Levensverhalen

Volksuniversiteit

De Brede Aa

Voorjaar 2013

Dit boekje samengesteld door Karen Meijs

HUIS TE KOOP

“Weet je dat jullie oude huis in Deventer te koop staat”, zegt mijn vriendin aan de telefoon. Mijn

geboortehuis, waar ik de eerste 12 jaar van mijn leven heel gelukkig heb gewoond? Meteen op

Funda gekeken. Een beetje schuldig voel ik me als ik een afspraak maak voor een bezichtiging.

Dinsdagmorgen 10 uur kom ik aan op het station in Deventer. Ik heb ruim de tijd en loop de route die

ik vroeger liep. Het is of ik in een oude film stap. De ene flashback na de andere.

Ik kom langs de hoefsmid, nu een winkel, zie de paarden en ruik de geur van het gloeiende hoefijzer

op de hoef. Dan kom ik langs de drogist, nu een woonhuis, ik zie mijn moeder naar binnen gaan om

zich te laten wegen. Ik zie een oude weegschaal met gewichten voor me. Dan loop ik de President

Steynstraat in, onze straat. Nu staan er golfjes en fiatjes, maar ik zie een lege straat, overal spelende

kinderen. Mijn trouwe vriendin Tineke. Een ouderwetse lantaarnpaal met een fietsband erover

heen. Op de hoek, een gebombardeerd huis. Er staat maar één auto in de straat, een blauwe

Chevrolet, de onze.

Dan bel ik aan. De makelaar. Hij begint zijn verhaal. Het huis, de ligging, de buurt, de winkels .

Volgens hem een schitterend opgeknapt huis met nog veel authentieke details. Ik denk hoe meer

authentieke details hoe beter, maar dat valt tegen. Ik zie een slecht opgeknapt huis, marmeren

vloer in plaats van hout, Ikea keuken in plaats van graniet. Waar zijn de schuifdeuren? Waar is het

glas-in-lood? We lopen naar buiten. Hetzelfde schuurtje staat er nog. Ik krijg het er warm van.

Binnen in het schuurtje tegels en achterin keitjes. “Wat vreemd”, zeg ik naïef. De jonge makelaar in

zijn strakke pak heeft geen idee, ik zeg niets ,maar ik weet dat het komt omdat daar vroeger een

kolenhok was. Ik zie de pikzwarte mannen met een jute zak op hun hoofd en een zware zak kolen op

hun nek.

Binnen maken we een rondje. Boven is niet veel veranderd, de inbouwkasten, het balkonnetje, de

plafonds, de zolder, ik vind alles terug. Ik stel vragen waar ik wel en hij niet de antwoorden op weet.

Ik pas op om me niet te verspreken.

Ik ben helemaal terug. Ik zie alles voor me, mijn grootvader in zijn driedelig pak en sigaar en mijn

deftige grootmoeder. Mijn stoere roodharige ooms op hun motoren. Mijn altijd pestende broertje,

mijn grote lieve zus en haar vriendinnen. Heb moeite mijn ontroering te verbergen. De rondleiding

is veel te snel afgelopen. Ik bedank en met pijn in mijn hart leg ik uit waarom ik er verder van afzie.

Als ik via een andere weg naar het station terugloop, zie ik vlak achter mijn oude lagere school de

grote moskee en weet dat niets meer hetzelfde is.

Ik heb nu een schitterende foto van mijn huis. Met photoshop heb ik de originele voordeur er weer

ingezet en in de erker de glas-in-lood raampjes.

Marianne

Walters Estuvade;

mijn vaders kookkunst

Als ik via de achterdeur de keuken van het

ouderlijk huis binnen kom, ruik ik het al; een

mengeling van kruiden met een boventoon van

paprika. Mijn vader staat met zijn plastic

kookschort aan achter het fornuis. Hij staat een

beetje voorovergebogen en zwaait met een

houten pollepel. Op het aanrecht staat een glas

bier en een veelheid aan schaaltjes, potjes

kruiden en daartussen in een paar

pannenlappen. Op het fornuis staat de grote

oranje braadpan die helemaal gevuld is met een

oranjerode lobbige saus met champignons,

vlees en paprika.

Ik zie een half pakje croma liggen met een flesje koffieroom ernaast en nu steekt mijn vader

een mes in de botervloot en hup daar gaat een grote steek vette roomboter bij het geheel.

“Walter, niet zoveel vet gebruiken”, zegt mijn moeder, “ik word zo dik als een ton.”

