Vloekend schuift Romy Halsema haar bureau stoel naar achter, en slaat haar handen voor haar ogen. “Oh, nee, dat het juist nu moet gebeuren,” zegt ze tegen haar zelf. Ze slaat met haar hand op het bureau, en voelt pijnscheuten in haar hand. Met tranende ogen staat ze op, en wrijft over haar hand.

Ze ijsbeert door haar kleine kantoor, en kijkt woedend naar het scherm van haar computer. Daar staat Hotmail open, een e-mail geopend naar de drukker. Het bevat de documenten wat in het volgende nummer moeten komen. Maar zij, Romy de klungel, moest het weer verpesten, en ze had de verkeerde documenten gestuurd.

“Katja gaat me vermoorden,” fluistert ze, en ze slaat haar armen over elkaar. “Ik ben gewoon ten dode opgeschreven! Wat nu?” IJsberend loopt ze door haar kantoortje, en ze luistert stilletjes of Katja, haar kwaadaardige baas, haar uitbarsting niet heeft gehoord, en komt kijken met een zoet glimlachje.

Dat Katja het liefst Romy ziet huilen, is geen geheim, weet Romy. “Wat moet ik nu doen?” vraagt Romy aan haar zelf, en ze voelt de tranen al opwellen. Haar baas is er nog niet eens, en de waterlanden komen al. “Ik kan de drukker bellen, maar…” oppert Romy tegen haar zelf, maar ze breekt haar zin af, als ze voetstappen hoort.

Niet de puntige stiletto`s van Katja, maar zware voetstappen. Ze heeft nog net tijd om zich om te draaien, of het hoofd van Nick verschijnt langs de deur. “Hallo, Romy, ik hoorde je een beetje te keer gaan,” zegt Nick. “Het gaat wel,” zucht Romy, en ze kijkt het gezicht van haar knappe collega aan.

“Alleen maar een grote fout, en de doodstraf erop,” zegt Romy sarcastisch, en ze zakt neer in haar bureaustoel. “Ach, alles kan je terug draaien, zolang het maar niet te lang duurt,” zegt Nick sussend, en hij leunt nonchalant tegen haar bureau. Romy kijkt hem aan, het was haar al opgevallen dat Nick mooie blauwe ogen heeft.

“Ik heb per ongeluk de verkeerde stukken naar de drukker gestuurd, die zo meteen gedrukt zullen worden.” Romy legt haar hoofd in haar handen, en zucht. “Dat kun je natuurlijk wel terug draaien, je hebt er alleen moed voor nodig,” zegt Nick en hij klopt onhandig op haar rug.

“Als je het nu doet, en daarmee bedoel ik naar Katja gaan, dan zou dat je je baan nog kunnen redden.” “Of anders?” vraagt Romy fel, en ze heft haar hoofd uit haar armen, “Wat dan, hé?” “Nou, dan kun je je een ware hel voorstellen. Katja zal je daarna nooit meer met rust laten, en ze zal je reputatie de grond in stampen,” zegt Nick en hij staat weer op.

“Doe het nu, dan kom ik met je mee, en verzin een smoesje dat het verzacht.” Romy staat op, en glimlacht dankbaar naar Nick. “Je redt echt mijn leven, weet je dat?” vraagt ze zacht. “Is dat zo?” vraagt een ijzige stem, en Romy voelt hoe de haren in haar nek overeind gaan staan.

In de deuropening staat Katja, met haar stiletto`s in haar hand. Eentje is vies, dat ziet Romy meteen. Opzet? Romy weet het zeker. “Dus je hebt de verkeerde documenten gestuurd naar de drukker? Nou, kom dan maar met me mee.” De stem van Katja verandert van ijzig naar poeslief, een gevaarlijk teken.

“Meneer Becker, u belt de drukker, en herstelt de fout van onze kleine Romy,” commandeert Katja ., en ze zwaait achteloos naar Nick. “Hier, deze mag je na ons gesprekje schoonmaken,” zegt Katja, en ze werpt de stiletto`s in de handen van Romy. Romy voelt hoe opluchting door haar stroomt. Dat betekent dat ze haar nog even kan houden.

Katja stampt naar haar kantoor. Na een verontschuldigende blik naar Nick, draait Romy zich ook om, en loopt vluchtig achter Katja aan, om de preek aan te horen. Ze doet de deur dicht, en legt de schoenen op de grond. Katja zit inmiddels achter haar bureau, en kijkt Romy, over haar vingertoppen, kwaadaardig aan.

“Zo, Romy,” zegt ze poeslief, en ze zet een kwaadaardige grijns op, “Onze kleine, naïeve Romy. Je maakt er wel een potje van, hoor. Je werkt hier nog maar een paar weken, en je verpest het nu al voor jezelf.” Katja leunt achterover, en slaat haar handen ineen. “Ik moet je eigenlijk ontslaan,” grijnst ze.

