WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 27

Nerveus zit Marit voor het raam te wachten. Hij zal

toch echt wel komen, zoals hij beloofd had? Hij zal

haar toch weer niet, zoals zoveel jaren geleden, laten

stikken?

Marit,

Guus,

Nienke,

Simon,

Roos &

Jasmin

“Verman je, Marit!”, spreekt ze zichzelf toe, terwijl ze

op de bank gaat zitten, “Je hebt een vriend, vier

kinderen, alles om gelukkig te zijn… daar gaat híj echt

geen verandering in brengen!”

Ze staat op om weer even uit heet raam te kijken. Plots

stokt haar adem in haar keel. Daar staat hij… nog geen

haar veranderd!

Met trillende benen opent Marit de deur, en loopt op

hem af: “Staf? Heb je geen zin om binnen te komen?”

Ze schrikt wanneer hij meteen zijn armen om haar

heen slaat: “Marit! Eindelijk, ik heb je zo gemist… ik

ben zo blij dat ik je na al die jaren nog eens terug

zie…”

“Ho! Nu niet doen alsof ik het ben die jou zo lang niet

heeft willen zien!”, rukt Marit zich los, “Voor zover ik

me herinner was jij nog altijd degene die niet klaar

was voor een kind, en me daarom maar heeft laten

stikken met de drieling!”

Ze haalt even diep adem, en voegt er dan met zachtere

stem aan toe: “Maar je hebt getoond dat je toch nog

interesse hebt in je kinderen. Als je wil, kan je

binnenkomen. Dan laat ik je wat foto‟s van hun

verjaardag zien!”

Eenmaal binnen ploffen ze naast elkaar op de bank

neer, en Marit duwt Staf een fotoalbum in zijn handen.

Glimlachend begint ze te vertellen: “We hadden voor de verjaardag van de drieling een tuinfeest georganiseerd. Het was heerlijk weer, en bovendien doet onze jongste dochter Jasmin niets liever dan buitenspelen.”

“Nienke was als eerste bij de taart, ongeduldig zoals

altijd.”, ze glimlacht even, “Dat heeft ze van jou. Maar

toen Roos en Simon hun zus al buiten zagen

staan, wisten ze niet hoe snel ze achter haar aan

moesten gaan!”

“Wel verd…”, mompelt Staf, wijzend of één van de

foto‟s, “Professor Heijmans? Is jouw vriend de

grootste versierder onder de proffen?”

“En dan?”, gaat Marit meteen in de aanval, “Toen jij

me in de steek gelaten had, was hij er om me te

steunen. Hij heeft de drieling mee opgevoed, ik heb

nog een dochter met hem gekregen… dus zie ik niet in

waarom jíj commentaar op hém zou moeten geven!”

Woest draait ze de bladzijde om en vertelt verder: “En

daarna groeiden ze op tot drie geweldige tieners! Staf

lijkt helemaal op jou, hij heeft dan ook de

Rijkdomswens gekozen.”

“Nienke lijkt meer op mij, zij is dan ook een

Familiesim. En Roos… zij is altijd de meest sociale

van de drie geweest, en heeft gekozen voor de

Populariteitswens.”

Staf klapt het boek dicht: “We hebben drie geweldige

kinderen, dat is zeker!”

Hij aarzelt even, voordat hij de volgende vraag durft

stellen: “Zou ik hen misschien eens kunnen

ontmoeten?”

Marit schudt vastberaden haar hoofd: “Voorlopig niet,

Staf. Ik zou hen eerst de waarheid over hun vader

willen vertellen. En dan is het maar afwachten hoe ze

reageren…”

“Ik begrijp het…”, antwoordt Staf, terwijl hij Marit

zachtjes achterover duwt, “Tot dan zal ik me amuseren

met hun moeder…”

Marit is totaal verstomd, maar op één of andere manier

– ze weet zelf niet eens waarom – heeft ze toch geen

zin om hem af te weren.

Ze gaan steeds verder, en zo eindigen ze samen

zoenend op Marits bed.

Ook al fluistert een stemmetje haar in hoe verkeerd ze

bezig is, Marit geniet van elke seconde. Dit is weer…

helemaal zoals vroeger!

Pas wanneer zij en Staf weer opduiken vanonder de

lakens, beseft ze goed wat ze gedaan heeft.

“O nee… Staf, dit mag niet meer

gebeuren…”, mompelt ze, “Ik zou willen dat je nu

gaat!”

“Ik vond het zaaaaalig…”, kreunt Staf nog na, terwijl

hij Marit innig op de mond kust, “Als je nog eens wilt

afspreken, je weet me te vinden.”

Hij schiet in zijn kleren en loopt zonder nog iets te

zeggen naar buiten, een verbouwereerde Marit

achterlatend.

“Na al die jaren gaat het nog steeds niet beter…”,

zucht Shania, “Op de lagere school zag iedereen me

als een „hoerenkind‟, ook in het middelbaar werd ik

nog steeds gepest…”

Shania

Van aan de andere kant van zijn bureau kijkt

studentenbegeleider Joris Manders haar

onderzoekend aan: “En het gaat nog steeds niet

beter?”

