HOOFDREDACTIENeal Petersen

EINDREDACTIEGeert Jan DarwinkelKasper Dijk

REDACTIELennart BeishuizenBert Jan BrandsPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelVincent Van GenechtenLuc van KemenadePaul KlompIngmar MeijerMarco PostJoep SmeetsJurian UbachsJeroen VeenstraRichard van WelieFrank WielaardJules ZaneJan Willem Zeldenrust

COLUMNISTENJeroen ElshoffMatthijs MeeuwsenLeander Schaerlaeckens

FOTOGRAFIEGetty Images

PRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGN

DarChicago Ltd.MET DANK AAN

Issuu Digital PublishingScribus DesktopPublishing

SportAmerika TheMagazine is een uitgave vanPetersen Media. Niets uit deze

uitgave mag op welke wijzedan ook worden gekopieerd

zonder uitdrukkelijketoestemming van de uitgever.© Petersen Media 2012 ­Alle rechten voorbehouden.

Hoe kan een hoofdtrainer presteren wanneer zijn spelers nietwillen functioneren als een team? Ik hoorde deze vraag deafgelopen weken tijdens het EK voorbij komen. Het antwoord opdie vraag is makkelijk, maar de uitvoering, zie het NederlandsElftal, blijkt in de praktijk verdomd lastig.Wat heeft deze voetbalwijsheid te maken met devijftiende editie van SportAmerika TheMagazine? Heel simpel: mijn leven alshoofdredacteur, en voor het gemak in ditverhaal de hoofdtrainer, is drastisch veranderdten opzichte van een jaar geleden. Vorig jaarrond dit tijdstip was ik druk op zoek naarnieuwe schrijvers voor www.sportamerika.nl (deredactie bestond destijds uit zo’n vijf schrijvers)en er was niet eens een idee voor een magazine.Hoe anders is het nu. Inmiddels hebben we de dertigste redacteurmogen verwelkomen, daarover straks meer, heeft elke sport eeneindredacteur en draait de site als nooit tevoren.De reden is simpel: Sport Amerika is een team. Hoewel deredacteuren zich over de gehele wereld bevinden (Van Rio deJaniero tot Los Angeles, Chicago en Berlijn), lijkt het alsofiedereen in hetzelfde dorp woonachtig is.De eindredacteuren Jan Willem Zeldenrust (NBA), Jules Zane(NHL), Lennart Beishuizen (MLB), Angelo van Damme (NFL),Kasper Dijk (magazine) en Geert Jan Darwinkel (magazine)spelen hierin een zeer belangrijke rol. Vol overgave sturen zij hunmensen aan en zorgen ervoor dat er per sport een goedeafwisseling wordt gemaakt tussen nieuws, wedstrijdverslagen enopinie.Zij zijn de oude garde, die met al hun ervaring ervoor zorgen datde jongeren de kans krijgen zich in het elftal te spelen en zo teexcelleren. Door het goede team krijgt de coach alle lof, maarwanneer je deze tekst hierboven goed hebt gelezen, weet je dat dataan het verkeerde adres is gericht.Tot slot wil ik graag onze nieuwste redacteur via deze manierofficieel verwelkomen. Eva Gerritse is namelijk de eerste vrouwbinnen onze redactie. Dat vergt zeker lef, maar na het lezen vanhaar eerste artikel is ze gelijk opgenomen als ‘one of the guys’.Vanuit de Provence wens ik je heel veel leesplezier toe,

Jason Kidd verkiest de NewYork Knicks boven de DallasMavericks. De ideale mentorvoor spelverdeler Jeremy Lin? •Of gaat Lin in op eencontractaanbod van deHouston Rockets à 39miljoen dollar voor vierjaar? • Deron Williams stond ophet punt om zijn koffers tepakken richting Dallas, maar dekomst van Joe Johnsonveranderde zijn mening. D­Willblijft in Brooklyn voor eenslordige 100 miljoen dollar •BREAKING: ZELFSDWIGHT HOWARD WEETNIET MEER WAAR HIJGAAT SPELEN • De NewOrleans Hornets willen bouwenmet Anthony Davis, AustinRivers en Eric Gordon, maar delaatste aast op een overstap naarde Phoenix Suns

Het had een prachtighuwelijk moeten zijn:deCanadees Steve Nash diezijn indrukwekkendecarrière afsluit bijhet enige Cana­dese team in deNBA, de TorontoRaptors. GMBryan Colangelobood de tweevou­dige MVP een con­tract voor drie sei­zoenen ter waardevan 36 miljoen dol­lar aan (verreweghet hoogste bod) envalt dus niets teverwijten. De sym­pathieke spelverde­ler verraste echtervriend en vijand en koosvoor de Los AngelesLakers. De 38­jarige Nashwil strijden voor een

kampioenschap, ziet het zittenom met Kobe Bryant te spelen ende reistijd tussen LA en Phoenixis te overzien, zodat hij dichtbijzijn familie kan zijn.Colangelo baalde even, maarde man laat er geen gras overgroeien. Volgens ‘bronnen’ komtspelverdeler Kyle Lowry over vande Houston Rockets. De 26­jarige Lowry had geen toekomstmeer in Houston door een moei­zame relatie met zijn coachKevin McHale. Een prima dealvoor de Raptors. Lowry ontwik­kelde zich de laatste twee sei­zoenen als starter, is goed voor14 punten, 5 rebounds en 6assists per wedstrijd en gaat veellanger mee dan Nash. Some­times you win when you lose,Toronto. De toekomst ziet er eenstuk zonniger uit voor de Rap­tors met Lowry op de punt,Andre Bargnani op de perimeteren de ‘the Lithuanian Kid’ JonasValanciunas als big man onderde borden.

‘BrandonRoy. Welcome’ Dattwitterde Kevin Love toenhij hoorde dat Roy de komen­de twee seizoenen (à 10,4 mil­joen dollar) zijn talenten inzetvoor de Minnesota Timberwol­ves. “Hij kijkt er erg naar uit”, zeiRoy’s agent Greg Lawrence. “Roystaat er goed voor en heeft zin ineen nieuwe start.” Verrassendnieuws, omdat we stilletjes aanal afscheid hadden genomenvan de basketballer Roy dievanwege aanhoudendeknieproblemen de sportvaarwel had gezegd. Datbeeld veranderde in hetoffseason na één tweet op hettwitteraccount van zijn bestevriend, Will Conroy. ‘Lordwilling, I will play again soon.

Yes, I’m preparing for acomeback. I’m training daily.’De blessure blijkt toch niet zoernstig voor de 27­jarige Roy, ofheeft hij net zoals Kobe Bryantde wonderdokter in Duitslandopgezocht? Feit is dat een fitteRoy een uitstekende versterkingis voor de Timberwolves. RickyRubio, Kevin Love en Roy op debreak ­ Yeah! Een fitte Roynoteerde voor de Portland TrailBlazers gemiddeld 22 punten enbijna 5 rebounds en 5 assists perwedstrijd.

Ray Allen vertrekt naar deMiami Heat. Een klap in hetgezicht voor de fans van deBoston Celtics, maar achter deschermen werd er rekeninggehouden met het vertrek van depure schutter. De 21­jarige AveryBradley is klaar om het gat vanAllen op te vullen in de lineup.Dat lukte hem al aan het eindevan het seizoen en in de eerstetwee rondes van de playoffs,waar een schouderblessure roetin het eten gooide. Hij bekeek deConference Finals tegen deMiami Heat vanaf de zijlijn.

De tweedejaars, afkomstig vanTexas University, isverschrikkelijk snel op zijnvoeten, is een meester in hetmaken van slides en houdt zijndirecte tegenstander bijna altijdvoor zich. •

Weekly RoundUp

Raptors: geenNash, wel Lowry Roy eenT­Wolf

Bradleytimein Boston

LockoutAl jaren dreigde een lockout een NBA­seizoen in dewar te schoppen. Desondanks lukte het de eigenarenen de spelers niet om snel tot een overeenkomst tekomen. Vanaf 1 juli ging alles op slot. Geentrainingen, geen free agency, geen trades, geencontact tussen spelers en clubs, het was tijd om teonderhandelen. De eigenaren wilden een harde salarycap, de spelers niet ­ dat was zo´n beetje de strekking.De eerste deadline passeerde, de tweede, de derde ende eerste wedstrijden werden gecanceld. In zwareeconomische tijden groeide van buitenaf al snel veelweerstand tegen de lockout. Restauranteigenaren,medewerkers van stadions, parkeergelegenheden:allemaal ondervonden ze de financiële gevolgen. Hetduurde en het duurde maar, totdat eind novemberdan eindelijk het goede nieuws kwam dat er een dealwas. Waar critici hadden gewaarschuwd voor eennegatief effect op de bezoekersaantallen, bleek nietsminder waar. Binnen de kortste keren was allesvergeven en vergeten en reikte de populariteit van deNBA tot grote hoogten. Na weken waarin Adam Silveren Billy Hunter de belangrijkste personen waren alshet ging om NBA­nieuws, waren het eindelijk despelers die de aandacht kregen.Stern ShinesTerwijl David Stern in de zomer vooral druk wasmet onderhandelen, had hij ook nog eenbasketballclub te runnen. Althans, hij en de league.De NBA was sinds december 2010 eigenaar van deNew Orleans Hornets. Toeval of niet, net na hetbeëindigen van de lockout wilde Chris Paul deoverstap maken naar de Los Angeles Lakers. Hetgrootste punt tijdens de discussies in de lockout wasdat de league meer gelijkheid wilde tussen de teamsin grote en kleine markten. Een harde salary capkwam er niet, maar had moeten zorgen voor meerevenredige salarissen. De grote spelers vertrokkentenslotte altijd naar de clubs met veel geld, aanzien enbereik. En een overgang van Paul naar de Lakerspaste precies in dat beeld. Het was Stern zelf die ereen stokje voor stak. De deal zou de Hornets nietgenoeg opleveren, luidde de verklaring. Paul kwamuiteindelijk toch in Los Angeles terecht, alleen bij deClippers. Het beoogde resultaat voor Stern en co wasbereikt, maar één les voor de NBA: neem nooit meereen club in eigen beheer. Inmiddels is er een einegekomen aan dit staaltje belangenverstrengeling: deleague maakte in april een deal met een nieuweeigenaar en verkocht de club. En wederom toeval ofniet, de Hornets wonnen de eerste pick in de Draft.Eind goed, al goed.

De Loden Boemerang –Dan GilbertBij het vertrek van LeBron Jamesschreeuwde Cleveland­eigenaarDan Gilbert moord en brand enstelde in een volstrekt belachelijkeopen brief dat de Cavs LeBronniet nodig hadden voor een titelen dat hij er alles aan zou doenom te zorgen dat zijn ploeg eerderkampioen zou worden dan James.Twee jaar later zijn de Cavs voor­lopig nog geen titelkandidaatterwijl James die felbegeerde ringal om zijn vinger heeft.De Gouden Geluksvogeltjes –Los Angeles ClippersDe Clippers stonden synoniemvoor verliezen. Altijd in de scha­duw van de grote kampioenen vanstadsgenoot de Lakers. En ineenswas het geluk met hen. Commis­sioner Stern besloot een trade vanChris Paul naar de Lakers af tekeuren en diezelfde Paul zag eenovergang naar de Clippers welzitten. In één klap een vaste play­offkandidaat en op termijnwellicht titelkandidaat.Het Papieren Vergeet­me­nietje – Allen IversonIneens was hij daar weer. AllenIverson. Tijdens de playoffs kwamhij bij de Philadelphia 76ersgeëmotioneerd de wedstrijdbalbrengen. Hij liet weten nog altijdte willen basketballen, het liefst inde NBA. Hij voegde er gelukkigwel aan toe dat een terugkeer nietmeer zo realistisch was.De Gouden Afscheidsbeker –Phil JacksonNa elf titels met de Lakers en deBulls nam de beste en meestsuccesvolle coach ooit afscheidvan de NBA. Pijnlijk was deuitschakeling met de Lakers in de2011 NBA Playoffs met een 4­0nederlaag in de tweede rondetegen de latere winnaar DallasMavericks. De eerste sweep in deloopbaan van Jackson in de laat­ste series als coach. Eens moet deeerste keer zijn.

DwightmareOrlando Magic en Dwight Howard. De Magic kre­gen bij de draft in 2004 een lot uit de loterij metde komst van de misschien wel meest dominantespeler van dit moment. De aanwezigheid vanHoward bezorgde het team een plaats in de 2009NBA Finals, die werd verloren van de Lakers.Sindsdien ging het bergafwaarts. Het was de laat­ste jaren verre van een goed huwelijk. De centerhad de mogelijkheid om deze zomer als unrestric­ted free agent zijn vleugels uit te slaan en de alge­mene verwachting was dat Howard zou vertrekken.Dat wilde hij ook en daarom vroeg hij aan het beginvan het seizoen om een trade naar de Brooklyn Nets.Getreuzel van Orlando Magic leverde een soap vanjewelste op. De Magic wilden Howard voor de clubbehouden, maar hadden gefaald om Howard teomringen met goede spelers. Gevolg was slechtpresteren in de playoffs en een ontevreden ster­speler. Vijftien jaar eerder liet de club een dominantecenter uit zijn handen glippen (Shaquille O'Neal),en dat zou toch niet weer gebeuren?Op het moment dat de relatie tussen Howard ende Magic voorgoed voorbij leek, tekende de centerin maart ineens een document waarmee hijafstand deed van de mogelijkheid om uit zijncontract te stappen. Howard noemde zichzelf ‘teloyaal’. Even leek alles in kannen en kruiken: deMagic rekenden zich rijk en hoopten alsnog eenteam om Howard te kunnen bouwen. Al snel bleekde handtekening echter van weinig waarde.Howard wil nog steeds weg, hoopt nog steeds opde Nets en de manier waarop het er aan toe gaat inOrlando wordt met de dag gênanter. Howard heeftgeen toekomst meer bij de Orlando Magic en het isaan beide partijen om deze Dwight Gate tot eengoed einde te brengen.BlessuresEric Gordon, Carmelo Anthony, Jeremy Lin,Baron Davis, Avery Bradley, Manu Ginobili,Kobe Bryant, Dwyane Wade, Chris Bosh, DerrickRose, Joakim Noah, Chris Paul, Iman Shumpert,Zach Randolph, Eric Maynor, Dwight Howard,Ricky Rubio, Al Horford.Het is een mooi lijstje. Met 66 wedstrijden in eenkleine vier maanden, gecombineerd met urenlangereistijden en nauwelijks voorbereiding waren deblessures een logisch gevolg. Zeker in de eerstemaand van het seizoen reed de ambulance af enaan, en tijdens de playoffs lag er weer een piek.Boosdoener: de verhoogde intensiteit. Grootste

De Zilveren Wisselbeker– Brandon RoyBrandon Roy had de bekermogen houden als hij nu nietineens was teruggekeerd inde NBA. Een chronischeblessure noopte Roy metpensioen te gaan en zijnPortland Trail Blazersvaarwel te zeggen. Een jaartjerust en Roy is terug op develden.De IJzeren Tarzan –Metta World PeaceWat was hij blij met zijndunk. De hele wereld zou hetweten. Hij, Metta WorldPeace, dunkte de bal heelhard om daarna tijdens zijnTarzan­imitatie JamesHarden een keihardeelleboog op zijn hoofd tegeven. De stoppen sloegenstoppen door bij de persoondie voor even weer op RonArtest leek in plaats vanMetta World Peace.Het Kristallen Surprise­ei – Jeremy LinJeremy Lin sliep op de bankbij een vriend. Hij was eengrote onbekende. Logisch,gezien het feit dat hij nognauwelijks in de NBA hadgespeeld. Ineens leidde hijechter de New York Knicksnaar grote hoogten. Speeldeeen fenomenale reekswedstrijden en ontketendeeen ware hype.De Houten Tarzan ­Dexter PittmanWat Metta World Peace kan,dat kan ik beter, moet DexterPittman gedacht hebben.Toen Pacers­speler LanceStephenson (wie?)ploeggenoot LeBron Jamesbelachelijk maakte, sloegPittman in de slotsecondenvan het laatste duelStephenson tegen de grond.Pittman moet nog wel evenoefenen op een echte Tarzan­act, want de uitvoering lietwel te wensen over. Geengeklop op de borst, geenoerwoudgeluid. Kan beter.

