De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

Het bovenste ook goed zien? Zoomen in met CNTRL + scroller van je muis!

- Keken Amber, Pepijn, Kay en Emma samen een film bij Amber (de dochter van

Richard, Justins broer) en ergerde Emma zich aan Pepijn die moest weer moest

oppassen op Yara, Wende en Marijn.

- Is Auke met Lise-May naar Isolde geweest en werd er een afspraak gemaakt

over het volgen van pianolessen voor Lise-May.

- Bleek dat Dennis toch wel erg zit met de complicaties voor Keisha‟s zwanger-

schap. Hij maakt zich zorgen over dat het wel goed gaat met haar en de baby.

- Haalde Kay Kelson op van de crèche en kwam hij onderweg Victoria tegen,

een meisje dat hij een tijd geleden had leren kennen op vakantie in Centerparks.

- Bracht Veerle uit school haar tijd door bij Jordy, waar ze met z‟n tweeën waren.

- Ging Dennis langs bij Sander en praatten ze na een lange tijd weer bij. Ze

lachten en huilden samen, maar Sander heeft nog steeds niets gezegd over hoe

moeilijk hij het vindt op zijn werk, de toestand met Noah en zijn vrijgezellenleven.

- Vertelde Dennis dat Nienke en Serena hem om een gunst hadden gevraagd

zoals toen met Kay: ze willen nog een kindje.

- Vierden Melvin en Greke hun jubileum.

De januarizon scheen door het keukenraam van Sanders huis. Doordat het

zwakke licht door het wijnglas heendrong verscheen er een paarsige vlek op het

aanrecht. Tenminste, tot Sander het glas oppakte. Hij opende zijn mond, sloot hem

direct weer en klemde zijn kaken stevig op elkaar. Zo stond hij al een minuut met zijn

elleboog op het aanrecht. Gespannen tuurde hij naar het witte plafond zonder het

echt te zien.

„… het gewoonweg niet! Waarom mag ik niet naar je toe komen? Want dat

is het, je vermijd me. Ontken het niet, Sander. Wat heb ik misdaan?‟ Lizzy‟s stem

klonk geïrriteerd maar zat grotendeels vol met bezorgdheid.

Of ze wat verkeerd gedaan had? Dat bruine haar. Haar niet winterse maar evenmin

bruine huid, de manier waarop ze meer roekeloos was dan verstandig. Of ze iets

verkeerd gedaan had? Of ze iets verkeerd gedaan had?! Het leek allemaal zo

verdacht veel op Iris.

„Nee, je hebt niets fout gedaan.‟ Het ligt aan mij. Alles wat ik deed met jou was fake.

Stiekem hoopte ik dat je iemand anders was. „Lizzy…‟ In plaats van te luisteren,

praatte Lizzy alweer verder.

„Dat is het dus niet. Er moet iets zijn gebeurd. Ik bedoel… buiten van laatst. Het spijt

me – eerlijk waar. Maar als jij zegt dat het dat niet is…‟

Inwendig kreunde Sander, zijn broekzak aftastend naar een pakje sigaretten.

Waarom moesten vrouwen zo moeilijk doen? In plaats van het idee te krijgen dat hij

het gesprek kon beëindigen, liet Sander haar lekker praten. Ze was slechts een

achtergrondgeluid op zijn innerlijke monoloog.

„… wezen! Als je het me niet vertellen wilt… Oké. Heb je soms een ander?‟

Een ander? Als in een andere vriendin? Een ander met wie hij wijnflessen leegdronk,

sigaretten rookte, stoned raakte tot 's avonds laat mee in de kroeg zat en vervolgens

onontkoombaar mee lag te neuken? Of een ander van wie hij 's nachts droomde,

degene die hem 's nachts bezocht in zijn gedachten en aan wie hij de hele dag dacht

- vanaf dat hij überhaupt bestond?

„Fijn. Had dat dan gewoon gezegd. Nu snap ik het tenminste,' vervolgde

Lizzy nadat Sander alweer een tijdje stilletjes had lopen piekeren. „Waarom niet

meteen? Dacht je dat je er wel even twee tegelijk kon nemen? Weet je Sander, het

enige wat ik dacht was dat je veranderd was. Ik dacht… laat ook maar. Je bent nog

steeds dezelfde knul van vroeger. Afschuwelijk.‟

Dezelfde? Dezelfde als wat? Toen ze als tieners nog met elkaar omgingen? Zo af-

schuwelijk kon ze hem niet hebben gevonden. Ze waren immers vrienden geweest.

Of had ze alleen nooit laten blijken dat ze hem eigenlijk nooit mocht, alleen omdat ze

geen gezeur wilde met de rest van hun vaste vriendengroep? Nee man. Zo was Lizzy

niet en zo zou ze ook nooit worden. Als er één iemand was die open en eerlijk was,

was het Lizzy wel. Of het er nu bot uit kwam of niet. Zo was ze nu eenmaal.

God, ze had geen idee hoe hard hij tegen een muur was gelopen toen hij

merkte wat zijn gedrag voor gevolgen had. Sinds hij Iris had leren kennen – echt leren

kennen – was hij juist serieuzer geworden. Hij gaf zoveel om iemand dat hij alles zou

opofferen om diegene gelukkig te zien. Voor het eerst in zijn leven had het erop

geleken dat hij gelukkig was. Maar het was algauw een verloren zaak toen Iris keer

op keer in de problemen leek te komen. Niet door haar eigen toedoen, alsof dat nog

niet erg genoeg zou zijn. Nee – door hem. Zoveel en zo vaak dat hij zichzelf erbij neer

had gelegd. Hij had zijn verlangens opgeofferd ter wille van haar veiligheid.

Dus hier was hij dan. Weer alleen, zoals hij vroeger was geweest, zoals het hoorde.

Natuurlijk had hij nog altijd hordes vrienden en vriendinnen met wie hij het goed kon

vinden. Toch was er niemand met wie hij op langere termijn om bleef gaan.

Uiteindelijk was hij altijd weer alleen. Zo was het altijd al geweest. Want nou ja, hij

was nu eenmaal een nonchalante klootzak. Dan kon hij het andere Sims ook niet echt

kwalijk nemen. Wel dan? Hij kon ze niet anders dan gelijk geven. Misschien had Lizzy

het dan toch wel bij het rechte eind. Hij was ook geen flikker veranderd. Misschien

was het wel beter zo.

„Godverdomme, man,‟ vloekte Lizzy. „Ik wet niet hoe je dit allemaal in

gedachten hebt, maar ik hoef je even niet meer te zien. Niet dat ik per se een

monogame relatie in gedachten zat te hebben, maar dit is toch wel erg puberaal. Had

het op zijn minst gezegd. “Hé, Liz, ik neuk met een ander.” Nou, goed! Dan kappen

we er toch mee?!‟ Er klonk een zucht. „Ik spreek je nog wel, meneer de klootzak,‟

vervolgde ze zachter, milder. En toen: klik, kiestoon.

Dat was dat. Ongelooflijk. Het probleem had zichzelf opgelost zonder dat hij

er wat voor had hoeven doen. Natuurlijk: hij had wat kunnen zeggen. Dat wist hij ook

wel. Natuurlijk had hij geen ander. Niet dat ze echt een koppel hadden gevormd. Wat

dat betreft was Lizzy duidelijk wel veranderd. Ze leek nu meer onderscheid te maken

tussen monogaam zijn of niet dan vroeger. Waarschijnlijk was Lizzy hen echt als

koppel gaan zien. Had ze dat mooi even verkeerd gezien. Over een tijdje zou hij er

wat langer over hebben kunnen nadenken. Tot die tijd kon hij de voordelen tegen de

nadelen afwegen, vast bedenken hoe hij het moest brengen. Zin om erover na te

denken had hij absoluut niet. Misschien later, nu niet. Een nieuw gas wijn, vuur onder

zijn sigaret en diep inhaleren – het was tevergeefs. De wietlucht die de kamer vulde

leek geen verschil te maken. Hij bleef erin hangen, in die gedachte.

