WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 30

• Groeide Marits jongste dochtertje Carlijn op tot peuter, waarbij heel duidelijk

werd dat ze een dochter was van Staf.

• Ging Valentina raad vragen aan haar tante Anke over het moederschap als

tiener.

• Beviel Valentina van een dochtertje, Elfie.

• Kwam Shania voor het eerst sinds haar zelfmoordpoging weer buiten. Ze

kreeg ook een make-over van Merle.

• Groeiden Iris en Lex op naar ouderen.

• Kondigde Olivia aan dat ze wou gaan studeren.

En dan lezen we nu verder…

In de vorige update…

“Waarom… moest ik… eigenlijk… zo dringend…

komen?”, brengt Stefan met moeite uit tussen de

hevige zoen van Valentina door.

Iris,

Lex,

Valentina

& Elfie

Het meisje giechelt wat en probeert haar onzekerheid

te verbergen.

“Ik zou je eigenlijk iets moeten vertellen, Stefan…

Kom je even mee naar binnen?”

“Zo, vertel!”, zegt hij, wanneer ze even later samen in

de zetel zitten, “Wat is er zo belangrijk dat je al weken

niet op school verschijnt? Ik dacht dat je ziek was!”

Valentina durft haar vriend amper aan te kijken:

“Stefan… herinner jij je nog die ene nacht in de disco,

toen wij samen in de jacuzzi beland zijn?”

“Natuurlijk weet ik dat nog!”, reageert Stefan meteen,

en hij grinnikt even, “Al herinner ik me vooral het

getier van je tweelingzus!”

Ondanks de spanning moet Valentina nu ook even

lachen: “Daar kan ik inkomen, ja. Ik denk dat alle

aanwezigen van die avond zich dat nog wel

herinneren!”

Dan wordt haar gezicht opeens weer serieus: “Maar ze

had wel gelijk… er is daarna iets gebeurd wat

helemaal niet de bedoeling was…

Ze was van plan geweest om het er meteen uit te

flappen, maar bij het zien van Stefans ongeruste

gezicht, durft ze het nog amper te zeggen.

“Stefan… je bent vorige week vader geworden…”,

fluistert ze.

Met een ongerust gezicht duikt ze weg, maar Stefan

slaat geruststellend een arm om haar schouders.

Nu durft Valentina eindelijk verder te gaan: “Ze heet

Elfie… wil je haar zien?”

“Wat een vraag!”, lacht Stefan, en hij staat meteen op,

“Wijs me de weg naar de babykamer maar!”

Met een glimlach haalt Valentina even later haar

dochtertje uit haar bedje.

“Zo Elfie, wil je even kennismaken met je vader?”

Met een vertederd gezicht bekijkt Stefan de baby:

“Hallo Elfie! Ik ben je papa, en ik ben zo blij dat ik je

eindelijk eens zie!”

Dan wendt hij zich weer tot Valentina: “Zou ik… haar

misschien eens mogen vasthouden?”

“Natuurlijk mag je dat!”, zegt Valentina. Ze geeft het

meisje voorzichtig aan Stefan, en moet lachen om de

onhandige manier waarop hij haar vasthoudt: “Tja, dat

ben ik intussen al wel gewend!”

Ze neemt Stefan stevig vast: “Ik ben zo blij dat je het

nu eindelijk weet… ik wil nog altijd verder met ons

twee.”

Stefan kijkt haar verliefd aan: “Ik ook Valentina, ik

ook…”

Zuchtend staat Olivia voor de deur van het

studentenhuis. Dit had ze zo graag samen met haar

tweelingzus willen doen, maar hier staat ze dan

alleen…

Olivia

Met een zucht loopt ze naar binnen om haar kamer te

zoeken. Na die gevonden te hebben, gaat ze achter

haar computer zitten om een specialisatie te kiezen.

Met een grote glimlach vult ze alle nodige formulieren

in. Eindelijk kan ze Toneel gaan studeren!

Aangezien haar lessen morgen pas beginnen, besluit

ze de campus al wat te gaan verkennen. Al snel houdt

ze halt bij de Universiteitsbibliotheek: “Hmm, even

kijken wat voor interessante boeken ze hier hebben…”

“Wow, en dan dacht ik dat ik al zowat alle beroemde

toneelstukken kende…”, mompelt ze in zichzelf, terwijl

ze de ruggen van de boeken bekijkt.

