“Zo kleine, ik ga jou leren lopen vandaag,” zei Wendy Blut tegen haar jongste zoontje. Bastiaan stribbelde niet tegen en liet zich gewillig door zijn moeder optillen. Ondanks dat Wendy zich vandaag niet te druk had gemaakt, voelde ze toch een golf van misselijkheid opkomen.

Het gevoel ebde maar niet weg, toen ze weer rechtop stond en ze recht in de oogjes van Bastiaan keek. Misschien toch maar eens langs de dokter, dacht ze grimmig. Dat was dus het laatste waar ze zin in had.

Ineens kon ze de misselijkheid niet meer onderdrukken en racete ze naar de badkamer. Ergens onderweg had ze Bastiaan neergezet, zodat hij later niet onder zou zitten. Het ontbijt van vanmorgen kwam er weer uit.“Tjees, wat voel ik me beroerd,” mompelde Wendy.

Ondanks dat wilde ze toch haar zoontje leren lopen, zodat dat in ieder geval een last minder was. Niet dat ze haar zoontje als ‘een last’ zag, maar dan hoefde niet zoveel meer met hem rond te sjouwen.

“Goed zo, schatje! Het is je gelukt!” riep ze even later opgetogen, Bastiaan hoog opgetild.“Mama is trots op je!” Wendy geeft Bastiaan een kus op zijn wang en liet hem een tijdje de kamer doorstappen.

“Zullen we wat gaan eten, liefje? Mama’s buik is al aan het rommelen.” Het was zo. Eerst kwam de misselijkheid, daarna de etensbuien. Ergens in haar achterhoofd wist ze dondersgoed wat het betekende. Ze had het immers twee keer eerder meegemaakt.

Om haar gedachten naar ergens anders te verplaatsen, zette ze Bastiaan in de hoge kinderstoel. Maar hij wilde er niks van weten.“Bassie moe! Bassie slaapje doen!” riep hij en stribbelde uit alle macht tegen. Tja, wat moet je daar als moeder tegen doen, vroeg Wendy zich af.

Buiten was het heerlijk weer en de zon scheen hoog aan de hemel. Het was stil op straat maar binnen enkele minuten zou de schoolbus de straat inrijden en alle scholieren na een dagje school weer thuis af zetten.

Zo ook Douwe Blut en zijn vriendinntje Angela Plezant. Ze konden maar niet van elkaar afblijven en laten hun tongen elke hoek van hun mond zien.“Dag jongens, kunnen jullie het vinden?” vroeg Wendy droog.

De twee lieten elkaar razendsnel los, het schaamrood verscheen op de twee bleke wangen.“Ma-ham!” riep Douwe geërgerd uit. Wendy glimlachte naar haar zoon.“Dag mevrouw Wendy,” zei Angela zacht, waarna ze snel naar binnen liep. Daar zag ze de kleine Bastiaan zitten en tilde hem behendig op.

“Helaas kunnen jullie vandaag weinig met hem spelen, want hij is moe en wilt naar bed. Zeg maar welterusten tegen Angela en je grote broer.” Wendy pakte Bastiaan van Angela over en liep naar haar slaapkamer. Zelf kon ze ook wel wat slaap gebruiken. Nadat ze Bastiaan in zijn bedje had gelegd, trok ze haar pyjama aan. Verbaasd zag ze dat die te klein begon te worden. Toch kroop ze onder de dekens en zodra haar hoofd het kussen aanraakte, viel ze in slaap.

Douwe en Angela waren weer alleen, en wilden niets liever weer verder gaan met waar ze mee bezig waren.“Misschien moeten we een keertje samen een weekendje weg gaan. Naar een hotel of zo…” opperde Douwe.

“En dan?” vroeg Angela behoedzaam. Ze wist goed wat Douwe ermee bedoelde. Hier hadden ze geen rust om te vrijen, maar zodra ze echt alleen in een huisje waren.“Ik heb genoeg spaargeld om voor ons allebei te betalen. Plus, ik hou nog wat over voor mijn moeder. Ze zal het wel begrijpen,” vervolgde Douwe zijn verhaal, Angela’s vraag negerend.

