had- Het kon ook zo zijn dat ze een belabberde kusser was.

Dat was niet onmogelijk, peinsde ze. Hoeveel ervaring had ze tenslotte? Ze dacht diep na. O God, de mannen waarmee ze in het verleden had gekust kon ze op één hand natellen. Als er een prijs bestond: ‘Wie heeft de minste mannen gekust in het verleden?’, dat won zij vast de hoofdprijs.

“Sorry, ik kan niets vinden. Is het goed als ik

een andere keer voor je kijk?” India schrok op van zijn warme stem en draaide zich om. “Vind jij mij een belabberde kusser?” Het was eruit voor ze er erg in had.

Brett lachte. “Hoe kom je daar nou bij?”

Ondertussen kroop het schaamrood over haar kaken. “Nou, ik dacht… Je stopte ineens en… Ja, toen liep je weg en ik dacht-” “En jij dacht dat het aan de kus lag?” Er komt een moment in je leven, dan wil je niets liever dan door de grond zakken. India was bij dat moment aanbeland.

“Sorry, maar uit jouw reactie denk ik dat het niet zo is...” Brett zette een stap naar voren. “Is dat een hobby van je, denken? Hoor eens, India, met die kus van net was niets mis.” Hij vormde zijn lippen tot een grijns en India voelde haar knieën knikken.

“Ik vond het heel fijn. En jij liet niet merken

dat-” “O nee, nee! Zo is het ook niet.” Onderbrak zij hem. “Dus je hebt geen foto gevonden?” Brett schudde zijn hoofd. “Elisabeth was van de fotoboeken en om eerlijk te zijn weet ik niet waar ze liggen.

Maar ik beloof je dat ik ernaar zal zoeken.”

India, blij dat ze van gespreksonderwerp waren veranderd , knikte. “Dat komt wel een keer. Zullen we nu gaan eten?” “Laten we dat maar doen.” Ze liepen naar het aanrecht en schepte ieder wat salade op een bord.

Na het eten richtte India haar blik op Brett. “Mag ik je iets persoonlijks vragen?” Brett keek haar aan. “Ja, vraag maar.” “Heb jij ooit gerouwd om de dood van Sem?” Brett’s ogen werden groot. Dat was inderdaad een persoonlijke vraag, dacht hij bij zichzelf.

“Eerlijk?” India knikte. “Nee, dat heb ik niet.”

India was niet verbaasd, maar ze vroeg zich wel sterk af waarom niet. “Hoe komt dat? Hoe kom jij zo sterk?” Brett zuchtte. “Het leven. Het leven heeft mij sterk gemaakt.

Heb jij ooit iemand dierbaars verloren, India?”

“Mijn ouders.” “Was het plotseling?” India schudde haar hoofd. “Mijn ouders waren ziek. We wisten op tijd de diagnose, zodat we de tijd hadden om afscheid te nemen. Het was vreselijk, maar te verdragen.

“Dus je weet niet hoe het is om iemand

plotseling te verliezen? Van de een op de andere dag?” “Nee, dat weet ik niet.” Zei ze zacht. “Dan zul je nooit begrijpen hoe ik mij voel of heb gevoeld.” “Je kunt het proberen uit te leggen.”

Brett stond op en nam de borden van tafel. “Elisabeth is plotseling overleden. Van de een op de andere dag. Ik was kapot van verdriet. Het leek wel alsof iemand mijn hart uit mijn lijf had gerukt… Het deed zoveel pijn.

Toen ik na maanden weer het licht in het leven

terug vond, besloot ik dat ik het nooit meer zover zou laten komen. Bij niemand niet. Dus ook niet bij Sem.” India keek hem verbijsterd aan. “Hoe is dat mogelijk? Hij is je zoon!”

“Dat is een kracht die in de afgelopen vijf jaar is

gegroeid.” India knikte. Was dat niet onmenselijk?, dacht ze, terwijl Brett de borden in het afwasmachine zette. Hoe kun je die emoties nou uitzetten? Zoiets is toch onmogelijk?

Plotseling voelde India de vermoeidheid van de afgelopen weken. Het leek wel alsof haar lichaam rust vond nu ze hier bij Brett was. Dat haar lichaam de vergeving van Brettaccepteerde, terwijl haar hoofd, haar hart nog steeds verwarrend was en het, eerlijk gezegd, ietwat vreemd vond.

Dat zei ze natuurlijk niet tegen Brett. In

plaats daarvan besloot ze: “Ik stap maar weer eens op.” India stond op en liep naar hem toe. “O. Van mij hoef je niet weg, hoor.” “Dat is het ook niet. Ik moet nog boodschappen doen en ik denk dat iemand op een telefoontje van mij zit te wachten.”

Brett voelde diep in zijn binnenste een steek. Een steek van jaloezie. Maar die steek verbeet hij, zover dat kon. “Dan houd ik je niet langer op.” India glimlachte en sloeg haar armen om hem heen. “Bedankt voor alles, Brett. Je tijd, je verhaal, je… vergeving.”

“Graag gedaan.” Brett liep met India mee naar de hal en opende de voordeur voor haar. Toen sloot hij hem weer. India keek hem fronsend aan. “India, ik…” Hij haalde diep adem. “Ik wil je graag nog eens zien.”

India was verrast en ze wist dat haar hart

juichte. “Kun je vanavond komen?” “Vanavond?” “O sorry. Het is zaterdagavond, natuurlijk heb je al plannen.” India lachte. “Ik heb nog geen plannen. Ik was alleen verbaasd. Ik dacht namelijk dat jij al plannen zou hebben.”

“Dus… kom je?” “Is goed. Rond acht uur?” Brett

knikte. Toen opende hij opnieuw de voordeur voor haar en liet hij haar uit. “Tot vanavond dan.” Klonk haar lieve stem. “Tot vanavond.” Hij keek haar na en besefte toen pas wat er aan de hand was.

Hij had gevoelens voor de prachtige brunette

met de twee zeeblauwe kijkers. En het was mogelijk dat die gevoelens om konden slaan in liefde. Hij was immers al vijf jaar alleen en hij herkende de gevoelens. Deze had hij namelijk ook toen hij Elisabeth leerde kennen.

India stapte in de auto en keerde haar donkerblauwe Mercedes. Daarna zwaaide ze naar hem en reed de straat uit. Brett liep kreunend terug naar binnen. Waarom was India Groothuizen geen lelijke, oude vrouw?

Waarom moest ze zo jong zijn, zo mooi, zo… O

God, hij had het zwaar te pakken. En dat terwijl hij in de afgelopen vijf jaar zijn libido zo goed in bedwang had kunnen houden. Hij had elke mooie, interessante vrouw kunnen vermijden.

Helaas was dat bij deze vrouw onmogelijk. Ze

was naar hem gekomen. Ze had haar kwetsbare kant laten zien, haar pit, haar heerlijke manier van kussen. Brett plofte op een stoel neer en zuchtte diep. Deze mooie, vrouwelijke indringer kon voor problemen gaan zorgen…