WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 28

In de vorige update…

• Kreeg Marit bezoek van Staf, die na 15 jaar eindelijk weer interesse toonde

voor zijn kinderen. Ze maakte hem duidelijk dat ze gelukkig was met haar

huidige gezinnetje, maar toch belanden ze uiteindelijk samen in bed.

• Hing Valentina de opstandige puber uit. Om stoer te doen tegenover haar

vrienden, want stiekem is ze toch nog een verlegen meisje met een klein

hartje…

• Beviel Anke van een schattig zoontje, Devon. De rest van de familie ging op

kraambezoek.

• Zag Shania haar leven niet meer zitten, en nam ze een overdosis pillen.

En dan lezen we nu verder…

Achter elkaar komen Anke en Iris de wachtkamer van

het ziekenhuis binnen gestormd, waar Kelsy

verstrooid wat in een tijdschrift zit te bladeren.

Zodra Kelsy hen opmerkt, springt ze op en vliegt Anke

om de hals: “Ik kon er niks aan doen, mama! Ik kwam

thuis en…”

De rest van haar woorden gaan verloren in een

paniekerig gehuil.

“Kalmeer even, Kelsy”, probeert Iris haar nichtje te

sussen, “Ga even opnieuw zitten, haal een paar keer

adem, en probeer het dan nog eens te vertellen.”

“Het was…”, stottert Kelsy, “Ik kwam thuis van een

feestje… ik had afgesproken met Martijn, ik heb al

langer een oogje op hem…”

Ze zucht even: “Het was een perfecte nacht, en ik

kwam vanmorgen dolenthousiast binnen om alles aan

Shania te vertellen…”

“En toen… ik vond haar nergens, en toen ik naar de

badkamer ging…”

Ze begint opnieuw te huilen: “Toen lag ze daar op de

grond. Ik had het moeten zien, ik had haar moeten

helpen…”

Iris staat op en omhelst haar nichtje: “Aan spijt

hebben we op dit moment niet veel, Kelsy. We moeten

er gewoon op hopen dat alles goed komt.”

“Ja”, zucht Kelsy, “Dat moet dan maar…”

“Zo, ben je wakker?”, klinkt een vriendelijke stem

naast het bed.

Shania knippert met haar ogen. Waar is ze? Wat is er

gebeurd? Ze wil het vragen, maar haar stem lijkt niet

te willen werken?

Ze probeert op te staan, maar haar hoofd tolt zo erg

dat ze zich meteen weer op het bed laat zakken.

De vrouw glimlacht: “Ik ben Merle. Kan je mij vertellen

hoe je heet?”

Shania schraapt haar keel, en doet een poging om

haar stem weer terug te vinden.

“Shania,” fluistert ze hees. Ze haalt nog een paar keer

diep adem, en vraagt dan: “Waarom ben ik hier?”

“Weet je echt niets meer?”, vraagt Merle

onderzoekend, “Je zus heeft je in de badkamer

gevonden, je had een overdosis pillen genomen…”

Langzaam komen Shania’s herinneringen terug, en ze

begint te vertellen: “Mijn sociaal leven is het nooit

echt geweldig geweest. Mijn moeder had vroeger een

seksverslaving, en daar werd en word ik nu nog om

gepest.”

“Kelsy lijkt alles en iedereen om haar vinger te kunnen

winden, terwijl niemand mij ziet staan…”

“Dus als ik je goed begrijp, is Kelsy de enige met wie

je een beetje kan opschieten op de campus?”, vraagt

Merle.

Shania slikt moeilijk: “Een paar maanden geleden

dacht ik eindelijk een groepje meisjes gevonden te

hebben met wie het klikte. En vorige week vertelden ze

me koudweg dat ze niet wilden dat ik de hele tijd bij

hen plakte…”

“En dan is er nog een probleem…”, ze zoekt even naar

haar woorden, “Sorry, het is de eerste keer dat ik dit

aan iemand vertel: ik word zo snel verliefd op

iemand… zelfs op Joris, de studentenbegeleider! Ik

kan niet eens meer met een helder hoofd tegenover

hem zitten, laat staan luisteren naar hoe hij me wil

helpen!”

Merle knikt begrijpend: “Zolang je nog maar naar mijn

goede raad wil luisteren?”

