startschot Jessa Ziekenhuis

Per

sone

elsm

agaz

ine

Jess

a Zi

eken

huis

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Jaar

gang

2 -

num

mer

10

van a tot z

Rugsparend werken loont!

Griepvaccinatie sterk aanbevolen

Verhuiscoördinatoraangesteld

JESS!

Redactie:Luc Colla, Erna Desiron, Miranda Follong, Kristof Hayen, Ludo Hermans, Christa Meekers, Eddy Reners, Katrien Vangrunderbeeck, Lieve Verbiest en Brigitte Celis

Eindredactie:Brigitte Celis en Kristof Hayen

Hoofdredactie:Brigitte Celis

Verantwoordelijke uitgever:Dr. Yves Breysem, Jessa Ziekenhuis, maatschappelijke zetel: Salvatorstraat 20, 3500 Hasselt

Werkten ook mee aan dit nummer:Dr. Yves Breysem, Marijke Beckers, Kim Schoovaerts, Veronique Clijsters, Enzo Olivieri, Maarten Bossuyt, Ann Ector, Bette Gers, Anja Scheelen, Tom Thomassen, Lieve Bollen, Brenda Thielen, Anna Repetskaya, team zieken-huishygiëne, dr. Paul Cleeren, Petra Bervoets, Jacqueline Top, Jessa Dewelf, Nathalie Cardinaels en Nadine Willems.

Op de cover:Evi Hansen, daghospitaal oncologie campus VJ

Vormgeving:marjanwuyts Grafische Vormgeving

Kinderopvang Stekelbees

2

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Bij het ter perse gaan van dit nummer was de ramp die het

noodweer op Pukkelpop veroorzaakte, net één dag achter

de rug. Zoals bij heel veel mensen het geval is, heeft deze

ramp een zeer diepe indruk op mij nagelaten. In de eerste

plaats gaan mijn gedachten uit naar de overleden jongeren

en hun familie en vrienden.

Als ziekenhuismedewerkers en zorgverstrekkers voelen

we ons nog nauwer betrokken bij dit drama. Het Jessa

Ziekenhuis had sowieso al van bij de aanvang van Puk-

kelpop een - zeer bekwame - medische voorpost met

urgentieartsen en een verpleegkundig team ter plaatse.

Onmiddellijk nadat de omvang van de ramp duidelijk werd

en het provinciaal rampenplan werd afgekondigd, rukte

een MUG-team van ons ziekenhuis uit naar het rampterrein

en werd campus Virga Jesse klaar gemaakt om patiënten

en familieleden zo goed mogelijk te kunnen opvangen.

Als lid van de commandocel – een team dat bij een ramp

onmiddellijk binnen het ziekenhuis wordt samengesteld –

heb ik het drama van heel dichtbij meegemaakt. De ongerustheid en het leed van de

slachtoffers en hun familie hebben me diep getroffen.

Maar daarnaast ben ik in positieve zin ook diep geraakt door de manier waarop onze

eigen medewerkers zich van deze moeilijke taak gekweten hebben. Hun professiona-

lisme, serene houding, grenzeloze inzet, goede wil en het gevoel van ‘er samen tegen

aan te gaan’, waren treffend. Personeel en artsen die extra opgeroepen werden, waren

zeer snel ter plaatse. Tal van medewerkers boden zich bovendien spontaan aan om

naar het ziekenhuis te komen of na hun shift langer aanwezig te blijven. Op die manier

konden we onze ‘normale’ personeelsbezetting in een mum van tijd verdubbelen.

Onze dienst spoedgevallen ving de dag zelf 45 slachtoffers van Pukkelpop op. Dat

aantal liep later op tot 65. In totaal werd er in 6 operatiezalen gewerkt. 12 slachtoffers

werden gehospitaliseerd waarvan enkele bij het ter perse gaan van dit artikel nog in

kritieke toestand waren. In het restaurant was opvang voorzien voor de familieleden

die vaak zeer lang in onwetendheid moesten blijven. Tal van medewerkers hielpen

deze mensen met een woord, koffie of een snack en zochten continu naar informatie.

Onze technici stonden paraat en sprongen in waar nodig. De spoedgevallendienst,

het operatiekwartier, intensieve zorgen, sterilisatie, radiologie en andere diensten

draaiden op volle toeren. En dit alles in omstandigheden die ook voor medewerkers die

dagelijks in de zorg staan, absoluut niet evident zijn. Het emotionele leed dat hiermee

gepaard gaat van zo nabij meemaken, laat niemand onberoerd. Aan ons als ziekenhuis

de taak om aandacht te hebben voor het verwerkingsproces dat hiermee gepaard gaat.

In heel dit drama willen wij al deze artsen en medewerkers oprecht danken voor de

sereniteit en de professionaliteit die ze uitstraalden. Ook aan al degenen die zich

spontaan ter beschikking hebben gesteld of zich aangemeld hebben, oprechte dank!

Onze medewerkers hebben in dit alles niet alleen hun grote professionaliteit nog

maar eens bewezen, maar ook hun warme ‘Jessahart’.

Het leven gaat intussen alweer verder, maar onze gedachten blijven uitgaan naar al

diegenen die dit erge leed moeten ondergaan.

Dr. Yves Breysem

Algemeen Directeur

Column

Oprechte dank!

2

Griepvaccinatie sterk aanbevolen

Kinderopvang Stekelbees

8 vragen aan onze nutritiespecialist

Jessa wint Business Mobility Award

10141618

Jessa en veelbelovend

Schermkampioen Anna Repetskaya

Mensen helpen mensen"Wegwijs tegen kanker"

Het reisverhaal van Marijke Beckers

20222632

Rugsparend werken loont4

Verhuis- coördinator8

Bodemverplegingop campus SU12

Campagne handhygiëne28

4

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Waarom is het belangrijk dat medewerkers

de modules ‘rugsparend werken’ volgen?

Enzo: “Uit onderzoek blijkt dat 60% van de

verpleegkundigen wel eens klaagt over last

aan rug of ledematen. Maar ook binnen de

andere beroepsgroepen in ons ziekenhuis

is ergonomisch denken belangrijk! Door on-

dermeer de juiste technieken toe te passen,

verminderen de klachten die medewerkers

ervaren. Je spaart je rug en beschermt je ge-

zondheid. Het resultaat is dat je je beter voelt

op korte termijn, maar ook dat je op latere

leeftijd je job nog goed kan uitoefenen. Veel

jongere medewerkers zien hier nu het nut

nog niet van in, maar toch is het uitermate

belangrijk om van jongs af aan het risico op

overbelasting zoveel mogelijk te beperken.

Preventief werken is dus de boodschap!”

Veronique: “Tijdens de modules leren mensen

bijvoorbeeld beter hun grenzen kennen en

worden ze zich meer bewust van het risico

op overbelasting. Rugsparend werken heeft

trouwens niet alleen te maken met zwaar

tillen. Ook lang in dezelfde houding werken,

geeft bijvoorbeeld risico op overbelasting.

Denk maar aan vroedvrouwen die lang aan

de couveuses staan, medewerkers die aan

een onderzoekstafel handelingen moeten

uitvoeren of administratieve medewerkers

die urenlang in dezelfde houding aan een PC

werken... Er zijn tal van voorbeelden binnen

alle beroepsgroepen in ons ziekenhuis.”

Enzo: “Tijdens de modules laten we onze me-

dewerkers ook kennis maken met allerhande

hulpmiddelen en hoe het werk hierdoor kan

worden verlicht. Ook de normen en richtlij-

nen komen aan bod. Twee verpleegkundigen

die bijvoorbeeld een zware passieve patiënt

zonder tillift van het bed in de zetel plaatsen;

dat is onaanvaardbaar. Je brengt zo niet alleen

jezelf maar ook de patiënt in gevaar. Mensen

beseffen nog altijd onvoldoende het belang

van rugsparend werken en - voor wie in het

zorgproces staat - de grote invloed ervan op

de patiënt.”

Hoe heeft dit een invloed op de patiënt?

Enzo: “Als medewerkers de juiste technieken

en richtlijnen toepassen en de patiënt de juis-

te ondersteuning geven bij het uitvoeren van

de beweging, levert dit voor de patiënt op drie

vlakken een positief effect op: zijn veiligheid,

zijn comfort en zijn mobiliteit. Dit laatste komt

doordat we medewerkers haptonomisch leren

denken en werken. We bedoelen hiermee:

werken ‘met de handen op de rug’ en dus de

patiënt zoveel mogelijk stimuleren om zelf te

et ziekenhuis startte in juni met een groot project ‘rugsparend werken’. Bedoeling van dit initiatief is de gezondheid van onze medewerkers te bevorderen en te beschermen door hun fysieke belasting te vermin-deren. Bovendien draagt het gebruik van de juiste til- en transfertechnieken bij tot een grotere patiëntveilig-heid en patiëntencomfort. Maar rugsparend werken of ergonomische maatregelen zijn toch niet nieuw binnen de verschillende campussen? Waarom is het dan nodig om hier opnieuw ruime aandacht aan te schenken? Jess sprak met Veronique Clijsters (cel ontwikkeling en op-leiding) en Enzo Olivieri (leidinggevende dienst fysische geneeskunde van de Hasseltse campussen).

Rugsparend werken loont!

H

De lesgeversDe trainingen ‘rugsparend werken’ worden gegeven door

5 medewerkers van de dienst fysische geneeskunde en

revalidatie van de beide Hasseltse campussen. Dit zijn (zie

foto vlnr.): Caroline Quetin, Sigrid Steegmans, Enzo Olivieri

(leidinggevende), Katrien Feytongs en Krista Jans. Voor de

training ‘opleiding tot ergocoach’ maakt het ziekenhuis ge-

bruik van een externe lesgeefster die gespecialiseerd is in

ergonomie.

Enzo Olivieri (leidinggevende dienst fysische geneeskunde) en Veronique Clijsters (mede- werkster cel ontwikkeling en opleiding)

5

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

bewegen. Het belang van een goede hygiëne

voor de patiënt is voor iedereen duidelijk,

maar het belang van correcte transfer- en til-

technieken voor de patiënt beseffen we vaak

nog veel te weinig.”

Heel wat medewerkers kregen al een oplei-

ding in rugsparend werken. Waarom is het

belangrijk dat zij nu opnieuw deelnemen?

Enzo: “Daar zijn meerdere redenen voor. Ik

som de belangrijkste even op:

• Voor heel wat medewerkers is het al meer-

dere jaren geleden dat zij een cursus volg-

den. Rugsparend werken vraagt een veran-

dering in je denkpatroon en het doorbreken

van jarenlange gewoontes. Daarom is het

belangrijk dat je de juiste technieken re-

gelmatig opnieuw opfrist om niet in oude

gewoontes te hervallen.

• We werken verder op de kennis die al

aanwezig is en verdiepen deze. Deze cur-

sus is dus anders dan de vorige opleidin-

gen, het is geen gewone herhaling. Er zijn

ook aparte sessies voorzien voor meer er-

varen medewerkers en voor medewerkers

die nog geen opleiding volgden.

• De opleidingen zijn sterk interactief. We

zullen telkens inspelen op vragen die van-

uit de werkvloer komen.

• Sinds de vorige sessies hebben we via het

budget ‘gezondheidspromotie’ opnieuw

een aantal nieuwe hulpmiddelen aan-

gekocht. Tijdens de modules komen deze

hulpmiddelen aan bod en kunnen mede-

werkers uittesten of ze op hun afdeling

nuttig kunnen zijn.

• Tijdens de sessies die op campus SA plaats-

vinden, kunnen mensen oefenen met de

verschillende types bedden die op de

Hasseltse campussen in gebruik zijn. Dit is

handig voor medewerkers die muteren van

de ene naar de andere campus.

Maken jullie ook modules ‘op maat’?

Veronique: “Inderdaad. Naast de aparte ses-

sies voor medewerkers met ervaring en

mensen die nog geen opleiding volgden, heb-

ben we voor bepaalde doelgroepen op maat

gewerkt. Het gaat dan om afdelingen zoals

dialyse, zorgcluster moeder en kind, medi-

sche beeldvorming, operatiekwartier, enz. Zij

oefenen bijvoorbeeld met onderzoekstafels

of ander specifiek materiaal waarmee ze op

hun dienst werken. Maar ook voor afdelingen

die de ‘algemene’ sessies volgen, spelen de

lesgevers zoals gezegd telkens in op speci-

fieke werksituaties en vragen.”

Een ergocoach op iedere (verpleeg)afdeling!

Het is de bedoeling dat iedere (verpleeg)afdeling over minimaal

één ergocoach beschikt. Is er nog geen ergocoach op jouw afde-

ling en ben je overtuigd van het belang van ergonomisch en rug-

sparend werken? Overleg dan even met je leidinggevende, schrijf

je in voor de opleiding en word ergocoach (referentiepersoon er-

gonomie) op jouw afdeling.

Het is belangrijk om van jongs af aan het risico op overbelasting zoveel mogelijk te beperken.

“

"Ook langdurig in dezelfde houding werken, geeft risico op overbelasting.

“ "

6

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Waarom is het niet voldoende om enkele

medewerkers per dienst de sessies te la-

ten volgen?

Enzo: “Als één collega aan het bed van de pa-

tiënt de technieken niet kent, kan de andere

collega ze ook niet correct uivoeren en lopen

ze allebei risico op overbelasting. Het is dus

belangrijk dat zoveel mogelijk teamleden de

rugsparende technieken kennen en kunnen

toepassen. De patiënt verwacht immers dat

de zorg helder en eenduidig is!”

Er is ook een opleiding tot ergocoach voor-

zien. Wat is een ergocoach precies?

Enzo: “Dat is een referentiepersoon ergonomie

die op de afdeling continue aandacht heeft

voor een daling van de fysieke belasting. Hij

of zij doet dit door collega’s te stimuleren, ad-

viezen te geven, acties te ondernemen, enz....

Onderzoek in Nederland heeft aangetoond

dat zorginstellingen die over ergocoaches be-

schikken, een beduidend lager ziekteverzuim

kennen dan zorginstellingen zonder.

De meerwaarde van een ergocoach op de

afdeling uit zich op meerdere vlakken. Zo is

een continue aandacht voor ergonomie een

essentiële voorwaarde om veranderingen op

dit vlak ook effectief te kunnen realiseren.

Ergocoachen krijgen ook een specifieke op-

leiding en komen een viertal keer per jaar sa-

men voor reflectie. Op die manier bouwen ze

steeds meer kennis en inzichten op het vlak

van ergonomie op. Het is sterk aangewezen

dat iedere (verpleeg)afdeling over minimaal

één ergocoach beschikt. We doen dan ook

een warme oproep aan alle afdelingen die

nog geen ergocoach hebben!”

Nieuw is het online programma ‘rugklacht-

preventie’. Wat houdt dit in?

Véronique: “Dit programma van het Sociaal

Fonds richt zich tot medewerkers met admi-

nistratieve taken, maar is ook heel interessant

voor andere doelgroepen. Denk bijvoorbeeld

maar aan hoofdverpleegkundigen die toch

ook een aantal ‘zittende’ taken hebben. Het

volledige programma online doorlopen kost

zo’n 2 uur tijd, maar je kan het op ieder ogen-

blik onderbreken en later terug inpikken waar

je gebleven was. Naast informatie over on-

der meer geschikte lichaamshouding en PC-

gebruik, bevat het programma ook een aantal

oefenvragen en voorbeelden.

Enzo: “Ik heb het programma zelf uitgetest en

kan het iedereen warm aanbevelen!”

Verzorgende functies:

• Basistraining voor medewerkers uit deze doelgroep

die nog geen training ‘rugsparend werken met pa-

tiënten’ volgden (8u)

• Opfrissing voor medewerkers die wel al een derge-

lijke training volgden (vóór 2007: 8u, na 2007: 4u)

• Specifieke opfrissing voor medewerkers die te-

werkgesteld zijn op een specifieke dienst: spoed-

gevallen, medische beeldvorming, cathlab, OK, dia-

lyse, daghospitalisatie, vervoer, cluster moeder en

kind en algemene waak).

Niet-verzorgende functies:

• Basisvorming voor medewerkers uit deze doelgroep

die nog geen training ‘rugsparend werken’ volgden.

• Opfrissing voor medewerkers die wel al een derge-

lijke training volgden

Medewerkers met overwegend administratieve

job (bureaujob)

• Mogelijkheid om een online vormingsprogramma

‘rugklachtpreventie’ te volgen.

Opleiding tot ergocoach

De modules

Meer info over de inhoud, tijdstippen en manier van inschrijven voor deze modules, vind je in de agenda (homepage)

van Jessanet onder ‘totaal overzicht planning ‘Rugsparend werken in Jessa’ (2011).

Voor iedere doelgroep in ons huis is er een apart en aangepast traject ‘rugsparend werken in het Jessa Ziekenhuis’

uitgewerkt. Een beknopt overzicht:

Begeleidingsprogramma ‘bewegen maakt je sterk’Zoals je kan lezen, biedt het ziekenhuis

een brede waaier aan opleidingsessies

‘rugsparend werken’. In het kader van

het gezondheidspromotiebeleid is er

daarnaast ook een specifiek program-

ma ‘Bewegen maakt je sterk’. Het is ui-

termate belangrijk om je te engageren

tot een opleiding ‘rugsparend werken’.

Heb je ondanks of naast deze opleiding

alsnog klachten op het vlak van spieren

en/of gewrichten, dan kan het program-

ma ‘bewegen maakt je sterk’ nuttig zijn.

Dit programma richt zich tot:

• Medewerkers die regelmatig klach-

ten vertonen van spier- en ge-

wrichtspijnen, bv. nek- en/of ruglast.

• Medewerkers die in het verleden

nek- en/of ruglast gehad hebben.

• Medewerkers die langdurig ziek/af-

wezig zijn geweest waardoor moge-

lijk spierverzwakking is opgetreden.

