WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 40

• Besloot Olivia samen met de tweeling stiekem bij Maxwell te

vertrekken, ze verhuisden met z‟n drieën naar een appartementje.

Linus en Selene groeiden op tot kind

• Wou Elfie haar uiterlijk veranderen om meer bij Victor in de smaak te

vallen. Haar moeder overtuigde haar ervan dat ze perfect is zoals ze

eruit ziet

• Werd Valentina zwanger van haar derde kindje

• Ergerde Maïté zich dood aan Leanders gebabbel over Adèle? Tot ze de

tiener Arie tegenkwam en kriebels in haar buik voelde…

• Bleek Kelsy opnieuw zwanger te zijn – iets waar Maïté niet gelukkig

mee was

In de vorige update…

• Had Thibo – ook al is hij Romantieksim – een oogje op Odilia, de beste

vriendin van Annabel

• Groeide Mare op tot een prachtige tiener

• Begon Devon toevallig een chatgesprek met ene Maxine. Nadat hij

haar via de webcam kon zien, werd hij smoorverliefd op haar.

• Groeide Rebecca op tot tiener en Daniël tot oudere.

• Vertrok Devon naar de universiteit

• Werd Katrien bijna verkracht door Clarence, een studiegenoot. Net op

dat moment kwam Damian voorbij, een jongen die haar vroeger tot

vervelens toe achtervolgde. Katrien moest toegeven dat ze nu best wel

iets in hem zag…

Eens zien wat er nu weer gaat

gebeuren…

“Hé zusje! Wat brengt jou zo opeens hier?”, omhelst

Iris Anke, “Blij dat ik je nog eens zie!”

“Och, ik ben gewoon even benieuwd hoe het met mijn

grote zus en haar gezinnetje gaat!”, lacht Anke.

Iris,

Lex,

Valentina,

Stefan,

Elfie

& Carmen

“Geweldig!”, antwoordt Iris, “Ik ben zo blij dat Valentina en haar gezinnetje hier wonen, de meiden houden me jong. En bovendien komt er binnenkort nog eentje bij… Hoe gaat het bij jou thuis? Rustig zeker, nu Devon naar de universiteit vertrokken is?”

“Och, dat valt wel mee hoor!”, lacht Anke, “Becca is

intussen een tiener, en als Romantieksim is ze bijna

net zo erg als ik vroeger was – veel lawaai dus! Al

geeft ze wel toe dat ze Devon soms mist.”

“Dààr komt nog iemand die hem volgens mij wel

mist,” zegt Iris, terwijl ze naar Elfie knikt die uit de

schoolbus stapt.

Het meisje loopt meteen op hen af: “Hé, groottante

Anke! Hoe gaat het met Devon op de uni?”

“Hij kan alvast niet wachten tot jij ook komt, maar

voorlopig redt hij zich wel,” grinnikt Anke, “En noem

me maar gewoon „tante Anke‟ hoor, „groottante‟ klinkt

zo… oud!”

“Oké, tante Anke!”, lacht Elfie, “Kom je mee naar binnen? Carmen is vandaag jarig, en die taart krijgen we toch niet helemaal op!”

“Dat sla ik niet af,” antwoordt Anke, en ze volgt Elfieen Iris door de voordeur.

“Hé, Valentina! Goh, ik herinner me nog zo hoe je als onzekere zwangere tiener bij mij kwam aankloppen om raad, en moet je nu eens zien! Nummertje drie is al onderweg!”, ratelt Anke enthousiast, en Valentinasteekt trots haar bolle buik vooruit.

“Of is het misschien nummertje drie en vier? Of

drie, vier en vijf?? Mens, je staat zowat op ontploffen

geloof ik!”, ratelt Anke maar door.

“Zullen we tante Anke eens even het zwijgen

opleggen, zodat de aandacht naar de jarige kan

gaan?”, lacht Lex die met Carmen op de arm

binnenkomt.

“Woeps, sorry…”, grinnikt Anke, en ze richt haar

aandacht op haar schoonbroer die zich met peuter

Carmen naar de taart buigt: “Kom op meidje, en nu

maar springen!”