Romy, die snapt waar Katja heen wil gaan, slikt. Ze haalt diep adem, spijt betuigen vindt ze niet erg, maar smeken voor haar werk, dat doet ze liever niet voor Katja. “Katja, alsjeblieft, ik heb deze baan nodig. Ik heb geld nodig om in leven te blijven,” smeekt Romy, en ze vouwt haar handen in elkaar.

“Ik zal echt alles doen om het met je goed te maken,” zegt Romy, hoewel ze weet dat dat een grote fout is. “Oh, maar, Romy, ik wil je niet kwijt. Je bent van onschatbare waarde,” zegt Katja met poeslieve stem. Romy weet dat dat niet waar is, maar ze houdt haar mond. “Ik kan je natuurlijk laten blijven. Foutjes kunnen gemaakt worden.

Maar daar moet je wel wat voor over hebben,” grijnst Katja, en ze kijkt boosaardig naar Romy. Romy slikt, en ze voelt de bui al hangen. “Natuurlijk,” stottert Romy, en ze voelt het zweet uitbreken. “Perfect,” kirt Katja, “Ik hoop niet dat je vanavond wat afgesproken hebt…”

Ziedend gooit Romy een kwartiertje later de schoenen van Katja op de grond. Ze slaat met haar hand tegen de deur, en laat zich zakken in haar stoel. Ze sluit haar ogen en zucht. Katja had haar een opdracht gegeven die vrijwel onmogelijk is. Ze moet voor morgenochtend een heel bedrijfsfeest op poten zetten.

De volgende ochtend moet alles geregeld zijn, en de eerste uitnodigingen klaar zijn. Later mag niet, want de datum staat al vast, en het is moeilijk om de datum te veranderen, zei Katja. De poeslieve stem galmt nog steeds in haar oren. Ze schrikt op uit haar gedachten als iemand klopt op haar deur.

“Zo, liefje, hier zijn alle spullen die je nodig hebt,” kirt Katja, en ze gooit een hoop dossiers op het al overvolle bureau van Romy. Ze kijkt Romy aan, met een duivelse lach en gooit haar haren in haar nek. Haar kille ogen glimmen boosaardig. “Ik wens je veel succes, want als je dit morgen niet af hebt, kun je je spullen wel opruimen.”

Gemeen lachend trippelt Katja de kamer uit, en gooit de deur dicht. Romy zucht, en voelt een traan langs haar wang naar beneden biggelen. “Waarom?” fluistert ze, “Ik heb niets verkeerds gedaan!  Iedereen maakt een foutje, maar om zo behandeld te worden, verdient niemand, behalve Katja.” Weer klopt er iemand op haar deur.

“Wat?” zucht Romy, die zich te ellendig voelt om op te staan en de deur te openen. Nick doet de deur open, en komt binnenlopen. “Ik heb gehoord wat je van die heks moet doen,” zegt hij medelevend en klopt op haar arm. “Gaat me dat wel lukken in een avond?” zucht Romy, en ze voelt een traan langs haar wang naar beneden kruipen.

“Ik help je wel,” zegt een stem, en ze kijkt op. Ze ziet Jamie, haar andere collega in de deur opening staan. Hij loopt naar binnen en doet de deur dicht. “Ik heb toch niets te doen vanavond,” zegt Jamie, en hij haalt zijn schouders op. “Ik help je ook wel, Romy,” zegt Nick snel, na een blik op Jamie.

Romy lacht, en veegt haar wang af. “Bedankt, jongens. Dat waardeer ik echt, maar dat betekent nog steeds dat we hier de hele avond zullen zitten. Waarschijnlijk ook nog een deel van de nacht,” zegt Romy, en ze staat op. “Jullie kunnen beter gewoon naar huis gaan. Het lukt me wel. En denk eens in hoe de heks zal reageren als ze er achter komt dat jullie meehielpen!”

Nick en Jamie schrikken op van die gedachte en hun voorstel wankelt. “Ik kan het wel alleen af vanavond,” zegt Romy, en ze doet een poging tot een glimlach. “Maar Romy, zal het niet veel gezelliger en makkelijker zijn als ík meehelp?” vraagt Jamie, en hij loopt naar Romy toe. Hij legt een hand op haar schouder en glimlacht.

Romy zucht, en tilt de hand van haar schouder. “Nogmaals bedankt, maar ga naar huis, naar jullie familie of vriendinnen,” zegt Romy, en ze pakt de papieren van Katja op. “Goed dan,” zegt Jamie fel, en hij marcheert het kantoortje uit. Nick blijft bedenkelijk staan. “Ik kan je wel wat eten brengen,” stelt hij voor.