Ondanks alles moet Shania toch even lachen:

“Voorlopig toch wel…”, verlegen kijkt ze weg, “Wil je

me helpen? Ik zie het echt niet meer zitten…”

“Hé, zusje!”, omhelst Marit Iris, “Ik kwam eens even

langs om te horen hoe het nog met Shania gaat!”

Iris zucht even: “We hebben haar gisteren even

gezien. Ze is vastbesloten om haar leven weer op te

pikken, maar zo bang dat het weer zal mislopen!”

Iris,

Lex,

Olivia &

Valentina

Iris wil nog veel meer zeggen, als ze opeens Marits

dikke buik opmerkt.

“Zie ik het goed, zusje??”, vraagt ze, terwijl ze over de

buik wrijft.

“Jaaaaa!!”, jubelt Marit, “Devon zal niet lang de

jongste Normal blijven, want hier is een neefje of

nichtje voor hem op komst!”

Ze zoekt even naar haar woorden: “Iris… ik probeer al

een paar dagen papa te bereiken om hem het goede

nieuws te vertellen. Maar hij neemt zijn telefoon niet

op, en als ik aan de deur kom, doet er niemand open…

Zou jij even willen meegaan, je hebt toch de sleutel?”

Iris trekt een bezorgd gezicht: “Papa, als

Populariteitssim, die niet antwoordt wanneer iemand

hem contacteert??”

Ze draait zich resoluut om: “Waar wachten we dan nog

op? Laten we gaan kijken, misschien is er wel écht

iets aan de hand!”

Met een angstig voorgevoel openen de zusjes even

later de voordeur, en stappen de hal binnen.

“Papa!”, roept Marit al met trillende stem.

“Ik hoor hem boven, geloof ik!”, zegt Iris, die alvast de

trap oploopt. Marit snelt achter haar aan: “Papa? Is

alles goed?”

Boven vinden ze Nathan in de hobbykamer, aan het

schaakbord. Zijn ogen beginnen te stralen wanneer hij

zijn dochters ziet binnenkomen.

“Risje, mijn grote meid…”, mompelt hij hees, terwijl hij

zijn oudste dochter omhelst, “Wat ben ik blij dat ik je

nog eens zie…”

Daarna richt hij zijn aandacht op Marit: “En ik zie dat

jij niet alleen gekomen bent?”

Hij buigt zich even naar haar buik, en zucht dan:

“Maritje, wil je het kindje veel over mij vertellen,

wanneer ik er niet meer ben?”

“Papa, zeg zoiets toch niet!”, roept Iris geschokt

achter hem, “Je bent 82, maar dat wil toch niet zeggen

dat je nu al gaat sterven?!”

“Ik weet wat ik voel, meisje…”, zucht Nathan. Hij richt

zich weer tot Marit: “Wil jij Anke even opbellen? Ik zou

jullie alle drie iets willen zeggen.”

Als Anke even later is aangekomen, neemt Nathan zijn

dochters mee naar de tuin. Hij kucht even, en zegt

dan: “Meisjes, in deze tuin liggen jullie oma en mama

al begraven…”

Hij doet een stapje opzij en wijst naar de lege plek:

“Als ik er straks niet meer ben – ik weet dat jullie

beweren dat ik nog lang te gaan heb, maar toch – wil

ik hier begraven worden… naast mijn allerliefste

vrouw Yasmine…”

Eén voor één omhelst hij zijn dochters: “Iris, jij bent

de oudste dochter, zorg voor je zusjes…”, hij knipoogt

even naar Anke en Marit, “Ik weet dat jij er zult komen,

meisje. Vertel je kinderen dat ik hen graag zie…”

“Anke… je hebt het ons vroeger niet makkelijk

gemaakt. Maar je hebt je goed herpakt, je hebt laten

zien dat er onder die flirterige vrouw ook nog een lieve

dochter, zus, echtgenote en moeder zit. Ik zie je graag,

meisje, onthoud dat goed…”

“En Maritje…”, hij loopt naar zijn jongste dochter toe,

“Jij zal altijd mijn kleine meisje blijven. Dat je nu al je

vijfde kindje verwacht, daar kan ik met mijn hoofd niet

bij…”

Hij neemt Marit stevig in zijn armen: “Ik vind het zo erg

dat ik het niet meer zal geboren zien worden…”

Nathan wil nog veel meer zeggen, als hij plots verstijft.