• Medewerkers ouder dan 45 jaar

Voor meer informatie over dit program-

ma kan je terecht bij Sonja Reckers,

stafmedewerker gezondheidspromo-

tie, tel. (011) 30 83 68 of e-mail: sonja.

reckers@jessazh.be of Enzo Olivieri,

fysische geneeskundie, tel. (011 30)96

64 of e-mail: enzo.olivieri@jessazh.be.

Je vind de info hierover ook op jessanet

> personeel > gezondheidspromotie

> programma’s > bewegen maakt je

sterk.

7

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

1 Je gezondheid en welzijn zijn een kostbaar goed!

De modules zijn zo opgebouwd dat je jezelf tegen

overbelasting leert beschermen.

2 Je leert bewuster omgaan met ergonomie en ja-

renlange ‘verkeerde’ gewoonten doorbreken.

3 Je leert je grenzen kennen en je kan beter inschat-

ten wanneer je best hulpmiddelen inschakelt.

4 Je leert nieuwe hulpmiddelen kennen en gebruiken.

5 Er wordt verder gewerkt op de technieken die je

al kent..

6 Door de juiste technieken toe te passen, draag je

bij aan de veiligheid, het comfort en de mobiliteit

van de patiënt.

7 Door als teamleden samen de juiste technieken

te gebruiken, help je elkaars gezondheid bescher-

men en krijgt de patiënt een eenduidige zorg.

8 Zowel bij verpleegkundigen als bij medewer-

kers die niet in de zorg staan (keuken, on-

derhoud, technische dienst, administratie, ...) is

rugsparend werken een belangrijke voorwaarde om

gezond je werk te kunnen blijven uitvoeren, nu en op

latere leeftijd.

9 De modules zijn heel interactief. Heb je specifieke

vragen of situaties vanuit jouw dienst? Ook daar

wordt op ingespeeld. Voor specifieke groepen zoals

spoedgevallendienst, medische beeldvorming, reva-

lidatie SU, dienst middelen enz... zijn er programma’s

‘op maat’.

redenen om een van de modules te volgen:

9Automatisch 'bloeddoserend' systeemop daghospitaal oncologie (SA)

Op het inwendig/oncologisch dagziekenhuis campus Salvator gebeurt er regel-

matig een flebotomie of aderlating zoals dat beter bekend is. Hierbij wordt bij de

patiënt een bepaald volume bloed afgenomen om een teveel aan opgestapeld

ijzer in het bloed te verminderen. “Dit gebeurt door een flebotomiezakje (eigen-

lijk een soort leeg infuuszakje) te koppelen aan een intranule die in de ader is

ingebracht,” legt Tom Thomassen, leidinggevende van het daghospitaal oncolo-

gie campus SA uit. “Door stuwing en door de zwaartekracht wordt zo het bloed

afgenomen. Eén van de risico’s bij deze procedure is echter dat er te veel bloed

kan afgenomen worden waardoor de patiënt syncopaal kan worden. We moeten

dus steeds nauwgezet opvolgen hoeveel bloed er al is afgenomen. Maar net

daar zit het pijnpunt. Op een drukke morgen kunnen er wel een 30-tal patiënten

gelijktijdig bezig zijn met hun therapie. De aandacht van de verpleegkundigen

kan daardoor niet steeds bij die ene patiënt blijven, er is veel heen en weer

geloop, klokjes worden ingesteld en nog eens ingesteld,… om toch de controle

over het afgenomen volume maar te bewaken. We waren al een tijdje op zoek

naar een oplossing voor dit probleem.”

En op een dag vind je de oplossing bij het VTI- Beringen. Erwin Theunis, leraar

elektro-mechanica en echtgenoot van Karine Verbraeken van het dagzieken-

huis, was op zoek naar een afstudeerproject voor enkele laatstejaars van het

VTI. Na een eerste overleg en een werkbezoek van de leerlingen, begonnen ze

aan de ontwikkeling van het Automatic Blooddosing System of ABS. “Dit is een

weegschaal waarop we het flebotomiezakje plaatsen bij de aderlating. Zodra

het gewenste volume bereikt is, geeft de weegschaal een geluidssignaal en

wordt de knelband automatisch losgemaakt. Hierdoor vermindert het risico om

te veel bloed af te nemen aanzienlijk en kunnen onze verpleegkundigen zich

intussen met andere taken bezighouden. Voor onze afdeling is dit de ideale

oplossing,” aldus Tom.

Met dank aan Erwin Theunis en de leerlingen van 7 industrieel onderhoud van

het VTI Beringen voor het geleverde werk!

8

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Hoe ben je in de functie van verhuiscoördi-

nator terechtgekomen?

Christa Meekers: “Vanuit communicatie

was ik eerder al betrokken bij de organi-

satie van de Jessacafés en opstartevents

van alle zorgclusters; beide initiatieven om

de integratie van diensten te bevorderen.

Ook de dienst P&O en in het bijzonder de

cel Ontwikkeling & Opleiding, besteedde al

heel wat aandacht aan integratieprojecten.

Daarnaast kregen onze diensten regelmatig

ook andere, praktische vragen die met fusie

en verhuis van afdelingen te maken hadden.

We moesten dan telkens ‘ad hoc’ oplossin-

gen zoeken. Tegelijkertijd waren de zorgma-

nagers bezig met heel wat voorbereidend

werk voor de vele verhuizen die op het pro-

gramma staan.

Om te komen tot één geïntegreerde aanpak

leek het ons zinvol om samen een project-

plan op te stellen waarin alle aspecten van

een verhuis aan bod komen. Uit eerdere fu-

sies van diensten in ons ziekenhuis bleek

dat er bij zo’n verhuis in alle drukte soms

dingen vergeten worden of te weinig aan-

dacht gaat naar de integratie van teams. Een

projectgroep van zorgmanagers, Dirk Coper-

mans (manager Onwikkeling & Opleiding)

en ik zijn dan samen alles gaan oplijsten en

gaan kijken hoe een verhuis best aangepakt

wordt. Hierbij hebben we uiteraard ook alle

ondersteunende diensten betrokken, want

zij moeten immers maximale ondersteuning

bieden bij de verhuis van een dienst. Uit

deze oplijsting bleek dat er tijdens het ver-

huistraject maar liefst 176 stappen moeten

doorlopen worden! Om ervoor te zorgen dat

diensten bij het doorlopen van dit traject

de nodige ondersteuning krijgen, is vanuit

de projectgroep de suggestie gekomen om

een coördinator aan te stellen die het geheel

zou begeleiden. De directie heeft hierop

meteen positief gereageerd en de vacature

bekendgemaakt in huis. Omdat ikzelf van in

het begin sterk betrokken ben bij het hele

gebeuren en dit domein sowieso heel wat

raakvlakken heeft met communicatie, heb ik

mijn kandidatuur gesteld. Het is de bedoe-

ling dat ik voor een gedeelte van mijn tijd

als verhuiscoördinator zal werken, voor het

overige deel blijf ik actief binnen communi-

catieprojecten.”

Het ‘verhuisprojectplan’, wat zit daar zoal in?

“Het projectplan omvat enerzijds een zeer ge-

detailleerde lijst van alle praktische aspecten

die bij een verhuis komen kijken, maar ander-

zijds ook een aantal tools om het integratie-

traject te begeleiden. Het projectplan begint

al een hele periode vóór de verhuis te lopen

omdat er dan al een aantal acties opgestart

dienen te worden.”

Ziekenhuis stelt Christa Meekers

als verhuiscoördinator aan

e komende maanden en jaren staan er in het kader van de fusie heel wat verhuizen van (verpleeg)afdelingen op het programma. Bij zo’n verhuis komt bijzonder veel kijken, niet alleen op praktisch vlak, maar ook op vlak van integratie van diensten. De afgelopen periode werd er vanuit zorg- en ondersteunende diensten al heel wat denkwerk verricht om de verhuis van diensten op een geïntegreerde en dienstoverschrijdende manier aan te pakken. Nu heeft het ziekenhuis beslist om daarnaast ook een verhuiscoördinator aan te stellen om het hele traject te begeleiden. Jess sprak met een enthousiaste Christa Meekers (projectcoördinator communicatie), die haar schouders onder deze belangrijke opdracht zal zetten.

D

9

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Hoe hebben jullie de oplijsting van alle

praktische aspecten aangepakt?

“We hebben hiervoor alle ondersteunende

diensten gecontacteerd en hen gevraagd

wat zij allemaal moeten weten en kunnen

aanbieden bij de verhuis van een dienst om

een goede ondersteuning of vlotte werking

te kunnen (blijven) garanderen. Hiervan is

per ondersteunende dienst een overzichts-

schema opgemaakt. Op dit schema zien

diensten die gaan verhuizen meteen wan-

neer ze welke informatie moeten doorgeven

aan welke dienst om de verhuis vlot te laten

verlopen. Per ondersteunende dienst is een

sleutelpersoon aangesteld die als aanspreek-

punt fungeert voor de verhuiscoördinator. Als

we het over ondersteunende diensten heb-

ben, gaat het bijvoorbeeld om P&O, finan-

ciële diensten, alle administratieve diensten,

ICT, de dienst bedrijfsvoering met onder meer

de aankoopdienst, de dienst middelen met

technische dienst, voeding en schoonmaak,

de dienst communicatie, maar ook bv. de om-

budsdienst die tips kan geven vanuit klach-

ten die zij ontvangen, enz. Ook de apotheek,

centrale sterilisatie en het laboratorium wer-

den betrokken omdat zij de zorgclusters bin-

nen het zorgproces ondersteunen.”

Je sprak ook over begeleiding op het vlak

van integratie van diensten. Wat houdt dit

in?

“Met deze integratie is vooral de cel Ontwik-

keling & Opleiding bezig. Zij staan in voor

het begeleiden van de teams en de leiding-

gevenden in hun veranderingsproces. Dit al-

les gebeurt in nauw overleg met mezelf als

verhuiscoördinator, de medisch managers,

de zorgmanagers en de communicatiedienst.

We willen hiervoor op drie niveaus werken:

teamniveau, niveau van de leidinggevende

en individueel niveau. Op teamniveau gaat

het dan om tools zoals workshops of ‘gluren

bij de buren’. Het doel hiervan is elkaar be-

ter te leren kennen maar ook zicht te krijgen

op groepsdynamiek en de fases die zich bij

groepsvorming voordoen. Het is bijvoorbeeld

voor medewerkers zinvol om te weten dat er

zich bij de vorming van een groep ook een

fase voordoet waarin het binnen de groep

wringt, en dat ook zij deze fase zullen door-

maken. Verder wordt op teamniveau gewerkt

rond de waarden van de afdeling, hoe met

elkaar omgaan, enz. Op niveau van de lei-

dinggevende gaat het onder meer om ver-

anderingsmanagement. Leidinggevenden

krijgen bijvoorbeeld een ‘changebuddy’. Dat

is iemand die al een fusie of verhuis mee-

maakte en dus op dit vlak ervaringsdeskun-

dige is. Op indivueel niveau willen we vooral

betrokkenheid creëren bij de veranderingen

die er staan te gebeuren. Een goede infor-

matiedoorstroming is dan van essentieel be-

lang. Een regelmatig verschijnende nieuws-

brief met daarin alle up-to-date informatie is

hiervoor bijvoorbeeld een goede tool. Er zijn

al enkele diensten die hier gebruik van ma-

ken. Uit fusies van vorige diensten blijkt dat

een dergelijke nieuwsbrief best al opgestart

wordt vóór de verhuis zodat medewerkers

snel alle informatie krijgen die met de fusie

van hun dienst te maken heeft. Zo neem je

onzekerheid en onrust weg.”

Wat is jouw rol als verhuiscoördinator in

dit hele gebeuren?

“Als verhuiscoördinator zal ik diensten onder-

steunen en begeleiden in het hele traject dat

ze bij een verhuis zullen afleggen. Concreet

betekent dit onder meer dat ik een eerste

aanspreekpunt ben voor verantwoordelijken

van diensten die niet precies weten waar-

voor ze bij wie moeten zijn.

Daarnaast ben ik lid van een kerngroep van

directie, zorg- en medisch manager, leiding-

gevenden en medische diensthoofden die bij

elke verhuis opgericht zal worden en vorm ik

de brug tussen deze kerngroep en alle onder-

steunende diensten. Het is niet de bedoeling

dat ik als verhuiscoördinator op praktisch vlak

alle dingen zelf ga regelen, maar wel dat ik

erop toezie dat alle punten geregeld zijn. En

voor de punten die bij vele verhuizen terug

komen, wil ik een efficiënt, gestandaardiseerd

systeem op poten zetten zodat de diensten

niet telkens zelf ‘het warm water moeten uit-

vinden’. Uiteraard blijft het daarbij uitermate

belangrijk dat ieder zijn eigen verantwoorde-

lijkheid in het verhuistraject opneemt.

Een andere belangrijke taak van de ver-

huiscoördinator is erover te waken dat dien-

sten niet alleen aandacht besteden aan de

praktische aspecten van de verhuis, maar

dat er zeker ook voldoende aandacht gaat

naar het doorlopen van een integratietraject

en de betrokkenheid van alle medewerkers.

Suggesties van medewerkers kunnen bij-

voorbeeld altijd via hun leidinggevende over-

gebracht worden. Verder zal ik per verhuis

ook een realistische timing mee helpen be-

waken. En, last but not least, heb ik als ver-

huiscoördinator voor eventuele knelpunten

een signaalfunctie naar de directie toe. Het

voordeel is natuurlijk dat je als verhuiscoördi-

nator bij iedere verhuis bijkomende expertise

kan opbouwen, terwijl die kennis en ervaring

anders telkens verloren zou gaan.”

Hoe ga je als verhuiscoördinator praktisch

te werk bij de verhuis van een dienst?

“Een bepaalde tijd vóór de verhuis roep ik de

kerngroep samen voor een startvergadering.

Zoals ik al zei, zetelen hierin de leidingge-

vende, het medisch diensthoofd, de zorgma-

nager, de medisch manager en eventueel een

directielid. Tijdens de startvergadering over-

lopen we het volledige projectplan. Daarbij

worden afspraken gemaakt wie wat doet en

tegen wanneer. Voor de actiepunten waarin

een ondersteunende dienst betrokken is, no-

dig ik telkens de betrokken sleutelpersoon

van die ondersteunende dienst uit. Zo komen

mogelijke knelpunten meteen aan het licht

en kunnen onmiddellijk concrete afspraken

gemaakt worden.”

Al enig idee wat je eerst gaat aanpakken in

je nieuwe functie?

“In het najaar staan er heel wat verhuizen op

het programma. In totaal zijn hierbij 12 dien-

sten betrokken. Het kan dan gaan om een

volledige dienst die naar een nieuwe locatie

of campus verhuist, twee diensten die op één

campus samenkomen, de samenstelling van

specialismen op een afdeling die verandert,

enz. De betrokken zorgmanagers hebben

voor deze verhuizen al een stappenplan uit-

gezet. Mijn eerste werk is nu zicht te krijgen

op de stand van zaken: wat is er al gebeurd

en wat moet nog gebeuren? Waar zitten de

grote noden? Leidt de werking van afdeling x

tot bijkomende actiepunten bij een verhuis?

Maar ook: hebben jullie al gedacht aan...? In

eerste instantie wordt het dus even aftasten,

maar ik vermoed dat dit aftasten heel snel zal

moeten gebeuren. Ik krijg nu immers al aller-

hande concrete vragen. Werk aan de winkel,

dus! (lacht).”

10

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Gevaar!Griep wordt meestal beschouwd als een vrij

onschuldige ziekte. En toch is dat niet altijd

het geval. Zeker niet in een ziekenhuisomge-

ving waar heel wat risicopatiënten verblijven

zoals diabetici, hart- en longpatiënten, patiën-

ten met nierproblemen of een verlaagde im-

muniteit, enz. De kans dat zij een bijkomende

longontsteking of een hartfalen oplopen is ze-

ker reëel. Maar ook voor zwangere vrouwen of

50-plussers kan griep gevaarlijk zijn.

Maar waarom zou je als jonge, gezonde mede-

werker kiezen voor griepvaccinatie? Vergis je

niet, ook bij gezonde mensen wordt griep re-

gelmatig verergerd door een longontsteking,

soms met dodelijke afloop. En zelfs bij een

‘gewone’ griep kan je meerdere weken ern-

stig ziek zijn met hoge koorts, vermoeidheid,

hoofd- , spier- en gewrichtspijnen, een pijnlij-

ke keel, …. Ook als jonge, gezonde medewerker

ben je dus sterk gebaat bij een griep-inenting.

Veiligheid patiënt primeertIn organisaties waar veel mensen met elkaar

in contact komen, kan het virus zich snel ver-

spreiden. Zeker als arts of medewerker die

met patiënten in aanraking komt, kan je het

virus makkelijk doorgeven aan patiënten. Om-

dat patiënten vaak al wat verzwakt zijn of

tot de risicogroep behoren, kan dit voor hen

een serieus gevaar opleveren. Net daarom

raden organisaties zoals de Hoge Gezond-

heidsraad en de Wereld Gezondheidsorgani-

satie zeer sterk aan dat gezondheidswerkers

zich tegen griep laten vaccineren. In die zin

dragen gezondheidswerkers een belangrijke

verantwoordelijkheid ten opzichte van hun

patiënten. Het is misschien een aspect van

patiëntveiligheid waar we niet onmiddellijk bij

stilstaan, maar daarom niet minder belangrijk.

Iedereen gebaat bij vaccinatieHoe zit het met ziekenhuismedewerkers die

niet in aanraking komen met patiënten? Ook zij

halen best een vaccin omdat de ernst van het

griepseizoen nooit te voorspellen is. Vaccinatie

van ziekenhuismedewerkers is immers een ef-

ficiënte manier om verspreiding van griep in het

ziekenhuis zoveel mogelijk tegen te gaan. De

vaccinatie levert trouwens ook voor jezelf en je

collega’s heel wat voordelen op! (zie p 11).

