donderdag 19 februari 2009

DiversAntwerpen

Bijlagereeks over de 160 verschillende nationaliteiten die in Antwerpen vertegenwoordigd zijn

Van Afghanistan tot Zwitserland

www.gva.be

“In mijn geboortedorp ben ik de Pink Panter”

blz. 2-3

“Zelfstandig en vrij zijn in Guinee. Dat was mijn droom.”

“Telkens ik cashewnoten eet, proef ik mijn land”

blz. 4-5-6 blz. 7

GuatemalaCrisell Cifuentes

GuineeFatoumata Traore

Guinee-BissauInssaly

GroenlandNive Nielsen

“Wanneer ik uit Nuuk kom, vind ik Antwerpen ineens heel groot.”

blz. 8

BelgiëGroenland

GuineeGuinee-BissauGuatemala

Teksten: Kobe Verheyen, Bénédicte Van Paeschen, Eefje Rampart, Maaike Floor Coördinatie: Kris Vanmarsenille Eindredactie: Carine TollenaereFoto’s: Kris Hossey, Bert Hulselmans, Jan Van der Perre, Patrick De Roo, Thomas Legrève, PhotoNews, Belga, AP, GVA

�.DIVERS ANTWERPEN donderdag 19 februari �009

Algemeen

17 moorden per dag

Guatemala ligt in Centraal-Amerika.

Mestiezen en blanken, die ladino’s worden genoemd, ne-men bijna 60% van de Guatemal-teekse bevolking in. De overige 40% bestaat uit indigenas, beter bekend als indianen.

Guatemala heeft een uiterma-te gevarieerd landschap. In het centrum en noordwesten bevindt zich een hoogvlakte met berg- en

GuatemalaLand met zeer gevarieerd landschap

vulkaantoppen tot boven 4.000 meter. In departement Petén be-vinden zich de beroemde Maya-ruïnes van Tikal. De zuidelijke kuststreek en het westen zijn relatief vlak en worden intensief gebruikt voor het verbouwen van suikerriet, fruitteelt en veeteelt.

In Guatemala werden in 2008 liefst 6.200 moorden gepleegd. Dat zijn 17 moorden per dag. De meeste moordpartijen worden toegeschreven aan de jeugdben-des La Mara Salvatrucha (MS-13) en de Mara 18 (18). De leden dra-gen opvallende tatoeages.

Drie Guatemalteken leren elkaar kennen in Antwerpen

Vriendschap op ’t Zuid“Als we naar Guatemala gaan, bezoeken we mekaars familie”

Nydia kwam toevallig in contact met Crisell. “Iemand waarmee ik naar de kerk ging, werkte samen met haar in een restaurant. On-

dertussen zijn we dikke vrienden. Kris, de man van Crisell, is ook peter van onze dochter Amelie.” De dag nadat ze Nydia had leren

kennen, ging Crisell voor haar supporteren tijdens de vijf kilometer van Antwerpen. “Ik trok er naartoe met een Guatemalteekse vlag. Hier-

door herkende zij mij direct.” José Mario kwam met zijn landgenotes in contact via Crisell. “Ik ontmoette haar een paar jaar geleden in het res-

taurant waar zij toen werkte”, zegt hij. “We werden goede vrienden, en via Crisell leerde ik Nydia kennen.” De vriendschapsband tussen de drie is on-

dertussen heel hecht. “Als we naar Guatemala op reis gaan, bezoeken we de familie van Nydia en José Mario om cadeaus af te geven”, zegt Crisell.

In Antwerpen leven minder dan vijf inwoners uit Guatemala. Maar zij die er wonen, hebben een wel erg speciale band. Het verhaal van 3 Guatemalteken, die elkaar dankzij hun Belgische liefde toevallig tegen het lijf liepen op het Zuid.

Een lid van de Mara 18 met de opvallende tatoeages.

© GRAPHIC NEWS

G R O T E O C E A A N

HONDURAS

EL SALVADOR

MEXICO

BELIZE

GUAT EMA LA

Guatemala

Flores

CobanPuertoBarrios

Zacapa

Jutiapa

Cuilapa

Escuintla

PuertoQuetzal

Mazatenango

Champerico

San Marcos

Quetzaltenango

Huehuetenango

Salama

50km

“In mijn land ben ik de Pink Panter”

Crisell Cifuentes wist niet wat haar te wachten stond toen ze zes jaar geleden les begon te geven aan een Antwerpse Limburger die in Guatemala kwam aangewaaid.

te liefde naar Amerika vertrekken. “Het was mijn droom om in New York te gaan wonen. Wegens de moeilijk-heden om een visum te krijgen, was dat niet mogelijk.”

“Naar Europa gaan bleek wel te kunnen. En zo ben ik op 15 oktober 2003 in België terechtgekomen.”

Nadat Crisell een jaar in België had verbleven, trouwde ze op 17 septem-ber 2004. En in juni verwachten Cri-sell en Kris hun eerste baby.

“Ik heb me ondertussen ook zo goed mogelijk aangepast aan de

Belgische gewoontes. Ik spreek Nederlands, en witloof met hesp en kaas klaarmaken is voor mij

geen enkel probleem.”Af en toe keert Crisell nog

terug naar Guatemala. En dan verandert ze plot-seling in een gevaarlijk beest.

“Het is bij ons de ge-woonte om bijnamen te geven”, zegt ze. “Voor de mensen in mijn ge-boortedorp ben ik Pan-tera Rosa (roze panter, red.), omdat ik jaren geleden in een knal-

“Kris was drie weken lang mijn student”, zegt ze. “Maar al snel voel-de ik dat hij iets anders voor mij be-tekende dan de andere studenten. Van een liefdesrelatie was toen nog geen sprake. Dat was verboden op de school waar ik lesgaf.”