“Cool!”, roept Carmen uit wanneer ze weer op de

grond staat, “Die kleren wil ik aanhouden, lekker stoer

maar toch lief. Maar mijn haar moet echt wel anders!”

“Kom mee, ik help je wel,” zegt Elfie, en samen

verdwijnen de twee zusjes naar boven.

“Dat ziet er al veel beter uit,” zegt ze even

later, “Bedankt Elfie! En wil je me nog eens iets

uitleggen? Waarom heeft mama eigenlijk zo‟n dikke

buik? Ze heeft nog niet eens van de taart gegeten!”

Elfie moet lachen om de kinderlijke onschuld van haar

zusje: “Mama heeft een baby‟tje in haar buik. Maar dat

kindje heeft plaats nodig om te groeien, en daarom is

haar buik zo dik.”

“Dus ik word grote zus?”, vraagt Carmen voor alle

zekerheid, “Stoer zeg!”

“En volgens mij zou dat wel eens sneller kunnen

gebeuren als je zelf dacht!”, antwoordt Elfie, wanneer

ze van boven een harde gil hoort, “Blijf jij maar even

hier, Carmen, dit hoef je nog niet te zien!”

Boven is bij Valentina inderdaad de bevalling

begonnen.

“Verdomme… waarom… moet ik hier toch ook… altijd

alles… zelf doen?!”, steunt ze, terwijl ze haar handen

om haar buik klemt.

“Ik zou je best willen helpen, maar…”

“Kop dicht, tante Anke! Ow, sorry…”

Als Valentina niet weer opeens een harde wee had gekregen, zou ze zich vast veel uitgebreider geëxcuseerd hebben bij haar tante.

Maar het kindje laat duidelijk weten dat het eruit wil.

“Het is een jongen!”, lacht Valentina, terwijl de tranen

van blijdschap en vermoeidheid over haar wangen

rollen, “Zal Stefan even blij zijn!”

“Een zoon?”

Stefan komt net thuis van zijn werk, en is meteen naar de slaapkamer gelopen, “Wat een wonder! Na twee knappe dochters, nu ook een flinke zoon! Onze kleine Cédric.”

Gefascineerd blijft hij Cédric van alle kanten

bekijken, waardoor hij niet merkt dat Valentina

opnieuw naar haar buik grijpt: “Euhm… volgens mij

zat Cédric daar niet alleen…”

“En nog een meisje…”, mompelt ze even later, duizelig

van vermoeidheid, “Kleine Chloé; helemaal een

kopietje van Elfie en Cédric!”

Meteen begint de routine van het leven met baby‟s.

“Hé, is de baby geboren?”, vraagt Carmen

verwonderd, wanneer ze haar vader met Cédric op de

arm naar de keuken ziet lopen.

Meteen legt ze haar boek aan de kant en volgt haar vader: “Wat is hij klein, zeg! Hoe heet hij? Het is toch een jongetje hé?”

“Ja, het is een broertje,” antwoordt Stefan trots, “Hij heet Cédric.”

“Maar je hebt ook nog een zusje gekregen: Chloé.”

“Een tweeling?!”, roept Carmen verrast uit, “Cool! Ik

ga zo meteen even boven kijken, eerst kennismaken

met mijn broertje.”

“Hé Cédric, ik ben je grote zus Carmen!”, brabbelt ze

met een hoog stemmetje, waarop er een grote

glimlach op het gezichtje van de baby verschijnt, “En

ik ga heel veel met je spelen, want ik vind je nu al

leuk!”

“En toen waren we weer thuis…”

Met een vermoeid gezicht duwt Kelsy de voordeur

open en waggelt naar binnen, “Dat had geen minuut

lange moeten duren, de baby vond het ritje in de taxi

blijkbaar niet zo leuk!”

Kelsy,

Martijn,

Maïté &

Leander

“Ga jij dan maar even lekker liggen schat, de kinderen

en ik zullen de koffers wel uitpakken,” zegt Martijn

terwijl hij liefdevol over haar wang strijkt.

“Mag ik daarna Adèle even bellen, mama?”, vraagt

Leander met smekende ogen, “Gewoon maar even om

te zeggen dat we goed zijn aangekomen. En om nog

wat verder te babbelen, natuurlijk.”

