WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 33

• Ging Merle voor het eerst aan het werk in haar praktijk als kinderpsychologe. Ze maakte er kennis met de kleine Annabel.

• Groeide Elfie op tot kind. Vreemd genoeg zijn Anke en Devon niet naar haar feestje gekomen.

• Maakte Olivia zich zorgen over haar sociale leven op de universiteit.

• Groeide de drieling Mirthe, Janne en Sarah op tot kind. Ook Wouter en Noortje waren jarig, zij werden tieners.

• Trouwden Kelsy en Martijn. Hoewel Kelsy aangaf dat ze door haar slechte kleutertijd nog haar onzeker was over het moederschap, bleek ze toch zwanger te zijn.

Ben je terug mee? Dan gaan we weer verder…

In de vorige update…

“Devon!” Elfie vliegt hem om de hals, “Ik ben zo blij dat je gekomen bent. En wat ben je trouwens opeens groot geworden!”

Iris,Lex,Valentina& Elfie

“Hoor wie het zegt!”, lacht Devon, “Jij ben anders ook niet meer zo klein als toen ik je voor de laatste keer zag!”

“Maar nu even serieus,” zegt hij wanneer Elfie hem eindelijk heeft losgelaten, “Kan je je mama er even bij roepen, ik zou willen vertellen waarom ik gisteren niet op je verjaardag kon zijn.”

“Jullie weten dat mama op latere leeftijd weer zwanger is geworden…”, begint hij zijn verhaal, “Wel, gisteren kreeg ze opeens erge krampen in haar buik, ze kon amper nog lopen.”

“Ik heb meteen de dokter gebeld, die vaststelde dat de bevalling begonnen was… drie maanden te vroeg! En…”

“… ze hebben nog geprobeerd om de weeën tegen te houden, maar het is niet meer gelukt. Vannacht is mijn zusje Rebecca geboren…”

“Is het baby’tje geboren?”, vraagt Elfie, en ze hupt enthousiast op en neer op haar moeders schoot, “Waarom ben je dan niet blij, een baby is toch leuk?”

“In dit geval niet, Elfie…”, mompelt Devon moeilijk, “Ze was nog veel te klein, er kan nu nog zoveel misgaan…”

“Gaan we dan naar het ziekenhuis? Ik wil zo snel mogelijk weten of alles in orde is met mijn zus en nichtje!”Verschrikt kijken de drie op, wanneer ze Iris achter de zetel zien staan.

Die knipoogt: “Hé, je kan misschien veel, maar dingen voor mij verborgen houden… daar moeten jullie nog eens extra op oefenen!”Dan wordt de blik in haar ogen weer ernstig: “Zijn we dan weg?”

“Hé zussie!”, is het eerste wat Iris zegt wanneer ze de ziekenhuiskamer binnenkomen, “Ik zie dat het al heel wat beter met je gaat!Vervolgens buigt ze zich naar het babybedje: “Ach, wat een schatje toch! Mag ik haar even pakken?”

Ziekenhuis

“Ik ook, ik ook?” roept Elfie ertussendoor, en ze nestelt zich tussen Anke en Valentina op het bed.Maar Valentina doet teken dat ze even haar mond moet houden: “Laat Anke eerst eens vertellen wat er nu precies gebeurd is.”

“Tja, veel valt er niet echt te vertellen,” zegt Anke, “We stonden net klaar om naar Elfie’s verjaardagsfeestje te vertrekken, toen ik opeens in elkaar gezakt ben. Toen ik weer wakker werd, lag ik hier, en vertelde de dokter me dat de baby elk moment kon geboren worden.”

“En verder?”, vraagt Valentina, “Devon zei iets over de gevaren van een vroeggeboorte…”“De dokter is hier net geweest,” valt Anke haar in de rede, “Rebecca is blijkbaar echt een vechtertje, ze gaat veel sneller vooruit dan we hadden kunnen hopen! Al blijft het op z’n minst afwachten tot haar eerste verjaardag…”

“Volgens mij gaat alles de goede kant op!”, bevestigt Iris, nadat ze de baby ook nog eens van alle kanten heeft onderzocht. Daarna geeft ze het meisje door aan Valentina: “Hier, wil jij haar ook even vasthouden?”

“Nee, ik wil!”, springt Elfie enthousiast op.“Daar zijn jullie allebei nog iets te klein voor, Elfie!”, lacht Valentina, “Maar je mag natuurlijk wel even met haar spelen!”

Wanneer Valentina de kleine Rebecca weer in haar bedje heeft gelegd, omhelst Iris haar zus: “Hou je taai, Anke! We komen nog wel eens op bezoek!”