Achter hem zien de meisjes plots een enge, zwarte

gedaante opduiken.

“NATHAN NORMAL, JE TIJD OP AARDE ZIT EROP”,

horen ze Magere Hein zeggen.

Anke begint te huilen: “Laat hem ten minste nog tegen

Maritje zeggen wat hij wou zeggen!”

“Het is goed, Anke…”, zegt Nathan, terwijl hij een

drankje aanneemt van Magere Hein, “Ik ga terug naar

jullie moeder, ik wacht al zo lang op haar… Ik wil

gewoon dat jullie onthouden hoe trots ik op jullie

ben…”

Even later staat er enkel nog een grafsteen, en staan

de drie zusjes te snikken.

“Het is beter zo,” brengt Iris uit, “Nu is hij weer bij

mama…”

Ze begraven Nathan naast Yasmine en oma Sophia, daar

waar hij het graag wou. Daarna lopen ze met de armen om

elkaar heen geslagen weer naar huis.

~ Rust in vrede, Nathan Normal ~

“Je opa overleden?”

Vivienne kijkt Valentina met een medelijdend gezicht

aan, “Wat erg voor je…”

Iris,

Lex,

Olivia &

Valentina

Valentina knikt langzaam: “Al hadden we niet meer

zo’n geweldig goede band, ik mis hem toch…”

Ze wrijft even met haar hand over haar ogen, maar

haar vriendinnen hebben de traan die over haar wang

rolde toch gezien.

“Weet je wat jij nodig hebt, Val?”, verbreekt Isis het

moeilijke moment, “Een gezellig avondje uit! Dat zal jij

vast wel wat opvrolijken!”

“Ja, kom op! Het wordt vast geweldig!”, roept Vivienne

uit, terwijl ze Valentina vastneemt, “Zien we elkaar dan

binnen een halfuurtje in D.V.U.? En breng je zus mee,

zij zal ook wel wat afleiding kunnen gebruiken!”

“Afleiding? Hoe, wat, waar?”, vraagt Olivia, die net

Valentina’s kamer binnenkomt.

Haar zus schenkt Isis, die totaal losgaat op de muziek,

nog een vreemde blik, en zegt dan: “Ze willen dat je

meegaat naar D.V.U., gewoon om even te

ontspannen.”

“D.V.U.? Die nachtclub? Dat is toch niks voor mij!”,

roept Olivia uit.

“Hoe kan jij dat nu weten?”, kaatst Valentina terug, “Je

bent er nog nooit geweest!”

“Pfff…”, zucht Olivia, “Vooruit dan maar. Maar alleen

om jou een plezier te doen hoor, zus!”

De zussen staan nog even voor hun kleerkast, maar

komen een halfuurtje later dan toch aan bij club D.V.U.

Olivia loopt een beetje zenuwachtig naar het gebouw

toe: “Vertel me maar wat ik moet doen, ik heb totaal

geen idee van het uitgaansleven!”

Maar zonder haar zus nog een blik te gunnen, loopt

Valentina de club binnen, en bevolkt met haar twee

vriendinnen de dansvloer. Die wordt trouwens steeds

maar voller.

Olivia zet zich intussen aan de bar, waar ze het ene

drankje na het andere bestelt. Zonder alcohol

natuurlijk, ze heeft dat nog nooit gedronken en heeft

ook helemaal geen zin om het in haar eentje uit te

proberen.

Een tijdje zit ze zo in gedachten verzonken, tot ze luid

gelach en gejoel hoort op het dak.

“Val, wat gebeu…”, wanneer ze zich omdraait, ziet ze

dat haar zus verdwenen is. Ze besluit dan zelf maar

eens om boven een kijkje te gaan nemen.

Eenmaal boven gekomen, ziet ze een groepje mensen

rond de jacuzzi staan. En wanneer ze dichter bij de

jacuzzi komt… walgend draait ze zich om. Wat een

onbeschaamdheid, zomaar in het openbaar liggen

vrijen!

Maar als ze het koppeltje weer boven water ziet

komen, weet ze helemaal niet meer waar ze het heeft.

Even kan ze van verbazing geen woord uitbrengen,

maar dan rukt ze haar zus bij haar arm uit de jacuzzi.