Even later is ze helemaal verdiept in „Antigone‟ van de

Griekse tragedieschrijver Sophocles. Ze heeft het al zo

vaak gelezen, en toch blijft het één van haar favoriete

verhalen.

Voordat ze het weet, is het buiten donker geworden.

Snel loopt ze naar buiten, en kijkt dan verdwaasd om

zich heen: “Welke kant moest ik ook weer op?”

Op goed geluk begint ze aan haar tocht naar huis.

Om een halfuur later vast te stellen dat ze écht

verdwaald is.

“Verdomme!!”, stampt ze kwaad met haar voet op de

grond, maar dan probeert ze weer helder te denken.

“Laat ik bij dat huis maar eens aanbellen, misschien

kunnen ze me daar de weg wijzen…”

Met trillende benen – ze heeft het immers nooit echt

leuk gevonden om zomaar bij vreemde mensen aan te

bellen – loopt ze naar de deur en drukt op de bel.

Verbaasd kijkt ze even naar het kleine meisje dat naar

buiten komt gelopen, maar ze herstelt zich snel:

“Hallo, kan je misschien even je mama roepen? Ik ben

de weg naar mijn huis kwijt, dus misschien kan zij me

helpen.”

“Ben je verdwaald?”, vraagt het meisje, en ze kijkt

Olivia met een blik vol medelijden aan.

“Kom maar mee naar binnen, mijn mama zal je wel

kunnen helpen.”

Ze houdt de deur voor Olivia open, en roept al naar

binnen: “Mama, papa! Die mevrouw is verdwaald,

kunnen jullie haar de weg naar haar huis wijzen?”

Ze ratelt er nog een heleboel achteraan, maar Olivia

hoort er niets meer van. Verbaasd kijkt ze naar de man

die voor haar staat: “Maarten?!”

Ze vliegt haar broer om de hals: “Maarten! Waar was je

opeens? Hoe kom je hier terecht? We waren zo

ongerust!”

Maarten drukt haar stevig tegen zich aan: “Sorry zus,

maar ik kon niet anders…”

Hij wenkt de vrouw die de hele tijd stond toe te kijken

dichterbij: “Lenka, dit is mijn zus, Olivia. Olivia, dit is

Lenka… mijn verloofde…”

Even weet hij niet meer wat zeggen: “Kom even zitten,

dan kan ik het uitleggen.”

“En nu vertellen!”, zegt Olivia, wanneer ze even later

met z‟n drieën in de zetel zitten, “Waarom deed je ze

vreemd? Waarom ben je er zomaar opeens vandoor

gegaan? En vooral: waarom heb je zo lang niets meer

van je laten horen??”

Maarten weet even niet waar hij moet beginnen.

“Kelsy had gelijk.”, zegt hij dan maar, “Ik deed

inderdaad zo vreemd doordat ik met een meisje in mijn

hoofd zat.”

“En dat meisje… was mijn stagejuf van het vijfde

leerjaar: Lenka. Ik was helemaal gek van haar, was

haar hier zelfs al eens komen zoeken… en was er

kapot van toen ik te weten kwam dat ze al een vriend

had.”

“Ik schaamde me voor mijn gevoelens, en durfde het

jullie niet te vertellen. Toen Kelsy op het punt stond

mijn geheim te ontdekken, ben ik weggelopen… en al

ronddwalend hier terechtgekomen, net als jij nu.”,

glimlacht hij.

“Juf Lenka bleek me nog te herkennen, en we raakten

aan de praat. Het was al een tijdje uit met haar vriend,

en zij woonde hier nu met haar dochtertje Katrien.

En… ze vroeg me of ik niet bij hen wou intrekken.”

“En dat heb je dus gedaan.”, concludeert Olivia, “Maar

waarom heb je ons dan niet meer laten weten? Dacht

je misschien dat mama en papa het niet zouden

accepteren dat Lenka zoveel ouder is dan jij?”

“Dat wilde hij echt wel doen,” mengt Lenka zich in het

gesprek, “Maar net toen hij op het punt stond…”

Op dat moment klinkt er luid gehuil, en Maarten staat

op: “Ik ga wel even!”

