HOOFDREDACTIENeal PetersenEINDREDACTIEGeert Jan DarwinkelKasper DijkREDACTIELennart BeishuizenBert Jan BrandsGeert Jan DarwinkelVincent Van GenechtenPaul KlompIngmar MeijerMarco PostJoep SmeetsJurian UbachsJeroen VeenstraRichard van WelieFrank WielaardJules ZaneJan Willem ZeldenrustCOLUMNISTENJeroen ElshoffMatthijs MeeuwsenLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu Digital PublishingScribus DesktopPublishingSportAmerika TheMagazine is een uitgavevan Petersen Media. Nietsuit deze uitgave mag opwelke wijze dan ook wordengekopieerd zonderuitdrukkelijke toestemmingvan de uitgever. ©Petersen Media 2012 ­Alle rechten voorbehouden.

De euforie op de #SportAm­redactie is niet te stuiten. In deafgelopen nacht presenteerden wij, samen met omroep WNL,voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse radio eenvier uur durende show over Amerikaanse sporten op Radio 1.Zo’n twee weken geleden kregen wij hetverzoek of wij interesse hadden om eenshow te organiseren gericht op de groteAmerikaanse sportleagues. Namaandenlang updates over de NBA en NHLverzorgd te hebben op zowel Radio 1 en3FM, kregen wij nu de kans om echtuitgebreid te vertellen.Uiteindelijk mogen we terugkijken op eenfantastische avond, waarbij de onderwerpenen gasten zich in rap tempo opvolgden.Gezien de reacties van de luisteraars is eenvervolg hiervan zeker de bedoeling.Game 1 van de NBA Finals liep als een rode draad door hetprogramma heen. Het doet mij pijn om te zeggen, omdat mijnBoston Celtics er zo dichtbij waren, maar een finale tussen deMiami Heat en de Oklahoma City Thunder is voor het grotepubliek natuurlijk het meest interessant.Daarnaast loopt David Stern, de grote baas van de NBA, nu ookmet een dikke glimlach door het leven. Stern krijgt dedroomfinale waar hij zo op hoopte. Een ontmoeting tussenLeBron James en Kevin Durant. Betere reclame voor de NBAkan hij zich niet wensen.Natuurlijk lees je in deze dertiende editie van ‘Sport Amerika:The Magazine’ alles over de NBA­playoffs en besteden we veelaandacht aan de Stanley Cup. Verder portretteren we talenten(Jabari Parker) en veteranen (Randy Moss, Nicklas Lidström),geven we onze mening over Interleague in de MLB en duiken wede geschiedenisboeken in. Kortom, je tweewekelijkse shotAmerikaanse adrenaline!Veel leesplezier,

Pacers assistent­coach BrianShaw is kandidaat nummer éénvoor de baan als hoofdcoach vande Orlando Magic • De NewOrleans Hornets wonnen deeerste keuze in de NBADraft. Blijft free agent EricGordon in New Orleans metde komst van zekerheidjeAnthony Davis? • Jeremy Linis volgend seizoen de startendepoint guard van de New YorkKnicks. Coach Mike Woodsonheeft blijkbaar een glazen bolaangezien Linsanity nog nietbijgetekende • Tim Duncan wilnog niet nadenken over zijntoekomst. Nog een jaartjedoorgaan? • Metta WorldPeace kan ook ‘presenteren vanhet weerbericht’ op zijn to­do­list afvinken. De basketballer vande Lakers voorspelde vooralregen in Canada

Wally Szczerbiak, oud­spelervan de Minnesota Timberwolves,haalde na Game 2 tussen deMiami Heat en de Boston Celticshet nieuws met zijn tweets overvoormalig teamgenoot KevinGarnett. Szczerbiak zei datGarnett de kwaliteit miste om inde slotfase van een spannendewedstrijd het laatste schot tenemen en dat hij verschrikkelijkspeelde, zowel aanvallend alsverdedigend. Klare taal.

Na Garnett’s optreden in Game5, waarin hij in de slotfase tweecruciale vrije worpen benutte eneen 15­footer vanaf de zijkant,kon Szczerbiak niet anders danzijn woorden terug nemen. “KGheeft mij het tegendeel bewezen.Wat speelt hij geweldig op ditmoment, het beste basketball datik ooit van hem zag.Ongelooflijk.”Szczerbiak had nog eenopvallende conclusie in petto.“Als ik één van de naysayers bendie KG motiveert om op ditniveau te spelen, dan zijn deBoston fans mij misschien eenklein bedankje verschuldigd.”Een bedankje? Dacht het niet, ofhet moet zijn omdat Szczerbiakin 2007 ruimte maakte voor dekomt van Ray Allen?

De Amerikaanse ploeg heeftweleens een betere voorberei­ding gekend richting deOlympische Spelen. De ene na deandere sterspeler haakt af meteen blessure, of het nou DerrickRose is of Dwight Howard. Elkenadeelheeftzijn

voordeel hoor je dan te roepen,want Tyson Chandler staat tepopelen om de plek van Howardin te nemen.

De energieke center was één vande steunpilaren van de DallasMavericks die in 2011 de titelwonnen. De Mavs kozen er in deoffseason voor om Chandler telaten gaan, de New York Knickspikten hem op en in de Bronxzette Chandler de stijgende lijnvoort. Hij maakte van de Knickséén van de betere verdedigendeteams in de competitie en kreegals beloning de Defensive Playerof the Year award.Chandlers spel is ook DreamTeam coach Mike Krzyzewskiniet ontgaan. “Hij is de besteteamgenoot die er bestaat en hijheeft de bal niet eens nodig omzijn stempel op de wedstrijd tedrukken. Bovendien deed hijgoed werk toen wij twee zomersgeleden het WK wonnen inIstanbul.” Complimentenkwamen er ook uit onverwachtehoek, want ook Miami Heat­guard Dwyane Wade gelooft datChandler straks in London destartende center is.

Nu de San Antonio Spurs zijnuitgeschakeld in de playoffs,moeten we het zonder GreggPopovich doen. Bij #SportAmzullen we zijn vermakelijketeksten tijdens interviews enpersconferenties missen.Journalist: “Heb je het gevoeldat de manier van fluiten tijdensde playoffs onder eenvergrootglas wordt gelegd?”Pop: “Ik weet het niet. Wijhebben het er niet over gehad.Heeft iemand het erover dan?Journalist: “Nee.”Pop: “Waarom stel je deze vraagdan?”Journalist: “Omdat ik een baasheb.”Pop: “Zeg je baas dat hij moetnadenken over 'n betere vraag.” •

Weekly RoundUp

Szczerbiakhoudt toch van KGStart Chandlerin Dream team?

No Pop, nu fun

Afgelopen zomer is waar­schijnlijk de laatste keergeweest dat Kevin Durant enLeBron James samen traindenvoor het seizoen erop. De tweebeste spelers in de NBAhadden beiden hun meerderemoeten erkennen in de DallasMavericks en besloten dehanden ineen te slaan in dedoor henzelf betitelde hellweek.Vijf dagen werkten de mannen zichgezamenlijk in het zweet om denederlaag in de Western ConferenceFinals (Durant) en NBA Finals(James) te vergeten. James enDurant zijn vrienden en haaldenblijkbaar het beste van elkaar naarboven. Durant pakte de MVP­awardtijdens de All­Star Game en werdvoor de derde keer op rij topscorerin de NBA. James won voor dederde keer in zijn loopbaan de MVPvan het reguliere seizoen. Nu staanze tegenover elkaar in de Finals.Degene die als winnaar uit de strijdkomt, zal hoogstwaarschijnlijk ookmet de eer van Finals MVP aan dehaal gaan.Durant tegen James. Het iseen beeld dat de komendeseizoenen zomaar eenjaarlijks ritueel kan wor­den. Net zoals LarryBird en Magic Johnsonelkaars grootste rivalen(en vrienden) warenen elkaar naar grotehoogten stuwden. Inde jaren tachtig regen detwee, bij respectievelijk deBoston Celtics en Los AngelesLakers, de prijzen aaneen. Dertigjaar later staat de NBA aan hetbegin van een mogelijke nieuwerivaliteit die zijn weerga niet kent.VerschillendHoe verschillend zijn de paden diebeide heren hebben bewandeld om

OKC vs Heat

tot op dit punt te komen. James kwam via deCleveland Cavaliers, twee verloren finales ende ene na de andere controverse, Durant via,nou, eigenlijk niets. Voor Durant is dit deeerste keer op het hoogste podium en hijstaat daar zonder bagage. Geen tv­specials,geen kampioensbelofte, niets van dat al.James is na zijn vertrek uit Cleveland één vande meest gehate sportmannen in de VS,Durant daarentegen staat te boek als deideale schoonzoon.Niet alleen de spelers verschillen, ook deteams kenden een compleet andere aanloopnaar deze Finals. Waar de Heat de zwaredruk met zich meedragen van het samen­brengen van James, Dwyane Wade en ChrisBosh, het trio dat Miami meerdere titelsmoet bezorgen, bouwde Oklahoma Cityonder leiding van coach Scott Brooksstilletjes aan een kampioensteam. Zonderverwachtingen. De huidige steunpilarenwerden allemaal via de draft gehaald: KevinDurant in 2007, Russell Westbrook en SergeIbaka in 2008 (allen door de SeattleSuperSonics) en James Harden in 2009.Tegenpolen zijn het, de Heat en de Thunder.De tijd om te oogsten is nu daar. OKCheeft zich via Dallas, Los Angeles enSan Antonio (teams die goed warenvoor tien van de laatste dertienNBA­titels) knap uit de wes­telijke slangenkuil weten teredden. Miami overleefde,na de serie tegen NewYork, ternauwernood deblessure van Chris Boshen ontdeed zich vanAtlanta en Boston.De Thunder hebbenhet thuisvoordeel inde series en dat isgeen kleinigheid.Historisch gezien heb­ben de Heat daardooraanzienlijk minder kans op deoverwinning. Sinds 1989 wonnenslechts zes teams zonder thuis­voordeel de titel. De laatste warende Dallas Mavericks afgelopen seizoen.Daarvóór was het Miami dat in 2006dezelfde prestatie leverde, tegende Mavericks.

WESTERN CONFERENCE

Oklahoma City Thunder tegen Miami Heat. Het is heteerste deel in de rivaliteit tussen de teams, als ooktussen LeBron Raymone James en Kevin WayneDurant, en zeker niet de laatste.

Aan het eind van vorig seizoen liet TonyParker er geen twijfel over bestaan. Zijn SanAntonio Spurs konden niet meer meedoenom de titel. “Tim (Duncan) en Gino(bili)worden oud. We kunnen onszelf nietjonger maken. We zullen altijd een goedteam zijn, maar we spelen niet langer voor 'tkampioenschap.” Een dergelijke uitspraakis natuurlijk geen goede voorbode voor hetnieuwe seizoen.De Spurs leken zich echter niets aan te trekken van deuitspraak van hun leider. Na een matig begin werd inde tweede helft van het seizoen met spectaculairbasketball de eerste plaats in de Western Conferenceveroverd. Daarna volgden tien opeenvolgende over­winningen in de playoffs. Een zegereeks van twintigduels reeg de ploeg van coach Gregg Popovich aaneen.Niet met hyperverdedigend basketball, zoals in hetverleden. Nee, met mooi offensief teamspel, gecombi­neerd met een uitstekende defensie. Met een 2­0 voor­sprong tegen Oklahoma City Thunder en het thuis­voordeel in de pocket waren de Finals bijna binnen.Plots kwam Parker om de hoek kijken. Self­fulfillingprophecies zijn voorspellingen die in feite niet waar zijn,maar door het aangepaste gedrag van de persoon tochineens waar worden. Of dat bij Parker het geval was isonduidelijk, maar zijn voorspelling werd wel waarheid.Van het ene op andere moment verloor San Antonio hetaura van onverslaanbaarheid. In een vloek en een zuchtliepen de Spurs tegen vier nederlagen aan en definaledroom spatte uiteen. Het commentaar vanGinobili na afloop was veelzeggend: “Ze hadden meerenergie dan wij. Ze springen hoger, rennen sneller, daarkunnen we niets aan veranderen. We worden weer eenjaartje ouder. De kans op een titel wordt steeds kleiner.”De komende maanden zal het hoogstwaarschijnlijkrustig blijven in San Antonio.Duncan speelde in de play­offs alsof hij de 30 jaar nogniet is gepasseerd, Ginobili wordt bijna 35 maar is nogvan grote waarde en Parker is degene die het schip vanPopovich recht moet houden. Eén of twee extra (jonge)role­players zouden geen overbodige luxe zijn voor deSpurs. De club lijkt het team dat drie titels won nog niet

Self­fulfilling prophecyin San AntonioWESTERN CONFERENCE

op te willen blazen. Het is echter verstandigals Parker zich voor aanvang van volgendseizoen vooral focust op dat doel dat deSpurs dit jaar binnen handbereik hadden: deNBA Finals.

De zomer van 2007 was de zomer vanKevin Garnett en Ray Allen. De sterrenvan de Minnesota Timberwolves en deSeattle SuperSonics werden doorDanny Ainge naar Boston gehaald omsamen met de lokale publiekslievelingPaul Pierce in het groen van de Celticste komen spelen. Drie potentiële Hallof Famers in één team. De rook van denieuw geformeerde Big Three was nogniet opgetrokken of ze waren alkampioen. Tot zover ging het allemaalnaar wens voor Ainge en de zijnen.In de play­offs van 2009 kwamen de Celticsmet een geblesseerde Garnett echter tekorten in 2010 ging het mis in de Finals. In Game6 raakte Kendrick Perkins geblesseerd enBoston verloor een 3­2 voorsprong en de titelaan de Lakers. Met Perkins als mogelijkblessuregevoelige speler naast de steedsouder wordende Big Three, dacht Ainge ergoed aan te doen om de center te laten gaan.De speler die wordt gezien als belangrijkstefactor voor het missen van de titel in 2010,werd door Ainge op de helft van het seizoenverscheept naar Oklahoma City Thunder

voor Jeff Green en Nenad Krstic. Coach DocRivers stond er met open mond bij en keekernaar, de spelers waren volledigverbouwereerd. Vraag aan een willekeurigeNBA­volger wat hij van de trade denkt en hijzal hoofdschuddend zijn ongeloof uitspreken.Het gevolg van het vertrek van Perkins isoverduidelijk te zien geweest. Waar Bostonde Miami Heat met Perkins als grote manproblemen had kunnen bezorgen, gingen deCeltics een jaar geleden met 4­1 onderuit. Ditseizoen waren een formidable Rajon Rondoen een als herboren ogende Garnett bijna teveel voor de Heat. Het is realistisch om testellen dat de Celtics met Perkins in hunmidden nu in de Finals hadden gestaan. Zijnvervangers hebben niet geholpen. Krstic isondertussen al weer vertrokken en Greenheeft zijn waarde nog niet kunnen tonen voorde Celtics door blessures. En Perkins? Diestaat, toeval of niet, in de finale met deThunder.Boston gaat ondertussen een onzekere zomertegemoet. Garnett en Allen, beiden 36 jaar,zijn free­agents. Het is zeer de vraag of zeterugkomen bij de Celtics volgend seizoen.Boston heeft met Rondo en Pierce tweespelers waarmee ze een team kunnenbouwen. Het lijkt tijd om de bladzijde om teslaan, tijd voor een nieuw begin. Vijf jaarspeelde de Big Three samen, één titel washun oogst. Slechts één titel, en dat is tewijten aan Danny Ainge. •

EASTERN CONFERENCEBlame it on Ainge

In de vorige editie van ons magazine hadden we JustinTimberlake die zich courtside bij de Lakers ongeneerd lietgaan, deze week is 't de beurt aan de professionelegrappenmakers Will Ferrell en John C. Reilly. Hun excuus:het was de kiss cam die hun aanspoorde.