“Hoort erbij Rietje, mijn estuvade moet lekker romig zijn en vol van smaak.” Zo, nog een

flinke scheut room en nou eens even proeven….” “Nu nog een pakje droge saus erbij en dan

denk ik dat het er weer een overheerlijke creatie op tafel komt.” “Monique, kom eens even

proeven? Wat vind je ervan?” Ik schep met een lepel een grote champignon uit de dikke

massa en ja, die smaakt heerlijk. “En weet je wat nou het bijzondere is”, zegt mijn vader. “De

basis voor dit gerecht is een restje soep uit 1947”. “Gigigiggi, lacht hij hard om zijn eigen

grapje dat hij telkens opnieuw weer maakt en waar hij dan vervolgens zelf weer vreselijk

hard om moet lachen.

De estuvade is een van de lievelingsgerechten van mijn vader zelf. Hij heeft een vast

repertoire van gerechten die met vrije variaties erop worden klaargemaakt. Koken is zijn

passie. Hij doet het met overgave en legt zijn hele ziel en zaligheid in de doseringen van de

ingrediënten die hij op het moment besluit toe te voegen. Ik denk dat het voor hem zelf ook

een soort reis is die hij maakt, een avontuur dat hij aangaat in het volle vertrouwen dat het

goed zal zijn en zal smaken. Ik zie nu voor me hoe hij tijdens zo’n culinair festijn met gulle

hand en in een ruim gebaar zout strooit in zijn gerecht. Precies zoals hij zelf was; gul en met

overgave aan het leven. Hij hield van lekker eten en kon lyrisch uitwijden over het Bintje van

Albert Heijn. “Dat is een heerlijke vastkoker, een aardappel moet stevig zijn, geen bloemige

massa. En dan de jus: “Die moet uitsluitend bereid worden met croma.” “En niet met

margarine want als je dat doet dan wordt ik driftig; dan verschijnt er een rode schijf achter

mijn oor want dan weet ik dat je je gerecht volledig naar de kloten helpt. Dus: croma

gebruiken en ook altijd verse roomboter. Al die magere producten doen me denken aan het

blauwige goedje uit de oorlog dat ze melk noemden.”

“En nou lekker smikkelen, eet smakelijk, geef me de rijst maar even door, schat, dan zal ik

laten zien hoe je een mooie compositie van deze onmetelijk lekkere Estuvade maakt op je

bordje.”

Nu ik in gedachten weer terug ben in het verleden en denk aan de eigenheid van mijn lieve

vader valt het me op dat hij heel dichtbij me is. Ik kan zijn energie bijna voelen, zijn humor,

zijn markante taalgebruik en zijn lievigheid. Ik kan nog veel meer gerechten opsommen die

hij met zoveel liefde en enthousiasme kon maken zoals de koude schotel die hij op

Oudejaarsavond altijd maakte en waarop hij zo zijn best deed want “het oog wil ook wat”.

Wat een mooie creaties op de grote zilverkleurige schalen maakte hij ervan. Wat een rijkdom

en wat een overvloed. Of de schnitzels die hij bakte en die hij hartstochtelijk zelf platsloeg en

waar mijn zusje Marleen bij het vooruitzicht ervan belde of we voor haar de grootse wilden

bewaren.

Voor mij maakte hij spaghetti met draadjesvlees en Delmonte tomatenpuree. Als de pan met

water opstond en hij de spaghetti erin deed, kon ik haast niet wachten tot het klaar was. Ik

bleef bij de dampende pan staan en keek hoe mijn vader de langzaam zachter wordende

slierten met zijn pollepel ronddraaide in de pan. En dan het ultieme geluk dat me ten deel

viel als hij de zaak afgoot. “Dat moet je een beetje slordig doen, zodat-ie smeuïg blijft” en dan

kwam het moment van het samenvoegen der witte slierten bij het rundvlees tezamen met de

inhoud van twee (!) grote blikjes Delmonte tomatenpuree. Nu ik erover nadenk was het de

volmaaktheid zelve als de dampende pan op tafel stond en wij het Weesgegroet Maria en

Onze Vader hadden gebeden. “Kom maar eens hier met je bordje, schat, lekker eten maar

denk erom niet teveel anders scheurt je maag!”

Ja, nu ik terugdenk aan mijn vaders kookkunst voel ik me voldaan en gevoed door zijn

liefde en levenslust.

Monique

Winter KKKrakkker 2012/2013!!!!

