Wk hoofdstuk 14

53
WK: Normal, but so different Hoofdstuk 14

Transcript of Wk hoofdstuk 14

WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 14

Vlak tegenover het huis waar Nathan, Yasmine

en Marit wonen, is een nieuw huis gebouwd.

En voor dat huis, staan Iris en Lex bewonderend

toe te kijken.

“Dit huis is dus echt van ons…”,

fluistert Iris zacht, alsof het nog niet helemaal

tot haar doorgedrongen is.

Dan laat ze Lex’ hand los en loopt resoluut naar

binnen:

“Kom, we gaan ons huis eens verkennen!”

De verkenning begint alvast bij een lichtblauwe

woonkamer, alle meubels passen mooi bij het

behang.

In diezelfde kamer, maar dan in een apart

hoekje, is het eetgedeelte, eveneens in

bijpassende kleuren.

Er is ook nog de keuken, weer helemaal

bijpassend in het blauw en wit.

Het huis telt twee badkamers: één op het

gelijkvloers, een andere op de bovenverdieping.

Dit is de badkamer beneden.

Als je de trap op gaat, zie je de geïmproviseerde

computerkamer (de computer staat gewoon op

de eerste verdieping, vlak naast de trap).

En tot slot: de slaapkamer, met uitzondering van

de gang het enige wat niet blauw is!

Iris en Lex eindigen hun verkenningstocht in

één van de twee nog lege kamers.

“Die is bedoeld voor onze kinderen…”,

zucht Iris,

“Ik hoop dat die er snel zullen komen…”

“Laten we dan al maar vast gaan proberen!”,

grijnst Lex, maar wanneer hij zich omdraait om

naar de slaapkamer te gaan…

“Ho! Ik denk dat we niet meer moeten proberen,

liefje!”,

roept Iris verrast uit, terwijl ze naar haar dikke

buik kijkt.

“Dan kunnen we tenminste nog wel vieren dat

we ouders worden!”,

lacht Lex, terwijl hij een tedere kus op Iris’ mond

drukt.

En daar is Iris het helemaal mee eens!

Jammer genoeg worden ze gestoord door de

telefoon.

“Iris Sophia Normal.”,

neemt Iris op, met licht geïrriteerde stem.

“Wat is er nu weer, Anke, ik heb niet…”

Ze stopt midden in haar zin, wanneer ze het

verdriet in de stem van haar zusje hoort.

“Vertel het zo meteen maar, Anke, ik ben binnen

tien minuten bij je!”

Een paar minuten later loopt ze bezorgd de

oprijlaan bij Ankes huis op.

Anke komt huilend op haar afgelopen, en even

voelt Iris zich weer even grote zus, die haar

kleine zusje moet troosten.

“Anke, stop even met huilen. Vertel me nu eens

rustig wat er precies gebeurd is.”

“Ze zijn… ze zijn Kelsy komen halen… Gisteren

stopte er opeens een auto voor mijn huis, de

maatschappelijk werkster. Ze heeft Kelsy op de

arm genomen, en zonder dat ik nog iets kon

zeggen is ze met haar weggegaan.”

“Wat moet ik nu, dit is zo’n deuk voor mijn

imago… Geen enkele man zal nog een date met

me willen…”,

snikt ze.

Iris voelt de woede in zich opborrelen:

“Dus Kelsy is meegenomen door de

maatschappelijk werkster, en het enige waar jij

aan denkt zijn je dates?!”

“Ik hoopte even dat je veranderd was.”,

sist ze nog, voordat ze vertrekt,

“Maar nu weet ik het zeker. Je bent echt gek,

Anke!”

Wanneer Iris weer thuiskomt, zit Lex haar op te

wachten:

“En, wat had Anke dit keer weer te vertellen?”