Nadat de Spaanse lessen waren af-gelopen, trok Kris verder op doorreis in Guatemala. “Ik had toen geluk”, zegt Crisell. “Ik had vakantie in die periode. Ik ging dus mee op trip en binnen de kortste keren werden we

helemaal verliefd op elkaar.”Omdat de ouders van

Crisell in de Verenigde Staten woonden,

wou ze het liefst samen met

haar gro-

“Het was mijn grote droom om in New York te gaan wonen maar dat bleek niet mogelijk.”Crisell Cifuenteslerares spaans

roos kleedje aan een schoonheids-wedstrijd deelnam. Veel van hen be-ginnen trouwens spontaan het deun-tje van de Pink Panter te zingen als ze mij zien lopen. In het begin had ik het daar moeilijk mee, maar nu kan ik er wel om lachen.”

Crisell Cifuentes: “Witloof met hesp klaarmaken is voor mij geen enkel probleem.”

donderdag 19 februari 2009 DIVERS ANTWERPEN.�

Bekende Guatemalteken

Hoogvliegers

Miguel Angel AsturiasNobelprijswinnaar Literatuur

Rigoberta Menchú Tum Nobelprijswinnaar Vrede

Ricardo ArjonaZanger

Jose GutierrezEerste gesneuvelde soldaat in de tweede Irak-oorlog

“Hier kan je ten minste nog naar de bioscoop”

Toen Sara een half jaar later weer naar België vertrok, was José Mario achttien jaar. “Ik dacht dat ik haar nooit terug zou zien. Ik vertrok even later met een vriend naar Amerika. Maar eens ik daar was aangekomen, wou ik toch terug naar Sara.”

“Ik deed vier maanden lang al-lerlei interimjobs. Tot ik voldoende geld had voor een ticket heen en te-rug naar België. Sara wist daar niets van. Ik had enkel met haar moeder gebeld om te zeggen dat ik voor twee weken langskwam. Die was daar niet zo happig op, want haar dochter zat middenin de blok.”

Tijdens zijn verblijf hier leed José Mario vooral veel kou.

José Mario Rizo was

acht jaar geleden in

de wagen aan het rondtoeren

toen hij ineens een blond meisje zag lopen in zijn geboortedorp Escuintla.

“Normaal lopen daar alleen don-kere vrouwen. Dit meisje viel dus fel op. Het bleek een buitenlandse studente te zijn die Sara heette. Via een studente die bij ons 'te gast' was, leerde ik haar kennen. Ik heb mijn beste versiertrucks bovengehaald, en even later was ze van mij.”

José Mario Rizo met de typische Guatemalteekse drank.

Drie Guatemalteken leren elkaar kennen in Antwerpen

“Toch beviel België mij. Zo erg zelfs dat ik, nadat ik via Amerika opnieuw in Guatemala was beland, naar België trok om te gaan stude-ren. Ik ging automechanica volgen aan de Karel de Grote hogeschool. En ik zocht en vond in Antwerpen

“Ik voel me echt geen vreemdeling”kaar en van het een is het ander ge-komen. Mijn vrienden waarschuw-den me wel: je kent hem niet echt, misschien is hij een leugenaar. Maar toen we elkaar na twee jaar chatten, bellen en mailen voor het eerst in het echt zagen, klikte het meteen. Vanaf dan wist ik dat ik voortaan altijd bij Koen wou zijn.”

Nydia besloot om naar Antwer-pen te verhuizen én om meteen te trouwen. “Guatemala is een warm en zonnig land, maar er heerst ook veel criminaliteit. Dat schrok vooral Koen hard af. In Antwerpen heb ik het echt naar mijn zin. Doordat er zoveel verschillende nationaliteiten leven, voel ik me er echt geen vreem-

Nydia Godinez kwam in

Antwerpen terecht nadat ze

haar man Koen via internet had leren kennen.

“Koen was geïnteresseerd in Latijns-Amerika. Maar over Gua-temala vond hij weinig informatie. Daarom zocht hij via ICQ, de voor-loper van MSN Messenger, naar ie-mand die hem daaraan kon helpen. En dat was ik.”

Wat begon als internetvriend-schap, eindigde in een liefdes-relatie. “We stuurden foto’s naar el-

Nydia Godinez met de Guatemal-teekse vlag: “Guatemala is een warm en zonnig land, maar er heerst ook veel criminaliteit.”

deling. Ik heb hier ondertussen ook twee kindjes: Lars (3) en Amelie (1). En elke week op maandag en dinsdag neem ik de bus richting Turnhout,

“In België kan je door hard te werken je eigen status bepalen.”josé mario rizoautomechanicien

“Guatemala kent geen rusthuizen. Vroeg of laat wil ik terugkeren om voor mijn ouders te zorgen.”Nydia godiNezlerares spaans

Officieel: republiek Guate-mala

Hoofdstad: Guatemala-stadStaatshoofd: Álvaro ColomOfficiële landstaal: Spaans Religie: Rooms-katholi-

cisme (55%), protestantisme (40%), Mayareligies (1%)

Oppervlakte: 108.889 km² Inwoners: 13.002.206 Volkslied: Guatemala FelizMunteenheid: quetzal Internet landcode: .gt Telefoon landcode: 00-502 Plaats op lijst van rijkste

landen: 121/177

Hallo, hoe heet jij?Hola, como te llamas?

De Belgische mannen zijn heel knap.Los belgas son muyguapos.

Gaan we overmorgen naar de zee?Vamos manana a la playa?

In België hebben ze lekker bier.En Belgica hacen buena cerveza.

In Antwerpen is het altijd goed weer.En Amberes siempre hace buen clima.

Hoe laat begint het feestje bij jou thuis?

A que hora comienza la parranda en tu casa?