Winter KKkrakkker 2012/2013!! Dat is de tekst van mijn verhaal. Is het waar gebeurd of

sciencefiction? De wintermaanden kraakten als nooit te voren. Met een koude golf liet hij

van zich horen. De warmste winter ooit gemeten door Meteo Consult. Met een koude golf

van maar liefst 10 dagen, waarbij menig schaatsfanaat zijn hart menigmaal liet bonzen.

Onder de niet liefhebbende koukleumen, waaronder ik zelf!, waar al die koude nevelende

dampen met witte vlokken ons mensen in een koude greep hielden. Hierdoor menig

Nederlands thermostaat deed stijgen tot tropische temperaturen. Niet in de gaten

hebbende dat er een crisis gaande is. Waardoor je met een trui of deken nogal wat kosten

zou kunnen besparen. Maar waar de koude kleum zich niet herinnerde aan het debacle

crisis. Schroefde hij de temperaturen nog eens extra hoog op, bij het zien van die witte

dekselse besneeuwde daken en straten! Wanneer er zoemend een strooiwagen rillend van

geluid voorbij gleed trachtte de ellendeling zijn thermostaat nog hoger op te voeren. Maar

bij nader inzien begon hij behoorlijk te transpireren. Zijn thermostaat stond ook maar liefst

op 25c. Pffffff!!! Was dat nu wel nodig, bedacht hij bloed zwetend en bedachtzaam. Na het

plots controleren van zijn energie rekening in een tijd van crisis en globalisering, schrok hij

hevig. Snel dronk de man een whisky en spoedde zich naar zijn thermostaat. Want hij kreeg

het plots wel heel erg warm!! Niet in de gaten hebbende dat hij inmiddels al zijn 10de whisky

had ingeschonken. Nietsvermoedend viel hij als een blok in slaap!! Waar hij de volgende

ochtend wakker werd met een mega kater, en rillend van kou!! Brrrr was dat nu omdat die

kachel zo hoog op 25c stond dacht hij nog. Maar nadenken was hij nauwelijks tot in staat.

Blijkbaar kwam dit door die 10 jaar Irish Old Whisky. Die daar jaren had liggen rijpen, om op

een kkkrakkkende winterdag opgedronken te worden. De man ontnuchterde snel. En

bedacht zich geen moment om de vrieskoude in te gaan. Want dat zou die bliksemse

warmbloedigheid wel hopelijk doen dalen tot normale temperaturen. Inmiddels brak de

lente ook al zowat aan. Omdat de sneeuw als zon was verdwenen. Was hij de winterkou al

weer snel vergeten.

Is het nu waar gebeurd of sciencefiction bedacht de man zich nog??????

Koen

Die wonderlijke tuin

In en rond onze woning speelt zich een groot deel van ons leven af. Als je in het rijke

bezit bent van een tuin, klein of groot, maakt deze meestal deel uit van de woning. In de

herfst en winter als het koud, nat en guur is kunnen we daar helaas minder van

profiteren. Dat kunnen we wel in de lente en zomer als de bloemen en planten in volle

bloei staan en de temperatuur zodanig is dat het op het terras, tot in de late avond,

heerlijk toeven is. De tuin geeft het hele jaar door een afspiegeling van het jaargetijde, de

herfst met zijn steeds kortere dagen boeit ons met zijn prachtige pastelachtige kleuren.

De bloemen geven nog steeds kleur aan het geheel tot de eerste nachtvorst want dan is

het over en uit. De bloem bollen die in de tuin zijn geplant wachten tot het voorjaar om

voorzichtig uit de grond te komen om daarna uitbundig te gaan bloeien. In de winter is

de tuin in winterslaap, de bomen hebben hun bladeren verloren en de struiken staan er

naargeestig bij. Soms is de tuin door sneeuw als bij toverslag veranderd in een hagelwit

sprookje. Bomen en struiken zijn bedekt met een dikke laag sneeuw op de takken en in de

hele tuin is een hagelwit tapijt uitgerold. De lente met ontluikende bloemen, planten en

bomen , zijn prachtige palet aan zachtgroene lentekleuren, de frisse geur van het eerste

gemaaide gras en de zon die met zijn koesterende warmte de naargeestige winter heeft

weggejaagd en met zijn licht en warmte de mensen blij maakt. En dan de zomer. Bomen

en planten staan nu vol in het blad , de bloemen laten ons genieten van hun subtiele

geuren en uitbundige kleurenpracht . Het gazon heeft weer een frisgroen grastapijt en op

het terras gezeten is het weer genieten van al dit moois. Ja, de tuin neemt in ons leven

een heel belangrijke plaats in.

