WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 35

• Werd Valentina volwassen. Stefan kwam bij in het hoofdhuis

wonen, en vroeg haar meteen ten huwelijk.

• Vertelde Olivia thuis dat ze ontvoerd werd door aliëns. Ze bleek

zwanger te zijn, en wordt vanaf nu begeleid door dokter Maxwell de

Wijzer.

• Groeide Anke op tot een vrolijk oudje.

• Nodigde Merle Kelsy uit op Mare‟s verjaardagsfeestje, zodat ze alles

kon uitpraten met Shania.

• Werd Shania verkracht door haar vroegere studentenbegeleider Joris

Manders.

• Groeide Mare op tot kind.

Als jullie je alles weer herinneren, lezen we nu verder…

In de vorige update(s)…

“Interessant?” Lachend kijkt Maxwell naar Olivia, die

languit in de zetel naar een televisieprogramma ligt te

kijken.

Olivia

“Maxwell! Ik schrik me rot, ik kan er nog steeds niet

aan wennen dat je hier ieder moment kan

binnenvallen. Kijk me hier nu zitten, ik heb niet eens

de kans gehad om me aan te kleden!”, schrikt Olivia.

“Eigen schuld, had je me de sleutel van je huis maar

niet moeten geven,” lacht Maxwell, “En daarbij, je bent

al dik acht maanden ver, kan je zo stilaan niet wennen

aan mijn gezelschap?”

Nog nagrinnikend laat hij zich naast Olivia in de zetel

vallen: “We zullen de film nog even uitkijken, dan kan

ik je daarna onderzoeken.”

Hij zit nog maar net, als Olivia plots opstaat.

“Hé, da‟s gemeen!”, protesteert Maxwell

plagend, “Ben je misschien bang van me, dat je niet

samen met mij in één zetel durft zitten?”

“Euhm… ik vrees van niet, Maxwell,” mompelt Olivia

kreunend, “Ik wou best wel naast je blijven

zitten, alleen heeft de kleine aliën daar niet zoveel zin

in!”

Maxwell staat helemaal te trillen: “Oh, hoe gaat een

bevallen van een aliënkindje? Ik heb al zoveel vrouwen

helpen bevallen, maar hoe moet ik hierbij handelen?”

“Misschien gewoon met mij een beetje te

steunen, meneer de dokter?!”, snauwt Olivia hem

toe, “Ik ben degene die het kind moet baren, niet jij!”

Maxwell schrikt van haar harde reactie, vindt zijn

zelfbeheersing terug en probeert Olivia te steunen

zoals hij dat bij de gemiddelde bevalling doet.

En na een tijdje puffen en zweten, houdt Olivia dan

toch haar kindje in haar armen: “Maxwell, moet je

kijken, het is een meisje! Een klein groen meisje met

zwarte oogjes!”

“Ze is een klein wondertje…”, mompelt Maxwell.

Aarzelend komt hij dichterbij, nog steeds onder de

indruk van Olivia‟s woedeuitbarsting van daarnet.

“Hoe ga je haar noemen?”

“Selene,” antwoordt Olivia, terwijl ze een kusje op het

groene neusje geeft, “De Griekse benaming voor de

maan, of waar ze ook vandaan mag komen… Hier, hou

jij haar even vast?”

Met een grote glimlach neemt Maxwell de baby in zijn

armen. Hij heeft al veel bevallingen meegemaakt, maar

bij deze lijkt hij zich zelfs een beetje trotse vader te

voelen…

“Euhm, Maxwell… is het normaal dat mijn buik nog

steeds zo‟n pijn doet??”, vraagt Olivia ongerust.

“Mmmm…”, mompelt Maxwell, nog steeds onder de

indruk van het groene wezentje in zijn armen.

“MAXWELL!!!” Met een luidere kreet laat Olivia hem

opkijken. Meteen legt hij kleine Selene in de zetel, om

zich daarna weer tot zijn patiënte te wenden: “Nee, dit

lijkt me niet normaal… Het zou zelfs kunnen dat er…”

Nog voordat hij zijn zin kan afmaken, ziet hij Olivia met

nóg een groen baby‟tje in haar armen.

“… nog een tweede kindje in zit.”, mompelt hij

overbodig.