“Uh, ik weet niet of ik wel mag, maar ik kan het altijd vragen,” mompelde Angela, ineens onzeker. Douwe merkte het en tilde haar op zijn schoot.“Maak je maar geen zorgen. We doen niks wat jij niet wilt,” fluisterde hij in haar oor.

De hele namiddag maakten ze plannen en lijstjes voor het weekendje weg en dan was het weer tijd voor het avondeten. Douwe waagde zich aan een tosti, die hij meteen weer verpestte. Boos op zich zelf proestte hij de vieze lucht uit.

Angela proestte ook, maar dan van het lachen.“Ach, ik bestel wel even een pizza,” zei ze en haalde haar mobieltje tevoorschijn. Dankbaar liet Douwe haar doen en maakte een half uur later de deur open voor de pizzabezorger.Angela snoof ze heerlijke geur op.

Samen aten ze aan tafel stukjes pizza op. Daarbij lieten ze nog wat over voor Wendy en Bastiaan.“Hmm, het is lang geleden dat ik dit op heb. Bij ons zijn het alleen nog maar van die rare buitenlandse gerechten,” mompelde Angela, op een stuk pizza kauwend.“Heerlijk!”

Douwe kon het daar alleen maar mee eens zijn en propte nog een stuk pizza in zijn mond. Even later zakten ze allebei terug in hun stoel en lieten het avondeten zakken.

Net op het moment dat ze op wilde ruimen, hoorden ze gejengel uit de slaapkamer van Wendy komen.“Er is er een wakker geworden,” lachte Angela.“Ik hoop dat je moeder een beetje heeft kunnen slapen. Ze zag er niet heel erg fit uit.” Douwe kon dat alleen maar beamen, want ook hij maakte zich zorgen om haar.

Wendy kroop razendsnel weer uit bed en kleedde zich om. Helaas paste haar oude kleding niet meer goed, dus moest ze het maar doen met wat oude positiekledingstukken. Vlug haalde ze Bastiaan uit bed, die inmiddels steeds harder begon te krijsen.“Ja ja, stil maar kleine man. Je mag eruit,” lachte Wendy haar zoontje toe.

“Maar voordat je los mag lopen, ga je eerst nog even op het potje.” Gelukkig stribbelde Bastiaan deze keer niet tegen en luisterde aandachtig naar de aanwijzingen van zijn moeder. Wendy applaudisseerde luid toen Bastiaan zijn behoefte netjes had gedaan.

Behendig tilde ze hem weer op en deze keer voelde ze gelukkig geen golf van misselijkheid opkomen. Ik denk dat ik dat stadium al voorbij ben, dacht ze wrang. Niet dat ze niet nog meer kinderen wilde; het was meer het geld waarmee ze zat. Hoe moest ze in hemelsnaam drie kinderen gaan onderhouden als het met twee nog maar net lukt?

Veel tijd om daarover na te denken, gunde Wendy zichzelf niet. Ze had wel wat beters te doen en dat was de verjaardag van Bastiaan vieren. Vandaag werd hij weer een jaartje ouder, een jaartje verder naar volwassenheid; zelfstandigheid.

Snel pinkte ze een traantje weg toen niemand het zag. Dan was het om de kaarsjes uit te blazen. Vrolijk toverde ze een brede glimlach tevoorschijn en liet Bastiaan zien hoe hij de kaarsjes uit moest blazen.

Dan was het Bastiaan’s beurt. Achter Wendy toeterde Douwe en Angela flink met wat toeters en bellen. Het maakte een hoop kabaal, maar voor deze keer vond Wendy het niet erg. In tegendeel, ze hoopte maar dat ze haar gesnik niet zouden horen.

“Zo, jongen. Nu moet je de rest zelf doen,” zei Wendy en zette Bastiaan op de grond. Deze keek haar verwachtingsvol aan. Wendy slikte snel een brok weg en voegde zich weer bij Douwe en Angela.

In eerste instantie keek Bastiaan van de een naar de ander, maar dan voelde hij instinctief dat hij moest gaan staan.

Met open mond staarde Wendy naar haar groot geworden zoon en barstte in tranen uit.“Hormonen,” mompelde ze toen ze een hand op haar schouder voelde. Bastiaan merkte er echter niks van en bekeek zichzelf bewonderend van top tot teen.