De laatste keer dat Lizzy bij hem was geweest, ze boven op zijn kamer

hadden gezeten. Ze had dingen willen doen die hij niet wilde. De dag ervoor zou hij

het nog gedaan hebben. Wat het exact was geweest dat de bom had doen barsten,

wist Sander niet. Bussen zijn gevuld met buskruit en hij had al de hele tijd iets niet

lekker gezeten. Zo‟n gevoel van willen genieten op vakantie terwijl je weet dat je hond

in het pension zit. Het zit niet lekker. Wat er dan exact was dat de bom had doen

barsten… Joost mocht het weten. Hij wist dat hij haar moest bellen. Het enige dat hij

leek te doen was uitstellen. Pas wanneer hij weer in staat was rationeel te denken,

zou hij wel een keer bellen. Misschien.

Ongemerkt schoten Sanders gedachten terug naar laatst, de verjaardag

van Emma, Kay en Pepijn. Kay had hij sinds hij peuter was al niet meer gezien. Voor

Emma was het zowat de eerste ontmoeting en Pepijn… Sander had het idee gehad

dat de jongen die na Veerle, Sarah en Wietses eerste kind, veel ouder was. Misschien

zat er nog wel eerst een jongen voor. Dat wist Sander ook niet. Die twee hadden

zoveel kinderen. Er was geen beginnen aan dat bij te houden.

Al had hij dan vrij weinig met de kinderen zelf, Sander had het wel leuk

gevonden om al zijn oude vrienden en familie weer eens terug te zien. Het was al zo

lang geleden dat ze zich allemaal in één en dezelfde ruimte hadden bevonden. Er

was gewoonweg veel bij te praten. Als je luisterde naar al hun verhalen gingen die

bijna van dag tot dag. Wanneer je dat vergeleek met wat Sander overdag deed zag

alles er zo‟n beetje hetzelfde uit. Werken, naar Noah en Lizzy die langskwam. Af en

toe naar de kroeg en dat was het wel zo‟n beetje. De rest leek allemaal druk met het

lijden van zijn eigen leventje. Zat vrienden van hem die er net zo over dachten als hij,

maar toch leek het voor hun ook weer anders te zijn. Het leek alsof zij het niet eens

opmerkten dat hun dagen er telkens hetzelfde uitzagen.

Dat was de andere reden dat Sander het zo geweldig vond dat hij toch nog

even naar de verjaardag van die drie koters was gegaan. Hij had eens een ander

vooruitzicht dan opgescheept te zitten met Lizzy. (Want, niemand moest hem

verkeerd begrijpen als hij het zo zei, maar soms werd hij er knettergek van.) Zijn

goede humeur was even omgegooid geweest toen hij Iris betrapte met haar

schijnbaar nieuwe vriendje. Blij voor haar was hij zeker. Alleen was er iets aan dat

jong dat hem dwarszat. Hoe heette hij ook alweer? O ja, Tim. Het leek erop alsof er

iets geniepigs schuilging achter zijn schattige façade. Sander had het slechts één

keer eerder ervaren: bij Joe.

Een tikkeltje te hard zette Sander zijn glas neer. De inhoud ging net niet

over de rand. Hij stond er niet eens bij stil dat het had kunnen gebeuren. Ja, het was

net zo‟n mysterieus iets als Joe over zich heen had. Net zoals hij Lynn had betoverd.

Hetgeen waarvoor ze Joe had verkozen boven hem. Bitterheid vormde zich in

Sanders mond. Ja, die verdomd mysterieuze jochies… En voor je het weet zijn de

dames zwanger en komen ze met hangende pootjes bij je terug.

Vermoeid liet Sander zich op de bank ploffen. De joint begon zijn tol te

eisen. Jezus, wat was hij moe. Vanuit zijn ooghoeken probeerde Sander naar de

grote klok in de keuken te kijken. Hij had nog wel tijd voor hij bij zijn pa op bezoek

kon. Moeizaam zette hij de wekker van zijn iPhone. Even dutten kon geen kwaad. Hij

wilde zijn vader niets laten merken van zijn vermoeidheid. Die had al genoeg aan zijn

hoofd. Tenminste, dat hoopte Sander. Anders zou Noah namelijk een mindere dag

hebben. O, hij hoopte zo dat zijn vader vandaag een beetje helder was…

Het was weekend en bij Justin en Jim betekende dat vaak al na het eten in

de pyjama doen waar je zin in had, meestal met z‟n allen samen. Deze avond hadden

ze Abel en Emine alle teken- en knutselspullen erbij gepakt en over de halve eettafel

uitgestald.

Druk was de tweeling bezig toen Justin even kwam kijken wat ze allemaal hadden

gemaakt. „Moet ik de waterkoker nog even aanzetten voor jullie? Of is er geen

behoefte meer aan thee?‟ Emine mompelde iets over nog meer thee en ging toen

weer verder met de tekening. „Jullie moeten zo wel even opruimen, trouwens. Het is

al laat en Jim en ik willen het nog even ergens over hebben met jullie.‟

Justins woorden waren noch streng noch ernstig op Abel en Emine overgekomen.

Toch voelden ze dat er niet zomaar iets kon zijn.

„Abel,‟ zei Emine zacht toen ook Jim naar de keuken verdween. „Weet jij wat er is?‟

„Hmm.‟ Abel concentreerde zich even op zijn laatste stuk tekening dat hij met groen

wilde inkleuren. Daarom duurde het even voor zijn zusje antwoord kreeg.

Emine peinsde intussen rustig door. hoopte maar dat ze er zelf niets mee te maken

had. Laten we zeggen op zo‟n manier dat ze niets misdaan had.

„We zien het vanzelf wel,‟ was Abels simpele antwoord. „Laten we opruimen.‟

In de keuken stond Justin ongeduldig te wachten tot het water kookte. Met

zijn armen over elkaar staarde hij uit het raam. Er knalden regendruppels neer op de

blauwe trampoline van de tweeling. Ja hoor, de lente kwam er ook aan…

„Hé,‟ klonk het zacht achter hem. Kennelijk was hij zo in gedachten geweest dat hij

Jim de keuken niet in had horen komen. „Rustig aan, Justin. Het komt wel goed.‟

Justin draaide zich om en blies al zijn adem uit. „Ik hoop het maar. Voor hetzelfde

geld vinden ze het helemaal niets.‟

„Geloof je dat nu zelf?‟ Jim legde een hand tegen Justins wang. „Liefje toch…‟

Justin smolt bijna in die lieve, trouwe bruine ogen. Hij wilde niets liever dan het hun

twee kinderen vertellen. Hen betrekken bij het plan wat ze stiekem al een hele tijd

hadden met z‟n tweeën. De angst voor afkeuring was erg groot. Vooral bij Justin.