Niet iedereen is even enthousiast met deDolphins als onderwerp van HBO HardKnocks. De positivo's vinden 't echterprima: alles beter dan de Jaguars, enhopelijk veel shots van mevrouw Tannehill.

et betekent veel voor me”, zegtParker. Zijn school is voor de derde keerop rij de beste van de staat Illinois en alsslagroom op de taart wint hij ook deNational Player of the Year award. Parkeris slechts de vierde non­senior die dezeprijs op zijn cv mag bijschrijven, na James,Greg Oden en Brandon Knight. “Ik wildenet zo zijn als die spelers toen ik

opgroeide. Het is een grote eer. Meestal geven ze de

award aan een senior.”

Verrast is de tiener in alle nederigheid, maar als je

een blik werpt op zijn jongere jaren, dan is zijnopmars alles behalve een verrassing. Sonny Parker,

Jabari’s vader en oud­NBA speler, richtte in 1990

een basketballkamp op. Vanaf het moment dat de

kleine Parker een bal kon dribbelen, was hij er elke

zomer te vinden en ging hij de strijd aan met degrootste en vaak oudere talenten van het land. Zijn

idool? Oscar Robertson. Parker bestudeerde danook goed zijn spel, net zoals hij de beelden grijsdraaiden van Bob Cousy, Magic Johnson en, jawel,

Paul Pierce.The Truth moet het absoluut niet hebben vanzijn snelheid of atletisch vermogen. Dat is niet gek,

hij is tenslotte 34 jaar, maar de forward van deBoston Celtics weet altijd zijn eigen schot tecreëren. “Ik had vroeger niet het atletischvermogen dat ik nu heb”, meent Parker. “Ikkopieerde zoveel mogelijk het spel van Pierce inmijn spel en ik gebruik hem nog steeds alsinspiratie.” Scouts in Amerika zijn zo overtuigdvan Parkers kwaliteiten dat, mocht hij zichverkiesbaar stellen in de komende draft, hijongetwijfeld een lottery pick is.

The Book of MormonToch is Parkers enorme talent als basketballerniet de reden waarom Sports Illustrated eencoverstory aan hem wijdde en het grote publiekhem leerde kennen. Dat heeft te maken metzijn geloof. Parker is een Mormoon. Omprecies te zijn, een zwarte Mormoon. Slechts1,7 procent van de Amerikaanse bevolking isbehoort tot deze kerk en van die 6,2 miljoenmensen hebben er slechts 186.000 de zwartehuidskleur. Niet alle Mormonen zijn wit enkomen uit Utah, zo blijkt.

Waar Parker ook is, de supermarkt ofop school, altijd draagt hij the Book ofMormon met zich mee, de HeiligeSchrift voor de leden van de Kerk van JezusChristus van de Heiligen der Laatste Dagen.“Basketball is wat ik doe. Het is niet wie ikben.” Wijze woorden van Parker die elke

ochtend om vijf uur op staat om te bidden enGod te bedanken voor een nieuwe dag. Drie keerin de week is hij in de kerk te vinden voor Bijbel­studie. “Ik realiseer me waarom ik nu in dezepositie ben. Het gaat niet om mij, maar om God.”

Parker is serieus met zijn geloof bezig, maarhoudt er niet van om in de schijnwerpers te staan.

Verwacht van hem dan ook geen geknutseldeBijbelverzen op de wang a la Tim Tebow.

Op Simeon High School weten ze al lang hoe ze

met Parker’s geloof om moeten gaan. Eigenlijk al

vanaf het moment dat vader Sonny en moederLola in 2007 (het laatste jaar van Derrick Rose)op coach Robert Smith afstapten of hij alsjeblieft

hun 12­jarige zoon wilde rekruteren. De zondag­trainingen zijn zelfs aangepast, want dat is dedag dat Parker zich concentreert op Jezus en dewederopstanding. Al had hij daar in het beginmoeite mee: “Als ik niet train, dan stel ik mijnteam teleur”, zei hij destijds. “Ik wil niet dat mijnteamgenoten denken dat ik speciaal ben. Ik wilnet zoals iedereen behandeld worden.” Smithverplaatste de trainingen op zondag naar demiddag, zo hoeft Parker de ochtenddiensten niette missen.

Priester Parker“Hij maakt mijn baan een stuk eenvoudiger”, zegt

Smith over zijn sterspeler. “Parker zet de toon voor

het team, schuwt de publiciteit en is de idealeteamspeler.” Nadat Simeon in 2011 de titel wonen de ploeg een hotel had geboekt om het feestjete vieren, begrepen de spelers en de coach datParker daar niet bij kon zijn. De volgende morgen

stond er namelijk in Chicago een belangrijke bijeen­

komst gepland in de kerk. Parker werd een priester,

iets wat heel normaal is voor 16­jarige Mormonen.

“Onze relatie met elkaar is de reden waarom we zo

goed zijn op het veld”, zegt Parker over zijn team­

genoten. “Onze band breekt niet. Ik wilde graag blij­

ven en het feestje vieren, maar ik wist dat wat ik moest

doen belangrijk was.”

De taken van een 16­jarige priester? Parker gaat vaak op

pad met bisschop Joe Cannon en brengt maandelijks een

bezoekje aan zieke, arme en oudere medemensen. Dit deed

hij bijvoorbeeld in 2010 in verzorgingshuis Waterfront

Terrace aan Lake Michigan. Hier verbleef een oude vrouw

uit Arkansas die eenzaam was en niet meer lang te

leven had. Of Parker kerstliedjes voor haar wildezingen? “Ik wist dat het haar dag ging maken, want

haar familie was er niet”, zei Parker nadat hij Stille

Nacht aan haar had voorgedragen.

Hoewel Parker zijn senior year nogmoet afronden op Simeon, staan degrootste colleges in Amerika al in derij om de sterspeler binnen te halen.North Carolina, Kansas, MichiganState, Duke en nu ook de KentuckyWildcats meldden zich al. Kentucky­coach John Calipari heeft ervaringmet het coachen van toekomstigeNBA­sterren, zoals Derrick Rose in2008 en Anthony Davis in hetafgelopen jaar. Vader Parker tempertvoorlopig de verwachtingen. “Jabariis 17 jaar. Het is nog te vroeg om overcollege te denken. We moeten nogéén state championship winnen.” Ofis er toch meer aan de hand? NadatKentucky de NCAA­finale van Kansaswon, belde Sonny coach Calipari opom hem te feliciteren. Voordat hijophing, zei Calipari het volgende: “Ikwil Jabari coachen.”

PARKER EEN WILDCAT?

Basketballen in de kerkParker groeide op aan de zuidkant van Chicagowaar zijn ouders zich settelden nadat ze elkaarhet ja­woord gaven. Hoewel zijn vader zich nooit

bekeerde tot het geloof, was de familie Parkervaak in de Mormoonse kerk in Hyde Park tevinden. Hij leerde daar veel meer dan alleenreligie. Parker leerde er te basketballen. “Dat iswaar Jabari Jabari werd”, zegt Christian, zijn24­jarige broer. “Daar maakte hij zijn eerstedunk.”Zoals de meeste Mormoonse kerkenhad ook de kerk in Hyde Park een kleinindoor basketballveld. Parker’s broer nam hemal vroeg mee om één­tegen­één te spelen. Spelenop het veldje in de buurt ging niet, criminaliteiten geweerschoten voerden daar de boventoon.De bisschop van de kerk had al snel in de gatenhoeveel de broers van het spelletje hielden engaf Christian stiekem de sleutel van de kerk.“Jabari wilde nooit de zaal verlaten”, aldus

Christian. “Ik versloeg hem wedstrijd nawedstrijd, omdat ik ouder en sterker was,maar elke keer stond hij er weer.”

Missie NBA?Parker geeft toe dat het een grote verant­woordelijkheid is om een goed voorbeeldte zijn. In 2014 is Parker 19 jaar en moethij de beslissing gaan maken of hij zichverkiesbaar gaat stellen voor de NBA Draftof, zoals duizenden andere Mormonenvan zijn leeftijd, op een tweejarige missiegaat om het geloof in Amerika of hetbuitenland te verspreiden, net zoals zijnmoeder dat 18 maanden deed in Tonga.

In Parker’s geval, betekent missiewerktwee jaar geen basketball en schade aaneen eventuele fantastische NBAloopbaan. Danny Ainge heeft wel eentip voor de jonge Parker, want naast ex­basketballer en GM van de Celtics, isook hij een Mormoon. “Ik geloof datelke jonge man zich voor moet bereidenop een missie, maar ik geloof niet datelke jonge man op missie moet gaan.” •

Soms zie je dingen in het leven waardoor je zo verschrikkelijk veelrespect krijgt voor een ander mens, dat daarbij al je eigen kleineproblemen vervagen. Dat je denkt: ‘Wat zit ik nu eigenlijk te zeuren overhet feit dat ik een uurtje in de file sta?’Mihai Nesu is in de voetballerij een goed voorbeeld. Telkens als ik hemzie, na zijn tragische ongeval op het trainingsveld, voel ik mij als menszeer nederig. Nesu brak in het voorjaar van 2011 op de training van FCUtrecht een nekwervel en is sindsdien verlamd. Door de dwarslaesie zitde Roemeen in een rolstoel, heeft hier en daar wel wat gevoel in arm enbeen, maar zijn leven is natuurlijk radicaal veranderd. Toch blijft Nesuontzettend positief en is hij de Mihai Nesu Foundation begonnen omlotgenoten in Roemenië, die niet dezelfde mogelijkheden hebben als hijhier, te kunnen ondersteunen. Mihai Nesu is een held.Ik denk dat als het je niet is overkomen, je het je niet kunt voorstellenhoe het is om verlamd te zijn. Zeker niet als sport je lust en je leven is.Dat gold vast en zeker ook voor Eric LeGrand.LeGrand was een talentvolle defensive linesman en een fijne jongevriend voor zijn teamgenoten en studiemaatjes. Hij gaf altijd alles enwas zelden te betrappen op het ontwijken van lastige situaties. En dusging hij er ook vol tegenaan toen zijn Scarlet Knights van RutgersUniversity tegen de Army Black Knights met nog ruim vijf minuten tespelen aftrapten bij de stand 17­17.Malcolm Brown van Army ontving de bal en probeerde ruimtewinst teboeken. Dat lukte niet echt, omdat op de 25­yard line Eric LeGrand metvolle kracht vooruit de tegenaanval inzette. Kickoff return gestopt, maarniet alleen dat. LeGrand bleef liggen en probeerde licht schuddend metzijn hoofd aan te geven dat het goed mis was. Toen de verzorgers enkeleminuten met hem bezig waren, nam de bezorgdheid toe bij de spelers enbij de tienduizenden toeschouwers op de tribune. En terecht.Net als Nesu is LeGrand verlamd vanaf zijn nek en staat zijn leven inhet teken van proberen telkens ergens in het lichaam iets van gevoel enbeweging te forceren. LeGrand is ijzersterk. Doktoren dachten dat hijnooit meer zelfstandig zou kunnen ademhalen, maar dat lukte al naenkele weken. Na een maand of tien twitterde LeGrand een foto waarbijhij min of meer overeind stond, zij het met de nodige apparaten. Zijnterugkeer op het veld, in een rolstoel, werd door de lezers van SportsIllustrated verkozen tot het beste moment van 2011.LeGrand zette de ‘Believe’ Foundation op en om hem daarbij te steunen,gaven de Tampa Bay Buccaneers hem een contract. Een fantastischgebaar. De glimlach van LeGrand, telkens als ik hem ergens in beeld zie,is ontroerend. Hij behoort tot de mensen die daadwerkelijk ietsbetekenen voor de maatschappij. LeGrand is één van de echte helden.

LeGrand is groots

"De René van der Gijp van de Amerikaanse tv. SirCharles Barkley is een geweldige tv­persoonlijkheiddie altijd zegt waar het op staat. Afgezien van hetfeit dat hij schijnbaar overal een min of meerkundige mening over heeft is Barkley toch vooralheel erg grappig. Kortom, een unieke man met eeneven unieke golf swing. Als je wil lachen: check diegolf swing." (PK)"Neemt zichzelf niet serieus, maar dient alscommentator ook nauwelijks serieus te wordengenomen. Herhaalt vooral wat anderen zeggen. Iswel de humoristische en relativerende voetnoottussen alle mannetjes die denken de wijsheid inpacht te hebben." (JWZ)"Zot, leuk, lachwekkend en toch met inhoud." (VvG)"De wederhelft van Kenny Smith bij het programmaGame Time. De clown van de groep, maar zijnkennis over het spelletje staat buiten kijf." (MP)"Sir Charles is bij TNT perfect op z'n plaats. Isgrappig, entertaining en kundig ­ weet met vaak eenenkele opmerking de essentie te raken." (GJD)

"De stem die ik zo vaak hoor wanneer NBA TV op deachtergrond aanstaat. Kundig en in staat om zijnenthousiasme goed te verwoorden tijdens de span­nende momenten gedurende een NBA Game. (NP)Altijd degelijke analyses en lollige stem." (VvG)"Je haat hem of je houdt van hem. Van Gundyneemt tijdens wedstrijden geen blad voor de monden dat siert hem. Hij zegt wat hij ziet." (MP)

"Aikman is de voormalig quarterback van de DallasCowboys en straalt dat in alles uit. Heeft kennis vanzaken, herkent situaties direct en weet gecompli­ceerde spelsituaties en –keuzes eenvoudig uit teleggen aan het publiek. Neemt de kijker bijna meein het hoofd van de quarterback en dat is voor eenonwetend publiek natuurlijk heerlijk." (PK)"De tandem Buck/Aikman geldt in de NFL als hetsuperduo van FOX, en terecht. Uiterst deskundig,en prettig om naar te luisteren. Dat Buck vooral ookveel weerstand oproept, heeft vooral ook te makenmet z'n baseballsessies met Tim McCarver, eendruiloor eerste klas." (GJD)"Buck is de Amerikaanse Theo Reitsma.Onderkoeld, rustig en feitelijk. Je hoort Buck maarheel zelden zijn stem verheffen maar als hij dat doetklinkt het gedragen en heftig door dat mooie, vollestemgeluid. Buck weet die stemverheffingen ook

1 CHARLES BARKLEY

2 JEFF VAN GUNDY

3TROY AIKMAN/JOE BUCK

uitstekend te timen. Vormt een uitstekendkoppel met Troy Aikman. (PK)

"Misschien vooral bekend van NFL Today opCBS Sports, maar voor sportfans aan deAmerikaanse oostkust ook vooral de serieuzenoot van Boomer And Carton In The Morningop WFAN sports talk radio in New York City."(JZ)

"Colinsworth is een van de weinigepersoonlijkheden die af en toe nog eens eenstapje achteruit doet en reflecteert op de NFLvanuit een ander perspectief. Het hoeftallemaal niet zo serieus." (JS)

"Wandelend NBA archief, maakt wedstrijdenattractief, geweldige stem..." (VvG)"The Voice of Basketball gaat nooit vervelen. Jehoopt bij zijn wedstrijden dan ook dat spelersspectaculaire acties maken, alleen maar om deuithaal van Albert te horen." (MP)