Jaarlijkse vaccinatie Is het nodig om je ieder jaar opnieuw te laten

vaccineren? Zeker wel!. De bescherming te-

gen griep werkt 6 maanden te rekenen vanaf

2 weken na de toediening van het vaccin. De

inenting van vorig jaar beschermt je nu dus

niet meer. Bovendien wordt het vaccin ieder

jaar aangepast aan de stammen die in de we-

reld voorkomen. Denk maar aan de Mexicaan-

se griep enkele winters geleden. Ook tegen

een dergelijke stam ben je met het nieuwe

vaccin beschermd.

Griepvaccinatie sterk aanbevolen!

aar jaarlijkse gewoonte biedt het ziekenhuis ook dit jaar een gratis griepvaccinatie aan al onze artsen en mede-werkers aan. Dit initiatief kadert perfect binnen het gezondheidspromotiebeleid voor eigen medewerkers, maar is daarnaast ook een belangrijk element binnen het patiëntveiligheidsbeleid. Griepvaccinatie levert immers belangrijke voordelen op voor onze patiënten, maar ook voor jezelf en je collega's. Het initiatief wordt dan ook sterk ondersteund door onze arbeidsartsen dr. Vanoeteren, en dr. Reulens. Ook de directie hecht veel belang aan de griepvaccinatie. Op basis van de informatie die we eerder kregen van medisch directeur Frank Weekers, griepcoördinator dr. Koen Magerman en voorzitter van het comité zie-kenhuishygiëne dr. Luc Waumans, zetten we alle informatie over de griepvaccinatie nog eens op een rijtje.

N

11

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Griepvaccinatie is veilig Het griepvaccin is een heel veilig vaccin, ook

voor zwangere vrouwen. Uiteraard kan er, zo-

als bij elk vaccin, de eerste dagen een lichte

reactie optreden. Het gaat dan bijvoorbeeld

om wat roodheid en een lichte zwelling rond

de injectieplaats. Heel soms komt ook lichte

koorts voor. De inenting tijdens de ’pandemi-

sche fase van de Mexicaanse griep’ enkele

winters geleden gaf wel bij heel wat mensen

een pijnlijke arm en grieperig gevoel, maar

dat was een uitzonderlijke situatie omdat het

vaccin een extra immuunstimulerende stof

bevatte. Alleen bij medewerkers die toevallig

een acute infectie met koorts hebben, wordt

de vaccinatie tijdelijk uitgesteld. Het vaccin

mag dus aan iedereen worden toegediend,

behalve aan personen die een allergie voor

kippeneiwitten hebben of die voorheen al

eens allergisch op het griepvaccin reageer-

den. Héél uitzonderlijk komt er een ernstige

allergische reactie voor kort na het toedienen

van het vaccin. Daarom geldt voor elk vaccin

de aanbeveling om te vaccineren in omstan-

digheden die een snelle medische bijstand

toelaten of in de nabijheid van een arts. Dat is

bij de griepvaccinaties in het Jessa Ziekenhuis

sowieso het geval.

5 redenen om je te laten

vaccineren

1Denk aan de veiligheid van de patiënt! Voor onze

(risico)patiënten kan griep

gevaarlijke complicaties op-

leveren, soms zelfs met de dood tot

gevolg. Help onze patiënten daarom

beschermen.

2Ook als gezonde mede-

werker kan je ernstig ziek

worden van griep. Dit kan

meerdere weken duren.

Echt geen pretje!

3Veel griepzieke collega’s op

de dienst? Help! De werk-druk en stress bij de ge-zonde collega's – en dus

ook de kans op ziekte!- verhoogt.

4Help griepepidemieën voorkomen en/of blok-keren door deel te nemen

aan een massale griepvac-cinatie.

5Heel wat mensen laten zich

jaarlijks bij hun huisarts

vaccineren tegen griep. Als

arts of medewerker van

het Jessa Ziekenhuis krijg je de vac-

cinatie volledig gratis en dit tijdens

je werkuren. Maak zeker gebruik van

dit aanbod!

Iedereen is uiteraard vrij om zich al

dan niet te laten vaccineren, maar

als arts of medewerker in een zie-

kenhuis is een griepvaccinatie echt

wel sterk aan te raden. Voorkomen

is in dit geval duidelijk beter dan ge-

nezen.

Sonja Reckers, stafmedewerker gezondheidspromotie van de dienst

personeel & organisatie, zal in de komende weken alle leidinggeven-

den per mail inlichten over de manier waarop je kan inschrijven voor de

griepvaccinatie. Medewerkers kunnen zich inschrijven via hun leidingge-

vende, artsen kunnen zich inschrijven via het secretariaat van de medi-

sche directie: Petra Bervoets (tel. 011 30 90 10, e-mail: petra.bervoets@

jessazh.be) of Jacqueline Creyns (tel. 011 28 96 20, e-mail: jacqueline.

creyns@jessazh.be).

Ook medewerkers of artsen die niet op de loonlijst van het ziekenhuis

staan, maar die in het ziekenhuis patiëntencontacten hebben (ASO, arts-

stagiairs, vrijwilligers en medewerkers van artsen) kunnen zich inschrij-

ven voor een gratis griepvaccin.

Voor inlichtingen over de praktische organisatie van de vaccinatie kan je

terecht bij Sonja, tel. 011 – 30 83 68 of e-mail sonja.reckers@jessazh.be.

Praktische informatie

12

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Bodemverpleging is een term die we hier

niet kennen. Kan je eens uitleggen wat

dit is?

Maarten: “In België is ‘bodenpflegen’ inder-

daad nauwelijks gekend, maar in Zwitserland

wordt het regelmatig toegepast. Zoals de

term al zegt, ligt de patiënt niet in een klas-

siek bed maar op een matras op de grond. De

verpleegkundige handelingen die normaal

aan bed toegediend worden, gebeuren dus

ook op de grond. Deze vorm van verpleging is

uitermate geschikt voor een zeer specifieke

doelgroep van patiënten. Het gaat dan om

verwarde patiënten, die sterk nood hebben

aan een veilig cocon en die gedesoriënteerd

zijn zowel in de ruimte als naar hun eigen li-

chaam toe. Voorwaarde is wel dat de patiënt

voldoende mobiel is.”

Wat was de aanleiding om bij één van jullie

revalidanten bodemverpleging toe te pas-

sen?

Ann: “Het gaat om een voormalig comapa-

tiënte, slachtoffer van een zwaar verkeers-

ongeval, die al een hele tijd op onze afdeling

verblijft. Omdat zij sterk verward was, zoch-

ten we naar een geschikt middel om haar

’s nachts te fixeren. Inge (dit is een fictieve

naam) sliep bijvoorbeeld al in een slaapzak

maar probeerde zich daar steeds uit te wur-

men en was heel onrustig. Toch vonden we

driepuntsfixatie aan buik, arm en been geen

optie omdat je de revalidant zo volledig haar

vrijheid ontneemt, agressie en onrust in de

hand werkt en verdere vooruitgang verhin-

dert. We zaten dus echt met een probleem en

hebben dat tijdens het multidisciplinair over-

leg ook aangekaart.”

En toen kwam Maarten met het idee van

bodemverpleging?

Maarten: “Inderdaad. Door de revalidant op de

grond te installeren, maak je de situatie met-

een een heel stuk veiliger. Bovendien wist ik

vanuit de tijd dat ik in Zwitserland heb ge-

werkt dat 'bodenpflegen' bij dit soort patiën-

ten voor een betere structuur en een rustiger

gevoel zorgt.”

Hoe waren de eerste reacties op Maartens

voorstel?

Ann (lacht): “Wie Maarten kent, weet dat hij

dergelijke ideeën met veel enthousiasme

lanceert. Maar het team had meteen iets

van: “No way!”. Bodemverpleging leek im-

mers volledig af te wijken van de manier

van werken die wij kennen. Het was dus aan

mij om Maarten wat af te remmen. Maar het

idee lag op tafel en er zat toch wel iets in.

Maarten heeft me dan heel wat informatie

bezorgd die ik grondig heb doorgenomen.

En toen was de bal toch aan het rollen. Al

kwam er nog heel wat denk- en voorberei-

dingswerk aan te pas vooraleer we effectief

gestart zijn.”

Wat kwam er zoal kijken bij die voorberei-

dingen?

Ann: “Met het verpleegkundig team hebben

we gedurende 3 weken dagelijks de technie-

ken met elkaar geoefend. Dit gebeurde op een

mat en een matras die we in de verpleegpost

hadden gelegd.”

Campus SU past met succes ‘bodemverpleging’ toe

e verpleegkundigen van Reva3 campus SU maakten kortgeleden kennis met een volledig nieuwe manier van wer-ken, nl. ‘bodemverpleging’. De suggestie om deze vorm van verpleging bij een bepaalde revalidant toe te passen, kwam van kinesist Maarten Bossuyt. Hij leerde bodemverpleging een aantal jaren geleden in Zwitserland kennen. In eerste instantie stuitte de suggestie van Maarten op een storm van protest. Bodemverpleging wijkt immers op heel wat vlakken af van onze gebruikelijke werkwijze. Maar openminded en flexibel als onze collega’s van Reva3 zijn, zetten zij toch hun schouders onder dit nieuwe project. En met succes! Jess sprak met Maarten Bossuyt en Ann Ector.

D

Campus SU past met succes ‘bodemverpleging’ toe

13

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Maarten: “Ikzelf oefende intussen al met Inge

om de standaardtechnieken op haar en haar

mogelijkheden af te stemmen.”

Ann: “Uiteraard hebben we alles eerst met

de familie van Inge besproken. En dan had je

natuurlijk nog de praktische en technische as-

pecten die we moesten bekijken: ergonomie,

veiligheid, ziekenhuishygiëne, inrichting van

de kamer, het onderhoud ervan, ... Daarvoor

zijn we telkens met de betrokken verantwoor-

delijken in overleg gegaan om alles in goede

banen te leiden.”

Ik hoorde dat de technische dienst hiervoor

specifiek materiaal ontwikkeld heeft?

Maarten: “Dat klopt. Zij hebben een mat ont-

worpen waarin een aantal sensoren verwerkt

zijn. Zodra de revalidant van de matras rolt,

treden de sensoren in werking en wordt de

verpleegkundige verwittigd. Op die manier is

de veiligheid van de revalidant steeds gega-

randeerd.”

Ann: “In eerste instantie hadden we er niet

aan gedacht dat de sensoren natuurlijk ook

alarm gaven als we zelf op de mat stapten

om Inge te verzorgen. De technische dienst

heeft dan een schakelaar voorzien zodat we

de sensoren tijdens de verzorging konden

uitschakelen. Verder werd de kamer ook leeg-

gehaald en werden radiatoren of andere vaste

obstakels volledig afgeschermd met schuim-

rubber zodat Inge zich nergens aan kon ver-

wonden. En toen was alles klaar om effectief

te starten.”

Had de bodemverpleging het gewenste

effect?

Ann: “Zeker en vast! We merkten meteen de

eerste dag al dat Inge veel rustiger was nu er

geen fixatie meer nodig was. Ze nam gaan-

deweg ook meer in zich op en was minder

verward. En als je ’s avonds even bij haar ging

checken, lag ze knus en comfortabel in een

hoekje genesteld. ”

Maarten: “Bij bodemverpleging moet alles

heel gestructureerd verlopen en zijn de ver-

plegingsmomenten ook ‘oefenmomenten’

voor de revalidant. Die dagelijkse extra oe-

fening, naast de gewone therapie, werpt na-

tuurlijk vruchten af. Zo gingen de transfers na

een tijdje bijvoorbeeld gemakkelijker en met

minder hulpmiddelen. De verpleegkundigen

merkten gaandeweg ook dat ze met een heel

rustige stap-voor-stap aanpak en een goede

verbale coaching Inge steeds meer hande-

lingen zelf konden laten uitvoeren. Petje af

trouwens voor de grote inzet die de verpleeg-

kundigen toonden!”

Krijgt Inge nu nog steeds bodemverpleging?

Maarten: “Neen, de bedoeling is uiteraard

haar voor te bereiden op een leven na de re-

validatiecampus. Het is dus belangrijk over te

schakelen naar een situatie die vergelijkbaar

is met die in een verzorgingshuis. Het is ook

niet de bedoeling dat we bodemverpleging

regelmatig gaan gebruiken. Ik schat dat we op

jaarbasis hooguit een 4-tal revalidanten zul-

len hebben die bij deze vorm van verpleging

sterk gebaat zullen zijn. Het positieve is dat

we intussen, naast de juiste technieken, ook

over het nodige materiaal beschikken.”

Ann, hoe hebben jij en je team de bodem-

verpleging ervaren?

Ann: “Bodemverpleging is zeer arbeidsinten-

sief en zwaarder dan verpleging aan bed. Je

bent steeds met je knieën op de grond bezig

en je eigen fysieke conditie moet dus goed

zijn. Verder is het heel belangrijk om vol-

doende aandacht te hebben voor rugsparende

technieken want de belasting voor rug en nek

is groter. Er is ook een nauwer fysiek contact

met de patiënt, wat niet zo evident was voor

alle teamleden. Zelf werkte ik altijd blootvoets

op de mat als ik Inge ging verzorgen, maar dat

heeft me wel twee keer een voetenbad opge-

leverd omdat het kraantje van de sondevoe-

ding vocht verloor (lacht). Sommige collega’s

hielden de schoenen aan omdat ze zich anders

niet comfortabel voelden. De bodemverple-

ging vroeg van alle teamleden dus echt wel

een aanpassing en extra inspanning op diver-

se vlakken. Maar toch waren de reacties bin-

nen het team overwegend positief. We hebben

intussen gemerkt dat bodemverpleging volle-

dig past binnen ons revalidatiedenken. Boven-

dien geeft het enorm veel voldoening om als

verpleegkundige op de kamer actief mee te

kunnen werken aan de revalidatie. We konden

ook altijd op Maarten rekenen voor coaching.

En als je dan ziet welk effect de behandeling

heeft, dan loont het zeker de moeite!”

Tijdens de periode van bodemverpleging konden de teamleden van Reva3 hun

positieve en negatieve ervaringen met deze nieuwe werkwijze op een overzichts-

blad noteren. Enkele reacties.

Positieve elementen

• In het begin was het wat zoeken hoe je het moest aanpakken maar dat ging na

verloop van tijd beter. Je merkte vooruitgang bij Inge. Tegen het einde wist ze al

wat ze moest doen.

• Iets nieuws moet je uitproberen. Het heeft zijn vruchten afgeworpen.

• Inge was rustig ’s nachts.

• Naargelang Inge kon of wou, hebben we andere technieken toegepast. We wa-

ren verplicht om innovatief te zijn.

• Het gaf mij een knus gevoel op de kamer.

Aandachtspunten

• Minder rugvriendelijke techniek, zeker voor oudere werknemers en indien de

revalidant niet wou meewerken.

• Betere afspraken tussen ergo en verpleging omtrent transfers of hoe WAS-ADL

• Oplossing zoeken naar ochtendzorg toe.

Enkele reacties

14

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Kinderopvang voor tweede jaar op rij succes

a een meer dan geslaagde start vorig jaar, konden medewerkers van het Jessa Ziekenhuis hun kinderen tijdens de zomermaanden opnieuw toevertrouwen aan de goede zorgen van vzw Stekelbees. Het initiatief zag in de zomer van 2010 het levenslicht, nadat uit het medewerkerstevredenheidson-derzoek gebleken was dat er nood was aan bijkomende vakan-tieopvang met flexibele in- en uitschrijfmodaliteiten en lange openingsuren. Het project liep ook dit jaar samen met de provin-cie Limburg en Carglass.

N

15

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Flexibele opvang voor kids van 2,5 tot 14 jaarDe Kids konden deze zomer terecht in de va-

kantieopvang tussen 6 juli en 26 augustus,

telkens van 6u30 tot 18u30. Lange dagen,

maar ook heel flexibele uren. Bij onverwachte

wijzigingen in hun shift konden verpleeg-

kundigen dan ook perfect de dag ervoor nog

verwittigen of hun kleine spruit al dan niet

zou komen. Een feit dat hier in huis echt wel

als een grote luxe ervaren werd. Net zoals

de mogelijkheid om kinderen tussen 12 en

14 jaar aan de kinderopvang te laten deel-

nemen trouwens. Op de meeste plaatsen is

kinderopvang immers beperkt tot 12 jaar.

Bij vzw Stekelbees stonden de deuren open

voor kinderen van 2,5 jaar tot 14 jaar. Dit jaar

vonden dagelijks gemiddeld 20 kinderen van

personeelsleden hun weg naar de kinderop-

vang. Vorig jaar waren dat er gemiddeld 13.

Een mooie stijging dus!

Originele en toffe activiteitenIn de lokalen van de buitenschoolse kinder-

opvang ’t Ravotje in Rapertingen toverden

de monitoren van Stekelbees iedere dag ori-

ginele en toffe activiteiten voor de kinderen

uit hun hoed. En het ontbrak hen ook deze

zomer niet aan inspiratie om ervoor te zorgen

dat alle kids zich op elk moment van de week

thuis konden voelen in de opvang en ’s avonds

met de leukste verhalen konden thuiskomen.

Voor bijkomende informatie over de kinderop-

van van vzw Stekelbees kan je steeds terecht

bij Eef Eerdekens, medewerker P&O.

16

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

1 Wat doet een nutritiespecialist?

Bette: “Het is mijn taak om alle activi-

teiten en initiatieven rond voeding en

ondervoeding ziekenhuisbreed te coördineren

en op te volgen. Het voorkomen, oplossen of

verminderen van aan voeding gerelateerde

klachten en het geven van de juiste voedings-

adviezen, staan daarbij centraal.”

2 Hoe pak je dit aan?

“Behalve de algemene coördinatie van

het klinisch voedingsteam en het de-

len van kennis rond gezonde voeding en on-

dervoeding, ben ik voor artsen en verpleeg-

kundigen het algemeen aanspreekpunt voor

vragen rond (klinische) voeding, voedingsthe-

rapie, technieken bij voedingsproblemen en

zo meer. En dit steeds in nauwe samenspraak

met de diëtisten en de collega’s van het voe-

dingsteam.”