“Goed gedaan, jochie,” snikte Wendy en trok Bastiaan in haar armen voor een knuffel.“Ma-ham! Je knuffelt me nog dood!” mopperde hij.

Nadat iedereen Bastiaan had gefeliciteerd, was de taart aan de beurt. Iedereen at een stuk of twee taarten op, om vervolgens op de bank te hangen of met speelgoed te spelen.Angela moest er weer vroeg vandoor en nam met een lange kus aan Douwe, afscheid.

Omdat Wendy even rust nodig had, liet ze de badkuip vol lopen met kokend heet water en badschuim. Ze wist even niet goed hoe ze met haar gevoelens om moest gaan, jegens haar twee zonen en de ongeboren baby.

Ze miste Steef nog steeds verschrikkelijk, maar ergens besefte ze dat er ooit een dag aanbreekt dat het verdriet minder werd. Met die gedachte in haar achterhoofd, stapt ze uit het bad en kleedde zich weer aan. Bastiaan zat nog steeds zoals ze hem achter had gelaten; op de grond met zijn speelgoed aan het spelen.

Na een paar uur vielen Wendy’s ogen bijna dicht en dacht dat het wel goed zou zijn om met zijn alle naar bed te gaan. Morgen is het immers een spannende dag voor Bastiaan; hij gaat voor het eerst naar school.“Ik hoop dat ik morgen een leuke klas heb,” zo ratelt hij. Wendy knikte instemmend.“Dat weet ik wel zeker. Welterusten schat.”

“Welterusten mama,” mompelde Bastiaan en zodra zijn hoofd het kussen raakten, vielen zijn ogen dicht. Wendy luisterde even naar zijn regelmatige ademhaling en zodra ze zeker weet dat Bastiaan echt sliep, liet ze haar tranen de vrije loop.

De volgende ochtend was Wendy weer vroeg paraat. Er werd vanmorgen vroeg al flink in haar buik heen en weer geschopt, dus slapen kon ze niet meer.Dan maar een ontbijtje voor de jongens maken, dacht ze.

Douwe was ook al vroeg op, maar hij had een andere reden.“Ik heb totaal geen zin om naar school te gaan, mam. Kan ik niet thuis blijven?” Wendy kijkt hem afkeurend aan en klakte met haar tong.“Geen sprake van. Eet je pannenkoek op en pak daarna je spullen.” Gelukkig maar dat Douwe niet merkte dat ze er moeite mee had om streng tegen hem te zijn.

Douwe zuchtte overdreven geërgerd en begon aan zijn pannenkoek.“Is deze voor mij?” hoorde hij even later een hoog kinderstemmetje vragen.“Ja,” bromde Douwe tegen zijn jongere broertje.

Zwijgend aten ze allebei hun voorgeschotelde ontbijt op, om vervolgens hun schoolspullen te pakken . Geduldig wachtten ze op de schoolbus die hen kwamen halen en stapten in. Bastiaan gaf voor vertrek zijn moeder nog een dikke knuffel en rende toen zijn grote broer achterna.

Toen was Wendy weer alleen. De eenzaamheid bekroop haar steeds vaker, alsof het haar eigen schaduw was. Maar vandaag zou ze die schaduw negeren. Er moesten nog een paar dingen gedaan worden vandaag.

De rest van de dag hield ze zich bezig met het schoonmaken van het huis en de herfstbladeren bijeen harken. Niet specifiek haar lievelingsklusje, maar wel tijdrovend. Precies wat ze nodig had om de tijd sneller te laten gaan.

De rekeningen moesten betaald worden. Met pijn in haar buik, legde ze de rekeningen weer in de brievenbus. Ze hadden al bijna geen cent te makken en nu wilde de regering alleen nog maar meer van haar afpakken. Dat terwijl ze nog een derde kind kreeg.

Dan was het tijd om te gaan lunchen. In de verte hoorde ze de schoolbus al aan komen die haar oudste zoon thuis afzette, om vervolgens weer te gaan werken. Ja, haar zoon was de boord-op-de-plank-legger, en dat vond ze verschrikkelijk. Misschien dat ze binnenkort toch naar een baan moest gaan zoeken.