"Zijn combine coverage is subliem." (JS)"Het beste nieuws uit 2011 was dat NFLNetwork Mayock aanstelde als colorcommentator voor Thursday Night Football.Hij heeft een goede (geen unieke) stem, maarmet zijn kennis over football kan je bij elkeplay iets leren. Veel commentatoren leggen pasna de play uit wat er zojuist gebeurde, maar alsMayock iets opvalt voordat de football gesnaptwordt verteld hij direct aan de kijkers waar zeop moeten letten." (BJB)

"Behoorlijk serieus, misschien wel te, maar eenfootballgenie wiens inzichten in plays enkleedkamercultuur altijd weer waardevolblijken. Een man die gelukkig een baan vondals analyst en die met verve vervuld." (JZ)"Eigenlijk jammer dat Dungy, als ook RodneyHarrison en Mike Florio, het op zondagavondzo kort moeten houden. Bijkomend voordeel:de essentie wordt altijd snel geraakt." (GJD)

"Er gaat geen avond voorbij, of de kijkers naarESPN Sportscenter denken met weemoed terugaan het beste sportprogramma ooit. Keith

4 BOOMER ESIASON

5 CRIS COLINSWORTH/AL MICHAELS

6MARV ALBERT

7MIKE MAYOCK

8TONY DUNGY

9DAN PATRICK/KEITH OLBERMANN

"Scully is the best in the bizz. Enkele magazinesgeleden besteedden we al een heel artikel aan de84­jarige Voice of the Dodgers. Niet alleen is hijde langst zittende commentator in Amerika, hij isook nog eens de meest geliefde. Scully heeft defeiten altijd om een rij en zelfs na zestig jaarbroadcasting is nog niemand hem zat. Hij calltnog steeds alle thuiswedstrijden van de Dodgersen de uitwedstrijden in Californië." (LB)"Wanneer het gaat om baseball, dan is er geenbetere dan Scully. Historie, kennis, bevlogenheiden romantiek. (GJD)

"Nog nooit van Randy Moller gehoord? Schande!Maar even snel naar YouTube om op 'RandyMoller Goal Calls' te zoeken. Die zijn namelijklegendarisch vanwege de ontelbare popculturereferences die hij erin verwerkt. Je zou er bijnavan gaan hopen dat de Florida Panthers scoren."(GJD)

"Compenseert gebrek aan verleden als atleet opbriljante wijze. Grappig, gevat en zijn jaarlijke 40yard dash op de combine is een hoogtepunt." (JS)

"Costas is nooit té aanwezig en dat is het enigewat ik verlang van een commentator." (JS)"Costas heeft eigenlijk maar een nadeel. Zodra jehem hoort, besef je dat NFL Sunday er weer bijnaopzit." (GJD)

"Enorm gevoel voor humor, maar dat voertgelukkig niet de boventoon. De man heeftontzettend veel verstand van basketball en ishaarscherp in zijn analyses." (MP)"De onbetwiste en onmisbare sidekick van SirCharles maar daardoor niet minder waardevol.Kenny is wat serieuzer dan Barkley en zegt ookvaker verstandige dingen. Zijn aanwezigheidmaakte de live becommentariëring van het ‘Insidethe NBA­trio’ een stuk geloofwaardiger." (PK)

"Tegenpool van gesprekspartner Bayless. Heefteen mening om een reden en die kan hij haarfijnuitleggen. Ondanks de schreeuwlelijk tegenoverhem." (JWZ)"Het feit dat Steven A. zo goed uit de verf komt,kan heel goed te maken hebben met die druiloortegeover hem." (GJD)

10VIN SCULLY

11RANDY MOLLER

12 RICH EISEN

13BOB COSTAS

14KENNY SMITH

15STEVEN A. SMITH

DE 5 MEEST IRRITANTE"Met veel bombarie gepresenteerd alsanalist, maar viel dit seizoen door demand. De man trapt open deuren ismet zijn gemompel eigenlijk niet teverstaan." (MP)"Chris Webber: werd dit seizoenzomaar ingewisseld voor ShaquilleO’Neal en er was in het begin niemanddie daar een traan om liet. Totdat de‘Big Fella’ bleef volharden inonverstaanbaar en onzinniggewauwel, waardoor Webber al snelnode gemist werd. Webber heeft vaakeen wat alternatieve kijk op de zakenen dat leidt tot verfrissende inzichtenen interessante discussies metCharles en Kenny. Snel terughalendie man." (PK)"Hoge verwachtigen, maar geenmoment waargemaakt. Sterker nog:Shaq draaide bijna in z'n eentje eenvan de beste sportprogramma's vande laatste jaren de nek om met zijnquasi lolligheid. Moet wel zeggen dat­ie zich de laatste maand van hetseizoen verbeterde. En met wat min­der grappen, bleek­ie zowaar in staattot af en toe 'n puntige analyse." (GJD)

"Tendentieus, ongefundeerd enonnodig kwetsend. Hij kijkt altijdmoeilijk, speelt te veel op de man enwil net iets te graag een andere meninghebben dan de rest." (JWZ)"De advocaat van de duivel uithangenis een ding, maar de wijze waaropBayless de meest domme stellingeninneemt om maar recalcitrant te willenzijn is hoogst irritant en voegt niets teaan de discussie. Ophoepelen." (GJD)

"McCarver is het maatje van Joe Buckbij baseball wedstrijden voor FOXSports. McCarver is zonder twijfel deirritantste color commentator. Hijoveranalyseert wedstrijden, trapt bijnaelke open deur in die hij tegen komt enverspreekt zich dikwijls. Er zijn weinigmensen die hem nog zien zitten alsanalist en het zou dan ook zomaar

kunnen dat hij binnenkort vervangengaat worden." (LB)"McCarver zorgt voor het ultiemetenenkrommen en een continue vloedvan plaatsvervangende schaamte.Waar­ie ze vandaan haalt mag Joostweten, maar al hollend overplatgetreden paden gooit­ie het enecliche na het andere de ether in. Wateen geweldige flapdrol." (GJD)

"Ploetert elke halftime weer door dehighlights van andere wedstrijdenheen. Waarom weet niemand." (JS)"De geacteerde ouwe jongenskrentenbrood verpest sowieso al veelvan wat op zich best een aardige showis rond de zondagse NFL­wedstrijdenop FOX, maar Bradshaw spantabsoluut de kroon. Jammer, want alsde voormalige quarterback 'ns eenkeertje serieus is, komen er bestzinnige dingen uit z'n mond. Kappenmet de komiek uithangen, dus." (GJD)

"Zie Terry Bradshaw. Als­ie dielolligheid nou 'ns achterwege liet, zouvoormalig coach John Grudenabsoluut een van de besten in debusiness zijn. Haarscherpe analyses enscherpe pointers die de doorsneefootballfan ontgaan. Helaas raakt aldat goede maar al te vaak onder­gesneeuwd door weer een poging omde leukste thuis te willen zijn." (GJD) •

1 SHAQUILLE O'NEAL

2SKIP BAYLESS

3TIM MCCARVER

4TERRY BRADSHAW

5 JOHN GRUDEN

"Wanneer de publisher van Pro FootballWeekly weer eens ergens in Amerika zijnlicht over de NFL laat schijnen, dan is dateen lust voor het oor. Leerzaam bovendien."(GJD)

"Een stem die je haat of waar van je houdt.Hij is momenteel de stem van de NHL play­offs en staat bekend om zijn bijzonderevocabulaire en rare woordgebruik. Dat isook wel de charme van deze legende, wiensmarkante hoge stem onmiskenbaar is." (JZ)

"Mijn favoriete duo in baseball. Orsillo is deplay­by­play commentator van de BostonRed Sox en dat doet hij zonder een momentsaai te worden, mede dankzij zijn geweldigezelfspot. Remy is de color­commentator enzit stampvol met baseballkennis. De RemDawg is de president van Red Sox Nation enheeft een grote fanschare onder desupporters van de Sox." (LB)

"Hij is Magic. Zijn charisma is nog steedsaanwezig, hij is de nuchterheid zelve en zegnou zelf: alles wat Magic te zeggen heeftover basketball is interessant." (JWZ)

"Blijft mij na al die jaren als host van P.T.I.nog altijd verbazen. Niet alleen om zijn

kostuums, maar vaker om zijn (gedurfde)uitspraken. Heeft dezelfde ideeën als ik hebover bepaalde sporters en praat /discussieert ook op de manier waaropondergetekende dat doet. En eigenlijk moetik Mike Wilbon in een adem met hemnoemen." (NP)

"Ik had het geluk Sam ooit te ontmoeten enhij is een icoon. Misschien nu niet meer zogoed als vroeger, maar hij is de stem vanijshockey in New York en een prima backupbij NFL op zondagmiddag. Zijn call van de1994 Stanley Cup winst van de New YorkRangers vat alles samen. "The waiting isover!", schreeuwde hij, met de juiste kraakvan alle emoties." (JZ)

"De voormalig guard van onder andere deChicago Bulls en de San Antonio Spurs praatzoals hij speelde, met zijn verstand. Weetwaarom spelers bepaalde keuzes maken envertaald dat uitstekend naar de kijker." (MP)

"Fan van hem als basketballer, fan van hemals commentator. Heeft nog altijd dezelfdepassie en strijd die hij als speler had." (MP)

"Geweldig inventief met zijn woorden, zaligestem en zalige looks." (VcG)

"Het oog wil ook wat." (MP) •

16HUB ARKUSH

17 DOC EMERICK

18DON ORSILLO/JERRY REMY

19MAGIC JOHNSON

20TONY KORNHEISER

21SAM ROSEN

22 STEVE KERR

23REGGIE MILLER

24WALT FRAZIER

25ERIN ANDREWS

In alle grote Amerikaanse sporten zijnInterleague­ of Interconferencewedstrijdeneen ware traditie. In baseball vond dezekruisbestuiving echter pas heel laat plaats.Bijna honderd jaar lang werden er jaarlijksslechts maximaal zeven officiële wedstrijdengespeeld tussen het Senior (NL) en Junior(AL) Circuit: de World Series. Pas in 1997 wasde eerste interleaguewedstrijd een feit, toen deSan Francisco Giants uit de NL de TexasRangers in de AL bezochten tijdens hetreguliere seizoen.Totaan de wedstrijd tussen de Giants en deRangers waren er wel wedstrijden tussen NLen AL teams, maar niet tijdens het officiëleseizoen. Tijdens Spring Training bijvoorbeeldwel, en ook de All­Star Game is een wedstrijdtussen de NL en AL.In de eerste vijf jaar na de invoering vanInterleague speelden ploegen uit beide leaguesalleen maar tegen ploegen uit dezelfde divisievan de andere leagues. De AL West speeldedus tegen de NL West en datzelfde gold voorde Central en East divisies. Sinds 2002 spelenalle teams tegen een handjevol teams uit welkedivisie van de andere league dan ook. Hetspeelschema verandert jaarlijks. Elke ploegheeft hierdoor uit en thuis al minstens éénserie tegen ieder team uit de andere leaguegespeeld.Interleague levert mooie matchups op. Wat tezeggen van de series tussen de Boston Red Soxen de Chicago Cubs? De twee legendarischefranchises speelden in 2005 voor het eerstsinds de 1918 World Series tegen elkaar. Hetwas ook de eerste keer dat de Red Sox inWrigley Field speelden. Hoewel Wrigley sinds1916 in gebruik is, werd er in 1918 uitgewekennaar Comiskey Park van de Chicago WhiteSox, omdat daar meer plaats was voor fans. In2011 bereisden de Cubs de omgekeerde weg:voor het eerst sinds 1918 mochten ze inFenway Park opdraven. (Dit toonde indirectaan wat veel Cubs­ en ­recent in minderemate­ Red Sox­fans hebben moeten doorstaande afgelopen negentig jaar.)Dergelijke unieke paringen zijn ook de basisvoor kritiek op Interleague. De mystiek rondde World Series en in mindere mate de All­Star Game wordt door de wedstrijden tussen

Dankzij Interleague bereikenburenruzies hun hoogtepunt. Debelangrijkste rivaliteiten op een rij.Subway Series Een rematch van de2000 World Series tussen de New YorkYankees en de New York Mets is debekendste van allemaal. De BronxBombers en de Metropolitans zijn tweegrote franchises in de grootste sportmarktter wereld. De eerste van twee series werdafgelopen weekend gespeeld in YankeeStadium.Crosstown Classic De North Side tegende South Side, Chicago Cubs tegen Chica­go White Sox. Twee van de ongelukkigstefranchises in de historie van baseballwerken jaarlijks zes wedstrijden af inWrigley Field en US Cellular Field.Freeway Series In La La Land delen deLos Angeles Dodgers en Los AngelesAngels de honkbaleer (de Angels spelen inAnaheim ­ detail). Dit jaar is het een strijdtussen twee kanshebbers op eremetaal.De Dodgers schoten uit de startblokken,maar hebben het nu moeilijk door deblessure van Matt Kemp. De Angelsbewandelen de andere weg. Albert Pujolslijkt zijn draai gevonden te hebben inAnaheim. Een World Series preview?Bay Bridge Series De tweede rivalry inCalifornië is die tussen de San FranciscoGiants en de Oakland Athletics. De tweefranchises in de Bay Area hebben veelgemeen, maar verschillen ook enorm.Beide teams hebben goede pitching, maarhun offenses meppen amper een deuk ineen pakje boter. De Giants zijn echter wèlcontenders, mede dankzij de zwakke NLWest. De A's lopen mijlenver achter op deAngels en de Texas Rangers. De A’s willengraag naar San Jose verhuizen, maar deGiants verhinderen dat vooralsnog.Ohio Cup De Cincinnati Reds en deCleveland Indians ontmoetten elkaarvanaf 1989 jaarlijks vlak voor het beginvan de regular season, om in éénwedstrijd uit te maken wie er met de OhioCup vandoor ging. Die strijd werd tot1997 uitgevochten