3 Waarom is ondervoeding een cen-

traal thema?

“Liefst 30 procent van de patiënten

die in een ziekenhuis worden opgenomen, is

ondervoed. Dat percentage kan oplopen tot

60 procent tijdens hun verblijf. Ondervoe-

ding kan bij iedereen optreden. Belangrijk is

dus het besef dat je ondervoeding niet altijd

onmiddellijk kan zien. Soms heeft een patiënt

vage klachten die door de arts of verpleeg-

kundige niet meteen in verband worden ge-

bracht met een slechte voedingstoestand.

Het opsporen en signaleren van het risico op

ondervoeding is dus essentieel.”

4 Hoe kan je ondervoeding tijdig op-

sporen?

“Om voedingsproblemen zoals onder-

voeding in ons ziekenhuis in kaart te bren-

gen en te behandelen, wordt op een aantal

afdelingen een screening georganiseerd.

Momenteel worden op twee pilootafdelin-

gen de patiënten gescreend en opgevolgd.

De dienst pneumologie (C1) op Campus Vir-

ga Jesse en de dienst gastro-enterologie/di-

gestieve oncologie (D2) op Campus Salvator.

In het kader van een project van de Federale

Overheid wordt er ook op alle geriatrische

afdelingen en op afdeling neurologie/uro-

logie (CD) en afdeling orthopedie (C3) van

campus Salvator reeds gescreend op onder-

voeding.”

5 Hoe verloopt de screening?

“De screening bestaat o.m. uit een

aantal gerichte vragen die de ver-

pleegkundige en de diëtiste aan de patiënt

stellen. Die gaan o.m. over gewichtsverlies,

eetlust, voedingsbehoefte,... Ikzelf volg de

screenings op en zorg voor de feedback naar

de afdelingen toe. Na de zomer willen we de

screening verder uitbreiden en afdeling per

afdeling bekijken welke patiënten extra aan-

dacht nodig hebben en een plan opstellen

voor het behandelen of voorkomen van voe-

dingsproblemen.”

8 vragen aan onze nutritiespecialistBette Gers, gebeten door voeding

inds begin dit jaar is Bette Gers aangesteld als nutritiespecialist voor alle campussen van het Jessa Ziekenhuis. Niet alleen Bette is nieuw, ook haar functie is dat. Hoog tijd dus voor een kennismaking!

S

17

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

6 Je coördineert ook het klinisch voe-

dingsteam. Wat is de rol van dit

team?

“In het klinisch voedingsteam zetelen art-

sen, hoofdverpleegkundigen, de apotheek,

de voedingsdienst, diëtisten en logopedisten

van verschillende afdelingen en campussen.

We nemen er beslissingen rond nutritie in

het algemeen, voedingstechnieken, klinische

voeding en de bijhorende protocols. Zo willen

we bijvoorbeeld ook richtlijnen ontwikkelen

en updaten rond enterale en parenterale voe-

ding en bijvoedingen. De voedingstoestand

van de patiënt verbeteren, daar draait het uit-

eindelijk allemaal om.”

7 Kan je eens een concreet verbeter-

voorbeeld geven?

“In de praktijk wordt er vaak nog te

snel gekozen voor parenterale voeding waar

sondevoeding de voorkeur geniet. TPN legt

het maagdarmstelsel volledig stil, waardoor

het nadien moeilijker is weer normaal te eten.

Bovendien is er meer risico op infectie wan-

neer je een ader moet aanprikken. Bij velen

heerst ook nog een verkeerd beeld van een

sonde. We werken al een tijd met microson-

des, heel dunne buisjes die niet te vergelijken

zijn met een sonde vroeger. Ook hier willen

we met het team de deskundigheid in het

ziekenhuis vergroten. Niet alleen op het vlak

van technieken, maar ook wat betreft nieuwe

ontwikkelingen, materialen, verzorging, on-

derhoud en zo meer.”

8 Hoe ben je nutritiespecialist gewor-

den?

In 2007 ben ik afgestudeerd als dië-

tiste. Daarna heb ik vooral in de thuiszorg ge-

werkt, waar ik regelmatig te maken kreeg met

ondervoeding. Vier jaar geleden heb ik hier

een tijdje een diëtiste op de diabetesraadple-

ging vervangen die met zwangerschapsverlof

was. Dat beviel me zo goed dat ik sindsdien

altijd de Jessa-vacatures in de gaten gehou-

den heb. Toen eind vorig jaar de functie van

nutritiespecialist vrij kwam, heb ik meteen

gesolliciteerd. Het is een nieuwe functie, dus

het is nog een beetje zoeken naar de juiste

invulling, maar dat maakt de uitdaging alleen

maar groter.”

Soms heeft een patiënt vage klachten die niet meteen in verband worden gebracht met een slechte voedingstoestand.

“"

De voedingstoestand van de patiënt verbeteren, daar draait het allemaal om.“ "

Bij velen heerst nog een verkeerd beeld van een sonde.

“"

“Kwalitatieve zorg kan niet zonder aandacht voor goede voeding en voedings-

therapie. Gezond eten levert immers een belangrijke bijdrage aan het genezings-

proces van patiënten. Om de kennis en de praktijk hierover ziekenhuisbreed te

versterken, willen we evolueren naar een klinisch voedingsteam dat van voeding

een speerpunt maakt. De nutritiespecialist speelt hierin een sleutelrol. Het tijdig

opsporen van voedingsproblemen, nieuwe kennis binnenbrengen, artsen en ver-

pleegkundigen adviseren, oplossingen aandragen om de voedingstoestand van

patiënten te verbeteren en mee beleid maken rond voeding en voedingstherapie,

daar ligt de grootste meerwaarde. Niet alleen het ziekenhuis plukt hier de vruch-

ten van, maar zeker en vast ook de patiënt.”

Zorgmanager Lieve Haumont over de plus van een nutritiespecialist:

Vragen of problemen rond voeding?

Bel Bette Gers op (011 28) 94 73 (campus SA)

of (011 30) 85 32 (campus VJ).

Bette bellen

18

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Wat is de Business Mobility Award?

Anja: “De Vlaamse Stichting Verkeerskunde

(VSV) beloont met deze onderscheiding pu-

blieke en private ondernemingen die zich

inzetten voor duurzame mobiliteit, en dan

vooral op het vlak van het woon-werkverkeer.

Binnen de categorie publieke ondernemin-

gen trok ons ziekenhuis aan het langste eind.

Naast een glazen oorkonde levert deze prijs

ons 10 omnipassen van De Lijn op ter waarde

van 220 euro per stuk en een NMBS-bedrijfs-

netkaart met een waarde van 2500 euro.” (zie

kadertje, nvdr).

Waarom kwam ons ziekenhuis als laureaat

uit de bus?

“Al vóór de fusie waren beide ziekenhuizen ac-

tief om een pendelfondsdossier in te dienen.

Dit resulteerde onder meer in bedrijfsfiet-

sen, pendelfietsen, gratis trein- en busabon-

nementen, fietsenstallingen en aangepast

sanitair. Campus VJ stond anderhalf jaar ge-

leden al vermeld als mogelijke laureaat van

de Business Mobility Award, maar greep toen

net naast de prijs. Dat we nu alsnog bekroond

zijn, heeft vooral te maken met het feit dat we

streven naar duurzame mobiliteit op alle vlak-

ken, en vooral ook met de behaalde resultaten

van carpooling. Ondanks wisselende diensten

bewijzen liefst 70 van onze medewerkers dat

carpoolen in de zorgsector mogelijk is. Ook

de jaarlijkse mobiliteitsdagen, het feit dat we

nieuwe medewerkers tijdens onthaaldagen

onmiddellijk vertrouwd maken met de mobi-

liteitsfilosofie, en het inzetten van de gratis

pendelbus voor bezoekers en medewerkers

werden door Vlaams Minister Hilde Crevits

tijdens de prijsuitreiking lovend aangehaald.

Dit totaalpakket is niet vanzelfsprekend in

een organisatie waar ploegenwerk de norm

Jessa Ziekenhuis en Mobistar winnen

Business Mobility Award 2011 owel het Jessa Ziekenhuis als Mobistar zijn in juni bekroond met de Business Mobility Award (BMA) 2011. Jess vroeg Anja Scheelen waaraan wij deze eer te danken hebben. Als vervoercoördinator staat zij in voor de (verdere) uitbouw van het duurzaamheidsbeleid op de drie campussen van ons ziekenhuis.

Z

Naast een glazen oorkonde heeft ons ziekenhuis 10 omnipassen van De Lijn ontvangen ter waarde van 220 euro per

stuk en een NMBS-bedrijfsnetkaart met een waarde van 2500 euro.

Hoe gebruiken?Met de NMBS-bedrijfsnetkaart kunnen medewerkers en artsen van het Jessa Ziekenhuis 1 jaar gratis reizen. Het

is dus aangewezen om deze kaart te gebruiken voor alle bijscholingen of andere dienstuitstappen waarbij er zoveel

mogelijk medewerkers gebruik van kunnen maken. De medewerkers moeten zich steeds identificeren met hun perso-

neelsbadge. Deze kaart kan tot 30 juni 2012 de go-pass vervangen. De kaart is beschikbaar bij Miranda Willems, dienst

O&O, tel. (011 30) 90 32. Wie de kaart nodig heeft, reserveert ze best enkele dagen op voorhand.

De 10 omnipassen die het ziekenhuis gewonnen heeft, hebben elk een waarde van 220 euro per stuk. Eigenaars van

een dergelijke pas kunnen gedurende een jaar gratis pendelen en reizen met De Lijn. Na overleg met de dienst P&O is

besloten dat de eerste 10 jaarabonnementen die binnenkort vervallen, zullen vervangen worden door dit gratis abon-

nement. De Lijn zal de passen persoonlijk opsturen naar deze 10 medewerkers.

Mooi prijzenpakketje

Revalidante organiseert DVD-namiddag op campus SU

n het kader van een re-integratieopdracht organiseerde revali-dante Elke van campus SU op 8 juni 2011 een DVD-namiddag voor andere geïnteresseerde revalidanten op campus SU. Collega Jacqueline Top van de sociale dienst campus SU schetst het verhaal.

I

19

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

is. Ons ziekenhuis gebruikt dit echter niet als

excuus en kan mooie groeicijfers voorleggen.”

Wie heeft hieraan meegewerkt?

“In eerste instantie natuurlijk de directie van

ons ziekenhuis. Dankzij hun geloof in duurza-

me mobiliteit en de financiële middelen die zij

hiervoor vrijstellen, kunnen we telkens mooie

acties verwezenlijken. Daarnaast subsidieert

ook de Vlaamse overheid de helft van het kos-

tenplaatje.

Maar ook ondersteunende diensten zoals

communicatie, technische dienst, P&O, … dra-

gen hun steentje bij via een groot aantal ad-

ministratieve en organisatorische elementen.

En uiteraard ben ik zelf als vervoercoördinator

sterk betrokken partij. Door het organiseren

van events, opvolgen van resultaten, overleg

met de overheid en andere instanties zoals

NMBS, De Lijn, Carpoolplaza en de VZW Basis

konden we de afgelopen jaren een grote stap

voorwaarts zetten. En last but not least, dank

aan alle ecologische pendelaars van het zie-

kenhuis! Zij dragen immers iedere dag effec-

tief hun steentje bij tot het mooie resultaat.

Al wil ik zeker ook die medewerkers niet ver-

geten die een poging deden tot een milieube-

wuste overstap, maar voor wie het misschien

niet 100% haalbaar is. Voor hen misschien

nog deze boodschap: het denkpatroon wijzi-

gen is meteen de grootste stap!”

In het najaar van 2010 sloeg het noodlot bij Elke toe. Zij werd het slachtoffer van een

spontane hersenbloeding tijdens de uitoefening van haar werk als maatschappelijk as-

sistente. Een lange hospitalisatieperiode stond haar te wachten met veel vraagtekens

over haar toekomst, maar zij was dapper en vocht, elke dag opnieuw.

Ook tijdens haar revalidatieperiode op campus St-Ursula werd zij bewonderd door menig

mede-revalidant voor haar positieve kijk op de toekomst, vaak vergezeld van een lach en

een traan, maar steeds gesteund door haar echtgenoot, die op zijn beurt deed wat hij kon

om deze zware periode te doorstaan. Stilaan trachtte zij haar beperkingen te aanvaarden

en dacht zij aan het hervatten van haar werk en dus wilde zij ook hierin oefenen en trai-

nen. Tijd dus voor de re-integratieopdracht, zo dachten we.

Een hele verantwoordelijkheidElke koos voor de organisatie van een DVD-namiddag. Zij kreeg de gehele verantwoor-

delijkheid over deze organisatie en slaagde erin om alle stappen te doorlopen die hierbij

noodzakelijk zijn, gaande van de keuze en het huren van een DVD, de technische on-

dersteuning, de reservatie van de zaal, het groot scherm, de koffie en de koekjes (zeer

belangrijk), de medewerking van de therapeuten en vrijwilligers om de revalidanten naar

de zaal te brengen, het ontwerpen van de uitnodiging, deze uitnodigingen verdelen, de

goedkeuring van onze hoofdtherapeut en de campusverantwoordelijke, … het welkomst-

en openingwoordje vooraf en het woordje op het einde van de voorstelling. En vermoe-

delijk vergeet ik hier nog heel veel van haar organisatietalent.

Feit is dat zij erin slaagde om voor veel revalidanten een fijne namiddag te organiseren.

Maar nog belangrijker is dat zij voor zichzelf weer bevestigd weet dat zij het nog steeds

kan, ondanks alles wat zij de laatste maanden heeft moeten meemaken en dat zij klaar

is voor de volgende grote stap, namelijk de integratie in de maatschappij buiten het re-

validatiecentrum…

In naam van alle aanwezigen op deze namiddag, willen we Elke dan ook hartelijk danken

voor haar inzet en enthousiasme. We hopen haar binnenkort binnen ons team van vrijwil-

ligers te mogen verwelkomen!

20

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Iedere deelnemer aan ‘Jessa en veelbelovend’

krijgt binnen het traject de kans om –met een

goede begeleiding van Pieter Willems en Dirk

Copermans- projecten uit te voeren. Er wordt

gestart met een klein project, gevolgd door

een iets groter dienstgebonden project. Later

krijgen de deelnemers de kans om in groepjes

een ziekenhuisbreed project op te zetten. De

eerste reeks projecten is intussen op de werk-

vloer gelanceerd.

De invulling van de workshops gebeurt tel-

kens door andere deelnemers van de groep,

waarbij ze zorgen voor een boeiende uitwer-

king van de inhoud. De lessen en technieken

die ze tijdens de workshops leren, worden

daarna op het eigen project toegepast.

Isolatiebox

Lieve Bollen is verpleegkundige op de dienst

intensieve zorgen, campus VJ. Zij ontwikkelde

voor haar eerste project een isolatiebox. “We

hebben op onze dienst vaak patiënten die

in isolatie liggen,” legt ze uit. “Op één van

de beide vleugels van onze afdeling hebben

we geen sas op de patiëntenkamers, waar-

door we telkens eerst alle materiaal bij elkaar

moesten zoeken. Tijdrovend, zeker als je pas

in de isolatiekamer merkte dat je nog iets ver-

geten was. In de isolatiebox zit alle materiaal

dat je nodig kan hebben nu mooi bij elkaar.

Het gaat dan bijvoorbeeld ook om de gele

isolatiekaart, transfertdocumenten, een pen,

geplastificeerde schema’s voor Clostridium en

MRSA, enz...” Lieve lanceerde haar project half

juni. “In september evalueren we het gebruik

van de isolatiebox. Collega’s kunnen intussen

vrijuit feedback geven. Op dit ogenblik heb-

ben we bijvoorbeeld 3 boxen in gebruik voor

12 kamers en laten we de box op de isolatie-

kamer staan. Na de isolatie wordt alles afge-

spoten en wordt de box terug aangevuld voor

de volgende isolatie. Bij de evaluatie zullen

we onder meer bekijken of 3 isolatieboxen

voldoende is? Laten we de isolatiebox in de

kamer staan of niet? Welke aandachtspunten

zijn er?” Om de overbodige afstanden in kaart

te brengen die vóór de lancering van de iso-

latiebox moesten afgelegd worden, maakte

Lieve gebruik van een spaghetti-diagram.

Jessa en veelbelovend: eerste projecten in praktijk gebracht

ertien Jessamedewerkers stapten eind maart in het ontwikke-lingstraject ‘Jessa en veelbelovend’. In het vorige nummer van Jess kon je lezen over de geslaagde start van dit nieuwe initiatief. Onze gesprekspart-ners toen waren Maarten Provo en Tom Geuns. Dit keer vertellen Brenda Thielen en Lieve Bollen over hun erva-ringen en hun eerste concrete project binnen het ontwikkelingstraject.

D

Lieve Bollen en Brenda Thielen stellen hun project voor.

Jessa en veelbelovend: eerste projecten in praktijk gebracht

21

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Herindeling formulierenOok verpleegkundige Brenda Thielen van de

afdeling B3 (nefrologie/urologie) campus VJ

startte haar project in juni op. Zij ging hier-

voor aan de slag met de 5S-methode waar-

over haar collega Lieve tijdens een workshop

toelichting had gegeven. “Voor mijn eerste

project heb ik een volledige herindeling ge-

daan van alle formulieren en documenten

die we op onze afdeling aan de balie heb-

ben liggen,” vertelt Brenda. “Ik heb hiervoor

gewerkt met drie kleuren. Formulieren die

met opname en ontslag van patiënten te

maken hebben, horen onder wit. Het gaat

dan bijvoorbeeld om klinische paden, patiën-

teninformatiefolders, het patiëntendossier,

enz. Groen staat voor ‘onderzoeken’. Zo is

bijvoorbeeld alles rond MRSA gegroepeerd

in één rekje. En onder rood vind je alles wat

met personeel en artsen te maken heeft:

formulieren voor ziektemelding, verlofaan-

vraag, fietsvergoeding, formulieren artsen,

enz. Er kwam toch meer bij de uitvoering

van het project kijken dan je op het eerste

zicht zou denken. Zo waren er bijvoorbeeld

ook de nodige aanpassingen voor het leeg/

volsysteem nodig en heb ik tijdens het her-

indelen de rekken dan meteen ook maar

gepoetst,” lacht Brenda. “Sinds de opstart

hangt er in de keuken een papier waarop

collega’s hun feedback kunnen geven.”