„Ik weet het niet, Jimms,‟ antwoordde hij dan ook vertwijfeld. „Ze zijn best goed met

de rest van de familie en zo, maar… Ineens van met zijn vieren naar met zijn vijven...‟

Jim sloeg zijn armen om Justin heen en plantte een kus in zijn nek. „Lieve, lieve

Justin,‟ fluisterde hij. „Het komt wel goed. Alles moet wennen. Het duurt nog wel even.‟

Dat was waar. Wat was Jim toch ook een lieverd. Hij kon Jim altijd geruststellen als

hij daar behoefte aan had. Even sloeg hij ook zijn armen om Jim heen. Het was ver-

leidelijk zich over te geven aan en zich te verliezen in Jims gespierde armen. „Het

water kookt.‟ Hij wurmde zich los. „Bovendien kunnen we dit niet maken nu ze nog op

zijn. Geef nou toe. Zoiets wil je als kind toch niet van je ouders zien?‟

Jim haalde zijn schouders op en trok Justin opnieuw naar zich toe. „Als ik ouders

had gehad die samenleefden had ik het graag gezien. Mij had het niets uitgemaakt. Ik

zou het wel lief vinden, denk ik.‟ Justin voelde zich gelijk schuldig.

Jim zag het en kneep even in Justins hand. „Nee, Justin. Je weet dat ik dat soort

dingen best kan hebben.‟

„Oké,‟ verzuchtte Justin. „Soms is het gewoon zo moeilijk allemaal. Ik hoop maar dat

Abel en Emine er niet ook zo tegenaan kijken. Abel is wat spontaner dan Emine, maar

ze zal zich vast aan hem optrekken, toch? Zoals ze bij het adoptiebureau zeiden…‟

„Komt het allemaal goed. Alles heeft tijd nodig, lieverd. Hier hebben we het al over

gehad. De meeste vormen van contact blijven voor Emine lastig. Het zou haar juist

goed doen als ze nog meer omging met anderen. Dat mag je zeker niet vergeten.‟

„Ze heeft al veel vooruitgang geboekt door de familie alleen al. Dat is natuurlijk zo.‟

Jim drukte Justin nog even stevig tegen zich aan. „Kom, we gaan het ze vertellen.‟

Abel had het liefst nog een tijdje doorgetekend en ruimde dan ook enigszins

met tegenzin op. Emine maakte zich vooral druk om wat er was dat ze te horen zou

krijgen. De hele tekening van Abel en haar was ze alweer vergeten.

„Jongens, komen jullie?‟ Justin liep de kamer in met een dienblad. Nadat de

dampende thee op het zijtafeltje was gezet, ging hij naast Jim op de bank zitten.

Abel stond direct voor Justin en Jim. Hij was best wel nieuwsgierig. Emine volgde in

stilte maar gedwee. Ze keek ongemakkelijk naar de vloer en overal behalve in de

ogen van één van haar vaders.

„Pak je thee erbij en kom even lekker zitten.‟ Jim glimlachte en wachtte tot ze zaten.

Geen van beiden pakte echter hun thee. Abel had het zich gemakkelijk gemaakt en

zichzelf de meeste kussens toegeëigend. Emine zat op het puntje van de bank te

schuiven.

„Dus,‟ begon Abel. „Vertel op. We zijn nieuwsgierig,‟ sprak hij namens hem en Emine.

„Nou kijk… Het is niets ernstigs, hoor.‟ Justin lachte.

„We willen het even met jullie hebben over… kindjes.‟ Jim slaakte een zucht.

„Jullie wilden vertellen dat Kay en Kelson een broertje of zusje krijgen? Dat wisten

we al,‟ viel Abel zijn vader in de rede.

Jim wisselde een korte blik met Justin. Die trok een gezicht van „tsja, zo gaat dat nu

eenmaal hier. Deze familie kende de meeste van elkaars geheimen. Ook dingen die

later wel naar buiten gebracht zouden worden. De meesten wisten ervan. Justin

haalde adem om te zeggen dat dit over iets anders ging toen Abel doorging.

„Als het gaat over seks… Al die dingen van de celletjes en de zaadjes…‟

Emine draaide met grote ogen haar hoofd een kwartslag om haar tweelingbroertje

aan te kijken. Ze voelde dat ze een kop als een boei had. Gelukkig vielen haar haren

ervoor. Hoe kon Abel hier nou over beginnen? Zoiets besprak je toch niet zo ineens?

„Wat nou? Dacht je wij die dat soort dingen niet wisten? Kay en Pepijn hebben dat al

gehad en wij krijgen dat binnenkort ook volgens Pepijn,‟ verduidelijkte Abel zichzelf.

Justin en Jim schoten van nervositeit in de lach. „Het heeft er wel enigszins mee te

maken…‟ Begon Justin voorzichtig. „Al gaat dit niet over je tantes. Het gaat over ons.‟

Het was even stil in de woonkamer. Bij Emine begon er langzaamaan iets door te

dringen. „Jullie willen een kindje adopteren?‟ Raadde ze zachtjes.

Abel zat direct naast zijn zusje op het randje van de bank. „Nee, echt waar?!‟ Riep hij

enthousiast. Hij had een grijns van oor tot oor op zijn gezicht.

Justin voelde hoe emoties zich meester van hem maakten. Hij sloeg helemaal dicht.

Jim had dit al verwacht en nam daarom het woord. „Daar zaten we inderdaad aan te

denken. Al een tijdje… We wilden het er eerst met jullie over hebben. Net als in elk

huishouden is het een verandering waaraan je wel even moet wennen,‟ legde hij uit.

„Ik vind het geweldig! Word het een jongen of een meisje? En hoe oud? Wanneer?!‟

In alle enthousiasme vergat Abel bijna zijn zusje. Zij zat stilletjes naast hem.

„Abel,‟ lachte Justin zachtjes. Hij had zijn tong teruggevonden. „Rustig aan, joh.‟

Jim dacht een moment na over wat zijn zoon had gezegd. „Ik ben blij dat je er zo blij

over doet, maar het hoeft niet per se zo snel te gaan. Het kan nog wel even duren.‟

„Er moet eerst nog opnieuw contact worden gemaakt met het adoptiebureau en de

rechtbank. Jullie waren erg klein toen jullie hierheen kwamen,‟ vulde Justin hem aan.

„Dus jullie weten het vast niet meer. Maar het duurde ook een hele tijd voor jullie

hierheen konden komen. En voor jullie gewend waren… Dus hoe het ook zij, het zal

voor ons allen wennen zijn. Ook voor het nieuwe kindje.‟

Abel knikte met een ernstig gezicht en Emine knikte wiebelend met haar tenen. Toen

was het stil. „Ik vind het wel leuk! Als het maar wel een kindje is dat jonger is dan wij.

Anders heb ik helemaal niet het gevoel dat ik grote broer ben geworden!‟ Riep hij uit.

Daarmee was het ijs gebroken. Abel sprong op en stortte zich tussen zijn vaders in

op de bank. „Ik kan nu al niet wachten,‟ verzuchtte hij terwijl hij hen een knuffel gaf. Hij

stak zijn hand uit naar Emine en wenkte haar. „Kom ook knuffelen, Eem!‟

Emine kwam overeind. Nog altijd had ze geen woord gezegd. Jim wenkte haar door

op de leg plek naast zich te kloppen.