RIVALITEITEN

de leagues ontkracht. Want wat zou het mooigeweest zijn als de Red Sox en de Cubselkaar voor het eerst in een eeuwigheid in deWorld Series zouden ontmoeten! Descheiding tussen de twee leagues is nuvrijwel weg. En dat wordt nog erger.Vanaf 2013 spelen de Houston Astros nietmeer in de National League Central, maar inde American League West. Hierdoor komenalle zes divisies in baseball op vijf teams ende beide leagues op vijftien. Een gevolgdaarvan is dat er elke dag een interleaguewedstrijd gespeeld wordt, omdat de leaguesnu eenmaal uit een oneven aantal teamsbestaan.Vorig seizoen werden de laatste play­offplekken pas in de 162e wedstrijd beslist doorwedstrijden binnen de eigen divisie. DeAtlanta Braves verloren van de PhiladelphiaPhillies en de Boston Red Sox van deBaltimore Orioles. De Tampa Bay Rayswonnen in een knotsgekke wedstrijd van deNew York Yankees en de St. Louis Cardinalszetten de eerste stap richten de World Seriestitel door winst op de Houston Astros.Dat was eerlijk. De Cardinals haddenongeveer hetzelfde speelschema als deBraves en waren op de finish een wedstrijdbeter en datzelfde gold voor de Rays.Nu is er het scenario dat pak ‘m beet deMilwaukee Brewers volgend jaar op delaatste dag van het seizoen een plek in deplay­offs veilig stellen, omdat de Brew Crewin een three­game series tegen deverschrikkelijk slechte Twins ongeslagenblijft. Dat terwijl een willekeurig ander teamdaar niet eens een wedstrijd tegen speelde. Isdat eerlijk?Naast het ongelijke speelschema zijn er nogmeer punten van kritiek. Zo is erbijvoorbeeld de aangewezen slagman­regelin de American League. Dat is niet zozeereen probleem, maar het feit dat ook werpersmoeten slaan in de NL levert veel kritiek op.Zo moeten American League werpers opeensvan hun routine afwijken en proberenhonkslagen te slaan, een honkloper met eenstootslag een honkje verder te krijgen en eensprintje trekken naar het eerste honk. In dieposities is een werper zeer kwetsbaar en

in Columbus, Ohio. Sinds Interleague is deklassieke wedstrijd voor het seizoengeschrapt en spelen de Reds en de Tribezes keer per jaar tegen elkaar.I­70 Series In 1985 waren het de tweeteams uit Missouri die het tegen elkaaropnamen in de World Series. Deze finalestaat in de boeken als één van despannendste ooit. De St. Louis Cardinalskwamen op een 2­0, en later op een 3­1voorsprong. In Game 5 pakten de KansasCity Royals de laatste strohalm en Game 6was er, zoals zo vaak, één van epischeproporties. In een pitchingduel kwamen deCardinals in de achtste inning op een 1­0voorsprong. Na een scheidsrechterlijkedwaling (Royals­slagman Jorge Orta werdonterecht safe gegeven) kwamen de Royalsin de negende inning langszij en wonnendaarop met 2­1. Game 7 was een 11­0blowout win voor de Royals.Lone Star Series Deze serie gaat zijnlaatste jaargang in. De Houston Astrosspelen vanaf volgend seizoen in de ALWest en spelen dus in plaats van zes keerper jaar achttien keer per jaar tegen deTexas Rangers. Wat beide franchisesgemeen hebben? Nolan Ryan. De Hall ofFame flamethrower en recordhouderstrikeouts (5.714) speelde voor beide teamsen is nu teampresident van de Rangers. In1996, een jaar voordat de twee elkaar voorhet eerst ontmoetten, werd Ryan’srugnummer 34 geretired door zowel deRangers als de Astros.Citrus Series The Sunshine State heeftsinds vijftien jaar twee ploegen in baseballen de Miami Marlins en de Tampa BayRays spelen jaarlijks tegen elkaar. De Raysdoen al jaren goed mee in de AL East methun gelimiteerde budget en de Marlinshebben sinds dit jaar een nieuw stadion enveel nieuwe spelers. De twee teams trekkendoorgaans in slechte tijden, en ook soms ingoede, weinig fans, maar in wedstrijdentussen de rivalen zitten de stadions goedvol.Beltway Series De rivaliteit tussen deWashington Nationals en de BaltimoreOrioles is er pas sinds 2005, toen de

Montreal Expos verhuisden naar DC. Dezeseries is nogal onderbelicht in de afgelopen jaren,voornamelijk omdat beide ploegen jaarlijksonderin de divisie eindigen. Dit jaar doen de Natsechter goed mee en zijn de O's ook prima aan hetseizoen begonnen.Brewers ­ Twins Naamloze serie. Het zou de I­94 Series kunnen heten, echter is dat ook debenaming voor de wedstrijden tussen de Brewersen de Cubs. De Twins en de Brewers zijngeografisch aardig aan elkaar gebonden. Dit jaarlijkt het een walk­over te worden voor de BrewCrew, aangezien de Twins weinig talent in huishebben.Padres ­ Mariners Deze serie is ontstaan uitarmoe. De afstand tussen San Diego en Seattle isgroot, maar toch spelen de teams jaarlijks zeswedstrijden tegen elkaar.

Er zijn acht ploegen die geen rivaliteithebben buiten hun eigen league. Dat zijn:Red Sox en Braves De twee spelen vrijwel elk jaareen serie. De Braves vonden hun oorsprong inBoston en dus is er wel historie tussen de tweefranchises. Ook hebben de twee nog iets gemeen:een rivaliteit met New York.Blue Jays & Phillies Deze twee teams zijn hetslachtoffer geworden van de verhuizing van deMontreal Expos naar Washington. Tot 2005speelden de Jays jaarlijks zes wedstrijden tegenExpos en de Phillies tegen de Orioles. Aangeziende O's nu tegen de Nats spelen zijn de Jays en dePhils een rivaal armer. Deze twee teams spelenbijna elk jaar tegen elkaar en ontmoeten vaak ookde Braves (Jays) en de Red Sox (Phillies).Arizona Diamondbacks Geen andere ploegspeelt echt in de buurt. In de afgelopen jarenhebben de Snakes vaak tegen de Detroit Tigersgespeeld.Detroit Tigers Zie de D­backs. De Tigers treffendikwijls de Pittsburgh Pirates.Pittsburgh Pirates Zie de Tigers. De Buccosontmoeten vaak de Cleveland Indians, die opongeveer twee uur rijden van Pitt spelen.Colorado Rockies De Rox hebben geen rivaal enhun speelschema is elk jaar weer een verrassing. •

er zijn dan ook relatief veelblessuregevallen onder ALpitchers tijdens Interleague.Natuurlijk zijn er ook veelvoordelen. Zo krijgen de fansallerlei teams en spelers te ziendie normaal gesproken nooit inhun stadion langs zoudenkomen. Mannen als DerekJeter, Mariano Rivera, BarryBonds, Stephen Strasburg,Chipper Jones, Matt Kemp enDavid Ortiz speelden hun helecarrière in dezelfde league.Hierdoor zouden ze een heelhonkballeven kunnen hebben,zonder dat fans in bijvoorbeeldToronto ze ooit zouden zien.Met Interleague is die kansverkleind.Pluspunten, minpunten,uiteindelijk is Interleague eenverrijking voor baseball.Toeschouwersaantallen gaanomhoog en je ziet nog eensandere gezichten. Toch rijst devraag: moeten we het hierbijlaten, of vervagen we de grenstussen de NL en AL nogverder? •

Fenway Park is vandaag voorde 745e keer achtereenuitverkocht. Een nieuw record inwelke sport dan ook • DeHouston Astros kozenCarlos Correa als eerste inde 2012 MLB Draft. Vierdagen na de draft tekendeCorrea zijn contract al,waardoor hij dit jaar albegint met profbaseball •Byron Buxton ging in de draft alstweede naar de Minnesota Twinsen Mike Zunino als derde naarde Seattle Mariners • MarkAppel, de gedoodverfdeeerste draftkeuze, ging pasals achtste, naar dePittsburgh Pirates. Oorzaakvolgens vele analisten:golddigger Scott Boras iszijn agent • Meer Nederlandsbloed bij proforganisaties: deCincinnati Reds scoutten IbrahinRedan en Aldrich Guzman inNederland en de WashingtonNationals kozen SpencerKieboom als 174ste in de draft •De eerste tradekandidaat inMLB is Matt Garza. De leftyis overbodig bij derebuilding Cubs en kan vanveel waarde zijn voorcontenders. Ook de AL Eastzal azen op Garza,aangezien hij bij de Rays albewees de zware divisie aante kunnen • Ook Kevin Youkilisis handelswaar. De derdehonkman voelt de concurrentievan rookie Will Middlebrooks.Een ruil Garza­Youk lijkt nietwaarschijnlijk

The Year of the Pitcher was hettwee jaar geleden. The Year ofthe Pitcher was het een jaargeleden. Slagploegen warendown en werpers waren top.Zoals wel vaker in baseball is erover een langere periode een

golfbeweging in de prestaties vanslagmensen en pitcherswaarneembaar. Zo was het eindjaren negentig en aan het beginvan deze eeuw heel goed gesteldmet de homerunaantallen (wel ofniet door de steroïden).Dit jaar is er wat anders aan dehand: waar zijn de aces? In onsvorige nummer hadden we nogeen lijst met de dertig bestestarters, en deze zou er nualweer helemaal anders uitzien.In de tussentijd zijn RoyHalladay, Jered Weaver enJaime Garcia geblesseerdgeraakt en geeft Tim Lincecumnog steeds in elke start vierverdiende punten op. Wat is eraan de hand? Zijn debaseballgoden de aces zat?

En weer staat Bryce Harper ineen illuster rijtje. De outfieldervan de Washington Nationalssloeg vrijdag een homerun inFenway Park tegen de BostonRed Sox. Hij is pas de vierdeuitspelende 19­jarige die datdeed. De andere drie? MickeyMantle, Robin Yount, Al Kaline.Alle drie First Ballot Hall ofFamers.

Harper, de eerste keuze in de2010 Draft, heeft nu al zeshomeruns geslagen in zijntienerjaren. Houdt hij dit vol,dan zou hij aan het eind van zijn

carrière nogmaals in de voet­sporen kunnen treden vanMantle, Yount en Kaline. De kwa­liteiten heeft hij in ieder geval.Het was vrijdag sowieso eenaparte avond in Fenway. Watwas de laatste keer dat hetpubliek met meer enthousiasmenaar de tegenstander keek dannaar de eigen Red Sox? NaastHarper toonde namelijk ook deeerste draftkeus van 2009 zijnkunsten voor de Nats. PitcherStephen Strasburg haaldemeermaals de 100 mijl per uuren liet niets heel van deslagmannen van de Sox.

Cuba is in. Vorig jaarcontracteerden de CincinnatiReds Aroldis Chapman en hij ismede dankzij de blessure vanMariano Rivera de beste relieverin de Majors. Afgelopen winterkwam Yoenis Céspedes naar deStates en sinds hij bij de OaklandAthletics speelt slaat hij de enena de andere bal uit het stadion.

Aan dat rijtje kunnen webinnenkort een nieuwe naamtoevoegen: Jorge Soler. De 20­jarige buitenvelder werd vorigeweek een free agent en geldt alseen supertalent. De Cubs lijkende frontrunners voor de dienstenvan Soler, maar ook andereploegen hem halen. •

Weekly RoundUp

Failing aces

Nats­jonkiesown Beantown

De volgende Cubaan:Jorge Soler

In 2011 leek er een einde te zijn gekomenaan de lange en opmerkelijke carriere vanRandy Moss. De receiver werd overbodiggeacht bij zijn geliefde Patriots, uitgespuugddoor de Vikings en beleefde tot slot een wei­nig spectaculair verblijf bij de Titans. Datwas voor hem het teken om zijn handschoe­nen op te bergen. Moss stond echter z'n helecarrière garant voor spektakel, zowel op alsnaast het veld. Zo ook nu: hij keerde terug.Moss debuteerde in de NFL voor deMinnesota Vikings en vestigde direct zijnreputatie als elitereceiver. De rookie was eenbelangrijk onderdeel van de Vikings­aanval,die dat jaar een record vestigde als de meesttrefzekere offense in de geschiedenis van deNFL. Dat record zou negen jaarstandhouden, totdat de New EnglandPatriots, onder aanvoering van wie andersdan Randy Moss, de nieuwe norm stelden. In1998 vestigde hij het record voortouchdowns voor een rookie (18) en in 2007brak hij Jerry Rice’s record voor meestetouchdowns in één seizoen. Moss vond deendzone dat seizoen maar liefst 23 keer.OnrustMaar Moss’prestaties op het veld zijn maarde helft van zijn verhaal. Al in

college kwam hij herhaaldelijk met deautoriteiten in aanraking en ook tijdens zijnNFL­carrière ging hij confrontaties buitenhet veld niet uit de weg. Hij werdherhaaldelijk geschorst en in 2004 haddenzelfs de Vikings, voor wie hij in 2003 nog1632 yards en zeventien touchdownsbinnenhaalde, genoeg van Moss. Oaklandwerd zijn volgende halte, maar na tweeonsuccesvolle seizoenen maakte hij zichonmogelijk. Hij wist de Patriots teovertuigen om hem een kans te geven.Na zijn recordbrekende jaar in 2007 leekde oude Moss weer helemaal terug. Maar inzijn derde seizoen als Patriots uitte hij zijnonvrede over zijn rol in de aanval van NewEngland. De diepe dreiging van Moss werdvooral benut door slot receiver Wes Welker.De kritiek leverde hem een trade op naar deVikings. Zijn tweede verblijf in Minnesotawerd geen succes; uitgerekend na eennederlaag tegen de Patriots bekritiseerdeMoss zijn team en coach BradChildress in een perscon­ferentie, waarin hij lietblijken spijt te hebbenvan zijn vertrek uitFoxboro. Hij steldeVikings eigenaar

Moss’ talent staat buiten kijf, maarnaast het veld komt de receiver al jaren inopspraak. Notre Dame weigerde de jongeMoss voordat ook maar een voet op cam­pus had gezet, vanwege betrokkenheid bijeen vechtpartij. Bij Florida State werd hijweggestuurd vanwege marihuanagebruik.Ook bij de universiteit waar hij zijngrootste successen kende, was hij verrevan populair. In een interview noemdeMoss de vliegramp waarbij het footballteam van Marshall in 1970 tragischverongelukte “iets van voor zijn tijd” en“no big deal”.Eenmaal in de NFL kwam Moss in deproblemen toen hij al naar de kleedkamerliep terwijl zijn Vikings nog probeerdenom een onside kick te veroveren. Hij werdbekritiseerd na één van de meest bekendetouchdowncelebrations, toen Moss deedalsof hij zijn broek naar beneden trok ende Packers’ fans “moonde” in LambeauField. Bij de Raiders werd hij voort­durend bekritiseerd vanwege zijn gebrekaan inzet en gaf hij toe dat hij zich tijdenssommige plays niet volledig inspande. Inzijn tweede periode bij de Vikings mis­droeg hij zich tijdens een maaltijddoor uit te vallen tegen de cateraar.

Wilf voor de keuze; Childress eruit of ik eruit. DeVikings kozen voor het laatste, waardoor dereceiver op zoek kon naar zijn derde team in éénseizoen.De Titans waren de enige franchise in de NFLdie de gok met Moss nog aandurfde. InTennessee was zijn rol echter marginaal. Zondereen touchdown op zak namen de Titans naafloop van het seizoen afscheid van Moss, diedaarop bekend maakte klaar te zijn met de NFLen er mee te stoppen. Het afgelopen seizoenhield de media Moss argwanend in de gaten,maar de praatgrage receiver gaf geen kik. Hijleek serieus afscheid te hebben genomen vanfootball.ComebackEen klein jaar later schiet Randy Moss langs dezijlijn van het 49ers­trainingsveld. 55 yardsverderop haalt hij een pass van quarterback AlexSmith moeiteloos binnen. Steeds meer van zijnnieuwe ploeggenoten spreken voorzichtig hunverbazing uit. De inmiddels 35­jarige ziet erweer uit als de Randy Moss van vroeger. Hij oogtmeer als de jongeling die in 1998 de NFLveroverde dan als de gevestigde

ster die in 2007 net naast een Super Bowl greep.Smith, die vorig jaar eindelijk bewees waarom de 49ers ooit 'neerste pick in de draft voor hem overhadden, is in zijnnopjes met Moss: “Hij is zo gemakkelijk te vinden, heefteen groot bereik en dat is makkelijk voor een quarter­back. Het is niet te zien dat hij er 'n jaar uit is geweest.”Een goede comeback zou de 49ers goed uitkomen.Vorig jaar waren de mannen van Jim Harbaugh éénvan de betere ploegen van de NFC maar dat wasvooral de verdienste van San Francisco’s ijzersterkeverdediging. De passing game rustte volledig op deschouders van tight end Vernon Davis en datbrak de 49ers uiteindelijk op in de NFCChampionship Game. Hoewel Davis112 yards mocht bijschrijven,wist Alex Smith tegen deGiants slechts éénmaaleen wide receiver(Michael Crabtree)te bereiken.