“Dus…”, zegt Shania, “Je maakt je zorgen over je zwangerschap, omdat je denkt dat je geen goede moeder zal kunnen zijn?”Ze moet moeite doen om haar lach in te houden: “Dat is volkomen absurd, zusje! Wat kan onze moeder nu met jouw manier van opvoeden te maken hebben?”

Kelsy& Martijn

Kelsy staart somber voor zich uit: “Zowat alles… als ik tante Ris hoor vertellen, heeft mama me vlak na de bevalling op de keukenvloer achtergelaten om zelf televisie te gaan kijken, en deed ze geen enkele moeite om me ook maar enige liefde te geven…”

“En wat dan nog?”, valt Shania haar in de rede, “Je was nog een peuter toen je daar werd weggehaald, jíj hebt een goede opvoeding gehad bij tante Ris en oom Lex! Bij mij heeft het tot mijn tienertijd geduurd eer mama inzag dat ze verkeerd bezig was… en ik heb niet het gevoel dat ik een slechte moeder ben voor Thibo!”

“Kan best zijn!”, mompelt Kelsy, “Maar jij hebt Merle nog altijd, als psychologe kan ze je vanuit haar kennis bijstaan op moeilijke momenten.”

Als gebeten schiet Shania overeind: “Wat wil je daarmee zeggen, misschien? Dat ik geen goede moeder ben, dat het door Merle komt dat Thibo bij ons een goede thuis heeft?!”

“Maar nee, dat bedoelde ik toch helemaal niet!”, stottert Kelsy, “Het enige wat ik wou zeggen was…”

Maar Shania geeft haar geen kans om uit te spreken: “Ik doe mijn best om je te begrijpen, maar jij hebt blijkbaar geen zin om naar me te luisteren! Als je denkt dat je het beter kunt, bekijk het dan maar!”En voordat Kelsy nog één ding kan zeggen, is ze weg.

“Fantastisch…”Kelsy strompelt naar de babykamer en laat zich tegen de muur zakken: “Zelfs mijn eigen zus jaag ik tegen me in het harnas… nee, een goede moeder zal ik nooit worden…”

“Kels? Kelsy, wat scheelt er?”Zonder dat ze het doorhad, is Martijn de kamer binnengelopen, en hij kijkt haar bezorgd aan: “Was er iets niet in orde met Shania?”

“Met haar is alles in orde,” zucht Kelsy, “Maar ik denk dat ik iets verkeerds gezegd heb. Of beter: dat ik iets op een verkeerde manier gezegd heb. Nu denkt ze dat ik haar een slechte moeder vind…”

“Hé, dat komt toch allemaal wel goed”, probeert Martijn haar op te peppen, “Straks bel je haar gewoon eens om de hele situatie uit te leggen, en voor je het weet is de ruzie bijgelegd!”

“En jij moet je niet zoveel zorgen maken, maar gewoon genieten van je zwangerschap,” gaat hij verder, terwijl hij liefdevol haar buik streelt.Kelsy’s gezicht betrekt: “Uhm, over die zwangerschap gesproken…”

“… ik geloof dat die zo stilaan op haar einde begint te lopen!”

Martijn probeert zijn vrouw zo goed als hij kan bij te staan, maar door de grote paniek brengt hij het zelf ook niet verder dan wat gekreun en gestamel.

“Ophouden, jij! Ik ben hier degene die moet bevallen, en pijn moet lijden, niet jij!”, bijt Kelsy hem toe. Martijn houdt snel zijn mond, en wendt zijn hoofd af. Hij kan niet toekijken hoe zijn vrouw afziet van de bevalling.

Pas wanneer hij babygehuil hoort, kijkt hij op. Lachend houdt Kelsy een baby in haar armen: “Welkom op de wereld, mijn kleine meid! Kom eens kijken Martijn, we hebben een dochtertje. En ze lijkt helemaal op jou!”

Stralend neemt Martijn het meisje over: “Dag Maïté, ik ben je papa!”Even zit hij helemaal in zijn eigen wereld, samen met zijn dochtertje. En daardoor hoort hij zelfs niet eens dat Kelsy zijn naam roept.

“Martijn!”, roept Kelsy nog eens, met paniek in haar stem, “Ik denk… ik geloof dat er nog één komt!”Martijn weet weer niet waar kijken, en richt al zijn aandacht weer op Maïté.

Ook deze keer moet Kelsy het dus alleen doen, en even later heeft ze nog een baby in haar armen: “Een jongen deze keer!”, lacht ze, “Een prachtig ventje, dat helemaal op zijn vader en tweelingzus lijkt!”

“Een tweeling!”, brengt Martijn verbaasd uit.“Ja, daar kan je niet naast kijken!”, zegt Kelsy laconiek, “We hebben twee prachtige kinderen: Maïté en Leander.”

“En we gaan onze uiterste best doen om hen de mooiste thuis te geven die we kunnen!”