„Kom eens bij me. Wat denk je ervan?‟ Emine klom bij hem op schoot. „Denk je dat je

een grote zus wilt zijn?‟ Ze legde haar hoofd op Jims schouder en zacht woelde Jim

door haar haren. „Of vind je het maar niets?‟

Nog steeds had het meisje geen woord uitgebracht. Geen van beide vaders had

enig idee waar ze aan zat te denken op dat moment. Justin keek zijn man boven

Abels hoofd aan. Jim trok een gezicht: hij wist het ook niet. Wanneer er wat was met

Emine kwam hij vanzelf naar hen toe. Ze hadden dit beiden al zien aankomen. Justin

vond het moeilijk. Uit zichzelf ging Emine vaker naar Jim toe dan naar Justin. Hij had

niet het idee iets verkeerd te hebben gedaan, maar Emine vertrouwde Jim liever iets

toe dan hem. Ergens stak hem dat best. Toch was hij allang blij dat ze het überhaupt

aangaf als ze wat had. Dus daar zaten ze met z‟n vieren op de bank. Abel was al

hardop aan het fantaseren over het kindje. Nu was hij toch te oud om met zijn dino‟s

te spelen dus mocht zijn broertje of zusje die wel hebben. Zo af en toe wilde hij nog

best met zijn Lego en auto‟s spelen als dat samen met zijn broertje was.

Emine vond het fijner om het even in stilte te laten bezinken. Jim voelde dat, zoals

de meeste dingen bij haar, feilloos aan. „Het komt wel goed, liefje,‟ fluisterde Jim

zachtjes en drukte een kus op haar hoofd. Hij voelde hoe haar ademhaling regelmatig

werd en even later was ze in slaap gevallen met een glimlach op haar gezichtje.

Jim draaide voorzichtig zijn hoofd om Justin aan te kunnen kijken. Hij zag dat Abel

ook niet erg ver meer was van in slaap sukkelen. Met een glimlach keken ze elkaar

aan. Justin met een iets onzekere dan Jim, maar toch.

„Viel best mee,‟ fluisterde Jim. Daarna met een knik richting de slapende Emine:

„Komt wel goed, geloof me.‟

Ze pakten even elkaars hand en bleven zo zitten tot ze zelf bijna in slaap begonnen

te vallen. Ze besloten de kinderen maar naar bed te brengen en daarna de thee weg

te gieten. Het was ook weleens lekker om zelf vroeg naar bed te gaan.

Krijn concentreerde zich hevig op het ritme dat hij moest aanhouden om het

liedje kloppend uit te spelen. De laatste tijd was hij zo gebrand op het spelen van dat

laatste stukje. Eerst was het hem niet gelukt, maar hij werd langzamerhand steeds

beter en hij wist zeker dat hij het nu wel zou halen.

Met een glimlach liet hij zijn vingers rusten na de laatste noot. Al had hij nu zowat

kramp in zijn linkerhand, het was hem eindelijk gelukt. De laatste tijd had hij amper tijd

gehad om achter de computer te zitten. Daardoor had hij een stuk minder last gehad

van zijn handen. Zijn keyboard bracht hetzelfde probleem teweeg, maar vandaag zat

hij er niet mee. Het was vandaag zaterdag en hij had vanochtend een brief gekregen.

Erin stond dat hij was aangenomen op de hogeschool van Amsterdam. Een tijd terug

had hij een aanmeldingsformulier opgestuurd voor Game Development. Eindelijk kon

hij zich gaan richten op meer dan ICT. Dat wilde hij al zo lang en nu kon het eindelijk

waar worden gemaakt. Het was haast jammer dat Ivy er niet kon zijn op deze blije

maar regenachtige dag om het met hem te vieren.

Voor Iris was er ook een brief gekomen. Alleen was ze er dit weekend niet. Cathelijn

moest zich inhouden om haar kleindochter niet op te bellen. Wel hing ze al met Lynn

aan de telefoon. Die had haar tegengehouden. Ze moest maar wachten tot Iris thuis

kwam van Tim. Het was immers de verjaardag van zijn tweelingbroertje en zusje.

Zelfs voor Melvin was er een brief gekomen van de hogeschool in Utrecht.

Alleen voor Auke niet. Hij had zijn brief een stuk later opgestuurd dan de rest. Hij was

glad vergeten een brief aan te vragen en hem op te sturen. Het zou vanzelf wel

komen, dacht hij zo.

Afwezig stond hij uit het raam te staren. Weer een regenachtige dag. Ja, ze gingen

richting lente had de weerman gezegd. Nou, hoezee. Beter kou en sneeuw dan die

rotregen waarin niets mogelijk was. Al de hele dag was hij onrustig en het liefst had hij

zin om gek te doen. Dat kwam omdat hij telkens terug moest denken aan die droom

van laatst. Die droom waarin Lise-May piano had gespeeld. Ongemerkt verscheen er

er een glimlach op zijn gezicht toen hij de witte vleugel in de woonkamer weer zag

staan. Op een dag zou ze daarop spelen, net als in zijn droom. Ze speelde zoals ze

had gespeeld waar Isolde bij was. Haar gezichtsuitdrukking, de manier waarop ze

haar vingers over de toetsen liet snellen. Als dat was geweest hoe hij haar voor het

eerst had gezien, zo gracieus en vol gevoel, zou hij haar echt niet aannemen voor

een verlegen meisje dat weinig zei in gezelschap. Ze was ongelooflijk.

„O, lieverd, wacht even. Ik heb een wissel. – Nee, je hoeft niet te hangen…

O. Nou ja, doe je de groeten aan Joe van ons? Hmm-hmm, is goed. Tot gauw, Lynn!‟

Cathelijn drukte op opnemen en kreeg Pepijn aan de lijn. „Oh, dag jongen!‟

Binnen vijf seconden had ze weer opgehangen. Met een verontwaardigd gezicht liep

ze terug naar het tafeltje met de telefoonhouder. In het voorbijgaan wierp ze een blik

op de tv. „Melvin, zou je niet eens gaan aankleden? Je ligt nu al uren voor de tv.‟

„Nou en? Heb je nog niet gezien wat voor schijtweer het is? Waarom zou ik

aankleden als ik vandaag toch niets te doen heb? Greke is shoppen met Ivy en… pff.‟

Melvin gaapte luid en liet de rest van de zin aan zijn oma over.

„Daarom hoef je nog niet het hele weekend in je pyjama door te brengen. We kun-

nen ook iets leuks gaan doen met z‟n allen. Een spelletje ofzo. Pepijn komt zo hier.‟

„Wat is er aan de hand?‟ Mompelde Joey vanaf de eettafel. Hij was bezig met een

kruiswoordpuzzel op te lossen. „Is er iets aan de hand bij Wietse en Sarah?‟ Meestal

kwam Pepijn niet zomaar langs. Er moest iets gebeurd zijn. Zo ook nu, voelde Joey.

„Dat zou best kunnen. We zien „t vanzelf wel,‟ antwoordde Cathelijn simpelweg. „Hij

nam amper de tijd om me te laten antwoorden. Misschien heeft hij weer een

aanvaring gehad met Wietse.‟

„Nee toch?‟ Er klonk gekreun vanaf de trap: Krijn stond op de onderste trede. „Ik

geloof dat ik maar meteen weer naar boven vertrek. Bij deze: ik ben niet thuis

vandaag,‟ liet hij weten terwijl hij een colafles pakte en zich vlug uit de voeten maakte.

„Jongens, wat doen jullie weer gezellig!‟ Cathelijn slaakte een zucht. „We kunnen

toch best eens wat samen doen? Dat is alweer een tijdje terug…‟ Uit het keukenkastje

toverde ze de theepot en vulde die met water. „Ik zal vast thee zetten voor zo direct.‟

Niemand ging nog in tegen het thee zetten. Auke kreeg het in de eerste plaats al niet

eens mee. Hij was nog steeds met zijn gedachten bij piano‟s, slecht weer en Lise.