Gaan we iets drinken?Queres ir a tomar algo conmigo?

In Guatemala is voet-bal de nationale sport.El deporte nacional de Guate es el fut.

een kot waar ik samen met Sara ging wonen.”

Ondertussen is José Mario auto-mechanicien bij de VAB. Hij denkt er op dit ogenblik niet aan om terug te keren naar Guatemala.

“Ik liet destijds mijn land, familie en gewoonten achter. Maar ik kreeg er veel voor in de plaats. In België kan je door hard te werken je eigen status bepalen. In Guatemala is dat, door de aanwezige corruptie, veel minder het geval.”

“Daarbij komt dat je in Antwer-pen ten minste naar de cinema kan gaan. In mijn geboorteland is een bioscoopbezoek bijna niet te beta-len”, zegt José.

om daar in het koninklijk atheneum avondles Spaans te geven.”

Hoewel Nydia heel graag in ons land verblijft, is de kans groot dat ze ooit terugkeert naar Guatemala.

“Mijn ouders hebben mij altijd ge-steund in mijn keuze om naar Bel-gië te vertrekken, maar ze missen me wel. Daarom wil ik vroeg of laat te-rugkeren. Zo kan ik hen op hun oude dag verzorgen. In Guatemala is dat de gewoonte, omdat ze daar geen rusthuizen hebben.”

“Wanneer ik Antwerpen precies ga verlaten, weet ik niet. Binnen een jaar of dertig misschien. Ik hoop wel dat mijn ouders dan nog in le-ven zijn.”

Tien voor taal

(

�.DIVERS ANTWERPEN donderdag 19 februari 2009

Algemeen

Oude Franse kolonie

Guinee was een kolonie van Frankrijk tot 1958.

De eerste president van het onafhankelijke land was Sékou Touré.

Na een staatsgreep in 1984 werd hij vervangen door gene-raal Lansana Conté. Die voerde een autoritair bewind, met verkiezingen die niet koosjerverliepen en zonder echte oppositie.

GuineeTuin van West-Afrika

© GRAPHIC NEWS

SENEGAL MALI

LIBERIA

SIERRALEONE

IVOOR-KUST

GUINEE-BISSAU

G U I N E E

Conakry

Nzerekore

Kankan

Faranah

Kissidougou

Beyla

Siguiri

Labe

MamouKindia

Boke

100km

ATLANTISCHEOCEAAN

Vanaf 2006 werd zijn macht bedreigd door stakingen en opstanden. Hij overleed op 23 december 2008 na een slepende ziekte. Hij was 74 jaar en was 24 jaar aan de macht geweest.

Een dag na zijn dood pleegde het leger een staatsgreep.

Sindsdien is kapitein Moussa Dadis Camara president.

Eeuwenlang was het land erg afgesloten van de buitenwereld maar langzaam maar zeker opent het zijn deuren voor de rest van de wereld.

Guinee betekent ’vrouw’. Guinee wordt gezien als een land met

veel geheime rituelen en een rijke cultuur.

“Ooit ga ik terug naar Guinee en dan neem ik mijn vriendin mee”“Hallo, ik ben Zakaria, ik kom uit Guinee en ik ken hier niemand.” Zo stapte Zakaria Conte 3,5 jaar geleden op de blonde Katrien Mostmans af.Het was hartje winter, kerstmarkt op de Groenplaats en bar koud. Maar Katrien? Die smolt voor de knappe Afrikaan. Binnenkort gaan ze samenwonen.

Zakaria Conte is nog geen vier jaar in Antwerpen, maar hij spreekt al een behoorlijke mond Neder-lands.

“Zodra ik in België ben aangeko-men, heb ik lessen gevolgd”, legt hij uit. “Nu niet meer. Nu leer ik Neder-lands van Katrien.”

“En hij leert mij Susu”, zegt Ka-trien. “Dat is het dialect van Guinee. Het is verschrikkelijk moeilijk. Het lijkt op geen enkele andere taal die ik ken en het heeft nog een ander schrift ook.” Maar mooi klinkt het wel, dat Susu. “I Rafan n’ma bete-kent ik hou van jou”, lacht ze.

Zakaria kwam in 2005 als poli-tiek vluchteling naar België. Via via belandde hij in Antwerpen en, be-halve een handjevol Guineeërs die hij in het asielcentrum had ont-moet, kende hij er niemand.

Katrien en Zakaria: hij ontdekte haar op de schaatsbaan op de Antwerpse Groenplaats.

Maar toen kwam hij Katrien tegen op de kerstmarkt op de Groenplaats. “Ik zag haar schaatsen met een vrien-din”, vertelt Zakaria. “Twee blonde meisjes, dat was zo’n mooi gezicht. Dus heb ik zo een beetje naar hen staan kijken. En toen ik hen later zag staan bij een vuurtje, heb ik hen aangesproken. ‘Hallo, ik ben Zaka-ria, ik kom uit Guinee. Ik woon nog maar pas in Antwerpen en ik ken hier niemand’, zei ik.”

“Hij hing een beetje de zielenpoot uit”, lacht Katrien. “Maar ik had hem ook al in ’t oog, hoor. ‘Zo’n knappe vent’, zei ik tegen mijn vriendin. En dus gaf ik hem mijn nummer. Een paar weken later, op 2 januari 2006, was het koekenbak. Toen hebben we voor het eerst gekust. En binnenkort gaan we samenwonen.”

Drie jaar later voelt Zakaria zich helemaal thuis in Antwerpen. Hij is ondervoorzitter van de Associa-tion de Guinéens et Sympathisants de Flandre (Vereniging van Gui-neeërs en Sympathisanten uit Vlaan-deren) dat zo’n veertig leden heeft. “We organiseren feestjes en barbe-

cues”, vertelt hij. “En met de Zomer van Antwerpen hebben we muziek-groepjes uit Guinee uitgenodigd om hier te komen spelen. Fantastisch was dat.”