“Oké, zegt het nu maar eerlijk!”, zegt Katrien, “Volgens mij haal je geen slechte resultaten omdat je de leerstof te moeilijk vindt, hé? Ik denk dat er meer aan de hand is!”

Maarten, Lenka,KatrienWouter,Noortje,Laura,Mirthe,Janne& Sarah

“Je hebt gelijk…”, fluistert Jasmin, en ze kijkt betrapt naar de grond, “In de klas kan ik goed mee, maar van zodra ik thuis ben en huiswerk moet maken, kan ik me niet meer concentreren…”

Ze laat zich van de stoel afglijden en komt naast haar achternichtje op hat bed zitten.“Het komt door Staf… sinds hij bij ons is ingetrokken, voel ik me helemaal niet meer op mijn gemak.”

“Ik bedoel… hij is de vader van de drieling, en van Carlijn. En ik val er gewoon buiten, ik heb het gevoel dat ik er niet meer bij hoor…”

“Gisterenavond zaten ze met z’n allen plezier te maken: Staf deed een poging om Nienke te leren biljarten, en mama zat met Roos, Simon en Carlijntje een spelletje ze doen.”

“En ik… tja, ik stond erbij en ik keek ernaar. En opeens voelde ik me zo…”, ze slikt even, “Zo buitengesloten. Zij zijn het gelukkige gezinnetje, en ik hoor daar niet bij.”

“Ik ben maar het kind van iemand die mama een tijdje heeft ‘gebruikt’ omdat ze Staf zo miste, en ik heb het gevoel dat Staf me daar maar steeds wil op wijzen. Terwijl híj toch als eerste is die is weggegaan…”

Jasmin staart zwijgend voor zich uit, en ook Katrien weet even niet wat zeggen. Ook zij is niet Maartens dochter, maar ze heeft helemaal niet het gevoel daardoor buiten het gezin te vallen.

“Als je maar weet dat je hier altijd welkom bent.”, zegt ze na een tijdje, “Heb je misschien zin om hier vanavond te blijven eten? Voor mama, maakt het niet uit, een persoon meer of minder aan tafel!”

“Klinkt goed!”, antwoordt Jasmin, “Ik bel wel even naar huis dat ze op mij niet moeten wachten voor het eten. En zo moet ik tenminste niet meer de hele avond op Staf zijn stomme kop zitten kijken…”

“Dus toen beweerde Kelsy dat Thibo hier alleen maar een goede thuis heeft omdat ik toevallig psycholoog ben en goed met mensen om kan?”Ongelovig schudt Merle haar hoofd: “Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze het zo bedoeld heeft!”

Shania,Merle& Thibo

“Dat heb ik ook wel begrepen…”, zucht Shania, “Ze is onverwacht zwanger, ongetwijfeld spelen haar hormonen op en bovendien is ze zó onzeker… maar intussen heb ik haar wel vreselijk gekwetst door zo tegen haar uit te vallen.”

“Dat loopt wel weer los,” stelt Merle haar gerust, terwijl ze een prachtige taart uit de oven haalt, “De volgende keer dat jullie elkaar zien, praten jullie het gewoon uit. En je zal zien, binnenkort lach je erom!”

Shania wil protesteren, maar Merle legt haar het zwijgen op: “En nu gaan we het over iets anders hebben! Vanavond is het feest voor Thibo, en morgen…”, haar ogen beginnen te twinkelen, “Morgen komt ons tweede kindje!”

Met enige moeite tilt ze Shania van de tafel af: “En hé, een kindje moet eigenlijk toch eerst ‘gemaakt’ worden? Wat als we ons daar nu eens mee bezig houden?”

“Maar… Thibo’tje…”“Ik heb Thibo daarstraks in zijn bedje gelegd, schat,” lacht Merle, “Wees blij dat hij nu nog op een leeftijd is dat hij hier niet elk moment kan komen binnenlopen!”Dan verdwijnen ze samen onder de lakens.

Tot ze een halfuurtje later gewekt worden door Thibo.“Mamaaaa! Moekeee! Thibo jarig, Thibo wil uit!”

Snel schiet Merle in haar kleren.“Zo, mannetje,” zegt ze terwijl ze Thibo op het potje zet, “Wil je zo meteen zien wat moeke voor je gemaakt heeft.”

Wanneer het jongetje enthousiast knikt, neemt ze hem mee naar de schildersezel.“Ikke!”, roept Tibo lachend, wanneer hij zichzelf herkent, en hij klapt vrolijk in zijn handjes.

Nog even blijft hij gefascineerd naar het schilderij kijken, maar dan wipt hij ongeduldig op en neer op Merles arm: “Moeke, nu taart?”