Met een zucht ploft Iris naast hem neer in de

zetel:

“De maatschappelijk werkster heeft Kelsy

meegenomen… en Anke denkt alleen maar aan

wat de mannen nu niet van haar zullen

denken…”

“Kleine Kelsy… ik kan gewoon niet geloven dat

ik haar waarschijnlijk nooit meer zal zien…”

De tranen springen in haar ogen.

Dan krijgt Lex opeens een idee:

“Kan je nergens het telefoonnummer van die

maatschappelijk werkster vinden? Misschien

kan je haar bellen, de situatie uitleggen, en wie

weet…”

Iris’ gezicht klaart op, en ze drukt zich wat

dichter tegen Lex aan:

“Je bedoelt dat… dat we Kelsy misschien

kunnen adopteren?”

Ze staat energiek op:

“Ik ga meteen bellen!”

Na even zoeken heeft ze het telefoonnummer

gevonden, en wanneer er aan de andere kant

van de lijn opgenomen wordt, struikelt ze bijna

over haar woorden van zenuwachtigheid.

En als Lex even later binnenkomt, vliegt ze hem

enthousiast in de armen:

“Het is gelukt! Kelsy mag bij ons komen wonen!

Morgen brengen ze haar!”

Niet veel later kruipt het koppel in bed, want ze

zullen hun rust nodig hebben voor morgen…

De volgende ochtend is Iris al vroeg wakker.

“Ik ben zo vreselijk zenuwachtig!”,

zegt ze met trillende stem, tussen twee happen

muesli door.

Een halfuur op voorhand staat ze al voor de

deur op uitkijk.

“Kelsy!!!”,

roept ze verheugd uit, wanneer ze haar nichtje

op de achterbank van de blauwe auto ziet zitten.

“Tante Ris!”,

hoort ze het stemmetje van Kelsy, wanneer die

haar tante herkent.

Iris tilt haar nichtje op, die meteen haar armpjes

om haar nek slaat.

“Mijn kleine schat… het komt allemaal goed…”,

prevelt ze zachtjes in Kelsy’s oor.

Ook Lex komt naar buiten gelopen, om kennis te

maken met Kelsy.

“En dit is nu je oom Lex!”

Vertederd kijkt Iris toe hoe Kelsy haar oom Lex

meteen een dikke knuffel geeft. Het lijkt al grote

vriendschap tussen die twee!

Lex brengt Kelsy naar boven, en zet haar neer in

een roze kamer:

“Zo, flinke meid van me. Dit is je nieuwe kamer!”

Kelsy knikt blij, en begint meteen met de roze

trommel te spelen.

Maar veel tijd om te spelen is er niet: Kelsy is al

bijna jarig, en ze heeft nog heel wat

vaardigheden in te halen!

Gelukkig is ze een snelle leerling, want na een

paar uur stapt ze zo naar haar tante Ris toe!

“Oom Lex! Ikke kan stappe!”,

tettert ze dan ook door het hele huis, terwijl ze

de woonkamer binnenloopt.

“Mijn flinke meid! Oom Lex is zo trots op jou!”,

roept Lex uit, terwijl hij Kelsy hoog in de lucht

tilt.

Even later zitten ze met hun drieën als een

gelukkig gezinnetje van hun avondeten te

genieten.

Dat Lex in zijn blijdschap vergeten is een

lepeltje bij Kelsy’s pap te doen… tja, daar trekt

niemand zich echt iets van aan!

“Welterusten, lieve schat! Je eerste nacht in je

nieuwe bedje, leuk hé?”,

fluistert Iris even later, terwijl ze Kelsy nog een

nachtzoentje geeft.

“Da-da, tante Ris…”,

brabbelt Kelsy, terwijl ze nog een laatste keer

naar Iris’ hand grijpt.

“Wie had dat gedacht…”,

zucht Iris dromerig, wanneer zij en Lex een paar

uur later nog even bij de slapende Kelsy gaan

kijken.

“Zo’n prachtig huis, Kelsy bij ons, en een kindje

op komst… Kan het leven nog mooier worden?”

Tot de volgende

keer!!!