verliezers zijn de Chicago Bulls, die hun sterspelerDerrick Rose misschien wel het hele komende seizoenmoeten missen en daarmee weer een kans op de titelverloren zien gaan. Voor de komende jaren is hetgedaan met de dreiging van een lockout. Dat betekentmet ingang van dit seizoen weer een normale gangvan zaken en een degelijke voorbereiding die voorminder blessures moet zorgen: Summer Camp,Training Camp en dan preseason.#LinsanityIn 38 NBA­duels over anderhalf seizoen had JeremyLin welgeteld 108 punten gescoord. In wedstrijd 39,40, 41 en 42 scoorde de 19­jarige Amerikaan vanChinees­Taiwanese afkomst maar liefst 114 punten.Duel 42 was een ontmoeting met Kobe Bryant en deLakers. Lin noteerde 38 punten, raakte 13 van zijn 23schoten en gaf 7 assists. Een New York Knicks­teamdat dolende was werd opeens een winnende ploeg.Van de veertien duels in februari met Lin in het teamwerden er tien gewonnen, scoorde hij negen keertwintig punten of meer en gaf vijf keer tien of meerassists. Ongedraft, afkomstig van het nietige Harvard,ontketende Lin een ware hype. Het was #Linsanityvoor en na in de media en binnen de kortste kerenlagen er boeken over het opmerkelijke verhaal vandeze jongeman in de schappen. Een blessure maaktena 26 wedstrijden een einde aan het sprookje.Hoewel, Lin is in verregande onderhandeling met deHouston Rockets over een contract voor vier jaar en39 miljoen dollar. Het kan verkeren in het leven vaneen NBA­speler.Een nieuw tijdperkHet hele seizoen was eigenlijk een prelude naar eenfinale tussen LeBron James en Kevin Durant. De tweemannen streken alle prijzen op die er te winnenvielen. Durant won de topscorerstitel en de All­StarMVP. James pakte de reguliere MVP, de titel en deFinals MVP. Het zal niet de laatste keer zijn dat in dekomende jaren dat deze twee spelers de leaguedomineren. Sterker nog: over twintig jaar zullen wetegen onze kinderen zeggen dat wij het van begin afaan hebben meegemaakt. Als beide spelers metpensioen zijn en zowel LeBron als Kevin DurantKareem­Abdul Jabbar op de all­time topscorer­lijst zijn gepasseerd, een paar ringen om hunvingers hebben en opgenomen zijn in deHall of Fame van de NBA. Het seizoen2011/2012 was het jaar dat wij hetbegin van het LeBron­ en Durant­tijdperk aanschouwden. •

De Granieten Gifbeker –Charlotte BobcatsHet was voor Charlotte eenseizoen om snel te vergeten. Naeen aantal slechte trades vaneigenaar Michael Jordan, was degifbeker echter nog niet leeg voorde Cats. De ploeg eindigde methet slechtste resultaat ooit in deNBA­historie. Slechts 10,7procent van de wedstrijdenwerden gewonnen. Daarom dezebeker, als pleister op de wonde.Ze mogen hem houden.De Lange Mannen Trofee –Shaquille O´Neal , Yao Ming,Zydraunas IlgauskasIneens besloten ze er allemaalmee op te houden. In een tijdsbe­stek van een maand gingen driebepalende centers met pensioen.Bedankt. We hebben van julliegenoten. We wensen jullie eenmooi leven na het basketball.De Diamanten VerliezersBeker I – Rajon RondoRajon Rondo speelde dewedstrijd van zijn leven. EasternConference Finals, Game 2 tegenMiami Heat, 30 mei 2012. Deguard van de Boston Celticsscoort 44 punten, raakt 16 vanzijn 24 schoten, 10 van zijn 12vrije worpen, geeft tien assistsen pakt acht rebounds. Genoegvoor een zege, zou je zeggen.Niet dus. De Heat winnen naovertime met 115­111.De Diamanten VerliezersBeker II ­ Russell WestbrookIn de NBA Finals maakteWestbrook gehakt van deMiami­defensie in Game 4. Deguard maakt 43 punten, maakt20 van zijn 32 schoten, geeftvijf assists en pakt zevenrebounds. Nu dan welgenoeg voor een zege,toch? Nope. Miami wintmet 104­98. De prestatiesvan Rondo en Westbrook gaande geschiedenisboeken van deNBA in. Als voetnoot bij hethoofdstuk over hoe eendominante LeBron James zijneerste titel veroverde. •

Je kunt van die maffe Chad Ochocinco akaJohnson zeggen wat je wilt, maar een gouden hartheeft­ie wel. Via Twitter nodigde hij zo maar@cheryl2958 uit voor zijn overzeese huwelijk.Just like that. Meer over Ocho op pagina 64.

De Chicago White Sox hebben 'n repu­tatie op te houden waar 't gaat om hunspelers alsnog de All Star Game in tekrijgen. In het verleden lukte dat onderandere met AJ Pierzynski (Punch AJ!),en nu moest #TakeJake het voor JakePeavy gaan doen. Klein probleempje:Peavy's concurrent was de Japanner YuDarvish, waardoor hij zichzelf bij voor­baat niet al te veel kansen toedichtte:"That's a whole country versus a city!"

JoePa hat davon gewusst

Nee, er is voor Joe Paterno ook na zijn dood geenontkomen aan: ook zijn repuatie is aan flarden.

WELCOME THOME! Da's nog 'ns een wel­kom voor Mr. Incredible in Baltimore.

Spelers die geselecteerd worden in de tweederonde van een NBA Draft zorgen meestal maar voorvoetnoten in de geschiedenis. Bernard Jamesspeelde nog geen enkele wedstrijd, maar heeft nu aleen plaats in de geschiedenisboeken verworven. Deman die de Cleveland Cavaliers selecteerden en dannaar de Dallas Mavericks stuurden, is namelijk nietde meest alledaagse basketbalspeler.OorlogsveteraanBernard James had op amper zestienjarige leeftijdgenoeg van al dat schoolgedoe. Hij besloot testoppen en zich aan te sluiten bij het Amerikaanseleger, preciezer gezegd de Air Force. Voor velen lijktdat een overhaaste keuze van een jongen die denktde wereld aan te kunnen, misschien zelfs eenjeugdzonde. Maar voor James wat het datallesbehalve: “Ik groeide op in een militaire familiedus ik was de strenge opvoeding en het reizengewoon. Voor mij betekende bij het leger gaan nietzo’n grote verandering. Het was eigenlijk eenlogische keuze.” James trad daarmee overigens inde voetsporen van zijn vader Darryl. Die diende 22jaar, waarvan vijftien jaar in het leger en zevenbij de luchtmacht.James spendeerde uiteindelijk zes jaar vanzijn leven als soldaat, dus tot en met zijn 23ste.Hij werkte zich op tot sergeant en volbrachtmet succes drie missies. In Afghanistanfungeerde hij als militaire politieagent,in Qatar zorgde hij voor de bewa­king van gebouwen en vliegtuigenen in Irak stond hij mee in voorde bewaking van Camp Bucca.“Ik bewaakte er zo’n 22.000gevangenen. De meeste onderhen zaten daar in afwachtingvan hun proces. Het wasniet makkelijk. Elke dagwerd er gemoord. We wer­den een paar keer aange­vallen met mortieren. Eénervan lande vrij dicht bij mij en ikviel ervan omver. Het was zondertwijfel gevaarlijk daar.”

Nieuwe hobbyJames werd niet geboren met een liefde voor het basketball. Hijraakte in zijn schooljeugd nauwelijks een bal aan. De interessewas er niet, noch de stimulans van thuis uit. Maar op zijneerste werkdag bij de Air Force moest hij wel. “Toen ik voor deeerste keer een basketbal vastnam was ik zo’n 15 jaar oud”, zeiJames. “Ik wist wel hoe het spelletje in elkaar zat, maar ik hadhet nog nooit competitief gespeeld. Maar mijn begeleider, ErickDumas, vroeg me meteen of ik basketball speelde. Ik zei nee.Hij zei: “Nu wel”. Diezelfde dag speelde ik dus mee in eenwedstrijd onder de collega’s en ik had een hele hoop rebounds,blocks en dunks. We vernielden gewoonweg het andere team.Mijn teamgenoten kwamen me achteraf feliciteren en zeggendat ze blij waren dat ik bij hen speelde. Dat is eigenlijk hetmoment dat het allemaal begon. Vanaf dan ging ik dagelijkstrainen in de sporthal en met de jongens ‘ballen’. Zoontwikkelde ik mijn spel.”Maar meer dan een hobby was basketball niet voor James.Zijn eerste doelstelling was het behalen van eendiploma hoger onderwijs, zodat zijn ouders trotskonden zijn. Basketball was daarvoor een handigmiddel. Zelf kon hij die hogere opleiding niet be­talen maar met een basketbalbeurs kon hij zijndoel waarmaken. Die verkreeg hij door zijn pres­tatie tijdens de 2005 U.S. Armed Forces All­StarTournament in Las Vegas. Leonard Hamilton,basketbalcoach van Florida State, was zoonder de indruk dat hij James meteeneen beurs gaf.Vanaf dat moment kwam hetbasketballeven vanBernard James in eenstroomversnelling. Bijde Florida StateSeminoles groeidelangzaamaan zijngeloof in eencarrière alsbasketballer. “Ik had nog nooit gedachtaan de NBA tot ik op Florida Stateaankwam. Die gedachten kwamen pasna mijn eerste seizoen bij de Seminoles. Bijhet ingaan van mijn tweede seizoen (zijnlaatste) begon ik te realiseren dat het mogelijk was en dus gingik me toeleggen op het bereiken van de NBA”, zei James.Tijdens zijn twee seizoenen bij de Seminoles zorgde James voorde nodige successen. Het team won zijn eerste ACC­titel enbereikte twee keer het NCAA­toernooi. In zijn tweede seizoentekende James voor gemiddeld elf punten, acht rebounds enmeer dan twee blocks.Of James ook succesvol zal zijn als NBA­speler valt nog af tewachten. De vergelijking met een voormalige speler die onge­

veer dezelfde levensloop kende, namelijkDavid Robinson die de bijnaam ‘The Admiral’kreeg, is verre van correct. Daarvoor is hetoffensieve spel van James te weinig verfijnd.Maar beide heren delen wel dezelfde waardenen dus gedeeltelijk hetzelfde karakter. “Ikdenk dat er een groot verschil bestaat tussenmijzelf en andere spelers”, zei James. “Mijngedachtegang en de manier waarop ikdagelijks de dingen benader zijn anders. Veelvan die jongens hebben nog niet veelmeegemaakt in hun leven. Voor velen onderhen is basketball het enige dat ze kennen. Zespelen het spelletje al sinds ze zo’n acht jaaroud waren en realiseren zich niet hoe heteraan toegaat in de echte wereld, met hethebben van een echte job en werken voor30.000 of 40.000 dollar per jaar. Ik hebzeker geleerd om geen enkele dag zomaarvoorbij te laten gaan. Bovendien weet ik hoeprofessioneel te zijn, ben ik gedisciplineerden kan ik hard werken. Ik weet hoe het is omdeel uit te maken van een team en vervulmijn rol in het voordeel van de groep. Ik ziehet grotere plaatje. Veel jongens hebben daarnog geen vat op. Bijvoorbeeld: ik zal niet gekworden door al dat geld. Ik blijf dezelfdeBernard James, geld of niet.”Korter gezegd: Bernard James beschiktover levenservaring die bij de meeste anderenieuwe NBA­spelers ontbreekt. Dat hij 27jaar is, en daarmee de oudste selectie sindsDikembe Mutombo in 1991, hoeft dus nietnoodzakelijk een negatieve eigenschap tezijn. “Ik probeer net duidelijk te maken dat ikdie leeftijd heb, ik in het leger gezeten heb envolwassen ben. Mijn leeftijd is misleidend. Ikheb niet jaren en jaren basketball gespeeld.Sommige van die jongens speelden het gansejaar door en dat jaren aan een stuk. Dat heefteen impact gehad op hun lichaam. Ik speelnog maar zo’n tien jaar. Mijn lichaam gaathet dus langer volhouden dan dat van anderejongens. Ik ga tot ver na mijn dertigste jaarspelen.”Klaar voor NBA?James kwam na een deal op de avond van dedraft zal uiteindelijk in Dallas terecht.Ondanks zijn status als ‘second round pick’ ishet goed mogelijk dat hij een waardevolle rolkan spelen bij het team van Dirk Nowitzki.Alleen al door zijn attitude kan hij dekampioenen van 2011 iets bijbrengen dat ze

vorig seizoen misten: taaiheid. Bovendienkan James de ‘big men’ waarover coach RickCarlisle beschikt wel aan. Brendan Haywoodstartte vorig seizoen bijna alle wedstrijden alscenter, maar is door zijn zware contract‘amnesty’ kandidaat nummer één. Backupcenter Ian Mahinmi is een free agent enverschillende teams hebben al hun interessegetoond. En de optie in het contract vanpower forward Brandan Wright werd nog nietgelicht door de Mavericks.Zelfkennis heeft Jamesalvast genoeg: “Ik weet wieik ben als basketbalspeler.

Ik ga mezelf niet voorliegen door te gaandenken dat ik een Kobe Bryant ga zijn. Ikweet dat ik een ‘hustle guy’ ben, iemand dieenergie brengt. Ik ga rebounden, shotsblocken en goede defense spelen. Dat is mijnrol op het NBA­niveau.”Als hij er inderdaad in slaagt om z'n talentregelmatig te tonen, kan hij uitgroeien tot eenwaardevolle speler voor de Mavericks. Aaninzet zal het hem niet ontbreken. James heeftal teveel meegemaakt in zijn leven om teweten dat deze kans te uniek is. “Ik ben blijhier te zijn en wil gewoon basketball spelen.Dit is waar ik al die jaren voor gewerkt heb.Nu dit doel is bereikt, wil ik blijven groeien:van bankzitter tot zesde man, basisspeler,All­Star… Steeds weer nieuwe doelen.” •

Voor de eerste keer in mijn bestaan als honkbalfan heb ik drie echt loodzwaredagen achter de rug. Vol goede moed begon ik vorige week aan mijn trip langsde oostkust. Startplaats Washington, om Independence Day mee te vieren metde Amerikanen, maar toch vooral om mijn favoriete team aan het werk te zien:San Francisco. De Giants speelden immers drie duels achtereen bij deWashington Nationals.Het is een heerlijk gevoel om je geen zorgen te hoeven maken over het feit dat jede uitspelende ploeg aanmoedigt, zonder dat je als supporter in een apart vakwordt geduwd door grote mannen in blauwe pakken met helmen en knuppels.En dan heb ik het nog niet gehad over de debielen die naar je staan teschreeuwen alsof je zojuist hun families hebt uitgemoord. Lang leve honkbal.‘Welcome to our stadium!’De eerste nederlaag van San Francisco trok ik nog. De aangenametemperatuur, het verrassend mooie Nationals Park en de Budweiser voor slechtsnegen dollar per flesje maakten een hoop goed. Het voelde als thuiskomen.Bovendien was het leuk om te zien dat, na een aantal jaren van ellende, deaanhang van de Nationals echt weer hoopt op een succesvolle toekomst. Enterecht, want er staat een jonge, talentvolle ploeg die ergens de komende jarenzomaar kan doordringen tot de World Series.Toen ik bij de tweede wedstrijd op Onafhankelijkheidsdag Ryan Zimmermanwederom een homerun over het hek zag meppen, net als een aantal van zijnploeggenoten, bekroop mij het voetbalgevoel. Had ik als Oranje loser al nietgenoeg voor mijn kiezen gehad deze zomer? Zou het dan toch aan de kleurliggen? De Giants maakten er geen feestdag van, we werden afgedroogd. Zeldenheb ik zoveel opbeurende schouderklopjes gehad van bierdrinkendeAmerikanen.De derde en laatste wedstrijd in de serie. Daar was alle hoop dus op gevestigd.Na een 4­1 voorsprong leek het eindelijk te lukken. Na een inning of vijf pakte ikmijn moment en deelde high fives uit aan andere Giants maatjes om mij heen.Schreeuwen van opluchting en sprongen in de lucht met de borstkassen tegenelkaar waren de normaalste zaak van de wereld. Niemand rotzooit met ons SanFrancisco!De Giants verloren na het slechtste veldspel dat ik ooit gezien heb in denegende inning de wedstrijd met 5­4. Helaas was mijn stoel niet ruim genoegom onder weg te kruipen. Opzouten met die schouderklopjes. Wat een ellende….