En nu hij de taal onder de knie heeft, wil Zakaria dolgraag gaan werken. “Ik heb een examen afge-legd om met een opleiding infor-matica te starten”, zegt hij. “Het is nog even afwachten, want ze hebben maar veertien mensen nodig en er zijn vijftig kandidaten. Maar ik denk dat ik een goede kans maak, want ik spreek Nederlands én Frans.”

De toekomst lacht Zakaria toe. Maar het zonnige, warme Guinee mist hij natuurlijk wel. “Ooit op een dag ga ik terug”, zegt hij. “En dan neem ik Katrien mee. Ik wil haar zo graag mijn land laten zien.”

“Mijn vriendin leert me Nederlands. Ik leer haar Susu.”Zakaria conte

Een man doet zijn was in een vissersdorp bij Conakry.

donderdag 19 februari 2009 DIVERS ANTWERPEN.�

Officieel: Republiek GuineeHoofdstad: ConakryOppervlakte: 245,857 m²Aantal inwoners: 9,806,509Levensverwachting:

mannen: 55,12 jaar, vrouwen: 58,08 jaar

Talen: Frans (officieel). Ver-der heeft elke ethnische groep zijn eigen taal

Godsdiensten: moslim (85%), christen (8%), natuur-godsdiensten (7%)

Klimaat: een van de natste

landen in West-Afrika.Munteenheid: Guinese frank

(GNF)Telefoon landencode: 224 Internet landencode: .gnBevolkingssamenstelling:

Fulbe (40%), Madinka (30%), Susu (20%), kleinere ethnische groepen (10%)

Export: bauxiet, aluminium, goud, diamanten, koffie, vis, landbouwproducten

Plaats op de lijst van rijkste landen: 160/177

Voetbalheld Bangoura

Hoogvlieger

De Guineeër Sambegou Ban-goura (26) speelde van 2000 tot 2003 bij KSC Lokeren.

Daarna speelde hij nog eens drie seizoenen bij Standard Luik.

Toen vertrok hij naar het Engelse Stoke City, een ploeg in de tweede klasse.

In 2007 keerde hij terug naar België en speelde hij bij FC Brus-sels.

Sinds 2008 maakt hij deel uit van de Griekse eerste klasser Panserraikos Serres.

In Guinee is Sambegou Bangoura een echte held, sinds hij in 2006 scoorde voor zijn land tijdens de African Nations Cup 2006 tegen Zuid-Afrika.

“Ik wil vrij en onafhankelijk zijn”

derhalf jaar in Brussel gewoond. Dat was wel handig omdat bijna ieder-een er Frans spreekt. Maar werk vin-den, bleek er niet zo evident. Dus ver-huisde ik naar Antwerpen en volgde ik er ijverig Nederlandse les.”

Nu woont Fatoumata op een flatje in Deurne, met haar Guinees-Neder-landse vriend én hun zoontje Ismael, die twee weken geleden werd gebo-ren. Ze is nu wel mama, maar haar ambities heeft Fatoumata nog lang niet opgeborgen.

“Straks gaat Ismael naar de crèche en ga ik op zoek naar werk. Maakt me niet uit wat, mijn Nederlands is nog niet goed genoeg om kieskeurig te zijn”, lacht ze. “En dan ga ik ook pro-beren tegelijk te studeren. Ik wil vrij en onafhankelijk zijn. Dat was mijn droom in Guinee, en dat is ook mijn droom in Antwerpen.”

Vier jaar geleden was Fatoumata Traore (25) nog een gewone studente in de Guinese hoofdstad Conakry. Ze studeerde informatica en had een mooie toekomst. Tot ze de gevangenis in vloog.

“Ik was lid van de studenten-raad”, vertelt ze. “En ik had het ge-waagd om slaapzalen te eisen voor de universiteit. Die waren erg no-dig, want veel studenten moesten elke dag van heel ver komen.”

Maar de rector van de univer-siteit had het niet zo begrepen op de slaapzalen van Fatoumata. “Hij was ervan overtuigd dat we er over politiek zouden praten”, zegt ze. “De rector maakte er een politieke kwestie van, terwijl dat helemaal niet het geval was. Ik werd van de unief gegooid en ik vloog in de ge-vangenis.”

Fatoumata bleef twee maanden opgesloten. “Maar toen ik vrij-kwam, bleek het gedaan te zijn met mijn rustige leventje. De po-litie stond om de haverklap aan de deur en viel mijn ouders lastig. Bo-vendien kon ik het wel vergeten om ooit nog te studeren in Guinee. Dus ben ik vertrokken.”

Fatoumata arriveerde in België in januari 2007. “Ik heb eerst an- Fatoumata Traore: ”Straks ga ik weer studeren.”

“Ik heb het gewaagd om slaapzalen te eisen. Ik werd van de unief gegooid en ik vloog de gevangenis in.”Fatoumata traore

Een van de armste landen

Yétisséde Guinée

Recept

Ingrediënten 1 kilo verse tonijn in dikke

plakken (of 1 kilo vlees) 25 + 10 cl palmolie 6 tomaten 5 ajuinen 1 aubergine 2 wortels 500 gram okra’s 1 flinke maniok 1 teentje look 1 stuk verse gember 1 grote Spaanse peper 1 bouillonblokje 1 blik tomatenconcentraat peper zout basmatirijst

Bereiding (1 uur) Verwarm de olie op een

zacht vuurtje. Snij de uien in ringen, en de aubergine in tweeën en stoof alles in de pan. Als de aubergine zacht is geworden, haal haar er dan uit. Stamp de aubergine fijn met een beetje olie, de gem-ber en peper. Hou het pap-je apart.