Hechte groepAls je Lieve en Brenda vraagt hoe zij ‘Jessa en

veelbelovend’ tot nu toe ervaren, krijg je een

‘beter dan verwacht’ te horen. “Het is mooi om

te zien hoe iedereen open bloeit,” glimlacht

Brenda. “Eerst waren we vreemden voor el-

kaar, nu zijn we een hechte groep. Het is ook

fijn dat we niet allemaal verpleegkundigen

zijn. Zo hoor je ook eens andere meningen.

Ook van de talrijke intervisiemomenten, waar

we problemen kunnen bespreken die we tij-

dens een project ervaren, steek je heel wat

op.”

Communicatie en teamworkHet belangrijkste leerpunt tot nu toe? “Dat

een goede communicatie met collega’s ont-

zettend belangrijk is om een project te doen

slagen! Als je te weinig of verkeerd commu-

niceert, krijg je gegarandeerd de nodige te-

genwind. Goede communicatie en goed team-

work zijn essentiële voorwaarden voor het

doen slagen van een project.”

Hinkelen en treintjes bouwenMedewerkers die het traject ‘Jessa en veelbe-

lovend’ volgen, moeten hier zelf ook de nodige

vrije tijd in stoppen. “Klopt,” klinkt het eens-

gezind. "Soms is de combinatie met je job vrij

zwaar. Maar dat weet je als je eraan begint en

op langere termijn is het deze inspanningen

zeker waard. Het prettige aan dit traject is

dat de workshops en theorie niet aanvoelen

als theorie. Alles wordt heel praktijkgericht

gebracht en op een ludieke manier. Zo heb-

ben we bijvoorbeeld onlangs via een hinkel-

baanspel geleerd doelstellingen SMART te

formuleren en leerden we over het belang van

een goed zicht op het hele werkproces door

in groepjes treintjes te bouwen met legoblok-

ken. Een ongebruikelijke, leuke aanpak die bij-

zonder goed werkt en waardoor je soms moei-

lijke materie gemakkelijk oppikt en onthoudt.”

Ervaring opdoenLieve Bollen zal vanaf 1 oktober 2011 tot en

met eind april 2012 de taak van hoofdver-

pleegkundige van het chirurgisch daghospi-

taal en de pijnkliniek op campus VJ op zich

nemen. “Ik vervang dan Geert Moechars die

tijdelijk hoofdverpleegkundige wordt van een

nieuw op te starten afdeling kortverblijf. Voor

mij is dit een unieke kans om even van de

functie van hoofdverpleegkundige te proeven

en wat ervaring op te doen in een leidingge-

vende functie. Ik denk dat het mij tijdens het

sollicitatiegesprek wel geholpen heeft dat ik

al wat bagage heb opgedaan tijdens ‘Jessa en

veelbelovend’."

1. In het kader van je persoonlijk ontwikkelingsplan word je gedwon-

gen om sterk over jezelf na te denken. Best moeilijk, maar wel

heel waardevol om inzicht in jezelf te krijgen.

2. Er zijn tal van intervisiemomenten voor het aankaarten van pro-

blemen. Dit levert heel wat praktische tips en leermomenten op.

3. De groep is een mengeling van verpleegkundigen, paramedici, me-

dewerkers in administratieve functies, enz. Net die kijk op en me-

ning vanuit andere beroepsgroepen levert nieuwe inzichten op.

Een medewerker met een administratieve functie kan bijvoorbeeld

een verhelderende mening hebben over een probleem op een ver-

pleegafdeling.

4. Je krijgt gedurende het hele traject een goede ondersteuning en

veel gerichte feedback.

5. Het aanreiken van theorie en technieken gebeurt op een vlotte

en praktijkgerichte manier. ‘Het komt niet over als theorie.’

6. Het hele traject is laagdrempelig. Je bent collega’s onder elkaar

die van ‘vreemden’ geëvolueerd zijn naar een hechte groep.

• klinemetrie op revalidatie campus VJ - Tom Geuns

• recyclage afval operatiekwartier - Alessandra Loiacono

• vereenvoudiging briefingsblad op orthopedie Caroline Van Buggenhout

• brochure Parkinson op revalidatie campus SA Maarten Bossuyt

• wie is wie op de financiële dienst - Anne-Sophie Colson

• agenda voor SIM op LOC- Wendy Monten

• werkafspraken op spoed - Maarten Provo

• coloscopie materiaalkoffer op recovery – Linde Lurquin

• verlofkalender kinesisten rego – Annelies Hermans

• IT-restpunten EPD op spoed – Katrien Bijnens

• presentatie investering & exploitatie op financiële dienst - Lieve Reumers

• isolatiebox op intensieve zorgen - Lieve Bollen

• herindeling formulieren op nefrologie/urologie Brenda Thielen

De 13 projecten die op

de werkvloer gelanceerd zijn:

6 sterkste punten van 'Jessa en veelbelovend' volgens Brenda en Lieve

13

Leven voor de sport. Een hele tijd ging het op

voor Anna, die op haar elfde met schermen

begon. Ze werd geboren in de voormalige

Sovjetunie maar groeide grotendeels op in

Kazachstan. Op haar vijftiende was Anna ge-

selecteerd voor de nationale ploeg van haar

land. Want zo ging dat in de Sovjetunie: als je

ergens in uitblonk, dan kreeg je alle kansen

om door te groeien in je sport. “Sport stond

hoog aangeschreven in de USSR”, steekt

Anna van wal. “Voor elke discipline was er

een uitgekiend, professioneel programma en

werden er veel middelen vrijgemaakt. Ook

voor minder bekende Olympische sporten

zoals schermen. Ik trainde zes keer per week,

twee keer dag. 270 dagen per jaar nam ik deel

aan stages die soms twee maanden duurden.

Schermen was nooit een hobby, het was mijn

levensstijl”, zegt Anna.

Minder sport door GlasnostMet het verdwijnen van de Sovjetunie in

1991, vielen ook de succesvolle sportpro-

gramma’s weg. Als Russische in Kazachstan

werd Anna van de ene dag op de andere een

‘buitenlandse’. Anna: “De politiek in Kazach-

stan had het op dat moment niet zo voor de

Russische bevolking. De druppel voor mij was

dat ik niet mocht deelnemen aan de Olympi-

sche Spelen van Atlanta in 1996 omwille van

mijn Russische afkomst. Het jaar daarna ben

ik met mijn gezin naar België verhuisd.”

Van levensstijl naar hobbyWaarom België? Toeval, zegt Anna zelf. “Het

had evengoed Nederland of Duitsland kunnen

geweest zijn.” Anna was nog maar net in Bel-

gië of ze nam al deel aan een internationale

schermcompetitie in Sint-Niklaas. Als enige

‘Belg’ – die ze toen nog niet was – stond ze op

het podium. Toch bleek al vlug dat schermen

op professioneel niveau geen haalbare kaart

was. Anna: “België is geen land van scher-

mers, noch van topsport. Ook financieel was

het niet doenbaar. Er is niet alleen de uitrus-

ting, maar je moet ook veel reizen. Om tegen

waardige tegenstanders te kampen, moest

ik altijd naar het buitenland. En dat kost tijd

en geld. Bovendien: waar vind je hier goede

coaches?”

DenksportOndertussen had Anna met haar man – ook al

een topsporter maar dan in waterpolo – een

gezinnetje gesticht. “Zelfs met drie kinderen

bleven we passioneel met onze sport bezig.

‘En garde’ met Anna Repetskaya

og maar 39 is ze maar haar levensverhaal leest als een spannend sprookje. Anna Repetskaya, verpleegkundige op de afde-ling Pneumologie op campus Virga Jesse, ging een internationale schermcarrière op het hoogste niveau tegemoet. Maar het uiteenval-len van de voormalige Sovjetunie besliste daar anders over. In België bleef ze gepassioneerd verder sporten en in 2006 werd ze Belgisch schermkampioen. Snel, tactisch, trefzeker, afgetraind tot in de punt-jes en levensgevaarlijk met een degen in de buurt: je bent gewaar-schuwd.

N22

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Foto

grafi

e: P

atric

k Sm

eets

- ©

20

11

Patr

ick

Smee

ts -

© 2

01

1

Anna tijdens de trainingen in Atlanta

23

mei

| ju

ni ‘

11

Jessa starts to runDe eerste week van juli zijn op-

nieuw een aantal artsen en mede-

werkers van het Jessa Ziekenhuis

aan het Start to Run programma

begonnen. In totaal zijn dit jaar 34

collega’s de uitdaging aan gegaan:

12 op campus Virga Jesse, 11 op

campus Salvator en 11 op campus

St.-Ursula. Het programma stoomt

de deelnemers in 10 weken klaar

om probleemloos 5 km te lopen.

Eénmaal per week trainen de

sportievelingen onder begeleiding

van een ervaren Jessarunner. En

tweemaal per week lopen ze op

eigen verantwoordelijkheid onder

begeleiding van het start-to-run-

programma op hun MP3-speler. De

Jessarunner van campus Virga Jes-

se is dr. Ruth Achten, op campus

Salvator Wim Bonné en op campus

St.-Ursula Ann Ector.

Het Start to Run programma is tra-

ditiegetrouw een voorbereiding

op Dwars Door Hasselt, de gezel-

lige stratenloop die dit jaar plaats

vindt op zondag 9 oktober.

Onze kinderen zijn opgegroeid in sportzalen

en zwembaden”, lacht ze. Het bijzondere aan

schermen? Anna: “Het is om te beginnen een

gevechtssport. Dat betekent dat je je op ver-

schillende vlakken moet ontwikkelen. Zo is

een goede conditie zeer belangrijk door de

vele korte, maar krachtige inspanningen. Te-

gelijk is schermen heel technisch. Je lichaam

moet perfect in evenwicht zijn, en je wapen

hanteren vereist heel wat techniek. Boven-

dien is het een op en top geestelijke activiteit.

Met conditie en techniek alleen geraak je er

niet. Je tegenstander doorzien, razendsnel

een tactiek bedenken, altijd een stap voor zijn,

daarmee maak je het verschil. Schermen is dus

een denksport waarvan je gaat zweten.”

Drie disciplinesEr zijn drie disciplines in het schermen of drie

wapens waaruit je kunt kiezen om je in te be-

kwamen: de floret, de degen en de sabel. Elk

wapen vereist een eigen techniek en heeft

zijn eigen regels. De bedoeling is de tegen-

stander te treffen, zonder zelf getroffen te

worden. Anna koos voor de degen omdat dit

de meest ‘realistische’ stijl is. Anna: “Bij de

degen kun je op het volledige lichaam van de

tegenstander scoren, terwijl bij de floret al-

leen de romp punten oplevert. Nu kun je wel

zeggen: de degen is gemakkelijker omdat je

alles mag raken, maar je kunt dus ook zelf

overal getroffen worden. Je moet dus dub-

bel aandachtig zijn. Concentratie, inzicht en

reactievermogen zijn superbelangrijk bij het

schermen. De kunst is om het wapen zo te

beheersen dat met kleine snelle bewegingen

treffers kunnen worden gemaakt.”

Belgian DreamZe mag dan wel niet meer op professioneel

niveau schermen, de degen aan de wilgen

hangen, heeft Anna nooit gedaan. Coachen

en anderen de kunst van deze edele sport bij-

brengen, is een nieuwe missie geworden. Niet

alleen in België bij schermclub ‘Skirmjan’ in

Sint-Truiden, maar ook ver daarbuiten. Anna:

“Ik heb een aantal jaren geleden een ploeg

gecoacht in Atlanta, als voorbereiding op het

belangrijkste Amerikaanse schermtoernooi.

Zo ben ik dus toch nog ooit in Atlanta geraakt

(lacht). Ze vroegen me trouwens om er perma-

nent te blijven en schermers te trainen, maar

ik heb geweigerd. Ik voel me thuis in België.

The American Dream hoeft voor mij dus niet

meer, ik heb mijn Belgian Dream al.”

Van Roparun tot marathonAnna, licentiate LO, ging op haar 32ste ver-

pleegkunde studeren. Met een fulltime job

en drie opgroeiende kinderen was dat best

zwaar. Maar opgeven staat niet in haar woor-

denboek. Drie jaar later, in 2008, belandde

ze bij Jessa. “Fijne job. En combineerbaar met

sport”, lacht ze. Om in vorm te blijven, wisselt

ze het schermen af met lopen, zwemmen en

powertraining. “Ik heb ook meegedaan aan de

Roparun en volgend jaar wil ik een marathon

lopen. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er ook

echt voor.”

23Pa

tric

k Sm

eets

- ©

20

11

Voor mij was schermen geen hobby, het was mijn levensstijl.

“"

24

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Vorig jaar werd voor de technisch medewer-

kers (elektricien, loodgieter, ....), de medewer-

kers van de SIM (studiedienst infrastructuur

en masterplanning) en de dienst medische

instrumentatie voor het eerst een ‘technie-

kertjesdag’ in ons ziekenhuis georganiseerd.

Ook dit jaar werden deze mensen opnieuw

een dagje extra in de schijnwerpers gezet. Dit

gebeurde op de 4e woensdag van juni, nl. 22

juni, met volgend gedicht.

Speciaal voor jou

Bedankt collega voor wie je bent

en voor wat je voor ons doet.

Altijd met plezier en niet omdat het moet.

Bedankt omdat je altijd voor ons klaar staat.

Dat is een gegeven

dat niet op de loonfiche vermeld staat.

Maar het werk roept

dus ga je er weer tegenaan.

Elke dag weer, je blijft ervoor gaan.

Gezamenlijk als team,

Het technische dreamteam

techniekertjes- dag gevierd

2de

Het Jessa Ziekenhuis en het Ziekenhuis Oost-Limburg hebben vrijdag 1 juli een offi-

ciële samenwerkingsovereenkomst ondertekend. Beide ziekenhuizen gaan in de toe-

komst formele afspraken maken over de verdere ontwikkeling van een aantal zorgpro-

gramma’s. Doelstelling is om bepaalde speerpuntdiensten eventueel gezamenlijk uit te

bouwen en in de toekomst mogelijk zelfs op 1 campus te lokaliseren. Het gaat dan om

diensten waarvoor heel geavanceerde (dure) apparatuur, bijzondere voorzieningen en/

of specifieke deskundigheid nodig is. Vaak zijn het diensten met een beperkt aantal

patiënten of waarvoor de overheid een beperkt aantal erkenningen (soms slechts één)

voorziet per provincie. In plaats van op deze vlakken nodeloos te concurreren, kun-

nen we beter samenwerken en kennis en ervaring delen. De samenwerking zal zich

niet beperken tot louter medische specialismen. Ook voor een belangrijk thema zoals

patiëntveiligheid zijn er concrete projecten die nog verder uitgebreid kunnen worden.

De samenwerking moet in eerste instantie de patiënt en de kwaliteit van de zorg ten

goede komen.

Jessa en ZOL ondertekenen

samenwerkingsovereenkomst

Op campus Salvator wordt momenteel druk ge-

bouwd aan een nieuwe vleugel. De nieuwe vleu-

gel van 1 verdieping bevindt zich aan de zijkant

van het hoofdgebouw en sluit aan bij de bestaan-

de tijdelijke constructie. Het nieuwe gebouw zal

via een verbindingsgang ook een doorsteek krij-

gen naar de B-vleugel. Het einde van de bouw-

werken is voorzien voor begin december 2011.

Kostprijs van de nieuwe vleugel is 2.5 miljoen

euro.

Rond de jaarwisseling neemt de afdeling geriatrie

die zich nu op campus St.-Ursula bevindt, haar in-

trek in de nieuwe vleugel op campus Salvator. Het

gebouw zal 30 bedden tellen, verdeeld over 10

tweepersoons- en 10 éénpersoonskamers. Voor

iedere patiënt is er een eigen TV-toestel en een

individuele sanitaire cel voorzien met lavabo,

douche en toilet. Daarnaast zijn er ook een kiné/

ergozaal en een dagzaal voorzien. De dagzaal

geeft via een glazen wand toegang tot een terras

met tuin. Het terras en de tuin worden aangelegd

in december, aansluitend op de bouwwerken van

de nieuwe vleugel. Door de bouw van de nieuwe

vleugel sneuvelen er wel een aantal plaatsen op

de personeelsparking.

De huidige geriatrieafdeling op campus St.-Ursula

zal na de verhuis omgebouwd worden tot een

nieuwe revalidatieafdeling 'Reva 4'. Als alles vol-

gens planning verloopt, neemt de afdeling SP

- Locomotorische revalidatie van campus Virga

Jesse in september 2012 haar intrek in Reva 4.

Bouwwerken nieuwe geriatrievleugel schieten goed op

25

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Het Jessa Ziekenhuis neemt zaterdag 3 september opnieuw deel aan de

Chambers Trophy van Voka Limburg. Dit is een wedstrijd voor bedrijven-

teams van 5 personen met de nodige spectaculaire uitdagingen. Het is een

sportieve maar ook ludieke wedstrijd. Ook dit jaar belooft de organisatie

weer een rits dolle denk-, durf- en doe-proeven. Sleutelwoord dit jaar is

“Showtime”, de locatie is het domein Bokrijk. Het is ondertussen het vierde

jaar op rij dat het ziekenhuis deelneemt aan het bekende netwerkevent.