De taxichauffeur op weg naar het vliegveld moest erom lachen. Geboren inCleveland en dus aanhanger van de Cleveland Browns en Cavaliers. Drie potjesverliezen, hij draaide zijn hand er niet voor om. Zijn franchise verhuisde ooitnaar Baltimore en won daar de Super Bowl. De Browns die in Cleveland bleven,laten hem al jaren huilen van ellende. En zijn basketbalteam had ooit een zekereLeBron James, die nu in Miami met een ring om zijn vinger loopt. ”Wij inCleveland zijn vervloekt. Maar fan ben je nu eenmaal voor het leven. For goodand in Cleveland for worse.”Zo is het. Go Giants!

For good and for worse

Het beste team in de Major Leagues op ditmoment is zonder twijfel de Texas Rangers.De Rangers, die het de afgelopen twee jaarschopten tot de World Series, hebben nietalleen een uitstekende slagploeg, maar ooknog eens een formidabele werpersstaf.Een goede tweede zijn de Yankees. Ondanksblessures van C.C. Sabathia, Brett Gardner,Andy Pettitte, Michael Pineda en MarianoRivera staan de Yanks fier bovenaan de ALEast, nog altijd de zwaarste divisie inbaseball. Met veel flair doen ze het echterniet. De eerste paar maanden ging het maarmatig in de Bronx. De Yankees kwamenniet zo goed uit de startblokken, maar welbeter dan aartsrivaal Boston Red Sox, die alleslechte publiciteit kregen. In de tussentijdhebben de Yankees de Tampa Bay Rays enBaltimore Orioles ingehaald, maar noglees je daar vrijwel niets over. Dat komt,omdat de Bronx Bombers niet groots huis­houden, maar in sneaky ninja­style winnen.Degelijk en saaiIn tegenstelling tot Yankees teams uit 't verle­den zijn de huidige Yankees geen wereld­sterren. Het zijn zelfs saaie Pieten. Natuurlijkis Alex Rodriguez, nog steeds de bekendstehonkballer ter wereld, een Yankee, maar delaatste jaren zijn er geen schandalen rondhem en op het veld speelt hij niet genoegklaar om dagelijks in de spotlights te staan.

De andere wereldster in degelederen is Derek Jeter. Na eenexplosieve start aan het seizoen ishij weer in aanraking gekomenmet de aarde en zet hij Jeter­numbers op het scorebord. Ookover hem is vrijwel niets te lezen in de media.Wat een verschil met vorig jaar toen hij opjacht was naar de 3.000 honkslagen en hetverhaal rond de goodiebags opdook. Voor demensen die niet weten waar dat over gaat:volgens een scharrel gaf Jeter elke one nightstand een goodiebag, als dankje voorbewezen diensten. Dat was een deukje in hetonpenetreerbare schild rondom hetprivéleven van Jeter. Het schild dat nu weerwaterdicht is.Nee, de Yankees moeten het ditjaar hebben van de boring but

awesome tweede honkman Robinson Cano,de amper Engels sprekende Japanse werperHiroki Kuroda, ideale schoonzoon CurtisGranderson en oude man Raul Ibañez.De laatste werd afgelopen offseason als FreeAgent aangetrokken van de PhiladelphiaPhillies. De veertigjarige veteraan zou alslinkshandige aangewezen slagman eenplatoon met righty Andruw Jones vormen.Door de blessure van Brett Gardner heeftIbañez al vijftig wedstrijden in het buitenveldgespeeld en laat hij zien dat hij nog steeds vanwaarde is. De enkelvoudige All­Star sloeg elfhomeruns geslagen en krijgt amper drie slag.Zijn slaggemiddelde van .239 is laag, maar hijslaat de bal het veld in zonder veel in eendubbelspel te lopen. Hij slaat één keer pertwintig slagbeurten de bal uit het stadion. Nietslecht voor een speler die slechts één miljoendollar verdient.De echte ster van de Yankees ditseizoen is Robinson Cano. Detweede honkman zit middenin hetbeste seizoen uit zijn carrière endraagt het team met zijn twintighomeruns en on­base percentagevan .375. De ongelooflijk betrouwbare All­Star is 29 jaar en in de kracht van zijnbaseballleven. De afgelopen vijf seizoenenspeelde hij nooit minder dan 159 wedstrijden.Dit seizoen miste hij nog geen wedstrijd.Echter is de kauwgomkauwende slugger geenquotesmachine en doet hij buiten het veldgeen rare dingen. Hij is het duidelijkstevoorbeeld van de 'saaie' Yankees. MVP­getallen neerzetten en amper krediet krijgen,terwijl hij in New York speelt. Leven we inbizarre wereld?Curtis Granderson kwam nadat de Yankeesin 2009 hun laatste World Series titel wonnenmet veel poeha naar New York. In een tradetussen drie teams (Yankees, Detroit Tigers enArizona Diamondbacks) werd de Grandymande nieuwe center fielder voor de Yankees,nadat Melky Cabrera jarenlang middelmatigeoffence bood. In zijn eerste jaar steldeGranderson hevig teleur met slechts 24homeruns en een slecht slaggemiddelde van.247. Gelukkig voor de Yankees bewees hij

Waarom lezen we toch zo weinigover de New York Yankees ditseizoen? Een reden is dat Yankeesweinig spraakmakende persoonlijk­heden in hun midden hebben endegenen die iets te melden hebbenniet voor schandalen zorgen of, inhet geval van Mariano Rivera,geblesseerd zijn. Maar er zijn meeroorzaken.Momenteel gaat de aandacht uit naarde twee beste rookies in de recentehistorie. Bryce Harper en vooralMike Trout lossen de verwachtingenin. Elke wedstrijd van hen iskijkwaardig en het is wachten opMVP prijzen voor de twee.Er zijn geen grote slumps in 't Yan­kee­kamp. Albert Pujols maakte degrootste transfer in het offseason enzijn problemen bij de Angels zijngoed gedocumenteerd. Inmiddelsheeft hij alles weer wat beter op derails staan, maar in april was Pujolsalles waarover geschreven werd.Perfecto's, no­hitters en one­hitters.We zien ze dit jaar aan de lopendeband en de Yankees blijven buitenschot. Phil Humber en Matt Cainwaren dankzij hun perfect games hetgespreksonderwerp in baseball. Envergeet niet de back­to­back one­hitters van New York Met R.A.Dickey, waardoor zelfs de media inNYC 't niet over de Yankees hadden.De grootste rivaal van de Yankees,de Boston Red Sox, begonnen nogslechter dan de Yankees en hebbenmeer moeite om terug in conten­tion te komen. De blessures vanJacoby Ellsbury en Carl Craw­ford, het golf­uitje van JoshBeckett en de geruchten rond­om Kevin Youkilis zorgden ervoor dat de Red Sox flink veel(negatieve) aandacht kregen.Deze 'schandalen' zijn nu bijnaallemaal opgelost, maar hetwachten is op de volgende.

vorig jaar geen 'bust' te zijn en knalde hij 41homeruns over de hekken met eenslaggemiddelde van .262 en ook nog eens 25gestolen honken.Dit jaar neemt Granderson weer wat gasterug. De homeruns zijn er weer met 23 na 81wedstrijden, maar zijn slaggemiddelde zitmet .241 zelfs onder zijn gemiddelde van2010. Desondanks maakt hij weer een sterkseizoen door, mede door zijn bovengemiddel­de verdedigende kwaliteiten in center field.

Degelijk en favorietWie is de reden waarom deYankees er aan het einde van hetjaar weer met de titel in de ALEast vandoor gaan? MarkTeixeira. De eerste honkman heeft nu eenallesbehalve indrukwekkend slaggemiddeldevan .247 met slechts veertien homeruns,maar er is een twist: Teixeira is een notoireslow starter. Zijn slaggemiddelde in zijncarrière in de eerste helft van het seizoen is.268, maar in het tweede helft .294 en in zes­honderd minder at bats sloeg hij slechts zes­tien homeruns minder in de tweede helft. Alsdie trend zich voortzet, en dat doet het elkjaar bij hem, kunnen we dus wel verwachtendat hij dit seizoen met meer dan dertighomeruns eindigt en een veel beter slagge­middelde. Een onderschat onderdeel van hetspel van Tex is dat hij één van de beste eerstehonkmannen is in baseball. Meermaals redthij inaccurate worpen van A­Rod en Jeter enzorgt hij er voor dat er in plaats van een erroreen out op het bord staat.C.C. Sabathia laat dit jaar opnieuw zienwaarom hij een ace is. Zijn 3.45 ERA is niet

indrukwekkend als je het vergelijkt met deleague leaders, maar het werkpaard geeft deYankees altijd een kans om de wedstrijd tewinnen. En dat is alles wat nodig is bij eenoffensieve powerhouse. Net als C.C. doen ookIvan Nova, Phil Hughes en Hiroki Kurodagoed werk. Vooral het werpen van deJapanse righty is indrukwekkend. De 37­jarige Kuroda, die voor dit jaar alleen maarin het werpersvriendelijke Dodger Stadiumhad geworpen, heeft een 3.17 ERA in zestienstarts. Een Cy Young Award gaat hij nietwinnen, maar de Yankees kunnen blij zijnmet hem als een constante werper, die net alsSabathia en de andere werpers elke wedstrijdwinbaar maken.Het is lastig om mensen enthousiast temaken voor de huidige Yankees. ManagerJoe Girardi en general manager Brian ‘what'sin a name’ Cashman hebben de boel goed opde rails staan. Er zijn geenschandalen binnen het Yankee­kamp en de Bronx Bombers gaanop cruise control naar de play­offs. Of ze kans maken daar vande Texas Rangers te winnen is devraag. Ook zij hebben een goede offence,

maar de pitching is meer top­heavy en datkan uiteindelijk in het voordeel werken vande Rangers. Maar zoals altijd kan er van allesgebeuren in de play­offs en het zou daaromook geen verrassing zijn als deze groep grijzemuizen in oktober de Commissioner'sTrophy omhoog houdt. •

Cliff Lee heeft eindelijk zijneerste overwinning binnen. Delefty van de Philadelphia Philliespakte de win tegen de New YorkMets in zijn laatste start in deeerste seizoenshelft • De 49­jarige Jamie Moyer is weerweg bij de BaltimoreOrioles. De veteraan is nog

steeds op zoek naar een MajorLeague team om zijn missie dedriehonderd wins te halen tevoltooien. Hij heeft nu 269overwinningen • De ChicagoWhite Sox, WashingtonNationals, PittsburghPirates en Los AngelesDodgers sloten de eersteseizoenshelft af als beste inde divisie. Wie dat vantevoren had voorspeld was nuheel rijk geweest.

David Ortizvoegde zich vorigeweek in de 400homerunclub. Delinks­handigeaangewezen slagman vande Boston Red Sox sloegzijn vierhonderdstedinger in Oaklandtegen de A's. Ortiz

staat nu 49ste in de homerunlijstaller tijden.Saillant detail is dat ook Red Soxlegendes Ted Williams en CarlYastrzemski hun vierhonderdstehomerun in Oakland sloegen.Een paar dagen later gaf de36­jarige Ortiz aan niet zo blij tezijn met de behandeling die hijvan de Red Sox front officekrijgt: “Ze doen maar gek enbieden iedereen die voorbij komtmaar een contract aan, ook alweten ze niet hoe ze gaanpresteren. Maar met mij houdenze geen rekening, ook al doe ikieder jaar mijn ding. F*** that!”Hij doelde daarbij op de moei­lijke contractonderhandelingendie hij het afgelopen off­seasonhad.

ESPN heeft deNederlandse kortestop AndreltonSimmonsuitgeroepen tot debeste verdedigendespeler in de MLBin juni. De 22­jarige rookiemaakte op 2juni zijn debuut in deMajors voor deAtlanta Braves enheeft nu al eenprijs op zak.Simmons, geboren inMundo Nobo, Curaçao, liettweede honkman BrandonPhillips (Cincinnati Reds) enrookie All­Star Mike Trout(Los Angeles Angels) achterzich in de stemming onderde schrijvers van ESPN.

Met Simmons in de Majors enTexas Rangers korte stopJurickson Profar niet ver vanzijn debuut verwijderd, kan hetgoed zijn dat de shortstops in deAll­Star Game de komende jarenNederlanders zijn.

In het vorige magazinekondigden we het al aan en nu ishet echt zover: ploegen zijn aanhet kijken hoe ze zich kunnenversterken en gaan ook tot actieover. De eerste ruil was tussende Boston Red Sox en deChicago White Sox. Derdehonkman Kevin Youkilisverwisselde de rode voor dewitte sokken en in ruil voor hemkwamen utility speler Brent

Lillibridge en werper ZachStewart over naar Boston.Ook de Miami Marlinsversterkten zich. Eerstehonkman Carlos Lee komt derest van het jaar uit voor de Fish,die Matt Dominguez en RobRasmussen naar Houstonstuurde om daar voor de Astroste spelen. •

Weekly RoundUp

Big Papi inde 400 club

NederlanderSimmonsbeste fielder

Handelofficieel los

Het nieuws verspreidde zich als een lopendvuurtje door Chicago. Op 26 juni jongstleden zoude talentvolle Anthony Rizzo zijn langverwachtedebuut gaan maken voor de Cubs. Manager DaleSveum kon simpelweg niet meer om Rizzo heen,die namens de Iowa Cubs Triple­A declasseerdetot een soort Little League met een .342slaggemiddelde, 23 homeruns en 62binnengeslagen punten. Nu mocht Rizzo zijnvorm etaleren op het hoogste niveau, tegen deNew York Mets in het historische Wrigley Field.De fans zitten op het puntje van hun stoel alsRizzo in de eerste inning naar de thuisplaat looptom het op te nemen tegen Mets’ starter DillonGee. De pitch is hoog in de slagzone en Rizzoramt de bal hard tussen het tweede en het derdehonk. Shortstop Ruben Tejada behandelt de balalsof hij een hete aardappel in zijn handen heeften ziet Rizzo veilig het eerste honk bereiken.‘Error’ vult de stadionscorer in, onder luidboegeroep van de supporters. Na het zien van deherhaling gaat de scorer alsnog overstag,honkslag voor Rizzo, zijn eerste voor de Cubbies.Rizzo fleurt zijn debuut op door met twee outsin de vierde inning een RBI tweehonkslag teproduceren en daarmee zijn ploeg op een 4­3voorsprong te zetten. Het blijkt uiteindelijk dewinnende run. Teamgenoot Matt Garza bedanktde jonge debutant met de traditionele ‘shavingcream pie’ net als hij de pers te woord staat. Eenstukje baseballhumor. Het is bijzonder om tezien hoe eenvoudig het allemaal lijkt te gaan bijRizzo, alsof het hem totaal geen moeite kost omte spelen. “Dat is nou eenmaal mijn spel. Reallyrelaxed. Iedereen zegt tegen me dat het lijkt of ikmijn best niet doe.” Manager Sveum genoot vanRizzo’s debuut. “Hij gedroeg zich deze wedstrijdabsoluut niet als een kleine jongen”, verzekerdehij.Diagnose: kankerDe kranten prijzen de volgende dag het debuutvan Rizzo de hemel in. Gebeurt dat bijlaagvliegers als de Houston Astros of de KansasCity Royals, dan is iedereen blij, maar in een big