Leg de vis of het vlees in de pan en laat een beetje roos-teren. Haal het vlees of de vis dan weer uit de pan en hou opzij.

Snij de tomaten in blokjes en doe ze in de pan. Voeg er een groot glas water bij, een bouillonblokje, het tomaten-concentraat, het papje met de aubergine en zout. Goed roe-ren. Snij de geschilde maniok in grote stukken en voeg die toe, samen met de volledige Spaanse peper (niet snijden, dan is die te straf) en de twee hele wortelen.

Als je de yétissé bereidt met vlees, leg je het in de pan en laat je het 40 minuten sud-deren.

Als je de yétissé met vis klaarmaakt, wacht dan 20 mi-nuten en leg dan pas de vis in de pan. Laat de vis nog 20 mi-nuten garen.

Intussen maak je de rijst klaar. Laat die enkele minuut-jes koken met de okra’s. Haal de okra’s uit het water, laat ze uitlekken en plet ze met een vork. Meng ze dan met de warme rijst.

Dien alles op in één grote schotel.

Okra is een groene, langwer-pige vrucht met diepe groeven die ook populair is bij de Marok-kanen en Turken.

Echte Afrikaanse lemen huizen met rieten dak.

�.DIVERS ANTWERPEN donderdag 19 februari 2009

Economie

Tweede productieland voor bauxiet Guinee is een van de armste

landen in de wereld. De economie drijft hoofd-

zakelijk op tropische landbouw, visvangst en mijnbouw.

Na Australië is Guinee het tweede productieland voor bauxiet. Bauxiet is een be-langrijk erts voor aluminium. Guinee heeft bijna de helft van alle bauxietreserves in de wereld.

In Guinee worden ook ijzer-erts, goud en diamanten gedol-

ven. De Guinese bevolking pikt

geen graantje mee van al die rijkdommen in de grond. Zo is de bauxietproductie vrijwel helemaal in particuliere han-den. 85% van de opbrengst gaat naar buitenlandse maatschap-pijen.

Het nationaal inkomen daalt en bedroeg in 2006 nog 200 euro per jaar per hoofd.

Guinee krijgt geen steun van het IMF en de Wereldbank.

De president, generaal Lansana Conté, overleed in de-cember 2008. Een dag na het overlijden nam het leger de macht door middel van een staatsgreep. Kapitein Moussa Dadis Camara verklaarde zich de dag erna president. Sinds-dien is de situatie erg onzeker in Guinee.

Belgen die toch naar Guinee

Buitenlandse Zaken raadt reizen af

Reizen

gaan, wordt aangeraden extra waakzaamheid in acht te nemen, niet-noodzakelijke verplaatsingen te vermijden, niet deel te nemen aan volks-bijeenkomsten en demonstra-ties en voorzichtig te zijn in de gevoelige wijken van Conakry of buiten de hoofdstad.

Onlangs werden weer gewa-pende versperringen gesigna-leerd op grote wegen.

304 Guineeërs wonen in Antwerpen.

Buitenlandse Zaken raadt Belgen af om naar Guinee te reizen.

“Vlamingen zijn een beetje timide”Hamidou Diallo (42) werd verliefd in Antwerpen... en bleef plakken.

ondertussen was het - zeer Belgisch -beginnen regenen. En onder die pa-raplu werd het gezellig. Kathleen en Hamidou voelden een klik en bleven afspreken. “Ik vond haar meteen een sympathiek meisje. Heel gevoelig ook, dat raakte me.”

In 2002 trouwden Hamidou en Kathleen, in 2004 werd hun twee-ling Marly en Ismaël geboren. Wat voor Hamidou de grootste aanpas-sing was? Hij lacht. “Een van de din-gen was zeker het weer. Ik weet nog dat ik in november ben aangekomen en dat het toen ijskoud was. De taal was voor mij ook een probleem. Ik wist dat België meertalig was, maar ik dacht dat iedereen wel Frans zou spreken. ”

Hamidou maakte niet meteen aanstalten om Nederlands te leren. De lessen aan de universiteit waren in het Frans, en hij was van plan om uiteindelijk toch terug te keren. Met de kindjes leerde Hamidou onder-tussen mee Nederlands. Daarnaast volgt hij een opleiding Nederlands voor anderstaligen.

In vergelijking met die beginjaren voelt Hamidou zich veel meer thuis. “De eenzaamheid in het begin was

Een postgraduaat volgen aan het RUCA en na twee jaar terugkeren naar zijn geboorteland Guinee. Dat was het plan van economist Hamidou Diallo toen hij in 1996 in België aankwam. Een mooi blond meisje stuurde alles in de war.

“Ik was niet eens van plan om naar België te komen”, blikt Ha-midou lachend terug. “Ik had eco-nomie gestudeerd in Guinee en wilde een specialisatie volgen. Ik was toegelaten aan de universitei-ten van Lausanne en Genève, maar door omstandigheden geraakte ik voor die bestemmingen niet tijdig aan een visa. Zo ben ik uiteindelijk in Antwerpen beland.”

Hamidou werkte op dat moment bij een kredietbank in Guinee. Na twee jaar zou hij zijn job weer op-pikken. Maar zover zou het nooit komen. Hamidou werd verliefd... op straat.

“Ik zou naar een Kameroens feest gaan en was sigaretten gaan halen in een nachtwinkel”, vertelt hij. “Op terugweg kwam ik Kathleen tegen. Ze sprak me aan omdat ze een straat zocht. Ik kon haar niet helpen, maar we zijn samen op zoek gegaan. ”

Samen onder de paraplu, want

Hamidou en Kathleen met de kind-jes Ismaël en Marly. Boven: het gezin en Kathleens ouders op bezoek bij de familie van Hamidou in Guinee.