„Heb jij wel zin om wat leuks te doen, Auke?‟ Cathelijn was achter hem komen staan.

Hij schrok zich wezenloos alsof ze hem had beslopen en hem ineens in zijn oor

schreeuwde. „Alles oké?‟ Vroeg ze, direct bezorgd.

Auke knikte verontwaardigd. „Waarom zou er wat zijn?‟

„Je bent zo stil de afgelopen tijd… Is er echt niets, jongen? Als er wat is, kun je het

best kwijt. Dat weet je, toch?‟ Cathelijns ogen onderzochten die van Auke.

Net als haar zorgen was zijn verontwaardiging oprecht en gemeend. Opnieuw knikte

Auke. „Natuurlijk,‟ mompelde hij afwezig. Zijn gedachten waren alweer afgedwaald

naar de droom over Lise. Hij zat nog zo helder in zijn kop. Het leek haast alsof het

gisteren was in plaats van vorige week. Was hij echt zoveel stiller dan anders? Daar

zou zijn moeder nog best gelijk in kunnen hebben. Met een diepe frons merkte hij hoe

Cathelijn zijn handen pakte. Hij had alweer lopen trommelen. In plaats van knalrood

te worden, beet hij op zijn onderlip en begon te grijnzen. „Sorry,‟ zei hij en ging vlug

richting keuken om daar de theepot van het fornuis te halen. „Ik heb een binnenpretje.‟

Het volgende moment ging de bel. „Pepijn!‟ Riep Cathelijn uit. Ze snelde naar de

deur. „Ben je je sleutel weer kwijt?‟

Pepijn liep zonder zijn oma te begroeten de kamer in. „Hèhè, rúst!‟ Brieste hij. Zijn

gezichtsuitdrukking zag er inderdaad veelbelovend uit. Melvin knikte even en was

bereid de tv uit te zetten om het verhaal van zijn neefje aan te horen. „Ik word knétter

van die kerel. Gelukkig kan ik hier nog heen. Pa en ma zeggen er ook niks van.

Belachelijk. Het zou verboden moeten worden. Wat een herrie.‟

„Pepijn,‟ zei Cathelijn zacht. Ze wilde niet te streng tegen hem ingaan. Toch wilde ze

niet dat hij helemaal door zou draaien. „Pepijn, doe je wel even kalm? – Kom, we

gaan eerst even zitten. Ik heb net thee gezet. Haal diep adem en vertel even rustig

wat er aan de hand is,‟ ratelde Cathelijn.

Pepijn liep zijn oma achterna de keuken in, naar de eetkamertafel en terug terwijl ze

theekopjes klaarzette. Hij wilde helemaal niet wachten tot ze zaten. „Het is die

stomme kut Jordy. Hij neemt de hele tijd die kutgitaar van hem mee en al heb ik ge-

vraagd of ze niet bij hem kunnen gaan zitten jammeren, hij blijft maar bezig. Het is

echt afschuwelijk!‟ Gaandeweg begon Pepijn zich steeds erger op te winden.

Melvin zette de tv uit. Hij voelde zich geroepen met Pepijn te gaan praten. Hij had

het idee dat Pepijn misschien zijn verhaal wat vaker wilde vertellen. Bij Auke was dat

ook weleens het geval. Al gaf hij het niet toe, Melvin wist dat hem dat best opluchtte.

Op sommige vlakken overlapten de persoonlijkheden van Pepijn en Auke elkaar

nogal. Je wist maar nooit, vond Melvin. „Hé,‟ begon Melvin. „Jordy, dus, hmm?‟

Pepijn knarsetandde en keek zijn oom achterdochtig aan. „Ja.‟ De vijandigheid droop

ervan af. „Maar ja, jij gaat zeker weer zeggen dat het niets is. Want wat weet jij er nou

van, hè? – Nee hoor, laat me maar.‟ Boos draaide Pepijn zijn oom de rug toe.

„Mel,‟ klonk Joey‟s stem. „Kom. Er staat thee klaar. Pepijn komt zo wel.‟

Stampvoetend begaf Pepijn zich naar de tv. „Dus jullie gaan doen alsof ik er niet

ben? Best, dan doe ik dat ook.‟ Hij gooide zijn voeten op de tafel en zette het geluid

extra hard.

Cathelijn wisselde angstvallig een blik met haar man. Ze was erg slecht in het

bedenken wat ze nu het beste konden doen. Melvin wist in elk geval zeker dat hij zijn

neefje beter even kon laten. Iedereen keek met ingehouden adem hoe Auke zijn stoel

naar achteren schoof en langzaam naar de bank liep. Alles wat hij deed was naast

zijn neefje neerploffen en meekijken naar de clip die ze op MTV afdraaiden. Pepijn

keek even opzij maar in tegenstelling tot bij de meeste anderen, liet Auke niets blijken.

Een paar minuten bleven ze zo zwijgend zitten, beiden met hun eigen gedachten.

Auke dacht aan de keer dat zijn oudste zus Lynn thuis was geweest en hun ma

iedereen uitgenodigd had, zo ook Pepijn. Dat was de eerste keer dat Auke zijn neefje

zo door het lint had zien gaan. Auke was de enige die er niet erg van was geschrok-

ken. Op de één of anderen manier had hij het idee dat hij zichzelf erin herkende. Al

had hij niet zulke woedeaanvallen gehad als kind, hij was wel degelijk gefrustreerd ge-

weest. Er waren Sims genoeg die hem niet begrepen, Sims die hij niet begreep. Des-

tijds had hij ze ook niet willen begrijpen. Maar zodra het duidelijk werd dat hij ADHD

had was er een boel opgehemeld. Auke wist dat de diagnose ODD was gesteld bij zijn

neefje. Hij had gezien hoe Pepijn erop vooruit was gegaan. Het enige was nog die

frustratie waarmee hij leek te kampen. Om het minste of het geringste kon hij boos

worden of een woedeaanval krijgen. Zoiets moest toch te verhelpen zijn, vond Auke.

Voorzichtig keek hij opzij. Pepijn zat rustig naar de zoveelste clip te kijken. Zijn

gezichtsuitdrukking liet weten dat hij weer gekalmeerd was. Een voorzichtige glimlach

verscheen op Aukes eigen gezicht. Misschien was het genoeg om Pepijn gewoon

even te laten zijn zoals hij was. Eigenlijk had Auke zelf geen steentje bijgedragen in

woorden. Wel had hij het gevoel dat hij had laten zien geen kwade bedoelingen had.

Kon hij maar zeker weten dat Pepijn hem vertrouwde. Hij wilde Pepijn zo graag

helpen die frustratie te verminderen. Zijn blik dwaalde even naar buiten en ineens zag

hij dat het droog was. Plotsklaps schoot hem iets te binnen. In zowat één beweging

stond hij voor de bank. „Ik ga naar buiten,‟ kondigde hij aan. Even keek hij neer op

Pepijn. „Zin om mee te gaan? Ik heb nog wel ergens een voetbal liggen.‟

Pepijn haalde zijn schouder op en drukte met zijn hak de uitknop van de afstands-

bediening in. „Waarom ook niet?‟ Gedwee volgde hij zijn oom en trok zijn jas aan.

„We kunnen wel naar het park gaan. Het is nu toch droog.‟ Auke wenkte zijn neefje.

„Kom, help even zoeken naar een bal.‟ Pepijn volgde Auke naar de zolder.