“Daar is het nu wat laat voor, Adèle zal al wel in haar

bed liggen,” lacht Kelsy, “Maar morgen mag je haar

zeker bellen. Help jij ook even mee, Maï…?”

Ze kijkt verbaasd wanneer Maïté zonder ook maar

even op te kijken iedereen voorbij loopt.

Even later horen ze haar slaapkamerdeur dichtknallen.

“Mama, mag ik straks Adèle even bellen?”, imiteert ze

de stem van haar broertje, “Hij mag het hebben!

Morgen hangen ze vast de hele dag aan de telefoon of

zitten ze aan de computer, en volgende vakantie zal ze

hier wel komen logeren!”

“Maar ik? Vraagt er ooit iemand aan míj of er

misschien iemand is die ik leuk vind?? Ik weet niet

eens Arie‟s familienaam, laat staan dat ik hem ooit nog

eens kan opbellen…”

Haar gedachten worden onderbroken door een hoge

gil vanuit de living.

“Vooruit dan maar…”, mompelt ze, “Komt er nóg zo‟n

klein aandachttrekkertje bij…”

In de woonkamer staat Kelsy inderdaad met haar

handen om haar buik geklemd.

“Nee…”, kreunt ze, “Dat komt vast door die lange

reis, het is nog meer dan een maand te vroeg…!”

Martijn kijkt met een lijkbleek gezicht toe, terwijl

Leander het bijna uitgilt van angst: “Mama, doe niet zo

eng! Alles is toch nog goed met het kindje??”

“Stel je niet zo aan,” roept Maïté, terwijl ze haar

broertje een por geeft, “Mama moet de baby

krijgen, niet jij!”

Zowat een uur later, na veel kreunen en persen, houdt Kelsy dan uiteindelijk toch haar derde kindje in haar armen.

“Welkom op de wereld, kleine Andreas…”, zucht ze, huilend en lachend tegelijk.

“Wat dacht jij? Mama is toch net op een ontspannende

vakantie geweest, laat ik haar maar eens extra aan het

werk zetten?”

“Mag ik eens kijken, mama?”

Amper twee seconden later staat Leander al naast

haar om zijn babybroertje te bewonderen: “Wat is hij

klein, zeg!”

“Ja, hij is nog erg klein…”, mompelt Kelsy, terwijl ze

het warme babylijfje tegen zich aandrukt, “Daarom

moeten we extra goed voor hem zorgen, zodat hij niet

ziek wordt…”

“Daar zal ik wel voor zorgen hoor, Andreas!”, knipoogt

Leander, “Als je ergens hulp bij nodig hebt, kan je

altijd bij je grote broer terecht!”

Zonder dat iemand het gemerkt heeft, is Maïté

stilletjes weer naar haar kamer verdwenen…

“Zo,” zegt Mare, terwijl ze zich weer op de grond laat zakken, “Zie je wel dat ik in mijn ondergoed verder durf spelen!”

“Oké, je hebt ons overtuigd,” grinnikt Annabel, “Nu is het jouw beurt!”

Shania,

Merle,

Annabel,

Thibo,

Mare,

Franka

& Basil

“Odilia…”, zegt Mare, terwijl ze het meisje gespeeld

strak aankijkt, “Waarheid, durven of doen?”

“Euhm… waarheid!”, giechelt Odilia.

Even knipoogt Mare naar Annabel, voordat ze vraagt:

“Wat vind je van Thibo?”

Niet zonder enig plezier stelt ze vast dat Odilia lijkt de

schrikken van die vraag.

“Wel euhm… tja, nu moet ik opletten wat ik zeg, want

hij is natuurlijk jullie broer… maar ja, ik moet toegeven

dat ik hem best knap vind. Alleen jammer dat hij een

Romantieksim is…”

“En als hij nu eens wat aan zijn haar zou doen! Hij

denkt maar dat de meisjes hem zo knapper

vinden, maar ik vind het er écht niet uit zien!”

“Daar ben je niet de enige in…”, giechelt

Annabel, “Maar je ziet hem dus wel zitten?”