Missie:Super BowlDesalniettemin kwamen de 49ersakelig dicht bij een plekje in deSuper Bowl. California hoopt met hetaantrekken van Moss en Mario Manning­ham het receiverkorps van wat extrakwaliteit te voorzien. Daarnaast is de toe­komstige Hall of Famer in zijn eerste seizoen bijeen nieuwe club altijd bijzonder coöperatief en trad hijtijdens de eerste trainingsactiviteiten van de 49ers op alsmentor voor Crabtree en San Francisco’s eerste selectie van deafgelopen draft, receiver A.J. Jenkins.En daarmee is ook de keuze van Moss voor de 49ers teverklaren. San Francisco is een team dat nog één stapje moetzetten om een titel binnen te halen. Moss’ carrière garandeerthem weliswaar een plekje in de Hall of Fame, maar ondanksalle records die hij heeft weten te vestigen, mocht hij pas éénkeer aantreden in de Super Bowl. De Giants waren Moss’Patriots toen echter te machtig.

Of Moss nog dezelfde diepgang heeft waarmee hij in de eersteveertien jaar van zijn carrière secondaries terroriseerde, is nogmaar de vraag. Maar de dreiging die van hem uitgaat, zaltegenstanders toch dwingen om hem nauwlettend in de gatente houden, waardoor er elders ruimtes ontstaan voorManningham, Crabtree en Davis. De keuze voor Moss is verderzonder al te veel risico. De veteraan kost de organisatie alleenwat als hij ook daadwerkelijk presteert. Moss hoopt met de49ers nog één kans te krijgen om zich op het allerhoogstepodium te bewijzen. •

Moss is niet de eerste Hallof Fame­receiver die zijnopwachting maakt aan deSan Francisco Bay. Maarliefst vijftien jaar langmochten de fans genietenvan de beste receiver allertijden: Jerry Rice. Rice legdein zijn periode bij de 49ersde lat dusdanig hoog datgeen enkele receiversindsdien ook maar in debuurt kwam van zijn cijfers.In maar liefst twaalf van zijnvijftien seizoenen in SanFrancisco passeerde de1000­yard grens. Rice prijkteenzaam bovenaan de lijstvan all­time receivers, meteen ongelooflijke 7000 yardsvoorsprong op nummer tweeTerrell Owens.Ook Owens behaalde hetmeerendeel van zijn yards inhet rood van San Francisco.Gedurende hun carrièreswerden Moss en Owens vaakvergeleken, zowel vanwegehun dominantie op het veldals vanwege huncontroversiële houding erbuiten. Ook de op twee nameest productieve receiverspeelde in de nadagen vanzijn carrière nog in SanFrancisco. Isaac Brucevestigde zijn reputatie alseen St. Louis Ram, maar vingzijn duizendste bal in hettenue van de 49ers. En numeldt dus ook de nummervijf op de lijst zich inCandlestick Stadium. Meteen 1000­yard seizoen kanMoss zich op deze lijst directonder Jerry Rice nestelen.

RECEIVERTRADITIEINSANFRANCISCO

Ndamukong SuhVergaarde in twee jaar tijd meer dan$50.000 dollar aan NFL boetes en werddoor zijn medespelers verkozen tot‘dirtiest player’ in de league. Dat isallemaal nog tot daaraan toe. Agressiefspel heeft een plaats in professioneelfootball. Het zonder enige aanleidingmet het hoofd tegen de grond slaan ennastampen van een tegenstander dieweerloos op de grond ligt (EvanDietrich­Smith) heeft dat zeker niet.Evenmin is er plek voor de vele late hitsop quarterbacks. Als je, je daar tochschuldig aan maakt is het niet handigals je tussendoor ook nog een autoongeluk veroorzaakt, hoe menselijk hetmaken van dat soort fouten ook is.Nick FairleyAanvoerder van de inmiddels beruchtedraft klas van 2011 (met Young en wiet­pakkers Leshoure en JohnnyCulbreath) en potentieel dodelijkepartner in crime (in de goede zin deswoords) van Suh in het hart vanDetroit’s defensie. Fairley had al eenreputatie als ‘lastige jongen’ nadat hijfurore maakte bij Auburn University enheeft sindsdien weinig moeite gedaandie perceptie weg te nemen. Werdeerder dit jaar gearresteerd voormarihuanabezit en mocht onlangswederom een avondje brommen in decel na een DUI (rijden onder invloed)bij 160 kilometer per uur en hettrachten te ontsnappen aan de politie.Alsof dat nog niet genoeg was stondFairley breed lachend op zijn ‘mugshot’.Mikel LeshoureLeshoure, die nog geen minuut speeldevoor de Lions na een season endinginjury in de voorbereiding op vorigseizoen, werd dit voorjaar twee keergepakt voor vergrijpen die inNederland op de nodige sympathiekunnen rekenen: marihuana bezit en

DETROITBADBOYSNog maar vier jaar geleden ondergingende Detroit Lions de ultieme vernedering:alle zestien wedstrijden in het seizoengingen verloren, als eerste team in NFLhistorie. De Lions waren het lachertje van deNFL en gaven aan het begrip ‘kansloos’ eencompleet nieuwe definitie. Het regulierevangnet van de NFL voor slechte teams, dedraft, leek niet eens voldoende te zijn voorDetroit. Sinds 2002 kozen de Lions in achtvan de tien jaren in de top­10 van de draft.Vijf van de acht picks vielen zelfs binnen detop drie, waarvan drie in de afgelopen vijfjaar.Dat leverde de Lions Calvin Johnson,Matthew Stafford, en Ndamukong Suh op.Pas tijdens het afgelopen seizoen plukten deLions de eerste vruchten van tien jaar draft­weelde. Het eerste winning season sinds2000 met een record van 10­6 creëerde eenhosanna stemming in Motor City die naareen hoogtepunt steeg toen de Lions dapperstrijdend ten ondergingen in de eerste rondevan de playoffs, tegen de New OrleansSaints van Drew Brees. Voor het eerst inzowat twintig jaar leek de toekomst zonnigin Detroit.Wanneer je zo lang hebt moeten wachtenop succes als Detroit, dan koester je iederevorm van vooruitgang als het grootstecadeau dat je had kunnen krijgen. Dat is ookexact wat de Lions doen met hun jonge,veelbelovende maar oliedomme talenten.Drugsbezit en gebruik,snelheidsovertredingen met een slok op enaan de politie proberen te ontsnappen,teamgenoten op de bek slaan, weerlozetegenstanders natrappen en asociaal gedragin de meest brede zin des woords (ziekader), de Lions organisatie heeft er slechtséén reactie op: de mantel der liefde diewegneemt de zonde der talenten. In Detroitlijken ze ontzettend bang te zijn om kwijt teraken wat voor het eerst in tijden gekoesterdkan worden: spelers die bulken van hettalent en een team dat vroeger of later naarde Super Bowl kan.

gebruik. Geen ramp zeggen wij dan,maar erg handig is het ook weer niet.Bovendien, een ezel stoot zichnormaal gesproken geen twee keeraan dezelfde steen. Leshoure dus wel.Nu is intelligentie nooit eenkenmerkende eigenschap van degemiddelde running back geweestmaar Leshoure zou evengoed moetenweten dat bescheidenheid hem past,daar men in Detroit nog niets aan hemheeft gehad.Titus YoungHeetgebakerd mannetje met enormveel talent. In potentie vormt Youngeen levensgevaarlijk duo met CalvinJohnson als receiver tandem. Inwerkelijkheid heeft Young nog barweinig laten zien en is hij nogal slechtbegonnen aan zijn tweede seizoendoor de in Detroit zeer gewaardeerdecornerback Louis Delmas op zijn bekte timmeren zonder enige aanwijsbarereden. Ter verdediging van Young: hijheeft inmiddels in persoon zijnexcuses aangeboden en beterschapbeloofd.Jim Schwartz‘The Handshake’ was vorig seizoeneven groot nieuws. De Lions verlorenhun eerste wedstrijd van het seizoentegen de San Francisco 49ers (na vijfwedstrijden op rij ongeslagen te zijngeweest) en 49ers coach JimHarbaugh was daar nogal blij mee.Zijn wat wilde, maar op het oog zeeronschuldige handen schudden metSchwartz na afloop, schoot bijlaatstgenoemde in het verkeerdekeelgat waarna een opstootje ontstondtussen beide coaches en hun selecties.Buiten het feit dat de reactie vanSchwartz nogal kinderachtig en over­the­top was, deed het devoorbeeldfunctie van Schwartz weiniggoeds, zeker niet met de puberale,explosieve Lions.

De Detroit Free Press schreef over ‘accountability’,en hetgebrek daaraan bij de Lions, in het kader van de recenteincidenten rond Fairley en Titus Young en sloeg daarmee despijker op de kop. Alle spelers in de selectie moesten zichtegenover de pers verantwoorden voor het gedrag van hunteamgenoten behalve de lijdende voorwerpen zelf. Fairley enYoung werden afgeschermd van de media, leverden eenschriftelijke verklaring af aan diezelfde media (waar beideheren ongetwijfeld geen woord van hebben gelezen) en datwas dat.‘It will blow over’ zullen ze in Detroit gedacht hebben. Datzou zomaar kunnen en je zou het de veelgeplaagde franchisebijna helpen hopen maar erg realistisch is het allemaal niet.Ook jonge miljonairs met een uniek talent moeten hun plekkennen; op het veld, in de hiërarchie en in de maatschappij.Waar die opvoeding onvoldoende is meegegeven door deouders, ligt een rol weggelegd voor de franchise.Het vermogen van NFL franchises omde eigen spelers onder controle te houdenen een strakke regie te voeren over deorganisatie als geheel is één van devoornaamste voorwaarden voor succesin de league. De Packers, Patriots,Giants en Steelers zijn daar lichtendevoorbeelden van. Wat er in Detroitmeerdere keren is gebeurd met deheren Suh, Fairley, Young enLeshoure is ondenkbaar bij genoem­de franchises. Daar worden spelersnamelijk verantwoordelijk gehou­den voor hun eigen gedrag enanders gedwongen te leven met deconsequenties, zoals in de ‘echtewereld’. In Detroit knijpt menliever een oogje toe en creëert daar­mee, uit angst, een klimaat waarinalles veroorloofd is zolang de pres­taties op het veld maar voldoende zijn.Dit soort beleid dat door angst wordtingegeven, angst om al dat zorgvuldigbij elkaar gespaarde talent kwijt teraken, is geen rationeel, doelmatigbeleid. Daarmee kom je niet ver in de

NFL, waar de concurrentie geen moment stilzit. De Lions zouden zich dat als geen andermoeten realiseren, in een divisie met deGreen Bay Packers en Chicago Bears. DePackers en Bears hebben dit offseasonallesbehalve stilgezeten en bouwen gestaagverder aan teams van Super Bowl­kaliber.Het grote verschil met Detroit is dat zij datdoen met meer ervaren spelers en zonder alleafleiding van ‘off the field issues’. De naafloop van vorig seizoen voorzichtiggeopperde gedachte dat de Lions nog maaréén draft verwijderd waren van de status vanserieuze Super Bowl­kandidaat is inmiddelsdan ook ingehaald door de tijd. Riley Reiff iseen zeer talentvolle OT, Ryan Broyles eenveelbelovende wide receiver en DwightBentley en Ronnell Lewis hebben

ongetwijfeld een mooie toekomst maar denotie dat deze heren de Lions ‘over the top’brengen is gewoonweg bespottelijk.Nee, voor de Detroit Lions ligt nog eenlange weg vol met obstakels naar het ultiemedoel. Of die weg met succes wordt aflegthangt van meerdere factoren af en goeddraften, wat de simpele maar verstandigeaanpak van Detroit is, is daar één elementvan. Maar een speler op zijn kwaliteitenkunnen beoordelen en hem vervolgensmaximaal ontwikkelen als spelers en alsmens zijn twee totaal verschillendevaardigheden. Detroit heeft beidevaardigheden nodig als het ooit de SuperBowl wil winnen. •

Terrell Owens was weer eens inhet nieuws voor de verkeerderedenen: Terrell weigerde mee tereizen voor twee uitwedstrijdenvan zijn Indoor Football LeagueAllen Wranglers en werd daaropvriendelijk doch dringendverzocht vooral weg te wezen.TO liet zich vervolgens vanzijn meest zelfkritische kantzien door direct zijn agentDrew Rosenhaus teontslaan. Zonde, want over derelatie tussen die twee kun je eenboek schrijven • JustinBlackmon werd een kleinemaand geleden als vijfde gekozenin de NFL draft. ‘Kostje gekocht’moet Blackmon hebben gedachten dus schoof hij vorige weekstraalbezopen achter het stuur.Helaas voor Justin werd hijaan de kant gezet door depolitie en mocht er geblazenworden. Resultaat: driekeer de toegestanehoeveelheid alcohol in hetbloed van de wide receiver •De jarenlange Osi ‘I deserve toget paid’ Umenyiora soap isvoorbij: in zijn laatste contract­jaar bij de Giants krijgt Osieindelijk waar hij recht op heeft •

Beste lezer, ontmoet BrianBanks. U kent Brian niet, Briankent u niet. Brian Banks heeftechter een uniek verhaal. Eenverhaal dat de harten verwarmtzoals dat maar zelden gebeurt.Banks was in 2002, alszestienjarige junior, uitblinkervoor Long Beach Poly HighSchool, een school die bekendstond om haar fantastischefootball programma. Hoog ophet lijstje van menig universiteit

en met een aanbod voor eenvolledige beurs op zak vanpowerhouse USC leek het slechtseen kwestie van tijd voordatBanks nationaal furore zou gaanmaken. Totdat mevrouwWanetta Gibson daar een heelvies vingertje voor stak.

Gibson beschuldigde Banksvan ontvoering en verkrachtingna een avondje samen en hoeweler geen enkel bewijs te vindenwas, spoorde Banks’ advocaathem aan om, gezien zijnachtergrond, leeftijd en lengte,een deal te maken en zo een strafvan veertig jaar te ontlopen.Onder zware druk gaf Banks toeen verdween voor zes jaar hetgevang in.

Toen Banks eindelijk vrij kwam

kreeg hij daar een enkelband metGPS­zender voor terug. Als ‘sexoffender’ verdiende hij immersslechts zeer beperktebewegingsvrijheid. Opnieuw washet echter Wanetta Gibson diehet leven van Brian Banks eenbeslissende wending zou geven,dit keer ten goede.Gibson nam contact op metBanks via facebook en wildegraag met hem afspreken. Doorschade en schande wijzergeworden nam Banks eentaperecorder mee en schakeldeeen privédetective in, in de hoophaar een uitspraak te ontlokkendie hem vrij zou pleiten. Vanontlokken was echter geensprake. Gibson gaf openlijk enmeerdere malen toe, zonderenige vorm van schaamte of spijt,dat Banks haar niet hadverkracht of ontvoerd.