“Dan ben jij dus Linus!”, praat Olivia vrolijk tegen de

baby, “Nu kan ik zowel de jongens- als de

meisjesnaam gebruiken die ik bedacht had!”

Meteen daarna wordt haar blik weer ernstig.

“Alles is hier maar voorzien op één kindje… Ik heb

geen plaats voor een tweeling, laat staan dat ik

genoeg geld heb!”, mijmert ze zachtjes tegen zichzelf.

Voorzichtig komt Maxwell dichterbij: “Wat zou je ervan

denken om bij mij in te trekken? Ik heb plaats

genoeg, en bovendien ben ik dan altijd in de buurt als

er iets moest misgaan met jou of de kleintjes.”

“Dat klinkt… best goed,” antwoordt Olivia terwijl ze

zich omdraait. Een wanneer ze Maxwell ziet knuffelen

met haar dochtertje, weet ze zeker dat het helemaal

goed komt.

“Zo, dat is ook alweer gebeurd!”, zegt Iris, terwijl ze

met een grote glimlach bij aan tafel schuift.

“Wat is er gebeurd, oma?”, vraagt Elfie met een

nieuwsgierige blik.”

Iris,

Lex,

Valentina,

Stefan

& Elfie

“Ik ben met pensioen gegaan!”, vertelt Iris, “Nu heb ik

veel meer tijd om thuis te zijn voor mijn kinderen en

kleinkinderen!”

“Over die kleinkinderen gesproken…”, mompelt

Elfie, en ze draait zich om, “Mama, papa, wanneer krijg

ik een broertje of een zusje?”

Valentina en Stefan wisselen even een blik:

“Een broertje of zusje zal nog wel

komen, liefje.”, grinnikt Valentina, “Wat heb jij daar

trouwens op je gezicht?”, verandert ze opeens van

onderwerp.

“Make-up…”, giechelt Elfie, “Ik wou alvast wat

uitproberen voor jullie trouwfeest morgen!”

“En wie zegt dat jij morgen make-up op

mag?”, antwoordt Valentina.

“Niet dan?”, vraagt Elfie met haar meest onschuldige

blik.

“Eet jij nu maar eerst je bord leeg meid, en dan zullen

we eens gaan kijken wat jij morgen mag

aantrekken!”, lacht Valentina.

De volgende dag bekijkt Valentina met een stralende

glimlach in de spiegel: “Bedankt om me te helpen met

mijn haar en make-up, mama!”

“Da‟s graag gedaan, meid! Je ziet er geweldig

uit!”, prijst Iris haar dochter.

“Ik ook? Zie ik er ook zo geweldig uit?”

Enthousiast springt Elfie de kamer door: “Wanneer

gaat het nu beginnen, mama?”

“Rustig maar, Elfie!”, lacht Valentina, “Trouwens, ik

geloof dat ik de gasten al hoor komen!”

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

~*~

“Het was geweldig…”, zucht Valentina die avond nog

genietend na, “En ik ben er zeker van dat iedereen er

zo over dacht!”

Stefan kijkt haar vanuit zijn ooghoek aan: “Zeg

schat… dat broertje of zusje waar Elfie gisteravond om

vroeg…”

“Ik wil haar best wel haar zin geven, jij ook??”

~*~

“Hé, fijn dat je kon komen!”, omhelst Katrien haar

beste vriendin, “Vertel eens, hoe gaat het nu bij je

thuis?”

Jasmin

& Katrien

“Verschrikkelijk!”, zucht Jasmin, terwijl ze gaat

zitten, “Elke mogelijkheid die Staf heeft om een

opmerking over me te maken, zal hij wel met beide

handen vastgrijpen.”

“Als klap op de vuurpijl blijkt mama opnieuw zwanger

te zijn. En nee, ik zal het nieuwe kindje niet minder

graag zien omwille van de hele situatie, maar als ik zie

hoe lief Staf zich zelfs tegenover een ongeboren baby

gedraagt… ik wou dat hij zo ook eens tegen mij

deed…”

“Hé, het komt echt wel goed hoor,” doet Katrien een

poging om haar vriendin te troosten. Opeens betrekt

haar gezicht: “Nee, hé… daar heb je hem weer…”

“Over wie heb je het?”, vraagt Jasmin nieuwsgierig.