Naar jaarlijkse traditie sponsort het ziekenhuis de deelname van 3 teams.

De teams werden geselecteerd door loting. Dit zijn de teams die de kleuren

van het ziekenhuis gaan verdedigen:

• Team 1: De eendagsvliegjes (chirurgisch dagziekenhuis campus VJ)

Elke Vaesen, Romina Venicx, Nathalie Colson, Sheila Breugelmans, Isa-

belle Bollen

• Team 2: The Jessa 5 (gemengd team)

Anita Jans, Evi Bleus, Katrien Vangrunderbeeck, Christa Meekers, Ilse

Schalenbourg

• Team 3: Okkassies (operatiekwartier campus VJ)

Sylvie Vandermeeren, Zühre Turan, Natascha Wouters, Kristel Scheer-

linck, Johan Van Oesbeek

Wie zin heeft om zijn collega’s toe te juichen is uiteraard van harte welkom.

Afspraak vanaf 15u op het domein van Bokrijk. Of heb je zin om te feesten?

Vanaf 22u start de afsluitende party in Hangar 58! Het belooft een fijne

dag te worden, zowel voor de deelnemers als voor de supporters.

Chambers Trophy 2011:

Showtime!

Jess! van a tot z

Bij het verschijnen van dit nummer van Jess ligt het eerste jaarverslag van het Jessa

Ziekenhuis vol ongeduld te popelen om de wereld in gestuurd te worden. Onder het

motto: een nieuwe naam, een nieuwe structuur, een nieuwe dynamiek beschrijft dit

mooie document kort hoe er tijdens het eerste jaar als ‘eengemaakt’ ziekenhuis on-

afgebroken maar bedachtzaam verder gebouwd is aan onze organisatie in wording.

Samen Jessa maken was en is een uitdaging van formaat, een proces van vallen en

opstaan, een ‘work in progress’. Want het Jessa Ziekenhuis is veel meer dan een

nieuwe naam. Achter de naamsverandering gaan nieuwe drijfveren en een nieu-

we organisatiestructuur schuil. Wil je het verhaal van het prille begin van Jessa

en de realisaties van het eerste jaar graag nog even herbeleven? Neem dan bin-

nenkort zeker een kijkje in het eerste Jessajaarverslag. Iedere dienst ontvangt

hiervan een exemplaar en iedere arts en leidinggevende krijgt een exemplaar

op naam toegestuurd. Het Jessajaarverslag zal na de verschijningsdatum ook

beschikbaar zijn op Jessanet.

Bouwwerken nieuwe geriatrievleugel schieten goed op

Jaarverslag 2010

Jessa_jaarverslag_100811.indd 1

16/08/11 14:20

Eerste jaarverslag Jessa Ziekenhuis verschijnt

26

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

In 2007 kreeg Jeanine Steenberghs borstkan-

ker. Omdat ze door de chemotherapie haar haar

verloor, kocht ze een pruik. Toen Jeanine een

half jaar later in ons ziekenhuis een borstope-

ratie onderging, deelde ze haar kamer met een

vrouw die zich geen pruik kon veroorloven. Dus

schonk Jeanine haar eigen pruik weg. In 2010

herviel Jeanine. Ze kocht meteen twee pruiken

en gaf er één weg.

Financiële dobber“Een pruik kost al vlug 500 euro,” vertelt Eric

Lenaerts, echtgenoot van Jeanine. “Voor de

meeste mensen een zware dobber, want er is

maar een kleine tussenkomst van het zieken-

fonds voorzien. Tenzij je een hospitalisatie-

verzekering hebt, maar mensen die het geld

hard nodig hebben, hebben die meestal niet.

Onze stichting wil, in navolging van Jeanines

droom, een stukje van het leed verzachten door

deze lotgenoten een pruik te schenken. Ik her-

inner me nog hoe verbouwereerd Jeanine zelf

was door de reacties toen ze een keer zonder

pruik naar de winkel was geweest.”

Jessa mee op de bresHelaas kon de warme persoonlijkheid van

Jeanine niets aan haar eigen lot veranderen.

Op 16 september 2010, amper 51 jaar, over-

leed ze aan haar ziekte. “Voor haar begrafenis

wilden we niet dat mensen bloemen en kran-

sen zouden kopen, in plaats daarvan vroegen

we geld te storten op een rekening. We heb-

ben die eerste dagen meer geld gekregen

dan verwacht,” blikt Eric terug. “Ook van jonge

mensen, wat me enorm getroffen heeft. Jeani-

ne had plannen om iets gestructureerds te

doen rond het ter beschikking stellen van prui-

ken, maar officieel was er nog niets. Samen

met mijn broer, Jeanine’s zus en onze diaken

Pitjoe Geybels hebben we dan in december

2010 officieel de stichting opgericht. De so-

ciale dienst van het Jessa Ziekenhuis die ons

al die tijd begeleidde, heeft mee de schouders

gezet onder de oprichting en staat in voor het

beheren en toewijzen van de giften.”

Drie koffietjes minder“Jeanines overlijden kunnen koppelen aan iets

positiefs, heeft me enorm gesterkt,” vertelt

Eric. De unieke werking van de stichting be-

dacht hij dankzij zijn drie kinderen. “Ze wilden

een bijdrage leveren, maar konden niet zo-

maar het geld voor een pruik doneren. Al snel

kwamen we tot het besluit dat we geen grote

bedragen van bedrijven wilden binnenhalen,

maar gewone particulieren wilden aanspre-

ken. Een paar pintjes of koffietjes per maand

minder is een opoffering die iedereen kan

maken, dus werken we met permanente op-

drachten van vijf euro per maand. Bovendien

sporen we mensen aan een groepje te vor-

men van tien personen. Tien keer vijf euro per

maand x 12 maanden is één pruik per jaar!”

Jessa helpt Stichting 'Wegwijs tegen kanker' mee opstarten

mei 2011. De kleine feestzaal in het Cultuurcentrum van Hasselt stroomt vol voor de academische zitting van de Stichting Wegwijs tegen Kanker. Familieleden, vrienden, sympathisanten en Jessamedewerkers delen er herinne-ringen en ervaringen rond de vorig jaar aan borstkanker overleden Jeanine Steenberghs. Het Jessa Ziekenhuis is van bij de oprichting nauw betrokken bij de Stichting Wegwijs tegen Kanker, die geld inzamelt om minder gegoede kankerpatiënten na chemotherapie aan een pruik te helpen. Of hoe kleine inspanningen een groot verschil maken ....

29

Mensen helpen mensen

Intussen ontvangt de stichting maandelijks geld van ongeveer 182 reke-

ningen en zamelde ze in totaal al zo’n 29.000 euro in van particulieren. Het

doel van de stichting is de kaap van 1.000 rekeningen te halen. Per jaar zijn

er in Limburg 300 mensen die zich geen pruik kunnen veroorloven, dat is

150.000 euro. Intussen is ook de erkenning aangevraagd om fiscale attes-

ten af te geven. Binnenkort gaat de stichting met de afdeling oncologie van

ons ziekenhuis bekijken of er nog andere behoeften zijn. Meer info over de

Stichting Wegwijs tegen Kanker vind je op www.jswegwijstegenkanker.be.

300 pruiken per jaar

Eric Lenaerts en Pitjoe Geybels

Jessa helpt Stichting 'Wegwijs tegen kanker' mee opstarten

27

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Achter de schermenMet hun stichting willen Eric en Pitjoe niet

in de kijker lopen. Diaken Pitjoe Geybels: “Wij

zamelen het geld in, maar we willen niet zelf

bepalen naar wie dat geld gaat. We doen hier-

voor een beroep op de sociale dienst van het

ziekenhuis. Zij hebben een criterialijst om te

zien wie in aanmerking komt voor een pruik.

We zijn heel dankbaar dat zij dit willen doen,

want het selecteren brengt natuurlijk verant-

woordelijkheid en extra workload met zich

mee. We hebben er alleszins alle vertrouwen

in dat het geld goed terecht komt.”

Bedanken op herdenkingDe academische zitting op 29 mei was in de

eerste plaats een herdenking van de verjaar-

dag van Jeanine. De aanwezigen kregen ook

een woordje uitleg over het reilen en zeilen

van de stichting. Naast de vier oprichters na-

men vanuit ons ziekenhuis medisch oncoloog

dr. Jeroen Mebis (behandeling van borstkan-

ker), sociaal assistente Vera Notredame (psy-

chosociale aspect bij kankerbehandeling) en

verpleegkundigen Liesbeth Raymaekers en

Sylvana Snoekx (verpleegkundig aspect) het

woord. “Normaal worden zo’n evenementen

georganiseerd om geld in te zamelen maar

dat wilde ik niet,” beklemtoont Eric. “Voor ons

was dit een manier om de mensen te bedan-

ken voor hun vrijgevigheid. We hebben dus

sponsors gezocht om de dag te betalen en ie-

dereen kon gratis binnen. Met 200 bezoekers

was het een groot succes.”

“Toen Jeanine en haar man indertijd met het idee kwamen

om iets te doen voor chemopatiënten die zich geen pruik

kunnen veroorloven, vond ik dat meteen een zeer goed

idee,” zegt medisch oncoloog dr. Jeroen Mebis. “Haarver-

lies is op psychisch vlak immers bijzonder ingrijpend. Bij

sommige patiënten kunnen we gebruik maken van een hoofdhuidkoeler om de haaruit-

val te verminderen of te voorkomen, maar heel wat patiënten krijgen tijdens hun che-

mobehandeling toch met haarverlies te kampen. Een pruik kost al snel 500 euro en het

ziekenfonds voorziet maar een kleine tussenkomst. Bovendien zijn er ook geen andere

voorzieningen voor dit doelpubliek. Met het pruikeninitiatief komt de stichting dus tege-

moet aan een zeer reële nood. Er is bovendien afgesproken dat we in de toekomst 2 à 3

keer per jaar blijven samenkomen om te kijken of er nog andere behoeften zijn waar de

stichting op kan inspelen.”

Vera Notredame is als sociaal assistente verbonden aan

de oncologische afdeling (B5) van campus VJ. “Tijdens de

hospitalisatie van Jeanine heb ik haar en haar echtgenoot

heel goed leren kennen,” blikt Vera terug. “Als sociaal assis-

tente kom ik sowieso bij alle patiënten op de afdeling en geef ik ook telkens de uitleg

over de kostprijs van pruiken e.d. Je merkt dan regelmatig dat er mensen zijn die erg lijden

onder hun haarverlies maar toch geen pruik kopen omwille van het financiële aspect.

Als je geen hospitalisatieverzekering hebt, lopen de kosten van een kankerbehandeling

sowieso heel hoog op. Ik ben dan ook heel blij met dit privé-initiatief ter nagedachtenis

van Jeanine. Door mijn veelvuldige contacten met de patiënten die hier verblijven, kan ik

op een discrete manier achterhalen voor welke mensen het financieel niet haalbaar is om

zich een pruik aan te schaffen. Ik ga dan na welke wettelijke tussenkomst zij kunnen krij-

gen en voor de resterende kosten kunnen we gebruik maken van gelden die de stichting

ter beschikking stelt. Dit is echt een lovenswaardig initiatief!”

“Zeer goed initiatief”

“Kosten lopen hoog op”

Jessa is voor ons altijd de ankerplaats geweest waar we steeds terecht konden en kunnen, tijdens Jeanine’s ziekte maar ook daarna.

“"

«U b

ent

in g

oede

han

den»

HANDHYGIËNE

NATIONALE CAMPAGNE «U BENT IN GOEDE HANDEN»

WANNEER ?De 5 indicaties

In overeenstemming met de aanbevelingen van de WHO en de HGR. Een initiatief van de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid, Veiligheid van de Voedselketen en Leefmilieu. Een realisatie van het Federaal Platform voor Ziekenhuishygiëne, ABHH, BICS, NVKVV, WIV.

Met steun van BAPCOC en het Directoraat-generaal Organisatie Gezondheidszorgvoorzieningen.

VU: Dirk CuypersLay-out: Rudy Lechantre

NA blootstelling aan lichaamsvochten of slijmvliezen

NA contact met de directe patiëntenomgeving

Vóór ieder rechtstreeks contact met een patiënt

Na een handeling met risico op blootstelling aan lichaamsvochten of slijmvliezen, die

normaal met handschoenen uitgevoerd wordt

Na aanraking van voorwerpen of oppervlakken in de onmiddellijke omgeving van de patiënt

Bij het verlaten van een patiënt na één of meerdere rechtstreekse contacten met een

patiënt

Onmiddellijk vóór een zuivere handelingOnmiddellijk vóór een invasieve handeling

Gebruik handschoenen bij kans op blootstelling aan lichaamsvochten of slijmvliezen

Was en ontsmet de handen bij accidentele blootstelling aan lichaamsvochten of slijmvliezen

De omgeving kan besmet zijn door de patiënt of door een vorige verzorging

Wanneer de handen zichtbaar bevuild zijn, is het noodzakelijk de handen eerst te wassen, te drogen en vervolgens te ontsmetten met handalcohol

4 5

VÓÓR patiëntencontact NA patiëntencontact VÓÓR een zuivere / invasieve handeling

1 2 3

!

!

!!

De campagneIn de periode november-december 2010 ge-

beurde er op enkele diensten een voormeting

van het opvolgen van de handhygiënevoor-

schriften. Tussen februari en maart 2011

volgden verschillende sensibilisatieacties om

de compliance te verbeteren. De nameting

vond plaats in april en mei 2011. Bijzondere

doelgroep van deze campagne waren de art-

sen. Daarnaast werd ook getracht de patiën-

ten actief bij de campagne te betrekken.

De diensten ziekenhuishygiëne en commu-

nicatie sloegen de handen in elkaar om deze

sensibilisatiecampagne vorm te geven. Er

werden tal van informatiesessies georgani-

seerd, affiches opgehangen en folders uit-

gedeeld. Naast deze klassieke sensibilisatie-

methoden konden onze medewerkers dit jaar

echter ook prijzen winnen met het oplossen

van een rebus en deelname aan de hand-

hygiënequiz (zie kadertje).

ConclusiesDr. Magerman: “We zien dat na sensibilisatie

de compliance op afdelingen die al heel goed

scoorden, niet meer stijgt. Een compliance

van meer dan 80 % is moeilijk haalbaar. De

grootste uitdaging is er voor te zorgen dat

handhygiëne in de dagelijkse praktijk goed

wordt toegepast op alle afdelingen en er

geen terugval is na de campagne.”

“Deze resultaten geven enkel de compliance

weer. Tijdens zorgobservaties merken we

echter dat de techniek van handontsmetting

niet altijd correct wordt toegepast” aldus dr.

Waumans.

Fluobak is goede methodiek

Zowel verpleegkundigen als artsen geven aan

dat het gebruik van de fluobak een goede me-

thodiek is om de techniek van handontsmet-

ting te beoordelen. Zo getuigt ook dr. Lacquet:

“Ik was eigenlijk verbaasd dat je heel duidelijk

kon zien waar de handen niet ontsmet waren.

Campagne handhygiëne 2010-2011

e afgelopen maanden stond handhygiëne extra in de schijnwerpers dankzij de verschillende initiatieven in het kader van de Nationale Campagne Handhygiëne 2010-2011. Net als 63 andere Belgische ziekenhuizen, nam ook het Jessa Zieken-huis hieraan deel.

D

28

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

1 2

29

juli

| aug

ustu

rs ‘

11

29

Ik vind dit een zeer goede manier om ook de

chirurgen en assistenten bewust te maken

van het belang van een juiste techniek tijdens

het rubben.”

Handhygiëne, een zaak van iedereen

Het team ziekenhuishygiëne wil met gerich-

te acties een blijvende verbetering van de

handhygiënevoorschriften bij alle beroeps-

groepen, inclusief de artsen en paramedici,

op alle afdelingen bekomen. Het afsluiten

van de voorbije campagne wil zeker niet zeg-

gen dat handhygiëne in de toekomst minder

in de schijnwerpers zal staan. Als essentieel

onderdeel in het leveren van de beste zorg

voor de patiënten is handhygiëne immers

voor IEDEREEN een aandachtsgebied tot het

bereiken van de doelstellingen van het Jessa

Ziekenhuis. Als we denken aan de veiligheid

van de patiënten, is het correct toepassen van

handhygiëne van blijvend belang!

29

De rebus verscheen in de vorm van een placemat op al de plateaus

in het personeelsrestaurant. Medewerkers die deze rebus over hand-

hygiëne correct invulden, maakten kans op filmtickets. De gelukkige

winnaar was Ben Werckx (foto1), medewerker van de keuken.

De dienst intensieve zorgen van campus Salvator behaalde dankzij

hun groot aantal deelnemers en hun uitstekende kennis omtrent

handhygiëne uiteindelijk de hoogste score in de quiz. Eddy Reners,

hoofdverpleegkundige, ontving 34 bioscooptickets, één voor elke

medewerker van zijn dienst (foto2).

De winnaars

Tijdens de metingen werden er meer dan 1000 opportuniteiten of indicaties ge-

observeerd. In 74,3 % van de indicaties wordt handhygiëne uitgevoerd. Hiermee

nestelen we ons als ziekenhuis in de middenmoot van alle deelnemers.

Verder blijkt dat er voor de compliance geen significant verschil aantoonbaar

is tussen voor- en nameting voor het gehele ziekenhuis, maar dat diensten met

een minder goede voormeting er toch in slagen om een betere nameting te reali-

seren. Als we de opsplitsing maken per beroepsgroep zien we dat verpleegkundi-

gen en schoonmaakpersoneel, zoals de voorbije jaren, steeds de hoogste cijfers

behalen. Ondanks specifieke acties voor de artsen zien we over de jaren heen

jammer genoeg geen duidelijk stijgende lijn.

.