“Ben je niet goed bij je hoofd, Valentina?! Verdomme,

en zoiets in het openbaar… weet jij niet hoeveel

mensen daarnaar kunnen kijken?”

“Och, probeer het toch te begrijpen, zus!”, lacht

Valentina de hele zaak weg, “Ik ben al verliefd op

Stefan sinds ik hem voor de eerste keer zag… en

daarnet, na een paar drankjes…”

“En jij ziet dit als een niemendalletje?!”, er lijkt bijna

stoom uit Olivia’s oren te komen van woede.

“En dat is dan mijn zus…”, kan ze nog uitbrengen.

Resoluut draait ze zich om: “Kom, we gaan naar huis!

En denk maar niet dat ik ooit nog met je mee ga, ik

heb geen zin om nog eens door de grond te zakken

van schaamte!”

Een beetje stuntelend trekt Valentina haar kleren weer

aan, en waggelend door alle drankjes loopt ze achter

haar zus aan.

De volgende ochtend is ze echter meteen weer

klaarwakker, wanneer ze naar het toilet moet spurten.

“Bweurgh… de volgende keer dat ik uitga, zal ik toch

iets minder cocktails moeten drinken…”, kreunt ze.

“Ja zusje, dat komt ervan…”, grinnikt Olivia, wanneer

ze zich een uurtje later tegenover Valentina aan tafel

laat zakken.

“Ja, zwijg al maar…”, zucht Valentina tussen twee

happen pannenkoek door, “Ik voel me miserabel, ik

denk dat ik gewoon terug in mijn bed kruip…”

Ze zegt die laatste woorden zo zielig, dat Olivia haar

zowaar gelooft.

“Doe maar, ik zal je wel ziek melden op school!”, zegt

ze, terwijl ze zich naar de bus haast.

Haar zus is nog maar net buiten, of Valentina moet

alweer naar het toilet lopen. Iris, die net van de trap

komt, ziet haar spurten en blijft ongerust staan.

“Val? Gaat het wel?”, roept ze bezorgd.

“Niet echt…”, hoort ze Valentina kreunen vanuit de

badkamer, “Mama, het spijt me, maar ik denk dat ik me

net iets te erg heb laten gaan gisterenavond…”

“Ik dacht al zoiets…”, mompelt Iris, “Kruip snel in je

bed en haal je gemiste slaap in. Voor één keer wil ik dit

toestaan, maar zorg dat het niet meer gebeurt!”

Slapen is inderdaad het enige wat Valentina nog wel,

en na nog een glaasje water om de vieze smaak uit

haar mond te krijgen, kruipt ze dan ook meteen in bed.

Wanneer ze een paar uur later wakkeer wordt, ziet ze

haar moeder naast haar bed zitten.

“Zo, en hoe gaat het met onze zieke?”

“Al wat beter…”, kreunt Valantina, terwijl ze moeizaam

op staat, “Maar ik heb zo’n verschrikkelijke honger…”

“Zal het lukken om je aan te kleden?”, vraagt Iris, “Dan

maak ik beneden een lekker soepje voor je klaar, dan

zal je je wel snel beter voelen.”

Even later zit Valantina in makkelijke kleren aan tafel

haar soep op te eten. Olivia komt net thuis van school,

en komt er gezellig bij zitten.

Een uurtje later komt Lex ook thuis, met een grote

glimlach op zijn gezicht: “Ik heb mijn levenswens

gehaald!!”

“Dat is geweldig!”, roept Iris uit, terwijl ze hem in de

armen springt, “En dat net voor onze verjaardag!”

“Ik stel voor dat we vanavond al een feestje houden!”,

gaat ze verder, “Ik zal lekker voor je koken!”

“Voor mij niet,” zegt Valentina terwijl ze opstaat, “Ik ga

boven nog wat rusten.”

Die avond zitten Iris, Lex en Olivia gezellig met z’n

drieën aan tafel, met een heerlijk stuk taart. Voor de

gelegenheid hebben ze zelfs een fles champagne

gekocht, en zelfs Olivia heeft dit keer zin om een

glaasje mee te drinken.

Maar terwijl ze gezellig toosten op hun gelukkige

gezinnetje…

... voelt Valentina boven haar buik opeens een heel

stuk groeien.

“O nee, vandaar die misselijkheid… maar hoe moet ik

dit aan mijn ouders gaan uitleggen?”