“Niet meteen kijken,” fluistert Katrien, “Maar ik heb

dus officieel een stalker…”

Stiekem gluurt Jasmin over haar schouder: “Is dat niet die nieuwe uit het derde jaar?”

“Klopt…”, mompelt Katrien, “Damian. Hij zit nog maar een paar weken bij ons op school, en de eerste dag heeft hij me de weg gevraagd naar het biologielokaal…”

“Ik heb hem een kleine rondleiding doorheen de

school gegeven, en sindsdien plàkt hij aan me! Voor

alles wat hij moet weten, komt hij naar mij. En nu blijft

hij me zelfs na school achtervolgen!”

Tot Katriens grote ergernis kijkt de jongen opeens

haar kant uit, en geeft haar een klein knipoogje.

“En dat alleen maar doordat ik even vriendelijk voor

hem was…”

Ze staat op: “Ik ga ervandoor. Ik heb écht geen zin om

de hele tijd bekeken te worden door hém!”

“Gelijk heb je!”, staat ook Jasmin op, “Kom je nog

eens langs als mijn broertje of zusje geboren is?”

“Ik ben zooooo blij dat alles goed afgelopen

is!”, neemt Merle Shania in haar armen, “Gelukkig

heeft Joris meteen alles bekend!”

Shania,

Merle,

Thibo

& Mare

“Hij verwachtte natuurlijk nooit dat ik naar de politie

zou durven gaan!”, grinnikt Shania, “Je had zijn

gezicht moeten zien toen ik mijn verhaal deed!”

Ze geeuwt luid en staat even te wankelen op haar

benen.

“Ga maar even slapen, schat, “ zegt Merle, “Ik ga hier

nog even in de tuin werken, ik kom zo.”

Ze wil naar het schuurtje lopen om wat tuingerief bij

elkaar te zoeken, als ze plots iets ziet bewegen tussen

de bomen. Nieuwsgierig loopt ze op de treurwilg

af, duwt een paar takken opzij, en…

“Annabel? Wat doe jij nu hier?”

Bezorgd kijkt ze in de betraande ogen van haar

patiëntje.

Even tussendoor…

Zoals ik sommige onder jullie misschien al verteld heb, is Annabel (net als mijn downloadsimmies Cindy en Sandy) een personage uit een verhaaltje dat ik als achtjarige ooit ben beginnen schrijven.

Sinds haar kleine zusje Elisabet geboren is, hebben haar ouder helemaal geen aandacht meer voor haar, en zij moet zichzelf maar zien te redden.

Ook bij dit verhaal besefte ik achteraf hoe kinderachtig het allemaal klonk, maar ik ben er nooit in geslaagd om er iets toonbaars van te maken. Hierbij wil ik dus alvast mijn excuses maken voor de belachelijke reden waarom Annabel thuis is weggelopen, maar het kwam zowat letterlijk uit het verhaal en ik kon niets beters meer bedenken…

Oké? Dan mogen jullie nu weer verder lezen (nee, je bent nog niet van me af!!)

Snikkend gooit het meisje zich in Merle‟s armen:

“Merle, je moet… me… helpen…”

“Het is vandaag mijn verjaardag, en… omdat het feest

is, kregen we allemaal een cadeautje. Dat wil zeggen:

ik kreeg een nieuw jurkje, en Elisabet twee

poppen, een hele kast poppenkleertjes, een

speelgoedwinkeltje,…”

“Ik moest er nog maar naar kijken, en mijn vader

begon al op me te roepen. Of ik niet beschaamd was

om zo jaloers te zijn op Elisabetje, want „ik had toch al

een cadeautje gekregen‟. En daarna moest ik naar mij

kamer, want een stukje taart verdiende ik niet eens

meer…”

“Gisteren heeft Elisabet de computer kapot

gemaakt, eergisteren heeft ze het behangpapier van de

woonkamer onder getekend… en wie denk je dat de

schuld kreeg??”

Ze kijkt Merle aan: “Ik ben thuis gaan lopen, ik wil niet

meer terug…”

Merle neemt het meisje stevig in haar armen: “Kom

maar mee naar binnen, meid! Ik zal een taart voor je

bakken, en vanavond zullen we met ons allen je

verjaardag vieren. En daarna zullen we nog wel zien.”