Totaal verhongerd viel Wendy aan op haar tosti. Dat was het lekkerste wat ze ooit had gegeten. Een tosti. Glimlachend nam ze nog een hap, en nog een. Toen hoorde ze schoolbus voor haar huis stoppen en een stemgeluid deed haar opkijken. Nog net zag ze Douwe uit de bus stappen en wachten op zijn carpool.

Het regende pijpenstelen buiten, maar dat deerde Douwe niet. Zolang hij maar niet zijn moeder onder ogen hoefde te komen. Ze had het al zwaar genoeg en elke keer toen ze naar zijn bijbaantje vroeg, wimpelde hij haar af met een smoes.. Niemand hoefde te weten dat hij in de onderwereld werkte, met echte grote zwarte criminelen, die met een beweging een einde aan zijn leven kon maken.

Triest, dat haar zoon haar niet onder ogen wilde komen, ruimde Wendy de tafel af en slenterde naar haar slaapkamer. Daar aangekomen kleedde ze zich om in haar pyjama en liet zich in bed zakken. Hadden ze maar meer geld. Lééfde Steef nog maar, dan hadden ze het tenminste goed. En…, had ze niet meer zoveel verdriet.

Rond een uur of drie stopte de schoolbus voor de derde keer die dag in de straat en liet Bastiaan uitstappen. Vrolijk zwaaide hij naar zijn nieuw gemaakte vriendjes en de chauffeur.Vervolgens racete hij naar binnen om alles aan zijn moeder te vertellen, om tot het besef te komen dat ze sliep. Lichtelijk teleurgesteld zakte hij neer op de bank en zette de tv aan.

Nadat zijn favoriete serie was afgelopen, besloot Bastiaan om maar eens aan zijn huiswerk te beginnen. Helaas was er niemand om hem te helpen, maar omdat hij zo goed opgelet had op school, sloeg hij zich er makkelijk doorheen.

Na een paar uurtjes was Douwe klaar met werken, en mocht hij eindelijk van zijn drugsbaas gaan.“je weet het hé, morgen belangrijke dag, zelfde tijd, anders…” Hij had een gebaar gemaakt, wat iedereen in de ruimte had doen slikken. Maar Douwe niet. Hij wist waarvoor hij dit deed en deinsde nergens meer voor terug.

Zodra Wendy de voordeur dicht hoorde klappen, nam ze de moeite om uit bed te stappen. Snel kleedde ze zich om in een simpele broek en trui met een simpele tekst erop. Nog steeds moe waggelde ze de woonkamer in.“Dag jongens, hoe was jullie dag?”

Bastiaan barstte meteen los over zijn eerste schooldag, maar Douwe hield zich verdacht stil, wat gebruikelijk was. Hij was nooit een flapuit geweest.Terwijl Bastiaan maar doorratelde, bereidde Wendy het avondeten.

Na het avondeten, vertrok Douwe meteen om zijn achterstallige huiswerk te maken. Als hij niet heel gauw goede punten behaalde, kon hij ook niet naar de universiteit. En geen universiteit betekende ook geen goede baan. En dan kon hij zijn gezin niet goed onderhouden.

“En toen haalde Peter een kikker uit zijn zak. Gaaf he mam!” kletste Bastiaan door, terwijl ze de eettafel opruimde. Wendy knikte instemmend in beslag genomen door haar zoon’s verhaal. Een kikker op school; als dat maar goed gaat.

Terwijl Bastiaan weer verder kletste, dwaalde haar gedachten af naar Douwe. Hij had vandaag geen woord gezegd. Ze weet dat hij in de put zit, maar ze wist niet hoe ze hem kon helpen als hij niet met haar praatte. Hij was alleen maar uitbundig wanneer Angela langskwam. Misschien moest ze maar eens met haar gaan praten. Dat was haar nieuwe voornemen de aankomende dagen.

De volgende dag was het weer hetzelfde liedje; opstaan, omkleden, schoonmaken, slapen, wachten totdat de jongens thuiskwamen. Alleen deze keer voelde Wendy zich anders. Alsof er een belangrijk moment stond te gebeuren. Daarbij rommelde haar buik hevig. Het zat er vandaag niet in om bij de familie Plezant langs te gaan.