Stomverbaasd kijkt Olivia even later toe hoe haar

broer even later binnenkomt met een schattig

peutermeisje op zijn arm: “Olivia, mag ik je voorstellen

aan Laura?”

Vertederd neemt ze het kleintje van Maarten over.

“Dus… toen werd Lenka zwanger van Laura, en durfde

je niet meer naar huis?”, doet ze een poging om het

verhaal af te maken.

“Niet helemaal…”, zegt Lenka aarzelend.

Alsof het afgesproken was, lopen opeens een jongen

en een meisje de kamer binnen, elkaar bedreigend met

nep-pistooltjes. Na een „ik ga je vermoorden, schurk!‟,

zijn ze weer net zo snel weg als ze gekomen zijn.

Maarten gaat weer naast Lenka zitten en slaat zijn arm

om haar heen: “Net toen ik me sterk genoeg voelde

om Lenka en Katrientje aan jullie voor te stellen,

merkte Lenka dat ze zwanger was. Van Wouter en

Noortje. En… ik wist wat voor problemen tante Anke

heeft gehad met Kelsy en Shania, en… ik durfde niet

meer…”

“En nu??”, vraagt Olivia na een ongemakkelijke stilte,

“Ben je nu zover dat je wel durft?”

Maarten aarzelt: “Zullen ze niet kwaad zijn omdat ik

zolang ben weggebleven? En om wat er intussen

gebeurd is?”

“Daar zullen ze op dat moment niet eens aan

denken!”, zegt Olivia geruststellend, “Ze zullen veel te

blij zijn om je terug te zien.”

Ze wacht even, en voegt er dan aan toe: “En je zou er

mij ook een groot plezier mee doen!”

“Vanavond wordt Elfie al peuter.”, fluistert Stefan, en

hij trekt Valentina wat dichter tegen zich aan, “Ze

wordt alweer zo groot…”

Iris,

Lex,

Valentina

& Elfie

“Ik heb een klein verjaardagsfeestje voor haar

georganiseerd,” antwoordt Valentina, “Jammer

genoeg konden Kelsy en Shania niet komen, ze zitten

volop in de examens. Maar Olivia komt wel.”

Ze grinnikt even, en buigt zich over Stefan heen: “En

ik zal ervoor zorgen dat ze zich deze keer niet zo

begint te schreeuwen als die keer in de disco!”

Schreeuwen doet Olivia wel als ze die avond

binnenkomt, maar dan van blijdschap: “Zusje!! Ik heb

je zo gemist!”

“Ik jou niet minder!”, antwoordt Valentina, “Vertel me

maar alles wat er gebeurt op de universiteit, ik ben

echt benieuwd.”

“Het is super op de universiteit!”, barst Olivia los, “De

lessen zijn ongelooflijk interessant, en er is een grote

bibliotheek… je kent me, daar kan ik echt uren

doorbrengen. Natuurlijk moet ik ook aan mijn paper

werken, en heb ik om het halfjaar examens. En… ik

ben geslaagd voor mijn eerste jaar!”

“Geweldig, zus!”, roept Valentina uit, “Ik wist wel dat

je het kon!”

“En ik heb nog leuk nieuws…”, zegt Olivia

raadselachtig, en ze kijkt naar de deur die net open

gaat.

“Maarten!”

Nog voordat iemand anders iets heeft kunnen zeggen,

heeft Iris haar zoon al in haar armen.

“Jongen toch, waar zat je al die tijd? Ik was zo

ongerust!”

Maarten grijnst wat onhandig, en wenkt Lenka

dichterbij.

“Mama, mag ik je eerst voorstellen aan Lenka? Zij

is…”, hij aarzelt even voor hij verder gaat, “… mijn

verloofde…”

Er vormt zich een glimlach om Iris‟ lippen, ook

wanneer ze naar Lenka‟s buik kijkt: “En je bent

zwanger, zie ik? Geweldig, dan heb ik binnenkort dus

twee lieve kleinkinderen!”

Opnieuw weet Maarten zich geen houding te geven,

wanneer dan plots Katrien tevoorschijn huppelt:

“Hallo, ben jij mijn nieuwe oma? Ik ben Katrien, en ik

mocht meekomen omdat ik al elf jaar ben! Noortje,

Wouter en Laura zijn nog te klein.”