„Hé!‟ Riep Cathelijn. „En de thee dan?‟ Joey en Melvin lachten hoofdschuddend.

Iris hoorde de zware, eikenhouten deur van haar slaapkamer opengaan.

„Jane?‟ Wist ze zonder om te kijken. „Ik kom eraan, nog even wat spullen in m‟n tas

doen.‟ Enigszins twijfelachtig draaide ze zich om. „Wat eh… wat neem jij mee?‟

Een moment bleef Jane haar vriendin aankijken zonder iets te zeggen. Ze probeerde

haar gezicht in de plooi te houden. Tevergeefs, want er brak een brede glimlach door.

„Wat ben je ook een muts. Je hebt helemaal niet zoveel nodig, joh. Wat hebben we

nou gezegd? Maiden zorgt voor de meeste dingen. Zit er maar niet over in.‟ Ze zag

dat Iris er nog iets tegenin wilde brengen. „Nee, Iris. Pak je tas en kom. Jacky wacht.‟

Na één laatste blik op haar net opgemaakte bed verliet Iris de kamer. Jane zat nooit

zo in over hoe alles eruit zag of wat ze meenam. Als ze er later achter kwam dat ze

nog iets nodig had wat ze was vergeten, loste ze dat probleem wel even op. Of niet.

Op de trap kwam Jane aanzetten met overbodige informatie. „Ik denk dat je onder-

hand al wel kunt verwachten dat de tweeling onrustig is. Vooral Bram. God, die was...‟

„Aan de kant!‟ Onderbraken Daisy en Bram hun zus. Ze stoven tussen Jane en Iris

door de trap af. „Dicht houden, anders valt alles eruit!‟ Commandeerde Daisy bazig.

Hoofdschuddend bleven Jane en Iris even staan. „Wat zei ik je?‟

„Je zou toch denken dat nu ze tiener worden ze zich al wat minder kinderachtig gaan

gedragen?‟ Jane giechelde en voelde plotseling twee handen op haar schouders.

„Nou, ik geloof dat jij nog exact zo was op je tienerverjaardag, Jane.‟ Tim keek met

pretlichtjes in de ogen van zijn zusje en gaf Iris een knipoog. „Dus wat dat betreft…‟

Nu was het Iris‟ beurt om te giechelen. „Het is dat het jouw vriendje is, maar

anders…‟ Quasiboos keek Jane haar broer na. Haar ogen had ze samengeknepen.

„Ik ben blij met jullie als stel gekken. Anders zou het wel erg saai zijn.‟ Iris voelde de

vlinders door haar maag kriebelen. Ze voelde zich geweldig. Dit was het derde week-

end op rij dat ze bij Tim was. Dit weekend zou de tweeling opgroeien. Ze hadden met

z‟n allen een picknick georganiseerd en ze zouden Jacky ophalen om mee te gaan.

„De boot heb ik al klaargemaakt!‟ Tetterde Bram enthousiast. Hij gaf zijn broer en

diens vriendin niet eens even vijf minuten de tijd om elkaar rustig te begroeten.

„Het geeft niet,‟ smoorde Iris Tim fluisterend toen hij zijn broertje de kieteldood wilde

geven. Het daarop volgende moment hoorden ze een rommelend geluid. Tegelijk

keken ze naar beneden. „Jezus,‟ giechelde Iris opnieuw. „Sorry, dat was mijn maag.‟

„Des te meer reden om nu te vertrekken,‟ vond Daisy. „Alles ligt al in de boot.‟

Dat mocht dan wel zo wezen, maar buiten had Bram het goed lastig. Hij

kreeg de boot niet van de kant af. Hij haatte het om het toe te geven, maar dit lukte

hem niet zonder Daisy. Hij kende geen Sim die zo sterk was als zij.

Bram voelde een regendruppel in zijn nek en krabde verwoedt in zijn nek. „Shit.‟

Waarom moest dit nu weer op hun verjaardag gebeuren? Het mocht niet regenen!

De voordeur ging open en de rest kwam naar buiten. Iris zag het broertje

van Tim stuntelen en glimlachte onwillekeurig. Ze maakten overduidelijk hetzelfde ge-

baar wanneer ze zich ongemakkelijk voelden of geen raad wisten met een situatie.

Het andere wat haar opviel waren de dikke regendruppels en de grote grijze wolken.

„Lukt het, Bram? Zal ik even helpen?‟ Jane liep op haar jongere broertje af.

„Nee!‟ Riep Bram eigenwijs uit. „Het moet me lukken.‟

Tussen de oudsten vandaan kwam Daisy op de beek afgerend. „Zeg nu gewoon dat

je mijn hulp nodig hebt, broertje. Ik duw en jij zorgt dat de boot in balans blijft, ja?‟

Met tegenzin gaf Bram eraan toe. Hij had er een hekel aan als hij iets niet alleen

kon. Overduidelijk moest niemand van hem verwachten dat hij ooit om hulp zou

vragen. Al was Daisy dan een uitzondering op de regel. Af en toe mocht hem wel

helpen. Glimlachend om dat feit keek Tim van zijn zusje naar Iris en terug.

Eindelijk was het zover. Alles was erin, de boot lag in het water en ze

konden vertrekken. Bram en Daisy hadden een plek voorin het bootje gekozen. Bram

zat alweer te wijzen op alles wat hij kon ontdekken in het beboste gebied rondom hun

huis. Het eerste kikkerdril kon hij her en der al zien drijven. Het was echt vroeg lente

dit jaar. Zo nodig was hij nog opgewekter dan daarnet. Daisy volgde lachend de

vinger van haar broertje. Opeens merkte ze op dat het droog was. Met een blik over

haar schouder naar Iris wist ze hoe dat kwam. De twee knipoogden naar elkaar.

Maiden deed nog even de laatste dingen in de tas. Ze wilde net van haar plek af

komen toen Jane haar aanstootte. „Mam, geef de camera eens?‟

Maiden slaakte lachend een zucht en mompelde iets dat leek op „dat had eerder ge-

zegd‟ of in elk geval in die richting. Ze gaf het toestel aan haar dochter. Iris en Tim

zaten bij Jane en de twee meiden zouden Tim weer even herinneren aan hoe je foto‟s

moest maken met een digitale fotocamera. Tijdens de verjaardag van Kay, Pepijn en

Emma had hij het cameraatje al eerder gebruikt. Hij had er zoveel plezier in gehad dat

Iris de camera had geleend van Wietse voor het weekend. Zo hielden ze leuke

herinneringen over aan een dagje uit en natuurlijk de verjaardag van Daisy en Bram.

„Dus hier zit het aan-knopje,‟ wees Iris ter verduidelijking. „Als je wilt fotograferen niet

meteen die hele knop daar indrukken, want hij moet eerst scherpstellen. Filmen is…‟

Daisy stond nog steeds de frisse buitenlucht op te snuiven. Ze wist dat het niet altijd

goed was om het weer te veranderen met magie, maar voor vandaag kon het vast

geen kwaad. Ze hield van de lucht van bloeiende plantjes en, misschien klonk het

gek, maar ze hield ook van de lucht van het slootwater.

„Daisy, kijk, kijk daar!‟ Brams stem sloeg over van enthousiasme. „Moet je zien!‟

Hardnekkig probeerde Daisy haar broertje nog een paar seconden te negeren. Die

zon was zo heerlijk.