“Helemaal!”, antwoordt Odilia, “Maar ik vrees dat het

bij dromen zal blijven…”

Op dat moment gaat de deur open en komt Franka

naar binnen gewaggeld: “Jullie taart komen eten?

Fran is jarig!”

“Bas ook!”, klinkt het stemmetje van Basil achter haar.

“Kom maar hier, poppemieke!”, lacht Annabel, terwijl

ze het kleine meisje optilt, “Laten wij jouw kaarsjes

eens gaan uitblazen!”

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

Victor gooit de deur van Devons kamer open en loopt

grijnzend naar binnen: “Zo, klaar om vanavond een

stapje in de wereld te gaan zetten?”

(Universiteit

De Keizer)

Devon &

Victor

Verstoord kijkt Devon op van zijn boek: “Vind je het erg al ik vanavond hier blijf? Ik zou nog graag wat aan mijn paper werken.”

Met een vreemde blik kijkt Victor hem aan: “Vanàvond, zeg je? Man, we zijn hier al twee maanden, en jij bent nog geen enkele keer mee uit geweest!”

“Dat zou ik dan ook van jou kunnen zeggen,” werpt Devon tegen, “We zijn hier al twee maanden, en jij bent al zowat iedere avond weg geweest! Luister, ik weet dat je Helen mist, maar je gaat er echt niet komen door iedere nacht een stuk in je kraag te zuipen hoor!”

Victor haalt zijn schouders op en loop weer naar de

deur: “Dan niet. Veel plezier met je paper, ik vertel je

morgen wel hoe het geweest is vannacht.”

“Als je niet teveel hoofdpijn hebt, zeker!”, roept Devon

hem plagend na, waarop Victor quasi-beledigd zijn

middenvinger opsteekt.

Zijn beste vriend is amper weer verdwenen, als Devon

zijn boek dichtklapt en opspringt. Weet Victor veel dat

hij helemaal niet aan zijn paper gaat werken vanavond.

Nee, hij gaat liever nog even naar de

computerruimte…

Hij knikt even vluchtig naar de andere studenten in de

kamer, en loopt dan meteen naar de dichtstbijzijnde

vrije computer. Hij klikt de link naar de chatroom

aan, en zijn hart maakt een sprongetje van vreugde

wanneer hij Maxine‟s naam herkent.

Hé, lang geleden, tikt hij, maar ik kan er niet veel aan

doen, ik ben net naar de universiteit verhuisd. Ik kan je

één ding zeggen, het is daar druk, druk, druk!

Gelukkig vallen de lessen allemaal goed

mee, Psychologie is echt wel mijn ding. Al moet ik

toegeven dat mijn gedachten wel eens afdwalen

tijdens het studeren… naar jou…

Zuchtend laat hij zich achterover vallen op zijn stoel.

Eindelijk heeft hij het haar durven bekennen…

Zenuwachtig blijft hij naar het scherm staren. Bekennen is één ding, maar zij moet het nog goed opnemen ook…

Max, ben je daar nog?, vraagt hij, Ik heb je hopelijk geen hartaanval bezorgd met mijn bekentenis?

Hij is zo in gedachten verzonken, dat hij het gegiechel

achter zijn rug niet eens hoort.

Dan verschijnt er opeens toch een antwoord van

Maxine: Waarom kijk je niet eens achter je, Devon?

Hij schrikt van het antwoord, leest de letters wel tien

keer opnieuw. Staat daar echt…? Hij durft zich amper

om te draaien.

Durf je niet, misschien? Rechts in de hoek, als je wil

zal ik wel naar je toekomen ;), typt Maxine er plagerig

achteraan.

Nog steeds blijft Devon onbeweeglijk zitten.

In gedachten verzonken blijft Devon naar het scherm

staren, tot hij opeens een zachte plof naast zich hoort:

“A penny for your thoughts… ga je me nu nog in

reallife begroeten, of moet ik dat ook nog zelf doen??”

Ongelovig kijkt hij op, recht in de ogen van zijn

chatvriendin: “Maxine! Wat een toeval dat we in

hetzelfde studentenhuis terecht kwamen!”