Verward kijkt Iris haar zoon aan.

“En bedankt, Katrientje.”, mompelt die, “Je hebt het

gehoord, mama. Katrien is niet mijn dochter, maar die

van Lenka. Samen hebben we nog de tweeling Noortje

en Wouter gekregen, en kleine Laura. En zoals je ziet,

is Lenka alweer zwanger. We willen allebei graag een

groot gezin.”

Hij durft Iris amper aan te kijken: “Ik ben echt gelukkig

met mijn leven, ik hoopt dat je me niks kwalijk

neemt?”

Hij schrikt van de kracht waarmee Iris hem vastpakt:

“Maar nee jongen, hoe kan ik nu kwaad zijn? Ik ben

veel te blij dat ik jullie hier allemaal heb!”

Dan trekt Katrien opeens de aandacht naar zich toe:

“Tante Valentina, kan het baby‟tje nu opgroeien? Ik

zou zo graag nog even met haar spelen voordat we

naar huis gaan!”

“Daar kan voor gezorgd worden, meid!”, lacht

Valentina. Meteen gaat ze naar boven om Elfie uit haar

bedje te halen, terwijl Stefan de kaarsjes op de taart

aansteekt.

“Doe maar een heel mooie wens, Elfie…”, fluistert ze,

terwijl ze zich met haar dochtertje naar de taart

toebuigt. Vol verwachting gooit ze het kleintje in de

lucht.

“Ze blijft een perfecte mengeling van ons beiden,

Stefan!”, lacht ze, “De neus heeft ze duidelijk van mij,

maar ze heeft helemaal jouw vorm van ogen.”

“En dan zullen we nu deze mooie meid nog eens wat

mooier gaan maken!”

Met Elfie op de arm loopt ze naar boven: “Kom je mee,

Stefan?”

“Elfie mooi?”, kraait het meisje even later, nadat

Valentina haar een ander jurkje heeft aangetrokken en

haar haren in twee staartjes heeft gedaan.

“Elfie is zeker mooi!”, antwoordt Stefan, die heeft

staan toekijken.

Hij loopt naar hen toe, geeft Valentina een zoen en aait

Elfie even over haar hoofdje.

“Het is perfect,” fluistert hij, “Ons kleine gezinnetje…”

“Je ziet er stralend uit, Shania!”, complimenteert Joris

haar, “Die therapie doet je blijkbaar goed!”

Shania

Shania lacht breed: “Ja, Merle is echt een schat! Ik zou

niet weten waar ik nu zonder haar zou staan. En of ik

hier eigenlijk nog wel zou staan…”

“Zo moet je niet denken, Shania! Je staat er, je bent

een fantastische vrouw, je mag gezien worden… en ik

heb gehoord dat je hele „incident‟ niet al teveel invloed

heeft gehad op je examens?”

“Dat klopt!”, straalt Shania, “De examens die ik gemist

heb, heb ik allemaal ingehaald, en sinds vorige week

weet ik ook de resultaten van mijn laatste

examenreeks… ik ben voor alles geslaagd, Kelsy en ik

kunnen aan ons laatste jaar beginnen!”

Joris vraagt nog iets, maar Shania is hoort het niet

eens meer. In gedachten herhaalt ze zijn woorden van

daarnet: Je ben een fantastische vrouw, je mag gezien

worden,…

“Wat zei je?” Wanneer ze Joris naast haar ziet staan,

staat ze ook snel op.

“Je lijkt opnieuw op het goede pad te zijn, Shania.

Maar je weet me wel te vinden als je me nodig hebt,

hé!”

“Bedankt, Joris…”, mompelt Shania.

Ik waag het erop!, besluit ze, en ze doet een poging

om haar armen om hem heen te slaan, “Bedankt voor

all…”

“Shania!”, doorbreekt de boze stem van Joris haar

gedachten, “Wat is hier de bedoeling van,

jongedame?”

Geschrokken doet Shania een paar stappen achteruit:

“Het spijt me… ik wou niet…”

Ze voelt de tranen achter haar ogen prikken, en buigt

haar hoofd: “Ik kan misschien maar beter gaan…”

“Dat lijkt me het beste, ja!”, hoort ze Joris nog zeggen,

vlak voordat ze de deur achter zich sluit en zo hard als

ze kan wegloopt.