“It feels truly great to be a Cubtoday.” Dat waren Epstein’s eerstewoorden richting de fans van de Cubs.Epstein was toe aan een nieuweuitdaging, en geef hem eens ongelijk.Er viel niets meer te bewijzen inBoston voor de man die ervoor zorgdedat de Red Sox van lovable losersveranderden in tweevoudige WorldSeries kampioenen (2004 en 2007).Mocht Epstein kampioen worden metde Cubs, dan schrijft hij historie doorniet één, maar twee franchises van ‘thecurse’ af te helpen. Epstein werktnauw samen met GM Jed Hoyer, netzoals in Boston, en krijgt carte blancheom de organisatie te veranderen.“Wanneer we de World Serieswinnen, dan is dat niet vanwege éénpersoon, maar dankzij ons allemaal.Omdat een scout net die extrakilometers maakt om een talent aanhet werk te zien of een pitching coachin de Minor League die buiten detraining om werkt met een jongepitcher om zijn changeup teverbeteren.” Duidelijke taal, maar deCubs wachten al 104 jaar op eenkampioenschap, waarom gaat het hemwel lukken? “In Boston hadden ze 86jaar niets gewonnen, maar ik rendedaar niet voor weg. We haaldenspelers binnen die meer om elkaargaven en konden winnen.”Een belangrijke taak voor Hoyer omhet team van de toekomst samen testellen. De voorgaande jaren werd ermet geld gesmeten om spelers aan tetrekken. Dat moet anders. Spelers metgrote contracten zoals Matt Garza,Ryan Dempster en Rafael Sorianomogen verhandeld worden in ruil voorjonge talentvolle spelers. De enigespeler die niet getrade gaat worden isStarlin Castro. Epstein en Hoyer zienin de 22­jarige shortstop het boegbeeldvan de toekomst. Epstein: “Als we onswerk goed doen, hebben we straks demeeste spelers in hun prime (26 tot 32jaar) met hopelijk een paar home­grown spelers die daar in de buurtkomen. Uiteraard is er ruimte voorveteranen, maar we betalen voorprestaties in de toekomst.”

market als Chicago schept dat direct torenhogeverwachtingen. Is Rizzo dé man die de Cubs aande eerste World Series helpt sinds 1908?Gelukkig schrikt de hoofdrolspeler daar zelf nietvan. “Druk heb je in elke tak van sport en nu ik inde schijnwerpers sta, werkt het zelfs in mijnvoordeel”, meent hij. “Je moet gewoonpresteren.”De linkshandige slagman weet waarover hijpraat, want een jaar geleden mislukte zijn eersteavontuur in de Majors als speler van de SanDiego Padres. Rizzo wilde zich te graag laten zien,wat resulteerde in een .149 slaggemiddelde over49 wedstrijden. “Vanaf het moment dat ik werdopgeroepen wilde ik te veel doen. Dat was mijnonervarenheid. Ik heb er veel van geleerd en ikkijk positief naar de toekomst”, liet hij destijdsoptekenen.Dat Rizzo zo vrij in het leven staat heeft alles temaken met zijn overwinning op de grootstetegenstander in zijn leven: de kanker. In april2008 werd non­Hodgkin­lymfoom, een zeldzamevorm van lymfklierkanker, bij hemgeconstateerd. “De eerste gedachte die doormijn hoofd schoot toen ik het woord kankerhoorde, was die over Lance Armstrong, omdatje weet van zijn strijd met de ziekte. Enchemotherapie. I freaked out.”De toen 18­jarige Rizzo onderging zes maandenlang behandelingen en chemokuren en miste zozijn eerste jaar als professional. “Ik moest weerop nul beginnen.” De behandelingen sloegen aan,Rizzo is genezen en dat heeft zijn gedragveranderd. “Ik heb momenten gehad dat het ophet veld even tegenzat. Ik keek naar mijn gele‘Live Strong’ armband en zei: ‘Kom op nou hé!Een paar jaar geleden vocht ik nog voor mijnleven’. Dan voel ik mij al snel weer beter.”Cubs in opmars?De opmars van Rizzo is één van de weinigelichtpuntjes in een vrij somber seizoen voorde Cubs. De honeymoonfase sinds hetaantrekken van Theo ‘de verlosser’Epstein als de nieuwe president, lijktvoorbij. In de maand mei verloren deCubbies zelfs twaalf wedstrijden op

Naast Anthony Rizzo lopen er nog meertalenten rond in de organisatie van de Cubs.Wie zijn de toekomstige sterren?Starlin Castro (22 jaar, shortstop)Slechts 22 jaar, maar al bezig aan zijn derde seizoenin de Majors. Een atleet die alle kwaliteiten bezit omuit te groeien tot een sterspeler, maar dan moet deslordigheid verdwijnen uit zijn spel.Brett Jackson (23 jaar, outfielder)Kende een goede spring training en menhad verwacht dat hij, net als Rizzo,de stap zou gaan maken. Voorlopigspeelt hij in de Minors en datkomt omdat hij te vaak drie slagkrijgt. Hoyer: “Een geweldig ta­lent. Ik denk dat hij lang te zienzal zijn in het tenue van de Cubs.”

Rafael Dolis (24 jaar, reliever)Als Carlos Marmol weer eens eenmeltdown krijgt op de heuvel, staatDolis klaar. Dolis pakte vier saves in hetbegin van het seizoen, maar verloor daar­na ietwat de controle. Hij pendelt nu tus­sen Triple­A en de Majors, maar het poten­tieel is aanwezig.Javier Baez (19 jaar, infielder)De Cubs kozen Baez in de eerste rondevan de 2011 MLB Draft. Hij bezit dekwaliteiten om uit te groeien tot eensterke infielder, waarschijnlijk op hetderde honk naast shortstop Castro. AanBaez eerst de taak om zich te ontwikkelenin de Minor Leagues.

Eervolle vermelding voor: Dan Vogel­bach (de nieuwe Prince Fielder), JoshVitters, Dillon Maples, Trey McNutt,Matt Szczur en last bot not least dejonge Cubaan Jorge Soler, dievorige week een negenjarigcontract a dertig miljoen dollartekende.

een rij, de ergste uitglijder sinds 1997, toen de Cubs het seizoen starttemet een 0­14 record. Onvrede heerst onder de eigen supporters,maar één man in het stadion is de rust zelve. Theo Epsteinweet dat het om de lange termijn gaat en toen de Boston RedSox, zijn oude werkgever, op 15 juni in town waren voor een3­game serie, was het moment daar voor Epstein om terug tekijken op de eerste maanden van het seizoen.Een verslaggever vraagt of het een verloren seizoen is voor deCubs met het oog op de toekomst, maar Epstein geeft dat niet zomaar toe. “Natuurlijk, het is moeilijk.Je analyseert de divisie, je maakteen plan van aanpak en als dan hetseizoen begint en je ondergaateen reeks nederlagen, dat iszwaar.” Maar Epstein zegtdat ook zo hoort te zijn. “Alshet eenvoudig was, dan was ikniet aan deze klus begonnen.”Deze klus moet uiteindelijk leiden tot hetwinnen van de World Series, maar Epstein wilniet teveel over de toekomst praten. “Je moet de25 spelers op het roster respecteren die dag in,dag uit hun best doen en zich willen verbeteren.”Toch is er genoeg ruimte voor verbetering.“We zijn nog niet waar we willen zijn. Ik zougraag een paar wedstrijden terug willen, danhadden we wat meer overwinningen gehad,maar die gasten spelen hard, bereiden zichgoed voor en gaan de uitdaging niet uit deweg. Je merkt dat de mentaliteit langzaamaan het veranderen is.”Aan Rizzo’s bijdrage ligt het in iedergeval niet, want in zijn eerste vijfwedstrijden noteerde hij driehonkslagen die wedstrijden beslisten.Een publiekslieveling is daarmeegeboren. “Het is geweldig om zijnontwikkeling te zien”, meent GeneralManager Hoyer. “Maar we moetenniet vergeten dat ook hij zijnups en downs gaat meemaken.We focussen op een langecarrière als Cub, niet opeen paar spetterendeweken of een paarmaanden.” Chicago,nog even geduld.Good times arecoming. •

Jorge Vergara, eigenaar van Chivas deGuadalajara, en Antonio Ché, eenzakenman uit de familie die de wereld hetbiermerk Corona schonk, kondigden in2004 aan dat de Amerikaanse voetbal­competitie Major League Soccer (MLS)een club rijker was: Chivas USA. Hetwas geen toeval dat die club zou uit­komen in Los Angeles, de stad met degrootste groep Mexicaanse Amerikanen inde Verenigde Staten. “Het idee was om hetmeest populaire voetbalmerk van Mexico,Chivas Guadalajara, naar L.A. te halen”,zegt Jose Domene, de general manager vanChivas USA en zelf ook van Mexicaansekomaf.

Die ge­ dachte achter desatellietclub in Californië is niet vreemd.Sterker nog, ook in de rest van Amerikaheerst de overtuiging dat de toekomst vanhet voetbal nauw verbonden is met delatino’s. Het land telt zeker vijftig miljoenHispanics en hun onbetwist favoriete sportis voetbal, soccer, fútbol. De Spaanstaligevoetbalfans vormen al een meerderheid opde tribunes van MLS clubs door het heleland en ook het aantal spelers uit Centraalen Zuid Amerika neemt toe, niet in de laat­ste plaats omdat voetballers uit die gebie­den betaalbaar zijn voor de clubs uit deMLS, die met een beperkt budget werken.Chivas USA is daarop geen uitzondering.De club maakt zijn Spaanstalige fans het hof

met spelers uit hun deel van de wereld engeeft ze voetbal en een sfeer die doet denkenaan de stadions waar zij of hun ouders alskind nog stonden te juichen, aldus Domene.“De reactie van de supporters daarop is ereen van pure passie. Ze hebben een favorietteam in hun moederland maar worden fanvan Chivas USA omdat de beleving bij onshetzelfde is. Het is echte clubliefde.”ClubwoordvoerderRodrigo Ochoa, ookeen immigrant uitMexico, gaat eenstap verder en zegtdat Chivas USAhet perfectealternatiefbiedt voorSpaans­taligeAmeri­kanendie devoet­balbe­leving vanhun thuislandmissen. “Ze lerenhun kinderen te hou­den van onze clubkleuren,die iets vertegenwoordigen datze achter zich hebben gelaten.”Hij vertelt over hoe Chivas USAhem nog elke dag terugbrengtnaar zijn jeugd waar hij ‘ChivasGuadalajara ademde’ en elkedag ging kijken bij de trainingvan zijn heldenteam. Ochoazegt dat zijn Mexicaansevrienden in Amerikadezelfde trip downmemory lane ervaren alsze naar een wedstrijd vanChivas USA gaan: “Zekomen naar het stadionen voelen diezelfdeambiance als thuis. Zezingen, ze genieten. Enhet is niet meer nodig omnaar Mexico te gaan omChivas te zien spelen.”

Het klopt dat de fans van Chivas USA meer dangemiddeld lawaai maken. Ze zingen, slaan optrommels en zwaaien met zo’n beetje alle vlaggen dieCentraal en Zuid Amerika rijk zijn. Je zou hetSpaanse praktijken kunnen noemen. Maar defanatieke aanhang bestaat ook uit een relatief kleinegroep van ongeveer honderd fans. En Chivas USA ismet een gemiddeld bezoekersaantal van iets over13.000 tegenwoordig ook één van de slechtstbezochte clubs in de MLS. Ter vergelijking:wedstrijden van stadsgenoot L.A. Galaxy, dat metgrote namen als David Beckham, Robbie Keane enLandon Donovan in hetzelfde stadion speelt, wordendoor ruim 22.000 mensen bezocht, ook doorMexicanen en andere supporters van Spaanse komaf.Niet iedere Mexicaan is immers Guadalajara­fan. Debezoekersaantallen bij Chivas USA dalen al jaren.Het laat de clubleiding dit seizoen geen andere keusdan elke thuiswedstrijd delen van de tribunes vanhet Home Depot Center af te schermen met eengigantische vlag om zo de lege stoeltjes te verbergen.En geef de thuisblijvers eens ongelijk. Hoewel declub van 2006 tot 2009 onafgebroken de playoffshaalde, sporen de meer recente resultaten vanChivas USA niet bepaald aan tot juichen en zingen.Zelfs met sterspits Juan Pablo Angel, die begin ditseizoen werd overgenomen van kampioen Galaxy eneerder uitkwam voor ondermeer Aston Villa en RiverPlate, wist de club dit seizoen slechtst elf doelpuntente scoren. Chivas USA is daarmee de minstproductieve ploeg in de MLS. De club slaagde er ookal twee seizoenen op rij niet in om tot de playoffsdoor te dringen.Middenvelder Jorge Villafaña, die is geboren uitMexicaanse ouders maar uitkomt voor hetAmerikaanse nationale team, zegt zich bijzonderthuis te voelen bij Chivas USA, waar hij sinds 2007voetbalt. ‘Het is een club met een sterke band metMexico,’ zegt hij. “Het voelt daarom alsof ik dichtbijmijn eigen wortels blijf.” Zijn familie bestaatvoornamelijk uit supporters van Chivas deGuadalajara, alhoewel ze sinds hij bij Chivas USAvoetbalt ook de club uit Los Angeles een beetjevolgen. “Maar hun favoriete club blijft tochGuadalajara”, voegt de 22­jarige speler er aan toe.Voor een club die bekend staat als de ‘Mexicaanseclub van Amerika’ heeft Chivas USA maar weinigMexicanen in het eerste team. Om precies te zijn:geen. Natuurlijk zijn er Mexicaans Amerikaansespelers zoals Villafaña en nog twee anderen. Maarhet gros van de spelers is, net als de hoofdcoaches,Amerikaan. De selectie bestaat verder uit spelers

De toekomst van het Mexicaansevoetbal ziet er rooskleurig uit. HetOlympische team is met talentvolle jongespelers zoals Giovanni dos Santos vanTottenham Hotspurs en Marco Fabianvan Chivas de Guadalajara deze zomereen serieuze bedreiging voor topteamsals Spanje, Brazilië en Groot Brittanniëop de Olympische Spelen in Londen. AlsMexico een podiumplek behaalt, zou hetde eerste keer zijn dat een Amerikaansland een medaille wint met voetbal op deOlympische Spelen. Dos Santos isoverigens de enige speler in hetOlympisch team die in een buitenlandsecompetitie en dus niet in Mexico speelt.Maar het houdt niet op bij Mexicoonder 23. Mexico onder 20 werd vorigjaar derde op het Wereldkampioenschapin Columbia. En het Mexicaansenationale elftal voor onder 17 werdwereldkampioen, ook in 2011, op eigengrond. De spelers hebben allemogelijkheid om door te groeien in eigenland: de Mexicaanse competitie is vanhoog niveau.Volgens Sacha van derMost van Spijk ontwikkeltMexico zich tot een van desterkste voetballanden terwereld. Amerika heeft watin te halen, vooral optechnisch en tactischgebied, vindt hij. Amerikaonder 20 sneuvelde tegenGuatemala op het WK inColumbia vorig jaar. Enonder 23 wist zich niet tekwalificeren voor de Spelentegen El Salvador. ZowelMexico als Team USA namen hetvorige maand op tegen Brazilië.Mexico won met 2­0, de V.S. gingmet 4­1 de boot in. •

STERKE BUREN

afkomstig uit Colombia, Ecuador, Venezuela,Uruguay, El Salvador en ook uit Engeland enFrankrijk. Hoe anders is dat bij Chivas deGuadalajara, waar het sinds de oprichtingvan de club een stelregel is dat alleen spelersmet de Mexicaanse nationaliteit voor de clubkunnen spelen.