Net toen Douwe haar slaapkamer binnenstapte om gedag te zeggen, kermde ze van de pijn.“Douwe… weeën… dokter…,” mompelde ze en kromp ineen. Douwe wist totaal niet wat hem te wachten stond.“Mam? Heb je pijn? Zal ik de ambulance bellen?” paniekerig keek hij om zich heen, op zoek naar een mobieltje.

“N-nee… bevalling… begint… Blijf hier!” gilde ze toen Douwe aanstalten wilde maken om weg te rennen. Weg van de gekwelde blik van zijn moeder. Hier was hij niet tegen opgewassen. Toch bleef hij, om zijn moeder bij te staan.

“Oooh, Steef… was je maar… hier,” kermde ze weer.“Oh god, oh god…” mompelde Douwe nog steeds in paniek. Hij was het zeer zeker met zijn moeder eens. Stond zijn vader maar in zijn plaats.

Net op het moment dat hij echt een zenuwinzinking kreeg, zag Douwe het gezicht van zijn moeder. Ze straalde ineens rust uit, alsof ze wist wat ze moest doen. Ze pufte nog een paar keer voordat hij hem zag.

Een klein wondertje. Het kleinste wezen dat hij ooit heeft gezien in zijn hele leven. Als versteend keek hij toe hoe zijn moeder liefkozend de baby in haar armen neemt en hem een pakje aantrok.

Inmiddels was Bastiaan ook thuisgekomen en snapte helemaal niks van het tafereel wat in de slaapkamer afspeelde. Wendy en Douwe verplaatsten zich naar de woonkamer, waar al een wiegje klaarstond om de baby in te leggen.“We noemen hem Steef Junior. Dat had je vader gewild,” zei Wendy zacht en gaf de baby aan Douwe.

Vertederd, door de naam die zijn moeder aan zijn broertje had gegeven, hield hij de baby zo goed mogelijk vast. Zijn moeder greep weer naar haar buik.“Volgens mij…” kermde ze en kon door de pijn haar zin niet meer afmaken.

“…krijg je nog een broertje,” vervolgde ze uiteindelijk haar zin. “Hallo, klein ventje van me! Wat een verassing. Jou noemen we Gijs. Naar opa Gijs.” Douwe staart enkele seconden naar de tweede baby, die zojuist ook een weg naar buiten had gevonden. Sprakeloos staarde hij de twee kleine wezens aan.

“Wat een schatje ben jij. Net als je broertje. Net als al je broertjes,” verbeterde Wendy zichzelf snel. Liefdevol aaide ze haar pasgeboren zoontje over zijn zachte bolletje. Ook hij krijgt een leuk pakje aan.

Omdat Douwe nog steeds geen aanstalten maakte om in beweging te komen, raakte ze hem op zijn arm aan en vroeg of het wel goed met hem ging.“J-ja hoor,” stamelde hij.“Kun je me even helpen om de tweede wie gin orde te maken. Alle twee moeten ze in mijn slaapkamer staan.” Douwe aarzelde geen moment, gaf zijn kleine broertje aan zijn moeder en deed wat ze had gevraagd.

“Twee baby’s? Heb ik er twee broertjes erbij?” vraagt Bastiaan wanneer hij de grote slaapkamer binnenwandelt., terwijl Wendy en Douwe de tweeling in hun bedje legt.“Dat klopt lieverd. Vind je het leuk?” vraagt Wendy.

Bastiaan knikte hevig en wilde meteen met zijn twee broertjes spelen.“Sorry schat, ze moeten uitrusten. Morgen mag je met ze spelen.” Wendy stuurde haar twee zonen de slaapkamer uit en pakte de krant. Vandaag zal het niets meer worden om langs Angela te gaan, maar een baan zoeken zat er wél in. Nu maar hopen dat er ook echt iets in stond.

Bastiaan knielde op de grond en pakte zijn schoolschrift erbij. De rest van de dag maakte hij de opdrachten die hij moest maken, soms met behulp van Wendy. Douwe is, zoals gewoonlijk, in geen velden of wegen meer te bekennen.

Dan vind Wendy het welletjes voor die dag en geeft de tweeling nog voordat ze naar bed gaat een flesje. Bastiaan was inmiddels al in bed gekropen.“Welterusten kleine man,” fluisterde Wendy wanneer zij ook in bed stapt en in slaap valt. Haar laatste gedachte is waar Douwe toch uithangt.