Ze kreeg amper de kans om te genieten als hij er telkens doorheen tetterde. Snapte

hij dan helemaal niets van de natuur? Dat was niet alleen overal alles opmerken. Je

moest het ook op je in laten werken. Dan pas kon je er echt van genieten. Tim zei

tenminste dat hun pa dat altijd had gezegd. Tot de dag waarop hij stierf was hij een

groot natuurliefhebber. Enigszins met tegenzin opende ze haar ogen. „Wat is er?‟

„Moet je zien wie daar staat!‟ Brams vinger priemde richting de bossen.

Daisy volgde hem met samengeknepen ogen tegen het zonlicht. „Largo!‟ Riep ze uit.

Hun blikken kruisten elkaar. Largo knikte met een glimlachje en kwam in beweging.

*zie update 1: verrijking van kennis

Met gemengde gevoelens begon Sander de wandeling naar het strandhuis-

je af te leggen. Ergens had hij zin om zich nu om te draaien, terug naar zijn auto te

gaan en terug naar huis te rijden. Aan de andere kant wist hij dat hij dit moest doen.

Hoe het ook zou lopen, hij kon hier niet zomaar weggaan met dit gevoel. Als hij hier al

weg zou gaan met een kutgevoel, was dat omdat Lizzy boos had gereageerd. Zelfs in

de namiddag was het nog ongewoon warm voor begin februari. Als dit goed ging was

het niet het eerste van vandaag: Noah was vandaag opnieuw helder geweest.

„Hoi, pa,‟ had Noah gezegd. Hij was al vrij opgewekt geweest bij Sanders

aankomst. Sander wist uit ervaring dat dit een goede dag was. Dat stemde hem blij.

„Zeg, jongen,‟ had Noah direct gevraagd. „Zullen we een eindje gaan lopen?‟ Het

rotgevoel aan de week ervoor onderdrukkend had Sander met een glimlach geknikt.

„Ik vind het zo fijn dat je met me wilt lopen! Ik ben er in geen jaar meer uit geweest,

kind!‟ Vergeten. Noah was het simpelweg vergeten. Het gaf niet. Zijn vader was blij

om de zon, blij om de dieren, de planten, alles. Daar was Sander ook blij van

geworden. Het leek bijna alsof het voorjaar alles in goed licht zette. Zelf was Sander

zo opgeknapt van dat korte wandelingetje dat hij erover dacht Lizzy op te bellen. Hij

zou het vertellen. Hij was er klaar mee. Het lag aan hemzelf. Hij wilde gewoon niet,

niet meer. Door te doen alsof het haar schuld was, voelde hij zichzelf alleen maar

rotter. Ze had het recht om te weten dat ze er niets mee te maken had.

Dus hier stond hij dan met zijn handen in zijn zakken, zich even indenkend

wat hij zou gaan zeggen. Hij drukte de bel in, haalde een hand door zijn haar en sloeg

zijn handen voor zijn borst. Van harte hoopte hij dat Lizzy thuis was. Hij was toch

zeker niet het hele roteind voor niets komen rijden. Ongeduldig deed hij een stap naar

binnen. De niets verhullende, grote ramen gaven je zicht op vrijwel heel het huis.

Tenminste, zo schatte Sander in. Hij was nog nooit bij haar binnen geweest.

Daarom wist hij dus ook niet dat er meer dan één deur was aan de voor-

kant. Lizzy was vanaf de zijkamer de keuken ingelopen en had van een eindje Sander

gezien. Daarom was ze op haar tenen naar de dichtstbijzijnde deur geslopen en naar

buiten geglipt. Om het hoekje durfde ze wel te gluren. Als hij maar niet omdraaide.

Uit angst dat ze ontdekt zou worden drukte ze zich plat tegen de muur. Sander zou

vanzelf wel weggaan als er niet open werd gedaan. Toch? Met ingehouden adem

stond Lizzy af te wachten op wat Sander ging doen. Wat ging ze zelf eigenlijk doen?

Staan wachten tot Sander wegging? En als hij dat niet deed? Jezus, wat waar was ze

eigenlijk mee bezig? Was ze zich aan het verstoppen rondom haar eigen huis? Ze

kon hem gewoon tegemoet lopen en hem wegsturen. Wat had hij hier nog te zoeken?

Wat Lizzy niet zag, was dat Sander zijn iPhone had opgediept en haar

nummer aan het intoetsen was. Het volgende moment voelde ze haar mobieltje trillen

in haar broekzak. Shit, wat nu als hij het hoorde?

Er zat nog maar één ding op. Lizzy duwde zichzelf bij de muur vandaan en rechtte

haar schouders met een zucht. Ze stapte gewoon op hem af. Zij had niets te vrezen.

Hij zou de wind van voren krijgen. Hij was tenslotte degene die haar had afgedankt,

haar als een voetveeg had behandeld. De eikel. Ze zou hem eens flink de waarheid

zeggen.

Sander draaide zich om en keek recht in Lizzy‟s grijze ogen. „Oh,‟ deed hij

zacht en liet direct zijn hand zakken. Ongemakkelijk wreef krabde hij aan zijn buik.

Hoe moest hij beginnen? Zeggen dat hij haar net had willen bellen? Of meteen al…

„Sander,‟ probeerde Lizzy zo ongeïnteresseerd mogelijk te zeggen. „Wat doe jij hier?‟

Gelukkig was het voor Lizzy nooit zo moeilijk geweest om zich anders voor te doen

dan ze zich voelde. Ze had niet voor niets op toneel gezeten vroeger. Ze was niet

voor niets actrice geworden. „Nou, vertel op. Wat moet je hier?‟ Herhaalde ze zichzelf

bits. In feite voelde ze zich helemaal niet zo zeker als de harde blik op haar gezicht

liet denken. Het enige wat ze wilde was dat hij zei dat het hem speet, dat hij het niet

zo bedoeld had. Dat hij van haar hield en dat hij met haar verder wilde. Dat hij net zo

gek op haar was als zij op hem. Eigenlijk voelde ze zich nog lichtelijk zwak in haar

knieën en werd ze nog steeds zweverig als ze hem zag. Maar ze mocht zich er niet

aan overgeven. Nee, deze klootzak had haar schandalig behandeld. Ze liet niet zo-

maar over zich heenlopen. Ze mocht dan ouder zijn. In dat opzicht was ze echt niet

veranderd. Als Sander had gedacht van wel had hij dat toch even mooi mis gehad.

„Lizzy,‟ begon Sander. Hij sprak met een zachte klank in zijn stem. Shit, wat klonk het

beroerd. Ze moest niet gaan denken dat ze nog wat voor haar voelde. Dat was niet

zo. Hij wilde niet verder met haar. Hij mocht haar niet in de waan laten van wel, hij

mocht haar niet aan het lijntje houden. „Ik ben gekomen omdat ik met je wil praten. Ik

wil het graag uitleggen…‟ Afwachtend keek hij Lizzy aan. Jezus, mens, zeg wat. Hij

haatte dit soort momenten. Hij was iemand die luisterde, iemand die adviezen kon

geven. Maar als hij dat soort dingen die hij aan anderen adviseerde zelf moest doen.

No way. Dat was niet zijn ding. Nooit geweest ook. Hij had er een hekel aan.

„Ik luister,‟ zei Lizzy simpelweg. Die ogen van hem. Sander was nooit een goede

toneelspeler geweest. Hij mocht dan wel een stoertje zijn geweest: zijn gevoelens liet

hij altijd doorschemeren als hij het niet wilde. Uit ervaring wist ze of het gespeeld was.