Hij vertelt leugens.Hij vertelt onzin.Il raconte des histoires des mouches qui jouent à la guitare.Il raconte des histoires d’un serpent qui a accouché d’un poulet.

Je moet niet proberen iemand iets aan te leren waarmee hij al veel ervaring heeft.On ne peut pas apprendre à un vieux singe de faire des grimaces.

Al doende leert men.C’est en forgeant qu’on devient forgeron.

In het Peuls

Goedendag. On djaarama.

Hoe gaat het?Kö hönnö wayi?

Ik heb honger.Mi dhö wèla.

Ik hou van jou. Mi dhö hi dhu ma.

In het Pular

Ik hou van jou.Mido hido ma.

In het SusuIk hou van jou.I raffa ma.

In het Malinké

Ik hou van jou.Mbi fé.

Tien voor taal

Bauxiet.

vreselijk. Ik kende niemand. Vlamin-gen komen soms ook wat koud en afstandelijk over, maar ik denk dat ze gewoon timide zijn. Ze geven zich niet meteen bloot.”

Over Antwerpen is Hamidou zeer te spreken. “Ik vond het meteen een mooie stad. Aangenaam, netjes en met voldoende open ruimte. In een stad als Brussel zou ik me verstikt voelen. Daar leeft iedereen zo op mekaar. Antwerpen ademt, leeft.”

Kathleen is lerares, Hamidou zoekt werk. “Het is moeilijk. Ik heb een tijd stage gedaan aan de Euro-pese Commissie, maar omdat ik de Belgische nationaliteit niet had, kon-

Hoe mooi hij Antwerpen ook vindt, toch mist Hamidou dingen uit Afrika. De zon, de natuur, de familie... “Mijn va-der is in 2004 op bezoek ge-weest, maar toen hadden we mekaar acht jaar niet gezien. We bellen veel, maar het doet toch deugd om mekaar eens vast te pakken.” In de paasva-kantie van vorig jaar trokken Hamidou en Kathleen met de kindjes naar Guinee. Tot dan had niemand van Hamidous familie zijn gezin gezien. “Het klikte enorm met Kathleen, en ik was natuurlijk ook fier om de kindjes te tonen. Onze keu-ken hangt vol foto’s met her-inneringen. Marly voelde zich meteen thuis, Ismaël bleef in het begin wat op de vlakte. Hij had ook wat moeite met het Afrikaanse eten, net als hier, als ik kook. ’Mag ik dan nu een pistolet?’ Dat was het eerste wat hij vroeg toen we op de luchthaven van Zaventem wa-ren.”

Eindelijk kennismaken!

den ze me geen contract geven. Ik heb meteen een aanvraag ingediend, maar het heeft vijf jaar geduurd voor ik de papieren had. Ondertussen was de jobopportuniteit weg.”

Het is frusterend soms omdat Ha-midou voor veel jobs te hoog is op-geleid. En dus te duur. Bovendien is er discriminatie. “Bij de VDBA werd me eens gezegd dat ik een job als lo-ketbediende bij een bank wel kon vergeten. Geen bankier zou het ris-keren, uit schrik klanten te verlie-zen.” Hamidou vond wel een job op zijn niveau in Guinee bij de Europe-se Commissie, waar hij in 2006 vier maanden werkte. “Dat was ideaal, maar ik heb het contract zelf opge-zegd. Ik voelde me vervreemden van Kathleen en de kindjes. Dat wilde ik niet. Mijn gezin gaat voor. Een job op mijn niveau, daar ga ik voor. Het is moeilijk, maar ik geef niet op.”

“Vlamingen komen soms wat koud en afstandelijk over, maar ik denk dat ze gewoon timide zijn. Ze geven zich niet meteen bloot.””Hamidou diallo

(

donderdag 19 februari 2009 DIVERS ANTWERPEN.�

Algemeen

Land van politieke instabiliteit en staatsgrepen Guinee-Bissau was een

kolonie van Portugal tot 1974. Maar sinds zijn onafhankelijk-heid kende het land nauwelijks politieke stabiliteit.

In 1980 kwam de dictator Joao Bernardo ‘Nino’ Vieira als president aan de macht na een staatsgreep. Hij trachtte het pad te effenen naar een markt-economie en een meerpartijen-systeem, maar probeerde tegelijk ook zijn politieke

Guinee-BissauEen van de allerarmste landen

© GRAPHIC NEWS

A T L A N T I S C H EO C E A A N

Archipelagodos Bijagos

40km

Cacheu

Catio

Buba

BafataGabu

Quinhamel

Farim

Bolama

Bissau

G U I N E E -B I S S A U

GUINEE

SENEGALrivalen weg te werken en de oppositie te verdrukken. Tussen 1980 en beginjaren 1990 waren er verscheidene pogingen tot staatsgrepen, maar Vieira bleef stevig op zijn plaats. Bij de eerste vrije verkiezingen in 1994 werd hij weer tot president verkozen. In 1999, na een burgeroorlog en militaire muiterij, werd hij toch van de macht verdreven.

Er kwam een overgangs-regering en Kumba Yala werd verkozen tot president. Maar in 2003 werd hij verdreven na alweer een staatsgreep. Toen werd de zakenman Henrique ROSA interim-president.

2005 was het jaar van de grote comeback van ex-presi-dent Viera. Hij werd opnieuw verkozen en beloofde econo-mische vooruitgang en natio-nale verzoening.

“Als ik cashewnoten eet, proef ik mijn land”Toen Inssaly (36) nog in Guinee-Bissau woonde, stond ze vaak met groenten en fruit op de markt. Nu gaat ze nog steeds graag naar de markt, maar dan om inkopen te doen.