“Eindelijk zien we elkaar dan in het echt…”, zucht

Maxine, “En…”, ze kijkt Devon met een

onderzoekende blik aan, “…meende je dat écht, wat je

daarnet zei? Over dat aan mij denken, bedoel ik?”

“Ieder woord…”, mompelt Devon, en hij drukt een

liefdevolle kus op haar lippen.

“Zo, dus jullie zijn nu officieel een koppel?”, grijnzend

kijkt Jasmin hen van op Damians bed aan, “Dat werd

tijd zeg! Arme Damian, hoe lang heb je achter Katrien

aangehold? En zij maar niks begrijpen van jouw

gevoelens voor haar!”

(Universiteit

De Keizer)

Jasmin,

Katrien &

Damian

“Hé, koest hoor jij, of je kan weer terug naar je eigen

kamer!”, roept Katrien. Ze steekt haar tong uit naar

haar achternichtje, en geeft Damian een kusje in zijn

nek, “Trouwens, het gaat er toch om dat we elkaar

graag zien, of niet?”

“Hélemaal!”, antwoordt Damian, “En al die afwijzingen

en jaren die zijn voorbijgegaan voordat je me eindelijk

zag staan, neem ik er graag bij!”

“Enne… hoe zit het eigenlijk met jou en de liefde, Jas? Nog steeds geen prins op het witte paard tegengekomen?”, vervolgt Katrien.

“Pfff, nee… het studentenhuis loopt vol prinsen, maar het witte paard ontbreekt!”, zucht Jasmin, “Tja, of het zijn zùlke paardenkoppen, maar er zit geen prins aan vast!”

Grinnikend slaat ze haar benen over de rand van het

bed, en kijkt het jonge koppel aan: “Ik denk dat ik jullie

maar beter even alleen kan laten? Even wat eten, en

misschien komt er dan net wel een échte prins voorbij!”

Ze knipoogt nog even naar Katrien en Damian, en loopt

dan de kamer uit.

Wanneer ze eenmaal de deur achter zich heeft dichtgetrokken, verdwijnt de vrolijke glimlach van haar gezicht. Nee, Katriens vraag over de liefde vond ze absoluut niet grappig, ondanks dat ze er zelf met een kwinkslag op antwoordde.

In de drie jaren die ze op de universiteit heeft

doorgebracht, heeft ze enkele dates gehad… die op

niets uitdraaiden. Haar fout. Telkens wanneer een

jongen meer wilde, had zij hem tegengehouden.

In gedachten verzonken neemt ze een hap van haar

pannenkoek. Kan zij het helpen, dat ze gewoon nooit

iets voor de jongens in kwestie voelde?

“Hallo, mag ik even iets vragen?”, een hoge stem haalt haar uit haar gepeins, gevolgd door een tienermeisje dat zich vrolijk tegenover haar op een stoel laat zakken: “Weet u toevallig waar de kamer van Damian Van Dijk is?”

Een paar seconden kijkt Jasmin het meisje sprakeloos

aan. Grappig gekleurd haar, ongewone make-up, een

felgekleurd jurkje… ze ziet er echt leuk uit, en Jasmin kan

niet stoppen met haar aan te staren.

“Euhm… de kamer van Damian, dus?”, probeert het

meisje nog een keer, “Ik zou mijn broer graag even

spreken.”

Jasmin komt langzaam weer in beweging, en kan eindelijk

weer normaal spreken: “Zo, dus jij bent de zus van

Damian? Ik kan je zijn kamer zo wel wijzen hoor, maar ik

geloof dat hij nu even bezig is met zijn vriendin.”

Ze kucht zo overdreven bij het woord „bezig‟, dat het

meisje vreselijk in de lach schiet: “Mijn broer zit hier

duidelijk niet stil!”

Vriendelijk steekt ze haar hand uit: “Aangenaam, Lola.

En mag ik dan ook weten hoe mijn vriendelijke

gastvrouw heet?”

“Jasmin,” weet Jasmin uit te brengen, “En neem toch

ook een bord pannenkoeken, er wordt altijd genoeg

gemaakt voor wel twéé studentenhuizen!”