“Mama, wie is dat meisje?”, vraagt Mare even later aan

Shania, wanneer ze na school Annabel samen met

Merle aan tafel ziet zitten.

“Dat meisje is een vriendinnetje van moeke,” vertelt

Shania, en ze trekt Mare tegen zich aan, “Maar ze is

een beetje verdrietig. Misschien moet je zo meteen

maar even met haar gaan spelen!”

Een beetje verlegen klimt Mare op de stoel tegenover

Annabel: “Hallo, ik ben Mare… kom jij spelen? Ik heb

een tekentafel!”

Aarzelend kijkt Annabel in de richting van Merle, die

vrolijk knikt: “Dat is een goed idee, Mare! Laat aanbel

je kamer maar eens zien!”

Nu het ijs gebroken is, springt Mare energiek van haar

stoel: “Kom op, Annabel, we gaan naar boven!”

“Ik zal intussen eens werk maken van je

verjaardagstaart!”, roept Merle de meisjes na, terwijl

ze naar boven stommelen.

“Ben jij jarig vandaag?”, vraagt Mare

enthousiast, terwijl ze aan de tekentafel zitten,” Ik ben

zeven jaar, hoeveel jaar ben jij dan vandaag

geworden?”

“Ik word vandaag dertien…” mompelt Annabel, en ze

hoopt dat hiermee het gespreksonderwerp voor Mare

is afgehandeld.

Maar Mare is nog niet tevreden: “Waarom ben je hier

dan? Moet je niet naar huis, met je mama en papa taart

eten en cadeautjes openmaken?”

“Ik krijg thuis geen taart en cadeautjes…”, zucht

Annabel. Ze kijkt in het geschrokken gezicht van Mare:

“Dat vind ik wel heel erg voor je. Op een verjaardag

zou je feest moeten vieren!”

Ze legt haar hand op die van Annabel: “Jammer dat ik

je vandaag pas heb leren kennen, anders had ik wel

een cadeautje voor je gekocht.”

“Komen jullie naar beneden, meiden?”, onderbreekt

Merle plotseling hun emotionele gesprek, “De taart

staat klaar, je mag de kaarsjes gaan

uitblazen, Annabel!”

“Wauw, een chocoladetaart!”, roept Annabel uit, “Daar

ben ik dol op, bedankt Merle!”

Zonder nog een verder woord te zeggen, blaast ze de

kaarsjes uit en springt in de lucht.

“Hé, dat ziet er niet slecht uit…”, zegt ze even

later, wat verlegen om alle aandacht die opeens naar

haar wordt getrokken.

Ze draait zich om naar Merle, en geeft haar een dikke

knuffel: “Dit was alvast mijn leukste verjaardag sinds

jaren!”, fluistert ze in haar oor.

“En het is nog niet gedaan!”, antwoordt Merle, “Je ziet

er prachtig uit, maar als je wil, mag je in de badkamer

mijn make-up even gebruiken. Ik heb ook wat kleren

uitgezocht, kijk maar eens even of ze passen.

Bovendien heb ik de logeerkamer wat in orde

gebracht, dus wat mij betreft mag je hier blijven

slapen!”

Opnieuw vliegt Annabel in Merle‟s armen: “Dit is

gewoon de leukste verjaardag in mijn hele leven!”

“Blijf je nu voor altijd hier?”, vraagt Mare even later

aan Annabel.

“Goh, dat weet ik nog niet hoor!”, lacht Annabel, “Ik

vind het hier in ieder geval heel erg leuk!”

“Ik ook!”, knikt Mare, “En ik hoop dat je blijft, want ik

vind je heel lief!”

Merle, die net de logeerkamer binnenkomt, glimlacht

om wat ze haar dochtertje net hoorde zeggen.

“Mare, ga jij naar je bedje? Morgen moet je gewoon

weer naar school, dus zorg maar dat ik je er niet uit

moet kietelen!”

“Neeheee…”, giechelt Mare. Ze laat Annabels handen

los, en geeft haar nog een nachtzoen: “Tot

morgen, grote zus!”

Glimlachend kijkt Annabel het meisje na: “Ik weet niet

hoe lang ik hier kan blijven, maar ik voel me hier al

helemaal thuis!”

Tot de

volgende

keer!!!