Maar niet alleen voor ons maar zeker ook voor de vogels. In alle jaargetijden kun je

genieten van onze kleine en grote gevleugelde vrienden die in de tuin rondscharrelen en

altijd druk zijn met fourageren. Een merel trippelt al vroeg in de morgen

verwachtingsvol rond op het terras. Op de rand van het dak hebben enkele houtduiven

een strategische plek ingenomen. Enkele kraaien zitten hoog in de boom te wachten en

de kleine vogels die blijven nog even in hun nestje. Zodra de voerplank die in het midden

van het gazon staat gevuld is met brood, zaad en stukjes appel wordt het een drukte van

belang. Vogels van diverse pluimage hebben de voerplank gevonden en als sneeuw voor

de zon verdwijnt al het eten in de hongerige maag. Op een later tijdstip komen de

kleinere vogels de achtergebleven kruimels en zaadjes oppikken. Zelf vind ik dit altijd het

mooiste moment van de dag want dan zie je niet alleen een groot aantal mussen maar

ook koolmeesjes, vinken, en roodborstjes. Enkele Turkse tortels, meerdere merels en een

enkele spreeuw komen ook hun geluk beproeven zelfs een enkele ekster strijkt neer in de

tuin. Zo is het de hele dag een komen en gaan. In de winter , als ijs en sneeuw de

natuurlijke voedselbronnen hebben afgesneden wordt het nog spectaculairder met het

weghangen van vetbollen , een koker met zaadjes en ongepelde en gepelde pinda’s. Dit

lekkers hangt dan in de bladerloze appelboom en het is een feest om te zien welke

capriolen er uitgehaald worden om wat van deze traktaties te bemachtigen. Grote kraaien

hangen op de kop bij de vetbollen of vliegen tegen de koker met zaadjes aan zodat er wat

zaad uitvalt dat op de grond opgepeuzeld kan worden. De kleine vogels wachten geduldig

hun beurt af. In de winter komen ook de meeuwen , soms met een hele zwerm, maar

zodra het weer verbeterd is dit afgelopen.

Vanuit de heg komen soms zwermen van enkele tientallen mussen die daarna even snel

verdwijnen als dat zij gekomen zijn. Het voorjaar brengt natuurlijk extra drukte mee met

nijverig nestenbouwende vogels. Alles kunnen zij gebruiken om op een strategische

plaats een nestje te bouwen verborgen voor roofvogels en rondzwervende katten. Enkele

koolmeesjes hebben een plaatsje in de nestkastjes veroverd en zijn druk met de inrichting

bezig. Na al dat voorbereidend werk komt de tijd om eieren te leggen en uit te broeden

om zo voor nageslacht te zorgen, en dan komt het moment dat je ’s morgens bij het

opkomen van de zon niet alleen het prachtige gezang van de merel hoort

maar ook het gepiep van de jonge vogels die pas uit het ei zijn. Een enkele keer valt er

een uit het nest en is het leven van korte duur, de meesten groeien op en vliegen na

verloop van tijd uit. Oh die tuin, ik kom er niet over uitgepraat en geniet er elke dag van

het jaar van, maar het kijken naar de vele vogels van diverse pluimage daar krijg ik nooit

genoeg van.

Antoon

Obstler Toooooootet

Graag neem ik jullie mee naar Oostenrijk, naar een heel klein dorp in een dal, vlak in de buurt van

Mittersill, waar 1 x per jaar een boerenmarkt werd gehouden. Lang geleden bracht een bijscholing

Ismakogie 15 docenten en mij naar Mittersill zelf. Van 's morgens tot vroeg in de middag kregen

wij intensief les, daarna waren we vrij om zelf dingen te ondernemen of niet.

Deze middag kozen we met de hele groep, om naar dat dorpje te gaan.... Onze gastvrouw

beweerde, dat het een heel evenement was, zeker omdat er boeren en boerinnen uit de verre

omgeving kwamen met hun eigengemaakte waren. Ook inwoners van ver, trok dit gebeuren aan.

Met 2 busjes werden we opgehaald en wat puberig uitgelaten stapten we in. Het weer was

prachtig. De zon scheen over het landschap en door de sneeuw leek het een sprookje en ja

natuurlijk....ook een kerstkaart!!

Aangekomen verspreidde de groep zich tussen de mensen. Het was druk, maar niet overmatig.