Glimlachend heft Romy haar hoofd van de papieren van Katja. “Dat zou fijn zijn, Nick,” zegt Romy. Nick lacht, en kijkt haar dan vragend aan. “Weet je zeker dat het je gaat lukken? Ik wil echt mee helpen. Het zou verschrikkelijk zijn als je ontslagen werd,” mompelt Nick, en staart naar de grond.

“Het lukt me wel,” zegt Romy fel, en ze gaat zitten. Ze legt de papieren neer, en begint de papieren te lezen. Ze hoort hoe Nick aanstalten maakt om te vertrekken, als hij iets zegt. “Ik zal rond half zes wel pizza voor je halen, of zoiets,” zegt hij, en loopt dan het kantoortje uit.

Nadat Nick weg is gegaan, werkt Romy hard door aan het feest. Rond kwart voor zes heeft ze al een paar belangrijke dingen geregeld, waaronder de locatie en de catering. Ze stopt even, en strekt zich uit in haar stoel. “Als het zo door gaat, ben ik wel voor twaalf uur klaar,” zegt Romy vrolijk.

Op dat moment wordt er op haar deur geklopt. Nick komt binnengelopen in zijn jas, en klapt ondertussen zijn mobieltje dicht. “Gaat alles goed?” vraagt hij, en hij blijft vlak naast Romy staan. “Ja, het gaat geweldig.” Romy lacht en draait rond in haar stoel. Ze stopt, en staat draaiend op.

“Ik heb de belangrijkste dingen al gedaan. Het zal niet het geweldigste feest worden, maar beter dan matig,” zegt Romy, en ze legt haar handen op de schouders van Nick, om niet om te vallen. Ze haalt diep adem, en pakt dan haar mok op. “Ga je mijn eten halen?” vraagt Romy. Nick knikt.

Romy loopt haar kantoor uit, naar de koffiekamer. Nick volgt haar. “Heb je niet zin om mee te gaan. Even uit het kantoor?” vraagt Nick. Romy schudt haar hoofd, en vult haar mok. “Ik kan nu beter gewoon door werken, en het nog voor 12 uur afhebben, dan dat ik hier nog tot 4 uur zit.” “Goed,” zegt Nick nors, en hij marcheert de koffiekamer uit.

Romy zucht. Ze neemt een slok, en dan gaat ze weer aan het werk. Een half uurtje komt Nick met een pizza binnen lopen, en gaat dan weer weg. Romy voelt dat hij boos is, en snapt waarom hij zich zo druk maakt. “Mannen,” zegt ze hoofdschuddend. Snel eet ze haar pizza op, en hoort hoe de laatwerkers als laatste naar huis gaan, behalve zij.

Hoewel het werk snel vordert, sneller dan verwacht, is ze rond 12 uur helemaal niet klaar. Het werk is half af. Na al die grote klussen, komen de kleintjes bij, zoals versiering, licht en muziek. Fronsend kijkt Romy na een lange tijd op haar klokje. Het is nu twee uur in de nacht. Ze wrijft in haar ogen. Het lijkt onmogelijk, maar het lukt haar.

Op dit moment heeft ze eigenlijk behoefte aan sociaal contact, maar wie kan ze bellen? Iedereen ligt al in dromenland. Ze zoekt op Google naar een chatbox. Op een chatbox zijn meestal mensen die geen leven hebben, en graag praten. Na wat gezoek en geklik ziet ze een chatbox. Ze gaat er naar toe.

Ze meldt zich aan onder de naam ‘Roomstertje’ en terwijl ze werkt, en een bestelling doorgeeft aan een bedrijf, kijkt ze rond in de chatbox. Ze ziet dat er twee mensen online zijn, en opeens neemt ze deel aan het gesprek. Van verbazing typt ze haar bestelling in het verkeerde vak, en voor ze het doorheeft, klikt ze op enter.

Roomstertje zegt: Ik zou graag 250 stoelen geplaatst hebben, voor aanvang van het feest.Quality zegt: Huh?AbbFabb zegt: En ik maar denken dat ik na vannacht alles had gehad...Roomstertje zegt: Sorry voor dat. Maar ik ben bezig met een bedrijfsfeest. Voor morgen moet alles geregeld zijn.

Romy trekt haar wenkbrauwen op bij die zin van AbbFabb maar besteedt er geen aandacht meer aan. Ze ziet dat AbbFabb iets aan het typen is.

AbbFabb zegt: Dus jij moet in een avond een heel bedrijfsfeest regelen? Dat is onmogelijk!   Van wie moet je dat doen?Roomstertje zegt: Van mijn ‘evil’ baas, Katja.Quality zegt: Het is echt belachelijk dat sommige mensen anderen zo behandelen!AbbFabb zegt: Je moet die Katja eens goed op haar plaats zetten... Weet je geen schokkende dingen over haar? Een plastisch chirurgische ingreep. Een affaire met een getrouwde man, een buitenechtelijk kind?