Bij Chivas USA is het de diversiteit die telt,legt Domene uit. Hij ontkent dat zijn clubtypisch Mexicaans is en baalt van demisconceptie die is ontstaan over ChivasUSA. “We zijn juist erg Amerikaans vanwegeonze diversiteit”, zegt hij. “We staan openvoor iedereen en hebben daarom ook ergkleurrijke fans van verschillende afkomst encultuur.” Volgens woordvoerder Ochoa is datook de reden voor Chivas USA’s ‘hardcorefanschare’. “Er is voor iedereen wel eenspeler bij om zich in te herkennen”, zegt hij.“Dat is waar het in de VS om draait: hetmixen van culturen.”Het Mexicaanse team van de MLS, het kleinebroertje van dat puur MexicaanseGuadalajara, is dus juist erg Amerikaans enbiedt voor ieder wat wils? Dat was wel andersin het eerste seizoen na de oprichting, zegtSacha van der Most van Spijk, die als hoofdjeugdopleidingen meer dan zes jaar bijChivas USA werkte, maar begin vorig jaar netals een aantal van zijn Mexicaanse collega’swerd ontslagen. Toen was er geen

onduidelijkheid over het profiel en welkpubliek moest worden aangesproken. “In heteerste jaar brachten ze tweederangs spelersuit Mexico over en dachten ze dat ze daarmeehet kampioenschap zouden winnen”,verklaart Van der Most van Spijk, die nuwerkt voor US Club Soccer, een organisatiedie als doel heeft het Amerikaanseclubvoetbal te verbeteren. “Het werd eenfiasco. Dat team werd met een scheef oogaangekeken en het motiveerde tegenstandersom er extra hard tegenaan te gaan.”Volgens Van der Most van Spijk was hetdoel van Chivas USA om een Mexicaanse clubop te zetten in Amerika die het goed zou doenin de Mexicaanse gemeenschap. De clubprobeerde met attractief voetbal successen tebehalen in de MLS, een fysieke competitiewaar resultaten vaak voorop staan. Het eersteteam en alle jeugdteams speelden eenaanvallend 4­3­3 systeem. En de Mexicanenbij de club vonden het prachtig om dat ‘Ajax­systeem’ te spelen, aldus Van der Most vanSpijk. Maar met de aanstelling vanAmerikaanse coaches Robert Fraser en GregVanney als hoofd­ en assistent coach begin2011 was het gedaan met aanvallend voetbal.

“Zij denken juist heel defensief”, zegt Van derMost van Spijk, die zelf tot zijn 29e bij Quickuit Den Haag voetbalde.Hoewel zijn club met ‘ups en downs’presteert, is het belangrijkste succes bij

Chivas USA de jeugdopleiding, die één­op­één is overgenomen van die van Guadalajara,zegt Domene. Chivas de Guadalajara staatbekend om het succes van de eigen kweek:Mexicaanse jongens die doorstromen naarhet eerste. De jeugd van Chivas USA werdopgezet door de Nederlander Dennis deKloezen, die daarvoor samen met trainerHans Westerhof bij Chivas de Guadalajarahad gewerkt. Het was ook De Kloezen, die nuhoofd jeugd is bij de Mexicaansevoetbalbond, die Van der Most van Spijknaar Chivas USA haalde. De club wilde deschat aan talentvolle voetballertjes vanMexicaanse komaf in Californië aan zichbinden. Voetballen bij clubs is voor zulkespelers vaak onbetaalbaar en scouts vanclubs en colleges hebben de onofficiëleleagues waar ze in uitkomen vaak slecht ofniet in het vizier.Van der Most van Spijk zegt dat ongeveertwintig spelers die hij bij Chivas USA in dejeugd heeft getraind, uiteindelijk zijndoorgegaan in het professionele voetbal.Maar de meeste daarvan niet bij Chivas USA:

“Een heleboel spelers werden uit ons elftalgeplukt en naar Mexico gehaald”, zegt hij.Die spelers, vaak met Mexicaanse achter­grond, zagen dat wel zitten. “Je kunt daarveel meer verdienen dan in de MLS. En hetniveau is er ook hoger.”De 17­jarige Marco Delgado is een van despelers die nog onder Van der Most van Spijktrainde en uiteindelijk door Chivas USA isvastgelegd. Hij zegt de MLS te verkiezenboven de Mexicaanse competitie. “Hier is hetook veiliger dan in Mexico”, zegt hij. Hetdebuut van de jonge middenvelder uitCalifornië, die voor de nationale jeugdteamsvan Amerika uitkomt, staat voorlopiggepland voor augustus. Hoewel Chivas USAnog een relatief jonge club is, is het toch aleen grote naam in de MLS, vindt Delgado.De identiteitscrisis – Mexicaans of Ameri­kaans of voor ieder wat wils – lijkt hem nietzoveel te deren. “Ik was vroeger altijd eengroot fan van Chivas in Mexico”, zegt hij.“Maar Chivas hier is hetzelfde en biedt grotekansen voor jonge jongens zoals ik.” •

Roberto Luongo kan met zijn wisselvallig­heid het beste worden omschreven als de Dr.Jekyll van het moderne ijshockey. Helaas voorhem en zijn Vancouver Canucks verschijntvaak de verkeerde Luongo op het ijs wanneerer ook echt iets op het spel staat. Je kunt duswel stellen dat de Canadees een ware chokeris.Valse hoopDit is enorm zonde, wantjaar in, jaar uit laat Luongoin het reguliere seizoenzien wat hij allemaal kan.Zo is hij al drie keergenomineerd voor deVezina Trophy voorde beste goalie vanhet reguliere seizoen.Met zijn klassiekebutterfly­techniek en razendsnellereflexen drijft hij de aanvallers van detegenpartij vaak tot wanhoop en zijn cijfersmet betrekking tot wedstrijden in het seizoenliegen er dan ook niet om.Sinds hij in 2006 bij de Canucks kwam,speelde hij in totaal 386 wedstrijden waarinhij tot 224 overwinningen kwam, eenreddingspercentage van 92 procent neerzetteen gemiddeld slechts 2,35 doelpunten perwedstrijd tegen kreeg. Elk jaar weer hopen defans in Vancouver dat hij deze prestatiesdoortrekt in de playoffs en dat hij hunCanucks eindelijk de Stanley Cup gaatbezorgen, maar tot op heden maakt hij dezehooggespannen verwachtingen niet waar.Hoge verwachtingenIn het begin van zijn loopbaan zag het erallemaal nog rooskleurig uit. Hij werd in 1997door de New York Islanders als vierde gedraft,waarmee hij op dat moment de vroegstgekozen goalie ooit was tijdens een NHLDraft. Dit bracht natuurlijk de nodige drukmet zich mee, maar dat leek de keeper totaalniet te deren. Hij keepte sterk en werd al gauwgezienals debestejongegoalie van deleague.

Toch stuurden de Islanders Luongo na éénseizoen naar de Florida Panthers in eentrade. Hier vormde hij een solide tandemmet veteraan Trevor Kidd en bleef hij zichgestaag verbeteren. Toen de club in 2001besloot om het team volledig te renoveren,was Luongo één van de spelers om wie hetnieuwe team heen werd gebouwd. Ondanksalle veranderingen in het team bleef Luongouitstekend presteren, al lukte het hem nietom de Panthers naar de playoffs te brengen.Zijn goede prestaties in het doel bij eenmatig team bleven niet onopgemerkt in deleague. De interesse in Luongo groeide en in2006 werd hij naar Vancouver getrade. Hijvoelde zich daar meteen thuis en zijn eerstejaar in Canada was meteen een career year.Hij speelde liefst 76 wedstrijden, won er 47en werd na afloop van het reguliere seizoenonder meer genomineerd voor de VezinaTrophy en de Hart Memorial Trophy, deprijs voor de beste speler van het seizoen. Enmisschien nog wel belangrijker: Luongomocht zich opmaken voor zijn eersteplayoffs.DrukBobby Lu begon goed aan het eerste nasei­zoen van zijn carrière. De Canucks ontmoet­ten in de eerste ronde de Dallas Stars en inhet eerste duel waren vier overtimes nodigom uiteindelijk een beslissing te forceren.Alhoewel Luongo vier doelpunten moesttoestaan, kon hij toch tevreden terugkijkenop zijn debuut, aangezien hij liefst 72 vande 76 schoten wist te keren. De Canuckswonnen de serie uiteindelijk met 4­3,maar in de volgende ronde waren de uitein­delijke Stanley Cup­winnaars, de AnaheimDucks, met 4­1 te sterk. Luongo liet zichechter van zijn beste kant zienmet een reddingspercentagevan ruim 94 procent en ge­middeld slechts 1,77 doel­punten tegen per wedstrijd.

In de jaren erna kon hij zijn sterke debuut geengevolg geven. Nadat de Canucks in 2008 deplayoffs niet haalden, waren in de tweeopvolgende jaren de Chicago Blackhawks in detweede ronde met 4­2 te sterk. Luongo liet in dezeseries bepaald geen betrouwbare indruk achter,want in deze twaalf wedstrijden stond hij maarliefst 42 doelpunten toe. Vooral in wedstrijdenwaarin het playoff­leven op het spel stond voorVancouver, gaf de goalie vaak niet thuis, getuigede 7­5 en 5­1 overwinningen van Chicago in debeslissingswedstrijden.Kans op rehabilitatieIn 2011 stond de confrontatie tussen de Canucksen hun angstgegner uit Chicago al in de eersteronde op het programma. De als eerste geplaatsteCanadezen leken zich hier aanvankelijk niet doorte laten afschrikken en kwamen op een 3­0voorsprong in de serie. Maar toen ging het tochnog bijna mis en Luongo ging voorop in demalaise. De Blackhawks wonnen de volgendetwee wedstrijden en in beide duels werd de goalievroegtijdig naar de kant gehaald. In Game 6 kreegtweede keeper Cory Schneider zelfs vanaf hetbegin de voorkeur, al was het dit keer zijn beurtom te worden gewisseld. Luongo kon uiteindelijkeen nederlaag niet voorkomen, maar zette wel eengoede prestatie neer als invaller en dit deed zijnzelfvertrouwen zichtbaar goed in het vervolg vanhet naseizoen.In de beslissende wedstrijd tegen Chicago hadLuongo met 31 reddingen op 32 schoten eenbelangrijk aandeel in de overwinning van zijnploeg. In de rondes die volgden, was de Canadeesmet Italiaanse en Ierse roots weer de onbetwistenummer één tussen de palen bij de Canucks. Hijgaf zijn coach ook geen reden voor twijfel. Mededoor zijn sterke spel reikte Vancouver tot in deStanley Cup­finale waarin de ploeg het moestopnemen tegen de Boston Bruins. Oftewel, hetideale podium voor Luongo om af te rekenen metzijn choker­imago.Dit lukte hem ook bijzonderaardig in de eerste tweethuiswedstrijden, maartoen het hele circusnaar Boston verhuisde,stond daar ineens weerde verkeerde Luongo op hetijs. In twee wedstrijden kreegde goalie twaalf doelpunten

Alhoewel de successenvoor Luongo vooralsnoguitblijven in de NHL, bezitde 33­jarige goalie al welhet nodige eremetaal.Internationaal gezien heefthij met Team Canada alverschillende prijzenbinnengesleept, met alsabsolute hoogtepunt degouden medaille tijdens deOlympische Winterspelenvan Vancouver in 2010.Luongo speelde tijdens dittoernooi vijf van de zevenwedstrijden, waaronder definale, en won ze allemaal.Met 'n reddingspercentagevan bijna 93 procent en ge­middeld slechts 1,76 goalstegen per duel, liet hij zienop belangrijke momentenwel degelijk van waarde tekunnen zijn:1999 Zilver op het WK voorjunioren2003 Goud op het WK2004 Goud op de World Cup2004 Goud op het WK2005 Zilver op het WK2010 Goud op de OlympischeSpelen

tegen en in het tweede duel werd hijwederom vroegtijdig van het ijs gehaald tenfaveure van Schneider.Eenmaal terug in Vancouver toondeLuongo in Game 5 wederom zijn kwaliteitendoor de Bruins van het scorebord te houden.De 3­2 voorsprong in de serie zorgde echterniet voor genoeg rust in het hoofd bijLuongo. In het zesde duel werd hij na dederde treffer na ruim acht minuten meteenvan het ijs gehaald. Ook in de beslissendezevende wedstrijd was Luongo niet bijmachte om zijn team er doorheen te slepen.Middels een 0­4 overwinning in Vancouverging Boston er met de hoofdprijs vandoor.Wellicht was het voor Luongo nog welpijnlijker om te zijn dat Bruins­goalie TimThomas werd uitgeroepen tot de MVP van deplayoffs; een prijs die hij graag had gepaktom alle critici de mond te snoeren.De voorbije playoffs verliepen helemaaldramatisch voor de Canucks en in hetbijzonder voor Luongo. De Los AngelesKings, de latere Stanley Cup­winnaar, warenduidelijk de underdog tegen de wederom alseerste geplaatste Canucks. Hier was in deserie echter weinig van te merken, want deKings wonnen de confrontatie afgetekendmet 4­1. Luongo speelde alleen de eerstetwee (verloren) wedstrijden en moestvervolgens zijn basisplaats afstaan aanSchneider. Extra zuur moet het voor degoalie zijn geweest dat ook dit keer de keepervan de tegenpartij, Jonathan Quick, wel instaat was om diens ploeg bij de hand tenemen en naar de Stanley Cup te leiden.MegacontractZowel Luongo als de club is na eenweer teleurstellend verlopennaseizoen tot de conclusie gekomen dathet wellicht beter is om afscheid vanelkaar te nemen. De Canucks beschikken alover een waardige opvolger in de persoonvan Cory Schneider. De huidige tweedekeeper heeft al meerdere keren laten zien dathij over voldoende kwaliteiten beschikteerste goalie te worden. Het feit dat de clubonlangs het contract met Schneider met driejaar verlengde, is voor Luongo een tekenaan de wand. Het jaarsalaris van viermiljoen dollar dat Schneider onderdeze verbintenis gaat verdienen, is

natuurlijk erg hoog voor een reservegoalie.Aan de andere kant is het contract vanLuongo juist het grote probleem om van clubte veranderen. De goalie zette in 2009 zijnhandtekening onder een nieuwemegaverbintenis waardoor hij nu nog tienjaar in Vancouver onder contract staat. Indeze periode verdient Luongo 5,3 miljoendollar per jaar en dat is een prijskaartje datveel clubs afschrikt. Het feit dat de CanucksLuongo niet slechts willen lozen maar ooknog behoorlijk wat ‘wisselgeld’ willenhebben, helpt ook zeker niet mee bij hetverschepen van de keeper.Ten slotte liet Luongo een no trade­clausulein zijn contract opnemen, waardoor hij bijsommige clubs zijn veto kan uitspreken watbetreft een transfer. Naar verluidt weigerdeLuongo al naar Chicago en Toronto tevertrekken en zou hij alleen naar de FloridaPanthers willen terugkeren. Deze club heeftwel oren naar de komst van Luongo, maarhet is nog maar de vraag of zij aan de eisenvan zowel de club als de speler kunnen enwillen voldoen.Al met al lijkt een vertrek van Luongo uitBritish Columbia het beste voor beidepartijen. Zijn opvolger staat al te trappelenom de positie van eerste goalie over tenemen, terwijl een verandering vanomgeving juist weer bevrijdend kan werkenvoor Luongo. Gezien zijn track record in deplayoffs lijkt een keuze voor eennon­contender in ieder gevalhet beste. •

Ryan Suter en Zack Parisewaren de beste free agents op demarkt dit jaar (zij tekenden uit­eindelijk bij de Minnesota Wild),maar er waren meer spelers dievanaf 1 juli hun handtekeningenzetten onder nieuwe contracten.Daarom hier een beknopt over­zicht van de belangrijkste ver­schuivingen: • Matt Carle ver­laat de Philadelphia Flyersen gaat voor 33,5 miljoendollar zes jaar aan de slagbij de Tampa Bay Lightning •Een andere spelerdie Philadelphia derug toekeert, isJaromirJagr. Deveteraantekendeeeneenjarigcontract bij deDallas Stars • AlMontoya gaatvoor één jaarnaar deWinnipeg Jets.De goalie komtvan de NewYork Islanders,waar hij in de tweedeseizoenshelft maar weinig inactie kwam vanwege eenhersenschudding. Die liep hijoverigens op in een wedstrijdtegen de Jets • Net voor hetbekend werd dat dePenguins misgrepen watbetreft Parise, liep eenandere winger juist de deuruit bij de club. De 38­jarigeSteve Sullivan tekende eeneenjarig contract ter waarde van1,85 miljoen dollar bij dePhoenix Coyotes • De 33­jarigeOlli Jokinen raakte onder deindruk van de ploeg van deWinnipeg Jets en tekende er eentweejarig contract ter waarde van4,5 miljoen dollar.