“Zullen we nu samen eens heel luid ‘mama’ roepen, zodat ze komt?”, zegt Merle tegen Thibo, “Want ik heb zo het idee dat jij niet echt veel geduld meer hebt!”

Thibo knikt hard: “Eén, twee, drie… MAMAAAAA!!!”“Ja, rustig maar Thibo’tje, ik ben er al!”, lacht Shania terwijl ze de trap afloopt, “Ik was alleen nog even wat op orde aan het zetten in de kamer van je nieuwe zusje. Blaas nu de kaarsjes maar uit!”

Dat doet Thibo, en even later staat hij te wiebelen op zijn beentjes.“Hihi, kietelt!”, giechelt hij.

Maar dan schiet hij plots de lucht in, om als een grote jongen weer neer te komen: “Wow, dat ging snel!”

“Ga maar snel op je kamer kijken, in je kast liggen nog wat nieuwe kleren!”, zegt Shania.

Wanneer Thibo een ander setje kleren heeft uitgezocht, klimt hij in zijn bed: “Wauw, een hoogslaper! Moet ik wel opletten dat ik tijdens het slapen niet naar beneden val!”

“Dan zullen we wel een bons horen!”, lacht Shania, en ze kijkt vertederd toe hoe haar zoontje de kamer goedkeurt.“O, en we hadden nog een cadeau voor je, dat je samen moet delen met je zusje. Ga je mee naar boven, dan kan je ermee spelen!”

Opgewonden loopt Thibo achter zijn beide moeders aan naar boven.“Een tekentafel!”, roept hij blij uit, en hij begint meteen een tekening te maken: “Deze is voor mijn zusje, dan kan ze die meteen zien wanneer ze in de kamer binnenkomt.”

“Ik kan niet wachten tot we hier morgen met ons tweeën kunnen spelen!”, zegt hij, terwijl hij Shania een nachtzoen geeft, “Welterusten, mama!”

De volgende ochtend stapt Thibo vol goede moed op de schoolbus: “Dag meneer de buschauffeur! Ik ben Thibo, ik ga voor de eerste keer naar school, en ik ben best wel zenuwachtig! En weet je? Als ik straks thuiskom, is mijn kleine zusje er ook!”

Ook Merle en Shania zitten nerveus aan de ontbijttafel.“Gelukkig weten we nu al wat ons te wachten staat,” zegt Shania, “Anders zou ik nu echt kapotgaan van de zenuwen, ik kan niet wachten om ons kleine meisje in mijn armen te houden!”

“Ik ook niet!”, lacht Merle, “Maar ik stress tenminste niet zo als jij!”Op dat moment kijkt ze door het raam en laat haar vork naast haar bord vallen: “Daar is ze!”

Hoewel ze eerst zei geen stress te hebben, is Merle in een paar seconden tijd de trap afgelopen. Shania doet het net iets rustiger aan, en daardoor heeft Merle de eer om als eerste kennis te maken met hun dochtertje: Mare.

“Vertel eens kleine schat,“ zegt ze, “Zullen wij eens naar je kamer gaan om nieuwe kleertjes aan te trekken?”“Ja!”, roept Mare, en ze trappelt enthousiast met haar beentjes.

Als snel heeft Mare andere kleertjes aan gekregen, en ze kijkt nieuwsgierig naar het eerste wat haar in de kamer opviel: “Eendje!”

“Dat is het potje, Mare!”, lacht Merle, “Wil jij eens proberen een plasje te doen op het potje? Het is een braaf eendje, het zal niet in je billetjes bijten!”

Gewillig laat Mare zich op het potje zetten, en daarna is het tijd om naar haar bedje te gaan.“Slaap maar lekker, kleine schat! Als je straks wakker wordt, is je broer Thibo er om te spelen!”

Enkele uren later stapt Thibo inderdaad opgewonden van de schoolbus: “En nu wil ik meteen naar boven om mijn zusje te zien!”

Met twee treden tegelijk spurt hij de trap op, en loopt de kamer binnen: “Dag zusje, ik ben Thibo! Hoe heet jij?”“Mare…”, mompelt het meisje verlegen, “Jij mee tekene?”

“Ja hoor!”, lacht Thibo, en hij gaat op zijn knieën aan de tekentafel zitten, “Ik ga een tekening maken voor jou, Mare!”“En ikke bouw toren voor jou!”, schatert Mare.

Een tijdje zitten ze daar samen te spelen, tot Mare begint te huilen: “Thibo, ikke moe! Ikke wil in bedje…”“Rustig maar,” probeert Thibo haar te sussen, “Ik zal mama of moeke wel even gaan halen.”

“En ik beloof dat ik altijd voor je zal zorgen, lief zusje…”

Tot de volgende keer!!!

En nog even een foto van

de cutige schilderijtjes die Merle van

de kindjes maakte