Als we inzoomen op niveau van de 5 indicaties voor handhygiëne merken we op

dat de handen vooral na direct patiëntencontact en na contact met de patiën-

tenomgeving zéér goed ontsmet worden. Vóór contact met de patiënt en vóór

het uitvoeren van een zuivere handeling zijn er nog heel wat verbetermogelijk-

heden. En laat nu net dat de 2 belangrijkste momenten voor handhygiëne zijn…

Hoe de patiënten de campagne hebben ondervonden is moeilijk in te schatten.

We hebben de indruk dat patiënten moeite hebben om actief deel te nemen.

Negatieve reacties van patiënten hebben we alleszins niet ontvangen.

Campus St.-Ursula

gebruikt skype

tijdens revalidatie- gesprek

Dinsdag 26 juli is op campus St.-Ursula

voor het eerst een skypeverbinding

tot stand gebracht tijdens een reva-

lidatiegesprek. Met een skypeverbin-

ding kan je gratis via het internet com-

municeren met mensen waar ook ter

wereld. Het leuke aan zo’n verbinding

is dat je de personen die je aan de lijn

hebt ook kan zien via een eenvoudige

webcam. De verbinding werd tot stand

gebracht tijdens een zogenaamde

‘Ronde Tafel Bespreking’. Tijdens zo’n

bespreking staan neurologische reva-

lidanten samen met familieleden en

hun therapeut stil bij het revalidatie-

gebeuren. Het is de bedoeling om de

revalidatiedoelstellingen in weder-

zijds overleg bij te sturen en aan te

passen aan de concrete verwachtin-

gen van de revalidant en zijn of haar

omgeving.

Bij het gesprek in kwestie kon de doch-

ter van de revalidant het gesprek via

skype bijwonen vanuit Zwitserland.

Zo kon ze, samen met de in Herk-de-

Stad aanwezige echtgenote en zoon

van de revalidant actief deelnemen

aan de bespreking en haar vragen en

bedenkingen onmiddellijk kenbaar

maken. Zij was op een groot scherm

‘aanwezig’ en dit gaf een gevoel van

verbondenheid en betrokkenheid. Alle

beslissingen konden op die manier on-

middellijk worden genomen. Het moet

dus niet altijd veel geld kosten om ef-

ficiënt te zijn, een beetje creativiteit

doet soms wonderen. Zeker voor her-

haling vatbaar....

De resultaten

Jessa test 1 090 personen tijdens

Week van het Hartritme

Reva2 reist door mini-Europa

Eén op vier mensen boven de

40 jaar krijgt ooit voorkamerfi-

brillatie (een hartritmestoornis).

Daarom organiseerde de Belgian

Heart Rhytm Association tijdens

de Week van het Hartritme op-

nieuw een sensibiliserings- en

screeningscampagne. 79 medi-

sche centra namen hieraan deel,

waaronder ook het Jessa Zieken-

huis. In ons ziekenhuis konden

mensen zich tussen 6 en 10 juni

telkens in de namiddag laten

testen op campus SA. Maar liefst

1 090 personen maakten van

deze gelegenheid gebruik, waar-

van een 20-tal met voorkamerfi-

brillatie.

0p 12 en 27 mei trokken telkens een aantal medewerkers van

Reva 2 campus SU met de trein richting mini Europa en keer-

den ’s avonds enthousiast terug naar huis. Ze reisden er samen

door 27 landen en langs 350 gebouwen en animaties in minia-

tuur die je nergens anders kan beleven. “Ieder monument is

weergegeven tot in het kleinste detail,” vertellen de collega’s

van Reva2. Zo is de Eifeltoren met zijn 13 meter hoger dan een

gebouw van 3 verdiepingen! Het Stadhuis van Brussel is dan

weer versierd met 294 handgemaakte beelden… Alle gebou-

wen zijn in een aangepast groen kader van 2,5 ha geplaatst.

Een bezoek aan “Spirit of Europe” doet je de Europese Unie

beter begrijpen. Het is boeiend én plezierig. Al spelend ontdek

je het ene na het andere: de Europese Unie, haar lidstaten, haar

geschiedenis, haar uitbreiding, haar verwezenlijkingen… En mis

vooral niet het virtuele spel! Een belevenis voor het hele gezin.”

Het Jessa Ziekenhuis heeft mid-

den juni samen met het Instituut

voor Mobiliteit van de Universiteit

Hasselt een project opgestart om

de rijvaardigheid bij 70-plussers

te onderzoeken. Het project wordt

gerealiseerd met ondersteuning

van LSM (Limburg Sterk Merk).

In totaal zullen een zestigtal

70-plussers testen afleggen, be-

staande uit een lichamelijk onder-

zoek, een aantal kennistesten en

een rijsimulatortest. Bedoeling is

om de relatie tussen rijvaardigheid

en de fysieke en mentale gezond-

heid van 70-plussers verder te on-

derzoeken. Vooral de rijsimulator

is een belangrijk hulpmiddel om

de rijvaardigheid te bestuderen.

De simulator laat toe om verkeers-

situaties te programmeren waar-

van bekend is dat ouderen er

moeite mee hebben zoals links

afdraaien op een kruispunt, in-

voegen in het verkeer, reageren

op onverwachte situaties…. In

de rijsimulator wordt niet enkel

de rijvaardigheid getest. Het is

uiteindelijk de bedoeling om trai-

ningmodules in de rijsimulator te

realiseren die gericht zijn op het

verbeteren van rijvaardigheid bij

senioren. De rijsimulator wordt

dan niet enkel ingezet als evalua-

tietool maar ook als trainingstool.

Geïnteresseerde 70-plussers die

aan het project willen deelnemen,

kunnen contact opnemen met het

nummer 011 28 97 64. Dit kan

van maandag tot en met vrijdag

tussen 9u en 16u30. Meer infor-

matie over dit onderzoek vind je

op www.ikblijfrijden.be.

Jessa Ziekenhuis en Imob testen

rijvaardigheid senioren

30

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Wie is Jessa?Sinds deze zomer kunnen we er ook een achternaam

op kleven, “Dewelf” meer bepaald. 21 jaar is ze, af-

gestudeerd in juni als bachelor in de vroedkunde en

sinds 1 juli aan de slag als vroedvrouw op de mater-

niteit van campus Virga Jesse. Eindelijk een echte

“Jessa” in huis!

Sollicitatiegesprek“Nog voor ik er iets over gehoord had, wist mijn opa

al dat er voor Jessa gekozen was als naam van het fu-

sieziekenhuis,” vertelt Jessa. “Ik geloofde hem eerst

niet. Ik dacht dat hij me keihard voor de zot aan het

houden was. Maar toen ik het in de krant las, toen

wist ik dat ik er moest en zou gaan werken! Ik heb

meteen toen ik afgestudeerd was een sollicitatiege-

sprek gehad bij mevrouw Ria Servaes. Die moest wel

lachen toen ze mijn naam zag. Maar het was blijkbaar

een goed gesprek, want even later kon ik op de ma-

terniteit beginnen.”

Patiënten vinden het ook heel geestigOok op de afdeling vinden ze het wel tof om een

Jessa in het team te hebben. “De collega’s vonden

het in het begin super grappig om op Jessa te roepen

in de gangen,” lacht Jessa, “maar intussen zijn ze het

wel gewoon. Ook van patiënten krijg ik regelmatig

opmerkingen. Die vinden het vaak ook heel geestig

dat ze verzorgd worden door een Jessa in het Jessa

Ziekenhuis. Het voordeel is wel dat iedereen zich

mijn naam makkelijk herinnert. Maar dat is tegelijker-

tijd ook wel een nadeel. Ik kan hier niets uitspoken of

mispeuteren, want er zijn heel wat mensen die mijn

naam intussen al kennen. En na dit artikeltje zal dat

er niet op beteren, he.”

“Alleen spijtig dat mijn opa het niet meer heeft kun-

nen mee maken,” besluit Jessa. “Hij is ondertussen

jammer genoeg overleden. Hij zou het echt wel super

gevonden hebben.”

Jessa Ziekenhuis op de trappers in 24 uur Zolder

Zaterdag 25 juni heeft een team

van 7 medewerkers deelgenomen

aan de Eneco 24 hours cycling. De

bedoeling van de wedstrijd was

om met je ploeg zoveel mogelijk

rondes te rijden op 24 uur tijd.

Ondanks het slechte weer haalde

het Jessa-team toch een verdien-

stelijke 51ste plaats, op een to-

taal van 211 deelnemende ploe-

gen. Het Jessa-team dankt zijn

trouwe supporters dan ook voor

het aanmoedigende gescandeer.

Jessa team: Wim Bonné (Nucle-

aire geneeskunde, campus SA),

Patrick Hermans (Nucleaire ge-

neeskunde, campus SA), Kurt Van-

genck (radiologie, campus SU),

Guy Bosmans (radiologie, campus

SA), Gert Moermans (radiologie,

campus VJ), Philip Vandevoorde

(radiologie, campus VJ) en Johan

Bogaerts (radiologie, campus VJ).

Geriatrie-patiënten getrakteerd op verse ijsjesVrijdag 1 juli organiseerden de ergotherapeuten van de dienst ge-

riatrie op campus Virga Jesse een ijsjesnamiddag op de afdeling.

Een leuk initiatief om de zomervakantie goed in te zetten! Er kwam

een nostalgisch ijskarretje op de afdeling langs en alle patiënten

en hun aanwezige bezoekers konden zich tegoed doen aan een

ijsje. Snoepers hadden de keuze tussen 4 smaken ijs dat ter plaat-

se in een potje of een hoorntje geschept werd. De patiënten en

hun bezoekers lieten weten dat ze er enorm van genoten hadden!

31

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Myanmar is nog niet zo heel lang opengesteld

voor het grote publiek, met als gevolg dat het

land nog zijn authentieke karakter bewaard

heeft. De ongerepte natuur, de gastvrije be-

volking en de vele bezienswaardigheden

zijn dan ook zeer aanlokkelijk voor de echte

globetrotters. Het lijkt wel alsof we met een

tijdcapsule in het begin van de vorige eeuw

terecht gekomen zijn.

Iedere ochtend trekken de monniken er met

hun bedelnap op uit om voedsel in te zamelen

en 's middags heerst er in de kloosters een

ingetogen sfeer wanneer de vele honderden

monniken in serene eenvoud aanschuiven

voor de laatste maaltijd van de dag (foto 1).

Het is een koddig zicht om zowel mannen,

vrouwen als kinderen met een beschilderd

gezicht te zien rondlopen. Soms worden ook

armen en benen met Thanaka ingewreven. De

schors van de thanakaboom wordt tot poeder

vermalen en na vermenging met water dient

het gele papje als bescherming tegen de zon

of als cosmetica. Sommigen maken er echte

kunstwerkjes van (foto 2).

GriezelfilmEen aparte manier om de sfeer van het plat-

teland op te snuiven, is de express(???)trein

van Yangon naar Mandalay. Dit traject van

ongeveer 600 km vereist wel een portie sta-

len zenuwen en een ijzersterke maag, want

gedurende 17 uur word je onafgebroken

bruusk door elkaar geschud.

Overdag kabbelt het landschap aan een ge-

zapig tempo voorbij, maar bij het invallen

van de duisternis voelen we ons alsof we

plots in het decor van een griezelfilm beland

zijn. Het schijnsel van de straffe neonver-

lichting in de trein zorgt voor een massale

invasie van libellen, muggen en ander exo-

tisch vliegend ongedierte. We worden bijna

levend opgepeuzeld door de vraatzuchtige

insecten die zich likkebaardend op de verse

lading toeristen storten. Gelukkig komt moe-

der natuur een handje helpen en in een mum

van tijd zijn de open ramen omgetoverd tot

kunstig geweven spinnenwebben en moe-

ten we niet alleen de gevleugelde insecten

trotseren, maar eveneens een hele bende

8-potige griezels die uit het niets naast onze

hoofden opdoemen. Even knopje omdraaien

en verstand op nul! Wij mogen ons nog geluk-

kig prijzen dat wij een luxueuze “first class”

zitplaats hebben bemachtigd. In het holst van

de nacht bereiken we eindelijk volledig ge-

radbraakt Mandalay. Pas na 2 dagen hebben

onze ingewanden hun normale positie terug

ingenomen en werkt alles gelukkig weer naar

behoren.

Marijke Beckers op avontuur in

Myanmar, The Golden land

e reismicrobe was de afgelopen maanden weer volop in het land en sloeg gena-deloos toe. Ook Marijke Beckers van de consul-tatieafdeling abdominale heelkunde campus SA ontsnapte niet aan deze epidemie en paste de enige efficiënte remedie toe: koffers inpakken en wegwezen! Marijke zocht het meteen richting verre Oosten, meer bepaald Myanmar, bij het grote publiek beter bekend onder de vroegere naam Birma. Voor Jess brengt ze graag verslag uit over haar avontuur.

32

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

D

321

33

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Sprookje van 1001 pagodesEén van de bekendste toeristische trekpleis-

ters is Bagan. Op een relatief kleine opper-

vlakte van 40 km² rijzen de ruïnes van duizen-

den pagodes als paddenstoelen uit de grond

(foto 3). In de nevelige schemering van de

zonsondergang vervagen de contouren van

de talrijke tempels en speelt er zich een mys-

terieus schouwspel van schaduw en licht af.

Het lijkt wel een illusie uit een sprookje van

1001 pagodes.

Een andere pittoreske plaats is de U-bein

brug, de langste teakhouten loopbrug ter we-

reld (1200 m). Bij valavond paraderen talrijke

fotogenieke monniken nonchalant over de

brug op zoek naar een leuke babbel met een

van de rondzwervende toeristen, wat soms

kan leiden tot confronterende diepgaande ge-

sprekken (foto 4).

Reusachtige ‘Ferrero Rocher’De Gouden Rots Pagode is een belangrijk

bedevaartsoord voor de lokale bevolking. Be-

neden, aan de voet van de berg, staat een

truck ons op te wachten. Naar onze westerse

normen is de laadbak al barstensvol, maar na

een beetje schuif- en duwwerk lukt het toch

om onze 12-koppige groep er nog bij te prop-

pen. Daarna volgt een helse rit naar boven. We

wanen ons in één of andere attractie in een

pretpark. Gelukkig zitten we als sardientjes in

een blik opeen gepakt, zodat er niemand de

lucht in gekatapulteerd wordt door het hobbe-

lige bochtige parcours en de kamikaze-rijstijl

van de chauffeur. Daarna volgt nog een ste-

vige wandeling bergop en uiteindelijk komt de

prachtige Gouden Rots Pagode in zicht. Deze

stupa balanceert vervaarlijk boven op een

rots alsof hij ieder moment naar beneden kan

tuimelen. Devote pelgrims plakken het me-

tershoge granieten rotsblok vol met bladgoud,

zodat hij meer en meer op een reusachtige

“Ferrero Rocher” begint te lijken (foto 5).

Eénbenige roeiersHet Inle meer (22 km lang en 11 km breed)

zorgt voor een aangename verkoeling. Het

meer is omgeven door dorpjes met paalwo-

ningen en drijvende tuinen. Hier worden nog

allerhande traditionele ambachten beoefend,

zoals zijde weven (met vezels van de lotus-

bloemstengel), sigaren maken, brons- en zil-

versmeden. Natuurlijk mogen de kleurrijke

marktjes en de talrijke pagodes met Boeddha’s

niet ontbreken. Het gonst hier van de bedrij-

vigheid. Karakteristiek voor deze omgeving

zijn de "éénbenige roeiers", vissers die op een

specifieke manier hun roeispaan met één been

klemzetten, zodat ze hun handen vrij hebben

om hun visnetten binnen te halen (foto 6).

Feeëriek decorAls het spectaculaire 'Hot air balloon Festi-

val' ons pad kruist, laten we uiteraard de unie-

ke gelegenheid om dit jaarlijkse volksfeest bij

te wonen niet aan onze neus voorbijgaan. Ter

verering van het licht worden talrijke papie-

ren heteluchtballonnen opgelaten. Overdag

hebben deze ballonnen de vorm van dieren, 's

nachts zijn ze prachtig versierd met lantaarns

en vuurwerk (foto 7). De kleurrijke explosies

zorgen voor een feeëriek decor. Intussen

moeten we wel enkele "bangelijke" momen-

ten doorstaan, want de veiligheidsvoorschrif-

ten op dit massa-evenement zijn praktisch

nihil. Er komt geen einde aan de toestroom

van auto's, trucks en uitgelaten zingende en

dansende feestvierders. We zijn dan ook op-

gelucht dat we zonder al teveel kleerscheu-

ren terug in ons hotel belanden.

Om de reis letterlijk op een 'schitterende' ma-

nier af te sluiten, bezoeken we de laatste dag

de oogverblindende Shwedagon Pagode in

Yangon. Dit is één van de belangrijkste boed-

dhistische bedevaartsoorden ter wereld. Het

is hier echt al (blad)goud dat blinkt en op een

Boeddha meer of minder wordt er niet gekeken.

Hartverwarmend volkDe boeddhistische ingesteldheid en de rots-

vaste overtuiging in een beter leven na de re-

incarnatie maakt van deze mensen een hart-

verwarmend volk dat veel respect afdwingt.

Oprechte eerlijkheid dragen ze hoog in het

vaandel. Zo kan een tekort aan wisselgeld

soms leiden tot grappige taferelen, waarbij

er heel inventief naar een oplossing gezocht

wordt. De ene keer duwen ze je een handvol

snoepjes toe, de andere keer krijg je een pakje

papieren zakdoekjes ter compensatie en in

een restaurant krijg ik zelfs prompt een siga-

ret achter mijn oor gestopt. Mijn verdwaasde

gezichtsuitdrukking spreekt boekdoelen en

werkt duidelijk op de lachspieren van de om-

staanders… hilariteit alom!

Bewonderenswaardig is ook het feit dat zij,

ondanks de harde leefomstandigheden, nooit

hun optimisme verliezen. Elk oogcontact to-

vert een stralende glimlach op hun gezicht en

de wuivende handen gaan spontaan de hoog-

te in. Je wordt er warempel zelf vrolijk van!

76543

Mingalaba Myanmar ... het land van de eeuwige glimlach.Bedankt dat ik in je gouden ziel mocht kijken.