Raffi Torres hoeft vier duelsminder te brommen voor zijngrove overtreding tijdens de eer­ste ronde van de playoffs dit jaar.In de derde wedstrijd van deserie tegen de Chicago Black­hawks raakte de speler van dePhoenix Coyotes Marian Hossavol tegen het hoofd, waardoordeze van het ijs gedragen moestworden en zelfs voor een kortetijd in het ziekenhuis verbleef.Mede vanwege zijn geschiedenisvan harde overtredingen trad deNHL hard op tegen Torres enschorste te speler voor liefst 25wedstrijden. Omdat de Coyotesnog dertien wedstrijdenspeelden in de playoffs,hield dat dus in dat deaanvaller ook nog twaalfduels in het nieuwe sei­zoen moest toekijken.Na een beroepvan de spelersbondvan de NHL namensTorres is deze straf numet vier wedstrijdenverminderd, waardoor Torresslechts de eerste acht wedstrijdenis geschorst. Torres mag echternog steeds niet meespelen in deoefenwedstrijden voorafgaandaan het seizoen, maar de verla­ging van zijn straf houdt wel indat hij ruim 32.500 dollar min­der aan salaris hoeft af te staan.

De Montreal Canadiens zijndruk bezig om hun team teversterken zodat zij eendesastreus seizoen als afgelopenjaar kunnen voorkomen. De clubwist in de draft onder anderentoptalent Alex Galchenyuk aanzich te binden en pikte ook eenaantal sterke free agents op.Eén van de spelers die in deafgelopen jaargang enigszins aande malaise in Montreal wist teontsnappen, was goalie CareyPrice. Van de 65 wedstrijden diehij speelde, won hij er 28,waarvan vier met een shutout.Over het hele seizoen stond hijgemiddeld 2,43 doelpunten perwedstrijd toe en noteerde hij eenreddingspercentage van bijna 92procent. Geen slechte cijfers voorde keeper van een ploeg die opde laatste plek in de EasternConference eindigde.Aan de goalie lag het dus nietdit jaar en die mening deelt declub ook, want vorige weekverlengden de Canadiens deverbintenis van hun sluitpostmet zes jaar. Hierdoor staat Pricenu tot en met het 2018 ondercontract in Quebec.

De LA Kings en Dustin Pennergaan in ieder geval één jaar lan­ger met elkaar door. De aanval­ler, die een aflopend contracthad en dus als free agent vooreen langere verbintenis bij eenandere club had kunnen kiezen,besloot een eenjarig contract tetekenen bij het team waarmee hijin juni de Stanley Cup won. De29­jarige leftwinger kende eenbijzonder teleurstellend seizoen,waarin hij tot slechts zeven goalsen tien assists kwam. •

Weekly RoundUp SchorsingTorres ingekort Contractverlengingvoor Carey Price

Penner blijft in LA

Op een persconferentie erkende Miami’s nieuwe coachJoe Philbin, de voormalig offensive coordinator van deGreen Bay Packers, nieuwsgierig te zijn naar wat de 34­jarige Ochocinco nog te bieden had. Het gat van de naarChicago vertrokken Brandon Marshall moet gevuldworden, maar zelfs in Miami weet men dat ze niet dezelfde receiver hebben binnen gehaald die in zijn tijd inCincinnati zes seizoenen op rij meer dan 1000 yards wistte behalen.New England BustOok de Patriots wisten dat Ocho geen realistische optiewas om het vertrek van deep threat RandyMoss op te vangen, maar dat de impact van85 zo beperkt zou zijn moet toch ook eenteleurstelling zijn geweest voor Bill Belichick.Er werd gerept over een band tussen dereceiver en de coach, een wederzijds respect,maar op wedstrijddagen toonde Belichickweinig genegenheid voor zijn aanwinst. Tijdensde wedstrijden werd er langs de zijlijnveelvuldig gediscussieerd tussen quarterbackTom Brady en Ochocino. Op het veld probeerdeBrady de bal slechts 31 keer bij de zesvoudigePro Bowler te krijgen. Welker, Gronkowski,Hernandez en Deion Branch werden allemaalveel vaker gezocht en gevonden. Ochocinco,zo bleek al snel, had moeite met het Patriotsplaybook.Het resulteerde in een seizoen met slechtsvijftien receptions. Ook in de playoffs hadhij weinig invloed. Eén reception in SuperBowl XLVI was zijn enige bijdrage in hetpostseason. Maar goed, het is niet vreemdals spelers zoals Ochocinco, die hun helecarrière in één systeem hebben gespeeld, moeitehebben als ze opeens een nieuw playbook in handenkrijgen. Helemaal als dat playbook zo berucht is als datvan New England. Daarnaast had hij dankzij de lockoutzich niet optimaal kunnen voorbereiden. In Boston enomstreken hoopte men dat hun ervaren receiver na eenjaar aanpassingstijd klaar zou zijn voor het nieuweseizoen.Niets bleek minder waar. Tijdens een offseason trainingworstelde Ochocinco nog steeds met zijn opdrachten. Datwas voor New England de druppel. Op 7 juni namen dePatriots afscheid van Ocho. Vier dagen later was hij eenMiami Dolphin.Het is een logisch huwelijk. Het ontbreekt de Dolphinsaan receivers én starpower. Miami blijft ver achter watbetreft ticketverkoop; Sun Life Stadium zat afgelopen jaar

Dat Ochocino een aantal jaren geledeneen benadigd receiver was staat buiten kijf.Maar gedurende zijn carrière werd hijconstant achtervolgd door beschuldigingendat hij een nog betere speler zou zijngeweest, als hij zich volledig op het footballhad toegelegd. De notoire twitteraar staatbekend om de manieren waarop hij zijntouchdowns viert. Hij vroeg eencheerleader ten huwelijk, nam plaatsachter een televisie camera en gebruikteeen endzone pylon als golfclub. Het kwamhem op flink wat boetes te staan, waarnahij na een volgende touchdown een toondemet de vraag of de NFL alstublieft wildeophouden met hem te beboeten voor zijngedrag. Het kostte hem een boete van$10,000.Ook naast het veld wist Ochocinco devoorbije jaren de aandacht naar zich toe tetrekken. Hij nam deel aan Dancing with theStars, richtte zijn eigen netwerk op(OCNN), had zijn eigen reality serie en gingbij aankomst in New England via Twitteren Ustream op zoek naar een Patriots fanals huisgenoot. Tijdens de lockout kreeg dereceiver een week de kans om zich tebewijzen bij MLS team Sporting KansasCity. Ochocinco heeft nooit een geheimgemaakt van zijn liefde voor het voetbal, enhaalde zich het ongenoegen van veel NFL­fans op de hals door te zeggen dat hijeigenlijk veel liever profvoetballer wasgeworden, maar nou eenmaal meer konverdienen in de NFL.Zijn coach Marvin Lewis wasallesbehalve bij met detoendertijd bijnavertrokken Ochocinco,maar zal toch ookhebben moeten inziendat het risico op eenblessure voor zijnreceiver op hetvoetbalveld kleiner wasdan tijdens deanderhalve secondedie Ocho later datvoorjaar plaatsnam op eenrodeo­stier.

'N TIKKELTJE MEER FOCUS...

gemiddeld maar voor tachtig procent vol. alleenCincinnati verkocht een kleiner percentage van huntoegangskaarten afgelopen seizoen. Eerder dit jaarmeldde de Miami Herald al dat het Miami moeitekostte om hun dertigduizend seizoenskaart houderste behouden. Het is een flink contrast met de hoog­tijdagen van de Dolphins in de jaren negentig, toenmaar liefst zestigduizend mensen een seizoenskaartaanschaften om onder anderen Dan Marino aanhet werk te zien.Hard KnocksEen week voor het aantrekken van Johnson werdbekend gemaakt dat het preseason van deMiami Dolphins dit seizoen van dichtbijte volgen zou zijn dankzij HBO’s HardKnocks. Het populaire programmavolgde al zeven keer eerder een NFLteam op de voet. In 2009 was het debeurt aan de Bengals, waar ChadOchocinco met zijn catchphrases Kissthe Baby en Child Please de show stalToeval of niet, de Dolphins kunnen decharismatische ster prima gebruiken inhun nieuwste PR campagne. Zijn presta­ties op het veld mogen dan al een tijdje nietmeer al te best zijn, hij blijft een grote naamen is het type onvoorspelbare speler waarvoorfans naar een stadion komen.Maar of Ochocinco ook nog in de laatsteaflevering van Hard Knocks te zien zal zijnis nog maar de vraag. Jeff Ireland, de vaakbekritiseerde General Manager van deDolphins, schoof Ochocinco een prestatie­contract onder de neus. Het risico voor Miamiis minimaal, en als hun aanwinst zijn beste tijdtoch echt gehad blijkt te hebben, nemen deDolphins zonder twijfel direct afscheid van 'm.Zijn reputatie biedt geen garantie dat hij deconcurrentiestrijd in Miam zali overleven. InSun Life stadium moet hij na het vertrek vanBrandon Marshall voor receptions concurrerenmet Brian hartline, Davone Bess en Legedu Naneeen tal van hongerige rookies. Dat klinkt misschien een stukhaalbaarder dan een concurrentiestrijd met Wes Welker,Gronkowski en Aaron Hernandez, maar van de twaalfreceivers die momenteel in het trainingskamp van deDolphins om een plekje vechten, zullen er uiteindelijk maarzes aan het seizoen beginnen. Ochocinco maakts alleen eenkans als hij bewijst dat zijn teleurstellende seizoen in NewEngland daadwerkelijk te doen had met het systeem en nietmet zijn gevorderde leeftijd.

Chad Javon Johnson werd op 9 januari 1978 geboren inMiami. Tijdens zijn carrière in Cincinnati refereerde hijveelvuldig naar zichzelf als “85”, zijn rugnummer. Ter erevan Hispanic Heritage Month betrad hij in 2006 tijdensde warming up van de confron­tatie met de Atlanta Falconshet veld met Ocho Cinco opzijn rug. Dat Ocho CincoSpaans is voor “AchtVijf” en niet “85”deerde hemweinig.

Twee jaar laterveranderde hij vlak voor aanvangvan het seizoen zijn naam officieelnaar Chad Ochocino. Dit tot woede vanNFL sponsor Reebok, dat de shirts metC. Johnson al gedrukt en verspreid had. In2009 had de receiver daarom nog zijn oudenaam op het shirt staan, maar in 2010 was hetdebuut van Ochocinco een feit. Even speelde hijook nog met een volgende naamswijziging;“Hachi Go”. U raadt het; Japans voor “Acht­Vijf”.Toen hij eindelijk zijn gedroomde overgang naarNew England kreeg waren er geruchten dat hij zijnnaam terug zou veranderen naar Chad Johnsonom aan te tonen dat hijserieus voor zijn kans bij dePatriots ging. Eerder dit jaargaf hij aan zijn naam terugte willen veranderen inverband met zijnaanstaande huwelijk. Hijgaf aan uit te kijken naar deterugkeer van ChadJohnson. Tot dusver trainthij bij Miami nog steeds metOchocinco op de rug.

WHAT'S IN A NAME?

West Coast aan de zuidkustCoach Joe Philbin heeft in zijn periode bij Green Bay bewezen hetmaximale uit zijn receivers te kunnen halen, maar had daarnatuurlijk wel het voordeel dat Aaron Rodgers de aanval inhanden had. Even flirtte miami met Peyton Manning en AlexSmith maar bij Miami zal Ochocinco’s aanvoer moeten komenvan rookie quarterback Ryan Tannehill, die de Dolphins in deeerste ronde van de draft selecteerden, of veteranen MattMoore en David Garrard. Garrard is de meestewaarschijnlijke kandidaat, omdat Joe Philbin een WestCoast Offense wil installeren en de ex­Jaguar inJacksonville ook in dat systeem speelde. Het spreektechter niet in het voordeel van Ochocinco.Het door Bill Walsh ontwikkelde systeem isgebaseerd op een korte, veilige passing game metveel slants, curls en outs. Er is minder plek voor dediepe passes waarmee Ochocinco ooit zijn naamvestigde in Cincinnati. Het is een systeem waarinde receiver nog niet eerder uitkwam en na zijnproblemen met het playbook in New England zijn ervraagtekens over het vermogen van de veteraan omsnel vertrouwd te raken met een nieuw systeem.Philbin zelf erkende dat de iets latere datum waaropOchocinco zich bij de Dolphins voegde betekende dathij al een groot deel van de implantatie van het nieuwsysteem had gemist. “Hij moet nog een beetje extragehlopen worden. Maar vroeg of laat zullen detrainingswieltjes eraf moeten en zal hij het op hetveld moeten laten zien.”Tot dusver heben we de twee gezichten vanOchocinco al in Miami gezien. Enerzijds verklaardehij tegenovver de verzamelde pers het rustig aan tewillen doen en terug te keren naar de basis van hetfootball. Niet veel later daagde hij collega receiverClyde Gates uit, die in 2011 een van de snelste 40­yard dash op de combine liep. 85 claimt dat erfysiek niets mis met hem is. “Ik ben slimmergeworden en ik ben nog steeds snel. Ik wil spelentot ik veertig jaar oud ben en dit jaar ga ik dewereld laten zien dat ik het nog steeds in me heb”.Of hij die kans bij de Dolphins zal krijgen valt ditpreseason van dichtbij te volgen dankzij HardKnocks, maar of Ochocinco twijfelt aan eigenkunnen? Child please. •

NEW YORK – Ze noemen ze ook wel de ‘bush leagues’. De MinorLeagues dus, de ingewikkelde structuur van satellietclubs die de MajorLeague teams hun spelers voeren. ‘Bush’ vertaalt letterlijk tot oerwoud ofwildernis. Maar het is ook een ouderwetse term voor iets van ondermaatsniveau.We verhuisden onlangs een uurtje stroomopwaarts, naar Fishkill. Eenleuk dorpje met een nog leukere naam. Tot mijn intense blijdschap zit erop vijf minuten van onze nieuwe woonplaats een Minor League team: deHudson Valley Renegades, het short­season Single­A team van de TampaBay Rays.Vorig weekend gingen we voor het eerst naar de ’Gades.Tot mijn verbazing waren alle beste stoeltjes weken van tevorenuitverkocht. Hoog achter het eerste honk, daar moesten we het mee doen.