Met dat bewijs op zak vochtBanks zijn veroordeling aan. Op24 mei jl. kwam het verlossendewoord: vrijspraak. Een weeklater belden de Redskins. En deChiefs. En de Dolphins. En deSeahawks. Of Banks een workoutwilde doen met een kans, hoeklein ook, op een toekomst in deNFL? De vraag stellen is hembeantwoorden. •

Weekly RoundUp

Het uniekeverhaal vanBrian Banks

De Koning te RijkVoor het eerst in het 45­jarigbestaan slaagden de LosAngeles Kings er maandag­nacht in om de Stanley Cupbinnen te halen. In de Finalstegen de New Jersey Devilslieten ze de spanning nog eventerugkomen, maar via een 3­0voorsprong wonnen ze serieuiteindelijk met 4­2.De Kings trokken aanvankelijk hunuitstekende en zelfs foutloze vorm inuitwedstrijden door naar definaleserie. De ploeg van DarrylSutter won de eerste tweewedstrijden in Newark en wonvervolgens ook de derde wedstrijd inde eigen Staples Center. Hierdoorleek een onvervalste sweep in demaak, de eerste sinds 1998 toen deDetroit Red Wings hun opponent, deWashington Capitals, met 4­0kansloos lieten.Zover lieten de Devils hetechter niet komen, want inGame 4 wisten ze in de derdeperiode eindelijk een ant­woord te vinden op hetsterke keeperswerk vanJonathan Quick. Dooreen 3­1 uitzege werd deachterstand in de seriejuist weer terugge­bracht tot 3­1, waar­door het hele circusweer naar de anderekant van het land konverhuizen. In deGame 5 zetten de Devilseen unieke prestatieneer: ze brachten deKings hun eersteuitnederlaag toe.Hiermee kwam destand op 3­2 waar­mee de

spanning inde serie weer helemaal terug was.Maar toen vonden de Kings hetwelletjes. In de Game 6 namen ze al

snel alle spanning weg door in de eerste periode een3­0 voorsprong te nemen. Uiteindelijk wisten ze ditduel overtuigend met 6­1 te winnen, waarmee deeerste Stanley Cup uit de historie van de club eenfeit was.

In onze vorige editie stonden we al evenstil bij Sean Avery, de voormalige NHL­speler die eerder dit seizoen aankondigdedat hij stopt met professioneel hockey endat hij zijn schaatsen in de Hudson Riverhad gegooid. Hij kwam toen ter sprakeomdat hij nogal eens mot had gehad metDevils­goalie Martin Brodeur. Maar ook bijhet andere team uit de Stanley Cup Finalszette Avery kwaad bloed, en dan vooral bijde huidige captain van het team.Vanaf het moment dat Dustin Brown in 2003 alsverlegen tiener in de hoofdmacht van de LA Kingsterechtkwam tot aan het vertrek van Avery in 2007waren de twee spelers team­ en soms lijngenoten.Goede collega’s, laat staan vrienden, werden zeechter nooit. Avery zag in de jonge Brown eenuitstekend doelwit voor zijn pesterijen omdat hijsliste en omdat zijn vrouw niet aantrekkelijk genoegzou zijn voor een vriendin van een hockeyspeler uitHollywood.Dit alles zorgde ervoor dat Brown niet graagterugdenkt aan zijn eerste jaren als King. Detoenmalige tiener was verlegen, kwam maar weinigvoor zichzelf op en zag zijn prestaties lijden onderhet gepest. Zelf wilde hij toen nooit toegeven dathij het er moeilijk mee had, maar later gaf hijtoch wel toe dat het hem indirect tochbeïnvloedde.De bevrijding kwam in februari 2007, toengeneral manager Dean Lombardi Avery naarde New York Rangers stuurde in een trade.Brown leek verlost van zijn juk; hij scoorde inhet daaropvolgende seizoen 33 keer, terwijl hijin de twee jaren voor het vertrek van zijn plaag­geest tot respectievelijk veertien en zeventiengoals was gekomen.Wellicht hadden de moeilijke eerste jaren vanBrown bij de Kings ook een positieve invloed op deontwikkelingvan de speler.De pesterijenmaakten hemsterker en zorgdener mede voor dat

Wie het laatst lacht...

de verlegen jongen kon uitgroeien toteen harde captain, die niet bang is omzich zowel fysiek als verbaal te latengelden.Ook in deze succesvolle playoffs gingBrown voorop in de strijd. Hij droegzijn steentje bij in de penalty kills,speelde agressief met veel stevige hits(waarvan sommige op zijn minst op hetrandje waren, zoals in de laatstewedstrijd tegen de Phoenix Coyotes) enliet ook op het scorebord van zichspreken. In de laatste wedstrijd van deserie kreeg de captain zelfs de first startoegewezen vanwege zijn goal en tweeassists in deze wedstrijd.In totaal was Brown goed voor achtgoals en twaalf assists en hiermee deelthij de eerste plek in het puntenklasse­ment met zijn teamgenoot AnzeKopitar. Met andere woorden, Brownleidde zijn team naar de Stanley Cup opeen manier zoals het een ware aanvoer­der betaamt. Misschien denkt hij nuterug aan zijn tijd met Avery en kan hijniet anders dan tevreden zijn als hij zietwaar ze allebei terecht zijn gekomen.

Zijn naam stond al vanaf het beginop onze lijstjes van grootstekanshebbers om de Conn SmytheTrophy in ontvangst te mogennemen. Het was namelijk al snelduidelijk dat het succes van deKings in grote mate afhankelijkwas van de vorm van goalieJonathan Quick.In het reguliere seizoen hielp hij zijnteam al aan menig overwinning. Intotaal speelde de doelman 69 competi­tiewedstrijden en daarin kwam hij toteen record van 35­21­13. Op het eersteoog niet echt indrukwekkende cijfers,maar dat lag meer aan de offensievekrachten van de Kings dan aan hetkeeperswerk van Quick. Zijn

King of Kings

reddingspercentage van 92,9% en hetgemiddeld aantal doelpunten dat hij perwedstrijd moest incasseren (1,95) laten ziendat hij voor een groot deel verantwoordelijkwas voor de plaatsing van de Kings voor hetnaseizoen.In de playoffs trok Quick zijn uitstekendevorm moeiteloos door en was hij (voorzover mogelijk) nog belangrijker. In totaalkreeg de 26­jarige goalie in de playoffs 538schoten op zich afgevuurd, waarvan hij er

liefst 509 wist te keren. Hiermee bezit hijdus een ongekend reddingspercentage van94,6% in 19 playoffduels.Dit was overigens niet de enige categoriewaarin de Kings­goalie excelleerde tijdensde playoffs. Ook in de klassementen vangemiddeld aantal doelpunten tegen (1,41),overwinningen (16) en shutouts (3) prijktzijn naam bovenaan en daarmee is Quicknatuurlijk meer dan terecht uitgeroepen totde MVP van de playoffs dit jaar. •

• De LA Kings wonnen voor het eerst in 45 jaar de Stanley Cup. Hierdoor zijn de St.Louis Blues de oudste club in de NHL die nog zonder Cup zit. Zij maakten net als deKings hun debuut op het hoogste niveau in 1967, maar kwamen nooit verder dandrie verloren finales (1968, 1969 en 1970).• De Toronto Maple Leafs wonnen hun laatste Stanley Cup in 1967 en zijn dus ook al45 jaar zonder hoofdprijs. Zij wisten in deze periode zelfs geen één keer meer definale te bereiken en plaatsten zich in 2004 voor het laatst voor de playoffs.• Uiteindelijk wonnen de Kings hun eerste Stanley Cup pas na 26 playoffdeelnames.Van alle teams die de Cup minstens één keer wisten te winnen, hadden zij er hetlangst voor nodig. De Dallas Stars volgen op de tweede plek met 22 deelnames voorhun enige kampioenschap in 1999.• De Blues plaatsten zich het vaakst voor de playoffs (36 keer) zonder de hoofdprijste pakken.(I.s.m. www.infostradalive.com)

NEW YORK – Toen ik een jaar of 13 was zag ik in Brussel in deWibra – of was het een Zeeman? – een honkbalpet liggen. Wekregen thuis pas sinds kort de wekelijkse MLB­wedstrijd op CNBCen hadden onlangs de playoffs ontdekt, die volledig werdenuitgezonden. Het was een pet van de New York Mets. Een blauwepet met een enorm Mets­logo erop, dat zowel de klep als devoorkant bedekte. Er zat een metaal knobbeltje in dat na eenhalfuurtje pijnlijk in m’n voorhoofd prikte maar dat deerde meniet.Voor een tientje, en voor het leven, was ik Mets­fan.Toen ik bijna zeven jaar geleden de vader van mijn vriendinnetjevoor het eerst ontmoette, hadden we dat tot ons beider opluchtinggemeen. Hadden we iets om over te praten. Hij was in hetAmerikaanse Westen geboren en opgegroeid en was MilwaukeeBraves­fan totdat hij naar New York verhuisde. Daar waren net deMets geboren, om de vertrokken Giants en Dodgers te vervangen.Hij was fan van de National League en de Yankees waren dus niks.In de loop der jaren, terwijl mijn vriendin mijn vrouw werd, gingenMark en ik naar de Mets. Eerst in Shea Stadium, nu in Citi Field.Onze trouw is op de proef gesteld. Samen leden we als de 130miljoen dollar aan wrakhout weer eens laatste werd. Soms zijn ersuccesjes. Maar het is vooral lijden.Plezier en genoegdoening putten we dus maar uit de leukeverhaaltjes. De eerste honkman met het eeuwige leven, JulioFranco. R.A. Dickey, de onraakbare knuckleballer, die integenstelling tot elke andere knuckleballer zelden vier wijd gooit.Op 1 juni ging mijn telefoon. Het was m’n schoonvader. “Santanaheeft al 110 ballen gegooid maar hij gaat de achtste inning in meteen no­hitter.” Ik dacht aan een goede grap. Toen dacht ik aanErvin Santana, die vorig jaar voor de Los Angeles Angels een no­hitter gooide. Nee. Het was toch echt onze eigen, broze JohanSantana, wiens arm wonder boven wonder nog altijd aan zijnschouder bungelt.Wij wonen een uur zuidelijker en onze TV was om de een of anderereden 10 seconden sneller. Samen telden we de nullen af. Ik eerst,en toen hij. Voor de negende inning hingen we op. Te spannend.Na de wedstrijd belden we terug en wisten we weer waarom weMets­fans waren. Zeldzaam succes smaakt zoeter.

Zeldzaam succes

Lord Stanley’s Cup werd in 1892gedoneerd door Lord Stanley of Preston alsprijs voor de beste club in het Canadeseijshockey, toen nog allemaal opamateurniveau. Er volgden aardig wat fusiesen veranderingen in de competities vanNoord­Amerika, maar sinds 1926 was deStanley Cup officieus de trofee voor dewinnaar van de nieuwe National HockeyLeague. Sinds 1947 is dit ook officieel.Het is één van de weinige trofeeën waaropniet alleen jarenlang de namen van oud­winnaars prijken, maar ook die van van alleindividuele spelers. Namen worden gegra­veerd op ringen. Als de nieuwste vol is, danverdwijnt de oudste en wordt een nieuwering toegevoegd voor de teams van de ko­mende seizoenen. Afgedankte ringen zijnvervolgens terug te vinden in Toronto, waarde Hockey Hall of Fame al jaren thuis is.Overigens, in die Hall of Fame staat ook deoriginele beker, die in 1963 is vervangendoor een geauthenticeerde replica, die mende “Presentation Cup” noemt. Er is overigensook een replica van deze replica, die alleendoor de Hall of Fame gebruikt wordt en tezien is wanneer de Presentation Cup nietbeschikbaar is, om wat voor reden dan ook.Mee naar huisAls speler wordt je naam niet alleen op deCup vereeuwigd, maar krijg je nog een

andere bijzondere eer. Iedere speler enbelangrijke official van het team maggedurende de lange zomer de trofee eendagje meenemen. Naar huis, hun oudeschool, hun beste vrienden of naar eenlievelingsplek. In eigen land of verdaarbuiten (en dan te bedenken dat eenvertegenwoordiger van de Hall of Fame nooitvan de zijde van de trofee wijkt).Die bijzondere kans, die in 1995 pas echtzijn intrede deed maar eerder al geregeldmogelijk was, heeft door de jaren heen nogalwat verhalen opgeleverd. De meestlegendarische willen we je uiteraard nietonthouden.De jaarlijkse wereldreis van de Cup begintenkele dagen na het einde van de playoffs.Alle spelers hebben de trofee dan al een keeraangeraakt op het ijs na de winnendewedstrijd. Dat is voor vrijwel iedereen deeerste keer dat ze de Stanley Cup aanraken,want de legende verhaalt dat wie de Cupaanraakt voor hij hem wint, hem nooit zalwinnen.Toronto Maple Leafs­fans liggen daarom aljaren wakker van het feit dat hun topprospect Nazem Kadri een kinderfoto uit deHall of Fame heeft met zijn hand op detrofee. Zo hoort het niet. Wat overigens ookniet zo hoort is dat de Cup door iemandanders als de aanvoerder als eerste omhoogwordt gehouden. Uit handen van decommissioner dient de captain hem aan te

nemen en ver boven zijn hoofd te tillen endan door te geven aan actieve teamgenoten.Slechts zelden werd die traditie doorbroken.Eén van de weinige keren dat dat welgebeurde was door de Detroit Red Wings van1998. Zij wonnen ook in 1997 de Cupgewonnen, maar die titel werdoverschaduwd door eenvreselijk ongeval.Enkele uren na deoverwinning haddenenkele spelers enmedewerkers eenlimousine gehuurd bijvertrek van het feest. Dechauffeur bleek echtereen dronkaard en toenhij na enige tijd rijden opeen boom klapte raaktedefenseman VladimirKonstantinov ernstiggewond.Konstantinov lagwekenlang in coma en liep diezomer zijn dag met de Cup mis. Een jaarlater ging het iets beter met hem (hoewel hijvoor altijd gebonden is aan een rolstoel enaanzienlijke hersenschade had) en was hijaanwezig bij de titelwedstrijd van 1998. ToenDetroit opnieuw won werd hij, tenslottestond hij nog altijd onder contract, het ijs opgerold. Captain Steve Yzerman gunde hemde eer van dat eerste moment. Het momentmet de Cup waar de sympathieke Rus een

jaar eerder maar zo kort van had kunnengenieten.Gelukkig zijn er over de Stanley Cup ookvele verhalen te vertellen die veelvermakelijker zijn. Zoals de traditie die in1896 zijn intrede deed en nooit meer isovergeslagen: de winnaardrinkt champagne uit deCup. Dat was zo, dat is zo,dat blijft zo. Tenslotte,hoeveel Cups hebben nuzo’n uitnodigende vorm?Het is trouwens nietzonder gevaar om dit tedoen. Montreal­legendeMaurice ‘Rocket’Richard brak in 1957beide voortanden af bijeen iets te enthousiasteslok uit de loodzwarebokaal.Wereldreis

De Cup reisde alleen al sinds de lockout in2005 al meer dan een half miljoen kilome­ters. Een groot deel van die afstand komt ophet conto van Europese spelers. De eersteEuropareis van Lord Stanley’s Cup kwam in1996, toen Peter Forsberg hem meenam naarzijn geboortestadje Örnsköldsvik in Zweden.De trofee kwam in de daaropvolgende jarenook in Jekaterinenburg, op de grens metAzië, en de Cup was twee keer in deOekraïne, met Ruslan Fedotenko in 2004 enAnton Babchuk in 2006.