Shania schudt haar hoofd: “Behalve mijn halfzus

Kelsy heb ik nooit veel vrienden gehad… ik weet

gewoon niet hoe ik in een groep moet functioneren!”

De tranen springen in haar ogen, en ze legt haar hoofd

op tafel om haar verdriet te verbergen: “Ik weet

gewoon niet hoe ik hun gedrag moet interpreteren…

als iemand ook maar een beetje commentaar op me

geeft, denk ik al meteen weer dat ze me gaan pesten…

Ik zie het niet meer zitten, Joris…”

“En Kelsy?”, vraagt Joris, terwijl ze allebei

opstaan, “Zij heeft als Populariteitssim vrienden

genoeg, neemt zij je niet eens af en toe mee uit?”

“Dat doet ze inderdaad…”, zucht Shania, “En dan

zitten zij de hele tijd te praten, en ik kan gewoon niet

deelnemen aan het gesprek. De roddels over mijn

verleden hebben intussen ook al hun ronde gedaan op

de campus…”

“Ik stel voor dat je gewoon nog eens probeert

contacten te leggen,” zegt Joris, “Spreek gewoon

iemand aan, de eerste de beste die je tegenkomt.”

Hij geeft Shania een hand: “Zien we elkaar dan over

twee weken terug? Dan vertel je me maar wat ervan

geworden is!”

Shania knikt beleefd, en loopt dan snel naar buiten.

Haar hart bonkt in haar keel. Lucht heeft ze

nodig, frisse lucht!

Het eerste wat Shania doet wanneer ze thuiskomt, is

een bad laten vollopen met heerlijk warm water.

Hopelijk knapt ze daarvan op.

Terwijl ze in het hete water neerzakt, flitsen de

herinneringen voor haar ogen. Nee, ze heeft Joris niet

de hele waarheid verteld, ook al is hij dan de

studentenbegeleider.

Ze kon hem toch moeilijk vertellen dat ze vreest

dezelfde weg op te gaan als haar moeder. In

gedachten dan tenminste… ze mag dan zo weinig

sociale contacten hebben, het aantal personen waarop

ze de afgelopen jaren verliefd geweest is kan ze op

haar twee handen niet meer tellen!

En wat ze nog het ergste van al vindt: het maakt niet

uit welk geslacht deze persoon heeft. Ik denk

zelfs…, gaat de gedachte door haar hoofd, Misschien

ben ik al wel vaker op een vrouw geweest dan op een

man…

En dan is er Joris zelf nog… vanaf het eerste moment

dat ze hem zag, verdronk ze al in zijn blauwe ogen. Het

kost haar steeds weer moeite om gewoon tegenover

hem te gaan zitten…

Haar gedachten worden onderbroken door Kelsy die

haastig de badkamer komt binnengelopen en nerveus

voor de spiegel aan haar ketting begint te friemelen.

Meteen zet ze weer haar vrolijke gezicht op, Kelsy mag

niks merken van haar depressieve bui: “Je ziet er zo

knap uit, zus! Grootse plannen voor vanavond?”

“Ja, ik heb afgesproken met Martijn! Dus moet ik er

wel goed uitzien… je hoeft vanavond niet op me te

wachten om naar bed te gaan, het zou wel eens laat

kunnen worden…”, lacht Kelsy geheimzinnig.

Ze klikt haar haarspeld los, grist nog snel haar

handtas van de kapstok en loopt naar buiten: “Dag

zusje! Jij amuseert je hier wel vanavond, hé!”

Shania zucht. Kelsy zal weer eens een leuke avond

hebben, en zij… zij zit hier weer alleen met haar

problemen. Kelsy zal misschien na vanavond een

vriendje hebben, en zij zal weer eens niet anders

kunnen dan fantaseren hoe geweldig het is om iemand

te hebben…

Verzuip jezelf dan!, schiet er opeens door haar hoofd.

Verschrikt door haar eigen gedachten springt ze uit

bad en trekt de stop eruit. Heeft ze dan écht gedacht?

Ze slaat haar handen voor haar gezicht en laat zich

snikkend op de badkamervloer zakken.

Ze kan het niet meer aan, ze kan het écht niet meer…

“Wat scheelt er, Olivia?”, vraagt Iris aan haar dochter

die achter haar wat staat te draaien, “Is er iets wat je

wilt vragen?”

Olivia zucht: “Het is niets, mama. Alleen… ik verveel

me zo. Weet jij niets wat ik kan doen?”

Iris,

Lex,

Olivia &

Valentina

“Waarom ga je niet eens op zoek naar een

tienerbaantje?”, stelt Iris voor, “Dan heb je nog iets te

doen na school. En met jouw verstand moet je dat

makkelijk aankunnen!”

“Dat zou geweldig zijn, mama!”, roept Olivia uit, “Wil

jij me dan even helpen zoeken? Ik weet helemaal niet

hoe ik daaraan moet beginnen!”

Even later zit Olivia al aan haar computer te zoeken.

“Kijk mama, een baantje in de carrière Illusionist,

meteen mijn levenswens!”, roept Olivia enthousiast,

“Moet ik nu gewoon een mail sturen op dit e-

mailadres?”

