WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 17

“Goedemorgen, Maarten!”,

begroet Kelsy haar neefje;

“Weet je wat ik vandaag ga doen?”

“Ik ga Shania uitnodigen! Misschien mogen we

van tante Ris wel samen in mijn speelhuisje

slapen!”

Maar Maarten vindt op dit moment enkel zijn

eigen voetjes interessant.

Schrok Iris de vorige keer al bij het zien van

Shania, dan krijgt ze het nu wel helemaal

wanneer het meisje ziet aankomen! Haar kleren

zijn echt niet om aan te zien voor deze

leeftijd, haar haren zijn nog warriger en

ongekamder dan gisteren.

Ze wil er net iets van zeggen, als Kelsy

enthousiast komt aangelopen:

“Tante Ris, mogen Shania en ik vannacht in het

speelhuisje slapen?”

En ze begint luid te juichen wanneer Iris knikt.

Die avond zitten ze allemaal als één

grote, vrolijke familie aan tafel.

“Jullie kunnen het echt wel goed vinden

samen, hé?”,

vraagt Lex aan Kelsy en Shania.

De meisjes knikken geestdriftig.

“Shania is voor mij de zus die ik niet heb!”,

antwoordt Kelsy meteen.

“Maar binnenkort misschien wel krijgt…”,

voegt Iris er raadselachtig aan toe,

“Nu ja, een nichtje dan tenminste.”

En ze schiet in de lach, wanneer Kelsy het uitgilt

van blijdschap.

“Kelsy?”,

vraagt Shania, wanneer ze die avond samen in

het speelhuisje zitten,

“Waarom woon je bij je oom en tante? Waar is je

echte mama eigenlijk?”

Kelsy zucht.

“Mijn echte mama zorgde niet goed voor mij. En

daarom hebben tante Ris en oom Lex me

geadopteerd.”

“En weet je eigenlijk nog iets van je mama?”,

wil Shania nieuwsgierig weten.

Opnieuw een diepe zucht:

“Tante Ris wil me nog niks over haar vertellen.

Als ik binnenkort tiener ben mag ik alles

vragen, maar nu vindt ze me er nog te klein

voor.”

“Ik wil ook geadopteerd worden…”,

mompelt Shania nog, voordat ze in slaap valt,

“Mijn mama kijkt ook nooit naar me om.”

De volgende dag genieten Kelsy en Shania van

een heerlijk ontbijt, dat Iris speciaal voor de

meisjes heeft klaargemaakt.

En daarna stappen ze vrolijk op de bus, klaar

voor een nieuwe schooldag.

Maar ze komen minder vrolijk weer thuis.

“Wat scheelt er, meisje?”,

vraagt Iris bezorgt, wanneer Shania huilend uit

de bus stapt.

“Ze hebben Shania in de klas weer gepest

omdat ze haar niet lekker vinden ruiken. En ze

hebben haar geduwd, en aan haar haren

getrokken,…”,

somt Kelsy op, terwijl ze troostend een arm om

haar vriendinnetje heen slaat.

“Kom maar, Shania,”

probeert Iris het meisje te helpen,

“Neem jij eerst maar eens een warm bad, en

zoek in Kelsy‟s kledingkast maar iets leuks uit.

En dan geen we eens wat aan je haar doen.”

Shania geniet van het warme badwater. Bij haar

thuis hebben ze enkel een douche, en mama

zegt niet eens wanneer ze er best eens in kan

gaan.

En na even zoeken heeft ze ook een leuk jurkje

van Kelsy gevonden. Veel mooier dan al die

lelijke dingen die mama altijd voor haar koopt.

“Weet je zeker dat je het kort wilt?”,

vraagt Iris, terwijl Shania zich even later op een

stoel hijst.

Het meisje knikt:

“Ja, dan heb ik „s morgens tenminste geen last

meer met kammen.”

“Wauw, dank je, Iris!”,

zegt Shania even later,

“Dit is echt veel beter.”

Dan denkt Iris opeens aan iets:

“Shania, vind je mama dit wel allemaal goed? En

heb je eigenlijk wel een uur afgesproken waarop

je thuis moet zijn?”

“We hebben niks afgesproken.”,

antwoordt Shania met een sip gezichtje,

“Mama trekt zich toch niks van me

aan, misschien heeft ze niet eens gemerkt dat ik

niet thuis ben…”

Voordat Iris de kans nog heeft om iets te

zeggen, omhelst Shania haar:

“Bedankt dat ik hier mocht komen, en bedankt

voor de hulp! Ik vond het hier erg leuk.”

Buiten geeft ze ook Kelsy een dikke knuffel:

“Mag ik snel nog eens terug komen slapen?”

En Kelsy knikt enthousiast:

“Dat zou echt leuk zijn!”

Die avond vindt er nog een feestje plaats:

Maarten is jarig!

Ongeduldig kijkt Kelsy toe hoe haar oom Lex

zich met haar neefje op de arm naar de taart toe

buigt.

“Kom op, Maarten!”,

roept ze uit, terwijl ze luid met de ratel zwaait,

“Word maar snel groot, dan kunnen we samen

spelen!”

En het lijkt alsof Maarten zijn nichtje begrepen

heeft.

Want na een paar seconden wiebelen op zijn

beentjes…

… schiet hij opeens de lucht in!

“Wauw, ik ben groot!”,

is het eerste wat hij uitroept.

En meteen daarna knipoogt hij naar zijn nichtje:

“Kom, laten we meteen gaan spelen!”

Wanneer Shania die avond thuiskomt, ligt er een

pizza op tafel met een briefje erbij.

Naia,

Ik ben vanavond laat

thuis, je hoeft niet op me te

wachten.

Ik heb een pizza voor je

gehaald.

Slaapwel,

mama

Zuchtend zet Shania zich aan tafel en begint van

de pizza te eten.

Voor de zoveelste keer al deze week…

Tot de volgende

keer!!!