WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 16

“Mama, papa… ik zou jullie iets willen vragen…”

Een beetje onzeker kijkt Marit haar ouders

aan, maar die knikken haar geruststellend toe.

Nathan, Ya

smine &

Marit

“Staf en ik… zouden graag gaan studeren. We

hebben het huisje gehuurd waar Iris en Lex in

gewoond hebben… en we zouden er graag vanaf

morgen intrekken…”

Er verschijnt een grote glimlach op de lippen

van beide ouders.

“Dacht je nu echt dat we dit niet verwacht

hadden, Maritje?”

Yasmine omhelst haar jongste dochter:

“Mijn kleine meisje… we zijn zo trots op je… Al

neemt dat niet weg dat we je ongelooflijk hard

gaan missen!”

Na haar spullen ingepakt te hebben, neemt Marit

de telefoon om een taxi te bellen.

En even later trekt ze met een zenuwachtig

gevoel de autodeur achter zich dicht. Op naar

een nieuw leven.

Met een dubbel gevoel kijken Nathan en

Yasmine de taxi na, die steeds verder uit het

zicht verdwijnt. Daar gaat hun jongste kind…

Een paar uur later lopen Staf en Marit

nieuwsgierig hun nieuwe huis binnen. Ze

hebben het helemaal naar hun smaak laten

aanpassen, en zijn benieuwd naar het resultaat.

Staf &

Marit

En het eerste wat ze doen, is hun studiekeuze

bepalen.

Staf gaat meteen voor Biologie.

Terwijl Marit, na even twijfelen, Geschiedenis als

specialisatie neemt.

“Tante Ris?”,

vraagt Kelsy met een onzeker stemmetje,

“Wat zou jij doen als de hele klas stout doet

tegen iemand die eigenlijk toch wel lief is?”

Lex, Iris, Ke

lsy &

Maarten

“Vertel eens, Kelsy?”,

antwoordt Iris, terwijl ze wat dichter naar haar

nichtje toeschuift,

“Gebeurt er zoiets bij jou in de klas?”

“Ja… vorige week is Shania bij ons in de klas

gekomen. Ze heeft soms rare kleren aan, en ze

ruikt niet altijd even lekker. Ze kamt ook niet elke

dag haar haren, maar eigenlijk is ze wel heel

lief… Maar er is niemand die met haar wil

spelen, en daarom durf ik het zelf ook niet…”

“En Shania zelf?”,

vraagt Iris,

“Vindt ze het erg dat niemand met haar speelt?”

“Ze weent wel veel. Maar ze staat ook altijd

alleen op de speelplaats. Ik probeer soms met

haar te spelen, en dat vindt ze wel heel leuk.”

“Weet je wat, Kelsy?”,

besluit Iris het gesprek,

“Vraag eens aan Shania of ze hier eens niet wil

komen spelen? Misschien heeft ze thuis

problemen, of zo.”

“Ja!”,

roept Kelsy blij uit,

“Ik zal het haar morgen meteen vragen!”

De volgende dag schrikt Iris toch wel van het

meisje dat komt aangelopen: Shania draagt

make-up, haar haren zijn lang en warrig en de

kleren die ze draagt heeft ze vanmorgen vast en

zeker zelf gekozen.

Maar dat wil zeker niet zeggen dat ze niet lief is.

Enthousiast begroet ze Kelsy.

Eigenlijk lijkt ze Iris wel een heel lief meisje.

Wanneer de meisjes samen aan het spelen

zijn, komt Iris ook even kennismaken met het

nieuwe vriendinnetje van haar nichtje.

“Dag Shania. Ik ben Iris.”

Ze kijkt het meisje even doordringend aan.

“Je bent hier altijd welkom, Shania. Als er een

probleem is, zeg je het maar.”

Shania knikt, blij dat ze zo goed ontvangen

wordt.

“Kom je mee?,

vraagt Kelsy dan aan haar vriendin,

“Ik heb voor mijn verjaardag een speelhuisje

gekregen, misschien kunnen we daar gaan

spelen. En tante Ris zal ons wel iets lekkers

brengen.”

“Wat ben jij een gelukzak.”,

zegt Shania even later, wanneer ze samen

genieten van de koekjes die Iris voor hen

gebakken heeft,

“Een eigen speelhuisje! Mijn mama koopt bijna

geen speelgoed voor mij.”

“Waarmee speel jij dan?”,

wil Kelsy weten,

“Of speelt jouw mama soms met je?”

“Was het maar waar!”,

zucht Shania,

“Mama heeft bijna geen tijd voor mij. Ze is

iedere avond weg, en dan moet ik maar voor

mezelf zorgen.”

“Maar je mag hier altijd met mij komen

spelen, hoor!”,

troost Kelsy haar vriendin.

De rest van de dag brengen de meisjes door aan

Kelsy‟s kaptafeltje.

“Hé ja, dit kapsel staat me inderdaad wel leuk.”,

Zegt Shania, wanneer Kelsy haar haren in een

warrige staart heeft samengebonden.”

“Ik vind het ook leuk staan!”,

antwoordt Kelsy, terwijl ze haar vriendinnetje

omhelst,

“Maar laten we nu naar binnen gaan, mijn neefje

Maarten moet opgroeien!”

Binnen staat Iris inderdaad al met Maarten bij de

taart.

De twee meisjes toeteren en ratelen om het

hardst.

En even later heeft Iris peuter Maarten in haar

handen.

“Zo, jij krijgt toch eerst een make-

over, mannetje!”

“Zo jongen, dat ziet er veel beter uit, niet?”,

lacht ze naar het jongetje dat met grote ogen om

zich heen kijkt.

En dan begint meteen de „peutertraining‟: eerst

wordt Maarten op het potje gezet, en gelukkig

snapt hij meteen wat er van hem verwacht

wordt.

Dan probeert Iris hem te leren lopen, maar daar

heeft het kleine ventje minder zin in.

Uiteindelijk legt Iris hem dan maar in zijn bedje:

“Welterusten, grote jongen van mij!”

Dan gaat ze zelf ook maar naar bed.

Maar slapen, dat doet ze toch nog niet!

Tot de

volgende

keer!!!