Iedere week trekt Inssaly naar de markt in Deurne om groente en fruit te kopen. “Appelen, aard-appelen, noem maar op. Ik woon in Deurne. Dus dat is gemakkelijk”, vertelt ze. “De sfeer is wel heel an-ders dan in Guinee-Bissau. Maar toch kan ik ervan genieten.”

Inssaly groeide op bij haar tante in de hoofdstad. “Mijn moeder is met haar nieuwe man in Senegal

Inssaly (36), die niet herkenbaar op de foto wil, met baby Kevin op de arm bij haar inburgeringsconsulente.

Man wordt gemiddeld 45Officieel: Republiek Guinee-BissauHoofdstad:BissauOppervlakte:36.120 km²Aantal inwoners:1.503.180Levensverwachting:mannen: 45,71 jaar; vrouwen: 49,39 jaarTalen: Portugees (officieel), Creools, Afrikaanse talenGodsdiensten: moslim (50%), inheemse godsdiensten (40%), katholiek (10%)Munteenheid:CFA-frankTelefoonlandencode:+245Internetlandencode: .gwBevolkingssamenstelling:Balanta (30%), Fula (20%), Man-jaca (14%), Mandinga (13%), Papel (7%)Export:cashewnoten, garnalen, pindanoten, palmhartenPlaats op lijst van rijkste lan-den:175/177

Guinee-BIssauers wonen in

Antwerpen.

4

Hoogvlieger

De biceps van MoreiraDe voetballer Almami Samori da Silva Moreira - kortweg Moreira -is dertig jaar, heeft de Portuge-se nationaliteit maar werd gebo-ren in Guinee-Bissau. Hij speel-de van 2001 tot 2005 bij Standard Luik en toonde graag zijn gespier-de biceps en torso aan zijn fans. Nu scoort hij voor de Servische club FK Partizan.

Ik hou van jou. Eu amo-te.

In Guinee-Bissau schijnt de zon altijd!Na Guiné-Bissau o sol sempre brilha!

Hoe gaat het? Como está?

Belgische frietjes lust ik graag.Eu gosto muito de batatas fritas belgas.

Gelukkige verjaardag!Bom aniversário!

Wat heb je mooie ogen...Que lindos olhos tu tens...

Wil je met me dansen? Queres dançar comigo?

Tien voor taal

gaan wonen toen ik nog klein was. En mijn vader is jong gestorven. Daar-om nam mijn tante me mee naar de stad.”

Toch woonde ze vrij landelijk. “Mijn tante had een echt Afrikaans lemen huis, met een rieten dak. Toen ik zes was, is er een keer brand ge-weest. Ik lag te slapen toen het dak opeens in brand vloog. Iedereen ren-de weg. Buren hebben me naar bui-ten gedragen. Ik heb er littekens aan overgehouden, want mijn kleding brandde ook. Maar door veel crème te smeren, zijn die nu bijna weg.”

Inssaly hielp haar tante bij het ver-bouwen van groente en fruit. “Met de oogst stonden we dan op de markt. Ik ging niet veel naar school. Alleen de

privéscholen zijn goed en daar was geen geld voor. In de andere scho-len worden leerkrachten vaak niet betaald en komen ze niet. De keren dat ik wel naar school ging, was dat vooral om tijd door te brengen met vriendinnetjes en rustig op een stoel te zitten.”

Vijf jaar geleden vluchtte Inssaly naar Antwerpen. “Ik kwam in Ekeren in een asielzoekerscentrum terecht, maar over de precieze omstandig-heden spreek ik liever niet.” Inssaly komt nog steeds graag in Ekeren.

“Districten als Ekeren of Deurne spreken me meer aan dan Antwer-pen zelf. De stad is me vaak te druk. Al kan ik er soms wel van genieten om over de Meir te lopen, te win-dowshoppen in de diamantwijk of rustig in het Centraal Station te gaan zitten. Dat is een prachtig gebouw en je kunt er heerlijk mensen kijken.”

Inssaly is ook blij met de hulp die

“In mijn land is er maar af en toe elektriciteit. Hier is er altijd licht. Zelfs de straten worden verlicht.”INSSALY

ze krijgt van het Onthaalbureau In-burgering Antwerpen in de Carnot-straat. “Het was best moeilijk om door te krijgen hoe alles hier werkt. Hoe je een rekening moet openen bij-voorbeeld. Dat soort dingen leer je op de cursus maatschappelijke ori-entatie (MO). Omdat ik weinig naar school ben geweest, volg ik ook een alfabetiseringscursus. Nu ben ik tij-delijk gestopt omdat ik geen crèche vind voor mijn zoontje Kevin maar zodra ik kan, wil ik weer begin-nen.”

Toen Inssaly net in Antwerpen was, was ze vooral verbaasd over de grote gebouwen in de stad. “In Bis-sau is alles heel laag. En ook al die verlichting maakte indruk. In mijn land is er maar af en toe elektriciteit. Hier is er altijd licht. Zelfs de straten worden verlicht.”

Ondertussen is ze daar wel aan ge-wend. “Ik voel me thuis hier. Al kan ik Guinee-Bissau wel eens missen. Vooral mijn familie, en de levendig-heid op straat.”

Daar heeft Inssaly de perfecte re-medie voor gevonden. “Dan koop ik gewoon lekker veel cashewnoten. Als ik die eet, proef ik mijn land. Cashewnoten zijn het belangrijkste exportproduct. Er staan héél veel cashewnotenbomen in Guinee-Bissau.” Het enige verschil is dat Inssaly de noten daar gewoon uit de boom kan plukken. “Hier koop ik ze in de supermarkt.”