Iris kijkt mee over haar schouder: “Daar mag je

schrijven waarom jij geschikt zou zijn om deze baan te

krijgen. En daar welke richting je volgt op school…”

Een halfuurtje later heeft Olivia alles ingevuld, en klikt

ze op „Verzenden‟.

“Keihard bedankt, mama!”, zegt ze terwijl ze haar

moeder omhelst, “En nu maar hopen dat ik de baan

ook krijg…”

Haar tweelingzus is helemaal niet bezig met

huiswerk, laat staan met een tienerbaan.

Nee, Valentina doet vooral haar best om zo populair

mogelijk te worden, en nodigt dan ook zowat iedere

dag een klasgenoot uit.

“Euhm, Valentina… zou je alsjeblieft even uit de weg

willen gaan, ik zou graag aan tafel willen en je verspert

mijn weg.”, vraagt Lex voorzichtig.

Maar Valentina draait zich alleen maar met een

geïrriteerd „Sssst!‟ om, schuift uiteindelijk met veel

gegrom opzij en gaat dan weer verder met haar

gesprek.

“Zeg eens, jongedame, wil je wel eens niet zo‟n

brutale mond opzetten tegen je vader!”, reageert Iris

meteen, “En neem nu maar afscheid van je vriendin,

het eten is klaar!”

Zachtjes schuift Valentina een paar minuten later aan

tafel/ “Het spijt me dat ik zo onbeleefd tegen je

was, papa. Ik had zo graag gewoon opzij willen

gaan, maar…”

Ze stopt in het midden van haar zin, maar de rest van

het gezin heeft al wel begrepen wat ze bedoelt. Als

Valentina de kans ziet om stoer over te komen bij haar

vriendinnen, zal ze die wel grijpen, ook al kwetst ze

daar andere mensen of zichzelf mee…

Het gezin eet verder, tot de stilte opeens onderbroken

wordt door de telefoon.

Iris staat op: “Ik ga wel.”

“Hé, Daniël! Wat voor nieuws?”

…

“Echt? Geweldig, proficiat! En wat is het geworden?”

…

“Een jongetje, leuk na die twee meiden! Echt

gefeliciteerd! En hoe heet hij?”

…

“Mooie naam. Wanneer mogen we eens langskomen?”

…

“Oké, dan komen we morgen wel eens langs. Doe mijn

zusje de groeten, en geef de kleine alvast een kusje

van me.”

…

“Ja, tot morgen. Daag!”

Vrolijk schuift Iris opnieuw aan tafel.

“Anke is vanmiddag bevallen van een zoontje!”, vertelt

ze, “Zijn naam is Devon.”

“We gaan er toch zo snel mogelijk naartoe

hé, mama?”, vraagt Valentina enthousiast, “Ik kan niet

wachten om hem te zien!”

“Natuurlijk, we gaan er morgen al naartoe!”, antwoordt

Iris. Ze glimlacht, dit is Valentina weer zoals ze echt is:

vrolijk, zachtaardig en gek van kinderen.

“Ja, je bent echt een prachtig ventje!”, kirt Iris, en ze

kriebelt de baby in zijn buikje.

Dan richt ze zich tot Anke: “Hij is wel echt een perfecte

mengeling van jou en Daniël, zusje!”

Anke,

Daniël

& Devon

“Ja,” glimlacht Anke terwijl ze haar zoontje aan

iedereen showt, “De huidskleur heeft hij van ons

beide, zijn blonde haartjes van zijn vader…”

“En zijn prachtige blauwgrijze ogen heeft hij van zijn

even knappe moeder!”, klinkt Daniëls stem vanuit de

keuken.

“Zo wil ik er later ook wel eentje…”, zucht Valnetina

vertederd zonder haar blik van de kleine Devon af te

wenden.

“Ik ook…”, antwoordt Marit, “Het begint bij mij weer zo

te kriebelen… ik denk dat ik Guus toch nog maar eens

lief moet aankijken!”

De gezellige babbel onder de hele familie wordt

onderbroken door de telefoon.

“Hier hou jij Devon even vast?”, geeft Anke de baby

aan Valentina, “Dan neem ik even op.”

“Anke Elena Normal.”

…

“Hé Kelsy! Wanneer komen Shania en jij eens naar

jullie kleine broertje kijken?”

…

“Wat zeg je?”

…

“Naia?”

…

“Waar moeten we naartoe komen?”

…

“Oké, probeer je rustig te houden, we komen eraan!”

Anke laat de telefoon als verstijfd op de grond vallen,

en begint paniekerig en hartverscheurend te huilen.

Meteen schit Iris op haar zus toe: “Anke, wat scheelt

er? Wat heeft Kelsy gezegd?”

“Shania…”, snikt Anke, “Ze heeft geprobeerd… ze

heeft een overdosis pillen genomen! Ze ligt nu in het

ziekenhuis, we moeten ernaar toe!”

“Waarop wachten we dan nog?”

Uitzinnig van paniek is Iris de deur al uit

gelopen, Anke volgt haar op de voet. Bang voor wat ze

daar zullen aantreffen…

Tot de volgende

keer!!!