Er verbaasde mij nog meer. Ik had van de Minors de indruk dat er totaan het Triple­A niveau zelden meer dan een paar honderd mensenkwamen kijken, waarna het er misschien een paar duizend waren. MaarDutchess County stadium – kortweg The Dutch – zat met 5500 manstampvol.Waar je bij pakweg de New York Mets voor 60 dollar net het veld kan zienvanuit de hoogte, zit je bij de ’Gades voor 15 dollar op de voorste rij. Envoor 6 dollar kom je ook binnen. Slechte zitjes zijn er niet, en bier kostmaar 2,50. Ik mocht meedoen aan een fantasyspelletje waarbij ik puntenkreeg naargelang de vier slagmannen die ik geselecteerd had presteerden.(Ik werd tweede en liep @$%^@&*$% de gratis kaartjes met een halfpuntje mis.) De sfeer was goed, het briesje koel en de pot spannend. Erwerden negen errors gemaakt, maar dat voegde eigenlijk op bizarre wijzespanning aan de wedstrijd toe. Elke grondbal die in de Majors eenautomatische nul zou zijn, was een avontuur.En dan het interactieve entertainment. Waar je in de big leagues dooreen scherm en wat speakers geamuseerd wordt, mag je in The Dutchmeedoen. Het doet een beetje denken aan een kinderfeestje, en is daaromnet zo aandoenlijk. Tussen de innings door rijdt er een auto langs debackstop en wie er uit het publiek een balletje door het open dakraamweet te gooien wint een prijs. Twee gelukkigen mogen metwaterballonnen Space Invaders spelen op de stadionmedewerkers, die instrakke formatie heen en weer en op de werpers af stappen. Na dewedstrijd worden er hoepels op het veld gelegd, wie er zijn tennisbal inmikt wint weer een prijs.Naderhand, als, ehm, klap op de vuurpijl: vuurwerk.Major League Baseball is leuk hoor. Maar bush is beter.

Bush league

LeanderSchaerlaeckensschreef DeAmerikaanseSportdroom,onlinebeschikbaar.

Het afgelopen NFL seizoen was er één waarin meer dan ooitduidelijk werd dat de passing game zich steeds verder aan hetontwikkelen is. Maar liefst drie quarterbacks gooiden in het regu­liere seizoen meer dan 5000 yards bij elkaar. Niet alleenDrew Brees (New Orleans Saints)deed dit, ook bij MatthewStafford (Detroit Lions) enTom Brady (New England Patriots)stopte de teller na zestien wedstrijdenpas boven de 5000 yards. De enige die deze mijlpaalwist te bereiken tot seizoen 2011 was Miami Dolphinslegende Dan Marino. Hij deed dit al in 1984. Door dejaren heen is de passing game steeds belangrijkergeworden voor het succes van een NFL­team. Waarin de begindagen van de league passen nog eennoviteit was, is het tegenwoordig het primairewapen om terreinwinst te boeken. Omdat hetafgelopen seizoen zoveel passing statistiekengesneuveld zijn is de vooravond van een nieuwseizoen misschien wel het moment om terug tekijken naar enkele legendarische passingquarterbacks uit het verleden, die de weg vrijhebben gemaakt voor de grootheden vantegenwoordig.Sid LuckmanEen van de grondleggers van de huidigepassing game is Chicago Bears­icoonGeorge Halas. Halas, die zowel oprichter,speler, coach en eigenaar van de roem­ruchte formatie uit Chicago geweest is,bedacht in de late jaren

dertig als coach van de Bears eenaanvalsvariant gebaseerd op de ‘T­formation’.Tot dan toe speelden zowel de professioneleteams als de college­teams aanvallendvoornamelijk vanuit een single wing­formatiewaarbij terreinwinst werd geboekt door middelvan de running game. De quarterback werdgebruikt als blocker en raakte in de meesteplays de bal niet eens aan. Coach Halas en zijnassistent Clark Shaughnessy bedachten eencomplexe variant op de T­formation waarbij denadruk op de voorwaartse pass lag, maar daarmoest dan wel een geschikte quarterback voorgevonden worden. Sid Luckman leek de juistepersoon voor deze taak en werd in 1939 gedraft.In 1940, zijn tweede seizoen als quarterback,gooide Luckman de Bears naar dekampioenswedstrijd waarin de WashingtonRedskins volledig overrompeld werden. Met denog steeds ongeevenaarde uitslag van 73­0werden de Skins huiswaarts gestuurd,kroonden de Bears zich tot kampioen en wasdefinitief bewezen dat de toekomst van de NFLmoest worden gezocht in de voorwaartse pass.Sammy BaughDe Redskins die zo vernederd werden doorde Chicago Bears in 1940 hadden zelf SammyBaugh als aanvalsleider. Baugh, die deel uit­maakte van de charter class van de NFL Hall ofFame en de

bijnaam “Slingin’ Sammy” had was eenuitstekende quarterback. Met Baugh aan hetroer pakten de Redskins in 1942 de NFL­titeldoor met 14­6 de Bears te verslaan. In 1945stonden de Redskins met Baugh wederom inde finale. Deze verloren ze echter van met 15­14 van de Cleveland Rams (de Rams zoudeneen jaar later naar Los Angeles verhuizen enspelen tegenwoordig in St. Louis). Dezeuitslag was nogal controversieel omdat deRedskins vroeg in de wedstrijd een safetytegen kregen. Baugh wilde de bal vanuit deeigen endzone passen, maar de bal kwamtegen een van de doelpalen (in die tijdstonden de palen op de doellijn en niet, zoalstegenwoordig, achter de endzone) enstuiterde terug de endzone in. Het resultaatwas een safety die achteraf wedstrijd­verliezend bleek te zijn. De Skins tekendenprotest aan en hoewel de uitslag bleef staanwas met ingang van het volgende seizoen eenpass die tegen een doelpaal kwam eenincompletion, en geen safety meer.Johnny UnitasDe Pittsburgh Steelers pikten JohnnyUnitas op in de draft van 1955. Toen bleekdat ze genoeg quarterbacks onder contracthadden werd hij al snel weer gereleased. Eenseizoen later, in 1956, tekende hij bij de

Baltimore Colts waar hij datzelfde jaar zijndebuut maakte. In zijn tijd in Baltimorevestigde hij verschillende records, waarvanhet record voor langste streak wedstrijdenmet een touchdown pass misschien wel demeest opzienbarende is. Maar liefst 47wedstrijden op rij wist Unitas een pass in deendzone af te leveren, een record dat tot opheden nooit gebroken is. Onder aanvoeringvan Unitas wonnen de Colts onder andere dekampioenschapswedstrijd van New YorkGiants (23­17). Deze wedstrijd was de eerstewedstrijd die in overtime werd beslist in degeschiedenis van de NFL en staat nog steedsbekend als “The Greatest Game Ever Played”.Unitas werd uiteindelijk als speler tweekampioen van de NFL en werd tien keerverkozen tot de pro­bowl. Na het vertrek vande Colts uit Baltimore, in 1984, zette Unitaszich in voor een nieuwe franchise in de stad.Uiteindelijk kreeg Baltimore in 1996 deRavens. Hoewel de Colts bij hun verhuizingnaar Indianapolis de records en degeschiedenis van de franchise behoudenhebben, heeft Unitas de Ravens altijd alsware opvolger van de Baltimore Colts gezien.Tot zijn dood in 2002 was hij regelmatig tevinden in het M&T Bank Stadium inBaltimore.

In de jaren zeventig leekhet passing geweld eenbeetje voorbij. Destormachtige ontwikkelingdie de NFL door hadgemaakt vanaf de TweedeWereldoorlog leek te zijngestokt. In 1977 werd ermet een gemiddelde van17,2 gescoorde punten perwedstrijd een dieptepuntbereikt. Om het scoren watmakkelijker te makenintroduceerde de NFL in1978 bij aanvang van hetseizoen enkele nieuweregels. De belangrijkstedaarvan was dezogenoemde “Mel Blountrule”. Deze regel hield indat een verdediger eenreceiver alleen nog maarmocht aanraken binnen deeerste 5 yards na de line ofscrimmage en alleenvoordat de bal gegooidwordt. Contact buiten de 5yards of nadat de balgegooid is, resulteert in eenpenalty wegens “passinterference”. Met dezeregel werd het voorreceivers makkelijker omvrij te komen van hunverdediger en dit kwamnatuurlijk de passing gameten goede en het sorteerdeonmiddelijk effect. Bijintroductie van deze regelwerd de passing gamenieuw leven ingeblazen enbinnen enkele seizoenengooide de passing leadersniet meer rond de 4000maar bijna 5000 yards bijelkaar in een seizoen.

MELBLOUNTRULE Joe NamathHoewel Joe Namath oorspronkelijk werdgedraft door de St. Louis Cardinals, heeft hij hunjersey nooit gedragen. In 1965, het jaar van zijndraft, was de rivaliteit tussen de NFL (deoorspronkelijke competitie en voorloper van dehuidge NFC) en de AFL (een nieuw opgezette,concurrerende competitie, de voorloper van dehuidige AFC) nog in volle gang. Beide competitieshielden hun draft op dezelfde dag en uit beidecompetities was er een franchise die Joe Namathkozen. De Cardinals uit de NFL en de namens deAFL waren het de New York Jets die hun zinnenop Namath hadden gezet. Namath tekende bij deformatie uit New York en heeft daar het grootstedeel van zijn carrière gespeeld. Joe Namath was deeerste speler die meer dan 4000 yards in eenregulier seizoen bij elkaar wist te gooien. In 1967werden er 4007 passing yards achter zijn naamgezet. Met Namath aan het roer waren de Jets heteerste AFL team dat een Super Bowl wist tewinnen. In januari 1969 werd Super Bowl IIIgespeeld en de strijd gingen tussen de BaltimoreColts van Unitas en de Jets van Joe Namath. DeColts waren huizenhoog favoriet omdat men deAFL­teams niet in staat achtte de kampioen van deNFL te kunnen verslaan. Namath beloofde, onderinvloed van drank, enkele dagen voor de wedstrijddat de Jets het zouden winnen.

Hij hield zijn woord. De Jets wonnen Super BowlIII met 16­7 en voor de NFL­teams was duidelijkdat de AFL een geduchte concurrent was.Dan FoutsDe San Diego Chargers profiteerden eind jarenzeventig en de vroege jaren tachtig optimaal vande “Mel Blount Rule” en wisten vriend en vijandte verrassen met hun diepe passing game. Dezemanier van spelen, bekend als “Air Coryell” naarde geestelijk vader van deze aanvalsvariant,Chargers coach Don Coryell, vereiste eenmobiele, intelligente quarterback me een sterkewerparm. Dan Fouts was precies dat. In 1979brak het het twaalf jaar oude passingrecord van Joe Namath (4007 yards) door4082 yards te gooien. In de twee seizoenendaarop gooide hij zelfs 4715 en4802 yards. De magische5000­grens leek dichtbij. Inhet seizoen van 1982gooide Dan Foutsgemiddeld 320 yardsper wedstrijd. Dit zouhem met gemak over de5000 yards­barrièrehelpen, echter duurde datseizoen vanwege eenstaking maar 9wedstrijden. Wel versloeghij dat seizoen de beide SuperBowl­teams van 1981. De SanFrancisco 49ers en de CincinnatiBengals werden met respectievelijk41­37 en 50­34 verslagen en inbeide wedstrijden gooide Foutsmeer dan 400 yards bij elkaar.Helaas voor Fouts was deverdediging van de Chargers nietecht goed te noemen in dieperiode en mede daardoor heefthij nooit een Super Bowlgespeeld. Ook de mijlpaal van5000 yards in een seizoenheeft hij officieel nooit wetente slechten, waardoor DanMarino (Miami Dolphins)tot aan het seizoen 2011 deenige quarterback was diedit huzarenstukje gefliktheeft. •

Let op, een regulier NFL­seizoen heeft niet altijd uitzestien wedstrijden be­staan. Om de verhoudin­gen tussen verschillendequarterbacks uit verschil­lende periodes goed te kun­nen zien, zijn de statistiekenvoor wat betreft het aantalyards (op vorige pagina's)geëxtrapoleerd naar 16wedstrijden. Deze gecor­rigeerde cijfers hieronderwijken dus af van de cijfersin de recordboeken.Met Luckman en Baugh

waren de jaren waarinde quarterback met demeeste yards achter

zijn naam nog geen3000 yards bij

elkaar gooidendefinitief voorbij.

Tot de jarenveertig kwam de

league passingleader zelden of nooit bovende 2000 yards, vanaf 1950werd er al eigenlijk al nooitminder dan 3000 yardsgegooid door spelers alsBobby Layne (DetroitLions), Otto Graham(Cleveland Browns) enNorm van Brocklin (LosAngeles Rams). Met steedsmeer aanvalsvariantengebaseerd op devoorwaartse pass bleef hetaantal yards dat door delucht werd verzameldstijgen en in 1960 werd degrens van 4000(gecorrigeerde) yardsgeslecht door JohnnyUnitas. Vanaf de late jarenvijftig bleef het aantal yardsdat de passing leader van deleague in een seizoen gooidezo’n twintig jaar stabieltussen de 3500 en 4000yards.

4000

Je kunt een speler uit Detroithalen maar nooit Detroit uit despeler en dus werd voormaligLions­cornerback en huidigTampa Bay Buccaneer EricWright onlangs gearresteerdvoor rijden met een slok op Het offseason istraditioneel eengevaarlijketijd voor despelers. Datontdektekersversetweedejaars SanFrancisco 49ersdefensive end AldonSmith ook: hij liepsteekwonden op,zonder erg, bij eenfeestje Tot slot tweenieuwtjes met een hoogkomkommertijdgehalte: commissionerRoger Goodell steltdat niets de komstvan een NFL­franchise naarLos Angeles nog in de wegstaat, behalve een team dan, eneigenaar Robert Kraft van deNew England Patriots promootde komst van een NFL team inLonden

Een kijkje nemen in dekleedkamer van de DetroitLions is alles wat je moetdoen om te weten dat deNFL niet bepaald overlooptvan ideale schoonzonen.Dat realiseert de NFLzich gelukkig ook.Dus organiseertde League aljaren het RookieSymposium, eensoort drillcursus‘hoe eenfatsoenlijk

burger te zijn’. Voor sommigespelers staat het gelijk aan eenopvoeding krijgen in vier dagentijd. Alles van hoe om te gaanmet geld en vrouwen tot ‘safe sex’en het zijn van een goedeteamgenoot komt ter sprake. Oméén en ander context te gevenhad de NFL enkele (ex­)spelersuitgenodigd om hun eigenverhaal te doen.Niet altijd warendit spelers die ookdaadwerkelijk hetjuiste voorbeeldhadden gegeven tijdens huneigen carrière. Misschienvoelen de reguliere lezers vandeze rubriek hem alaankomen, maar wieverscheen er, in zijneindeloze wijsheid, op hetpodium van het symposiumom te praten over hoe hetvooral niet moet? Juist ja,Terrell Owens! Terrell gafde volgende twee uiterstleerzame lessen: (1) als hijin het weekend wildedansen dan wist hij dat hijdaarvoor in de endzone moestzijn en (2) hij was dan wellangzaam tijdens de DraftCombine maar in de wedstrijdhield niemand hem bij! Tot zoverTerrell Owens’ bijdrage aan eenverstandige rookie klas.