(

�.DIVERS ANTWERPEN donderdag 19 februari 2009

“In Groenland zijn geen wegen tussen de dorpen”Officieel wonen er geen Groenlanders in Antwerpen, maar wij hebben er toch één gevonden. Ook al hoort het land nog bij Denemarken, het is te boeiend om zomaar over te slaan.

Van Groenland zelf heeft Nive ook relatief veel gezien. “Het is niet zo gemakkelijk om daar te reizen. Het binnenland, dat trouwens het groot-ste natuurgebied ter wereld is, is bij-voorbeeld al één grote ijsvlakte. En tussen de verschillende dorpen zijn geen wegen. Je hebt dus een helikop-ter of een schip nodig.”

Nive reisde met een grote zeilboot naar Thule, de meest noordelijke stad. “Op school was er een project waarbij je een stage kon doen van twee weken. Ik ben op een boot gaan werken en ik had het geluk dat er op dat moment rijke toeristen waren die het noorden van Groenland wilden zien.”

Een vriendin van Nive ging stage lopen bij de televisie. Zij kreeg daar de kans om een jongerenprogramma te maken. “Samen met twee ande-ren. Ik was daar één van. Door die ervaring heb ik een paar jaar geleden ook nog een ander tv-programma kunnen presenteren in Groenland. Zo heb ik een uitzending gemaakt over de walvisvaart. Als er een wal-vis gevangen wordt, helpt een heel dorp mee om al die tonnen vlees te versnijden. Dat duurt uren. Er wordt uitbetaald in walvisvlees.”

Nive is een beetje een BG, een Be-kende Groenlander. Maar haar Ant-werpse vriend, Jan De Vroede, is dat

nog meer. “Hij is muzikant en heeft op Groenland veel succes met zijn band Chilly Friday. We hebben sa-men in Nuuk gewoond, nu wonen we voorlopig in Antwerpen. We werken samen aan een muzikaal project.”

Opgroeien in Groenland is heel anders dan in Europa. “Daar spelen kinderen altijd buiten. Groenlan-ders zijn minder gehecht aan bezit-tingen en de natuur is belangrijk.” Noorderlicht is een van de bekend-

Groenland ligt meer dan 3.600 km verwijderd van Denemarken, en het is vijftig keer zo groot. Op 21 juni krijgt Groenland zelfbestuur. Een reden om dit grootste eiland ter wereld toch nog even in de spotlights te zetten.

Als Nive Nielsen net uit Nuuk komt - de hoofdstad van Groenland -lijkt Antwerpen een grote stad. “Zestienduizend mensen wonen er in Nuuk. Dat is natuurlijk wei-nig vergeleken bij de 450.000 van Antwerpen”, lacht Nive. “Maar ik heb ook in Londen gewoond. Dus als ik daar vandaan kom, lijkt Ant-werpen weer klein.”

De meeste Groenlanders komen niet zo snel naar Europa. Alleen al omdat het veel geld kost. Maar Nive kreeg op haar negentiende de kans om naar een internationale school van de Verenigde Naties in Noor-wegen te gaan. “Als kind droomde ik ervan om avonturier te worden. Ik dacht dat dat een echte job was. Reizen is in ieder geval een passie gebleven. Ik heb ook nog in Lon-den, Canada en Spanje gezeten voor mijn studie antropologie of voor andere uitwisselingsprojec-ten.”

Nive Nielsen woont in de buurt van het Sint-Jansplein.

Goedemorgen! Iterluarit!

Hoe gaat het met u? En met de kinderen? Qanorippit? Meeqqatit qanorippat?

Soms is de stad te druk voor mij.Ilaanni illoqarfik uannut puullaaqi-narpallaartarpoq.

Kunt u een goed restaurant in de buurt aanbevelen?Eqqatsinni neriniartarfimmik pitsaasumik siunner-suuteqarsinnaavit?

Ik ben allergisch voor kool.Qungulermik sapigaqarpunga.

Waar kan ik een mooi zwembad vinden? Sumi naluttarfimmik nuannersumik nassaarsinnaa-vunga?

Eet smakelijk! Nerilluarina!

Tien voor taal

Algemeen

Grotendeels bedekt met ijs

Groenland is het grootste eiland ter wereld, 81 % van de oppervlakte is bedekt met ijs.

De Vikingen ontdekten Groenland in de 10de eeuw.

In 1953 werd het ingelijfd bij Denemarken.

Sinds 1979 heeft Groenland

GroenlandGrootste eiland ter wereld

© GRAPHIC NEWS

G R O E N L A N D

een onafhankelijke positie ten opzichte van Denemarken, een status apart.

In 1985 was Groenland het eerste land dat uit de Europese Unie trad.

Eind november 2008 stemde de Groenlanders in een referendum massaal voor meer zelfbestuur. Dat krijgen ze ook vanaf 21 juni 2009.

Denemarken blijft wel controle houden over het buitenlandse beleid.

Officieel: Kalaallit NunaatHoofdstad: NuukOppervlakte: 2,2 miljoen km²Aantal inwoners: 57.564 Levensverwachting: 66,8 (man-

nen) en 72,3 (vrouwen) Talen: Groenlands (Oost Inuit),

Deens, EngelsGodsdiensten: LuthersMunteenheid: Deense kroon Telefoon landencode: .gl Internet landencode:+299Bevolkings: Groenlanders (88%),

Denen en overig (12%)Export: vis

ste natuurfenomenen. “Prachtig is dat. Als het helder weer is, kun je het in de winter een paar keer per week zien. Als kind vertelden ze ons dat het groenige licht de zielen van dode mensen waren die voetbalden met de schedel van een walrus. Als wij als kinderen te laat thuis waren, zouden ze ook met onze hoofden voetballen. Ik geloofde dat niet. Daar was ik te nuchter voor.”

www.myspace.com/niven-ielsen

Volgendeweek:

Guyana

Haïti

Honduras

Hongarije