“"

voerde het Jessa Ziekenhuis in 2010 op de drie campussen uit. Dit omvatte onder meer: • 37.887 echografieën op 7 toestellen• 32.849 CT-onderzoeken op 4 toestellen• 29.247 MR-onderzoeken op 3 toestellen• 11.243 mammografieën op 4 toestellen• 131.767 onderzoeken klassieke radiologie op 11 toestellen

Om deze activiteiten uit te voeren,beschikt de dienst radiologie over: • •18,5 FTE artsen• 65,59 FTE andere medewerkers, waarvan

45,03 FTE verpleegkundigen en verzorgenden en 20,56 medisch secretaresses en administratieve medewerkers

245 126 radiologie-onderzoeken34

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

‘Samen sterk in proper werk!’

Onder dit motto werden de ruim

230 medewerkers van de dienst

schoonmaak tijdens de dag van

de schoonmaak in de kijker gezet

op onze drie campussen. De affi-

che met de leuke kopjes van alle

schoonmaakmedewerkers viel al-

vast bijzonder in de smaak. Daar-

naast kreeg iedereen een kleine

attentie in de vorm van een pen

en konden onze collega’s genieten

van een gezond stuk fruit of een

lekkere koek. Een fijne attentie als

dank voor hun ‘proper werk’.

1ste rij van links naar rechts

dr. Nele Schoofs (inwendige ziekten), dr. An Joosten (klinische biologie), dr. Maike Kuppens (kin-

derziekten), dr. Sarah Verjans (neurologie), dr. Tine Gregoor (anesthesie), dr. Adriana Dubbeldam

(radiologie), dr. Elien Dewaele (inwendige ziekten), dr. Julie Faes (gynaecologie), dr. Isabelle de

Wergifosse (inwendige ziekten), dr. Lotte Hendrix (acute geneeskunde)

2de rij van links naar rechts

dr. Anniek Vrancken (inwendige geneeskunde), dr. Laura Van Ginderachter (inwendige genees-

kunde), dr. Claudia Coolen (kindergeneeskunde), dr. Charlotte Nelissen (radiotherapie-oncologie),

dr. Astrid Vermeersch (fysische geneeskunde en revalidatie), dr. Hester Graeler (abdominale heel-

kunde, campus Salvator), dr. Dries Mortier (heelkunde, campus VJ), dr. Luc Vanlommel (heelkunde,

campus VJ), dr. Jan Gysen (urologie)

3de rij van links naar rechts

dr. Philippe Timmermans (cardiologie), dr. Marieke Rooijakkers (pneumologie), dr. Willem Gyse-

mans (kindergeneeskunde), dr. Philippe Dewolf (ugentiegeneeskunde), dr. Arman Darabi (anes-

thesie), dr. Jeroen Vandenbrande (anesthesie), dr. Stijn Hillewaere (heelkunde, campus VJ), dr. Bert

Du Pont (heelkunde, campus VJ), dr. Michael Aertsen (radiologie), dr. Ruth Van Lancker (urgentie-

geneeskunde)

Ontbreekt op de foto: nieuwe ASO UAntwerpen

dr. Jorn Potvin (NKO)

Ontbreken op de foto : ASO’s die reeds hun opleiding startten in 2010

dr. Anne Iudicello (heelkunde, campus Salvator), dr. Karina Van Kaam (heelkunde, campus Salva-

tor), dr. Evert Verhoeven (urgentiegeneeskunde), dr. Joke Van kerkhoven (urgentiegeneeskunde),

dr. Anouk Lotgerink (gynaecologie), dr. Yolanda Pypen (klinische biologie), dr. Bram Ngo (klinische

biologie), dr. Caroline Barthels (radiologie)

Nieuwe artsen specialistenin opleiding 2011-2012

p 1 augustus 2011 zijn een aantal artsen specialisten in opleiding een opleidingsjaar in het Jessa Ziekenhuis gestart. Het gaat om 30 artsen spe-cialisten in opleiding die vanuit de KULeuven en UAntwerpen voor hun verdere opleiding zijn toegewezen aan de erkende stageplaatsen binnen het Jessa Zie-kenhuis. In totaal heeft het Jessa Ziekenhuis 38 artsen specialisten in opleiding.

O

35

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Dienst schoonmaak in de bloemetjes gezet

20 juni - Dag van de schoonmaak Samen sterk in proper werk!

A2-Dag van de schoonmaak.indd 1

16/06/11 09:07

36

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Puzzelplezier

Zweedse puzzel Puzzelplezier

nr Beroep Woonplaats

1 aabddeeehilnnot Eeloprtv

2 bdeehkooru Aachorst

3 eeeekloprrtv aaelorrst

4 acdeeeiiinrsssttt aadehors

5 deelorrv beeikllorw

6 adkoorstu aellmoost

7 addeekkkr ehnnoovz

8 ccefhiilnsttu eelorstw

9 bdeeeeeehknrrrtw aeennprtw

10 deeooprv bbdegknnoor

11 deeeeggiklnpruv beeegkklor

12 eeikorr eeenpprz

13 aaceffhirtuux hoorttu

14 aeglrs aaehnrtz

15 ccdeeinnorrttuu beeikllorw

nrBeroepWoonplaats

1Onthaalbediende Overpelt

2Boekhouder Aarschot

3Televerkoper Rotselaar

4Directieassistent Haasrode

5Vloerder Willebroek

6Stukadoor Oostmalle

7Dakdekker Zonhoven

8Lifttechnicus Westerlo

9Netwerkbeheerder Antwerpen

10Opvoeder Grobbendonk

11Verpleegkundige Koekelberg

12Koerier Zepperen

13Taxichauffeur Torhout

14Slager Nazareth

15Treinconducteur Willebroek

Zuivel- product

Sportief kleding-

merkEens Wedstrijd Onder

andere Vuur

Buideldier

Wapen v/e insect Paling

Vaartuig Vernis Elegant dier

Sneeuw-hut

Vervoer-middel

Nevel, mist

Ontken-ning Bolster Rivier in

DuitslandBestem-

ming

Gedachte

Bier Bos

Stipt

KANGOEROO

AIOAAL

AAKICA

SNELTREIN

GAEG

DENKBEELD

ALEALOO

MESBE

PUNCTUEEL

Je ziet hier een aantal beroepen en woon-

plaatsen (steden of dorpen) waarvan de

letters door elkaar geklutst zijn. Plaats ze in

de juiste volgorde en je weet om welk beroep

en welke woonplaats het gaat.

Oplossing:

Oplossing:

37

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Ingrediënten: (4 personen)

221 kcal/portie- duur: 50 min)

• 400 gr kalkoennootjes

• 1 eetlepel kerriepoeder

• 1 eetlepel vitelma

bakken en braden

• 125 ml water

• 1 theelepel groentebouillon

• 2 theelepels maïzena

• 50 ml light room

• 400 gr aardappelen

• 1 eetlepel vitelma slaolie

• 1 rijpe mango

• 4 pijpajuintjes

Bereidingswijze :

Wrijf de kalkoennootjes in met het kerriepoeder en bak ze mooi bruin in

de vetstof. Blus ze met het water en voeg de groentebouillon toe. Zet

een deksel op de pan en laat alles een half uurtje sudderen. Verwarm de

oven voor op 200°C. Snijd de ongeschilde aardappels in partjes en doe ze

in een ovenschaal. Giet er een eetlepel Vitelma slaolie overheen en meng

de olie mooi onder de aardappelpartjes. Laat ze 20 minuten bakken in de

oven. Schil de mango en snijd in blokjes. Meng de maïzena met een beetje

water en giet dit bij de kalkoennootjes. Laat de saus even doorkoken tot

ze gebonden is. Doe dan de light room en de mangoblokjes erbij. Laat

alles nog 5 minuten zachtjes op een laag vuur staan. Werk af met de fijn-

gesneden pijpajuintjes en serveer er de goudbruine aardappelpartjes bij.

Tips :

Als je geen kalkoennootjes kan vinden, kan je ze vervangen door kalkoen-

filet. Vitelma Slaolie kan je ook vervangen door Becel koolzaadolie (rijk

aan omega 3) of (olijf)olie.

Aankoop mango: Bij aankoop moet de vrucht een gave schil hebben. De

mango is rijp als de vrucht pittig geurt en het vruchtvlees bij een lichte

vingerdruk meegeeft.

Bewaring mango: Mango’s kunnen goed narijpen bij kamertemperatuur.

Bewaar onrijpe mango’s nooit in de koelkast, de kans bestaat dat ze niet

meer narijpen (gevoelig aan lage-temperatuurbederf).

Rijpe mango’s moet je op korte termijn

consumeren. Bewaar ze hooguit

1 dag in de koelkast.

Opgelet!

Vruchtvlees geeft vlekken

die moeilijk te verwijderen

zijn.

De smaak van het

vruchtvlees is optimaal

als je koelt voor gebruik.

it keer mag je je te goed doen aan kalkoennootjes met mango, een recept van Kim Schoovaerts.

D

Kalkoennootjes met mango

Culinair

Een lekker recept? Laat het ons wetenHeb jij ook een lekker recept dat je met je collega’s wil delen?

Op Jessanet > Jess! vind je een formulier dat je kan invul-

len en mailen naar brigitte.celis@jessazh.be. Je mag ook een

seintje geven op het nummer 011 30 82 04. Je ontvangt het

formuliertje dan via de binnenpost. Foto’s van je recept zijn

ook altijd welkom!

Kim Schoovaerts woont in

Sint-Truiden (Kortenbos) en

werkt ondertussen al 6 jaar

als diëtiste op de diensten

dieetafdeling/radiothera-

pie/diabetesconventie van campus Virga Jesse.

Lekkere, gezonde voeding kent dus geen gehei-

men voor haar. De hobby’s van Kim zijn dansen,

tekenen (decor) en desserts maken. En dat laatste

vooral tot groot plezier van haar partner Bart.

38

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

Na meer dan 40 jaar trouwe dienst,

ging Josepha Lambrix onlangs met

pensioen. Josepha startte haar carrière

aan de School voor Maatschappelijke

Gezondheidszorg van de KU Leuven,

maar na een jaar stapte ze op campus

VJ binnen als medisch laboratorium

technoloog (toen heette dat nog labo-

rante). Na haar carrière als laborante

was ze eventjes kwaliteitsmedewerker

om in 2001 hoofd medisch laboratorium

technologe te worden. Na 3 jaar zocht

Josepha het opnieuw hogerop en werd

ze zorgmanager van de zorggroep la-

boratoriumgeneeskunde. Tijdens haar

loopbaan had Josepha onder meer een

grote inbreng in de accreditatie van

het laboratorium. Sinds de fusie was ze

zorgmanager van een zorgcluster met

150 medewerkers.

Pensioenviering

Altijd al eens handstand willen doen op een

rijdende trein? Basejumpen van de Eifeltoren?

Of proberen te ontsnappen tijdens een drieste

achtervolging door de politie? Ook de VJ’s van

clipzender TMF worden wel eens geplaagd door

dat soort onvervulde verlangens. De afgelo-

pen maanden smeten ze voor het programma

“No Guts, No Glory” lijf en leden in het spel om

hun wildste fantasieën te verwezenlijken en

hun donkerste angsten onder ogen te zien. Zo

kreeg TMF VJ en Familie-acteur Jo Hens het in

zijn kruin om vanaf een 9 meter hoge wipplank

het water in te duiken. Niet echt evident voor

iemand met hoogtevrees! Gelukkige was er

onze psychologe en gedragstherapeute Natha-

lie Cardinaels om hem veilig doorheen het hele

avontuur te loodsen!

Vreemd telefoontje“Onlangs kreeg ik inderdaad een vreemd te-

lefoontje van de redactie van TMF,” vertelt

Nathalie Cardinaels. “Alle TMF VJ’s waren de

uitdaging aangegaan om hun angsten onder

ogen te zien. Ik moest mij ontfermen over Jo

Hens. Jo heeft hoogtevrees, maar wilde toch

absoluut vanaf een 9 meter hoge springplank

het water induiken.” Een hele uitdaging voor

Jo, maar zeker ook voor Nathalie. Iemand van

hoogtevrees afhelpen doe je normaal gezien

namelijk niet op één dag tijd, en zeker niet

met een batterij camera’s in de buurt.

En... actionOp 28 mei trok Nathalie samen met Jo en

de TMF-cameraploeg in het kielzog naar het

actionpark in Kiewit. “Als je iemand over zijn

hoogtevrees heen wil helpen moet je dat heel

geleidelijk aan doen,” verduidelijkt Nathalie”.

“Eerst met een lage hindernis beginnen en

dan steeds hoger en hoger. In de gedragsthe-

rapie noemen we dit exposure in vivo, of het

jezelf “live” blootstellen aan je angsten om ze

te leren overwinnen. De verschillende hinder-

nissen van het parcours op het actionpark in

Kiewit waren dan ook perfect om Jo klaar te

stomen voor zijn grote duik. Na een hele dag

in het actionpark zijn we naar het openlucht-

zwembad van het Heidestrand in Zonhoven

getrokken. En hij heeft het gedaan! Tot twee

keer toe zelfs. Een keer met de cameraploeg

onderaan het zwembad en een tweede keer

met de cameraploeg bovenop de wipplank. Al-

les behalve evident want er stonden tiental-

len mensen aan het zwembad te kijken en Jo

aan te moedigen. Vooral bij z’n tweede duik

had Jo het enorm moelijk. Ik heb hem ruim een

half uur moeten coachen voor hij in het diepe

sprong. Maar al bij al zeker een geslaagde mis-

sie dus! Ik ben echt fier op Jo, want normaal

gezien duurt het verschillende maanden om

iemand van zijn hoogtevrees af te helpen.”

TMF roept hulp in van

gedragstherapeute Nathalie Cardinaels

Alle medewerkers krijgen in 2011

opnieuw een halve dag dienstvrijstel-

ling om deel te nemen aan een door

de dienst georganiseerde teambuil-

dingsactiviteit. Dit mag zowel een cul-

turele als een sportactiviteit zijn. Het

ziekenhuis voorziet hiervoor ook een

financiële tussenkomst van maximaal

10 euro per persoon. Let wel op: de

activiteit moet plaatsvinden vóór 31

december, anders vervalt het recht op

de dienstvrijstelling en de financiële

tussenkomst. Heeft jouw dienst ook

een activiteit gepland? Laat het ons

dan zeker weten en bezorg ons een

foto (foto NIET verkleinen). We pu-

bliceren jullie foto graag met enkele

regels tekst.

Een dienstactiviteit georganiseerd? Laat het ons weten!

39

juli

| aug

ustu

s ‘1

1

07-05-11 Tom Op 'T Eynde en Suzanne van der Wal schoonmaak Virga Jesse

27-05-11 Raf Vrijsen en Jessica Hermans orthopedie Virga Jesse

04-06-11 Bart Boffin en Jessy Gevers neurologie Virga Jesse

11-06-11 Luc Bulen en Julie Vanstraelen personeelsrestaurant Virga Jesse

25-06-11 Gert Missotten en Mariam Khouchlaa intern goederenvervoer Virga Jesse

02-07-11 Jeroen Vanderstraeten en Heleen Tielens apotheek Virga Jesse

Huwelijken

04-03-10 Seth Ans De Rijcke palliatieve zorgen Virga Jesse

10-05-11 Elyne Kim Uten geriatrie 1 Virga Jesse

17-05-11 Vince An Daniëls OP Virga Jesse

22-05-11 Lowie Veerle Aerts orthopedie Virga Jesse

24-05-11 Fee Tine Claes materniteit Virga Jesse

25-05-11 Annalisa Alan De Luna en An Vanmuysen Virga Jesse

25-05-11 Joren Nora Croonen geriatrie1 Virga Jesse

30-05-11 Yarne Tiny Cleeren geneeskunde 2 Salvator

01-06-11 Charlotte Peter Moors neurologie Virga Jesse

03-06-11 Vic Tinne Martens radiologie Salvator

06-06-11 Margo Annelies Schoefs ambulante reva St.-Ursula

06-06-11 Timo Nadine Ryll materniteit Virga Jesse

12-06-11 Abel Maarten Bossuyt paramedische reva St.-Ursula

14-06-11 Lisa Kelly van Susteren kinder-en jeugdgeneeskunde Virga Jesse

14-06-11 Kyana Lieve Puttemans OK gehospitaliseerden Salvator

17-06-11 Lieze Sara Gulix labo Virga Jesse

17-06-11 Milan Cindy Cox heelkunde 2 Salvator

20-06-11 Lard Dorien Gilissen personeel en organisatie Jessa

21-06-11 Emmelyn Ann Leempoels geriatrie 2 Virga Jesse

24-06-11 Sien Els Schruers paramedische reva St.-Ursula

27-06-11 Maxim Raf Jacobs gynaecologie Virga Jesse

30-06-11 Miep Annelies Sneyers ontwerpbureau Virga Jesse

09-07-11 Amber Nadia Hanouch apotheek Salvator

10-07-11 Deni Taïsa Childichoroyeva schoonmaak Salvator

Geboorten

25-07-11 Paula Lenaers schoonmaak Salvator

01-10-11 Lea Lambrechts melkkeuken Virga Jesse

01-10-11 Marie-Jeanne Vandeweyer sterilisatie Virga Jesse

Pensioen

Personeelsweetjes

Pensioenviering

Met verslagenheid melden we het plotse overlijden van Jurgen Vancraybex op 13 juli 2011. Jurgen werkte op de dienst intensieve zorgen, campus VJ. We bieden zijn familie en nabestaan-

den onze oprechte deelneming aan en wensen hen heel veel sterkte.

Overlijden

Een dienstactiviteit georganiseerd? Laat het ons weten!

Jessa fietst!Zondag 11 september van 14u tot 19u

Neem een kijkje op www.jessazh.be/jessafietst

Voor meer informatie kan je terecht bij de dienst communicatie, tel. 011 30 82 03.