Even later zitten beide meisjes gezellig samen van hun

middageten te genieten.

“Tja, ik kwam eens kijken hoe het leven op de

universiteit gaat,” verklaar Lola de reden van haar

bezoek, “Binnen een halfjaar kom ik ook, dus wil ik al

wel iets kennen van het studentenleven!”

“En al enig idee wat je gaat studeren?”, vraagt Jasmin, “Of ga je dat pas beslissen vlak voordat je hier begint?”

“Waarschijnlijk iets met koken. Ik wil later heel graag Sterrenkok worden!”

Jasmin slikt de laatste hap van haar pannenkoek door: “Weet je wat? We laten je broer even lekker doen met zijn vriendin Katrien, en ik zal je hier wel een beetje rondleiden. Daarna kan je hem nog altijd even gedag gaan zeggen. Of…”, opeens lijkt Jasmin te beseffen hoe opdringerig ze overkomt, “Had je iets met hem afgesproken?”

“Nee hoor,” lacht Lola, “Ik wou hem graag

verrassen, maar dat kan straks dus nog steeds. Kom

maar op met die rondleiding!”

Een uurtje of twee later eindigen de twee meiden de

rondleiding in Jasmins slaapkamer.

“Zo, maak het je gemakkelijk,” lacht Jasmin terwijl ze

op haar bed ploft, “En vertel me eens hoe het je hier

bevalt!”

Maar Lola lijkt iets anders te hebben

opgemerkt:”Cool, een basgitaar! Kan je daar voor mij

eens een stukje op spelen? Ik heb dat altijd al willen

leren!”

“Ik wil het je gerust leren, als je hier binnenkort komt

wonen,” glimlacht Jasmin terwijl ze naar het

instrument toeloopt, “Maar voorlopig zal je genoegen

moeten nemen met kijken en luisteren.”

Ze begint een langzame melodie te spelen, en Lolakijkt geïnteresseerd van over haar schouder toe hoe haar vingers over de snaren glijden. Niet zonder enige blijdschap stelt Jasmin vast dat hun schouders elkaar raken.

Opeens springt Lola van achter haar rug vandaan: “En nu wat meer actie, graag! Ik wil dansen tot ik erbij neerval!”

Jasmin drijft het tempo van haar muziek op, en kan haar lach amper inhouden wanneer ze Lola de vreemdste bewegingen zit maken. Voorzichtig zet ze haar gitaar aan de kant, en begint vrolijk mee te doen.

Doodmoe ploffen de twee meisjes even later op het

bed neer.

“Vertel eens…”, polst Jasmin voorzichtig, “Kom je

alleen, of ga je samen met je vriend studeren?”

Ze schrikt van de directheid van Lola‟s antwoord:

“Voorlopig kom ik alleen. En met een vriend zal je me

sowieso niet meteen zien afkomen!”

Ze legt zoveel nadruk op het woord „vriend‟, dat

Jasmin met een vreemde blik in de ogen opkijkt:

“Bedoel je dat je…”

Op dat moment vliegt de deur van de kamer open:

“Jasmin, ik ga even met Katr… Lola! Zusje, wat doe jij

nu opeens hier??”

“Ik kwam hier even rondkijken, en al wat wennen voor

volgend jaar,” antwoordt Lola terwijl ze haar grote

broer omhelst, “En Jasmin heeft me een kleine

rondleiding gegeven.”

Damian draait zich in de richting van de deur:

“Katrien! Kom je even kennismaken met mijn zusje?”

Glimlachend komt Katrien de kamer binnen: “Dus jij

bent het kleine zusje van Damian? Ik heb al veel over

je gehoord… jà, ook de gênante anekdotes!”

“Maakt mij niet uit!”, grinnikt Lola, “Ik ben hier al de

hele middag met je achternicht aan het optrekken…

dus ken ik jou intussen ook al beter dan jijzelf!”

De twee meiden schieten in de lach.

“Goed, changing of plans,” vervolgt Katrien, “Damian, ga jij maar iets leuks doen met je zusje, wij gaan morgen wel iets drinken. Jasmin en ik amuseren ons hier wel. Bovendien moet Lola hier toch ook de omgeving buiten het studentenhuis leren kennen!”