Ze blijft lopen, tot ze eindelijk door een waas van

tranen haar huis herkent. Kelsy loopt haar voorbij, en

roept nog over haar schouder: “Naia, mijn lessen

lopen wat uit vanavond! Het kan wat later worden,

oké?”

Op automatische piloot loopt Shania door naar de

badkamer. Zonder nog goed te weten wat ze doet,

steekt ze haar hand uit naar het medicijnenkastje.

Ik heb het verknald, voor de zoveelste keer! Ik zou niet

weten wat me ervan weerhoudt om…

Opeens wordt er ruw aan haar arm getrokken:

“Shania! Wat was je van plan te doen?!”

“Kelsy…”, zucht Shania. Ze zakt in elkaar op de grond

en kijkt in het bezorgde gezicht van haar zus, “Ik kan

het niet meer aan, ik kan niks meer…”

“Gelukkig maar dat ik nog even terugkwam om mijn

boek te halen!”, zucht Kelsy terwijl ze Shania omhelst,

“Het gaat echt niet meer hé, meid?”

En wanneer Shania haar hoofd snikkend tegen haar

schouder drukt, gaat ze verder: “Ik kan nu écht niet bij

je blijven, maar zal ik Merle voor je bellen?”

“Als je dat zou willen doen…”, mompelt Shania, “Ik

ben bang van mezelf, ik weet echt niet meer wat ik

moet doen…”

“Ik zal haar bellen,” belooft Kelsy, maar dan kijkt ze

haar zus strak aan: “Naia, onthoud één ding: het komt

goed. Vertrouw in jezelf, het komt allemaal wel weer

goed!”

Kelsy vertrekt naar haar les, en even later vindt Merle

Shania snikkend in de zetel.

“Naia? Mag ik erbij komen zitten?”

Ze gaat naast Shania zitten, en streelt haar over haar

haren: “En vertel nu eens precies wat er gebeurd is,

meisje!”

“Net nu ik dacht dat ik alles weer onder controle

had…”, begint Shania haar verhaal.

Ze vertelt Merle alles, en uiteindelijk zit ze met haar

hoofd in haar handen te huilen: “Ik kan niks meer,

Merle! Zelfs de mensen die het goed met me menen,

jaag ik tegen me in het harnas!”

“Maar het leek maar alsof hij me complimentjes

maakte. Dat ik een fantastische vrouw ben, dat ik er zo

goed uitzie,… hij leek echt met me te zitten flirten…

maar dat had ik blijkbaar verkeerd ingeschat…”

“Eén ding wist hij dan toch wel, hoor!”, antwoordt

Merle plots mysterieus. Shania kijkt op en bemerkt een

vreemde twinkeling in haar ogen: “Je bent fantastisch,

en je ziet er minstens even goed uit!”

Merle steekt haar arm uit en trekt Shania stevig tegen

zich aan. Bij het voelen van de arm in haar nek, voelt

Shania een siddering door haar hele lichaam gaan.

En voordat ze het weet, heeft ze Merle vol op de mond

gekust. Meteen schiet ze van haar schoot af en schuift

een heel eind weg.

Verschrikt door wat ze net gedaan heeft, slaat ze haar

ogen neer: “Het spijt me, Merle. Ik kan blijkbaar mijn

reflexen niet echt meer onder controle houden… ja, je

mag nu ook kwaad worden en wegstampen en me

laten zitten… ik ben immers toch maar één van de vele

patiënten, en het is helemaal de bedoeling niet dat…”

Midden in haar zin houdt ze op, wanneer ze opnieuw

Merles arm om haar schouder voelt: “Naia… heb je me

horen roepen? Zie je me opstaan of kwaad worden??

Nee toch, hoop ik. Want anders heb je wel een erg

rijke fantasie!”

Zachtjes trekt ze Shania weer naar zich toe, en kust

haar teder.

“Maar je hebt je wel behoorlijk vergist in die Joris,

hoor!”, fluistert ze dan, “Zeg nu zelf, zie je jezelf dit al

met hém doen?!”

Waarop de twee meisjes al kussend in de lach

schieten.

Kelsy had gelijk!, bedenkt Shania, terwijl ze Merle nog

wat steviger vast neemt, Alles komt goed…

Tot de

volgende

keer!!!