• Eerste Cup stamtuit 1892• 89,54 cm hoog• 15,5 kg zwaar• Sinds 1915 94xuitgereikt• Vaakst gewonnendoor MontrealCanadiens (24 keer)• 13 van de 30huidige NHL­franchises wonnende Stanley Cup nognooit

LORD'S STANLEY CUP

Toen Tomas Holmström een sleutelrolspeelde in de winst van de Red Wings in2008 nam hij de beker mee naar het kleinePitea in Zweden, waar de bewaker van deCup een oogje toekneep toen de zilverenbokaal gebruikt werd als doopvont voorHolmström’s kleine nichtje. Een keuze dietoch een beetje vreemd lijkt als je hoort datde trofee ook voor andere, minder heiligedoeleinden is gebruikt.Meerdere spelers hebben toegegeven dat zeooit hun behoefte hebben gedaan in de Cup.Zo ook de baby van de 1964 Leafs sterspelerRed Kelly, die zijn zoontje in de trofee hadgezet voor een familiekiekje en kort daarnatot de conclusie moest komen dat hethummeltje in Lord Stanley’s Cup hadgepoept.Als urineren in de Stanley Cup en anderevreemde acties van invloed zijn op het karmavan je team, dan is ’t niet verbazingwekkenddat de New York Rangers na de titel van1940 nog slechts één keer met de trofee doorde stad konden paraderen. Na het seizoen1939­1940 had het management vanMadison Square Garden de eindelijkafbetaalde hypotheek van de arenaverbrand in de Cup en tot 1994vreesden fans dat ze defranchise daarmee vervloekthadden.Dat bleek niet zo te zijn, maar

om nu te stellen dat ze een wijze les haddengeleerd is ook niet bepaald de waarheid. Erzijn namelijk meerdere getuigen van het feitdat de Rangers van 1994 ook zouden hebbengeurineerd in de Cup en dat ze en passantnog even de eigenaren van hun favoriete pubin New York bier eruit lieten drinken en,ongelofelijk maar waar, het winnende paardvan de Belmont Stakes van dat seizoen havervoerden uit de Cup.Dan geeft het besluit om een kind indiezelfde trofee te dopen misschien wel extrastatus aan de legende die de Stanley Cupheet, maar je gaat je toch afvragen of deouders bekend waren met wat er nog zoalmet deze bokaal is gebeurd. Overigens, deStanley Cup is niet alleen heel vaak goedschoongemaakt na alle taferelen, hij is ookhéél vaak uitgedeukt en gerepareerd.

Schade en schandeGrote renovatiewerkzaamheden waren nodigin 1924, toen ie schade opliep nadat spelersvan Montreal de Cup langs de weg warenvergeten na het wisselen van een lekke band.En toen een jaar later de kinderen van LesterPatrick (naar wie een achievement awardvoor het promoten van de ijshockeysport inde VS is genoemd) de trofee in hun kelderontdekten, krasten zij hun namen erin.Vijftien jaar later zouden beide schavuitenals spelers van de 1940 New York Rangershun namen alsnog legaal op de Cup zienverschijnen.Meer dan eens stond de Cupniet alleen in de regen, maardreef hij ook in zwembaden.Bijvoorbeeld in dat vanPittsburgh Penguins­aanvoerder MarioLemieux in 1991 enlater als winnendeeigenaar in 2009.

Toen de 1993 Montréal Canadiens de Cup ineen zwembad gooiden sprak GuyCarbonneau tegen een reporterlegendarische woorden. “De Stanley Cup”,grijnsde hij, “die blijkt niet te drijven.”En dan is er nog dat vreemde verhaal van de1999 Dallas Stars die hun titel vierden metmetalband Pantera en de Cup vanaf eenbalkon in een zwembad wilden gooien. Hijviel echter op de rand en een stevige deukmoest gerepareerd worden. Althans, dat isde legende, want de man die er namens deHall of Fame op moest passen zweert al diejaren later nog steeds dat het zo niethelemaal gelopen is.Hoe dan ook, schade is meer dan eens eenprobleem geweest. Neem de deuk die ChrisChelios veroorzaakte toen de Cup van eentafel viel in zijn eigen kroeg in Detroit. Diedeuk werd spoedig verholpen, maar deschade bleek zo ernstig dat na de wereldreisvan die zomer er bijna een nieuwe Cupgemaakt moest worden vanwege scheurenaan de hele binnenzijde.

BedpartnerMisschien kun je daarom maar beter doenwat brave jongens als Sidney Crosby enBryan Trottier deden. Zij werden wakkernaast de Stanley Cup en de schattige fotovan Crosby met de trofee in zijn armen gingde wereldover. Hoetoepasselijkwas zijnaandoenlijkeviering metdie prachtige

Cup als jongste winnende aanvoerder allertijden.Ongeacht wat je van ijshockey vindt, LordStanley’s Cup – of de Stanley Cup, ofsimpelweg The Cup – is een van de meesthistorische, legendarische en herkenbaretrofeeën in alletakken van sport.Eén vraag blijftechter over: Watzou jij doen als je24 uur met de Cuphad? •

De NHL stelt een onderzoek innaar het gedrag en de kritiek vaneen aantal Coyotes­spelers nahun uitschakeling in de WesternConference Finals tegen de LAKings • Het lijkt erop dat dedagen van Alex Radulov bijde Nashville Predatorsgeteld zijn. De aanvallerkomt naar verluidt nietmeer in de plannen van declub voor • De NHL maakte depresentatoren van de NHLAwards bekend. Onder henbevinden zich beroemdheden alsMatthew Perry, Vince Vaughn enJoshua Jackson • De ColoradoAvalanche en aanvallerCody McLeod kwamen eencontractverlenging van driejaar overeen • Bob Hartley,voormalig coach van deColorado Avalanche en deAtlanta Thrashers, wordt denieuwe hoofdcoach van deCalgary Flames • VladimirTarasenko tekent een driejarigcontract bij de Blues. HetRussische talent werd in 2010 inde eerste ronde door de clubgedraft • Red Wings­talentBryan Rufenach overleedonlangs tijdens een reisnaar Zwitserland. Over dedoodsoorzaak van de 23­jarige verdediger is nietsbekendgemaakt.

De Boston Bruins kwamen deafgelopen weken in het nieuwsvanwege verschillende nieuwtjesrondom een aantal spelers. Zoverlengde Daniel Paille zijncontract met de club uitMassachusetts met drie jaar. Deleftwinger, die dit seizoenvoornamelijk vanuit de vierdelijn opereerde, gaat onder dezenieuwe verbintenis 1,3 miljoendollar per jaar verdienen.

Vervolgens legde de club ookChris Bourque voor de komendetwee jaar vast. De jongeaanvaller is de zoon van Hall ofFamer en oud­Bruin RayBourque en komt over van deWashington Capitals. Bourqueheeft een sterk jaar achter de rugin de AHL waarin hij topscorerwas met 27 goals en 66 assists enlijkt voor de toekomst te zijnaangetrokken.

Ten slotte kwam er nog hetnieuws dat eerste goalie TimThomas komend seizoen eensabbatical neemt. De 38­jarigeveteraan, die zijn club eerder ditseizoen al in verlegenheid brachtdoor niet op te komen dagen bijeen bezoek aan presidentObama, wil meer aandacht gaanbesteden aan zijn drie F­en:Friends, Family en Faith...

Het ziet ernaar uit dat erbinnen afzienbare tijd groen lichtkomt voor de verkoop van dePhoenix Coyotes. De grootstegegadigde voor deze aankoop isGreg Jamison, de voormaligeCEO van de San Jose Sharks. Nude deal zijn conclusie nadert,komen er ook steeds meer detailsvan overeenkomst in deopenbaarheid. Zo blijft het NHL­team de komende twintig jaar inGlendale, Arizona, spelen en wilde Jamison Groep eennaamsverandering doorvoerenvoor de club. Dit is geen vreemdegedachte, aangezien de Yotes al

sinds 2003 niet meer in Phoenixspelen. Omdat GlendaleCoyotes volgens denieuwe eigenaren nietlekker bekt, willenze net als deDiamondbacks(MLB) en deCardinals (NFL) destaat Arizona in deteamnaam verwerken. Dit houdtdus in dat de Phoenix Coyotes inde toekomst mogelijk als deArizona Coyotes door het levenzullen gaan.

New York Rangers­aanvallerMarián Gáborík kende dit jaargeen gelukkig naseizoen. Intwintig playoffwedstrijden kwamde sterspeler tot slechts vijfdoelpunten en zes assists. Nadatzijn club in de EasternConference Finals wasuitgeschakeld door de NewJersey Devils, kwam de redenvoor zijn teleurstellendeoptreden aan het licht; Gaborikliep begin april eenschouderblessure op en hadsinds dat moment veel last vanhet gewricht. De Slowaak wildeechter van geen wijken weten,verbeet de pijn en speelde deplayoffs uit met behulp vanmedicatie en injecties. Na deeliminatie onderging Gaborikeen operatie aan degescheurde spier inzijn schouderen hierdoor ishij tot zesmaanden uit deroulatie. In hetergste scenariokan hij dus pasin decemberzijn rentreemaken. •

Weekly RoundUp

Beantown nieuws

Arizona Coyotes?

Operatie voorGáborík

Mr. Perfect, zoals hij wel eens werd genoemd,werd op 28 april 1970 geboren in een kleinZweeds dorpje genaamd Krylbo. Het vlekje opde kaart is zo klein, dat het tegenwoordig alsdorp zelfs niet eens meer bestaat. Het istegenwoordig een wijk van het Zweedse Avesta,157 kilometer ten noordwesten van de hoofdstadStockholm.Lidström begon met de sport bij een lokale club:Skogsbo SK. Om in de Zweedse Elitserien tekunnen spelen, verruilde hij die club voor VIKVästeräs Hockey Klubb in Västeräs, ongeveerhalverwege de route Avesta ­ Stockholm. Dieclub speelt tegenwoordig in de ZweedseHockeyAllsvenskan, maar tussen 1988 en 2000was de club actief in de Elitserien. Vanaf hetbegin van het seizoen 1988/1989 kon de clubdrie seizoenen rekenen op de diensten vanNicklas Lidström.In 102 wedstrijden met Västeräs IK scoordeLidström 12 doelpunten en noteerde hij 30assists. De belangrijkste gebeurtenis voorLidström vond echter aan de andere kant van deoceaan plaats: in de 1989 NHL Draft werd deverdediger als 53ste gedraft door de Detroit RedWings. Lidström mocht nog twee seizoenen inZweden blijven spelen, maar nadat Lidström in1991 goud won met de Zweedse nationale ploegop het WK in Finland, waren de Red Wingsovertuigd. Nicklas Lidström mocht vanaf hetseizoen 1991/1992 meedoen in de grootstecompetitie ter wereld: de NHL.IndrukZijn eerste seizoen in de NHL ging nietonopgemerkt voorbij. De Calder Trophy voorbeste rookie van het seizoen 1991/1992 gingnaar Pavel Bure, maar Nicklas Lidströmeindigde met een puntentotaal van 60 (11 goals,49 assists) op een tweede plaats. Ook werdLidström gekozen voor het All­Star RookieTeam. De 60 punten die hij in zijn debuutjaarnoteerde, wist hij pas in het seizoen 1995/1996te verbeteren. Dat seizoen scoorde Lidström 67punten (17 goals, 50 assists) en werd hij voorhet eerst geselecteerd voor de All­Star Game.Teamsucces volgde een seizoen later. Nadat inhet seizoen 1994/1995 de Red Wings in deStanley Cup Finals met 4­0 verloren van de NewJersey Devils, volgde in het seizoen 1996/1997de revanche: De Philadelphia Flyers wonnen netals de Red Wings twee jaar eerder geen enkele

wedstrijd en de Stanley Cup was een prooi voorNicklas Lidström en de zijnen. Het was eenonderdeel van enkele glorie­jaren van de Detroit Red Wings,die een later wederom de Stan­ley Cup Finals met 4­0 wistente winnen; ditmaal waren deWashington Capitals hetslachtoffer. Lidström wasmet een +/­ van +12 inbeide jaren erg belangrijkvoor zijn ploeg en maakte inde play­offs van het seizoen1997/1998 zelfs 19 punten(8 goals, 11 assists).InzichtIn die jaren profileerde Nicklas Lidströmzichzelf steeds meer als één van de besteverdedigers die de NHL ooit gekend heeft.Lidström ontwikkelde een geweldig spelinzichten kon hiermee een wedstrijd perfect lezen.Daarmee kreeg de Zweed het voor elkaar om ophet juiste moment op de juiste plaats te staan.Lidström was geen harde verdediger die vaakeen check uitdeelde, maar meer een speler dieturnovers probeerde te forceren.Naast het feit dat zijn spel Lidström veelrespect opleverde van spelers en fans,voorkwam de verdediger eveneens blessures enpenalty’s. In zijn 20­jarige NHL­carrière misteLidström slechts 44 reguliere wedstrijden.Onder meer door het doorvoeren van enkelenieuwe regels vestigde de Zweed in 2005/2006een persoonlijk negatief record van 50penaltyminuten in één seizoen. Nooit hoefdeLidström in een seizoen langer op de strafbankplaats te nemen.Na de Stanley Cup­winst in 1997 en 1998voegde Mr. Perfect er in 2002 een derdehoogtepunt aan toe. Qua punten was ditmisschien niet het beste seizoen van Lidström,maar het was wel het jaar waarin de verdedigerde meeste persoonlijke prijzen wist te winnen.Voor het vijfde seizoen op rij mocht de Zweeddeelnemen aan de All­Star Game en aan heteinde van het seizoen waren zowel de NorrisTrophy (beste verdediger) als de Conn SmytheTrophy (beste speler in de playoffs) voor hem.Daarmee was hij de allereerste Europese spelerdie de Conn Smythe Trophy wist te winnen.De Norris Trophy had hij een jaar eerder al alseerste Europese speler ooit weten te winnen.Een jaar na dederde StanleyCup­winst voor

Lidström, was de Zweed ook de eerste Europeaandie de Norris Trophy voor de derde keer op rij wistte winnen. Slechts drie andere spelers gingen hemwat dat betreft voor in de historie: Doug Harvey,Pierre Pilote en Bobby Orr. In totaal won Lidströmde Norris Trophy zeven keer; alleen Bobby Orr (8)won deze trofee vaker.PrijzenkastOpvallend genoeg wisten de Red Wings in hettijdperk Lidström elk jaar de play­offs te halen.Slechts één keer eindigden zij in de regulierecompetitie lager als de tweede plaats in hun divisie,en dat was in het afgelopen seizoen. In 2008 en2009 speelde Lidström zijn twee laatste Stanley CupFinals, ditmaal als aanvoerder. In 2008 mocht hij,ten koste van de Pittsburgh Penguins, als eersteEuropese aanvoerder van een team de Stanley Cupin ontvangst nemen. In 2009 namen de Penguinsrevanche en wonnen zij de Cup ten koste van de RedWings. Naast de vier Stanley Cups en een goudenWK­medaille won Lidström in 2006 Olympischgoud, waarmee hij lid is van de Triple Gold Club,waarin spelers staan die al die drie hoofdprijzenminstens één keer wonnen. De verdediger zelfmaakte in de Olympische finale tegen Finland hetwinnende doelpunt.Verder was Lidström de Europeaan die de meestewedstrijden in de NHL speelde (1564), de eersteEuropese verdediger die meer dan 1000 puntenscoorde in de NHL en de oudste speler die ooit eenhattrick (zijn eerste, op 40­jarige leeftijd) scoorde.