“Kijk, op zo‟n momenten herinner ik me dus waarom ik

vijf jaar geleden al voor je gevallen ben!”, lacht

Damian, en hij omhelst zijn vriendin innig, “Ik vind het

geweldig dat je mij eens een middagje vrij geeft!”

Lola is intussen weer naar Jasmin toegelopen: “Ik

vermoed dat mijn broer me straks meteen thuis gaat

afzetten, dus waarschijnlijk zullen we elkaar niet meer

zien tot ik hier kom studeren…”

Jasmin schrikt even wanneer het meisje haar opeens tegen zich aantrekt: “Maar ik kijk er naar uit om hier te komen wonen, want ik denk dat wij héél goed overeen gaan komen!”

Dan verdwijnt ze samen met Damian, en dromerig kijkt Jasmin haar na.

Wanneer even later ook Katrien naar haar eigen kamer

is verdwenen, gaat Jasmin met een grote glimlach op

haar gezicht op bed liggen.

Ze kan niet wachten tot Lola ook komt studeren…

“Yess, ik ben er geraakt! Kom op Selene, nog een klein

stukje aan het klimrek. Maar pas op dat je niet naar

beneden valt, want dan komen de krokodillen je

misschien opeten!”

Olivia,

Linus &

Selene

“Jij hebt makkelijk praten, maar ik kom er echt niet

over zonder va- heeeelp, ik lig tussen de

krokodillen!”, roept Selene terug, “En mijn knie doet

pijn!”

“Maak je maar geen zorgen, zusje! Ik ben hier om je te redden, ik zal er wel voor zorgen dat je niet opgegeten wordt!”

Pijlsnel glijdt Linus naar beneden en loopt naar Selenetoe.

“Niet teveel pijn gedaan, zusje? Als je wil, zullen we

wel iets anders spelen. Iets waarvoor je niet op het

klimrek moet!”

Wanneer Selene knikt, wijst hij naar de draaimolen:

“Laten we daarop gaan spelen!”

Meteen is Selene haar pijnlijke knie vergeten. Ze veegt

de tranen uit haar ogen en volgt enthousiast haar

tweelingbroer op het speeltuig.

Vertederd kijkt Olivia van aan het schaakbord toe hoe haar tweeling samen de speeltuin verkent. Dan schrikt ze op door een paar regendruppels op haar hoofd, en staat snel op: “Linus, Selene! Het begint te regenen, tijd om naar huis te gaan!”

“Nog heel even mama, je had ons beloofd dat we nog een

snoepje uit de automaat mochten halen!”

Linus loopt naar haar toe en steek bedelend zijn hand uit

voor een euro. Selene volgt zijn voorbeeld, en even later

staan ze allebei aan te schuiven bij de snoepautomaat.

“Hebben jullie iets gekozen?”, vraagt Olivia een paar minuten later, “Ga dan nog maar even op de bank zitten om het op te e-…”

Midden in haar zin valt ze stil, en staart naar het bankje een paar meter verderop.

Daar zitten Maxwell en Diana… net op dat moment

steekt zij trots haar opbollende buik vooruit, waarop

hij een beetje schaapachtig lacht en een arm om haar

schouders legt.

Een paar ogenblikken blijft Olivia als versteend naar

het koppel staren. Wanneer Diana haar in de gaten

krijgt, werpt ze haar een venijnige blik toe en trekt

Maxwell nog wat dichter tegen zich aan.

Olivia wendt snel haar hoofd af, en richt zich weer tot

Linus en Selene: “Kom mannen, tijd om naar huis te

gaan. Jullie kunnen daar ook gezellig jullie koekjes

opeten, en dan zet ik nog een leuke Disneyfilm op!”

Na even protesteren loopt de tweeling even later

achter haar aan. Olivia hoort hen bekvechten over

welke film ze straks willen kijken, maar haar

gedachten dwalen af naar Maxwell.

Maxwell, die een kind gaat krijgen bij die vreselijke

Diana…

Tot de volgende keer!!!