We konden rustig onze interesses en hebzucht loslaten op de vele kraampjes met lekkers en

fraais van de ijverige ondernemers. Mijn belangstelling ging al snel uit naar een plek met 2 grote

tafels, die haaks op elkaar stonden. Daarop ketels, flessen en glaasjes, daarachter een echte

Oostenrijkse boer incl. hoedje en Lederhose, met een stem die klonk als een klok, warm en

uitnodigend. Ik kocht een glühwein bij hem en bleef kijken naar zijn verkooptechniek, wat niet

echt nodig was, want binnen korte tijd stonden er vele mensen te wachten op zijn OBSTLER.

Zeker vond de glühwein ook goede aftrek, maar de Obstler ging als sneeuw voor de zon.

Mensen in "burger" en in klederdracht wachtten, dronken en praatten rond en voor de 2 haaks

geplaatste tafels.

Intussen kon de boer zijn klandizie niet meer aan. Ondanks kou en korte Hose stond het zweet op

zijn neus en bovenlip.......En ik, op afstand, ik kon 't niet meer aanZIEN. Wrong me tussen de

mensen door, stond achter de tafel en vroeg: "Kann ich helfen?" Armen gingen omhoog, een

triomf-brul met een knuffel : "GERNE SCHÄTZLI" en binnen 5 tellen stond ik achter de

glühweinketel, spoelde glaasjes voor de Obstler en was de rechterhand van een prachtmens. Ik

vroeg tussendoor schoon water voor de glaasjes, maar de reus brulde: "AHH, SCHÄTZLI, OBSTLER

TOOOOOOT DIE BACTERIËN!!!!!!"

Langzaam werd het rustiger. Tijd om te proeven van de Obstler en te klinken met deze

wonderdokter.......Prosit...Tot an die Bacteriën!!" Zonder dat ik het merkte, stonden er een aantal

collegae van mij grinnikend toe te kijken en dat heb ik de rest van de scholingsperiode geweten!!

De boer bleek de beste (illigale) Obstlerstoker te zijn uit de verre omtrek. Hij woonde hoog in de

bergen en kwam slechts een paar keer per jaar naar het dal. Natuurlijk nam ik zijn gevulde flessen

mee naar Holland, na nog diverse keren ten strijde te zijn getrokken met de Obstler in de

gespoelde glazen : "Prosit...""Tot an die Bacteriën"

Vergeten doe ik deze brok positieve energie nooit meer. Samen met hem, heb ik een paar uur aan

de gezondheid van de berg-en-dal-bewoners mogen werken.

Ter herinnering aan zijn fysiek heb ik dit, maarre....heette hij nou,Gustav, Karl of Peter?

Tianah

Verrassingen van Villa Kerkwerve

In deze flat heb ik gewoond van 1995 t/m 14 december 2012. Ik heb veel leuke

dingen meegemaakt, maar ook een aantal vervelende.

Af en toe leek het wel of de CV in dat huis een eigen leven leidde! Dan ging het

weer een poos goed, dan weer keihard tikken in de nacht. Het werd steeds wel

opgelost hoor, maar steeds die angst dat je ergens geen controle over hebt en

weer uitkomt bij een lekkage of dat er zich weer vreemde geluiden voordoen.

Net toen ik mijn huisraad had gepakt, omdat ik moest verhuizen wegens sloop,

kreeg ik nog een laatste traktatie van het huis! Het 47 jaar oude pand had net op

dat moment een lekkage en een hoosbui regen maakte dat ik mijn verhuisdozen

opnieuw in droge dozen mocht doen. Geen ramp, maar wel toevallig net nog

even die dozen die onderop helemaal papperig waren geworden. Tja, de

absorptie van karton is vrij goed, maar niet grenzeloos.

Het cynische van dit verhaal is, dat ik nu in mijn nieuwbouwhuis een vochtplek

op het plafond heb! Shit, alsof het je achtervolgt! Het wordt vast wel opgelost

door de Woonstichting, maar je hebt het gevoel dat je een en ander niet in de

hand hebt.

Wat is dit nu weer; een lek in de waterleiding, vloerverwarming? Help!

Nu is dit voor mij wel de meest ultieme test om niet in paniek te raken. Dan

heeft ieder nadeel toch zijn voordeel of andersom ha, ha, ha.

In elk geval ben ik blij dat ik zo mijn vrienden, familie en Woonstichting binnen

bereik heb! Gedeelde smart is halve smartie!

In mijn nieuwe woning ben ik graag, maar ik zal toch blij zijn als de reparaties

zijn uitgevoerd! De omgeving is hartstikke leuk, een nieuwbouw wijk met groen,

bruggetjes en waterpartijen.

Mijn horoscoop laat zich raden: ik ben een echte Waterman!

Claudia