„Ik wil graag even binnen praten.‟ Sander wist dat hij wanhopig klonk. Al had hij het

idee dat hij best mocht hopen. Want lag het aan hem of had haar stem ietwat milder

geklonken dan daarnet?

Alsof het zo gepland was, voelde Lizzy plots een regendruppel op haar blote arm.

tegelijk keken ze naar de lucht: daar hing een grote, grijze regenwolk. „Oké,‟ zei Lizzy.

Ze gaf hem het voordeel van de twijfel. Als hij vervelend werd, was hier de voordeur.

Veerle opende haar ogen toen ze voelde hoe een hand de hare zacht beet-

pakte. Boven haar gezicht zag ze dat van Jordy en dat veroorzaakte gelijk weer een

hoop kriebels in haar maag. Ze werd er dolgelukkig van die glimlach te zien en als

vanzelf glimlachte zij ook.

„Sorry, heb ik je wakker gemaakt?‟ Hij streelde door haar haren. „Ga maar weer

slapen, hoor.‟

Maar Veerle wilde niet meer slapen, was niet langer moe. Ze vleide haar gezicht

tegen zijn hand. Ineens begreep ze wat katten zo lekker vonden aan kopjes geven.

„Het gaat wel,‟ liet ze weten terwijl ze overeind kwam. De afgelopen nacht hadden ze

nauwelijks geslapen. Jordy was blijven slapen en ze hadden de hele nacht door ge-

praat. Zachtjes had hij liefdesliedjes op zijn gitaar gespeeld voor haar. Tot ergernis

van Pepijn. Het was slechts een klein moment geweest dat Veerle daarover in had

gezeten. Alles leek verzacht wanneer Jordy in de buurt was.

Op school hoefde Veerle er niet over te beginnen bij haar vriendinnen. Die wilden al-

leen maar weten wat ze tot nu toe met z‟n tweeën hadden uitgespookt. Wanneer

Veerle werd onderbroken in haar verhaal over het weekend en ze vertelde dat er niks

was gebeurd tussen hen, geloofden ze haar niet. Ze snapte het niet. Ze kon ook

gewoon gelukkig met hem zijn zonder dingen te doen. Samenzijn alleen was genoeg.

Ze wist zeker dat Jordy er net zo over dacht. Hij was niet zoals de meeste andere

jongens. Ze waren echt gek op elkaar. Anders schreef je toch geen liefdesliedjes voor

een meisje, wel dan? Er waren drie dingen waar Jordy erg goed in was. Dat was

gitaarspelen, romantiek en haar nieuwsgierig maken. Hij was nu al telkens bezig met

haar te plagen over Valentijnsdag. Het duurde immers nog minder dan twee weken.

Zonder dat ze het had gemerkt was hij naar voren geschoven en legde hij een arm

om haar heen. „Zit je nog in over vanochtend?‟ Hij drukte een kus op haar wang.

„Een beetje,‟ zei ze naar eerlijkheid. „Maar hij is waarschijnlijk nu wel weer gekalm-

eerd.‟ Ze glimlachte en schoof dichter naar hem toe om hem te kunnen zoenen.

Een tijdje later kwamen ze van het bed af. Jordy zette zijn gitaar aan de

kant. Veerle keek zuchtend de kamer rond. „Wat een bende…‟ Mompelde ze terwijl ze

naar de deur liep.

„Lieve, lieve Veerle. Laat die troep nou gewoon eens even. Je bent toch kunsten-

ares? Dan moet je wel goed rommel kunnen maken! Goed voor je inspiratie, niet?‟

Een tijdje stonden de twee tegenover elkaar. Veerle knikte lachend. „Je hebt er be-

hoorlijk wat verstand van, zo te horen!‟ Ze proestte het uit.

Jordy begon hard te lachen. „Pas op jij!‟ Hij deed alsof hij haar ging kietelen.

Beneden gekomen vonden ze Sarah met de drieling in de woonkamer. Jordy keek

met een glimlach op hen neer. Hij had bewondering voor haar, voor de moeder van

zijn vriendinnetje. Zelf had hij het altijd al knap gevonden dat zijn moeder hem en

Cooper alleen had opgevoed. Maar dit? Zes kinderen? Dat was een nog veel grotere

opgave, ook al waren ze met twee ouders.

Ergens had het ook wel weer wat. Al was het altijd druk: Jordy hield van druk, hield

van Sims om zich heen. Hij ging rustig zitten spelen met Marijn of zelfs met de

Barbies van Yara of Wende.

„Hé, kijk eens wie we daar hebben!‟ Sarah wees achter Wende langs.

Wende keek amper op of om. Het interesseerde haar vrij weinig dat haar zus achter

haar stond. Ze speelde rustig verder met het konijn. Sarah daarentegen stond wel op.

„Jeetje, is het al zo laat?‟ Het leek alsof Sarah nu pas opmerkte dat het al donker

was buiten.

„Heb je nog wat gehoord van Pepijn?‟ Veerle draaide zich om naar het kastje. Daarin

lagen weer allerlei opgevouwen kleren van haar broertjes en zusjes. Zo te zien had

Sarah de was klaar. „Ik breng deze zo wel even naar boven. Moet ik Stan uit z‟n

kamer halen?‟ Zoals wel vaker nam Veerle een deel van de huishoudelijk taken op

zich terwijl ze in gesprek was met haar moeder. „Of zal ik eten koken vandaag?‟

„Gekkie, dat is heel lief aangeboden, maar dat hoeft niet. Stan eet vanavond niet

thuis en ik heb eerlijk gezegd geen idee wat Pepijn doet dus ik denk dat het wel een

keertje kan om patat te eten. Dit is voorlopig de laatste keer dat we samen op de

bank kunnen eten, denk ik zo. Volgende week begint de tentamenweek voor jullie en

dan denk ik dat Pepijn toch niet veel thuis zal zijn. De Cito-toets…‟ Sarah zuchtte bij

het idee. Uit ervaring wisten ze allemaal dat het waarschijnlijk zal zijn dat Pepijn van

de zenuwen nog sneller opgefokt zal raken.

„Dan weet ik het goed gemaakt. Zal ik de patat halen?‟ Bood Veerle aan.

„Ze weet ook niet van ophouden, hè?‟ Sarah keek lachend naar Jordy. „Wat ben je

toch ook een schat.‟ Sarah liep naar de keuken om de huishoudportemonnee uit de la

te pakken. Ze drukte een briefje van twintig in Veerles hand. „Kleiner heb ik het niet.

Hier heb je zeker wel genoeg aan. – Ik neem aan dat jij wel mee wilt eten, Jordy?‟

„Een patatje gaat er wel in, inderdaad.‟ Jordy glimlachte en sloeg een arm om Veerle

heen. „Gaan we gezellig samen, Veer. Ik wil best mee helpen dragen,‟ grapte hij.

„Ga maar gauw dan,‟ wuifde Sarah hen weg. „Nu is het nog droog. Ik zal Joey en

Cathelijn eens bellen. Misschien hangt Pepijn daar nog uit. Anders probeer ik Naomi

en Victor nog wel even. Wie weet is hij net als Stan gewoon daar…‟

Het is weer zover! Iets meer dan

een week na de vorige update en ik

heb het voor mekaar gekregen.

Zelf had ik al erg zin om weer

verder te gaan met schrijven en

fotograferen, maar ik moet zeggen

dat ik ook weer extra energie kreeg

van jullie als lezers, in het bijzonder

Marieke en Bennie. (Jawel, het mag

gezegd!) Thanks a lot, guys!

Tot gauw bij de volgende

update!

Xx Ilse