Op 16 juli a.s. verlooptde deadline voor defranchise tag, oftewel hettovermiddel dat franchisester hand staat om ieder jaaréén speler van wie hetcontract afloopt tebehouden zonderovereenkomst metde speler. Alle tageesdie op die dag nogniet een ‘normaal’contract hebben

getekend, zullen komend seizoenbetaald wordenop basis van detag of eenvergelijkbaareenjarigcontract. Detag, voor denon­intimivan de NFLsalary cap,staat gelijkaan hetgemiddelde vande top­vijf bestverdienendespelers in deNFL op depositie van despeler inkwestie.Getagd worden is dus nogaleen lucratieve business. Tochmijden spelers de tag meestal alsde pest omdat het free agencymet minimaal een jaar uitstelt endus de bewegingsvrijheid ernstiginperkt. Met de deadline snelnaderend zijn er nog zevenspelers die geen contract hebbengetekend: Cliff Avril, DashonGoldson, Dwayne Bowe, JoshScobee, Matt Forte, Ray Rice enDrew Brees. •

Weekly RoundUp

Rooky Symposium Franchise Tag

De pass van Steve McNair uit de shotgun,loepzuiver en hard, kon niet beter. Widereceiver Kevin Dyson, die zijn slant routeperfect loopt, hoeft alleen maar zijn handente openen om de bal te ontvangen. Dysonvangt en loopt door, in één vloeiendebeweging. Zijn momentum richting endzone,slechts 3 yards verderop, lijkt niet testoppen. Rechts van Dyson strekt Rams­linebacker Mike Jones ternauwernood zijnarmen uit naar Dyson voor de tackle. Het isnu of nooit. Dyson zet een grote stap in derichting van het ultieme doel, maar voeltineens het massieve gewicht van Jones, diezich, zoals het boekje voorschrijft, vastklemtaan Dyson’s middel en blijft hangen. Jones’gewicht blijkt een te groot obstakel voorDyson en de receiver komt tot stilstand, metnog anderhalve yard te gaan. In een reflexsteekt Dyson zijn arm uit, op zoek naar degrens van de endzone. Hij zal hem nooitvinden. Jones brengt Dyson, en daarmee desplinternieuwe Titans­franchise,onbarmhartig naar de grond. Het sprookjevan Tennessee’s debuutseizoen is uit. DeVince Lombardi Trophy gaat naar St. Louis.Nog maar een jaar ervoor zien de TennesseeTitans het levenslicht, als reïncarnatie vande Houston Oilers welteverstaan. Hetrelocation team uit Houston, waar defranchise 37 jaar geleden echt was geboren,zwerft twee jaar lang door Tennesseealvorens eind 1998 in ‘Music City’ Nashvilleeen fonkelnieuw, eigen stadion te betrekken:de Adelphia Coliseum. Het nieuwe thuis vande franchise in ‘the Athens of the South’ enhet definitieve afscheid van de roots inHouston noopt uiteraard tot eennaamsverandering. Zo wordt 1999 hetallereerste seizoen van de ‘nieuwe’Tennessee Titans. Voornaamste taak van deTitans in het debuutjaar? De hartenveroveren van de staat Tennessee en deMusic City in het bijzonder.Nashville erft een selectie die in de driejaren daarvoor telkens met een 8­8 recordeindigde ende middel­matigheidzelve lijkt.

Het team heeft echter verborgen potentieeldankzij de aanwezigheid van tweeuitzonderlijke talenten: quarterback SteveMcNair en running back Eddie George.Beide heren staan voor‘break­out seasons’zonder dat iemandzich dat realiseert.Wellicht dat headcoach Jeff Fisherhet ziet aankomenen dat zou in elkgeval passen in hetbeeld van de genialecoach met een voorliefdevoor ouderwets ‘ground andpound football’. Met McNair en Georgeheeft hij daarvoor twee ideale spelers.McNair is één van de eerste superatletische‘two­way threat’­quarterbacks in de NFL enzou later een succesvol prototype blijkenvoor spelers als Donovan McNabb, DaunteCulpepper, Ben Roethlisberger en MichaelVick. George is een ‘every down’ runningback die de defensie uitput en McNair’soffense in staat stelt lange drives op tezetten. De gecombineerde ‘rushing threat’van McNair en George vormt de kern vanJeff Fisher’s favoriete ‘ball control’ concepten is de kiem van vrijwel iedere Titanstouchdown in het jaar 1999.Ook aan ‘the other side of the ball’beschikken de Titans over een aantaluitermate getalenteerde spelers. Demeest opvallende daarvan is rookiedefensive end Jevon ‘The Freak’Kearse. Kearse, door de Titans alszestiende overall gekozen in de draftvan dat jaar, ontpopt zich vanaf minuutéén tot een heuse ‘sack artist’ en noteertuiteindelijk 14 sacks en 8 forced fumbles. Detitel van ‘Defensive Rookie of the Year’ komthem dan ook meer dan toe. Kearse, maarook mannen als Blaine Bishop en SamariRolle, floreren onder leiding van defensivecoördinator Gregg Williams.

Williams formeert een uiterst effectieve, agressieve 4­3scheme defense en legt daarmee het fundament waaropJeff Fisher’s offense zijn werk kan doen. De Titans van1999 zijn in die zin een klassiek, ouderwets footballteammet enkele nieuwerwetse tinten die in later jaren hethedendaagse, moderne football mede zoudendefiniëren: ‘hard nosed defense’ in een modern 4­3 jasjeen een ‘ball­control offense’ onder leiding van eenatletische, ongrijpbare quarterback. Het blijkt eencocktail voor succes.Vanaf de eerste wedstrijd van het reguliere seizoen,tegen de Cincinnati Bengals, is het spektakel in deAdelphia Coliseum, dat tegen de verwachtingen inafgeladen vol zit met kersverse Titanssupporters. Voorrust nog passt Steve McNair voor twee touchdowns enloopt hij zelf de derde binnen. Na een furieuzecomeback van de Bengals en gepruts aan Titanszijde inde tweede helft is het eerst Eddie George die met eentouchdown Tennessee terug in de wedstrijd brengt envervolgens kicker Al del Greco die via een last­minutefield goal de zege binnenhaalt. Het unieke gevoel vanthuiskomen dat de Titans ervaren in die wedstrijd,voor het eerst in jaren eigenlijk, is de voorbode van eenindrukwekkende serie. De Titans blijven in het eigenstadion uiteindelijk 13 wedstrijden lang ongeslagen(verdeeld over 1999 en 2000) en cultiveren het ideevan de onneembare vesting Nashville.Jeff Fisher’s Titans zijn echter meer dan een‘home field wonder’. De eerste uitwedstrijdvan het seizoen tegen de JacksonvilleJaguars, favoriet voor de Super Bowl datjaar, wordt, zonder de geblesseerde McNair,knap winnend afgesloten. De week erop, inCandlestick Park, San Francisco, moeten deTitans voor het eerst hun meerdere erkennenin een tegenstander. De 49ers stoppen vlak voortijd de gelijkmakende ‘two point conversion’ van deTitans en winnen met 24­22. Na de bye in week 7, enmet overwinningen op zak tegen de Ravens en deSaints, verwelkomen de Titans de herstelde McNairterug ‘under center’ voor de wedstrijd tegen de St. LouisRams.De brille van McNair maakt direct het verschil: deTitans winnen met 24­21, een imposante Ramscomeback onder leiding van Kurt Warner ten spijt. Eenweek later is het even helemaal mis met de Titans als de

Het levensverhaalvan Steve ‘Air’ McNairverandert van eenjongensboek in eentragedie op de vroegeochtend van 4 juli 2009.McNair ligt te slapen als zijnminnares Sahel Kazemi, om nooitopgehelderde redenen, haar pistoolricht op het machtige lijf van McNair enhem treft met twee kogels in zijn torso entwee in zijn hoofd. Kazemi berooft zichzelfdirect daarna van het leven. McNair, degrootste Titan aller tijden, sterft ter plekke, op36­jarige leeftijd, zijn vrouw en vier kinderenachterlatend.Bij leven was McNair een spectaculaire,onnavolgbare quarterback van onbesproken gedragdie wedstrijden volledig naar zijn hand kon zetten enbuiten het veld veel tijd besteedde aan goede doelenen ‘the community’. McNair was een van de eerste ineen lange rij van moderne ‘two way threat’quarterbacks die met hun veelzijdigheid defensiesvoor onoverkomelijke problemen stelden. Met zijnoverweldigende fysiek en enorme drive had McNairveel weg van een niet te stoppen tank. Meniggedoemd geachte aanval bleef door McNair’simmense kracht en beweeglijkheid in leven. Eenbeter voorbeeld daarvan dan de laatste drive vanSuper Bowl XXXIV, toen McNair deTitans in minder dan twee minuten78 yards in de richting van deRams endzone joeg en er enkelekeren hoogstpersoonlijk voorzorgde dat de aanval nietstrandde, is er niet. McNair leiddede Titans uiteindelijk naar vierpostseasons, nam deel aan driePro Bowls en won één co­MVPtitel (in 2003, met PeytonManning).In de nadagen van zijn carrièreverloor McNair, mede doorhardnekkige blessures, zijnunieke vermogen om aan vrijweliedere pass rush te ontsnappenen werd hij steeds meer eenpocket passer die niet meer,zoals vroeger, zelf iets konafdwingen via eenonnavolgbare rush. De Titans herkendende achteruitgang bij McNair en besloten zijn contractniet te verlengen voor het 2006 seizoen. McNair, eenlevend monument in Tennessee, tekende vervolgensbij de rivaal uit Baltimore en speelde nog tweeseizoenen voor de Ravens. In april 2008 kondigdeMcNair zijn afscheid aan, voornemens om van eenlang pensioen te genieten. Het was hem niet gegeven.

STEVEMCNAIR

De HeismanTrophy in 1995, NFLOffensive Rookie ofthe Year in 1996, vierPro Bowl selecties,First­ en SecondTeam All Pro enmeer dantienduizend rushingyards in zijn carrièrezonder ooit een startte missen; wat kaneen running backnog meer doen?Eddie George deedhet allemaal en wasjarenlang deonmisbare schakel inde ‘run­heavyoffense’ van Titanscoach Jeff Fisher.Fisher pleegdedusdanige roofbouwop George dat dienscarrière uiteindelijk‘slechts’ acht jaarduurde. Dat wastegelijkertijd hetgrootste complimentdat George krijgenkon; Fisher en deTitans konden nietzonder hem.

EDDIEGEORGE

Dolphins met 17­0 winnen in één van delaatste kunstjes van Dan Marino. Tennesseestelt echter direct orde op zaken met drieeenvoudige overwinningen op rij (tegen deBengals, Steelers en Browns) alvorens hetderde en laatste verlies van het reguliereseizoen te incasseren in een ware veegpartij(41­14) tegen de Baltimore Ravens. Tweeovertuigende zeges tegen de Raiders en deFalcons gaan vervolgens vooraf aan eenhernieuwd treffen met de JacksonvilleJaguars.De divisierivaal uit Jacksonville is dat jaarongeslagen, op die ene wedstrijd tegen deTitans na, en zint op revanche. Die komt erniet. Steve McNair gooit voor 328 passingyards en vijf touchdowns en Eddie Georgerusht voor 102 yards op weg naar een 41­14afstraffing. De Jaguars pakken toch de titel inde AFC Central, ondanks een mooie Titansuitoverwinning (47­36) op de Steelers in delaatste wedstrijd van het seizoen. Datveroordeelt Tennessee tot de Wild CardRound, de Buffalo Bills en het Music CityMiracle.Het treffen tussen de Titans en de Bills op 8januari 2000 heeft zijn eigen plaats veroverdin de NFL­folklore, dankzij een krankzinnigeslotfase. Met slechts 1:48 te spelen komen deTitans op een 15­13 voorsprong via een bijnamislukte field goal van Del Greco. InTennessee denkt men dan al voorzichtig aande volgende ronde. Dat duurt niet lang. Billsquarterback Rob Johnson brengt zijn ploegonder zware druk van de klok in vijf plays,waarvan Johnson de twee laatste op éénschoen speelt, naar de Titans 24­yard lijn.Kicker Steve Christie ramt de 41­yard fieldgoal tussen de palen en zet Buffalo op eenogenschijnlijk beslissende 16­15 voorsprong,met zestien seconden te spelen.Dan ontvouwt zich een wonder. De kickoffvan Christie wordt gevangen door Titansfullback Lorenzo Neal, die de bal snel afgeeftaan tight end Frank Wycheck. Wycheckbeweegt over de breedte van het veld naarrechts, draait plotseling en gooit een laterale

pass (en dat is cruciaal) naar receiverKevin Dyson, vrij aan de linkerzijlijnop de eigen 25­yard lijn. Vrijwel hetvolledige Bills team bevindt zich op datmoment aan de rechterzijde van het veld,dankzij de afleidingsmanoeuvre vanWycheck. Dyson heeft daardoor een openroute naar de endzone, 75 yards verderop,met alleen kicker Christie in positie om hemte stoppen. Dyson accelereert en doetwaarvoor hij op deze aarde is gezet: hij looptde volledige Bills ploeg, inclusief kickerChristie, eruit op weg naar de beslissendetouchdown. Dyson daarover achteraf: “If I, astarting NFL wide receiver, can’t outrun akicker, then I don’t belong in the NFL”.Na de miraculeuze ontsnapping tegenBuffalo lijkt het geluk aan de zijde van deTitans. In de divisional round worden deIndianapolis Colts van tweedejaarsquarterback Peyton Manning, die slechts 19van zijn 43 passes completeert, ookeenvoudig aan de kant gezet (19­16). Nogmakkelijker gaat het in de AFCChampionship Game, waar de Jacksonville

Jaguars opnieuw niet opgewassen zijn tegende daadkracht uit Tennessee en voor dederde keer, en nu definitief, hun meerderemoeten erkennen: 33­14. In Super BowlXXXIV vindt het zo lang afgehoudennoodlot, voor even verkleed als Rams­linebacker Mike Jones, alsnog zijn weg naarNashville en maakt een abrupt einde aan hetprachtige wittebroodsjaar van de Titans inTennessee. •

Vandaag staat de MLB All­Star Game ophet programma. De National League tegende American League. Deze show wedstrijdstaat net zoals de All­Star Games en de ProBowl in de andere sporten in het teken vanpubliciteit, starpower en...publiciteit. Het verschil isechter: bij de MLB All­StarGame gaat het ergens om,namelijk thuisvoordeel in deWorld Series.Het was een lumineus idee vancommissioner Bud Selig om wat meerimportantie te geven aan de grootsteoefenwedstrijd van het jaar. Gek genoegvond hij het niet genoeg dat sterren alsPrince Fielder, Robinson Cano, BusterPosey en Ryan Braun op één veld in éénwedstrijd te bewonderen zijn. Nee, er moestergens om gespeeld worden.Homefield advantage, dus.De All­Star Game is een wedstrijd waarinwerpers maximaal twee innings op deheuvel staan, slagmannen alleen als zegeluk hebben meer dan één at bat krijgen enmanagers kriegel worden van alle wissels.Een wedstrijd waarin Pittsburgh Pirates­closer Joel Hanrahan een slechte dag kanhebben, waardoor Kansas City Royals­slagman Billy Butler een walk­off homerunkan slaan.Die wedstrijd, die ene wedstrijd bepaalt dusof de Texas Rangers, het beste team in deMLB, thuisvoordeel heeft in de WorldSeries of niet. Belachelijk. Een oefenwed­strijd hoort nergens om te gaan. Laat hetseizoen voor zich spreken. Als de Rangers 'tbeste record hebben verdienen zij thuis­voordeel. Dat laten we toch niet afhangenvan een wedstrijd om spek en bonen?

Spek en bonenIk hoor 'm nog mopperen, die RonWashington, coach van zowel de TexasRangers als het AL All Star­team. Hij vond't maar niks dat z'n Rangers, ondanks 'tbeste record, afgelopen oktober geenthuisvoordeel hadden in de World Series.Begrijpelijk, die onvrede, gezien het feitwaarop dat thuisvoordeel bepaald wordt(zie hiernaast), maar ook een tikje hypo­criet. Als All Star­coach heb je namelijk weldegelijk invloed op de kracht van je team.De sterkste spelers opstellen wilbijvoorbeeld al helpen.Neem AJ Pierzynski. Ondanks dat deWhite Sox­catcher, zeker aanvallend, debeste stats in de American League kanoverleggen, gingen de stemmers (fans encollega's) aan hem voorbij. Niet verrassend,want buiten de poorten van The Cell is AJ ­voorzichtig uitgedrukt ­ nou eenmaal nietde populairste honkballer.Ron Washington had hem echter alsnog eenplekje in de AL squad kunnen gunnen,maar deed dat niet. Om een dag later teverklaren 'hoe zeer hij met AJ te doen had,want hij verdiende het'.,,Als hij dat werkelijk meent,had­ie me moeten selecteren",merkte Pierzynski droog op,om vervolgens op de enigjuiste wijze wraak te nemen:door Washington en zijnRangers te sweepen.Pierzynski nam in de Sox­Rangers seriesen passant een tweetal homeruns en eenhandvol RBI's voor z'n rekening. Kan­ie inz'n zak steken, die Washington, hoorde je'm denken.

AJ