Romy lacht bij het antwoord van AbbFabb, en denkt na. Zo gek is dat idee niet, maar kan ze dat wel maken? Ze kent deze twee mensen niet, maar toch voelt ze zich een klein beetje vertrouwd.

Quality zegt: Maar straks word ze ontslagen!   Het is wel haar baas waar je het over hebt..Roomstertje zegt: Hé!   Dat is best een goed idee. Misschien doe ik dat wel, al weet ik niets schokkends. Maar AbbFabb, wat bedoelde je met die nacht?AbbFabb zegt: Tja, het komt erop neer dat er nu een jongen in mijn bed ligt te snurken. Waar ik dacht een leuke nacht mee te hebben, maar hij had er na zes minuten al genoeg van... Roomstertje zegt: Balen.

Ze lacht bij het idee dat de one-night-stand maar zes minuten duurde, en vraagt zich af wanneer zij voor het laatst weer het bed in is gedoken met iemand. En als ze het antwoord weet, zijn die zes minuten van AbbFabb duizend keer meer dan die van Romy afgelopen maanden.

AbbFabb zegt: Dat dacht ik dus ook, en die zes minuten waren niet eens bijzonder of goed. Echt zo'n loser die denkt dat hij het kan...Roomstertje zegt: Zeg, wat is Quality stil!   Quality?AbbFabb zegt: Ja, nu je het zegt. Quality zegt: Sorry, het is gewoon.. Ik zit met een probleem.

Romy kijkt verbaasd naar het scherm. Het is duidelijk dat het probleem van Quality groot is. En ze kent Quality niet, maar toch wil ze helpen.

Roomstertje zegt: Quality, je kan het ons gerust vertellen. We willen je maar al te graag helpen!Quality zegt: Mijn vriend.. Hij is.. Soms.. Hij is niet altijd goed voor me.AbbFabb zegt: Dit is een hele directe vraag, en het maakt niet uit als je het niet wilt vertellen, maar mishandeld hij je ook? Quality zegt: Ja, best vaak.

Verbaasd en met grote ogen staart Romy naar het scherm. Het feest in een avond regelen steekt wel af bij dit, en een slechte one-night-stand ook. Ze zoekt naar troostende woorden om te typen, maar er komt niets in haar op, behalve vragen of ze het echt meent.

Roomstertje zegt: Wat verschrikkelijk!   Meen je dat echt?AbbFabb zegt: Nu schaam ik me, ik kan alleen maar klagen over de slechte prestaties van mijn one-night-stand, en jij hebt echt van die grote problemen.Quality zegt: Dat geeft toch niet joh!   Ik vind het al hartstikke fijn dat er iemand naar me luistert en meeleeft.

Meeleven doet ze zeker. Wat verschrikkelijk. Geen wonder dat Quality nog zo laat op is. Dan ziet ze de tijd, en bedenkt zich dat het beter is om nu verder te gaan.

Roomstertje zegt: Zeg, jullie zijn geweldige meiden. Maar ik heb nog bergen werk te verzetten. En ik kan het er niet bij hebben dat ik deze opdracht ook nog eens verpest. Misschien kunnen we morgen terug komen, op een normaler tijdstip. Rond 9 uur?AbbFabb zegt: Is goed, mijn hoofd begint trouwens ook te bonken. Ik heb denk ik iets te veel martini's gedronken. Ik ga die gast er even uitschoppen en dan genieten van mijn nachtrust!   Tot morgen!Quality zegt: Is goed, ik zal er zijn.

Romy sluit de chatbox af, en werkt verder aan haar opdracht.

Een half uurtje later is Romy al weer een stuk verder, en het einde van de tunnel komt langzamerhand dichterbij. Ze staat op, en wrijft in haar ogen. Zou Katja het echt erg vinden als ze nu gewoon naar huis gaat, en dan meteen als ze terug komt, verder gaat? Ze hoort meteen de stem van Katja in haar hoofd, die kirt dat ze haar spullen kan pakken, en van dat beeld krijgt ze kippenvel.

“Even doorbijten, Romy,” fluistert ze tegen haar zelf, en ze wrijft in haar handen, “Nog eventjes, en dadelijk kan je slapen.” Ze neemt een slok koffie, die koud is, en gaat dan weer verder. Uiteindelijk, rond half vier, sluit ze haar computer af, met het gevoel dat het niet geheel perfect is, maar het ermee door kan gaan.

Ze juicht even, maar stopt dan, omdat ze te weinig energie heeft. Ze pakt haar jas, maar haar lichaam voelt zwaar aan, en ze laat zich weer zakken in haar stoel. Ze legt haar hoofd op haar armen, en zucht. “Het leven is niet eerlijk,” zegt ze, en dan sluit ze haar ogen.