Na zijn afscheid hadden vele (oud)­profs lovendewoorden over voor Lidström. Oud­teamgenootSteve Yzerman omschreef Lidström als “een vande beste verdedigers ooit” en Chris Chelios zeiover Lidström: “Sommige jongens zijn goedespelers, maar niemand is beter als Nick. Geenspeler is perfect, maar niemand komt zo dichtbijals hij.” John Carlson, momenteel verdediger vande Washington Capitals, zei: “Lidström is éénvan de besten die de sport gekend heeft, zowelop als buiten het ijs.” De Zweed zelf kocht eenpagina in de Detroit Free Press om de inwonersvan Detroit en de fans van de Red Wings tebedanken.In zijn laatste seizoen miste Lidströmtwaalf wedstrijden, ook meer dan ooit. Na1827 NHL­wedstrijden (inclusief playoffs) met318 doelpunten en 1007 assists is er eeneinde gekomen aan de lange en glansrijkecarrière van een legende. Adieu Nicklas! •

Wie zijn geschiedenis een beetje kent, weetdat de NBA in de jaren ’80 voornamelijkdraaide rond twee teams: de Boston Celticsvan Larry Bird en de LA Lakers van MagicJohnson. In de eerste helft van hetdecennium hadden de Celtics titels op zakvan 1981 en 1984 en de Lakers van 1980,1982 en 1985. Magic stond er dus één voorop Bird, die er alles aan wilde doen om destand gelijk te trekken.Drukke zomerHet verlies van Game 6 van de 1985 NBAFinals in Boston kwam hard aan bij de fiereCeltics. Het was duidelijk dat vooral de bankniet meer over voldoende kwaliteit beschikteom op te kunnen tegen de Lakers. GM JanVolk was dan ook vastberaden om van zijnbank opnieuw de beste van de NBA temaken.Eerst moest er afscheid genomen wordenvan Cedric Maxwell. De MVP van de 1981Finals moest in februari 1985 een zwareknieoperatie ondergaan en keerde nooit opzijn oude niveau terug. Voor de laatstewedstrijd van de 1984 Finals zei hij nog deberoemde woorden “Spring op mijn rug en ikdraag jullie naar de titel”, maar in de zomervan 1985 was het verhaal van Maxwell inBoston voorbij. Een vervanger had Volk alop het oog in de naam van Bill Walton.Walton sukkelde sinds zijn uitverkiezingtot MVP van de 1977 Finals van de eneblessure in de andere, maar was klaar vooreen laatste gloriemoment in zijn carrière.Hij solliciteerde eerst bij de Lakers, maarGM Jerry West had liever niets te makenmet Walton. “Dank voor de interesse, Bill,maar ik heb de röntgenfoto’s van je voetgezien”, zei West. Dus werd het Boston. “Goget him!”, zei Bird tegen Red Auerbach.Een tweede probleem was het gebrek aan‘outside shooting’. Buiten Bird waren ernauwelijks echte schutters aanwezig endiegenen met een goed schot waren het heleseizoen in mindere vorm. Volk ging daaromop zoek naar mannen die regelmatig eenbom konden latenvallen. Hij vond eréén in Jerry Sichting,hoewel ook die zichvrijwillig kwam aan­bieden. Sichting was

het verliezen bij de Indiana Pacers beu. DeCeltics hielden vooral van zijn ‘toughness’ enzijn betrouwbaarheid. Daarnaastselecteerden de Celtics Sam Vincent alstwintigste in de draft. Vincent haalde hetfirst team All­American met onder anderePatrick Ewing en Chris Mullin. Ten slottekregen Rick Carlisle, nu coach van de DallasMavericks, en voormalig All­Star ScottWedman opnieuw hun kans.Starting 5De bank werd verbeterd, maar aan het eindevan de dag waren het de starters die hetmoesten doen. En de Celtics hadden één vande beste starting fives aller tijden. De leidervan het geheel was Larry Bird. Deplattelandsjongen van French Lick kon nietlopen of springen maar deed gewoonwegalles voor zijn team. Hij scoorde als de beste,pakte rebounds als een center, deelde assistsuit als een point guard, zorgde voorbalverliezen bij de tegenstand en in de clutchwas er niemand beter. Bovendien was hij eenberuchte ‘trash talker’.Bird was in goed gezelschap. DeCeltics beschikten over tweewaardevolle ‘big men’ in KevinMcHale en Robert Parish.McHale stond vooral bekendom zijn ‘Panda Express’, demet vlagen oneindiglijkendeverzameling van‘post­moves’. MaarMcHale, nu coachvan de Houston Rockets,kon veel meer dan dat. Hijwas verdedigend veelzijdigaangezien hij drie positieskon verdedigen. En vaneen potje ‘hustle’ was hijniet vies. Parish was hetdefensieve anker vanhet team. The Chiefdeed altijd zijn job:rebounden, shotsblokken en zorgen

De tegenstand in de eerste ronde van de playoffs kwamvan de Chicago Bulls. Die hadden slechts 30 wedstrijdengewonnen maar moesten tijdens het reguliere seizoenMichael Jordan lang missen. Jordan was dus fris enwilde laten zien wat hij in zijn mars had. Hij scoorde 49punten in Game 1 en 63 punten in Game 2. Maar hetteamwerk van de Celtics was té goed en ze stuurden deBulls na drie wedstrijden op vakantie.In de tweede ronde wachtten de opkomende AtlantaHawks van scoring champion Dominique Wilkins endunk champion Spud Webb. De Celtics lieten niets aan­branden en wonnen de eerste drie wedstrijden. Eensterke prestatie van Webb, 21 punten en 12 assists, zorg­de voor het eerste verlies van de Celtics in de playoffs.Tijdens Game 5 lieten de Celtics echter weinig heel vande Hawks. Een derde kwart van 36­6, waaronder een runvan 24­0, zorgde voor een klinkende overwinning. “Iknoem dit de manier waarop basketball gespeeld dient teworden”, zei Ainge achteraf.Volgende tegenstanders: de Milwaukee Bucks. Diehadden onder leiding van Sidney Moncrief 57wedstrijden gewonnen. Maar Moncrief had last van eenblessure en net als in de reguliere competitie konden deBucks niet winnen van de Celtics. Slechts één wedstrijdwerd beslist met minder dan tien punten verschil. Vooralhet duo McHale ­ Parish was niet te stoppen. Voor Game2 werd Bill Walton gekroond tot ‘Sixth Man of the Year’.De Celtics bereikten voor de derde keer op een rij deNBA Finals. De tegenstanders waren deze keer niet deLakers. Die werden verrast door de jonge HoustonRockets van ‘Twin Towers’ Hakeem Olajuwon en RalphSampson. De Celtics wonnen de eerste twee wedstrijden.De Rockets hadden nog geen thuiswedstrijd verloren inde playoffs en wonnen Game 3 door 24 punten en 22rebounds van Sampson, hoewel de Celtics bijna de helewedstrijd op voorsprong stonden. Hetzelfde verhaal deedzich voor in Game 4 maar nu konden de Celtics welstandhouden. Na een nederlaag in Game 5, ondanks deuitsluiting van Sampson na een opstootje met Sichting,maakten de Celtics het thuis af in Game 6. De Celticsstonden op een bepaald moment 30 punten voor. Groteman was, niet verrassend, Larry Bird. Die tekende vooreen triple­double met 29 punten, 11 rebounds en 12assists.Bill Walton zei na de prestatie van zijn teamcaptain: “Jeweet niet hoe speciaal Larry Bird is voordat je hem elkedag ziet. Dan blijkt hij nog beter.” Het laatste woord isaan The Legend zelf: “Ik denk dat ik mijn max bereiktheb. Nooit was ik zo gemotiveerd voor een wedstrijd. Ikspeelde niet super, maar één ding weet ik zeker: ik kwamom te vechten. Ik heb ervan genoten. Er is geen betergevoel dan in eigen huis als winnaar van het veld te lopenen het kampioenschap te winnen.”

voor stevige defense. Maar ookoffensief deed hij mee met zijn‘rainbow jumper’.Ook de backcourt barstte van hettalent met Danny Ainge en DennisJohnson. Ainge speelde ooit in deNFL, maar koos uiteindelijk voor deNBA. Ondanks een moeilijk begingroeide hij uit tot een speler met eengoed schot, veel snelheid enoneindige energie. Johnson was éénvan de beste guards in de NBA.Velen kennen hem van zijndefensieve kwaliteiten. Hij koniedereen een moeilijke avondbezorgen. Maar DJ was ook eenmeer dan degelijke scorer, eengoede passer en iemand die geenangst had voor de clutch.Trage startHet seizoen begon niet zoalsgehoopt en dat was voornamelijk deschuld van Larry Bird. Die had in dezomer besloten eigenhandig een hekte plaatsen rond zijn huis. Hetgevolg was een rugblessure. Birdgeraakte fit voor de eerste wedstrijdmaar al snel bleek dat hij nietzichzelf was. Hij had wel een triple­double tegen de New Jersey Nets,maar miste tien van z’n vijftienschoten en kon in de clutch deCeltics niet naar de zege leiden. DeNets wonnen na één verlenging met113­109. Ook de volgende wedstrijdverliep niet vlot. De Celticsontsnapten met een 105­100 zege,nadat de Cleveland Cavaliers bijnade helft van hun vrije worpenmisten. Het werd dus snel duidelijkdat een sterk team niet op één daggebouwd wordt.Maar de trage start werd evensnel vergeten. De Celtics wonnen devolgende zeven wedstrijden,waaronder een overwinningin de ‘home opener’ in deBoston Garden tegen de sterkeMilwaukee Bucks en ‘on the road’tegen de gehate Detroit Pistons. Dewinning streak werd beëindigd dooreen 111­109 verlies in Indiana tegen

de Pacers. Clark Kellogg, tegenwoordigcommentator, tipte de bal in de basket op debuzzer. Wat volgde was een viering van heelde arena, net alsof ze de titel haddengewonnen. Dat was typisch voor de meesteteams die wonnen van de Celtics.Ondertussen vond Ainge de bijnaam uit voorVinnie Johnson van de Pistons. De Celticshadden de Pistons geklopt door 47 puntenvan Bird maar Johnson scoorde 35 punten ineen beperkt aantal minuten. Ainge zei na dewedstrijd: “Als die man in Chicago (WilliamPerry) The Refrigerator genoemd wordt, danmoet je Vinnie The Microwave noemen. Hijwarmt op in razend tempo.”Dé nederlaagDe Celtics wonnen na het verlies in Indiananegen wedstrijden op rij en hadden eenperfect balans in deeigen BostonGarden. Dat leek zote blijven met hetbezoek van dePortland TrailBlazers. Portlandhad acht van zijnlaatste twaalfwedstrijdenverloren en moesthet stellen zondertopscorer KikiVandeweghe. Maarde Blazers zorgdenvoor de verrassingmet hun snelle spelrond Clyde Drexleren het insidespelvan Sam Bowie. De Celtics stonden liefst 23punten achter in het vierde kwart en verlorenmet 121­103. Later zou blijken dat dit dezwaarste nederlaag van het seizoen was en deenige in de Boston Garden.Daarna trokken de Celtics naar Hartford,Connecticut, voor één van drie wedstrijden inhet lokale Civic Center. Geen enkele spelerhield van de twee uur lange busrit maar hetwas goed voor de financiën van de club. DeCeltics wonnen alle wedstrijden in Hartford:tegen de Hawks, de Pacers en de Cavaliers.Maar tegen het einde van het kalenderjaarleken de Celtics nergens. Tussen 14 en 25december verloren ze namelijk vier van hun

zes wedstrijden. Eerst waren de Cavaliers testerk, dan de Bulls, de Sixers en ten slotte deKnicks. Vooral deze laatste nederlaag zorgdevoor de nodige paniek in Boston. De Celticsstonden in het derde kwart 25 punten voor,maar stortten daarna helemaal in elkaar.Rookie Patrick Ewing scoorde zestien puntenin het vierde kwart en de Knicks wonnen natwee verlengingen met 113­109. Celticseigenaar Alan Cohen was duidelijk: “Dit waseen vernedering. Een zwarte dag.”KantelmomentHoe diep de Celtics ook in de put zaten, denederlaag tegen de Knicks zorgde voor hetkantelmoment in het seizoen. Larry Bird ende zijnen wonnen vervolgens zestien uitzeventien wedstrijden, waarvan dertien opeen rij. De meest belangrijke overwinning inde rij was die tegende LA Lakers. Diewerden in deGarden gekloptmet 110­95. DeCeltics verloren welKevin McHale dooreen blessure aan deachillespees.Gelukkig stondScott Wedmanklaar om in tevallen.Tijdens de All­Star Break wonLarry Bird deeerste Three­PointShooting Contestnadat hij in de kleedkamers wasbinnengewandeld met de zin: “Jullie spelenallemaal voor de tweede plek, want ik gawinnen.” In de league werd echter verlorenvan de Sacramento Kings en McHaleblesseerde zich opnieuw. Gelukkig was Birdop z’n best met onder andere 47 punten tegende Blazers en 22 punten en 18 reboundstegen de Lakers. Van half februari tot beginapril wonnen de Celtics liefst 26 van de 30wedstrijden. Ze verloren de overige vierwedstrijden met een totaal van slechts twaalfpunten. De Celtics eindigden de regulierecompetitie met een balans van 67­15. Debalans in Boston Garden was 40­1. Zewonnen hun wedstrijden met gemiddeldmeer dan negen punten verschil. •

Soms denk ik wel eens: was ik maar aande drugs gegaan. Een beetje laveloos opbed of op het stoepie voor de Appie liggen.Nee, in mijn jeugdige braafheid besloot ikde spuitjes en de snuifjes links te latenliggen en mij te storten op baseball. Ikverslond de sport van apriltot en met oktober, de restvan het jaar had ik vooralpauze. Mijn off­season.Had, want sindsSportAmerika.nl bestaat benik steeds meer verslingerdgeraakt aan andereAmerikaanse sporten, zoals de NFL en deNBA. In de afgelopen winter zette ik dewekker op maandagnacht om trivialewedstrijden van de Jacksonville Jaguars ende Minnesota Vikings te bekijken.Tijdens de NBA­playoffs heb ik het virusweer te pakken. Vorige week genoot ik vande strijd tussen de Miami Heat en deBoston Celtics. Twee compleetverschillende teams: het ene is sinds dekomst van LeBron James jaar in, jaar uittitelfavoriet, het andere is te oud en nietgemaakt voor het verkorte seizoen.Het is mooi hoe anders sport kan lopen.Na de eerste twee wedstrijden gaf niemandmeer een cent voor de kansen van deCeltics. Sterker nog, dit bejaarde team ginggesweeped worden. Zes dagen later stondhet 3­2 voor de C's en opeens was LeBronweer niet clutch. Uiteindelijk kantelde hetdubbeltje nogmaals en haalde Miami definale.Sport is mooi, en Amerikaanse sport zeker.Geniet van deze verslaving. Laat jemeevoeren in die trip!

De gebeden zijn verhoord, de droom­finale is een feit. Voorafgaand aan hetgekortwiekte seizoen voorspeld, en uitge­komen. Heat vs Thunder, LeBron Jamestegen Kevin Durant. Miami's Two and ahalf Men tegen OKC's jonge engetalenteerde honden. Mooier kan niet.Laat ik maar meteen met mijn voorspellingin huis vallen: Heat in zes. Ik denk het en ikhoop het. Waarbij ik erop reken ­ en vooralook hoop ­ dat LBJ ondanks de nederlaagzal worden uitgeroepen tot Finals MVP.Er wordt mij vaak verweten dat ik 'nhater ben wanneer het gaat om dezelfbenoemd King. Een misverstand. Ikvind LBJ qua talent misschien wel de bestebasketballer aller tijden, en zou niets lieverwillen dan hem avond aan avond te zienschitteren.En daar zit 'm nou net de crux. Mijn James­lat ligt hoog, bijzonder hoog. Zo gaat dat nueenmaal als je in potentie de beste bent. Enoprispingen zoals twee keer tegen de Pacersen in Game 6 tegen de Celtics verwacht ikmet enige regelmaat.Stats zeggen me weinig. 30punten, 10 rebounds!, hoor ikde blinde fans al weer roepen.Het zou wat. Ik wil 'm in hetvierde kwart de wedstrijd zienovernemen, en in deslotseconden de bal opeisen.En dat­ie 't laatste schotvervolgens mist, och, als­ie 'm maar neemt.En als de Thunder de series dan maargewoon wint. Want de running no ringsgag moet natuurlijk wel behouden blijven.

LBJ De ultieme trip